Kroniki Diuny Tom 8 - Czerwie Diuny - Herbert Brian Anderson Kevin J..pdf

Brian Herbert Kevin J. Anderson Czerwie Diuny Sandworms of Dune Na podstawie szkiców Franka Herberta Przełożył Andrzej Jankowski

Nigdy nie uda się nam w pełni wyrazić wdzięczności, jaką żywimy dla geniusza, który stworzył ten niewiarygodny cykl. Jest to kolejna książka dla Franka Herberta, człowieka pełnego wspaniałych, ważnych pomysłów, który jest naszym mentorem, odkąd kontynuujemy pisanie nowych historii osadzonych w jego fantastycznym wszechświecie Diuny. Czerwie Diuny to chronologiczny wielki finał, który zaplanował. Jest nam miło przedstawić go w końcu milionom jego wiernych, fanów.

PODZIĘKOWANIA Tak jak przy wszystkich naszych poprzednich powieściach z cyklu Diuny, wiele osób dołożyło starań, by maszynopis ten był jak najlepszy. Chcielibyśmy podziękować Patowi LoBrutto, Tomowi Doherty’emu i Paulowi Stevensowi z Tor Books, Carolyn Caughey z Hodder & Stoughton, Catherine Sidor, Louisowi Moeście i Diane Jones z WordFire Inc., Penny Merritt, Kim Herbert i Byronowi Merrittowi z Herbert Properties LLC, Mike'owi Andersonowi z dunenovels.com oraz doktorowi Attili Torkosowi, którzy sprawdzali zgodność z poprzednimi częściami. W dodatku mieliśmy wielu zwolenników nowych powieści z cyklu Diuny, w tym Johna Silbersacka, Roberta Gottlieba i Claire Roberts z Trident Media Group, Richarda Rubinsteina, Mike'a Messinę, Johna Harrisona i Emily Austin-Bruns z New Amsterdam Entertainment, Rona Merritta, Davida Merritta, Julie Herbert, Roberta Merritta, Margaux Herbert i Theresę Shackelford z Herbert Properties LLC. I, jak zawsze, książki te nie powstałyby bez nieustającej pomocy i wsparcia naszych żon, Janet Herbert i Rebecki Moesty Anderson.

Wkrótce po wtargnięciu Dostojnych Matron do Starego Imperium zgromadzenie żeńskie Bene Gesserit zyskało aż nadto powodów, by nienawidzić ich i bać się. Intruzki zniszczyły przy użyciu swojej strasznej broni, unicestwiaczy, wiele planet Bene Gesserit i Tleilaxan, Richese z jej ogromnym przemysłem i zakładami zbrojeniowymi, a nawet samą Rakis. Ale by przetrwać ataki jeszcze potężniejszego wroga, który je ścigał, Dostojne Matrony rozpaczliwie potrzebowały wiedzy, którą miało tylko zgromadzenie żeńskie. By ją zdobyć, uderzały jak rozzłoszczone żmije, z niesłychaną brutalnością. Po bitwie na Węźle te dwie przeciwstawne grupy zjednoczono siłą, tworząc nowe zgromadzenie żeńskie. Mimo to obie frakcje nadal walczyły ze sobą o władzę. Cóż za strata czasu, talentów i krwi! Prawdziwe zagrożenie nadciągało z zewnątrz, a my kontynuowałyśmy walkę z niewłaściwym wrogiem. - Matka Dowodząca Murbella, przemówienie w nowym zgromadzeniu żeńskim Dwóch ludzi dryfuje w łodzi ratunkowej po niezbadanym morzu. - Patrz! Tam jest wyspa! - mówi jeden. -

Naszą jedyną szansą jest dopłynąć tam, zbudować schronienie i czekać na ratunek. - Nie - mówi drugi. - Musimy płynąć dalej z nadzieją, że znajdziemy szlaki żeglugowe. To jest nasza jedyna szansa. Nie mogąc dojść do porozumienia, zaczynają się bić, łódź się wywraca i obaj toną. Taka jest ludzka natura. Nawet jeśli w całym wszechświecie zostanie tylko dwoje ludzi, będą reprezentować przeciwne obozy. - Podręcznik akolitek Bene Gesserit Stwarzając poszczególne ghole, tkamy na nowo gobelin historii. Ponownie jest wśród nas Paul Muad'Dib z ukochaną Chani, jest jego matka lady Jessika i syn Leto II, Bóg Imperator Diuny. Obecność doktora Akademii Suka Wellingtona Yuego, którego zdrada rzuciła na kolana wielki ród, zarazem budzi niepokój i podnosi na duchu. Są również z nami wojownik i mentat Thufir Hawat, naib Fremenów Stilgar i wielki planetolog Liet- Kynes. Jakież daje to możliwości! Tacy geniusze tworzą potężną armię. Będzie nam ona potrzebna, bo stoimy wobec przeciwnika potężniejszego, niż sobie kiedykolwiek wyobrażaliśmy. - Duncan Idaho, Wspomnienia kogoś,

kto był więcej niż tylko mentatem Czekałem, planowałem i rosłem w siłę piętnaście tysięcy lat. Rozwinąłem się. Teraz nadszedł czas. - Omnius

CZERWIE DIUNY

DWADZIEŚCIA JEDEN LAT PO UCIECZCE Z KAPITULARZA

Nie narodziło się jeszcze ponownie tak wiele osób, które kiedyś znałam. Brakuje mi ich, chociaż ich nie pamiętam. Dzięki kadziom aksolotlowym wkrótce się to zmieni. - ghola lady Jessiki Na pokładzie błądzącego statku pozaprzestrzennego Itaka Jessika była obecna przy narodzinach swojej córki, ale tylko się temu przyglądała. Miała dopiero czternaście lat. Stała w tłumie w ośrodku medycznym, a dwie Bene Gesserit, lekarki Suka z przylegającego do centrum żłobka, przygotowywały się do wydobycia drobnego dziecka z kadzi aksolotlowej. - Alia - mruknęła jedna z lekarek. Tak naprawdę nie była to córka Jessiki, ale ghola wyhodowany z przechowanych komórek. Żaden z młodych gholi na statku nie był jeszcze „sobą". Nie odzyskali dotąd wspomnień, nie pamiętali nic ze swojej przeszłości. Coś próbowało się przedostać z zakamarków jej umysłu do świadomości, ale chociaż uwierało ją to jak obluzowany ząb, nie mogła sobie przypomnieć pierwszych narodzin Alii. Czytała wielokrotnie w archiwach legendarne opisy stworzone przez biografów Muad'Diba, ale nie p a m i ę t a ł a. Miała w głowie jedynie obrazy ze swoich studiów nad przeszłością: „Sucha i pełna kurzu sicz na Arrakis, otoczona przez Fremenów. Jessika, uciekająca z synem Paulem, została przyjęta przez to pustynne plemię.

Książę Leto nie żył już, zamordowany przez Harkonnenów. Ciężarna Jessika napiła się Wody Życia, co na zawsze zmieniło płód rozwijający się w jej ciele". Od chwili narodzin pierwotna Alia zupełnie różniła się od innych dzieci - przepełniały ją starożytna mądrość i szaleństwo. Chociaż nie przeszła agonii przyprawowej, miała dostęp do Innych Wspomnień. Zły Duch! „To była inna Alia. Działo się to w innych czasach i przebiegało inaczej". Teraz Jessika stała obok swojego „syna" Paula, gholi, który chronologicznie był o rok starszy od niej. Paul czekał ze swą ukochaną towarzyszką, Fremenką Chani, i dziewięcioletnim gholą, który był z kolei ich synem, Leto II. W poprzednim rozdaniu była to jej rodzina. Bene Gesserit wskrzesiły te postaci z historii, by pomogły im walczyć ze straszliwym wrogiem z zewnątrz. Siostry miały Thufira Hawata, planetologa Lieta-Kynesa, przywódcę Fremenów Stilgara, a nawet okrytego złą sławą doktora Yuego. Teraz, po prawie dziesięcioletniej przerwie w programie hodowli gholi, do grupy dołączyła Alia. Wkrótce pojawią się inni - w trzech pozostałych kadziach aksolotlowych rozwijała się już trójka dzieci: Gurney Halleck, Serena Butler i Xavier Harkonnen. Duncan Idaho spojrzał zagadkowo na Jessikę. Wieczny Duncan, ze wszystkimi wspomnieniami odzyskanymi ze wszystkich poprzednich żywotów... Zastanawiała się, co myślał o tym nowo narodzonym gholi, bąblu przeszłości unoszącym się ku powierzchni teraźniejszości. Dawno temu pierwszy ghola Duncana

był małżonkiem Alii. * Duncan dobrze ukrywał swój wiek. Był dojrzałym mężczyzną o ciemnych, kędzierzawych włosach i wyglądał dokładnie tak jak bohater uwieczniony na tylu archiwalnych obrazach, od czasów Muad'Diba, przez trzy i pół tysiąca lat panowania Boga Imperatora, aż po chwilę obecną, piętnaście wieków po jego zakończeniu. Do izby porodowej wpadł zdyszany i spóźniony stary rabbi w towarzystwie dwunastoletniego Wellingtona Yuego. Młody Yueh nie miał na czole romboidalnego tatuażu słynnej Akademii Suka. Brodaty rabbi najwyraźniej sądził, że uda mu się powstrzymać chudego młodzieńca przed ponownym popełnieniem strasznych zbrodni, których dopuścił się w poprzednim życiu. W tej chwili rabbi wyglądał na rozzłoszczonego, jak zawsze, kiedy znalazł się w pobliżu kadzi aksolotlowych. Lekarki Bene Gesserit zignorowały go, więc wyładował swoje niezadowolenie na Szienie. - Po latach normalności znowu to zrobiłaś! Kiedy przestaniesz szydzić z Boga? Pod wpływem złowróżbnego snu Sziena wprowadziła moratorium na kontynuowanie projektu hodowli gholi, który od początku był jej pasją. Jednak ostatnie ciężkie przejścia na planecie Przewodników, które omal nie zakończyły się schwytaniem grupy przez łowców wroga, zmusiły ją do ponownego przemyślenia tej decyzji. Bogactwo historycznych i taktycznych doświadczeń, które wnieśliby nowi ghole, mogło się

stać najlepszą bronią, jaką miał statek pozaprzestrzenny. Postanowiła podjąć to ryzyko. „Może Alia pewnego dnia nas ocali - pomyślała Jessika. - Albo jeden z pozostałych gholi..." Kusząc los, Sziena przeprowadziła eksperyment na tym nienarodzonym gholi, by stał się bardziej podobny do t a m t e j Alii. Ustaliwszy, w którym momencie ciąży pierwotna Jessika spożyła Wodę Życia, poleciła lekarkom Suka, by wprowadziły do kadzi aksolotlowej niemal zabójczą dawkę przyprawy. Przesyciła nią płód. S t a r a ł a się odtworzyć Złego Ducha. Jessika była przerażona, kiedy się o tym dowiedziała, ale było już za późno i nie mogła temu przeszkodzić. Jak przyprawa wpłynie na to niewinne dziecko? Przedawkowanie melanżu nie było tym samym co przejście agonii. Jedna z lekarek Akademii Suka powiedziała rabbiemu, by trzymał się z dala od izby porodowej. Starzec podniósł z gniewną miną drżącą rękę, jakby błogosławił blade ciało kadzi aksolotlowej. - Wy, czarownice, uważacie, że te kadzie nie są już kobietami, nie są ludźmi, ale to jest nadal Rebecca. Pozostaje owieczką z mojej trzódki. - Rebecca zaspokoiła ważną potrzebę - rzekła Sziena. - Wszystkie ochotniczki dobrze wiedziały, co robią. Ona pogodziła się z ciążącą na niej odpowiedzialnością. Dlaczego ty nie możesz tego zrobić? Rabbi obrócił się ze złością do stojącego obok niego młodzieńca. - Ty z nimi porozmawiaj, Yueh. Może ciebie

posłuchają. Jessika miała wrażenie, że kadzie bardziej intrygują, niż irytują młodego gholę o ziemistej cerze. - Jako Lekarz Akademii Suka - powiedział - odebrałem wiele dzieci. Ale nigdy w taki sposób. Przynajmniej tak myślę. Moje wspomnienia są wciąż dla mnie niedostępne, więc czasami czuję się zdezorientowany. - Ale Rebecca jest człowiekiem, nie jakąś biologiczną maszyną do produkcji melanżu i gholi. - Rabbi podniósł głos. - Musisz to widzieć. Yueh wzruszył ramionami. - Nie mogę być całkowicie obiektywny, ponieważ urodziłem się w taki sam sposób. Gdyby wróciły mi wspomnienia, może bym się z tobą zgodził. - Nie potrzebujesz pierwotnych wspomnień, żeby myśleć! Możesz chyba m y ś l e ć, co? - Dziecko jest gotowe - przerwała im jedna z lekarek. - Teraz musimy je wydobyć. - Odwróciła się z niecierpliwością do rabbiego. - Pozwól nam zająć się naszą pracą, bo inaczej również kadź może zostać uszkodzona. Z odgłosem obrzydzenia rabbi przepchnął się przez tłum i wyszedł z izby porodowej. Yueh pozostał tam i nadal się przyglądał. Jedna z członkiń Akademii Suka odłączyła pępowinę od mięsistej kadzi. Jej niższa koleżanka przecięła szkarłatnopurpurową więź, po czym wytarła oślizgłego noworodka i podniosła wyżej małą Alię. Dziecko natychmiast wydało głośny krzyk, jakby niecierpliwie

czekało na tę chwilę. Jessika westchnęła z ulgą, bo ten krzyk świadczył, że tym razem dziewczynka nie jest Złym Duchem. Po narodzinach pierwsza Alia rzekomo spojrzała na świat inteligentnymi oczami dorosłej osoby. Płacz tego dziecka brzmiał normalnie. Ale raptownie ustał. Podczas gdy jedna lekarka zajęła się wiotczejącą kadzią, druga zawinęła dziecko w koc. Czując skurcz w sercu, Jessika chciała wziąć maleństwo na ręce, ale oparła się temu pragnieniu. Czy Alia zacznie nagle mówić głosami z Innych Wspomnień? Ale noworodek tylko się rozglądał po ośrodku medycznym, najwyraźniej nie mogąc skupić wzroku. Alią zaopiekują się Bene Gesserit. Zrobią to w taki sam sposób, w jaki brały pod swoje skrzydła inne dziewczynki. Pierwsza Jessika, urodzona pod bacznym okiem piastunek, nigdy nie poznała matki w tradycyjnym sensie tego słowa. Ani ta Jessika. Nie pozna jej też Alia ani inni ghole. Nowa córka zostanie wychowana wspólnie w zaimprowizowanej społeczności, będąc bardziej obiektem naukowej ciekawości niż miłości. - Cóż za dziwną stanowimy wszyscy rodzinę - mruknęła Jessika.

Ludzie nigdy nie są w stanie zrobić czegoś precyzyjnie. Pomimo całej wiedzy i doświadczenia, które zdobyliśmy dzięki niezliczonym maskaradnikom będącym naszymi „ambasadorami", mamy nadal ich chaotyczny i dezorientujący obraz. Niemniej jednak pełne błędów opisy ludzkiej historii dają zabawny wgląd w złudzenia, którymi karmi się ludzkość. - Erazm, zapiski i analizy, kopia zapasowa #242 Mimo ponaddwudziestoletnich wysiłków myślące maszyny nie schwytały dotąd statku pozaprzestrzennego i nie przejęły jego cennego ładunku. Nie powstrzymało to jednak komputerowego wszechumysłu przed wysłaniem ogromnej floty przeciw reszcie ludzkości. Duncan Idaho nadal wymykał się Omniusowi i Erazmowi, którzy co rusz zarzucali swoją skrzącą się tachionową sieć w nicość, poszukując upragnionej zdobyczy. Normalnie zdolność statku pozaprzestrzennego do ukrywania się nie pozwalała go zobaczyć, ale od czasu do czasu migał on ścigającym jak coś schowanego za krzakami. Początkowo polowanie to było dla wszechumysłu wyzwaniem, ale teraz zaczynało go irytować. - Znowu zgubiłeś ten statek - zagrzmiał Omnius przez megafony w ścianach przypominającej wnętrze katedry centralnej sali w technologicznej metropolii,

Synchronii. - Nieprecyzyjna opinia. Żeby go zgubić, muszę go najpierw znaleźć. - Erazm starał się nadać głosowi beztroski ton, zmieniając postać miłej staruszki na bardziej znajomy wygląd robota o platynowej, elastometalowej powłoce. Nad Erazmem wznosiły się, niczym olbrzymie, splecione koronami drzewa, metalowe wieże, tworząc sklepienie katedry maszyn. Z pobudzonych powłok filarów tryskały fotony, zalewając jego nowe laboratorium światłem. Robot zainstalował nawet jarzącą się fontannę, w której bulgotała lawa. Była to bezużyteczna dekoracja, ale Erazm często zaspokajał w ten sposób swoją starannie kultywowaną artystyczną wrażliwość. - Nie bądź niecierpliwy - powiedział. - Pamiętaj o matematycznych przewidywaniach. Wszystko zostało precyzyjnie ustalone. - Twoje matematyczne przewidywania mogą być mitami, jak wszystkie proroctwa. Skąd mam wiedzieć, że są poprawne? - Ponieważ ja tak powiedziałem. Wraz z wysłaniem floty maszyn zaczął się w końcu od dawna przepowiadany Kralizek. Kralizek... Armagedon... Bitwa na końcu wszechświata... Ragnarok... arafel... Koniec Czasu... Chmura-Ciemność. Był to czas fundamentalnych zmian, obrotu całego wszechświata wokół jego kosmicznej osi. Ludzkie legendy przepowiadały taki kataklizm od zarania cywilizacji. W istocie podobne kataklizmy zdarzyły się

już parę razy: Dżihad Butleriański, Dżihad Paula Muad'Diba i rządy Tyrana, Leto II. Manipulując projekcjami komputerowymi i tworząc w ten sposób oczekiwania w umyśle Omniusa, Erazm zapoczątkował wydarzenia, które doprowadzą do kolejnej fundamentalnej zmiany. Proroctwo czy rzeczywistość - porządek rzeczy naprawdę nie miał znaczenia. Wszystkie nieskończenie złożone obliczenia Erazma, poddawanie bilionów danych najbardziej wyrafinowanym procedurom, wskazywały niczym strzałka na jeden wynik: o biegu wydarzeń pod koniec Kralizeku zdecyduje ostatni Kwisatz Haderach - bez względu na to, kto nim jest. Pokazywały również, że ów Kwisatz Haderach znajduje się na statku pozaprzestrzennym, a zatem naturalne było, że Omnius chciał, by taka potężna siła walczyła po jego stronie. Ergo, myślące maszyny musiały schwytać ten statek. Wygra ten, kto pierwszy zdobędzie władzę nad ostatnim Kwisatz Haderach. Erazm nie w pełni rozumiał, co dokładnie ten nadczłowiek może zrobić, kiedy zostanie ostatecznie zlokalizowany i pojmany. Chociaż robot był od dawna badaczem ludzi, pozostawał myślącą maszyną, a Kwisatz Haderach nią nie był. Nowi maskaradnicy, którzy od dawna przenikali między ludzi i dostarczali ważne informacje do Zsynchronizowanego Imperium, plasowali się gdzieś pośrodku, jak hybrydowe maszyny biologiczne. On sam i Omnius wchłonęli tyle ludzkich istnień skradzionych przez maskaradników, że czasami zapominali, kim są. Pierwotni tleilaxańscy mistrzowie

nie przewidzieli znaczenia tego, co pomogli stworzyć. Niezależny robot wiedział jednak, że musi kontrolować Omniusa. - Mamy czas - powiedział. - Masz do podbicia galaktykę, zanim będzie nam potrzebny Kwisatz Haderach, który jest na tym statku. - Cieszę się, że nie czekałem, aż uda ci się go schwytać. Omnius budował swoje niezwyciężone siły przez wieki. Używając tradycyjnych, ale niezwykle wydajnych silników pozwalających im osiągnąć prędkość światła, miliony statków maszyn parły teraz naprzód, rozprzestrzeniały się po galaktyce i podbijały jeden układ gwiezdny po drugim. Wszechumysł mógł wykorzystać zastępujące nawigatorów systemy, które jego maskaradnicy „dali" Gildii Kosmicznej, ale jeden element technologii Holtzmana pozostawał dla niego niepojęty. Podróż przez zagiętą przestrzeń wymagała czegoś nieokreślenie ludzkiego, nieuchwytnej „wiary". Omnius nigdy by nie przyznał, że ta dziwaczna technologia go... onieśmielała. Po serii próbnych potyczek nawałnica robotów przetoczyła się nad kresowymi światami ludzi i szybko je zniszczyła. Straż przednia namierzała leżące przed nią planety i rozprowadzała stworzone przez Erazma wirusy, które wywoływały śmiertelne zarazy. Kiedy główne siły floty maszyn docierały do celu, działania militarne przeciw wymierającej ludności były już często niepotrzebne. Każda bitwa, nawet starcia z odosobnionymi grupami Dostojnych Matron, była tak

samo decydująca. Aby się czymś zająć, niezależny robot zabrał się do przeglądania strumienia danych przesyłanych mu przez flotę. To lubił najbardziej. Przemknęło przed nim brzęczące patrzydło. Odgonił je jak dokuczliwego owada. - Jeśli pozwolisz mi się skoncentrować, Omniusie, to może znajdę jakiś sposób, żeby przyspieszyć nasze działania przeciw ludzkości. - A skąd mam wiedzieć, że nie popełnisz kolejnego błędu? - Stąd, że masz zaufanie do moich zdolności. Patrzydło odleciało. Kiedy flota maszyn miażdżyła jedną planetę ludzi po drugiej, Erazm wydał robotom biorącym udział w inwazjach dodatkowe instrukcje. Zarażeni ludzie zwijali się z bólu, wymiotując i brocząc krwią ze wszystkich porów, a zwiadowcy maszyn beztrosko przetrząsali ich bazy danych, sale zapisów, biblioteki i pozostałe źródła. Były to informacje inne od tych, które można było wyłowić z istnień przypadkowo przyswojonych przez maskaradników. Przy napływie tych wszystkich świeżych danych Erazm mógł sobie znowu pozwolić na luksus bycia naukowcem, jakim był dawno temu. Poszukiwanie prawdy naukowej zawsze było dla niego prawdziwą racją istnienia. Teraz miał więcej danych niż kiedykolwiek. Ciesząc się z tak wielkiej ilości nowych informacji, sycił swój złożony umysł surowymi faktami i historiami.

Po rzekomym zniszczeniu myślących maszyn przed ponad piętnastoma tysiącami lat płodni ludzie rozprzestrzeniali się w galaktyce, tworząc cywilizacje i obracając je w pyl. Erazma intrygowało, jak po bitwie pod Corrinem ród Butlerów zbudował imperium, którym przez dziesięć tysięcy lat, z nielicznymi okresami bezkrólewia i przerwami, rządził pod nazwiskiem Corrinów, by na koniec upaść pod ciosami fanatycznego przywódcy zwanego Muad'Dibem. P a u l A t r y d a. Pierwszy Kwisatz Haderach. Jednak jeszcze bardziej fundamentalnej zmiany dokonał jego syn Leto II, którego nazywano Bogiem Imperatorem lub Tyranem. Ten kolejny Kwisatz Haderach - wyjątkowa hybryda człowieka i czerwia pustyni - przez trzy i pół tysiąca lat sprawował tyrańskie rządy. Po jego zabójstwie ludzka cywilizacja rozpadła się. Ludzi uciekających podczas Rozproszenia w dalekie zakątki galaktyki zahartowały trudy i niedostatek, stawali się coraz bardziej odporni, dopóki ich najgorsza odmiana - Dostojne Matrony - nie natknęła się na rozkwitające imperium maszyn... Inne patrzydło przejrzało zapiski, które czytał Erazm. Z głośników w ścianach rozległ się grzmiący głos Omniusa. - Sądzę, że targające nimi sprzeczności, przedstawione jako fakt, są niepokojące. - Być może niepokojące, ale i fascynujące. - Erazm oderwał się od akt historycznych. - Ich dzieje pokazują, jak postrzegają siebie i otaczający ich wszechświat. Najwyraźniej tym ludziom trzeba kogoś, kto znowu

ujmie ich silną ręką.

Dlaczego religia jest ważna? Dlatego, że sama logika nie skłoni nikogo do ponoszenia wielkich ofiar. Tymczasem ludzie przepełnieni żarem religijnym rzucą się do walki z nieprawdopodobnymi przeciwnościami i będą uważali, że robiąc to, są błogosławieni. - Missionaria Protectiva, Podręcznik dla początkujących. W trakcie pełnego napięcia zebrania w drzwiach urządzonej z chłodną ostentacją sali rady Murbelli pojawiło się dwóch robotników. Za pomocą zacisków dryfowych holowali dużego, nieruchomego robota. - Matko Dowodząca - rzekł jeden z nich - prosiłaś, żeby dostarczyć to tutaj. Maszyna bojowa zbudowana była z niebieskiego i czarnego metalu wzmocnionego rozpórkami i zachodzącymi na siebie płytami pancerza. W jej stożkowatej głowie mieściły się zestaw sensorów oraz przyrządy celownicze, a cztery poruszane przez silniki ramiona były owinięte kablami i wyposażone w broń. Uszkodzony podczas niedawnej potyczki robot bojowy miał na masywnym tułowiu czarne smugi w miejscach, w których wyładowania wysokiej energii zniszczyły jego procesory. Maszyna była wyłączona, martwa, pokonana, ale nawet w takim stanie wyglądała niczym rodem z koszmarnego snu. Doradczynie Murbelli, zaskoczone tym widokiem,