2. Legenda. Wybraniec - Marie Lu.pdf

LEGENDA WYBRANIEC Marie Lu LEGENDA WYBRANIEC Tłumaczenie Marcin Mortka Tytuł oryginału: Prodigy Copyright © 2013 by Xiwei Lu Cover art: Lori Thorn All rights reserved including the right of reproduction in whole or in part in any form. This edition published by arrangement with G.P. Putnam’s Sons, a division of PENGUIN YOUNG READERS GROUP, a member of Penguin Group (USA) Inc. © Copyright for this edition by Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o., Warszawa 2013 All rights reserved Wszystkie prawa zastrzeżone. Przedruk lub kopiowanie całości albo fragmentów książki możliwe jest tylko na podstawie pisemnej zgody wydawcy. ISBN 978-83-7895-402-6 Tłumaczenie: Marcin Mortka Redaktor prowadzący: Agnieszka Sobich Korekta: Agnieszka Skórzewska Skład i łamanie: Bernard Ptaszyński Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o. 00-807 Warszawa, Al. Jerozolimskie 96 tel. 22 576 25 50, fax 22 576 25 51 www.zielonasowa.pl wydawnictwo@zielonasowa.pl

Powieść tę dedykuję Primo Gallanosie, który jest moim światłem.

LAS VEGAS, NEVADA REPUBLIKA AMERYKAŃSKA POPULACJA: 7 427 431

JUNE 4 STYCZNIA, GODZINA 19:32 CZAS OCEANICZNY TRZYDZIEŚCI PIĘĆ DNI PO ŚMIERCI METIASA DAY ZRYWA SIĘ ZE SNU OBOKMNIE. JEGO CZOŁO JEST ZROSZONE potem, a policzki są mokre od łez. Oddycha ciężko. Nachylam się nad nim i odsuwam mu z twarzy wilgotny kosmyk jego włosów. Draśnięcie na moim ramieniu już się zasklepiło,ale gwałtowny ruch sprawia, że na nowo odzywa się w nim ból. Day siada, ze znużeniem trze dłonią oczy, a potem rozgląda się po kołyszącym się wagonie, jakby czegoś szukał. Najpierw patrzy na stosy skrzyń w ciemnym kącie, potem na tkaninę workową ułożoną na podłodze, a na końcu na leżący między nami niewielki worek z jedzeniem i piciem. Mija minuta, nim odzyskuje świadomość i przypomina sobie, że podróżujemy na gapę pociągiem jadącym w stronę Vegas. Po upływie kilku sekund rozluźnia mięśnie i opiera się o ścianę wagonu. Delikatnie dotykam jego dłoni. – Wszystko w porządku? – mówię. Ostatnio bez przerwy zadaję mu to pytanie. Day wzrusza ramionami. – Uhm – mruczy w odpowiedzi. – To tylko koszmar. Od chwili, gdy wyrwaliśmy się z Batalla Hall i uciekliśmy z Los Angeles, upłynęło dziewięć dni. Przez cały ten czas złe sny opadały Daya, ledwie zamknął oczy. Niedługo po ucieczce schroniliśmy się w porzuconym pociągu, gdzie udało nam się zaznać nieco snu. Po kilku godzinach Day przebudził się z dzikim wrzaskiem. Mieliśmy szczęście, że w pobliżu nie było żołnierzy ani policji miejskiej. Niedługo po tym zdarzeniu nauczyłam się gładzić go po głowie, gdy zasypia, całować go w policzki, oczy i usta. Wciąż zrywa się zalany łzami i z rozpaczą szuka dookoła wszystkiego, co utracił, ale przynajmniej już nie krzyczy. Czasami, gdy budzi się w milczeniu, z narastającym przerażeniem zastanawiam się, czy nie traci aby zmysłów. Tylko nie to…Nie mogę go stracić! Wmawiam sobie, że kierują mną względy praktyczne – przecież żadne z nas raczej nie zdołałoby przeżyć w pojedynkę, a jego umiejętności doskonale uzupełniają się z moimi. Poza tym… Poza tym Day jest jedyną osobą, którą mogę chronić. Sama również często płaczę, ale zawsze czekam, aż zaśnie. Zeszłej nocy płakałam z tęsknoty za Olliem. Głupio mi, że płaczę z powodu psa, podczas gdy Republika pozabijała nasze rodziny, ale nie mogę się powstrzymać. To Metias przyniósł Olliego do domu, gdy był jeszcze puchatą kulką z grubymi łapami, miękkimi uszkami i ciepłymi, brązowymi ślepiami. Nigdy w życiu nie widziałam stworzenia, które byłoby równie niezdarne i zarazem słodkie. Ollie był moim ukochanym przyjacielem, a mimo to porzuciłam go. – Co ci się przyśniło? – pytam. – Nic istotnego – odpowiada Day, a potem krzywi się, gdy ociera poranioną nogą o podłogę. Napina się cały z bólu, który nagle przechodzi przez jego ciało. Przez koszulę wyczuwam stwardniałe mięśnie, wyraźnie wyprofilowane przez życie na ulicy. Widzę, że jego ramiona zesztywniały. Słyszę, jak oddycha z trudem. Skupiam się na jego ustach i niespodziewanie przypominam sobie, jak kiedyś przycisnął mnie do ściany i pocałował łapczywie. Odwracam wzrok i z zażenowaniem odpycham wspomnienie. Day wskazuje ruchem głowy drzwi w ścianie wagonu. – Gdzie jesteśmy? Powinniśmy już wkrótce być na miejscu, nie? Wstaję, ciesząc się w duchu, że mogę się czymś zająć. Przytrzymuję się ściany rozkołysanego wagonu

i wyglądam przez niewielkie okienko. Krajobraz nie zmienił się zbytnio – nadal widać niekończące się rzędy fabryk i wysokich apartamentowców, kominów oraz starych wiaduktów. W popołudniowym deszczu wszystko ma odcień błękitu lub szarawej purpury. Wciąż jedziemy przez slumsy, które na pierwszy rzut oka wydają się identyczne z tymi w Los Angeles. W oddali dostrzegam gigantyczną tamę,ciągnie się daleko i zakrywa połowę mego pola widzenia. Czekam,aż pojawi się jakiś migoczący JumboTron, a potem mrużę oczy,by dostrzec niewielkie literki w dolnym rogu. – Boulder City w Newadzie – mówię. – Jesteśmy już bardzo blisko. Pociąg najprawdopodobniej zatrzyma się tu na chwilę,a gdy znów ruszymy w drogę, po jakichś trzydziestu pięciu minutach powinnyśmy znaleźć się w Vegas. Day kiwa głową. Pochyla się nad workiem z prowiantem i szuka czegoś do zjedzenia. – To dobrze. Czym wcześniej tam dotrzemy, tym szybciej znajdziemy Patriotów. Wydaje się zamknięty w sobie. Bywa, że opowiada mi o swoich koszmarach. Czasami śni mu się, że oblewa Próbę, innym razem, że gubi Tess na ulicy lub ucieka przed oddziałem do zwalczania epidemii. Śni o tym, że jest najbardziej poszukiwanym przestępcą Republiki. Zdarza się jednak, że po przebudzeniu nie odzywa się ani słowem. Wiem wówczas, że w koszmarach nawiedziła go matka lub John. Może i lepiej, że mi o nich nie opowiada. Prześladuje mnie wystarczająco dużo własnych złych snów i chyba nie ma we mnie aż tyle odwagi, by chcieć poznać całą prawdę. – Naprawdę uparłeś się poszukać Patriotów, co? – odzywam się, gdy Day wyciąga kawałek starego pączka. Nie po raz pierwszy kwestionuję jego decyzję, ale za każdym razem podchodzę do tego tematu ostrożnie. Nie chcę przecież, by Day sobie pomyślał,że los Tess jest mi obojętny, czy że boję się spotkania z owianą złą sławą grupą buntowników. – Przecież Tess udała się z nimi z własnej woli – ciągnę. – Czynie narażamy jej na niebezpieczeństwo, próbując ją stamtąd wyciągnąć? Day nie odpowiada przez chwilę. Rozdziera pączka na półi wręcza mi kawałek. – Zjedz coś, dobra? Nie miałaś nic w ustach od dawna. Unoszę uprzejmie dłoń, by go powstrzymać. – Nie, dzięki – odpowiadam. – Nie lubię pączków. Natychmiast żałuję, że nie mogę cofnąć tych słów. Day opuszcza wzrok i wkłada drugą część pączka z powrotem do worka,a potem w milczeniu zjada swoją połowę. Nie wiem, czy można było powiedzieć coś głupszego. „Nie lubię pączków”. Niemalże słyszę jego myśli. „Co za głupia, rozpieszczona gęś. Stać ją na to,by czegoś nie lubić”. Besztam się w milczeniu, a potem czynię solidne postanowienie, by następnym razem odzywać się w sposób bardziej przemyślany. Day żuje przez chwilę i wreszcie odpowiada: – Nie mam zamiaru zostawić Tess nie upewniwszy się najpierw, czy wszystko u niej w porządku. Jasne. Day nigdy by nie porzucił nikogo, na kim mu zależy,a już na pewno nie sieroty, z którą wychowywał się na ulicy. Doceniam również potencjalną wartość, która płynie ze spotkania z Patriotami – przecież ci buntownicy pomogli nam wydostać się z Los Angeles. Są dużą, dobrze zorganizowaną grupą. Być może dysponują informacjami o tym, co Republika robi z młodszym bratem Daya, Edenem. Może nawet pomogliby wyleczyć ranę na nodze Daya, która nadal się jątrzy. Od owego brzemiennego w skutkach poranka, kiedy to komandor Jameson najpierw go postrzeliła, a później aresztowała, rana dokuczała mu raz mocniej,raz słabiej. W tej chwili jest w fatalnym stanie i nie przestaje krwawić. Potrzebujemy pomocy lekarza. Pozostaje jednakże jeszcze jeden ważny problem do rozwiązania. – Patrioci nie pomogą nam bez zapłaty – mówię. – Co możemy im ofiarować? Chcąc wzmocnić wymowę moich słów, sięgam do kieszeni i wyciągam resztę pieniędzy, które nam pozostały.

To zaledwie cztery tysiące kredytów. Tyle tylko miałam przy sobie, gdy uciekliśmy. Nie mogę uwierzyć w to, jak bardzo mi brakuje luksusów dotychczasowego życia. Moja rodzina miała miliony do dyspozycji. Miliony! Ale straciłem tę fortunę na zawsze. Day otrzepuje połowę pączka i zastanawia się nad czymś z zaciśniętymi ustami. – Tak, wiem – mówi i przeczesuje dłonią splątane, jasne włosy. – A co twoim zdaniem powinniśmy zrobić? Do kogo jeszcze moglibyśmy się udać? Bezradnie kręcę głową. Day ma rację – nie mam ochoty oglądać Patriotów po raz drugi, ale nie mamy wielu możliwości. Parę dni temu, gdy pomogli nam w ucieczce z Batalla Hall – Day był nieprzytomny, a ja byłam ranna w ramię – spytałam ich, czy pomogą nam dostać się do Vegas. Miałam nadzieję, że nadal będą nam pomagać. Odmówili. „Zapłaciłaś nam za to, byśmy uratowali Daya przed egzekucją. Nie dostaliśmy forsy za przewiezienie waszych poranionych tyłków do Vegas – powiedziała wówczas Kaede. – Do licha ciężkiego, macie żołnierzy Republiki na karku! Nie jesteśmy garkuchnią dla bezdomnych! Nie mam zamiaru nadstawiać za was karku, jeśli porządnie nie zapłacicie”. Do tego momentu miałam nadzieję, że Patriotom na nas zależy,ale słowa Kaede sprowadziły mnie na ziemię. Pomogli nam tylko i wyłącznie dlatego, że wręczyłam Kaede dwieście tysięcy republikańskich kredytów, które otrzymałam w ramach nagrody za ujęcie Daya, a mimo to i tak nie od razu dała się namówić do współpracy. Spotkanie z Tess. Leczenie nogi Daya. Informacje na temat miejsca pobytu Edena. Za wszystkie te rzeczy trzeba będzie zapłacić. Żałuję, że nie udało mi się zabrać więcej pieniędzy. – Vegas to chyba najgorsze miasto, do którego moglibyśmy się zapuścić – mówię, delikatnie masując gojące się ramię. – A trzeba się liczyć z tym, że Patrioci nie będą chcieli nawet na nas spojrzeć. Powinniśmy się dobrze nad tym zastanowić. – June, wiem, że nie umiesz myśleć o Patriotach jak o sojusznikach – odpowiada Day. – Nauczono cię ich nienawidzić. Ale wierz mi, że oni mogą stać się naszymi sprzymierzeńcami. Ufam im bardziej niż Republice. A ty nie? Nie wiem, co chciał przez to powiedzieć. Niewykluczone, że jego słowa miały zabrzmieć obraźliwie. Sęk w tym, że Day zupełnie mnie nie rozumie. Chodzi mi o to, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że Patrioci nam nie pomogą, a wtedy utkniemy na dobre w mieście, którym rządzi wojsko. Sądzi, że waham się tylko dlatego,że nie ufam Patriotom i w głębi serca nadal jestem June Iparis –najsłynniejszym cudownym dzieckiem Republiki. Że nadal jestem lojalna wobec ojczyzny. Ale czy taka jest prawda? Przecież jestem teraz przestępcą i nigdy już nie powrócę do wygodnego życia, jakim cieszyłam się kiedyś. Na samą myśl o tym robi mi się zimno i czuję ucisk w żołądku, zupełnie jakbym żałowała, że już nie jestem pupilkiem Republiki. A może naprawdę tego żałuję? Bo skoro nim już nie jestem, to kim jestem? – Dobra. Spróbujemy odnaleźć Patriotów – mówię. Nie łudzę się już, że uda mi się go od tego odwieść. Day kiwa głową. – Dzięki – szepcze. Na jego pięknej twarzy pojawia się cień uśmiechu i natychmiast wypełnia mnie ciepło, któremu nie potrafię się oprzeć, ale Day nawet nie próbuje mnie objąć. Nie się gapo moją dłoń. Nie przybliża się do mnie, byśmy siedzieli ramię w ramię, nie gładzi moich włosów, nie szepcze mi niczego do ucha, by dodać mi otuchy, nie opiera głowy o moją. Nie ma pojęcia, jak bardzo brakuje mi takich drobnych gestów. Mam wrażenie, że w takich chwilach dzieli nas przepaść. Może jego koszmar był o mnie. Problemy zaczynają się po dotarciu do głównej dzielnicy LasVegas. Wtedy widzimy ogłoszenie.

Zacznę od tego, że jeśli istnieje jakieś miejsce w Vegas, w którym nigdy nie powinniśmy się pojawiać, to jest nim właśnie główna dzielnica Vegas. Po obu stronach najruchliwszej ulicy miasta migoczą JumboTrony (po sześć na przecznicę!), wyświetlające niekończący się strumień informacji. Po murach nieustannie przesuwają się oślepiające światła szperaczy. Budynki tutaj są pewnie dwa razy wyższe od tych w Los Angeles. W centrum przeważają niebotyczne drapacze chmur, widać też gigantyczne lądowiska w kształcie piramid. Jest ich osiem, mają kwadratową podstawę i boki w kształcie trójkątów równobocznych, a ich szczyty rozbłyskują światłem. Pustynne powietrze cuchnie dymem i jest nieprawdopodobnie suche – nie ma tu schładzających powietrze huraganów, nie ma jezior czy nabrzeży. Po ulicy maszerują żołnierze w typowych dla Vegas prostokątnych formacjach. Mają na sobie czarne mundury z ciemnoniebieskimi paskami, noszone przez ludzi wracających z frontu bądź idących tam. Dalej, za pierwszym rzędem drapaczy chmur, ciągnie się rozległe lotnisko i rzędy odrzutowców myśliwskich kołujących na pozycje. Wysoko na niebie płyną statki powietrzne. To wojskowe miasto. To świat żołnierzy. Tuż po zachodzie słońca wychodzimy na główną ulicę, chcąc dotrzeć na jej drugi koniec. Próbujemy zmieszać się z tłumem. Day wspiera się na moim ramieniu i oddycha płytko, a jego twarz ściąga ból. Robię co mogę, by go podtrzymać, a przy tym nie wzbudzać żadnych podejrzeń, ale Day sporo waży i wciąż się zataczamy, zupełnie jakbyśmy wypili za dużo. – Jak nam idzie? – szepce mi do ucha i muska moją skórę gorącymi ustami. Flirtuje ze mną w oczywisty sposób – nie wiem,czy wywołał to mój strój czy może ból z wolna odbiera mu panowanie nad sobą, ale to miła odmiana po podróży pociągiem pełnej niezręcznych momentów. Idzie przy mnie i stara się patrzeć pod nogi. Odwraca wzrok od żołnierzy, spieszących po chodnikach,i zasłania oczy długimi rzęsami. Ma na sobie wojskową kurtę i spodnie, w których nie czuje się swobodnie, założył też czarną czapkę, która zakrywa jego włosy i sporą część twarzy. – Nie najgorzej – odpowiadam. – Pamiętaj, jesteś pijany. I rozradowany. Wszyscy powinni widzieć, że masz ochotę na swoją dziewczynę. Spróbuj się uśmiechnąć szerzej. Day zdobywa się na szeroki uśmiech, sztuczny, ale czarujący jak zwykle. – Ach, dajże spokój, mała. Wydaje mi się, że radzę sobie całkiem nieźle. Otaczam ramieniem najpiękniejszą dziewczynę na tej ulicy – jak można nie mieć na ciebie ochoty? Naprawdę wyglądam, jakbyś mnie nie kręciła? Spójrz no tylko na mnie! Naprawdę mam na ciebie ochotę! I znów trzepocze rzęsami. Wygląda tak komicznie, że nie mogę powstrzymać śmiechu. Jakiś przechodzeń obrzuca nas spojrzeniem. – O wiele lepiej. Day wtula twarz w moją szyję. Przeszywa mnie dreszcz. „Skup się. Odgrywaj rolę”. Złote ozdoby wokół mojej talii i kostek dzwonią z każdym krokiem. – Jak noga? Day odsuwa się nieco. – Było dobrze dopóki mi o tym nie przypomniałaś – szepcze,a potem, krzywiąc się, przechodzi nad pęknięciem w chodniku. Obejmuję go mocniej. – Jakoś dotrę do następnego postoju. – Pamiętaj, jeśli mamy zrobić przerwę, dotknij czoła dwoma palcami. – Dobra, dobra. Dam ci znać. Dwóch żołnierzy przeciska się przed nami z towarzyszkami,uśmiechniętymi szeroko dziewczętami z oczami podkreślonymi migotliwymi cieniami i starannie nałożonymi tatuażami na ciele. Obie są ubrane w cienkie kostiumy tancerek i sztuczne czerwone pióra. Jeden z żołnierzy dostrzega mnie, śmieje się i otwiera szerzej oczy. Ma szkliste spojrzenie.

– Z którego klubu jesteś, ślicznotko? – bełkocze. – Jakoś nie przypominam sobie twojej buźki! Wyciąga dłoń, chcąc musnąć moją nagą talię, ale Day jest szybszy i odpycha go bezceremonialnie. – Ani się waż – oznajmia i uśmiecha się szeroko do żołnierza. Nadal udaje, że jest podpity i rozluźniony, ale głos i spojrzenie kryją w sobie ostrzeżenie, co sprawia, że rywal się cofa. Przygląda nam się, mrugając,mruczy coś pod nosem i, zataczając się, rusza za przyjaciółmi. Naśladuję chichot dziewcząt do towarzystwa, a potem mierzwię mu włosy. – Następnym razem odpuść sobie – szepczę mu do ucha, całując go w policzek, jak gdyby był najlepszym klientem w Republice. – Bójka to ostatnia rzecz, której nam trzeba. – Jaka znowu bójka? – Day wzrusza ramionami i rusza naprzód, utykając z bólem. – Przecież ten gość ledwie się na nogach trzyma. Rozłożyłbym go na łopatki jednym palcem. Kręcę głową, ale postanawiam, że nie wytknę ironii sytuacji. Tuż obok nas przetacza się kolejna grupa pijanych, rozwrzeszczanych żołnierzy. Dostrzegam siedmiu kadetów i dwóch poruczników ze złotymi opaskami z insygniami z Dakoty. Oznacza to,że dopiero przybyli z północy i nie wymienili ich jeszcze na nowe z oznaczeniami batalionów uczestniczących w działaniach frontowych. Żołnierze prowadzą obsypane lśniącym brokatem dziewczęta z klubów Bellagio ze szkarłatnymi kołnierzykami i literą B wytatuowaną na ramionach. Prawdopodobnie stacjonują w koszarach nad klubami. Raz jeszcze przyglądam się swojemu kostiumowi, który ukradliśmy z przebieralni w Sun Palace. Z zewnątrz przypominam każdą inną dziewczynę do towarzystwa. Wokół talii i kostek zapięłam złote łańcuchy z błyskotkami. We włosy, uprzednio pofarbowane sprayem na czerwono i zaplecione w warkocze,wpięłam pióra i złote wstążki. Oczy podkreśliłam ciemnym cieniem z brokatem. Na policzku i powiece rozciąga się tatuaż przedstawiający straszliwego ptaka feniksa. Mam na sobie czerwone wdzianko z jedwabiu, odsłaniające ramiona i talię, a na nogach buty z czarnymi sznurowadłami. Mam na sobie jeszcze coś, czego nie założyłaby żadna inna dziewczyna. Jest to łańcuszek z trzynastoma niewielkimi, migotliwymi lusterkami, które częściowo kryją się wśród innych ozdób zawieszonych wokół kostki. Z daleka przypominają przeciętny element dekoracyjny. Zupełnie nie przyciągają uwagi. Czasami jednakże lusterka odbijają blask lampy ulicznej, a wtedy zamieniają się w serię migotliwych światełek. Trzynaście to nieoficjalna liczba Patriotów. Wysyłamy im w ten sposób sygnał. Z pewnością przez cały czas obserwują główną ulicę Vegas, a więc mam pewność, że przynajmniej zauważą mój rząd świecących lusterek. Wtedy rozpoznają w nas ową parę, której przyszli z pomocą w Los Angeles. Na JumboTronach wzdłuż ulicy pojawiają się na moment zakłócenia. Za chwilę powinna się zacząć przysięga. W przeciwieństwie do Los Angeles, w Vegas przysięga jest odtwarzana pięć razy dziennie. Transmisja wiadomości czy reklam zostaje wówczas wstrzymana, na ekranach pokazują się ogromne wizerunki Elektora Primo, a z miejskiego systemu głośników dobiegają następujące słowa: „Ślubuję wierność fladze wielkiej Republiki Amerykańskiej, naszemu Elektorowi Primo oraz naszym wspaniałym stanom. Ślubuję wspierać wysiłek zbrojny w wojnie przeciwko Koloniom aż po dzień rychłego zwycięstwa!”. Jeszcze nie tak dawno rankiem i w południe sama powtarzałam te słowa z takim samym entuzjazmem jak wszyscy inni. Jeszcze nie tak dawno sama gotowa byłam zrobić wszystko, by Kolonie, zajmujące wschodnie wybrzeże, nigdy nie zdobyły naszych cennych ziemi na zachodzie. Potem dowiedziałam się o roli, jaką odegrała Republika w śmierci moich rodziców,i teraz sama nie wiem, co mam o tym myśleć. Czy Kolonie powinny wygrać? JumboTrony rozpoczynają nadawanie wiadomości. Skrót najważniejszych wydarzeń tygodnia. Wspólnie oglądamy nagłówki przesuwające się po ekranie. REPUBLIKA ODNOSI TRYUMFALNE ZWYCIĘSTWO W BITWIE O AMARILLO WE WSCHODNIM TEKSASIE I ZAJMUJE NOWE ZIEMIE.

OSTRZEŻENIE POWODZIOWE DLA SACRAMENTO W KALIFORNII ODWOŁANE. ELEKTOR PRIMO ODWIEDZA ODDZIAŁY NA PÓŁNOCNYM ODCINKU FRONTU I PODNOSI MORALE WOJSK. Większość nagłówków jest raczej mało interesująca – zwykłe komunikaty z frontu, prognoza pogody, nowe prawa i zasady,informacje odnośnie kwarantanny w Vegas i inne. Niespodziewanie Day klepie mnie w ramię i wskazuje jeden z ekranów. KWARANTANNA W LOS ANGELES ROZCIĄGNIĘTA NA SEKTORY EMERALD I OPAL. – Emerald i Opal? – szepcze do mnie, ale ja nie spuszczam oczu z ekranu, choć nagłówek już znikł. – Przecież tam mieszkają bogacze, no nie? Nie wiem, co mu odpowiedzieć, bo sama usiłuję rozgryźć tę informację. Sektory Emerald i Opal… Może to błąd?A może epidemie w LA stały się problemem na tyle poważnym, że wspomina się o nich na JumboTronach w Vegas?Nigdy, absolutnie nigdy nie słyszałam o tym, by sektory zamieszkane przez klasę wyższą kiedykolwiek objęto kwarantanną. Sektor Emerald sąsiaduje z Ruby – czy to oznacza, że mój rodzinny sektor też dostanie się pod kwarantannę? A co ze szczepieniami? Czyż nie mają zapobiegać takim wypadkom? Niespodziewanie przypomniał mi się jeden z wpisów Metiasa: „Któregoś dnia jakiś wirus wydostanie się spod kontroli i nie powstrzyma go żadna szczepionka ani też żadne lekarstwo”. Pamiętam sekrety, które udało mu się odsłonić,pamiętam o podziemnych fabrykach i o chorobach niemożliwych do opanowania, pamiętam o systematycznie inicjowanych epidemiach. Przeszywa mnie dreszcz. „Los Angeles da sobie radę – wmawiam sobie. – Epidemia ucichnie jak zawsze”. Na ekranie przewijają się kolejne komunikaty. Widzę ten o śmierci Daya, który dobrze znam. Tuż po nim odtwarzany jest film z placu egzekucji, na którym widać jego brata Johna, trafianego kulami przeznaczonymi dla Daya i osuwającego się na ziemię. Day wbija wzrok w chodnik. Kolejny nagłówek jest nowszy. ZAGINIONA: SPRAWA NR: 2001963034 JUNE IPARIS AGENTKA POLICJI MIEJSKIEJ LOS ANGELES Płeć: żeńska Wiek: 15 lat Wzrost: 162 cm Kolor włosów: brązowe Kolor oczu: brązowe Ostatni raz widziana w okolicy Batalla Hall w Los Angeles w Kalifornii. Przewidziano 350 tysięcy kredytów za odnalezienie. Jeśli zauważysz zaginioną, zgłoś się natychmiast

do miejscowych władz. I w to właśnie ludzie mają wierzyć. Mają myśleć, iż zaginęłam,a Republika chce, bym została odnaleziona. Krótki komunikat nie mówi jednak, że najlepiej by było, gdybym została odnaleziona martwa. Pomogłam najbardziej poszukiwanemu przestępcy w kraju uciec przed egzekucją, wraz z buntowniczym ugrupowaniem zorganizowałam zamach na wojskową kwaterę główną,a do tego odwróciłam się od Republiki. Nie chcą jednak, by opinia publiczna poznała ich zamiary, tak więc ścigają mnie w tajemnicy. Obok komunikatu pojawia się zdjęcie z mojego identyfikatora wojskowego – mam na nim poważną twarz prawie bez śladów makijażu i włosy wysoko upięte w koński ogon. Od czerni munduru odcina się złota pieczęć Republiki. Cieszę się, że tatuaż feniksa zakrywa teraz połowę mojej twarzy. Jesteśmy już w połowie ulicy, gdy głośniki zaczynają trzeszczeć. Zaraz zacznie się przysięga. Zatrzymujemy się, a Day znów się potyka i niemalże upada, ale udaje mi się go złapać i podtrzymać. Ludzie wpatrują się w JumboTrony, nie licząc kilku żołnierzy na każdym ze skrzyżowań, którzy sprawdzają, czy wszyscy traktują chwilę z należytą powagą. Ekrany migoczą. Obrazy znikają i przez moment widać tylko czerń, a potem pojawiają się niezmiernie wyraźne portrety Elektora Primo. „Ślubuję wierność…” Przez chwilę czuję niemalże ulgę, powtarzając te słowa z ludźmi na ulicy, ale potem przypominam sobie, że wszystko się zmieniło. Przypomina mi się ów wieczór po schwytaniu Daya, kiedy Elektor wraz z synem osobiście gratulowali mi ujęcia tak groźnego przestępcy. Przypominam sobie, jak Elektor Primo naprawdę wyglądał. Miał te same zielone oczy, tę samą silnie zarysowaną szczękę i te same ciemnie loki co na ekranach, ale JumboTrony nie ukazują chłodu w jego oczach ani też chorowitej cery. Na ekranach wygląda po ojcowsku, a jego policzki są różowe i zdrowe. Ja inaczej go sobie zapamiętałam. „…fladze wielkiej Republiki Amerykańskiej…” Niespodziewanie transmisja zostaje przerwana. Na ulicy zapada cisza, zakłócona jedynie przez szepty kilku zszokowanych ludzi. Marszczę brwi. To niesłychane. Nigdy dotąd nie widziałam,by przerwano transmisję przysięgi. Ponadto system JumboTronów został skonstruowany w ten sposób, że awaria jednego ekranu nie ma wpływu na działanie pozostałych. Day przygląda się JumboTronom, a ja zerkam na żołnierzy na skrzyżowaniach. – Wypadek? – pyta. Oddycha z trudem, co zaczyna mnie niepokoić. „Wytrzymaj jeszcze chwilę. Nie możemy się tu zatrzymać”. – Nie – odpowiadam, kręcąc głową. – Spójrz na żołnierzy. Ich zachowanie się zmieniło. Ściągnęli karabiny z ramion. Przygotowują się na reakcję tłumu. Day powoli kręci głową. Jest niepokojąco blady. – Coś się stało. Portret Elektora znika z ekranu i w jednej chwili zastępują go inne zdjęcia. Widać na nich człowieka, który wydaje się do niego niezmiernie podobny, z tym że jest o wiele młodszy. Ma nieco ponad dwadzieścia lat, te same zielone oczy i ciemne, falujące włosy. Niespodziewanie przypomina mi się podniecenie, jakie wywołało we mnie spotkanie z nim podczas przyjęcia wyprawionego na moją część. To Anden Stavropoulos, syn Elektora Primo. Day ma rację. Stało się coś ważnego. „Elektor Primo nie żyje”. Z głośników odzywa się nowy, energiczny głos: – Nim powrócimy do naszej przysięgi, pragniemy przypomnieć wszystkim żołnierzom i cywilom, by zastąpili portrety Elektora Primo nowymi. Można je odebrać w lokalnych posterunkach policji. Inspekcje, mające na celu

potwierdzić waszą gotowość do współpracy, rozpoczną się za dwa tygodnie. Głos przedstawia domniemane wyniki ogólnonarodowych wyborów, ale w czasie całego przemówienia nie pada ani jedna wzmianka o śmierci Elektora ani o awansie jego syna. Republika bez chwili wahania przyjęła nowego Elektora, zupełnie jakby Anden i jego ojciec byli tą samą osobą. W głowie mam zamęt – usiłuję sobie przypomnieć wszystko, czego nauczyłam się w szkole o wyborach nowego Elektora. Jego przywilejem jest naznaczenie następcy, a ów wybór zostaje potwierdzony przez ogólnonarodowe wybory. Nie dziwi mnie to, że to Anden ma go zastąpić, po prostu dziwnie się z tym czuję – przecież nasz Elektor przejął władzę na długo przed tym, jak przyszłam na świat. Nie pamiętam nikogo innego. I nagle go zabrało. Świat uległ zmianie w kilka sekund. Wszyscy zebrani na ulicy wiedzą, co należy teraz uczynić, ja i Day również. Jak na rozkaz wszyscy kłaniamy się przed JumboTronami i recytujemy resztę przysięgi, która właśnie się na nich pojawiła: „…naszemu Elektorowi Primo oraz naszym wspaniałym stanom. Ślubuję wspierać wysiłek zbrojny w wojnie przeciwko Koloniom aż po dzień rychłego zwycięstwa!”. Powtarzamy to zdanie w kółko, raz za razem, nikt nie ośmiela się przestać. Zerkam na żołnierzy, którzy mocno trzymają broń. Mam wrażenie, że upłynęła cała wieczność, lecz słowa wreszcie znikają z ekranów i na JumboTronach znów zaczynają przesuwać się komunikaty i reklamy. Ruszamy przed siebie, jakby nic się nie stało. Day znów się potyka. Czuję, jak drży i moje serce ściska strach. – Trzymaj się – szepczę. Łapię się na tym, iż chcę powiedzieć:„Trzymaj się, Metias”. Usiłuję go podeprzeć, ale wyślizguje mi się z rąk. – Przepraszam – szepcze. Jego twarz lśni od potu, zaciska z bólu powieki. Dotyka dwoma palcami czoła. Nie daje już rady. Poddaje się. Rozglądam się dookoła w panice. Widzę zbyt wielu żołnierzy,nadal mamy sporo do przejścia. – Nie ma mowy – oznajmiam stanowczo. – Musisz dać radę. Wytrzymaj. Przecież potrafisz. Tym razem jednak słowa nie skutkują. Chcę go złapać, ale osuwa się i pada na ziemię.

DAY ELEKTOR PRIMO NIEŻYJE. Tej chwili brakuje chyba odpowiedniego nastroju, no nie? Założyłbym się, że w chwili śmierci Elektora rozlegnie się podniosły marsz pogrzebowy, na ulicach wybuchnie panika, ogłoszą żałobę narodową, a maszerujący żołnierze będą oddawać salwy honorowe. Spodziewałbym się gigantycznego bankietu, opuszczonych flag państwowych, białych proporców na każdym domu czy innych idiotyzmów. Sęk w tym, że nie mam pojęcia, jak to powinno wyglądać. Ostatni Elektor umarł przed moim narodzeniem i nie wiem, czego się należy spodziewać oprócz ogłoszenia następcy zmarłego Elektora i lipnych wyborów państwowych. Wygląda na to, że Republika udaje, że nic wielkiego się nie przytrafiło i natychmiast ustanawia kolejnego Elektora. Nagle przypomina mi się, że czytałem o tym w podstawówce. Kiedy umiera Elektor, państwo musi przypomnieć narodowi, by skupił uwagę na pozytywach. Żałoba pociąga za sobą chaos i słabość. Jedynym sposobem na pokonanie trudnej chwili jest jak najszybsze przejście do kolejnego etapu. Jasne. A więc rząd aż tak się boi okazać ludności cywilnej swoje wahanie. Nie mam jednak wiele czasu, by się nad tym zastanowić. Gdy przysięga dobiega końca, moją nogę znów przeszywa ból. Tracę panowanie nad sobą, przewracam się i ląduję na zdrowym kolanie. Kilku żołnierzy odwraca głowy w naszym kierunku. Śmieję się najgłośniej jak umiem, udając, że łzy w moich oczach są wywołane rozbawieniem. June robi to samo, ale na jej twarzy widzę strach. – Chodźmy stąd! – szepcze z przerażeniem. Otacza mnie swoim szczupłym ramieniem, a ja usiłuję złapać ją za dłoń. Ludzie zgromadzeni na chodniku zauważają nas po raz pierwszy. – No dalej! Wstań! Musisz wstać! Utrzymanie uśmiechu na twarzy kosztuje mnie resztkę sił. Skupiam się na June. Próbuję wstać i… I znów padam. Cholera. Nie zniosę tego bólu. Oślepia mnie białe światło. „Oddychaj – przekonuję siebie. – Nie możesz zemdleć w centrum Vegas”. – Co się dzieje, żołnierzu? Młody kapral o brązowych oczach stoi przed nami z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Widzę, że raczej się spieszy, ale najwidoczniej nie aż tak bardzo, by się nam nie przyjrzeć. Unosi lekko brew. – Wszystko w porządku? Jesteś blady jak ściana, chłopcze. Chcę wrzasnąć na June. Chcę kazać jej, by uciekała, by wynosiła się stąd w diabły, ale to ona odzywa się pierwsza. – Proszę mu wybaczyć, sir – mówi. – Jeszcze nigdy nie widziałam, by ktoś w Bellagio wypił tyle jednego wieczoru. Kręci głową z żalem i daje sygnał gestem, by żołnierz się odsunął. – Proszę zejść z drogi – dodaje. – Chyba się zaraz porzyga. Znów nie mogę uwierzyć, z jaką łatwością June przeistacza się w inną osobę. Przecież w ten sam sposób oszukała mnie na ulicach Lake. Kapral marszczy brwi, co można odczytać na wiele sposób, po czym skupia uwagę na mnie. Przygląda się mojej rannej nodze. Patrzy na nią z uwagą, choć rana została owinięta wieloma warstwami płótna. – Wygląda na to, że twoje dziewczę nie wie, o czym mówi. Przydałaby ci się wizyta w szpitalu.

Unosi rękę, by zatrzymać przejeżdżającą karetkę. Kręcę głową. – Nie, nie trzeba. Dziękuję panu – mówię i zdobywam się na słaby śmiech. – Ta ślicznotka opowiada zbyt wiele dowcipów. Muszę tylko odsapnąć, a potem wszystko odespać. My… Kapral nie słucha. Przeklinam w duchu. Jeśli trafimy do szpitala, wezmą nasze odciski palców i w jednej chwili zorientują się, kim jesteśmy – najbardziej poszukiwanymi zbiegami w całej Republice. Nie mam odwagi, by spojrzeć na June, ale wiem, że też gorączkowo próbuje znaleźć sposób na uwolnienie się od tego człowieka. I wtedy ktoś wychodzi zza pleców żołnierza. To dziewczyna, którą natychmiast rozpoznajemy, chociaż żadne z nas nie widziało jej jeszcze w świeżo wypranym mundurze Republiki. Na szyi nosi gogle pilota. Obchodzi kaprala i staje tuż przede mną, uśmiechając się pobłażliwie. – Hej! – odzywa się. – Od razu wiedziałam, że to ty! Kto inny zataczałby się jak wariat na ulicy? Kapral przygląda się jej, gdy dziewczyna łapie mnie za rękę, stawia na nogi jednym szarpnięciem i klepie mocno w plecy. Krzywię się, ale jednocześnie obdarzam ją uśmiechem zarezerwowanym dla ludzi, których znamy całe życie. – Brakowało mi ciebie – mówię. Kapral przyzywa nowo przybyłą niecierpliwym gestem. – Znasz go? Dziewczyna odrzuca czarne, krótko przystrzyżone włosy na boba i obdarza go najbardziej zalotnym uśmiechem, jaki w życiu widziałem. – Czy ja go znam, sir? Przez pierwszy rok służyliśmy w tym samym dywizjonie – mówi i mruga do mnie. – Wygląda na to, że znów rozbija się po klubach. Kapral parska i przewraca oczami. – Dzieciaki z lotnictwa, co? Lepiej zajmij się nim, by znowu nie zrobił jakiejś sceny przy ludziach. Nadal się zastanawiam, czy nie zadzwonić do waszego dowódcy. I odchodzi w pośpiechu, jakby niespodziewanie przypomniał sobie, że ma coś pilnego do zrobienia. Wypuszczam powietrze z płuc. Czy można bliżej otrzeć się o śmierć? Gdy zostajemy sami, dziewczyna uśmiecha się do mnie czarująco. Ma na sobie bluzę z długimi rękawami, ale wiem, że jedno z jej ramion jest w gipsie. – Moje koszary są niedaleko stąd – sugeruje. W jej głosie pojawia się osobliwa nuta, zdradzająca, iż bynajmniej nie cieszy się na nasz widok. – Może wpadniesz, żeby odpocząć? Możesz nawet wziąć ze sobą swoją nową zabaweczkę – dodaje, wskazując June. To Kaede. Nie zmieniła się wcale od naszego pierwszego spotkania, kiedy to sądziłem, że jest zwykłą barmanką z winoroślą wytatuowaną na skórze. Nie miałem wówczas pojęcia, że należy do Patriotów. – Prowadź – mówię. Kaede pomaga June przeprowadzić mnie przez kolejną przecznicę. Wchodzimy przez pięknie zdobione drzwi do wieżowca o nazwie Venezia, w którym stacjonują całe jednostki. Kaede przeprowadza nas obok znudzonego strażnika przy wejściu, a potem przechodzimy przez główną salę. Sufit znajduje się tak wysoko, że aż w głowie się kręci. Tu i ówdzie dostrzegam flagi Republiki oraz portrety Elektora, wiszące między kamiennymi kolumnami, ciągnącymi się wzdłuż ścian. Strażnicy już w pośpiechu zastępują stare portrety aktualnymi. Kaede nadal pokazuje drogę, nie przestając zasypywać nas tuzinami drobnych plotek. Jej czarne włosy są teraz równo

przycięte na wysokości podbródka, a powieki pociągnięte ciemnogranatowym cieniem. Nigdy dotąd nie zwróciłem uwagi na to, że jesteśmy mniej więcej tego samego wzrostu. Mijają nas tłumy żołnierzy i bez przerwy spodziewam się, że któryś mnie rozpozna z materiałów emitowanych na JumboTronach i zaalarmuje resztę. Z pewnością odkryją wówczas prawdziwą tożsamość June lub uświadomią sobie, że Kaede nie jest żołnierzem. Otoczą nas ze wszystkich stron i będziemy bez szans. Nikt nas jednak nie zatrzymuje, a moje utykanie okazuje się nawet pomocne. Co rusz dostrzegam innych żołnierzy z gipsowymi opatrunkami na rękach i nogach, dzięki czemu nie wyróżniamy się z tłumu. Kaede prowadzi nas do wind, co jest dla mnie nowością. Nigdy wcześniej nie znalazłem się w budynku wyposażonym w kompletną sieć elektryczną. Wysiadamy na ósmym piętrze, gdzie panuje o wiele mniejszy ruch. Przechodzimy przez całkowicie opustoszały fragment korytarza i tam Kaede wreszcie rezygnuje ze swojej fałszywie radosnej pozy. – Wyglądacie jak szczury z rynsztoka – mówi cicho i stuka dyskretnie do jednych drzwi. – Noga wciąż ci dokucza, co? Uparciuchy z was, skoro zdecydowaliście się przebyć taki szmat drogi, by nas znaleźć. Patrzy na June i krzywi się. – Te cholerne świecidełka, które nosisz przy sukni, prawie by mnie oślepiły. Ja i June spoglądamy na siebie. Dobrze wiem, o czym teraz myśli. Jak to możliwe, by w jednym z największych koszarów w Vegas działała grupa przestępców? Za drzwiami słychać kliknięcie. Kaede otwiera je na oścież, a potem wchodzi do środka z rozrzuconymi ramionami. – Witajcie w naszych skromnych progach – mówi i zakreśla łuk ręką, pokazując wnętrze. – Czujcie się tu jak u siebie przynajmniej przez kilka dni. Nie wygląda źle, co? Nie wiem, czego się właściwie spodziewałem. Może sądziłem, że ujrzę grupę nastolatków albo tani sprzęt do operacji sabotażowych. Tymczasem wchodzimy do pomieszczenia, w którym oczekuje nas tylko dwóch ludzi. Rozglądam się, całkiem zaskoczony. Nigdy dotąd nie byłem w prawdziwych koszarach Republiki, ale to pomieszczenie jest z pewnością przeznaczone dla oficerów. Nie sądzę, by zwykłym żołnierzom przydzielano takie wnętrza. Przede wszystkim nie jest to długa sala z rzędami piętrowych łóżek a raczej luksusowy apartament dla jednego czy dwóch urzędników państwowych. Na suficie zainstalowano elektryczne lampy, a podłogę pokrywają srebrne oraz kremowe płytki z marmuru. Ściany są pomalowane w różne odcienie złamanej bieli i bordo, a kanapy i stoły ustawiono na grubych, czerwonych dywanach. Na jednej ze ścian zainstalowano monitor, wyświetlający te same informacje co JumboTrony. Dźwięk został wyłączony. Cicho gwiżdżę pod nosem. – Nie, źle to nie wygląda – mówię z uśmiechem, ale poważnieję, gdy zerkam na June. Tatuaż w kształcie feniksa nie maskuje napięcia na jej twarzy. Jej spojrzenie nie wyraża żadnych emocji, ale z całą pewnością czuje się tu nieswojo i bynajmniej nie jest pod takim wrażeniem jak ja. Cóż, niby co miałaby tu podziwiać? Założę się, że jej własne mieszkanie było równie szykowne. Rozgląda się dookoła, metodycznie analizując wszelkie szczegóły i zauważając rzeczy, które z pewnością umykają mojej uwadze. Jest bystra i wyrachowana jak każdy dobry żołnierz Republiki. Jej dłoń zastygła niedaleko talii, gdzie trzyma parę noży. Chwilę później moją uwagę przyciąga dziewczyna stojąca za kanapą usytuowaną w centrum pomieszczenia. Wpatruje się we mnie i mruży oczy, jakby nie mogła uwierzyć, iż to rzeczywiście ja. Jej różowiutkie usta, otwarte ze zdumienia, tworzą idealny okrąg. Nosi krótkie, nieco potargane włosy, sięgające do połowy szyi, o wiele za krótkie, by móc zapleść warkocz. Zaraz, zaraz… Serce mi zamiera. Włosy. Nie rozpoznałem jej właśnie przez włosy. To Tess. – To ty! – krzyczy. Nim mam szansę odpowiedzieć, Tess podbiega do mnie i zarzuca mi ramiona na szyję. Zataczam się, usiłując złapać równowagę. – To naprawdę ty! Nie mogę uwierzyć własnym oczom, to ty! Jesteś cały i zdrów!

Nie jestem w stanie myśleć logicznie, przez chwilę nie czuję nawet bólu w nodze. Stać mnie tylko na to, by objąć ją mocno w talii, wtulić twarz w jej ramię i zamknąć oczy. Ogromny ciężar spada mi z serca, a ulga sprawia, że robi mi się słabo. Nabieram głęboko tchu, rozkoszując się jej ciepłem i słodkim zapachem jej włosów. Odkąd ukończyłem dwunasty rok życia widywałem ją codziennie, ale teraz, choć minęło zaledwie kilka tygodni, nieoczekiwanie dostrzegam, że nie jest już tym dziesięcioletnim dzieckiem, które spotkałem w ciemnej uliczce. Wydaje się inna. Starsza. Czuję dziwne drżenie w sercu. – Cieszę się, że cię widzę, siostrzyczko – szepczę. – Nieźle wyglądasz. Tess ściska mnie jeszcze mocniej. Uświadamiam sobie, że wstrzymuje oddech i ze wszystkich sił usiłuje nie wybuchnąć płaczem. Przerywa nam Kaede. – Dość tego – mówi. – To nie jest żadna cholerna opera mydlana. Rozluźniamy uścisk i śmiejemy się, nieco zawstydzeni. Tess ociera dłonią oczy, a potem wymieniają z June niezręczne uśmiechy. Po chwili Tess odwraca się i podbiega do drugiego z obecnych, mężczyzny, który jak dotąd czeka w milczeniu. Kaede otwiera usta, by coś powiedzieć, ale mężczyzna przerywa jej, unosząc dłoń w rękawiczce. Jestem zaskoczony. Znając przebojowość i temperament Kaede, gotów byłbym założyć, że to ona stoi na czele grupy. Trudno jest mi sobie wyobrazić, by mogła przyjmować polecenia od kogoś innego, a tymczasem zamyka usta i opada na kanapę. Mężczyzna zaś wstaje i podchodzi do nas. Jest wysoki, dobrze zbudowany i liczy sobie czterdzieści kilka lat. Ma jasnobrązową cerę i kręcone włosy związane w krótki kucyk. Nosi wąskie okulary w czarnych oprawkach. – A więc to o tobie było ostatnio tak głośno – mówi. – Miło mi cię poznać, Day. Głupio mi, że stoję przed nim nieruchomo, zgarbiony i półprzytomny z bólu. – Mnie również. Dziękuję, że zgodził się pan nas przyjąć. – Wybacz, że nie zabraliśmy was do Vegas – nieznajomy odzywa się przepraszającym tonem i poprawia okulary. – Zapewne nie zabrzmi to miło, ale nie lubię narażać ludzi bez potrzeby. Przenosi wzrok na June. – A ty zapewne jesteś owym cudownym dzieckiem Republiki? June unosi głowę z gracją, która natychmiast zdradza pochodzenie z wyższych sfer. – Pytam, gdyż twoje przebranie jest aż nadto przekonujące. Przeprowadźmy więc krótki test, który ma na celu potwierdzenie waszej tożsamości. Zamknijcie proszę oczy. June waha się przez chwilę, ale spełnia prośbę. Mężczyzna zaś wskazuje przednią ścianę pokoju. – A teraz spróbuj trafić w cel na ścianie jednym ze swych noży. Mrugam i przyglądam się ścianom. Cel? Jaki cel? Nie zauważyłem nawet, że na ścianie przy drzwiach wejściowych wisi tarcza z trzema pierścieniami, ale June nigdy niczego nie przegapia. Wyrywa nóż, odwraca się i bez otwierania oczu trafia prosto w cel. Ostrze wbija się głęboko w tarczę o kilka centymetrów od samego centrum. Mężczyzna głośno klaszcze, nawet Kaede mruczy z aprobatą i wywraca oczami. – Rany boskie – mówi pod nosem. June odwraca się ku nam i czeka na słowa mężczyzny. Milczę oszołomiony. Nigdy dotąd nie widziałem, by ktoś z taką swobodą ciskał nożami. June niejednokrotnie popisywała się przede mną najrozmaitszymi talentami, ale po raz pierwszy widzę, jak używa broni. Jestem jednocześnie zachwycony i przerażony – niespodziewanie nachodzą mnie wspomnienia, które uporczywie spychałem w niepamięć oraz myśli, których muszę unikać, jeśli

nie chcę stracić czujności. – Miło mi panią poznać, panno Iparis – mówi mężczyzna i splata dłonie z tyłu. – Zatem, co was tu sprowadza? June patrzy na mnie, a więc to ja zabieram głos. – Potrzebujemy waszej pomocy. Proszę. Przybyłem tu, by odnaleźć Tess, ale próbuję również odszukać mojego brata Edena. Nie wiem, do czego jest przydatny Republice ani też gdzie go trzymają. Uznaliśmy, że, nie licząc wojskowych, jedynie wy jesteście w stanie zdobyć te informacje. I rzecz ostatnia – wygląda na to, że potrzebuję operacji. Wciągam powietrze, gdy znów dopada mnie ból. Mężczyzna zerka na moją nogę i marszczy brwi z niepokojem. – Niezła lista – stwierdza. – Powinieneś usiąść. Wyglądasz, jakbyś ledwie trzymał się na nogach. Cierpliwie czeka, aż spełnię jego prośbę. Ja jednak nie ruszam się z miejsca, tak więc mężczyzna kaszle cicho i znów się odzywa: – Cóż, przedstawiliście się, a więc pora na mnie. Nazywam się Razor i w chwili obecnej stoję na czele Patriotów. Prowadzę tę organizację od paru lat, dłużej niż ty rozbijasz się po ulicach Lake. Potrzebujesz naszej pomocy, Day, ale coś mi się wydaje, że odrzuciłeś ofertę przyłączenia do nas. I to wielokrotnie. Odwraca się ku przyciemnianym szybom, przez które widać lądowiska w kształcie piramid, ciągnące się wzdłuż ulicy. Widok stąd jest oszałamiający. Statki powietrze suną pod nocnym niebem skąpane w światłach, a niektóre dokują tuż nad szczytami piramid niczym elementy wielkiej układanki. Czasem widzę też formację myśliwców odrzutowych, czarnych samolotów przypominających orły, które startują z pokładów statków powietrznych bądź na nich lądują. Spoglądam na pejzaż, który pozostaje w ciągłym ruchu. Omiatam spojrzeniem budynek za budynkiem i dochodzę do wniosku, że najłatwiej byłoby przemieszczać się po dachach doków w piramidach. W każdej ze ścian znajdują się nacięcia, a wzdłuż skrajów biegną występy przypominające parapety. Naraz uświadamiam sobie, że Razor czeka na moją odpowiedź. – Niezbyt podobało mi się to, że działania waszej organizacji zawsze pociągają za sobą wiele ofiar. – Wygląda na to, że już się z tym pogodziłeś – stwierdza Razor. W jego słowach kryje się nagana, ale wypowiada je ze współczuciem, dotykając ust palcami. – Bo nas potrzebujesz. Zgadza się? Cóż, nie mogę się z tym kłócić. – Przykro mi – mówię. – Nie mieliśmy wyboru. Proszę mi jednak uwierzyć, że zrozumiem, jeśli odmówicie nam pomocy. Tylko proszę, nie wydawajcie nas Republice. Zmuszam się do uśmiechu. Razor chichocze, słysząc mój sarkazm. Skupiam uwagę na zgrubieniu jego garbatego nosa i zastanawiam się, czy są to ślady po złamaniu. – Z początku chciałem pozwolić wam, byście włóczyli się po Vegas aż was złapią – stwierdza. Mówi gładko, niczym charyzmatyczny, wykształcony arystokrata. – Nie będę owijał w bawełnę, Day. Twoje umiejętności nie są już dla mnie tak ważne jak kiedyś. Przez ostatnie lata zwerbowaliśmy wielu innych Sabotażystów. Nie obraź się, ale wciąganie kolejnego członka do zespołu nie jest dla nas priorytetem. Twoja przyjaciółka – wskazuje gestem June – dobrze wie, że Patrioci nie są organizacją charytatywną. Prosisz nas o wielką przysługę. Co dasz nam w zamian? Na pewno nie masz przy sobie fortuny. June spogląda na mnie znacząco. Wiem, że ostrzegała mnie przed tym podczas podróży pociągiem, ale przecież nie mogę się teraz poddać. Jeśli Patrioci nas odtrącą, zostaniemy na lodzie. – Nie mamy fortuny – przyznaję. – Nie chcę przemawiać w imieniu June, ale jeśli jest coś, co mogę zrobić

w zamian za waszą pomoc, proszę tylko powiedzieć, co. Razor krzyżuje ramiona na piersi, a potem podchodzi do barku – wstawionej w ścianę zdobionej lady z granitu, na której stoją tuziny szklanych butelek najrozmaitszych kształtów i rozmiarów. Nie spiesząc się, nalewa sobie drinka, a potem ujmuje szklankę i wraca do nas. – Jest coś, co możesz nam zaproponować – rozpoczyna. – Szczęśliwie się składa, że przybywasz tu w bardzo szczególnym momencie. Upija łyk i siada na kanapie. – Z pewnością już wiesz, że dziś umarł Elektor Primo. Wielu ludzi należących do elit Republiki liczyło się z tym faktem i było na to przygotowanych. Nowym Elektorem Republiki został jego syn Anden, który jest jeszcze młodzieniaszkiem, a co więcej, nie cieszącym się sympatią senatorów swego ojca. Pochyla się i kolejne słowa wypowiada powoli oraz z odpowiednim naciskiem. – Republika dawno nie była tak słaba jak w tej chwili i możemy się już nie doczekać lepszego momentu, by rozpętać rewolucję. Nie zależy mi szczególnie na twoich talentach fizycznych, ale masz dwie rzeczy, których nie da mi żaden inny Sabotażysta. Pierwszą rzeczą jest twoja sława i rola przywódcy ludu, jaką z łatwością przyjmiesz. Drugą rzeczą – unosi przy tych słowach szklankę i wskazuje nią June – jest twoja urocza przyjaciółka. Sztywnieję, słysząc jego słowa, ale w oczach Razora nie widzę cynizmu. Łapię się na tym, że chcę wysłuchać jego propozycji do końca. – Z przyjemnością wciągnę was do organizacji i obiecuję, że otoczymy was troskliwą opieką. Day, ściągniemy ci doskonałego lekarza i zapłacimy za operację, po której twoja noga będzie w jeszcze lepszym stanie niż wcześniej. Nie wiem, gdzie trzymają twojego brata, ale możemy pomóc wam go znaleźć, a potem zorganizować wam ucieczkę do Kolonii, jeśli będziecie sobie tego życzyć. W zamian poprosimy was o pomoc przy nowej operacji. Nie zadawajcie żadnych pytań. Nim zdradzę wam dalsze szczegóły odnośnie waszego udziału, oboje będziecie musieli złożyć przysięgę wierności Patriotom. Oto moje warunki. Co o tym sądzicie? June patrzy to na mnie, to na Razora, a potem unosi podbródek jeszcze wyżej. – Wchodzę. Przysięgam, iż dochowam wierności Patriotom. W jej słowach słychać lekkie wahanie, jakby uświadamiała sobie, że teraz naprawdę odwróciła się od Republiki. Przełykam z trudem ślinę. Nie sądziłem, że zgodzi się tak szybko. Myślałem, że trzeba będzie ją długo przekonywać, nim przystąpi do grupy, której tak bardzo nienawidziła ledwie kilka tygodni temu. Czuję bolesne ukłucie w sercu. Skoro się zgadza, z pewnością rozumie, że nie mamy wyboru. Co więcej, robi to dla mnie. – Ja też – mówię. Razor uśmiecha się, podnosi z kanapy i unosi szklankę, jakby chciał wygłosić toast, a potem odstawia ją na ławę, podchodzi do nas i ściska nam dłonie. – A więc oficjalnie jesteście częścią naszej organizacji. Pomożecie nam zabić nowego Elektora Primo.

JUNE NIEUFAM RAZOROWI. Nie ufam mu, ponieważ nie rozumiem, w jaki sposób jest w stanie ukrywać się w tak luksusowej kwaterze. Nie dość, że to kwatera oficerska, to jeszcze znajduje się w Vegas.Te dywany wykonano z jakiegoś drogiego, syntetycznego futra i kosztują przynajmniej dwadzieścia dziewięć tysięcy kredytów. W jednym pokoju naliczyłam dziesięć elektrycznych lamp, a do tego wszystkie były włączone. Jego mundur jest nowy i nie ma na nim nawet plamki. U pasa nosi broń wykonaną na zamówienie. To pistolet z nierdzewnej stali, z ozdobną rękojeścią, przypuszczalnie lekki jak piórko. Mój brat nosił taką broń. Za jedną sztukę trzeba było zapłacić przynajmniej osiemnaście tysięcy kredytów. Co więcej, pistolet Razora z pewnością został shakowany. Wątpię, by Republika nadal jej szukała. Skąd Patrioci mieli pieniądze i umiejętności, by łamać systemy bezpieczeństwa w tak zaawansowanej broni? Mogę to wytłumaczyć na dwa sposoby. Wedle pierwszej teorii Razor piastuje wysoką rangę w armii Republiki. Czy w przeciwnym razie mógłby mieszkać w takim apartamencie i nie zostać wykrytym? Wedle drugiej – Patrioci są sponsorowani przez kogoś z naprawdę grubym portfelem. Przez Kolonie? Niewykluczone. Żywię wątpliwości i mam podejrzenia, ale muszę przyznać, że nie mogliśmy się spodziewać lepszej propozycji. Nie mamy pieniędzy, by pozyskać pomoc na czarnym rynku, a sami nie mamy szans odnaleźć Edena czy uciec do Kolonii. Ponadto nie jestem pewna, czy moglibyśmy odrzucić jego ofertę. Nie próbował nasw żaden sposób zastraszyć, ale nie sądzę, by po tym, co usłyszeliśmy, pozwolił nam po prostu wyjść na ulicę. Kątem oka widzę, że Day czeka na moją odpowiedź. Wystarczy, że dostrzegam bladość jego warg i ból wypisany na twarzy,jedynie kilka z wielu oznak tego, że traci siły. Szybko dochodzę do wniosku, że jego życie zależy od umowy z Razorem. – Zabić nowego Elektora – mówię. – Dobra. Moje własne słowa brzmią, jakby wypowiedział je ktoś obcy. Przez chwilę wspominam spotkanie z Andenem i jego nieżyjącym ojcem na balu, urządzonym z okazji pochwycenia Daya. Namyśl o jego zamordowaniu czuję mdłości. Przecież on jest teraz Elektorem Republiki. Po tym, co się stało z moją rodziną, możliwość zabicia tego człowieka powinna mnie ucieszyć. Tymczasem jest inaczej i doprawdy nie wiem, co o tym myśleć. Jeśli Razor dostrzega moje wahanie, nie daje tego po sobie poznać. Zamiast tego kiwa głową z aprobatą. – Wezwę natychmiast lekarza. Przypuszczalnie zjawi się dopiero po północy, gdyż wtedy następuje zmiana. Szybciej nie da się nic załatwić. A w międzyczasie zrzućcie z siebie te przebrania i załóżcie coś bardziej stosownego. Spogląda na Kaede, która przygarbiona opiera się o kanapę i z grymasem na twarzy przygląda się scenie, bezwiednie żując kosmyk włosów. – Zaprowadź ich pod prysznic i wydaj nowe mundury. Potem coś zjemy i omówimy nasz plan – mówi i rozkłada szeroko ramiona. – Witajcie wśród Patriotów, moi młodzi przyjaciele. Cieszę się, że do nas trafiliście. I tak oto staliśmy się oficjalnie członkami ich organizacji. Może to w sumie nic złego. Może nie powinnam była kłócić się o to z Dayem. Kaede nakazuje nam gestem, byśmy wyszli za nią na korytarz i prowadzi nas do przestronnej łazienki z marmurowymi kafelkami, porcelanowymi zlewami, lustrem, toaletą, wanną i kabiną prysznicową z matowymi ściankami. Ogarnia mnie podziw. Otacza mnie bogactwo dalece przekraczające to, którym cieszyłam się w mieszkaniu w sektorze Ruby. – Nie spędźcie tu całej nocy – mówi Kaede. – Myjcie się jedno po drugim, chyba że chcecie się wykąpać razem. Jeśli tak będzie szybciej, nie krępujcie się. W każdym razie macie być z powrotem za pół godziny.

Kaede uśmiecha się do mnie, choć jej oczy nadal pozostają zimne, a potem spogląda na Daya, wspierającego się na moim ramieniu, i unosi kciuk. Nim mam szansę odpowiedzieć, odwraca się i znika. Chyba nie wybaczyła mi jeszcze tego, że złamałam jej rękę. Natychmiast po jej zniknięciu Day zaczyna się garbić. – Możesz pomóc mi usiąść? – szepcze. Zamykam klapę deski sedesowej i delikatnie pomagam mu usiąść. Wyciąga swoją zdrową nogę, a potem zaciska zęby, usiłując wyprostować również tę ranną. Z jego ust wyrywa się jęk. – Muszę przyznać, że trafiały mi się lepsze dni – szepcze. – Przynajmniej wiesz, że Tess jest bezpieczna – odpowiadam. Ta świadomość częściowo łagodzi ból w jego oczach. – Tak – wzdycha. – Przynajmniej Tess jest bezpieczna. Niespodziewanie czuję ukłucie winy. Na twarzy tej dziewczyny wydać było jedynie słodycz i niczym nie skażone dobro, a przecież rozstali się przeze mnie. Czy ja jestem dobrą osobą? Nie mam pojęcia. Pomagam Dayowi w zdjęciu kurtki i czapki. Kosmyki długich włosów opadają mu na ramiona. – Chcę obejrzeć twoją nogę – mówię i klękam, a potem wyciągam nóż zza pasa. Przecinam materiał spodni aż do połowy golenia. Jego mięśnie są szczupłe, ale napięte, a moje palce drżą, gdy muskają jego skórę. Ostrożnie odsuwam rozcięty materiał, by spojrzeć na zabandażowaną ranę. Oboje przygryzamy wargi. Na opatrunku widać plamę ciemnej, wilgotnej krwi, a pod nim widać opuchliznę. – Ten lekarz wkrótce tu będzie – mówię. – Jesteś w stanie wziąć prysznic samemu? Day spogląda w bok, a jego policzki czerwienieją. – Oczywiście, że tak. Unoszę brew. – Przecież ledwie stoisz. – No dobra – mówi z wahaniem i rumieni się jeszcze bardziej. – Chyba przydałaby mi się czyjaś pomoc. Przełykam ślinę. – Okej. To może lepiej weź kąpiel. Zróbmy to, co do nas należy. Zaczynam napełniać wannę gorącą wodą, a potem biorę nóż i powoli przecinam nasiąknięte krwią bandaże wokół rany Daya. Siedzimy w milczeniu, nie patrząc sobie w oczy. Rana ma wielkość pięści dorosłego człowieka i wygląda równie paskudnie jak wcześniej. Day nie chce nawet na nią spojrzeć. – Nie musisz tego robić – szepcze i przeciąga się, próbując się zrelaksować. – Jasne – uśmiecham się kwaśno. – Pozwolisz więc, że wyjdę i zaczekam na zewnątrz aż się przewrócisz i stracisz przytomność. – Nie o to mi chodziło. Nie musisz przyłączać się do Patriotów. Uśmiech na moich ustach zamiera. – Cóż, nie mamy chyba wyboru, co? Jeśli oboje nie wstąpimy do ich organizacji, Razor nie przyjdzie nam z pomocą.

Dłoń Daya dotyka mojego ramienia. Przerywam rozwiązywanie jego butów. – Co sądzisz o ich planie? – O zamordowaniu nowego Elektora? – pytam i odwracam spojrzenie. Skupiam się na sznurowadłach, a potem najdelikatniej jak umiem poluzowuję jego buty. Sama nie odpowiedziałam sobie jeszcze na to pytanie, a więc postanawiam zrobić unik. – A co ty o tym sądzisz? Przecież zawsze się starasz, żeby nikogo nie skrzywdzić. Dla ciebie to musi być szok! Day wzrusza ramionami, co jest dla mnie wielkim zaskoczeniem. – Na wszystko jest czas i miejsce – odpowiada zimnym głosem, ostrzej niż zwykle. – Nigdy wcześniej nie widziałem sensu w zabijaniu żołnierzy Republiki. Rozumiesz, nienawidzę ich, ale przecież oni nie są źródłem problemu. Wykonują tylko polecenia zwierzchników. Teraz mielibyśmy zabić Elektora, tak? Sam nie wiem. Zabicie człowieka, który stoi na czele całego systemu, wydaje się niewielką ceną w zamian za wywołanie rewolucji, nie sądzisz? Czuję, że jego podejście budzi we mnie podziw. Jego słowa mają sens, ale zastanawiam się, czy kilka tygodni temu, przed tymw szystkim, co spotkało jego rodzinę, powiedziałby to samo. Nie mam odwagi się przyznać, że przedstawiono mnie Andenowi. O wiele ciężej jest pogodzić się z tym, że trzeba zabić kogoś, kogo się osobiście poznało. – Cóż, jak już wcześniej powiedziałam, nie mamy specjalnie wyboru. Day zaciska mocniej usta. Wie, że nie zdradzam mu tego, co naprawdę sądzę. – Ciężko ci jest zapewne odwrócić się plecami od twojego Elektora – mówi. Pochylam głowę i zaczynam ściągać jego buty. Gdy je odkładam, Day zdejmuje kurtkę i zaczyna odpinać kamizelkę. Przypomina mi się chwila naszego pierwszego spotkania na ulicach Lake. Co noc zdejmował wówczas kamizelkę i oddawał Tess, która podkładała ją sobie pod głowę. Nigdy nie widziałam, by zdejmował z siebie coś więcej. Teraz odpina koszulę z kołnierzykiem. Widzę jego szyję, fragment klatki piersiowej oraz medalion, wygładzoną po obu stronach ćwierćdolarówkę z czasów Stanów Zjednoczonych. W mroku wagonu kolejowego opowiedział mi o swoim ojcu, który przywiózł mu ją z frontu. Odpina ostatni guzik, a potem zamyka oczy. Widzę ból na jego twarzy i widok ten wywołuje łzy w moich oczach. Najbardziej poszukiwany przestępca Republiki to tylko chłopiec, niespodziewanie bezbronny,odsłaniający przede mną wszystkie swoje słabości. Prostuję się i ujmuję jego koszulę. Muskam skórę jego ramion. Usiłuję utrzymać równy oddech i spokój umysłu, ale gdy pomagam mu zdjąć koszulę i odsłaniam nagie ramiona oraz pierś, czuję, że coś się dzieje z moją logiką. Nagi Day jest smukły i zwinny, a jego skóra okazuje się zaskakująco gładka,nie licząc kilku blizn – dostrzegam kilka ledwie widocznych na klatce piersiowej i talii, a potem jeszcze jedną, biegnącą od lewego obojczyka aż po prawą kość biodrową, a także gojące się strupy na ramieniu. Jego spojrzenie mnie paraliżuje. Trudno jest opisać Daya tym, którzy go nigdy nie widzieli – wydaje się egzotyczny, jedyny w swoim rodzaju, wręcz onieśmielający. Jest teraz bardzo blisko mnie, na tyle blisko, bym mogła przyjrzeć się niewielkiej skazie w błękicie jego oka. Jego oddech jest płytki i gorący. Moje policzki oblewa rumieniec, ale nie chcę się odwrócić. – Oboje w tym siedzimy, prawda? – szepcze. – Ty i ja? Nie działasz wbrew swojej woli? W tych pytaniach słychać winę. – Tak – odpowiadam. – To moja decyzja. Day przyciąga mnie do siebie. Nasze nosy się stykają. – Kocham cię. Pożądanie w jego głosie sprawia, że moje serce bije jak szalone,ale z drugiej strony natychmiast odzywa się praktyczna część mojego umysłu.

„Wysoce nieprawdopodobne – parskam w myślach. – Miesiąc temu nie wiedział nawet o moim istnieniu”. – Nie, nie kochasz mnie – wyrywa mi się. – Jeszcze nie. Day marszczy brwi, jakbym go zraniła. – Przecież bym nie kłamał – mówi. Nasze usta znajdują się tuż obok siebie. Ból w jego głosie czyni mnie całkowicie bezbronną, ale mimo to pamiętam, że to tylko słowa młodego chłopaka, wypowiedziane pod wpływem chwili. Usiłuję się skupić, by odpowiedzieć mu tym samym, ale słowa zamierają mi na ustach. Skąd miałby mieć taką pewność? Nie rozumiem tych wszystkich nowych,dziwnych uczuć w moim sercu. Czy znalazłam się tu dlatego, że go kocham, czy może dlatego, że jest mój? Że nim zawładnęłam? Day nie czeka na moją odpowiedź. Jedna z jego dłoni błądzi wokół mojej talii, a potem przywiera do pleców i przyciąga tak blisko, że z cichym okrzykiem siadam na jego zdrowej nodze. Potem Day przyciska swoje usta do moich. Rozchylam wargi. Jego dłoń muska mą twarz i szyję, palce wydają się jednocześnie szorstkie i delikatne. Powoli całuje kącik moich ust, potem policzek, podbródek. Tulimy się do siebie, ocieram się udem o jego wystającą kość biodrową. Zamykam oczy. Moje myśli są przytłumione i odległe, odepchnięte jego ciepłem. Szereg szczegółów technicznych usiłuje się przebić do mojej świadomości. – Kaede wyszła osiem minut temu – szepczę między jednym pocałunkiem a drugim. – Mamy być z powrotem za dwadzieścia dwie. Day wsuwa dłoń w moje włosy i delikatnie odciąga głowę do tyłu, odsłaniając szyję. – Niech poczekają – mruczy. Czuję, jak muska ustami skórę mojej szyi. Każdy pocałunek jest mocniejszy od poprzedniego, bardziej niecierpliwy, natarczywszy, głodniejszy. Po chwili powraca i znów całuje moje usta, a ja mam wrażenie, że opuszczają go resztki samokontroli, a w ich miejsce pojawia się coś dzikiego, pierwotnego, opartego na instynkcie. „Kocham cię” – jego usta próbują mnie przekonać. Staję się tak słaba i bezwolna, że za moment osunę się na podłogę. Całowałam się już z kilkoma chłopakami, ale przez Daya czuję się, jakby to był mój pierwszy raz. Mam wrażenie, że cały świat skurczył się i stał mało istotny. Naraz odrywa się ode mnie i jęczy z bólu. Widzę, jak zaciska powieki, a potem drżąc nabiera głęboko tchu. Serce mi bije jak szalone. Ciepło gdzieś znika, a mój umysł błyskawicznie zaczyna pracować tak jak wcześniej, gdy z narastającym przygnębieniem przypominam sobie, gdzie jesteśmy i co mamy zrobić. Zapomniałam, że woda wciąż cieknie i wanna jest niemalże pełna. Zakręcam kurek. Kryta kafelkami podłoga jest zimna. Ciało swędzi mnie i świerzbi. – Jesteś gotów? – pytam, próbując się uspokoić. Day kiwa głową bez słowa. W chwilę później blask w jego oczach gaśnie. Nalewam do wanny nieco płynnego żelu i mieszam wodę, aż się spieni, a potem zdejmuję jeden z ręczników i owijam go wokół talii Daya. Pora na najbardziej niezręczną część. Day sięga podręcznik i po chwili udaje mu się rozpiąć spodnie, a ja pomagam mu je ściągnąć. Ręcznik zakrywa wszystko, co zakryte być powinno, ale mimo to nadal patrzę w bok. Nie licząc ręcznika i medalionu, Day jest teraz całkowicie nagi. Po kilku próbach udaje mu się wejść do wanny zdrową nogą, tak więc mogę opuścić go delikatnie do wody. Dokładam wszelkich starań, by nie zanurzył rannej nogi. Day zaciska mocno usta, tłumiąc okrzyk bólu. W końcu rozsiada się wygodnie w wannie, ale jego policzki są wilgotne od łez. Wyszorowanie go i umycie jego ciała trwa jakieś piętnaście minut. Po wszystkim pomagam mu wstać i zamykam oczy, gdy on bierze ręcznik i owija go sobie wokół bioder. Sama myśl, że mogłabym teraz otworzyć oczy i ujrzeć go nagim sprawia, że krew zaczyna krążyć żywiej w moich żyłach. A przecież to głupia pokusa. Przecież wiem, jak wygląda nagi mężczyzna. Uświadamiam sobie, że zapewne się rumienię i ogarnia mnie złość na siebie samą. Na szczęście moment ten szybko dobiega końca i przez kolejne kilka minut usiłujemy wyciągnąć go z wanny. Gdy już jest po wszystkim, a Day na powrót siada na klapie od toalety, podchodzę do drzwi łazienki. Nie zauważyłam tego, ale w międzyczasie ktoś je uchylił i wrzucił do środka parę mundurów

wojskowych dla nas. To mundury piechoty z guzikami z Nevady. Czuję, że dziwnie będzie znów założyć strój żołnierza Republiki,ale wnoszę je do środka. – Dzięki – mówi Day i obdarza mnie słabym uśmiechem. –Dobrze jest znów być czystym. Wygląda na to, że ból przywołał najgorsze wspomnienia z ubiegłych kilku tygodni i wszystkie te emocje odbijają się teraz na jego twarzy. Jego uśmiech nie jest ani w połowie tak serdeczny jak niegdyś. Mam wrażenie, że większość radości życia umarła w nim tej nocy, kiedy utracił Johna. Pozostało jej bardzo niewiele,tyle, by mógł obdarzyć nią Edena i Tess. W duchu mam nadzieję,że dla mnie też coś zachował. – Odwróć się i przebierz – mówię. – I poczekaj na mnie na zewnątrz łazienki. Nie potrwa to długo. Wracamy do salonu spóźnieni o jakieś siedem minut. Razor i Kaede czekają na nas. Tess siedzi samotnie w kącie kanapy, podciągnąwszy kolana aż pod brodę, i przygląda nam się czujnie. W chwilę później czuję zapach pieczonego kurczaka oraz ziemniaków. Zerkam ku jadalni, gdzie na stole kuszą cztery talerze z jedzeniem. Usiłuję zachować obojętność na zapach, ale zaczynami burczeć w brzuchu. – Znakomicie – Razor uśmiecha się do nas, a mnie przygląda się dłużej. – Od razu lepiej wyglądacie. Potem spogląda na Daya i kręci głową. – Zamówiliśmy trochę jedzenia, ale za kilka godzin masz zostać poddany operacji, tak więc musisz mieć pusty żołądek. Przykro mi. Wiem, że pewnie umierasz z głodu. June, proszę, poczęstuj się. Day również nie może oderwać oczu od jedzenia. – No super – mruczy pod nosem. Siadam wraz z pozostałymi przy stole, a Day układa się na kanapie najwygodniej jak potrafi. Mam ochotę wziąć talerz i usiąść przy nim, ale wyprzedza mnie Tess, która siada na skraju i opiera się plecami o jego bok. Jemy w milczeniu, ale co rusz zerkam ukradkiem na kanapę. Day i Tess rozmawiają i śmieją się wesoło– od razu widać, że znają się od lat. Skupiam się na jedzeniu, choć po zajściu w łazience nadal mam gorące policzki. Odliczyłam w głowie pięć minut, gdy Razor unosi swój kieliszek, upija łyk i rozpiera się na krześle. Obserwuję go czujnie i nie przestaję się zastanawiać, dlaczego jeden z przywódców Patriotów, ludzi, których zawsze miałam za dzikich i brutalnych, jest tak uprzejmy. – Panno Iparis – mówi. – Ile wie pani o naszym nowym Elektorze? Kręcę głową. – Obawiam się, że niewiele. Siedząca obok Kaede parska i nie przerywa jedzenia. – Ale mimo to spotkała go pani – mówi Razor, ujawniając tym samym sekret, który chciałam zachować w tajemnicy. – Owej nocy na balu, tym wyprawionym z okazji pochwycenia Daya. Ucałował pani dłoń, zgadza się? Day przerywa rozmowę z Tess. Wiję się w duchu, ale Razor nawet nie zauważa mojego dyskomfortu. – Anden Stavropoulos to interesujący młody mężczyzna – ciągnie. – Zmarły Elektor kochał go z całego serca. Teraz, gdy zajął jego miejsce, senatorów ogarnął niepokój. Społeczeństwo się burzy i nikogo nie obchodzi to, że chłopak jest inny niż jego ojciec. Zapewne wiele obieca w swych przemówieniach, by uspokoić opinię publiczną, ale ludzie będą i tak w nim widzieć jedynie bogatego fircyka,który nie ma pojęcia, jak im ulżyć w cierpieniach. Są wściekli na Andena za to, że pozwolił na egzekucję Daya, za to, że go szukał i dopadł, za to, że nie sprzeciwił się woli ojca i ustanowił nagrodę za głowę June i tak dalej. Lista nie ma końca. Poprzedni Elektor trzymał wojsko żelazną ręką, w jego synu ludzie widzą jedynie królewicza, który niebawem dorośnie i stanie się kolejną wersją ojca. Oto słabe punkty, które chcemy wykorzystać, tak więc przejdźmy do planu, który właśnie układamy.

– Wygląda na to, że sporo wiecie o młodym Elektorze. Sporo pan też wie o tym, co się wydarzyło na balu – odpowiadam. Nie mogę już dłużej ukrywać moich podejrzeń. – Przypuszczam, że uczestniczył pan w nim jako gość. Z pewnością jest pan oficerem Republiki, ale nie piastuje pan rangi na tyle wysokiej, by zasłużyć na audiencję u Elektora. Przyglądam się drogim, aksamitnym dywanom i granitowym blatom. – To przecież apartament oficerski, nieprawdaż? Razor wydaje się nieco wytrącony z równowagi tym, że skrytykowałam jego rangę (choć w rzeczywistości stwierdziłam jedynie fakt i nie zamierzałam go urazić), ale szybko wybucha śmiechem, czym tuszuje swoją konsternację. – Widzę, że nic się przed panią nie ukryje. Chylę czoła. Cóż,oficjalnie nazywam się Andrew DeSoto, mam stopień komandora i dowodzę trzema oddziałami policji miejskiej. To Patrioci ochrzcili mnie Razorem. Organizuję większość ich działań od ponad dziesięciu lat. Day i Tess nasłuchują z uwagą. – Jest pan oficerem Republiki – powtarza z niepewnością Day,wpatrując się w Razora. – Komandorem służącym w stolicy. Hmm… A więc dlaczego pomaga pan Patriotom? Razor kiwa głową, opiera łokcie na blacie stołu i splata dłonie. – Wypada, bym na początek przedstawił wam nieco szczegółów dotyczących sposobów naszego działania. Patrioci walczą z systemem od około trzydziestu lat. Z początku byli jedynie luźną bandą buntowników, ale przez ostatnie piętnaście lat zaczęli łączyć swoje siły i organizować się, by skuteczniej walczyć o wspólną sprawę. – Słyszałam, że zmiany nabrały tempa, gdy Razor stanął na czele – wtrąca Kaede. – Wcześniej co chwila zmieniali przywódców i mieli mnóstwo problemów z forsą, ale Razor ma dobre układy z Koloniami, dzięki czemu nagle pojawiło się więcej kasy niż kiedykolwiek wcześniej. W głowie pojawiło mi się wspomnienie Metiasa. Pamiętam,że przez ostatnie lata życia miał coraz więcej roboty z akcjami Patriotów. Razor kiwa głową, słysząc słowa Kaede. – Naszym celem jest ponowne połączenie Kolonii i Republiki – mówi, a w jego oczach błyszczy determinacja. – Chcemy przywrócić dawną chwałę Stanom Zjednoczonym. I gotowi jesteśmy poświęcić wszystko, by osiągnąć cel. „Dawne Stany Zjednoczone” – zamyślam się. Day wspomniał coś o tym, gdy uciekaliśmy z Los Angeles, ale jak do tej pory to hasło budziło mój sceptycyzm. – Jak działa wasza organizacja? – pytam dalej. – Poszukujemy ludzi, którzy dysponują potrzebnymi nam talentami i umiejętnościami, a potem próbujemy ich zwerbować –odpowiada Razor. – Z reguły nie stanowi to dla nas wielkiego problem, choć na niektórych ludzi potrzeba więcej czasu. Przerywa i unosi kieliszek w kierunku Daya. – Jestem uważany za przywódcę Patriotów. Nie jest nas wielu,a zajmujemy się planowaniem i przygotowywaniem akcji. Kaede to Pilot. Kaede macha dłonią, nie przerywając posiłku. – Przyłączyła się do nas po tym, jak wyrzucono ją z Akademii Lotniczej w Koloniach. Chirurg, który ma się zająć Dayem, to Lekarz, a ta oto młoda Tess szkoli się właśnie, by zostać kolejnym. Mamy również Żołnierzy, Sabotażystów, Zwiadowców, Hakerów,Ochroniarzy i tak dalej. Ciebie wcieliłbym do Żołnierzy, June,choć dysponujesz umiejętnościami, dzięki którym pasowała byś do wielu innych kategorii. Day zaś to oczywiście najlepszy Sabotażysta, jakiego w życiu widziałem.