3. Kroniki Banea. Wampiry, buł‚eczki i Edmund Herondale.pdf

♦ ♦Kroniki Bane'a ,,Wampiry, bułeczki i Edmund Herondale” ♦ Cassandra Clare, Sarah Rees Brennan♦ Tłumaczenie: JimmyK Korekta: Semper Drużyna Dobra - http://chomikuj.pl/Druzyna_Dobra Kielich, Stela, Miecz Anioła - zabijemy dziś demona - https://www.facebook.com/ShadowhuntersPoland

♦ LONDYN, 1857♦ Od nieszczęsnych wydarzeń podczas Rewolucji Francuskiej, Magnus wypielęgnował w sobie niewielkie uprzedzenie do wampirów. Nieumarli zawsze zabijali czyjegoś sługę i stanowili zagrożenie dla czyjejś domowej małpy. Wampirzy klan z Paryża wciąż wysyłał Magnusowi niegrzeczne wiadomości związane z ich małym nieporozumieniem. Wampiry chowały urazę dłużej niż - z technicznego punktu widzenia - inne żyjące stworzenia, i ilekroć byli w złym humorze, wyrażali to poprzez mordowanie. Magnus generalnie chciał by jego towarzysze byli nieco mniej - to nie była gra słów - krwiożerczy. Faktem też było to, że wampiry czasami popełniały gorsze zbrodnie od morderstwa. Robili to względem mody. Niektórzy nieśmiertelni zapominają o upływie czasu. Nie było żadnego usprawiedliwienia względem noszenia maski, która była ostatnio modna w erze Napoleona I. Magnus zaczynał, jednakże mieć wrażenie, że jest może zbyt pośpieszny w ocenianiu z góry wszystkich wampirów. Lady Camille Belcourt była szalenie uroczą kobietą. Była również zdecydowanie odziana w ostatni krzyk mody. Jej sukienka miała uroczą krynolinę, a opadająca, niebieska tafta zwężała się do siedmiu wąskich kaskad, które - kiedy wstawała - sprawiałyby wrażenie jakby wzrastała z lśniącej, niebieskiej wody. Było niewiele materiału wokół jej biustu, który był blady i falisty jak perła. To wszystko - idealna bladość i krągłość jej piersi, zarys szyi - przełamywała czarna, aksamitna wstążka i grube, lśniące pukle, które okalały jej twarz. Jeden złoty pukiel był na tyle długi, by spoczywać w delikatnej krzywiźnie jej obojczyka, co prowadziło wzrok Magnusa ponownie do... Doprawdy, wszystkie drogi prowadziły z powrotem do biustu Lady Camille. To był wspaniale zaprojektowany strój - tak jak jej piersi. Lady Camille, jako obserwowana piękność, zauważyła wzrok Magnusa i uśmiechnęła się. - Wspaniałą częścią bycia istotą nocną - zaczęła cicho - jest to, że już nigdy nie będziesz nosić niczego innego niż stroju wieczorowego. - Nigdy nie wziąłem tego pod uwagę - powiedział Magnus, mocno poruszony. - Oczywiście, uwielbiam urozmaicenia, więc korzystam z jakiejkolwiek okazji do zmiany stroju. Okryłam, że jest wiele okazji dla damy, by podczas nocnych przygód pozbawić jej garderoby. - Pochyliła się, a jej blady, delikatny łokieć opierał się o mahoniowy stół Nocnych Łowców. - Coś mi mówi, że jesteś mężczyzną, który wie coś o nocnych przygodach. - Moja pani, ze mną każda noc jest przygodą. Modlę się o to, żebyś

kontynuowała swój wykład o modzie. - Nakłaniał ją Magnus. - To jeden z moich ulubionych tematów. Lady Camille uśmiechnęła się. Magnus dyskretnie zniżył swój głos. - Lub, jeżeli wolisz, możesz kontynuować mówienie o rozbieraniu się. Myślę, że to mój ulubieniec ze wszystkich ulubionych tematów. Siedzieli obok siebie przy długim stole Nocnych Łowców w Londyńskim Instytucie. Konsul, ponury Nephilim, prowadził postępowanie w sprawie, ględząc o wszystkich zaklęciach, jakie chcieliby by czarownicy udostępnili im w mniejszych stawkach, jak i o właściwym zachowaniu wobec wampirów i wilkołaków. Magnus nie usłyszał niczego co w tych ,,Porozumieniach'' mogłoby nieść korzyść Podziemnym, ale z pewnością rozumiał dlaczego Nocni Łowcy rozwijali żarliwe chęci ratyfikowania ich. Zaczął żałować tego, że zgodził się przyjechać do Londynu, do jego Instytutu, by tracić swój cenny czas dla Nocnych Łowców. Konsul, który nazywał się - jak się wydawało Magnusowi - Morgwhatsit, wydawał się żarliwie zakochany w swoim głosie. Chociaż, aktualnie przestał mówić. Magnus oderwał wzrok od Camille, by spojrzeć na mniej przyjemny widok Konsula - przez jego twarz przebiegł wyraz dezaprobaty, surowy, taki jak znaki runiczne na jego skórze - który wpatrywał się w niego. - Moglibyście, ty i ta… ta wampirzyca zaprzestać flirtować na chwilę - powiedział kwaśnym tonem. - Flirtować? Oddaliśmy się tylko małej, pikantnej konwersacji - powiedział urażony Magnus. - Kiedy zacznę flirtować, zapewniam cię, że cały pokój będzie o wiedział. Moje flirtowanie robi wrażenie. Camille zaśmiała się. - Co za pomysłowy wierszyk. Żart Magnusa wydawał się wywołać niespokojne niezadowolenie wszystkich Podziemnych przy stole. - Co jeszcze będziemy robić, żeby tylko nie rozmawiać między sobą? - spytał młody wilkołak z intensywnie zielonymi oczami i szczupłej, zdeterminowanej twarzy, który był żarliwy i już w pełni kompetentny w swojej roli. Nazywał się Ralf Scott. - Jesteśmy tutaj od trzech godzin i nie dano nam szansy w ogóle mówić. Tylko wy, Nephilim, mówicie. - Nie mogę uwierzyć - dodała Arabella, niezwykła syrena z uroczo umieszczonymi muszelkami. - Przepłynęłam przez Tamizę i zgodziłam się na wciąganie dzięki linom i umieszczeniu w dużym, szklanym akwarium dla tego. Mówiła bardzo głośno.

Nawet Morgwhatsit wyglądał na zaskoczonego. Magnus chciał wiedzieć dlaczego nazwiska Nocnych Łowców były tak długie, podczas gdy czarownicy dawali sobie eleganckie, jednosylabowe imiona? Długie nazwiska były wyraźnie wysokim mniemaniem o sobie. - Nieszczęśnicy, powinniście być zaszczyceni byciem w Londyńskim Instytucie - warknął siwowłosy Nocny Łowca, Starkweather. - Nie pozwoliłbym żadnemu z was być w moim Instytucie, poza tym przypadkiem, gdy niósłbym wasze brudne głowy na pale. Cisza, niech lepsi mówią za was! Nastąpiła bardzo niezręczna cisza. Starkweather spiorunował wzrokiem wokół, a jego oczy spojrzały na Camille, nie tak jakby była piękną kobietą, a tak jakby mogła być świetnym trofeum na jego ścianie. Wzrok Camille podążył do jej przyjaciela i przywódcy, wampira o jasnych włosach, Alexeia de Quincey'a, ale nie odpowiedział na jej niemy apel. Magnus wyciągnął swoją dłoń i objął jej. Jej skóra była chłodna, ale jej palce bardzo dobrze się dopasowały do jego. Zobaczył Ralfa Scotta, który spoglądał na nich i zbladł. Był jeszcze młodszy niż Magnus myślał. Jego oczy były ogromne, jak zielonkawe lustro, wystarczająco przejrzyste, by wszystkie jego uczucia były widoczne w jego szczupłej twarzy. Spoczęły one na Camille. Interesujące, pomyślał Magnus, zaczynając dokonywać obserwacji sytuacji z odległości. - To mają być porozumienia pokojowe - powiedział Scott, celowo wolno. - Co oznacza, że wszyscy mamy okazję na to, by inni usłyszeli nasze zdanie. Słyszałem jakie ten pokój przyniesie korzyści Nocnym Łowcom. Chcę teraz porozmawiać o tym jakie korzyści przyniesie Podziemnym. Dostaniemy miejsca w Radzie? Starkweather zaczął się dusić. Jedna z Nocnych Łowczyni wstała pospiesznie. - Miłosierny Boże, myślę, że mój mąż był tak podekscytowany szansą wygłoszenia przemówienia, że nie zaoferował przekąsek - powiedziała głośno. - Jestem Amalia Morgenstern. - Och, to tak się nazywał Morgwhatsit, pomyślał Magnus. Morgenstern. Okropne nazwisko. - Jest coś, co mogę zaoferować? - kontynuowała. - Wezwę pokojówkę w mgnieniu oka. - Nie daje się surowego mięsa psom, pamiętaj - powiedział Starkweather i zaśmiał się. Magnus zobaczył inną Nocną Łowczynię, która cicho chichotała między palcami. Blady Ralf Scott siedział sztywno. Był siłą napędową względem zgromadzenia tutaj dzisiaj Podziemnych, jak i jedynym wilkołakiem, który chciał tutaj przyjść. Nawet jego młodszy brat, Woolsey, trzymał się z daleka, rozstając się z Ralfem na schodach Instytutu z niedbałym uniesieniem swojej blond głowy i mrugnięciem w stronę Magnusa. (Czarownik pomyślał o tym jako o czymś Interesującym). Faerie od razu odmówiły udziału - królowa była przeciwna ów pomysłowi. Magnus był jedynym czarownikiem, który przyjechał, a Ralf był zmuszony do

sprowadzenia go, wiedząc o jego stosunkach z Cichymi Braćmi. Magnus nie miał wielkich nadziei względem próby wypracowania sobie pokoju z Nocnymi Łowcami, i było mu żal widzieć jak nierealne marzenia chłopaka zmierzają ku temu samemu zdaniu. - Jesteśmy w Anglii, prawda? - spytał Magnus, i wykrzywił usta w czarującym uśmiechu do Amalii Morgenstern, która wyglądała na dość speszoną. - Byłbym zachwycony, gdybyśmy dostali jakieś bułeczki. - Och - zaczęła Amalia - z bitą śmietaną, oczywiście. Magnus spojrzał na Camille. - Jedne z moich najmilszych wspomnień obejmuje masę bitej śmietany i pięknych kobiet. Czarownik cieszył się z gorszenia Nocnych Łowców. Camille wyglądała tak, jakby ją też to bawiło. Jej zielone oczy były przez chwilę zmrużone z zadowolenia, jakby była kotem, który był już nasycony bitą śmietaną. Amalia zadzwoniła dzwonkiem. - Czekając na bułeczki, możemy usłyszeć resztę przemowy drogiego Rodericka! Nastała zbulwersowana cisza, w której mamrotanie za drzwiami stało się słyszalne i zrozumiałe. - Litościwy Aniele, daj mi siłę by znieść... Roderick Morgenstern, według którego Magnus zasługiwał na takie nazwisko, które brzmiałoby jakby koza żuła żwir, wstał uszczęśliwiony, że może kontynuować mowę. Amalia próbowała dyskretnie wstać z siedzenia - Magnus powinien jej powiedzieć, że wąskie sukienki z krynoliną były na przegranej pozycji - i ruszyła do drzwi, które otworzyła. Kilku młodych Nocnych Łowców wpadło do pomieszczenia jak szczenięta podążające za sobą. Oczy Amalii zaokrągliły się w komicznym zaskoczeniu. - Co... Pomimo szybkości Łowców, dzięki anielskiej krwi, tylko jeden zdołał wylądować z gracją. To był chłopak, a raczej młody mężczyzna, który zakończył swój skok na jednym kolanie przez Amalią, jak Romeo oświadczający się Julii. Miał włosy w kolorze monety z czystego złota, bez domieszki metalu, a rysy jego twarzy były wyraźne i eleganckie, jak profil wygrawerowany na jednych z książęcych monet. Jego koszula była w nieładzie, co było spowodowane w którymś momencie podczas podsłuchiwania. Kołnierz odpiął się, ukazując krawędź runy narysowanej na jego bladej skórze. Najbardziej niezwykłą cechą u niego były jego oczy. Były wesołe, wyrażały zarówno radość jak i wrażliwość: jak jasnoniebieski promień na niebie, przemierzający ku wieczornemu Niebu, kiedy to Anioły - które były łagodne cały

dzień - zostały skuszone do popełnienia grzechu. - Nie mógłbym sobie wybaczyć opuszczenia cię na kolejną chwilę, moja droga, najdroższa pani Morgenstern - powiedział młody mężczyzna, biorąc dłoń Amalii. - Tęsknię za tobą. Prowadził grę swoimi długimi, złotymi rzęsami, a Amalia Morgenstern natychmiastowo złagodniała, rumieniąc się i uśmiechając. Magnus zdecydowanie od zawsze preferował czarne włosy. Wyglądało na to, że los był zdeterminowany do tego, by poszerzył swoje horyzonty. To, lub blondyni świata utworzyli jakiś rodzaj spisku w celu bycia nagle przystojnymi. - Przepraszam, Bane? - spytał Roderick Morgenstern. - Jesteś obecny? - Przepraszam - odpowiedział grzecznie Magnus. - Ktoś niezwykle atrakcyjny właśnie wszedł do pokoju i przestałem zwracać uwagę na twoje słowa. To była chyba nieprzemyślana uwaga. Starsi Nocnych Łowców, przedstawiciele Clave, byli przerażeni i osłupieni na dowolne zainteresowanie Podziemnego względem ich młodzieńców. Nephilim mieli swoją niepodważalną opinię na temat homoseksualistów i zachowań dewiacyjnych, odkąd grupa ich przełożonych zajmowała się walczeniem z nimi potężnymi działami i osądzaniem każdego, kogo spotkali. Camille, w międzyczasie, wyglądała tak, jakby Magnus stał się dla niej bardziej interesujący niż wcześniej. Spoglądała między nim, a młodym Łowcą o blond włosach, i ukryła uśmiech za dłonią w rękawiczce. - Jest czarujący - szepnęła do Magnusa. Czarownik patrzył jak Amalia wygania młodych Nocnych Łowców - blondyna; starszego młodzieńca z gęstymi, brązowymi włosami i brwiami; i ciemnooką dziewczynkę, ptaszynę, trochę starszą od brzdąca, która spojrzała ponad swoje ramie i powiedziała: Tato? - wyraźnie zwracając się do Szefa Londyńskiego Instytutu, poważnego szatyna, który nazywał się Granville Fairchild. - Idź, Charlotte. Znasz swoje obowiązki - odpowiedział jej ojciec. Obowiązki ponad wszystko: to była dewiza wojownika, przypomniał sobie Magnus. Oczywiście obowiązki ponad miłością. Mała Charlotte, jako sumienna Nocna Łowczymi, podreptała posłusznie dalej. Niski głos Camille zwrócił uwagę Magnusa. - Nie sądzę, byś chciał się nim podzielić? Magnus uśmiechnął się do niej. - Nie jako posiłkiem. Czy to miałaś na myśli? Camille zaczęła się śmiać. Ralf Scott machnął niecierpliwie na hałas, ale został uciszony przez de Quincey'a, który mruknął na niego z irytacją. Podczas gdy hałas wzmógł się, niezadowolony Roderick Morgenstern narzekał, chcąc najwyraźniej kontynuować swoją przemowę - aż w końcu przybył poczęstunek, wniesiony na

srebrnych tacach przez wiele pokojówek. Arabella - syrena - uniosła dłoń, rozlewając energicznie zawartość swojego akwarium. - Jeżeli pozwolisz - zaczęła - chciałabym bułeczkę. ♦ ♦ ♦ Gdy niekończąca się mowa Morgensterna w końcu skończyła się, wszyscy stracili chęci do konwersacji i marzyli by po prostu wrócić do domów. Magnus rozstał się z Camille Belcourt z głęboką niechęcią, natomiast z Nocnymi Łowcami z głęboką ulgą. Minęło trochę czasu odkąd Magnus ostatnio był zakochany, i zaczynał odczuwać tego efekty. Pamiętał żar miłości, jako coś jaśniejącego, jak i ból straty, jako coś łagodniejszego niż w rzeczywistości to było. Zrozumiał, że spogląda w wiele twarzy szukając potencjalnej miłości, widząc wiele osób jako lśniące naczynia możliwości. Może tym razem to nie było coś nieokreślonego, co sprawiało, że jego nienasycone serce galopowało, tęskniąc i szukając czegoś, nie wiedząc czego, nie rezygnując jednak z poszukiwań. Za każdym razem, gdy wzrok Magnusa napotkał twarz, lub gest, budziło to pieśń w jego rytmie serca. Być może tym razem, może ten. Gdy szedł Thames Street zaczął zastanawiać się jak zobaczyć ponownie Camille. Powinien złożyć wizytę klanowi wampirów w Londynie. Wiedział, że de Quincey mieszka w Kensington. To byłoby uprzejmym posunięciem. - Mimo wszystko - Magnus zauważył głośno sam do siebie, machając swoją laską z główką małpy - Atrakcyjne i interesujące osoby nie spadają tak po prostu z nieba. To był ten jasnowłosy Nocny Łowca, którego dostrzegł Magnus w Instytucie. Wykonał salto z góry ściany i wylądował z gracją na ulicy przed nim. - Olśniewający stój z Bond Street z czerwoną brokatową kamizelką nie spada po prostu z nieba! - Magnus ogłosił to eksperymentalnie do Niebios. Młody mężczyzna zmarszczył brwi. - Słucham? - Och, nic, nic - powiedział Magnus. - W czym mogę ci pomóc? Nie pamiętam, bym miał przyjemność ciebie poznać. Nephilim pochylił się, podnosząc kapelusz, który spadł na bruk, gdy skakał. Następnie zamachnął się nim w kierunku Magnusa. Efekt uśmiechu i rzęs jednocześnie był jak małe trzęsienie ziemi wywołane jego atrakcyjnością. Magnus nie mógł winić Amalii Morgenstern za jej chichot, nawet jeżeli chłopak jest zbyt młody dla niej.

- Nie mniej niż cztery poważane, starsze osoby powiedziały mi, żebym nigdy, w żadnym wypadku, nie rozmawiał z tobą, także przysiągłem sobie, że cię poznam. Nazywam się Edmund Herondale. Mogę spytać o twoje imię? Opisywali ciebie jako ,,ten haniebny, widowiskowy czarownik''. - Jestem głęboko poruszony tym hołdem - powiedział Magnus Edmundowi i skłonił się. - Magnus Bane, do usług. - Teraz jesteśmy zaznajomieni - odpowiedział Edmund i również się ukłonił. - Stolica! Bywasz w jakiś pospolitych norach grzechu i rozpusty? - Och, od czasu do czasu. - Morgensternowie mówili, że bywasz, kiedy wyrzucali talerze - powiedział Edmund z nutką entuzjazmu. - Idziemy? Wyrzucali talerze? Zajęło Magnusowi chwilę by zrozumieć, a gdy to zrobił, poczuł zimno w środku siebie. Nocni Łowcy wyrzucali talerze, które Podziemni dotykali, bojąc się, że ich porcelana może być uszkodzona. Z drugiej strony to nie była wina Edmunda. Jedynym miejscem, do którego mógł iść Magnus, był dworek w Grosvenor Square, który najprawdopodobniej kupił pochopnie. Ostatnia przygoda sprawiła, że stał się chwilowo zamożny (stanem tym pogardzał; zwykle starał się pozbyć swoich pieniędzy tak szybko, jak mógł), także postanowił żyć stylowo. W Londynie mówiono o nim, w co wierzył, ,,Bane bogacz”. To oznaczało bardzo wielu Londyńczyków, którym zależało, by był ich znajomym, a wielu z nich było męczących. Edmund, jednakże, nie. - Dlaczego nie? - Magnus postanowił. Edmund rozpromienił się. - Wyśmienicie. Bardzo mało ludzi chce przeżyć prawdziwe przygodny. Też tak twierdzisz, Bane? Czy to nie jest smutne? - Mam kilka zasad w życiu, wśród których jest ta, by nigdy nie nie przyjmować przygód. Kolejnymi są: unikać wplątania się w romantyzm z morskimi stworzeniami; aby zawsze pytać o to, co chcesz, ponieważ najgorszą rzeczą, która może się stać, jest wstyd, a najlepszą jaka może się zdarzyć to nagość; domagać się pieniędzy z góry; i nigdy nie grać w karty z Catariną Loss. - Co? - Ona oszukuje - wytłumaczył Magnus. - Nieważne. - Chciałbym poznać kobietę, która oszukuje w karty - powiedział z zadumą Edmund. - Poza moją ciocią, Granadille Millicent, która jest postrachem w pikiecie. Magnus nigdy nie zastanawiał się nad tym, by wysoko postawieni i potężni Nocni Łowcy grali w karty, nie mówiąc już o oszukiwaniu w nich. Najwyraźniej wyobrażał sobie, że ich zajęciem podczas wolnego czasu jest trening i niekończące się dyskusję nad ich wyższością nad wszystkimi innymi. Magnus odważył się dać Edmundowi podpowiedź.

- Kluby Przyziemnych krzywo patrzą na klientów, którzy mają, w wyjątkowych przypadkach, mnóstwo broni przy sobie. To może być przeszkodą. - Wcale nie - zapewnił go Edmund. - Dlaczego, skoro mam najbardziej marny asortyment broni ze sobą. Tylko kilka nędznych sztyletów, jeden cienki nóż, kilka biczów... Magnus zamrugał. - Marny arsenał - powiedział. - Niemniej jednak, zapowiada się wesoła sobota. - Znakomicie! - krzyknął Edmund Herondale, najwyraźniej uznając to za aprobatę dla wspólnego wypadu z Magnusem. Wyglądał na zachwyconego. ♦ ♦ ♦ Klub White, na ulicy Świętego Jamesa, nie zmienił się na zewnątrz w ogóle. Magnus patrzył na bladą, kamienną fasadę z przyjemnością; Greckie kolumny i łukowe ramy w wyższych oknach, jakby każde z nich było kaplicą samą w sobie; żeliwne balkony, które tworzył skomplikowany, wirujący wzór, który zawsze sprawiał, że Magnus myślał o muszli ślimaków; okno wykuszowe, z którego kiedyś patrzyli sławni ludzie, obstawiając gonitwę między kroplami deszczu. Klub był założony przez Włochów. Był siedliskiem przestępców i nieodparcie zmorą angielskich arystokratów przez ponad sto lat. Ilekroć Magnus słyszał coś opisanego jako ,,bane1”, był pewien, że to lubi. To był powód tego, dlaczego wybrał takie nazwisko dla siebie, a także dlaczego dołączył do White kilka lat wcześniej na krótkiej wizycie w Londynie. Głównie dlatego, że jego przyjaciółka, Catarina Loss, założyła się z nim, że tego nie zrobi. Edmund obrócił się wokół jednej z żeliwnych, czarnych lamp ustawionych przed drzwiami. Poruszające się płomienie za szybą były nikłe w porównaniu z jego oczami. - To miejsce zwykło być dla rozbójników pijących gorącą czekoladę - powiedział Magnus do Edmunda beztrosko, gdy weszli do środka. - Gorąca czekolada była bardzo dobra, a bycie rozbójnikiem jest oziębłą pracą. - Czy kiedykolwiek powiedziałeś ,,pieniądze albo życie!”? - Powiem tylko tyle - zaczął Magnus - że wyglądam fantazyjnie w gustownej masce i dużym kapeluszu. Edmund zaśmiał się ponownie - miał lekki i radosny śmiech, jak dziecko. Jego spojrzenie wędrowało po całym pomieszczeniu, od sufitu - wykonanego tak, jakby stali w ogromnym, kamiennym cylindrze - do żyrandola, który opływał błyszczącymi klejnotami jak księżna; do stołów pokrytych zielonym suknem, które były po prawej stronie pokoju, gdzie ludzie grali w karty i tracili fortuny. Wyraz Edmunda był wyraźnie zdumiony i zaskoczony, co sprawiło, że 1 Z eng: zakała, zmora.

wydawał się młodszy niż był; to dodało jego urodzie delikatności. Magnus nie zastanawiał się dlaczego on, jeden z Nephilim, nie był ostrożniejszy względem Podziemnych. Wątpił, by Edmund Herondale miał się przed czymkolwiek na baczności w swoim życiu. Był chętny do zabawienia się, do zostania przyprawionego o dreszczyk emocji, zasadniczo ufny światu. Edmund wskazał tam, gdzie stało dwóch mężczyzn; jeden z nich dokonywał wpisu do dużej księgi machając prowokacyjnie swoim piórem. - Co się tam szykuje? - Myślę, że zapisują zakład. Jest tutaj specjalna księga na nie, która jest dość sławna. Są podejmowane wszelkie rodzaje zakładów; czy dżentelmenowi uda się zniewolić kobietę na balonie, tysiąc stóp nad ziemią; czy człowiek może żyć pod wodą przez dzień. Magnus znalazł im parę krzeseł niedaleko ognia i wykonał gest wskazujący to, że on i jego towarzysz pilnie potrzebują trunku. Ich pragnienie zostało zaspokojone po chwili. Były zalety klubu dla wybornych dżentelmenów. - Myślisz, że ktoś mógłby? - spytał Edmund. - Nie żyć pod wodą; wiem że przyziemni nie mogą. Inną rzecz. - Moje doświadczenie na balonie z damą nie było zbyt przyjemne - powiedział Magnus, krzywiąc się na wspomnienie. Królowa Maria Antonina była ekscytująca, ale nie była komfortowym towarzyszem podróży. - Byłbym niechętny w zaangażowaniu się w cielesną rozkosz na balkonie z damą, lub dżentelmenem. Bez względu na to jak uroczy by byli. Edmund Herondale nie wydawał się być w ogóle zaskoczony wzmianką o dżentelmenie w romantycznych spekulacjach Magnusa. - Dla mnie byłaby dama na balonie - powiedział. - Ach - mruknął Magnus, który tak przypuszczał. - Zawsze schlebiało mi bycie podziwianym - wyznał Edmund z ujmującym uśmiechem. - Od zawsze jestem podziwiany. Powiedział to ze szczerym uśmiechem i mrugnięciem złotych rzęs, w ten sam sposób, gdy owinął Amalię Morgenstern wokół swojego palca. Było jasne, że jest ekstrawagancki i oczekiwał tego, że ludzie to lubią. Magnus podejrzewał, że tak było. - Ach, cóż - powiedział czarownik, rezygnując ze sprawy z gracją. - Jakaś konkretna dama? - Nie jestem całkowicie pewien tego czy wierzę w małżeństwo. Po co mieć jeden cukierek, skoro można mieć ich całe pudełko? Magnus uniósł brwi i napił się łyku znakomitej brandy. Młody chłopak w taki sposób mówił i zachwycał się naiwnie, jak ktoś, kto nigdy nie miał złamanego serca. - Nikt nigdy cię nie skrzywdził, prawda? - spytał czarownik, który nie widział

sensu owijania w bawełnę. Edmund wyglądał na zaniepokojonego. - Dlaczego? Co masz na myśli? - Przez te wszystkie skaleczenia na twojej duszy? Chyba nie. Mam tylko na myśli to, że wydajesz się być kimś, kto nigdy nie miał złamanego serca. - Straciłem rodziców jako dziecko - powiedział szczerze Edmund. - Ale rzadko spotykany jest Nocny Łowca z nietkniętą rodziną. Zostałem przygarnięty przez Fairchild'sów i wychowany w Instytucie. Jego sale zawsze były moim domem. A jeśli masz na myśli miłość, to nie, moje serce nigdy nie zostało złamane. I nie przewiduję by tak się stało. - Nie wierzysz w miłość? - Miłość, małżeństwo, to wszystko jest mocno przereklamowane. Na przykład ten jegomość, który nazywa się Benedict Lightwood, niedawno żeniąc się został zakuty w kajdany, a sprawa jest paskudna... - Dla twoich przyjaciół może być trudne, zmierzać ku innej erze swojego życia - wtrącił się współczująco Magnus. Edmund skrzywił się. - Benedict nie jest moim przyjacielem. Chodzi o tą biedną, młodą kobietę, której współczuje. Benedict jest specyficzny w swoich upodobaniach, jeżeli rozumiesz co chcę powiedzieć. - Nie - powiedział stanowczo Magnus. - Jest trochę zboczeńcem, to chcę powiedzieć. Czarownik przyjrzał mu się z oziębłą miną. - Nazywamy go „Niedobry, Odmienny Benedict” - powiedział Edmund. - Głównie ze względu na zwyczaj zadawania się z demonami. Im więcej macek, tym lepiej, jeżeli wiesz co mam na myśli. - Och - powiedział Magnus, oświecony. - Wiem kogo masz na myśli. Mam przyjaciela, od którego kupił kilka najbardziej niezwyczajnych drzeworytów. Jak i kilka rycin. Powiedźmy, że przyjaciel ów jest po prostu uczciwym handlowcem, i nigdy nic od niego nie kupiłem, pamiętaj. - Tak jak Benedict Lightworm2, Demoniczny Benedict - kontynuował gorzko Edmund. - Zakrada się, podczas gdy reszta nas knuje solidne figle, a całe Clave myśli, że jest bardzo dobrze wychowany. Biedna Barbara. Obawiam się, że działała zbyt pospiesznie przez swoje złamane serce. Magnus odchylił się do tyłu na swoim siedzeniu. - A kto złamał jej serce, o ile mogę spytać? - był rozbawiony. - „Kobiece” serca są trochę jak porcelana na kominku. Jest ich wiele i łatwo je 2 Z ang ,worm' oznacza robaka.

potrzaskać przez nieuwagę. - Edmund wzruszył ramionami, trochę z żalem, ale przede wszystkim z rozbawieniem. Następnie mężczyzna w niefortunnej kamizelce wpadł na jego krzesło. - Wybacz - powiedział dżentelmen. - Myślę, że jestem trochę zakręcony! - Jestem gotowy łagodnie stwierdzić, że byłeś pijany podczas ubierania się - powiedział Magnus pod nosem. - Ech? - spytał mężczyzna. - Nazywam się Alvanley. Nie jesteś jednym z tych Indyjskich nababów, prawda? Magnus nigdy nie miał zbyt wiele ochoty na to, by wyjaśniać swoje pochodzenie Europejczykom o białej karnacji, którzy nie dbają o to by wiedzieć czym różni się Szanghaj od Rangoon. Ze względu na problemy w Indiach to nie było dobrym pomysłem dla Magnusa by podjąć się bycia Hindusem. Westchnął i wyparł się tego, przedstawiając się i kłaniając. - Herondale - powiedział Edmund, kłaniając się. Jego dosadna pewność siebie i uśmiech wykonały swoją pracę. - Nowy w klubie? - spytał Alvanley, nagle życzliwy. - Cóż, dobrze. Trzeba to uczcić. Mogę zaoferować wam kolejny trunek? Przyjaciele Alvanley'a, niektórzy przy stole karcianym, niektórzy krążący niedaleko, wydali z siebie dyskretny okrzyk. Doszedł uszczęśliwiający raport o Królowej Wiktorii, o jej bezpiecznym połogu, na którym matka jak i córka spisały się znakomicie. - Pijmy za zdrowie naszej nowej Księżniczki Beatrice i królowej! - Czy ta biedna kobieta ma dziewięcioro dzieci? - spytał Magnus. - Przy dziewiątym będzie za bardzo zmęczona by myśleć o nowym imieniu, jak i rządzeniu krajem. Wypiję za jej zdrowie w każdym znaczeniu. Edmund był w pełni gotowy by wypić więcej trunków, chociaż w pewnym momencie pomylił się i zwrócił się o królowej jako Vanessie zamiast Wiktorii. - Ahahaha - zaśmiał się Magnus. - Zabalował, bez dwóch zdań! Edmund, zaczerwieniony od trunku, praktycznie natychmiast został wciągnięty w grę karcianą. Magnus dołączył do gry w macao, ale obserwował Nocnego Łowcę z pewnym niepokojem. Ludzie, którzy beztrosko wierzyli, że świat jest im winny szczęście, mogą być groźni przy stole gier. Dodać do tego fakt, że Edmund wyraźnie pragnął emocji, a jego rodzaj temperamentu był najbardziej nadający się do katastrofy w grze. Nagle pojawiło się coś niepokojącego w błyszczących oczach chłopaka, zmienionych przez światło klubowych świec woskowych, jakby niebo stawało się morzem chwilę przed burzą. Magnus postanowił zapamiętać Edmunda jako nic innego jak statek - błyszczącą, piękną rzecz, poruszającą się przez kaprysy wody i wiatru. Tylko czas powie czy znajdzie kotwicę i port, czy to całe piękno i urok nie zostanie zredukowane do wraku.

Odrzucił wyobrażenia na bok - nie było potrzeby by Magnus był niańką Nocnego Łowcy. Edmund był dorosły i był w stanie zadbać o siebie. Jednak w końcu to Magnus, który zaczął się nudzić, namówił Edmunda by wyjść z White na otrzeźwiający spacer w nocne powietrze. ♦ ♦ ♦ Nie doszli za daleko od ulicy Św. Jamesa, kiedy to Magnus przerwał swoją opowieść o pewnym incydencie w Peru, ponieważ poczuł jak Edmund staje na baczność obok niego, a każda część tego anielskiego, wysportowanego ciała nagle spina się. Przywodził dosadnie na myśl wyżła duńskiego, który usłyszał zwierze w zaroślach. Magnus podążył po linii wzroku Edmunda, dopóki nie zobaczył co Nocny Łowca widzi: mężczyznę w meloniku, z dłonią stanowczo położoną na drzwiach powozu, mając - co się wydawało - sprzeczkę z pasażerami. Był szokująco niegrzeczny, a po chwili było gorzej. Magnus zobaczył jak mężczyzna trzyma kobiecą rękę. Była ubrana na jasno, jak przystoi to służącej lub pokojówce damy. Mężczyzna próbował wyciągnąć ją z powozu siłą. Udałoby mu się to, gdyby nie inny pasażer powozu, drobna ciemnowłosa dama w sukni, która szeleściła jak jedwab, której głos brzmiał jak grzmot. - Puść ją, łajdaku! - krzyczała, atakując mocno mężczyznę w głowę swoim czepkiem. Mężczyzna był zaskoczony atakiem i puścił kobietę, ale zwrócił uwagę na damę i chwycił ją za dłoń, w której trzymała czepek. Zaczęła krzyczeć, bardziej z oburzenia niż z przerażenia i uderzyła go w nos. Głowa mężczyzny odwróciła się lekko na cios, a Magnus i Edmund zobaczyli jego oczy. Nie było wątpliwości co do próżni kryjącej się w jadowicie zielonych oczach. Demon, pomyślał Magnus. Był głodny, przez co próbował porwać kobiety z powozu na Londyńskiej ulicy. Miał bardzo pechowy dzień, by robić to przed Nocnym Łowcom. Do Magnusa dotarło to, że Nephilim generalnie polują w grupach, jak i to, że Edmund Herondale jest nietrzeźwy. - Cóż - zaczął Magnus - zatrzymajmy się tu na chwilę i zastanówmy się... Och, już go nie ma. Doskonale. Zrozumiał, że stoi koło płaszcza Edmunda, który zerwał go z siebie i pozostawił na bruku w stercie wraz z kapeluszem. Edmund skoczył, robiąc salto w powietrzu, zgrabnie lądując na dachu powozu. Gdy to zrobił wyciągnął broń z kieszeni ukrytych w jego szatach: dwa baty, o których mówił wcześniej, którymi zakreślił skrzące się łuki na nocnym niebie. Dzierżył je,

tnąc nimi z precyzją, a ich światło obudziło złoty ogień w jego potarganych włosach i rzucało blask na jego wyraziste rysy twarzy. Dzięki temu światłu Magnus dostrzegł zmianę na jego twarzy, od roześmianego chłopca do surowego, anielskiego oblicza. Jeden bat owinął się wokół talii demona, jak dłoń dżentelmena wokół pasa damy podczas walca. Drugi owinął jego gardło tak ciasno jak drut. Edmund przekręcił dłoń, a demon obrócił się i upadł na ziemię z łoskotem. - Słyszałeś panią - powiedział Edmund. - Puść ją. Demon, który nagle miał więcej zębów niż wcześniej, warknął i rzucił się do powozu. Magnus uniósł dłoń i sprawił, że drzwi zamknęły się natychmiast, a powóz z szarpnięciem przejechał do przodu o kilka kroków, pomimo że brakowało woźnicy powozu - najprawdopodobniej został zjedzony - a Nocny Łowca stał na jego dachu. Edmund nie stracił równowagi. Trzymając się pewnie na nogach - jak kot - po prostu zeskoczył na ziemię i uderzył demona Eidolona w twarz batem, posyłając go natychmiastowo ponownie do tyłu. Edmund położył stopę na gardle demona, a Magnus zobaczył jak kreatura zaczyna się wić, a jej kontury zaczynają się zamazywać, zmieniając się. Usłyszał skrzypienie drzwi powozu, które otworzyły się i zobaczył damę, która zadawała ciosy demonowi, podejmującą próbę wyjścia ze względnie bezpiecznego powozu do ulicy nawiedzonej przez demona. - Proszę pani - powiedział Magnus, przesuwając się do przodu. - Muszę pani poradzić zostanie w powozie podczas gdy trwa zabijanie demona. Spojrzała mu prosto w twarz. Miała duże, ciemnoniebieskie oczy, koloru nieba tuż przed tym, jak noc szybko zmienia je w czerń, a jej włosy - które wymsknęły się ze skomplikowanej fryzury - były czarne, jakby nadeszła noc bez gwiazd. Chociaż jej niesamowite oczy były szeroko otwarte, nie wyglądała na przerażoną, a ręka, którą uderzyła demona, wciąż była zaciśnięta w pięść. Magnus kiedyś w ukryciu przyrzekł sobie, że będzie w przyszłości częściej odwiedzał Londyn. Spotykał tutaj najbardziej czarujących ludzi. - Musimy pomóc temu młodzieńcowi - powiedziała kobieta śpiewnym, muzykalnym akcentem. Czarownik spojrzał na Edmunda, który w tej chwili został rzucony o ścianę i krwawił dość obficie, ale był uśmiechnięty, wyciągając sztylet z buta jedną dłonią, drugą dusząc demona. - Proszę się nie martwić, droga madame. Ma sprawy w swoich rękach - powiedział, gdy Edmund wbił sztylet w demona. - Że tak powiem. Demon zaczął bulgotać i trząść się w agonii. Magnus podjął decyzję by zignorować poruszenie za nim, i ukłonił się do dwóch kobiet. To zdawało się nie pocieszyć służącej, która skurczyła się do zaciemnionych zakamarków powozu, próbując najpierw z grymasem wyciągnąć z kieszeni chusteczkę. Kobieta o błyszczących, hebanowych włosach i fiołkowych oczach zabrała

dłoń z drzwi powozu i podała ją Magnusowi. Jej dłoń była mała, miękka i ciepła; nawet nie drżała. - Jestem Magnus Bane - przedstawił się czarownik. - Możesz mnie wezwać do pomocy w każdej chwili śmiertelnego zagrożenia, lub jeśli pilnie będziesz potrzebować eskorty na wystawę kwiatów. - Linette Owens - powiedziała kobieta z dołeczkami. Były urocze. - Słyszałam, że stolica kryje wiele niebezpieczeństw, ale to wydaje się przesadne. - Zdaje sobie sprawę, że to wszystko musi wydawać się dla ciebie bardzo dziwne i przerażające. - Czy ten mężczyzna był złym faerie? - spytała panna Owens. Jej spokojne spojrzenie napotkało zdumiony wzrok Magnusa. - Jestem z Walii - zaczęła - gdzie wciąż wierzymy w dawne zwyczaje i w baśniowe stwory. Odchyliła głowę do tyłu, by przyjrzeć się Magnusowi. Korona z warkoczy wydawała się zbyt ciężka na tak małej główce i smukłej szyi. - Twoje oczy... - powiedziała powoli. - Myślę, że musisz być dobrym faerie, sir. Kim jest twój towarzysz, nie wiem. Magnus spojrzał przez ramię na swojego towarzysza, o którym prawie zapomniał. Gdy Edmund całkowicie rozgromił demona, który był teraz kurzem i cieniem u jego stóp, zwrócił uwagę na powóz. Magnus zobaczył, jak iskrzący się, złocisty urok Edmunda rozżarza się na widok Linette, zmieniając płomień świecy w światło słońca w jednej chwili. - Kim jestem? - spytał. - Jestem Edmund Herondale, i, pani, zawsze i na zawsze będę do twoich usług. Jeśli mnie zechcesz. Uśmiechnął się leniwie i rozbrajająco. W ciemnej, wąskiej ulicy dawno po północy jego oczy błyszczały jak w środku lata. - Nie chce wydać się niedelikatna, lub niewdzięczna - zaczęła Linette Owens - ale nie jesteś może niebezpiecznym szaleńcem? Edmund zamrugał. - Obawiam się, że muszę podkreślić, że chodzisz po ulicach uzbrojony po zęby. Oczekiwałeś, że stoczysz walkę z potworną istotą tej nocy? - Tak dokładnie to nie spodziewałem się - odpowiedział Edmund. - Jesteś mordercą? - spytała Linette. - Lub nadgorliwym żołnierzem? - Madame - zaczął Edmund - jestem Nocnym Łowcom. - Nie znam tego określenia. Możesz czarować? - spytała Linette, przykładając dłoń do rękawa Magnusa. - Ten dżentelmen tak. Obdarzyła aprobującym uśmiechem Magnusa, który był niezwykle zadowolony. - Mój honor nakazuje mi pomoc, Panno Owens - wymruczał.

Edmund wyglądał tak, jakby został uderzony w twarz rybą. - Oczywiście... Oczywiście, że nie mogę czarować! - Udało mu się wyrzucić z siebie, brzmiąc jak prawdziwy Nocny Łowca, przerażony na ten pomysł. - Och, cóż - powiedziała Linette, wyraźnie rozczarowana. - To nie twoja wina. Wszyscy zadowalamy się tym, co mamy. Jestem wdzięczna panu, sir, za uratowanie mnie i mojej przyjaciółki przed okropnym losem. Edmund napuszył się, i z przyjemnością mówił lekkomyślnie. - Nie ma za co. Byłoby dla mnie zaszczytem odprowadzić cię do domu, Panno Owens. Ulice przy Mall Pall mogą być zdradliwe dla kobiety w nocy. Zapadła cisza. - Masz na myśli Pall Mall? - spytała Linette, nieznacznie uśmiechając się. - To nie ja upiłam się mocnym trunkiem. Może zechcesz, żebym to ja ciebie eskortowała do domu, Panie Herondale? Edmundowi brakło słów. Magnus podejrzewał, że to było dla niego nowym doświadczeniem, które będzie dla niego najprawdopodobniej dobre. Panna Owens odwróciła się nieco od Edmunda do Magnusa. - Moja pokojówka, Angharad i ja jechałyśmy z mojej posiadłości w Walii - wyjaśniła. - Mamy spędzić pewien czas w Londynie u mojego dalekiego krewnego. Miałyśmy długą i męczącą podróż, i wierzyłam, że dotrzemy do Londynu przed zapadnięciem mroku. To było bardzo głupie i nierozważne z mojej strony, co spowodowało wielkie strapienie u Angharad. Twoja pomoc jest nieoceniona. Magnus mógł dostrzec znacznie więcej od tego, co Linette Owens powiedziała mu. Odnosiła się nie do majątku swojego ojca, ale do jej własnego, w swobodny sposób, jakby była przyzwyczajona do jego posiadania. To, powiązane z kosztownym materiałem jej sukni i jej zachowaniem potwierdziło Magnusowi, że kobieta była dziedziczką, i nie tylko spadkobierczynią fortuny, ale i majątku ziemskiego. Sposób, w jaki rozmawiała o Walii sprawiał, że Magnus myślał, że kobieta nie chciała, by jej ziemie były pod opieką jakiegoś wynajętego zarządcy. Społeczeństwo myślało, że to skandal i wstyd dla posiadłości, znajdować się w rękach kobiety, szczególnie tak młodej i pięknej. Oczekuje więc zapewne od niej zawarcia małżeństwa, by jej mąż zarządzał majątkiem, władając zarówno ziemiami jak i małżonką. Musiała przyjechać do Londynu, ponieważ zalotnicy dostępni w Walii musieli być nie w jej guście, i dążyła do znalezienia męża, którego zabierze ze sobą do Walii. Przyjechała do Londynu w poszukiwaniu miłości. Magnus mógł jej współczuć. Zdawał sobie sprawę, że miłość nie zawsze była częścią transakcji w wysoko usytuowanych małżeństwach, ale Linette Owens wydawała się mieć własne zdanie. Pomyślał, że miała cel - właściwe małżeństwo, właściwy mężczyzna - i że dokona tego. - Witam w Londynie - powiedział do niej Magnus.

Linette wykonała lekki ukłon w otwartej przestrzeni powozu. Jej oczy powędrowały ponad ramieniem Magnusa i stały się łagodniejsze. Czarownik obejrzał się i zobaczył Edmunda, stojącego tam, z jednym batem okręconym wokół swoje nadgarstka, jakby próbował się tym pocieszyć. Magnus musiał przyznać, że to było coś, wyglądać na tak niesamowicie przystojnego, a jednocześnie załamanego. Linette wyraźnie uległa miłosiernemu impulsowi i wyszła z powozu. Szła w stronę bruku i stanęła przed samotnym Nocnym Łowcą. - Przepraszam, jeżeli byłam niegrzeczna, lub jeśli w jakikolwiek sposób zasugerowałam, że jesteś... twpsyn3 - powiedziała, taktownie nie tłumacząc słowa. Wyciągnęła dłoń, a Edmund zaoferował swoją, unosząc ją, z batem wciąż owinięty wokół jego nadgarstka. Nagle otwarcie pojawiło się pożądanie na jego twarzy; moment ten miał wielką wagę. Linette zawahała się, a następnie położyła swoją dłoń na jego. - Jestem bardzo zobowiązana za uratowanie mnie i Angharad przez strasznym losem. Naprawdę jestem - powiedziała. - Ponowne, przepraszam jeżeli jestem niewdzięczna. - Odpuszczę ci niewdzięczność, jeżeli zdecydujesz się - zaczął Edmund - czy będę mógł zobaczyć cię jeszcze raz. Spojrzał na nią, nie czyniąc gry swoimi rzęsami. Jego twarz była obnażona i otwarta. Poważna, pokorna szczerość Edmunda zrobiły to, czego nie udało się rzęsom i przechwałkom, sprawiając, że Linette Owens zawahała się. - Możesz odwiedzić mnie na 26 Eaton Square, u Pani Caroline Harcourt - powiedziała. - Jeżeli wciąż chcesz, ale rano. Zaczęła cofać swoją dłoń, a po jednej, niepewnej chwili Edmund pozwolił jej na to. Linette dotknęła ramienia Magnusa zanim weszła do powozu. Była ładna i miła tak jak wcześniej, ale coś w jej zachowaniu się zmieniło. - Proszę również o odwiedzenie mnie, jeżeli pan chce, panie Bane. - Brzmi wybornie. Wziął jej dłoń i pomógł jej wsiąść do powozu, pozwalając jej odejść w pełnym gracji stylu. - Och, panie Herondale - powiedziała Panna Owens, wystawiając swoją uroczą, roześmianą głowę przez okno powozu. - Proszę o pozostawienie batów w domu. Magnus machnął ponaglająco dłonią, a maleńkie, błękitne iskry tańczyły między jego palcami. Powóz ruszył w ciemność Londyńskich ulic. ♦ ♦ ♦ 3 Z Walijskiego: nieukiem.

Minęło trochę czasu zanim Magnus wziął udział w kolejnym spotkaniu na temat proponowanych Porozumień - głównie dlatego, że były różnice zdań co do wyboru miejsca. Czarownik głosował za tym, by spotkali się gdzieś indziej niż w sekcji Instytutu, który został zbudowany na świętej ziemi. Czuł jakby ta sekcja miała atmosferę pomieszczeń dla służb. Głównie dlatego, że Amalia Morgenstern wspominała o tym obszarze jako o pomieszczeniach dla służby Fairchildsów. Nocni Łowcy odparli pomysł spotkania się w jakiejkolwiek nisko położonej norze Podziemnych (cytat Granville'a Fairchild'sa). Sugestia zostania na dworze i pójścia do parku została odrzucona ponieważ uznano, że zaszkodziłoby to godności konklawe, gdyby jakiś zwyczajny przyziemny urządził sobie piknik wśród nich. Magnus nie wierzył im w ani słowo. Po tygodniu kłótni ich grupa w końcu skapitulowała i - ze zniechęceniem i z ociąganiem - zaproponowali ponownie Londyński Instytut. Jedynym jasnym punktem był dosłownie jasny punkt - Camille miała na sobie niezwykle fascynujący czerwony kapelusz i w tym samym kolorze delikatne, koronkowe rękawiczki. - Wyglądasz głupio i niepoważnie - powiedział de Quincey pod nosem, gdy Nocni Łowcy zajmowali swoje miejsca wokół stołu w dużym, ciemnym pokoju. - De Quincey ma rację - zaczął Magnus - wyglądasz głupio i niepoważnie, ale i wspaniale. Camille była usatysfakcjonowana i dumna, a czarownik uznał, że jest to urocze i przychylne, sposób w jaki mały komplement może zadowolić kobietę, która była piękna od wieków. - Dokładni taki efekt chciałam wywołać - powiedziała Camille. - Mogę ci powiedzieć sekret? - Modlę się o to. - Magnus pochylił się do niej, a ona ku niemu. - Założyłam to dla ciebie - szepnęła. Ciemny, duży pokój - którego ściany były pokryte ozdobnymi arrasami przedstawiającymi miecze, gwiazdy i runy Nephilim, które nosili na własnej skórze - rozjaśnił się nagle. Cały Londyn wydawał się rozjaśnić. Magnus żył setki lat samotnie, a jednak najprostsze rzeczy mogły obrócić dzień w skarb, a seria dni w skrzący się szereg, który trwa i trwa. To jest najprostsza rzecz: ładna dziewczyna go lubi, a dzień się rozjaśnia. Szczupła, blada twarz Ralfa Scotta obróciła się, stając się teraz zbiorem rys bólu, ale Magnus nie znał chłopaka i nie był zobowiązany by dbać o jego złamane serce. Jeżeli dama wolała jego to czarownik nie był skłonny do sprzeczania się z nią. - Jesteśmy zadowoleni, że przybyliście tutaj wszyscy ponownie - zaczął Granadille Fairchild, srogo jak zawsze. Złożył ręce przed sobą na stole. - Nareszcie. - Jesteśmy zadowoleni, że możemy dojść do porozumienia - powiedział

Magnus. - Nareszcie. - Jestem pewien, że Roderick Morgenstern przygotował kilka słów - kontynuował Fairchild. Jego twarz była opanowana, a w jego niskim głosie było słychać fałszywość. Powiedział to z lekkim podtekstem; jak kot krzyczący samotnie w dużej jaskini. - Myślę, że słyszałem dostatecznie od Nocnych Łowców - powiedział Ralf Scott. - Słyszeliśmy ich warunki zachowania pokoju między naszym rodzajem, a waszym... - Lista naszych wymagań nie jest kompletna - przerwał mu Silas Pangborn. - Faktycznie, nie była - przyznała kobieta u jego boku, surowa i piękna, jak jeden z posągów Nephilim. Pangborn przedstawił ją jako ,,Eloisa Ravenscar, moja parabatai”. Odnosił się tak, jakby mówił ,,moja żona”. Ewidentnie zjednoczyli się przeciwko Podziemnym. - Też mamy nasze warunki - powiedział Ralf Scott. Nastała cisza ze strony Nocnych Łowców. Z ich twarzy Magnus wywnioskował, że nie przygotowywali się do słuchania tego uważnie. Zamiast tego wydawali się oszołomieni bezczelnością Podziemnych. Ralf nie ustąpił, mimo kompletnego braku zachęty dla siebie. Chłopak był dzielny, nawet w przegranej sprawie, pomyślał Magnus, i poczuł lekkie ściśnięcie serca. - Chcemy gwarancji, że żaden Podziemny, którego dłonie są czyste od przyziemnej krwi, nie zostanie zamordowany. Chcemy prawa, które będzie mówiło, że jakikolwiek Nocny Łowca, który zabije niewinnego Podziemnego, zostanie ukarany. - Ralf nie zważał na wybuch protestu i zaczął go przekrzykiwać. - Żyjecie według prawa! Wszyscy powinniście zrozumieć! - Tak, nasze prawa, dane nam przez Anioła! - rozgrzmiał Fairchild. - Nie będzie żadnych praw, które szumowiny i demony będą próbować nam narzucać - zadrwił Starkweather. - To za wiele, by mieć prawo do ochronienia nas, takie samo prawo jak to do obrony przyziemnych i Nephilim? - spytał Ralf. - Moi rodzice zostali zabici przez Nocnych Łowców przez straszne nieporozumienie, ponieważ byli w złym miejscu, w złym czasie i stali się winni, bo byli wilkołakami. Wychowałem młodszego brata sam. Chcę, by moi ludzie byli chronieni, silni, a nie żeby byli zapędzani w kąty dopóki nie staną się zabójcami albo nie zostaną zabici! Magnus spojrzał na Camille, dzieląc iskierkę współczucia i oburzenia dla Ralfa Scotta, tak bardzo młodego i skrzywdzonego, jak i strasznie w niej zakochanego. Twarz Camille była niewzruszona, bardziej jak porcelanowej lalki, niż osoby. Jej skóra była porcelanowa, nie mogła być zarumieniona lub blada, a jej oczy zimne jak szkło. Poczuł wątpliwości i odrzucił je. To była twarz wampira, to wszystko - nie

ukazywała tego, jak i co aktualnie czuła. Było wielu, którzy nie mogli wyczytać w oczach Magnusa nic innego ja zło. - Co za straszny wstyd - powiedział Starkweather. - Myślałem, że możesz mieć więcej rodzeństwa by dzielić ten ciężar. Na ogół macie wyląg, prawda? Ralf Scott zerwał się i uderzył w stół z otwartej dłoni. Z jego palców wysunęły się pazury i porysowały powierzchnie stołu. - Myślę, że potrzebujemy bułeczek! - wykrzyknęła Amalia Morgenstern. - Jak śmiesz? - ryknął Granadille Fairchild. - To był mahoń! - krzyknął Roderick Morgenstern, zbulwersowany. - Bardzo chciałabym bułeczkę - powiedziała Arabella, syrena. - I jeszcze może jakieś kanapki z ogórkiem. - Poprosiłbym z jajkiem i rzeżuchą - dodał Rachel Branwell. - Nie zniosę tej zniewagi! - powiedział Nocny Łowca nazywający się Waybread, czy jakoś tak. - Nie zostałeś obrażony, a jednak będziesz się upierać ku mordowaniu nas - zauważyła Camille, a jej zimny głos przeciął powietrze. Magnus czuł się nieznośnie z niej dumny, a Ralf rzucił jej żarliwie i wdzięczne spojrzenie. - To wydaje się mało sprawiedliwe. - Wiecie, że ostatnim razem wyrzucili talerze, bo nasz dotyk mógł je uszkodzić, gdy nas nie było? - spytał cicho Magnus. - Możemy dojść tylko wtedy do Porozumienia, gdy stanowiska zaczną się w jakiś sposób szanować. Starkweather wybuchnął śmiechem. Magnus naprawdę go nienawidził; ale mimo wszystko nie był hipokrytą. Jakkolwiek był zepsuty, czarownik doceniał jego szczerość. - Wtedy nie dojdzie do Porozumienia. - Obawiam się, że muszę się zgodzić - mruknął czarownik. Ścisnął dłoń ponad swoim sercem i nad jego nową pawio-niebieską kamizelką. - Staram się znaleźć trochę szacunku dla ciebie w moim sercu, ale niestety! To wydaje się niemożliwym zadaniem. - Cholerny, bezczelny, magiczny rozpustnik! Magnus skłonił głowę. - Właśnie tak. Kiedy tace z przekąskami przybyły, zaprzestali rzucania zniewag w celu skonsumowania bułeczek. To było tak nieznośnie dziwne, kiedy Magnus przeprosił pod pretekstem skorzystania z szaletu. ♦ ♦ ♦

Było tylko kilka komnat w Instytucie, w których Podziemni mieli pozwolenie na zapuszczanie się. Magnus zaczął się skradać do zaciemnionego kąta i był niezadowolony gdy zauważył, że pierwszy z nich był zajęty. Był tam fotel i stolik. Osuwając się przy blacie, który przedstawiał złote, filigranowe anioły, siedział mężczyzna, tulący do siebie małe pudełko w dłoniach. Magnus natychmiast rozpoznał jego lśniące włosy i szerokie ramiona. - Pan Herondale? - spytał. Edmund zaczął źle. Przez moment Magnus myślał, że spadnie z fotela, ale gracja Nocnych Łowców go uratowała. Patrzył na czarownika niewidzącym, urażonym zaskoczeniem, jak dziecko wyrwane ze snu. Magnus wątpił, że wiele spał; jego twarz była naznaczona bezsennymi nocami. - Miałeś długą noc, prawda? - spytał Magnus łagodnie. - Wypiłem kilka kieliszków wina i zjadłem kaczkę z pomarańczami - powiedział Edmund z bladym uśmiechem, który zniknął tak szybko jak się pojawił. - Nigdy już nie zjem kaczki. Nie mogę uwierzyć, że ją lubiłem. Zdradziła mnie - zamilkł, a następnie dodał: - Może trochę więcej niż kilka kieliszków. Nie wiedziałem cię w Eaton Square. Magnus zastanawiał się dlaczego u licha Edmund pomyślał, że tam będzie, a następnie przypomniał sobie. Chodziło o adres młodej i pięknej dziewczyny z Walii. - Poszedłeś do Eaton Square? Edmund spojrzał na czarownika tak, jakby był tępy. - Wybacz - zaczął Magnus - po prostu trudno mi uwierzyć, że jeden z niewidocznych, wielkich łowców udał się na wizytę towarzyską. Tym razem uśmiech Edmunda był jednym z tych starych, olśniewający i czarujący, nie taki jak ostatni. - Cóż, spytali mnie o bilet4, i nie miałem zielonego pojęcia co mieli na myśli. Zostałem odprawiony z ogromną pogardą przez jej kamerdynera. - Założę się, że nie poddałeś się tam. - Faktycznie - zaczął Edmund - po prostu czyhałem i po zaledwie kilku dniach miałem okazję śledzić Li... Panną Owens i dogonić ją podczas jej jazdy w Rotten Row. Widziałem ją codziennie od tamtej pory. - Śledziłeś ją? Zastanawia mnie dlaczego dama nie zaalarmowała policjanta. Rumieńce wróciły na twarz Edmunda, wydobywając z niego znów kolor złoty, niebieski i perłowy. - Linette mówi, że mam szczęście, że tego nie zrobiła - powiedział i dodał, trochę nieśmiało: - Zamierzamy się pobrać. To faktycznie była nowość. Nephilim ogólnie brali śluby między sobą, jak arystokracja opierająca się na swojej wierze w ich własną świętość. Od każdego 4 http://czasgentlemanow.pl/2012/01/o-biletach-wizytowych-gentlemanow/

potencjalnego przyziemnego - pana młodego lub panny młodej - oczekiwano wypicia z Kielicha Anioła, przemienienie przez niebezpieczną alchemię i przerodzenie się dzięki uznaniu Anioła. To nie jest przemiana, którą wszyscy przeżywają. - Gratuluje - powiedział Magnus, zostawiając swoje obawy zamknięte na klucz w swoim sercu. - Przypuszczam, że Panna Owens wkrótce przejdzie Rytuał? Edmund zaczerpnął głębokiego wdechu. - Nie - zaczął - nie przejdzie. - Och - mruknął Magnus, w końcu rozumiejąc. Edmund spojrzał w dół na pudełko, które trzymał. Było proste, drewniane, z symbolem nieskończoności narysowanej po boku, co wyglądało jak płonący knot. - To Pyxis - powiedział. - Ma w sobie duszę pierwszego demona, którego zabiłem. Miałem czternaście lat i był to dzień, gdy wiedziałem po co się urodziłem, i jako kto - jako Nocny Łowca. Magnus spojrzał na pochyloną głowę Edmunda, którego naznaczone dłonie wojownika były zaciśnięte na niewielkim pudełku, i nie mógł nie czuć współczucia, które w nim wzrastało. Edmund przemówił, a potok wyznań z jego duszy był skierowany do jedynej osoby, którą znał, a która mogła go wysłuchać i nie myśleć, że jego miłość jest bluźnierstwem. - Linette mówi, że jej obowiązkiem i powołaniem jest dbanie o ludzi na jej ziemiach. Nie chce być Nocnym Łowcą. I... I nie chcę tego, nie chcę jej o to pytać. Mężczyźni i kobiety giną podczas Rytuału. Jest dzielna, piękna i uparta, a jeżeli Prawo mówi, że nie jest wartościowa taka, jaka jest, to Prawo jest kłamstwem. Nie mogę uwierzyć w niesprawiedliwość tego, że znalazłem jedyną kobietę na całym świecie, którą pokochałem, a co Prawo mówi o takim uczuciu, które uważałem za święte? Aby być z nią muszę poprosić moją największą miłość by narażała życie, które jest dla mnie więcej warte od mojego. Lub wyzbyć się innej części mojej duszy - wypalić cel mojego życia i wszystkie dary, którymi obdarował mnie Anioł. Magnus pamiętał jak Edmund wyglądał podczas wspaniałego skoku, gdy atakował demona, jak jego całe ciało zmieniło się od niespokojnej energii do wyłącznej determinacji, gdy zobaczył demona: gdy rzucił się w wir walki z prostą, naturalną radością jak ktoś robiący coś, do czego był stworzony. - Czy kiedykolwiek chciałeś być kimś innym? - Nie - odpowiedział Edmund. Wstał i przyłożył dłoń do ściany, drugą przeczesując włosy, jak Anioł sprowadzony na kolana, oszalały i opętany przez ból. - Co z twoim nieaprobowaniem małżeństwa? - spytał Magnus. - Co z posiadania jednego cukierka, skoro można mieć ich pudełko? - Byłem wielkim głupcem - odpowiedział Edmund, niemal gwałtownie. - Myślałem, że miłość jest zabawą, ale nią nie jest. Jest poważniejsza od śmierci. Bez Linette mógłbym równie dobrze nie żyć.

- Mówisz o porzuceniu swojej natury Nocnego Łowcy - powiedział łagodnie Magnus. - Można zrezygnować z wielu rzeczy dla miłości, ale nikt nie powinien ofiarowywać siebie. - Tak ci się wydaje, Bane? - spytał Edmund, odwracając się do niego. - Urodziłem się by być wojownikiem, jak i po to by być z nią. Powiedź mi jak pogodzić to, ponieważ sam nie wiem! Magnus nie odpowiedział. Patrzył na Edmunda i przypomniał sobie o tym, gdy był pijany i myślał o Nocnym Łowcu jak o pięknym statku, który może popłynąć w morze, lub rozbić się o skały. Widział je teraz na horyzoncie, ciemne i ostre. Widział przyszłość Edmunda bez polowań, to jak będzie tęsknić za niebezpieczeństwem i ryzykiem. Jak odnalazłby te uczucia w stołach hazardowych. Jak kruchy się stanie, gdy sens jego życia odejdzie. I była Linette, która zakochała się we wspaniałym Nocnym Łowcu, w mściwym Aniele. Co myślałaby o nim, gdyby był po prostu kolejnym Walijskim rolnikiem, a cała jego chwała by odeszła? Mimo to miłość nie była czymś, co można było odrzucić z łatwością. Przychodziła rzadko, tylko kilka razy w ciągu śmiertelnego życia. Czasami nawet jeden raz. Magnus nie mógł przyznać tego, że Edmund Herondale nie miał racji względem przyjęcia miłości, gdy ją odnalazł. Mógł jedynie przyznać, że Prawo Nephilim myliło się każąc mu wybierać. Edmund westchnął. Wyglądał na wyczerpanego. - Wybacz, Bane - powiedział. - Jestem po prostu chłopcem, krzyczącym i mocno sprzeciwiającym się losowi. Nadszedł czas by przestać był głupcem. Dlaczego warto walczyć przeciwko wyborowi, który już jest dokonany? Jeśli dane by mi było wybierać pomiędzy poświęceniem swojego życia, a Linette, do końca swojego życia wolałbym poświęcić siebie za każdym razem. Magnus odwrócił wzrok, by nie zobaczyć wraku. - Życzę szczęścia - powiedział. - Szczęścia i miłości. Edmund lekko się ukłonił. - Życzę miłego dnia. Myślę, że już się nie spotkamy. Odszedł kierując się do wnętrza Instytutu. Po kilku krokach zawahał się i zatrzymał, a światło z jednego z wąskich okien kościelnych sprawiło, że jego włosy były intensywnie złote. Magnus pomyślał, że się odwróci. Ale Edmund Herondale nigdy nie spoglądał wstecz. ♦ ♦ ♦ Magnus wrócił z ciężkim sercem do pokoju, gdzie Nocni Łowcy i Podziemni wciąż toczyli wojnę na słowa. Żadna ze stron nie wydawała się skłonna do tego, by ustąpić. Czarownik stwierdził, że sytuacja była beznadziejna.

Przez witraże było widać, że osłona nocy zaczęła opadać, ujawniając rozpoczynający się dzień, jak i to, że wampiry musiały wyjść. - Wydaje mi się - zaczęła Camille, naciągając swoje szkarłatne rękawiczki - że kolejne spotkanie okaże się równie daremne jak te, które się już odbyły. - Tak, jeżeli Podziemni będą kontynuować bycie bezczelnymi nędznikami - powiedział Starkweather. - Tak, jeżeli Nocni Łowcy będą kontynuować świętoszkowate morderstwa - warknął Scott. Magnus nie mógł do końca patrzeć na jego twarz, nie po spotkaniu z Edmundem Herondale. Nie chciał patrzeć na innego chłopca, którego marzenia umierają. - Dosyć! - krzyknął Granadille Fairchild. - Madam, nie proś mnie bym sądził, że nigdy nie skrzywdziłaś ludzkiej duszy. Nie jestem głupcem. A zabijanie przez Nocnych Łowców było wykonane na rzecz sprawiedliwości i obronie bezbronnych. Camille uśmiechnęła się powolnym, słodkim uśmiechem. - Jeżeli w to wierzysz - szepnęła - jesteś głupcem. Wybuchł kolejny, ponury i męczący wybuch oburzenia ze strony zgromadzonych Nocnych Łowców. To zaalarmowało Magnusa, który zobaczył jak Camille broni chłopaka. Lubiła Ralf Scotta, pomyślał. A może coś więcej. Czarownik miał nadzieję, że to jego wybierze, ale odkrył, że nie może zazdrościć Scottowi jej sympatii. Zaoferował jej swoje ramie, gdy opuszczali pokój, a ona za nie złapała. Wyszli razem na ulicę. I tam, na progu Instytutu, zstąpiły demony. Były z rodzaju Achaierai - o zębach jak brzytwy, z szerokimi skrzydłami ze spiekło-czarnej skóry, przypominającej fartuchy kowali. Spowili noc, zasłaniając księżyc, rozmazując gwiazdy. Camille zadrżała u boku Magnusa, ukazując kły. Na widok strachu wampirzycy Ralf Scott rzucił się na wroga, przemieniając się jednocześnie, a następnie powalił go, zmieniając w krwawą plątaninę na bruku. Nadeszli Nocni Łowcy, wysuwając broń z pochew i tym podobnych. Amalia Morgenstern, jak się okazało, trzymała małą, gustowną siekierę pod swoją krynoliną. Jej mąż, Roderick, wybiegł na ulicę i pchnął sztyletem demona, z którym szamotał się Ralfem Scottem. Z małej furmanki, w której było jej akwarium, Arabella wydała okrzyk strachu i zanurkowała w dół, ale dolna część jej zbiornika była zdecydowanie niewystarczająca. - Do mnie, Josiah! - zagrzmiał Fairchild, a Josiah Wybread - nie, Magnus był pewien, że to jednak Wayland - dołączył do niego. Ustawili się przed wozem Arabelle by ją obronić, nie pozwalając żadnemu demonowi dojść do niej na odległość jasnej linii ich ostrzy. Silas Pangborn i Eloisa Ravenscar ruszyli na ulicę, walcząc ramię w ramię, a ich bronie jasno płonęły w ich dłoniach, gdy przemieszczali się w doskonałej synchronizacji, jakby ich para złączyła się w jedną, silną postać. De Quincey podążył za nimi, walcząc wspólnie.

Nagle Magnus został sam. Camille zostawiła go i pobiegła pomóc Ralfowi Scottowi. Jeden z demonów skoczył na nią od tyłu i chwyciła ją w swoje szponiaste pazury. Ralf zawył z rozpaczy i cierpienia. Magnus wysadził w niebo demona. Camille upadła na ziemię, a czarownik przyklęknął i wziął ją - drżącą - w ramiona. Był zdumiony widząc błysk łez w jej zielonych oczach, jak i to jak delikatna była. - Wybacz. Generalnie nie denerwuje się tak łatwo. Przyziemny wróżbita powiedział mi kiedyś, że śmierć przyjdzie po mnie niespodziewanie - powiedziała drżącym głosem Camille. - Głupi zabobon, prawda? Już na zawsze chcę być ostrzeżona. Nie będę się bać niczego, jeżeli tylko będę wiedzieć, że niebezpieczeństwo nadchodzi. - Byłbym całkowicie zdenerwowany, gdyby moja kreacja została zepsuta przez demony, które nie wiedzą nic na temat mody - wyznał Magnus, a Camille zaczęła się śmiać. Jej oczy były koloru trawy pod rosą - była odważna i piękna, walczyła dla ich rodzaju, aż w końcu opierała się o niego. To był ten moment, w którym Magnus czuł się tak, jakby zatrzymał swoje poszukiwania miłości. Magnus spojrzał ponad zachwycającą twarzą Camille by zobaczyć, że Nocni Łowcy i Podziemni, cudem, nie kłócili się. Zamiast tego wszyscy obserwowali się - stojąc w nagle cichej ulicy, wokół ciał swoich rozgromionych wrogów - ponieważ zrobili to razem. W powietrzu można było wyczuć pewien rodzaj zdziwienia, jakby Nephilim nie postrzegali Podziemnych jako potworów, gdy wraz z nimi walczyli przeciwko prawdziwym demonom. Nocni Łowcy byli wojownikami; łączenie się w walce oznaczało dla nich wiele. Czarownik nie był wojownikiem, ale pamiętał jak Nocni Łowcy chronili syrenę i wilkołaka. To też coś dla niego znaczyło. Być może coś dzięki tej nocy ocalało. Może ten dziki pomysł Porozumienia uda się po tym wszystkim. Następnie poczuł jak Camille poruszyła się w jego ramionach i zobaczył na co patrzyła. Na Ralfa Scotta, a on a nią. Było masę bólu w jego oczach. Chłopak wstał, dając upust swojemu gniewowi na Nocnych Łowców. - Wy to zrobiliście - powiedział ze wściekłością. - Chcecie śmierci nas wszystkich. Zwabiliście nas tu.... - Oszalałeś? - spytał Fairchild. - Jesteśmy Nephilim. Jeżeli chcielibyśmy twojej śmierci to tak by się stało. Nie żądamy by demony zabijały dla nas, i na pewno nie chcemy by skalały nasz próg. Moja córka tu mieszka. Nie chciałbym jej narażać, na cokolwiek sobie wyobrażasz, tak samo jak Podziemnych. Magnus musiał przyznać, że ma rację. - To wy sprowadziliście to ścierwo na nas! - ryknął Starkweather. Czarownik otworzył usta, by sprzeciwić się, a następnie przypomniał sobie jak zbyt gwałtownie Królowa Jasnego Dworu sprzeciwiła się Porozumieniu z Nocnymi Łowcami, a jednak jak ciekawa była szczegółów tego kiedy i gdzie będą ich