Spis treści
Wstęp
1. Strony responsywne
2. Podstawy tworzenia stron internetowych
2.1. HTML5 i struktura dokumentu
2.2. Kaskadowe arkusze stylów CSS
3. Narzędzia
3.1. Edytory
3.1.1. Sublime Text
3.1.2. Adobe Brackets
3.2. Testowanie
3.2.1. Wprowadzenie
3.2.2. W przeglądarce
3.2.3. Adobe Inspect CC
4. Projektowanie
Makieta
4.2. Projekt graficzny
5. Kodowanie elastycznej strony
5.1. Wprowadzenie
5.2. Struktura dokumentu HTML
5.3. Reset stylów CSS
5.4. Znacznik meta viewport
5.5. Organizacja pracy
5.6. Nagłówek strony
5.6.1. Wprowadzenie
5.6.2. Google Fonts
5.6.3. Określenie wysokości elementu-rodzica
5.6.4. Zapytania medialne
5.6.5. Dynamiczna zmiana klas za pomocą Biblioteki jQuery
5.7. Slogan
5.8. Sekcja Oferta
5.8.1. Układ trójkolumnowy
5.8.2. Responsywne obrazy
5.8.3. Własność box-sizing
5.9. Obszar O nas & Blog
5.9.1. Układ dwukolumnowy
5.9.2. Ukrywanie elementów
5.10. Obszar Nasze realizacje
5.11. Stopka
5.11.1. Wprowadzenie
5.11.2. CSS sprite
5.11.3. Dodanie nowego punktu granicznego
5.12. Podstrony
6. Spis znaczników HTML użytych w książce
7. Kod źródłowy
Więcej na: www.ebook4all.pl
Wstęp
Szczególnie obecnie sukces zależy od tego, czy istniejemy w internecie. Jeśli nie
mamy strony internetowej lub jest ona wykonana w sposób, który nie spełnia
aktualnych standardów, szanse, że nawiążemy z kimś współpracę, są raczej minimalne.
Oczywiście są branże, które zadają kłam temu stwierdzeniu, jednak to rzadkość.
Projektując strony internetowe, należy pamiętać, że coraz więcej internautów
korzysta z urządzeń mobilnych. Tworzenie stron o sztywnych rozmiarach, które bardzo
trudno przegląda się za pomocą smartfonów oraz tabletów, niejednokrotnie może
użytkowników bardziej do nas zrazić, niż zachęcić do zapoznania się z tym, co mamy
do zaoferowania.
Termin Responsive Web Design działa czasami nieco odstraszająco. Jednak nie
należy się go bać. W gruncie rzeczy korzystamy tu głównie z języka HTML5 oraz stylów
CSS3, które są podstawowymi narzędziami webmasterskimi.
W książce zostały przedstawione wszystkie etapy tworzenia witryny internetowej,
począwszy od makiet oraz layoutów, a skończywszy na zakodowaniu serwisu dla
różnych rozdzielczości.
1
Strony responsywne
Projektowanie stron internetowych to bardzo szeroki temat, do którego podejście
w przeciągu ostatnich kilku lat zmieniło się diametralnie. Początkowo strony można
było kojarzyć ze statycznym tekstem i zdjęciami, z czasem zaczęto jednak urozmaicać
je różnymi elementami animowanymi. Obecnie na stronach www można umieścić
również muzykę czy pliki wideo. Okazuje się jednak, że to za mało. Z chwilą, kiedy na
rynku pojawiły się smartfony i tablety, tradycyjne strony internetowe przestały się
sprawdzać w stu procentach.
Strona internetowa po wczytaniu do przeglądarki w urządzeniach mobilnych
zdecydowanie traci na jakości. Często, aby coś przeczytać, musimy dany fragment
strony powiększyć, co z kolei sprawia, że inny fragment nie jest widoczny.
Przeglądanie takiej strony bywa irytujące i bardzo niewygodne. Aby rozwiązać ten
problem, zaczęto tworzyć strony mobilne. Jednak ich wykonanie najczęściej łączy się
z powieleniem całej witryny i zaprojektowaniem jej tylko z myślą o urządzeniach
mobilnych. To natomiast wiąże się z dwukrotną aktualizacją strony www – pierwsza
aktualizacja dotyczy oczywiście wersji witryny przeznaczonej dla komputerów, druga
natomiast wersji zaprojektowanej dla urządzeń mobilnych. Jeżeli aktualizacja jest
wykonywana stosunkowo rzadko, można próbować projektować tego typu strony.
O wiele lepszym rozwiązaniem jest Responsive Web Design, w skrócie zwane RWD.
To technika projektowania stron, dzięki której uzyskujemy optymalne wyświetlanie
treści witryny zarówno na monitorze komputera, laptopa, jak i na wyświetlaczach
urządzeń mobilnych. Strona responsywna w porównaniu do tradycyjnej o wiele lepiej
dopasowuje się do tych urządzeń, ponieważ już na etapie projektowania zakładamy
różne rozdzielczości, w jakich w przyszłości będzie wyświetlana.
Zaletą stron responsywnych jest fakt, że tworząc strony dla różnych urządzeń, nie
musimy powielać ich treści. Również aktualizacja treści wymaga od nas zmian tylko
w jednym miejscu – nie wykonujemy aktualizacji osobno dla komputerów oraz
smartfonów i tabletów. Podczas wczytywania strony do okna przeglądarki
automatycznie sprawdzana jest rozdzielczość ekranu urządzenia, z którego
korzystamy, po czym ładowane są style, które przeznaczyliśmy dla tej właśnie
rozdzielczości. Dzięki takiemu rozwiązaniu mamy pewność, że tekst będzie czytelny,
a grafiki nie będą większe niż szerokość ekranu.
Równie istotną sprawą jest nawigacja. Zastosowanie wielopoziomowej nawigacji
w urządzeniach o stosunkowo niewielkich rozmiarach jest dość kłopotliwe dla
użytkownika. Strony responsywne korzystają z bardzo prostej nawigacji, do której
dostęp mamy z każdego miejsca witryny. Zazwyczaj, jeśli używamy smartfonu lub
tabletu, widoczny jest niewielki przycisk menu. Wystarczy jedno stuknięcie w przycisk,
aby menu zostało wyświetlone i abyśmy mogli wybrać w nim inną podstronę.
2
Podstawy tworzenia stron
internetowych
2.1. HTML5 i struktura dokumentu
Podstawą działania wszystkich stron internetowych jest język HTML (Hypertext
Markup Language) – hipertekstowy język znaczników. Dokument napisany w tym
języku zawiera znaczniki (tagi) umieszczone w nawiasach ostrych, np.: ,
,. Zazwyczaj występują one w parach – pierwszy znacznik jest znacznikiem
początkowym (lub znacznikiem otwarcia), drugi natomiast – końcowym (znacznikiem
zamknięcia). Przeglądarka internetowa odczytuje znaczniki i interpretuje je tak, aby
użytkownik zamiast kodu widział właściwie sformatowaną stronę internetową.
Strony internetowe są tworzone według określonych standardów. Odpowiada za
nie W3C (World Wide Web Consortium). Standardy ustanawiane przez W3C nie mają co
prawda mocy prawnej, jednak użycie aktualnych standardów jest zalecane ze względu
na prawidłowe wyświetlanie stron www w przeglądarkach internetowych. Do
najpopularniejszych standardów należy HTML5, będący najnowszą wersją języka
HTML i stanowiący rozwinięcie języków HTML4 i XHTML1.
Projektując stronę internetową, zdecydowanie należy trzymać się szablonu, który
daje nam pewność, że strona będzie prawidłowo wyświetlana w przeglądarce
internetowej (rys. 1).
Rysunek 1. Przykładowa struktura dokumentu HTML
Mając taką poglądową strukturę dokumentu, sprawdźmy, jak należy opisać
poszczególne części za pomocą kodu HTML. Istotny element dokumentów
publikowanych w internecie stanowią deklaracje ich typów zalecane przez W3C.
Zadaniem deklaracji jest wskazanie przeglądarce internetowej, w jakim języku
dokument został napisany. Dzięki temu przeglądarka może odpowiednio
zinterpretować kod oraz wyświetlić prawidłowo dokument. W języku HTML5 deklaracja
ogranicza się do zaledwie jednej linii kodu umieszczanej na początku dokumentu:. Następnie musimy wyznaczyć ramy dokumentu, czyli wprowadzić
znacznik , wewnątrz którego zawarte będą wszystkie pozostałe znaczniki.
Większość znaczników ma tzw. atrybuty, dzięki czemu precyzujemy sposób ich
działania. I tak przy znaczniku dość ważne jest określenie języka, w jakim ma
być prezentowana zawartość witryny. Atrybut wpisujemy wewnątrz nawiasów <>,
ostatecznie zatem znacznik powinien przyjąć postać .
Kolejny krok to umieszczenie w dokumencie opisu zawartości strony oraz jej
tytułu. Wszystkie te informacje należy wpisać wewnątrz znacznika
, czyli
w nagłówku dokumentu. Pierwszy znacznik, który wprowadzamy do nagłówka, to, czyli informacje profilowe strony. Możemy zastosować tu m.in. następujące
atrybuty:
http-equiv=”conent-type” – służy do określenia sposobu kodowania
dokumentu i to właśnie dzięki niemu w przeglądarce będą prawidłowo
wyświetlane polskie znaki,
name=”description” – pozwala na wprowadzenie opisu strony,
name=”keywords” – umożliwia wpisanie słów kluczowych.
Następnie wstawiamy znacznik , dzięki któremu treść, jaką wpiszemy
w jego obrębie, będzie widoczna w górnej części okna przeglądarki – jest to
szczególnie użyteczne, jeśli mamy otwartych kilka stron w różnych kartach i chcemy
przełączać się między nimi.
W nagłówku powinniśmy umieścić także ścieżkę do pliku CSS, w którym opiszemy
wygląd strony. Tym jednak zajmiemy się nieco później.
Następnie, już poza nagłówkiem, powinniśmy wyznaczyć tzw. ciało dokumentu,
czyli miejsce, w którym będzie umieszczona właściwa część strony. Służy do tego
znacznik
(rys. 2). Będziemy w nim opisywali wszystkie elementy pokazane na
rysunku 1.
Rysunek 2. Określenie ram dokumentu HTML
Kiedy ramy dokumentu są już określone, można przystąpić do definiowania
kolejnych elementów. Zacznijmy od znacznika . Przede wszystkim należy
pamiętać, że oraz to, mimo nieco mylącej nazwy, dwa różne
elementy. Co możemy umieścić w znaczniku ? Zazwyczaj takie elementy,
jak: logo, motto, hasło reklamowe, formularz wyszukiwania. Warto pamiętać, że bardzo
często, będąc w dowolnym miejscu witryny, chcemy szybko wrócić do strony głównej.
Dlatego też, jeśli w elemencie wstawiamy logo, powinno ono stanowić
odnośnik do tej właśnie strony (rys. 3).
Rysunek 3. Przykład elementu W przedstawionym na rysunku 3 kodzie zastosowane zostały znaczniki: , oraz
Znacznik służy do umieszczenia w dokumencie obrazu. Najistotniejsze
atrybuty to rozmiary oraz alt, czyli tekst alternatywny – w razie, gdyby obraz nie został
wczytany, pojawi się przypisana do tego atrybutu treść.
Ostatni użyty znacznik to
, czyli nagłówek poziomu pierwszego. Takich
poziomów w języku HTML jest sześć, przy czym
oznacza czcionkę w największym
dopuszczalnym dla nagłówków rozmiarze, natomiast
odpowiada za najmniejszą
czcionkę nagłówka (rys. 4).
Rysunek 4. Przykład elementu w przeglądarce Google Chrome
Kolejny element to
Rysunek 5. Przykład elementu Znacznik
Rysunek 6. Przykład elementu
Struktura HTML prostego dokumentu jest już niemal gotowa. Brakuje tylko
elementu
Rysunek 7. Zastosowanie elementu
Rysunek 8. Zastosowanie elementu Rysunek 9. Przykład zastosowania elementu
kaskadowych arkuszy stylów (Cascading Style Sheets, CSS) jest oddzielenie struktury
strony od jej formatowania. Dzięki ich zastosowaniu możemy również formatować
wszystkie strony witryny w sposób globalny.
Kaskadowe arkusze stylów mogą występować w trzech formach:
Style inline (style lokalne) – style wstawiane w tej samej linii, w której
umieszczony jest element, którego dotyczy formatowanie.
Zewnętrzny arkusz stylów – plik zapisany w formacie CSS. Sposób
formatowania elementów witryny zdefiniowany w takim pliku może być
używany na wielu stronach jednocześnie. Jeśli zatem nasza witryna
obejmuje klika lub więcej stron, w pliku CSS określamy np.: wygląd akapitu,
sposób wypunktowania listy, rozmiar czcionki, dołączamy plik do wszystkich
stron, po czym zostają one jednolicie sformatowane.
Wewnętrzny arkusz stylów – umieszczany w nagłówku formatowanego
dokumentu. Z wewnętrznego arkusza stylów korzystamy, jeżeli
w dokumencie będą się powtarzały dowolne elementy, np. chcemy, aby
kilka akapitów wyglądało tak samo, zdjęcia miały ten sam rozmiar i kolor
obramowania itp.
Kaskadowość stylów wynika z ważności poszczególnych stylów. Jeżeli
w dokumencie został zastosowany styl inline oraz styl w nagłówku dokumentu,
ważniejszy jest styl inline i to on jest brany pod uwagę. Styl z nagłówka jest pomijany.
Tak samo dzieje się, jeśli formatujemy element za pomocą stylu wpisanego
w nagłówek oraz zewnętrznego arkusza stylów – ważniejszy jest styl wewnętrzny,
który zostaje zastosowany.
Każdy arkusz stylów jest złożony z reguł opisujących styl poszczególnych
elementów dokumentu. Reguła zawiera selektor oraz deklarację. Selektor wskazuje,
którego elementu lub częściej których elementów dotyczy deklaracja. Selektorem
może być dowolny znacznik, np.
,
, . Deklaracja natomiast składa się
z dwóch części: właściwości (property), zwanej również cechą lub własnością, oraz
wartości (value).
Wróćmy do naszego przykładu. Pokażemy w nim, jak używać wszystkich trzech
typów stylów. Zacznijmy od stylów inline. Załóżmy, że chcemy, aby element miał ściśle określony kolor tła. Musimy zatem wrócić do pliku i odszukać w nim ten
element. Następnie wewnątrz nawiasów <> wprowadzamy zapis
style=”background-color:nazwa koloru lub kod koloru”. Jak należy
rozumieć taki zapis w odniesieniu do reguł? Otóż selektorem jest w tym wypadku, cechą kolor tła, czyli background-color, natomiast wartością kod koloru
– w przykładzie to #DDE6DE (rys. 10).
Rysunek 10. Formatowanie tła wybranego elementu za pomocą stylu inline
Zatrzymajmy się przy kolorach, które stanowią istotną część formatowania stron.
Jeżeli kolor, który chcemy zastosować, należy do podstawowej palety barw, możemy
wpisać odpowiednio jego nazwę: red, green, blue, yellow, pink, navy itp.
Pozostałe kolory podajemy zazwyczaj w postaci kodu szesnastkowego, np. #ff1493
oznaczający głęboki róż, czy #40E0D0 oznaczający turkusowy.
Wykaz kodów możemy znaleźć w internecie. Zapis umożliwiający określenie barwy
docelowej to trzy bajty opisywane przez trzy pary cyfr zgodne z modelem RGB
(czerwony, zielony, niebieski). Każdy z bajtów przyjmuje wartość z przedziału 00 (0) do
FF (255). 00 to najmniejsza intensywność barwy, FF – największa. Jeśli wpiszemy np.
#000000, otrzymamy kolor czarny, #FFFFFF da kolor biały, #FF0000 to kolor
czerwony, a dzięki #700070 uzyskamy kolor fioletowy itd.
Oczywiście kolory to nie wszystko. Jeśli dodatkowo chcielibyśmy, aby np. wszystkie
obiekty elementu były wyśrodkowane, możemy style rozszerzyć, dodając
do selektora cechę align (rys. 11).
Rysunek 11. Formatowanie akapitu za pomocą stylu inline
W analogiczny sposób będziemy formatować pozostałe elementy. Jeśli natomiast
chcielibyśmy wstawić style do elementu
Spis treści Wstęp 1. Strony responsywne 2. Podstawy tworzenia stron internetowych 2.1. HTML5 i struktura dokumentu 2.2. Kaskadowe arkusze stylów CSS 3. Narzędzia 3.1. Edytory 3.1.1. Sublime Text 3.1.2. Adobe Brackets 3.2. Testowanie 3.2.1. Wprowadzenie 3.2.2. W przeglądarce 3.2.3. Adobe Inspect CC 4. Projektowanie Makieta 4.2. Projekt graficzny 5. Kodowanie elastycznej strony 5.1. Wprowadzenie 5.2. Struktura dokumentu HTML 5.3. Reset stylów CSS 5.4. Znacznik meta viewport 5.5. Organizacja pracy 5.6. Nagłówek strony 5.6.1. Wprowadzenie 5.6.2. Google Fonts 5.6.3. Określenie wysokości elementu-rodzica 5.6.4. Zapytania medialne 5.6.5. Dynamiczna zmiana klas za pomocą Biblioteki jQuery 5.7. Slogan
5.8. Sekcja Oferta 5.8.1. Układ trójkolumnowy 5.8.2. Responsywne obrazy 5.8.3. Własność box-sizing 5.9. Obszar O nas & Blog 5.9.1. Układ dwukolumnowy 5.9.2. Ukrywanie elementów 5.10. Obszar Nasze realizacje 5.11. Stopka 5.11.1. Wprowadzenie 5.11.2. CSS sprite 5.11.3. Dodanie nowego punktu granicznego 5.12. Podstrony 6. Spis znaczników HTML użytych w książce 7. Kod źródłowy
Więcej na: www.ebook4all.pl Wstęp Szczególnie obecnie sukces zależy od tego, czy istniejemy w internecie. Jeśli nie mamy strony internetowej lub jest ona wykonana w sposób, który nie spełnia aktualnych standardów, szanse, że nawiążemy z kimś współpracę, są raczej minimalne. Oczywiście są branże, które zadają kłam temu stwierdzeniu, jednak to rzadkość. Projektując strony internetowe, należy pamiętać, że coraz więcej internautów korzysta z urządzeń mobilnych. Tworzenie stron o sztywnych rozmiarach, które bardzo trudno przegląda się za pomocą smartfonów oraz tabletów, niejednokrotnie może użytkowników bardziej do nas zrazić, niż zachęcić do zapoznania się z tym, co mamy do zaoferowania. Termin Responsive Web Design działa czasami nieco odstraszająco. Jednak nie należy się go bać. W gruncie rzeczy korzystamy tu głównie z języka HTML5 oraz stylów CSS3, które są podstawowymi narzędziami webmasterskimi. W książce zostały przedstawione wszystkie etapy tworzenia witryny internetowej, począwszy od makiet oraz layoutów, a skończywszy na zakodowaniu serwisu dla różnych rozdzielczości.
1 Strony responsywne Projektowanie stron internetowych to bardzo szeroki temat, do którego podejście w przeciągu ostatnich kilku lat zmieniło się diametralnie. Początkowo strony można było kojarzyć ze statycznym tekstem i zdjęciami, z czasem zaczęto jednak urozmaicać je różnymi elementami animowanymi. Obecnie na stronach www można umieścić również muzykę czy pliki wideo. Okazuje się jednak, że to za mało. Z chwilą, kiedy na rynku pojawiły się smartfony i tablety, tradycyjne strony internetowe przestały się sprawdzać w stu procentach. Strona internetowa po wczytaniu do przeglądarki w urządzeniach mobilnych zdecydowanie traci na jakości. Często, aby coś przeczytać, musimy dany fragment strony powiększyć, co z kolei sprawia, że inny fragment nie jest widoczny. Przeglądanie takiej strony bywa irytujące i bardzo niewygodne. Aby rozwiązać ten problem, zaczęto tworzyć strony mobilne. Jednak ich wykonanie najczęściej łączy się z powieleniem całej witryny i zaprojektowaniem jej tylko z myślą o urządzeniach mobilnych. To natomiast wiąże się z dwukrotną aktualizacją strony www – pierwsza aktualizacja dotyczy oczywiście wersji witryny przeznaczonej dla komputerów, druga natomiast wersji zaprojektowanej dla urządzeń mobilnych. Jeżeli aktualizacja jest wykonywana stosunkowo rzadko, można próbować projektować tego typu strony. O wiele lepszym rozwiązaniem jest Responsive Web Design, w skrócie zwane RWD. To technika projektowania stron, dzięki której uzyskujemy optymalne wyświetlanie treści witryny zarówno na monitorze komputera, laptopa, jak i na wyświetlaczach urządzeń mobilnych. Strona responsywna w porównaniu do tradycyjnej o wiele lepiej dopasowuje się do tych urządzeń, ponieważ już na etapie projektowania zakładamy różne rozdzielczości, w jakich w przyszłości będzie wyświetlana. Zaletą stron responsywnych jest fakt, że tworząc strony dla różnych urządzeń, nie musimy powielać ich treści. Również aktualizacja treści wymaga od nas zmian tylko w jednym miejscu – nie wykonujemy aktualizacji osobno dla komputerów oraz smartfonów i tabletów. Podczas wczytywania strony do okna przeglądarki automatycznie sprawdzana jest rozdzielczość ekranu urządzenia, z którego korzystamy, po czym ładowane są style, które przeznaczyliśmy dla tej właśnie
rozdzielczości. Dzięki takiemu rozwiązaniu mamy pewność, że tekst będzie czytelny, a grafiki nie będą większe niż szerokość ekranu. Równie istotną sprawą jest nawigacja. Zastosowanie wielopoziomowej nawigacji w urządzeniach o stosunkowo niewielkich rozmiarach jest dość kłopotliwe dla użytkownika. Strony responsywne korzystają z bardzo prostej nawigacji, do której dostęp mamy z każdego miejsca witryny. Zazwyczaj, jeśli używamy smartfonu lub tabletu, widoczny jest niewielki przycisk menu. Wystarczy jedno stuknięcie w przycisk, aby menu zostało wyświetlone i abyśmy mogli wybrać w nim inną podstronę.
2 Podstawy tworzenia stron internetowych 2.1. HTML5 i struktura dokumentu Podstawą działania wszystkich stron internetowych jest język HTML (Hypertext Markup Language) – hipertekstowy język znaczników. Dokument napisany w tym języku zawiera znaczniki (tagi) umieszczone w nawiasach ostrych, np.: ,
,. Zazwyczaj występują one w parach – pierwszy znacznik jest znacznikiem początkowym (lub znacznikiem otwarcia), drugi natomiast – końcowym (znacznikiem zamknięcia). Przeglądarka internetowa odczytuje znaczniki i interpretuje je tak, aby użytkownik zamiast kodu widział właściwie sformatowaną stronę internetową. Strony internetowe są tworzone według określonych standardów. Odpowiada za nie W3C (World Wide Web Consortium). Standardy ustanawiane przez W3C nie mają co prawda mocy prawnej, jednak użycie aktualnych standardów jest zalecane ze względu na prawidłowe wyświetlanie stron www w przeglądarkach internetowych. Do najpopularniejszych standardów należy HTML5, będący najnowszą wersją języka HTML i stanowiący rozwinięcie języków HTML4 i XHTML1. Projektując stronę internetową, zdecydowanie należy trzymać się szablonu, który daje nam pewność, że strona będzie prawidłowo wyświetlana w przeglądarce internetowej (rys. 1).
Rysunek 1. Przykładowa struktura dokumentu HTML Mając taką poglądową strukturę dokumentu, sprawdźmy, jak należy opisać poszczególne części za pomocą kodu HTML. Istotny element dokumentów publikowanych w internecie stanowią deklaracje ich typów zalecane przez W3C. Zadaniem deklaracji jest wskazanie przeglądarce internetowej, w jakim języku dokument został napisany. Dzięki temu przeglądarka może odpowiednio zinterpretować kod oraz wyświetlić prawidłowo dokument. W języku HTML5 deklaracja ogranicza się do zaledwie jednej linii kodu umieszczanej na początku dokumentu:. Następnie musimy wyznaczyć ramy dokumentu, czyli wprowadzić znacznik , wewnątrz którego zawarte będą wszystkie pozostałe znaczniki. Większość znaczników ma tzw. atrybuty, dzięki czemu precyzujemy sposób ich działania. I tak przy znaczniku dość ważne jest określenie języka, w jakim ma być prezentowana zawartość witryny. Atrybut wpisujemy wewnątrz nawiasów <>, ostatecznie zatem znacznik powinien przyjąć postać . Kolejny krok to umieszczenie w dokumencie opisu zawartości strony oraz jej tytułu. Wszystkie te informacje należy wpisać wewnątrz znacznika
, czyli w nagłówku dokumentu. Pierwszy znacznik, który wprowadzamy do nagłówka, to, czyli informacje profilowe strony. Możemy zastosować tu m.in. następujące atrybuty: http-equiv=”conent-type” – służy do określenia sposobu kodowania dokumentu i to właśnie dzięki niemu w przeglądarce będą prawidłowo wyświetlane polskie znaki, name=”description” – pozwala na wprowadzenie opisu strony, name=”keywords” – umożliwia wpisanie słów kluczowych. Następnie wstawiamy znacznikznacznik
(rys. 2). Będziemy w nim opisywali wszystkie elementy pokazane na rysunku 1. Rysunek 2. Określenie ram dokumentu HTML Kiedy ramy dokumentu są już określone, można przystąpić do definiowania kolejnych elementów. Zacznijmy od znacznika. Pierwszy z nich to kotwica. Wraz z atrybutem href tworzy hiperłącze (odnośnik, link) do wskazanego dokumentu HTML.
Znacznik służy do umieszczenia w dokumencie obrazu. Najistotniejsze atrybuty to rozmiary oraz alt, czyli tekst alternatywny – w razie, gdyby obraz nie został wczytany, pojawi się przypisana do tego atrybutu treść. Ostatni użyty znacznik to
, czyli nagłówek poziomu pierwszego. Takich poziomów w języku HTML jest sześć, przy czym
oznacza czcionkę w największym dopuszczalnym dla nagłówków rozmiarze, natomiast
odpowiada za najmniejszą czcionkę nagłówka (rys. 4). Rysunek 4. Przykład elementu w przeglądarce Google Chrome
Kolejny element to
Rysunek 5. Przykład elementuZnacznik
Rysunek 6. Przykład elementuElement oznacza samodzielny fragment treści dokumentu, np. wpis
na blogu lub komentarz. Zmienimy nieco strukturę przykładowego dokumentu.
Z tekstów, które umieściliśmy w elementach , utworzymy autonomiczne
artykuły. Oczywiście w praktyce będą zazwyczaj dłuższe. Nagłówki zostawimy w takiej
formie, w jakiej są, natomiast pozostałą część zamienimy na artykuły (rys. 8).
Struktura HTML prostego dokumentu jest już niemal gotowa. Brakuje tylko elementu
Rysunek 7. Zastosowanie elementu
Rysunek 8. Zastosowanie elementuRysunek 9. Przykład zastosowania elementu
kaskadowych arkuszy stylów (Cascading Style Sheets, CSS) jest oddzielenie struktury strony od jej formatowania. Dzięki ich zastosowaniu możemy również formatować wszystkie strony witryny w sposób globalny. Kaskadowe arkusze stylów mogą występować w trzech formach: Style inline (style lokalne) – style wstawiane w tej samej linii, w której umieszczony jest element, którego dotyczy formatowanie. Zewnętrzny arkusz stylów – plik zapisany w formacie CSS. Sposób formatowania elementów witryny zdefiniowany w takim pliku może być używany na wielu stronach jednocześnie. Jeśli zatem nasza witryna obejmuje klika lub więcej stron, w pliku CSS określamy np.: wygląd akapitu, sposób wypunktowania listy, rozmiar czcionki, dołączamy plik do wszystkich stron, po czym zostają one jednolicie sformatowane. Wewnętrzny arkusz stylów – umieszczany w nagłówku formatowanego dokumentu. Z wewnętrznego arkusza stylów korzystamy, jeżeli w dokumencie będą się powtarzały dowolne elementy, np. chcemy, aby kilka akapitów wyglądało tak samo, zdjęcia miały ten sam rozmiar i kolor obramowania itp. Kaskadowość stylów wynika z ważności poszczególnych stylów. Jeżeli w dokumencie został zastosowany styl inline oraz styl w nagłówku dokumentu, ważniejszy jest styl inline i to on jest brany pod uwagę. Styl z nagłówka jest pomijany. Tak samo dzieje się, jeśli formatujemy element za pomocą stylu wpisanego w nagłówek oraz zewnętrznego arkusza stylów – ważniejszy jest styl wewnętrzny, który zostaje zastosowany. Każdy arkusz stylów jest złożony z reguł opisujących styl poszczególnych elementów dokumentu. Reguła zawiera selektor oraz deklarację. Selektor wskazuje, którego elementu lub częściej których elementów dotyczy deklaracja. Selektorem może być dowolny znacznik, np.
,
, . Deklaracja natomiast składa się z dwóch części: właściwości (property), zwanej również cechą lub własnością, oraz wartości (value). Wróćmy do naszego przykładu. Pokażemy w nim, jak używać wszystkich trzech typów stylów. Zacznijmy od stylów inline. Załóżmy, że chcemy, aby elementrozumieć taki zapis w odniesieniu do reguł? Otóż selektorem jest w tym wypadku, cechą kolor tła, czyli background-color, natomiast wartością kod koloru
– w przykładzie to #DDE6DE (rys. 10).
Rysunek 10. Formatowanie tła wybranego elementu za pomocą stylu inline
Zatrzymajmy się przy kolorach, które stanowią istotną część formatowania stron.
Jeżeli kolor, który chcemy zastosować, należy do podstawowej palety barw, możemy
wpisać odpowiednio jego nazwę: red, green, blue, yellow, pink, navy itp.
Pozostałe kolory podajemy zazwyczaj w postaci kodu szesnastkowego, np. #ff1493
oznaczający głęboki róż, czy #40E0D0 oznaczający turkusowy.
Wykaz kodów możemy znaleźć w internecie. Zapis umożliwiający określenie barwy
docelowej to trzy bajty opisywane przez trzy pary cyfr zgodne z modelem RGB
(czerwony, zielony, niebieski). Każdy z bajtów przyjmuje wartość z przedziału 00 (0) do
FF (255). 00 to najmniejsza intensywność barwy, FF – największa. Jeśli wpiszemy np.
#000000, otrzymamy kolor czarny, #FFFFFF da kolor biały, #FF0000 to kolor
czerwony, a dzięki #700070 uzyskamy kolor fioletowy itd.
Oczywiście kolory to nie wszystko. Jeśli dodatkowo chcielibyśmy, aby np. wszystkie
obiekty elementu były wyśrodkowane, możemy style rozszerzyć, dodając
do selektora cechę align (rys. 11).
Rysunek 11. Formatowanie akapitu za pomocą stylu inline W analogiczny sposób będziemy formatować pozostałe elementy. Jeśli natomiast chcielibyśmy wstawić style do elementu
, musimy wprowadzić tam znacznik