Mead Richelle - Akademia Wampirów Tom 2 - W Szponach Mrozu.pdf

RICHELLE MEAD W SZPONACH MROZU Dla Kat Richardson, która jest bardzo mądra.

PROLOG Śmierć nie zawsze oznacza koniec. Możecie mi wierzyć. Istnieje na ziemi rasa wampirów, które po śmierci pozostały wśród żywych. To strzygi. Jeśli pojawią się w waszych najgorszych koszmarach sennych, z pewnością na to zasługują. Są szybkimi i bezlitosnymi bestiami, zabijają bez wahania. Przechodząc na stronę mroku, zyskały nieśmiertelność, toteż niezwykle trudno je unicestwić. Można tego dokonać na trzy sposoby: zadając im cios srebrnym ostrzem, pozbawiając głowy lub paląc. Niełatwe zadanie, ale daje jednak pewną szansę w walce. Są również wampiry, które opowiadają się po stronie dobra. To moroje. Żyją na świecie obok ludzi i posiadają niezwykłą moc władania żywiołami ziemi, powietrza, wody i ognia. (Znam parę wyjątków, ale opowiem wam o nich później). Niestety, ich nadzwyczajne zdolności na niewiele się zdają w dzisiejszych czasach, a przecież mogłyby stanowić potężną broń. Większość mojorów uważa jednak, że magia powinna służyć wyłącznie pokojowym celom. Przekonanie to stało się prawem w ich społeczności. Moroje są wysocy i szczupli. Stronią od słońca, bo zbyt intensywne światło może im zaszkodzić, ale rekompensują sobie tę słabość wyostrzonymi zmysłami wzroku, powonienia i słuchu. Dobre i złe wampiry łakną krwi. Jednak moroje nie zabijają dawców. Gromadzą wokół siebie dobrowolnych karmicieli. Co nie jest trudne, bowiem ich ślina zawiera endorfiny poprawiające nastrój, więc ludzie łatwo stają się narkomanami uzależnionymi od kąsania przez moroje. Utrzymywanie karmicieli jest mniejszym złem w porównaniu z wyczynami strzyg. Te mroczne istoty mordują swoje ofiary. Myślę, że zabijanie sprawia im przyjemność. Moroj, który pozbawi życia dawcę, wypijając za dużo krwi, przemienia się w strzygę. Zdarza się, że ktoś dokonuje tego wyboru świadomie. Traci wówczas zdolności magiczne i wyrzeka się sumienia, zyskując obietnicę nieśmiertelności. Ale strzygą można również zostać bez udziału woli. Wystarczy, że ofiara wypije krew swojego oprawcy, a wówczas sama się przemieni. Temu procesowi podlegają wszyscy: moroje, ludzie oraz... dampiry. Dampiry takie jak ja. Jesteśmy w połowie ludźmi, a w połowie wampirami. Lubię myśleć, że odziedziczyliśmy najlepsze cechy obu gatunków. Po ludziach mamy silny charakter, a domieszce krwi morojów zawdzięczamy wyostrzone zmysły i doskonały refleks. Nie obawiamy się również przebywać na słońcu. Ta kombinacja czyni z nas doskonałych opiekunów morojów i w większości zostajemy ich strażnikami.

Od najmłodszych lat poznawałam techniki obrony przed strzygami. Korzystam ze specjalnego szkolenia w Akademii Świętego Władimira, prywatnej uczelni dla morojów i dampirów. Potrafię posługiwać się każdą bronią, opanowałam również technikę walki wręcz. Dowiodłam tego w starciach z osobnikami dwukrotnie większymi i silniejszymi ode mnie. I nie mówię tylko o ćwiczeniach na Sali gimnastycznej. Napisałam osobnikami, ponieważ walczę głównie z facetami. W tym fachu rzadko spotyka się kobiety. Dampiry szczycą się wieloma wspaniałymi i przydatnymi cechami, jednak los pozbawił nas możliwości posiadania dzieci z innymi dampirami. Spodziewam się, co powiecie, ale nie macie racji. Sądzicie, że dziecko dampira i moroja będzie w dwóch trzecich wampirem? Otóż nie. Nadal jest w połowie człowiekiem. Związki mieszane tworzą najczęściej mężczyźni rasy morojów i kobiety dampiry. Morojki wybierają raczej małżeństwa czystej krwi. W praktyce oznacza to, że moroje romansują na boku z kobietami takimi jak ja, ale potem je porzucają. Samotne matki dampiry, zwykle rezygnują ze służby, żeby wychowywać dzieci. Dlatego właśnie strażniczki należą do rzadkości. Pozostała nas garstka w szeregach mężczyzn oddanych służbie. Ci, którzy zdecydowali się poświecić życie ochronie morojów, bardzo poważnie traktują swoją misję. Dampiry zawdzięczają podopiecznym podtrzymanie gatunku. Bez nich wyginęłyby już dawno. Poza tym nasza praca przynosi zaszczyt. Strzygi należą do świata mroku. Nie możemy pozwolić, by pozbawiały życia niewinne istoty. Uczymy się tego od najwcześniejszych lat. Od dziecka wpaja się nam, że strzygi są złe, a moroje potrzebują ochrony. Wierzymy w to całym sercem. Osobiście pragnę chronić jedną wampirzycę, moja najlepszą przyjaciółkę, księżniczkę Lissę, ostatnia spadkobierczynię rodu Dragomirów, jednej z dwunastu rodzin królewskich, które przetrwały wśród morojów. Moja podopieczna jest osobą szczególną również w innych względów. Pamiętacie, co napisałam o panowaniu morojów nad żywiołami? Lissa wykazuje w tej dziedzinie niezwykłe możliwości. Jej domeną jest żywioł, którego istnienia jeszcze niedawno nikt się nie domyślał. Potrafi korzystać z mocy ducha. Przez wiele lat sądziłyśmy, że Dragomirówna nie posiada żadnych zdolności magicznych. A potem nastąpiły dziwne wydarzenia. Wszystkie wampiry potrafią używać mocy wpływu, dzięki czemu mogą skłaniać innych do wypełniania ich woli. Zwłaszcza strzygi rozwinęły tę umiejętność. Moroje nie władają nią zbyt wprawnie, a do tego jest w ich społeczności zakazana. Mimo to Lissa dorównuje na tym polu strzygom. Wystarczy, że zatrzepocze rzęsami, a wszyscy robią, co zechce.

Księżniczka potrafi o wiele więcej. Pisałam już, że śmierć nie zawsze oznacza koniec. Tak jest w moim przypadku. Nie obawiajcie się, nie stałam się strzygą. Jednak kiedyś umarłam. (Nie polecam wam tego doświadczenia). Zginęłam w wypadku samochodowym, w którym stracili życie rodzice Lissy oraz jej brat. Nie wiedząc właściwie, co czyni, moja przyjaciółka po raz pierwszy użyła wówczas swoich niezwykłych zdolności i przywołała mnie z powrotem. Długo nie zdawałyśmy sobie sprawy z tego faktu. Nie miałyśmy nawet pojęcia o jej możliwościach. Niestety, ktoś jeszcze odkrył, że Lissa włada mocą ducha. Wiktor Daszkow, Książe morojów, cierpiący wówczas na śmiertelną chorobę. Postanowił porwać Lissę, a następnie zmusić, by została jego uzdrowicielką. Musiałaby pełnić tę rolę do końca swoich dni. Uświadomiłam sobie w porę, jak wielkie grozi jej niebezpieczeństwo, i postanowiłam działać. Przekonałam Lissę do ucieczki. Opuściłyśmy Akademię i zamieszkałyśmy wśród ludzi. Podobało się nam to nowe życie, chociaż wymagało niezwykłej czujności i ciągłego ukrywania się. Po dwóch latach odnaleziono nas i kilka miesięcy temu odeskortowano z powrotem do szkoły. Wiktor tylko na to czekał. Uprowadził Lissę i torturował, aż wreszcie zgodziła się spełnić jego żądania. Książe starannie obmyślił plan. Zadbał o to, bym nie przeszkodziła mu w porwaniu, i rzucił urok pożądania na mnie oraz mojego mentora, Dymitra. (Dymitr doczeka się jeszcze kilku stron w tej książce). Wiktor bezlitośnie wykorzystał Lissę, wiedząc, że czerpanie z mocy ducha osłabia jej równowagę psychiczną. Jeszcze większe okrucieństwo okazał wobec własnej córki. Zażądał, by dziewczyna dobrowolnie przemieniła się w strzygę i pomogła mu zbiec z aresztu. Książe został ujęty, lecz nie okazał skruchy. Kiedy o nim myślę, nie odczuwam już żalu, że wychowywałam się bez ojca. Od tamtej pory musze jeszcze skuteczniej chronić Lissy przed strzygami i morojami. Tylko kilka osób w Akademii zna prawdę o jej zdolnościach, jednak trzeba zachować wielką ostrożności, by już nigdy ktoś taki jak Wiktor nie miał szans wykorzystać księżniczki do własnych celów. Na szczęście mamy pewną przewagę nad wrogami. Kiedy moja przyjaciółka wskrzesiła mnie po wypadku, nawiązała się miedzy nami szczególna więź. Widzę i czuję, to co ona przeżywa. (Więź działa tylko w jedną stronę; Lissa nie odbiera moich uczuć). Wiem kiedy ma kłopoty, i za każdym razem mogę jej w porę pomóc, chociaż tak intensywne odczuwanie drugiej osoby nie zawsze jest przyjemne. Podejrzewamy, że moc ducha oferuję wiele innych możliwości, ale nie zdążyłyśmy jeszcze wszystkich zbadać. Tymczasem bardzo staram się pełnić służbę najlepiej jak umiem. Dwuletnia

nieobecność w Akademii sprawiła, że mam spore zaległości, więc przechodzę obecnie dodatkowy trening. Bezpieczeństwo Lissy jest dla mnie najważniejsze. Doskonalę umiejętności, jednak bez przerwy napotykam te same przeszkody. Po pierwsze, działam, zanim przemyślę atak. Uczę się panować nad odruchami, mimo to w obliczu zagrożenia wciąż zdarza mi się uderzyć w niewłaściwą osobę. Cóż... Ostatecznie reguły są po to, by je łamać. Drugim najważniejszym problemem w moim życiu jest Dymitr. To on zabił Nathalie. Jest doskonałym strażnikiem, a do tego przystojnym facetem. No dobrze, więcej niż przystojnym. Na widok takich mężczyzn z wrażenia zastygamy na środku jezdni, nie zważając na samochody. Niestety, Dymitr jest moim instruktorem. Poza tym ma dwadzieścia cztery lata. Już choćby z tych powodów powinnam wybić go sobie z głowy. Pozostaje jednak ważniejsza kwestia. Kiedy skończę szkołę, oboje z Dymitrem zostaniemy strażnikami Lissy. Jeśli wówczas będziemy zajmować się przede wszystkim sobą, nie zdołamy uchronić mojej przyjaciółki przed niebezpieczeństwem. Jednak wciąż o nim myślę i podejrzewam, że też nie jestem mu obojętna. Jak już wspomniałam, planując porwanie Lissy, Wiktor rzucił na mnie i Dymitra urok pożądania. Zamierzał odwrócić naszą uwagę i osiągnął cel. Nie mogliśmy się od siebie oderwać. Dla Dymitra byłam gotowa stracić cnotę i wiem, że on też naprawdę mnie wtedy pragnął. Cudem wyrwaliśmy się z mocy czaru, a wspomnienie tamtych pieszczot wciąż nie pozwala mi się skoncentrować podczas treningów. Nazywam się Rose Hathaway. Mam siedemnaście lat i szkolę się w ochronie wampirów i zabijaniu strzyg. Jestem beznadziejnie zakochana w niewłaściwym mężczyźnie, a moja najlepsza przyjaciółka wykazuje zdolności magiczne, które mogą doprowadzić ją do obłędu. Cóż, nikt nie powiedział, że szkoła średnia to bułka z masłem.

ROZDZIAŁ PIERWSZY Nie sądziłam, że ten dzień może stać się jeszcze gorszy, do chwili kiedy moja przyjaciółka oznajmiła, że traci zmysły. Znowu. – Ja... Co powiedziałaś? Stałyśmy w holu dormitorium dla morojów. Pochylona poprawiłam but, bo coś mnie uwierało w stopę. Podniosłam głowę i spojrzałam na Lissę przez gęste kosmyki czarnych włosów, które opadały mi na twarz. Zdrzemnęłam się po lekcjach i nie miałam czasu ich uczesać. Wybiegłam, żeby zdążyć na spotkanie. Za to platynowa fryzura Lissy prezentowała się doskonale, opadając miękką falą na ramiona niczym ślubny welon. Przyjaciółka przyglądała mi się z rozbawieniem. – Mówiłam, że pigułki nie działają na mnie już tak intensywnie jak na początku terapii. Wyprostowałam się i odgarnęłam włosy z twarzy. – A dokładniej? – spytałam. Mijali nas moroje spieszący na kolację lub spotkania towarzyskie. – Czy... – ściszyłam głos do szeptu – odzyskałaś moc? Lissa potrząsnęła głową. Dostrzegłam w jej oczach cień żalu. – Nie... Czuję przepływ magii, lecz nie mogę z niej korzystać. Zauważyłam jednak drobne zmiany. Robię się przygnębiona bez powodu i w ogóle. Ale nie jest tak źle jak kiedyś – zapewniła, widząc moją przestraszoną minę. Zanim zaczęła regularnie zażywać leki, miewała napady depresji, a wtedy czasem się okaleczała. – Po prostu bywam niekiedy smutna. – Masz inne objawy? Czujesz niepokój? Wyobrażasz sobie różne rzeczy? Lissa się roześmiała. Najwyraźniej nie traktowała tego poważnie. – Czytujesz teraz podręczniki psychiatryczne? Rzeczywiście, trochę się podszkoliłam, ale nie zamierzałam o tym dyskutować. – Po prostu martwię się o ciebie. Skoro uważasz, że lekarstwa ci nie pomagają, musimy to zgłosić. – Nie ma potrzeby – ucięła. – Czuję się dobrze, naprawdę. Te pigułki są skuteczne, tylko ich działanie trochę osłabło. Nie wpadajmy w panikę. To twój dzień. Udało jej się zmienić temat. Zaledwie przed godziną zostałam poinformowana, że mam zdawać test kwalifikacyjny – rodzaj egzaminu obowiązkowego dla wszystkich uczniów pierwszego roku Akademii Świętego Władimira. Straciłam szansę w ubiegłym roku z powodu ucieczki. Teraz miałam go zaliczyć u strażnika spoza szkoły. Miło, że mnie uprzedzili.

– Nie martw się. – Lissa uśmiechnęła się do mnie uspokajająco. – Tobie pierwszej powiem, jeśli coś się zmieni. – Dobrze – poddałam się niechętnie. Na wszelki wypadek przestawiłam się na odbieranie jej prawdziwych uczuć. Lissa nie kłamała. Wydawała się spokojna i szczęśliwa, rzeczywiście nie było powodu do obaw. Wyczułam w niej jednak głęboko skrywany niepokój, jakieś mroczne myśli. Nie zawładnęły nią, ale ich barwa wskazywała na depresję i gniew, z którymi Lissa zmagała się nie tak dawno temu. To, co czuła teraz, było zaledwie cieniem tamtego kryzysu, jednak wolałabym, żeby znikło. Spróbowałam przeniknąć głębiej do jej uczuć, dowiedzieć się czegoś więcej, kiedy nagle poczułam dotknięcie nieznanego. Ogarnęły mnie mdłości czułam i błyskawicznie się wycofałam. Nie mogłam opanować drżenia. – Dobrze się czujesz? – Lissa zmarszczyła brwi. – Wyglądasz, jakbyś miała zwymiotować. – To nerwy przez egzaminem – zełgałam. Niechętnie spróbowałam jeszcze raz wniknąć do jej głowy. Mroczne uczucia rozwiały się bez śladu. Pomyślałam, że pewnie przesadzam. Leki skuteczne chroniły ją przed złym nastrojem. – Nic mi nie jest. Lissa pokazała mi zegarek. – Lepiej się pospiesz. – Cholera – zaklęłam. Miała rację. Uściskałam ją. – Pogadamy później! – Powodzenia! – zawołała za mną. Przecięłam biegiem miasteczko studenckie i zobaczyłam mojego mentora, Dymitra Bielikowa, obok hondy pilot. Rozczarowanie. Nie oczekiwałam, że wyruszymy górskimi szlakami Montany nowym porsche, ale mógł się postarać o lepszy wóz. – Wiem, wiem – powiedziałam, widząc jego minę. – Przepraszam za spóźnienie. W tej chwili uświadomiłam sobie, że czeka mnie najważniejszy egzamin w życiu, i natychmiast zapomniałam o Lissie i niepewnym działaniu leków. Chciałam się nią opiekować, ale nic by z tego nie wyszło, gdybym teraz oblała. Dymitr wyglądał bosko, jak zawsze. Potężny ceglany budynek Akademii rzucał na nas długi cień przypominający bestię czyhającą w pierwszych promieniach słońca. Padał śnieg. Obserwowałam białe kryształowe płatki wirujące w powietrzu. Kilka opadło na głowę strażnika i topniało w jego ciemnych włosach. – Kto z nami jedzie? – spytałam. Wzruszył ramionami. – Nikt. Tylko ty i ja.

Od razu poprawił mi się nastrój. Zapowiadało się fantastycznie. Ja i Dymitr. Sami. Pomyślałam, że to okazja warta nieoczekiwanego testu. – Długo będziemy jechali? – wymamrotałam, zaklinając w myślach, żeby czekała nas długa podróż, najlepiej tygodniowa. Byśmy musieli zatrzymywać się po drodze w luksusowych hotelach. Może utkniemy w zaspie śnieżnej i wtedy tylko ciepło naszych ciał uchroni nas przed śmiercią. – Pięć godzin. – Och. Miałam nadzieje na więcej. Ale to lepsze niż nic. Poza tym wciąż istniała szansa na utknięcie w zaspie. Słabo widoczne, przysypane śniegiem drogi utrudniają jazdę ludziom, ale nie są problemem dla oczu dampirów. Patrzyłam prosto przed siebie, starając się nie myśleć o intensywnym zapachu wody po goleniu, który wypełnił wnętrze wozu. Bliskość Dymitra działała oszałamiająco, jednak postanowiłam całą uwagę skupić na czekającym mnie egzaminie. Test obejmował wiedzę, której nie można nauczyć się z podręcznika. Nie sposób przewidzieć jego wyniki. Wysocy rangą strażnicy odwiedzali nowicjuszy podczas ich pierwszego roku w Akademii i rozmawiali z każdym indywidualnie. Na tej podstawie decydowali później, czy kandydaci są gotowi poświęcić się służbie. Nie miałam pojęcia, o co mnie zapytają, słyszałam najróżniejsze plotki na temat przebiegu egzaminu. Wiedziałam tylko, że będą oceniać moją postawę oraz zaangażowanie. Część nowicjuszy nie przechodziła testu, a tym samym traciła wszelkie szanse awansowania na strażników. – Sądziłam, że komisja przyjeżdża do Akademii – zaczęłam. – Cieszę się z wycieczki, ale wydaje mi się dziwne, że jedziemy do nich z wizytą. – Nie do nich, tylko do niego – sprostował Dymitr z lekkim rosyjskim akcentem. Nic więcej nie wskazywało na pochodzenie strażnika który – jestem pewna – władał angielskim lepiej niż ja. – Twój przypadek jest szczególny, więc zgodził się wyświadczyć nam uprzejmość. Dlatego to my powinniśmy go odwiedzić. – O kim mówimy? – O Arturze Schoenbergu. Popatrzyłam na niego ze zdumieniem. – O kim?! – zapiszczałam z przejęciem. Ta postać obrosła legendą. Opowiadano o jego brawurze w walce ze strzygami, o tym, że zabił ich więcej niż jakikolwiek inny strażnik. Dawniej kierował Radą – komisją

decydującą o przydziale morojom opiekunów oraz o wszelkich istotnych dziedzinach naszego życia. Kiedy przeszedł na emeryturę, poświecił się opiece nad członkami jednej z rodzin królewskich – Baciców. Mimo wieku wciąż budził grozę. Znałam wszystkie jego bohaterskie czyny. – Czy... Nie było nikogo innego? – wyszeptałam. Dymitr skrył uśmiech. – Poradzisz sobie. Aprobata Arta jest najlepszą rekomendacją na przyszłość. Art? Mój mentor przyjaźnił się z największym pośród żyjących strażników. Właściwie nie powinno mnie to dziwić. Już nieraz dowiódł swoich doskonałych umiejętności. W samochodzie zapadła cisza. Przygryzłam wargę, zastanawiając się, czy sprostam wymaganiom Artura Schoenberga. Miałam dobre oceny, jednak ucieczka oraz fakt, że często wdawałam się w szkolne bójki, z pewnością nie działały na moją korzyść. – Dasz sobie radę – powtórzył Dymitr. – Twoje mocne strony przeważają nad złymi skłonnościami. Czasem miałam wrażenie, że czyta w moich myślach. Uśmiechnęłam się blado i odważyłam się na niego zerknąć. Nie powinnam tego robić. Poczułam bliskość tego pięknego smukłego ciała. Głębokie spojrzenie czarnych oczu było dla mnie niebezpieczne. Dymitr związał włosy z tyłu. Wiedziałam, że są miękkie jak jedwab. Dotykałam ich, gdy Wiktor Daszkow rzucił na nas urok pożądania. Ogromnym wysiłkiem woli zmusiłam się, by odwrócić wzrok. – Dzięki, trenerze – zażartowałam, wbijając się głębiej w siedzenie. – Chciałbym pomóc – odparł z powagą. Strażnik był odprężony i w dobrym humorze. Nieczęsto go takim widywałam. Zazwyczaj zachowywał czujność, gotów zaatakować w razie potrzeby. Uznałam, że czuł się bezpiecznie w rozluźnił na tyle, ile mógł sobie pozwolić w moim towarzystwie. Nie tylko ja miałam problem z udawaniem, że nic nas nie łączy. – Naprawdę chcesz mi pomóc? – spytałam, nie patrząc mu w oczy. – Mhm. – To wyłącz te beznadziejną muzę i wrzuć, coś co powstało po zburzeniu muru berlińskiego. Dymitr parsknął śmiechem. – Jak na kogoś, kto nie cierpi historii, zadziwiająco dużo wiesz na temat Europy Wschodniej. – Zbieram materiały do kąśliwych komentarzy, towarzyszu. Pokręcił z uśmiechem gałką radia i znalazł stację z muzyką country.

– Hej! Nie to miałam na myśli. Czułam, że zaraz znów wybuchnie śmiechem. – W takim razie wybierz sama. Mnie to obojętne. Westchnęłam. – Niech już będą lata osiemdziesiąte. Posłusznie nastawił radio, a ja skrzyżowałam ramiona na piersi. Jakaś smętna europejska kapela wyśpiewywała song o gwieździe radiowej, którą zabił przemysł wideo. Wolałabym, żeby ktoś wykończył to radio. Nieoczekiwanie dla samej siebie stwierdziłam, że pięciogodzinna podróż nie jest wcale za krótka, tak byłam ciekawa, co czeka mnie u celu. Artur wraz z podopiecznymi mieszkał w małym miasteczku przy drodze I90, niedaleko Billings. Moroje żyjący wśród ludzi starali się nie zwracać na siebie uwagi. Większość wybierała wielkie miasta, gdzie łatwiej można się ukryć, a nocne życie nie budzi większego zainteresowania. Rodzina, którą mieliśmy odwiedzić, zdecydowała się jednak na inne rozwiązanie. Pewnie sądzili, że w niewielkiej społeczności ludzie mniej interesują się życiem sąsiadów. Przekonałam Dymitra, że muszę coś zjeść, i wstąpiliśmy po drodze do baru szybkiej obsługi czynnego przez całą dobę. Okazało się, że trzeba jeszcze zatankować, więc na miejsce dotarliśmy dopiero koło południa. Dom został zbudowany z wiejskim stylu – parterowy budynek z zewnątrz wyłożony drewnem pomalowanym szarą farbą. W dużych oknach dostrzegłam przyciemnione szyby, przepuszczające ograniczoną ilość promieni słonecznych. Siedziba godna rodziny królewskiej – kosztowna i nowoczesna, chociaż na uboczu. Wyskoczyłam z samochodu, czując, jak nogi zapadają się w cienką warstwę śniegu, pod którą leżał żwir pokrywający podjazd. Dzień był cichy i pogodny, od czasu do czasu powiewał lekki wiatr. Ruszyliśmy w stronę domu ścieżką wybrukowaną otoczakami. Zauważyłam, że Dymitr błyskawicznie przybrał oficjalną minę, jednak wyczuwałam, że nie opuścił go pogodny nastrój. Wspólna wyprawa wprawiła nas w radosny nastrój leciutko tylko zabarwiony poczuciem winy. Pośliznęłam się na oblodzonych kamieniach i strażnik wyciągnął rękę, żeby mnie podtrzymać. Przypominała mi się podoba sytuacja, gdy poznałam swojego mentora. Wtedy również uchronił mnie przed upadkiem. Mimo że na dworze panował mróz, a ja miałam grubą kurtkę, poczułam ciepły dotyk jego ręki na ramieniu. – W porządku? – spytał i ku mojemu żalowi, cofnął dłoń. – Tak – mruknęłam, spoglądając z pretensją na śliską dróżkę. – Nie uważasz, że powinni byli wysypać ją solą? Rzuciłam tą uwagę lekkim tonem, ale Dymitr zatrzymał się gwałtownie. Przystanęłam

za nim, widząc że rozgląda się czujnie dokoła. Omiótł wzrokiem ośnieżone równiny, a potem przeniósł spojrzenie na dom. Otworzyłam usta, żeby spytać, co go tak niepokoi, ale zorientowałam się w porę, że lepiej będzie milczeć. Dymitr bacznie obserwował budynek. Zerknął na oblodzony chodnik i obejrzał dokładnie podjazd pokryty nienaruszoną warstwą śniegu, na której odznaczały się jedynie ślady naszych stóp. Po chwili ostrożnie podszedł do domu. Ruszyłam za nim. Zatrzymaliśmy się przed drzwiami. Były niedomknięte, jakby ktoś zatrzasnął je w pośpiechu. Po bliższych oględzinach zauważyliśmy na futrynie zadrapania, które mogły sugerować włamanie. Dymitr przesunął palcami w miejscu, gdzie drzwi stykały się z framugą. Oddychając, wypuszczał małe obłoczki pary. Kiedy dotknął klamki, zachybotała, jakby była pęknięta. – Rose, wracaj do samochodu – powiedział cicho. – Ale... – Idź. Polecenie zabrzmiało z niezwykłą mocą. Miałam do czynienia z mężczyzną, który bez trudu zwyciężał z każdej walce, zabijał nawet strzygi. Zawróciłam posłusznie i ruszyłam zaśnieżonym trawnikiem, nie chcąc ryzykować spaceru po oblodzonych kamieniach. Dymitr nie poruszył się do chwili, aż cicho zamknęłam za sobą drzwi samochodu. Wtedy bezszelestnie zniknął wewnątrz budynku. Paliła mnie ciekawość, więc policzyłam do dziesięciu i wysiadłam. Nie zamierzałam pakować się do środka, chciałam tylko obejrzeć dom z bliska. Zaniedbana ścieżka i podjazd wskazywały na kilkudniową nieobecność gospodarzy. Brałam pod uwagę możliwość, że Badicowie nie wychodzili z domu. Być może padli ofiarą zwykłych włamywaczy albo coś ich wystraszyło – na przykład strzygi. Widziałam po minie Dymitra, że podejrzewał raczej to drugie. Pomyślałam, że Artur Schoenberg bez wątpienia obroniłby podopiecznych. Spojrzałam w niebo. Zza gęstych chmur wyzierały blade promienie słońca. Było jednak jasno, dochodziło południe i strzygi z pewnością pozostawały w ukryciu. Nie musiałam się ich bać. Dymitr nie powinien się zezłościć, że go nie posłuchałam. Okrążyłam dom z prawej strony, zapadając się w grubej warstwie śniegu. Nie zauważyłam niczego niepokojącego. Z okapu zwisały sople lodu. W pewnej chwili natrafiłam stopą na twardy przedmiot. Nachyliłam się i zobaczyłam srebrne ostrze. Ktoś musiał je upuścić. Podniosłam sztylet i oczyściłam ze śniegu. Skąd się tu wziął? Stanowił śmiertelną broń. Wyszkolony strażnik mógł unicestwić nim strzygę jednym ciosem w serce. Takie sztylety wykuwano w obecności czterech morojów, którzy następnie opatrywali je zaklęciami

mocy czterech żywiołów. Nie umiałam się posługiwać tą bronią, ale poczułam się raźniej, zaciskając palce na rękojeści. Duże drzwi balkonowe umieszczone w tylnej ścianie domu prowadziły na szeroki taras. Pomyślałam, że latem musi tu być bardzo przyjemnie. I wtedy zauważyłam stłuczoną szybę. Otwór w drzwiach był tak duży, że człowiek bez trudu mógł się dostać do środka. Podeszłam bliżej i zaczęłam się wspinać po schodach, pamiętając o oblodzeniu oraz o Dymitrze, który nie puści płazem najmniejszego nieposłuszeństwa. Mimo sporego mrozu oblewałam się potem. „Pamiętaj, że jest środek dnia – powtarzałam sobie. – Nie ma powodu do obaw”. Weszłam na taras i stanęłam przed drzwiami balkonowymi. W szklanej tafli wybito dziurę, trudno było stwierdzić czym. Śnieg zdążył już napadać do środka i utworzył cienka warstwę na jasnoniebieskim dywanie. Nacisnęłam klamkę, ale drzwi okazały się zamknięte. Nie miało to większego znaczenia. Ostrożnie wsunęłam rękę i otworzyłam je z drugiej strony. Rozsunęły się z sykiem. Potem zapadła cisza. Weszłam i zatrzymałam się w plamie słońca padającej na dywan. Odczekałam, aż wzrok przywyknie do półmroku. Wiatr wtargnął do środka i rozwiewał zasłony. Znajdowałam się w salonie. Wyglądał zwyczajnie – kanapy, telewizor, fotel na biegunach. I zwłoki. Zobaczyłam kobietę leżącą na plecach przed telewizorem. Długie czarne włosy rozrzucone na podłodze. Szeroko otwarte oczy wpatrzone w sufit. Blada twarz – zbyt blada nawet jak na wampira. W pierwszej chwili sądziłam, że gęste włosy kobiety przykrywają również jej szyję. Po sekundzie odkryłam, że ciemna plama na jej skórze to krew. Ofiara miała poderżnięte gardło. Przerażający widok wydał mi się nierzeczywisty. Chyba nie uświadamiałam sobie w pełni, na co patrzę. Kobieta na podłodze wyglądała tak, jakby spała. A potem zauważyłam drugie ciało – mężczyzny. Leżał na boku, dostrzegłam ciemne plamy krwi na dywanie przy jego głowie. Obok kanapy odkryłam kolejną ofiarę – dziecko. I jeszcze jedno ciało, nieco dalej w głębi pokoju. Obok inne. Wszędzie trupy i krew. Powoli docierało do mnie to co widzę. Moje serce waliło jak młot. Nie, zaprzeczyłam w myślach. Przecież to niemożliwe. W biały dzień... W ciągu dnia nic złego nie mogło się wydarzyć. Już miałam krzyczeć, kiedy usta zamknęła mi dłoń w rękawiczce. Szarpnęłam się, ale w następnej chwili poczułam znajomy zapach wody po goleniu. Dymitr. – Dlaczego nigdy mnie nie słuchasz? – spytał. – Gdyby wciąż tu byli, nie miałabyś

szans. Nie mogłam odpowiedzieć, bo wciąż zakrywał mi usta ręką. Poza tym byłam w szoku. Widziałam już kogoś martwego, ale nie zetknęłam się ze śmiercią tylu osób naraz. Minęła prawie minuta, kiedy Dymitr wreszcie cofnął rękę. Wciąż stał tuż za mną. Wolałabym uniknąć tego strasznego obrazu, a jednak nie potrafiłam odwrócić wzroku. Wszędzie trupy i krew. Spojrzałam na Belikowa. – Przecież jest dzień – wyszeptałam. – Złe rzeczy nie dzieją się za dnia – powtarzałam z rozpaczą, jak małe dziecko, które chce, żeby straszne wydarzenia okazały się złym snem. – Zło pojawia się o każdej porze – odparł Dymitr. – Ale to się nie stało za dnia. Prawdopodobnie zginęli przedwczorajszej nocy. Ponownie zerknęłam na ofiary, czując ściskanie w dołku. Więc zginęli przed dwoma dniami. Odeszli, a świat o tym nie wiedział. Spojrzałam na zwłoki mężczyzny leżącego najbliżej drzwi. Był wysoki i dobrze zbudowany, zbyt silny jak ma moroja. Dymitr zauważył, gdzie padł mój wzrok. – To Artur Schoenberg – oświadczył. Ponownie zerknęłam na zakrwawione gardło. – Nie żyje – dodał, jakby to nie było oczywiste. – To absurdalne. Żadna strzyga nie pokonałaby Artura Schoenberga. – Nie mogłam uwierzyć, że ktoś zabił legendę. Dymitr nie odpowiedział. Przesunął ręką po moim ramieniu, dotknął mojej dłoni, w której wciąż trzymałam sztylet. Zachwiałam się. – Gdzie go znalazłaś? – spytał. Rozluźniłam palce i pozwoliłam mu wziąć srebrne ostrze. – Na zewnątrz. Leżał na ziemi. Strażnik uważnie obejrzał przedmiot lśniący w promieniach słońca. – Przerwali osłonę. Wciąż oszołomiona, nie od razu zrozumiałam, co miał na myśli. Zorientowałam się dopiero po chwili. Osłoną nazywano magiczne kręgi wytwarzane przez morojów dla ochrony. Wykorzystywali w tym celu moc wszystkich czterech żywiołów. Sporządzenie osłony powierzano mistrzom władającym magią. Często trzeba było do tego po dwóch morojów panujących nad wodą, ogniem, powietrzem oraz ziemią. Osłony skutecznie powstrzymywały strzygi, bowiem magia służy przede wszystkim życiu, a stwory ciemności nie mają z nim nic wspólnego. Niestety, to zabezpieczenie działa przez krótki czas i wymaga odnawiania. Większość morojów nie korzysta z tej formy ochrony, zakłada się je natomiast w konkretnych

miejscach. Akademię Świętego Władimira otacza wiele magicznych pierścieni. W domu Badiców również umieszczono osłonę, ale pękła, przebita ostrzem sztyletu. Moc obu tych magicznych narzędzi pozostaje ze sobą w konflikcie i tym razem silniejsze okazało się działanie tego drugiego. – Strzygi nie tknęłyby ostrza – powiedziałam ze zdziwieniem. Zauważyłam, że wypowiadam zdania, które sobie przeczą. Cóż, niełatwo jest mierzyć się z sytuacją, która zadaje kłam naszym najgłębszym przekonaniom. – Nie zrobiłby tego również żaden moroj ani dampir. – Pozostaje człowiek. Napotkałam wzrok Dymitra. – Ludzie nie pomagają strzygom... – urwałam. Znowu usiłowałam zaprzeczać. Nie mogłam się powstrzymać. Naszym największym atutem w walce ze strzygami były ich ograniczenia – światło słoneczne, osłony i magiczne ostrza. Nauczyliśmy się wykorzystywać ich słabe punkty. Gdyby udało im się skłonić ludzi do działania, tam gdzie one same były bezsilne, wówczas... Dymitr pozostał niewzruszony i czujny, dostrzegłam jednak w jego oczach iskierkę współczucia, kiedy obserwował moje pomieszanie. – To wszystko zmienia, prawda? – upewniłam się. – Tak – odparł – Rzeczywiście.

ROZDZIAŁ DRUGI Dymitr zadzwonił po pomoc. Wiedzieliśmy, że oddział specjalny straży już do nas wyruszył, ale na dotarcie potrzebował kilku godzin. Czas dłużył się w nieskończoność. Miałam już dosyć strasznego widoku i postanowiłam wrócić do samochodu. Strażnik obejrzał cały dom i dołączył do mnie. Siedzieliśmy obok siebie w milczeniu i czekaliśmy. Nie mogłam się uwolnić od widoku martwych ciał. Byłam przerażona, czułam się samotna i naraz zapragnęłam, żeby Dymitr mnie przytulił i pocieszył. Już po chwili skarciłam się w myślach za ten przejaw słabości. Po raz tysięczny przypomniałam sobie, że jest moim instruktorem i nie ma obowiązku mnie niańczyć. Potrzebowałam własnej siły – nie mogę przecież biec do niego za każdym razem, kiedy jest mi ciężko. Gdy pojawiła się pierwsza grupa strażników, Dymitr otworzył drzwi i popatrzył na mnie. – Powinnaś zobaczyć, jak pracują. Nie miałam najmniejszej ochoty wracać do tego domu, ale posłuchałam go. Pierwszy raz widziałam przybyłych, za to mój towarzysz przywitał się z nimi jak z dobrymi znajomymi. Strażników zaskoczyła obecność nowicjuszki na miejscu zbrodni, lecz żaden nie zabronił mi wejść. Przyglądałam się ich oględzinom. Niczego nie dotykali, klękali jedynie przy ciałach ofiar i uważnie oglądali plamy krwi oraz wybite szyby. Zrozumiałam, że strzygi wtargnęły nie tylko przez drzwi frontowe i balkon. Strażnicy wymieniali fachowe uwagi, nie okazując lęki ani wstrętu, z którymi ja nie umiałam sobie poradzić. Zachowywali się jak maszyny. Jedyna kobieta w tej grupie przyklękła obok zwłok Artura Schoenberga. Zaciekawiła mnie jej obecność. Usłyszałam, że ma na imię Tamara, wyglądała na jakieś dwadzieścia pięć lat. Nosiła krótkie czarne włosy, wzorem większości strażniczek. Dostrzegłam smutek w jej szarych oczach, kiedy przyglądała się twarzy zmarłego. – Och, Arturze – westchnęła. Podobnie jak Dymitr, potrafiła zawrzeć wiele treści w kilku prostych słowach. Po chwili dodała: – Nie sądziłam, że kiedyś do tego dojdzie. Był moim mentorem. – Pokręciła głową i wstała. Zachowywała się teraz chłodno, jak profesjonalistka, a przecież tuż obok leżał jej nauczyciel. Nie wierzyłam własnym oczom. Musiała być z nim bardzo związana. Jakim

cudem udawało jej się tak doskonale zapanować nad emocjami? Wyobraziłam sobie, że znajduję martwego Dymitra. Nie. Nie potrafiłabym zdobyć się na spokój. Szalałabym z rozpaczy, wrzeszcząc i kopiąc, co popadnie. Pobiłabym każdego, kto próbowałby mnie uspokoić. Na szczęście Dymitr był niezwyciężony. Widziałam jak zabijał strzygi bez mrugnięcia okiem. Twarda sztuka. Jego nikt nie pokona. A przecież Artur Schoenberg nie miał sobie równych. – Jak to się mogło stać?! – wyrzuciłam z siebie. Sześć par oczu zwróciło się w moją stronę. Spodziewałam się, że Dymitr mnie skarci, ale nie zwrócił na mój wybuch większej uwagi. – Jakim cudem go dopali? Tamara wzruszyła lekko ramionami. – Tak jak innych. Artur był zwykłym śmiertelnikiem. – Rozumiem, jednak... Przecież to Artur Schoenberg. – Ty nam wyjaśnij, Rose – wtrącił mój mentor. – Obejrzałaś miejsce zbrodni. Opowiedz nam, co tu się wydarzyło. Nadal mi się przyglądali. Pomyślałam, że jednak mam dzisiaj okazję się wykazać. Skupiłam się na tym, co tu zobaczyłam. Musiałam zrozumieć, jak doszło do tragedii. – Są cztery wejścia, możemy założyć, że napadły ich cztery strzygi. W środku znajdowało się siedmioro morojów... Gospodarze podejmowali gości, stąd tak wiele ofiar. Trzy to dzieci... Zauważyłam też trzech strażników. Napastników musiało być wielu, tylko cztery strzygi nie zdołałyby tego dokonać. Szóstka, owszem, jeśli najpierw zaskoczyłaby strażników. Możliwe, że rodzina nie stawiała oporu. – A w jaki sposób strzygi miałyby zaskoczyć strażników? – drążył Dymitr. Zastanowiłam się. Rzeczywiście, oni nigdy nie dawali się wywieść w pole. – Nie wiedzieli, że osłona została przerwana. W miejscu pozbawionym zabezpieczeń zwykle wystawia się nocną straż na zewnątrz. W tym domu nie musieli tego robić. Spodziewałam się kolejnego podchwytliwego pytania, na przykład o sposób przełamania osłony. Tymczasem Dymitr milczał. Nie musiał pytać. Wszyscy widzieliśmy sztylet. Poczułam ciarki na plecach. Mieliśmy do czynienia z ludźmi współpracującymi z gromadą strzyg. Mój mentor skinął głową z aprobatą i ekipa wróciła do pracy. Weszliśmy do łazienki i musiałam spuścić wzrok. Byłam tu wcześniej z Dymitrem i nie miałam ochoty oglądać tego po raz drugi. Plamy krwi martwego mężczyzny silnie kontrastowały z bielą kafelków. Łazienka nie miała okna, w środku było znacznie cieplej niż w salonie przy otwartych

drzwiach balkonowych. W powietrzu wyczuwało się już lekką woń rozkładu zwłok. Odwracając głowę, dostrzegłam ciemnoczerwone, a raczej brązowe litery na tafli lustra. Nie zauważyłam ich za pierwszym razem. Morderca napisał krwią swoich ofiar: Biedni, biedni Badicowie. Zostało ich już tak niewielu. Jedna rodzina królewska niemalże przeszła do historii. Pozostałych wkrótce spotka ten sam los... Tamara prychnęła ze wstrętem i odwróciła wzrok od lustra. Obejrzała wnętrze bardzo dokładnie i wyszła. Idąc za nią, powtarzałam te okropne słowa. Kolejna rodzina królewska, której przyszłość stała pod znakiem zapytania. Zostało ich już tak niewielu. Pozostałych wkrótce spotka ten sam los... Badicowie należeli do mniejszych klanów, to fakt. Ale ten mord znacząco nie przerzedził ich szeregów, członków rodu żyło jeszcze co najmniej dwustu. Oczywiście, nie mogli się równać choćby z Iwaszkowami, jedną z największych rodzin arystokratycznych wśród morojów, ale były też rody o wiele mniej liczne od Badiców. Na przykład Dragomirowie. Lissa była jedyną ich dziedziczką. Jeśli strzygi postanowiły wytrzebić wszystkie klany królewskie, z pewnością najłatwiej byłoby im zacząć właśnie od niej. Bestie żywiły się krwią morojów. Napaści na arystokratów wydawały się szczególnym aktem okrucieństwa z ich strony. Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego chciały zniszczyć społeczność wampirów, z której się wywodziły. Przez cały czas myślałam o ostrzeżeniu wypisany krwią na tafli lustra. Początkowy lęk i wstrząs ustąpiły miejsca złości. Skąd takie okrucieństwo? Nie mogłam uwierzyć w istnienie zła, które dąży do całkowitego zniszczenia. Strzygi były dawniej podobne do mnie i do Lissy – jak mogły teraz pragnąć jej śmierci? Myśl o Lissie – o tym, że te potwory będą chciały zabić ostatnią potomkinię rogu Dragomirów – doprowadzała mnie do wściekłości. Zawładnęła mną furia – kłębiły się we mnie mroczne, gwałtowne uczucia. Nie panowałam nad nimi. Czułam, że lada moment wybuchnę. Gdybym w tej chwili spotkała strzygę, rozerwałabym ją na strzępy. Wsiadłam do samochodu. Zatrzasnęłam drzwi tak mocno, że omal nie odpadły. Dymitr zerknął zdziwiony. – Co cię ugryzło? – Jeszcze pytasz? – wykrzyknęłam oburzona. – Byliśmy tam razem. Widziałeś. – Tak. – Kiwnął głową. – Jednak nie widzę sensu wyżywać się na przedmiotach. Zapięłam pas.

– Nienawidzę ich! Żałuję, że nie było mnie na miejscu, kiedy wtargnęły strzygi. Rzuciłabym im się do gardeł! Wrzeszczałam, a Dymitr przyglądał mi się z kamienną twarzą. Myślę, że mój nieoczekiwany wybuch trochę go zaskoczył. – Taka jesteś pewna? – spytał. – Uważasz, że poradziłabyś sobie lepiej niż Artur Schoenberg? Pamiętasz, jak było z Nathalie? Zawahałam się. Stoczyłam krótką walkę z kuzynką Lissy, która przemieniła się w strzygę. Na szczęście Dymitr pojawił się w porę i ocalił mi życie. Nathalie nie miała doświadczenia jako strzyga, poruszała się niezdarnie, a mimo to nie miałam w starciu z nią najmniejszych szans. Dosłownie rzucała mną o ściany. Zamknęłam oczy i odetchnęłam głęboko. Zrobiło mi się głupio. Wiedziałam, do czego zdolne są strzygi. Gdybym jakimś cudem znalazła się w domu Badiców i zaatakowała intruzów, zginęłabym na miejscu. Szkolono mnie na strażniczkę, ale musiałam się jeszcze sporo nauczyć. Siedemnastoletnia dziewczyna nie mogła się przeciwstawić szczęściu strzygom. Otworzyłam oczy. – Przepraszam – powiedziałam spokojnie. Gniew, który zawładnął mną przed chwilą, rozwiał się bez śladu. Nie wiem, co mnie opętało. Miałam gwałtowny temperament i często działałam impulsywnie, ale nic nie usprawiedliwiało takiej wściekłości. Nie rozumiałam samej siebie. – W porządku – odparł Dymitr. Wyciągnął rękę i położył mi ją na mojej dłoni. Po chwili uruchomił silnik. – Mieliśmy ciężki dzień. Dotarliśmy do Akademii o północy. Wszyscy już wiedzieli o tragedii w domu Badiców. Właśnie skończyły się lekcje, a ja nie spałam od dwudziestu czterech godzin. Chwiałam się na nogach. Dymitr polecił mi pójść prosto do pokoju i odpocząć. On sam nie wyglądał na zmęczonego. W każdej chwili mógł wziąć udział w akcji. Zastanawiałam się, czy strażnik w ogóle sypia. Odesłał mnie do dormitorium, a sam poszedł złożyć raport z miejsca zbrodni. Kiedy zniknął mi z oczu, skierowałam się do biblioteki. Chciałam porozmawiać z Lissą, a dzięki więzi czułam, że jest właśnie tam. Na zewnątrz panowały nieprzeniknione ciemności. Szłam kamienną ścieżką przecinającą dziedziniec od budynku dormitorium do głównej siedziby szkoły średniej. Gruba warstwa śniegu pokryła trawnik, jednak ścieżka została starannie oczyszczona. Przypomniałam sobie zaniedbane domostwo Badiców. Zabudowania Akademii wyglądały jak średniowieczne zamki, opisywane w

powieściach gotyckich. We wnętrzach unosiła się atmosfera tajemniczości. Zgromadzono tu wiele reliktów zamierzchłych czasów. Kamienne rzeźby na ścianach i obrazy kontrastowały z urządzeniami jarzeniowymi. Wciąż jednak dominowały duchy przeszłości. Minęłam elektroniczne zabezpieczenia przy wejściu do biblioteki i od razu skręciłam w boczny korytarz prowadzący do działu geograficznego i podróżniczego. Spodziewałam się znaleźć tam moją podopieczną i nie pomyliłam się. Siedziała na podłodze, oparta o regał. – Cześć. – Lissa podniosła wzrok znad książki, którą trzymała na kolanach. Odgarnęła z twarzy kosmyki jasnych włosów. Chłopak Lissy, Christian, leżał obok opierając głowę o jej kolano. Przywitał mnie skinieniem głowy. Biorąc pod uwagę nasze ciągłe sprzeczki, zdobył się na gest równy serdecznemu uściskowi. Lissa posłała mi blady uśmiech. Wyczuwałam w niej lęk i napięcie. – Pewnie już wiesz – zaczęłam, siadając przy niej po turecku. Spoważniała. Z trudem panowała nad emocjami. Nasza szczególna więź pozwalała mi odbierać jej uczucia i dzięki temu miałam większe szanse ją chronić, jednak w tej chwili ledwo radziłam sobie z własnymi przeżyciami. – To okropne. – Lissa wzdrygnęła się. Christian wziął ją za rękę i splótł jaj palce ze swoimi. Wymienili uspokajający uścisk. Byli w sobie zakochani, zachowywali się jak para gołąbków i czasem mdliło mnie od nadmiaru tej słodyczy. Obojgiem wstrząsnęła wiadomość o tragedii. – Słyszałam, że zaatakowało ich sześć albo siedem strzyg. Podobno za pomocą ludzi. To oni przełamali osłonę. Oparłam głowę o półkę z książkami. Informacje rozchodziły się w błyskawicznym tempie. Lekko mnie to oszołomiło. – To prawda. – Serio? – wtrącił Christian. – Sądziłem, że to idiotyczne plotki. – Nie. – Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że nikt nie wiedział, gdzie byłam. – Widziałam ten dom. Lissa wpatrywała się we mnie szeroko otwartymi oczami. Ta wiadomość nią wstrząsnęła. Nawet Christian, pretendujący do tytułu największego twardziela, spoglądał na mnie ponurym wzrokiem. W innej sytuacji miałabym satysfakcję, że udało mi się go zaskoczyć. – Zmyślasz – zaczął niepewnie. – Myślałam, że miałaś egzamin... – Lissa nie dokończyła zdania. – Owszem. W tym celu pojechaliśmy do domu Badiców, ale znaleźliśmy się tam nie w porę. Strażnik, który miał mnie przetestować, służył jako opiekun rodziny. Weszliśmy do

środka i... Dławiło mnie w gardle. Znów stanęły mi przed oczami obrazy sprzed kilku godzin – krew i martwe ciała. Czułam, że Lissa bardzo się o mnie martwi. – Wszystko porządku, Rose? – spytała łagodnie. Była moją najlepszą przyjaciółką, ale nie mogłam pozwolić, by dostrzegła mój strach i przygnębienie. Chciałam uchodzić za niewzruszoną strażniczkę. – Jasne – wycedziłam przez zęby. – Co tam zobaczyłaś? – Christian był nieco zażenowany pytaniem, ale zwyciężyła ciekawość. Nie potrafił się powstrzymać. Chłopak był impulsywny, podobnie jak ja. – To... – Pokręciłam głową. – Nie chcę o tym mówić. Żachnął się, ale Lissa pogłaskała go po lśniącej czarnej czuprynie. Ten łagodny gest zamknął mu usta. Przez chwilę panowała między nami niezręczna cisza. Czułam, że Lissa rozpaczliwie szuka w głowie innego tematu do rozmowy. – Słyszałam, że wiele osób rezygnuje z wyjazdu na święta – odezwała się w końcu. – Ciocia Christiana postanowiła nas odwiedzić mimo wszystko, choć większość rodziców odwołała wizyty w Akademii. Nie zgadzają się też, żeby ich dzieci opuszczały szkołę. Jesteśmy tu bezpieczni, ale na zewnątrz grasują strzygi. Nie spodziewałam się takiej reakcji morojów. Do świąt Bożego Narodzenia pozostał zaledwie tydzień. Większość uczniów zwykle wyjeżdżała do swoich domów. Inni spodziewali się odwiedzin rodziców. – Więc nie będzie spotkań rodzinnych – mruknęłam. – Ani okazji do plotek w kręgach rodów królewskich – dodał Christian. Wyraźnie zdążył już ochłonąć i odzyskał zwykły sarkazm. – Co roku wydają przyjęcia świąteczne, żeby olśnić konkurentów. Cóż za rozczarowanie. Nie mogłam uwierzyć. Interesowała mnie przede wszystkim walka, a moroje angażowali się zazwyczaj w życie towarzyskie, zwłaszcza arystokraci i członkowie rodzin królewskich. Bezustannie prowadzili ze sobą wojny na słowa oraz zawierali coraz to nowe sojusze. Nie rozumiałam tego. Lissa i Christian nie powinni lekceważyć sytuacji. Oboje pochodzili z rodów królewskich, tym samym znajdowali się pod ciągłą obserwacją rówieśników i ich rodzin. Mieli problemy. Rodzina Christiana została okryta hańbą. Jego rodzice dobrowolnie przemienili się w strzygi. Wyrzekli się magii i moralności za obietnicę nieśmiertelności. Stali się upiorami żądnymi krwi. Moroje traktowali Christiana podejrzliwie. Obawiali się, że chłopak również przemieni się w strzygę i pociągnie za sobą innych. Obcesowe zachowanie i

skłonność do ponurych żartów nie poprawiały jego pozycji w szkole. Lissa natomiast była ostatnią przedstawicielką rodu Dragomirów. Miała dalekich kuzynów, ale żaden nie nosił królewskiego nazwiska. Wiedziałyśmy, że w przyszłości wybiorą dla niej męża spośród dalekich krewnych, żeby zabezpieczyć ciągłość linii, ale do tego czasu pozostanie jedyną spadkobierczynią Dragomirów. Rozmyślając o tym, przypomniałam sobie ostrzeżenie wypisane na tafli lustra. Poczułam mdłości. Znów ogarnęły mnie lęk i rozpacz. Spróbowałam wygłupem odsunąć od siebie mroczne uczucia. Powinniście zmienić taktykę i rozwiązywać czasem problemy, tak jak my to robimy. Solidna walka na pięści może rozładować sytuację, a także przynieść ulgę. Lissa i Christian parsknęli śmiechem. Chłopak popatrzył na nią z uśmiechem, obnażając kły. – Co ty na to? Założę się, że rozłożyłbym cię na łopatki. – Chciałbyś – droczyła się Lissa. Zauważyłam, że trochę poweselała. – Pewnie, że bym chciał – odparł, patrząc jej głęboko w oczy. Zmysłowa nutka w jego głosie przyprawiła Lissę o szybsze bicie serca. Poczułam ukłucie zazdrości. Przyjaźniłyśmy się od dziecka, potrafiłam czytać w jej myślach. A potem pojawił się Christian i zagnieździł w jej sercu. Nigdy nie będzie mnie traktowała tak jak jego, ale chłopak nie miał dostępu do łączącej nas więzi. Oboje akceptowaliśmy taki stan rzeczy, jednak nie odpowiadało nam dzielenie się Lissą. Bywało, że konflikt wisiał na włosku. Moja przyjaciółka pogłaskała Christiana po policzku. – Zachowuj się. – Staram się – odparł wciąż nieco drżącym głosem. – Ale czasem ty sama tego nie chcesz. – Boże. Lepiej zostawię was samych – jęknęłam, wstając. Lissa zamrugała powiekami i odwróciła wzrok do chłopaka. – Przepraszam. – Zarumieniła się. Była blada jak wszyscy moroje, a rumieniec dodał jej uroku, chociaż i bez niego była bardzo ładna. – Nie musisz odchodzić... – Jestem wykończona – wyjaśniłam. Christian nie wydawał się zmartwiony szybkim pożegnaniem. – Porozmawiamy jutro. Odwracałam się, kiedy mnie zatrzymała. – Rose? Na pewno dobrze się czujesz? Wiele przeszłaś... Napotkałam spojrzenie zielonych oczu w kolorze jadeitu. Naprawdę się o mnie martwiła. Świadomość tej szczerej troski przyprawiła mnie o ból w piersi. Lissa była dla mnie

najbliższą osobą na świecie; nie chciałam sprawiać jej kłopotu. Miałam dbać o jej bezpieczeństwo. Nie mogłam pozwolić, żeby się zamartwiała, szczególnie teraz, kiedy strzygi być może planowały kolejny atak na członków rodzin królewskich. Posłałam jej uśmiech. – Nic mi nie jest. Nie ma powodu do obaw pod warunkiem, że nie zaczniecie zdzierać z siebie ubrań, zanim odejdę. – Musisz się pospieszyć – wtrącił Christian. Lissa szturchnęła bo w bok, a ja przewróciłam oczami. – Dobranoc – rzuciłam na pożegnanie. Oddalałam się z ciężkim sercem. Szłam w stronę dormitorium z nadzieją, że nie będę tej nocy śniła o Badicach.

ROZDZIAŁ TRZECI W holu dormitorium huczało jak w ulu, kiedy zbiegałam na poranny trening. Nie zaskoczyło mnie to. Kilka godzin zaledwie minęło od wczorajszej tragedii. Wiedziałam, że wszyscy na długo zapamiętamy grożę wydarzeń w Billings. Przyglądałam się twarzom kolegów i nagle pojęłam, że dzieje się coś dziwnego. Byli wyraźnie podekscytowani. Kilkoro nowicjuszy piszczało z radości, rozmawiając przyciszonymi głosami. Grupka w moim wieku gestykulowała gwałtownie. Uśmiechali się przy tym od ucha do ucha. Musiałam coś przegapić, albo wczorajszy koszmar tylko mi się przyśnił. Z trudem minęłam ich wszystkich i nie przystanęłam, by zapytać, co ich tak podnieca. Nie chciałam spóźnić się na trening, ale zżerała mnie ciekawość. Może schwytano tę bandę strzyg i ludzi, którzy im pomagali? Byłaby to wspaniała wiadomość, ale coś mi podpowiadało, że nie o to chodzi. Wyszłam na zewnątrz z żalem, że na nowiny poczekam do śniadania. – Hathaway, daleko wiej! – usłyszałam za plecami śpiewny głos. Odwróciłam się i przesłałam uśmiech na widok Masona Ashforda, nowicjusza i mojego przyjaciela. Podbiegł i zrównał się ze mną. – Cofnąłeś się w rozwoju? – zagadnęłam, nie zatrzymując się. – Coś w tym rodzaju – odparł łagodnie. – Brakowało mi wczoraj twojej uśmiechniętej buzi. Gdzie się podziewałaś? Zorientowałam się, że moja obecność na miejscu tragedii w domu Badiców nie była wszystkim znana. Nie proszono mnie o zachowanie tajemnicy, jednak nie zamierzałam o tym rozpowiadać. – Trenowałam z Dymitrem. – Boże – mruknął Mason. – Facet nie daje ci chwili wytchnienia. Czyżby nie zdawał sobie sprawy, że pozbawia nas widoku twojej urody i czaru? – Uśmiechnięta buzia? Uroda i czar? Chyba ci coś zaszkodziło. – Roześmiałam się. – To szczera prawda. Masz szczęście, że ktoś tak miły i błyskotliwy jak ja darzy cię zainteresowaniem. Nie przestawałam się uśmiechać. Mason był flirciarzem, a mnie upodobał sobie szczególnie jako obiekt żartów. Trochę dlatego, że odpłacałam mu pięknym za nadobne. Czułam jednak, że mu na mnie naprawdę zależy, choć nie dawałam tego po sobie poznać. Łączyło nas kpiarskie poczucie humoru. Często skupialiśmy na sobie uwagę nauczycieli podczas lekcji, co przysparzało nam sympatii kolegów. Mason miał piękne błękitne oczy i

niesforną czuprynę rudych włosów. Uważałam, że jest uroczy. Ale nie mogłam się zaangażować w żaden związek, bo wciąż myślałam o Dymitrze i tamtej nocy, kiedy leżałam z nim w łóżku na wpół naga. – Miły i błyskotliwy, hm? – Pokręciłam głową. – Coś mi mówi, że nic, nawet ja nie interesuje cię w równym stopniu, co twoja własna osoba. Przydałby ci się kubełek lodu dla ostudzenia. – Tak myślisz? – Zastanowił się. – Będziesz mogła mi to załatwić na stoku. Przystanęłam. – Gdzie? – Na stoku. – Mason przekrzywił głowę. – No, na nartach. – O czym ty mówisz? – Rzeczywiście musiałam coś przegapić. – Gdzie spędziłaś ranek? Mason przyglądał mi się z dezaprobatą, jakbym była niespełna rozumu. – W łóżku. Zerwałam się pięć minut temu. Zacznij od początku i wyjaśnij mi wszystko po kolei. – Zadrżałam z zimna. – Możemy rozmawiać po drodze. – Słyszałaś chyba, że rodzice morojów boją się zapraszać dzieci do domu na święta? W Idaho znajduje się wielki tor narciarski, zarezerwowany wyłącznie dla rodzin królewskich i najbogatszych wampirów. Właściciele stoku postanowili udostępnić go wszystkim rodzinom morojów. Skoro będziemy w jednym miejscu, strażnicy zdołają nas ochronić przed napaścią, a wierz mi, że wezwano ich tam wielu. – Nie mówisz poważnie... Nie wierzyłam mu. Dotarliśmy już do Sali gimnastycznej i weszliśmy do środka. Mason skinął głową. – Uwierz wreszcie. Zapowiada się fantastyczna impreza. – Uśmiechnął się szeroko, a ja nie mogłam powstrzymać rozbawienia. – Podejmą nas po królewsku, Rose. Spędzisz tydzień w luksusie. Wyjeżdżamy następnego dnia po świętach. Wiadomość wprawiła mnie w lekkie oszołomienie. Uznałam, że ktoś wpadł na wspaniały pomysł. Rodziny morojów spotkają się w bezpiecznym miejscu, i to jakim! Na królewskim stoku narciarskim. Sądziłam, że okres świąteczny spędzę w towarzystwie Lissy i Christiana, wałęsając się bez celu i oglądając telewizję. Tymczasem okazało się, że zamieszkam w hotelu pięciogwiazdkowym, gdzie podadzą nam homara na obiad, zaproponują masaż, a przystojni instruktorzy narciarstwa... Natychmiast udzielił mi się entuzjazm Masona. Rozmarzyłam się, ale szybko ochłonęłam. Ocuciła mnie niepokojąca myśl.

Chłopak od razu dostrzegł zmianę na mojej twarzy. – Co się stało? Nie podoba ci się pomysł wyjazdu? – Bardzo mi się podoba – przyznałam. – Cieszę się tak jak wszyscy, ale uświadomiłam sobie, że jedziemy tam, bo tylu naszych zginęło. Nie sądzisz, że to trochę upiorne? Masonowi zrzedła mina. – My żyjemy, Rose. Nie możemy rezygnować ze wszystkiego z powodu czyjejś śmierci. Powinniśmy za to zadbać o bezpieczeństwo. Dlatego uważam, że wspólny wypad jest najlepszym rozwiązaniem. – Patrzył na mnie pochmurnym wzrokiem. – Boże. Nie mogę się doczekać ćwiczeń polowych. Gdybym dopadł strzygę, rozerwałbym ją na strzępy. Powinni nas wziąć do pomocy. Strażnicy na pewno jej potrzebują, a my ostatecznie przeszliśmy już solidny trening. Gniew w głosie Masona przypomniał mi mój wczorajszy wybuch. Byłam przerażona i zmęczona, a on reagował impulsywnie i naiwnie. Poprzedniego dnia odkryłam w sobie mroczną, irracjonalną zapalczywość, której źródeł nie rozumiałam. Chłopak przyglądał mi się ze zdziwieniem. – Co z tobą? Nie chcesz walczyć? – Sama nie wiem. – Unikałam jego wzroku, wpatrując się w czubek buta. – To jasne, że nie możemy stać się bezwolnymi ofiarami zgrai strzyg. Widziałam, do czego są zdolne... Nie możemy działać nierozważnie. – Pokręciłam głową. Wielkie nieba. Nagle stałam się ostrożna. Zachowywałam się jak Dymitr. – Nieważne. Wyjazd zapowiada się fantastycznie i na pewno nic nam nie grozi. Mason łatwo dał się udobruchać. Rozchmurzył się w jednej chwili. – Otóż to. Przypomnij sobie, jak się jeździ na nartach, bo wyzywam cię na pojedynek. Wiesz, że nie masz ze mną szans. Uśmiechnęłam się do niego. – Będzie mi bardzo przykro, bo zostawię cię daleko w tyle. Już zżera mnie poczucie winy. Chłopak otworzył usta, mając zapewne zanadrzu jakąś kąśliwą ripostę, ale zauważył coś albo kogoś za moimi plecami. Odwróciłam się i dostrzegłam Dymitra nadchodzącego z przeciwległego kąta Sali gimnastycznej. Mason skłonił się dwornie. – Oto twój pan i mistrz. Na razie, Hathaway. Pamiętaj o technice. Otworzył drzwi i zniknął w ciemności, a ja ruszyłam na spotkanie Dymitrowi.