George R.R. Martin - Opowieści z siedmiu Królestw.pdf

Opowieści z Siedmiu Królestw Zawartość Rozdział 1:Błędny Rycerz ........................................................................................................3 Rozdział 2: Wierny Miecz.......................................................................................................48 Rozdział 3: TAJEMNICZY RYCERZ .....................................................................................87

Rozdział 1:Błędny Rycerz Wiosenne deszcze rozmiękczyły ziemię, więc Dunk i nie miał kłopotów z wykopaniem grobu. Wybrał miejsce na zachodnim stoku niskiego wzgórza, bo stary zawsze uwielbiał oglądać zachody słońca. „Kolejny dzień z głowy i kto wie, co jutro nam przyniesie, co, Dunk?” – wzdychał. Jednak pewnego ranka lunął deszcz i przemoczył ich do suchej nitki, a potem zerwał się porywisty i wilgotny wiatr, który trzeciego dnia przyniósł ochłodzenie. Czwartego ranka stary był zbyt słaby, żeby utrzymać się w siodle, teraz zaś już nie żył. Ledwie kilka dni wcześniej jechali razem i rycerz śpiewał starą pieśń o podróży do Gulltown na spotkanie z piękną panną, tyle że zamiast Gulltown wstawiał Ashford. „Dalej, do Ashford, gdzie czeka dziewczyna, hej-ho, hej-ho”, przypomniał sobie Dunk, kopiąc grób. Kiedy dół był już wystarczająco głęboki, wziął ciało starego na ręce i złożył je w ziemi. Niski i szczupły za życia, bez kolczugi, hełmu i pasa rycerz zdawał się nie ważyć więcej niż worek suchych liści. Dunk był wysokim jak na swój wiek, kudłatym i grubokościstym szesnastolatkiem, a może siedemnastolatkiem – nikt bowiem nie był do końca pewny, kiedy właściwie się urodził – o nieco nieproporcjonalnych kończynach. Zaczynał dopiero dorastać, a i tak miał już raczej siedem niż sześć stóp wzrostu. Stary często wychwalał jego siłę, zawsze głośno i szczerze, ale też nie miał niczego więcej, co mógłby mu ofiarować. Dunk złożył go na dnie grobu i chwilę nad nim postał. Deszcz znów wisiał w powietrzu i chłopak wiedział, że powinien usypać mogiłę, nim lunie, trudno mu było jednak ciskać grudy ziemi na Wymęczoną starą twarz. Septon by się zdał, żeby odmówić kilka modlitw, ale ma tylko mnie, pomyślał. Stary nauczył Dunka wszystkiego, co sam wiedział o mieczach, tarczach i kopiach, nigdy jednak nie miał talentu do przemawiania. – Zostawiłbym ci twój miecz, ale zardzewieje w ziemi – powiedział przepraszającym tonem. – Bogowie pewnie dadzą ci nowy. Bardzo żałuję, żeś umarł, ser. – Umilkł, niepewny, co właściwie powinien jeszcze dodać. Nie znał żadnych modlitw, przynajmniej żadnej w całości, bo stary rzadko się modlił. – Byłeś prawdziwym rycerzem i nigdy nie uderzyłeś mnie, jeśli na to nie zasłużyłem – rzekł w końcu. – Poza tym jednym razem w Maidenpool. To ten posługacz z gospody zjadł wdowie placek, a nie ja, mówiłem ci... Ale to już nieważne. Bogowie cię przyjmą, ser. – Strącił nogą trochę ziemi, a potem zaczął metodycznie zasypywać dół, nie spoglądając przy tym do środka. Dane mu było długie życie. Musiał mieć raczej sześćdziesiąt niż pięćdziesiąt lat, a ilu mężczyzn może to o sobie powiedzieć? – pomyślał. Przynajmniej doczekał jeszcze jednej wiosny. Słońce skłaniało się ku zachodowi, gdy zajął się końmi. Konie były trzy: jego, z wygiętym grzbietem, klacz starego i Grom, rumak bojowy, którego dosiadał jedynie podczas turniejów i w czasie walki. Wielki kasztanowaty ogier nie był już tak szybki ani silny jak kiedyś, wciąż jednak spoglądał bystro i stąpał pewnie. I był wart więcej, niż Dunk kiedykolwiek posiadał. Jeśli sprzedam Groma i Kasztankę, a razem z nimi siodła i rząd, to dostanę dość srebra, żeby... – pomyślał i zmarszczył brwi. Nie znał innego losu niż życie błędnego rycerza, który jeździ od warowni do warowni, służy temu czy innemu panu, walczy dla nich w bitwach i jada przy ich stołach, a gdy wojna się kończy, rusza dalej. Od czasu do czasu, chociaż rzadziej, zdarzały się jeszcze turnieje. Dunk wiedział też, że podczas chudych zim niektórzy z błędnych rycerzy parali się również rozbójnictwem, chociaż stary nigdy do nich nie należał. Znajdę pewnie innego dobrze urodzonego bez giermka i będę oporządzał mu zwierzaki i czyścił kolczugę, pomyślał. Albo pojadę do jakiegoś miasta, do Lannisport lub Królewskiej Przystani, i wstąpię do Straży Miejskiej. Coś wymyślę... Rzeczy starego złożył pod dębem. W płóciennej sakiewce znalazł trzy sztuki srebra, dziewiętnaście miedzianych pensów i wyszczerbiony granat. Jak większość błędnych rycerzy, stary nie posiadał wiele poza końmi i bronią. Dunk odziedziczył po nim łańcuszkową kolczugę, którą setki razy oczyszczał z rdzy, żelazny półhełm z szerokim noskiem i łatą na lewej skroni, pas z popękanej brązowej skóry oraz miecz w pochwie z drewna i skóry. I jeszcze sztylet,

brzytwę i osełkę, nagolenniki i naszyjnik zbroi, ośmiostopową jesionową kopię z ostrym, żelaznym szpikulcem oraz dębową tarczę z poobijanym okuciem, na której widniał herb ser Arlana z Pennytree: uskrzydlony srebrny kielich na brązowym polu. Dunk spojrzał na tarczę, sięgnął po pas i znów przyjrzał się tarczy. Na chude biodra starego pas był akurat, ale chłopak nigdy go nie dopnie. Podobnie nic mu nie przyjdzie z kolczugi. Przymocował pochwę do konopnej liny, tą obwiązał się po postu w pasie i dopiero wtedy wyciągnął miecz. Ostrze było proste i ciężkie, z porządnie kutej stali. Rękojeść zrobiono z drewna i owinięto miękką skórą, jelec zaś powstał z czarnego, polerowanego kamienia. Chociaż prosty, dobrze leżał w ręce, a Dunk wiedział, jaki jest ostry, bo przed spoczynkiem strawił nad nim wiele wieczorów z osełką, szmatką i oliwą. Pasuje mi do ręki nie gorzej niż jemu, a na Łąkach Ashford szykuje się turniej, pomyślał. Grzbiet Miłej był wygodniejszy niż starej Kasztanki, lecz Dunk i tak był obolały i zmęczony, gdy dojrzał wreszcie przed sobą gospodę. Wysoki, otynkowany, choć drewniany budynek stał nad strumieniem i tak zapraszająco jaśniał oknami, że nie sposób było minąć go obojętnie. Mam trzy sztuki srebra, pomyślał, starczy na dobry posiłek i sporo piwa, gdybym chciał coś wypić. Gdy zsiadł z konia, ze strumienia wygramolił się nagi chłopak i zaczął się wycierać szorstkim, brunatnym płaszczem. – Jesteś stajennym? – zagadnął go Dunk. Chłopak nie wyglądał na więcej niż osiem czy dziewięć lat, chudy był do tego, miał niezdrową, ziemistą cerę, a nagie stopy zapadały mu się po kostki w błoto. Najdziwniejsze były jednak jego włosy, a dokładniej ich brak. – Trzeba przeczesać mojego konia. I nakarmić wszystkie trzy. Zajmiesz się nimi? Chłopak spojrzał na niego wyzywająco. – Mógłbym. Gdybym zechciał. Dunk zmarszczył brwi. – Nie będziemy tak rozmawiali. Jestem rycerzem. Zapamiętaj to sobie. – Nie wyglądasz na rycerza. – A czy wszyscy rycerze wyglądają tak samo? – Nie, ale też nie przypominają ciebie. Nawet pasa nie masz, miecz zawiesiłeś na sznurku. – I to dobre, jeśli trzyma. A teraz opatrz moje konie. Jak dobrze się sprawisz, dostaniesz miedziaka. Jak źle, dam ci w ucho. Nie czekając na reakcję stajennego, skierował się do drzwi gospody. Spodziewał się, że o tej porze będzie zatłoczona, jednak wspólna sala świeciła pustkami. Przy jednym ze stołów przysnął paniczyk w adamaszkowej opończy, chrapiąc głośno z twarzą w kałuży rozlanego wina. Poza nim nie było nikogo. Dunk stał, rozglądając się niepewnie, aż w końcu z kuchni wyłoniła się przysadzista kobieta o bladej twarzy. – Siadaj pan, gdzie chcesz – powiedziała. – Co ma być: picie czy jedzenie? – Jedno i drugie. – Dunk wybrał krzesło przy oknie, byle dalej od śpiącego. – Mamy dobre jagnię pieczone z ziołami i jeszcze kaczki, co je mój syn upolował. Co wybiera? Dunk gdzieś od pół roku nie jadł w gospodzie. Może dłużej. – Wszystko. Kobieta roześmiała się. – No, duży jest, miejsca starczy. – Wyciągnęła metalowy kufel z pokrywką i postawiła go na stole. – Pokój na noc też? – Nie. – Dunk niczego bardziej nie pragnął niż miękkiego materaca i dachu nad głową, ale nie mógł sobie pozwolić na rozrzutność. Posłanie na ziemi wystarczy. – Coś do zjedzenia, coś do wypicia i ruszam do Ashford. Jak to daleko? – Dzień jazdy. Na rozstajach, przy spalonym młynie, trzeba na północ. Mój chłopak zajął się twoimi końmi czy

znowu gdzieś poleciał? – Nie, jest tutaj – odparł Dunk. – Jakoś nie macie dziś ruchu. – Pół miasta pojechało obejrzeć turniej. Moje dzieciaki też by pojechały, gdybym im pozwoliła. Dostaną tę gospodę po mnie, chociaż chłopak pewnie wcześniej za wojskiem gdzieś pociągnie, a i dziewucha wzdycha i chichocze, ile razy rycerza zobaczy. Słowo daję, że nie wiem czemu. Rycerze to takie same chłopy jak wszyscy, a cena jajec od pojedynków nie skacze. – Przyjrzała się Dunkowi uważniej: miecz i tarcza mówiły jedno, pas z liny i grubo tkana tunika drugie. – Też na turniej? Nim odpowiedział, upił łyk piwa. Miało intensywny smak i ciemno-orzechowy kolor. Takie dokładnie, jak lubił. – Ano. I to ja zostanę zwycięzcą – stwierdził. – Naprawdę? – spytała kobieta, nawet dość uprzejmie. Paniczyk na drugim końcu sali uniósł głowę z kałuży wina. Twarz miał chorobliwie żółtą, skołtunione, jasnobrązowe włosy ze wszystkiego najbardziej przypominały szczurze gniazdo, a na brodzie jaśniała szczecina. Otarł usta i mrugnął na Dunka. – Śniłeś mi się – powiedział i wskazał młodziana drżącym palcem. – Ale trzymaj się ode mnie z daleka, słyszysz? Jak najdalej. Dunk spojrzał na niego niepewnie. – Panie? Kobieta pochyliła się nad nim. – Proszę się nim nie przejmować, ser. Ciągle tylko pije i opowiada o swoich snach. Dopilnuję jedzenia. I czym prędzej wyszła. – Jedzenie? – wycedził paniczyk takim tonem, jakby chodziło o mocno nieprzystojny wyraz. Wstał z trudem, jedną ręką trzymając się stołu, żeby nie upaść. – Będę rzygał – zapowiedział. Przód tuniki miał w zastarzałych plamach czerwonego wina. – Chciałem kurwy, ale tu nie można żadnej znaleźć. Wszystkie pojechały do Ashford. Bogowie miłosierni, muszę łyknąć wina. Niepewnym krokiem opuścił salę, a Dunk słyszał, jak nucąc coś pod nosem, zaczął się wspinać po schodach. Pożałowania godna istota. Ale czemu twierdził, że mnie poznaje? – pomyślał Dunk. Zastanowił się nad tym przelotnie, popijając piwo. Jagnię było tak dobre jak najlepsze, które zdarzało mu się jadać, a kaczka, pieczona z czereśniami i cytryną, smaczniejsza jeszcze nawet i mniej tłusta niż zazwyczaj. Właścicielka gospody przyniosła też groszek polany masłem i wciąż jeszcze ciepły owsiany chleb. To są właśnie zalety stanu rycerskiego: dobre jedzenie, piwo na zawołanie i nikt nie daje ci w łeb, pomyślał, ogryzając resztki mięsa z kości. Do posiłku wypił drugi kufel piwa, trzeci zamówił na spłukanie całości, czwarty zaś, bo nikt mu nie powiedział, że nie powinien tego robić. Potem rzucił kobiecie sztukę srebra i jeszcze dostał z powrotem całą garść miedziaków. Gdy wyszedł z gospody, było już ciemno. Żołądek miał pełny, sakiewkę lżejszą nieco, ogólnie jednak było mu błogo. Idąc do stajni, usłyszał rżenie i głos chłopaka mówiący: „Spokojnie, mały”. Dunk zmarszczył brwi i przyspieszył kroku. W środku ujrzał stajennego w zbroi starego, i to na grzbiecie Groma. Kolczuga była za długa, a hełm mało oczu mu nie zakrywał, zsunięty do tyłu na łysej głowie. Chłopak był naprawdę przejęty, ale wyglądał absurdalnie. Dunk stanął w drzwiach i roześmiał się serdecznie. Stajenny podniósł głowę, oblał się rumieńcem i zeskoczył na ziemię. – Panie, nie chciałem... – ...niczego ukraść – dokończył za niego Dunk, starając się zachować surowy ton. – Zdejmij zbroję i ciesz się, że Grom nie kopnął cię w ten głupi łeb. To rumak bojowy, a nie kucyk. Chłopak zsunął hełm i rzucił go na słomę. – I tak mógłbym na nim jeździć – powiedział, siląc się na odwagę. – Zamknij się. Mam dość twej bezczelności. Zdejm jeszcze kolczugę. Co ty sobie wyobrażasz?!

– A jak niby mam odpowiedzieć z zamkniętymi ustami? Chłopak wysunął się z kolczugi, która spadła na ziemię. – Do odpowiedzi możesz się odezwać – stwierdził Dunk. – A teraz pozbieraj kolczugę, wyczyść ją i odłóż, skąd wziąłeś. Z hełmem zrób to samo. Nakarmiłeś konie, jak ci kazałem? I wyszczotkowałeś Miłą? – Tak – odparł chłopak, otrzepując kolczugę ze słomy. – Jedzie waść do Ashford, prawda? Niech mnie pan weźmie ze sobą, ser. Właścicielka gospody słusznie go ostrzegała. – A co by powiedziała na to twoja matka? – Moja matka? – Chłopak skrzywił się nagle. – Moja matka nie żyje. Nic by nie powiedziała. Więc to jej pasierb, nie syn? – zdumiał się Dunk, trochę jeszcze skołowany po tylu kuflach piwa. – Jesteś sierotą? – spytał niepewnie. – A ty? – odpalił chłopak. – Kiedyś byłem – przyznał Dunk. Dopóki mnie stary nie przygarnął. – Jeśli mnie weźmiesz, zostanę twoim giermkiem. – Nie potrzebuję giermka. – Każdy rycerz potrzebuje giermka. A waść chyba nawet bardziej niż inni – stwierdził chłopak. Dunk podniósł ostrzegawczo dłoń. – A ciebie chyba nikt dawno za uszy nie wytargał. Napełnij mi worek owsem. Ruszam do Ashford... ale sam. Jeśli nawet chłopak się przestraszył, to nie dał tego po sobie poznać. Przez chwilę stał urażony z rękami założonymi na piersiach i Dunk miał już dać sobie z nim spokój, gdy jednak zajął się owsem. Dunkowi ulżyło. Szkoda, że nie mogę... ale lepiej mu będzie tu, w gospodzie, bo giermkowi błędnego rycerza nigdy nie wiedzie się aż tak dobrze. To byłaby z mojej strony niedźwiedzia przysługa, pomyślał. Wciąż jednak wyczuwał rozczarowanie stajennego. Dosiadłszy Miłej i wziąwszy wodze Groma, uznał, że miedziak będzie na miejscu. – To twoje, chłopcze, za pomoc – powiedział i rzucił mu z uśmiechem monetę, lecz stajenny nawet nie próbował jej złapać. Upadła na ziemię pomiędzy jego nagimi stopami. Schylać też się nie zamierzał. Weźmie ją, gdy tylko odjadę, pomyślał Dunk i zawrócił konia, po czym wyjechał z gospody z luzakami na wodzy. Drzewa jaśniały w blasku księżyca, bezchmurne niebo jarzyło się gwiazdami. Oddalając się drogą, czuł na plecach spojrzenie milczącego wciąż i urażonego stajennego. Popołudniowe cienie wydłużyły się już znacznie, gdy ściągnął wodze na skraju rozległych Łąk Ashford. Wśród traw wyrosło już sześćdziesiąt namiotów – małych i bardzo dużych, okrągłych i kanciastych, z płótna żaglowego lub zwykłego, czasem z jedwabiu. Wszystkie jednak były kolorowe, z długimi proporcami powiewającymi na centralnych drągach. Całość prezentowała się barwniej niż łąka polnych kwiatów z ich intensywną czerwienią, słonecznymi żółciami, niezliczonymi odcieniami błękitu i zieleni, głębokiej czerni, szarości i purpury. Stary jeździł z niektórymi spośród tych rycerzy, innych Dunk znał z opowieści przekazywanych w salach zajazdów i przy ogniskach. Wprawdzie nigdy nie zgłębił magicznej sztuki pisania i czytania, jednak błędny rycerz nieugięcie wprowadzał go w tajniki heraldyki i często przepytywał podczas jazdy. Słowiki były symbolem lorda Carona z Bagien, który z harfą wyprawiał cuda nie mniejsze niż z kopią. Koronowany jeleń oznaczał ser Lyonela Baratheona zwanego Wesołą Burzą. Dunk dojrzał też myśliwego Tarlych, purpurową błyskawicę rodu Dondarrionów i czerwone jabłko Fossowayów. Tam ryczał złoty lew Lannisterów na karmazynowym polu, gdzie indziej przez bladozielone pole płynął ciemnozielony żółw morski Estermontów. Brunatny namiot pod czerwonym ogierem mógł należeć tylko do ser Otha Brackena, którego zwano Brutalem od czasu, gdy przed trzema laty podczas turnieju w Królewskiej Przystani zdarzyło mu się zabić lorda Quentyna Blackwooda. Dunk słyszał, że ser Otho tak mocno uderzył przytępionym toporem w hełm lorda Blackwooda, że zmiażdżył nie tylko wizjer, lecz również twarz przeciwnika. Na polu widniały także znaki

Blackwoodów, który rozbili namioty na zachodnim skraju, byle dalej od ser Otha. Pomiędzy nimi zaś... Marbrand, Mallister, Cargyll, Westerling, Swann, Mullendore, Hightower, Florent, Frey, Penrose, Stokeworth, Darry, Parren, Wylde. Wyglądało na to, że każdy znamienity ród z zachodu i południa przysłał tu rycerza, a czasem nawet trzech, by stanęli w szranki ku chwale pięknej panny. Dunk z miłą chęcią obejrzał pawilony, lecz zdawał sobie sprawę, że nie ma tam dlań miejsca. Sam spędzi tę noc tylko pod grubym, wełnianym płaszczem. Kiedy panowie będą biesiadować, pałaszując kapłony i prosiaki, on pożywi się twardą soloną wołowiną. Wiedział dobrze, że rozkładając się na skraju znamienitego pola, naraziłby się zarówno na milczącą pogardę, jak i na jawne szyderstwa. Kilku może potraktowałoby go uprzejmie, to jednak byłoby poniekąd jeszcze gorsze. Herbowa gołota musi pilnie baczyć na swą godność, by nie upodobnić się do zwykłych najemników. Muszę sobie zasłużyć na miejsce w tej kompanii. Jeśli będę dobrze walczył, jakiś lord przyjmie mnie do swego rodu. Będę jeździł w cnym towarzystwie i co wieczór jadał świeże mięso w sali zamku, a na turniejach stawiał własny namiot. Ale najpierw muszę się dobrze spisać, myślał. Z niechęcią zostawał za sobą tereny turnieju i skierował konie między drzewa. Na skraju wielkiej łąki, dobre pół mili od miasta i zamku, znalazł miejsce, gdzie zakręt strumienia uformował głębokie jeziorko. Jego brzegi porastała gęsto trzcina, a nad wszystkim królował okryty bujnym już listowiem wysoki wiąz. Wiosenna trawa była zielona niczym rycerski proporzec i bardzo miękka. Piękny zakątek, i na dodatek wciąż wolny. Tutaj stanie mój namiot, powiedział sobie Dunk, namiot z dachem z liści i zieleńszy niż wszystkie proporce Tyrellów i Estermontów. Najpierw zajął się końmi, a gdy już je opatrzył, rozebrał się i wszedł do jeziorka, by zmyć kurz po podróży. „Prawdziwy rycerz jest nie tylko dobry, ale i czysty”, mawiał stary, nalegając, by kąpali się od stóp do głów przy każdej zmianie księżyca, i to bez względu na to, czy śmierdzieli już, czy jeszcze nie. Teraz, gdy Dunk sam był rycerzem, postanowił stosować się w pełni do słów starego. Usiadł nagi pod wiązem, żeby się osuszyć. Cieszył się ciepłem wiosennego wietrzyku na nagiej skórze i obserwował ważki krążące leniwie wśród trzcin. Czemu w dawnej mowie ważki nazywa się muszymi smokami? – zastanawiał się. Przecież nie mają nic ze smoków. Nie, żeby Dunk widział kiedyś smoka. Stary to owszem. Dunk ze sto razy słyszał tę historię, jak to dziadek zabrał kiedyś młodego ser Arlana do Królewskiej Przystani, gdzie widzieli ostatniego smoka na rok przed tym, jak tamten umarł. Była to zielona samica, mała jednak, karłowata chyba i z pomarszczonymi skrzydłami. Z żadnego jej jaja nic się nigdy nie wykluło. „Gadają, że król Aegon ją otruł”, powtarzał stary. „Trzeci Aegon z rzędu, nie ojciec króla Daerona, ale ten zwany Zgubą Smoków albo Aegonem Pechowym. Bał się smoków, bo widział kiedyś, jak bestia wuja pożarła mu matkę. Od czasu, gdy smoki wyginęły, lata robią się coraz krótsze, a zimy dłuższe i sroższe”. Słońce schowało się za wierzchołki drzew i zrobiło się chłodniej. Gdy Dunk poczuł, że ramiona pokrywa mu gęsia skórka, wytrzepał tunikę i spodnie o pień drzewa, by oczyścić je z największego brudu, i czym prędzej wszystko ubrał. Rano poszuka mistrza gier, by wpisać się na listę, na razie jednak miał pilniejsze sprawy, bez których nie było nawet co marzyć o dopuszczeniu do turnieju. Nie musiał przeglądać się w wodzie, by widzieć, że nie przypomina za bardzo rycerza, narzucił więc tarczę ser Arlana na plecy tak, by widać było herb. Zostawiwszy spętane konie na bujnej trawie pod wiązem, ruszył pieszo ku wielkiej łące. Na co dzień łąka służyła mieszkańcom leżącego po drugiej stronie rzeki Ashford jako zwykły grunt gromadzki, teraz jednak zmieniła się nie do poznania. Przez wieczór wyrosło tu drugie miasto, miasto z jedwabiu w miejsce kamienia, większe jednak i piękniejsze niż to prawdziwe. Wzdłuż skraju pola pobudowali swe stragany niezliczeni kupcy gotowi sprzedawać owce i owoce, pasy i piernaty, misy i pelisy, cynowe dzbany i chleb owsiany, kamienie szlachetne, pierze szpetne, przyprawy i jeszcze ryż, mydło i powidło. Wśród tłumu kręcili się kuglarze, lalkarze i magicy próbujący zarobić na swym fachu... a także kwiat kurestwa i amatorzy cudzych sakiewek. Dunk czujnie

przykrył dłonią swój zapas monet. Kiedy wyczuł woń kiełbasek przysmażanych nad dymiącym ogniskiem, ślina napłynęła mu do ust. Za dobytego z sakiewki miedziaka kupił sobie jedną i jeszcze róg piwa. Jedząc, patrzył, jak malowany drewniany rycerz walczy z drewnianym smokiem. Lalkarka operująca smokiem też wyglądała niezgorzej: wysoka, z oliwkową cerą i czarnymi włosami Dorneanki. Była smukła niczym lanca i miała nikły bardzo biust, lecz Dunkowi podobała się jej twarz i to, jak zmuszała palcami zawieszonego na sznurkach smoka, by kłapał paszczęką i wywijał ogonem. Chętnie rzuciłby dziewczynie miedziaka, gdyby mu jakiś zbywał. Teraz jednak, niestety, potrzebował każdego grosza. Jak na to liczył, wśród kupców byli też płatnerze. Tyroshi z rozdwojoną brodą sprzedawał zdobne hełmy, fantastyczne, przepyszne dzieła sztuki z wizerunkami ptaków i zwierza wszelakiego, kapiące od złota i srebra. Gdzie indziej odkrył stragan z tanimi stalowymi mieczami i inny, na którym ostrza były o wiele lepszej jakości – jednak Dunk nie miecza dziś szukał. Właściwego człowieka znalazł na końcu długiego szeregu. Przed kupcem leżała piękna łańcuszkowa kolczuga i para przypominających odwłoki homarów stalowych rękawic. Dunk przyjrzał się im uważnie. – Dobra robota – powiedział. – Lepszej nie znajdziesz – usłyszał. Przysadzisty płatnerz nie miał więcej niż pięć stóp wzrostu, ale w barach nie był wcale węższy od Dunka. Nosił czarną brodę, miał potężne dłonie i żadną miarą nie wyglądał na człowieka pokornego. – Potrzebuję zbroi na turniej – obwieścił Dunk. – Kolczugi z kołnierzem, nagolenników i pełnego hełmu. Półhełm starego pasowałby mu na głowę, lecz wolałby nie poprzestawać na tak skromnej ochronie twarzy jaką był szłom. Płatnerz przyjrzał mu się od stóp do głów. – Duży jesteś, ale mam i większe zbroje. – Wyszedł zza blatu. – Klęknij, chcę zmierzyć ci ramiona. I ten gruby kark. – Dunk przyklęknął, a tamten przyłożył mu do barków sznurek z supełkami, pomruczał coś pod nosem, chrząknął, przełknął i znów chrząknął. – Unieś rękę. Nie tą, prawą. – Chrząknął po raz trzeci. – Możesz wstać. – Potem zmierzył długość nogi od pachwiny aż do ziemi i obwód łydki, a sprawdziwszy obwód w pasie, nie mógł powstrzymać się od kolejnej serii chrząknięć. – Mam na wozie kilka blach, które mogą na ciebie pasować – stwierdził w końcu. – Bez upiększeń ze złota czy srebra, proszę ciebie, tylko dobra, prosta stal. Robię hełmy, co wyglądają jak hełmy, a nie skrzydlate świnie na ananasie. I sprawiają się jak hełmy, nawet jak ktoś da ci kopią w łeb. – Tego właśnie szukam – powiedział Dunk. – Ile? – Osiemset sztuk srebra. W ramach uprzejmości. – Osiemset? - To było więcej, niż oczekiwał. – Ja... mógłbym dać ci w zamian starą zbroję zrobioną na kogoś mniejszego... półhełm i kolczugę łańcuszkową... – Stalowy Pate sprzedaje tylko swoją robotę – stwierdził mężczyzna. – Ale może przyda mi się na surowiec. O ile nie jest zbyt pordzewiała. Wezmę, co dajesz, i oddam zbroję za sześćset. Dunk mógłby próbował wyprosić zbroję już teraz, na wiarę, domyślał się jednak, jaką odpowiedź by otrzymał. Dość podróżował ze starym, aby przekonać się o nieufności kupców względem błędnych rycerzy, którzy czasem po prawdzie niewiele różnili się od rabusiów. – Dam ci teraz dwie sztuki srebra, a rano przyniosę resztę i zbroję. Płatnerz przyjrzał mu się uważnie. – Za dwie sztuki poczekam dzień. Potem sprzedam, co mam, pierwszemu, który przyjdzie. Dunk wygrzebał z sakiewki dwie monety i położył na twardej dłoni płatnerza. – Dostaniesz wszystko. Zamierzam zostać zwycięzcą. – Naprawdę? – Pate sprawdził jedną z monet zębami. – Znaczy, ci wszyscy inni przejechali tylko po to, żeby ci pogratulować? Księżyc wzniósł się już całkiem wysoko, gdy Dunk dotarł wreszcie z powrotem pod wiąz. Za nim Łąki Ashford

jaśniały od pochodni, odgłosy pieśni i śmiechy niosły się nad trawami, jednak młodzieniec był raczej ponury. Myślał wciąż tylko o jednym: jak zdobyć srebro na zbroję. A jeśli mu się nie uda... – Wystarczy mi tylko jedno zwycięstwo. Przecież to nie aż tak wiele – mruknął pod nosem. A jednak stary nigdy nie liczył nawet na tyle. Ser Arlan nie stawał w szranki od dnia, gdy książę Smoczej Wyspy zrzucił go z konia podczas turnieju w Końcu Burzy. Zdarzyło się to już wiele lat temu. „Nie każdy może się pochwalić, że złamał siedem kopii w walce z najznakomitszym rycerzem Siedmiu Królestw”, powiadał. „Lepiej i tak bym sobie nie poradził, więc po co miałbym się starać?” Dunk podejrzewał, że zaważyła na tym nie tyle osoba księcia Smoczej Wyspy, ile wiek ser Arlana, jednak nigdy nie ośmielił się spytać. Stary miał swoją dumę. Do samego końca. Jestem szybki i silny, tak zawsze mawiał, ale co dla niego było prawdą, dla mnie być nie musi, pomyślał przekornie Dunk. Przedzierał się właśnie przez kępę chwastów, ważąc w myślach swoje szanse, gdy ujrzał między krzakami płomień ogniska. Co jest? – zdumiał się, lecz już po chwili trzymał miecz w dłoni i z hałasem biegł przez trawę. Wpadł na polanę, krzycząc i przeklinając, ale zatrzymał się jak wryty na widok siedzącego przy ognisku chłopaka. – Ty! – Opuścił miecz. – Co ty tu robisz? – Piekę rybę – odparł łysy chłopak. – Chcesz trochę? – Ale jak się tu znalazłeś? Ukradłeś konia? – Przyjechałem na wózku, którym jeden człowiek dostarcza jagnięta na stół lorda Ashford. – No to lepiej sprawdź, czy jeszcze nie odjechał, albo poszukaj sobie innego transportu. Nie chcę cię tutaj. – Nie zmusisz mnie do powrotu – odparł impertynencko chłopak. – Dość mam już tej gospody. – A ja mam dość twojej bezczelności – ostrzegł go Dunk. – Powinienem przerzucić cię przez koński grzbiet i odwieźć do domu. – To musiałbyś wędrować aż do Królewskiej Przystani – powiedział tamten. – Straciłbyś turniej. Królewska Przystań... Przez chwilę Dunk zastanawiał się, czy to nie jakiś żart, ale przecież chłopak żadną miarą nie mógł wiedzieć, że tam właśnie się urodził. Najpewniej to jeszcze jeden potępieniec z Pchlego Zadka, ale kto mógłby go winić, że chciał się wyrwać z tak podłego miejsca? – rozmyślał. Zrobiło mu się głupio, że stoi tak z mieczem nad ośmioletnim chłopakiem, sierotą na dodatek. Schował oręż i zerknął groźnie na dzieciaka, dając mu do zrozumienia, że nie życzy sobie żadnych łgarstw. Powinienem mu przynajmniej złoić skórę, pomyślał, jednak chłopak wyglądał tak żałośnie, że trudno byłoby podnieść na niego rękę. Dunk rozejrzał się po obozowisku. Ogień płonął wesoło w zgrabnym kręgu z kamieni, konie zostały wyszczotkowane, a ubrania zwieszały się z gałęzi wiązu prawie nas ogniskiem i schły w najlepsze. – A one tam skąd? – Uprałem je – wyjaśnił przybysz. – Potem oporządziłem konie, rozpaliłem ogień i złowiłem rybę. Ustawiłbym też twój namiot, ale nie mogłem go znaleźć. – To jest mój namiot – powiedział Dunk i wskazał dłonią gałęzie wysokiego wiązu ponad nimi. – To drzewo – stwierdził tamten, wyraźnie nie pojmując. – Prawdziwemu rycerzowi tyle wystarcza. Łatwiej usnę pod gwiazdami niż w jakimś zadymionym namiocie. – A jeśli będzie padać? – Drzewo mnie osłoni. – Liście przeciekają. Dunk roześmiał się. – Nie da się zaprzeczyć. Cóż, prawdę mówiąc, brakuje mi pieniędzy na namiot. A ty lepiej obróć tę rybę, bo spali się od spodu, gdy z wierzchu będzie jeszcze surowa. Nie nadałbyś się na kuchcika. – Gdybym zechciał, to bym się nadał – mruknął chłopak, ale obrócił rybę. – Co się stało z twoimi włosami? – spytał Dunk. – Medycy mi zgolili.

Nagle, zupełnie jakby nabrał jakichś podejrzeń, chłopak naciągnął na głowę kaptur brunatnego płaszcza. Dunk słyszał, że golenie włosów praktykowano czasem przy leczeniu niektórych chorób lub w wypadku inwazji pasożytów, na przykład wszy albo innych gnid. – Jesteś chory? – Nie. Jak się nazywasz? – Dunk. Przeklęty chłopak roześmiał się, jakby nigdy w życiu nie słyszał niczego śmieszniejszego. – Dunk? – powtórzył. – Ser Dunk? Żadne imię dla rycerza. To skrót od Duncana? Czy był to skrót? Stary nigdy nie nazywał go inaczej niż Dunk, a młodzieniec nie pamiętał wiele z wcześniejszego okresu. – Tak, od Duncana – potwierdził. – Ser Duncan z... – Dunk nie miał żadnego innego miana, również rodowego. Ser Arlan znalazł go dziczejącego w zaułkach Pchlego Zadka, chłopak nie poznał nigdy matki ani ojca. I co miał powiedzieć? „Ser Duncan z Pchlego Zadka” nie brzmiało zbyt rycersko. Mógłby wybrać Pennytree, ale co będzie, jeśli ktoś spyta go, gdzie to jest? Dunk nigdy tam nie był, a stary niewiele o nim opowiadał. Zmarszczył czoło, aż w końcu wymyślił. – Ser Duncan Wysoki. Wysoki był niewątpliwie, nikt nie mógł zaprzeczyć, a na dodatek przydomek brzmiał szlachetnie. Tyle że ten mały piskorz ani myślał podejść do zagadnienia poważnie. – Nigdy nie słyszałem o ser Duncanie Wysokim. – A co, znasz wszystkich rycerzy w Siedmiu Królestwach? Chłopak spojrzał na niego śmiało. – Wszystkich dobrych. – Imię dobre jak każde inne. Po turnieju wszyscy będą je znać. A ty masz jakieś imię, złodziejaszku? Dzieciak zawahał się. – Jajo. Dunk nawet się nie roześmiał. Głowę ma jak jajo. Mali chłopcy potrafią być okrutni, dorośli zresztą też. – Jajo – powtórzył. – Powinienem złoić ci skórę do krwi i odesłać, ale prawda jest taka, że brak mi nie tylko namiotu, lecz również giermka. Jeśli obiecasz robić wszystko, co ci każę, pozwolę ci służyć mi w czasie turnieju. Potem, no cóż, zobaczymy. Jeśli okaże się, że warto cię zatrzymać, kupię ci ubranie i dam ci jeść. Wprawdzie ubranie będzie proste, a do jedzenia głównie solona wołowina i ryby oraz od czasu do czasu – gdy zbraknie gajowego – dziczyzna, ale głodny chodzić nie będziesz. Przyrzekam też, że nie będę cię bić, o ile na to nie zasłużysz. Jajo uśmiechnął się. – Tak, mój lordzie. – Ser – poprawił go Dunk. – Jestem tylko błędnym rycerzem. – Zastanawiał się, czy stary patrzy na niego z góry. Będę uczył go sztuki walki tak samo, jak ty uczyłeś mnie, ser. Chyba ma do tego talent, może pewnego dnia sam zostanie rycerzem, mówił do niego w myślach. Zabrali się do ryby i chociaż w środku była jeszcze surowa, a chłopak nie usunął wszystkich ości, smakowała o niebo lepiej niż twarda solona wołowina. Jajo zasnął wkrótce przy dogasającym ogniu, Dunk zaś ułożył się w pobliżu na wznak, wsunął dłonie pod głowę i zapatrzył w nocne niebo. Słyszał muzykę dobiegającą z terenów turniejowych, pół mili od nich. Całe niebo pełne było gwiazd. Tysiące tysięcy gwiazd… Jedna z nich spadła, gdy tak patrzył – jasnozielona smuga ciągnęła się przez połowę nieboskłonu, po czym zgasła. Spadająca gwiazda przynosi szczęście temu, kto ją zobaczy, pomyślał Dunk. A tamci siedzą teraz w swoich namiotach i jedwab mają nad głowami, a nie gwiazdy. Więc to szczęście jest w całości moje. *** Rano obudziło go pianie koguta. Jajo wciąż spał skulony pod zapasowym płaszczem starego. Cóż, chłopak nie

uciekł w nocy, a na początek dobre i to, doszedł do wniosku Dunk. Obudził dzieciaka, trącając go stopą. – Wstawaj. Czeka nas mnóstwo roboty. – Chłopak zerwał się całkiem sprawnie i przetarł oczy. – Pomóż mi osiodłać Miłą. – A co ze śniadaniem? – Jest solona wołowina. Ale dopiero potem. – Nakarmię wcześniej konia – powiedział Jajo. – Ser. – Raczej mojej pięści posmakujesz, jeśli nie zrobisz, jak każę. Dawaj szczotki. Są w jukach przy siodle. Tak, w tych. Wyszczotkowali gniadego wierzchowca, narzucili mu na grzbiet najlepsze siodło ser Arlana i mocno dociągnęli popręgi. Dunk zauważył, że Jajo był nawet pracowity. O ile mu się chciało, oczywiście. – Zapewne nie będzie mnie przez większość dnia – powiedział chłopakowi, siedząc już w siodle. – Zostań tutaj i pilnuj porządku. Upewnij się, czy w pobliżu nie kręcą się jacyś inni złodzieje. – Czy w razie potrzeby mogę wziąć miecz, by ich odegnać? – spytał Jajo. Dunk dopiero teraz zauważył, że chłopak ma oczy niebieskie, ale tak ciemne, iż prawie purpurowe. Łysa głowa sprawiła, że wydawały się bardzo duże. – Nie. Nóż wystarczy. Lepiej byłoby, gdybym zastał cię po powrocie, słyszysz? Spróbuj mnie okraść i uciec, a i tak cię wytropię, słowo daję. Psami wytropię. – Nie masz psów – zauważył Jajo. – Na twoją cześć skombinuję parę – stwierdził Dunk, po czym zawrócił Miłą ku łące i od razu ruszył żwawym kłusem w nadziei, że taka groźba starczy, by skłonić chłopaka do uczciwości. Poza ubraniem na grzbiecie, zbroją w sakwie i koniem pod siedzeniem cały majątek zostawił w obozowisku. Głupi jestem okropnie, że ufam temu chłopakowi tak bez reszty, ale stary też mi kiedyś zaufał, uznał ostatecznie. Matka musiała mi go przysłać, żebym mógł spłacić dług. Gdy jechał przez pole, słyszał dźwięczenie młotów dobiegające znad rzeki, gdzie cieśle zbijali barierki i wysoką lożę dla dostojnych gości. Pojawiło się też kilka nowych pawilonów, a wcześniej przybyli rycerze albo odsypiali ostatnią noc, albo zasiadali właśnie do śniadania. Dunk czuł dym z palenisk i woń bekonu. Na północ od łąki płynęła rzeka Cockleswent, dopływ potężnego Manderu. Za płytkim brodem leżało miasto i zamek. Podczas swoich podróży ze starym Dunk widział wiele takich miast z regularnymi jarmarkami, ale to było szczególnie piękne. Pobielone domy ze strzechami miały w sobie coś kuszącego. Kiedy był mniejszy, dziwił się, jak można mieszkać w takim miejscu, gdzie co noc sypia się z dachem nad głową i co rano przychodzi budzić się w tych samych ścianach. Możliwe, że już niebawem się tego dowiem. No i Jajo też. To całkiem prawdopodobne. Dziwniejsze cuda zdarzają się każdego dnia. Zamek Ashford wzniesiono z kamienia na bazie trójkąta, z okrągłymi wieżami wyrastającymi na trzydzieści stóp z każdego z wierzchołków i grubym murem zwieńczonym blankami. Teraz zwieszały się z nich pomarańczowe proporce z białym symbolem słonecznego szewronu tutejszego lorda. Bram strzegli zbrojni z halabardami odziani w pomarańczowo-białe stroje. Niby obserwowali wchodzących i wychodzących, przede wszystkim jednak żartowali sobie z jakąś uroczą mleczarką. Dunk ściągnął wodze, zatrzymując się przed niskim, brodatym mężem, który wyglądał mu na kapitana, i spytał o mistrza gier. – Pytasz o Plummera, naszego namiestnika. Pokażę ci. Na podwórcu stajenny przejął Miłą, a Dunk narzucił na ramię poobijaną tarczę ser Arlana i poszedł za kapitanem do wieżyczki wzniesionej w załomie muru. Kamienne schody wiodły stamtąd na blanki. – Przybyłeś wpisać imię swego pana na listę? – spytał kapitan, gdy pokonywali kolejne stopnie. – Sam chcę się zapisać. – Naprawdę? – Dunk nie potrafił orzec, czy tamten żartował. – To te drzwi. Zostawię cię tutaj i wrócę na mój posterunek. Gdy Dunk otworzył drzwi, ujrzał namiestnika siedzącego przy stole na kozłach i skrobiącego coś gęsim piórem na

kawałku pergaminu. Mężczyzna miał rzadkie siwe włosy i pociągłą, ściągniętą twarz. – Tak? – zapytał, podnosząc głowę. – Czego waść chcesz? Dunk zamknął za sobą drzwi. – Waszmość jesteś namiestnikiem Plummerem? Przybyłem na turniej. Chcę się wpisać na listę. Plummer wydął wargi. – Turniej mego lorda przeznaczon jest dla rycerzy. Jesteś takowym? Dunk przytaknął i zastanowił się, czy jego uszy są już czerwone. – Nosisz waść może jakieś miano? – Dunk. – Dlaczego tak odpowiedział? – Ser Duncan. Wysoki. – A skąd jesteś, ser Duncanie Wysoki? – Zewsząd. Byłem giermkiem ser Arlana z Pennytree, od kiedy skończyłem pięć czy sześć lat. To jego tarcza. – Pokazał ją namiestnikowi. – Jechał na turniej, lecz przeziębił się po drodze i zmarł, przybyłem więc w jego zastępstwie. Zanim odszedł, pasował mnie na rycerza swym mieczem. Tym oto. – Dunk wyciągnął miecz starego i położył go na podziobanym blacie. Mistrz gier ledwie zaszczycił ostrze spojrzeniem. – Tak, to na pewno miecz. Jednak nie słyszałem nigdy o tym Arlanie z Pennytree. Powiadasz, że byłeś jego giermkiem? – Zawsze uważał, że powinienem zostać rycerzem tak jak on. Gdy umierał, kazał podać sobie miecz i powiedział, żebym klęknął. Dotknął klingą raz mego prawego, raz lewego ramienia i wypowiedział kilka słów, a kiedy wstałem, oznajmił, że jestem już rycerzem. – Hmmm. – Plummer potarł nos. – Każdy rycerz może mianować innego rycerzem, to prawda, chociaż zwyczaj każe poprzedzić złożenie ślubów nabożeństwem i połączyć je z namaszczeniem. Miałeś jakichś świadków? – Tylko drozda na akacji. Słyszałem, jak śpiewał, gdy mój pan wygłaszał formułę pasowania. Wezwał mnie, bym był rycerzem dobrym i prawym, bym był posłuszny siedmiu bogom, otaczał opieką słabych i niewinnych i wiernie służył memu panu, broniąc królestwa ze wszystkich sił, a ja przysiągłem, że tak właśnie będzie. – Bez wątpienia. – Plummer jakoś nie miał ochoty zwracać się do niego „ser”, czego Dunk nie mógł nie zauważyć, ale też nie mógł nic na to poradzić. – Muszę się porozumieć z lordem Ashford. Czy twój zgasły pan lub ty byliście znani któremuś z szanownych, zebranych tu rycerzy? Dunk zastanawiał się chwilę. – Czy jest tu pawilon z chorągwią rodu Dondarrionów? Purpurową błyskawicą na czarnym polu? – Z tego rodu przybył ser Manfred. – Trzy lata temu ser Arlan służył jego ojcu w Dorne. Ser Manfred może mnie pamiętać. – Sugerowałbym, żebyś z nim porozmawiał. Jeśli zechce przemówić za tobą, przyprowadź go jutro rano o tej samej porze. – Jak każesz, panie. Dunk skierował się do drzwi. – Ser Duncanie – zawołał za nim namiestnik. Dunk obrócił się. – Jesteś świadom, że ten, kto przegra w turnieju, oddaje swój oręż, zbroję i konia zwycięzcy i musi je potem wykupić? – Wiem. – A masz z czego zapłacić okup? Dunk był już pewien, że uszy płoną mu szkarłatem. – Nie będę musiał – powiedział, modląc się, żeby naprawdę tak było. Trzeba mi tylko jednego zwycięstwa. Jeśli wygram pierwszy pojedynek, dostanę zbroję i konia pokonanego albo jego złoto i będę wypłacalny.

Zszedł powoli po schodach, niepewny, co właściwie powinien teraz zrobić. Na podwórcu złapał jednego ze stajennych. – Muszę pomówić z koniuszym lorda Ashford. – Zaraz go poszukam. W stajniach było zimno i mrocznie. Gdy przechodzili, nerwowy szary ogier kłapnął na nich zębami, ale Miła tylko zarżała cicho i wtuliła mu chrapy w dłoń. – Dobra z ciebie dziewczynka, prawda? – mruknął. Stary zawsze powiadał, że dobry rycerz nie powinien zbytnio kochać swego wierzchowca, bo niejeden pewnie padnie pod nim, ale sam jakoś się do tej rady nie stosował. Dunk często widywał, jak oddawał ostatniego miedziaka za jabłko dla starej Kasztanki lub owies dla Miłej czy Groma. Klacz była zwykłym koniem pod wierzch dla ser Arlana i przez lata nosiła go niestrudzenie wzdłuż i wszerz Siedmiu Królestw. Dunk czuł się, jakby zdradzał starą przyjaźń, ale czyż miał inny wybór? Kasztanka była za stara, żeby cokolwiek za nią dostać, a Grom musiał posłużyć mu w turnieju. Minął jakiś czas, nim koniuszy raczył się pojawić. Czekając, Dunk posłyszał granie trąb na murach i głosy na podwórcu. Zaciekawiony, podprowadził Miłą do drzwi stajni, by zobaczyć, co się dzieje. Przez bramę wlewała się spora partia rycerzy i dosiadających koni łuczników – przynajmniej setka ludzi. A czego niektórzy dosiadali... Tak wspaniałych wierzchowców Dunk jeszcze nie widział. Jakiś wielki pan przyjechał, doszedł do wniosku. Zaczepił przebiegającego obok stajennego. – Kim oni są? Chłopak spojrzał nań ze zdumieniem. – Nie widzisz proporców? Wyrwał się i pognał dalej. Proporce... Gdy Dunk odwrócił głowę, wiatr rozwinął czarną wstęgę umocowaną na długich drzewcach i srogi, trójgłowy smok rodu Targaryenów nieomal rozpostarł skrzydła i buchnął prawdziwym, szkarłatnym ogniem. Chorążym był wysoki rycerz w białej łuskowej zbroi ze złotymi zdobieniami i nieskazitelnie białym płaszczu na ramionach. Oprócz niego dwaj jeszcze jeźdźcy odziani byli od stóp do głów w biel. Straż Królewska z monarszym sztandarem, skonstatował. Nic dziwnego, że lord Ashford i jego synowie spieszyli już od wrót warowni, a za nimi podążała piękna, niska dziewczyna z żółtawymi włosami i okrągłą, różową twarzą. Jak dla mnie, to wcale nie jest taka piękna, pomyślał Dunk. Dziewczę od lalek było o wiele ładniejsze. – Zejdź no z tego kucyka, chłopcze, i zajmij się moim koniem. Jeździec opuścił się z siodła tuż przed stajnią. On mówi do mnie, zorientował się Dunk. – Nie jestem stajennym, mój panie. – Aż tak brak ci rozumu? – Mówiący te słowa nosił czarny płaszcz obrębiony szkarłatnym atłasem, pod spodem jednak jego strój był płomieniście czerwony, żółty i złoty. Smukły i prosty jak lanca, chociaż tylko średniego wzrostu, był niemal w wieku Dunka. Dumną i wyrazistą twarz okalały pukle srebrzysto-złotych włosów, czoło miał wysokie, kości policzkowe wydatne, nos prosty, a skórę jasną i nieskalanie gładką. Jego oczy miały odcień głębokiego fioletu. – Jak nie umiesz sobie radzie z końmi, to przynieś mi trochę wina i jeszcze dziewuchę jakąś sprowadź. – Przepraszam, mój panie... ale służącym też nie jestem. Mam zaszczyt być rycerzem. – Upada stan rycerski w naszych podłych czasach – mruknęło książątko, ale zaraz przybiegł jeden ze stajennych, młodzieniec zaś przekazał mu wodze swego gniadosza pełnej krwi i natychmiast zapomniał o Dunku. Chłopakowi ulżyło i czym prędzej wycofał się do stajni, aby poczekać na koniuszego. Dość miał towarzystwa wszystkich tych wielkich panów ze wspaniałych pawilonów i tylko księcia mu brakowało... Że piękniś był księciem, nie ulegało wątpliwości. W żyłach Targaryenów płynęła krew mieszkańców zaginionej za morzami Valyrii, a srebrzysto-złote włosy i fioletowe oczy stawiały ich ponad zwykłymi ludźmi. Dunk wiedział, że książę Baelor liczył już całkiem sporo lat, jednak ten tu mógł być jednym z jego synów: Valarrem, którego dla odróżnienia od ojca zwano często „Młodym Księciem”, albo Matarysem, „Jeszcze Młodszym Księciem”, jak przezwał

go kiedyś błazen starego lorda Swanna. Byli oczywiście jeszcze inni książęta, kuzyni Valarra i Matarysa. Dobry król Daeron wychował czterech synów, z których trzech miało już własnych potomków. Linia smoczych królów wygasła niemal za dni jego ojca, powiadano jednak powszechnie, że Daeron II i jego synowie zadbali o jej przetrwanie po wsze czasy. – Ty. Szukałeś mnie – odezwał się oschle koniuszy lorda Ashford, czerwonolicy mężczyzna w pomarańczowej liberii. – O co chodzi? Nie mam czasu na... – Chcę sprzedać tego wierzchowca – przerwał mu szybko Dunk, nie czekając, aż koniuszy się go pozbędzie. – To dobra klacz, trzyma krok... – Mówię, że nie mam czasu. – Niemal nie spojrzał na Miłą. – Mojemu panu nie trzeba takich koni. Zabierz ją do miasta, może Henly da ci za nią kilka sztuk srebra. Ledwo to powiedział, odwrócił się. – Dziękuję, panie – rzucił Dunk, nim tamten zdołał odejść. – Panie, czy król też przybywa? Koniuszy roześmiał się głośno. – Dzięki bogom, nie. Ta inwazja krwi książęcej to i tak wystarczająco ciężka próba. Gdzie ja znajdę stajnie dla tych wszystkich koni? A obrok? Odszedł, pokrzykując na stajennych. Zanim Dunk opuścił stajnie, lord Ashford powiódł swoich możnych gości do pałacu. Mimo to dwaj królewscy strażnicy w białych zbrojach i śnieżnych płaszczach zostali na podwórcu pogrążeni w rozmowie z kapitanem warty. Dunk zatrzymał się przed nimi. – Panowie, jestem ser Duncan Wysoki. – Witaj, ser Duncanie – odparł roślejszy z dwóch rycerzy. – Jestem ser Roland Crakehall, a to mój ślubowany brat, ser Donnel z Duskendale. Siedmiu szermierzy Straży Królewskiej stanowiło elitę rycerstwa Siedmiu Królestw i ustępowało pozycją może tylko następcy tronu, samemu Baelorowi Breakspearowi. – Przybyliście zapisać się na turniej? – spytał z niepokojem Dunk. – Nie przystoi nam stawać przeciwko tym, których przysięgaliśmy chronić – odparł ser Donnel, mężczyzna o rudych włosach i takiejż brodzie. – Książę Valarr ma zaszczyt być jednym z szermierzy lady Ashford – wyjaśnił ser Roland. – Dwóch jego kuzynów zamierza go wyzwać. Reszta przyjechała tylko po to, aby popatrzeć. Dunkowi ulżyło. Podziękował białym rycerzom za uprzejmość i wyjechał z zamku, nie czekając, aż kolejny książę znajdzie dlań jakąś robotę. Książątka w sile trzech, dumał, kierując klacz ku ulicom Ashford. Yalarr był najstarszym synem księcia Baelora, drugim w kolejności pretendentem do Żelaznego Tronu, Dunk nie miał jednak pojęcia, ile właściwie potomek odziedziczył ze sławnego talentu ojca do robienia mieczem i włócznią. O pozostałych książętach z rodu Targaryenów wiedział jeszcze mniej. I co pocznę, gdy przyjdzie mi stawać przeciwko księciu? Pozwolą w ogóle, bym zmierzył się z kimś tak wysoko urodzonym? – zastanawiał się. Nie znał odpowiedzi. Stary powiadał kiedyś, że jego podopieczny jest gruboskórny niczym mur warowni i Dunk gotów był obecnie uznać, że to święta prawda. Henly wyrażał się o Miłej z uznaniem do czasu, gdy dowiedział się, że klacz jest na sprzedaż. Wtedy nagle zaczął dostrzegać jej wady. Zaproponował trzysta sztuk srebra. Dunk odparł, że liczy raczej na trzy tysiące. Po długich, okraszonych przekleństwami targach ustalili cenę na siedemset pięćdziesiąt sztuk srebra, co było sumą bliższą wstępnej propozycji kupca, a nie Dunka. Jednak Henly naprawdę nie zamierzał dać więcej i Dunk musiał się poddać. Kolejna różnica zdań pojawiła się w chwili, gdy przyszło do siodła. Zdaniem Dunka, nie było ono wliczone w cenę, kupiec uważał wręcz przeciwnie. Ostatecznie dobili targu i Henly poszedł po pieniądze, Dunk zaś pogłaskał grzywę Miłej i szepnął klaczy, aby była dzielna.

– Jeśli wygram, to wrócę cię wykupić, obiecuję. Nie miał przy tym wątpliwości, że wszystkie niedostatki wierzchowca znikną do jutra jak ręką odjął i jego cena będzie co najmniej dwukrotnie wyższa. Henly wręczył chłopakowi trzy sztuki złota i resztę w srebrze. Dunk przygryzł jedną z monet i uśmiechnął się. Nigdy wcześniej nie próbował złota, nigdy go nawet nie miał. Złote monety zwano „Smokami” od wybitego z jednej strony wizerunku trójgłowego smoka Targaryenów. Na odwrocie widniała podobizna króla. Na dwóch monetach Dunk poznał profil króla Daerona, trzecia była starsza, mocno zużyta – ukazywała kogoś zupełnie innego. Powyżej wypisano jego imię, lecz Dunk nie potrafił przecież czytać. Zauważył jednak, że moneta została porządnie oberżnięta, i natychmiast głośno zwrócił na to uwagę kupcowi. Tamten pomruczał trochę, ale dorzucił jeszcze kilka sztuk srebra i garść miedziaków dla wyrównania wagi. Dunk oddał mu zaraz kilka drobnych monet. – To dla niej. – Wskazał Miłą. – Żeby miała owsa wieczorem. I jabłko. Z tarczą na ramieniu i workiem ze starą zbroją na plecach ruszył przez zalane słońcem ulice Ashford. Ciążące w kieszeni pieniądze wyraźnie poprawiły mu humor, chociaż z drugiej strony nieco się lękał. Stary nigdy nie powierzał mu więcej niż jedną czy dwie monety, a za taką sumę mógłby przeżyć cały rok. Ale co zrobię, gdy się skończą? Sprzedam Groma? – myślał. W ten sposób mógł łacno skończyć jako wyjęty spod prawa rozbójnik. Druga taka szansa się nie powtórzy, muszę postawić wszystko na jedną kartę. Gdy przechodził przez bród na południowy brzeg rzeki, słońce stało już całkiem wysoko i tereny turniejowe znowu się ożywiły. Sprzedawcy wina i kiełbasek uwijali się jak w ukropie, a tańczący misio człapał w rytm śpiewanej przez jego pana piosenki: „Niedźwiedź, niedźwiedź i panna piękna...” Kuglarze robili dużo szumu, lalkarze zaś kończyli kolejne przedstawienie. Zatrzymał się, by zerknąć na dobijanie drewnianego smoka. Gdy kukiełka rycerza odrąbała łeb bestii i czerwony pył sypnął się z karku na trawę, Dunk roześmiał się głośno i rzucił dziewczynie dwa miedziaki. – Jeden za wczoraj – zawołał. Chwyciła monety w powietrzu i uśmiechnęła się. Dunk nie widział jeszcze tak wdzięcznego uśmiechu. To było do mnie czy do pieniędzy? – zastanawiał się. Dunk nigdy jeszcze nie był z dziewczyną i dość go to peszyło. Przed trzema laty, kiedy sakiewka starego była akurat pełna po półrocznej służbie u ślepego lorda Florenta, opiekun obwieścił młodziakowi, że przyszła pora, aby zabrać go do burdelu, gdzie uczynią zeń mężczyznę. Potem jednak się upił, a gdy wytrzeźwiał, niczego nie pamiętał, Dunk zaś nie śmiał mu przypominać. Zresztą, nie był pewien, czy chciałby kurewki. Rycerz winien poszukać sobie wysoko urodzonej panny, a gdyby to się nie udało, i tak wolałby dziewczynę, która lubiłaby raczej jego niż jego srebro. – Napijesz się piwa? – spytał lalkarkę, gdy ta zbierała trociny i wsypywała je z powrotem do wnętrza smoka. – Znaczy ze mną? A może masz ochotę na kiełbaskę? Zjadłem jedną wczoraj, dobra była. Chyba wieprzowa. – Dziękuję, panie, ale zaraz mamy następne przedstawienie. Dziewczyna wstała i podbiegła szybko do grubej kobiety, która wcześniej prowadziła drewnianego rycerza. Dunk został z głupią miną. Piękna dziewczyna. I wysoka. Nie musiałbym klękać, żeby ją ucałować, myślał. Wiedział, jak się całuje. Rok temu nauczył się tego od jednej dziewczyny w tawernie w Lannisport, ale była tak niska, że musiała usiąść na stole, by dosięgnąć jego ust. Aż mu uszy zapłonęły, gdy to sobie przypomniał. Powinien teraz myśleć o turnieju, a nie o całowaniu. Cieśle lorda Ashford bielili właśnie wysokie do pasa barierki, które miały dzielić walczących. Dunk przyjrzał się ich pracy. Było pięć torów ułożonych w kierunku północ-południe, tak aby żadnemu z zawodników słońce nie świeciło w oczy. Po wschodniej stronie pola wzniesiono trzyrzędową widownię z pomarańczowym baldachimem mającym ocieniać skutecznie lordów i ich damy. Większości wyznaczono miejsca na ławach, lecz pośrodku widniały cztery fotele z wysokimi oparciami dla lorda Ashford, jego pięknej pani i książęcych gości. Dalej, na wschodnim skraju, postawiono słup do ćwiczeń z kopią i z pół tuzina rycerzy zamierzało się nań, aż cały się obracał, gdy trafiali w przymocowaną do ramienia tarczę. Jako kolejny rozpędził się Brutal Bracken, po nim zaś

lord Caron z Bagien. Takiej wprawy jak oni to nie mam na pewno, pomyślał Dunk z niepokojem. Gdzie indziej ćwiczyli piesi – nacierali na siebie z drewnianymi mieczami w dłoniach, podczas gdy ich giermkowie doradzali im krzykiem to czy tamto. Dunk przyjrzał się zwalistemu młodzianowi, który próbował stawić opór muskularnemu rycerzowi, zwinnemu i szybkiemu niczym górski kot. Obaj nosili na tarczach czerwone jabłko Fossowayów, jednak młodszy szybko padł pod gradem ciosów. – Oto jabłuszko, co jeszcze nie dojrzało do zerwania – stwierdził starszy, palnąwszy przeciwnika w hełm. Młodszy Fossoway był cały posiniaczony, a nawet krwawił, tymczasem jego przeciwnik nawet się porządnie za zasapał. Uniósł przyłbicę, rozejrzał się i dostrzegł Dunka. – Hej, ty tam, duży. Tak, do ciebie mówię, rycerzu uskrzydlonego kielicha. Czy to prawdziwy miecz widzę u twego boku? – Jest po prawie mój – odparł Dunk prawie tonem obrony. – Jestem ser Duncan Wysoki. – A ja ser Steffon Fossoway. Zechcesz zmierzyć się ze mną, ser Duncanie Wysoki? Chętnie skrzyżowałbym oręż z kimś nowym. Mój kuzyn jeszcze nie dojrzał do robienia mieczem, jak sam zresztą widziałeś. – Zgódź się, ser Duncanie – zaczął namawiać go pobity Fossoway, ściągając hełm. – Może ja nie dojrzałem, ale za to mój kuzyn zdołał już przejrzeć ze szczętem. Trzeba wytrząsnąć mu ze łba nasiona. Dunk pokręcił głową. Czemuż te paniątka postanowiły wciągnąć go w swoją sprzeczkę? Nie miał na to najmniejszej ochoty. – Dziękuję, ser, ale czekają mnie pewne pilne sprawy. Z takimi pieniędzmi w kieszeni nie czuł się zbyt swobodnie. Im szybciej zapłaci Pate’owi i odbierze zbroję, tym rychlej wróci mu spokój. Ser Steffon spojrzał nań z wyrzutem. – Błędny rycerz ma swoje sprawy. – Rozejrzał się w poszukiwaniu innego przeciwnika. – Witam, ser Grance. Co za traf. Zmierz się ze mną. Znam już wszystkie żałosne sztuczki, które mój kuzyn Raymun zdołał zrządzeniem losu opanować, a ser Duncan błędnie się spieszy. Proszę do mnie... Dunk odszedł powoli z czerwonym licem. Nie znał zbyt wielu sztuczek, nawet tych żałosnych, i wcale nie chciał, by ktokolwiek ujrzał go w walce przed turniejem. Stary powtarzał zawsze, że im więcej wie się o swoim wrogu, tym łatwiej go podejść. Rycerze w rodzaju ser Steffona mieli bystre oko i natychmiast dostrzegali słabości przeciwnika. Dunk był silny i szybki, a spora waga i zasięg ramion stanowiły dodatkowe atuty, jednak ani przez chwilę nie sądził, że dorównuje innym umiejętnościami. Ser Arlan nauczył go ile mógł, lecz stary nawet w młodości nie należał do najznakomitszych rycerzy. Tacy nie pędzą błędnego życia i nie umierają na skraju błotnistej drogi. Ze mną będzie inaczej, poprzysiągł sobie Dunk. Pokażę im, że potrafię być kimś więcej niż tylko błędnym rycerzem. – Ser Duncanie! – zawołał młodszy Fossoway, dogoniwszy młodzieńca. – Nie powinienem namawiać waści na pojedynek z moim kuzynem, ale rozzłościła mnie jego arogancja, a waść taki rosły jesteś, więc pomyślałem... cóż, myliłem się. Nie masz na sobie zbroi, mógłby złamać waści rękę, gdyby zechciał, a może i kolano rozłupać. Lubi obijać ludzi na placu ćwiczeń, by posiniaczeni byli potem łatwiejsi, gdy przyjdzie mu spotkać się z nimi na poważnie. – Waści nie połamał. – Nie, ale ja jestem jego krwi, chociaż to on jest tym jabłkiem, co na wyższej gałęzi dojrzewa, o czym zresztą wiecznie mi przypomina. Jestem Raymun Fossoway. – Miło waści poznać. Weźmiecie obaj udział w turnieju? – On na pewno. Co do mnie, to chętnie, gdybym tylko mógł. Na razie jestem dopiero giermkiem. Kuzyn obiecał, że pasuje mnie na rycerza, ale wciąż się upiera, że jeszcze nie dojrzałem. – Raymun miał kwadratową twarz, spłaszczony nos, krótkie, kręcone włosy i całkiem szczery uśmiech. – Na moje oko wyglądasz waść na kogoś, kto zwykł wyzywać innych. W czyjąż tarczę zamierzasz uderzyć? – Wszystko mi jedno – odparł Dunk zgodnie z etykietą, chociaż po prawdzie daleki był w tej kwestii od obojętności. – Pojawię się na turnieju dopiero trzeciego dnia.

– A do tej pory paru mistrzów już odpadnie, rozumiem – powiedział Raymun. – Niech Wojownik się do waści uśmiechnie, ser. – I do waszeci też. Jeśli on jest tylko giermkiem, to na co mi być rycerzem? Jeden z nas wychodzi w ten sposób na skończonego głupca. Srebro w sakiewce brzęczało mu przy każdym kroku, ale wiedział, że może je stracić w mgnieniu oka. Nawet reguły turnieju nie sprzyjały mu w tej materii, dając niewielkie szanse spotkania niedoświadczonego lub słabego przeciwnika. Sam turniej mógł się potoczyć według jednego z kilku porządków, zależnie od kaprysu możnowładcy, który akurat organizował celebrę. Zdarzały się bitwy między zespołami rycerzy albo ogólne młócki. Z tych ostatnich zwycięsko wychodził ten, który najdłużej ostał się na polu. Przy systemie indywidualnych pojedynków o doborze par czasem decydował los, a czasem mistrz gier. Lord Ashford sprosił rycerzy dla uczczenia trzynastych imienin swej córki. Piękna panna miała zasiąść u boku ojca jako panująca Królowa Miłości i Piękna. Pięciu cieszących się jej względami mistrzów miało bronić pannicy, wszyscy inni rycerze kwestionowali zatem, chcąc nie chcąc, przymioty córki władcy. Gdy jednak ktoś pokona któregoś z mistrzów, będzie musiał zająć jego miejsce – przynajmniej do chwili, aż sam zostanie wyrzucony z siodła. Pod koniec trzeciego dnia walk pozostała na placu piątka miała zdecydować, czy piękna panna zatrzyma koronę Miłości i Piękna, czy też powinna przekazać ją innej. Dunk wpatrzył się w trawiaste pole i puste miejsca na trybunie i zadumał się nad swoimi szansami. Potrzebował tylko jednego zwycięstwa, potem będzie się już mógł zwać jednym ze zwycięzców z Łąk Ashford. Choćby był nim ledwo przez godzinę... Stary przeżył blisko sześćdziesiąt lat, a nigdy nie był zwycięzcą. To chyba nie są przesadzone nadzieje, o ile bogowie będą sprzyjać, pomyślał. Przypomniał sobie te wszystkie pieśni, które słyszał, pieśni o ślepym Symeonie Gwiazdookim i szlachetnym Serwynie herbu Lustrzana Tarcza, księciu Aemonie zwanym Smoczym Rycerzem, o ser Ryamie Redywne i Florianie Głupcu. Wszyscy oni pokonali wrogów o wiele straszniejszych niż ci, z którymi Dunk miał się zmierzyć. Ale oni byli wielkimi bohaterami, szlachetnie urodzonymi herosami. Poza Florianem. A kimże ja jestem? Dunkiem z Pchlego Zadka? Ser Duncanem Wysokim? – zastanawiał się. Podejrzewał, że niebawem pozna prawdę. Zarzucił worek na plecy i ruszył ku straganom kupców, gdzie winien czekać Pate. Jajo sprawił się całkiem dobrze i Dunk był zadowolony; obawiał się w duchu, że giermek ucieknie, miast zajmować się obozowiskiem. – Dostałeś dobrą cenę za swoją klacz? – spytał chłopak. – Skąd wiesz, że ją sprzedałem? – Odjechałeś wierzchem, a wracasz pieszo i nie jesteś nawet w części tak wściekły, jak byłbyś, gdyby ci ją ukradli. – Dostałem, ile trzeba. – Dunk wyjął nową zbroję, żeby pokazać ją chłopakowi. – Jeśli masz kiedyś zostać rycerzem, musisz nauczyć się odróżniać dobrą stal od złej. Patrz, to jest robota jak trzeba. Kolczuga z podwójnego łańcuszka, każde ogniwo łączy się z dwoma innymi, widzisz? Daje lepszą ochronę niż pojedyncza. I hełm. Pate zrobił go z zaokrąglonym wierzchem, widzisz krzywiznę? Miecz i topór ześlizną się po nim. W taki z płaskim zwieńczeniem mogłyby się wbić. – Dunk nasunął szyszak na głowę. – I jak wygląda? – Nie ma przyłbicy – zauważył Jajo. – Ale są otwory wentylacyjne. Przyłbica to zawsze słaby punkt. – Tyle wyjaśnił mu Pate. – Gdybyś wiedział, ilu rycerzy dostało strzałą w oko, kiedy unieśli przyłbicę, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza, to też byś żadnej nie chciał. – Nie ma też kryzy – dodał Jajo. – Równa blacha. Dunk zdjął hełm. – Dla takich jak ja wystarczy. Widzisz, jaka jasna jest ta stal? Będziesz pilnował, żeby zawsze tak wyglądała. Wiesz, jak czyścić kolczugę?

– W baryłce z piaskiem – odparł chłopiec. – Ale ty nie masz baryłki. Kupiłeś może namiot, ser? – Aż tak dobrej ceny za klacz to nie dostałem. – Ten szczeniak dla własnego dobra nie powinien być taki śmiały. Trzeba będzie wybić mu to z głowy. Wiedział jednak, że ręki na niego nie podniesie. Podobała mu się jego śmiałość. Sam chciałby być taki. Mój giermek jest odważniejszy ode mnie. I bardziej rozgarnięty na dodatek. – Ty też ładnie sobie poradziłeś, Jajo. Rano pojedziesz ze mną, rzucimy okiem na pole turniejowe, kupimy nieco owsa dla koni, a dla nas świeży chleb. Może też trochę sera, na jednym ze straganów widziałem całkiem dobry. – Będę musiał wchodzić do zamku? – A czemu nie? Pewnego dnia zamierzam osiąść w jakimś. Mam nadzieję dorobić się godnego miejsca jeszcze za życia. Chłopak nie odpowiedział. Pewnie boi się wejść do zamku lorda, pomyślał Dunk. Ale i czego oczekiwać... Wyrośnie z tego z czasem. Błędny rycerz wrócił do podziwiania swej zbroi i rozmyślań nad tym, jak długo ją ponosi. Ser Manfred był szczupłym mężczyzną z wiecznie kwaśną miną. Nosił czarną opończę naznaczoną purpurową błyskawicą rodu Dondarrionów, lecz Dunk pamiętał przede wszystkim jego niesforną grzywę rudo-złotych włosów. – Ser Arlan służył waszemu ojcu, gdy wybrał się z lordem Caronem wykurzyć ogniem i mieczem Sępiego Króla z Gór Czerwonych, ser – powiedział, przyklękając na jedno kolano. – Byłem wtedy tylko chłopcem, ale służyłem mu już za giermka. Ser Arlanowi z Pennytree. Ser Manfred spojrzał z ukosa. – Nie, nie znam go. Ani ciebie, chłopcze. Dunk pokazał mu tarczę starego. – To był jego znak, uskrzydlony kielich. – Mój ojciec wziął na tamtą wyprawę osiem setek rycerzy i blisko cztery tysiące pieszych. Trudno, żebym pamiętał ich wszystkich, o tarczach nie mówiąc. Możliwe, że byłeś z nami, ale... – Ser Manfred wzruszył ramionami. Dunkowi na chwilę mowę odjęło. Stary odniósł ranę w służbie twojego ojca, jak mogłeś go zapomnieć? – Ale jeśli jakiś lord czy rycerz się za mną nie wstawi, nie pozwolą mi wziąć udziału w turnieju. – Co ja za to mogę? – rzekł ser Manfred. – I tak poświęciłem ci już wystarczająco dużo czasu, ser. Jeśli wróci na zamek bez ser Manfreda, wszystko przepadnie. Dunk spojrzał uważnie na błyskawicę jaśniejącą na czarnej opończy rycerza. – Pamiętam, jak ojciec waszeci opowiadał w obozie, skąd wziął się znak rodu Dondarrionów. Pewnej burzliwej nocy pierwszy z waszego rodu przenosił wiadomość przez Bagna Dorne’u. Strzała zabiła pod nim konia, a on sam spadł na ziemię. Dwóch Dorneańczyków wyszło z mroku w pierścieniowych kolczugach i hełmach z kryzami. Miecz pękł pod przodkiem waszeci w trakcie upadku. Gdy to ujrzał, pomyślał, że już po nim. Kiedy jednak Dorneańczycy podeszli, aby go zabić, błyskawica uderzyła z nieba. Była jasnopurpurowa. Rozszczepiła się, trafiła obu odzianych w stal wrogów i zabiła ich na miejscu. Wiadomość dotarła i dała Burzowemu Królowi zwycięstwo nad Dorneańczykami, przez co z wdzięczności mianował posłańca szlachcicem. Pierwszy lord Dondarrion przyjął za swój znak rozdwojoną błyskawicę na czarnym polu usianym gwiazdami. Jeśli Dunk miał nadzieję, że wywrze w ten sposób na ser Manfredzie jakieś wrażenie, to nie mógł się bardziej pomylić. – Każdy pomywacz i parobek na służbie mojego ojca wcześniej czy później poznaje tę historię. Że i ty ją słyszałeś, nie czyni jeszcze z ciebie rycerza. Pokój z tobą, ser. Wracając z ciężkim sercem do zamku Ashford, Dunk zastanawiał się, co takiego powiedzieć Plummerowi, by ten mimo wszystko dopuścił go do turnieju. Namiestnika nie było jednak w komnacie w wieżyczce, a strażnik kazał go szukać w Wielkiej Sali. – Mogę tu poczekać? – spytał Dunk. – Jak długo tam zabawi? – A skąd mam wiedzieć? Rób, jak uważasz. Wielka Sala nie była tak wielka, jak zdarzało się to pałacowym salom, ale też zamek w Ashford nie należał do najokazalszych. Ledwo Dunk przekroczył próg, dostrzegł namiestnika. Stał wraz z lordem Ashford i tuzinem innych

mężów na drugim końcu pomieszczenia. Dunk ruszył ku gromadzie wzdłuż obwieszających ścianę gobelinów w kwiaty i owoce. – ...idę o zakład, że gdyby to byli twoi synowie, to bardziej byś się przejmował – usłyszał Dunk, gdy się zbliżał. Słowa te wypowiedział zirytowany mężczyzna z prostymi włosami i przyciętą z kantami brodą. Jedno i drugie miał tak jasne, że w półmroku sali zdawały się śnieżnobiałe. Z bliska można było jednak zauważyć, że włosy ma po prostu siwe z lekką domieszką barwy złocistej. – Daeronowi już się to zdarzało – odparł ktoś inny, zasłonięty akurat przez Plummera. – Niepotrzebnie kazałeś mu się zapisywać. Turnieje interesują go akurat tak samo jak Aerysa czy Rhaegela. – Przez co chcesz powiedzieć, że chętniej dziwki ujeżdża niż konie – warknął ten pierwszy, mocno zbudowany, silny i bez wątpienia książę, bo nosił skórzaną brygantynę nabijaną srebrnymi ćwiekami, na wierzch zaś narzucił ciężki czarny płaszcz obszyty gronostajami. Policzki szpeciły mu częściowo tylko skryte pod zarostem ślady po syfilisie. – Nie trzeba przypominać mi o wadach mego syna, bracie. Ma tylko osiemnaście lat i może się jeszcze zmienić. I zmieni się, na bogów przeklętych, albo przysięgam, że go zatłukę. – Nie rób z siebie głupca. Daeron jest, jaki jest, ale to wciąż twoja krew. I moja. Nie wątpię, że ser Roland go odszuka, a wraz z nim i Aegona. – Tak, gdy turniej już się skończy. – Aerion już tu jest, a on czym jak czym, ale włócznią włada na pewno lepiej niż Daeron, jeśli to turniejem się martwisz. – Dunk dojrzał wreszcie mówiącego te słowa. Siedział na fotelu z wysokim oparciem, w dłoni trzymał zwój pergaminów. Lord Ashford zaglądał mu przez ramię. Nawet gdy siedział, wyglądał na znacznie wyższego niż ten drugi, przynajmniej jeśli sądzić po długich nogach, które wyciągnął przed siebie. Miał ciemne, lecz poznaczone siwizną, krótko przycięte włosy i gładko wygoloną brodę. W przeszłości musiał chyba mieć złamany nos, możliwe nawet, że więcej niż jeden raz. Chociaż strój nosił prosty – zwykły zielony kubrak, brunatny płaszcz i zdarte buty – miał w sobie coś z monarchy. Ten mąż przywykł rządzić innymi i całkowicie zawierzał swoim osądom. Do Dunka dotarło, że wszedł w bardzo nieodpowiedniej chwili i jest tu osobą nader niepożądaną. Najlepiej wyjdę i poczekam, aż skończą, postanowił, lecz było już za późno. Książę ze srebrzystą brodą zdążył go zauważyć. – Kim jesteś i czemu nas nachodzisz? – spytał ostro. – Nasz namiestnik oczekuje tego rycerza – stwierdził siedzący i uśmiechnął się do Dunka w szczególny sposób, jakby chciał zasugerować, że przez cały czas zdawał sobie sprawę z jego obecności. – Już prędzej my jesteśmy tu intruzami. Podejdź bliżej, ser. Dunk podszedł, niepewny, czego właściwie od niego oczekują. Spojrzał na Plummera, ale nie uzyskał żadnej pomocy. Namiestnik, tak pełen sił wczoraj, dziś stał bez słowa i wpatrywał się w kamienie posadzki. – Panowie – powiedział Dunk – prosiłem ser Manfreda Dondarriona o wstawiennictwo, żebym mógł się wpisać na listę, ale odmówił. Powiada, że mnie nie zna. Jednak ser Arlan mu służył, przysięgam. Mam jego miecz i tarczę, i... – Tarcza i miecz nie czynią rycerza – stwierdził lord Ashford, wielki, łysy mężczyzna z okrągłą, rumianą twarzą. – Plummer mówił mi o tobie. Nawet jeśli uznamy, że ten oręż należał do ser Arlana z Pennytree, to przecież mogłeś go znaleźć przy martwym i po prostu ukraść. Jeśli nie przedstawisz bardziej wiarygodnego dowodu, na przykład na piśmie... – Pamiętam ser Arlana z Pennytree – odezwał się cicho mąż siedzący na fotelu. – Nic mi nie wiadomo, by wygrał kiedyś turniej, ale też nigdy nie skalał się kłamstwem. Szesnaście lat temu w Królewskiej Przystani pokonał w ogólnej walce lorda Stokewortha i Bastarda herbu Harrenhal, a wiele lat wcześniej w Lannisport wysadził z siodła samego Siwego Lwa. W tamtych czasach lew nie był jeszcze tak siwy, zaręczam wam. – Opowiadał mi o tym wiele razy – potwierdził Dunk. Wysoki mąż przyjrzał mu się uważnie. – Zatem na pewno pamiętasz prawdziwe imię Siwego Lwa. Przez chwilę Dunk czuł w głowie kompletną pustkę. Tysiące razy stary opowiadał mi tę historię, tysiące razy... lew, lew, jego imię, imię, imię... – ponaglał się w myślach. Był już bliski rozpaczy, ale nagle sobie przypomniał.

– Ser Damon Lannister! – wykrzyknął. – Siwy Lew! Teraz to lord Casterly Rock. – Zaiste – odparł uprzejmie wysoki. – Rano wpisze cię na listę. – Zaszeleścił trzymanymi w dłoni pergaminami. – Jak możesz pamiętać jakiegoś błędnego rycerza, któremu z górą szesnaście lat temu udało się pokonać Damona Lannistera? – spytał książę z siwą brodą, marszcząc przy tym brew. – Zwykłem dobrze poznawać moich przeciwników. – A co ty możesz mieć wspólnego z błędnymi rycerzami? – To było dziewięć lat temu, w Końcu Burzy. Lord Baratheon zorganizował rozgrywki dla uczczenia narodzin wnuka. Los sprawił, że w pierwszym pojedynku potykałem się właśnie z ser Arlanem. Złamaliśmy cztery kopie, nim ostatecznie wysadziłem go z siodła. – Siedem – poprawił go Dunk z naciskiem. – I to było w walce przeciwko księciu Smoczej Wyspy! Ledwo to powiedział, pożałował, że w ogóle otwierał gębę. „Dunk-kunk, gruboskórny jak mur zamku”, słyszał prawie wymówkę starego. – Tak było – uśmiechnął się łagodnie książę ze złamanym nosem. – Wiem jednak, że opowieść obrasta z latami w legendę. Nie myśl źle o swoim dawnym mistrzu, ale obawiam się, że to naprawdę były tylko cztery kopie. Dunk był wdzięczny losowi, że w sali jest tak ciemno, bo wiedział, że uszy ma szkarłatne, albo i jeszcze gorzej. – Mój panie. – Nie, tak też nie, napomniał się. – Wasza Łaskawość. – Opadł na kolana i opuścił głowę. – Jak waść powiedziałeś, cztery, ja nie... ja nigdy... stary, ser Arlan zwykł mawiać, że mam skórę grubą jak mur zamku i powolny w myśleniu jestem niczym żubr. – I jak żubr silny, wnosząc z wyglądu – powiedział Baelor Breakspear. – Nic się nie stało, ser. Wstań. Dunk zrobił, co mu kazano, chociaż dalej nie wiedział, czy może w ogóle spojrzeć księciu w oczy. Rozmawiam z Baelorem Targaryenem, księciem Smoczej Wyspy, Ręką Króla i dziedzicem Żelaznego Tronu Aegona Zdobywcy, myślał szybko. Cóż mógł błędny rycerz rzec takiej osobie? – Oddałeś mu, waść, konia i oręż i nie wziąłeś okupu, jak pamiętam – wydukał. – Sta... ser Arlan powiedział mi, że duch rycerstwa przemówił przez Waszą Łaskawość i że pewnego dnia Siedem Królestw bezpiecznymi przejdzie w wasze ręce. – Mam nadzieję, że to jeszcze nieprędko – powiedział książę Baelor. – Tak – rzucił przerażony Dunk. Omal nie dodał: „Wcale nie chciałem przez to powiedzieć, że wypatruję śmierci naszego króla”, ale w porę się powstrzymał. – Przepraszam, panie. Znaczy, Wasza Łaskawość. Nagle przypomniał sobie, że rosły mąż ze srebrną brodą nazwał księcia Baelora bratem. On też jest smoczej krwi, ale ze mnie głupiec, pomyślał. To mógł być tylko książę Maekar, najmłodszy z czterech synów króla Daerona. Księcia Aerysa interesowały wyłącznie księgi, a książę Rhaegel był niespełna rozumu i nader chorowity. Żaden z nich nie wyruszyłby w podróż przez pół królestwa, by wziąć udział w turnieju, jednak Maekar był podobno urodzonym wojownikiem, groźnym, choć ciągle pozostawał w cieniu starszego brata. – Pragniesz wpisać się na listę? – spytał książę Baelor. – To sprawa dla mistrza gier, ale osobiście nie widzę powodu, aby ci odmawiać. Namiestnik uniósł głowę. – Jak sobie życzysz, panie. Dunk chciał ich zasypać podziękowaniami, lecz książę Maekar mu w tym przeszkodził. – Dobrze już, dobrze. Rozumiemy, że jesteś wdzięczny. A teraz odejdź w pokoju. – Musisz wybaczyć memu szlachetnemu bratu – powiedział książę Baelor. – Dwóch jego synów zapodziało się gdzieś pod drodze na turniej i bardzo się o nich niepokoi. – Wiele strumieni przybrało po wiosennych deszczach – wyrwał się Dunk. – Pewnie tylko się spóźnią. – Nie przybyłem tutaj, aby wysłuchiwać rad błędnego rycerza – mruknął książę Maekar do brata. – Możesz już iść, ser – powiedział książę Baelor, ciągle całkiem uprzejmie. – Tak, mój panie.

Skłonił się i odwrócił, nim jednak zdołał się oddalić, książę raz jeszcze go zawołał. – Ser, jeszcze jedno. Jesteś krewniakiem ser Arlana? – Tak, panie. Znaczy, nie. Nie jestem. Książę spojrzał na tarczę Dunka, a dokładniej na wymalowany tam uskrzydlony kielich. – Wedle prawa tylko syn z prawego łoża może dziedziczyć po rycerzu. Musisz sobie znaleźć nowy, własny znak, ser. – Uczynię to – powiedział Dunk. – Dziękuję raz jeszcze, Wasza Łaskawość. Ujrzycie, jak dzielnie będę stawał. „Tak dzielnie jak Baelor Breakspear”, mawiał często stary. Sprzedawcy wina i kiełbasek wciąż nie mogli narzekać na brak klientów, a między stoiskami i namiotami pojawiły się jeszcze dziewki sprzedajne, niektóre zresztą całkiem ładne, zwłaszcza jedna rudowłosa. Dunk nie mógł oczu oderwać od jej piersi, tak kusząco poruszały się pod obszerną koszulą. Mijając ją, pomyślał o srebrze ukrytym w sakiewce. Gdybym zechciał, mógłbym ją mieć. Polubiłaby brzęk moich monet. Mógłbym ją zabrać do obozowiska i mieć przez całą noc, gdyby tak mi się podobało. Nigdy nie zległ jeszcze z kobietą, a przecież może się zdarzyć, że zginie w pierwszym pojedynku. Turnieje bywają niebezpieczne… lecz dziwki też, stary nieraz go ostrzegał. Mogłaby mnie okraść podczas snu i co bym wtedy zrobił? – pytał się w myślach. Gdy rudowłosa obejrzała się na niego przez ramię, Dunk tylko pokręcił głową i przyspieszył kroku. Chłopaka znalazł przed teatrzykiem kukiełkowym. Jajo siedział na ziemi ze skrzyżowanymi nogami i kapturem naciągniętym na głowę tak, by nie było widać łysiny. Bał się wchodzić do zamku, co Dunk przypisywał jego wstydliwości i świadomości niskiej pozycji. Uważa, że nie jest dość wart, aby ocierać się o lordów i damy, o wielkich książętach nie mówiąc, skonstatował. Dunk sam był taki w młodości. Cały świat poza Pchlim Zadkiem wydawał mu się zarówno przerażający, jak i fascynujący. Jajo potrzebuje tylko trochę czasu i już, uznał. Obecnie lepiej było dać mu kilka miedziaków i pozwolić pobuszować między straganami, niż ciągnąć do zamku. Tego ranka lalkarze przedstawiali historię Floriana i Jonquil. Gruba Dorneanka prowadziła Floriana w zbroi z gałganka, wysoka dziewczyna trzymała zaś sznurki Jonquil. – Nie jesteś rycerzem – wypowiadała rolę postaci, poruszając jednocześnie w dół i w górę jej żuchwą. – Znam cię. Jesteś Florianem Głupcem. – Jestem, miła pani – odparła druga kukiełka, klękając. – Największym w dziejach głupcem jestem i największym rycerzem. – Głupcem i rycerzem? – spytała Jonquil. – To niesłychane. – Miła pani, jeśli chodzi o kobiety, wszyscy mężczyźni są zarówno głupcami, jak i rycerzami – powiedział Florian. Przedstawienie było dobre, smutne i za serce chwytające zarazem, z całkiem żwawą walką na miecze pod koniec i ładnie malowanym olbrzymem. Gdy się skończyło, grupa kobieta ruszyła między publiczność, aby pozbierać monety, dziewczyna natomiast zaczęła pakować kukiełki. Dunk wziął chłopaka i podszedł do niej. – Panie? – powiedziała, patrząc z ukosa i uśmiechając się nieśmiało. Była o głowę niższa od Dunka, ale i tak wyższa od wszystkich dziewczyn, które widział. – To było świetne! – zakrzyknął Jajo. – Podoba mi się, jak nimi poruszasz. Jonquil, smokiem i wszystkimi. Widziałem już przedstawienie kukiełkowe w zeszłym roku, ale oni tylko szarpali lalkami. Wasze poruszają się płynnie. – Dziękuję – odpowiedziała uprzejmie. – Wasze lalki są wspaniale wyrzeźbione – dodał Dunk. – Szczególnie smok. Sami je robicie? Przytaknęła. – Mój stryjek je rzeźbi, ja maluję. – Mogłabyś coś dla mnie namalować? Dam miedziaka. – Dunk zsunął tarczę z ramienia i pokazał jej znak. – Muszę to zamalować czymś innym.

Dziewczyna przyjrzała się tarczy, a potem jemu. – A co to ma być? Dunk jeszcze się nad tym nie zastanawiał. Skoro nie uskrzydlony kielich starego, to co? Nic nie przychodziło mu do głowy. „Dunk-kunk, gruboskórny jak mur zamku”. – Nie wiem… nie jestem pewien. – Uszy znów mu zapłonęły. Trudno. – Musisz mnie chyba mieć za skończonego głupca. Uśmiechnęła się. – Wszyscy mężczyźni są głupcami i wszyscy rycerzami. – A jakie masz farby? – spytał w nadziei, że może to mu coś podsunie. – Mogę tak je wymieszać, by uzyskać każdy kolor, jakiego sobie zażyczysz. Brąz na herbie starego zawsze wyglądał Dunkowi bardziej na oliwkowy. – Pole ma być barwy zachodzącego słońca – powiedział nagle. – Stary lubił zachody słońca. A znak… – Wiąz – odezwał się Jajo. – Wielki wiąz, taki jak ten przy jeziorku, z brunatnym pniem i zielonymi gałęziami. – Tak – mruknął Dunk. – To będzie dobre. Wiąz… ale ze spadającą gwiazdą nad koroną. Możesz to wymalować? Dziewczyna kiwnęła głową. – Daj mi tarczę. Namaluję to późną nocą i będzie gotowe na rano. – Nazywam się ser Duncan Wysoki – powiedział, wręczając jej tarczę. – A ja Tanselle – roześmiała się. — Tanselle za Wysoka, jak wołają mnie chłopcy. – Dla mnie wcale nie jesteś za wysoka – wykrztusił Dunk. – Jesteś wzrostu akurat do… Urwał, uprzytomniwszy sobie, co chciał powiedzieć, i znów spiekł raka. – Do? – spytała Tanselle, przekrzywiając z zaciekawieniem głowę. – Pracy kukiełkami – dokończył Dunk, nieco się jąkając. Pierwszy dzień turnieju wstał jasny i pogodny. Dunk kupił całą sakwę jedzenia, tak że mogli urządzić sobie ucztę z gęsich jaj, opiekanego chleba i bekonu, gdy jednak wszystko było już gotowe, młodzieniec dziwnie stracił apetyt. Żołądek mu się czemuś skurczył, choć przecież nie był to jeszcze dzień, w którym miał walczyć. W pierwszych pojedynkach występowali rycerze znamienitych rodów i wielkiej sławy, lordowie, ich synowie i zwycięzcy z innych turniejów. Jajo gadał przez całe śniadanie, rozważając szanse tych czy innych rycerzy. Wcale nie żartował ze mnie, gdy mówił, że zna wszystkich dobrych rycerzy Siedmiu Królestw, pomyślał ponuro Dunk. Wstydził się, że słucha z takim zapałem obdartego chłopaka, sieroty na dodatek, lecz Jajo pamiętał mnóstwo rzeczy, które mogły się przydać, gdyby trafił na któregoś z tych mężów podczas turnieju. Łąkę zapełnił tłum ludzi. Wszyscy pracowali łokciami, by przepchnąć się jak najbliżej barierek. Dunk był w tym równie dobry jak wszyscy i ostatecznie znalazł się sześć stóp od pola. Gdy Jajo zaczął narzekać, że tylko tyłki gawiedzi zostają mu do podziwiania, posadził sobie chłopaka na ramionach. Trybuna po drugiej stronie pola wypełniała się szlachetnie urodzonymi. Pojawiło się też kilku bogaczy z miasta i wielu rycerzy, którzy nie mieli dzisiaj walk. Nie było ani śladu księcia Maekara, Dunk dostrzegł jednak księcia Baelora. Siedział u boku lorda Ashford. Słońce lśniło złoto na klamrze, którą spiął płaszcz, i małym diademie na jego skroni, poza tym wszakże nosił się prościej niż niejeden lord. Po prawdzie, nie wygląda z tymi ciemnymi włosami na Targaryena, pomyślał. Dunk podzielił się tą uwagą z chłopakiem. – Mówi, że to po matce – przypomniał mu chłopak. – Była doneańską księżniczką. Pięciu mistrzów rozbiło swoje namioty na północnym krańcu pola, tuż nad rzeką. Mniejsze dwa były pomarańczowe, przed ich wejściami wisiały tarcze ukazujące białe słońce i szewron. To musieli być synowie lorda Ashford, Androw i Robert – bracia pięknej panny. Dunk nigdy nie słyszał, aby inni rycerze zachwalali cnoty młodzieńców, co sugerowało, że zapewne jako pierwsi odpadną z turnieju. Obok stał o wiele większy pawilon w barwie głębokiej, przygaszonej zieleni. Łopotała nad nim złota róża

Highgarden, taki sam symbol widniał też na zielonej tarczy stojącej przy wejściu. – To Leo Tyrell, lord Highgarden – powiedział Jajo. – Wiem – mruknął poirytowany Dunk. – Stary i ja służyliśmy pod Highgardenem, zanim jeszcze się urodziłeś. Dunk ledwo pamiętał tamte czasy, lecz ser Arlan często opowiadał o Leo Longthornie, jak go czasem zwano, żartownisiu mimo siwizny we włosach. – A ten obok namiotu, ten smukły i siwy w zieleni i złocie, to musi być lord Leo. – Tak – rzekł Jajo. – Widziałem go kiedyś w Królewskiej Przystani. Wolałbyś nie rzucać mu wyzwania, ser. – Nie pytam cię o radę, kogo powinienem wyzwać, a kogo nie, chłopcze. Czwarty namiot zszyto z rombów płótna, na przemian czerwonych i białych. Dunk nie znał tych barw, lecz Jajo powiedział mu, że należą do ser Humfreya Hardynga z Doliny Arryn. – W zeszłym roku wygrał wielką ogólną bitwę w Maidenpool, ser, i pokonał w pojedynkach ser Donnela z Duskendale oraz lordów Arryna i Royce’a. Ostatni namiot należał do księcia Valarra. Był z czarnego jedwabiu, z rzędem szkarłatnych proporców zwieszających się z dachu na podobieństwo długich jęzorów ognia. Tarcza przy wejściu lśniła czernią z wizerunkiem trójgłowego smoka rodu Targaryenów. Obok stał żołnierz Straży Królewskiej w połyskliwej białej zbroi kontrastującej z czernią tkaniny. Dunk zastanowił się, czy ktokolwiek z wyzywających ośmieli się dotknąć smoczej tarczy. Ostatecznie Valarr był jednym z wnuków króla i synem Baelora Breakspeara. Niepotrzebnie się niepokoił. Gdy dźwięk rogów wywołał przeciwników, cała piątka mistrzów dostała szansę obrony czci pięknej panny. Dunk słyszał pomruk tłumu towarzyszący pojawieniu się wyzywających, którzy stanęli na południowym krańcu pola. Heroldowie obwieszczali głośno imię każdego z nich, a ci przystawali kolejno przed trybuną i pochylali kopie przed lordem Ashford, księciem Baelorem oraz piękną panną, potem zaś przemieszczali się okrężną drogą na północną stronę terenu, by wybrać przeciwników. Siwy Lew z Casterly Rock uderzył w tarczę lorda Tyrella, złotowłosy ser Tybolt Lannister zaś wyzwał najstarszego syna lorda Ashford. Lord Tully z Riverrun wybrał pokrytą rombami tarczę ser Humfreya Hardynga, ser Abelar Hightower tarczę Valarra, a młodszy Ashford miał ruszać przeciwko ser Lyonelowi Baratheonowi, rycerzowi zwanemu Wesołą Burzą. Potem wyzywający przejechali z wolna z powrotem na południowy kraniec, aby tam oczekiwać przeciwników: ser Abelar w srebrze i szarościach z ukoronowaną płomieniami kamienną wieżą strażniczą na tarczy; obaj Lannisterowie w karmazynach i ze złotymi lwami Casterly Rock; Wesoła Burza lśniący od złotogłowia, ze złotym jeleniem na piersi i żelaznym porożem na hełmie; lord Tully w pasiastym niebiesko-czerwonym płaszczu spiętym na ramionach srebrnymi broszami. Wszyscy wymierzyli w niebo dwunastostopowe kopie i czekali, a porywisty wiatr szarpał ich proporcami. Po północnej stronie giermkowie trzymali już jasno przybrane rumaki mistrzów. Podawali hełmy, kopie i tarcze, a wszystko to nie mniej wspaniałe niż u przeciwników: Ashfordowie powiewali pomarańczowymi jedwabiami, ser Humfrey pysznił się bielą i czerwienią, lord Leo siedział na białym koniu z zielonym aksamitnym rzędem zdobionym złotymi różami. No i był jeszcze Valarr Targaryen. Młody Książę miał konia czarnego jak noc, dokładnie pod kolor zbroi, i takież kopie, tarczę i rząd. Na szczycie jego hełmu jaśniał pomalowany na czerwono trójgłowy smok z rozpostartymi skrzydłami. Bliźniaczy smok widniał na czarnej powierzchni tarczy. Każdy z obrońców nosił zawiązaną na przedramieniu pomarańczową wstążkę, znak łask pięknej panny. Gdy mistrzowie podjechali stępa na pozycje, na Łąkach Ashford zapanowała niemal całkowita cisza. Potem zagrał róg i w mgnieniu oka nieruchoma scena ożyła. Dziesięć par ostróg wbiło się w boki dziesięciu wielkich rumaków bojowych, dziesięć krtani zaczęło popisywać się krzykiem, czterdzieści żelaznych podków zryło trawę, a dziesięć kopii opadło do poziomu i zamarło w tej pozycji. Całe pole niemal się zatrzęsło, gdy broniący honoru pięknej panny i ich przeciwnicy zderzyli się w grzechocie stali i drewna. W jednej chwili byli już daleko od siebie i zawracali do następnego podejścia. Lord Tully zachwiał się w siodle, ale nie spadł. Gdy gawiedź ujrzała, że wszystkie kopie poszły w drzazgi, zaryczała z aprobatą. Był to bardzo dobry znak, zapowiedź udanego turnieju i świadectwo umiejętności jego

uczestników. Giermkowie wręczyli rycerzom nowe kopie i odbiegli. Ostrogi znowu wytoczyły krew z boków koni. Dunk czuł, jak ziemia trzęsie się mu pod stopami. Siedzący na jego ramionach Jajo wykrzykiwał coś radośnie i wymachiwał chudymi rękami. Najbliżej nich galopował Młody Książę. Dunk widział wyraźnie, jak czubek jego czarnej kopii trafił w wieżę strażniczą na tarczy przeciwnika i ześliznął się na jego pierś, widział, jak kopia ser Abelara kruszy się na napierśniku Valarra. Siwy ogier w srebrnoszarej uprzęży aż cofnął się od impetu uderzenia, a wyrwany ze strzemion ser Abelar Hightower runął gwałtownie na ziemię. Lord Tully też legł na murawie, strącony przez ser Humfreya Hardynga, lecz poderwał się zaraz i wyciągnął miecz, a ser Humfrey odrzucił nie skruszoną kopię i zsiadł, by potykać się pieszo. Ser Abelar jakoś się do tego nie palił. Jego giermek podbiegł do swego pana, zsunął mu hełm i wezwał pomoc. Dwóch pachołków odniosło nieprzytomnego rycerza do namiotu. Pozostali, którzy wciąż siedzieli w siodłach, szykowali się do następnego ataku. Pękły kolejne kopie, ale tym razem lord Leo Tyrell wycelował tak dokładnie, że gładko zerwał Siwemu Lwu hełm z głowy. Lord Casterly Rock obrócił nie chronioną niczym głowę, uniósł dłoń w pozdrowieniu i zsiadł z konia, ustępując pola. W tym czasie ser Humfrey skłonił lorda Tully’ego do kapitulacji, pokazując, że mieczem robi równie sprawnie jak kopią. Tybolt Lannister i Androw Ashford musieli najeżdżać na siebie jeszcze trzy razy, aż w końcu ser Androw za jednym zamachem stracił tarczę, siodło pod tyłkiem i wszelkie szanse na zwycięstwo. Młodszy Ashford wytrwał nieco dłużej, łamiąc na ser Lyonelu Baratheonie ni mniej, ni więcej tylko dziewięć kopii. Mistrz i wyzywający spadli jednocześnie przy dziesiątym nawrocie, ale tylko po to, by ruszyć na siebie pieszo, z mieczem przeciwko buzdyganowi. Ostatecznie ser Robert Ashford uznał swą porażkę, lecz jego ojciec na trybunie nie wyglądał wcale na strapionego tym faktem. Owszem, obaj synowie lorda zostali wykluczeni z grupy mistrzów, wcześniej jednak stawali godnie przeciwko dwóm spośród najlepszych rycerzy Siedmiu Królestw. Ale ja muszę sprawić się jeszcze lepiej, pomyślał Dunk, patrząc, jak zwycięzca i pokonany obejmują się i razem schodzą z pola. Dla mnie to za mało, walczyć dobrze i przegrać. Muszę wygrać przynajmniej pierwszą walkę albo stracę wszystko. Ser Tybolt Lannister i Wesoła Burza mieli teraz zająć miejsce w szeregu obrońców panny, zastępując tych, których pokonali. Giermkowie zaczęli już zwijać pomarańczowe namioty. Kilka stóp dalej Młody Książę siadł dla zaczerpnięcia oddechu w swoim obozowym fotelu przed wielkim, czarnym namiotem. Zdjął hełm. Włosy miał czarne jak ojciec, jednak biegła przez nie jasna smuga. Służący podał mu srebrny kielich. Rycerz upił trochę. Jeśli jest mądry, to kazał sobie podać wodę, a nie wino, pomyślał Dunk. Zaciekawiło go, czy Valarr zaiste odziedziczył bitność ojca, czy może trafił tylko na najsłabszego przeciwnika. Fanfary obwieściły, że na polu pojawi się zaraz trzech następnych rycerzy. Heroldowie wykrzyczeli ich imiona. – Ser Pearse z rodu Caron, lord Bagien! Na jego tarczy widniała podobizna harfy, chociaż opończę miał całą wyhaftowaną w słowiki. – Ser Joseth z rodu Mallisterów z Seagard. Ser Joseth nosił skrzydlaty hełm, a na jego tarczy srebrny orzeł leciał przez niebo w kolorze indygo. – Ser Gawen z rodu Swann, lord Stonehelm z Przylądka Gniewu. Jego znakiem była spleciona w walce para łabędzi – jeden czarny, drugi biały. Zbroja, płaszcz i strój konia też stanowiły mieszankę bieli i czerni, nawet pochwa miecza i kopia były w paski. Lord Caron, harfiarz i pieśniarz, a przy tym rycerz znamienity, wybrał różę lorda Tyrella, Ser Joseth romby ser Humfreya Hardynga, czarno-biały lord Gawen Swann zaś wyzwał czarnego księcia z białym strażnikiem. Dunk potarł brodę. Lord Gawen był bardziej wiekowy niż Arlan z Pennytree, a stary przecież już nie żył. – Jajo, który z tych wyzywających jest najgroźniejszy? – spytał chłopaka, który zdawał się wiedzieć wszystko o stanie rycerskim. – Lord Gawen – odparł Jajo bez namysłu. – Przeciwnik Valarra. – Księcia Valarra – poprawił go Dunk. – Giermek musi dbać o stosowny język, chłopcze.

Cała trójka stanęła w gotowości, gdy tylko trzech mistrzów dosiadło wierzchowców. Ludzie wkoło robili zakłady i zagrzewali krzykiem wytypowanych, jednak Dunk patrzył tylko na księcia. Przy pierwszym najeździe uderzył w tarczę lorda Gawena, a czubek kopii ześliznął się podobnie jak wcześniej, podczas walki z ser Abelarem Hightowerem, tyle że tym razem został odbity w trochę innym kierunku, gdzie nie napotkał przeszkody. Lord Gawen wymierzył czysto w pierś księcia i złamał na nim kopię. Przez chwilę wydawało się, że Valarr spadnie, lecz złapał równowagę. Za drugim razem Valarr skierował kopię bardziej w lewo, celując w napierśnik przeciwnika, ale trafił w ramię. Jednak nawet tak niecelne uderzenie było wystarczająco potężne, aby stary rycerz wypuścił oręż. Zamachał jeszcze ręką, próbując utrzymać się w siodle, i spadł. Młody Książę zeskoczył z konia i dobył miecza, lecz powalony pokiwał na niego i uniósł przyłbicę. – Poddaję się, Wasza Łaskawość! – zawołał. – Dobra walka. Lordowie na trybunach powtórzyli jego okrzyk, gdy Valarr przyklęknął, by pomóc wstać siwowłosemu rycerzowi. – To wcale nie była dobra walka – mruknął Jajo. – Siedź cicho albo wracaj do obozowiska. Trochę dalej znoszono właśnie z pola nieprzytomnego ser Josetha Mallistera, natomiast lord harfy i lord róży ruszyli skwapliwie na siebie z toporami, co tłum przywitał radosnym wrzaskiem. Dunka tak intrygowały poczynania Valarra Targaryena, że ledwo ich zauważał. To dobry rycerz, ale nic ponadto, pomyślał. Miałbym z nim szanse. Gdyby bogowie pozwolili, mógłbym nawet wysadzić go z siodła, a w pieszej walce okazałoby się, że ważę więcej i jestem silniejszy. – Załatw go! – wrzeszczał z zapałem Jajo, wiercąc się na barkach Dunka. – Załatw go! Rąbnij go! Tak! Tam jest! Tam jest! Wyglądało na to, że kibicuje lordowi Caronowi. Harfiarz muzykował obecnie w innej nieco tonacji, zmuszając graniem stali lorda Leo do cofania się krok za krokiem. Tłum jakby sprzyjał obu po równo, bo wiwaty mieszały się w porannym powietrzu z przekleństwami. Topór lorda Pearse’a trafił w tarczę lorda Leo z taką siłą, że aż drzazgi poszły spod płatków złotej róży. Ostatecznie wszystkie płatki opadły, a sama tarcza pękła i rozpadła się na dwoje. W tej samej chwili ostrze lorda Leo trafiło w trzonek broni przeciwnika, przecinając go jakąś stopę od dłoni. Rycerz róży odrzucił szczątki tarczy i runął na przeciwnika, który przyklęknął po chwili, wyśpiewując znak poddania. Reszta poranka i spora część popołudnia minęły dość podobnie. Wyzywający pojawiali się na polu we dwóch, trzech, a czasem i w pięciu. Grały trąby, heroldowie wykrzykiwali kolejne imiona, rumaki szarżowały, tłum wiwatował, kopie trzaskały jak zapałki, a miecze dzwoniły po hełmach i kolczugach. Wszyscy – zarówno lordowie, jak i pospólstwo – zgodnie przyznawali, że to wspaniały początek turnieju. Ser Humfrey Hardyng i ser Humfrey Beesbury, dzielny młody rycerz w stroju w żółte i czarne pasy i z trzema ulami na tarczy, skruszyli nie mniej niż tuzin kopii w wielkim pojedynku, który lud nazwał rychło „Bitwą Humfreyów”. Ser Tybolt Lannister został wysadzony z siodła przez ser Jona Penrose’a i złamał miecz przy upadku, jednak walcząc samą tarczą, wygrał ostatecznie i pozostał mistrzem. Jednooki ser Robyn Rhysling, posiwiały i wiekowy rycerz z brodą jak sól z pieprzem, stracił przy pierwszym najeździe hełm zerwany kopią lorda Leo, lecz nie chciał się poddać. Trzy razy ruszali na siebie, wiatr rozwiewał siwe włosy ser Robyna, a drzazgi z pękających kopii śmigały mu koło twarzy. Było to tym dziwniejsze, że jak powiedział Jajo, ser Robyn stracił oko nie dawniej niż pięć lat wcześniej skutkiem trafienia taką właśnie drzazgą. Leo Tyrell nazbyt cenił obyczaj rycerski, by wycelować kopię w nie chronioną niczym głowę przeciwnika, ale Dunk i tak nie mógł wyjść ze zdumienia nad uporem i odwagą – a może głupotą? – Rhyslinga. Ostatecznie lord Highgarden trafił ser Robyna w napierśnik tuż nad sercem i posłał go zgrabnym saltem na ziemię. Ser Lyonel Baratheon też stoczył kilka godnych uwagi pojedynków. Przy pomniejszych przeciwnikach wybuchał często gromkim śmiechem już w chwili, gdy dotykali jego tarczy, i nie przestawał się śmiać, kiedy dosiadał rumaka, szarżował i zrzucał ich z siodła. Jeśli któryś nosił jakąś kryzę na hełmie, ser Lyonel strącał ją i ciskał w tłum. Kryzy były zdobione, z drewna lub wyciskanej skóry, czasem malowane lub nawet inkrustowane srebrem, tak że pokonani nie