Anna Mielniczek - Lalunia.pdf

Anna mielniczek Lalunia PROLOG FlOLETOWO-ZŁOTE błyskawice przecinały czarne niebo. W oknie jednego z domów na przedmieściu widać było stojącego mężczyznę. Wsłuchiwał się w dalekie jeszcze pomrukiwanie grzmotów. Zniecierpliwionym ruchem ręki odprawił jednego ze współpracowników. Jeszcze przez chwilę chciał być sam, zanim powróci do swoich obowiązków. Włożył cygaro do ust i zaciągnął się mocno. Czuł, że jest tak samo silny i groźny jak ta burza, i choć natura poskąpiła mu wzrostu i urody, dla swoich ludzi był prawdziwym szefem, wzbudzającym strach i respekt. Znany był z twardego charakteru i bezwzględności, ale jak każdy człowiek, miał słabą stronę: nie potrafił skrzywdzić żadnej kobiety. Może z wyjątkiem mnie, gdyż skutecznie doprowadzałam go do rozstroju nerwowego już od pierwszej chwili naszej znajomości. Na razie jednak nic o sobie nie wiedzieliśmy i nawet nie przypuszczałam, że nasze drogi kiedykolwiek się skrzyżują. Mężczyzna ocknął się z zamyślenia, westchnął i odszedł od okna. Tymczasem na ulicy zatrzymał się samochód, z którego wysiadło dwóch mężczyzn. Otworzyli bramę prowadzącą do otaczającego dom ogrodu i alejką skierowali się w stronę drzwi. Zadzwonili w umówiony sposób i po chwili zostali wpuszczeni. Weszli do dużego holu, gdzie czekał młody chłopak, który bez słowa odsłonił marynarkę, pokazując pistolet. Jeden z przybyłych uśmiechnął się ironicznie. - Nawet nie zdążysz go wyjąć. - Szef u siebie? - spytał drugi. Chłopak przytaknął i wskazał drzwi. W ogromnym pokoju czekał niewysoki, drobny mężczyzna. Siedział za dębowym biurkiem, z nogami założonymi na blat i palił cygaro. - Nareszcie jesteście - ucieszył się. - Pozwólcie, że przedstawię nowych pracowników - zwrócił się do mężczyzn stojących po obu stronach fotela - Dawid i Damian. - Spojrzał uważnie na przybyłych. -I jak poszło? - Normalnie, towar odebrany. - Doskonale. - Zatarł ręce. - Macie następne zamówienie? Dawid kiwnął głową. - No to do roboty. - Jest mały problem. - Damian poruszył się nerwowo. - Nasz człowiek zgubił gdzieś adres łącznika. - Co?! 1

- Nie jest aż tak źle - Damian próbował udobruchać szefa. -Prawdopodobnie zostawił go w samochodzie byłej żony. - A gdzie ona jest? - Za kilka godzin przekroczy granicę w Olszynie. - Tylko adres? - spytał szef nieco spokojniej. - Niestety, nie. Hasło i konto... - Ty baranie! Bez tego nie ruszymy z nową dostawą! - Zaraz się tym zajmiemy... - Mam nadzieję. - Szef poprawił się w fotelu. - Gdzie ona mieszka i czym jedzie? - Czerwonym audi 80. - A dalej? Gdzie mieszka, pracuje, jak wygląda? Nie mogliście wyciągnąć tego od jej męża? - Powiedział, że sam to załatwi - mruknął cicho Dawid. - Konrad już nigdy niczego sam nie załatwi - warknął szef i skinął na stojącego przy drzwiach mężczyznę. - Hans, zajmij się tym kretynem. Tylko delikatnie. - A my? - spytał niepewnym głosem Damian. - Pakować się do auta i pod granicę. Mamy mało czasu, a taki przestój może nas drogo kosztować. No, na co jeszcze czekacie? Do roboty! NIEŚWIADOMA tego, co wokół mnie zacznie się dziać w najbliższej przyszłości, jechałam spokojnie w kierunku granicy. Wracałam od koleżanki z Paryża, gdzie spędziłam trzy tygodnie wakacji - wspaniałych pomijając krótkie spotkanie z moim byłym mężem. Nie wiedziałam, że przenieśli go do Paryża i kiedy nagle na Polach Elizejskich ujrzałam jego postać, dosłownie zbaraniałam. On zresztą też. - A co ty tutaj robisz? - wyjąkał. - Spaceruję. - Śledzisz mnie? - Na mózg ci się rzuciło czy co? - prychnęłam. - To skąd wiedziałaś, że tu będę? - W ogóle nie wiedziałam. - A miało cię tu nie być? Zastanowił się przez chwilę, ale patrzył na mnie z wyraźnym roztargnieniem. - A może byś się najpierw ze mną przywitał, co? - zasugerowałam. Moje pytanie chyba do niego nie dotarło. - Na długo przyjechałaś? - Na trzy tygodnie. A ty? - Przenieśli mnie na rok. - I co, zadowolony jesteś? - Tak sobie. Wydał mi się jakiś zniecierpliwiony. Rozglądał się niespokojnie i nerwowo zacierał ręce. - Ktoś cię goni? - spytałam cicho. - Mnie? Nie. - Okay - westchnęłam. - Miło się z tobą gawędzi, ale pozwolisz, że się pożegnam. - A może byśmy wpadli gdzieś na kawę? – zaproponował w ostatniej chwili. 2

- Nie wysilaj się, nie musisz robić na mnie dobrego wrażenia. - Uśmiechnęłam się z politowaniem. - A poza tym jestem umówiona. Do widzenia. I tyle było naszej rozmowy. Pozostało mi po niej wrażenie, że mój były mąż nie zachowywał się naturalnie. Chociaż po tylu latach małżeństwa nic nie powinno mnie już zaskoczyć. Gdzie też ja miałam oczy i rozum? No nie, oczy były na swoim miejscu, bo bezbłędnie oceniły, że przystojny był aż do bólu. Najwidoczniej jednak jego uroda przyćmiła mi rozum, o czym miałam okazję szybko się przekonać. Tyle że byliśmy już po ślubie. Jego inteligencja była równa kurzej, słownictwo skąpe, wykształcenie adekwatne do rozumu, a męskość pod ogromnym znakiem zapytania. Jakim cudem przyjęli go do międzynarodowej firmy budowlanej nie wiem i prawdę mówiąc niewiele mnie to obchodziło. Za to ja już po miesiącu przebywania ze świeżo upieczonym mężem darłam włosy z głowy i wyłam jak wilk do księżyca. Okazało się, że nie mamy o czym ze sobą rozmawiać. Przed ślubem nadawał jak Wolna Europa, a ja zamiast słuchać treści, patrzyłam w jego niebieskie oczęta i porównywałam go do Delona. Załamałam się całkowicie, gdy okazało się, że nie przeczytał ani jednej książki w swoim życiu, a uznawał tylko artykuły sportowe i takie same programy w telewizji. Nie miał żadnych poważnych zainteresowań, nie lubił nigdzie wychodzić, nie umiał tańczyć i był wściekle o mnie zazdrosny. Na dodatek pił herbatę nie wyjmując łyżeczki ze szklanki, kawy nie uznawał w ogóle i nawet jej aromat go drażnił, siorbał przy jedzeniu zupy i pluł pestkami słonecznika gdzie popadło. Za to mieszkanie miałam wypieszczone, powymieniane wszystkie możliwe instalacje oraz drzwi i okna. Własnoręcznie obił drewnem cały przedpokój, zrobił meble kuchenne, wykafelkował łazienkę, a jeśli cokolwiek się popsuło, było natychmiast naprawione. Wytrzymałam przez sześć lat, co uważam za wielkie osiągnięcie, ale ostatecznie stwierdziłam, że wolę żyć z popsutym żelazkiem niż z mężem idiotą, A że dzieci się nie dorobiliśmy, sprawa rozwodowa trwała krótko i za obopólną zgodą rozstaliśmy się. Zaraz potem on wyjechał do Holandii i zniknął mi z oczu. Dojeżdżałam do granicy. Na szczęście dochodziła północ i na przejściu nie było zbyt wiele aut. Miałam nadzieję, że wszystko odbędzie się szybko i sprawnie, bo nie lubiłam ani celników, ani ich podejrzliwych uśmiechów i dwuznacznych pytań. Jeszcze nigdy nie udało mi się normalnie przejść przez kontrolę celną, zawsze pojawiały się jakieś problemy. Kiedyś musiałam pożreć wszystkie owoce, które wiozłam z Grecji, bo rosyjska celniczka nie chciała mnie z nimi przepuścić. Kazała wyrzucić do kosza, a ja nie miałam ochoty robić jej prezentu. Ciężko to potem odchorowałam. Innym razem niemiecki celnik znalazł u mnie antyradar, który leżał sobie w schowku i nawet nie był podłączony. Nie bardzo wiedział, co powinien zrobić, ale z urządzonkiem nie chciał mnie puścić. Nie zamierzałam tkwić do końca życia na tym przejściu ani podarować mu antyradaru. A ponieważ on nie chciał nawet ze mną porozmawiać, tylko cały czas krzyczał „weck”, tak się wkurzyłam, że na jego oczach rozmontowałam aparat i wywaliłam do kosza. Ale najzabawniejszą historię przeżyłam kilkanaście lat temu, gdy wracałam z Czechosłowacji. Celniczka wybebeszyła mi całą torbę, a potem z wdziękiem machała każdą parą majtek. Do dziś nie wiem, czego szukała. 3

Takie to dzieje. Dlatego i tym razem drżącą ręką podałam celnikowi paszport, odpięłam pasy i przygotowałam się do wyjścia z samochodu, co jednakże nie nastąpiło. Paszport po krótkiej chwili wrócił do mnie, a celnik z uroczym uśmiechem życzył mi szczęśliwej podróży. Nie pozostało mi nic innego jak odjechać, co też niezwłocznie uczyniłam. Po kilkunastu kilometrach zorientowałam się, że ktoś za mną jedzie. Właściwie nie powinno mnie to zdziwić, bo tak to już bywa na autostradach, że jeden samochód jedzie za drugim, ale ten zachowywał się podejrzanie. Gdy zwalniałam, on także zwalniał, zamiast mnie wyprzedzić. Gdy przyspieszałam, on robił to samo. Zdenerwowałam się. Ciemno, środek nocy, a przede mną kilkaset kilometrów. Miałam jechać z takim ogonem? Nagle zauważyłam w oddali pulsujące światła awaryjne. To była szansa, więc zdecydowałam się w jednej sekundzie. Bez włączania kierunkowskazu zjechałam nagłe na prawą stronę. Mało, że zajechałam drogę maluchowi, to jeszcze zaczęłam gwałtownie hamować. Zupełnie nie interesowało mnie, jakimi wyzwiskami zostałam obrzucona przez kierowcę malucha. Najważniejsze było to, że ten ktoś, kto jechał za mną, nie był przygotowany na taki manewr i nie miał szans zmieścić się za mną. I o to mi właśnie chodziło. Zatrzymałam się w dość dużej odległości od stojącego auta i wycofałam. Wysiadłam i podeszłam bliżej. Dopiero teraz zauważyłam, że właścicielką pojazdu jest kobieta. - No i co się pani stało? - spytałam. - Nie wiem. - Popatrzyła na mnie. - Rany boskie, Anka! Przyjrzałam się jej uważniej. - Weronika? Padłyśmy sobie w objęcia, niemalże płacząc ze wzruszenia. - Co za spotkanie - mówiła Weronika. - Ducha bym się prędzej spodziewała niż ciebie w środku nocy na autostradzie. - Przyznam się, że ja także. Skąd wracasz? - Ach, to długa historia. - Machnęła ręką. - Nie będziemy teraz o tym rozmawiać. Potrzebuję raczej twojej pomocy, wóz mi nawalił. Weronika była moją koleżanką z lat szkolnych. Razem zdawałyśmy maturę i ukończyłyśmy te same studia. Potem przez parę lat uczyłyśmy języka polskiego w tym samym liceum. Ja zostałam tam jeszcze na krótko, a Nika postanowiła zmienić coś w swoim życiu. Była właśnie świeżo po rozwodzie i rozpaczliwie poszukiwała jakiejś odmiany. Znalazła ją w wyjeździe za granicę, gdzie spędziła dobrych kilka lat. Od chwili jej wyjazdu nasz kontakt praktycznie się urwał. Dochodziły do mnie jedynie pojedyncze informacje, że wróciła do kraju i prowadzi jakąś firmę, ale ponoć nie najlepiej jej szło. Kiedyś nawet spotkałyśmy się, ale wtedy ja zajęta byłam swoim rozwodem i nie miałam ani czasu, ani ochoty na babskie ploty. Od tamtego czasu nasze drogi stale się rozmijały. - Zauważyłaś, że mamy takie same samochody? - spytałam. - Mój jest chyba jaśniejszy - odpowiedziała. - Rzeczywiście, dużo widzisz w takich ciemnościach. Weronika zaśmiała się. - Znasz się na tym? Zgasła mi zaraza i nie chce zapalić. Podniosłam maskę i pochyliłam się nad silnikiem. 4

- Masz zapasowe świece? - spytałam, ale wcale nie byłam pewna, że to jest przyczyna kłopotu. - Poszukam. Przeszła do tyłu. - Anka, chodź tutaj - zawołała po chwili. - Potrzymaj mi latarkę, bo ciemno tu, jak... Wsiadłyśmy do samochodu. Ja trzymałam latarkę, a Nika wyjmowała ze schowka różne szpargały. - Powinny tu gdzieś być - mruczała. - Jeszcze przed wyjazdem Konrad je schował. Kładła na moje kolana taśmy, okulary, baterie, notesiki, cukierki i całą masę papierków. - Zrobiłabyś tu porządek - poradziłam jej. - Nigdy nie mam czasu, poświeć bliżej. - Sama sobie poświeć, a ja to wyrzucę. Zgarnęłam śmieci, wysiadłam i dopiero w tym momencie uświadomiłam sobie, że stoimy na poboczu drogi i że o jakimkolwiek pojemniku na śmieci mogę tylko pomarzyć. Upłynnienie odpadków w lesie w ogóle nie wchodziło w rachubę i pewnie stałabym tak i stała, gdyby w moim samochodzie nie zadzwonił telefon. Pobiegłam szybko i to był Andrzej. - Gdzie ty jesteś? - spytał zaniepokojony. - Już w Polsce, spotkałam koleżankę. - Kogo spotkałaś? - Weronikę, naprawiamy samochód. Jak nie chce zapalić, to chyba świece, co? - Ty masz szczęście, po nocy spotykać się ze znajomymi. A silnik jej się przypadkiem nie rozleciał? - Śmiej się, śmiej - fuknęłam. -I żeby ci było jeszcze weselej, to ci powiem, że od granicy jechał za mną jakiś samochód. - Widzę, że nigdy nie przestaniesz fantazjować - powiedział rozbawiony. - Pocałuj mnie w nos - prychnęłam. - No dobrze - spoważniał - uważaj na siebie. A świec nawet nie ruszaj. I tak nie dacie rady ich wymienić. Sprawdź przewód od cewki, może się poluzował. - A jak nie? - To bez pomocy drogowej się nie obejdzie. - Dzięki za pocieszenie. W związku z tym nie wiem, kiedy dojadę do domu, bo nie zostawię Niki samej w ciemnym lesie. - Sprawdź przewód - powtórzył. - Poczekam chwilę przy telefonie. Jak nie zadzwonisz, to znaczy, że wszystko w porządku. Odłożyłam słuchawkę i spojrzałam na śmieci rozrzucone na fotelu obok. Ależ z tej Weroniki bałaganiara. Bałaganiara i łakomczuch, bo zdążyłam już zauważyć, że większość papierków pochodziła z baloników i cukierków. A ponieważ sama przepadałam za słodyczami, zaczęłam rozgarniać je, aby zobaczyć, w czym gustuje Nika. I nagle wśród nich mignął mi papierek, który jakoś do pozostałych nie pasował. Przede wszystkim nie był kolorowy, a przypominał zmięty kawałek kartki w kratkę. Nie byłabym sobą, gdybym nie poczuła przyjemnego dreszczyku na plecach i 5

niepohamowanej chęci natychmiastowego rozwinięcia go. Widniał na nim jakiś napis, ale nie zdążyłam go odczytać, bo usłyszałam głos Weroniki. - Znalazłam, znalazłam - darła się, machając świecami. Naprawa auta była w tej chwili znacznie ważniejsza niż pozbycie się śmieci, więc chwilowo z tego zrezygnowałam. Zostawiłam je na fotelu i wróciłam do Niki. - Nie będą już nam potrzebne - powiedziałam i streściłam moją rozmowę z Andrzejem. - To twoja nowa zdobycz? - spytała. - No wiesz, facet jak facet. Po doświadczeniach z Karolem jestem raczej ostrożna w zawieraniu nowych znajomości. Ale on ma w sobie coś takiego, czego nie potrafię określić. On jest jak jedna wielka tajemnica. - Ty musisz być strasznie zakochana - zaśmiała się. - Kto wie, może. - Wzruszyłam ramionami. - Na razie zajmijmy się autem. Stałyśmy pochylone nad silnikiem w poszukiwaniu tajemniczego przewodu. Żebym chociaż wiedziała, gdzie jest ta cewka. Ale jeżeli można to samemu podłączyć, to musi być gdzieś na wierzchu. Oświetlałyśmy latarką silnik centymetr po centymetrze. - Ty, tutaj coś zwisa - krzyknęła Nika. - Rzeczywiście. - Przyjrzałam się uważniej. -I nawet wygląda na przewód. Spróbujmy to wcisnąć do tej pomarańczowej kopułki. Może się uda. - Tylko ostrożnie, żebyśmy czegoś nie popsuły - poprosiła. - I tak już jest zepsuty. Niczym nie ryzykujemy. Albo pojedziesz dalej sama, albo na holu. To co, dociskamy? - Dociskaj - rozkazała. Przewód pasował idealnie. Uśmiechnęłam się zwycięsko. - A teraz spróbuj zapalić. Po chwili ku mojej i Niki radości rozległ się warkot silnika. - Dzięki Bogu - westchnęłam i zatrzasnęłam klapę. – Należy mi się duża kawa. - Nie ma sprawy, kiedy tylko zechcesz. - W takim razie jutro. Wpadnij do mnie, to przy okazji poplotkujemy, jak za dawnych czasów - zaproponowałam. Wsiadłam do Laluni i ruszyłam pierwsza. Za mną Nika. Podejrzanego samochodu nie było i do Warszawy dojechałam już bez asysty, za to zmęczona i śpiąca. Wstawiłam audi do garażu i weszłam do mieszkania. Andrzej spał oczywiście na mojej poduszce w poprzek łóżka. Delikatnie przesunęłam go. - To ty barałku? - zamruczał przez sen. - Tak, to ja. To pytanie powtarzało się za każdym razem, gdy starałam się zrobić sobie miejsce do spania. Natomiast Andrzej nigdy nie potrafił wytłumaczyć mi, kto to jest „barałek” i w ogóle był zdziwiony, że coś takiego mówi. Położyłam się i z prawdziwą przyjemnością zamknęłam oczy. Z tym, że dla mojego ukochanego jestem „barałkiem”, zdążyłam się już pogodzić. * * * 6

KROWA stała na łące. Była bardzo duża i pomalowana na niebiesko. Na końcu ogona zwisał jej pęk lizaków. Siedziałam w krzakach i tak sobie myślałam, że skądś znam ten obrazek. Nie mogłam się jednak nad tym spokojnie zastanowić, bo wszędzie czułam ukłucia paskudnego zielska. Byłam potwornie głodna, ale obgryzienie krzaczka z listków jakoś nie przyszło mi do głowy. Krowa uniosła łeb i zaryczała. Przypominało to wycie syreny okrętowej. Nagle uniosła się do góry, polatała chwilę, po czym z hukiem wpadła do ogromnej bańki na mleko. W tym momencie wróciła mi pamięć. To w reklamie telewizyjnej krowa zamieniała się w batonik. Nie namyślając się długo, podbiegłam do bańki i wyjęłam z niej batonik Milky Way. Pożarłam go natychmiast. Jezus Maria, zeżarłam krowę! Zerwałam się z pościeli. Andrzej siedział obok, patrząc na mnie ubawiony. - Horror ci się przyśnił? - spytał. - Zjadłam krowę - szepnęłam przerażona. - Może krówkę. - Jak mówię, że krowę, to krowę. Niebieską, z lizakami na ogonie. - Będziesz miała wzdęcie - zarechotał. - To wszystko przez te cholerne reklamy. Zamiast zachęcać, straszą po nocach - mówiłam gramoląc się z łóżka - a w ogóle miałam ciężką podróż. - Już dobrze, dobrze - przytulił mnie - poleź sobie jeszcze trochę, a ja przygotuję kawę i wtedy wszystko mi opowiesz. - A ty się do pracy nie wybierasz? - spytałam zdziwiona. - Mogę się trochę spóźnić. Uśmiechnął się słodko i wyszedł do kuchni. Tak to już było z moim Andrzejem. Nie bez powodu nazwałam go „Tajemnicą”. Teoretycznie wiedziałam o nim wszystko. Gdzie i kiedy się urodził, do jakiej chodził szkoły, jakie skończył studia. Znałam jego zainteresowania, książki, które przeczytał, wiedziałam co lubił robić w wolnym czasie. A przyjmując go pod swój dach i decydując się na wspólne życie, liczyłam na to, że z czasem dowiem się całej reszty. Tymczasem mijały tygodnie, a Andrzej milczał. Szczególnie na temat swojej pracy miał niewiele do powiedzenia. Nie znałam nawet numeru telefonu, bo oświadczył, że pracuje w terenie i rzadko można go zastać w biurze. A gdy spytałam go, w jakim konkretnie biurze, odpowiedział, że to bardzo ważna instytucja państwowa. Wtedy właśnie wypowiedziałam Andrzejowi wojnę i postanowiłam, że sama dowiem się prawdy. Bardzo ważnych urzędów i tych, które się za takie uważały, było od groma. Miałam więc w czym wybierać. Wypisałam je na ogromnej kartce i co jakiś czas, po dokładnym sprawdzeniu, skreślałam po jednym. W ten sposób pozostały mi tylko dwa - MSW i policja. Czyli albo szycha w ministerstwie, albo gliniarz. Po długim śledztwie szycha odpadła, bo powinnam była o nim czytać, ewentualnie oglądać go w telewizji. Pozostał więc gliniarz. Ale co to za policjant bez munduru? Chyba że był zwykłym gryzipiórkiem, który siedział za biurkiem i liczył wypisane przez kolegów mandaty. Wstałam z łóżka i pościeliłam je. Słyszałam, jak Andrzej brzęka naczyniami w kuchni i już wiedziałam, że jestem coraz bliżej rozwiązania zagadki. Miałam nadzieję, że za chwilę podczas wspólnej rozmowy wyciągnę od niego resztę informacji. Niestety, jeden telefon 7

przekreślił moje zamiary. Andrzej odebrał - był szybszy ode mnie - i po krótkiej wymianie zdań wybiegł z domu obiecując, że wieczorem zrekompensuje mi tę stratę. I całe szczęście, że tak się stało, bo gdy zostałam sama, z przerażeniem przypomniałam sobie, że jeszcze przed wakacjami zamówiłam na dziś wizytę u fryzjerki, o trzeciej miałam oddać tłumaczenie jakiegoś artykułu Pawłowi, a wieczorem umówiłam się z Marcinem. I jeszcze zaprosiłam do siebie Nike! Jakby tego było mało, znowu zadzwonił telefon. - Aneczko, jesteś już? - usłyszałam głos mojej cioci. Nie zdążyłam nawet odpowiedzieć, bo mówiła szybko dalej: - Może byś pojechała dziś ze mną do okulisty. Zapisałam się na szesnastą, a twoja matka ma migrenę i zapewniła mnie, że to potrwa do wieczora. - O szesnastej? - Tak, kochanie. Nie chcę jechać autobusem, bo po atropinie niewiele będę widziała. - A Robert nie może cioci odwieźć? - Idzie na wywiadówkę. - Dobrze - zgodziłam się. - Przyjadę przed czwartą. - A zdążymy na Pragę? - spytała cichutko. - Gdzie? - krzyknęłam, bo myślałam, że się przesłyszałam. -Nie ma okulisty gdzieś bliżej cioci? - Na pewno jest, ale ten jest najlepszy. - No to ciocia zobaczy, jak się jedzie przez miasto w godzinach szczytu - mruknęłam. Moja ciotka należała do osób, które rzadko o coś prosiły, dlatego też nie wypadało jej odmówić. Zawsze była bardzo samodzielna, na nic się nie skarżyła i nie lubiła robić wokół siebie zamieszania. Właściwie to nie była moja ciotka, tylko mojej mamy, to znaczy siostra ojca mojej matki. Okulista natomiast był jedynym lekarzem, którego odwiedzała regularnie, bo potrzebowała okularów, aby rozwiązywać ukochane krzyżówki. Była przy tym osobą pełną życia i humoru, która potrafiła drwić nawet z własnej śmierci, doprowadzając wszystkich do szału. Często powtarzała, że jeżeli ktoś na jej pogrzebie będzie płakał, to Otworzy trumnę i pokaże wszystkim gołą dupę. Pamiętam też, że jeszcze jak byłam dzieckiem, chyba w wieku przedszkolnym, to właśnie ona pierwsza nauczyła mnie pięknego wierszyka, który z dumą recytowałam zachwyconym członkom rodziny. Żartowała myszka z żółwia, że w skorupie siedział. Mam cię w dupie, stara łajzo, żółw jej odpowiedział. Wszyscy uwielbialiśmy naszą ciotkę. Robert był jej jedynym dzieckiem, które przytrafiło się gdzieś po drodze. Wdała się w romans z jakimś wojskowym, ale facet zginął na wojnie, pozostawiając jej w spadku tylko potomka. A że nie miała silnie rozwiniętego instynktu macierzyńskiego, z ledwością tolerowała teraz swoje wnuki, których miała aż troje. Oczywiście za swój występek została niemalże przeklęta przez rodzinę, bo przecież w tamtych czasach był to okropny skandal. Wizytę w salonie piękności odwaliłam w tempie ekspresowym, co na zdrowie mi nie wyszło i urodzie też się nie przysłużyło. Pod domem Pawła przypomniałam sobie, że 8

teczka z tłumaczeniem została w moim przedpokoju. Wróciłam więc po nią, po czym ponownie musiałam jechać na drugi koniec miasta. Przyjechałam za późno i Pawła oczywiście już nie zastałam. Zostawiłam więc teczkę u sąsiadki, a kartkę z informacją w drzwiach jego domu i pojechałam po ciotkę. Czekała przed bramą. U lekarza byłyśmy piętnaście po czwartej. Odwiozłam ją potem z powrotem do domu i muszę przyznać, że rzeczywiście po tej atropinie była ślepa jak kura, bo próbowała wleźć mi do bagażnika. Prosto od niej udałam się do Marcina. - Znowu się spóźniłaś - przywitał mnie chłodno. - Daj spokój - odparłam, dysząc ciężko. - Mam dosyć na dzisiaj. - Napijesz się czegoś? Popatrzyłam na niego słodkim wzrokiem. - Kawy ze śmietanką i cukrem. Zapaliłam papierosa i usiadłam wygodnie w fotelu. Marcin wrócił po chwili i postawił przede mną filiżankę z pachnącą kawą. - Życie mi ratujesz - mruknęłam. - Mam nadzieję, że się jutro zrewanżujesz, bo inaczej szef wywali mnie na zbity pysk - powiedział. Spojrzałam zdumiona. - No co się tak gapisz? - zdenerwował się. - Miałaś wrócić po dwóch tygodniach, wróciłaś po trzech. Twoja praca jest nie skończona, a nas gonią terminy. - Zrobię wszystko jutro, przysięgam. - Już to widzę - uśmiechnął się ironicznie. - Choćbym miała siedzieć do rana. Osobiście odwiozę materiały do druku. - Trzymam cię za słowo. - A oprócz tego, co słychać? Jeszcze nie zbankrutowaliśmy? - Jeszcze nie, ale nie jest wesoło. Zamówienia napływają, ale słuchy mnie doszły, że szef szykuje coś nowego i to będzie robota dla ciebie - powiedział tajemniczo. - Uważacie, że mam za mało pracy? - To nie jest dodatkowe zajęcie, tylko całkiem nowe - odparł -a o szczegółach dowiesz się jutro. I bądź pewna, że z Władziem nie pójdzie ci tak łatwo jak ze mną. - Mówisz tak, jakbym nie znała Władka - mruknęłam i zmieniałam temat: - A tak prywatnie, co słychać? - Ewa nadal romansuje z Adamem. Agencja aż huczy od plotek, a jej mąż udaje, że nic nie wie. - Może to masochista - podsunęłam. - Może. Aha, Beacie ukradli mercedesa. - Żartujesz, przecież dopiero co go dostała. - No właśnie. Od dziesięciu dni chodzi w żałobie, a po samochodzie ani śladu. Zwinęli go w biały dzień, w centrum miasta i to w ciągu kilku minut. Zawodowcy. - Biedactwo - westchnęłam. - Tak się nim cieszyła. - Co zrobić, takie teraz czasy. A tobie radzę, żebyś pilnowała swojego cacka. To także łakomy kąsek dla złodzieja. Spojrzałam na zegarek i zerwałam się na równe nogi. 9

- Przepraszam cię Marcin, ale muszę już lecieć. - Wypiłam resztę kawy duszkiem. - Dokończymy rozmowę jutro, okay? - Masz być punktualnie o ósmej w pracy - krzyknął jeszcze za mną. Andrzeja w domu oczywiście nie było. Za to Nika zostawiła wiadomość na sekretarce. Oddzwoniłam natychmiast, bo wyczułam w jej głosie zdenerwowanie, mimo że powiedziała tylko dwa słowa. Musiała czatować przy aparacie, bo odebrała od razu. - Szukam cię od rana - mówiła. - Muszę się koniecznie z tobą zobaczyć. - Aż tak bardzo pragniesz mojej kawy? - zażartowałam. - Nie o to chodzi. Wydarzyło się coś dziwnego i najwyższa pora, żebym o tym komuś powiedziała. - W takim razie pakuj się i przyjeżdżaj. Rzeczywiście zjawiła się wyjątkowo szybko. Była nie tylko zdenerwowana, ale i wystraszona. Posadziłam ją w fotelu, poczęstowałam obiecaną kawą i usiadłam naprzeciwko. - Włamali mi się do auta - wyrzuciła z siebie. - I co, ukradli? - Przecież ci mówię, że się włamali - powtórzyła zniecierpliwionym głosem. - Można się włamać i ukraść - upierałam się. - Gdyby tak właśnie zrobili, byłabym całkiem spokojna. - Co ty pleciesz, Nika? Jakby zwinęli ci audicę, byłoby wszystko w porządku? - No właśnie - przytaknęła. - A tak włamali się i nic nie ukradli. - To po co to zrobili? - Nie wiem - wzruszyła ramionami. - Wszystko przewrócili do góry nogami, pewnie czegoś szukali. - Zawiadomiłaś policję? - A po co? Przecież nic nie zginęło. Zapaliła papierosa. - A gdzie zostawiłaś auto? - spytałam. - Przed domem. Byłam tak zmęczona, że nie miałam siły wprowadzić go do garażu. - I naprawdę niczego się nie domyślasz? Może wiozłaś coś trefnego? - A co można wieźć, jak się wraca od męża sknery? - krzyknęła. - Nawet prezentu mi nie kupił. Miałam tylko rzeczy osobiste i słodycze, które zresztą pożarłam po drodze. Sama wyrzucałaś papierki - przypomniała mi. - No to opowiadaj od początku - zaproponowałam. - Może razem dojdziemy do jakichś mądrych wniosków. Weronika łyknęła kawy i wzięła głęboki oddech. - Pojechałam do Konrada na wakacje. Wyobraź sobie, że sam mnie zaprosił. W pierwszej chwili myślałam, że to jakiś żart, ale po dwóch listach od niego i kilku telefonach uznałam, że chce tego naprawdę. Przyjęłam to jako rekompensatę za tych kilka zmarnowanych z nim lat, które trudno nazwać małżeństwem. Wiesz przecież, że cztery lata temu rozwiedliśmy się i on zaraz potem wyjechał do Niemiec. Początkowo nie wiodło mu się najlepiej. Mieszkał u znajomych, pracował na czarno. Później dowiedziałam się, że załatwił sobie pracę w jakimś warsztacie samochodowym u Polaka, 10

a rok temu dostał obywatelstwo. Z opowiadań znajomych wiedziałam, że mieszka w niewielkim mieszkanku na przedmieściu i stałe narzeka na brak pieniędzy. Tymczasem okazało się, że zajmuje piękny dom w willowej dzielnicy i jeździ najnowszym modelem BMW. Nie pytałam, skąd taka zmiana, ale na pewno z pensji mechanika nie stać by go było na takie luksusy. Zresztą niewiele mnie interesowało jego życie i raczej rzadko go widywałam. Rano wychodził, wracał wieczorem, czasami bardzo późno w nocy, a ja jego mieszkanie traktowałam jak hotel. Trochę pojeździłam po okolicy, wyskoczyłam na kilka dni do Austrii, Francji. Mój pobyt u Konrada ograniczał się właściwie tylko do spania. Ale i tak zauważyłam, że dzieją się dziwne rzeczy. Stale ktoś dzwonił i podawał jakieś numery, albo gadał od rzeczy, na przykład „Na wschodzie bez zmian”... - Na zachodzie - wpadłam jej w słowo. - Co na zachodzie? - „Na Zachodzie bez zmian” to tytuł powieści Remarque'a - wyjaśniłam. - Aha - kiwnęła głową. - Nie, on mówił wyraźnie „na wschodzie”. Albo: „Łuk Triumfalny spalony”. - Może ten twój Konrad zapisał się do kółka miłośników Re-marque'a? - spytałam kpiąco. Weronika zmarszczyła nos i pokręciła głową. - Książek to ja akurat u niego nie znalazłam żadnych oprócz poradników samochodowych. - A po coś ty właściwie odbierała te telefony? - spytałam po chwili. - Nie odbierałam, przesłuchiwałam jego automatyczną sekretarkę. No co? - oburzyła się. - Ze zwykłej ludzkiej ciekawości. Nawet się nie zorientował. - Rozmawiałaś z nim o tym? Zaprzeczyła energicznie. - Ale to jeszcze nie wszystko - mówiła dalej. - Kiedyś przechwyciłam wiadomość, że ktoś ma do niego przyjechać. Musiałam się dowiedzieć kto, więc ostentacyjnie dałam mu do zrozumienia, że boli mnie głowa i idę spać. I wiesz, kto przyjechał? Rosjanin, najprawdziwszy w świecie. Rozmawiali chyba ze dwie godziny, ale niewiele zrozumiałam. - Może to kolega z pracy? - podsunęłam. - Raczej nie. - Zapaliła następnego papierosa. - Konrad wyraźnie nad nim górował. Potem ten Rusek wręczył mu jakąś kartkę, którą Konrad położył na stole, i obaj wyszli. Nie mogłam wytrzymać z ciekawości i weszłam do pokoju, żeby chociaż rzucić okiem na to, co było tam napisane. I wiesz, co to było? Nie odpowiedziałam, bo niby skąd mogłam wiedzieć, ale jednocześnie poczułam, że jestem w samym środku jakiejś grubszej afery. Weronika pisała coś w notesie, który jej podsunęłam i podała mi go. - Trzy razy em, dwa razy fau, jeden raz a - przeczytałam. -Co to jest? - Też bym chciała wiedzieć. Myślałam, że może ty mi to powiesz. - To wygląda jak lista zakupów - zaśmiałam się. - Trzy margaryny, jeden arbuz, ale fau? Może to miało być wu. Mogłaby być wtedy wątroba. - Nie żartuj, to na pewno było fau. - W języku polskim nie ma wyrazów na taką literę oprócz tych zagranicznego pochodzenia. 11

- Wiem - przytaknęła - i dlatego resztę urlopu spędziłam nad rozszyfrowaniem tego, ale nic mądrego nie przyszło mi do głowy. - To teraz ja ci coś powiem - odłożyłam notes na bok - bo być może to jakoś się łączy. Od granicy jechał za mną samochód, dlatego zatrzymałam się przy tobie. Potem go już nie widziałam. Weronika patrzyła na mnie w napięciu. - Jezus Maria, Anka, co tu się dzieje? - Jeszcze nie wiem. - Mój umysł pracował na najwyższych obrotach. - Jeszcze nie wiem - powtórzyłam powoli. - Nie wracam do domu - odezwała się Nika po chwili stanowczym głosem. - Jak pomyślę o tym dużym pustym mieszkaniu, to czuję się bardzo nieswojo. - Nie ma sprawy - uśmiechnęłam się - możesz zostać u mnie. Wprowadzimy tylko twój samochód pod dom. - Dziękuję. Jakoś lepiej się poczułam, kiedy ci to wszystko opowiedziałam. A zresztą, może to nic poważnego? Przytaknęłam jej, ale miałam już swoją teorię na ten temat. Intuicja kazała mi jednak milczeć. Zaprowadziłam Nike do pokoju, dałam jej koszulę i zeszłam z powrotem na dół. Przejściem przez kuchnię dostałam się do garażu, cichutko otworzyłam drzwiczki i wsiadłam do auta. Pamiętałam ten moment, kiedy rozmawiałam z Andrzejem przez telefon, a śmieci z samochodu Niki rzuciłam na siedzenie obok. I dobrze zapamiętałam tę zmiętą kartkę. Wtedy nie zdążyłam jej odczytać, ale w pamięci pozostał mi krótki zapis: „5xM". Nika widziała podobny u Konrada w Niemczech. Normalnie pewnie nie zwróciłabym na to uwagi, ale teraz... Rozejrzałam się w poszukiwaniu śmieci, ale ich już nie było. No jasne, ciocia Niusia! - przypomniałam sobie nagle. Miłośniczka czystości. Na pewno wyrzuciła je gdzieś po drodze. A może ten jeden akurat zsunął się i spadł na podłogę? Na wszelki wypadek postanowiłam sprawdzić wszystkie możliwe i niemożliwe miejsca. No i pod fotelem pasażera ujrzałam jakiś zwitek. Serce mi mocniej zabiło. Dosięgłam go wreszcie po kilku próbach i wróciłam do mieszkania, mając nadzieję, że znalazłam właściwy śmieć. Zasłoniłam okno, zapaliłam małą lampkę i rozwinęłam kartkę. A jednak! To było to. Wzniosłam oczy ku górze, dziękując świętemu Antoniemu i zaczęłam czytać. Sasza Jurczyn, Maskowskaja 9. Deszcz zielonych liści. 2801375485858. Spojrzałam na drugą stronę. 2x0.0., 1xV.C., 5xM. Żebym przynajmniej wiedziała, co to ma znaczyć. Włożyłam kartkę pod leżącą na stoliku książkę i nadstawiłam uszu, bo wydawało mi się, że słyszę podjeżdżający samochód. Pomyślałam, że to Andrzej i czekałam, kiedy otworzy bramę i wjedzie na podwórko. Ale nic takiego nie nastąpiło. Za to usłyszałam wyraźne kroki przed domem. Pobiegłam do kuchni i wyjrzałam ostrożnie zza firanki. Nikogo nie było, przynajmniej w miejscu dobrze oświetlonym. Dookoła panowała niepokojąca cisza. Znowu usłyszałam kroki i wyraźne szepty, a może cichutki brzęk metalu, który już bardzo mnie zaniepokoił. Wchodzą na pasówkę, przeraziłam się. Złapałam, co było pod ręką, a tym czymś okazał się wspaniały tasak połączony z tłuczkiem do mięsa, i skradając się wyszłam przed dom. Teraz już wyraźnie słyszałam, że ktoś stara się dostać do mojego garażu. Krew we mnie zawrzała, bo za Lalunię gotowa byłam oddać życie. Na 12

paluszkach zaczęłam obchodzić dom, żeby zajść ich od tyłu. Zapomniałam zapalić lampę nad garażem, więc gdy wystawiłam głowę zza rogu, zobaczyłam tylko dwa cienie majstrujące przy kłódce. Cofnęłam się szybko. Naprawdę nie wiedziałam, co robić. Dzwonić na policję czy lecieć na nich z tym toporem? Gdy się tak zastanawiałam, posłyszałam nagle szybkie kroki i taki dziwny odgłos, którego początkowo nie mogłam z niczym skojarzyć. Jasny snop światła rozjaśnił ciemność i ukazał mym oczom dwóch mężczyzn stojących przy drzwiach garażu. - Panowie tutaj coś zgubili? - rozpoznałam głos Andrzeja. Przyjrzałam mu się dokładnie i mało trupem nie padłam. Stał w lekkim rozkroku, w lewej ręce uniesionej na wysokość głowy trzymał latarkę, oświetlając nią złodziei, a prawą dłoń wraz z pistoletem miał wymierzoną prosto w nich. Teraz już nie miałam żadnych wątpliwości, że ten dziwny odgłos, który posłyszałam wcześniej, to było nic innego, jak odbezpieczanie broni. Mężczyźni zastygli w dziwnych pozach. - Rzucić co macie w łapach i odwrócić się z rękami do góry -rozkazał Andrzej. - To jakieś nieporozumienie - bąknął nieśmiało jeden. - Zgadza się. Weszliście na teren prywatny. - Musieliśmy pomylić domy. Już nas tu nie ma - mamrotali nerwowo, wycofując się szybciutko w stronę bramy. - Doskonale. - Andrzej postąpił parę kroków w ich kierunku. -I wolałbym, żeby taka pomyłka więcej się nie powtórzyła. - Jasne, szefie - przytaknęli i zniknęli w ciemnościach. Andrzej wprawnym ruchem zabezpieczył pistolet, schował pod marynarkę i spokojnym krokiem wszedł do domu. Tym razem ja byłam jednak szybsza i opuściłam swój posterunek wcześniej. Wystarczyło mi to, co zobaczyłam, żeby upewnić się, że rzeczywiście szycha z ministerstwa odpada. Matko kochana, przecież on wyglądał jak najprawdziwszy w świecie zawodowiec. Nawet mu powieka nie drgnęła, kiedy mierzył do nich z pistoletu. Inna sprawa, że nie bardzo wiedziałam teraz, jak mam się zachować. Udawać nadal głuchą i ślepą, czy zrobić karczemną awanturę. Nie miałam jednak zbyt wiele czasu, żeby się na coś zdecydować, więc postanowiłam, że dostosuję się do sytuacji. Gdy Andrzej wszedł do pokoju, siedziałam w fotelu, nadal z tasakiem w dłoni, bo z tego wszystkiego zapomniałam go odnieść do kuchni. - Będą kotlety na kolację? - spytał, wieszając marynarkę na krześle. - Nie - pokręciłam głową - miałam zamiar użyć go jako broni. - Przeciwko tym złodziejaszkom? - zaśmiał się. - Coś mi się wydaje, że zjawiłem się w samą porę. Nie wiem, czy dałabyś radę wystraszyć ich tym toporem. - No tak, w porównaniu z twoją spluwą to jest niewinne narzędzie kuchenne - wysyczałam. - Aha. - Andrzej był rozbawiony. - Moja mała Ania coś zobaczyła i przystępuje do ataku. - Nie jestem małą Anią, a zobaczyłam coś, co jest dowodem twojej kłamliwej natury. - I tu się mylisz. - Usiadł naprzeciwko. - Nigdy cię nie okłamałem. - Tak? A ta broń? Gazowa czy może straszak? - Prawdziwa. - A czemu dowiaduję się o niej dopiero teraz? 13

- Bo nie pytałaś. - Nie pytałam? - skoczyłam na niego. - Nie pytałam, bo nic nie mówiłeś, a ja nie chciałam, żebyś myślał, że jestem wścibską babą. - I tak nią jesteś - Andrzej najwyraźniej doskonale się bawił. -Wiedziałem, że prędzej czy później sama się domyślisz. Nie chciałem psuć ci zabawy. - To wcale nie jest takie wesołe. Mieszkasz ze mną od tylu miesięcy i należą mi się jakieś wyjaśnienia. Ty o mnie wiesz wszystko. A wygląda na to, że starasz się coś przede mną ukryć. Byle jaki gliniarz nie paraduje na co dzień z gnatem pod pachą. - Byle jaki nie, ale służby specjalne tak - odpowiedział poważnym głosem. - Pięknie - klasnęłam w dłonie. - Mieszkam z tajniakiem. - To nie jest tak, jak myślisz. - Ja już nic nie myślę. - Wstałam z fotela. - Idę do kuchni zrobić kawę. Chcesz też? - A gdy kiwnął głową, powiedziałam jeszcze: -I mam nadzieję, że jak wrócę, będę mogła spokojnie wszystkiego wysłuchać na temat twojej pracy. Rozmowa z Andrzejem trwała prawie do rana. Zdążyliśmy się dwa razy pokłócić, trzy razy kładliśmy się spać i wstawaliśmy, ale postawiłam na swoim. Andrzej przestał być dla mnie tajemnicą, a stał się kimś jeszcze bliższym i wyjątkowym. Z lękiem też, uzmysłowiłam sobie, ile niebezpieczeństw grozi mu każdego dnia, i spojrzałam na niego łaskawszym okiem. - Jestem z ciebie bardzo dumna - odezwałam się cicho, gdy położyliśmy się po raz czwarty do łóżka. - Zachowałeś się tak odważnie i tak wspaniale wyglądałeś z tą spluwą. - Przysunęłam się do niego bliżej. - Andrzejku, nauczysz mnie strzelać? - Wiedziałem, że o to poprosisz, wiedziałem - kręcił głową z niedowierzaniem - ale możesz o tym zapomnieć. Odsunęłam się ostentacyjnie, naburmuszona i zła. Trwało to jednak tylko chwilę, bo gdy zgasło światło i usłyszałam równy oddech śpiącego Andrzeja, w głowie miałam już gotowy plan. Przypomniałam sobie, że przecież do każdego mężczyzny, a już szczególnie do Andrzeja, trzeba mówić przez żołądek. Poprzysięgłam sobie, że wymyślę takie menu, że już na sam widok potraw będzie mnie prosił, żebym sobie postrzelała. Spojrzałam na zegarek. Dochodziła czwarta. Za cztery godziny muszę być w pracy. Zamknęłam oczy i natychmiast je otworzyłam. No tak, ta zadyma ze złodziejami i nocne rozmowy spowodowały, że zapomniałam opowiedzieć Andrzejowi o Weronice i znalezionej kartce. Tak się tym przejęłam, że nie mogłam już usnąć do rana. I pewnie tylko dlatego nie spóźniłam się do pracy. * * * W BIURZE byłam przed ósmą. Marcin patrzył w bezgranicznym osłupieniu to na zegarek, to na mnie, po czym na ogromnej kartce papieru napisał drukowanymi literami: Anka po raz pierwszy od 2 lat nie spóźniła się do pracy i wywiesił to w naszym pokoju. A ponieważ w ciągu dnia odwiedzała nas niezliczona ilość ludzi, każdy po przeczytaniu leciał do mnie z pytaniem, o co chodzi. Po godzinie miałam dość i dopisałam na kartce: Jeżeli chcecie znać szczegóły, zwróćcie się do Marcina. Teraz wszyscy latali ode mnie 14

do Marcina, którego początkowo bawiło wyjaśnianie tego nadzwyczajnego zjawiska, ale po paru godzinach miał dosyć tej zabawy. Na kartce pod moją propozycją znalazł się dopisek wykonany jego ręką: Pocałujcie mnie w dupę. I zamaszysty podpis. W biurze zapanowało prawdziwe piekło, a Marcin klął na widok każdego pracownika, bo nawet nie przypuszczał, że niewinną informacją wywoła takie zainteresowanie. Zanim to jednak nastąpiło, punktualnie o ósmej zgłosiłam się w gabinecie szefa. Bardzo miło się ze mną przywitał i poprosił, żebym usiadła. Chwilę przewracał kartki na biurku, aż w końcu spojrzał na mnie i uśmiechnął się. - Wstrzymuję ci premię w tym miesiącu - powiedział uprzejmym głosem. - Cóż za wspaniała wiadomość z samego rana. - Byłam tak zachwycona, że aż jad ze mnie kapał. - A można wiedzieć dlaczego? - Odwaliłaś taki numer, że muszę cię ukarać i to przykładnie, żeby innym nie przyszło coś podobnego do głowy. Czy we Francji nie ma telefonów? - Oczywiście, że są. - To dlaczego nie zadzwoniłaś? - Zapomniałam. - No właśnie. - Poczęstował mnie papierosem. - Ten jeden telefon będzie cię kosztował tyle, ile wynosi premia. - To znaczy? - Nie chcę cię wpędzać do grobu. - Już to zrobiłeś, więc ile? - nalegałam. Władek bez słowa położył przede mną listę nazwisk. - Załatwiłeś mnie, nie ma co. Ale mimo to biję się w pierś i proszę o przebaczenie. Odpowiednie przyrzeczenie złożyłam już Marcinowi odnośnie naprawienia szkód. - Cieszy mnie to bardzo, ale premii i tak nie dostaniesz. - Trudno - wzruszyłam ramionami. - Jakoś to przeżyję. - A teraz druga sprawa. Od jutra jesteś szefem nowego działu. Bierzemy się za przekłady. Potrzebuję dwóch dobrych tłumaczy i ty mi ich znajdziesz. Wiesz, jakie są wymagania w tym zakresie, bo sama dorabiasz w ten sposób. - Paweł ci powiedział, co? - domyśliłam się. - A to świnia, musiał się wygadać. Wcale nie dorabiam - uśmiechnęłam się do Władka - robię to, bo lubię. Dlaczego mam nie skorzystać ze swych umiejętności językowych? - Nazywaj to jak chcesz. - Machnął ręką. - Mnie interesuje wyłącznie to, że jesteś dobrym redaktorem i w zasadzie jedyną osobą, która może się tego podjąć. - To znaczy jaką osobą? - zaciekawiłam się. - No, powiedzmy, o bardzo poszerzonych horyzontach myślowych. - Dziękuję za uznanie - kiwnęłam głową. - A mogę wiedzieć, ile mam czasu? - Mało - odpowiedział krótko. - No co się tak dziwisz? Dlatego wybrałem ciebie. Nikt inny tego nie dokona. - Coraz bardziej mi schlebiasz, Władziu - powiedziałam z przekąsem - ale czy to nie jest przypadkiem jakiś manewr samobójczy? Mów, co jest grane. - To, co we wszystkich agencjach tego typu. Weź katalog i zobacz. Mnożą się jak grzyby po deszczu, a dla nas to tylko konkurencja. 15

- Jest aż tak źle? - Stanęłam koło niego. - Marcin mi mówił... - Marcin niewiele wie - wpadł mi w słowo. - Musimy rozszerzyć naszą działalność. Z samych folderów, katalogów i reklamówek nie wyżyjemy. Może gdybyśmy dostali duże zamówienie rządowe - westchnął. - A tak rzeczywistość jest bardzo smutna. Zżerają nas opłaty. Może trzeba będzie zwolnić parę osób. No, ale to już nie twój problem. - Popatrzył na mnie z nadzieją. - Zorganizujesz mi to? - Z największą przyjemnością. A mogę chociaż wiedzieć, czym ryzykuję? - Wywaleniem z pracy - zażartował. - Ale poważnie mówiąc, docierają do nas informacje, że ludzie chętnie czytają obcą literaturę. Musimy więc spróbować. - Ludzie czytają to, co mogą kupić w księgarniach - poprawiłam go - a nasza literatura ostatnio niewiele ma do zaoferowania, pomijając oczywiście klasykę i wypróbowanych autorów. Brakuje nowych pomysłów, nazwisk. - Wiem - przytaknął - ale pokaż mi wydawnictwo, które zaryzykuje wydanie debiutu. - Może pomyślelibyśmy o tym? No, nie w tej chwili oczywiście, ale jak staniemy na nogi. Z agencji reklamowo-wydawniczej zrobilibyśmy wydawniczo-promocyjną. Kiedyś przecież czytelnicy znudzą się Ludlumem czy McLeanem, a zechcą poczytać o naszych polskich sprawach. Wtedy my będziemy pierwsi - mówiłam rozmarzonym głosem. Władek zaczął się śmiać. - Teraz już wiesz, dlaczego tobie powierzyłem to zadanie? -spytał. - Gdybyś miała odpowiednie warunki, to w przeciągu kilku tygodni przedstawiłabyś mi przynajmniej trzech obiecujących debiutantów. Na razie jednak bierz się za przekłady. - Zrobię, co będę mogła. - Wstałam z fotela i podeszłam do drzwi. - Ale pamiętaj, że te promocje to mój pomysł. Pokiwał głową i uśmiechnął się. Odpowiedziałam mu także uśmiechem i wróciłam do swojego pokoju, a tam już zaczynała się polka z nieszczęsnym obwieszczeniem Marcina. Usiadłam za biurkiem i zaczęłam się zastanawiać. Władek miał chyba rację, szkoda by było naszej agencji. To prawda, że była niewielka i stosunkowo młoda. I co Władek plótł o zwolnieniach? Tak niewielu nas tu pracowało. Naczelny redaktor i Marcin, zastępca. Ewa sekretarka. Adam i Paweł byli redaktorami. Beata pracowała jako grafik, Elka obsługiwała ksero, a Joanna tłukła w maszynę całymi dniami. Jeszcze główna księgowa i sprzątaczka. Stanowiliśmy niemalże rodzinę. Dlaczego Władek chce zniszczyć coś, co tak misternie budował i z czego był taki dumny? Czyżby rzeczywiście groziła nam plajta? - Czy ty mnie słyszysz? - krzyknął Marcin. Spojrzałam nieprzytomnym wzorkiem. - Czego tak siedzisz i gapisz się w okno? Pamiętasz, co masz dzisiaj zrobić? - Tak, tak, już się do tego biorę. Wszyscy przyzwyczailiśmy się do grzmiącego głosu Marcina, ale tak naprawdę to był dusza człowiek i nikt się specjalnie nie przejmował jego pokrzykiwaniem. Zabrałam się do pracy i tak dzień zleciał mi do wieczora. Około dziesiątej wieczorem mogłam z dumą spojrzeć na swoje dzieło. Zdjęłam okulary i oparłam się wygodnie. Dopiero teraz poczułam skutki wielogodzinnej intensywnej pracy. Spojrzałam w lusterko i przeraziłam się swym wyglądem; przypominałam pijaczka po nocnej libacji. Poskładałam więc szybko 16

swoje rzeczy i już miałam wyjść, gdy usłyszałam czyjeś kroki na korytarzu. Nie miałam specjalnej ochoty na nocne spotkanie w pustym biurze, więc zgasiłam światło i schowałam się za biurkiem. Drzwi otworzyły się, ktoś przeszedł obok i zniknął w pokoju księgowej. Zapalił latarkę i podniósł słuchawkę. Tarcza telefonu przekręciła się sześć razy, ale nie miałam żadnej możliwości podejrzenia numeru. Wychyliłam się tylko ostrożnie i ujrzałam odwróconego tyłem faceta. Dopiero jak się odezwał, poznałam go. To był Adam. - Hans - mówił cicho - zgłaszam się. Słyszałem, że macie jakieś kłopoty. Oczywiście, że rozumiem. Postaram się pomóc. Podaj awaryjne hasło i namiary. Pochylił się i coś pisał. - Mam tu taką jedną - mruknął. - A chłopaki na drugi raz niech uważają. Przekaż szefowi, że zamelduję się osobiście, jak tylko coś znajdę. Na naszym rynku również nie brakuje tego towaru - zaśmiał się. - No, to dobranoc. - Odłożył słuchawkę. Słyszałam, jak wyrywa kartkę z notesu, gasi latarkę i wychodzi. Przylgnęłam mocno do ściany. Odczekałam jeszcze kilka minut i gdy wokoło zapanowała cisza przeszłam do pokoju, z którego on przed chwilą telefonował. Zabrałam notes i wróciłam do siebie. Tu mogłam spokojnie zapalić lampę, bo w oknach były rolety. Wzięłam ołówek i leciutko potarłam nim o kartkę. Po chwili ukazał się napis, ale bardzo nieczytelny. ...ele na rze, udało mi się odszyfrować. I jeszcze coś, co wprawiło mnie w osłupienie: czerw. audi. Nie ulegało wątpliwości, że chodzi o czerwone audi. Moje czerwone audi? Moja Lalunia? Wyrwałam kartkę, schowałam do torebki, notes odniosłam na miejsce, pogasiłam wszystkie światła i wyszłam z budynku. Oczywiście bardzo ostrożnie i przyznam się, że z duszą na ramieniu. Samochód stał na swoim miejscu nie tknięty, a w pobliżu nikogo nie było. Dojechałam do domu najszybciej, jak umiałam i ku mojej radości zauważyłam światła w oknach. A więc Andrzej już był. Nareszcie mu wszystko opowiem. Wbiegłam do mieszkania z uśmiechem, który natychmiast zamarł mi na twarzy. Po minie Andrzeja widziałam, że stało się coś złego. Nawet nie zdążyłam spytać, bo poinformował mnie od razu: - Weronika miała wypadek. * * * WIADOMOŚĆ ta była przysłowiową kropką nad i. Teraz nabrałam pewności, że jestem na tropie jakiejś ogromnej międzynarodowej afery. Ale że zdarzenia następowały po sobie w zawrotnym tempie, jak dotąd nie miałam okazji porozmawiać o tym z Andrzejem. A przecież on był człowiekiem, który pierwszy powinien o wszystkim wiedzieć. Tymczasem stałam przy łóżku Weroniki. Była spowita w bandaże, nogę i rękę miała na wyciągu i właściwie widziałam tylko część jej twarzy. - Rany boskie, Nika, co się stało? - Dorwali mnie - mruknęła niewyraźnie. - Jak to porwali? - Dorwali-powtórzyła wyraźniej. 17

Kiwnęłam głową, ale byłam tak wstrząśnięta, że nie docierał do mnie sens jej słów. - A kto cię dorwał? - spytałam. - Skąd mam wiedzieć? - zdenerwowała się. - Myślisz, że się przedstawili? - Przepraszam - dotknęłam jej dłoni - ale mam taki zamęt w głowie, że nie potrafię prawidłowo rozumować. - Właśnie widzę - fuknęła. - Przeleć się naokoło szpitala, to może otrzeźwiejesz. - Nie wyżywaj się na mnie - podniosłam głos. - To nie ja zrobiłam z ciebie mumię. - Może spróbujemy spokojnie pogadać - zaproponowała zmęczonym głosem. - Nie mam nic przeciwko temu - zgodziłam się. - Opowiadaj. - To było ewidentne spowodowanie wypadku - zaczęła. - Jechałam Żwirki i Wigury w stronę lotniska. Wiesz, jaka to droga, po obu stronach wysokie żywopłoty, a między nimi wąskie wjazdy na osiedle. I nagle przy przedostatniej chyba uliczce zauważyłam światła dużego samochodu. Stał spokojnie, myślałam, że czeka, aż przejadę. A ta świnia czekała po prostu na mnie. Jak się z nim zrównałam, wcisnął gaz do dechy i uderzył w moje auto. Zepchnął na pas obok, a tam dobił mnie maluch. - Wzięła głęboki oddech i kontynuowała: - Przyjechała policja, wszystko spisali, mnie zgarnęli do szpitala, a ciężarówki nikt nie widział. Wyparowała jak kamfora. - Myślisz, że to ma jakiś związek z Konradem? - spytałam po chwili. - Na pewno, tu kroi się coś grubszego, a my jesteśmy ciemne jak tabaka w rogu. - Może zgłosić to na policję? - zaproponowałam. - Coś ty? - krzyknęła. - Żeby mnie wsadzili za konszachty z bandziorami? Przecież nikt nie uwierzy, że o niczym nie wiedziałam. - Więc co zrobimy? - Musisz się tym zająć. - Popatrzyła na mnie wymownie. - Po-kręć się tu i tam, porozmawiaj. - Tu i tam, to znaczy gdzie? - spytałam ironicznie. - No - zawahała się - nie wiem. - Nika, przecież my nawet nie wiemy, o co chodzi. Jak rozszyfrujemy tę kartkę... - urwałam, ale po chwili się zdecydowałam: - Coś ci powiem. Wśród śmieci, które zabrałam od ciebie, gdy szukałyśmy świec, znalazłam identyczną kartkę. Tylko zapis był inny. - Konrad - szepnęła przerażona. - Podrzucił mi. - Nie mamy pewności - pokręciłam głową. - Mógł po prostu zgubić. Wsiadał do twojego auta przed wyjazdem? Weronika zastanowiła się przez chwilę. - No, wsiadał. Chował świece, częstował się cukierkami. - A widzisz, mógł zgubić tę kartkę. - Zadzwoń i spytaj go - rozkazała. Aż podskoczyłam. - Chora jesteś? O co mam pytać? Czy nie zgubił przypadkiem zaszyfrowanej informacji? Zresztą wydaje mi się, że on może mieć w tej chwili poważne kłopoty, bo na kartce było jeszcze imię, nazwisko, adres i numer. - To może zadzwonić pod ten numer - wymyśliła - wszystko im przekazać, a wtedy odczepią się od nas. Popatrzyłam na nią z niesmakiem. 18

- Wiesz co, Nika? Po pierwsze, to nie wygląda na numer telefonu, po drugie, to powinnaś mieć raczej głowę na wyciągu, a nie nogę, jeśli proponujesz takie załatwienie sprawy. Ale rozumiem, że masz prawo być jeszcze w szoku powypadkowym. - W żadnym szoku nie jestem - wysyczała. - No dobrze, dobrze. W takim razie zrobimy tak. Ze względu na twój stan zdrowia weźmiemy sobie chwilowo na wstrzymanie. Mam pilną pracę w agencji i niewiele czasu na jej wykonanie. Jak się z tym uporam, zajmiemy się zaszyfrowaną kartką. - Jak chcesz - powiedziała obrażonym głosem. - Żeby mnie tylko do tej pory nie zaciukali na amen. Roześmiałam się. - Nic ci już nie grozi, jesteś sprawdzona i unieruchomiona na dłuższy czas. No jasne! - krzyknęłam, bo doznałam nagłego olśnienia. - Już wiem, po co to zrobili. - Po co? - Żeby skasować samochód, który zwykle potem zabiera się do warsztatu. Wiesz, gdzie odstawili twój? - Do Kalinoskiego. A co, pojedziesz tam? - Pojadę i zobaczę, co się dzieje. Trzymaj się - rzuciłam i wybiegłam ze szpitala. Tłok na ulicach panował koszmarny, jak to w godzinie szczytu, ale wytrwale dążyłam do celu, lżąc wszystkich innych użytkowników dróg miejskich. Warsztat był czynny. Zatrzymałam Lalunię przed bramą i weszłam do środka. Mechanik siedział przy jakimś wraku i pił piwo. Rozejrzałam się i w głębi hali zobaczyłam samochód Niki. - Mogę popatrzeć? - spytałam, wskazując wzrokiem audi. - A po co to pani? - zdziwił się. - Jestem z firmy ubezpieczeniowej i muszę dokonać wstępnych oględzin - skłamałam. Popatrzył na mnie i uśmiechnął się dziwnie. - No to jak? - ponowiłam pytanie. Wzruszył ramionami. Podeszłam do auta i aż rozbolało mnie serce. Niewiele z niego zostało, praktycznie to była kupa złomu. Mechanik stanął koło mnie. - Może jeszcze da się coś z tego zrobić? - Chyba bańkę na mleko - mruknęłam. - Zapali pan? Podsunęłam mu paczkę. Wziął chętnie i spojrzał na mnie milszym wzrokiem. - Nie jest pani pierwszą osobą, która się nim interesuje - odezwał się po dłuższej chwili. - Od rana mam prawdziwy nalot samych ważnych osobistości. Był już adwokat właścicielki z jej mężem, potem jakiś gliniarz, ale nie w mundurze, wyglądał jak tajniak, a po nim dwóch eleganckich facetów. - Urwał i zaśmiał się krótko. - Agentów ubezpieczeniowych było czterech, pani jest piąta. Sam zaczynam się zastanawiać, co w tym aucie, a raczej w tym, co po nim zostało, jest tak interesującego. - Co też pan powie? - Tak, droga pani, tak - mówił dalej. - Szczególnie tych dwóch elegancików zapamiętałem, bo łazili koło niego, grzebali w różnych miejscach. Ale chyba nic nie znaleźli, bo wyszli szybko i bez pożegnania. Aha, jeszcze pytali, czy dużo samochodów do mnie przyjeżdża, ale tak naprawdę interesowało ich tylko audi. 19

Dreszcz mi przeszedł po plecach, ale opanowałam się, podziękowałam mechanikowi i wróciłam do domu. Jasne było jak słońce, że samochód Niki wzbudzał niebywałe zainteresowanie. Niepokojące jednak było to, że tak wielu podejrzanych osobników kręciło się wokół niego i najprawdopodobniej żaden z nich nie był tym, za kogo się podawał. Łącznie ze mną. Andrzeja, niestety, w domu nie było. Za to na sekretarce czekała na mnie wiadomość: - Cześć mała - poznałam głos mamy - może byś nas odwiedziła od czasu do czasu. Złapałam natychmiast telefon i wykręciłam jej numer - Czy wy nie macie nade mną litości? - spytałam zmęczonym głosem. - A co się stało? - To raczej ja powinnam o to zapytać, bo zwykle przypominacie sobie o mnie, gdy trzeba coś załatwić. Która ciotka tym razem? - Skąd wiesz, że ciocia Wandzia chce jechać do lekarza? -zdziwiła się. - Nie wiedziałam. - Ale chyba nie odmówisz jej? - Znowu-na Pragę? - Dlaczego akurat na Pragę? - spytała. - Bo ciocia Niusia chciała na Pragę. A tym razem gdzie? - Na Wolę. Dziś, na piątą - dodała ciszej. - Czy mogłabym prosić o wcześniejsze informowanie mnie o wizytach lekarskich mojej rodziny? - Gdybyś nas odwiedzała albo przynajmniej dzwoniła, byłabyś na bieżąco z problemami, jakie mamy - odpowiedziała wyniosłym głosem. - Dobrze, dobrze - wycofałam się pośpiesznie z dalszej rozmowy. - Zaraz przyjadę. Odwaliłam kolejną wizytę siostry mojej mamy u lekarza. Że też w całej rodzinie psuły się samochody albo wyskakiwało coś nagłego, gdy trzeba było wozić ciotki po lekarzach. Kiedy wróciłam do domu, zapadł już wieczór. Andrzeja nadal nie było, a ja nie mogłam od kilku dni spokojnie usiąść i pomyśleć. Przeszłam do pokoju i położyłam się na kanapie. Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Obudził mnie trzask zamykanych drzwiczek auta. Andrzej wbiegł do mieszkania. - Dlaczego nie zamknęłaś garażu? - zapytał. - Zamknęłam. - Jest otwarty. - Lalunia! - krzyknęłam i zerwałam się na równe nogi. Andrzej biegł za mną. Stało się to, czego obawiałam się najbardziej. Dobrali się do mojego samochodu. I tak jak w wypadku Weroniki nic z niego nie zginęło, ale widać było, że został skrupulatnie przeszukany. - Mają mnie - szepnęłam. - Kto cię ma? - Andrzej patrzył na mnie zdziwiony. - Gdybyś ich wtedy nie spłoszył wiedzieliby, że nic nie mam. - A masz coś mieć? - spytał nerwowo. - Cholera, gadaj do rzeczy. Ktoś cię ma, ale ty nic nie masz. O co chodzi? 20

- Chodź. - Złapałam go za rękę. - Opowiem ci coś ciekawego. Zrobiłam kawę, bo zapowiadała się długa noc, i usiadłam na kanapie. - Myślę, że jestem na tropie wielkiej afery - wypaliłam. Andrzej uśmiechnął się z politowaniem. - Zaraz przedstawię ci dowody - ciągnęłam, nie zwracając uwagi na jego kpiące uśmieszki. Krótko zreferowałam spotkanie z Miką, znalezienie kartki z zaszyfrowaną wiadomością, podsłuchanie rozmowy telefonicznej i dopiero w tym momencie na twarzy Andrzeja pojawiło się zainteresowanie. Dobiłam go relacją z pobytu w warsztacie i na samym końcu pokazałam obiecane dowody. - I ty dopiero teraz mi o tym mówisz? - wyrwał mi kartki z ręki. - A niby kiedy miałam to zrobić? Od trzech dni nie ma cię w domu, a ja od rana do wieczora jestem zajęta. Skorzystajmy więc z tego, że nareszcie jesteśmy razem i zajmijmy się tym - wskazałam karteczki. - Sasza Jurczyn, Maskowskaja dziewięć - czytał. - Co do tego nie ma wątpliwości. Deszcz zielonych liści to na pewno hasło, te liczby to jakiś numer. Ale co to jest osiem razy em i raz fau ce? - A może fau ce to miało być wu ce? - podsunęłam. - Mogli się przecież pomylić. Może ktoś przemyca wychodki? - Dlaczego „przemyca”? Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem, tak mi się powiedziało. Andrzej wpatrywał się we mnie tak, jakby za chwilę miał dokonać niezwykłego odkrycia. I chyba mu się udało, bo nagle uśmiechnął się radośnie i powiedział: - No jasne, że przemyca i nawet już wiem co. Pomyśl kochanie, o czym teraz najczęściej pisze się w gazetach i trąbi w telewizji? - O napadach, wojnach, kradzieżach... - No właśnie, o kradzieżach samochodów. - I ty myślisz, że ta karteczka związana jest z przemytem zagranicznych drogich samochodów? - spytałam z niedowierzaniem. - Nie myślę - poprawił mnie - wiem na pewno. Zresztą sprawdź sama, przecież znasz się na tym. Przeleciałam wzrokiem zapiski i podobnie jak Andrzej przed chwilą uśmiechnęłam się, zadowolona. - Miałeś rację, to bardzo proste. Osiem mercedesów, dwa volvo, jeden volkswagen corrado, jedno audi i dwa ople omega. No to jesteśmy w domu. - Nie tak szybko. Została jeszcze sprawa Adama. I nie muszę ci chyba przypominać, abyś zachowała spokój i trzymała się od niego z daleka. - A szkoda - westchnęłam. - Miałam nadzieję, że dostanę jakieś zadanie ze względu na to, że pracuję z Adamem. - Mowy nie ma - powiedział kategorycznym tonem. - Masz jeszcze jakieś rewelacje dla mnie? 21

- Chcę cię jedynie uprzedzić, że przez następne tygodnie będę nieosiągalna. Muszę rozkręcić nowy dział, żeby uratować firmę od bankructwa. Tak więc trzymaj za mnie kciuki. - Życzę ci powodzenia. - Uśmiechnął się. - Czy możemy się w takim razie położyć już spać? - Z największą przyjemnością. * * * CHYBA mnie zły duch opętał, gdy wypowiadałam słowa o mojej nieosiągalności. Przede wszystkim przyczyniła się do tego zmiana samochodu, którą Andrzej na mnie wymusił, tłumacząc się względami bezpieczeństwa. Lalunia powędrowała do garażu, a ja poruszałam się strupieszałym golfem, którego nie cierpiałam od pierwszej chwili. Wszystko wskazywało na to, że z wzajemnością, bo ten grat odstawiał takie numery podczas jazdy, że zawsze przyjeżdżałam spóźniona. Jakby tego było mało, to jeszcze w mojej rodzinie wybuchł skandal. Robert rozwodził się z Urszulą. Nie, nie tak. Urszula rozwodziła się z Robertem. Gdyby było odwrotnie, nie byłoby problemu. A tak, był to trzeci przypadek w rodzinie, kiedy żona odchodziła od męża. Dotychczas tylko dwie kobiety zostawiły swoich ślubnych bez mrugnięcia okiem. Córka Wandy - siostry mojej mamy - która dała zamaszystego kopa swemu ślubnemu po dwóch latach jego pijaństwa, no i ja. Ale żeby Bieńkowskiego w prostej linii ktoś porzucał? Powiadomiono mnie o tym właśnie w tym czasie, gdy ręce miałam pełne roboty w agencji. Zadanie powierzone mi przez szefa wykonałam przed terminem. Władek był zachwycony, ale premii i tak mi nie wypłacił. Docenił moje zaangażowanie i poświęcenie i w nagrodę przyjął do pracy młodą maszynistkę, która została przydzielona bezpośrednio do mnie. Nie wiem, po kiego diabła, bo sama biegle pisałam na maszynie i nie miałam żadnych zaległości. Ponadto jego decyzja wydała mi się dziwna i z tego powodu, że nie tak dawno wspominał o zwolnieniu kilku pracowników. Nie miałam jednak czasu zastanawiać się nad tym, a lata pracy nauczyły mnie, że nie zawsze posunięcia szefa miały logiczne wytłumaczenie. I właśnie dokładnie w tym czasie już wrzało w mojej rodzinie, o czym początkowo w ogóle nie wiedziałam. A rodzinka moja była nader liczna, o zróżnicowanych poglądach i z żywym konfliktem pokoleń. Trudno więc było dojść do porozumienia w jakiejkolwiek kwestii. Na czele stało rodzeństwo: Stasia, Antoni i Maria, zwana Niusią. Stasia miała już siedemdziesiąt sześć lat, była wdową i matką Michała i Julii. Michał ożenił się z Edytą i jak dotąd nie mieli dzieci, a Julia wyszła za Tadeusza i urodziła dwie córki. Mój dziadek Antoni, ten, który pierwszy wywołał skandal, miał siedemdziesiąt pięć lat, dwie córki - Wandę i Krystynę - i syna Leszka. Wanda urodziła Alkę, Krystyna mnie, a Leszek wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i tam założył rodzinę. No i Niusią, jedyna panna, już siedemdziesięcioczteroletnia. Jej syn ożenił się z Ula i mieli trzech synów. To byli właśnie ci wnukowie, którzy przyprawiali ją o chorobę serca. Pierwsza z nowiną zadzwoniła Julia. - Wiesz, co się stało? - spytała konspiracyjnie. 22

- Wiem, od rana boli mnie głowa - odpowiedziałam. - Bieńkowscy się rozwodzą - poinformowała mnie. - Którzy? - spytałam, bo przecież było ich dwóch. - Co się głupio pytasz? Przecież Leszek z Teresą są w Ameryce. - A co? W Ameryce nie ma rozwodów? - Chcesz wiedzieć czy nie? - zdenerwowała się. - No, chcę. - Robert z Ula. - Co ty powiesz? - zdziwiłam się. - Dopiero co szedł na wywiadówkę. - A co to ma do rzeczy? - Właściwie nic - mruknęłam. - Jestem dziś trochę rozkojarzona. - Na pewno zostanie zwołana narada rodzinna - powiedziała Julia na zakończenie naszej rozmowy. Po godzinie znowu zadzwonił telefon. Tym razem to była Edyta, żona Michała, brata Julii. - Robert z Ula się rozwodzą. - Coś takiego? A ja myślałam, że wyjeżdżają na wakacje - zakpiłam. Po chwili znowu musiałam podnieść słuchawkę. Zaczynał mnie trafiać nagły szlag, bo przez te telefony nie mogłam skoncentrować się na tłumaczeniu. - Cześć Anka. - Poznałam głos mojej kuzynki Alki. - Robert z Urszulą się przypadkiem nie rozwodzą? - syknęłam. - A skąd wiesz? Była wyraźnie zaskoczona. Przy czwartym telefonie przeklęłam paskudnie i ryknęłam do słuchawki: - Wiem wszystko o Robercie i Uli. - Cieszę się bardzo - odpowiedział mi nieznajomy męski głos. - Może i ze mną podzieli się pani tymi wiadomościami? - Rozwodzą się - powiedziałam zrezygnowanym tonem. -Jeszcze pan o tym nie słyszał? - Niestety, nie. A kto to jest Robert? - pytał spokojnie. - Syn ciotki mojej mamy, która jest córką swojego ojca, a on bratem matki tego syna - wytłumaczyłam mu szybko. - Przepraszam, ale nie bardzo rozumiem. Może trochę jaśniej - poprosił. - Proszę bardzo - zgodziłam się. - Ja jestem wnuczką tego faceta, który jest bratem tej matki, której syn się właśnie rozwodzi. Mężczyzna chrząknął niepewnie. - Przykro mi, ale nigdy nie byłem mocny w powiązaniach rodzinnych, niemniej bardzo pani współczuję. A teraz, czy mogłaby mnie pani skontaktować z panem Adamem? Natychmiast oprzytomniałam. Pomyślałam, że to może jakiś wspólnik i uda mi się przechwycić kolejną wiadomość. - Deszcz zielonych liści - powiedziałam. W słuchawce zapanowała cisza. - Jakich zielonych? - spytał mężczyzna po chwili, zdziwiony. - No, zielone liście, na wiosnę - mruknęłam, bo zorientowałam się, że to nie ta osoba. 23

- Proszę pani - podniósł głos - czy pani sobie żarty ze mnie stroi? Ja jestem poważnym człowiekiem i muszę natychmiast rozmawiać z panem Adamem. - Zaraz go poproszę - ofiarowałam się zniechęconym głosem. Adam przyszedł po chwili i z rozmowy wywnioskowałam, że tamten facet jest zainteresowany złożeniem dużego zamówienia na jakieś foldery. Adam odłożył słuchawkę i spojrzał na mnie z politowaniem. - Coś ty mu nagadała o jakichś liściach? - A tak sobie, chciałam go rozśmieszyć. Podszedł do drzwi i odwrócił się. - A jak tam twoja Lalunia? - A czemu pytasz? - zaniepokoiłam się. - Byłaś nią za granicą, dobrze się sprawowała? - Rewelacyjnie. - A z mężem się widziałaś? - Adaś - wstałam z fotela - coś ty taki ciekawski? - Tak sobie pytam, porozmawiać nie wolno? - Uważaj, żebym ja z tobą nie porozmawiała, bo na wiele pytań bałbyś się odpowiedzieć. Zmrużył oczy. - Jesteś ostatnio jakaś nerwowa - stwierdził. - A bo do samochodu mi się włamali. - Odpowiedziałam szybko i celowo. Chciałam zobaczyć jego reakcję. - Ukradli coś? Był całkowicie spokojny. - Wyobraź sobie, że nie. To chyba jakieś cepy, wszystko mieli pod ręką, a nic nie zabrali. - Może szukali czegoś innego? - Narkotyków czy złota? - zakpiłam. Wzruszył ramionami. - No bo czego jeszcze można szukać - myślałam głośno, obserwując Adama - pieniędzy, dokumentów, papierków... - Jakich papierków? - podchwycił natychmiast. - Po cukierkach, z notesu, chusteczek higienicznych - udawałam beztroskę. Adam wyraźnie się wahał. Prawdopodobnie ciekawość zżerała mu duszę, ale nie wiedział, czy powinien kontynuować ten temat. - Nie wiem, o czym mówisz - powiedział w końcu zupełnie bez sensu. Uśmiechnęłam się. - A mnie się wydaje, że doskonale wiesz. - Może mnie zatem oświecisz. - Myślę, że ty miałbyś mi do powiedzenia o wiele więcej. - O czym ty mówisz do cholery? - zdenerwował się. - O niczym, kochany, po prostu rozmawiamy. Odwróciłam się do niego tyłem i usiadłam za biurkiem. Stał jeszcze chwilę niezdecydowany i w końcu wyszedł bez słowa. Teraz nie pozostało mi nic innego, jak czekać na jego reakcję. Gdybym wtedy wiedziała, co spowoduję tym swoim głupim gadaniem... Ale było już za późno i w ogóle ta rozmowa szybko 24

wywietrzała mi z głowy, bo wciągnięto mnie w sam środek rodzinnego skandalu. Narada odbyła się w sobotę po południu. Nie wiem, po co i mnie zaproszono, bo byłam jedyną przedstawicielką młodego pokolenia. Oczywiście było rodzeństwo Bieńkowskich i ich dzieci bez współmałżonków. Zaczęło się od eleganckiego deseru i kawy, a skończyło na ogólnej kłótni. - Niusia, i co ty na to? - rozpoczęła dyskusję Stasia. - Niech się rozwodzi. - Oszalałaś? - krzyknęła Stasia. - Bieńkowski z herbem zostawiony przez jakąś... - urwała i zwróciła się do Julii: - Jak jej tam było? - Szczęsny. - No właśnie - grzmiała dalej Stasia. - Kto ją w ogóle rodził? - popatrzyła na Niusię. - Chyba Szczęsna - odpowiedziała. - Z których Szczęsnych? Niusia wzruszyła ramionami. - Z żadnych. - Jak to z żadnych? - Stasia postukała laseczką w podłogę. - I ty pozwoliłaś na to małżeństwo? - Ależ mamo - wtrącił się Michał. - To nie te czasy. W pokoju zapanowała cisza. Nikt więcej nie miał ochoty wdawać się w spór z nestorką rodziny, tym bardziej, że nadal nie było sprawcy całego zamieszania. Robert pojawił się dopiero po kilkunastu minutach. - O, widzę tu całą szanowną rodzinkę - ucieszył się i przywitał ze wszystkimi. - Siadaj tutaj - rozkazała Stasia i natychmiast przystąpiła do ataku: - Proszę mnie poinformować, co masz zamiar zrobić z Ula. - Rozwieść się - odpowiedział z uśmiechem. - A nie przeszkadza ci, że to ona ciebie zostawia? - pytała. - A co to za różnica? Chce, niech odchodzi. - Przemyślałeś to? - Kochana ciociu. Prawdę mówiąc, niewiele mnie to obchodzi. Nie będę jej zatrzymywał siłą, nie będę się poniżał. - Moja krew - odezwała się Niusia, patrząc na syna. - Jaka twoja krew? - wtrącił się jej brat. - A kogo ty nie zatrzymywałaś siłą? - No właśnie, nikogo - odpowiedziała wyniośle. - Bo pouciekali-prychnął. - Nie pouciekali. To nie moja wina, że ten łachudra zginął na wojnie. - Ładnie się wyrażasz o ojcu swojego jedynego dziecka – nie dawał za wygraną Antoni. - I chwała Bogu, że jedynego. A w ogóle, Tolek, pocałuj mnie w dupę. Robert i jego synowie są najważniejsi. To jedyni prawdziwi Bieńkowscy. - Pogłaskała syna po głowie. - Jeszcze jestem ja, zapomniała ciocia? - zaprotestował Michał. - Tak, tak - machnęła lekceważąco ręką, nie patrząc nawet na niego. - No co ty, Niuśka! - Stasia aż wstała - przecież to mój syn. - Czy mogę prosić o głos? - odezwał się Robert. - Czegoś tutaj nie rozumiem. Po co myśmy się spotkali, skoro moja decyzja jest ostateczna i nieodwołalna? A na kłótnię, 25