Weisberger Lauren -- W pogoni za Harrym Winstonem.pdf

LAUREN WEISBERGER

W POGONI ZA HARRYM W I N S T O N E M Z angielskiego przełożyła

HANNA SZAJOWSKA „Majtki" to ohydne słowo Kiedy o dziewiątej w poniedziałkowy wieczór niespodziewanie odezwał się dzwonek u drzwi, Leigh nie pomyślała: Rany, ciekawe, kto to może być. Pomyślała: Cholera. Idź sobie. Czy naprawdę istnieją ludzie lubiących niezapowiedzianych gości, którzy wpadali „powiedzieć cześć" albo „sprawdzić, co słychać"? Pewnie jacyś pustelnicy. Albo przyjaźni ludkowie ze Środkowego Zachodu sportretowani w Big Love, których w rzeczywistości nigdy nie spotkała — tak, im to pewnie nie robiło różnicy. Zgroza! Prawdziwy afront. Poniedziałkowe wieczory były święte i niedostępne dla reszty świata, Czas Bez Kontaktów Międzyludzkich, kiedy Leigh mogła wylegiwać się w dresie i jeden po drugim oglądać nagrane na TiVo kolejne cudowne odcinki Projektu Wybieg. Był to jedyny moment w tygodniu spędzany przez nią w samotności i po przeprowadzeniu intensywnego szkolenia przyjaciele, rodzina oraz jej chłopak, Russell, w końcu się do tego dostosowali. Dziewczyny przestały pytać o plany na poniedziałkowy wieczór pod koniec lat dziewięćdziesiątych, Russell, który na początku związku wyraźnie się boczył, teraz powstrzymywał się od głośnych żalów (a w sezonie rozgrywek futbolowych wręcz cieszył się z wolnych

poniedziałków), matka zmuszała się, żeby przetrwać ten jeden wieczór w tygodniu bez podnoszenia słuchawki, by porozmawiać z córką, po latach przyjąwszy do wiadomości, że Leigh nie odezwie się aż do wtorkowego ranka bez względu na to, ile razy wciśnie się „redial". Nawet wydawca, dla którego pracowała, nie śmiał zlecać jej na poniedziałkowe wieczory żadnej lektury... ani, broń Boże, przeszkadzać telefonami. I właśnie dlatego dźwięk dzwonka był tak trudny do pojęcia — niezrozumiały i wywołujący panikę. Zakładając, że to dozorca w sprawie wymiany filtra w klimatyzacji, dostawca z Hot Enchiladas z nowym menu albo ktoś, kto pomylił jej drzwi z drzwiami sąsiadów, wcisnęła na pilocie „wycisz" i nawet nie drgnęła. Przechyliła głowę na bok jak labrador, starając się uzyskać potwierdzenie, że intruz sobie poszedł, ale usłyszała tylko stłumione nieprzerwane dudnienie dobiegające z góry. Cierpiała na coś, co jej psychiatra nazywał „uwrażliwieniem na hałas", a całą resztę „pieprzoną neurozą". Leigh oczywiście dokładnie obejrzała sobie sąsiadów z góry, a dopiero potem wtopiła oszczędności całego życia: mieszkanie mogło sobie być najlepszym, jakie widziała podczas półtorarocznych poszukiwań, ale nie chciała ryzykować.

Zapytała Adrianę o plotki na temat kobiety z mieszkania piętro wyżej, lokalu 17D, ale przyjaciółka tylko ściągnęła pełne usta i wzruszyła ramionami. Mimo że Adriana mieszkała w zajmującym całe piętro budynku apartamencie od dnia, gdy jej rodzice przeprowadzili się do Nowego Jorku z Sao Paulo, od razu przyjęła nowojorską zasadę „obiecuję, że nie obdarzę cię uwagą, jeżeli wyświadczysz mi tę samą grzeczność" i nie mogła podać Leigh żadnych informacji o sąsiadce. I tak pewnej wietrznej grudniowej soboty, tuż przed Gwiazdką, Leigh w stylu godnym Bonda wsunęła odźwiernemu w garść dwadzieścia dolarów i zaczekała w holu, udając, że czyta maszynopis. Przez trzy godziny spędzonych studiowała tę samą anegdotę, aż wreszcie odźwierny głośno kaszlnął i znacząco spojrzał znad okularów. Podnosząc wzrok, Leigh od razu poczuła ulgę. Przed nią, wyjmując z pocztowej skrzynki katalog „QVC", stała tęga kobieta w podomce w groszki. Co najmniej osiemdziesiątka, pomyślała Leigh i odetchnęła z ulgą. Żadnych szpilek stukających o parkiety, nocnych imprez, parady hałasujących gości. Zaraz następnego dnia wypisała czek na kwotę zaliczki i dwa miesiące później radośnie wprowadziła się do wymarzonego apartamentu w idealnym stanie z jedną sypialnią.

Składała się na niego odnowiona kuchnia, wielka wanna i bardzo przyzwoity widok na Empire State Building od północy. Może i było to jedno z najmniejszych mieszkań w budynku — no dobrze, najmniejsze — ale i tak wymarzone, piękne, spełnione marzenie w budynku, który Leigh początkowo uznała za zbyt drogi, a każdy nieprzyzwoicie drogi metr kwadratowy powierzchni opłaciła z własnej ciężkiej pracy i oszczędności. Skąd mogła wiedzieć, że ta pozornie nieszkodliwa sąsiadka z góry okaże się zapaloną zwolenniczką potężnych drew- nianych trepów ortopedycznych? W każdym razie Leigh regularnie robiła sobie wyrzuty za to, że uznała wysokie obcasy za jedyne źródło potencjalnego hałasu. Typowy błąd amatora. Zanim wypatrzyła sąsiadkę w problematycznym obuwiu, wypracowała zawiłe wyjaśnienie dla nieustannego hałasu z góry. Uznała, że kobieta musi być Holenderką (wszyscy wiedzą, że Holendrzy noszą trepy) i przywódczynią wielkiego, dumnego, holenderskiego klanu, przyjmującą nieustanne wizyty licznych dzieci, wnuków, siostrzenic, bratanków, rodzeństwa, kuzynów i rozmaitych interesantów... a wszyscy w holenderskich trepach. Gdy przyuważyła sąsiadkę

w stabilizatorze na nodze, udała zainteresowanie jej stopami i ich chorobami o okropnie brzmiących nazwach, wśród których znalazło się (i nie tylko) zapalenie powięzi podeszwy, wrastające paznokcie, nerwiaki i odciski, po czym, cmokając jak najbardziej współczująco, pognała na górę po swój egzemplarz przepisów dotyczących wspólnoty. Oczywiście stwierdzały, że właściciele są zobowiązani przykryć dywanem osiemdziesiąt procent drewnianych podłóg — co pozostawało wymogiem czysto teoretycznym, z czego zdała sobie sprawę, odkrywając na kolejnej stronie, że sąsiadka z góry jest przewodniczącą rady wspólnoty. Leigh przecierpiała niemal cztery miesiące nieustannego stukania trepami, co mogłoby być zabawne, gdyby przytrafiło się komuś innemu. Stan jej nerwów był bezpośrednio zależny od poziomu głośności i częstotliwości stałego łup-łup-łup, które zmieniało się w bum-łup-bum-łup-łup, gdy serce Leigh zaczynało dostosowywać się do tego rytmu. Próbowała oddychać powoli, ale jej wydechy stawały się krótkie i chrapliwe, przerywane wdechami „na rybkę". Gdy w lustrzanych drzwiach szafy w przedpokoju oglądała swoją bladą cerę (w dobrych dniach myślała o niej jako o „eterycznej", we wszystkie pozostałe akceptowała określenie „niezdrowa"), na

czole miała cienką warstwę potu. Zdarzało się to coraz częściej, całe to pocenie z dyszeniem — i nie tylko wtedy, gdy słyszała walenie drewnem o drewno. Czasami Leigh budziła się ze snu tak głębokiego, że aż bolesnego, by odkryć, że serce jej wali, a pościel jest wilgotna. W poprzednim tygodniu podczas całkowicie relaksującej sawasany — choć instruktor czuł się zmuszony puścić przez głośniki śpiewaną a cappella wersję Amazing Grace — przy każdym rytmicznym oddechu pierś Leigh przeszywał ostry ból. A tego samego ranka, gdy przyglądała się ludzkiej fali wciskającej się do pociągu N — zmuszała się dojazdy metrem, ale serdecznie tego nienawidziła — zacisnęło jej się gardło, a puls z niewyjaśnionych powodów przyspieszył. Wyglądało na to, że są tylko dwa sensowe wyjaśnienia i chociaż trochę hipochondryczka, nawet Leigh nie uważała się za prawdopodobną kandydatkę do zawału. To był klasyczny atak paniki. W daremnym wysiłku uspokojenia się Leigh przycisnęła palce do skroni i poruszała głową na boki, co ni cholery w niczym nie pomogło. Miała wrażenie, że jej płuca wypełniają się w zaledwie dziesięciu procentach i gdy właśnie zastanawiała się, kto znajdzie jej zwłoki — i kiedy — usłyszała stłumiony szloch i kolejny dzwonek.

Podeszła na palcach do drzwi i spojrzała przez wizjer, ale zobaczyła tylko pusty korytarz. Ludzie w Nowym Jorku są napadani i gwałceni dokładnie w taki sposób — namówieni przez jakiegoś mistrza zbrodni do otwarcia drzwi. Ja się na to nie nabiorę, pomyślała, ukradkiem wykręcając numer portiera. I co z tego, że zabezpieczenia budynku mogły konkurować z zabezpieczeniami w siedzibie ONZ, że podczas ośmiu lat spędzonych w mieście nie poznała osobiście nikogo, kto padłby ofiarą chociaż kieszonkowca, że szanse na to, by psychopatyczny morderca spośród ponad dwustu innych mieszkań wybrał właśnie jej apartament... Tak się to wszystko zaczęło. Portier odebrał po czterech długich jak wieczność dzwonkach. — Gerardzie, to Leigh Eisner z szesnaście D. Ktoś jest pod moimi drzwiami. Chyba próbują się włamać. Możesz przyjechać na górę? Czy mam dzwonić pod dziewięćset jedenaście? — Słowa wylewały się z niej bezładnie, gdy krążyła po niedużym korytarzyku i wprost z foliowego opakowania wrzucała do ust kwadraciki nicorette. — Oczywiście natychmiast kogoś przyślę, panno Eisner, ale może bierze pani pannę Solomon za kogoś innego? Zjawiła

się kilka minut temu i poszła prosto do pani mieszkania... Co jest dozwolone w przypadku osób z listy ze stałą zgodą na wejście. — Emmy tu jest? — zdziwiła się Leigh. Zupełnie zapomniała o swojej nieuchronnej śmierci z powodu choroby lub zabójstwa i szeroko otworzyła drzwi, by znaleźć Emmy z kolanami ciasno przyciśniętymi do piersi, kiwającą się na podłodze w przód i w tył z policzkami mokrymi od łez. Czy mogę jeszcze w czymś pomoc? Czy mam mimo wszystko... Dziękuję za pomoc, Gerardzie. Już wszystko w porządku — zapewniła Leigh, gwałtownie zamykając komórkę i wpychając ją do kieszeni na brzuchu bluzy dresowej. Bez namysłu padła na kolana i wzięła Emmy w ramiona. — Kochanie, co się dzieje? — wyszeptała, odgarniając mokre od łez włosy z twarzy Emmy. — Co się stało? Te oznaki troski wywołały nowy strumień łez. Emmy szlochała tak rozpaczliwie, że jej drobnym ciałem wstrząsały drgawki. Leigh zastanawiała się, co mogło wywołać taką rozpacz, i doszła do wniosku, że tylko trzy rzeczy: śmierć w rodzinie, zbliżająca się śmierć w rodzinie albo facet.

— Czy chodzi o twoich rodziców, kochanie? Coś się im stało? Coś z Izzie? Emmy pokręciła głową. — Odezwij się, Emmy. Czy z Duncanem wszystko w porządku? Sprowokowało to jęk tak żałosny, że Leigh poczuła ból. Bingo. — Koniec. — Emmy płakała, a głos wiązł jej w gardle. — To koniec na dobre. Emmy wygłaszała to oświadczenie nie mniej niż osiem razy w ciągu pięciu lat spędzonych z Duncanem, ale dziś zabrzmiało jakoś inaczej. — Kochanie, to na pewno tylko... — Poznał kogoś. — Co? — Leigh opuściła ręce i przysiadła na piętach. — Przepraszam, ujmę to inaczej: kupiłam mu kogoś. — O czym ty gadasz? — Pamiętasz, jak na trzydzieste pierwsze urodziny opłaciłam mu członkostwo w Clay, bo rozpaczliwie chciał wrócić do formy? I potem nigdy z tego nie skorzystał, ani razu przez cholerne dwa lata, bo, jak to ujął, stanie na bieżni nie jest „efektywnym wykorzystaniem czasu". A ja, zamiast

wszystko odwołać i zapomnieć o tej cholernej sprawie, ja, wyjątkowy geniusz, postanowiłam wykupić mu serię zajęć z osobistym trenerem, żeby nie musiał tracić ani jednej cennej sekundy na ćwiczenia takie jak dla wszystkich. — Chyba rozumiem, w którą stronę to zmierza. — Co? Myślisz, że się z nią pierdolił? — Emmy roześmiała się bez śladu rozbawienia. Ludzie bywali zaskoczeni, słysząc Emmy z zapałem używającą brzydkich wyrazów — miała tylko metr siedemdziesiąt dwa wzrostu i wyglądała na nastolatkę — ale Leigh już prawie tego nie zauważała. — Jak dla mnie to już wystarczająco kiepsko brzmi, kochanie. — Okazała jak najszczersze zrozumienie i wsparcie, ale Emmy nie wyglądała na pocieszoną. — Pewnie się zastanawiasz, co może być gorszego, tak? Dobra, pozwól, że ci powiem. On jej nie pierdolił... z tym może bym sobie poradziła. Nieee, nie mój Duncan. On się w niej „zakochał". — Emmy wyrysowała w powietrzu cudzysłów, używając wskazujących i środkowych palców obu rąk i wznosząc w górę przekrwione oczy. — On „czeka na nią" — otworzyć cudzysłów, zamknąć cudzysłów — aż będzie „gotowa". Bo jest DZIEWICĄ, do kurwy nędzy! Zniosłam

pięć lat jego zdrad, kłamstw i dziwacznego seksu, żeby mógł się ZAKOCHAĆ W TRENERCE DZIEWICY, KTÓRĄ SA- MA MU WYNAJĘŁAM? Zakochać! Co ja teraz zrobię, Leigh? Leigh, czując ulgę, że wreszcie może się czymś zająć, wzięła Emmy pod rękę i pomogła jej wstać. — Wejdź, kochanie. Chodźmy do środka. Zrobię herbaty i opowiesz mi, co się stało. Emmy pociągnęła nosem. — O Boże, zapomniałam... jest poniedziałek. Nie chcę ci przeszkadzać. Dam sobie radę... — Nie bądź śmieszna. Nic takiego nie robiłam — skłamała Leigh. — Wchodź zaraz. Zaprowadziła Emmy do sofy i poklepała tapicerowany podłokietnik, by wskazać, gdzie ma oprzeć głowę, po czym zniknęła za ścianą oddzielającą salon od kuchni. Z blatami z nakrapianego granitu i wyposażeniem z nierdzewnej stali kuchnia była ulubionym pomieszczeniem Leigh w całym mieszkaniu. Wszystkie garnki i patelnie wisiały na haczykach

pod szafkami, uszeregowane według wielkości, a przybory i przyprawy z obsesyjną schludnością umieściła w pasujących pojemnikach ze stali i szkła. Okruchy, plamy, opakowania, brudne naczynia nie miały tu racji bytu. Lodówka wyglądała, jakby ktoś ją przed chwilą odkurzył, na blatach nie było ani śladu smug. Gdyby pomieszczenie mogło stanowić personifikację neurotycznej osobowości właściciela, kuchnia i Leigh byłyby jednojajowymi bliźniaczkami. Napełniła czajnik (kupiony zaledwie w ubiegłym tygodniu na wyprzedaży sprzętów gospodarstwa domowego u Bloo- mingdale'a, bo kto powiedział, że człowiek ma prawo do nowych rzeczy tylko z okazji ślubu?), postawiła na tacy talerzyki z serem i krakersami, po czym zajrzała przez okno do salonu, by upewnić się, że Emmy wygodnie leży. Widząc ją płasko na plecach, ramieniem zakrywającą oczy, ukradkiem wzięła komórkę i znalazła w książce telefonicznej nazwisko Adriany. Napisała: „SOS. E. i D. zerwali. Zejdź tu TERAZ". — Masz advil?! — zawołała Emmy z salonu. A potem, znacznie ciszej, dodała: — Duncan zawsze nosił przy sobie advil. Leigh otworzyła usta, żeby powiedzieć, że Duncan zawsze

nosił przy sobie mnóstwo rzeczy — wizytówkę ulubionej agencji towarzyskiej, własne zdjęcie z czasów dzieciństwa. Czasem nosił też coś w sobie, na przykład brodawki na genitaliach, które, jak przysięgał, wcale nie były weneryczne. Opanowała się jednak. Po pierwsze nie chciała przysparzać Emmy więcej cierpień, po drugie unikała hipokryzji: wbrew powszechnemu przekonaniu związek Leigh też był daleki od ideału. Odsunęła jednak od siebie myśl o Russellu. — Jasne, zaraz przyniosę — powiedziała, wyłączając gwiżdżący czajnik. — Herbata gotowa. Dziewczyny upiły po łyku herbaty, gdy odezwał się dzwonek. Emmy spojrzała na Leigh, która powiedziała tylko: — Adriana. — Otwarte! — zawołała gospodyni w stronę drzwi frontowych, ale Adriana zdążyła sama to sprawdzić. Wpadła do salonu i z rękami na biodrach przyjrzała się całej scenie. — Co się tu dzieje? — zażądała odpowiedzi. Lekki brazylijski akcent, niewiele więcej niż miękkie seksowne seplenienie, gdy była spokojna, sprawiał, że niemal nie można jej było zrozumieć, gdy czuła się, według własnych słów, „roznamiętniona" przez coś lub kogoś. Czyli właściwie zawsze. — Gdzie napoje?

Leigh wskazała kuchnię. — Woda jest jeszcze gorąca. Zajrzyj do szafki nad mikrofalówką. Mam masę różnych smaków... — Żadnej herbaty! — wrzasnęła Adriana i wskazała Emmy. — Nie widzisz, że dziewczyna się sypie? Potrzebne nam prawdziwe napoje. Przygotuję caipirinhas. — Nie mam mięty. Ani limonek. Właściwie nawet nie wiem, czy mam właściwy alkohol — stwierdziła Leigh. — Wszystko przyniosłam. — Adriana uniosła nad głowę dużą papierową torbę i uśmiechnęła się szeroko. Leigh często uważała obcesowość Adriany za irytującą, czasem nawet trochę przytłaczającą, ale dziś wieczorem była jej wdzięczna za przejęcie kontroli nad sytuacją. Minęło dwanaście lat, odkąd Leigh po raz pierwszy zobaczyła uśmiech Adriany, a wciąż sprawiał, że czuła się oszołomiona i zaniepokojona. Jak ktoś może być tak piękny? — zastanawiała się po raz tysięczny. Jaka to wyższa siła zaaranżowała tak idealne połączenie genów? Kto uznał, że ta jedna pojedyncza dusza zasłużyła na takie ciało? To było zdecydowanie nie fair. Minęło jeszcze kilka minut, zanim drinki zostały przygotowane i rozdane, a dziewczyny usadowiły się wygodnie. Emmy i Adriana wyciągnięte na kanapie, Leigh po turecku

na podłodze. — No więc mów, co się stało — poprosiła Leigh, łapiąc Emmy za kostkę. — Nie spiesz się i po prostu wszystko nam opowiedz. Emmy westchnęła i po raz pierwszy, odkąd przyszła, wyglądała na spokojną. — Nie mam zbyt wiele do opowiadania. Jest absolutnie rozkoszna... Urocza do wyrzygania. I młoda. Bardzo, bardzo młoda. — Co to znaczy „bardzo, bardzo młoda"? — chciała wiedzieć Leigh. — Dwadzieścia trzy. — To nie taka młoda. — Ma profil na MySpace — dodała Emmy. Leigh się skrzywiła. — I jest na Facebooku. — Dobry Boże — mruknęła Adriana. — Tak, wiem. Jej ulubiony kolor to lawendowy, a ulubiona książka Dieta South Beach. Po prostu „uwielbia" surowe ciasto, spotkania przy ognisku i sobotnie poranne kreskówki.

Och, i po prostu „musi" przespać dziewięć godzin, bo robi się bardzo, bardzo drażliwa. — Co jeszcze? — zapytała Leigh, chociaż potrafiła przewidzieć odpowiedź. — A co jeszcze chcesz wiedzieć? Adriana rozpoczęła rundę pytań: — Nazwisko? — Brianna Sheldon. — College? — Uniwersytet Metodystów w Dallas, komunikacja, Kappa Kappa Gamma. — Emmy wymówiła trzy ostatnie słowa, idealnie naśladując wymowę rozpuszczonej próżnej dziewuchy. — Pochodzi z... — Urodzona w Richmond, wychowana na przedmieściach Charlestonu. — Muzyka? — Jakbyś nie wiedziała. Kenny Chesney. — Sport w liceum? — Powiedzmy to jednocześnie... — zaproponowała Emmy. — Cheerleaderka! — Adriana i Leigh krzyknęły razem. — Jasne. — Emmy westchnęła, ale potem lekko się uśmiechnęła. — Na

stronie jakiegoś fotografa znalazłam jej zdjęcia ze ślubu siostry. Wygląda ładnie nawet w szmaragdowej tafcie. Dosłownie mnie od tego mdli. Dziewczyny się roześmiały, wszystkie obznajomione z najstarszą tradycją, sprzyjającą tworzeniu więzi między kobietami. Kiedy twoje życie spływa w kiblu, bo były chłopak nagle pojawił się na stronie dla nowożeńców weddingchan- nel.com, nic tak nie pociesza, jak obgadanie jego nowej dziewczyny. Od tego zresztą zaczęła się ich przyjaźń. Leigh i Emmy poznały się na astronomii. Obie wybrały te zajęcia, by zrealizować wymagania programowe w kwestii przedmiotów ścisłych. Żadna nie zdawała sobie sprawy, że astronomia to w rzeczywistości wybuchowa mieszanka chemii, rachunku różniczkowego oraz fizyki, a nie okazja, by poznać wszystkie konstelacje i pooglądać śliczne gwiazdy, jak miały nadzieję. Na ćwiczeniach były najgorsze i miały najniższe oceny, a ich opiekun naukowy dołożył do tego kazania wystarczająco długie, by dotarło do nich, że albo zaczną się uczyć, albo nie dostaną zaliczenia. Skłoniło to dziewczyny do spotykania się trzy razy w tygodniu w pomieszczeniu do nauki w akademiku Emmy, przeszklonej, oświetlonej jarzeniówkami klitce, wciśniętej między kuchnię a łazienkę. Zaczęły właśnie zmagać się z notatkami do zbliżających się egzaminów, gdy usłyszały bębnienie, a potem zdecydowanie kobiece wrzaski. Spojrzały na siebie z uśmiechem, słuchając pełnych

złości słów, rzucanych na dole w korytarzu, pewne, że to kolejna kłótnia między wzgardzoną studentką a pijanym facetem, który „dzień po" nie zadzwonił. Krzyki przeniosły się wyżej i po chwili Emmy oraz Leigh zobaczyły, jak dokładnie pod ich drzwiami wspaniałą blondynkę o miodowych włosach i seksownym akcencie zalewa fala słów blondynki rozhistery- zowanej, czerwonej na twarzy i znacznie brzydszej. — Nie mogę uwierzyć, że na ciebie głosowałam! — Wrzeszczała ta o czerwonej twarzy. — Wystąpiłam przed całą kapitułą, żeby wypowiedzieć się na twoją korzyść, i tak się odwdzięczasz? Sypiając z moim chłopakiem? Piękność z akcentem westchnęła, po czym odezwała się ze spokojną rezygnacją: — Annie, już mówiłam, że mi przykro. Nigdy bym tego nie zrobiła, gdybym wiedziała, że to twój chłopak. Krzykaczki to nie uspokoiło. — Jak mogłaś nie wiedzieć? Jesteśmy razem od miesięcy! — Nie wiedziałam, bo to on mnie wczoraj zaczepił, on ze mną flirtował, kupował mi drinki i zaprosił na imprezę bractwa. Przepraszam, że nie przyszło mi do głowy, że ma

dziewczynę. Gdyby przyszło, zapewniam cię, że nie byłabym zainteresowana. — Dziewczyna przepraszającym gestem wyciągnęła rękę na zgodę. — Proszę. Faceci nie są tacy ważni. Zapomnijmy o tym, dobrze? — Zapomnijmy? — Rozzłoszczona dziewczyna syknęła, a właściwie prawie warknęła przez zaciśnięte zęby: — Jesteś tylko małą kurewką z pierwszego roku, która sypia z seniorami, bo myśli, że ją lubią. Trzymaj się z daleka ode mnie i trzymaj się z daleka od niego. I precz z mojego życia z tym głupim puszczalstwem. Zrozumiano?! — Jej głos nabierał siły, pytanie do Adriany, czy zrozumiała, zostało już wykrzyczane. Emmy i Leigh przyglądały się, jak Adriana zmierzyła dziewczynę przeciągłym spojrzeniem, najwyraźniej zastanawiając się, co odpowiedzieć, a potem, zmieniając zdanie, powiedziała po prostu: — Bardzo dobrze zrozumiałam. Wściekła blondynka okręciła się na pięcie butów firmy Puma i wybiegła. Adriana wreszcie pozwoliła sobie na uśmiech, i to zanim jeszcze zauważyła, że Emmy i Leigh przyglądają jej się z pokoju. — Widziałyście to? — zapytała, stając w drzwiach. Emmy kaszlnęła, a Leigh zaczerwieniła się i kiwnęła głową.

— Była naprawdę wkurzona — stwierdziła. Adriana się roześmiała — Jak to uprzejmie zauważyła, jestem tylko głupią studentką pierwszego roku. Skąd mam wiedzieć, kto tu z kim chodzi? Szczególnie, kiedy rzeczony facet spędził pół nocy, opowiadając mi, jak wspaniale jest być singlem po trwającym cztery ostatnie miesiące związku. Miałam zaciągnąć go do wykrywacza kłamstw? Leigh odchyliła się na krześle i wypiła łyk dietetycznej coli. — Może powinnaś zacząć nosić ze sobą listę wszystkich studentek powyżej pierwszego roku z numerami telefonów? W ten sposób za każdym razem, kiedy spotkasz faceta, możesz je obdzwonić i sprawdzić, czy jest wolny. Twarz blondynki rozjaśnił szeroki uśmiech i Leigh została oczarowana: od razu zrozumiała, dlaczego chłopak z poprzedniego wieczoru w obecności Adriany zupełnie zapomniał o swojej dziewczynie. — Jestem Adriana — przedstawiła się piękność, machając najpierw w stronę Leigh, a potem Emmy. — Najwyraźniej znana też jako królowa suka rocznika dwa tysiące. — Jestem Leigh. W następnym semestrze chciałam się

zapisać do bractwa, ale to było, zanim poznałam twoją znajomą. Dzięki za pożyteczną lekcję. Emmy zagięła róg w skrypcie i uśmiechnęła się do Adriany. — Mam na imię Emmy, znana też jako ostatnia dziewica z rocznika dwa tysiące, w razie gdybyś nie słyszała. Miło cię poznać. * Dziewczyny rozmawiały tego wieczoru przez trzy godziny, a kiedy skończyły, miały ustalony plan gry na kilka następnych tygodni: Adriana wystąpi z bractwa, do którego się zapisała pod przymusem (nacisk ze strony matki), Leigh wycofa swoje podanie o przyjęcie do bractwa na wiosnę, a Emmy straci dziewictwo, gdy tylko spotka odpowiedniego chłopaka. Podczas dwunastu lat, które minęły od tamtej nocy, dziewczyny ledwie miały czas zaczerpnąć powietrza. — I tak się też złożyło, że na jej stronie we Friendstair przeczytałam, że... oczywiście korzystając z hasła Duncana... że marzy o dwóch chłopcach i dziewczynce i chce być młodą mamą. Czy to nie rozkoszne? Nie wyglądało na to, żeby Duncan się tym przejął. Leigh i Adriana wymieniły spojrzenia, a potem zerknęły

na Emmy, która w skupieniu usuwała skórkę przy paznokciu w aż nazbyt widocznym wysiłku, by się nie rozpłakać. Więc o to chodzi. Wiek nowej dziewczyny, to, że była cheerleaderką, a nawet rozkoszniutkie imię mogły być wkurzające, ale do zniesienia. Prawdziwym gwoździem do trumny okazał się fakt, że ona też chciała zostać mamą najwcześniej, jak to możliwe. Odkąd ktokolwiek sięgał pamięcią, Emmy bardzo wyraźnie artykułowała pragnienie posiadania dzieci. Miała na tym punkcie obsesję. Każdemu, kto chciał słuchać, opowiadała, że chce mieć wielką rodzinę i to najszybciej, jak się da. Czwórkę, piątkę, szóstkę dzieci — chłopców, dziewczynki, kilkoro każdej płci, dla Emmy nie miało to znaczenia pod warunkiem, że wydarzy się... wkrótce. I chociaż Duncan lepiej niż ktokolwiek inny wiedział, jak bardzo Emmy pragnie zostać mamą, udało mu się wykręcić od jakiejkolwiek poważnej dyskusji na ten temat. Przez pierwsze dwa lata związku Emmy zachowywała to marzenie dla siebie. Mieli po dwadzieścia pięć lat i nawet ona wiedziała, że ma masę czasu. Jednak w miarę, jak mijały ich wspólne lata, i to z kosmiczną prędkością, Emmy zaczęła nalegać, a Duncan zaczął być ostrożny. Mówił rzeczy typu „statystycznie rzecz