DAMA Z KOTEM - Iwona Czarkowska.pdf

Copyright © Iwona Czarkowska Copyright © Wydawnictwo Replika, 2017 Wszelkie prawa zastrzeżone Redakcja Joanna Pawłowska Projekt okładki Iza Szewczyk Zdjęcia na okładce Copyright © depositphotos.com/ massonforstock Copyright © depositphotos.com/ Veresovich Skład i łamanie Dariusz Nowacki

Wydanie elektroniczne 2017 Konwersja publikacji do wersji elektronicznej Dariusz Nowacki ISBN: 978-83-7674-834-4 Wydawnictwo Replika ul. Wierzbowa 8, 62-070 Zakrzewo tel./faks 61 868 25 37 replika@replika.eu www.replika.eu

WYSTĘPUJĄ: Zuzanna Roszkowska – najlepsza żona na świecie i kobieta zdolna… do wszystkiego Michał Roszkowski – idealny mąż najlepszej żony, a w wolnych chwilach lekarz Jaś i Małgosia – dzieci Roszkowskich (choć niektórzy twierdzą, że są dziećmi drwala) Patryk Lewandowski – przyjaciel Michała ze studiów, o którym Zuzanna ma jak najgorsze zdanie Aniela Kubacka – gospodyni pensjonatu, przeważnie nieobecna, więc możliwe, że w tym samym czasie występuje w innych książkach Mikołaj Kopernik – to nie ten Kopernik, ale to dla naszej historii nie ma absolutnie żadnego znaczenia Barbara Nowik – siostra Zuzanny, pojawia się rzadko, zawsze po to, żeby coś posiekać na kawałki Jacek Zuzia – hydraulik, który jednak wyjechał do Bangladeszu Joanna Jarzębska – emerytowana motornicza tramwaju, która nie rozumie, dlaczego Zuzanna… Sylwester Brożek – mężczyzna, który potrafi sprawić, że karaluch poczuje się królem dżungli Genowefa Guzik – kobieta, która jest żywym dowodem na prawdziwość powiedzenia „Guzik wie” GOŚCINNIE WYSTĘPUJĄ: Fikander, Malwinka, Gluś, Bromba, Psztymucel, Puciek, zielony rondel, niebieski rondel, fioletowe kalosze i różowa skarpetka

AKT I ŻONA LEKARZA W NĘDZY Ty na pewno chcesz mnie zostawić! Już raz mnie zostawiłeś i poleciałeś do Londynu. I wtedy był ten okropny napad… Cud, że mnie nie zamordowali. Ale ciebie to oczywiście nic a nic nie obchodzi! – Żartujesz? – Zuzanna odłożyła książkę, którą czytała przy kolacji, spojrzała uważnie na siedzącego po drugiej stronie stołu męża i odetchnęła z ulgą: – Tak też myślałam. No naprawdę świetny żart. Prawie ci uwierzyłam. Ha, ha, ha!

Wróciła do lektury, a Michał westchnął głęboko. Nie był zdziwiony reakcją najlepszej z żon. Zaskakujące byłoby raczej, gdyby entuzjastycznie odniosła się do pomysłu przeprowadzki na wieś. Tym bardziej, że jeszcze tydzień temu rozmawiali o remoncie mieszkania i zakupie nowych mebli do pokoju dzieci. A ponieważ wiedział, że nie będzie łatwo, to od dnia, w którym kolega ze studiów zaproponował mu posadę lekarza w prowadzonym przez siebie Ośrodku Zdrowia, ćwiczył tę rozmowę, przekonując siebie, jakby był Zuzanną. – Mielibyśmy tam duży dom z ogrodem – kusił żonę jednym z przygotowanych zawczasu argumentów. – Zawsze przecież chciałaś mieć duży dom z ogrodem. Patryk mówił, że jakaś staruszka zapisała gminie piękną willę i możemy się tam natychmiast wprowadzić. – Ja? – Zuzanna ze zdziwieniem wzruszyła ramionami, odłożyła książkę i sięgnęła po łyżkę, żeby nakarmić trzyletnią Małgosię. – Ja nigdy nie chciałam mieć domu z ogrodem. Ja się brzydzę robali, co wychodzą z ziemi i spadają z drzew. To Anita zawsze truła Karolkowi, żeby kupił jakiś dom dla nich. Wiesz, mam doskonały pomysł! Niech ten twój Lewandowski zatrudni Karolka i wszyscy będą zadowoleni. Michał westchnął głęboko. Było gorzej niż się spodziewał. – Ale Patryk nie potrzebuje agenta nieruchomości, tylko lekarza, kocie Zuzocie – powiedział. – Patryk, Patryk – fuknęła Zuzanna, po czym zabrała mężowi sprzed nosa półmisek z jego ulubionym twarogiem z rzodkiewką i postawiła na to miejsce śledzie w śmietanie, których mąż nie jadał. – Zawsze cię wykorzystywał i teraz też pewnie chce w coś wrobić. Ja bym mu nie wierzyła. Ile razy razem pracowaliście, to zawsze znajdował jakiś sposób, żebyś odwalał za niego robotę. Znowu będzie tak samo. Jeszcze się przekonasz i wspomnisz moje słowa. Michał westchnął, upił duży łyk herbaty, która miała jakiś dziwny smak, i podjął kolejną próbę. Z jednej strony zdanie na temat Patryka miał dokładnie takie samo jak żona. Ale z drugiej dobrze byłoby chociaż na trochę wyrwać się z powiatowego szpitala w Zabrzeźnie i popracować w jakiejś małej przychodni. Miał dość izby przyjęć, nocnych dyżurów i pracy w niedziele i święta. Chciał więcej czasu spędzać z Zu i dziećmi. – W tym domu podobno jest kominek. Zawsze chciałaś mieć kominek. – Uśmiechnął się zachęcająco. – Nigdy nie chciałam mieć kominka – stwierdziła stanowczo Zu, zabrała śledzie i z powrotem podstawiła mężowi pod nos twaróg. – Ja się boję ognia, odkąd Baśka w dzieciństwie podpaliła mi włosy. To moja młodsza siostra, ta walnięta piromanka, zawsze chciała mieć kominek. Trzeba było się z nią ożenić, a nie ze mną. Każde słowo Zuzanna podkreślała, wymachując łyżką. Małgosia śledziła

w napięciu ruchy ręki matki. Wyczekała na moment, gdy ta w ferworze dyskusji z ojcem odłożyła łyżkę. Dziewczynka przysunęła sobie talerz i zjadła szybko zupę. Mamusia była kochana, ale trochę roztargniona. No, może raczej bardzo roztargniona. Często zdarzało jej się zapomnieć, że córka opanowała już do perfekcji samodzielne operowanie sztućcami i usiłowała ją karmić. A raz zgubiła Małgosię w sklepie. Dziewczynka co prawda potrafiłaby sama wrócić do domu, ale jeden pan uparł się, żeby wezwać policję. Na szczęście ten policjant, który przyjechał, znał mamusię i nie aresztował jej, jak się już znalazła, tylko powiedział: „Dzień dobry pani Zuzanno! Miło panią widzieć. U nas na komisariacie często się o pani mówi”. A ten pan, który nie wierzył, że Małgosia sama trafi do domu, tak dziwnie wtedy spojrzał na mamusię. Małgosia nie miała pojęcia dlaczego. Tymczasem rozmowa dorosłych przy rodzinnym stole weszła w nową fazę. Teraz Zuzanna wypominała Michałowi rzeczywiste i urojone grzechy z przeszłości i usiłowała wpędzić go w poczucie winy, które spowodowałoby, że ukochany mąż zrezygnowałby z tych absurdalnych przeprowadzkowych planów. – Bo ty na pewno chcesz mnie zostawić – chlipała w półmisek ze śledziami, którym łzy nie mogły już zaszkodzić, bo i bez tego były niewiarygodnie słone, Zu zapomniała je namoczyć. – Już raz mnie zostawiłeś i poleciałeś do Londynu. I wtedy był ten okropny napad! Pamiętasz?[1] Cud, że mnie nie zamordowali. Ale ciebie to oczywiście nic a nic nie obchodzi. Michał westchnął głęboko. – Kocie Zuzocie, przecież nie było żadnego napadu – przypomniał żonie. – Pani Jarzębska wezwała policję, bo usłyszała jakiś hałas w naszym mieszkaniu. Pani Jadwiga Jarzębska, emerytowana motornicza tramwaju, mieszkała przez ścianę z Roszkowskimi. – No właśnie – chlipnęła Zuzanna. – To byli bandyci. – Żadni bandyci. To ja byłem w środku. Wróciłem akurat z Londynu. Nie zadzwoniłem wcześniej, bo chciałem ci zrobić niespodziankę. No, przypomnij sobie… Małgosia wiedziała, że dyskusja rodziców potrwa jeszcze trochę. Rozejrzała się… Obok niej siedział starszy o dwa lata brat Jaś. Rozmowa rodziców nie interesowała go zupełnie. Całą jego uwagę pochłaniały próby nabicia na widelec kawałka szynki, który wyłowił z sałatki. Szynka była okropnie śliska i ciągle mu uciekała. Pewnie jak kilka poprzednich kawałków wylądowałaby pod stołem, ale Małgosia wychyliła się ze swojego krzesełka, wyjęła bratu z ręki widelec, nabiła szynkę i wsadziła Jasiowi do ust. Chłopiec łapczywie przełknął wędlinę, a potem otworzył buzię i czekał na kolejną porcję. Gdy jego talerz był już czysty, w rozmowie dorosłych nastąpił kolejny zwrot. Zuzanna postanowiła obrazić się na męża. Ostentacyjnie odwróciła się od Michała i spojrzała na dzieci. Na widok pustego talerza po zupie jarzynowej i drugiego po sałatce z szynką, rozczuliła się.

– Wszystko zjedliście? Jakie wspaniałe dzieci. Szkoda, że tatuś nie chce brać z was przykładu – powiedziała i spojrzała na męża z wyrzutem. – Ależ kochanie, co ty opowiadasz? – Michał stłumił śmiech i udał, że się oburza. – Ja jak najbardziej potrafię samodzielnie jeść, nawet nożem i widelcem. No już, nie dąsaj się, kocie Zuzocie. Przecież wiesz, że nie zrobię nic, na co ty się nie zgodzisz. Najlepiej jedźmy w sobotę do tej Patrykowej wsi. Obejrzysz sobie dom i podejmiesz decyzję. To przecież tylko na rok. Mikulski i tak zamknął agencję nieruchomości i musisz poszukać czegoś nowego. Możesz spokojnie dać sobie kilka miesięcy urlopu. Będziesz miała czas, żeby się zastanowić, co chcesz robić. – Niby masz rację – westchnęła Zuzanna. – Nawet już miałam taki jeden pomysł. – Tak? – zapytał z zainteresowaniem Michał i odetchnął z ulgą, bo rozmowa zaczęła zmierzać w pożądanym kierunku. Odprężył się i odchylił na krześle. Najgorsze miał za sobą. Przynajmniej tak myślał… – Może założę agencję detektywistyczną? – zastanawiała się Zu. – Co o tym myślisz Michu? Przecież w kilku sprawach pomogłam policji. Nawet podręcznik sobie kupiłam. O, zobacz! – Pokazała mężowi książkę, którą od kilku dni czytała przy jedzeniu i w wannie. Książka miała jadowicie zieloną okładkę i nosiła trochę przydługi tytuł I ty możesz zostać Sherlockiem Holmesem, czyli poradnik dla początkujących prywatnych detektywów. – Posterunkowy Gaweł kilka razy mówił, że mam talent – pochwaliła się Zuzanna. Roszkowski już chciał powiedzieć, że jego zdaniem policjantowi chodziło raczej o wybitny talent najlepszej z żon do pakowania się w kłopoty, a Sherlock Holmes dość, że nie istniał, to w dodatku był pijakiem i narkomanem. Ale na szczęście w ostatniej chwili ugryzł się w język. Po takim tekście Zu obraziłaby się na minimum trzy dni i rozmowa o przeprowadzce stanęłaby w miejscu. A on umówił się z Patrykiem, że pojutrze przyjadą obejrzeć dom. – Ty masz mnóstwo talentów – wyszeptał żonie do ucha. – A najbardziej lubię, jak… – Nie wygłupiaj się! – Zuzanna go odepchnęła. – Jakbym mógł! – oburzył się Michał. – No, kocie Zuzocie… Pojedziemy? Powiedz, że pojedziemy. Przyciągnął żonę do siebie. Przyszło mu do głowy, że ten wyjazd z miasta będzie doskonałym rozwiązaniem jeszcze z innego powodu. W małej wsi pewnie nie będzie żadnych przestępstw, które mogłaby wyświetlać jego żona, i dzięki temu nie wpakuje się w kolejne kłopoty. Małgosia tymczasem sprawnie wyszła z wysokiego krzesełka i podreptała do

pokoju, który dzieliła z bratem. Wyciągnęła spod łóżka atlas anatomiczny, który przyniosła sobie jakiś czas temu z pokoju rodziców, i zaczęła go przeglądać. Po chwili dołączył do niej Jaś. – Całują się – powiedział i usiadł obok siostry. Spojrzał na trzymaną przez nią książkę. Była otwarta na stronie z przekrojem serca. Jaś aż się wzdrygnął na ten widok. Gorszy dla niego był chyba tylko widok mózgu. Szybko podreptał w kąt pokoju i zajął się układaniem klocków. Co jakiś czas zerkał na młodszą siostrę. Małgosia trochę go przerażała. Zupełnie tak jak tata, gdy opowiadał o swojej pracy. Najgorsze wspomnienie, jakie Jaś miał ze swojego pięcioletniego życia, to była wizyta w szpitalu po tym, jak wpadł na kaloryfer i rozciął sobie czoło. Widok taty w białym fartuchu spowodował u niego taki atak histerii, że trzeba było pilnie szukać innego lekarza, który mógłby się nim zająć. Baśka spojrzała na starszą siostrę znad deski kuchennej, na której siekała cebulę, i zażądała: – Powtórz! Tylko głośno i wyraźnie! Nie bełkocz jak to ty zwykle. Gdzie wy się przeprowadzacie? Do Bombaju? – No przecież mówię wyraźne, że do Bangladeszu – powiedziała Zu. – Twój mąż kompletnie zwariował! Czy on sobie myśli, że ja będę przylatywać do ciebie na drugi koniec świata, żeby ci posiekać cebulę? – Baśka machnęła energicznie nożem i z wprawą doświadczonego kata odcięła zielony szczypior od cebuli. – Oj tam, oj tam. – Zu machnęła ręką. – To raptem dwie godziny samochodem od naszego Zabrzeźna. Baśka postukała się trzonkiem noża w czoło. – Ty chyba też zwariowałaś. A nie! Przecież ty już od dawna masz kota. Tak swoją drogą, to jak wariatka zwariuje, to co? Robi się od tego normalna? Muszę zapytać twojego męża lekarza. Czy ty w ogóle wiesz, gdzie jest Bangladesz, ignorantko geograficzna? Zuzanna wzruszyła ramionami i sięgnęła po pokrojoną wcześniej przez Baśkę marchewkę, za co oberwała ścierką po łapach. – Au! – pisnęła. – Nie bij mnie i nie wspominaj o żadnych kotach. Ja się ich boję! I oczywiście, że wiem, gdzie jest Bangladesz. Michał mi nawet pokazywał zdjęcia w googlach. Na północny zachód od Zabrzeźna jest. Aha! – Na północny zachód od Zabrzeźna? – powiedziała Baśka, naśladując głos siostry. – W Azji jest. Bangladesz jest w Azji. Wiesz chociaż, gdzie jest Azja? – Pewnie, że wiem. Ale ten nasz Bangladesz jest w Polsce. – Zu wzruszyła ramionami. – To wieś jest taka. Całkiem duża. Kolega Michała ze studiów jest tam szefem Ośrodka Zdrowia i chce, żeby Michał u niego popracował przez rok. – Będzie mi smutno, jak wyjedziecie – powiedziała Baśka i pociągnęła

nosem. – No co ty, siostra? – zdziwiła się Zuzanna. – Zawsze na mnie psioczysz, w dzieciństwie próbowałaś mnie dwa razy utopić i raz podpaliłaś mi włosy, a teraz mówisz, że będziesz za mną tęsknić? Stara, ty płaczesz? Zuzanna przytuliła się do siostry. – Pogięło cię? – fuknęła Baśka i odsunęła się od niej. – To od cebuli. – Nie ściemniaj. Ty nigdy nie płaczesz przy krojeniu cebuli – przypomniała jej Zuzanna z uśmiechem. – No, przyznaj się, że będziesz za mną tęskniła. – Jasne, że będę! A co ty sobie myślisz? – ryknęła Baśka. – I za dzieciakami. I kto cię będzie ratował, jak znowu wpakujesz się w kłopoty? – Ja nigdy nie wpadam w kłopoty – fuknęła urażona Zu. – Ale jakby co, to zadzwonię po ciebie. Przyjedziesz? – No pewnie, że przyjadę, stara wariatko! – Baśka uścisnęła siostrę, a potem wytarła głośno nos w kawałek kuchennego ręcznika. – A teraz przestań się mazgaić i opowiedz coś o tym swoim Marrakeszu. – Bangladeszu – poprawiła ją Zuzanna. – Dobra, Bangladeszu. Skąd w ogóle taka kretyńska nazwa dla polskiej wsi? – skrzywiła się Baśka. – Znam gorsze. – Zuzanna wzruszyła ramionami. – Jęczydół albo Nędza. Nie chciałabyś chyba mieszkać w Nędzy? To już chyba lepiej w Bangladeszu. – W Bangladeszu też jest nędza – przypomniała jej Baśka. – Mogłabyś pisać bloga. Na przykład „Żona lekarza w nędzy w Nędzy”. – W tym Bangladeszu nędzy nie ma – powiedziała Zu. – Michał mówi, że to jedna z najbogatszych wsi w Polsce. A nazwę wymyślił jakiś książę albo inny hrabia, który tam miał pałac czy dwór. Podobno w młodości mieszkał w Bangladeszu i tak mu się tam spodobało, że po powrocie przemianował rodzinną wieś. – A jak się wcześniej nazywała ta jego wieś? – zainteresowała się Baśka. – Pomyjowo – odpowiedziała Zuzanna. – Matko jedyna! – jęknęła młodsza siostra. – No to się nie dziwię, że sobie zmienił. Nie wyżeraj mi z patelni, bo cię pacnę. Przyjadę do ciebie do tego całego Pomyjowa. – Bangladeszu – sprostowała Zu. – Au! Prawie mi złamałaś rękę, furiatko! – Mówiłam, żebyś mi nie wyżerała z patelni. Dzieciaki! Chodźcie na obiad. Ciotka wam musi jakieś zapasy przygotować do tego Bangladeszu, bo matka was albo zagłodzi, albo otruje. A w ogóle to co ty tam będziesz robić? – Zamierzam otworzyć agencję detektywistyczną. No, co się śmiejesz? – warknęła Zu. – Myślisz, że sobie nie poradzę? – Nie, no skąd. – Baśka wyciągnęła talerze z szafki. – Ty poradzisz sobie świetnie. Martwię się o tych biednych Bangladeszan czy Bangladeszowców, jak

oni sobie z tobą poradzą. Dzieciaki, obiad! Myjcie ręce i do stołu! Następnego dnia Roszkowscy wyruszyli, żeby obejrzeć wieś i dom, w którym mieli zamieszkać. Michał wrócił nad ranem z wyjątkowo ciężkiego dyżuru na szpitalnej izbie przyjęć. Najpierw jakiś elegancko ubrany mężczyzna w średnim wieku przywiózł swoją matkę z nadciśnieniem. Facet zemdlał na widok pielęgniarki ze strzykawką, a staruszka zaczęła tak dyrygować personelem szpitala, że następni pacjenci, którzy dotarli na izbę przyjęć, byli święcie przekonani, że jest ordynatorem i domagali się, żeby ich zbadała. Potem Roszkowskiego wezwano do stolarza, który prawie obciął sobie piłą stopę. Okazało się, że chciał się tylko lekko zranić, żeby mieć dwa tygodnie wolnego. Ale piła mu się nieco omsknęła, bo wcześniej wypił „trochę” na odwagę. Nic dziwnego, że po takim dyżurze Michał padał ze zmęczenia i, chcąc nie chcąc, musiał oddać kierownicę Zu, która prawo jazdy miała od roku. Zrobił to jednak z dużą niechęcia, której nie ukrywał przed najlepszą z żon. – Naprawdę nie wiem, o co ci chodzi – powiedziała urażona Zuzanna, w ostatniej chwili wymijając kontener ze śmieciami, który stał pod sąsiednim blokiem. – W końcu tylko raz nie zmieściłam się w bramę garażową. Jak byliśmy u tego twojego przyjaciela od chirurgii plastycznej. – Nie raz, a dwa razy – doprecyzował Michał. – Raz, jak wjeżdżałaś i raz, jak wyjeżdżałaś. – Ale tego samego dnia, więc to się liczy tylko za jeden raz. – Zuzanna wzruszyła ramionami. – A oprócz tego jechałaś kiedyś pod prąd i o mało nie staranowałaś radiowozu – wyliczał dalej Michał. – Ta ulica dwa miesiące wcześniej była dwukierunkowa i wcale nie wjechałam na radiowóz, tylko na straż pożarną. A w ogóle to czepiasz się, Michu. Wobec takiej argumentacji Michał skapitulował. Przez pierwsze kilka kilometrów usiłował kontrolować sytuację, jednak zmęczenie go pokonało. Śniło mu się, że umarł i trafił do nieba, które wyglądało jak recepcja w ekskluzywnej klinice chirurgii plastycznej, gdzie pracował jeden z kolegów jego i Patryka z czasów studiów (nota bene ten sam, któremu Zu skasowała bramę garażową). Tylko zamiast subtelnej muzyki sączącej się z dyskretnie rozmieszczonych głośników, słychać było odgłos klaksonu samochodowego. A zamiast długowłosej i długonogiej recepcjonistki, za marmurowym kontuarem siedział… policjant z drogówki z czerwonym lizakiem. Spojrzał groźnie na Michała i powiedział: – Przekroczenie prędkości, panie kierowco. Radar wykazał 80 kilometrów w terenie zabudowanym – powiedział surowo. – Sześć punktów karnych i mandat w wysokości pięćset złotych. Michał zamierzał zaprotestować, że z całą pewnością nie byłby w stanie

rozpędzić się do 80 kilometrów na godzinę, gdy nagle policjant wychylił się zza lady, szarpnął go mocno za ramię i powiedział głosem Zuzanny: – Michał, Michał! Obudź się! No, obudź się wreszcie! Rany boskie, umarłeś czy co? Otworzył oczy i odetchnął z ulgą. Ciągle jeszcze żył. Był w samochodzie, który stał na środku jakiejś piaszczystej polnej drogi, a najlepsza z żon waliła raz po raz ręką w klakson. – Co się stało? – zapytał, ciągle jeszcze trochę nieprzytomny. – Nie widzisz? – krzyknęła Zuzanna i po raz kolejny uderzyła w klakson. – Powiedz jej, żeby sobie poszła, albo jeszcze lepiej uśpij ją! Jesteś przecież lekarzem! – Kogo? – zapytał. – No ją! Nie widzisz? – Zuzanna pokazała palcem. – Uśpij ją! Michał spojrzał. W kartoflisku na skraju drogi pasła się… czarno-biała koza. – Ale dlaczego mam ją uśpić? – zdziwił się. – Bo ja się jej boję! – krzyknęła histerycznie Zuzanna. – Nie pojadę dalej, dopóki ona tam jest. Dzieci z tylnego siedzenia obserwowały w napięciu całą scenę. Jaś zgadzał się w pełni z mamą. Koza go przerażała! Małgosi z kolei bardzo się podobała i miała nadzieję, że tata zabierze ją do ich nowego domu. W przeciwieństwie do brata, uwielbiała zwierzęta. – Aaaaaa! – krzyknęła Zuzanna, bo zwierzę oderwało się na chwilę od kartoflanej naci i zrobiło krok w stronę ich samochodu. – Zrób coś! – Kochanie! Przecież to tylko koza – tłumaczył cierpliwie Michał. – Po co mam ją usypiać? Nic złego nam nie zrobi. Zresztą jestem lekarzem, a nie weterynarzem, i nie usypiam ani zwierząt, ani ludzi. Wbrew temu, co można czasami przeczytać o nas w gazetach. – Ale… – chciała zaprotestować Zuzanna, gdy nagle na drodze za samochodem rozległy się jakieś krzyki. Z małego brzozowego zagajnika wybiegł chłop w gumiakach i słomkowym kapeluszu. Wymachując rękami i złorzecząc tak, że Zu natychmiast zamknęła okno, żeby przekleństwa nie dotarły do uszu dzieci, podbiegł do kozy. Chwycił za łańcuch, pociągnął opierające się zwierzę i po chwili zniknęli oboje za drzewami. Koza smętnie beczała, a chłop dalej złorzeczył. – No to możemy jechać. – Zuzanna dodała gazu tak energicznie, że samochód podskoczył kilka razy jak, nie przymierzając, jakaś koza ciągnięta przez chłopa. – Może jednak ja poprowadzę, Zu? – zaproponował Michał. – Już się wyspałem. – Nie ma mowy – odpowiedziała Zuzanna. – Jestem zdenerwowana,

a prowadzenie samochodu mnie odpręża. Przecież wiesz. Tak, Michał doskonale to wiedział i miał jak najgorsze przeczucia. – A tak w ogóle, to gdzie my jesteśmy? – zapytał. – Co to za polna droga? Może źle pojechałaś? – A skąd ja mam wiedzieć? – fuknęła Zuzanna i w ostatniej chwili skręciła kierownicą, unikając wjechania w zboże. – Głupka się pytaj. Kazał mi skręcić, to skręciłam. Ja się z nim kłócić nie będę, bo to głupek jest. Głupkiem Zu nazywała nawigację satelitarną, którą kupiła Michałowi na ostatnią Gwiazdkę. Kłopoty zaczęły się natychmiast po zainstalowaniu. Głupkowi zdarzyło się już pokierować ich tak, że o mało nie wjechali do stawu, a innym razem upierał się, że powinni przejechać przez środek supermarketu. Głupek miał jeszcze ten nieciekawy zwyczaj, że jeśli ktoś nie chciał stosować się do jego wskazówek, to wył straszliwie, a w końcu sprawiał, że silnik samochodu gasł i nie dawał się uruchomić. To było dziwne, ale najczęściej Głupek zachowywał się tak, gdy samochód prowadziła Zuzanna. W końcu udało im się wyjechać na główną drogę, a wtedy Głupek poinformował uprzejmie, że do Bangladeszu mają jeszcze…. 6453 kilometry. – Zwariował – mruknęła Zu. – Jakby powiedziała Baśka: „Głupek ma kota”. – Kota, kota! – zaczęły krzyczeć dzieci. – My chcemy kotka! – Raczej pomyliły się biedakowi dwa Bangladesze – stwierdził Michał. – Skręć tutaj. Jest drogowskaz. Zu z właściwą sobie fantazją wzięła zakręt tuż za tabliczką „Bangladesz 2 km” i w tym momencie jak spod ziemi wyrósł przed nimi radiowóz. Stojący obok niego policjant machnął czerwonym lizakiem. Zu zahamowała z piskiem opon. Michał miał wrażenie, że ma déjà vu. Policjant wyglądał dokładnie tak, jak ten w jego śnie. Tym, w którym dostał mandat za przekroczenie prędkości. Niestety, tym razem to na pewno nie był sen. – Radar wykazał 80 kilometrów w terenie zabudowanym, panie kierowco – powiedział surowo policjant. – Dokumenty proszę. Zuzanna przechyliła się, żeby sięgnąć po torebkę, i w tym samym momencie Głupek zawył jak jeszcze nigdy dotąd. – Niech pani to wyłączy – zażądał policjant i zatkał sobie uszy. – Nie umiem – powiedziała Zuzanna. – Co pani mówi? – krzyknął policjant. – Nie umiem! – ryknęła Zuzanna. – No to niech pani stąd odjedzie jak najszybciej, bo zaraz ogłuchnę! – wrzasnął mężczyzna i machnął rozkazująco lizakiem. Ledwo samochód ruszył, Głupek natychmiast zamilkł. – Co to było? – zapytał przerażony Michał. – Mnie się nigdy coś takiego nie zdarzyło. Sprawdzę w instrukcji. Gdzie ona może być?

– W schowku sprawdź. Ostatnio zrobiłam tam porządek i zostawiłam tylko instrukcje po angielsku. Wyrzuciłam te, co były po chińsku, wietnamsku, węgiersku i nie wiadomo jeszcze po jakiemu. Michał, pełen najgorszych przeczuć, sięgnął do schowka. Tak jak się spodziewał, znalazł tam jedynie instrukcję w jakimś kompletnie mu nieznanym narzeczu. – No i co tam piszą? – zapytała najlepsza z żon. – Nie wiem. Tu są jakieś krzaki. Ciekawe, po jakiemu to, bo po angielsku to na pewno nie – zastanawiał się Michał. – O kurczę! Chyba pomyliło mi się i wyrzuciłam tę, którą chciałam zostawić. Pokaż! – Zu wyjęła mężowi z ręki instrukcję. – Głupek jest „Made in Bangladesh”, czyli to musi być po bangladeszowsku. Co za zbieg okoliczności! – Po bengalsku chyba raczej. Uważaj! – krzyknął Michał, a żona w ostatniej chwili wróciła na właściwy pas ruchu i nie zderzyła się z furgonetką. Jakimś cudem Zu pokonała bez wypadku ostatnie kilometry dzielące ich od Bangladeszu i wjechali wreszcie do wsi. Michał wyciągnął telefon i zadzwonił do Patryka. Rozmawiali przez chwilę, wreszcie Roszkowski rozłączył się. – Mamy podjechać pod Ośrodek Zdrowia – powiedział do żony. – To chyba tamten budynek. – Jakiś taki duży. – Zuzanna się skrzywiła. – Ludzie tu więcej chorują niż gdzie indziej czy co? Może jednak nie warto się przeprowadzać? Choćby ze względu na dzieci. Klimat może im zaszkodzić. – Nie marudź, kocie Zuzocie, i nie wymyślaj – roześmiał się Michał. – Duży jest, bo wybudowali go za pieniądze jakiejś fundacji. A jak duży Ośrodek Zdrowia, to pewnie też dom dla lekarza i jego rodziny duży. – Albo wprost przeciwnie! – Zuzanna z ponurą satysfakcją snuła swoje katastroficzne wizje. – Pewnie wydali wszystkie pieniądze na Ośrodek Zdrowia i na mieszkania dla lekarzy już im nie wystarczyło. O! Cześć Patryk! Mieszkanie dla nas wybudowaliście za pieniądze fundacji i wystarczyło tylko na jeden mały pokój z ciemną kuchnią? A może zaadaptowaliście psią budę? Ha, ha, ha! Kolega jej męża najpierw zamrugał, zaskoczony takim pytaniem. Ale potem dotarło do niego, że to przecież Zuzanna, żona przyjaciela z czasów studenckich, i odetchnął z ulgą. Po niej można się było spodziewać wszystkiego. Podobno kiedyś próbowała zejść z siódmego piętra po rynnie. – Nie mieszkanie, tylko dom – sprostował. – I wcale nie za pieniądze fundacji. – A za czyje? – roześmiała się ponuro Zuzanna, wyciągając dzieci z samochodu. – Narodowego Funduszu Zdrowia? Już się boję. Będziemy musieli czekać na nie jak moja teściowa na wizytę u okulisty – ze trzy lata? – Dom dla was gmina dostała od pani Niewyczój. Staruszka zapisała go pod

warunkiem, że sama będzie mogła mieszkać do śmierci – odpowiedział Lewandowski. – I co? – przeraziła się Zuzanna. – Umarła? Może jeszcze na dodatek w tym domu? To ja się nie wprowadzam. – Nie. Nie umarła, tylko wyjechała do rodziny – powiedział Patryk. – To musi być straszna ruina. – Zuzanna się skrzywiła. – Pani Niewyczój? – zdziwił się Patryk. – No, najmłodsza nie jest, ale ruiną też bym jej nie nazwał. Bardzo zadbana starsza dama. – Ja mówię o domu, że to pewnie ruina – powiedziała Zuzanna. – Twoja żona chyba nie ma ochoty na przeprowadzkę? – Patryk mrugnął do Michała. – Jak to zgadłeś? – roześmiał się Michał. – A tak poważnie… Nie, no skąd. Jest zachwycona perspektywą przeprowadzki. Nie widać? – No właśnie widać, widać – odpowiedział coraz bardziej rozbawiony Patryk. – Ha, ha, ha – wycedziła przez zęby Zuzanna. – No, Patryk, gdzie ta rudera, w której chcesz nas zakwaterować? Ten dom pani Niewymyj? – Niewyczój. Kawałek w tamtą stronę. – Patryk machnął ręką w kierunku widocznego w oddali lasku. – Możemy się przespacerować, bo to niedaleko. Trochę na uboczu, ale ze świetnym dojazdem. W zeszłym roku za pieniądze fundacji wybudowaliśmy drogę. Z chodnikami na poboczu i ścieżką rowerową. No i co? Ruina? Stali naprzeciwko okazałego domu z dużym ogrodem. Widać było, że niedawno go wyremontowano. – Ten? – nie dowierzała Roszkowska. – No ten, ten. – Patryk pokiwał głową. – Mama, ja chcę siusiu. – Jaś pociągnął mamę za rękaw. – Wchodźmy szybko do środka. – Patryk pchnął bramę. Z konieczności Zuzanna zaczęła zwiedzać dom od toalety na parterze. Potem przyszła kolej na resztę pomieszczeń. – No i co, moja ulubiona agentko nieruchomości? – Roszkowski objął żonę, gdy stanęli z powrotem na podjeździe. – Tu jest wspaniale – odpowiedziała Zuzanna, a potem spojrzała podejrzliwie na Patryka. – To na pewno tutaj będziemy mieszkać, jeśli zdecydujemy się na przeprowadzkę? Nie wkręcasz nas? – Na pewno! Nigdy bym nie zrobił takiego świństwa rodzinie przyjaciela. Za kogo ty mnie masz, Zu? – oburzył się Patryk. – No, to jaka jest decyzja? – Chyba się przeprowadzamy – odpowiedziała Zuzanna, ale zaraz zastrzegła: – Musimy się jeszcze naradzić. – No to się naradzajcie, ale potrzebuję mieć odpowiedź do końca tygodnia.

A teraz zapraszam was na obiad. Jest tu niedaleko wspaniała restauracja. Przyda wam się. No, chyba że twoja żona, Michał, nauczyła się wreszcie gotować. Ha, ha, ha! Zu pomyślała, że jednak nie polubi Patryka. A po obejrzeniu domu przez kilka sekund żywiła nawet do niego ciepłe uczucia. Teraz na powrót wstawiła go do lodówki. Nie miała jeszcze pojęcia, że już wkrótce przyjaciel męża wyląduje w zamrażarce. [1] Ta historia została opisana w książce Słomiana wdowa, czyli kobieta do zadań specjalnych.

AKT II ZIEMIA ZBYT POCHOPNIE OBIECANA – Może zadzwonimy do furtki? Tam jest dzwonek. – Ale kto ma nam otworzyć? Przecież to my tam mieszkamy! Na początku września Roszkowscy wyruszyli w drogę do ziemi, którą obiecał im Patryk, czyli do domu zacnej pani Niewyczój w Bangladeszu. Komitet pożegnalny zgromadzony przed blokiem przy ulicy Parkowej, w którym mieszkali, składał się z matki Michała i jej drugiego męża (z zawodu grabarza), młodszej siostry Zuzanny, Barbary, oraz Anity i Karola Jagodzińskich, którzy przez kilka lat pracowali w tej samej agencji nieruchomości co Zu. Zuzanna chciała się też pożegnać z najbliższą sąsiadką, panią Joanną Jarzębską. Pukała, dzwoniła, ale nikt nie otwierał. Dobijała się tak długo, aż ściągnęła pod drzwi dozorczynię, która chętnie podzieliła się z nią najnowszymi plotkami na temat sąsiadki. – A tak chciałam się z nią pożegnać – westchnęła Zuzanna, wychodząc z klatki schodowej. – Podobno z mężem wyjechali jeszcze latem na jakiś kontrakt za granicę. Szkoda, że przez całe wakacje byłam tak zajęta tą całą przeprowadzką,

że ani razu do niej nie zajrzałam. Nawet nie wiem, gdzie jej kartkę wysłać z naszym nowym adresem. – Może to i dobrze, bo pani Jarzębska mogłaby dostać zawału, gdyby listonosz wręczył jej pocztówkę z Bangladeszu – roześmiał się Michał. Zuzanna była tak zajęta zastanawianiem się, czy na pewno wszystko spakowali i czy z przyczepki nic nie spadnie w drodze do Bangladeszu, że nawet nie zauważyła, że za kierownicą usiadł Michał. Dwugodzinna podróż upłynęła spokojnie, bez nagłych zwrotów akcji, katastrof i mandatów. Głupek nie wszczynał alarmów i nie sprowadzał ich złośliwie z głównej drogi w kartofle albo owies. Zuzanna przez całą drogę czytała podręcznik dla prywatnych detektywów i od czasu do czasu dzieliła się z mężem mądrościami, jakie tam wyczytała. – Posłuchaj, Michu. To jest naprawdę ciekawe: Jeśli mąż unika rozmów przez telefon w twojej obecności, czyści każdego dnia listę połączeń, kasuje na bieżąco SMS-y i historię przeglądanych stron internetowych, a jego koszula zbyt intensywnie pachnie twoimi perfumami, jest bardzo prawdopodobne, że cię zdradza. – Czy to nie ty wyszedłeś przedwczoraj na balkon, jak ktoś do ciebie zadzwonił? – Spojrzała podejrzliwie na męża. – No i twoja koszula faktycznie ostatnio wyjątkowo intensywnie pachnie moimi ulubionymi perfumami. Jak to wszystko wyjaśnisz? – Bardzo prosto – odpowiedział Michał i włączył kierunkowskaz. – Perfumami sam się skropiłem, bo je wlałaś do butelki z moją wodą kolońską. – No bo mnie się zakrętka gdzieś zgubiła i bałam się, że wywietrzeją – odpowiedziała Zu. – Aha. – Michał pokiwał głową. – I musiałaś wylać moją wodę kolońską? – Jakieś marne resztki. – Zu wzruszyła ramionami. – Lepiej wytłumacz, kto to dzwonił do ciebie przedwczoraj. Młoda blondynka z dużym biustem zapewne? – Stary profesor bez biustu raczej, chyba że opadł mu i teraz udaje brzuch. No i nie mam pojęcia, czy profesor był kiedyś blondynem, bo obecnie jest kompletnie łysy. Prosiłem o konsultację. Kiedy oddzwonił, nie chciałem, żeby słyszał, jak twoja rodzona siostra uczy nasze dzieci rżeć jak konie. W odpowiedzi z tylnego siedzenia rozległo się wesołe rżenie dwóch źrebaków. – Brawo! – pochwalił dzieci Michał. – To może wam się przydać na wsi. A ty, kochanie, chyba nie zamierzasz śledzić w Bangladeszu niewiernych mężów? Nie sądzę, żeby ich żony chciały ci za to zapłacić. Bez problemu poradzą sobie z wiarołomnymi partnerami z pomocą wścibskich sąsiadek. – Nie szkodzi. – Zu wzruszyła ramionami. – Tu są też inne ciekawe rzeczy.

O, na przykład to: Gdy znajdziesz się w sytuacji pozornie bez wyjścia, tylko spokój może cię uratować. Opanowanie emocji pozwoli ci zachować jasność umysłu tak potrzebną detektywowi w przełomowych momentach śledztwa. – No, tego to chyba nie uda ci się zastosować – roześmiał się Michał i zatrzymał samochód. Wysiedli przed domem, w którym mieli mieszkać. Brama była zamknięta, a za ogrodzeniem ujadał rudy kundelek, bardzo udane skrzyżowanie husky ze starą miotłą i lekką domieszką genów makaronu typu farfalle na końcach uszu i na ogonie. – To dziwne – powiedziała Zuzanna. – Przecież tu żadnego psa nie było. I furtka była otwarta. – Może Patryk nie chciał, żeby tu ktoś obcy zaglądał, a pies przelazł po prostu przez jakąś dziurę w ogrodzeniu. A może furtka tylko się zacięła? – Michał jeszcze raz nacisnął klamkę. Kundel rzucił się w jego stronę. Na szczęście Michał w ostatniej chwili cofnął rękę, bo jeszcze zanim zaczął pracę w Ośrodku Zdrowiu, trafiłby tam jako pacjent. – No to jak wejdziemy do domu? – Zuzanna była wyraźnie poirytowana. Nie lubiła, kiedy ktoś na nią szczekał. – Daj mu jakąś kiełbasę, to się od nas odczepi. – A mamy kiełbasę? – zapytał Michał. – Nie – odpowiedziała Zuzanna. – Skąd ja ci wezmę tutaj kiełbasę? – Aha – mruknął mąż. Doświadczenie podpowiedziało mu, że lepiej nie pytać, dlaczego najlepsza z żon kazała mu karmić psa kiełbasą, której nie mieli. – Małgosiu, nie podchodź do pieska – ostrzegła córkę Zu. – I nie szczekaj na niego. Ja kiedyś zabiję tę moją durną siostrę, jak będzie dzieci głupot uczyła. Jeszcze nas ten pies pogryzie. Jakby w odpowiedzi rudy kundelek rzucił się bohatersko na ogrodzenie, szczerząc zęby. Zuzanna odciągnęła córkę od furtki. Jaś schował się za plecami taty. – Musisz coś zrobić – zażądała Zu. – Przecież nie będziemy tak stać. Szczególnie że zaraz zacznie padać. Michał zdziwiony spojrzał na niebo. Nie było ani jednej chmurki. – Przecież jest piękna pogoda. W Internecie też nie zapowiadali żadnego deszczu. Niestety, bo susza podobno straszna. Skąd wiesz, że będzie padać? – zapytał. Najlepsza z żon wzruszyła ramionami.

– Głupie pytanie – odpowiedziała. – Zawsze, jak gdzieś na coś albo na kogoś czekam, to pada deszcz. Nawet w środku zimy. – Faktycznie. Przypominam sobie tę ulewę w styczniu, jak czekaliśmy na pociąg na stacji w Gorzowie, bo źle zanotowałaś godzinę odjazdu. – Michał kiwnął głową. – Może zadzwonimy do furtki? Tam jest dzwonek. – Ale kto ma nam otworzyć? Przecież to my tam mieszkamy – odpowiedziała najlepsza z żon. – A masz lepszy pomysł? – zapytał Michał i nacisnął przycisk dzwonka. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Nacisnął jeszcze raz. Ale jedyną reakcją był kolejny wybuch agresji ze strony dzielnego kundelka po drugiej stronie płotu. Wyglądało, że bardzo serio traktuje powierzony mu obowiązek ochrony tego, co za płotem, i Roszkowskich nie wpuści. – To nie ma sensu. Trzeba zadzwonić po Patryka. On na pewno wie, czyj to pies. Sprowadzi właściciela, ten go zabierze, a my będziemy mogli wejść do środka. No i niech twój przyjaciel nie zapomni klucza do tej parszywej furtki – powiedziała Zuzanna. – No, dzwoń! Michał sięgnął po telefon. – Rozładowany! A jestem pewny, że wczoraj podłączyłem go do ładowarki i zostawiłem na noc. – Pokręcił ze zdziwieniem głową. – A! Ja wyciągnęłam wtyczkę ładowarki z gniazdka, bo chciałam wysuszyć włosy, a potem zapomniałam z powrotem podłączyć twój telefon. – Zu machnęła lekceważąco ręką. – Masz, zadzwoń z mojego aparatu. Patryk na szczęście właśnie skończył dyżur w Ośrodku Zdrowia i obiecał, że natychmiast przyjedzie. – Będzie tutaj za dziesięć minut – powiedział Michał i oddał żonie telefon. Minęło zapowiedziane dziesięć minut, potem piętnaście, wreszcie dwadzieścia, a Patryka ciągle nie było. Nagle do uszu Roszkowskich dobiegł dźwięk zbliżającego się samochodu. – No nareszcie – sarknęła Zuzanna. – Już zapomniałam, że twój kolega wszędzie i zawsze się spóźnia. Poza tymi przypadkami, gdy w ogóle nie przychodzi. Ale zamiast samochodu Patryka zza zakrętu wyłoniła się jakaś limuzyna. Kierowca zaparkował obok samochodu Roszkowskich, wyskoczył i otworzył drzwi z tyłu. Z samochodu wysiadło dwóch smutnych facetów w ciemnych garniturach i pod krawatami. Wyglądali niemal identycznie. – Te klony to pewnie komitet powitalny – powiedziała szeptem Zuzanna. – To by wszystko wyjaśniało. – Co by wyjaśniało? – nie zrozumiał Michał. – No, że nie możemy się dostać do środka – powiedziała Zuzanna. – Pewnie zaplanowali jakąś imprę w związku z naszym przyjazdem. Na wsi lubią takie

rzeczy – pikniki, festyny, jarmarki, przebieranki, dożynki, gry terenowe, konkursy na największą babę wielkanocną. – Bardzo wątpię, czy oni są tu po to, żeby nas witać – odpowiedział Michał, obserwując mężczyzn. I miał rację, bo gdy mężczyźni weszli przez furtkę otwartą przez kierowcę, ten starannie ją zamknął i szybkim krokiem ruszył w kierunku domu za swoimi pasażerami. Zniknął za drzwiami, a po chwili Roszkowscy zobaczyli, jak uchyla firankę i przygląda się im. – Co tu jest grane? – zdziwił się Michał i jeszcze raz nacisnął dzwonek. Po piątym z kolei, ten sam mężczyzna otworzył drzwi i podszedł wolnym krokiem do furtki. Obok niego biegł rudy pies i machał ogonem. – O co chodzi? – zapytał mężczyzna. – Co żeś się pan tak powiesił na tym dzwonku? – Dzień dobry. – Zuzanna wyczarowała na twarzy zawodowy uśmiech rasowego sprzedawcy nieruchomości. – Mamy tu mieszkać, ale nie możemy dostać się do środka. Czy mógłby pan nas wpuścić? Dzieci są już zmęczone. Chcielibyśmy wnieść nasze rzeczy zanim się ściemni. Facet popatrzył na nich zdzwionym wzrokiem. – Tu pani chcesz wnosić swoje rzeczy? – zapytał niechętnie. – A po co? – No tak, tutaj – odpowiedział Michał. – Mamy tu przecież mieszkać. – Tu? – zdziwił się mężczyzna. – Niemożliwe. Ten dom jest już zajęty. – Jak to? – wtrąciła się Zuzanna. – Przecież Patryk… – Niech mnie tu pani żadnym Patrykiem nie straszy – fuknął rozeźlony mężczyzna. Sprawdził, czy zamek w furtce dobrze trzyma, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę domu, a rudy kundelek za nim. Po przejściu kilku kroków odwrócił się i spojrzał na Roszkowskich, dyskutujących przyciszonymi głosami za bramą. – Waruj – powiedział do psa i ruszył dalej. Pies wrócił do bramy, ułożył się pod nią i warczał na ludzi po drugiej stronie. – W tym całym Bangladeszu mieszkają jacyś dziwni ludzie. Na czele z twoim kolegą, który miał tu być już chyba pół godziny temu. Pan tu na pewno chcesz mieszkać, panie Roszkowski? – powiedziała, naśladując sposób mówienia mężczyzny zza płotu. – Na pewno zaraz się wszystko wyjaśni. O, Patryk już chyba jest. – Michał odetchnął z ulgą na widok samochodu przyjaciela wytaczającego się zza zakrętu. – Przepraszam was bardzo, ale zatrzymali mnie w ośrodku. Kobieta przyprowadziła dziecko, które połknęło żarówkę – tłumaczył się Patryk z przepraszającą miną. – Ojciec właśnie wymieniał na nową, wyszedł na chwilę, a jak wrócił, to żaróweczki nigdzie nie było.

– Całą żarówkę połknęło? – przeraziła się Zuzanna i natychmiast w duchu podjęła zobowiązanie, że wykręci wszystkie żarówki w nowym domu i schowa w szafce zamykanej na klucz. – Udławiło się? – Nie, no skąd. – Patryk machnął ręką. – To była taka malutka żaróweczka do piekarnika. Bez problemu coś takiego można połknąć. No, ale mimo wszystko to niebezpieczne. Już chcieliśmy wieźć dziecko do szpitala, ale zjawił się ojciec. Znalazł tę żarówkę za kuchenną szafką. Jeszcze raz was przepraszam za spóźnienie. – Najważniejsze, że dziecku nic się nie stało, i że w końcu jesteś. Stoimy tu już chyba z godzinę – powiedział Michał. – No to wchodzimy? – No właśnie. Stoimy tu jak głupi, bo najpierw jakiś pies szalał za płotem. A potem przyjechało trzech facetów, weszli do środka i zamknęli furtkę. A jeden powiedział, że ten dom jest już zajęty – opowiadała Zuzanna, podchodząc do ogrodzenia. Patryk zrobił dziwną minę. – No właśnie… Miałem zadzwonić, ale jakoś tak było mi głupio przez telefon… – zaczął. – Może wszystko nam opowiesz w środku? – zaproponował Michał. – Mamy już dość tego sterczenia pod bramą. – Nie możemy tam wejść – powiedział Patryk i rozłożył bezradnie ręce. – Jak to? – krzyknęła Zuzanna. – W zeszłym tygodniu przyjechało dwóch ludzi z fundacji… – zaczął Patryk. – Tej fundacji? – zapytał Michał. – No tak – potwierdził Patryk. – No i wprowadzili się do domu pani Niewyczój. – Do tego domu? – Zuzanna chciała się upewnić zanim zabije Patryka. Bo, że go zabije za chwilę, to już wiedziała na pewno. Właściwie powinna to była zrobić już dawno, gdy wyciągał jej świeżo poślubionego małżonka z łóżka głęboką nocą, żeby odwalał za niego dyżur w szpitalu. – No, właśnie tego – odpowiedział zmieszany Patryk. – Sami rozumiecie… Fundacja Rozwoju i Postępu daje pieniądze na rozwój gminy. Przeciwnicy polityczni wydziobaliby nam oczy, gdybyśmy stracili te fundusze. Zaczęliby mówić, że to z tego powodu, że nieodpowiednio przyjęliśmy jej przedstawicieli. Z kolei przedstawiciele pomyśleliby, że mamy coś do ukrycia, gdybyśmy zakwaterowali ich w hotelu w miasteczku kilkanaście kilometrów od Bangladeszu. – A nie boisz się, że ja ci oczy wydziobię? – zapytała Zuzanna. – Zdajesz sobie sprawę, w jakiej sytuacji nas stawiasz? Nasze mieszkanie jest od dzisiaj od rana wynajęte. Czyli jesteśmy bezdomni. Dzięki twojemu genialnemu pomysłowi, żeby tu ściągnąć Michała. – Nie, no spokojnie. – Patryk zamachał rękami. – Chyba nie myślicie, że

postawiłbym was w takiej głupiej sytuacji? Wymowne spojrzenie Zuzanny miało mu wyraźnie dać do zrozumienia, że tak właśnie myśli. – No, chyba już nas postawiłeś – warknęła. – Stoimy tu jak kołki od godziny. Nie, przepraszam. Od godziny i dziesięciu minut. Na dodatek zaraz zacznie padać. – Deszcz? Dzisiaj? Przecież nie zapowiadali ani kropli. Jeszcze przez parę tygodni ma być susza. Tylko dziadek Wawrytko upierał się, że będzie burza, ale jego przepowiedni nikt w Bangladeszu nie bierze poważnie – roześmiał się Patryk, a potem ze zdziwieniem spojrzał na rękaw marynarki, na który spadło kilka kropel deszczu. – O, faktycznie zaczyna padać. Wszyscy jak na komendę zadarli głowy. Niebo nad Bangladeszem było jasnobłękitne, tylko nad miejscem, w którym stali, zawisła czarna chmura, z której zaczął siąpić kapuśniaczek. I, zadziwiające, rozległ się cichy grzmot, a zaraz potem głośniejszy. – Wsiadajcie do samochodu i jedźcie za mną. Pokażę wam wasz nowy dom – powiedział Patryk. – A wpuszczą nas tam? – zapytała ironicznie Zu. Kluczyli przez kilka minut. Wreszcie zatrzymali się. Zuzanna wysiadła jako pierwsza i wzdrygnęła się, bo zimna kropla spadła jej na czubek nosa. Obiecała sobie, że pierwsze pieniądze zarobione we własnej agencji detektywistycznej wyda na operację plastyczną. Skróci wreszcie ten okropny nochal, o którym Baśka mówiła, że świetnie sprawdziłby się w łazience jako uchwyt na ręczniki (w wersji bardziej złośliwej na papier toaletowy). Rozejrzała się wokoło. Po prawej stronie stał piętrowy dom ze spadzistym dachem pokrytym czerwoną dachówką. Niezbyt ładny, ale nowy i z wyglądu całkiem solidny. Zu zrobiła krok w jego stronę. – Nie, nie. – Patryk ją zatrzymał. – To nie ten. Wasz dom jest tam. Zuzanna nie miała pojęcia, co pokazuje jej kolega męża. Przecież tam nie było żadnego domu. Tylko gęste drzewa. Jakby zdziczały park albo lasek… – Chodźcie, chodźcie – popędził ich Patryk i poprowadził Roszkowskich wprost w te drzewa. Po przejściu kilkudziesięciu metrów drzewa nagle się skończyły i ich oczom ukazały się… – Ki czort? Ruiny jakiegoś dworku? – zdziwiła się Zuzanna. – Mamy mieszkać w ruinach? No, chyba oczadziałeś kompletnie, Patryk. – Ruiny to przesada. – Patryk był wyraźnie urażony uwagą Zuzanny. Najwidoczniej zaczynał w nim kiełkować patriotyzm lokalny. Zu miała nadzieję, że to nie jest zaraźliwe. Nie chciała zostać bengalską patriotką. – To duma Bangladeszu i okolic – wyjaśnił przyjaciel Michała. – Siedziba dawnego właściciela tej wsi i paru okolicznych. Wyremontowaliśmy go z przeznaczeniem na pensjonat. Ma być też tutaj muzeum. No, na razie częściowo wyremontowaliśmy. Za pieniądze…