5McAllister Anne - Pożegnanie z przeszłością - New York New York 05.pdf

ANNE McALLISTER Pożegnanie z przeszłością

ROZDZIAŁ PIERWSZY - Twój ojciec na pierwszej linii. To nie była wiadomość, którą Dominik Wolfe chciałby dziś usłyszeć. Westchnął i zamknął oczy. I bez tego miał wystarczająco okropny poranek. Lubił chodzić do biura na piechotę. Kilometrowy, szybki spacer z apartamentu położonego przy Piątej Alei do centrum pozwalał mu zebrać myśli i przygotować się psychiczne na spotkanie dnia. Dziś już w połowie drogi przemókł do suchej nitki. Po­ ranna mżawka zapowiadana w prognozie pogody okazała się ulewą. W taką pogodę złapanie taksówki było oczywiście niemożliwe. Gdy przemoknięty i zły pojawił się w biurze, czekała na niego wiadomość, że prezes przedsiębiorstwa, z którym ne­ gocjował wykupienie udziałów, zdecydował się odłożyć de­ cyzję na później. Zaraz potem nadszedł faks, że dostawa z Japonii będzie opóźniona. W dodatku jego sekretarka Shy- la miała poranne mdłości, była blada, słaba i ciężko od­ dychała. I jeszcze Marjorie... Nigdy nie podejrzewał, że będzie chciała czegokolwiek więcej poza miłym romansem. Tym­ czasem postawiła mu ultimatum - jeśli chce nadal przycho-

6 dzić do jej sypialni, powinien przynieść ze sobą pierścionek zaręczynowy! A teraz ojciec na pierwszej linii... Dominik nie miał najmniejszej ochoty rozmawiać z ojcem. - Powiedział, że to pilne - dodała po chwili ciszy Shyla. Douglas Wolfe miał stanowczo za wiele czasu, odkąd przestał kierować rodzinną firmą i przeszedł na emeryturę. Osiemnaście miesięcy temu w radosnym nastroju wyjechał na Florydę, oświadczając wszem i wobec, że pragnie nadro­ bić zaległości w czytaniu, łowieniu ryb oraz innych przyje­ mnościach. Krętacz, pomyślał Dominik. Zamiast łowienia ryb i gry w golfa ojciec spędzał każdą wolną chwilę na obmyślaniu nowych strategii dla firmy, którą już nie zarządzał, oraz na próbach ułożenia synowi życia. A to ostatnie oznaczało, że ustawicznie poszukiwał kobiety, która skłoniłaby Dominika do porzucenia stanu kawalerskiego. Niedoczekanie... Ojciec już raz próbował go wyswatać. Dwanaście lat temu znalazł mu narzeczoną. Carin była absolutnie doskonała. Młoda, słodka, olśniewająca córka jednego z najpoważniej­ szych dostawców Wolfe Enterprises. Dominik natomiast był młody, przystojny, ambitny i naiwny. Nigdy nie spodziewał się, że Carin go porzuci. A jednak to zrobiła. Stał na ganku rodzinnego letniego domu na Bahamach, czerwony na twarzy, z obrączką w rę­ ku, otoczony tłumem zaintrygowanych gości - ale bez na­ rzeczonej. Przez dwanaście lat Douglas nie nękał syna. Ale gdy prze­ szedł na emeryturę, znów zaczął się wtrącać. W ciągu ostatniego

7 półtora roku prawie co miesiąc przedstawiał Dominikowi kolejną kobietę. Dominik przypuszczał, że ojciec po prostu pragnął zostać dziadkiem. Gdy więc jego najmłodszy brat Rhys w ubiegłym roku, tuż po świętach Bożego Narodzenia zaprezentował rodzinie swoje nowo narodzone bliźniaki, wy­ dawało się, senior rodu osiągnął pełnię szczęścia. Ale ojciec wcale nie zrezygnował z roli swata. Był maj i przez ostatnie pięć miesięcy Douglas przedstawił synowi pięć kolejnych kobiet - wszystkie zadbane, inteligentne i rzeczowe. Z takimi kobietami lepiej rozmawiać o fuzji przedsię­ biorstw, niż uprawiać seks. - Czego ty właściwie chcesz? - zdenerwował się Dou­ glas, kiedy syn przedstawił mu powyższy pogląd. - Żebyś zostawił mnie w spokoju - burknął Dominik i rzucił słuchawkę. Przez trzy tygodnie miał święty spokój i żył nadzieją, że ojciec wreszcie dał spokój. Jednak Douglas Wolfe znów był na linii... - O co chodzi? - rzucił sucho Dominik. - Czy u was jest równie uroczy poranek, jak tu? - Roz­ legł się radosny głos ojca. - U nas leje jak z cebra. - Dominik ze złością popatrzył przez ogromne okno swego gabinetu na szary, mokry i po­ sępny świat. - Powiem więc Evelyn, żeby zapakowała mi kalosze i pa­ rasol. - Zapakowała? - Dominik raptownie się wyprostował. Wcześniejsze niejasne przeczucie, że stanie się coś złego, w oczywisty sposób zaczynało się potwierdzać. - Dziś wieczorem umówiłem się na kolację z Tommym

8 Hargrove'em. Chcę porozmawiać o ewentualnej fuzji. Wsia­ damy więc z Viveką w południe do samolotu do Nowego Jorku... - Firma Tommy'ego Hargrove'a przecież nas nie intere­ suje! I kim, u diabła, jest Viveka? - Nie zapominaj, że Tommy i ja jesteśmy starymi przy­ jaciółmi. - Douglas zignorował ostatnie pytanie i kontynuo­ wał gładko: - Poznaliśmy się, zanim jeszcze przyszedłeś na świat, młody człowieku. A poza tym - ciągnął ojciec - mo­ żliwe, że firma Tommy'ego bardzo nam się przyda. - Nie sądzę! - zaprotestował żywo Dominik. - Zobaczymy -. odrzekł enigmatycznie Douglas. - Nic nie będziemy oglądać! - Może mógłbym się z tobą zgodzić - ciągnął Douglas -jeśli ty i Viveka... Dominik stuknął piórem w blat tekowego biurka. - Nie opowiadałem ci o Vivece? - zapytał Douglasa jak­ by mimochodem. - Nie - odpowiedział Dominik przez zaciśnięte zęby. - Ach, właściwie to z jej powodu do ciebie dzwonię - wyznał Douglas radosnym tonem. - Co za urocza istota! Olśniewająca, naprawdę. Córka Pauliny Moore. Wpadłem na nie w poniedziałek w klubie. Viveka jest od ciebie o wiele młodsza, mój chłopcze. Naprawdę urocza dziewczyna. Dłu­ gie blond włosy. Inteligentna. Miła. Olśniewająca. Mówiłem ci, że robi magisterium z historii sztuki? Ona... - Douglas szykował się do długiego wywodu na temat zalet Viveki Moore. - Przejdź do rzeczy - przerwał mu Dominik znużonym głosem.

9 - Ożeń się z nią - zakończył spokojnie Douglas. - Co takiego? - To, co słyszałeś. Dobrze by było, żebyś się z nią ożenił. Musisz przecież mieć dzieci, przedłużyć ród. Ożeń się z Vi- veką - powiedział Douglas - ja natomiast powiem To- mmy'emu, że przyjęliśmy inną strategię. - Sam powiem Tommy'emu, że obraliśmy inną strategię i nie będę się musiał z nikim żenić! Nastąpiła chwila ciszy. - Wtedy ja nie poprę cię na zebraniu zarządu - oświad­ czył twardo ojciec. Dominik westchnął. Przez moment nie docierał do niego żaden dźwięk oprócz pulsowania własnej krwi w żyłach. - Czy to ma być groźba? - zapytał w końcu z udawanym spokojem. - Oczywiście, że nie - zapewnił Douglas. - To obietnica, chłopcze. Starzejesz się. Masz trzydzieści sześć lat! Już daw­ no powinieneś zapomnieć o tej idiotycznej historii z Carol... - Carin. - Carol, Carin, wszystko jedno. Zamierzchła przeszłość. Wokół jest mnóstwo wspaniałych dziewczyn. Miałeś dwanaście lat, żeby sam sobie znaleźć żonę, ale skoro tego nie zrobiłeś... - Może nie chcę. - Nonsens! Musisz to zrobić dla firmy, jeśli nie dla siebie, mój chłopcze. Ludzie bardziej ufają żonatym mężczyznom. A poza tym masz zadatki na doskonałego ojca rodziny. - Takiego jak ty? - Właśnie - oświadczył Douglas ze stoickim spokojem. - Wykapany ojciec. Dlatego wiem, że spodoba ci się Viveka. - Ale ja nie chcę...

10 - Sam nie wiesz, czego chcesz. Przyprowadzam ci rudą, to chcesz blondynkę. Przyprowadzam ci kurę domową, to chcesz panią naukowiec! Przyprowadzam... - Chcę, żebyś w ogóle przestał mi kogokolwiek przypro­ wadzać. - Dobrze, dziś wieczór to będzie ostatni raz. Gdy poznasz Vivekę, zapomnisz o innych kobietach! - krzyknął z entuzja­ zmem starszy pan. - A jeśli się z nią nie ożenię, podstawisz mi nogę na zebraniu zarządu? - spytał Dominik przez zaciśnięte zęby. - Właśnie - odparł Douglas bez wahania. - Przylatuję z Viveką do Nowego Jorku. Zjemy z Tommym kolację w „La Sabre". Dołącz do nas o ósmej. Zanim Dominik zdążył zaprotestować, rozległ się trzask odkładanej słuchawki. Dominik długo wpatrywał się w słuchawkę, zanim odło­ żył ją na widełki. Odchylił się na fotelu i obrócił w stronę okna. Patrząc na spływające po szybie krople deszczu, bębnił palcami w poręcze fotela. Jakie miał wyjście? Już dawno powinien tupnąć nogą, zerwać z firmą i z ojcem... Nie zrobił tego, ponieważ przez całe życie podziwiał ojca. Jego determinację, wytrwałość i nieustępliwą wolę. Dorastał w jego cieniu. Robił więc wszystko, o co ojciec poprosił... Dwanaście lat temu pozwolił nawet wybrać sobie narzeczoną. Lubił Carin i pewien był, że będzie dla niej dobrym mężem. To Carin uciekła sprzed ołtarza. Nie on. Ale nawet wtedy nie zakwestionował posunięć ojca. Nawet teraz wierzył, że Douglas ma rację. Niestety,

11 w świecie interesu żonaci mężczyźni cieszyli się o wiele wię­ kszym zaufaniem potencjalnych klientów. Viveka na pewno okazałaby się doskonałą żoną. Błyskot­ liwa blondynka, opanowana, urocza... Dominik przymknął oczy. Zobaczył siebie z dystyngowa­ ną blondynką u boku. Otworzył oczy i wpatrywał się w strugi deszczu cieknące po szybie. Na dworze było zimno. Okna zachodziły parą, przypominając mu o innych zaparowanych oknach i o pew­ nej nocy - nocy pełnej szalonego seksu z kobietą, którą trud­ no by nazwać „opanowaną". Poczuł, że ogarnia go podniecenie na samo wspomnienie. Przez ostatnie trzy miesiące robił wszystko, by o niej za­ pomnieć. Próbował wmówić sobie, że to nigdy się nie zda­ rzyło. Na próżno... Taka noc przytrafiła mu się tylko raz w życiu. Na pewno nigdy przedtem - i nigdy potem. Na pewno nigdy nie przeżył tego z Marjorie. A jeśli... Poczuł suchość w ustach, ręce mu zwilgotniały. Nerwowo szarpnął swój szaro-wiśniowy krawat w paski. Ten sam kra­ wat, który miał wówczas. Przez zaciśnięte zęby wciągnął w płuca powietrze. Pod­ niósł się z krzesła i energicznym krokiem przeszedł przez pokój. Zamaszystym ruchem otworzył drzwi. Shyla wyciągnęła do niego słuchawkę. - Pan Shiguru na dwójce, a pani Beecher czeka... - Nie teraz. - Nie zatrzymując się ani na chwilę, chwycił swój płaszcz przeciwdeszczowy i ruszył w stronę drzwi. - Dokąd idziesz, Dominiku? - Ożenić się!

Sierra zaraz po przebudzeniu stwierdziła, że będzie to jeden z tych okropnych, paskudnych dni. Gdy tylko otworzyła oczy i zobaczyła potoki deszczu za­ lewające tulipany przy schodach przeciwpożarowych, po­ winna jak najszybciej naciągnąć kołdrę na głowę. Ale zamiast tego przykleiła do ust jeden ze swoich opty­ mistycznych uśmiechów i powiedziała sobie w duchu, że deszcz korzystnie wpływa na kwiaty. Wolała nie dopuszczać do siebie myśli, że o wiele mniej korzystnie wpływa na wło­ sy, jak również na humory kapryśnych modelek i artystów, nie wspominając o fotografach, których dzieci ząbkowały przez całą noc. Stanowczo nie był to dobry poranek w studio fotograficz­ nym Finna MacCauleya. - Pospiesz się! - rzucił Finn już po raz pięćdziesiąty w ciągu ostatniej godziny. - Szybciej! Ruszaj się! Wiesz, ile jeszcze tych cholernych kiecek musimy sfotografować? Sierra nie tylko nie wiedziała, ale jej to wcale nie obchodziło. Sukienki to nie był jej problem. Jej problemem były włosy. Włosy gładkie. Zaczesane do góry. Włosy mocno polakie- rowane i sterczące. - Znów jej się kręcą! - zauważył Ballou, wybuchowy klient, wskazując na Alison. -Tylko na nią spójrz! -Chwycił garść długich, wijących się włosów modelki i wrzasnął do Sierry: - One nie mogą się kręcić! Mają być proste, rozu­ miesz? A może to za trudne? Łatwiej byłoby ogolić jeżozwierza na łyso. - Nałożę jeszcze trochę żelu - powiedziała z westchnie­ niem Sierra. - Sierra, na litość boską! - Tym razem Finn rwał sobie

13 włosy z głowy. - Przestań się już z nią pieścić i zejdź mi wreszcie z oczu! - Ale ja muszę... - Mają być przylizane - nalegał Ballou. - Gładkie, rozu­ miesz? Proste jak drut! Po co więc wziąłeś sobie modelkę z naturalnie kręconymi włosami?! - miała ochotę wrzasnąć Sierra. - Moje też się kręcą! - poskarżyła się Delilah, druga mo­ delka. - Och, tylko nie ta niebieska - zaprotestował Ballou. - Nie lubię jej w niebieskim. - Bacznie przyglądał się sukien­ ce, którą włożyła Alison. - Spróbujmy żółtą. - Nie ma mowy - zaoponowała modelka. - W żółtym wyglądam jak trup! - Jeśli się nie zamkniesz - powiedział Finn - za chwilę naprawdę nim będziesz. Musimy sfotografować trzydzieści cholernych sukienek! Sierra, do roboty! Modelki stały cierpliwie na podium, podczas gdy Sierra po raz kolejny wygładzała im włosy. Ballou złościł się i nie­ cierpliwił, co chwilę zmieniał zdanie. Finn zaś starał się opanować sytuację, warczał, przeklinał pod nosem i robił zdjęcia. Sierra próbowała się nie przejmować, powtarzając sobie w duchu odwieczne pytanie: cóż to ma za znaczenie wobec wieczności? Deszcz. Żółta lub niebieska sukienka. Kręcone włosy. Proste włosy. Cóż to za różnica? Żadna! Natomiast Frankie... Frankie Bartelli umrze. Sierra nienawidziła tej myśli. Jej serce odrzucało tę myśl

14 z furią, a umysł się buntował. Wiedziała jednak, że tak się stanie, jeśli nie dojdzie do transplantacji nerki. Przez ostatnie kilka miesięcy chłopiec nikł w oczach. A miał dopiero osiem lat i całe życie przed sobą... Odkąd trzy lata temu Sierra wprowadziła się na trzecie piętro czteropiętrowej kamienicy w Village, Frankie i jego matka, Pam, byli jej najbliższymi sąsiadami. Frankie wyglądał wtedy zdrowo, a w oczach Pam nie czaił się jeszcze ten niespokojny, niemal zwierzęcy strach. - Nie wiem, co robić - powiedziała pewnego dnia do Sierry, gdy lekarze ogłosili wyrok. Dla Sierry sprawa był prosta. - Jeśli potrzebuje przeszczepu, trzeba go zrobić - powie­ działa. Ale zdesperowana Pam smutno pokręciła głową. - Szpital żąda dwustu pięćdziesięciu tysięcy dolarów z góry, zanim zgodzą się umieścić go na liście. To był skandal. Najgorsza nikczemność, o jakiej tylko Sierra mogła pomyśleć. Pam pracowała jako ilustratorka na własny rachunek i miała pewne kłopoty z polisą ubezpiecze­ niową. Ale to jeszcze nie powód, by odmawiać Frankiemu prawa do życia! - Nie chcą go nawet obejrzeć - dodała Pam - jeśli nie wpłacę pieniędzy. Sierra miała tylko dwadzieścia tysięcy dolarów oszczęd­ ności. 1 nawet gdyby zdecydowała się żebrać na ulicy, nie zgromadziłaby potrzebnej sumy. Ale nie należała do osób łatwo składających broń. - Coś wymyślę - przysięgała, ściskając dłonie Pam. - Nie martw się. I:

15 Ale sama martwiła się przez cały ranek. I nie przychodził jej do głowy żaden sensowny pomysł. - Do roboty! - komenderował Finn. - Wyciągać szyje, moje panie! Głowy do góry! Alison, przesuń się do przodu. Alison potrąciła jeden z reflektorów, który upadł z hu­ kiem na podłogę. W tym momencie Ballou upuścił pół tuzina sukienek, któ­ re trzymał w rękach. - O Boże! - krzyknął z rozpaczą, niezdarnie zbierając je z podłogi. - Pogniotą się! Sierra, pomóż mi! - Do diabła! - Twarz Finna zrobiła się purpurowa. - Sier­ ra, podnieś reflektor! I właśnie wtedy, gdy Sierra zdążyła pomyśleć, że nastał sądny dzień, drzwi otworzyły się z rozmachem i do studia wkroczył Dominik Wolfe. Strong, asystentka Finna, przypominająca bardziej sier­ żanta piechoty morskiej niż sekretarkę fotografika, wybiegła naprzód, tupiąc nogami. - Przepraszam pana, tu nie wolno wchodzić! Ale Strong nie znała jeszcze Dominika Wolfe'a, którego na łamach „Timesa" nazwano ostatnio „zimnokrwistym re­ kinem". Napisano też, że Dominik wie, czego chce i zawsze to dostaje. Była to szczera prawda. Sierra mogła śmiało podpisać się pod tym stwierdzeniem. Przyglądała mu się teraz z ciekawością i zdumieniem, a serce waliło jej jak szalone. Nie widziała Dominika Wolfe'a od czasu, gdy jej siostra Mariah poślubiła jego brata, Rhysa, trzy miesiące temu. Od tamtej pory zrobiła wszystko, co było w jej mocy, by

16 o nim zapomnieć. I na pewno nie spodziewała się, że pew­ nego dnia pojawi się w studiu Finna MacCauleya i skieruje się wprost do niej. Ale nim to się stało, Finn zagrodził mu drogę. - Wolfe? - Był naprawdę zdumiony, widząc u siebie wszechpotężnego naczelnego dyrektora Wolfe Enterprises. Wszyscy zresztą byli zdumieni - Strong, Ballou, modelki i oczywiście Sierra. Zwłaszcza Sierra. Dominik Wolfe nie odrywał od niej oczu. Sierra minęła Finna i odważnie popatrzyła Dominikowi prosto w oczy. - Czego chcesz? - Chcę się z tobą ożenić - odpowiedział. Nie obchodziło go, że Sierra zaniemówiła ze zdumienia, ani to, że Finn był wściekły i patrzył na niego jak na wariata. - Wyjdź za mnie - powtórzył na wypadek, gdyby chciała udawać, że go nie dosłyszała. - Wyjść... za ciebie? - To właśnie zaproponowałem. - Uśmiechnął się wyzy­ wająco. . - Musiałbyś zapłacić mi milion dolarów! - podjęła wy­ zwanie, gdy już nieco ochłonęła. - Pół miliona. . - Co takiego? - Mówię poważnie. - Chwycił ją za ramię i pociągnął do recepcji. - Jeśli chcesz pół miliona, zgoda - powtórzył. - Ale... - zaczęła protestować, a potem spojrzała na nie­ go podejrzliwie. - Dlaczego?

17 - Bo tak chcę. - Och, musi być jakiś powód. - Roześmiała się nerwowo. - Przecież oświadcza mi się mężczyzna, którego „Times" nazwał... - To tylko opinia jednego dziennikarza - parsknął po­ gardliwie Dominik. - Poparta solidnymi dowodami - powiedziała. - Pytam więc poważnie, dlaczego chcesz się ze mną ożenić? - Właściwie nie chcę. - Przesunął dłonią po nadal wil­ gotnych włosach. - A więc, o co chodzi? - Przyglądała mu się spod zmru­ żonych powiek, stukając butem w podłogę. - Muszę się ożenić - rzucił w końcu przez zaciśnięte zęby. - Zawsze mi się wydawało, że tylko kobiety „muszą" wychodzić za mąż. - Czas, bym się ożenił. Żonaci biznesmeni cieszą się wię­ kszym zaufaniem. - Chcesz się ze mną ożenić, by robić lepsze wrażenie na klientach? - Raczej, żeby zamknąć usta mojemu ojcu! - wybuchnął. - Chcę, by się ode mnie odczepił, przestał mnie wreszcie swatać i siedział spokojnie na Florydzie, grając w golfa! - A ty byłbyś szczęśliwy, grając w golfa? - Co takiego? Sierra przewróciła oczami. - Nie chciałbyś spędzić życia, grając w golfa, jak sądzę? A jesteś przecież dokładnie taki sam jak twój tatuś. - I co z tego, do diabła? - Dominik zrobił wściekłą minę i pomasował napięte mięśnie karku. - W takim razie zrobiłby to samo, co ja. Załatwiłby sprawę po swojemu.

18 - Ożeniłby się ze mną? - spytała sceptycznie Sierra. - Ożeniłby się z kobietą z czerwonymi włosami? - Nie są czerwone - wymamrotał Dominik, obrzuca­ jąc jej zmierzwione włosy szybkim spojrzeniem. - Są... fioletowe. Właściwie raczej karmazynowe, poprawił się w duchu. Intensywnie karmazynowe, rzucające się w oczy, chyba że patrzy się w inną stronę, co też usiłował robić. Szczerze mówiąc, chciałby zobaczyć minę ojca, gdy przedstawi mu Sierrę jako swoją żonę. Douglas Wolfe prze­ kona się, do czego doprowadził swego najstarszego syna! - Fioletowe czy czerwone, co za różnica - zbagatelizo­ wała Sierra jego uwagę. Nadal patrzyła na niego jak na wa­ riata. — W przyszłym tygodniu być może będą zielone. - Przejdźmy do rzeczy - popędził ją. - Co powiesz na moją propozycję? . - Chyba jesteś stuknięty! Mówisz poważnie? - Tak - odparł spokojnie. Nadal się wahała. Zagryzła wargi. Dominik pamiętał, jak wówczas smakowały... - Pół miliona? - dopytywała się. Nie sądził, że spyta właśnie o to. Sierra Kelly, najbardziej niezależna osoba, jaką znał, nie była przecież materialistką. Przynajmniej tak dotąd uważał. Zmarszczył brwi, przygląda­ jąc jej się podejrzliwie. Zabrnął za daleko, by się teraz wy­ cofać. Zresztą, cóż znaczyło pół miliona dolarów wobec mo­ żliwości uwolnienia się spod kurateli ojca. - Pół miliona - potwierdził zdecydowanie, z irytacją wzruszając ramionami. - Teraz? Dasz mi je od razu?

19 - Chcesz wstąpić do banku, zanim udamy się do urzędu? - Tak, proszę. - Z powagą skinęła głową. - To jest układ - ostrzegł ją. - Pół miliona dolarów, i wyjdziesz za mnie dziś po południu. Sierra wahała się tylko sekundę. - Tak. Sierra miała wrażenie, że świat wokół niej wiruje w za­ wrotnym tempie. Ślub z Dominikiem? Miewała dziwaczne sny, nigdy jednak tak niedorzeczne jak ten. Zamrugała, poruszyła ramionami i pokręciła głową, próbując się obudzić. - Co się stało? - spytał Dominik. To się stało, że wcale nie spała! Odsunął mankiet koszuli, by spojrzeć na zegarek. - Musimy się pospieszyć. - Ja nie mogę - powiedziała Sierra. - Jeszcze nie teraz. Ja tu pracuję. Zacisnął usta. Przez moment myślała, że się sprzeciwi. W końcu jednak skinął głową. - W porządku. Zabieramy się do pracy! Dominik rzeczywiście zabrał się do pracy i, o dziwo, po chwili wszystko zaczęło iść gładko. Właściwie to nie tyle zabrał się do pracy, co zaczął wszyst­ kim rozkazywać. - Przestań biadolić - zwrócił się do Alison - i ubierz się wreszcie. Ty także - powiedział do Delilah. - I zostaw już w spokoju swoje włosy! - Skierował ostry wzrok w stronę osłupiałego Ballou. - Nie stój w miejscu jak kretyn. Wynieś

20 te sukienki i odśwież je. Gdy Finn skończy fotografować jedną, następna powinna być już gotowa. Do drugiej musimy z tym skończyć. Będziemy potrzebowali świadków. Sierra i ja bierzemy ślub. Finn kompletnie oszołomiony patrzył to na Dominika, to na Sierrę. - Zamierzasz za niego wyjść? - spytał z niedowierza­ niem w głosie. Ale Finn nie wiedział o namiętnej nocy, którą razem spę­ dzili Sierra i Dominik po weselu Mariah i Rhysa. - Tak, zamierzam wyjść za niego - odparła, przytakując głową. Za pięć druga, mimo sceptycznej postawy Finna i prote­ stów modelek, sesja wreszcie dobiegła końca. - Pospieszmy się! - ponaglał Dominik Sierrę, gdy pa­ kowała kuferek z przyborami fryzjerskimi. - Po co to za­ bierasz? - Zawsze noszę kuferek ze sobą - odparła Sierra z upo­ rem. Popatrzyła na teczkę Dominika. - Podobnie jak ty. - Zgoda - westchnął. - Chodźmy już. - A co z dokumentami? - spytała, gdy popychał ją do windy. - Zaraz wszystko załatwimy. - Zawsze trochę się czeka... - Zwykłe jeden dzień, ale dla nas zrobią wyjątek. - Wy­ pchnął ją na deszcz, a potem poprowadził do stojącego za rogiem wynajętego samochodu. - To szaleństwo, zdajesz sobie sprawę, prawda? - wy­ mamrotała, pospiesznie sadowiąc się w samochodzie. Szyby były zaparowane. Przypomniała sobie inne okna...

21 - Tak. - Dominik zajął miejsce obok niej. Był tak blisko, że czuła promieniujące od niego ciepło. Przypomniała sobie, jak gorące może być jego ciało... - Jutro będziesz tego żałować - powiedziała ponuro. - Możliwe - odparł, energicznie zatrzaskując drzwi. - Ja też będę tego żałować. - Niewątpliwie. - Spojrzał na nią z jakimś szaleńczym błyskiem w oku. Nagle uświadomiła sobie, że taki właśnie wyraz twarzy miał owej pamiętnej nocy. - A więc jak, roz­ myśliłaś się? Przez trzy miesiące próbowała zapomnieć o tamtej nocy. Ale nie zapomniała. Zrozumiała teraz, że on również nie zapomniał. Połączył ich czysty seks. Zmysłowe zauroczenie. Prymi­ tywne pożądanie. A na takich uczuciach nie sposób zbudo­ wać małżeństwa. Pojechali do banku. Dominik załatwił niezbędne formalności, potem wypisał na czeku drukowanymi literami: „Sierra Kelly Wolfe". - Tak się będziesz nazywać, gdy go zrealizujesz - powie­ dział, wręczając jej czek. Nawet nie spytał, co zmierza z nim zrobić. Wydawało się, że to go w ogóle nie obchodzi. - Za­ dowolona? - Tak. - W osłupieniu skinęła głową. - Do ratusza! - rzucił komendę, wyprowadzając ją z banku. Dominik podał urzędnikowi wymagane informacje, a po­ tem zadzwonił do kilku osób. Okazało się, że nie ma prze­ szkód, by sędzia Willis udzielił im ślubu w swojej kancelarii. - Załatwione - oświadczył Dominik, biorąc ją za ramię

22 i kierując do drzwi. - Zadzwonię jeszcze tylko do Finna i Iz­ zy i powiem im, gdzie mają się stawić. - Nie zadzwonisz do Rhysa? Dominik był świadkiem na ślubie Rhysa i Mariah, Sierra zaś ich druhną. Otwierając drzwi, Dominik nagle przystanął. - A chcesz zadzwonić do Mariah? - Nie! - Mariah była normalna i rozsądna. Na pewno nie pozwoliłaby, by Sierra zrobiła podobne głupstwo. - Tak też myślałem. - Dominik wyjął telefon, zadzwonił do Finna, a potem znów chwycił Sierrę za ramię. - Chodźmy. To nie ten budynek. Minęli dwie ulice, wjechali na piąte piętro, potem zaś przemierzyli dwa długie korytarze. Dominik miał o wiele dłuższe nogi, toteż gdy wreszcie dotarli na miejsce, Sierra ciężko dyszała. Finn i Izzy wraz z czwórką dzieci przybyli kilka chwil później. - Co u licha? - Dominik wpatrywał się ze zdumieniem w dziewięcioletnie bliźniaczki, Pansy i Tansy, trzyletniego Ripa oraz malutkiego Crasha. Potem przeniósł oskarżyciel- skie spojrzenie na Izzy. Ale Izzy tylko lekko dźgnęła go parasolką. . - Jeśli chcesz, bym załatwiła opiekunkę, musisz dać mi trochę więcej czasu niż dziesięć minut. - A potem zwróciła się do Sierry: - Czyś ty oszalała? - Prawdopodobnie. - Sierra nie znalazła lepszej odpo­ wiedzi. Izzy z wyraźną złością zwróciła się do Dominika: - Czyżbyś ją do tego zmusił? - Nie - odparł Dominik z urazą.

23 - Nie sądzę, by to była nasza sprawa, Iz - wtrącił cicho Finn. - Naprawdę nie musisz się o nią martwić - odparł Domi­ nik stanowczo. - Nie zamierzam jej bić ani źle traktować. Nie zamierzam siłą farbować jej włosów na brązowo. Mam zamiar tylko się z nią ożenić. Izzy nie wyglądała na uszczęśliwioną ani na przekonaną. Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, drzwi pokoju otworzyły się i stanęła w nich kobieta o spiczastym podbródku. - Pan sędzia państwa prosi - oznajmiła. Dominik pociągnął Sierrę do przodu. Sędzia obrzucił ich uważnym spojrzeniem, potem z nie­ dowierzaniem spojrzał na Dominika. - Gdy Harvey zadzwonił, zrozumiałem, że chce się pan ożenić... - Tak jest. Dominik objął Sierrę mocniej ramieniem i przyciągnął do siebie na wypadek, gdyby w umyśle sędziego zrodziły się jakieś podejrzenia. - Proszę bardzo - odezwał się w końcu sędzia, z rezyg­ nacją skinąwszy głową. Wymamrotał coś o prawach stanu Nowy Jork, potem prze­ czytał formułkę z otwartej księgi. Dominik powtórzył ją bez zająknienia. Następnie sędzia popatrzył na Sierrę i przeczytał te same słowa. Sierra powtarzała je za nim jak w transie. Zerknęła z ukosa na stojącego obok niej mężczyznę. Gar­ nitur za dwa tysiące dolarów i robione na zamówienie wło­ skie buty. Zauważyła również elegancki krawat w szaro-wiś- niowe paski. To był ten sam krawat...

24 Sierra oderwała myśli od krawata, z którym wiązało się tyle wspomnień. Z powagą spojrzała przed siebie. - Czy chcesz pojąć tego mężczyznę za małżonka? - po­ wtórzył ze zniecierpliwieniem sędzia. Nagle Sierra zdała sobie sprawę, że wszyscy czekają na jej odpowiedź. - Oczywiście! - uśmiechnęła się szeroko do sędziego. - Dlaczego nie?

ROZDZIAŁ DRUGI Nagle Dominika opuściła odwaga. Próbował już raz uło­ żyć sobie życie, dwanaście lat temu, i do dzisiaj tego żałował. Przez wszystkie te lata miewał koszmary związane z pa­ miętnym czerwcowym porankiem na Bahamach, gdy bezrad­ nie stał przed ołtarzem, wystawiony na badawcze spojrzenia dwustu par zaciekawionych oczu. Przysiągł sobie wówczas, że nigdy więcej nie popełni takiego głupstwa. Teraz całą sprawę, od zaręczyn aż po ślub, załatwił w cią­ gu kilku godzin. I oto był żonaty. Z kobietą o karmazyno- wych włosach i z wyzywającym makijażem. Czyżby postradał zmysły? Pytanie dźwięczało mu w głowie prawie tak natarczywie, jak ostatnie radosne słowa Sierry: „Oczywiście! Dlaczego nie?". Dominik zerknął na zegarek; nie miał teraz czasu na te rozważania. - Może pójdziemy na lampkę szampana? - powiedział Finn, całując pannę młodą. - Chodźmy! - zawtórowała mu Izzy. Dominik pokręcił głową. - Teraz nie możemy. Idziemy na kolację z moim ojcem. - Pospiesznie uścisnął im dłonie, po czym ujął Sierrę pod ramię. - Co to wszystko znaczy? - zaprotestowała, gdy ciągnął

26 ją do windy. - Twój ojciec jest w mieście, a ty go nie zapro­ siłeś na ślub? - A sądzisz, że ucieszyłby się i złożył nam gratulacje? Sierra otworzyła usta ze zdumienia. Dominik uznał za stosowne poinformować ją, do czego zdolny jest Douglas Wolfe. Sierra poznała go na weselu Mariah. Przypominała sobie mgliście niedużego mężczyznę o tubalnym głosie, jak­ by stworzonym do komenderowania ludźmi. W milczeniu zjechali windą. Sierra wpatrywała się w drzwi, Dominik zaś patrzył wprost przed siebie. Co on właściwie wyprawia? Do licha, ożenił się, to wszystko. Zro­ bił tylko to, czego oczekiwał od niego ojciec. Ale ożenił się z Sierrą, na litość boską! Z Sierrą Kelly o purpurowych włosach, ubraną w obcisłą krótką bluzeczkę odsłaniającą brzuch, nabijane ćwiekami botki, dżinsową minispódniczkę i legginsy z lampasami. Jednak ta kobieta miała też długie nogi i usta jakby stworzone do pocałunków. 1 potrafiła sprawić, że krew płynęła w jego żyłach szybciej, a okna pokrywały się parą... Poznał chyba tysiąc kobiet, ale nigdy takiej, która rozpa­ liłaby w nim ogień. Prócz Sierry. Pół godziny temu ożenił się z tą kobietą po to, by jego ojciec nareszcie przestał się wtrącać w jego życie, ale rów­ nież po to, by dziś w nocy znów cały świat zapłonął ogniem. Przedtem musiał tylko jakoś przebrnąć przez kolację z ojcem. Wsiedli do wynajętego samochodu. Krople deszczu bęb­ niły o szyby, trąbiły klaksony, gdy kierowca włączał się do ruchu. Oparta o drzwi Sierra zadrżała.

27 - Zimno ci? - spytał. Gwałtownie pokręciła głową. - Wszystko w porządku. Objęła rękami pękaty neseser i ściskała go tak mocno, jakby to była wielka tarcza. Popatrzyła na swego towarzysza i uśmiechnęła się niepewnie, a potem znów utkwiła wzrok gdzieś w dali. Wciąż wydawało mu się, że drży. Jeśli nie było jej zimno, to może była zdenerwowana? Sierra zdenerwowana? Niemożliwe. Wątpił, czy kiedykolwiek w życiu była choćby zmiesza­ na. Przypatrywał jej się kątem oka - purpurowym włosom, znamionującemu upór podbródkowi, małemu zadartemu no­ sowi i oczom podkrążonym jak u szopa. Wreszcie sięgnął do kieszeni i podał jej chusteczkę - Proszę cię, wytrzyj sobie trochę twarz. Wydaje mi się, że tusz z oczu ścieka ci aż na policzki. Sierra zrobiła wystraszoną minę. - Dziękuję - odezwała się po chwili z udawaną uprzej­ mością. Wyjęła mu z ręki chusteczkę, a potem nacisnęła gu­ zik automatycznego otwierania szyby. - Hej, co robisz? Wystawiła chusteczkę za okno na deszcz. - Wolisz, żebym na nią napluła? - Oczywiście, że nie. - Zarumienił się gwałtownie. - Tak myślałam. - Zamknęła okno i zaczęła wilgotną chusteczką wycierać policzki. Gdy skończyła, odwróciła się do niego. - Zadowolony? Z czarnymi obwódkami wokół oczu wyglądała teraz jak zawodowy bokser. Ale Dominik jej tego nie powiedział. Wy­ mownie milczał.

28 Sierra wzruszyła ramionami. - Może uda mi się wstąpić do łazienki, zanim nadejdzie twój ojciec. - Schowała chusteczkę do kieszeni kurtki, a po­ tem znów objęła rękami kuferek. Wyglądała tak młodo i niewinnie, nawet z tymi purpuro­ wymi włosami, że zaczął się zastanawiać, czy nie powinien udzielić jej kilku wskazówek, aby nie popełniła jakiejś gafy. Ale przecież o to mu chodziło, by popełniała gafy, czyż nie? Po to się z nią ożenił. Poczuł coś na kształt winy, ale szybko stłumił to uczucie. Nikt jej nie zmuszał, by powiedziała „tak". - Potrzebujesz jakichś wskazówek? - spytał w końcu. Przynajmniej tyle mógł zrobić. - Przed spotkaniem z twoim ojcem? - Spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Nieważne - zbagatelizował. Zachował się jak idiota. - Jeśli niczego nie potrzebujesz, wybacz - otworzył leżącą na kolanach teczkę - mam coś pilnego do zrobienia. Była więc mężatką. Żoną Dominika Wolfe'a! I śmiałaby się z tego, gdyby... Gdyby nie siedział oto obok niej w gar­ niturze, który zapewne kosztował więcej niż jej dwumie­ sięczny czynsz, z nosem utkwionym w papierach, które - Sierra była tego pewna - dotyczyły jakiejś kolejnej fuzji, dzięki której firma Wolfe Enterprises osiągnie większe do­ chody niż budżet małego kraju. Czyżby oszalała? Chyba tak. Sierra, która nigdy nie lubiła długo niczego roztrząsać, teraz nie mogła opędzić się od natrętnych myśli. Co, na Boga, w nią wstąpiło? Dlaczego wyraziła zgodę na dziwaczną propozycję Dominika?