1
Michael A. Cremo Richard L. Thompson
Zakazana Archeologia
Wydawnictwo ARCHE s.c., Wrocław 1998
Wyrazy uznania dla pełnej edycji Zakazanej archeologii Michaela A. Cremo i Richarda L.
Thompsona
"Książka ta jest powieścią sensacyjną w takim samym stopniu jak naukowy tour de force.
Lecz mordercą nie jest główny lokaj, a ofiarą nie pada bogaty, stary człowiek, który ma
licznych spadkobierców. Ofiarą jest cały gatunek ludzki, a rolę mordercy odgrywa wielu
naukowców. Zakazana archeologia wszczyna proces w tej sprawie i prosi Czytelnika, by sam
wydał wyrok".
dr Mikael Rothstein, Politiken, Dania
"Zdumiewająco kompletny przegląd wszelkich znalezisk dotyczących początków ludzkiego
gatunku, włącznie z materiałami, które zlekceważono, ponieważ nie pasują do dominującego
paradygmatu".
dr Phillip E. Johnson, University of California, Berkeley, USA, autor Darwin on Trial
"Jeśli książka ta sprowokuje profesjonalne, ponowne badania relacji naukowych, które nie
pasują do obecnego paradygmatu ewolucji człowieka, przyczyni się do rozwoju wiedzy o
historii ludzkości".
Dr. Siegfried Scherer, biolog. Politechnika Monachijska, Niemcy
"Doniosła prezentacja demaskująca tajemnice nauki [...] dokumentuje prawdziwe dowody
pochodzenia człowieka. Badacz i naukowiec połączyli swe siły by prześledzić jak
wewnętrzne uprzedzenia wpływały na kształtowanie teorii ewolucji. Autorzy podają mnóstwo
argumentów i faktów, aby pomóc Czytelnikom przemyśleć ponownie początki i historię
ludzkości: badają kluczowe momenty odkrycia archeologicznego i sposób, w jaki oceniano
odkrywane znaleziska. W wyniku ponad ośmiu lat badań, w kontrowersyjny sposób
odrzucono konwencjonalny styl myślenia, doprowadzając do powstania pracy naukowej,
która wywiera głębokie wrażenie".
Dianę C. Donovan, The Midwest Book Review
"Co za olśniewające dzieło! Nie zdawałam sobie sprawy jak wiele jest danych i stanowisk
prehistorycznych, które nie pasują do współczesnych koncepcji o ewolucji ludzkiego gatunku
[...] sądzę, że ta książka stanie się w przyszłości klasyczną pozycją literatury drugiego
obiegu".
Dr. Virginia Steen-McIntyre, geolog
"Trzeba pogratulować Michaelowi Cremo i Richardowi Thompsonowi, że dzięki ośmioletniej
pracy stworzyli jedyny rozstrzygający, dokładny, gruntowny i pełny zapis praktycznie
wszystkich skamieniałości człowieka, bez względu na to
"Niedawno skończyłem czytać fascynującą książkę Michaela Cremo i Richar-da Thompsona.
Uważam, że jest to obszerne kompendium wiedzy, które pobudza do intelektualnych
rozważań. Wnikliwe wysiłki badawcze autorów są imponujące. Sam poświęciłem niemal 30
lat na intensywne badania tego problemu i bez wahania mogę stwierdzić, że ten
encyklopedyczny zbiór »anomalii« antropologicznych jest najbardziej przekonującym
zestawienie, z jakim kiedykolwiek miałem do czynienia".
Roń C. Calais, archiwista materiałów dotyczących starożytności człowieka
"Początki ludzkości i jej prehistorię przedstawiono w całej rozciągłości w jednym, obszernym
dziele. Niewielu ludzi może dokonać takiego przedsięwzięcia. Gratuluję wam, że
stworzyliście tak wspaniale źródło informacji. Będzie ono działać jako katalizator dalszych
badań nad problemem, który cieszy się ogromnym zainteresowaniem nie tylko wśród
naukowców i studentów, lecz także wśród laików".
2
Dr. K. N. Prasad, byty dyrektor Geological Survey of India, były prezes Archeological
Society of India
"To skrupulatna praca naukowa na fascynujący temat i jestem przekonany, że stanie się
pozycją klasyczną, wydawaną przez wiele lat".
Dr. Jean Burns, fizyk
"To bezkompromisowa praca naukowa, stanowiąca jednocześnie intelektualną przygodę.
Bada sposoby konstruowania naukowego »faktu« i teorii: postmodernistyczne zagadnienia,
które historycy, filozofowie i socjolodzy nauki analizują coraz częściej [...]. Badając
dokładnie historię odkrycia paleoantropologicznego, Cremo i Thompson ukazują wnikliwie
kryzys epistemologiczny zapisu skalnego człowieka, proces ukrywania dowodów i naukowy
sposób traktowania »znalezisk-anomalii«, który ma na celu stworzenie przekonującej teorii
oraz lokalnych ośrodków wiedzy i władzy".
Dr. Pierce Flynn, sociology, California State University, San Marcos, USA
"Podoba mi się wasza obrazoburcza prezentacja [...]. Życzę wszystkiego najlepszego
waszemu śmiałemu przedsięwzięciu, które poddaje reinterpretacji odkryte znaleziska".
Dr. Roger Wescott, prezes Międzynarodwego Towarzystwa Studiów Komparatywnych
Cywilizacji
"Skończyłem niedawno czytać tę książkę. Chciałbym wam pogratulować i podziękować za jej
napisanie [...]. Jestem szczególnie wdzięczny za ukazanie nieprawdziwości wielu informacji
podawanych przez elity naukowe".
Thomas A. Dorman, doktor medycyny, członek Królewskiego College'u Lekarskiego, Wielka
Brytania
"Dokonaliście cudownej pracy, gratuluję. Dziękuję za to wspaniałe źródło wiedzy". dr George
Carter, archeolog
"Napisana zarówno dla laików, jak i specjalistów na pewno będzie punktem zwrotnym w
rozważaniach nad ewolucją ludzkiego gatunku. Sumiennie przeprowadzone badania [...]
całość umiejętnie skonstruowana, w płynnym stylu, który zaprasza Czytelników do
odkrywania "ukrytej historii człowieka(r)".
Lori Erbs, bibliotekarz, U. S. Forestry Service, Forestry Sciences Laboratory, Juneau, Alaska,
USA
"To naprawdę wspaniała i prowokująca książka. Gratuluję tak znakomitej pracy".
Dr. Benetta Jules-Rosette, profesor socjologii, University of California, San Diego, USA
"Sądzę, że jest to prowokująca i zachęcająca książka. Autorzy pokazują interdyscyplinarny
charakter badań nad historią ludzkości. Aby rozwiązać problemy, które poruszają, potrzebne
są wspólne wysiłki archeologów, historyków, socjologów, filozofów, religioznawców i
innych badaczy Wielu z nas, uczonych, którzy zajmują się tymi zagadnieniami, bez wahania
akceptuje różne kategorie myślowe. Zakazana archeologia przypomina nam, że za bardzo
upraszczamy lub zapominamy o pojęciowej złożoności, która stoi za takimi terminami jak
»fakt« czy »dane«".
Gene C. Sager, profesor filozofii, Palomar College, Kalifornia, USA
"Michael Cremo, badacz historii i filozofii nauki, oraz Richard Thompson, matematyk,
kwestionują dominujące obecnie poglądy na temat początków człowieka i jego starożytności.
Ich książka ukazuje wiele materiałów archeologicznych, zarówno akceptowanych, jak i
kontrowersyjnych, na tle socjologicznej, filozoficznej i historycznej oceny metody naukowej.
W ten sposób kwestionuje istniejące koncepcje i ujawnia proces ukrywania danych o historii i
pochodzeniu ludzkości".
Joumal of Fieid Archeology
3
"To bardzo obszerna, naukowa kompilacja i ocena dostępnych informacji na ten temat. Czy
ktoś zaakceptuje przedstawione znaleziska, czy też nie -z pewnością ignorowanie ich nie
będzie miało już dłużej żadnego usprawiedliwienia".
David Heppell, Dział Historii Naturalnej, Królewskie Muzeum Szkocji
Ukryta Historia Człowieka
ZAKAZANA
ARCHEOLOGIA
Ukryta Historia Człowieka.
ZAKAZANA
ARCHEOLOGIA
MichaelA. Crenw SichardL. Thffmpson
Z języka angielskiego przełożył
Marcin Rudyński
Tytuł oryginału:
The Hidden History of the Human Race
Copyright (c) 1996 by Bhaktivedanta Book Publishing,
exclusively distributed by Torchlight Publishing
Copyright (c) for the Polish edition by Wydawnictwo ARCHE s.c., Wrocław 1998
Copyright (c) for the Polish translation by Marcin Rudziński
Wszelkie uwagi i korespondencję prosimy kierować na adres:
Wydawnictwo ARCHE s.c. skr. poczt. 997 50-950 Wrocław 2
tel./fax(071)6881 71, tel.kom.0501 149925 e-mail: arche@mtl.pl
Zapraszamy Czytelników zainteresowanych tematyką książki do korespondencji z autorami:
Bhaktivedanta Bda Publishing,-'lhc. 3764 Watseka Avfip l; i Los Angeles, CA&SA •
Tłumaczenie z języka angielskiego: Marcin Rudziński Korekta: Elżbieta Rogowska
Projekt okładki i opracowanie typograficzne: Przemysław Niekrasz Ilustracje na okładce:
Jacek Rogowski
ISBN 83-909570-0-0 (ISBN 0-9635309-6-8 wyd. oryginalne)
Druk i oprawa: 'Wrocławska Drukarnia Naukowa Polskiej Akademii Nauk
Książka ta jest dedykowana A.C. Bhaktwedancie Swamiemu Prabhupadzie
om ajndna-timirdndhasya jndndnjana-salakayd caksur unmilitarhyena tasmai śn-gurave
namah
Spis treści
Nota tłumacza.......xvii
Słowo wstępne..xix
Przedmowa .......xxi
Wstęp i podziękowania ... xxiii
Część I
Odkrycia kwestionujące teorię ewolucji.
1. Pieśń "Czerwonego Lwa" - Darwin i ewolucja człowieka ... 3
Darwin przemawia.... 3
Pojawienie się hominidów...... 4
Wybrane zasady epistemologii..... 8
2. Nacinane i łamane kości - początek oszustwa. 13
St. Prest, Francja .... 13
4
Współczesny przykład-rzeka OIdCrow, Kanada.... 15
Pustynia Anza-Borrego, Kalifornia, USA..... 17
Nacinane kości ze stanowisk wloskick .. 18
Nosorożec z Billy, Francja ... 18
Colline de Sansan, Francja ....... 19
Pikermi, Grecja ....... 19
Przewiercone zęby rekina z formacji Red Crag, Anglia . 20
Rzeźbiona kość znad Cieśniny Dardanelskiej, Turcja.... 20
Balaenotus z Monte Aperto, Wtocky ...... 21
Halitherium z Pouance, Francja ..... 24
San Valentino, Wiochy .. 25
Clermont-Ferrand, Francja.. 25
Rzeźbiona muszla z formacji Red Crag, Anglia. 26
Narzędzia kościane poniżej formacji Red Crag, Anglia . 26
Pulapka na slonia z Dewlisk, Anglia..... 28
Podsumowanie... 29
3. Eolity - kontrowersyjne kamienie...31
Eolity z Płaskowyżu Kent, Anglia... 32
Odkrycia]. ReidaMoirawe wschodniej Anglii.. 37
Dwa słynne raporty odrzucające autentyczność eolitów ..... 43
Narzędzia eolityczne odkryte współcześnie na terenie obu Ameryk ...... 47
George Carter i stanowisko przy Texas Street, USA . 48
Louis Leakey i stanowisko Calico w USA .... 49
Xli
Toca da Esperanta, Brazylia ..... 51
Monte Yerde, Chile .. 51
Współczesne znaleziska z Pakistanu ..... 52
Syberia i Indie ... 54
Kto byi twórcą narzędzi eolitycznych? .. 55
4. Proste narzędzia paleolityczne ..59
Znaleziska Carlosa Ribeiro, Portugalia . 59
Znaleziska L. Bourgeoisaw Thenay, Francja.... 63
Narzędzia z Aurillac, Francja ... 67
Odkrycia A. Rutota w Belgii ..... 72
Odkrycia Freudenberga w pobliżu Ań twerpii, Belgia.... 75
Środkowe Wiochy..... 76
Narzędzia kamienne z Birmy .... 76
Narzędzia znad rzeki Blach 's Fork, Wyoming, USA. 77
5. Rozwinięte narzędzia paleolityczne i neolityczne ...81
Odkrycia Florentino Ameghino w Argentynie ... 81
Narzędzia znalezione przez Carlosa Ameghino w Miramar, Argentyna . 84 Próby
skompromitowania Carlosa Ameghino ..... 86
Dalsze kamienie-bolas i podobne znaleziska...... 90
Rozwinięte narzędzia pólnocno-amerykańskie .. 93
Sheguiandah- archeologia jako wendeta.... 93
Lewisville i Timiin - wendeta trwa nadal.. 96
Hueyatlaco, Meksyk...... 97
Jaskinia Sandia, Nowy Meksyk, USA.. 100
Narzędzia neolityczne ze złotonośnej Kalifornii .... 101
5
Ewolucyjne uprzedzenia... 107
6. Dowody istnienia zaawansowanej
kultury w odległej przeszłości .111
Znaleziska z Aix-en-Provence, Francja ..... 112
Litery w bloku marmurowym, Filadelfia, USA ..... 112
Gwóźdź w piaskowcu dewońskim, Szkocja ...... 113
Zlota nić w kamieniu karbońskim, Anglia...... 113
Metaliczny wazonik ze skaty prekambryjskiej
wDorchester, Massachusetts, USA....... 114
Trzeciorzędowa kula z kredy, Laon, Francja... 115
Przedmioty z odwiertu studni w Illinois, USA. 116
Gliniana figurka z Nampa, Idaho, USA..... 118
Złoty łańcuszek w karbońskim węglu z Morrisonmlle, Illinois, USA... 120
Rzeźbiony kamień z kopalni węgla
w Lehigh w pobliżu Webster, Iowa, USA.... 121
Żelazny kubek z kopalni węgla w Oklahomie, USA.... 122
Xlii
Podeszwa buta z Newady, USA ..... 122
Ściana z bloków kamiennych
w kopalni w Oklahomie, USA.. 124
Mataliczne rury z pokładów kredy, Francja .... 125
Odcisk buta w łupku, Utah, USA.. 125
Żłobiona kula z Afryki Południowej .... 128
7. Anomalie - ludzkie szczątki szkieletowe .. 131
Kość udowa z Trenton, USA .... 131
Szkielet z Galley Hill, Anglia .. 132
Szczęka zMoulin Quignon, Francja ... 134
Najnowsze dane na temat Moulin Quignon.... 135
Szkielet z Clichy, Francja.. 135
Fragmenty czaszki z La Denise, Francja .. 136
Szkielet z Ipswich, Anglia.. 137
TerraAmata, Francja.. 138
Czaszka z Buenos Aires, Argentyna..... 138
Poludniowo-amerykański Homo erectus?... 140
Szczęka z Foxhall, Anglia.. 140
Szkielety z Castenedolo, Włochy .... 142
Szkielet z Savona, Włochy....... 147
Kręg z Monte Hermoso, Argentyna...... 149
Szczęka z Miramar, Argentyna...... 150
Czaszka z Calaveras, USA ....... 150
Dalsze skamieniałości człowieka ze złotonośnej Kalifornii, USA.... 152
Niezwykle wczesne znaleziska z Europy ... 156
Wyjątkowe anomalie ... 156
Czeoa n
Odkrycia uznawane za potwierdzenie teorii ewolucji.
8. "Człowiek jawajski"...... 163
EugeneDubois i pitekantrop... 163
Ekspedycja Selenki...... 167
Dubois wycofuje się z bitwy .... 168
6
Dalsze kości udowe ...... 169
Czy kości udowe z Trinil należą do współczesnego gatunku człowieka? ..170 Szczęka z
Heidelbergu....... 171
Szczątki "człowieka jawajskiego" odkryte przez von Koenigswalda .... 172
Rola Camegie Institution.. 174
Z powrotem na Jawę ... ^76
Późniejsze odkrycia na Jawie... 178
XIV
Chemiczne i radiometry czne datowanie znalezisk jamajskich. 179
Nieuczciwa prezentacja znalezisk "człowieka jamajskiego".... 181
9. Odkrycie kart w Piltdown .. 185
Dawson znajduje czaszkę .. 186
Ujawnione fałszerstwo?..... 189
W poszukiwaniu winnego ....... 194
10. "Człowiek pekiński" i inne znaleziska z Chin. 199
Zhoukoudian... 799
DamdsonBlack...... 200
Przemiana Fundacji Rockefellera.. 202
Historyczne odkrycie i wyrachowana kampania propagandowa ... 205
Ogień i narzędzia w Zhoukoudian ...... 206
Ślady kanibalizmu...... 208
Skamieniałości znikają...... 209
Intelektualna nieuczciwość..... 209
Datowanie morfologiczne ......".. 220
Dalsze odkryciaw Chinach...... 216
11. Żyjący małpolud? ...223
Kryptozoologia....... 223
"Dziki czlowiek" w Europie ..... 224
Pólnocno-zachodnia częśćAmeryki Północnej .. 224
Ameryka Środkowa i Południowa .. 228
Yeti - "dziki człowiek" Himalajów ...... 230
Almas - "dziki człowiek" z Centralnej Azji ..... 232
"Dziki człowiek" w Chinach .... 236
"Dziki człowiek" w Malezji i Indonezji...... 237
Afryka.. 239
Oficjalna nauka a relacje o "dzikim człowieku" ... 239
12. Ciągle coś nowego z Afryki...... 241
Szkielet Recka....... 241
Czaszki z Kanjera i szczęka z Konam.. 247
Narodziny australopiteków ..... 252
Zinjantrop....... 257
Homohabilis ... 258
Opowieśćo dwóch kościach ramiennych.... 259
Odkrycia Richarda Leakeya .... 260
Kość skokowa ER 813.. 261
OH 62 - Czy prawdziwy Homo habilis uprzejmie wstanie?..... 262
Krytyka australopiteków przedstawiona przez Oxnarda ... 265
"Lucy" w piasku z diatrybami...... 267
7
XV
A. afarensis - nadmiernie ludzki hominid? ..... 269
Ślady stóp z Laetoli ..... 270
"Czarna Czaszka", czarne myśli.... 273
Tabele chronologiczne ......277
Słownik ważniejszych terminów ..293
Bibliografia...... 299
Indeks ..331
XVII
Nota tłumacza
Zakazana archeologia to książka niezwykła zarówno pod względem treści, jak i sposobu
prezentacji zgromadzonego materiału. Ogrom pracy, jaki włożyli autorzy w jej powstanie,
może zdumieć, a powinien zadowolić nawet najbardziej zagorzałych przeciwników
zaprezentowanych tu poglądów. Wnikliwe poszukiwania i badania zapomnianych znalezisk;
dokładna analiza akceptowanych powszechnie przez naukę odkryć; skrupulatne,
konsekwentne, pozbawione fanatyzmu oceny dostępnych danych; szeroka dokumentacja
źródłowa prezentowanych faktów - wszystko to czyni z Zakazanej archeologii książkę
naukową w jak najbardziej ścisłym tego słowa znaczeniu.
Choć niniejsze wydanie to tłumaczenie jedynie skróconej wersji tej publikacji, jej naukowy
charakter nadal jest widoczny. Nawet, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że w krótszej edycji
autorzy pominęli przypisy dokumentujące ich badania, nie umniejsza to wiarygodności tej
książki, o czym świadczy choćby szeroka bibliografia. Z drugiej strony, krótsza prezentacja
tematu zwiększyła wartość Zakazanej archeologii ojej popularyzatorski wymiar. W ten
sposób zawarta w niej wiedza, dotycząca przecież podstawowych zagadnień, takich jak
pochodzenie człowieka, może być dostępna nie tylko wąskiemu gronu specjalistów, lecz
również szerokim kręgom inteligentnych ludzi.
Pogodzenie czytelności polskiego przekładu zarówno dla laików, jak i osób zawodowo
zajmujących się problemem początków ludzkiego gatunku stanowiło duże wyzwanie dla
tłumacza, zwłaszcza przy tak kontrowersyjnym ujęciu tematu. Z tego względu chciałbym
przedstawić kilka uwag terminologicznych i redakcyjnych.
W literaturze dotyczącej problematyki ewolucji termin "człowiek" (czy też "ludzie" bądź
"istoty ludzkie") może stanowić określenie nie tylko współczesnego gatunku człowieka, lecz
również jego domniemanych przodków. W niniejszym przekładzie, szczególnie przy
omawianiu znalezisk, które kwestionują dominujące dziś w nauce poglądy, będzie on
oznaczać jedynie w pełni ludzkie istoty (poza nielicznymi wyjątkami w wypowiedziach
cytowanych). Drugi istotny problem terminologiczny dotyczy znaczenia słowa
"paleoantropologia", używanego często przez autorów. W nauce brytyjskiej i amerykańskiej
paleoantropologia, podobnie jak antropologia, ma szerszy zakres niż na gruncie polskim. W
tym ujęciu archeologia stanowi jedynie dział antropologii czy też wręcz paleoantropologii. Z
tego względu posługując się terminem "paleoantropologia", autorzy mają z reguły na myśli
również i archeologię. Określenie to należałoby wówczas tłumaczyć na język polski jako
"paleoantropologia i archeologia (paleoantropologiczny i archeologiczny)". Jednak fakt, że
nie zawsze pojęcie "paleoantropologia" ma tak szeroki zakres (czasami oznacza dokładnie to
samo, co w języku polskim) i trudności redakcyjne zmusiły mnie to tłumaczenia tego terminu,
w zdecydowanej większości przypadków, jedynie jako paleoantropologia. Sadzę, że
specjaliści bez trudu będą rozróżniać szerszy i węższy zakres paleoantropologii, a laicy sięgną
do definicji znajdujących się na końcu książki.
Pozostałe problemy i trudniejsze, dla zwykłego Czytelnika, terminy wyjaśniam w przypisach.
W celu jeszcze bardziej zrozumiałego przedstawienia tematu na końcu książki zamieściłem
8
słownik ważniejszych pojęć. Czytelników mniej obeznanych z tematyką ewolucji zachęcam
do wcześniejszego zapoznania się z jego treścią przed przystąpieniem do czytania
zasadniczego tekstu.
Mam nadzieję, że niniejsze wydanie Zakazanej archeologu zadowoli polskiego czytelnika,
zachęcając specjalistów do sięgnięcia po pełną wersję tej książki.
W imieniu wydawców chciałbym również podziękować wszystkim osobom, które
przyczyniły się do powstania polskiego wydania tej publikacji.
Marcin Rudziński, Wrocław, kwiecień 1998
XIX
Stówo wstępne
Prehistoria człowieka nie jest zagadnieniem, które powinniśmy traktować dogmatycznie.
Kilka lat temu przedstawiano hipotezę "Mitochondrialnej Ewy" jako fakt. Obecnie teoria ta
jest odrzucana. Zaledwie lalka dni przed napisaniem tych słów gazety doniosły o ponownym
datowaniu fragmentu czaszki z Jawy, który przypisano Homo erectus, istocie uważanej za
przodka współczesnego człowieka. Znalezisko to wydatowano teraz na l,8 mln lat, co
wyraźnie umieszcza ten gatunek w Azji na długo zanim, jak przypuszczano, opuścił on
Afrykę.
Tego rodzaju informacje mogą być szeroko znane, mimo iż nie spełniły oczekiwań
niektórych, paleoantropologów, ponieważ ekscytują innych badaczy i nie zagrażają w
zasadniczy sposób spójności akceptowanego obrazu ewolucji człowieka. Co zrobilibyśmy
jednak, gdyby w pełni ludzką skamieniałość' odkryto w osadach datowanych na 2 min lat?
Czy uwierzono by w to zadziwiające znalezisko? Być może pojawiłaby się nieodparta presja,
aby ponownie oszacować wiek warstw, przypisać kość jakiemuś praludzkiemu gatunkowi,
zakwestionować kompetencje odkrywcy i ostatecznie zapomnieć o całym odkryciu.
Według Michaela Cremo i Richarda Thompsona taka sytuacja miała już miejsce wielokrotnie,
co wynika z dwojakiego sposobu oceny znalezisk. Szczątki szkieletowe bądź narzędzia
wczesnych ludzi są łatwo akceptowane, jeśli pasują do ortodoksyjnego modelu ewolucji
człowieka. Odkrycia, które są tak samo wiarygodne, lecz nie pasują do tego modelu, są
ignorowane bądź nawet ukrywane. Szybko znikają ze stron publikacji naukowych i w ciągu
kilku pokoleń są niemal tak niewidoczne, jakby ich nigdy nie było. W rezultacie tego procesu
alternatywne wyjaśnienia wczesnej historii ludzkości nigdy nie mogą zdobyć odpowiedniego
zaufania. Dowody, które je potwierdzają, nie są już dostępne.
W swej wnikliwej pracy Cremo i Thompson w doskonały sposób opisali część znalezisk,
które były kiedyś znane, ale zostały zapomniane z powodu "filtracji wiedzy" - procesu
chroniącego rządzący paradygmat. Praca detektywistyczna, jaką należało wykonać, by
wydobyć na światło dzienne te materiały, jest imponująca, a autorzy prezentują swoje
odkrycia i sposób, w jaki do nich dotarli w tak skrupulatnych, szczegółowych i gruntownych
analizach, że zasługują na to, aby traktować ich poważnie. Niestety, stosunkowo niewielu
naukowców chce badać znaleziska, które przeczą dominującym obecnie poglądom i pochodzą
ze źródła znajdującego się poza oficjalną nauką. Niniejsza książka stanowi skrót większej
pracy i jest przeznaczona głównie dla zwykłego Czytelnika. Mam nadzieję, że przyciągnie
ona również uwagę obiektywnych specjalistów i zachęci ich do zbadania szczegółowej
prezentacji tych samych odkryć w oryginalnym, pełnym wydaniu Zakazanej archeologii.
' Skamieniatości - szczątki zwierzęce bądź roślinne, które pod wpływem różnych czynników,
u tym czasu, przybierają strukturę kamienia.
XX
Autorzy otwarcie przyznają, że pragną potwierdzić pogląd, który zakorzeniony jest w
literaturze wedyjskiej wywodzącej się z Indii i mówi o bardzo długiej historii ludzkiego
9
gatunku. Nie podzielam ani ich zapatrywań, ani motywacji, jaką się kierowali. Nie sądzę
jednak, by było coś złego w poglądzie na świat, który szczerze przedstawili. Uczeni, podobnie
jak inni ludzie, kierują się w swoim działaniu pewnymi motywami i uprzedzeniami, które
mogą przesłonić ich opinię na dany temat, a dogmatyczny materializm, kontrolujący umysły
wielu naukowców, wyrządza prawdopodobnie daleko większą szkodę prawdzie, ponieważ nie
jest uważany za uprzedzenie. Ostatecznie rzecz biorąc, nie jest ważne, jakie były motywacje
badaczy, ale czy znaleźli oni coś, co zasługuje na zaprezentowanie innym i jest warte
poważnych badań wśród społeczności naukowej.
Moim zdaniem, Cremo i Thompson donoszą o materiałach, które w znacznym stopniu
zasługują na poważne badania. Nie piszę tych słów, aby ostatecznie uznać ich ustalenia. Chcę
jednak zachęcić poważnych studentów tematu, by sprawiedliwie ich wysłuchali.
Zakazana archeologia to bardzo interesująca i ekscytująca książka. Gorąco pragnę, aby
omawiane w niej znaleziska wytrzymały obiektywne badania ze strony najlepiej
poinformowanych Czytelników, którzy mogą być zadowoleni, że mają szansę zbadać
materiały znajdujące się poza podręcznikami i pracami naukowymi prezentowanymi im na
wykładach w trakcie nauki na uniwersytetach i innych szkołach wyższych.
Philip E. Johnson, School of Law,
University of California, Berkeley, USA, autor książki Darwin on Trial
XXI
Przedmowa
Pełne wydanie Zakazanej archeologii Liczy 952 strony. Stanowi, więc duże wyzwanie dla
wielu Czytelników. Z tego względu Richard i ja zdecydowaliśmy się wydać krótszą,
łatwiejszą do czytania i bardziej przystępną wersję tej książki.
Niniejsza edycja zawiera jednak niemal wszystkie przypadki omówione w pełnej wersji. Nie
podaliśmy tu natomiast przypisów ani nie przedstawiliśmy szczegółowych analiz
geologicznych i anatomicznych dotyczących wielu odkryć. W krótszym wydaniu Zakazanej
archeologii możemy na przykład stwierdzić, że dane stanowisko prehistoryczne2
jest uważane
za późnoplioceńskie. W pełnej wersji naszej książki dokładnie wyjaśniamy, dlaczego
wydatowano je w taki sposób, przytaczając wiele materiałów źródłowych w postaci dawnych
i współczesnych raportów geologicznych zawierających ustalenia chronologiczne. Czytelnicy,
którzy chcą zapoznać się z tymi szczegółowymi informacjami, mogą nabyć szersze wydanie
niniejszej książki.
Michael A. Cremo, Pacific Beach, Kalifornia, 26 marca 1994
2 Miejsce, w którym istnieją ślady pobytu człowieka lub, według teorii ewolucji, jego
przodków. Ślady te mogą mieć postać zarówno szczątków badanych istot -wówczas jest to
stanowisko paleoantropologiczne jak i produktów ich działalności - wtedy mamy do
czynienia, przynajmniej w nauce polskiej, ze stanowiskiem archeologicznym. Czasami oba
typy stanowisk występują jednocześnie.
XXIII
Wstęp i podziękowania
W 1979 roku badacze Laetoli, stanowiska prehistorycznego w Tanzanii we Wschodniej
Afryce, odkryli ślady stóp w warstwach popiołu wulkanicznego wydatowanych na ponad 3,6
min lat. Mary Leakey stwierdziła, że odciski te nie różnią się niczym od śladów
współczesnego człowieka. Podobną opinię wyrazili również inni uczeni. Ich zdaniem
świadczyło to jedynie o tym, iż przodkowie ludzkiego gatunku sprzed 3,6 min lat posiadali
stopy o niewiarygodnie współczesnej budowie. Jednak w opinii innych badaczy, na przykład
anatoma R. H. Tuttle'a z University of Chicago, skamieniałe kości stóp znanych
10
australopiteków3
z tego okresu wskazują, że istoty te posiadały stopy, które przypominały
wyraźnie budowę kończyn małp człekokształtnych4
. Nie można ich, zatem łączyć z odciskami
w Laetoli. W artykule zamieszczonym w Natural History z marca 1990 roku Tuttie wyznał:
"Mamy tu do czynienia z pewnego rodzaju tajemnicą".
W tym kontekście wydaje się, więc uzasadnione rozważenie możliwości, o której nie
wspomnieli ani Tuttie, ani Leakey. Około 3,6 min lat temu we Wschodniej Afryce mogły żyć
istoty posiadające ludzkie ciało, które odpowiadałoby stopom o tym samym typie budowy.
Być może, jak pokazuje ilustracja na stronie obok, współistniały one z bardziej
małpokształtnymi formami. Choć ta archeologiczna interpretacja może być tak bardzo
intrygująca, współczesne poglądy na temat ewolucji człowieka całkowicie ją odrzucają.
Jednak w latach 1984-1992, wraz ze wspomagającym nas badaczem Stephe-nem Bernathem,
zgromadziliśmy dużą grupę materiałów, które kwestionują dzisiejsze koncepcje na temat
ewolucji ludzkiego gatunku. Niektóre z tych świadectw, jak odciski stóp z Laetoli, odkryto
całkiem niedawno, lecz o większości z nich naukowcy donosili już w wieku XIX i na
początku naszego stulecia.
Nawet nie rozpatrując dokładnie tej starszej grupy znalezisk, można podejrzewać, że nie
oceniono ich właściwie i, że z bardzo istotnych przyczyn nauka skutecznie się ich pozbyła.
Wnikliwie przyjrzeliśmy się tej możliwości. Doszliśmy jednak do wniosku, iż jakość tych
kontrowersyjnych materiałów nie jest ani lepsza, ani gorsza od odkryć, które rzekomo nie
budzą żadnych wątpliwości i są zwykle podawane na poparcie współczesnych teorii o
ewolucji człowieka.
W pierwszej części Zakazanej archeologii omawiamy dokładnie dużą liczbę
kontrowersyjnych dowodów, które zaprzeczają obecnym poglądom na temat ewolucji
ludzkiego gatunku. Przedstawiamy szczegółowo sposób, w jaki świadectwa te były
systematycznie ukrywane, ignorowane lub zapominane, mimo że jakościowo (i ilościowo)
cechują się one tą samą wartością naukową, co materiały potwierdzające akceptowane dziś
wyjaśnienia o początkach ludzkości.
3
W myśl najbardziej rozpowszechnionych poglądów paleoantropologicznych istoty określane
jako australopiteki obejmują grupę gatunków, które tworzą rodzaj Australopithecus.
4
Inaczej antropoidów, małp bezogoniastych (dziś goryle, orangutany, szympansy, gibony).
Język angielski określa je slowem "apes", w odróżnieniu od określenia "nonkey" - małpa
zwierzokształtna, z reguły ogoniasta.
XXIV
Gdy mówimy o ukrywaniu dowodów, nie mamy na myśli żadnych spiskowców działających
na polu nauki i knujących diabelską intrygę, aby oszukać opinię publiczną. Chodzi nam raczej
o ciągły, społeczny proces filtracji wiedzy, który wydaje się być nieszkodliwy, lecz w
rzeczywistości ma poważne konsekwencje. Naszym zdaniem, pewne kategorie znalezisk po
prostu niesprawiedliwie znikają z pola widzenia.
Ten rodzaj ukrywania danych ma miejsce od długiego czasu. W 1880 roku J. D. Whitney,
geolog stanu Kalifornia w USA, opublikował szczegółowy przegląd rozwiniętych narzędzi
kamiennych, które znaleziono w kalifornijskich kopalniach złota. Opisane przez niego
artefakty5
, w tym ostrza włóczni oraz kamienne moździerze i tłuczki, odkryto głęboko w
szybach kopalni, poniżej grubych, nienaruszonych warstw lawy, w formacjach geologicznych
datowanych na okres od 9 do ponad 55 min lat. W. H. Holmes ze Smithsonian Institution,
jeden z najbardziej głośnych krytyków znalezisk kalifornijskich, napisał: "Gdyby profesor
Whitney docenił w pełni historię ewolucji człowieka tak, jak rozumiemy ją dzisiaj, wahałby
się głosić poglądy, które przedstawił [zdaniem Whit-neya ludzie żyli w Ameryce Północnej w
11
bardzo odległych czasach], pomimo imponującego szeregu dowodów, z jakimi się zetknął".
Innymi słowy, jeżeli fakty nie zgadzają się z faworyzowaną teorią, muszą zostać odrzucone,
nawet, jeśli stanowią "imponujący szereg dowodów".
Takie podejście potwierdza najważniejszy problem, na który staramy się zwrócić uwagę w
naszej książce. W społeczności naukowej istnieje pewien filtr wiedzy, który usuwa
niepożądane informacje. Ten proces filtracji danych ma miejsce już od ponad wieku.
Dodatkowo, obok ogólnego procesu filtracji wiedzy, pojawiają się również przypadki bardziej
bezpośredniego ukrywania pewnych faktów.
Na początku lat pięćdziesiątych Thomas E. Lee z Muzeum Narodowego w Kanadzie znalazł
rozwinięte narzędzia kamienne w polodowcowych osadach Sheguiandah, stanowiska na
wyspie Manitoulin leżącej w północnej części jeziora Huron. Geolog John Sanford dowodził,
że najstarsze narzędzia z Sheguiandah mają przynajmniej 65 000 lat, a mogą mieć nawet 125
000. Zwolennicy standardowych poglądów na temat prehistorii Ameryki Północnej nie byli w
stanie zaakceptować takiego datowania. Przypuszcza się, bowiem powszechnie, że człowiek
przybył po raz pierwszy do Ameryki Północnej około 12 000 lat temu z obszaru Syberii.
Thomas Lee skarżył się: "Na odkrywcę stanowiska [Lee'ego] zrobiono nagonkę, w wyniku,
której stracił on swoją posadę w administracji państwowej i przez długi czas pozostawał
bezrobotny. Uniemożliwiono mu publikowanie materiałów, znaleziska zostały fałszywie
przedstawione przez kilku znanych autorów [...] wiele artefaktów zniknęło w magazynach
Muzeum Narodowego.
5
Pozostatosci celowego działania człowieka lub, w myśl teorii ewolucji, jego przodków.
xxv
Z powodu odmowy zwolnienia odkrywcy dyrektor muzeum, który zaproponował
opublikowanie monografii Sheguiandah, sam został wyrzucony z pracy i zmuszony do
emigracji. Aby zdobyć kontrolę nad zaledwie sześcioma okazami z Sheguiandah, które nie
zostały ukryte, wykorzystano osoby zajmujące prestiżowe i wpływowe stanowiska. Samo
miejsce zamieniono natomiast w miejscowość turystyczną [...] Sheguiandah zmusiłoby ich do
kłopotliwego wyznania, że wszystkowiedzący nie wiedzieli wszystkiego. Zmusiłoby ono do
ponownego napisania prawie każdej książki w tej dziedzinie. Musiało zostać zniszczone.
Zostało zniszczone".
W drugiej części Zakazanej archeologii dokonujemy przeglądu grupy akceptowanych
materiałów, które są powszechnie wykorzystywane do potwierdzania dominujących obecnie
poglądów na temat ewolucji człowieka. Rozważamy zwłaszcza status australopiteków.
Większość antropologów twierdzi, że były one przodkami ludzi, którzy posiadali niemal
małpią głowę, człekokształtne ciało i podobnie jak człowiek charakteryzowali się dwunożną
postawą oraz dwunożnym sposobem chodzenia. Jednak część badaczy przedstawia
przekonujące dowody, które przemawiają za radykalnie odmiennym poglądem. W ich opinii
australopiteki były w dużym stopniu małpokształtnymi istotami, które prowadziły częściowo
nadrzewny tryb życia i nie miały bezpośredniego związku z ewolucyjną linią ludzkiego
gatunku.
W drugiej części naszej książki rozważamy również możliwość współistnienia prymitywnych
hominidów i współczesnego gatunku człowieka nie tylko w odległej przeszłości, lecz również
w czasach obecnych. Przez ponad ostatnie sto lat naukowcy zgromadzili świadectwa
wskazujące, że istoty człekokształtne podobne do gigantopiteków, australopiteków,
przedstawicieli gatunku Homo erectus i neandertalczyków żyją współcześnie w odludnych
częściach świata. W Ameryce Północnej stworzenia te znane są jako sasquatch, w Azji
Centralnej jako almas. W Afryce, Chinach, Azji Południowo-Wschodniej, Ameryce
Środkowej i Południowej noszą one inne nazwy. Aby określić wszystkie istoty tego typu,
12
niektórzy badacze używają ogólnego terminu "dziki człowiek". Naukowcy i lekarze donosili,
że widzieli zarówno żywych, jak i martwych "dzikich ludzi". Natrafili również na ślady ich
stóp. Zebrali ponadto tysiące relacji od zwykłych osób, które spotkały "dzikiego człowieka" i
dotarli do podobnych opowieści zawartych w zapiskach historycznych.
Można zadać pytanie, dlaczego napisaliśmy tę książkę, jeżeli nie mamy w tym jakiegoś
zasadniczego celu. Jednak w rzeczywistości cel taki istnieje.
Richard Thompson i ja jesteśmy członkami Bhaktivedanta Institute, naukowej gałęzi
Międzynarodowego Towarzystwa Świadomości Kryszny, instytutu, który zajmuje się
badaniem relacji pomiędzy współczesną nauką a obrazem świata przedstawionym w
literaturze wedyjskiej wywodzącej się z Indii.
Według standardowych podziałów taksonomicznych hominidy (inaczej czlowiekowate)
stanowią rodzinę, na którą składają się dwa rodzaje - Homo i Australopithecus.
XXVI
Z literatury tej otrzymujemy informację, że ludzkość ma bardzo długą historię. W celu
przeprowadzenia systematycznych badań nad istniejącym piśmiennictwem naukowym
dotyczącym dziejów człowieka zaprezentowaliśmy myśl wedyj-ską w formie teorii, która
zakłada, że różne istoty człekokształtne i małpokształtne współistniały ze sobą przez długi
okres.
Zaczerpnięcie tego teoretycznego poglądu z literatury wedyjskiej nie powinno go
dyskwalifikować. Wybór teorii może pochodzić z różnych źródeł - osobistej inspiracji,
wcześniejszych teorii, sugestii przyjaciela, filmu itd. W rzeczywistości, nie źródło danej
koncepcji jest istotne, lecz jej zdolność wyjaśnienia obserwowanych zjawisk.
Z uwagi na objętość niniejszego opracowania nie byliśmy w stanie rozwinąć tu naszych,
alternatywnych wobec współczesnych teorii o pochodzeniu ludzkiego gatunku, poglądów. Z
tego względu planujemy napisać kolejną książkę, która szerzej przedstawi wyniki naszych
badań w tej dziedzinie na tle wedyjskiego źródła informacji.
W tym momencie chciałbym powiedzieć też kilka słów o mojej współpracy z Richardem
Thompsonem. Richardjest naukowcem z wykształcenia - matematykiem, który opublikował
akceptowane przez świat nauki artykuły i książki z zakresu takich dziedzin, jak:
biomatematyka, teledetekcja, geologia czy fizyka. Ja sam nie jestem naukowcem z
wykształcenia. Od 1977 roku piszę i redaguję książki oraz magazyny publikowane przez
Bhaktivedanta Book Trust.
W 1984 roku Richard poprosił swojego asystenta Stephena Bernatha o zebranie informacji na
temat pochodzenia człowieka i jego dziejów. W dwa lata później poprosił mnie, abym zajął
się tym materiałem i opracował go w formie książki.
Gdy przeglądałem informacje dostarczone przez Stephena, uderzyła mnie bardzo niewielka
liczba raportów naukowych między rokiem 1859, kiedy to Darwin wydał swoją pracę O
pochodzeniu gatunków, a rokiem 1894, w którym Eugene Dubois opublikował relację
dotyczącą "człowieka jawajskiego". Zaintrygowany tym odkryciem, poprosiłem Stephena,
aby dotarł do książek antropologicznych z końca XIX wieku i początków naszego stulecia.
Znalazłem w nich, w tym we wczesnym wydaniu Fossil Men Marcellina Boule'a, bardzo
negatywne opinie na temat licznych sprawozdań naukowych pochodzących z omawianego
okresu. Śledząc przypisy, dotarliśmy do kilku przykładowych relacji tego typu. Większość z
nich została napisana przez dziewiętnastowiecznych uczonych i zawierała opisy nacinanych
kości, narzędzi kamiennych oraz w pełni ludzkich szczątków szkieletowych, które znaleziono
w nieoczekiwanie starych kontekstach geologicznych. Jakość tych raportów nie budziła
zastrzeżeń. Odpowiadały one na wiele możliwych wątpliwości. Zachęciło mnie to do
przeprowadzenia bardziej systematycznych poszukiwań.
13
Odkrywanie tych zapomnianych relacji wymagało kolejnych trzech lat. Wraz ze Stephenem
Bemathem zdobyliśmy rzadko spotykane materiały z konferencji naukowych z całego świata i
razem przetłumaczyliśmy je na język angielski.
XXVII
Rękopis oparty na zgromadzonych materiałach powstawał przez kilka następnych lat. Przez
cały ten okres niemal codziennie dyskutowałem z Richardem na temat znaczenia posiadanego
materiału i jak najlepszego sposobu zaprezentowania go.
Większość informacji zawartych w Rozdziale 6. Stephen otrzymał od Rona Calaisa, który
uprzejmie przysłał nam wiele kopii oryginalnych raportów posiadanych w swych archiwach.
Virginia Steen-McIntyre była na tyle życzliwa, że dostarczyła nam swoją korespondencję o
datowaniu Hueyatlaco, stanowiska w Meksyku. Rozmawialiśmy również z Ruth D. Simpson
z San Bernardi-no County Museum na temat narzędzi kamiennych, a z Thomasem A. Demere
z Muzeum Historii Naturalnej w San Diego o śladach zębów rekinów na kościach.
Kończąc ten krótki wstęp, zachęcamy Czytelników do przekazywania nam informacji, które
mogą być dla nas interesujące, zwłaszcza jako nowy materiał do przyszłych edycji tej książki.
Michael A. Cremo, Pacific Beach, Kalifornia, 26 marca 1994
Część I
Odkrycia kwestionujące teorię ewolucji
Rozdzia3 l____
Pieśń "Czerwonego Lwa" -Darwin i ewolucja człowieka
Pewnego wieczoru 1871 roku członkowie brytyjskiego towarzystwa wykształconych
dżentelmenów "Czerwonych Lwów" zgromadzili się w Edynburgu w Szkocji, aby ucztować
wesoło, zabawiając się humorystycznymi piosenkami i przemowami. Lord Neaves, znany
dobrze ze swoich dowcipnych wierszy, wystąpił przed zgromadzonymi "Lwami" i zaśpiewał
12 zwrotek piosenki, którą ułożył na temat Powstawania gatunków a la Darwin. Wśród nich
znalazła się i ta:
Małpa z giętkim kciukiem I dużym mózgowiem, Już będąca przy wymowie, Urządziła stan
wszechrzeczy I nie wolno j ej zaprzeczyć!
Jego słuchacze odpowiedzieli, jak to zwykle bywało wśród "Czerwonych Lwów", delikatnym
pomrukiem i poprawianiem klap swoich surdutów.
Dokładnie dwanaście lat po opublikowaniu przez Charlesa Darwina w 1859 roku pracy O
powstawaniu gatunków rosnąca liczba naukowców i innych wykształconych osób uważała za
niemożliwe, wręcz śmieszne, przypuszczenie, że ludzie nie są niczym więcej niż tylko
zmodyfikowanymi potomkami małpokształtnych istot. W samym tekście O powstawaniu
gatunków Darwin jedynie krótko poruszył problem początków człowieka, stwierdzając na
ostatnich stronach: "Na temat pochodzenia człowieka i jego historii zostanie rzucone światło".
Jednak mimo ostrożności Darwina wiadomo było, że nie postrzega on ludzkości jako wyjątku
od swojej teorii, w myśl, której jeden gatunek rozwija się z drugiego.
Darwin przemawia
Dopiero w 1871 roku Darwin przedstawił kolejną pracę, O pochodzeniu człowieka, która
wyrażała jego szczegółowe poglądy na temat ewolucji gatunku. Wyjaśniając tę zwłokę,
Darwin napisał: "Przez wiele informacje o początkach człowieka bez jakiejkolwiek intencji
publikowania czegoś na ten temat, a raczej z postanowieniem nie wywoływania w ten sposób
uprzedzeń wobec moich poglądów.
4 Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka
14
Wydawało mi się, że wystarczy wspomnieć w pierwszym wydaniu O powstawaniu gatunków,
iż dzięki tej publikacji »na temat pochodzenia człowieka i jego historii zostanie rzucone
światło", co oznacza, że ludzki gatunek również należy włączyć w jakąś ogólną teorię, która
weźmie pod uwagę sposób, w jaki pojawił się on na Ziemi".
W pracy O pochodzeniu człowieka Darwin wyraźnie zaprzeczył szczególnej pozycji naszego
gatunku. "W ten sposób dowiadujemy się - powiedział - że człowiek jest potomkiem
włochatego, ogoniastego zwierzęcia czworonożnego, prawdopodobnie o nadrzewnym trybie
życia, zamieszkującego obszar Starego Świata7". Było to śmiałe stwierdzenie, choć
brakowało mu najbardziej przekonującego dowodu - skamieniałości gatunku przejściowego
między starożytnymi małpami człekokształtnymi a współczesnymi ludźmi.
Z wyjątkiem dwóch niepewnie datowanych czaszek neandertalskich z Niemiec i z Gibraltaru
oraz kilku innych, słabo opisanych znalezisk o współczesnej morfologii, nauka nie
dysponowała wówczas skamieniałymi szczątkami hominidów. Fakt ten stał się wkrótce
bronią w rękach przeciwników sugestii, Darwina, że ludzie wywodzą się od małpokształtnych
przodków. "Gdzie - pytali oponenci - są skamieniałości, które mogą to udowodnić?"
Obecnie jednak, niemal bez wyjątku, paleoantropolodzy sądzą, że udowodnili teorię Darwina,
odkrywając skamieniałych przodków człowieka na terenie Afryki, Azji i na innych
kontynentach.
Pojawienie się hominidów
Tabela 1.1 przedstawia współczesny, uznany powszechnie, system epok geologicznych. Jest
on stałym punktem odniesienia w naszych badaniach nad historią człowieka i podobnych do
niego istot. Jednak przedstawione przez nas odkrycia mogą wymuszać poważną korektę
przyjętej skali czasu.
Według dzisiejszych poglądów ewolucyjnych pierwsze istoty małpokształtne pojawiły się w
epoce oligocenu (datowanej na 25-38 min lat), natomiast pierwsze małpy człekokształtne,
należące do tej samej linii genealogicznej, co człowiek, wykształciły się w młócenie
(datowanym na 5-25 min lat). Małpy te klasyfikuje się najogólniej jako jeden rodzaj -
Dryopithecus.
Następnie nadeszła epoka pliocenu (datowana na 2-5 min lat). Podaje się, że w zapisie
skalnym z tego okresu pojawiły się pierwsze hominidy, czyli człekokształtne ssaki o
wyprostowanej postawie ciała. Najwcześniejszymi znanymi hominidami są australopiteki -
dosłownie "południowe małpy" -których wiek geologiczny określa się na 4 min lat.
Paleoantropolodzy twierdzą, że te prawie ludzkie istoty miały 1,2-1,5 m wysokości, a
pojemność ich puszki mózgowej wahała się w granicach 300-600 cm3. Według dominujących
poglądów
7 Pojęcie " Stary Świat" obejmuje obszar Europy, Afryki i Azji.
Pieśń "Czerwonego Lwa" - Darwin i ewolucja człowieka
Tabela 1.1. Typowy podziat dziejów Ziemi
Era
Okres
Epoka
Datowanie (w min lat)
Kenozoik
CzwartorzędHolocen Plejstocen
0,01 2
Trzeciorzęd
Pliocen Miocen
5 25
15
Oligocen Eocen
38
55
Paleocen
65
Mezozoik
Kreda
144
Jura
213
Trias
248
Paleozoik
Perm
286
Karbon
360
Dewon
408
Sylur Ordowik
438 505
Kambr
590
Proterozoik
2,5 mld
Archaik
4,5/7 mld
ciało australopiteków przypominało ciało współczesnego człowieka, jedynie głowa posiadała
cechy zarówno małpie, jak i ludzkie.
Przyjmuje się, że około 2 min lat temu, na początku plejstocenu (epoka ta datowana jest na
2 000 000 -10 000 lat), z jednej gałęzi australopiteków rozwinął się gatunek określany
mianem Homo habilis8
. Wydaje się, iż z wyjątkiem pojemności puszki mózgowej, która
według obecnych szacunków była większa i wynosiła 600-750 cm3, przypominał on
australopiteki.
Zdaniem naukowców akceptujących teorię ewolucji około 1,5 min lat temu Homo habilis dał
początek kolejnemu hominidowi - Homo erectus9
(obejmującemu tzw. "człowieka
jawajsidego" i "człowieka pekińskiego"). Według powszechnej opinii przedstawiciele tego
gatunku osiągali 1,5-1,8 m wysokości, a pojemność ich puszki mózgowej wahała się między
700 a 1300 cm3. Większość paleoantropologów sądzi obecnie, że podobnie jak australopiteki
i Homo
8
Dosłownie "człowiek zręczny" - termin zapożyczony z języka łacińskiego.
9
Inaczej "człowiek wyprostowany" - także określenie łacińskie.
Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka
Homo habilis, przypominali oni współczesnego człowieka. Czoło Homo erectus było jednak
cofnięte za masywnymi wałami nadoczodołowymi. Szczęki i zęby osiągały duże rozmiary, a
żuchwa nie miała wykształconej brody. Przyjmuje się, że Homo erectus żył w Afryce, Azji i
Europie do około 200 000 lat temu.
16
W myśl dzisiejszych koncepcji naukowych w pełni ludzki gatunek - Homo sapiens sapiens10
-
rozwinął się stopniowo z Homo erectus. Zdaniem paleoan-tropologów około 300 000-400 000
lat temu pojawił się pierwszy, wczesny Homo sapiens, określany też jako archaiczny Homo
sapiens. Podaje się, że pojemność jego puszki mózgowej była niemal tak duża, jak u
współczesnego człowieka, choć wciąż posiadał on pewne cechy Homo erectus, na przykład
masywną czaszkę, cofnięte czoło i duże wały nadoczodołowe. Cechy te nie były już jednak
tak bardzo rozwinięte. Przykłady tego typu znalezisk pochodzą ze Swanscombe w Anglii,
Steinheim w Niemczech oraz Fontechevade i Arago we Francji. Czaszki tej kategorii
posiadają również do pewnego stopnia cechy neander-talskie, dlatego są także klasyfikowane
jako okazy pre-neandertalskie. W opinii większości uczonych zarówno ludzie, jak i klasyczni,
zachodnioeuropejscy neandertalczycy" rozwinęli się z pre-neandertalskiego typu hominidów,
czyli wczesnego Homo sapiens.
Na początku XX wieku niektórzy badacze uważali, że neandertalczycy z okresu ostatniego
zlodowacenia12
, znani właśnie jako klasyczni, zachodnioeuropejscy neandertalczycy, byli
bezpośrednimi przodkami współczesnych istot ludzkich. Posiadali oni większy mózg niż
Homo sapiens sapiens, znacznie większą twarz i szczęki, niższe, pochylone do tyłu czoło i
masywne wały nadoczodołowe. Pozostałości neandertalczyków znajdywane są w osadach
plejstoceńskich sprzed 30 000 -150 000 lat. Jednak odkrycie wczesnego Homo sapiens w
warstwach o wiele starszych niż 150 000 lat skutecznie usunęło klasycznych,
zachodnioeuropejskich neandertalczyków z linii ewolucyjnej prowadzącej od Homo erectus
do Homo sapiens sapiens (ił. 1.1).
Typ człowieka znany jako człowiek z Cro-Magnon13
pojawił się w Europie około 30 000 lat
temu i charakteryzował się w pełni współczesną anatomią. Naukowcy mówią zazwyczaj, że
Homo sapiens sapiens pojawił się po raz pierwszy mniej więcej 40 000 lat temu w Afryce.
Jednak w związku z odkryciami dokonanymi na terenie Afryki Południowej14
i w innych
miejscach, wielu uczonych twierdzi dziś, iż ukształtował się on 100 000 lat temu, a może
wcześniej.
10
w języku łacińskim termin ten znaczy "człowiek rozumny". '' Po łacinie Homo sapiens
neanderthalensis - "rozumny człowiek neandertalski". Nazwa tych istot wywodzi się od
stanowiska w dolinie Neandertal w Niemczech, gdzie po raz pierwszy odkryto ich szczątki.
12
Inaczej glacjalu.
13
Paleoantropolodzy określają w ten sposób pierwsze europejskie populacje Homo sapiens
sapiens. Nazwa ta pochodzi od stanowiska we Francji.
14
W niniejszym opracowaniu termin ten oznacza z reguły Republikę Południowej Afryki
(RPA). Ponieważ jednak nazwa RPA jest rzadko stosowana w dotychczasowej literaturze
specjalistycznej na gruncie polskim, pozostawiam częściej spotykaną wersję nazwy tego
państwa.
Pojemność puszki mózgowej współczesnych ludzi waha się w granicach 1000-2000 cm3
. Jak
można łatwo zaobserwować, nie istnieje związek między rozmiarami mózgu a inteligencją
człowieka. Pojemność puszki mózgowej bardzo inteligentnych osób wynosi niekiedy 1000
cm3
, a ludzie niedorozwinięci mogą mieć mózg o objętości 2000 cm3
.
Obecne koncepcje naukowe dotyczące początków ludzkiego gatunku nie wyjaśniają
dokładnie gdzie, kiedy i jak z australopiteków rozwinął się Homo habilis, z Homo habilis -
Homo erectus bądź z Homo erectus - współczesny człowiek. Mimo to, większość
paleoantropologów zgadza się z poglądem, że tylko w pełni ludzkie istoty pojawiły się w
Nowym Świecie15. Przyjmuje się, iż wcześniejsze stadia ewolucji, począwszy od
17
australopiteków, miały miejsce jedynie na obszarze Starego Świata, a pierwsi ludzie przybyli
do Nowego Świata około 12 000 lat temu, choć zdaniem niektórych naukowców być może
już w późnym plejstocenie, czyli 25 000 lat temu.
Do dziś istnieje wiele luk w hipotetycznym zapisie skalnym dotyczącym pochodzenia
człowieka. Niemal zupełnie brak na przykład skamieniałości łączących człekokształtne małpy
mioceńskie, takie jak driopiteki, z plioceń-skimi przodkami współczesnych małp
antropoidalnych i ludzi, zwłaszcza, jeśli chodzi o okres 4-8 min lat temu.
Być może to prawda, że kiedyś zostaną odnalezione skamieniałości, które wypełnią te luki.
Jednak, co jest niezwykle ważne, nie ma powodu, by przypuszczać, iż te nowe znaleziska
będą potwierdzać teorie ewolucyjne. Jak zareagujemy, jeżeli w pełni ludzkie szczątki pojawią
się w starszych osadach niż te, w których odkryto szczątki driopiteków? Nawet gdyby
okazało się, że współczesny gatunek człowieka istniał l min lat temu, czyli 4 min lat po
zniknięciu w późnym młócenie driopiteków, byłoby to już wystarczające do odrzucenia
dzisiejszych wyjaśnień na temat pochodzenia ludzkiego gatunku.
'5 Pojęcie "Nowy Świat" obejmuje obszar obu Ameryk.
Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka.
W rzeczywistości, znaleziska, które przeczą poglądom o ewolucji człowieka już odnaleziono.
Zostały one jednak utajone lub dla wygody zapomniane. O wielu z nich donoszono w XIX
wieku - po opublikowaniu przez Darwina pracy O powstawaniu gatunków, przed wydaniem,
której nie odkryto żadnych istotnych materiałów z wyjątkiem "człowieka neandertalskiego".
W pierwszych latach darwinizmu nie istniała, więc jasno ustalona teoria o początkach
ludzkości, której można byłoby bronić na polu nauki, a niektórzy naukowcy dokonali
wówczas i opisali wiele odkryć, o jakich nie wspomniano by teraz na stronach bardzo
szanowanych i akademickich pism.
Większość tych skamieniałości i artefaktów znaleziono przed odkryciem pierwszego
protoludzkiego, hominida, jaki według zwolenników teorii ewolucji istniał w okresie między
driopitekami a współczesnymi ludźmi. Był to tzw. "człowiek jawajski" znaleziony przez
Eugene Dubois w warstwach środkowo-plejstoceńskich, datowanych na 800 000 lat.
Odkrycie to stało się punktem odniesienia dla dalszych badań. Od tego momentu naukowcy
przestali oczekiwać, że znajdą artefakty bądź ludzkie szczątki w osadach z tego samego
okresu lub epok wcześniejszych. Jeżeli odkrywali takie znaleziska, dochodzili do wniosku, że
jest to niemożliwe i wymyślali sposób, aby skompromitować dane odkrycie jako pomyłkę,
złudzenie lub oszustwo. Jednak zanim odkryto "człowieka jawajskiego", szanowani,
dziewiętnastowieczni uczeni znaleźli w bardzo starych warstwach wiele szczątków
szkieletowych w pełni ludzkich istot. Odkryli również różnorodne narzędzia kamienne i kości
zwierząt noszące ślady działania człowieka.
Wybrane zasady epistemologii
Zanim rozpoczniemy przegląd odrzucanych i akceptowanych dziś przez naukę znalezisk
związanych z dziejami ludzkiego gatunku, przedstawimy kilka zasad epistemologicznych,
których sami staraliśmy się przestrzegać. W słowniku Webstera 'New Worid Dictionary
epistemologia zdefiniowana jest jako "badanie bądź teoria pochodzenia, charakteru, metod i
ograniczeń wiedzy". Kiedy studiujemy materiały naukowe, należy mieć na uwadze naturę,
metody i ograniczenia wiedzy, w przeciwnym razie możemy ulec złudzeniu. Znaleziska
prehistoryczne mają pewne zasadnicze ograniczenia, które należy podkreślić.
Po pierwsze, wiążą się one z rzadkimi odkryciami, których nie można powtórzyć. Część
naukowców zdobyła duże uznanie dzięki kilku słynnym odkryciom, pozostali natomiast, a
jest ich zdecydowana większość, przez całą swą karierę nie dokonali nawet jednego
znaczącego odkrycia.
18
Po drugie, kiedy już dokona się odkrycia, główne dowody świadczące o jego charakterze są
niszczone podczas badań i wiedzę o nich czerpiemy jedynie z relacji przekazanych przez
odkrywców. Na przykład jedną z najbardziej istotnych cech skamieniałości jest ich pozycja
stratygraficzna19
. Gdy jednak znalezisko zostanie już wydobyte z ziemi, bezpośrednie
dowody wskazujące na miejsce, w którym je odkryto, ulegają zniszczeniu.
Pieśń "Czerwonego Lwa" - Darwin i ewolucja człowieka
W tej sytuacji musimy po prostu polegać na rzetelności relacji osoby dokonującej odkrycia.
Można oczywiście powiedzieć, że chemiczne cechy skamieniałości bądź inne ich właściwości
wskazują na miejsce ich odkrycia, i w pewnych przypadkach rzeczywiście tak jest, jednak nie
zawsze istnieje możliwość przeprowadzenia odpowiednich badań w tym zakresie. Poza tym
nawet w przypadku takich analiz musimy polegać na raportach naukowych o chemicznych i
fizycznych cechach warstw, z których według odkrywców pochodzą dane znaleziska.
Osoby dokonujące ważnych odkryć nie mogą czasami odnaleźć drogi powrotnej do miejsca
odkrycia. Po kilku latach stanowiska prehistoryczne są nieuchronnie niszczone, na przykład
przez erozję, rozległe badania naukowe czy rozwój przemysłowy: kopalnie odkrywkowe,
budowę domów itd. Nawet współczesne wykopaliska archeologiczne, podczas których
drobiazgowo rejestruje się szczegóły, niszczą rejestrowane elementy. W tej sytuacji na
poparcie wielu zasadniczych stwierdzeń nadal pozostają do dyspozycji jedynie pisemne
sprawozdania badaczy. Ponadto wiele istotnych odkryć rejestruje się z niewystarczającą
dokładnością.
Osoba pragnąca zweryfikować raporty paleoantropologiczne będzie, więc miała duże
trudności z poznaniem rzeczywistego stanu rzeczy, nawet, jeśli uda się na miejsce danego
odkrycia. Ograniczenia związane z czasem i pieniędzmi to oczywiście dodatkowe
utrudnienie, które powoduje, że osobiście można sprawdzić zaledwie niewielki procent
stanowisk prehistorycznych.
Kolejny problem polega na tym, iż fakty z dziedziny paleoantropologii, czy też archeologii,
rzadko, kiedy bywają prostymi do obserwacji zjawiskami. Badacz danego stanowiska może
na przykład uznać, że znalezione skamieniałości zostały poddane procesowi wietrzenia w
obrębie pewnego poziomu wczesnoplej-stoceńskiego. Jednak to pozornie proste stwierdzenie
może zależeć od wielu obserwacji i argumentów dotyczących różnych zjawisk: zaburzeń
uskokowych, możliwości nagłego osuwania się pokładów, obecności lub braku warstwy
osadowej na stoku wzgórza, istnienia ponownie napełnionego żlebu itd., Jeżeli oprzemy się na
relacji drugiej osoby obecnej na stanowisku, może okazać się, że omawia ona wiele ważnych
szczegółów, o których nie wspomniał nasz pierwszy świadek.
Obserwatorzy czasami wręcz zaprzeczają sobie nawzajem, a ich zmysły i pamięć są
niedoskonałe. Osoba znajdująca się na badanym stanowisku może dostrzegać pewne
elementy, lecz nie zauważać innych istotnych faktów. Część z nich mogliby dostrzec kolejni
obserwatorzy, jednak może okazać się to niemożliwe, ponieważ miejsce odkrycia stało się w
międzyczasie niedostępne.
Następny problem to nieuczciwość badaczy. Może ona mieć charakter nawet przemyślanej
mistyfikacji. Tak było w przypadku Piltdown. Jak zobaczymy, aby rozwikłać tego rodzaju
zagadkę, potrzeba zarówno zdolności detektywistycznych Sherlocka Holmesa, jak i wszelkich
udogodnień współczesnego laboratorium sądowego.
Zakazana archeologia - ukryta historia czlowieka
Niestety zawsze może istnieć silny motyw dokonania świadomego bądź nieświadomego
oszustwa, dla sławy i zaszczytów spadających na odkrywcę domniemanego przodka
człowieka.
19
Rozmijanie się z prawdą ma również miejsce wówczas, gdy zwyczajnie nie opisuje się
zjawisk sprzecznych z oczekiwaniami odkrywcy. Jak zauważymy w trakcie czytania tej
książki, niektórzy badacze znajdywali artefakty w określonych warstwach, lecz nie
relacjonowali tego, sądząc, że znaleziska te nie mogą mieć tylu lat, ile mają osady, w których
je odkryli. Zdarza się to bardzo często, ponieważ nasze zmysły są niedoskonałe i jeśli
widzimy coś, co wydaje się nam niemożliwe, wówczas w naturalny sposób podejrzewamy
własną pomyłkę (czasami rzeczywiście możemy się mylić). Zniekształcanie prawdy poprzez
zaniechanie opisów istotnych zjawisk wynika, więc z ograniczenia ludzkiej natury, które ma
niestety niekorzystny wpływ na empiryczny proces poznawania rzeczywistości.
Wady paleoantropologii nie ograniczają się jedynie do czynności odkrywania i wydobywania
znalezisk. Dotyczą one również współczesnych, chemicznych i radiometrycznych, badań
chronologicznych. Można na przykład sądzić, że datowanie metodą węgla "C obejmuje prostą
procedurę, która w niezawodny sposób dostarcza danych, czyli określa wiek badanego
obiektu. Okazuje się jednak, iż badania chronologiczne wiążą się ze skomplikowanymi
analizami tożsamości posiadanych próbek, ich historii oraz możliwych zanieczyszczeń.
Rozważania te mogą prowadzić do odrzucenia pewnych wstępnie uzyskanych wyników i
zaakceptowania innych rezultatów na podstawie złożonych argumentów, które rzadko są
przedstawione w jasny sposób. I tutaj pewne elementy mogą być zbyt złożone, niekompletne i
w dużym stopniu niedostępne dla kolejnej weryfikacji.
Powyższe ograniczenia paleoantropologii skłaniają do wniosku, że w tej dziedzinie badań w
dużym stopniu musimy opierać się na studiach porównawczych istniejących raportów
naukowych. Choć w muzeach znajdują się same skamieniałości i artefakty, to jednak
większość z głównych dowodów nadających znaczenie tym znaleziskom istnieje jedynie w
postaci pisemnych relacji. Przekazywane przez nie informacje mogą być jednak
niekompletne, a przecież nawet najdrobniejsze fakty w tej dziedzinie wiedzy często pociągają
za sobą złożone, trudne do rozwiązania problemy. Wszystko to powoduje, iż niełatwo tu dojść
do prawdy i ostatecznych konkluzji.
Co zatem możemy zrobić? Naszym zdaniem, istotne jest porównywanie jakości dostępnych
raportów. Choć nie mamy dostępu do samych badań, które już przeprowadzono, ani do
odkrytych znalezisk, możemy bezpośrednio studiować relacje na ich temat i obiektywnie je
porównywać.
Zbiór sprawozdań dotyczących konkretnych odkryć można ocenić na podstawie ich
dokładności, logiki oraz spójności podanych argumentów. Można też rozważyć czy
przedstawiono i wyjaśniono w nich, alternatywne wobec zaprezentowanej teorii, stanowiska.
Autentyczność relacjonowanych zjawisk musi być przyjmowana do pewnego stopnia na
wiarę, powinniśmy więc również brać pod uwagę kwalifikacje obserwatorów i odkrywców.
Pieśń "Czerwonego Lwa" - Darwin i ewolucja człowieka
Jeżeli na podstawie powyższych kryteriów dwa zbiory raportów są tak samo wiarygodne,
powinny być traktowane jako dowody o tej samej wartości naukowej. Oba mogą zostać
zaakceptowane, odrzucone bądź uznane za niepewne. Byłoby jednak rzeczą niewłaściwą
zaakceptować jedną grupę relacji, odrzucając drugą. Szczególnie nieprawidłowym
postępowaniem byłoby natomiast przyjęcie jednego zestawu raportów jako dowodu
potwierdzającego daną teorię i ukrywanie drugiej grupy świadectw, co czyniłoby ją
niedostępną dla innych badaczy
W naszej książce stosujemy proponowane wyżej podejście do dwóch specyficznych
zestawów sprawozdań naukowych. Pierwsza grupa tych raportów składa się z relacji na temat
artefaktów i pozostałości ludzkich szkieletów, które w świetle poglądów o ewolucji człowieka
można uznać za chronologiczne anomalie. Zostały one w większości odkryte u schyłku XIX
20
wieku i na początku naszego stulecia. Omawiamy je w pierwszej części książki. Drugi zestaw
sprawozdań obejmuje raporty o artefaktach i szczątkach szkieletowych przyjmowanych w
nauce jako potwierdzenie współczesnych hipotez na temat ewolucji ludzkiego gatunku.
Pochodzą one z okresu od końca XIX wieku, do lat osiemdziesiątych obecnego stulecia.
Przedstawiamy je w drugiej części naszej pracy. Z powodu naturalnych powiązań między
poszczególnymi odkryciami niektóre znaleziska stanowiące anomalie zostaną tutaj również
wspomniane.
Naszym zdaniem, mimo postępu paleoantropologii w XX wieku jakość sprawozdań w obu
tych zestawach jest w istocie rzeczy taka sama. Z tego względu sądzimy, iż nie jest właściwe
akceptowanie jednej grupy relacji a odrzucanie drugiej. Takie podejście ma poważne
konsekwencje dla teorii o ewolucji człowieka. Jeżeli odrzucimy pierwszy zbiór raportów
(znaleziska-anomalie) i konsekwentnie drugi zestaw sprawozdań (znaleziska obecnie
akceptowane), poglądy o ewolucji ludzkiego gatunku zostaną pozbawione istotnej części swej
empirycznej podstawy. Jeżeli jednak przyjmiemy pierwszą grupę raportów, musimy wtedy
uznać istnienie inteligentnych istot wytwarzających narzędzia w tak odległych epokach
geologicznych, jak miocen, czy nawet eocen. Gdy uznamy ponadto autentyczność
prezentowanych w tych raportach znalezisk szczątków szkieletowych, musimy
konsekwentnie zaakceptować obecność człowieka w tak odległych czasach. Nie tylko
zaprzecza to współczesnym teoriom o ewolucji ludzkiego gatunku, lecz poddaje również w
wątpliwość cały obraz ewolucji ssaków w erze kenozoicznej17
.
Rozdzia3 2 ___________
Nacinane i łamane kości - początek oszustwa
Nacinane i łamane celowo kości zwierząt stanowią ważną grupę znalezisk świadczących o
istnieniu człowieka w starożytności. Zaczęto je uważnie badać w połowie XIX wieku i do
dziś pozostały one obiektem obszernych analiz.
Przez kilkadziesiąt lat od momentu opublikowania pracy Darwina O powstawaniu gatunków
wielu naukowców znajdowało nacinane kości wskazujące na obecność ludzi w pliocenie,
młócenie, a nawet we wcześniejszych epokach. Ich przeciwnicy twierdzili, że znaki i
pęknięcia zaobserwowane na skamieniałych kościach były wynikiem działania lądowych
zwierząt mięsożernych, rekinów lub ciśnienia geologicznego. Jednak odkrywcy prezentowali
bardzo przekonujące kontrargumenty. Razem z nacinanymi kośćmi znajdywano narzędzia
kamienne, a przy pomocy eksperymentów, w których je wykorzystywano, udawało się
wykonać na świeżej kości znaki identyczne z tymi, jakie znaleziono na skamieniałościach.
Aby odróżnić intencjonalne18 nacięcia od nacięć pozostawionych przez zęby rekina bądź
jakiegokolwiek innego zwierzęcia, naukowcy używali mikroskopów. W wielu przypadkach
zaobserwowane znaki znajdowały się w miejscach właściwych dla charakterystycznych
zabiegów rzeźniczych.
Mimo to raporty o nacinanych i łamanych kościach, świadczące o obecności człowieka w
pliocenie i we wcześniejszych epokach, nie występują obecnie w akceptowanym zestawie
świadectw naukowych. Odrzucanie ich może być jednak niesprawiedliwe.
Na podstawie niekompletnych materiałów, rozważanych dziś gorliwie, uczeni utrzymujący
ewolucyjne poglądy doszli do wniosku, że Homo sapiens sapiens pojawił się stosunkowo
niedawno. Jednak w świetle dowodów zawartych w tym rozdziale wygląda na to, że niektórzy
ludzie nauki oszukują samych siebie.
St. Prest, Francja
W kwietniu 1863 roku Jules Desnoyers z Muzeum Narodowego we Francji przybył do St.
Prest, miejscowości w północno-zachodniej części tego kraju, aby zbierać skamieniałości.
"' Wykonane celowo przez człowieka lub jego ewentualnych przodków. 19
21
Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka
W piaszczystych żwirach odkrył część kości piszczelowej nosorożca. Zauważył na niej serię
wąskich rowków. Jego zdaniem część z nich wykonano ostrym nożem bądź ostrzem
krzemiennym. Desnoyers zaobserwował ponadto małe, koliste znaki, które
najprawdopodobniej również wykonano zaostrzonym narzędziem. Sprawdził następnie zbiory
skamieniałości z St. Prest znajdujące się w muzeum w Chartres i Paryskiej Szkole Górniczej.
Zauważył, że noszą one te same typy znaków. O swoich znaleziskach powiadomił Francuską
Akademię Nauk19.
Niektórzy współcześni naukowcy datują stanowisko w St. Prest na późny pliocen. Jeżeli
Desnoyers właściwie ocenił, że znaki na wielu kościach wykonano narzędziami
krzemiennymi, oznaczałoby to, iż istoty ludzkie żyły we Francji ponad 2 min lat temu.
Mogłoby się wydawać, że nie ma niczego niewłaściwego w takim stwierdzeniu, a jednak
współczesna paleoantropologia zdecydowanie odrzuca tego typu poglądy. Obecność w tym
czasie w Europie istot używających kamiennych narzędzi w wyszukany sposób wydaje się
być prawie niemożliwa. Przyjmuje się powszechnie, że u schyłku epoki pliocenu, około 2 min
lat temu, współczesny gatunek człowieka jeszcze nie istniał. Jedynie w Afryce powinniśmy
wówczas spodziewać się prymitywnych przodków ludzi - australopiteków i Homo habilis
(uważa się, że to właśnie Homo habilis jako pierwszy wytwarzał narzędzia).
Według innych naukowców stanowisko w St. Prest może pochodzić z mniej odległych
czasów i mieć 1,2-1,6 mln lat. Mimo to nacinane kości wciąż stanowiłyby chronologiczną
anomalię na tle ewolucyjnych poglądów.
Nawet w XIX wieku odkrycia z St. Prest wywoływały kontrowersje. Oponenci twierdzili, że
zaobserwowane znaki to ślady narzędzi robotników, którzy wykopywali kości. Desnoyers
wykazał jednak, iż nacięcia pokryte są takimi samymi osadami mineralnymi, jak pozostała
część powierzchni skamieniałych kości. Zdaniem wybitnego brytyjskiego geologa Sir
Charlesa Lyella kontrowersyjne znaki były śladami zębów gryzonia. Francuski prehistoryk
Gabriel de Mortiiiet stwierdził jednak, że zwierzęta nie mogły pozostawić tego rodzaju
znaków i zaproponował inne wyjaśnienie. Według niego ślady powstały w wyniku
oddziaływania ostrych kamieni, które przesuwały się pod wpływem ciśnienia geologicznego.
Desnoyers odpowiedział na tę hipotezę: "Wiele nacięć powstało wskutek późniejszego tarcia,
które było rezultatem transportu bądź ruchu kości wśród piasków i żwirów. Wyżłobione w ten
sposób znaki mają zasadniczo odmienny charakter od wcześniejszych śladów i prążków".
Kto miał rację, Desnoyers czy de Mortiiiet? Niektórzy uczeni uważali, że spór ten można by
rozstrzygnąć, jeśli w żwirach St. Prest udałoby się znaleźć narzędzia krzemienne, które
byłyby w oczywisy sposób produktami działania człowieka. Louis Bourgeois, duchowny i
wybitny paleontolog, zbadał dokładnie stanowisko w St. Prest w poszukiwaniu takich
znalezisk.
19
Wszystkie odkrycia kwestionujące dzisiejsze poglądy ewolucyjne ujęte są w tablicach
chronologicznych na końcu książki.
Nacinane i łamane kości - początek oszustwa
Dzięki cierpliwym badaniom odkrył wiele krzemieni, które uznał za autentyczne narzędzia.
Opisał je w sprawozdaniu dla Akademii Nauk, opublikowanym w styczniu 1867 roku.
Sławny francuski antropolog Armand de Quatrefages stwierdził, że narzędzia te można
podzielić na skrobacze, wiertniki oraz ostrza włóczni.
De Mortiiiet nadal był nie usatysfakcjonowany. Jego zdaniem krzemienie odkryte przez
Bourgeoisa w St. Prest również powstały pod wpływem ciśnienia geologicznego. Okazuje się,
więc, że próbując odpowiedzieć na jedno pytanie, dotyczące charakteru nacięć na kościach,
22
natknęliśmy się na kolejny problem. Jak rozpoznać intencjonalną obróbkę krzemieni i innych
znalezisk kamiennych? Omówimy dokładnie to zagadnienie w następnym rozdziale. Teraz
chcemy jedynie zwrócić uwagę na fakt, iż czynniki, dzięki którym możemy rozpoznać
narzędzie kamienne, do dziś są przedmiotem kontrowersji. Z tego względu istnieje z
pewnością możliwość zakwestionowania opinii de Mortiiieta.
W 1910 roku znany amerykański paleontolog Henry Fairfieid Osborn poczynił interesujące
spostrzeżenia w związku z obecnością narzędzi kamiennych w St. Prest: "najwcześniejszymi
śladami człowieka w warstwach z tej epoki były nacinane kości odkryte przez Desnoyersa w
1863 roku w St. Prest w pobliżu Chartres. Wątpliwości dotyczące autentyczności
zaobserwowanych nacięć zostały usunięte dzięki ostatnim badaniom Laville'a i Rutota, którzy
znaleźli tu eolityczne krzemienie w pełni potwierdzające odkrycia Abbe Bour-geois z 1867
roku, dokonane w tych samych warstwach".
Jeśli rozważyć odkrycia z St. Prest, wyraźnie widać, że mamy w tym momencie do czynienia
z problemami paleontologicznymi, które nie mogą zostać łatwo i szybko rozwiązane. Z
pewnością nie ma wystarczającego powodu, aby całkowicie odrzucić pogląd, iż odkryte przez
Desnoyersa kości świadczą o istnieniu człowieka w pliocenie. Taka konkluzja może zmusić
nas do refleksji, dlaczego skamieniałości z St. Prest i inne znaleziska o podobnym charakterze
nie są niemal nigdy wspominane w opracowaniach na temat ewolucji ludzkiego gatunku, z
wyjątkiem nielicznych przypisów, w których wyśmiewa sieje i odrzuca. Czy jest tak, dlatego,
że obiektywnie są one nie do zaakceptowania? Czy też być może pomijanie ich i odrzucanie
wiąże się z faktem, iż prawdopodobny, późnoplioceński wiek tych znalezisk nie pasuje do
standardowego wyjaśnienia początków człowieka?
Armand de Quatrefages, członek Francuskiej Akademii Nauk i profesor Muzeum Historii
Naturalnej w Paryżu, poruszając ten problem w swej książce Hommes Fossiles et Hammes
Sauvages (1884), napisał: "Zarzuty wysuwane wobec poglądu o istnieniu ludzi w pliocenie i
młócenie wydają się być bardziej związane z teoretycznymi założeniami niż z bezpośrednią
obserwacją faktów".
Współczesny przykład - rzeka Old Cro-w, Kanada
Zanim przejdziemy do dalszych, dziewiętnastowiecznych odkryć, rzucających wyzwanie
poglądom o ewolucyjnym pochodzeniu ludzkiego gatunku, rozważymy badania kości, które
przeprowadzono całkiem niedawno (około dwadzieścia lat temu).
Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka
Jedną z najbardziej kontrowersyjnych kwestii stojących przed paleoantro-pologią Nowego
Świata jest określenie momentu, w którym ludzie przybyli do Ameryki Północnej. Według
standardowego wyjaśnienia, grupy azjatyckich łowców-zbieraczy przekroczyły most lądowy
łączący niegdyś Azję i Amerykę Północną20
około 12 000 lat temu. Niektórzy naukowcy
mówią, że nastąpiło to wcześniej - około 30 000 lat temu - a jeszcze inni badacze donoszą o
świadectwach obecności człowieka na terenie obu Ameryk w bardziej odległych czasach
plejstoceńskich. Omówimy ten problem szczegółowo w następnych rozdziałach. W tej chwili
chcemy jedynie przedstawić skamieniałe kości odkryte nad rzeką Old Crow, leżącą na
terytorium Jukon w północnej Kanadzie, jako współczesny przykład znalezisk
prezentowanych w tym rozdziale.
W latach siedemdziesiątych Richard E. Morlan z Archeological Survey of Canada i Muzeum
Narodowego tego kraju przeprowadził badania intencjonalnie zmodyfikowanych kości ze
stanowisk nad rzeką Old Crow. Morlan doszedł do wniosku, że wiele kości i rogów jelenia
nosi ślady pracy człowieka, którą wykonano zanim kości uległy fosylizacji21
. Szczątki
zwierzęce zostały przetransportowane przez rzekę i odkryte na obszarze polodowcowej
równiny nadrzecznej pochodzącej z wczesnej fazy zlodowacenia Wisconsin22
i datowanej na
23
80 000 lat. Ustalenia Morlana podważały, więc dzisiejsze poglądy na temat chronologii
przybycia ludzi do Nowego Świata.
Jednak w 1984 roku R. M. Thorson i R. D. Guthrie opublikowali pracę, w której wykazywali,
że lód rzeki mógł spowodować zmiany sugerujące Mor-lanowi działanie człowieka. Morlan
przestał wkrótce twierdzić, że na wszystkich kościach, jakie zgromadził w trakcie swoich
badań, widoczne są ślady ludzkiej działalności. Przyznał, iż 30 fragmentów z 34 znalezionych
mógł zmodyfikować lód rzeki bądź inne naturalne zjawiska. Mimo to wciąż uważał, że
pozostałe 4 okazy nosiły wyraźne oznaki działania człowieka. W opublikowanym raporcie
stwierdził: "Nacięcia i rysy [...] nie różnią się od śladów wykonanych narzędziami
kamiennymi w trakcie ćwiartowania i cięcia mięsa martwego zwierzęcia".
Morlan przesłał dwie kości dr Pat Shipman z Johns Hopidns University, specjalizującej się w
badaniach nacięć na kościach. Shipman zbadała ślady pod skaningowym mikroskopem
elektronowym i porównała je z ponad l 000 przypadków udokumentowanych znaków na
kościach. Stwierdziła, że nie można ostatecznie określić charakteru śladów na jednej z kości,
lecz jej zdaniem drugi fragment nosił wyraźny ślad użycia narzędzia.
Morlan zauważył ponadto, iż w rejonie rzeki Old Crow i na pobliskich wyżynach, choć z dala
od samych kości, znaleziono narzędzia kamienne.
20
Obecnie Cieśnina Beringa.
21
Fosylizacja - proces przybierania struktury kamienia, inaczej skamienienie.
22
Zlodowaceniu Wisconsin odpowiada w Europie zlodowacenie Wiirm.
Nacinane i łamane kości - początek oszustwa Powyższe ustalenia świadczą, że
nie można tak łatwo zanegować intencjo-nalnego charakteru znaków na kościach z St. Prest
czy innych podobnych śladów. Znaleziska tego samego rodzaju są wciąż uważane za
wiarygodne, a metody badań pozostały niemal takie same jak te, które stosowano w XIX
wieku. Naukowcy tamtych czasów nie posiadali, co prawda mikroskopów elektronowych, ale
optyczne mikroskopy były, i są nadal, wystarczająco odpowiednie do przeprowadzenia tego
rodzaju badań.
Pustynia Anza-Borrego, Kalifornia, USA
Kolejnym przykładem znalezionych niedawno nacinanych kości o podobnym charakterze, co
znaleziska z St. Prest jest odkrycie dokonane przez George Millera, zmarłego w 1989 roku
kustosza Imperiał Valley College Museum w El Centro w Kalifornii, w USA. Miller donosił,
że na sześciu kościach mamuta wykopanych na pustyni Anza-Borrego widoczne są rysy, jakie
pozostawiają narzędzia kamienne. Datowanie metodą uranową, wykonane przez U. S. Geo-
logical Survey, wykazało, iż kości te mają przynajmniej 300 000 lat, a datowanie
paleomagnetyczne23
i próbki popiołu wulkanicznego wskazały na wiek około 750 000 lat.
Pewien znany uczony stwierdził, że opinia Millera jest "tak samo racjonalna jak potwór z
Loch Ness czy mamut żyjący dziś na Syberii". Sprzeciwiając się tym atakom, Miller
oświadczył: "ci ludzie nie chcą widzieć tutaj człowieka, ponieważ zrujnowałoby to ich kariery
zawodowe".
Na temat nacinanych kości mamuta z pustyni Anza-Borrego rozmawialiśmy z Thomasem
Demere, paleontologiem z Muzeum Historii Naturalnej w San Diego (31 maja 1990 r.), który
przyznał, że jest z natury sceptyczny wobec poglądów, jakie głosił Miller. Demere uznał, iż
kości wydobyto w sposób nieprofesjonalny Podkreślił również fakt, że razem ze
skamieniałościami nie znaleziono żadnych narzędzi kamiennych. Stwierdził, iż jest mało
prawdopodobne, aby informacje o tych znaleziskach opublikowano kiedykolwiek w
naukowym piśmie, ponieważ osoby za to odpowiedzialne, które recenzują artykuły do druku,
prawdopodobnie nie zatwierdzą relacji na ten temat. Dowiedzieliśmy się później od Julie
24
Parks, opiekuna okazów Georga Millera, że Demere nigdy nie zbadał ani znalezionych
skamieniałości, ani miejsca odkrycia, chociaż proszono go o to.
Parks opisała, że jedno nacięcie ciągnie się z jednej skamieniałej kości na drugą. Kości te
leżały obok siebie, kiedy szkielet mamuta był jeszcze nienaruszony
Zaobserwowane nacięcie przypomina, więc ślad po ćwiartowaniu ciała. Przypadkowe znaki,
będące wynikiem ruchu kości w ziemi po rozpadnięciu się szkieletu, nie łączyłyby się w ten
sposób.
23
Badanie zachodzących w przeszłości zmian pola magnetycznego Ziemi określa wiek
znalezisk.
Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka
Nacinane kości ze stanowisk utoskich
W grupie znalezisk z doliny rzeki Amo we Włoszech J. Desnoyers znalazł fragmenty kości,
które nosiły ślady nacięć podobnych do nacięć na okazach z St. Prest. Żłobione kości należały
do tych samych gatunków zwierząt, jakie Desnoyers odkrył we Francji - między innymi
Elephas meridionalis i Rhinoce-ros etruscus. Skamieniałości znad rzeki Arno przypisano
plioceńskiej fazie Astian, co datowałoby je na 3-4 mln lat. Być może jednak miały one
"zaledwie" 1,3 mln lat, gdyż wówczas dopiero Elephas meridionalis wymarł w Europie.
Żłobione kości odkryto również winnych częściach Włoch. 20 Września 1865 roku na
spotkaniu Włoskiego Towarzystwa Nauk Przyrodniczych w Spezzia profesor Ramorino
zaprezentował kości wymarłego gatunku czerwonego jelenia oraz nosorożca, które jego
zdaniem cechowały się nacięciami wykonanymi ręką człowieka. Okazy te znaleziono w San
Giovanni i podobnie jak kości z doliny rzeki Arno, wydatowano na plioceńską fazę Astian.
Nie odchodząc od swojej standardowej, negatywnej opinii na ten temat, de Mortiiiet
stwierdził, że zaobserwowane znaki wykonali najprawdopodobniej swymi narzędziami
robotnicy, którzy wykopywali znaleziska.
Nosorożec z Billy, Francja
13 kwietnia 1868 roku A. Laussedat poinformował Francuską Akademię Nauk, że R Bertrand
przysłał mu dwa fragmenty dolnej szczęki nosorożca. Pochodziły one z wyrobiska w pobliżu
Billy we Francji. Jeden z fragmentów posiadał cztery bardzo głębokie, w przybliżeniu
równoległe rowki, usytuowane na dolnej części kości. Według Laussedata nacięcia te
wyglądały w przekroju jak ślady siekiery pozostawione na kawałku twardego drewna. Jego
zdaniem zostały one wykonane w ten sam sposób - trzymanym w ręku, tnącym narzędziem
kamiennym, kiedy kość była jeszcze świeża. Dla Laussedata było to świadectwem
współistnienia człowieka i nosorożca w odległej epoce geologicznej. O tym jak odległa jest to
epoka świadczy fakt, że omawiany fragment szczęki znaleziono w formacji
środkowomioceńskiej, a więc datowanej na około 15 mln lat.
Czy znaki na kości wykonali naprawdę ludzie? De Mortiiiet oczywiście nie zgodził się z tą
opinią. Odrzucając możliwość, że są to ślady zębów zwierząt mięsożernych, napisał: "To po
prostu geologiczne odbicia". Choć ta interpretacja może być słuszna, de Mortiiiet nie
przedstawił wystarczających dowodów, aby ją uzasadnić.
Współczesnym autorytetem w badaniach nacięć na kościach jest Lewis R. Binford,
antropolog z University New Mexico w Albuquerque w USA, cieszący się dużym uznaniem
wśród społeczności naukowej. W swej książce, Bo-nes: Ancient Men and Modem Myths
napisał: "Znaki wykonane narzędziami kamiennymi są z reguły krótkie i występują w grupach
równoległych śladów". Znało opisane przez Lausse data pasują dobrze do tego opisu.
Nacinane i łamane kości - początek oszustwa
Colline de Sansan, Francja
25
Sprawozdania Francuskiej Akademii Nauk z kwietnia 1868 roku zawierają poniższe
stwierdzenie F. Garrigou'a i H. Filhola: "Posiadamy teraz dowody pozwalające nam uznać
współistnienie ludzi z ssakami mioceńskimi". Tymi dowodami był zbiór kości ssaków z
Sansan we Francji, które najwyraźniej intencjonalnie łamano. Na szczególną uwagę
zasługiwały złamane kości małego jelenia Dicrocerus elegans. Współcześni naukowcy datują
osady, w których je znaleziono, na środkowy miocen. Można sobie tylko wyobrazić, jakie
spustoszenie poczyniłyby wśród współczesnych doktryn ewolucjonistycznych niezbite
dowody obecności istot ludzkich około 15 mln lat temu.
De Morillet, jak zwykł to czynić, stwierdził, że niektóre kości z Sansan zostały złamane w
trakcie procesu fosylizacji w wyniku działania sił przyrody być może wskutek osuszenia
pozostałe zaś poprzez ruch warstw w późniejszym okresie.
Garrigou nadal był jednak przekonany, że kości z Sansan zostały złamane przez człowieka w
trakcie wydobywania szpiku kostnego. Przedstawił swoje odkrycia w 1871 roku na spotkaniu
Międzynarodowego Kongresu Antropologii i Archeologii Prehistorycznej w Bolonii we
Włoszech. Na początku tej prezentacji Garrigou pokazał uczestnikom kongresu serię
współczesnych kości noszących bezspornie ślady intencjonalnego ćwiartowania i łamania.
Dla porównania przedstawił następnie kości małego jelenia (Dicrocerus elegans) znalezione
w Sansan. Znajdujące się na nich znaki były identyczne z tymi, które występowały na
współczesnych okazach.
Garrigou wykazał ponadto, że wiele mioceńskich fragmentów nosiło ślady skrobania, jakie
znaleziono również na późnoplejstocenskich kościach złamanych w celu wydobycia szpiku
kostnego. Według Binforda pierwszym krokiem przy obróbce kości w celu wydobycia szpiku
kostnego jest usunięcie tkanki pokrywającej jej powierzchnię poprzez skrobanie kamiennym
narzędziem.
Pikermi, Grecja
W Pikermi w Grecji, w pobliżu Równiny Maratońskiej, znajduje się bogata w skamieniałości
warstwa datowana na późny miocen (Tortonian), badana i opisana przez wybitnego
francuskiego naukowca Alberta Gaudry'ego. W czasie Międzynarodowego Kongresu
Antropologii i Archeologii Prehistorycznej w 1872 roku w Brukseli baron von Ducker
poinformował, że złamane kości z Pikermi dowiodły istnienia ludzi w młócenie. Współcześni
naukowcy wciąż uważają stanowisko w Pikermi za późnomioceńskie, co datowałoby kości
przynajmniej na 5 mln lat.
Von Ducker przebadał najpierw liczne kości z tego stanowiska, które znajdowały się w
Muzeum Ateńskim. Znalazł 34 fragmenty szczęk antylopy i hippariona - wymarłego,
trzypalczastego konia - oraz 19 fragmentów kości piszczelowej i 22 części innych kości
dużych ssaków, między innymi nosorożca.
Zakazana archeologia - ukryta historia cztowieka
Wszystkie znaleziska nosiły ślady łamania w celu wydobycia szpiku kostnego. Zdaniem von
Duckera znajdowały się na nich "mniej lub bardziej wyraźne ślady uderzeń wykonanych
twardymi przedmiotami". Von Ducker zauważył też setki odłupków kościanych złamanych w
ten sam sposób oraz wiele czaszek hip-pariona i antylopy, które nosiły ślady usuwania górnej
szczęki w celu wydobycia mózgu. Krawędzie złamań były ostre, co można interpretować jako
ślad łamania pozostawiony przez człowieka a nie powstały w wyniku ogryzania kości przez
zwierzęta mięsożerne lub wskutek działania ciśnienia geologicznego.
Von Ducker udał się następnie do samego, Pikermi, aby kontynuować swoje badania. W
trakcie pierwszych prac wykopaliskowych znalazł kilkadziesiąt fragmentów kości hippariona
oraz antylopy i donosił, że około jedna czwarta z nich nosi ślady celowego łamania. W tym
kontekście można przypomnieć opinię Binforda, według której w skupiskach kości łamanych
przez człowieka w trakcie wydobywania szpiku kostnego około 14-17% kości nosi ślady
1 Michael A. Cremo Richard L. Thompson Zakazana Archeologia Wydawnictwo ARCHE s.c., Wrocław 1998 Wyrazy uznania dla pełnej edycji Zakazanej archeologii Michaela A. Cremo i Richarda L. Thompsona "Książka ta jest powieścią sensacyjną w takim samym stopniu jak naukowy tour de force. Lecz mordercą nie jest główny lokaj, a ofiarą nie pada bogaty, stary człowiek, który ma licznych spadkobierców. Ofiarą jest cały gatunek ludzki, a rolę mordercy odgrywa wielu naukowców. Zakazana archeologia wszczyna proces w tej sprawie i prosi Czytelnika, by sam wydał wyrok". dr Mikael Rothstein, Politiken, Dania "Zdumiewająco kompletny przegląd wszelkich znalezisk dotyczących początków ludzkiego gatunku, włącznie z materiałami, które zlekceważono, ponieważ nie pasują do dominującego paradygmatu". dr Phillip E. Johnson, University of California, Berkeley, USA, autor Darwin on Trial "Jeśli książka ta sprowokuje profesjonalne, ponowne badania relacji naukowych, które nie pasują do obecnego paradygmatu ewolucji człowieka, przyczyni się do rozwoju wiedzy o historii ludzkości". Dr. Siegfried Scherer, biolog. Politechnika Monachijska, Niemcy "Doniosła prezentacja demaskująca tajemnice nauki [...] dokumentuje prawdziwe dowody pochodzenia człowieka. Badacz i naukowiec połączyli swe siły by prześledzić jak wewnętrzne uprzedzenia wpływały na kształtowanie teorii ewolucji. Autorzy podają mnóstwo argumentów i faktów, aby pomóc Czytelnikom przemyśleć ponownie początki i historię ludzkości: badają kluczowe momenty odkrycia archeologicznego i sposób, w jaki oceniano odkrywane znaleziska. W wyniku ponad ośmiu lat badań, w kontrowersyjny sposób odrzucono konwencjonalny styl myślenia, doprowadzając do powstania pracy naukowej, która wywiera głębokie wrażenie". Dianę C. Donovan, The Midwest Book Review "Co za olśniewające dzieło! Nie zdawałam sobie sprawy jak wiele jest danych i stanowisk prehistorycznych, które nie pasują do współczesnych koncepcji o ewolucji ludzkiego gatunku [...] sądzę, że ta książka stanie się w przyszłości klasyczną pozycją literatury drugiego obiegu". Dr. Virginia Steen-McIntyre, geolog "Trzeba pogratulować Michaelowi Cremo i Richardowi Thompsonowi, że dzięki ośmioletniej pracy stworzyli jedyny rozstrzygający, dokładny, gruntowny i pełny zapis praktycznie wszystkich skamieniałości człowieka, bez względu na to "Niedawno skończyłem czytać fascynującą książkę Michaela Cremo i Richar-da Thompsona. Uważam, że jest to obszerne kompendium wiedzy, które pobudza do intelektualnych rozważań. Wnikliwe wysiłki badawcze autorów są imponujące. Sam poświęciłem niemal 30 lat na intensywne badania tego problemu i bez wahania mogę stwierdzić, że ten encyklopedyczny zbiór »anomalii« antropologicznych jest najbardziej przekonującym zestawienie, z jakim kiedykolwiek miałem do czynienia". Roń C. Calais, archiwista materiałów dotyczących starożytności człowieka "Początki ludzkości i jej prehistorię przedstawiono w całej rozciągłości w jednym, obszernym dziele. Niewielu ludzi może dokonać takiego przedsięwzięcia. Gratuluję wam, że stworzyliście tak wspaniale źródło informacji. Będzie ono działać jako katalizator dalszych badań nad problemem, który cieszy się ogromnym zainteresowaniem nie tylko wśród naukowców i studentów, lecz także wśród laików".
2 Dr. K. N. Prasad, byty dyrektor Geological Survey of India, były prezes Archeological Society of India "To skrupulatna praca naukowa na fascynujący temat i jestem przekonany, że stanie się pozycją klasyczną, wydawaną przez wiele lat". Dr. Jean Burns, fizyk "To bezkompromisowa praca naukowa, stanowiąca jednocześnie intelektualną przygodę. Bada sposoby konstruowania naukowego »faktu« i teorii: postmodernistyczne zagadnienia, które historycy, filozofowie i socjolodzy nauki analizują coraz częściej [...]. Badając dokładnie historię odkrycia paleoantropologicznego, Cremo i Thompson ukazują wnikliwie kryzys epistemologiczny zapisu skalnego człowieka, proces ukrywania dowodów i naukowy sposób traktowania »znalezisk-anomalii«, który ma na celu stworzenie przekonującej teorii oraz lokalnych ośrodków wiedzy i władzy". Dr. Pierce Flynn, sociology, California State University, San Marcos, USA "Podoba mi się wasza obrazoburcza prezentacja [...]. Życzę wszystkiego najlepszego waszemu śmiałemu przedsięwzięciu, które poddaje reinterpretacji odkryte znaleziska". Dr. Roger Wescott, prezes Międzynarodwego Towarzystwa Studiów Komparatywnych Cywilizacji "Skończyłem niedawno czytać tę książkę. Chciałbym wam pogratulować i podziękować za jej napisanie [...]. Jestem szczególnie wdzięczny za ukazanie nieprawdziwości wielu informacji podawanych przez elity naukowe". Thomas A. Dorman, doktor medycyny, członek Królewskiego College'u Lekarskiego, Wielka Brytania "Dokonaliście cudownej pracy, gratuluję. Dziękuję za to wspaniałe źródło wiedzy". dr George Carter, archeolog "Napisana zarówno dla laików, jak i specjalistów na pewno będzie punktem zwrotnym w rozważaniach nad ewolucją ludzkiego gatunku. Sumiennie przeprowadzone badania [...] całość umiejętnie skonstruowana, w płynnym stylu, który zaprasza Czytelników do odkrywania "ukrytej historii człowieka(r)". Lori Erbs, bibliotekarz, U. S. Forestry Service, Forestry Sciences Laboratory, Juneau, Alaska, USA "To naprawdę wspaniała i prowokująca książka. Gratuluję tak znakomitej pracy". Dr. Benetta Jules-Rosette, profesor socjologii, University of California, San Diego, USA "Sądzę, że jest to prowokująca i zachęcająca książka. Autorzy pokazują interdyscyplinarny charakter badań nad historią ludzkości. Aby rozwiązać problemy, które poruszają, potrzebne są wspólne wysiłki archeologów, historyków, socjologów, filozofów, religioznawców i innych badaczy Wielu z nas, uczonych, którzy zajmują się tymi zagadnieniami, bez wahania akceptuje różne kategorie myślowe. Zakazana archeologia przypomina nam, że za bardzo upraszczamy lub zapominamy o pojęciowej złożoności, która stoi za takimi terminami jak »fakt« czy »dane«". Gene C. Sager, profesor filozofii, Palomar College, Kalifornia, USA "Michael Cremo, badacz historii i filozofii nauki, oraz Richard Thompson, matematyk, kwestionują dominujące obecnie poglądy na temat początków człowieka i jego starożytności. Ich książka ukazuje wiele materiałów archeologicznych, zarówno akceptowanych, jak i kontrowersyjnych, na tle socjologicznej, filozoficznej i historycznej oceny metody naukowej. W ten sposób kwestionuje istniejące koncepcje i ujawnia proces ukrywania danych o historii i pochodzeniu ludzkości". Joumal of Fieid Archeology
3 "To bardzo obszerna, naukowa kompilacja i ocena dostępnych informacji na ten temat. Czy ktoś zaakceptuje przedstawione znaleziska, czy też nie -z pewnością ignorowanie ich nie będzie miało już dłużej żadnego usprawiedliwienia". David Heppell, Dział Historii Naturalnej, Królewskie Muzeum Szkocji Ukryta Historia Człowieka ZAKAZANA ARCHEOLOGIA Ukryta Historia Człowieka. ZAKAZANA ARCHEOLOGIA MichaelA. Crenw SichardL. Thffmpson Z języka angielskiego przełożył Marcin Rudyński Tytuł oryginału: The Hidden History of the Human Race Copyright (c) 1996 by Bhaktivedanta Book Publishing, exclusively distributed by Torchlight Publishing Copyright (c) for the Polish edition by Wydawnictwo ARCHE s.c., Wrocław 1998 Copyright (c) for the Polish translation by Marcin Rudziński Wszelkie uwagi i korespondencję prosimy kierować na adres: Wydawnictwo ARCHE s.c. skr. poczt. 997 50-950 Wrocław 2 tel./fax(071)6881 71, tel.kom.0501 149925 e-mail: arche@mtl.pl Zapraszamy Czytelników zainteresowanych tematyką książki do korespondencji z autorami: Bhaktivedanta Bda Publishing,-'lhc. 3764 Watseka Avfip l; i Los Angeles, CA&SA • Tłumaczenie z języka angielskiego: Marcin Rudziński Korekta: Elżbieta Rogowska Projekt okładki i opracowanie typograficzne: Przemysław Niekrasz Ilustracje na okładce: Jacek Rogowski ISBN 83-909570-0-0 (ISBN 0-9635309-6-8 wyd. oryginalne) Druk i oprawa: 'Wrocławska Drukarnia Naukowa Polskiej Akademii Nauk Książka ta jest dedykowana A.C. Bhaktwedancie Swamiemu Prabhupadzie om ajndna-timirdndhasya jndndnjana-salakayd caksur unmilitarhyena tasmai śn-gurave namah Spis treści Nota tłumacza.......xvii Słowo wstępne..xix Przedmowa .......xxi Wstęp i podziękowania ... xxiii Część I Odkrycia kwestionujące teorię ewolucji. 1. Pieśń "Czerwonego Lwa" - Darwin i ewolucja człowieka ... 3 Darwin przemawia.... 3 Pojawienie się hominidów...... 4 Wybrane zasady epistemologii..... 8 2. Nacinane i łamane kości - początek oszustwa. 13 St. Prest, Francja .... 13
4 Współczesny przykład-rzeka OIdCrow, Kanada.... 15 Pustynia Anza-Borrego, Kalifornia, USA..... 17 Nacinane kości ze stanowisk wloskick .. 18 Nosorożec z Billy, Francja ... 18 Colline de Sansan, Francja ....... 19 Pikermi, Grecja ....... 19 Przewiercone zęby rekina z formacji Red Crag, Anglia . 20 Rzeźbiona kość znad Cieśniny Dardanelskiej, Turcja.... 20 Balaenotus z Monte Aperto, Wtocky ...... 21 Halitherium z Pouance, Francja ..... 24 San Valentino, Wiochy .. 25 Clermont-Ferrand, Francja.. 25 Rzeźbiona muszla z formacji Red Crag, Anglia. 26 Narzędzia kościane poniżej formacji Red Crag, Anglia . 26 Pulapka na slonia z Dewlisk, Anglia..... 28 Podsumowanie... 29 3. Eolity - kontrowersyjne kamienie...31 Eolity z Płaskowyżu Kent, Anglia... 32 Odkrycia]. ReidaMoirawe wschodniej Anglii.. 37 Dwa słynne raporty odrzucające autentyczność eolitów ..... 43 Narzędzia eolityczne odkryte współcześnie na terenie obu Ameryk ...... 47 George Carter i stanowisko przy Texas Street, USA . 48 Louis Leakey i stanowisko Calico w USA .... 49 Xli Toca da Esperanta, Brazylia ..... 51 Monte Yerde, Chile .. 51 Współczesne znaleziska z Pakistanu ..... 52 Syberia i Indie ... 54 Kto byi twórcą narzędzi eolitycznych? .. 55 4. Proste narzędzia paleolityczne ..59 Znaleziska Carlosa Ribeiro, Portugalia . 59 Znaleziska L. Bourgeoisaw Thenay, Francja.... 63 Narzędzia z Aurillac, Francja ... 67 Odkrycia A. Rutota w Belgii ..... 72 Odkrycia Freudenberga w pobliżu Ań twerpii, Belgia.... 75 Środkowe Wiochy..... 76 Narzędzia kamienne z Birmy .... 76 Narzędzia znad rzeki Blach 's Fork, Wyoming, USA. 77 5. Rozwinięte narzędzia paleolityczne i neolityczne ...81 Odkrycia Florentino Ameghino w Argentynie ... 81 Narzędzia znalezione przez Carlosa Ameghino w Miramar, Argentyna . 84 Próby skompromitowania Carlosa Ameghino ..... 86 Dalsze kamienie-bolas i podobne znaleziska...... 90 Rozwinięte narzędzia pólnocno-amerykańskie .. 93 Sheguiandah- archeologia jako wendeta.... 93 Lewisville i Timiin - wendeta trwa nadal.. 96 Hueyatlaco, Meksyk...... 97 Jaskinia Sandia, Nowy Meksyk, USA.. 100 Narzędzia neolityczne ze złotonośnej Kalifornii .... 101
5 Ewolucyjne uprzedzenia... 107 6. Dowody istnienia zaawansowanej kultury w odległej przeszłości .111 Znaleziska z Aix-en-Provence, Francja ..... 112 Litery w bloku marmurowym, Filadelfia, USA ..... 112 Gwóźdź w piaskowcu dewońskim, Szkocja ...... 113 Zlota nić w kamieniu karbońskim, Anglia...... 113 Metaliczny wazonik ze skaty prekambryjskiej wDorchester, Massachusetts, USA....... 114 Trzeciorzędowa kula z kredy, Laon, Francja... 115 Przedmioty z odwiertu studni w Illinois, USA. 116 Gliniana figurka z Nampa, Idaho, USA..... 118 Złoty łańcuszek w karbońskim węglu z Morrisonmlle, Illinois, USA... 120 Rzeźbiony kamień z kopalni węgla w Lehigh w pobliżu Webster, Iowa, USA.... 121 Żelazny kubek z kopalni węgla w Oklahomie, USA.... 122 Xlii Podeszwa buta z Newady, USA ..... 122 Ściana z bloków kamiennych w kopalni w Oklahomie, USA.. 124 Mataliczne rury z pokładów kredy, Francja .... 125 Odcisk buta w łupku, Utah, USA.. 125 Żłobiona kula z Afryki Południowej .... 128 7. Anomalie - ludzkie szczątki szkieletowe .. 131 Kość udowa z Trenton, USA .... 131 Szkielet z Galley Hill, Anglia .. 132 Szczęka zMoulin Quignon, Francja ... 134 Najnowsze dane na temat Moulin Quignon.... 135 Szkielet z Clichy, Francja.. 135 Fragmenty czaszki z La Denise, Francja .. 136 Szkielet z Ipswich, Anglia.. 137 TerraAmata, Francja.. 138 Czaszka z Buenos Aires, Argentyna..... 138 Poludniowo-amerykański Homo erectus?... 140 Szczęka z Foxhall, Anglia.. 140 Szkielety z Castenedolo, Włochy .... 142 Szkielet z Savona, Włochy....... 147 Kręg z Monte Hermoso, Argentyna...... 149 Szczęka z Miramar, Argentyna...... 150 Czaszka z Calaveras, USA ....... 150 Dalsze skamieniałości człowieka ze złotonośnej Kalifornii, USA.... 152 Niezwykle wczesne znaleziska z Europy ... 156 Wyjątkowe anomalie ... 156 Czeoa n Odkrycia uznawane za potwierdzenie teorii ewolucji. 8. "Człowiek jawajski"...... 163 EugeneDubois i pitekantrop... 163 Ekspedycja Selenki...... 167 Dubois wycofuje się z bitwy .... 168
6 Dalsze kości udowe ...... 169 Czy kości udowe z Trinil należą do współczesnego gatunku człowieka? ..170 Szczęka z Heidelbergu....... 171 Szczątki "człowieka jawajskiego" odkryte przez von Koenigswalda .... 172 Rola Camegie Institution.. 174 Z powrotem na Jawę ... ^76 Późniejsze odkrycia na Jawie... 178 XIV Chemiczne i radiometry czne datowanie znalezisk jamajskich. 179 Nieuczciwa prezentacja znalezisk "człowieka jamajskiego".... 181 9. Odkrycie kart w Piltdown .. 185 Dawson znajduje czaszkę .. 186 Ujawnione fałszerstwo?..... 189 W poszukiwaniu winnego ....... 194 10. "Człowiek pekiński" i inne znaleziska z Chin. 199 Zhoukoudian... 799 DamdsonBlack...... 200 Przemiana Fundacji Rockefellera.. 202 Historyczne odkrycie i wyrachowana kampania propagandowa ... 205 Ogień i narzędzia w Zhoukoudian ...... 206 Ślady kanibalizmu...... 208 Skamieniałości znikają...... 209 Intelektualna nieuczciwość..... 209 Datowanie morfologiczne ......".. 220 Dalsze odkryciaw Chinach...... 216 11. Żyjący małpolud? ...223 Kryptozoologia....... 223 "Dziki czlowiek" w Europie ..... 224 Pólnocno-zachodnia częśćAmeryki Północnej .. 224 Ameryka Środkowa i Południowa .. 228 Yeti - "dziki człowiek" Himalajów ...... 230 Almas - "dziki człowiek" z Centralnej Azji ..... 232 "Dziki człowiek" w Chinach .... 236 "Dziki człowiek" w Malezji i Indonezji...... 237 Afryka.. 239 Oficjalna nauka a relacje o "dzikim człowieku" ... 239 12. Ciągle coś nowego z Afryki...... 241 Szkielet Recka....... 241 Czaszki z Kanjera i szczęka z Konam.. 247 Narodziny australopiteków ..... 252 Zinjantrop....... 257 Homohabilis ... 258 Opowieśćo dwóch kościach ramiennych.... 259 Odkrycia Richarda Leakeya .... 260 Kość skokowa ER 813.. 261 OH 62 - Czy prawdziwy Homo habilis uprzejmie wstanie?..... 262 Krytyka australopiteków przedstawiona przez Oxnarda ... 265 "Lucy" w piasku z diatrybami...... 267
7 XV A. afarensis - nadmiernie ludzki hominid? ..... 269 Ślady stóp z Laetoli ..... 270 "Czarna Czaszka", czarne myśli.... 273 Tabele chronologiczne ......277 Słownik ważniejszych terminów ..293 Bibliografia...... 299 Indeks ..331 XVII Nota tłumacza Zakazana archeologia to książka niezwykła zarówno pod względem treści, jak i sposobu prezentacji zgromadzonego materiału. Ogrom pracy, jaki włożyli autorzy w jej powstanie, może zdumieć, a powinien zadowolić nawet najbardziej zagorzałych przeciwników zaprezentowanych tu poglądów. Wnikliwe poszukiwania i badania zapomnianych znalezisk; dokładna analiza akceptowanych powszechnie przez naukę odkryć; skrupulatne, konsekwentne, pozbawione fanatyzmu oceny dostępnych danych; szeroka dokumentacja źródłowa prezentowanych faktów - wszystko to czyni z Zakazanej archeologii książkę naukową w jak najbardziej ścisłym tego słowa znaczeniu. Choć niniejsze wydanie to tłumaczenie jedynie skróconej wersji tej publikacji, jej naukowy charakter nadal jest widoczny. Nawet, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że w krótszej edycji autorzy pominęli przypisy dokumentujące ich badania, nie umniejsza to wiarygodności tej książki, o czym świadczy choćby szeroka bibliografia. Z drugiej strony, krótsza prezentacja tematu zwiększyła wartość Zakazanej archeologii ojej popularyzatorski wymiar. W ten sposób zawarta w niej wiedza, dotycząca przecież podstawowych zagadnień, takich jak pochodzenie człowieka, może być dostępna nie tylko wąskiemu gronu specjalistów, lecz również szerokim kręgom inteligentnych ludzi. Pogodzenie czytelności polskiego przekładu zarówno dla laików, jak i osób zawodowo zajmujących się problemem początków ludzkiego gatunku stanowiło duże wyzwanie dla tłumacza, zwłaszcza przy tak kontrowersyjnym ujęciu tematu. Z tego względu chciałbym przedstawić kilka uwag terminologicznych i redakcyjnych. W literaturze dotyczącej problematyki ewolucji termin "człowiek" (czy też "ludzie" bądź "istoty ludzkie") może stanowić określenie nie tylko współczesnego gatunku człowieka, lecz również jego domniemanych przodków. W niniejszym przekładzie, szczególnie przy omawianiu znalezisk, które kwestionują dominujące dziś w nauce poglądy, będzie on oznaczać jedynie w pełni ludzkie istoty (poza nielicznymi wyjątkami w wypowiedziach cytowanych). Drugi istotny problem terminologiczny dotyczy znaczenia słowa "paleoantropologia", używanego często przez autorów. W nauce brytyjskiej i amerykańskiej paleoantropologia, podobnie jak antropologia, ma szerszy zakres niż na gruncie polskim. W tym ujęciu archeologia stanowi jedynie dział antropologii czy też wręcz paleoantropologii. Z tego względu posługując się terminem "paleoantropologia", autorzy mają z reguły na myśli również i archeologię. Określenie to należałoby wówczas tłumaczyć na język polski jako "paleoantropologia i archeologia (paleoantropologiczny i archeologiczny)". Jednak fakt, że nie zawsze pojęcie "paleoantropologia" ma tak szeroki zakres (czasami oznacza dokładnie to samo, co w języku polskim) i trudności redakcyjne zmusiły mnie to tłumaczenia tego terminu, w zdecydowanej większości przypadków, jedynie jako paleoantropologia. Sadzę, że specjaliści bez trudu będą rozróżniać szerszy i węższy zakres paleoantropologii, a laicy sięgną do definicji znajdujących się na końcu książki. Pozostałe problemy i trudniejsze, dla zwykłego Czytelnika, terminy wyjaśniam w przypisach. W celu jeszcze bardziej zrozumiałego przedstawienia tematu na końcu książki zamieściłem
8 słownik ważniejszych pojęć. Czytelników mniej obeznanych z tematyką ewolucji zachęcam do wcześniejszego zapoznania się z jego treścią przed przystąpieniem do czytania zasadniczego tekstu. Mam nadzieję, że niniejsze wydanie Zakazanej archeologu zadowoli polskiego czytelnika, zachęcając specjalistów do sięgnięcia po pełną wersję tej książki. W imieniu wydawców chciałbym również podziękować wszystkim osobom, które przyczyniły się do powstania polskiego wydania tej publikacji. Marcin Rudziński, Wrocław, kwiecień 1998 XIX Stówo wstępne Prehistoria człowieka nie jest zagadnieniem, które powinniśmy traktować dogmatycznie. Kilka lat temu przedstawiano hipotezę "Mitochondrialnej Ewy" jako fakt. Obecnie teoria ta jest odrzucana. Zaledwie lalka dni przed napisaniem tych słów gazety doniosły o ponownym datowaniu fragmentu czaszki z Jawy, który przypisano Homo erectus, istocie uważanej za przodka współczesnego człowieka. Znalezisko to wydatowano teraz na l,8 mln lat, co wyraźnie umieszcza ten gatunek w Azji na długo zanim, jak przypuszczano, opuścił on Afrykę. Tego rodzaju informacje mogą być szeroko znane, mimo iż nie spełniły oczekiwań niektórych, paleoantropologów, ponieważ ekscytują innych badaczy i nie zagrażają w zasadniczy sposób spójności akceptowanego obrazu ewolucji człowieka. Co zrobilibyśmy jednak, gdyby w pełni ludzką skamieniałość' odkryto w osadach datowanych na 2 min lat? Czy uwierzono by w to zadziwiające znalezisko? Być może pojawiłaby się nieodparta presja, aby ponownie oszacować wiek warstw, przypisać kość jakiemuś praludzkiemu gatunkowi, zakwestionować kompetencje odkrywcy i ostatecznie zapomnieć o całym odkryciu. Według Michaela Cremo i Richarda Thompsona taka sytuacja miała już miejsce wielokrotnie, co wynika z dwojakiego sposobu oceny znalezisk. Szczątki szkieletowe bądź narzędzia wczesnych ludzi są łatwo akceptowane, jeśli pasują do ortodoksyjnego modelu ewolucji człowieka. Odkrycia, które są tak samo wiarygodne, lecz nie pasują do tego modelu, są ignorowane bądź nawet ukrywane. Szybko znikają ze stron publikacji naukowych i w ciągu kilku pokoleń są niemal tak niewidoczne, jakby ich nigdy nie było. W rezultacie tego procesu alternatywne wyjaśnienia wczesnej historii ludzkości nigdy nie mogą zdobyć odpowiedniego zaufania. Dowody, które je potwierdzają, nie są już dostępne. W swej wnikliwej pracy Cremo i Thompson w doskonały sposób opisali część znalezisk, które były kiedyś znane, ale zostały zapomniane z powodu "filtracji wiedzy" - procesu chroniącego rządzący paradygmat. Praca detektywistyczna, jaką należało wykonać, by wydobyć na światło dzienne te materiały, jest imponująca, a autorzy prezentują swoje odkrycia i sposób, w jaki do nich dotarli w tak skrupulatnych, szczegółowych i gruntownych analizach, że zasługują na to, aby traktować ich poważnie. Niestety, stosunkowo niewielu naukowców chce badać znaleziska, które przeczą dominującym obecnie poglądom i pochodzą ze źródła znajdującego się poza oficjalną nauką. Niniejsza książka stanowi skrót większej pracy i jest przeznaczona głównie dla zwykłego Czytelnika. Mam nadzieję, że przyciągnie ona również uwagę obiektywnych specjalistów i zachęci ich do zbadania szczegółowej prezentacji tych samych odkryć w oryginalnym, pełnym wydaniu Zakazanej archeologii. ' Skamieniatości - szczątki zwierzęce bądź roślinne, które pod wpływem różnych czynników, u tym czasu, przybierają strukturę kamienia. XX Autorzy otwarcie przyznają, że pragną potwierdzić pogląd, który zakorzeniony jest w literaturze wedyjskiej wywodzącej się z Indii i mówi o bardzo długiej historii ludzkiego
9 gatunku. Nie podzielam ani ich zapatrywań, ani motywacji, jaką się kierowali. Nie sądzę jednak, by było coś złego w poglądzie na świat, który szczerze przedstawili. Uczeni, podobnie jak inni ludzie, kierują się w swoim działaniu pewnymi motywami i uprzedzeniami, które mogą przesłonić ich opinię na dany temat, a dogmatyczny materializm, kontrolujący umysły wielu naukowców, wyrządza prawdopodobnie daleko większą szkodę prawdzie, ponieważ nie jest uważany za uprzedzenie. Ostatecznie rzecz biorąc, nie jest ważne, jakie były motywacje badaczy, ale czy znaleźli oni coś, co zasługuje na zaprezentowanie innym i jest warte poważnych badań wśród społeczności naukowej. Moim zdaniem, Cremo i Thompson donoszą o materiałach, które w znacznym stopniu zasługują na poważne badania. Nie piszę tych słów, aby ostatecznie uznać ich ustalenia. Chcę jednak zachęcić poważnych studentów tematu, by sprawiedliwie ich wysłuchali. Zakazana archeologia to bardzo interesująca i ekscytująca książka. Gorąco pragnę, aby omawiane w niej znaleziska wytrzymały obiektywne badania ze strony najlepiej poinformowanych Czytelników, którzy mogą być zadowoleni, że mają szansę zbadać materiały znajdujące się poza podręcznikami i pracami naukowymi prezentowanymi im na wykładach w trakcie nauki na uniwersytetach i innych szkołach wyższych. Philip E. Johnson, School of Law, University of California, Berkeley, USA, autor książki Darwin on Trial XXI Przedmowa Pełne wydanie Zakazanej archeologii Liczy 952 strony. Stanowi, więc duże wyzwanie dla wielu Czytelników. Z tego względu Richard i ja zdecydowaliśmy się wydać krótszą, łatwiejszą do czytania i bardziej przystępną wersję tej książki. Niniejsza edycja zawiera jednak niemal wszystkie przypadki omówione w pełnej wersji. Nie podaliśmy tu natomiast przypisów ani nie przedstawiliśmy szczegółowych analiz geologicznych i anatomicznych dotyczących wielu odkryć. W krótszym wydaniu Zakazanej archeologii możemy na przykład stwierdzić, że dane stanowisko prehistoryczne2 jest uważane za późnoplioceńskie. W pełnej wersji naszej książki dokładnie wyjaśniamy, dlaczego wydatowano je w taki sposób, przytaczając wiele materiałów źródłowych w postaci dawnych i współczesnych raportów geologicznych zawierających ustalenia chronologiczne. Czytelnicy, którzy chcą zapoznać się z tymi szczegółowymi informacjami, mogą nabyć szersze wydanie niniejszej książki. Michael A. Cremo, Pacific Beach, Kalifornia, 26 marca 1994 2 Miejsce, w którym istnieją ślady pobytu człowieka lub, według teorii ewolucji, jego przodków. Ślady te mogą mieć postać zarówno szczątków badanych istot -wówczas jest to stanowisko paleoantropologiczne jak i produktów ich działalności - wtedy mamy do czynienia, przynajmniej w nauce polskiej, ze stanowiskiem archeologicznym. Czasami oba typy stanowisk występują jednocześnie. XXIII Wstęp i podziękowania W 1979 roku badacze Laetoli, stanowiska prehistorycznego w Tanzanii we Wschodniej Afryce, odkryli ślady stóp w warstwach popiołu wulkanicznego wydatowanych na ponad 3,6 min lat. Mary Leakey stwierdziła, że odciski te nie różnią się niczym od śladów współczesnego człowieka. Podobną opinię wyrazili również inni uczeni. Ich zdaniem świadczyło to jedynie o tym, iż przodkowie ludzkiego gatunku sprzed 3,6 min lat posiadali stopy o niewiarygodnie współczesnej budowie. Jednak w opinii innych badaczy, na przykład anatoma R. H. Tuttle'a z University of Chicago, skamieniałe kości stóp znanych
10 australopiteków3 z tego okresu wskazują, że istoty te posiadały stopy, które przypominały wyraźnie budowę kończyn małp człekokształtnych4 . Nie można ich, zatem łączyć z odciskami w Laetoli. W artykule zamieszczonym w Natural History z marca 1990 roku Tuttie wyznał: "Mamy tu do czynienia z pewnego rodzaju tajemnicą". W tym kontekście wydaje się, więc uzasadnione rozważenie możliwości, o której nie wspomnieli ani Tuttie, ani Leakey. Około 3,6 min lat temu we Wschodniej Afryce mogły żyć istoty posiadające ludzkie ciało, które odpowiadałoby stopom o tym samym typie budowy. Być może, jak pokazuje ilustracja na stronie obok, współistniały one z bardziej małpokształtnymi formami. Choć ta archeologiczna interpretacja może być tak bardzo intrygująca, współczesne poglądy na temat ewolucji człowieka całkowicie ją odrzucają. Jednak w latach 1984-1992, wraz ze wspomagającym nas badaczem Stephe-nem Bernathem, zgromadziliśmy dużą grupę materiałów, które kwestionują dzisiejsze koncepcje na temat ewolucji ludzkiego gatunku. Niektóre z tych świadectw, jak odciski stóp z Laetoli, odkryto całkiem niedawno, lecz o większości z nich naukowcy donosili już w wieku XIX i na początku naszego stulecia. Nawet nie rozpatrując dokładnie tej starszej grupy znalezisk, można podejrzewać, że nie oceniono ich właściwie i, że z bardzo istotnych przyczyn nauka skutecznie się ich pozbyła. Wnikliwie przyjrzeliśmy się tej możliwości. Doszliśmy jednak do wniosku, iż jakość tych kontrowersyjnych materiałów nie jest ani lepsza, ani gorsza od odkryć, które rzekomo nie budzą żadnych wątpliwości i są zwykle podawane na poparcie współczesnych teorii o ewolucji człowieka. W pierwszej części Zakazanej archeologii omawiamy dokładnie dużą liczbę kontrowersyjnych dowodów, które zaprzeczają obecnym poglądom na temat ewolucji ludzkiego gatunku. Przedstawiamy szczegółowo sposób, w jaki świadectwa te były systematycznie ukrywane, ignorowane lub zapominane, mimo że jakościowo (i ilościowo) cechują się one tą samą wartością naukową, co materiały potwierdzające akceptowane dziś wyjaśnienia o początkach ludzkości. 3 W myśl najbardziej rozpowszechnionych poglądów paleoantropologicznych istoty określane jako australopiteki obejmują grupę gatunków, które tworzą rodzaj Australopithecus. 4 Inaczej antropoidów, małp bezogoniastych (dziś goryle, orangutany, szympansy, gibony). Język angielski określa je slowem "apes", w odróżnieniu od określenia "nonkey" - małpa zwierzokształtna, z reguły ogoniasta. XXIV Gdy mówimy o ukrywaniu dowodów, nie mamy na myśli żadnych spiskowców działających na polu nauki i knujących diabelską intrygę, aby oszukać opinię publiczną. Chodzi nam raczej o ciągły, społeczny proces filtracji wiedzy, który wydaje się być nieszkodliwy, lecz w rzeczywistości ma poważne konsekwencje. Naszym zdaniem, pewne kategorie znalezisk po prostu niesprawiedliwie znikają z pola widzenia. Ten rodzaj ukrywania danych ma miejsce od długiego czasu. W 1880 roku J. D. Whitney, geolog stanu Kalifornia w USA, opublikował szczegółowy przegląd rozwiniętych narzędzi kamiennych, które znaleziono w kalifornijskich kopalniach złota. Opisane przez niego artefakty5 , w tym ostrza włóczni oraz kamienne moździerze i tłuczki, odkryto głęboko w szybach kopalni, poniżej grubych, nienaruszonych warstw lawy, w formacjach geologicznych datowanych na okres od 9 do ponad 55 min lat. W. H. Holmes ze Smithsonian Institution, jeden z najbardziej głośnych krytyków znalezisk kalifornijskich, napisał: "Gdyby profesor Whitney docenił w pełni historię ewolucji człowieka tak, jak rozumiemy ją dzisiaj, wahałby się głosić poglądy, które przedstawił [zdaniem Whit-neya ludzie żyli w Ameryce Północnej w
11 bardzo odległych czasach], pomimo imponującego szeregu dowodów, z jakimi się zetknął". Innymi słowy, jeżeli fakty nie zgadzają się z faworyzowaną teorią, muszą zostać odrzucone, nawet, jeśli stanowią "imponujący szereg dowodów". Takie podejście potwierdza najważniejszy problem, na który staramy się zwrócić uwagę w naszej książce. W społeczności naukowej istnieje pewien filtr wiedzy, który usuwa niepożądane informacje. Ten proces filtracji danych ma miejsce już od ponad wieku. Dodatkowo, obok ogólnego procesu filtracji wiedzy, pojawiają się również przypadki bardziej bezpośredniego ukrywania pewnych faktów. Na początku lat pięćdziesiątych Thomas E. Lee z Muzeum Narodowego w Kanadzie znalazł rozwinięte narzędzia kamienne w polodowcowych osadach Sheguiandah, stanowiska na wyspie Manitoulin leżącej w północnej części jeziora Huron. Geolog John Sanford dowodził, że najstarsze narzędzia z Sheguiandah mają przynajmniej 65 000 lat, a mogą mieć nawet 125 000. Zwolennicy standardowych poglądów na temat prehistorii Ameryki Północnej nie byli w stanie zaakceptować takiego datowania. Przypuszcza się, bowiem powszechnie, że człowiek przybył po raz pierwszy do Ameryki Północnej około 12 000 lat temu z obszaru Syberii. Thomas Lee skarżył się: "Na odkrywcę stanowiska [Lee'ego] zrobiono nagonkę, w wyniku, której stracił on swoją posadę w administracji państwowej i przez długi czas pozostawał bezrobotny. Uniemożliwiono mu publikowanie materiałów, znaleziska zostały fałszywie przedstawione przez kilku znanych autorów [...] wiele artefaktów zniknęło w magazynach Muzeum Narodowego. 5 Pozostatosci celowego działania człowieka lub, w myśl teorii ewolucji, jego przodków. xxv Z powodu odmowy zwolnienia odkrywcy dyrektor muzeum, który zaproponował opublikowanie monografii Sheguiandah, sam został wyrzucony z pracy i zmuszony do emigracji. Aby zdobyć kontrolę nad zaledwie sześcioma okazami z Sheguiandah, które nie zostały ukryte, wykorzystano osoby zajmujące prestiżowe i wpływowe stanowiska. Samo miejsce zamieniono natomiast w miejscowość turystyczną [...] Sheguiandah zmusiłoby ich do kłopotliwego wyznania, że wszystkowiedzący nie wiedzieli wszystkiego. Zmusiłoby ono do ponownego napisania prawie każdej książki w tej dziedzinie. Musiało zostać zniszczone. Zostało zniszczone". W drugiej części Zakazanej archeologii dokonujemy przeglądu grupy akceptowanych materiałów, które są powszechnie wykorzystywane do potwierdzania dominujących obecnie poglądów na temat ewolucji człowieka. Rozważamy zwłaszcza status australopiteków. Większość antropologów twierdzi, że były one przodkami ludzi, którzy posiadali niemal małpią głowę, człekokształtne ciało i podobnie jak człowiek charakteryzowali się dwunożną postawą oraz dwunożnym sposobem chodzenia. Jednak część badaczy przedstawia przekonujące dowody, które przemawiają za radykalnie odmiennym poglądem. W ich opinii australopiteki były w dużym stopniu małpokształtnymi istotami, które prowadziły częściowo nadrzewny tryb życia i nie miały bezpośredniego związku z ewolucyjną linią ludzkiego gatunku. W drugiej części naszej książki rozważamy również możliwość współistnienia prymitywnych hominidów i współczesnego gatunku człowieka nie tylko w odległej przeszłości, lecz również w czasach obecnych. Przez ponad ostatnie sto lat naukowcy zgromadzili świadectwa wskazujące, że istoty człekokształtne podobne do gigantopiteków, australopiteków, przedstawicieli gatunku Homo erectus i neandertalczyków żyją współcześnie w odludnych częściach świata. W Ameryce Północnej stworzenia te znane są jako sasquatch, w Azji Centralnej jako almas. W Afryce, Chinach, Azji Południowo-Wschodniej, Ameryce Środkowej i Południowej noszą one inne nazwy. Aby określić wszystkie istoty tego typu,
12 niektórzy badacze używają ogólnego terminu "dziki człowiek". Naukowcy i lekarze donosili, że widzieli zarówno żywych, jak i martwych "dzikich ludzi". Natrafili również na ślady ich stóp. Zebrali ponadto tysiące relacji od zwykłych osób, które spotkały "dzikiego człowieka" i dotarli do podobnych opowieści zawartych w zapiskach historycznych. Można zadać pytanie, dlaczego napisaliśmy tę książkę, jeżeli nie mamy w tym jakiegoś zasadniczego celu. Jednak w rzeczywistości cel taki istnieje. Richard Thompson i ja jesteśmy członkami Bhaktivedanta Institute, naukowej gałęzi Międzynarodowego Towarzystwa Świadomości Kryszny, instytutu, który zajmuje się badaniem relacji pomiędzy współczesną nauką a obrazem świata przedstawionym w literaturze wedyjskiej wywodzącej się z Indii. Według standardowych podziałów taksonomicznych hominidy (inaczej czlowiekowate) stanowią rodzinę, na którą składają się dwa rodzaje - Homo i Australopithecus. XXVI Z literatury tej otrzymujemy informację, że ludzkość ma bardzo długą historię. W celu przeprowadzenia systematycznych badań nad istniejącym piśmiennictwem naukowym dotyczącym dziejów człowieka zaprezentowaliśmy myśl wedyj-ską w formie teorii, która zakłada, że różne istoty człekokształtne i małpokształtne współistniały ze sobą przez długi okres. Zaczerpnięcie tego teoretycznego poglądu z literatury wedyjskiej nie powinno go dyskwalifikować. Wybór teorii może pochodzić z różnych źródeł - osobistej inspiracji, wcześniejszych teorii, sugestii przyjaciela, filmu itd. W rzeczywistości, nie źródło danej koncepcji jest istotne, lecz jej zdolność wyjaśnienia obserwowanych zjawisk. Z uwagi na objętość niniejszego opracowania nie byliśmy w stanie rozwinąć tu naszych, alternatywnych wobec współczesnych teorii o pochodzeniu ludzkiego gatunku, poglądów. Z tego względu planujemy napisać kolejną książkę, która szerzej przedstawi wyniki naszych badań w tej dziedzinie na tle wedyjskiego źródła informacji. W tym momencie chciałbym powiedzieć też kilka słów o mojej współpracy z Richardem Thompsonem. Richardjest naukowcem z wykształcenia - matematykiem, który opublikował akceptowane przez świat nauki artykuły i książki z zakresu takich dziedzin, jak: biomatematyka, teledetekcja, geologia czy fizyka. Ja sam nie jestem naukowcem z wykształcenia. Od 1977 roku piszę i redaguję książki oraz magazyny publikowane przez Bhaktivedanta Book Trust. W 1984 roku Richard poprosił swojego asystenta Stephena Bernatha o zebranie informacji na temat pochodzenia człowieka i jego dziejów. W dwa lata później poprosił mnie, abym zajął się tym materiałem i opracował go w formie książki. Gdy przeglądałem informacje dostarczone przez Stephena, uderzyła mnie bardzo niewielka liczba raportów naukowych między rokiem 1859, kiedy to Darwin wydał swoją pracę O pochodzeniu gatunków, a rokiem 1894, w którym Eugene Dubois opublikował relację dotyczącą "człowieka jawajskiego". Zaintrygowany tym odkryciem, poprosiłem Stephena, aby dotarł do książek antropologicznych z końca XIX wieku i początków naszego stulecia. Znalazłem w nich, w tym we wczesnym wydaniu Fossil Men Marcellina Boule'a, bardzo negatywne opinie na temat licznych sprawozdań naukowych pochodzących z omawianego okresu. Śledząc przypisy, dotarliśmy do kilku przykładowych relacji tego typu. Większość z nich została napisana przez dziewiętnastowiecznych uczonych i zawierała opisy nacinanych kości, narzędzi kamiennych oraz w pełni ludzkich szczątków szkieletowych, które znaleziono w nieoczekiwanie starych kontekstach geologicznych. Jakość tych raportów nie budziła zastrzeżeń. Odpowiadały one na wiele możliwych wątpliwości. Zachęciło mnie to do przeprowadzenia bardziej systematycznych poszukiwań.
13 Odkrywanie tych zapomnianych relacji wymagało kolejnych trzech lat. Wraz ze Stephenem Bemathem zdobyliśmy rzadko spotykane materiały z konferencji naukowych z całego świata i razem przetłumaczyliśmy je na język angielski. XXVII Rękopis oparty na zgromadzonych materiałach powstawał przez kilka następnych lat. Przez cały ten okres niemal codziennie dyskutowałem z Richardem na temat znaczenia posiadanego materiału i jak najlepszego sposobu zaprezentowania go. Większość informacji zawartych w Rozdziale 6. Stephen otrzymał od Rona Calaisa, który uprzejmie przysłał nam wiele kopii oryginalnych raportów posiadanych w swych archiwach. Virginia Steen-McIntyre była na tyle życzliwa, że dostarczyła nam swoją korespondencję o datowaniu Hueyatlaco, stanowiska w Meksyku. Rozmawialiśmy również z Ruth D. Simpson z San Bernardi-no County Museum na temat narzędzi kamiennych, a z Thomasem A. Demere z Muzeum Historii Naturalnej w San Diego o śladach zębów rekinów na kościach. Kończąc ten krótki wstęp, zachęcamy Czytelników do przekazywania nam informacji, które mogą być dla nas interesujące, zwłaszcza jako nowy materiał do przyszłych edycji tej książki. Michael A. Cremo, Pacific Beach, Kalifornia, 26 marca 1994 Część I Odkrycia kwestionujące teorię ewolucji Rozdzia3 l____ Pieśń "Czerwonego Lwa" -Darwin i ewolucja człowieka Pewnego wieczoru 1871 roku członkowie brytyjskiego towarzystwa wykształconych dżentelmenów "Czerwonych Lwów" zgromadzili się w Edynburgu w Szkocji, aby ucztować wesoło, zabawiając się humorystycznymi piosenkami i przemowami. Lord Neaves, znany dobrze ze swoich dowcipnych wierszy, wystąpił przed zgromadzonymi "Lwami" i zaśpiewał 12 zwrotek piosenki, którą ułożył na temat Powstawania gatunków a la Darwin. Wśród nich znalazła się i ta: Małpa z giętkim kciukiem I dużym mózgowiem, Już będąca przy wymowie, Urządziła stan wszechrzeczy I nie wolno j ej zaprzeczyć! Jego słuchacze odpowiedzieli, jak to zwykle bywało wśród "Czerwonych Lwów", delikatnym pomrukiem i poprawianiem klap swoich surdutów. Dokładnie dwanaście lat po opublikowaniu przez Charlesa Darwina w 1859 roku pracy O powstawaniu gatunków rosnąca liczba naukowców i innych wykształconych osób uważała za niemożliwe, wręcz śmieszne, przypuszczenie, że ludzie nie są niczym więcej niż tylko zmodyfikowanymi potomkami małpokształtnych istot. W samym tekście O powstawaniu gatunków Darwin jedynie krótko poruszył problem początków człowieka, stwierdzając na ostatnich stronach: "Na temat pochodzenia człowieka i jego historii zostanie rzucone światło". Jednak mimo ostrożności Darwina wiadomo było, że nie postrzega on ludzkości jako wyjątku od swojej teorii, w myśl, której jeden gatunek rozwija się z drugiego. Darwin przemawia Dopiero w 1871 roku Darwin przedstawił kolejną pracę, O pochodzeniu człowieka, która wyrażała jego szczegółowe poglądy na temat ewolucji gatunku. Wyjaśniając tę zwłokę, Darwin napisał: "Przez wiele informacje o początkach człowieka bez jakiejkolwiek intencji publikowania czegoś na ten temat, a raczej z postanowieniem nie wywoływania w ten sposób uprzedzeń wobec moich poglądów. 4 Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka
14 Wydawało mi się, że wystarczy wspomnieć w pierwszym wydaniu O powstawaniu gatunków, iż dzięki tej publikacji »na temat pochodzenia człowieka i jego historii zostanie rzucone światło", co oznacza, że ludzki gatunek również należy włączyć w jakąś ogólną teorię, która weźmie pod uwagę sposób, w jaki pojawił się on na Ziemi". W pracy O pochodzeniu człowieka Darwin wyraźnie zaprzeczył szczególnej pozycji naszego gatunku. "W ten sposób dowiadujemy się - powiedział - że człowiek jest potomkiem włochatego, ogoniastego zwierzęcia czworonożnego, prawdopodobnie o nadrzewnym trybie życia, zamieszkującego obszar Starego Świata7". Było to śmiałe stwierdzenie, choć brakowało mu najbardziej przekonującego dowodu - skamieniałości gatunku przejściowego między starożytnymi małpami człekokształtnymi a współczesnymi ludźmi. Z wyjątkiem dwóch niepewnie datowanych czaszek neandertalskich z Niemiec i z Gibraltaru oraz kilku innych, słabo opisanych znalezisk o współczesnej morfologii, nauka nie dysponowała wówczas skamieniałymi szczątkami hominidów. Fakt ten stał się wkrótce bronią w rękach przeciwników sugestii, Darwina, że ludzie wywodzą się od małpokształtnych przodków. "Gdzie - pytali oponenci - są skamieniałości, które mogą to udowodnić?" Obecnie jednak, niemal bez wyjątku, paleoantropolodzy sądzą, że udowodnili teorię Darwina, odkrywając skamieniałych przodków człowieka na terenie Afryki, Azji i na innych kontynentach. Pojawienie się hominidów Tabela 1.1 przedstawia współczesny, uznany powszechnie, system epok geologicznych. Jest on stałym punktem odniesienia w naszych badaniach nad historią człowieka i podobnych do niego istot. Jednak przedstawione przez nas odkrycia mogą wymuszać poważną korektę przyjętej skali czasu. Według dzisiejszych poglądów ewolucyjnych pierwsze istoty małpokształtne pojawiły się w epoce oligocenu (datowanej na 25-38 min lat), natomiast pierwsze małpy człekokształtne, należące do tej samej linii genealogicznej, co człowiek, wykształciły się w młócenie (datowanym na 5-25 min lat). Małpy te klasyfikuje się najogólniej jako jeden rodzaj - Dryopithecus. Następnie nadeszła epoka pliocenu (datowana na 2-5 min lat). Podaje się, że w zapisie skalnym z tego okresu pojawiły się pierwsze hominidy, czyli człekokształtne ssaki o wyprostowanej postawie ciała. Najwcześniejszymi znanymi hominidami są australopiteki - dosłownie "południowe małpy" -których wiek geologiczny określa się na 4 min lat. Paleoantropolodzy twierdzą, że te prawie ludzkie istoty miały 1,2-1,5 m wysokości, a pojemność ich puszki mózgowej wahała się w granicach 300-600 cm3. Według dominujących poglądów 7 Pojęcie " Stary Świat" obejmuje obszar Europy, Afryki i Azji. Pieśń "Czerwonego Lwa" - Darwin i ewolucja człowieka Tabela 1.1. Typowy podziat dziejów Ziemi Era Okres Epoka Datowanie (w min lat) Kenozoik CzwartorzędHolocen Plejstocen 0,01 2 Trzeciorzęd Pliocen Miocen 5 25
15 Oligocen Eocen 38 55 Paleocen 65 Mezozoik Kreda 144 Jura 213 Trias 248 Paleozoik Perm 286 Karbon 360 Dewon 408 Sylur Ordowik 438 505 Kambr 590 Proterozoik 2,5 mld Archaik 4,5/7 mld ciało australopiteków przypominało ciało współczesnego człowieka, jedynie głowa posiadała cechy zarówno małpie, jak i ludzkie. Przyjmuje się, że około 2 min lat temu, na początku plejstocenu (epoka ta datowana jest na 2 000 000 -10 000 lat), z jednej gałęzi australopiteków rozwinął się gatunek określany mianem Homo habilis8 . Wydaje się, iż z wyjątkiem pojemności puszki mózgowej, która według obecnych szacunków była większa i wynosiła 600-750 cm3, przypominał on australopiteki. Zdaniem naukowców akceptujących teorię ewolucji około 1,5 min lat temu Homo habilis dał początek kolejnemu hominidowi - Homo erectus9 (obejmującemu tzw. "człowieka jawajsidego" i "człowieka pekińskiego"). Według powszechnej opinii przedstawiciele tego gatunku osiągali 1,5-1,8 m wysokości, a pojemność ich puszki mózgowej wahała się między 700 a 1300 cm3. Większość paleoantropologów sądzi obecnie, że podobnie jak australopiteki i Homo 8 Dosłownie "człowiek zręczny" - termin zapożyczony z języka łacińskiego. 9 Inaczej "człowiek wyprostowany" - także określenie łacińskie. Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka Homo habilis, przypominali oni współczesnego człowieka. Czoło Homo erectus było jednak cofnięte za masywnymi wałami nadoczodołowymi. Szczęki i zęby osiągały duże rozmiary, a żuchwa nie miała wykształconej brody. Przyjmuje się, że Homo erectus żył w Afryce, Azji i Europie do około 200 000 lat temu.
16 W myśl dzisiejszych koncepcji naukowych w pełni ludzki gatunek - Homo sapiens sapiens10 - rozwinął się stopniowo z Homo erectus. Zdaniem paleoan-tropologów około 300 000-400 000 lat temu pojawił się pierwszy, wczesny Homo sapiens, określany też jako archaiczny Homo sapiens. Podaje się, że pojemność jego puszki mózgowej była niemal tak duża, jak u współczesnego człowieka, choć wciąż posiadał on pewne cechy Homo erectus, na przykład masywną czaszkę, cofnięte czoło i duże wały nadoczodołowe. Cechy te nie były już jednak tak bardzo rozwinięte. Przykłady tego typu znalezisk pochodzą ze Swanscombe w Anglii, Steinheim w Niemczech oraz Fontechevade i Arago we Francji. Czaszki tej kategorii posiadają również do pewnego stopnia cechy neander-talskie, dlatego są także klasyfikowane jako okazy pre-neandertalskie. W opinii większości uczonych zarówno ludzie, jak i klasyczni, zachodnioeuropejscy neandertalczycy" rozwinęli się z pre-neandertalskiego typu hominidów, czyli wczesnego Homo sapiens. Na początku XX wieku niektórzy badacze uważali, że neandertalczycy z okresu ostatniego zlodowacenia12 , znani właśnie jako klasyczni, zachodnioeuropejscy neandertalczycy, byli bezpośrednimi przodkami współczesnych istot ludzkich. Posiadali oni większy mózg niż Homo sapiens sapiens, znacznie większą twarz i szczęki, niższe, pochylone do tyłu czoło i masywne wały nadoczodołowe. Pozostałości neandertalczyków znajdywane są w osadach plejstoceńskich sprzed 30 000 -150 000 lat. Jednak odkrycie wczesnego Homo sapiens w warstwach o wiele starszych niż 150 000 lat skutecznie usunęło klasycznych, zachodnioeuropejskich neandertalczyków z linii ewolucyjnej prowadzącej od Homo erectus do Homo sapiens sapiens (ił. 1.1). Typ człowieka znany jako człowiek z Cro-Magnon13 pojawił się w Europie około 30 000 lat temu i charakteryzował się w pełni współczesną anatomią. Naukowcy mówią zazwyczaj, że Homo sapiens sapiens pojawił się po raz pierwszy mniej więcej 40 000 lat temu w Afryce. Jednak w związku z odkryciami dokonanymi na terenie Afryki Południowej14 i w innych miejscach, wielu uczonych twierdzi dziś, iż ukształtował się on 100 000 lat temu, a może wcześniej. 10 w języku łacińskim termin ten znaczy "człowiek rozumny". '' Po łacinie Homo sapiens neanderthalensis - "rozumny człowiek neandertalski". Nazwa tych istot wywodzi się od stanowiska w dolinie Neandertal w Niemczech, gdzie po raz pierwszy odkryto ich szczątki. 12 Inaczej glacjalu. 13 Paleoantropolodzy określają w ten sposób pierwsze europejskie populacje Homo sapiens sapiens. Nazwa ta pochodzi od stanowiska we Francji. 14 W niniejszym opracowaniu termin ten oznacza z reguły Republikę Południowej Afryki (RPA). Ponieważ jednak nazwa RPA jest rzadko stosowana w dotychczasowej literaturze specjalistycznej na gruncie polskim, pozostawiam częściej spotykaną wersję nazwy tego państwa. Pojemność puszki mózgowej współczesnych ludzi waha się w granicach 1000-2000 cm3 . Jak można łatwo zaobserwować, nie istnieje związek między rozmiarami mózgu a inteligencją człowieka. Pojemność puszki mózgowej bardzo inteligentnych osób wynosi niekiedy 1000 cm3 , a ludzie niedorozwinięci mogą mieć mózg o objętości 2000 cm3 . Obecne koncepcje naukowe dotyczące początków ludzkiego gatunku nie wyjaśniają dokładnie gdzie, kiedy i jak z australopiteków rozwinął się Homo habilis, z Homo habilis - Homo erectus bądź z Homo erectus - współczesny człowiek. Mimo to, większość paleoantropologów zgadza się z poglądem, że tylko w pełni ludzkie istoty pojawiły się w Nowym Świecie15. Przyjmuje się, iż wcześniejsze stadia ewolucji, począwszy od
17 australopiteków, miały miejsce jedynie na obszarze Starego Świata, a pierwsi ludzie przybyli do Nowego Świata około 12 000 lat temu, choć zdaniem niektórych naukowców być może już w późnym plejstocenie, czyli 25 000 lat temu. Do dziś istnieje wiele luk w hipotetycznym zapisie skalnym dotyczącym pochodzenia człowieka. Niemal zupełnie brak na przykład skamieniałości łączących człekokształtne małpy mioceńskie, takie jak driopiteki, z plioceń-skimi przodkami współczesnych małp antropoidalnych i ludzi, zwłaszcza, jeśli chodzi o okres 4-8 min lat temu. Być może to prawda, że kiedyś zostaną odnalezione skamieniałości, które wypełnią te luki. Jednak, co jest niezwykle ważne, nie ma powodu, by przypuszczać, iż te nowe znaleziska będą potwierdzać teorie ewolucyjne. Jak zareagujemy, jeżeli w pełni ludzkie szczątki pojawią się w starszych osadach niż te, w których odkryto szczątki driopiteków? Nawet gdyby okazało się, że współczesny gatunek człowieka istniał l min lat temu, czyli 4 min lat po zniknięciu w późnym młócenie driopiteków, byłoby to już wystarczające do odrzucenia dzisiejszych wyjaśnień na temat pochodzenia ludzkiego gatunku. '5 Pojęcie "Nowy Świat" obejmuje obszar obu Ameryk. Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka. W rzeczywistości, znaleziska, które przeczą poglądom o ewolucji człowieka już odnaleziono. Zostały one jednak utajone lub dla wygody zapomniane. O wielu z nich donoszono w XIX wieku - po opublikowaniu przez Darwina pracy O powstawaniu gatunków, przed wydaniem, której nie odkryto żadnych istotnych materiałów z wyjątkiem "człowieka neandertalskiego". W pierwszych latach darwinizmu nie istniała, więc jasno ustalona teoria o początkach ludzkości, której można byłoby bronić na polu nauki, a niektórzy naukowcy dokonali wówczas i opisali wiele odkryć, o jakich nie wspomniano by teraz na stronach bardzo szanowanych i akademickich pism. Większość tych skamieniałości i artefaktów znaleziono przed odkryciem pierwszego protoludzkiego, hominida, jaki według zwolenników teorii ewolucji istniał w okresie między driopitekami a współczesnymi ludźmi. Był to tzw. "człowiek jawajski" znaleziony przez Eugene Dubois w warstwach środkowo-plejstoceńskich, datowanych na 800 000 lat. Odkrycie to stało się punktem odniesienia dla dalszych badań. Od tego momentu naukowcy przestali oczekiwać, że znajdą artefakty bądź ludzkie szczątki w osadach z tego samego okresu lub epok wcześniejszych. Jeżeli odkrywali takie znaleziska, dochodzili do wniosku, że jest to niemożliwe i wymyślali sposób, aby skompromitować dane odkrycie jako pomyłkę, złudzenie lub oszustwo. Jednak zanim odkryto "człowieka jawajskiego", szanowani, dziewiętnastowieczni uczeni znaleźli w bardzo starych warstwach wiele szczątków szkieletowych w pełni ludzkich istot. Odkryli również różnorodne narzędzia kamienne i kości zwierząt noszące ślady działania człowieka. Wybrane zasady epistemologii Zanim rozpoczniemy przegląd odrzucanych i akceptowanych dziś przez naukę znalezisk związanych z dziejami ludzkiego gatunku, przedstawimy kilka zasad epistemologicznych, których sami staraliśmy się przestrzegać. W słowniku Webstera 'New Worid Dictionary epistemologia zdefiniowana jest jako "badanie bądź teoria pochodzenia, charakteru, metod i ograniczeń wiedzy". Kiedy studiujemy materiały naukowe, należy mieć na uwadze naturę, metody i ograniczenia wiedzy, w przeciwnym razie możemy ulec złudzeniu. Znaleziska prehistoryczne mają pewne zasadnicze ograniczenia, które należy podkreślić. Po pierwsze, wiążą się one z rzadkimi odkryciami, których nie można powtórzyć. Część naukowców zdobyła duże uznanie dzięki kilku słynnym odkryciom, pozostali natomiast, a jest ich zdecydowana większość, przez całą swą karierę nie dokonali nawet jednego znaczącego odkrycia.
18 Po drugie, kiedy już dokona się odkrycia, główne dowody świadczące o jego charakterze są niszczone podczas badań i wiedzę o nich czerpiemy jedynie z relacji przekazanych przez odkrywców. Na przykład jedną z najbardziej istotnych cech skamieniałości jest ich pozycja stratygraficzna19 . Gdy jednak znalezisko zostanie już wydobyte z ziemi, bezpośrednie dowody wskazujące na miejsce, w którym je odkryto, ulegają zniszczeniu. Pieśń "Czerwonego Lwa" - Darwin i ewolucja człowieka W tej sytuacji musimy po prostu polegać na rzetelności relacji osoby dokonującej odkrycia. Można oczywiście powiedzieć, że chemiczne cechy skamieniałości bądź inne ich właściwości wskazują na miejsce ich odkrycia, i w pewnych przypadkach rzeczywiście tak jest, jednak nie zawsze istnieje możliwość przeprowadzenia odpowiednich badań w tym zakresie. Poza tym nawet w przypadku takich analiz musimy polegać na raportach naukowych o chemicznych i fizycznych cechach warstw, z których według odkrywców pochodzą dane znaleziska. Osoby dokonujące ważnych odkryć nie mogą czasami odnaleźć drogi powrotnej do miejsca odkrycia. Po kilku latach stanowiska prehistoryczne są nieuchronnie niszczone, na przykład przez erozję, rozległe badania naukowe czy rozwój przemysłowy: kopalnie odkrywkowe, budowę domów itd. Nawet współczesne wykopaliska archeologiczne, podczas których drobiazgowo rejestruje się szczegóły, niszczą rejestrowane elementy. W tej sytuacji na poparcie wielu zasadniczych stwierdzeń nadal pozostają do dyspozycji jedynie pisemne sprawozdania badaczy. Ponadto wiele istotnych odkryć rejestruje się z niewystarczającą dokładnością. Osoba pragnąca zweryfikować raporty paleoantropologiczne będzie, więc miała duże trudności z poznaniem rzeczywistego stanu rzeczy, nawet, jeśli uda się na miejsce danego odkrycia. Ograniczenia związane z czasem i pieniędzmi to oczywiście dodatkowe utrudnienie, które powoduje, że osobiście można sprawdzić zaledwie niewielki procent stanowisk prehistorycznych. Kolejny problem polega na tym, iż fakty z dziedziny paleoantropologii, czy też archeologii, rzadko, kiedy bywają prostymi do obserwacji zjawiskami. Badacz danego stanowiska może na przykład uznać, że znalezione skamieniałości zostały poddane procesowi wietrzenia w obrębie pewnego poziomu wczesnoplej-stoceńskiego. Jednak to pozornie proste stwierdzenie może zależeć od wielu obserwacji i argumentów dotyczących różnych zjawisk: zaburzeń uskokowych, możliwości nagłego osuwania się pokładów, obecności lub braku warstwy osadowej na stoku wzgórza, istnienia ponownie napełnionego żlebu itd., Jeżeli oprzemy się na relacji drugiej osoby obecnej na stanowisku, może okazać się, że omawia ona wiele ważnych szczegółów, o których nie wspomniał nasz pierwszy świadek. Obserwatorzy czasami wręcz zaprzeczają sobie nawzajem, a ich zmysły i pamięć są niedoskonałe. Osoba znajdująca się na badanym stanowisku może dostrzegać pewne elementy, lecz nie zauważać innych istotnych faktów. Część z nich mogliby dostrzec kolejni obserwatorzy, jednak może okazać się to niemożliwe, ponieważ miejsce odkrycia stało się w międzyczasie niedostępne. Następny problem to nieuczciwość badaczy. Może ona mieć charakter nawet przemyślanej mistyfikacji. Tak było w przypadku Piltdown. Jak zobaczymy, aby rozwikłać tego rodzaju zagadkę, potrzeba zarówno zdolności detektywistycznych Sherlocka Holmesa, jak i wszelkich udogodnień współczesnego laboratorium sądowego. Zakazana archeologia - ukryta historia czlowieka Niestety zawsze może istnieć silny motyw dokonania świadomego bądź nieświadomego oszustwa, dla sławy i zaszczytów spadających na odkrywcę domniemanego przodka człowieka.
19 Rozmijanie się z prawdą ma również miejsce wówczas, gdy zwyczajnie nie opisuje się zjawisk sprzecznych z oczekiwaniami odkrywcy. Jak zauważymy w trakcie czytania tej książki, niektórzy badacze znajdywali artefakty w określonych warstwach, lecz nie relacjonowali tego, sądząc, że znaleziska te nie mogą mieć tylu lat, ile mają osady, w których je odkryli. Zdarza się to bardzo często, ponieważ nasze zmysły są niedoskonałe i jeśli widzimy coś, co wydaje się nam niemożliwe, wówczas w naturalny sposób podejrzewamy własną pomyłkę (czasami rzeczywiście możemy się mylić). Zniekształcanie prawdy poprzez zaniechanie opisów istotnych zjawisk wynika, więc z ograniczenia ludzkiej natury, które ma niestety niekorzystny wpływ na empiryczny proces poznawania rzeczywistości. Wady paleoantropologii nie ograniczają się jedynie do czynności odkrywania i wydobywania znalezisk. Dotyczą one również współczesnych, chemicznych i radiometrycznych, badań chronologicznych. Można na przykład sądzić, że datowanie metodą węgla "C obejmuje prostą procedurę, która w niezawodny sposób dostarcza danych, czyli określa wiek badanego obiektu. Okazuje się jednak, iż badania chronologiczne wiążą się ze skomplikowanymi analizami tożsamości posiadanych próbek, ich historii oraz możliwych zanieczyszczeń. Rozważania te mogą prowadzić do odrzucenia pewnych wstępnie uzyskanych wyników i zaakceptowania innych rezultatów na podstawie złożonych argumentów, które rzadko są przedstawione w jasny sposób. I tutaj pewne elementy mogą być zbyt złożone, niekompletne i w dużym stopniu niedostępne dla kolejnej weryfikacji. Powyższe ograniczenia paleoantropologii skłaniają do wniosku, że w tej dziedzinie badań w dużym stopniu musimy opierać się na studiach porównawczych istniejących raportów naukowych. Choć w muzeach znajdują się same skamieniałości i artefakty, to jednak większość z głównych dowodów nadających znaczenie tym znaleziskom istnieje jedynie w postaci pisemnych relacji. Przekazywane przez nie informacje mogą być jednak niekompletne, a przecież nawet najdrobniejsze fakty w tej dziedzinie wiedzy często pociągają za sobą złożone, trudne do rozwiązania problemy. Wszystko to powoduje, iż niełatwo tu dojść do prawdy i ostatecznych konkluzji. Co zatem możemy zrobić? Naszym zdaniem, istotne jest porównywanie jakości dostępnych raportów. Choć nie mamy dostępu do samych badań, które już przeprowadzono, ani do odkrytych znalezisk, możemy bezpośrednio studiować relacje na ich temat i obiektywnie je porównywać. Zbiór sprawozdań dotyczących konkretnych odkryć można ocenić na podstawie ich dokładności, logiki oraz spójności podanych argumentów. Można też rozważyć czy przedstawiono i wyjaśniono w nich, alternatywne wobec zaprezentowanej teorii, stanowiska. Autentyczność relacjonowanych zjawisk musi być przyjmowana do pewnego stopnia na wiarę, powinniśmy więc również brać pod uwagę kwalifikacje obserwatorów i odkrywców. Pieśń "Czerwonego Lwa" - Darwin i ewolucja człowieka Jeżeli na podstawie powyższych kryteriów dwa zbiory raportów są tak samo wiarygodne, powinny być traktowane jako dowody o tej samej wartości naukowej. Oba mogą zostać zaakceptowane, odrzucone bądź uznane za niepewne. Byłoby jednak rzeczą niewłaściwą zaakceptować jedną grupę relacji, odrzucając drugą. Szczególnie nieprawidłowym postępowaniem byłoby natomiast przyjęcie jednego zestawu raportów jako dowodu potwierdzającego daną teorię i ukrywanie drugiej grupy świadectw, co czyniłoby ją niedostępną dla innych badaczy W naszej książce stosujemy proponowane wyżej podejście do dwóch specyficznych zestawów sprawozdań naukowych. Pierwsza grupa tych raportów składa się z relacji na temat artefaktów i pozostałości ludzkich szkieletów, które w świetle poglądów o ewolucji człowieka można uznać za chronologiczne anomalie. Zostały one w większości odkryte u schyłku XIX
20 wieku i na początku naszego stulecia. Omawiamy je w pierwszej części książki. Drugi zestaw sprawozdań obejmuje raporty o artefaktach i szczątkach szkieletowych przyjmowanych w nauce jako potwierdzenie współczesnych hipotez na temat ewolucji ludzkiego gatunku. Pochodzą one z okresu od końca XIX wieku, do lat osiemdziesiątych obecnego stulecia. Przedstawiamy je w drugiej części naszej pracy. Z powodu naturalnych powiązań między poszczególnymi odkryciami niektóre znaleziska stanowiące anomalie zostaną tutaj również wspomniane. Naszym zdaniem, mimo postępu paleoantropologii w XX wieku jakość sprawozdań w obu tych zestawach jest w istocie rzeczy taka sama. Z tego względu sądzimy, iż nie jest właściwe akceptowanie jednej grupy relacji a odrzucanie drugiej. Takie podejście ma poważne konsekwencje dla teorii o ewolucji człowieka. Jeżeli odrzucimy pierwszy zbiór raportów (znaleziska-anomalie) i konsekwentnie drugi zestaw sprawozdań (znaleziska obecnie akceptowane), poglądy o ewolucji ludzkiego gatunku zostaną pozbawione istotnej części swej empirycznej podstawy. Jeżeli jednak przyjmiemy pierwszą grupę raportów, musimy wtedy uznać istnienie inteligentnych istot wytwarzających narzędzia w tak odległych epokach geologicznych, jak miocen, czy nawet eocen. Gdy uznamy ponadto autentyczność prezentowanych w tych raportach znalezisk szczątków szkieletowych, musimy konsekwentnie zaakceptować obecność człowieka w tak odległych czasach. Nie tylko zaprzecza to współczesnym teoriom o ewolucji ludzkiego gatunku, lecz poddaje również w wątpliwość cały obraz ewolucji ssaków w erze kenozoicznej17 . Rozdzia3 2 ___________ Nacinane i łamane kości - początek oszustwa Nacinane i łamane celowo kości zwierząt stanowią ważną grupę znalezisk świadczących o istnieniu człowieka w starożytności. Zaczęto je uważnie badać w połowie XIX wieku i do dziś pozostały one obiektem obszernych analiz. Przez kilkadziesiąt lat od momentu opublikowania pracy Darwina O powstawaniu gatunków wielu naukowców znajdowało nacinane kości wskazujące na obecność ludzi w pliocenie, młócenie, a nawet we wcześniejszych epokach. Ich przeciwnicy twierdzili, że znaki i pęknięcia zaobserwowane na skamieniałych kościach były wynikiem działania lądowych zwierząt mięsożernych, rekinów lub ciśnienia geologicznego. Jednak odkrywcy prezentowali bardzo przekonujące kontrargumenty. Razem z nacinanymi kośćmi znajdywano narzędzia kamienne, a przy pomocy eksperymentów, w których je wykorzystywano, udawało się wykonać na świeżej kości znaki identyczne z tymi, jakie znaleziono na skamieniałościach. Aby odróżnić intencjonalne18 nacięcia od nacięć pozostawionych przez zęby rekina bądź jakiegokolwiek innego zwierzęcia, naukowcy używali mikroskopów. W wielu przypadkach zaobserwowane znaki znajdowały się w miejscach właściwych dla charakterystycznych zabiegów rzeźniczych. Mimo to raporty o nacinanych i łamanych kościach, świadczące o obecności człowieka w pliocenie i we wcześniejszych epokach, nie występują obecnie w akceptowanym zestawie świadectw naukowych. Odrzucanie ich może być jednak niesprawiedliwe. Na podstawie niekompletnych materiałów, rozważanych dziś gorliwie, uczeni utrzymujący ewolucyjne poglądy doszli do wniosku, że Homo sapiens sapiens pojawił się stosunkowo niedawno. Jednak w świetle dowodów zawartych w tym rozdziale wygląda na to, że niektórzy ludzie nauki oszukują samych siebie. St. Prest, Francja W kwietniu 1863 roku Jules Desnoyers z Muzeum Narodowego we Francji przybył do St. Prest, miejscowości w północno-zachodniej części tego kraju, aby zbierać skamieniałości. "' Wykonane celowo przez człowieka lub jego ewentualnych przodków. 19
21 Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka W piaszczystych żwirach odkrył część kości piszczelowej nosorożca. Zauważył na niej serię wąskich rowków. Jego zdaniem część z nich wykonano ostrym nożem bądź ostrzem krzemiennym. Desnoyers zaobserwował ponadto małe, koliste znaki, które najprawdopodobniej również wykonano zaostrzonym narzędziem. Sprawdził następnie zbiory skamieniałości z St. Prest znajdujące się w muzeum w Chartres i Paryskiej Szkole Górniczej. Zauważył, że noszą one te same typy znaków. O swoich znaleziskach powiadomił Francuską Akademię Nauk19. Niektórzy współcześni naukowcy datują stanowisko w St. Prest na późny pliocen. Jeżeli Desnoyers właściwie ocenił, że znaki na wielu kościach wykonano narzędziami krzemiennymi, oznaczałoby to, iż istoty ludzkie żyły we Francji ponad 2 min lat temu. Mogłoby się wydawać, że nie ma niczego niewłaściwego w takim stwierdzeniu, a jednak współczesna paleoantropologia zdecydowanie odrzuca tego typu poglądy. Obecność w tym czasie w Europie istot używających kamiennych narzędzi w wyszukany sposób wydaje się być prawie niemożliwa. Przyjmuje się powszechnie, że u schyłku epoki pliocenu, około 2 min lat temu, współczesny gatunek człowieka jeszcze nie istniał. Jedynie w Afryce powinniśmy wówczas spodziewać się prymitywnych przodków ludzi - australopiteków i Homo habilis (uważa się, że to właśnie Homo habilis jako pierwszy wytwarzał narzędzia). Według innych naukowców stanowisko w St. Prest może pochodzić z mniej odległych czasów i mieć 1,2-1,6 mln lat. Mimo to nacinane kości wciąż stanowiłyby chronologiczną anomalię na tle ewolucyjnych poglądów. Nawet w XIX wieku odkrycia z St. Prest wywoływały kontrowersje. Oponenci twierdzili, że zaobserwowane znaki to ślady narzędzi robotników, którzy wykopywali kości. Desnoyers wykazał jednak, iż nacięcia pokryte są takimi samymi osadami mineralnymi, jak pozostała część powierzchni skamieniałych kości. Zdaniem wybitnego brytyjskiego geologa Sir Charlesa Lyella kontrowersyjne znaki były śladami zębów gryzonia. Francuski prehistoryk Gabriel de Mortiiiet stwierdził jednak, że zwierzęta nie mogły pozostawić tego rodzaju znaków i zaproponował inne wyjaśnienie. Według niego ślady powstały w wyniku oddziaływania ostrych kamieni, które przesuwały się pod wpływem ciśnienia geologicznego. Desnoyers odpowiedział na tę hipotezę: "Wiele nacięć powstało wskutek późniejszego tarcia, które było rezultatem transportu bądź ruchu kości wśród piasków i żwirów. Wyżłobione w ten sposób znaki mają zasadniczo odmienny charakter od wcześniejszych śladów i prążków". Kto miał rację, Desnoyers czy de Mortiiiet? Niektórzy uczeni uważali, że spór ten można by rozstrzygnąć, jeśli w żwirach St. Prest udałoby się znaleźć narzędzia krzemienne, które byłyby w oczywisy sposób produktami działania człowieka. Louis Bourgeois, duchowny i wybitny paleontolog, zbadał dokładnie stanowisko w St. Prest w poszukiwaniu takich znalezisk. 19 Wszystkie odkrycia kwestionujące dzisiejsze poglądy ewolucyjne ujęte są w tablicach chronologicznych na końcu książki. Nacinane i łamane kości - początek oszustwa Dzięki cierpliwym badaniom odkrył wiele krzemieni, które uznał za autentyczne narzędzia. Opisał je w sprawozdaniu dla Akademii Nauk, opublikowanym w styczniu 1867 roku. Sławny francuski antropolog Armand de Quatrefages stwierdził, że narzędzia te można podzielić na skrobacze, wiertniki oraz ostrza włóczni. De Mortiiiet nadal był nie usatysfakcjonowany. Jego zdaniem krzemienie odkryte przez Bourgeoisa w St. Prest również powstały pod wpływem ciśnienia geologicznego. Okazuje się, więc, że próbując odpowiedzieć na jedno pytanie, dotyczące charakteru nacięć na kościach,
22 natknęliśmy się na kolejny problem. Jak rozpoznać intencjonalną obróbkę krzemieni i innych znalezisk kamiennych? Omówimy dokładnie to zagadnienie w następnym rozdziale. Teraz chcemy jedynie zwrócić uwagę na fakt, iż czynniki, dzięki którym możemy rozpoznać narzędzie kamienne, do dziś są przedmiotem kontrowersji. Z tego względu istnieje z pewnością możliwość zakwestionowania opinii de Mortiiieta. W 1910 roku znany amerykański paleontolog Henry Fairfieid Osborn poczynił interesujące spostrzeżenia w związku z obecnością narzędzi kamiennych w St. Prest: "najwcześniejszymi śladami człowieka w warstwach z tej epoki były nacinane kości odkryte przez Desnoyersa w 1863 roku w St. Prest w pobliżu Chartres. Wątpliwości dotyczące autentyczności zaobserwowanych nacięć zostały usunięte dzięki ostatnim badaniom Laville'a i Rutota, którzy znaleźli tu eolityczne krzemienie w pełni potwierdzające odkrycia Abbe Bour-geois z 1867 roku, dokonane w tych samych warstwach". Jeśli rozważyć odkrycia z St. Prest, wyraźnie widać, że mamy w tym momencie do czynienia z problemami paleontologicznymi, które nie mogą zostać łatwo i szybko rozwiązane. Z pewnością nie ma wystarczającego powodu, aby całkowicie odrzucić pogląd, iż odkryte przez Desnoyersa kości świadczą o istnieniu człowieka w pliocenie. Taka konkluzja może zmusić nas do refleksji, dlaczego skamieniałości z St. Prest i inne znaleziska o podobnym charakterze nie są niemal nigdy wspominane w opracowaniach na temat ewolucji ludzkiego gatunku, z wyjątkiem nielicznych przypisów, w których wyśmiewa sieje i odrzuca. Czy jest tak, dlatego, że obiektywnie są one nie do zaakceptowania? Czy też być może pomijanie ich i odrzucanie wiąże się z faktem, iż prawdopodobny, późnoplioceński wiek tych znalezisk nie pasuje do standardowego wyjaśnienia początków człowieka? Armand de Quatrefages, członek Francuskiej Akademii Nauk i profesor Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu, poruszając ten problem w swej książce Hommes Fossiles et Hammes Sauvages (1884), napisał: "Zarzuty wysuwane wobec poglądu o istnieniu ludzi w pliocenie i młócenie wydają się być bardziej związane z teoretycznymi założeniami niż z bezpośrednią obserwacją faktów". Współczesny przykład - rzeka Old Cro-w, Kanada Zanim przejdziemy do dalszych, dziewiętnastowiecznych odkryć, rzucających wyzwanie poglądom o ewolucyjnym pochodzeniu ludzkiego gatunku, rozważymy badania kości, które przeprowadzono całkiem niedawno (około dwadzieścia lat temu). Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka Jedną z najbardziej kontrowersyjnych kwestii stojących przed paleoantro-pologią Nowego Świata jest określenie momentu, w którym ludzie przybyli do Ameryki Północnej. Według standardowego wyjaśnienia, grupy azjatyckich łowców-zbieraczy przekroczyły most lądowy łączący niegdyś Azję i Amerykę Północną20 około 12 000 lat temu. Niektórzy naukowcy mówią, że nastąpiło to wcześniej - około 30 000 lat temu - a jeszcze inni badacze donoszą o świadectwach obecności człowieka na terenie obu Ameryk w bardziej odległych czasach plejstoceńskich. Omówimy ten problem szczegółowo w następnych rozdziałach. W tej chwili chcemy jedynie przedstawić skamieniałe kości odkryte nad rzeką Old Crow, leżącą na terytorium Jukon w północnej Kanadzie, jako współczesny przykład znalezisk prezentowanych w tym rozdziale. W latach siedemdziesiątych Richard E. Morlan z Archeological Survey of Canada i Muzeum Narodowego tego kraju przeprowadził badania intencjonalnie zmodyfikowanych kości ze stanowisk nad rzeką Old Crow. Morlan doszedł do wniosku, że wiele kości i rogów jelenia nosi ślady pracy człowieka, którą wykonano zanim kości uległy fosylizacji21 . Szczątki zwierzęce zostały przetransportowane przez rzekę i odkryte na obszarze polodowcowej równiny nadrzecznej pochodzącej z wczesnej fazy zlodowacenia Wisconsin22 i datowanej na
23 80 000 lat. Ustalenia Morlana podważały, więc dzisiejsze poglądy na temat chronologii przybycia ludzi do Nowego Świata. Jednak w 1984 roku R. M. Thorson i R. D. Guthrie opublikowali pracę, w której wykazywali, że lód rzeki mógł spowodować zmiany sugerujące Mor-lanowi działanie człowieka. Morlan przestał wkrótce twierdzić, że na wszystkich kościach, jakie zgromadził w trakcie swoich badań, widoczne są ślady ludzkiej działalności. Przyznał, iż 30 fragmentów z 34 znalezionych mógł zmodyfikować lód rzeki bądź inne naturalne zjawiska. Mimo to wciąż uważał, że pozostałe 4 okazy nosiły wyraźne oznaki działania człowieka. W opublikowanym raporcie stwierdził: "Nacięcia i rysy [...] nie różnią się od śladów wykonanych narzędziami kamiennymi w trakcie ćwiartowania i cięcia mięsa martwego zwierzęcia". Morlan przesłał dwie kości dr Pat Shipman z Johns Hopidns University, specjalizującej się w badaniach nacięć na kościach. Shipman zbadała ślady pod skaningowym mikroskopem elektronowym i porównała je z ponad l 000 przypadków udokumentowanych znaków na kościach. Stwierdziła, że nie można ostatecznie określić charakteru śladów na jednej z kości, lecz jej zdaniem drugi fragment nosił wyraźny ślad użycia narzędzia. Morlan zauważył ponadto, iż w rejonie rzeki Old Crow i na pobliskich wyżynach, choć z dala od samych kości, znaleziono narzędzia kamienne. 20 Obecnie Cieśnina Beringa. 21 Fosylizacja - proces przybierania struktury kamienia, inaczej skamienienie. 22 Zlodowaceniu Wisconsin odpowiada w Europie zlodowacenie Wiirm. Nacinane i łamane kości - początek oszustwa Powyższe ustalenia świadczą, że nie można tak łatwo zanegować intencjo-nalnego charakteru znaków na kościach z St. Prest czy innych podobnych śladów. Znaleziska tego samego rodzaju są wciąż uważane za wiarygodne, a metody badań pozostały niemal takie same jak te, które stosowano w XIX wieku. Naukowcy tamtych czasów nie posiadali, co prawda mikroskopów elektronowych, ale optyczne mikroskopy były, i są nadal, wystarczająco odpowiednie do przeprowadzenia tego rodzaju badań. Pustynia Anza-Borrego, Kalifornia, USA Kolejnym przykładem znalezionych niedawno nacinanych kości o podobnym charakterze, co znaleziska z St. Prest jest odkrycie dokonane przez George Millera, zmarłego w 1989 roku kustosza Imperiał Valley College Museum w El Centro w Kalifornii, w USA. Miller donosił, że na sześciu kościach mamuta wykopanych na pustyni Anza-Borrego widoczne są rysy, jakie pozostawiają narzędzia kamienne. Datowanie metodą uranową, wykonane przez U. S. Geo- logical Survey, wykazało, iż kości te mają przynajmniej 300 000 lat, a datowanie paleomagnetyczne23 i próbki popiołu wulkanicznego wskazały na wiek około 750 000 lat. Pewien znany uczony stwierdził, że opinia Millera jest "tak samo racjonalna jak potwór z Loch Ness czy mamut żyjący dziś na Syberii". Sprzeciwiając się tym atakom, Miller oświadczył: "ci ludzie nie chcą widzieć tutaj człowieka, ponieważ zrujnowałoby to ich kariery zawodowe". Na temat nacinanych kości mamuta z pustyni Anza-Borrego rozmawialiśmy z Thomasem Demere, paleontologiem z Muzeum Historii Naturalnej w San Diego (31 maja 1990 r.), który przyznał, że jest z natury sceptyczny wobec poglądów, jakie głosił Miller. Demere uznał, iż kości wydobyto w sposób nieprofesjonalny Podkreślił również fakt, że razem ze skamieniałościami nie znaleziono żadnych narzędzi kamiennych. Stwierdził, iż jest mało prawdopodobne, aby informacje o tych znaleziskach opublikowano kiedykolwiek w naukowym piśmie, ponieważ osoby za to odpowiedzialne, które recenzują artykuły do druku, prawdopodobnie nie zatwierdzą relacji na ten temat. Dowiedzieliśmy się później od Julie
24 Parks, opiekuna okazów Georga Millera, że Demere nigdy nie zbadał ani znalezionych skamieniałości, ani miejsca odkrycia, chociaż proszono go o to. Parks opisała, że jedno nacięcie ciągnie się z jednej skamieniałej kości na drugą. Kości te leżały obok siebie, kiedy szkielet mamuta był jeszcze nienaruszony Zaobserwowane nacięcie przypomina, więc ślad po ćwiartowaniu ciała. Przypadkowe znaki, będące wynikiem ruchu kości w ziemi po rozpadnięciu się szkieletu, nie łączyłyby się w ten sposób. 23 Badanie zachodzących w przeszłości zmian pola magnetycznego Ziemi określa wiek znalezisk. Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka Nacinane kości ze stanowisk utoskich W grupie znalezisk z doliny rzeki Amo we Włoszech J. Desnoyers znalazł fragmenty kości, które nosiły ślady nacięć podobnych do nacięć na okazach z St. Prest. Żłobione kości należały do tych samych gatunków zwierząt, jakie Desnoyers odkrył we Francji - między innymi Elephas meridionalis i Rhinoce-ros etruscus. Skamieniałości znad rzeki Arno przypisano plioceńskiej fazie Astian, co datowałoby je na 3-4 mln lat. Być może jednak miały one "zaledwie" 1,3 mln lat, gdyż wówczas dopiero Elephas meridionalis wymarł w Europie. Żłobione kości odkryto również winnych częściach Włoch. 20 Września 1865 roku na spotkaniu Włoskiego Towarzystwa Nauk Przyrodniczych w Spezzia profesor Ramorino zaprezentował kości wymarłego gatunku czerwonego jelenia oraz nosorożca, które jego zdaniem cechowały się nacięciami wykonanymi ręką człowieka. Okazy te znaleziono w San Giovanni i podobnie jak kości z doliny rzeki Arno, wydatowano na plioceńską fazę Astian. Nie odchodząc od swojej standardowej, negatywnej opinii na ten temat, de Mortiiiet stwierdził, że zaobserwowane znaki wykonali najprawdopodobniej swymi narzędziami robotnicy, którzy wykopywali znaleziska. Nosorożec z Billy, Francja 13 kwietnia 1868 roku A. Laussedat poinformował Francuską Akademię Nauk, że R Bertrand przysłał mu dwa fragmenty dolnej szczęki nosorożca. Pochodziły one z wyrobiska w pobliżu Billy we Francji. Jeden z fragmentów posiadał cztery bardzo głębokie, w przybliżeniu równoległe rowki, usytuowane na dolnej części kości. Według Laussedata nacięcia te wyglądały w przekroju jak ślady siekiery pozostawione na kawałku twardego drewna. Jego zdaniem zostały one wykonane w ten sam sposób - trzymanym w ręku, tnącym narzędziem kamiennym, kiedy kość była jeszcze świeża. Dla Laussedata było to świadectwem współistnienia człowieka i nosorożca w odległej epoce geologicznej. O tym jak odległa jest to epoka świadczy fakt, że omawiany fragment szczęki znaleziono w formacji środkowomioceńskiej, a więc datowanej na około 15 mln lat. Czy znaki na kości wykonali naprawdę ludzie? De Mortiiiet oczywiście nie zgodził się z tą opinią. Odrzucając możliwość, że są to ślady zębów zwierząt mięsożernych, napisał: "To po prostu geologiczne odbicia". Choć ta interpretacja może być słuszna, de Mortiiiet nie przedstawił wystarczających dowodów, aby ją uzasadnić. Współczesnym autorytetem w badaniach nacięć na kościach jest Lewis R. Binford, antropolog z University New Mexico w Albuquerque w USA, cieszący się dużym uznaniem wśród społeczności naukowej. W swej książce, Bo-nes: Ancient Men and Modem Myths napisał: "Znaki wykonane narzędziami kamiennymi są z reguły krótkie i występują w grupach równoległych śladów". Znało opisane przez Lausse data pasują dobrze do tego opisu. Nacinane i łamane kości - początek oszustwa Colline de Sansan, Francja
25 Sprawozdania Francuskiej Akademii Nauk z kwietnia 1868 roku zawierają poniższe stwierdzenie F. Garrigou'a i H. Filhola: "Posiadamy teraz dowody pozwalające nam uznać współistnienie ludzi z ssakami mioceńskimi". Tymi dowodami był zbiór kości ssaków z Sansan we Francji, które najwyraźniej intencjonalnie łamano. Na szczególną uwagę zasługiwały złamane kości małego jelenia Dicrocerus elegans. Współcześni naukowcy datują osady, w których je znaleziono, na środkowy miocen. Można sobie tylko wyobrazić, jakie spustoszenie poczyniłyby wśród współczesnych doktryn ewolucjonistycznych niezbite dowody obecności istot ludzkich około 15 mln lat temu. De Morillet, jak zwykł to czynić, stwierdził, że niektóre kości z Sansan zostały złamane w trakcie procesu fosylizacji w wyniku działania sił przyrody być może wskutek osuszenia pozostałe zaś poprzez ruch warstw w późniejszym okresie. Garrigou nadal był jednak przekonany, że kości z Sansan zostały złamane przez człowieka w trakcie wydobywania szpiku kostnego. Przedstawił swoje odkrycia w 1871 roku na spotkaniu Międzynarodowego Kongresu Antropologii i Archeologii Prehistorycznej w Bolonii we Włoszech. Na początku tej prezentacji Garrigou pokazał uczestnikom kongresu serię współczesnych kości noszących bezspornie ślady intencjonalnego ćwiartowania i łamania. Dla porównania przedstawił następnie kości małego jelenia (Dicrocerus elegans) znalezione w Sansan. Znajdujące się na nich znaki były identyczne z tymi, które występowały na współczesnych okazach. Garrigou wykazał ponadto, że wiele mioceńskich fragmentów nosiło ślady skrobania, jakie znaleziono również na późnoplejstocenskich kościach złamanych w celu wydobycia szpiku kostnego. Według Binforda pierwszym krokiem przy obróbce kości w celu wydobycia szpiku kostnego jest usunięcie tkanki pokrywającej jej powierzchnię poprzez skrobanie kamiennym narzędziem. Pikermi, Grecja W Pikermi w Grecji, w pobliżu Równiny Maratońskiej, znajduje się bogata w skamieniałości warstwa datowana na późny miocen (Tortonian), badana i opisana przez wybitnego francuskiego naukowca Alberta Gaudry'ego. W czasie Międzynarodowego Kongresu Antropologii i Archeologii Prehistorycznej w 1872 roku w Brukseli baron von Ducker poinformował, że złamane kości z Pikermi dowiodły istnienia ludzi w młócenie. Współcześni naukowcy wciąż uważają stanowisko w Pikermi za późnomioceńskie, co datowałoby kości przynajmniej na 5 mln lat. Von Ducker przebadał najpierw liczne kości z tego stanowiska, które znajdowały się w Muzeum Ateńskim. Znalazł 34 fragmenty szczęk antylopy i hippariona - wymarłego, trzypalczastego konia - oraz 19 fragmentów kości piszczelowej i 22 części innych kości dużych ssaków, między innymi nosorożca. Zakazana archeologia - ukryta historia cztowieka Wszystkie znaleziska nosiły ślady łamania w celu wydobycia szpiku kostnego. Zdaniem von Duckera znajdowały się na nich "mniej lub bardziej wyraźne ślady uderzeń wykonanych twardymi przedmiotami". Von Ducker zauważył też setki odłupków kościanych złamanych w ten sam sposób oraz wiele czaszek hip-pariona i antylopy, które nosiły ślady usuwania górnej szczęki w celu wydobycia mózgu. Krawędzie złamań były ostre, co można interpretować jako ślad łamania pozostawiony przez człowieka a nie powstały w wyniku ogryzania kości przez zwierzęta mięsożerne lub wskutek działania ciśnienia geologicznego. Von Ducker udał się następnie do samego, Pikermi, aby kontynuować swoje badania. W trakcie pierwszych prac wykopaliskowych znalazł kilkadziesiąt fragmentów kości hippariona oraz antylopy i donosił, że około jedna czwarta z nich nosi ślady celowego łamania. W tym kontekście można przypomnieć opinię Binforda, według której w skupiskach kości łamanych przez człowieka w trakcie wydobywania szpiku kostnego około 14-17% kości nosi ślady