Złamane Przyrzeczenie 01 Złamane Przyrzeczenie.pdf

BONNIE MACDOUGAL ZŁAMANE PRZYRZECZENIE

CZĘŚĆ PIERWSZA PRZESŁUCHANIE

1 Gdziekolwiek pojawił się Dan Casella, zwracały się ku niemu wszystkie głowy, rozstępowały tłumy. Jenny widywała to już wcześniej w salach sądowych i konferencyjnych, ale nigdy na lekcji baletu. Pianista pomylił się i przestał grać, a ostatnia fałszywa nuta wibrowała jeszcze przez chwilę w niespodziewanej ciszy. Monsieur duBret wykonał doskonały piruet na swoich sześćdziesięcioletnich palcach i spojrzał na intruza spod ściągniętych brwi. Jenny zamarła, niemal zahipnotyzowana pojawieniem się Dana w tym miejscu, o tej porze, podczas gdy smukłe ciała tancerzy przy poręczy zafalowały niespokojnie niby zasłona na wietrze. Dan minął ich jakby byli świadkami w kolejce do przesłuchania i podszedł do Jenny. Tkwiła zawieszona nad podłogą w grand plie; jej wdzięk znikł nagle, wyprostowała się jak nieporadny źrebak po raz pierwszy stający na nogi. Z przerażeniem zdała sobie sprawę, że ma na sobie przepocony trykot, a koński ogon opada jej smętnie na kark. W lustrze ukazała się twarz Leslie. Wykrzywiła się do Jenny, otworzyła szeroko usta i oczy w przesadnej pantomimie pytania: „To ON?” Jenny potrząsnęła głową, chociaż to rzeczywiście był on. - Jennifer, potrzebuję cię - powiedział Dan swoim zawodowym, poufnym tonem. Nie należało pytać dlaczego: Dan był jej zwierzchnikiem. - Pójdę się przebrać - zaproponowała. - Nie ma czasu. Zarzuć tylko coś na siebie. Spotkamy się na zewnątrz. Skinęła głową i ruszyła do przebieralni. - Hco to się hdzieje? - warknął maestro. -Przepraszam, monsieur. - Jenny zatrzymała się przed nim na sekundę. - Pilna sprawa w biurze. - Hza dużo hzajęć pani thaci! - Bo ma chrapkę na co innego - odezwała się Leslie z końca linii. Monsieur duBret spiorunował ją wzrokiem i Jenny skorzystała z okazji, by umknąć. - Do zobaczenia, malutka! - zawołała Leslie. W przebieralni Jenny zasunęła za sobą kotarę kabiny, zdjęła baletki i owijacze, włożyła szary żakiet i plisowaną spódnicę. Dan powiedział, że nie ma czasu na

przebieranie się i Jenny wzięła sobie do serca jego słowa. Wcisnęła baletki do torby, włożyła pantofle i w niecałe pięć minut była gotowa. Dan czekał, z rękami w kieszeni prochowca, równie swobodny w zakurzonym westybulu pałacu sztuk pięknych, jak w każdym innym miejscu na ziemi. Kobiety - tancerki i studentki muzyki - mijały go, unosząc brwi i uśmiechając się zachęcająco, zaintrygowane niezwykłym zestawieniem jego mrocznej, niebezpiecznej urody z aparycją filadelfijskiego prawnika. - Co się stało? - Płaszcz włożyła już w drzwiach, które przed nią otworzył. - Nowa sprawa! - powiedział. - Kryzys! Na ulicy było zimno, zapadał zmierzch. Styczniowe dni były coraz dłuższe, ale jeszcze nie na tyle, by się to dało odczuć. Jenny biegła truchtem Broad Street, by dorównać długim krokom Dana. - Kim jest klient? - zapytała. Studia ukończyła dopiero dwa lata temu, ale już wiedziała, o co pytać w pierwszej kolejności. Najpierw ogólna perspektywa, dopiero potem fakty. - Harding & McMann. Harding & McMann nie byli klientami, lecz konkurencją; główną prawniczą firmą filadelfijską, popularniejszą nawet niż ich własna - Foster, Bell & McNeil. Jeżeli Harding & McMann potrzebowali adwokata, mogli skorzystać z dwustu własnych. Dlaczego zwrócili się do Dana? - Co to za kryzys? - zapytała. - Przyłapali jednego ze swoich. - Kradł z firmy? - Gorzej! - Dan zatrzymał się przed czerwonymi światłami na Chestnut. - Okradał klienta. Światło się zmieniło i Dan dwoma krokami przemierzył ulicę. - Co teraz? - zapytała, biegnąc za nim. - Teraz chce to ogłosić światu. - Dan odwrócił głowę i uśmiechnął się po raz pierwszy i ostatni tego wieczoru. - A my musimy go powstrzymać. Klientami Harding & McMann była stara filadelfijską arystokracja finansowa i najpoważniejsi menedżerowie, firma zajmowała więc górne piętra w starej kamienicy na Broad Street. Inni przenieśli się do nowych biurowców na Market West, ale H & M trzymała się twardo South Broad. Stuletnia historia firmy łączyła ją z tym miejscem - utrzymywali jej wspólnicy; trzeba było chronić tradycję, nie mówiąc o sporych udziałach w przedsiębiorstwie, które było właścicielem

budynku. Przecznicę dalej stał pomnik Williama Penna, surowego kwakra, ulokowany dość niefortunnie na tle empirowej architektury ratusza. Budynek był już zamknięty na noc, ale strażnika uprzedzono o ich przybyciu. Dan powiedział do interkomu swoje nazwisko, zamek odskoczył i weszli do windy, która zawiozła ich na dwudzieste piętro. Jenny spoglądała ukradkiem na Dana, gdy przeczesywał dłonią kędzierzawe włosy i poprawiał okulary, tego dnia w rogowej oprawie. Zmieniał je jak inni mężczyźni krawaty, więc nigdy nie stały się integralną częścią jego wyglądu. Bez nich jego twarz stawała się niepowtarzalna. W mosiężnych drzwiach windy Jenny widziała swoją równie niepowtarzalną twarz, szczupłą i owalną, pozbawioną makijażu, o jasnych, głęboko osadzonych oczach, zbyt wysokim czole, którego nie tuszowały długie, brązowe włosy ściągnięte w kucyk. Szybko spuściła wzrok, ale zdążyła jeszcze pochwycić odbicie swoich nóg w różowych rajstopach. Drzwi windy się otworzyły i z krzesła w recepcji poderwał się wysoki, łysiejący blondyn. - Cześć, Dan! - powiedział z wyraźną ulgą. - Cześć, Charlie. - Dan powitał go uściskiem dłoni bez uśmiechu. - Jest tu jeszcze? - Trwa na posterunku. W sali konferencyjnej. Jenny pomyślała, że to musi być Charles Duncan, partner Harding & McMann. Bez marynarki, w rozluźnionym krawacie, ze znękaną twarzą. - Charlie, to moja współpracownica, Jennifer Lodge. A to jest Charlie Duncan. Duncan skinął z roztargnieniem głową i poprowadził ich przez hol. Biura były pogrążone w mroku, ale na końcu korytarza błyskała lampka, niby ostrzeżenie o nadchodzącej burzy. Drzwi się rozwarły i w prostokącie światła ukazała się czterdziestoparoletnia kobieta. Miała na sobie wymiętą bluzkę, niedbale wetkniętą w spódnicę, w ręku pusty dzbanek na kawę. - Płaszcze... - powiedziała, zbyt zmęczona, by nadać słowu ton prośby. Oddali jej okrycia, kobieta zniknęła za rogiem, a Duncan wprowadził ich do sali konferencyjnej. Każda filadelfijską firma prawnicza, o ile jest warta papieru, na którym spisano jej statut, ma paradną salę konferencyjną, przeznaczoną na ważne ceremonie i okazje, kiedy trzeba wywrzeć na kimś wrażenie. Sala Harding & McMann miała cztery metry wysokości i kasetonowy sufit. Na ścianach wyłożonych jakimś

egzotycznym drewnem wisiały portrety założycieli w dziewiętnastowiecznych strojach i fryzurach. Stół z polerowanego drewna mierzył niemal dziesięć metrów. Siedzieli wokół niego mężczyźni bez marynarek, można powiedzieć - śmietanka filadelfijskiego Klubu Prawników. Jenny domyśliła się, że ma przed sobą zarząd Harding & McMann. Tu równouprawnienie nie docierało: wszyscy byli biali i powyżej czterdziestego roku życia. Wyglądali jednak mniej dystyngowanie niż zwykle, w zmiętych koszulach, z cieniami zarostu, które zdawały się wypełzać spod kołnierzyków. Na tym tle Dan wyglądał świeżo i rześko. Twarze zebranych pojaśniały na jego widok. - Dan, jak dobrze, że jesteś! - Dzięki, że tak szybko przyszedłeś. U końca stołu konferencyjnego siedział siwy mężczyzna, przygarbiony, ze zwieszoną głową, jakby uginał się pod ciężarem winy. Spojrzenia obecnych wyraźnie go omijały. W drugim końcu sali stał pod ścianą młodszy mężczyzna, szczupły, dobrze zbudowany blondyn, bez marynarki, równie wymięty jak inni, ale o dobre dwadzieścia lat świeższy. W jego postawie znać było napięcie, które Jenny dobrze znała. Miał się na baczności, mięśnie prężyły się pod białą bawełnianą koszulą. Młodszy prawnik w sali pełnej szefów. Żaden z nich nie był nim może oficjalnie, ale każdy posiadał pełnowartościowy głos w wyborach następnego wspólnika firmy. Mężczyzna popatrzył na Jenny i zanim ukrył uśmiech - rozbawiony dziwacznym wyglądem dziewczyny - jego oczy przybrały ciepły odcień błękitu. Zaczyna karierę, pomyślała Jenny, i ta iskra pokrewieństwa była niemal warta zażenowania, jakie w tej chwili odczuła. - Dan, to jest Tucker Podsworth, prezes naszego departamentu nieruchomości - powiedział Duncan. Siwy mężczyzna wstał i Dan uścisnął mu rękę. Zbytek uprzejmości wobec złodzieja - zdaniem Jenny. Ona przywitała go krótkim skinieniem głowy. Kobieta, która wzięła ich płaszcze, wróciła z nowym dzbankiem kawy. Postawiła go na kredensie i usiadła. Przed nią leżał blok do stenografowania, na pierwszej stronie widniały gniewne esy-floresy. Jenny zajęła miejsce w połowie długości stołu i wyjęła z aktówki żółty notes, z którym się prawie nie rozstawała. - A więc - zagaił Duncan - od czego chcesz zacząć, Dan?

Dan zdjął marynarkę, powiesił ją starannie na oparciu krzesła, po czym zasiadł u szczytu stołu. Jenny nigdy nie widziała, żeby zajmował jakieś inne miejsce. „Chcę mieć pewność, że będę wszystkich widział” - powiedział kiedyś z rozbrajającą szczerością, a potem przejął kontrolę nad oszołomionymi ludźmi, którzy nawet nie zdawali sobie z tego sprawy. Miał dopiero trzydzieści siedem lat, był młody jak na prawnika, najmłodszy na sali, jeżeli nie liczyć czujnego urzędnika pod ścianą. Nawet tutaj, w obecności byłego sędziego federalnego, nie było wątpliwości, kto przewodniczy zebraniu. - Od pana Scotta - powiedział Dan i zwrócił spojrzenie na młodego blondyna. - Proszę od początku. Jenny aż drgnęła ze zdziwienia, uświadomiwszy sobie, że złodziejem jest sprężony młodzik, nie zaś stary człowiek uginający się pod ciężarem winy. Rzuciła mu przestraszone spojrzenie, a on oblał się rumieńcem - przekleństwo ludzi o jasnej karnacji, którzy nie potrafią ukryć wstydu. Jenny wbiła wzrok w notatnik. Tylko Dan patrzył na Scotta. Inni spoglądali na Dana - naturalna reakcja - woleli patrzeć na potencjalnego wybawcę, niż na człowieka, który mógł ich zrujnować. Złodziej wyprostował się na swoim posterunku przy ścianie. - Mam klienta... - zaczął, po czym odchrząknął. - Czy może powinienem powiedzieć - miałem? Zapadła gniewna cisza. Jenny rzuciła mu ukradkowe spojrzenie. Ich oczy się spotkały i miała wrażenie, że w sposobie, w jaki mężczyzna stara się utrzymać kontakt wzrokowy, jest prośba, by mógł patrzeć na coś innego niż plecy swoich szefów i twarz inkwizytora. - Dalej - powiedział Dan. - Zarządzałem rachunkiem powierniczym ustanowionym na mocy testamentu zmarłej Elizabeth Mason Chapman. Znane nazwiska. Masonowie i Chapmanowie byli najstarszymi, najbardziej arystokratycznymi rodzinami w mieście. Obie wzbogaciły się na początku dziewiętnastego wieku w przemyśle, potem przerzuciły się na bankowość, a teraz zajmowały się głównie końmi i działalnością charytatywną. - Kto jest beneficjentem funduszu? - Wdowiec Reese Chapman otrzymuje dożywotnią rentę, córka Catherine wypłaty okazjonalne. Po śmierci Reese’a otrzyma kapitał. - Kto jest powiernikiem?

- Brat pani Chapman, Curtis Mason. Wujek Curt powierzył mi zarządzanie funduszem. - Wujek? - przerwał mu Dan. - Nie, nie jesteśmy spokrewnieni. - Scott zwracał się już wyłącznie do Jenny. - On i mój ojciec są starymi przyjaciółmi. Razem chodzili do Lawrenceville. Brwi uniosły się wokół stołu. Tacy właśnie byli ludzie Harding & McMann, ludzie, których ojcowie chodzili do szkoły z Masonem, którzy obracali się we właściwych kręgach, sprowadzali odpowiednią klientelę, którzy byli, jeżeli nie genialni, to przynajmniej przewidywalni i odpowiedzialni. Z pozoru. Brwi opadły. Jenny rzuciła spojrzenie Danowi, ale jego twarz była nieprzenikniona. - Dalej - powiedział. - Wystawiałem czeki. Dwadzieścia tysięcy miesięcznie dla Reese’a Chap-mana, zgodnie z warunkami funduszu. Różne kwoty Catherine, w zależności od potrzeb. Podatki i honoraria księgowych, także nasze własne, skoro już o tym mowa. Charlie Duncan zbladł i pochylił szybko głowę, żeby to ukryć. - Jak podpisywał pan czeki? - Curtis G. Mason, powiernik. - Czy Mason wiedział, co pan robi? - To wiedział. - A czego nie wiedział? Scott zaczerpnął powietrza. - Nie wiedział, że zacząłem wypisywać czeki gotówkowe i deponować je na własnym koncie bankowym. Jenny wlepiła w niego wzrok, ale Danowi nawet nie drgnęła powieka. Pozostał niewzruszony. - Od jak dawna i ile? - zapytał. - Od czterech miesięcy. Około dwóch milionów dolarów. Takimi właśnie sumami operowali Masonowie i Chapmanowie: nikt nie okradał ich na kilka tysięcy dolarów. Jenny zastanawiała się, na co poszły pieniądze. Spłata pożyczki na opłacenie studiów, raty za bmw, nawet weekendowa narkomania nie pochłonęłyby ułamka tej sumy. Ale Dan chciał wiedzieć, jak”, zanim zapyta: „dlaczego”. - Do jakiego banku przelewał pan pieniądze? - Do maklera. Connoly & Company. U niego też założono fundusz powierniczy, na koncie z prawem wystawiania czeków.

- Kto otrzymywał wyciągi z konta tego funduszu? - O ile wiem, to Curtis G. Mason. Dan milczał przez chwilę, zanim zadał następne pytanie. Tonem pogawędki, jakby chciał po prostu zaspokoić ciekawość. - Jak pan wpadł? Ruchem głowy Scott wskazał Tuckera Podswortha, który rozprostował ramiona, odchrząknął i powiedział tonem równie patrycjuszowskim, jak jego nazwisko: - To był przypadek. Wszedłem do gabinetu Scotta po pewne akta. Zostawił na biurku otwartą książeczkę czekową. Czek był już wystawiony i podpisany nazwiskiem Masona. - Skąd pan wiedział, że to bezprawne działanie? - Atrament jeszcze nie wysechł. A rano dzwoniłem do Curta do Palm Beach. Dan odwrócił się do Scotta i zmierzył go długim, szacującym spojrzeniem. - Ma pan rację - przyznał Scott. - Duża nieostrożność. Zasłużyłem sobie na wpadkę. - Albo chciał pan tego. Napięcie pękło i Scott odbił się od ściany w nagłym przypływie podniecenia. - Nie, nie! Widzi pan, zamierzałem to wszystko oddać. Gdybym miał czas sfinalizować... - Co sfinalizować? - Inwestycje wujka Curta. - Chciał pan powiedzieć - inwestycje funduszu. - Nie. Prywatne inwestycje wujka Curta. To na nie poszły te dwa miliony. Na rozruch inwestycji wujka Curta. Dan popatrzył na Jenny i przez całą długość stołu wyczuła sygnał, elektryzujący impuls, który mówił, że może jednak da się zbudować na czymś linię obrony. - Jeszcze raz, od początku - powiedział Dan. - Pieniądze poszły na pana prywatne konto. - Początkowo. Potem wystawiałem czeki na ten rachunek - realizowane przez bank w obecności właściciela konta. Podpisywałem je nieczytelnym zakrętasem i robiłem przelew na rachunek maklerski wujka Curta. - Po co? Scott uśmiechnął się krzywo, co w innych okolicznościach mogłoby się wydać Jenny czarujące.

- Lubię grać na giełdzie. Jestem w tym dobry, naprawdę. Ale nigdy nie miałem dość gotówki. I nie będę miał, aż skończę trzydzieści pięć lat i zostanę beneficjantem funduszu babki. Więc bawiłem się, tworząc nieistniejące pakiety papierów wartościowych. I patrzyłem, jak opłaciłaby się inwestycja, gdybym je faktycznie kupił. Na papierze byłem już kilka razy milionerem. Wujek Curt skarżył się, że jego makler nie osiąga pożądanych rezultatów, więc pokazałem mu swoje wyniki. Był pod wrażeniem. Powiedział: „Nie chciałbyś robić tego dla mnie? Zajmij się moimi transakcjami, rozmów się z maklerem i zobaczymy jak ci pójdzie”. Powiedział: „Makler dostaje prowizję, ale powiem ci, co zrobimy: zapłacę ci jak za doradztwo, a jeżeli coś zarobisz, możesz się spodziewać pokaźnej premii”. Zgodziłem się, choć - prawdę mówiąc - zrobiłbym to nawet za darmo. To była moja szansa, by zagrać naprawdę, a jeżeli cały zysk zgarnie wujek Curt... Cóż, zawsze podsyłał mi klientów, dawał zarobić - pomyślałem, że to uczciwa wymiana. Przelał sto tysięcy na rachunek inwestycyjny, dał mi pełnomocnictwo i kazał brać się do roboty. - Nazwisko maklera? - zapytał Dan. - Brian Kearney. Connolly & Company. - Ten sam człowiek, u którego jest zdeponowany fundusz powierniczy? Scott skinął głową. Śpieszył się, żeby opowiedzieć resztę swojej historii. - Więc otworzyłem nowe akta, Mason, Doradztwo Inwestycyjne, i poświęciłem mu cały swój czas. Poszedłem na całość. Chciałem szybkich efektów, żeby pokazać wujowi Curtowi, na co mnie stać. Makler powiedział, że zbytnio ryzykuję, ale ta gra wymaga agresji. - I wszystko pan przegrał. - Wcale nie - odparł Scott. - Po miesiącu na rachunku było już dwieście tysięcy. Podwoiłem jego inwestycję! Ale potem rynek zawiódł. Wszystkie pozycje spadały na łeb, na szyję tak szybko, że nie nadążałem ich łapać. Wujek Curt wydzwaniał. „Jak nam dzisiaj poszło?” Nie miałem odwagi powiedzieć mu prawdy. Zresztą, pomyślałem: „nie musi wiedzieć, nadrobię straty”. Więc mówiłem: „Świetnie, wczoraj zarobiłeś pięćdziesiąt tysiaków na tej zwyżce IBM”. Potem poszło już lawinowo. Po trzech miesiącach na rachunku nie było ani dolara, a wujek myślał, że ma dwa miliony. Dan rzucił Jenny spojrzenie mówiące: „To ważne, zapisz”. - Myślał, że inwestycja przyniosła mu dwa tysiące procent zysku w trzy miesiące?

Scott skinął głową, krótko i zdecydowanie. - Tak mu powiedziałem. Ufał mi. - Więc wziął pan pieniądze z funduszu powierniczego. - Aż się prosiło. Dziesięć milionów dolarów. Reese Chapman dostaje tylko dwadzieścia tysięcy miesięcznie, a Catherine nie ma wielkich wymagań. Majątek przejdzie na nią po śmierci Chapmana, który ma dopiero pięćdziesiąt parę lat. Nikt na tym nie ucierpiał. Więc tak, okradłem Catherine, żeby spłacić wujka Curta. - I Mason nic o tym nie wiedział? - Oczywiście, że nie. - Nie ciekawiło go, skąd pochodzą te czeki? - Powiedziałem mu, że to dochód. Zysk z transakcji. - Nadal prowadzi pan te transakcje? - Tak. Nadrabiam straty. - Ile wynosi dzisiaj saldo rachunku Masona? - Około miliona siedmiuset pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Zyskałem pięćdziesiąt tysięcy od zeszłego miesiąca. - Zyskał pan? - powiedział Dan głosem jak brzytwa, rezerwowanym na takie właśnie okazje. - Podsumujmy: uszczuplił pan majątek powierniczy o dwa miliony, przegrał sto tysięcy Masona, jego saldo jest o dwieście pięćdziesiąt tysięcy niższe, niż mu pan powiedział. Według moich obliczeń, jest pan stratny dwa miliony trzysta pięćdziesiąt tysięcy. Wysysał krew. Twarz Scotta pobladła, oparł się plecami o ścianę. - Tak-bąknął. 2 Zapadła noc i z szerokiej rzeki świateł, w jaką zmieniała się po zmroku Schuylkill Expressway, zrobił się wąski strumyczek. Zegarek Jenny spoczywał w noskach baletek, ale obliczyła, że jest po dziesiątej. Kawa, której nikt nie pił, wydzielała kwaskowaty zapach, same opary utrzymywały ich w stanie pobudzenia. Kobieta, która przyniosła dzbanek, siedziała w sekretariacie i przerabiała notatki Jenny na oświadczenie, które Dan mógł, ale nie musiał podsunąć Scottowi do podpisu.

Uzyskał ogólny obraz sytuacji i przystąpił do uzupełniania szczegółów. Kiedy i w jakiej kolejności wystawiono czeki? Jakie sumy wpłynęły i kiedy to miało miejsce? Jakich transakcji dokonano? Rozmowy z maklerem. Rozmowy z Masonem. Z gabinetu Scotta, piętro niżej, przyniesiono akta i rozłożono na stole. Dan nachylał się nad nimi, wytyczał papierowy szlak, strzelał pytaniami, kiedy brakowało danych. Scott aż się palił do pomocy. - Nie, to było najpierw - powiedział, zmieniając układ dokumentów. - Proszę spojrzeć na datę. Wtedy to zrobiłem. Dan powtarzał pytania sprzed godziny i sprawdzał starannie, czy otrzymuje te same odpowiedzi. Scott zdawał sobie z tego sprawę, ale nie protestował. „Hej, nie żywię urazy, bracie - zdawał się mówić. - Wykonujesz tylko swoją pracę. Rozumiem”. Pytanie „dlaczego” nadal dręczyło Jenny. Dlaczego ten człowiek zaprzepaścił ogromne możliwości, zanim mógł je w pełni wykorzystać? Mieli ze sobą tyle wspólnego. Podobnie jak ona, przebrnął przez studia prawnicze, przetrwał przynajmniej kilka ataków zwątpienia, jakie są nieodłączną ich częścią. Wstąpił na praktykę do firmy, która traktowała współpracowników jak ludzkie zera, pracujące dwa tysiące godzin rocznie za określoną stawkę, zawsze w cieniu wspólników niechętnie dzielących się sławą i fortuną. Scott ma trzydzieści dwa lata, wiedziała więc, że kończy staż i wkrótce rozpocznie starania o status wspólnika firmy - prawdziwego prawnika; cel, do którego ona będzie dążyła całymi latami. Wszystko to nie mieściło jej się w głowie. Nikt inny nie dostrzegał w tym nic niezwykłego. Komitet szefów rozproszył się po korytarzu, skąd dochodził szmer rozmów. Żołądek Jenny kurczył się z głodu na wspomnienie sałaty, która była jego ostatnim gościem, o dwunastej w południe. Pisk drukarki ucichł i sekretarka weszła na salę z plikiem kartek. Dan oddał je Jenny, a ona z miejsca zabrała się do pracy. Skup się na działaniach firmy, a raczej na jej bierności, poinstruował ją Dan, na jej wiedzy, a raczej niewiedzy. Stąd w oświadczeniu znalazły się sformułowania: „Nikt w Harding & McMann nie uczestniczył... ”, „Działałem sam, bez niczyjej wiedzy... ”, „Podjąłem następujące kroki, by ukryć swoją działalność przed firmą... ”. W dole ostatniej strony, pod wykropkowaną linią na podpis widniało nazwisko wydrukowane. Scott Bartlett Sterling. Jenny aż podskoczyła. Podniosła wzrok i odszukała go wzrokiem. Stał, wpatrując się we własne odbicie w ciemnych szybach okien. Scott złodziej był

Scottem Sterlingiem? Znała to nazwisko. Przez ostatni rok Leslie próbowała umówić ją z kolegą swojego narzeczonego ze studiów, prawnikiem o nazwisku Scott Sterling. Bruce i Leslie byli przekonani, że Scott i Jenny są dla siebie stworzeni, ale ona stawiła opór i nic z tego nie wyszło. Mimo to wiedziała o nim niemało. Pochodził ze starej filadelfijskiej rodziny, jego ojciec był kimś ważnym w przemyśle. Ożenił się z kapryśną dziedziczką, która rzuciła go dla gracza polo. Miał dziecko, które rzadko widywał. Zobaczył w lustrze, że na niego patrzy. Odwróciła wzrok zażenowana, zastanawiając się, czy i on skojarzył sobie jej nazwisko, czy pamiętał nagabywania swego kumpla Bruce’a. Zebrała swoje papiery i umknęła na korytarz. Dwadzieścia minut później zredagowane oświadczenie wyszło z drukarki i szefowie wrócili na salę konferencyjną. Popołudniowe cienie na ich brodach rozwinęły się w regularną szczecinę, która podchodziła niemal pod zapuchnięte oczy. - Proszę to przeczytać - powiedział Dan do Scotta, kładąc przed nim dokument. - Sprawdzić, czy wszystko się zgadza. Nikt się nie odezwał, kiedy Scott czytał oświadczenie. Słychać było tylko jak czyjś staroświecki zegarek głośno odmierza sekundy. Cykanie stawało się głośniejsze z każdą chwilą. W końcu Scott podniósł głowę. Twarz mu spoważniała. - Tak, to wszystko prawda - powiedział. Jenny - i być może tylko ona - wychwyciła nutę niedowierzania w jego głosie: nie, to nie może być prawda. - Scott! Zmiana w głosie Dana była bardzo subtelna, ale Jenny wiedziała, co oznacza. Koniec przesłuchania. Pora na współpracę. - Myślę, że wyrażę opinię wszystkich obecnych, jeżeli powiem, że to, co pan tu dzisiaj zrobił jest godne podziwu. Ktoś inny mógłby się zamknąć w sobie i pozwolić firmie błądzić po omacku. Cholernie ułatwił mi pan zadanie i znacznie poprawił sytuację firmy. Doceniam to i wiem, że wszyscy na tej sali czują podobnie. Nie wyglądało na to. Wystarczyłoby jedno spojrzenie na ich twarze, by się o tym przekonać, ale Scott wpatrywał się gorliwie w Dana. - Zrobiłem to, co uważam za słuszne - powiedział. - Nabałaganiłem, więc chcę posprzątać.

Dan wstał i sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki, nadal wiszącej na oparciu krzesła. Wyjął pióro i podał Scottowi. Wszyscy ci ludzie, którzy przez ostatnie parę godzin starannie omijali Scotta wzrokiem, nagle zapomnieli o względach przyzwoitości i zgodnie gapili się na niego. Postawa Scotta zmieniła się w jednej chwili. Stracił czujność i nabrał poczucia ważności. „W końcu raczyliście zwrócić na mnie uwagę, co?”, zdawał się mówić. Dan pochylił się nad nim, wskazując miejsce do podpisu. Oczy Scotta powędrowały na koniec strony, palce zacisnęły się mocniej na piórze. Nagle podniósł głowę i odszukał spojrzeniem Jenny. Poczucie własnej ważności znikło, pozostała jedynie niepewność. I jeszcze coś - błaganie o pomoc. Nie, pomyślała z przerażeniem. Nie u mnie jej szukaj. Nie rozumiesz, że jestem po przeciwnej stronie? Ale jego oczy ją zaklinały: „Co mam zrobić? To nie moja liga”. Wzrok Dana pobiegł za jego spojrzeniem. Wyprostował się i wbił w Jenny wzrok równie uporczywy jak Scott. Ale w oczach Dana nie było pytania. Był rozkaz. Jenny przywołała na usta cień zachęcającego uśmiechu i skinęła leciutko głową. Scottowi nie trzeba było nic więcej. Złożył zamaszysty podpis. Salę przebiegło zbiorowe westchnienie ulgi. - Parafować pozostałe? - zapytał Scott tonem prawnika, w którego obecności podpisano setki testamentów. Nie czekając na odpowiedź, nabazgrolił swoje inicjały w rogu każdej strony. - Nie będziemy już pana zatrzymywać - powiedział Dan. - Odprowadzę pana do windy. Wstając, Scott omiótł wzrokiem zgromadzonych, ale nie zaryzykował pożegnania. Krzesła jęknęły, kiedy stukilowe ciała odchyliły się na oparcia. Napięcie prysło jak bańka mydlana. - Miałeś rację, Charlie - odezwał się jeden z mężczyzn, trąc dłonią szczecinę. - Casella jest dobry. Nie wierzyłem, że mu się uda. - Mamy cholerne szczęście, że się zgodził. - Ale nawet Dan Casella nie uratuje nam tyłków. Ostatnia uwaga, wygłoszona dźwięcznym głosem sędziego Moore’a zwarzyła nastroje.

Dan wrócił, ocierając rękę o rękę, jakby właśnie skończył grzebać w śmieciach. Skinął głową Charliemu Duncanowi i Duncan odchrząknął. - Maggie? Sekretarka podniosła z trudem głowę. - Nie będziesz nam już dzisiaj potrzebna. Wróć do domu taksówką. Kobieta wstała i skierowała się do wyjścia. Dan zamknął za nią drzwi i odwrócił się do mężczyzn przy stole. - Co dalej? - zapytał Duncan. - Zwolnijcie go. Jenny skuliła się w sobie, choć takie rozwiązanie było nieuniknione. - Wszyscy są za? - zapytał Duncan i ręce powędrowały w górę. - Napiszę wypowiedzenie i przedstawię ci do podpisu, Charlie. Doręczycie mu jutro do domu. - A jeżeli przyjdzie do pracy? - zatroskał się Tucker Podsworth. Nikt nie miał wątpliwości, że Scott jest do tego zdolny. - Wręczycie mu list - powiedział Dan. - Jeżeli będzie chciał zlikwidować biuro, nie przeszkadzajcie mu, ale niech ktoś z nim zostanie i patrzy, co pakuje. Jeżeli będzie sprawiał kłopoty, zadzwońcie do mnie. - Tucker, zostałeś oddelegowany - powiedział Duncan i Podsworth ciężko westchnął. - Ustawcie kogoś przed jego gabinetem - ciągnął Dan. - Opieczętujcie drzwi do czasu, gdy będziemy mogli przejrzeć zawartość. Wejdźcie w jego komputer i wyciągnijcie wszystkie dane. - Charlie, jutro rano zadzwonimy do Curtisa Masona. Tucker, jak to wygląda z prawnego punktu widzenia? Czy mamy obowiązek powiadomienia Reese’a Chapmana i jego córki? Czy prawo - to zrobić? Podsworth zwlekał z odpowiedzią. Jenny myślała już, że zapomniał, jak brzmiało pytanie, kiedy się w końcu odezwał. - W przypadku tak wyraźnych dowodów zaniedbania obowiązków powierniczych ze strony Masona... Powiedziałbym, że mamy prawo i obowiązek zawiadomić Chapmana o tym, co się stało. - Co z jego córką? Nastąpiła kolejna pauza, potem Podsworth potrząsnął głową. - Powiadomienie ojca wystarczy.

- Okay. Jutro zadzwonimy do Masona i Chapmana, powiemy, co się stało i poprosimy, żeby tu przyszli - oddzielnie - przedyskutować sprawę. Panie sędzio, możemy liczyć na pana obecność? Sędzia Moore skinął głową. Wiekowi wspólnicy-figuranci znali swoje obowiązki. Dan zacisnął dłonie na oparciu krzesła. - Potem zadzwonimy do prokuratora okręgowego. Rozległ się szmer protestu. - To chyba nie jest konieczne - odezwał się John Warrington. Dan odwrócił się w jego stronę. - Czy ktoś ma wątpliwości, że zostało popełnione przestępstwo? - Czekał, ale nikt się nie ośmielił. - Czy ktoś chce przeszkodzić wymiarowi sprawiedliwości? A może odpowiadać za współudział? Warrington potrząsnął głową. - Jeżeli to ułatwi sytuację, sam do niego zadzwonię - zaproponował Dan. Nikt się już nie odezwał. - I ostatnia kwestia. Oświadczenie do prasy, wyjaśniające co się stało i jakie kroki zostały podjęte w celu zaradzenia złu. - Nie! - Kilka osób zaprotestowało głośno, inni kręcili przecząco głowami. - Wolicie, żeby Mason przedstawił prasie własną wersję wydarzeń? - Nie zrobi tego - powiedział Podsworth. - Jest jednym z nas. Dan puścił krzesło i wsunął dłonie do kieszeni. - Jeden z was wyjął dwa miliony dolarów z konta powierniczego i przelał na własne. Masonowi nie pozostaje nic innego, jak dotrzeć do prasy przed wami. - Dan, nie możemy podać tego do publicznej wiadomości - powiedział Duncan. - Połowa klientów z funduszami powierniczymi wycofa się w przeciągu tygodnia. - Wycofają się wszyscy - wtrącił Warrington - jeżeli pomyślą, że nie mogą mieć zaufania do własnych prawników. - A co pomyślą, jeżeli przeczytają wersję Masona? Duncan wzruszył ramionami. - Możemy mieć tylko nadzieję, że uznają go za wariata. On będzie mówił swoje, my swoje. Dan czekał niezadowolony z werdyktu, ważąc szansę na odwołanie. - Ty jesteś klientem - powiedział w końcu.

Wymieniono niemrawe życzenia dobrej nocy. Dan włożył marynarkę i ruszył do drzwi. Jenny poszła za nim. 3 Dan milczał podczas długiej jazdy windą w dół. Jenny już nieraz widywała go pochłoniętego walką, planowaniem następnej kampanii, obojętnego na to, co się wokół dzieje. Od pół roku był jej zwierzchnikiem, ale nie czuła się z nim ani trochę swobodniej niż w dniu, kiedy została wezwana do gabinetu słynnego Casella. Teraz też nie chciała przerywać jego zamyślenia, nawet po to, by spytać, czego od niej oczekuje. Ocknął się dopiero, kiedy wyszli na chłodne nocne powietrze. - Gdzie zostawiłaś samochód? - zapytał. - Odprowadzę cię. Jego galanteria zawsze wprawiała ją w zakłopotanie. - Przyjechałam pociągiem - odparła, kręcąc głową. - Stacja jest zaraz za rogiem. - Jest pierwsza w nocy. Pociągi przestały chodzić o północy. - O! - Jak ten czas leci, pomyślała, ale uznała, że lepiej nie mówić tego głośno. - Chodź, odwiozę cię. - Nie! - zaprotestowała. - Nie możesz... To znaczy... mieszkam aż w Radnor. - Chodź - powtórzył i ruszył w stronę parkingu. Zawahała się. Nie chciała go irytować dalszymi protestami, bała się, że już to zrobiła, zmuszając dojazdy na przedmieścia Main Line w środku nocy. Mieszkał nie dalej niż dziesięć przecznic od centrum. Ale po chwili pobiegła za nim i szli dalej w milczeniu. Puste ulice pełne były bursztynowego światła i cieni w kolorze sepii. Chłód przenikał do kości. Samochód Dana stał samotnie na firmowym piętrze garażu. Czarny i smukły, przyczajony do skoku niby dziki kot, od którego wziął swoją nazwę. Jenny wsunęła się na fotel pasażera, trzymając w objęciach torebkę, aktówkę i worek z baletkami. W samochodzie było jeszcze zimniej niż na dworze i Jenny skuliła się pod płaszczem. - Wiedziałem, że będę cię dzisiaj potrzebował - powiedział Dan. - Ale nie sądziłem, że aż tak. - Przekręcił kluczyk w stacyjce. Nie potrafiła odczytać wyrazu jego twarzy oświetlonej poblaskiem z deski rozdzielczej. - Napisałam tylko oświadczenie - powiedziała.

- Gdyby nie ty, w ogóle by go nie było. - Wycofał samochód z miejsca parkingowego i zaczął zjeżdżać z rampy. - Nie widziałaś, co się stało? Zaczął się wahać. W końcu przypomniał sobie, że jest prawnikiem, na litość boską! Wtedy popatrzył na ciebie i to przesądziło sprawę. - Myślałam, że dajesz mi sygnał - powiedziała Jenny, jakby chciała się usprawiedliwić. - Dałem. - Znaleźli się na poziomie ulicy i Dan wyjechał na Market Street. - Wykorzystałem to, że nawiązałaś z nim kontakt. Kontakt, pomyślała. Wahała się, czy powiedzieć mu o swojej niedoszłej znajomości ze Scottem Sterlingiem, o tym, że przyjaciele chcieli ich wyswatać. Ale wydawało się to trywialne wobec wydarzeń wieczoru i problemów, jakie przed nimi stały. Tylko głupiec mówiłby o takich sprawach w tej chwili, a Jenny nie mogła znieść myśli, że może wydać się Danowi głupia. - Co zrobisz z tym oświadczeniem? - zapytała. - Przekażesz prokuraturze? Potrząsnął głową. - Jest mi potrzebne wyłącznie do ochrony H & M. Ochrony przed czym? Czegoś tu nie rozumiała. Pamiętała radę, jaką usłyszała podczas szkolenia młodych pracowników zeszłej jesieni. Jeden ze starszych wspólników firmy powiedział: „Żadne głupie pytanie nie jest tak głupie, jak niezadane w ogóle. Pytajcie!” Dodał, że jest to najlepsza rada, jaką kiedykolwiek usłyszą. Ale łatwiej było jej udzielić, niż się do niej zastosować. Jenny otworzyła usta, żeby powiedzieć: „Czegoś tu nie kapuję”, ale wydukała: „Nie jestem pewna, czy w pełni rozumiem, na czym polega zagrożenie”. Skrzywiła się, słysząc własne słowa. - Chciałam powiedzieć... Pieniądze zostały użyte niezgodnie z przeznaczeniem, ale nie zostały stracone. Są prawie w całości na koncie Masona. - Myślisz, że on je po prostu odda? - Musi. Nie są jego. - Nie są? Gdyby tak zwany doradca inwestycyjny spełnił swoją obietnicę, Mason miałby dzisiaj na koncie dwa miliony dolarów. Sterling nie podebrał forsy z funduszu powierniczego dla zabawy. Zrobił to, żeby pokryć straty poniesione na giełdzie. - Chcesz powiedzieć, że H & M może być odpowiedzialna nie tylko za te dwa miliony skradzione z konta funduszu, ale także za dwa miliony zysków, które nigdy nie istniały?

- Na początek. - Ale Sterling nie jest maklerem. H & M nie ponosi odpowiedzialności za jego prywatne interesy z Masonem. - Właśnie! - powiedział Dan, zadowolony, że ich myśli biegną jednym torem. - Mason jest sprytny. Kazał Sterlingowi otworzyć nowe akta, Mason Doradztwo Inwestycyjne. Argument na to, że wszystkie jego interesy były prowadzone w ramach firmy. - Myślisz, że to Mason za tym stoi? - Kto jeszcze na tym skorzystał? - H & M przez swoje faktury - wyrzuciła z siebie Jenny. Brwi Dana powędrowały w górę. - To znaczy, może ktoś... - wyjąkała. - Nie... - przerwał jej. - Masz rację. Oni też na tym zyskują; powinni to nadzorować. Dan przeniósł wzrok z powrotem na szosę, a Jenny przypomniała sobie dwa incydenty z ich krótkiej znajomości. Pierwszy zdarzył się przed kilkoma miesiącami. Dan rzucił zdawkową uwagę, o której prawdopodobnie natychmiast zapomniał. „Wiesz co, byłabyś cholernie dobrym prawnikiem, gdybyś nauczyła się obstawać przy swoim”. Drugie zdarzenie miało miejsce na samym początku ich współpracy. Dan wygrał właśnie wielki proces antytrustowy, złożono apelację i Jenny, świeżo upieczona urzędniczka sądu apelacyjnego, została oddelegowana do jego biura. - Chcę, żebyś przejrzała protokoły sądowe - powiedział, a ona skrupulatnie notowała jego słowa. - Opracuj wszystkie kwestie, jakie mogą wypłynąć w trakcie rozprawy. Przeanalizuj je. Potem przedstaw mi szkic... - Jenny już kiwała głową, wiedząc, co będzie dalej. -... podsumowania drugiej strony. Popatrzyła na niego ze zdumieniem. - Nie będę wiedział, co mam powiedzieć w swoim podsumowaniu, jeżeli nie będę wiedział, co oni powiedzą w swoim - wyjaśnił. - Jennifer - dodał, kiedy zbierała się do wyjścia. - Zrób to z uczuciem. Dobra lekcja, jedna i druga. Młody prawnik mógł się sporo nauczyć od Dana Caselli i dlatego tylu kolegów zazdrościło Jenny przydziału. Dan zjechał z autostrady, skręcił w lewo, w stronę jej domu. - Jaka to ulica? - zapytał. - Coventry Road. Skręć w następną. Potem prosto jakieś trzy kilometry.

Dobrze utrzymane podmiejskie domy ustąpiły miejsca otwartym polom. Po prawej stronie ukazał się dwumetrowy mur z kamienia i ciągnął się wzdłuż drogi na przestrzeni stu metrów. - Na szczycie wzgórza w lewo - powiedziała Jenny. Dan zwolnił, skręcił i samochód minął dwa kamienne słupy, które kiedyś przytrzymywały bramę z kutego żelaza. We mgle nie widać było nic poza gęstym lasem. - Co to za miejsce? - zapytał w końcu Dan. - Stara posiadłość Dundee. Mieszkam w wozowni. - Dundee? To ci ludzie od Heritage Cereal? - Tak. Na rozwidleniu dróg w lewo. Światła reflektorów przesuwały się po zachwaszczonych polach i gęstych zagajnikach jakby czegoś szukały, aż spoczęły na starej budowli. Była kryta gontem i z trzech stron obejmowała dziedziniec. Wyglądała bardziej jak stodoła niż dom. Samochód podskoczył na kocich łbach dziedzińca. W obu skrzydłach mieściły się garaże, środek został przerobiony na dwupiętrowy budynek mieszkalny, wzniesiony wokół masywnego komina. - Niezły lokal - zauważył Dan. - Wietrzny i dach przecieka, ale mnie się podoba. - Mieszkasz tu sama? Pytanie nie miało podtekstu. Młode prawniczki zatrudnione w śródmiejskich firmach rzadko mieszkały w odludnych wozowniach na wsi, to wszystko. - Nie - powiedziała. - Mam współlokatorkę - dodała pospiesznie - moją przyjaciółkę Leslie... - Nawet to wyjaśnienie wydało się niewystarczające, brnęła więc dalej. - Koleżankę z baletu. - I kilku podopiecznych - zauważył Dan. Wielki żółty pies, którego Jenny karmiła od miesiąca, stał w drzwiach i machał dość niepewnie ogonem, podczas gdy dwa koty plątały mu się między nogami. - Nie, to tylko przybłędy. - Jenny wzięła w jedną rękę torebkę, aktówkę i torbę na baletki, drugą otworzyła sobie drzwi. - Dzięki za podwiezienie. Była już w drzwiach, kiedy Dan opuścił szybę. - Jennifer! - Tak? - Odwróciła się, oślepiona przez reflektory, ale już zamieniona w słuch, gotowa przyjąć nowe zlecenie. - Nie wiedziałem, że jesteś tancerką. Okno się zamknęło, samochód okrążył dziedziniec i zniknął.

4 Dan dociskał pedał gazu, dopóki wskazówka prędkościomierza nie dosięgnęła setki. Droga była wąska i kręta, ale o tej godzinie praktycznie należała do niego. Wiejskie krajobrazy migały za oknami osnute smugami sinej mgły. Poruszył ramionami, próbując rozluźnić napięte mięśnie karku. Chryste, co za noc! H & M dał ciała, ale wszyscy oczekiwali, że wyciągnie coś z kapelusza i uratuje ich firmowy tyłek. Co więc powinien zrobić? Szukać rozpaczliwie w kapeluszu, czy przekonać klienta, że kapelusza nie ma? Ciemny kształt mignął w świetle reflektorów i Dan nadepnął na hamulec. Samochód zatrzymał się z piskiem opon. Dwa metry od maski stał jeleń, drżąc z przerażenia. Dan wstrzymał oddech. Wstęgi mgły otaczały zwierzę niesamowitą poświatą. Nacisnął klakson; jeleń zadrżał mocniej, ale nie poruszył się. Dan przypomniał sobie, że światło działa na zwierzęta paraliżująco i zgasił reflektory. Kiedy znów je włączył, oświetliły pustą szosę. Ogarnęło go dziwne uczucie dezorientacji. Main Line była dla niego obcym terytorium, ale nie chodziło tylko o to. To miejsce miało w sobie coś nierealnego - mgła, jeleń, dom Jennifer, zupełnie nie z tego świata. Przez chwilę miał wrażenie zagubienia w czasie i przestrzeni. Przekręcił klucz w stacyjce i ryk silnika przywrócił mu poczucie rzeczywistości. Ruszył w stronę domu. Apartamentowiec stał kilka przecznic na południe od budynku sądu federalnego, gdzie Dan rozpoczynał karierę, ścigając handlarzy narkotyków i polityków. Od czasu, gdy zrezygnował z posady rządowej, fortuna się do niego uśmiechnęła, ale zamiast się wyprowadzić, zamieszkał na wyższym piętrze. Teraz był właścicielem małego penthouse’u - penthouse’u, ponieważ był najlepszy, małego - ponieważ nadal potrzebował jedynie sypialni i łazienki. Oświetlenie mieszkania, chłodne i ostre, miało harmonizować z minimalistycznym wystrojem, za który dekorator wnętrz zainkasował maksymalne honorarium. Dan klepnął przycisk i lampy rozbłysły nad skórzanymi meblami w kolorze ołowiu. Był to widocznie dzień sprzątania, bo mieszkanie pachniało cytryną i ajaksem. Czerwone światełko automatycznej sekretarki błyskało w holu. Dan odwiesił płaszcz, ściągnął krawat i marynarkę. Zdjął okulary. Nie potrzebował ich - szkła

miały minimalną moc - ale wiedział z doświadczenia, że większość ludzi nie przypisuje inteligencji komuś, kto ma włoskie nazwisko i śródziemnomorskie rysy twarzy. Okulary pomagały. Włączył odtwarzanie i zwiększył głośność, żeby słyszeć z kuchni. Zamaszystym ruchem otworzył lodówkę. Sześciopak piwa i kartonik z resztkami chińskiego jedzenia. - Dan! - tchnął z aparatu kobiecy głos. - Myślałam o tobie. Minęło tyle czasu. Może wpadniesz? Do zobaczenia. Dan pociągnął łyk piwa i przeklął w myśli wszystkie kobiety, które nie przedstawiają się automatycznym sekretarkom. Poszedł do holu, żeby cofnąć taśmę, ale właśnie rozpoczęło się drugie nagranie. - Danny, tu Teresa - powiedziała jego siostra, jedyna kobieta, której głos rozpoznawał zawsze, nawet wtedy, gdy drżał z napięcia. - Tony się do ciebie nie odzywał? Jest po północy, a on jeszcze nie wrócił do domu. Miałyśmy z nim dzisiaj trochę kłopotu i mama się zamartwia. Zadzwoń, co? Chwycił słuchawkę i wykręcił numer, zanim nagranie dobiegło końca. Teresa odebrała po pierwszym sygnale. - Tony? - Jezu! - Dan spojrzał na zegarek. Dochodziła druga. - Jeszcze go nie ma? - To Danny. - Ponad głosem siostry dobiegł go szloch matki. - Co robić, Dan? Dzwonić na policję? - Nie. - Jego brat skończył ledwo czternaście lat, ale miał już tak zababraną kartotekę, że wystarczyłoby na całe życie. - Nic nie róbcie. Zaraz tam będę. Od szeregowych domów na Gasker Avenue, upchanych tak ściśle, że niemal wchodziły na siebie, dzieliło go dziesięć przecznic i kilka światów. W połowie drogi Dan uświadomił sobie, że powinien wziąć taksówkę, bo będzie miał kłopot z zaparkowaniem. W tej dzielnicy starzy ludzie przesiadywali całymi dniami na ogrodowych krzesłach na ulicy, rezerwując miejsca parkingowe dla synów, którzy wrócą wieczorem z pracy. Dan nie mógł liczyć, że ktoś zrobi to dla niego. W domu matki paliły się światła, musiał jednak objechać kwartał i wrócić na Broad, zanim znalazł pięć metrów wolnego krawężnika. Bez marynarki było mu zimno, kiedy biegł chodnikiem, a potem po marmurowych schodach, które matka szorowała do połysku. W oknie ujrzał twarz Teresy. Na widok Dana opuściła zasłonę i poszła otworzyć drzwi. Była w płaszczu.

- Nie pokazał się? Pokręciła głową. Mary, ich matka, siedziała w kącie kanapy, ubrana w kwiecistą podomkę, która zlewała się z pokrowcami w kapuściane róże. - Co się stało? - zapytał Dan. Ostry ton jego głosu sprawił, że Mary zakołysała się, zaciskając ręce na brzuchu. Tony pojawił się w jej życiu zbyt późno; szalała na jego punkcie od dnia, w którym się urodził. Teresa opadła na kanapę, nadal w zapiętym płaszczu. - Zmył się. Powiedziałam, żeby został dzisiaj w domu choć raz - nigdy nie wiemy, dokąd i z kim idzie. Doprowadził mamę do rozpaczy i się zmył. Uniosła rękę i odgarnęła z oczu kosmyk włosów. Purpurowy ślad znaczył policzek - odcisk pięści. Gniew chwycił Dana za gardło. - Zabiję go! - wychrypiał. Odwrócił się i wybiegł z domu. - Danny, nie! - zawołała za nim Mary. Teresa nie odezwała się. Dan biegł, w dół marmurowych schodów, w dół ulicy aż do skrzyżowania. Nie czuł już zimna. Oczy zaszły mu mgłą, zatrzymał się na rogu, zamrugał powiekami, żeby odzyskać ostrość widzenia. Był u siebie, w dzielnicy, której plan mógł kiedyś narysować z zawiązanymi oczami. Teraz jednak było to terytorium wroga. Domy były ciemne, w bramach, poza kręgiem świateł latarni, czaiły się cienie. Kiedyś grasował na tych ulicach, nietykalny, nieśmiertelny, teraz emanowały zagrożeniem. Z Broad wyjechała furgonetka i pełzła ulicą, ciemna, z przydymionymi szybami. Minęła dom matki i zatrzymała się na rogu. Dan zaczął się cofać, pozostając w cieniu budynków. Wewnątrz furgonetki zapaliła się lampka, oświetlając trzech mężczyzn na przednim siedzeniu. Odezwały się stłumione, gardłowe głosy, tylne drzwi otworzyły się i ciemna postać stanęła na chodniku. Twarz, którą ujrzał w świetle latarni, należała do Tony’ego. - Hej! - krzyknął Dan. Na dźwięk jego głosu drzwi zatrzasnęły się, furgonetka ruszyła i skręciła za róg. Tony zamarł na chodniku. Był muskularny i z pewnej odległości, ubrany tak jak teraz w motocyklową kurtkę i wojskowe buty, mógł uchodzić za dużo starszego. Ale z bliska nadal był chłopcem o gładkich policzkach, jedwabistych czarnych lokach i oczach jak gwiazdy. Te oczy biegały teraz w prawo i lewo, szukając drogi ucieczki, podczas gdy umysł formułował alibi. Ale Dan nie dał bratu czasu ani na jedno, ani na drugie. Chwycił go obiema rękami za przód kurtki.

- Co jest grane? Kim byli ci faceci? Wiesz, która godzina? - Nie znam ich. - Odpowiedział Tony. - Tylko mnie podwieźli. - Podwieźli skąd? Gdzie ty byłeś, do cholery?! - Puszczaj! - Chłopiec podbił ręce brata i wykonał błyskawiczny zwrot. Dan przytrzymał go od tyłu. W wewnętrznej kieszeni kurtki wyczuł twardy, kanciasty przedmiot. - Co to jest? - zapytał, wyciągając rękę. - Odpieprz się! Dan wykręcił Tony’emu ramię i dobrał się do jego kieszeni. Wyciągnął rewolwer. - Jezu Chryste! - powiedział zdławionym głosem. - Nie! Oddaj. To nie moje! Kaliber 30, ciężki, zimny i śmiercionośny. Dan sprawdził bębenek, ale odkrycie, że jest pusty, nie przyniosło mu ulgi. Zatknął broń za pasek, a kiedy Tony skoczył, żeby ją odzyskać, wymierzył bratu cios w szczękę. Chłopiec krzyknął. Drzwi otworzyły się i w progu stanęła matka. Jednego ich przynajmniej nauczyła w dzieciństwie: porządni ludzie nie załatwiają spraw osobistych na ulicy. Dan chwycił Tony’ego za kołnierz i wciągnął do domu. - Danny, dobrze już, on wrócił! - Mary chwyciła go za ramię. Teresa stała milcząc, siniak na jej policzku krzyczał do niego z drugiego końca pokoju. Tony wyrwał się i rzucił ku schodom. Dan strząsnął rękę matki i pobiegł za nim, przesadzając po dwa stopnie. Zdyszany dotarł na drugie piętro w chwili, gdy Tony zatrzasnął drzwi. Rozległ się chrobot klucza. Ale Dan znał dobrze zamki w rodzinnym domu. Podniósł nogę i kopnięciem wyważył drzwi. Brat był już przy oknie, próbując unieść żaluzję. Dan znał również okna i wiedział, że nie otwierają się wtedy, gdy potrzeba. - Ostrzegałem cię - powiedział. - Jeszcze jedna taka wpadka i wybiję ci z głowy chuligaństwo! Tony zostawił okno i odwrócił się, gotowy do walki. - To ona do ciebie zadzwoniła?! - krzyknął. - Ta cipa... Dan odpiął pasek od spodni i wyszarpnął go jednym ruchem. Tony próbował przemknąć pod jego ramieniem, ale Dan chwycił go za głowę i wymierzył pół tuzina razów.

Mgła wściekłości opadła, ale jego gniew nadal wibrował w powietrzu. Tony dał nura na łóżko i skulił się pod ścianą. Dan wsunął pasek na miejsce, ale nie zapiął klamry, na znak gotowości. Z korytarza dobiegły szepty kobiet, szarpnięciem otworzył więc drzwi. Mary weszła do pokoju, rzuciła mu spojrzenie i podbiegła do Tony’ego. Zapłakany chłopiec wyciągnął ku niej ręce, a ona tuliła jego głowę, kołysała syna w ramionach. - Cicho, cicho, maleńki - powtarzała. Dan popatrzył na Teresę. Przewróciła oczami. - Odejdź ode mnie! - krzyknął nagle Tony i pchnął matkę tak mocno, że upadła na łóżko. - Tego już za wiele! - Dan chwycił Tony’ego za ramię i postawił na nogi. - Nie, Danny - powiedziała Teresa cicho. - Wystarczy. - Nie, nie wystarczy - odpowiedział, ale opuścił ręce. Tony klapnął z powrotem na łóżko. Z kącika ust płynęła mu strużka krwi. Wyglądał na mniejszego, niż był w rzeczywistości. Wyglądał jak mały chłopiec, który był kiedyś beniaminkiem rodziny. Teresa pomogła Mary wstać i obie popatrzyły niepewnie na Dana. - Tak. Co teraz? - mruknął. Przeczesał włosy dłońmi i wypadł z pokoju. Na korytarzu oparł się o popękaną ścianę. Od pięciu lat chciał to wyremontować. Przy okazji przydałoby się zainstalować nowe oświetlenie, żeby klatka schodowa nie wyglądała tak ponuro. Życie matki i Teresy było wystarczająco posępne. - Co teraz? - powtórzył. Pięć minut później wrócił do pokoju. Kobiety nadal stały na środku, czekając, aż Dan wytyczy nowy kurs. Tony przyciskał chusteczkę do wargi i obserwował go przez rzęsy. - Teresa, przynieś walizkę - powiedział Dan. - Dużą. Mamo, pomożesz mi. - Otworzył górną szufladę komody. Bielizna, skarpetki, numery „Hustlera”. - Danny, co zamierzasz? - zapytała Teresa. - On się wyprowadza - odparł. - Do mnie. - Nie! - pisnął Tony. - Zamknij się! - Pochylił się nad nim groźnie. - Ani słowa! - On już będzie grzeczny - powiedziała Mary. - Prawda, Tony? Powiedz Danny’emu, że już będziesz grzeczny.