Gray Claudia - Firebird 03 - Milion światów z Tobą.pdf

Tytuł oryginału: A Million Worlds with You Korekta: Elżbieta Śmigielska Skład i łamanie: Ekart Opracowanie graficzne polskiej wersji okładki: Magdalena Zawadzka/ Aureusart Copyright © 2016 by Amy Vincent Jacket art © 2016 by Craig Shields Jacket design by Sarah Creech Copyright for the Polish edition © 2018 by Wydawnictwo Jaguar Sp. z o.o. ISBN 978-83-7686-664-2 Wydanie pierwsze, Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2018 Adres do korespondencji: Wydawnictwo Jaguar Sp. z o.o. ul. Kazimierzowska 52 lok. 104 02-546 Warszawa www.wydawnictwo-jaguar.pl youtube.com/wydawnictwojaguar instagram.com/wydawnictwojaguar facebook.com/wydawnictwojaguar snapchat: jaguar_ksiazki Wydanie pierwsze w wersji e-book Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2018 konwersja.virtualo.pl

Spis treści Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty Rozdział dwudziesty pierwszy Rozdział dwudziesty drugi Rozdział dwudziesty trzeci Rozdział dwudziesty czwarty Rozdział dwudziesty piąty

Rozdział dwudziesty szósty Rozdział dwudziesty siódmy Rozdział dwudziesty ósmy Epilog

Rozdział pierwszy Nie mogę oddychać. Nie mogę myśleć. Mogę tylko trzymać się i patrzeć na rzekę ponad sto metrów pode mną. Od śmierci dzieli mnie tylko kilka nylonowych lin zaciśniętych w dłoniach, które zrobiły się już śliskie od potu. Podróże do innych wymiarów mogą być przerażające. Ale nigdy nie znalazłam się w tak koszmarnej sytuacji. Panika przyćmiewa moje myśli i sprawia, że wszystko staje się surrealistyczne. Mój mózg odmawia przyjęcia do wiadomości, że to się dzieje naprawdę, chociaż rzeczywistość rozciąga mi ramiona i napina mięśnie. Czuję każdy kilogram mojego ciała w zesztywniałych palcach i wiem, jak bezpośrednie jest niebezpieczeństwo. Światła miasta wydają się takie odległe, że mogłyby być gwiazdami. Ale mimo to mój mózg powtarza: To tylko koszmarny sen. Masz omamy. To nie może się dziać naprawdę… Jednak wisior z Firebirdem na mojej szyi jeszcze promieniuje ciepłem po podróży do innego świata. To, co widzę – śmiertelne niebezpieczeństwo, w którym się znajduję – z pewnością jest prawdziwe. Uświadamiam sobie, że zwisam poniżej pojazdu powietrznego, który wyświetla na ciemniejącym niebie holograficzne reklamy. Moje oczy w końcu skupiają się na pojedynczym szczególe ze znajdującej się w dole metropolii na tyle, że rozpoznaję katedrę Świętego Pawła, a za nią futurystyczny drapacz chmur, który nie istniał w mojej wersji Londynu. Uniwersum Londyńskie. Wróciłam do Uniwersum Londyńskiego, pierwszego wymiaru alternatywnego, który odwiedziłam. Najwyraźniej w tym wymiarze mam także umrzeć. – Marguerite! Odwracam głowę i widzę ciocię Susannę, wychyloną przez jedno z okien pasażerskich. Utlenione włosy chłoszczą jej twarz, szarpane tymi samymi porywami silnego wiatru, który podwiewa moją szarą sukienkę i prezentuje mnie światu poniżej. Ale nie obchodzi mnie, kto zobaczy mój tyłek, kiedy jestem o krok od śmierci. Ciocia Susanna ma szeroko otwarte oczy, a ciemne linie mascary spływają po jej policzkach razem ze łzami. Inni pasażerowie tłoczą się koło niej, przyciskają twarze do okien i ciekawskim wzrokiem przyglądają się dziewczynie, która zaraz może zginąć. Dobrze – myślę i staram się uspokoić oddech. – Wystarczy, że wdrapię się tam

z powrotem. To nie tak daleko. Więcej niż dwa metry, mniej niż sześć. Ale to nie takie łatwe. Nie mam dość siły w ramionach, aby wspiąć się po linie, a najbliższy metalowy uchwyt jest poza moim zasięgiem. Skąd w ogóle się tu wzięłam? Marguerite z tego świata musiała wypaść przez okno z pojazdu powietrznego i chwyciła linę, żeby się ratować, dlatego właśnie wiszę dziesiątki metrów nad Londynem… Czuję nowy przypływ paniki. Każdy centymetr dzielący mnie od rzeki wydaje się wydłużać. Kręci mi się w głowie. Moje mięśnie słabną, a uścisk na linie drży, przybliżając mnie do śmierci. Boże, nie, nie, nie. Muszę się jakoś pozbierać. Jeśli jej nie uratuję, zginiemy obie. Kiedy w innym wymiarze umrze ciało, w którym jesteś, ty umierasz w tej samej chwili. Mogłabym uciec gdzie pieprz rośnie z tego wszechświata. Wynalazek moich rodziców – Firebird – umożliwia mi podróż do nowego wymiaru w każdej chwili. Wydaje się, że to dobry moment, aby poznać inny świat – jakikolwiek inny świat. Ale żeby użyć Firebirda, musiałabym wybrać odpowiednią kombinację i przeskoczyć. Obie moje ręce są obecnie zajęte ściskaniem liny, dzięki której ciągle jeszcze żyję. Jak widać, trafiłam na paragraf 22. Pojazd powietrzny jest tak wysoko, że kiedy spadnę, moje ciało nabierze takiego przyspieszenia, że uderzenie w wodę będzie równie zabójcze jak uderzenie w beton. – Marguerite! – słyszę inny głos. Zdumiona podnoszę głowę i widzę Paula. Co on tutaj robi? W tym wszechświecie w ogóle się nie znamy! Nie obchodzi mnie, dlaczego tu jest. Liczy się tylko to, że jest. Moja miłość do Paula Markova to jedna z kilku stałych sił w multiwszechświecie. Zrobiłby wszystko, zaryzykowałby nawet swoje życie, jeśli dzięki temu byłabym bezpieczna. Jeśli ktokolwiek mógł mnie z tego wyciągnąć, to tylko on. Zwykle sama wydostawałam się z niebezpieczeństwa, ale teraz było naprawdę źle. – Paul! – krzyczę. – Pomóż mi, proszę! – Wylądują tak szybko, jak to możliwe! – odkrzykuje. Wiatr szarpie jego ciemne włosy, a on pewnie przytrzymuje się metalowych wsporników pojazdu powietrznego. Najwyraźniej w tym świecie także się wspina, ponieważ wysokość nie robi na nim wrażenia. – Trzymaj się. Rzeczywiście, słyszę, że silniki zmieniają ton. Targają mną nowe podmuchy

wiatru, wywołane przez śmigła. Londyn w dole staje się ciut bliższy, ale nadal jest przede wszystkim rozmytymi światłami i mrocznymi kolorami zmierzchu – granatem, szarością i czernią. Zalany adrenaliną mózg nie próbuje nawet rozpoznawać kształtów poniżej. Równie dobrze mogłabym się wpatrywać w obrazy Jacksona Pollocka, pełne zygzaków, plam i maźnięć. Wyobrażam sobie, jak Pollock maluje na środku wielką czerwoną plamę. Krwiście czerwoną. Nic więcej ze mnie nie zostanie, jeśli wypuszczę ten kabel. Tak potwornie bolą mnie palce. Ramiona. Plecy. Nieważne, jak bardzo nie chcę puszczać kabla, nie wytrzymam już długo. Za kilka minut spadnę. Pot spływa mi po twarzy pomimo zimnego wiatru. Gdy ścieka w moje otwarte, łapiące powietrze usta, czuję sól. Kiedy staram się poprawić chwyt, ludzie na górze zaczynają krzyczeć. Czarny pantofel zsuwa mi się z nogi i znika w dole. – Marguerite, nie! – Głos cioci Susanny brzmi, jakby długo wrzeszczała. – Nie rób tego, skarbie. Nie puszczaj! Poradzimy sobie z tym, co cię dręczy, przysięgam. Tylko się trzymaj! Mam ochotę wrzasnąć w odpowiedzi: „Czy ja wyglądam, jakbym potrzebowała zachęty, żeby się trzymać?”. W tym momencie jednak uświadamiam sobie, co powiedziała moja ciotka. „Nie rób tego”. Ona uważa, że chcę popełnić samobójstwo. Ponieważ nie potrafię wymyślić innego powodu, dla którego Marguerite z tego świata mogłaby się znaleźć w takiej sytuacji, wydaje mi się… wydaje mi się, że ciocia Susanna mówi prawdę. Ale to nie Marguerite z tego świata chciała się zabić. To była ta inna. Zła wersja mnie, która nawet teraz pracuje dla Triadu. Zaatakowała mnie w domu i uciekła do tego wymiaru, ale dopiero teraz – gdy rozpaczliwie staram się zaczerpnąć oddech i trzymam się resztkami sił – zaczynam rozumieć, na czym naprawdę polega jej plan. Stara się mnie zabić. Stara się zabić wszystkie moje wersje, w każdym świecie, wszędzie.

Rozdział drugi O moim mrocznym ja dowiedziałam się kilka dni temu, gdy po raz pierwszy odwiedziłam jej wymiar. Jednak zrozumiałam, jak bardzo jest niebezpieczna, dopiero wtedy, gdy spróbowałam wrócić do domu – zaledwie kilka godzin temu, zanim zawisłam nad Londynem – a ona poszła w moje ślady. Czyli mnie opętała. Właśnie przeskoczyłam z powrotem do własnego ciała po szalonym wyścigu mającym na celu uratowanie Paula Markova, który był dla mnie… Jak to nazwać? W całym multiwszechświecie nasze losy splatały się w sposób, który bywał zarówno piękny, jak i tragiczny. Widzieliśmy światy, w których odtrącaliśmy się, raniliśmy, nienawidziliśmy, a świadomość tego, jak okropny koniec może mieć nasz romans, była dla nas druzgocząca. Miałam jednak większe problemy niż moje życie uczuciowe. Kiedy tylko wróciłam do własnego wymiaru, otworzyłam oczy i zobaczyłam stojącego nade mną Theo. Był wymizerowany i blady, co stanowiło pozostałość po spustoszeniach, jakie poczynił narkotyk nazywany Włamywaczem, dzięki któremu Theo z innego wymiaru mógł kontrolować jego ciało i szpiegować nas przez całe miesiące. Paul naraził się na niebezpieczeństwo, żeby znaleźć lekarstwo i uratować życie naszego przyjaciela. – Najwyższa pora, żebyś wróciła – powiedział. – Dobrze, widzę, że ci się udało. Jak się czujesz? – Bywało lepiej. – Stylizowany na vintage T-shirt z Beatlesami wisiał na jego zbyt chudych ramionach, a pod oczami miał ciemne obwódki, więc jego pierwsze pytanie zabrzmiało naturalnie. – Ale hej, pewnie masz dla mnie towar, prawda? To znaczy, dane potrzebne do jego zrobienia. – Chodziło mu o lekarstwo na skutki działania Włamywacza. – Jasne. Nawet się nie obejrzysz, jak poczujesz się lepiej. – Rozejrzałam się za rodzicami, którzy powinni jak najszybciej dowiedzieć się o planach Triadu. Byliśmy przekonani, że tylko jeden wymiar nas szpieguje i próbuje nami manipulować, ale ja dowiedziałam się, że prawdziwym zagrożeniem jest inny wymiar, potężna Centrala, której plany były znacznie mroczniejsze niż zwykłe szpiegowanie. – Gdzie mama i tata? – Nie było ich, kiedy wróciłem. Pewnie są w uniwersyteckim laboratorium, szukają jakiegoś innego rozwiązania problemu albo konstruują kolejnego

Firebirda. Skinęłam machinalnie głową. Nie było sensu do nich dzwonić – mama i tata, wybitni naukowcy, którzy wynaleźli najbardziej zadziwiającą maszynę na świecie, rzadko pamiętali, żeby włączać komórki, ponieważ to właśnie była dla nich zbyt skomplikowana technologia. Ale nie tylko o nich się martwiłam. – Sprawdzałeś, czy Paul już wrócił? – Czyli znalazłaś go, tak? Kiedy usiadłam, zrobiło mi się słabo. Poczułam jednocześnie zawroty głowy i mdłości. To był znak. Ostrzeżenie. Moment, w którym powinnam była się bronić. Ja jednak pomyślałam tylko, że poruszyłam się za szybko. – Rany. Co to było? Theo leciutko położył mi rękę na ramieniu. – Dużo przeszłaś ostatnio – powiedział. Nie zauważyłam w tym momencie błysku triumfu w jego oczach. – Nic dziwnego, że jesteś zmęczona. Nadal czułam się dziwnie. Byłam niespokojna, ale nie spodziewałam się, co mnie czeka. – Czyli Paul powinien wrócić jednocześnie z tobą? – zapytał Theo. – Tak mi powiedział. Gdzie moja komórka? Chciałabym do niego zadzwonić. – Nie musisz się martwić. – Theo zaczął przeglądać wiecznie rozsypane papiery na tęczowym stole. Pomyślałam, że szuka mojego tPhone’a. – Spokojnie, znajdziesz go, Meg. Meg. Tylko jedna osoba tak mnie nazywała – Theo. Ale nie mój Theo. Tylko szpieg z Uniwersum Triadu. Odwróciłam się do niego, ogarnięta zgrozą, ponieważ wiedziałam, że zaraz zaatakuje, ale było za późno. Szarpaliśmy się i walczyliśmy, aż wreszcie przycisnął mnie do drewnianej podłogi i wstrzyknął mi szmaragdowozielony płyn – Włamywacza. W pierwszej chwili pomyślałam, że jest głupi. Włamywacz pozwalał podróżnikom międzywymiarowym przejmować ciała, w których się znaleźli, i zachowywać nad nimi pełną kontrolę. Ale ja byłam w domu, we własnym ciele. Czy chciał mnie otruć? Włamywacz potrzebował miesięcy, żeby kogoś uśmiercić… Wzdrygnęłam się, a potem już nie mogłam się poruszyć. Ani głową, ani ręką. A jednak płuca oddychały beze mnie, a mój głos wypowiedział cudze słowa: – Najwyższy czas.

Theo uśmiechnął się i zrobił krok w tył, żeby pozwolić mi wstać. – To czysta przyjemność, poznać kogoś z Centrali. Wrzasnęłabym, gdybym mogła. Trzy wymiary, w których istniał Triad, to były: mój własny świat; Uniwersum Triadu, bardzo zbliżone do mojego, ale wyprzedzające go technologicznie o kilka lat; oraz Centrala, futurystyczne piekło, gdzie rządziła bezwzględność, a zysk był bogiem. W trakcie moich przygód w różnych wymiarach wcielałam się w wiele moich wersji i dowiadywałam się, kim mogłabym być, gdyby historia potoczyła się trochę inaczej. Mogłabym mieszkać w rosyjskim pałacu albo pod wodą. Czasem inne moje wersje dokonywały wyborów, których nie rozumiałam; czasem musiały się zmagać z depresją i samotnością. Jednak żadna nie przeraziła mnie bardziej niż moja odpowiedniczka z Centrali. Wykonywała polecenia Triadu. Nie wahała się zabijać. Uwielbiała sprawiać ból i nazywała to tworzoną przez siebie sztuką. To ona właśnie przejęła moje ciało i pozostawiła mnie bezsilną. Wydawało się także, że ona tu dowodzi, ponieważ Theo zapytał: – To co jest naszym pierwszym zadaniem? – Zorientować się, co oni planują. – Uśmiechnęła się. Czułam jej uśmiech, wiedziałam, że sprawia jej przyjemność zamiana mojego ciała w więzienie z mięśni i kości, więc odczuwałam odrazę jak nigdy wcześniej. – Moi rodzice w żadnym wszechświecie nie są ludźmi, którzy łatwo się poddają, nawet jeśli to najrozsądniejsze wyjście. Ale kiedy te wersje tutaj zostaną kilka razy przechytrzone, kilka razy spotkają się z sabotażem… cóż, może jeszcze uda się przywołać ich do porządku. Theo skinął głową i pomógł jej wstać. – A jeśli nie przekonamy ich, żeby działali dla naszej sprawy? Roześmiała się. – Wtedy ten wymiar będzie musiał przestać istnieć. Firebird pozwala odwiedzać tylko wszechświaty, w których istniejesz, ponieważ świadomość może przeskoczyć tylko do innej wersji ciebie. Byłam dumna z tego, że staram się zadbać o inne Marguerity, że wyciągam je z każdego niebezpieczeństwa, w jakim znalazły się przeze mnie. Zdarzało mi się jednak powodować problemy, których nie byłam w stanie rozwiązać. Jedna z wersji Theo mogła na zawsze stracić obie nogi. Inna Marguerite znalazła się w sercu międzywymiarowego spisku, w który w ogóle nie powinna być zamieszana.

Jeszcze inna moja wersja – ta, w której przebywałam przez prawie miesiąc, zrozumiała, że jestem zakochana w Paulu Markovie i poszłam z nim do łóżka. Spodziewała się teraz dziecka, które ja poczęłam zamiast niej. Dlatego wróciłam do mojego wymiaru pokorniejsza. Zawstydzona. Zdeterminowana. Musiały istnieć bardziej etyczne metody podróżowania między światami, które nie stanowiłyby zagrożenia ani naruszenia prywatności naszych innych wersji. Jednak nie zdawałam sobie sprawy, jak głęboko sięga to naruszenie prywatności, dopóki inna Marguerite nie przeskoczyła do mojego ciała. – Popatrz na ten bałagan – prychnęła drwiąco Marguerite w moim ciele, którą już zaczęłam nazywać w myślach Złą Marguerite. Popchnęła stos papierów zapisanych formułami matematycznymi, aż rozsypały się po tureckim dywanie na podłodze. Gdy rozglądała się po pokoju moimi oczami, patrzyła na książki, rośliny doniczkowe, ściany pomalowane farbą tablicową i pokryte równaniami, a także na tęczowy stół, który pomalowałyśmy z Josie, gdy byłyśmy małe. Nie widziała domu. Moje wargi skrzywiły się pogardliwie. – Prymitywni. Niezorganizowani. Mogliby równie dobrze mieszkać w jaskini. – No cóż, będziesz musiała zostać w tej jaskini przez jakiś czas, więc powinnaś przywyknąć. – Theo rozsiadł się na krześle i oparł buty na krawędzi stołu. – Jaki jest plan gry? – Będziemy udawać, że jesteśmy stąd. – Zła Marguerite z niesmakiem popatrzyła na bransoletkę, którą miałam na nadgarstku, i ją zdjęła. – Wiem, że jesteś w tym dobry. Nie przeprowadzimy sabotażu od razu, ale zaczekamy, pozwolimy im uwierzyć, że kryzys został zażegnany, a potem zaczniemy działać, kiedy nie będą się tego spodziewać. Ale jest jeden problem, którym musimy się zająć natychmiast, czyli Paul Markov. Ogarnęło mnie jeszcze większe przerażenie. Paul wiedział prawie o wszystkim. Zdążyłam mu przekazać to, co najważniejsze, jeszcze w Uniwersum Cambridge. Właśnie przez tę wiedzę jego życie było w niebezpieczeństwie. Moi rodzice nie wyobrażali sobie tego wszystkiego, gdy wynaleźli Firebirda – urządzenie pozwalające świadomości podróżować między rzeczywistościami kwantowymi, przez osoby niebędące geniuszami nauki nazywane „równoległymi wymiarami”. Chcieli tylko zobaczyć niezliczone sposoby, na jakie mogłaby się potoczyć historia. Ponieważ wszystko, co mogłoby się zdarzyć, zdarzyło się. Za każdym razem, gdy dokonywaliśmy wyboru lub w grę

wchodził ślepy los, rzeczywistość dzieliła się na dwie. To działo się w nieskończoność i miało trwać wiecznie. Moją matkę, doktor Sophię Kovalenkę, idea multiwszechświata zafascynowała na samym początku jej kariery naukowej w fizyce. Nie wystarczało jej udowodnienie istnienia alternatywnych rzeczywistości, chciała je zobaczyć na własne oczy. Ponieważ podróżowanie do równoległych wymiarów uchodziło dawniej mniej za dyscyplinę nauki, a bardziej za pomysł ze „Star Treka”, wyśmiano ją i omal nie wyrzucono ze społeczności akademickiej. Jednak kilka osób uwierzyło w nią, w tym angielski badacz, doktor Henry Caine, który zaczął z nią współpracować na wszystkich możliwych płaszczyznach (innymi słowy został moim ojcem). Współpracowali z wieloma naukowcami i doktorantami, ostatnio z Paulem Markovem i Theodore’em Beckiem, a po latach drobiazgowych obliczeń nareszcie skonstruowali odpowiednie urządzenie. Firebirdy wyglądały wprawdzie jak wyjątkowo ozdobne steampunkowe medaliony, ale były najpotężniejszymi i najbardziej niezwykłymi wytworami nauki od czasu bomby atomowej. Niestety okazało się, że podobnie jak bomba miały poważne wady. Tak jak mówiłam, można podróżować tylko do świata, w którym się istnieje – jeśli w jakimś świecie umrzesz w dzieciństwie lub twoi rodzice się nie spotkali, nigdy go nie zobaczysz. Znajdujesz się dokładnie w takiej sytuacji, w jakiej właśnie była twoja inna wersja. Masz też szczęście, że Firebird może ci przypominać, kim jesteś, ponieważ inaczej zatoniesz w głębi umysłu innej wersji, która ponownie przejmie kontrolę nad swoim ciałem i życiem. Chyba że jest się „podróżnikiem doskonałym” – osobą mającą zdolność zachowywania świadomości i kontroli nad ciałem w każdym wszechświecie, w jakim się znalazła. Można było stworzyć tylko jednego takiego podróżnika w każdym wymiarze. Wyatt Conley sprawił, że w tym wymiarze ta rola przypadła mnie. – Pozwól, że ja się wszystkim zajmę, Theo – powiedziała Zła Marguerite, spojrzała w lustro i skrzywiła się na widok moich nieposłusznych włosów. – Ciebie już raz wykryto, więc będziesz pierwszym podejrzanym. Ale ja? Nikt nie wyobraża sobie, że „podróżnik doskonały” może tak łatwo ulec. Widać, jak mało wiedzą. – Nie krępuj się, ale chciałbym cię uprzedzić… – Theo urwał na chwilę. – To trudniejsze, niż myślisz, oddzielenie ich od twojej wersji. Uczucia, no, zaczynają się mieszać. – Może twoje. Ja nigdy nie miałam takiego problemu. – Zła zaczęła zaplatać

moje włosy w warkocz. Ściągnęła je mocniej, niż ja bym to zrobiła. Tak bardzo, że zabolała mnie skóra na głowie. Ale ta fryzura nie różniła się od mojej na tyle, by ktoś coś zauważył. – Przyznam, że nie byłam pewna tego Włamywacza, czy zadziała tak skutecznie. Nikt wcześniej nie próbował przeskoczyć do ciała podróżnika doskonałego. – Będziesz prawdopodobnie potrzebowała go znacznie więcej niż ja. – Głos Theo był irytująco spokojny, biorąc pod uwagę, jakie spustoszenia czynili w naszych ciałach. – Miej go zawsze pod ręką. Używaj w momencie, gdy poczujesz pierwsze drgnięcie… Sama wiesz. Zła nie była podróżnikiem doskonałym ze swojego wymiaru. Ta rola przypadła mojej starszej siostrze, Josie. Podczas pobytu w Centrali dowiedziałam się, jak bardzo Josie uwielbiała podróżowanie między alternatywnymi wszechświatami. Taka praca była idealna dla mojej siostry, uzależnionej od adrenaliny maniaczki nauki. Jednak odwiedzanie wymiarów równoległych jest niebezpieczne nawet dla podróżnika doskonałego. Każde z nas znajdowało się w poważnym niebezpieczeństwie podczas tych podróży, a Josie zginęła. Nie tak po prostu zginęła. Rozszczepiła się. Rozszczepienie ma miejsce, kiedy świadomość podróżnika jest rozrywana na dwie, cztery lub tysiąc części. Na szczęście bardzo, bardzo trudno zrobić to przypadkowo, jednak w ciągu ostatnich dni poznałam dwa sposoby rozdarcia ludzkiej duszy na kawałki. Pierwszym było to, co stało się z Josie: ciało, w którym się znajdowała, zostało poważnie ranne, a ona próbowała przeskoczyć w ostatnich sekundach przed śmiercią – ponieważ jeśli umrze ciało, w którym jesteś, ty także umierasz. Josie z Centrali prawie się udało, ale nie do końca. Kiedy przeskoczyła, rozszczepiła się na niezliczone odłamki rozsiane w dziesiątkach wymiarów, tak maleńkie i ulotne, że nie można było połączyć ich z powrotem. To sprawiło, że moi rodzice z Centrali popadli w obłęd. Bóg jeden wie, jaki to miało wpływ na Złą, ponieważ jej umysł był wypaczony w sposób, jaki nie wydawałby mi się nigdy możliwy. A jednak to zło także musiało być jakąś częścią mnie… – Wiesz, dokąd masz przeskoczyć, kiedy opanujemy sytuację tutaj, prawda? – zapytał Theo, podczas gdy ja bezradnie obserwowałam, jak Zła kończy zaplatać włosy. – Masz współrzędne? Przewróciła moimi oczami. – Nie potrzebuję współrzędnych, skoro są zapisane w moim Firebirdzie.

– Chciałbym mieć pewność – upierał się Theo. Jego wersja z Uniwersum Triadu nauczyła się ostrożności. Kiedy zaczął coś zapisywać, analizując niewyobrażalne zasady fizyki, które rządziły tym procesem, powiedział jeszcze: – Jeśli chcesz porozmawiać z Conleyem, wykorzystaj czas, zanim wrócą Sophia i Henry. Nic nie zdradziłoby cię tak szybko, jak dowody na to, że z nim rozmawiałaś. Zła zmarszczyła brwi. – Z którym Conleyem? – Tym z tego świata. – Ale on wie o wszystkim. Wyatt Conley: geniusz technologiczny, magnat biznesowy i najpotężniejszy geek Ameryki. Widywałam go w wiadomościach ubranego w dżinsy i koszulę narzuconą na T-shirt z Iron Manem, a jego niedbały, chłopięcy wygląd był równie starannie zaprojektowany co jego tPhone’y, które kilka lat temu podbiły rynek telefonów komórkowych. Ludzie powtarzali, że nie ma jeszcze trzydziestki, a tyle już osiągnął. Gdyby wiedzieli, co Conley zrobił naprawdę, nie mówiliby tego z uśmiechem. – No to gdzie jest jej telefon? – zapytała Zła. Theo wyciągnął komórkę z tylnej kieszeni, gdzie najwyraźniej ukrył ją przede mną na wszelki wypadek, wybrał numer i rzucił ją Złej. Poczułam uderzenie ekranu o dłoń i miałam ochotę się rozpłakać. Ta bezsilność, gdy tak bardzo chcesz coś przekazać, ale nie możesz powiedzieć ani słowa… – Jesteś – powiedział mi do ucha Conley, a ja miałam nadzieję, że moja nienawiść do tego mężczyzny sprawi przynajmniej, że Złą Marguerite zemdli. Chętnie bym zwymiotowała, gdyby ona także musiała to zrobić. – Cieszę się, że ci się udało. Oczywiście musimy się spieszyć. Tak myślę, że powinnaś zacząć od Josie. – Zawsze Josie – zauważyła kwaśno Zła. Conley mówił dalej, jakby jej nie usłyszał. – Powiedz doktor Kovalence i doktorowi Caine’owi tylko o swoim rodzinnym wszechświecie, nic więcej. Wiadomość, że ich starsza córka zginęła w bardzo bliskiej rzeczywistości, wywrze na nich duże wrażenie. Sprawi, że staną się… sentymentalni. Kiedy już będziemy mogli liczyć na ich współczucie, poradzimy sobie z resztą. – Wątpię, czy to będzie takie proste. – Zła spacerowała po domu i zapoznawała się z układem wnętrza. – Uwierz mi, jak mama i tata się na coś uprą, to dopną swego. A w tej chwili mama i tata z tego wymiaru uparli się

na nas. – Ale nie mają dostępu do naszej technologii i nie znają naszego planu. Jesteśmy o kilka kroków przed nimi, Marguerite, i tak już pozostanie. Nie powinnam się czuć do tego stopnia rozdrażniona tym, że Conley nazywa ją naszym wspólnym imieniem. A jednak tak właśnie się czułam. Nie należałam już do siebie. – Dlaczego ta twoja druga wersja jeszcze nie zaczęła działać? – zapytała Zła. – Jest podróżnikiem doskonałym, więc mógłby niszczyć wymiary i ujść z życiem. Tylko niszcząc wszystkie wymiary zawierające odłamki duszy Josie, tamte wersje moich rodziców mogły ją odzyskać. Zamierzali zabić ją tysiąc razy, „anulować” biliony żyć w taki sposób, że ci wszyscy ludzie nigdy by się nie narodzili, tylko po to, żeby mieć Josie znowu żywą w swoim świecie. To była najokrutniejsza, najbardziej samolubna rzecz, jaką potrafiłam sobie wyobrazić, a jednak Zła miała rację. Mama i tata potrafili dokonywać rzeczy niemożliwych. – To ryzykowne, nie? – warknął Conley. Najwyraźniej nie podobała mu się myśl o tym, że jakakolwiek jego wersja znajdzie się w niebezpieczeństwie. Szkoda, że nie mogłam mu powiedzieć, iż Centrala rozważa zniszczenie także naszego wszechświata, jeśli moi rodzice nie dadzą się skusić na ich ofertę. – Poza tym wiesz tak samo dobrze jak ja, że w części krytycznych wszechświatów nie znajduję się w pobliżu Kovalenki i Caine’a. Dlatego ty będziesz skuteczniejsza ode mnie, nawet zakładając najkorzystniejszy scenariusz. No i oczywiście potrzebujemy cię, żebyś w razie czego zatrzaskiwała drzwi. Zatrzaskiwanie drzwi? Nie zrozumiałam, o co chodzi, ale starałam się zapamiętać każdy szczegół. Być może Zła nie wiedziała, że jestem przez cały czas świadoma, w odróżnieniu od większości ludzi zamroczonych Włamywaczem, którzy byli praktycznie nieprzytomni w głębi swojego umysłu. Inaczej nie mówiłaby tak otwarcie. Chyba że… zatrzaskiwanie drzwi… Moje myśli przerwał dźwięk silnika samochodu rodziców, podjeżdżającego pod dom. – Mamcia i papcio zaraz tu będą – powiedziała Zła. – Kończmy tę rozmowę. Musisz jakoś powstrzymać Markova. Wrócił już i prawdopodobnie tu jedzie. – Zajmę się tym – odparł Conley z taką swobodą, że zrobiło mi się zimno. Nie zawahałby się zabić Paula i miał dość pieniędzy, aby zapłacić ludziom, którzy zrobią to bez wahania. – Poza tym ten gość został rozszczepiony. Nigdy już nie będzie taki sam. Możemy to wykorzystać.

Nigdy nie będzie taki sam? Paul? Dopiero wróciłam z podróży po wymiarach, podczas której zebrałam cztery odłamki jego duszy, żeby połączyć je na nowo. Kiedy w końcu udało mi się to zrobić, Paul był ponury, zły, niemal fatalistycznie nastawiony do świata. Wiedziałam, że mrok z innych jego wersji przesączył się do jego duszy, jednak powtarzałam sobie, że jest to okropne, ale minie, jak ból z powodu złamanej kości. Czy Paul zmienił się na zawsze? – Muszę kończyć. – Zła rozłączyła się w porę, żeby podbiec do drzwi wejściowych, gdzie stali mama i tata. Wyglądali tak jak zawsze – w powyciąganych swetrach, mama z włosami związanymi w nieporządny kok, tata w okularach w prostokątnych oprawkach. Kiedy ich twarze rozjaśniły się w uśmiechu, miałam ochotę zacząć krzyczeć. Proszę, nie. To nie ja. Musicie poznać, że to nie ja! – Wróciłaś, skarbie. – Mama przytuliła Złą i uściskała. Niestety gruby sweter, jaki miałam na sobie, nie pozwolił jej wyczuć drugiego wisiora z Firebirdem pod spodem. – Dzięki Bogu. – Co z Paulem? – zapytał tata, którego niebieskie oczy były pełne niepokoju. – Wszystko z nim dobrze, prawda? To zaskoczyło Złą. Jej głowa poruszyła się lekko, tak jak u osób, które coś nagle przestraszy. W Centrali Paul Markov był wrogiem mojej rodziny – odważnym buntownikiem starającym się przeciwstawiać złu, jakie niosła Triad Corporation. Zła musiała wiedzieć, że nie zawsze tak jest, ale mimo wszystko nie była przygotowana na żywy dowód, że moi rodzice kochają go niemal tak, jakby był synem, którego nigdy nie mieli. Niestety potrafiła dobrze udawać. – Wrócił, jego dusza jest w jednym kawałku, ale… nie jest sobą. Mama i tata wymienili spojrzenia. – Co masz na myśli? – zapytał tata. – Czy rozszczepienie tak źle na niego wpłynęło? Widzicie, istnieje drugi sposób rozszczepienia duszy – ktoś może to zrobić celowo, jeśli jest skończonym draniem, tak jak Wyatt Conley. To, co stało się z Paulem, nie było strasznym wypadkiem, tylko atakiem. Conley rozdarł duszę Paula na cztery części i użył ich jako zakładników, zmuszając mnie, żebym zrobiła dla niego brudną robotę, jeśli chcę mieć szansę na połączenie Paula w całość. – Fragmenty duszy Paula trafiły w naprawdę ponure miejsca – oznajmiła Zła drżącym głosem. – Do światów, w których oboje zobaczyliśmy jego inną stronę,

niebezpieczną stronę. Naprawdę nie chcę tego mówić na głos, ale wydaje mi się, że rozszczepienie go zmieniło, może na zawsze. Tak jakby te straszne rzeczy, jakie zrobili inni Paulowie, splamiły jego duszę. – Och, nie. – Mama uniosła dłoń do ust. – Zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że rozszczepienie jest niebezpieczne, ale… z pewnością to nie jest trwała zmiana. Zła z rozpaczą potrząsnęła moją głową. – Nie wiem, mamo. Paul… trochę mnie przeraża. Jak mogła powiedzieć coś takiego? To ona była przerażająca. Paul został tylko zraniony, czuł się zagubiony i przytłoczony rozpaczą. Los raz za razem krzyżował nasze ścieżki, ale przekonaliśmy się, że nie zawsze zostawaliśmy razem, że czasem raniliśmy się okrutnie. Nasze przeznaczenie zniknęło, a Paul przyjął to jeszcze gorzej ode mnie. Może i tak by było, nawet bez zmian spowodowanych rozszczepieniem, ale jeśli je dodać, Paul wyraźnie stracił całą nadzieję. Zła wykorzystała wewnętrzne rozterki Paula jako swoją broń. Moi rodzice, mimo że tak bardzo go kochali, natychmiast staną się wobec niego podejrzliwi. – No cześć! – zawołał Theo z dużego pokoju. – Jak wam idzie konstruowanie Firebirda? – Lepiej, niż byś się spodziewał – zaczął mój ojciec, ale urwał, ponieważ pod nasz dom podjechała taksówka. W pierwszej chwili nie miałam pomysłu, kto mógłby przyjechać taksówką, ale zaraz otworzyły się drzwi i z samochodu wysiadł Paul. Jest tutaj – pomyślałam. – Udało mu się! Paul przyjechał tutaj, zanim Conley zaczął go szukać. Dzięki temu mieliśmy szansę, chyba że Zła już ją przekreśliła. Otworzyła drzwi i wybiegła przed dom, żeby jak najszybciej go powitać. Zrobiłabym to samo, ale ja rzuciłabym mu się w ramiona, powiedziałabym, że go kocham, i zaczęłabym go przekonywać, żeby nie ulegał tej okropnej rozpaczy, która go ogarnęła. Natomiast Zła podeszła do niego, ale zatrzymała się w pół kroku, jakby przestraszona. – Hej. – Uśmiechnęła się słodko, a przynajmniej próbowała. Nie do końca jej to wyszło. – Wszystko w porządku? – Czuję się dobrze – odparł Paul ze zwykłym opanowaniem. – To, w jakim jestem stanie, nie ma w tej chwili znaczenia. – Wyminął ją i poszedł dalej ze spiętymi ramionami. Jego chłód w innych okolicznościach by mnie zranił, ale teraz dawał mi nadzieję. Paul odezwał się już głośniej do moich rodziców, którzy czekali w drzwiach. – Sophio, Henry, ile Marguerite wam już

powiedziała? Moje mięśnie stężały od strachu, który poczuła Zła. Nie miała pojęcia, że zdążyłam wszystko wyjaśnić Paulowi przed końcem naszej podróży. Pewnie myślała, że poskładałam jego duszę i natychmiast wrócę do domu. Jej niecierpliwość była dla mnie jedyną szansą. Ale jeśli uda jej się przeciągnąć sprawy na tyle, że Theo też się w tym zorientuje, będą mogli próbować zdyskredytować Paula, zranić go, nawet zabić i udawać, że to była samoobrona. W tym momencie już wiedziałam, że nie cofną się przed niczym. Weszła za Paulem do domu, a moje serce biło szybko przez jej determinację, żeby go załatwić. – Dopiero zaczęła, Paul. – Mama mówiła dyplomatycznym tonem. – Wejdź, usiądź. Zajmiemy się tym krok po kroku, dobrze? Jak się czujesz? – Dziwnie. – Paul potrząsnął głową. – Jakbym… musiał wybierać, kim jestem. W każdej chwili. Moi rodzice wymienili zatroskane spojrzenia, gdy Paul ich minął, a potem się zatrzymał. Powoli odwrócił głowę i popatrzył prosto na mnie. Czy się domyślił? Jak miałby się domyślić? Ale jeśli ktokolwiek mnie znał, naprawdę znał na zewnątrz i w środku, to właśnie Paul. Patrzył w moje oczy w poszukiwaniu czegoś, czego nie umiałabym nazwać. Zła uśmiechnęła się do niego i zaplotła dłonie na jego ręce. – Witaj w domu – szepnęła. Proszę – myślałam. – Nie daj się oszukać. Popatrz w głąb moich oczu i znajdź różnicę. To dla nas jedyna szansa. Proszę, Paul, poznaj mnie. Zrobił to. Naprawdę to zrobił. – Marguerite… – zaczął Paul i urwał. – Czy wszystko… – Nic mi nie jest – wyszeptała. – Nie zrobiłeś mi krzywdy. Moi rodzice stężeli na samą myśl, że Paul mógłby mi zrobić krzywdę, a jej właśnie o to chodziło. Ale właśnie w tym momencie Zła zrobiła fałszywy krok, ponieważ Paul wiedział, że nie miałam żadnych powodów, żeby to mówić. Paul wysunął ramię z jej uścisku, a potem złapał mnie za nadgarstki tak mocno, że zabolały. Zła jęknęła z zaskoczenia. Mój tata zrobił krok w naszą stronę z wyciągniętą ręką, gotowy do działania. – Paul, co ty robisz? – Nie wiem, jak to możliwe – Paul popatrzył w moje oczy, poprzez nią wprost na mnie – ale to nie jest nasza Marguerite.

Rozdział trzeci – O czym ty mówisz? – Mój ojciec zerkał na przemian na Paula i na mnie, nadal bardziej podejrzliwy w stosunku do swojego doktoranta niż do swojej córki. – Nie wiem, z jakiego ona jest świata – powiedział Paul. – Ale ta Marguerite nie jest naszą Marguerite. Dzięki Bogu! – pomyślałam. Powinnam poczuć ulgę, ale moje ciało było pod wpływem Złej Marguerite. Emocje, jakie mnie ogarnęły, mogły być lękiem lub wściekłością. Skóra zarumieniła się i zrobiła się cieplejsza, kiedy wyrwałam się Paulowi. – Mówiłam wam. – Drżenie w jej głosie nie było udawane. Nadal się cofała w głąb domu, bliżej Theo, i mówiła dalej: – Paul został wypaczony, zatruty tym rozszczepieniem. Te inne jego wersje, w których ukryto jego duszę, to byli najgorsi, najbardziej pełni zła Paulowie, jacy mogliby istnieć. – Zła? – Mama wymówiła to słowo, jakby nie rozumiała, co oznacza. Nigdy nie wyobrażała sobie, że może myśleć o Paulu jako o kimś złym. Ale jeśli Zła ich przekona, wszyscy lada moment zwrócą się przeciwko niemu. – Jeden z nich postrzelił Theo. Zranił go tak ciężko, że mógł tego nie przeżyć. – Głos Złej nadal drżał. Ośmielała się nawet udawać moją rozpacz. – Inny pokłócił się ze mną w samochodzie i uszkodził moją rękę tak bardzo, że już nigdy nie będę mogła malować. Był nawet ksiądz, który złamał śluby… Dajcie spokój! – pomyślałam. Łagodny ojciec Paul z Uniwersum Rzymskiego nie był zły, tylko rozdarty wewnętrznie. Ale mama i tata nie wiedzieli o tym. Usłyszeli tylko, że Paul mógłby skrzywdzić ich córeczkę. Paul próbował się wytłumaczyć. – Tu nie chodzi o mnie. Ta Marguerite… – Urwał. Zła nie tylko sprawiła, że moi rodzice zwątpili w niego, sprawiła także, że zwątpił w samego siebie. Dokończył ciszej: – Coś jest nie tak. Zła przesunęła ręce do tyłu, jakby chciała się po prostu oprzeć na tęczowym stole, ale jedna dłoń przykrywała nożyk do otwierania listów mojego ojca, staroświecki gadżet z rzeźbioną drewnianą rękojeścią i metalowym ostrzem. Moje palce niemal go dotykały. – Paul? – odezwała się moim głosem. – Daj spokój. Jeszcze nie doszedłeś do siebie po rozszczepieniu. Nie mam o to do ciebie pretensji, okej? Wiem, że było nam trudno, ale nadal w ciebie wierzę.

Niech to szlag, to do niego przemówiło. Paul zawahał się na dostatecznie długą chwilę, żebym wrzasnęła w myślach: Daj spokój, Paul, przecież mnie znasz! Nie zaczynaj teraz w siebie wątpić! Mogłam poskładać duszę Paula, ale mimo to pozostały… pęknięcia. Słabości. Chociaż zdawałam sobie sprawę z ran na jego psychice, myślałam, że to coś samo minie. Dopiero teraz zrozumiałam, że Paul mógł się zmienić na zawsze. Zła wiedziała. Wiedziała od początku. Ta wiedza podpowiadała jej, w co uderzyć. – Paul, wiem, że ostatnio nasze stosunki zrobiły się, no, dziwne, ale to nie znaczy, że nie jestem sobą. Mówiła to wszystko tak, jakby przyznawała się do jakiegoś okropnego nieszczęścia. Depresja i wątpliwości Paula stały się jej bronią. Jeśli zwróci go przeciwko sobie samemu, sprawi, że Paul zacznie się wahać, zanim coś ze mną zrobi, że jeśli będzie się ociągać jeszcze choćby przez minutę, uda się jej wygrać. Tata zrobił krok w stronę Paula, wyciągając rękę, jakby chciał dotknąć jego czoła i sprawdzić, czy nie ma podwyższonej temperatury. – Rozszczepienie… to, co stało się z twoją duszą… Nie wzięliśmy pod uwagę wszystkich efektów ubocznych. Czy odczuwasz dezorientację? – Tak – przyznał Paul. Jednak nie odrywał wzroku od mojej twarzy. Jego ciało zdradzało wewnętrzne napięcie. Nie ufał swojemu osądowi, ale nie zaufał także Złej. W tym momencie wszedł przybysz z Uniwersum Triadu, wykorzystujący blade, osłabione ciało Theo jak marionetkę. – Hej, stary, wszystko w porządku. Marguerite jest w porządku, tak samo jak ty i ja. Właśnie wróciłem z pierwszej podróży międzywymiarowej i rany, ale to potrafi namieszać w głowie. Rozumiem, że jesteś jak zamroczony. Odetchnij głęboko. – Odchodziliśmy tu od zmysłów ze zmartwienia – powiedział do niego tata. – Kiedy tylko poczujesz się lepiej, będziesz miał poważne kłopoty, panie Beck. – Jakoś to przeżyję. – Beztroski uśmiech był charakterystyczny dla Theo w każdym wymiarze, jaki widziałam, wszędzie, więc złudzenie wydawało się całkowite. Moja matka milczała z rękami splecionymi na piersi. – Eksperymentowaliście z lekarstwem na Włamywacza? – zapytała nagle. Nie zrozumiałam, dlaczego mama myśli o tym akurat w tej chwili. Podobnie

jak Zła. – Dopiero wróciliśmy, mamo. – Ale na stole stoi Włamywacz – odpowiedziała mama. Buteleczka ze szmaragdowym płynem – narkotyk, którego użyto, aby przejąć ciała moje i Theo – stała na tęczowym stole jak milczący świadek zbrodni. Moja matka otworzyła szerzej oczy. Tata się wyprostował. W spojrzeniu Paula wątpliwości wykrystalizowały się w straszliwą pewność. Theo skoczył przed siebie. Chociaż był o dobre dziesięć centymetrów niższy od Paula, wpadł na niego z całym impetem i wbił mu łokieć w żołądek. Paul zgiął się wpół, rodzice rzucili się do mnie, a moja dłoń zacisnęła się na nożyku do listów. Był ostry jak prawdziwy sztylet. Ogarnęła mnie zgroza, gdy uświadomiłam sobie, że mogę zobaczyć, jak rodzice giną z mojej ręki. Ale Zła nie skierowała ostrza w ich stronę. Zamiast tego przysunęła je do mojej (naszej) szyi. Mama i tata zamarli. Czubek ostrza został przyciśnięty do mojej skóry tak mocno, że z każdym uderzeniem serca czułam silniejszy ból. – To tętnica szyjna – powiedziała Zła. Całe udawanie zniknęło. Czułam na swojej twarzy pogardliwy uśmiech. Usłyszałam z kuchni brzęk tłuczonych na podłodze talerzy, a potem głuche uderzenie o szafki. Walka Paula i Theo zmieniła się w brutalną wymianę ciosów, którą widziałam kątem oka, ale nie mogłam się na tym skoncentrować, ponieważ Zła nie patrzyła w tę stronę. Była zbyt zajęta napawaniem się przerażeniem na twarzach moich rodziców. – Innymi słowy to naczynie krwionośne, które prowadzi z serca prosto do mózgu. Jeśli je przetnę, wasza podróżniczka doskonała wykrwawi się w ciągu mniej więcej trzydziestu sekund, może minuty. To dostatecznie długo, żebym zdołała się uratować dzięki mojemu Firebirdowi, ale za krótko, aby cokolwiek mogło jej pomóc. Będziecie musieli stać i patrzeć, jak ona umiera. – Proszę, nie. – Nigdy nie widziałam mojej matki tak przestraszonej, tak małej. Wyciągnęła ręce do Złej błagalnym gestem. – Powiedz nam, czego chcesz i dlaczego tutaj jesteś? – O, czyli teraz się o nią martwicie. – Zła niemal spluwała słowami. – Kiedy postanowiliście zacząć się przejmować Marguerite? I odwołajcie swojego kundla, Paula Markova, zanim… Rozległo się mocne uderzenie o podłogę, a potem jęk i kaszel. Zła w końcu spojrzała w tamtą stronę i zobaczyłam Paula pochylonego nad Theo, którego powalił na podłogę. Theo z Uniwersum Triadu zdążył jednak złapać Firebird

na szyi. Dreszcz, jaki go przeszedł, był jedynym sygnałem, że intruz zniknął. Nasz Theo wyszeptał słabo: – Co, do diabła…? Napięcie było nie do zniesienia. Zła nie wiedziała, że Theo porzuci ją tak szybko. – Powtarzam, odwołajcie Markova. Tata obrócił się na pięcie. – Paul, proszę, rób to, co… Paul nie słuchał. Rzucił się w naszą stronę i wyciągnął rękę, chociaż Zła zacisnęła dłoń mocniej na nożyku do listów. Spodziewała się, że Paul złapie za ostrze, ale on szarpnął gwałtownie mój sweter, rozerwał go, a w następnej chwili jego duża dłoń zamknęła się na obu Firebirdach i pociągnęła mnie bliżej tak, że straciłam równowagę. Ta zimna, straszna furia aż za bardzo przypominała mi o jego wersji z Uniwersum Mafii, a także o potencjale przemocy, jaki ukrywał się tuż pod jego powierzchnią. – Odłóż ostrze! – rozkazał Złej. – Wtedy oddam ci Firebirda na dostatecznie długo, żebyś mogła się stąd wynieść. Uniosła podbródek. – Wypuść mnie albo twoja Marguerite umrze w twoich ramionach. Czubek nożyka do listów przycisnął się mocniej do mojej skóry. – Nie zrobisz tego – powiedział Paul. – Ponieważ jeśli ją skrzywdzisz, zabiorę Firebirdy, a to znaczy, że wykrwawisz się na śmierć razem z nią. Możesz być gotowa zrobić prawie wszystko dla Wyatta Conleya i Triadu, ale nie sądzę, żebyś była gotowa dla nich umrzeć. Milczenie. Moi rodzice uczepili się siebie kurczowo, jakby potrzebowali się nawzajem podtrzymywać. Za nimi, niewyraźnie, widziałam kątem oka Theo podpierającego się na łokciach, z opuszczoną głową. Szare oczy Paula pozostawały skoncentrowane na mnie. – Myślisz, że mnie znasz? – Uśmieszek Złej wykrzywił moje wargi. – Aż do wczoraj nie znałeś nawet siebie. Nie jesteś już pojedynczym, kompletnym człowiekiem. Jesteś potworem Frankensteina, pozszywanym z kawałków innych ludzi, którymi już nigdy nie będziesz. Te szwy mogą w każdej chwili pęknąć… Ale Paul nie zamierzał jej ulegać. – Nie wiem, czy jesteś oportunistką, czy sadystką. Nie wiem, czy jesteś typem tchórza, czy zdobywcy. Ale wiem, że jesteś dość inteligentna, żeby wiedzieć, kiedy nie możesz wygrać, i nie wydaje mi się, żebyś była osobą, która na złość innym popełni samobójstwo.

Mój głos zamienił się w szept, kiedy odpowiedziała: – Och, ja mnóstwo rzeczy robię na złość innym, panie Markov. – Nie wątpię w to – odparł Paul także szeptem. – Ale robisz to innym ludziom. Nie sobie. A teraz się wynoś. – Teraz już wiem, jak to rozegramy – powiedziała. – Czas pozatrzaskiwać parę drzwi. Opuściła moją dłoń, ale zanim zdążyłam poczuć choćby cień ulgi, cięła ostrzem Paula. Ciepła krew pociekła na moją skórę i ubranie, a Paul odruchowo cofnął skaleczoną rękę. To dało Złej czas potrzebny na złapanie Firebirda. Moja dłoń ustawiła go odpowiednio i… …znowu poczułam zawroty głowy. Świat pociemniał i zawirował, ale chociaż chwiałam się na nogach, wiedziałam, że moje ciało znowu należy do mnie. Zła zniknęła. – Paul, nic ci nie jest? – Wyciągnęłam rękę, a Paul szarpnął się, kiedy go dotknęłam. Przez chwilę tylko patrzyliśmy na siebie, a potem uświadomiłam sobie, że nadal trzymam nożyk poplamiony jego krwią. Paul zareagował instynktownie. Inteligentnie, biorąc pod uwagę, że nadal trzymałam broń, którą go zraniłam. Ale gdy zobaczyłam, jak się ode mnie odsuwa, poczułam lodowate zimno. On już i tak wątpił w siebie. Nie chciał uwierzyć w łączącą nas miłość. Teraz nie potrafił wierzyć także mnie.

Rozdział czwarty – Gdyby tylko pozbycie się… uzurpatorów rozwiązało nasze problemy – powiedziała mama kilka minut później. Klęczałam koło Paula, który siedział na kanapie, i bandażowałam skaleczenie na przedramieniu. Tymczasem tata starał się namówić Theo na kubek herbaty. (Tata jest Anglikiem, więc uważa, że herbata pomaga na wszystko). – Jednak w oparciu o to, co nam powiedzieliście, możemy wnioskować, że pozostałe dwa wymiary Triadu przechodzą teraz na nową strategię, znacznie bardziej niebezpieczną od poprzedniej. – Są gotowi niszczyć całe wymiary, każdy z tych, które zawierają ułamek duszy Josie – powiedziałam. – Nawet nasz wymiar. Wszystko po to, żeby ją odzyskać. Nadal nie mogę uwierzyć, że moglibyście zrobić coś takiego. – Ja mogę – odparł cicho mój ojciec. Mama rzuciła mu spojrzenie, ale splotła ręce na piersi, tak jak wtedy, gdy chciała się bronić. Tata mówił dalej. – Pamiętam zapalenie opon mózgowych, które przechodziłaś, kiedy miałaś dwa lata… Choroba rozwinęła się błyskawicznie. Byłaś na oddziale intensywnej terapii dziecięcej, a lekarze powiedzieli nam, że możemy cię stracić. To, co wtedy działo się w mojej głowie… – Tata urwał, a kiedy podjął historię, jego głos był zachrypnięty. – Byłbym gotów zawrzeć pakt z diabłem. Każdy pakt i z każdym diabłem. Pamiętałam furię mojej matki, skierowaną przeciwko Paulowi, w świecie, w którym zaledwie mnie zranił. To wystarczyło, żeby przemienić całą jej miłość do niego w nienawiść. Moi rodzice szczycili się swoją racjonalnością i logiką, jak naukowcy, którymi byli, ale może właśnie dlatego stawali się bardziej podatni na gwałtowne emocje. Ból, który zadawał nam wszystkim głębokie rany, dla nich był całkowicie nie do zniesienia. Nic dziwnego, że śmierć Josie doprowadziła ich do szaleństwa. – Musimy działać natychmiast. – Paul nie spojrzał mi w oczy od chwili, gdy znowu stałam się sobą. Głowę miał lekko pochyloną, jakby wstydził się ją podnieść. – Zrobić coś, aby ochronić te wymiary, którym grozi zniszczenie. Triad potrzebuje współpracy podróżnika doskonałego, żeby szybko wcielić swój plan w życie, ale nawet bez Marguerite mają jeszcze Wyatta Conleya z Uniwersum Triadu. – Nie wydaje mi się, żeby Conley zamierzał się tym zajmować osobiście – powiedziałam. Już się przekonałam, że bycie podróżnikiem doskonałym może