Terry Goodkind -04- Świśtynia wichrów.pdf

Terry Goodkind Miecz prawdy tom 04 Świątynia wichrów Temple of The Winds Przełożyła Lucyna Targosz

Mojej przyjaciółce Rachel Kahlandt, która rozumie

PODZIĘKOWANIA Chciałbym podziękować mojemu wydawcy, Jamesowi Frenkelowi, za pomoc i cierpliwość; wszystkim nie szczędzącym wysiłku pracownikom wydawnictwa TOR; moje- mu brytyjskiemu wydawcy, Carolinie Oakley, za wyrozumiałość; mojemu agentowi, Russel- lowi Galenowi, za wskazówki i wsparcie; mojemu przyjacielowi, Donaldowi L. Schassberge- rowi, za cenne rady; oraz Keithowi Parkinsonowi, za znakomitą okładkę.

ROZDZIAŁ 1 - Pozwól mi go zabić - poprosiła Cara, której kroki dudniły na marmurowej posadzce jak uderzenia młota. Miękkie skórzane buty, które okrywała elegancka biała szata Spowiedniczki, niemal bezszelestnie stąpały po zimnym kamieniu, a Kahlan starała się dotrzymać kroku Mord-Sith, nie biegnąc przy tym. - Nie. Cara milczała, jej niebieskie oczy wpatrywały się w szeroki, ciągnący się w dal kory- tarz. Tuż przed obiema kobietami kroczyło nim dwunastu dłiarańskich żołnierzy w skórzanych uniformach lub kolczugach. Ich pozbawione ozdób miecze tkwiły w pochwach, bojowe topory o półkolistych ostrzach wisiały u pasów. Czujne oczy przepatrywały cienie w przejściach i pomiędzy kolumnami, dłonie zaciskały się na drewnianych styliskach. Skłoni- li się pospiesznie Kahlan, jedynie na chwilę odwracając uwagę od swego zadania. - Nie możemy go po prostu zabić. Musimy się wszystkiego dowiedzieć - wyjaśniła Kahlan. Brew uniosła się nad lodowatym, niebieskim okiem. - Och, przecież nie powiedziałam, że nic nam nie wyzna, zanim umrze. Kiedy z nim skończę, odpowie na wszystkie twoje pytania. - Po nieskazitelnej twarzy przemknął bezlitos- ny uśmiech. - To zajęcie Mord-Sith: skłaniać ludzi, żeby odpowiadali na pytania. - Zamilkła, a uśmiech powrócił, tym razem pełen profesjonalnej dumy. - Zanim umrą. Kahlan westchnęła. - To już nie jest twoje zajęcie, Caro, i nie twoje życie. Teraz masz chronić Richarda. - I właśnie dlatego powinnaś mi pozwolić go zabić. Nie możemy ryzykować, pozo- stawiając go przy życiu. - Nie. Najpierw musimy się dowiedzieć, o co chodzi, i na pewno nie uczynimy tego na twój sposób. Smutny uśmiech Cary znów zniknął. - Jak sobie życzysz, Matko Spowiedniczko. Kahlan zastanawiała się, jak Cara zdołała się tak szybko przebrać w obcisły uniform z czerwonej skóry. Ilekroć pojawiał się choć cień kłopotów, zawsze przynajmniej jedna z trzech Mord-Sith natychmiast się pojawiała - jakby znikąd - w swoim czerwonym skórza- nym stroju. Na czerwieni, jak często podkreślały, nie widać było plam krwi. - Jesteś przekonana, że ów człowiek to powiedział? To na pewno były jego słowa? - Tak, Matko Spowiedniczko, dokładnie tak powiedział. Powinnaś pozwolić mi go za-

bić, nim będzie miał okazję, by spróbować zrealizować swój zamiar. Szły pospiesznie korytarzem. Kahlan zignorowała ponowną prośbę Cary. - Gdzie jest Richard? - Chcesz, żebym sprowadziła lorda Rahla? - Nie! Po prostu chcę wiedzieć, gdzie jest, na wypadek gdyby były jakieś kłopoty. - Powiedziałabym, że to można uznać za kłopot. - Mówiłaś, że ze dwie setki żołnierzy trzymają go pod strażą. Jakie kłopoty może sprawić człowiek, w którego są wymierzone te wszystkie miecze, topory i strzały? - Mój poprzedni władca, Rahl Posępny, wiedział, że sama stal nie zawsze zdoła ustrzec przed niebezpieczeństwem. To dlatego miał zawsze przy sobie gotowe do działania Mord-Sith. - Ten zły człowiek zabijałby ludzi, nie zadając sobie nawet trudu sprawdzenia, czy istotnie są dlań niebezpieczni. Richard nie jest taki, ja też nie. Dobrze wiesz, że nigdy nie waham się usunąć prawdziwego zagrożenia, lecz jeśli ten człowiek jest kimś więcej, niż wydaje się być, to dlaczego tak drży przed orężem? Poza tym jako Spowiedniczka nie jestem wcale tak bezbronna wobec zagrożenia, którego nie powstrzyma stal. Nie wolno nam tracić głowy. Nie ulegajmy zbyt pochopnie osądom, które mogą być bezpodstawne. - Skoro nie wierzysz, że on może sprawić kłopoty, to dlaczego niemal biegnę, by do- trzymać ci kroku? Kahlan uświadomiła sobie, że o pół kroku wyprzedza Carę. Zwolniła do szybkiego marszu. - Bo mówimy o Richardzie - powiedziała niemal szeptem. - Martwisz się tak samo jak ja - powiedziała Cara i uśmiechnęła się z wyższością. - Jasne, że tak. Ale z tego, co wiemy, wynika, że zabicie owego człowieka, jeśli w ogóle jest kimś więcej, niż się wydaje, mogłoby się równać uruchomieniu pułapki. - Może i masz rację, ale to zadanie dla Mord-Sith. - Cóż, więc gdzie jest Richard? Cara chwyciła czerwoną skórę przy swoim nadgarstku i poruszając pięścią, mocniej naciągnęła wzmocnioną metalem rękawicę. Agiel - straszliwa broń, która wyglądała jak długa na stopę, gruba jak palec czerwona skórzana różdżka - wisiał na złotym łańcuszku okalającym prawy nadgarstek Mord-Sith, zawsze gotowy do użycia. Podobny wisiał na łańcuszku na szyi Kahlan, lecz w dłoniach dziewczyny nie był bronią. Był darem od Richarda - symbolizował ból i wyrzeczenia obojga. - Jest poza pałacem, w jednym z ustronnych parków. - Cara wskazała przez ramię. - O,

w tamtym kierunku. Są z nim Raina i Berdine. Kahlan z ulgą przyjęła wiadomość, że czuwają nad nim dwie pozostałe Mord-Sith. - Ma to jakiś związek z niespodzianką, którą mi szykuje? - Jaką niespodzianką? - Na pewno ci powiedział, Caro. - Kahlan się uśmiechnęła. - Oczywiście, że mi powiedział. - Tamta zerknęła nań spod oka. - Więc co to takiego? - Powiedział mi również, bym ci nie mówiła. - Nie zdradzę mu, że mi powiedziałaś. - Kahlan wzruszyła ramionami. W śmiechu Mord-Sith, podobnie jak w jej niedawnym uśmiechu, nie było wesołości. - Lord Rahl ma szczególny talent do dowiadywania się o różnych sprawach, zwłaszcza o takich, które chciałoby się przed nim zataić. Kahlan dobrze o tym wiedziała. - Cóż więc tam robi? Cara na chwilę zacisnęła usta. - Takie tam zajęcia pod gołym niebem. Znasz lorda Rahla i wiesz, jak bardzo to lubi. Kahlan spojrzała na nią: twarz strażniczki była niemal tak czerwona jak jej skórzany uniform. - Jakież to zajęcia pod gołym niebem? Cara osłoniła usta wzmocnioną stalą rękawicą i odchrząknęła. - Oswaja wiewiórki ziemne. - Co robi? Nie dosłyszałam. Kobieta niecierpliwie machnęła dłonią. - Powiedział, że wiewiórki ziemne wyszły z ukrycia, by sprawdzić, jaka jest pogoda. Oswaja je. - Wydęła z oburzeniem policzki. - Ziarnami. Kahlan uśmiechnęła się na myśl, że Richard - człowiek, którego kochała, który został władcą D’Hary i któremu jadły z ręki niemal całe Midlandy - spędza miło popołudnie, ucząc wiewiórki ziemne, by jadły ziarna z jego dłoni. - Hmm, to brzmi całkiem niewinnie: karmić ziarnem wiewiórki ziemne. Cara znów poruszyła dłonią w pancernej rękawicy; przeszły między dwoma d’haranskimi gwardzistami. - Uczy te wiewiórki - rzuciła przez zaciśnięte zęby - żeby jadły ziarno z rąk Rainy i Berdine! A one chichoczą! - Wyrzuciła w górę ramiona i spojrzała ze wstydem ku sufitowi, a Agiel zakołysał się na złotym łańcuszku okalającym jej nadgarstek. - Chichoczące Mord- Sith!

Kahlan zacisnęła mocno usta, z całej siły powstrzymując się od wybuchnięcia śmie- chem. Cara przerzuciła do przodu swój długi jasny warkocz i gładziła go w sposób, który niemile przypominał Kahlan ruchy wiedźmy Shoty głaszczącej węże. - No cóż, może to nie z ich woli. Przecież łączy je z Richardem więź. Może im to na- kazał, a one po prostu wypełniają jego rozkaz - powiedziała, starając się wyciszyć oburzenie tamtej. Cara zerknęła na nią z niedowierzaniem. Kahlan wiedziała, że każda z trzech Mord- Sith aż do końca broniłaby Richarda i poświęciłaby dla niego własne życie - udowodniły, że są gotowe bez wahania za niego umrzeć - lecz chociaż łączyła je z nim magiczna więź, spo- kojnie ignorowały jego rozkazy, jeśli uznały je za błahe, nieistotne lub niemądre. Dziewczyna uważała, że postępowały tak, ponieważ Richard zwolnił je z zachowywania surowych, wła- ściwych ich zajęciu norm, a Mord-Sith z radością korzystały z danej im wolności. Rahl Po- sępny - ich poprzedni władca, ojciec Richarda - zabiłby je natychmiast, gdyby tylko powziął podejrzenie, że biorą pod uwagę zlekceważenie jego rozkazów, nawet tych najbłahszych. - Powinnaś jak najszybciej poślubić lorda Rahla. Wówczas zamiast uczyć wiewiórki ziemne, by jadły z dłoni Mord-Sith, sam będzie jadł z twojej. Kahlan westchnęła i zaśmiała się cichutko, myśląc o poślubieniu go. To powinno się stać już niedługo. - Richard dostanie moją rękę, lecz powinnaś wiedzieć, jak zresztą każdy, że nie będzie z niej jadł, a ja wcale bym tego nie chciała. - Kiedy już odzyskasz rozsądek, przyjdź do mnie, a nauczę cię, jak do tego doprowa- dzić. - Cara przeniosła uwagę na czujnych d’haranskich żołnierzy, którzy - bez wątpienia na jej polecenie - sprawdzali każdy korytarz i zaglądali za każde drzwi. - Egan też jest z lordem Rahlem. Lordowi nic nie zagrozi, kiedy będziemy się zajmować tym człowiekiem. Kahlan przestała się uśmiechać. - Ale jak on się tu dostał? Wszedł wraz ze składającymi prośby? - Nie. - Głos Cary znów przenikał profesjonalny chłód. - Ale zamierzam się tego do- wiedzieć. Z tego, co wiem, po prostu podszedł do patrolu stojącego w pobliżu komnaty Na- czelnej Rady i zapytał, gdzie może znaleźć lorda Rahla. Zupełnie jakby każdy mógł przyjść i domagać się spotkania z władcą D’Hary, jakby ten był Pierwszym Rzeźnikiem, do którego idzie się po wyborowy kawałek jagnięciny. - To wtedy gwardziści spytali go, dlaczego chce się widzieć z Richardem? Cara potaknęła i dodała: - Uważam, że powinnyśmy go zabić.

Kahłan zrozumiała, o czym myśli Mord-Sith, i przeszył ją lodowaty dreszcz. Cara nie była tylko agresywną przyboczną strażniczką gotową bez skrupułów przelać czyjąś krew - ona się bała. Bała się o Richarda. - Chcę wiedzieć, jak się tu dostał. Podszedł do patrolu już w pałacu, a nie powinien w ogóle dostać się do środka i krążyć bez przeszkód po korytarzach. Może jest jakaś szczelina w ochronie? Chyba lepiej się tego dowiedzieć, zanim pojawi się następny, również nie racząc się zaanonsować? - Dowiemy się, jeśli pozwolisz mi zastosować moje metody. - Jeszcze zbyt mało wiemy, więc nie może umrzeć, bo wówczas Richardowi groziłoby większe niebezpieczeństwo. - No dobrze, zabierzemy się do tego na twój sposób, przynajmniej dopóki będziesz pamiętać, że mam rozkazy, których się muszę trzymać - westchnęła Cara. - Jakie rozkazy? - Lord Rahl nakazał nam, żebyśmy cię chroniły tak samo jak jego. - Potrząśnięciem głowy odrzuciła do tyłu warkocz. - Jeżeli będziesz zbyt nieostrożna, Matko Spowiedniczko, i swoim zakazem niepotrzebnie narazisz Richarda na niebezpieczeństwo, cofnę dane mu pozwolenie, by cię zatrzymał. Kahlan się roześmiała, lecz Cara nawet się nie uśmiechnęła i śmiech dziewczyny ucichł. Matka Spowiedniczka nigdy nie była pewna, kiedy Mord-Sith żartują, a kiedy są śmiertelnie poważne. - Tędy - wskazała Kahlan. - To krótsza droga, a poza tym ze względu na naszego oso- bliwego gościa chcę sprawdzić, kto czeka w sali. Może on ma jedynie odciągnąć naszą uwagę od kogoś innego, kto stanowi prawdziwe zagrożenie. Cara ściągnęła brwi, jakby ją spotkał afront. - A niby dlaczego otoczyłam strażami Sałę Posłuchań? - Mam nadzieję, że zrobiłaś to wystarczająco dyskretnie. Nie ma potrzeby przerażać niewinnych ludzi. - Powiedziałam oficerom, by nie straszyli ludzi, jeśli nie będą musieli tego robić, ale ochrona lorda Rahla to nasz najważniejszy obowiązek. Kahlan potaknęła; temu nie mogła zaprzeczyć. Dwaj potężnie umięśnieni gwardziści skłonili się, a wraz z nimi blisko dwudziestu in- nych, którzy stali w pobliżu, i otworzyli wysokie, okute mosiądzem drzwi wiodące do arka- dowego przejścia. Wzdłuż białych marmurowych kolumn biegła kamienna balustrada wsparta na tulipanowych słupkach. Była to raczej symboliczna niż rzeczywista bariera oddzielająca

zanoszących prośby ludzi, którzy oczekiwali w długiej na sto stóp komnacie, od przejścia dla urzędników. Komnatę rozjaśniały świetliki umieszczone w znajdującym się trzydzieści stóp wyżej stropie, ale przejście skąpane było w złocistym blasku lamp zwieszających się z każdego przecięcia łuków na stropie. Przychodzenie do Pałacu Spowiedniczek po radę i pomoc było bardzo dawnym zwy- czajem. Proszono o rozstrzygnięcie najrozmaitszych spraw: od załagodzenia kłótni handlarzy o prawa do narożników najlepszych ulic, po zbrojną pomoc w granicznych sporach rozma- itych państw. Sprawy, którymi mogli się zająć miejscy urzędnicy, kierowano do odpowied- nich biur. Petycje przedkładane przez dygnitarzy poszczególnych krain - jeśli dotyczyły spraw uznanych za odpowiednio ważne lub takich, których się inaczej nie da załatwić - trafia- ły przed oblicze Naczelnej Rady. Sala Posłuchań była miejscem, w którym wyżsi urzędnicy protokołu kierowali prośby na odpowiednią drogę. Kiedy Rahl Posępny zaatakował Midlandy, zabito w Aydindrił wielu urzędników. Zginął również Saul Witherrin, Szef Protokołu, i większość jego pracowników. Richard po- konał Rahla Posępnego i - jako jego potomek, który odziedziczył magiczny dar - został wład- cą D’Hary. Zakończył walki i niesnaski między krainami Midlandów, zażądawszy, by podda- ły się jego władzy. Chciał z nich uczynić siłę zdolną przeciwstawić się zagrożeniu ze strony Starego Świata, ze strony Imperialnego Ładu... Kahlan niechętnie widziała się w roli Matki Spowiedniczki, za której panowania na- stąpił kres Midlandów jako formalnej całości, jako konfederacji suwerennych krain, rozumia- ła jednak, że jej głównym obowiązkiem jest chronić życie ludzi, a nie tradycję. Imperialny Ład, gdyby nikt mu się nie przeciwstawił, pogrążyłby cały świat w niewoli, a Midlandczyków uczyniłby swoją własnością. Richard dokonał tego, co się nie powiodło jego ojcu, lecz zrobił to z całkowicie odmiennych powodów. Kahlan kochała chło- paka i wiedziała, że sięgnął po władzę w dobrych zamiarach. Wkrótce wezmą ślub, a ich małżeństwo na zawsze zespoli w pokoju Midlandy i D’Hare. Co więcej, będzie spełnieniem ich miłości i najgorętszego pragnienia: krainy te będą stanowić jedność. Kahlan brakowało Saula Witherrina, który był znakomitym doradcą. Teraz sprawy protokołu były w nieładzie, zwłaszcza że członkowie Naczelnej Rady też nie żyli, a Midlandy stanowiły część D’Hary. Przy balustradzie stało kilku sfrustrowanych d’haranskich oficerów i starało się załatwiać swoje sprawy. Kahlan weszła i przesunęła wzrokiem po czekającym tłumie, sprawdzając, jakież to sprawy trafiły tego dnia do pałacu. Stroje zdradzały, że większość czekających pochodziła

z Aydindril. Byli tu robotnicy, sklepikarze i kupcy. Dostrzegła również grupkę dzieci, które zapamiętała z poprzedniego dnia, kiedy to Richard zabrał ją ze sobą, by obejrzała Ja’La. Wtedy po raz pierwszy widziała ową szybką grę; przez kilka godzin obserwowali Jak dzieci grają i śmieją się. Dzieciaki na pewno chciały, żeby Richard przyszedł podziwiać kolejny mecz, bo gorliwie kibicował każdej drużynie. Kahlan sądziła, że gdyby nawet ze szczególnym zapałem dopingował tylko jedną z nich, dzieciom i tak nie robiłoby to różnicy, ponieważ lgnęły doń, instynktownie wyczuwając jego dobre serce. Dziewczyna rozpoznała także grupkę dyplomatów z kilku mniejszych krain. Miała nadzieję, że przybyli zaakceptować propozycję Richarda, poddać się pokojowo i zjednoczyć pod d’harańskim panowaniem. Znała władców owych krain i oczekiwała, że ulegną jej nale- ganiom i przyłączą się do walki o wolność. Kahlan dojrzała też dyplomatów niektórych większych krain, tych które miały regu- larne wojska. Oczekiwano ich przybycia, a Richard i ona mieli się dzisiaj spotkać i z nimi, i z innymi nowo przybyłymi przedstawicielami, by usłyszeć ich postanowienie. Kahlan chciałaby, żeby Richard bardziej odpowiednio się ubrał. Leśny strój dobrze mu dotąd służył, ale teraz powinien nosić szaty bardziej odpowiadające nowej sytuacji, w której się znalazł. Teraz był kimś o wiele ważniejszym niż leśny przewodnik. Sama przez całe niemal życie należała do osób mających władzę, wiedziała więc, jak bardzo czasami ułatwia sprawy to, że spełnia się oczekiwania ludzi. Wątpiła, czy osoby potrzebujące leśnego przewodnika poszłyby za Richardem, gdyby nosił strój nieodpowiedni do wyprawy w lasy Obecnie chłopak był ich przewodnikiem w zdradliwym świecie nie sprawdzonych zależności i nowych nieprzyjaciół. Richard często pytał ją o radę, więc musi z nim porozmawiać o innym stroju. Ludzie oczekujący w Sali Posłuchań dostrzegli wchodzącą do przejścia Matkę Spo- wiedniczkę i natychmiast ucichły rozmowy, a wszyscy zaczęli przyklękać i oddawać głęboki pokłon. Nie było w Midlandach nikogo, kto miałby większą władzę niż Matka Spowiednicz- ka, choć Kahlan była najmłodsza ze wszystkich, które dotąd piastowały to stanowisko. Jednak Matka Spowiedniczka to Matka Spowiedniczka - bez względu na wiek kobiety pełniącej tę funkcję. Ludzie kłaniali się nie tyle kobiecie, ile odwiecznemu autorytetowi. Sprawy Spowiedniczek, które wybierały Matkę Spowiedniczkę, były zagadką dla większości Midlandczyków. A dla Spowiedniczek wiek miał drugorzędne znaczenie. Wybie- rały ją, by strzegła wolności i praw mieszkańców Midlandów, lecz ludzie rzadko tak na to patrzyli. Dla większości władca był po prostu władcą. Niektórzy byli dobrzy, inni źli. Matka Spowiedniczka, jako władczyni władców, popierała dobrych i ukrócała postępki złych. Jeżeli

któryś z rządzących był zbyt nieudolny, miała prawo go usunąć. Taka była rola Matki Spo- wiedniczki. Jednak dla większości ludzi odległe im sprawy rządzenia wyglądały na zwyczaj- ne kłótnie władców. Salę Posłuchań wypełniła nagła cisza, a Kahlan przystanęła, żeby pozdrowić zgroma- dzonych w niej ludzi. Młoda kobieta, która stała pod przeciwległą ścianą, obserwowała, jak wszyscy wokół przyklękają na kolano. Spojrzała na Kahlan, potem na klęczących i poszła za ich przykładem. Kahlan zmarszczyła brwi. W Midlandach długość włosów kobiety świadczyła ojej pozycji i władzy. A sprawy władzy, choćby się wydawały nie wiadomo jak błahe, traktowano tu bardzo poważnie. Nawet królowa nie mogła mieć włosów tak długich jak Spowiedniczka, żadna zaś Spowiedniczka - tak długich jak Matka Spowiedniczka. A ta kobieta miała gęste kasztanowe włosy, których długość dorównywała niemal długości włosów Kahlan. Matka Spowiedniczka znała prawie wszystkich midlandzkich arystokratów. Był to jej obowiązek i traktowała go bardzo poważnie. Kobieta z tak długimi włosami na pewno była osobą wysoko postawioną, ale Kahlan jej nie rozpoznawała. Jeśli naprawdę pochodziła z Midlandów, to - poza nią samą, Matką Spowiedniczką - w całym Aydindril nie było chyba człowieka, który by ją przewyższał rangą. - Wstańcie, moje dzieci - rzuciła oficjalnie w kierunku schylonych w pokłonie głów. Ludzie zaczęli się podnosić, szeleściły suknie i surduty, większość patrzyła w podłogę - już to z szacunku, już to z niepotrzebnego strachu. Tamta kobieta również się podniosła, skręcając przy tym w palcach skromną chusteczkę i obserwując sąsiadów. I ona, jak więk- szość, patrzyła piwnymi oczami w podłogę. - Caro, czy ta kobieta z długimi włosami może być D’Haranką? - szepnęła Kahlan. Cara, która poznała część midlandzkich zwyczajów, również się tamtej przyglądała. Włosy Mord-Sith były niemal tak długie jak włosy Kahlan, lecz przecież była D’Haranka. Nie obowiązywały jej te same obyczaje. - Ma zbyt rezolutny nosek jak na D’Haranke. - Nie żartuj. Czy według ciebie może być D’Haranka? Strażniczka przyjrzała się tam- tej dokładniej. - Wątpię. D’haranskie kobiety nie wkładają sukni w kwiaty, poza tym ich suknie mają inny krój. Ale ubiór można zmienić, by lepiej pasował do okoliczności lub do strojów noszo- nych przez miejscowych.

Suknia nie bardzo pasowała do tych, w które ubierano się w Aydindril, ale mogła być zupełnie na miejscu w jakichś odległych zakątkach Midlandów. Kahlan przytaknęła i odwróciła się ku czekającemu kapitanowi, dając mu znak, by się zbliżył. Pochylił ku niej głowę, bo odezwała się doń bardzo cicho. - Za moim lewym ramieniem, w głębi, pod ścianą, stoi kobieta z długimi kasztano- wymi włosami. Wiesz, o kim mówię? - Ta ładna w niebieskiej sukni? - Tak. Wiesz, dlaczego tu przyszła? - Mówiła, że chce rozmawiać z lordem Rahlem. Kahlan mocniej zmarszczyła brwi. Zauważyła, że Cara zrobiła to samo. - O czym? - Mówiła, że szuka jakiegoś mężczyzny: Cy... czy jakoś tak, ale ja nie znam takiego imienia. Twierdzi, że nie ma go od jesieni i że powiedziano jej, iż lord Rahl może będzie mógł jej pomóc. - Może i tak - stwierdziła Kahlan. - A mówiła, co ją łączy z tym zaginionym mężczy- zną? Kapitan spojrzał na tamtą kobietę i odgarnął z czoła rudawoblond włosy. - Mówiła, że ma wyjść za niego. Kahlan skinęła głową. - Bardzo możliwe, że jest kimś ważnym, lecz jeśli tak, to muszę z zakłopotaniem przyznać, iż nie znam jej imienia. Kapitan popatrzył na wymiętą, pospiesznie nabazgraną listę. Odwrócił kartę i przejrzał drugą stronę, aż wreszcie znalazł to, czego szukał. - Powiedziała, że ma na imię Nadine. Nie podała żadnego tytułu. - Zadbaj, proszę, by lady Nadine zaprowadzono do osobnej komnaty, w której będzie mogła wygodnie czekać na posłuchanie. Powiedz jej, że przyjdę z nią porozmawiać i zobaczę, czy będę mogła pomóc. Niech przyniosą jej posiłek oraz to, co może jej być potrzebne. Prze- proś lady Nadine w moim imieniu i dodaj, że najpierw muszę się zająć bardzo ważną sprawą, lecz że przyjdę do niej, jak tylko będę mogła, i że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by jej pomóc. Jeśli owa kobieta istotnie została rozdzielona z tym, którego kochała, i szukała go te- raz, Kahlan doskonałe rozumiała jej rozpacz. Sama również to przeżyła i dobrze pamiętała tamtą udrękę. - Natychmiast się tym zajmę, Matko Spowiedniczko. - Jeszcze jedno, kapitanie. - Kahlan obserwowała kobietę skręcającą w palcach chus-

teczkę. - Poinformuj lady Nadine o zagrożeniu związanym z wojną ze Starym Światem i dodaj, że w związku z tym musimy nalegać, by pozostała w owej komnacie, dopóki do niej nie przyjdę. Przed drzwiami postaw silną straż. Po obu stronach drzwi rozmieść w korytarzu łuczników. Gdyby wyszła z komnaty, upieraj się, że natychmiast musi tam wrócić i czekać. W razie potrzeby przekaż jej, że to mój rozkaz. Gdyby jednak w dalszym ciągu starała się wydostać - Kahlan spojrzała we wpatrzone w nią wyczekująco błękitne oczy kapitana - zabij ją. Kapitan się skłonił, a Kahlan ruszyła w dalszą drogę. Cara podążała tuż za nią. - No, no, no - odezwała się Mord-Sith, gdy tylko wyszły z Sali Posłuchań - Matka Spowiedniczka nareszcie odzyskała rozsądek. Widzę, że słusznie pozwoliłam lordowi Rahlo- wi, by cię sobie zatrzymał. Będziesz dlań odpowiednią żoną. Kahlan szła korytarzem ku miejscu, w którym żołnierze trzymali tamtego człowieka. - Wcale nie zmieniłam zdania, Caro. Co do naszego dziwnego gościa, to daję lady Na- dine szansę zachowania życia, jeśli będę sobie mogła na to pozwolić, jednak mylisz się, są- dząc, że cofnę się przed zrobieniem tego, co się okaże niezbędne dla ochronienia Richarda. On jest nie tylko człowiekiem, którego kocham ponad życie, lecz również osobą niezmiernie ważną dla sprawy zachowania wolności przez mieszkańców zarówno D’Hary, jak i Midlandów. Nie ma wątpliwości, że Imperialny Ład spróbuje wszystkiego, byle tylko go dostać. Cara się uśmiechnęła, tym razem szczerze. - Wiem, że i on kocha cię równie mocno. I dlatego wcale mi się nie podoba, że chcesz zobaczyć owego człowieka. Lord Rahl obedrze mnie ze skóry, jeśli uzna, że naraziłam cię na niebezpieczeństwo. - Richard urodził się z magicznym darem, ja także. Rahl Posępny wysyłał bojówki, żeby zabijały Spowiedniczki, bo jeden człowiek nie stanowi dla Spowiedniczki żadnego zagrożenia. Kahlan poczuła znajomy, choć przytłumiony smutek wywołany ich śmiercią. Przytłu- miony, bo wydawało się to tak odległe, choć zdarzyło się ledwie przed rokiem. Początkowo całymi miesiącami czuła, że powinna umrzeć ze swoimi siostrami Spowiedniczkami i że je w pewien sposób zdradziła, uchodząc cało z zastawianych na nią pułapek. Była teraz jedyną żyjącą Spowiedniczką. Mord-Sith poruszyła nadgarstkiem i Agiel znalazł się w jej dłoni. - Nawet taki człowiek jak lord Rahl, człowiek z wrodzonym magicznym darem? Na- wet czarodziej?

- Nawet czarodziej. Dotyczy to również takich, którzy - w przeciwieństwie do Richar- da - wiedzą, jak posługiwać się swoją mocą. Bo ja nie tylko wiem, jak się posługiwać swoją mocą: mam w tym wielkie doświadczenie. Już dawno przestałam liczyć... Kahlan umilkła, Cara zaś przesuwała w palcach Agiel i przyglądała mu się. - A w moim towarzystwie nie grozi ci nawet niewielkie niebezpieczeństwo. W końcu dotarły do wyścielonego dywanami i wyłożonego boazerią korytarza. Tło- czyło się tu mnóstwo żołnierzy, lśniły miecze, topory i piki. Tajemniczego mężczyznę trzy- mano w niewielkiej wytwornej bibliotece znajdującej się w pobliżu dość skromnej komnaty, w której Richard zwykł się spotykać z oficerami i czytywać pamiętnik znaleziony w Wieży Czarodzieja. Gwardziści chcieli uniemożliwić pojmanemu próby ucieczki, więc wepchnęli go do komnaty leżącej najbliżej miejsca, w którym go znaleźli, i trzymali pod strażą, dopóki nie będzie wiadomo, co z nim zrobić. Kahlan łagodnie ujęła łokieć żołnierza, chcąc, by ten ustąpił jej z drogi. Mięśnie na- giego ramienia były twarde jak stal. Pika, skierowana ku zamkniętym drzwiom, tkwiła nieru- chomo jak osadzona w granitowej skale. W drzwi mierzyło blisko pięćdziesiąt włóczni. Pod ich ostrzami przykucnęli żołnierze uzbrojeni w topory lub miecze. Kahlan pociągnęła go za ramię i strażnik się odwrócił. - Przepuść mnie, żołnierzu. Ustąpił jej z drogi. Pozostali obejrzeli się i zaczęli się odsuwać. Cara przeciskała się przed Kahlan, spychając gwardzistów z drogi. Odsuwali się niechętnie, lecz nie wynikało to z braku szacunku, a z zaniepokojenia czającym się za drzwiami zagrożeniem. Rozstępowali się, ale ich ostrza wciąż mierzyły w grube dębowe drzwi. Pozbawiona okien, słabo oświetlona komnata pachniała skórą i potem. Wymizerowa- ny mężczyzna przycupnął na brzegu haftowanego podnóżka. Był tak chudy że gdyby uczynił jakiś fałszywy ruch, wycelowana w niego broń nie miałaby się w co wbić. Młodzieńcze oczy patrzyły to na oręż, to w gniewne i ponure oczy żołnierzy. Wreszcie dojrzał białą szatę nad- chodzącej Kahlan. Zwilżył językiem wargi i spojrzał wyczekująco na dziewczynę. Stojący za więźniem krzepcy żołnierze w kolczugach i skórzanych uniformach zoba- czyli wkraczające do komnaty Kahlan i Carę. Jeden z nich kopniakiem w krzyż pochylił chudzielca do przodu. - Klęknij, podły kundlu. Młodzieniec - ubrany w za duży żołnierski uniform, którego każda część pochodziła, jak się zdawało, z innego źródła - zerknął na Kahlan, a potem rzucił okiem przez ramię na tego, który go kopnął. Pochylił głowę porośniętą zmierzwionymi czarnymi włosami

i spodziewając się ciosu, osłonił ją kościstym ramieniem. - Dosyć. Cara i ja chcemy z nim porozmawiać. Wyjdźcie, proszę, z komnaty - powie- działa Kahlan cichym, władczym głosem. Żołnierze się zawahali, gdyż nie mieli ochoty odwracać broni od skulonego na podło- dze młodzieńca. - Słyszeliście, co powiedziała. Precz - odezwała się Cara. - Ale... - zaczął oficer. - Wątpisz, że Mord-Sith poradzi sobie z jednym kościstym człowiekiem? Wyjdźcie i zaczekajcie na zewnątrz. Kahlan się zdziwiła, że Cara nie podniosła głosu. Mord-Sith nie musiały mówić gło- śniej, żeby nakłonić ludzi do wykonywania ich poleceń, lecz teraz Kahlan to zdziwiło, ponie- waż znała obawy Cary dotyczące owego młodziana. Żołnierze zaczęli opuszczać komnatę, odwracając się w progu i łypiąc na skulonego na podłodze intruza. Oficer tak zaciskał pięść na rękojeści miecza, że aż zbielały mu kłykcie. Wyszedł ostatni i drugą ręką ostrożnie za- mknął drzwi. Młodzian spojrzał spod osłaniającego głowę ramienia na dwie stojące trzy kroki przed nim kobiety. - Zamierzacie kazać mnie zabić? Kahlan nie odpowiedziała wprost na to pytanie. - Przyszłyśmy, żeby z tobą porozmawiać. Jestem Kahlan Amnell, Matka Spowied- niczka... - Matka Spowiedniczka! - Podniósł się na kolana i uśmiechnął chłopięco. - Jesteś piękna! Nie spodziewałem się, że jesteś aż tak piękna. Oparł dłoń o kolano i zaczął wstawać. Agiel Cary natychmiast znalazł się w gotowości. - Nie ruszaj się. Zamarł, wpatrując się w mierzący w jego twarz czerwony bicz, a potem znów oparł kolano na skraju purpurowego dywanu. Blask lamp przymocowanych do smukłych kolumie- nek, które podtrzymywały wąskie gzymsy ponad ustawionymi po bokach komnaty szafami bibliotecznymi, oświetlał migotliwie wychudzoną twarz. Więzień był jeszcze niemal chłop- cem. - Czy mógłbym odzyskać broń? Potrzebny mi miecz. Jeżeli nie mogę go dostać, to przynajmniej chciałbym otrzymać nóż. Cara westchnęła z irytacją, lecz Kahlan ją ubiegła i odezwała się pierwsza.

- Znalazłeś się w bardzo niebezpiecznej sytuacji, młody człowieku. Jeśli to jakiś żart, to żadna z nas nie zamierza być pobłażliwa. - Rozumiem. - Potaknął energicznie. - To nie zabawa. Przysięgam. - Więc powtórz mi to, co powiedziałeś żołnierzom. Znów się uśmiechnął i niedbale skinął dłonią ku drzwiom. - Jak już mówiłem tym ludziom, kiedy byłem... Kahlan wsparła się pięściami pod boki i postąpiła krok ku niemu. - Mówiłam ci, że to nie żarty! Tylko mojej łaskawości zawdzięczasz życie! Chcę wie- dzieć, co tu robisz, i chcę się tego dowiedzieć natychmiast! Powtórz to, co im powiedziałeś! Młodzieniec zamrugał powiekami. - Jestem asasynem przysłanym przez imperatora Jaganga. Przybyłem, żeby zabić Ri- charda Rahla. Czy byłabyś uprzejma wskazać mi doń drogę?

ROZDZIAŁ 2 Czy teraz mogę go zabić? - spytała groźnie Cara. Nieszkodliwie wyglądający chudy młodzian, na pozór bezradnie klęczący na teryto- rium wroga, otoczony setkami, tysiącami okrutnych d’haranskich żołnierzy, otwarcie i śmiało oświadcza, że zamierza zabić Richarda. Absurdalność tej sytuacji sprawiła, że Kahlan mocno zatrzepotało serce. Nikt nie jest aż tak szalony. Już po fakcie uświadomiła sobie, że cofnęła się o krok. Zignorowała pytanie Cary i poświęciła młodzieńcowi całą uwagę. - A jak chcesz wykonać owo zamierzenie? - Cóż, planowałem posłużyć się mieczem albo, w razie potrzeby, nożem - odparł bez- ceremonialnie, a jego uśmiech powrócił, lecz nie był już chłopięcy, oczy zaś patrzyły twardo, co zupełnie nie pasowało do młodzieńczej twarzy. - To dlatego chcę je dostać z powrotem. - Na pewno nie oddamy ci broni. Pogardliwie wzruszył ramionami. - To nie ma znaczenia. Mogę go zabić w inny sposób. - Nie zabijesz Richarda, masz na to moje słowo. Pozostała ci jedynie współpraca z nami i wyjawienie całego twojego planu. Jak się tu dostałeś? Uśmiechnął się drwiąco. - Wszedłem. Po prostu wszedłem. Nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Wasi żołnierze nie są zbyt bystrzy. - Są wystarczająco bystrzy, żeby mieć cię pod mieczami - wtrąciła się Cara. Zignorował ją. Wpatrywał się w oczy Kahlan. - A jeśli nie oddamy ci ani miecza, ani noża? - Wtedy wszystko się pogmatwa i Richard Rahl będzie ogromnie cierpiał. Imperator Jagang przysłał mnie, bym ofiarował Richardowi łaskę szybkiej śmierci. Imperator jest lito- ściwym człowiekiem i pragnie zapobiegać nadmiernym cierpieniom. W zasadzie jest pokojo- wo nastawionym człowiekiem. Jest Nawiedzającym Sny, lecz jednocześnie osobą o nieugiętej woli. Obawiam się, że będę musiał zabić również ciebie, Matko Spowiedniczko, by oszczę- dzić ci cierpień po tym, co się stanie, jeżeli mi się teraz przeciwstawisz. Muszę jednak przy- znać, że wcale mi się nie podoba pomysł zabicia tak pięknej kobiety. - Uśmiechnął się sze- rzej. - To marnotrawstwo. Kahlan stwierdziła, że bardzo ją denerwuje jego pewność siebie. Stwierdzenie, że Nawiedzający Sny jest litościwy, przyprawiło ją o mdłości. Wiedziała swoje. - Jakie cierpienia? Młodzian rozłożył ręce.

- Jestem tylko ziarnkiem piasku. Imperator nie opowiada mi o swoich planach. Wy- słano mnie, bym wykonał jego rozkazy. A one mówią, że ty i Richard macie być wyelimino- wani. Jeśli nie pozwolisz mi go zabić litościwie, Richard zostanie zgładzony. Powiedziano mi, że to nie będzie przyjemne, więc może pozwolisz mi szybko z tym skończyć? - Chyba śnisz - odezwała się Cara. Więzień spojrzał na Mord-Sith. - Śnię? Może to ty śnisz. A ja jestem twoim najgorszym sennym koszmarem. - Ja nie miewam koszmarów - oznajmiła Cara. - Ja je zsyłam. - Naprawdę? - zakpił. - W tym śmiesznym stroju? A kogóż to właściwie udajesz? Mo- że się tak ubrałaś, żeby przepłaszać ptaki z wiosennych sadzonek? Kahlan uświadomiła sobie, że młodzian nie wiedział, kim była Mord-Sith. Zastana- wiała się również, jak mogła choć przez chwilę pomyśleć, że jest jeszcze niemal chłopcem - zachowywał się jak ktoś dojrzały i doświadczony. To nie był chłopaczek. W powietrzu wisia- ło niebezpieczeństwo. O dziwo Cara tylko się uśmiechnęła. Dziewczyna wstrzymała oddech. Zdała sobie sprawę, że więzień stoi, a nie przypomi- nała sobie, by widziała, jak się podnosił z podłogi. Przesunął wzrokiem i jedna z lamp zgasła. Druga rzucała ostre, migotliwe światło na połowę jego twarzy. Druga połowa pozostawia w cieniu. Czyn ten pokazał Kahlan prawdziwą naturę mężczyzny, prawdziwe zagrożenie. Ów człowiek dysponował magicznym darem. Postanowienie Kahlan, by oszczędzić niewinnemu mężczyźnie niepotrzebnej przemo- cy, ulotniło się nagle, poczuła natomiast przemożną potrzebę chronienia Richarda. Wysłannik Jaganga dostał swoją szansę, teraz wyzna wszystko, co wie - wyzna to Spowiedniczce. Musi go jedynie dotknąć swoją mocą i będzie po wszystkim. Kahlan chodziła wśród ciał tysięcy niewinnych ludzi wymordowanych przez Impe- rialny Ład. Kiedy zobaczyła w Ebinissii uśmiercone na rozkaz Jaganga kobiety i dzieci, przy- sięgła Imperialnemu Ładowi bezlitosną zemstę. Ten tu mężczyzna udowodnił, że należy do Imperialnego Ładu, że jest wrogiem wolnych ludzi. Wykonał rozkaz Nawiedzającego Sny. Dziewczyna skupiła się na znajomej, tkwiącej w jej wnętrzu i zawsze gotowej mocy. Uwolnienie mocy Spowiedniczki nie polegało na zwyczajnym zniesieniu powstrzymujących ją barier. Czyn był szybszy niż myśl. Był to błyskawiczny, instynktowny akt. Żadna ze Spowiedniczek nie znajdowała upodobania w niszczeniu swoją mocą czyje- goś umysłu, ale - w przeciwieństwie do niektórych z nich - Kahlan nie nienawidziła tego, co robiła, tego, do czego się urodziła. Stanowiło to po prostu część jej osobowości. Nie posługi- wała się swoim darem w złych zamiarach, lecz po to, by chronić innych. Żyła w zgodzie ze

sobą, z tym, kim była i co mogła uczynić. Richard pierwszy dostrzegł, jaka naprawdę była, i polubił ją mimo mocy, którą włada- ła. Nie bał się irracjonalnie nieznanego, nie przerażało go to, kim była. Przekonał się, jaka jest, i pokochał ją. Razem z jej mocą Spowiedniczki. I tylko dlatego mogli być razem, a moc Kahlan nie zniszczy go, gdy spełni się ich miłość. Teraz jednak Kahlan zamierzała wykorzystać swoją moc, żeby ochronić Richarda, a moc tylko czekała na uwolnienie. Trzeba jedynie dotknąć owego człowieka i zagrożenie zniknie. Ochoczego służalca imperatora Jaganga spotka kara. - Jest mój. Zostaw to mnie - oznajmiła dziewczyna, nie spuszczając więźnia z oka i dając ostrzegawczy znak Carze. Lecz Cara wśliznęła się między nich, kiedy tamten szukał wzrokiem ostatniej lampy, i spoliczkowała go pancerną rękawicą. Kahlan omal nie krzyknęła gniewnie, rozeźlona tym postępkiem. Rozciągnięty na dywanie więzień usiadł szczerze zdziwiony. Krew ciekła mu z rozciętej dolnej wargi i spływała po brodzie. Zdziwienie zmieniło się w równie szczerą irytację. - Jak się nazywasz? - spytała stojąca nad nim Mord-Sith. Kahlan nie mogła uwierzyć, że Cara, która zawsze mówiła, iż boi się magii, rozmyślnie prowokuje kogoś, kto właśnie ujawnił swój magiczny dar. Mężczyzna odczołgał się od Cary i przykucnął. Patrzył na Kahlan, lecz odezwał się do Mord-Sith: - Nie mam czasu dla dworskich błaznów. Uśmiechnął się i spojrzał na lampę. Komnata pogrążyła się w ciemnościach. Kahlan skoczyła tam, gdzie przed chwilą tkwił. Musi go tylko dotknąć i będzie po wszystkim. Napotkała jedynie powietrze i uderzyła o podłogę. Nie miała pojęcia, w którą stronę uskoczył, bo otaczała ich atramentowa czerń. Sięgała na oślep wokół siebie, starając się go dotknąć. Musi go tylko dotknąć, a nie uchronią go przed nią nawet grube szaty. Złapała czyjeś ramię i na sekundę przed uwolnieniem mocy zorientowała się, że dotyka skórzanego uniformu Cary. - Gdzie jesteś? - warknęła Mord-Sith. - Nie wydostaniesz się. Poddaj się. Kahlan ruszyła na czworakach przez dywan. Moc nie moc, muszą mieć światło, bo in- aczej wpadną w poważne tarapaty. Dotarła do stojącej pod ścianą szafy bibliotecznej i trzymała się jej skraju dopóty, dopóki nie zobaczyła smugi światła sączącego się spod drzwi. Żołnierze walili w drzwi, nawoływali, chcąc wiedzieć, co się dzieje w środku. Dziewczyna

podnosiła się chwiejnie, sunąc palcami po framudze w kierunku klamki. Nastąpiła na skraj sukni, potknęła się, poleciała do przodu i z łomotem upadła na łokcie. Coś ciężkiego uderzyło w drzwi w miejscu, w którym przed chwilą stała, i spadło Kahlan na plecy. Mężczyzna za- śmiał się w ciemnościach. Machnęła rękami, starając się to strząsnąć, i boleśnie uderzyła o ostre kanty rozporek łączących nogi fotela. Z całej siły chwyciła wyściełaną poręcz i odrzuciła fotel. Usłyszała, jak Cara uderzyła o szafę biblioteczną po przeciwnej stronie komnaty, z jękiem wypuszczając powietrze. Żołnierze dobijali się do drzwi, starając sieje wyważyć. Drzwi ani drgnęły. W komnacie książki dalej spadały z łomotem na podłogę. Kahlan poderwała się i po omacku poszukała klamki. Uderzyła kłykciami o zimny metal. Złapała klamkę dłonią. Wrza- snęła, odrzuciło ją do tyłu z nagłym błyskiem i wylądowała na siedzeniu. Z klamki, niczym z płonącego polana uderzonego pogrzebaczem, uniosły się iskry. Dziewczyna dotknęła osłony i teraz palce bolały ją i mrowiły. Nic dziwnego, że żołnierze nie mogli otworzyć drzwi. Otrzą- snęła się z szoku, wstała i stwierdziła, że widzi trochę dzięki owym powoli spływającym ku podłodze iskierkom. Nagle również Cara zaczęła widzieć w zalegających komnatę mrokach. Chwyciła książkę i cisnęła nią w mężczyznę, który stał niemal w środku małego pomieszczenia. Kuc- nął, uchylając się przed tym pociskiem. Mord-Sith, szybka jak myśl, okręciła się i zaskoczyła go. Kopnęła go w szczękę, aż zadudniło. Mężczyzna zwalił się na plecy. Kahlan szykowała się, by skoczyć ku niemu, zanim zgasną wszystkie iskierki i znów zapanuje ciemność. - Już po tobie! - warknął wściekle do Cary. - Nie będziesz mi głupio przeszkadzać! Zakosztujesz mojej mocy! Całą uwagę poświęcił teraz Carze, z czubków palców strzelały mu migotliwe błyski. Kahlan musiała się natychmiast uporać z zagrożeniem, nim znowu stanie się coś złego. Nagle - zanim zdążyła ku niemu skoczyć - rozprostował palce. Z pogardliwym, szyderczym uśmieszkiem wyrzucił dłoń ku Carze. Kahlan spodziewała, że Mord-Sith wyląduje na podłodze. Ale to młodzian zgiął się z krzykiem. Usiłował utrzymać się na nogach, lecz padł z wrzaskiem, osłaniając się ramiona- mi, jakby ktoś uderzył go w brzuch. Komnatę znów wypełniła ciemność. Kahlan sięgnęła do klamki, licząc na to, że magiczna osłona zniknęła po tym, co Cara zrobiła więźniowi. Złapała za klamkę, bojąc się, że znów poczuje ból. Osłona zniknęła. Matka Spowiedniczka uspokoiła się, nacisnęła klamkę i szarpnięciem otworzyła drzwi. Do mrocznej komnaty wpadło światło, a przynajmniej tyle światła, ile przedostało się zza tłumu żołnierzy. Do wnętrza zajrzały zaniepokojone twarze.

Kahlan wcale nie chciała, by do środka wdarli się żołnierze, którzy zginą, próbując ra- tować Matkę Spowiedniczkę przed czymś, czego nie pojmowali. Odepchnęła najbliżej stoją- cych. - On ma dar! Nie wchodźcie! - Wiedziała, że D’Haranczycy boją się magii, gdyż czę- sto mawiali, że są stalą przeciwko stali, lord Rahl zaś ma być magią przeciwko magii. - Po- dajcie mi lampę! Stojący po obu stronach drzwi żołnierze jednocześnie porwali lampy z najbliższych podstawek i podali jej. Kahlan chwyciła jedną z nich i obróciła się ku komnacie, zatrzaskując drzwi kopnięciem. Nie chciała, żeby weszła jej w drogę zgraja krzepkich, uzbrojonych gwar- dzistów. W migotliwym blasku lampy dziewczyna zobaczyła Carę kucającą obok skulonego na purpurowym dywanie młodziana. Biedak osłaniał ramionami brzuch i wymiotował krwią. Mord-Sith oparła przedramiona na kolanach i zachrzęścił jej czerwony skórzany uniform. Obracała w palcach Agiel, czekała. W końcu mdłości ustały, a Cara złapała młodziana za włosy. Nachyliła się ku niemu, długi jasny warkocz zsunął się jej z szerokich ramion. - To był duży błąd. Bardzo duży błąd - powiedziała z wyraźnym zadowoleniem. - Nigdy nie powinieneś używać swojej magii przeciwko Mord-Sith. Przez chwilę dobrze ci szło, ale potem pozwoliłeś mi się rozgniewać na tyle, że postanowiłeś się posłużyć swoją magią. I kto się okazał błaznem? - Co... to... ta... Mord-Sith? - wykrztusił z trudem. Cara dopóty odchylała mu do tyłu głowę, dopóki nie zaczął krzyczeć z bólu. - Twoja najgorsza senna zmora. Zadaniem Mord-Sith jest eliminowanie podobnych do ciebie zagrożeń. Teraz ja władam twoim magicznym darem. Twoja magia należy do mnie, a ty, mój pieszczoszku, nie możesz nic na to poradzić, o czym się wkrótce przekonasz. Powi- nieneś spróbować mnie udusić, śmiertelnie pobić albo uciec, ale nigdy, przenigdy nie wolno ci było wykorzystać przeciwko mnie magii. Kiedy tylko posłużysz się magią przeciw Mord- Sith, magia staje się jej własnością. Kahlan zdrętwiała. To właśnie Mord-Sith uczyniła Richardowi. W ten sposób go poj- mała. Cara przycisnęła Agiel do żeber więźnia. Biedak trząsł się i krzyczał. Przez bluzę przesączył się strumyk krwi. - Wiedz, że gdy zadaję pytanie - powiedziała Mord-Sith spokojnym, władczym tonem - to oczekuję odpowiedzi. Zrozumiałeś? Młodzian milczał. Cara poruszyła Agielem. Usłyszawszy trzask pękającego żebra,

Kahlan przymknęła oczy. Więzień drgnął i zakrztusił się powietrzem; nie mógł nawet wrza- snąć. Kahlan wydawało się, że zamieniła się w lód, mięśnie odmówiły jej posłuszeństwa. Richard opowiedział jej, że Denna - Mord-Sith, która go pojmała - lubiła łamać mu żebra. Każdy oddech sprawiał wówczas przeraźliwy ból, a krzyki, które natychmiast prowokowała, były straszliwą torturą. No i ofiara stawała się jeszcze bardziej bezradna. Cara się podniosła. - Wstań. Młodzian podniósł się chwiejnie. - Zaraz się dowiesz, dlaczego się odziewam w krwistoczerwone skóry. - Kobieta wy- dała gniewny okrzyk i z rozmachem trzasnęła biedaka w twarz pięścią w pancernej rękawicy. Upadł, jego krew trysnęła na szafę biblioteczną, a Mord-Sith stanęła nad nim okrakiem. - Widzę to, co sobie wyobrażasz - poinformowała go. - Widzę to, co chciałbyś ze mną zrobić. Niegrzeczny chłopaczek. - Ciężko nadepnęła mu na mostek. - To najłagodniejsza z kar, które poznasz za ową myśl. Im szybciej porzucisz wszelkie próby stawiania oporu, tym lepiej. Jasne? - Nachyliła się i szturchnęła go Agielem w brzuch. - Jasne? Wrzask młodziana sprawił, że Kahlan przeszył lodowaty dreszcz. To, na co patrzyła, przyprawiało ją o mdłości - doświadczyła kiedyś cierpień powodowanych dotknięciem Agiela oraz, co gorsza, wiedziała, że to samo czyniono Richardowi - mimo to jednak nawet nie spró- bowała położyć temu kresu. Dała owemu człowiekowi szansę. Zabiłby Richarda, gdyby wszystko poszło po jego myśli. Oznajmił, że i ją zabije, ale to grożące Richardowi niebezpie- czeństwo sprawiało, że Kahlan milczała i nie starała się powstrzymać Cary. - No to do rzeczy - powiedziała tamta z szyderczym uśmieszkiem i dźgnęła Agielem złamane żebro młodziana. - Jak się nazywasz? - Marłin Pickard! - Mrugał powiekami, usiłując strząsnąć łzy. Twarz miał pokrytą warstewką potu, dyszał, a w kącikach ust zbierała mu się krwista piana. Mord-Sith wcisnęła Marlinowi Agiel w pachwinę. Bezradnie wierzgał nogami i zawodził. - Kiedy następnym razem o coś zapytani, nie każ mi czekać na odpowiedź. I mów do mnie „pani Caro”. - Caro - odezwała się cicho Kahlan, wciąż widząc Richarda na miejscu tamtego - nie ma potrzeby... Kobieta obejrzała się przez ramię, jej zimne niebieskie oczy łypnęły gniewnie na dziewczynę. Kahlan odwróciła się i drżącymi palcami otarła łzę spływającą po policzku.

Uniosła szkło ściennej lampy i zapaliła ją od tej, którą trzymała w ręce. Knot zapłonął, Kah- lan odstawiła swoją lampę na boczny stolik i osadziła na powrót szkła. Przerażające było to lodowate spojrzenie Mord-Sith. Ze ściśniętym sercem pomyślała, że błagający o litość Ri- chard całymi tygodniami widział jedynie takie zimne oczy. Znów spojrzała na tamtych dwoje. - Potrzebne nam są tylko odpowiedzi na nasze pytania, nic więcej. - I właśnie je wydobywam. - Rozumiem - przytaknęła Kahlan - ale nie musi przy tym wrzeszczeć. My nie torturu- jemy ludzi. - Tortury? Jeszcze nawet nie zaczęłam go torturować. - Cara wyprostowała się i rzuciła okiem na trzęsącego się u jej stóp Marlina. - A gdyby zdołał wcześniej zabić lorda Rahla? Czy wówczas kazałabyś mi go zostawić w spokoju? - Tak. - Kahlan spojrzała tamtej w oczy. - A potem postąpiłabym z nim jeszcze gorzej. Gorzej, niż potrafisz sobie wyobrazić. Ale nie skrzywdził Richarda. Kąciki ust Mord-Sith wygięły się w przebiegłym uśmiechu. - Miał taki zamiar. Prawo duchów mówi, że zamiar stanowi już winę. To, że mu się nie powiodło, wcale nie zmazuje winy. - Duchy podkreślają też różnicę między zamiarem a uczynkiem. Chciałam się nim za- jąć na swój sposób. Czyż chciałaś zignorować moje wyraźne polecenie? Cara odrzuciła na plecy jasny warkocz. - Moim zamiarem było chronienie ciebie i lorda Rahla. Udało mi się to. - Mówiłam, żebyś pozwoliła mi się tym zająć. - Chwila wahania mogła oznaczać kres dla ciebie... lub dla tych, na których ci zależy. - Cara przez chwilę miała udręczoną twarz, lecz szybko znów przybrała bezlitosną minę. - Oduczyłam się wahania. - To dlatego go prowokowałaś? Chciałaś, żeby cię zaatakował swoją magią? Kobieta otarła grzbietem dłoni krew z głębokiego rozcięcia na policzku, pozostałości po tym, jak Marlin ją uderzył i pchnął na szafę biblioteczną. Podeszła do Kahlan. - Tak. - Patrząc dziewczynie w oczy, zlizała krew z dłoni. - Mord-Sith tylko wtedy zdobywa władzę nad czyimś magicznym darem, kiedy ów ktoś zaatakuje ją za pomocą magii. - Sądziłam, że boicie się magii. Cara obciągnęła czerwony skórzany rękaw. - Boimy się, chyba że ktoś atakuje nas, wykorzystując magię. Wówczas zdobywamy władzę nad jego magicznym darem. - Zawsze twierdziłaś, że nic nie wiesz o magii, a przecież teraz panujesz nad jego da-

rem. Możesz się posługiwaćjego magią? Mord-Sith spojrzała na jęczącego na podłodze człowieka. - Nie. Nie mogę korzystać z jego daru tak, jak on to czyni, mogę go jednak zwrócić przeciw niemu samemu. Mogę go krzywdzić za pomocą jego własnej magii. - Zmarszczyła czoło. - Czasami trochę to wyczuwamy, ale nie pojmujemy tego tak jak lord Rahl i dlatego nie możemy się posługiwać darem. Chyba że po to, by zadawać im ból. - W jaki sposób? Kahlan nie mogła pogodzić owych sprzeczności. Uderzyło ją, jak bardzo niewzruszo- na mina Cary przypomina „twarz Spowiedniczki”: wyraz, który nauczyła ją przybierać jej matka, wyraz kryjący uczucia wobec tego, co musiało zostać zrobione. - Nasze umysły sprzęga magia - wyjaśniła Mord-Sith - więc wiem, co myśli, jeśli do- tyczy to skrzywdzenia mnie, stawiania oporu czy sprzeciwiania się moim rozkazom. Dzieje się tak, bo pozostaje to w sprzeczności z moimi życzeniami. A ponieważ nasze umysły sprzę- ga ich magia, wystarczy sama myśl o sprawieniu pochwyconemu bólu i już cierpi. - Spojrzała na Marlina, a ten nagle ponownie zaczął krzyczeć z przeraźliwego bólu. - Rozumiesz? - Tak. Daj temu spokój. Jeśli odmówi odpowiedzi, będziesz mogła... zrobić, co trzeba, ale nie zgodzę się na nic, co nie jest konieczne do ochrony Richarda. - Kahlan odwróciła wzrok od wijącego się w męce Marlina i spojrzała w zimne, niebieskie oczy Cary. - Znałaś Denne? - spytała bezwiednie. - Każdy znał Denne. - Czy była tak dobra jak ty w... w dręczeniu ludzi? - Jak ja? - powtórzyła ze śmiechem Cara. - Nikt nie był w tym tak dobry jak Denna. Właśnie dlatego była ulubienicą Rahla Posępnego. Nie uwierzyłabyś, co potrafiła zrobić człowiekowi. Mogła na przykład... - Zerknęła na Agiel zawieszony na szyi Kahlan, Agiel Denny, i nagle zrozumiała, co się kryło za tym pytaniem. - Ale to było w przeszłości. Łączyła nas więź z Ranieni Posępnym. Robiłyśmy to, co nam rozkazał. Teraz jesteśmy związane z Richardem. Nigdy nie zrobimy mu nic złego. Oddamy życie w obronie lorda Rahla. - Zniży- ła głos do szeptu. - Lord Rahl nie tylko zabił Denne, ale i wybaczył jej to, co mu uczyniła. Kahlan przytaknęła jej. - On tak. Ale ja nie. Choć rozumiem, że uczyniła to, czego ją nauczono i co jej naka- zano, choć jej duch pomógł nam obojgu i pocieszył nas, choć doceniam jej późniejsze po- święcenie się dla nas, to w głębi serca nigdy nie wybaczę jej potworności, jakie zgotowała mężczyźnie, którego kocham. Mord-Sith długo wpatrywała się w oczy dziewczyny.

- Rozumiem. Ja również bym ci nie wybaczyła, gdybyś kiedykolwiek skrzywdziła lor- da Rahla. I nie okazałabym ci litości. Kahlan odwzajemniła badawcze spojrzenie. - Ja także. Mówi się, że nie ma straszniejszej śmierci dla Mord-Sith niż zadana do- tknięciem Spowiedniczki. - Tak mi mówiono. - Na usta Cary powoli wypłynął uśmiech. - Na szczęście jesteśmy po tej samej stronie. Jak powiedziałam, są rzeczy, których i nie chciałabym, i nie mogłabym wybaczyć. Kocham Richarda ponad życie. - Każda Mord-Sith wie, że największy ból zadają ci, których kochasz. - Richard nie musi się bać owego bólu. Strażniczka dokładnie rozważała jej słowa. - Rahl Posępny nigdy nie musiał się bać takiego cierpienia, ponieważ nigdy nie kochał kobiety. Lord Rahl kocha. Przekonałam się, że tam, gdzie w grę wchodzi miłość, wszystko się czasem zmienia. A więc o to chodziło. - Nigdy nie mogłabym skrzywdzić Richarda, Caro, podobnie zresztą jak i ty. Oddała- bym za niego życie. Kocham go. - Ja też, inaczej, ale nie mniej żarliwie - powiedziała Cara. - Lord Rahl dał nam wol- ność. Inny na jego miejscu kazałby zabić wszystkie Mord-Sith. A on pozwolił nam żyć zgod- nie z jego oczekiwaniami. - Przeniosła ciężar ciała na drugą nogę, jej oczy straciły zimny, badawczy wyraz. - Może Richard jako jedyny z nas rozumie prawa dobrych duchów, to że nie możemy prawdziwie kochać, dopóki nie wybaczymy innym najgorszych występków, jakie wobec nas popełnili. Usłyszawszy te słowa, Kahlan się zarumieniła. Nigdy nie sądziła, że Mord-Sith tak dogłębnie pojmuje istotę współczucia. - Czy Denna była twoją przyjaciółką? Cara potaknęła. - I z głębi serca wybaczyłaś Richardowi, że ją zabił? - Tak, ale to coś innego. Rozumiem, co myślisz o Dennie. Nie potępiam cię za to. Na twoim miejscu miałabym takie sarnę odczucia - powiedziała. Kahlan zapatrzyła się przed siebie. - Kiedy powiedziałam Dennie, duchowi Denny, że nie mogę jej wybaczyć, odparła, że rozumie i że już uzyskała jedyne przebaczenie, na którym jej zależało. Powiedziała mi, że kochała Richarda i że kocha go nawet po śmierci. Tak jak Richard dostrzegł w Kahlan kobietę ukrytą za magią, tak i w Dennie zobaczył istotę przysłoniętą przerażającą osobowością Mord-Sith. Kahlan rozumiała, co czuła Denna,