Margit Sandemo
Saga o Czarnoksiężniku Tom 3
Zaklęty Las
tytuł oryginału När mörkret faller
przekład Iwona Zimnicka
Księgi złych mocy
Przyczyna wszystkich dziwnych i
przerażających wypadków, przez jakie
musiała
przejść pewna młoda dziewczyna z
zachodniego wybrzeża Norwegii na
przełomie
siedemnastego i osiemnastego wieku,
zawiera się w trzech księgach zła,
dobrze znanych z
najbardziej mrocznego rozdziału w
historii Islandii.
Księgi pochodzą z czasów, gdy w Szkole
Łacińskiej w Holar, na północy
Islandii, rządził zły biskup Gottskalk,
czyli z okresu pomiędzy latami 1498 a
1520. Biskup uprawiał
prastarą i już wtedy surowo zakazaną
czarną magię; Gottskalk Zły nauczył
się wiele o magii
w osławionej Czarnej Szkole na
Sorbonie.
Szkoła Łacińska w Holar była za
panowania Gottskalka tak
niebezpieczna, że macki
zła rozciągały się stamtąd zarówno w
czasie, jak i w przestrzeni; żądza
posiadania owych
trzech ksiąg o piekielnej sztuce
rozpalała się w każdym, kto o nich
usłyszał. Ani jedna dusza
nie pozostała wobec nich obojętna.
Zresztą... Aż do naszych dni przetrwała
ich ponura, budząca lęk sława.
ROZDZIAŁ 1
Baronówna Catherine van Zuiden...
W chwili gdy poznała Tiril Dahl i jej
psa Nera, podróżujących w
towarzystwie dwóch przyjaciół,
bogatego Erlinga Müllera i tajemniczego
Móriego (których natychmiast
postanowiła uwieść), miała już za sobą
bogatą przeszłość.
Przyszła na świat w szlacheckiej
flamandzkiej rodzinie. Rodzina ta
naprawdę znała
swoją wartość.
Najbardziej liczyły się w niej
konwenanse. Na drobne skandale
zawsze patrzono przez
palce, o ewentualnych skokach w bok
nigdy nie wspominano, pod warunkiem,
że nie rzucały
się w oczy. Strój odpowiedni do
sytuacji, umiejętność dobrania
właściwego widelca do ryby i
nie - dostrzeganie pospólstwa,
kłaniającego się czapką do ziemi, miały
większe znaczenie niż
cierpienia samotnych panien
szlochających w eleganckich komnatach
czy zapomnianych
starych ciotek, żyjących w wielkiej
biedzie. Byle tylko nie pokazać, że
każdy grosz trzeba
wielokrotnie obracać w dłoni, byle tylko
uśmiechać się do innych przedstawicieli
tej samej
warstwy społecznej, a wtedy
przepłakane noce i zdarte pończochy
przestawały się liczyć.
Najistotniejsza w życiu była fasada,
blichtr.
Mała Catherine bardzo wcześnie zaczęła
się przeciw temu burzyć. Potrafiła na
przykład z czystej złośliwości
pozamieniać wszystkie szklanki na
pięknie nakrytym stole
babci, za co dostawało się pokojówce,
albo w rozmowie z ogrodnikiem
zarzucać mu, że lilie
zwiędły, zanim ona im na to przyzwoliła.
Takie zachowanie w jej rodzinie
uważano za
naganne. Owszem, można było zrzucać
winę na podwładnych, lecz komuś
należącemu do
rodziny nie wypadało prowadzić
rozmów z osobą niższego stanu.
Catherine dopuszczała się
jeszcze wielu innych skandalicznych
wybryków - zjeżdżała po szerokiej
poręczy schodów w
swojej najlepszej sukience lub po prostu
nie stawiała się na nudne spotkania. Gdy
uważała, że
kuzynka Charlotte mizdrzy się do panów,
nie wahała się mówić o tym otwarcie.
Głośno i
wyraźnie.
Oczywiście przyswoiła sobie tę jakże
ważną dla szlachty zasadę noblesse
oblige,
szlachectwo zobowiązuje, lecz
interpretowała ją na swój własny
sposób. Gdy zauważyła, że
pospólstwo (do którego między innymi
zaliczał się Bogu ducha winien
ogrodnik), zanadto się
spoufala, jeśli ktoś zwrócił się do niej
na „ty” zamiast „jaśnie pani” lub
„baronówno”,
potrafiła stać się zimna jak lód i odejść
ze wzgardą. Takiego biedaka od tej pory
traktowała
jak powietrze. Jeśli natomiast spodobało
jej się towarzystwo szlacheckich i
nieszlacheckich,
lecz bardzo zamożnych dzieci, umiała
się naprawdę dobrze bawić,
zapominając o wszelkich
zasadach taktu, dobrego tonu i etykiety.
Catherine dawno już postanowiła, że
posmakuje w życiu wszystkiego.
Nie byłoby właściwie w tym nic złego,
gdyby do tej zasady dodać: „dopóki nie
wyrządzi się krzywdy lub nie zrani
innych”.
Tej jednak reguły Catherine się nie
trzymała. Często zdarzało jej się
sponiewierać
bliźnich, bywała okrutna, a nawet
bezwzględna. W takich momentach
okazywała się
szlachcianką po koniuszki palców, a
osoba, która popadła w jej niełaskę,
czuła się jak pisklę
ścigane przez jastrzębia.
Niełaska ta dotykała zarówno dzieci, jak
i dorosłych, rodzina także nie uchroniła
się
przed ciętymi niczym uderzenia batem
komentarzami Catherine. Najczęściej
spadały one na
kuzynkę Charlotte, nieznośną nastolatkę,
która nie umiała zachowywać się
naturalnie. Przy
każdej okazji wykonywała wiele
idiotycznych, niby kobiecych gestów,
które tylko w jej
mniemaniu wyglądały wytwornie, inni
uważali je za śmieszne. Mówiła
wówczas udawanym
dziecinnym piskliwym głosikiem,
nieprzyjemnym dla ucha.
Mała Catherine natomiast z czasem stała
się rodzinnym enfant terrible, okropnym
dzieckiem, albo inaczej: czarną owcą.
Nie da się jednak zaprzeczyć, że
odznaczała się
inteligencją. Prędko nauczyła się mówić
po francusku, grać na szpinecie i pięknie
haftować.
Na tym powinna zakończyć edukację,
lecz jej to nie wystarczało. Miała
wrodzoną potrzebę napięcia i
dramatycznych przygód, często dość
szokującą otoczenie.
Była prześlicznym dzieckiem i może
właśnie dlatego na ogół wybaczano jej
przewinienia, jakich się dopuszczała.
Doskonale potrafiła wykorzystywać swą
urodę i
rozbrajający wdzięk.
Bardzo wcześnie odkryła oszałamiającą
moc zauroczenia i erotyzmu. Chętnie
pozwalała się dotykać młodym
chłopcom, których sama uznała za
pociągających. Starsi mężczyźni być
może zbyt nachalnie obłapywali
dziewczynę, ale Catherine bawiło ich
podniecenie. W dodatku kiedy
wujaszkowie gładzili ją po piersiach,
których jeszcze nie było widać, albo
przypadkiem zawadzili o pewne miejsce
poniżej, jej ciało przenikało rozkoszne
drżenie. Gdy jednak stawali się zbyt
natarczywi, panna szlachcianka umiała
mocno trzepnąć ich po palcach, urażona
odwracała się plecami i znikała w
dalszych komnatach. Nikomu nawet
przez myśl nie przeszło, że podniecona
szła prosto do swojego pokoju i w
uniesieniu dalej dotykała owego
niezwykłego miejsca swego ciała.
Kiedyś ukryta za ciężkimi zasłonami
obserwowała Charlotte i pewnego pana
w
średnim wieku, który złożył wizytę w jej
pokoju. Przyglądała się pieszczotom
kochanków i
czuła, jak rozpala się w niej rozkoszny
ogień, a kiedy schadzka dobiegła końca,
nie mogła
dłużej nad sobą panować.
Ale chociaż wielu starszych i młodszych
hrabiów i baronów usiłowało zdobyć
młodziutką Catherine, panna bardzo
świadomie wyznaczyła granice.
Catherine, w
przeciwieństwie do Carli, była twarda i
dokładnie wiedziała, czego chce.
Prędzej czy później jednak lekkomyślne
flirtowanie z mężczyznami musiało
skończyć
się źle. Catherine w wieku dwunastu,
prawie trzynastu lat, postanowiła, że tak
jak kuzynka
Charlotte musi „skosztować owoców
miłości”. Ogromnie też ich była
ciekawa.
W pewien letni wieczór zwabiła do
labiryntu z żywopłotu trzech młodych,
nieopierzonych szlachciców.
Dostała to, czego chciała. Tego
wieczoru bezpowrotnie straciła wianek,
a młodzieńcy,
wszyscy trzej, mogli wreszcie naprawdę
dać upust swoim żądzom.
Cala sprawa z pewnością rozeszłaby się
po kościach, gdyby nie najmłodszy z
chłopców, pobożny piętnastolatek, który
za wszelką cenę pragnął się
wyspowiadać.
Z płaczem wyznał wszystkie grzechy
rodzinnemu spowiednikowi. Historia
wyszła na
jaw ze szczegółami - o tym, jak to
Catherine wykazała inicjatywę. Że była
właściwie
dzieckiem? Oni powinni okazać się
mądrzejsi? Ależ to zdecydowanie ona
przywiodła
młodzieniaszków do zguby. Czyżby oni
wcale nie byli chętni? Hm, no tak, ale z
początku się
bali. Potem wszelkie hamulce przestały
działać.
Wybuchł wielki skandal, którego nie
udało się zatuszować.
Na cale szczęście Catherine nie
osiągnęła jeszcze dojrzałości, bo być
może skandal
byłby znacznie większy.
Chłopców ukarano surowo, ale
najsroższą karę poniosła młodziutka
baronówna.
Wysłano ją do apodyktycznej i
przeraźliwie nudnej ciotki, od której
dwa lata później uciekła.
Miała wówczas do tego stopnia dość
modlitw przy stole, modlitw
wieczornych i porannych,
modlitw pokutnych i codziennych kazań
o losie tych, którzy wpadają w sidła
żądzy, że
postanowiła raz na zawsze skończyć z
kościołem i religią. Była to być może
decyzja zbyt
pochopna, tak się jednak niestety często
dzieje, kiedy dziecko poddawane jest
presji strachu i
bezustannie grozi mu się ogniem
piekielnym.
Prawdę mówiąc, w tym czasie piekło
wydawało się Catherine kuszącym i
wielce
zabawnym miejscem.
A przecież nie tego chciała ją nauczyć
ciotka i cała rodzina.
W pewną letnią noc Catherine uciekła w
nieznane. Wtedy właśnie rozpoczęły się
jej
związki z niezwykle interesującym
światem czarnej magii. Dziewczyna była
dostatecznie
dojrzała, by się nim zafascynować,
ziarno trafiło też na podatny grunt,
niezamierzenie
przygotowany przez straszliwie nudne
moralizatorskie rozprawy ciotki.
Początek był bardzo niewinny. Catherine
nie miała pojęcia, dokąd zaprowadzi ją
obrana droga.
Zgłodniała. To całkiem normalne, gdy
pomyśli się, że miała zaledwie
piętnaście lat i
w środku nocy wyskoczyła przez okno
tak jak stała. Bez jedzenia, bez
zapasowego ubrania.
Przez całą pierwszą noc na zmianę to
biegła, to szła, nie mając pojęcia, gdzie
się
znajduje. Dom ciotki leżał po drugiej
stronie granicy, w Szwecji, a Catherine
pragnęła wrócić
do Norwegii. Kierowała się więc na
zachód. Przemierzała pustkowia, piaski i
lasy, w których
jej droga krzyżowała się jedynie ze
ścieżkami łosi, choć żadnego z nich nie
widziała,
poznawała to jednak po śladach w
postaci świeżych odchodów.
Przeprawiała się przez
strumienie, co nierzadko sprawiało jej
wiele trudu, ale postanowiła się nie
poddawać.
Najbardziej dokuczał jej głód. Catherine
nigdy nie czuła strachu przed duchami
ani
dzikimi zwierzętami, a już najmniej
przed lubieżnymi gwałcicielami, z nimi -
jak sądziła -
potrafiłaby sobie radzić tak, by obie
strony były zadowolone. No cóż, od
czasów zajścia w
Margit Sandemo Saga o Czarnoksiężniku Tom 3 Zaklęty Las tytuł oryginału När mörkret faller przekład Iwona Zimnicka Księgi złych mocy Przyczyna wszystkich dziwnych i przerażających wypadków, przez jakie
musiała przejść pewna młoda dziewczyna z zachodniego wybrzeża Norwegii na przełomie siedemnastego i osiemnastego wieku, zawiera się w trzech księgach zła, dobrze znanych z najbardziej mrocznego rozdziału w historii Islandii. Księgi pochodzą z czasów, gdy w Szkole Łacińskiej w Holar, na północy Islandii, rządził zły biskup Gottskalk, czyli z okresu pomiędzy latami 1498 a 1520. Biskup uprawiał
prastarą i już wtedy surowo zakazaną czarną magię; Gottskalk Zły nauczył się wiele o magii w osławionej Czarnej Szkole na Sorbonie. Szkoła Łacińska w Holar była za panowania Gottskalka tak niebezpieczna, że macki zła rozciągały się stamtąd zarówno w czasie, jak i w przestrzeni; żądza posiadania owych trzech ksiąg o piekielnej sztuce rozpalała się w każdym, kto o nich usłyszał. Ani jedna dusza
nie pozostała wobec nich obojętna. Zresztą... Aż do naszych dni przetrwała ich ponura, budząca lęk sława. ROZDZIAŁ 1 Baronówna Catherine van Zuiden... W chwili gdy poznała Tiril Dahl i jej psa Nera, podróżujących w towarzystwie dwóch przyjaciół, bogatego Erlinga Müllera i tajemniczego Móriego (których natychmiast postanowiła uwieść), miała już za sobą
bogatą przeszłość. Przyszła na świat w szlacheckiej flamandzkiej rodzinie. Rodzina ta naprawdę znała swoją wartość. Najbardziej liczyły się w niej konwenanse. Na drobne skandale zawsze patrzono przez palce, o ewentualnych skokach w bok nigdy nie wspominano, pod warunkiem, że nie rzucały się w oczy. Strój odpowiedni do sytuacji, umiejętność dobrania właściwego widelca do ryby i
nie - dostrzeganie pospólstwa, kłaniającego się czapką do ziemi, miały większe znaczenie niż cierpienia samotnych panien szlochających w eleganckich komnatach czy zapomnianych starych ciotek, żyjących w wielkiej biedzie. Byle tylko nie pokazać, że każdy grosz trzeba wielokrotnie obracać w dłoni, byle tylko uśmiechać się do innych przedstawicieli tej samej warstwy społecznej, a wtedy przepłakane noce i zdarte pończochy przestawały się liczyć.
Najistotniejsza w życiu była fasada, blichtr. Mała Catherine bardzo wcześnie zaczęła się przeciw temu burzyć. Potrafiła na przykład z czystej złośliwości pozamieniać wszystkie szklanki na pięknie nakrytym stole babci, za co dostawało się pokojówce, albo w rozmowie z ogrodnikiem zarzucać mu, że lilie zwiędły, zanim ona im na to przyzwoliła. Takie zachowanie w jej rodzinie uważano za naganne. Owszem, można było zrzucać
winę na podwładnych, lecz komuś należącemu do rodziny nie wypadało prowadzić rozmów z osobą niższego stanu. Catherine dopuszczała się jeszcze wielu innych skandalicznych wybryków - zjeżdżała po szerokiej poręczy schodów w swojej najlepszej sukience lub po prostu nie stawiała się na nudne spotkania. Gdy uważała, że kuzynka Charlotte mizdrzy się do panów, nie wahała się mówić o tym otwarcie. Głośno i
wyraźnie. Oczywiście przyswoiła sobie tę jakże ważną dla szlachty zasadę noblesse oblige, szlachectwo zobowiązuje, lecz interpretowała ją na swój własny sposób. Gdy zauważyła, że pospólstwo (do którego między innymi zaliczał się Bogu ducha winien ogrodnik), zanadto się spoufala, jeśli ktoś zwrócił się do niej na „ty” zamiast „jaśnie pani” lub „baronówno”, potrafiła stać się zimna jak lód i odejść
ze wzgardą. Takiego biedaka od tej pory traktowała jak powietrze. Jeśli natomiast spodobało jej się towarzystwo szlacheckich i nieszlacheckich, lecz bardzo zamożnych dzieci, umiała się naprawdę dobrze bawić, zapominając o wszelkich zasadach taktu, dobrego tonu i etykiety. Catherine dawno już postanowiła, że posmakuje w życiu wszystkiego. Nie byłoby właściwie w tym nic złego, gdyby do tej zasady dodać: „dopóki nie
wyrządzi się krzywdy lub nie zrani innych”. Tej jednak reguły Catherine się nie trzymała. Często zdarzało jej się sponiewierać bliźnich, bywała okrutna, a nawet bezwzględna. W takich momentach okazywała się szlachcianką po koniuszki palców, a osoba, która popadła w jej niełaskę, czuła się jak pisklę ścigane przez jastrzębia. Niełaska ta dotykała zarówno dzieci, jak i dorosłych, rodzina także nie uchroniła
się przed ciętymi niczym uderzenia batem komentarzami Catherine. Najczęściej spadały one na kuzynkę Charlotte, nieznośną nastolatkę, która nie umiała zachowywać się naturalnie. Przy każdej okazji wykonywała wiele idiotycznych, niby kobiecych gestów, które tylko w jej mniemaniu wyglądały wytwornie, inni uważali je za śmieszne. Mówiła wówczas udawanym dziecinnym piskliwym głosikiem,
nieprzyjemnym dla ucha. Mała Catherine natomiast z czasem stała się rodzinnym enfant terrible, okropnym dzieckiem, albo inaczej: czarną owcą. Nie da się jednak zaprzeczyć, że odznaczała się inteligencją. Prędko nauczyła się mówić po francusku, grać na szpinecie i pięknie haftować. Na tym powinna zakończyć edukację, lecz jej to nie wystarczało. Miała wrodzoną potrzebę napięcia i dramatycznych przygód, często dość szokującą otoczenie.
Była prześlicznym dzieckiem i może właśnie dlatego na ogół wybaczano jej przewinienia, jakich się dopuszczała. Doskonale potrafiła wykorzystywać swą urodę i rozbrajający wdzięk. Bardzo wcześnie odkryła oszałamiającą moc zauroczenia i erotyzmu. Chętnie pozwalała się dotykać młodym chłopcom, których sama uznała za pociągających. Starsi mężczyźni być może zbyt nachalnie obłapywali dziewczynę, ale Catherine bawiło ich podniecenie. W dodatku kiedy wujaszkowie gładzili ją po piersiach, których jeszcze nie było widać, albo
przypadkiem zawadzili o pewne miejsce poniżej, jej ciało przenikało rozkoszne drżenie. Gdy jednak stawali się zbyt natarczywi, panna szlachcianka umiała mocno trzepnąć ich po palcach, urażona odwracała się plecami i znikała w dalszych komnatach. Nikomu nawet przez myśl nie przeszło, że podniecona szła prosto do swojego pokoju i w uniesieniu dalej dotykała owego niezwykłego miejsca swego ciała. Kiedyś ukryta za ciężkimi zasłonami obserwowała Charlotte i pewnego pana w średnim wieku, który złożył wizytę w jej pokoju. Przyglądała się pieszczotom
kochanków i czuła, jak rozpala się w niej rozkoszny ogień, a kiedy schadzka dobiegła końca, nie mogła dłużej nad sobą panować. Ale chociaż wielu starszych i młodszych hrabiów i baronów usiłowało zdobyć młodziutką Catherine, panna bardzo świadomie wyznaczyła granice. Catherine, w przeciwieństwie do Carli, była twarda i dokładnie wiedziała, czego chce. Prędzej czy później jednak lekkomyślne
flirtowanie z mężczyznami musiało skończyć się źle. Catherine w wieku dwunastu, prawie trzynastu lat, postanowiła, że tak jak kuzynka Charlotte musi „skosztować owoców miłości”. Ogromnie też ich była ciekawa. W pewien letni wieczór zwabiła do labiryntu z żywopłotu trzech młodych, nieopierzonych szlachciców. Dostała to, czego chciała. Tego wieczoru bezpowrotnie straciła wianek, a młodzieńcy,
wszyscy trzej, mogli wreszcie naprawdę dać upust swoim żądzom. Cala sprawa z pewnością rozeszłaby się po kościach, gdyby nie najmłodszy z chłopców, pobożny piętnastolatek, który za wszelką cenę pragnął się wyspowiadać. Z płaczem wyznał wszystkie grzechy rodzinnemu spowiednikowi. Historia wyszła na jaw ze szczegółami - o tym, jak to Catherine wykazała inicjatywę. Że była właściwie dzieckiem? Oni powinni okazać się
mądrzejsi? Ależ to zdecydowanie ona przywiodła młodzieniaszków do zguby. Czyżby oni wcale nie byli chętni? Hm, no tak, ale z początku się bali. Potem wszelkie hamulce przestały działać. Wybuchł wielki skandal, którego nie udało się zatuszować. Na cale szczęście Catherine nie osiągnęła jeszcze dojrzałości, bo być może skandal byłby znacznie większy.
Chłopców ukarano surowo, ale najsroższą karę poniosła młodziutka baronówna. Wysłano ją do apodyktycznej i przeraźliwie nudnej ciotki, od której dwa lata później uciekła. Miała wówczas do tego stopnia dość modlitw przy stole, modlitw wieczornych i porannych, modlitw pokutnych i codziennych kazań o losie tych, którzy wpadają w sidła żądzy, że postanowiła raz na zawsze skończyć z kościołem i religią. Była to być może decyzja zbyt
pochopna, tak się jednak niestety często dzieje, kiedy dziecko poddawane jest presji strachu i bezustannie grozi mu się ogniem piekielnym. Prawdę mówiąc, w tym czasie piekło wydawało się Catherine kuszącym i wielce zabawnym miejscem. A przecież nie tego chciała ją nauczyć ciotka i cała rodzina. W pewną letnią noc Catherine uciekła w nieznane. Wtedy właśnie rozpoczęły się jej
związki z niezwykle interesującym światem czarnej magii. Dziewczyna była dostatecznie dojrzała, by się nim zafascynować, ziarno trafiło też na podatny grunt, niezamierzenie przygotowany przez straszliwie nudne moralizatorskie rozprawy ciotki. Początek był bardzo niewinny. Catherine nie miała pojęcia, dokąd zaprowadzi ją obrana droga. Zgłodniała. To całkiem normalne, gdy pomyśli się, że miała zaledwie piętnaście lat i
w środku nocy wyskoczyła przez okno tak jak stała. Bez jedzenia, bez zapasowego ubrania. Przez całą pierwszą noc na zmianę to biegła, to szła, nie mając pojęcia, gdzie się znajduje. Dom ciotki leżał po drugiej stronie granicy, w Szwecji, a Catherine pragnęła wrócić do Norwegii. Kierowała się więc na zachód. Przemierzała pustkowia, piaski i lasy, w których jej droga krzyżowała się jedynie ze ścieżkami łosi, choć żadnego z nich nie widziała,
poznawała to jednak po śladach w postaci świeżych odchodów. Przeprawiała się przez strumienie, co nierzadko sprawiało jej wiele trudu, ale postanowiła się nie poddawać. Najbardziej dokuczał jej głód. Catherine nigdy nie czuła strachu przed duchami ani dzikimi zwierzętami, a już najmniej przed lubieżnymi gwałcicielami, z nimi - jak sądziła - potrafiłaby sobie radzić tak, by obie strony były zadowolone. No cóż, od czasów zajścia w