2 - Marzenia szyte na miarę.pdf

MARZENIA SZYTE NA MIARĘ

T ego to ja już nie ogarnę! Tamara nawet nie zdjęła butów. Od razu weszła do pokoju i opadła na fotel. Siatki z zakupami wylądowały na podłodze. Nie miała siły, jakby nagle cała energia, jaką dysponowała, wyczerpała się i jej ciało niezdolne było do najmniejszego ruchu, a w głowie królowała pustka. Czuła, że potrzebny jej kwadrans, no, może chociaż dziesięć minut, żeby zebrać myśli i cokolwiek zrobić. Była zmęczona. Bardzo. W pracy zaczął się już kolejny napięty okres, jak zawsze przed świętami. Wszyscy klienci czegoś chcieli i to oczywiście natychmiast. Trzeba było temu sprostać, a o nierealnych oczekiwaniach i dziwacznych pomysłach mogłaby z pewnością napisać książkę. Gdyby miała czas. Na razie jednak odnosiła wrażenie, że doba jest stanowczo za krótka. Babcia Róża była w szpitalu, więc Tamara musiała uwzględnić w planie dnia także odwiedziny u staruszki. Do tego wieczorne gotowanie i wyrzuty sumienia, że znowu zbyt mało czasu spędza z Marysią. Córka wróciła do szkoły i nie skarżyła się, ale Tamara, po ostatnich doświadczeniach, wolała baczniej przyglądać się nastolatce. Poza tym naprawdę zależało jej na odbudowaniu dobrych relacji z córką. Co prawda znowu jadały codziennie razem kolację, ale czy to nie za mało? Na domiar złego dzisiaj dowiedziała się, że babcia Róża za dwa dni zostanie wypisana do domu. Co prawda spodziewała się przecież, że pobyt w szpitalu nie będzie trwał wiecznie, ale jakoś ciągle nie miała czasu, żeby zaplanować, co zrobi. A teraz miała w perspektywie codzienną jazdę do białego domku. Co prawda jeździła tam, żeby doglądać gospodarstwa, ale wystarczały wizyty co kilka dni. Łukasz zajmował się zwierzętami i przepalał w piecu, co z jednej strony było jej bardzo na rękę, ale z drugiej – za każdym razem miała nadzieję, że go nie spotka, bo każda chwila spędzona z tym wiecznie ponurym i złośliwym mężczyzną denerwowała ją. Te uważne spojrzenia spod oka, na których go przyłapywała, były naprawdę irytujące. Jakby oceniał wszystko, co robi, i chociaż tego nie mówił, to czuła, że w jego oczach nic nie jest tak, jak być powinno. Znosiła go jednak, bo nie miała wyjścia. Ale

teraz babci nie wystarczy człowiek dochodzący do niej co jakiś czas z lasu. Musi mieć stałą i odpowiedzialną osobę, która się nią zaopiekuje. I wszystko wskazuje na to, że to zadanie przypadnie Tamarze. Bo komu innemu? – O, widzę, że coś słabo dzisiaj? – bardziej stwierdziła niż zapytała Marysia. – Raczej słabo – potwierdziła matka. – Rozbierz się, a ja zrobię herbatę – zadysponowała nastolatka. – Dobry pomysł. Daj mi chwilę. Przebiorę się i przyjdę do ciebie, to przygotujemy jakąś kolację. Zdejmując kozaki, patrzyła, jak córka zbiera siatki z zakupami. Poczuła radość i wzruszenie. Miło było wiedzieć, że dziewczyna się o nią troszczy, że zauważyła zmęczenie… Z ulgą poruszyła stopami. Po dziesięciu godzinach w butach na obcasie bolały ją łydki, za to palców nie czuła już wcale. Pomasowała je przez chwilę i ruszyła do łazienki. Prysznic trochę pomógł, jakby woda zmyła z ciała trud całego dnia. Po kwadransie, przebrana w dżinsy i luźną bluzę, pojawiła się w kuchni. – Już wszystko gotowe? – zdziwiła się, widząc na stole talerz z kanapkami. – I tak byłam głodna, to przy okazji zrobiłam i dla ciebie. – Marysia odwrócona tyłem nalewała herbatę do kubków. – Doceniam, doceniam – uśmiechnęła się Tamara. – Bo dzisiaj to mam taki dzień, że mogłabym chyba skaleczyć się nawet łyżeczką. Córka postawiła kubek z parującym napojem na bambusowej podkładce i usiadła naprzeciwko niej. – W pracy taki młyn? – zapytała. – Mhhhm. – Tamara wbiła zęby w kanapkę. – No i na dodatek za dwa dni babcię wypisują ze szpitala. Zupełnie nie mam pomysłu, jak to wszystko zorganizować. No, ale w końcu coś wymyślę, tylko muszę się zastanowić. Nie chciała obarczać córki swoimi problemami, ale w głębi duszy naprawdę trudno jej było sobie wyobrazić, jak to będzie. – To przywieź babcię tutaj, do nas – powiedziała dziewczyna tak naturalnie, jakby to było oczywiste. – Mogę spać z tobą na kanapie, a babcia u mnie w pokoju. Tamara spojrzała uważnie na córkę. Rozwiązanie wydawało się idealne. Dlaczego sama na to nie wpadła? Babcia u nich, odpadały więc codzienne kursy do Borowej i jeszcze Marysia miałaby towarzystwo, nie siedziałaby całe popołudnia sama. – Córciu, jesteś genialna! – Wcześniej o tym nie wiedziałaś? – zażartowała Marysia. Teraz, kiedy nieoczekiwanie pojawiła się nowa i całkiem pozytywna perspektywa przyszłości, Tamara odzyskała energię i chęć działania. Wszystko przemyślę jeszcze przed zaśnięciem – pomyślała. – I może nawet odpowiem dziś na te e-maile od klientów, którzy nie mają co robić i do później nocy wymyślają coraz bardziej idiotyczne poprawki. Wiedziała, że nie może pozwolić sobie na żadną wpadkę w pracy. I tak kombinowała trochę, żeby móc odwiedzać babcię w szpitalu. Jedna skarga od klienta i byłoby źle. W ogóle cała ta historia zdarzyła się w najbardziej nieodpowiednim czasie. Gdyby był maj albo czerwiec, wyglądałoby to zupełnie inaczej. A tak – wszystko naraz, wszystko natychmiast. No, ale teraz przynajmniej była nadzieja, że jakoś się to ułoży. – A co tam u ciebie? – zapytała córkę. – W porządku. Jakoś leci. – Dziewczyna najwyraźniej nie miała ochoty na rozwijanie tematu. Tamara nie nalegała, mając nadzieję, że nie dzieje się nic złego i że córka naprawdę sobie jakoś radzi. – Jutro postaram się wrócić wcześniej. Zrobię większe zakupy i może obejrzymy razem coś ciekawego?

– zaproponowała. – Możemy – zgodziła się Marysia. – A najlepiej daj mi listę tych zakupów, to ja zrobię. Wcześniej kończę. I Kamil przyjdzie, to mi pomoże wszystko przynieść – dodała, po czym zebrała talerzyki i odwróciła się w stronę zlewozmywaka. Tamara wyczuła, że nie powinna zadawać pytań. Zresztą akurat informacja o tym, że Marysia utrzymuje kontakt z tym chłopakiem, a nawet zamierza się z nim spotkać, wcale jej nie zaniepokoiła. Przeciwnie – Kamil od początku zrobił na niej dobre wrażenie. No i, co tu kryć, miał chyba dobry wpływ na Marysię. Może dzięki niemu zapomni o tamtym, który tak ją skrzywdził… – Dobrze – przyjęła bez komentarza propozycję córki. – Napiszę wszystko jutro rano. A teraz jakie masz plany? – Chemia – westchnęła Marysia. – Jutro dwie godziny, a ja zaliczam dział z zeszłego półrocza… – Będzie dobrze. – Tamara poklepała przechodzącą córkę po ręce. – Tylko nie siedź za długo, bo będziesz jutro niewyspana. – OK, OK – rzuciła dziewczyna, wychodząc. Tamara, dopijając herbatę, zapaliła wieczornego papierosa. Stanęła w oknie i patrzyła na oświetloną panoramę miasta. Gdzieś w dali zaszczekał pies, ktoś gwizdnął i nastała cisza. Kielce powoli układały się do snu. – Może jednak jakoś dam radę – uśmiechnęła się do siebie. Marysia rzuciła książkę na łóżko. Zapamiętanie choć jednej informacji więcej graniczyło z cudem. Próbowała, naprawdę, ale teraz miała wrażenie, że już wszystko pomieszało jej się w głowie – definicje, symbole, wzory i ich angielskie odpowiedniki. To nie było łatwe. A jeszcze biorąc pod uwagę to, że naprawdę miała spore zaległości, chwilami zastanawiała się, czy da radę. Ale bardzo chciała. Nie tylko dlatego, że obiecała matce, chociaż to był ważny powód. Cały czas pamiętała jej twarz pochyloną nad szpitalnym łóżkiem. Marysi było wstyd, że mogła robić takie głupie rzeczy. A matka wszystko wybaczyła i na dodatek teraz też zachowuje się naprawdę fajnie. Marysia była przygotowana na kontrolę, spowiadanie się z każdego kroku, wypytywanie o wszystko. Tymczasem matka nigdy nie nalegała. Owszem, zadawała pytania, ale zadowalała się tym, co usłyszała. Dokładnie tak, jak jej obiecała podczas rozmowy po powrocie z Borowej. – Wiesz, że bardzo cię kocham i chcę dla ciebie jak najlepiej – powiedziała wtedy. – Ale siłą cię do niczego nie zmuszę. Pamiętaj, że zawsze możemy porozmawiać, nawet, a może zwłaszcza wtedy, gdy będziesz miała kłopoty. Nie zamierzam bawić się w oficera śledczego, bo to i tak nic nie da. Mam tylko nadzieję, że wyciągniesz wnioski z tego, co nam się przytrafiło. Marysia najbardziej zapamiętała to, że powiedziała „nam”. Bo to znaczyło, że nie obwinia tylko swojej córki, ale sama też ma świadomość własnych błędów. Dziewczynie trafiło to do serca i dlatego postanowiła wyprostować sprawy w szkole i być wobec matki w porządku. Starała się więc, chociaż nie było łatwo. A jutro dwie godziny chemii. Na samą myśl o tym czuła ściskanie w brzuchu. Musiała zaliczyć ten dział, bez tego nauczyciel nie pozwoli jej zdawać kolejnych. Przyswajanie zaległego materiału miało też i inne konsekwencje – pozostawało zbyt mało czasu na naukę bieżących tematów, więc najlepszym rozwiązaniem byłoby skończyć z powtórkami, żeby nie pogłębiać zaległości. Żeby to było takie proste – westchnęła i zerknęła na odrzucony podręcznik. – Nie, to bez sensu. Już nie

dam rady dzisiaj. Trudno, najwyżej nie zaliczę… Otworzyła okno, żeby przewietrzyć pokój przed snem. Przebrała się w piżamę i podeszła do biurka. Włączyła komputer. Pięć minut – pomyślała. – Zerknę tylko, czy ktoś jeszcze siedzi. Nie chciała się przyznać nawet przed samą sobą, że ten ktoś to bardzo konkretna osoba. Miała szczęście, bo kiedy tylko się zalogowała, natychmiast na monitorze pojawiło się okienko rozmowy. Kamil: Jeszcze nie śpisz? Marysia: Uczyłam się chemii. Ale już nie mogę… Kamil: Proszę, jaka pilna uczennica ;) Marysia: Daj spokój! Nic mi do głowy nie wchodzi. Jutro polegnę. Kamil: Jestem pewien, że zaliczysz. Znam cię. Marysia: To chyba lepiej niż ja samą siebie. Bo mnie się wydaje, że nie ma szans. Kamil: Na pewno zaliczysz. Nie martw się. A jutro będziesz się śmiać z tego, co przed chwilą napisałaś. Marysia: No nie wiem… Kamil: Ale ja wiem :) A jutro aktualne? Marysia: Tak. Tylko nie wiem, czy to coś da. Bo ja naprawdę do matmy to nie mam talentu. Kamil: Zobaczysz, że tu talent niepotrzebny. Wszystko ci wytłumaczę, ale tylko po polsku ;) Marysia: Nie nabijaj się ze mnie. Już mam dość tej szkoły. Kamil: O, chyba naprawdę jesteś zmęczona. Nie wymyślaj, tylko się kładź. Bo jutro będziesz niewyspana. Marysia: Mówisz, jak moja matka. Kamil: No to twoja matka jest mądrą kobietą ;) Więc słuchaj mądrych :) Marysia: Jesteś okropny! Kamil: Do jutra! :) Marysia: :) Wyłączyła komputer i zamknęła okno. Było jej trochę lżej na sercu. To fajne uczucie – wiedzieć, że ktoś w ciebie wierzy i lubi cię taką, jaka jesteś. Nawet, gdy sama w siebie wątpisz. I na dodatek chce ci pomóc, chociaż nic z tego nie ma. Taki właśnie był Kamil. W sumie wobec niego też nie zachowała się najlepiej, ale nigdy jej tego nie wypominał. W ogóle nie mówił nic o tym, co było. Wysłuchał jej, a opowiedziała mu wszystko, bo bardzo tego potrzebowała. I nie chciała, żeby ktoś komentował czy doradzał. A Kamil właśnie tego nie robił. Może jednak uda mi się zaliczyć tę chemię? – pomyślała, przytulając głowę do poduszki. – I może nawet zrozumiem matematykę, jak mi Kamil wszystko wytłumaczy. Skoro twierdzi, że dam radę, to chyba wie, co mówi. Żeby tylko dotrwać jakoś do końca roku. Potem zmieni szkołę, tak ustaliły z matką. Przynajmniej nie będzie musiała uczyć się wszystkiego po angielsku. No i nie będzie Wolskiej, która bardziej nadawałaby się do kolonii karnej niż na wychowawcę w liceum. Jeszcze cztery miesiące – pocieszała się Marysia. – Tylko tyle i nie będę już musiała tam chodzić. No i żeby zdać, bo trochę głupio powtarzać rok. Wreszcie zmęczenie zwyciężyło i dziewczyna zasnęła. Na szczęście tym razem spokojnie. Bo zdarzało się jeszcze, że śniła o tamtej nocy, o szarpaninie w samochodzie, o Oskarze i o tym, co chciał zrobić. Wtedy budziła się mokra od potu, a serce biło jak oszalałe. Nie mówiła o tym matce, bo nie chciała dokładać jej zmartwień. Miała nadzieję, że kiedyś wreszcie zapomni i wtedy sen przestanie się

powtarzać. Bardzo tego chciała. Ewa Dobrosz doskonale wiedziała, że Róża Marcisz ma być wypisana ze szpitala, chociaż nie odwiedziła staruszki ani razu. Za to, wykorzystując swoje znajomości, regularnie dowiadywała się o jej stan zdrowia. Konsultowała nawet usłyszane informacje z pewnym profesorem z krakowskiej kliniki. Zawsze tak robiła, gdy chciała mieć pewność, że niczego nie przeoczyła i nie zaniedbała. A tym razem szczególnie jej zależało. Musiała mieć stuprocentowe przekonanie, że staruszka opuszcza szpital w dobrej formie. Na szczęście okazało się, że zawał nie był rozległy i wszystko wskazywało na to, że przy odrobinie szczęścia, za rok nawet patrząc na wynik EKG, nikt nie domyśli się, że taki incydent miał miejsce. Dobry, przedwojenny materiał – pomyślała lekarka. – To pokolenie tyle przeszło, a jednak zdrowie im dopisuje i trzymają się życia. Może dlatego, że wiedzą, jak łatwo je stracić? Najważniejsze jednak było to, że Ewa mogła uznać, że wywiązała się z obowiązku. Dopilnowała, żeby Róża Marcisz miała dobrą opiekę, szepnęła kilka słów komu trzeba. Zadbała nawet o to, żeby lekarz prowadzący przedstawił stan zdrowia staruszki jako nieco poważniejszy niż był w rzeczywistości. Zdawała sobie sprawę, że zmartwi to Tamarę, ale ważniejsza była pewność, że dzięki temu drobnemu kłamstwu bardziej zmobilizuje otoczenie staruszki do zapewnienia jej dobrej opieki. Zresztą – pomyślała ze złością – moja córka i tak bardziej przejmuje się tą kobieta niż własną matką, więc to i tak bez różnicy. Skoro Róża Marcisz lada dzień znajdzie się we własnym domu, to ona, Ewa, będzie mogła uznać swoją misję za skończoną. Czuła się zobowiązana roztoczyć dyskretną opiekę nad pacjentką, ale jednocześnie uznawała, że gdy Róża przekroczy próg szpitala, Ewa nie jest już za nią odpowiedzialna. Niech ten obowiązek przejmie ktoś inny. A ona będzie mogła znowu zapomnieć. Tak, to byłoby najlepsze rozwiązanie. Wiedziała o tym od lat i robiła wszystko, żeby na zawsze zatrzeć w pamięci fakt istnienia Róży Marcisz i wszystkiego co wiązało się z jej osobą i odległymi czasami, w których los je połączył. Nie chciała do tego wracać, wierzyła, że czas zabliźni rany. I można powiedzieć, że jej plan się powiódł. Tymczasem w jakiś niewytłumaczalny sposób, nieoczekiwanie, Róża Marcisz na nowo wkroczyła w jej życie. Nikt nie zapytał, czy tego chce, czy jest gotowa. Stare rany w duszy i sercu znowu się otworzyły i na nowo, jak przed laty, zaczęły dokuczać. Ewa Dobrosz najchętniej nie interesowałaby się staruszką wcale, ale zawsze hołdowała zasadzie, że należy zachowywać się tak, żeby nie mieć sobie nic do zarzucenia. Przemyślała sytuację i postanowiła zrobić tyle, ile może. Ale nic ponadto. Nie mam wobec tej kobiety żadnych zobowiązań – przekonywała samą siebie. – Po prostu ją znam i zrobię to, co dla każdego innego znajomego. Nie muszę jej odwiedzać, nie chcę i nie będę. Nie musiała, nie chciała i nie odwiedzała więc. Na szczęście nikt jej do tego nie namawiał i nie przekonywał. Tamara w rozmowach unikała starannie tematu staruszki, bo znała stosunek matki do tej sprawy. Nie miała pojęcia, że lekarka zrobiła cokolwiek i Ewa Dobrosz chciała, żeby tak zostało. Nie życzyła sobie, żeby córka się dowiedziała, bo mogłaby zacząć zadawać pytania, na które Ewa nie miała ochoty odpowiadać. Nie tylko córce, ale nawet samej sobie. I bez takich rozmów było jej trudno. Wspomnienia powracały, chociaż niechciane, jakby to jedno spojrzenie na staruszkę uczyniło wyłom w murze, który postawiła w sobie, odgradzając niechcianą przeszłość. Teraz przez tę dziurę wywierconą spojrzeniem błękitnych oczu Marciszowej znowu wyłaziły

uczucia sprzed lat. A najgorszym z nich było poczucie samotności i odrzucenia. A przecież już dawno wytłumaczyła sobie, że lepiej być niezależną, niezwiązaną z nikim. Nie koncentrować się na swoich lękach, ale realizować plany i ambicje. Do tego trzeba silnej woli i dyscypliny, a nie płaczu po kątach i roztkliwiania się nad sobą. Trzeba pokazać światu, że jest się coś wartym, że jest się potrzebnym, może nawet niezastąpionym. I Ewa Dobrosz taka właśnie była – potrzebna, szanowana przez kolegów, uznana wśród pacjentów. Jednak zupełnie nie rozumiała, dlaczego najbliższa jej osoba – własna córka – nie tylko nie podzielała jej spojrzenia na świat, ale nawet robiła, jakby na złość, wszystko zupełnie odwrotnie. Teraz też – wystarczyło jedno spotkanie z Różą, obcą kobietą, a już bardziej interesowała ją staruszka ze wsi niż matka. Ewa Dobrosz naprawdę nie rozumiała, czym zasłużyła sobie na taką niewdzięczność. Nie chciała nawet się nad tym zastanawiać. Wiele lat ciężkiej pracy i wyrzeczeń nie mogło być pozbawione sensu, więc nie zamierzała doszukiwać się winy w sobie. Skąd więc to przejmujące uczucie pustki i denerwujące kłucie w okolicach serca? Była przecież lekarzem i doskonale wiedziała, że przyczyną przykrego odczucia nie jest problem natury kardiologicznej. Czuła, a nawet była pewna, że wszystkiemu winna jest Róża Marcisz, która nie powinna była już pojawiać się w jej życiu. Niestety, wróciła i od razu wszystko zaczynało się komplikować. Nie z takimi sytuacjami dawałam sobie radę w życiu – pocieszała się Ewa Dobrosz. – Wszystko jest kwestią czasu i nastawienia. Chwile słabości zdarzają się każdemu, trzeba tylko umieć nad nimi zapanować. Najlepiej będzie zająć się czymś konkretnym i pożytecznym, zamiast snuć się z kąta w kąt i rozmyślać o sprawach, które dawno minęły i nie mają żadnego znaczenia. To było rozsądne stwierdzenie i bardzo pasowało do lekarki. Dlaczego więc nie mogła się skupić na lekturze, dlaczego gubiła wątek, oglądając ulubiony serial? Dlaczego po trzy razy pisała listę świątecznych zakupów (to nic, że jeszcze dwa tygodnie, warto powoli zacząć już teraz, żeby później uniknąć największych kolejek i tłoku)? Z jakiego powodu budziła się w nocy, a pierwszą myślą było to, jak teraz wygląda dom na końcu wsi? Ewa Dobrosz naprawdę miała tego dość. Lubiła swoje poukładane życie, nad którym miała pełną kontrolę. I nie znosiła, gdy coś nieoczekiwanie się zmieniało, wytrącając ją z równowagi. Traktowała to zawsze jak wyzwanie i robiła wszystko, aby przywrócić stan, który jej odpowiadał. Teraz liczyła na to, że gdy Róża Marcisz pojedzie do domu, a ona nie będzie już musiała się interesować jej losem, łatwiej i szybciej uda jej się opanować ten denerwujący stan ducha. Bo niby dlaczego miałabym się przejmować tym, co dzieje się z osobą, której nie widziałam od kilkudziesięciu lat? – pomyślała. – We wszystkich gazetach piszą, że trzeba żyć teraźniejszością, a nie przeszłością. I muszę się z tym zgodzić. Taki właśnie mam zamiar. Można by uznać, że jej postanowienie było szczere i płynęło z głębokiego przekonania o jego słuszności. Może nawet sama uwierzyłaby w to, gdyby nie kropelka, która wypłynęła jej z kącika oka i którą szybko otarła wierzchem dłoni. – Najwyższa pora zaplanować, jakie ciasta upiekę na Wielkanoc – powiedziała do swojego odbicia w lustrze, jakby samą siebie chciała przekonać, że nic wielkiego się nie dzieje. Tamara wszystko mogła przewidzieć, ale nie to. Właściwie nawet nie przyszła jej do głowy taka wersja wydarzeń. Czas, gdy babcia Róża przebywała w szpitalu, nie był łatwy. Wtedy bardziej martwił ją stan zdrowia

staruszki niż kwestia opieki nad nią. Musiała przyznać, że była zaskoczona tym, jak lekarze dbają o pacjentkę. Na początku odnosiła się do personelu z rezerwą, bo tylu opowieści koleżanek wysłuchała, że obawiała się, czy ktokolwiek zajrzy do babci. Jednak zainteresowanie i troska pielęgniarek przekraczały najśmielsze oczekiwania Tamary. Nie bez znaczenia było z pewnością to, że babcia Róża potrafiła zjednywać sobie ludzi. Nie skarżyła się, wszystko przyjmowała spokojnie, uśmiechała się do każdego. Po kilku dniach zaskarbiła sobie sympatię nie tylko personelu, ale i pań z firmy sprzątającej oraz wszystkich pań leżących z nią na sali. Tamara nie musiała się więc martwić, że babci czegoś zabraknie albo że bezskutecznie będzie wzywać pielęgniarkę. Zupełnie inaczej przedstawiała się sprawa jedzenia. Chociaż i o nim babcia nie powiedziała złego słowa, to Tamara doskonale zdawała sobie sprawę, że na takim wikcie nikt do zdrowia szybko nie dojdzie. Na dodatek doskonale pamiętała, jak dobrze i smacznie jadała w Borowej, więc czuła się w obowiązku zadbać o odpowiednią dietę pacjentki. Zresztą lekarz wyraźnie powiedział, że dobre, ale lekkostrawne jedzenie to ważny aspekt powrotu do zdrowia. Przyjeżdżała więc każdego dnia do szpitala z wałówką, na którą najczęściej składały się owoce, świeże soki i jakieś mięso. Tamara poradziła się Marioli z księgowości, która miała fioła na punkcie zdrowego odżywiania i kupiła specjalną patelnię do smażenia bez tłuszczu, więc babcia mogła cieszyć się z apetycznie chrupiącego, ale dietetycznego kurczaka czy schabowego. Tamara rozmawiała też z lekarzem o wskazaniach na okres rekonwalescencji. Ten wprost powiedział, że babcia nie powinna się przemęczać, dźwigać i zbyt szybko chodzić. Przynajmniej przez jakiś czas. Spacery tak, ale spokojne i niedalekie. I dużo odpoczynku. Dlatego wskazana jest stała opieka – podkreślił lekarz. – Zwłaszcza że pacjentka mieszka na wsi, prawda? Oczywiście obiecała, że zorganizuje wszystko jak należy i naprawdę tego chciała. Tylko jeszcze wczoraj nie miała na to pomysłu. Dzisiaj koncepcja była, w dodatku doskonała. Z radością poinformowała babcię Różę: – Pojutrze wychodzisz ze szpitala i na razie zamieszkasz ze mną i z Marysią. Wszystko obgadałyśmy. – Dziecko, doceniam twoją propozycję, ale z niej nie skorzystam. Bardzo cię proszę, żebyś jutro zawiozła mnie do domu, do Borowej. W pierwszej chwili miała wrażenie, że nie zrozumiała tego, co słyszy. Babcia najwyraźniej to zauważyła, bo dodała: – Nie gniewaj się, Tamaro, nie miej mi za złe. Ja naprawdę chcę tam wrócić jak najszybciej. – Ależ babciu! Przecież słyszałaś, że nie możesz teraz zostać sama… – Ja chyba najlepiej wiem, jak się czuję, a czuję się bardzo dobrze. Dam sobie radę, nie martw się. Łukasz mi pomoże, a resztę powoli, powoli i zrobię. – Dlaczego nie chcesz do nas pojechać? – Tamara była rozczarowana i nie mogła zrozumieć decyzji staruszki. – Zależy nam na tobie. Miałabyś opiekę i towarzystwo. Przecież to nie na zawsze – tłumaczyła. – Zrobi się cieplej, nie będzie trzeba palić w piecu, to pojedziesz do siebie – starała się za wszelką cenę przekonać babcię i widząc, że jej argumenty nie trafiają do rozmówczyni, postanowiła spróbować lekkiej manipulacji. – Bardzo chciałybyśmy ci się odwdzięczyć za gościnę, więc proszę, nie odmawiaj… – Nie po to was zapraszałam, żeby żądać wdzięczności – uśmiechnęła się babcia Róża. – Zresztą jeżeli już tak mamy się rozliczać, to raczej ja jestem waszą dłużniczką. Gdyby nie wy, już nie byłoby mnie na tym świecie. – Babciu! – Taka jest prawda, dziecko. Uratowałaś mi życie. Wiem o tym, ale decyzji nie zmienię. Nie wiem, ile czasu zostało mi jeszcze podarowane, ale chcę go spędzić we własnym domu.

Tamara była bliska płaczu. Nie wyglądało na to, że zdoła przekonać babcię do zmiany zdania. W desperacji sięgnęła po ostatni sposób, który przyszedł jej do głowy. – Cóż, trudno. Marysi będzie przykro. Tak się cieszyła, że będzie mogła z tobą dłużej pobyć, porozmawiać. Chciała oddać ci swój pokój… – Tamara, dziecko, ja miałam zawał, a nie udar mózgu. Mnie, starą, chcesz w taki sposób podejść? – Babcia była wyraźnie rozbawiona. – Powiedz Marysi, że zapraszam do siebie w każdej chwili i na jak długo zechce. Ciebie też to dotyczy, panno obrażalska. – Nie jestem obrażona – oburzyła się Tamara. – Ale rozczarowana. Rozumiem, ale i ty spróbuj zrozumieć mnie. – Dobrze. – Tamara się poddała. – Odwiozę cię pojutrze do Borowej. Ale dopiero po południu. Rano wyrwę się z pracy, żeby cię stąd zabrać. Pojedziemy do mnie, posiedzisz z Marysią, potem zjemy i dopiero wtedy cię zawiozę. – Oczywiście, dziecko. A teraz biegnij już, wiem przecież, że ci się spieszy. Ja tu mam towarzystwo i opiekę, przecież wiesz. Tamara zabrała torebkę i wyszła. Po raz pierwszy była zła na babcię. Niby rozumiała to, co staruszka jej mówiła, ale przecież mogła się zgodzić na zamieszkanie u nich chociaż przez kilka dni. Teraz znowu sprawy się skomplikowały. Była tak pewna, że wszystko pójdzie zgodnie z ustalonym przez nią planem, że nawet nie przygotowała domu na powrót babci. Jutro będzie musiała jechać do białego domku i zrobić porządki. Bo przecież nie liczyła na to, że ten cały Łukasz wytarł kurz czy zamiótł podłogę w kuchni. I znowu zostawi Marysię na całe popołudnie i wieczór. Może chociaż dzisiaj postara się wyrwać wcześniej i będą mogły dłużej ze sobą pobyć. Wiedziała, że córka rozumie sytuację i też przejmuje się zdrowiem babci, ale nie mogła po raz drugi popełnić tego samego błędu. Chciała istnieć w życiu Marysi naprawdę, nie tylko wpadać na chwilę w przerwach między pracą a innymi zajęciami. Pragnęła, żeby znowu potrafiły być ze sobą, tak po prostu i naturalnie rozmawiać. A nie tylko mieszkać w jednym mieszkaniu, ale obok siebie. Jak sprostać temu wszystkiemu? I jeszcze babcia – kochana, wspaniała osoba, ale dzisiaj to totalnie ją zaskoczyła. Cóż, trzeba było jakoś stawić temu czoła. Skoro Borowa, to Borowa. Najgorzej będzie na początku, później znajdzie kogoś do pomocy, kogoś bardziej odpowiedzialnego niż ten leśny człowiek, którego, nie wiadomo dlaczego, babcia darzyła takim zaufaniem. – Tak dalej być nie może! – Marek uderzył pięścią w blat mahoniowego biurka (mahoń robi dobre wrażenie na klientach i podnosi prestiż firmy – mawiał). – Czy wydaje ci się, że jestem ślepy i nie widzę, co robisz?! Tym razem Tamara została poproszona na krzesełko stojące po drugiej stronie biurka, co było jednoznacznym sygnałem, że dobrze nie będzie. Zapowiadała się dłuższa tyrada, więc musiała przybrać pokorny wyraz twarzy i nie przerywać. – Wiem doskonale, że urywasz się jak najwcześniej! Po spotkaniach z klientami też chyba za bardzo nie spieszysz się z powrotem, prawda?! Czy ja nie szedłem ci na rękę, gdy miałaś problemy? – Nie dał Tamarze szansy na odpowiedź, bo wcale jej nie oczekiwał. – A ty teraz jak mi się odwdzięczasz? Nie pracujesz tutaj od wczoraj, wiesz, że jest napięty okres. Wszyscy, powtarzam, wszyscy muszą pracować na najwyższych obrotach! Nie mogę traktować cię inaczej niż resztę zespołu, chyba to rozumiesz? Jeszcze ktoś mógłby uznać, że cię wyróżniam.

A, więc o to chodzi! Już wszystko jasne – pomyślała Tamara. – Czyli to sprawka Sexy Doll. To, że wszystko widzi i donosi, to wiadomo, ale najwyraźniej jest zazdrosna. I wymyśliła sobie, że coś mnie łączy z Markiem. – Musiała włożyć wiele wysiłku w to, żeby opanować uśmiech. Myśl o zazdrosnej o nią Andżeli naprawdę ją rozbawiła. – W związku z tym udzielam ci upomnienia. Na razie. I oczekuję, że przez najbliższe dwa tygodnie będziesz w pełni dyspozycyjna. Nie chcę słyszeć żadnych wymówek. Że już nie wspomnę o jakichkolwiek uwagach klientów. Czy się rozumiemy?! – znowu podniósł głos. Najwyraźniej sekretarka czuwa przy drzwiach. – Oczywiście – pokiwała głową Tamara, wiedząc doskonale, że to właśnie powinna zrobić. – W takim razie chyba skończyliśmy. Wracaj do pracy. Bez słowa opuściła gabinet. Minęła uśmiechającą się fałszywie Andżelę, nawet na nią nie patrząc. Wiedziała dobrze, co oznacza dyspozycyjność. Miała zapewnione siedzenie w pracy do wieczora. A przecież dzisiaj musiała jechać do białego domku. A jutro odebrać babcię. Masakra! – Co tym razem? – Marzena uważnie spojrzała na koleżankę. – Jakiś klient chciał bardziej żółtego kurczaczka i poskarżył się szefowi? – Za żółtość kurczaczków odpowiadają graficy. – Tamara nie mogła się nie uśmiechnąć. – Więc to raczej twoja działka. – Ja dzisiaj odpowiadam akurat za niebieskość pisklątek. W odcieniu logo firmy – parsknęła koleżanka. – Więc co chciał? – Nie uwierzysz. Andżela chyba uznała, że mam romans z szefem, bo wychodzę wcześniej. Musiała się mocno skarżyć, bo wrzeszczał tak, żeby słyszała każde słowo. – Ups, no to masz przechlapane – zachichotała koleżanka. – Andżela nie wybacza takich rzeczy. – W nosie ją mam. Gorzej, że Marek nakazał mi siedzenie do oporu, a ja akurat dziś muszę załatwić ważną sprawę. No i jutro wyrwać się na godzinkę. Marzena znała sytuację. Rozmawiały o babci Róży, wiedziała o tym, co dręczy Tamarę. – Wiesz, ja tak sobie wczoraj myślałam, że jak trzeba będzie, to mogę podjechać raz czy dwa do tego Jagodna. Powiesz mi, gdzie dokładnie i jakoś trafię. Coś zawiozę czy pomogę… Tamara spojrzała na koleżankę z wdzięcznością. Naprawdę jest w porządku – pomyślała. – Opiekuje się przecież rodzicami, a sama ma teraz nie mniej pracy niż ja. A jednak zadeklarowała pomoc. Graficy rzeczywiście nie mieli lekko. Pomijając już wartość artystyczną tego, czego życzyli sobie klienci, to na dodatek musieli znosić ze spokojem kolejne poprawki do projektów i tłumaczyć, że niektórych rzeczy po prostu zrobić się nie da. Naprawdę rozumiała, gdy Marzena mówiła, że jeżeli będzie miała dołożyć gdzieś jeszcze jedną palemkę albo domalować kokardkę na pisance, to zwymiotuje na monitor. No ale cóż można było zrobić? Pozostawało tylko zaciskać zęby i przetrwać, wyobrażając sobie ewentualną premię. – Marzena, bardzo ci dziękuję za dobre chęci, ale przecież jesteś dokładnie w takiej samej sytuacji jak ja. Nie miałabym serca się tobą wyręczać. Koleżanka zerknęła zza monitora i puściła oczko do Tamary. – W takim razie wymyślę coś, żebyś mogła jutro wyjść. – Tak, ciekawe co? – Już ty się o to nie martw. Wiesz, że w takich wariackich pomysłach nikt mi nie dorówna. Tamara przytaknęła z uśmiechem. Fakt, jeżeli Marzena postanowiła coś zrealizować, to zawsze dopięła swego. Czasami rzeczywiście w nieszablonowy sposób, ale jednak jej się udawało. Swoją drogą, to kiedyś muszę zabrać ją do babci Róży – stwierdziła. – Powinny się poznać. Jestem pewna, że się polubią. Obie są pełne optymizmu. W ogóle, jak tylko minie ten wariacki czas, chętnie

zaproszę Marzenę na jakieś piwo. Ciągle mnie wspiera, zawsze mogę na nią liczyć… – Prezes elektrociepłowni pyta, co z jego jajkami. – Andżela wsunęła głowę przez uchylone drzwi. – Jest chyba zdenerwowany – dodała z satysfakcją w głosie. – To chyba pytanie do lekarza, nie do nas – usłyszały z korytarza głos Dominika i parsknęły śmiechem. Andżela wyglądała na zdezorientowaną. – Żartowałem. Powiedz, że jajka będą jutro rano i osobiście mu je dostarczę. Sekretarka, stukając jedenastocentymetrowymi szpilkami, pobiegła do telefonu, żeby przekazać dobrą nowinę, a w drzwiach ukazała się tym razem głowa Dominika. – Uratowałem ci tyłek – mrugnął do Tamary. – Pewnie zapomniałaś o tych czekoladkach? – Nie zapomniałam – oburzyła się Tamara. – Tylko byłam u szefa. Właśnie miałam dzwonić i o nie pytać. – To zadzwoń lepiej do drukarni. Kartki dla tej firmy kurierskiej miały być wczoraj wieczorem, a jeszcze nie doszły. I upewnij się, że na pisankach jest lakier, bo nam głowy pourywają. – Dobrze, chociaż mogłoby być lepiej. – Ręka chemika wraz z długopisem zawisła nad dziennikiem. Marysia wstrzymała oddech. Niech mi zaliczy, niech zaliczy – powtarzała w myślach i ze zdenerwowania zaciskała pięści tak, że paznokcie wbijały jej się w dłoń. – Zaliczam ten dział, ale kolejny ma być lepiej opanowany. Marysia pokiwała głową, bo w ustach tak jej zaschło, że nie mogła wydusić słowa. Najważniejsze, że w odpowiedniej rubryce pojawiła się dwójka. Nie, żeby to był szczyt marzeń, ale w tej sytuacji nawet mierny bardzo ją cieszył. Zresztą i tak na nic innego nie mogła liczyć, skoro na półrocze miała jedynkę. Napięcie opadło i pozwoliła sobie nawet na uśmiech. Obrzuciła spojrzeniem klasę. Nikt nie odwzajemnił uśmiechu, nikt nie pokazał, że cieszy się razem z nią. Nie zdziwiło jej to wcale. Zdawała sobie sprawę ze swojego położenia i chociaż ją nie radowało, to nie miała zamiaru niczego zmieniać. Kiedy wróciła do szkoły po feriach, jej osoba budziła pewne zainteresowanie. Co prawda nikt nie wiedział dokładnie, dlaczego zniknęła, ale ktoś coś słyszał o szpitalu, ktoś inny za to o kłopotach Oskara. Kiedy pojawiła się na szkolnym korytarzu, ścigały ją zaciekawione spojrzenia i dobiegały do niej urywane szepty. Niektórzy decydowali się na zadawanie pytań, ale szybko zrozumieli, że Marysia nie chce na nie odpowiadać. Nie miała zamiaru w żaden sposób podsycać zainteresowania swoją osobą. Wiedziała, że szkolne sensacje żyją krótko. I nie myliła się. Po kilku dniach wszyscy zainteresowali się historią Adama z klasy maturalnej, który bez wiedzy ojca wziął jego samochód i po pijanemu rozbił się na latarni w centrum miasta. O sprawie Marysi zaczynano zapominać. O samej dziewczynie zresztą też. Szkolna elita szybko zorientowała się, że jej związek z Oskarem to już przeszłość. Tym bardziej że chłopak przyjeżdżał teraz po Aldonę z II c. Marysia zastanawiała się, czy nie powinna jej ostrzec, ale zrezygnowała z tego. Prawdę mówiąc, bała się Oskara i chciała zupełnie wymazać go z pamięci. Przestała też w drodze do szkoły chodzić na alejki przy Kadzielni. Nie zrezygnowała z makijażu, ale dzięki internetowym poradnikom nauczyła się, jak sprawić, by nie był tak ostry. I ucieszyła się, kiedy Kamil powiedział: – Wolę cię taką niż z tymi czarnymi krechami na oczach.

Te słowa sprawiły Marysi radość, bo wiedziała, że Kamil jest szczery, więc jeżeli tak powiedział, to naprawdę musiało być lepiej. Jakoś przestało jej zależeć na opinii tych, dla których jeszcze miesiąc wcześniej zrobiłaby wiele. To stało się samo, chyba w szpitalu i potem, kiedy nikt z nich nawet nie zadzwonił, nie zainteresował się nią. Najpierw było jej przykro, a potem wszystko zobojętniało. Co nie znaczy, że było jej z tym lekko. O nie! Niełatwo pogodzić się z tym, że zawiedli ci, na których liczyła i którym zaufała. Ale trudno, tak było i jakoś musiała się z tym uporać. Podczas przerw prawie zawsze przebywała sama. Nie dziwił jej ten fakt. Nie zapomniała jeszcze całkiem, że dokładnie tak samo było na początku roku szkolnego. Tyle że teraz nie miała nawet powrotu do kasty szkolnych szarych myszek i kujonów. Ku swojemu zdziwieniu odkryła, że nawet oni zdążyli poznać się i podzielić na mniejsze grupki, które niechętnie widziały w swych kręgach kogoś nowego. A już tym bardziej kogoś, kto jeszcze niedawno drwiąco uśmiechał się na ich widok, niepochlebnie komentując wygląd i zachowanie. Byli nawet zadowoleni, widząc samotną Marysię. Jej widok dawał im satysfakcję – obserwowali upadek jednego z członków elity, jednego z tych, co mieli się za lepszych. I nawet oni nie chcieli kogoś takiego w swoim gronie. Jedynie Justyna jeszcze z nią została, ale Marysia czuła, że i to nie potrwa długo. Koleżanka prawie każdego dnia powtarzała jej: – Majka, ogarnij się wreszcie! Jak ty wyglądasz! Ubierz się jakoś, umaluj i pójdziemy do galerii, może się ktoś fajny trafi – zachęcała, ale Marysia odmawiała. Nie interesowały ją żadne przypadkowe znajomości. Po historii z Oskarem miała dość chłopaków, nie wyobrażała sobie, jak mogłaby w ogóle pozwolić, żeby ktoś ją dotknął. Na samą myśl było jej niedobrze. Poza tym naprawdę miała dużo nauki. Nawet bardzo dużo. Dlatego z ulgą przyjęła dzisiejsze zaliczenie. Teraz będzie miała chwilę, żeby zająć się matematyką. Bardzo liczyła na pomoc Kamila. Chłopak był dobry z tego przedmiotu, miał nawet zamiar startować w jakimś konkursie. Może da radę wtłoczyć jej jakoś do głowy te wszystkie wzory i wytłumaczyć, o co w tym chodzi. Bo sama na pewno sobie nie poradzi. – Majka, widziałaś? – Justyna podbiegła zdyszana i pociągnęła ją za ramię. – Co miałam widzieć? – Oskar ma nowy samochód. Jaki wypasiony, mówię ci! – Nie obchodzi mnie to. – Weź, przestań. Ja rozumiem, że zerwaliście, ale jakbyś poprosiła, to może by nas podwiózł? – O nic go nie poproszę – odmówiła stanowczo Marysia. – Wiesz co? Nudna się strasznie zrobiłaś. – Justyna szła obok, ale jej mina wyraźnie mówiła, że wolałaby być zupełnie gdzie indziej. – Nie wiem, co ci się stało, naprawdę. Byłaś fajna laska, a teraz co? No rozpacz po prostu! Przez chwilę szły w milczeniu. – A w sobotę co robisz? Może pójdziemy pochodzić po Sienkiewicza? Mówiłam już Gośce, wiesz, tej rudej z „humana”. Poszłaby z nami, byłoby fajnie… – Nie mogę, babcia u mnie będzie. Idź z Gośką, a w poniedziałek mi opowiesz. – Jak chcesz. Ale żeby potem nie było, że ci nie proponowałam. – Justyna zrobiła obrażoną minę. – Nie będzie. Spoko. – Marysia wiedziała, że Justyna nie będzie za nią tęsknić. Doceniała jej dotychczasową lojalność, ale jednocześnie znała koleżankę na tyle dobrze, by mieć świadomość, że ta nie może żyć bez tych spacerów po ulicach i sklepach. I czuła, że jej miejsce wkrótce zajmie ruda Gośka. Westchnęła cicho. Trochę jednak żałowała. W sumie miło było tak beztrosko siedzieć w galerii, śmiać się z byle czego i niczym się nie przejmować. Czasami jej tego brakowało. Tylko teraz to chyba nie potrafiłaby przestać myśleć o tej chemii, matematyce i innych rzeczach, które musi naprawić. Nie było

więc sensu nawet iść. Może jak to wszystko pozaliczam, to pochodzę z nimi po sklepach? – pomyślała. – Tak w nagrodę – i zrobiło jej się trochę weselej. – A na razie wracam, bo Kamil już pewnie czeka pod blokiem. – To nara! – pożegnała Justynę. – Do jutra. – Zastanów się jeszcze i jakbyś zmieniła zdanie, to daj znać. Obie jednak wiedziały, że Marysia zdania nie zmieni. – Dzień dobry, Marysiu. Mówi babcia. – Tak, wiem. Wyświetlasz mi się, babciu. – Wyświetlam czy nie – kultura nakazuje się przedstawić. – Ewa Dobrosz zawsze przywiązywała wagę do dobrych manier i nie mogła zrozumieć, dlaczego młodzież nic sobie z nich nie robi. – Dzwonię, żeby sprawdzić, czy żyjecie, ale słyszę, że tak. – Tak, babciu, wszystko u nas dobrze. – Miło to słyszeć. Do twojej matki nie mogę się dodzwonić, a ona też się nie odzywa. – Mama ma bardzo dużo pracy. Zawsze tak jest przed świętami, sama wiesz – usprawiedliwiała matkę Marysia. Nie wspomniała o babci Róży, bo wiedziała, że to drażliwy temat. – Wygląda na to, że naprawdę dużo, bo zapomniała o własnej matce. – Ewa Dobrosz nie mogła powstrzymać się od tej złośliwości. – Nie mów jej nawet, że dzwoniłam, bo pewnie i tak zapomni i nie oddzwoni. Najważniejsze, że u was dobrze. Do widzenia, Marysiu. – Do widzenia, babciu. Marysia z westchnieniem odłożyła telefon. – Dzwoniła moja babcia. No, ta prawdziwa, mama mojej mamy – wyjaśniła, widząc pytający wzrok Kamila. Siedzieli na dywanie, bo tak było im wygodniej, podjadali chipsy paprykowe, a chłopak starał się wytłumaczyć Marysi zawiłości matematycznych twierdzeń. – Coś się stało? – Nie, dlaczego? – Bo wyglądasz na zdenerwowaną. – Babcia Ewa jest… no nie wiem, jak to powiedzieć… Jest inna niż babcia Róża. No… – zastanowiła się, ale nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów – …po prostu zawsze się trochę stresuję, jak z nią rozmawiam. Kamil pokiwał głową na znak, że przyjmuje to, co usłyszał. Nie nalegał na dalsze wyjaśnienia. Marysia to właśnie w nim lubiła. Słuchał, przyjmował i nie starał się wyciągać więcej niż chciała lub potrafiła powiedzieć. I nie komentował. Nie mówiąc o tym, że potrafił wytłumaczyć matematykę. – Jeszcze to zadanie i zrobię kanapki – powiedziała, uśmiechając się. – A odkąd ty taka pilna jesteś? – roześmiał się chłopak i rzucił w nią poduszką. – Ale tylko jedno, bo jestem głodny. A głodny nauczyciel to zły nauczyciel. Tamara próbowała się dodzwonić do córki, ale ta miała wyłączony telefon. Pewnie zapomniała włączyć po lekcjach – pocieszała samą siebie, ale w głowie już zapaliła jej się ostrzegawcza lampka. – Uspokój się. Przecież ostatnio wszystko jest w porządku.

Chciała powiedzieć córce o decyzji babci Róży i o tym, że zaraz po pracy musi jechać do Jagodna, więc wróci dopiero późnym wieczorem. Wysłała więc krótkiego SMS-a z prośbą o kontakt. Po osiemnastej mogła już wyjść z pracy, ale odczekała jeszcze, aż Andżela pozbiera swoje drobiazgi i opuściła biuro razem z nią. Wyszły ostatnie, więc chyba Marek będzie się czuł usatysfakcjonowany. Teraz jechała w stronę Jagodna i zastanawiała się nad planem działania. Tym razem miała nadzieję, że Łukasz będzie w białym domku, bo musiała ustalić z nim zasady opieki nad babcią. Już wyobrażała sobie te złośliwości, które będzie musiała znieść, ale trudno. Najważniejsze, żeby ustalić konkrety. Nie takich klientów miewała i radziła sobie, więc taki zgryźliwy ponurak jej nie przeszkodzi. Potem posprząta, przygotuje świeżą pościel i przewietrzy dom. Jedzenie przywiozą na drugi dzień. Na szczęście jutro piątek, więc będą mogły zostać na weekend i przygotować coś na zapas. No i zobaczyć, jak babcia sobie radzi, bo Tamara miała wrażenie, że staruszka nadrabia miną, a wcale nie czuje się tak dobrze, jak mówi. W końcu lekarz twierdził, że jej stan nie jest jeszcze tak dobry, jak powinien. Zaparkowała jak zwykle przy drodze i stanęła, przyglądając się okolicy. W połowie marca nie było tu może tak ładnie jak jesienią, ale bezlistne gałęzie drzew tworzyły niepokojącą plątaninę, która też miała w sobie jakiś rodzaj groźnego piękna. Biały domek stał spokojnie, a razem z drewnianym płotem i zabudowaniami gospodarczymi tworzył sielski obrazek. Jakby oazę spokoju i pewności, która nie poddaje się żadnym złym wydarzeniom. Musiała przyznać, że sama tęskniła za tym miejscem, więc tym bardziej rozumiała babcię, która tak bardzo chciała tu wrócić. W zapadającym zmierzchu białe ściany były jeszcze dobrze widoczne, jak gdyby zapraszając do przytulnego wnętrza, w którym można schronić się przed ciemnością. Niestety w żadnym oknie nie paliło się światło, a to oznaczało, że nie ma tam Łukasza. Trudno, najpierw wejdzie i zastanowi się, co dalej. W kuchni panował względny porządek. No dobrze, musiała przyznać, że nawet nie spodziewała się, że będzie tak dobrze. Żadnych brudnych naczyń, tylko kurz i trochę trocin przy piecu. Nie jest źle – pomyślała i chciała usiąść przy stole. O mało nie zgniotła Barnaby, który najwyraźniej urządził sobie legowisko na miękkiej poduszce. Teraz z głośnym miauknięciem zeskoczył na podłogę i spojrzał na intruza z wyrzutem. – Kocie, co ty wyprawiasz! – krzyknęła. – Dostałabym przez ciebie zawału! Barnaba najwyraźniej nie przejmował się jej reakcją, bo nawet się nie odwrócił. Z wysoko podniesionym ogonem odmaszerował dostojnie i zniknął za drzwiami pokoju. Obecność kota była dla Tamary jasnym sygnałem, że Łukasz już dzisiaj nie przyjdzie. Skoro sprowadził kota do domu, to oznaczało, że pojawi się dopiero następnego dnia, żeby go wypuścić. I kolejny problem gotowy. Trzeba będzie go znaleźć – stwierdziła. – Przecież muszę z nim porozmawiać. Tylko gdzie on może mieszkać? Zawsze pojawiał się i odchodził w stronę lasu, no ale przecież nie żyje w szałasie. Nawet taki macho potrzebuje zimą dachu nad głową i ciepłego pieca – pomyślała z ironią. Postanowiła zacząć od poszukiwań. To było ważniejsze. Domem zajmie się później. I nie było na co czekać, bo jak tak dalej pójdzie, to nie dotrze do domu przed północą. Wsiadła do samochodu i jechała powoli przez wieś. Droga była pusta, na podwórzach też ani żywej duszy. Przecież nie będę pukać do obcych domów – zmartwiła się. Na szczęście zobaczyła kobietę, która właśnie zamykała furtkę i ruszyła szybkim krokiem wzdłuż drogi. Podjechała do niej i zwalniając, opuściła szybę. – Przepraszam panią bardzo – zaczęła, przekrzykując warkot silnika. – Szukam pana Łukasza. Zna go może pani? Kobieta zbliżyła się do samochodu i stanęła, co Tamara przyjęła z ulgą. Mogła zgasić silnik

i porozmawiać normalnie. – Czy wie pani, gdzie mieszka pan Łukasz? – Widząc zaciekawiony wzrok nieznajomej, zdała sobie sprawę, że przecież nawet nie zna jego nazwiska. – No, taki pan, co pomaga czasami pani Róży Marcisz. I innym też… – Gorączkowo próbowała sobie przypomnieć jakieś szczegóły. – O, niedawno przy bramie pomagał, a wcześniej malował remizę! – Tak, wiem. Pani pyta o tego Łukasza od Michalików. – Kobieta uśmiechnęła się, najwyraźniej zadowolona, że wie, o kogo chodzi. – On mieszka w takiej chałupie obok Terczów. No tam, jak ten duży dom z tym betonowym ogrodzeniem – pokazała kierunek. – Tylko niech pani uważa, bo chałupa dalej od drogi i łatwo przegapić. – Dziękuję pani bardzo. – Tamara odwzajemniła uśmiech. Nawet łatwo poszło – pomyślała. – Jak widać wszyscy go tu znają. Pojechała we wskazanym kierunku. Rzeczywiście, łatwo było przeoczyć starą chałupkę, jakby wciśniętą pomiędzy betonowe sześciany stojące na sąsiednich posesjach. Domek wyglądał na niezamieszkany, jakby jego właściciele opuścili go, przenosząc się do nowego lokum albo do lepszego świata. Musiał być naprawdę stary, bo z jednej strony dach wyraźnie się zapadał. Niczego lepszego nie można się było spodziewać – skomentowała w myślach Tamara. – Taki wolny człowiek na pewno ma ważniejsze sprawy niż naprawa dachu. To zupełnie w jego stylu – mieszkać byle jak, żyć byle jak. Byle wolnym być. Już znała kiedyś takiego jednego. Też wolność była najważniejsza. Na szczęście udało jej się go pozbyć i z kolejnym podobnym osobnikiem chciała mieć jak najmniej do czynienia. Najlepiej wcale, ale w tej sytuacji nie było to możliwe, więc postanowiła ograniczyć ten kontakt do niezbędnego minimum. Właśnie zrozumiała, jak bardzo ten Łukasz był podobny do Leszka, jak bardzo go przypominał w tej pozie niezależnego, wolnego ducha. Nie czas teraz na wspominki – przywołała się do porządku. – Przyjechałaś tu załatwić sprawę, to załatwiaj. Zastukała do drzwi, z których schodziła nieokreślonego koloru olejna farba, odsłaniając poprzednie warstwy, równie szare od wieloletniego kurzu. Cisza, żadnej odpowiedzi. Ponowiła pukanie, tym razem mocniej i bardziej zdecydowanie. Nadsłuchiwała, czy nie usłyszy jakiegokolwiek szmeru, który wskazywałby na obecność gospodarza. Nic. Gdzie go poniosło o tej porze? Miała ochotę kopnąć w drzwi, ale powstrzymała się przed tym dziecinnym gestem. Odwróciła się po prostu i skierowała w stronę furtki. Miała pustkę w głowie i nie wiedziała, co ma robić dalej. Wszystko dzisiaj szło jak po grudzie. – Czego chcesz? – Usłyszała nieoczekiwanie głos Łukasza. Spojrzała przez ramię. Stał w drzwiach, ubrany w ten sam czarny sweter, co zawsze, i te same sprane dżinsy. Wróciła. – Babcia Róża jutro wychodzi ze szpitala – oznajmiła krótko i wprost. – Nie chce być u mnie, a potrzebuje opieki. – I co w związku z tym? – zapytał ironicznie. Oczywiście, wiedziałam, że nie obejdzie się bez tej złośliwości – pomyślała Tamara, ale zacisnęła zęby. Popatrzyła na podpuchnięte oczy mężczyzny, na nieogolone policzki… Dobrze wiedziała, co robił przez ostatnie dni. Doskonale pamiętała, jak wyglądał Leszek, gdy wracał po dłuższej zabawie. Skutki kilkudniowej popijawy rozpoznawała bez pudła. – Wiesz, ja nie mogę przyjeżdżać codziennie. Mam pracę… – Jasne, wypoczywać na wsi jest fajnie. Ale gdy przychodzą obowiązki, to już trudniejsza sprawa, prawda? – Nie w tym rzecz! – zezłościła się. – Po prostu… Zresztą nie muszę ci się tłumaczyć!

– Rzeczywiście, nie musisz. Ale w takim razie po co tu przyszłaś? Nie przypominam sobie, żebym cię zapraszał. – Przyszłam, bo chciałam zapytać, czy przez jakiś czas, zanim znajdę kogoś do pomocy, mógłbyś trochę bardziej się nią zająć. Zrobić zakupy, przypilnować, żeby się nie forsowała, dopilnować zwierząt i takie tam. Oczywiście ci zapłacę, o to się nie martw… – Jesteś idiotką! – przerwał jej i zatrzasnął drzwi. Stała przez chwilę, niczego nie rozumiejąc. Czekała, że otworzy, ale tak się nie stało. No to przynajmniej mam jasność – podsumowała z żalem. – Ciekawe, dlaczego miałam nadzieję, że uda się z nim jakoś dogadać. Może to nawet lepiej, bo i tak nie mogłabym spokojnie spać, wiedząc, że taki nieodpowiedzialny facet ma zająć się chorą osobą. Nigdy nie miałabym pewności, czy przyjdzie, czy też wybierze towarzystwo butelki. Przy samochodzie zdała sobie sprawę, że Marysia do niej nie oddzwoniła. Zdenerwowana sięgnęła po telefon. Na szczęście przyszedł SMS: U mnie wszystko ok. Uczę się z Kamilem matmy. Nie jestem głodna, nie martw się. Tamara odetchnęła z ulgą. Przy okazji zerknęła na godzinę. Była prawie dwudziesta. A przed nią jeszcze tyle pracy. Wariacki dzień! Nie, sprzątanie dzisiaj jest bez sensu. Chyba najlepiej będzie, jak przełożę to na jutro, kiedy już tutaj będziemy – pomyślała i ze złością uderzyła dłonią w kierownicę. Nie lubiła, gdy wszystko się sypało. A dzisiaj to już naprawdę nad niczym nie mogła zapanować. Cokolwiek zaplanowała, nie wychodziło. Jakby los skumulował na niej całą swoją złośliwość. Była zmęczona, zła i głodna. Marzyła tylko o tym, żeby znaleźć się w domu, zakopać pod kołdrą i zasnąć. A potem obudzić się w bardziej przyjaznej rzeczywistości. Czy uda jej się zrealizować chociaż taki plan? Żeby to zrobić, musiała najpierw wrócić do Kielc. Odpaliła więc silnik i wyjechała z Borowej. Jadąc, miała wrażenie, że nawet przydrożne drzewa, które tak lubiła, są dziś do niej nieprzyjaźnie nastawione. Pochylone nad drogą gałęzie przypominały jej drapieżne palce, a szum sosen brzmiał jej w uszach jak złośliwy śmiech. Naprawdę jestem w złej formie – pomyślała i mocniej nacisnęła pedał gazu. – Niech już będzie jutro. – No to zasuwaj po tę swoją babcię. – Marzena podeszła do biurka Tamary i wcisnęła jej do ręki zieloną teczkę. – Tylko po drodze musisz zajrzeć do zakładów drobiarskich. Muszą to zatwierdzić ostatecznie, żeby drukarnia przez weekend zrobiła. Inaczej nie zdążą, powiedz im to jasno. Tamara spojrzała na koleżankę pytająco. – To ich etykiety na przedświąteczną partię kurczaków. Ty wiesz, co ich marketing wymyślił? Ma być uśmiechnięty kurczak i napis: „Chcę być na twoim świątecznym stole”. Wyobrażasz sobie? To jakaś paranoja! – Ale dlaczego ja mam z tym jechać? Nie może jakiś chłopak od Dominika? – Jezzzuuu, weź się skoncentruj! Chciałaś mieć powód, żeby wyjść. Tak czy nie? – No tak. – No to poszłam z tym do Marka i powiedziałam, że ja nie dam rady, bo mam jeszcze milion projektów do skończenia na wczoraj. Co zresztą jest prawdą. On też od razu wpadł na to samo, co ty, ale mu wyjaśniłam, że ta drukarnia i te kurczaki, które muszą być w to owijane od poniedziałku, i że upierdliwi są, więc byle kto tam nie może jechać, bo ich trzeba ostatecznie przekonać, a to łatwe nie będzie. – O matko, powoli, bo nie nadążam – roześmiała się Tamara, słysząc potok słów wypływający z ust

koleżanki. – Marek też nie nadążył – zachichotała Marzena. – Więc żeby się mnie pozbyć, natychmiast się zgodził, gdy tylko zasugerowałam ciebie. Tylko pamiętaj, musisz ich przekonać. A tutaj nikt cię nie rozliczy z tego, ile czasu ci to zajęło. – To lecę. – Tamara nie potrzebowała dalszej zachęty. Chwyciła torebkę, teczkę z projektem kurczakowej etykiety, rzuciła w stronę koleżanki: – Jesteś kochana! I już jej nie było. – Babciu, jak dobrze, że jesteś! – Marysia wprost od drzwi podbiegła do staruszki siedzącej na kanapie i mocno ją przytuliła. – Martwiłam się o ciebie! – Wiem, dziecko, ale zupełnie niepotrzebnie. Jak widzisz, jestem cała i żywa. Mam nadzieję, że tak pozostanie, o ile mnie zaraz nie udusisz – roześmiała się babcia. – Marysiu, daj spokój! – upomniała córkę Tamara. – Babcia jest zmęczona… – Przepraszam. – Nastolatka odsunęła się od gościa z przepraszającą miną. – Zmęczona? Dzieci kochane, ja w tym szpitalu nic innego nie robiłam, tylko wypoczywałam. – Dobrze, dobrze. – Tamara nie wyglądała na przekonaną. – Lekarz mówił coś innego. Babcia Róża poklepała Marysię po ręce. – Twoja mama trochę przesadza. Naprawdę nie jest ze mną tak źle. – Ja tam swoje wiem – upierała się Tamara. – I dobrze, że już jesteś, bo nie chciałam babci zostawiać samej, a naprawdę muszę już wracać do pracy. Obiad jest w lodówce, tylko ziemniaki musisz obrać… – Poradzę sobie – zapewniła córka. Tamara sięgnęła po torebkę. Od drzwi rzuciła jeszcze: – Zadzwonię do was. I bądźcie gotowe około osiemnastej. Trzasnęły drzwi. Babcia uważnie spojrzała na Marysię. Dziewczyna wyglądała na wesołą, ale kobieta dostrzegła w jej oczach coś innego. – Może napijemy się herbaty? – zaproponowała. – Oczywiście, już robię. Róża Marcisz cierpliwie poczekała aż nastolatka przygotuje wszystko. Doświadczenie nauczyło ją, że nie należy się spieszyć, bo pośpiech nie sprzyja dobrej, szczerej rozmowie. Dopiero kiedy usiadły z kubkami aromatycznie pachnącego napoju, staruszka zdecydowała się zacząć: – Pięknie pachnie i dobrze smakuje – pochwaliła. – To takie pomieszanie. Czarna, czyli zwykła z jaśminową. Taką lubię najbardziej. – Musisz mi pokazać, jak to robisz, to będę ją parzyć w Borowej, kiedy mnie odwiedzisz – uśmiechnęła się babcia Róża. Marysia wyglądała na zadowoloną z babcinych komplementów. – A jak sobie radzisz z innymi rzeczami, poza parzeniem herbaty? – Jeszcze niezbyt dobrze, ale staram się. Ostatnio zrobiłam całkiem niezłą zapiekankę. Mamie smakowała. – Wiesz dobrze, dziecko, że nie o to pytam. – Uważne spojrzenie błękitnych oczu staruszki przechwyciło i zatrzymało wzrok nastolatki, która słysząc słowa babci, zacisnęła usta. Po kilku sekundach milczenia

Marysia odpowiedziała: – Staram się, żeby było jak najlepiej, ale… – …ale nie jest łatwo, tak? – dokończyła babcia. – No nie jest. – Domyślam się. Tylko powiedz mi jeszcze, czy nie jest łatwo tak po wierzchu, czy tak w głębi duszy? – Nie rozumiem. – Marysia ze zdziwieniem spojrzała na rozmówczynię. – Jakby ci to wytłumaczyć? – zastanowiła się Róża. – Bo to jest tak: czasami robimy coś i jesteśmy szczęśliwi tak po wierzchu, na chwilę. Jest przyjemnie, ale w głębi duszy czujemy, że to nie jest do końca dobre albo nic dobrego na dłużej nie przyniesie. A czasami musimy zrezygnować z tych przyjemności i robić rzeczy, które wiele nas kosztują, wymagają wyrzeczeń albo nie są przyjemne. Za to wiemy, że dzięki temu będzie lepiej i radość czy zadowolenie przyjdą, ale później. Wtedy tak po wierzchu jest trudno, ale łatwo i lekko w głębi duszy. – Staruszka, mówiąc to, patrzyła gdzieś w dal, jakby myślami była zupełnie gdzie indziej, w innym miejscu lub czasie. Zamilkła na chwilę i zaraz potem z lekkim uśmiechem spojrzała na Marysię. – No, chyba lepiej nie umiem tego powiedzieć. – Ale ja rozumiem, babciu – pokiwała głową dziewczyna. – Tylko muszę się zastanowić, jak to u mnie jest. – Wiesz dobrze, dziecko, jak jest. I nie musisz mi mówić, jeżeli nie chcesz. Zapadła cisza. Babcia popijała herbatę małymi łykami, a Marysia zamyśliła się. – Wiesz, babciu – powiedziała po chwili. – Nie chciałabym już nigdy martwić mamy. I naprawdę chcę skończyć szkołę. Tylko… tylko czasem wątpię, czy dam radę. I wtedy mam ochotę znowu to wszystko rzucić i iść się bawić. No ale wiem, że to byłoby właśnie tak… – spojrzała na staruszkę z niepewnym uśmiechem. – Po wierzchu? – Dokładnie. – A nie da się jakoś tego pogodzić? – zapytała babcia. – Mój Barnaba na przykład to potrafi. Trochę śpi, trochę psoci i trochę poluje. Instynkt mu mówi, co ma robić. I on go słucha. Jakby zwierzęta tylko spały, to umarłyby z głodu, a gdyby tylko polowały, bez odpoczynku, to szybko zabrakłoby im sił. Dużo się przypatrywałam zwierzętom i brałam z nich przykład. Jak się ciężko pracuje, to trzeba też znaleźć czas na odpoczynek. – Jaka ty, babciu, jesteś mądra! – To nie ja, to natura. Ja tylko podglądam i się uczę. – Babcia Róża poklepała dziewczynę po dłoni. – No, dosyć tych filozofii. Może teraz, dla odmiany, pokażesz mi swój pokój? Marysia z radością przystała na tę propozycję. Jeszcze poprzedniego dnia zrobiła generalne porządki, bo przecież była przekonana, że babcia u nich zostanie. Dzięki temu nie musiała się teraz obawiać, że gość uzna ją za bałaganiarę. Z dumą otworzyła przed babcią drzwi do swojego królestwa. – Bardzo tu ładnie – pochwaliła staruszka. – No i dużo miejsca. Nie to, co w tym schowku u mnie – roześmiała się. – Babciu, u ciebie było bardzo dobrze – zapewniła Marysia. – Niczego mi nie brakowało. – Miło to słyszeć. Nastolatka nagle zamilkła i posmutniała. Spojrzała na babcię spod oka, a ta zauważyła to spojrzenie. – Co się stało, Marysiu? O co chodzi? Chcesz mi coś powiedzieć? – No w sumie to nie powinnam… – Ale chcesz, prawda? – Prawda. Bo widzisz, powiedziałaś, że ci się tu podoba, a nie chciałaś zostać. – Marysia wyrzucała z siebie słowa szybko, nie patrząc babci w oczy. – A ja chciałam się tobą zaopiekować, pokazać ci

komputer i sieć. Bo jak ja potrzebowałam, to mnie przyjęłaś, a teraz ty potrzebujesz, więc chciałam przyjąć ciebie. A ty nie chcesz. To niesprawiedliwe! – Ostatnie zdanie prawie wykrzyczała, uderzając dłonią w poduszkę. Babcia spokojnie przyjęła wyrzuty nastolatki. – Sprawiedliwość nie ma tu nic do rzeczy. A już na pewno nie taka, o jakiej mówisz. – Czyli jaka? – Marysia nie rozumiała, o co babci chodzi. – Taka, że oddajemy innym dokładnie to, co nam dali. To znaczy tak dosłownie. Ty myślisz, że jak byłaś u mnie, to ja muszę być u ciebie, tak? Dziewczyna pokiwała głową. – I mówisz, że jak przyjechałaś, to czegoś potrzebowałaś. No to chyba nie dachu nad głową i jedzenia, bo tego ci nie brakowało. – No nie. – To czego? – Nie zastanawiałam się nad tym. Może spokoju, ciszy… no żeby sobie wszystko przemyśleć. – No dobrze. Cokolwiek by to było, nie chodziło o samo mieszkanie, prawda? Marysia wstała. Podeszła do okna i uchyliła je. Babcia czekała. Wiedziała, że dziewczyna musi mieć chwilę, żeby zrozumieć to, co chciała jej powiedzieć. – Ty babciu też nie potrzebujesz mieszkania? – zapytała wciąż odwrócona do staruszki plecami. – Nie potrzebuję. Za to chcę wrócić do swojego życia. Do wszystkiego, co kocham i za czym tęskniłam w szpitalu. Do kur i Barnaby, do swojego łóżka. Tam mi dobrze. A teraz jeszcze chciałabym, żebyś mnie czasami odwiedzała, bo mam jeszcze sporo przepisów, które chciałabym komuś przekazać. I dużo wzorów i wełny do robienia na szydełku. I martwię się, że odejdę, a to wszystko zginie razem ze mną. – To się nie martw. Babcia uśmiechnęła się do siebie. Zrozumiała, że w tym krótkim zdaniu nastolatka zawarła dużo więcej niż mogłyby na to wskazywać same słowa. – To może zanim twoja mama wróci, pokażesz mi jeszcze ten internet? – zaproponowała. Marysia odwróciła się w stronę babci, starając się jednak ukryć przed staruszką twarz, żeby ta nie zauważyła wilgotnych oczu. Podeszła do biurka i włączyła komputer. – Może usiądziesz tutaj, babciu? – zaproponowała, wskazując na krzesło. – Będziesz lepiej widzieć. O, popatrz, tutaj jest ten portal, czyli takie miejsce, gdzie można spotkać innych i rozmawiać, to znaczy pisać do siebie. Ale rozmawiać też – starała się wytłumaczyć wszystko jak najprościej. – Tutaj – wskazała na okienko – te zielone napisy mówią, kto akurat jest. O! Kamil! – Ucieszyła się. – Zaraz do niego napiszemy. Marysia: Cześć :) Kamil: Cześć :) Co porabiasz? Marysia: Siedzimy z babcią Różą i rozmawiamy. Kamil: Fajnie :) Pozdrów ją ode mnie. – Kamil cię pozdrawia – przekazała informację. – To ten, który odwiedził cię w Borowej? – Tak. – To napisz, że ja też go pozdrawiam i zapraszam do siebie. Marysia: Babcia pozdrawia i zaprasza w odwiedziny. Kamil: Dziękuję. Chętnie przyjadę :) Marysia: Kończę, bo mamy z babcią jeszcze dużo do obgadania. Kamil: Jasne. Pa :)

– No widzisz, babciu, jakie to proste. Można z kimś rozmawiać, nawet gdy jest na drugim końcu świata. Gdybyś miała komputer i sieć, to mogłybyśmy rozmawiać każdego dnia. – Podoba mi się. Tylko tak sobie myślę, że ja jednak wolę tak po staremu. Usiąść, popatrzeć sobie w oczy… – Ale nie zawsze się tak da. Na przykład jak ktoś jest w innym kraju – broniła swojego zdania Marysia. – Masz rację. Nie zawsze się da. Ale jak jest wybór, to chyba lepiej bez komputera. Popatrzeć można, dotknąć… poczuć naprawdę tę druga osobę. – Może i tak – zgodziła się Marysia. – I można na przykład, rozmawiając, zjeść razem obiad. Bo chyba już pora? – A wiesz, dziecko, że masz rację. Tak mi się dobrze z tobą gada, że całkiem zapomniałam. To może ja wrócę na fotel i dopiję herbatę, a ty zrobisz spokojnie, co tam trzeba? A może ci pomóc? – Dam sobie radę, babciu. Tylko boję się, żebyś się nie nudziła, jak będę w kuchni. – Tylko nudni ludzie się nudzą – uśmiechnęła się babcia i zapytała nieoczekiwanie: – A ten Kamil to chyba sympatyczny chłopak? – Tak, bardzo. Lubię z nim rozmawiać. – Po chwili wahania dodała. – Nie tylko tak po wierzchu. I poszła do kuchni. Ewa Dobrosz była zła. I cała ta złość koncentrowała się na jednej osobie. Na samo wspomnienie Róży Marcisz zaciskały jej się szczęki. Jak to możliwe, że ta kobieta, wracając nieproszona po kilkunastu latach, bez wysiłku zabiera jej to, na co ona ciężko pracowała całe życie. Zawsze taka była – miły uśmiech, dobre spojrzenie i ludzie natychmiast gotowi byli zrobić, co tylko chciała. Teraz też pewnie opowiada te swoje mądrości Tamarze i Marysi. Już tak je omotała, że świata poza nią nie widzą. I nawet im do głowy nie przyjdzie, że Ewa siedzi w domu samotna. Bo babcia Róża wychodzi ze szpitala – przedrzeźniała w myślach słowa córki. – Też mi powód, żeby robić takie zamieszanie. Czy ja nie zasłużyłam na troskę i zainteresowanie? – myślała. – Dawałam z siebie wszystko, dyżurowałam po nocach, żeby Tamara miała jak najlepiej. Gdybym siedziała w wiejskim domku na tym końcu świata, to na pewno nie miałaby teraz wykształcenia, pracy, mieszkania. Tylko kto o tym pamięta? I kto to doceni? Stojąc przy oknie, obserwowała marcowe niebo i przypominała sobie rozmowę z córką. – Dzwonię, żeby sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku. – Rychło w czas. Mogłam już trzy razy umrzeć i nikt by się nie zorientował. – Ewa nie mogła powstrzymać się od złośliwości. – Mamo, rozumiem, że powinnam się częściej odzywać, ale naprawdę nie wiem już, w co ręce włożyć. – A święta za pasem. Zaplanowałaś już zakupy? – Nie miałam czasu o tym myśleć. – W głosie córki wyczuła rozdrażnienie, ale wcale się tym nie przejęła. – A co tak cię absorbuje, że zapominasz o ważnych sprawach? Córka na chwilę zamilkła. Ewa Dobrosz dobrze wiedziała dlaczego. Nie chciała wspominać o Róży. Ale matka nie zamierzała jej niczego ułatwiać. Dlaczego niby tylko ona ma się z tym wszystkim czuć źle? – To może przyjdziesz w sobotę i rozplanujemy wszystko? – zaproponowała, wiedząc, że przypiera córkę do ściany. – Przepraszam, mamo, ale nie mogę.

– No tak, mogłam się domyślić. W końcu nie wylądowałam jeszcze na intensywnej terapii, więc nie ma potrzeby się mną zajmować. – Wiedziała, że sprawia córce przykrość, ale naprawdę nie mogła się powstrzymać. Niech Tamara wie, że matka czuje się zaniedbywana. – Mamo, przecież wiesz, że to nieprawda. Po prostu musimy wyjechać z Marysią. – Najwyraźniej chciała na tym zakończyć, ale Ewa nie pozwoliła jej na to. Niech powie wprost – pomyślała. – Dokąd? – Babcia Róża wychodzi ze szpitala i musimy jakoś zorganizować jej opiekę. Ale po weekendzie zadzwonię i spotkamy się w sprawie tych świąt. Ze wszystkim zdążymy na czas, obiecuję. – Jak uważasz – odpowiedziała chłodno lekarka. – W takim razie do usłyszenia. Bawcie się dobrze – dodała ironicznie i rozłączyła się, nie czekając na odpowiedź. Właściwie to mogła się tego spodziewać. Ale z drugiej strony – pomyślała – mam siedzieć i patrzeć w telewizor tylko dlatego, że moi najbliżsi nie mają dla mnie czasu? Ani mi się śni. Zdecydowanym ruchem zaciągnęła firanki. Nie miała już ochoty patrzeć dłużej na przetaczające się po niebie ciemne chmury. Ten widok potęgował tylko jej zły nastrój. Przez tyle lat uczyła się nie zwracać uwagi na swoją samotność, więc teraz żadna Róża Marcisz nie sprawi, że będzie znowu boleśnie ją odczuwać. Sięgnęła po telefon i mocno przyciskając klawisze, wybrała numer. – Krysia? Mówi Ewa Dobrosz. Czy zaplanowałaś coś na sobotę? Jeszcze nie? No to już nie planuj. – Przez chwilę słuchała głosu po drugiej stronie linii. – Też właśnie o tym pomyślałam. Będę piekła babkę. Wiesz, taka próba generalna przed świętami. Wpadnij, to spróbujesz, czy wyszła i porozmawiamy przy lampce wina. No, to teraz i ona będzie się dobrze bawić. Bo na szczęście są jeszcze na świecie ludzie, którzy mnie cenią – pomyślała z satysfakcją. – Nawet jeżeli bliscy nie potrafią, to jednak zapracowałam sobie w życiu na szacunek i zainteresowanie. Żeby tylko babka dobrze wyszła, bo wstyd będzie. Muszę poszukać tego przepisu, żeby nic nie pomylić. Wertując szufladę z papierami, lekarka na chwilę zapomniała o złości i dręczących ją niepokojach. Przestała nawet odczuwać to denerwujące kłucie w okolicach serca. Wiedziała z doświadczenia, że nic lepiej nie robi na zachwiania emocjonalne niż zajęcie się czymś konkretnym. Tym razem jej sprawdzona metoda także poskutkowała. Jagodno i Róża Marcisz zostały zepchnięte gdzieś na daleki plan, a najważniejsza stała się cytrynowa babka. – Gdzie ty, mamo, znowu się wybierasz? Zofia właśnie zakładała buty, gdy usłyszała za plecami głos Kasi. Z lekką ulgą przerwała wpychanie kozaka na opuchniętą stopę. Właściwie to już nie pamiętała, kiedy mogła swobodnie włożyć nogę do buta i chociaż starała się wybierać te najszersze, to i tak niewiele pomagało. Lekarz też wzruszał ramionami i twierdził, że tak już musi być. Wypisywał różne lekarstwa, ale niewiele pomagały, a maści, które proponował, były takie drogie, że Zofia już dawno z nich zrezygnowała. – To wszystko przez te reklamy. Wmawiają ludziom, że pomoże, a naprawdę to nic nie daje – mówił Jarek, jej zięć. I miał rację. Szkoda było na to pieniędzy. A buty jakoś dawało się założyć, zresztą trochę bólu to jeszcze nie koniec świata. – Idę, córuś, do Jasi, bo mam jej podszyć sukienkę, co to ma w niej być za tydzień na weselu u tej siostrzenicy z Bartkowa. Wiesz, tej co chodziła do klasy z siostrą twojego Jarka. – Mama to wszystkim dookoła pomaga, jakby we własnym domu nic do roboty nie było. Ja już nie

wiem, za co się najpierw brać! – Córka najwyraźniej nie była zadowolona. – Tylko niech mama pamięta, że my dzisiaj idziemy do Ilony. Jej mąż zjechał już na święta i robią małą imprezę. To żeby mama wróciła niedługo, bo dzieciaków trzeba dopilnować. Jarek wkrótce pewnie z pracy przyjedzie, to będzie chciał chwilę odpocząć, a ja się przecież też muszę przygotować, żeby jakoś wyglądać. Bo siedzę w tym domu jak pokutnica jakaś i nawet nie mam czasu w lustro spojrzeć. – Dobrze, dobrze, będę jak trzeba. Nie martw się, córuś. – I tyle razy mamę prosiłam, żeby buty w ganku zostawiać, bo się panele niszczą. Kto na to wszystko zarobi? Jarek już i tak ręce po łokcie urabia, żebyśmy jakoś żyli na poziomie. A mama ciągle swoje! – Kasia westchnęła głośno i zniknęła w drzwiach kuchni. Zofii zrobiło się przykro. Pamiętała o prośbie córki, ale w wąskim ganku nie miała gdzie przysiąść, przez co zakładanie butów było jeszcze bardziej bolesne. Ale przecież Kasia nie chce źle – usprawiedliwiła córkę w myślach. – Skąd może wiedzieć, że mi tam niewygodnie. A z tymi panelami to ma rację. Pamiętam, jak kupowali – drogie były, specjalnie skądś sprowadzane, żeby wyglądały jak prawdziwe deski. Żal byłoby zniszczyć. Dobrze wiedziała, że zięć ciężko pracuje. I że dzieci chcą się czegoś dorobić. Rozumiała to, bo przecież sama znała pracę od rana do nocy. Cieszyła się, że jej córka ma takiego zaradnego męża, bo jej samej nie było to dane. Musiała gotować i sprzątać w szkole i u ludzi, żeby zarobić trochę grosza, a po pracy jeszcze gospodarki dopilnować, bo Stasiek to więcej gadał i pił niż o robocie myślał. A potem umarł. W polu padł i po chłopie. Serce podobno nie wytrzymało. Z butelką w ręku go znaleźli. Cóż, widać taki los. Dobrze, że córkę wychowała i dziewczyna na ludzi wyszła. No i matki się nie wyparła, dach nad głową zapewnia i utrzymanie, bo przecież co to jest te parę groszy, co Zofia może im dać? Jak leki sobie kupi, to naprawdę niewiele zostaje. Dobrze, że chociaż od czasu do czasu ktoś o pomoc poprosi, to coś tam wpadnie do kieszeni. Przynajmniej dla wnuków na słodycze ma, bo co to za babcia, co nic wnuczkom nie podaruje. Żeby tylko zdrowie dopisywało, to najważniejsze – pomyślała. Nie chciała być ciężarem dla córki i zięcia, starała się jakoś odwdzięczyć, choćby gotując czy zajmując się dziećmi. No i trochę gospodarstwem, bo Kasia na to czasu nie miała, a przecież zawsze swojskie jajko czy kura na rosół to lepsze niż sklepowe. I taniej. Więc się Zofia starała. Żeby pomagać i żeby nie przeszkadzać. Wreszcie kozak znalazł się na swoim miejscu. Ściskało, ale dało się wytrzymać. W lecie będzie łatwiej, bo buty odkryte, to mniej boli. Jeszcze ze dwa miesiące – pocieszała się. Sięgnęła po płaszcz i wyszła. Za furtką przyspieszyła i starając się iść tak szybko, na ile pozwalały bolące stopy, skierowała się w stronę końca wsi. Każda chwila była cenna, przecież obiecała Kasi, że się nie spóźni. Kiedy podjechały pod biały domek, Tamara od razu zauważyła, że z komina unosi się cienka linia dymu. No to jednak jakoś się zebrał – pomyślała z ulgą. – Przynajmniej zimno nie będzie. Wprowadziła babcię do środka. Przy jej nogach natychmiast pojawił się Barnaba i głębokim mruczeniem zaczął domagać się pieszczot. – Stęskniłeś się, łobuzie. – Staruszka pochyliła się do zwierzęcia i sękata dłoń od razu wylądowała na kocim grzbiecie. – Ja też, ja też – powtarzała, gładząc miękkie futerko. Babcia Róża ledwie zdjęła płaszcz, od razu podeszła do kuchni. Zdążyła też obrzucić okiem wnętrze pomieszczenia.