Kenner Julie 01. Wołasz mnie.pdf

Rozdział 1 Szmer śmigieł helikoptera wypełnia moją głowę jak szept. Niesie tajemniczą wiadomość, przed którą nie mogę uciec. Nie on, nie teraz. Nie on, nie teraz. Jednak doskonale wiem, że moje błaganie jest bezsensowne, moje słowa próżne. Nie jestem w stanie uciec. Nie jestem w stanie się ukryć. Mogę tylko być sobą – pędzić z prędkością dwustu kilometrów na godzinę na nieuniknione zderzenie z przeznaczeniem, któremu, jak mi się wydawało, wymknęłam się pięć lat temu. Z mężczyzną, którego za sobą zostawiłam. Z mężczyzną, którego – jak sobie wmawiałam – już nie chcę, ale nie mogłam zaprzeczyć, że rozpaczliwie potrzebuję. Zaciskam palce na egzemplarzu „Architectural Digest”, który trzymam na kolanach. Nie muszę spoglądać w dół, żeby widzieć mężczyznę na okładce. Jest w moich myślach tak żywy jak wtedy. Z czarnymi lśniącymi włosami o lekko miedzianym odcieniu, kiedy padało na nie słońce. Z tak niebieskimi przepastnymi oczami, że można się było w nich utopić. Na okładce siedzi od niechcenia na krawędzi biurka, w ciemnoszarych spodniach idealnie zaprasowanych w kant. W wyprasowanej koszuli. Ze lśniącymi spinkami w mankietach. Za nim rysuje się horyzont Manhattanu, obramowany szklaną ścianą. Bije od niego zdecydowanie i pewność siebie, ale oczyma duszy widzę coś więcej. Widzę zmysłowość i grzech. Moc i uwodzenie. Widzę mężczyznę z rozpiętym kołnierzykiem, luźno zawiązanym krawatem. Mężczyznę czującego się w swojej skórze zupełnie swobodnie, który skupia na sobie uwagę wszystkich, gdziekolwiek się pojawi. Widzę mężczyznę, który mnie pragnął. Widzę mężczyznę, który mnie przerażał. Jacksona Steele’a. Pamiętam, co czułam, kiedy jego skóra muskała moją. Pamiętam nawet jego zapach, drzewny, piżmowy, z nutką dymu. Ale przede wszystkim pamiętam to, jak uwodziły mnie jego słowa. To, jak się przy nim czułam. Teraz, tu, nad Pacyfikiem, nie mogę wyprzeć się podniecenia, jakie ogarnęło mnie na samą myśl o tym, że znów go zobaczę. Oczywiście, przeraża mnie to. W dodatku helikopter przechyla się ostro, przyprawiając mnie o skurcz żołądka. Wyciągam rękę, żeby się przytrzymać, przyciskam dłoń do okna i spoglądam na granatowy Pacyfik pode mną i malującą się w oddali poszarpaną linię wybrzeża Los Angeles. – Zbliżamy się, pani Brooks – mówi po chwili pilot, którego krystalicznie czysty głos słyszę w słuchawkach. – Jeszcze tylko kilka minut. – Dziękuję, Clark. Nie lubię podróżować samolotem, nie lubię zwłaszcza helikopterów. Może mam zbyt wybujałą wyobraźnię, ale nie mogę wymazać z umysłu wizji, że pod wpływem nieustannego ruchu tych bez

przerwy rozedrganych maszyn odpadają dziesiątki absolutnie niezbędnych śrub i kabli. Udało mi się pogodzić z faktem, że podróż samolotem albo helikopterem jest czasami nieunikniona. Kiedy jest się asystentką jednego z najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi na świecie, podróże lotnicze zwyczajnie należą do obowiązków służbowych. I chociaż udało mi się przywyknąć do tej myśli – i całą sprawę traktować ze względnym spokojem – przy starcie i lądowaniu nadal robiłam się nerwowa. Jest coś potwornie nienaturalnego w tym, kiedy ziemia wychodzi ci na spotkanie, chociaż ty też nieustannie się do niej zbliżasz. Teraz właściwie żadnej ziemi nie widzę. Jak okiem sięgnąć pod nami jedynie woda i mam już skomentować ten drobny fakt, kiedy w moim oknie pojawia się zarys wyspy. Mojej wyspy. Na sam jej widok się uśmiecham, biorę oddech, potem drugi, aż w końcu czuję się rozsądnie spokojna i w miarę opanowana. Oczywiście, wyspa tak naprawdę nie jest moja. Należy do mojego szefa, Damiena Starka. A ściślej mówiąc do Stark Vacation Properties, które jest oddziałem Stark Real Estate Development, które, z kolei, jest częścią Stark Holdings, które są jednostką zależną Stark International, jednej z najbardziej dochodowych firm na świecie, a jej właściciel jest jednym z najpotężniejszych ludzi na świecie. Jednak w moim umyśle wyspa Santa Cortez jest moja. Wyspa, projekt i cały potencjał z nią związany. Santa Cortez jest jedną z najmniejszych Wysp Normandzkich, które leżą u wybrzeży Kalifornii. Położona jest nieco za Cataliną i przez wiele lat, razem z wyspą San Clemente, była wykorzystywana przez marynarkę. W odróżnieniu od San Clemente, która nadal pozostaje we władaniu wojska i znajduje się na niej baza wojskowa, koszary i różne inne wytwory cywilizacji, Santa Cortez pozostaje nieskażona przez człowieka, bo wykorzystywana była do walki wręcz i treningów strzeleckich. Parę miesięcy temu zauważyłam nieduży artykuł w „Los Angeles Times”, omawiający obecność wojsk w Kalifornii. Wspomniano w nim obie wyspy, ale zaznaczono, że wojsko kończy operacje na Santa Cortez. Więcej informacji nie było, ale zaniosłam artykuł Starkowi. – Może się okaże, że jest na sprzedaż, a jeżeli tak, pomyślałam, że powinniśmy działać szybko – powiedziałam, wręczając mu gazetę. Właśnie skończyłam przedstawiać mu plan dnia i szybkim krokiem szliśmy w stronę sali konferencyjnej, w której dwunastu dyrektorów banków z trzech różnych kontynentów wraz z Charlesem Maynardem, prawnikiem Starka, oczekiwało na rozpoczęcie dawno zaplanowanego spotkania na temat strategii podatkowej i inwestycyjnej. – Wiem, że szuka pan potencjalnych miejsc na ekskluzywny romantyczny ośrodek wypoczynkowy na Bahamach – ciągnęłam. – Ale nie znaleźliśmy jeszcze odpowiedniej wyspy i pomyślałam, że wyjątkowe miejsce na kilkudniowe wypady rodzinne z łatwym połączeniem ze Stanami ma prawdziwy potencjał biznesowy. Wziął kartkę i czytając po drodze, zatrzymał się przed szklanymi drzwiami sali konferencyjnej. Pracując dla niego pięć lat, zdążyłam poznać jego reakcje, ale w tej chwili nie miałam zielonego pojęcia, o czym myśli. Oddał mi artykuł, uniósł jeden palec, bez słowa każąc mi poczekać, a potem wszedł na salę i zwrócił się do zgromadzonych mężczyzn. – Panowie, przepraszam, ale coś mi wypadło. Charles, mógłbyś przełożyć spotkanie?

Sam stał już ze mną na korytarzu, nie czekając na odpowiedź Maynarda ani na przyzwolenie gości, zupełnie pewien, że wszystko pójdzie gładko, dokładnie tak, jak chciał. – Niech pani zadzwoni do Nigela Galwaya w Pentagonie – powiedział, idąc z powrotem korytarzem w stronę swojego gabinetu. – Znam go osobiście. Niech mu pani powie, że chcę kupić wyspę. Później proszę skontaktować się z Aidenem. Wyjechał do Century City pomóc Trentowi rozwiązać jakiś problem, który wyniknął w trakcie budowy. Niech pani spyta, czy może się wyrwać i spotkać z nami na obiedzie w The Ivy. – Och – powiedziałam, starając się nie stracić równowagi. – Z nami? Obecność Aidena była zrozumiała. Aiden Ward był wiceprezesem Stark Real Estate Development i obecnie nadzorował budowę Stark Plaza, trzech biurowców przy Santa Monica Boulevard w Century City. Nie rozumiałam tylko, dlaczego Stark chciał, żebym na obiedzie była obecna ja, skoro miał w zwyczaju po prostu informować mnie o fakcie lub po spotkaniu przekazywać mi szczegóły do sprawdzenia lub dopilnowania. – Skoro zainicjowała pani ten projekt, powinna pani być na wstępnym spotkaniu. – Zainicjowałam? – Słowo daję, kręciło mi się w głowie. – Jeżeli interesuje się pani budową nieruchomości, zwłaszcza projektami komercyjnymi, nie mogłaby pani wymarzyć sobie lepszego opiekuna niż Aiden – powiedział. – Oczywiście, będzie pani musiała pracować dłużej. Nadal jest mi pani potrzebna przy biurku, ale może pani przekazać wszystkie swoje zadania, którymi mogłaby się zająć Rachel. Chyba chętnie weźmie kilka dodatkowych godzin – dodał, mając na myśli swoją weekendową asystentkę, Rachel Peters. – Niech się pani oprze na biznesplanie, który Trent ułożył dla Bahamów, i na jego podstawie proszę opracować własny plan i grafik. – Zerknął na zegarek. – Do obiadu nie uda się pani z tym uporać, ale przedstawi nam pani główne aspekty. – Spojrzał mi w oczy i w jego wzroku dostrzegłam wesołość. – A może zbyt wiele oczekuję? Wydawało mi się, że nieruchomości należą do pani szczególnych zainteresowań, ale skoro nie zamierza się pani wcielać w kierowniczą rolę… – Nie! – wyrzuciłam z siebie, prostując plecy i wypinając pierś. – Nie. To znaczy, tak. To znaczy, tak, panie Stark, chcę się zająć tym projektem. – Tak naprawdę chciałam tylko powstrzymać się od dyszenia, ale nie byłam pewna, czy mi się to uda. – To dobrze – powiedział. Dotarliśmy do mojego biurka w recepcji przed jego gabinetem. – Proszę zadzwonić do Nigela i umówić nas na lunch. Od tego zaczniemy. Słowa: „od tego zaczniemy” doprowadziły mniej więcej do tej chwili. Jestem oficjalnym menedżerem projektu ośrodka wypoczynkowego w Santa Cortez, Stark Vacation Property. W każdym razie, jeszcze dzisiaj. Mam nadzieję, że jutro też nim będę. Bo chyba to jest najważniejsze, prawda? Czy wiadomość, jaką otrzymałam dwie godziny temu, unicestwi projekt Santa Cortez, czy jednak uda mi się go uratować, a wraz z nim moją raczkującą karierę? Szkoda, że potrzebuję Jacksona Steele’a, żeby pchnąć to dalej. Ściska mnie nieprzyjemnie w żołądku i mówię sobie, żeby się nie martwić. Jackson mi pomoże. Musi, ale ja w tej chwili pragnę jedynie go dosiąść. Ze względu na moje skołatane nerwy jestem szczególnie wdzięczna, że lądowanie przebiega łagodnie.

Wsuwam czasopismo do mojej skórzanej aktówki, rozpinam pas i czekam, aż Clark otworzy drzwi. Od razu wdycham świeży zapach oceanu i wystawiam twarz do bryzy. Natychmiast czuję się lepiej, bo moje zmartwienia ani choroba lokomocyjna nie pasują do czystej urody tego miejsca. Jakież ono piękne. Piękne i nieskażone, z endemicznymi gatunkami traw i drzew, wydmami i plażami pokrytymi muszlami. Działania wojskowe, które tu prowadzono, nie wyrządziły szkody naturze. Prawdę mówiąc, jedynym znakiem cywilizacji jest miejsce, w którym wylądowaliśmy. W tym obszarze znajduje się lądowisko dla dwóch helikopterów, dok dla łodzi, mały metalowy budynek wykorzystywany jako przechowalnia sprzętu i inny mały budynek z dwiema chemicznymi toaletami. Jest również Bobcat, generator, i inne maszyny sprowadzone po to, żeby rozpocząć proces oczyszczania terenu. Nie wspominając o dwóch kamerach zainstalowanych po to, żeby zadowolić zarówno ochronę Stark International, jak i firmę ubezpieczeniową. Obok helikoptera, którym wylądował Clark, stoi drugi, a za nim ciągnie się prowizoryczna ścieżka, która prowadzi od tego rozgrzebanego miejsca robót do nadal dzikiego wnętrza wyspy. I, zapewne, do Damiena, jego żony Nikki, i Wyatta Royce’a, fotografa, którego Damien zatrudnił, żeby zrobił żonie sesję zdjęciową na tle morza i udokumentował stan wyspy przed budową. Clark zostaje przy maszynie, a ja ruszam ścieżką. Niemal natychmiast zaczynam żałować, że nie przebrałam się ze spódnicy i szpilek, zanim wybrałam się w tę podróż. Ziemia jest kamienista i niepewna, buty będę miała odrapane i zniszczone. Miałam zamiar ubrać się w dżinsy i buty trekkingowe, ale się spieszyłam, a jeżeli uda mi się uratować ten projekt, para moich ukochanych granatowych szpilek będzie niewielką ceną, jaką za to zapłacę. Teren jest lekko pagórkowaty i kiedy wspinam się po niewielkim wzgórzu, w dole widzę piaszczystą zatokę pomiędzy skałami. Fale rozbijają się o kamienie, rozbryzgując wodę, której krople migoczą w powietrzu jak diamenty. Na plaży widzę Damiena, który obejmuje żonę w talii, a ona opiera głowę na jego ramieniu. Oboje spoglądają w bezkresne morze. Nikki i ja zaprzyjaźniłyśmy się, więc nie pierwszy raz widzę ich razem. Jednak w tej chwili jest coś tak słodkiego i intymnego, że czuję, że powinnam się odwrócić i dać im nacieszyć się sobą. Ale nie mam czasu do stracenia, więc odkasłuję i idę dalej. Wiem, oczywiście, że mnie nie usłyszą. Odgłos oceanu rozbijającego się o brzeg był na tyle głośny, że stłumił huk nadlatującego helikoptera, więc z całą pewnością zagłuszy mój cichy głos. Jakby na potwierdzenie moich domysłów, Damien przyciska wargi do skroni Nikki. Skręca mnie w środku. Myślę o czasopiśmie w mojej aktówce – i o zdjęciu mężczyzny na okładce. Całował mnie w ten sam sposób i kiedy przypominam sobie delikatną jak trzepot skrzydeł motyla pieszczotę jego warg na mojej skórze, czuję, że pieką mnie oczy. Mówię sobie, że to wiatr i słona bryza, ale, oczywiście, to nieprawda. To żal i poczucie straty. I, zgadza się, strach. Strach, że za chwilę otworzę drzwi do czegoś, czego rozpaczliwie pragnę, ale wiem, że nie jestem sobie w stanie z tym poradzić. Strach, że koncertowo spieprzyłam sprawę kilka lat temu. I chłodna, gorzka pewność, że, jeżeli nie będę bardzo, bardzo ostrożna, mur, który wokół siebie zbudowałam, runie i moje straszne tajemnice pozna cały świat. – Sylvia?

Podskakuję lekko, przestraszona, i uświadamiam sobie, że stoję i patrzę martwym wzrokiem w morze, błądząc myślami bardzo daleko. – Panie Stark, przepraszam. Ja… – Wszystko w porządku? – To Nikki odzywa się ze zmartwioną miną, podbiegając do mnie. – Wyglądasz na rozedrganą. – Stoi już obok mnie i chwyta mnie za rękę. – Nic mi nie jest – kłamię. – Nie przeszła mi jeszcze choroba lokomocyjna po podróży helikopterem. Gdzie Wyatt? – Rozkłada się na plaży – mówi Stark. – Pomyśleliśmy, że najlepiej będzie, żeby już zaczynał robić zdjęcia do folderu. Krzywię się, bo jestem ponad godzinę spóźniona. Plan był taki, że miałam spędzić poranek w Los Angeles, a Nikki, Damien i Wyatt mieli przylecieć wcześniej na wyspę. Ja miałam dołączyć do nich później, kiedy już zrobią prywatną sesję zdjęciową, i pozostałą część poranka miałam spędzić na pracy z Wyattem nad serią ujęć, które moglibyśmy wykorzystać w materiałach reklamowych kompleksu. Damien miał polecieć helikopterem do miasta, a Wyatt, Nikki i ja mieliśmy wrócić z Clarkiem. Nikki i ja ostatnio odkryłyśmy, że łączy nas miłość do fotografii i Wyatt zaoferował się, że po skończonej pracy udzieli nam kilku wskazówek. – Nie przywiozłaś aparatu – mówi Nikki, marszcząc czoło. – Coś jest nie tak. – Nie – mówię. – No, dobra. Może i tak. – Spoglądam Starkowi w oczy. – Muszę z panem porozmawiać. – Sprawdzę, co robi Wyatt – mówi Nikki. – Nie, zostań. To znaczy, jeżeli pan Stark… jeżeli Damien… nieważne. – Ciągle czuję się niezręcznie, zwracając się do niego po imieniu w czasie wolnym od pracy. Ale jak wielokrotnie podkreślał, spędziłam wystarczającą ilość godzin, popijając drinki przy jego basenie z jego żoną. Po tylu wypitych cosmopolitan oficjalne odnoszenie się do siebie, kiedy jesteśmy poza firmą, zaczyna wydawać się sztuczne. – Oczywiście, że nie mam nic przeciwko temu – mówi. – Co się stało? Biorę głęboki oddech i wyrzucam z siebie informację, którą duszę w sobie. – Martin Glau wycofał się rano z projektu. Widzę, że Damienowi w jednej chwili zmienia się mina. Na jego twarzy pojawia się przelotny przebłysk zaskoczenia, a po nim złość, zastąpiona natychmiast przez determinację. Stojąca za nim Nikki nie jest tak opanowana. – Glau? Przecież był tak entuzjastycznie nastawiony! Dlaczego, do diabła, miałby chcieć się wycofywać? – Nie: chcieć – wyjaśniam. – On to zrobił. Wyjechał. Damien przez chwilę wpatruje się we mnie. – Wyjechał? – Wygląda na to, że wyprowadził się do Tybetu. Oczy Damiena otwierają się szerzej, ledwie zauważalnie. – Tak? – Sprzedał swoją posiadłość, zamknął firmę i powiedział swojemu prawnikowi, żeby powiadomił

jego klientów, że postanowił spędzić resztę życia na modlitewnej medytacji. – Sukinsyn – mówi Damien, powściągając wściekłość, którą rzadko widzę podczas prowadzenia interesów, ale prasa nieraz zwracała uwagę na jego temperament. – Do cholery, co on sobie wyobraża? Rozumiem jego złość. Prawdę mówiąc, podzielam ją. To mój projekt, a Glau skutecznie wpuścił nas w kanał. Ośrodek w Santa Cortez to własność Starka, ale nie znaczy to wcale, że w całości jest finansowana przez Damiena czy przez firmy Damiena. Nie, przez ostatnie trzy miesiące stawaliśmy na głowie, żeby zdobyć inwestorów – i każdy z nich podał dwa powody, dla których angażuje się w projekt – reputację Glaua jako architekta i reputację Damiena jako biznesmena. Przeczesuje palcami włosy. – W porządku, poradzimy sobie. Jeżeli prawnik informuje klientów dzisiaj, niedługo dowie się prasa, a potem wszystko potoczy się ekspresowo. Krzywię się. Na samą myśl skóra mi cierpnie, bo to mój projekt. Ja go stworzyłam, ja się nim zajęłam i ja harowałam jak wół, żeby ruszyć z miejsca. Dla mnie to coś więcej niż ośrodek wypoczynkowy; to krok milowy do przyszłej kariery. Muszę utrzymać ten projekt przy życiu. I, cholera, utrzymam go! Nawet, jeżeli to ma oznaczać zbliżenie do jedynego mężczyzny, którego przysięgłam sobie nigdy więcej nie zobaczyć. – Musimy ustalić plan – mówię. – Zdecydowany kierunek, który przedstawimy inwestorom. Mimo napiętej sytuacji dostrzegam cień rozbawienia w oczach Damiena. – A ty już masz propozycję. To dobrze. Posłuchajmy. Kiwam głową i zacieśniam uścisk na aktówce. – Na inwestorach zrobiły wrażenie reputacja Glaua i jego dorobek – mówię. – Ale tego nie znajdziemy u innego architekta. – Glau, siła sprawcza kilku najbardziej imponujących i innowacyjnych budynków w nowoczesnej historii, był architektem, za którym wiele przemawiało – zarówno umiejętności, jak i status celebryty zapewniały projektowi sukces. – Więc proponuję, żebyśmy przedstawili jedynego architekta, który jest w stanie dorównać albo nawet przewyższyć reputację Glaua. Sięgam do torebki, wyjmuję czasopismo i podaję je Damienowi. – Jackson Steele. Ma doświadczenie, styl, reputację. Nie jest wschodzącą gwiazdą w branży, a teraz, kiedy zniknął Glau, odważę się stwierdzić, że to on zostanie nowym koronowanym księciem. To nie wszystko. Steele, w jeszcze większym stopniu niż Glau, ma status celebryty, który można wykorzystać przy projekcie. Tego rodzaju potencjał reklamowy nie tylko zrobi wrażenie na inwestorach, ale będzie wielkim bonusem, kiedy będziemy reklamować ośrodek wśród klientów. – Tak? – mówi Stark dziwnie beznamiętnym głosem. Widzę, że zerka na Nikki, a ich przelotne spojrzenie wzbudza moją ciekawość. – Przeczytaj artykuł – ponaglam go, zawzięta, żeby udowodnić, że mam rację. – Podobno historia związana z jednym z jego projektów ma zostać zaadaptowana na film fabularny, a powstał już film dokumentalny o nim i o muzeum w Amsterdamie, którym zajmował się w zeszłym roku. – Wiem – mówi Damien. – Ma dzisiaj wieczorem premierę w Teatrze Chińskim. – Tak – mówię entuzjastycznie. – Wybierasz się? Mógłbyś z nim tam porozmawiać. Wargi Damiena wykrzywiają się w grymasie, który wydaje mi się ironią. – Niestety, nie zostałem zaproszony. Wiem o tym tylko dlatego, że wspomniał o tym Wyatt. Wynajęli

go, żeby robił zdjęcia na czerwonym dywanie i strzelił parę fotek gościom. – Właśnie o tym mówię – naciskam. – To wydarzenie z czerwonym dywanem. Ten facet jest urodzonym celebrytą. Potrzebujemy go w naszym zespole. W artykule piszą też, że nosi się z zamiarem otworzenia filii w Los Angeles, co sugeruje, że próbuje się przesunąć nieco na rynek Zachodniego Wybrzeża. – Jackson Steele to nie jedyne nazwisko na świecie – mówi Damien. – Nie – przyznaję. – Ale w tej chwili tylko on skupia na sobie taką uwagę. Mało tego, sprawdziłam już paru innych, którzy mogliby przekonać inwestorów, ale żaden nie jest w tej chwili dyspozycyjny. Steele jest. Nie zaproponowałam Steele’a jako architekta w oryginalnym planie budowy, bo przez najbliższych sześć miesięcy miał być zajęty projektem w Dubaju. – Wtedy cieszyłam się, że Jackson nie ma czasu, bo nie chciałam znaleźć się w takim położeniu. Teraz jednak sytuacja się zmieniła. – Projekt w Dubaju się posypał – ciągnę. – Chyba z powodów politycznych i finansowych. Wszystko jest przedstawione w artykule. Przeprowadziłam szybkie dochodzenie i nie wydaje mi się, żeby Jackson Steele miał kolejny projekt w realizacji, ale wiecznie tak nie będzie. Jackson Steele może uratować kompleks Santa Cortez. Proszę, uwierz mi, kiedy ci mówię, że nie zaproponowałabym go, gdybym nie była tego absolutnie pewna. Czyż nie była to najprawdziwsza prawda? – Ja też w to wierzę – mówi Damien. – I zgadzam się z twoją oceną sytuacji. Jeżeli nie zatrudnimy Jacksona Steele’a natychmiast, stracimy inwestorów. Innym sposobem na utrzymanie projektu przy życiu jest jego pełne sfinansowanie, albo aktywami firmy, albo moimi własnymi środkami. – Bierze oddech. – Sylvia – mówi łagodnie. – Ja nie robię interesów w ten sposób. – Wiem. Doskonale o tym wiem. Właśnie dlatego sugeruję, żebyśmy zbliżyli się do Jacksona. To znaczy, Steele’a – poprawiam, powstrzymując się, żeby nie skrzywić się z powodu niezamierzonego wyjawienia zażyłości. – To projekt, o którym będzie głośno, a właśnie na takich ostatnio się skupia. Wejdzie w to. Jest dokładnie tym, czego szuka. Damien i Nikki zerkają na siebie kolejny raz, a we mnie rodzi się niepokój. – Przepraszam – odzywam się. – Czy ja o czymś nie wiem? – Jackson Steele nie jest zainteresowany pracą dla Stark International – mówi Nikki po chwili wahania. – Słucham? – Potrzebuję chwili, żeby przyswoić te słowa. – Skąd wiesz? – Poznaliśmy go na Bahamach – wyjaśnia Nikki. – Damien zaproponował, że zapozna go ze wstępną fazą projektu na Bahamach, jeszcze zanim Stark International nabył teren. Że da mu pełny dostęp do każdego szczegółu tego projektu. Ale powiedział bardzo wyraźnie, że nie chce pracować dla Damiena ani dla żadnej z jego firm. Mówi, że za Damienem ciągnie się długi cień i że on nie ma ochoty się pod nim znaleźć. – Krótko mówiąc, Steele’a do tego projektu nie zaangażujemy – mówi Damien. Zerka na zegarek, a potem na Nikki. – Muszę wracać – mówi, a potem znów skupia się na mnie. – Zadzwoń do inwestorów osobiście. Nic nie jestem w stanie z tym zrobić. Naprawdę mi przykro, Syl – dodaje, a to zdrobnienie uświadamia mi, jak bardzo to wszystko jest realne. Projekt padł. Mój projekt padł. Mówię sobie, że powinnam czuć ulgę, że nie muszę ryzykować powrotu do wspomnień. Że byłam

głupia, myśląc, że mam siłę zmierzyć się z koszmarami. Że powinnam odpuścić ten projekt, zamiast pakować się w to, od czego kiedyś uciekłam. Nie. Nie. Zbyt ciężko pracowałam, a ten projekt zbyt wiele dla mnie znaczy. Nie mogę odpuścić. Nie tak po prostu. Nie bez walki. I, zgadza się, może w głębi duszy chcę znów zobaczyć Jacksona Steele’a. Udowodnić sobie, że jestem w stanie to zrobić. Że jestem w stanie się z nim widzieć, rozmawiać, pracować w tak cholernej zażyłości – i jakimś cudem nie rozpaść się pod ciężarem tego wszystkiego. – Proszę – mówię do Damiena, zaciskając dłonie i wmawiam sobie, że nierówne bicie serca i lepka skóra są wynikiem strachu przed upadkiem projektu, a nie myśli o ponownym spotkaniu z Jacksonem. – Pozwól mi z nim porozmawiać. Musimy przynajmniej spróbować. – Na tym projekcie świat się nie kończy, panno Brooks. – Jego głos jest łagodny, ale pewny. – To nie jest twoja ostatnia szansa. – Wierzę – mówię. – Ale nigdy jeszcze nie widziałam, żebyś rezygnował z intratnego interesu, kiedy istnieje cień szansy, żeby go uratować. – Opierając się na tym, co wiem na temat pana Steele’a, szans nie ma. – Moim zdaniem są. Proszę, pozwól mi spróbować. Daj mi tylko weekend – dodaję pośpiesznie. – Tylko tyle, żebym zdążyła się spotkać z panem Steele’em, żeby przedstawić mu projekt. Damien przez chwilę się nie odzywa. Później kiwa głową. – Nie ukryję tego przed inwestorami – mówi w końcu. – Ale jest już piątek, możemy to wykorzystać. Zadzwoń do nich. Poinformuj, że musimy im przedstawić najnowsze informacje na temat projektu i że konferencja została zaplanowana na poniedziałek rano. Kiwam głową, pewnie i zdecydowanie. Ale w środku skaczę z radości. – Masz weekend – ciągnie Damien. – W poniedziałek rano ogłosimy, że mamy Jacksona Steele’a w ekipie, albo że są problemy z projektem. – Będziemy go mieć – mówię z pewnością opartą raczej na nadziei niż racjonalnych przesłankach. Damien przechyla lekko głowę na prawo, jakby zastanawiał się nad moimi słowami. – Skąd ta pewność? Oblizuję wargi. – Poznałam go. Jakieś pięć lat temu w Atlancie. Właściwie tuż przed tym, jak podjęłam pracę u ciebie. Nie wiem, czy się zgodzi, ale wydaje mi się, że przynajmniej mnie wysłucha. – W każdym razie tak myślałam, zanim się dowiedziałam, że już wcześniej odrzucił pracę przy projekcie dla Starka. Teraz warunki gry były zupełnie inne. Wcześniej myślałam, że przyniosę mu niesamowitą propozycję na srebrnej tacy. Że to ja zrobię przysługę Jacksonowi. Że to ja będę miała władzę. Teraz wiem, że jest dokładnie odwrotnie. Może odejść. Może odmówić. Może pokazać mi środkowy palec i powiedzieć, żebym zrobiła wypad z jego życia. Myślę o naszej ostatniej rozmowie – o rozmowie, która rozdarła mi serce. – Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił – powiedziałam. – O co tylko poprosisz.

– Żadnych pytań, żadnych kłótni, to ważne. – Obiecuję, kochanie, zrobię wszystko, o co poprosisz, powiedz tylko co. Dotrzymał słowa. Zrobił to, o co go poprosiłam, chociaż zniszczyło to nas oboje. A teraz potrzebuję czegoś więcej. I rozpaczliwie mam nadzieję, że i tym razem wystarczy, że poproszę.

Rozdział 2 O którejkolwiek będzie dysponował czasem – mówię, przyciskając telefon do lewego ucha, a drugą dłonią zasłaniając prawe. Mimo to źle słychać sekretarkę Jacksona w Nowym Jorku, której głos zagłusza zwalniający helikopter. – Przykro mi, pani Brooks. Dzisiaj wieczorem jest premiera filmu dokumentalnego o panu Steele’u w Los Angeles, więc obawiam się, że każdą minutę będzie miał zajętą. Stoję na dachu Stark Tower w centrum miasta i chociaż mam wrażenie, że znajduję się dosłownie na szczycie świata, nie czuję się pewnie ani górą. Mam ochotę otworzyć drzwi kabiny windy, ale z doświadczenia wiem, że wiąże się to z ryzykiem utraty zasięgu, a mam wrażenie, że jeżeli pozwolę tej kobiecie zniknąć z linii, więcej się z nią nie połączę. Więc stoję na wietrze w świecącym na mnie słońcu, otoczona asfaltem, i czuję się zdana na łaskę nie tylko warunków pogodowych, lecz także Jacksona Steele’a, jego sekretarki, a nawet cholernego operatora komórkowego. – W takim razie, może jutro? – pytam. – Wiem, że jest sobota, ale jeżeli nie wraca od razu do Nowego Jorku… – Pan Steele zatrzyma się w Los Angeles co najmniej na tydzień. – Świetnie – mówię, słabnąc pod wpływem ulgi, jaką czuję. – Kiedy będzie mu pasowało? – Proszę chwileczkę poczekać, zobaczę, czy uda mi się z nim połączyć. Stoję tak i czuję się trochę głupio, słysząc melodyjkę w słuchawce. Kiedy telefon znowu się włącza, informując, że kobieta powróciła na linię, prostuję się, wytężając uwagę, a potem przewracam oczami na własne niedorzeczne zachowanie. – Obawiam się, że panu Steele’owi nie będzie pasowało, pani Brooks. – Nie ma problemu, z przyjemnością dostosuję się do każdego terminu. Jeżeli będzie wygodniej, mogę spotkać się z nim w jego hotelu albo on może przyjść do mojego biura, jak mu wygodniej. Słyszę, jak wzdycha, przeciągle i głęboko, i zagryzam dolną wargę, kiedy słyszę jej słowa: – Nie, pani Brooks. Nie zrozumiała pani. Pan Steele poprosił, żebym odrzuciła pani prośbę o spotkanie. Oczywiście, kazał przekazać, że bardzo mu przykro. – Przykro? – Powiedział, że pani zrozumie. Powiedział, że rozmawiali o tym państwo wcześniej. W Atlancie. – Co takiego? – Strasznie mi przykro, pani Brooks. Ale zapewniam, że odmowa pana Steele’a jest ostateczna. Robi mi się zupełnie sucho w ustach. Ale nie zwracam na to uwagi. Mam ochotę się kłócić, ale jest za późno. W słuchawce zapadła cisza. Przez chwilę wpatruję się w telefon, nie do końca wierząc w to, co usłyszałam. Jackson powiedział: nie. – Cholera. – Przeczesuję palcami włosy, a potem unoszę wzrok i spoglądam na Clarka, który posadził helikopter i idzie w moją stronę.

– Kłopoty? – pyta, marszcząc czoło, kiedy zerka na moją twarz. – Jeżeli o mnie chodzi, to żadnych – odpowiadam. Nie ma mowy, żebym zadzwoniła do Damiena i powiedziała mu, że zawaliłam aż tak, że nawet nie udało mi się umówić na spotkanie. A to oznacza, że rozpaczliwie potrzebuję awaryjnego planu. Innego wybitnego architekta. Magicznego płynu. I cholernie niezłego cudu. Ruszam za Clarkiem do windy, aż nagle staję, bo o czymś sobie przypominam. – Miłego weekendu – mówię mu. – Muszę zadzwonić w jeszcze jedno miejsce. Przeszukuję kontakty, odnajduję numer Wyatta i dzwonię do fotografa, żeby się dowiedzieć, czy jest w stanie dokonać dla mnie tego cudu. – Wiesz, jakie to niesamowite, prawda? – pyta Cass, wsiadając do limuzyny i zajmując miejsce naprzeciwko mnie. Wygląda przepięknie, jak zwykle, w seksownej czarnej sukience sięgającej tak wysoko ud, że cudem nie odsłania okolicy. Sukienka trzyma się na jednym prostym wiązaniu na lewym ramieniu, a ona wypełnia ją miłymi dla oka krągłościami, o jakich ja mogę jedynie pomarzyć. W tym tygodniu włosy ma czerwone i podpięte wysoko, żeby podkreślić urodę sukienki. Poza małym diamentowym kolczykiem w nosie nie ma biżuterii, dzięki czemu tatuaż egzotycznego ptaka na ramieniu, którego ogon z piór zachodzi na rękę eksplozją kolorów, jest jeszcze bardziej wyjątkowy. Jak tylko zajmuje miejsce, Edward zatrzaskuje drzwi i wraca na miejsce kierowcy. Nie widzimy go, bo siedzimy za ścianką, ale czuję ruch, kiedy limuzyna odjeżdża spod krawężnika przed maleńkim domkiem Cass w Venice Beach. – Serio, Syl. Masz zarąbistą robotę. – Na pewno niepospolitą – przyznaję, podając jej kieliszek wina. Limuzyna należy do floty Stark International, a Edward jest osobistym kierowcą Damiena, wypożyczonym mnie na ten wieczór. Jeżeli dopisze mi szczęście, nadgodziny Edwarda będą tego warte. – Chyba obie powinnyśmy się przez chwilę głęboko zastanowić – mówi Cass. – Ty nad tym, żeby docenić poważne zalety twojej pracy. A ja, żeby podziękować za to, że jesteś tak antyspołeczna, że nie miałaś kogo zaprosić dziś wieczorem. – Suka – mówię, ale śmieję się, kiedy przysuwa twarz i przechyla głowę na bok. – Ummmm… – mówi, jakby była na zajęciach jogi, a nie w limuzynie, która wiezie ją na przyjęcie w Hollywood. Zastanawiałam się, czy ją zabrać, czy lepiej nie, ale w końcu doszłam do wniosku, że poza tym, że premiera z czerwonym dywanem zrobi na niej piorunujące wrażenie, Cass będzie działała na mnie uspokajająco. Cass jest moją najlepszą przyjaciółką, odkąd po raz pierwszy weszłam do salonu tatuażu jej ojca, kiedy osiągnęłam podeszły wiek piętnastu lat. Posłał mnie do diabła, powiedział mi w niecenzuralnych słowach, że nie ma zamiaru stracić uprawnień przez to, że jakaś smarkula z Brentwood chce zrobić sobie tatuaż, żeby wkurzyć mamusię i tatusia. Nie płakałam – nie płakałam, odkąd skończyłam czternaście lat – ale czułam, że wraz z narastającą wściekłością i frustracją twarz robi mi się coraz bardziej rozpalona. Nazwałam go bydlakiem, krzyczałam, że nic nie wie o moich rodzicach i z całą pewnością nie ma bladego pojęcia o mnie. Nie

pamiętam, żebym nazwała go pieprzonym dupkiem, ale Cass twierdzi, że to zrobiłam. Pamiętam za to, że wyszłam stamtąd jak burza i biegłam przed siebie, aż dotarłam na plażę. Przebiegłam przez ścieżkę rowerową, mało nie przewracając jakiegoś kilkulatka, a potem przewróciłam się na piasku. Upadłam na twarz i leżałam tak jak idiotka, z czołem na ręce i zaciskając oczy, bo chciało mi się płakać – z całej siły chciałam, żeby z oczu popłynęły łzy – ale tak się nie stało. Nie były w stanie popłynąć. Nie wiem, jak długo tak leżałam, oddychając płytko, żeby nie połknąć piasku. Wiem tylko, że była przy mnie, kiedy uniosłam wzrok, z długimi nogami, opaloną skórą i krótkimi czarnymi włosami postawionymi na żel. Ukucnęła, łokcie oparła na kolanach, a brodę na dłoniach i patrzyła na mnie. Kołysała się w przód i w tył i po prostu patrzyła. – Odejdź – powiedziałam. – To nie jego wina. Moja mama się ulotniła i on się mną zajmuje, więc to nie jego wina. To znaczy, jeżeli odbiorą mu pozwolenie, będzie musiał zamknąć salon, a wtedy zabiorą nam dom i skończy się tak, że będziemy mieszkać w jego buicku, a ja będę musiała łajdaczyć się w Hollywood, żebyśmy mogli się żywić snickersami i colą light. Ścisnęło mnie w dołku, kiedy usłyszałam jej słowa i przez chwilę wydawało mi się, że zwymiotuję. – Nie mów tak – powiedziałam. – To wcale nie jest śmieszne. Zmrużyła oczy i przyglądała mi się, a potem stanęła, wyprostowana jak struna. Wyciągnęła rękę, żeby pomóc mi się podnieść. – On nie może tego zrobić, ale ja mogę. – Co? – Możesz mieć tatuaż, ja mogę ci go zrobić. – Wzruszyła ramionami, jakby tatuowanie należało do czynności, które potrafi wykonać każda nastolatka. – Pieprzysz. – Jak chcesz. – Zaczęła się oddalać. Poderwałam się z ziemi, klęcząc, przyglądałam się, jak odchodzi, nie oglądając się ani razu, żeby sprawdzić, czy nie zmieniłam zdania. Zmieniłam. – Zaczekaj! Zatrzymała się. Minęła chwila, potem kolejna, a później się odwróciła. Skrzyżowała sobie ręce na piersi i czekała. – Ile masz lat? – spytałam. – Szesnaście. A ty? – Skończyłam piętnaście. Naprawdę umiesz to robić? Podeszła do mnie i wysunęła nogę tak, żeby mojej uwadze nie uszła czarna róża na jej kostce. – Umiem. – Będzie bolało? Parsknęła. – Też coś, pewnie. Ale nie bardziej niż gdyby robił to on. Przypuszczam, że miała rację, ale nigdy nie będę miała pewności. Bo Cass jest jedyną osobą, która

robiła mi tatuaż, a zrobiła mi ich kilka. Tego pierwszego dnia czekałyśmy na plaży, aż jej ojciec zamknie salon. Potem zakradłyśmy się do środka, a ona ozdobiła moją kość łonową piękną złotą kłódką, zatrzaśniętą i owiniętą łańcuchami. Spytała mnie, dlaczego wybrałam ten wzór, ale nie chciałam jej powiedzieć. Nie wtedy. A nawet później nie powiedziałam jej wszystkiego, wyjawiłam tylko powierzchowne kwestie, a nie głęboko skrywaną prawdę. I chociaż jest moją najlepszą przyjaciółką, nie sądzę, że kiedykolwiek będę w stanie to zrobić. Ten tatuaż – i następne – są tylko moje. Są tajemnicami i zwycięstwami, słabościami i siłą. Są mapą i moimi wspomnieniami. A przede wszystkim, są moje. – No to kto tam będzie? – pyta Cass po chwili. – Bo czerwony dywan będzie, co? – Podobno. Ale za bardzo się nie podniecaj. To film dokumentalny, a nie przebój kinowy. Podejrzewam, że pojawi się parę osób z produkcji, paru agentów, może paru trzeciorzędnych celebrytów. – Ale to nie zmienia faktu, że będziemy szły po czerwonym cholernym dywanie! Chyba będę mogła to skreślić z mojej listy marzeń. – Chyba tak. A przy okazji, sukienka wymiata. Skąd ją wytrzasnęłaś? – Z tego lumpeksu przy Beverly Hills. To mój ulubiony teren łowiecki. – Teraz Cass jest właścicielką Totally Tattoo i dobrze zarabia, ale nie zawsze tak było i chyba nigdy nie widziałam, żeby kupowała coś w normalnym sklepie. – Na ogół udaje mi się tylko dorwać dżinsy 7 For All Mankind za dziesięć dolców i odlotowe koszulki – ciągnie. – Ale tym razem był cały wieszak wieczorowych ciuchów. Przysięgam, nie rozumiem tych kobiet. Zakładają coś na siebie raz i oddają. – Wzrusza ramionami filozoficznie. – Nieważne. Cieszę się, że mogę korzystać na ich ekonomicznej głupocie. – I wyglądasz niesamowicie seksownie przy tej twojej oszczędności. – Żebyś wiedziała. Ty też wyglądasz olśniewająco – dodaje. – Powinnam. Poświęciłam dwie godziny na wybranie stroju i makijaż. – Odkąd skończyłam piętnaście lat, mam krótkie włosy. To wtedy ścięłam moje długie loki na rzecz fryzury, która jest skrzyżowaniem krótkiej fryzurki z bobem. Wtedy chciałam jedynie odmiany, najbardziej spektakularnej, na jaką w moim przekonaniu mogłam sobie pozwolić. Ponieważ ogolenie głowy na łyso było posunięciem zbyt radykalnym nawet w mojej ocenie, odrzuciłam ten pomysł. Teraz jednak ta fryzura bardzo mi się podobała. Zdaniem Kelly, dziewczyny, która zajmuje się moimi włosami, pasuje do mojej owalnej twarzy i podkreśla kości policzkowe. Szczerze mówiąc, nie roztrząsam przyczyny. Po prostu ma mi się podobać to, co widzę w lustrze. – Szczególnie wyjątkowe są czerwone końcówki – mówi Cass. – Wiem. Zabawne, co? – Włosy mam ciemnobrązowe z naturalnymi pasemkami blond. Szczerze mówiąc, takie właśnie mi się podobają, więc nigdy nie kusiło mnie, żeby pójść w ślady Cass i pofarbować włosy na jakiś czas na różowo, fioletowo czy zwyczajnie na czerwono. Jednak dzisiaj pomyślałam, że trochę się zabawię i poprosiłam Kelly, żeby spróbowała mi zrobić kolorowe pasemka. Poszła o krok dalej i podkreśliła końcówki paru kosmyków tak, że wyglądały nie tylko figlarnie, ale i elegancko. – Niezwykłe, fakt, ale chodziło mi o to, że kolorem pasują ci do sukienki. Która jest olśniewająca, tak przy okazji. – Powinna być. Kosztowała cholerną fortunę.

Ja, co prawda, nie spędziłam całego życia, buszując po lumpeksach jak Cass, ale rzadko wydawałam na sukienkę tyle, co na tę. Jest w kolorze strażackiej czerwieni i chociaż zdecydowałam się na długość koktajlową, wydaje mi się, że jest równie elegancka i seksowna jak ciągnąca się po ziemi wieczorowa suknia Cass. I owszem, kiedy obracałam się przez lustrem w garderobie, starałam się spojrzeć na siebie oczami Jacksona. Nie dlatego, że chciałam wyglądać zmysłowo – a może nie tylko dlatego – ale ponieważ chciałam wyglądać na kobietę sukcesu. Kompetentną. Silną. – Daje radę? – pytam Cass. – Nie jest za bardzo wyuzdana? Albo, co gorsza, za bardzo biurowa? – Jest idealna. Wyglądasz na pewną siebie, profesjonalną bizneswoman. I widzę, że wzięłaś sobie do serca moją radę i zainwestowałaś w biustonosz push-up z wkładkami, bo masz nawet rowek między piersiami. – Świnia – mówię, ale z największą czułością. Mam sportową budowę ciała, jestem szczupła i umięśniona. Co świetnie się sprawdza przy kupowaniu ciuchów, ale nie jest już takie fajne, kiedy przymierzam sukienkę. Spodziewam się, że rzuci mi ostrą ripostę, ale ona milczy. – Co? – pytam, kiedy nie mogę tego dłużej znieść. – Na pewno chcesz to zrobić? Łagodny ton jej głosu przeszywa mnie. Cass jest głośna i żywiołowa i jestem do tego przyzwyczajona. Jej łagodność potrafi mnie rozbroić. Kiwam głową. – Włożyłam w ten projekt całe serce i duszę. Nie odpuszczę, dopóki jestem w stanie go uratować. – Nawet, jeżeli przy tym ratowaniu będziesz cierpieć? Zmuszam się, żeby się nie skrzywić. – Nie będę. – Cholera, Syl, już cierpisz. Myślisz, że nie widzę? Nikt nie zna cię tak dobrze, jak ja, i gdybyś zapomniała, to ja zrobiłam ci tatuaż na plecach, kiedy wróciłaś do LA z Atlanty. Wiem, jakim wrakiem byłaś i przysięgam na Boga, że gdyby nie to, że byłaś przejęta pracą u Starka, rozsypałabyś się w drobny mak i rozpłynęła w powietrzu. – Cass, nie… – Co: nie? Mam się o ciebie nie martwić? – To było pięć lat temu. Zostawiłam to za sobą. – A teraz znów masz przed sobą. – Nie – mówię, ale przerywam, bo ma rację. – No dobra, może i tak. Zgadza się. Winny postawionych zarzutów. Wchodzę do jaskini lwa. Leję benzynę i zapalam zapałkę. Zeskakuję z klifu. Metafora dowolna, bo nie ma większego znaczenia. Muszę to zrobić. – Dlaczego? – Naprawdę mnie o to pytasz? Ramiona jej opadają. – Nie. Rozumiem. Widziałam, jak pracujesz nad tym projektem. Wiem, ile dla ciebie znaczy. To jak ze mną i moim studiem. Uwielbiałam pracować dla taty, ale lepiej jest teraz, kiedy należy wyłącznie do mnie. Czuję się, no nie wiem, dorosła. Pełna.

– No właśnie. To jest dokładnie to samo. – Tylko że on już powiedział „nie”, prawda? Powiedział Starkowi, a potem nie zgodził się nawet na spotkanie z tobą. Naprawdę wierzysz, że skłonisz go, żeby zmienił zdanie? – Muszę w to wierzyć – mówię. – W tej chwili pozostaje mi jedynie niepoparty niczym optymizm. – O Boże. Nie mów tak. Pochylam się i chwytam ją za rękę. – Dam radę. Nic mi nie będzie. Naprawdę. Nie jestem taka krucha jak dawniej. Poradzę sobie – powtarzam, żeby przekonać ją i siebie samą. – Jasne, akurat – mówi, ale słowa osładza słabym uśmiechem. – Przestań – upieram się. – Jak mogę nawalić z takim seksownym wyglądem? Śmieje się. – Punkt dla ciebie – przyznaje. – To znaczy, w tej chwili wyglądasz tak, że można cię schrupać. A, cholera, pamiętam, jak snułaś się taka nędzna, że nawet pies nie miałby ochoty cię polizać. – Serio, co? – Przez ostatnie lata średniej szkoły starałam się być niewidzialna. To Cass przemówiła mi trochę do rozsądku tego lata, zanim zaczęłam studia na UCLA. Ten dzień pamiętam doskonale. Był wtorek i postanowiłyśmy pojechać rozejrzeć się po kampusie, który niedługo miał stać się moim domem. Kilku studentów wyższych roczników się za nami obejrzało, a ja natychmiast się skuliłam i założyłam sobie ręce na piersiach. – Porąbało cię? – spytała tym swoim łagodnym tonem. – Słucham? – Daj spokój, Syl. Musisz z tym skończyć. Jesteś niezłą laską, a ukrywasz to pod brzydkimi swetrami i wiszącymi dżinsami. A włosy… – Nie zapuszczę włosów. – A myślałaś może nad tym, żeby, no nie wiem, je uczesać? Wsunęłam dłonie do kieszeni luźnych dżinsów i gapiłam się na chodnik. – Posłuchaj – powiedziała łagodniej. – Rozumiem. Naprawdę. Może położysz się wygodnie u mnie na kanapie, a ja powiem ci dokładnie, co się dzieje w tej twojej głowie? – Nie powiedziałam ci w końcu o tym, co takiego się wydarzyło, żebyś mogła mnie rozkładać na czynniki pierwsze – warknęłam. – Wiesz co? Nie obchodzi mnie to. Bo jesteś moją przyjaciółką i cię kocham, a ty dajesz temu dupkowi władzę na pieprzonej srebrnej tacy. – Nic mu nie daję – powiedziałam. – Jego nie ma. Od dawna. – Dzięki Bogu. – Owszem, jest. To przez niego wyglądasz tak, jakbyś starała się o rolę najgłupszej mieszkanki w okolicy. Zacisnęłam pięści, bo coraz bardziej ponosiły mnie nerwy. – Nawet nie idź w tę stronę – powiedziałam, unosząc głowę i robiąc krok w jej kierunku. – Już tam jestem. – Cassidy jest zaledwie siedem centymetrów wyższa ode mnie, ale zawsze była długa, a ja nikłam w jej cieniu. To zezłościło mnie dodatkowo. Cierpiałam. Byłam zagubiona. A na dodatek moja przyjaciółka mnie nie wspierała. – Do cholery. Przestań.

– Z czym mam przestać? – spytała. – Nie mówić ci prawdy? Nie próbować wbić do tej zakutej głowy, jakie to absurdalne? Jakiś zboczony fotograf zrobił sobie z ciebie ofiarę, bo byłaś młoda i ładna, dlatego teraz robisz wszystko, co w twojej mocy, żeby być niezauważalna? Do diabła z tym! Miałaś czternaście lat. Czternaście! On był dupkiem. Powoli pokręciłam głową, z palącymi oczami, z których nie płynęły łzy. Chciałam uciec, ale biegłam zawsze do Cass, a to znaczyło, że nie miałam dokąd się zwrócić. – Nie powinnam była ci o tym mówić. Prawda wyglądała tak, że nie powiedziałam jej wszystkiego – ani nawet prawie wszystkiego. Ale powiedziałam jej dość. – Cholera, Syl – stwierdziła ze łzami spływającymi po policzkach. – Nie rozumiesz? Jakiś pieprzony dupek zabrał ci dziewictwo. Brał seks. Ale nie zabrał ciebie. Jesteś mądra i piękna, a tego za cholerę nie jest w stanie zabrać. Musisz się przemóc. Bo za każdym razem, kiedy chowasz się pod taką paskudną rzeczą jak ta – powiedziała, pociągając mnie za brzydki szary sweter – pozwalasz mu wygrać. Chcesz odzyskać swoje życie, to je odzyskaj. Wyglądasz przy tym cholernie seksownie. Teraz, kiedy siedzę w mojej czerwonej koktajlowej sukni z tyłu limuzyny, nadal czuję, jak ścisnęło mnie w dołku, kiedy mówiła o tym, co Bob robił mi przez te miesiące, kiedy miałam czternaście lat. Ale przede wszystkim pamiętałam, jak ciepła i bezpieczna była świadomość, że mam przyjaciółkę, której naprawdę na mnie zależy. – Dzięki – mówię łagodnie. Przechyla głowę na bok, najwyraźniej nie nadążając za moim tokiem myślenia. – Za co? – Za to – mówię, pociągając sukienkę. – Gdybyś nie nagadała mi wiele lat temu, miałabym dzisiaj na sobie pewnie spodnie od dresu. – Nie, o ile szłabyś ze mną – odpowiada i obie parskamy śmiechem. – Słuchaj, Syl – mówi po chwili. – Nie chcę, żebyś znowu się w coś wpakowała. Nigdy mi nie powiedziałaś, co się wydarzyło ze Steele’em, ale znam cię na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że lekko sobie nie radzisz z facetami i związkami. – Niedopowiedzenie stulecia – przyznaję. Nie potrzebuję psychiatry, żeby wiedzieć, że nadal mam problemy. – Czy ty w ogóle spałaś z jakimś facetem po Atlancie? Sztywnieję. – Skupiałam się na pracy – mówię, a moje słowa są ostrzejsze, niż chcę. – Ja nie pracuję od dziewiątej do piątej. Unosi dłonie, poddając się. – Dobra, rozumiem. Serio. Nie chcę powiedzieć, że powinnaś być taka, jaka byłaś przed Steele’em. Krzywię się, bo prawda jest taka, że pieprzyłam się z wieloma chłopakami na studiach. Nie dlatego, że ich chciałam, ani nawet nie dlatego, że chciałam się pieprzyć. Nie, seks wykorzystywałam jako terapię, udowadniając sobie wciąż i wciąż, że mimo wszystkiego, co na swój temat wiedziałam, byłam w stanie trzymać reakcje i emocje w ładnym, małym, ciasnym pudełeczku. Że mogę wygrać ze wspomnieniami i pokonać koszmary senne. Że mogę nad wszystkim panować. Cass wie na temat tego okresu więcej niż ktokolwiek inny. Wie też, że nie lubię na jego temat

rozmawiać. – Nie rób tego, Cass. Nie mąć mi dzisiaj w głowie. Proszę. – Przykro mi. Naprawdę. Ale chodzi właśnie o dzisiejszy wieczór. Ciągle się męczysz. Kręcę głową odruchowo, bo chcę zaprzeczyć, chociaż ma rację. – Od przeprowadzki do LA nie miałam koszmarów. – Świetnie. O to mi chodzi. I nie chcę, żeby teraz stała ci się krzywda. Znowu. Już i tak zbyt wiele przeszłaś. – Nic mi nie będzie – mówię, chociaż to próżna obietnica. – Kocham cię, wiesz o tym. W jej zielonych oczach pojawia się wesołość, a jej wargi unoszą się w lekkim uśmiechu. – Tak, ale rozbierzesz się ze mną? – Po tym, ile się namęczyłam nad ubieraniem? – żartuję. Biorąc pod uwagę, że naprawdę nie radzę sobie z facetami i związkami, czasami chciałabym móc w to wejść. Ale to nie w mojej naturze. I chociaż były między nami dziwne chwile, przez większość czasu jej fascynacja mną, której nigdy nie starała się ukrywać, dodaje naszej przyjaźni dynamizmu. Uśmiecha się szelmowsko, a potem zerka na zegarek. – Mamy jeszcze parę minut, zanim dojedziemy do kina. Mogłybyśmy opuścić ściankę i zrobić małe show dla Edwarda. – Wydyma wargi, a potem trzęsie cyckami. Parskam głośnym śmiechem. – To złe z wielu powodów. – Bo tak prawdę mówiąc, jaki jest sens jechać na hollywoodzką imprezę, jeżeli nie jest w nią wliczony seks i alkohol? – Alkohol mamy – przypominam, napełniając jej kieliszek. – A co do seksu, na pewno będzie wiele możliwości. – Trzecioligowych – przypomina mi. Zastanawiam się chwilę. – Prawdę mówiąc, nie będę zaskoczona, jeżeli pojawi się Graham Elliott. – Elliott jest najnowszą megagwiazdą Hollywood. – Chyba staje na głowie, żeby zagrać Steele’a w filmie fabularnym, który jest w planach, a on jest z pewnością z pierwszej ligi. – Niezupełnie w moim typie, ale to pewnie znaczy, że zjawi się też Kristie Hellen Todd, prawda? – Wątpię. Czytałam w Internecie, że ze sobą zerwali. Cass się krzywi, a potem wzdycha. – Cóż, przynajmniej będę mogła do niej znów wystartować. – Po pierwsze, jestem raczej pewna, że jest hetero. Po drugie, jest jeden mały problem – pewnie nigdy w życiu jej nie spotkasz. – To tylko małe niedogodności. Kręcę głową, rozbawiona. – Pewność siebie ma na imię Cassidy. – Jasne. No, nieźle, patrz. – Wypija wino i wskazuje pustym kieliszkiem. – Reflektory. Ma rację. Światła bliźniaczych reflektorów krzyżują się na niebie przed dawnym Teatrem Chińskim Graumana, który teraz nosi nazwę TCL Chinese Theatre. Kiedy dorastałam, był to Mann’s Chinese

Theatre, więc na ogół myślę o nim po prostu jako o chińskim teatrze w Hollywood z odciskami dłoni i stóp wielu gwiazd kina i telewizji. Edward ustawia limuzynę w kolejce i powoli toczymy się do przodu, aż tylne drzwi znajdują się równo z czerwonym dywanem. Limuzyna się zatrzymuje, drzwi się otwierają, a Cass i ja wysiadamy w blasku fleszy i gwarze dziennikarzy. Harmider się uspokaja, kiedy orientują się, że nie jesteśmy celebrytkami, chociaż podejrzewam, że zabójcze nogi Cass pewnie skłoniłyby ich do trzaskania zdjęć dłużej niż w przypadku innych. Przed nami liny wzdłuż czerwonego dywanu oddzielają teatr i jego dziedziniec od gapiów, którzy zebrali się w tej części Hollywood Boulevard. Cass ściska mnie za rękę, kiedy ruszamy po czerwonym dywanie w stronę znanego wejścia do teatru w kształcie pagody. – To jest zupełny odlot. Nie mogę zaprzeczyć, a kiedy idziemy, czuję się trochę jak celebrytka. Ta fantazja staje się jeszcze bardziej realna, kiedy rozglądam się dookoła i widzę mężczyzn w smokingach i wystrojone kobiety, krążących po tej otwartej przestrzeni, rozmawiających z prasą, dając możliwość turystom i gapiom na zrobienie dziesiątek zdjęć. Wyatt czeka na końcu, a kiedy podchodzimy do niego z Cass, uśmiecha się. Spodziewałam się, że przejdę i wmieszam się w tłum gości, ale on wprowadza mnie przed ścianę z reklamą studia, które sfinansowało film dokumentalny i robi profesjonalne zdjęcie na czerwonym dywanie. – Dzięki, że zdobyłeś dla mnie dodatkowe zaproszenia – mówię. – Mam u ciebie duży dług. – Nie ma sprawy – mówi Wyatt i celuje obiektyw w Cass. – To kolejna odsłona mojej przewrotnej, artystycznej osobowości. Jestem zupełnie pokręcony – dodaje, czym mnie rozśmiesza. Cass i ja chwytamy się pod rękę i idziemy za tłumem wystrojonych ludzi. Najpierw idziemy do sali balowej Graumana w przyległym kompleksie, w której odbywa się przyjęcie dla VIP-ów przed pokazem kinowym we właściwym budynku teatru. Pochylam się do Cass. – Zdecydowany odlot – mówię, powtarzając jej słowa. I mówię poważnie. W tej chwili czuję się nabuzowana, pewna siebie i gotowa podbić świat. A przynajmniej Jacksona Steele’a. W drzwiach stoi obsługa w uniformach, która podaje nam kieliszki z szampanem, kiedy wchodzimy do sali. – Nieźle – mówi Cass, a ja w głębi duszy powtarzam to samo. Sala jest olśniewająca. Wielka, ale nie przytłaczająca. Przestrzeń zalewa złote światło, przełamane geometrycznymi niebieskimi wzorami wyświetlanymi na podłodze i suficie. Kilka punktów na tarasie podświetlonych jest na czerwono, co tworzy odświętną, klubową atmosferę. Dwie potężne kolumny wyglądają tak, jakby pełniły straż, a między nimi tłum otacza okrągły bar, na którym ustawione piętrowo kieliszki z winem migoczą jak kolorowe gwiazdy w pomysłowym oświetleniu. Na ekranie za barem wyświetla się fotograficzny montaż – oszałamiające drapacze chmur, kanciaste budynki biurowe, nowoczesne kompleksy mieszkalne. W każdym rozpoznaję projekt Jacksona Steele’a, a pomiędzy tymi obrazami pojawiają się szkice, plany i zdjęcia z budowy muzeum w Amsterdamie, które jest bohaterem dokumentalnego filmu w takim samym stopniu jak jego architekt. Cass wypija szampana i ustawia się w kolejce do baru.

– Potrzebna mi dolewka, a tobie potrzebna odwaga w płynie – mówi. – Nieprawda – kłamię, ale mimo to zamawia po kieliszku caberneta dla nas obu. Biorę go, nie zważając na głos rozsądku, który mi mówi, że nie powinnam być nawet lekko wstawiona przy Jacksonie Steele’u. Że jeżeli mam przez to przejść, muszę mieć trzeźwy umysł, być profesjonalistką i być zimna, zimna jak lód. Mądre słowa, ale posyłam je wszystkie do diabła, unoszę kieliszek i powoli wypijam długi łyk. – Za zabójcze tyłki i piękne nazwiska – mówi Cass, wznosząc toast swoim kieliszkiem. Trącam się z nią moim, a potem wypijam kolejny, mniejszy łyk wina. Co ona powiedziała? Odwaga w płynie? Tak, może jednak mimo wszystko to dobra sprawa. Rozglądam się dookoła, mierząc wzrokiem pomieszczenie i twarze. W sali panuje swobodna elegancja, stoły nakryte białymi obrusami współistnieją z pluszowymi kanapami i dizajnerskimi krzesłami. W większości są puste, bo goście stoją, żeby móc się przechadzać i pracować. Rozpoznaję paru z nich. W rogu gwiazda telewizyjnego reality show, agent, którego poznałam na jakimś przyjęciu. Ale nie widzę Jacksona i zaczynam się robić niespokojna. Na pewno gdzieś jest, ale boję się, że jeżeli nie znajdę go przed pokazem, zniknie na bankiecie popremierowym, zanim uda mi się z nim porozmawiać. – Jak on wygląda? – Nie wiesz? Wzrusza ramionami. – Dopiero dzisiaj mi powiedziałaś, że z twojego kochasia z Atlanty zrobił się wzięty architekt celebryta. Wzięty i seksowny, co? – Wszystko się na to składa. – Milknę na chwilę, bo jak opisać doskonałość, a potem milczę dalej, bo stoi przede mną. Nie mężczyzna, ale jego obraz, wyświetlony na ekranie za barem, który widzą wszyscy. – Nieźle – mówi Cass, podążając za moim wzrokiem. – Jasna dupa. Poważnie? Ten facet jest idealny. Kiwam głową, wbijając wzrok w ekran ze ściśniętym gardłem. Myślałam, że zdjęcie na okładce wiernie go przedstawia, ale się myliłam. Na okładce jest wygładzony i ugłaskany, a jego szorstkość usunięto magią Photoshopa. Ale tu – tu jest prawdziwy i niedoskonały. Jest otwarty, zdumiewający i majestatyczny. To Jackson, stojący w rozkroku pomiędzy dwoma równoległymi żelaznymi dźwigarami, co najmniej trzydzieści pięter ponad miastem, którego nie rozpoznaję. Ma na sobie dżinsy, T-shirt z długim rękawem i biały kask. Trzyma się gigantycznego haka, wiszącego przed nim i sprawia wrażenie, że jest nieświadomy aparatu, który, jak sobie wyobrażam, robi zdjęcie z bezpiecznej odległości obiektywem długoogniskowym. Lekki zarost jest tak charakterystyczny jak lśniące błękitne oczy, które, mam wrażenie, płoną w jasnym świetle słońca. Jego wolna dłoń spoczywa na czole jak daszek, którym osłania się przed słońcem, oglądając wznoszącą się dookoła niego budowlę. Za nim i pod nim rozciąga się miasto, ale to Jackson jest centralnym punktem. Już na tym jednym zdjęciu widać, że Jackson jest mężczyzną, który ma moc, żeby chwycić ziemię w swoje ręce i urządzić ją na nowo po swojemu. W tej chwili mogłam mieć jedynie nadzieję, że mogę zaoferować mu coś, co będzie chciał wziąć. Zbieram się w sobie, cofam o krok; obraz znika, a zamiast niego pojawia się kolejne zdjęcie budynku. Odwracam się i widzę, że Cass mi się

przygląda. Wzdycha i kręci powoli głową. – Jezu, Syl. Masz to wypisane na twarzy. Odwracam wzrok, ale chwyta mnie za rękę. – Ta robota nie jest tego warta. Znów będziesz przez niego w dokumentnej rozsypce. Właściwie już jesteś. – Nie. – Biorę głęboki oddech. – Nie, nie będę, nie jestem. A przede wszystkim, to nie przez niego byłam w rozsypce, tylko przez samą siebie. On tylko… – Odszedł? – On tylko zrobił to, o co go poprosiłam. – Jeżeli dopisze mi szczęście, jeszcze raz zrobi dokładnie to samo. – Dobra. W porządku. Ale jesteś pewna, że nie chcesz giermka? – Nie. Poradzę sobie. Ruszaj w tłum. Kto wie, może Kirstie Ellen Todd rzeczywiście tu jest? Waha się, ale w końcu kiwa głową. – Przekażę jej, że ją pozdrawiasz. – Obejmuje mnie przelotnie, a potem znów przysuwa się do baru po kolejny kieliszek wina. Ja robię dokładnie odwrotnie – odstawiam do połowy pełny kieliszek na tacę przechodzącego kelnera. Z całą pewnością lepiej mieć trzeźwy umysł. Jednak po piętnastu minutach zaczynam żałować trzeźwości. Obeszłam salę dwukrotnie i widziałam dziesiątki prawie sławnych aktorów i dobrze ponad setkę twarzy zupełnie dla mnie nieznajomych. Widziałam, że Cass zagaduje właściwie do wszystkich, kelnerkę z mojej ulubionej restauracji, która mówi mi, że sobie dorabia na czarno, i Wyatta kręcącego się wśród wszystkich z aparatem i lampą błyskową. Ale nie widziałam Jacksona. Na pewno tu jest, więc postanawiam, że najlepiej będzie, jak wejdę na piętro, stanę na balkonie i przyjrzę się gościom z góry. Idę w tym kierunku z lekko pochyloną głową, sprawdzając służbową skrzynkę mejlową i wiadomości w telefonie, aż nagle kątem oka dostrzegam coś znajomego. Unoszę wzrok, nie zważając na nagłe ukłucie w piersiach, i przemierzam wzrokiem twarze dookoła, szukając go. Ale go nie ma i jeszcze mocniej ściska mnie w piersiach, tym razem z rozczarowania. I wtedy go dostrzegam. Schodzi po schodach, skupiając uwagę na dostojnie wyglądającym mężczyźnie obok niego. Jest ogolony i elegancki w czarnej kurtce ze stójką na białym bawełnianym swetrze. Spodziewałam się smokingu, ale nie mogę zaprzeczyć, że to o wiele lepszy wybór. Wygląda mrocznie, seksownie i nieprzewidywalnie. I widać, że jest kimś ważnym. Mężczyzną, który może powiedzieć „walcie się” konwenansom i sprawić, żeby wszyscy starali mu się dorównać. To mężczyzna, który mieszka w moich wspomnieniach. Te krystalicznie błękitne oczy. Te szerokie, cudowne wargi. Te grube brwi i ostre rysy twarzy. Schodzi jeszcze dwa stopnie, a potem odwraca się lekko od towarzysza. Wtedy dociera do mnie, że nie wygląda zupełnie tak, jak go zapamiętałam. Teraz na lewym łuku brwiowym ma bliznę, która go przecina, a potem ciągnie się przez czoło do linii włosów. W Atlancie jej nie miał, ale jest zupełnie zagojona, więc musi mieć już parę lat. Blizna w żaden sposób nie zakłóca zmysłowości tego mężczyzny, który niepodważalnie jest królem

całej sali. Przeciwnie, ta jedyna skaza dodaje mu tajemniczości i sprawia, że wydaje się niebezpieczny i zagadkowy. Ale ja wiem, że na pewno kryje się za nią ból, a moje palce wyrywają się, żeby jej dotknąć, przemierzyć jej kształt. Przytulić, ukoić i pocieszyć po tym złu, które miało czelność zranić tę nieskazitelną twarz. Ale nie mam już do tego prawa i ta prawda dociera do mnie brutalnie, kiedy rozglądam się i widzę, że każda kobieta patrzy na niego tak samo jak ja. Zaciskam pięść, bo nagle ogarnia mnie poczucie własności, chociaż nie mogę rościć sobie do niego już żadnego prawa. Zrezygnowałam z niego. Poświęciłam go, żeby ratować siebie. Zalewa mnie fala melancholii i nakazuję sobie, że mam się uspokoić. Uspokoić. Uspokoić. Postąpiłam właściwie, jestem tego pewna. A poza tym, to i tak bez znaczenia. Przeszłość jest przeszłością, do cholery. Muszę się otrząsnąć i żyć dalej, tak jak robiłam przez całe moje popieprzone życie. Biorę głęboki oddech, potem kolejny i zmuszam się, żeby wziąć się w garść. Jestem bizneswoman na lukratywnym stanowisku. Nie jestem dziewczyną, której na widok ultraseksownego faceta wychodzą oczy z orbit i miękną kolana. Dam radę. Mogę do niego podejść, przywitać się z nim, powiedzieć, że nie mam zamiaru dać się spławić. Że minęło pięć lat i że oboje jesteśmy dorośli, że będzie musiał mnie wysłuchać. Z grubej rury. Bez owijania w bawełnę. Przejść do sedna. Tak. Dam radę. To żaden problem. Robię krok w jego stronę, potem kolejny. Prostuję plecy, przywołuję na twarz zawodowy uśmiech, który wyćwiczyłam w ciągu pięciu lat pracy dla prezesa Stark International. Nie odrywam wzroku od Jacksona, idąc w stronę schodów, obierając taką drogę, żeby spotkać się z nim, kiedy dotrze na piętro sali balowej. Nie widzi mnie – jest całkowicie skupiony na mężczyźnie obok. Nie słyszę ich rozmowy, ale dłonie Jacksona poruszają się, kiedy mówi i wiem, że dyskutują o architekturze. Uśmiecham się czule, przypominając sobie, jak rysował w powietrzu zarys wieżowca i jak jego palce tańczyły, kiedy zastanawiał się nad elewacją i przestrzenią, celem i planem. Jego towarzysz coś mówi, a Jackson się śmieje, szerokie, zmysłowe wargi układając w uśmiech, który zwala z nóg, kiedy od niechcenia mierzy wzrokiem tłum – i trafia na mnie. Na jego twarzy pojawia się żywy ogień, ale znika tak szybko, że właściwie podejrzewam, że mi się tylko wydawało. Teraz, kiedy na niego patrzę, widzę jedynie czysty stoicyzm. A jednak pozostaje w nim jakaś intensywność, złudzenie ruchu, chociaż stanął jak wryty na schodach. Jego wzrok utkwił we mnie, a ja również stoję bez ruchu, bo nie jestem w stanie się poruszyć. Właściwie nie jestem w stanie oddychać. – Jackson – mówię, ale nie jestem pewna, czy wypowiadam to na głos, czy jego imię po prostu mnie wypełnia, niezbędne do życia jak tlen. Stoimy tak, czas płynie, świat wokół nas zamarł. Żadne z nas się nie rusza, a jednak czuję się tak, jakbym wirowała w przestrzeni, pędząc w jego stronę. To złudzenie mnie przeraża, bo wiem dwie rzeczy – rozpaczliwie znów pragnę znaleźć się w jego ramionach i jestem przerażona zderzeniem. Nagle świat znów zaczyna się kręcić. Jego oczy nie odrywają się od moich jeszcze przez sekundę i przez tych kilka ulotnych chwil zanim się odwróci, widzę przebłysk zimnej, surowej złości. Jest też coś