Martin George R.R. - Światło się mroczy.pdf

George R. R. Martin Światło się mroczy Dying of the Light Przełożył Michał Jakuszewski Wydanie oryginalne: 1977 Wydanie polskie: 2004 Dla Rachel, która mnie kiedyś kochała Prolog Wyrzutek, wędrowiec bez celu, odpad procesu stworzenia, ów świat był tym wszystkim naraz. Przez niezliczone stulecia spadał samotnie bez celu przez zimną pustkę pomiędzy słońcami. Na jego bezsłonecznym nieboskłonie pokolenia gwiazd następowały po sobie w majestatycznym korowodzie, lecz on nie należał do żadnej z nich. Był samodzielnym światem i nie podlegał nikomu. W pewnym sensie nie był nawet częścią galaktyki, gdyż jego chaotyczna trasa przecinała jej płaszczyznę niczym gwóźdź wbity w okrągły, drewniany blat stołu. Nie należał do niczego oprócz pustki. A pustka była bardzo blisko. W zaraniu historii ludzkości świat-wyrzutek przedarł się przez zasłonę międzygwiezdnego pyłu, przesłaniającą maleńki obszar położony nieopodal górnej krawędzi wielkiej soczewki galaktyki. Leżała za nią zaledwie garstka gwiazd – około trzydziestu. Dalej zaczynała się noc, czarniejsza niż wszystko, co świat znał do tej pory.

Tam właśnie, spadając przez spowite w cieniu pogranicze, świat napotkał rozproszonych ludzi. Najpierw znaleźli go Ziemscy Imperiałowie, u szczytu swej szalonej, przyprawiającej o zawrót głowy ekspansji, gdy Imperium Federalne Starej Ziemi wciąż jeszcze próbowało władać wszystkimi ludzkimi światami, nie zważając na dzielące je niewiarygodne odległości. Wojenny gwiazdolot o nazwie „Mao Tse-tung” został uszkodzony podczas ataku na Hrangan, jego załoga padła na stanowiskach, a silniki to się włączały, to wyłączały. On właśnie stał się pierwszym statkiem królestwa ludzi, który przedostał się przez Welon Kusicielki. „Mao” był wrakiem, pozbawionym powietrza i wypełnionym groteskowo wyglądającymi trupami, które kołysały się bez celu w jego korytarzach, mniej więcej raz na stulecie ocierając się o grodzie. Mimo to jego komputery nadal działały, raz po raz ślepo powtarzając operacje, a czujniki funkcjonowały na tyle sprawnie, by nanieść bezimiennego wędrowca na gwiezdne mapy, gdy statek widmo wyszedł z nadprzestrzeni w odległości kilku minut świetlnych od niego. Prawie siedem stuleci później kupiec z Tobera natknął się przypadkiem na „Mao Tse-tunga” i znalazł tę notatkę. Nie zainteresowała ona wówczas nikogo, gdyż o istnieniu tego świata dowiedziano się już wcześniej. Drugim jego odkrywcą była Celia Marcyan. Jej „Łowca Cieni” okrążał pogrążoną w mroku planetę przez standardowy dzień, a wydarzyło się to podczas pokolenia interregnum, które nastało po Upadku. Na wędrowcu nie było jednak nic, co zainteresowałoby Celię, tylko skały, lód i bezkresna noc. Dlatego szybko ruszyła w dalszą drogę. Lubiła jednak nadawać nazwy i, nim go opuściła, obdarzyła imieniem również ten świat. Nazwała go Worlornem, nigdy jednak nie powiedziała, dlaczego akurat tak ani co to słowo znaczy. Worlorn i już. Potem odleciała ku innym światom i innym opowieściom. Następnym gościem był Kleronomas. W roku 46 p.i. jego statek zwiadowczy okrążył kilkakrotnie planetę i sporządził mapę pustkowia. Czujniki gwiazdolotu wydarły światu wszystkie sekrety. Okazało się, że jest on większy i bogatszy niż większość podobnych planet, a jego zamarznięta atmosfera i skute lodem oceany czekają na przebudzenie. Niektórzy utrzymują, że pierwszymi, którzy wylądowali na Worlornie, byli Tomo i Walberg, a uczynili to w 97 p.i., podczas swej szaleńczej wyprawy mającej na celu przemierzenie galaktyki. Czy to prawda? Raczej nie. Historie o Tomo i Walbergu opowiada się na wszystkich światach królestwa ludzi, ale „Marzycielska Kurwa” nigdy nie wróciła, któż więc może wiedzieć, gdzie lądowała? W wiadomościach na temat późniejszych wizyt jest już więcej faktów, a mniej legend. Worlorn nie należał do żadnej gwiazdy, był bezużyteczny i niezbyt interesujący, lecz mimo to uwzględniano go na większości gwiezdnych map Krawędzi, regionu o garstce słabo zaludnionych światów, ciągnącego się między ciemnymi jak dym gazami Welonu Kusicielki a samym Wielkim Czarnym Morzem.

Potem, w roku 446 p.i., badaniami Worlornu zajął się pewien astronom z Wolfheimu. Po raz pierwszy ktoś zadał sobie trud, by zestawić koordynaty, i nagle wszystko się zmieniło. Ów wolfmański astronom nazywał się Ingo Haapala. Gdy wypadł z pokoju komputerowego, był straszliwie podekscytowany, co często zdarza się Wolfmanom. Na Worlornie miał nastać dzień – długi i jasny. Gwiazdozbiór zwany Kręgiem Ognia żarzył się na niebie wszystkich światów zewnętrznych, a jego sława sięgała samej Starej Ziemi. W środku formacji znajdował się czerwony nadolbrzym zwany Piastą, Okiem Piekieł, Tłustym Szatanem – nadano mu kilkanaście różnych nazw. Wokół niego, w równych odległościach od siebie – niczym sześć kamyków z żółtego płomienia toczących się w tej samej bruździe – krążyły pozostałe gwiazdy: Słońca Trojańskie, Dzieci Szatana, Korona Piekieł. Nazwy nie miały znaczenia. Liczył się tylko sam Krąg: sześć żółtych gwiazd średniej wielkości składających hołd ogromnemu, czerwonemu władcy. Był to najbardziej nieprawdopodobny, a zarazem najbardziej stabilny układ wielokrotny, jaki kiedykolwiek odkryto. Krąg stał się sensacją tygodnia, nową tajemnicą dla ludzkości, która znudziła się już starymi zagadkami. Na bardziej cywilizowanych światach naukowcy wysuwali teorie, które miały wyjaśnić to zjawisko, a za Welonem Kusicielki zrodził się wokół niego kult. Ludzie opowiadali o zaginionym gatunku gwiezdnych inżynierów, którzy przesuwali całe słońca, by zbudować sobie pomnik. Przez kilka dziesięcioleci naukowe spekulacje i przesądna cześć gorzały jasnym płomieniem, po czym zaczęły przygasać. Wkrótce o sprawie zapomniano. Wolfman Haapala ogłosił, że Worlorn okrąży powoli Krąg Ognia po szerokiej hiperboli, nie docierając do właściwego układu, lecz bardzo się do niego zbliżając, przez pięćdziesiąt standardowych lat ogrzeje się w słonecznym blasku, a potem znowu pomknie w ciemność Krawędzi, minie Ostatnie Gwiazdy i pogrąży się w Wielkim Czarnym Morzu międzygalaktycznej pustki. To były niespokojne stulecia, gdy Dumny Kavalaan i inne światy zewnętrzne po raz pierwszy poznały smak chwały i gorąco pragnęły odnaleźć swe miejsce w pełnej nieszczęść historii ludzkości. Wszyscy wiedzą, co się wówczas wydarzyło. Krąg Ognia zawsze był chlubą światów zewnętrznych, lecz do tej pory była to chluba pozbawiona planet. Gdy Worlorn zbliżał się do źródła blasku, panowało na nim stulecie burz: lata topnienia lodu, aktywności wulkanicznej i trzęsień ziemi. Zamarznięta atmosfera budziła się stopniowo do życia, a straszliwe wichry zawodziły niczym monstrualne niemowlęta. Temu właśnie musieli stawić czoło przybysze ze światów zewnętrznych. Terraformerzy nadlecieli z Tobera w Welonie, a strażnicy pogody – z Mrocznego Świtu. Dotarły też inne ekipy: z Wolfheimu, Kimdissa, Emerelu p.i. oraz Świata Oceanu Czarnego Wina. Wszystkim kierowali ludzie z Dumnego Kavalaanu, gdyż właśnie ten świat ogłosił swą suwerenność nad wędrowcem. Walka przybyszy trwała z górą stulecie, a ci, którzy zginęli, są nadal dla dzieci Krawędzi czymś bliskim mitu. W końcu jednak Worlorn poskromiono.

Powstały na nim miasta, w świetle Kręgu wyrosły niezwykłe lasy, a na swobodę wypuszczono zwierzęta, które ożywiły planetę. W 589 p.i. zaczął się Festiwal Krawędzi. Tłusty Szatan wypełniał czwartą część nieba, a wokół niego jasno płonęły jego dzieci. Pierwszego dnia Toberczycy pozwolili, by ich stratotarcza zamigotała, dzięki czemu chmury i blask słońc zatańczyły w kalejdoskopowych wzorach. Potem nadeszły kolejne dni i przyleciały statki. Ze wszystkich światów zewnętrznych, a także z innych, leżących dalej. Z Tary i Daronne po drugiej stronie Welonu, z Avalonu i Świata Jamisona, z planet tak odległych, jak Newholme, Stary Posejdon, a nawet sama Stara Ziemia. Przez pięć standardowych lat Worlorn mknął ku perihelium, a przez pięć następnych oddalał się od niego. W roku 599 p.i. festiwal zamknięto. Worlorn wkroczył w półmrok i popędził na spotkanie nocy. Rozdział 1 Za oknem woda pluskała o pale drewnianego pomostu biegnącego wzdłuż kanału. Dirk t’Larien uniósł wzrok i zobaczył niską, czarną barkę, która przepływała obok powoli, skąpana w księżycowym blasku. Na jej rufie przystanęła samotna postać, wsparta na długiej, ciemnej tyczce. Obraz był wyjątkowo wyrazisty, gdyż wysoko na niebie stał księżyc Braque, wielki jak pięść i bardzo jasny. Za nim ciągnęła się martwa, pełna oparów ciemność, nieruchoma kurtyna, która przesłaniała dalej położone gwiazdy. Obłok pyłu i gazu, pomyślał Dirk. Welon Kusicielki. Początek nadszedł długo po końcu: szeptoklejnot. Owinięty był w liczne warstwy srebrnej folii oraz miękki, ciemny aksamit, tak jak wtedy, gdy dał go jej przed laty. Tej nocy rozpakował go, siedząc przy oknie swego pokoju, które wychodziło na szeroki, brudny kanał. Bezustannie kursowali po nim handlarze, popychający tyczkami swe wyładowane owocami barki. Klejnot wyglądał tak, jak go zapamiętał: ciemnoczerwony, przeszyty cienkimi, czarnymi liniami, w kształcie łzy. Pamiętał dzień, gdy esper wyszlifował go dla nich na Avalonie. Po długiej chwili odważył się go dotknąć koniuszkiem palca. Był gładki i bardzo zimny. Głęboko w mózgu mężczyzny rozległ się szept. Wspomnienia i obietnice, o których nie zapomniał. Przybył na Braque właściwie bez powodu. Nie miał pojęcia, jak go znaleźli. Zrobili to jednak i Dirk t’Larien odzyskał swój klejnot. – Gwen – rzekł cicho do siebie, po to by znowu ukształtować to słowo i poczuć na języku znajome ciepło. Jego Jenny, jego Guinevere, ukochana z porzuconych marzeń. Minęło już siedem standardowych lat, pomyślał, gdy jego palec głaskał tak bardzo zimny klejnot. A

wydawało się, że to siedem wieków. Wszystko było skończone. Czego mogła od niego chcieć? Mężczyzna, który ją kochał, ten inny Dirk t’Larien, który składał obietnice i rozdawał klejnoty, już dawno nie żył. Dirk uniósł rękę, by odgarnąć z oczu kosmyk brązowych, upstrzonych siwizną włosów. Nagle, mimo woli, przypomniał sobie, że Gwen zawsze odgarniała jego włosy, gdy chciała go pocałować. Poczuł się bardzo zmęczony i zagubiony. Jego starannie pielęgnowany cynizm zachwiał się w posadach. Na barki Dirka spadł ciężar, widmowy ciężar człowieka, jakim był kiedyś. Rzeczywiście zmienił się przez te lata. Zawsze powtarzał, że zmądrzał, lecz nagle ta mądrość nabrała w jego ustach posmaku goryczy. Jego bezładne myśli zatrzymały się na obietnicach, które złamał, marzeniach, które odłożył na później, by potem o nich zapomnieć, ideałach, których się wyrzekł, wspaniałej przyszłości, którą pochłonęły zgnilizna i nuda. Dlaczego mu o tym przypomniała? Upłynęło zbyt wiele czasu, a on zbyt wiele przeżył. Zapewne to samo dotyczyło jej. Poza tym nigdy naprawdę nie chciał, by zrobiła użytek z szeptoklejnotu. To był tylko głupi gest, niedojrzałe pozerstwo młodego romantyka. Żadna rozsądna, dorosła osoba nie mogłaby od niego wymagać dotrzymania tak niedorzecznej przysięgi. Nigdzie nie poleci, oczywiście. Przecież nie zdążył jeszcze poznać Braque, miał własne życie, ważne sprawy. Minął bardzo długi czas i Gwen przecież nie mogła oczekiwać, że wsiądzie dla niej na statek i uda się do zewnętrznych światów. Wyciągnął z niechęcią rękę i ujął klejnot w dłoń, zaciskając ją na nim mocno. Postanowił, że wyrzuci kamień przez okno, w ciemne wody kanału, a wraz z nim wszystko, co oznaczał. Gdy jednak klejnot znalazł się w jego uścisku, przerodził się w lodowate piekło, a wspomnienia zakłuły go jak noże: ...dlatego, że ona cię potrzebuje, wyszeptał klejnot. Dlatego, że obiecałeś. Nie poruszył ręką. Nie rozluźnił pięści. Chłód wypełniający jego dłoń przeszedł z bólu w odrętwienie. Ten drugi, młodszy Dirk, Dirk Gwen. To on obiecał. Ale ona również, przypomniał sobie. Dawno temu na Avalonie. Stary esper, pomarszczony Emerelczyk o bardzo skromnym talencie i rudozłotych włosach, wyszlifował dwa klejnoty. Odczytał Dirka t’Lariena, całą miłość, którą darzył on swą Jenny, a potem zamknął w klejnocie tyle z tego uczucia, ile pozwoliły mu jego niewielkie psioniczne moce. Potem uczynił to samo z Gwen i oboje wymienili się klejnotami. To był jego pomysł. „Być może nie zawsze tak będzie”, powiedział jej, cytując słowa starożytnego poety. Przyślij mi to wspomnienie, a przybędę. Bez względu na to, gdzie się znajdę, kiedy je

otrzymam, czy co się między nami stanie. Przybędę, nie zadając pytań. Ta obietnica została jednak złamana. Po sześciu miesiącach Gwen go opuściła. Dirk wysłał jej klejnot, a ona się nie zjawiła. Dlatego nie spodziewał się, że kiedykolwiek sama przypomni mu o tej obietnicy. A przecież to zrobiła. Czy naprawdę liczyła na to, że stawi się na jej wezwanie? Uświadomił sobie ze smutkiem, że mężczyzna, którym był wówczas, ruszyłby do niej bez względu na wszystko, nie zważając na to, jak bardzo jej nienawidził – czy ją kochał. Ale tamten głupiec dawno już spoczywał w grobie. Zabiły go czas i sama Gwen. Mimo to Dirk wysłuchał klejnotu, wypełniony starymi uczuciami i nowym znużeniem. W końcu uniósł wzrok i pomyślał: „No cóż, może jednak nie jest jeszcze za późno”. Istnieje wiele sposobów podróżowania między gwiazdami i niektóre z nich są szybsze od światła, a inne nie, ale wszystkie powolne. Potrzebą większej części życia człowieka, by statek zdołał przelecieć z jednego końca królestwa ludzi na drugi, a owo królestwo – rozproszone światy ludzkości oraz rozległa pustka między nimi – jest jedynie maleńkim fragmentem galaktyki. Braque jednak leżało blisko Welonu oraz ukrytych za nim światów zewnętrznych i istniały między nimi kontakty handlowe. Dirk znalazł statek. Zwał się on „Postrach Zapomnianych Wrogów” i leciał z Braque na Tarę, potem przez Welon na Wolfheim i Kimdiss, a wreszcie na Worlorn. Nawet z napędem nadświetlnym podróż ta trwała z górą trzy miesiące. Dirk wiedział, że zatrzymawszy się na Worlornie, statek poleci dalej, na Dumny Kavalaan, Emerel p.i., aż wreszcie na Ostatnie Gwiazdy. Potem wróci do punktu wyjścia tą samą, uciążliwą drogą. Kosmoport mógł przyjmować dwadzieścia gwiazdolotów dziennie, ale lądował tu może jeden statek na miesiąc. Większość jego zabudowań była zamknięta, ciemna i opustoszała. „Postrach” wylądował pośrodku niewielkiej, czynnej jeszcze części kosmoportu, tuż obok grupki znacznie od niego mniejszych prywatnych statków oraz częściowo zdemontowanego toberskiego frachtowca. Część ogromnego terminalu, zautomatyzowanego, lecz pozbawionego życia, była jeszcze oświetlona. Dirk przeszedł przez nią pośpiesznie i wyszedł w noc, pustą noc światów zewnętrznych, w której rozpaczliwie brakowało gwiazd. Czekali na niego, tuż za głównym wejściem, mniej więcej tak, jak się tego spodziewał. Kapitan „Postrachu” przesłał laserem wiadomość, gdy tylko gwiazdolot wrócił w normalną przestrzeń. Gwen Delvano wyszła mu na spotkanie, tak jak ją o to prosił. Nie była jednak sama. Gdy opuścił terminal, stała pogrążona w cichej, ostrożnej rozmowie z towarzyszącym jej mężczyzną. Dirk zatrzymał się tuż za drzwiami, uśmiechnął na tyle swobodnie, na ile tylko zdołał, i upuścił na

ziemię jedyną, lekką torbę, jaką ze sobą miał. – Hej – odezwał się cicho. – Podobno macie tu festiwal. Odwróciła się na dźwięk jego głosu i parsknęła śmiechem, którego brzmienie tak dobrze pamiętał. – Nie – zaprzeczyła. – Spóźniłeś się o jakieś dziesięć lat. Dirk skrzywił się i potrząsnął głową. – Cholera – mruknął. Potem znowu się uśmiechnął. Podeszła do niego i objęli się. Mężczyzna, nieznajomy, przyglądał się temu bez śladu zażenowania. Uścisk nie trwał długo. Gdy tylko Dirk otoczył ją ramionami, odsunęła się od niego. Przystanęli bardzo blisko siebie, by zobaczyć, jak zmieniły ich minione lata. Choć była teraz starsza, prawie się nie zmieniła. Jeśli nawet dostrzegał jakieś zmiany, zapewne wynikały one tylko z niedoskonałości jego pamięci. Jej duże, zielone oczy okazały się nie takie wielkie ani takie zielone, jakimi je pamiętał, wydawała się też nieco wyższa i być może także tęższa. To jednak były drobiazgi. Uśmiechała się tak samo i miała identyczne włosy: ciemne i piękne, opadające poniżej ramion migotliwą kaskadą, czarniejszą niż noc światów zewnętrznych. Nosiła biały pulower z golfem, ściągnięte pasem spodnie z mocnej kameleonowej tkaniny, która w tej chwili zdawała się czarna jak noc, oraz grubą opaskę na głowie. Na Avalonie też lubiła się tak ubierać. Teraz jednak miała również bransoletę, choć być może właściwszym określeniem byłby naramiennik. Masywna ozdoba wykonana była z chłodnego srebra wysadzanego nefrytami i pokrywała połowę lewego przedramienia. Gwen podwinęła rękaw pulowera, by ją zademonstrować. – Schudłeś, Dirk – zauważyła. Wzruszył ramionami i wepchnął ręce do kieszeni kurtki. – Tak – przyznał. Prawda wyglądała jednak tak, że był wymizerowany, a ramiona nadal miał pochylone ku przodowi, gdyż za dużo się garbił. Upływ lat zostawił na nim również inne piętna – włosy miał teraz bardziej siwe niż brązowe, podczas gdy kiedyś było na odwrót, a przy tym prawie tak samo długie jak włosy Gwen, choć falujące i okrutnie potargane. – Minęło wiele czasu – zauważyła Gwen. – Siedem standardowych lat – odparł, kiwając głową. – Nie spodziewałem się, że... Towarzyszący Gwen mężczyzna, nieznajomy, kaszlnął, jakby chciał im przypomnieć, że nie są sami. Dirk spojrzał na niego, a Gwen się odwróciła. Nieznajomy podszedł bliżej i ukłonił się uprzejmie. Był niski, pucołowaty i miał bardzo jasne, niemal białe włosy. Nosił jaskrawy

zielono-żółty kombinezon z pseudojedwabiu, a na głowie maleńką, czarną, zrobioną na drutach czapeczkę, która utrzymała się na miejscu, mimo że nisko się ukłonił. – Arkin Ruark – przedstawił się Dirkowi. – Dirk t’Larien. – Arkin pracuje ze mną nad projektem – wyjaśniła Gwen. – Projektem? Zamrugała. – Czy nawet nie wiesz, z jakiego powodu tu jestem? Nie miał pojęcia. Szeptoklejnot przysłano z Worlornu i Dirk wiedział tylko tyle, gdzie może ją znaleźć. – Jesteś ekologiem – zaczął. – Na Avalonie... – Tak. W Instytucie. Dawno temu. Ukończyłam studia, odebrałam papiery i od tego czasu przebywałam na Dumnym Kavalaanie. Dopóki nie wysłano mnie tutaj. – Gwen należy do Zgromadzenia Ironjade – odezwał się Ruark. Z jego twarzy nie znikał lekki, nerwowy uśmieszek. – Ja reprezentuję Akademię Imprilską. Impril to miasto na Kimdissie. Rozumiesz? Dirk kiwnął głową. Ruark był więc Kimdissianinem, mieszkańcem światów zewnętrznych, pracownikiem jednego z tamtejszych uniwersytetów. – Impril i Ironjade, interesuje ich to samo, rozumiesz? Badania nad ekologicznymi interakcjami na Worlornie. Podczas festiwalu nie zrobiono tego jak należy, bo żaden ze światów zewnętrznych nie jest zbyt mocny w ekologii. To wiedza zapomniana p.i., jak mawiają Emerelczycy. Stąd właśnie wziął się ten projekt. Znaliśmy się z Gwen już przedtem, tak się nam przynajmniej zdawało, no cóż, przybyliśmy tu z tego samego powodu, więc rozsądek podpowiada, że powinniśmy ze sobą współpracować, żeby dowiedzieć się jak najwięcej. – Tak myślę – zgodził się Dirk. W tej chwili projekt nieszczególnie go interesował. Chciał pomówić z Gwen. Zerknął na nią. – Będziesz mi musiała opowiedzieć o tym później. Kiedy porozmawiamy. Bo sądzę, że chcesz porozmawiać. Popatrzyła na niego dziwnie. – Tak, oczywiście. Mamy sobie wiele do opowiedzenia.

Dirk podniósł torbę. – Dokąd teraz? – zapytał. – Czy mógłbym się gdzieś wykąpać i dostać coś do jedzenia? Gwen i Ruark wymienili spojrzenia. – Właśnie rozmawiałam o tym z Arkinem. Możesz się zatrzymać u niego. Mieszkamy w tym samym budynku. Tylko kilka pięter od siebie. Ruark pokiwał głową. – Chętnie, chętnie. To przyjemność wyświadczyć przysługę przyjaciołom, a obaj jesteśmy przyjaciółmi Gwen, czyż nie tak? – Hm – odezwał się Dirk. – Z jakiegoś powodu sądziłem, że zamieszkam z tobą, Gwen. Przez jakiś czas nie mogła na niego spojrzeć. Zerknęła na Ruarka, na ziemię, na czarne nocne niebo, nim w końcu popatrzyła mu w oczy. – Być może – rzekła ostrożnie. Z jej twarzy zniknął uśmiech. – Ale nie w tej chwili. Nie sądzę, by to było obecnie najlepsze rozwiązanie. Ale polecimy do domu, oczywiście. Mamy autolot. – Tędy – odezwał się Ruark, nim Dirk zdążył sformułować następne zdanie. Działo się tu coś bardzo dziwnego. Na pokładzie „Postrachu”, podczas długich miesięcy podróży, setki razy wyobrażał sobie scenę ich spotkania – czasami było ono czułe i pełne miłości, w innych chwilach przeradzało się w gniewną konfrontację, często zaś przelewali mnóstwo łez, nigdy jednak nie przyszło mu na myśl, że będą się czuli skrępowani, trudno im się będzie ze sobą porozumieć, a do tego będzie im towarzyszył nieznajomy. Zaczynał się zastanawiać, kim właściwie jest Arkin Ruark i czy jego związek z Gwen rzeczywiście ma tylko zawodowy charakter. Ale z drugiej strony, nie dowiedział się od nich niczego konkretnego. Nie wiedząc, co powiedzieć ani co myśleć, wzruszył ramionami i ruszył za nimi w stronę autolotu. Droga była krótka, ale na widok wehikułu Dirk zapomniał języka w gębie. Podczas podróży widział wiele różnych autolotów, ale żaden z nich nie przypominał tego. Wielka, stalowoszara maszyna miała potężne, zakrzywione, trójkątne skrzydła. Wydawała się niemal żywa, jak wielka latająca manta wyrzeźbiona w metalu. Mała kabina o czterech siedzeniach znajdowała się między skrzydłami, pod którymi Dirk wypatrzył złowieszczo wyglądające pręty. Spojrzał na Gwen, wskazując na nie ręką. – Czy to lasery? Kiwnęła głową, uśmiechając się niepewnie. – Czym ty latasz, do diabła? – oburzył się Dirk. – To wygląda jak maszyna bojowa. Czy mają nas zaatakować Hranganie? Nie widziałem nic podobnego, odkąd zwiedzaliśmy to muzeum w Instytucie na Avalonie.

Gwen roześmiała się, wzięła od niego torbę i rzuciła ją na tylne siedzenie. – Wsiadaj – poleciła. – To zupełnie normalny autolot z Dumnego Kavalaanu. Zaczęli je tam produkować dopiero niedawno. Ma przypominać wyglądem zwierzę, czarne banshee. To latający drapieżnik, zwierzęcy brat Zgromadzenia Ironjade. Odgrywa bardzo ważną rolę w ich folklorze. Można powiedzieć, że to coś w rodzaju totemu. Wdrapała się do środka i usiadła za drążkiem sterowym. Ruark wszedł niezgrabnie za nią, przełażąc po opancerzonym skrzydle na tylne siedzenie. Dirk nie ruszył się z miejsca. – Ale on ma lasery! – ciągnął dalej. Gwen westchnęła. – Nie są naładowane. Nigdy nie były. Każdy autolot wyprodukowany na Dumnym Kavalaanie jest wyposażony w jakiegoś rodzaju broń. Tego wymaga tamtejsza kultura. Nie mówię tylko o Ironjade. Redsteel, Braith i Związek Shanagate postępują tak samo. Dirk okrążył wehikuł i wdrapał się do środka obok Gwen. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. – A co to takiego? – To cztery kavalarskie koalicje schronień – wyjaśniła. – Można je uznać za małe państwa albo wielkie rodziny. Są po trochu i jednym, i drugim. – Ale po co lasery? – Dumny Kavalaan jest gwałtowną planetą – wyjaśniła Gwen. Ruark parsknął śmiechem. – Ach, Gwen – odezwał się. – To czysta nieprawda, czysta! – Nieprawda? – warknęła. – Jak najbardziej – potwierdził Ruark. – Tak, czysta, ponieważ jesteś blisko prawdy, ale połowa to nie całość, najgorsze kłamstwo ze wszystkich. Dirk odwrócił się na siedzeniu, by spojrzeć na małego, pucołowatego Kimdissianina. – Słucham? – Dumny Kavalaan był gwałtowną planetą, to prawda. Ale obecnie wygląda to tak, że przemoc tkwi w samych Kavalarach. Są wrogo nastawieni, wszyscy co do jednego. Wielu z nich to ksenofobi i rasiści. Pyszni i zazdrośni. Ze swymi dumnymi wojnami i kodeksem pojedynkowym, tak, dlatego właśnie kavalarskie autoloty mają broń. Żeby móc walczyć w powietrzu! Ostrzegam cię, t’Larien...

– Arkin! – syknęła Gwen przez zęby. Dirk poderwał się, słysząc gwałtowną złość w jej głosie. Kobieta włączyła grawitor, dotknęła drążka i autolot z jękiem protestu poderwał się do lotu, wznosząc się szybko w górę. Port w dole był jasno oświetlony tylko tam, gdzie pośród mniejszych gwiazdolotów stał „Postrach Zapomnianych Wrogów”, a pozostała jego część pogrążona była w mroku. Ciemność ciągnęła się aż po niewidoczny horyzont, gdzie czarna ziemia zlewała się z jeszcze czarniejszym niebem. Znajdowali się na Krawędzi. W górze ciągnęła się międzygalaktyczna pustka, a w dole mroczna zasłona Welonu Kusicielki. Dirk nie spodziewał się, że poczucie osamotnienia będzie tu aż tak silne. Ruark dał za wygraną, mrucząc coś pod nosem. Przez długą chwilę w autolocie panowała krępująca cisza. – Arkin pochodzi z Kimdissa – odezwała się wreszcie Gwen z wymuszonym uśmieszkiem. Dirk za dobrze ją pamiętał, by się na to nabrać. Była tak samo podenerwowana jak przed chwilą, gdy ostro skarciła Ruarka. – Nie rozumiem – przyznał, czując się głupio, gdyż oboje jego towarzysze najwyraźniej uważali, że powinien to rozumieć. – Nie urodziłeś się na światach zewnętrznych – zaczął Ruark. – Czy jesteś z Avalonu, Baldura lub jakiegoś innego świata, wszystko jedno. Wy ludzie z Welonu nie znacie Kavalarów. – Ani Kimdissian – dodała Gwen nieco spokojniejszym tonem. Ruark chrząknął. – To był sarkazm – wyjaśnił Dirkowi. – Kimdissianie i Kavalarzy, no cóż, my nie bardzo się ze sobą lubimy, rozumiesz? Gwen próbuje ci powiedzieć, że jestem uprzedzony i nie powinieneś mi wierzyć. – Tak, Arkin – zgodziła się. – Dirk, on nie zna Dumnego Kavalaanu, nie rozumie jego kultury ani mieszkańców. Tak jak wszyscy Kimdissianie, powie ci o nich tylko to, co najgorsze. Rzeczywistość jest jednak bardziej skomplikowana, niż mu się wydaje. Pamiętaj o tym, kiedy ten wygadany łobuz zacznie nad tobą pracować. To nie powinno być trudne. W dawnych czasach zawsze mi powtarzałeś, że każda kwestia ma trzydzieści różnych stron. Dirk parsknął śmiechem. – Tak było – przyznał. – Chociaż ostatnio doszedłem do wniosku, że trzydzieści to zbyt mała liczba. Ale nadal nie rozumiem, o co w tym wszystkim chodzi. Na przykład ten autolot. Czy on wiąże się z twoją pracą? Czy może musisz łatać w takim czymś, bo pracujesz dla Zgromadzenia Ironjade? – Ach – odezwał się głośno Ruark. – Nie można pracować dla Zgromadzenia Ironjade, Dirk. Albo się do niego należy, albo nie. Są tylko dwie możliwości. Jeśli ktoś nie należy do Ironjade, nie może

dla niego pracować. – Tak – zgodziła się Gwen. W jej głosie ponownie zabrzmiał ostry ton. – A ja do niego należę. Chciałabym, żebyś o tym pamiętał, Arkin, bo czasami zaczynasz mnie denerwować. – Gwen, Gwen – zawołał wyraźnie podekscytowany Ruark. – Jesteś moją przyjaciółką, pokrewną duszą. We dwoje braliśmy się za bary z wielkimi problemami. Nie chciałem cię urazić, nigdy bym tego nie zrobił. Ale ty nie jesteś jedną z Kavalarów, w żaden sposób. Przede wszystkim jesteś kobietą, prawdziwą kobietą, a nie jakąś tam eyn-kethi albo betheyn. – Tak? Nie jestem nią? Ale noszę więzy nefrytu i srebra. – Spojrzała na Dirka i ściszyła głos. – To dla Jaana – wyjaśniła. – To właściwie jest jego autolot. Dlatego nim latam, odpowiadając na twoje pytanie. Dla Jaana. Zapadła cisza, mącona jedynie świstem wiatru, który owiewał ich, gdy mknęli przez mrok, i targał długimi, prostymi włosami Gwen i splątanymi kudłami Dirka. Przedzierał się niczym nóż przez jego cienkie ubranie z Braque. Dirk zastanawiał się przez chwilę, dlaczego kabina nie ma osłony, a tylko małą przednią szybę, która nie przydawała się właściwie na nic. Splótł ciasno ramiona na piersi i wcisnął się w siedzenie. – Dla Jaana? – powtórzył cicho. Wiedział, że otrzyma odpowiedź na to pytanie, i lękał się jej, gdyż Gwen wypowiedziała owo imię z dziwną nutą wyzwania w głosie. – On o niczym nie wie – odezwał się Ruark. Gwen westchnęła. Dirk zauważył, że znowu jest spięta. – Przykro mi, Dirk. Myślałam, że wiesz. Minęło tak wiele czasu i sądziłam, no cóż, że ktoś z ludzi, których oboje znaliśmy na Avalonie, na pewno ci powiedział. – Nie widuję już nikogo – odparł ostrożnie Dirk. – Z naszych wspólnych znajomych. No wiesz, dużo podróżowałem. Braque, Prometeusz, Świat Jamisona... – Mówił głosem, który brzmiał pusto i czczo w jego uszach. Przerwał i przełknął ślinę. – Kto to jest Jaan? – Jaantony Riv Wolf high – Ironjade Vikary – uszczegółowił Ruark. – Jaan jest moim... – Zawahała się. – Niełatwo to wytłumaczyć. Jestem betheyn Jaana i cro-betheyn jego teyna, Garse’a. Obejrzała się za siebie, odrywając na chwilę wzrok od tablicy rozdzielczej, po czym znowu wpatrzyła się w nią. Na twarzy Dirka nie było widać zrozumienia. – Mężem – dokończyła, wzruszając ramionami. – Przykro mi, Dirk. To nie do końca prawda, ale nie potrafię lepiej tego wyjaśnić jednym słowem. Jaan jest moim mężem. Dirk, który siedział wtulony w fotel z rękami skrzyżowanymi na piersi, nie odezwał się.

Było mu zimno, czuł się zraniony i zastanawiał się, co właściwie tu robi. Przypomniał sobie szeptoklejnot i nic mu to nie wyjaśniło. Z pewnością miała jakiś powód, by mu go wysłać, i z czasem mu o tym powie. Szczerze mówiąc, raczej nie mógł liczyć na to, że pozostanie samotna. W porcie myślał nawet przez chwilę, że może Ruark... i to mu zbytnio nie przeszkadzało. Gdy milczał już zbyt długo, Gwen ponownie obejrzała się i spojrzała na niego. – Przykro mi – powtórzyła. – Dirk, naprawdę. Nie powinieneś był tu przylatywać. Ma rację, pomyślał. Od tej chwili podróżowali w milczeniu. Wypowiedziano już słowa, nie takie, jakich pragnął Dirk, lecz inne, które nic nie zmieniały. Nadal przebywał na Worlornie i Gwen siedziała obok niego, lecz nagle stała się mu obca. Oboje byli sobie obcy. Zapadł się jeszcze głębiej w siedzenie, pogrążony w myślach, a jego twarz owiewał zimny wiatr. Na Braque z jakiegoś powodu uznał, iż szeptoklejnot oznacza, że Gwen przywołuje go z powrotem, że pragnie, by do niej wrócił. Martwił się jedynie o to, czy on może do niej wrócić, czy Dirk t’Larien potrafi jeszcze kochać i być kochany. Teraz jednak zrozumiał, że wcale nie o to chodziło. Przyślij mi to wspomnienie, a przybędę, nie zadając pytań. Tak brzmiała obietnica, jedyna obietnica. Nie było w niej nic więcej. Ogarnął go gniew. Dlaczego to zrobiła? Trzymała w ręku klejnot i czuła to samo co on. Powinna się była domyślić. Żadna jej potrzeba nie mogła być warta ceny tego wspomnienia. Potem jednak Dirk t’Larien uspokoił się. Jeśli zacisnął mocno powieki, znowu mógł ujrzeć kanał na Braque oraz samotną, czarną barkę, która przez krótką chwilę wydawała mu się tak ważna. Przypomniał sobie też swą determinację, by podjąć kolejną próbę, aby stać się takim, jakim był kiedyś, wrócić do niej i dać jej tyle, ile będzie w stanie, bez względu na to, czego mogła od niego oczekiwać. Miał to zrobić nie tylko dla niej, lecz również dla siebie. Wyprostował się z wysiłkiem, rozprostował ramiona, otworzył oczy i skierował twarz pod zimny wiatr. Potem spojrzał z rozmysłem na Gwen i uśmiechnął się do niej nieśmiało, jak za dawnych czasów. – Ach, Jenny – powiedział. – Mnie też jest przykro. Ale to nie ma znaczenia. Nie wiedziałem o tym, ale to nie ma znaczenia. Cieszę się, że przyleciałem, i ty też powinnaś się cieszyć. Siedem lat to bardzo długo, prawda? Zerknęła na niego, a potem spojrzała z powrotem na instrumenty, oblizując nerwowo wargi. – Tak. Siedem lat to bardzo długo, Dirk. – Czy spotkam Jaana? Kiwnęła głową. – I Garse’a, jego teyna, również.

Gdzieś na dole słychać było szum zagubionej w ciemności rzeki. Dźwięk wkrótce umilkł, bo lecieli dość szybko. Dirk wychylił się na zewnątrz i spojrzał w przemykającą za skrzydłami ciemność. Po chwili uniósł wzrok. – Przydałoby się więcej gwiazd – poskarżył się. – Mam wrażenie, że ślepnę. – Wiem, co masz na myśli – przyznała Gwen. Uśmiechnęła się i nagle Dirk poczuł się tak dobrze, jak nie czuł się od dawna. – Pamiętasz niebo na Avalonie? – zapytał. – Tak. Oczywiście. – Tam było mnóstwo gwiazd. To był piękny świat. – Worlorn też bywa piękny – odparła. – Jak wiele o nim wiesz? – Niewiele – przyznał Dirk, nie spuszczając z niej spojrzenia. – Słyszałem o festiwalu, o tym, że to planeta-wyrzutek, i właściwie niewiele więcej. Jedna kobieta na statku powiedziała mi, że odkryli go Tomo i Walberg podczas swej podróży na koniec galaktyki. – To niezupełnie tak – zaprzeczyła Gwen. – Ale w tej opowieści jest pewien urok. Tak czy inaczej, wszystko, co zobaczysz, to pozostałość festiwalu. Właściwie jest nią cała planeta. W tej imprezie uczestniczyły wszystkie światy Krawędzi. Każda kultura ma swe odbicie w jednym z miast. Jest ich czternaście, bo reprezentują czternaście światów Krawędzi. Między nimi leży kosmoport oraz Błonia, które są czymś w rodzaju parku. Właśnie nad nimi przelatujemy. Błonia nie są zbyt ciekawe, nawet za dnia. W latach festiwalu urządzano tam wystawy i zawody. – A czym zajmuje się wasz projekt? – Pustkowiami – wyjaśnił Ruark. – Wszystkim, co leży poza miastami, za ścianą gór. – Popatrz – odezwała się Gwen. Dirk popatrzył. Na horyzoncie majaczył łańcuch górski, czarna, wyszczerbiona bariera, która wyrastała ponad Błonia, przesłaniając niżej położone gwiazdy. Wysoko na jednym ze szczytów widać było iskrę krwawoczerwonego blasku, która rosła, w miarę jak się do niej zbliżali. Rosła, lecz nie jaśniała. Jej blask ciągle miał barwę mętnej, groźnej czerwieni, która z jakiegoś powodu przywodziła Dirkowi na myśl szeptoklejnot. – To nasz dom – oznajmiła Gwen. – Miasto Larteyn. Lar po starokavalarsku znaczy „niebo”. To miasto Dumnego Kavalaanu. Niektórzy nazywają je Ognistym Fortem. Wystarczyło jedno spojrzenie, by Dirk zrozumiał dlaczego. Zbudowane na górskim stoku, mające pod sobą i za sobą skałę, miasto to było również fortecą – masywną i kwadratową, otoczoną grubym

murem z wąskimi szczelinami okien. Nawet widoczne za miejskimi murami wieże wyglądały na ciężkie i mocne. A także niskie. Majaczyła nad nimi góra, której ciemna skała lśniła krwawym, odbitym blaskiem. Światła samego miasta nie były jednak odbiciem. Mury i ulice Larteynu gorzały posępnym, matowym ogniem, który pochodził od ich budulca. – To świecik – wyjaśniła Gwen w odpowiedzi na niezadane pytanie. – Za dnia pochłania światło, by potem emitować je w nocy. Na Dumnym Kavalaanie używa się go głównie do wyrobu biżuterii, ale z okazji festiwalu wydobywano go całymi tonami, a potem wysłano na Worlorn. – To imponujące, na barokowy sposób – przyznał Ruark. – Na kavalarski sposób. Dirk kiwnął tylko głową. – Szkoda, że nie widziałeś go dawniej – odezwała się Gwen. – Larteyn spijał za dnia światło siedmiu słońc, a nocą oświetlał cały łańcuch górski. Jak sztylet z ognia. Teraz kamienie już blakną, bo Krąg z każdą chwilą oddala się coraz bardziej. Za jakieś dziesięć lat miasto zgaśnie jak wypalony węgielek. – Wydaje się niezbyt duże – zauważył Dirk. – Ilu ludzi w nim mieszkało? – Kiedyś milion. Widzisz tylko wierzchołek góry lodowej. Miasto jest wbudowane w górę. – To bardzo kavalarskie – wyjaśnił Ruark. – Wykute w kamieniu schronienie, ukryte głęboko pod powierzchnią. Ale teraz jest już puste. Według ostatniej rachuby zostało tu tylko dwudziestu ludzi, wliczając w to nas. Autolot przeleciał nad zewnętrznym murem, pomknął wzdłuż urwiska kończącego szeroką skalną półkę, a wreszcie opadł pionowo w dół, mijając skałę i świecik. Dirk zobaczył w dole szerokie chodniki, szeregi powiewających powoli flag oraz wielkie, rzeźbione maszkarony o płonących oczach ze świecika. Na bokach budynków z białego kamienia i hebanowego drewna widniały długie smugi czerwonego blasku, przypominające otwarte rany na ciele jakiejś ogromnej, czarnej bestii. Lecieli nad wieżami, kopułami i ulicami, nad krętymi zaułkami i szerokimi bulwarami, nad otwartymi dziedzińcami i ogromnym, wielopoziomowym teatrem pod otwartym niebem. Opustoszałe, wszystko było opustoszałe. Na skąpanych w czerwonym blasku ulicach Larteynu nie poruszała się ani jedna postać. Gwen opuściła maszynę po spirali na dach czarnej, kwadratowej wieży. Gdy zawisła nad nią i wyłączyła stopniowo grawitor, by osiąść na powierzchni, Dirk zauważył na parkingu dwie inne maszyny: żółty, opływowy autolot w kształcie łzy oraz groźną wojskową machinę, która miała chyba ze sto lat i wyglądała na pochodzącą z demobilu. Kanciasty wehikuł oliwkowej barwy miał gruby pancerz, działko laserowe zamontowane na masce i dysze silników impulsowych z tyłu. Gwen posadziła metalową mantę między dwoma autolotami i wszyscy wyszli na dach. Gdy dotarli do szeregu wind, odwróciła się i spojrzała na Dirka. W posępnym, czerwonawym świetle jej twarz wydawała się dziwnie zarumieniona.

– Jest już późno – powiedziała. – Lepiej się prześpijmy. Dirk nie zaprotestował, słysząc to pożegnanie. – A Jaan? – zapytał. – Spotkacie się jutro – odparła. – Muszę z nim najpierw porozmawiać. – Dlaczego? – zapytał, ale Gwen odwróciła się już i ruszyła ku schodom. Potem przybyła kabina, Ruark położył dłoń na jego ramieniu i pociągnął go do środka. Pojechali w dół, by spać i śnić. Rozdział 2 Dirk nie zaznał tej nocy odpoczynku. Gdy tylko zapadał w sen, zaraz wyrywały go z niego senne majaki: niespokojne, przesycone trucizną wizje, z których – budząc się raz po raz – pamiętał tylko urywki. W końcu dał za wygraną. Zaczął grzebać w swym bagażu, aż wreszcie znalazł owinięty w srebro i aksamit klejnot. Potem usiadł w ciemności, ściskając kamień w rękach, by spijać jego zimne obietnice. Mijały godziny. Dirk wstał, ubrał się, wsunął klejnot do kieszeni i powędrował sam na dach, by obserwować wschód Kręgu. Ruark spał głęboko, ale zaprogramował wcześniej drzwi dla Dirka, więc ten nie miał problemu z wyjściem. Dirk pojechał kabiną na górę i przeczekał resztki nocy, siedząc na zimnym, metalowym skrzydle szarego autolotu. To był niezwykły świt, mroczny i groźny, a dzień, który zrodził, również był ponury. Najpierw na horyzoncie pojawiła się niewyraźna, rozświetlająca chmury łuna, czerwono-czarna plama będąca bladym odbiciem świecików miasta. Później pojawiło się pierwsze słońce: maleńka, żółta kulka, na którą Dirk mógł patrzeć bez osłony oczu. Po kilku minutach w innym punkcie horyzontu wyłoniło się drugie słońce, nieco większe i jaśniejsze. Choć niewątpliwie były czymś więcej niż tylko gwiazdami, dawały wspólnie mniej światła niż opasły księżyc Braque. Wkrótce potem nad Błonia zaczęła wypełzać Piasta. W pierwszej chwili zdawała się tylko linią niewyraźnej czerwieni, ginącą w zwykłym świetle jutrzenki, lecz stopniowo jej blask przybierał na mocy, aż wreszcie Dirk zorientował się, że to nie jest odbicie, lecz korona ogromnego, czerwonego słońca. Gdy wzeszło, cały świat przybrał karmazynową barwę. Popatrzył na ulice w dole. Kamienie Larteynu przygasły. Ich słaby blask widać było jeszcze jedynie w cieniu. Półmrok zapadł nad miastem niczym szarawy całun, lekko zabarwiony spłowiałą czerwienią. W chłodnym, słabym świetle nocne ognie wygasły, a na milczących ulicach niosło się echo śmierci i pustki.

Dzień Worlomu. Właściwie już tylko półmrok. – W zeszłym roku było jaśniej – odezwał się nagle czyjś głos. – Co dzień robi się ciemniej i chłodniej. Z sześciu gwiazd Korony Piekieł dwie są teraz schowane za Tłustym Szatanem i nie ma z nich żadnego pożytku, a pozostałe oddalają się i świecą coraz słabiej. Sam Szatan nadal spogląda z góry na Worlorn, ale jego światło jest bardzo czerwone i też coraz słabsze. Planeta weszła w okres długiego zmierzchu. Za kilka lat siedem słońc zmieni się w siedem gwiazd i powróci lód. Przybysz stał nieruchomo, przyglądając się świtowi. Nogi miał lekko rozsunięte, a dłonie wspierał na biodrach. Był wysokim, szczupłym i muskularnym mężczyzną, rozebranym do pasa mimo chłodu poranka. Jego czerwonawobrązowa skóra wydawała się w świetle Tłustego Szatana jeszcze czerwieńsza. Miał ostre, wydatne kości policzkowe, masywną, kanciastą żuchwę oraz przerzedzające się, opadające na ramiona włosy, czarne jak włosy Gwen. Na przedramionach – śniadych i porośniętych delikatnymi, czarnymi włoskami – nosił dwie masywne bransolety. Na lewym nefryt i srebro, a na prawym czarne żelazo i czerwony świecik. Dirk nie ruszył się ze swego miejsca na skrzydle autolotu. Mężczyzna popatrzył na niego. – Jesteś Dirk t’Larien i kiedyś byłeś kochankiem Gwen. – A ty jesteś Jaan. – Jaan Vikary ze Zgromadzenia Ironjade – potwierdził tamten. Podszedł bliżej i uniósł puste dłonie, skierowane wewnętrznymi powierzchniami do przodu. Dirk znał skądś ten gest. Wstał i przycisnął dłonie do dłoni Kavalara. W tej samej chwili zauważył coś innego. Jaan nosił u pasa z czarnego, naoliwionego metalu laserowy pistolet. Vikary zauważył jego spojrzenie i uśmiechnął się. – Wszyscy Kavalarzy noszą broń. To nasz zwyczaj i cenimy go. Mam nadzieję, że nie jesteś tak wstrząśnięty i uprzedzony jak ten przyjaciel Gwen, Kimdissianin. Jeśli tak jest, to tylko twoja wina, nie nasza. Larteyn stanowi część Dumnego Kavalaanu i nie możesz oczekiwać od naszej kultury, by podporządkowała się wymogom twojej. Dirk usiadł z powrotem. – Masz rację. Powinienem się tego spodziewać po wczorajszej rozmowie. Ale to wydaje mi się dziwne. Czy gdzieś tu trwa wojna? Vikary rozciągnął usta w bardzo wąskim uśmiechu, celowo i ze spokojem odsłaniając zęby. – Zawsze gdzieś trwa wojna, t’Larien. Samo życie jest wojną. – Przerwał. – Twoje nazwisko, t’Larien. Nigdy podobnego nie słyszałem. Mój teyn, Garse, również nie. Z jakiego świata

pochodzisz? – Z Baldura. To daleko, po drugiej stronie Starej Ziemi. Ale prawie go już nie pamiętam. Moi rodzice przybyli na Avalon, gdy byłem jeszcze dzieckiem. Vikary kiwnął głową. – I wiele podróżowałeś. Gwen mi o tym opowiadała. Które światy odwiedziłeś? Dirk wzruszył ramionami. – Między innymi Prometeusza, Rhiannon, Thisrock, Świat Jamisona. Avalon, oczywiście. W sumie kilkanaście. Z reguły były to światy prymitywniejsze od Avalonu, na których potrzebowano mojej wiedzy. Absolwentom Instytutu na ogół łatwo jest znaleźć pracę, nawet jeśli nie są szczególnie uzdolnieni ani nie umieją zbyt wiele. To mi nie przeszkadza. Lubię podróżować. – Ale jeszcze nigdy nie byłeś za Welonem Kusicielki. Znasz tylko Zgliszcza, nie światy zewnętrzne. Przekonasz się, że tu wszystko wygląda inaczej, t’Larien. Dirk zmarszczył brwi. – Jak powiedziałeś? Zgliszcza? – Zgliszcza – potwierdził Vikary. – Ach. To wolfmański slang. Światy-zgliszcza, spustoszone światy. Przejąłem to słowo od kilku Wolfmanów, z którymi przyjaźniłem się na Avalonie. To sfera gwiazd leżących między światami zewnętrznymi a bliskimi Ziemi koloniami pierwszej i drugiej generacji. To w Zgliszczach Hranganie roili się pośród gwiazd, władali swymi niewolniczymi koloniami i walczyli z Ziemskimi Imperiałami. Większość z planet, które wymieniłeś, była już wówczas znana. Wszystkie one ucierpiały podczas tej starożytnej wojny, a Upadek zamienił je w Zgliszcza. Sam Avalon jest kolonią drugiej generacji i był ongiś stolicą sektora. Nie sądzisz, że jest to jakiś tytuł do chwały dla świata po tak wielu stuleciach zdruzgotanych p.i.? Dirk kiwnął głową. – Tak, wiem co nieco o historii. Ale wydaje mi się, że ty znasz się na niej znacznie lepiej. – Jestem historykiem – wyjaśnił Vikary. – Większa część mojej pracy była poświęcona odtworzeniu historycznych wydarzeń kryjących się za mitami mojego świata, Dumnego Kavalaanu. Ironjade wysłało mnie wielkim kosztem na Avalon, bym w tym celu przeszukał banki danych starych komputerów. Spędziłem tam jednak dwa lata i miałem sporo wolnego czasu, więc zainteresowałem się szerzej historią ludzkości. Dirk nie odezwał się. Ponownie spojrzał na świt. Czerwony dysk Tłustego Szatana wynurzył się już do połowy zza horyzontu i widać było trzecie żółte słońce. Leżało nieco na północ od pozostałych i

było tylko gwiazdą. – Czerwona gwiazda jest nadolbrzymem – zauważył Dirk – ale wydaje się tylko trochę większa od słońca Avalonu. Musi już być bardzo daleko. Powinno tu być zimniej. Powinien już wrócić lód. A jest tylko chłodno. – To nasza zasługa – oznajmił Vikary z niejaką dumą. – To znaczy nie Dumnego Kavalaanu, ale to robota inżynierów ze światów zewnętrznych. Na Toberze przechowano przez lata Upadku znaczną część technologii pół siłowych, używanej przez Ziemskich Imperiałów. Przez te wszystkie stulecia Toberczycy zdołali ją jeszcze udoskonalić. Gdyby nie ich tarcza, festiwal nie mógłby się odbyć. W perihelium żar Korony Piekieł i Tłustego Szatana był tak wielki, że atmosfera Worlornu wyparowałaby, a morza zagotowałyby się, gdyby toberska tarcza nie powstrzymała tej furii. Dzięki niej mieliśmy tu długie, ciepłe lato. Teraz z kolei hamuje ona ucieczkę ciepła. Jej możliwości są jednak ograniczone, tak jak wszystko. Zimno nadejdzie. – Nie spodziewałem się, że spotkamy się w ten sposób – stwierdził Dirk. – Czemu tu przyszedłeś? – To przypadek. Przed wielu laty Gwen powiedziała mi, że lubisz patrzeć na świt. Mówiła mi też inne rzeczy, Dirku t’Larien. Wiem o tobie znacznie więcej niż ty o mnie. Dirk roześmiał się. – To prawda. Do wczoraj nie wiedziałem nawet o twoim istnieniu. Twarz Jaana Vikary’ego nagle spoważniała. – Ale ja istnieję. Pamiętaj o tym, a będziemy mogli zostać przyjaciółmi. Miałem nadzieję, że będę mógł pomówić z tobą w cztery oczy i powiedzieć ci to, nim pozostali się obudzą. Nie jesteśmy na Avalonie, t’Larien, a dziś to nie wczoraj. To jest umierający świat festiwalu, świat bez kodeksu. Dlatego każdy z nas musi się sztywno trzymać kodeksów, jakie przynieśliśmy ze sobą. Nie poddawaj mojego próbie. Od czasu pobytu na Avalonie starałem się myśleć o sobie jako o Jaanie Vikarym, ale nadal jestem Kavalarem. Nie zmuszaj mnie, bym stał się Jaantonym Riv Wolfem high-Ironjade Vikarym. Dirk wstał. – Nie jestem pewien, co masz na myśli – zaczął – ale sądzę, że potrafię okazać ci serdeczność. Z pewnością nie mam nic przeciwko tobie, Jaan. Wydawało się, że jego słowa usatysfakcjonowały Vikary’ego. Kavalar kiwnął z namysłem głową i sięgnął do kieszeni spodni. – To symbol mojej przyjaźni i troski o ciebie – oznajmił. W dłoni trzymał czarną spinkę do kołnierza w kształcie maleńkiej manty. – Czy zechcesz ją nosić podczas pobytu tutaj? Dirk wziął ją w rękę.

– Jak sobie życzysz – odparł i uśmiechnął się, słysząc oficjalny ton Kavalara. Wpiął spinkę w kołnierz. – Świt jest tu mroczny – stwierdził Vikary – a dzień niewiele lepszy. Zejdźmy do naszych pokojów. Obudzimy pozostałych, a potem coś zjemy. Apartament, który Gwen dzieliła z dwoma Kavalarami, był ogromny. Nad salonem o wysokim suficie dominował kominek wysokości dwóch metrów i dwukrotnie większej szerokości. Umieszczono nad nim ciemnoszary gzyms, na którym przycupnęły łypiące spode łba maszkarony, pilnujące popiołów. Vikary poprowadził Dirka obok nich – przez wielki, czarny dywan – do niemal równie przestronnej jadalni. Dirk usiadł na drewnianym krześle o wysokim oparciu, jednym z dwunastu ustawionych wokół potężnego stołu. Jego gospodarz udał się po jedzenie i towarzystwo. Wrócił po chwili, niosąc tacę wyłożoną cienkimi plasterkami brązowego mięsa oraz kosz z zimnymi bułeczkami. Postawił je przed Dirkiem, po czym odwrócił się i wyszedł. Ledwie zdążył opuścić pokój, a otworzyły się drugie drzwi i do środka weszła uśmiechnięta, rozespana Gwen. Miała wyblakłe spodnie, bezkształtną zieloną koszulkę z długimi rękawami i starą przepaskę na głowie. Wewnątrz lewego rękawa Dirk dostrzegł błysk ciężkiej bransolety z nefrytu i srebra, mocno zaciśniętej na przedramieniu. Krok za Gwen podążał jakiś mężczyzna, niemal dorównujący wzrostem Vikary’emu, ale kilka lat od niego młodszy i znacznie szczuplejszy. Ubrany był w kombinezon z krótkimi rękawami, uszyty z brązowoczerwonej kameleonowej tkaniny. Skierował na przybysza spojrzenie intensywnie niebieskich oczu – Dirk nigdy w życiu nie widział takiej barwy – osadzonych w wychudłej kościstej twarzy porośniętej bujną, rudą brodą. Gwen usiadła. Rudobrody mężczyzna zatrzymał się przed Dirkiem. – Jestem Garse Ironjade Janacek – oznajmił, unosząc dłonie. Dirk wstał, by przycisnąć do nich swoje. Zauważył, że Garse Ironjade Janacek nosi laserowy pistolet w skórzanej kaburze, przytwierdzonej do srebrzystego pasa ze stalowej siatki. Na jego prawym przedramieniu widniała czarna bransoleta, taka sama jak noszona przez Vikary’ego – żelazo i coś, co wyglądało jak świecik. – Zapewne wiesz, kim jestem – stwierdził Dirk. – Wiem – przyznał Garse z lekkim złośliwym uśmieszkiem. Obaj mężczyźni usiedli. Gwen pochłaniała już bułkę. Gdy Dirk usiadł naprzeciwko niej, wyciągnęła rękę nad stołem i dotknęła małej manty w jego kołnierzu, uśmiechając się do siebie z jakiegoś powodu. – Widzę, że spotkaliście się już z Jaanem – zauważyła. – Poniekąd – odparł Dirk. W tej samej chwili wrócił Vikary. W prawej dłoni ściskał niezgrabnie rączki czterech cynowych kufli, a w lewej niósł dzbanek z ciemnym piwem.

Postawił to wszystko pośrodku stołu, po czym wrócił do kuchni po talerze i sztućce oraz glazurowany kubek z żółtą, słodką pastą. Powiedział im, żeby smarowali nią bułeczki. Pod jego nieobecność Janacek pchnął kufle w stronę Gwen. – Nalej – rzucił obcesowo i przeniósł uwagę z powrotem na Dirka. – Powiedziano mi, że byłeś jej pierwszym mężczyzną – oznajmił, gdy Gwen nalewała piwo. – Zostawiłeś ją z imponującą liczbą paskudnych nawyków – ciągnął, uśmiechając się chłodno. – Kusi mnie, by poczuć się urażonym i zażądać satysfakcji. Na twarzy Dirka pojawiło się zdziwienie. Gwen napełniła trzy z czterech kufli pienistym płynem. Pierwszy postawiła przed krzesłem Vikary’ego, drugi przed Dirkiem, a z trzeciego pociągnęła długi łyk. Potem otarła usta grzbietem dłoni, uśmiechnęła się do Janacka i podała mu pusty kufel. – Jeśli zamierzasz grozić biednemu Dirkowi z powodu moich nawyków, to chyba będę musiała wyzwać Jaana za wszystkie te lata, przez które musiałam znosić twoje. Janacek obrócił w dłoniach pusty kufel, krzywiąc się wściekle. – Suka- betheyn – rzucił swobodnym, żartobliwym tonem i nalał sobie piwa: Po chwili wrócił Vikary. Usiadł, łyknął piwa i zaczęli jeść. Dirk przekonał się po chwili, że piwo na śniadanie mu odpowiada. Posmarowane grubą warstwą pasty bułeczki również mu bardzo smakowały, ale mięso było raczej wysuszone. Janacek i Vikary zadawali mu podczas posiłku mnóstwo pytań, natomiast Gwen siedziała z zasępioną miną i odzywała się rzadko. Dwaj Kavalarzy bardzo kontrastowali ze sobą. Jaan Vikary mówiąc, pochylał się do przodu – nadal był rozebrany do pasa, a co chwila ziewał i drapał się od niechcenia – i podtrzymywał atmosferę przyjaznego zainteresowania, często się uśmiechając. Wydawał się znacznie swobodniejszy niż na dachu, lecz na Dirku jego zachowanie robiło wrażenie wymuszonego, jakby Vikary był pełen napięcia i świadomie próbował się rozluźnić. Nawet jego swobodne gesty – uśmiechy i czochranie się – sprawiały wrażenie wyreżyserowanych. Choć Garse Janacek siedział prosto na krześle, ani razu się nie podrapał i używał wszystkich sformalizowanych kavalarskich zwrotów, wydawał się znacznie swobodniejszy od Vikary’ego, jakby naprawdę lubił ograniczenia narzucane mu przez jego społeczeństwo i nigdy nawet nie postała mu w głowie myśl o wyrwaniu się na wolność. Mówił agresywnym, ożywionym tonem i sypał obelgami jak koło zamachowe sypie iskrami. Większość z nich była skierowana pod adresem Gwen. Kilkakrotnie próbowała mu się odcinać, lecz nie wypadło to najlepiej. Janacek był w tej grze znacznie lepszy od niej. Z reguły wyglądało to na swobodne, serdeczne przekomarzanie, ale kilkakrotnie Dirk usłyszał nutę autentycznej wrogości. Vikary marszczył brwi przy każdej takiej wymianie słów. Gdy Dirk wspomniał mimochodem, że spędził rok na Prometeuszu, Janacek szybko uczepił

się tego tematu. – Powiedz mi, t’Larien – zainteresował się – czy uważasz, że Przekształceni Ludzie nadal są ludźmi? – Oczywiście – odparł Dirk. – Planetę tę zasiedlili Ziemscy Imperiałowie jeszcze podczas wojny. Współcześni Prometeanie są jedynymi żyjącymi potomkami dawnego Korpusu Wojny Ekologicznej. – To prawda – przyznał Janacek – ale nie zgodziłbym się z twoim wnioskiem. Przekształcili swoje geny do tego stopnia, że moim zdaniem stracili prawo do miana ludzi. Ludzie-ważki, ludzie żyjący w głębinach morza, ludzie oddychający trucizną, ludzie widzący w ciemności jak Hruunowie, ludzie o czterech rękach, hermafrodyci, żołnierze bez żołądków, rozpłodowe samice pozbawione świadomości, wszystkie te istoty nie są ludźmi. Albo, ściśle mówiąc, są nieludźmi. – Nie – sprzeciwił się Dirk. – Znam termin „nieludzie”. Używa się go na wielu światach, ale określa on potomków ludzi, którzy ulegli tak daleko posuniętym mutacjom, że nie mogą już mieć potomstwa z niezmienionymi przedstawicielami naszego gatunku. Prometeanie bardzo uważają, by tego uniknąć. Przywódcy – no wiesz, oni są całkiem normalni, pomijając drobne przekształcenia zapewniające długowieczność i takie tam rzeczy – no więc, przywódcy regularnie napadają na Rhiannon i Thisrock, by łowić zwyczajnych ludzi, odpowiadających ziemskiej normie... – Ale nawet sama Ziemia w ostatnich stuleciach nie do końca odpowiada ziemskiej normie – zauważył Janacek. Wzruszył ramionami. – Nie powinienem ci przerywać, prawda? Zresztą Stara Ziemia jest zbyt daleko. Docierają do nas tylko pogłoski sprzed stu lat. Mów dalej. – Powiedziałem już to, co najważniejsze – stwierdził Dirk. – Przekształceni Ludzie są nadal ludźmi. Nawet najniższe, najbardziej groteskowe kasty, nieudane eksperymenty odrzucone przez chirurgów, wszystkie one mogą się krzyżować ze zwykłymi ludźmi. Dlatego właśnie je sterylizują. Chodzi o to, żeby nie wydały potomstwa. Janacek pociągnął kolejny łyk piwa i przeszył Dirka spojrzeniem intensywnie niebieskich oczu. – Mogą się krzyżować, tak? – Uśmiechnął się szeroko. – Powiedz mi, t’Larien, czy podczas rocznego pobytu na tym świecie miałeś okazję sprawdzić to osobiście? Dirk zaczerwienił się i mimo woli spojrzał na Gwen, jakby z jakiegoś powodu było to jej winą. – Nie żyłem siedem lat w celibacie, jeśli o to pytasz – warknął. Janacek nagrodził jego odpowiedź szerokim uśmiechem i popatrzył na Gwen. – To ciekawe – powiedział do niej. – Mężczyzna spędza kilka lat w twoim łóżku, a zaraz potem zostaje zoofilem.

Na twarzy Gwen pojawił się gniew. Dirk znał ją wystarczająco dobrze, żeby to zauważyć. Jaan Vikary również nie sprawiał wrażenia zadowolonego. – Garse – rzucił ostrzegawczym tonem. Janacek ustąpił mu. – Przepraszam, Gwen – rzucił. – Nie chciałem cię urazić. T’Larien z pewnością poczuł pociąg do syren i jętek z powodów niezależnych od ciebie. – Czy wybierzesz się na pustkowia, t’Larien? – zapytał głośno Vikary, celowo odbierając drugiemu Kavalarowi kontrolę nad przebiegiem rozmowy. – Nie wiem – odparł Dirk, popijając piwo. – A powinienem? – Nigdy bym ci nie wybaczyła, gdybyś tego nie zrobił – rzekła z uśmiechem Gwen. – W takim razie zgoda. A co tam jest interesującego? – Ekosystem. On się tworzy i ginie jednocześnie. Ekologia od długiego czasu była na Krawędzi zapomnianą nauką. Nawet dzisiaj na wszystkich światach zewnętrznych razem wziętych jest mniej niż tuzin wyszkolonych ekoinżynierów. Gdy zaczął się festiwal, na Worlorn wprowadzono formy życia z czternastu różnych światów, niemal w ogóle nie myśląc o ich oddziaływaniu na siebie. Właściwie w grę wchodziło więcej niż czternaście światów, jeśli liczyć wielokrotne transplanty, zwierzęta sprowadzone z Ziemi na Newholme, potem na Avalon, Wolfheim i tak dalej, a wreszcie na Worlorn. Zajmujemy się z Arkinem badaniami nad tym, jak to wszystko się ułożyło. Spędziliśmy tu już parę lat, ale pracy wystarczy nam jeszcze na dziesięciolecie. Rezultaty powinny być szczególnie interesujące dla farmerów na wszystkich światach zewnętrznych. Dowiedzą się, jakich przedstawicieli flory i fauny Krawędzi można bezpiecznie wprowadzać na ich ojczyste światy, jakie warunki trzeba najpierw spełnić, a także które formy życia są trucizną dla ekosystemu. – Szczególnie trujące są zwierzęta z Kimdissa – warknął Janacek. – Zupełnie jak sami manipulatorzy. Gwen uśmiechnęła się do niego. – Garse jest poirytowany, bo wygląda na to, że czarnemu banshee grozi wymarcie – wyjaśniła Dirkowi. – Naprawdę wielka szkoda. Na Dumnym Kavalaanie polowania wyniszczyły ten gatunek i jego przetrwanie jest zagrożone. Liczono na to, że osobniki wypuszczone tu przed dwudziestu laty zaaklimatyzują się i rozmnożą, a potem będzie można je schwytać i przetransportować z powrotem na Dumny Kavalaan, zanim nadejdzie zimno, ale nic z tego nie wyszło. Choć banshee jest groźnym drapieżnikiem, w swej ojczyźnie nie może konkurować z człowiekiem, a na Worlornie jego niszę ekologiczną zajęła inwazja drzewnych upiorów z Kimdissa. – Większość Kavalarów uważa banshee jedynie za groźną plagę – wyjaśnił Jaan Vikary. –

W swym naturalnym środowisku te drapieżniki często zabijają ludzi, i myśliwi z Braithu, Redsteel oraz Związku Shanagate uważają je za zwierzynę ustępującą wartością tylko jednej. Ironjade zawsze było inne. Istnieje starożytny mit o tym, jak Kay Iron-Smith i jego teyn Roland Wolf- Jade walczyli sami z armią demonów pośród Wzgórz Lameraan. Kay padł raniony, a stojący nad nim Roland osłabł na chwilę, a wtedy znad wzgórz nadleciały banshee, czarnym stadem tak gęstym, że przesłoniły słońce. Opadły na armię demonów i pożarły wszystkie co do jednego, zostawiając przy życiu tylko Kaya i Rolanda. Później, gdy teyn i teyn znaleźli już jaskinię z kobietami i założyli pierwsze schronienie Ironjade, banshee zostało ich zwierzęcym bratem oraz herbem. Żaden Ironjade nigdy nie zabił tego zwierzęcia, a legenda mówi, że gdy tylko życiu mężczyzny z Ironjade grozi niebezpieczeństwo, pojawia się banshee, by go strzec i być dla niego przewodnikiem. – Ładna opowieść – stwierdził Dirk. – To coś więcej niż opowieść – sprzeciwił się Janacek. – Między Ironjade a banshee istnieje więź, t’Larien. Być może ma charakter psioniczny, może one są rozumne, a może to tylko instynkt, nie twierdzę, że to wiem. Ale ta więź istnieje. – To przesądy – zbyła go Gwen. – Naprawdę nie powinieneś być zbyt surowy dla Garse’a, Dirk. To nie jego wina, że nie zdobył porządnego wykształcenia. Dirk posmarował bułeczkę pastą i spojrzał na Janacka. – Jaan wspominał, że jest historykiem, wiem też, jaki zawód wykonuje Gwen – zaczął. – A co z tobą? Czym się zajmujesz? Niebieskie oczy spojrzały na niego zimno. Janacek nie odezwał się ani słowem. – Odnoszę wrażenie, że nie jesteś ekologiem – ciągnął Dirk. Gwen parsknęła śmiechem. – To wrażenie jest niesamowicie trafne, t’Larien – warknął Janacek. – W takim razie, co robisz na Worlornie? A jeśli już o tym mowa... – Dirk przeniósł spojrzenie na Jaana Vikary’ego – ...co ma w takim miejscu do roboty historyk? Vikary ujął kufel w dwie wielkie dłonie i pociągnął z namysłem łyk piwa. – To całkiem proste – odparł. – Jestem związanym dumą Kavalarem ze Zgromadzenia Ironjade, połączonym z Gwen więzami nefrytu i srebra. Moją betheyn wysłano na Worlorn decyzją rady związanych dumą, więc to naturalne, że ja i mój teyn jesteśmy tu razem z nią. Rozumiesz? – Chyba tak. To znaczy, że dotrzymujecie Gwen towarzystwa?