Kiera Cass - Selekcja 03 - One (Jedyna) - tl. DD_TT (nieofic.), The.pdf

Proszę o chomikowanie pliku, a nieProszę o chomikowanie pliku, a nie "przywłaszczanie" go sobie – dziękuję"przywłaszczanie" go sobie – dziękuję ♛♛ TłumaczyłyTłumaczyły: CandyAga, mckaty, Martinaza: CandyAga, mckaty, Martinaza BetowałyBetowały:: bacha383, Ma_culbacha383, Ma_cul DD_TranslateTeam PrzeczytaPrzeczytaPrzeczytaPrzeczytałłłłeeeeśśśś////łłłłaaaaśśśś? Podziel si? Podziel si? Podziel si? Podziel sięęęę wrawrawrawrażżżżeniami w komentarzu :)eniami w komentarzu :)eniami w komentarzu :)eniami w komentarzu :) The QueenThe QueenThe QueenThe Queen –––– premiera oficjalna 2 grudnia Polub nas na facebookuPolub nas na facebookuPolub nas na facebookuPolub nas na facebooku tam zawsze znajdziesz najświeższe informacje o trwających i planowanych tłumaczeniach Druzyna_DobraDruzyna_DobraDruzyna_DobraDruzyna_Dobra nasz inny chomik zajmujący się tłumaczeniem dzieł Cassandry Clare

RozdziaRozdziałł 11 1 Marina & The Diamonds - Girls (Calm Down) Byłyśmy w salonie, gdzie odbywała się lekcja etykiety, kiedy przez okna zaczęły wpadać cegły. Elise natychmiast rzuciła się na ziemię i z płaczem zaczęła się czołgać się w stronę bocznych drzwi. Celeste wrzasnęła piskliwie i pobiegła na tył sali, uciekając przed kaskadą sypiącego się szkła. Kriss chwyciła mnie za ramię, po czym ciągnąc się wzajemnie, biegiem pokonałyśmy drogę do wyjścia. - Pospieszcie się, panie! - krzyczała Silva. W ciągu kilku sekund strażnicy znaleźli się przy oknach i zaczęli strzelać. Odgłosy wystrzałów dzwoniły mi w uszach, gdy uciekałam. Niezależnie od tego, czy przyszliby z bronią palną czy z kamieniami, każdy, kto okazałby choćby najmniejszy przejaw agresji, zostałby zabity. Cierpliwość w stosunku do buntowników się skończyła. - Nienawidzę biegać w tych butach - wymamrotała Kriss, podnosząc z podłogi fałdy falbaniastej sukni i skupiając wzrok na końcu korytarza. - Jedna z nas będzie musiała się do tego przyzwyczaić - powiedziała Celeste dysząc ciężko. Przewróciłam oczami. - Jeśli o mnie chodzi, to codziennie nosiłabym trampki. Mam już 1 Przed każdym rozdziałem znajdziecie piosenkę z naszej własnej playlisty do „The One”, aby jej odsłuchać wystarczy kliknąć na jej tytuł ;)

tego wszystkiego dość. - Mniej gadania, więcej ruchu! - krzyknęła Silva. - Jak dostać się stąd na dół?- zapytała Elise. - A co z Maxonem? - wydyszała Kriss. Silva nie odpowiedziała. Podążyłyśmy za nią przez labirynt korytarzy, szukając drogi do kryjówki i widząc jak strażnicy biegną w przeciwną stronę. Podziwiałam ich i zastanawiałam się, ile odwagi wymagało narażanie się dla bezpieczeństwa innych. Ci, którzy nas mijali byli dla mnie kompletnie nie do odróżnienia, dopóki nie napotkałam spojrzenia wpatrujących się we mnie zielonych oczu. Aspen nie wyglądał na przestraszonego, ani nawet na zaniepokojonego. Pojawił się problem, a on właśnie szedł, aby go rozwiązać. Po prostu taki był. Nasz kontakt wzrokowy był krótki, ale wystarczający. Tak to było z Aspenem. W ułamku sekundy, bez użycia słów mogłam mu przekazać: Bądź ostrożny i uważaj na siebie. Nic nie mówiąc odpowiedział: Wiem, po prostu też uważaj na siebie. Bez problemu mogłam się z nim komunikować bez słów, ale niestety nie miałam takiego szczęścia jeżeli chodzi o rzeczy, które mówiłam na głos. Nasza ostatnia rozmowa nie należała do udanych. Miałam wtedy opuścić pałac i poprosiłam go, by dał mi trochę przestrzeni, żebym odpoczęła po Selekcji. Skończyło się na tym, że jednak zostałam i w żaden sposób nie wyjaśniłam mu dlaczego. Może jego cierpliwość i zdolność dostrzegania we mnie tylko tego co najlepsze się skończyła. Jakoś będę musiała to naprawić. Nie mogłam wyobrazić sobie mojego życia bez Aspena. Nawet teraz, gdy miałam nadzieję że Maxon mnie wybierze, świat bez Aspena był przerażający.

- Tu jest! - zawołała Silva, popychając zakamuflowany w ścianie panel. Zaczęłyśmy schodzić po schodach, z Elise i Silvą na czele. - Cholera, Elise, pośpiesz się!- krzyknęła Celeste. Chciałam być zirytowana faktem, że to powiedziała, ale doskonale wiedziałam że wszystkie pomyślałyśmy to samo. Gdy otoczyła nas ciemność, starałam się pogodzić z godzinami, które zmarnuję na ukrywaniu się jak mysz pod miotłą. Szłyśmy dalej ciemnym korytarzem, a odgłosy naszych kroków przytłumiły dobiegające z zewnątrz krzyki. Nagle, tuż za nami, rozległ się męski głos. - Stop! Kriss i ja obróciłyśmy się, patrząc jak uniform mężczyzny stawał się coraz wyraźniejszy, gdy biegł w naszą stronę. - Poczekajcie!- zawołałam do znajdujących się przed nami dziewczyn. - To strażnik. Stałyśmy na schodach, łapiąc oddech. Strażnik w końcu dotarł do nas, ciężko dysząc. - Przykro mi, moje panie. Rebelianci uciekli w chwili kiedy padły strzały. Najwyraźniej nie byli dziś w nastroju na walkę. Silva wygładziła dłońmi ubranie i odezwała się w naszym imieniu. - Czy król uznał, że jest bezpiecznie? Jeśli nie, to stawiasz te dziewczyny w bardzo niebezpiecznej sytuacji. - Kapitan straży opanował sytuację. Jestem pewien, że Jego Wysokość... - Nie mówisz w imieniu króla. Chodźcie, panie, idziemy dalej. - Poważnie? – zapytałam. - Idziemy tam zupełnie bezcelowo.

Silva przewierciła mnie wzrokiem, który sam w sobie mógłby powstrzymać armię rebeliantów, więc zamknęłam usta. Silva i ja zbudowałyśmy swego rodzaju przyjaźń, gdy nieświadomie swoimi dodatkowymi lekcjami pomagała mi odciągnąć uwagę od Aspena i Maxona. Widocznie po moim małym przedstawieniu podczas Raportu kilka dni temu to porozumienie znikło. Zwróciwszy się do strażnika, kontynuowała: - Zdobądź oficjalny nakaz od króla, a wtedy wrócimy. Idziemy dalej, moje panie. Strażnik posłał jej zirytowane spojrzenie i odszedł. Silva nie okazała żadnych wyrzutów sumienia, gdy dwadzieścia minut później przyszedł do nas inny strażnik i powiedział, że możemy udać się na górę. Byłam tak zirytowana tą całą sytuacją, że nie poczekałam ani na Silvę, ani na inne dziewczyny. Wspięłam się po schodach i wyszłam z korytarza gdzieś na pierwszymi piętrze i poszłam dalej do mojego pokoju z butami w rękach. Nie widziałam nigdzie moich pokojówek, ale na środku łóżka leżała mała, srebra taca z kopertą. Rozpoznałam pismo May zanim rozerwałam kopertę i zaczęłam czytać. Ames! Zostałyśmy ciociami! Astra jest idealna. Chciałabym, żebyś tutaj była i mogła poznać ją osobiście, ale wszyscy rozumiemy, że musisz teraz przebywać w pałacu. Myślisz, że będziemy mogły się spotkać na Boże Narodzenie? Nie, nie, to za późno! Muszę już iść pomóc Kennie i Jamesowi. Nie mogę uwierzyć, jaka ona jest śliczna! Przesłałam Ci zdjęcie. Kochamy Cię! May

Wysunęłam z koperty lśniące zdjęcie. Poza Kotą i mną była na nim cała rodzina. James, mąż Kenny, cały rozpromieniony, pochylał się nad żoną i córką, miał zapuchnięte oczy. Kenna siedziała wyprostowana na łóżku, trzymając małe różowe zawiniątko, wyglądając zarówno na zachwyconą i zmęczoną. Mama i tata promienieli z dumy, a entuzjazm May i Gerarda aż bił ze zdjęcia. Oczywiście Kota, niezależnie od sytuacji, nie przyszedłby, ponieważ swoją obecnością nic by nie zyskał. Ale ja powinnam tam być. A nie byłam. Byłam tutaj. I czasem nie rozumiałam, dlaczego Maxon wciąż spędzał czas z Kriss, po tym wszystkim, co zrobił bym została. Rebelianci nieubłaganie atakowali nas i zagrażali naszemu bezpieczeństwu, zarówno z zewnątrz jak i od wewnątrz, a ostre słowa króla wyrządziły szkody mojej pewności siebie. No i jeszcze krążący wokół mnie Aspen, tajemnica, której musiałam dochować. Pojawiające się i znikające kamery, które kradły fragmenty naszego życia, by dostarczyć ludziom rozrywki. Z każdej strony byłam spychana w róg i tęskniłam za tymi wszystkimi rzeczami, które się zawsze dla mnie liczyły. Powstrzymałam napływające do oczu łzy. Byłam taka zmęczona ciągłym płaczem. Zamiast tego przeszłam w tryb planowania. Jedynym sposobem by uporządkować to wszystko było zakończenie Selekcji. Chociaż od czasu do czasu wciąż wątpiłam w swoje pragnienie zostania księżniczką, to nie było wątpliwości, że chciałam być z Maxonem. Jeżeli miało się to ziścić, nie mogłam siedzieć i czekać. Wspominając moją ostatnią rozmowę z królem, krążyłam wokół pokoju i czekałam na pokojówki. ~♛♛~

Ledwo mogłam oddychać, więc próba zjedzenia czegokolwiek byłaby bezcelowa. Musiałam się do tego zmusić. Musiałam zrobić jakiś postęp i to szybko. Według króla inne dziewczyny zachowywały się dosyć sugestywnie w stosunku do Maxona. Król powiedział też, że jestem zbyt prosta, by im w tym dorównać. Jakby mój związek z Maxonem nie był jeszcze dość skomplikowany, istniała jeszcze kwestia odbudowanie zaufania. I nie byłam pewna, czy to miało znaczyć, że wolno mi było zadawać pytania, czy nie. Nic nie mogłam poradzić na to, że mimo tego, że byłam pewna, iż nie zaszedł w stosunkach fizycznych za daleko z innymi dziewczynami, to nie mogłam przestać o tym myśleć. Nigdy wcześniej nie próbowałam być uwodzicielska, praktycznie każda intymna chwila, jaką dzieliłam z Maxonem, była niezamierzona, ale miałam nadzieję, że gdybym się postarała, dałabym mu do zrozumienia, że jestem nim tak zainteresowana jak inne dziewczyny. Wzięłam głęboki wdech, uniosłam podbródek i weszłam do jadalni. Celowo przyszłam minutę lub dwie później, mając nadzieję, że wszyscy będą już na miejscach. Jeżeli o to chodzi, miałam rację. Jednak reakcja zgromadzonych była lepsza niż oczekiwałam. Dygnęłam, zataczając mały półokrąg nogą, tak że wycięcie w sukni stało się widoczne, ukazując moje udo. Suknia była bordowa, bez ramiączek i praktycznie bez pleców. Cieszyłam się, że moim pokojówkom udało się ją uszyć tak, że ze mnie nie spadała. Wyprostowałam się, przechwytując spojrzenie Maxona, który, jak zauważyłam przestał jeść. Ktoś upuścił widelec. Spuściłam wzrok i podeszłam do mojego krzesła, sadowiąc się obok Kriss. - Poważnie, Americo? - wyszeptała.

Przechyliłam głowę w jej stronę. - Słucham? - odpowiedziałam, udając zmieszanie. Odłożyła swoje sztućce. Przez chwilę się w siebie wpatrywałyśmy. - Wyglądasz kiczowato. - Cóż, a ty na zazdrosną. Musiałam trafić w sedno, ponieważ zarumieniła się, zanim powróciła do jedzenia. Sama jadłam bardzo małe porcje. Gdy postawiono przede mną deser, postanowiłam przestać ignorować Maxona i tak, jak miałam nadzieję, jego wzrok był skupiony na mnie. Natychmiast wyciągnął rękę i złapał się za ucho, a ja skromne zrobiłam to samo. Szybko rzuciłam okiem w stronę Króla Clarksona. Starałam się nie uśmiechać. Był zirytowany, kolejny podstęp, który mi się udał. Wyszłam jako pierwsza, dając Maxonowi możliwość podziwiania tyłu mojej sukni i udałam się do mojego pokoju. Zamknęłam za sobą drzwi od sypialni i natychmiast rozpięłam sukienkę, starając się złapać oddech. - Jak poszło? - zapytała Mary, podbiegając do mnie. - Wydawał się oszołomiony. Wszyscy się tacy wydawali. Lucy zapiszczała, a Anne podeszła pomóc Mary. - Rozepnę ją. Tylko usiądź - zarządziła. A ja zrobiłam jak kazała. - Przychodzi dziś wieczorem? - Tak. Nie jestem pewna kiedy, ale na pewno tu będzie. Siedząc na skraju łóżka, objęłam się za brzuch, przytrzymując rozpiętą sukienkę tak, by się nie zsunęła. Anne zrobiła smutną minę.

- Przykro mi, że będzie ci niewygodnie przez kilka następnych godzin. Choć jestem pewna, że to będzie tego warte. Uśmiechnęłam się, starając się wyglądać jakby ból mi nie dokuczał. Powiedziałam moim pokojówkom, że chcę przyciągnąć Maxona. Porzuciłam nadzieję, że nie będę musiała się długo męczyć w tej sukience. - Czy chcesz, żebyśmy zostały, dopóki nie przyjdzie? - zapytała Lucy, jej entuzjazm aż raził. - Nie, tylko pomóżcie mi to z powrotem zapiąć. Muszę przemyśleć parę rzeczy - odpowiedziałam, wstając, by mogły mi pomóc. Mary chwyciła zamek. - Utknęłaś w tym, panienko. Gdy sukienka z powrotem zacisnęła się wokół mnie, pomyślałam o żołnierzach idących na wojnę. Różna zbroje, ale ta sama idea. Dziś wieczorem pokonam tego mężczyznę.

RozdziaRozdziałł 22 Maccabees – First Love Otworzyłam drzwi balkonowe, pozwalając słodkiemu powietrzu wpaść do pokoju. Mimo że był grudzień, wiał tylko lekki wiaterek, który łaskotał moją skórę. Pod żadnym pozorem nie wolno nam było wychodzić na zewnątrz bez asysty strażników, więc mogłam zrobić tylko to. Przemknęłam przez pokój, zapaliłam świece, próbując nadać temu miejscu uroczysty nastrój. Rozległo się pukanie do drzwi. Zgasiłam zapałkę, pobiegłam do łóżka, złapałam książkę, usiadłam i poprawiłam sukienkę. Tak Maxonie, właśnie tak zawsze wyglądam, gdy czytam książkę. - Proszę – rzuciłam ledwie słyszalnym głosem. Maxon wszedł, a ja delikatnie uniosłam głowę i zauważyłam zdziwienie w jego oczach, kiedy szukał mnie w słabo oświetlonym pokoju. W końcu mu się to udało, a jego wzrok powędrował w kierunku mojej odsłoniętej nogi. - Tu jesteś – powiedziałam, zamykając książkę i wstając, aby się nim przywitać. Zamknął za sobą drzwi i ruszył w moim kierunku, lustrując wzrokiem moje krągłości. - Chciałem ci powiedzieć, że wyglądasz dziś fantastycznie. Przerzuciłam włosy przez ramię. - Ach, o to chodzi. Znalazłam tę sukienkę na dnie szafy. - Cieszę się, że ją wyciągnęłaś. - Splotłam swoje palce z jego

palcami. - Usiądź ze mną. Nie widywałam cię ostatnio zbyt często. Westchnął i posłuchał. - Przepraszam cię za to. Ostatnio atmosfera była dość napięta, ponieważ straciliśmy wiele osób w atakach rebeliantów, a sama wiesz, jaki jest mój ojciec. Wysłaliśmy paru strażników, aby chronili wasze rodziny, co uszczupliło nasze siły, więc jest w gorszym nastroju niż zwykle. Nalega abym zakończył Selekcję, ale ja podtrzymuję moje stanowisko. Potrzebuję trochę czasu, żeby to wszystko przemyśleć. Siedzieliśmy na skraju łóżka i postanowiłam się do niego przysunąć. - Oczywiście. Musisz wybrać rozsądnie. Skinął głową. - Dokładnie. Sama wiesz, mówiłem to już tysiące razy, ale nienawidzę, jak ludzie na mnie naciskają. Skrzywiłam się. - Wiem. Przerwał, a ja nie potrafiłam odczytać wyrazu jego twarzy. Zastanawiałam się, jak przejść dalej, nie chciałam być zbyć nachalna, ale nie byłam pewna, jak zaaranżować romantyczny moment. - Wiem, że to głupie, ale pokojówki wypróbowały na mnie nowe perfumy. Czy nie są zbyt mocne – zapytałam, przechylając szyję, aby mógł schylić się i je poczuć. Zbliżył się i nosem dotknął wrażliwego skrawka mojej skóry. - Nie kochanie, są śliczne – powiedział do wgłębienia w moim ramieniu. A potem mnie tam pocałował. Przełknęłam ślinę próbując się

skupić. Musiałam zachować resztki kontroli. - Cieszę się, że ci się podobają. Naprawdę za tobą tęskniłam. Poczułam jak jego dłoń ześlizgnęła się na moje plecy i podniosłam wzrok. Tam był on, nasze oczy się spotkały, a usta dzieliły milimetry. - Jak bardzo? - wyszeptał. Jego spojrzenie w połączeniu z jego niskim głosem robiły dziwne rzeczy z tempem bicia mojego serca. - Bardzo – odszepnęłam. Bardzo, bardzo, bardzo. Pochyliłam się do pocałunku. Ręce Maxona były pewne, jedną dłonią przyciągnął mnie bliżej, a drugą wplótł w moje włosy. Całe moje ciało chciało rozpłynąć się w tym pocałunku, ale sukienka mnie powstrzymała. Nagle zrobiłam się nerwowa, gdy przypomniałam sobie mój plan. Przesunęłam dłonie Maxona w dół, kierując jego palce w stronę zamka błyskawicznego mojej sukienki, mając nadzieję, że to wystarczy. Jego dłonie pozostały przez chwilę nieruchome, a chwilę później wybuchnął śmiechem. Ten dźwięk szybko mnie otrzeźwił. - Co cię tak śmieszy? - zapytałam przerażona, próbując myśleć o czymś nieistotnym, aby uspokoić oddech. - Spośród wszystkich rzeczy, które kiedykolwiek zrobiłaś, ta jest najzabawniejsza! - Maxon zgiął się ze śmiechu i uderzał ręką w kolano. - Przepraszam? Pocałował mnie mocno w czoło. - Zawsze zastanawiałem się, jak by było widzieć cię próbującą to

zrobić. - Znów zaczął się śmiać. - Wybacz, muszę iść. - Nawet w sposobie w jaki stał widać było jego rozbawienie. - Widzimy się rano. I potem wyszedł. Wyszedł! A ja siedziałam, kompletnie upokorzona. Dlaczego do diaska myślałam, że uda mi odstawić tę szopkę? Maxon nie wiedział o mnie wszystkiego, ale przynajmniej znał mój charakter – a teraz coś takiego? To nie byłam ja. Spojrzałam na tę śmieszną sukienkę. To było zbyt wiele. Nawet Celeste nie posunęła się do czegoś takiego. Moja fryzura była zbyt idealna, makijaż za mocny. Wiedział, co planuję już w chwili gdy przeszedł przez drzwi. Z westchnieniem przeszłam przez pokój, zdmuchnęłam świeczki i zaczęłam się zastanawiać, jak jutro spojrzę mu w twarz.

RozdziaRozdziałł 33 Twin Forks – Cross my mind Rozważałam udanie, że mam grypę żołądkową. Albo obezwładniający ból głowy. Albo atak paniki. Naprawdę cokolwiek, byleby tylko nie iść na śniadanie. A potem pomyślałam o Maxonie i o tym, co zawsze mówił o przyjmowaniu odważnego wyrazu twarzy. Jednak to nie dodało mi zbyt wiele siły. Ale gdybym przynajmniej zeszła na dół, gdybym tylko była tam obecna, może zyskałabym trochę w jego oczach. Mając nadzieję, że pomoże to przyćmić to, co wcześniej zrobiłam, poprosiłam pokojówki, żeby ubrały mnie w najskromniejszą z sukienek, jaką posiadałam. Już na tej podstawie domyśliły się, aby nie pytać o zeszłą noc. Dekolt był nieco wyższy niż te, które nosiłam podczas panującej w Angeles słonecznej pogody, a rękawy sięgały mi prawie do łokci. Była kwiecista i radosna, w przeciwieństwie do tej, którą miałam na sobie wczoraj. Wchodząc do jadalni unikałam patrzenia na Maxona, ale przynajmniej się nie garbiłam. Kiedy w końcu nie mogłam powstrzymać się od zerknięcia na niego zauważyłam, że przygląda mi się z uśmiechem. Jedząc, mrugnął do mnie; ponownie opuściłam wzrok, udając bardzo zainteresowaną moim quiche. - Cieszę się, że widzę cię w twoich prawdziwych ubraniach – splunęła Kriss. - Cieszę się, że widzę cię w dobrym humorze. - Co do diaska w ciebie wstąpiło? - syknęła.

Zniechęcona poddałam się. - Nie mam ochoty dziś o tym gadać, Kriss. Po prostu mnie zostaw. Przez chwilę wyglądała jakby miała zamiar dalej się kłócić, ale widocznie uznała, że nie warto. Tylko usiadła trochę prościej i kontynuowała posiłek. Gdybym osiągnęła zeszłej nocy choć częściowy sukces, mogłabym się usprawiedliwić; jednak teraz nie mogłam nawet udawać, ze jestem z siebie dumna. Zaryzykowałam następne zerknięcie na Maxona I chociaż nie patrzył na mnie, to wciąż próbował ukryć swój zadowolony wyraz twarzy. To było to. Nie dam rady przeżyć dnia takiego, jak ten. Znów rozważyłam omdlenie lub złapanie się za brzuch z bolesnym wyrazem twarzy, wszystko, co pozwoliłoby wydostać się z tego pokoju, kiedy wszedł kamerdyner. Niósł kopertę na srebrnej tacy, a zanim ją przekazał królowi Clarksonowi, ukłonił się. Król sięgnął po list i przejrzał go szybko. - Cholera, Francuzi– wymamrotał. - Wybacz mi, Amberly, wygląda na to, że będę musiał wyjechać w ciągu godziny. - Kolejny problem z umową handlową? - zapyta cicho. - Tak. Sądziłem, że wszystko ustaliliśmy już miesiące temu. A musimy być twardzi w tej kwestii. - Wstał, rzucił serwetkę na talerz i ruszył w kierunku drzwi. - Ojcze – zawołał Maxon, wstając. - Nie chcesz, żebym udał się tam z tobą? Uderzyło mnie, że król nie warknął, aby rozkazać synowi iść za nim jak to zwykle czynił. Zamiast tego odwrócił się do Maxona, jego oczy były zimne, a głos ostry. - Jeśli będziesz gotów, aby zachowywać się jak król, to zyskasz niezbędne mu doświadczanie. - Nie mówiąc nic więcej wyszedł. Maxon stał w miejscu przez chwilę, zaskoczony i zażenowany, że jego ojciec ochrzanił go przy wszystkich. Kiedy w końcu usiadł, odwrócił

się do matki. - Nie mogę się doczekać jego lotu, jeśli mam być szczery – powiedział żartobliwym tonem. Królowa uśmiechnęła się z przymusem, a reszta z nas to zignorowała. Po skończeniu śniadania dziewczyny przeniosły się do Kobiecego Pokoju. A gdy przy stołach zostałam tylko ja, Maxon i Elise, spojrzałam na niego. W tym samy czasie każde z nas pociągnęło się za ucho, a potem oboje się uśmiechnęliśmy. W końcu Elise wyszła. Przeszliśmy na środek pokoju, aby nie przeszkadzać służbie sprzątać. - To moja wina, że nie zabiera cię ze sobą – ubolewałam. - Być może – zażartował. - Zaufaj mi, to nie pierwszy raz, kiedy próbował pokazać mi, gdzie jest moje miejsce, a w głowie ma miliony powodów dla których myśli, że tak powinien czynić. Nie zdziwiłbym się, gdyby tym razem jego motywem była chęć zemsty. On nie chce stracić kontroli, a im bliżej jestem wyboru żony, tym większe prawdopodobieństwo, że może do tego dojść. Chociaż oboje doskonale wiemy, że nigdy nie odpuści. - Równie dobrze mógłbyś odesłać mnie do domu. On nigdy nie zgodzi się, abyś mnie wybrał. - Wciąż nie powiedziałam mu o tym, jak jego ojciec przyparł mnie do muru grożąc mi na środku korytarza, gdy wcześniej Maxon pozwolił mi zostać. Król Clarkson jasno dał mi do zrozumienia, że mam trzymać język za zębami, a ja nie chciałam się mu jeszcze bardziej narazić. Jednak nienawidziłam trzymać tego w sekrecie przed Maxonem. - Poza tym – dodałam, krzyżując ramiona – po ostatniej nocy nie sądzę, byś chciał mnie tu wciąż trzymać. Przygryzł wargę. - Przeprasza cię, że się śmiałem, ale co miałem zrobić. - Miałam parę pomysłów – wymamrotałam, wciąż zażenowana moją próbą uwiedzenia go. - Czuję się strasznie głupio. - Schowałam

twarz w dłoniach. - Przestań – powiedział delikatnie, biorąc mnie w ramiona. - Uwierz mi, byłaś bardzo kusząca. Ale po prostu nie jesteś taka. - Ale może powinnam być? Czy to nie powinno nas połączyć? - jęknęłam, wtulona w jego pierś. - Czy nie pamiętasz nocy w pokoju bezpieczeństwa? - powiedział niskim głosem. - Tak, ale to w zasadzie było pożegnanie. - Fantastyczne pożegnanie. Odsunęłam się i pacnęłam go ręką. Zaśmiał się, szczęśliwy, że rozwiał moje smutki. - Zapomnijmy o tym – zaproponowałam. - Dobrze – zgodził się. - Poza tym ty i ja mamy zadanie do wykonania. - Mamy? - Tak, skoro ojciec wyjechał, to teraz będzie doskonały moment, aby zacząć burzę mózgów. - W porządku – powiedziałam, podekscytowana, że to będzie coś, co będzie dotyczyło tylko nas dwojga. Westchnął, co mnie zaniepokoiło i zaczęłam zastanawiać się, co planuje. - Masz rację, ojciec cię nie akceptuje. Ale być może, gdyby udało nam się dokonać pewnej rzeczy, to musiałby. - Jakiej? - Musimy zrobić cię faworytką ludzi. Przewróciłam oczami. - To nad tym mamy pracować? Maxon, to nigdy się nie zdarzy. Widziałam ankietę w jednej z gazet Celeste, gdy próbowałam bronić Marlee. Ludzie ledwie mnie znoszą. - Ludzkie zdanie da się zmienić. Nie pozwól, aby ta jedna rzecz cię

załamała. Wciąż czułam się beznadziejnie, ale co mogłam powiedzieć? Jeśli to była moja jedyna opcja, to musiałam przynajmniej spróbować. - Dobrze – odezwałam się. - Ale mówię ci, to nie zadziała. Z szelmowskim uśmiechem na twarzy podszedł bliżej i złożył na moich wargach długi, powolny pocałunek. - A ja ci mówię, że zadziała.

RozdziaRozdziałł 44 Cyndi Lauper – Girs Just Want To Have Fun Weszłam do Kobiecego Pokoju. Moje myśli skupione były na nowym planie Maxona. Królowa nie pokazała się jeszcze, a wszystkie dziewczyny stały ściśnięte przy oknie i śmiały się. - America, chodź tutaj! - ponagliła mnie Kriss. Nawet Celeste obróciła się w moją stronę i pomachała do mnie. Byłam trochę zaniepokojona tym co może na mnie czekać, ale mimo to podeszłam do nich. - O mój Boże! -zapiszczałam. - Wiem - westchnęła Celeste. Biegała tam połowa pałacowych strażników. Wszyscy byli bez koszulek. Aspen powiedział mi, że strażnicy otrzymują zastrzyki dodające im siły, ale najwyraźniej wykonywali też wiele ćwiczeń, by utrzymać szczytową formę. Mimo że wszystkie byłyśmy oddane Maxonowi, widok ślicznych chłopców nie był czymś, co mogłyśmy zignorować. - Ten chłopak z blond włosami - powiedziała Kriss. - Myślę, że jest blondynem. Jego włosy są takie krótkie! - Podoba mi się ten - powiedziała Elise cicho, gdy inny chłopak przebiegł koło naszego okna Kriss zachichotała. - Nie wierzę, że naprawdę to robimy! - Och! Och! Ten facet z zielonymi oczyma - powiedziała Celeste wskazując na Aspena. Kriss westchnęła. - Tańczyłam z nim podczas Halloween i jest tak zabawny jak dobrze

wygląda. - Też z nim tańczyłam - pochwaliła się Celeste. - Najwspanialszy strażnik w pałacu. Musiałam się roześmiać. Zastanawiałam się jak by się czuła, gdyby dowiedziała się, że kiedyś był szóstką. Patrzyłam jak się porusza i zastanawiałam się ile razy te ramiona mnie obejmowały. Dystansu rosnącego pomiędzy mną i Aspenem nie dało się uniknąć, ale nawet teraz zastanawiałam się czy byłam w stanie zachować choć cząstkę tego, co kiedyś było między nami. Co jeśli go potrzebowałam? - Co z tobą, America? - zapytała Kriss. Jedynym strażnikiem, który przykuł moją uwagę był Aspen, ale ze względu na ból, który u mnie wywoływał, poczułam się dosyć głupio. Uniknęłam pytania. - Nie wiem. Wszyscy są całkiem w porządku. - Całkiem w porządku? - powtórzyła Celeste. - Chyba sobie żartujesz! To są jedni z najlepiej wyglądających kolesi, jakich kiedykolwiek widziałam. - To tylko grupa chłopaków bez koszulek - odpowiedziałam. - Więc dlaczego nie nacieszysz się tym przez chwilę zanim to my trzy będziemy jedynymi osobami, na które musisz patrzeć - odcięła się Celeste. - Nieważne. Maxon bez koszulki wygląda tak dobrze jak każdy z tych kolesi. - Co? - wrzasnęła Kriss. Sekundę po tym jak te słowa wydostały się z moich ust zdałam sobie sprawę z tego, co powiedziałam. Trzy pary oczu wpatrywały się we mnie. - Kiedy dokładnie ty i Maxon byliście topless? - zażądała odpowiedzi Celeste. - Ja nie byłam!

- Ale on był? - zapytała Kriss. - To po to ci była ta obrzydliwa sukienka wczoraj? Celeste dyszała. - Ty dziwko! - Słucham?! - krzyknęłam. - No, a czego się mogłaś spodziewać? - warknęła krzyżując ramiona - Jeśli nie chcesz nam powiedzieć, co się stało i dlaczego nie mamy racji. Ale nie było sposobu by to wyjaśnić. Rozbieraniu Maxona nie towarzyszyła jakaś romantyczna chwila, ale nie mogłam im powiedzieć, że opatrywałam rany, które zadał mu ojciec. Całe życie strzegł tego sekretu. Jeśli bym go teraz zdradziła, to byłby koniec naszych relacji. - Celeste obściskiwała się z nim półnaga w korytarzu! - oskarżyłam ją, wskazując palcem.2 Jej usta otworzyły się gwałtownie. - Skąd to wiesz? - Czy wszyscy paradowali nago przed Maxonem?- zapytała Elise przerażona. - Nie byliśmy nadzy! - krzyknęłam. - Dobrze - powiedziała Kriss, rozkładając ramiona. - Musimy to wyjaśnić. Kto co robił z Maxonem? - Pocałowałam go - powiedziała Elise. - Trzy razy. To wszystko. - W ogóle go nie pocałowałam - wyznała Kriss. - Ale to ze względu na mój własny wybór. Pocałowałby mnie, gdybym mu pozwoliła. - Naprawdę? Ani razu? - zapytała Celeste w szoku. - Ani razu. - Cóż, całowałam go wiele razy - Celeste zarzuciła włosami, decydując się być dumna, zamiast zażenowana. - Najlepiej było jednej nocy w korytarzu. - Spojrzała na mnie. - Ciągle szeptaliśmy, jakie to ekscytujące, że możemy zostać złapani. 2 Och America, Silva cię niczego nie nauczyła? Nie wskazuje się ludzi palcem ^.~

Wreszcie wszystkie spojrzenia skupiły się na mnie. Pomyślałam o słowach króla, gdy sugerował, że inne dziewczyny były znacznie bardziej rozwiązłe niż ja gotowa byłam być. Ale teraz wiedziałam, że to po prostu była jedna broń więcej w jego arsenale, sposób bym poczuła się nieistotna. Powiedziałam wprost. - To ja byłam pierwszą osobą, którą pocałował Maxon, a nie Olivia. Nie chciałam by ktoś inny wiedział. I dzieliliśmy kilka... bardziej intymnych chwil, i podczas jednego z nich koszulka Maxona zeszła. - Zeszła? Magicznie przefrunęła przez jego głowę? - naciskała Celeste. - Zdjął ją - przyznałam. Nie zadowolona Celeste naciskała dalej. - On ją zdjął, czy ty ją zdjęłaś? - Myślę, że oboje to zrobiliśmy. Po chwili napięcia, Kriss kontynuowała. - Dobra, więc teraz wiemy, na czym stoimy. - I co to jest? - zapytała Elise. Nikt nie odpowiedział. - Chcę tylko powiedzieć... - zaczęłam. - Wszystkie te chwile były bardzo ważne dla mnie i troszczę się o Maxona. - Sugerujesz, że my nie? - skomentowała Celeste. - Wiem, że ty nie. - Jak śmiesz? - Celeste, to nie jest tajemnica, że pragniesz kogoś z władzą. Jestem gotowa się założyć, że bardzo lubisz Maxona, ale nie jesteś w nim zakochana. Twoim celem jest korona. Nie zaprzeczając, obróciła się w stronę Elise - Co z tego? Nigdy nie widziałam choć przebłysku emocji wydobywającego sie z ciebie! - Jestem powściągliwa. Powinnaś tego kiedyś spróbować - Elise

odcięła się szybko. Widząc iskry złości w jej oczach, polubiłam ją jeszcze bardziej. - W mojej rodzinie małżeństwa są aranżowane. Wiedziałam, co mnie czeka i to wszystko. I może nie jestem zakochana po uszy w Maxonie, ale szanuję go. Miłość może przyjść później. Kriss przemówiła łagodnie. - To wydaje się trochę smutne, Elise. - Nie jest. Są ważniejsze rzeczy niż miłość. Wpatrywałyśmy się w Elise, wciąż powtarzając w myślach jej słowa. Z miłości walczyłam o moją rodzinę i Aspena. A teraz, choć przerażało mnie myślenie o tym, byłam pewna, że wszystkie moje działania, nawet te głupie, w które zaangażowany był Maxon, były napędzanie przez to uczucie. Mimo to, co jeśli istniało coś ważniejszego niż to? - No cóż, powiem to: Kocham go - wypaliła Kriss. - Kocham go i chcę by się ze mną ożenił. Cofnęłam się o krok, pragnąc nie kontynuować tej dyskusji i najlepiej wsiąknąć w dywan. Co ja zaczęłam? - Dobrze, America, przyznaj się - zażądała Celeste. Zamarłam, oddychając płytko. Chwilę zajęło mi odnalezienie odpowiednich słów. - Maxon wie, co do niego czuję i tylko to się liczy. Przewróciła oczyma na moja odpowiedź, ale nie naciskała dalej. Nie ulegało wątpliwości, że obawiała się, że zrobię jej to samo, jeśli będzie się dopytywać. Stałyśmy tam, wpatrując się w siebie nawzajem. Selekcja trwała od miesięcy i teraz w końcu mogłyśmy dostrzec prawdziwą konkurencję. Wszystkie chcemy osiągnąć szczyt naszych relacji z Maxonem. Chwilę później królowa weszła do środka, życząc nam dobrego dnia. Po tym jak się jej ukłoniłyśmy, wycofałyśmy się. Każda sama do innego narożnika. Może to właśnie tak miało się skończyć. Pozostały aż cztery dziewczyny, a pozycja księżniczki była tylko jedna, trzy z nas

opuszczą wkrótce to miejsce z czymś więcej niż interesującą historią o tym, jak spędziłyśmy jesień.