73. Zahn Timothy - Wizja przyszłości.pdf

Timothy Zahn Janko5 1 Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 2 RĘKA THRAWNA II Wizja przyszłości TIMOTHY ZAHN Przekład JAROSŁAW KOTARSKI

Timothy Zahn Janko5 3 Tytuł oryginału VISION OF THE FUTURE Redaktor serii ZBIGNIEW FONIAK Redakcja stylistyczna WANDA MONASTYRSKA Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI Korekta JOANNA CHRISTIANUS BARBARA ŚWIĘCICKA Ilustracja na okładce DREW STRUZAN Skład WYDAWNICTWO AMBER Copyright © 1998 by Lucasfilm, Ltd. & TM. All rights reserved. For the Polish edition Copyright © 1999 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 83-7245-172-9 Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 4 Wszystkim gwiazdkom i Dzikim Kadrom, Jadeitowym Nudziarzom z Klubów i moim bothańskim szpiegom, a zwłaszcza TISH PAHL, Ministrowi Formacji zarówno In-, jak i Dezin-

Timothy Zahn Janko5 5 R O Z D Z I A Ł 1 „Chimera", niszczyciel klasy Imperial, unosił się w czarnej pustce przestrzeni po- nad gazowym gigantem o nazwie Pestiin. Pellaeon przyglądał się powierzchni planety, gdy na mostku zjawił się kapitan Ardiff. - Major Harch melduje, panie admirale, że wszystkie uszkodzenia powstałe pod- czas pirackiego ataku zostały naprawione -oznajmił. - Okręt jest w pełni gotów do wal- ki. - Dziękuję, kapitanie - odparł Pellaeon, kryjąc uśmiech: Ardiff w ciągu trzydziestu godzin, które minęły od ataku, przeanalizował kolejne koncepcje, od przekonania, że to sprawka generała Garma Bel Iblisa i Nowej Republiki przez podejrzenie, iż spowodo- wały go elementy dysydenckie w Imperium, ewentualnie dysydenci z Nowej Republiki, do pewności, że jednak był on dziełem piratów. Kapitanowi pomogły w tym naturalnie meldunki techników badających szczątki zniszczonego w starciu krążownika klasy Kaloth, ale tego Pellaeon wolał głośno nie przypominać: - Są jakieś wieści od patroli? - spytał. - Niepomyślne, sir. W całym systemie brak śladów aktywności. Prom wyposażony w osłony antysensoryczne, wysłany na pański rozkaz śladem napastników, także nie wykrył kolejnego wektora ich skoku. Pellaeon bez słowa skinął głową - tego należało się spodziewać. Każdy, kogo było stać na ciężki krążownik, musiał znać sposoby ukrywania go. - Należało spróbować - ocenił spokojnie. - Proszę kazać załodze sprawdzić jeszcze jeden system, a jeśli i tam nie znajdą żadnych śladów, niech wracają. Dalsze poszuki- wania nie mają sensu, bo bez przekaźników stracimy z nimi łączność. - Według rozkazu, panie admirale. Pellaeon wyczuł wahanie podkomendnego. - Jakieś pytania, panie kapitanie? - spytał zachęcająco. -Chodzi mi o ciszę łącznościową, sir. Nie lubię tracić kontaktu z resztą galaktyki: to tak jak być ślepym i głuchym. Przyznaję, że mnie to denerwuje, panie admirale. - Ja również nie jestem zachwycony, ale to jedyny sposób zachowania tajemnicy. Łączność możemy utrzymywać tylko dzięki imperialnym stacjom przekaźnikowym lub Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 6 wcinając się do HoloNetu. W obu przypadkach ledwie to zrobimy, wszyscy od Co- ruscant po Bastion dowiedzą się, że tu jesteśmy. A wtedy zjawi się tu znacznie więcej chętnych, by do nas postrzelać niż jedna banda piratów, może mi pan wierzyć, kapita- nie. Pellaeon nie dodał głośno, że równocześnie oznaczałoby to koniec szans na spo- kojne spotkanie z Bel Iblisem, zakładając naturalnie, iż ten ostami ma na nie ochotę. - Rozumiem, sir, ale niepokoi mnie coś innego. Założyliśmy, że był to odosobnio- ny atak na imperialny okręt... - Sugeruje pan, że mógł stanowić część skoordynowanego ataku na Imperium? - Dlaczego nie? Jestem skłonny uznać, że to nie Nowa Republika wynajęła pira- tów, ale dlaczego oni sami nie mieliby rozpocząć kampanii przeciwko nam, sir? Impe- rium zawsze ostro zwalczało piractwo, więc tym razem mogła się zebrać liczniejsza grupa, powiedzmy z dziesięć band, i dojść do wniosku, że czas na rewanż. Pellaeon pogładził się z namysłem po policzku - na pierwszy rzut oka sugestia wydawała się absurdalna: nawet teraz, bliskie upadku Imperium było nieporównywal- nie silniejsze od jakiejkolwiek koalicji pirackiej, chociaż piraci mogli inaczej oceniać sytuację. Historia galaktyki pełna była głupich prób zakończonych klęskami. - Nadal nie wyjaśnia to, skąd wiedzieli, że tu jesteśmy - zauważył. - W dalszym ciągu nie wiemy, co się stało z pułkownikiem Vermelem, panie ad- mirale - przypomniał Ardiff. - Może to właśnie piraci go porwali. Mógł im powiedzieć o miejscu i czasie spotkania. - Nie dobrowolnie, ale mógł - przyznał ponuro Pellaeon. - Jeżeli wymusili na nim zeznania w sposób, jaki obaj podejrzewamy, to przyozdobię nimi księżyc Bastionu. - Rozumiem pańskie uczucia, sir. Ale pozostaje jedna kwestia: jak długo mamy zamiar tu pozostać? To było rzeczywiście istotne pytanie. Na ile nadzieja na zakończenie wojny z No- wą Republiką i powstrzymanie powolnego dogasania Imperium, gdy miało jeszcze resztki dumy i skrawek terytorium, równoważyły wystawianie się na niebezpieczeń- stwo? Tym bardziej, że Pellaeon doskonale zdawał sobie sprawę, iż wraz z nim zginę- łyby szanse na pokój. - Dwa tygodnie - zdecydował. - Damy Bel Iblisowi dwa tygodnie na odpowiedź. - Pomimo możliwości, że wiadomość mogła w ogóle do niego nie dotrzeć, sir? - Dotarła. Vermel to kompetentny i pomysłowy oficer; cokolwiek się z nim stało, jestem pewien, że zdołał wykonać zadanie. - A jeśli Bel Iblis nie zjawi się w ciągu tych dwóch tygodni? - ton Ardiffa jasno świadczył, że nie podziela pewności przełożonego. - Wtedy zdecydujemy, co dalej. Ardiff zawahał się, zbliżył jeszcze o krok do admirała i spytał cicho: - Jest pan naprawdę przekonany, że to najlepsze, co możemy zrobić, sir? - Nie, kapitanie. Ale jestem pewien, że tylko tyle możemy zrobić. Klin patrolowców Sienar IPV/4 rozsunął się precyzyjnie i imperialny niszczyciel „Niezłomny" przeleciał między nimi ku wyznaczonej orbicie.

Timothy Zahn Janko5 7 - Piękne - warknął moff Disra, spoglądając na zielononiebieską planetę przed dziobem. - Ufam, że nie ściągał mnie pan tu przez pół galaktyki, żebym oglądał ma- newry kroctariańskich sił obronnych, majorze? - Trochę cierpliwości, ekscelencjo - major Grodin Tierce prawie się uśmiechnął. - Powiedziałem panu, że mamy niespodziankę. Disra zacisnął zęby; Tierce rzeczywiście tak powiedział. I tylko do tego się ogra- niczył. Flim zaś... Disra przeniósł wzrok na fotel admiralski - Flim siedział tam, jak laserowa kopia wielkiego admirała Thrawna, i wszyscy na pokładzie niszczyciela, poza Disra i Tiercem, wierzyli, że jest Thrawnem. Problem polegał jednak na tym, że na Kroctar nie było ani jednego zwolennika Imperium. Planeta stanowiła stolicę sektora Shatuam, znajdującego się głęboko na terytorium Nowej Republiki, i choć słynęła z handlu, dysponowała też liczną flotą i silną obroną planetarną. Nie istniała żadna gwa- rancja, że na kimkolwiek na jej powierzchni wywrze wrażenie niebieska skóra, czerwo- ne oczy czy zdolności aktorskie osobnika w białym uniformie. A jeśli nie wywrą, to całą maskaradę razem z triumwiratem szlag trafi. Flim mógł wyglądać i zachowywać się jak Thrawn, ale zasady strategii znał gorzej niż pierwszy lepszy śmieciarz. Specjalistą w kwestiach militarnych był Tierce, członek nie istniejącej już Imperialnej Gwardii, a jeśli kapitan Dorja zobaczy, że zwykły (w teorii) major mó- wi genialnemu (w teorii) wielkiemu admirałowi, jak ma postąpić, to skończy się całe przedstawienie. - Wiadomość z planety, sir - odezwał się nagle oficer łączności. - Na linii jest su- perior Bosmihi, wódz Zjednoczonych Frakcji. - Proszę przełączyć go na głośniki, poruczniku - polecił Thrawn. - Tu wielki admi- rał Thrawn, otrzymałem pańską wiadomość, superiorze Bosmihi. Co mogę dla pana zrobić? - Oni skontaktowali się z nami pierwsi? - szepnął zdziwiony Disra. - Ćśśś - odszepnął zadowolony Tierce, kiwając potakująco. -Proszę słuchać! - Witamy pana, wielki admirale - głośniki zadudniły nosowym głosem o obcym akcencie - i szczerze gratulujemy tryumfalnego powrotu. - Dziękuję, choć przy naszym ostatnim spotkaniu był pan nieco mniej entuzja- styczny. - Dziesięć lat temu - mruknął Tierce na widok zdziwionego spojrzenia Disry. - Nie ma strachu, wszystko wie na ten temat. W głośniku zagulgotał śmiech. - Rzeczywiście, ma pan doskonałą pamięć - przyznał radośnie rozmówca. - Wtedy znajdowaliśmy się pod wpływem zarówno obawy przed potęgą Imperium, jak i obietnic wolności. - Podobne kłamstwa miały wpływ na wielu - zgodził się Thrawn. - Dobór pańskich słów wskazuje, że Kroctarianie wypracowali sobie nowy światopogląd. - Byliśmy świadkami niedotrzymania obietnic - w głośniku coś świsnęło z nie- smakiem, a w głosie mówiącego zabrzmiał żal. -Coruscant przestało być źródłem prawa i porządku. Nie ma określonych celów, jasnych struktur ani dyscypliny. Tysiące ras Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 8 próbuje ciągnąć galaktykę w tysiącu kierunków, co nie może doprowadzić do niczego dobrego. - Nie może. Właśnie dlatego Imperator Palpatine wprowadził Nowy Lad. Była to próba zapobieżenia temu, co dzieje się obecnie, i to do pewnego stopnia próba udana. - Ale historia Imperium wskazuje, iż nie można ufać również imperialnym obiet- nicom. Nowy Ład to ciąg brutalnych prześladowań wszystkich ras niehumanoidalnych. - Taki był, niestety, osobisty punkt widzenia Imperatora. Od tamtej pory sporo się zmieniło i Imperium uwolniło się od prowadzących do samozniszczenia uprzedzeń rasowych. - Pańska obecność na tym stanowisku jest tego dowodem -przyznał ostrożnie Bosmihi. - Ale inni dowodzą, iż te uprzedzenia nadal istnieją. - Inni nadal rozsiewają różne kłamstwa o Imperium, ale nie musi pan wierzyć mo- jemu słowu. Proszę spytać przedstawicieli którejkolwiek z piętnastu ras żyjących pod władzą Imperium, zadowolonych z uzyskanej ochrony i stabilizacji. - Tak... ochrony - na to słowo Bosmihi położył specjalny nacisk. - Mówi się, że Imperium jest słabe, choć ja sądzę, iż nadal ma sporo sił. Jakie gwarancje bezpieczeń- stwa może pan zaoferować systemom członkowskim? - Najlepszą w całej galaktyce - powiedział Thrawn tonem, który nawet u Disry wywołał ciarki, tyle było w nim siły i groźby. - Obietnicę mojej osobistej zemsty, gdy- by ktokolwiek ośmielił się was zaatakować. W głośnikach rozległo się coś pośredniego między przełykaniem a czkawką. - Rozumiem... Rozumiem też, że to wszystko jest dosyć nagłe, za co przepraszam, ale chciałbym złożyć w imieniu Zjednoczonych Fundacji Kroctari petycję o ponowne przyjęcie w skład Imperium. Disra poczuł jak opada mu szczęka. - Mówiłem, że mamy niespodziankę - uśmiechnął się Tierce. - W imieniu Imperium przyjmuję petycję - odpowiedział uroczyście Thrawn. - Na- turalnie wasza delegacja jest gotowa do omówienia szczegółów? - Doskonale nas pan rozumie, panie admirale. Nasza delegacja w rzeczy samej jest gotowa do rozmów. - W takim razie proszę ją przysłać. Tak się składa, że na pokładzie przebywa obecnie moff Disra, specjalista od kwestii politycznych, toteż negocjacje można rozpo- cząć natychmiast. - Będziemy zaszczyceni, mogąc go spotkać, choć wątpię, by jego obecność była przypadkiem, jak pan sugeruje. Dziękuję, wielki admirale Thrawn, i do zobaczenia. - Do zobaczenia, superiorze Bosmihi - odparł Thrawn i dał znak do zakończenia połączenia. - Połączenie zakończone, sir - potwierdził oficer łączności. - Dziękuję - Thrawn wstał. - Proszę przekazać dowódcy dyżurnej eskadry Inter- ceptorów, by był gotów do eskortowania promu superiora. Mają się z nim spotkać, jak tylko znajdzie się poza granicą atmosfery i dostarczyć na pokład hangarowy w szyku defiladowym. Kapitanie Dorja, chciałbym, aby pan osobiście powitał delegację i do-

Timothy Zahn Janko5 9 prowadził ją do sali konferencyjnej sześćdziesiąt osiem, gdzie będzie oczekiwał moff Disra. - Rozumiem, sir - Dorja wyprężył się, skłonił i wyszedł, rzucając Disrze pełen sa- tysfakcji uśmiech. - Mógł mnie pan uprzedzić - mruknął Disra, gdy za kapitanem zamknęły się drzwi windy. - Nie byłem całkowicie pewien, czy o to im chodzi - Tierce leciutko wzruszył ra- mionami, kierując się ku innej windzie. - Wydawało się jednak dość prawdopodobne: Kroctar ma kilku potencjalnie niebezpiecznych sąsiadów, a wywiad informował, że Zjednoczone Frakcje definitywnie zraziła do Nowej Republiki jej niemożność wymu- szenia spokoju w konfliktach wewnątrzsystemowych. Kroctar jest pierwszy, ale nie ostatni: mamy już sygnały z dwudziestu innych systemów, których rządy zapraszają Thrawna na pogawędkę. Wsiedli do windy. - Tylko po to, żeby przestraszyć przeciwników - parsknął pogardliwie Disra: - Najprawdopodobniej, ale co nas to obchodzi? Niech wstępują z jakich chcą po- wodów, ważne jest, by ponownie przyłączyli się do Imperium. To zatrzęsie wszystkimi, zaczynając od rządu Nowej Republiki. - I zmusi go do podjęcia działań. - Jakich? Karta Nowej Republiki wyraźnie i jasno określa, że członkowie mogą się wycofać, kiedy tylko zechcą. - Moff Disra? - odezwał się nagle komlink windy. -Tak? - Odebraliśmy właśnie transmisję do pana, ekscelencjo, zaszyfrowaną prywatnym kluczem Usk-51. Disra poczuł w żołądku lodowatą pięść; uczucie chłodu błyskawicznie ustąpiło jednak narastającej wściekłości. - Dziękuję - powiedział na tyle spokojnie, na ile mógł. - Proszę przełączyć na salę konferencyjną sześćdziesiąt osiem i dopilnować, żeby nie była monitorowana. - Tak, ekscelencjo. - Przypadkiem nie jest to... - zaczął Tierce. - Na pewno jest! - przerwał mu wściekły Disra. - Chodź pan ze mną, tylko się nie pokazuj! Drzwi windy otwarły się i dwie minuty później byli w sali konferencyjnej z uszczelnionymi drzwiami. Disra uruchomił moduł łączności znajdujący się na stole, wsunął weń właściwą datakartę dekodującą i na ekranie pokazał się brodaty blondyn. - Najwyższy czas! - warknął Zothip. - Nie sądzisz, że mam ważniejsze rzeczy niż czekanie godzinami, aż łaskawie raczysz ruszyć tyłek i... - Co?! - Głos Disry był cichy, ale ton tak wściekły, że Zothip aż się cofnął, milk- nąc odruchowo.-Co... ty... durniu... sobie... myślisz?! Jakim prawem ośmieliłeś się tak idiotycznie ryzykować?! - Mam gdzieś twoją urażoną ambicję - odwarknął Zothip, wracając do równowagi psychicznej'. - Jeśli współpraca z piratami nagle stała się dla jaśnie pana uciążliwa... Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 10 - Uciążliwa to nie jest właściwe słowo - przerwał mu lodowato, ale już spokojnie Disra. - Nie odpowiada mi perspektywa utraty głowy przez twoją głupotę. Nie zauwa- żyłeś, przez ile przekaźników idzie ta transmisja? - No proszę, a ja sobie myślałem, że to tylko wasz wspaniały imperialny sprzęt znowu się pieprzy. Jak to się człowiek może pomylić.. . Gdzie jesteś? Liczysz kasę w domku letniskowym? - Jestem na pokładzie niszczyciela klasy Imperial, półgłówku! - Jeżeli chciałeś wywrzeć na mnie wrażenie, to spróbuj jeszcze raz - twarz Zothipa pociemniała. - Mam dość tych waszych niszczycieli. - Doprawdy?! - Disra uśmiechnął się zimno. - Pozwolisz, że zgadnę: byłeś zbyt pewny siebie, ponowiłeś atak i Pellaeon złoił ci skórę. - Nie wkurzaj mnie, Disra: straciłem krążownik i ośmiuset ludzi, i ktoś za to za- płaci. Albo on, albo ty. - Nie bądź śmieszny. I nie próbuj winić mnie za swoje błędy. Ostrzegałem, żebyś nie próbował walczyć z „Chimerą". Miałeś go nastraszyć i przekonać, że to Bel Iblis. - A niby jak miałem to zrobić?! Opluć go czy porozstawiać mu rodzinę po kątach przez HoloNet? A może skląć w starokoreliańskiem? - Przesadziłeś i dostałeś nauczkę, tak bywa z tymi, którzy przesadzają w stosunku do Imperium. Uważaj to za bolesną, ale pożyteczną lekcję; podobno człowiek uczy się na błędach. Miejmy nadzieję, że tego błędu nie powtórzysz. - To groźba? - Ostrzeżenie - odparł spokojnie Disra. - Nasza współpraca była wysoce dochodo- wa dla obu stron: mnie umożliwiała szkodzenie Nowej Republice, tobie zabieranie jej cennych ładunków. - I ponoszenie całego ryzyka - wtrącił Zothip. - Na ciebie wypadło - Disra wzruszył ramionami. - Mimo wszystko szkoda by by- ło, gdyby nasz intratny związek zakończył się z powodu czegoś tak trywialnego. - Możesz mi wierzyć, że kiedy nasz związek się skończy, będzie ci znacznie bar- dziej żal - powiedział dziwnie miękko Zothip. - I to z zupełnie innych powodów. - Zaraz zacznę robić listę. Teraz wyliż swoje rany, a następnym razem pamiętaj, żeby używać właściwej procedury łączności. Ten szyfr jest jednym z najlepszych, jakie kiedykolwiek wymyślono, ale nie jest mimo to całkowicie odporny na dekodację czy slicerów. - Tak? Muszę pamiętać, jakby co: na czarnym rynku dobrze za niego zapłacą, jak mnie przyciśnie. Odezwę się. I ekran zgasł. - Idiota! - warknął Disra, wyciągając datakartę. – Bezmózgi kretyn! - Mam nadzieję, że z Kroctarianami zamierza pan rozmawiać nieco uprzejmiej - ocenił Tierce, siedzący dotąd nieruchomo po przeciwnej stronie stołu. - A co: miałem mu pozwolić wypłakać się w klapę i utulić? Albo obiecać, że kupię mu nowy krążownik?

Timothy Zahn Janko5 11 - Banda tak duża i dobrze zorganizowana jak Cavrilhu może być groźnym prze- ciwnikiem. Nie dlatego, że są siłą militarną ale że dużo o panu wiedzą i mogą tę wiedzę rozpowszechnić. - Zothip jest jedynym, który tak naprawdę wie coś konkretnego - mruknął Disra, zły na samego siebie za utratę panowania; mógł to faktycznie załatwić spokojniej, ale z kolei Zothip powinien myśleć i przerwać połączenie, gdy zorientował się, że Disry nie ma w gabinecie i kontakt nie jest bezpieczny. Nie zamierzał zresztą przyznawać się do błędu, zwłaszcza Tiercemu. - Nie ma się czego obawiać - machnął ręką. - Za dużo korzysta na tej współpracy, by rezygnować z niej z powodu jednego krążownika. - Z powodu krążownika nie, ale nigdy nie należy lekceważyć tego, co ludzie zro- bią z powodu urażonej dumy - dodał z namysłem Tierce. - Nie należy. Ani też co zrobią z powodu arogancji. - Arogancji? - oczy oficera zwęziły się lekko. - Co to konkretnie ma znaczyć? - Że przegiąłeś - oznajmił rzeczowo Disra. - Posunąłeś się za daleko i niebezpiecz- nie daleko. Jakbyś zapomniał: Flim miał zainspirować siły zbrojne Imperium i dać nam ich pełne poparcie. Nigdy nie planowałem, by w tak głupi sposób prowokował Nową Republikę, a ty zgodziłeś się z tym planem. - Już tłumaczyłem, że rząd Nowej Republiki nic nie może prawnie zrobić... - I uważasz, że to ich powstrzyma? Człowieku, obudź się! Sądzisz, że banda prze- rażonych powrotem Thrawna obcych będzie się przejmować takimi duperelami jak prawo?! Szkoda, że dałem się przekonać, żeby Flim pokazał się temu diamalańskiemu senatorowi, no ale stało się, a ich było tylko trzech. Ale to?! - Disra machnął wymow- nie w kierunku planety. - Pokazanie się temu senatorowi wywołało dokładnie te skutki, które chcieliśmy, by wywołało: wątpliwości, konsternację i rozbudzenie starych animozji przy równocze- snym uciszeniu ostatnich głosów sugerujących kapitulację - przypomniał chłodno Tier- ce. - No i pięknie, tylko że ten numer całkowicie zniweluje osiągnięty efekt. Jak kto- kolwiek będzie wątpił w to czy Diamalanin widział Thrawna, czy nie, jeśli teraz zoba- czy go cała planeta. - Wcale go nie zobaczy - uśmiechnął się Tierce. - Na tym właśnie polega urok ca- łej sytuacji. Spotka go jedynie delegacja złożona z zaufanych Superiora, reszta będzie musiała uwierzyć im na słowo. A ponieważ wyślemy do sąsiednich systemów wiado- mość o tym, że Kroctar znalazł się pod ochroną Thrawna, zaczną się wątpliwości po- dobne, jeśli nie większe niż poprzednio, bo teraz zaniepokoją się niektóre rasy w tym sektorze. - Szlag, zawsze potrafisz przedstawić swoje postępowanie jako rozsądne! - prych- nął Disra. - Ale i tak nie mówisz mi wszystkiego i mam tego dość! - To brzmi jak groźba - zdziwił się uprzejmie Tierce. - Bo nią jest - poinformował go spokojnie Disra, sięgając do wewnętrznej kieszeni. - A tu mam argument na jej poparcie. I wyjął niewielki blaster. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 12 Tyle że nie zdążył go nawet wycelować, gdyż zanim do końca wydobył broń, Tierce rzucił się na stół i wsparty na łokciu i biodrze prześliznął się po jego lakierowa- nej powierzchni prosto ku moffowi. Disra odruchowo uskoczył w prawo, by znaleźć się poza zasięgiem jego rąk, lecz gdy unosił blaster, Tierce przetoczył się na brzuch i złapał oburącz moduł łączności. Używając go jako osi do zmiany kierunku i przetoczenia się z kolei na plecy, obrócił się przy okazji tak, że zamiast głową celował w Disrę stopami i odepchnął się od modułu dla zwiększenia szybkości. Ten manewr całkowicie zaskoczył przeciwnika i nim zdołał się poruszyć, Tierce celnym kopniakiem wytrącił mu broń. Disra cofnął się chwiejnie, unosząc dłonie, a Tierce zgrabnie zeskoczył na podłogę. Disra pierwszy raz w życiu poczuł smak całkowitej porażki, a co więcej, miał pewność, że Tierce zaraz go zabije. Oficer zaskoczył go ponownie. . - To było nadzwyczaj głupie, ekscelencjo - oznajmił chłodno, podnosząc broń z podłogi. - Strzał ściągnąłby natychmiast drużynę szturmowców. Disra odetchnął lekko i opuścił ręce. - Każdy strzał - przypomniał i w tym momencie zdał sobie sprawę, że Tierce nie musi użyć broni, by go zabić. - Nadal nic pan nie rozumie - westchnął Tierce. - A pan nadal działa za moimi plecami. Pozyskanie paru systemów nie jest warte doprowadzenia Nowej Republiki do takiej paniki, że zacznie działać. O czym nie wiem? Tierce przyjrzał mu się z namysłem. - No dobrze - zdecydował. - Słyszał pan kiedykolwiek określenie „Ręka Thraw- na"? -Nie. - Dość szybko pan odpowiedział. - Bo pracowałem nad tym planem przez lata, zanim pan się pojawił. Przeczytałem i obejrzałem wszystko, co zdołałem znaleźć w imperialnych archiwach, co choćby na- wiązywało do Thrawna, a pamięć mam dobrą. - Łącznie z tajnymi aktami Imperatora? - Gdy tylko zdołałem do nich wejść. - Disra nagle zmarszczył czoło. - Zatem o to naprawdę chodziło w bazie wywiadu na Yaga Minor! - Nie tylko. Podstawowym problemem były zmiany w danych dotyczących Ca- amas, ale kiedy już byłem w systemie, sprawdziłem, czy mają jakieś informacje doty- czące tego hasła. - Naturalnie - mruknął Disra. Zawsze uważał, że zamiast kłamać lepiej nie mówić całej prawdy. - I? - Nic. W żadnym istniejącym imperialnym archiwum nie ma o tym najmniejszej wzmianki. Zupełnie jakby to określenie nigdy nie istniało. - Dlaczego więc pan sądzi, że istnieje? - Bo słyszałem je z ust Thrawna na pokładzie „Chimery". Co prawda tylko raz, ale w kontekście całkowitego i ostatecznego zwycięstwa Imperium. W pomieszczeniu nagle zrobiło się zimno.

Timothy Zahn Janko5 13 - Ma pan na myśli jakąś superbroń? - spytał Disra ostrożnie. -Jak Gwiazda Śmierci czy Pogromca Słońc? - Nie wiem, ale nie sądzę. Superbronie stanowiły specjalność Imperatora albo bez- talenci takich jak Daala, a nie wielkiego admirała Thrawna. - Faktycznie, radził sobie bez nich znakomicie - zgodził się Disra. - Zresztą zawsze bardziej go interesowało podbijanie niż masakrowanie. No i zdrowy rozsądek sugeruje, że gdyby gdzieś w galaktyce poniewierała się jakaś bezpańska broń, to przez tyle lat ktoś powinien się na nią natknąć. - Jest to prawdopodobne, ale niestety niepewne. Czy podczas poszukiwania mate- riałów o Thrawnie natknął się pan na nazwiska Parek i Niriz? - Parek to kapitan, który odnalazł Thrawna na planecie położonej na skraju Nie- znanych Terytoriów i przywiózł Imperatorowi. Niriz był kapitanem „Likwidatora", niszczyciela klasy Imperial, którym Thrawn odleciał do Nieznanych Terytoriów na tę tak zwaną wyprawę kartograficzną przed swoim powrotem. - Tak zwaną? - Nie trzeba dużego doświadczenia, żeby zrozumieć, co naprawdę zaszło - skrzy- wił się Disra. - Thrawn wplątał się w intrygi na dworze Imperatora i przegrał. Obojęt- nie, jak by tego oficjalnie nie nazywano, jego misja była w praktyce wygnaniem. - W pierwszym momencie Gwardia też tak uważała. Potem wpadliśmy na inne wytłumaczenie, ale nie to jest teraz ważne. Ważne jest, że ani Parek, ani Niriz, ani też „Likwidator" nigdy oficjalnie nie powrócili do służby. Nawet wtedy, gdy Thrawn zja- wił się z powrotem. - Mogli zostać zabici, a okręt zniszczony. - Albo, co prawdopodobniejsze, wrócili, lecz pozostali w ukryciu, bo Thrawn nig- dy słowem się nie odezwał na ich temat. Może otrzymali zadanie pilnowania Ręki Thrawna. I wykonują je nadal. - Która jest czym? Skoro uważa pan, że to nie superbroń, to co to jest? - Nie powiedziałem, że to nie może być superbroń, tylko że superbroń nie była w stylu Thrawna - przypomniał Tierce. - Osobiście widzę tylko dwie możliwości. Słyszał pan kiedykolwiek o kobiecie nazwiskiem Jade? Mara Jade? Disra zmarszczył z namysłem brwi. - Nie sądzę - odparł po chwili. - Obecnie pracuje dla szefa bandy przemytników, Talona Karrde'a, ale za życia Palpatine'a była jedną z jego najlepszych tajnych agentek do specjalnych poruczeń. Miała tytuł Ręka Imperatora. - Interesująca możliwość - przyznał Disra. - Lecz skoro Ręka Thrawna to osoba, gdzie ona się podziewała przez te wszystkie lata. - Mogła się ukrywać lub czekać zgodnie z otrzymanymi rozkazami. Druga możli- wość jest jeszcze bardziej interesująca: Thrawn był genialnym strategiem. Idealnie by do niego pasowało przygotowanie i zostawienie w bezpiecznym miejscu planu całkowi- tego zwycięstwa. - Po dziesięciu latach klęsk taki plan miałby wartość li tylko historyczną- prychnął Disra pogardliwie. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 14 - Nie byłbym taki pewien. Dla urodzonego stratega, takiego jak Thrawn, plan woj- ny to nie tylko liczba okrętów czy przebieg granic. To także równowaga geopolityczna lub jej brak, aspekty kulturowe czy psychologiczne, historyczne animozje i wiele in- nych czynników. Przy planowaniu długofalowym należy brać je pod uwagę, a więk- szość z nich nadal można wykorzystać. Ba, cały plan może okazać się jak najbardziej aktualny. Disra w zamyśleniu potarł dłoń, w którą kopnął go Tierce. Na pierwszy rzut oka teoria oficera wydawała się absurdalna, ale Disra dokładnie przestudiował osiągnięcia Thrawna i na własne oczy widział, co admirał potrafił osiągnąć. Taki plan rzeczywiście mógł mieć szanse na sukces. , - Ale w takim razie co z planem pięcioletniej kampanii, który znalazłem w jego zapiskach? - spytał. - Było tam coś, co przeoczyłem? - Nie, ten plan to założenia ramowe dalszej kampanii, po bitwie o Bilbringi. Jeśli Ręka Thrawna jest planem strategicznym, dotyczy odległej przyszłości i innej sytuacji. To dwa zupełnie różne plany. - I uważa pan, że został ukryty wraz z kapitanem Nirizem i „Likwidatorem"? - Możliwe. Albo też ostateczne zwycięstwo zależy od osoby zwanej Ręką Thraw- na. Jak by nie było, gdzieś w galaktyce jest ktoś mający coś dla nas niezbędnego. Disra uśmiechnął się - teraz wszystko stało się jasne. - I żeby wywabić tego kogoś, postanowił pan poobwozić po galaktyce naszego przebierańca - podsumował. - W tych warunkach uznałem, że ryzyko jest opłacalne. - Może - mruknął Disra. - Zakładając naturalnie, że nie było to tylko puste gada- nie. Twarz Tierce'a stężała. - Przebywałem na pokładzie „Chimery" kilka miesięcy, a wcześniej przez prawie dwa lata miałem okazję obserwować Thrawna, pilnując Imperatora. W ciągu całego tego czasu nie słyszałem, by kiedykolwiek obiecał coś, czego nie zdołałby zrealizować. Skoro powiedział, że Ręka Thrawna jest kluczem do ostatecznego zwycięstwa, to nim jest. Może pan być tego pewien. - W takim razie miejmy nadzieję, że strażnik wyjdzie z ukrycia, zanim rząd Nowej Republiki zdenerwuje się na tyle, by dobrać się nam do skóry. Co robimy najpierw? - Najpierw to pan się przygotuje na powitanie delegacji i przyjęcie Kroctarii z po- wrotem do Imperium - przypomniał Tierce, kładąc na stół blaster i wyciągniętą z kie- szeni datakartę. - Tu jest ogólna charakterystyka ich rasy i szczegółowa superiora Bosmihi. Niestety, są to wszystkie informacje, jakie mamy na pokładzie. - Wystarczy - Disra podszedł do stołu. - A pan gdzie się wybiera? - Towarzyszyć kapitanowi Dorji. Ale wrócę tu: mam nieodpartą ochotę obejrzeć pańskie legendarne umiejętności negocjacyjne - i nie czekając na odpowiedź, Tierce wyszedł. - I sprawdzić, czy ex-Czerwony Gwardzista i oszust nadal potrzebują moffa, co? - mruknął Disra, spoglądając na drzwi.

Timothy Zahn Janko5 15 Niech sobie patrzy, niech obaj patrzą, jeśli mają ochotę, pokaże im, ile jest wart. Nim Kroctarianie wrócą do siebie, będą pewni, że Disra nie jest starym, zmęczonym politykiem niezdolnym do panowania nad własnymi pomysłami, ale postacią niezbędną w triumwiracie, która nie odsunie się w cień. Zwłaszcza teraz, kiedy ostateczne zwycię- stwo może leżeć w ich zasięgu. On to wszystko zaczął i, na krew Imperatora, doprowa- dzi całą sprawę do finału! Z tym postanowieniem schował blaster, umieścił datakartę w czytniku i zabrał się za lekturę. Z mostka imperialnego niszczyciela „Tyran" nie dało się dostrzec planet, asteroid, statków czy gwiazd. Widać było jedynie wszechobecną czerń i ledwie widoczny z pra- wej burty brudnobiały dysk - jedyny zauważalny fragment korwety, której okręt towa- rzyszył. Tylko ona znajdowała się na tyle blisko, by przeniknąć przez otaczające jed- nostkę pole niewidzialności. Lecieli tak ślepi i głusi już miesiąc, co dla kapitana Nalgo- la nie stanowiło akurat specjalnego problemu -jako kadet trafił do najodleglejszego punktu nasłuchowego Imperium i przyzwyczaił się, że na zewnątrz nie ma nic do oglą- dania. Zgoła inaczej rzecz się miała z przeważającą większością załogi - wszystkie formy rozrywki, łącznie z symulatorami bojowymi, były oblężone, a ostatnio do Nalgola do- szły plotki, jakoby pilotom zwiadowczym proponowano spore łapówki za zabranie jednego lub dwóch pasażerów na najbliższy lot poza pole. Kiedy Imperium znajdowało się u szczytu potęgi, załogi niszczycieli klasy Imperial stanowiły elitę personelu floty. Ten okres i ta jakość należały jednak do przeszłości i Nalgol doskonale zdawał sobie sprawę, że jeśli coś się szybko nie wydarzy, będzie miał poważny problem z morale podkomendnych. Z lewej burty, w górnej części okna, rozbłysło nagle odbicie napędu jednej z jed- nostek zwiadowczych, starannie zamaskowanych tak, by wyglądały na stare holowniki górnicze. Nalgol obserwował, jak zwiadowca znika pod kadłubem niszczyciela, przy- znając w duchu, że choć pustka mu nie przeszkadza, dobrze jest mieć od czasu do czasu na czym zaczepić wzrok. - Mam wstępny raport, panie kapitanie - zameldował podchodząc Oissan, dowódca sekcji wywiadu na pokładzie niszczyciela. Jego sposób wymowy nieodmiennie powodował, że Nalgol podświadomie czekał, kiedy tamten zacznie cmokać. - I co melduje zwiadowca? - Liczba okrętów orbitujących wokół Bothawui wzrosła do pięćdziesięciu sześciu. - Pięćdziesięciu sześciu? - powtórzył Nalgol, biorąc podany spis. - Cztery nowe jednostki diamalańskie? - Trzy diamalańskie i jeden krążownik kalamariański, sir. Prawdopodobnie dla zrównoważenia sześciu okrętów Opqui, które zjawiły się przedwczoraj. Nalgol potrząsnął głową w niemym podziwie - z początku miał poważne, choć nie ujawniane wątpliwości dotyczące zadania, ponieważ pomysł, by Bothawui stało się miejscem jakiejkolwiek aktywności wojskowej, wydawał się kuriozalny, nie wspomi- nając już o walnej bitwie. Ponieważ jednak pomysł pochodził od samego wielkiego Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 16 admirała Thrawna, wykonał, co mu kazano, bez protestów. Teraz okazywało się, że czerwonooki strateg miał rację. - Doskonale. Chcę mieć pełny raport za dwie godziny. - Rozumiem, sir - Oissan zawahał się. - Nie chciałbym zostać uznany za ciekaw- skiego, sir, ale żeby właściwie wykonać swoje obowiązki, w którymś momencie będę musiał dowiedzieć się, co się tam właściwie dzieje. Im szybciej to nastąpi, tym lepiej, sir. - Chciałbym panu pomóc, pułkowniku, ale sam niewiele wiem. - Przecież brał pan udział w specjalnej odprawie zorganizowanej w pałacu moffa Disry przez wielkiego admirała Thrawna. - Odprawa to zbyt szumne określenie. W praktyce przydzielił nam zadania i kazał sobie zaufać. Nasza rola, podobnie jak dwóch pozostałych niszczycieli, jest prosta: mamy czekać, aż ci tam pobiją się na dobre i przy okazji solidnie zniszczą planetę, a potem wyjść z ukrycia i dobić wszystko, co jeszcze pozostanie żywe w okolicy. - Wykończenie Bothawui będzie czystą przyjemnością, ale nie przebiegnie zbyt ła- two. Wątpię, by Bothanie szczędzili na planetarne pole siłowe, zwłaszcza znając swoją popularność w galaktyce. Thrawn powiedział, jak zamierza sobie z tym poradzić? - Mnie nie, jednak biorąc pod uwagę obecne wydarzenia, skłonny jestem założyć, że miał jakiś sensowny pomysł. - Prawdopodobnie... - zgodził się Oissan. - Ciekawe, jak on doprowadził do tak licznej konfrontacji. - Najprawdopodobniej dzięki wiadomości, którą uzyskał pan od swoich informato- rów, nim uruchomiliśmy generator niewidzialności. Informacji o tym, że grupa Bothan brała udział w zniszczeniu planety Caamas. - Dziwny powód do aż takiego podniecenia. Zwłaszcza po tylu latach. - Obcy podniecają się najdziwniejszymi rzeczami - przypomniał mu pogardliwie Nalgol. - A z tego, co się tam dzieje, należy wnosić, że Thrawn znalazł idealny dla naszych potrzeb powód. - A w jaki sposób mamy się dowiedzieć, kiedy nadejdzie właściwy moment do ataku, sir? - Regularna bitwa przy tej liczbie okrętów będzie raczej trudna do przeoczenia, nieprawdaż? Poza tym ostatnia wiadomość odebrana przed włączeniem pola mówiła o zespole uderzeniowym, który znajdzie się wkrótce na Bothawui i który ma nas infor- mować o rozwoju wydarzeń transmisjami błyskowymi. - To się faktycznie może przydać. Naturalnie, znając Thrawna, prawdopodobnie tak wszystko zaplanował, żeby bitwa wybuchła, gdy kometa znajdzie się najbliżej pla- nety, co da nam maksymalne możliwe zaskoczenie. Czyli mniej więcej za miesiąc. - To ma sens - zgodził się Nalgol. - Choć przyznaję, że nie mam pojęcia, jak za- mierza nakłonić ich do tak dokładnie obliczonego działania. - Ja też nie - Oissan uśmiechnął się lekko. - Prawdopodobnie dlatego jest wielkim admirałem, w przeciwieństwie do nas. - W rzeczy samej - uśmiechnął się w odpowiedzi Nalgol: Thrawn wielokrotnie już udowadniał swą nieomylność, a teraz również w jakiś magiczny sposób jego metody

Timothy Zahn Janko5 17 okazywały się skuteczne i dzięki nim Imperium nadal miało szansę, to zaś było dla Nal- gola najważniejsze. - Dziękuję, pułkowniku - powiedział, oddając mu spis. - Zanim wróci pan do peł- nienia obowiązków, proszę uzgodnić z kontrolą lotów, czy możemy bez wzbudzania podejrzeń zwiększyć liczbę lotów zwiadowczych do dwóch dziennie. - Rozkaz, sir - Oissan przestał się uśmiechać. - W końcu nie chcielibyśmy spóźnić się na finał. Nalgol odwrócił się w stronę okna, zanim odparł głucho: - Nie spóźnimy się, nie ma obawy. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 18 R O Z D Z I A Ł 2 Uparty elektroniczny ćwierkot był tak natarczywy, że umysł pogrążonego w hi- bernacyjnym transie Jedi Luke'a Skywalkera w końcu nań zareagował i Luke obudził się. Chwilę trwało, zanim przypomniał sobie, że znajduje się na pokładzie „Ognistej Jade" lecącej do systemu Nirauan, gdzie dwa tygodnie temu zniknęła Mara. - Już jestem przytomny, Artoo - powiedział, poruszając palcami, i elektroniczne wycie umilkło. - Dolecieliśmy? Artoo pisnął potwierdzająco, a od strony sterówki zawtórowało mu echo, czyli Veeone - droid-pilot Mary, siedzący za sterami statku od chwili spotkania na orbicie Duroon, gdy Luke i Artoo wsiedli na pokład. Jak dotąd, odrzucał propozycje dopusz- czenia któregokolwiek z nich do sterów. Była to czysta nadopiekuńczość, która właśnie dobiegła końca. - Artoo, sprawdź czy myśliwiec jest gotów do lotu - polecił Luke, wciągając buty. - Ja zajmę się pilotażem. Minutę później siedział w fotelu pilota i sprawdzał rozmieszczenie kontrolek i ekranów. Veeone, być może rozpoznając jego minę jako zbliżoną do często widywanej na twarzy Mary, rozsądnie postanowił milczeć. - Przygotuj się do oddania sterów - polecił Luke, po czym delikatnie ujął dźwignię, a gdy licznik pokazał zero, dodał: -Już! I pchnął dźwignię hipernapędu. Na zewnątrz linie zmieniły się w gwiazdy, a Ve- eone gwizdnął cicho. - Jesteśmy na miejscu - potwierdził Luke, przyglądając się odległemu czerwonemu karłowi. - Szukamy drugiej planety, masz jakieś odczyty? Droid ćwierknął potwierdzająco i ekran nawigacyjny ożył. - Aha - mruknął Luke, sprawdzając dane. Znajdowali się spory kawał od Nirauan, tak jak zresztą zaplanowali. „Ognista Ja- de" dysponowała imponującym uzbrojeniem i generatorami pola, ale szarża z laserami nastawionymi na ogień ciągły nie wydawała się najlepszym sposobem ratunku, obojęt- nie w jakiej sytuacji Mara by się nie znajdowała. Należało rozejrzeć się cicho i bez

Timothy Zahn Janko5 19 zwracania na siebie uwagi, a to oznaczało pozostawienie frachtowca na obrzeżach sys- temu i dalszy lot myśliwcem. - Wszystko gotowe, Artoo? - spytał, włączając interkom. Z głośnika dobiegł po- twierdzający ćwierkot. - Dobrze - pochwalił Luke, obliczając najlepszą kombinację. Od planety dzieliło ich siedem godzin lotu z prędkością podświetlną, jak na ciasną kabinę myśliwca typu X stanowczo zbyt długo, nie wspominając już o tym, że dawałoby średnio rozgarniętemu idiocie na powierzchni aż za dużo czasu na obliczenie wektora prowadzącego prosto do frachtowca. Na szczęście istniał inny sposób. - Oblicz skoki, o których ci mówiłem, Artoo - polecił Luke i uruchomił autosystem obronny frachtowca. - Nie więcej niż pięć minut w każdą stronę, nie ma sensu tracić więcej czasu niż musimy. Artoo bipnął potwierdzająco i wziął się do roboty. - Wiesz, co masz robić? - to pytanie Luke skierował do Veeone, gdy ruszali powo- li w stronę niewielkiego skupiska asteroid, stanowiącego idealną kryjówkę. - Zostawię statek między tymi skałami, a ty masz cicho siedzieć i udawać, że jesteś jedną z nich, dopóki nie otrzymasz innych poleceń. Jasne? Droid potwierdził niechętnie, toteż Luke skupił się na pilotażu. Jedna z asteroid, wielkości średniej piłki, otarła się o burtę i Luke skrzywił się odruchowo - Mara trosz- czyła się o swój statek bardziej niż Han o „Sokoła": jeśli spowoduje wgniecenie kadłu- ba albo porysuje farbę, uszy mu zwiędną od słuchania wymówek. Dlatego z nadzwy- czajną ostrożnością dokończył manewr i zaparkował w zaplanowanym miejscu bez dalszych bezpośrednich kontaktów z czymkolwiek. - Skończone - oświadczył, rozpinając pasy i przełączając stery na droida. - Masz kod, który nadamy wracając. Jeśli znajdzie cię ktoś inny poczekaj, aż zacznie strzelać, a potem go zniszcz. Nie strzelaj pierwszy, bo nie wiemy, co się tu dzieje i kto to może być. Dwie minuty później Luke ostrożnie opuścił hangar frachtowca i skierował się ku otwartej przestrzeni. Ledwie znaleźli się poza skupiskiem asteroid, myśliwiec skoczył w nadprzestrzeń. Artoo obliczył kurs i czas zgodnie z zaleceniami Luke'a - miało być szybko, więc było szybko: myśliwiec wyszedł z nadprzestrzeni po jakichś dwóch minu- tach, zawrócił i skierował się w stronę czerwonego karła. Następnie znów wszedł w nadprzestrzeń i wyszedł z niej po mniej niż dwóch minutach lotu. - Jesteśmy na miejscu - potwierdził Luke, przyglądając się ciemnej planecie przed dziobem. - Wygląda dokładnie tak jak na nagraniach „Gwiezdnego Lodu". I gdzieś na powierzchni planety znajdowała się Mara. Być może ranna albo w niewoli. Tę ostatnią myśl Luke odsunął najdalej jak potrafił i spróbował nawiązać z Marą kontakt telepatyczny, nie była to jednak próba udana. Artoo ćwierknął pytająco. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 20 - Nie mogę jej wyczuć - przyznał Luke. - Co naturalnie nie musi nic znaczyć: nadal jesteśmy dość daleko, a ona nie ma odpowiedniego treningu. I jeśli na przykład śpi, sen dodatkowo ogranicza jej możliwości... Artoo nie odpowiedział, ale było to dość wymowne milczenie. A Luke ponad trzy tygodnie temu miał wizję Mary bezwładnie unoszącej się w wodzie... - Nie ma się co martwić, bierzemy się do szukania! - zdecydował. - Zrób cichy skanning, tylko tak, żeby nie uruchomić niczyich detektorów na powierzchni. Zakłada- jąc naturalnie, że pracują tak samo jak nasze. Na ekranie komputera pokładowego wyświetliło się najpierw potwierdzenie, po- tem pytanie. - Polecimy tym samym kursem co Mara - potwierdził Luke. - Aż do tej jaskini, w której zniknęła. Potem wlecimy tam i zobaczymy, co będzie. Artoo nie był z tego specjalnie zadowolony i nie ukrywał swej opinii, ale Luke zi- gnorował ją, kładąc maszynę na kurs podany przez Talona. Żałował, że nie ma z nim Leii, bo jeśli istoty, które spotkała Mara są inteligentne, to oprócz umiejętności Jedi przydałyby się także zdolności dyplomatyczne. Te zaś posiadała Leia, a nie on. Tyle że miał poważne podejrzenia, iż siostra nie byłaby zachwycona jego wyprawą bez uprze- dzenia, nie mówiąc już o innych oficjelach Nowej Republiki, więc zabranie jej ze sobą nie wchodziło w grę. Poza tym Leia właśnie w pełni wykorzystywała swoje zdolności dyplomatyczne w sprawach bardzo istotnych dla Nowej Republiki. A jakie umiejętno- ści będą najprzydatniejsze tu, dopiero się okaże. Myśliwiec znajdował się jeszcze poza warstwą atmosfery, gdy sensory wykryły dwie obce maszyny nadlatujące od strony planety. - No, to niezauważone podejście mamy z głowy - mruknął Luke, z niesmakiem przyglądając się odczytom. Charakterystyki wskazywały na jednostki tego samego typu co ciekawska maszy- na, którą próbował dogonić koło bazy Kavrilhu, w polu asteroidów w systemie Kavron. Tamta jednostka zbyt szybko weszła w nadprzestrzeń, aby mógł się jej dokładnie przyj- rzeć, ale te, gwałtownie nabierające wysokości, mógł podziwiać w całej okazałości. Były trzykrotnie większe od myśliwca typu X i stanowiły dziwną, artystyczną wręcz kombinację obcej techniki opartej o znajomy kształt myśliwca TIE. Na dziobie każdej maszyny znajdowała się nieco przyciemniona kabina, w której siedziały dwie postacie noszące hełmy imperialnych pilotów. Artoo gwizdnął melancholijnie. - Spokojnie, to nie musi oznaczać, że są sprzymierzeńcami Imperium. Mogli gdzieś znaleźć TIE i wykorzystać jego rozwiązania techniczne - zasugerował Luke. Powątpiewające chrząknięcie jasno świadczyło, że droid nie żywi podobnych na- dziei. - No dobra, prawdopodobnie są - przyznał Luke, obserwując, jak obie maszyny zajmują miejsca z tyłu i nieco wyżej po obu stronach myśliwca. - Masz jakieś dane o ich uzbrojeniu? Na ekranie pojawił się schematyczny rysunek flankującej ich maszyny z zazna- czonymi punktami uzbrojenia i źródłami energii.

Timothy Zahn Janko5 21 - Ślicznie, sporo tego napakowali - ocenił Luke, próbując przy użyciu Mocy wy- czuć zamiary pilotów, ale udało mu się jedynie zidentyfikować po trzy umysły na po- kładzie każdej maszyny: obce umysły konstruujące obce myśli, bez żadnego punktu zaczepienia. Pozycja przyjęta przez obce jednostki bardziej wskazywała na eskortę niż atak, a co ważniejsze, nie czuł żadnego zagrożenia -należało uznać, że przynajmniej chwilowo obaj z Artoo są bezpieczni. Wobec tego należało zacząć zachowywać się przyjaźnie. - Zobaczymy, czy da się z nimi pogadać - zdecydował sięgając do przełącznika łączności. Obcy okazali się szybsi - w głośnikach rozległ się melodyjny głos: - Ka'sha'ma'ti orf k'ralan, Kra'min I sumt tara'kliso mor Mitth'raw'nurvodo sur pra'- cin zisk mor'kor'lae. - Artoo? - spytał Luke, podejrzewając, że zna odpowiedź. Zmartwione ćwierknięcie potwierdził napis na ekranie – była to ta sama wiado- mość, którą nadała obca maszyna oblatująca imperialny niszczyciel Boostera Terrika. Według Mary zawierała mało znane, pełne imię Thrawna. Luke skrzywił się i włączył nadajnik. - Tu myśliwiec typu X AA-589 sił zbrojnych Nowej Republiki - przedstawił się we wspólnym. - Szukam przyjaciela, który mógł przymusowo lądować na waszej pla- necie. Naturalnie obcy nie musieli znać wspólnego, ale milczenie na pewno by go do ni- czego nie doprowadziło. Obserwując obie towarzyszące mu jednostki miał wrażenie, że minimalnie ścieśniły szyk. - Do myśliwca typu X Nowej Republiki - odezwał się ten sam co poprzednio głos w całkiem poprawnym wspólnym. - Leć za nami na powierzchnię i nie zbaczaj z kursu, bo zostaniesz zniszczony! - Rozumiem. W głośniku coś szczęknęło i nagle obie obce maszyny obniżyły lot. Luke bez tru- du powtórzył ich manewr i zajął poprzednią pozycję w szyku. - No to zaczną się pokazy - mruknął. Ledwie skończył, obie maszyny wykonały ostry skręt w prawo. Artoo zagwizdał, gdy ta z lewej przemknęła niebezpiecznie blisko nad kabiną. Gwizd przybrał na sile, kiedy Luke powtórzył manewr. Luke wyrównał i natychmiast obie maszyny ponownie skręciły, tym razem w lewo. Artoo ćwierknął obraźliwie. - Nie wiem - odparł Luke, dołączając do szyku. - Może mają jakiś autosystem obronny wymagający dokładnego podejścia, żeby go nie uruchomić. Pamiętasz kurs do bazy piratów? Na ekranie natychmiast wyświetliła się uwaga, że zgodnie z danymi uzyskanymi z „Gwiezdnego Lodu" Mara nie latała zygzakiem i nic do niej nie strzelało. - Mogli go zainstalować właśnie po jej bezproblemowym przelocie. Albo zbliżamy się do innej części planety. Na razie nie mamy jeszcze geograficznego porównania terenu. Artoo burknął nie przekonany. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 22 - Albo robią, co mogą, żeby mieć pretekst do otwarcia ognia - przyznał ponuro Luke. - Chociaż pojęcia nie mam, po co im jakikolwiek pretekst. Po trzech kolejnych manewrach, które Luke powtórzył, dotarli do górnych warstw atmosfery i eskorta przestała manewrować -lecieli prostym kursem na zachód, ostro zniżając lot. Luke zrobił to samo, dzieląc uwagę między teren w dole, obce jednostki po bokach i Moc, by wyczuć niebezpieczeństwo. Po dwudziestu minutach Artoo znalazł znajomy teren, a równocześnie Luke po- czuł znajome mrowienie. - Zaczynają się kłopoty, Artoo - ostrzegł. - Nie wiem jeszcze jakie, ale wyświetl mi stan maszyny i okolic. Sensory myśliwca nie wykryły innych maszyn poza tymi dwiema ani żadnej zmia- ny w ich systemach energetycznych. Myśliwiec był w pełni sprawny. - Ile nam zostało do twierdzy, którą znalazła Mara?... Piętnaście minut przy tej szybkości... Hm, w takim razie w ciągu najbliższych dziesięciu coś się wydarzy. Bądź gotów - poradził Luke, rozluźniając się i sięgając po Moc. Byli o sześć minut lotu od fortecy, a na horyzoncie, równolegle do kierunku ich lo- tu, pojawił się właśnie wąwóz, którym leciała Mara, gdy zagrożenie stało się realne - w doskonale zgranym manewrze obie jednostki błysnęły silnikami hamującymi i zajęły pozycje za Lukiem, natychmiast otwierając do niego ogień z umieszczonych pod kabi- nami działek laserowych. Smugi błękitnego światła przecięły jednak wyłącznie powie- trze, gdyż uprzedzony przez zakłócenie Mocy Luke zaczął pętlę w chwili, w której tamci właśnie włączyli silniki hamujące. Nim skończyli strzelać, był już za nimi, ale nie skończył manewru klasycznie, czyli wejściem im na ogony i otwarciem ognia - wycho- dząc z pętli spikował nad ziemię, wykonał serię ostrych skrętów i poleciał dalej tuż nad powierzchnią kursem prostopadłym do dotychczasowego. - Co robią? - spytał. Wolał nie odrywać wzorku od terenu przemykającego w dole. Ostrzegawczy trel i nagłe mrowienie były wystarczająco jasną odpowiedzią, a w chwilę potem z boków przemknęły kolejne linie błękitu. Większość poszła bokiem, jedynie dwie trafiły w tylną tarczę. - Dołączyli do nich nowi? - spytał na wszelki wypadek Luke. Artoo ćwierknął przecząco. Przynajmniej tyle dobrego, chociaż biorąc pod uwagę dotychczasowe zachowanie tak maszyn, jak pilotów, nawet przy stosunku dwa do jed- nego Luke wiedział, że będzie miał co robić. Artoo bipnął, wyświetlając na ekranie pytanie. - Nie rozkładaj skrzydeł! - polecił mu Luke w odpowiedzi. - Nie będziemy strze- lać. Droid gwizdnął niedowierzająco. - Bo nie wiemy, kim są i dlaczego to robią. - Za wąwozem Mary teren zmieniał się raptownie, teraz dominowały w nim poszarpane granitowe urwiska o stromych zbo- czach i wąskich, krętych rozpadlinach. - Nie chcę żadnego zabić, dopóki nie będę wie- dział, kim są i co planują. Odpowiedzi Artoo zagłuszyła kolejna salwa, tym razem skoncentrowana na pra- wym skrzydle.

Timothy Zahn Janko5 23 - Spokojnie, już prawie jesteśmy - pocieszył go Luke, sprawdzając odczyty: na ra- zie pole ochronne jeszcze trzymało, ale po kolejnej takiej salwie może przestać, a po dwóch przestanie na pewno. Co znaczyło, że nie może pozwolić, żeby pościg zmniejszył dzielącą ich odle- głość. Artoo gwizdnął podejrzliwie. - Dokładnie tak zrobimy - potwierdził Luke, przelatując nad wąwozem Mary i prawie natychmiast zauważając pod lewym płatem zachęcająco krętą rozpadlinę. - Uspokój się, robiliśmy już gorsze rzeczy, a poza tym nie mamy wyboru. I zanurkował w rozpadlinę. Żebraczy Kanion na Tatooine był bardziej kręty, ale znajomy. Dolot do celu ro- wem na powierzchni Gwiazdy Śmierci wydawał się znacznie prostszy, lecz ogień z rozmieszczonych w nim turbolaserów i imperialne myśliwce siedzące na ogonie powo- dowały, że również okazał się bardzo interesujący. Ta rozpadlina stanowiła znacznie większe wyzwanie - była równie kręta jak kanion, ale skręcała w nieznanych miejscach, na dodatek zmieniając szerokość i głębokość, i urozmaicając przelot wystającymi ska- łami i zwisającymi ze ścian pnączami. Świeżo zwerbowany rekrut mający przed Bitwą o Yavin stać się pilotem myśliwskim Rebelii zdawałby sobie sprawę z ryzyka takiego przelotu. Pewny siebie nastolatek z Tatooine zastanowiłby się, czy warto zagłębić się w nieznany labirynt przy tej szybkości. Mistrz Jedi Luke Skywalker wiedział, że przelot nie sprawi mu najmniejszego problemu. I prawie miał rację - pierwszą serię zakrętów przeleciał z łatwością dzięki do- świadczeniu i wykorzystaniu Mocy. Zwrotność myśliwca, którym leciał, przyczyniła się też do pozostawienia pościgu daleko w tyle, więc spokojnie wleciał w otwarty fragment, skręcając ku nowej rozpadlinie. I prawie stracił kontrolę nad maszyną, gdy w lewoburtową tarczę trafiła salwa z działek laserowych. - Wszystko w porządku! - uspokoił Artoo, znikając w wylocie wybranej rozpadli- ny, co zapewniało im przynajmniej względne bezpieczeństwo. Był zły na siebie, bo dał się trafić z własnej winy - za bardzo skoncentrował uwagę i Moc na jednym zadaniu i całkowicie stracił z pola widzenia to, co działo się obok. Zdarzały mu się już wcześniej takie przypadki, a tym razem najwyraźniej miał do czy- nienia z myślącym przeciwnikiem: przynajmniej jeden z pilotów zaprzestał pogoni po skalnym labiryncie, zwiększył wysokość i czekał, aż cel sam się pokaże. Pomysł był dobry i w rezultacie kosztował Luke'a osłonę siłową- następne trafienie spowoduje jej wyłączenie - ale nie udał się do końca, a drugi raz Luke nie miał zamiaru dać się zasko- czyć. Wyleciał z rozpadliny na kolejny szerszy kawałek wąwozu, choć mniejszy niż po- przedni, i skierował się ku następnemu wylotowi szczeliny skalnej, pozwalając, by Moc kierowała jego wyborem. .. I nagle znalazł się we wręcz idealnym miejscu - obie ściany wznosiły się tu ostro, przy czym jedna od połowy wysokości zbliżała się do drugiej tak, że widoczny był między nimi jedynie wąski pas nieba, zarówno zaś ściany, jak i dno porastały rozmaite pnącza i brązowe krzewy, przetykane gdzieniegdzie niskimi drze- Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 24 wami. Na niewielkim odcinku ściany rozchodziły się na dole, tworząc jakby polankę otoczoną ze wszystkich stron skałami. Było to wręcz wymarzone miejsce do lądowania. Artoo nawet nie pisnął, gdy Luke postawił maszynę na skrzydle i wykonał zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, zwany „przemytniczym". Najprawdopodobniej droid milczał, ponieważ został całkowicie zaskoczony. Po paru sekundach walki ze sterami, protestu- jącymi przeciwko takiemu pilotażowi, Luke wyrównał lot. Kiedy myśliwiec przestał wykazywać tendencje do znalezienia się na plecach, a jego dziób skierował się w stro- nę, z której przylecieli, Luke wyłączył ciąg, opadając powoli na samych tylko grawita- torach. Przed sobą dostrzegł dwa drzewa wyrastające z brzegów wyschniętego strumie- nia i wykorzystując resztki pędu wleciał pomiędzy nie. Były niskie i rozłożyste, toteż doskonale zamaskowały znaczną część kadłuba i płatów. -No i jesteśmy - oświadczył, wyłączając wszystko. - Nie było tak źle, prawda? W odpowiedzi rozległo się ciche i nieco drżące gwizdnięcie -najwyraźniej Artoo nie odzyskał jeszcze w pełni głosu. Luke otworzył osłonę kabiny, krzywiąc się na prze- raźliwy dźwięk, jaki temu towarzyszył, gdy zakończone kolcami liście przejechały po transparistali. Zdjął hełm i rękawice, i przez długą minutę nasłuchiwał, wzmacniając zmysły Mocą. Oprócz normalnego szumu wiatru, szelestu liści i odległych ćwierków jakichś zwierząt czy owadów panowała cisza. Wciągnął chłodne, nieco pachnące mchem powietrze i ocenił: - Chyba ich zgubiliśmy, Artoo. Przynajmniej chwilowo. Zorientowałeś się, gdzie jesteśmy? Artoo bipnął jeszcze nieco niepewnie, ale wyświetlił na ekranie komputera nawi- gacyjnego mapę. Sytuacja nie wyglądała źle, jednak nie przedstawiała się też całkiem dobrze - od jaskini Mary dzieliło ich nie więcej niż dziesięć kilometrów, lecz większość terenu stanowiły skaliste urwiska i rozpadliny podobne do tej, w której się znajdowali. Oznaczało to na pewno cały dzień marszu, a może i dwa. No, w najgorszym wypadku trzy. Z drugiej strony rzeźba terenu zapewniała najlepszą możliwą osłonę, co na nic by się nie przydało, gdyby zostali znalezieni, zanim wyruszą. - Chodź! - zdecydował Luke, ostrożnie wychodząc z kabiny i zsuwając się w dół po burcie: próba uniknięcia kolczastych liści okazała się tylko częściowo udana, ale jedynie parę zadrapało go do krwi. - Zabieramy co mamy i wynosimy się stąd. W ciągu zaledwie kilku minut myśliwiec znalazł się pod siatką maskującą, zapa- kowaną przez ludzi Talona. Luke na wszelki wypadek naciął mieczem trochę gałęzi i krzaków, i rozrzucił je po powierzchni siatki na dziobie i nad silnikami. Nie było to idealne maskowanie, zwłaszcza z bliska, ale najlepsze, jakie mógł zrobić. Następnie zajął się sprawdzaniem zestawu ratunkowego przygotowanego i zapakowanego przez podkomendnych Karrde'a na Cejansij. Jak się spodziewał, zestaw był dokładnie prze- myślany i dobrze spakowany w dwa plecaki, tak by każdy stanowił samodzielną całość - zapasy jedzenia, pojemniki z filtrami na wodę, medpakiety, rozmaite rodzaje oświe- tlenia od pręta świetlnego po latarkę, spory zapas syntetycznej liny, blaster plus zasila- cze, namiot, śpiwór i na dokładkę zestaw granatów.

Timothy Zahn Janko5 25 - Aż dziw, że nie upchnęli jeszcze śmigacza - mruknął, zarzucając wybrany plecak na ramiona: okazał się ciężki, ale wagę ładunku rozłożono równomiernie, więc nie przeszkadzał w marszu. - Drugi na razie zostawimy. Jesteś gotów do wspinaczki, Ar- too? Droid ćwierknął pytająco, kręcąc kopułą tak, by najpierw wskazała wlot, a potem wylot rozpadliny. - Tam nie idziemy - rozwiał jego nadzieje Luke. - Tam będą się nas spodziewać. Pójdziemy tędy. Artoo odchylił się w tył, spoglądając na skalną ścianę wskazaną przez Luke'a, i gwizdnął nerwowo. - Uspokój się, nie musimy tędy dochodzić aż do szczytu. Widzisz tę dziurę na dwóch trzecich wysokości? Jeśli nie zapomniałem, jak się czyta hologramy lotnicze, zaczyna się tam łagodniejszy kawałek prowadzący na samą górę. Artoo ćwierknął smętnie, oglądając się na wyloty rozpadliny. - Już ci mówiłem, że tam nie idziemy i nie ma czasu na kłótnie. Nawet jeśli te jed- nostki tu nie dotrą, bo są zbyt duże, muszą mieć mniejsze, a w końcu mogą sprawdzić na piechotę. Chcesz tu siedzieć, kiedy się zjawią? Droid bipnął z oburzenia i ruszył z determinacją wzdłuż wyschniętego koryta rzeki ku wskazanej przez Luke'a ścianie. Luke uśmiechnął się, poprawił plecak i, używając Mocy, uniósł podskakującego na wybojach droida, po czym postawił go pod ścianą. Wspinaczka okazała się prostsza niż się spodziewali - ściana była stroma, lecz nie pionowa, na jaką wyglądała z dna rozpadliny. Odkryli też na niej wystarczającą ilość nierówności, by "mieli na czym oprzeć stopy i za co złapać. Wybitnie pomocne były w tym miniaturowe półeczki skalne, małe jaskinie i pnącza, których było wszędzie pełno. Największy problem sprawiał naturalnie transport Artoo, ale i to zostało po paru pró- bach opanowane, a nawet zrutynizowane. Kiedy Luke znajdował miejsce, w którym mógł wygodnie stanąć, unosił droida przy użyciu Mocy, przywiązywał do jakiegoś pewnego punktu zaczepienia i wspinał się dalej. A potem kolejne miejsca i kolejne użycie Mocy - najpierw do rozwiązania liny, później do uniesienia jej i Artoo, i tak dalej... Artoo, ma się rozumieć, nie był zadowolony ze sposobu podróżowania, ale w połowie drogi przestał przynajmniej narzekać. Dotarli już prawie do ciemnego wyłomu, gdy Luke usłyszał cichy głos. Zatrzymał się, nasłuchując, ale poza odległym ćwierkaniem, które słyszał od chwili otwarcia kabi- ny, nic nie mąciło ciszy. Wykorzystał więc techniki Jedi i wzmocnił zmysły, koncentru- jąc się głównie na słuchu, ale choć ćwierkania urozmaiciły się o szczebioty i stały wy- raźniejsze, głosu, który jak sądził usłyszał, tam nie było. Wybitnie głośny gwizd Artoo skłonił go do natychmiastowego powrotu do nor- malnego słuchu - droid, jak się okazało, cicho zainteresował się, skąd ten nagły bez- ruch. - Myślałem, że coś słyszałem - mruknął Luke. - Jakiś głos... Przerwało mu zaalarmowane bipnięcie; droid spoglądał w dół zbocza, toteż Luke obrócił się i też popatrzył w tym kierunku. I zamarł. O mniej niż trzy metry od nich Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 26 przycupnęło sobie na krzaku niewielkie, brązowo-szare, skrzydlate stworzenie. Obser- wujące go uważnie. - Spokojnie, Artoo - mruknął Luke, przyglądając się równie uważnie obserwato- rowi. Istota miała około trzydziestu centymetrów długości od czubka głowy do pazurów i pokryta była gładką, lekko świecącą skórą. Skrzydła wydawały się także nią pokryte, ale trudno było powiedzieć czy na pewno, ponieważ trzymała je złożone, tak że wyglą- dały jak przygarbione ramiona. Głowa jej miała proporcjonalną do reszty ciała wielkość i opływowy kształt. Para czarnych oczu znajdowała się pod skórzastymi fałdami, a pod nimi widniały dwa poziome otwory, z których wyższy poruszał się regularnie w rytm oddechu, niższy zaś zaciśnięty był w cienką linię. Na krzaku o kolczastych liściach utrzymywała istotę para wieloczłonowych, szerokich łap zaopatrzonych w pazury i nie wyglądało na to, by kolce wywierały na nich jakiekolwiek wrażenie. Ogólnie stworek przypominał coś pośredniego między mynockiem i makthierem - być może był z któ- rymś spokrewniony. Artoo ćwierknął ostrzegawczo. - Nie sądzę, żeby miał złe zamiary - Luke nadal obserwował przybysza. - Nie wy- czuwam żadnego zagrożenia, nie mówiąc o tym, że przy jego rozmiarach jestem co- kolwiek przyduży na przekąskę. Naturalnie jeśli nie polowały stadnie. Luke sięgnął po Moc, szukając w okolicy podobnych stworzeń. Było ich sporo, ale zdecydowana większość znajdowała się dość daleko... Dolny otwór, dotąd zaciśnięty, rozchylił się, ukazując podwójne rzędy ostrych ząbków, i wydobył się z niego głośny ćwierkot. „Kim jesteś?" Luke zamrugał, zaskoczony - to był właśnie ten głos, który usłyszał, tylko tym ra- zem wyraźny i zrozumiały. Jednak dochodził... -Co? „Kim jesteś?" ćwierknął ponownie stworek. Ale Luke nie znał żadnego ćwierkająco-szczebioczącego języka! Nagle zrozumiał, jak odbywała się ich komunikacja, toteż odpowiedział, sięgając Mocą ku istocie: - Jestem Luke Skywalker, Rycerz Jedi z Nowej Republiki. A ty kim jesteś? Kolejna seria ptasich dźwięków znaczyła: „Co tu robisz, Jedi Skywalker?" - Szukam pewnej osoby, która wylądowała w pobliżu prawie dwa tygodnie temu i zniknęła. To przyjaciel. Wiesz może, gdzie jest? Jak podejrzewał, porozumiewali się telepatycznie przy użyciu Mocy, co było nad wyraz rzadkie i musiało oznaczać, że rozmówca jest przynajmniej w podstawowym zakresie wrażliwy na Moc. Dotychczas Luke spotkał się z podobnym zjawiskiem tylko wtedy, gdy chodziło o dobrze znających się Jedi. Istota jakby nieco się odsunęła i czę- ściowo rozwinęła skrzydła, nim ćwierknęła: „Ten przyjaciel to kto?" - Nazywa się Mara Jade. „Też Rycerz Jedi?"

Timothy Zahn Janko5 27 - W pewnym sensie - przyznał Luke. Mara w ciągu ostatnich ośmiu lat często wpadała do akademii Jedi, ale nigdy nie została wystarczająco długo, by dokończyć treningu, o ile go w ogóle zaczęła, bo i tego nie był do końca pewien. - Wiesz, gdzie ona jest? „Nic nie wiem" padło natychmiast przy wtórze nerwowego ruchu skrzydeł. - Doprawdy? - spytał chłodniej Luke: do stwierdzenia, że tamten łże, nie potrze- bował Mocy. Wystarczająco często słyszał takie błyskawiczne zaprzeczenia w wyko- naniu młodego pokolenia rodu Solo. - Co ty na to, jeżeli ci powiem, że Jedi zawsze wie, gdy ktoś kłamie? W odpowiedzi z tyłu rozległo się głośniejsze i bardziej autorytatywne ćwierkanie: „Zostaw młodego w spokoju!" Luke powoli odwrócił głowę - na krzewach i skałach po drugiej stronie zbocza siedziały trzy inne istoty. Każda była dwukrotnie większa od jego dotychczasowego rozmówcy i wyraźnie było widać, że są to osobniki dorosłe. - Przepraszam, nie miałem zamiaru do niczego go zmuszać - odparł. - Być może wy będziecie w stanie pomóc mi w poszukiwaniach przyjaciela. Nazywa się Mara Jade. Jeden z nowo przybyłych rozpostarł skrzydła, przeskoczył na bliższy krzew i przyjrzał się Luke'owi, kręcąc głową na wszystkie strony, jakby oceniał go każdym okiem osobno. „Nie należysz do tamtych" uznał. „Kim jesteś?" - Myślę, że wiesz - odparł Luke, kierując się nagłym przeczuciem. - Może lepiej powiesz mi, kim ty jesteś? „Jestem Łowca Wiatrów" powiedział tamten po chwili namysłu. „Negocjuję w imieniu tego gniazda Qom Qae". - Witam cię w imieniu Nowej Republiki, Łowco Wiatrów - powiedział poważnie Luke. - Sądzę, że wiesz, co to takiego Nowa Republika? „Słyszałem" stary poruszył skrzydłami w ten sam sposób co poprzedni, młodszy rozmówca Luke'a. „Co nas obchodzi ta cała Nowa Republika?" - To zależy głównie od tego czy chcecie, żeby was obchodziła. Ale to kwestia do omówienia dla polityków i negocjatorów. Ja przybyłem tu, by pomóc komuś, kogo znam. „Nic nie wiemy o żadnych obcych" oświadczył zdecydowanie Łowca Wiatrów. „Przecież wiemy" sprzeciwił się nagle młody za plecami Luke'a. „Qom Jha mówili o..." Łowca Wiatrów przerwał mu głośnym piskiem. „Nazywasz się Szukający Głupoty?" spytał rozzłoszczony. „Milcz". - Może po prostu zapomniałeś - zasugerował Luke. - Negocjator całego gniazda musi mieć wiele spraw na głowie. Łowca Wiatrów nastroszył skrzydła i oznajmił: „Co się dzieje poza granicami naszego gniazda, nie interesuje nas. Idź do innego gniazda Qom Qae albo do Qom Jha, jeśli się odważysz. Może oni ci pomogą". - Zgoda. Zaprowadzisz mnie do nich? „Są poza naszym terenem. Nie są naszym problemem". Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 28 - Rozumiem. Powiedz mi, Łowco Wiatrów: miałeś kiedyś przyjaciela, któremu groziło niebezpieczeństwo? „Ta rozmowa jest skończona. Młody, lecimy". I zeskoczył z krzaka, szybując w stronę dna rozpadliny. W ślad za nim zrobili to pozostali, choć najmłodszy z wyraźnym ociąganiem. Artoo bipnął pogardliwie. - Nie należy ich tak od razu potępiać - westchnął Luke. - Mogą tu wchodzić w grę komplikacje kulturowe czy polityczne, o których nie mamy pojęcia. Albo po prostu nie chcą mieszać się w nie swój problem. W ostatnich latach aż za często widzieliśmy, czym to się może skończyć. Ruszył w dalszą drogę i kilka minut później dotarli do wyłomu, za którym rze- czywiście zaczynała się znacznie wygodniejsza i łagodniej wznosząca się trasa prowa- dząca na szczyt, również całkowicie niewidoczna z góry. - Doskonale, wejdziemy na górę i rozejrzymy się - zdecydował, zwijając linę. Nagle Artoo pisnął zaskoczony. - Co się stało? - Pytanie, obrót i zaciśnięcie dłoni na rękojeści miecza nastąpiły równocześnie, choć nie czuł i nie widział żadnego niebezpieczeństwa. - O co chodzi, Artoo? Droid spoglądał w dół, wzdłuż trasy wspinaczki, i ćwierkał pogrzebowo. Luke zmarszczył brwi, popatrzył w tym samym kierunku. .. i nagle zrozumiał - ich myśliwiec zniknął. I nie był to wynik doskonałego maskowania ani odległości. Szaro-brązowe dno było puste, co potwierdziły krótkie poszukiwania przy użyciu Mocy. - W porządku - mruknął w odpowiedzi na żałobne ćwierknięcia droida. - Nic się nie stało. I ku swemu zaskoczeniu stwierdził, że faktycznie tak uważa. Zniknięcie myśliwca uznał za denerwujące i frustrujące, ale nie towarzyszyło temu poczucie zagrożenia czy niebezpieczeństwa, i to pomimo świadomości, że brak maszyny oznacza niemożność szybkiej ucieczki, gdyby zaszła taka potrzeba. Czyżby to była wskazówka Mocy? Oznaczająca, że maszyna została jedynie przeniesiona, nie stracona? Z drugiej strony mogło to także oznaczać, iż strata myśliwca jest bez znaczenia, bo i tak żywy nie opuści planety. Luke westchnął, przypominając sobie Yodę, gdy ten zmęczony układał się ostatni raz do snu. Pamiętał, jak się wówczas bał, widząc stan Mistrza. Pamiętał swój głos protestujący, że Yoda nie może umrzeć i pamiętał jego odpowiedź: „Silny jestem w Mocy. Ale nie tak silny. Zapadł nade mną zmierzch, a wkrótce zapadnie noc. Taka już jest natura rzeczy... natura Mocy". Luke odetchnął głęboko: Obi-Wan Kenobi zginął, Yoda umarł, wielu innych adep- tów, których poznał, spotkał ten sam koniec i wiedział, że kiedyś nadejdzie także jego kolej. Jeśli ta planeta była miejscem, w którym rozpocznie drogę ku śmierci, niech tak się stanie - był Jedi, starał się żyć jak Jedi, więc i umrze jak przystało na Jedi. Obecnie zaś w niczym nie zmieniało to powodów, dla których tu przybył. - Nic na to teraz nie poradzimy, Artoo - ocenił rzeczowo i odwrócił się, kończąc zwijać linę. - Teraz musimy dostać się na szczyt i zobaczyć, jak pójdziemy dalej.

Timothy Zahn Janko5 29 „Jest lepszy sposób" ćwierknęło z góry. Luke uniósł głowę - bezpośrednio nad nimi unosił się na jakimś ciepłym prądzie powietrza młody Qom Qae, przyglądając im się uważnie. - Chcesz nam pomóc? - spytał. Lekki ruch skrzydeł posłał Qom Qae w dół - przemknął obok twarzy Luke'a, skła- dając skrzydła złapał się najbliższego krzewu i wyjaśnił: „Pomogę ci. Qom Jha mówili, że przybył ktoś i że pozostaje on z nimi. Zaprowa- dzę cię tam". - Dziękuję - przez moment Luke zastanawiał się, czy nie spytać o zaginiony my- śliwiec, ale zdecydował, że przesłuchanie zostawi na później. - Mogę spytać, dlaczego chcesz ryzykować? „Znam kilku młodych Qom Jha i nie boję się ich". - Nie miałem na myśli tylko Qom Jha. Ci inni, o których wspominał Łowca Wia- trów, także mogą próbować nas powstrzymać. „Zdaję sobie z tego sprawę. Pytałeś Łowcę Wiatrów, czy miał kiedyś przyjaciela, któremu groziło niebezpieczeństwo. Ja miałem". - Rozumiem - uśmiechnął się Luke. - I czuję się zaszczycony twoją propozycją. Jestem, jak już ci mówiłem, Luke Skywalker, a to mój droid Artoo. A ty jak się nazy- wasz? Zapytany rozpostarł skrzydła i przeskoczył na sąsiedni krzew. „Jestem za młody, by mieć imię. Nazywają mnie po prostu Dziecko Wiatrów". - Dziecko Wiatrów - powtórzył Luke, przyglądając mu się z namysłem. - Czy przypadkiem nie jesteś spokrewniony z Łowcą Wiatrów? „To mój ojciec. Mądrość Rycerzy Jedi rzeczywiście jest wielka". - Czasami - przyznał Luke, kryjąc uśmiech. - Ale teraz powinniśmy już ruszać, a po drodze być może opowiesz mi więcej o Qom Qae. „Będę zaszczycony". Dziecko Wiatrów rozpostarł skrzydła. „Chodźcie, pokażę drogę". Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 30 R O Z D Z I A Ł 3 Centrum łączności „Tułacza", okrętu Nowej Republiki klasy Dreadnaught, było zdecydowanie anachroniczne w porównaniu z nowoczesnymi okrętami wojennymi. Stanowiło zarazem typowy przykład wiodącej koncepcji w ich budowie w okresie po- przedzającym Wojny Klonów, gdy zbudowano tę jednostkę, jak i całą eskadrę „Kata- na", w skład której pierwotnie wchodziła. Podstawowa różnica polegała na tym, że „Tułacz" miał jedno miejsce, i to praktycznie na pancerzu, gdzie ulokowano wszystkie anteny łączności oraz komputery dekodujące. Pozostałe okręty tej klasy pozostające w służbie Nowej Republiki przeszły modernizację, w wyniku której część dekodująco- szyfrująca została przeniesiona w głąb kadłuba, między mostek i sekcję wywiadu, gdzie była mniej narażona na uszkodzenia w czasie walki. „Tułacz" jednak nigdy jakoś nie przeszedł podobnej modernizacji, choć wielokrotnie była o niej mowa, a nawet wyzna- czono kilka terminów. Wedge Antilles dość dawno doszedł do wniosku, że powodem owego stanu rzeczy były niesnaski, nadal istniejące między Bel Iblisem a niektórymi przedstawicielami władz Nowej Republiki, którzy nigdy nie wybaczyli mu kłótni z Mon Mothmą i prowa- dzenia w jej wyniku prywatnej wojny z Imperium. Dopiero gdy wraz z Eskadrą Łotrów dostał stały przydział do sił dowodzonych przez Garma Bel Iblisa, dowiedział się praw- dy. To nie inni nie chcieli modyfikować okrętu, tylko sam Bel Iblis, i to z całkiem roz- sądnego powodu, który mu kiedyś wytłumaczył. Otóż sekcje wywiadu są miejscami notorycznie zatłoczonymi, toteż zasadą jest, że wiadomości dla dowódcy, zwłaszcza zaszyfrowane jego osobistym kodem, przełączane są na mostek lub stanowisko dowo- dzenia. Umożliwia to prywatność rozmowy, ale także daje okazję każdemu, kto jest wystarczająco ciekaw i posiada odpowiednie umiejętności, do podłączenia się po dro- dze. Stara konfiguracja centrum łączności gwarantuje w praktyce tak odosobnione miejsce, jak to tylko możliwe na pokładzie okrętu, a wiadomość odszyfrowywana jest na miejscu. Dlatego tu właśnie można było znaleźć Garma Bel Iblisa, gdy chciał prze- prowadzić naprawdę prywatną rozmowę. I tu właśnie się znajdował wraz z Wedgem na osobistą prośbę admirała Ackbara.

Timothy Zahn Janko5 31 - Rozumiem, co cię trapi, Garm, i podzielam twoje obawy -przyznała holoprojek- cja Ackbara, przewracając oczami, by spoglądać także na Wedge'a. - Tym niemniej muszę odmówić twojej prośbie. - Naprawdę wolałbym, żeby ta decyzja została poważnie przemyślana. - Bel Iblis powiedział to niezwykle oficjalnie, jak na stopień ich znajomości. - Pojmuję, że sytu- acja polityczna rządu jest nader skomplikowana, ale to nie może przesłaniać militarne- go aspektu problemu. - Niestety, nie ma już czysto militarnego aspektu dotyczącego Caamas. Przeważy- ły względy polityczne i etyczne. - Zwariowana kombinacja - mruknął Wedge. Ackbar łypnął jednym okiem w jego kierunku, ale nie skomentował wypowiedzi, koncentrując wzrok i słowa na Bel Iblisie: - Ostateczny wniosek brzmi następująco: rząd uważa, że obecność poważnych sił Nowej Republiki na orbicie Bothawui zostanie uznana za wyrażenie poparcia dla Bothan przez wszystkich występujących z ich krytyką. - Bzdura! - warknął Bel Iblis. - Nasza obecność to jedyna gwarancja spokoju i za- razem głos rozsądku w okolicy. Tu jest już sześćdziesiąt osiem okrętów, z których każ- dy traktuje jednostki innych ras jako potencjalnych wrogów i czeka na choćby kichnię- cie ze strony kogokolwiek, aby uznać je za prowokację. Musi tu przebywać ktoś, kto będzie w stanie prowadzić mediacje w miarę pojawiania się problemów, bo inaczej dojdzie do masakry, w której każdy zacznie strzelać do każdego. A to oznacza początek wojny domowej. - Ja też tak uważam, ale głos decydujący ma Wysoka Rada i senat, a oni doszli do innych wniosków - Ackbar westchnął chrapliwie. - I co? Próbujesz zmienić ich punkt widzenia? - Jak dotąd bez skutku. Poza tym obojętne, czy mi się uda, czy nie, nie ty będziesz miał wątpliwy zaszczyt zostania mediatorem. Gavrisom przydzielił ci już inne zadanie. - Ważniejsze niż utrzymywanie spokoju wokół Bothawui? - Znacznie ważniejsze. Bothawui stanowi punkt zapalny, ale główny powód kon- fliktu to brak pełnego dokumentu dotyczącego ataku na Caamas. Wedge poczuł nagle coś zimnego maszerującego mu po kręgosłupie. - I dlatego prezydent doszedł do wniosku, że jedyną szansą zażegnania konfliktu jest uzyskanie jego pełnej wersji - dokończył Ackbar. - Otrzymałeś więc następujące rozkazy: masz niezwłocznie udać się do Ord Trasi i zająć się skompletowaniem i wy- szkoleniem grupy, która przypuści atak na bazę imperialnego wywiadu Yaga Minor. Atak ma na celu zdobycie informacji, niekoniecznie bazy. Wedge spojrzał na Garma, który zacisnął szczęki i kilkakrotnie głęboko odetchnął, nim się odezwał. - Z całym szacunkiem, czy ktoś próbował mu wytłumaczyć, że to kiepski żart? - spytał retorycznie. - Yaga Minor to najsilniej broniony system w całej przestrzeni pozo- stającej jeszcze pod władzą Imperium. Może nawet lepiej niż Coruscant. A przecież chodzi o klasyczny atak polegający na zdobyciu systemu, kiedy nieistotne jest, co znaj- duje się pod ostrzałem. W dodatku nie można uszkodzić banków danych, co dodatkowo Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 32 utrudnia całą operację. To nie jest pomysł na zażegnanie konfliktu, tylko na masową egzekucję. - On wie, że proponuje poważne przedsięwzięcie, które ma małe szanse na sukces - głos Ackbara był bardziej ponury niż zwykle. - Mnie się ono podoba jeszcze mniej niż tobie, ale musimy spróbować. Jeśli zacznie się wojna domowa, nie mamy dość okrętów i wojska, żeby ją szybko zakończyć, a to oznacza, że cała Nowa Republika stanie się polem bitwy i przestanie istnieć. W tej sytuacji ewentualne straty poniesione podczas waszego ataku są bez znaczenia. Garm spojrzał na Wedge'a, odwrócił się do holokamery i przyznał cicho: - Niestety, z tą oceną muszę się zgodzić. - I powiem ci też, że jeśli można zdobyć owe dane w wyniku operacji wojskowej, właśnie ty jesteś do tego najlepszy. - Dzięki za uznanie - Bel Iblis uśmiechnął się bez cienia humoru. - Zrobię, co będę mógł. - To dobrze. Masz natychmiast opuścić Bothawui i wszystko co się da przebazo- wać do Ord Trasi. W ciągu następnych dwóch tygodni wyślę ci tam po cichu resztę okrętów. Mam nadzieję, że tyle czasu wystarczy ci na zaplanowanie akcji. - Powinno. Co ze specjalistycznym wyposażeniem i z użyciem Sił Specjalnych? - Wszystko pozostaje do twojej dyspozycji. Powiedz, czego konkretnie potrzebu- jesz, a wyślę ci najszybciej jak zdołam - zapewnił go Ackbar. - Naturalnie z pełnym zachowaniem tajemnicy, bo jeśli jakakolwiek wieść o przy- gotowywanym ataku przecieknie do Imperium, nie będziemy mieli żadnej szansy. - To oczywiste. Oficjalna wersja puszczona już w nieoficjalny obieg głosi, że okręty są w tajemnicy wysyłane w rejon Kothlis, żeby zdążyły dotrzeć do Bothawui, jeśli zajdzie konieczność obrony planety. - Powinno się udać - mruknął Bel Iblis. - Jak długo ktoś nie zajrzy do systemu Kothlis. - Oprócz patroli myśliwskich są tam już dwa suche doki firmy Rendili, wyposażo- ne w atrapy okrętów mające stosowne transpondery i oznaczenia, na wypadek gdyby myśliwce nie przechwyciły takiego ciekawskiego. - Interesujące... - Garm uniósł brew. - Żeby to zrobić, potrzebny był czas... więc nie jest to genialny pomysł Gavrisoma z ostatniej nocy. - Przygotowania rozpoczęliśmy dzień po rozruchach na Bothawui. Próba obwinie- nia Hana o rozpoczęcie strzelaniny przekonała Gavrisoma, że raczej nie da się rozstrzy- gnąć tego kryzysu wyłącznie metodami politycznymi. - Rozumiem... W takim razie zostaje tylko Ord Trasi. - Zespół łącznikowy z mojego sztabu będzie tam na ciebie czekał - zakończył Ackbar. - Powodzenia, generale. - Dzięki, admirale. Kończę połączenie - Bel Iblis wyłączył sprzęt i dodał: - Co nie znaczy, że zgadzam się z sensownością całego pomysłu... Co ty na to, Wedge? - Tylko raz brałem udział w podobnej akcji mającej na celu zdobycie informacji. Wtedy gdy próbowaliśmy dowiedzieć się czegoś o wielkim admirale Makatim w bi-

Timothy Zahn Janko5 33 bliotece Boudolayz. Słyszałem potem, że oceniano tę akcję jako udaną w osiemdziesię- ciu procentach. A mieliśmy tam jatki i chaos. No i to był Boudolayz, nie Yaga Minor. - Czytałem raporty z waszej akcji - Bel Iblis pogładził w zamyśleniu wąsa. - Na pewno nie będzie łatwo. - A w międzyczasie Bothawui będzie przyciągało okręty jak lampa robactwo - skrzywił się Wedge. - W końcu ktoś to wykorzysta. - Wiem i dlatego chciałem, żebyś był obecny przy rozmowie z Ackbarem. - Tak? Więc to nie była niespodzianka?! - Yaga Minor owszem, i to dość niemiła, natomiast miałem przeczucie, że odrzucą moją prośbę o pozostanie tu i utrzymywanie porządku. Przyszło mi też do głowy, że jeśli zostaniemy odwołani, co właśnie nastąpiło, to Eskadra Łotrów nie wchodzi w skład dowodzonej przeze mnie wydzielonej części Floty Nowej Republiki. - Chyba się zgubiłem - przyznał Wedge. - Sądziłem, że zostaliśmy przydzieleni na stałe pod twoje rozkazy. - Pod moje rozkazy tak, ale jak mówiłem, nie wchodzicie w skład mojej grupy uderzeniowej, co, formalnie rzecz biorąc, stanowi dużą różnicę. - Wierzę na słowo. A co to znaczy w praktyce? - To, że zgadzam się z twoją oceną sytuacji: ktoś próbuje wykorzystać ten zlot wokół Bothawui - Bel Iblis siadł w obrotowym fotelu przed pulpitem łączności. - Być może właśnie owa tajemnicza organizacja, o której ciągle słyszymy, żądająca, by Bothanie zapłacili za swój udział w zniszczeniu Caamas. - Tak... - Wedge'owi nagle przyszło coś do głowy. - A ponieważ to oni uszkodzili wtedy generatory planetarnych pól siłowych... - Doskonale. Też sobie pomyślałem, że ktoś spróbuje sabotażu pola siłowego Bothawui. - Bothanie mają jeden z najlepszych systemów ochronnych w galaktyce. - Mieli w czasach świetności Imperium - poprawił Garm. -Technika poszła na- przód i nie wiem, czy dotrzymali jej kroku. Zresztą nie sądzę, by komuś chodziło o całkowitą eliminację pola planetarnego, coś takiego może być w ogóle fizycznie nie- wykonalne. Natomiast likwidacja tarczy tylko nad Drev'starn jest wykonalna i otwiera dziurę, przez którą można wiele zniszczyć i wielu zabić. - I w dodatku nie tylko Bothan. - Właśnie. Według ostatniego spisu na Bothawui główne siedziby ma ponad trzy- sta megakorporacji, mniejsze firmy liczy się w tysiącach, a do tego dochodzi pięćdzie- siąt giełd. Większość w okolicach Drev'starn. Wedge pokiwał głową - zniszczenie wszystkiego, o czym mówił Bel Iblis, nie oznaczało jeszcze ekonomicznego chaosu w galaktyce, ale dolałoby oliwy do ognia i wywołało serię zupełnie nowych animozji. Jeśli dodało się do tego liczbę okrętów przebywających na orbicie i różnorodność ras, do których należały, wyłaniał się obraz wojny domowej, i to wielostronnej, czyli każdy z każdym. - Co konkretnie chcesz, żebym zrobił? - spytał. - Chcę, żebyś poleciał na powierzchnię i dopilnował, by tak się nie stało. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 34 Choć Wedge spodziewał się takiej właśnie odpowiedzi, usłyszawszy ją, poczuł się nieco zaszokowany. - Tak po prostu sam? Czy też wydaje ci się, że reszta eskadry może mi się przy- dać? - Spokojnie, Wedge - Bel Iblis pierwszy raz naprawdę się uśmiechnął. - Nie spo- dziewam się, że będziesz własną piersią zasłaniał stację generatorów, z miotaczem w każdej dłoni powstrzymując Imperialną Trzecią Pancerną. Przeciwnik dotychczas uży- wał raczej podstępu i pomysłowości niż siły, a w tej dziedzinie para pilotów myśliw- skich może się okazać lepsza. Zwłaszcza z Eskadry Łotrów. A więc mieli we dwóch szukać igły w stogu siana. - Ten drugi cwaniak to ktoś konkretny, czy w ogóle masz tak dobre mniemanie o moich podkomendnych? - Mniemanie mam, ale w tym wypadku chodzi mi o konkretną osobę: o Horna. - Mhm - Wedge nieco zesztywniał: czyżby Garm wiedział o starannie ukrywanych umiejętnościach Corrana, będącego Rycerzem Jedi? - Dlaczego akurat on? - Bo jego teść jest przemytnikiem i musi mieć jakieś kontakty na Bothawui, które Horn będzie mógł wykorzystać, a poza tym był całkiem niezłym policjantem w CorSe- cu, nim do nas trafił - w głosie Garma dało się wyczuć lekkie zdziwienie, że Wedge pyta o sprawy tak oczywiste. - Fakt, nie pomyślałem o tym - przyznał Antilles, odprężając się nieco. - Dlatego wcześniej zostałem generałem. Lepiej przygotuj się do drogi i przekaż radosną nowinę Corranowi. Jak sam słyszałeś, dostajecie dwa, góra trzy tygodnie, bo chcę was mieć na pokładzie, kiedy polecimy na Yaga Minor. - Zrobimy, co się da. Mamy wziąć prom bez oznaczeń, jak sądzę? - Myśliwce typu X to jak napis na czołach, że należycie do floty Nowej Republiki. Mundury też zostawcie, ale weźcie dokumenty na wypadek problemów z jakimś gryzi- piórkiem czy inną biurwą. Dam wam znać, kiedy będziecie musieli znaleźć się na Ord- Trasi. - Jasne. - To dobrze. Zostanę tu, żeby przekazać rozkazy kapitanom pozostałych okrętów, a ponieważ Ackbar mówił, że należy je wykonać niezwłocznie, za godzinę już nas tu nie będzie. Tyle czasu macie na opuszczenie „Tułacza". - Zdążymy - zapewnił Wedge kierując się ku drzwiom. - Powodzenia w planowa- niu. - Z wzajemnością. Dotarli do granicy atmosfery, gdy Corran, dotąd w milczeniu wyglądający przez boczne okno promu, zerknął w kierunku rufy i oznajmił: - Odlecieli. Wedge spojrzał na ekran - okręty wchodzące w skład grupy uderzeniowej Garma Bel Iblisa rzeczywiście zniknęły z systemu Bothawui. - Zgadza się - przyznał. - Zostaliśmy sami.

Timothy Zahn Janko5 35 - To idiotyzm, Wedge - Corran potrząsnął głową. - Powiedział ci, dlaczego wybrał właśnie mnie? - Tak, ale to akurat nie ma nic wspólnego z twymi ukrytymi talentami. Raz, do- świadczenie z CorSecu, dwa, uważa, że zdołasz wykorzystać kontakty Boostera. - Co mogłoby się udać, gdyby Booster chciał ze mną gadać. - Jeszcze mu nie przeszła złość za ten numer z „Żartem Hoopstera"? Przecież uznaliśmy, że nic nie przemycał i puściliśmy go. - Nadal jest wściekły, bo Sif'krie stwierdzili, że nie chcą, żeby przemytnicy prze- wozili ich ładunki i zakazali „Żartowi Hoopstera" udziału w przyszłych transportach pommwommów. - Auć! - skomentował Wedge, krzywiąc się boleśnie. - To nie znaczy, że Booster wypadł z interesu - Corran wzruszył ramionami. - Po prostu będzie musiał użyć innych frachtowców albo innych identyfikacji. Tyle że po- wstało utrudnienie, a Booster nienawidzi utrudnień, zwłaszcza oficjalnych. - Głupio wyszło. Mam nadzieję, że Mirax zdoła go uspokoić. - Na pewno, ale to wymaga czasu. A poza tym wcale nie jestem pewien, czy Bo- oster ma jakieś kontakty z Bothanami. Tu aż się roi od rozmaitych grup przemytniczych i, znając go, mógł po prostu zdecydować, że nie opłaca mu się działać w takim tłoku. - Pocieszyłeś mnie. - To ty wolałeś wrócić do podniecającego życia pilota myśliwskiego, pamiętasz? - uśmiechnął się Corran - Gdybyś chciał, mógłbyś spokojnie pilotować jakieś ważne biurko czy inny terminal komputerowy na Coruscant. - Obejdzie się! - prychnął Wedge. - Próbowałem i nie spodobało mi się. Podsu- mowując: nie spodziewasz się znaleźć na dole żadnej pomocy? Odpowiedziała mu cisza. - Interesujące pytanie - mruknął po chwili Horn. - Prawdę mówiąc... spodziewam się. -Że niby jak?! - Spodziewam się, że ktoś nam pomoże - odparł nieco dziwnym tonem Corran. - Tylko nie pytaj mnie kto, kiedy i jak. Po prostu sądzę, że tak będzie. - Niech zgadnę: przeczucie Jedi? - Przeczucie Jedi. - To dobrze - uśmiechnął się Wedge. - W takim razie nie mamy się czym martwić. - Tego bym nie powiedział... Nie, z całą pewnością tak bym tego nie ujął. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 36 R O Z D Z I A Ł 4 - Uwaga z prawej burty - ostrzegła H'sishi wyjątkowo ostrym tonem. - Kąt dwa- pięć po czternaście. - Mam - odparł równie napięty głos. I brzegi setki asteroid przesuwających się ze wszystkich stron „Szalonego Karrde'- a" rozbłysły odbitym blaskiem, gdy turbolasery frachtowca zmieniły jedną z nich w chmurę ognia i pyłu. Siedząca z boku, żeby nie przeszkadzać nikomu z załogi, Shada D'ukal potrząsnęła leciutko głową- przelot przez pole asteroidów nigdy nie należał do zadań łatwych czy przyjemnych, ale Togorianka i przynajmniej jeden strzelec za bardzo się tym przejmowali. Albo byli nerwowi z natury, albo nie grzeszyli doświadczeniem. Żadna z możliwości nie wydawała się Shadzie budująca, a obie skłaniały do refleksji nad rozsądkiem kapitana obsadzającego takimi osobami statek w misji, którą uznawał za wysoce niebezpieczną. - Uspokój się H'sishi - zaproponował Talon Karrde, najwyraźniej dochodząc do podobnych wniosków. - Ty, Chał, zresztą też. Fakt, że to pole jest większe od dotych- czas przez nas napotkanych nie oznacza, że zasługuje na odmienne traktowanie. Niszczcie tylko te asteroidy, które stanowią dla nas zagrożenie, pozostałe Dankin omi- nie bez problemów. - Wykonuję, wodzu - H'sishi zastrzygła uszami. - Zrozumiałem, szefie - zawtórował jej Chał. I nic się nie zmieniło, przynajmniej w ocenie Shady - H'sishi dalej nerwowo po- dawała namiary, a Chał walił do wszystkiego, co od niej usłyszał. Zresztą może to nie była ich wina - chyba reagowali na podenerwowanie Talona, który zazwyczaj był uoso- bieniem spokoju. Shada musiała przyznać, że dobrze się maskował, ale szkolenie Mi- stryl obejmowało też odczytywanie uczuć z języka ciała i mimiki twarzy, toteż ten nie- pokój dosłownie bił ją po oczach. A zbliżające się lądowanie na Pembric II kończyło zaledwie pierwszy etap podróży. Shada wolała się nie zastanawiać, w jakim stanie bę- dzie Karrde, gdy dotrą do Exocron. Na zewnątrz błysnęło bardziej niż zwykle, gdy została trafiona większa od innych asteroida. - Oho - mruknął ponuro metaliczny głos obok niej.

Timothy Zahn Janko5 37 Przypięty pasami do sąsiedniego fotela Threepio spoglądał w najbliższe okno i po- drygiwał przy każdym strzale. - Kłopoty? - spytała cicho Shada. - Przepraszam, panno Shado, ale nigdy nie lubiłem podróży kosmicznych - w gło- sie droida brzmiały równocześnie uraza i smutek, stanowiące szczególną mieszankę. - A ta wyjątkowo przypomina mi pewien raczej nieprzyjemny incydent, w którym zmu- szony byłem brać udział. - Spróbuj się odprężyć, wkrótce powinniśmy wylecieć z tego pola - Mistryl nigdy nie używały droidów, ale stryj Shady miał jednego, gdy dorastała, więc zawsze starała się być wobec niego uprzejma. Threepio wzbudzał zresztą jej szczególną sympatię z uwagi na sytuację, w jakiej się znalazł - osobisty droid protokolarny Leii Organy Solo, od lat pełniący tę funkcję, został bez uprzedzenia wypożyczony Talonowi. I w dodatku bez wyjaśnienia, dlaczego. Dziwnie przypominało jej to sposób, w jaki ona sama rozstała się z Mistryl po wielu latach wiernej służby. Swoją drogą ciekawe, czy zaczęto już na nią polować, jak suge- rowała Karoly D'ulin. W sytuacji, gdy Nową Republiką targała fala drobnych wojenek i lokalnych konfliktów, nie wydawało się to prawdopodobne, jako że zapotrzebowanie na najemników gwałtownie wzrosło, chociaż z drugiej strony urażona duma przeważnie bywała silniejsza od zdrowego rozsądku. Jeśli Karoly poinformowała Jedenastu, jaką Shada ma o nich opinię, mogli uznać ukaranie jej za kwestię priorytetową. Urażona duma była niezwykle groźna tak dla myśliwych, jak i dla ofiar, ale ci pierwsi zwykle przekonywali się o tym za późno. - Podoba ci się przejażdżka? - spytał Karrde, odwracając się ku niej i przerywając niemiłe rozmyślania. - Jak nie wiem co. Uwielbiam precyzyjne manewry z opanowaną załogą. Togorianka nastroszyła futro, ale nie odezwała się ani nie oderwała wzroku od ekranów. - Nowe doświadczenia uatrakcyjniają życie - zauważył z uśmiechem Talon. - W moim fachu nowe doświadczenia przeważnie oznaczają kłopoty - odpaliła. - Nawiasem mówiąc, mam nadzieję, że nie planowałeś niepostrzeżonego podejścia. Bo po tym poligonie artyleryjskim, w jaki twoja załoga zmieniła pole asteroidów, wszyscy na planecie wiedzą, że nadlatujemy. Jakby dla podkreślenia, że ma rację, na zewnątrz znów błysnęło, i to parokrotnie. - Według informacji Mary większość przelatujących przez to pole statków zmu- szona jest torować sobie drogę ogniem - Karrde lekko zabębnił palcami po oparciu fotela. - Tubylcy zresztą też. - Wyszliśmy z pola asteroidów, wodzu - miauknęła Togorianka. Shada oderwała wzrok od Talona. W oddali rzeczywiście unosiły się jeszcze jakieś niedobitki, ale przestrzeń wokół nich i przed dziobem była pusta. - Zbliżamy się do planety - dodała H'sishi, odwracając się i wbijając żółte oczy w Shadę. - Młodsza pomocnica pokładowa może przestać być nerwowa. Shada przez parę sekund spoglądała prosto w oczy tamtej, po czym ostentacyjnie odwróciła głowę. Większość załogi docinała jej przy każdej okazji od opuszczenia Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 38 Coruscant, co było dość normalne. Załoga Mazzica robiła to samo, gdy do nich dołą- czyła. Tak zachowywał się każdy niewielki, zgrany zespół, gdy znalazł się w nim ktoś obcy. Miała tylko nadzieję, że skończy się na zaczepkach słownych -jeden z techników Mazzica miał pecha przekroczyć granicę i przejść do fizycznych; w rezultacie spędził miesiąc w klinice specjalizującej się w rekonstrukcji układu nerwowego. Tu, na skraju cywilizacji, raczej trudno byłoby znaleźć równie dobry ośrodek. - Co robimy, szefie? - spytał Dankin. - Wchodzimy na orbitę. Frachtowce tej wielkości co nasz mogą lądować jedynie w porcie kosmicznym Erwithat. Powinni się lada chwila odezwać. Jakby w odpowiedzi głośnik ożył gardłowym warknięciem: - Bss'dum'shun. Sg'hurhur Erwithat roz'bol bunYunk. Rs'zud huc'dms'hus u burfu. - O ile dobrze pamiętam, wspominałeś, że znają tu wspólny -Shada zmarszczyła brwi. - Bo znają. To jakiś głupi dowcip - Talon uniósł brwi i spojrzał na droida: - Roz- poznajesz język, Threepio? - O tak, kapitanie Karrde - zapytany ożywił się pierwszy raz od startu. - Potrafię porozumiewać się płynnie w ponad sześciu milionach języków i narzeczy. To dominu- jący dialekt jarelliański, którego początki sięgają... - Co on powiedział? - przerwała mu Shada, wiedząc, że droidy protokolarne potra- fią gadać godzinami, jeśli im się pozwoli, a Karrde nie wyglądał na spragnionego wy- kładu lingwistycznego. - Przedstawił się jako kontrola lotów portu Erwithat i spytał o ładunek i identyfi- kację, panno Shado. - Powiedz mu, że to frachtowiec „Hab Camber" i że chcemy tu uzupełnić zapasy i energię - polecił mu Karrde. Threepio odwrócił się ku niemu niepewnie: - Przecież statek nazywa się „Wild Karrde" i transponder... - Został zmieniony - przerwał mu Dankin. - Powiedz, co ci polecono, bo czekają na odpowiedź! - Cierpliwość, Dankin, jest skarbem - osadził go Karrde. -Nam się aż tak nie spie- szy, a wątpię, żeby nasz rozmówca cierpiał na nadmiar zajęć. Przetłumacz im, Thre- epio... Zaraz, powiedziałeś, że to dominujący dialekt jarelliański. Znasz inne? - Tylko dwa, choć jest ich kilkanaście... - Wystarczy - ucieszył się Talon. - Odpowiedz mu w jednym nich. Zobaczymy, jak bardzo chce się bawić. Threepio wykonał polecenie i przez dłuższą chwilę w głośni-panowała cisza. - Uwaga, nie zidentyfikowany frachtowiec - odezwał się w końcu niechętnie ten sam głos we wspólnym. - Tu kontrola lotów portu kosmicznego Erwithat. Kim jesteście i co wieziecie? - Nie umieją się bawić - zmartwił się złośliwie Talon i włączył nadawanie. - Kon- trola Erwithat, tu frachtowiec „Hab Camber", nie mamy ładunku, chcemy uzupełnić zapasy i energię. - Jakie zapasy?

Timothy Zahn Janko5 39 - Dorabiasz jako akwizytor? - spytał uprzejmie Karrde. - Nie dorabiam - warknął rozeźlony kontroler. - Dobra, posłuchajmy, ile dajecie, cwaniaki, za prawo lądowiskowe. - Za co? - zdziwiła się cicho Shada. - Za prawo do lądowania - kontroler miał dobry słuch. - A ten dowcip kosztuje was trzy stówy ekstra. Shadę zatrzęsło, ale nim zdążyła coś powiedzieć, Talon posłał jej ostrzegawcze spojrzenie i oznajmił spokojnie: - Proponujemy tysiąc. - Za taki duży statek?! - prychnęło w głośniku. - Żartowniś albo dureń! H'sishi syknęła coś cicho i nieprzyjemnie. - Albo po prostu biedny niezależny handlarz - zasugerował Talon. - Co powiecie na tysiąc sto? - A może by tak tysiąc pięćset? W walucie Nowej Republiki, naturalnie. - Naturalnie - zgodził się Talon. - A więc półtora tysiąca, zgoda. - Stanowisko dwieście osiemdziesiąt dwa - złość w głosie kontrolera zastąpiło za- dowolenie i Shada odruchowo zaciekawiła się, ile z tej kwoty trafi do jego kieszeni. - Włączam radiolatarnię. Gotówka zaraz po wylądowaniu. - Niech będzie - mruknął Karrde i wyłączył nadajnik. - Chin? - Włączyli, szefie - zameldował starszy mężczyzna. - Możemy lecieć na ślepo. - Podaj sternikowi wektor podejścia i uważajcie na myśliwce. Mara mówiła, że czasami eskortują obce jednostki przy lądowaniu. Shada, nie masz ochoty na mały spa- cer po wylądowaniu? - My, młodsze pomocnice pokładowe, tylko wykonujemy rozkazy - Shada uśmiechnęła się złośliwie. - Dokąd chcesz iść? - Do lokalu zwanego „Thuster Burn". Zakładając, że mój plan miasta jest nadal ak- tualny, to tylko parę przecznic od przydzielonego nam stanowiska. Człowiek, z którym chciałbym się spotkać, z reguły przesiaduje w tym lokalu. - Można wiedzieć, kto to i dlaczego się z nim spotkamy? - Korelianin, nazywa się Crev Bombaasa. Bezwzględny, ale kulturalny szef sporej organizacji przestępczej, rządzącej praktycznie tą częścią sektora Kathol - wyjaśnił Karrde. - A my potrzebujemy jego pomocy? - Niespecjalnie. Ale jego zezwolenie na przelot ułatwiłoby nam życie. - Aha - mruknęła Shada. Ta ostrożność nie bardzo jej pasowała do nieustraszonego Talona Karrde'a, o którym tyle słyszała od Mazzica i innych przemytników. - Martwi- my się, że tak łatwo nam idzie? - Zawsze - uśmiechnął się Talon, lecz w jego głosie brzmiały poważne nuty. - Kapitanie Karrde... - odezwał się z wahaniem Threepio. -Czy podczas tej wizyty będą panu potrzebne moje usługi? - Nie, dzięki, Threepio. Możesz zostać na pokładzie, na powierzchni wszyscy zna- ją wspólny. - Dziękuję, kapitanie Karrde - Threepio prawie odetchnął z ulgą. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 40 - Pójdziemy lekko uzbrojeni - te słowa Karrde skierował do Shady. - Tylko broń boczna. - Rozumiem, ale ja nie wezmę miotacza. - Tylko mi nie mów, że nie lubisz przemocy - prychnął Dankin. - Nie lubię - odparła, kierując się ku drzwiom. - I dlatego wolę, żeby przeciwnicy nie wiedzieli, że jestem groźna. Czekam w kabinie, daj mi znać, gdy będziesz gotów. Dwadzieścia minut później wylądowali, a po kwadransie spędzonym na płaceniu postojowego i targach o cenę „ochrony" z trójką biało umundurowanych legionistów Karrde i Shada wyszli wreszcie z terenu portu kosmicznego na ulicę. Nawet przy mak- simum dobrej woli miasta nie dało się określić mianem imponującego. Było południe, a cała miejscowość wydawała się otulona mgiełką, rozpraszającą blask słońca i dodającą wilgoci do okazjonalnych powiewów wiatru, które mieszały gorące powietrze, nie chłodząc go ani trochę. Nawierzchnię stanowił mokry, molekularnie skondensowany piasek, pod każdym względem ustępujący od dawna stosowanemu w budownictwie permakretowi. Budynki wykonano z prostego białego kamienia, niegdyś czystego, obecnie pokrytego brudem i wzorkami mchu. Na ulicach kręciło się trochę pieszych, w większości w stanie podobnego zaniedbania co budowle, a od czasu do czasu przeleciał też swoop czy terenowy śmigacz. Wszystko wyglądało tak jak opisała to siedem lat temu Mara, tylko wydawało się nieco bardziej zaniedbane. - Śliczne miejsce - oceniła Shada. - Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że się nieco za- nadto wystroiłam. Talon uśmiechnął się - w obcisłym błękitnym kombinezonie ozdobionym stono- wanymi niebieskimi światełkami wręcz przesadnie wybijała się z ogólnej szarości. - Nie przejmuj się, Bombaasa to kulturalny kryminalista, dla niego nie ma zbyt dobrze ubranych kobiet - wyjaśnił. - Choć osobiście wolałbym ten srebrzysto-czarny strój, który nosiłaś, gdy pierwszy raz spotkaliśmy się w "Whistler's Whirlpool" na pla- necie Trogan. - Pamiętam go, to był pierwszy kupiony mi przez Mazzica, gdy zaczęłam u niego pracować - odparła lekko zmienionym głosem. - Zawsze miał dobry gust. Wiesz, nadal mi nie powiedziałaś, dlaczego tak nagle zrezygnowałaś z pracy dla niego. - Ty też nie powiedziałeś mi słowa o tym całym Car'dasie, którego szukamy. - Ciszej! - polecił Talon, rozglądając się odruchowo; w pobliżu nie było nikogo, ale to wcale nie musiało znaczyć, że nikt ich nie podsłuchiwał. - W tych okolicach le- piej nie nadużywać jego nazwiska. - Ty się go najwyraźniej boisz - oceniła rzeczowo. - Nie byłeś zachwycony, gdy Calrissian wmanewrował cię w te poszukiwania, bo wcale nie chcesz spotkać się z facetem. - Kiedyś zrozumiesz, dlaczego. Jak ci opowiem całą historię... Shada lekko wzru- szyła ramionami i zaproponowała: - Kiedy opuścimy Pembric, powiesz mi połowę. Co ty na to?

Timothy Zahn Janko5 41 - Interesująca propozycja... Zgoda, jeśli ty mi powiesz, dlaczego opuściłaś Mazzi- ca. -Cóż... zgoda. Skręcili za róg i Karrde zaklął pod nosem - ulica wychodziła na plac, przy którym znajdowała się poszukiwana przez nich knajpa, ale przed wejściem do niej parkowało ze dwadzieścia swoopów i śmigaczy. W większości poprzerabianych i podrasowanych. - Nawiasem mówiąc, opuszczenie Pembric może nie być tak proste jak sądziliśmy - dodał. - Wygląda na zlot swooperów z okolicy - oceniła. - Na lewo pod werandą są war- townicy. -Widzę. We wskazanym przez nią miejscu czterech osiłków w rdzawo-brązowych kurtkach siedziało na swoopach, udając, że gawędzą ze sobą, ale nawet przypadkowy obserwator zorientowałby się, że całą uwagę skupili na nowo przybyłych. - Jeszcze nie jest za późno, żeby zrezygnować ze spotkania - powiedziała cicho Shada. - Możemy wrócić na statek, odlecieć i zaryzykować przelot bez zgody tego ca- łego Bomby. - Staliśmy się obiektami oficjalnej ciekawości od chwili nawiązania łączności z kontrolą lotów. Jeśli teraz spróbujemy zawrócić, jego podwładni nas przechwycą. - W takim razie najlepiej będzie iść prosto do lokalu, jakbyśmy byli u siebie - ton Shady stał się nagle rzeczowy, a polecenia krótkie i jasne. - Trzymaj dłoń w pobliżu miotacza, to skupi ich uwagę na tobie. Tylko nie na kolbie, żeby nie sięgnęli po broń. Jeśli dojdzie do walki, poczekaj, aż zaatakuję. Jeżeli zacznę przegrywać, a znajdziesz lukę, uciekaj i nie próbuj mnie ratować. - Rozumiem. Mimo powagi sytuacji Talon z trudem powstrzymał śmiech -podczas lotu Shada nie szukała towarzystwa ani nie próbowała naprawdę poznać innych członków załogi. Teraz miał do czynienia z zawodowcem gotowym chronić go nawet za cenę życia. A co ciekawsze, był pewien, że gdyby zaszła taka potrzeba, Shada poświęciłaby swoje życie, byle wykonać zadanie, którego się podjęła. Wartownicy pozwolili im zbliżyć się na parę metrów od parkujących swoopów, nim któryś zawołał: - Lokal zamknięty! - Nie szkodzi - odparł Karrde, nie zwalniając kroku. - Nie padamy z pragnienia. Cała czwórka wyglądała, jakby siedziała sobie na siodełkach, bo akurat tak im by- ło wygodnie. W rzeczywistości - swoopy były gotowe do lotu i zanim Karrde i Shada zrobili dwa kroki, wartownicy znaleźli się między nimi a parkującymi maszynami. - Powiedziałem, że zamknięte - warknął ten, który odezwał się przed chwilą, za- trzymując maszynę tak, by stabilizatory celowały w pierś Talona. - Wynocha! - Przykro mi - Karrde potrząsnął głową. - Ale mamy do Bombaasy interes, który nie może czekać. - Patrzcie no! - prychnął drugi swooper. - Facet myśli, że tak se z ulicy wlezie i zobaczy się z Bombaasa. Wesoły gość, nie Langre? Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 42 - Jak cholera - mruknął Langre bez śladu wesołości. - Ostatnia szansa, gościu: odejdziesz w całości albo odwiozą cię w kawałkach. - Bombaasa nie będzie zadowolony, jeśli mnie nie przepuścicie - ostrzegł Talon. - Taa? - warknął Langre, podlatując kawałek bliżej. - Już się boję. - Powinieneś - Karrde cofnął się, gdy stabilizatory znalazły się niebezpiecznie bli- sko. Shada natomiast nawet nie drgnęła, wpatrując się wytrzeszczonymi oczami w przesuwający się tuż obok swoop. Cała jej postawa wyrażała strach i niezdolność do ruchu. - Crev Bombaasa nie lubi czekać - dodał Talon. - To musimy się pospieszyć i pozbierać cię dla niego do skrzynki - prychnął Lan- gre, podlatując kolejny metr i zmuszając Talona do następnego kroku w tył. Karrde nie zrobił go jednak wystarczająco szybko i stabilizator otarł się o jego pierś. Jeden z pozostałych swooperów prychnął pogardliwie, a Langre dał większą moc, zamierzając przewrócić natręta, i znalazł się obok Shady... I w tym momencie Shada zaatakowała. Langre nawet nie zauważył, co go trafiło - zignorował Shadę od momentu gdy, jak sądził, sparaliżował ją strach, toteż nawet nie miał szansy dostrzec, jak z bezruchu przechodzi bez ostrzeżenia do ataku. Nagle cofnęła lewą nogę, okręciła się na prawej i z półobrotu uderzyła go otwartą prawą dłonią w szyję. Karrde nie był pewien, czy oprócz odgłosu ciosu usłyszał również chrupnięcie. Langre wywinął koziołka, spadając z maszyny, i ciężko rąbnął o piach. Dla wszystkich stało się oczywiste, że w tej walce na pewno nie weźmie dalszego udziału. Jego kompani odznaczali się doskonałym refleksem - zanim dotknął piachu, jak jeden dodali gazu i rozprysnęli się na wszystkie strony, nie dając Shadzie żadnej moż- liwości ataku. Skręcili przed okolicznymi budynkami i stanęli z maszynami skierowa- nymi ku przeciwniczce. - Zejdź z placu - poleciła Talonowi i wyszła na środek, zamierając w bojowym przysiadzie, równo oddalona od wszystkich swooperów. Ci przez chwilę ignorowali ją, porozumiewając się gestami, których Karrde nie po- trafił rozszyfrować. Korzystając z chwili spokoju, cofnął się pod ścianę najbliższego budynku. Jak dotąd wartownicy nie sięgnęli po broń, ale to się mogło w każdej chwili zmienić. Obserwując ich uważnie, opuścił dłoń na kolbę miotacza. - Nie robiłbym tego - poradził mu wprost do ucha chrapliwy głos. Talon ostrożnie odwrócił głowę - ostrożność niedwuznacznie sugerował wylot lufy wbity w kark. Stali za nim trzej członkowie Legionu Bezpieczeństwa: jeden trzymał broń, którą Karrde czuł na karku, drugi zasuwał ukryte w ścianie drzwi, a trzeci z za- ciekawieniem przyglądał się scenie na placu. - Zjawiliście się w doskonałym momencie - rozpromienił się Karrde, podejrzewa- jąc, że niepotrzebnie się wysila. - Moja przyjaciółka jest w niebezpieczeństwie. - Tak? - spytał najbliższy, wyciągając mu miotacz z kabury. -A dałbym sobie gło- wę uciąć, że to ona zaczęła. Poza tym naprzykrzanie się panu Bombaasie bez zaprosze- nia uważamy tu za przestępstwo.

Timothy Zahn Janko5 43 - Nawet jeśli mój widok go ucieszy? - Karrde spoważniał. -Będziecie mieli kłopo- ty, jeśli mnie zastrzelicie. - Dlatego mamy to - legionista wsunął za pas miotacz Talona, cofnął się o metr i pokazał, co trzyma w dłoni: był to pneumatyczny Merv-Sonn starego typu, wystrzeli- wujący samozaciskową siatkę, z magazynkiem na pięć pocisków. - Jeśli Bombaasa zechce z tobą gadać, rozetniemy kokon, a jak nie, to jesteś ubrany akurat do pochówku. Pomysłowy drobiazg. A teraz zamknij się i nie przeszkadzaj oglądać. Wściekły na samego siebie, Karrde odwrócił głowę, spoglądając na plac. Nikt z załogi nie zdążyłby z pomocą, nawet gdyby wiedzieli, co się stało. A nie wiedzieli, bo wyłączył komlink. Pozostało jedynie mieć nadzieję, że Shada była tak dobra jak wieść niosła. O tym miał się zresztą zaraz przekonać, gdyż wartownicy skończyli naradę i zaatakowali. Wbrew oczekiwaniom Talona nie zrobili tego równocześnie, prawdopodobnie po- dejrzewając Shadę, że spróbuje wmanewrować ich w zderzenie. Dwóch ruszyło wolno po okręgu wokół placu, a trzeci skierował się znacznie szybciej ku Shadzie. Ta spokoj- nie poczekała prawie do momentu, gdy stabilizatory dotknęły jej piersi i padła płasko na plecy, co wywołało radosny okrzyk napastników, który błyskawicznie przeszedł w pełen zaskoczenia pisk, kiedy Shada przycisnęła nogę do piersi i z całych sił kopnęła w górę. Trafiła maszynę tuż za dyszami kierunkowymi, prawie wysadzając kierowcę z siodełka. Zaledwie sekundę zajęło mu przejęcie z powrotem kontroli nad swoopem, ale na tak ograniczonej powierzchni, jaką miał do dyspozycji na placu, było to o pół se- kundy za długo - z trzaskiem i łomotem swoop i jeździec uderzyli w ścianę jednego z budynków. - Dobra jest! - ocenił z uznaniem stojący obok Talona legionista. - Zostało dwóch. Shada wstała, a obaj przeciwnicy poszerzyli średnicą kręgu, którym ją oblatywali, jakby w obawie, iż zdoła do nich dobiec. Jeśli zdecydują, że nie warto ryzykować i sięgną po blastery... Kamie nagle zorientował się, że nie sięgną - obaj spojrzeli na le- gionistów i to jedno spojrzenie załatwiało odmownie kwestię użycia broni. Przy takich świadkach duma wymuszała, by poradzili sobie z Shadą bez strzelania. - No, Barksy! - zawołał jeden z legionistów. - Chyba się nie boisz? - Odwal się! - Proszę się odwalić, panie poruczniku, ścierwo! - mruknął cicho legionista. Barksy nagle przestał kręcić się w kółko i runął ku Shadzie, która ponownie padła na ziemię, nim swoop do niej dotarł. Ledwie dotknęła ziemi, Barksy uniósł nos maszy- ny w górę, okręcił swoop o sto osiemdziesiąt stopni i przeorał przodem maszyny miej- sce, w którym leżała Shada. Tyle że w czasie potrzebnym mu na ten manewr Shada zniknęła i gwałtownie opuszczony przód swoopa trafił tylko w piach. Shada odbiła się płynnym ruchem od podłoża i złapała spód maszyny rękami i nogami w wyglądającym na niewykonalny chwycie, którego nie rozluźniła mimo gwałtownego manewru. Gdy swooper wychylił się zaskoczony, przyglądając się miejscu, gdzie powinna znajdować się ofiara, Shada strąciła go z siodełka idealnie wymierzonym kopniakiem w głowę. -Nie wierzę! - gwizdnął z uznaniem porucznik legionistów. -Kim jest ta bahshi?! Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 44 - Jedną z najlepszych w branży - odparł niezbyt głośno Karrde tonem kogoś, kto mówi coś oczywistego, więc wydało się naturalne, że dał przy okazji krok ku poruczni- kowi, a wykonując drugi, mniejszy, dodał ciszej: - Prawdę mówiąc, to jeszcze nie było nic wielkiego, poczekaj aż zobaczysz, co zrobi z ostatnim. I miał już legionistę się w swoim zasięgu, a jego ofiara, niczym zahipnotyzowana, nadal wpatrywała się w akcję na piachu, czekając, co nowego wymyśli ta niesamowita wojowniczka. Ostatni wartownik najwyraźniej się zdecydował - przestał krążyć i pełną mocą runął ku Shadzie, która udała unik w lewo, a gdy skorygował kurs, zamierzając trafić ją stabilizatorem, uskoczyła w prawo, dzięki czemu swoop minął ją dosłownie o centymetry. Kierowca zawrócił w miejscu, chcąc powtórzyć manewr, ale źle obliczył prędkość, więc nawet nie musiała uskakiwać. Parę metrów i z półtorej sekundy zajęło mu wytracenie prędkości i moment obrotu, przez co znalazł się około trzech metrów od legionistów i od Talona. Odwrócił maszynę ku czekającej na niego w pozycji bojowej Shadzie... I w tym momencie Karrde płynnym ruchem wyłuskał porucznikowi broń, strzelił i dał długi krok w lewo, biorąc całą trójką na cel. - Radziłbym się nie ruszać - poradził, słysząc za plecami przekleństwa swoopera, przywiązanego plastikową siatką do pojazdu, i to tak, że nawet palcem nie mógł ruszyć. - Sprytne - porucznik nie wydawał się przejęty rozwojem wypadków. - Naprawdę sprytne. - Miałem nadzieję, że się wam spodoba - uśmiechnął się Talon. - Broń na ziemię, tylko powoli i delikatnie. - To nie będzie konieczne - rozległo się niespodziewanie gdzieś nad jego głową. Karrde zerknął w górę, ale nikogo nie dostrzegł. - Nie ma mnie tam - zapewnił go rozbawiony głos. - Obserwowałem wasz występ z kasyna i muszę przyznać, iż jestem pod wrażeniem. Można się dowiedzieć, co was tu sprowadza? - Chcemy się z panem spotkać, naturalnie. Mam nadzieję odebrać stary dług, panie Bombaasa. Porucznik chrząknął nieprzyjemnie, natomiast mówiący tylko się roześmiał. - Nie przypominam sobie, żebym ci był cokolwiek winien, przyjacielu, co natural- nie nie znaczy, że nie możemy porozmawiać. Poruczniku Maxiti? - Tak? - wywołany wyprostował się. - Proszę oddać temu panu broń i przyprowadzić go wraz z towarzyszącą mu damą do kasyna. I sprzątnąć ten śmietnik z placu. Rozkaz został wykonany szybko, sprawnie i bez gadania, przynajmniej jeśli cho- dziło o pierwszą część, i oboje znaleźli się w zaskakująco kontrastującym z oczekiwa- niami wnętrzu. Powietrze było świeże, chłodne i suche, lokal zaś miły, czysty i jasno oświetlony, jeśli nie liczyć pogrążonych w półmroku alków wzdłuż jednej ze ścian. Wystroju wnętrza najwyraźniej nie doceniała aktualna klientela, pasująca do innych lokali tego typu - około dwudziestu osobników minimalnie różniących się od załatwio- nej na zewnątrz czwórki. Wszyscy przyglądali im się wrogo ze swojego końca baru, ale żaden się nie ruszył - Bombaasa najwyraźniej nie tolerował zniszczeń w lokalu.

Timothy Zahn Janko5 45 Porucznik Maxiti przeprowadził Talona i Shadę, na wszelki wypadek bacznie ob- serwującą swooperów, przez pomieszczenie do nie rzucających się w oczy drzwi za parkietem. Drzwi otworzyły się, wypuszczając masywnego, ciemnookiego mężczyznę, który przyjrzał się uważnie Talonowi, a jeszcze uważniej Shadzie, nim popatrzył na legionistę. - Dzięki - było to pożegnanie, ponieważ oficer odwrócił się, mężczyzna zaś dodał, spoglądając na Talona: - Wejdźcie. I przepuścił ich przodem. Znaleźli się w kompletnie wyposażonym, choć niewielkim kasynie - stały w nim cztery stoły i siedziało kilkunastu graczy różnych ras tak zajętych grą, że większość nawet nie zwróciła uwagi na nowo przybyłych. Całą swą uwagę zwrócił za to na nich niewysoki, szczupły mężczyzna siedzący samotnie przy największym stoliku, przyglą- dając się obojgu wyłupiastymi, nie mrugającymi oczami. Za nim stało dwóch ochronia- rzy, podobnych do zamykającego właśnie za Shadą drzwi. Skrzywiła się, niezadowolona z rozwoju sytuacji. Za to Karrde bez wahania pod- szedł do stołu. - Witam pana, panie Bombaasa, i dziękuję za przyjęcie bez uprzedzenia - zagaił. Ochroniarze drgnęli, lecz Bombaasa jedynie się uśmiechnął. - Podobnie jak legendarny Rastus Khal, chętnie spotykam się z tymi, którzy mnie intrygują - odparł. - A państwo mnie zaintrygowaliście, choć przyznaję, iż przez mo- ment sądziłem, że skończyły się pani pomysły. Gdyby nie akcja pani towarzysza, zna- lazłaby się pani w trudnej sytuacji. - Nie bardzo. Widziałam, jak zbliża się do legionistów i wiedziałam, że czegoś spróbuje. Gdyby mu się to nie udało, potrzebowałby mojej pomocy, a ten ostatni swo- oper skutecznie koncentrował uwagę wszystkich. - Zadziwiający pokaz zaskakujących możliwości - gospodarz z podziwem pokręcił głową. - Choć w jego trakcie zniszczyła sobie pani ubranie. Może pozwoli pani je oczy- ścić, zanim skończymy pogawędkę? - Dziękuję za troskliwość - wtrącił Karrde, nim Shada zdążyła odpowiedzieć - ale obawiam się, że nie zostaniemy tu tak długo. Bombassa uśmiechnął się ponownie - tym razem oprócz humoru w uśmiechu po- jawiła się też groźba. - To się dopiero okaże, mój przyjacielu - ostrzegł. - A jeśli jesteś kolejnym przed- stawicielem Nowej Republiki czy władz sektora, próbującym zaanektować moje teryto- rium, to na pewno szybko nie opuścisz tej planety. - Nie utrzymuję powiązań z żadnym rządem - zapewnił go Karrde. - Jestem pry- watną osobą, która chciałaby prosić cię o uprzejmość. - No cóż... odnoszę dziwne wrażenie, że nie zdajesz sobie sprawy, jak kosztowna jest moja uprzejmość. - Sądzę, że została zapłacona z góry - skontrował Karrde. -Zresztą, to naprawdę tylko drobna uprzejmość. Musimy załatwić pewną sprawę na terytorium pańskiego kartelu i chcielibyśmy uzyskać prawo bezpiecznego przelotu, dopóki jej nie zakończy- my. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 46 - To wszystko? - zdziwił się uprzejmie gospodarz, bawiąc się delikatnym łańcusz- kiem na szyi, na którym coś wisiało. - Taki duży, kuszący cel jak pański frachtowiec i prawo bezpiecznego przelotu jako drobna uprzejmość... pan naprawdę nie rozumie współzależności cenowych. Shada rozluźniła mięśnie - wszyscy trzej ochroniarze byli uzbrojeni i wyglądali na kompetentnych, ale chociaż widzieli ją już w akcji, wątpiła, czy naprawdę zdają sobie sprawę, co potrafi. Tylko że w przeciwieństwie do swooperów, teraz nie będzie sobie mogła pozwolić na luksus uszkodzenia. Musi ich zabić, a pierwszego tego za plecami... - Mój błąd - ton Talona był prawie towarzysko uprzejmy. - Założyłem, że okaże pan większą wdzięczność komuś, kto uratował panu życie. Bombaasa, który właśnie dawał znak ochronie, słysząc to, zamarł z na wpół unie- sionym palcem. - O czym pan mówi? - spytał ostrożnie. - O pewnym wydarzeniu sprzed nieco ponad sześciu lat, kiedy to pewien elegant i młoda niewiasta o złocistorudych włosach zlikwidowali spisek mający na celu uśmier- cenie pana. Przez parę sekund Bombaasa jedynie wpatrywał się w Talona, pozwalając Shadzie dokończyć planowanie ataku. A potem roześmiał się szczerze i serdecznie, co wywoła- ło tak silną reakcję hazardzistów, że musiało być naprawdę rzadkim zachowaniem. Bombaasa dał ochronie inny sygnał i niebezpieczeństwo ataku zostało zażegnane, przy- najmniej chwilowo. - Mój przyjacielu - odezwał się, kiedy się uspokoił. - I to faktycznie przyjacielu. Musi pan być owym tajemniczym szefem, o którym mówiła ta młoda dama, odmawia- jąc przyjęcia jakiegokolwiek zadośćuczynienia. - Zgadza się. Jak sądzę, zasugerowała także, że ktoś z pańską klasą zgodzi się spłacić dług we właściwym czasie i w stosowny sposób. - Rzeczywiście zasugerowała. A teraz zjawia się pan z inną czarującą i śmiertelnie groźną niewiastą. Nie uwierzyłbym, gdyby mi opowiadano, że dwie takie damy pozo- stają lojalne wobec tego samego człowieka - ocenił Bombaasa i dodał, spoglądając na Sha-dę: - Chyba że się mylę, moja droga, i byłabyś zainteresowana przedyskutowaniem zmiany pracodawcy? Zapewniam, że byłoby to opłacalne. - Chwilowo nie jestem z nikim związana - przyznała z pewną niechęcią. - Ale po- dróżujemy razem i mamy wspólny cel. - Aha - gospodarz przyjrzał się jej uważniej niż dotąd, jakby oceniając, na ile jest szczera. - Jeśli kiedykolwiek zmienisz zdanie, zapraszam. Zawsze będziesz mile wi- dziana. Natomiast wracając do interesów, masz całkowitą rację, przyjacielu: jestem twoim dłużnikiem. I wiąże się z tym pewien kłopot, bo wprawdzie dostarczenie kodu identyfikującego frachtowiec jako pozostający pod moją ochroną nie stanowi najmniej- szego problemu i będzie on na pewno skuteczny w stosunku do członków mego kartelu, ale niestety stworzy równocześnie dodatkowe niebezpieczeństwo dla posługującej się nim jednostki. W ciągu ostatniego roku na mój teren przeniosła się wyjątkowo wredna banda piratów, których jak dotąd nie zdołaliśmy skutecznie spacyfikować i obawiam

Timothy Zahn Janko5 47 się, że frachtowiec znajdujący się pod moją ochroną potraktują jako szczególnie intry- gujące wyzwanie. - Jak pan zauważył wcześniej, mój statek i tak stanowi kuszący cel. Ale bynajm- niej nie tak bezbronny, ma się rozumieć, jak pozornie wygląda. - W to nie wątpię, lecz ta banda jest wyjątkowo dobrze uzbrojona: mają sporo my- śliwców uderzeniowych typu Corsair produkcji SoroSuub i sporo większych jednostek, z krążownikiem włącznie. Jeśli ma pan czas, może moi technicy byliby w stanie wzmocnić uzbrojenie i generatory pól pańskiego statku? - Doceniam tę propozycję i gdyby nie gonił nas czas, z przyjemnością bym ją przyjął. Niestety, sytuacja jest tak nagląca, że nie mogę sobie pozwolić na dłuższy po- stój. - Szkoda. No cóż, niech pan startuje, kiedy uzna pan za stosowne. Kod identyfika- cyjny do transpondera będzie czekał w porcie. - Bombaasa uśmiechnął się. - I natural- nie nie przewidujemy żadnych opłat odlotowych. - Jest pan niezwykle uprzejmy *- Talon skłonił się lekko. -Dziękuję, uważam dług za spłacony. Po czym ujął Shadę pod ramię i skierował się ku drzwiom. - Jeszcze jedno, przyjacielu - odezwał się gospodarz. - Pana współpracownicy nie chcieli mi podać ani swoich nazwisk, ani pańskiego. Byłbym wdzięczny, gdyby pan był łaskaw zaspokoić moją ciekawość. - Naturalnie - odparł swobodnie Talon, choć Shada wyczuła, że sztywnieje. - Je- stem Talon Karrde. Siedzący wyprostował się zauważalnie. - Talon Karrde - powtórzył. - Naturalnie... Niektórzy z moich hm... partnerów handlowych mówili mi o panu. Czasami długo i z uczuciem. - Jestem tego pewien. Zwłaszcza Huttowie, z którymi pański kartel ma powiąza- nia. Na moment twarz Bombaasy spochmurniała, a potem znów zagościł na niej uśmiech. - Huttowie w jednym mieli rację: pan rzeczywiście za dużo wie - przyznał. - Ale dopóki nie próbuje pan rozszerzyć swej organizacji na moje tereny, czego mógłbym się obawiać. - Niczego. Dziękujemy za gościnę i być może jeszcze kiedyś się spotkamy. - Tak - powiedział miękko Bombaasa. - Zawsze istnieje taka szansa. Porucznik Maxiti zaofiarował się odwieźć ich do portu kosmicznego, lecz Karrde nie skorzystał z jego propozycji - spacer nie był daleki, a teraz rzeczywiście nic nie miało prawa im się przydarzyć. Poza tym po niespodziewanym zwrocie, jakim zakoń- czyła się rozmowa z Bombaasa, nie chciał, żeby wyglądało, że robią co mogą, byle jak najszybciej odlecieć. - Kto to jest Rastus Khal? - spytała Shada. - Kto?! - Karrde najwyraźniej myślał o czymś zupełnie innym. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 48 - Rastus Khal - powtórzyła. - Bombaasa wspomniał o nim zaraz po naszym wej- ściu. - Fikcyjny bohater jakiegoś koreliańskiego arcydzieła literackiego. Zapomniałem, jakiego konkretnie. Bombaasa jest podobno nieźle wykształcony i dość oczytany. Jak widać, uważa się za kulturalnego przestępcę. - Kulturalnego! - prychnęła. - Współpracuje z Hurtami. - Prawdopodobnie jest to kolejny powód, dla którego Huttowie i ja nie znosimy się wzajemnie. Przez dobrą minutę szli w milczeniu, ponownie przerwanym przez Shadę. - Wiedziałeś o Hurtach, a mimo to powiedziałeś mu, kim jesteś. Dlaczego? - Nie spodziewam się, żeby nie dotrzymał słowa. Kulturalne istoty zawsze spłacają długi, a Lando i Mara rzeczywiście uratowali mu wtedy życie. - Pytanie nie dotyczyło jego, tylko ciebie. Nie musiał wiedzieć, kim jesteś, a wi- działam jak doskonale potrafisz unikać odpowiedzi na kłopotliwe pytania. To było bardzo kłopotliwe, więc ciekawi mnie, dlaczego powiedziałeś mu prawdę. - Bo sądzę, że wieść o dzisiejszych wydarzeniach i tak dotrze do Car'dasa - odparł cicho Talon. - W ten sposób dowie się, kto chce się z nim spotkać. - Czegoś tu nie rozumiem. Sądziłam, że całe przedsięwzięcie opiera się na niespo- dziance. - Całe przedsięwzięcie, jak to bardzo ładnie ujęłaś, sprowadza się do uzyskania kompletnego dokumentu dotyczącego ataku na Caamas. Gdybyśmy się pojawili nie- spodziewanie i bez ostrzeżenia, Jorj najprawdopodobniej zabiłby nas, zanim mieliby- śmy okazję coś wytłumaczyć. - Skoro wie, kto do niego leci, będzie miał więcej czasu na przygotowania. - Właśnie. I jeśli w ogóle zechce ze mną rozmawiać, zrobi to, nim zacznie strzelać. - Jesteś jakoś dziwnie pewien, że skończy się na strzelaniu -oceniła rzeczowo. Karrde zawahał się, czy powinien powiedzieć Shadzie, dlaczego zabrał ją ze sobą. Zdecydował, że jeszcze nie nadszedł właściwy czas. W najgorszym przypadku mogła odmówić dalszego udziału w całej imprezie, a zmusić jej nie był w stanie. - Uważam, że tak się skończy - przyznał. - A co mu zrobiłeś? - Ukradłem mu coś - przyznał po chwili Talon. - Coś, co cenił najbardziej w tym wszechświecie. Prawdopodobnie bardziej niż życie. Przeszli kawałek w milczeniu. - Kontynuuj - zachęciła go Shada. - Obiecałem ci połowę historii - Talon uśmiechnął się z przymusem. - I to właśnie była ta połowa. Teraz twoja kolej. - Dlaczego opuściłam Mazzica? - Shada wzruszyła ramionami. - Bo ochroniarz, który sam stał się celem, nie jest w stanie nikogo ochronić przed niebezpieczeństwem, a wręcz przeciwnie. - Mogę spytać, kto postanowił popełnić samobójstwo, wybierając cię jako cel? - spytał zaintrygowany.

Timothy Zahn Janko5 49 - Możesz, ale odpowiedzi nie dostaniesz, dopóki nie usłyszę reszty historii o Car- 'dasie. - Chyba spodziewałem się podobnej odpowiedzi. - To kiedy ją usłyszę? - Wkrótce - obiecał poważnie Karrde. - Naprawdę wkrótce. Ręka Thrawna II - Wizja przyszłości Janko5 50 R O Z D Z I A Ł 5 - Rozpoczyna się szósta uroczysta godzina piętnastego oficjalnego dnia corocznej konferencji sektora Kanchen - oznajmił herold basem, doskonale słyszalnym w całym ukształtowanym amfiteatralnie polu, na którym siedzieli, leżeli, kucali lub przytupywali delegaci, zgodnie ze swoimi potrzebami fizjologicznymi i uznaniem. - Powitajmy jego magnificencję wielkiego elektora Pakrik Major i wyraźmy mu podziękowanie za dale- kowzroczność i rozsądek, z jakimi nas prowadzi. Odliczając Hana, ponurego jak chmura gradowa pomimo miękkiego materaca, na którym spoczywał, wszyscy zebrani wyrazili podziękowanie. Kiedy umilkła wrzawa, Leia uśmiechnęła się złośliwie - jak by nie było, pomysł uczestnictwa w konferencji jako pretekstu do wakacji należał do Hana. I musiała przyznać, że był to dobry pomysł - napięcie ostatnich tygodni odpływało od niej wręcz odczuwalnie, więc nie omieszkała kilkakrotnie pogratulować mu pomysłu i podziękować za wywiezienie z Coruscant. Tyle że podczas trwania uroczystości Han pozostawał głuchy i wściekły, a to z uwagi na ceremonię, rozdętą do granic absurdu. - I powitajmy naszych wspaniałych gości z rządu Nowej Republiki - dodał herold, szerokim gestem pokazując rejon, w którym leżeli Han i Leia. - Oby ich rzadka mą- drość, niespotykana odwaga i nieskazitelny honor rozjaśniły to spotkanie, tak jak roz- świetlały ich dotychczasowe życie. - Zapomniałaś dodać, że jesteśmy też piękni, skromni i wszechmocni, pajacu - warknął cicho Han, kiedy rozległy się wiwaty. - I tak jest milej niż na Coruscant - powiedziała równie cicho Leia, podnosząc się i pozdrawiając zebranych. - Dalej, bądź miły. - Przecież macham, nie? - prychnął, unosząc się na łokciu i niemrawo kiwając rę- ką. - Tylko chciałbym wiedzieć, dlaczego ten cyrk powtarza się co godzinę. - Wolisz wysłuchiwać pomówień o strzelaniu do tłumu? - Wolę, żeby nas wszyscy zostawili w spokoju - odparł, opadając na materac. - Cierpliwości - Leia zrobiła to samo, gdy herold skłonił się głęboko i ustąpił miej- sca na podium wystrojonemu wielkiemu elektorowi. - To ostatni dzień, a jutro lecimy na Pakrik Minor, gdzie jak sam twierdzisz jest jedynie cisza i spokój.