Fielding Liz - Wymarzony ślub.pdf

Fielding Liz Wymarzony ślub Sylvie Smith organizuje wspaniałe wesela, ale po smutnych przeżyciach młodości jest samotna. Jej życie zmienia się po spotkaniu z miliarderem Tomem McFarlane’em, którego narzeczona odwołuje ślub. Sylvie spędza z nim upojną noc, po czym Tom wyjeżdża w świat. Ich drogi przecinają się kilka miesięcy później w Longbourne, posiadłości będącej niegdyś własnością matki Sylvie. Sylvie, która przygotowuje w Longbourne pokazowy ślub dla prasy, odkrywa, że nowym właścicielem jej rodzinnej rezydencji jest właśnie Tom...

ROZDZIAŁ PIERWSZY Sylvie Smith spojrzała na zegarek w laptopie. Była czternasta czterdzieści, a Tom McFarlane wyznaczył jej spotkanie na czternastą. Czekając w recepcji jego luksusowego biura, nie siedziała z założonymi rękoma, więc czas płynął szybko. Było później, niż przypuszczała. To spóźnienie mówi samo za siebie. Ona jest jego wrogiem, więc nie poczęstowano jej nawet filiżanką kawy. Może to i lepiej, bo przy takim napięciu kofeina nie służy. Nie mogła sobie pozwolić na marnowanie czasu, więc czekając na niego, dopracowywała szczegóły wesela pewnej supermodelki, która zażyczyła sobie przyjęcia w stylu indyjskim. Sylvie udało się nawet wynająć słonia na tę uroczystość. Zdołała też ukoić nerwy piosenkarki, która walczy, by nie przygasła jej sława, urządzając wielkie party z okazji wydania nowej płyty. Ale pracowała także po to, by nie rozmyślać o czekającym ją spotkaniu, o ile w ogóle do niego dojdzie. Wiedziała, że jest ostatnią osobą na świecie, którą Tom McFarlane chciałby oglądać, i rozumiała, dlaczego tak się ociąga z wyjściem do niej. Sylvie też nie było spieszno, żeby go zobaczyć. Minęło następne pięć minut. Dosyć tego.

6 Liz Fielding Sylvie słynęła nie tylko z perfekcjonizmu, lecz także z ogromnej cierpliwości dla klientów, i dlatego jej firma, która zajmowała się organizacją imprez, cieszyła się w Londynie znakomitą renomą. Zgodziła się na to spotkanie wbrew sobie, bo nie chciała widzieć człowieka, o którym nie przestała myśleć od chwili, gdy pół roku temu ujrzała go po raz pierwszy. Tom McFarlane miał poślubić Candidę Harcourt, jej koleżankę szkolną i ulubienicę kolorowych gazet. Zdecydowała się przyjść, bo on musi wypisać jej czek, by mogła zapłacić zaległe rachunki i raz na zawsze zapomnieć o tym koszmarze. Zamknęła komputer i podeszła do recepcjonistki, która przez cały czas udawała, że jej nie widzi. - Nie mogę dłużej czekać. Jeśli pan McFarlane ma do mnie jakieś pytania, proszę mu powtórzyć, że jutro rano będę uchwytna w biurze. -Pan... - Spieszę się, przykro mi - przerwała. To nie do końca prawda, skoro jej pracownicy świetnie poradzą sobie bez niej, gdyby piosenkarka miała jeszcze jakieś zachcianki związane z przyjęciem. Ale zamierzała pokazać, że dla niej czas też jest cenny, choć zapewne trochę mniej niż dla miliardera. A poza tym może on też się ucieszy, że nie musi jej oglądać i po prostu prześle ten czek pocztą. - Jeśli nie wrócę do... Gdy patrząca na nią recepcjonistka pospiesznie podniosła wzrok, Sylvie zorientowała się, że ktoś stoi za jej plecami, i odwróciła głowę.

Wymarzony ślub 7 Zobaczyła górujący nad nią potężny tors pod białą płócienną koszulą. Rękawy podwinięte do łokci odsłaniały muskularne przedramiona i silne przeguby, jedwabny krawat zawiązany był luźno, jakby jego właściciel właśnie stoczył zaciekłą, lecz zwycięską walkę. Widziała go po raz drugi w życiu, choć od sześciu miesięcy pracowała nad jego weselem. Gdy przemogła się i spojrzała mu w twarz, dostrzegła znajomy dołek w podbródku. Tę twarz widywała na zdjęciach, zanim poznała go osobiście. Nie zabiegał o rozgłos, ale nieżonaty miliarder budzi zainteresowanie kolorowej prasy, a tym bardziej nie mógłby się przed nią uchronić po zaręczynach z młodą arystokratką, której całe życie sprowadzało się do bywania i pokazywania na zdjęciach. Ten dołek znamionował siłę, a ona znów zaczęła myśleć o swej szkolnej koleżance. Co też jej przyszło do głowy? Głupie pytanie. Od chwili, gdy Candy wpadła jak burza do jej biura, domagając się, by Sylvie zorganizowała jej ślub i wesele z miliarderem Tomem McFarla-ne'em, doskonale było wiadomo, o co jej chodzi. To miało być zwieńczeniem jej kariery życiowej, której plany zdradziła jeszcze w szkole, mówiąc, że zamierza wyjść za milionera z domem w najlepszej dzielnicy Londynu, posiadłością wiejską i tytułem. Jednak tytuł nie był dla niej najważniejszy, obowiązkowe było konto w banku. Po co się miała starać na egzaminach, skoro nie zamierzała iść na uniwersytet? Nie byli jej w głowie studenci pogrążeni w długach. Postanowiła twardo dopiąć swego i znaleźć odpowiednią partię. Koleżanki pod-

8 Liz Fielding śmiewały się z niej, gdy wdzięczyła się i robiła na bóstwo, ale nikt nie miał wątpliwości, że osiągnie cel. Kilka razy zbliżyła się do niego o krok. Dobiegając trzydziestki, chyba zrozumiała, że powinna się pospieszyć, więc z jeszcze większą determinacją zabrała się do dzieła, lecz zapewne z powodu inflacji, zamiast milionera postanowiła upolować miliardera. Lecz o co w tym chodzi Tomowi McFarlanebwi? To jeszcze głupsze pytanie. Przecież wiadomo, że wystarczy, by Candy seksownie się uśmiechnęła, a krew uderza do głowy każdemu mężczyźnie. Zamiast ślęczeć po nocach nad książkami, dbała o urodę, a trzeba przyznać, że natura nie poskąpiła jej walorów. Śliczna, pogodna, pełna wdzięku - nie do odparcia. Ale gdy się poznali, majestatyczny Tom McFarlane spoglądał na Sylvie z zimnym błyskiem w oczach, a ona od razu poczuła nieprzeparcie, że w jego żyłach płynie krew, i ona sama też nie jest z kamienia. Kiedy spotkali się wzrokiem, zaiskrzyło, ale Sylvie powstrzymała burzę uśpionych od dziesięciu lat hormonów. W końcu jest profesjonalistką i musi pamiętać o Candy. Dojrzała kobieta, która świetnie sobie radzi w interesach, potrafi pokonać nagły przypływ pożądania. Na szczęście Tom McFarlane, który na pewno miał wtedy ważne sprawy do załatwienia, podpisał umowę, po czym przeprosił je i wyszedł. Na wspomnienie tamtego krótkiego spotkania poczuła, jak jedwabna bluzeczka pod lnianym żakietem przykleiła się jej do pleców. Ale skoro wtedy dała sobie radę, teraz też wyjdzie z tego obronną ręką. Na tym po-

Wymarzony ślub 9 lega jej praca, przyzwyczaiła się do trudnych sytuacji. Musi się trzymać, zachować obojętny wyraz twarzy, pokonać drżenie kolan. - Jeśli pani nie wróci teraz, to co? - spytał zaczepnie. - Będę miała problem. - Źle się wyraziła, już go miała, bo Tom niczym głaz zagrodził jej drogę do wyjścia. Wiedziała jednak, że nie wolno tracić zimnej krwi, więc z chłodnym profesjonalnym uśmiechem wyciągnęła do niego dłoń. - Witam pana. Właśnie mówiłam, że wychodzę. - Słyszałem - odparł. - Proszę zadzwonić i uprzedzić, że się pani spóźni. Bez mojej zgody nigdzie pani nie pójdzie. Co on sobie wyobraża? Błysk w jego oczach wskazywał, że Tom McFarlane chce ją sprowokować. Czeka na jej wybuch. Nigdy w życiu, postanowiła, po czym powiedziała z udawanym chłodem: - Mam spotkanie z Delores Castello - rzuciła nazwisko sławnej piosenkarki. - Więc proszę zrozumieć, że nie mogę go odwołać. Przyszła tu zdeterminowana, by załatwić sprawę płatności, ale kiedy zaczął nią komenderować, uznała, że będzie nieugięta i nie pozwoli na to. - Spróbuję znaleźć dla pana inny termin. - Otworzyła boczną kieszeń torby, by sięgnąć po kalendarz. Jeśli liczyła, że nazwiska jej klientów zrobią na nim wrażenie, nic z tego nie wyszło. - To niemożliwe - rzucił. - W tej sprawie nie będę już się spotykał, więc jeśli chce pani uregulować ten ogromny rachunek, jaki ma pani do zapłacenia, musimy omówić to dzisiaj.

10 Liz Fielding Ugryzła się w język, by nie powiedzieć czegoś, czego będzie żałować. Tom miał oczywiste powody do wściekłości, ale ten rachunek nie był aż tak ogromny, gdyż kosztem wielkiego wysiłku zdołała odwołać wiele zamówień. Przecież nie odpowiada za to, co się stało. Gdyby tak mocno nie zaciskała ust, mogłaby mu to wyjaśnić. - Proszę odwołać inne sprawy, bo jeśli dziś tego nie załatwimy, to przysięgam, że żeby odzyskać pieniądze, będzie pani musiała podać mnie do sądu. On chyba żartuje. Ale kto wie, może mówi serio? Lodowaty ton współgrał z jego wyrazem twarzy, linią ust znamionującą stanowczość i wydatnymi kośćmi policzkowymi. Był jak wulkan, którego wierzchołek tonie w śniegu, lecz w środku bulgoce lawa. Wiedziała, że jeśli nie zachowa ostrożności, wybuch okaże się dla niej śmiertelny. Tom McFarlane to typ nieustraszonego zdobywcy. Kiedyś tacy jak on w poszukiwaniu sławy i majątku wyruszali na podbój obcych lądów i oceanów. Stał się współczesną legendą, wcieleniem człowieka, który wszystko zawdzięcza sobie. Jako dziecko pomagał w sklepie, gdy miał kilkanaście lat, zajął się handlem hurtowym i obracał grubymi tysiącami. Pierwszy milion zarobił jeszcze przed dwudziestką. Jego pracowitość i upór budziły jej uznanie, ale Candy z pewnością nie przyszło łatwo zdecydować się na człowieka, który nie mógł poszczycić się pochodzeniem. Choć dorobił się majątku, nie miał arystokratycznych manier. Ktoś taki nie spocznie na laurach i nie będzie udawał lorda. Nie miał ani wiejskiej posiadłości, ani eleganckie

Wymarzony ślub 11 go domu w Londynie, i jak zrozpaczona Candy kiedyś przyznała Sylvie, jego duży penthouse znajduje się po niewłaściwej stronie Tamizy. Skarżyła się, że zbył ją śmiechem i kpił z tych, którzy niepotrzebnie zapłacili fortunę za dobry adres. Sylvie stłumiła wtedy uśmiech i pomyślała, że nawet wśród miliarderów można upolować mniej upartą i łatwiejszą zdobycz. Ale jej koleżance właśnie on wydał się wyjątkowy. Inaczej nie walczyłaby o niego z taką determinacją. Kto wie, może na Candy po prostu robił także wrażenie jako mężczyzna. I trudno się jej dziwić, pomyślała Sylvie, gdy Tom, nie czekając na odpowiedź, ruszył do gabinetu. Mogła pójść za nim, wiedziała, że wybór należy do niej. Candy sądziła naiwnie, że weźmie go pod obcas, lecz była w błędzie, choć czasem ulegał jej silikonowym wdziękom. Ale Sylvie, w odróżnieniu od jego narzeczonej, nie zamierzała się odwracać na pięcie. Pieniądze, które miał jej zwrócić, nie należą do niej. Była je winna dziesiątkom ciężko i uczciwie pracujących ludzi. Oni jej ufają. Więc przemogła się i zadzwoniła do swego biura z wiadomością, że się spóźni. Ta rozmowa trwała zaledwie pół minuty, lecz on zdążył w tym czasie usiąść za biurkiem. Pochylony w skupieniu nad papierami, szczupłymi palcami odgarniał ciemne włosy znad czoła. Z pewnością miał przed sobą kopię rachunków nadesłanych pocztą razem z listem, w którym narzeczona oznajmiała mu o zerwaniu. Odesłał jej te rachunki z sugestią, by przekazała je swemu nowemu mężczyźnie życia, ale ten jakoś zignorował tę propozycję.

12 Liz Fielding W głębi duszy Sylvie uważała, że Tom McFarlane miał szczęście, lecz on najwyraźniej nie podzielał tej opinii. Został porzucony przed samym ślubem, więc trudno się dziwić, że jest zły. To nie może być łatwe, wiedziała o tym z doświadczenia. I dlatego, że sama to przeżyła, wiedziała także, że pod żadnym pozorem nie wolno mu okazywać współczucia. Rachunek i gruby plik faktur przesłała mu więc w zwykłej firmowej kopercie wraz z uprzejmym upomnieniem, że termin płatności podpisanej przez niego umowy upływa po dwudziestu ośmiu dniach. Podarowała sobie uwagę, że minęło już pięć dni, i nie przestrzegła go, że jeśli nie dopełni zobowiązań, skieruje sprawę do adwokata. Wierzyła, że to nie będzie konieczne. Tom McFarlane powinien zrozumieć, że nie zajmowała się ich weselem z przyjaźni, lecz to była praca zawodowa. Miała nadzieję, że czek odeśle jej pocztą. Lecz on zadzwonił do niej, mówiąc, by stawiła się w jego biurze nazajutrz o czternastej, po czym rozłączył się, nie czekając na odpowiedź. Nie pozostało jej więc nic innego, jak zaczerpnąć głęboki oddech i odwołać dzisiejsze spotkania. Teraz, gdy rzucił jej szybkie spojrzenie, błysk jego sta-lowoszarych oczu sprawił, że tak samo jak wtedy poczuła, jak zaiskrzyło. Błyskawica przeszyła ją do szpiku kości, wywołała rumieniec i drżenie. Żaden mężczyzna tak na nią nie działał, nawet Jeremy. Co się z nią dzieje, do licha? Dotąd niczego nie robiła pochopnie. Nigdy też nie zakochała się od pierwszego wejrzenia. Przecież Jeremy'ego znała od kołyski. I nie zamierza na-

Wymarzony ślub 13 gle się zmienić, bo w interesach trzeba zapomnieć o pożądaniu i przyjemności. Ale rozumiała, dlaczego Candy nie szukała łatwiejszej zdobyczy. Dlaczego nie znalazła sobie poczciwca, który kupiłby jej posiadłość wiejską i spełnił każdą jej zachciankę. - Proszę usiąść, panno Smith, to chwilę potrwa - powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu. Ze swymi klientami zazwyczaj jest po imieniu, ale skoro wtedy nie przeszli na ty, nie zaproponuje mu tego teraz. Usiadła więc bez słowa, a on nie spuszczał z niej wzroku, gdy próbowała wygodnie się usadowić. Poczuła, że zrobiło się jej gorąco, więc szybko rozpięła żakiet. Wciąż bacznie się jej przyglądał i przemówił dopiero, gdy zastygła bez ruchu: - Wyrzuciła pani z firmy szanownego Quentina Turnera Lyalla? - Wie pan z pewnością, że miłość nie jest powodem do zwolnienia z pracy - odparła, z trudem przełykając ślinę. - Pozwałby mnie za to do sądu pracy. - Miłość? - powtórzył z odrazą. - A cóż innego? - odpowiedziała pytaniem. Co, jeśli nie miłość, skłoniłoby Candy do tego szaleństwa na kilka dni przed ślubem? - Więc dobro klienta nic dla pani nie znaczy? - Spio-runował ją wzrokiem. - Bo w swoim uprzejmym upomnieniu nazywa mnie pani klientem. Jak przypuszczam, pan Lyall nie uprzedził wtedy, że nie będzie go w pracy? - Prawdę mówiąc, poprosił mnie o krótki urlop - odparła w popłochu. Jej słowa na dłuższą chwilę odebrały mu mowę.

14 Liz Fielding - A więc zwolniła go pani, żeby mógł romansować z klientką? - powiedział w końcu. Najwyraźniej nie powinna mówić, że dała się wtedy nabrać na „chorą babcię". Gdy Candy wzięła Quentina na zakupy, Sylvie nawet nie przyszło do głowy, że jej koleżanka gotowa jest poświęcić najważniejszy dzień swego życia dla przygody z dwudziestopięcioletnim pracownikiem biurowym. Nawet jeśli miałaby kiedyś zostać dzięki niemu hrabiną. Quentin pochodził z długowiecznej rodziny, więc miał niewielkie szanse na odziedziczenie tytułu po swoim dziadku przed pięćdziesiątką, albo raczej sześćdziesiątką. Mimo złości na nich obydwoje, Quentinowi, który naiwnie uległ wdziękom jej koleżanki, trochę współczuła. Gdy Candy go rzuci, a on zechce wrócić do pracy, będzie muskia mu powiedzieć, że to niemożliwe. Skoro taktrudtiosię jej oprzeć i nawet Tom McFarlane dał się omamić, to będzie okrutne, nie mówiąc już o tym, że rozstanie z nim to wielka strata dla firmy. Quentin potrafił działać kojąco na nerwowe klientki. Poza tym to miły i przyzwoity chłopak, któremu nie przyszłoby na myśl podać jej do sądu za nieuzasadnione zwolnienie. W ferworze zakupów Candy chyba też puściły nerwy, więc ją także chciał wesprzeć, i narobił sobie kłopotów. Tymczasem Tom McFarlane z kamienną twarzą przeglądał rachunki. Sylvie też się nie odzywała. Wstrzymując oddech, przypatrywała się jego palcom przewracającym strony. Nie widziała jego oczu, tylko rysunek szczęki, dołek w brodzie, kącik zaciśniętych ust. W gabinecie słychać było jedynie szelest papieru, gdy

Wymarzony ślub 15 Tom McFarlane spoglądał na gruzy swoich planów matrymonialnych z kobietą, której drzewo genealogiczne sięgało Wilhelma Zdobywcy. Sylvie czekała w napięciu, a on jeszcze nigdy nie czuł takiej wściekłości. Małżeństwo z Candidą Harcourt miało uwieńczyć jego życiowe ambicje. Arystokratyczna żona pomogłaby mu ostatecznie zapomnieć o świecie, z którego pochodził. Dzięki niej osiągnąłby wszystko to, czego poprzysiągł sobie dokonać w młodości. Eleganckie ubrania, drogie samochody i piękne kobiety - to mu nie wystarczało, chciał czegoś więcej. Nie był na tyle naiwny, by uwierzyć, że Candy go kocha. Ale myślał, że miłość powoduje tylko bicie serca i ból, a ten związek wydawał mu się idealny. Ona miała wszystko oprócz pieniędzy, on miał ich dość, by zaspokoić jej najśmielsze marzenia. I do tego jeszcze, jak na ironię, nie opuszczało go poczucie winy dlatego, że nie potrafił zapomnieć o Sylvie, podczas gdy jego narzeczona oszalała na punkcie chłystka pracującego jako asystent biurowy. Ale ten chłystek jest arystokratą, jak się okazuje, pochodzenie liczy się bardziej niż majątek. Ważne też są powiązania towarzyskie, a Sylvie Smith organizowała wesele Candy dlatego, że znały się ze szkoły. Sylvie, o której próbował nie myśleć przez pół roku i na próżno walczył z sobą, by już jej więcej nie spotkać. Kiedy siedział schylony nad biurkiem, rozpięła żakiet. Pod ciemnobrązową jedwabną bluzką zarysowały się piersi, które nie potrzebowały silikonu, a ona nerwowo poprawiała kosmyk naturalnych jasnych włosów. Skrzyżowała nogi, a on przez chwilę nie mógł ode-

16 Liz Fielding rwać wzroku od jej szczupłych kostek i stopy w brązowym zamszowym pantoflu z kokardą. Nie tylko ona czuła przypływ gorąca. Zamiast wypisać czek i pozbyć się jej z gabinetu, patrząc na rachunek, który trzymał w dłoni, burknął: - Wyrzutnia konfetti? Co to takiego? Sylvie zastygła. Sądziła, że już gorzej nie będzie, ale się myliła. Musi wziąć się w garść, zachować spokój. - Jak wskazuje nazwa, służy do rozrzucania konfetti - wyjąkała. Niech to diabli, nie wolno jej przejmować się tylko dlatego, że on ma zły dzień. - Konfetti w różnych wielkościach, kształtach i kolorach. To jest naprawdę bardzo widowiskowe. Patrzył na nią, jakby postradała zmysły. W gruncie rzeczy może ma rację, bo czy ktoś zdrowy na umyśle przeczesuje internet, by znaleźć słonia do wynajęcia? Czy kariera zawodowa może polegać na spełnianiu cudzych fanaberii? Tylko spokojnie. Asystuje temu praktycznie od dziecka. To był żywioł jej matki, która w odróżnieniu od niej nie robiła tego dla pieniędzy, lecz wydawała przyjęcia dla bliskich i organizowała imprezy dobroczynne. Zajmowała się tym z pasją i była szczęśliwa, że robi coś pożytecznego. - A feeria świateł? - spytał z irytacją. - To różnobarwne światła, których kolory zmieniają się w kropelkach spadającego deszczu. - A jeśli nie pada? - nie dawał za wygraną. - Wtedy rozpylamy wodę. - Pani żartuje. O ile łatwiej rozmawia się o tym z kimś, kto z rado-

Wymarzony ślub 17 ścią planuje fantastyczną imprezę, niż z człowiekiem, który uważa, że to wszystko jest jakimś ponurym żartem! - Czy nie omawiał pan tego z Candy? Na jego szerokim czole pojawiła się zmarszczka. Co za głupie pytanie, pomyślała. Miliarderzy nie marnują czasu na rozmowy o konfetti. Tom McFarlane tylko wypisał czek, pozwalając, by jego narzeczona zorganizowała wesele swych marzeń, a sam zajął się zarabianiem pieniędzy. Candy uważała, że na tym właśnie polega sprawiedliwy podział pracy. Ona podeszła do swych obowiązków z ogromnym entuzjazmem i solidnie. Gdyby zechciała na wesele słonia, to by go dostała, gdyby zamarzyła o innych zwierzętach, miałaby całą menażerię. Dla niej nie istniały żadne ograniczenia, a ona niczego sobie nie żałowała. Koszta tej imprezy były astronomiczne. W rezultacie Sylvie była winna tysiące funtów przeróżnym firmom specjalistycznym, z którymi stale współpracowała, a one jej ufały. Dlatego nie miała zamiaru wyjść stąd bez czeku, nawet jeśli to potrwa do rana. Tom McFarlane, choć wściekły, musi go wypisać. Zdołała trochę się uspokoić, lecz pod wpływem jego spojrzenia poczuła, że znowu robi się jej gorąco. Zerknęła na niego ukradkiem, myśląc, że właściwie nie byłoby źle, gdyby miała z nim spędzić całą noc. Spuściła wzrok i lekko drżącą dłonią poprawiła kosmyk za uchem. Nie może się poddawać, musi jakoś przetrwać, bo inaczej zapłaci za to głową. W gabinecie panowała dziwna cisza. Telefon milczał,

18 Liz Fielding nikt tam nie zaglądał. Mijały minuty, a ona słyszała tylko bicie swego serca. Nagle dobiegł ją szelest papieru. Tom ułożył przed sobą plik rachunków, by jeszcze raz przejrzeć je po kolei. - Chór. Przecież oni nie śpiewali ani nawet nie musieli przychodzić - zaprotestował. - Śpiewaków trzeba zamawiać z wielomiesięcznym wyprzedzeniem. Musiałam ich dodatkowo opłacić, żeby zgodzili się wystąpić na tym ślubie. Zarezerwowali ten termin, a rezygnacja przyszła zbyt późno. Głos jej drżał, bo przecież, psiakrew, to jest oczywiste i nie wymaga wyjaśnień! Jakby czytając w jej myślach, odhaczył tę pozycję, czyli nie będzie jej kwestionował. - Muzyka. Przez chwilę myślała, że znowu będzie musiała tłumaczyć, i wstrzymała oddech. Wbił w nią wzrok, a gdy poczuła, że brakuje jej tlenu, odhaczył także ten rachunek Kiedy bez pośpiechu omówili kilka następnych pozycji, rozluźniła się odrobinę i odzyskała nadzieję, że wszystko załatwi pomyślnie. Na pewno jej zapłaci, bo nie marnowałby niepotrzebnie czasu. Rolls-royce, rocznik 1936, którym Candy miała pojechać do kościoła, powóz z parą koni, który miał zabrać młodą parę z kościoła na przyjęcie - jedno i drugie zaakceptował bez sprzeciwów. Jest po prostu wściekły, a swoją złość zamiast na byłej narzeczonej wyładowuje na niej. Zniesie to, niech się wyżywa. Zamyślona zaczęła wachlować się dłonią. - Śpiewający kelnerzy - powiedział, lecz zawiesił głos. Najwyraźniej też miał tego dosyć.

Wymarzony ślub 19 Ale zamiast położyć kres męczarniom i wreszcie wypisać czek, spojrzał na nią. Sylvie z płonącymi policzkami wachlowała się trzymanym w dłoni rachunkiem. - Czy pani jest za gorąco? - Nie, ani trochę - odparła, po czym szybko włożyła rachunek do teczki, położyła ją na kolanach i wygładziła wąską spódnicę. Spuściła głowę, by na niego nie patrzeć, marząc, żeby to wreszcie się skończyło. Jeszcze nie, pomyślał Tom, po czym podniósł się i ruszył do pojemnika na wodę. Sylvie usłyszała szelest, gdy wstawał z obitego skórą fotela, a po krótkiej chwili bulgotanie wody. Odruchowo oblizała wysuszone wargi, a gdy podniosła wzrok, on na moment znieruchomiał. Stał tyłem do okna, więc jego twarz przesłaniał cień, widziała tylko zarys głowy i ciemne włosy. Gdy pół roku temu odwiedził ją w biurze, miał idealną fryzurę, tak jak na zdjęciach, które oglądała przed tym spotkaniem i później, lecz teraz jego włosy były w nieładzie. W wyobraźni wygładziła je dłonią, jakby chciała zdjąć mu ciężar z barków, na powrót uporządkować jego świat. W tym spokojnym biurze na ostatnim piętrze londyńskiego wieżowca atmosfera była naładowana naj-skrajniejszymi emocjami. Zmusiła się, by spuścić wzrok, świadoma, że każde jej słowo czy gest może spowodować wybuch. - Proszę to wypić. Nie słyszała jego kroków na dywanie. Teraz, gdy podniosła głowę, podawał jej szklankę, a ona skupiła się tylko na tym, by ją wziąć, nie dotykając jego dłoni. Wyraz jego twarzy wskazywał na to, że czyta w jej

20 Liz Fielding myślach. Może powinna go poprosić, by dla ich dobra upuścił tę szklankę. - Dziękuję - powiedziała, nie bacząc na konsekwencje. Jego nieruchoma dłoń była jak wykuta z granitu, jej ręka drżała, kilka kropli wylało się na spódnicę. Tom pochylił się, by położyć dłoń na jej ręce. Ktoś powinien go powstrzymać, przestrzec, że to się nie uda. Lecz gdy odgadła, że on też o tym myśli, aż zaparło jej dech w piersi. - Dziękuję, już wszystko w porządku - wydukała. Nie był przekonany, więc uniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy, marząc tylko o tym, by pozostał przy niej. - Naprawdę - zapewniła go, by z żalem zobaczyć, jak się prostuje, po czym jak pantera wraca bezszelestnie za biurko. Jest groźniejszy od pantery, pomyślała, upijając z ulgą łyk wody. Przyłożyła szklankę do rozgrzanego czoła, mówiąc sobie w duchu, że musi się uspokoić.

ROZDZIAŁ DRUGI - Możemy kontynuować? - zapytał. Sylvie w milczeniu skinęła głową. Czemu on, u diabła, to robi? Dlaczego ją męczy i zadaje sobie tortury? Przecież nie idzie mu o pieniądze. Dla niego ta suma, choć trzeba przyznać pokaźna, jest bez znaczenia. Miała niemal wrażenie, że gdy tak odfajkowuje kolejne rachunki, za każdym razem sobie powtarza: nigdy nie ufaj nikomu, kto mówi, że cię kocha. Candy z pewnością zapewniała go o swej miłości. A może dla niego to małżeństwo też było jedynie korzystnym interesem, miłość zaś sentymentalną bzdurą. Może to nie jego serce zostało złamane, lecz urażona została tylko jego duma. - Śpiewający kelnerzy? - powtórzył pytanie. - Na tym skończyliśmy - odparła, odstawiając szklankę. Spodziewała się jakiejś sarkastycznej uwagi, lecz on jakby z niedowierzaniem potrząsnął tylko głową, po czym postawił haczyk. - Gołębie? Całe stada? - dopytywał się niemal z obowiązku. - No cóż - odparła. - Karma nie jest tania. - Rzuciła mu powłóczyste spojrzenie.

22 Liz Fielding Musi ścierpieć te zgryźliwości, zwłaszcza że teraz przyszła kolej na prezenty dla druhen. Candy, nie licząc się z kosztami, wybrała dla każdej z nich po bransoletce u najelegantszego jubilera w mieście. - Proszę odesłać je do sklepu - powiedział, odkładając pióro. - Niestety, to niemożliwe. - Niemożliwe! Dlaczego? Czy on żartuje? Czy naprawdę ani trochę nie interesował go własny ślub? - Bo na wszystkich wygrawerowano wasze imiona i datę. To jest okrucieństwo, pomyślała. On nie przeżyje tej urazy. - Miały być na pamiątkę - dodała. - Naprawdę? To gdzie są te pamiątki? - Zostały u Candy. Kazała je zapakować, żeby pan je wręczył na przyjęciu przedślubnym. Zmarszczył brwi, więc rzuciła: - Przecież pan wiedział o tym przyjęciu? - Zaznaczyłem je w kalendarzu, podobnie jak datę ślubu. Ton jego głosu sprawił, że spojrzała na niego. Ze wszystkich sił powstrzymywała się, by nie dotknąć jego dłoni. Chciała go pocieszyć, powiedzieć, że wszystko się ułoży. Jakby w obawie przed tym gestem, zdołał się opanować i ponownie stał się nieprzystępny. Jej także mówienie przychodziło z trudem. - Drużbowie mieli dostać spinki do mankietów -kontynuowała, by zakończyć sprawę z biżuterią. - Pan także - dodała.

Wymarzony ślub 23 - Czy na nich też zostały wygrawerowane nasze imiona? - Tylko data. - To dobrze, bo jeszcze bym o niej zapomniał - powiedział, wykrzywiając usta w lekkim grymasie. Uśmiecha się, pomyślała Sylvie, ale gdy zorientowała się, że się myli, sięgnęła pospiesimie po szklankę. Poczuła, jak lodowata woda ogrzewa się w jej ustach. Jeśli on mimochodem potrafi wywołać taki efekt, to co się dzieje, gdy mu naprawdę na czymś zależy? Ale nie, nie będzie się nad tym zastanawiać. - Jestem pewna, że ona je zwróci - powiedziała uspokajająco. Odda, gdy się przestanie ukrywać. Wtedy rzuci się ochoczo, by własną historię sprzedać plotkarskim gazetom. Za opowieść o zerwaniu i nowym mężczyźnie życia słono sobie zaśpiewa, bo bez miliardera przy boku będzie musiała troszczyć się o pieniądze. - Naprawdę? - mruknął, po czym przez pół minuty nie spuszczał z niej oczu. - A jeśli nawet zwróci, to co, mam je sprzedać na aukcji internetowej? Idziemy dalej. - Zanim zdążyła coś z siebie wydusić, zamaszyście postawił haczyk. Dopiero gdy przeszli do tortu weselnego, zaczął tracić kamienny spokój. Candy, ku zaskoczeniu Sylvie, nie chciała nowoczesnego wypieku oblanego białą czekoladą ani modnych ostatnio małych, zabawnych torcików dla każdego z gości, lecz zamówiła tradycyjny trzypiętrowy tort owocowy, przyozdobiony herbem Harcourtów i logo firmy pana młodego. Zgodnie z tradycją ozdoby z tortu prze-

24 Liz Fielding chowywano, by wykorzystać je do przystrojenia ciasta pieczonego z okazji chrzcin pierworodnego dziecka. Gdyby nie ten tort, Sylvie uznałaby, że Candy, korzystając swobodnie z konta narzeczonego, bawi się swoim weselem jak mała dziewczynka, która dobrała się do kosmetyków mamy. Ale wybór tortu świadczył, że podchodziła poważnie do tej przełomowej chwili w jej życiu, albo przynajmniej pragnęła traktować ją serio. - Gdzie to jest? - spytał Tom. - Tort? - Tak, oczywiście, ten przeklęty tort - wykrztusił, pokazując, że nie jest z kamienia. - Też go zatrzymała? Czy może komuś odstąpiła z zyskiem? - Muszę podkreślić, że ludzie z którymi współpracuję, są uczciwi i ciężko pracują. - Powinna na tym poprzestać, ale dodała: - A poza tym kto by się skusił na weselny tort z odzysku. - Zwłaszcza z cudzą tarczą herbową, dopowiedziała sobie w myślach. - Szkoda, że to nie dotyczy panny młodej. Przez chwilę myślała, że na tym poprzestanie, lecz on dalej drążył: - A więc co się stanie z tym tortem? Już miała go zapytać, czy to nie wszystko jedno, lecz w ostatniej chwili ugryzła się w język. Człowiekowi, który zbił majątek od zera, tak gigantyczne marnotrawstwo wydało się szokujące, a więc miało dla niego znaczenie. - To zależy od pana. - Więc proszę zadzwonić do cukierni. Niech mi go przywiozą do domu, dziś wieczorem. Uznała, że żartuje. Czy on zdaje sobie sprawę z rozmiarów tego tortu?

Wymarzony ślub 25 - Proszę to zrobić od razu, panno Smith. Chciała go spytać, co zamierza zrobić z tymi kilogramami ciasta, kremu i lukru, ale dała spokój, myśląc, że on może po prostu lubi słodycze. A jak sam nie da rady, podzieli się w parku z kaczkami. Teraz już pójdzie łatwiej, pomyślała, bo pozostały im do omówienia tylko drobiazgi, choć było ich całe mnóstwo. Candy nie pominęła niczego, na czym nie można było wydrukować, wytłoczyć lub wygrawerować ich daty ślubu oraz splecionych inicjałów. Do wyrzucenia były więc karty dań, świece, ozdoby stołowe i masa innych przedmiotów. Z tej długiej listy Sylvie udało się zwrócić tylko ukryte w ciasteczkach srebrne upominki dla każdego z gości. Tom McFarlane nie protestował, raz tylko pozwolił sobie na gorzki żart z francuskiego słowa „bombonierka". Zobaczywszy światło w tunelu, chciała się uśmiechnąć, lecz na widok jego podkrążonych oczu spuściła wzrok. Pozostała jeszcze tylko sprawa honorarium dla niej. Obniżyła je o dwadzieścia procent, choć odwoływanie zamówień związanych z uroczystością okazało się bardzo pracochłonne. - Rozumiem, że pani firma nie zwraca pieniędzy w przypadku niedopełnienia warunków umowy. - Gwarantujemy jakość naszych usług. - Ale nie zapewniacie części zamiennych. Zabrzmiało to niemal jak dowcip, lecz tym razem za- chowała absolutną powagę. - Obawiam się, że nie. To pan odpowiada za pannę młodą. - Zgoda - powiedział ku jej zdziwieniu. - Jednak wa-

26 Liz Fielding sza firma marnuje świetną okazję - ciągnął, wypisując w końcu czek. - Byłoby znacznie prościej, gdyby klient otrzymywał listę cech, wybierał z niej te, na których mu zależy, po czym zamawiał idealną żonę. - Jak telewizor czy samochód? - spytała, zastanawiając się, jakie właściwości miałaby jego modelowa małżonka. - Na przykład inteligencja, styl, niezawodność— powiedziała niepewnie. Ocierała się niebezpiecznie o sarkazm, lecz on podchwycił wątek - Brzmi to nieźle - odparł z czekiem w dłoni. - Ale tak czy inaczej, trzeba by dużo zapłacić. Bystre kobiety i szybkie samochody mają to do siebie, że są drogie w eksploatacji. Jednak dla pani to byłby złoty interes. - Nie jestem aż tak wyrachowana, panie McFarlane -powiedziała, po czym zaczęła przeglądać uważnie swoje papiery. Czekając, by wreszcie wręczył jej ten czek, nie zamierzała siedzieć bezczynnie. Starannie segregowała więc dokumenty i układała je w przegródkach teczki. Za wszelką cenę chciała mu pokazać, że zachowuje zimną krew. Nie myślała już o pieniądzach, lecz marzyła tylko, by jak najszybciej stąd wyjść, znów oddychać miarowo i uspokoić rozszalałe hormony. Kiedy skończyła z papierami i spojrzała na niego, złożył czek na połowę, po czym wsunął go do kieszeni koszuli. Następnie zdjął marynarkę z oparcia fotela i ruszył do drzwi. - Panno Smith, czas na nas. - Jak to?

Wymarzony ślub 27 - Jedziemy po te drogie, lecz bezużyteczne przedmioty, za które mam zapłacić. O nie! To nie ma sensu, nie mówiąc już o tym, że nie ma na to czasu i naprawdę zaczynało jej brakować tlenu. Swego personelu nie musi niańczyć i trzymać za rączkę, lecz piosenkarka właśnie za to jej płaci. Była zła na siebie, że nie umie zapanować nad własnym oddechem, zwłaszcza że on nie robił niczego, by przyspieszyć jej tętno i pobudzić hormony. Wystarczyło, że na nią patrzył. - Nie ma problemu. Możemy pana wyręczyć w wywiezieniu tych rzeczy do skupu surowców wtórnych albo poproszę moich pracowników, żeby dostarczyli je panu. Żadna z tych propozycji nie budziła jego entuzjazmu. - Rozumiem, że nie policzy mi pani za przechowanie tych rzeczy. - Nie, nie... - To dobrze. Dziś wieczór wyjeżdżam za granicę. Zapłaciłem za rezerwację willi na miesiąc miodowy, więc zamierzam z tego skorzystać. Odezwę się po powrocie, żeby uregulować nasze sprawy finansowe. Zrobiło jej się słabo. - Chyba pan żartuje. Czekałam tutaj przez godzinę i musiałam zmienić plany na dzisiejsze popołudnie. Wieczorem mam przyjęcie! - Pani życie towarzyskie mnie nie interesuje. - Nie prowadzę życia towarzyskiego! - rzekła z furią. - Doprawdy? Spojrzał na nią przelotnie, ale to wystarczyło, że poczuła nie bez przyjemności, jak rozbiera ją wzrokiem.

28 Liz Fielding Ale on nagle leciutko uniósł brwi, jakby czytał w jej myślach. - Zawodowo troszczę się o to, żeby inni dobrze się bawili. I jeśli ja umiem się rozdwoić, mój samochód nie może być w dwóch miejscach naraz. Ta uwaga sprawiła, że kąciki jego ust uniosły się, a oczy się rozświetliły. Zresztą ona ma rację. - Nie ma problemu, mogę pani wynająć niedrogo jeden z moich samochodów. Jej furgonetka, cała pokryta malunkami balonów, serpentyn, tortów i konfetti, lecz czarna pod spodem jak jej humor w tej chwili, została wysłana, by służyć w innej sprawie. On miał identyczną, też czarną, błyszczącą i zadbaną. Zdobiło ją tylko pozłacane logo jego firmy: inicjały TMF w ozdobnej ramce, identyczne jak na tym przeklętym torcie. Gdy jego prywatną windą zjeżdżali na parking w podziemiu, nie odezwali się ani słowem. Sylvie, ska- zana na jego towarzystwo, była zbyt wściekła, by inicjować zdawkową rozmowę. Przestała mu współczuć, nic jej już nić obchodziło, że jest mu ciężko, skoro ucieszył się, że może jej sprawić kłopot. Minęli błyszczącego czarnego astona martina. Ten elegancki i luksusowy samochód sportowy z siedzeniami obitymi kremową skórą pasował do Toma. Szkoda, że Candy go rzuciła i nie dostanie od niej w kość! Odblokował furgonetkę, otworzył drzwi kierowcy i wyjął kluczyki. Kusiło ją, by usiąść za kierownicą,