Andre Norton - Na straży Świata Czarownic.pdf

ANDRE NORTON NA STRAŻY ŚWIATA CZAROWNIC TYTUŁ ORYGINAŁU: THE WARDING OF WITCH WORLD PRZEŁOŻYŁA EWA WITECKA

Ingrid i Markowi Którzy bardzo dzielnie słuchali Juanicie Coulson, bez której ta książka nie mogłaby powstać

PROLOG 1 ESCORE, GRANICA Z ALIZONEM Simon Tregarth ściągnął wodze swego torgiańczyka. Niebo było ołowiane, posępne. W tej dzikiej okolicy niemal nic nie przyciągało wzroku; wędrowiec rozglądał się wokoło z poczuciem, że powinien zachować daleko idącą ostrożność. Wrodzony Tregarthowi dar jasnowidzenia, nader ograniczony w porównaniu z mocami, którymi władali jego towarzysze podróży, obudził się i dawał o sobie znać, odkąd opuścili obóz tego ranka. Bez wątpienia czekały ich kłopoty, ale gdzież ich nie było w tej krainie starożytnej magii i walczących ze sobą sił Światła i Ciemności? Niepokoiło go nie tylko szare, zachmurzone niebo. Mimo że zajechali tak daleko na północ, powietrze było tak wilgotne, że aż kusiło, by zrzucić hełm i kolczugę, i odpiąwszy zawieszoną przy siodle podróżną manierkę naruszyć zapas wody. — Zło można zawsze zwęszyć, ono nie potrafi pozbyć się swego smrodu! — Młody jeździec dołączył do Simona na szczycie pagórka, z którego rozciągał się widok na falisty teren. Ani upływ czasu, ani erozja na tym falistym obszarze przylegającym do pogórza nie zdołały ukryć śladów działalności ludzi, a może jakichś innych istot, równie pożądliwie pragnących wydrzeć naturze upragniony łup. Simon uśmiechnął się szeroko do swego najstarszego syna; Kyllan był przede wszystkim wojownikiem, choć miał też pewne zdolności magiczne. Zsunął na szerokie ramiona fałdy misiurki i uniósł wysoko głowę, rozdymając nozdrza, jak ogar szukający tropu. — Są tu jeszcze resztki jakichś złych mocy, ale zrodzonych już dawno. — Wierzchowiec, którego Kyllan dosiadał, również uniósł wysoko głowę. Wegan, Renthan z Zielonej Doliny, był równie inteligentny jak jego człowieczy towarzysze. — Pułapka? — Simon wymienił myśli z Renthanem. — Nie… — Ale zaraz myśl się urwała, by podjąć po chwili: — Wilkołaki! — Ostrzegawczy, choć bezgłośny okrzyk przeszył umysły obu mężczyzn. Simon nie zlekceważył przestrogi, choć jego własne zmysły nie zarejestrowały ukrytego niebezpieczeństwa. Ostrzeżenie dotarło również do pozostałych zwiadowców. Tworzyli mieszaną grupę, ale taka była czymś najzwyklejszym w owych dniach w Escore. Albowiem w tej starożytnej ojczyźnie władców i władczyń Mocy zapanował niepokój; wyczuwano, że uśpione od wieków siły obudziły się, i może już nigdy nie zasną. Wyruszyli dzisiaj na zwiady, gdyż dotarły do nich niejasne przestrogi. Na— razie niejasne… Lecz ci, którzy podtrzymywali czarodziejskie zabezpieczenia i zapory, zawsze byli wrażliwi na najmniejsze zmiany, dające się wyczuć ich niezwykle wyostrzonymi zmysłami magicznymi. Dlatego wśród zwiadowców było trzech mieszkańców Zielonej Doliny: Hateran, Varse i Jonka na Renthanach, obok biegły torgiańczyki, rumaki bojowe ludzi ze Starej Rasy. Dosiadali ich dawni wygnańcy, Yonan i Uruk od Wielkiego Topora, którzy znali Escore takim, jakim było niegdyś. Sentkar, uczestnik Wojen Granicznych; Denner z Lormtu; oraz ten, kto zuchwale dołączył do oddziału na drugi dzień po opuszczeniu obozu–bazy, Keris, syn Kyllana. Keris poruszył się w siodle, sięgając odruchowo ku rękojeści miecza. Zaraz potem zarumienił się i szybko opuścił rękę na łęk siodła, zerknąwszy ukradkiem na Yonana, czy dostrzegł ów nadmierny entuzjazm do walki. W końcu przeciw wrogom mógł zwrócić tylko swoją znajomość żołnierskiego rzemiosła. Od urodzenia dźwigał brzemię człowieka pozbawionego zdolności magicznych. Przynajmniej los obdarzył go naturalną zręcznością we władaniu mieczem i pistoletem strzałkowym.

Kiedy zwiadowcy zorientowali się, że przyłączył się do nich Keris, pozwolili mu zostać, głównie dlatego, że w tej okolicy tylko chory na umyśle człowiek podróżowałby samotnie. Jednakże zarówno jego ojciec, jak i dziadek, wytrwale ignorowali Kerisa, dbając jedynie, by nie zapomniał, iż wcześniej czy później poniesie przykre konsekwencje tej samowoli. Kłęby mgły unosiły się sponad pagórków, w które przekształciły się niegdysiejsze budowle. Keris przypomniał sobie zasłyszaną w dzieciństwie legendę, część dziedzictwa Zielonej Doliny: że człowiek, który przysiągł wypełnić jakąś powinność i został zabity, zanim tego dokonał, istniał jako cień tak długo, jak długo nie spełnił swego zamiaru. Może właśnie teraz stali na dawnym polu bitwy? Młodzieniec nie po raz pierwszy poczuł ból utraty, który nie dawał mu spokoju od chwili, gdy z krzykiem przyszedł na świat. Tak, był mieszańcem, w jego żyłach płynęła krew dwóch ras, ale w przeciwieństwie do swojej siostry nie odziedziczył zdolności władania Mocą. Powierzchownością przypominał wprawdzie swego ojca Kyllana, jednakże nie miał nawet jego ograniczonego magicznego daru, a co dopiero mówić o wielkich talentach matki, Dahaun. Simon Tregarth wyprostował się w siodle, podciągnął misiurkę osłaniając brodę i szyję. Być może dalsza jazda była czystym szaleństwem, ale lata walki z siłami Ciemności nauczyły go, że zwykle najlepszym rozwiązaniem jest konfrontacja z wrogiem. Renthan Kyllana wykonał pełny obrót i zwrócił się na północ, a jego jeździec również przygotował się do boju. Wilkołaki wynurzyły się spomiędzy zamglonych pagórków, bezszelestnie jak szare kłęby mgły, i zbliżały się coraz bardziej. Ich sposób poruszania się budził obrzydzenie: jedne wyprostowane, na dwóch nogach, inne na czworakach. W ich zbitej w pełne błota kłaki i brudnoszarej sierści pełno było źdźbeł, łodyżek, gałązek. Widać było, że przybyły w wielkim pośpiechu i z daleka. Któż je mógł wezwać? Simon posłał swego ogiera w dół zbocza. Reszcie oddziału nakazał ustawić się półkolem, ze wzgórzem za plecami. Przeliczył napastników i nabrał otuchy. To nie było pełne stado. Najstarszy z Tregarthów dostrzegł też zmęczenie Wilkołaków. Strzelił. Strzałka trafiła przywódcę stada w bark i Wilkołak zawył z bólu. — Jaaahhh! — Mieszkańcy Zielonej Doliny wystąpili z szeregu, by użyć własnej, najpotężniejszej i sławnej broni, ognistych biczów. I każdy z nich trafił w cel. Wilkołaki zawahały się. Albo kierowały się niezwykłą dla ich gatunku ostrożnością, albo otrzymały rozkazy zabraniające im potyczki. Lecz sam fakt, że znalazły się na tym terenie, wzbudził niepokój. Ludzie–wilki walczyli bowiem zazwyczaj w nocy, krążąc wokół obozów i napadając na maruderów. I nigdy nie atakowali tak otwarcie jak teraz. W podobnych przypadkach nikt nie wydawał innym rozkazów. Zresztą zwiadowcy z Zielonej Doliny przywykli do unieszkodliwiania takich przeciwników. A mimo to Simon wycelował i strzelił po raz drugi, nie w przywódcę stada, ale w Wilkołaka, który z jakiegoś powodu krył się za swymi współplemieńcami. Ranny potwór skoczył w powietrze, zwinął się, skręcił jakoś dziwacznie, a potem runął na podobną do mchu roślinność, wyściełającą równinę jak żywy kobierzec. Mogłoby się wydawać, że był to sygnał do odwrotu. Wywrzaskując bowiem najrozmaitsze groźby, stado cofnęło się, acz najwyraźniej niechętnie i z oporem. Ponadto, całkowicie wbrew swym wilkołaczym zwyczajom, dwójka napastników zabrała zewłok towarzysza zabitego przez Simona, pozostawiając jednak ciała dwóch innych poległych w walce. Mgła zgęstniała. Kyllan wytężył swe ograniczone magiczne zmysły i nawiązał kontakt ze zwiadowcami z Zielonej Doliny. Razem zapuścili myślową sondę, która potwierdziła tylko to, co już wiedzieli: że przed nimi czają się jakieś Ciemne Moce, które zamierzają zatrzymać całe to terytorium dla siebie. Uruk, zdjąwszy z ramienia wielki topór, zatoczył swym torgiańczykiem, lecz Keris, jako znacznie młodszy, zareagował szybciej i z większą zręcznością. Jedno ze wznoszących się przed nimi wzgórz rozpękło się na dwoje, jakby rozsadziło je nasienie pragnące jak

najszybciej wydostać się na powierzchnię ziemi. Ze szczeliny wynurzyli się Sarneńscy Jeźdźcy. Ich podobne do jaszczurów wierzchowce wyciągały przed siebie giętkie szyje, grożąc ociekającymi zieloną śliną kłami. Sarneńscy Jeźdźcy też byli uzbrojeni w bicze, ale wydobywająca się z nich energia wyglądała nie jak płomienie, lecz jak strumień cieni. Cieni, które mogły gryźć, rozdzierać i pożerać ofiary. Simon strzelił, świadomy nikłej szansy na trafienie strzałką przeciwnika. Podzielał domysły, że Sarneńscy Jeźdźcy są nie w pełni materialni, w przeciwieństwie do reszty tego świata. Zauważył, że Kyllan, Sentkar i Yonan wyciągają miecze wykute w Zielonej Dolinie — oręż będący czymś więcej niż pospolite ostrza. Denner napiął łuk. Był sławnym łucznikiem, ale strzała niewiele zdziałała przeciw tym groźnym przeciwnikom. Jak Simon, spokojnie i z zimną krwią wybrał cel i strzelił. Sarneński bicz pomknął w niebo, by przechwycić strzałę. Mignął tak szybko, że zostawił w powietrzu ledwie widoczny ślad. Rozbłysnął w górze niebieskawy płomień, raptem ześlizgnął się po biczu, zanim właściciel zdołał go odrzucić. Jeździec zgiął się wpół. Nie rozległ się żaden dźwięk, tylko Simon zachwiał się lekko w siodle, a Keris omal nie spadł na ziemię. Albowiem przeraźliwy krzyk bólu, który w owej chwili przeszył ich umysły, wstrząsnął nimi do głębi. Sarneński Jeździec i jego wierzchowiec zniknęli bez śladu. Denner niewzruszenie przygotował drugą strzałę. Keris wiedział, że słynnemu łucznikowi pozostało jeszcze tylko pięć takich pocisków. Na swój sposób były cenniejsze od wielu słynnych, obdarzonych własnym imieniem mieczy. Denner pochodził z Lormtu, legendarnego skarbca zapomnianej wiedzy. Kiedy Wielkie Poruszenie uchroniło Miasto Es przed inwazją z Karstenu, siła dobrowolnie uwolnionych czarów osmaliła samą ziemię, obalając jedną z wież Lormtu i część murów obronnych. Okazało się wtedy, że w uważanych za solidne ścianach kryło się prawdziwe mrowisko ukrytych komnat i tuneli, wypełnionych zwojami, księgami i skrzyniami pełnymi dziwacznych przyrządów, których przeznaczenia nikt już nie znał. Uczeni żyjący jak szare myszy w tej skarbnicy wiedzy, (a niektórzy spędzili w niej przecież całe swoje długie życie ludzi Starej Rasy), wpadli w taką euforię nad tymi znaleziskami, że nie byli w stanie myśleć o czymkolwiek innym, jak tylko o dotarciu do następnej, też pełnej skarbów komnaty. Duratan, niegdyś Strażnik Graniczny, a w czasie Wielkiego Poruszenia zarządca Lormtu i opiekun tych poszukiwaczy wiedzy, stworzył własny niewielki zastęp zbrojnych z drugich i trzecich synów wieśniaków z okolicznych gospodarstw oraz tych Strażników, których kompanie rozproszyły się podczas kataklizmu, i z kolei z ich synów. Z tą siłą liczyć się musieli rozbójnicy i banici. Mówiło się otwarcie, że kiedy uczeni z Lormtu tak chciwie szukali jednego rodzaju wiedzy, Duratan gromadził pozostałości innego, czyli bajecznej broni z odległej przeszłości, a przynajmniej opisów pozwalających na jej ponowne skonstruowanie. Tak właśnie pojawiły się strzały Dennera. Niestety, ich liczba w kołczanie świadczyła, jak trudno je było wykonać. Wilkołaki wycofały się pomiędzy wzgórza, a gęstniejąca mgła przesłoniła Sarneńskich Jeźdźców. Zwiadowcy przygotowywali się do odparcia ataku. Mieszkańcy Zielonej Doliny zaczęli cichą pieśń podobną do brzęczenia owadów. Pełznącą ku nim mgłę powstrzymali czarami, przeorali ją w dół i w górę, rozdarli na dwie części, przetwarzając w kłębiącą się, szarą ścianę. Simon i jego towarzysze spodziewali się lada chwila ataku Sarneńskich Jeźdźców, a tymczasem tylko chmury nad nimi pociemniały, jakby biały dzień się kończył. Zaczął padać deszcz; wielkie krople uderzały jak strzałki o stępionych grotach. Simon Tregarth poruszył się niespokojnie. Mógł zrozumieć bezpośredni atak, nawet go pragnął, gdyż jakaś tajemnicza siła przyciągała go coraz mocniej i mocniej. Jednakże od wielu lat oswoił się z magią na tyle, by

zachować zdwojoną ostrożność w sprawach, których natury jego własne zmysły nie potrafiły wyjaśnić. — Jonka? Renthan z mieszkańcem z Zielonej Doliny na grzbiecie podbiegł bliżej. Szczególne właściwości rasy zamieszkującej tę oazę Światła — zdolność zmiany barwy skóry i włosów — sprawiły, że pod ołowianym niebem jeździec był teraz cały szary; tylko wśród bujnych kędziorów połyskiwały krótkie rogi o barwie kości słoniowej. — Nie unikniemy walki — powiedział, widząc niepewność malującą się na twarzy Simona. — Czekają nas większe kłopoty niż przypuszczaliśmy. Tregarth czekał, mając nadzieję, że Jonka wyjaśni, o co mu chodzi, ale najpierw dotarły do niego myśli Renthana. — Ci, którym stawiliśmy czoło, przybyli w pośpiechu. Możliwe, że to, czego szukamy, ma za mało mocy, by zaatakować z całą siłą wszystkich wojowników Ciemności — powiedział bezgłośnie. Podrzucił głowę, aż stercząca zwykle między wielkimi uszami grzywa opadła mu na oczy. — Może pójdą naszym tropem, jeśli ruszymy dalej, ale nie ukryją swej prawdziwej natury. — Ustawmy się luźnym szykiem i jedźmy stąd — podjął decyzję Simon. Keris poczuł przypływ dumy. Oto prawdziwy Simon Tregarth, żywa legenda! W żyłach Kerisa płynęła ta sama krew. Trzeba to jednak udowodnić. Kto wie, może los podaruje mu tę szansę? Kiedy młodzieniec zacisnął rękę na wodzach, kłęby mgły uniosły się wyżej i nagle zniknęły, jakby zmyte ulewnym deszczem. Simon poprowadził ich na falistą równinę, jadąc powoli, ze swobodą doświadczonego zwiadowcy. Nie zobaczyli ani śladu Wilkołaków, oprócz dwóch pozostawionych ciał, a otwór w ziemi, z którego wypadli Sarneńscy Jeźdźcy, zniknął, jakby nigdy się nie pojawił. Mieszkańcy Zielonej Doliny ruszyli za głową rodu Tregarthów. Simon wybierał drogę najprostszą jak się dało. Keris, starając się zejść mu z oczu, zrównał się z Dennerem, który starannie okrył swój kołczan, jakby chroniąc pozostałe strzały przed deszczem. Keris przełknął ślinę, a potem odważył się zadać pytanie, które nie dawało mu spokoju od chwili, gdy zobaczył łuk Dennera w działaniu. — Czy to… czy twoje strzały… są z dawnych dni? Denner był bardzo młody, więc z wyższością spojrzał na pytającego. — Pan Duratan odtworzył sposób ich wyrabiania. To bardzo trudne. Chyba nie całkiem rozumiemy ten proces. Ale… sam widziałeś, jak działają. — Tak… — zaczął Keris, kiedy dotarło do niego myślowe przesłanie, tak silne, że zrozumieli je nawet pozbawieni talentu magicznego żołnierze. — Do przodu… Należało pomknąć naprzód, jak najszybciej! Simon już nie wyszukiwał bezpiecznego traktu. Pozwolił swemu torgiańczykowi wybierać drogę i przejść w pełny galop. Kyllan wstrzymał wierzchowca robiąc przegląd mijającego go oddziału. Jego oczy zatrzymały się na Kerisie, ale nie pokazał po sobie, że rozpoznaje syna. Równie dobrze mógłby to być każdy inny jego podwładny. Prawie przejechali już przez pagórkowatą równinę. Podobna do mchu roślinność wchłaniała deszcz jak gąbka, spowalniając bieg wierzchowców. Simon energicznie parł do przodu. Po długiej, nie kończącej się jeździe w szalejącej już burzy, dotarli do podgórza. Nad ich głowami rozjarzyło się pomarańczowoczerwone światło, ześrodkowane pomiędzy dwoma wzgórzami. — To Alizończycy! — W ich umysłach rozległo się ostrzeżenie Jonki. — Nie ruszają się z miejsca. Psy są uwiązane na smyczach. Przyglądają się czemuś, co znajduje się przed nimi.

Varse i Jonka, dwaj czarownicy z Zielonej Doliny, wraz z Renthanami, które na swój sposób były równie potężne, bez wątpienia daliby Alizończykom stosowną odprawę, gdyby tylko ci znienawidzeni mieszkańcy położonej na zachodzie krainy postanowili się wmieszać w sprawę. Alizończycy byli jednak wrogami, których należało szanować. Niesamowite, rozjarzające się coraz bardziej światło przed nimi — nawet Keris mógł je teraz dostrzec — było budzącą wstręt emanacją, wydzielającą się zawsze wtedy, gdy ktoś posługiwał się wysoką magią Ciemności. Denner odsłonił swój kołczan. Wydawało się, że to, co się znajdowało pomiędzy niedalekimi wzgórzami, miało jakiś wpływ na pogodę, gdyż deszcz nagle ustał, jakby podróżnych osłonił niewidoczny dach, choć ani niebo nie pojaśniało, ani chmury się nie rozeszły. Simon zsunął się z siodła, a Kyllan kiwnął głową, chwytając wodze torgiańczyka, które podał mu ojciec. Była to stara, bardzo stara gra, w której najstarszy z Tregarthów brał udział od tak wielu lat, iż nie chciałby ich zliczać. Jego nogi utonęły w miękkich porostach po kostki, kiedy wykorzystując każdą osłonę ruszył przed siebie. Po nasiąkniętym wodą mchu zrobił tylko kilka kroków, kiedy poczuł pod stopami twardszy grunt. Zamierzał półkolem obejść wzniesienie z prawej, w nadziei, że znajdzie jakiś dogodny punkt obserwacyjny. Mieszkańcy Zielonej Doliny i ich wierzchowce odbiorą każde jego myślowe posłanie. Naraz — tylko przez moment — pojawiła się w jego myślach ciemnowłosa kobieta o dumnie podniesionej głowie: Jaelithe. W ostatnim roku, kiedy oboje pomagali patrolować Escore, rzadko bywali razem. Nigdy jednak nie czuł, że brak mu jakiejś cząstki jego samego. A teraz… Odegnał gwałtownie te wszystkie niepokojące myśli, musiał skupić się na sprawach bieżących. Udało mu się znaleźć punkt obserwacyjny, jak wymarzony dla samego Kurnousa, Rogatego Władcy. Simon spojrzał w dół i dostrzegł coś dziwnego… Tak, w dole krzątali się ludzie. Cześć z nich to alizońscy niewolnicy, zrodzeni do beznadziejnej pracy. Dostrzegł tylko jednego białowłosego wojownika, który najwidoczniej miał nadzorować pracę sług. Niewolnicy wyposażeni w masywne łańcuchy i grube jak przegub liny musieli tu przyciągnąć — gdyż ziemia za nimi była zryta głębokimi bruzdami — dwa kamienne filary. Czerwony blask bił z olbrzymiego kotła, przy którym stało trzech mężczyzn z innej rasy. Simon wydął wargi. Zarówno słudzy Dobra, jak i Zła, przeżyli nie tylko Wielką Wojnę Adeptów, lecz także chaos, który po niej nastąpił. Znał jednego z tych mężczyzn. Nie spotkał go osobiście, ale ujrzał jego obraz w kłębach dymu, kiedy Dahaun z Zielonej Doliny szukała zagrożeń dla tej oazy Światła w pobliżu i z dala od niej. Był to Rarapon, niegdyś sprzymierzony ze zdrajcą Dinzilem, i tak jak tamten potępieniec pragnął odzyskać utraconą moc. Wprawdzie nosił szkarłatną szatę Adepta, ale co rusz dotykał i poprawiał to pas, to kołnierz, jakby źle się czuł w tym stroju. Niewolnicy kończyli pracę. Wykopali głębokie jamy, a na dwa kamienne słupy czekał już system bloków i wyciągarek — Rarapon zrobił jakiś szybki gest. Alizoński wielmoża skinął głową i strzelił palcami. Na ten sygnał dwaj niewolnicy zwrócili się przeciwko trzeciemu i wrzucili go do jamy w tej samej chwili, gdy z trzaskiem wpadła w nią kamienna kolumna. Rarapon ruszył do przodu, stąpając tak dumnie, jakby stał na czele wielkiego zgromadzenia. Podniósł do góry ręce i zaczął kreślić w powietrzu jakieś wzory, które rozbłysły jaskrawoczerwonym blaskiem. Simon słyszał z oddali tylko melodyjne dźwięki pieśni, nie rozróżniając słów. Tregarth nie potrzebował ostrzeżenia swoich wrodzonych zdolności magicznych: Rarapon usiłował otworzyć jakąś Bramę! Bramy były starożytnymi przejściami w czasie i przestrzeni, przez które przechodzili Adepci z Wielkiej Epoki i dla czystej przyjemności kontemplowali inne światy. Jednakże w większości wypadków nie tylko zapomniano o sekretach Bram, lecz także o samym ich istnieniu. Przez Bramy przeszli zarówno samotni wędrowcy (przed wielu laty Simon w taki właśnie sposób przybył do swej nowej ojczyzny), jak i całe narody. Byli wśród

nich mieszkańcy obecnej Krainy Dolin, Sulkarczycy oraz różne inne mniejsze plemiona i klany. Te tajemnicze przejścia przyciągnęły również sługi Zła. Kolderską zarazę, która niszczyła ten świat wszędzie tam, dokąd dotarła. Ostatnio zaś dziwaczny, morski lud, którego napaść odparli wspólnymi siłami Sokolnicy i mieszkańcy Krainy Dolin. W końcu sami Sokolnicy, którzy… Nikt, kto przeżył ten wybuch surowej, chaotycznej, nie kontrolowanej Mocy, nie mógł uczciwie opisać nieruchawej siły, która igrała z nimi jak kot z myszą. Ogłuszony, półprzytomny z powodu straszliwego naporu na zmysły i umysł, Tregarth dostrzegł jak przez mgłę wielkie kolumny nachylające się ku sobie, a potem walące się na ziemię, miażdżące wszystkich, którzy znajdowali się w wąskim przesmyku. Krwawy blask gigantycznego kotła zgasł. Simon przekręcił się na plecy, podniósłszy rękę do góry błagalnym gestem, choć nie wiedział, kogo lub co błaga. Później zobaczył w myśli Jaelithe tak wyraźnie, jakby stała przed nim. — Wracaj, szybko wracaj, Simonie. Zbierz wszystkich, którymi można wzmocnić zastępy sług Światła. Rzucono tak potężny czar, że grozi on samemu istnieniu naszego świata! Wyciągnął do niej dłoń, ale obraz zgasł. Nie zrozumiał, że starożytny Magiczny Klucz do Bram zniknął oto z ich świata, pozostawiając jednak inne nie kontrolowane, nie strzeżone magiczne wrota. Jedyną bronią przeciw nim miały być ciała i umysły tych, których los skazał na ciężką, prawie beznadziejną walkę o ocalenie świata.

PROLOG 2 ARBON, KAR GARUDWYN (ZAMEK GRYFA) Eydryth nie mogła zaprzeczyć, że dzień jest piękny. Pogładziła swoją harfę. Na pewno w taki dzień godzi się światu nieść muzykę. Coś jednak ją powstrzymało i nie szarpnęła srebrzysto–niebieskich strun instrumentu. Czuła się dziwnie niespokojna, a jednocześnie nie chciała się rozstać z ciepłem słonecznych promieni na dziedzińcu. Kar Garudwyn nie był już opustoszałym zamkiem, do którego przed laty przyjechali jej rodzice, pokrytym grubą warstwą nagromadzonego przez wieki kurzu. Wręcz przeciwnie, przez okres dłuższy niż jej życie stał się prawdziwym domem dla tych, których miłość i przyjaźń ceniła najbardziej. Wróciła właśnie z niebezpiecznej wędrówki i powinna beztrosko pławić się w panującym tu spokoju i życzliwości. Lecz tego ranka… Chociaż początkowo nie zdawała sobie z tego sprawy, Alon był jej częścią znacznie dłużej niż trwało ich małżeństwo. Ale w ostatnich kilku dniach wydawało się, że rozdzieliła ich niewidzialna ściana. Na pewno przyczyną był Hilarion, Adept z Dawnej Epoki, który przyjął Alona na naukę, wiedząc o jego wrodzonych zdolnościach magicznych. Eydryth nigdy nie spotkała Hilariona, który mieszkał ze słynną czarodziejką Kaththeą Tregarth na drugim końcu świata. Dla niej był tylko imieniem, gdyż Alon rzadko wspominał koleje swego życia sprzed ich spotkania. Owszem, widziała tylko, jak mąż rzucał czary wykraczające poza jej wiedzę i wyobrażenia, ale było to w minionych na szczęście dniach wielkich niebezpieczeństw. Alon nie udał się z pozostałymi mieszkańcami zamku — Kerovanem, Joisan oraz ich synem i córką: Jervonem i Elys, rodzicami Eydryth, na Święto Znakowania Stad do Doliny Kiogów, podczas którego wybierano zdatne do układania źrebięta, a w obozie koczowników panowała głośna wrzawa i ogólne zamieszanie. Nie uczynił tego, gdyż niedawno zniknął w wysokiej wieży starożytnej twierdzy. Eydryth nie miała pojęcia, czego szuka ani co robi. Wiedziała jedynie, że mąż zdradzi jej tę tajemnicę tylko wtedy, kiedy sam tego zechce. Jeśli zechce… Jednakże myśl o Hilarionie nie dawała jej spokoju. — Eydryth, gdzie jest Firdun? Obiecał, że… — Jej młodszy brat przydreptał boso przez brukowany dziedziniec. W jego głosie brzmiała wyraźna irytacja. Mieszkańcy przyszli już do siebie po wstrząsie, na jaki naraził ich Trevor w ubiegłym roku, a przynajmniej tak się nim nie przejmowali. Tuż przed połogiem na jego matkę Elys rzucono zły czar, który pogrążył ją w jakiejś martwocie. To Eydryth zaczęła niszczyć ów czar, ale wyzwolenie trwało całe lata. Na szczęście jej matka odzyskała wolność i w kilka chwil potem urodziła dziecko. I oto teraz ku Eydryth bynajmniej nie drobił nóżkami mały chłopczyk. Zła moc, która więziła matkę i jej nie narodzone dziecko, oswobodziła także czas. Dlatego w ciągu kilku tygodni od narodzin Trevor dogonił fizycznie i umysłowo stracone lata. — Firdun? — Brat stał teraz wyprostowany przed nią, wetknąwszy za pas kciuki. Z wydętą na domiar dolną wargą wyglądał jak Gurei, zamkowy koniuszy. Eydryth westchnęła w duchu. Firdun, syn Joisan i Kerovana (ogólnie uznano, że ma tak wielki talent magiczny, iż nie sposób go określić ani ocenić) różnił się od swojej siostry Hyany jak dzień od nocy. Jak dotąd nie poddawał się narzuconej przez rodziców dyscyplinie, ale w ubiegłym miesiącu odmówił dalszej współpracy z Alonem — Eydryth uważała, że powodem jest zazdrość o jej męża. Najtrudniej mu było pogodzić się z faktem, że nie przyjęto go do grona Chartipionów Gryfa. Jervon, ojciec Eydryth, również do nich nie należał, był jednak najzwyklejszym wojownikiem i wiedział, że ma inne, równie przydatne umiejętności. A Trevora przyjęto do tego kręgu wybrańców, choć był tylko dzieckiem. Firduna zaś nie, pomimo wszystkich jego niezwykłych mocy.

Jednakże Trevor wybrał starszego chłopca jako wzór do naśladowania. Snuł się za Firdunem trop w trop jak cień. Syn Kerovana, choć nigdy szorstko się do malca nie odnosił, unikał go, jak tylko się dało. — Firdun powiedział — ciągnął Trevor — że pojedziemy zobaczyć konie. Ich wybór. — Jego wielkie oczy świeciły podnieceniem. — Czy jakiś koń mógłby wybrać mnie? Wtedy ojciec nie mógłby mówić, że jestem za mały, że muszę jeździć tylko z nim. Eydryth zadrżała w duchu. Nie miała daru jasnowidzenia, ale w tym momencie wydało się jej, że wyczuwa coś złego. Ku jej zaskoczeniu, Trevor odwrócił się raptem od niej. Jednocześnie usłyszała tupot butów na schodach. W następnej chwili Alon wypadł na dziedziniec i zatrzymał się nagle tuż przed żoną i jej bratem, jakby nie potrafił opanować porywu, który go tu sprowadził. Oparł rękę na barku chłopca i przyciągnął go do siebie. Wyciągnął też dłoń ku Eydryth, jakby wprost musiał objąć ich oboje. Patrzył w tym samym kierunku, co Trevor. Eydryth nic nie widziała. Przebiegła jednak palcami po strunach, które odpowiedziały na dotknięcie głośniej niż chciała, niemal tonem rogu bojowego. Alon potrząsnął głową, popychając malca w jej ramiona, i stanął przed obojgiem, jakby osłaniał ich swym ciałem. Trevor wiercił się w objęciach siostry, która z trudem go trzymała. Nagle poczuła silne zawirowanie. To wcale nie było tylko dotknięcie. Z obozu w Dolinie, choć był tak odległy od zamku, dobiegły przygłuszone okrzyki i rżenie oszalałych ze strachu koni. — Stanica Howell nadciąga! — warknął Alon. Eydryth zadrżała. Mieszkańcy Stanicy Howell mieli uzasadnione powody do nienawiści. Zaślepiona gniewem, rzuciła pieśń—przekleństwo na jednego z ich wielkich wojowników. Lecz jeszcze nigdy dotąd ci słudzy Cienia nie zapuszczali się poza ziemie, które uważali za swoje terytorium. Strzegli swych zasobów nieznanej wiedzy o wiele zazdrośniej niż uczeni z Lormtu. Alon ruszył ku wielkiej zamkowej bramie. Eydryth, obejmując ramieniem Trevora, z harfą w drugiej ręce, szybko ruszyła za nim. Lecz jeźdźcy na spienionych koniach już mknęli po prowadzącym do twierdzy podjeździe. Kerovan jechał z tyłu, Jervon zaś trzymał obnażony miecz, choć stal na nic by się nie zdała przeciw tym wrogom. Mimo to zsiedli z wierzchowców i mocno klepnąwszy je po zadach, odesłali w głąb dziedzińca. Potem ustawili się w szeregu, jak łucznicy na czele armii tuż przed bitwą. Kerovan i Alon stali ramię w ramię, mając swe żony po bokach, za nimi Hyana i Trevor. Eydryth zaczęła nucić. — Oni jadą na Smoczy Grzebień! Eydryth nie była tym zaskoczona. Wprawdzie pani Sylvya, w której żyłach więcej niż połowa krwi należała do Wielkich Przodków, mieszkała wraz z nimi w Kar Garudwyn, wciąż jednak wędrowała po wzgórzach, które przysparzały jej tyle radości za młodych lat. Wokół pociemniało, chmury zasłoniły niebo. Od strony kiogańskiego obozu nadal słychać było zgiełk. — Magiczna zapora! — rozkazał Alon. Eydryth podniosła głos. Jej palce szybciej pobiegły po strunach. Przyłączyła się do pieśni, którą zaintonował Alon. Tylko Trevor milczał, ale stanął przed Adeptem z uniesioną głową. Już nie wyglądał jak małe dziecko. Podniósł do góry ręce, zaciskając palce, jakby sięgnął po niewidzialną zasłonę. Później cisnął to coś przed siebie. — Mają ze sobą jeńca. — Myśl Sylvyi zabrzmiała ciszej, jakby rozdzieliła ich jakaś bariera. — To Firdun! Opanowali jego umysł! Głos Eydryth zadrżał, ręce Trevora zatrzęsły się gwałtownie, i śpiew zamarł im na ustach. Twarz Alona stężała jak rzeźbiona podobizna któregoś z Wielkich Przodków. Zrobił lekki gest i oboje, siostra i brat, odsunęli się nieco od niego. Moc… Eydryth czuła, jak się gromadzi…

A potem… Coś rzuciło ją na bruk! Harfa, którą trzymała pod pachą, wcisnęła się boleśnie w jej ramię. Trevor krzyczał i czepiał się jej z całej siły. Nie kontrolowana energia, która uderzyła w nich w tejże chwili, sprawiła jej tak wielki ból, jakiego nigdy nie zaznała w życiu. Joisan zachwiała się i osunęła bezwładnie na bruk, pociągając za sobą Kerovana. Alon cofnął się chwiejnym krokiem, przyłożywszy ręce do skroni. Jego rysy wykrzywił grymas bólu, wyglądał jak torturowany. Czy ten atak będzie trwać wiecznie? — pomyślała Eydryth. Jeśli potrwa dłużej, nikt z nich go nie przeżyje. Lecz nieznana siła zniknęła tak samo nagle, jak się objawiła. Długa chwilę leżeli nieruchomo, słabi jak ofiary zarazy. Przywróciły ich do życia słowa Sylvyi dźwięczące w ich umysłach. — Rzucono tak potężny czar, jakiego nasz świat nie znał od ostatniej Wielkiej Wojny Magów. Czar, który rozszarpał i rozerwał czas i przestrzeń. I nie sposób tego określić ani zmierzyć. Jeźdźcy ze Stanicy Howell leżą jak martwi, a ich więzień ucieka na wolność. Alon otarł mokrą od potu twarz. — Ten cios nie był wymierzony w nas — powiedział — inaczej zginęlibyśmy wszyscy, gdyż wypaliłby nasze umysły. Hilarion… Muszę się dowiedzieć! Odwrócił się błyskawicznie, jakby zaraz chciał wrócić do wieży, w której tak długo pracował, ale Eydryth chwyciła go za ramię. — Co Hilarion ma z tym wspólnego? Jest Adeptem z Dawnych Czasów, jednym z tych, którzy ściągnęli wtedy katastrofę na całą naszą rasę. Czy to jakieś nowe czary? — Nie. — Alon przytulił ją do siebie. — Byłem jego uczniem i wiem, że jest sługą Światła. Staramy się teraz stworzyć nowy sposób porozumiewania się na wielkie odległości. Myślę, że tak wielki wybuch surowej mocy może być odpowiedzią na nasze ostatnie pomysły. Ale muszę się dowiedzieć… — Wszyscy musimy się dowiedzieć. — To powiedział Kerovan. — Wydaje mi się, że otworzono szeroko drzwi dla Ciemności i że wszyscy, którzy służą dobru, muszą się zjednoczyć w obronie Światła.

PROLOG 3 ŚWIĄTYNIA GUNNORY, NA POŁUDNIE OD DARU Destree n’Regnant wielkimi krokami wracała znad sadzawki, w której się kąpała. Mokry ręcznik kołysał się w jej jednej ręce, drugą zaś zapinała rzemyki od kaftana. Nigdy nie leniła się wstawać wcześnie rano. Wsunęła w srebrny pierścień spadające na ramiona jasne włosy, przytrzymując zbłąkane pasma na karku. Ściekające z włosów krople wody rozprysnęły się przy tym na boki. Jej myśli krążyły już wokół czekających na nią tego dnia obowiązków. Miała przygotować napar dla Josephinii, której w ostatnich tygodniach, gdy burza szalała za burzą, bardzo dokuczały bóle stawów. Musi zajrzeć też na farmę Pajana, by obejrzeć nowego źrebaka, który, jak mówiono, jest bardzo słaby. Zawsze za mało miała czasu pomiędzy wschodem i zachodem słońca na zrobienie wszystkiego, co konieczne. Tego ranka obudziła się dziwnie niespokojna. Nie był to ślad po którymś ze snów zsyłanych przez Jantarową Panią, gdyż zapamiętałaby każdy szczegół przekazu, ale mimo to nie mogła się otrząsnąć z niemiłego wrażenia. Wielki czarny kot siedzący na stopniach starożytnej świątyni, którą Destree własnymi rękami odbudowała, otworzył pyszczek w bezgłośnym miauknięciu. Na Jantarową Panią, Wódz z każdym rokiem staje się coraz większy! Był inteligentniejszy od wieśniaczych kotów z doliny, chyba że tamte zwierzaki ukrywały przed nią swoje myśli. Lecz Wódz nie pochodził z tego świata 1 nie miał nic wspólnego z miejscowymi dachowcami. Wraz z Destree wyszedł zwycięsko z ciężkiej próby w Porcie Martwych Statków, przeżył też podróż przez jedną z Bram. Na szczęście tamto przejście już nie istniało, za co winna dziękować swoje Pani i jej mocom. Kot–wyrzutek, którego wszyscy unikali, przywiązał się niezwykle do Destree. Gotowa była uwierzyć, nawet śmierć nie zerwie łączącej ich więzi. — Czyżbyś miał ochotę na śniadanie, mój panie? — uśmiechnęła się. — Po nocnym polowaniu powinieneś mieć pełny brzuch! Nie wyczytała nic w jego dużych, żółtych oczach. Wódz ziewnął szeroko, ukazując kły, których używał zarówno w złym, jak i w dobrym celu, w zależności od natury swej zdobyczy. W świątyni były dwie komnaty. Destree położyła na dawne miejsce kamienie, które wypadły z murów, zamiotła wnętrze, wymyła ściany, a potem cierpliwie wtarła w nie papkę z pachnących ziół, które znalazła w zapuszczonym ogrodzie. Zewnętrzna pomieszczenie służyło do prac gospodarskich, choć zawsze; panował tam wzorowy porządek. Obok stołu z bardzo twardego i cennego — drzewa varsa, które, gdy się je dobrze wypolerowało, błyszczało jak najczystsze złoto, stały dwie takie same ławy. Narożny kominek nie ważył się rozsypywać popiołu na podłogę, w pozostałych kątach znajdowały się półki i dwa kredensy. Niej było tam ani kobierców, ani gobelinów, ale ich brak wynagradzała moc Gunnory. Na styku podłogi ze ścianą, wokół całego pokoju rosła winorośl. Bez względu na porę roku kwitła jednocześnie; i owocowała, przynosząc do wnętrza izby spokój świata zewnętrznego. Destree rozpostarła na końcu stołu ręcznik do wyschnięcia] i przyjrzała się kwitnącej winorośli. Nie, nie zerwie niebieskich kwiatów, gdyż nikły cień, który towarzyszy jej od nocy, nie pozwoli na to. W takim razie… Świadomie dokonała wyboru, zrywając garść innych, białych kwiatów, które tak często same podsuwały się pod rękę pielgrzyma — kobiety lub mężczyzny — choć sam nie był pewien, co właściwie pragnie znaleźć. Złote kwiaty były obietnicą pomyślnych plonów w porze roku, którą Gunnora szczególnie się opiekowała. Destree weszła do drugiej komnaty, gdzie mieściła się właściwa świątynia. Stał tam blok z tak białego kamienia, jakiego trudno szukać w okolicy. Na jego bokach wyryto symbol

Gunnory: snop dojrzałego zboża oplecionego owocującą winoroślą. Kapłanka szybko podeszła do ołtarza, omijając umieszczone dokładnie naprzeciw długie łoże, na którym poszukiwacze wiedzy mogli uczyć się przez sen. Na ołtarzu stała smukła waza, której zręczne dłonie garncarza nadały kształt rzadko spotykanej lilii wodnej. Destree wyjęła zwiędłe wczorajsze kwiaty i zastąpiła je bukietem białych i złotych rozkwitłych pąków. Wzięła w dłonie amulet, swoje dziedzictwo, które tak dobrze jej służyło. Bursztynowy wisior był ciepły, jakby oprócz rąk Destree spoczęła na nim jeszcze jedna dłoń. — Pani — wyrzekła powoli. Oczywiście Wielka Władczyni mogła już wyczytać, co kryło się w umyśle kapłanki, ale tak jak wszyscy ludzie, Destree wolała wypowiadać swoje prośby na głos — pani, jeśli dzieje się coś złego, pozwól, bym służyła ci zgodnie z twymi poleceniami. Wykonała już większość porannych prac, kiedy usłyszała turkot kół wieśniaczego wozu. Zakorkowawszy butlę, którą właśnie napełniła leczniczym napojem, wyszła na taras przed świątynią. Prowadząca do niej droga była raczej traktem, nierównym, pełnym grud i wybojów, i wielki wół, który ciągnął niezgrabny wóz, od czasu do czasu głośnym rykiem protestował przeciw zbyt wielkiemu obciążeniu. Ależ to Josephinia! A Destree zamierzała sama dostarczyć leczniczy napój do jej zagrody. Trimble, mąż Josephinii, z ościeniem w ręku dreptał obok wołu. Za pas zatknął świeżo naostrzony, połyskujący topór. Za wozem, z łukami w dłoniach, rozglądając się czujnie na boki, szli Stanwryk i Foss, dwaj najbardziej doświadczeni myśliwi z doliny. Cała grupa wynurzająca się z lasu wokół przybytku Gunnory, wyglądała jak wędrowcy podróżujący przez niebezpieczną krainę. Destree już biegła im na spotkanie. Co się stało? — Nękające ją od rana złe przeczucie stawało się coraz silniejsze. — Pojawił się leśny potwór, Głosie Gunnory. — Trimble podniósł głos, usiłując przekrzyczeć skrzypienie wozu. Jego żona, ukryta w zwojach koców, wydała dźwięk na poły pełen bólu, na poły strachu. Tak. — Stanwryk żywo przepchnął się do przodu. — Ostatniej nocy Lambert z Młyna usłyszał niespokojne beczenie swojej owcy i wypuścił Mocnoszczękiego. Każde żywe stworzenie z doliny uciekało przed nim gdzie pieprz rośnie, sama dobrze o tym wiesz. Wtedy rozległ się taki skrzek i zaczęła taka kotłowanina, że Lambert uciekł do domu i zamknął drzwi na sztabę. Dziś rano… — Urwał, bo zabrakło mu tchu, a Foss pociągnął dalej opowieść. Zawsze był małomówny, ale dzisiaj okazał się bardziej rozmowny niż kiedykolwiek dotychczas. — Lambert wyszedł o brzasku… z łukiem… i mieczem swego dziadka. Na łące za młynem zobaczył martwą owcę, na pół zjedzoną i… Stanwryk znów się wtrącił. — Mocnoszczęki… tamten pies… był rozszarpany na dwoje, powtarzam, rozszarpany na dwoje! Sam widziałem! Jak królik, który wpadł w paszczę wilka. A to nie wszystko, Głosie. Były tam ślady, zważ, i nie zostawił ich ani górski kot, ani niedźwiedź. Wyglądały jak tropy człeka, ale człeka, co miał stopy dwukrotnie większe od Trimbla! Trimble kuśtykając wysunął się naprzód. — Głosie Gunnory, od dziecka, tak jak nasze matki i ojcowie przed nami, słyszeliśmy opowieści o służących Ciemności stworach, które polują na wszystkich prawdziwych ludzi i pożerają ich. Tutaj jest świątynia Jantarowej Pani. Mówi się, że zbudowano ją właśnie tu, żeby stała się silną twierdzą Światła i broniła nas przed grożącym od północy Wiecznym Mrokiem. Stwór, który nas zaatakował tej nocy, służy Ciemności, dlatego prosimy cię, Głosie, zwróć się do Jantarowej Pani, żeby otuliła nas swym płaszczem. — Obiecuję — odrzekła Destree. Dobrze wiedziała, że oddane Złu stwory mogą zapuszczać się aż tutaj. Jej mięśnie się napięły. Czyż kiedyś nie walczyła z Czarną Mocą, która pochłaniała załogi schwytanych

statków, nawet tych pochodzących z innych światów? Czyżby została otwarta kolejna Brama, swobodne przejście dla jakiegoś potwora z całkowicie odmiennego świata? A może nieznane monstrum przywędrowało cichaczem tu, na południe, w poszukiwaniu bogatszych terenów łowieckich? Trzeba w jakiś sposób dowiedzieć się, cóż takiego wtargnęło na te ziemie. Mieszkańcy doliny nie zdołają się obronić przed silnym sługą Ciemnych Mocy. Czy jej się to uda…? Sięgnęła po amulet. Miała przecież swoją Panią, a obietnice, które wymieniła z Gunnorą, obowiązywać będą aż do końca świata. Destree nacierała leczniczym płynem wykoślawione stawy Josephinii, mężczyźni zaś czekali przed świątynią. Gdy jednak znów z niej wyszła, zostawiając pacjentkę pogrążoną w krzepiącym śnie, zobaczyła tylko Trimbla, który wielkimi krokami chodził tam i z powrotem. A wół szczypał słodką, wysoką trawę rosnącą przed świątynią. Foss i Stanwryk odeszli. — Głosie! — Wieśniak pośpieszył ku niej, wyciągając wielkie ręce, jakby chciał coś jej wydrzeć. — Co może zdziałać człowiek przeciw sługom Mroku? Dawno temu nasi krewni uciekli przed takim niebezpieczeństwem. A teraz… Destree łagodnym ruchem położyła mu rękę na ramieniu. — Jantarowa Pani troszczy się o swoich wyznawców, Trimble. Wskaże nam sposób na pozbycie się tego potwora. Wpatrzył się w nią, jakby przyjmował słowa Destree jako przysięgę. — Foss… Stanwryk… poszli zwołać ludzi z doliny na polowanie. Psy Pacia… — Pokiwał powoli głową. — Głosie, w naszej dolinie nigdy nie narodził się pies tak groźny jak Mocnoszczęki, ani tak przebiegły i bystry na łowach. A przecież tamten stwór bez trudu sobie z nim poradził. — Przesunął dłonią po twarzy. — Głosie, ci, którzy polują na sługi Zła, po stokroć są głupcami. Wiedziała, że Trimble nie jest tchórzem. Spojrzała przez ramię na świątynię. Było koło południa, kiedy od strony traktu dobiegło ją niecierpliwe szczekanie prowadzonych na smyczy psów, tętent końskich kopyt i gwar męskich głosów. Josephinia obudziła się z leczniczego snu i przeciągnęła ostrożnie. — Po bólu zostało mi tylko wspomnienie, Głosie Gunnory — powiedziała z podnieceniem. — Jestem jak nowa! — Pamiętaj, musisz pić to, co jest w środku! — Destree wskazała butelkę. — Rano i wieczorem. Jedz też mało mięsa, dużo zaś tego, co rośnie w ziemi dzięki łasce Jantarowej Pani. Gromada myśliwych wypadła na drogę, zakłócając spokój panujący na łące przed świątynią. Śliniące się psy szarpały się na uwięzi, próbując zsunąć z szyi obroże. Na łowy wyruszył pstry tłum wieśniaków — poczynając od chłopców, którzy dopiero za jakiś czas mieli nazwać siebie mężczyznami, aż po kilku wiekowych dziadków. Foss ściągnął z głowy spiczastą skórzaną czapkę i podszedł do kapłanki. — Głosie Gunnory, najmłodszy syn Hubbara był nad rzeką i zobaczył jakiegoś stwora… wielkiego, włochatego olbrzyma o wielkich kłach. Obmywał sobie ramię. Mocnoszczęki musiał jednak zostawić mu ślad swoich zębów. Lecz kiedy Ymmy przybiegł z tą wieścią, a my tam poszliśmy, potwora już nie było. Teraz prosimy Jantarową Panią o siłę dla naszych ramion i broni, żebyśmy mogli pokonać tego stwora, zanim znów zacznie zabijać! — Poproszę Ją — odparła Destree. — Muszę jednak coś powiedzieć. Jeżeli jest to tylko jakieś nie znane nam zwierzę, to dobrze, że na nie polujecie. Jeśli zaś coś więcej… Uważajcie! Foss skinął głową i wcisnął czapkę na głowę. Ruszyli dalej. Trimble i jego wóz (Josephinia siedziała teraz prosto, przyciskając do bujnego biustu butlę z lekarstwem) oraz nieliczna garstka tworzyła tylną straż. Większość wieśniaków skierowała się na północ, na skraj gęstego lasu. Destree obserwowała ich z niepokojem. Miała jednak co innego do roboty. Wróciła do świątyni i szybko zdjęła z siebie ręcznie tkane odzienie. Z wiszącego nad ogniem garnka nalała wody do dużej misy i dodała, mierząc

ostrożnie kropla po kropli, olejki z kilku różnych buteleczek. Później umyła się od stóp do głów, nawet zanurzyła włosy w wodzie, rozsmarowując oleisty płyn po całym ciele. Nie wycierając się, poszła do wewnętrznej komnaty. Ściągnąwszy koc z łoża przed ołtarzem, na którym niedawno spała żona wieśniaka, zastąpiła go narzutą wyjętą z kuferka stojącego obok kamiennego bloku. Narzuta mieniła się barwami zieleni, brązu, złota i purpury, i ludzkie oko nie zdołałoby dostrzec żadnego wzoru. Choć wiekowa, nie została tknięta przez czas. Kapłanka ostrożnie rozesłała ją na łożu, a potem położyła się, krzyżując ręce pod dużymi piersiami i zamykając oczy. Zmiana nastąpiła znacznie szybciej niż poprzednio (a zaledwie kilka razy spróbowała dokonać tego obrzędu). Strach… ból… pragnienie ucieczki. Uciekać… uciekać… uciekać. Dziwaczny… cały świat był obcy, dziwaczny… nie było nic, co stałoby się przewodnikiem… jeszcze… strach… ból… pragnienie… pragnienie ucieczki. I świat, który ujrzała niewyraźnie, jak przez mgłę, rzeczywiście wydał jej się zupełnie obcy. Obcość podsycała jeszcze strach. Sam kolor liści, kształt gałęzi był niewłaściwy. Paprocie smagające ją po nogach, gdy biegła… wzdragała się przed ich dotknięciem. To nie był jej świat… dokąd Pani ją zaprowadziła? Była… Przecież była w swoim lesie, spokojna, w zgodzie ze sobą i z otaczającym ją światem. Później zobaczyła wysokie kamienie. Jeden z nich błyszczał, przyciągał tak, że położyła na nim rękę. Potem coś ją porwało, wirowała w pustce, a gdy ponownie otworzyła oczy, ujrzała się znów w tym przerażającym miejscu, gdzie wszystko było takie obce i odmienne niż tam, w ojczyźnie. Destree spróbowała przegnać wszechogarniający strach. Czy była to Ciemność? Wciągnęła nosem powietrze. Nie, nie ma smrodu Wiecznego Mroku. Tylko zmieszanie, strach i ból… Gruck! Skądś dotarło do niej to imię. Była… Gruckiem! W tej samej chwili, gdy to zrozumiała, podjęła próbę zerwania niewidzialnej więzi. Naraz jednak zdała sobie sprawę, dokąd posłała ją Jantarową Pani. Stała się potworem! Potworem, na którego polowano. Ale Gruck nie był zwierzęciem. Myślał, rozpaczliwie usiłował się dowiedzieć, co się z nim stało. Nie miał nic wspólnego z wędrującym na południe sługą Zła. Znalazł się pod łaskawą dłonią Gunnory. Więc jeszcze jedna z przeklętych Bram pochwyciła mieszkańca innego świata, niewinną istotę, na którą teraz polowano, i która zginie, jeśli ona, Destree, temu nie przeszkodzi. Kapłanka otworzyła oczy i szybko wstała z łoża. Zatrzymała się na chwilę, by złożyć narzutę wedle ukształtowanych przez czas zagięć, a potem ze skrzyni w pierwszym pomieszczeniu wyjęła swój podróżny strój. Nie spódnice, które nosiła, by mieszkańcy doliny łatwiej ją zaakceptowali. Teraz włożyła na wciąż natłuszczone ciało obcisłe spodnie, skórzany kaftan bez rękawów z dziwacznie ozdobionymi srebrem rzemykami oraz buty na grubej podeszwie, zdolne wytrzymać najgorsze trakty i ścieżki. Opasała się pasem z nożem i małą sakiewką, a na samym końcu wyjęła leżący na dnie kufra plecak, który zawsze trzymała w pogotowiu. Sprawdziła, czy są w nim maści i zioła leczące rany. Destree była pewna, że znajdzie Grucka, nieszczęsnego przybysza z innego świata, który teraz stał się jej podopiecznym. Wódz wyskoczył z cienia i ruszył przodem. Weszli do lasu w innym miejscu niż myśliwi z doliny. Kapłanka nasłuchiwała, ale nie usłyszała ich okrzyków. Zastanawiała się, jak daleko zapuścili się pomiędzy gęsto porośnięte lasem wzgórza. — Grucku? — wysłała w myśli pytanie. Nie mając jednak niczego, co mogłoby posłużyć jako punkt orientacyjny, nie mogła ustalić kierunku poszukiwań. Ponadto nie wiedziała, jak wygląda Gruck. Poznała jedynie jego uczucia. Wódz wszakże chyba nie miał takich wątpliwości. Z braku lepszego przewodnika, Destree poszła za mknącym skokami wielkim kotem. Nagle… usłyszała hałas. Podniesiona przez myśliwych wrzawa świadczyła, że Gruck znalazł się w pułapce. Kapłanka zaczęła biec. Wieśniacy nie mogą zabić tego cudzoziemca! To nie jego wina, że się

tu znalazł. Tak, zabił owcę, ale tylko dlatego, iż był głodny. Zabił też psa, który go zaatakował. Każdy z uczestniczących w nagonce mężczyzn postąpiłby tak samo na jego miejscu. Destree wybiegła na otwartą przestrzeń. Rok temu szalał tu pożar wzniecony przez piorun. Ziemię pokrywały sczerniałe kikuty drzew i kiełkująca między nimi zieleń. Stała tam wysoka skała, przy której toczyła się teraz walka. Trzy psy leżały martwe, a czwarty z wyciem odpełzł na bok. Oparty o skałę potwór przykucnął. Był o wiele wyższy od ludzi. Całe jego ciało porastały gęste, czarne, skręcone włosy. Jednakże głowa nieznajomego była proporcjonalna według ludzkich pojęć, zaś zielone oczy spoglądały inteligentnie. Jedno ramię niezdarnie spowijała poszarpana już przepaska z liści. Talię, pozornie za wąską w stosunku do potężnych barków, otaczał szeroki pas, po którym, z każdym ruchem olbrzymiego ciała, przebiegały różnokolorowe błyski. Destree nie wiedziała, dlaczego Gruck jeszcze żyje, dlaczego nie zginął od strzały?! Może to dzięki łasce Jantarowej Pani? Krzyknęła na całe gardło, a las wzmocnił jej głos. — Przestańcie! Wódz mknął przed nią lekkim krokiem, gdy przebiegła przez spustoszone przez pożar miejsce. Myśliwi, usłyszawszy jej wołanie, odwrócili głowy, ale Foss niemal natychmiast ponownie skupił uwagę na Grucku i nałożył strzałę na cięciwę łuku. — To nie jest sługa Ciemności! — wydyszała Destree. Przepchnęła się pomiędzy mężczyznami i stanęła przed zapędzonym w pułapkę olbrzymem. — Odejdź, Głosie Gunnory! — powiedział z niechęcią Foss. — Wiele ci zawdzięczamy, ale na naszej ziemi nie ma miejsca dla potworów. — Powiadam ci — Destree lepiej teraz panowała nad głosem — że tego cudzoziemca osłania ręka Jantarowej Pani. — Usiłowała nakreślić w powietrzu znak, który udowodniłby wszystkim, iż mówi prawdę, sięgając ręką do miejsca, w którym Gruck opierał się o skałę. — Ten stwór to zabójca. Chronisz go wiedząc, że sama narażasz się na niebezpieczeństwo, Głosie. Jeśli chcesz mieć posłuch w naszej dolinie i pragniesz, abyśmy nadal słuchali słów twojej Pani, odejdź na bok. Upragniony cień wątpliwości dojrzała tylko na kilku twarzach. Wszyscy myśleli jak Foss. Ale na nią nałożono obowiązek obrony Grucka. Destree wzięła głęboki oddech, szukając słów, które by ich przekonały. Lecz stało się coś dziwnego. Wielka włochata ręka chwyciła ją za ramię. Poczuła przedziwny, ale nie przykry, choć ostry od strachu zapach olbrzyma. Trwali tak tylko chwilę. Moc, która uderzyła, nie miała nic wspólnego z Jantarową Panią. Destree zdała sobie z tego sprawę, zanim zakręciło jej się w głowie. Przywarła do obcego giganta, a on do niej. Była to obca magia, surowa, nie kontrolowana. Kapłanka poczuła w ustach gorycz żółci na widok myśliwych rozrzuconych na wszystkie strony przez nieznaną siłę z taką łatwością, jak burza rozrzuca źdźbła trawy. Cały świat jakby pękł. Nie, to nie było dzieło Gunnory. Nie uczynił też tego kosmaty przybysz. Brama… A może Brama, która schwytała Grucka, zepsuła się, tak jak tamta, w Porcie Martwych Statków? Co za szczęście, że zdołali ją później unicestwić… Nie — zapewnienie wypłynęło z jej własnego wnętrza, może głos Jantarowej Pani skierowany do jej służki poprzez burzę magicznej energii. To był początek czegoś innego, czegoś, o czym nie wspominała żadna ze znanych Destree kronik. Paraliżujący umysły atak ustał. Kapłanka ujrzała jak przez mgłę wstających myśliwych, pomagających sobie wzajemnie. Jeden z nich wziął na ręce rannego psa. A później wszyscy odwrócili się i odeszli, jakby Destree i olbrzym, którego ścigali, przestali istnieć.

ROZDZIAŁ PIERWSZY NARADA W MIEŚCIE ES Miasto było stare, tak stare, że nie mógłby tego sobie wyobrazić obdarzony najbardziej nawet wybujałą fantazją człowiek. Po prostu było tu zawsze. Nikt nie zadawał sobie pytań o jego początki, gdyż aura minionych wieków, która emanowała z każdego zniszczonego przez czas kamienia, budziła zbyt wielki lęk i zdumienie. Wszyscy widzieli, że posłużono się czarodziejską mocą przy jego budowie, poczynając od pięciokątnej Cytadeli, serca grodu, aż po najmniejszy z domów stłoczonych wokół niej dla bezpieczeństwa. Istniało i będzie istnieć. A przecież w końcu po raz pierwszy zakwestionowano prawdziwość tego przekonania i wątpliwości wzmagały się z każdym dniem. Albowiem poczęto odnawiać te dzielnice Es, które uparcie drzemały od pokoleń. Coraz więcej zmęczonych wędrowców przybywało drogami prowadzącymi do czterech wielkich bram grodu. Nie było to żadne święto. Ci, którzy żyli tu spokojnie z roku na rok, nie mieli nic wspólnego z tym zgromadzeniem. Kupcy wyszli przed swoje stragany, ich dzieci i uczniowie ostrożnie wychynęli na ulice, a zasłony w oknach na piętrach podwiązano wysoko, żeby kobiety i starsi wiekiem mieszczanie, którzy zwykle nie opuszczali swych domów, mogli obejrzeć przyjezdnych, ich wierzchowce, stroje i orszaki. Nie witały ich wiwaty, radosne pozdrowienia, jak powracających w chwale zwycięzców. Słychać było tylko pomruki i szepty i wypowiedziane wyraźnie jedno lub dwa imiona. Starsi pokazywali jeźdźców młodzieży, a wszyscy patrzyli na gości z takim samym lękiem. Ci bowiem, którzy przybywali właśnie do Es, byli częścią legendy; znano ich tylko z pogłosek i opowieści kupców, w które tak naprawdę nikt nigdy nie wierzył. Przybysze jechali w milczeniu. Czasami tylko szczęk broni lub uprzęży albo parsknięcie torgiańczyka przerywało głuchą ciszę. Pewien kupiec z podnieceniem złapał za rękaw swoją żonę, która zeszła na dół do sklepu. — Ten jest z Zielonej Doliny! Widzisz? Ma rogi! A ta dama obok niego — to sama Dahaun! — Mistrz Parkin mówił, że pani Zielonej Doliny słynie z urody, ale to jest prawdziwa bogini! — Małżonka kupca odetchnęła głęboko, niemal westchnęła z wrażenia. Strumień gości wciąż płynął. Z północy Strażnicy Graniczni, którzy strzegli przełęczy prowadzących do Alizonu. Rzeką łączącą Es z morzem przypłynęli obcy o smukłych ciałach i płetwiastych stopach; rozglądali się wokoło w milczeniu przez chwilę czy dwie, a potem ruszali w stronę Cytadeli. Pojawili się sulkarscy kapitanowie w odrzuconych na plecy wielkich, futrzanych opończach oraz błyszczących od złota rogatych lub ozdobionych pośrodku grzebieniem hełmach, które dowodnie świadczyły o szczęściu w dalekich podróżach. Tylko jeden raz straż miejska nie cofnęła się, by zrobić przejście. Strażnicy ustawili się nierównym szeregiem, zagradzając drogę jeźdźcom z południa: była to odziana w skórzany strój kobieta i wyglądający na szlachetnie urodzonego mężczyzna ze Starej Rasy. Lecz nie oni sami, tylko ich wierzchowce wzbudziły niepokój gwardzistów. Estcarpianie znali torgiańczyki, słynne ze swej gotowości do walki, ujrzeli też Renthany o brunatnoczerwonej sierści, które pozwalały się dosiadać jeźdźcom z Escore. Te wierzchowce nie nosiły uździenic ani siodeł, a jeźdźcy nie używali wodzy, nic nie świadczyło, że zwierzęta uznają czyjąkolwiek władzę. Były znacznie wyższe od torgiańczyków i miały jednolicie czarną maść. Kiedy podrzucały głowy, parskając na widok zbliżających się strażników, stojący bliżej mogli dostrzec, że ich wielkie oczy były błękitne jak wiosenne niebo. A jednak…

— To Kepliany! — krzyknął ktoś z tłumu. Dosiadająca niezwykłej klaczy kobieta nachyliła się nieco do przodu i położyła rękę na wygiętej łukiem szyi. — Służymy Światłu! — powiedziała. W jej głosie zabrzmiała wyzywająca nuta. — Myślicie, że inaczej moglibyśmy przejechać przez wasze magiczne zapory? — Odwróciła się lekko, machnięciem ręki wskazując na mur poza sobą. W powietrzu pojawiła się niebieskawa poświata, a potem na chwilę rozjarzył się nieznany symbol tej samej barwy. Gapie krzyknęli z zaskoczenia. Zdawali sobie poniekąd sprawę, że Es ma jeszcze jakieś inne zabezpieczenia, niż tylko załogę gotową bronić jego murów mieczami i toporami, ale za ludzkiej pamięci nikt tego nie udowadniał. Dowódca straży podniósł w pozdrowieniu dłoń w rękawicy i przybysze dosiadający wierzchowców rodem z odwiecznych koszmarów Starej Rasy ruszyli dalej tak spokojnie, jakby zbliżali się do stajni. Znalazło się dostatecznie wielu świadków tego wydarzenia i wieść o niezwykłych jeźdźcach lotem ptaka przemknęła przez miasto. Nikt nie wiedział, kim są owi cudzoziemcy i w jaki sposób zawarli pokój z Keplianami, potworami z ziem opanowanych przez Moce Ciemności. Nikt wszakże nie mógł zaprzeczyć, iż nieznajoma kobieta przywołała znaki Mocy i udowodniła, że Kepliany nie są niebezpieczne. Przybysze napływali do stolicy Estcarpu jeszcze przez sześć dni. Wypełnione zapasami statki przypłynęły rzeką ze wschodu i z zachodu. Zapotrzebowanie na żywność wzrosło tak bardzo, że rolnicy aż spod Gottemu przysłali nadwyżki plonów i dobrze na tym zarobili. Wreszcie drogi prowadzące do Es opustoszały. Co jakiś czas widywano jeszcze oddziały Strażników Granicznych. Jeden z nich powrócił z grupą Sokolników, którzy wyglądali na bardzo zmęczonych podróżą. Gości zakwaterowano w Cytadeli i wydawało się, że nikt więcej już się nie pojawi. Przyjazd grupy Czarownic eskortowanych przez oddziały noszące herb marszałka Kerisa zaskoczył i wzbudził wielkie zainteresowanie mieszkańców. W ostatnich latach nie widziano ich za często, a i Wielkie Poruszenie przerzedziło ich szeregi. Niemal wszystkie najstarsze i najpotężniejsze Strażniczki albo umarły, albo stały się pustymi skorupami, gdyż Moc wypaliła ich mózgi. Ocalała resztka wycofała się do swej uczelni, zwanej Przybytkiem Mądrości. Teraz przyjechało sześć odzianych w szare suknie kobiet, a najstarsza nie była bynajmniej zniszczoną życiem staruszką. Wśród nowo przybyłych znalazły się dwie dziewczynki, w szarych szatach i z Klejnotami. Ci, którzy mieli jakie takie pojęcie o Mocy, mówili, że te dwie młodociane Strażniczki muszą mieć wielkie zdolności magiczne. Przybycie sześciu Czarownic położyło kres potokowi podróżnych. Wyglądało na to, że zgromadzeni w Cytadeli przybysze czekali właśnie na nie. Jeżeli obecność tak wielu cudzoziemców wprost oszołomiła mieszkańców, to sama Cytadela dosłownie świeciła. Wydawało się, że kamienie, z których ją zbudowano, energię czerpią ze swego wnętrza: starożytną twierdzę otaczała srebrzysta poświata, wyraźnie widoczna w nocy. Czyż mogło być inaczej, pomyślał Keris stojący na jednym z licznych balkonów w pobliżu kopuły Cytadeli, skoro w jej wnętrzu zebrało się tylu władców i władczyń Mocy, ilu nie widziano tu od chwili jej zbudowania, a i wtedy może nawet nie. Swoją obecność zawdzięczał temu, że towarzyszył dziadkowi w wyprawie nad granicę z Alizonem. Wszystkich jej uczestników szczegółowo przepytywano, nawet w blasku specjalnie sprowadzonego z Lormtu klejnotu prawdy; i nikt niczego nie zataił ani nieświadomie nie skrył w pamięci. Wydawało się, że ośrodkiem tego zgromadzenia jest Lormt, choć tylko trzy osoby przybyły stamtąd do Es. Wiele mówiono o niejakiej pani Mereth oraz — Keris spochmurniał — o więzi z Alizonem. Od zarania swego życia syn Kyllana wiedział, że Alizon to śmiertelny wróg Estcarpu. Ale przynajmniej wyjaśniono przyczynę tamtego straszliwego ataku nie kontrolowanej magicznej energii. Walnie przyczyniła się do tego pani Mereth. Odziedziczyła

bowiem — zgodnie z prawem i — wspólnie z pewnym Alizończykiem — magiczny kamień, Wielki Klucz, który niegdyś kontrolował Główną Bramę starożytnych Adeptów. Odbyła się wielka bitwa. Na szczęście Ciemny Mag, który chciał panować nad wszystkimi Bramami, zniknął, ale to samo stało się z Wielkim Kluczem. Nikt nie wiedział, ile jeszcze pozostało tych magicznych przejść w czasie i przestrzeni, i gdzie mogą się znajdować. Jeśli Magiczny Kamień po wsze czasy spoczął w jakiejś otchłani, czy te spośród Bram, które nadal działają, wymkną się spod wszelkiej kontroli i ściągną nowe niebezpieczeństwa, takie jak kolderska zaraza? A jeśli pochwycą niewinnych, niczego nieświadomych ludzi z ich własnego świata i przeniosą gdzieś poza jego granice, z dala od domu i rodziny? Młodzieniec usłyszał dźwięczny ton wzywającego na naradę gongu, od którego zawibrowały mury twierdzy. Wrócił do swego pokoju; dzielił go z dwoma przybyszami z Zielonej Doliny, gdyż bardzo trudno było zapewnić wygody tak wielu gościom. Dźwięk gongu ucichł, ale nie odgłos kroków w korytarzach. Sercem Cytadeli, a więc samego Miasta Es, była wielka sala zgromadzeń, wysoka na cztery piętra i otoczona galeriami dla tych, dla których zabrakło miejsca na dole. Keris przecisnął się do balustrady i zaczął wyszukiwać spojrzeniem w dole zarówno tych, których znał po imieniu, jak i tych, których czyny opiewali już bardowie. Ethutur z Zielonej Doliny i Dahaun, matka Kerisa, z Kyllanem, który przewyższał ją wzrostem tylko o palec lub dwa. Obok nich, z lewej, siedział jego wuj Kemoc ze swoją krogańską małżonką; szczelnie ją otulała mokra opończa, pozwalająca dłużej przebywać poza rodzimym, wodnym środowiskiem. Na prawo od Dahaun ulokował się wielki jak niedźwiedź mężczyzna, a będąca oznaką władzy futrzana opończa jeszcze poszerzała jego i tak już muskularne ciało. Był to Anner Osberic, przywódca Sulkarczyków. To on dowodził najazdem na Karsten, który nieprędko zostanie zapomniany. Keris widział wielmożów i damy ze Starej Rasy o ciemnych włosach i bladej cerze, przybyłych z daleka cudzoziemców. Na przeciwległym krańcu sali na wysokim podium stał długi stół; tylko z jednej jego strony ustawiono krzesła, starożytne, o wysokich oparciach, pokryte niemal zatartymi przez czas symbolami. W środku, nieco wyżej od pozostałych, umieszczono dwa krzesła. Na jednym nawet ułożono podwójnie poduszki, aby ten, dla kogo było przeznaczone, mógł siedzieć dostatecznie wysoko. Koris z Gormu, Marszałek Estcarpu, w rzeczywistości zaś — od wycofania się Czarownic z aktywnego uczestnictwa w rządach — prawdziwy władca kraju, który niegdyś uważał go za banitę. Marszałek trzymał wysoko urodziwą głowę, ale jego niewysokie ciało, pomimo szerokich barków topornika–weterana, nikło wśród znacznie wyższych odeń towarzyszy. Na prawo od Korisa, na podobnym do tronu krześle siedziała kobieta, której matowoszara jak popiół suknia ostro kontrastowała z barwnymi strojami sąsiadów. Nosiła na srebrnym łańcuszku tylko jeden klejnot, też szary jak jej odzienie. A przecież była to broń potężniejsza od wszystkich zgromadzonych w tej wielkiej sali. Powszechnie było wiadomo, że Czarownice nikomu nie zdradzały swoich imion, gdyż osobiste imię miało wielką moc i jeśli zdradziło się je komuś, tym samym oddawało się w jego władzę. Tę Strażniczkę znano pod imieniem Mewy. Była ona pośredniczką pomiędzy światem zewnętrznym i Czarownicami, które pozostały w Przybytku Mądrości. Na lewo od Korisa zasiadł Simon Tregarth i jego żona Jaelithe, która była niegdyś Czarownicą (i zawarła niepewny rozejm ze swymi dawnymi siostrami). Za nimi zaś małżonka Marszałka Estcarpu, pani Loyse, o której już układano legendy. Przy końcu stołu stał mężczyzna, który pochylony do przodu, rozwijał coś bardzo ostrożnie. Towarzyszył mu kronikarz Duratan z Lormtu — obserwował odwijanie tak uważnie, jakby oczekiwał, że zaraz nastąpi wybuch jakiejś energii.

Keris znajdował się w dogodnym do obserwacji miejscu, ponadto wiedział, kim jest ów mężczyzna, i dobrze znał kobietę, która wierciła się obok, jakby chciała mu pomóc w razie potrzeby. Był to Hilarion, ostatni (a przynajmniej nie słyszeli o innym) ze starożytnych Adeptów, których placem zabaw i eksperymentalnym laboratorium był świat przed Wielką Przemianą. Wprawdzie Hilarion nie wyglądał na starszego niż Simon Tregarth, przeżył jednak wiele lat jako więzień w obcym świecie, gdzieś poza swoją własną Bramą. Uwolniła go dopiero towarzysząca mu teraz kobieta, czarodziejka Kaththea, córka Simona. Przeciwległy kraniec stołu też już był zajęty i wszyscy, tak jak Keris, wpatrywali się w ruchy Adepta. Hilarion odwinął wreszcie ostatnie opakowanie. Przed nim stał teraz wysoki na jakieś sześć dłoni przyrząd złożony z dwóch piramid, z których każda była osadzona na podstawie z niebieskawej quanstali. Adept przeszedł na drugą stronę stołu, aby krzesła nie zasłaniały zgromadzonym widoku. Szedł powoli, jednocześnie przesuwając swoje urządzenie, aż dotarł do środka blatu. Wtedy przemówił po raz pierwszy: — W dawnych czasach mogliśmy spoglądać poza łańcuchy górskie, zaglądać na dno mórz, poza oceany. Lecz sztuka ta zaginęła wraz z tymi, których dziełem jest ten przyrząd. Wszyscy wiecie o odkryciach dokonanych w Lormcie po Wielkim Poruszeniu, ale zanim do tego doszło, pracowałem z innym Adeptem, Alonem, obecnie mieszkającym w Arvonie, nad zrekonstruowaniem urządzenia umożliwiającego komunikowanie się na duże odległości. Obecnie zagraża nam wielkie niebezpieczeństwo i można by je porównać do Wielkiej Katastrofy. Dobrze wiecie, iż odnaleziono Magiczny Klucz, który niegdyś kontrolował wszystkie Bramy. Kiedy taka potęga przechodzi w godne nawet ręce, budzi to i skłania do działania Moce Ciemności. I choć możliwe jest, iż ten Klucz ponownie zaginął, Ciemność jednak nie usnęła, a nasi odwieczni wrogowie wzrośli w siłę. Alizończycy długo pracowali i spiskowali, żeby nas zniszczyć. Najpierw zawarli umowę z Kolderczykami, a kiedy tamto robactwo zostało wypędzone z naszego świata, wyruszyli na poszukiwania innych pomocników. I mimo że głoszą wszem wobec, iż boją się i nienawidzą wszelkiej Mocy, są wśród nich tacy, którzy użyją każdej broni, by uzyskać obiekt swej żądzy. Dlatego Magiczny Klucz wkrótce po odnalezieniu ściągnął z Ciemności potężnego Czarnego Maga, oraz tego, kto go stworzył. Potomkowie twórcy Magicznego Kamienia nadal żyją i dzięki nim siły Światła również się wzmocniły. Wszyscy wiemy i od lat wiedzieliśmy o istnieniu Bram. Do naszego świata przedostały się nimi całe narody szukające schronienia — jak obecni mieszkańcy Krainy Dolin — dotarli też tu i inni, głównie dzięki przypadkowi. Większość powitaliśmy z radością. Ale… — ulokowawszy wreszcie obie piramidy odpowiednio do swych zamierzeń, odwrócił się do obecnych i mówił dalej: — …tamten Klucz zniknął na zawsze. Kiedy — dobrze ukryty — pozostawał w naszym świecie, kontrolował część Bram, sprawiając, że działały tylko od czasu do czasu. A teraz — machnął ręką — kto wie, co się wydarzyło? Wszyscy odczuliśmy uderzenie strasznej, nie kontrolowanej energii, gdy Magiczny Kamień zniknął w jakiejś otchłani. Wiemy o niektórych Bramach… Możliwe, że oddalam się od tematu, który pragnąłem poruszyć. — To urządzenie — jeszcze raz odwrócił się ku swemu aparatowi — powinno umożliwić nam łączność z Arvonem. Albowiem Alon pracował, korzystając z energii Domu Gryfa, nad zbudowaniem podobnego przyrządu. Jeżeli zdołamy porozumieć się na odległość, niepotrzebne się stanie wysyłanie statków po wieści, które może przybędą za późno, żebyśmy zdołali działać efektywnie. Kemoc zwinnie zsunął się z krzesła, Dahaun, Ethutur także, a za nimi również Jaelithe. Szmer przeszedł po zebranych, kiedy Mewa również wstała. Z beznamiętnym wyrazem twarzy przyciskała do piersi swój Klejnot Czarownicy. Kaththea stała teraz za swoim małżonkiem z wyciągniętymi rękami, tak że czubkami palców dotykała jego barków. Kemoc zrobił to samo, łącząc się ze swoją siostrą. Później

dołączyli się Dahaun i Ethutur. Mewa zrobiła to ostatnia, po chwili wahania. Nadal ściskając w dłoni Magiczny Kamień, drugą ręką dotknęła barku współwładczyni Zielonej Doliny. Keris tak mocno zaciskał na balustradzie dłonie, że wpiła mu się w ciało, ale nawet nie poczuł bólu. Może nie miał talentu magicznego, lecz wszyscy obecni w wielkiej sali wyczuwali, że gromadzą się tu potężne siły, zdolne rozsadzić ściany Cytadeli, gdyby utracono nad nimi kontrolę. Panujące w sercu starożytnej twierdzy napięcie stało się niemal namacalne. W wielkiej sali zapadła głęboka cisza. Hilarion wyciągnął ręce, rozkładając ramiona. Każda dłoń Adepta zdawała się przyciągać jedną piramidę, rozsuwając je, powiększając dzielącą je odległość. Hilarion nie recytował rytualnych formułek, jak oczekiwał Keris, lecz z jego palców trysnęły niebieskie płomienie. Piramidy przechwyciły tę siłę i zatrzymały, aż całe rozjarzyły się błękitnym blaskiem. Później z bloku quanstali, do którego były przymocowane, wystrzelił słup światła z ciemniejszym rdzeniem w środku. Ciemny rdzeń rósł szybko i stawał się coraz jaśniejszy, jakby materialny, aż zamiast niego między piramidami pojawił się maleńki człowieczek. Nie był to jednak martwy wizerunek, gdyż kiedy zgasło światło, miniaturowa postać podniosła rękę na powitanie. Keris znajdował się za daleko, by dobrze widzieć ludzika, wszyscy jednak dostrzegli radość Hilariona. — Alon! Przybysz pochylił głowę. — Stało się tak, jak pragnęliśmy, mistrzu. — Można by oczekiwać, że taka maleńka postać będzie mówiła piskliwym głosem, lecz głos Alona okazał się niemal równie głęboki jak Hilariona. — Wezwałem cię z ważnego powodu… — zaczął Hilarion, ale młodszy Adept przerwał mu w pół słowa. — Musimy się pośpieszyć. Wprawdzie jest nas siedmioro, ale mamy ograniczone zasoby energii. Spadł na nas cios surowej mocy. — Tak. Znaleziono klucz do Głównej Bramy, który potem zniknął z naszego świata. Nie wiemy teraz, jak zostaną wykorzystane podległe jej magiczne wrota. — Ach, więc to tak! — Podobizna Alona skinęła głową. — Wysłannicy Stanicy Howell jadą na Smoczy Grzebień, a przynajmniej tam się kierowali, zanim uderzyła w nich fala niekontrolowanej energii. Mówi się, że jest tam jakaś Brama, albo niegdyś była. Stanica Howell służy Cieniowi. Wśród jej magów są tacy, którzy nie zawahają się wstąpić na służbę Ciemności. W Es spotkali się wszyscy, którzy są zaprzysiężonymi wasalami Światła — ciągnął Hilarion. — Mamy nadzieję, że zdołamy odszukać te Bramy, które jeszcze działają. Uczeni z Lormtu pracują nad znalezieniem metody otoczenia czarodziejską zaporą naszego świata, nad zamknięciem na zawsze tych przeklętych przejść. Możemy wysłać zwiadowców do waszego kraju, ale całe jego połacie pozostają niezbadane, a podróż przez morze zajmie potrzebny czas. Postać Alona jakby zamigotała na moment, lecz zaraz potem znów się rozjaśniła. — Energia się wyczerpuje. Zrobimy co się da. Ostrzeżemy wielmożów z Arvonu i z Krainy Dolin. A teraz… Obraz ponownie zamigotał, ale tym razem nie odzyskał klarowności, tylko znikł. Hilarion zachwiał się na nogach, pochylił ku stołowi. Jego ręce opadły na blat, podtrzymując znużone ciało. Niewiele brakowało, a osunąłby się na podłogę. Oddychał tak ciężko, jakby wygrał wyścig o życie. Ci, którzy go wspierali swoją energią, też nie byli w lepszej formie. Trzymali się swoich sąsiadów albo chwytali stołu, wracając na swoje miejsca. Nawet idąca wolnym krokiem Mewa lekko się chwiała. Później, gdy opadli na krzesła, siedzieli bladzi i wyczerpani.

— Takie więc czeka nas zadanie… — Głos Marszałka Korisa, przywykły wydawać rozkazy całym oddziałom, zagłuszył szmer i poruszenie wśród zgromadzonych. — Wszędzie tam, gdzie jest jakaś Brama, może przez nią wtargnąć zło. Nie zapominajcie o Kolderczykach. Grymas gniewu wykrzywił szerokie usta Annera Osberica. — Minęło zaledwie kilka miesięcy od dnia, w którym pojawiły się statki z załogami przybyłymi znikąd — mówił dalej Koris. — Gdyby nie odwaga Sokolników i żołnierzy z Krainy Dolin, może zdobyliby przyczółek w naszym świecie. Wy, Sulkarczycy — zwrócił się bezpośrednio do Annera — macie własne opowieści o podróży przez lodową ścianę, która otworzyła się, wpuszczając wasze okręty na nasze morza. — To prawda. — Osberic skinął twierdząco głową. — Przypłynęliśmy z północy i była tam ściana z lodu. Nasze legendy nie mówią, dlaczego tu przybyliśmy, ale… — odwrócił się szybko i dalej mówił do Duratana: — …powiadają, że odkryliście w Lormcie mnóstwo dziwnych opowieści. Może jest wśród nich historia naszego przybycia do tego świata. — Panie kapitanie, jeśli natrafiliśmy lub dopiero natrafimy na coś z tym związanego, nie omieszkam cię powiadomić — odrzekł krótko Duratan. Simon Tregarth nachylił się nieco do przodu. Przez cały czas ściskał dłoń Jaelithe, jakby w jakiś sposób chciał jej zwrócić siłę, którą oddała Hilarionowi. — Niektórzy z nas przybyli tu przypadkiem i pojedynczo. Wiem, gdzie sam przeszedłem do waszego świata, to było w pobliżu Moczarów Toru. Są też inni. Pani Kelsie… Tłum zafalował, kiedy szczupła dziewczyna ruszyła do przodu. Nie weszła na podium, ale zwróciła się twarzą do siedzących tam przywódców i widać było, że wytęża głos, by wszyscy ją usłyszeli. — Znam swoją Bramę. Znajduje się w Escore. — I pani Eleeri… Tłum znów drgnął. Kobieta, która teraz podeszła do podwyższenia, miała brunatną skórę tego samego odcienia, co jej skórzany strój. Długie czarne warkocze spadały na plecy, a wśród splotów połyskiwały sznurki niebieskich i złotych korali. — Poszłam drogą mojego Dawnego Ludu z wyboru, a nie przypadkiem — powiedziała. — Tak, wiem, którędy weszłam do świata, który stał się moim. Teraz Mewa po raz pierwszy zabrała głos. — Zawsze wiedziałyśmy o istnieniu Bram. W przeszłości… — urwała starannie dobierając słowa — …uważałyśmy Moc za święty dar, dany w zaufaniu tylko nam. Byłyśmy przekonane, iż tylko kobieta może mieć talent magiczny i potrafi się nim właściwie posługiwać. Teraz zaś… — znów zamilkła i spojrzała w dół na zatłoczoną salę — …rozumiemy, że choć w przeszłości wiele zdziałałyśmy dla ochrony naszego świata, to nie tylko my zostałyśmy do tego wybrane przez Moce Światła. Nasza Rada upoważniła mnie do bezpośrednich rozmów z wami. Tego — pogładziła swój Klejnot — można użyć do wykrycia każdego czaru, zarówno dawnego, jak i nowego. Wskaże on każdą Bramę, nawet jeśli już przestała funkcjonować. Możemy również wykryć, czy uśpiona od dawna Brama na nowo gromadzi energię, a także czy nie jest ona obiektem zainteresowania nieproszonych gości. Nie mamy jednak kluczy do tych Bram i cała nasza nadzieja w tym, że zostaną znalezione w Lormcie. O ile wiem, zgromadzeni w tej sali uważają, że część z nich powinna wyruszyć na poszukiwanie nieznanych Bram. Tak długo bowiem toczyliśmy wojny z naszymi sąsiadami, Alizonem i Karstenem, że nie mamy pojęcia, co znajduje się dalej na południe lub na północ od nich. Znamy tylko to, o czym, jak rzekł pan Anner, opowiadają legendy innych ludów. Arvonianie również nie poznali południa swego kontynentu, ani ziem za Wielkim Pustkowiem. Nie jesteśmy w stanie nawet snuć domysłów, jak wielki obszar trzeba przeszukać i czy zdołamy odnaleźć wszystko to, czego szukamy. Alon powiedział, że Stanica Howell prowadzi jakąś niebezpieczną grę. Są też wieści z Lormtu i z północy, świadczące, że Alizończycy ponownie mogą ściągnąć na nas nieszczęście, a nawet zgubę. Oto co możemy

wam zaofiarować w rej sytuacji: każdej wyprawie zwiadowczej będzie towarzyszyła któraś z naszych sióstr. Umiemy porozumiewać się na odległość — tak naprawdę, nigdy nie sprawdziłyśmy, na jak wielką — a nasza broń niejeden raz udowodniła swoją potęgę. Koris i Simon wpatrywali się w Mewę. Jaelithe zaś kiwała głową. — Tak postanowiła wasza Rada… — Słowa Simona niezupełnie były pytaniem, ale Czarownica tak je potraktowała. — Tak zostało postanowione: jesteśmy na wasze usługi w tym przedsięwzięciu. Czyż ten świat nie jest również naszym? Czyż nie chciałbyś go chronić również w przyszłości? — Pani! — Koris ukłonił się Strażniczce. — Przyjmujemy i wysoko cenimy waszą propozycję. Zastępy Światła, tak jak powinny, staną do boju ze sługami Ciemności. Pozostaje nam tylko wybrać uczestników tych wypraw i jechać! — Podniósł głos i ostatnie słowo zabrzmiało jak zew trąbki. Keris przełknął ślinę i puścił balustradę. Jechać… wziąć udział w największej wyprawie, jaką mógłby wyobrazić sobie każdy bard? A czy on sam ma choćby nikłą szansę, by stać się jednym z tych, którzy pojadą po wieczną sławę?

ROZDZIAŁ DRUGI ZAMEK Liara, Pierwsza Dama i Opiekunka Ogniska Domowego Linii Kervonela, krytycznie przyjrzała się swemu odbiciu w podłużnym zwierciadle, którego kunsztownie zdobiona drogimi kamieniami gruba rama zacieniała jego gładką powierzchnię. Pośliniła wskazujący palec i przygładziła jeden z loków na czole, który uparcie odstawał. Sztywna, ceremonialna szata krępowała ruchy, ale młoda Alizonka od dzieciństwa uczyła się chodzić posuwiście, tak że szerokie, sztywne od haftów spódnice kołysały się w odpowiedni sposób. Można osiągnąć wprost niezwykłe panowanie nad swoim ciałem, jeśli wymaga tego etykieta. Kombinacja kolorów, którą napotkały jej oczy, nie wydawała się już taka oślepiająca. Liara w pełni podzielała upodobania kolorystyczne swego brata Kasariana i tak jak on wybierała ciemny błękit, ciemną zieleń oraz różne odcienie różu przechodzącego w srebrzystą szarość. Może ten dobór barw nie uwydatniał jak należy jej białych włosów, tak ciasno upiętych dużą ilością ozdobionych drogimi kamieniami szpil, że ich ciężar aż zginał jej szyję, ale blask jej ciasnej obroży i ciężkich zawieszeń we włosach zapewniał dostateczny kontrast. Nigdy nie udawała piękności, wiedziała też, że szlachetnie urodzeni patrzą na nią podejrzliwie, gdyż w dzieciństwie cieszyła się dużą swobodą. Dbała jednak, by nikt nie mógł niczego zarzucić jej manierom w towarzystwie. Dzisiaj wybrała ciemny granat wieczornego nieba, a gruby jedwab jej sukni pokrywała pojedyncza, a w niektórych miejscach podwójna pajęczyna srebrnych haftów. To tu, to tam rozmieszczono rżnięte kryształki, rzucające niespodziewane blaski. Jej obrożę — oczywiście prawdziwą psią obrożę — wykuto ze srebra, wysadzając ją takimi samymi kryształami, podobnie bransolety na przegubach rąk, które wcale nie były takie delikatne, na jakie wyglądały. Tak, była gotowa, by nadzorować wielki stół w biesiadnej komnacie, gdzie ucztował jej brat. Liara zmrużyła lekko skośne oczy. Pytanie, dlaczego Kasarian wychylił gościnną czarę wraz z panem Sincarianem, nie dawało jej spokoju, odkąd dwa dni wcześniej przesłano jej wieść o tym niezwykłym wydarzeniu. Dom Kervonela był podejrzany, nie tylko teraz, lecz i dawniej, a naprawdę od pokoleń. Wśród alizońskich wielmożów było wielu takich, którzy z radością poszczuliby swymi psami Kasariana albo ją samą, gdyby nadarzyła się dobra okazja. Ich rodzic został otruty przy swoim własnym stole, a trzej starsi bracia polegli w bitwie za morzem — a przynajmniej rodzeństwo tak poinformowano. Może Liara i Kasarian jeszcze żyli tylko dlatego, że po śmierci matki jej brat Volorian zabrał ich z rodowego zamku. Tutaj zawsze rządził blady cień siostry Voloriana. Była surowa, ale faworyzowała Liarę, która w jakiś sposób przypadła też do serca samemu Volorianowi. Opiekun dał jej większą swobodę niż pozwalały obyczaje. Czasem nawet zabierał Liarę ze sobą, gdy odwiedzał swoją psiarnię, i pokazywał jej piękne psy, z których był taki dumny. Dlatego młoda Alizonka dobrze znała się na psach, obserwując zaś latami Voloriana i jego sługi (a była bardzo spostrzegawcza), wiele nauczyła się o ludziach. Atmosfera całego Alizonu była dosłownie przesiąknięta wendetami, które trwały nieraz całe pokolenia. Wielkie rody nie wyginęły doszczętnie z powodu ciągłych intryg tylko dlatego, że w przerwach atakowały sąsiadów Alizonu, niesławne królestwo Czarownic, położony na południu Estcarp, a ostatnio, przy pomocy Kolderczyków, również zamorską Krainę Dolin. Jej drugi brat miał dwóch synów, którzy jednak byli jeszcze dziećmi. Oprócz Kasariana — i samej Liary — tylko oni pozostali z prawdziwej linii Kylainy, która poślubiła

niegdyś pewnego wielkiego maga, i w ten sposób przekazała swoim potomkom dziwne, niepokojące zdolności. Kasarianowi zawsze coś groziło, a przynajmniej tak wydawało się jego siostrze. Własny instynkt samozachowawczy i w tle cień Voloriana (który mógłby przyjść mu z pomocą, choć równie dobrze mógłby zaniechać pomocy i nawet pomsty) utrzymały Kasariana przy życiu. Teraz jednak… Liara spochmurniała, odwracając się od zwierciadła. Jej ozdobione prostokątnym haftem spódnice musnęły dywan. Było niemal za późno, by Kasarian mógł odegrać nową rolę w życiu; wydawało się, że poczynił pewne posunięcia, które narażą go na otwarty konflikt z jego najgorszymi wrogami. Znikał gdzieś od czasu do czasu. Ponieważ jednak było nie do pomyślenia, by ktokolwiek kwestionował wolę lub czyny głowy rodu, Liara nie miała pojęcia, co tak bardzo go absorbowało. Kasarian mógł przypuszczać, iż jego siostra nic nie wie o sprawach leżących w gestii pana domu. Enigmatyczny uśmieszek wykrzywił usta Liary. Brat miał swych milkliwych domowników: osobistego sługę Gennarda, wysokiego mężczyznę o ponurym wyrazie twarzy, oraz kasztelana Bodrika. Mogła tylko przypuszczać, do jakich sekretów ich dopuszczał. Ale… Obróciła szeroki pierścień z mlecznobiałym kamieniem, który nosiła na palcu wskazującym… Kobiety również miały swoje tajemnice. Wprawdzie matka Liary nie żyła dość długo, by przekazać córce wszystkie niewieście sekrety, ale była przecież Singala, która zastąpiła jej rodzicielkę. Wtajemniczyła Liarę, po jej powrocie do siedziby rodu, we wszystko, co dziewczyna powinna była wiedzieć. Mury rodowej siedziby Domu Kervonela kryły w swoim wnętrzu tajne przejścia i wzierniki, zarówno w pokojach barona, jak i we wszystkich wielkich salach i komnatach. Istniały one również w kobiecej części zamku, gdzie mężczyźni mogli wejść tylko na zaproszenie Pierwszej Damy Ogniska Domowego. Liara, wędrując sekretnymi korytarzami, nauczyła się wielu rzeczy. Najbardziej jednak zajmowała ją sprawa Klucza Starszeństwa. Albowiem, zgodnie z prawem, Klucz Kylainy należał do Pierwszej Damy. A ponieważ Kasarian nie miał żony, Klucz powinien znajdować się w posiadaniu Liary. Tak naprawdę nie miała pojęcia, do czego służy, wiedziała tylko, że jest to potężny talizman, dziedziczony w żeńskiej linii rodu. Spodziewała się, że brat wspomni jej o Kluczu, ale Kasarian zawsze traktował ją zimno i oficjalnie. Nie należał do mężczyzn, których zwodzą kobiece pochlebstwa. Cofnęła wargi w grymasie, który nie miał nic wspólnego z uśmiechem, ukazując końce zębów. Lepiej by się czuła, gdyby urodziła się jako jedna z jego cennych suk. Byłby wtedy bardziej wobec niej otwarty. Teraz jednak trawiła ją głęboka troska. Dom Kervonela był zagrożony ze wszystkich stron. Może to przeklęta krew starożytnego maga, która budziła gniew pozostałych, tak porywczych, baronów. Jeśli zaś Kasarian uwikłał się w jakiś spisek — a była o tym przekonana — przyszłość ich rodu rysowała się w czarnych barwach. Liara ponownie przekręciła pierścień. Niestety, dobrze znała odpowiedź. Obalonego wielmożę rzucano psom na pożarcie, a jego domownicy nie mogli liczyć na lepszy los. Dlatego zawsze nosiła przy sobie dawkę szybko działającej trucizny, którą Singala sama przedestylowała i przysięgła, że jest skuteczna. Alizonka wyszła na korytarz, nie zwracając uwagi na sługi w ciemnoniebieskiej liberii, którzy kłaniali się, dotykając herbu Domu Kervonela, gdy ich mijała. Dziś wieczorem mogła swobodnie wędrować przez tę część zamku, zazwyczaj zarezerwowaną dla mężczyzn, ponieważ kazano jej nadzorować biesiadny stół. Wydając Liarze ten rozkaz, brat nie wyjaśnił, do czego była mu potrzebna jej obecność. Zazwyczaj wyprawiano uczty tylko dla mężczyzn. Dlatego siłą woli opanowała drżenie serca i szła jak zwykle z podniesioną wysoko głową i odpowiednio arogancką miną.