6. Kroniki Banea. Ratując Raphaela Santiago.pdf

♣ Kroniki Bane'a ♣ ,,Ratując Raphaela Santiago” ♣ Cassandra Clare, Sarah Rees Brennan ♣ ♣♣♣ Tłumaczenie: Unda93 Korekta: Czekoladka Drużyna Dobra http://chomikuj.pl/Druzyna_Dobra Kielich, Stela, Miecz Anioła – zabijemy dziś demona https://www.facebook.com/ShadowhuntersPoland

Działo się to podczas gwałtownej fali upałów, która nadeszła późnym latem 1953 roku. Promienie słońca brutalnie uderzały w bruk, który wydawał się bardziej płaski niż zazwyczaj, a paru chłopców z Bowery1 otworzyło hydrant przeciwpożarowy, by stworzyć na ulicy fontannę i zyskać kilka minut ulgi. Wtedy dosięgło go słońce. Magnus myślał potem, że to ono wypełniło go pragnieniem, by zostać prywatnym detektywem. Ono i powieść Raymonda Chandlera2 , którą właśnie skończył czytać. Z tym planem wciąż jednak był problem. Na okładkach książek i w filmach większość detektywów wyglądała, jakby wystroili się w niedzielne garnitury na małomiasteczkowy zlot skautów. Magnus pragnął zmazać tę skazę ze świeżo wybranego przez siebie zawodu i ubrać się w sposób, który byłby zarówno odpowiedni do wykonywanej profesji, przyjemny dla oka, jak i zgodny z najnowszymi trendami mody. Zarzucił prochowiec i dodał do swojej szarej marynarki jakieś zielone aksamitne mankiety oraz melonik o wygiętym rondzie. Upał był tak okropny, że musiał zdjąć marynarkę, gdy tylko przeszedł przez drzwi, ale i tak się liczyła, a poza tym miał jeszcze na sobie szmaragdowozielone szelki. Decyzji o zostaniu detektywem tak naprawdę nie oparł całkowicie o stan swojej garderoby. Był czarownikiem, a ludzie – no cóż, nie wszyscy myśleli o nich jak o ludziach – często przychodzili do niego po magiczne rozwiązania swoich problemów, które on im dawał. Za opłatą. Informacja o tym, że Magnus jest czarownikiem, który wydostanie cię z tarapatów, rozprzestrzeniła się po całym Nowym Jorku. Jeśli musiałeś się ukryć, było jeszcze Sanktuarium w Brooklynie, ale czarownica, która je prowadziła, nie rozwiązywała twoich problemów. Magnus to robił. Więc dlaczego miałby nie brać za to opłaty? Czarownik nie sądził, że prosta decyzja o zostaniu prywatnym detektywem spowoduje, że sprawa wyląduje na jego biurku już w chwili, gdy pogrubionymi czarnymi literami namaluje na swoim oknie słowa: „MAGNUS BANE, PRYWATNY DETEKTYW”. Ale przypadek pojawił się, tak jakby ktoś wyszeptał Przeznaczeniu na ucho jego osobiste myśli. Magnus po zdobyciu rożka lodowego wrócił do budynku mieszkalnego, a kiedy zobaczył tą kobietę, zadowolony był, że już go skończył. Najwyraźniej była jedną z tych Przyziemnych, którzy wiedzieli o Świecie Cieni dość, by przyjść do Magnusa po czary. Uchylił przed nią kapelusza i zapytał: – Czy mogę pani w czymś pomóc? Nie była blondynką, na widok której biskup zdolny byłby wybić dziurę w witrażu3 . Cechował ją niski wzrost i ciemna karnacja, a choć nie była piękna, miała w 1 Najstarsza główna ulica na Manhattanie i jej okolice. W tamtych czasach była wschodnią granicą slumsów. 2 Amerykański autor powieści kryminalnych oraz scenarzysta. Magnus czytał powieść „Żegnaj, Laleczko” wydaną w 1940 roku. 3 Zdanie to pochodzi z powieści „Żegnaj, Laleczko”, gdzie niejaka pani Helena Grayle opisywana jest jako piękna blondynka, dla

sobie światło, urok inteligencji wystarczająco silny, żeby Magnus mógł zobaczyć, ile byłby w stanie zrobić, jeśli tylko zechciałaby rozbić jakieś okna. Ubrana była w nieco znoszoną, ale wciąż bardzo twarzową sukienkę w szkocką kratę, opasającą jej wąską talię. Wyglądała na niecałe czterdzieści lat – tyle samo, co obecna towarzyszka Magnusa – a pod wijącymi się, czarnymi włosami skrywała drobną twarz w kształcie serca i brwi tak cienkie, że nadawały jej wygląd zarówno bardziej atrakcyjny, jak i przerażający. Potrząsnęła jego ręką, jej dłoń była mała, ale uścisk pewny. – Jestem Guadalupe Santiago – rzekła. – A ty jesteś… – Machnęła ręką. – Nie znam na to dokładnego określenia. Czarodziej, sprawca czarów. – Możesz mówić „czarownik”, jeśli chcesz – powiedział Magnus. – To nie ma znaczenia. Chodzi ci o kogoś, kto posiada moc, dzięki której mógłby ci pomóc. – Tak – odparła Guadalupe . – Tak, właśnie o to mi chodziło. Potrzebna mi jest twoja pomoc. Chcę, żebyś ocalił mojego syna. Magnus wprowadził ją do środka. Myślał, że teraz gdy wspomniała o pomocy dla bliskiej jej osoby, rozumie sytuację. Ludzie nieraz przychodzili do niego po uzdrowienie, nie aż tak powszechnie, jak do Catariny Loss, ale i tak wystarczająco często. Nawet jeśli dostawał za to mniej pieniędzy, o wiele bardziej wolał leczyć przyziemnego chłopca niż jednego z tych wyniosłych Nocnych Łowców, którzy wielokrotnie do niego przybywali. – Opowiedz mi o swoim synu – nakazał. – O Raphaelu – powiedziała. – Nazywa się Raphael. – Opowiedz mi o Raphaelu – odparł Magnus. – Od jak dawna jest chory? – On nie jest chory – rzekła Guadalupe. – Boję się, że może być martwy. – Jej głos był stanowczy, jak gdyby nie wyrażała właśnie tego, co w każdym rodzicu z całą pewnością musi wywoływać okropny lęk. Magnus zmarszczył brwi. – Nie wiem, co powiedzieli ci ludzie, ale z tym nie mogę ci pomóc. Guadalupe uniosła dłoń. – Tu nie chodzi o zwykłą chorobę ani o nic, co ktokolwiek w moim świecie może wyleczyć – oznajmiła mu. – To dotyczy twojego świata i tego w jaki sposób przeniknęło to do mojego. Chodzi o potwory, od których Bóg odwrócił oblicze, o tych, którzy obserwują w ciemnościach i polują na niewinnych. Przeszła się po salonie, spódnica w szkocką kratę ułożyła się wokół jej brązowych nóg w kształt dzwonu. – Los vampiros4 – wyszeptała. – O Boże, tylko nie znowu te krwiożercze wampiry – powiedział Magnus. – której biskup byłby do takiego działania zdolny. Kobieta ta prosi detektywa Morlowe’a o odzyskanie jej naszyjnika z nefrytów; 4 Z hiszp. - wampiry.

Gra słów nie była zamierzona. Wyjawiwszy wzbudzające strach słowa, Guadalupe odzyskała odwagę i kontynuowała opowieść. Wszyscy słyszeliśmy szepty takich istot – powiedziała. – Potem były to więcej niż szepty. Jeden z tych potworów podkradał się wokół naszej dzielnicy. Zabierał małe dziewczynki i chłopców. Jeden z przyjaciół mojego Raphaela… młodszy brat tego chłopaka został zabrany i znaleziono go niemal na progu jego własnego domu… jego małe ciało osuszone z krwi. Modliłyśmy się, my, wszystkie matki, każda rodzina, żeby ta zmora zniknęła. Ale mój Raphael, on zaczął pałętać się z grupą chłopców, trochę starszych od niego. Dobrych chłopców, rozumiesz, z dobrych rodzin, ale trochę… niespokojnych, trochę za mocno chcących pokazać, że są mężczyznami, zanim w ogóle się nimi naprawdę stali. Wiesz, co mam na myśli? Magnus przestał stroić sobie żarty. Wampir polujący na dzieci dla sportu – wampir smakujący z tego powodu ich krwi i nie mający zamiaru z tym skończyć – nie był zabawny. Zniżył się do poziomu Guadalupe, poważnie wpatrując się w jej oczy, by pokazać, że rozumie. – Utworzyli gang – powiedziała kobieta. – Nie jeden z tych ulicznych gangów, ale… Cóż, mówili, że jego celem jest ochrona naszych ulic przed potworem. Raz śledzili go aż do kryjówki i wszystkie ich rozmowy dotyczyły tego, jak dowiedzieli się, gdzie on jest, jak mogliby po niego pójść. Powinnam była… Nie słuchałam uważnie tego, co mówili. Bałam się o moich młodszych chłopców, a to wszystko wyglądało na zabawę. Ale wtedy Raphael i jego przyjaciele… wszyscy oni zniknęli kilka nocy temu. Już wcześniej zdarzało im się znikać na całe noce, ale to… to trwa za długo. Raphael nigdy mnie tak nie zmartwił. Chcę, żebyś dowiedział się, gdzie jest wampir i ruszył w pogoń za moim synem. Jeśli Raphael żyje, pragnę, żebyś go uratował. Jeśli wampir zabijał ludzkie dzieci, gang nastolatków podążających za nim musiał wyglądać jak paczka cukierków dostarczona mu pod drzwi. Syn tej kobiety był martwy. Magnus pochylił głowę. – Spróbuję dowiedzieć się, co się z nim stało. – Nie – powiedziała kobieta. Czarownik spostrzegł, że unosi wzrok, przyciągany tonem jej głosu. – Nie znasz Raphaela – rzekła. – Ale ja tak. Jest wśród starszych chłopców, ale nie narzuca się im. Oni wszyscy go słuchają. Ma zaledwie piętnaście lat, ale jest tak silny, tak szybki i tak mądry jak dorosły mężczyzna. Jeśli tylko jeden z nich mógł przeżyć, on będzie tym jednym. Nie idź szukać jego ciała. Idź i uratuj Raphaela. – Masz moje słowo – obiecał jej Magnus i właśnie to miał na myśli. Śpieszno mu było, by wyjść. Zanim odwiedził Hotel Dumort, miejsce, które zostało opuszczone przez śmiertelników i które od 1920 roku często odwiedzane było przez wampiry, miejsce, do którego poszli Raphael i jego przyjaciele, miał do

przeprowadzenia inne śledztwo. Pozostali Podziemni chcieliby wiedzieć o wampirze, który tak jawnie łamie prawo, nawet jeśli mieli nadzieję, że wampirom się powiedzie, nawet jeśli pozostali Podziemni jeszcze nie zdecydowali się, by pójść do Nocnych Łowców. Jednak zanim Magnus odszedł, Guadalupe chwyciła jego rękę, a jej palce uczepiły się go kurczowo. Spojrzenie kobiety zmieniło się z wyzywającego w błagalne. Magnus miał wrażenie, że nigdy nie prosiła o nic dla siebie, ale była gotowa zrobić to dla swojego chłopca. – Dałam mu krzyżyk do noszenia na szyi – powiedziała. – Dał mi go ze swoich własnych rąk kapelan ze Świętej Cecylii, a ja dałam go Raphaelowi. Jest mały i zrobiony ze złota; po tym go poznasz. – Wzięła drżący oddech. – Dałam mu krzyżyk. – W takim razie dałaś mu szansę – rzekł Magnus. ♣ ♣ ♣ Plotkować na temat wampirów idź do faerie, do wilkołaków na plotki o Baśniowym Ludku, ale o Dzieciach Księżyca nie plotkuj, bo spróbują odgryźć ci głowę – tak brzmiało motto Magnusa. Miał okazję poznać faerie, która pracowała w nocnym klubie Lou Waltersa: Latin Quarter5 , który znajdował się w bardziej obskurnej i nagiej części Times Square. Magnus raz czy dwa poszedł tam zobaczyć Mae West6 i dostrzegł tancerkę rewiową otoczoną czarem, który zasłaniał jej bladofioletową skórę oraz skrzydła faerie. Od tamtej pory stali się z Aeval przyjaciółmi – na tyle, na ile można, gdy oboje, ty i ona, jesteście nimi tylko dla pozyskiwania informacji. Siedziała na schodach, ubrana już w kostium, który pozostawiał na widoku sporo delikatnej, liliowej skóry. – Jestem tutaj, by zobaczyć się z faerie, z powodu wampira – powiedział niskim głosem, a ona się zaśmiała. Magnus nie potrafił odpowiedzieć śmiechem. Miał wrażenie, że przez długi czas nie będzie w stanie pozbyć się z pamięci ani twarzy Guadalupe, ani jej uścisku na swoim ramieniu. – Szukam chłopca. Człowieka. Zabranego najprawdopodobniej przez jeden z klanów Harlemu Hiszpańskiego7 . Aeval jednym płynnym, wdzięcznym ruchem wzruszyła ramionami. 5 „Dzielnica Łacińska” (ang.) – miejsce to naprawdę istniało na Broadwayu przy Czterdziestej Siódmej Ulicy w latach 1942-1956. Lou Walters, imigrant z Polski, był właścicielem sieci nocnych klubów w USA i ojcem amerykańskiej dziennikarki telewizyjnej Barbary Walters. 6 Mary Jane West – amerykańska aktorka filmowa i teatralna, której szczyt popularności przypadał na lata 30. XX wieku. Słynęła ze skandalizujących ról i swobodnego trybu życia. W swoich sztukach teatralnych odważnie poruszała kwestie dotyczące seksualności. 7 Część dzielnicy Harlem znajdującej się w północnej części gminy Manhattan w Nowym Jorku. Nazywana też Harlemem Wschodnim lub El Barrio. Zamieszkiwana głównie przez Afroamerykanów.

– Wiesz, jakie są wampiry. To mógł być którykolwiek z nich. Magnus zawahał się, a potem dodał: – Kluczem jest to, że ten wampir lubi tych w bardzo młodym wieku. – W takim razie… – Aeval zatrzepotała skrzydłami. Nawet najbardziej zatwardziałym Podziemnym nie podobała się myśl o polowaniu na dzieci. – Być może słyszałam coś o Louisie Karnsteinie. Magnus skinął na nią, by podeszła bliżej, pochylając się i przechylając do tyłu swój melonik, tak żeby Aeval mogła mówić do jego ucha. – Do niedawna mieszkał na Węgrzech. Jest stary i potężny, to dlatego Lady Camille przyjęła go w swoje szeregi. I ma szczególne zamiłowanie do dzieci. Uważa, że ich krew jest najczystsza i najsłodsza, tak jak młode mięso jest najdelikatniejsze. Został przegnany z Węgier przez Przyziemnych, którzy znaleźli jego kryjówkę… którzy znaleźli w niej wszystkie dzieci. Uratuj Raphaela, pomyślał Magnus. Coraz bardziej wyglądało to na zlecenie niemożliwe do wykonania. Aeval spojrzała na niego, jej ogromne owalne oczy zdradzały nikły cień niepokoju. Kiedy wróżka była zmartwiona, oznaczało to, że najwyższa pora na panikę. – Zajmij się tym, czarowniku – powiedziała. – Wiesz, co zrobią Nocni Łowcy, jeśli dowiedzą się o kimś takim. Jeśli Karnstein praktykuje swoje stare sztuczki w naszym mieście, tym gorzej dla nas wszystkich. Nephilim zabiją każdego wampira, jakiego zobaczą. Serafickie ostrza będą miały pierwszeństwo przed zadawaniem jakichkolwiek pytań. Magnus nie lubił przebywać w pobliżu Hotelu Dumort, jeśli tylko mógł temu zaradzić. Był to rozpadający się, niepokojący budynek, pełen złych wspomnień, a od czasu do czasu pojawiała się tam także jego dawna nikczemna ukochana. Ale wyglądało na to, że dzisiaj hotel ten był jego nieuniknionym celem. Słońce na niebie parzyło, ale taki stan rzeczy nie utrzyma się już zbyt długo. Jeśli Magnus miał zamiar walczyć z wampirami, wolał robić to, gdy te były najsłabsze. ♣ ♣ ♣ Hotel Dumont wciąż był piękny, ale już tylko ledwie, pomyślał Magnus, kiedy wszedł do środka. Pochowany przez czas, z gęstą siecią pajęczyn tworzących kotary, zwisające z każdego łuku. Było tak, odkąd w latach dwudziestych wampiry uznały go za swój prywatny teren i zaczęły się tam kręcić. Magnus nigdy nie zapytał, w jaki sposób Camille i inne wampiry były zamieszane w tragedię z 1920 roku albo dlaczego roszczą sobie prawa do tego budynku. Być może wampiry cieszył po prostu

urok miejsca, które było jednocześnie dekadenckie i opuszczone. Nikt inny się do niego nie zbliżał. Przyziemni szeptali, że było nawiedzone. Magnusa nie opuszczała nadzieja, że Przyziemni wrócą, domagając się zwrócenia im budynku i odnowią go, a wampiry przegonią. To tak bardzo rozdrażniłoby Camille. Młoda wampirzyca pośpieszyła przez foyer w stronę Magnusa, kolory jej czerwono-zielonego cheongsam8 i farbowanych henną włosów odbijały się jaskrawo w szarym mroku. – Nie jesteś tu mile widziany, czarowniku! – powiedziała. – Nie? Ojej, co za towarzyski nietakt. W takim razie przepraszam. Zanim pójdę, mogę zapytać o jedną rzecz? Co możesz mi powiedzieć o Louisie Karnsteinie? – zapytał swobodnym tonem Magnus. – I o przyprowadzanych przez niego do hotelu dzieciach, które mordował? Dziewczyna skuliła się, tak jakby Magnus wymachiwał jej przed twarzą krzyżem. – Jest tutaj gościem – rzekła cicho. – A Lady Camille powiedziała, że mamy okazywać mu wszelkie honory. Nie wiedzieliśmy. – Nie? – zapytał Magnus, a jego głos zabarwił się nieufnością jak woda kroplą krwi. Wampiry z Nowego Jorku były oczywiście ostrożne. Dbały, by nie dochodziło do zbytniego rozlewu krwi, a wszystkie „wypadki”, do których dochodziło, były szybko tuszowane, tuż pod nosem Nocnych Łowców. Jednakże Magnus nie musiał się wysilać, by uwierzyć, że jeśli Camille miała powód, by zadowolić swojego gościa, mogłaby pozwolić mu uciekać się do morderstwa. Mogłaby to zrobić tak łatwo, jak gdyby otaczała go luksusami: srebrem, aksamitem, a także ludzkim życiem. I Magnus nawet przez sekundę nie wierzył, że Louis Karnsein przynosił do domu smakowite kąski, ponosząc za to całkowitą odpowiedzialność, ale jednocześnie będąc gotowym, by podzielić się odrobiną krwi, żeby oni nie ucztowali. Patrzył na te delikatną dziewczynę i zastanawiał się, jak wielu ludzi ona zabiła. – Wolałabyś w takim razie – powiedział bardzo łagodnie – żebym teraz odszedł i wrócił z Nephilim? Nephilim, postrach potworów i wszystkich tych, którzy mogą nimi być. Magnus był pewny, że ta dziewczyna mogłaby być jednym z nich, gdyby chciała. Zdawał sobie sprawę, że on sam też mógłby nim być. I wiedział coś jeszcze. Nie miał zamiaru zostawiać młodego chłopca w legowisku tych potworów. Dziewczyna wytrzeszczyła oczy. 8 Odmiana Qipao, tradycyjnego chińskiego stroju kobiecego. Szyty najczęściej z jedwabiu, ciasno opinający ciało. Ma niesymetryczne zapięcie, stójkę osłaniającą szyję, rozcięcia u dołu. Zdobiony haftami i ozdobnymi guzikami. Tradycyjna suknia sięga do kostek, ale z czasem była coraz bardziej skracana.

– Ty jesteś Magnus Bane – powiedziała. – Tak – odparł. Czasami dobrze było być rozpoznawanym. – Ciała są na górze. W niebieskim pokoju. Lubi się nimi zabawiać… po wszystkim. – Zadrżała i zeszła mu z drogi, znikając z powrotem w ciemnościach. Magnus wyprostował ramiona. Zakładał, że ich rozmowa została podsłuchana, skoro, choć przybyły pozostałe wampiry, nie rzucono mu wyzwania, gdy ruszył w górę po krętych schodach. Złoto i purpura zniknęły pod warstwą szarości, ale kształty pozostały nietknięte. Wchodził coraz wyżej i wyżej do apartamentów, w których, jak wiedział, nowojorski klan wampirów podejmował swoich cenionych gości. Dość łatwo znalazł niebieski pokój: był on jednym z największych i prawdopodobnie najbardziej okazałych hotelowych apartamentów. Gdyby to wciąż był hotel, w jakimkolwiek normalnym sensie tego słowa, gość tej kwatery musiałby zapłacić pokaźne odszkodowanie. W wysokim stropie wybito dziurę. Łukowaty sufit pomalowany był na błękitno, na kolor jaj składanych przez drozda wędrownego9 , delikatny odcień niebieskiego, w którym artyści wyobrażają sobie letnie niebo. Prawdziwe letnie niebo ukazywało się przez dziurę w dachu, oślepiając bezlitosną bielą, bezwzględną jak głód, który kierował Karnsteinem, płonące jasno jak pochodnia, trzymana przez kogoś stawiającego czoło potworowi. Magnus wszędzie na podłodze widział pył. Pył, który jego zdaniem nie był po prostu oznaką przemijającego czasu. Widział to i widział ciała: powyginane, odrzucone na bok jak szmaciane lalki, rozwalone, jak rozgniecione na podłodze i ścianach pająki. W tej śmierci nie było gracji. Były to ciała nastoletnich chłopców, podekscytowanej, nieustraszonej gromady, która, naiwnie sądząc, że dobro zatriumfuje, przybyła tu zapolować na drapieżnika prześladującego ich dzielnicę. I były też inne ciała, leżące tu od dłuższego czasu ciała młodszych dzieci. Dzieci schwytanych przez Louisa Karnsteina na ulicy, przy której mieszkał Raphael Santiago, które wampir zabił i zatrzymał. Dla nich nie było ratunku, pomyślał Magnus. W tym pomieszczeniu nie było nic, prócz krwi i śmierci, i echa strachu, utraty wszelkich szans na zbawienie. Zatem Louis Karnstein był szalony. To się czasem zdarzało, z upływem lat i po zdystansowaniu się od swojego człowieczeństwa. Magnus widział, jak trzydzieści lat temu przytrafiło się to znajomemu czarownikowi. Miał nadzieję, że jeżeli kiedykolwiek on sam zwariuje, oszaleje do tego stopnia, że zatruje powietrze wokół siebie i skrzywdzi każdego, kto wejdzie z nim w kontakt, znajdzie się ktoś, kto będzie kochał go wystarczająco, by go powstrzymać. By go zabić, gdyby do tego doszło. Rozpryski z tętnic i krwawe odciski dłoni przyozdabiały wyblakłe niebieskie ściany, a podłoga pełna była ciemnych kałuż. Była tutaj ludzka i wampirza krew: ta 9 Z ang. „robin egg blue” – nazwa koloru pochodzi od nazwy ptaka znoszącego jaja, których skorupki mają właśnie ten kolor: drozda wędrownego. I jako że nie mamy odpowiednika dla nazwy tego koloru w języku polskim (no bo ile razy można powtarzać „jasnoniebieski”?) zdecydowałam się na przełożenie tego w taki sposób.

druga miała głębszy odcień, czerwień, która zachowywała kolor, nawet gdy wyschła, czerwona na wieczność. Magnus przeszedł wokół tych plam, ale w jednej z kałuż ludzkiej krwi dostrzegł coś błyszczącego. Niemal pogrzebał już nikłą nadzieję, ale ten uporczywy błysk przykuł jego wzrok. Czarownik schylił się i wyciągnął błyszczący przedmiot z ciemnej kałuży. Był to krzyżyk, mały i złoty, pomyślał więc, że mógłby przynajmniej zwrócić go Guadalupe. Włożył przedmiot do kieszeni. Zrobił krok do przodu, a potem jeszcze jeden. Powiedział sobie, że nie ma pewności, że podłoga go utrzyma, ale wiedział, że to była jedynie wymówka. Nie chciał wycofać się ze zobowiązań w obliczu całej tej śmierci. Ale nagle dotarło do niego, że musiał. Musiał, ponieważ z najdalszego, pogrążonego w największych ciemnościach kąta pokoju, usłyszał okropny odgłos zachłannego ssania. Zobaczył chłopca w ramionach wampira. Magnus uniósł rękę, a siła jego magii cisnęła wampirem w powietrze, w stronę jednej z pokrytych smugami krwi ścian. Czarownik usłyszał trzask i zobaczył, jak wampir osuwa się na podłogę. Nie miało to jednak trwać zbyt długo. Czarownik przebiegł przez pokój, potykając się o ciała i ślizgając na krwi, by upaść na kolana obok chłopca, by wziąć go w ramiona. Był młody, piętnaście albo szesnaście lat, i umierał. Nie potrafił wyczarować krwi dla organizmu, szczególnie nie takiego, który już przestaje działać z powodu jej braku. Jedną dłonią uniósł zwieszoną, ciemną głowę chłopca, obserwował jego drgające powieki i czekał, by przekonać się, czy nadejdzie chwila, gdy chłopiec skupi uwagę. Moment, w którym Magnus mógłby powiedzieć mu do widzenia. Chłopiec nigdy na niego nie spojrzał i nie przemówił. Uchwycił się ręki Magnusa. Czarownik pomyślał, że był to odruch, jaki może mieć też małe dziecko, ale trzymał go i próbował ofiarować mu tak wiele pocieszenia, ile tylko był w stanie. Chłopiec zrobił jeden wdech, drugi, trzeci, a potem jego uścisk się rozluźnił. – Znałeś jego imię? – Magnus szorstko zażądał odpowiedzi od wampira, który go zabił. – Czy to był Raphael? Nie miał pojęcia, dlaczego o to pytał. Nie chciał wiedzieć, że chłopiec, którego kazała mu znaleźć Guadalupe, właśnie umarł w jego ramionach; że ostatni uczestnik tej walecznej, z góry skazanej na niepowodzenie misji ratowania niewinnych przeżył prawie wystarczająco długo – ale jednak nie dość długo. Nie potrafił zapomnieć błagalnego wyrazu twarzy Guadalupe. Spojrzał na wampira, który nie ruszył się, by go zaatakować. Siedział w tej samej pozycji, w jakiej wylądował, osuwając się po ścianie, gdy Magnus nim rzucił. – Raphael – odparł powoli wampir. – Przybyłeś tu, szukając Raphaela? – Wyrwał mu się krótki, ostry, niemal sceptyczny śmiech.

– Dlaczego to jest takie śmieszne? – zażądał odpowiedzi Magnus. W jego klatce piersiowej narastała ponura furia. Minął długi czas, odkąd zabił ostatnio wampira, ale gotów był zrobić to znowu. – Ponieważ to ja jestem Raphael Santiago – odparł chłopak. Magnus gapił się na wampirzego chłopca… Na Raphaela. Kolana miał przyciągnięte do klatki piersiowej, ręce owinięte wokół nich. Na delikatną twarz w kształcie serca, taką samą jak jego matki, wielkie ciemne oczy, które mogłyby zauroczyć kobiety – i mężczyzn – kiedy dorośnie, i miękkie dziecięce usta splamione krwią, swobodnie opadały loki. Krew maskowała dolną połowę jego twarzy, a Magnus, jak diamenty w ciemności, mógł zobaczyć przebłyski białych zębów na wardze Raphaela. Był on jedyną poruszającą się rzeczą w całym tym pomieszczeniu pełnym straszliwego bezruchu. Drżał, lekkie dreszcze przechodziły wzdłuż całego jego chudego ciała, trzęsąc nim tak mocno, że Magnus mógł to zobaczyć, tak mocno, że wyglądało to niemal brutalnie. Szczękał zębami, jak ktoś, komu było tak zimno, że bliski był wpadnięcia w bezruch i śmierć. W tym pełnym śmierci pokoju było gorąco jak w piekle, które wyobrażają sobie Przyziemni, ale chłopak dygotał, jak gdyby było mu tak zimno, że nigdy więcej nie mógłby poczuć ciepła. Magnus wstał i przesuwał się wśród pyłu i zmarłych, dopóki nie dotarł w pobliże wampirzego chłopca, a potem odezwał się łagodnie. – Raphael? Raphael uniósł twarz na dźwięk głosu Magnusa. Czarownik widział już wiele innych wampirów z cerą białą jak sól. Oblicze Rafaela wciąż było brązowe, ale brakowało mu tego ciepłego tonu, który miała skóra jego matki. To nie było już dłużej ciało żywego chłopca. Dla Raphaela nie było już ratunku. Jego ręce pokryte były ziemią i krwią, jakby niedawno wypełzł ze swojego grobu. Jego twarz również była pokryta smugami brudu. Miał czarne włosy. Te kędzierzawe pasma wydawały się tak miękkie, że jego matka musiała kochać uczucie towarzyszące przebieganiu przez nie palcami; że musiała głaskać je, gdy miał koszmary i ją wołał; delikatnie dotykać palcami, kiedy spał w swoim łóżku, a ona nie chciała go budzić. Włosy, z których mogłaby zachować dziecięcy pukiel, teraz pełne były pyłu. Na jego twarzy, ciemno połyskując, widniały ślady łez. Szyja była pokryta krwią, ale Magnus wiedział, że rana już się zamknęła. – Gdzie jest Louis Karnstein? – zapytał czarownik. Gdy Raphael przemówił, tym razem cichym, miękkim hiszpańskim, powiedział: – Wampir myślał, że mógłbym mu pomóc z pozostałymi, jeśli zmieniłby mnie w kogoś należącego do jego rodzaju. – Zaśmiał się niespodziewanie, wydając z siebie radosny, dziki dźwięk. – Ale nie pomogłem mu – dodał. – Nie. Nie spodziewał się tego. Jest martwy. Obrócił się w popiół, rozwiany przez wiatr. – Wskazał na dziurę w

dachu. Zaskoczony Magnus stał w milczeniu. Nadzwyczaj niespotykane było, żeby nowy wampir powstał i opanował głód wystarczająco, by myśleć czy robić cokolwiek innego, poza pożywieniem się. Czarownik zastanawiał się, czy Raphael zabił więcej niż jednego ze swoich przyjaciół. Nie zapytałby, i to nie tylko dlatego, że byłoby to okrutne. Nawet jeśli chłopak ich zabił, a potem zaatakował swojego pana i pokonał Karnsteina, musiał mieć żelazną wolę. – Oni wszyscy są martwi – powiedział Raphael, pozornie do samego siebie. Nagle jego głos stał się czysty. Ciemne oczy również nabrały wyrazu, gdy spojrzał na Magnusa, a potem umyślnie odwrócił się od niego, lekceważąc go jako kogoś nieistotnego. Magnus z rosnącym poczuciem niepokoju dostrzegł, że Raphael przyglądał się tej oślepiająco jasnej dziurze w suficie, tej samej, która wskazał, gdy mówił, że Karnstein zmienił się w popiół. – Oni wszyscy są martwi – powtórzył powoli chłopak. – I ja też jestem martwy. Wyprostował się, błyskawicznie niczym wąż, i skoczył. Magnus poruszył się wystarczająco szybko tylko dzięki temu, że widział, w co wampir się wpatrywał i temu, że – samemu również znając zimne wrażenie bycia wyrzutkiem, tak samotnym, że wydawało mu się, że ledwie istnieje – wiedział, jak chłopak się czuł. Raphael rzucił się w plamę śmiercionośnego blasku na podłodze, Magnus skoczył na niego. Przewrócił chłopaka na podłogę tuż przed tym, jak ten dosięgnął światła słonecznego. Wampir, niczym drapieżny ptak, wydał z siebie nieskładny wrzask, wściekły krzyk, który był niczym innym, jak furią i żądzą, który odbijał się w głowie Magnusa i wywoływał u niego ciarki. Raphael miotał się i czołgał w stronę słońca, a kiedy czarownik nie pozwolił mu się ruszyć, drapiąc i wiercąc się, użył każdej cząstki swojej nowo nabytej wampirzej siły, by się uwolnić. Nie wahał się, nie miał wyrzutów sumienia, ani nie okazywał żadnych typowych dla nowo narodzonego wampira dolegliwości w związku ze swoją nową siłą. Próbował ugryźć Magnusa w szyję. Próbował rozszarpać go na strzępy. Czarownik musiał użyć magii, by przymocować jego kończyny do podłogi, a nawet gdy całe ciało Raphaela było do niej przyszpilone, Magnus musiał unikać jego kłapiących zębów i ledwie sobie z tym poradził. – Puszczaj mnie! – krzyknął wreszcie chłopak, łamiącym się głosem. – Cicho, cicho – szeptał Magnus. – Twoja matka mnie przysłała, Raphaelu. Uspokój się. Twoja matka przysłała mnie, żebym cię odnalazł. – Wyciągnął z kieszeni złoty krzyżyk, który znalazł, i trzymał tak lśniący przed twarzą Raphaela. – Dała mi to i powiedziała, że mam cię uratować.

Wampir wzdrygnął się przed krzyżem i czarownik pośpiesznie go odłożył, ale nie zanim chłopak przestał walczyć i zaczął łkać. Szlochy targały całym jego ciałem, jak gdyby mógł rozszarpać samego siebie, cały swój nowy znienawidzony byt, poza wnętrzem, jeśli tylko potrząśnie i rozzłości się wystarczająco mocno. – Czy ty jesteś głupi? – wydyszał. – Nie możesz mnie uratować. Nikt nie może tego zrobić. – Magnus mógł posmakować jego rozpaczy, tak jakby była to krew. Czarownik mu wierzył. Przytrzymywał chłopca, nowo narodzonego z ziemi i krwi, i żałował, że nie znalazł go martwego. ♣ ♣ ♣ To szlochanie musiało wyczerpać Raphaela wystarczająco, by stał się uległy. Magnus sprowadził go do własnego domu, ponieważ nie miał najmniejszego pojęcia, co powinien z nim zrobić. Chłopak siedział na jego kanapie, wyglądając jak mała kupka nieszczęścia. Czarownik mógłby poczuć wobec niego bolesne współczucie, ale w drodze do domu zatrzymał się w budce telefonicznej, by zadzwonić do klubu jazzowego, w którym tej nocy miała śpiewać Etta, żeby powiedzieć jej, że przez jakiś czas ma się nie zbliżać do jego lokum, ponieważ musi się uporać z młodym wampirem. – Młody wampir, co? – śmiejąc się, zapytała Etta w taki sam sposób, w jaki żona mogłaby przemówić do swojego męża, który zawsze przynosi do domu dziwne przedmioty z lokalnego targu staroci. – Nie znam w mieście żadnego łowcy wampirów, do którego mógłbyś zadzwonić, żeby się tym zajął. Magnus uśmiechnął się. – Sam sobie z tym poradzę. Zaufaj mi. – Och, zazwyczaj tak robię – powiedziała Etta. – Mimo że moja mama próbowała nauczyć mnie większej rozwagi. Magnus tylko kilka minut paplał z Ettą przez telefon, ale kiedy wyszedł, znalazł Raphaela kucającego na chodniku. Gdy czarownik się zbliżył, chłopak syknął, błyskając w ciemności nocy białymi, ostrymi kłami, niczym kot chroniący swoją zdobycz. W ramionach trzymał mężczyznę, którego śnieżnobiały kołnierzyk koszuli zabarwiony był szkarłatem; Magnus szarpnął go z dala od syczącego wampira i zostawił opartego o ścianę w bocznej uliczce, mając nadzieję, że uzna, iż został napadnięty i obrabowany. Gdy wrócił na chodnik, Raphael wciąż tam siedział, z palcami zwiniętymi w szpony i przyciśniętymi do klatki piersiowej. Na jego ustach wciąż były ślady krwi. Magnus wyczuwał rozpaczliwą pustkę w jego sercu. Nie było w nim po prostu nic z cierpiącego dziecka. Był za to potwór z twarzą jednego z aniołów Caravaggia. – Powinieneś był pozwolić mi umrzeć – powiedział Raphael cichym, pustym

głosem. – Nie mogłem. – Dlaczego nie? – Ponieważ obiecałem twojej matce, że przyprowadzę cię do domu – odparł Magnus. Na wspomnienie o matce Raphael zamilkł, jakby wrócił do hotelu. W blasku latarni ulicznej czarownik mógł zobaczyć jego twarz. Wyglądał jak osłupiałe, zranione dziecko, które dostało klapsa: na jego obliczu malowały się ból oraz oszołomienie, z którymi widocznie sobie nie radził. – A myślisz, że ona chce, żebym wrócił do domu? – zapytał Raphael. – Jako t- to coś? Załamał mu się głos, a jego dolna warga, wciąż splamiona krwią mężczyzny, zadrżała. Brutalnie uderzył się ręką w twarz, a Magnus znowu to zobaczył: sposób, w jaki natychmiast doprowadził się do porządku, nieugiętą kontrolę, na którą się silił. – Spójrz na mnie – powiedział. – Powiedz, że zaprosiłaby mnie do środka. Magnus nie potrafił mu tego powiedzieć. Pamiętał, jak Guadalupe opowiadała o potworach, które chodziły w ciemnościach i żerowały na niewinnych. Wiedział, jak ona – kobieta, która dała swojemu dziecku krzyżyk – mogłaby zareagować na syna, który ma na rękach krew. Przypominał sobie swego przybranego ojca, zmuszającego go do powtarzania modlitw, dopóki święte słowa nie nabrały w jego ustach gorzkiego smaku; wspominał matkę i to, że odkąd wiedziała, nie była ona w stanie go dotknąć oraz to, że ojczym przytrzymywał go pod powierzchnią wody. Ale dawniej go kochali, a on kochał ich. Miłość nie przezwycięży wszystkiego. Nie zawsze przetrwa. Wszystko, co masz, może zostać ci odebrane, miłość może być ostatnią rzeczą, którą zachowasz, a potem ona również może zostać ci odebrana. Magnus wiedział jednakże, że może być ona również ostatnią nadzieją i gwiazdą, która cię poprowadzi. Światło, które zgasło, musiało zapalić się raz jeszcze. Czarownik nie mógł obiecać Raphaelowi matczynej miłości, ale dopóki chłopak wciąż kochał swoją matkę, Magnus pragnął mu pomóc i uważał, że chyba wie, jak to zrobić. Przeszedł po dywanie do przodu i zobaczył, jak w ciemne oczy Raphaela, zaskoczonego jego celowo nagłym ruchem, błysnęły. – Co jeśli nigdy by się nie dowiedziała? Raphael powoli zamrugał, w swojej niepewności przypominając niemal gada. – Co masz na myśli? – zapytał z rezerwą. Magnus sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej mieniący się przedmiot, trzymając go w złożonych dłoniach.

– Co jeśli podejdziesz do jej drzwi – zapytał czarownik – mając na sobie krzyżyk, który ona ci dała? Rzucił krzyżyk, a Raphael odruchowo złapał go w otwartą dłoń. Gdy uderzył w jej wnętrze, Magnus dostrzegł grymas na twarzy Raphaela; zobaczył, jak grymas przeszedł w drżenie, które przebiegło przez całe jego chude ciało i sprawiło, że jego oblicze stężało z bólu. – W porządku, Raphaelu – powiedział łagodnie Magnus. Raphael otworzył oczy i spojrzał gniewnie na czarownika, co nie było reakcją, której ten oczekiwał. Pomieszczenie wypełnił smród palonej skóry. Będzie musiał zainwestować w jakieś potpourri10 . – Dobra robota, Raphaelu – powiedział Magnus. – Dzielnie to zniosłeś. Możesz go teraz odłożyć. Wampir wytrzymał intensywne spojrzenie czarownika i bardzo wolno zacisnął palce wokół krzyża. Z pomiędzy nich wydostała się maleńka strużka dymu. – W porządku? – powtórzył chłopak. – Dzielnie zniosłeś? Ja dopiero zaczynam. Siedział tak na kanapie z ciałem wygiętym z bólu i trzymał krzyżyk swojej matki. Nie puścił go. Magnus ponownie ocenił sytuację. – Dobry początek – powiedział czarownik protekcjonalnym tonem. – Ale będzie to wymagać czegoś więcej. Oczy Raphaela się zwęziły, ale nie odpowiedział. – Oczywiście – dodał od niechcenia Magnus – może okazać się, że nie potrafisz tego zrobić. To będzie wymagało mnóstwa pracy, a ty jesteś tylko dzieckiem. – Wiem, że to będzie wymagało mnóstwa pracy – odparł Raphael, kąsając końcówkę każdego ze słów. – Mam tylko ciebie do pomocy, a nie jesteś szalenie imponujący. To uświadomiło Magnusowi, że zadane mu w hotelu przez Raphaela pytanie, czy jest głupi, nie było tylko wyrazem desperacji, ale także ekspresją jego charakteru. Wkrótce nauczył się też, że było to również ulubione pytanie tego wampira. ♣ ♣ ♣ Podczas nocy, które teraz nastały, Raphael wszedł w posiadanie sporej ilości strasznej monochromatycznej odzieży, przegonił kilku klientów Magnusa zjadliwymi 10 Nazwa pochodzi z języka francuskiego. Potpourri to aromatyczna mieszanka suszonych kwiatów i ziół.

i niegrzecznymi uwagami, poświęconymi swojemu nieżyciu w klatce czarownika i pozostawaniu niewzruszonym na jakiekolwiek magiczne sztuczki czarownika. Magnus ostrzegł go przed Nocnymi Łowcami, dziećmi Anioła, które mogły próbować go złapać, jeśli złamałby którekolwiek z ich praw i opowiedział o wszystkim, co te prawa zawierały oraz o wszelkich ludziach, których mógłby spotkać. Cały Świat Podziemnych rozpościerał się przed nim: faerie i wilkołaki, i czary, ale jedyną rzeczą, która wydawała się interesować Raphaela, było to, jak długo mógł trzymać krzyżyk, o ile dłużej każdej nocy mógł go ściskać w dłoni. Etta orzekła, że nic nie jest w stanie zadowolić tego dzieciaka. Ona i Raphael trzymali się od siebie na dystans. Wampir jawnie i obelżywie zaskoczony był tym, że czarownik ma towarzyszkę, a Etta, mimo że znała Świat Podziemnych, była ostrożna wobec wszystkich, którzy do niego należeli, za wyjątkiem Magnusa. Zwłaszcza Raphael schodził z drogi, gdy kobieta przychodziła. Oni, Etta i Magnus, spotkali się w klubie piętnaście lat temu. On przekonał ją, by z nim zatańczyła, a ona powiedziała, że zakochała się w nim, zanim piosenka dobiegła końca. On odparł, że zakochał się, zanim się w ogóle zaczęła. Ich tradycją stało się, że gdy Etta wracała późną nocą, podczas której Magnus nie był w stanie do niej dołączyć – a czarownik stracił wiele z nich z powodu Raphaela – kobieta zrzucała z bolących po długim wieczorze nóg wysokie obcasy, ale zachowywała swoją kosztowną, ozdobioną paciorkami sukienkę i tańczyli ze sobą, mrucząc sobie nawzajem do uszu jazzowe kawałki i konkurując o to, do jakich melodii będą tańczyć najdłużej. Po tym jak kobieta zetknęła się z Raphaelem po raz pierwszy, zrobiła się trochę małomówna. – On stał się wampirem ledwie kilka dni temu – powiedziała w końcu, gdy tańczyli. – Tak powiedziałeś. Zanim to się stało, był tylko zwykłym chłopcem. – Jeśli to pomoże, podejrzewam, że był utrapieniem. Etta się nie zaśmiała. – Zawsze myślałam o wampirach, jako o czymś starym – powiedziała. – Nigdy nie myślałam o tym, jak ludzie mogą się nimi stać. Sądzę, że to ma sens. To znaczy… Raphael, biedny dzieciak, jest zbyt młody. Ale potrafię dostrzec, że ludzie mogliby chcieć pozostać na zawsze młodzi. Tak samo jak ty. Etta w ciągu ostatnich kilku miesięcy coraz więcej mówiła o wieku. Nie wspominała o mężczyznach, którzy przychodzili do klubu posłuchać jej śpiewu, którzy chcieli ją stamtąd zabrać i mieć z nią dzieci. Nie musiała. Magnus rozumiał, potrafił odczytywać znaki, tak jak marynarz wiedział, które chmury przyniosą sztorm. Porzucano go już wcześniej, z wielu powodów, i nie było w tym nic niezwykłego. Nieśmiertelność była czymś, za co musiałeś zapłacić i płaciłeś tym, co kochałeś, wciąż i wciąż na nowo. Było tylko kilka drogocennych osób, które

pozostawały z Magnusem, dopóki śmierć ich nie rozdzieliła, jednak wszystkie one odchodziły od niego z jakiegoś powodu: poprzez nadejście śmierci albo wejście w nowy etap ich życia, gdy czuły, że on nie może za nimi podążyć. Nie potrafił obwiniać Etty. – Chciałabyś tego? – zapytał wreszcie Magnus po dłuższym czasie kołysania się razem. Nie składał oferty, ale sądził, że mógłby to zaaranżować. Były sposoby. Sposoby, za które byłby w stanie zapłacić straszną cenę. Sposoby, które znał jego ojciec. A Magnus nienawidził swojego ojca. Ale jeśli ona mogłaby zostać z nim na zawsze… To było inne milczenie. Wszystkim, co czarownik słyszał, był stukot jego butów i lekkie szuranie jej bosych stóp na drewnianej podłodze. – Nie – rzekła Etta. Jej policzek przyciśnięty był do jego ramienia. – Nie. Gdybym mogła zrobić to na swój własny sposób, pragnęłabym mieć z tobą trochę więcej czasu. Ale nie chcę z tego powodu zatrzymywać zegara. ♣ ♣ ♣ Czasami, gdy Magnus przyzwyczaił się do Raphaela jako do zawsze rozdrażnionego i irytującego współlokatora, którego sam sobie zażyczył, dziwnie i boleśnie uświadamiał sobie na nowo pewien fakt. Dziwiło go to, że zegar Raphaela zatrzymał się, że jego ludzkie życie zostało mu brutalnie odebrane. Magnus stawiał nową fryzurę przy pomocy Brylcreem11 i odrobiny magii, kiedy chłopak zjawił się za nim i go zaskoczył. Raphael często tak robił, odkąd posiadał charakterystyczny dla wampirów cichy chód. Czarownik podejrzewał, że zrobił to celowo, ale od kiedy przestał się przelotnie uśmiechać, ciężko było to stwierdzić. – Jesteś niepoważny – skomentował z dezaprobatą Raphael, gapiąc się na jego włosy. – A ty jesteś piętnastolatkiem – odgryzł się Magnus. Zazwyczaj wampir miał gotową ripostę na każdą uwagę, którą czarownik rzucał pod jego adresem, ale miast odpowiedzi otrzymał długą ciszę. Gdy Magnus spojrzał w lustro, zobaczył, że Raphael przesunął się w stronę okna i wyglądał przez nie w noc. – Teraz miałbym szesnaście – powiedział chłopak głosem tak odległym i chłodnym, jak światło księżyca. – Gdybym żył. Magnus przypomniał sobie dzień, kiedy zdał sobie sprawę, że wcale się już nie starzeje, patrząc w lustro, które wydawało się zimniejsze niż wszystkie inne zwierciadła wcześniej, jakby oglądał swoje odbicie w odłamku lodu. Jak gdyby to 11 Marka produktów do stylizacji włosów dla mężczyzn. Istnieje od 1928 roku.

ono odpowiedzialne było za zatrzymanie jego obrazu takiego całkowicie zamarzniętego i odległego. Zastanawiał się, jak dziwnie musi się czuć wampir, który zna dokładny dzień, godzinę, minutę, w której przestał należeć do pospolicie ciepłej i zmieniającej się ludzkości. Gdy on stoi nieruchomo, a świat się kręci i nigdy go nie zauważa. Nie zapytał. – Wy, ludzie – powiedział Raphael, co było sposobem, w jaki zwracał się do czarowników, przez co zachowywał się całkiem czarująco. – Przestajecie się starzeć przypadkowo, prawda? Rodzicie się tak samo jak ludzie i – choć zawsze jesteście tym, czym jesteście – starzejecie się tak, jak robią to ludzie, aż w pewnym momencie przestajecie. Magnus zastanawiał się, czy Raphael mógł wyczytać identyczne myśli z jego twarzy. – To prawda. – Myślisz, że ludzie mają dusze? – zapytał wampir. Wciąż gapił się przez okno. Magnus znał osoby, które myślały, że on jej nie posiada. On wierzył, że ma duszę, ale to nie znaczyło, że nigdy nie wątpił. – Nieważne – wampir kontynuował, zanim czarownik mógł odpowiedzieć. Jego głos był matowy. – Tak czy owak ci zazdroszczę. – Dlaczego? Światło księżyca spływało na Raphaela, wybielając jego twarz, tak że wyglądał jak marmurowy posąg świętego, który młodo umarł. – Albo wciąż masz swoją duszę – rzekł chłopak – albo nigdy jej nie miałeś, i nie dowiesz się, jak to jest włóczyć się po świecie, będąc skazanym na wieczne potępienie, na wygnanie i utracić ją na zawsze. Magnus opuścił na dół szczotkę do włosów. – Wszyscy Podziemni mają dusze – powiedział. – Właśnie to odróżnia nas od demonów. Raphael szyderczo się uśmiechnął. – Nephilim są o tym przekonani. – Co z tego? – odparł czarownik. – Czasami mają rację. Wampir powiedział coś nieuprzejmego po hiszpańsku. – Myślą, że są takimi wybawcami, cazadores de sombras12 – powiedział. – Nocni Łowcy. A mimo to nigdy nie przyszli, by mnie ratować. Magnus w milczeniu patrzył na chłopca. Nigdy nie był w stanie kłócić się z 12 Z hiszp. łowcy cieni, nocni łowcy.

przekonaniami przybranego ojca na temat tego, czego Bóg chce albo tego, w jaki sposób osądza. Nie wiedział, jak przekonać Raphaela o tym, że wciąż może mieć duszę. – Widzę, że próbujesz odwrócić moją uwagę od naprawdę najważniejszej sprawy – powiedział zamiast tego. – Miałeś urodziny – co jest idealną dla mnie wymówką, bym mógł zorganizować jedno z moich słynnych przyjęć – i nawet mi o tym nie powiedziałeś? Raphael gapił się na niego w milczeniu, a potem odwrócił się i wyszedł. Magnus często myślał o kupieniu zwierzaka, ale nigdy nie rozważał nabycia posępnego nastoletniego wampira. Pomyślał, że kiedy Raphael odejdzie, przyniesie do domu kota. I zawsze będzie urządzał mu przyjęcia urodzinowe. ♣ ♣ ♣ Niedługo po tym Raphael nosił na szyi krzyżyk przez całą noc, bez krzyku czy jakichkolwiek widocznych dolegliwości. Pod koniec nocy, gdy go zdjął, na jego piersi pozostał nikłe znamię, jakby pozostałość po długo leczonym oparzeniu, ale nic poza tym. – Tak więc o to chodziło – powiedział Magnus. – To było świetne. Chodźmy odwiedzić twoją matkę. Wysłał jej wiadomość, mówiącą, że ma się nie martwić i nie przychodzić, bo użył całej dostępnej mu magii, by ocalić Raphaela i nie może być niepokojony, ale wiedział, że to nie mogłoby trzymać jej z dala na zawsze. Twarz chłopaka miała pusty wyraz, gdy jedną ręką bawił się łańcuszkiem, co było jedyną oznaką jego niepewności. – Nie – odparł. – Ile razy zbyt nisko mnie ocenisz? Nie jestem gotowy. Nie jestem nawet blisko. Wyjaśnił Magnusowi, czego następnie chce dokonać. – Dużo robisz, żeby mi pomóc – powiedział wampir kolejnej nocy, gdy zbliżali się do cmentarza. Jego głos był niemal bezduszny. Tak, ponieważ był czas, gdy to ja byłem tak zdesperowany, jak ty, tak samo nieszczęśliwy i przekonany o tym, że nie mam duszy, pomyślał Magnus, ale nie powiedział tego głośno. Ludzie pomogli mu, gdy tego potrzebował, tylko dlatego, że potrzebował tej pomocy. Pamiętał, że Cisi Bracia przyszli do niego w Madrycie i nauczyli go, że gdzieś tam w życiu wciąż jest sens. – Nie musisz być wdzięczny – odparł zamiast tego. – Nie robię tego dla ciebie. Raphael płynnym ruchem wzruszył ramionami. – W takim razie w porządku.

– To znaczy, okazjonalnie możesz być wdzięczny – rzekł Magnus. – Możesz raz na jakiś czas posprzątać mieszkanie. Wampir rozważył to. – Nie, nie sądzę. – Myślę, że matka powinna była cię bić – powiedział czarownik. – Często. – Mój ojciec raz mnie uderzył, w Zacatecas13 – odparł wampir beztrosko. Raphael nigdy wcześniej nie wspominał o ojcu, a i Guadalupe milczała o mężu, choć Magnus wiedział, że chłopak miał kilku braci. – Zrobił to? – starał się, by jego głos brzmiał zarazem neutralnie i zachęcająco, na wypadek gdyby chłopak chciał mu się zwierzyć. Raphael, który nie należał do zbyt ufnych ludzi, wyglądał na rozbawionego. – Drugi raz już nie. To był mały cmentarz, w zacisznym i odległym Queens, otoczony przez ciemne, wysokie budynki, jeden magazyn i opuszczony wiktoriański dom. Magnus zorganizował dla tego miejsca pokropienie wodą święconą, pobłogosławienie go i poświęcenie. Kościoły były uświęconą ziemią, ale cmentarze nie. Wszystkie wampiry musiały zostać gdzieś zakopane i musiały powstać. Nie będzie stanowiło to takiej przeszkody, jak wejście do Instytutu Nocnych Łowców, ale dla Raphaela postawienie nogi na tej ziemi powinno okazać się wystarczająco trudne. To był kolejny test. Chłopak złożył obietnicę, że nie zrobi niczego ponad dotknięcie stopą tego gruntu. Obiecał. Gdy wampir uniósł podbródek, jak koń biorący wędzidło między zęby i właściwie wpadł na uświęconą ziemię, biegnąc, płonąc i krzycząc, Magnus dziwił się, jak w ogóle mógł mu uwierzyć. – Raphael! – zawołał i pognał za nim w ciemność po poświęconej ziemi. Chłopak wskoczył na płytę nagrobną, lądując na niej z równowagą. Kręcone włosy wiatr zdmuchnął na jego szczupłą twarz, ciało wygięło się w łuk, a palce uchwyciły się marmurowej krawędzi. Zęby miał obnażone aż po końcówki dziąseł, a ciemne oczy pozbawione były wyrazu. Wyglądał jak upiór, mara podnosząca się z grobu. Nieposiadający duszy, mniej ludzki niż jakakolwiek okrutna bestia. Skoczył. Nie na Magnusa, ale na ogrodzenie cmentarza. Zszedł po drugiej stronie. Czarownik pobiegł za nim. Raphael chwiał się oparty o niską kamienną ścianę, tak jakby ledwie mógł ustać na nogach. Jego ramiona pokryte były wyraźnie widocznymi pęcherzami. Wyglądał tak, jakby w udręce chciał zdrapać z siebie resztę 13 Stan w północno-środkowym Meksyku.

skóry, ale nie miał na to siły. – Cóż, dokonałeś tego – skomentował Magnus. – Przez co rozumiem, że omal nie przyprawiłeś mnie o zawał. Nie przestawaj teraz. Noc jest młoda. Co teraz zamierzasz zrobić, żeby mną wstrząsnąć? Raphael spojrzał na niego w górę i wyszczerzył zęby w uśmiechu. To nie była przyjemna mina. – Mam zamiar zrobić jeszcze raz to samo. Magnus przypuszczał, że musiał zadać to pytanie. Gdy wampir znowu przebiegł po uświęconej ziemi, nie raz, a dziesięć razy, wsparł się o mur, wyglądając na zmęczonego i wyczerpanego, a pomimo że był zbyt słaby, by biec, opierał się o ścianę i szeptał sam do siebie, początkowo się krztusząc, a potem wymawiając to słowo, imię Boga. Zadławił się krwią, gdy to powiedział, zakaszlał i szeptał nadal. – Dios14 . Magnus podniósł na niego wzrok: był zbyt słaby, żeby stać, ale krzywdził się tak długo, jak się dało. – Raphaelu, nie sądzisz, że dość już zrobiłeś? Jak można się było spodziewać, chłopak posłał mu gniewne spojrzenie. – Nie. – Masz wieczność, by nauczyć się, jak to robić, i jak się kontrolować. Masz… – Ale oni nie! – Raphael wybuchnął złością. – Dios, czy ty niczego nie rozumiesz? Jedyną rzeczą, która mi pozostała, jest nadzieja na to, że ich zobaczę, że nie złamię matce serca. Muszę ją przekonać. Muszę robić to doskonale i to wkrótce, dopóki ona wciąż ma nadzieję, że jestem żywy. Tym razem powiedział „Dios” niemal bez wzdrygnięcia. – Jesteś bardzo dobry. – Teraz to niemożliwe, abym był dobry – powiedział Raphael, jego głos brzmiał surowo. – Gdybym wciąż był dobry i odważny, zrobiłbym to, czego chciałaby moja matka, gdyby znała prawdę. Wyszedłbym na słońce i zakończył swoje życie. Ale jestem samolubną, niegodziwą, nieczułą bestią i nie chcę jeszcze płonąć w ogniach piekielnych. Chcę zobaczyć swoją matkę i zrobię to. Zrobię. Zrobię! Magnus kiwnął głową. – A co, jeśli Bóg może ci pomóc? – zapytał łagodnie. To było najbliższe, co mógł powiedzieć bez użycia słów: Co jeśli wszystko, w co wierzysz, jest błędem, a ty wciąż możesz być kochany i otrzymać przebaczenie? 14 Z hiszp. Bóg.

Raphael uparcie potrząsał głową. – Jestem jednym z Nocnych Dzieci. Nie jestem już dłużej Jego dzieckiem, nie patrzy już na mnie czujnym okiem. Bóg mi nie pomoże – jego głos był silny, gdy przemawiał ustami pełnymi krwi. Ponownie nią splunął. – I Bóg mnie nie powstrzyma. Magnus więcej się z nim nie kłócił. Raphael wciąż pod wieloma względami był taki młody, a cały świat wokół niego legł w gruzach. Jego przekonania były wszystkim, co nadawało światu sens i uczepiłby się ich kurczowo, nawet gdyby te właśnie poglądy mówiły mu, że jest beznadziejnie przegrany, potępiony i już nieżywy. Czarownik nie wiedziałby nawet, czy próba odebrania mu tej wiary byłaby właściwa. Tej nocy Magnus obudził się i usłyszał cichy, żarliwy szept Raphaela. Wiele razy słyszał modlących się ludzi i rozpoznał te dźwięki. Wychwycił nazwy, nieznane imiona i zastanawiał się, czy byli to przyjaciele chłopaka. Potem usłyszał imię Guadalupe i już wiedział, że pozostałe należały do jego braci. Tak jak śmiertelnicy zwracali się do Boga, aniołów i świętych, jak oni odmawiali różaniec, tak młody wampir wymawiał jedyne święte dla niego imiona, które nie paliły jego języka. Raphael nawoływał swoją rodzinę. ♣ ♣ ♣ Posiadanie Raphaela jako współlokatora pełne było wad, które nie miały nic wspólnego z przekonaniami wampira na temat tego, że jego dusza jest stracona, czy nawet z tym, że chłopak zużywał pod prysznicem tak dużo mydła (pomimo że wcale się nie pocił i na pewno nie potrzebował tak częstych kąpieli) i nigdy nie zmywał naczyń. Gdy Magnus zwrócił mu na to uwagę, Raphael odparł, że nigdy nie je normalnego jedzenia, a zatem w jego wykonaniu nie będzie żadnego sprzątania naczyń. Kolejną wadą stał się oczywiście dzień, w którym Ragnor Fell, Wysoki Czarownik Londynu i niezmiennie ogromny zielony wrzód na tyłku Magnusa, przybył, by złożyć Bane’owi nieoczekiwaną wizytę. – Ragnor, co za miła niespodzianka – powiedział Magnus, gwałtownie otwierając drzwi na oścież. – Paru Nephilim opłaciło mnie, bym udał się w krótką podróż – rzekł Ragnor. – Oni życzą sobie pewnego zaklęcia. – A moja lista oczekujących jest zbyt długa. – Magnus pokiwał smutno głową. – Jest na mnie wielki popyt. – I stale pyskujesz Nocnym Łowcom, więc wszyscy oni niezbyt cię lubią.

Ocaliłeś kilka krnąbrnych, buntowniczych dusz – powiedział Ragnor. – Ile razy mam ci to mówić, Magnusie? W środowisku zawodowym zachowuj się profesjonalnie. Co oznacza, że nie możesz być niegrzeczny wobec Nephilim, a także to, że się do nich nie przywiązujesz. – Nigdy nie przywiązuję się do Nephilim! – zaprotestował Magnus. Ragnor kaszlnął, mówiąc w tym samym czasie coś, co brzmiało jak „blerondale”. – Cóż – przyznał Bane. – Prawie nigdy. – Nie przywiązuj się do Nephilim – powtórzył Ragnor stanowczo. – Rozmawiaj ze swoimi klientami z szacunkiem i oferuj im usługi, których sobie życzą oraz magię. I zachowaj nieuprzejmości dla swoich przyjaciół. I jeśli już o tym mówimy, w tym stuleciu jeszcze cię nie widziałem, a wyglądasz jeszcze bardziej przerażająco niż zazwyczaj. – To ohydne kłamstwo – rzekł Magnus. Wiedział, że wygląda wyjątkowo modnie. Miał na sobie zdumiewający brokatowy krawat. – Kto stoi w wejściu? – Z łazienki doszedł ich władczy głos Raphaela, a potem jego właściciel, ubrany w ręcznik, ale patrzący dokładnie tak samo krytycznie, co zazwyczaj. – Mówiłem ci, że powinieneś zacząć przestrzegać normalnych godzin pracy, Bane. Ragnor zmrużył oczy na widok Raphaela. Wampir spojrzał groźnie na czarownika. W powietrzu niezaprzeczalnie wyczuwało się napięcie. – Och, Magnusie – powiedział Ragnor, zakrywając oczy dużą zieloną dłonią. – O nie, nie. – Co? – zapytał zdezorientowany Bane. Fell raptownie opuścił dłoń. – Nie, masz rację, oczywiście. Jestem niemądry. On jest wampirem. Tylko wygląda na czternastolatka. Ile masz lat? Założę się, że jesteś starszy od nas, ha ha. Raphael spojrzał na Ragnora, jakby ten był szalony. Magnus spostrzegł, że to całkiem pokrzepiające, że dla odmiany patrzy na kogoś innego w ten sposób. – Teraz miałbym szesnaście – powiedział powoli. – Och, Magnusie! – lamentował Ragnor. – To obrzydliwe! Jak mogłeś? Straciłeś rozum? – Co? – ponownie zapytał Bane. – Uzgodniliśmy, że osiemnaście lat to wiek graniczny – powiedział Ragnor. – Ty, ja i Catarina przyrzekaliśmy to. – Przy… Och, czekaj. Myślisz, że spotykam się z Raphaelem? – zapytał Magnus. – Z Raphaelem? To śmieszne.

– To najbardziej odrażający pomysł, jaki kiedykolwiek słyszałem. Głos Raphaela zabrzmiał donośnie w pomieszczeniu. Prawdopodobnie mogli go usłyszeć ludzie na ulicy. – To było mocne – powiedział Magnus. – I, szczerze mówiąc, krzywdzące. – A gdybym życzył sobie dogodzić w tych sprzecznych z naturą dążeniach – i niech jasne będzie, że z całą pewnością tego nie zrobię – kontynuował pogardliwie wampir – jak mógłbym wybrać jego? Jego! On ubiera się jak szaleniec, zachowuje jak głupiec i robi gorsze żarty niż facet, w którego ludzie rzucają zgniłymi jajami przed Dew Drop w każdą sobotę. Ragnor zaczął się śmiać. – Lepsi od ciebie błagali o szansę na zdobycie tego wszystkiego – wymamrotał Magnus. – Walczyli na moją cześć. Jeden facet stoczył pojedynek o mój honor, ale to było nieco zawstydzające, bo od dawna go nie mam. – Wiesz, że on czasami całe godziny spędza w łazience? – zakomunikował bezlitośnie Raphael. –On naprawdę trwoni magię na swoje włosy. Na włosy! – Kocham tego dzieciaka – powiedział Ragnor. Oczywiście, że tak. Wampir, wypełniony posępną desperacją związaną ze światem w ogóle, chętny był obrażać zwłaszcza Magnusa, z językiem równie ostrym jak jego zęby. Raphael był oczywiście pokrewną duszą Ragnora. – Bierz go – zasugerował Magnus. – Zabierz go bardzo, bardzo daleko. Zamiast tego Fell zajął krzesło, a Raphael ubrał się i dołączył do niego przy stole. – Pozwól, że powiem ci jeszcze jedną rzecz o Banie – zaczął chłopak. – Wychodzę – oświadczył Magnus. – Opisałbym, co zamierzam robić, wychodząc, ale uważam, że trudno uwierzyć, że którykolwiek z was mógłby zrozumieć słowa: „spędzać miło czas w zajmującym towarzystwie”. Nie zamierzam wracać, dopóki wy dwaj nie załatwicie między sobą obrażania waszego czarującego gospodarza. – Więc wynosisz się i zostawiasz mi mieszkanie? – zapytał Raphael. – Zgadzam się. – Pewnego dnia ten wyszczekany dziób sprowadzi na ciebie sporo kłopotów – posępnie oznajmił przez ramię Magnus. – Patrzcie, kto to mówi – rzekł Ragnor. – Halo? – powiedział Raphael tak lakonicznie, jak zwykle. – Potępiona dusza. Najgorszy współlokator, jaki kiedykolwiek istniał. Ragnor został trzynaście dni. To było najdłuższe trzynaście dni w życiu Magnusa. Za każdym razem, gdy czarownik starał się trochę zabawić, oni – jeden niski i jeden zielony – byli tam, równocześnie potrząsając głowami i zadzierając

nosa. Przy jednej sposobności Bane odwrócił głowę bardzo szybko i zobaczył, jak trącają się pięściami. – Napisz do mnie – powiedział Ragnor do Raphaela, gdy wychodził. – Albo zadzwoń ze swojego telefonu, jeśli chcesz. Znam młodych ludzi, którzy to wolą. – Świetnie było cię poznać, Ragnorze – powiedział wampir. – Zaczynałem myśleć, że wszyscy czarownicy są kompletnie bezużyteczni. ♣ ♣ ♣ Niedługo po tym, jak Ragnor wyjechał, Magnus spróbował przypomnieć sobie, kiedy ostatnio Raphael pił krew. Czarownik zawsze unikał myślenia o tym, jak Camille zdobywała swoje posiłki, nawet wtedy gdy ją kochał i nie chciał patrzeć, jak chłopak znowu zabija. Ale widział, jak zmienia się mu odcień skóry, dostrzegał napięcie jego ust i myślał o trzymaniu się z daleka i pozwoleniu Raphaelowi na uschnięcie z czystej rozpaczy. – Raphaelu, zupełnie nie wiem, jak to powiedzieć, ale ty coś jesz, prawda? – zapytał Magnus. – Do niedawna byłeś dorastającym chłopcem. – El hambre agudiza el ingenio – odparł wampir. Głód potęguje inteligencję. – Dobre przysłowie – rzekł czarownik. – Jednak, jak większość powiedzonek, brzmi rozsądnie, a właściwie niczego nie wyjaśnia. – Myślisz, że mógłbym sobie pozwolić na przebywanie w pobliżu mojej matki… moich małych braci… gdybym nie był pewien, bez cienia wątpliwości, że potrafię się kontrolować? – odparł Raphael. – Chcę wiedzieć, że jeśli zostanę uwięziony z którymkolwiek z nich w jednym pokoju, nie pożywiwszy się przez parę dni krwią, będę mógł nad sobą zapanować. Tamtej nocy Raphael na oczach Magnusa prawie zabił jakiegoś mężczyznę. Udowodnił swoje stanowisko. Czarownik nie musiał martwić się o Raphaela głodzącego się z powodu żalu albo litości, albo jakiejkolwiek wrażliwości wobec reszty ludzi. Chłopak nie uważał się już za część ludzkości i sądził, że może popełnić każdy grzech świata, ponieważ już jest potępiony. On po prostu powstrzymywał się od picia krwi, by udowodnić sobie, że może to zrobić, by sprawdzić własne granice i ćwiczyć całkowitą samokontrolę, którą był zdeterminowany osiągnąć. Następnej nocy Raphael biegał po poświęconej ziemi, a potem spokojnie pił krew z włóczęgi śpiącego na ulicy, który mógłby się nigdy nie obudzić, pomimo zaklęć leczących, które szeptał nad nim Magnus. Szli przez noc, chłopak głośno kalkulował, ile jeszcze czasu zajmie mu stanie się tak silnym, jak tego potrzebował. – Myślę, że jesteś dość silny – powiedział Magnus. – I masz całkiem sporo

samokontroli. Spójrz, jak stanowczo tłumisz w sobie całe uwielbienie dla mnie, choć tak naprawdę pragniesz pokazać mi, że je odczuwasz. – Czasem prawdziwym ćwiczeniem dla mojej samokontroli jest niezaśmianie ci się w twarz – odparł Raphael poważnie. – W tym jest znacznie więcej prawdy. Właśnie wtedy chłopak zesztywniał, a gdy Magnus wydał z siebie pytający dźwięk, wampir gwałtownie go uciszył. Czarownik popatrzył w dół, w ciemne oczy Raphaela, i podążył spojrzeniem w kierunku miejsca, w które tamten się wpatrywał. Nie wiedział, czemu wampir się przyglądał, ale zrozumiał, że nie wyrządzi szkody, podążając za nim, gdy się poruszył. Był tam zaułek, rozciągający się pomiędzy opuszczonymi restauracjami, w których jedzenie wydawane było z automatów na monety. W ciemnościach coś szeleściło. To mogły być szczury w śmieciach, ale gdy się zbliżyli, Magnus mógł usłyszeć, co przyciągnęło Raphaela: chichotanie i odgłos ssania oraz jęki bólu. Nie był pewien, co chłopak zamierza zrobić, ale nie miał zamiaru teraz go opuszczać. Czarownik pstryknął palcami i pojawiło się światło – promieniujące z jego dłoni, wypełniające zaułek blaskiem i padające na twarze czwórki wampirów, znajdujących się naprzeciwko niego i ich ofiary. – Jak wam się wydaje: że co robicie? – zażądał odpowiedzi Raphael. – A na co to wygląda? – odparła jedyna w grupie dziewczyna. Magnus uznał ją za samotną odważną osobę, która zaczepiła go w Hotelu Dumort. – Pijemy krew. Co, jesteś nowy? – To jest właśnie to, co robicie? – zapytał Raphael z przesadnym zaskoczeniem w głosie. – W takim razie przepraszam. Musiało to umknąć mojej uwadze, ponieważ byłem zaabsorbowany tym, jak niewiarygodnie głupi wszyscy byliście. – Głupi? – powtórzyła dziewczyna. – Masz na myśli „źli”? Zrobisz nam wykład na temat… Raphael pstryknął niecierpliwie palcami. – Czy mam na myśli „źli”? – powiedział. – Wszyscy jesteśmy martwi i już potępieni. Co w ogóle znaczy „być złym” w odniesieniu do nas? Dziewczyna przekrzywiła głowę i wyglądała na zadumaną. – Miałem na myśli „głupi” – rzekł Raphael. – Nie żebym uważał polowanie na mało rozgarnięte dziecko za honorowe, pamiętajcie. Rozważcie to: zabijając ją, na nas wszystkich sprowadzacie Nocnych Łowców. Nic o was nie wiem, ale nie życzę sobie Nephilim przychodzących do mnie i skracających mi ostrzem życie, ponieważ ktoś był trochę zbyt głodny i bardzo głupi. – Więc mówisz: „Oh, oszczędźcie jej życie”. – Jeden z chłopaków uśmiechnął się szyderczo, choć dziewczyna dźgnęła go łokciem. – Ale nawet jeśli jej nie zabijecie – Raphael kontynuował nieustępliwie, jakby zupełnie nikt mu nie przerwał – cóż, wtedy i tak już z niej piliście, w tych niekontrolowanych i szalonych okolicznościach, które mogłyby sprawić, że