7. Kroniki Banea. Upadek Hotelu Dumort.pdf

♣ Kroniki Bane'a ♣ ,,Upadek Hotelu Dumort” ♣ Cassandra Clare, Sarah Rees Brennan ♣ ♣♣♣ Tłumaczenie: Unda93 Korekta: Czekoladka Drużyna Dobra http://chomikuj.pl/Druzyna_Dobra Kielich, Stela, Miecz Anioła – zabijemy dziś demona https://www.facebook.com/ShadowhuntersPoland

Lipiec 1977 r. Co robisz? – zapytała kobieta. – To i tamto – odparł Magnus. – Zajmujesz się modą? Wyglądasz, jakbyś się nią zajmował. – Nie – powiedział. – Ja jestem modą. Uwaga ta była trochę pretensjonalna, ale wydawało się, że zachwyciła ona siedzącą obok niego w samolocie osobę. Prawdę mówiąc owy komentarz był rodzajem testu. Wyglądało na to, że jego towarzyszkę uszczęśliwia wszystko: oparcie siedzenia przed nią, jej paznokcie, jej okulary, jej własne włosy, włosy wszystkich innych, worek na wymiociny… Samolot był w powietrzu ledwie godzinę, ale kobieta już cztery razy wstawała, by skorzystać z toalety. Za każdym razem pojawiała się chwilę później, pocierając szaleńczo nos i wyraźnie się krzywiąc. Teraz pochylała się nad nim, podkręcone blond włosy zanurzyły się w jego kieliszku do szampana, szyja cuchnęła Eau de Guerlian. Nikły ślad białego proszku nadal uparcie przylegał do jej nosa. Mógłby załatwić tę krótką podróż w parę sekund, przechodząc przez Portal, ale w przemieszczaniu się za pomocą samolotów było coś przyjemnego. Były czarujące, intymne i przede wszystkim powolne. Poznawałeś nowych ludzi. Magnus lubił poznawać nowych ludzi. – A co z twoim strojem? – zapytała. – Co to jest? Czarownik spojrzał w dół na swój zbyt duży garnitur w czarno-czerwoną szkocką kratę, wykonany z winylu, i postrzępioną koszulkę założoną pod spód. Wśród londyńskich punków był to modny zestaw, ale Nowy Jork jeszcze do tego nie doszedł. – Zajmuje się PR1 – powiedziała kobieta, najwidoczniej zapominając o pytaniu. – Dla dyskotek i klubów. Tych najlepszych. O tutaj. Tutaj. Pogrzebała w ogromnej torebce, przestając na chwilę, gdy znalazła swoje papierosy. Wpakowała jednego między swoje wargi, zapaliła i kontynuowała 1 Public relations (z ang. publiczne relacje, kontakty z otoczeniem). Celem działań public relations jest dbałość o dobry wizerunek, akceptację i życzliwość wobec działań danej osoby lub firmy.

szperanie dopóki nie stworzyła małej żółwiej skorupki z wizytowników. Pootwierała je i wybrała jedną z kart, na której widniał napis: ELECTRICA. – Przyjdź – powiedziała, stukając w wizytówkę długim, czerwonym paznokciem. – Przyjdź. Właśnie go otwarto. Będzie kapitalny. O wieeeele lepszy niż Studio 542 . Och. Przepraszam na sekundkę. Chcesz? Pokazała mu trzymany na dłoni mały flakonik. – Nie, dziękuję. Wtedy znowu niezgrabnie podniosła się ze swojego miejsca, torebka uderzyła w twarz Magnusa, gdy kobieta wróciła do łazienki. Przyziemni znowu bardzo zainteresowali się narkotykami. Przechodzili przez te fazy. Teraz była to kokaina. Nie widział jej zbyt dużo w rzeczach odkąd na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku dodawano ją do wszystkiego: do toników i mikstur, a nawet do Coca-Coli. Przez chwilę sądził, że zostawili ten środek odurzający za sobą, ale on wrócił, z pełną mocą. Narkotyki nigdy Magnusa nie interesowały. Dobre wino, jak najbardziej, ale unikał mikstur i proszków oraz pigułek. Nie możesz brać narkotyków i uprawiać magii. Ponadto ludzie, którzy zażywali środki odurzające, byli nudni. Beznadziejnie, nieubłaganie nudni. Prochy sprawiały, że byli oni albo zbyt powolni, albo zbyt szybcy i mówili głównie o narkotykach. A potem rzucali je – co miało okropny przebieg – albo umierali. Nigdy nie istniała trzecia, środkowa opcja. Jak wszystkie etapy, przez które przechodzili Przyziemni, ten również miał przeminąć. Miejmy nadzieję, że wkrótce. Zamknął oczy i postanowił przespać swoją podróż przez Atlantyk. Londyn został za nim. Wreszcie nadszedł czas, by wrócić do domu. ♣♣♣ Opuszczając lotnisko Johna Kennedy'ego, Magnus przypomniał sobie, dlaczego w minionym czasie dwa razy pośpiesznie opuszczał Nowy Jork, zanim nadeszło lato. Nowy Jork był tak cholernie gorący o tej porze roku. To było po prostu odczucie jakby stu stopni Celsjusza oraz zapach paliwa do silników odrzutowych oraz spalin zmieszanych z powietrzem znad bagien , które wisiało wokół tego odległego krańca miasta. Smród, który mógł stać się tylko gorszy. 2 Najpopularniejszy i najbardziej ekskluzywny pod koniec lat siedemdziesiątych nocny klub w USA.

Z westchnieniem dołączył do kolejki ludzi oczekujących na taksówkę. Samochód był tak wygodny, jak każde inne metalowe pudło w słońcu, a spocony kierowca nie poprawiał ogólnej woni unoszącej się w powietrzu. – Dokąd, kolego? – zapytał, mierząc okiem strój Magnusa. – Róg Christophera i Szóstej Alei. Taksówkarz chrząknął i uderzył w licznik, a potem włączyli się do ruchu. Dym z cygara kierowcy leciał wprost na twarz Magnusa. Czarownik uniósł palec i skierował go przez okno na zewnątrz. Droga z lotniska na Manhattan była dziwna. Lawirowała pomiędzy zamieszkanymi przez rodziny dzielnicami, wyludnionymi obszarami i rozciągającymi się wokół cmentarzami. To była tradycja stara jak świat. Zmarłych chowano poza miastem, ale jednocześnie niezbyt daleko. Londyn, który właśnie opuścił, był otoczony wiekowymi cmentarzami. A Pompeje, które odwiedził kilka miesięcy temu, miały całą aleję zmarłych, grobowce prowadziły pod same mury miasta. Cała przeszłość nowojorskich dzielnic i cmentarzy, a w końcu i zatłoczona droga szybkiego ruchu, migotały w oddali. To był Manhattan, jego iglice i szczyty po prostu rozświetlały noc. Od śmierci ku życiu. Nie zamierzał opuszczać miasta na tak długo. Planował wybrać się tylko w najkrótszą możliwą podróż do Monte Carlo… ale wtedy sprawy potoczyły się dalej same. Tydzień w Monte Carlo zmienił się w dwa na Riwierze, następnie miesiąc w Paryżu i dwa w Toskanii. Potem lądujesz na statku zmierzającym do Grecji i znowu kończysz na czas jednej pory roku w Paryżu. Wreszcie trafiasz na trochę do Rzymu, i do Londynu… I czasami wyjeżdżasz przez przypadek na dwa lata. To się zdarza. – Skąd jesteś? – zapytał taksówkarz, przyglądając się Magnusowi w lusterku wstecznym. – Och, z tych okolic. Głównie stąd. – Jesteś stąd? Wyjeżdżałeś? Wyglądasz, jakbyś wyjeżdżał. – Na chwilę. – Słyszałeś o tych morderstwach? – Nie czytałem ostatnio gazet – powiedział Magnus.

– Jakiś dziwak. Sam siebie nazywał Synem Sama3 . Inni nazywali go również 44. kalibrowym mordercą. Chodzi po okolicy, strzelając do par spacerujących po alejkach kochanków, wiesz? Chory sukinsyn. Naprawdę chory. Policja nie potrafi go złapać. Nic nie robią. Chory łajdak. Miasto jest ich pełne. Nie powinieneś był wracać. Nowojorscy taksówkarze – zawsze byli maleńkim promykiem słonecznego blasku. ♣♣♣ Magnus wysiadł na obsadzonym drzewami rogu Szóstej Alei i Christopher Street, w sercu West Village. Nawet o zmierzchu upał był przytłaczający. Jednak miało się wrażenie, że imprezowa atmosfera w okolicy dodaje otuchy. Zanim wyjechał, dzielnica ta była interesującym miejscem. Wyglądało na to, że podczas jego nieobecności sprawy weszły na zupełnie nowy poziom rozrywki. Przebrany mężczyzna spacerował w dół ulicy. Roiło się od kafejek na świeżym powietrzu. Panowała karnawałowa atmosfera, która natychmiast podziałała na czarownika zachęcająco. Apartament Magnusa mieścił się na trzecim piętrze jednego ze stojących wzdłuż ulicy ceglanych domów, w którym nie było windy. Otworzył sobie drzwi i lekko przeskakiwał w po schodach, pełen świetnego humoru. Jego dobry nastrój uleciał, gdy dotarł do półpiętra. Pierwszą rzeczą, jaką zauważył zaraz obok drzwi, był silny i brzydki zapach – coś zgniłego zmieszanego jakby ze smrodem skunksa i czymś, czego nie miał ochoty identyfikować. Magnus nie mieszkał w śmierdzącym mieszkaniu. Jego apartament pachniał czystą podłogą, kwiatami i kadzidłem. Umieścił klucz w zamku, a kiedy spróbował popchnąć drzwi, te się zablokowały. By je otworzyć, musiał naprzeć na nie z większą siłą. Przyczyna natychmiast stała się jasna – po drugiej stronie stały pudła pełne pustych butelek po winie. I, co było dla niego większą niespodzianką, telewizja była włączona. Cztery wampiry rozwaliły się na jego sofie, beznamiętnie oglądając kreskówki. Od razu wiedział, że to wampiry. Skóra, z której odpłynęły kolory, ospała poza. Ponadto te wampiry nawet nie wysiliły się, by zetrzeć krew z kącików swoich ust. Wszystkie one miały w okolicach twarzy jakieś zasuszone kawałki 3 Postać autentyczna. Jego prawdziwe imię to David Berkowitz. W późnych latach 70. zabił w Nowym Jorku sześć osób i ranił kilka innych. Aresztowany 10 sierpnia 1977 roku, skazany na sześciokrotne dożywocie. Słyszał głosy, które kazały mu zabijać.

czegoś. Płyta gramofonowa obracała się w odtwarzaczu. Dotarła do końca i zablokowała się na niewypełnionej resztce ścieżki, szumiąc lekko z dezaprobaty. Tylko jedna wampirzyca odwróciła się, by na niego spojrzeć. – Kim jesteś? – Magnus Bane. Mieszkam tu. – Och. Zwróciła się z powrotem w stronę kreskówki. Gdy Magnus dwa lata temu wyjeżdżał, zostawił ten apartament pod opieką gospodyni domowej, pani Milligan. Co miesiąc przysyłał pieniądze na opłacenie rachunków i sprzątanie. Najwyraźniej musiała regulować opłaty. Elektryczność wciąż była. Ale kobieta nie sprzątała i prawdopodobnie nie zaprosiła też czterech wampirów, by przyszły, zatrzymały się tutaj i ogólnie rzecz biorąc, zdemolowały to miejsce. Wszystko, na co spojrzał Magnus, nosiło ślady zniszczenia i rozpadu. Jedno z kuchennych krzeseł było połamane i leżało w kawałkach na podłodze. Kolejne zawalone było czasopismami i gazetami. Były tam przepełnione popielniczki i popielniczki zastępcze, a także smugi popiołu oraz talerze pełne niedopałków papierosów. Zasłony w salonie wisiały przechylone i podarte. Wszystko było krzywe, a niektórych rzeczy po prostu brakowało. Magnus miał wiele pięknych dzieł sztuki, które zbierał przez lata. Rozejrzał się za ulubioną sewrską porcelaną, którą trzymał na stole w przedpokoju. I która, oczywiście, przepadła. Podobnie jak stolik. – Nie chcę być nieuprzejmy – rzekł Magnus, nieszczęśliwie mierząc wzrokiem stertę cuchnących śmieci w rogu jednego z należących do niego perskich dywanów – ale czy mógłbym zapytać, dlaczego jesteście w moim domu? W zamian otrzymał spojrzenie zaczerwienionych oczu. – Mieszkamy tu – powiedziała wreszcie dziewczyna, jedyna, która potrafiła zebrać się na odwagę, by odwrócić głowę. – Nie – odrzekł Magnus. – Sądzę, że właśnie wyjaśniłem, że to ja tutaj mieszkam. – Nie było cię. Więc się tutaj wprowadziliśmy. – No cóż, wróciłem. Będziecie więc musieli ułożyć sobie jakiś inny plan. Brak reakcji.

– Pozwólcie, że wyrażę się jaśniej – powiedział, stając przed telewizorem. Niebieskie ogniki trzaskały pomiędzy jego palcami. – Skoro tu jesteście, być może wiecie do czego jestem zdolny. Może chcecie, żebym przypomniał sobie o kimś, kto pomoże wam się wynieść? Albo mógłbym otworzyć Portal i wysłać was w najdalszy kraniec Bronxu? Do Ohio? Mongolii? Gdzie chcielibyście wylądować? Przez minutę czy dwie wampiry siedzące na sofie nic nie mówiły. Następnie zaczęły się sobie nawzajem przyglądać. Jedno chrząknięcie, kolejne, a potem z wielkim trudem podnosiły się z kanapy. – Nie martwcie się o swoje rzeczy – powiedział Magnus. – Wyślę je przed wami. Do Dumont? Wampiry od dawna rościły sobie prawo do wymarłego, starego Hotelu Dumont. To był powszechny adres wśród wszystkich nowojorskich wampirów. Magnus przyjrzał się im dokładniej. Nigdy nie widział wampirów podobnych tym. One wydawały się być… chore? Wampiry tak naprawdę nigdy nie chorują. Bywają głodne, ale nigdy chore. A te się żywiły. Dowody widniały na ich twarzach. Ponadto nieco drżeli. Zważywszy na bałagan, który po sobie zostawili, nie powinien czuć się zmartwiony stanem ich zdrowia. – No dalej – powiedział jeden z nich. Powłócząc nogami, wyszli na półpiętro i zeszli po schodach na dół. Magnus stanowczo zamknął drzwi i machnięciem ręki przesunął suchy zlew z marmurowym blatem tak, żeby zablokować je od środka. Był przynajmniej zbyt ciężki i wytrzymały, by go połamać lub usunąć, ale za to pełen starych, brudnych ubrań, które wydawały się okrywać coś, o czym instynktownie wiedział, że wolałby tego nie oglądać. Zapach był okropny. I to on musiał zniknąć w pierwszej kolejności. Jeden niebieski trzask rozszedł się w powietrzu, a smród został zastąpiony przez łagodną woń zakwitającego nocą jaśminu. Zdjął płytę z odtwarzacza. Wampiry zostawiły po sobie stertę albumów. Przejrzał je i wybrał nową płytę Fleetwood Mac, której wszyscy słuchali. Lubił ich. Byli czarodziejskim światełkiem muzyki. Magnus po raz kolejny machnął ręką w powietrzu i apartament sam zaczął doprowadzać się do ładu. W podziękowaniu wysłał śmieci i niewielkie obrzydliwe stosy rozmaitości nad Dumont. Obiecał, że po wszystkim odeśle im rzeczy.

♣♣♣ Pomimo użycia magii na mechanizmie okiennego klimatyzatora, mimo sprzątania, mimo wszystkiego, co zrobił – apartament nadal wydawał się lepki, brudny i nieprzyjemny. Magnus kiepsko spał. Około szóstej rano poddał się i wyszedł w poszukiwaniu kawy i śniadania. W każdym razie on wciąż funkcjonował na londyńskim czasie. Na ulicy jacyś ludzie wyraźnie wracali do domu na noc. Widział tam kobietę, skaczącą na jednym bucie z wysokim obcasem, jej druga noga była bosa. Z taksówki za rogiem wyłoniło się troje ludzi pokrytych brokatem i potem, wszyscy oni mieli na sobie opadające boa z piór. Magnus ulokował się w narożnym boksie w jadłodajni po drugiej stronie ulicy. Był to jedyny otwarty lokal. Zaskakująco pełny. Po raz kolejny większość ludzi wyglądała, jakby kończyli, a nie zaczynali swój dzień. Pożerali naleśniki, by wchłonęły alkohol, zalegający w ich żołądkach. Magnus nabył w kasie gazetę. Taksówkarz nie kłamał – wieści z Nowego Jorku były złe. Zostawiał miasto przeżywające trudny okres, a wrócił do kompletnie zepsutego. Miasto było w rozsypce. Połowa zabudowań Bronxu doszczętnie spłonęła. Śmieci piętrzyły się na ulicach, bo nie było pieniędzy na ich odbiór. Rozboje, morderstwa, kradzieże… i tak, ktoś nazywający sam siebie Synem Sama i utrzymujący, że jest pełnomocnikiem Szatana, biegał po okolicy z pistoletem i strzelał do przypadkowych ludzi. – Tak myślałem, że to ty – odezwał się jakiś głos. – Magnus. Gdzie ty się podziewałeś, człowieku? Młody człowiek ześlizgnął się po drugiej stronie boksu. Ubrany był w dżinsy i skórzaną kamizelkę, pod którą nie założył podkoszulka. Na łańcuszku wokół jego szyi wisiał złoty krzyżyk. Magnus uśmiechnął się i złożył gazetę. – Greg! Gregory Jensen był nadzwyczaj przystojnym młodym wilkołakiem z sięgającymi ramion blond kosmykami na głowie. Nie był to ulubiony kolor włosów Magnusa, ale Greg z całą pewnością dobrze się w nich prezentował. Czarownik przez krótki czas odrobinkę się w nim przez krótki czas podkochiwał. Zauroczenie minęło w końcu, gdy poznał jego żonę, Consuelę. Miłość wilkołaków jest intensywna. Nie chcesz przebywać w jej pobliżu.

– Mówię ci – Greg wyjął popielniczkę spod małej szafy grającej stojącej na stoliku i zapalił papierosa – sprawy się ostatnio spaprały. Mam na myśli: bardzo spaprały. – Jak bardzo? – Wampiry, człowieku. – Greg porządnie się sztachnął. – Coś jest z nimi nie tak. – Znalazłem kilka w swoim apartamencie zeszłej nocy, gdy wróciłem do domu – powiedział Magnus. – Nie wyglądały za dobrze. Zaczynając od tego, że były obrzydliwe. I wyglądały na chore. – One są chore. Karmią się jak oszalałe. Źle się dzieje. Niedobrze. Mówię ci… Nachylił się i zniżył głos. – Nocni Łowcy dobiorą się nam wszystkim do skóry, jeśli wampiry nie będą się kontrolować. Na ten moment nie jestem pewien, czy Nocni Łowcy wiedzą, co się dzieje. Wskaźniki morderstw są bardzo wysokie, może nie potrafią ich odróżnić. Ale nie potrwa długo, zanim na to wpadną. Magnus odchylił się na siedzeniu. – Camille zazwyczaj ma sytuację pod kontrolą. Greg ciężko wzruszył ramionami. – Mogę ci tylko powiedzieć, że wampirzyce zaczęły wpadać do wszelkich klubów i dyskotek. Kochają to. Ale potem zajęły się atakowaniem ludzi gdzie popadnie. W klubach, na ulicach. NYPD4 myśli, że te ataki to dziwaczne napady, więc jak dotąd trzymane są w tajemnicy. Ale kiedy Nocni Łowcy się o nich dowiedzą, ruszą na nas. Staną się impulsywni. Nie będzie żadnych tłumaczeń. – Porozumienia zabraniają… – Mam w dupie Porozumienia. Mówię ci, nie potrwa długo, zanim zaczną je ignorować. A zachowanie wampirów narusza je tak bardzo, że wszystko jest możliwe. Mówię ci, to wszystko jest bardzo popaprane. Przed Magnusem postawiono talerz naleśników i obaj z Gregiem przerwali na chwilę rozmowę. Wilkołak zgasił ledwie zapalonego papierosa. 4 New York Police Department – Policja Miasta Nowy Jork.

– Muszę iść – powiedział. – Patrolowałem okolicę, żeby sprawdzić, czy ktokolwiek zostanie zaatakowany i zobaczyłem przez okno ciebie. Chciałem powiedzieć „cześć”. Miło widzieć cię z powrotem. Magnus rzucił na stół pięć dolarów i odepchnął od siebie naleśniki. – Pójdę z tobą. Sam chcę to sprawdzić. ♣♣♣ Temperatura w ciągu mniej więcej godziny, którą spędził w jadłodajni, wystrzeliła w górę. Ten wzmocniony smród zalegających śmieci – unoszący się z metalowych konserw (które po prostu smażyły się na słońcu i nasilały zapach) oraz toreb nagromadzonych przy krawężnikach. Śmieci rzuconych po prostu na ulicę. Magnus przechodził ponad opakowaniami po hamburgerach, puszkami i gazetami. – Patrolujemy dwa podstawowe obszary – powiedział Greg, odpalając nowego papierosa. – Ten tutaj oraz zachodnią część śródmieścia. Sprawdzamy ulicę za ulicą. Pracuję na zachód stąd. Tutaj nad rzeką, w Meatpacking District, jest mnóstwo klubów. – Jest dość ciepło. – To upał, człowieku. Sądzę, że to gorąco mogło sprawić, że powariowały. Wszyscy tak mają. Greg zdjął kamizelkę. Na pewno były gorsze rzeczy niż pójście letnim rankiem na spacer z przystojnym, pozbawionym koszulki mężczyzną. Teraz godzina była bardziej przyzwoita, ludzie wychodzili. Pary gejów spacerowały, otwarcie trzymając się w ciągu dnia za ręce. To było dość nowe. Nawet jeśli miasto wydawało się rozpadać, działo się również coś dobrego. – Czy Lincoln rozmawiał z Camille? – zapytał Magnus. Max Lincoln był przywódcą wilkołaków. Wszyscy mówili mu po prostu po nazwisku, które pasowało do jego wysokiego wzrostu i wychudłej postury oraz brodatej twarzy. A także dlatego że, tak jak ten słynniejszy Lincoln, był wzorcowo spokojnym i stanowczym liderem. – Nie rozmawiają ze sobą – powiedział Greg. – Już nie. Camille schodzi tu do klubów i to wszystko. Wiesz, jaka ona jest.

Magnus wiedział to wszystko aż za dobrze. Camille zawsze była nieco powściągliwa, przynajmniej wobec obcych i znajomych. Roztaczała wokół siebie atmosferę majestatu. Prywatnie była zupełnie inną bestią. – A co z Raphaelem Santiago? – zapytał Magnus. – Odszedł. – Odszedł? – Plotka głosi, że został odesłany. Usłyszałem to od jednej z wróżek. Twierdzą, że przypadkiem podsłuchały to od jakichś wampirzyc, spacerujących po Central Parku. Musiał wiedzieć, co się dzieje i powiedzieć kilka słów do Camille. A teraz po prostu odszedł. To nie wróżyło zbyt dobrze. Spacerowali po Village, koło sklepów i kafejek, w kierunku Meatpacking District z brukowanymi ulicami i opuszczonymi magazynami. Wiele z nich przekształciło się teraz w kluby. Rankiem okolica sprawiała wrażenie wyludnionej – po prostu szczątki po opuszczonych imprezach i wlekąca się poniżej rzeka. Nawet ona wydawała się nienawidzić tego upału. Sprawdzali wszędzie – w zaułkach, przy śmieciach. Zaglądali pod furgonetki i ciężarówki. – Nic – powiedział Greg, gdy rozglądali się badawczo i trącali ostatnią kupkę śmieci w ostatnim zaułku. – Zgaduję, że to była spokojna noc. Czas się zameldować. Już późno. W tym wciąż wzrastającym upale konieczny był szybki chód. Greg nie mógł zapłacić za taksówkę i odmawiał zgody na to, by Magnus się tym zajął, więc nieszczęśliwy czarownik truchtał z nim całą drogę do Canal Street. Kryjówka Dzieci Księżyca ukryta była za fasadą knajpki serwującej jedzenie na wynos w Chinatown. Za kontuarem stała kobieta-wilkołak, nad nią wisiały menu oraz zdjęcia przeróżnych chińskich dań. Spojrzała na Magnusa. Kiedy Greg skinął głową, pozwoliła im przejść przez kotarę z paciorków na tyły. Za ścianą nie było kuchni. Zamiast niej były drzwi, prowadzące do znacznie większego obiektu – starego posterunku policji Drugiej Dzielnicy. (Cele okazały się użyteczne podczas pełni księżyca.) Magnus podążył z Gregiem w dół słabo oświetlonym korytarzem do głównego pokoju komisariatu, który był już pełny. Wataha zebrała się, a Lincoln stał na przedzie pomieszczenia, słuchając raportu i poważnie potakiwał. Gdy zobaczył Magnusa, uniósł na powitanie dłoń.

– W porządku – powiedział Lincoln. – Wygląda na to, że wszyscy już są. No i mamy gościa. Wielu z was zna Magnusa Bane’a. Jak widzicie, jest czarownikiem i przyjacielem tej sfory. Natychmiast zostało to zaakceptowane, dokoła rozległy się powitania i skinienia głów. Magnus oparł się o szafkę na dokumenty stojącą z tyłu i obserwował przebieg wydarzeń. – Greg – rzekł Lincoln. – Jesteś ostatni. Cokolwiek? – Nie. Mój obszar był czysty. – Dobrze. Ale niestety, było zajście. Elliot? Zechcesz objaśnić? Inny wilkołak wystąpił do przodu. – Znaleźliśmy ciało – powiedział. – W centrum, blisko Le Jardin. Definitywnie atak wampira. Wyraźne ślady na szyi. Przecięliśmy gardło, więc nakłucia zostały ukryte. W pokoju rozległ się zbiorowy jęk. – To na jakiś czas będzie trzymało gazety z dala od słów: „wampirzy zabójca” – powiedział Lincoln. – Ale najwidoczniej sprawy miały się coraz gorzej i wreszcie ktoś zginął. Magnus słyszał głosy szepczące przeróżne uwagi na temat wampirów, niektóre były głośniejsze. Wszystkie komentarze zawierały przekleństwa. – Okej. – Lincoln uniósł dłonie i zapadła niepokojąca cisza. – Magnusie, co o tym myślisz? – Nie wiem – odparł czarownik. – Dopiero co wróciłem. – Widziałeś kiedykolwiek coś podobnego? Masowe przypadkowe ataki? Wszystkie głowy obróciły się w jego stronę. Podparł się o szafkę na akta. Tak wczesnym rankiem nie był do końca gotowy, by przedstawić, co wkrótce będzie się działo z wampirami. – Widziałem złe zachowanie – rzekł Magnus. – To zależy. Odwiedzałem miejsca, w których pobliżu nie było ani policji, ani Nocnych Łowców, więc czasami sytuacja mogła wymykać się spod kontroli. Ale nigdy nie widziałem niczego podobnego do tego, co dzieje się tutaj czy w jakimkolwiek innym rozwijającym się rejonie. Zwłaszcza nie w pobliżu Instytutu. – Musimy się tym zająć – krzyknął ktoś.

W pomieszczeniu rozległy się echem liczne głosy akceptacji. – Chodźmy porozmawiać na zewnątrz – powiedział Lincoln do Magnusa. Wskazał głową drzwi, a wilkołaki rozstąpiły się, żeby czarownik mógł przejść. Lincoln i Magnus wzięli gorąca kawę w delikatesach na rogu i usiedli na podeście przed sklepem z akupunkturą. – Coś jest z nimi nie tak – powiedział przywódca watahy. – I cokolwiek to jest, uderzyło szybko i mocno. Jeśli przyczyną tego rodzaju rozlewu krwi jest choroba wampirów… będziemy w końcu musieli przystąpić do działania, Magnusie. Nie możemy pozwolić, by to nadal się działo. Nie możemy pozwolić na morderstwa, nie możemy ryzykować sprowadzenia tutaj Nocnych Łowców. Nie możemy znowu mieć takich problemów jak na początku. Dla nas wszystkich kiepsko by się to skończyło. Magnus przyglądał się uważnie pęknięciom na schodku poniżej. – Kontaktowałeś się z Pretor Lupus? – zapytał. – Oczywiście. Ale nie potrafimy zidentyfikować sprawcy. Nie wygląda to na robotę świeżo opierzonego łobuza. Wielokrotne ataki w różnorakich lokalizacjach. Jedynym szczęściem jest to, że wszystkie ofiary były na przeróżnych substancjach, więc nie są w stanie dojść do tego, co się im przydarzyło. Jeśli jeden z nich powie: „wampir”, policja będzie myślała, że jest na haju. Ale w końcu historia zacznie nabierać kształtów. Prasa coś wywęszy, Nocni Łowcy się o tym dowiedzą i problem gwałtownie się nasili. Lincoln miał rację. Jeśli to nadal będzie trwało, wilkołaki będą miały pełne prawo do działania. A wtedy poleje się krew. – Znasz Camille – powiedział Lincoln. – Mógłbyś z nią porozmawiać. – Ja znałem Camille. W tym momencie prawdopodobnie ty znasz ją lepiej niż ja. – Nie wiem, jak z nią rozmawiać. Camille jest osobą, z która ciężko się porozumieć. Już bym z nią pomówił, gdybym wiedział jak. No i nasze stosunki nie są zupełnie takie same, jak relacje, które ty z nią miałeś. – Tak naprawdę nie radziliśmy sobie – rzekł Magnus. – Od kilku dekad ze sobą nie rozmawiamy. – Ale wszyscy wiedzą, że waszą dwójkę łączyło… – To było dawno temu. Sto lat temu, Lincoln.

– Dla was taki czas ma w ogóle znaczenie? – I chcesz, żebym jej powiedział? Ciężko po tak długim czasie wejść i powiedzieć po prostu: „Przestańcie atakować ludzi. A tak poza tym, jak ci się powodziło, od czasu gdy ostatni raz rozmawialiśmy na przełomie wieków?”. – Jeśli coś jest nie tak, może potrafiłbyś im pomóc. Jeśli są po prostu przekarmione, to muszą wiedzieć, że przygotowujemy się do działania. I jeśli ci na niej zależy – a myślę, że tak jest – to zasługuje ona na ostrzeżenie. To byłoby dobre dla nas wszystkich. Położył rękę na ramieniu Magnusa. – Proszę – powiedział Lincoln. – Jest szansa, że wciąż możemy to naprawić. Bo jeśli tak dalej pójdzie, wszyscy będziemy cierpieć. ♣♣♣ Magnus miał dużo byłych. Wiele historii z nimi związanych. Po większości z nich zostały wspomnienia, ci ludzie dawno już umarli. Niektórzy byli teraz bardzo starzy. Etta, jedna z jego ostatnich miłości, przebywała w domu spokojnej starości i już go nie poznawała. Odwiedzanie jej stało się zbyt bolesne. Camille Belcourt była inna. Weszła w życie Magnusa w świetle lamp gazowych, wyglądała po królewsku. To było w Londynie, a tam był inny świat. Ich romans trwał wśród mgieł. Trwał w powozach, toczących się po wybojach wybrukowanych ulic, na kanapach pokrytych jedwabiem w kolorze damaszki. Kochali w czasie mechanicznych istot, zanim nastały wojny przyziemnych. Wydawało się, że wtedy było więcej czasu; czasu, który można było zapełnić; czasu, który można było spędzać razem. I oni go wypełniali. Spędzali ze sobą. Źle zakończyli znajomość. Kiedy kochasz kogoś tak mocno, a on nie kocha ciebie tak samo, nie ma szans na to, że rozstanie będzie dobre. Camille przybyła do Nowego Jorku pod koniec 1920 roku, zaraz po krachu giełdowym, gdy wszystko się waliło. Miała świetne wyczucie, jeśli chodzi o dramatyczne chwile i dobrego nosa do miejsc, które przeżywały kryzys i potrzebowały przewodnika. W mgnieniu oka została liderem wampirów. Ulokowała się w słynnym budynku Eldorado w Upper West Side. Magnus wiedział, gdzie była, a ona zdawała sobie sprawę z tego, gdzie przebywał on. Jednak żadne z nich nie nawiązało kontaktu. Na przestrzeni lat mijali się

wzajemnie, jedynie przez przypadek, w przeróżnych klubach i podczas rozmaitych wydarzeń. Wymieniali tylko szybkie skinienia głowami. Ten związek był skończony. Był jak przewód pod napięciem, którego się nie dotykało. Magnus wiedział, że to jedyna pokusa, którą zostawi w spokoju. A jednak był tutaj, zaledwie dwadzieścia cztery godziny po powrocie do Nowego Jorku, wkraczając do Eldorado. Był to jeden z wielkich nowojorskich budynków mieszkalnych w stylu art deco5 . Przycupnął tuż przy zachodnim krańcu Central Parku, górując nad zbiornikiem z wodą. Był godny uwagi z powodu dwóch dopasowanych do siebie, kwadratowych wież, wznoszących się w górę niczym rogi. Eldorado było domem dla starej fortuny, sław, ludzi, którzy po prostu posiadali. Umundurowany portier był wyszkolony, by nie zauważać niczyjego ubioru czy wyrazu twarzy tak długo, jak sprawiał on wrażenie, że wszedł do budynku z jakiegoś uzasadnionego powodu. Z tej okazji Magnus postanowił porzucić swój nowy styl. Nie było tu miejsca dla punków – dla winylu czy siateczek. Tego wieczora założył garnitur od Halstona6 , czarny, z szerokimi atłasowymi klapami. Przeszło to test i zasłużyło na skinienie oraz lekki uśmiech. Camille mieszkała na dwudziestym ósmym piętrze północnej wierzy, ciche dębowe panele i mosiężna klatka windy ruszyły w górę najdroższej nieruchomości na Manhattanie. Wieże złożone były z bardzo małych, prywatnych pięter. Niektóre z nich miały tylko jednego lub dwóch mieszkańców. W tym wypadku było ich dwoje. Camille mieszkała pod 28C. Magnus mógł słyszeć przesączającą się pod drzwiami muzykę. Obecny był również silny zapach dymu papierosowego i pozostałości po perfumach kogoś, kto właśnie tędy przechodził. Pomimo faktu, że wewnątrz panowało ożywienie, około trzech minut musiał pukać, zanim ktoś odpowiedział. Był zaskoczony odkryciem, że natychmiast rozpoznał tę osobę. To była twarz sprzed lat. Wtedy kobieta miała na głowie małego czarnego boba i znoszoną, niepodkreślającą dziewczęcych kształtów sukienkę. Wtedy była młoda, a pomimo że w zasadzie zachowała ten wiek (wampiry faktycznie się nie starzeją), wyglądała na zmęczoną otaczającym ją światem. Teraz jej włosy miały kolor tlenionego blondu i układały się w solidne, długie loki. Miała na sobie 5 Styl w sztuce: malarstwie, architekturze, grafice, rozpowszechniony w latach 1919 – 1939. Charakteryzował się klasycyzującym zgeometryzowaniem i dążeniem do syntetycznego ujmowania form. Piękna poszukiwał w funkcji przedmiotu użytkowego. 6 Co ciekawe, doczytałam się, że Roy Halston projektował kapelusze i sukienki. Ubierały się u niego prawdziwe sławy. Nie znalazłam wzmianek o modzie męskiej. Czyżby niedopatrzenie Cassie? (Z ciekawostek doszukałam się też, że Halston był przyjacielem Andy’ego Warhola, artysty, przedstawiciela pop-artu i geja. Cassie to robi celowo? Czy to ja mam paranoję?)

dopasowaną złotą sukienkę, która muskała jej kolana, a w kąciku ust trzymała papierosa. – No, no, no. Toż to nasz ulubiony czarownik! Nie widziałam cię od czasu, gdy uciekałeś z nielegalnego pubu. To było dawno temu. – W rzeczy samej – powiedział Magnus. – Daisy? – Dolly. – Pchnęła drzwi, otwierając je szerzej. – Hej wszyscy, patrzcie kto tu jest! Pokój pełen był wampirów, wszystkie ubrane były nadzwyczaj dobrze. Magnus musiał im to przyznać. Mężczyźni mieli na sobie białe garnitury, które były w tym sezonie bardzo popularne. Wszystkie kobiety nosiły fantastyczne dyskotekowe sukienki, głównie białe lub złote. Mieszanka lakieru do włosów, dymu papierosowego, kadzidła i wody kolońskiej oraz perfum zaparła mu na chwilę dech. Poza tymi silnymi zapachami w powietrzu wyczuć można było napięcie, które nie miało żadnej widocznej przyczyny. Magnus nie był wampirom obcy, jednak członkowie grupy byli nerwowi i oglądali się jeden na drugiego. Przemieszczali się. Czekali na coś. To nie zachęcało do przekroczenia progu. – Czy jest tutaj Camille? – zapytał wreszcie czarownik. Dolly pchnęła biodrem drzwi. – Co cię tu dziś sprowadza, Magnusie? – Właśnie wróciłem z przedłużonych wakacji. Miałem wrażenie, że właściwym będzie złożenie wizyty. – Naprawdę? W tle ktoś ściszył odtwarzacz, tak że muzyka stała się ledwie słyszalna. – Ktoś przyszedł porozmawiać z Calille – powiedziała Dolly, nie odwracając się. Została na swoim miejscu, blokując wejście swoim niewielkim ciałem. Przymknęła trochę drzwi, żeby zredukować przestrzeń, którą miała do wypełnienia. Nadal uśmiechała się do Magnusa w sposób, który był nieco wytrącający z równowagi. – Zaczekaj chwilkę – powiedziała.

W tle w korytarzu ktoś się poruszył. – Co to? – zapytała Dolly, wyrywając coś z kieszeni Magnusa. – Electrica? Nigdy nie słyszałam o tym klubie. – Jest nowy. Utrzymują, że są lepsi niż Studio 54. Tam też nie byłem, więc nie wiem. Ktoś dał mi wejściówkę. Magnus wetknął tę wejściówkę do kieszeni, gdy wychodził. Mimo wszystko włożył wysiłek w te przebieranki. Jeśli sprawa zakończy się tak źle, jak myślał, że mogłaby się zakończyć, miło byłoby po wszystkim mieć gdzie pójść. Dolly skręciła wejściówkę w wachlarzyk i pomachała nią sobie przed twarzą. – Weź ją – powiedział Magnus. Oczywiste było, że Dolly już ją sobie przywłaszczyła i nie zamierza jej oddawać, więc uprzejmie wydawało się zrobienie tego oficjalnie. Z korytarza wyłonił się wampir i naradził się z innymi na sofie i w pokoju. Następnie weszły pozostałe wampiry. Dolly na moment przekroczyła próg, mocniej przymykając drzwi. Magnus słyszał mamrotanie. Potem przejście znowu się otworzyło, wystarczająco szeroko, by go przepuścić. – To twój szczęśliwy wieczór – powiedziała. – Tędy. Biały, sięgający od ściany do ściany dywan był tak kudłaty i gruby, że Dolly chwiała się na swoich wysokich obcasach, jak gdyby przecinała go w poprzek. Cały był poplamiony – rozlanymi drinkami, popiołem i kałużami czegoś, co jak przypuszczał, było krwią. Biała sofa i krzesła były w podobnym stanie. Wiele dużych roślin i palm doniczkowych było zeschniętych i opadniętych. Kilka obrazów na ścianach wisiało krzywo. Wszędzie były butelki i puste szklanki z zaschniętym na dnie winem. To był taki sam rodzaj nieładu, jaki Magnus zastał we własnym mieszkaniu. Bardziej niepokojące było milczenie wszystkich wampirów w pokoju, które obserwowały, jak Dolly prowadzi go w stronę korytarza. A dalej była sofa pełna nieruchomych ludzi – zniewolonych, bez wątpliwości, wszyscy oni osunęli się odurzeni, ich usta były otwarte, siniaki i rany na szyjach, ramionach i rękach wyglądały dość brzydko. Szklany stół przed nimi pokrywała cienka warstwa białego proszku i kilka żyletek. Jedynym dźwiękiem była przyciszona muzyka i stłumiony huk pioruna na zewnątrz.

– Tędy – powiedziała Dolly, chwytając Magnusa za rękaw. Przedpokój był ciemny, a jego podłoga pokryta ubraniami i butami. Od strony trojga drzwi rozmieszczonych wzdłuż korytarza płynęły przytłumione odgłosy. Dolly przeszła do samego końca, do dwuskrzydłowych drzwi. Stuknęła w nie raz i pchnęła. – Idź przodem – powiedziała, wciąż mając na ustach swój mały dziwny uśmiech. W przeciwieństwie do bieli wszystkiego w salonie, ten pokój był ciemną częścią apartamentu. Dywan miał barwę ciemnego jak nocne morze indygo. Ściany pokryte były tapetą w kolorze głębokiego srebra. Abażur lampy ukryty był pod złotymi i srebrnymi szalami oraz narzutami. Stoły miały lustrzane blaty, odbijające widok tam i z powrotem. A po środku tego wszystkiego znajdowało się masywne czarne, lakierowane łóżko z atramentowym prześcieradłem i ciężką złotą pościelą. A na nim była Camille, w brzoskwiniowym jedwabnym kimonie. Wydawało się, że te sto lat gdzieś zniknęło. Magnus przez chwilę czuł, że nie jest w stanie się odezwać. Równie dobrze mógłby być znowu w Londynie; cały dwudziesty wiek został zwinięty w kulkę i odrzucony na bok. Ale cała obecna chwila runęła na niego znowu, gdy Camille zaczęła niezdarnie pełznąć w jego kierunku, ślizgając się po satynowej pościeli. – Magnus! Magnus! Magnusie! Chodź tutaj! Chodź! Siadaj! Jej jasne srebrzyste włosy były długie i opadały swobodnie, wyglądając dziko. Poklepała brzeg łóżka. To nie było powitanie, jakiego się spodziewał. To nie była Camille, jaką pamiętał ani nawet taka, którą mógł zobaczyć mimochodem. Gdy zrobił krok nad czymś, co wziął za część ubioru, zdał sobie sprawę, że na podłodze, twarzą w dół, leży człowiek. Schylił się i delikatnie sięgnął masy długich czarnych włosów, by odwrócić ku górze twarz owej osoby. Była to kobieta, w której wciąż tliło się nieco ciepła, na jej szyi wciąż biło nikłe tętno. – To Sarah – powiedziała Camille, opadając na łóżko i zwieszając w końcu głowę, by popatrzeć. – Żywisz się nią – rzekł Magnus. – Jest chętnym dawcą?

– Och, kocha to. A teraz, Magnusie… Tak przy okazji, wyglądasz wspaniale. Czy to Halston? Już prawie mieliśmy wychodzić. A ty pójdziesz z nami. Ześliznęła się z łóżka i lekkim krokiem podeszła do masywnej szafy. Magnus słyszał wieszaki zgrzytające wzdłuż szyny. Czarownik jeszcze raz sprawdził co z dziewczyną na podłodze. Miała nakłucia wzdłuż całej szyi – a teraz uśmiechała się słabo do Magnusa i odsunęła włosy, proponując mu ugryzienie. – Nie jestem wampirem – powiedział, z powrotem delikatnie opierając jej głowę o podłogę. – A ty powinnaś stąd uciekać. Chcesz, żebym ci pomógł? Dziewczyna wydała z siebie dźwięk, coś pomiędzy śmiechem a jękiem. – Która z tych? – zapytała Camille, gdy zataczając się cofnęła się od szafy, trzymając dwie niemal identyczne czarne suknie wieczorowe. – Ta dziewczyna jest osłabiona – powiedział. – Camille, wzięłaś od niej zbyt dużo krwi. Potrzebuje szpitala. – Wszystko z nią w porządku. Zostaw ją. Pomóż mi wybrać sukienkę. Cała ta wymiana zdań była niewłaściwa. To spotkanie nie tak miało przebiegać. Powinno być wstydliwe; powinno składać się z wielu dziwnych przerw i momentów o podwójnym znaczeniu. Zamiast tego Camille zachowywała się, jakby widziała się z Magnusem zaledwie wczoraj. Jakby byli zwyczajnymi przyjaciółmi. I to wystarczyło, by przeszedł do rzeczy. – Jestem tutaj, bo mamy problem, Camille. Twoje wampiry zabijają ludzi i zostawiają ciała na ulicach. Zbyt często się posilają. – Och, Magnusie. – Camille potrząsnęła głową. – Mogę być za nie odpowiedzialna, ale nie kontroluję ich. Trzeba pozwolić im na odrobinę swobody. – Obejmuje to mordowanie Przyziemnych i porzucanie ich ciał na chodniku? Wampirzyca już nie słuchała. Rzuciła sukienki na łóżko i dobrała się do stosu kolczyków. Tymczasem Sarah usiłowała czołgać się w jej stronę. Nawet na nią nie patrząc, Camille położyła na podłodze lusterko pełne białego proszku. Dziewczyna niemal się na nie rzuciła i zaczęła wciągać substancję przez nos. I wtedy Magnus zrozumiał.

Nawet jeśli ludzkie narkotyki zupełnie nie działały na Podziemnych, nie wspominało się o tym, co mogłoby się stać, jeśli krążyłyby w żyłach człowieka, a potem zostały spożyte wraz z krwią. To wszystko nabierało sensu. Zamęt. Pogmatwane zachowanie. Szaleńcze pożywianie się w klubach. Fakt, że wszyscy oni wyglądali na chorych, że ich charaktery wydawała się zmienione. Tysiąc razy mógł obserwować to u Przyziemnych. Camille patrzyła teraz na niego, jej spojrzenie było niewzruszone. – Chodź dzisiaj z nami, Magnusie – zagruchała. – Jesteś mężczyzną, który wie, co znaczy dobra zabawa. A ja jestem kobietą, która nam ją zapewni. Chodź z nami. – Camille, musisz przestać. Musisz zrozumieć, jak niebezpieczne to jest. – Magnusie, to mnie nie zabije. To zupełnie niemożliwe. A ty nie rozumiesz, jak się po tym czuję. – Narkotyki nie mogą cię zabić, ale inne rzeczy tak. Wiesz, że jeśli będziesz to kontynuować, na zewnątrz są ludzie, którzy nie mogą pozwolić na to, byście mordowali Przyziemnych. Ktoś zacznie działać. – Mogą próbować – powiedziała. – Odkąd mam nieco tego, mogę stawić czoła dziesięciu Nocnym Łowcom. – To może nie być… Camille upadła na podłogę, zanim zdążył dokończyć i ukryła twarz w szyi Sarah. Dziewczyna szarpnęła się energicznie i jęknęła, a potem znieruchomiała w ciszy. Słyszał przyprawiający o mdłości odgłos picia, ssania. Wampirzyca podniosła głowę, dokoła jej ust była krew, spływająca jej po podbródku. – Idziesz czy nie? – zapytała. – Z przyjemnością zabrałabym cię po prostu do Studio 54. Nigdy nie spędziłeś wieczoru tak dobrze, jak my to robimy. Magnus musiał zmuszać się, by wciąż patrzeć na nią w taki sposób. – Pozwól, żebym ci pomógł. W kilka godzin, kilka dni – mógłbym przegonić to z twojego organizmu. Camille przeciągnęła wierzchem dłoni po ustach, rozmazując krew po policzku. – Jeśli nie idziesz z nami, to trzymaj się od nas z daleka. Weź sobie do serca to uprzejme ostrzeżenie, Magnusie. Dolly!

Wampirzyca już była przy drzwiach. – Sądzę, że twoja wizyta dobiegła końca. Magnus patrzył, jak Camille znowu zatapia zęby w Sarah. – Tak – powiedział. – Sądzę, że tak. ♣♣♣ Na zewnątrz trwała ulewa. Portier trzymał parasol nad głową Magnusa i przywoływał dla niego taksówkę. Sprzeczność uprzejmości na parterze i tego, co zobaczył na górze była… Nie chciał o tym myśleć. Magnus wsiadł do taksówki, podając kierunek i zamknął oczy. Deszcz bębnił w kabinę. Czuł się, jakby przezroczyste krople uderzały bezpośrednio w jego umysł. Czarownik nie był zaskoczony, natrafiwszy na Linclolna, siedzącego na jego schodach. Ze znużeniem machnął na niego, że ma wejść do środka. – A zatem? – odezwał się wilkołak. – Nie jest dobrze – odparł Magnus, zdejmując mokrą marynarkę. – To narkotyki. Oni karmią się krwią ludzi, którzy brali proszki. To musi potęgować ich potrzeby i obniżać kontrolę odruchów. – Masz rację – powiedział Lincoln. – To nie jest dobre. Myślałem, że to może mieć coś wspólnego z narkotykami, ale sądziłem, że są odporni na takie rzeczy jak uzależnienie. Magnus nalał im po kieliszku wina. Usiedli i przez chwilę nasłuchiwali deszczu. – Możesz jej pomóc? – zapytał Lincoln. – Jeśli mi pozwoli. Ale nie można wyleczyć narkomana, który nie chce być uleczony. – Nie – powiedział wilkołak. – Widziałem to na własne oczy u naszych. Ale rozumiesz… nie możemy pozwolić, by takie ich zachowanie trwało. – Wiem, że nie możecie. Lincoln dokończył swoje wino i delikatnie odstawił kieliszek. – Przepraszam, Magnusie. Naprawdę mi przykro. Ale jeśli to jeszcze raz się powtórzy, musisz zostawić to nam.

Czarownik skinął głową. Lincoln ścisnął go za ramię, a potem wyszedł. ♣♣♣ Przez następne kila dni Magnus trzymał się z dala od ludzi. Pogoda była straszna, błyskawicznie przechodziła od upałów do burz i odwrotnie. Próbował zapomnieć o scenie w apartamencie Camille, a najlepszym na to sposobem okazało się bycie wciąż czymś zajętym. Tak naprawdę przez ostatnie dwa lata nie kontynuował swojej pracy. Byli klienci do odwiedzenia. Zaklęcia do nauczenia i teksty do przetłumaczenia. Książki do przeczytania. W mieszkaniu konieczna była zmiana wystroju. Były nowe restauracje, nowe bary i nowi ludzie… Za każdym razem, gdy przerywał, cofał się myślami w przeszłość i dostrzegał Camille kucającą na dywanie, wiotką dziewczynę w jej ramionach, lusterko pełne narkotyków, twarz wampirzycy, pokrytą krwią. Bałagan. Smród. Grozę. Obojętne spojrzenia. Gdy tracisz kogoś z powodu uzależnienia – a on stracił wielu – tracisz coś bardzo cennego. Widzisz ich upadek. Czekasz, aż stoczą się na samo dno. Owo oczekiwanie jest straszne. Nie mógł nic zrobić. To co się teraz działo, nie było jego problemem. Nie miał wątpliwości, że Lincoln i pozostałe wilkołaki zajmą się tą sprawą, a im mniej wiedział, tym lepiej. To sprawiało, że nie mógł w nocy spać. To oraz grzmoty. Spanie samemu było piekłem, więc postanowił, że nie będzie spał samotnie. Wciąż się budził. To była noc, trzynastego lipca – szczęśliwa trzynastka. Burza z piorunami na zewnątrz była niesamowicie głośna, głośniejsza od klimatyzatora i radia. Magnus właśnie skończył tłumaczyć i miał pójść na kolację, gdy zamigotały światła. Radio osłabło i zamilkło. Następnie wszystko pojaśniało silnie jak przepięcie na kablach. Potem… Wszystko zamarło. Klimatyzator, światła, radio, wszystko. Magnus pstryknął z roztargnieniem palcami i zapalił świecę na biurku. Przerwy w dostawie prądu zdarzały się rzadko. Chwilę trwało, zanim uświadomił sobie, że istotnie zrobiło się bardzo cicho i ciemno, a na zewnątrz ktoś krzyczał. Podszedł do okna i otworzył je.

Wszystko było ciemne. Latarnie uliczne. Każdy budynek. Wszystko z wyjątkiem przednich reflektorów samochodów. Wziął świecę i ostrożnie zszedł po dwóch kondygnacjach schodów na ulicę. Dołączył do podekscytowanej masy ludzi. Deszcz przestał padać – tylko grzmoty pomrukiwały w tle. Nowy Jork był… wyłączony. Wszystko było wyłączone. Zniknęła linia horyzontu. Przepadła też poświata Empire State Building. Budowla była zupełnie, całkowicie ciemna. I tylko jedno słowo niosło się z okna do okna, z ulicy do samochodu i do framugi drzwi… – BLACKOUT7 . Niemal od razu zainicjowało to zabawę. Zaczęło się od sklepu z lodami przy chodniku, który sprzedawał wszystko po dziesięć centów od rożka, a potem po prostu rozdawał swoje produkty każdemu, kto przyszedł z miseczką albo filiżanką. Następnie bary zaczęły podawać przechodniom koktajle w papierowych kubeczkach. Tłum wylewał się na ulice. Ludzie ustawiali w oknach zasilane bateriami radia, więc wokół rozbrzmiewała mieszanina muzyki i wiadomości. Przerwa w dostawie prądu spowodowana była uderzeniem pioruna. Wszystko w Nowym Jorku zgasło. Minie kilka godzin, może dni, zanim przywrócą elektryczność. Magnus wrócił do swojego mieszkania, wyjął z lodówki butelkę szampana i znowu wyszedł na ganek, by go wypić, dzieląc się z kilkoma osobami, które przechodziły obok. Było zbyt gorąco, by zostać w środku, a na zewnątrz zrobiło się zbyt interesująco, by mógł to przegapić. Ludzie zaczęli tańczyć na ulicach, a on na chwilę do nich dołączył. Przyjął Martini od miłego młodego człowieka z pięknym uśmiechem. Wtedy zaczął się szum. Ludzie zebrali się wokół jednego z odbiorników radiowych, nadającego aktualności. Magnus oraz jego nowy przyjaciel, który nazywał się David, dołączyli do nich. – …na obszarze pięciu gmin. W ciągu ostatniej godziny zgłoszono ponad sto pożarów. Docierają do nas słuchy na temat różnorakich grabieży. Artyleria jest w natarciu. Prosimy, jeśli jesteście dzisiaj na zewnątrz, zachowajcie najwyższą ostrożność. Mimo że cała policja została obowiązkowo wezwana, nie ma wystarczającej ilości funkcjonariuszy, by… 7 (ang. zaciemnienie) Słowo to jest również używane w języku polskim, dlatego zdecydowałam się je zatrzymać w oryginalnej formie. Słowo „zaciemnienie” dotyczy raczej celowego wygaszenia świateł w trakcie nalotu, a „blackout” oznacza rozległą awarię sieci elektrycznej.

Inne radio kilka metrów dalej, nastawione na inną stację, podawało podobne wieści. – …etki sklepów zostało zrujnowanych. Są informacje o całkowitym spustoszeniu niektórych regionów. Wykażecie się wielką roztropnością, pozostając w domach. Jeśli nie możecie się do nich dostać, szukajcie schronienia w… Podczas krótkiej chwili ciszy, Magnus mógł usłyszeć wyjące w dali syreny alarmowe. Village było bliską wspólnotą, więc ludzie świętowali. Ale najwyraźniej sytuacja w innych częściach miasta wyglądała inaczej. – Magnus! Czarownik odwrócił się, by znaleźć wyłaniającego się z grupy Grega. Wyciągnął Magnusa z tłumu w spokojne miejsce pomiędzy dwoma zaparkowanymi samochodami. – Tak myślałem, że to byłeś ty – powiedział. – Te wszystkie zdarzenia. Wariują. Blackout… Wampiry szaleją w klubie. Nie potrafię nawet tego wytłumaczyć. Na Dziesiątej Alei i w dół przecznicy. Nie ma teraz taksówek. Musisz biec. Teraz, gdy Magnus próbował się gdzieś dostać, zdał sobie sprawę z czystego szaleństwa, które panowało na pozbawionych elektryczności ulicach. Odkąd przestała działać sygnalizacja świetlna, zwykli ludzie próbowali kierować ruchem. Samochody albo zamierały w miejscu, albo poruszały się zbyt szybko. Niektóre były zaparkowane tak, by ich reflektory służyły do oświetlania sklepów i restauracji. Wszyscy przebywali na zewnątrz, mieszkańcy Village wylewali się z każdego budynku, nigdzie nie było miejsca. Magnus i Greg lawirowali wśród ludzi i samochodów, potykając się w ciemności. Tłum przerzedzał się nieco, gdy zbliżali się do rzeki. Klub mieścił się w jednym ze starych magazynów rzeźniczych. Ceglana przemysłowa fasada pomalowana była na srebrno, a nad kilkoma starymi pracowniczymi drzwiami znajdowało się słowo „ELECTRICA” oraz znak błyskawicy. W ich pobliżu stały dwa wilkołaki, trzymające latarki, a z boku czekał Lincoln. Pogrążony był w rozmowie z Consuelą, która była jego zastępcą. Kiedy zobaczyli Magnusa, kobieta wycofała się w stronę czekającej furgonetki, a mężczyzna podszedł do nich. – Stało się to, czego się obawialiśmy – powiedział. – Czekaliśmy zbyt długo.

Członkowie straży rozdzielili pomiędzy siebie wejścia, a Lincoln pchnął drzwi. Wewnątrz klubu panowała zupełna czerń, z wyjątkiem miejsc, do których docierały wiązki światła z latarek wilkołaków. Czuć było silny zapach rozlanych, wymieszanych napoi alkoholowych i czegoś o silnej, ostrej woni. Magnus uniósł dłonie. Neonowe światła wokół pomieszczenia zabuczały i rozjarzyły się. Górne pracownicze światła – fluorescencyjne, niepasujące do wnętrza – zawarczały. Kula dyskotekowa obudziła się do życia, powoli się obracając, rozsiewając w pomieszczeniu tysiące wielobarwnych punkcików odbitego światła. Parkiet, wykonany z dużych kwadratów kolorowego plastiku, również był od spodu jasno oświetlony. Co czyniło całą scenę jeszcze okropniejszą. Były tam trzy ciała, trzy kobiety i jeden mężczyzna. Wszyscy wyglądali, jak gdyby biegli do różnych punktów wyjścia. Ich skóra, cała poznaczona zielono-fioletowymi siniakami i wieloma innymi skazami, miała kolor popiołu, a od spodu jaskrawo oświetlały ją czerwone, żółte i niebieskie światła. Było bardzo mało krwi. Tylko kilka małych kałuż tu i tam. Wcale nie aż tak dużo, jak powinno ich być. Jedna z martwych kobiet, jak zauważył Magnus, miała znajome blond włosy. Ostatnim razem widział ją w samolocie, gdy wręczała mu wejściówkę… Magnus musiał szybko się odwrócić. – Wszyscy byli osuszeni – powiedział Lincoln. – Klub nie został jeszcze tej nocy otwarty. Mieli kłopoty z nagłośnieniem, jeszcze zanim zgasł prąd, więc jedynymi ludźmi tutaj byli pracownicy. Dwoje tutaj… Wskazał podniesioną platformę DJ-a ze stertą gramofonów i głośników. Niektóre wilkołaki weszły tam, by zbadać scenę. – Dwoje za barem – kontynuował. – Jeden uciekł i ukrył się w łazience, ale drzwi były wyłamane. No i ta czwórka. Razem dziewięcioro. Magnus usiadł na jednym z pobliskich krzeseł i na chwilę oparł głowę na rękach, by się ogarnąć. Nie ma znaczenia, jak długo żyjesz, nigdy nie przyzwyczaisz się do oglądania strasznych rzeczy. Lincoln dał moment, by się pozbierał. – To moja wina. Gdy poszedłem zobaczyć się z Camille, jeden z nich zabrał wejściówkę do tego miejsca z mojej kieszeni. Lincoln przysunął sobie krzesło i usiadł obok Magnusa.