Michael Crichton - Państwo strachu.pdf

Michael Crichton Państwo strachu Przekład Wojciech Szypuła Nauka ma w sobie coś fascynującego. Wykorzystując minimalny zasób faktów, otrzymujemy w zamian hurtową ilość domniemań. Mark Twain Każdy istotny problem ma aspekty, o których nikt nie chce dyskutować. George Orwell

Wstęp Pod koniec 2003 roku na Światowym Szczycie Ziemi w Johannesburgu przedstawiciele Vanutu, państwa położonego na jednej z wysp Pacyfiku, zapowiedzieli, że postawią amerykańską Agencję Ochrony Środowiska (EPA) przed sądem pod zarzutem powodowania globalnego ocieplenia. Dla ośmiu tysięcy mieszkańców Vanutu, które wznosi się zaledwie kilka metrów ponad poziom morza, wywołane ociepleniem klimatu podniesienie się poziomu wód na Ziemi okazało się jak najbardziej realnym zagrożeniem. Stany Zjednoczone są nie tylko światowym mocarstwem gospodarczym, ale także głównym producentem dwutlenku węgla, który w największej mierze przyczynia się do zmian temperatury na naszym globie. Aktywiści amerykańskiego Narodowego Funduszu Zasobów Naturalnych, NERF, zapowiedzieli, że wesprą Vanutu w jego działaniach prawnych. Spodziewano się, że do oficjalnego przedstawienia zarzutów dojdzie latem 2004 roku. Rozeszły się pogłoski, że George Morton, zamożny filantrop chętnie udzielający wsparcia ekologom, osobiście sfinansuje proces, którego koszty szacowano na ponad osiem milionów dolarów. Rozprawy oczekiwano z tym większym zainteresowaniem, że miała się toczyć przed wyrozumiałym sądem okręgowym w dziewiątym okręgu San Francisco. Ale do przedstawienia zarzutów nigdy nie doszło. Ani Vanutu, ani NERF nie przedstawili oficjalnych powodów wycofania się z kampanii. Niewytłumaczalny brak zainteresowania problemem ze strony środków masowego przekazu sprawił, że nawet po tajemniczym zniknięciu George’a Mortona zagadka nie doczekała się wyjaśnienia. Dopiero pod koniec 2004 roku kilku byłych członków rady zarządzającej NERF odważyło się wypowiedzieć publicznie na temat wydarzeń w łonie organizacji. Prywatne śledztwo pracowników Mortona oraz byłych prawników kancelarii Hassie and Black z Los Angeles ujawniło więcej szczegółów. Dzięki temu wiemy już dokładnie, jak potoczyły się losy niedoszłego oskarżenia w okresie od maja do października 2004 roku, i dlaczego

doprowadziły do śmierci tylu ludzi w odległych zakątkach świata. MC Los Angeles, 2004 Fragment raportu wewnętrznego AASBC dla Narodowej Rady Bezpieczeństwa, NSC. Poufne. Zaczernienia w tekście pochodzą od AASBC. Uzyskane na podstawie FOIA, ustawy o wolności informacji 03/04/04.

AKAMAI Paris Nord Niedziela, 2 maja 2004 Godz. 24.00 W ciemności dotknął jej ręki. - Zostań tu - powiedział. Nie poruszyła się. Czekała. Powietrze miało mocny, słony zapach. Słyszała ciche bulgotanie wody. Światła włączyły się i padły na powierzchnię wody. Zbiornik był duży: mógł mieć z pięćdziesiąt metrów długości i dwadzieścia szerokości. Wyglądałby jak zwykły kryty basen pływacki, gdyby nie aparatura elektroniczna, którą go obstawiono. I gdyby nie urządzenie na drugim końcu. Jonathan Marshall wrócił do niej, szczerząc zęby w kretyńskim uśmiechu. - Qu’estce que tupenses? - zapytał, chociaż wiedział, że ma fatalną wymowę. - I co ty na to? - Cudowny - odparła dziewczyna. Mówiła po angielsku z egzotycznym akcentem. Właściwie, pomyślał Jonathan, wszystko w niej było egzotyczne. Miała śniadą skórę, wydatne kości policzkowe i czarne włosy; wyglądała jak modelka. I chodziła jak modelka, w krótkiej spódniczce, na szpilkach. Była półkrwi Wietnamką i miała na imię Marisa. - Nikogo tu nie ma, prawda? - spytała, rozglądając się. - Nie - zapewnił. - Jest niedziela. Nikt nie przyjdzie. Jonathan Marshall miał dwadzieścia cztery lata. Robił doktorat z fizyki w Londynie, ale podczas wakacji zatrudnił się w ultranowoczesnym Laboratoire Ondulatoire, laboratorium mechaniki falowej Francuskiego Instytutu Morskiego w Vissy, na północnych przedmieściach Paryża. Mieszkały tu głównie młode małżeństwa z dziećmi, więc z konieczności prowadził raczej samotne życie. I wciąż nie wierzył własnemu szczęściu, kiedy los zesłał mu taką dziewczynę, niewiarygodnie piękną i seksowną. - Pokaż mi, co ta maszyna robi - poprosiła Marisa. Oczy jej zabłysły. - I

co ty robisz. - Z przyjemnością. Jonathan stanął przed ogromnym pulpitem i zaczął włączać pompy i czujniki. W drugim końcu basenu kolejno szczęknęło trzydzieści łopatek maszyny falowej. Obejrzał się przez ramię i popatrzył na Marisę. - To takie skomplikowane - powiedziała, podchodząc do niego. - Kamery rejestrują twoje badania? - Tak. Są wbudowane w sufit i w ściany zbiornika. Zapisują generowane fale. Mamy też czujniki, które rejestrują zmiany ciśnienia przy przejściu fali. - Te kamery są teraz włączone? - Skąd. Nie potrzebujemy ich. Nie przeprowadzamy eksperymentu. - Kto wie... - Położyła mu rękę na ramieniu. Miała długie, smukłe palce. Piękne palce. Długą chwilę w milczeniu przyglądała się zbiornikowi. - Wszystko tu jest takie drogie... Musicie mieć dobrą ochronę, prawda? - Właściwie nie. Wchodzimy na kartę magnetyczną. No i mamy jedną kamerę. - Jonathan pokazał ręką. - Tam, w kącie. Marisa odwróciła się. - Włączona? - Tak. Pracuje na okrągło. Pogładziła go po karku. - Czyli ktoś nas teraz podgląda? - Niestety możliwe. - Więc powinniśmy być grzeczni? - Chyba tak. Zresztą... Jest jeszcze twój chłopak. - On? - prychnęła pogardliwie Marisa. - Mam go dość. Tego dnia rano Marshall wyszedł z domu i zajrzał do kawiarni przy rue Montagne, do której codziennie wpadał. Jak zwykle wziął sobie artykuł naukowy do przeczytania. A potem przy sąsiednim stoliku usiadła ta dziewczyna ze swoim chłopakiem. I zaczęli się kłócić. Marshall stwierdził, że nie pasują do siebie. Chłopak - Amerykanin, czerwony na twarzy i umięśniony jak futbolista - miał przydługie włosy i okulary w drucianej oprawce, zbyt delikatnej jak na jego toporne rysy twarzy. Przypominał prosię, które udaje naukowca. Miał na imię Jim i był wściekły na Marisę; najwyraźniej spędziła poprzedni wieczór z kimś innym. - Nie rozumiem, dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, gdzie byłaś -

powtarzał. - Bo to nie twój interes. - Mieliśmy zjeść razem kolację. - Wcale nie, Jimmy. Mówiłam ci. - Mówiłaś, że przyjdziesz. Czekałem na ciebie w hotelu. Przez całą noc. - No i co z tego? Nikt ci nie kazał. Mogłeś wyjść, zabawić się. - Czekałem na ciebie. - Jimmy... Nie jestem twoją własnością. - Miała go serdecznie dość; wzdychała, załamywała ręce, kręciła głową. Założyła nogę na nogę, tak że krótka spódniczka odsłoniła jej uda. - Robię to, na co mam ochotę. - Widzę. - No właśnie. - Marisa odwróciła się do Marshalla. - Co czytasz? To chyba bardzo skomplikowane. W pierwszej chwili zaniepokoił się. Zagadywała go, żeby sprowokować chłopaka. Nie chciał się mieszać do ich kłótni. - To fizyka - odparł i odwrócił się lekko. Usiłował nie zauważać, jak jest piękna. - Jaka fizyka? - nie ustępowała Marisa. - Mechanika fal. Oceanicznych. - Jesteś studentem? - Tak, studentem. - Aha. I to inteligentnym. Jesteś Anglikiem? Co robisz we Francji? Zanim się obejrzał, już rozmawiali w najlepsze. Przedstawiła mu swojego chłopaka, który uśmiechnął się krzywo i słabo ścisnął jego dłoń przy powitaniu. Sytuacja była niezręczna, ale dziewczyna zachowywała się tak, jakby tego nie zauważała. - Pracujesz tu, prawda? Co to za praca? Przy zbiorniku? Z maszyną? Serio? Jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić... Pokażesz mi? I teraz byli tutaj, w laboratorium mechaniki falowej. Jimmy, chłopak Marisy, z ponurą miną czekał na parkingu i palił papierosa. - Co zrobimy z Jimmym? - zapytała, podchodząc do stojącego przy pulpicie Marshalla. - Tu nie wolno palić. - Powiem mu. Ale nie chcę go rozzłościć. Jak myślisz, mogłabym go tu wpuścić?

- Jasne - odparł zawiedziony Marshall. - Chyba tak. Otworzyła tylne wyjście z laboratorium i Jimmy wszedł do środka. Stanął przy drzwiach z rękami w kieszeniach. Marisa wróciła do pulpitu. - W porządku - powiedziała. - A teraz mi pokaż. Silniki elektryczne na końcu basenu zawarczały, ruchome łopatki wygenerowały pierwszą falę. Była nieduża, przebiegła całą długość zbiornika i rozbiła się z pluskiem o nachyloną płytę na drugim końcu. - Tak wygląda fala pływowa? - Tak. To symulacja tsunami. - Marshall nie odrywał palców od klawiatury. Na ekranach wyświetlały się wyniki pomiaru temperatury i ciśnienia, i komputerowo barwione obrazy fali. - Symulacja... Co to znaczy? - W tym zbiorniku możemy generować fale o wysokości do jednego metra. Prawdziwe tsunami mogą mieć cztery, osiem, dziesięć metrów. Czasem więcej. - Dziesięciometrowa fala na oceanie? Naprawdę?! - Marisa wytrzeszczyła oczy i wbiła wzrok w sufit, jakby próbowała sobie wyobrazić taką masę wody. Marshall pokiwał głową. Dziesięć metrów to wysokość dwu-, trzypiętrowego budynku. A fala tsunami pędzi z prędkością ośmiuset kilometrów na godzinę. - I potem uderza o brzeg, tak? To jest ta nachylona płyta na końcu? Wygląda, jak zrobiona z kamyków. To ma być plaża? - Tak. To, jak daleko w głąb lądu wedrze się fala, zależy od kąta nachylenia brzegu. Możemy ten kąt regulować. Chłopak Marisy podszedł bliżej, ale nie za blisko. Nie odezwał się. - Regulować? - powtórzyła podekscytowana Marisa. - Jak? - Płyta ma wbudowany silnik. - I możecie ją ustawić pod dowolnym kątem? Pokaż mi... vingtsept stopni. Dwadzieścia siedem. - Już się robi. Marshall wprowadził dane do komputera. Rozległ się cichy zgrzyt i płyta, symulacja brzegu, podniosła się wyżej. Zaciekawiony Jimmy stanął na krawędzi basenu. Rzeczywiście, pomyślał Marshall, to fascynujące. Każdego by to wciągnęło. Ale ten gość nic nie mówił: stał tylko i patrzył, jak gruzełkowata powierzchnia się

przechyla. W końcu płyta znieruchomiała. - Więc to jest plaża? - upewniła się Marisa. - Tak. Dwadzieścia siedem stopni to spora stromizna, powyżej średniej światowej. Może lepiej nastawię... Przykryła jego dłoń swoją. Miała śniadą delikatną skórę. - Nie, nie. Niech tak będzie. Pokaż mi falę. Chcę ją zobaczyć. Drobne fale, generowane co trzydzieści sekund, z cichym szumem przebiegały całą długość zbiornika. - Dobrze by było jeszcze znać kształt linii brzegowej. W tej chwili mamy płaską plażę, ale gdybyśmy mieli jakieś zagłębienie... - Możesz coś takiego zrobić? - Jasne. - Naprawdę?! Pokaż mi! - Jaki chcesz kształt? Zatokę? Lagunę? Ujście rzeki? Marisa wzruszyła ramionami. - Czyja wiem... Niech będzie zatoka. - Dobrze. - Marshall się uśmiechnął. - Duża? Silniki warknęły i w wysypanej otoczakami linii brzegowej pojawiło się wklęśnięcie. - Fantastyczne... No, Jonathanie, teraz pokaż mi falę. - Zaraz. Duża ma być ta zatoka? - No... - Marisa wykonała nieokreślony gest. - Kilometr, półtora... Tak, półtora kilometra szerokości. - Pochyliła się nad Marshallem. - Ja nie lubię czekać. Że też jeszcze nie wiesz. Poczuł zapach jej perfum. Zaczął pisać szybciej. - Proszę bardzo. Duża fala, półtorakilometrowa zatoka, nachylenie plaży: dwadzieścia siedem stopni. Następna fala została wygenerowana ze znacznie głośniejszym szumem. Pobiegła ku nim równą, piętnastocentymetrową zmarszczką na powierzchni wody. - Eee... - skrzywiła się Marisa. - Mówiłeś, że będzie duża. - Zaczekaj. - A co, urośnie? - zachichotała. Znów położyła mu dłoń na ramieniu. Kiedy Jimmy spojrzał na nią krzywo, zadarła wyniośle głowę, ale po chwili, gdy odwrócił wzrok, cofnęła rękę.

Marshall znów poczuł rozczarowanie. Wykorzystywała go. Był pionkiem w ich rozgrywce. - Mówiłeś, że będzie większa. - Bo będzie. Rośnie w miarę zbliżania się do brzegu. Na otwartym morzu, przy dużej głębokości, fala jest niska, za to na płyciźnie rośnie błyskawicznie. A zagłębienie spotęguje jej siłę, dzięki czemu sięgnie dalej w głąb lądu. Fala rzeczywiście się podniosła na wysokość około półtora metra i rozbiła o brzeg. Piana spłynęła po sztucznych kamykach. - No tak, była wyższa - przyznała dziewczyna. - A w rzeczywistości? - Może mieć jakieś dwanaście, piętnaście metrów. - O la, la...- Marisa wydęła wargi. - Nie da się przed nią uciec. - Nie. Fale pływowe sąbardzo szybkie. W Hilo, na Hawajach, w 1957 fala przetoczyła się ulicami miasta, wielka jak domy. Ludzie próbowali uciekać, ale... - To wszystko? - wtrącił Amerykanin. - To ma być ta supermaszyna? - Głos miał niski, burkliwy, jakby zachrypnięty. - Nie zwracaj na niego uwagi - mruknęła dziewczyna. - Tak - odparł Marshall. - Tym się tu właśnie zajmujemy. Robimy fale... - Wielka mi sztuka - prychnął Jimmy - Ja umiałem je robić, kiedy miałem sześć miesięcy. W wanience. - Cóż. - Marshall gestem wskazał pulpit. - Gromadzimy dane dla naukowców z całego świata, którzy... - Bla, bla. Mam dość. Nudne to jak wielorybie flaki z olejem. Wychodzę. Marisa? - Spojrzał na dziewczynę z ukosa. - Idziesz czy nie? Marshall słyszał, jak dziewczyna wciąga powietrze przez zęby. - Nie - odparła. - Nie idę. Amerykanin wyszedł, trzaskając drzwiami. Mieszkała naprzeciwko Notre-Dame, po drugiej stronie rzeki. Z balkonu w jej sypialni rozciągał się piękny widok na katedrę, w nocy podświetloną reflektorami. Dochodziła dziesiąta, niebo było intensywnie granatowe. Marshall spojrzał w dół, na ulicę, światła kafejek, tłumy na chodnikach. Piękny widok. - Nie martw się. - Usłyszał zza pleców głos Marisy. - Jimmy tu nie przyjdzie. Prawdę powiedziawszy, w ogóle nie myślał o Amerykaninie, dopóki mu o nim nie przypomniała.

- Nie? - Nie. Pójdzie do innej. Ma wiele kobiet. Pociągnęła łyk wina i odstawiła kieliszek na nocny stolik. Bez zbędnych wstępów ściągnęła bluzkę i zrzuciła spódniczkę. Nie nosiła bielizny. Podeszła do niego ubrana tylko w szpilki. Musiał wyglądać na zaskoczonego, bo dodała: - Przecież mówiłam: nie lubię czekać. Objęła go i pocałowała - mocno, z całej siły, jakby ze złością. Następnych kilka chwil było trochę niezręcznych, gdy próbowała go rozebrać, nie przestając całować. Oddychała ciężko, chrapliwie; nic więcej nie powiedziała. Jej gwałtowna żądza przypominała gniew, a uroda i doskonałość śniadego ciała początkowo onieśmieliły Marshalla. Ale nie na długo. Kiedy potem leżała obok niego, skórę nadal miała miękką i delikatną, lecz mięśnie boleśnie napięte. Sufit odbijał łagodną poświatę reflektorów oświetlających katedrę. Marshall odprężył się, ale Marisa - o ile to możliwe - była jeszcze bardziej spięta i podenerwowana. Mimo jej przekonujących jęków i okrzyków rozkoszy zaczął się zastanawiać, czy naprawdę doznała spełnienia. Nagle zerwała się z łóżka. - Coś się stało? Napiła się wina. - Idę do łazienki. Wyszła. Marshall usiadł na łóżku i pociągnął łyk z jej kieliszka. Podniósł go do światła, podziwiając delikatny ślad szminki. Obcasy jej butów zostawiły na prześcieradle ciemne smugi - dopiero w połowie miłosnych zmagań rzuciła szpilki pod okno. Świadectwo namiętności. Wciąż miał wrażenie, że śni. Nigdy przedtem nie był z taką kobietą - tak piękną, mieszkającą w takim miejscu. Ciekawe, ile kosztuje taki apartament, w takim punkcie, wyłożony boazerią... Napił się jeszcze wina. Można by się do tego przyzwyczaić, pomyślał. Z łazienki dobiegł szum wody pod prysznicem - monotonny dźwięk, jak piosenka bez melodii. Drzwi wejściowe otworzyły się z głośnym bang! i do środka wparowało trzech mężczyzn w ciemnych trenczach i kapeluszach. Przerażony Marshall odstawił kieliszek, który przewrócił się i spadł ze stolika. Rzucił się na podłogę obok łóżka po ubranie, ale dopadli go w mgnieniu oka.

Złapali dłońmi w rękawiczkach. Krzyknął ze strachu, zanim rzucili go na łóżko i wcisnęli mu twarz w poduszkę. Bał się, że będą go chcieli udusić, ale tego nie zrobili. - Cicho bądź - wysyczał jeden. - Jak będziesz grzeczny, nic ci się nie stanie. Marshall mu nie uwierzył - dalej szarpał się i krzyczał. Gdzie się podziała Marisa? Co z nią? Wszystko wydarzyło się tak szybko. Jeden z intruzów usiadł mu na plecach, wgniótł kolana w kręgosłup, oparł zimne buty na jego nagich pośladkach. Chwycił go za kark i wcisnął mu głowę w pościel. - Cicho bądź! - powtórzył. Dwaj pozostali złapali go za nadgarstki i rozciągnęli na łóżku. Zaraz mi coś zrobią. Był przerażony i kompletnie bezbronny. Jęknął. Ktoś uderzył go w tył głowy. - Cicho! Wydarzenia następowały po sobie tak błyskawicznie, że odbierał tylko najprostsze wrażenia. Co z Marisą? Pewnie schowała się w łazience. Nie mógł mieć do niej pretensji. Usłyszał plusk, zobaczył foliową torebkę, a w niej jakiś biały przedmiot wielkości piłeczki golfowej. Przyłożyli mu torebkę do wnętrza ramienia, tuż poniżej pachy. Co oni robią, do cholery?! Poczuł ściekającą mu po ręce zimną wodę. Szarpnął się, ale trzymali go mocno. W wodzie coś się poruszyło i przylgnęło mu do skóry. Było lepkie jak guma do żucia. Przywarło do niego, skubnęło lekko i ukłuło - delikatnie, prawie niewyczuwalnie. Napastnicy działali szybko. Schowali torebkę - i w tej samej chwili rozległy się dwa ogłuszające strzały z pistoletu. Marisa krzyczała po francusku: - Salaud! Salopard! Bougetoi le cul! Ten, który siedział Marshallowi na plecach, przetoczył się na podłogę i podniósł na kolana. Marisa wciąż krzyczała. Padły następne strzały, w powietrzu zaśmierdziało prochem. Intruzi uciekli. Drzwi zamknęły się za nimi z hukiem. Marisa podbiegła do niego, wciąż naga; bełkotała po francusku coś, czego nie mógł zrozumieć. Wychwycił powtarzające się słowo vacherie i doszedł do wniosku, że chodzi o krowę, ale w głowie mu się mąciło. Dostał drgawek. Objęła go za szyję. Krzyknął, kiedy musnęła go gorącą lufą pistoletu. Odłożyła broń.

- Jonathanie, tak mi przykro - powiedziała. - Tak okropnie przykro. - Oparła mu głowę na ramieniu. - Wybacz mi. Teraz już wszystko będzie dobrze, obiecuję. Drgawki stopniowo ustępowały. - Zrobili ci krzywdę? - zapytała. Pokręcił przecząco głową. - To dobrze. Durnie! To kumple Jimmy’ego, pomyśleli, że zabawią się twoim kosztem i cię nastraszą. Mnie zresztą też. Ale naprawdę nic ci się nie stało? Jeszcze raz pokręcił głową. Odkaszlnął. - Może... - wykrztusił w końcu. - Może powinienem sobie pójść. - Nie! Nie możesz mi tego zrobić! - Nie czuję się... - Nie ma mowy. - Przytuliła się do niego. - Zostań jeszcze trochę. - Nie powinniśmy zadzwonić na policję? - Mais non. Nic nie zrobią. Zwykła kłótnia kochanków. We Francji nie wzywa się do tego policji. - Ale oni się włamali... - Już ich nie ma - szepnęła mu do ucha. Poczuł muśnięcie jej oddechu. - Zostaliśmy sami, Jonathanie. Tylko we dwoje. Zsunęła się po jego ciele w dół. Było po północy, kiedy - już w ubraniu - wyszedł na balkon z widokiem na Notre-Dame. Ulice wciąż tętniły życiem. - Może jednak zostaniesz? - Marisa zrobiła kapryśną minkę. - Chcę, żebyś został. Nie zrobisz mi tej przyjemności? - Przepraszam. Źle się czuję. - Przy mnie poczujesz się lepiej. Pokręcił głową. Naprawdę kiepsko się czuł. Miał zawroty głowy, kolana się pod nim uginały, ręce mu się trzęsły, kiedy zaciskał dłonie na poręczy. - Przepraszam cię - powtórzył - ale naprawdę muszę iść. - No dobrze. Odwiozę cię. Wiedział, że zostawiła samochód na drugim brzegu Sekwany. Daleko. Ale tylko skinął potulnie głową. - Jeśli chcesz - powiedział. Nie ponaglała go. Szli wzdłuż rzeki bez pośpiechu, pod rękę, jak para kochanków. Mijali zacumowane do brzegu pływające restauracje,

rozświetlone i nadal pełne gości. Nad nimi, na drugim brzegu, wznosiła się skąpana w świetle bryła Notre-Dame. Spokojny spacer, jej głowa na jego ramieniu, jej cichy szept - wszystko to sprawiło, że naprawdę poczuł się trochę lepiej. Wkrótce jednak potknął się i poczuł ogarniającą go słabość. W ustach mu zaschło, szczęka stężała, mówił z trudem. Marisa chyba tego nie zauważyła. Minęli już obszar świateł, weszli pod most. Znów się potknął i tym razem upadł na kamienne nabrzeże. - Kochanie... - Zmartwiona i współczująca, pomogła mu wstać. - Coś... Coś... - Dobrze się czujesz, skarbie? - Zaprowadziła go na ławkę. - Posiedź sobie chwilę. Zaraz ci się zrobi lepiej. Nie zrobiło się. Próbował zaprotestować, ale nie mógł już mówić. Z przerażeniem uświadomił sobie, że nie może nawet pokręcić głową. Dzieje się ze mną coś bardzo złego. Błyskawicznie tracił siły. Próbował wstać, ale nie mógł poruszyć rękami. Głową też. Patrzył tylko na siedzącą obok Marisę. - Co się dzieje, Jonathanie? Potrzebujesz lekarza? Tak, pomyślał, potrzebuję lekarza. - Nie podobasz mi się, Jonathanie... Poczuł nieznośny ciężar w piersi. Oddychał z trudem. Odwrócił wzrok. Jestem sparaliżowany, pomyślał w panice. - Jonathanie? Usiłował znów na nią spojrzeć, ale tym razem nie mógł już nawet poruszyć gałkami ocznymi. Oddychał coraz płycej. - Jonathanie? Potrzebuję lekarza. - Spójrz na mnie, Jonathanie. Możesz na mnie spojrzeć? Nie? Nie możesz poruszyć głową? O dziwo, w głosie Marisy nie było już słychać troski, lecz tylko coś w rodzaju zawodowego zainteresowania i dystansu. Może mam coś ze słuchem, pomyślał Marshall. W uszach narastał mu szum. Coraz trudniej było mu oddychać. - No dobrze, Jonathanie, trzeba cię stąd zabrać. Włożyła mu głowę pod ramię, ze zdumiewającą u niej siłą dźwignęła go i wstała. Jego ciało było kompletnie bezwładne. Nie kontrolował nawet tego, gdzie patrzy. Usłyszał tupot kroków na chodniku. Chwała Bogu,

pomyślał. - Potrzebuje pani pomocy, mademoiselle? - zapytał męski głos po francusku. - Dziękuję, nie trzeba. Po prostu za dużo wypił. - Jest pani pewna? - To nie pierwszy raz. - Na pewno nie chce pani, żebym pomógł? - Dam sobie radę. - W takim razie życzę bonne nuit. - Bonne nuit. Marisa ruszyła dalej, kroki oddaliły się, a kiedy ucichły, zatrzymała się i rozejrzała. Po czym... zaczęła go nieść w stronę rzeki. - Jesteś cięższy, niż myślałam - zauważyła swobodnym tonem. Czuł bezbrzeżny, wszechogarniający strach. Był sparaliżowany. Bezradny. Jego nogi wlokły się po kamieniach. W stronę rzeki! - Przykro mi - mruknęła Marisa i wrzuciła go do wody. To był krótki lot. Obezwładniające zimno. Pod wodą otoczyły go bąbelki i zieleń, potem zrobiło się ciemno. Nadal nie mógł się poruszyć. I wciąż nie wierzył, że to wszystko dzieje się naprawdę, że umiera w taki właśnie sposób. Poczuł, jak jego ciało unosi się do góry. Woda była znów zielona, a potem wypłynął na powierzchnię. Płynął na plecach. Nurt leciutko go obracał. Widział most, czarne niebo i stojącą na brzegu Marisę. Zapaliła papierosa i wpatrywała się w niego obojętnie. Stała z ręką na biodrze i jedną nogą wysuniętą do przodu, w pozie modelki. Wydmuchnęła dym, który popłynął w noc do góry. Marshall znów się zanurzył. Poczuł zimno i otoczyła go ciemność. O trzeciej nad ranem w Laboratoire Ondulatoire Francuskiego Instytutu Morskiego w Vissy zapaliły się światła. Pulpit sterowniczy ożył. Maszyna zaczęła wytwarzać fale, które jedna po drugiej przebiegały całą długość zbiornika i rozbijały się o sztuczną plażę. Na ekranach rozbłyskiwały trójwymiarowe obrazy i przesuwały się kolumny danych transmitowanych do innego miejsca gdzieś we Francji. O czwartej pulpit pociemniał, światła zgasły, a z twardych dysków

usunięto zapis ostatniego eksperymentu. Pahang Wtorek, 11 maja Godz. 11.55 Kręta droga biegła w cieniu litego sklepienia malajskiej dżungli. Była utwardzona, ale bardzo wąska. Opony piszczały, kiedy land cruiser z poślizgiem wchodził w kolejne zakręty. Siedzący na fotelu pasażera mężczyzna - brodaty, mniej więcej czterdziestoletni - spojrzał na zegarek. - Daleko jeszcze? - Już nie. - Kierowca nie zwalniał. - Dosłownie parę minut. Kierowca był Chińczykiem, ale mówił po angielsku z brytyjskim akcentem. Nazywał się Charles Ling. Poprzedniego wieczoru przyleciał do Kuala Lumpur z Hongkongu. Rano wyjechał na lotnisko po swojego pasażera i od tamtej pory pędzili przed siebie na złamanie karku. Pasażer dał mu wizytówkę: Allan Peterson, Seismic Services, Calgary. Ale Ling nie wierzył w to, co na niej napisano. Dobrze wiedział, że w Albercie jest firma, ELS Engineering, która sprzedaje właśnie takie urządzenia. Facet nie musiał lecieć aż do Malezji, żeby je obejrzeć. Poza tym Ling sprawdził listę pasażerów - nie figurował na niej żaden Allan Peterson. Czyli przyleciał pod innym nazwiskiem. W dodatku twierdził, że jest geologiem świadczącym usługi konsultingowe kanadyjskim koncernom energetycznym; miał się głównie zajmować szacowaniem zasobności złóż ropy - ale i w to Ling nie wierzył. Nafciarzy rozpoznawał z odległości kilometra. Ten gość był inny. Krótko mówiąc: Ling nie miał pojęcia, kim jest jego pasażer. I wcale mu to nie przeszkadzało. Pan Peterson miał niezłą kasę - reszta nie grała roli. Linga interesowało tylko jedno: sprzedaż maszyn kawitacyjnych, a w wypadku pana Petersona zapowiadał się niezły biznes. Gość mówił o trzech jednostkach, wartych w sumie ponad milion dolarów. Skręcił ostro i zjechał na błotnistą drogę. Przez chwilę rzucało nimi na boki, dżungla otaczała ich ze wszystkich stron - a potem nagle znaleźli się na odkrytym terenie. Zalało ich światło słońca. W ziemi ziała półkolista wyrwa o jednej stromej, urwistej ścianie. W dole rozciągało się zielone jezioro. - Co to jest? - Peterson zmrużył oczy.

- Dawna kopalnia odkrywkowa kaolinu. Nieczynna. - Kaolinu? Nie jesteś geologiem, pomyślał Ling. I wyjaśnił, że kaolin to minerał o gliniastej konsystencji. - Używa się go do wyrobu papieru i ceramiki, zwłaszcza przemysłowej. Na przykład superostrych noży. Niedługo będą robić ceramiczne silniki samochodowe. Ale tutejszy kaolin jest miernej jakości, więc cztery lata temu zamknęli kopalnię. Peterson pokiwał głową. - Gdzie kawitator? Ling wskazał ciężarówkę zaparkowaną na skraju urwiska. - Tam. Ruszyli w tamtą stronę. - Rosyjski? - Podwozie i węglanowa rama są rosyjskie, elektronika tajwańska. Całość montujemy u nas, w Kuala Lumpur. - To wasz największy model? - Nie, średni. Nie mamy największego na pokaz. Zatrzymali się przy ciężarówce. Była wielkości dużej wywrotki, toteż dach land cruisera ledwie sięgał szczytu jej kół. Pośrodku ramy, zawieszony nisko nad ziemią, znajdował się prostokątny generator kawitacyjny: był pękaty, sterczało z niego mnóstwo rur i przewodów i trochę przypominał ogromny agregat dieslowski. Od spodu, metr nad ziemią, miał zainstalowaną wklęsłą płytę kawitacyjną. Wysiedli z wozu. Wilgotny żar lał się z nieba. Lingowi natychmiast zaparowały okulary i musiał je wytrzeć o koszulę. Peterson obszedł ciężarówkę dookoła. - Można kupić sam generator? Bez samochodu? - Owszem, produkujemy przenośne jednostki. W kontenerach. Chociaż wcześniej czy później klienci i tak montują je na jakichś podwoziach. - Potrzebne mi same generatory. Pokaże mi pan, jak to działa? - Już się robi. - Ling gestem dał znak operatorowi maszyny, siedzącemu w kabinie wysoko nad ziemią. - Lepiej się odsuńmy. - Zaraz... - zaniepokoił się Peterson. - Myślałem, że jesteśmy sami. Kto to? - Mój brat - odparł bez zająknienia Ling. - Można mu zaufać.

- Ale... - Odsuńmy się. Z daleka będzie lepiej widać. Generator ożył i zawarczał głośno. Do warkotu wkrótce dołączył inny dźwięk, basowe buczenie, które Ling zawsze bardziej czuł - w kościach i w piersi - niż słyszał. Peterson też je chyba poczuł, bo szybko oddalił się od maszyny. - Agregat generuje sferycznie symetryczne pole kawitacyjne, które możemy dowolnie ogniskować tak jak światło w obiektywie - wyjaśnił Ling. - Z tą różnicą, że tutaj zamiast światła mamy dźwięk. Inaczej mówiąc: zmieniając ogniskowanie wiązki, sterujemy głębokością kawitacji. Machnął na operatora, który odpowiedział mu skinieniem głowy. Płyta kawitacyjną zsunęła się niżej i zawisła tuż nad powierzchnią gruntu. Dźwięk się zmienił, ścichł i znacznie się obniżył. Ziemia zadrżała im pod stopami. - Rany boskie... - mruknął Peterson i jeszcze bardziej się odsunął. - Bez obawy - uspokoił go Ling. - To tylko niskoenergetyczne odbicie. Główny wektor energetyczny jest ortogonalny, skierowany prosto w dół. Dziesięć, może dwanaście metrów poniżej miejsca, w którym stała ciężarówka, ściana urwiska zadrżała i jakby się rozmyła. Na moment przesłonił ją szary obłoczek, a potem cały kawał klifu runął w dół, wprost do jeziora, niczym bura lawina. Tuman kurzu buchnął w powietrze. Kiedy pył nieco opadł, Ling zaproponował: - A teraz pokażemy panu, jak się ogniskuje wiązkę. Znów rozległ się warkot - tym razem jednak urwisko rozmyło się znacznie dalej, dobre pięćdziesiąt, sześćdziesiąt metrów poniżej ciężarówki. Szarawa ziemia ustąpiła i zsunęła się do jeziora. - W poziomie też można ją przesuwać? - zainteresował się Peterson. Ling przytaknął. Sto metrów na północ od wozu ściana urwiska zadrżała i osunęła się do wody. - Kierunek i głębokość nie grają roli. - Głębokość też? - Nasze największe generatory ogniskują wiązkę do tysiąca metrów pod powierzchnią ziemi. Ale nasi klienci nie mają aż takich wymagań. - To zrozumiałe - zgodził się Peterson. - My też nie. Zależy nam głównie na dużej mocy wiązki. - Wytarł ręce o spodnie. - No, ale ja się już dość naoglądałem.

- Naprawdę? Możemy zademonstrować jeszcze kilka tech... - Wracajmy. Nie sposób było nic wyczytać z twarzy Petersona i oczu ukrytych za ciemnymi okularami. - Dobrze - zgodził się Ling. - Jak pan chce... - Chcę. - Wysyłka z Kuala Lumpur czy z Hongkongu? - zapytał Peterson, kiedy ruszyli w drogę powrotną. - ZKL. - Jakie ograniczenia? - Nie rozumiem... - Technologia kawitacji naddźwiękowej jest w USA zakazana. Trzeba mieć koncesję na eksport komponentów. - Mówiłem już, że używamy tajwańskiej elektroniki. - A jest równie dobra jak amerykańska? - Absolutnie - zapewnił go Ling. Gdyby Peterson znał się na rzeczy, zdawałby sobie sprawę, że USA od dawna nie produkują już tak zaawansowanych układów scalonych. - Czemu pan pyta? Chce pan przewieźć generatory do Stanów? - Nie. - W takim razie nie ma problemu. - Jaki jest termin realizacji zamówienia? - Potrzebujemy siedmiu miesięcy. - Myślałem o pięciu. - Da się zrobić. Za dopłatą. Ile sztuk? - Trzy. Ling nie miał pojęcia, po co komu aż trzy generatory kawitacyjne. Nie znał firmy specjalizującej się w poszukiwaniach surowców, która miałaby więcej niż jeden. - Z chwilą wpłynięcia zaliczki rozpoczniemy realizację zamówienia. - Jutro będzie przelew. - A wysyłka dokąd? Do Kanady? - Za pięć miesięcy otrzyma pan szczegółowe instrukcje. Przed nimi wznosiły się krzywizny ultranowoczesnego lotniska projektu Kurokawy. Peterson od dawna milczał. - Mam nadzieję, że zdąży pan na samolot - odezwał się Ling.

- Słucham? A tak, zdążę. Spokojnie. - Wraca pan do Kanady? - Tak. Ling zatrzymał się przy terminalu międzynarodowym. Wysiedli i podali sobie ręce. Peterson zarzucił torbę na ramię. Nie miał więcej bagażu. - No cóż - powiedział. - Czas na mnie. - Miłego lotu. - Dziękuję. I życzę tego samego. Wraca pan do Hongkongu? - Nie. Muszę najpierw pojechać do fabryki, dopilnować uruchomienia produkcji. - To gdzieś niedaleko? - Tak, w Pudu Raya. Parę kilometrów stąd. - No to do widzenia. Peterson pomachał mu jeszcze i wszedł do terminalu. Ling wrócił do wozu i odjechał spod wejścia, kiedy zauważył leżący na fotelu telefon komórkowy Petersona. Zatrzymał się i obejrzał przez ramię. Petersona nie było już widać. A telefon był lekki, jakby plastikowy - jeden z tych tanich, niemal jednorazowych aparacików na kartę. Peterson na pewno miał drugą komórkę. Ling pomyślał o swoim znajomym, który mógłby wyśledzić właściciela karty. Może udałoby się dowiedzieć czegoś więcej o kliencie? To by nie było takie złe. Schował telefon do kieszeni i ruszył na północ, do fabryki. Shad Thames Piątek, 21 maja Godz. 11.04 Richard Mallory podniósł wzrok znad biurka. - Tak? Mężczyzna, który stał w drzwiach, miał szczupłą sylwetkę, bladą cerę, jasnego jeżyka na głowie i wyglądał na Amerykanina. Obrazu dopełniały niedbały sposób bycia i ubranie - brudne adidasy i wyblakły (dawniej granatowy) dres. Wyglądał jak człowiek, który właśnie szedł pobiegać, ale po drodze wpadł do biura. Biuro było siedzibą Design/Quest, nowoczesnego studia graficznego przy Butler’s Wharf, w odnowionej dzielnicy dawnych magazynów przy londyńskim Tower Bridge, większość pracowników ubierała się zatem dość

swobodnie. Mallory był wśród nich wyjątkiem: jako szef nosił białą koszulę i spodnie od garnituru. I uwierające półbuty. Były niewygodne, ale modne. - Czym mogę panu służyć? - Przyszedłem po przesyłkę - wyjaśnił Amerykanin. - Nie rozumiem... Jaką przesyłkę? Jeżeli przyszła DHLem, to będzie u sekretarki. - Nie świruj, gościu! - zirytował się Amerykanin. - Daj mi tę zasraną paczkę! - OK, OK, już się robi. - Mallory wstał. Amerykanin chyba się zmitygował, bo dodał pojednawczo: - Ładne plakaty. - Wskazał ścianę za plecami Mallory’ego. - Sami je robicie? - Sami. W tej firmie. Na ścianie wisiały dwa plakaty, identyczne, przedstawiające ziemski glob zawieszony w czarnej pustce kosmosu. Różniły się tylko podpisami. Na jednym napisano Ratujmy Ziemię i, poniżej, Nie mamy drugiego domu, na drugim Ratujmy Ziemię i Nie mamy dokąd pójść. Nieco z boku wisiało oprawione w ramkę zdjęcie blondynki w koszulce z napisem Ratujmy Ziemię i Jest nam z tym do twarzy. - To z naszej kampanii Ratujmy Ziemię - wyjaśnił Mallory. - Ale ją odrzucili. - Kto? - Międzynarodowy Fundusz Ochrony Przyrody. Mallory minął Amerykanina i wyszedł na tylne schody prowadzące do garażu. - Dlaczego jej nie chcieli? Nie podobała się im? - Podobała. Ale Leo zgodził się zostać ich rzecznikiem, więc go wykorzystali. Zrobili filmiki. U dołu schodów przesunął kartą przez czytnik. Szczęknął zamek, drzwi się otworzyły. Weszli do małego podziemnego garażu, który byłby zupełnie ciemny, gdyby nie smuga dziennego światła, sącząca się od strony rampy wyjazdowej. Mallory ze złością zauważył, że jakaś furgonetka blokuje wjazd. Samochody dostawców wciąż sprawiały im kłopoty. Spojrzał na Amerykanina. - Masz samochód? - Furgonetkę. - A, to twoja... Ktoś ci pomoże?

- Nie. Jestem sam. A co? - To draństwo jest ciężkie. Jeśli to drut, to musi go być z tysiąc kilometrów. Waży w sumie czterysta kilo, bracie. - Dam sobie radę. Mallory otworzył bagażnik swojego rovera. Amerykanin zagwizdał i furgonetka zjechała w głąb garażu. Za kierownicą siedziała kobieta w ciemnym makijażu i z nastroszonymi włosami. Twardzielka. - Mówiłeś, że jesteś sam - mruknął Mallory. - Spokojnie, ona nic nie wie. Jest tylko kierowcą. Mallory stanął nad otwartym bagażnikiem pełnym białych kartonów opatrzonych napisem Kabel ethernetowy (nieekranowany) i nadrukowaną szczegółową specyfikacją. - Zobaczmy, co w nich jest - zaproponował Amerykanin. Mallory otworzył jeden karton. Pudełko wypełniały zwoje cieniutkiego drutu, wielkości męskiej pięści, popakowane pojedynczo w folię. - Sam widzisz - stwierdził. - Przewody naprowadzające. Do pocisków przeciwczołgo wych. - Poważnie? - Tak mi powiedzieli. I dlatego są tak zapakowane: jeden zwój, jeden pocisk. - Kto by pomyślał... Ale ja jestem tylko kurierem. Amerykanin otworzył tylne drzwi furgonetki i zaczął przenosić do niej kartony. Mallory mu pomagał. - Ten facet powiedział ci coś więcej? - spytał Amerykanin. - A wiesz, że tak? Ktoś podobno kupił pięćset rakiet z demobilu dawnego Układu Warszawskiego. Hotfire, hotwire czyjakoś tak. Bez głowic, same korpusy. Podobno mają uszkodzone przewody naprowadzające. - Nic o tym nie słyszałem. - Tak mi powiedział. Rakiety zostały kupione w Szwecji, bodajże w Góteborgu. Stamtąd wypłynęły. - Mówisz tak, jakby cię to martwiło. - Wcale nie - zaprzeczył Mallory. - Można by pomyśleć, że się boisz, że w coś się wpakujesz. - Ja? Nie ma mowy. - Na pewno?

- Na pewno. Przenieśli już większość kartonów i Mallory zaczynał się pocić. Amerykanin obserwował go kątem oka. Było widać, że mu nie dowierza. - Powiedz no mi... - odezwał się w końcu. - Jak ten facet wyglądał? Mallory wiedział, że lepiej będzie nie odpowiadać. Wzruszył ramionami. - Facet jak facet. - Amerykanin? - Nie wiem. - Nie wiesz, czy był Amerykaninem, czy nie? - Nie jestem pewien, jaki miał akcent. - Jak to, nie jesteś pewien? - Mógł być z Kanady. - Był sam? - Tak. - Boja słyszałem o jakiejś superlasce. Seksownej, w szpilkach i obcisłej mini. - Nie przegapiłbym takiej babki. - A może wolałeś ją... wyłączyć? - Kolejne podejrzliwe spojrzenie. - Zatrzymać dla siebie? Mallory zauważył wypukłość pod spodniami, na biodrze Amerykanina. Pistolet? Może. - Nie. Facet był sam. - Kimkolwiek był. - Właśnie. - Ja tam byłbym ciekaw, po co komu tysiąc kilometrów drutu do pocisków przeciwczołgowych. - Nie powiedział. - A ty nie pytałeś? Powiedziałeś: „OK, bracie, tysiąc kilometrów drutu. Zajmę się tym”, i tyle? - Za to ty cały czas zadajesz pytania. - Mallory wciąż się pocił. - Mam powód - odparł Amerykanin złowrogim tonem. - Powiem ci, stary, co myślę. Nie podoba mi się to, co słyszę. Ostatnie kartony znalazły się w furgonetce. Mallory odsunął się i Amerykanin zatrzasnął drzwi - najpierw jedno skrzydło, potem drugie. To drugie odsłoniło stojącą za nim kobietę. Tę zza kierownicy. - Mnie też się to nie podoba - powiedziała.

Miała na sobie polowy mundur z demobilu: workowate spodnie, wysokie sznurowane buty, obszerną zieloną kurtkę, grube rękawiczki. I ciemne okulary. - Zaraz, chwileczkę... - zaniepokoił się Amerykanin. - Daj mi komórkę. - Kobieta wyciągnęła jedną rękę. Drugą trzymała za plecami. Tak jakby miała w niej broń. - Po co? - Dawaj. - Ale po co? - Chcę ją obejrzeć. - Nie ma w niej nic... - Daj mi ją. Amerykanin wyjął z kieszeni telefon i podał go kobiecie. Ona jednak zamiast wziąć komórkę, złapała go za nadgarstek i pociągnęła do siebie. Telefon spadł na beton i zaklekotał. Kobieta chwyciła Amerykanina z boku za szyję i zacisnęła na niej obie ręce, jakby chciała go udusić. Przez chwilę stał jak skamieniały, a potem zaczął się szarpać. - Hej! Co ty, kurwa, robisz? Co ty sobie... Hej! - Odtrącił jej ręce i odskoczył jak oparzony. - Co to było? Co mi zrobiłaś?! Dotknął szyi. Z małej ranki pociekła krew - niewiele, dosłownie kilka kropelek. Prawie nic. Ledwie zostawiły mu ślad na palcu. - Co mi zrobiłaś? - powtórzył. - Nic. I zaczęła zdejmować rękawiczki. Mallory zwrócił uwagę, że robi to bardzo ostrożnie, jakby coś na nich było. Albo w nich. Coś, czego nie chciała dotknąć. - Nic? Nic?! Ty dziwko! Odwrócił się i zaczął biec w stronę wyjścia z garażu. Popatrzyła za nim. Potem podniosła telefon i schowała go do kieszeni. Spojrzała na Mallory’ego. - Wracaj do pracy. Zawahał się. - Dobrze się spisałeś. Ja nie widziałam ciebie, a ty mnie. Idź już. Mallory odwrócił się i podszedł do drzwi. Usłyszał trzask drzwi, a kiedy się obejrzał, furgonetka wyjeżdżała po rampie na ulicę. Skręciła w oślepiającym blasku w prawo i zniknęła mu z oczu. Wrócił do gabinetu. Elizabeth, jego asystentka, przyniosła właśnie

projekty reklam nowych, superlekkich komputerów Toshiby. Zdjęcia zaplanowano na następny dzień, trzeba było jeszcze przejrzeć ostatnie plansze. Przerzucał je machinalnie. Nie mógł się skoncentrować. - Nie podobają się panu? - spytała z niepokojem Elizabeth. - Nie, dlaczego? Są w porządku. - Jest pan jakiś taki blady... - Mam... kłopoty z żołądkiem. - Herbata imbirowa jest na takie rzeczy najlepsza. Zaparzyć? Skinął głową, żeby pozbyć się jej z pokoju, i spojrzał przez okno. Z biura rozciągał się wspaniały widok na Tamizę i Tower Bridge po lewej stronie. Most był świeżo odmalowany na białoniebiesko (tradycja czy raczej przejaw złego gustu?), ale jego widok zawsze działał uspokajająco na Mallory’ego. Dzięki niemu czuł się bezpieczniej. Podszedł do okna i zapatrzył się na most. Myślał o tym, że kiedy najlepszy przyjaciel poprosił go o udzielenie pomocy pewnej radykalnej organizacji ekologicznej, uznał, że to może być nawet zabawne. Trochę tajemnicy, szpiegostwa, brawury. Obiecano mu, że nie będzie żadnej przemocy. Nie przyszło mu do głowy, że mógłby się tak bać jak w tej chwili. Ale się bał. Ręce mu się trzęsły. Włożył je do kieszeni. Pięćset rakiet? - pomyślał. Pięćset rakiet! W co on się wpakował? Nagle dotarło do niego, że słyszy wycie syren, a za oknem rozbłyskują czerwone światła. Na moście był wypadek. I to poważny, sądząc po liczbie radiowozów i karetek. Taki, w którym ktoś zginął. Nie mógł się powstrzymać. W panice, z sercem w gardle, wybiegł z gabinetu, popędził na nabrzeże, a potem na most. Siedzący na górnym poziomie piętrusa turyści gapili się w dół, zasłaniając dłońmi usta. Mallory przepchnął się przez tłum przed autobusem. Kilku sanitariuszy i policjantów na klęczkach otaczało leżące na jezdni ciało. Nad nimi stał zwalisty kierowca piętrusa. Szlochając, powtarzał, że nie mógł nic zrobić, że facet wpadł mu pod koła, że musiał być pijany. Zataczał się, dodał. Właściwie to prawie zleciał z krawężnika. Mallory nie widział dobrze ciała; policjanci mu je zasłaniali. Nikt nic nie mówił, tłum patrzył w milczeniu. Jeden z policjantów wstał, trzymając w ręce paszport. Czerwony. Niemiecki. Chwała Bogu, odetchnął Mallory, ale ulga nie trwała długo. Kiedy jeden z sanitariuszy odsunął się od