Spis treści
Okładka
Tytułowa
Mapa
Prolog
SOBOTA, 28 CZERWCA
1. Zabójca
CZWARTEK, 19 CZERWCA
2. Lacey
3. Pływak
4. Dana
5. Lacey
6. Nadia
7. Lacey
8. Pari
9. Dana
10. Lacey
11. Lacey
12. Dana
13. Dana
WTOREK, 12 LUTEGO (osiemnaście tygodni wcześniej)
14. Yass
PIĄTEK, 20 CZERWCA
15. Lacey
16. Pływak
17. Lacey
18. Lacey
19. Dana
20. Lacey
21. Dana
22. Nadia
23. Dana
24. Lacey
25. Pari
26. Lacey
27. Lacey
28. Lacey
29. Pływak
NIEDZIELA, 23 MARCA (trzynaście tygodni wcześniej)
30. Samira
SOBOTA, 21 CZERWCA
31. Lacey
NIEDZIELA, 22 CZERWCA
32. Lacey
33. Pływak
PONIEDZIAŁEK, 23 CZERWCA
34. Lacey
35. Pari
36. Dana
37. Lacey
38. Dana
PIĄTEK, 4 KWIETNIA (jedenaście miesięcy wcześniej)
39. Anya
WTOREK, 24 CZERWCA
40. Dana
41. Lacey
42. Pari
CZWARTEK, 26 CZERWCA
43. Lacey
17 MAJA (pięć tygodni wcześniej)
44. Badrai
PIĄTEK, 27 CZERWCA
45. Lacey i Dana
46. Nadia
47. Lacey
48. Dana
49. Lacey
50. Lacey
SOBOTA, 28 CZERWCA
51. Lacey
52. Dana
53. Lacey
54. Pari
55. Pari
NIEDZIELA, 29 CZERWCA
56. Pari
57. Lacey
58. Nadia
59. Dana
60. Lacey
61. Pływak
PONIEDZIAŁEK, 30 CZERWCA
62. Lacey
63. Dana
64. Dana
65. Lacey
66. Lacey
67. Dana
68. Lacey
69. Dana
70. Lacey
WTOREK, 1 LIPCA
71. Lacey i pływak
72. Dana
73. Lacey
74. Dana
75. Dana i Lacey
76. Dana i Lacey
ŚRODA, 2 LIPCA
77. Dana i Lacey
78. Pari i Dana
79. Lacey
80. Dana
81. Lacey
82. Dana
83. Pari, Lacey i Dana
84. Pari, Lacey i Dana
85. Pari, Lacey i Dana
86. Pari, Dana i Lacey
87. Dana i Pari
88. Pari
89. Lacey
90. Pari
91. Lacey i Dana
92. Lacey i Dana
93. Lacey i Dana
94. Lacey i Dana
95. Lacey i Dana
96. Lacey
CZWARTEK, 3 LIPCA
97. Lacey i Dana
PIĄTEK, 18 LIPCA
98. Syrena
Od Autorki
Podziękowania
Przypisy
Pamięci Margaret Yorke –
mojej sąsiadki, mentorki, przyjaciółki
Ale zależnie od sukcesów takiego dodawania można otrzymać w ogólnym
wyniku albo kobietę i rybę osobno, albo też łącznie syrenę. Niestety pan
inspektor potrafił uzyskać ledwie syrenę, w którą nie uwierzyliby oczywiście
ani sędzia, ani panowie przysięgli.
Karol Dickens Nasz wspólny przyjaciel
(przeł. Tadeusz Jan Dehnel)
Prolog
Jestem Lacey Flint, mówi sobie, kiedy wstaje świt. Unosi jedno ramię,
potem drugie. Mocno pracuje nogami, dłuższymi i silniejszymi niż zwykle
dzięki solidnym płetwom. Mam na imię Lacey, powtarza, bo ta mantra
tożsamości stała się taką samą częścią jej dziennego rytuału jak pływanie o
brzasku. Lacey – brzmienie łagodne i piękne, a Flint – ostre i twarde jak
paznokcie. Czasem bawi ją ten wewnętrzny kontrast między własnym
imieniem i nazwiskiem. A czasem przyznaje, że to doskonale do niej pasuje.
Jestem posterunkowa Lacey Flint z Wydziału Rzecznego Policji
Metropolitalnej, milcząco oświadcza swojemu odbiciu w lustrze, kiedy
wkłada nieskazitelny mundur. Zaraz rusza do nowego miejsca służby – do
komisariatu Wapping. Cieszy się, po raz pierwszy od wielu miesięcy czuje
się tak, jak powinien czuć się policjant.
Jestem Lacey Flint, mówi do siebie prawie co wieczór, kiedy zamyka
bulaje swojego domu na łodzi i wpełza do małego podwójnego łóżka w
przedniej kabinie, słucha chlupotu wody o burty i skrobania stworzeń, które
rozpoczynają nocne życie. Mieszkam na rzece, pracuję na rzece i pływam w
rzece.
Mam na imię Lacey i jestem kochana, myśli, kiedy w marzeniach znów
pojawia się wysoki mężczyzna o turkusowych oczach.
– Jestem Lacey Flint – czasem mruczy na głos, wpływając do świata
pełnego „jeżeli”, „być może” i „pewnie tak”, który inni nazywają snem; i
zastanawia się, czy kiedyś w ogóle nadejdzie dzień, gdy zapomni, że to
wszystko jest wielkim kłamstwem.
SOBOTA, 28 CZERWCA
1. Zabójca
Stacja pomp siedzi blisko nabrzeżnego obmurowania Tamizy w
Londynie, niedaleko granicy Rotherhithe i Deptford, jak kobieta na
potańcówce, która dawno porzuciła nadzieję na partnera. Mały kwadratowy
budynek przeważnie zapomniany przez przechodniów, rowerzystów i
kierowców, którzy mijają go każdego dnia, jeśli w ogóle kiedykolwiek go
zauważyli. Jest tam od zawsze, tak jak ulice, jak wysoki wał przy rzece, jak
ścieżka wzdłuż nabrzeża. Pod żadnym względem nie zwraca na siebie uwagi
i nigdy nie dzieje się nic, co by się z nim wiązało. Żadne dostawy nie
wchodzą przez szerokie drewniane drzwi w jednej ze ścian i na pewno nic
stamtąd nie wychodzi. We wszystkich oknach są drewniane deski przybite
ciężkimi stalowymi gwoździami. Od czasu do czasu ktoś, kto włóczy się
ścieżką nad rzeką, może wychwycić, że układ cegieł to doskonały przykład
naprzemiennego flamandzkiego wiązania, a wzór pod płaskim dachem jest
piękny i z pewnością niedoceniany.
Niewielu to dostrzega. Dach znajduje się nad linią wzroku, a najbliższa
droga nie leży na trasie autobusu. Ruch na rzece, oczywiście, odbywa się
dużo niżej. Więc nikt nie docenia, że jasna szarość budynku jest artystycznie
przełamana jednorodnym kamieniarskim wzorem: główka – wozówka –
główka. Ludzie z epoki wiktoriańskiej ozdabiali wszystko, nie zaniedbali też
mało znaczącego budynku, nawet jeśli niewielu z nich wspomniałoby w
eleganckim towarzystwie o jego pierwotnym przeznaczeniu. Stację pomp
zbudowano po to, żeby przepompowywała ludzkie odchody i odpadki z niżej
położonych terenów Rotherhithe i wylewała je do rzeki. Kiedyś odgrywała
ważną rolę – utrzymywała w czystości ulice, ale zaczęły działać większe,
wydajniejsze stacje i oto nadszedł dzień, gdy ta okazała się już niepotrzebna.
Gdyby przechodnie byli na tyle ciekawi, żeby wejść do środka,
zobaczyliby, że na podobieństwo TARDIS[1] wnętrze jest znacznie większe,
niż sugerowałaby zewnętrzna rama budowli, bo co najmniej połowa stacji
pomp znajduje się pod ziemią. Dwie kondygnacje wyżej, wysoko w ścianach,
są zabite deskami okna i wielkie podwójne wierzeje. Żeby się do nich dostać,
trzeba wspiąć się po żelaznych schodach i przejść ozdobną galerią wokół
całej cylindrycznej komory.
Całe wyposażenie techniczne dawno zabrano, ale dekoracje zostały.
Kamienne kolumny wznoszą się pod dach, ich niegdyś szkarłatna barwa
zmatowiała do ciemnej czerwieni. Tudoriańskie róże nadal oplatają kapitele,
chociaż już nie połyskują śnieżną bielą. Pleśń wpełza na gładkie ściany, ale
nie daje rady ukryć świetnej jakości cegieł. Każdy, kto miałby ten przywilej,
żeby zajrzeć do środka stacji pomp, uznałby ją za pomniejszy klejnot
architektury, który należy zachować i czcić.
To nie nastąpi. Od lat stacja jest w prywatnych rękach, a te ręce nie mają
żadnego interesu w tym, żeby ją rozwijać czy zmieniać. Te ręce są obojętne
wobec faktu, że nieruchomość nad brzegiem rzeki, tak blisko centrum, jest
warta prawdopodobnie miliony. Tym rękom stara stacja pomp służy w
pewnym szczególnym celu.
Okazuje się też, że to idealne miejsce do owijania całunem zwłok.
Na środku pomieszczenia są trzy żelazne cokoły, wielkości mniej więcej
niedużego stołu. Na tym najbliżej rury wylotowej leży martwa kobieta, a przy
niej zabójca dyszy z wyczerpania po tym, jak ją tu dowlókł. Woda ścieka
strumieniami z obojga. Włosy martwej kobiety są czarne i bardzo długie.
Przywarły do jej twarzy tak jak wodorosty do kadłuba wywróconej łodzi przy
niskim stanie wody.
W górze księżyc jest niczym więcej jak podkręconą blond rzęsą na niebie,
ale wzdłuż nabrzeżnego obmurowania stoją lampy i trochę światła dociera do
środka. To, i blask kilku lamp naftowych w łukowatych niszach w ścianach
sprawia, że światła jest dość.
Kiedy delikatnie unosi włosy, ukazuje się spod nich blada, doskonała
twarz. Zabójca wzdycha. Zawsze jest dużo łatwiej, kiedy ich twarze się nie
niszczą. Rana na szyi wygląda ohydnie, ale twarz pozostała nietknięta. Oczy
zamknięte, to też dobrze. Tak szybko tracą blask.
Oto znów nadchodzi ciężki smutek. Żal – naprawdę nie ma na to innego
słowa. Te dziewczyny są takie piękne, z tymi opadającymi włosami i długimi
nogami. Dlaczego wabić je obietnicami ratunku i bezpieczeństwa? Dlaczego
żyć dla chwili, kiedy nadzieja w ich oczach zamienia się w przerażenie?
Wystarczy. Ciało trzeba rozebrać, umyć i owinąć w całun. Można je tutaj
zostawić na resztę nocy, a jutro zanieść do rzeki. Pod ręką leżą obrębione
prześcieradła, nylonowe linki i ciężary.
Szybko pozbywa się ubrania kobiety; bawełnianą tunikę i spodnie rozcina
bez trudu, tania bielizna to kwestia sekund.
Och, ale ona piękna. Szczupła. Długie smukłe nogi; małe jędrne piersi.
Blada, doskonała skóra. Silne palce zabójcy przesuwają się po sprężystym,
krągłym udzie, śledzą zarys drobnej wypukłości kolana i zjeżdżają po
idealnie uformowanej łydce. Wspaniałe stopy. Wysoki, wdzięczny łuk
śródstopia, malutkie palce, perfekcyjny owal paznokci. Martwa jest
absolutnym obrazem nieosiągalnej kobiecości.
Chrapliwy odgłos. Potem zimna silna ręka zaciska się na ramieniu zabójcy.
Kobieta się porusza. Nie jest martwa. Oczy ma otwarte. Nie jest martwa.
Kaszle, rzęzi, jej palce drapią żelazny blok, próbuje wstać. Jak to się stało?
Zabójca mało nie mdleje ze wstrząsu. Oczy, poczerniałe z przerażenia,
wpatrują się. Z każdym kaszlnięciem więcej rzecznej wody wypływa
spomiędzy bladych, pogryzionych warg.
Warg, które nie powinny już niczego powiedzieć.
Zabójca wyciąga rękę, ale jest zbyt powolny.
Kobieta odsunęła się i spadła z cokołu.
– Au, au – wyje jak przerażone zwierzę.
Zabójca też jest przerażony. Więc już po wszystkim?
Kobieta wstaje. Oszołomiona, zdezorientowana, ale nie aż tak, żeby
zapomniała, co się jej przydarzyło. Cofa się, rozgląda, szuka drogi na
zewnątrz. Kiedy jej oczy napotykają oczy zabójcy, otwierają się szerzej ze
strachu. Z ust wychodzą słowa, które zabójca może słyszy, a może ich nie
słyszy.
– Czym jesteś?
I to wystarczy, żeby wściekłość wróciła. Nie: „Kim jesteś?” Nie:
„Dlaczego to robisz”. Oba pytania byłyby całkowicie zrozumiale w tych
okolicznościach. Ale: „Czym jesteś?”
Kobieta teraz biegnie, szuka okna – na tej kondygnacji go nie znajdzie –
albo drzwi, to jej nie pomoże.
Zauważyła wyższe piętro, kieruje się ku schodom. Tam nie ma drogi
wyjścia – wszystkie okna zabite deskami, ciężkich drzwi nie da się otworzyć
– ale są świetliki, może je wybić i przyciągnąć uwagę ludzi na zewnątrz.
Zabójca rzuca się do przodu, boleśnie uderza o żelazne obramowanie
schodów, łapie kobietę za łydkę. Ryk bólu. Kolejne mocne pociągnięcie.
Wycie, potem ona stacza się ze schodów.
Zabójca już ją ma, ale kobieta jest naga i śliska od wody i potu. Niełatwo
ją przytrzymać, wije się jak węgorz, walczy. Gryzie, drapie i ciągłe się
wykręca, to wyczerpuje. Uścisk zabójcy się rozluźnia. Kobieta wstaje. Sięga,
łapie. Upadła, twardo rąbnęła na kamienną posadzkę, uderzyła głową.
Oszołomioną łatwiej opanować. Podnieść. Szuranie ciała ciągniętego po
kamieniu. Ramiona młócą, palce jak szpony próbują się w coś wczepić – w
cokolwiek – ale dotarli do gładkiej metalowej rury, która kiedyś
wyprowadzała stąd wodę. Podnieść ją. Wspiąć się za nią. Popchnąć ją. Rura
jest krótka, ma nie więcej niż metr długości.
W dole jest woda, niecałe pół metra niżej, a grawitacja teraz pomaga.
Nachylić się, pociągnąć i – tak – oboje uderzają w lustro rzeki.
A świat znów się uspokaja. Staje się cichy. Łagodny i prosty.
Teraz spokojnie. Niech idzie. Niech tonie. Niech panikuje. Czekaj, aż się
wynurzy, żeby złapać ostatni rozpaczliwy oddech, potem twój ruch. Do góry,
z wody jednym gwałtownym wyskokiem i z powrotem w dół, z dłońmi
wokół jej gardła. Potem w dół, w dół, w głębinę. W dół, aż przestanie
walczyć.
Są ze sobą spleceni. Mocny uścisk. Dobry sposób, żeby umrzeć.
CZWARTEK, 19 CZERWCA
2. Lacey
Przeznaczeniem pojedynczej kropli deszczu, która spada na wieś Kemble
wśród wzgórz Cotswolds, jest stać się częścią najdłuższej rzeki Anglii i
jednej z najsłynniejszych rzek świata. Podczas podróży – trzysta czterdzieści
siedem kilometrów – do Morza Północnego, ta jedna kropla połączy się z
setkami milionów innych mknących codziennie pod Mostem Londyńskim.
Czasami Lacey Flint, kiedy pływała wśród tych kropli, aż drżała na całym
ciele z ekscytacji. Kiedy indziej myśl o nieokiełznanej sile wody, która
zewsząd ją otacza, sprawiała, że chciało się jej krzyczeć ze strachu. Ale nigdy
nie krzyczała. Zachłyśnij się Tamizą tak blisko ujścia, a ona niemal na pewno
cię zabije.
Więc Lacey głowę trzymała wysoko, a usta miała mocno zaciśnięte. Gdy
je otwierała, żeby chwycić powietrze – bo podczas szybkiego pływania w
zimnej wodzie mięśnie potrzebują dużo tlenu – polegała na stosowanej
wcześniej płukance z dettolu, który zabija zarazki. Od prawie dwóch
miesięcy – odkąd kupiła stary jacht żaglowy i na nim zamieszkała – pływała
w Tamizie, kiedy tylko przypływy i warunki pozwalały. Była zdrowsza niż
kiedykolwiek.
O piątej dwadzieścia dwie, w czerwcowy poranek, prawie w dzień letniego
przesilenia, na rzece już panował duży ruch, więc – nawet płynąc blisko
południowego brzegu – musiała uważać. Łodzie nie zawsze trzymają się
środka nurtu, a żaden sternik nie wypatruje pływaków.
Przypływ był w szczytowym punkcie. Jest taka chwila przy wysokim
przypływie, szczególnie latem, kiedy rzeka jakby robi sobie przerwę i
nieruchomieje. Zaledwie przez kilka, kilkanaście minut – dziesięć, piętnaście
– w Tamizie pływa się niemal tak łatwo jak w basenie. Lacey mogła
zapomnieć, że jest człowiekiem, że musi używać kombinezonu płetwonurka,
płetw, antyseptycznych płukanek, żeby przeżyć w tym obcym wodnym
środowisku i stać się częścią rzeki.
Mewa jak smukła strzała musnęła wodę i zniknęła pod wodą. Lacey
wyobraziła ją sobie w głębinie, z otwartym dziobem, jak zgarnia jakąś rybę,
którą zobaczyła z góry.
Płynęła dalej, w kierunku wyszczerbionych pali. To poczerniała
konstrukcja jednego z porzuconych przybrzeżnych pomostów
wyładunkowych, które biegną wzdłuż tego odcinka południowego brzegu.
Zbudowano je, kiedy Londyn był jednym z najruchliwszych portów
handlowych na świecie, żeby większe statki mogły cumować i zrzucać na ląd
towary. Pomosty już dekady temu popadły w ruinę.
Nie po raz pierwszy Lacey stwierdziła, że tęskni za Rayem. Tęskniła za
widokiem jego chudych ramion przed sobą, tęskniła za fontannami jasnej
wody, kiedy od czasu do czasu kopnął za wysoko. Ale Ray kilka dni
wcześniej złapał letnie przeziębienie i jego żona Eileen zadziałała stanowczo:
ma się trzymać z dala od rzeki, póki nie wydobrzeje.
Niecałe trzydzieści metrów od pomostu. Wszystkie zmysły w pogotowiu,
jak zwykle na rzece. Coś wpada jej w oko. Ruch na wodzie, tam, przy
brzegu. To nie dryfujące szczątki – stają w miejscu. W Tamizie mieszkają
wydry, ale nie słyszała, żeby zapuszczały się tak daleko w dół rzeki. Według
Raya, w rzece pływają też inni, ale wyżej, gdzie woda czystsza, a nurt
łagodniejszy. O ile wiedział, tylko on, a teraz także Lacey jako jedyni
zapuszczali się wpław tak blisko ujścia.
Trochę wytrącona z równowagi zaczęła szybciej uderzać rękami, nagle
zapragnęła przepłynąć obok pomostów, skręcić w Deptford Creek i znaleźć
się na odcinku prowadzącym do domu.
Już prawie tam dotarła. Ray zazwyczaj płynął między palami. Taki jego
mały rytuał. Ale Lacey nigdy nie podpływała za blisko. W poczerniałym
oblepionym muszlami drewnie coś się jej nie podobało.
Pewnie inny pływak, dokładnie na wprost niej. Poczuła chwilowe
uniesienie, takie które daje wspólnie doznawana przyjemność. Szczególnie ta
podszyta poczuciem winy. Już miała się uśmiechnąć, kiedy kobieta się
zbliżyła, może zatrzymałaby się w wodzie na kilka sekund, żeby pogawędzić.
Tyle że… to nie pływało. Raczej podskakiwało na wodzie. Ramię, które
przed sekundą jakby machało, teraz poruszało się bezładnie. I nie było po
prostu chude – było kościotrupie. Na sekundę kobieta stanęła prosto. Potem
się położyła i wreszcie zupełnie zniknęła. Za sekundę wróciła. Może nawet
nie kobieta; długie włosy, które Lacey zobaczyła w oślepiającym odbitym
świetle, wyglądały teraz jak wodorosty. A ubranie, unoszące się niczym
welon wokół ciała, dodawało mu kobiecości. Im bliżej podpływała, tym
bardziej to coś stawało się bezpłciowe.
Cały czas powtarzała sobie, że nie ma się czego bać. Jeszcze nie widziała
zwłok wyciąganych z wody. Mimo dwóch miesięcy w Wydziale Rzecznym.
Chociaż Tamiza regularnie wypłacała swoim nadzorcom co najmniej topielca
tygodniowo, to Lacey albo nie miała wtedy zmiany, albo musiała zajmować
się czymś innym, kiedy wyławiano zwłoki.
Ale wiedziała, z odpraw w pierwszym tygodniu służby, że w Tamiezie to
nie tak jak w stojącej wodzie, że zwłoki zazwyczaj toną, a po paru dniach
wypływają na powierzchnię. Prądy i przypływy na rzece przesuwają ciało,
dopóki nie zaczepi o jakąś przeszkodę, a potem pokazuje się przy niskim
stanie wody. Wzdłuż Tamizy były miejsca osławione jako łapki na
topielców. Wydział Rzeczny zawsze je przeszukiwał, kiedy ktoś zaginął.
Ciała z rzeki zazwyczaj znajdowano dość szybko, a ich stan był do
przewidzenia.
Po dwóch albo trzech dniach ręce i twarz nabrzmiewały od
zgromadzonych w środku gazów. Po pięciu albo sześciu dniach skóra
zaczynała się oddzielać od ciała. Paznokcie i włosy wypadały po tygodniu do
dziesięciu dni. Potem dokładały swoje stworzenia wodne. Ryby, skorupiaki,
owady, nawet ptaki, które dotarły do zwłok, wszystkie pozostawiały po sobie
znaki. Pierwsze zazwyczaj znikały oczy i wargi, co nadawało twarzy
wstrząsający, potworny wygląd. Bywało, że śruby łodzi albo twarde
przeszkody wyrywały całe kawały ciała. Dryfujące szczątki nigdy nie
zwiastowały dobrych wieści.
Teraz bardzo blisko. Postać w wodzie tak jakby podskakiwała z
niecierpliwości. „Jestem tutaj. Czekałam na ciebie. Chodź i weź mnie”.
Nie utonęła niedawno, przynajmniej to było jasne. Na twarzy zostało
bardzo mało tkanki: parę przesiąkniętych wodą różowych węzełków mięśni
wzdłuż prawej kości policzkowej, trochę więcej wokół brody i szyi.
Mnóstwo śladów ugryzień. A flora rzeczna też upomniała się o swoje. Kilka
skrawków ciała przyciągnęło zielonkawe narośle, zakorzeniła się w nich
kępka wodnego mchu czy innego zielska.
Drobne kości twarzy, włosy nadal przyczepione do głowy, wodorosty jak
gdyby wyrastające z lewego oczodołu. I ubranie, mimo że zazwyczaj ubrania
porywa rzeka. Chociaż właściwie nie ubranie, ale coś, czym zwłoki zostały
owinięte, a teraz to się rozwinęło i unosiło na lekkich falach jak pasma
długich włosów. Zdawało się, że trup sięga w stronę Lacey. Nawet ręce były
wyciągnięte, palce zagięte.
Lacey powiedziała sobie, że trzeba się wziąć w garść, że ma robotę do
wykonania, że martwy człowiek nie zrobi jej krzywdy, i zaczęła dreptać w
wodzie. Musiała sprawdzić, czy zwłoki są umocowane, a jeśli nie, jakoś je
zabezpieczyć, potem wyjść z wody i je wyciągnąć. W kieszeni kombinezonu
zawsze miała wąską latarkę. Znalazła ją, przełknęła wzbierającą panikę,
stwierdziła, że czasem po prostu trafi się coś cholernego, i zanurkowała.
Nic. Całkowita czerń, której nawet promień latarki nie zdołał przebić.
Potem wirująca masa zieleni i brązów, światło i cień. Całkowity chaos.
A dźwięki w wodzie, tu, na dole, były znacznie intensywniejsze. Na górze
rzeka chlupotała, bulgotała, szumiała, ale w głębinach te odgłosy
przypominały przelewanie się, kapanie, świstanie. Pod powierzchnią rzeka
jakby żyła.
Dziwaczne, obce kształty zbliżały się do niej. Czarne, inkrustowane
muszlami drewno pala. Coś otarło się o jej twarz. Zaciśnięte mocno usta – nie
miała zamiaru krzyczeć. Gdzie ciało? Tam. Ramiona młócą, ubranie pływa w
wodzie. Od góry do dołu Lacey omiotła światłem latarki zawieszone ciało.
Rzeka przybrała, trup znalazł się całkowicie pod wodą. Teraz bezokie
oczodoły wpatrywały się prosto w nią. Boże wszechmogący, jakby
dotychczasowe koszmary nie wystarczyły.
Nie myśl, po prostu działaj. Sprawdź, co przytrzymuje zwłoki.
Jest! Jeden z pasków tkaniny owinął się ciasno wokół pala i zakotwiczył
ciało. Wyglądało na to, że nie odpłynie.
Lacey wyskoczyła na powierzchnię, nadal z zapasem powietrza w płucach,
i popatrzyła poza trupa, na brzeg. Zero plaży – przypływ za wysoki – ale
trzeba wydostać się z wody. Pomost nad nią był w większej części nietknięty,
nie miała jednak szans go dosięgnąć. Mogła jedynie wspiąć się na którąś z
poprzecznych belek i czekać na przybycie pomocy. Jakaś belka kilka metrów
dalej wyglądała dość solidnie.
Ruszyła w jej stronę, co parę sekund odwracała się, żeby sprawdzić, czy
trup nie zniknął. Był tam, w wodzie, ale jakby się odwrócił, żeby patrzeć, jak
ona odpływa.
Poprzeczna belka trochę wytrzyma. Lacey wygramoliła się z wody i zdjęła
z ramion uprząż z wodoszczelną saszetką. Miała w niej komórkę; Ray
nalegał, żeby zawsze ją ze sobą zabierała.
Odpowiedział szybko.
– Co tam, skarbie?
Lacey nie spuszczała oczu z fragmentów tkaniny unoszących się wokół
pomostu. Kiedy fale przybierały i opadały, przez mgnienie oka widziała
okrągłą, księżycową czaszkę kobiety.
– Lacey, co się stało?
W pobliżu nikogo nie było, ale i tak czuła, że musi mówić cicho.
– Ray, znalazłam zwłoki. Przy Old Kings Wharf. Przyczepione do
pomostu.
– Wyszłaś z wody? Nic ci nie jest?
– Tak, wyszłam. Znowu odpływ. Ze mną wszystko okej.
– Ciało zabezpieczone?
– Na to wygląda.
– Dziesięć minut.
Rozłączył się. Przed laty Ray pracował w Wydziale Rzecznym i wiedział,
co to znaczy zwłoki w wodzie. Tak jak Lacey, razem z żoną mieszkali na
łodzi przycumowanej na Deptford Creek, pobliskim dopływie. Dziesięć
minut to za mało; pewnie nie dotrze do niej wcześniej niż za dwadzieścia. Do
tego czasu trzeba zachować ciepło.
Łatwiej powiedzieć niż zrobić, kiedy się jest wciśniętym między dwie
drewniane belki, a woda co kilka sekund omywa kostki. W Zjednoczonym
Królestwie przez dwa tygodnie panowały najdłuższe notowane upały, ale
nadal był wczesny ranek i słońce jeszcze nie dotarło do południowego
brzegu.
Poniżej woda chlupotała wokół słupów i tworzyła miniaturowe wiry.
Martwa kobieta wyglądała tak, jakby tańczyła, fale podrzucały ją zabawnie,
tkanina pływała wokół niej jak rozkloszowana spódnica.
– Hej!
Lacey omal nie zemdlała z ulgi. Nie miała pojęcia, że jest tak spięta. Ray
musiał przylecieć tutaj na skrzydłach, więc… Spokojnie! Poczuła, że belka
pod nią ugięła się lekko.
Ale Raya nigdzie nie widać. Ani małego, zdyszanego silniczka
zbliżającego się do niej, ani pobrużdżonego, starego sternika, który marszczy
nos w słońcu. Ale przez ułamek sekundy miała przemożne uczucie, że ktoś tu
jest. Była pewna, że słyszała, jak do niej krzyczy.
Wyprostowała się i wyciągnęła szyję. Na nabrzeżu pusto. Warkot
samochodów, ale gdzieś w oddali. Żadnych odgłosów, że ktoś jeździ na
rowerze albo biega. Na rzece ruch, jednak nic do niej nie podpływało.
Wreszcie on, zbliżał się tak szybko, jak tylko pozwalał na to jego silnik o
mocy dwudziestu koni mechanicznych.
– Włóż to. – Rzucił jej torbę. – Przy Limehouse jest łódź patrolowa. Zaraz
się tu zjawią. No, ale o tym, że pływałaś, nie wspomnimy. Razem
siedzieliśmy w mojej łódce na rzece, kiedy zauważyłaś ciało.
Pokiwała głową. Ściągnęła z siebie kombinezon płetwonurka, schowała
oporządzenie pływackie do torby. Pływanie na odcinku pływów rzecznych
było wykroczeniem. Nawet jeśli to robił funkcjonariusz Wydziału
Rzecznego.
– A ty jak? – zapytał Ray, kiedy zbliżyła się policyjna motorówka.
– W porządku.
Łodzią dowodził młody sierżant Scott Buckle. Popatrzył w stronę Lacey i
pomachał ręką.
– Taki fach – powiedział Ray ściszonym głosem. – Nie ostatnia, którą
wyciągasz.
– Wiem.
– To chciwa rzeka. Ludzie robią się roztargnieni, trochę nieuważni. Nie
daje im drugiej szansy.
Prawie rok temu Tamiza dała jej jednak drugą szansę. Pozwoliła jej odejść
i pewnie dlatego teraz Lacey się jej nie boi.
– Tym razem to nie rzeka. – Patrzyła, jak koledzy dźgają trupa bosakami. –
A tak to jej nie wyciągną. Jest mocno przymocowana do pala.
– Akurat – prychnął Ray. – Żeby to wiedzieć, musiałabyś wsadzić głowę
pod wodę. Proszę, nie mów, że to zrobiłaś.
– Ta kobieta nie utonęła przypadkiem – ciągnęła jak gdyby nigdy nic
Lacey. – Jest mocno owinięta, normalnie mumia.
Ray westchnął.
– Rany, Lacey. Jak ty to robisz?
3. Pływak
Inny pływak, w cieniu, tkwił zupełnie nieruchomo. Promienie słońca nie
docierały do niego, ale lśniące łodzie – z warkotem aż pękała głowa – czasem
podpływały niebezpiecznie blisko. I mieli światła, ci ludzie, którzy uważali,
że rzeka jest ich własnością. Potężne szperacze mogły znaleźć każdego nawet
w najciemniejszym kącie. Więc nie ruszać się, nisko w wodzie, oczy w dół,
to był sposób. Pomyślą, że głowa to wodorosty na drewnie, ramię to złamana
gałąź obdarta do żywego przez wodę i wybielona przez słońce.
Znaleziono Anyę. Pływak teraz ją widział, całun wlókł się po wodzie,
szukając ucieczki – próżna nadzieja. Wkrótce nadpłynie więcej łodzi. Wyjmą
ją z wody, wystawią biedne, zniszczone ciało na światło słońca, będą jej
dotykać, dźgać ją swoimi palcami, swoimi narzędziami, swoimi oczami.
Kobieta, która pływała tak, jakby urodziła się w wodzie, została wciągnięta
na jedną z większych łodzi. Podnieśli ją bez trudu. Wydawała się drobna i
szczupła, choć w rzece była taka silna i szybka. Lekki powiew wiatru
szarpnął ją za włosy, już schnące w słońcu. Rozwiały się za nią niczym jasna
flaga. Mężczyźni ją też zabiorą. W końcu uważali ją za jedną ze swojej
grupy. Nie mieli pojęcia, ile tajemnic przed nimi skrywa.
Kobieta o jasnych włosach odwróciła się i przez chwilę jakby patrzyła
wprost na pływaka. Teraz było blisko. Kwestia chwili, kwestia przypadku, że
nie spojrzeli sobie w oczy.
Doprawdy, to wszystko kwestia przypadku. Czasem działał na twoją
korzyść, czasem nie. Jeszcze trochę czasu – dni, nawet godzin – i woda
rozebrałaby Anyę, przypływ i prąd zrobiłyby swoje, stałaby się po prostu
kolejną ofiarą rzeki. Gdyby jasnowłosa kobieta nie pływała dziś rano,
prawdopodobnie nikt nie odnalazłby Anyi, a jej historia nadal mogłaby być
opowiadana.
Wszystko sprowadzało się do przypadku. I dalej wszystko potoczy się za
sprawą przypadku. Bo gdyby Anya do nich przemówiła, znaleźliby także
inne.
4. Dana
No, niech mi pan powie. Taka piętnastolatka, która myśli, że jak zajdzie w
ciążę, to może jej byle jaka egzystencja sponsorowana przez państwo
nabierze jakiegoś znaczenia. Czyjego zezwolenia potrzebuje, żeby się
rozmnażać? Albo uzależniona od cracku laska daje dupy, żeby zapłacić za
towar coraz gorszej jakości i coraz bardziej trujący? Kto podpisuje formularz,
który mówi, że ona może mieć dziecko?
Dana zamknęła oczy, tak jakby to mogło zagłuszyć słowa jej partnerki.
Więc po sprawie. W końcu nie będzie dziecka. Helen zawsze miała problem
z poszanowaniem autorytetów (naprawdę, co za ironia, biorąc pod uwagę
fakt, że poświęciła się pracy w dziedzinie, która właśnie tego wymaga), a
autorytet medyczny było jej najtrudniej strawić. Najchętniej zrzędziła na
arogancję lekarzy. Tyle że nigdy przy nich.
Otworzyła oczy i spojrzała na zegarek. Na dziesiątą wyznaczyła odprawę.
Spis treści Okładka Tytułowa Mapa Prolog SOBOTA, 28 CZERWCA 1. Zabójca CZWARTEK, 19 CZERWCA 2. Lacey 3. Pływak 4. Dana 5. Lacey 6. Nadia 7. Lacey 8. Pari 9. Dana 10. Lacey 11. Lacey 12. Dana 13. Dana WTOREK, 12 LUTEGO (osiemnaście tygodni wcześniej) 14. Yass PIĄTEK, 20 CZERWCA 15. Lacey 16. Pływak 17. Lacey 18. Lacey 19. Dana 20. Lacey 21. Dana 22. Nadia 23. Dana 24. Lacey 25. Pari
26. Lacey 27. Lacey 28. Lacey 29. Pływak NIEDZIELA, 23 MARCA (trzynaście tygodni wcześniej) 30. Samira SOBOTA, 21 CZERWCA 31. Lacey NIEDZIELA, 22 CZERWCA 32. Lacey 33. Pływak PONIEDZIAŁEK, 23 CZERWCA 34. Lacey 35. Pari 36. Dana 37. Lacey 38. Dana PIĄTEK, 4 KWIETNIA (jedenaście miesięcy wcześniej) 39. Anya WTOREK, 24 CZERWCA 40. Dana 41. Lacey 42. Pari CZWARTEK, 26 CZERWCA 43. Lacey 17 MAJA (pięć tygodni wcześniej) 44. Badrai PIĄTEK, 27 CZERWCA 45. Lacey i Dana 46. Nadia 47. Lacey 48. Dana 49. Lacey 50. Lacey SOBOTA, 28 CZERWCA 51. Lacey 52. Dana
53. Lacey 54. Pari 55. Pari NIEDZIELA, 29 CZERWCA 56. Pari 57. Lacey 58. Nadia 59. Dana 60. Lacey 61. Pływak PONIEDZIAŁEK, 30 CZERWCA 62. Lacey 63. Dana 64. Dana 65. Lacey 66. Lacey 67. Dana 68. Lacey 69. Dana 70. Lacey WTOREK, 1 LIPCA 71. Lacey i pływak 72. Dana 73. Lacey 74. Dana 75. Dana i Lacey 76. Dana i Lacey ŚRODA, 2 LIPCA 77. Dana i Lacey 78. Pari i Dana 79. Lacey 80. Dana 81. Lacey 82. Dana 83. Pari, Lacey i Dana 84. Pari, Lacey i Dana 85. Pari, Lacey i Dana
86. Pari, Dana i Lacey 87. Dana i Pari 88. Pari 89. Lacey 90. Pari 91. Lacey i Dana 92. Lacey i Dana 93. Lacey i Dana 94. Lacey i Dana 95. Lacey i Dana 96. Lacey CZWARTEK, 3 LIPCA 97. Lacey i Dana PIĄTEK, 18 LIPCA 98. Syrena Od Autorki Podziękowania Przypisy
Pamięci Margaret Yorke – mojej sąsiadki, mentorki, przyjaciółki
Ale zależnie od sukcesów takiego dodawania można otrzymać w ogólnym wyniku albo kobietę i rybę osobno, albo też łącznie syrenę. Niestety pan inspektor potrafił uzyskać ledwie syrenę, w którą nie uwierzyliby oczywiście ani sędzia, ani panowie przysięgli. Karol Dickens Nasz wspólny przyjaciel (przeł. Tadeusz Jan Dehnel)
Prolog Jestem Lacey Flint, mówi sobie, kiedy wstaje świt. Unosi jedno ramię, potem drugie. Mocno pracuje nogami, dłuższymi i silniejszymi niż zwykle dzięki solidnym płetwom. Mam na imię Lacey, powtarza, bo ta mantra tożsamości stała się taką samą częścią jej dziennego rytuału jak pływanie o brzasku. Lacey – brzmienie łagodne i piękne, a Flint – ostre i twarde jak paznokcie. Czasem bawi ją ten wewnętrzny kontrast między własnym imieniem i nazwiskiem. A czasem przyznaje, że to doskonale do niej pasuje. Jestem posterunkowa Lacey Flint z Wydziału Rzecznego Policji Metropolitalnej, milcząco oświadcza swojemu odbiciu w lustrze, kiedy wkłada nieskazitelny mundur. Zaraz rusza do nowego miejsca służby – do komisariatu Wapping. Cieszy się, po raz pierwszy od wielu miesięcy czuje się tak, jak powinien czuć się policjant. Jestem Lacey Flint, mówi do siebie prawie co wieczór, kiedy zamyka bulaje swojego domu na łodzi i wpełza do małego podwójnego łóżka w przedniej kabinie, słucha chlupotu wody o burty i skrobania stworzeń, które rozpoczynają nocne życie. Mieszkam na rzece, pracuję na rzece i pływam w rzece. Mam na imię Lacey i jestem kochana, myśli, kiedy w marzeniach znów pojawia się wysoki mężczyzna o turkusowych oczach. – Jestem Lacey Flint – czasem mruczy na głos, wpływając do świata pełnego „jeżeli”, „być może” i „pewnie tak”, który inni nazywają snem; i zastanawia się, czy kiedyś w ogóle nadejdzie dzień, gdy zapomni, że to
wszystko jest wielkim kłamstwem.
SOBOTA, 28 CZERWCA 1. Zabójca Stacja pomp siedzi blisko nabrzeżnego obmurowania Tamizy w Londynie, niedaleko granicy Rotherhithe i Deptford, jak kobieta na potańcówce, która dawno porzuciła nadzieję na partnera. Mały kwadratowy budynek przeważnie zapomniany przez przechodniów, rowerzystów i kierowców, którzy mijają go każdego dnia, jeśli w ogóle kiedykolwiek go zauważyli. Jest tam od zawsze, tak jak ulice, jak wysoki wał przy rzece, jak ścieżka wzdłuż nabrzeża. Pod żadnym względem nie zwraca na siebie uwagi i nigdy nie dzieje się nic, co by się z nim wiązało. Żadne dostawy nie wchodzą przez szerokie drewniane drzwi w jednej ze ścian i na pewno nic stamtąd nie wychodzi. We wszystkich oknach są drewniane deski przybite ciężkimi stalowymi gwoździami. Od czasu do czasu ktoś, kto włóczy się ścieżką nad rzeką, może wychwycić, że układ cegieł to doskonały przykład naprzemiennego flamandzkiego wiązania, a wzór pod płaskim dachem jest piękny i z pewnością niedoceniany. Niewielu to dostrzega. Dach znajduje się nad linią wzroku, a najbliższa droga nie leży na trasie autobusu. Ruch na rzece, oczywiście, odbywa się dużo niżej. Więc nikt nie docenia, że jasna szarość budynku jest artystycznie
przełamana jednorodnym kamieniarskim wzorem: główka – wozówka – główka. Ludzie z epoki wiktoriańskiej ozdabiali wszystko, nie zaniedbali też mało znaczącego budynku, nawet jeśli niewielu z nich wspomniałoby w eleganckim towarzystwie o jego pierwotnym przeznaczeniu. Stację pomp zbudowano po to, żeby przepompowywała ludzkie odchody i odpadki z niżej położonych terenów Rotherhithe i wylewała je do rzeki. Kiedyś odgrywała ważną rolę – utrzymywała w czystości ulice, ale zaczęły działać większe, wydajniejsze stacje i oto nadszedł dzień, gdy ta okazała się już niepotrzebna. Gdyby przechodnie byli na tyle ciekawi, żeby wejść do środka, zobaczyliby, że na podobieństwo TARDIS[1] wnętrze jest znacznie większe, niż sugerowałaby zewnętrzna rama budowli, bo co najmniej połowa stacji pomp znajduje się pod ziemią. Dwie kondygnacje wyżej, wysoko w ścianach, są zabite deskami okna i wielkie podwójne wierzeje. Żeby się do nich dostać, trzeba wspiąć się po żelaznych schodach i przejść ozdobną galerią wokół całej cylindrycznej komory. Całe wyposażenie techniczne dawno zabrano, ale dekoracje zostały. Kamienne kolumny wznoszą się pod dach, ich niegdyś szkarłatna barwa zmatowiała do ciemnej czerwieni. Tudoriańskie róże nadal oplatają kapitele, chociaż już nie połyskują śnieżną bielą. Pleśń wpełza na gładkie ściany, ale nie daje rady ukryć świetnej jakości cegieł. Każdy, kto miałby ten przywilej, żeby zajrzeć do środka stacji pomp, uznałby ją za pomniejszy klejnot architektury, który należy zachować i czcić. To nie nastąpi. Od lat stacja jest w prywatnych rękach, a te ręce nie mają żadnego interesu w tym, żeby ją rozwijać czy zmieniać. Te ręce są obojętne wobec faktu, że nieruchomość nad brzegiem rzeki, tak blisko centrum, jest warta prawdopodobnie miliony. Tym rękom stara stacja pomp służy w pewnym szczególnym celu. Okazuje się też, że to idealne miejsce do owijania całunem zwłok. Na środku pomieszczenia są trzy żelazne cokoły, wielkości mniej więcej niedużego stołu. Na tym najbliżej rury wylotowej leży martwa kobieta, a przy
niej zabójca dyszy z wyczerpania po tym, jak ją tu dowlókł. Woda ścieka strumieniami z obojga. Włosy martwej kobiety są czarne i bardzo długie. Przywarły do jej twarzy tak jak wodorosty do kadłuba wywróconej łodzi przy niskim stanie wody. W górze księżyc jest niczym więcej jak podkręconą blond rzęsą na niebie, ale wzdłuż nabrzeżnego obmurowania stoją lampy i trochę światła dociera do środka. To, i blask kilku lamp naftowych w łukowatych niszach w ścianach sprawia, że światła jest dość. Kiedy delikatnie unosi włosy, ukazuje się spod nich blada, doskonała twarz. Zabójca wzdycha. Zawsze jest dużo łatwiej, kiedy ich twarze się nie niszczą. Rana na szyi wygląda ohydnie, ale twarz pozostała nietknięta. Oczy zamknięte, to też dobrze. Tak szybko tracą blask. Oto znów nadchodzi ciężki smutek. Żal – naprawdę nie ma na to innego słowa. Te dziewczyny są takie piękne, z tymi opadającymi włosami i długimi nogami. Dlaczego wabić je obietnicami ratunku i bezpieczeństwa? Dlaczego żyć dla chwili, kiedy nadzieja w ich oczach zamienia się w przerażenie? Wystarczy. Ciało trzeba rozebrać, umyć i owinąć w całun. Można je tutaj zostawić na resztę nocy, a jutro zanieść do rzeki. Pod ręką leżą obrębione prześcieradła, nylonowe linki i ciężary. Szybko pozbywa się ubrania kobiety; bawełnianą tunikę i spodnie rozcina bez trudu, tania bielizna to kwestia sekund. Och, ale ona piękna. Szczupła. Długie smukłe nogi; małe jędrne piersi. Blada, doskonała skóra. Silne palce zabójcy przesuwają się po sprężystym, krągłym udzie, śledzą zarys drobnej wypukłości kolana i zjeżdżają po idealnie uformowanej łydce. Wspaniałe stopy. Wysoki, wdzięczny łuk śródstopia, malutkie palce, perfekcyjny owal paznokci. Martwa jest absolutnym obrazem nieosiągalnej kobiecości. Chrapliwy odgłos. Potem zimna silna ręka zaciska się na ramieniu zabójcy. Kobieta się porusza. Nie jest martwa. Oczy ma otwarte. Nie jest martwa. Kaszle, rzęzi, jej palce drapią żelazny blok, próbuje wstać. Jak to się stało?
Zabójca mało nie mdleje ze wstrząsu. Oczy, poczerniałe z przerażenia, wpatrują się. Z każdym kaszlnięciem więcej rzecznej wody wypływa spomiędzy bladych, pogryzionych warg. Warg, które nie powinny już niczego powiedzieć. Zabójca wyciąga rękę, ale jest zbyt powolny. Kobieta odsunęła się i spadła z cokołu. – Au, au – wyje jak przerażone zwierzę. Zabójca też jest przerażony. Więc już po wszystkim? Kobieta wstaje. Oszołomiona, zdezorientowana, ale nie aż tak, żeby zapomniała, co się jej przydarzyło. Cofa się, rozgląda, szuka drogi na zewnątrz. Kiedy jej oczy napotykają oczy zabójcy, otwierają się szerzej ze strachu. Z ust wychodzą słowa, które zabójca może słyszy, a może ich nie słyszy. – Czym jesteś? I to wystarczy, żeby wściekłość wróciła. Nie: „Kim jesteś?” Nie: „Dlaczego to robisz”. Oba pytania byłyby całkowicie zrozumiale w tych okolicznościach. Ale: „Czym jesteś?” Kobieta teraz biegnie, szuka okna – na tej kondygnacji go nie znajdzie – albo drzwi, to jej nie pomoże. Zauważyła wyższe piętro, kieruje się ku schodom. Tam nie ma drogi wyjścia – wszystkie okna zabite deskami, ciężkich drzwi nie da się otworzyć – ale są świetliki, może je wybić i przyciągnąć uwagę ludzi na zewnątrz. Zabójca rzuca się do przodu, boleśnie uderza o żelazne obramowanie schodów, łapie kobietę za łydkę. Ryk bólu. Kolejne mocne pociągnięcie. Wycie, potem ona stacza się ze schodów. Zabójca już ją ma, ale kobieta jest naga i śliska od wody i potu. Niełatwo ją przytrzymać, wije się jak węgorz, walczy. Gryzie, drapie i ciągłe się wykręca, to wyczerpuje. Uścisk zabójcy się rozluźnia. Kobieta wstaje. Sięga, łapie. Upadła, twardo rąbnęła na kamienną posadzkę, uderzyła głową. Oszołomioną łatwiej opanować. Podnieść. Szuranie ciała ciągniętego po
kamieniu. Ramiona młócą, palce jak szpony próbują się w coś wczepić – w cokolwiek – ale dotarli do gładkiej metalowej rury, która kiedyś wyprowadzała stąd wodę. Podnieść ją. Wspiąć się za nią. Popchnąć ją. Rura jest krótka, ma nie więcej niż metr długości. W dole jest woda, niecałe pół metra niżej, a grawitacja teraz pomaga. Nachylić się, pociągnąć i – tak – oboje uderzają w lustro rzeki. A świat znów się uspokaja. Staje się cichy. Łagodny i prosty. Teraz spokojnie. Niech idzie. Niech tonie. Niech panikuje. Czekaj, aż się wynurzy, żeby złapać ostatni rozpaczliwy oddech, potem twój ruch. Do góry, z wody jednym gwałtownym wyskokiem i z powrotem w dół, z dłońmi wokół jej gardła. Potem w dół, w dół, w głębinę. W dół, aż przestanie walczyć. Są ze sobą spleceni. Mocny uścisk. Dobry sposób, żeby umrzeć.
CZWARTEK, 19 CZERWCA 2. Lacey Przeznaczeniem pojedynczej kropli deszczu, która spada na wieś Kemble wśród wzgórz Cotswolds, jest stać się częścią najdłuższej rzeki Anglii i jednej z najsłynniejszych rzek świata. Podczas podróży – trzysta czterdzieści siedem kilometrów – do Morza Północnego, ta jedna kropla połączy się z setkami milionów innych mknących codziennie pod Mostem Londyńskim. Czasami Lacey Flint, kiedy pływała wśród tych kropli, aż drżała na całym ciele z ekscytacji. Kiedy indziej myśl o nieokiełznanej sile wody, która zewsząd ją otacza, sprawiała, że chciało się jej krzyczeć ze strachu. Ale nigdy nie krzyczała. Zachłyśnij się Tamizą tak blisko ujścia, a ona niemal na pewno cię zabije. Więc Lacey głowę trzymała wysoko, a usta miała mocno zaciśnięte. Gdy je otwierała, żeby chwycić powietrze – bo podczas szybkiego pływania w zimnej wodzie mięśnie potrzebują dużo tlenu – polegała na stosowanej wcześniej płukance z dettolu, który zabija zarazki. Od prawie dwóch miesięcy – odkąd kupiła stary jacht żaglowy i na nim zamieszkała – pływała w Tamizie, kiedy tylko przypływy i warunki pozwalały. Była zdrowsza niż kiedykolwiek.
O piątej dwadzieścia dwie, w czerwcowy poranek, prawie w dzień letniego przesilenia, na rzece już panował duży ruch, więc – nawet płynąc blisko południowego brzegu – musiała uważać. Łodzie nie zawsze trzymają się środka nurtu, a żaden sternik nie wypatruje pływaków. Przypływ był w szczytowym punkcie. Jest taka chwila przy wysokim przypływie, szczególnie latem, kiedy rzeka jakby robi sobie przerwę i nieruchomieje. Zaledwie przez kilka, kilkanaście minut – dziesięć, piętnaście – w Tamizie pływa się niemal tak łatwo jak w basenie. Lacey mogła zapomnieć, że jest człowiekiem, że musi używać kombinezonu płetwonurka, płetw, antyseptycznych płukanek, żeby przeżyć w tym obcym wodnym środowisku i stać się częścią rzeki. Mewa jak smukła strzała musnęła wodę i zniknęła pod wodą. Lacey wyobraziła ją sobie w głębinie, z otwartym dziobem, jak zgarnia jakąś rybę, którą zobaczyła z góry. Płynęła dalej, w kierunku wyszczerbionych pali. To poczerniała konstrukcja jednego z porzuconych przybrzeżnych pomostów wyładunkowych, które biegną wzdłuż tego odcinka południowego brzegu. Zbudowano je, kiedy Londyn był jednym z najruchliwszych portów handlowych na świecie, żeby większe statki mogły cumować i zrzucać na ląd towary. Pomosty już dekady temu popadły w ruinę. Nie po raz pierwszy Lacey stwierdziła, że tęskni za Rayem. Tęskniła za widokiem jego chudych ramion przed sobą, tęskniła za fontannami jasnej wody, kiedy od czasu do czasu kopnął za wysoko. Ale Ray kilka dni wcześniej złapał letnie przeziębienie i jego żona Eileen zadziałała stanowczo: ma się trzymać z dala od rzeki, póki nie wydobrzeje. Niecałe trzydzieści metrów od pomostu. Wszystkie zmysły w pogotowiu, jak zwykle na rzece. Coś wpada jej w oko. Ruch na wodzie, tam, przy brzegu. To nie dryfujące szczątki – stają w miejscu. W Tamizie mieszkają wydry, ale nie słyszała, żeby zapuszczały się tak daleko w dół rzeki. Według Raya, w rzece pływają też inni, ale wyżej, gdzie woda czystsza, a nurt
łagodniejszy. O ile wiedział, tylko on, a teraz także Lacey jako jedyni zapuszczali się wpław tak blisko ujścia. Trochę wytrącona z równowagi zaczęła szybciej uderzać rękami, nagle zapragnęła przepłynąć obok pomostów, skręcić w Deptford Creek i znaleźć się na odcinku prowadzącym do domu. Już prawie tam dotarła. Ray zazwyczaj płynął między palami. Taki jego mały rytuał. Ale Lacey nigdy nie podpływała za blisko. W poczerniałym oblepionym muszlami drewnie coś się jej nie podobało. Pewnie inny pływak, dokładnie na wprost niej. Poczuła chwilowe uniesienie, takie które daje wspólnie doznawana przyjemność. Szczególnie ta podszyta poczuciem winy. Już miała się uśmiechnąć, kiedy kobieta się zbliżyła, może zatrzymałaby się w wodzie na kilka sekund, żeby pogawędzić. Tyle że… to nie pływało. Raczej podskakiwało na wodzie. Ramię, które przed sekundą jakby machało, teraz poruszało się bezładnie. I nie było po prostu chude – było kościotrupie. Na sekundę kobieta stanęła prosto. Potem się położyła i wreszcie zupełnie zniknęła. Za sekundę wróciła. Może nawet nie kobieta; długie włosy, które Lacey zobaczyła w oślepiającym odbitym świetle, wyglądały teraz jak wodorosty. A ubranie, unoszące się niczym welon wokół ciała, dodawało mu kobiecości. Im bliżej podpływała, tym bardziej to coś stawało się bezpłciowe. Cały czas powtarzała sobie, że nie ma się czego bać. Jeszcze nie widziała zwłok wyciąganych z wody. Mimo dwóch miesięcy w Wydziale Rzecznym. Chociaż Tamiza regularnie wypłacała swoim nadzorcom co najmniej topielca tygodniowo, to Lacey albo nie miała wtedy zmiany, albo musiała zajmować się czymś innym, kiedy wyławiano zwłoki. Ale wiedziała, z odpraw w pierwszym tygodniu służby, że w Tamiezie to nie tak jak w stojącej wodzie, że zwłoki zazwyczaj toną, a po paru dniach wypływają na powierzchnię. Prądy i przypływy na rzece przesuwają ciało, dopóki nie zaczepi o jakąś przeszkodę, a potem pokazuje się przy niskim stanie wody. Wzdłuż Tamizy były miejsca osławione jako łapki na
topielców. Wydział Rzeczny zawsze je przeszukiwał, kiedy ktoś zaginął. Ciała z rzeki zazwyczaj znajdowano dość szybko, a ich stan był do przewidzenia. Po dwóch albo trzech dniach ręce i twarz nabrzmiewały od zgromadzonych w środku gazów. Po pięciu albo sześciu dniach skóra zaczynała się oddzielać od ciała. Paznokcie i włosy wypadały po tygodniu do dziesięciu dni. Potem dokładały swoje stworzenia wodne. Ryby, skorupiaki, owady, nawet ptaki, które dotarły do zwłok, wszystkie pozostawiały po sobie znaki. Pierwsze zazwyczaj znikały oczy i wargi, co nadawało twarzy wstrząsający, potworny wygląd. Bywało, że śruby łodzi albo twarde przeszkody wyrywały całe kawały ciała. Dryfujące szczątki nigdy nie zwiastowały dobrych wieści. Teraz bardzo blisko. Postać w wodzie tak jakby podskakiwała z niecierpliwości. „Jestem tutaj. Czekałam na ciebie. Chodź i weź mnie”. Nie utonęła niedawno, przynajmniej to było jasne. Na twarzy zostało bardzo mało tkanki: parę przesiąkniętych wodą różowych węzełków mięśni wzdłuż prawej kości policzkowej, trochę więcej wokół brody i szyi. Mnóstwo śladów ugryzień. A flora rzeczna też upomniała się o swoje. Kilka skrawków ciała przyciągnęło zielonkawe narośle, zakorzeniła się w nich kępka wodnego mchu czy innego zielska. Drobne kości twarzy, włosy nadal przyczepione do głowy, wodorosty jak gdyby wyrastające z lewego oczodołu. I ubranie, mimo że zazwyczaj ubrania porywa rzeka. Chociaż właściwie nie ubranie, ale coś, czym zwłoki zostały owinięte, a teraz to się rozwinęło i unosiło na lekkich falach jak pasma długich włosów. Zdawało się, że trup sięga w stronę Lacey. Nawet ręce były wyciągnięte, palce zagięte. Lacey powiedziała sobie, że trzeba się wziąć w garść, że ma robotę do wykonania, że martwy człowiek nie zrobi jej krzywdy, i zaczęła dreptać w wodzie. Musiała sprawdzić, czy zwłoki są umocowane, a jeśli nie, jakoś je zabezpieczyć, potem wyjść z wody i je wyciągnąć. W kieszeni kombinezonu
zawsze miała wąską latarkę. Znalazła ją, przełknęła wzbierającą panikę, stwierdziła, że czasem po prostu trafi się coś cholernego, i zanurkowała. Nic. Całkowita czerń, której nawet promień latarki nie zdołał przebić. Potem wirująca masa zieleni i brązów, światło i cień. Całkowity chaos. A dźwięki w wodzie, tu, na dole, były znacznie intensywniejsze. Na górze rzeka chlupotała, bulgotała, szumiała, ale w głębinach te odgłosy przypominały przelewanie się, kapanie, świstanie. Pod powierzchnią rzeka jakby żyła. Dziwaczne, obce kształty zbliżały się do niej. Czarne, inkrustowane muszlami drewno pala. Coś otarło się o jej twarz. Zaciśnięte mocno usta – nie miała zamiaru krzyczeć. Gdzie ciało? Tam. Ramiona młócą, ubranie pływa w wodzie. Od góry do dołu Lacey omiotła światłem latarki zawieszone ciało. Rzeka przybrała, trup znalazł się całkowicie pod wodą. Teraz bezokie oczodoły wpatrywały się prosto w nią. Boże wszechmogący, jakby dotychczasowe koszmary nie wystarczyły. Nie myśl, po prostu działaj. Sprawdź, co przytrzymuje zwłoki. Jest! Jeden z pasków tkaniny owinął się ciasno wokół pala i zakotwiczył ciało. Wyglądało na to, że nie odpłynie. Lacey wyskoczyła na powierzchnię, nadal z zapasem powietrza w płucach, i popatrzyła poza trupa, na brzeg. Zero plaży – przypływ za wysoki – ale trzeba wydostać się z wody. Pomost nad nią był w większej części nietknięty, nie miała jednak szans go dosięgnąć. Mogła jedynie wspiąć się na którąś z poprzecznych belek i czekać na przybycie pomocy. Jakaś belka kilka metrów dalej wyglądała dość solidnie. Ruszyła w jej stronę, co parę sekund odwracała się, żeby sprawdzić, czy trup nie zniknął. Był tam, w wodzie, ale jakby się odwrócił, żeby patrzeć, jak ona odpływa. Poprzeczna belka trochę wytrzyma. Lacey wygramoliła się z wody i zdjęła z ramion uprząż z wodoszczelną saszetką. Miała w niej komórkę; Ray nalegał, żeby zawsze ją ze sobą zabierała.
Odpowiedział szybko. – Co tam, skarbie? Lacey nie spuszczała oczu z fragmentów tkaniny unoszących się wokół pomostu. Kiedy fale przybierały i opadały, przez mgnienie oka widziała okrągłą, księżycową czaszkę kobiety. – Lacey, co się stało? W pobliżu nikogo nie było, ale i tak czuła, że musi mówić cicho. – Ray, znalazłam zwłoki. Przy Old Kings Wharf. Przyczepione do pomostu. – Wyszłaś z wody? Nic ci nie jest? – Tak, wyszłam. Znowu odpływ. Ze mną wszystko okej. – Ciało zabezpieczone? – Na to wygląda. – Dziesięć minut. Rozłączył się. Przed laty Ray pracował w Wydziale Rzecznym i wiedział, co to znaczy zwłoki w wodzie. Tak jak Lacey, razem z żoną mieszkali na łodzi przycumowanej na Deptford Creek, pobliskim dopływie. Dziesięć minut to za mało; pewnie nie dotrze do niej wcześniej niż za dwadzieścia. Do tego czasu trzeba zachować ciepło. Łatwiej powiedzieć niż zrobić, kiedy się jest wciśniętym między dwie drewniane belki, a woda co kilka sekund omywa kostki. W Zjednoczonym Królestwie przez dwa tygodnie panowały najdłuższe notowane upały, ale nadal był wczesny ranek i słońce jeszcze nie dotarło do południowego brzegu. Poniżej woda chlupotała wokół słupów i tworzyła miniaturowe wiry. Martwa kobieta wyglądała tak, jakby tańczyła, fale podrzucały ją zabawnie, tkanina pływała wokół niej jak rozkloszowana spódnica. – Hej! Lacey omal nie zemdlała z ulgi. Nie miała pojęcia, że jest tak spięta. Ray musiał przylecieć tutaj na skrzydłach, więc… Spokojnie! Poczuła, że belka
pod nią ugięła się lekko. Ale Raya nigdzie nie widać. Ani małego, zdyszanego silniczka zbliżającego się do niej, ani pobrużdżonego, starego sternika, który marszczy nos w słońcu. Ale przez ułamek sekundy miała przemożne uczucie, że ktoś tu jest. Była pewna, że słyszała, jak do niej krzyczy. Wyprostowała się i wyciągnęła szyję. Na nabrzeżu pusto. Warkot samochodów, ale gdzieś w oddali. Żadnych odgłosów, że ktoś jeździ na rowerze albo biega. Na rzece ruch, jednak nic do niej nie podpływało. Wreszcie on, zbliżał się tak szybko, jak tylko pozwalał na to jego silnik o mocy dwudziestu koni mechanicznych. – Włóż to. – Rzucił jej torbę. – Przy Limehouse jest łódź patrolowa. Zaraz się tu zjawią. No, ale o tym, że pływałaś, nie wspomnimy. Razem siedzieliśmy w mojej łódce na rzece, kiedy zauważyłaś ciało. Pokiwała głową. Ściągnęła z siebie kombinezon płetwonurka, schowała oporządzenie pływackie do torby. Pływanie na odcinku pływów rzecznych było wykroczeniem. Nawet jeśli to robił funkcjonariusz Wydziału Rzecznego. – A ty jak? – zapytał Ray, kiedy zbliżyła się policyjna motorówka. – W porządku. Łodzią dowodził młody sierżant Scott Buckle. Popatrzył w stronę Lacey i pomachał ręką. – Taki fach – powiedział Ray ściszonym głosem. – Nie ostatnia, którą wyciągasz. – Wiem. – To chciwa rzeka. Ludzie robią się roztargnieni, trochę nieuważni. Nie daje im drugiej szansy. Prawie rok temu Tamiza dała jej jednak drugą szansę. Pozwoliła jej odejść i pewnie dlatego teraz Lacey się jej nie boi. – Tym razem to nie rzeka. – Patrzyła, jak koledzy dźgają trupa bosakami. – A tak to jej nie wyciągną. Jest mocno przymocowana do pala.
– Akurat – prychnął Ray. – Żeby to wiedzieć, musiałabyś wsadzić głowę pod wodę. Proszę, nie mów, że to zrobiłaś. – Ta kobieta nie utonęła przypadkiem – ciągnęła jak gdyby nigdy nic Lacey. – Jest mocno owinięta, normalnie mumia. Ray westchnął. – Rany, Lacey. Jak ty to robisz? 3. Pływak Inny pływak, w cieniu, tkwił zupełnie nieruchomo. Promienie słońca nie docierały do niego, ale lśniące łodzie – z warkotem aż pękała głowa – czasem podpływały niebezpiecznie blisko. I mieli światła, ci ludzie, którzy uważali, że rzeka jest ich własnością. Potężne szperacze mogły znaleźć każdego nawet w najciemniejszym kącie. Więc nie ruszać się, nisko w wodzie, oczy w dół, to był sposób. Pomyślą, że głowa to wodorosty na drewnie, ramię to złamana gałąź obdarta do żywego przez wodę i wybielona przez słońce. Znaleziono Anyę. Pływak teraz ją widział, całun wlókł się po wodzie, szukając ucieczki – próżna nadzieja. Wkrótce nadpłynie więcej łodzi. Wyjmą ją z wody, wystawią biedne, zniszczone ciało na światło słońca, będą jej dotykać, dźgać ją swoimi palcami, swoimi narzędziami, swoimi oczami. Kobieta, która pływała tak, jakby urodziła się w wodzie, została wciągnięta na jedną z większych łodzi. Podnieśli ją bez trudu. Wydawała się drobna i szczupła, choć w rzece była taka silna i szybka. Lekki powiew wiatru szarpnął ją za włosy, już schnące w słońcu. Rozwiały się za nią niczym jasna flaga. Mężczyźni ją też zabiorą. W końcu uważali ją za jedną ze swojej grupy. Nie mieli pojęcia, ile tajemnic przed nimi skrywa. Kobieta o jasnych włosach odwróciła się i przez chwilę jakby patrzyła
wprost na pływaka. Teraz było blisko. Kwestia chwili, kwestia przypadku, że nie spojrzeli sobie w oczy. Doprawdy, to wszystko kwestia przypadku. Czasem działał na twoją korzyść, czasem nie. Jeszcze trochę czasu – dni, nawet godzin – i woda rozebrałaby Anyę, przypływ i prąd zrobiłyby swoje, stałaby się po prostu kolejną ofiarą rzeki. Gdyby jasnowłosa kobieta nie pływała dziś rano, prawdopodobnie nikt nie odnalazłby Anyi, a jej historia nadal mogłaby być opowiadana. Wszystko sprowadzało się do przypadku. I dalej wszystko potoczy się za sprawą przypadku. Bo gdyby Anya do nich przemówiła, znaleźliby także inne. 4. Dana No, niech mi pan powie. Taka piętnastolatka, która myśli, że jak zajdzie w ciążę, to może jej byle jaka egzystencja sponsorowana przez państwo nabierze jakiegoś znaczenia. Czyjego zezwolenia potrzebuje, żeby się rozmnażać? Albo uzależniona od cracku laska daje dupy, żeby zapłacić za towar coraz gorszej jakości i coraz bardziej trujący? Kto podpisuje formularz, który mówi, że ona może mieć dziecko? Dana zamknęła oczy, tak jakby to mogło zagłuszyć słowa jej partnerki. Więc po sprawie. W końcu nie będzie dziecka. Helen zawsze miała problem z poszanowaniem autorytetów (naprawdę, co za ironia, biorąc pod uwagę fakt, że poświęciła się pracy w dziedzinie, która właśnie tego wymaga), a autorytet medyczny było jej najtrudniej strawić. Najchętniej zrzędziła na arogancję lekarzy. Tyle że nigdy przy nich. Otworzyła oczy i spojrzała na zegarek. Na dziesiątą wyznaczyła odprawę.