Feasey Steve - Wilkolak Tom 5 - Inwazja Zombie.pdf

Prolog Kaliban pozwolił, by ciało kobiety wysunęło mu się z rąk i opadło na podłogę u jego stóp; głowa ofiary uderzyła głucho o kamienną posadzkę. Napotkał oskarżycielskie spojrzenie niewidzących oczu, wcześniej rozjaśnionych światłem życia, lecz je zignorował i podniósłszy się z krzesła, podszedł do okna. Zagubiony w myślach powoli przesunął dłonią po lśniących od posoki ustach i rozmazał krew, tak że teraz przypominał uśmiechającego się upiornie klauna. Wampir wpatrywał się w nieprzeniknioną kurtynę szarej mgły, która falowała i kłębiła się przed nim. Za nią rozciągał się świat ludzi, mimo że z technicznego punktu widzenia on sam znajdował się w części Otchłani, która została przeniesiona na Islandię przez jego poprzednią czarodziejkę Gwendolinę. Wieża Leroth pozostała w tym miejscu od tamtego czasu, a jej moc zanikła. Lecz nie na zawsze, jak sądził. Ponownie spojrzał w kotłującą się mgłę, a jego umysł formował w mroku wzory i obrazy. Był w dziwnym nastroju. Psychiczne wyczerpanie planowaniem kolejnych ruchów sprawiło, że stał się drażliwy i zamknięty w sobie; jakaś jego cząstka pragnęła przejść przez tę szarą zasłonę, wkroczyć do świata ludzi i zniknąć: by polować i żywić się niezauważenie wśród swoich ofiar, tak jak to robił przez wieki, i pozostawić za sobą wyczerpującą wojnę o władzę, w którą był obecnie zaangażowany. Kusiło go to wszystko, lecz wiedział, że nie to jest jego przeznaczeniem. On żył dla większych rzeczy. Miał być panem obu światów: ludzi i demonów. Chcąc jednak to osiągnąć, musiał stoczyć mozolną walkę. Teraz osiadł w twierdzy, która broniła go przed krainą cienia. Wszyscy ci słabi i pozbawieni ikry książęta demonów już mu ulegli. Przyszedł czas, żeby opanować świat ludzi. Sprowadziła ich tam nowa czarodziejka Kalibana Helde. Otworzyła portal w Otchłani, przez który się prześliznęli. Zrobiła to bardzo sprytnie, utworzywszy wcześniej kilkanaście atrap - zbyt wiele, aby jego brat, uwielbiający krzyżować innym szyki, był w stanie sprawdzić wszystkie. Tak więc znaleźli się w wieży Leroth. Sami. Kaliban zastanawiał się, czy nie zbratać się z kilkoma kompanami wampirami, by zapewnić wieży należytą ochronę, lecz Helde upierała się, że element ukrycia stanowi ich największą broń i że nie powinni ujawniać nikomu miejsca swojego pobytu.

Czarodziejka twierdziła, że wieża jest bardzo ważna dla ich planów, że jest czymś więcej niż tyko sposobem translokacji, a w obrębie jej murów kryją się tajemnice, które pomogą im osiągnąć cel i podbić świat ludzi. Kaliban znieruchomiał, usłyszawszy jakiś szelest na zewnątrz, a zaraz potem drzwi się otworzyły i weszła Helde. Dał się zaskoczyć, w duchu przeklął więc samego siebie. Stał tyłem do niej, mimo to w jego głosie wyraźnie zabrzmiała nuta gniewu. - Na przyszłość pukaj i czekaj, aż pozwolę ci wejść. Czy to jasne? - Kaliban odwrócił się od okna i zmierzył czarodziejkę gniewnym spojrzeniem. - Czy to jasne? -powtórzył. - Tak. Przepraszam. Zapomniałam. Stanowiła niezwykły widok. Jej ciało tworzyły setki tysięcy żuków - pełzające mrowie ułożone w postać kobiety, którą niegdyś była. A była piękna, zanim spalono ją na stosie. Kaliban uważał, że nawet w swojej obecnej groteskowej formie nie straciła dawnej urody. Patrzył, jak drobne części ciała czarodziejki odpadają, jak owady uderzają o podłogę pancerzami, po czym pędzą, by znowu wtopić się w falującą ruchomą masę. Ku niezadowoleniu Helde nie wszystkie elementy przylegały równie mocno, a im bardziej była poruszona, tym więcej owadów się z niej zsuwało. Wnioskując z liczby malutkich istot spadających na podłogę, czarodziejka nie znalazła tego, czego szukała. - Kolejna porażka? - zapytał wampir, świadomy, że pytanie jeszcze bardziej ją rozjuszy. - To miejsce! - Wyrzuciła ramiona w górę w geście rozdrażnienia, a on uśmiechnął się mimowolnie, patrząc, jak dwa palce jej odpadają, tworzące je żuki zaś spadają na podłogę i pędzą do swoich towarzyszy. - Istny labirynt korytarzy! Górne piętra nie stanowią problemu. Jedne schody prowadzą do góry, inne w dół, ale sprawdziłam wszystkie komnaty. Za to na najniższych poziomach, gdzie wszystkie korytarze wydrążono w skale... - pokręciła głową - pod nimi ciągnie się mnóstwo innych tuneli! Tarcza jest gdzieś tutaj! Skaleb nie wygrałby bez niej Wojny Demonów. Wieża była zbyt podatna na atak. Znajdę Tarczę. Musi być na samym dole. Przed wiekami wieża należała do Skaleba, księcia demonów, lecz tamte czasy mało obchodziły Kalibana. Wampir westchnął teatralnie. - Jestem już tym zmęczony. Te bezowocne poszukiwania tylko odciągają cię od głównego zadania. Czarodziejka pokręciła głową.

- Myślałam, że się ucieszysz, iż chcę ci zapewnić bezpieczeństwo. Przecież całkiem niedawno zostałeś tu zaatakowany. Wampir zgromił ją spojrzeniem. Nie lubił, gdy przypominano mu, że do wieży dostał się likantrop Trey Laporte, za sprawą którego stracił Gwendolinę. Wtedy prawie zabił chłopaka... Prawie. Likantrop był jak cierń w jego boku, w dodatku miał w zwyczaju pojawiać się w najmniej oczekiwanym momencie. Lucien utwierdził Treya w przekonaniu, że jest tym, o którym mówi legenda - osobą mającą uniemożliwić wampirowi objęcie rządów w świecie ludzi. Kaliban pokręcił głową. Gdy tylko zacznie działać, osobiście dopilnuje, żeby usunąć chłopaka raz na zawsze i zadać kłam tej absurdalnej legendzie. - Tak czy inaczej uważam, że zabiera to za dużo czasu - odpowiedział wampir. - Gwendolina nic nie wiedziała o Tarczy. - Ta kobieta! Phi! Amatorka! Ledwo liznęła arkana czarnej magii. - Dowiedziała się dużo na temat wieży Leroth. To ona ponownie odkryła większość jej sekretów. Może jej nie doceniasz. - Zamilkł na moment i spojrzał na czarodziejkę. - A może przeceniasz siebie. - Nie podjudzaj mnie, wampirze. Pamiętaj, kim jestem i co potrafię. Spojrzenie Kalibana nabrało przerażającego wyrazu, a jego nozdrza się rozdęły, jakby poczuł zapach krwi, swoją ulubioną woń. Wampir nagle zniknął i pojawił się tuż przed czarodziejką. Atak był niespodziewany i okrutny. Helde gwałtownie wstrzymała oddech, kiedy dłoń Kalibana - ta prawdziwa, nie proteza zakończona stalowymi palcami - naparła na jej pierś, by pochwycić serce, które odnalazł i którym się posłużył, żeby przywrócić ją do życia. Chwycił za ten prastary organ i ścisnął go okrutnie, na co czarownica zareagowała bolesnym jękiem. Wydawało się, że w tym momencie spoiwo łączące postać Helde utraciło swą moc - żuki zaczęły opadać strużką, a czarownica zaczęła niknąć w oczach. Wampir pochylił się do przodu, przybliżając twarz do tego, co zostało z jej twarzy, i wyszeptał z wściekłością: - Jestem twoim panem. Przywróciłem cię do życia i równie łatwo mogę odesłać cię tam, skąd przybyłaś. - Ścisnął jej serce trochę mocniej i pokój wypełnił kolejny przerażający jęk. - Lepiej, żebyś pamiętała, kim jestem i na co mnie stać. Puścił ją i się cofnął, patrząc, jak Helde powraca do swojej postaci. Czarodziejka opadła na kolana, dysząc ciężko. Wreszcie podniosła głowę i spojrzała na wampira.

- Masz rację... panie - wysapała. - Wybacz. Zapomniałam się. To już się nie powtórzy. Wampir skinął głową. - Dobrze - powiedział, po czym skierował się do swojego tronu. Rozsiadł się wygodnie i uniósł ramię zakończone metalową protezą. - Daję ci jeszcze jeden dzień na odnalezienie Tarczy. Potem zajmiemy się tworzeniem armii zombie i będziemy działać dalej, nawet bez osłony Tarczy. Przypominam ci, że planuję zawładnąć światem. Wypuszczenie umarłych jest pierwszym krokiem i nie chcę, żebyś się rozpraszała. Rozumiesz? - Jak najbardziej. - W takim razie miejmy nadzieję, że spełnisz wszystkie nasze oczekiwania. Helde otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Zebrała się w sobie, odwróciła na pięcie i wyszła. 1 Trey Laporte opuścił luksusowy apartament, w którym mieszkał razem z Tomem, Alexą i Lucienem, zjechał windą na dół i wyszedł na ulicę, minąwszy ochronę. Stał przez chwilę oblany blaskiem dnia, zadowolony, że wyrwał się z klimatyzowanego wnętrza magazynu przerobionego na pomieszczenia biurowe i mieszkalne. Zastanawiał się, czy nie wysłać Alexie wiadomości z informacją, że wyszedł (nie zawiadamiając nikogo, na co zawsze zżymał się jego opiekun, Lucien), ale potrzebował trochę czasu i przestrzeni, by uporać się ze swoimi myślami. Apartament, a w rzeczywistości cały budynek, siedziba Charron Enterprises Inc., był w tym momencie pogrążony w chaosie. Trey skręcił w prawo i ruszył przed siebie ze zwieszoną głową, kierując się ku City. Już panował upał. Wczesnym rankiem Trey poszedł na salę, gdzie odbył sparing z zaprzyjaźnionym demonem cienia, licząc na to, że walka pozwoli mu zapomnieć o rozterkach. Niestety, tak się nie stało. Wyszedł z sali poobijany i posiniaczony, wziął prysznic i uznał, że przejdzie się trochę. Po jakichś dwudziestu minutach, gdy Docklands znalazło się odpowiednio daleko, zatrzymał się, zamknął oczy i wystawił twarz na słońce, delektując się jego ciepłem. Nie zwracał uwagi na popychających go ludzi, którzy kłębili się wokół, jako że znalazł się blisko Tower. Trwała akurat przerwa w połowie

semestru, dlatego oprócz zagranicznych turystów, którzy przychodzili zobaczyć to historyczne miejsce, przybyło też mnóstwo rodziców z dziećmi, korzystających z ładnej pogody w stolicy. Trey poczuł czyjąś dłoń na ramieniu i błyskawicznie się obrócił. Serce zabiło mu mocno. Zobaczył przed sobą nieznajomego Azjatę i natychmiast się rozejrzał, by sprawdzić, czy tamten atakuje w pojedynkę, czy też są z nim inni. - Sumimasen - odezwał się starszy pan, uśmiechając się i kiwając głową w stronę Treya. Chłopak był bardzo spięty i mężczyzna chyba to wyczuł, bo jego uśmiech zgasł na twarzy, gdy na niego spojrzał. Azjata wskazał aparat, który trzymał w ręku, i uniósłszy brwi, podsunął go Treyowi. Kiedy Trey wyciągnął rękę, turysta wcisnął mu aparat i jeszcze raz skinął głową, po czym wycofał się i stanął obok starszej Japonki, która czekała cierpliwie pod ścianą zabytku. - Arigatou gozaimasu - powiedział mężczyzna i znów szybko się ukłonił. Trey zrobił parze zdjęcie, oddał aparat i odszedł pospiesznie; czuł się głupio, lecz jednocześnie nie potrafił się pozbyć uczucia bezbronności. Może jednak wyjście z domu nie było takim dobrym pomysłem? Idąc dalej, zastanawiał się, co się właśnie wydarzyło. Nie mógł tak żyć wiecznie, węsząc wszędzie dokoła potencjalne zagrożenie. Nie mógł nawet wyjść na spacer, by nacieszyć się słońcem, bo wciąż wyglądał niebezpieczeństw. Już nie potrafił się zachowywać jak normalny nastolatek. Westchnął przeciągle. Na tym polegał jego problem. Trey nie mógł żyć jak normalny piętnastolatek, ponieważ nim nie był. I nigdy nie będzie. Miał tego dość. Niemal wszystko, co kiedyś uważał za normalne, zostało teraz wypaczone. Nawet czas. Kiedy opuścił świat ludzi, by odnaleźć Alexę i Philippę w Otchłani, nikt nie pofatygował się, by mu wyjaśnić, że oba światy nie są zbieżne i że w czasie jego nieobecności miną miesiące, nie dni. Przegapił koncert ulubionej grupy, a zapłacił fortunę za bilety. Nic dziwnego, że Philippa zdecydowała się zamieszkać na rok w luksusowej willi Luciena na Seszelach - też miała dość tego szaleństwa. W domu rozmawiano wciąż o Kalibanie i jego planach. Frustracja Luciena, który nie potrafił zlokalizować miejsca pobytu brata, udzielała się każdemu, dlatego Treyowi wydawało się, że wszyscy biegają jak w transie, starając się przewidzieć kolejny ruch wampira. Wcześniej apartament pełnił funkcję sanktuarium, które chroniło ich przed codziennymi troskami,

podczas gdy w biurach na niższych piętrach sprawowano kontrolę nad przemieszczaniem się istot Otchłani między światem ludzi a światem demonów. Wszystko się jednak zmieniło w chwili ich powrotu z Otchłani i teraz nie było prawie czasu na nic więcej. Trey wyszedł z domu, żeby trochę się rozluźnić, lecz spotkanie z japońskim turystą dobitnie mu dowiodło, jak bardzo jest spięty. Nie chodziło o to, czym wszyscy się zajmowali, lecz dlaczego to ich zaprzątało. Kaliban znowu się panoszył i jeśli Lucien się nie mylił, znajdował się gdzieś w świecie ludzi. Trey raz jeszcze spojrzał przez zmrużone oczy na słońce. Przynajmniej w ciągu dnia nie groziło mu nic ze strony tego krwiopijcy-psychopaty. W przeciwieństwie do jego sługusów. Trey przeszedł przez jezdnię, umykając przed trąbiącymi samochodami. Postanowił, że pojedzie metrem na Oxford Street, więc skierował się w stronę stacji Tower Hill oznaczonej czerwono-biało-niebieskim znakiem, w ostatniej chwili jednak skręcił. Ostatecznie uznał, że przedzieranie się przez gąszcz zakupowiczów wypełniających ulice to ostatnia rzecz, jakiej potrzebuje. Skierował się ku City, wiedząc, że o tej porze będzie tam panował względny spokój. Poczuł ból w nodze, kiedy zaczął schodzić po kamiennych schodach między starym kościołem a ogromnym biurowcem ze stali i szkła. Rana, którą odniósł podczas igrzysk demonów w Otchłani, wciąż się odzywała, choć zagoiła się wyjątkowo dobrze (rany zadawane przez istoty Otchłani zwykle goiły się dużo dłużej); została tylko paskudna szrama, lecz Trey i tak wiedział, że jest niemal wyleczony. Po igrzyskach została mu też szrama na twarzy, ale szczerze mówiąc, podobała mu się różowa linia, która przecinała jego prawą brew. Nadawała mu wygląd twardziela. Nie miał pojęcia, dokąd zmierza. Szedł przed siebie, skręcając to w prawo, to w lewo, aż w pewnym momencie zorientował się, że idzie między wysokimi budynkami niemal pustą ulicą. Nie przeszkadzało mu to. Miał wzrok wbity w chodnik, a od reszty świata oddzielał go kaptur naciągnięty na głowę. Zatrzymał się przy krawężniku i z przyzwyczajenia rozejrzał, by sprawdzić, czy coś nie jedzie. Kątem oka dostrzegł witrynę sklepu. Był zamknięty i ciemny, lecz za szybą wystawiono komiksy i powieści w formie komiksów, co go zaciekawiło, więc zatrzymał się, by je obejrzeć.

Witryna nie miała oświetlenia, a z zewnątrz padało jaskrawe światło słoneczne. Trey osłonił oczy dłońmi i przycisnął twarz do szyby. Właśnie wytężał wzrok, by się przekonać, czy ma tę część historii o swoim ulubionym bohaterze Marcelu, gdy nagle wydało mu się, że jest obserwowany. Natychmiast poczuł zimny dreszcz i odwrócił się, by namierzyć źródło niepokoju. Nikogo nie zauważył. „Weź się w garść" - poradził sobie w duchu, pamiętając o niedawnym spotkaniu z japońskim turystą. Wciąż jednak nie potrafił pozbyć się uczucia, że ktoś go śledzi, a ostatnimi czasy nauczył się ufać swoim przeczuciom. Skręcił w prawo i zrzucił z głowy kaptur, nie chcąc, by ograniczał mu pole widzenia. Przyspieszył kroku, skręcił w lewo, potem znów w prawo, aż wreszcie wszedł w wąską ulicę obstawioną garażami z jednej strony i paskudnymi biurowcami z drugiej. Na jej końcu zobaczył murowany łuk, który wyglądał, jakby prowadził na plac zabaw, zwłaszcza że w głębi widać było pstrokato pomalowane huśtawki i zjeżdżalnie. W tle widniał wysoki blok mieszkalny. Trey był już pewien, że ktoś go obserwuje. Puścił się pędem w stronę placu zabaw. Biegł coraz szybciej, starając się nie zwracać uwagi na ból w kolanie. Nagle wpadł pod kamienny łuk i zatrzymał się obok furtki. Rozejrzał się szybko i zobaczył, że plac jest pusty, a wysokie drzewa zasadzone w przeciwległym końcu zasłaniają widok z większości okien budynku. W ostatniej chwili postanowił zdjąć bluzę, spodnie i adidasy i został tylko w bieliźnie, skarpetach i koszulce. „Proszę, Boże, nie pozwól, by ktokolwiek zobaczył mnie paradującego po placu zabaw w samych gaciach!" - odmówił w myślach modlitwę. Przyszło mu do głowy, że to może po prostu kolejna oznaka paranoi. Wyobrażał sobie... Zatrzymał się. Z pewnością słyszał nadbiegającego człowieka. Serce w jego piersi zabiło mocniej. Zamknął oczy z nadzieją, że to, co robi, jest słuszne. Zmienił postać. Ogromny ponaddwumetrowy wilkołak, w którego się zamienił, rzucił się na obcego, który ukazał się w przejściu, i cisnął go na ziemię. Usłyszał głośne: „Uf!” , po czym przygwoździł przeciwnika do ziemi po drugiej stronie furtki i zerwał mu kaptur. Nie zobaczył demona. Spośród plątaniny jasnych włosów patrzyły na niego przenikliwe niebieskie oczy.

Ella zdmuchnęła włosy z czoła, a wyraz irytacji widoczny na jej twarzy ustąpił miejsca rozbawieniu, gdy zobaczyła zdziwioną minę wilkołaka. - Cześć, Treyu - powiedziała. Kiedy już otrząsnął się z oszołomienia, postawił ją na nogi. Potem wywarczał przeprosiny i odwróciwszy się, wrócił do ludzkiej postaci i włożył ubranie. Porwaną bieliznę i koszulkę wyrzucił do kosza. Odwrócił się do Elli i posłał jej krzywy uśmiech. - Chodźmy gdzieś porozmawiać - zasugerował. Znaleźli małą kafejkę, gdzie mogli usiąść na słońcu. Przyglądał jej się zza stolika, kiedy czekali, aż kelnerka zrealizuje zamówienie. Ella była wysoka i atrakcyjna, wydatne kości policzkowe sprawiały, że spojrzenie jej niebieskich oczu wydawało się jeszcze bardziej przenikliwe. Teraz przypomniał sobie, jak to się stało, że podczas ich pierwszego spotkania, w domu jego wuja Franka w Kanadzie, uznał, iż nosi kolorowe soczewki. Zachowywała tę samą barwę oczu, kiedy zamieniała się w białą wilczycę, co było rzadko spotykane: przeważnie oczy wilków traciły niebieski kolor w okresie dojrzewania. - Co robisz w Londynie? - zapytał. Ella wyjaśniła, że rodzice nie chcieli mieć z nią nic wspólnego po jej powrocie z Kanady. Uznali, że postąpiła głupio, uciekając z chłopakiem, i że nie ma dla niej powrotu. Nie powiedziała im, że została tam zwabiona i specjalnie ugryziona przez przywódcę wilczego stada, wskutek czego sama stała się wilkołakiem. Zakończyła swoją opowieść smutnym uśmiechem i wzruszeniem ramion. - Ale przecież wiesz o stadzie i wiesz, jak to się skończyło. - Posiała mu dziwne spojrzenie i odgarnęła z twarzy pasmo włosów. Po chwili mówiła już bardziej opanowanym głosem: - Tak więc wybrałam się w podróż po Europie. Wylądowałam w Londynie i uznałam, że cię odszukam. Jej opowieść nie do końca przekonała Treya, lecz odpędził tę myśl. Cieszył się na widok Elli, nie chciał wnikać, dlaczego tak naprawdę tu jest. - W jaki sposób mnie odnalazłaś? - zapytał. - Wyczułam cię - odpowiedziała. Prychnęła lekko i posłała mu kpiące spojrzenie. - Treyu, przecież jesteśmy wilkołakami. Nie czujesz, jeśli w pobliżu znajduje się ktoś taki jak ty? Zmarszczył brwi.

- Nie, raczej nie. A przynajmniej nie tak, jak sugerujesz. Czułem na ulicy, że się czaisz, ale to wszystko. - Wzruszył ramionami. - Chyba nie jestem typowym wilkołakiem. Zapadła cisza. Trey zorientował się, że dziewczyna wpatruje się w jego koszulkę, a raczej w talizman. - Nie brakuje ci go? - odezwała się wreszcie. - Czego? - Stada. Nie tęsknisz za tym uczuciem... Wspólnoty? Przynależności? Trey powrócił myślami do swojej wizyty w Kanadzie, gdzie spędził czas ze stadem wilkołaków LG78. Udał się tam, by odnaleźć wuja, aby spróbować pogodzić się ze swoją naturą... Tymczasem pobyt tam pokazał jedynie różnice między nim a pozostałymi likantropami. Nie pasował do nich. Zrozumiał, że z powodu amuletu, który nosi, a także dlatego, że jest wilkołakiem czystej krwi, zrodzonym z dwóch, nie z jednego likantropa, nigdy nie będzie taki sam jak pozostali członkowie stada. Był inny i tę swoją odmienność niemal przypłacił życiem podczas walki z Jurgenem, przywódcą stada. Spojrzał na dziewczynę i się uśmiechnął, przypomniawszy sobie, że go wtedy uratowała. - Zdaje się, że moje doświadczenia ze stadem są trochę inne niż twoje, Ello. Znowu posłała mu to dziwne spojrzenie. - Postanowiłeś, że zostaniesz samotnym wilkiem, tak? Kiedy sięgnęła po kawę, chłopak dostrzegł szramę na jej ramieniu, efekt ugryzienia przez Jurgena. Pomyślał, że i ona jest inna. Nie urodziła się wilkołakiem i także musiała się uporać ze swoją nową tożsamością. Choć miał wrażenie, że dopiero co wrócił z Kanady, dotarło do niego, że ona wróciła znacznie wcześniej i że od tego czasu minęły co najmniej trzy pełnie księżyca. Ella nie miała amuletu, by kontrolować swoje przemiany podczas pełni. Nie było też stada, które w tym czasie czuwałoby nad nią i pilnowało, by żądza mordu nie zwyciężyła. - Jak sobie radzisz podczas pełni? - zapytał. Pozwoliła, by pytanie zawisło między nimi, po czym pokręciła głową i zmieniła temat. - Posłuchaj, zostanę jakiś czas w Londynie. Pomyślałam, że może pobujamy się trochę razem? Trey nie od razu zareagował. Chciał powiedzieć, że jest zajęty, ale się powstrzymał. Czyż dopiero co nie użalał się nad sobą, że nie ma okazji pożyć

jak normalny nastolatek? Jednocześnie zastanawiał się, czy będzie jeszcze potrafił spotykać się z przyjaciółmi. - Czemu nie, będzie fajnie - wydusił z siebie w końcu. - Mieszkasz w tej okolicy? - Niedaleko. - Świetnie! Może pokażesz mi swój dom? Trey pomyślał o apartamencie, w którym aż roiło się od istot cienia. Nie wspominając o Lucienie, Tomie, czarodziejce Hag i Alexie. Jego serce zabiło żywiej na myśl o Alexie: nie powiedział jej o Elli i nie był pewny, jak ona zareaguje, kiedy przyprowadzi dziewczynę. Zerknął na Ellę, która wciąż się uśmiechała, i odwzajemnił uśmiech. - Jasne. Dlaczego nie? Wstała. - Świetnie, to chodźmy. - Teraz? Od razu? - Pewnie. - Podchwyciła jego niepewne spojrzenie. - A co, zły moment? Trey zastanawiał się jeszcze przez chwilę, zanim podjął ostateczną decyzję. - Nie. Chyba taki sam dobry jak każdy inny. 2 Pozbawione krwi ciało kobiety pozostało na podłodze, gdzie porzucił je Kaliban, i mimo chłodu w pokoju wciąż unosiła się wyraźna woń śmierci. Wampir rozważał, czy po prostu nie wyrzucić trupa przez okno i pozwolić mu zgnić na dole, u stóp wieży, potem jednak wpadł na inny pomysł i przywołał czarodziejkę, posłużywszy się prostym zaklęciem, którego go nauczyła. Domyślał się, że Helde jest gdzieś głęboko pod wieżą. Nie miał zamiaru wędrować na dół, żeby ją odszukać, i wyobrażał sobie, jak w tej chwili wiedźma przeklina go, zmuszona do wycieczki prawie na sam szczyt. Kiedyś zapytał ją, dlaczego nie przemieszcza się za pomocą magii, lecz ona tylko przewróciła oczami i zrobiła mu wykład na temat niepotrzebnego marnowania energii. Jego wyostrzony słuch wychwycił dalekie jeszcze odgłosy kroków zbliżającej się czarodziejki. Wreszcie zapukała do drzwi, a wampir uśmiechnął się pod nosem, zadowolony z jej posłuszeństwa. Cieszyła go

świadomość, że ujarzmił tę prastarą istotę. Mimo że nie było to łatwe, potrafił ją nagiąć do swojej woli. - Wejdź - powiedział głośno i wyprostował się na tronie zwrócony twarzą do drzwi, które właśnie się otworzyły. - Wzywałeś mnie? - Tak? - Kaliban pokręcił głową, jakby chciał sobie przypomnieć, po co to zrobił. - Rzeczywiście, wzywałem, jak sądzę. Helde czekała. Po kilku chwilach było już jasne, że wampir nie zamierza kontynuować rozmowy. - To słucham - rzuciła zniecierpliwiona. Kaliban uniósł metalową protezę dłoni i przyjrzał się jednemu z palców zakończonych ostrzem, zginając go i prostując. - Przywołałem cię, ponieważ coś nie daje mi spokoju. Po twoim wyjściu uznałem, że nie ma sensu czekać dłużej, abyś zademonstrowała mi swoją moc. - Stworzyłam portal, którym tu przybyliśmy. W rzeczywistości kilkanaście portali. Myślałam, że rozumiesz, jak wielkich umiejętności i... - Tak, tak - przerwał jej wampir i lekceważąco machnął ręką. - Ale wiesz, jaką moc mam na myśli: tę, dzięki której otrzymałaś słodki przydomek „królowa zmarłych”. - Kaliban wpatrywał się w Helde. - Mam wrażenie, że poszukiwania Tarczy odwróciły twoją uwagę od najważniejszego zadania. - Zamilkł na moment. - Zadałem sobie dużo trudu, aby przywrócić cię do życia, i nie chciałbym, żeby to się na nic nie zdało. - Wątpisz w moje zdolności? Wampir błysnął kłami. - Oczywiście, że nie. Ale przecież byłaś martwa bardzo długo. - Zmrużył oczy. - Powiedzmy, że nieco się niepokoję, czy twoje dawne umiejętności aby trochę nie... zardzewiały. - Wyrzucił w górę dłonie w geście mówiącym co-ja-mogę-na-to-poradzić. - Szczerze powiedziawszy, mam niedobre doświadczenia z umarłymi przywróconymi do życia! - Nie masz się o co martwić, Kalibanie. Zapewniam cię... - Nie wątpię - przerwał jej po raz kolejny - niemniej jednak chciałbym zobaczyć, czego mogę się spodziewać, kiedy wreszcie uwolnimy twą moc. Myślę, że czas na małą demonstrację. - Pokazał głową na trupa kobiety. - W stosownym momencie. Helde zastanawiała się długą chwilę. - Zdajesz sobie sprawę, jak wyczerpujące jest ożywianie?

- Potem będziesz mogła trochę odpocząć. - Kaliban świdrował czarodziejkę wzrokiem. Zmarszczyła brwi, mrucząc pod nosem coś, czego wampir nie słyszał wyraźnie. Potem podeszła do martwej kobiety i na nią spojrzała. - Lepiej sprowadź tu tego drugiego człowieka. - Jakiego drugiego człowieka? - zapytał Kaliban. - Proszę, nie baw się ze mną, wampirze. Podczas polowania schwytałeś dwoje chodzących. Kobietę i jej towarzysza. Będziesz musiał go tu sprowadzić z miejsca, w którym go trzymasz. - Niby po co? Czarodziejka przewróciła oczami, jakby rozmawiała z niezbyt pojętnym dzieckiem. - Zombie nie wykazują większej aktywności w obecności innych umarłych, takich jak ty czy ja. - Wskazała trupa. - Uaktywniają się w pobliżu ofiar, na które polują - żywych ludzi - tak więc jeśli naprawdę chcesz zobaczyć, co zrobi, kiedy ją ożywię, zadbaj o to, by pobudzić jej apetyt. - Chcesz, żebym pozbył się swojej kolacji? - rzucił wampir, udając oburzenie. Helde wzruszyła ramionami. - Sam chciałeś tej... demonstracji. Zapewniałeś mnie też, że będziesz zaspokajał głód w minimalnym stopniu podczas naszej obecności tutaj. Nie chcę, żebyś gromadził zbyt wiele ofiar. Musimy siedzieć cicho. Nie byłoby dobrze, gdybyśmy zostali zmuszeni do opuszczenia wieży. - Wnioskuję, że wciąż nie zlokalizowałaś Tarczy? - Och, znajdę ją. Jeśli nie będziesz się domagał kolejnych sztuczek dla własnej rozrywki. Kaliban zmierzył ją zimnym spojrzeniem, lecz Helde nawet nie mrugnęła okiem. Po chwili wampir wzruszył ramionami i westchnął przeciągle. - Dobrze. Sprowadzę tego drugiego człowieka. - Nie tak szybko - powstrzymała go. - Przygotujmy najpierw trupa. Ciało czarodziejki zesztywniało, kiedy weszła w stan podobny do transu, potrzebny - jak wcześniej wyjaśniła wampirowi - do przeprowadzenia operacji ożywienia. Nawet niezliczone owady, z których składało się jej ciało, przemieszczały się teraz wolniej. Oczy miała zamknięte, lecz jej usta poruszały się niemal niewidocznie i wampir usłyszał cichutki szept w dawno zapomnianym języku. Prastare słowa brzmiały dziwnie, nawet w jego uszach.

W nieregularnych odstępach czasu ciałem Helde wstrząsał gwałtowny spazm, jakby płynął przez nie prąd. Kaliban obserwował ją ze swojego tronu. W pewnym sensie czarodziejka go pociągała. Powtarzał sobie, że samo myślenie o tym jest niedorzecznością, mimo to czuł, że Helde stanowi kuszący widok. Przez chwilę zastanawiał się, czy jego zachowanie - to że wezwał ją do siebie - było wynikiem jego zauroczenia, czy pragnienia, by nagiąć ją do swej woli. Czarodziejka drgnęła ponownie, tym razem gwałtowniej niż wcześniej, i otworzyła oczy, które popatrzyły gdzieś w dal. Z jej ust popłynęło zgrzytliwe syczenie podobne do odgłosu fali cofającej się po kamienistej plaży. Trwało nienaturalnie długo; Kaliban miał wrażenie, jakby wyczuwał tchnienie płynące z obcego źródła. Jednocześnie nieduża grupa owadów oderwała się od czarodziejki i opadła na podłogę, po czym od razu skierowała się w stronę trupa zwróconego twarzą do podłogi. Insekty wpełzły do ust i nozdrzy martwej kobiety i znikły w głębi jej ciała. Przez chwilę nic się nie działo. Z ust Helde wciąż wydobywał się przeciągły syk. Wampir już chciał coś powiedzieć, gdy zauważył kątem oka, że zmarła drga gwałtownie. Taki sam paroksyzm wstrząsał poprzednio ciałem czarodziejki. Upiorne syczenie Helde ucichło i raptem z podłogi dobiegły przeciągłe jęki. Zombie uniosło głowę i powoli podparło się na rękach. Jego ruchom towarzyszyło głuche zawodzenie. Nie bez wysiłku dźwignęło się na kolana, a po chwili już stało przed wampirem i czarownicą, kołysząc się lekko, jakby miało się zaraz przewrócić. Kaliban spojrzał na zombie, a potem na Helde. Wydawała się wyczerpana; jej głowa zwisała na boki, jakby czarodziejka nie miała siły jej podnieść. - Niech coś zrobi - powiedział wampir. Bardzo chciał zobaczyć, do czego jest zdolna nowa broń, której zamierzał użyć podczas nadchodzącej wojny z ludźmi. Helde powoli podniosła wzrok i wskazała drzwi. - Przyprowadź tego drugiego - powtórzyła. Kaliban syknął gniewnie. Przywykł do wydawania rozkazów, a nie do ich przyjmowania, lecz jedno spojrzenie na Helde wystarczyło, by pojął, że nie jest w stanie zrobić tego sama. Mężczyznę trzymano w sąsiednim pokoju. Tkwił w tej samej pozycji, w jakiej zostawił go wampir, skrępowany zaklęciem; była to bardzo przydatna

umiejętność, którą posługiwały się wampiry, by zmusić ofiary do uległości i posłuszeństwa. - Chodź za mną - zarządził wampir. Zatrzymali się przed drzwiami prowadzącymi do pokoju, w którym zostali czarodziejka i zombie. - Spójrz na mnie - zakomenderował Kaliban i kiwnął głową z aprobatą, kiedy człowiek podniósł głowę. - Za chwilę obaj przekroczymy próg. Pozostaniesz pod moim wpływem do chwili, gdy te drzwi zamkną się za tobą. Kiedy to nastąpi, wyzwolisz się spod mojej kontroli, jednak nie będziesz wiedział, kto jest w pokoju poza kobietą, z którą cię złapałem. Ani ja, ani nikt inny, rozumiesz mnie? - Tak. - Dobrze. Wampir otworzył drzwi i wszedł do środka. Potem podszedł do czarodziejki i ująwszy ją pod ramię, poprowadził w zacieniony kąt pomieszczenia, skąd mogli wszystko spokojnie obserwować. Ponownie zbliżył się do mężczyzny i popchnął go w głąb pokoju, tak by stanął twarzą w twarz z istotą stojącą przy oknie. Kaliban się rozejrzał. Uznawszy, że wszystko jest na swoim miejscu, zamknął drzwi. Odgłos zamykanych drzwi wyrwał mężczyznę z odrętwienia. Pokręcił głową, jakby próbował się obudzić z wyjątkowo niespokojnego snu. Po chwili podniósł wzrok i gwałtownie nabrał powietrza na widok narzeczonej, która kołysała się w miejscu. Skąpe światło wpadało przez okno za jej plecami, lecz postać stała w cieniu, dlatego nie sposób było zobaczyć wyraźnie jej twarzy. - Anno! - odezwał się mężczyzna. Wampir dobrze widział w ciemności. Wyczytał z oczu człowieka, że wyczuwa, iż z jego ukochaną coś jest nie tak. Pochylił się do przodu podekscytowany. Kiedy mężczyzna odezwał się ponownie, w jego głosie pobrzmiewała nuta strachu. - Musimy się stąd wydostać. Jak najszybciej. Musimy uciec od tego stworzenia, które nas tu przyprowadziło. Pociągnął nosem i się rozejrzał. - Co to za smród? Z ust zombie popłynął głuchy pomruk, na którego dźwięk biedak zastygł w bezruchu. - Anno? - powtórzył i zrobił krok do przodu.

Zombie, które dotąd nawet nie drgnęło, nagle skoczyło do przodu z przeraźliwym krzykiem, chwyciło swą ofiarę za kark i pociągnęło do przodu, tak że ta potknęła się i straciła równowagę. Człowiek opadł na jedno kolano i podniósł głowę, by zobaczyć, co go zaatakowało; długie czarne włosy zombie zafalowały gwałtownie, kiedy potwór znów przystąpił do ataku. Haczykowato zakrzywionymi palcami chwycił głowę mężczyzny z obu stron i przyciągnął jego twarz do swojej. Mężczyzna wykrzyczał imię ukochanej, w momencie gdy zombie zatapiało zęby w jego policzku, wyrywając mu z ciała kawał mięsa i przeżuwając go. Agonalne krzyki odbiły się echem od kamiennych ścian pokoju i ofiara zatoczyła się do tylu z rękami przyciśniętymi do okaleczonej twarzy, usiłując zatrzymać szkarłatny strumień tryskający z rany. Zombie znowu zaatakowało, tym razem sięgając do gardła mężczyzny, nie zważając na jego kopnięcia i uderzenia. Kilka chwil później krzyki ustały. Kaliban patrzył, jak zakrwawione zombie się prostuje. Przeżuwało chwilę, zanim połknęło. A potem spojrzało beznamiętnie na trupa leżącego u jego stóp. Teraz, kiedy mężczyzna był już martwy, z potwora opadła cała wściekłość. Wampir z trudem znosił zapach gorącej krwi. Odwrócił się do czarodziejki, która wciąż stała u jego boku, chwiejąc się jak pijana. - Poruszają się o wiele szybciej, niż sobie wyobrażałem - zauważył. - Tylko świeże - sprecyzowała Helde. - Te, które jakiś czas spoczywały w ziemi, nie są tak szybkie. Kaliban jeszcze raz zerknął na zombie, które siedziało przy ofierze wpatrzone przed siebie niewidzącym spojrzeniem. - Dlaczego nie je więcej? - zapytał. - Martwe ciało go nie pociąga. Zombie zawsze szukają żywych, jakby chciały zabrać im to, co same kiedyś posiadały. Nie muszą jeść, aby przeżyć, i gdy tylko rozprawią się z ofiarą, tracą nią zainteresowanie. Gdyby w pokoju znajdowali się inni żywi ludzie, zombie atakowałoby ich po kolei, aż uśmierciłoby wszystkich, chyba że coś by je powstrzymało. - A ten człowiek? Helde zerknęła na ciało leżące u stóp zombie. - Jest zarażony. Niebawem wstanie jako zombie. - Zarażony? Skinęła głową.

- Nawet gdyby nie został zabity, wystarczyłoby samo ugryzienie w twarz, aby zamienić go w zombie. Najpierw zachorowałby poważnie: gorączka, halucynacje, napady, wreszcie „śmierć”. Ale niedługo potem by ożył. - A zatem w ten sposób się rozprzestrzeniają. Zarażając innych wokół siebie, jakby to był wirus... - powiedział w zamyśleniu Kaliban; wciąż snuł plany wpuszczenia do świata ludzi podobnych istot. - Tak, dopóki ja żyję. - Co? - Ta zaraza zaczęła się dzięki magii. Czarnej magii. Ja ją zainicjowałam i istnieje tylko dzięki mnie. Gdybyś mnie teraz unicestwił, kobieta zombie przetrwałaby jako zombie, bo użyłam na niej zaklęcia, ale ten zarażony po zostałby trupem i nie przeszedłby procesu zombifikacji. A gdyby go nie wykończyła i tylko zachorowałby w wyniku ugryzienia, mógłby w pełni wrócić do zdrowia. Wampir spojrzał na nią uważniej. - Ciekawe - mruknął. - Muszę odpocząć - wyszeptała czarodziejka. - Oczywiście. - Minie wiele godzin, zanim znowu będę mogła normalnie funkcjonować. - Godzin? - Spojrzał na nią przerażony. - Ostrzegałam cię, że ożywianie bardzo mnie wyczerpuje. Kalibanowi przyszła do głowy inna myśl. - Jak myślisz, ile zombie byłabyś w stanie ożywić w ciągu dnia? - Dwóch, może trzech. Wpatrywał się we wspólniczkę dłuższą chwilę, a na jego twarzy coraz wyraźniej malowały się gniew i niedowierzanie. - Jak więc mamy stworzyć armię zombie, skoro ty w najlepszym razie potrafisz ożywić dwa lub trzy jednocześnie? - I będę potrzebowała tyle samo dni na odpoczynek między kolejnymi próbami. - Oszukałaś mnie, czarodziejko! - warknął wampir i zrobił krok w jej stronę. - Nie - odpowiedziała i cofnęła się z rękoma wyciągniętymi przed siebie. - Kalibanie, nigdy nie było moją intencją posługiwanie się magią w celu tworzenia dla ciebie kolejnych zombie. Po cóż miałabym to robić? - Pokazała na zombie i jego ofiarę. - Sam porównałeś je do wirusa, który się rozprzestrzenia. Mamy już jedno, a drugie wstanie niebawem. Wystarczy,

żebyśmy schwytali tylu ludzi, ilu zdołamy, a potem wpuścimy między nich nasze dwie bestie. Ani się obejrzysz, jak zobaczysz pierwsze szeregi swych żołnierzy. A gdy uwolnimy kolejne zombie, ich liczba gwałtownie się powiększy. Kaliban zastanowił się nad słowami czarownicy. Wreszcie skinął głową. - Dobrze. W takim razie proponuję, żebyś porządnie odpoczęła, ponieważ od jutra zaczynamy tworzyć armię umarłych. 3 Alexa weszła do windy i wcisnęła guzik najwyższego piętra, na którym mieścił się ich apartament. Liczne torby, zgromadzone podczas popołudniowych zakupów, uporczywie obijały jej się o nogi; zerknęła na nie i westchnęła cichutko. Nawet zakupy nie były w stanie poprawić jej humoru. Uśmiechnęła się jednak, gdy jej spojrzenie padło na torbę z Selfridges: miała w niej spodnie trzy czwarte w kolorze khaki, które kupiła dla Treya, licząc na to, że sprawi mu przyjemność. Ostatnio był bardzo skryty i zbyt często ukrywał się w swoim pokoju. Alexa zwróciła się nawet o poradę do Toma, który stwierdził, że lepiej przeczekać, aż Trey się uspokoi i znów będzie sobą. Dziewczyna usłuchała Irlandczyka, lecz nie przyznała się do tego, że jej zdaniem może chodzić o coś więcej i że to może jej przede wszystkim unika Trey, zawstydzony wyznaniami z czasu, kiedy byli więźniami Moloka, księcia demonów. Winda stanęła i drzwi się otworzyły. Pierwszym, co usłyszała Alexa, był śmiech: śmiech Treya. Od razu poczuła się lepiej i pomyślała, że może jednak Tom miał rację. W tej samej chwili usłyszała głośną muzykę. Wyszła z windy i zaraz się zatrzymała: na skórzanej kanapie obok Treya siedziała obca dziewczyna o blond włosach. Nie zauważyli jej, ponieważ oboje byli odwróceni tyłem, na dodatek muzyka zagłuszyła wszelkie odgłosy. Blondynka nachyliła się do Treya, który pokazywał jej coś w jakimś magazynie. Trąciła go głową, powiedziała parę słów i wybuchła śmiechem. Alexa z niedowierzaniem obserwowała, jak ta obca dziewczyna odsuwa z twarzy niesforny lok, uśmiechając się słodko do Treya, który wydawał się zupełnie nieświadom, że blondyna się do niego dowala. - Cześć - przywitała się głośno.

Chłopak zerwał się z kanapy i odwrócił w jej stronę poczerwieniałą twarz. Wyglądał jak dziecko przyłapane na podjadaniu ciastek przed kolacją. - Lex... er... cześć. - Pomachał do niej nieporadnie. - To... to jest Ella. Moja przyjaciółka. - Pokazał na blondynkę, ta zaś wstała i przywitała Alexę lekkim skinieniem głowy. - Miło cię poznać, Ello - powiedziała Alexa i również skinąwszy głową, ruszyła w stronę kuchni. - Nie przeszkadzajcie sobie. Bawcie się dobrze - dodała, mijając ich. Trey wyczuł napięcie w jej głosie; patrzył, jak idzie na sztywnych nogach, ledwo na niego zerknąwszy. Spojrzał na wejście do kuchni, a potem na dziewczynę stojącą u jego boku, jakby nie mógł się zdecydować. - Zaraz wracam - mruknął do Elli i wskazał na kuchnię, po czym ruszył się z miejsca. Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. - O co chodzi? - zapytał. - A o coś chodzi? - Tak. I nie mów mi, że nie, bo przecież widzę. - A niby o co? - odpowiedziała pytaniem na pytanie Alexa i odwróciwszy się, zajęła się wypakowywaniem zakupów. Trey stał spokojnie i czekał. Dziewczyna podeszła do lodówki i wyjęła z niej butelkę wody. Otworzyła ją i upiła łyk. Kiedy się odwróciła, na widok Treya uniosła brwi z udawanym zdziwieniem. Odjęła butelkę od ust. - Nie powinieneś zajmować się swoim gościem? Przyglądał jej się dłuższą chwilę z pytającym wyrazem twarzy, a potem nagle jego oblicze wykrzywił grymas zniecierpliwienia. - To o to chodzi? Ze zaprosiłem przyjaciółkę? - Dlaczego miałabym mieć coś przeciwko temu? - Ty mi powiedz. Zapadła kolejna długa chwila milczenia, a gdy Alexa znowu się odezwała, jej głos brzmiał już spokojnie. - Kim ona jest? - Spotkaliśmy się w Kanadzie. Jest likantropem. Ugryziona. Uratowała mi życie. Alexa wyglądała, jakby cale napięcie opuściło ją w jednej chwili. Posłała Treyowi podejrzliwe spojrzenie i rozchyliła usta.

- Uratowała ci życie? - Tak. Prychnęła i pokręciła głową. - Jakoś ci nie wierzę. - Jak to? - Czemu nigdy mi o tym nie opowiadałeś? Jak to możliwe, że nic nie wiem o dziewczynie, która uratowała ci życie, i dowiaduję się o niej dopiero wtedy, gdy przychodzę tu i zastaję was razem na kanapie? - Gdybyś nie zauważyła, przypominam ci, że od powrotu z Otchłani między nami nie układa się najlepiej. To miejsce... - A niby czyja to wina? Czyja to wina, że odkąd wróciliśmy, zamieniliśmy ze sobą zaledwie kilka słów? - Urwała na chwilę. - Unikasz mnie, Treyu! - To śmieszne! - Czyżby? To jak wyjaśnisz fakt, że za każdym razem, kiedy wchodzę do jakiegoś pomieszczenia, ty znajdujesz wymówkę, by z niego wyjść? Jak to się dzieje, że za każdym razem, gdy jestem w salonie, ty zostajesz w swoim pokoju i opuszczasz go dopiero, kiedy mnie nie ma? Nie zaprzeczaj, Treyu, bo jeśli coś ci nie wychodzi, to właśnie kłamstwo. Mierzyła go wyzywającym spojrzeniem z szeroko otwartymi oczami i z zaciśniętymi ustami, jakby tylko czekała, żeby jej zaprzeczył. - Posłuchaj... - Nie, to ty posłuchaj - przerwała mu gniewnie. Wzięła głęboki oddech, a kiedy znowu zaczęła mówić, jej głos zabrzmiał już łagodniej. - Nie chcę, byś myślał, że jesteś mi coś winien. W Otchłani rozmawialiśmy o tym, co do siebie czujemy. Przybyłeś tam, aby mnie uratować, i nigdy ci tego nie zapomnę. Ale w chwilach dużego na pięcia ludzie robią i mówią różne rzeczy. – Uśmiechnęła się smutno. - Chyba próbuję ci powiedzieć, że nie chcę, by poróżniło nas to... cośmy sobie wyznali. Przyjmijmy, że oboje działaliśmy w stresie, dobrze? Jeśli nam się to uda, może zdołamy wrócić do tego, jak było między nami wcześniej, i przestaniemy czuć się skrępowani w swoim towarzystwie. Wpatrywał się w nią niezdolny, by wykrztusić choć słowo. A może po prostu nie chciał nic mówić? Ostatecznie tylko pokręcił głową i głośno wypuścił powietrze. - Chcesz powiedzieć, że nie mówiłaś poważnie tego wszystkiego, tak? - Chcę powiedzieć, że może oboje trochę się pospieszyliśmy.

Alexa patrzyła, jak drgają mięśnie jego mocno zaciśniętych szczęk. Najwyraźniej bardzo starał się opanować. - W porządku, jeśli sobie tego życzysz - wydusił wreszcie. - A ty nie? Trey przygryzł dolną wargę i już miał coś powiedzieć, lecz się powstrzymał. Skinął sztywno głową i wyszedł z, kuchni. Alexa spojrzała na blat zarzucony zakupami i zatrzymała wzrok na torbie ze spodniami dla Treya. Ze zdziwieniem poczuła łzy płynące po policzkach. Po kilku minutach, gdy obmyła twarz i się uspokoiła, wyszła do salonu. Treya i Elli już nie było. 4 Trey wyszedł na dach budynku i spojrzał na konstrukcję ze szkła i metalu, w której znajdował się basen. Było to miejsce rzadko odwiedzane przez innych, dlatego zwykle mógł w nim spokojnie pomyśleć. Czuł duże napięcie. Przez cały ranek pracował, usiłując namierzyć miejsce pobytu Kalibana i Helde - bez powodzenia. Nagle kątem oka dostrzegł jakiś ruch, więc błyskawicznie się obrócił, a jego dłoń odruchowo wsunęła się pod kurtkę po pistolet samopowtarzalny, który nosił w kaburze. Drzwi się otworzyły i zobaczył wymęczone oblicze swego przyjaciela; zdziwiło go to, gdyż poza Lucienem Tom był najbardziej zrównoważoną i opanowaną osobą, jaką znał. Przywitał Irlandczyka skinieniem głowy i znowu się odwrócił, przesuwając wzrokiem po niebie. Tom zawahał się na chwilę, zanim podszedł do chłopaka. Milczeli długą chwilę wpatrzeni w dal. - Miłe miejsce, co? - odezwał się wreszcie Irlandczyk. - Tak. Spokojne. Znowu zapadło milczenie. - Wszystko w porządku? - zapytał Tom. Trey wzruszył wymijająco ramionami. - Chyba tak. - O czym tak rozmyślasz, młodzieńcze? - Zastanawiałem się, kiedy to wszystko się skończy - odrzekł chłopak. - Skierował spojrzenie na wysokie budynki kompleksu biurowego Canary Wharf. - Kiedy wreszcie skończy się całe to szaleństwo, w które zamieniło się

moje życie. Czy proszę o zbyt wiele? Czy to coś złego, że chcę przestać ciągle oglądać się przez ramię, by sprawdzić, czy nie skrada się wampir albo ktoś z jego kohorty? Że marzę o życiu chociaż trochę bardziej... normalnym? Przyjaciel pokręcił głową i westchnął. - Nie ma w tym niczego złego, chłopcze. I nie prosisz o zbyt wiele. - Przypomniał sobie wszystko, czego Trey doświadczył w tym krótkim czasie, od początku ich znajomości, kiedy to Lucien, przyjaciel ojca Treya, zaprosił go do ich świata. Szczególnie żywo stanęła mu przed oczami wizyta chłopaka w Kanadzie, dokąd udał się z nadzieją na znalezienie członka rodziny, który pomógłby mu oswoić się ze świadomością, że jest likantropem. Tymczasem chłopak zastał tam tylko wuja Franka: zgorzkniałego pijaka, który nie chciał mieć z nim nic wspólnego. A potem jeszcze wyprawa do Otchłani, gdzie Trey zmuszony był wziąć udział w morderczych igrzyskach demonów, by wywalczyć wolność dla siebie i dla Alexy. Nikt nie powinien doświadczać podobnych rzeczy, a już na pewno nikt tak młody. Tom zabębnił palcami po metalowej poręczy. Bardzo chciał móc powiedzieć przyjacielowi, że wszystko będzie w porządku, lecz w głębi serca wcale nie miał co do tego pewności. - Myślę, że wszystko zmierza do rozstrzygnięcia - rzekł tylko, by po chwili milczenia dodać: - Kaliban uzyskał już niemal całkowitą kontrolę nad Otchłanią. Wiemy też, że planuje coś dużego tutaj, w naszym świecie. Tak czy inaczej, zbliża się koniec. Trey skinął głową. - Nie masz czasem ochoty zostawić tego wszystkiego? Mógłbyś przecież. Nikt by cię nie winił, gdybyś tak po prostu zabrał się i odszedł... Gdybyś zostawił to piekło - zatoczył dłonią łuk - istotom Otchłani. Bo tak naprawdę to nie jest twoja wojna, Tom. Zresztą nie wiem już nawet, czy jest moja. Stali tam parę minut, nawet się nie siląc, aby wypełnić ciszę. Tom pierwszy przerwał milczenie i odezwał się cichym, niskim głosem, którego dźwięk sprawił, że Trey spojrzał na przyjaciela z zaciekawieniem. - Odpowiedź na twoje pytanie brzmi: nie. Nie zostawię tego wszystkiego. Nie zrozum mnie źle. Nie zawsze jest mi łatwo i często marzę o odrobinie normalności, która zastąpiłaby całą tę „paranormalność”. Kiedy jednak zbiera się tego zbyt dużo, wówczas przypominam sobie, jak bliski byłem śmierci, gdy Lucien uratował mnie z rąk tych pijących krew dziwolągów. Co więcej, Lucien jest moim przyjacielem, podobnie jak ty i Alexa, a przyjaciół nigdy nie zostawię samym sobie.

- Pokłóciłem się z Alexą - oznajmił po chwili Trey. Tom uśmiechnął się mimowolnie. - Czy to normalne życie nie przewiduje, że możesz mieć dziewczynę, która jest jednocześnie czarodziejką i dampirzycą? - zapytał. - Najwyraźniej nie. - No to do bani. - Do bani. Chmura zasłoniła słońce i teraz obaj patrzyli, jak cień płynie przez ulice i budynki Londynu. - Wiesz co, Treyu, nie ma czegoś takiego jak normalne życie. Różne rzeczy stają na naszej drodze i sprawiają, że zaczynamy żyć życiem, które wydaje nam się, że chcielibyśmy wieść. W każdym razie normalność jest mocno przereklamowana. Słońce znowu wyjrzało zza chmury, a Trey Laporte spojrzał na przyjaciela. - Jak ja sobie radziłem, zanim cię poznałem, Tom? - zapytał, uśmiechając się pod nosem. - Och, myślę, że sam rozwiązywałeś swoje problemy. Chociaż to pewnie zajmuje trochę więcej czasu - odpowiedział Irlandczyk i puścił oko do chłopaka. Trey uśmiechnął się do niego i ruszył do wyjścia. - Miło się gawędziło, Tom. Mężczyzna skinął głową i pomachał mu ręką, po czym oparł się o poręcz i znów spojrzał przed siebie. Przepełniała go troska o młodego przyjaciela - postanowił, że porozmawia o tym z Lucienem. 5 Lucien zerknął na mały zegar na biurku. Została jeszcze godzina do spotkania, które zwołał, by omówić bieżące strategie poszukiwania jego brata. Jak dotąd nie udało im się go odnaleźć pomimo intensywnych wysiłków. Czuł się zmęczony i bardziej niż zwykle poirytowany, czego

powodem bez wątpienia było to, że nie posilał się od dwóch dni. Jego spojrzenie zatrzymało się na drewnianym panelu, który maskował niedużą lodówkę z zapasem świeżej krwi dostarczonej przez kuriera tego ranka. Powinien się napić. Oparł czoło o złożone dłonie i na chwilę zamknął oczy. Leżał w kamiennej trumnie, której chłód przenikał jego zesztywniałe ciało. Trumna była zakryta ciężkim wiekiem, dlatego wypełniała ją nieprzenikniona ciemność. Poruszył się; miał świadomość, że coś jest nie tak, lecz nie wiedział dokładnie co. Otworzył oczy i spojrzał w bezgraniczną próżnię, która go otaczała, usiłując się zorientować, co mogło go obudzić. Z zewnątrz nie dochodziły żadne odgłosy, a zmysły podpowiadały mu, że nie ma tam nikogo. Przyłożył dłonie do wieka i naparł na nie, ignorując głośny zgrzyt krawędzi ocierających się o trumnę. Usiadł powoli i się rozejrzał. Wciąż nie opuszczało go uczucie niepokoju i zagrożenia. Kaliban syknął i spojrzał za okno na szarą kłębiącą się mgłę, która wyznaczała granicę między oboma światami. Postanowił przywołać Helde, kiedy... Lucien otworzył oczy; wciąż kręciło mu się w głowie po wizji, jakiej doświadczył. Wstał, ignorując uczucie bezwładu spowodowane nagłym ruchem. Już raz przydarzyło mu się coś podobnego - kiedy jego brat uciekł z Otchłani po tym, jak przywrócił do życia Helde. Wtedy, podobnie jak i teraz, doznał wrażenia, że patrzy na wszystko oczyma brata i słyszy jego myśli, i również zrobiło mu się niedobrze. Kaliban mógł zareagować na to połączenie. Lucien miał nadzieję, że tak się jednak nie stało. Jeszcze raz zerknął na stary zegar, chwycił za telefon i zadzwonił do Toma z poleceniem, by natychmiast zebrał wszystkich w sali konferencyjnej na dole. Pięć minut, nie dłużej. Kiedy odłożył słuchawkę, uśmiechnął się po raz pierwszy od wielu dni. Już wiedział, gdzie ukrywają się jego brat i towarzysząca mu czarodziejka. 6 Na spotkanie przybyło ich sześcioro. Ostatnia przyszła Hag i teraz ona, Trey, Tom, Alexa oraz dwóch ważniejszych pracowników Luciena siedzieli po jednej stronie stołu w ogromnej sali konferencyjnej, spoglądając na puste

krzesło po drugiej stronie. Zasypany licznymi pytaniami Irlandczyk powiedział tylko, że Lucien ma im do przekazania ważną wiadomość. Alexa zjawiła się tuż przed starą czarodziejką i minąwszy miejsce, które zwykle zajmowała, po lewej ręce Treya, usiadła przy drugim końcu stołu, za Tomem i innymi. Kiedy przechodziła obok niego, chłopak odwrócił się i skinął głową, lecz ona go zignorowała i wbiła wzrok w blat. Nadejścia Hag trudno było nie zauważyć. Stara czarodziejka, która przybyła wraz z nimi do świata ludzi po przygodzie Treya w igrzyskach demonów, wpadła do sali, krzycząc i złorzecząc podobnej do drzewa mandragorze, której poleciła zostać na zewnątrz. Ogromne stworzenie stanęło tuż za drzwiami, całkowicie blokując przejście swoim cielskiem. Było to uosobienie koszmaru. Okrutna prastara twarz o czarnych oczach osadzonych głęboko nad poziomym rozcięciem służącym istocie za usta; sama głowa wyrastała z „pnia" tułowia będącego rozdętą wersją bulwiastego korzenia, grube muskularne kończyny zwisały bezwładnie, a były pokryte, podobnie jak reszta ciała mandragory, szorstką skórą podobną do kory. Ciężkie i nieporadne stworzenie podążało za swoją panią niczym groźny ochroniarz, a jego krzyk był śmiertelny i zabijał wszystko, co żywe - dlatego Hag kazała usunąć głos swojemu strażnikowi. - Musiałaś przyciągnąć to coś ze sobą? - zapytał Tom czarodziejkę. Mandragora spojrzała na niego, mrużąc oczy, i otworzyła szeroko usta. Czarodziejka uspokoiła swoją podopieczną. - Cicho. Ten głupiec nie chciał być niegrzeczny. Prawda? - Uniosła brwi, lecz Tom posłał jej w odpowiedzi piorunujące spojrzenie. Hag ponownie odwróciła się do mandragory, jakby rozmawiała z niegrzecznym dzieckiem, co w rzeczywistości było bliskie prawdy; wychowała istotę z korzenia, karmiąc ją krwią, mlekiem i miodem, aż wyrosła na coś tak ogromnego. - Już przestań się dąsać i za czekaj tutaj - powiedziała czarownica i zatrzasnęła drzwi przed nosem mandragory. Przewróciła oczami. - Chciałam zostawić ją w Otchłani, ale tak się wściekła, że musiałam zabrać cholerę ze sobą. Kilka chwil później pojawił się Lucien. Wszedł żwawym krokiem i zajął miejsce na środku przeciwnej strony stołu, tak by mógł widzieć i być widzianym przez wszystkich.