Christine Feehan - Mrok 20 - Mroczny Zabójca.pdf

Tłumaczenie: franekM Tłumaczenie: franekM

Tłumaczenie: franekM Rozdział 1 Wirująca mgła przesłaniała góry i skradała się do głębokiego lasu, rozciągając warstwę białego, wśród pełnego śniegu drzew. Kieszenie głębokiego śniegu zakryły życie pod czapką kryształów lodu i wzdłuż brzegów strumienia. Krzewy i pola traw rosły jak posągi, zamrożone w czasie. Śnieg dał światu niebieskawą obsadę. Las, gdzie wisiały sople i strumień, z jego zamrożoną w dziwacznych kształtach wodą, wydawały się upiornym, obcym światem. Czyste, rześkie i zimne, nocne niebo jaśniało jasnym światłem gwiazd i pełni jarzącego się księżyca, rozsypującego srebrzyste światełko na powierzchnie ziemi. Ciche cienie prześliznęły się przez drzewa i pokryte lodem krzaki, poruszając się z absolutną ostrożnością. Duże łapy pozostawiały ślady w śniegu, o dobrych sześciu calach średnicy, jeden za drugim, szlak wił się wśród drzew i bujnych krzewów. Pomimo że wyglądały na będące w dobrym zdrowiu, silne, ze stalowymi prężącymi mięśniami, ukrytymi pod grubym futrem, wilki były głodne i potrzebowały jedzenia, by utrzymywać przy życiu watahę przez długą, brutalną zimę. Alfa nagle się zatrzymał, pozostając bardzo nieruchomy, obwąchując szlak wokół niego, podnosząc nos by zwietrzyć wiatr. Inni też się zatrzymali, niczym zjawy, ciche cienie, które natychmiast rozeszły się promieniście. Alfa posunął się do przodu, zostając z wiatrem, gdy inni zeszli na boki, czekając. Jard dalej, na szlaku leżał kawał surowego mięsa, świeży, zapach rozchodzić się kusząco z powrotem w kierunku wilka. Ostrożny, obszedł je dokoła, używając swojego nosa, by wyczuć potencjalne niebezpieczeństwo. Wietrząc tylko pożywienie, ze spływającą śliną i jego pustym żołądkiem, zbliżył się ponownie, idąc z wiatrem, ustawiając się pod kątem w kierunku kawału jedzenia, ratującego życie. Obszedł je trzy razy i cofnął się, ale żadna krztyna niebezpieczeństwa się nie ujawniła. Ostrożnie węszył po raz czwarty i coś prześliznęło się nad jego szyją. Alfa skoczył do tyłu i drut się zacisnął. Im bardziej walczył, tym drut bardziej się zaciągał, zatrzymując powietrze z dala od jego płuc i przepiłowując ciało. Wataha szybko go okrążyła, jego samica pognała by mu pomóc. Zaczęła walczyć gdy kolejny drut złapał ją za szyję, niemal strącając ją z nóg. Przez moment zapadłą cisza, rozbita tylko przez sapiące oddechy dwóch złapanych w pułapkę wilków. Gałązka trzasnęła. Wataha obróciła się i

Tłumaczenie: franekM rozproszyła w pośpiechu uciekając przed cieniami, z powrotem do gęstszego pokrycia drzew. Krzaki rozdzieliły się i kobieta wyszła na otwartą przestrzeń. Była ubrana w czarne zimowe boty, czarne spodnie, które zsunęły się nisko na jej biodrach i w kamizelkę bez rękawów z czarnej skóry, która pozostawiała jej przeponę nagą i miała trzy zestawy stalowych klamer zbiegających się na środku. Sześć klamer było błyszczących, prawie ozdobnych, z maleńkimi krzyżami biegnącymi w górę i wokół, osadzone w ociosanych sztukach srebra. Bogactwo włosów w głębokiej czerni rozlało się do jej pasa, zebrane w gęstym warkoczu. Nosiła długi płaszcz z kapturem, sczepiony czymś co wydawało się być jedynie srebrem obrzuconym skórą wilka, biegnącym, aż do jej kostek. Niosła w jednej ręce kuszę, mieczu przy jednym biodrze i nożu przy drugim. Strzały znajdowały się w kołczanie na jej ramieniu, a wszystko razem znajdowało się wewnątrz długiej skóry wilka w pętelkach zawierających różne ozdobne kabury broń. Kabura powieszona niżej przystrojona rzędami bardzo małych, płaskich, ostrych jak brzytwa grotów mieściła pistolet na jej biodrze. Przystanęła na moment, lustrując wzrokiem scenę.? Nie ruszaj się, " wysyczała, zarówno z irytacją jak i z władzą w jej cichym głosie. Na jej rozkaz, oba wilki przerwały natychmiast walką, czekając, z drżącymi ciałami, ich boki się unosiły, a głowy trzymały niski by złagodzić straszne zamknięcie zaciskające się wokół ich gardeł. Kobieta ruszyła się z płynną gracją, płynąc nad powierzchnią, a nie osuwając się na zamarznięty śnieg. Przestudiowała wnyki, ich mnóstwo, które w jej ciemnych oczach były wstrętne. "Robiliście to wcześniej " zrugała. I pokazałam ci je, ale byłeś równie łakomy, szukając łatwego posiłku. Powinnam pozwalać wam umierać tu w mękach." Nawet gdy udzieliła wilkom nagany, wysunęła parę praktycznych noży z wnętrza skóry wilka i przycięła druty, uwalniając wilki. Wepchnęła swoje palce w ich futro i nad głębokimi cięciami w ich gardłach, następnie zacisnęła dłoń nad rozcięciami, skandując łagodnie. Białe światło wybuchło pod jej ręką, jarząc się wokół i przez futro wilków. “To powinno sprawić że poczujecie się lepiej," powiedziała, sympatia skradająca się do jej tonu, gdy podrapała uszy obu wilków. Alfa warknął ostrzegawczo, a jego partnerka obnażyła swoje zęby; obydwa odsunęły się z dala od kobiety. Uśmiechnęła się.? Czuję go. Nie można nie czuć zapach obrzydliwego smrodu wampira." Obróciła głowę i zaglądnęła przez ramię na wysokiego, potężnego mężczyznę wychodzącego z poskręcanego, sękatego pnia dużej zimozielonej jodły. Pień był rozchełstany, przedzielony niemal na pół, uczerniony i złuszczony, igły na

Tłumaczenie: franekM wyciągniętych kończynach usychały gdy drzewo wydaliło jadowitą kreaturę z jego dna. Sople posypały się jak małe dzidy, gdy odgałęzienia rozpadły się na kawałki i zadrżały, drżąc od kontaktu z tak nikczemną istotą. Kobieta wstała z gracją, odwróciła się przodem do jej wroga, dając znak wilkom by odeszły z powrotem do lasu. “Widzę, że uciekłeś się do zastawiania pułapek by mieć środki na utrzymanie, Cristofor. Jesteś tak wolny i obrzydliwy, że już nie możesz zwabić człowieka, by wykorzystania go jako jedzenie? " “Zabójca! "Głos wampira wyglądał na zardzewiały, jakby jego struny głosowe rzadko były używane.? I wiedziałem że jeśli przyciągnę twoją watahę, przyjdziesz." Jej brew uniosła się.? Więc jest to ładne zaproszenie, Cristofor. Pamiętam cię z dawnych dni, gdy byłeś młodzieńcem, wciąż przystojny gdy się na ciebie patrzyło. Zostawiłam cię w spokoju przez dawne czasy ', ale widzę, że pragniesz słodkiego uwolnienia śmierci. Dobrze, stary przyjacielu, zgoda." " Oni mówią, że nie możesz być zabita " powiedział Cristofor “Legenda głosi, że nawiedzasz wszystkie wampiry. Nasi przywódcy każą zostawić cię w spokoju." Twoi przywódcy? Więc dołączyłeś do nich, przyłączając się przeciwko Księciu i jego ludziom? Dlaczego szukasz śmierci, gdy planujesz rządzić całym krajem? Światem? " Zaśmiała się łagodnie. " Wydaje mi się że jest to głupie pragnienie, i dużo pracy. W dawnych czasach, żyliśmy zwyczajnie. To były szczęśliwe dni. Nie przypominasz ich sobie? " Cristofor studiował jej nieskazitelną twarz. “Powiedziałem ci że jesteśmy połączeni razem, jeden pas ciał w danej chwili, ale twoja twarz i ciało są jak w dawnych czasach. Wzruszyła ramionami, odmówiła pozwolenia obrazom tamtych ponurych lat, cierpienia i bólu — prawdziwej męce — gdy jej ciało odmówiło umarcia i leżało w głębi ziemi, pozbawiona ciała i otwarta na pełzające owady, rojące się w ziemi. Trzymała swoją twarz pogodną, uśmiechniętą, ale w środku była wciąż, zwinięta, gotowa by wybuchnąć w działaniu. “ Może warto do nas dołączać “ Masz więcej powodu niż którykolwiek inny nienawidzić Księcia. " “ I dołączyć do tych którzy mnie zdradził i okaleczyli ? Nie sądzę. Prowadzę wojnę przeciw tym którym się to należy." Poruszyła swoimi palcami wewnątrz

Tłumaczenie: franekM opiętych, wąskich rękawiczek. “ Ty naprawdę nie powinien dotknąć moich wilków, Cristofor. Zostawiłeś mi mało wyboru. " “ Chcę twojej tajemnicy. Wyjaw mi ją, a pozwolę ci żyć. " Uśmiechnęła się wtedy, pięknym uśmiechem, jej zęby były mały i perłowo białe. Jej wargi były czerwone i pełne, przekorne, seksowna krzywizna zapraszająca go, by dzielić rozbawienie. Przechyliła swoją głowę na jedną stronę, jej wpatrywanie się przesuwało się do jego twarz, oceniając go ostrożnie. “ Nie miałam pojęcia, że zostałeś takim głupcem, Cristo." Nazwała go imieniem, którego użyła, gdy byli dziećmi bawiącymi się razem. Przedtem. Gdy świat był właściwy. “ Jestem Zabójcą wampirów. Wezwałeś mnie swoimi pułapkami " machnęła pogardliwą ręką “ I ty myślałeś, że powinnam być tobą onieśmielona" Uśmiechnął się do niej złym, złośliwym uśmiechem “Stałaś się arogancka, Zabójco. I nieostrożna. Nie miałaś pojęcia, że pułapka jest dla ciebie, a nie dla twoich cennych wilków. Nie masz innego wyboru, jak tylko dać mi to co chcę, albo umierasz dziś w nocy. " Ivory wzruszyła jej szczupłymi ramionami i srebrzysty płaszcz do samej ziemi pomarszczył powierzchnię, poruszając się jakby żywy. Przez jeden moment, luźno płynął wokół jej kostek, a następnie go nie było, rozprzestrzeniając się nad jej skóra aż, sześć okrutnych tatuaży wilka ozdabiających jej ciało od jej wąskich pleców do jej szyi, zawijało się wokół każdego ramienia jak rękawy. “ Zgoda " Powiedziała łagodnie, jej oczy spoczęły na nim. Rozpędzając się, wyciągnęła swój miecz jedną ręką, pędząc wobec niego, w górę i nad ośnieżonym głazem, wprowadzić jej ciało w powietrze. Poczuła ugryzienie ukrytych wnyków, i w duchu przeklęła, gdy pętla zamknęły się wokół jej szyi. Już się rozpuszczała, ale krew rozpryskiwała się na śnieg w jasnych szkarłatnych kroplach. Cristofor zaśmiał się i pochylił by zgarnąć garść śniegu lizać kropelki, rozkoszując się smakiem czystej karpackiej krwi. Nie tylko czystej — Zabójcą była Ivory Malinov, jednego z możliwie najsilniejszych karpackich rodów. Podążył łukiem krwi, zobaczył, jak formuje się kilka stóp od niego, bliżej granicy lasu, i zadowolenie sprawiło, że gdakał. Ivory pozdrowiła go z dwóch palców, dotknęła cienkiej linii biegnącej po jej szyję i położyła dwa palec na ustach, ssąc krew “ Ładny wynik. Nie zobaczyłam, że przechodzą i będę musiała przeprosić moje wilki za ruganie ich.

Tłumaczenie: franekM Ale Cristo, jeśli uważasz że twój partnerowi tam w lasach zamierza ci pomóc w zabiciu mojej watahy wilków, sam robisz jakieś poważne niedoszacowanie. " Jeszcze raz pobiegła do przodu, jej ręka była wyciągnięta nisko, i rzucała małymi grotami, rzucając nimi z ogromną siłą, tak że każdy pochował się w głąb jego ciało, w linii prostej od żołądka do szyi. Wampir wrzeszczał i próbował się zmienić. Jego nogi zniknęły, roztapiając się do pary. Jego głowa wirowała i zniknęła. Mgła popłynęła z drzew w próbie pomocy by go ukryć, krzepnąc wokół jego ciała, zakładając gruby welonu. Tułów pozostał, ta prosta, szkodliwa linia od brzucha do szyi, ukazywała jego serce. Jej miecz zatonął głęboko, masa jej ciała, siła i rozmach jej biegu wbiły ostrze przez ciało tuż pod sercem. Wampir krzyczał strasznie. Krew jak kwas wylewała się z rany, skwiercząc nad mieczem i bryzgając przez śnieg. Metal powinien być całkowicie zżarty, ale powłoka, której użył Zabójca ochronił go, jak również chronił tę części jego ciała przed przemienieniem. Obróciła swoje ciało w tanecznym obrocie, z mieczem nad jej głową, wciąż wbitym wewnątrz jego klatki piersiowej, aby wyciąć kolistą dziurę wokół jego serca. Ivory cofnęła miecz i zagłębiła swoją rękę głęboki. Pokarzę ci moją tajemnicę " szepnęła “zabierz ją do grobu." Wyrwała serce i rzuciła je od siebie, podnosząc swoje ramiona przywołując miecz pioruna. Wyszczerbiony piorun spalił serce, a następnie skoczyła do ciała, paląc je do czysta. “Spoczywaj w pokoju, Cristofor, " szepnęła i zawiesiła swoją głowę, opieranie się o jej miecz, łzy mieniące się krótko nad jej utraconym przyjacielem z dzieciństwa. Tak wielu już odeszło. Nic nie pozostało z życia które kiedyś znała. Zrobiła głęboki wdech, wciągając ostrą noc przed oczyszczeniem jej miecza i wszystkie ślady krwi wampira ze śniegu. Odzyskała osiem małych grotów i wsunęła je do pętli w jej kaburze przed wsunięciem jej ramion w srebrno – wykończone futro. Tatuaże się poruszyły, przesuwając się jeszcze raz nad jej ciałem w postaci płaszcza. Pozwoliła srebrzystej odzieży osiąść nad jej ciałem, wolno zanim podniosła jej broni i wciągnęła kaptur. Od razu wydawała się zniknąć, mieszając się gładko z warstwy białej mgły. Ivory ruszyła w ciszy, czując, jak wroga energia promieniowała od jej watahy. Byli pod atakiem a jej ściana ochrona osłabła. Wyrzuciła pośpiesznie wokół nich tarczę, gdy zwietrzyła drugiego drapieżnika. Gdyby nie był tak chętny do ataku i pozostał z wiatrem, udałoby mu się zabić jej dziką watahę wilków. Nie mogła ponownie wykorzystać na nim grotów; kwas z krew wampira przeżarł większość z powłoki. Miała bardzo mało czasu by zabić jej wroga, by pochować małe, bardzo niebezpieczne kliny w ciele wampira, zanim kwas krew zje powłokę i pozwoli jej wrogowi się zmienić. Wijąc się między drzewami,

Tłumaczenie: franekM Zabójca został nisko przy ziemi, zamieniając się w wilka. Ze swoją przechodzącą w srebro skórą, była trudna do rozróżnienia od innych wilków na terenie, gdy prześliznęła się przez drzewa, wobec drugiego wampira. Zatonęła za zwalone drzewo, badając mężczyznę ciskającego ogniste kule w wilki. Osaczył je tuż nad wodą, gdzie lód był cienki i niebezpieczny. Mogła zobaczyć, jak pęknięcia rozchodzą się wzdłuż wąskiej tarczy którą rzuciła, gdy wampir ciągle dobijał się do niej. Nabrała tchu, wypuściła go i pozwoliła sobie odnaleźć to miejsce w głębi siebie, gdzie była cisza. Gdzie była determinacja. Teraz w ludzkiej formie, stanęła i rzuciła się na wampira, wystrzeliwując jednocześnie z kuszy. Ponownie jej celem był tors. Złapała go gdy się obrócił, jedna strzała uderzyła dolną część pleców, drugie minęła się z celem. Ciskał kulę ognia w jej stronę i Ivory wykonała przewrót na ziemi, pozwalając jej przelecieć nad swoją głową. Następnie znalazła się na nogach, wciąż biegnąc, zawsze postępując naprzód, strzelając do niego z kuszy. Wampir zawył z wściekłości, dźwięk ucichł się nagle, gdy strzała uderzyła w głąb jego gardła. Jej wilki rzuciły się na ścianę, szalejąc, by przyjść jej z pomocą, ale wiedziała, że wampir po prostu zniszczy je wszystkich. Z drugiej strony... Zabójca wzruszył ramionami, tym razem wysyłając jej grubą, srebrno - wykończoną skórę wilka z dala od niej. Gruby płaszcz wylądował w śniegu, rozkładając się, pomarszczył powierzchnię, jakby żywy. Kaptur wyciągnął się i rozciągnął, i każdy rękaw zrobił to samo, przechodząc do życia, gdy ciało płaszcza utworzyło trzy odrębne kształty, wychodzące z kaptura i rękawów. Ivory nie czekała na swoich towarzyszy, by przeszli do ich normalnych form; potoczyła się przez śnieg, pojawiając się na jednym kolanie, wypuszczając dwie bardziej powleczone strzał w klatkę piersiową wampira, podczas gdy został rozproszony przez sześć nowo powstałych wilków. Wampir wysyczał, jego oczy świeciły gorąco z nienawiści. Próbował się przemienić, ale tylko jego nogi, brzuch i głowa przybrały formę wielu uzbrojonych bestii, pozostawiając jego serce odsłonięte. Zdał sobie sprawę, że znalazł się w potrzasku, ale zdawał sobie w pełni sprawę, że strzałki osłabiające jego plecy, ich metal jest niszczony przez jego kwasową krew. Obracał się, posyłając strumień śniegu, zbierając do siebie wiatr i rzucając nim na zewnątrz, wywołując natychmiastową zamieć, gdy śnieg został pociągnięty do jego kręgu i wyrzucony wokół niego. Nie można było zobaczyć wampira między w centrum burzy, ale wilki skoczyły przez kłąb lodowatego śniegu, poprowadzone przez zapach do ataku, szarpiąc

Tłumaczenie: franekM jego nogi i ramiona, alfa dotarł do gardła, aby go powalić. Zabójca podążył za nimi do koła, bieżąc nóż, rzucając się w szaloną burzę. Jeden z wilków krzyknął, a następnie krzyczał, gdy wampir rozerwał jego boki swoimi zakręconymi, rozcinającymi szponami i cisnął w nią jego ciało. Ivory puściła swoją kuszę i złapała wilka, gdy uderzył w jej klatkę piersiową, rzucając ją do tyłu. Zamieć cięła jej twarz bez litości, szarpanie jej odsłonięta skórą gdy upadła, wilk znajdował się na niej. Odłożyła zranione ciało alfy tak łagodnie jak to możliwie i pełzała szybko do przodu, pokonując ośnieżoną ziemię jak wąż, podnosząc kuszę i załadowując ją, gdy ślizgała się do przodu. Wystrzeliła szybko, uderzyła go jeszcze trzy razy, wybuchając na swoje nogi tuż przed nim, wbijanie noża głęboko, jej ręka zawinęła się wokół rękojeści, następowanie ostrze przeszło przez kość i ścięgno, by dojścia do serca. Wampir cofnął się, ślina i spieniona krwi znajdowała się wokół jego ust. Trzasnął swoją pięść przy jej klatce piersiowej, próbując sięgnąć jej serca, uderzając w podwójny szereg klamer. Wyjąc, cofnął swoją rękę, oparzenie widoczne były na knykciach. Maleńkie odciski krzyży wplecionych w srebro i pobłogosławione wodą święconą, palić jego ciało, prawie do szpiku kości. Wampir wrzeszczał, uderzając ją w gardło, mimo wilków wiszących na jego ramionach. Jego paznokcie otarły w poprzek jej szyi i ramion, żłobiąc ciało głęboko, gdy walczył lekkomyślnie. Samiec alfa uderzył go pełną siłą w tułów, wioząc go do tyłu i daleko od Ivory, zanim tymi zatrutymi szponami mógł przedziurawić jej żyłę szyjną. Ivory skoczyła niego, zadając cios pięścią, sięgając serca, ignorując kwas który przepalał jej powlekaną rękawiczkę i zaczął palić natychmiast. Wampir bił i darł, ale wilki przygniotły go, gdy wydobyła bijące czarne serce, ciskając je od siebie i podniosła ręki w kierunku nieba. Piorun szedł zygzakiem, schodząc smugą w dół i uderzając w serce, rzucone na ziemią. Wilki odskoczyły z drogi i piorun oczyszczającej energii wzrósł gwałtownie do ciała, spalając wampira i czyszcząc jej strzały. Ze znużeniem, Ivory wykąpał swoje rękawiczki w świetle, a następnie zatonęła w dół na śniegu, siadając na moment, zwieszając głowy, walcząc by wciągnąć powietrze, gdy jej płuca paliły za potrzebą. Jeden z wilków polizał jej rany w celu uleczenia jej. Zdobyła się na mały uśmiech i oparła jej palce w futrze samicy alfa, pocierając jej twarz w miękkiej skórze dla wygody. Te wilki, uratowały ją przed śmiercią tyle lat wcześniej, więcej nawet niż pamiętała, byli jej jedynymi towarzyszami — jej rodziną. Byli

Tłumaczenie: franekM jej prawdziwą watahą i nie była winna żadnej lojalności wobec nikogo innego prócz nich. “ Podejdź tu, Raja, " zanuciła do dużego samca. “Pozwól mi spojrzeć na uszkodzenie." Wciąż złapane za tarczą tarczy, którą stworzyła by bronić watahę przed wampirem, alfa ryknął wyzwanie. Raja zignorował go jak robił przez tak wiele innych lata. Naturalna wataha żyła i umierała, w cyklu interweniującej natury, i nauczył się, że tak małostkowe rywalizacje go nie urażają. Posłał naturalnemu alfie spojrzenie czystej pogardy i podlizywał się Ivory, leżąc na boku, tak by mogła zbadać jego rany. Leczyła go niezliczoną ilość razy przez lata, tak jak jego siostry i bracia leczyli rany Zabójcy, ich ślina zawierała środki lecznicze. Oskrobała śnieg z zamarzniętej ziemi i kopała głęboko do czasu, gdy znalazła dobrą glebę. Łącząc ślinę z glebą, obłożyła rany, a następnie przytuliła go. “Pomyśl, mój bracie. Jak tylekroć wcześniej, uratowałeś mi życie. " Trącił ją nosem i poczekał cierpliwie podczas, gdy badała każdego z watahy. Najsilniejsza z samic, Ayame, nazwana na cześć wytrawnego wilka Księżniczki, przytuliła się blisko niego, badając jego rany i przesuwają językiem po innych zadrapaniach, które otrzymał. Ich życiowi partnerzy składali się na resztę grupy: Blaez, jego drugi w poleceniach; Farkas, ostatni samiec; Rikki i Gynger, dwie mniejsze samice. Stłoczyli się wokół Ivory, przyciskając się blisko jej pobitego i posiniaczonego ciała by jej pomóc. Życiowi partnerzy, urodzeni z innych rodziców, byli bardzo charakterystyczni z ich grubymi, srebrno-wykończonymi futrami, połyskującymi, opadającymi luksusowym futrem, wszystkie większe niż normalne, nawet dwie mniejsze samice. Wszystkie miały niebieskie oczy od swoich szczenięcych dni, gdy Ivory wytropiła ślady krwi i śmierci do legowiska, znajdując zmiażdżone ciała jej naturalnej watahy wilków, przez wszystkie te lata. Nawet wtedy, gdy stała się utrapieniem dla wampirów, szeptem, początkiem legendy, a oni próbowali ją zniszczyć. Za to, zabili i okaleczyli ciała watahy wilków z którymi się zaprzyjaźniła. Znalazła umierające szczenięta, ich rozerwane ciała wiły się po nasiąkniętej krwią ziemi, próbowała znaleźć ich matki. Nie mogła znieść ich utraty, jej jedynej rodziny, jej jedynego kontaktu z ciepłem i miłością, i nakarmiła je swoją krwią z czystej rozpaczy utrzymania ich przy życiu. Karpacka krew. Gorąca i lecznicza. Została z nimi w jaskini, z dala od światła dnia, niemal siebie zagłodziła. Zmuszona, ponownie z rozpaczy, wzięła niewielkie ilości krwi od nich by przeżyć. Nie zdała sobie sprawę, że daje wymiany krwi, do czasu gdy największy i najbardziej dominujący ze szczeniąt przeszedł zmianę.

Tłumaczenie: franekM Szczenięta zachowały swoje niebieskie oczy gdy urośli, karpacka krew dała im umiejętność do zmiany. Ich umiejętność komunikowania się z Ivory uratowała je, dając im niezbędne zdolności parapsychologiczne umysłów, by przetrwać konwersję. Tak jak Ivory, zostali zranieni tysiąc razy w bitwie, ale przez miniony wiek nauczyły się jak skutecznie powalać wampira, w siedmioro pracując zespołowo. Leżała z powrotem na śniegu, łapanie oddech, pozwalając jej ciału wchłaniać ból z powodu jej ran. Ta w jej szyi pulsowała i paliła i wiedziała, że musi zmyć ją natychmiast. Była obojętna na zimno, jak wszyscy Karpatianie. Jej rasa była tak stara jak czas, niemal nieśmiertelna jak odkryła, ku jej zgorszeniu, gdy syn Księcia zdradził ją dla wampirów, dla jego własnego zysku. Nigdy nie zaznała takiej męki, niekończąca się bitwa w głębi ziemi, gdy lata mijały, a jej ciało odmówiło umarcia. Musiała wydać dźwięk, chociaż nie słuchała siebie. Myślała, że jej płacz jest cichy, ale wilki przycisnęły się bliżej, próbując ją pocieszyć, i naturalna wataha za tarczą podjął krzyk. Patrząc w górę na nocne niebo, pozwoliła swoim wilkom uspokajać ją, ich miłość i oddanie było balsamem gdy kiedykolwiek myślała zbyt wiele o swoim dawnym życiu. Czas skradał się do przodu. Ta pora dnia była takim samym wrogiem jak wampiry. Musiała się pośpieszyć, by dojść do swojego legowiska, a było wciąż tak wiele do zrobienia przed świtem. Ivory przyciskał swoje palce do swoich piekących oczu i zmusiła swoje ciało do ruszenia się. Najpierw, usunęła truciznę z ran w swoim ciele, gdzie trucizna pochodząca z pazurów wampira, rozerwała ją. Wampiry które zakażały rany, używały maleńkich jak robaki pasożytów by identyfikować siebie, i te pasożyty zakażały jakąkolwiek otwartą ranę. Musiała szybko przecisnąć je przez swoje por, zanim mogły chwycić i będą wymagać dużo bardziej dogłębnego leczenia. Co więcej przywołała w dół piorun by zabić je zanim zmieszają się z ziemią i śliną obłożyła swoje własne rany. “ Gotowe? " zapytała swoją rodzinę, podnoszenie swoje ramiona i wsuwając zużyte strzały do swojego plecaka. Nigdy nie zostawiła broni albo strzały, ostrożna by jej formuła nie wpadła w ręce wampirów, albo co gorsze: Xaviera, jej śmiertelnego wroga. Ivory wyciągnęła swoje ramiona i wataha podskoczyła razem, formując w powietrzu płaszcz do samej ziemi, gdy się przemienili, przykrywając jej ciało, z kapturem nad jej głową i płynną skórą oblegającą ją ciepłem i miłością. Nie była nigdy sama, gdy podróżowała ze swoją watahą. Choćby nie wiem, gdzie był nie szła, ile dni albo tygodnie podróżowała, podróżowali z nią, powstrzymując ją przed oszaleniem. Nauczyła się być sama i miała wilczą naturalną ostrożność

Tłumaczenie: franekM przez nieznajomymi. Nie miała żadnych przyjaciół, jedynie wrogów i czuła się w ten sposób bobrze. Przechodząc przez śnieg, machnęła swoją ręką i pozwoliła tarczy się rozpaść. Naturalna wataha wilków kłębiła się wokół niej, balansując między jej nogami i wąchając jej płaszcz, witając się z nią jako z członkiem grupy. Alfa zaznaczył każdy krzak i drzewo w sąsiedztwie, by pozostawić Raja zapachowe ślady. Ivory przewróciła swoimi oczami na pokaz dominacji. “Mężczyźni są tacy sami na cały świecie, bez względu na gatunek," Powiedziała głośno i sprawdziła wilki jeden po drugim, upewniając sią, że wampir nie skrzywdził któregokolwiek z nich. “ Wszystko w porządku. Chodźmy was nakarmić przed świtem. Mam drogę do pokonani, a noc przygasa," powiedziała do watahy. Łapiąc pysk alfy, zaglądając do jego oczu. Znajdź i przyprowadź ofiarę do mnie, a ja powalę ją dla ciebie. Pośpiesz się jednak, nie mam dużo czasu. “ Mimo że rozmawiała z jej własną watahą przez cały czas i zrozumieli ją, to było łatwiejsze z dziką watahą, by przekazać kolejne obrazy, a nie słowa. Dodała sens pilnej potrzeby w tym samym czasie. Musiała zacząć wędrówkę z powrotem do jej legowiska. Zwykle leciała, a każda z jej broni została zrobiona z czegoś naturalnego, co mogło przemieniać się z nią, by przenosić jej arsenał na duże odległości. Ale najpierw musiała pomóc watasze znaleźć jedzenie. Nie chciała stracić ich nad zimą, a kolejna burza nadchodziła szybko. Wataha wilków rozpłynęła się po raz kolejny w lesie szukając ofiary. Zarzuciła na ramię swoją kuszę i zaczęła przechodzić przez pustkowie w kierunku jej domu. Pokonała tylko kilka mil, zanim wataha wyłapała coś na jej drodze, ale byłaby o wiele bliżej domu — i bezpieczeństwa. Mało rozumiała współczesny styl życia. Dawno została pochowana pod ziemią, świat był nie do poznania, gdy wstała. Dowiedziała się z czasem, że syn księcia Michail zastąpił go jako władca Karpatian, a jego drugim w poleceniach, jak zawsze, był Daratrazanoff. Jeszcze niewiele wiedziała o nich, ale nawet karpacki świat zmienił się drastycznie. Było tak niewielu z jej gatunku, rasy zbliżającej się do wymarcia, i kto wie? Może tak było najlepiej. Może ich czas skończy się niedługo. Tak niewiele kobiet i dzieci rodziły się przez parę ostatnich wieków, że rasa niemal została wytępiona. Nie była już częścią tego świata, tak jak nie była częścią ludzkiego współczesnego świata. Niewiele znała o technice, inaczej niż z książek, które przeczytała, i nie miała żadnego pojęcia jak by to było mieszkać w domu albo miasteczku, miasteczku albo — albo niech Bóg bron — w mieście.

Tłumaczenie: franekM Przyspieszyła swoje kroki, i jeszcze raz rzucić okiem na niebo. Dała watasze kolejne dwadzieścia minut na upojną zabawę zanim salwuje się ucieczką. Gdy tak zrobi będzie prawie szczęśliwa. Nie chciała zostać zaskoczona w świetle świtu. Spędziła taki kawał swojego życia pod ziemią, że nie rozwinęła odporności na słońce aż tak dobrze jak jej rodzaj, będący zdolnym do bycia poza domem we wczesnych porannych godzinach. W momencie gdy słońce zaczęło wschodzić, mogła poczuć oparzenia. Oczywiście, to może mieć coś wspólnego z jej skórą, która tak długo się odnawiała, oskrobana z jej ciała, jak było do czasu, gdy była tylko kośćmi i masą obtartej tkanki. Czasami, gdy początkowo się obudziła, wciąż czuła, jak ostrza przechodzące przez kości i organy, które kroiły ją na kawałeczki i rozrzucały na łąkę, pozostawioną ją by została pożarta przez wilki. Zapamiętała odgłosy ich chropowatego śmiechu, gdy wypełnili polecenia dane im przez jej najgorszego wroga — Xaviera. Wiatr zaczął zyskiwać na sile a ciemne chmury dryfowały w górze, zwiastując nadejście burzy. Poszukiwała schronienia drzew i się schroniła, zamykając swoje oczy, poszukując watahy wilków. Odkryli łanię, chudą i wycięczoną przez zimę, trochę kuśtykającą z urazu jej starego ciała. Ruszając w pościg, wataha zakręciła, prowadzą ją ku Ivory. Szepnęła łagodnie, prosząc łanię o przebaczenie, wyjaśniając potrzebę nakarmienia watahy, gdy podniosła swoją broń i czekała. Minuty mijały. Lód pękł z głośnym trzaskiem, zakłócając ciszę. Twardy oddechu wybuch z płuc w bystrym obłoku pary, gdy jeleń przedarł się przez drzewa i biegł nad oblodzonym terenem. Za łanią biegły wilki, ciche, śmiertelne, głodne, poruszając się przez przestrzeń lodu na dużych łapach. Oblegając ją, wataha wróciła z różnych kierunków, prowadząc łanię biegnącą prosto ku Ivory. Polowali w ten sposób niejednokrotnie, przynosząc jej ofiarę w trudnych czasach. Ivory czekała do czasu, gdy miała szansę zabicia, nie chcąc by łania cierpiała przed wypuszczaniem jej strzały i powaleniem zwierzęcia. Zanim alfa mógł się zbliżyć do padliny, warczał na innych, by czekali do czasu gdy nie najadła się do syta, pośpieszyła do niej i wydostała swoje strzały, krocząc szybko z daleka, nie chcąc używać energii by kontrolować umierającą z głodu watahę, gdy bankiet znajdował się tuż przed nimi. Zwiększając swoją prędkość do czasu, gdy biegła, Ivory skoczyła w niebo, przemieniając się, wilki przesuwały się nad jej skórą, by stać się ostrymi tatuażami, gdy jako smuga przenosili się z nią. Zawsze czuła radość podróżując

Tłumaczenie: franekM w ten sposób, jakby z ramion został zdjęty ciężar, za każdym razem gdy wzniosła się w powietrze. Wirujące ciemnymi chmurami pomogły łagodzić światło na jej skórze, gdy poruszała się szybko w kierunku swojego domu. Może to było to, co sprawiło, że poczuła się mniej obciążona — że kierowała się do domu, gdzie czuła się bezpieczna i pewnie. Nigdy nie nauczyła się być zrelaksowana i swobodna nad ziemią, gdzie jej wrogowie mogli ją zaatakować z jakiegokolwiek kierunku. Trzymała w sekrecie swoje legowisko, nie pozostawiają żadnych śladów blisko jej wejścia, więc nikt nie miał okazji by ją wytropić. Jej wyjątkowy system ostrzegawczy nigdy nie został wykryty; była tego pewna. Wejście nie było chronione ze pomocą zwykłego zaklęcia, więc jeśli Karpatianin albo wampir znalazł jej legowisko, nie wiedziaby, że zostało zajęte albo nawet że istnieje. Nauczyła się wiele lat wcześniej na jakim poziomie pod ziemią jej wrogowie czuli się najbardziej odprężeni, i uniknęła ich. Dziesięć mil od jej legowiska, ukryła się, lądując, wciąż biegnąc, muskając powierzchnię, z wyciągniętymi ramionami, więc jej wilki mogły polować. Wszyscy potrzebowali krwi, i cała ich siódemka rozchodząc się, wpadali na myśliwego albo chatę. Jeśli nie, wejdzie do najbliższej wsi i przyniesie wystarczająco dużo, by utrzymać stado. Była bardzo ostrożna, nie polowała bliski dom, nie, chyba że absolutnie musiała. Gdy prześliznęła się przez drzewa, w oddali wznosiła się wysoka góra, natknęła się na ślady. Wczesnym porankiem wędrowiec mógł wyjść zebrać drzewo, albo wybrał się samotnie na polowanie. Przykucnęła nisko i dotknęła śladów w śniegu. Duży mężczyzna. To było zawsze dobre. I był sam. To było jeszcze lepsze. Głód gryzł ją teraz, gdy pozwoliła sobie go uświadomić. Ivory pobiegła śladami podążając za mężczyzną, gdy przedzierał się przez drzewa. Las ustąpił na polanie, gdzie wznosiła się niewielka chata i przybudówka, strumień przecinający na pół łąkę otaczał ją. Zwykle chata była pusta, ale droga prowadziła przez śnieg i do środka. Wąska smuga dymu zaczęła płynąć z komina, mówiąc jej, że właśnie przyszedł do chaty z polowania i rozpalił ogień. Ivory odrzuciła do tyłu swoją głowę i zawyła, wzywając do siebie watahę. Poczekała na skraju polany i mężczyzna wyszedł, ze strzelbą w rękach, rozglądając się po okolicznym lesie. Te samotne wołanie wystraszyła go i czekał, przeszukując obszar wokół jego domu. Ivory ponownie wzbiła się w niebo, ruszając się z wiatrem, częściowo jako unosząca się mgła okrążająca dom. Stanęła nad swoją ofiarą, na dachu gdy on studiował las, a następnie, z cichym przekleństwem, wszedł do środka.

Tłumaczenie: franekM Zobaczyła, jak cienie migały wśród drzew i dała im znak. Wataha zatonęła w dół, czekając. szpara pod drzwiami chaty była wystarczająco szeroka dla mgły by przepłynąć, i Ivory weszła do pokoju, ogrzanego teraz szeleszczącym ogniem. Tylko jeden pokój, z niewielkim kominkiem i kuchennym paleniskiem, chatka była pozbawiona udogodnień. W dzisiejszych czasach, nawet najbiedniejsi z mieszkańców wsi mieli kilka urządzeń. Popatrzyła na mężczyznę z ciemnego kąta pokoju, gdy wlał wodę do garnka i umieścił go na ogniu do gotowania. Przekraczając pokój, pojawiła się prawie przed nim, wślizgując się między nim, a ogniem, jej wola już sięgała by go uspokoić i sprawić że będzie bardziej uległy. Jego oczy powiększyły się, a następnie zgasły. Ivory zaprowadziła go do krzesła, gdzie mogła go posadzić. Była wysoka, znacznie wyższa niż większość kobiet we wsiach, dar jej karpackiego spadku, ale ta góra mężczyzny była jeszcze wyższa. Znalazła, tętno bijące z boku jego szyi i zatopiła w nim głęboko zęby. Smak był wyborny, gorący przepływ krwi, komórki się napełniały i wybuchały życiem. Czasami zapominała jak to jest ucztować naprawdę. Krew zwierzęca mogła stwarzać warunki by przeżyć, ale prawdziwa siła i energia pochodziły z ludzi. Rozkoszowała się każdą kroplą, doceniając życiodajną krew, wdzięczna człowiekowi, mimo że nie zapamięta, że ją ofiarował. Zesłała sen, trochę erotyczny, całkowicie miły, nie chcąc by doświadczenie było dla niego nieprzyjemne. Przesunęła swoim językiem w poprzek przebicia rani, aby zamknąć dwie dziurki i zetrzeć wszelkie dowody, że tam była. Dała mu napić się wody i przycisnęła ją do jego ust, rozkazując mu pić, a następnie umieściła przy nim kolejny i położyła obok koc, by utrzymać temperaturę jego ciała przed wyjściem. Wataha spotkała ją w głębszym lesie, oblegając ją w momencie gdy zawołała do nich. Samiec alfa zajął pierwsze miejsce, pochylił się ku jej kolanu, gdy uklękła i zaoferowała swój nadgarstek, gdy krew popłynęła. Lizał ranę na jej lewym nadgarstku, podczas gdy samica żywiła się z prawego. Nakarmiła wszystkie sześć wilków, a następnie usiadła na moment w śniegu, by odzyskać siły. Wzięła dość dużo od drwala, mimo że uważała, by wciąż mógł funkcjonować, nie chcąc narazić go na zamarznięcie na śmierć, zanim wyzdrowieje i była trochę wyczerpana po walce z wampirami, a następnie karmiąc watahę. Wstała wolno i wyciągnęła ramiona, czekając aż wilki przemienią się z powrotem w tatuaże przykrywających jej skórę. Gdy połączyli się z nią, poczuła się trochę bardziej ożywiona, wilki poświęcały jej ich energię. Znowu pobiegła i skoczyła w niebo, jednocześnie się przemieniając, dając swojemu ciału skrzydła, gdy przeleciała nad lasem, do domu.

Tłumaczenie: franekM Chmury były ciężkie i pełne, i małe podmuchy wiatru pchnęły mgłę, zamazując wschodzące słońce. Góry wzniosły się przed nią — ośnieżone i wysokie — ukrywające ciepło i dom pod warstwami kamienia. Znalazła siebie uśmiechającą się. Jesteśmy w domu, wysłała do stada. Prawie. Musiała udać się na zwiad zanim opadnie, sprawdzać pod kątem nieznajomych na jej obszarze. Poczuła, jak wilki sięgając każdym ze swoich zmysłów, właśnie kiedy ona to robiła, nigdy nie uważając bezpieczeństwa za rzecz oczywistą. To tak dała sobie radę z przeżyciem przez tyle lat. Nie ufając nikomu. Nie rozmawiając z nikim, gdyby była daleko od swojego mieszkania. Nie zostawiając żadnych śladów. Żadnego śladu. Zabójca pojawił się, a następnie znikał. Rozpoczęła swoją drogę w wiecznie zaciskającym się kręgu, bliżej i bliżej do jej legowiska, przez cały czas skanują za pustymi miejscami, które mogą wskazywać wampira, albo dla przepływu energii co oznaczało, że mag może znajdować się na tym obszarze. Dym i hałas mogą być ludźmi. Karpatianie byli trudniejsi, ale miała szósty zmysł jeśli chodzi o nich i mogła ukrywać się, gdyby wyczuła jakiegoś blisko. Gdy zaczęła swoją spiralę w dół, niepokój pomarszczył powierzchnię jej ciała a następnie przeszedł przez wilki. Pod sobą, przez warstwy mgły, złapała mignięciom czegoś ciemnego leżącego nieruchomo w śniegu. Śnieg zaczął padać, znacznie utrudniając jej wizji, a wiedziała przez pełzanie uczucie swędzenia na jej skórze, że słońce zaczęło wschodzić. Każdy instynkt kazał jej zwiększyć swoją prędkość i dotrzeć do jej legowiska zanim słońce rozbije się o górę, ale coś o wiele starszego, daleko głębszego, powstrzymało ją. Nie mogła odwrócić się od rozłożonego ciała w śniegu, już pokrywanego nowo padającym pyłem. O köd bels? — ciemności weź to. Przeklinając starożytnym karpackie przekleństwem, które wstrząsnęłyby jej pięcioma braćmi w dawnych czasach, gdy pozostawała pod ich chronioną, uwielbiana siostrzyczka, postawiła swoje stopy w śniegu i wyrzuciła swoje ramiona, pozwolić jej stadu skoczyć w dół. Wilki podeszły do ciała ze znużeniem, okrążając je w ciszy. Mężczyzna nie ruszył się. Jego ubranie zostało podarte, odsłaniając część jego wychudzonego tułowia i brzucha dla świecących, głodnych oczu. Raja poruszył się tylko w dwóch krokach, podczas gdy wataha kontynuowała okrążenie ciała. Samica alfa, Ayame, wkroczyła za mężczyznę a Raja obrócił się i warknął na nią. Ayame skoczyła z powrotem i zakręciła się wokół, obnażając swoje zęby na jej partnera. Ivory podjęła ostrożny krok bliżej, gdy Raja podjął na nowo obwąchiwanie nieruchomego mężczyzny. Kiedyś był potężnym mężczyzną, nie miała

Tłumaczenie: franekM wątpliwości. Był wyższy niż przeciętny człowiek o kilka cali. Jego włosy były długie i grube, czarno-siwe, były luźne i zaniedbane. Krew i brud zostały złapane w grubych kosmykach, miejscami je matując. Była pochylona nad Rają by spojrzeć z bliska i coś w niej się zmieniło. Sapiąc, wycofała się nagle, jej ciało faktycznie się obracało, gotowa by uciec. Miał silne kości karpackiego mężczyzny, prosty arystokratyczny nos, i głębokie linie cierpienia przecinające jego przystojną twarzy. Ale co naprawdę zwrócić na siebie jej uwagę i przerazić ją, to znamię prześwitujące przez jego rozdartą, wąską koszulę. Mogła zobaczyć smoka na jego biodrze. To nie był żaden tatuaż; urodził się z tym znakiem. Dragonseeker. Jej oddech popędził z jej płuc, w długim gwałtownym wdechu. Wokół niej śnieg wciąż padał i świat stał się biały, wszystko mocno tłumiąc. Mogła usłyszeć bicie swojego serca, zbyty szybkie, adrenalina tryskała przez jej ciało, jej krew ryczała w jej uszach. Raja otarł się o jej nogę, wskazując, że powinni zostawić ciało gdzie leżało. Nabrała tchu, chociaż jej płuca ledwie mogły wciągać powietrze. Jej ciało faktycznie drżało. Odwróciła się, dając znak wilkom by go zostawić, ale jej stopy odmówiły współpracy. Nie mogła podjąć jednego kroku. Człowiek z tą spustoszoną twarzą, zbyt-szczupłym ciałem i ledwie wyczuwalnym tętnem, trzymał ją przy sobie. Podniosła swoją twarz do nieba, pozwalając śniegowi przykryć ją jak biała maska.? Co teraz?" zapytała łagodnie. Apel. Modlitwa. “ O co mnie teraz prosisz “ Nie sądzisz, że zabrałeś mi wszystko? " Czekała na odpowiedź. Piorun w ataku, może. Coś. Cokolwiek. Jej wyszeptane błaganie spotkało nieprzejednaną ciszą. Raja wydał cykl łkań. Odsuń się, młodsza siostro. Zostaw go. On oczywiście ci przeszkadza. Odejdźmy, zanim wzejdzie słońce. Po raz pierwszy od setek lat, zapomniała o słońcu. Zapomniała o bezpieczeństwie. Wszystko co wiedziała, wszystko czego się nauczyła — wszystko odeszło z powodu tego mężczyzny. Chciała odejść. Musiała odejść, ale wszystko w niej ciągnęło do tego mężczyzny. Päläfertiilam — Życiowy partner — jej życiowy partner — przekleństwo wszystkich Karpackich kobiet.

Tłumaczenie: franekM Rozdział 2 Ivory przykucnęła obok poległego mężczyzny, jej palce sunęły po jego twarzy, dookoła jego szyi, by zbadać jego tętno. To było niepotrzebne. Jej serce spowolniło by dopasować się do niemożliwie wolnego stukotu jego serca. Odgarnęła śnieg z jego twarzy i zaczęła minutę badać jego rany. Jego ciało zostało pocięte bliznami — niemal tak strasznymi jak jej własne, czy powinna pozwolić komuś zobaczyć ją, taką jaka była. Jego skóra była lodowata. Każdy Karpatianin uczył się od pacholęcia jak regulować temperaturę swojego ciałach, już był przemarznięty. Młodsza siostra! Łkanie Raja skończyło się ostrzegawczym warknięciem. Słońce wschodzi. Jeśli go nie zabierze, umrze tu na otwartej przestrzeni. Jej serce jęknęło gdy obejrzała swoje ślady. To było jego zamiarem. Po starych i świeżych blizn na jego kostkach i nadgarstkach, mogła powiedzieć, że został skuty łańcuchem, połączenia zostały pokryte krwią wampira, paląc jego ciało za każdym razem gdy się ruszył. Znała jednego człowieka, który wykorzystywał tę metodę uwięzienia: Xavier, wysoki mag. Dragonseeker uciekł z niewoli i zamiast udać się w kierunku jednej ze wsi, by szukać pomocy, wszedł w głąb lasu, w drodze do najodleglejszej strony góry, gdzie słońce mogło zgłosić do niego pretensje. Wataha kłębiła się, teraz niespokojna, rzucając spojrzenia na niebie. Śnieg zaczął schodzić mocniej, pokrywając srebrzyste skóry. Przeklinając, Ivory sięgnęła go, ciągnąc go do pozycji siedzącej, by mogła go podnieść. Jego oczy otworzyły się z trzaskiem — ciemne wirujące doły cierpienia, zdecydowania, determinacji. To był człowiek doskonalony w ogniu piekielnym, człowiek który cierpiał z powodu nieznośnej męki i zmienił swój umysł w kamień. Nie będzie żadnego manipulowania nim; mogła zobaczyć to i mogła wyczuć, że jego energia ją blokuje. “ Zostaw mnie." Jego głos wydał zachrypnięte polecenie. Poczuła umysłowe pchnięcie za opryskliwym poleceniem i pośpiesznie odsunęła się od przymusu. Telepatyczny przymus wpłynął na jej wilki; mogła zobaczyć je daleko, i machnęła swoją ręką by je zatrzymać. Tyle że jej długa i bardzo mocna więź ze stadem trzymała ich przy niej pod siłą tego przymusu — i to powiedziało jej dużo o tym mężczyźnie. Mimo bycia tak słabym, półżywym z głodu i wyniszczonym, był niewiarygodnie silny — i niebezpieczny.

Tłumaczenie: franekM Nie miała zamiaru otworzyć swoich ust. Potrząsnęła swoją głową milcząco i chciała go podnieść. Dragonseeker wycofał się i położył jego rękę na jej ramię z zadziwiającą łagodnością. Czuła, szarpnięcie elektryczności i jej ciało zadrżało, nagła świadomość wymusiła powietrze z jej płuc w syczącym pośpiechu. “Nie rozumiesz" powiedział. “ Jesteś w strasznym niebezpieczeństwie tylko dlatego że jesteś blisko mnie. Mam potężnych wrogów i oni mogą dojść do ciebie dzięki mnie." Ponownie poczuła ostrzegawczy przymus w swoim głosie. Promieniował czystością — prawdą. Chciał by go zostawiła, wiedząc, że to był wyrok śmierci — nie tylko wyrok śmierci, ale że zginie podczas absolutnej męki, jeden powolny cal na raz. Przeklęła ponownie. Nie miała innego wyboru, jak tylko przemówić i pozwolić poznać im prawdę. Jej gatunek miał jednego partnera. Jednego. Mogli przemierzyć świat, w ciągu wieków życia i o ile nie połączą się z tą jedną osobą, jedyną która dzieli drugą połowę ich duszy, nie byli prawdziwi życiowymi partnerami. Jeśli przemówi, będzie wiedział. Zobaczy w kolorze, poczuje emocje — nie tylko ich wspomnienia. Będzie wiedział — i może już wiedział — że była jego drugą połową. Wiedziała, że nie ma wyboru. Będzie walczył z nią, próbował zmusić ją do zostawienia go, a musiał wiedzieć że nie mogła, że jest to praktycznie nie możliwe, by zrobiła taką rzecz, nie ważne jak bardzo by tego chciała. Ivory powoli potrząsnęła swoją głową. Dragonseeker wyciągnął swoją rękę i wiedziała, że chciał coś powiedzieć. Przemówiła pierwsza “Nie mogę i myślę, że wiesz dlaczego. Jeśli nie chcesz by moja wataha — i ja — byśmy cierpieli z powodu słońca które nas pali, musisz współpracować. " Dostrzegła szok zarejestrowany na jego twarzy. Jego ciało faktycznie wzdrygnęło się, jakby od ciosu w tułów i zacisnął oczy, zamykając je ciasno na to co wydawało się niekończącą się ilością czasu, jakby jego powracające kolory i uczucia były zbyt dojmujące, zbyt olśniewające dla niego, by mógł je przetworzyć. W istocie rzeczy, nie wydawał się przyjąć z zadowoleniem wiadomości, ani trochę lepiej niż ona, ale zdawała sobie w pełni sprawę, że czuje, taki sam pociąg wobec niej jak ona wobec niego. Gdy otworzył oczy, kolor wirował, ciemny, prawie czarny, a następnie mieszał się do ciemnego szmaragdowo-zielonego przed wróceniem do ciemnego granatu. Mrugnął i efekt odszedł. Nabrał tchu. Wypuścił go.

Tłumaczenie: franekM “ Moim śmiertelnym wrogiem jest Xavierem, wysoki mag. On może posiadać moje ciało do woli i często to robi, wślizgując się do i ze mnie i popełniania okropne, ohydne przestępstwa przeciwko wszystkim ludziom: magom, ludziom i również Karpatianom. Nie możesz zostawać obok mnie. W tej chwili jest słaby, dlaczego nie ogarnął mojego ciała i nie zmusił mnie do powrotu. To jest moja jedyna okazja, by mu uciec." Ivory zatonęła z powrotem na swoje pięty i wpatrywała się w ciemne, spustoszone oczy. Mówił prawdę. Xavier. Wprawił w ruch rzeczy, które nigdy nie mogły być cofnięte. Rozkazał wampirom pociąć jej ciało na kawałki. Był niezrównanym potworem, jakiego świat nigdy nie wiedzieć, i nie wolno mu było odzyskać mocy. “ Twój wróg jest moim największym wrogiem " powiedziała. Miała ich tak wielu. “ Zostawiać mnie. Ukryj się. Jeśli tu umrę, on nie może wykorzystywać mnie do skrzywdzenia kogokolwiek innego. " Młodsza siostro! Odejdź z tego miejsca. Zabierz nas do domu. Tym razem Raja obnażył swoje zęby, jego głos był wymagając. Siostro. Reszta grupy podjęła zrozpaczony krzyk. Ivory poczuła, swędzące pieczenie jakie zaczęło się wzdłuż jej nagiej szyi i ramion. Pomimo gęstego śniegu wokół niej, była tak wrażliwa, a może to był strach, który rozwinęła przez lata. To miało małe znaczenie. “ Jak on cię posiada? " “ Otworzyłem się przed nim." Jego spojrzenie trzymało jej, gdy złożył swoje przyznanie się. “Była młoda kobieta mag, która była dla mnie mila. W tym czasie, bez mojej wiedzy, Xavier przeprowadzał doświadczenia w sposobach posiadania ciał. Użył mojego by zapładniać kobiety. Chciał dopływu krwi i myślał że posiadając dzieci, będzie to miał. Jestem jego wnukiem. " Ivory podniosła swoje ramiona pozwalając stadu połączyć się z jej skórą. Wdzięczni, że w końcu przygotowywała się by odejść, wataha zajmowała ich miejsca, jeden po drugim, przykrywając jej plecy i ramiona jakby byli tylko atramentem na jej skórze, a nie nieśmiertelnymi istotami. Nigdy nie zabrała

Tłumaczenie: franekM swoich oczu od jej życiowego partnera, nigdy nie zmieniła wyrazu swojej twarzy, chociaż w środku mogła usłyszeć siebie krzyczącą. “ Młoda kobieta miała moje dziecko, małą dziewczynkę, całkiem piękną. Była niezwykła i utalentowana. Byliśmy wszyscy przetrzymywani jako więźniowie. Moje ciotki, ja, matka mojego dziecka i piękna mała Lara. Nie chciałem by zabił Lara, jak ostatecznie zabił jej matkę, i powiedziałem mu, że zrobię wszystko. " Sapnęła z niedowierzaniem. “Wysoki mag? Oddałeś swoją duszę? Wysokiemu magowi? "Poczuła się trochę idiotycznie powtarzając po sobie, ale kto to robi? Kto mógł być tym... “Wtedy, byłem poważnie torturowany. Zostawił zwłoki matki Lara rozkładające się przed nami, i nie mogłem znieść tego że Lara będzie torturowana. W istocie rzeczy, nie rozumowałem jasno." Potrząsnął swoją głową. “ Nie mogą przypomnieć sobie dokładnie faktów. Czas zatarł się dla mnie. Ale ty nie możesz mi zaufać. On może wziąć moje ciało o każdej porze i może zmuszać mnie do zrobienia niewypowiedzianych rzeczy, tym których kocham. Zdradziłem każdego, kto kiedykolwiek coś dla mnie znaczył. " “ A jednak walczysz z nim. Wciąż z nim walczysz. " “ Jestem synem swojego ojca. Xavier też go zabił i próbował opanować moją siostrę. Nie pozwoliłem mu jej mieć. Wymieniłem swoje życie za jej, a następnie moją duszę za moją córkę. Nie mam niczego co mi zostało. " Te świdrujące oczy ani razu nie zostawiły jej twarzy, i jeśli tak było nie było żalu ani wyrzutów sumienia w jego przyznaniu się, nie słyszała tego. Wymienił swoje życie i chciał umrzeć tego dnia, gdy wejdzie słońce, by chronić wszystkich innych, oceniła Ivory. “ On nie może cię mieć " powiedziała. “ Przykro mi, ale jeśli to co mówisz jest prawdą, a więc nie mam innego wyboru, jak tylko zamroczyć cię byś nie poznał drogi do mojego legowiska." Po raz pierwszy wyraz jego twarzy się zmienił. “ Nie możesz mnie tam zabrać, kobieto. Zakazuję tego." Obie ręce uniósł w górę i poczuła początki zaklęcia, które rzucał, by zmusić ją do zastosowania się. Była szybsza. Wyciągnęła dłonie na zewnątrz, zakłócając jego zaklęcie. tak że iskierki starły się między sobą. Szepnęła łagodnie i mrugnął, walcząc przez moment, ale umierał z głodu i był słaby, jego głowa osunęła się na jedną stronę gdy jego oczy się zamknęły.

Tłumaczenie: franekM Ivory nie zawahała się, gdy raz się zdecydowała. Cisnęła Dragonseeker nad swoim ramieniem i wzbiła się w niebo, ścigając się ze słońcem, gdy wspinało się w kierunku wyższych szczytów. Sunęła w górę przez zacinający śnieg, przeglądając tropy prowadzące do gór, szukając tropów ludzkich myśliwych wampirów, teraz rzadkich, ale jednak zagrażających jej rodzajowi. Pozwoliła swoim zmysłom wznieś się, szukając znaków nieumarłych, którzy mogli schronić się obok jej legowiska, albo zabłąkanego myśliwego, jednego z karpackich mężczyzn, na których uważała, ukrywając swoje istnienie. W trakcie lotu, znalazła sobie przewracającą oczy. Z ironią myśląc, że dobry los sprawił, że natknęła się na jej życiowego partnera, gdy po prostu leżał w śniegu, tak chudy i tak wyniszczonego ze śmierci głodowej i cierpienia, że nie mogła być tak nieczuła, by go tam zostawić. O jelä peje terád — słońce cię pali, päläfertiilam? życiowy partnerze, " wysyczała głośno. To nigdy nie przyszło jej do głowy, że znajdzie się w takim kłopotliwym położeniu. Mężczyzna. Sprowadzała do domu przemoczonego mężczyznę. Jej schronienia. Powinna powiedzieć mu terád keje — spal się — i skończyć z nim, ale nie, musiała być mizdrzącą się kobietą i zabierać do domu przeklętego mężczyznę. Skierowała się ku szczelinie między dwoma wysokimi, strzelistymi kolumnami wzrastających skał, jak rogi nad górą. Skała wyglądała na litą i nikt, przez wszystkie lata jakie tam mieszkała, nigdy nie sądził, że wąska szczelina w lewym kamienie, biegł od wnętrza wokół podstawy, gdzie wieża spotkała sam górski szczyt. Zabrało moment unieruchomienie jej skomplikowanego mineralogicznego system alarmowego, by mogła przedostać się razem z mężczyzną. Dmuchnęła łagodnie do wiatru, mieszając śnieg w mini-zamieci, przykrywając jej ślady gdy wchodząc spowodowała ich odparowanie, wlewając się jak mgła w pęknięcie i pokonując drogę w dół, do wnętrza góry. Przechodząc przez warstwy skał jaskini kryształów i lodu, przez cały czas wykorzystywała szczelinkę, która biegła z najwyżej położonego punkt, głęboko pod ziemię, przenosząc się coraz niżej, aż ciepło zaczął ją ogrzewać, a ciśnienie na jej ciało wzrosło. Zawsze zabierało jej parę chwil, by dostosowanie się do głębokości pod ziemią, ale przez lata jej ciało przystosowało się. Jeśli Dragonseeker był przetrzymywany jako więzień przez Xaviera, więc znajdował się w jaskiniach lodu, gdzie rządził Xavier i jego ciało było nieco przystosowane do głębokości. Kontynuowała posuwanie się w dół, obok jaskini gdzie mieszkały nietoperze a nawet niżej poza głębokościami jaskiń lodu, gdzie wiedziała że żaden

Tłumaczenie: franekM Karpatianin nigdy nie sypia. Znalazła żyzną glebę i wydrążone jaskinie. Na przestrzeni wieków powiększyła swoje pomieszczenia mieszkalne obejmujące kilka pokoi. Przyniosła książki, przechowując je na półkach sięgających od podłogi do sufitu, które stworzyła. Skrupulatnie odtworzyła każdą książkę z zaklęciami którą studiowała, gdy uczęszczała do szkoły Xavierem, wracając do dawnych czasów, gdy uważało się, że Xavier jest przyjacielem karpackich ludzi. Jej meble odpowiadały jej, a jej świece zostały wykonane z najlepszych leczniczych zapachów i minerałów jakie mogła znaleźć. Powiększając jej legowisko, wpadła na mały przepływ wody, i mimo że to zajęło jej niemal siedemdziesiąt pięć lat, wydrążyła naturalne zagłębienie w litej skale i założyła dla siebie basen kąpielowy. Kochała swój basen kąpielowy, chłodną, czystą wodę, która zawsze płynęła i spadała kaskadą w dół przez podłogę do następnego łóżka ze skały pod nimi. Kiedy w swoim legowisku, przeprogramowała swój wyjątkowy system alarmowy ze swoimi kamieniami szlachetnymi, które nie tylko zatykały szczelinę w pęknięciu, ale wbrew pozorom dostarczyły jej światło. Zrzuciła wilki w momencie gdy znalazła się wewnątrz swojego domu, pozwalając im wymagać się w ich naturalnych postaciach, podczas gdy przeszła przez zewnętrzne pokoje, jej salon gdzie wilki lubiły zwinąć się w kłębek, gdy czytała albo malowała, albo grała na jej instrumencie, i następnie pokoje gdzie wykonywała swoją pracę w metalu, konstruując swoją broń, przed zejściem ze schodów prowadzących do końca pokoi, gdzie wszyscy spali. Skrzypce leżały w etui pod jedną ze ścian jej alkowy; blisko umieściła głęboką miskę ze skały, którą napełniła najżyźniejszą glebą. Posadziła Dragonseeker na odmładzającej ziemi i studiowała go przez moment. Walczył, zwalczając zaklęcie snu. Miała wrażenie że nie był tak uśpiony jak myślała, ale wszystko co się tak naprawdę liczyło to, to że nie zobaczył lokalizacji jej legowiska. Robiąc głęboki wdech, odłożyła swoją broń i odwróciła zaklęcie. Dragonseeker, mimo jego zagłodzenia i osłabienia, podniósł się z gleby, jego oczy były rozłoszczone. Cofnęła się z dala od niego, upadając na tyłek, tak że musiała przechylić swoją głowę w górę by na niego popatrzeć. “ Co zrobiłaś, kobieta? " wrzeszczał. Zanim mogła odpowiedzieć, Raja wdarł się do pokoju i rzucił się do gardła intruza. Wyskoczył wysoko, z obnażonymi zębami. “ Nie! " Rozkazała Ivory.

Tłumaczenie: franekM Dragonseeker złapał olbrzymiego wilka za szyję, moc ataku przewrócił go z powrotem na łóżko z gleby. Zobaczyła, jak jego ręce zaciskają się jak imadełko. Wilk walczył instynktownie o powietrze. Młodszy bracie, on nie jest wrogiem. On jest moim partnerem. Obnażyła swoje zęby na wilka i pozostał nieruchomy i uległy w rękach Dragonseeker. “ Puścił go " Rozkazała Ivory. ” Zrób to teraz, albo wezmę odwet." Dragonseeker podniósł swoją brew, jego ręce pozostały niewzruszone wokół szyi wilka “ Starasz mi się grozić uszkodzeniem ciała? Wątpię, czy możesz zrobić więcej niż już zostało zrobione. A jeśli życzysz sobie mnie zabić, to jest moje pragnienie, więc nie wierzę by twoim celem było zastraszenie mnie. " Wypluła kolejne przekleństwo. “ Veridet peje — Może twoja krew zapłonie! " Wypuścił wilka trochę ostrożnie, trzymając jego spojrzenie przymocowane do dużego alfy, a nie na Ivory, co tylko ją drażniło, bardziej niż myślał, jakby myślał że zwierzę jest bardziej groźne dla niego niż ona. “ Moja krew płonęła przy wielu okazjach, avio päläfertiilam — moja życiowa partnerko. " Jej oddech wysyczał z jej płuc. “Przenigdy nie mów do mnie ‘ moje życiowa partnerko. Nie jestem twoja. Nie należę do nikogo. Nie ufam nikomu, najmniej ze wszystkich wnukowi Xaviera i w dodatku Dragonseeker." Przedstawiła każdą uncję pogardy i wstrętu, który mogła wezwać do swojego głosu. Zanim mógł odpowiedzieć, Ivory przeniosła swoją uwagę na Raja który, wykorzystując jej nastrój, obnażać ponownie jego zęby, w prymitywnym ostrzeżeniu, rzucanym w dudnieniu w swoim gardle. Młodszy bracie, nie mam teraz cierpliwości do dogadywania się z dwoma samcami i ich ego. Idź do twojej partnerki, która uspokoi twoje nerwy i zostaw mnie bym mogła zająć się tym... tym... Nie było żadnego słowa wystarczająco złego, by go przedstawić. Wilk posłał Dragonseeker jedno ostatnie spojrzenie ostrzeżenia, a następnie sadząc susy opuścił pokoju, zostawić ich w samych w alkowie. Ivory cofnęła się w poprzek podłogi, do czasu gdy między nią z Dragonseeker znalazła się przestrzeń. Przycisnęła swoje plecy do ściany, walcząc by utrzymać opanowanie. “Minęły wieki odkąd byłam sama w pokoju z inną osobą " przyznała się. “ I nie jestem pewna co robić."

Tłumaczenie: franekM “ Mogłabyś zacząć od powiedzenia mi twojego imienia. " Nie uśmiechał się. Nie patrzał na nią jakby księżyc wzeszedł i oświetlił ją, jak rzekomo robili życiowi partnerzy. Nawet nie utrzymywał, że należy do niego, każda komórka w jej ciele wykrzykniętym do niej, że to prawdziwa. Ivory zwilżył swoje wargi. ”Jestem Ivory Malinov, siostra pięciu zbierających wojsko i zbuntowanych wampirów. Siostra będących w lidze z Xavierem." Zrobiła głęboki wdech. “I to nie jest moja prawdziwa postać." “ Jestem Razvan, wnuk Rhiannon i Xaviera. Jestem handlarzem śmierci i tortur dla kogokolwiek kto ośmieli się zbliżać się do mnie, szczególnie ci o których troszczę się najbardziej. Nigdy nie będę rościł sobie prawo do ciebie, tak więc się nie martw, Ivory. Zostawię cię gdy tylko będę mógł to zrobić." Przechylił swoją głowę na jedną stronę i studiował jej nieskazitelne ciało. “Boisz się pokazać mi twojego prawdziwe oblicze?" Jej broda poszła w górę. “ Nie boje się niczego, Dragonseeker, najmniej ze wszystkiego ciebie. " “ Widzę to " powiedział, słaby sarkazm prześliznął się w jego tonie. “ Choć w istocie rzeczy, nie powinnaś się mnie bać. Nie mnie: Xaviera. On może znaleźć mnie, gdzie jestem. Musisz mi uwierzyć mi w tej sprawie. " “ Wierzę ci. Studiowałam pod kierunkiem Xaviera, przed wielu laty. Daleko dłuższej niż chcę pamiętać. Znam go dobrze — zbyt dobrze. " “ Zdenerwowałaś go w jakiś sposób. " zapytał Razvan. Stwierdziła, że ledwie może oddychać w małych ograniczeniach pokoju z głodem Dragonseeker bijącym w nią. Może to nie był tylko jego głód. Może to był sposób, w jaki jego oczy przenosiły się po niej z krztyną posiadania, spojrzenie samca bardzo zainteresowanego. Nikt nie patrzał na nią w ten sposób prócz najstarszego syna Księcia — i nie przyniosło to niczego dobrego. Jej skóra bolała. Jej kości. Zapomniała, o tym bólu, albo przynajmniej odepchnęła go tak daleko w swoich wspomnieniach, że stał się matowy i wyblakły. Teraz, patrząc na niego jak patrzy na nią, zadając jej pytania, jej ciało przypomniało sobie uczucie ostrych przedmiotów wchodzących w kość i tkankę. “ Ivory, " sprowokował, jego głos był łagodny. “ Co zrobiłaś by wywołać u niego niezadowolenie?" Zatonęła w dół, wzdłuż ściany, wciągając swoje kolana i trzymając kurczowo swoje ramiona wokół jej nóg, czyniąc siebie znacznie mniejszą “ Chciałam

Tłumaczenie: franekM pójść do szkoły Xaviera i uczyć się od niego. Moi bracia i pięciu z ich przyjaciół wychowali mnie. Dziesięciu silnych spełniających wszystkie mój zachcianki wojowników. Nauczyłam się jak walczyć, ale nigdy nie miałam zezwolenia na wykorzystanie tej wiedzy. Mogłam robić rzeczy których nie mogły inne kobiety, ale oczekiwali, że zostanę w domu i będę czekać na życiowego partnera zapewniającego mi bezpieczeństwo." Potrząsnęła swoją głową, pamiętając fiasko posiadania aktywnego pragnącego jakiegokolwiek rodzaju wiedzy, i wpadającego na kamienny mur, gdy jej bracia odmówili pozwolenia jej na jakiekolwiek wolność. Potarła swoją brodę o kolana. “ W tamtym czasie, Vlad Dubrinsky był księciem." Posłała mu bardzo zawiłe wyjaśnienie, rozwodząc się zamiast uczynić to krótko i zwięźle. Przycisnęła palce do swoich oczu. “ Myślę, że to było tak dawno temu odkąd rozmawiałam z kimś prócz mojej watahy, że zapomniałam jak to się robi. " Potarła swoją dłonią o swoje udo. Spojrzenie Razvan wzrosło gwałtownie do jej ręki i zostało tam, rozpoznając oznakę nerwów. Była dzika, jak jej stado, niespokojna w jego obecności, nie ponieważ stanowił niebezpieczeństwo, albo ponieważ był jej życiowym partnerem, ale po prostu ponieważ miała się z natury na baczności przed każdym. “ Bądź spokojna, Ivory," powiedział łagodnie, nucąc jakby chciał oswoić osaczone dzikie zwierzę. “Nie szukać niczego u ciebie. Nie dowierzam że Xavier będzie poszukiwał mojego ciała tak szybko. Stał się słaby i stary bez karpackiej krwi, którą się żywi. On będzie musieć znaleźć swoją siłę zanim będzie mógł mnie zaatakować. Lara uciekła z jego więzienia, teraz moje ciotki. Więc na razie jesteś bezpieczna, ale nigdy nie odwracaj się do mnie plecami. Zastanów się nad zabiciem mnie. " Zignorowała jego ostatnie oświadczenie. “Jak udało ci się uciec? " “ Xavier wziął moje ciało z jaskiń lodu, gdy jego twierdza została zniszczona. On potrzebuje teraz krwi, by przeżyć i być silnym." Spuścił wzrok na swoje zużyte, rozdarte ciało z krótkim, pozbawionym humoru uśmiechem. “ Zużywał moją krew do czasu, gdy pozostało niewiele. Sądzę, że miał zamiar mnie zabić, gdy jednak ciotki uciekły, potrzebował mojej krwi, by utrzymywać się przy życiu. On jest zdeterminowany zdobyć nieśmiertelność. Jak możesz zobaczyć, niewiele ze mnie zostało, i osłabnie próbują obudować jego nową twierdzę" Ivory zrobił głęboki wdech i go wypuściła. Mógł zobaczyć, że walczy ze sobą zanim złożyła ofertę.