Andrzejak Karolina - Castus Ignis i nawiedzający sny.pdf

Karolina Andrzejak CASTUS IGNIS I NAWIEDZAJĄCY SNY

Hierarchia chórów anielskich według św. Tomasza z Akwinu 1. Serafiny 2. Cherubiny 3. Trony 4. Panowania 5. Cnoty 6. Potęgi 7. Księstwa 8. Archaniołowie 9. Aniołowie

Co, jeśli anioły nie mają skrzydeł? Co, jeśli w swych gładkich, czułych dłoniach dzierżą miecze? Miecze zbroczone krwią…

Karolina Andrzejak Castus Ignis i nawiedzający sny © Karolina Andrzejak 2011 © Warszawska Firma Wydawnicza s.c. 2011 Warszawa 2011 ISBN 978-83-61748-33-5 Redakcja i korekta Beata Kaczmarczyk Skład i łamanie Jacek Antoniuk Projekt okładki Adam Majewski Wydawca Warszawska Firma Wydawnicza s.c. ul. Chmielna 11/13 00-021 Warszawa www.wfw.com.pl Druk Fabryka Druku Sp. z o.o. ul. Staniewicka 18 03-310 Warszawa www.fabrykadruku.pl

Książkę tę dedykuję mojej mamie Irenie za wiarę oraz mamie Elżbiecie za wsparcie

7 Przyjazd Terminalprzylotówpełenbyłzniecierpliwionychi zmęczonychpasaże- rów.Z zainteresowaniemśledziłempodróżnychszukającychw tłumie znajomychtwarzyswoichkrewnych.Najbardziejlubiłemtenmoment, gdyczłonkowierozdzielonychrodzinpadalisobiew ramiona.Nakaż- dymlotniskuświatapowitaniawyglądałytaksamo.Stęsknieniludzie obejmowali swoich rodziców, dzieci lub partnerów z nadzieją, że ten prostygestprzegonicierpieniespowodowanedługąrozłąką.Bezwzglę- du na kolor skóry czy wyznanie, tęsknota boli tak samo. Zdusiłemw sobienarastająceuczuciegoryczyi z westchnieniem spojrzałemnazegarek.Człowiek,którymiałmnieodebrać,spóźniał sięjużdwadzieściaminut.Cozabrakprofesjonalizmu. Kręcącgło- wą, spojrzałem na tablicę informacyjną. Za dziesięć minut startuje samolot do Berlina. Za dwadzieścia minut do Londynu. Oddałbym wszystkie papierosy świata za możliwość znalezie- nia się na pokładzie jednego z nich. Niestety, wylądowałem tutaj. W Polsce. Kraju konserwowych ogórków, ksenofobów i marnej pogody. W kraju moich przodków. Mogłem potraktować tę wy- cieczkę jako powrót do korzeni, ale jakoś brakowało mi entuzja- zmu. Przez skórę czułem pospolitość i szarugę tej części świata. Miałem ogromną nadzieję, że te kilka tygodni, które przyjdzie mi tu spędzić, minie szybko, niemal niezauważalnie. Zastanawiałem się nad kolejnym negatywnym epitetem, który mógłbym dopasować do tego miejsca, gdy stanął przede mną obcy mężczyzna.

8 – Pan Adam Sanders? – zapytał, odsłaniając w uśmiechu sze- rokie białe zęby. Kiwnąłem głową, patrząc na jego ogromną postać. Z pewno- ścią ważył grubo ponad sto kilogramów. Poliestrowa koszulka z trudem opinała potężną klatkę piersiową. W gładko ogolonej głowie odbijało się lotniskowe oświetlenie. Jego prawe oko miało kolor ciemnego brązu, a lewe szarego błękitu. Różnica była bar- dzo wyraźna, przez co twarz mężczyzny – toporna i oszpecona bliznami po przebytej ospie – sprawiała wrażenie zbitki dwóch niepasujących do siebie połówek. W geście przywitania nieznajomy wyciągnął w moją stronę szeroką, spracowaną dłoń. Na jej wierzchu, między kciukiem a palcem wskazującym wytatuowany był symbol anioła. Znak, w cieniu którego przyszedłem na świat, i w cieniu którego przyj- dzie mi umrzeć. – Przepraszamzaspóźnienie– powiedział.– Problemytechnicz- ne, nie mogłem... eee... odpalić auta... Janusz Borkowski jestem. Nie ma pan ze sobą bagażu? Cholera… pewnie nie mówisz po polsku. Obserwowałem, jak zażenowany drapie się w głowę. Po chwili zastanowienia zaczął powtarzać swoją wypowiedź po angielsku. Szło mu bardzo opornie. Pojedyncze słowa poprzedzały długie pauzy i westchnienia. Uznałem, że warto oszczędzić mu tych mę- czarni. – Spokojnie. Mam tylko podręczny bagaż i całkiem dobrze rozumiem język polski. – No i całe szczęście. – Odetchnął z wyraźną ulgą. – Mój dziadek był Polakiem – wyjaśniłem. – Nauczył języka moją matkę, która później uczyła mnie i mojego brata. Znajomość

9 angielskiego, jak widać, nie bywa gwarancją skutecznej komuni- kacji. Przynajmniej tutaj. Ta złośliwa uwaga nie zrobiła na nim większego wrażenia. – Zaparkowałem naprzeciwko terminalu. Kiwnąłem głową i ruszyliśmy do wyjścia. Po kilku minutach zatrzymaliśmy się przed starym mercedesem barwy zgniłego jabł- ka. Spojrzałem zdegustowany na ten wehikuł czasu. – Ważne, że jeździ. – Dostrzegł mój niesmak i szarpnięciem otworzył drzwi. Wnętrze samochodu śmierdziało stęchlizną, a dywanik pod- łogowy po stronie pasażera obsypany był piachem. Ziewnąłem zmęczony i rozsiadłem się w fotelu. – No to gdzie jedziemy, panie Sanders? – zapytał. – Do hotelu. Nie mam dziś siły na poszukiwania. Przekręcił kluczyk w stacyjce. Po paru chwilach heroicznej walki silnik wreszcie zaskoczył. – Proszę mi mówić Adam. Czuje się idiotycznie, kiedy słyszę „pan”. – No tak. – Zaśmiał się pogodnie. – No to fajno. Strasznie byłem zdziwiony, kiedy zadzwoniliście do mnie z Dubaju. W Warszawie mieszka kilku innych zaprzysiężonych członków Organizacji i nie sądziłem, że padnie na mnie. Od ostatniej wizyty Widzącego w tej części Europy minęło chyba sporo czasu. – Jakieś trzydzieści pięć lat. – Trochę tutaj inaczej niż u Arabów, co? – Tutaj jest zdecydowanie gorzej. Chrząknął zdezorientowany moją szorstką odpowiedzią. – Jak długo potrwają poszukiwania w Warszawie?

10 – Kilka tygodni, maksymalnie dwa miesiące. – Kilka tygodni? – Uniósł znacząco brwi. – W Warszawie mieszkają prawie dwa miliony ludzi. Kilka tygodni to bardzo mało. – Wystarczająco. Szczerze wątpię, żeby Zapałka była tutaj. – Dlaczego? Westchnąłem znudzony. – Szukamy jej od ponad ośmiuset lat w losowo wybranych miejscach. Jeden człowiek na tle sześciu miliardów. To jak szu- kanie igły w stogu siana. Prawdopodobieństwo powodzenia jest znikome. Większość Widzących szuka Zapałki w dużych aglo- meracjach miejskich. Rzadko kiedy któryś z nas decyduje się na podróż w dzikie zakątki świata, choć w sumie równie dobrze co w Nowym Jorku, Zapałka może się urodzić w amazońskiej puszczy. Na moje oko szukanie potrwa jeszcze kilka wieków. Kilka epok i kilka pokoleń. Odwróciłemgłowęw stronęulicy.Zawszedziwiłmniewidokbuj- nej roślinności w środku upalnego lata. Niezwykły widok dla kogoś, kto dorastał w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Westchnąłem głęboko na wspomnienie rodzinnego kraju. Brakowało mi zapachu morza i piasku zawieszonego w powie- trzu. Tęskniłem za futurystycznym Dubajem pędzącym w szeroko rozwarte ramiona gospodarczego rozwoju. Przymknąłem powieki, odtwarzając w myślach lazur wody zgromadzonej w Zatoce Per- skiej. Dubaj, mój Dubaj. Jedyne miejsce, które mogłem nazwać domem, było teraz tak daleko, że jego obraz zdawał się fikcją. Jak nierealna kraina zamknięta na pojedynczej klatce filmowej. – Jestem pewien, że ją znajdziemy – odparł Janusz.

11 Jego podejście nie dziwiło mnie aż tak bardzo. Był zwykłym, nieuzdolnionym członkiem Organizacji i nie pojmował ogromu pracy, jaki w poszukiwania Zapałki wkładali Widzący. Jak przy- stało na typowego zaprzysiężonego, płacił comiesięczne składki i uczestniczył w zgromadzeniach, podczas których wysłuchiwał wystąpieńPrzewodniczącego.Natymjegoobowiązkisiękończyły. Mój sposób życia wyglądał zupełnie inaczej. – A skąd bierze się ta pewność? – To proste. Nikt się jej tutaj nie spodziewa, a los uwielbia zaskakiwać ludzi – stwierdził. – Z tym się akurat zgodzę. Nie spodziewam się jej tutaj zupeł- nie. – Ziewnąłem po raz drugi. – Wiadomo przynajmniej, czy to kobieta, czy mężczyzna? – Nie,i niematodlanasznaczenia.– Przyjrzałemsięjegosilnym przedramionom i podróbce roleksa na nadgarstku. Ten tandetny stylwzbudziłwemniesympatię.Mężczyznawydawałsięzupełnym przeciwieństwem osób, z którymi pracowałem wcześniej. Nie było w nimchoregofanatyzmu.Wręczprzeciwnie,przepełniałagociepła nadzieja. Rzadkość wśród członków Organizacji. – Czym się zajmujesz na co dzień? – zapytałem. Parsknął rozbawiony. – Lepiej było zapytać, czym się nie zajmuję. Ostatnio praco- wałem w agencji ochroniarskiej. Wcześniej byłem wojskowym, ale mała płaca, a gęba obita, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. – Tak jakby – mruknąłem. – Zresztą kogo obchodzi to, co było kiedyś. Ważne, że od dzisiaj pracuję dla ciebie! Czuję, że będzie dobrze. Znajdziemy Zapałkę i dzięki nam świat stanie się lepszy. – Zaśmiał się radośnie.

12 – Cóż za entuzjazm… – Spojrzałem posępnie na mijane przez nas budynki. Ich poszarzały tynk zdawał się z trudem przylegać do ścian. W moim rodzinnym mieście ulice tonęły w bieli, tutaj kró- lowała szarość i czerwień budek z chińszczyzną. Całe to miasto przypominało nieforemną bryłę betonu. Ulice były brudne, a budynki wzniesione bez koncepcji. Dubaj, choć ściśnięty twar- dą pięścią ortodoksyjnego islamu, sprawiał wrażenie bardziej wyzwolonego niż ta paskudna, zakompleksiona środkowoeu- ropejska nora, która z zadyszką próbowała dogonić rozwinięty Zachód. – To nie entuzjazm tylko wiara. Co jak co, ale jako Widzą- cy o wierze wiesz więcej niż przeciętny zjadacz chleba – rzucił z przekąsem. Wzruszyłem ramionami i spojrzałem na oderwaną głowę lalki Barbie wciśniętą w schowek przy drzwiach. – Masz rodzinę? – zapytałem. – Miałem. – Nieudolnie próbował zatuszować smutną barwę głosu. – A ty? – Wszyscy Widzący Organizacji to jedna rodzina. – No tak... zapomniałem. Z piskiem opon i w oparach spalin podjechaliśmy pod hotel. Goście wchodzący do budynku obrzucili nas pogardliwym spoj- rzeniem, jakby ten paskudny samochód burzył ich wyidealizowany obraz rzeczywistości. – Mam jutro przyjechać o jakiejś konkretnej godzinie? – Tak. – Podrapałem się w głowę. – O ósmej rano. Powiedz mi jeszcze, gdzie znajduje się największy węzeł komunikacyjny?

13 Wskazał palcem betonowe rondo. – To jest ścisłe centrum miasta. Dobre miejsce, by zacząć po- szukiwania. Z obojętnością przeciągnąłem spojrzeniem po chaotycznie powywieszanych reklamach i rozkopanym chodniku. –  Doskonale. Wolę szukać na otwartych przestrzeniach. W centrach handlowych trudniej mi się skoncentrować. Wyjąłem z portfela plik pieniędzy i wcisnąłem je do schow- ka w desce rozdzielczej. Janusz wybałuszył oczy, które przybrały kształt piłek do ping-ponga. – Myślałam, że pieniądze dostanę ostatniego dnia pracy. – To nie zapłata. Skołuj jakiś porządny samochód z wypo- życzalni. No to na razie. – Siłowałem się przez kilka chwil z po- rdzewiałą klamką. – Na razie – odpowiedział niemrawo, wyraźnie urażony. W recepcji odebrałem kartę wejściową do zarezerwowanego wcześniej apartamentu. Hotel był całkiem znośny, a co ważniejsze niemal pusty. Nie odbiegał od standardów, do których zdążyłem się przyzwyczaić. Zamknąłem za sobą drzwi apartamentu i oparłem głowę o ich drewnianą powierzchnię. Odetchnąłem głośno i zama- szystym ruchem ściągnąłem z siebie koszulkę, która opadła na podłogę. Obszedłem pokój i włączyłem telewizor. Nie lubiłem ciszy. Głos dziennikarza maskował samotność. Przez chwilę bezmyślnie patrzyłem na mocno upudrowaną twarz mężczyzny. Jego słowa do mnie nie docierały. Wszystkie zlewały się w bezsensowny bełkot. Nerwowo przeskoczyłem kilka kanałów, aż znalazłem program

14 muzyczny dla nastolatków. Podkręciłem głośność do maksimum, zdjąłem resztę ubrań i wszedłem do łazienki. Zostawiłem otwarte drzwi, tak by wyraźniej słyszeć dudniącą melodię. Z ulgą poczułem wodę spływającą po zesztywniałych plecach. Oparłem dłonie o glazurę, którą wyłożono wnętrze kabiny, i zgod- nie z przyzwyczajeniem posmakowałem wody. Zawsze smakowała inaczej. W Stanach miała miękki wap- niowy posmak. Afrykańska przesiąknięta była wonią rzecznego piasku. Polska woda była żelazista i ciężka. Zacząłem wspominać kraje, które ostatnio odwiedziłem. Licz- ba była imponująca, co tylko spotęgowało uczucie wewnętrznego wypalenia. Ciągle w drodze, bez szans na prowadzenie własnego życia. Usiłowałem przypomnieć sobie dzień, podczas którego od- poczywałem, robiąc coś bez znaczenia, coś bez sensu... Pod przy- mkniętymi powiekami błysnęło kilka obrazów, które na próżno próbowałem przyporządkować do konkretnej daty. Od jakiegoś czasu czułem narastającą rezygnację. Może podświadomie zwątpi- łem w całą tę ideę ratowania świata? Może wszystko to, w co dotąd wierzyłem, było kłamstwem, ułudą? Próbą zniewolenia? Byłem tak zmęczony tym ciągłym szukaniem. Wyczerpany tą cholerną nadzieją, która z dnia na dzień słabła, a wraz z nią słabłem ja sam... Wszystko zależało od jednego człowieka, który nie miał pojęcia, że już teraz jest dla mnie wszystkim. Człowieka, który nieświadomie zaplanował całe moje życie. Od przeciętnego początku do przewidywalnego końca. Zalała mnie wściekłość, którą skutecznie stłumiło poczucie obowiązku. Całe moje życie ułożono pod dyktando poszukiwań.

Samo moje istnienie, sposób myślenia wywodziły się z potrzeby odnalezienia człowieka, o którym pisano jeszcze przed narodzi- nami Chrystusa. Leżąc w łóżku, wsłuchiwałem się w dźwięk zegara. Monotonne tykanie rozchodziło się po pokoju niczym kroki ciężkiego zwie- rzęcia. Nie zmrużyłem oka. Z mieszanymi uczuciami powitałem poranek. Od pięciu lat niemal każdy dzień zaczynał się podobnie. W obcym mieście, stałem się obcym dla samego siebie.

16 Uciekaj, póki możesz Otaczała mnie ciemność. Uniosłam głowę, szukając nieba i zawie- szonych na nim gwiazd. Na próżno. Miałam wrażenie, że stoję gdzieś, gdzie nie istnieje czas, gdzie nie ma podziału na lądy i morza ani na dzień i noc. Chcąc zrozumieć ten stan, moje myśli przy- wołały prostokąt czystego płótna, niezapełnionego jeszcze wizją artysty. Czekałam więc spokojnie, mając świadomość, że każda mijająca sekunda mogła nie istnieć bądź trwać wieki. Delikatne dotknięcie na policzkach wyrwało mnie z zamyśle- nia. Moją skórę rozświetlił blask bijący z głębi ciała. W tym cie- płym świetle dostrzegłam białe płatki, radośnie wirujące dokoła. Czyżby był to śnieg? Jedna z białych drobin opadła na moje ramię. Zaskoczona odkryłam swoją pomyłkę. Popiół. Biały i rozkosznie ciepły. Światło, którego byłam źródłem, powoli zaczęło rozpraszać wszechobecną czerń. Moje bose stopy zanurzone były w ciekłym ogniu. Nie spra- wiało mi to bólu. Wręcz przeciwnie. Receptory skóry uznały ten stan za zupełnie naturalny. Spojrzałam na swoje dłonie, chcąc się upewnić, że wciąż jestem człowiekiem. Pośrodku ich wnętrza błyszczały małe iskry. Przyglądałam im się zaciekawiona. Zaczęły kiełkować niczym nasiona, by po chwili zmienić się w dwa roz- kwitłe płonące kwiaty. Sygnał budzika zmącił gładką powierzchnię snu. Otworzyłam oczy i poczekałam, aż przebudzę się cała, do końca. Wyciągnęłam dłoń, by wyłączyć urządzenie wysyłające komunikat o kolejnym

17 poranku. Niechętnie zsunęłam z ciała ciepłą pościel i dotknęłam stopami podłogi. Przyjrzałam się swoim chudym kończynom, zbierając w sobie siłę, by rozpocząć dzień. Z niewątpliwie nadludz- kim wysiłkiem podeszłam do okna. Nie pamiętałam już poranków, które witałabym wypoczęta. Szarpnięciem odgarnęłam ciemnozieloną zasłonę. Białe świa- tło błysnęło brutalnie, a drobiny kurzu zatańczyły wokół mojej twarzy. Słońce było już wysoko, roztaczało po okolicy ostry, czerw- cowy blask. Zdradzało każdą bruzdę w szarości blokowiska. Patrzyłam bez celu w tę szarą masę, by po chwili odwrócić się w stronę drzwi. Babcia, jeśli można było tak nazwać tę kobietę, przygotowywała śniadanie. Zapach kawy rozpłynął się po miesz- kaniu. Przypomniałam sobie o dzisiejszym zadaniu i konieczności wyjścia na zewnątrz. Westchnęłam i sięgnęłam po ubranie. Wy- chodząc z pokoju, nie spojrzałam w stronę kuchni. Nie chciałam rozmawiać ze staruszką. W łazience poczułam się bezpieczniej. Pomieszczenie było małe, a większość przestrzeni wypełniała wielka terma na wodę. Spojrzałam w lekko przekrzywione lustro, niedbale przymoco- wane do ściany. Widząc swoją twarz, po raz kolejny próbowałam zaakceptować świat, w którym się znalazłam. Świat zupełnie inny niż ten, w jakim żyłam rok temu. Pasma moich czarnych włosów zwisały smętnie, bez energii, jakby odczytywały mój ponury na- strój. Obraz przeszłości wrócił, kłując w serce. Czerwona łuna rozświetlająca noc i tumany dymu wpełzające między drzewa niczym palce piekielnego monstrum. Pamięta- łam wszystko. Drażniący nozdrza zapach spalenizny. Nieopisany huk wypływający z ognia. Moje bose stopy i czarne od sadzy

18 dłonie. Strzępki popalonej piżamy łopoczące na wietrze niczym proporzec. I ja. Wpatrzona w grzywy falujących płomieni. Naelektryzo- wana mocą, pełna niezrozumiałej euforii. Czyjeś ręce odciąga- jące mnie od ognia. Czyjś krzyk przepełniony paniką. Krwista czerwień uniformu ratownika medycznego, a później samotność. Nieopisana, bezgraniczna samotność. Zapach spalenizny zagnieździł się w moim mózgu niczym nowotwór. Przyklękłam nad sedesem, wydalając z ciała mizerną zawartość żołądka. Minęło kilka chwil, zanim wróciłam do rów- nowagi. Po wysuszeniu włosów i włożeniu ubrania wyjrzałam z łazien- ki. Rozglądałam się przez chwilę niczym przestraszone zwierzę. Z ulgą zauważyłam, że kuchnia jest pusta. Pospiesznie ruszyłam w stronę lodówki. – Pamiętasz, że jedziesz na tę rozmowę o pracę? Głos stojącej za mną staruszki był pełen dezaprobaty. Wes- tchnęłam nerwowo zaniepokojona jej zainteresowaniem. – Tak, pamiętam – odpowiedziałam. – Na którą godzinę? Odwróciłam się powoli. Babcia miała na sobie białą, staran- nie wyprasowaną bluzkę i spódnicę do połowy łydki. Jej kostki były wyraźnie opuchnięte. – Na dziewiątą trzydzieści… babciu. – Ostatnie słowo ledwo przeszło mi przez gardło. Jej surowe spojrzenie emanowało złością i odrazą. Wszystkie te emocje wymierzone były we mnie niczym ostrza noży. Bab- cia przy każdej nadarzającej się okazji powtarzała, że wdałam się

19 w swoją matkę. Że oprócz wyglądu odziedziczyłam po niej taki sam złośliwy, samolubny charakter. Nie znosiłam tych porównań, nie chciałam być taka jak matka. Pamiętam wieczór, kiedy widziałam ją po raz ostatni. Był sty- czeń. Powiedziała, że wychodzi do sklepu. Nie zauważyłam dwóch walizek stojących pod drzwiami wyjściowymi. Do tej pory nie wiem, gdzie wyjechała. Bałam się zapytać ojca, który bardzo prze- żył ich rozstanie. Rozwód i wszystko to, co dotyczyło matki, było w naszej nielicznej rodzinie tematem tabu. Na moje nieszczęście, dorastając, zaczęłam bardzo ją przypominać i mimowolnie stałam się celem ataków ze strony babci, która w byłej synowej widziała źródło wszystkich życiowych niepowodzeń syna. Dzisiaj znowu czułam to, co prześladowało mnie od miesiąca. Zgęstniałe, lepkie powietrze otaczało zgarbioną postać kobiety niczym macki trującego bluszczu. Znałam to uczucie. Była to ta sama aura zepsucia, która kiedyś pojawiła się wokół mojego ojca i siostry. Upiorna zapowiedź tego, co miało niebawem nastąpić. Tego, co już kiedyś rozbiło moje życie na kawałki. Wizytówka zbliżającej się śmierci, która w przypadku babci miała nadejść pod postacią choroby nowotworowej. Niemal czułam zapach mor- derczych komórek namnażających się w jej organizmie, siejących spustoszenie i ból. – Wreszcie szukasz jakiegoś zajęcia. Nie mam już do ciebie siły. – Głos miała skrzekliwy, pełen pogardy. Znosiłam to jednak, bo bałam się samotności. Ta, niestety, była mi pisana. – Pójdę już, nie chcę się spóźnić. – Minęłam ją ostrożnie, sta- rając się uniknąć kontaktu z chorym ciałem.

20 Poranne powietrze nasycone było zapachem skoszonej trawy i miejskiego smogu. Wspaniała woń dla mieszczucha takiego jak ja. Spojrzałam w niebo, pozwalając, by promienie słońca pogłaskały moją twarz. Odetchnęłam zrelaksowana, napawając się spokojem poranka. Na przystanek szłam powoli, wpatrując się w chodnik usłany niedopałkami papierosów. Szarość betonu była hipnoty- zująca i przyjemnie monotonna. Moją uwagę przyciągnął nieruchomy gołąb, który przycupnął przy krawężniku. Jego czerwone oczy sprawiały wrażenie zapad- niętych w głąb czaszki. Powietrze wokół zwierzęcia przybrało kolor mętnej wody. Tylko ja widziałam tę zmianę. Nieliczni przechodnie przemykaliobok,ignorujączdychającezwierzę.Zatrzymałamsięna chwilę, obserwując postępujący proces śmierci. Niezwykły widok. Niewielkim opierzonym ciałem wstrząsnął ledwo zauważalny dreszcz. Oczy gołębia zapłonęły srebrzyście, jakby wewnątrz ma- łej główki rozbłysła żarówka. Słaba ptasia pierś opadła bezradnie w ciężkim westchnieniu, uwalniając resztki życiowej energii. Po- łyskujące bielą życie uleciało ku górze jak dym wypalonej zapałki. W martwych oczach nie było już światła, a nieporadne skrzydła opadły na boki, przybierając kształt rozłożonych japońskich wa- chlarzy. Nachyliłam się ostrożnie, dziwnie zafascynowana. Była w tej scenie dramaturgia i tajemnica, które pragnęłam poznać. Miałam świadomość, że dziwne wizje to oznaka jakiegoś umysłowego za- burzenia, ale z drugiej strony, czy wariat, który ma świadomość swojego szaleństwa, nadal jest wariatem? Bez względu na przyczynę wiedziałam, że skazano mnie na życie o smaku psychotropów i pogodziłam się z tym.

21 Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk rowerowego dzwonka. Resztę drogi przebiegłam. Jazda metrem zajęłaby chwilę, ale zdecydowałam się na autobus. Był początek wakacji, dlatego nie martwiła mnie wizja kilometrowych korków. Zadowolona do- strzegłam wysłużonego ikarusa czekającego na pętli. Jego silnik odpalił, wyrzucając za siebie tuman ciemnych spalin. Stanęłam wśród nielicznych pasażerów. Mimo pięknej pogody większość posępnie spoglądała w okna. Po niespełna dwudziestu minutach byłam na miejscu. Rozejrzałam się po tętniącym życiem centrum. Pałac Kultury i Nauki na tle letniego miasta wyglądał jak szary wycinek z ga- zety wciśnięty między kolorowe zdjęcia. Mimo swojej brzydoty wczepił się w otoczenie jak uporczywy kleszcz, który nie daje się usunąć. Patrzyłam na niego w zamyśleniu, dopóki nie poczułam spły- wającej z nosa krwi. Stałem pośród przechadzających się ludzi z przymkniętymi oczami. Szukałem. Przez zamknięte powieki docierały do mnie błyski energii przechodniów. Wczytywanie nie było łatwą sztuką, ale po kilku latach treningu przychodziło z przyjemną lekkością. Paradoksalnie było to możliwe tylko wtedy, gdy zamykałem oczy. Po chwili pełnej żelaznego skupienia z ciemności wyłaniały się szare majaki ludzkich ciał. Nie miały one dla mnie żadnej wartości. Były powłokami, prymitywnymi naczyniami wykutymi z mięśni i kości. O wiele cenniejsze było wypływające z nich światło. Ludzka dusza, złożona z świetlistych błysków tworzyła unikalną mozaikę życia. Niepowtarzalną i niezastąpioną.

22 Sporadycznie miałem okazję wczytywać się w energię istot nie- będącychludźmi.Zakażdymrazemwyczuwałyonemojespojrzenie, przystawały zaciekawione i obserwowały mnie przez krótką chwilę. Jakkolwiekbymjenazwał,pochodziłyz zupełnieinnegoświata,który dla mnie miał pozostać zagadką, przynajmniej aż do śmierci. Najczęściej na swojej drodze spotykałem upadłych. Zwykli ludzie nazywali ich diabłami, czortami, złem wcielonym. Istniało wiele słów określających tę samą istotę. Nazwy, wciśnięte w wąskie ramy stereotypów i różnych religii, nie oddawały całej prawdy na temat ich charakteru. Bez wątpienia jednak istoty te były złe, cokolwiek to znaczyło… Zadziwiające było to, z jaką swobodą poruszały się w ludz- kim świecie. W jednej chwili spoglądałem na chłopca czytającego japoński komiks, w drugiej patrzyłem na postać spowitą czarną zgęstniałą energią, mieniącą się niczym plama oleju w słońcu. Obserwowanie ich było równie przerażające, co fascynujące. Im piękniejsza była ludzka powłoka, którą dany upadły przybierał, tym potężniejsza i straszniejsza spowijała ją ciemność. Anioły spotykałem znacznie rzadziej. Ich blask – miękki i deli- katny niczym płomień świecy – przeszywał na wskroś moje serce, łagodził ból egzystencji, uspokajał sztorm osamotnienia, w którym tonąłem od dwudziestu pięciu lat. Nigdy nie zapomnę uśmiechu, jaki posłał mi anioł podróżujący paryskim metrem pod postacią niedołężnej kobiety. Był to grymas, jaki gości na twarzy osoby pogodzonej z porażką, śmiertelną cho- robą bądź nieodwracalną stratą. Uśmiech pełen smutku. Z żadną z tych istot nigdy nie rozmawiałem. Istniały dwa po- wody, dla których tego nie robiłem. Po pierwsze, był to rozkaz

23 samego Przewodniczącego Organizacji. Nasza szlachetna, święta misja musiała pozostać tajemnicą. Po drugie, bałem się tak bez- pośredniego kontaktu z czymś, czego do końca nie pojmowałem, mimo że tak wiele czasu poświęcałem na studiowanie Pisma Świę- tego, Koranu i Tory. Upadli byli groźni i kto wie, jak taka rozmowa mogłaby się dla mnie skończyć. W przypadku aniołów odczuwałem wstyd. Onieśmielało mnie ich spojrzenie przepełnione nieskończonym dobrem. Po czymś takim trudno było zaakceptować siebie jako człowieka – niedoskonałego i pełnego wad. Dzisiaj z męczącą wręcz uwagą starałem się nie przeoczyć żadnej anomalii. Szare ciała otoczone tęczowymi barwami mi- jały mnie obojętnie, nieświadome mojej ingerencji. Zachłannie zgłębiałem się w przepływającą esencję, gdy niespodziewanie po- czułem palące ciepło. Z zamkniętymi oczami zwróciłem twarz w kierunku źródła energii. Moc magnetyzmu, z jakim mnie przyciągnęło, sprawiła, że zgromadzone w płucach powietrze uleciało w ciągu mikrosekundy. Zachwiałem się na nogach jak nieporadny starzec. Szary człeko- kształtny cień otaczała energia pełna ognia. Nigdy nie widziałem podobnej mocy. Wczytałem się głębiej, nie wierząc własnemu szczęściu. Palące pieczenie rozbiegło się po skórze całej twarzy. Zupełnie jakbym stał pośrodku burzy piaskowej. Gdyby nie stojący za mną Janusz, który chwycił mnie pod ramię, upadłbym na kolana. Oszołomio- ny, otworzyłem oczy, lokalizując człowieka, którego miałem nigdy nie znaleźć. Dziewczyna. Wyglądała na niespełna dwadzieścia lat. Miała na sobie brzydką granatową spódnicę i niewyprasowaną

24 białą koszulę. Jej drobną, z pozoru zwyczajną twarz otaczała burza pofalowanych czarnych włosów. Poniżej prawego oka, na środku policzka miała mały pieprzyk, który zakłócał harmonijną bladość cery. Uważny obserwator wyczytałby z jej twarzy łagodne usposo- bienie i skłonność do melancholii. Nie mogłem uwierzyć, że stoi tak blisko i jest tak nieświa- doma swojej niepowtarzalności. Magia jej duszy niemal prze- świtywała przez białą skórę, nadając całej jej postaci wygląd złotego witraża. Patrzyłem, jak szuka czegoś w torebce, przyciskając wierzch dłoni do twarzy. Wydobytą chusteczkę higieniczną przycisnęła do nosa, tamując obfite krwawienie. Odważyłem się postawić pierwszy krok w jej kierunku. Ręce i kolana trzęsły mi się z przejęcia. Niemożliwe, niemożliwe, po- wtarzałem w myślach. Na mój widok w jej szarych oczach błysnął niepokój. W tej jednej chwili, gdy nasze spojrzenia się spotkały, wszystko inne przestało mieć znaczenie. Otaczający nas ludzie zamarli w pół kroku. Ucichł szum ru- chliwej ulicy. Targana niespokojnym wiatrem foliowa torba zawisła w powietrzu. Barwy kiczowatych billboardów zbladły, jakby cały ich kolor skupił się na dziewczynie. Tak zwyczajna, w brzydkim ubraniu, stała się dla mnie wszystkim. Moje serce dudniło coraz szybciej i szybciej napędzane ad- renaliną. Wszystkie moje obawy, rezygnację i zmęczenie zmiażdżyła naj- zwyklejsza w świecie satysfakcja. To ja ją odnalazłem. Najmłodszy z Widzących. Chłonąłem widok jej zdziwionej twarzy.

25 Była niczym zagubiony płomień pośród oceanu ciemności. Niewpasowany kawałek układanki. Szedłem jak zauroczona ćma na spotkanie upragnionego ognia. Gdzieś w głębi mojej samotności zakiełkowało ziarno uczucia i widziałem, że już nigdy nie zdołam go wyrwać ze swojego wnętrza. Szli w moją stronę. Ten groźniejszy wyglądał na grubo ponad trzydzieści lat. Miał niedźwiedzią posturę, starannie ogoloną głowę i upiorne, różnokolorowe oczy. Przypominał ochroniarza pilnują- cego zdziczałych kiboli na ligowych meczach piłki nożnej. Młodszy z dwójki miał niedbale ostrzyżone, naturalnie popie- late włosy. Jego szyję tuż pod prawym policzkiem zdobił czarny tatuaż. Ostre, na pozór europejskie rysy twarzy skrywały ślad egzotyki, a złotobrązowa karnacja intrygująco kontrastowała z ko- lorem włosów. Nie wyglądał na bandytę, ale coś w sposobie, w jaki układał usta, napawało mnie lękiem, a ciemne oczy zdradzały bezwzględny charakter. Powoli i niezdarnie postawiłam kilka kroków do tyłu. Chło- pak zaczerpnął gwałtownie powietrza, zdając sobie sprawę, że zamierzam uciekać. Ten większy przechylił głowę jak drapieżnik oceniający swoją ofiarę. Nie czekając na rozwój sytuacji, zerwałam się do biegu. Młod- szy bez zastanowienia ruszył za mną. Dawałam z siebie wszystko, wyciągając nogi tak daleko, jak tylko umożliwiało mi to moje ciało. Minęłam przystanek autobusowy, na którym wysiadłam, i do- biegłam do ruchliwego ronda. Chłopak z pewnością był szybszy, ale przechodnie krążący po centrum uniemożliwiali mu zmniej- szenie dystansu. Odwróciwszy się przez ramię, zobaczyłam jak