Johansen Iris - Złoty barbarzyńca.pdf

Iris Johannes Złoty barbarzyńca

Prolog Belagio, Tamrovia 8 kwietnia 1797 Śmierć była tuŜ-tuŜ... Tessa czuła, jak z kaŜdą sekundą grzęźnie coraz głębiej. Bagno sięgało jej juŜ do ramion i pochłaniało ją. Nie chciała umierać. Wszystko wydarzyło się tak błyskawicznie... Apollo zaskamlał i zaczął się szamotać. Walczył o Ŝycie. Nie, nie wolno mi umrzeć! Gdyby tak się stało, Apollo zginąłby takŜe i wszystko poszłoby na marne. Tessa mocniej objęła charta i pogładziła go po długim pysku. - Cicho, piesku! Wszystko będzie dobrze! Coś wymyślę. Ciekawe co? Poczuła ogromną ulgę, gdy spojrzała przez ramię i zobaczyła swego stryjecznego brata Saszę. Siedział na koniu kilka metrów od niej. - Apollo, mamy szczęście! Nie zginiemy. A moŜe nawet obejdzie się bez bicia! Sasza Rubinoff nie był taki jak inni dorośli, których Tessa znała. Choć miał juŜ dwadzieścia pięć lat, a ona dopiero dwanaście, zawsze miał dla niej czas, a słysząc o jej wybrykach, nie złościł się, tylko śmiał. - Nie mogę się wydostać, Sasza! Pnącze się urwało i... - Co tu się dzieje, do diabła? Do Saszy przyłączył się jeszcze jeden jeździec. Tessa spojrzała na niego z wyrzutem, jakby chciała powiedzieć, Ŝe nie jest to czas na pogawędkę. Był to nowy przyjaciel jej kuzyna, przybysz z obcego kraju. Złoty barbarzyńca, jak nazywał go, nie wiedzieć czemu, ojciec Tessy, miał śniadą cerę, ciemne włosy i oczy. Przypominał bardziej posąg z brązu niŜ ze złota. Tessa spojrzała znów na stryjecznego brata i zaŜądała: - Wydostań nas stąd, Sasza! - Za chwilę! Odwrócił się do męŜczyzny, który zatrzymał się obok niego. - Galen, chyba nie przedstawiono cię jeszcze mojej kuzyneczce. Tesso, oto szejk Galen Ben Raszyd. A to jej ksiąŜęca wysokość Teresa Krystyna Maria Rubinoff. Zapewniam cię, Ŝe zazwyczaj jest mniej upaćkana. Jego brwi zbiegły się, jakby coś głęboko rozwaŜał. - Choć o ile sobie przypominam... Bagno sięgało jej juŜ do gardła. Z wielkim trudem utrzymywała pysk Apolla na powierzchni. - Przestań się ze mną draŜnić! - Dobrze juŜ, dobrze! Zeskoczył z siwej klaczy i rozejrzał się za gałęzią. - Muszę udzielić nagany twej guwernantce, kuzynko! Tessa ma juŜ dwanaście lat, a najwyraźniej nie umie przeczytać tego wielkiego napisu przy drzewie: UWAGA, NIEBEZPIECZEŃSTWO! - powiedział do Galena. - Umiem czytać! - obruszyła się Tessa. - I znam ten las lepiej od ciebie! To wina Apolla! Wyprzedził mnie i wpadł do bagna. Zaczął się miotać i zapadał się coraz głębiej, więc chwyciłam się pnącza i... - ... poszłaś w jego ślady. To nie było mądre, Tesso. - Sasza westchnął, urwał długą gałąź i wypróbował, czy jest dostatecznie mocna. - Nie mogłam pozwolić, Ŝeby utonął! Mógłbyś się ... pospieszyć? Sasza wyciągnął gałąź nad bajorem. Była za krótka. - Spróbuj dosięgnąć. Puść psa, zbliŜ się ostroŜnie i mocno chwyć. Wyciągnę cię. Gałąź wyglądała solidnie, a Sasza był bardzo silny. Za chwilkę mogła znaleźć się na pewnym gruncie. Popatrzyła na gałąź z Ŝalem i powiedziała: - Nie mogę zostawić Apolla. Znów zacznie się miotać i pójdzie na dno. Wymyśl co innego. - Nie ma czasu, Tesso! Nie bądź głupia. To tylko pies! Utoniesz! Ogarnęła ją panika, w oczach zapiekły łzy. Była gotowa umrzeć. - Nie mogę go zostawić! Sasza zaklął pod nosem.

- Nie ruszaj się! - odezwał się do Tessy nowo poznany męŜczyzna. Galen Ben Raszyd ściągnął elegancki surdut z ciemnoniebieskiego brokatu, połoŜył go na łęku siodła i zeskoczył z konia. - Nie rób najmniejszego ruchu, dopóki nie powiem, Ŝe moŜesz! Zdjął lśniące czarne buty. - Wybierasz się po tę upartą smarkulę? - zdumiał się Sasza. - To moja powinność, przyjacielu. - KsiąŜę krwi miałby grzęznąć po uszy w błocie? Zostaw to mnie. Trochę brudu nie zaszkodzi dzikiemu rozbójnikowi. Ale miej tę gałąź w pogotowiu i uwaŜaj pilnie. Wszedł w grzęzawisko. Był wysoki i o wiele cięŜszy niŜ Tessa, więc natychmiast zapadł się po kolana. Zanim do niej dotarł, błoto sięgało mu do pasa. - Trzymaj mocno psa i nie próbuj mi pomagać! - powiedział Galen i objął Tessę w pasie. - Sasza, podaj gałąź! - zawołał. Tessa szeptem uspokajała Apolla. - A jeśli wsadzi nos pod wodę? Nie będzie mógł oddychać. - Zaraz się wydostaniemy. Myśl lepiej o sobie. - Muszę dbać o Apolla - powiedziała i dodała od niechcenia: - Mną ty się zajmiesz. Nie miała juŜ wątpliwości, Ŝe wyjdzie z tego cało. Gdy objął ją w talii i zaczął wyciągać na brzeg, poczuła się bezpiecznie. - Wiem, Ŝe mnie nie puścisz. Odruchowo objął ją mocniej w pasie. - Nie, nie puszczę cię, księŜniczko. Zadałem sobie zbyt wiele trudu, by teraz to zmarnować. Jeszcze trochę i będę mógł złapać za gałąź, a wtedy niech się juŜ Sasza o nas martwi. - Wolę to niŜ babrać się w tym plugastwie! - zawołał wesoło Sasza. - Nigdy nie lubiłem błotnych kąpieli. Galen, jesteś moim dłuŜnikiem. Nie przeŜyłbyś nigdy takiej przygody w Sedikhanie. Macie tam wprawdzie piaszczyste wydmy, ale... - Gałąź! Sasza podał gałąź Galenowi i pomógł mu się wydostać z trzęsawiska. - Dobry BoŜe! - wykrzyknął na widok przyjaciela. Galen od stóp do głów pokryty był błotem. - Merde! Co za widok! Szkoda, Ŝe twoje cheres amies nie mogą cię teraz zobaczyć! MoŜe nie pchałyby się tak do twego łóŜka! - naigrawał się Sasza. - A moŜe jeszcze bardziej - odparł sucho Galen, stawiając Tessę na twardym gruncie. - PrzecieŜ rozchylają dla mnie uda nie z powodu mojej urody! - AleŜ z ciebie cynik! Nie masz za grosz szacunku dla płci pięknej! Galen spojrzał znacząco na Tessę. - MoŜe nie przy dzieciach. - Chodzi ci o Tessę? MoŜe ma niewiele lat, ale zna Ŝycie. Wychowała się na dworze. Mam rację, mała? Tessa z wysiłkiem starała się wyciągnąć psa z błota. - Dajcie spokój. Lepiej pomóŜcie mi! Galen odsunął dziewczynkę, chwycił charta za grzbiet i wyciągnął z bagna. Apollo natychmiast otrząsnął się, obryzgując wszystko dokoła błotem. Galen wycierał policzek. - Ty niewdzięczniku! - To nie jego wina! - broniła zwierzaka Tessa. - Psy zawsze tak robią. Przestań się śmiać! Twój szlachetny przyjaciel był bardzo dzielny i nie wypada tak go traktować - powiedziała do Saszy. Błękitne oczy Saszy błysnęły szelmowsko. , - Dokonałeś kolejnego podboju, Galen! Trochę jeszcze za młoda, ale za kilka lat rozkwitnie jak ... - Nie zwracaj na niego uwagi - powiedziała Tessa do Galena z niesmakiem. - Nie mam zamiaru. - Gdzie jest Paulina, Tesso? - spytał Sasza . ..., Nie jesteś tu chyba sama? - Oczywiście, Ŝe nie. Tessa nawet nie spojrzała na niego. Uklękła obok Apolla i próbowała oczyścić jego długą sierść z błota. - Ale Paulina i Mandle są bardzo zajęci. Zgubili się, gdy tylko weszliśmy w gąszcz. Pewnie wcale o mnie nie myślą. - Czym są tak zajęci? - Spółkują· Sasza roześmiał się, widząc zgorszoną minę Galena. - Szybko się to nie skończy. Naszej Paulinie nigdy nie dość! - Kim jest ta Paulina? - spytał Galen. - Panna Paulina Calbren to wierna i cnotliwa piastunka Tessy - wyjaśnił Sasza. - A Mandle to jeden ze stajennych mego drogiego stryja.

- Nic z tego nie będzie. - Tessa zrezygnowała z czyszczenia Apolla, wstała i wsunęła rączkę w dłoń Galena. - Chodź ze mną. Za tym wzgórzem jest jezioro. Będziemy mogli zmyć to błocko. - Odwróciła się w stronę wierzchowca i stanęła jak wryta. - Matko Boska! AleŜ on piękny! Puściła rękę Galena i podeszła do ogiera, który odsunął się płochliwie. - Jak mogłam dotąd nie dostrzec tego cuda?! - To normalne. Byłaś zbyt zajęta walką o Ŝycie - zaŜartował Sasza. - Jak się nazywa? - Telzan - odparł Galen. - Nie zrobię ci nic złego, Telzan - gruchała cichutko Tessa, podchodząc do konia. Spojrzał na nią niepewnie, ale stał bez ruchu. Dotknęła białej strzałki na jego nosie. Głaskała go delikatnie. - Zdumiewające - mruknął młody szejk. - Zazwyczaj nie pozwala dotykać się obcym. - Wie, Ŝe go lubię. Przedtem teŜ by się nie spłoszył, gdybym tak obrzydliwie nie cuchnęła. - Racja - zmarszczył nos Sasza. - TeŜ wolałbym być jak najdalej od ciebie. - Doskonale sobie radzisz z końmi - powiedział zaciekawiony Galen. - Ta mała albo brodzi po błocie, albo przesiaduje w pałacowych stajniach - wyjaśnił Sasza. - Ale tego konia nie było w stajniach - stwierdziła Tessa z przekonaniem. - Na pewno bym go zauwaŜyła. - Trzymałem go na mojej kwaterze w mieście. Przyjechałem na nim do pałacu dopiero dziś. - To koń z Sedikhanu? - Tak. - Jeszcze nigdy nie widziałam konia tak silnego i zręcznego. Czy inne konie w twoim kraju są ... - Tesso! - Sasza znów zmarszczył nos. - Trzeba zmyć to błoto. - Pójdziemy pieszo nad jezioro. Nie chciałbyś chyba ubrudzić swego konia. - Tak, tak, za Ŝadne skarby nie wybrudź konia - zawtórował Sasza ze śmiertelną powagą. - Świetnie się bawisz - zauwaŜył Galen słodko. - Mam ochotę wrzucić cię do tego bajora. Ale poczekam, aŜ zmyję z siebie ten brud i zobaczymy, który z nas jest lepszy. Uniósł Tessę bez wysiłku i posadŜił na koniu, a potem wskoczył sam. - Ojej, zabrudziłam całe siodło. Mówiłam, Ŝe lepiej iść pieszo. - Trochę błota nie zaszkodzi Telzanowi. Przywykł do większych niewygód - rzekł Galen. Spiął konia piętami. Ruszyli w stronę wskazanego przez dziewczynkę wzgórza. Apollo popędził za nimi, radośnie szczekając. - Nie uŜywasz ostróg? - Nie uŜywam ostróg i nie słucham rozkazów dzieci. - Nie wydawałam ci rozkazów. Powiedziałam tylko, Ŝe lepiej iść pieszo. - Na jedno wychodzi. Galen objechał wzgórze i zatrzymał się nad jeziorkiem otoczonym wysokimi sosnami. - Głęboko tu? - Nie. - To dobrze. - Uniósł Tessę i wrzucił do jeziora. Z zimna zaparło jej dech. Galen, siedząc na koniu, patrzył na nią z lekkim uśmiechem. - Och, to było wspaniałe! - wysapała Tessa. - Serdeczne dzięki. Uśmiech zniknął z jego twarzy. Był zdziwiony. - Wygląda na to, Ŝe potrafisz być bardziej wdzięczna niŜ twój pies. Myślałem, Ŝe będziesz na mnie zła. Apollo wskoczył do jeziora za Tessą. Obryzgał jej twarz wodą i błotem. Dziewczynka roześmiała się i zanurkowała. Gdy się wynurzyła, woda spływała po jej roześmianej twarzy. - Czemu miałabym być zła? Byłam ubłocona, a teraz jestem czysta. - Powiedzmy, Ŝe kaŜda inna dama byłaby oburzona. - Ale ja nie jestem damą - Znów wsadziła głowę pod wodę i energicznie potrząsnęła bujnymi, kasztanowymi lokami. - I nie będę nią jeszcze ze cztery lata. Muszę się uczyć. - Ach tak? Więc nie uraŜę cię, kąpiąc się razem z tobą. Galen zeskoczył z karego ogiera. Wskoczył do jeziora i brnął przez fale, póki woda nie sięgnęła mu brody. - BoŜe, aleŜ zimna! Tessa zawzięcie spłukiwała błoto z włosów, potem znów zanurkowała. - Dopiero kwiecień. Czy w twoim kraju o tej porze roku woda w jeziorach nie jest jeszcze zimna? - Nie aŜ tak. Tamrovia leŜy na Bałkanach, a Sedikhan to przewaŜnie pustynny kraj. Ale i u nas górskie

jeziora w pobliŜu Zalandanu nie są zbyt ciepłe. Jego mokre włosy lśniły w słońcu jak heban, a twarz pod opalenizną zaczerwieniła się od zimna. W ostrym świetle śniada skóra bardziej przypominała złoto. Tessa wpatrywała się weń zafascynowana. Rysy szejka nie były tak regularne jak Saszy. Wydatne kości policzkowe sterczały jak granitowe skały rozsiane na brzegu jeziora, a ciemne głęboko osadzone oczy kryły się za cięŜkimi powiekami. RóŜnił się tak od tamrowskich dworzan jak wilki, na które polował jej ojciec, od jej łagodnego charta. Wydawał się silniejszy i bardziej dziki. Postępował takŜe inaczej niŜ oni. Nie wahał się wejść do cuchnącego bajora, by ją uratować. Nawet Sasza, który ją kochał, nie odwaŜył się na to. - Czemu się tak we mnie wpatrujesz, kilen? - Kilen? - W moim języku to znaczy mała albo dziewuszka. Tessa odwróciła wzrok. - Zastanawiałam się, czy nazywają cię złotym ze względu na kolor twej skóry? - CzyŜby nawet w pokojach dziecinnych plotkowano omnie? - spytał ironicznie. - Nie, księŜniczko, zwą mnie tak, bo w mej kiesie nie brakuje tego kruszcu. - Jesteś bardzo bogaty? - Jak Midas. W górach koło Zalandanu jest pełno złota.- Uśmiechnął się krzywo. - Taki ze mnie bogacz, Ŝe na tym wspaniałym dworze nikomu nie przeszkadza, Ŝe jestem barbarzyńcą, a moje towarzystwo jest nawet mile widziane. Tessa wyczuła ból w głosie Galena i zapragnęła go pocieszyć. - Barbarzyńca to ktoś dziki, prawda? PrzecieŜ to nic złe- go. W lesie jest pełno pięknych dzikich istot. - Ale nikt nie zaprasza ich na eleganckie salony. - Wielka szkoda - stwierdziła stanowczo. - Za pięć lat będziesz innego zdania. - Nieprawda! Nie zmienię zdania. - Wyszła z pluskiem na brzeg. Pies wygramolił się za nią. Oba pantofle przepadły, a suknia z brązowego aksamitu nadawała się do wyrzucenia. Tessa była pewna, Ŝe nie minie jej chłosta. Teraz jednak nie zamierzała się tym martwić. Rzadko rozmawiała z .dorosłymi, a Galen Ben Raszyd był najbardziej interesującym człowiekiem, jakiego poznała. Galen wyszedł na brzeg i usiadł koło Tessy. - Zobaczymy. Zdziwię się, jeśli będzie inaczej. Twoja uro- cza matka nie Ŝyczy sobie moich wizyt. - Boi się gniewu mojego ojca. On chyba cię nie lubi. - Dlaczego się go boi? Tessa spojrzała na rozmówcę ze zdumieniem. - Bo ojciec ją bije, gdy go rozzłości. - Doprawdy? Czy i ciebie bije, gdy go rozgniewasz? - Oczywiście - odparła, jakby nie było w tym nic dziwnego. - Moja matka mówi, Ŝe wszyscy ojcowie tak postępują. A ty bijesz swoje dzieci? - Nie mam dzieci - odparł Galen. - My, ludzie z plemienia El Zalan, nie bijemy naszych kobiet. Znamy lepsze sposoby, by je ukarać. - Jakie? - NiewaŜne. - Pewnie je bijecie, tylko nie mówicie o tym. Moja matka twierdzi, Ŝe nie kaŜdy męŜczyzna się do tego przyznaje, ale wszyscy biją Ŝony i dzieci. - Zony teŜ nie mam. A kobiet nie biję i juŜ! - Nie złość się. Nie chciałam cię urazić. Chyba cię polubiłam. - Tessa wyciągnęła rękę i pogładziła mokre futro Apolla. - Jestem zaszczycony - uśmiechnął się ironicznie szejk i skłonił głowę. Tessa zaczerwieniła się. - Mówię szczerze! Naprawdę cię lubię. A w ogóle dziękuję, Ŝe uratowałeś mi Ŝycie. To było bardzo szlachetne. - Zrobiłem to z czystego egoizmu. Mam się spotkać z Jego Królewską Mością, a wszystkie moje plany poszłyby na marne i niezbyt mile spędziłbym dzień, przyglądając się, jak przeszukują trzęsawisko w poszukiwaniu twego ciała. - Kpisz sobie ze mnie - uśmiechnęła się niepewnie. c- I Apolla takŜe uratowałeś.

- Czemu on wabi się Apollo? Bo taki piękny? - Z powodu Dafne. - Dafne? - To nie są ich prawdziwe imiona. Mniej wiecej rok temu mój ojciec kupił Apolla i Dafne od rosyjskiego arystokraty, który nazwał charty Wilk i Saba. Mój ojciec chciał, Ŝeby miały szczeniaki. Marzył o całym stadzie psów myśliwskich. - CięŜko westchnęła. - Ale Dafne nie chciała Apolla. Galen ryknął śmiechem. - I otrzymała imię nimfy, która zmieniła się w drzewo, by uniknąć zalotów Apolla? Tessa skinęła głową. - Ale moŜe Apollo wkrótce ją do siebie przekona - powiedziała zaniepokojona. - Mój ojciec jest na nich coraz bardziej zły. - A wpadnie w jeszcze gorszy humor, jeśli nie wrócisz natychmiast do swej piastunki. Usłyszeli stukot końskich kopyt. Sasza bez pośpiechu podjechał ku nim i rzucił buty Galena na ziemię. - Wyglądacie nieco lepiej. - Wyglądamy znacznie lepiej - poprawiła go z oburzeniem Tessa. - Jesteśmy czyści i nie cuchniemy! Muszę juŜ wracać. Wstała niechętnie. Nie chciała się z nimi rozstawać. Sasza zawsze umiał ją rozśmieszyć, a jego przyjaciel... Tessa nie bardzo wiedziała, co o nim sądzić. Większość ludzi potrafiła rozgryźć bez trudu, ale ten szejk był dla niej zagadką. Jest taki... mroczny, myślała. Nie, czarny jak diabeł. Ciemny jak noc. Tessa zawsze wolała noc od dnia. Gdy zapadał mrok, świat ulegał czarownej przemianie. Wszystko stawało się tajemnicze i podniecające. Tessa dygnęła, uśmiechnęła się nieśmiało i poŜegnała z Galenem. Uśmiech rozjaśnił twarz męŜczyzny. - Cieszę się, Ŝe mogłem cię poznać, ki/en. Tessa pobiegła przez las. - Poczekaj! - zawołał za nią Sasza. - Wezmę cię na swego konia i ... - Nie! - dziewczynka stanowczo potrząsnęła głową. - Lepiej pójdę sama. Paulina robiłaby mi wyrzuty, Ŝe cię fatygowałam. JuŜ i tak będzie zła ... - Dziewczynka z chartem u nogi zniknęła w gąszczu. - Jedź za nią! - powiedział szorstko Galen. - PrzecieŜ nie moŜe sama błądzić po lesie. Jeszcze zgubi drogę albo wpadnie w grzęzawisko. Sasza potrząsnął głową. - Zna ten las. Nic jej nie będzie. Galen zacisnął usta. - Pod opieką tej nierządnicy? Powiesz księŜnej, jak ona się prowadzi? - Nie, bo odprawi Paulinę. - NajwyŜszy czas! - Mylisz się. Tessa Ŝyje jak w więzieniu. Znasz mego stryja Aksela. To jeden z naj ohydniejszych tyranów, jakich ziemia nosi. Traktuje Tessę jak przedmiot. - Sasza skrzywił się· - A jak mała mu się 'sprzeciwi, to jeszcze gorzej. Pod opieką tej niedbałej dziewki Pauliny Tessa ma trochę swobody. Czemu tak się tym przejmujesz? Zwykle brak moralności u słuŜących ci nie przeszkadza. - Sasza zachichotał. - Wręcz przeciwnie. Reakcja Galena zaskoczyła nie tylko Saszę, ale i jego sa mego. Szczerość małej Tessy i stosunek do otaczającego ją świata dziwnie poruszyły szejka. - Twoja kuzyneczka jest niezwykle odwaŜna. Bardzo cenię w ludziach tę zaletę. - Galen wzruszył ramionami i wciągnął lewy but. - Ale jej wychowanie to nie moja sprawa. Wspomniałem o tym, bo to twoja krewniaczka. - Spojrzał na Saszę. - Coś mi się zdaje, Ŝe aŜ za dobrze poznałeś cnotę tej Pauliny. Sas~a skinął głową z zadowoleniem, wypiął dumnie pierś i uśmiechnął się promiennie. - Ubiegłego lata, przez cztery urocze tygodnie, bodłem ją co noc jak dziarski byczek, a ona aŜ wrzeszczała z rozkoszy. - I gdzie się tak zabawialiście? - W jej komnatce. Galen wciągał drugi but. - Obok dziecinnego pokoju? Sasza zmarszczył brwi. - Tak. Czemu pytasz? - Ot, tak sobie. - JuŜ wiem, dlaczego Sasza nie krępował się mówić o wszystkim przy kuzynce, pomyślał Galen. Słysząc, jak się zabawiali w łóŜku tego wycierucha on i

inni wielbiciele, dziewczynka poznała aŜ za dobrze sprawy tego świata. Wstał, z trudem włoŜył elegancki surdut i wskoczył na grzbiet Telzana. - Wracajmy do pałacu! Mam dość tych mokrych szmat. Muszę się teŜ stosownie przyodziać na spotkanie z twoim ojcem. U dzieli mi audiencji za trzy godziny. - Wiesz, Ŝe nie mogłem ci bardziej pomóc. - Sasza smutnie potrząsnął głową. - Młodszy syn władcy niewiele znaczy w królestwie. Galen uśmiechnął się i puścił konia kłusem. - Zrobiłeś więcej, niŜ oczekiwałem. Wprowadziłeś mnie na dwór i skłoniłeś ojca, by udzielił posłuchania dzikusowi z Sedikhanu. Nie dostąpiłbym tej łaski, gdybyś się za mną nie wstawił. Obawiam się, Ŝe nasza przyjaźń nie wyjdzie ci na dobre. Ani mój ojciec, ani starszy brat nie przepadają za mną. UwaŜają, Ŝe brak mi powagi. Ga1en wiedział jednak, Ŝe Sasza jest inteligentny i dobry. Gdy się tylko poznali, odkrył, Ŝe jego ustawiczne wybryki I niemądre Ŝarty wynikały z nudy. Towarzystwo, w którym się obracał, nie odpowiadało jego nieposkromionej naturze. Niejeden nieraz się zastanawiał, jakim człowiekiem byłby Sasza gdyby obcował z ludźmi miecza i hartował się w boju. Wyświadczyłeś mi ogromną przysługę. Dzięki tobie uzyskałem to, po co przybyłem do Tamrovii. Uśmiech Saszy zgasł. Nie spodziewaj się zbyt wiele po tej audiencji. Bardzo (ludno skłonić dziś mego ojca do działania. Jednak spróbuję. - Galen starał się panować nad sobą. Muszę go przekonać, Ŝe zawarcie sojuszu leŜy w interesie nilu krajów. Sasza zerwał się z fotela na równe nogi, gdy Galen wyszedł z sali audiencyjnej. Jak ci poszło? - spytał. Nie ma mowy o przymierzu - stwierdził krótko Galen. lego Królewska Mość nie dostrzega Ŝadnej korzyści z sojuszu z prymitywnym ludem, który nie moŜe ofiarować mu nic prócz obietnic. - Galen szedł energicznie korytarzem wzdłuŜ szeregu lokajów, był zawiedziony. - Co za głupiec! czyŜ nie pojmuje, co mógłby mu dać zjednoczony Sedikhan? ~ Nie zapominaj, Ŝe mówisz o moim ojcu - przypomniał łagodnie Sasza, dotrzymując przyjacielowi kroku. - Jest głupcem, i tyle! - Owszem - przytaknął uprzejmie Sasza. - W dodatku u partym jak osioł. - Potrzebowałem tego sojuszu, by zjednoczyć plemiona Sedikhanu pod jednym berłem. Mając Tamrovię za sprzymierzeńca, El Zalan mógł skupić wokół siebie szejków innych plemion. Nic tak nie jednoczy skłóconych rodaków jak zagroŜenie z zewnątrz! - Głos Galena rozbrzmiewał twardo pod zdobnym freskami sklepIeniem. - Do stu diabłów, te wojny domowe nie mogą trwać wiecznie! One rujnują nasz kraj. Jak długo plemiona będą się nawzajem atakować i wyrzynać, w Sedikhanie nic się nie zmieni. Wojska Tamrovii są słabe w porównaniu z potęgą Sedikhanu. Twój ojciec jest szaleńcem, jeśli nie dostrzega, Ŝe moglibyśmy go wesprzeć w obronie waszych granic. Sasza nie przejął się kolejną zniewagą pod adresem ojca. Był tego samego zdania co Galen. Niezbyt mu się jednak spodobało, Ŝe ktoś lekcewaŜył armię Tamrovii. Postanowił zmienić temat. - I co teraz zrobisz? - Wrócę do domu - mruknął wściekle Galen. - CóŜ innego mi pozostało? Znów będę odpierał i zabijał wrogów. Tak wygląda Ŝycie w Sedikhanie. - Mógłbyś zostać u nas. - Gdzie wszyscy uwaŜają mnie za dzikusa? - Galen potrząsnął głową. - Nie, przyjacielu. Wkrótce miałbym dość drwin i złośliwych uwag, a wtedy ... Nie zapominaj, Ŝe jestem barbarzyńcą. - Spojrzał na Saszę. - A moŜe ty pojedziesz ze mną do Sedikhanu? Nie przepadasz za Ŝyciem na królewskim dworze. - Kto wie? MoŜe. Słyszałem, Ŝe u was kobiety są piękne i niezwykle łaskawe dla nas, biednych męŜczyzn. - Sam się przekonaj! Oczy Saszy błysnęły swawolnie. - śycie nie ogranicza się tylko do łóŜka. A tobie tak zaleŜy, by Sedikhan stał się nudnym, spokojnym miejscem ... Przyglądał się Galenowi z zaciekawieniem. - Zawsze zastanawiałem się, dlaczego to robisz? Galen milczał. - Jesteś niezrównanym szermierzem, doskonałym strzelcem. A jednak ...

- Czy to waŜne dlaczego? - Jestem po prostu ciekaw. Wiem, Ŝe jeśli robię coś do- brze, kusi mnie, by robić to często. - Często pokusa bywa zbyt silna - powiedział Galen z wahaniem, nie patrząc na rozmówcę· Zdumiony Sasza popatrzył na przyjaciela. Zrozumiał. Galen Ben Raszyd wcale nie był spokojnym człowiekiem. Odkrył, Ŝe szejk jest z natury takim samym ryzykantem jak on. Jego fascynuje przemoc i walka, myślał. Galen obserwował Saszę. - Tak - powiedział spokojnie. - Jestem większym barbarzyńcą, niŜ przypuszczasz. - Zacisnął wargi. - Nie muszę jednak być taki! Mam rozum i wolę. To ode mnie zaleŜy, czy poddam się swemu dziedzictwu i instynktom. Saszy było Ŝal przyjaciela, bo pojął, Ŝe nieustannie zmaga się sam z sobą. śe jego wrodzona dzikość walczy z rozsądkiem. - Kiedy opuszczasz Tamrovię? - zapytał. Galen uśmiechnął się wesoło. - Jutro o świcie. Przestań się martwić. Nie dałem za wygraną. Po prostu muszę zmienić strategię. JeŜeli nie mogę liczyć na Tamrovię, moŜe pojadę do Francji, do Napoleona. - Do Francji z Sedikhanu daleka droga. - Ale Napoleon jest chciwy. MoŜe złoto Zalandanu prze- kona go i udzieli mi wsparcia. - Galen wzruszył ramionami. W kaŜdym razie warto spróbować ... - Twoja matka miała w sobie francuską krew, prawda? - Tak - odparł sucho Galen. - Francuską i waszą. - Zmie- nił temat. - Wró'cę teraz do siebie i kaŜę Saidowi szykować wszystko do drogi. - Ale spotkamy się wieczorem? Galen skinął głową. Swawolny uśmiech rozjaśnił mu twarz. - Jak najbardziej. Spotkajmy się tutaj o ósmej. Znajdziemy z pół tuzina usłuŜnych dam i pokaŜę ci, jak bawi się wojownik z plemienia El Zalano Zanim Sasza zdąŜył odpowiedzieć, Galena juŜ nie było. - Pół tuzina? - mruknął zaintrygowany Sasza. Czuł, Ŝe czeka go bardzo interesujący wieczór. Poczuł na sobie czyjś wzrok. Ocknął się całkowicie. Mięśnie spręŜyły się gotowe do skoku, ale nadal leŜał bez ruchu, z przymkniętymi oczami. Sztylet leŜał na stole przy łoŜu. Gdyby po niego sięgnął, mógłby obudzić kobietę, która spała skulona po jego lewej stronie. - Szlachetny panie ... Podniósł powieki. Zobaczył pobladłą, zaniepokojoną twarz otoczoną chmurą kasztanowych loków i szare oczy. Oczy dziecka. Przy łóŜku stała Tessa Rubinoff. W ręku trzymała miedziany lichtarz. - Czy jesteś pijany? - szepnęła dziewczynka. Galen raptownie usiadł i sięgnął po prześcieradło, którym się okrył. - Co ty tu robisz, do diabła? Tessa odetchnęła z ulgą. - Nie jesteś pijany! Pobiegłam najpierw do komnaty Saszy, ale nie rozumiał, co do niego mówię ... - Cofnęła się o krok. Potrzebuję pomocy! Sama sobie nie poradzę. Czy ty ... - spojrzała na nagą kobietę skuloną po drugiej stronie Galena. - AŜ dwie? Paulinie zawsze wystarcza tylko jeden. Dlaczego ... - Jak się tu dostałaś? Drzwi były zamknięte. Nie byłem aŜ tak pijany. - Przez garderobę. Jest tam sekretne przejście, które prowadzi do kilku innych pałacowych komnat. Odkryłam je trzy lata temu - wyjaśniła Tessa od niechcenia, nadal przypatrując się złotowłosej kobiecie przytulonej do Galena. - To hrabina Kamilla, prawda? Bez ubrania wydaje się szczuplejsza. Kim jest ta druga? - Nie twoja sprawa. - Galen zmarszczył brwi. - PrzecieŜ w garderobie śpi Said! - Twój sługa? Zachowywałam się bardzo .cicho i nie obudziłam go. - Wzruszyła ramionami. - Nie o to chodzi! Potrzebuję twojej pomocy. Spojrzała na prześcieradło, którym szczelnie owinął biodra. - Zimno ci? Z krzesła stojącego przy łoŜu zdjęła szkarłatny aksamitny szlafrok i podała mu.

- Dzięki - odparł sucho wsuwając ramiona w rękawy. Jesteś bardzo uprzejma, ale trochę nierozwaŜna. Kamilla odwróciła się i jęknęła przez sen. Tessa popatrzyła na nią. - Śpią bardzo mocno. Czy są pijane? - Wypiły trochę wina. Tessa krytycznie przyjrzała się śpiącej kobiecie. - Chyba więcej niŜ trochę! Lepiej będzie, jak mnie tu nie zobaczą. Naprawdę nie powinnam tu przychodzić. - Chyba juŜ o tym mówiłem. - Poczekam w garderobie. Dziewczynka odwróciła się i skierowała ku drzwiom do przedsionka. - Jeśli Said się zbudzi, poderŜnie ci gardło. Moi rodacy nie lubią nocnych gości. - Umiem chodzić po cichu. Nie zbudzę go. - Lepiej od razu wracaj do siebie. Nie mam zamiaru ... Przerwał, bo zauwaŜył na białej dziecięcej koszulce rdzawoczerwone plamy krwi. - Co się stało? - spytała Tessa. - Nic. Idź juŜ. Zaraz przyjdę do ciebie. Dziewczynka otworzyła ozdobne drzwi i znikła. Galen zaklął pod nosem i ostroŜnie wyśliznął się z łóŜka. Nie chciał budzić Kamilli. Po kilku godzinach pijaństwa i miłosnych igraszek głowa mu ciąŜyła. Był zmęczony i zły. Nie chciał pakować się w kłopoty. Jeśli ten brutal, ojciec Tessy, skatował własne dziecko, to moŜe to jest sprawa' Saszy, ale na pewno nie moja, myślał. Czemu więc ogarnęła mnie taka wściekłość na widok krwi na jej koszulce? Wysłucham jej smutnej opowieści i obiecam, Ŝe jutro rano porozmawiam z Saszą, postanowił. Otworzył drzwi do garderoby. Tessa siedziała w fotelu stojącym przy przeciwległej ścianie. Była drobniutka i krucha. W białej, obszernej koszuli zapiętej pod szyję wyglądała raczej na dziewięć niŜ na dwanaście lat. Świeca rzucała złotawy blask na jej mały nosek, a rozwichrzone włosy płonęły ogniem. Said spał spokojnie na niewielkim łóŜku. Galena rozzłościło, Ŝe słuŜący śpi tak mocno. - Said! - krzyknął. Said Abdul podniósł rozczochraną głowę i od razu oprzytomniał. Zdumiał się, gdy zobaczył Tessę. Galena bynajmniej nie zdziwiło, Ŝe sługa był zaskoczony. Gdy Said udawał się na spoczynek, towarzyszące Galenowi kobiety w niczym nie przypominały dzieci. - Odejdź. Zawołam cię, gdy będziesz mi potrzebny _ rzekł Galen. Said półprzytomnie skinął głową, zsunął się z łóŜka, okręcił derką nagie ciało i przemknął obok Galena w kierunku sypialni. Tessa wyprostowała się na fotelu. Galen zamknął drzwi i oparł się o nie. - Muszę się spieszyć. Ojciec powiedział matce, Ŝe ma się mną opiekować, więc moŜe będzie chciała sprawdzić ... - Twoje plecy? Dziewczynka zmarszczyła czoło, jakby nie rozumiała, o co chodzi. - Co z plecami? A, znów krwawią? Dobrze, Ŝe mi powiedziałeś. Muszę włoŜyć koszulę do zimnej wody. - Potrząsnęła głową. - Ale nie o to chodzi. Matka podejrzewa, Ŝe Paulina nie pilnuje mnie jak naleŜy. - Twoja obecność tutaj najlepiej o tym świadczy. - Galen zacisnął wargi. - Dobrze, Ŝe przynajmniej komuś zaleŜy na tym, byś o tej porze była w łóŜku. - AleŜ oczywiście, Ŝe rodzicom zaleŜy - odparła ze zdumieniem. - Jestem im potrzebna. Nie mają syna, więc muszę dobrze wyjśćza mąŜ. To zmniejszy nieco zawód, jaki sprawiła ojcu moja matka. A gdyby mi się coś stało, nie mieliby juŜ Ŝadnego atutu. - Ach tak? Galen znał ten zwyczaj. W jego kraju było tak samo, a jednak poczuł dziwny gniew na myśl, Ŝe to dziecko jest tylko pionkiem w grze rodziców. - A kto jest tym wybrańcem? - Jeszcze nie podjęli decyzji, choć powinnam juŜ być zaręczona . .,.. Tessa zmarszczyła nosek. - Mój ojciec myśli, Ŝe wypięknieję z wiekiem i przyciągnę lepszych konkurentów. Jej spojrzenie powędrowało ku drzwiom sypialni. - Tak jak hrabina Kamilla. Miała wielu kandydatów, ale wydali ją za hrabiego Evaigne. Spanie z tobą musiało być dla niej miłą odmianą, bo jej mąŜ to stary dziad. - Starałem się, Ŝeby było to dla niej niezapomniane przeŜycie - powiedział drwiąco. Nie wyglądała na rozcza ... Urwał, bo. zdał sobie sprawę, Ŝe rozmawia z Tessą jak z doświadczoną kobietą. - Lepiej zmieńmy temat.

Tessa zwróciła na niego szare, przejrzyste jak kryształ oczy. - Czemu? Nie miałam nic złego na myśli. Wiem, Ŝe tak to jest. Najpierw wychodzi się za mąŜ, a potem bierze się do łóŜka młodego, silnego męŜczyznę. Paulina mówi, Ŝe kaŜda męŜatka ma kochanka, a czasem nawet dwóch lub ... - Nie interesuje mnie, co mówi Paulina - powiedział gniewnie Galen. - Po co do mnie przyszłaś? - Chodzi o Apolla. - Tessa cięŜko westchnęła. - O psa? - Tego Galen zupełnie się nie spodziewał! Tessa skinęła głową. Rączki zacisnęła na poręczach fotela. - Byłam głupia. Paulina rozgnie~ała się z powodu aksamitnej sukni, więc jej opowiedziałam, jak Apollo wpadł do bagna. Powtórzyła to mojej matce; matka ojcu, a on ... - Zbił cię. Spojrzała na niego zdziwiona. - To nic. Spodziewałam się, Ŝe tak będzie. Ale ojciec roz gniewał się, bo suka nie dopuszcza do siebie psa, a ten omal nie spowodował nieszczęścia. - Wielkie oczy dziewczynki napełniły się łzami, które lśniły w blasku świecy. ~ Kazał zabić charty. Galen poczuł nagły przypływ tkliwości. On takŜe kiedyś stracił swego ulubieńca. - Bardzo ci współczuję, księŜniczko. - Nie chcę współczucia. Proszę o pomoc. - Tessa otarła oczy wierzchem dłoni. - Nie mogę do tego dopuścić. Wymknęłam się z pokoju sekretnym przejściem i pobiegłam do psiarni. Główny psiarczyk, Szymon, to dobry człowiek. Powiedział, Ŝe nie zabije psów od razu, ale muszą zniknąć, zanim mój ojciec przyjdzie do psiarni. - I to ja mam je zabrać? - Chciałam, Ŝeby to zrobił Sasza, ale on się ... - Upił - dokończył Galen. - Dlatego wybrałaś mnie? - Nie rozumiesz? Nie wiem, gdzie je ukryć. Myślę, Ŝe ty poradzisz sobie z tym o wiele lepiej niŜ Sasza - dodała z zapałem. - Nawet gdyby wysłał psy do jednej ze swych wiejskich posiadłości, to mój ojciec mógłby się o tym dowiedzieć, a do Sedikhanu przecieŜ nie pojedzie. - Święta prawda! Kto by się zapuszczał na takie dzikie pustkowie? Nie zwróciła uwagi na jego ironiczny ton. - Widziałeś Apolla. Jest bardzo łagodny, ma dopiero rok i moŜna przyuczyć go do polowania albo pilnowania domu. A Dafne ... - Nie chce Apolla ... - MoŜe będzie z niej jakiś inny poŜytek? - Głos jej drŜał.- Jest bardzo grzeczna i przymilna. Przychodzi, jak tylko ją zawołam, i trąca mnie nosem, i ma taką jedwabistą sierść ... Głos jej się załamał. Musiała na chwilę zamilknąć. Gdy znowu się odezwała, mówiła prawie niedosłyszalnym szeptem. Tak je kocham ... Nie pozwolę ich zabić. Bardzo cię proszę, pomóŜ mi. Galen chciał podróŜować lądem, a psy byłyby zawadą podczas długiej drogi. Byłby głupcem, gdyby zabrał je ze sobą. Ale nie potrafił odmówić Tessie. Była taka samotna, tak bardzo kochała charty. Galen westchnął z rezygnacją· - Gdzie one teraz są? - PomoŜesz mi? - spytała z radością· Niechętnie skinął głową· - Choć nie mam pojęcia, jak dam sobie z nimi radę w drodze do Sedikhanu! Said i ja nie podróŜujemy tak luksusowo jak wasi wielmoŜe. Tessa odetchnęła. - Dzięki ci, BoŜe. - Nie chciałbym bluźnić, ale moŜe i mnie naleŜy się trochę wdzięczności. To ja będę znosił straszne niewygody przez wiele tygodni! - Dziękuję ci z całego serca - powiedziała szczerze. - I przysięgam, Ŝe jakoś się odwdzięczę· Spojrzał na nią kpiąco. - A jak? - Zrobię wszystko, czego tylko zechcesz - odparła z prostotą· Galen czuł, Ŝe mówi szczerze. - Bez Ŝadnych ograniczeń? - spytał z dziwnym wyrazem twarzy i dodał: - MoŜe pewnego dnia przypomnę ci o twej obietnicy. - Przeszedł przez pokój i pomógł jej wstać z fotela. - Ale jeszcze nie teraz.

Gdzie jest to sekretne przejście? Tessa wskazała wiszący na ścianie kandelabr. - Przekręć go w lewo. Galen obrócił kandelabr i ściana pokryta boazerią uchyliła się. - Wracaj teraz do swej sypialni. Ubiorę się i pójdę do psiarni. KaŜę Szymonowi zabrać psy do lasu na tyłach pałacu. Niech czeka tam na Saida i na mnie. - A jeśli się nie zgodzi? - ZgodŜi się. Złoto kaŜdego przekona.' - Przekupisz go? - Twój dług wobec mnie rośnie z kaŜdą chwilą. - Podał jej miedziany lichtarz i popchnął lekko w stronę ciemnego przejścia. - Pamiętaj, jak wiele jesteś mi winna, bo kiedyś zjawię się i upomnę o zapłatę. - Nie zapomnę! - Rzuciła mu pospieszne spojrzenie przez ramię. - Ocalisz je? Naprawdę? - Naprawdę. - Galen uśmiechnął się. - Masz moje słowo, księŜniczko. W następnej chwili dziewczynka znikła w mroku. Boazeria wróciła na dawne miejsce, a Galen wpatrywał się w nią z dziwnym uśmiechem. Los mi sprzyja, myślał Galen. Byłbym głupcem nie wykorzystując takiej okazji. Potrzeba mi cierpliwości i determinacji, by osiągnąć cel. Zjednoczenie Sedikhanu jest najwaŜme}sze. Odwrócił się na pięcie i skierował do sypialni. Wiedział, Ŝe musi natychmiast wyruszyć do Sedikhanu. Nie, nie natychmiast. Muszę przedtem pójść do Saszy i doprowadzić go do przytomności na tyle, byśmy mogli porozmawiać. Rozdział pierwszy Port Dinar w Tamrovii 3 maja 1803 r. Barkas wpływał juŜ prawie do doku, gdy Tessa dostrzegła wysoką, smukłą postać Saszy. Opierał się od niechcenia o stos drewnianych skrzyń. Nie zmienił się ani trochę, pomyślała Tessa z ulgą. Kasztanowate włosy stryjecznego brata, tak podobne do jej własnych, płonęły w słońcu. Gdy przybijali do brzegu, Tessa zauwaŜyła, Ŝe szczupła, choć muskularna postać kuzyna odziana była - jak zawsze - z nieskazitelną elegancją. Sasza miał na sobie obcisłe kremowe spodnie z koźlej skóry i frak ze złocistego brokatu. ŚnieŜnobiałą koszulę zdobił misternie związany krawat. - Sasza! - Tessa zawzięcie machała do niego ręką, wychy- lając się ryzykownie za burtę barkasa. - Sasza, to jal Usłyszała pomrukiwania kapitana, ale zlekcewaŜyła je. Kuzyn odsunął się od skrzyń. Uśmiechnął się szeroko. - Ostrzegam, jeśli wpadniesz do morza, nie skoczę ci na ratunek! - zawołał. - Pierwszy raz mam na sobie ten strój i bardzo mi odpowiada. - Wyglądasz jak paw! - odkrzyknęła. - W ParyŜu nosi się mniej ozdobne stroje! - Skąd moŜesz o tym wiedzieć? Tkwiłaś przez sześć lat w klasztorze. Gdy barkas był juŜ w doku, Tessa ujęła wyciągniętą ku niej rękę Saszy i ostroŜnie wyprostowała się. - Mam oczy. A poza tym Paulina mi mówiła! - Ach, tak! Jak mogłem zapomnieć o Paulinie. Dłonie Saszy objęły smukłą talię kuzynki. Uniósł Tessę i postawił na brzegu. Jęknął i zatoczył się do tyłu. - Merde, waŜysz chyba tonę! To pewnie przez tę całą klasztorną mądrość i poboŜność. - Niebieskie oczy Saszy błysnęły kpiąco, gdy oglądał kuzynkę od stóp do głów. Dzięki Bogu, Ŝe tego po tobie nie widać, inaczej

nigdy nie znalazłabyś męŜa. N a wzmiankę o małŜeństwie radość Tessy przygasła; zdecydowanie odsunęła jednak od siebie tę myśl. Sądziła, Ŝe ojciec po to właśnie ją wezwał, nie mogło być innego powodu, ale nie umiała myśleć o tym teraz, gdy nad jej głową świeciło słońce, a otaczający świat był taki piękny. - Wcale nie waŜę tak duŜo - odparła. Tessa była szczupła i drobna, choć apetyt jej dopisywał. Sama ubolewała, Ŝe nie jest pulchniejsza. Ledwie sięgała mu do piersi. Uniosła dumnie głowę i zrobiła pogardliwą minę. - To ty, rozpustniku, stałeś się słabeuszem i cherlakiem. Dziwię się, Ŝe mój ojciec miał do ciebie tyle zaufania, by mnie powierzyć twojej opiece w drodze do Belajo. Sasza przestał się uśmiechać. Nie patrzył juŜ kuzynce w oczy. - Lepiej odprowadzę cię do zajazdu. Powóz czeka za rogiem. - Chwileczkę! - Tessa zwróciła się do kapitana, który wysiadał właśnie z barkasa, i podała mu rękę. - Do widzenia, kapitanie! Dzięki za okazane mi względy. To była bardzo interesująca podróŜ. Musi pan niebawem odwiedzić Belajo. Siwowłosy kapitan uniósł do ust opiętą w rękawiczkę dłoń Tessy. - Dla nas równieŜ było to interesujące przeŜycie, Wasza Wysokość - odparł sucho. - CóŜ, chętnie powitam tak znakomitego gościa na mym pokładzie ... urwał - ... za rok czy dwa. Tessa skinęła głową. - Rozumiem. - Odwróciła się do Saszy i wsunęła mu rękę pod ramię. - MoŜemy juŜ iść. Sasza z ciekawością popatrzył przez ramię na kapitana, gdy szli bez pośpiechu ulicą. - Kapitan nie wydawał się zachwycony. CóŜeś biedakowi uczyniła? - Nic. - Dostrzegła sceptyczną minę kuzyna i rzuciła buntowniczo: - Po raz pierwszy byłam sama na pokładzie statku. Nikt mnie bezustannie nie pilnował i nie mówił, co mi wolno, a czego nie. Gdy płynęłam do Francji sześć lat temu, była ze mną Paulina. Nie pozwoliła mi zwiedzić statku. Tym razem nie zjawiła się na przystani, a siostrzyczki nie miały czasu, by znaleźć mi inną przyzwoitkę. A swoją drogą, ciekawe, co się stało z Pauliną? Gdy ja przebywałam w klasztorze świętej Małgorzaty, wyszła za mąŜ za młodego piekarza i za- mieszkała w ParyŜu. Widać teraz miała coś ciekawszego do roboty niŜ zajmowanie się mną. - I co, zwiedziłaś statek? - Byłeś kiedyś na bocianim gnieździe? - Tym małym pudełeczku na szczycie masztu? BoŜe świę- ty, jeszcze czego! Mam lęk wysokości. - Mogłabym tam stać i patrzeć bez końca - powiedziała z rozmarzeniem Tessa. - Wiatr rozwiewa włosy, a słona woń morza jest wspanialsza od wszystkich innych zapachów! - A jak się tam wdrapałaś? - Ściągnęłam buty i wspięłam się po maszcie. Tak samo jak wtedy, gdy wchodziłam na drzewo w naszym lesie. - Tessa zmarszczyła czoło. - Tylko krzyki kapitana trochę mi przeszkadzały. - Przypuszczam, Ŝe był odrobinkę zaniepokojony - zauwaŜył Sasza ze śmiertelną powagą. -Nie powinien jednak wrzeszczeć, dopóki nie dotrę na szczyt. - Pewnie mu to powiedziałaś. Tessa skinęła głową. - Ale był zbyt wściekły, by mnie słuchać. - Spojrzała uwaŜnie na Saszę. - Czy nasza świta czeka w zajeździe? - Nie, orszak przybędzie jutro. Zjawiłem się wcześniej. Młody lokaj zeskoczył z tyłu pojazdu i otworzył drzwiczki. - Pomyślałem, Ŝe przyda ci się dzień czy dwa wypoczynku, zanim wyruszymy w głąb lądu. Mamy przed sobą jeszcze cztery dni podróŜy. - Na statku doskonale wypoczęłam. Chciałam pomagać marynarzom, ale mi nie pozwolili. - Jeśli w Belajo czeka mnie to, czego się spodziewam, pomyślała, wcale mi tam nie spieszno. - Moglibyśmy zjeść wieczerzę w tawernie? - Ruchem głowy wskazała szyld z syreną przycupniętą na skale. Jeszcze nigdy nie byłam w tawernie! Zgódź się, Sasza! - W tawernie, owszem. Ale nie w portowej! - Skinął głową pobłaŜliwie. - Dlaczego? Towarzystwo marynarzy jest bardzo interesujące. Opowiadają takie wspaniałe, niezwykłe historie! Na twarzy Tessy odmalował się zawód. - MoŜe i wspaniałe, ale prawdy w nich niewiele. - Sasza podsadził ją do powozu. - Chcę się sama o tym przekonać. - Tessa pochyliła się ku niemu pełna zapału. Pragnęłabym powędrować na Wschód szlakiem Marco Polo. Czy to nie byłaby wspaniała przygoda? - dodała z zapałem.

Twarz Saszy złagodniała, gdy patrzył na kuzynkę. - RzeczyWiście, wspaniała. - Wsiadł za Tessą do powozu i usadowił się naprzeciw niej. - Ale w tawernie "Pod Syreną" nie spotkasz Marco Polo, a wszystkie marynarskie spelunki cieszą się złą sławą. - No to co? PrzecieŜ będę z tobą. - Zrobiła Ŝałosną minę. - Jeśli boisz się o moją cnotę, to zapewniam cię, Ŝe nikt nie będzie na nią dybał! Jestem zbyt niepozorna. Marynarze na statku traktowali mnie jak pomyloną smarkulę. - Opadła na poduszki, gdy powóz ruszył podskakując na kocich łbach. - Gdy przyszły mąŜ, którego mi wynalazł ojciec, spojrzy na mnie, pewnie ucieknie. - Uśmiechnęła się szeroko, bo coś nagle przyszło jej do głowy. - To byłoby wspaniałe. Mogłabym jeszcze trochę się oszpecić i minęłyby lata, zanim kogoś by znaleźli - marzyła na głos. Sasza spojrzał na nią spod przymkniętych powiek. - Nie spieszy ci się do zamęścia? - Oczywiście, Ŝe nie - odparła. - W klasztorze było okropnie, ale siostrzyczki traktowały mnie dobrze. A mąŜ ... Zwróciła wzrok w stronę okna. - Wolę o tym nie myśleć. - Nie wszyscy męŜczyźni są tacy jak twój ojciec - powiedział łagodnie Sasza. - Pewnie, Ŝe nie, ale wszyscy wykorzystują kobiety ... Tessa wyprostowała się i uśmiechnęła z trudem. - Nie chcę o tym mówić. Opowiedz mi lepiej, co porabiałeś przez te wszystkie lata, gdy nie było mnie w domu. Po wyjeździe z Tamrovii dostałam zaledwie parę listów od matki. We wszystkich pisała, Ŝebym była potulna i uległa. Nie oŜeniłeś się? - Uchowaj BoŜe! - odparł Sasza ze zgrozą. - Jak ci się to udało? Masz juŜ ze trzydzieści lat! - Rzadko bywałem na dworze i wszystkie damy zapo- mniały o mnie. - Sasza zmarszczył brwi. - A trzydziestka to nie starość! - JuŜ duŜo wcześniej zauwaŜyłam, Ŝe jesteś cherlak. Tessa zachichotała, oczy jej błyszczały radością. - A ty jesteś bezczelna! - Sasza uśmiechnął się. - Cieszę się, Ŝe mniszki nie złamały w tobie ducha. ZmruŜył oczy i patrzył na nią bardzo uwaŜnie. Tessa spostrzegła, Ŝe pomyliła się. Sasza jednak zmienił się. Gdy opuszczała Tamrovię, był dość miękki, leniwy, a nawet fircykowaty. Teraz - mimo pewnej pozy - wyczuwała w nim siłę i większą pewność siebie. Jakby jego słabość zniknęła pod wpływem doświadczeń ostatnich kilku lat. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Co porabiałeś, kuzynku? Ostrość jego spojrzenia przesłoniły znów opadające na oczy powieki. - Och, to i owo! Trochę podróŜowałem. Zdobywałem no- we umiejętności. - Na przykład? Sasza opadł na poduszki. - Ale jesteś ciekawska! MoŜe lepiej powiedz coś o sobie. Czego nauczyli cię w klasztorze? - śe powinnam unikać podobnych miejsc. Roześmiał się. - I czego jeszcze? - Szycia, tkania, lepienia świec. Niczego, co ma napraw- dę jakieś znaczenie. No ... z wyjątkiem Pisma Świętego, oczywiście. - Tessa przechyliła główkę i przyjrzała się bacznie krewniakowi. - Czemu nie chcesz odpowiedzieć na moje pytanie? - Na wszystko przyjdzie pora. - Sasza wyjrzał przez okno powozu. - Zaraz będziemy w zajeździe. Będzie ci usługiwać córka oberŜysty, a kufry powinny niebawem przybyć ... - Dlaczego wystarałeś się o słuŜącą? PrzecieŜ nie wiedziałeś, Ŝe Pauliny nie będzie! Sasza zawahał się i odparł z szelmowskim uśmiechem: - MoŜe pomyślałem, Ŝe przyda ci się 'młodsza, silniejsza słuŜebna? Nasza czarująca Paulina musi mieć juŜ co najmniej trzydzieści dwa lata! - westchnął smętnie. - Jest jeszcze bardziej zgrzybiała niŜ ja, biedny staruszek. Tessa roześmiała się. - MąŜ Pauliny wolałby, Ŝeby miała mniej krzepy. Są małŜeństwem dopiero od pięciu lat, a on wydaje się strasznie wyczerpany i znuŜony. - Paulina zawsze wiele wymagała od partnera ... Choćby miał paść. Powóz zatrzymał się. Lokaj otworzył drzwi. Sasza wyskoczył pierwszy i pomógł wysiąść kuzynce. - Wejdź do zajazdu. OberŜysta zaprowadzi cię do pokoju. Ja zaczekam, aŜ nadjedzie drugi powóz, i od razu kaŜę wnieść twoje rzeczy. - PrzecieŜ oberŜysta mógłby ... Sasza nie słuchał jej. Szedł po kamiennych płytach dziedzińca w kierunku stajni. Tessa po chwili wahania

odwróciła się i weszła do zajazdu. - Wszystko w porządku? - spytał Galen, gdy tylko Sasza wszedł do stajni. Sasza zatrzymał się tuŜ za drzwiami. Czekał, aŜ oczy przywykną do panującego mroku. W stajni nie było nikogo prócz Galena. Klęczał przy swoim ogierze w jednym z boksów na lewo od drzwi. Był bez surduta i rękawy białej koszuli zakasał powyŜej łokci. Na niewielkim kominku w ogromnym kotle gotowała się woda. W powietrzu unosił się zapach ziół, siana i nawozu. - Nie - odparł Sasza. - Wcale nie w porządku. Czuję się jak Judasz. - Dlaczego czujesz się jak zdrajca? - Galen starannie owinął parującym płótnem lewą przednią pęcinę ogiera. - ZakaŜenie ustępuje. Za dzień, dwa będzie zdolny do dalszej drogI. - Dlaczego niekaŜesz·Saidowi zająć się tym? - Bo Selik jest mój, a o to, co moje, troszczę się sam. - Ga- len podniósł głowę i dodał z naciskiem: - O wszystko, co do mnie naleŜy. Sasza wiedział, Ŝe to prawda, a jednak powiedział: - To prawie dziecko, do diabła! - Jest wystarczająco dorosła. Czekałem dość długo. - Wiem, ale ... - Nie zmuszę jej siłą . ... Ale i tak dopnie swego! - pomyślał Sasza. Przez ostatnie sześć lat przekonał się, jak silną osobowość ma jego przyjaciel. - Lubię tę małą. Zawsze lubiłem. Nie zasłuŜyła sobie na to, by ktoś ją wykorzystał - rzekł. - Chyba Ŝe sama będzie chciała. - Galen wstał i poklepał karego po nosie. - Zresztą wszyscy jesteśmy pionkami w wielkiej grze. Sasza spoglądał na niego w zadumie. - A gdybym cię poprosił, Ŝebyś zaniechał tego? - RozwaŜyłbym to. Jesteś moim przyjacielem, a ona two- ją krewną· - Galen na chwilę przestał głaskać pysk konia. - RozwaŜyłbyś moją prośbę, ale byś jej nie spełnił. - Wiesz, ile ta dziewczyna dla mnie znaczy. Byłeś prze- cieŜ w Sedikhanie. - Galen nadal gładził konia. Sasza wiedział, jaką rolę w planie Galena ma odegrać Tessa. To jeszcze bardziej pogłębiało jego rozterkę. Uśmiechnął się krzywo. - Często zastanawiałem się, czy tylko dlatego chciałeś, bym pojechał do Sedikhanu? MoŜe i ja jestem pionkiem w twoich rękach? Galen uśmiechnął się. - Oczywiście, Ŝe dlatego chciałem, byś poznał moją ojczyznę. Myślałeś, Ŝe zaprzeczę? Nigdy jednak nie byłeś pionkiem w mojej grze. Jesteś moim jedynym przyjacielemdodał cicho. Tak, byli przyjaciółmi, towarzyszami broni. Byli sobie bliŜsi niŜ bracia. Sasza pokręcił głową. - Do diaskal Nie wiem, co robić. - Nie rób nic. - Galen przestał gładzić konia. Odwrócił się i podniósł swój czarny surdut. - Tessa sama podejmie decyzję. - Ubrał się i ruszył ku drzwiom. - Pójdę do niej i dowiem się, co o tym myśli. - Teraz? - Chciałem porozmawiać po kolacji, ale nie mogę pa- trzeć, jak się zamartwiasz. Lepiej się poczujesz, gdy decyzja zapadnie. - Skrzywił się. - Teraz, gdy cuchnę koniem i ziołami, moŜesz być spokojny. Nie uŜyję innych sposobów prócz rozsądnych argumentów. - Skierował się ku drzwiom. - Gdy okład wystygnie, zamocz płótno w gorącej wodzie i przyłóŜ znowu. Wrócę tu po rozmowie z Tessą· Izba w zajeździe była skromna, ale czysta. Tessa podskoczyła parę razy na łóŜku i skrzywiła się. Było twarde jak siennik w jej klasztornej celi. Niech tam! - pomyślała. Nie pozwolę, by takie głupstwo zepsuło mi humor podczas ostatnich dni wolności. Uśmiechnęła się z ulgą, rozwiązując wstąŜki swego ~zepka. Zdjęła go z głowy i cisnęła w kąt. Wylądował na wyściełanym krześle przy drzwiach. Poczuła się duŜo lepiej. Nie znosiła nakryć głowy, ale

Paulina kupowała je tuzinami, gdy kompletowały garderobę Tessy przed wyjazdem z ParyŜa. Ściągnęła długie białe rękawiczki i przegarnęła palcami włosy, z których posypały się szpilki i grzebyki. Nalała z dzbana w kwiatki wody do miednicy. Usłyszała stukanie do drzwi. _ Entrez! - zawołała obmywając twarz wodą· - Długo to trwało, Sasza! Wkrótce się ściemni i jestem juŜ głodna. Sięgnęła po ręcznik i odwróciła się do drzwi. - I chcę znów pojechać na wybrzeŜe ... - Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. W drzwiach stał Galen Ben Raszyd. _ Mogę wejść? - Nie czekając na odpowiedź, wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Skłonił się lekko. - Dawno nie widzieliśmy się. Wyrosłaś na młodą d~mę. _ Urosłam tylko parę centymetrów. - Ze teŜ wyrwało mi się coś równie głupiego, pomyślała z niesmakiem, ale nic innego nie przyszło jej do głowy. _ Niekiedy centymetr albo dwa to bardzo duŜo. - Wzrok Galena prześliznął się po staniku jej sukni. Tessa poczuła, Ŝe zalewa ją fala gorąca. Była pewna, Ŝe się zaczerwieniła. _ Czekam na Saszę. Właśnie przybyłam z Francji i ... Znów ta bezmyślna paplanina. - Czy podróŜujesz razem z Saszą? Nie przypuszczałam, Ŝe się znów spotkamy. _ Ja byłem tego pewny. - Szedł ku niej z gracją dzikiego zwierzęcia. JuŜ zapomniała, jaki był wielki. Istny olbrzym. Wpatrywała się zafascynowana w potęŜne mięśnie na jego udach i łydkach, widoczne przez materiał obcisłych czarnych spodni. Miał na sobie czarny jedwabny surdut, ale był bez krawata. Nie zapięta pod szyją biała koszula ukazywała mocno śniadą pierś. Emanował męską siłą, która poraŜała Tessę· Wyglądał tak samo jak dawniej, a jednak był jakiś inny. Przed laty nie czuła zmieszania w jego obecności. - Prawdę mówiąc, postarałem się, byśmy się znów spotkali. - Wyjął ręcznik z jej rąk. - I tym razem masz mokrą twarz, księŜniczko. - Delikatnie otarł policzki Tessy. Podobną czynność mógłby wykonać ktoś ze słuŜby, ale w zachowaniu Galena nie było nawet cienia słuŜalczości. Otarł twarz Tessie. Jego zachowanie było poufałe. Stała bez ruchu i wpatrywała się w niego, nie mogąc oderwać oczu. Lśniące czarne włosy miał splecione w warkocz. Twarz wydawała się szczuplejsza i bardziej ogorzała niŜ przed sześcioma laty. Pod jego pozornym spokojem nadal kryła się siła, którą w nim od razu wyczuła. Tessie zabrakło tchu. Szybko odwróciła wzrok. - Właśnie myłam twarz. - Kolejna idiotyczna uwaga, pomyślała. Co się ze mną dzieje? - Widzę· - Delikatnie osuszył jej podbródek. - Zachowałaś swą piękną karnację. Większość kobiet traci ten jedwabisty połysk skóry, gdy rozstaje się z dzieciństwem. Galen stał tak blisko, Ŝe czuła bijący od niego zapach koni, skóry, ziół i mydła oraz ciepło jego ciała. Odebrała mu ręcznik i odłoŜyła na umywalkę. Ze zdumieniem spostrzegła, Ŝe drŜą jej ręce. - Jak się miewa Apollo i Dafne? - Znakomicie. - To dobrze. Często o nich myślałam. - Cofnęła się o krok i znów spytała: - Przybyłeś z Saszą? - Nie. - Uśmiechnął się lekko. - To Sasza przybył ze mną· Dodam, Ŝe niezbyt chętnie. Jest w rozterce. - Podszedł do krzesła przy drzwiach. - Czy mogę usiąść? - Sasza zjawi się tu lada chwila. Galen spojrzał na nią z ciekawością. - Boisz się mnie. Zdumiewające. Dawniej tak nie było. - Nic podobnego! Wcale się ciebie nie boję. Po prostu za- skoczyłeś mnie. Nie spodziewałam się, Ŝe cię tu spotkam. - Zaskoczyłem cię? - powtórzył w zadumie. - A ty nie lubisz być zaskakiwana? - Spojrzał na nią badawczo. - Tak, zapewne tak jest. Nawet się nie dziwię. Biorąc pod uwagę Ŝycie, jakie dotąd wiodłaś. - Wskazał ręką krzesło pod oknem. Proszę cię, usiądź. Nie jestem groźny. - Sasza zaraz ... - Nie zjawi się tu, póki nie skończymy rozmowy. Tessa zawahała się, szybko przeszła przez pokój i usiadła na brzegu krzesła z rękoma złoŜonymi na podołku. Galen uśmiechnął się. JuŜ chciał usiąść, ale powstrzymał się. - To twoje? - sięgnął po leŜący na krześle czepek z piórami. W jego silnych, zręcznych dłoniach czepek wydawał się wyjątkowo niedorzeczny i frywolny. Długie, smukłe palce obracały cacko z aksamitu i piórek.

Ma piękne ręce, pomyślała mimo woli Tessa, - Jakoś nie pasuje do ciebie. - To Paulina wybierała. Podobno ostatni krzyk mody. - Uwierzyłaś jej? Tessa wzruszyła ramionami. - To było bez znaczenia. OdłoŜył czepek na stolik. - Nie pasują do ciebie ozdóbki i piórka. Wybrałbym ci coś zupełnie innego ... - Usiadł i oparł dłonie na poręczach ...gdybyś była moja. Tessa rzuciła mu szybkie spojrzenie. Była spięta. - Znów cię przestraszyłem. - Uśmiechnął się. - To zwykłe przejęzyczenie. My, barbarzyńcy, jesteśmy okrutnie prymitywni, a zaborczość to jedna z naszych cech. - Pochylił się ku Tessie. - Nie musisz się niczego obawiać. Nauczyłem się panować nad sobą. Jestem dzikusem tylko wtedy, gdy sam tego chcę. - Nie pojmuję. - Zmarszczyła brwi. - Wkrótce zrozumiesz. To bardzo proste. Mam dla ciebie pewną propozycję. Pragnę cię pojąć za Ŝonę. Tessa zrobiła wielkie oczy. Napięła mięśnie brzucha, jakby chciała odparować cios. - Co takiego?! - By zrealizować swoje plany, potrzebuję trwałego soju- szu z Tamrovią. Król Lionel odrzucił propozycję zawarcia przymierza. UwaŜa nas za dzikusów. W mojej ojczyźnie więzy rodzinne są równie waŜne jak alianse polityczne. Brat nie walczy z bratem. Dla ludów Sedikhanu moje małŜeństwo z przedstawicielką dynastii panującej w Tamrovii oznaczać będzie militarne wsparcie ze strony tego kraju. Galen zacisnął ręce na obitych materiałem poręczach tak mocno, Ŝe kłykcie mu zbielały. - Muszę zjednoczyć plemiona Sedikhanu pod wspólnym berłem, a zdołam to uczynić tylko wtedy, gdy przekonam wszystkich, Ŝe jestem od nich potęŜniejszy. W Sedikhanie liczy się tylko siła. Sojusz z Tamrovią pozwoli ... - Dosyć! - Tessa potrząsnęła głową w osłupieniu. - Dlaczego zwracasz się z tym do mnie? To mój ojciec wybierze dla mnie męŜa i z pewnością... . - ... nie będzie nim dziki szejk z Sedikhanu? - zakończył za nią Galen. Tessa powoli skinęła głową. - Nie chciałam cię urazić. - I nie uraziłaś. Wiem, co o mnie myślą na dworze w Tamrovii ... i właśnie dlatego zwracam się do ciebie. Pobierzmy się jutro. - Galen uśmiechnął się. - Twego ojca po. wiadomimy juŜ po fakcie. Tessa roześmiała się z niedowierzaniem. - Czy nie rozumiesz, Ŝe jestem jego własnością? Jeśli poślubię kogoś wbrew jego woli, ojciec zwróci się do papieŜa, a ten uniewaŜni małŜeństwo. - Czy chcesz być nadal jego własnością? - Nie mam wyboru. - Masz. Dzięki mnie - mówił niskim, przekonującym głosem - moŜesz być wolna. Tessa poczuła, jak gdzieś w głębi jej serca budzi się nadzieja. - W małŜeństwie nikt nie jest wolny. - Ty moŜesz być. I będziesz. - Uśmiechnął się. - Zastana- wiałaś się kiedyś, jakie to uczucie być wolnym? Robić, co się chce i kiedy się chce? - Nie powinnam o tym myśleć! To boli! To nierealne odparła. - Mogę sprawić, Ŝe tak się stanie. - Tessa zerwała się z krzesła, podeszła do okna i niewidzącymi oczyma patrzyła na dziedziniec. - Jesteś taki jak inni męŜczyźni. Sam to powiedziałeś. - Powiedziałem teŜ, Ŝe umiem nad sobą panować. Wyjdź za mnie jutro za mąŜ, a po trzech latach odeślę cię do ParyŜa albo Londynu. Dokąd tylko zechcesz. Będziesz miała piękny dom i wszystko, czego zapragniesz. Będziesz wielką damą. Na twoich salonach będą bywać znakomitości. Będziesz Ŝyć tak, jak zechcesz. - Zamilkł, a po chwili dodał: - Ja, oczywiście,

zostanę w Sedikhanie. Nie będę ci przeszkadzał. - Według naszej tradycji takie małŜeństwo jest sprzeczne z naturą. - ZałoŜę się, Ŝe niewiele cię obchodzi tradycja! Popatrzyła na niego uwaŜnie. - Naprawdę tak byś postąpił? Gdy skinął głową, pomyślała, Ŝe to zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Jak wspaniale bowiem byłoby, gdyby nie musiała juŜ nigdy wracać do Belajo, zachowywać się wbrew sobie, i - jak jej matka - być uległą innym. Zaczęła krąŜyć po pokoju z rękami załoŜonymi do tyłu. - To się nie uda. Złapią nas, zanim dotrzemy do granicy. Galen potrząsnął głową. - Granica jest tylko o dzień drogi. - Ojciec pojedzie za nami do Zalandanu. - MoŜe i miałby ochotę - zgodził się Galen - ale gdy znajdziemy się w Sedikhanie, nie grozi nam juŜ niebezpieczeństwo. Mój lud jest wojowniczy, a wy jesteście zbyt słabi. - Więc czemu zabiegasz o sojusz z nami? - zapytała wyzywaJąco. - Nieistniejący miecz bywa równie skuteczną bronią jak prawdziwy, jeśli nieprzyjaciel wierzy, Ŝe jest wymierzony w jego serce. - A jeśli inni szejkowie zorientują się, Ŝe Tamrovia. była przeciwna naszemu małŜeństwu? Galen był zdumiony wnikliwością Tessy. - To słuszna uwaga. Myślę jednak, Ŝe tak się nie stanie. Potrzebuję tylko pół roku, by przekonać twego ojca, Ŝe jestem takim zięciem, jakiego mu trzeba. - Nie będziesz miał tyle czasu. - AleŜ będę miał. MoŜe nawet nieco więcej. - Zamilkł. _ Wszystko zaleŜy od tego, kiedy ojciec wyśle do klasztoru list z Ŝądaniem twego powrotu do Tamrovii. - PrzecieŜ on juŜ ... - Tessa nagle pojęła. - Sasza? .. - ZłoŜył wizytę stryjowi i przy okazji opatrzył jego pieczęcią list do matki przełoŜonej. Tessa przypomniała sobie nieobecność Pauliny, która nieoczekiwanie zawiodła. - A Paulina? - Tylko by nam zawadzała. Zapewniam cię, Ŝe darowizna całkowicie ją zadowoliła. - Ach tak? Nie zapomniałeś o niczym. - Wszysrko odbyło się kulturalnie i jak naleŜy - powiedział szyderczo. - Mój ojciec porwał niegdyś moją matkę wbrew jej woli. Gdy się urodziłem, zmusił ją, by go poślubiła. Nie jestem taki jak on. Nie lubię przemocy. Wolę ludzi przekonywać. - Byle decyzja była po twej myśli? - Tessa spojrzała na niego uwaŜnie. - Dlaczego to małŜeństwo nie miałoby przynieść korzyści nam obojgu? ..,. Dlaczego wybrałeś właśnie mnie? - Tessa przygryzła dolną wargę. - Jesteś jedyną córką królewskiego brata. A poza tym ujęła mnie twoja odwaga i zdecydowanie. To cechy niezbędne przy realizacji mojego planu. - Więc tylko trzy lata, a potem będę wolna? Galen skinął głową· - Przekonasz się; Ŝe Ŝycie w Zalandanie jest całkiem znośne. - Mogłabym mieć konia? Takiego pięknego j.ak Telza.n? - Dobrze, Ŝe nie jestem próŜny; poczułbym SIę dotkmęty, Ŝe wolisz konia ode mnie! - Galen lekko uśmiechnął się· - Dostanę konia? - nie dawała za wygraną Tessa. Galen powaŜnie skinął głową· - I to bardzo pięknego. Mam bułankę, płowozłotą klaczkę· Będzie doskonała dla ciebie. . Tessa walczyła z sobą. Propozycja ją pociągała i przerazała. - Doprawdy nie wiem ... - I jeszcze jedno. Spojrzała na rozmówcę z niepokojem. - Chcę, byś urodziła mi jak najszybciej dziecko .. - Dziecko? - Tessa popatrzyła na niego niepewme. - Wydajesz się zaskoczona. Chyba to zrozumiałe.

- Oczywiście, kaŜdy męŜczyzna chce mieć syna. ., - Nie musi być syn. Dziecko wzmocni łączące nas WIęZI. Twemu ojcu będzie trudniej wydać cię za kogoś innego, jeśli będziesz matką naszego dziecka ... A w oczach mojego ludu ono będzie rękojmią sojuszu. Od dzieciństwa wbijano Tessie do głowy, Ŝe jej obowiązkiem będzie urodzić męŜowi tyle dzieci, ile tylko zdoła. A jednak była zaskoczona. - Dziecko ... - Nie będzie dla ciebie cięŜarem. Po twoim wyjeździe zostanie w Sedikhanie. Nie wiedziała dlaczego, ale na myśl o tym poczuła przejmujący ból. Galen wpatrywał się w nią zmruŜonymi oczyma. - O co chodzi? - Sama nie wiem - odparła z wahaniem. - Bardzo mnie bolało, gdy zabrałeś Apolla i Dafne. A jeśli... jeślibym chciała ... - Dajmy teraz temu spokój. Mamy duŜo czasu. - Galen uśmiechnął się. - Chcę, by urodziło się jak najszybciej, ale to nie znaczy, Ŝe juŜ jutro! Pragnę, byś się do mnie przyzwyczaiła. Czekam od dawna, mogę poczekać jeszcze trochę. Teraz juŜ pójdę, byś mogła zastanowić się nad moją propozycją. Podszedł do drzwi i obejrzał się przez ramię. - To dobry układ. Będziesz miała wszystko, czego zapragniesz. Czy rzeczywiście wolisz, Ŝeby Sasza odwiózł cię do Belajo? - Z twarzy Tessy wyczytał odpowiedź i dodał miękko: - Więcej od- wagi, kilen. Drzwi się za nim zamknęły. Więcej odwagi, pomyślała. Nigdy nie brakowało jej odwagi, ale sytuacja była szczególna. Wiedziała, Ŝe ta decyzja zawaŜy na całym jej Ŝyciu. Miała sprzeciwić się woli ojca i wyruszyć do dzikiego Sedikhanu z męŜczyzną równie obcym i dzikim jak jego ojczyzna. Propozycja była rozsądna. On sam uprzejmy, a jednak ciągle myślała o nim jak o barbarzyńcy. Widziała przez okno, jak szedł w stronę stajni. Bez pośpiechu, prawie wolno. KaŜdy jego ruch świadczył jednak o wielkiej, doskonale kontrolowanej sile. Nagle zdała sobie sprawę, Ŝe właśnie opanowanie najbardziej ją w nim fascynuje. Gdy przedstawiał jej swoją propozycję, czuła jego porywczość, była ciekawa, co się stanie, gdy podda się instynktowi. Co za niemądre myśliI Jeśli nawet Galen jest porywczy, nigdy się o tym nie dowiem. A jeśli moja decyzja nie będzie po jego myśli, czy nadal będzie tak opanowany i rozsądny? Zniknął w stajni. Tessa poczuła nagłą ulgę, jakby pozbyła się krępujących ją więzów. Jakie znów więzy? PrzecieŜ Galen obiecał mi wolność! Odwróciła się od okna i usiadła na krześle. Oparła podbródek na dłoni i zamyśliła się. Wolność l Myśl o niej była słodka jak miód, a pokusa nie do przezwycięŜenia. Trzy lata ... i będę wolna na resztę Ŝycia. Trzy lata to nie tak znów długo. Byłam w klaszorze sześć lat. W Zalandanie na pewno będzie przyjemniej niŜ w tym ponurym miejscu. Wolność .. - No i co? - spytał Sasza, gdy Galen wszedł do stajni. - Zostawiłem ją, by mogła spokojnie przemyśleć moją propozycję. - Zdjął surdut i zawiesił na ściance boksu. Przyklęknął obok· Saszy. - Teraz ja się tym zajmę. - MoŜe jestem jej potrzebny ... Galen uniósł brwi i spojrzał z ukosa na Saszę. - Nie wiem dlaczego, ale ciągle myślisz, Ŝe chcę skrzywdzić twoją słodką kuzyneczkę. Byłem wobec niej bardzo szarmancki. - To jeszcze dziecko. Miałem nadzieję, Ŝe nabierze trochę ... - Trudno w klasztorze nauczyć się Ŝycia. - Galen zanu- rzył płótno w gorącej wodzie. - Właśnie dlatego udało ci się skłonić ojca Tessy, by ją tam wysłał. - NałoŜył maść i owinął ściśle pęcinę ogiera. - To juŜ nie dziecko. MoŜe brakuje jej doświadczenia, lecz nie jest głupia. Sasza przypomniał sobie Tessę, gdy mówiła mu o podróŜy szlakiem Marco Polo. - Ale ma swoje marzenia. - Ja takŜe. - Galen poczekał chwilę, rozluźnił bandaŜ i zaczął go odwijać. - Sedikhan. - Ile razy jeszcze będziesz to robił? - Sasza spoglądał ze zmarszczonym czołem na okład. Galen namoczył płótno w gorącej wodzie. - Dopóki nie będzie poprawy. - Całą noc? - Jeśli będzie trzeba.

WyŜął mokre płótno i zaczął rozsmarowywać na nim maść. Sasza poczuł niepokój. Uświadomił sobie, Ŝe determinacja Galena w tej sprawie jest niczym w porównaniu z jego poświęceniem dla wielkiej idei. - Czemu jej nie ostrzeŜesz? - zapytał Galen, nie patrząc na przyjaciela. - PrzecieŜ masz na to ochotę. - Nie wziąłbyś mi tego za złe? - SkądŜe znowu. Poczujesz się lepiej, a to i tak niczego nie zmieni. - Sądzisz, Ŝe ją przekonałeś? - Nie sądzę - odparł cicho Galen. - Wiem, Ŝe ją przekonałem. Tessa wyglądała przez okno. Sasza wpatrywał się w jej plecy. - Nie musisz tego robić. Powiedz tylko, Ŝe nie chcesz wyjść za Galena, a wyruszymy rankiem do Belajo. - To był twój pomysł, prawda? - spytała cicho. - Bardzo się zdziwiłam, gdy ojciec powiedział, Ŝe pojadę do Francji. To ty podsunąłeś mu ten pomysł i przekonałeś go. Dlaczego? - Galen uwaŜał, Ŝe potrzebujesz opieki i Ŝe siostry zakon- ne mogą ci ją zapewnić. - A ty zawsze robisz to, co ci kaŜe szejk Ben Raszyd? - Przekonał mnie, Ŝe tak będzie dla ciebie najlepiej. Odwróciła się twarzą do kuzyna. - Tak, przekonywać to on umie. Jestem jednak zdumiona, Ŝe tak łatwo ulegasz. - Wcale ... - Sasza urwał i skrzywił się Ŝałośnie. - To prawda, Ŝe namówił mnie wówczas bez większego trudu. Byłem bezmyślnym fanfaronem. Interesował mnie tylko najnowszy krój surduta. - Ale zmieniłeś się. - Popatrzyła na niego w zadumie. - To Sedikhan mnie zmienił. - Sasza spojrzał na swój· frak ze złocistego brokatu. - Choć przyznam, Ŝe nadal mam słabość do błyskotek. - Nic w tym złego - uśmiechnęła się serdecznie Tessa. A ten bezmyślny fanfaron okazał mi wiele serca. - Nieprawda. Mogłem ci bardziej pomóc. Nie wystarczy współczuć, trzeba działać. - Tego właśnie nauczyłeś się w Sedikhanie? - Tak, i wielu innych rzeczy. - To musi więc być bardzo interesujący kraj. Dlaczego nie chcesz, bym tam pojechała? - Czuję się za ciebie odpowiedzialny. - No więc? - To niełatwa sytuacja. Nie chcę, by stała ci się krzywda. - To dlaczego mu pomagałeś? - Galen cię potrzebował. Cały Sedikhan cię potrzebował. Myślałem, Ŝe to nic złego. - A teraz zmieniłeś zdanie? Sasza wzruszył ramionami. - Sam juŜ nie wiem. Galen jest... On nie zawsze ... W Zalandanie Galen jest wszechmocny. Ludzie go ubóstwiają· Cieszy się jeszcze większym autorytetem niŜ mój ojciec. - To chyba dobrze, Ŝe poddani go kochają· - Nie rozumiesz. Dla niego nic się nie liczy poza zjedno- czeniem Sedikhanu. - Sasza spojrzał na nią powaŜnie. - Nie chcę, Ŝebyś cierpiała z tego powodu. Tessa roześmiała się. - Dlaczego miałabym cierpieć? Będę tylko gościem w Sedikhanie. Przez trzy lata, moŜe nawet krócej. Widział, Ŝe jej policzki płoną z podniecenia. Zrozumiał, Ŝe jej nie przekona, ale jeszcze próbował. - Trzy lata mogą się bardzo dłuŜyć. - Czy sądzisz, Ŝe Galen dotrzyma słowa? Gdy przytaknął, przeszła przez pokój i cmoknęła go w policzek. - Dzięki za troskę, Sasza, ale wszystko będzie dobrze! W jej głosie zabrzmiała niewesoła nuta. - Wiem, Ŝe dla twego przyjaciela jestem tylko narzędziem, ale czy kiedykolwiek było inaczej? Jeśli przystanę na jego warunki, moŜe będę niezaleŜna. Nikt inny nie proponował mi nawet tego. Tak, to całkiem niezłe

rozwiązanie. - A więc podjęłaś decyzję? Tessa skinęła głową i cofnęła się o krok. - Tak. Powiem mu o tym. Gdzie on jest? - W stajni. Pójdę z tobą. - Wolę iść sama. - Rzuciła mu szelmowski uśmiech. I przestań się zamartwiać. Wszystko będzie dobrze. Rozdział drugi Co robisz? - spytała Tessa stając w drzwiach stajni. Galen odwrócił się. W zachodzącym słońcu, które oświetlało ją od tyłu, wyraźnie widział jej smukłą sylwetkę i włosy płonące ciemnym ogniem. - W drodze do Dinaru wąŜ ukąsił mojego konia i wdało się zakaŜenie - wyjaśnił Galen. - Ściemnia się juŜ, przydałaby się latarnia. - Właśnie miałem ją zapalić. - Ja to zrobię. Zostań przy koniu. Podeszła szybko do latarni wiszącej na słupie przy drzwiach. Na półeczce pod nią znalazła krzemień i krzesiwo. Potarła je o siebie. Błysnął płomyk. Gdy niosła zapaloną latarnię, przez cienki niebieski batyst sukni z podwyŜszonym stanem widział zarys jej nóg. Postawiła latarnię na ziemi obok wiadra i z podziwem patrzyła na konia. Pogłaskała go delikatnie po pysku. - Jest piękny! Jak się nazywa? - Selik. - A co się stało z Telzanem? - Teraz jest rozpłodowcem. Selik jest po nim. - Jaki łagodny. To rzadka cecha u ogiera. - Znasz się na ogierach? - Galen spojrzał na nią z zaciekawieniem. - Troszkę. Chciałabym dowiedzieć się więcej. - Przyklęk- ła obok niego. - Czy to był jadowity wąŜ? - Tak, ale rana jest powierzchowna. - Jakiej maści uŜywasz? - Mieszanki z gorczycy i rajgrasu. - Dodaj mięty. Chłodzi i dzięki temu ZWIerzę mo ze znieść gorący okład. - Skąd to wiesz? - Próbowałam róŜnych ziół, gdy jedna z klaczy hrabiego nadweręŜyła sobie ścięgno. - Tessa wychyliła się zza Galena, odwinęła płótno z pęciny Selika i delikatnie pogładziła chorą nogę. - Spójrz! Czy widziałeś kiedyś równie delikatne kości? Galen pomyślał, Ŝe jej własne kości są o wiele delikatniejsze. Mógłby je pogruchotać zbyt gwałtowną pieszczotą. Dostrzegł błękitne Ŝyłki na jej przegubie i miarowe pulsowanie tętna na skroni, która znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od jego głowy. - Wyjątkowo delikatne - powiedział. - AŜ dziw, Ŝe takie smukłe pęciny wytrzymują wagę tego wielkiego ciała. - Tessa zanurzyła płótno w wiadrze i wycisnęła nadmiar wody. - Przydałoby się więcej wrzątku. - Zaraz przyniosę. - Galen wstał, podszedł do drzwi, chlusnął przez nie resztę wody i znów wypełnił wiadro po brzegi. - Jakiego hrabiego? - Co takiego? - Tessa w skupieniu, ze zmarszczonymi brwiami, owijała pęcinę konia. - A, hrabiego de Sanvene. Jego posiadłość sąsiadowała z klasztorem. Miał w swojej stajni piękne konie, ale ani jeden nie mógłby się równać z tym cudem. - Przysiadła na piętach i z zachwytem wpatrywała się w ogiera. - Czy masz więcej

takich koni jak Selik? - KaŜdy koń jest inny. - Racja! - Zakonnice pozwalały ci odwiedzać hrabiego? - Z początku nie. Musiałam się wymykać. - Tessa skrzywiła się. - Nie zliczę, ile razy wielebna matka skarciła mnie za to. - Ile lat miał ten hrabia? - Nie wiem. - Tessa wzruszyła ramionami. - Nigdy go o to nie pytałam. - A jak sądzisz? - spytał ostro. Gdy zdał sobie sprawę, Ŝe Tessa patrzy na niego ze zdumieniem, spytał łagodniej: Był młody? Potrząsnęła głową. - Chyba miał wnuki. Galen poczuł ulgę. Postawił obok Tessy wiadro parującej wody. - Lubiłaś go? - Lubiłam jego konie. Z początku złościł się, ale gdy pojął, Ŝe mogę się przydać w stajni, stał się prawie uprzejmy. - Prawie? - No ... JuŜ na mnie nie krzyczał. Potem odwiedził matkę przełoŜoną i przekonał ją, Ŝeby mi pozwoliła przychodzić do stajni dwa razy w tygodniu. - Jak mu się to udało? - Zapewnił ją, Ŝe mnie przypilnuje, i powiedział, Ŝe mam zdolność uzdrawiania zwierząt. Powiedział teŜ, Ŝe święty Franciszek z AsyŜu byłby na pewno rad, Ŝe tak im pomagam. - Tessa zachichotała. - Pierwszy raz w Ŝyciu ktoś mnie porównał ze świętym! Wielebna matka była bardzo zaskoczona. - I tak poczciwy hrabia zdobył za darmo nowego stajennego? - Co mi to szkodziło? Lubię konie. Dzięki nim łatwiej mi było wytrzymać w klasztorze. Kiedyś sama będę miała wspaniałe stajnie i będę hodować takie konie jak Selik i Telzan powiedziała pełna radosnej nadziei. Galen patrzył na jej ładną szyję i drobne krągłe piersi, widoczne w głębokim dekolcie. Ma jasną skórę o niezwykłym połysku. JakŜe musi być miękka w dotyku, myślał. Zdjęła okład z pęciny Selika. - Chciałabym teŜ mieć psy, a moŜe i gołębie pocztowe! To będzie cudowne Ŝycie, prawda? - Lepsze niŜ modne salony? - Na co mi salony? - spytała ze śmiechem. - Nie ma nic nudniejszego niŜ czytanie poezji i dyskutowanie o Wolterze i Rousseau. Mocny zapach ziół zmieszał się z bijącą od Tessy wonią mydła i lawendy. Zapachy te podraŜniły jego zmysły. Poczuł dreszcze w lędźwiach. Nie spodziewał się tak gwałtownej reakcji swego ciała. Gotów był wtargnąć w nią, choć wcale tego nie chciał. Tessa, zajęta wyłącznie koniem, jakby nie dostrzegała jego obecności! - Nie moŜemy jutro ruszać do Sedikhanu. Selik nie będzie jeszcze całkiem zdrów - powiedziała, patrząc na niego. - No to pojedziemy pojutrze. - Po chwili dodał jakby od niechcenia: - Czy to znaczy, Ŝe przyjęłaś moją propozycję? - Oczywiście. - Popatrzyła na niego ze zdumieniem. PrzecieŜ wiedziałeś, Ŝe tak będzie. - Miałem taką nadzieję. - Mów, co chcesz. Wiedziałeś, Ŝe nie oprę się pokusie - powiedziała, smarując maścią pęcinę konia. - Myślę, Ŝe zakaŜenie się cofa, ale trzeba przykładać kompresy przez resztę nocy. Będę czuwać pierwsza. MoŜesz się zdrzemnąć. - Poradzę sobie sam. - We dwoje będzie raźniej. Galen nie sprzeczał się z nią. Chciał, by lepiej się poznali, a to wspólne przeŜycie mogło być dobrym początkiem. Uśmiechnął się i rzekł: - Masz rację, większość rzeczy lepiej robić we dwoje. - Przeszedł kilka kroków i usiadł na świeŜym sianie rozesłanym w pustym boksie naprzeciwko Selika. - Czuwaj przez dwie godziny, ja będę przez dwie następne. Podciągnął kolana i objął je ramionami nie spuszczając oczu z Tessy. Ruchy miała zwinne, oszczędne i wdzięczne! KaŜdy był celowy i pełen Ŝycia. Obserwował jej kształtne nagie ramiona i zręczne dłonie, którymi tak delikatnie dotykała konia. Z jej drobnej postaci emanowała siła i ogień. Galena nigdy dotąd nie pociągały filigranowe kobietki, ale te raz mięśnie brzucha ściskały mu się boleśnie na myśl o tym, jak ciasno zewrze się wokół niego ciało Tessy, gdy wejdzie w nią. Próbował myśleć o czym innym. Cofnął się w cień i oparł głowę o chropowatą ścianę. Nie chciał, by Tessa zauwaŜyła jego reakcję. Była pełna nadziei i planów na przyszłość, a takie właśnie uczucia pragnął w niej budzić.

Tessa czuła, Ŝe ktoś unosi ją ze słomy i gdzieś niesie. - Sasza? - mruknęła sennie. - Nie. Śpij, śpij. Zaniosę cię do twego pokoju. Powieki miała cięŜkie, nie mogła ich unieść. - Galen! A Selik? - Nic mu nie będzie. JuŜ prawie dzień. Gdy Galen wyniósł ją ze stajni, poczuła na twarzy chłod- ny powiew. Oprzytomniała. - Trzeba robić zimne okłady, by opuchlizna zeszła. - Zacząłem je przykładać, kiedy spałaś. - Nie chciałam zasnąć. - Byłaś zmęczona. Musisz odpocząć. Uniosła z wolna powieki. Twarz Galena znajdowała się niezwykle blisko. Tessa spoglądała sennie na ostry zarys kości policzkowych, na kształtne usta. Nie zwróciła na nie dotąd uwagi, gdyŜ wielkie, ciemne oczy Galena zaćmiewały pozostałe rysy. Wyczuł, Ŝe mu się przygląda, i spojrzał na nią. Uśmiechnął się. - Śpij, kilen. Wszystko będzie dobrze, obiecuję. MoŜesz mi zaufać. Przypomniała sobie, z jaką determinacją i czułością opiekował się chorym zwierzęciem. Pomyślała, Ŝe moŜe mu ufać. Przymknęła oczy i znowu zasnęła, bezpieczna w jego ramionach. Następnego dnia o trzeciej po południu w Katedrze Odkupiciela ojciec Franciszek Desleps połączył Tessę i Galena wę złem małŜeńskim. Galen przestrzegał muzułmańskich obyczajów swojego kraju, ale był chrześcijaninem, czym ogromnie księdzu zaimponował. Udało mu się błyskawicznie zdobyć dyspensę, która umoŜliwiała zawarcie małŜeństwa bez potrójnych zapowiedzi i innych przedślubnych ceregieli. Tessa dziwnie się czuła, klęcząc przed ołtarzem u boku Galena. Mówiła sobie, Ŝe równie nieswojo czułaby się w towarzystwie innego męŜczyzny, bo ślub bierze się tylko raz w Ŝyciu i nie sposób przyzwyczaić się do tej ceremonii. Uśmiechała się. Gdy podziękowali księdzu i odeszli od ołtarza długą nawą, Galen spytał: - Od jakiegoś czasu uśmiechasz się. Mogę wiedzieć, co cię tak bawi? _ Myślałam sobie, Ŝe to normalne, Ŝe czuję się tak dziw- nie. PrzecieŜ ślub zdarza się tylko raz w Ŝyciu! Ujął ją za ramię i sprowadził po schodach na wybrukowaną kocimi łbami ulicę· - Zdarza się? Mówisz jak o ~ataklizmie. MoŜe tak być, Ŝe wyjdziesz powtórnie za mąŜ. Zycie w Sedikhanie nie jest bezpieczne, a bogate wdowy mają wielkie powodzenie. - Nigdy więcej nie wyjdę za mąŜ! - oświadczyła stanowczo Tessa. - Po co dobrowolnie wkładać głowę w pętlę? O wiele przyjemniej Ŝyje się bez męŜa, który wiecznie wchodzi w drogę. - MąŜ teŜ moŜe się na coś przydać. - Dla bezpieczeństwa? Mogę sobie wynająć straŜ. Pomógł Ŝonie wsiąść do powozu, który czekał przed kościołem. - Nie myślałem o bezpieczeństwie. Raczej o tym, Ŝe mógłby ci ... dotrzymywać towarzyst}Va. - Większość męŜów tak się ugania za innymi kobietami, Ŝe ani myślą o swych Ŝonach. Nie, o wiele lepiej jest bez męŜczyzn. Galen oparł się wygodnie i przyglądał się Ŝonie z uśmiechem. Powóz zachybotał się i ruszył. - Zobaczymy, czy nie zmienisz zdania. Istnieją chyba jakieś przyczyny, dla których ludzie się pobierają. Tessa spojrzała na niego ze zdumieniem. - Tak, męŜczyzna musi zapewnić sobie dziedzica, a kobieta chce być pewna, Ŝe ojciec ich dzieci nie porzuci jej, gdy mu się znudzi. Ciemne oczy Galena wpatrywały się w nią beznamiętnie. - A więc o to tylko chodzi? Tessa skinęła głową z przekonaniem. - Oczywiście. Sam o tym wiesz. ZałoŜę się, Ŝe nie pomyślałeś ani razu o hrabinie Kamilli czy innych kobietach, które ci uległy. - AleŜ myślałem, i to nieraz. - Naprawdę? A kiedy? - Zmarszczyła czoło. - Ilekroć byłem spragniony kobiety. Tessa zaczerwieniła się i szybko odsunęła się od niego. - To nie była pamięć, tylko zwykła Ŝądza. - Pochyliła się i wyjrzała przez okno. Dostrzegła znajomy szyld. - O, to ta interesująca tawerna! Prosiłam Saszę, Ŝeby mnie do niej zabrał, ale odmówił. Zabierzesz mnie tam ... dziś wieczór? Jeśli oczywiście Selik będzie się dobrze czuł - dodała pospiesznie. - Naturalnie, odłóŜ ucztę weselną, aŜ Selik będzie w dobrej formie.

- Czemu cię to śmieszy? Oboje dobrze wiemy, Ŝe ta ceremonia nie miała Ŝadnego znaczenia. - AleŜ miała ogromne znaczenie. Tessa machnęła niecierpliwie ręką. - Doskonale rozumiesz, co mam na myśli! Chodzi tylko o sojusz. Więc zabierzesz mnie do tawerny? - Czemu nie? NaleŜy ci się uczta za to, co zrobiłaś dla Selika. Zresztą ta wyprawa moŜe być bardzo pouczająca. - Podoba mi się tutaj - oświadczyła Tessa, błądząc wzrokiem po wnętrzu gwarnej tawerny. Drewniane klepki podłogi były spaczone i uginały się pod nogami, a z przymocowanych do ścian pochodni buchały kłęby szczypiącego w oczy dymu. - Czy to nie podniecające, Sasza? - To nie miejsce dla ciebie. Tessa zerknęła figlarnie przez ramię na Galena, siadając na krześle, które jej podsunął. - Mylisz się. Jestem zamęŜną kobietą i mogę chodzić, gdzie mi się podoba. Mam słuszność, panie męŜu? - Do pewnego stopnia. - Galen obojętnie rozglądał się po wnętrzu. - Nie dostrzegam tu nic godnego uwagi. - Jak moŜesz mówić coś podobnego?! - Oparła splecione dłonie w rękawiczkach na poszczerbionym stole. - Tu jest cudownie. Jestem pewna, Ŝe i jedzenie będzie wyśmienite. - Jeśli nie znajdziemy karaluchów w zupie. - Sasza usiadł obok Galena i skinął na krzepką sługę· - Na statku nie było karaluchów w zupie! Jedzenie było mało urozmaicone, ale kucharz dbał o czystość i jestem pewna, Ŝe ... Czy to ladacznica? - Tessa wlepiła wzrok w jasnowłosą kobietę w zielonej, przybrudzonej sukni, która siadła jednemu z majtków na kolanach. - Całkiem ładna, prawda? - Lepiej się prezentuje niŜ większość tego stada - odparł Sasza. SłuŜebna postawiła przed nimi trzy szklanice. Napełniła je czerwonym winem ze skórzanego bukłaka, który zwisał na rzemyku z jej szyi. _ Stada? - Tessa zmarszczyła brwi. - Nie podoba mi się to określenie. Mówisz o kobiecie, nie o krowiel Sasza ruchem ręki odprawił słuŜącą i przyjrzał się dziewczynie, o której mówili. Jej ogromne piersi wylewały się z dekoltu. - Jest jednak pewne podobieństwo. Przyznaj sama. - Ani myślę! To ludzka istota, nie zwierzę. Sprzedaje się, bo widocznie nie potrafi inaczej zarobić na Ŝycie. - A co powiesz o Paulinie? - zapytał cicho Galen. - Dlaczego ona to robi? - Paulina nie jest ulicznicą, ona ... - Tessa zastanowiła się przez chwilę. - Nie jest zbyt inteligentna i nic ją nie interesuje. Pewnie robi to z nudów. Sasza zakrztusił się winem. - Całkiem moŜliwe. Z wielkim zapałem ... walczy z nudą· Tessa czuła, Ŝe jej towarzysze kpią z niej, ale nie dbała o to. Sprawa uciech cielesnych niezbyt ją interesowała - najwyŜej jako dziwaczna słabostka. Tawerna była duŜo ciekawsza. - Jestem głodna. MoŜe coś zjemy? - AleŜ oczywiście! - Wargi Galena zadrŜały. - Obowiąz- kiem męŜa jest zaspokajać wszelkie ... apetyty małŜonki. - UwaŜaj, Sasza! - Tessa nie mogła powstrzymać się od śmiechu, gdy kuzyn próbował porwać ją do tańca na dziedzińcu przed zajazdem. - Za duŜo wypiłeś! Jeszcze oboje wylądujemy na ziemi. - ObraŜasz mnie! - Ŝachnął się Sasza, patrząc na nią niezbyt przytomnym wzrokiem. - Myślisz, Ŝe mam słabą głowę? To była wielka okazja i jestem ogromnie ... oŜywiony! - Ogromnie... podchmielony. - Tessa uśmiechnęła się pobłaŜliwie i podprowadziła kuzyna do drzwi. - MoŜna by pomyśleć, Ŝe to twoje wesele, bo tak hucznie świętowałeś. - Właśnie dlatego, Ŝe nie było moje. - Uśmiech Saszy zgasł, jego oczy napełniły się łzami. Delikatnie dotknął policzka Tessy. - Biedny dzieciak. - Jest mniej godna politowania niŜ ty - stwierdził Galen zrównawszy się z nimi. - No chodź! Pomogę ci wleźć na górę! - Nie trzeba! Sasza wtoczył się do środka i ruszył ku schodom. - Potrafię sam ... Noga mu się omsknęła na drugim stopniu i runął do przodu. - ... Rozbić sobie gębę? - Potknąłem się - wyjaśnił z godnością. - Jak moŜna znaleźć drogę przy jednej mizernej świeczce? - Dziwne, ja widzę wszystko wyraźnie. - Galen pomógł Saszy wstać i objął go w pasie. - Dopiero co skończyłem

kurować Selika i wcale mi nie zaleŜy na następnym pacjencie. - Porównujesz mnie do konia?! - Tylko gdy jesteś trzeźwy. Po pijanemu przypominasz raczej ogłupiałego od skwaru wielbłąda; - Jeszcze jedna zniewaga! - A czego spodziewasz się po barbarzyńcy? - Galen ruszył po schodach, wlokąc Saszę. Ten zaczął podśpiewywać pod nosem. - MoŜe wezwać jego lokaja? - spytała Tessa. - Sasza nie podróŜuje w towarzystwie lokaja. Said troszczy się o nas obu. Galen przystanął, uchwycił mocniej przyjaciela i zarzucił sobie jego ramię na szyję. - Zdumiewające! - Tessa zamknęła drzwi frontowe i przypatrywała się wchodzącym na schody. Ten Sasza, którego znała, zawsze podróŜował z całym orszakiem kucharzy, lokajów i stajennych. - Nie tak bardzo. Słudzy raczej zawadzają na pustyni. Galen dotarł do szczytu schodów i spojrzał stamtąd na Tessę. - Idź do swego pokoju. Zaraz do ciebie przyjdę. - Naprawdę? - Uśmiech zamarł jej na wargach. Przeszedł ją dreszcz. - Oczywiście. Oczywiście, pomyślała Tessa. Czego innego mogłam się spodziewać? To przecieŜ nasza noc poślubna. Dziecko było częścią umowy. Nie jestem niewiniątkiem, które nie ma pojęcia, skąd się biorą niemowlęta. Ale przyrzekł, Ŝe da mi trochę czasu ... - Idź do swego pokoju, Tesso! - rzucił jej mąŜ półgłosem przez ramię. Wbiegła na schody. Wyminęła Galena i Saszę i poszła do swej sypialni. Wiedziała, Ŝe nie powinna czuć się rozczarowana, bo męŜczyźni rzadko dotrzymują obietnic danych kobietom. Zatrzasnęła drzwi i oparła się o nie plecami. Serce jej waliło, twarz miała rozpaloną. Gdy się przyzwyczaję, nie będzie to takie straszne. Paulina naprawdę lubiła to robić! Nieraz słyszałam, jak dopraszała się o więcej. Tylko Ŝe ja nie jestem Pauliną! Ale zawarłam umowę i muszę jej dotrzymać, myślała. Trzeba się rozebrać. Powinnam być naga, gdy zjawi się Galen. Odetchnęła głęboko i odsunęła się od drzwi. Zaczęła rozpinać drobne perłowe guziczki swej zielonej jak wiosna sukni. Po pięciu minutach leŜała nagusieńka pod przykryciem. W pokoju jest ciepło, więc skąd te dreszcze? Wszystko będzie dobrze. Paulinie się to podobało, a tamta kobieta w tawernie teŜ najwyraźniej nie miała nic przeciwko temu, Ŝe majtek miętosił jej pier ... Drzwi·otworzyły się. W progu stał Galen. Uniósł trzymaną w ręku świecę i zobaczył Tessę. LeŜała skulona na wielkim dębowym łoŜu. Zacisnął usta z niesmakiem. - Jak miło ujrzeć niecierpliwie wyczekującą Ŝonę. Nie spodziewałem się, Ŝe będziesz aŜ tak chętna! - To nie tak! - Głos Tessy drŜał, ale starała się mówić spo- kojnie. - Wcale nie mam na to ochoty. Ponura twarz Galena wypogodziła się. - ~ięc skąd ta gotowość? - Zadna gotowość! Obiecałam urodzić ci dziecko ... - Ach tak ... - Galen zamknął za sobą drzwi. - Ale chyba powiedziałem, Ŝe nie będziemy się spieszyć? - Powiedziałeś, ale... - Poczuła ulgę. - Myślałam, Ŝe zmieniłeś zdanie. - Dotrzymuję obietnic. Jeśli zmienię zdanie, dowiesz się otym pierwsza. - Postawił cynowy świecznik na stole, zdjął surdut i powiesił go na krześle. - Nie zamierzam cię gwałcić. - To by nie był gwałt. Zawarliśmy układ. - Taką juŜ mam słabostkę, Ŝe wolę uściski ochocze od niechętnych. - Rozwiązał pasiasty halsztuk i pozbył się go. Zapewne nie poczniesz od razu. Nie chciałbym, Ŝebyś zaciskała zęby, ilekroć cię tknę. - Nie mogę obiecać, Ŝe będę chętna. Wątpię, by to sprawiło mi przyjemność. Niezbyt się na tym znam. Paulina lubi to robić, ale zauwaŜyłam, Ŝe klacze, kiedy je ogier pokrywa, nie wyglądają, jakby im było ... - urwała szukając właściwego określenia - ... wygodnie. - Wygodnie? - Galen uśmiechnął się. - Rzeczywiście, trudno doszukać się w tym wygody. Nie mogę ci teŜ obiecać, Ŝe obejdzie się bez bólu. Sądzę jednak, Ŝe uznasz to za interesujące przeŜycie... - Rozpiął guziki i zdjął koszulę. ~ • .. 0 ile podejdziemy do całej sprawy jak naleŜy. Tessa wpatrywała się w jego potęŜne muskuły widoczne na ramionach i piersi. Spojrzała na czarny trójkąt włosów pokrywający pierś i znikających za paskiem czarnych spodni. Jego ciało przypominało połyskliwy brąz. Poczuła w dole brzucha dziwne łaskotanie. - Jeśli nie zamierzasz ze mną spółkować, to czemu zdejmujesz odzienie?

- Kładę się do łóŜka. - Razem ze mną? Masz przecieŜ własny pokój! - W. Zalandanie mamy inne obyczaje niŜ arystokracja w Tamrovii. U nas małŜonkowie dzielą nie tylko sypialnię, ale i łoŜe. - 'Osobliwy zwyczaj! Takie narzucanie się to brak delikatności. - Tessa wzruszyła ramionami. - CóŜ, chyba się jakoś przyzwyczaję· - Mam nadzieję. Odrzuć przykrycie. Tessa zdrętwiała, jej oczy rozszerzyły się. – Co takiego? - Usiądź i zrzuć to przykrycie. Chcę na ciebie popatrzeć. Policzki zaczęły ją piec. - Po co, jeśli nie chcesz nic robić? - Mam swój cel. Zrzuć przykrycie. Tessa zmusiła się, by puścić ściskany w ręku materiał. Przykrycie opadło jej do pasa. Miała wraŜenie, Ŝe jej ciało płonie Ŝywym ogniem. Uniosła wyzywająco głowę i spojrzała wrogo na męŜa. - Po co mam się przed tobą obnaŜać? Nie jestem pięknością jak hrabina Kamilla. Mój widok nie sprawi ci Ŝadnej przyjemności. - Rzeczywiście, nie przypominasz Kamilli. - Wzrok Galena zatrzymał się na ramionach Tessy i spoczął na jej piersiach. - Niekiedy jednak mniejszy klejnot bardziej zachwyca oczy. Ledwie mogła oddychać. Miała wraŜenie, Ŝe piersi leI pęcznieją pod jego wzrokiem. - Mogę się juŜ okryć? Galen nie odrywał wzroku od jej piersi. - Jeszcze nie. Chyba robimy pewne postępy. - W czym? - W poznawaniu się. Od dziś będziesz spała przy mnie nago. Będę cię dotykał i tulił, kiedy tylko zapragnę. Usiadł na krześle przy drzwiach, ściągnął lewy but i upuścił go na podłogę. - Uklęknij na łóŜku twarzą do mnie. Nie patrząc na męŜa, odrzuciła przykrycie i przysiadła na piętach zwrócona w jego stronę. Usłyszała stuk drugiego buta o podłogę. - Czy chcesz mnie upokorzyć? - Nie podoba ci się, Ŝe patrzę na ciebie? - To mnie krępuje. - Nie.powinno cię krępować. Jesteś prześliczna. - Mam okropne rude włosy i oczy jak spodki, i ... - Prych- nęła pogardliwie. - Najdoskonalsze piersi i nogi, jakie kiedykolwiek widziałem. Gwałtownie zaczerpnęła powietrza. Z uporem wpatrywa- ła się w ścianę nad ramieniem męŜa. - Nie wierzysz mi? - Nie - przełknęła ślinę. - A więc udowodnię ci. Spójrz na mnie. Niechętnie oderwała oczy od ściany. Galen stał nagi w lekkim rozkroku, niczym posąg siłacza z brązu i hebanu. Oczy Tessy rozszerzyły się, gdy dostrzegła oznakę jego podniecenia. On równieŜ spojrzał w tym kierunku. - OtóŜ i dowód - powiedział cicho. - Wyglądasz ... inaczej. - Inaczej niŜ kiedy? - Gdy pierwszy raz widziałam cię nago. - Byłaś wtedy dzieckiem. - Galen roześmiał się. - A poza tym widziałaś mnie, gdy było po wszystkim. Zresztą dowód poŜądania nie zawsze jest aŜ tak widoczny. - Galen urwał. Ale dziś było mi diabelnie trudno go ukryć. - Wziął do ręki świecę i ruszył w stronę łóŜka. - Posłuchaj mnie - powiedział cicho. - Pragnę cię tak bardzo, Ŝe aŜ mnie to boli. Czy jeszcze w to wątpisz? - Zatrzymał się przed Tessą i postawił świecę na nocnym stoliku. Była spięta. Patrzyła na niego w milczeniu. Wyciągnął rękę i dotknął jej włosów z ogromną czułością. - Jesteś taka maleńka - szepnął. - Zeszłej nocy, patrząc na ciebie, myślałem bez przerwy, jak ciasno mnie obejmiesz. Twardnieję z poŜądania, marząc ... Tessa miała wraŜenie, Ŝe unosi ją potęŜna fala. Czuła mrowienie w dłoniach, w piersiach, w podbiciu stóp. - Wątpię, czy się we mnie zmieścisz.