Idealna chemia.pdf

Mo​she​mu, któ​ry dla mnie po​rzu​cił tak wie​le

1. Brittany Wszy​scy wie​dzą, że je​stem ide​al​na. Moje ży​cie jest ide​al​ne. Moje ciu​chy są ide​al​ne. Na​- wet moja ro​dzi​na jest ide​al​na. I choć to kom​- plet​na bzdu​ra, sta​ram się, jak mogę, żeby tak to wła​śnie wy​glą​da​ło. Je​śli praw​da wy​szła​by na jaw, znisz​czy​ła​by mój baj​ko​wy wi​ze​ru​nek. Sto​ję w ła​zien​ce przed lu​strem, w po​ko​ju leci mu​zy​ka, a ja zmy​wam trze​cią krzy​wą kre​- skę na​ry​so​wa​ną pod okiem. Cho​le​ra, ręce mi się trzę​są. Po​czą​tek ostat​niej kla​sy w li​ceum i pierw​sze spo​tka​nie z chło​pa​kiem po roz​łą​ce na całe wa​ka​cje nie po​win​no być ta​kie stre​su​- ją​ce, ale mia​łam fa​tal​ny start. Naj​pierw lo​- ków​ka za​czę​ła wy​sy​łać sy​gna​ły dym​ne, po czym pa​dła. Po​tem od​padł mi gu​zik w ulu​bio​- nej bluz​ce. A te​raz mój ey​eli​ner ożył wła​snym ży​ciem. Gdy​by to ode mnie za​le​ża​ło, zo​sta​ła​- bym w mi​lut​kim łó​żecz​ku i ja​dła cały dzień cie​płe cia​stecz​ka z cze​ko​la​dą. — Brit, schodź — z ko​ry​ta​rza do​bie​ga mnie nie​wy​raź​nie głos mamy. W pierw​szym od​ru​chu mam ocho​tę ją zi​- gno​ro​wać, ale to jesz​cze ni​g​dy nie dało mi nic poza awan​tu​rą, bó​lem gło​wy i krzy​kiem.

— Chwi​la! — krzy​czę z na​dzie​ją że uda mi się wresz​cie na​ry​so​wać pro​sto kre​skę i skoń​- czyć ma​ki​jaż. W koń​cu daję radę, rzu​cam ey​eli​ner na sto​- lik, prze​glą​dam się do​kład​nie w lu​strze, wy​łą​- czam wie​żę i zbie​gam szyb​ko na dół. Mama stoi na dole na​szych im​po​nu​ją​cych scho​dów i oce​nia mój strój. Pro​stu​ję się. Tak, tak. Mam osiem​na​ście lat i nie po​win​nam się przej​mo​wać zda​niem swo​jej mat​ki. Ale nie wie​cie, jak to jest miesz​kać w domu El​li​sów. Mama ma ner​wi​cę. Nie taką, któ​rą moż​na bez pro​ble​mu okieł​znać nie​bie​ski​mi ta​ble​tecz​ka​mi. A kie​dy mama jest zde​ner​wo​wa​na, wszyst​kim się do​sta​je. Wy​da​je mi się, że to wła​śnie dla​te​- go tata wy​cho​dzi do pra​cy, za​nim mama się obu​dzi, bo chce unik​nąć — no cóż — jej. — Spodnie fa​tal​ne, pa​sek świet​ny — oce​nia mama, wska​zu​jąc pal​cem po​szcze​gól​ne czę​ści gar​de​ro​by. — A od tych wrza​sków, któ​re uwa​- żasz za mu​zy​kę, boli mnie gło​wa. Całe szczę​- ście, że to wy​łą​czy​łaś. — Tak, mamo, dzień do​bry — mó​wię, po czym po​ko​nu​ję ostat​nie stop​nie i cmo​kam ją w po​li​czek. Wy​raź​nie czu​ję in​ten​syw​ny za​- pach jej per​fum. Wy​glą​da za​bój​czo w swo​jej su​kien​ce te​ni​so​wej od Ral​pha Lau​re​na. Jej na pew​no nikt by nic nie za​rzu​cił, bo wy​glą​da

per​fek​cyj​nie. — Ku​pi​łam ci two​je ulu​bio​ne muf​fi​ny z oka​- zji roz​po​czę​cia roku szkol​ne​go — mówi mama i wy​cią​ga zza ple​ców to​reb​kę. — Nie, dzię​ki — mó​wię i roz​glą​dam się za sio​strą. — Gdzie Shel​ley? — W kuch​ni. — Przy​szła już nowa opie​kun​ka? — Ma na imię Ba​gh​da i nie, nie przy​szła. Bę​- dzie za go​dzi​nę. — Mó​wi​łaś jej, że weł​na ją dra​pie? I że cią​- gnie za wło​sy? — Moja sio​stra za​wsze daje do zro​zu​mie​nia na wła​sny, po​zba​wio​ny słów spo​- sób, że nie lubi do​ty​ku weł​ny, bo draż​ni jej skó​rę. Szar​pa​nie za wło​sy to no​wość, ale było już przy​czy​ną kil​ku ma​łych ka​ta​strof. Ka​ta​stro​fy w moim domu mają urok wy​pad​ku sa​mo​cho​- do​we​go, więc le​piej ich uni​kać. — Dwa razy tak. Po​roz​ma​wia​łam dziś so​bie z two​ją sio​strą, Brit​ta​ny. Jak tak da​lej pój​dzie, nie bę​dzie​my już mie​li gdzie szu​kać ko​lej​nej opie​kun​ki. Idę do kuch​ni, bo nie mam ocho​ty słu​chać wy​wo​dów mo​jej mamy na te​mat tego, cze​mu Shel​ley jest agre​syw​na w sto​sun​ku do lu​dzi. Shel​ley sie​dzi przy sto​le na wóz​ku i za​ja​da spe​cjal​nie dla niej zmik​so​wa​ne je​dze​nie, bo

mimo że ma dwa​dzie​ścia lat, nie po​tra​fi gryźć i po​ły​kać jak nor​mal​na oso​ba, bez fi​zycz​nych ogra​ni​czeń. Je​dze​nie przy oka​zji jak zwy​kle lą​- du​je jej na bro​dzie, ustach i po​licz​kach. — Cześć, Shell-bell — wi​tam się i na​chy​lam, żeby wy​trzeć jej twarz chu​s​tecz​ką. — Dziś po​- czą​tek roku szkol​ne​go. Trzy​maj kciu​ki. Shel​ley wy​rzu​ca przed sie​bie gwał​tow​nie ręce i uśmie​cha się do mnie krzy​wo. Uwiel​- biam ten uśmiech. — Chcesz mnie przy​tu​lić? — py​tam, choć wiem, że chce. Le​ka​rze cią​gle nam po​wta​rza​ją, że dla Shel​ley im wię​cej kon​tak​tu, tym le​piej. Shel​ley kiwa gło​wą. Obej​mu​ję ją, uwa​ża​jąc, żeby trzy​mać wło​sy z da​le​ka od jej rąk. Gdy się od​su​wam, mama wy​da​je stłu​mio​ny okrzyk. Dla mnie brzmi to jak gwiz​dek sę​dzie​- go, któ​ry za​trzy​mu​je w bie​gu moje ży​cie. — Brit, nie mo​żesz tak iść do szko​ły. — Jak? Krę​ci gło​wą i wzdy​cha po​iry​to​wa​na. — Po​patrz na swo​ją bluz​kę. Spusz​czam gło​wę i wi​dzę na przo​dzie bia​łej ko​szu​li od Ca​lvi​na Kle​ina dużą mo​krą pla​mę. Ups. Shel​ley mnie ośli​ni​ła. Jed​no spoj​rze​nie na skrzy​wio​ną twarz mo​jej sio​stry mówi mi to, cze​go nie po​tra​fi wy​ra​zić sło​wa​mi: Shel​ley jest przy​kro. Shel​ley nie chcia​ła po​bru​dzić mi

ubra​nia. — Nie przej​muj się — mó​wię jej, choć w głę​- bi du​szy wiem, że pla​ma psu​je mój ide​al​ny wy​gląd. Mama marsz​czy brwi, mo​czy ka​wa​łek pa​- pie​ro​we​go ręcz​ni​ka i sta​ra się ją wy​trzeć. Czu​- ję się jak dwu​lat​ka. — Idź się prze​brać. — Mamo, to tyl​ko brzo​skwi​nie — mó​wię ła​- god​nie, żeby nie do​szło do ostrzej​szej wy​mia​- ny zdań. Za żad​ne skar​by nie chcę, żeby mo​jej sio​strze zro​bi​ło się przy​kro. — Brzo​skwi​nie zo​sta​wia​ją pla​my. Nie chcesz prze​cież, żeby ktoś so​bie po​my​ślał, że o sie​bie nie dbasz. — Do​brze. — Ża​łu​ję, że mama nie ma aku​- rat lep​sze​go dnia, jed​ne​go z tych, gdy nie cze​- pia się tak wszyst​kie​go. Cmo​kam sio​strę w czu​bek gło​wy, żeby nie po​my​śla​ła, że prze​ję​łam się tą śli​ną. — Wi​dzi​my się po szko​le — mó​wię, sta​ra​jąc się, żeby za​brzmia​ło to we​so​ło. — Do​koń​czy​- my roz​gryw​kę w war​ca​by. Wbie​gam na górę po dwa stop​nie na​raz. Po wej​ściu do po​ko​ju zer​kam na ze​ga​rek. O nie. Dzie​sięć po siód​mej. Sier​ra, moja przy​ja​ciół​ka, za​cznie świ​ro​wać, je​śli się po nią spóź​nię. Wy​cią​gam z sza​fy ja​sno​nie​bie​ską apasz​kę i

bła​gam w du​chu, żeby się uda​ło. Może nikt nie za​uwa​ży pla​my, je​śli od​po​wied​nio za​wią​żę chust​kę. Wra​cam na dół, a mama znów stoi w ko​ry​- ta​rzu, żeby mi się przyj​rzeć. — Świet​na apasz​ka. Uf. Gdy ją mi​jam, wci​ska mi muf​fin w rękę. — Zjesz po dro​dze. Ła​pię ciast​ko. W dro​dze do sa​mo​cho​du bio​- rę nie​uważ​nie gry​za. Nie​ste​ty to nie ja​go​do​we, moje ulu​bio​ne, tyl​ko ba​na​no​wo-orze​cho​we. Za bar​dzo ba​na​no​we. Ciast​ko przy​po​mi​na mi mnie — na ze​wnątrz ide​ał, a w środ​ku jed​na wiel​ka bre​ja.

2. Alex Wsta​waj, Alex. Rzu​cam młod​sze​mu bra​tu mor​der​cze spoj​- rze​nie i na​kry​wam gło​wę po​dusz​ką. Dzie​lę po​- kój z dwo​ma brać​mi, je​de​na​sto i pięt​na​sto​let​- nim, więc nie mam gdzie się scho​wać i tyl​ko po​dusz​ka za​pew​nia mi odro​bi​nę pry​wat​no​ści. — Od​wal się, Luis — chry​pię spod po​dusz​ki. — No es​tes chin​gan​do. — Wca​le się nad tobą nie znę​cam. Mama ka​- za​ła cię obu​dzić, że​byś nie za​spał do szko​ły. Ostat​nia kla​sa. Po​wi​nie​nem być dum​ny: będę pierw​szy z na​szej ro​dzi​ny, któ​ry skoń​czy li​ceum. Ale po szko​le za​cznie się praw​dzi​we ży​cie. O stu​diach mogę tyl​ko po​ma​rzyć. Czwar​ta kla​sa li​ceum to dla mnie jak im​pre​za po​że​gnal​na przed przej​ściem na eme​ry​tu​rę dla sześć​dzie​się​cio​pię​cio​lat​ka. Czło​wiek wie, że mógł​by jesz​cze coś zro​bić, ale wszy​scy chcą, żeby już od​szedł. — Mam su​per​ciu​chy — do​cho​dzi mnie przez po​dusz​kę dum​ny, ale stłu​mio​ny głos Lu​- isa. — Ne​nas, la​secz​ki, będą się śli​nić na wi​dok la​ty​no​skie​go ogie​ra. — Su​per — mru​czę.

— Mama mówi, że mam cię ob​lać wodą, je​śli nie wsta​niesz. Czy czło​wiek na​praw​dę nie może pro​sić o odro​bi​nę pry​wat​no​ści? Bio​rę po​dusz​kę i rzu​- cam w Lu​isa. Tra​fio​ny. Woda ob​le​wa mu całe ubra​nie. — Cu​le​ro! — ty dup​ku — drze się. — Nie mam in​nych ciu​chów. Spod drzwi do​bie​ga mnie wy​buch śmie​chu. Car​los, mój dru​gi brat, wyje ze śmie​chu jak szur​nię​ta hie​na. Ale tyl​ko póki Luis nie rzu​ca się na nie​go. Bój​ka wy​my​ka się spod kon​tro​li, a moi młod​si bra​cia okła​da​ją się bez opa​mię​- ta​nia. Nie​źle so​bie ra​dzą, my​ślę z dumą, przy​glą​- da​jąc się wal​ce. Ale je​stem naj​star​szym męż​- czy​zną w tym domu i mu​szę ich roz​dzie​lić. Ła​- pię Car​lo​sa za koł​nierz, ale po​ty​kam się o nogę Lu​isa i lą​du​ję ra​zem z nimi na pod​ło​dze. Za​nim uda​je mi się od​zy​skać rów​no​wa​gę, czu​ję na ple​cach lo​do​wa​ty stru​mień. Okrę​cam się szyb​ko i wi​dzę, jak mi’ama ob​le​wa nas wszyst​kich wodą, sto​jąc nad nami z wia​der​- kiem, wy​szy​ko​wa​na do pra​cy. Jest ka​sjer​ką w po​bli​skim spo​żyw​cza​ku, kil​ka prze​cznic od na​- sze​go domu. Nie pła​cą za wie​le, ale nam dużo nie po​trze​ba. — Wsta​waj​cie — roz​ka​zu​je wście​kła.

— Cho​le​ra, mamo — mówi Car​los i wsta​je. Mia​ma wkła​da pal​ce do reszt​ki lo​do​wa​tej wody, któ​ra zo​sta​ła jej w wia​der​ku, i pry​ska Car​lo​so​wi w twarz. Luis wy​bu​cha śmie​chem, ale w tej sa​mej chwi​li też zo​sta​je opry​ska​ny wodą. Kie​dy oni wy​do​ro​śle​ją? — Coś jesz​cze, Luis? — pyta. — Nie, mamo — od​po​wia​da brat i sta​je na bacz​ność jak żoł​nierz. — Masz coś jesz​cze do po​wie​dze​nia, Car​los? — Mama za​nu​rza ostrze​gaw​czo rękę w wia​- der​ku. — Nie, mamo — po​wta​rza żoł​nierz nu​mer dwa. — A ty, Ale​jan​dro? — Oczy zwę​ża​ją się jej w wą​skie szpar​ki, gdy prze​no​si wzrok na mnie. — No co? Chcia​łem ich roz​dzie​lić — mó​wię gło​sem nie​wi​niąt​ka i uśmie​cham się z nie​od​- par​tym uro​kiem. Pry​ska mi wodą w twarz. — To za to, że nie roz​dzie​li​łeś ich szyb​ciej. A te​raz ubie​rać się i sia​dać do sto​łu. To by było tyle, je​śli cho​dzi o mój nie​od​par​- ty urok. — I tak nas ko​chasz — rzu​cam za nią, gdy wy​cho​dzi z po​ko​ju. Bio​rę szyb​ki prysz​nic i wra​cam do po​ko​ju z

ręcz​ni​kiem na bio​drach. Luis ma na gło​wie moją ban​da​nę, co do​pro​wa​dza mnie do wście​- kło​ści. Zry​wam mu ją z gło​wy. — Ni​g​dy wię​cej tego nie do​ty​kaj, Luis. — Cze​mu? — pyta, pa​trząc nie​win​nie tymi swo​imi ciem​no​brą​zo​wy​mi oczka​mi. Dla Lu​isa to tyl​ko zwy​kła ban​da​na. Dla mnie to ozna​ka tego, co jest, i tego, cze​go ni​g​- dy nie bę​dzie. Jak mam do cho​le​ry wy​ja​śnić to je​de​na​sto​let​nie​mu gów​nia​rzo​wi? Wie, kim je​- stem. To żad​na ta​jem​ni​ca, że ban​da​na jest w bar​wach La​ty​no​skiej Krwi. Tra​fi​łem tam przez dłu​gi i ze​mstę i nie mam już wyj​ścia. Ale prę​- dzej dam się za​bić, niż po​zwo​lę, żeby któ​ryś z mo​ich bra​ci też się tam zna​lazł. Zwi​jam ban​da​nę w dło​ni. — Luis, nie do​ty​kaj mo​ich gra​tów. A zwłasz​- cza tych zwią​za​nych z Krwią. — Ale lu​bię ubie​rać się na czer​wo​no-czar​no. To ostat​nia rzecz, jaką chciał​bym od nie​go usły​szeć. — Je​śli jesz​cze raz cię w tym przy​ła​pię, to bę​dziesz no​sić czar​no-fio​le​to​wy — ostrze​gam. — Ku​masz, bra​cisz​ku? Wzru​sza ra​mio​na​mi. — Ku​mam. Wy​cho​dzi ener​gicz​nie z po​ko​ju, a ja za​sta​- na​wiam się, czy na​praw​dę do nie​go do​tar​ło.

Prze​sta​ję się nad tym za​sta​na​wiać, tyl​ko wy​- cią​gam z ko​mo​dy czar​ny T-shirt i wkła​dam zno​szo​ne, spra​ne dżin​sy. Zwią​zu​ję so​bie na gło​wie chu​s​tę i sły​szę głos mamy z kuch​ni. — Ale​jan​dro, śnia​da​nie sty​gnie. De​pri​sa, ale już. — Idę — od​po​wia​dam. Ni​g​dy nie zro​zu​- miem, cze​mu je​dze​nie jest dla niej aż ta​kie waż​ne. Gdy wcho​dzę do kuch​ni, moi bra​cia po​chła​- nia​ją już swo​je por​cje. Otwie​ram lo​dów​kę i lu​- stru​ję jej za​war​tość. — Sia​daj. — Mamo, chcia​łem tyl​ko... — To nie chciej, Ale​jan​dro, tyl​ko sia​daj. Je​- ste​śmy ro​dzi​ną i sią​dzie​my do po​sił​ku jak ro​- dzi​na. Wzdy​cham, za​my​kam lo​dów​kę i sia​dam obok Car​lo​sa. Cza​sem po​sia​da​nie bli​skiej ro​- dzi​ny ma swo​je wady. Mi’ama sta​wia przede mną ta​lerz pe​łen hu​evos i tor​til​li — ja​jek i plac​ków. — Cze​mu nie mo​żesz mó​wić na mnie Alex? — py​tam, wpa​tru​jąc się w je​dze​nie. — Gdy​bym chcia​ła mó​wić na cie​bie Alex, nie da​ła​bym ci na imię Ale​jan​dro. Nie lu​bisz swo​- je​go imie​nia? Cały się spi​nam. Mam na imię tak samo jak

oj​ciec, któ​ry już nie żyje i po któ​rym mu​sia​łem prze​jąć obo​wiąz​ki męż​czy​zny w tym domu. Ale​jan​dro, Ale​jan​dro Jr., Ju​nior... dla mnie to jed​no i to samo. — A ma to ja​kieś zna​cze​nie? — mru​czę i bio​rę tor​til​lę. Pod​no​szę gło​wę, chcąc spraw​dzić jej re​ak​cję. Stoi ty​łem do mnie i myje na​czy​nia przy zle​wie. — Nie. — Alex chce uda​wać, że jest bia​ły — wtrą​ca się Car​los. — Mo​żesz zmie​nić imię, bra​cisz​ku, ale i tak wszy​scy będą wi​dzieć w to​bie zwy​kłe​- go Me​xi​ca​no. — Car​los, cal​la​te la boca, przy​mknij się — ostrze​gam. — Wca​le nie chcę być bia​ły. Nie chcę być tyl​ko ko​ja​rzo​ny z oj​cem. — Por fa​vor — pro​si mat​ka. — Prze​stań​cie się wresz​cie kłó​cić. — Mo​ja​do — pod​śpie​wu​je Car​los, żeby mnie spro​wo​ko​wać, mó​wiąc, że je​stem nie​le​gal​nym mek​sy​kań​skim ro​bot​ni​kiem. Mam dość jego ga​da​nia. Na zbyt dużo so​bie po​zwa​la. Wsta​ję z szu​ra​niem. Car​los robi to samo i pod​cho​dzi do mnie bli​sko. Wie, że mógł​bym mu sko​pać ty​łek. Nie​dłu​go przez tę swo​ją za​ro​zu​mia​łość na​py​ta so​bie bie​dy, bo za​drze z nie​wła​ści​wą oso​bą.

— Sia​daj, Car​los — na​ka​zu​je mia​ma. — Pie​przo​ny fa​so​larz. — Car​los prze​cią​ga sło​wa, pa​ro​diu​jąc po​łu​dnio​wy ak​cent. — A wła​ści​wie jesz​cze go​rzej, es un gan​gu​ero — to gang​ster. — Car​los! — mi’ama przy​wo​łu​je go ostro do po​rząd​ku i idzie już w jego stro​nę, ale ja je​- stem szyb​szy i ła​pię bra​ta za fra​ki. — Ow​szem, lu​dzie za​wsze tak będą o mnie my​śleć — mó​wię. — Ale jak bę​dziesz tak chrza​nić, o to​bie będą my​śleć tak samo. — Bra​cisz​ku, i tak będą. Czy tego chcę, czy nie. Pusz​czam go. — My​lisz się, Car​los. Mo​żesz osią​gnąć coś wię​cej, być kimś wię​cej. — Niż ty? — Tak, niż ja i do​brze o tym wiesz — do​da​- ję. — A te​raz prze​proś mamę za ta​kie od​zyw​ki w jej obec​no​ści. Pa​trzy mi w oczy i z miej​sca wie, że nie żar​- tu​ję. — Prze​pra​szam, mamo — mówi i sia​da znów przy sto​le. Ale wi​dzę, że jest wście​kły, że utar​łem mu nosa. Mi’ama od​wra​ca się i otwie​ra lo​dów​kę, żeby ukryć łzy. Cho​le​ra, mar​twi się o Car​lo​sa. Jest w dru​giej kla​sie i ko​lej​ne dwa lata oka​żą się

dla nie​go klu​czo​we. Wy​kła​dam czar​ną skó​rza​ną kurt​kę, bo dłu​- żej tu nie wy​trzy​mam. Cmo​kam prze​pra​sza​ją​- co mi’amę w po​li​czek za kłót​nie przy śnia​da​niu i wy​cho​dzę, za​sta​na​wia​jąc się, jak mam uchro​nić Car​lo​sa i Lu​isa przed pój​ściem w moje śla​dy i po​ka​zać im, że jest lep​sze ży​cie. Co za iro​nia. Na uli​cy chło​pa​ki w ta​kich sa​mych bar​wach wi​ta​ją się na spo​sób La​ty​no​skiej Krwi: stu​ka​ją się dwa razy pra​wą dło​nią w lewe ra​mię, ugi​- na​jąc przy tym pa​lec ser​decz​ny. Cały na​bu​zo​- wa​ny wsia​dam na mo​tor. Chcą mieć w gan​gu twar​dzie​la, to będą go mie​li. Od​sta​wiam taką szop​kę na po​trze​by ze​wnętrz​ne​go świa​ta, że cza​sem aż sam się so​bie dzi​wię. — Alex, cze​kaj! — woła zna​jo​my głos. Pod​bie​ga do mnie Car​men San​chez, moja są​siad​ka i była dziew​czy​na. — Cześć, Car​men — mru​czę. — Pod​rzu​cisz mnie do szko​ły? Jej czar​na mini od​sła​nia bo​skie nogi, a blu​- zecz​ka jest ob​ci​sła i pod​kre​śla małe, ale za​- dzior​ne chi​chis, cyc​ki. Kie​dyś zro​bił​bym dla niej wszyst​ko, ale to było, za​nim przy​ła​pa​łem ją pod​czas wa​ka​cji z in​nym fa​ce​tem w łóż​ku. A w za​sa​dzie w sa​mo​cho​dzie. — Oj prze​stań, Alex. Prze​cież nie gry​zę...

chy​ba że ze​chcesz. Car​men też na​le​ży do Krwi. Nie​za​leż​nie od tego, czy je​ste​śmy ra​zem, czy nie, za​wsze kry​- je​my so​bie tył​ki. Ta​kie są za​sa​dy. — Wska​kuj — mó​wię. Car​men wsia​da na mo​to​cykl i ce​lo​wo kła​- dzie mi ręce na udach i przy​ci​ska się ca​łym cia​łem do mo​ich ple​ców. Nie od​no​si to jed​nak efek​tu, na jaki za​pew​ne li​czy​ła. Co ona so​bie wy​obra​ża? Że za​po​mnę o tym, co było? Nie ma mowy. Moja prze​szłość de​cy​du​je o tym, kim je​stem. Sta​ram się sku​pić na roz​po​czę​ciu ostat​nie​go roku szkol​ne​go w Fa​ir​field, na te​raź​niej​szo​ści. To cho​ler​nie trud​ne, bo nie​ste​ty po ma​tu​rze moja przy​szłość bę​dzie naj​praw​do​po​dob​niej tak samo bez​na​dziej​na jak moja prze​szłość.

3. Brittany Sier​ra, przez to auto krę​cą mi się wło​sy. Za​- wsze jak opusz​czam dach, wy​glą​dam, jak​bym wpa​dła w trą​bę po​wietrz​ną — mó​wię do przy​- ja​ciół​ki, ja​dąc no​wym srebr​nym ka​brio​le​tem wzdłuż Vine Stre​et do li​ceum Fa​ir​field. — Wy​- gląd jest naj​waż​niej​szy. — Moi ro​dzi​ce prze​ka​- za​li mi za​sa​dę, któ​ra rzą​dzi ca​łym moim ży​- ciem. To je​dy​ny po​wód, dla któ​re​go nie sko​- men​to​wa​łam w ża​den spo​sób bmw, któ​re tato dał mi dwa ty​go​dnie temu w ra​mach eks​tra​- wa​ganc​kie​go pre​zen​tu uro​dzi​no​we​go. — Miesz​ka​my pół go​dzi​ny od Wietrz​ne​go Mia​sta — mówi Sier​ra i wy​cią​ga rękę do góry. — A Chi​ca​go nie sły​nie za​sad​ni​czo z ła​god​- nej po​go​dy. Poza tym, Brit, z tymi roz​wi​chrzo​- ny​mi wło​sa​mi wy​glą​dasz jak grec​ka blond bo​- gi​ni. Stre​su​jesz się tyl​ko spo​tka​niem z Co​li​- nem. Rzu​cam okiem na na​sze zdję​cie w kształ​cie ser​dusz​ka przy​kle​jo​ne do de​ski roz​dziel​czej. — Lato zmie​nia lu​dzi. — Roz​sta​nie umac​nia uczu​cia — ri​po​stu​je Sier​ra. — Je​steś ka​pi​ta​nem dru​ży​ny che​er​le​- ade​rek, a on ka​pi​ta​nem dru​ży​ny fut​bo​lo​wej.

Mu​si​cie być ra​zem, bo ina​czej roz​pad​nie się układ sło​necz​ny. Co​lin dzwo​nił kil​ka razy z dom​ku let​ni​sko​- we​go swo​ich ro​dzi​ców, gdzie spę​dzał wa​ka​cje z kum​pla​mi, ale nie mam po​ję​cia, na czym te​- raz sto​imy. Wró​cił do​pie​ro wczo​raj wie​czo​- rem. — Świet​ne dżin​sy — mówi Sier​ra, zer​ka​jąc na moje spra​ne bio​drów​ki. — Bę​dziesz mi mu​- sia​ła po​ży​czyć. — Moja mama ich nie cier​pi — mó​wię i na świa​tłach przy​gła​dzam so​bie wło​sy, sta​ra​jąc się ujarz​mić swo​je blond loki. — Mówi, że wy​- glą​da​ją jak z se​cond-han​du. — Mó​wi​łaś jej, że vin​ta​ge jest na cza​sie? — Aku​rat bę​dzie mnie słu​chać. Le​d​wie słu​- cha​ła, jak py​ta​łam o nową opie​kun​kę. Nikt nie zda​je so​bie spra​wy, jak wy​glą​da mój dom. Na szczę​ście mam Sier​rę. Może nie do koń​ca wszyst​ko ro​zu​mie, ale wie na tyle dużo, że może mnie wy​słu​chać i za​cho​wać in​- for​ma​cje na te​mat mo​je​go ży​cia ro​dzin​ne​go w ta​jem​ni​cy. Poza Co​li​nem tyl​ko Sier​ra po​zna​ła moją sio​strę. Sier​ra otwie​ra fu​te​rał z pły​ta​mi. — A co się sta​ło z po​przed​nią? — Shel​ley wy​rwa​ła jej garść wło​sów. — Auć.

Za​jeż​dżam na szkol​ny par​king, bę​dąc my​- śla​mi ra​czej przy sio​strze niż na dro​dze. Ha​- mu​ję z pi​skiem opon, bo o mały włos nie po​- trą​cam ja​kiejś pary na mo​to​cy​klu. Wy​da​wa​ło mi się, że miej​sce par​kin​go​we jest pu​ste. — Uwa​żaj, suko — mówi Car​men San​chez, dziew​czy​na sie​dzą​ca za kie​row​cą, i po​ka​zu​je mi środ​ko​wy pa​lec. Naj​wy​raź​niej pod​czas kur​su na pra​wo jaz​- dy opu​ści​ła wy​kład o agre​sji na dro​dze. — Prze​pra​szam — mó​wię gło​śno, żeby prze​- krzy​czeć ryk mo​to​cy​kla. — My​śla​łam, że ni​ko​- go tu nie ma. Na​gle do​cie​ra do mnie, kogo omal nie po​trą​- ci​łam. Mo​to​cy​kli​sta od​wra​ca się. Wście​kłe czar​ne oczy. Czer​wo​no-czar​na ban​da​na. Wci​- skam się jak naj​głę​biej w fo​tel. — O cho​le​ra. To Alex Fu​en​tes — mó​wię i wzdry​gam się. — Jezu, Brit — szep​cze Sier​ra. — Chcia​ła​- bym do​żyć koń​ca roku. Wy​jeż​dżaj stąd, póki nie za​bi​je nas obu. Alex wpa​tru​je się we mnie mor​der​czym wzro​kiem, sta​wia​jąc mo​tor na nóż​ce. Przy​wa​li mi? Szu​kam wstecz​ne​go, roz​pacz​li​wie prze​rzu​- ca​jąc bie​gi. Oczy​wi​ście tata ku​pił mi sa​mo​chód z ręcz​ną skrzy​nią bie​gów, ale nie za​dał już so​-

bie tru​du, żeby na​uczyć mnie po​rząd​nie ob​słu​- gi​wać to cho​ler​stwo. Alex robi krok w stro​nę mo​je​go wozu. In​- stynkt pod​po​wia​da mi, żeby zo​sta​wić sa​mo​- chód i ucie​kać, jak​bym utknę​ła na to​rach, a po​ciąg wła​śnie nad​jeż​dżał. Zer​kam na Sier​rę, któ​ra grze​bie de​spe​rac​ko w to​reb​ce. To chy​ba ja​kiś żart? — Nie umiem wrzu​cić wstecz​ne​go. Mu​sisz mi po​móc. Cze​go ty, do cho​le​ry, szu​kasz? — py​tam. — No... ni​cze​go. Nie chcę tyl​ko na​wią​zy​wać kon​tak​tu wzro​ko​we​go z La​ty​no​ski​mi Krwio​pji​- ca​mi. Ru​szaj wresz​cie, co? — od​po​wia​da Sier​- ra przez za​ci​śnię​te zęby. — Poza tym ja umiem kie​ro​wać tyl​ko au​to​ma​tem. W koń​cu uda​je mi się wrzu​cić wstecz​ny, z okrop​nym pi​skiem opon co​fam auto i znaj​du​ję inne miej​sce. Par​ku​je​my w za​chod​niej czę​ści par​kin​gu, jak naj​da​lej od pew​ne​go człon​ka gan​gu, któ​re​- go zła sła​wa po​tra​fi​ła​by prze​ra​zić na​wet naj​- tward​sze​go fut​bo​li​stę z Fa​ir​field, po czym idzie​my z Sier​rą do głów​ne​go wej​ścia li​ceum Fa​ir​field. Nie​ste​ty stoi tam Alex Fu​en​tes z kum​pla​mi z gan​gu. — Po pro​stu idź — mru​czy Sier​ra. — Pod żad​nym po​zo​rem nie patrz im w oczy.

To aku​rat oka​zu​je się do​syć trud​ne, gdy Alex Fu​en​tes za​stę​pu​je mi dro​gę. Jaką mo​dli​twę od​ma​wia się w go​dzi​nę śmier​ci? — Je​steś bez​na​dziej​nym kie​row​cą — mówi z lek​kim hisz​pań​skim ak​cen​tem i spoj​rze​niem mó​wią​cym wy​raź​nie: Ja tu rzą​dzę. Z tym swo​im umię​śnio​nym cia​łem i ide​al​ną twa​rzą chło​pak wy​glą​da jak mo​del od Aber​- crom​bie​go, ale jego zdję​cie tra​fi prę​dzej do kar​to​te​ki po​li​cyj​nej. Dzie​cia​ki z pół​noc​nej czę​ści mia​sta nie za​- da​ją się w za​sa​dzie z dzie​cia​ka​mi z po​łu​dnia. Nie, że uwa​ża​my się za lep​szych — je​ste​śmy po pro​stu inni. Ży​je​my w tym sa​mym mie​ście, ale w zu​peł​nie in​nych czę​ściach. My miesz​ka​- my w du​żych re​zy​den​cjach nad je​zio​rem Mi​- chi​gan, a oni w po​bli​żu bocz​nic ko​le​jo​wych. Ina​czej wy​glą​da​my, mó​wi​my, za​cho​wu​je​my się i ubie​ra​my. Nie mó​wię, że ktoś jest lep​szy albo gor​szy. W Fa​ir​field tak po pro​stu jest. A szcze​rze mó​wiąc, więk​szość dziew​czyn z po​łu​- dnia mia​sta trak​tu​je mnie tak jak Car​men San​chez... nie​na​wi​dzą mnie za to, kim je​stem. A ra​czej za to, jaka ich zda​niem je​stem. Alex mie​rzy mnie po​wo​li wzro​kiem, z góry na dół i z po​wro​tem. Nie po raz pierw​szy chło​- pak tak na mnie pa​trzy, ale ni​g​dy nie ro​bił

tego ktoś taki jak Alex i to w tak bez​czel​ny spo​sób... i z tak bli​ska. Czu​ję, że ro​bię się czer​- wo​na. — Na​stęp​nym ra​zem patrz, gdzie je​dziesz — mówi zim​nym, spo​koj​nym gło​sem. Pró​bu​je mnie za​stra​szyć. Do​bry jest. Nie dam się ster​ro​ry​zo​wać, na​wet je​śli w brzu​chu wszyst​ko prze​wra​ca mi się tak, jak​bym zro​bi​ła sto gwiazd pod rząd. Pro​stu​ję ra​mio​na i uśmie​cham się szy​der​czo: tym sa​mym uśmie​- chem, po któ​ry się​gam, gdy chcę ko​goś do sie​- bie znie​chę​cić. — Dzię​ki za radę. — Je​śli chcia​ła​byś kie​dyś, żeby praw​dzi​wy fa​cet po​ka​zał ci, jak się jeź​dzi, mogę ci udzie​lić paru lek​cji. Jego kum​ple za​czy​na​ją się śmiać i gwiz​dać, a we mnie wszyst​ko się go​tu​je. — Gdy​byś był praw​dzi​wym fa​ce​tem, przy​- trzy​mał​byś mi drzwi, a nie blo​ko​wał przej​ście — mó​wię, bę​dąc pod wra​że​niem wła​snej ri​po​- sty, mimo że ko​la​na mam jak z waty. Alex od​su​wa się, otwie​ra drzwi i kła​nia się, jak​by był ka​mer​dy​ne​rem. Robi so​bie ze mnie jaja: on to wie i ja to wiem. Wszy​scy to wie​- dzą. Wi​dzę, że Sier​ra da​lej grze​bie bez sen​su w to​reb​ce. Co za kre​tyn​ka. — Zaj​mij się wła​snym ży​ciem — mó​wię mu.

— Tak jak ty? Ca​bró​na, po​zwól, że coś ci po​- wiem — od​po​wia​da ostro Alex. — Two​je ży​cie nie jest praw​dzi​we. Jest sztucz​ne. Tak jak cała ty. Ła​pię Sier​rę za rękę i cią​gnę do otwar​tych drzwi. Wcho​dzi​my do środ​ka wśród śmie​chów i po​gwiz​dy​wań. W koń​cu wy​pusz​czam z płuc po​wie​trze, któ​re mu​sia​łam do​tąd cały czas wstrzy​my​- wać, a po​tem od​wra​cam się do Sier​ry. Przy​ja​ciół​ka gapi się na mnie prze​ra​żo​nym wzro​kiem. — Cho​le​ra ja​sna, Brit! Chcesz umrzeć, czy jak? — Co daje Alek​so​wi Fu​en​te​so​wi pra​wo ter​- ro​ry​zo​wa​nia każ​de​go, kto mu sta​nie na dro​- dze? — Może pi​sto​let, któ​ry ma za pa​skiem albo bar​wy gan​gu, któ​re na so​bie nosi? — stwier​- dza Sier​ra sar​ka​stycz​nie. — Nie jest na tyle głu​pi, żeby przy​cho​dzić do szko​ły ze splu​wą — za​uwa​żam roz​sąd​nie. — A ja nie dam się za​stra​szyć ani jemu, ani ni​- ko​mu in​ne​mu. — Przy​naj​mniej w szko​le. Szko​- ła to je​dy​ne miej​sce, w któ​rym mogę zgry​wać „ide​ał”. Wszy​scy się na to bio​rą. Na​gle do​cie​ra do mnie, że to nasz ostat​ni rok w Fa​ir​field i po​trzą​sam Sier​rą za ra​mio​na.