Singh Nalini - Psi i zmiennokształtni 02 - W ogniu uczuć.pdf

NALINI S1NGH W OGNIU UCZUĆ Tytuł oryginału VISIONS OF HEAT Copyright © 21)07 by Nalini Singh Ali rights reservcd Projekt okładki Craig Frascr Zdjęcie na okładce © OlivierCadeauvt orbis.'FotoChannels Opracowaniu graficzne okładki Irina Pozniak. Ewa Wójcik Redaktor prowadzący Kalarzyna Rudzka Redakcja Renata Bubrowiecka Korekta Anna Kaniewska Łamanie Ewa Wójcik ISBN 978-83-7839-074-9 Warszawa 2012 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7 www.proszynski.pl Druk i oprawa OPOLGRAF Spółka Akcyjna 45-085 Opole, ul. Niedziałkowskiego 8- 12 SZALEŃSTWO Kliniczny obłęd Przed Ciszą była to najczęstsza przyczyna śmierci J-Psi. Obłęd prowadzący do śmierci? Dla J-Psi byia to brutalna rzeczywistość. Gubili się w wizjach przyszłości kreowanych przez umysły; pochłonięci nimi zapominali 0 jedzeniu, zapominali o piciu, a w ekstremalnych przypadkach o pobudzaniu serca do bicia. Psi są umysłami 1 kiedy ich umysły się gubią, tracą zdolność do życia. Tych, którzy umarli, można nazwać szczęściarzami. Ci, którzy załamali się pod ciśnieniem wizji i mimo to przetrwali, już nie byli Istotami rozumnymi - utknęli w świecie, gdzie przeszłość, teraźniejszość i przyszłość nieustannie się zderzały i

rozpadały. Podobnie i oni się rozpadali. Co zaskakujące, J-Psi nic byli jednomyślni w kwestii wprowadzenia protokołu Ciszy. Jedni uważali, że brak szarpiących duszę emocji jest cennym darem, gdyż uchroni ich przed groźbą obłędu, przed straszliwymi iluzjami produkowanymi przez mózg, i że dzięki temu będą bezpieczni. Inni zaś postrzegali Ciszę jako akt zdrady ich dani. J-Psi zapobiegli przecież wielu masakrom, ocalili nieskończoną liczbę istnień, dokonali mnóstwa dobrych uczynków - lecz zrobili to wszystko tylko dzięki emocjom. Bez uczuć ich zdolności będzie można co prawda kontrolować, ale zostaną one okaleczone. Zwolennicy Ciszy potrzebowali dziesięciu lat. by wygrać mentalną bitwę, jaka rozgorzała wśród milionów umysłów w sieci Psi. W rezultacie J-Psi - uwolnieni od wizji mrocznej przyszłości ludzkości - wycofali się w bezpieczne granice świata biznesu. Zamiast być wybawcami niewinnych, stali się najpotężniejszymi narzędziami w rękach Psi. Rada uznała ich zdolności za zbyt cenne, żeby dzielić się nimi z pozostałymi rasami, i stopniowo J-Psi zniknęli z publicznego życia. Mówiono, że wolą pozostać w cieniu. Niewielu wiedziało o tym, co Rada ukrywała przez ponad wiek - że bogaci i rozpieszczani J-Psi, kiedyś niezwykle odporni, stali się najbardziej kruchymi istotami. Z jakiegoś powodu ich zdolność do rozumienia osnowy świata i przewidywania wyników procesów w nim zachodzących sprawiała, że byli niezdolni do życia w nim. Potrzebowali stałego nadzoru i opieki. J-Psi rzadko podróżują, rzadko wchodzą między ludzi, rzadko funkcjonują poza poziomem mentalnym. Niektórzy niemal się nie odzywają, przekazując treść swoich wizji - i tylko wizji - za pomocą eksplozji dźwięków lub diagramów czy prostych gestów. Przez cały czas pozostając w swoim świecie Ciszy. Rada jednak twierdzi, że właśnie tak miało być. -Faith NighiSiar z klanu Psi NightStar wiedziała, że uważano ją za najpotężniejszą J- Psi jej generacji. Mając zaledwie dwadzieścia cztery lata, zgromadziła większy majątek niż przeciętny Psi przez cale swoje życie. Ale w końcu pracowała, od kiedy ukończyła trzy lata, od kiedy tylko nauczyła się mówić. Trwało to u niej dłużej niż w wypadku innych dzieci, ale tego właśnie się spodziewano - była przecież kardynalną

J-Psi o niezwykłych zdolnościach. Nikogo by nie zdziwiło, gdyby nie odezwała się przez całe życie. To właśnie dlatego J-Psi należeli do klanów, które zajmowały się tym wszystkim, czym oni się zajmować nie mogli - od inwestowania zarobionych przez nich milionów do monitorowania stanu ich zdrowia i pilnowania, by nie zagłodzili się na śmierć. J-Psi nie radzili sobie z takimi przyziemnymi sprawami. Zwyczajnie o nich zapominali. Nawet po ponad wieku przepowiadania trendów w biznesie raczej niż morderstw czy wypadków, katastrof i wojen. ROZDZIAŁ l Faith również zapominała o wielu sprawach. Zwłaszcza ostatnio. Na przykład przez trzy dni z rzędu nic nie jadła. W końcu interweniowali pracownicy NightStar. zaalarmowani przez komputer Tec3, który prowadził jej dom. Trzy dni głodówki to akceptowalna sytuacja - czasami bowiem J-Psi wchodzili w trans. Gdyby to właśnie jej się przydarzyło, podłączyliby ją do kroplówki i zostawili w spokoju- - Dziękuję - powiedziała do szefa M-Psi. - Już będzie dobrze. Xi Yun skinął głową. - Skończ calv posiłek. Zawiera wszystkie konieczne kalorie. - Oczywiście. Patrzyła za nim, jak wychodził, poprzedzany przez swój zespół, z podręcznym zestawem medycznym w dłoni, który, jak wiedziała, zawierał środki chemiczne mogące wyrwać ją zarówno z katato-nicznego transu, jak i stanu maniakalnego. Dzisiaj nie były mu potrzebne. Po prostu zapomniała o jedzeniu. Po skonsumowaniu wszystkich batonów odżywczych usiadła w rozkładanym fotelu, w którym spędzała większość czasu. Mógł zastąpić jej łóżko, a do tego podłączony był do Tec3 i nieustannie przesyłał dane o stanie jej zdrowia. M-Psi mogli jej pomóc w każdej chwili, gdyby zaszła taka konieczność. To nie była normalna procedura, ale Faith nic była zwykłą J-Psi. Była najlepsza. Każda jej przepowiednia, nawet mimowolna, sprawdzała się w stu procentach. To dlatego jej życie było warte miliony. Może nawet miliardy. I dlatego NightStar

zapewniali jej optymalne warunki i dbali ojej kondycję - by działała jak najlepiej. A kiedy się zepsuje, jak najzwyklejsza rzecz zostanie poddana gruntownemu przeglądowi i zużyta na części. Oczy Faith otworzyły się, kiedy pojawiła się ta myśl. Wpatrzyła się w bladozielony sufit, starając się spowolnić szybkie bicie serca. Gdyby jej się nie udało. M-Psi mogliby powrócić, a ona nie miata ochoty nikogo widzieć. Nie była pewna, co jej oczy mogłyby ujawnić. Czasami bowiem nawet oczy kardynalnych Psi o barwie nocnego nieba zdradzały sekrety, jakie lepiej trzymać tylko dla siebie. - Części - wyszeptała. Oczywiście to słowo zastało nagrane. J-Psi od czasu do czasu przepowiadali przyszłość w trakcie transu. Nikt nie chciał, aby chociaż jedno ich słowo umknęło uwagi. Dlatego niektórzy osobnicy z jej oznaczenia starali się milczeć, kiedy tylko mogli. Użyta na części. To zdanie wydawało się mało sensowne, ale im dłużej o nim myślała, tym większą pewność zyskiwała, że znów jej zdolności odkryły przed nią przyszłość, której nie mogłaby sobie nawet wyobrazić. Najbardziej zepsuci Psi byli rehabilitowani; ich umysły czyszczono psychiczną ścierką, pozwalając im na funkcjonowanie na poziomie prymitywnych robotników. Nie dotyczyło to jednak J-Psi. Byto ich zbyt niewielu, byli więc zbyt cenni. Gdyby dopadł ją obłęd o stopniu wykraczającym poza dopuszczalne poziomy, poziomy umożliwiające dalsze prognozowanie, M-Psi postaraliby się, żeby przydarzył jej się wypadek, który pozostawiłby jej mózg w stanie nienaruszonym. A wtedy wykorzystaliby go do eksperymentów naukowych. Wszyscy przecież chcieli wiedzieć, jak działa J-Psi. Ze wszystkich Psi jasnowidze byli najsłabiej znani - trudno bowiem znaleźć obiekty do analizy, skoro ma się do czynienia z niewiele ponad jednym procentem całej populacji. Faith wbiła palce w czerwone obicie fotela, świadoma, że jej oddech staje się nieregularny. Wprawdzie jeszcze nie osiągnęła poziomu wymagającego interwencji medyków - organizmy J-Psi często reagowały w sposób niezwykły na ich wizje - lecz

nie mogła dopuścić do powstania psychicznej kaskady reakcji. Ale gdy próbowała uspokoić ciało, jej umysł tworzył w mózgu obrazy, którym przyglądały się ze wszystkich kątów zimne oczy Psi. Wiedziała, źe te obrazy były absurdalne. Nic takiego nic mogło się wydarzyć w laboratorium. Po prostu jej świadomość próbowała nadać sens czemuś pozbawionemu sensu. Tak jak te sny, które męczyły ją od dwóch tygodni. Na początku były zaledwie bladym cieniem, ciemnością naciskającą na jej mózg. Myślała, że są sygnałem nadchodzącej wizji - zapaści na rynku lub krachu w interesach - lecz z dnia na dzień ta ciemność napierała coraz bardziej bez ujawniania żadnego konkretu. A ona czuła. Chociaż nigdy wcześniej niczego nie czulą, w tych snach przenikał ją strach, dusiła się pod ciężarem przerażenia. Bardzo dobrze się stało, że już dawno temu zażądała usunięcia z sypialni wszystkich urządzeń monitorujących. Coś w niej przeczuwało nadejście ciemności. Coś w niej zawsze o niej wiedziało. Lecz tym razem nie umiała nadać sensu tej odrażającej, prymitywnej wściekłości, która niemal zabrała jej oddech. Na początku czuła, jakby ktoś ją dusił, dusił dopóty, dopóki nic zmieniła się w czyste przerażenie. Ale ostatnia noc była inna. Nie obudziła się, kiedy dłonie zaciskały się na jej gardle. 1 chociaż tak bardzo się starała, nie umiała wyrwać się z tego horroru, nie potrafiła zakotwiczyć swego umysłu w rzeczywistości. Ostatniej nocy umarła. Vaughn DAngeło zeskoczył z gałęzi i wylądował z gracją na podszycie leśnym. W srebrnym świetle księżyca, które zmieniło ciemności w mrok, jego po-marańczowo- czarne futro powinno lśnić jak latarnia, lecz był niewidzialny. Wiedział, jak wykorzystywać cienie nocy. Nikt nie mógł dostrzec Vaughna. kiedy ten tego nie chciał. Jasna tarcza księżyca połyskiwała wśród gęstych koron drzew. Przez długą chwilę stal i patrzył na nią zachwycony, choć ani człowiek w nim. ani bestia nie potrafiliby powiedzieć dlaczego. To jednak nie miało znaczenia. Tej nocy to jaguar rządził i po prostu przyjął da wiadomości to. nad czym człowiek zapewne zacząłby rozmyślać.

Cień zapachu w powiewie wiatru sprawił, że uniósł nos. Sfora. Zidentyfikował Claya, jednego z gwardzistów, i sekundę później już go nie było, jak gdyby samiec lampartów uznał pierwszeństwo Vaughna na tym terenie. Vaughn warknął miękko i rozciągnął potężne kocie ciało. Zabójczo ostre siekacze błysnęły w świetle księżyca, lecz tej nocy nie zamierzał polować. Tej nocy chciał biegać. Potrafił pokonywać susami ogromne odległości i zazwyczaj wybierał głębokie ostępy leśne, które rozciągały się niema! na całym terytorium Kalifornii. Lecz dziś - nie wiedzieć czemu - podążył w stronę ludnego miasta leżącego nad jeziorem Tahoe. I choć bez trudu w swojej kociej formie poruszał się między ludźmi, a nawet Psi - w końcu nie był gwardzistą jedynie na pokaz - i mógł przeniknąć nawet do najpilniej strzeżonych fortec, tym razem nie wszedł do miasta, nagle zainteresowany czymś, co zauważył na jego obrzeżach. Kilka metrów za linią ciemnozielonego lasu znajdował się zamknięty teren, chroniony między innymi przez mur pod napięciem i kamery monitoringu. W środku, ukryty za kilkoma rzędami roślinności i prawdopodobnie jeszcze jednym ogrodzeniem, siał dom. Na całym obszarze Vaughn wyczuwał metaliczny smród Psi. Interesujące. Psi woleli przecież życie w mieście, w drapaczach chmur, zamknięci w nich jak w osobistych pudelkach. Tu jednak, niedaleko lasu, mieszkał jeden z nich. I kimkolwiek byl, znajdował sic pod ochroną członków swojej rasy. To również interesujące. Psi niezasiadający w Radzie rzadko otrzymywali taki przywilej. Wiedziony ciekawością Vaughn obszedł teren dookoła, trzymając sit; poza zasięgiem kamer. Nie minęło nawet dziesięć minut, kiedy odkrył sposób na wejście do środka - arogancja Psi znowu sprawiła, że nie docenili zwierząt, z którymi dzielili ziemię. A może. pomyślał człowiek wewnątrz bestii. Psi po prostu nie rozumieją możliwości innych ras. Dla nich zmiennokształtni i ludzie są niczym, ponieważ nie mają takich zdolności mentalnych jak oni. Zapomnieli jednak, że umysł porusza ciałem, a zwierzęta są bardzo, ale to bardzo dobre w wykorzystywaniu możliwości swoich cial. Wspinając się na gałąź, czuł, jak jego serce bije w podnieceniu. Mógłby przejść po

konarze ponad pierwszym ogrodzeniem i zeskoczyć w środku posiadłości, lecz nawet jaguar wiedział, że nie powinien tego robić. Nic miai powodu, by narażać się na takie niebezpieczeństwo. To znaczy samo niebezpieczeństwo nie było problemem ani dla człowieka, ani dla kota, lecz ciekawość kota powstrzymywała wartość wyższego rzędu - lojalność. Vaughn był gwardzistą DarkRiver i ten obowiązek stal ponad wszystkimi emocjami i innymi potrzebami. Później tego wieczoru mial chronić Saschę Duncan, 13 partnerkę jego alfy, podczas gdy Lucas będzie na spotkaniu w siedlisku SnowDancer. Vaughn wiedział, iż Sascha zgodziła się zostać w domu tylko dlatego, że Lucas szybciej podróżuje bez niej. A Lucas zdecydował się na tę wyprawę tylko dlatego, że ufał swoim gwardzistom, iż zapewnią jej bezpieczeństwo. Rzuciwszy ostatni raz okiem na strzeżoną posiadłość, Vaughn cofnął się po gałęzi, zeskoczył na ziemię i pobiegł w stronę legowiska Lucasa. Nie poddał się jednak. Tajemnica Psi żyjącego tak blisko terytorium zmiennokształtnych zostanie rozwiązana. Nikt nigdy nie uciekł jaguarowi, który raz podjął trop. Faith patrzyła przez kuchenne okno i chociaż widziała za nim tylko ciemność, nic mogła otrząsnąć się z wrażenia, że ktoś ją obserwuje. Coś bardzo niebezpiecznego okrążyło mur oddzielający ją od świata zewnętrznego. Zadrżawszy, objęła się ramionami. I zamarła. Była Psi, dlaczego więc tak reagowała? Czy to sprawka mrocznych wizji'.' Czy sny wpłynęły na jej mentalne osłony? Zmuszając się do opuszczenia ramion, postanowiła odwrócić się od okna. I okazało się, że nie może. Zamiast tego przysunęła się do niego, przyciskając dłoń do szyby, jakby chciała sięgnąć na zewnątrz. „Zewnątrz" - to byto słowo, którego znaczenia nie rozumiała. Zawsze żyła w świecie otoczonym ścianami. Musiała. Poza nimi groźba kaskady, psychicznego rozpadu nieustannie pulsowała w jej głowie. Z każdego kąta uderzały w nią emocje i widziała rzeczy nieludzkie, wstrętne i bolesne. Na zewnątrz była bezbronna. Życie pośród ścian było o wiele łatwiejsze.

Ale teraz ściany pękały, do środka przenikały dziwne rzeczy, a ona nie mogła przed nimi uciec. Była tego pewna tak samo. jak wiedziała, że nie będzie mogła uciec przed tym czymś, co kroczyło wzdłuż granic jej posiadłości. Drapieżnik, który na nią polował, nie spocznie, dopóki jej nie schwyta. Powinna się bać. Ale była Psi, nie czuła strachu. Tylko gdy spała, czuła lak dużo, że bala się, iż jej tarcze ochronne przed siecią Psi runą, ujawniając ją przed Radą. Dotarła do takiego punktu, że nie chciała zasypiać. A co, jeśli znów umrze - i tym razem naprawdę? W nieskończonej ciszy, która była jej życiem, rozległ się niespodziewany o tak później porze brzęk kunsoli komunikacyjnej - M-Psi zalecili jej określoną liczbę godzin snu. W końcu odwróciła wzrok od okna. Kiedy szła, otoczyło ją przeczucie nadciągającej katastrofy. Złowieszcze przekonanie tkwiące gdzieś w krainie ciemności między prawdziwym jasnowidzeniem a zwykłą intuicją. To także było nowością - ta przygniatająca świadomość istnienia czegoś, co unosi się nad nią w złych zamiarach, tylko czekając, aż ona przestanie się pilnować. Przybierając wyraz twarzy maskujący jej wewnętrzne zmieszanie, wcisnęła guzik i zdumiała się, zobaczywszy twarz na ekranie - Ojcze. Anthony Kyriakus byt głową jej rodziny. Zanim skończyła dwadzieścia lat i została oficjalnie uznana za dorosłą, dzielił opiekę nad nią z Zanną Liskowski, z którą dwadzieścia pięć lat temu zawarł kontrakt reprodukcyjny. Oboje mieli prawo głosu w sprawach jej wychowania, jakkolwiek trudno było powiedzieć, że ją wychowali. Trzy lata po narodzinach za ich zgodą została umieszczona w kontrolowanym środowisku, w którym możliwe było rozwijanie jej zdolności, by odpowiednio je wykorzystać. I w którym pełzające witki szaleństwa łatwo było powstrzymać. - Faith. Mam niezbyt szczęśliwe wieści dotyczące naszej rodziny. -Tak? Jej serce zaczęło walić jak młot pneumatyczny i użyła wszystkich sił psychicznych, by ukryć tę reakcję, bo nie tylko była ona niezwykła, ale zapowiadała też pojawienie się wizji. A w tej chwili nie mogła jej mieć. Przynajmniej nie tego rodzaju jak

zazwyczaj ostatnio. -Twoja siostra Marinę nie żyje. W głowie nagle miała pustkę. - Marinę? Marinę była jej młodszą siostrą, której tak naprawdę nigdy nic poznała, lecz której życie śledziła z daleka. Jako kardynalna telepatka Marinę szybko awansowała w rodzinnym biznesie. - Jak? Czy powodem była jakaś fizyczna ułomność' - Na szczęście nie. Na szczęście, ponieważ inaczej oznaczałoby to, iż Faith również była w niebezpieczeństwie. Chociaż dwie rzadkie kardynalne w rodzinie sprawiały, że NightStar było uznawane za potężny klan, bez wątpienia to Faith była jego największym aktywem. To ona zapewniała odpowiednie dochody i miejsca pracy, dzięki którym NightStar stali ponad masami. Tylko jej zdrowie tak naprawdę się liczyło - śmierć Marinę była zaledwie komplikacją. To takie zimne, lak brutalnie bezwględne, pomyślała, chociaż wiedziała, że sama była równie mato wrażliwa. Wymagało tego od nich przetrwanie. - Wypadek? -Została zamordowana. Pustka w jej umyśle zabuzowała białym szumem. - Zamordowana? Przez człowieka czy zmiennego? - spytała, ponieważ wśród Psi nie było morderców, a przynajmniej nie było ich od stu lat, od momentu wprowadzenia protokołu Ciszy. Cisza wymazała z ich gatunku przemoc, nienawiść, wściekłość, gniew, zazdrość czy zawiść. Choć skutkiem ubocznym lego była utrata wszystkich pozostałych emocji. - Nie wiemy, przez kogo. Policja ciągle bada spra wę. Odpocznij trochę. - Szybko skinął głową. - Poczekaj. -Tak? - W jaki sposób ją zamordowano? - zadanie tego pytania sporo ją kosztowało. Anthony zaś nawet nie mrugnął, kiedy odpowiadał:

- Manualne uduszenie. ROZDZIAŁ 2 Skacząc na platformę nadrzewnego legowiska w którym Sascha mieszkała z Lucasem, Vaughn minął się z Mercy. Nie był zadowolony, widząc Saschę na zewnątrz. Platforma może i znajdowała się wysoko, ale było już dobrze po północy, a Rada Psi ucieszyłaby się ze śmierci tej kardynalnej. -Witaj, Vaughn. Może przemienisz się i dotrzymasz mi towarzystwa? Dał jej znać, co o tym myśli, prychając w sposób charakterystyczny dla jego gatunku. - Tak, wiem, że powinnam już spać, ale nie mogę. - Usadowiła się wygodniej w fotelu, który wcześniej wyciągnęła na zewnątrz. Palcami wybijała nerwowy rytm na drewnianych poręczach, a w ciemności nocne nieba jej oczu rozświetlały białe iskierki. - Mercy grała ze mną w szachy. Odpowiedziawszy warknięciem, wszedł do domu. Przemienił się w sypialni i włożył parę dżinsów oraz znoszony czarny T-shirt, czekające na niego w skrzyni, w której wszyscy gwardziści trzymali zmianę odzieży. Kiedy wrócił na platformę, Sascha machnęła dłonią w kierunku pustego krzesła stojącego po drugiej stronie składanego stolika. Uniósł brew i usiadł na poręczy balustrady. - Nigdy nie przyzwyczaję się do sposobu, w jaki wy, koty, to robicie. - Sascha pokręciła głową i potarła bosymi stopami o drewnianą podłogę. - Czy zdajesz sobie sprawę, że możesz spaść i skręcić sobie kark? - Koty zawsze spadają na cztery łapy. Powąchał powietrze i chociaż nie wyczuł niczego nieoczekiwanego, i tak przeszukał wzrokiem otoczenie. Nawet w ludzkiej formie jego wzrok nie miał sobie równych. -Czy zawsze się tak zachowujesz, kiedy nie ma Lucasa? - zapytał, bo zazwyczaj była oazą spokoju w samym środku drapieżnej burzy DarkRiver, a teraz wyglądała na zdenerwowaną i rozdrażnioną. -Tak - odrzekła, wciąż wybijając rytm palcami. - Biegałeś? -Tak.

Popatrzył na partnerkę swojego alfy. Doskonale rozumiał fascynację nią Lucasa. Sascha była piękna i absolutnie niepowtarzalna. 1 to nie z powodu oczu jak nocne nieba czy rysów twarzy, lecz tego, czym była -swojej istoty. Lśniła od wewnątrz, i tak powinno być. W końcu była E-Psi - empatką zdolną do wyczuwania i uzdrowienia wszelkich emocjonalnych ran. Lecz mimo że rozumiał Lucasa, nie wyobraża! sobie, iż mógłby dzielić jego uczucia. Sascha należała do sfory. A on jako gwardzista oddałby za nią życie, lecz nigdy by się z nią nie sparował - ponieważ sama idea parowania była mu obca. Nie potrafił zrozumieć, jak lamparty mogą się przywiązywać do jednej osoby na resztę życia - nie dlatego że byi rozwiązły. Owszem, był bardzo wybredny w wyborze kochanek, ale przede wszystkim lubił swoją wolność, lubił wiedzieć, że nikt nie jest emocjonalnie od niego zależny. Jego śmierć nikomu nie powinna rozedrzeć duszy. - Nigdy nie wiem, o czym myślisz. - Sascha patrzyła na niego z przechyloną głową. - Nie jestem nawet pewna, czy mnie lubisz. Kot cieszył się, że jest nieprzenikniony. -Jesteś partnerką Lucasa. - Dlatego przynależała jej jego lojalność. -AJe co ze mną jako osobą? - nalegała. - Zaufanie wymaga czasu - odrzekł, chociaż zdobyła jego dużą część w dniu. kiedy prawie umarła, próbując uratować życie Lucasa. Alfa bowiem był dla Vaughna bratem krwi - w najbardziej brutalnym znaczeniu tego słowa. - Coś w tobie jest innego. Jesteś mniej... cywilizowany niż inni. -Tak. Nie widział powodu, żeby temu zaprzeczać. By! w znacznie większym stopniu zwierzęciem niż przeciętny drapieżny zmiennoksztallny. Musiał taki się stać, żeby przetrwać. Tak jak Sascha musiała się stać członkiem sfory. - Czy kiedykolwiek tęsknisz za podobnymi tobie? - zapytał. -Oczywiście. - Odwróciła wzrok i popatrzyła na las. samotna Psi w stadzie lampartów. - Jak można nie tęsknić za światem, w którym żyto się dwadzieścia sześć lat? - Jej oczy znów spojrzały na niego. - A ty? - Ja żytem w innym świecie tylko dziesięć lat. -1 to wystarczyło, żeby wypaliły się w

nim blizny zdrady. ~ Powiedz mi coś. Dlaczego jakiś Psi miałby żyć sam, zdała od tłumu? -Cóż, mógłby na przykład sparować się z panterą, która woli żyć w środku niczego na szczycie drzewa. - Zrobiła minę, ale jej uśmiech zdradził, co naprawdę myśli. - To zdarza się raczej rzadko, ale niektórzy Psi wolą odosobnienie. Zazwyczaj znajdują się na słabszym końcu gradientu. Może dlatego, że nie grozi im pochłonięcie przez ich talenty, jak w wypadku reszty. - Nie - pokręcił głową. - Ta była strzeżona, jakby byta prezydentem. Ta? Nagle jego bestia była tego absolutnie pewna. - Skąd wiesz? - Ogrodzenie pod napięciem, ukryte kamery, żywi strażnicy, sensory ruchu... Brwi Saschy się uniosły. - Oczywiście. Tb musi być jedna z J-Psi. -Jasnowidząca? Obecność Saschy w sforze byta bardzo przydatna. Przed jej pojawieniem się nie mieli pojęcia o złożoności świata Psi. -Myślałem, że jasnowidzący są wyjątkowo rzadcy. Czy Rada nie wolałaby zamknąć jej gdzieś blisko siebie, by mieć na nią oko? Pokręciła głową. -Słyszałam, że najbardziej potężni potrzebują przestrzeni, muszą żyć z dala od innych Psi. Więc chociaż widziałeś straże, to prawdopodobnie w tym domu mieszka tylko jasnowidząca. Nie wiem o nich zbyt dużo - J-Psi są niemal naszą podrasą i przynależą do klanów, które reprezentują ich na forum publicznym. Właściwie nikt nie spotyka się z nimi twarzą w twarz. Podobno niektórzy nigdy nie opuszczają swoich domów. Nigdy. Vaughn rozumiał potrzebę samotności, lecz w opisie Saschy zawarta była jakaś patologia. - Czy są więźniami? - Nie, nie sądzę. Są zbyt ważni, żeby ich umeszczę-śliwiać - powiedziała, a gdy zorientowała się, jak to zabrzmiało, dodała: - Wiesz, co mam na myśli. Psi nic nie czują - ani szczęścia, ani nieszczęścia. Lecz jeśli J-Psi zdecydują się przestać

prognozować, konsekwencje ekonomiczne tego doprowadzą do zagłady Psi Więc mc mc sądzę, żeby byli więźniami. Po prostu wolą żyć w bezpiecznym miejscu, gdzie nic muszą mierzyć się z ciemną stroną światła. - Jej glos opadł do szeptu. - Może jeśli od czasu do czasu wyszliby na zewnątrz, przypomnieliby sobie o świecie, który porzucili, i obudziliby się, dostrzegając prawdę o swoim darze. Patrzy! na nią i wiedział, że przypomina sobie straszliwe tortury, jakim poddany by! jej partner w dzieciństwie, i zemstę, jaka by!a tego skutkiem, zemstę, która scementowała więź między Lucasem a nim. Być może gdyby J-Psi nie wycofali się w Ciszę, gdyby nie przestali przewidywać nieszczęść i morderstw, Lucasowi ten horror mógłby być oszczędzony. I być może Vaughn mógłby dojrzeć jako jaguar, a rodzice nie porzuciliby go, skazując na najbardziej okrutną śmierć. Być może. Manualne uduszenie. Faith wpatrywała się w sufit sypialni pogrążonej w ciemniejącym zmierzchu. Te dwa siowa odbijały się nieustannie wewnątrz jej czaszki. Kusiło ją, by uznać to za przypadek i wcisnąć w zakamarki świadomości. Oszukałaby siebie. Ale byłoby to o wiele łatwiejsze do zniesienia. Marinę nie żyła. A Faith przewidziała jej śmierć. Gdyby tylko wiedziała, jak zinterpretować te wizje, jej młodsza siostra nadal by żyła. Gdyby. Od dzieciństwa uczono ją, że płakanie nad przeszłością nie przynosi niczego dobrego, że w ogóle płacz nie ma sensu, więc teraz też nie płakała. Nie myślała nawet, że tego potrzebuje, choć w głębi jej istoty jakaś złamana cząstka, uwięziona i prawic nic do ocalenia, krzyczała w rozpaczy. Faith jednak była głucha na krzyki jej rozpadającej się psychiki. Wiedziała jedynie, że nie może o tym zapomnieć. To nie byl jakiś źle oceniony trend rynkowy, lecz sprawa życia i śmierci. Nie mogła powiedzieć sobie, że trzeba przymknąć na to oko... Nie, kiedy czuła na powiekach ciśnienie ciemności, gwałtownej i wstrętnej. Zabójca jeszcze nie skończył. Ciężką ciszę zakłócił dyskretny sygnał. Zadowolona, że łączność w sypialni była

pozbawiona wizji, odpowiedziała, nie włączając światła: -Tak? - Od wczoraj nie otrzymaliśmy żadnych odczytów. - To był Xi Yun we własnej postaci. - Jestem zmęczona. - I nie chciała usiąść w czerwonym fotelu, by zdradzić, że w jej umyśle panuje zamęt. - Zgodnie z twoją sugestią muszę więcej spać. -Zrozumiałem. -Nie będę połączona przez kilka kolejnych dni. - Ile? - usłyszała. Pytanie to miało jedynie zapobiec nieszczęściu z powodu skłonności J-Psi do zapominania, ale ostatnio Faith odczuwała niechęć do wtrącania się w jej życie, zaczynała traktować to jako kolejny sposób na jej uwiązanie, na upewnienie się, że jej dar zawsze będzie pod ręką, - Trzy dni. Na dłużej jej nie pozwolą. Jedynie na trzy dni są w stanie zaryzykować zaufanie, że jest zdolna zająć się sobą. Często myślała, że NightStar i Rada godzą się na to tylko dlatego, iż nie chcą zniszczyć jej możliwości prognozowania. W przeciwnym razie prawdopodobnie odsunęliby na bok jej tarcze ochronne i monitorowali ją na najbardziej osobistym poziomie - poprzez kontrolę umysłu. Oczywiście dla jej dobra. Zadrżała i spróbowała przekonać siebie, że to z powodu niskiej temperatury w pokoju. Że to nie ma nic wspólnego ze strachem. Przecież ona go nie czuła. Nie czuła niczego. Była Psi. A nawet była J-Psi. Jej warunkowanie było brutalniejsze niż w wypadku innych kardynalnych. Uczono ją, by nigdy nie pozwoliła nawet najsłabszym pędom emocji przeniknąć do jej świadomości, gdyż oznaczałoby to nieuchronny rozpad jej psychiki. 1 w to akurat wierzyła. W jej klanie często rodzili się J-Psi, a przed Ciszą jeden na czterech kończył w psychiatryku przed trzydziestymi urodzinami. Trzy dni. Dlaczego o to poprosiła? W przeciwieństwie do tego, co myślał Xi Yun, nie była zmęczona. Spała krócej niż większość Psi; wystarczały jej cztery godziny. Nie zażądała więc tych trzech dni. żeby siedzieć bezczynnie. Jej umysł miał jakiś cel,

jakkolwiek w tym momencie nie była go świadoma. Mimo to nagle wstała z łóżka i zaczęła pakować do małego plecaka tyle odzieży i kosmetyków, żeby starczyło jej na kilka dni. Miesiąc temu poprosiła członka klanu, żeby kupił jej ten plecak, choć wtedy nie miała pojęcia, z jakiego powodu. Nikł nie sprzeciwił się jej zamówieniu, zakładając, że ma on posłużyć jako fizyczny wyzwalacz wizji. Nie sprostowała ich pomyłki, gdyż sama nie była pewna, czy to nie jest prawda. Teraz przekonała się po raz kolejny, że jej dar po prostu przygotowywał ją do tego. co dopiero miało się zdarzyć. Kiedy Faith pakowała się w podróż, o której jeszcze wczoraj nie myślała, w sieci Psi zatrzasnęły się psychiczne drzwi, zamykając sześć umysłów w niedostępnej przestrzeni sejfu. Rada zwołała zebranie. - Znalezienie zastępcy Santany Enriu,ue'a staje się coraz bardziej naglące. - Nikita popatrzyła na otaczające ją umysły - białe gwiazdy na tle czerni sieci - i zastanawiała się, który z nich w tym momencie spiskował, by wbić jej nóż w plecy. Ktoś bowiem zawsze spiskował To, że fizycznie znajdowali się w różnych miejscach, nie stanowiło żadnego zabezpieczenia przed atakiem, -Może potrzebujemy następcy nie tylko dla Enriquc'a - zasugerowała jedwabiście Shoshanna Scott. - Jesteś pewna, że to nie ty przekazałaś swojej córce błąd genefyczny? - Wszyscy wiemy, że Sascha nie była wybrakowana - odpowiedział Marshall. - Nikita stworzyła kardynalną. A ilu kardynalnych jest w drzewie genetycznym twojej rodziny, Shoshanna? Poparcie ze strony Marshalla zaskoczyło Nikitę. Jako najstarszy członek Rady i za milczącą zgodą reszty ich lider zazwyczaj pozostawał neutralny. - W obecnej sytuacji nie stać nas na wewnętrzne podziały - zaznaczyła. - DarkRiver i SnowDancer wykorzystają każdą naszą słabość. - Jaką mamy pewność, że zrealizują swoje groźby? - zapytała Tatiana Rika-Smythe. najmłodszy umysł w sejfie. -Wszyscy dostaliśmy po kawałku Enrique'a po tym. jak go zabili. Doskonale wiemy, jak wilki i lamparty zareagują, jeśli spróbujemy skrzywdzić Saschę

- stwierdził Henry Scott, którego umysł nie był gwiazdą urodzonego kardynalnego, mimo to był wyjątkowo potężny. Ze względu na ostry jak brzytwa polityczny talent Shoshanny oboje mieli spore szanse na przejęcie przywództwa w Radzie. Może właśnie dlatego Marshall zaczął popierać Nikitę. -Potrzebujemy innego kardynalnego na miejsce Enrique'a - wtrącił się Ming LeBon, a jego mentalny głos był równie zimny i zabójczy jak jego fizyczna obecność podczas spotkania na fizycznym planie. Byl zarówno ekspertem w walce psychicznej, jak i mistrzem w karate i jujitsu. - Żaden inny gradient nie wystarczy. Byl kotwicą i to on przede wszystkim trzymał umysł sieci w posłuszeństwie. Nikt się nie sprzeciwił. Trudno bowiem dyskutować z faktami. Umysł sieci, jej policjant i bibliotekarz, mial tendencje do dziwnych zachowań i niespodziewanych załamań. W ciągu ostatnich sześciu generacji więc radni musieli stale mieć go na oku. Wydawało się też, że pociąg do tego zadania czuły dwa określone talenty Psi. -Dostęp Enrique'a do umysłu pozwolił mu na ukrycie przed nami swojej wadliwej osobowości - przypomniał im Henry. Gwiazda Minga pozostała absolutnie spokojna. -To nieuniknione. Mimo wszelkich naszych badań nie możemy przewidzieć, u kogo warunkowanie zawiedzie. - Większość kardynalnych z sieci nie nadaje się na członków Rady - zauważyła Nikita. Byli oderwanymi od życia mózgowcami i nie mieli pojęcia o praktycznej bezwzględności koniecznej do utrzymania się Psi na szczycie łańcucha pokarmowego. - Ming, masz kogoś na myśli? - spytał Marshall. - Faith NightStar. Nikicie zajęło kilka chwil odszukanie akt z podstawowymi informacjami o tej kardynalnej. -J-Psi? Rozumiem, że J i Tk są najlepszymi specjalnościami do kontrolowania umysłu sieci, lecz J-Psi są.., niestabilni. - Ponad dziewięćdziesiąt pięć procent z nich trafia do zakładów, zanim ukończą

pięćdziesiąt lat - dodała Shoshanna. - Ona nie jest dobrym wyborem. - Nie zgadzam się. Faith NightStar ma umysł tak samo potężny jak Bnricfue i od trzeciego roku życia daje same sprawdzające się prognozy. Żaden jasnowidz nie byt ani tak produktywny, ani tak dokładny. Nigdy nie pojawi) się u niej ani jeden symptom rozpadu umysłowego, a jako kardynalna J-Psi podlega wyjątkowo dokładnej obserwacji. - Ming ma przekonujące dowody-wtrącił się Marshall. - Być może Faith jest najbezpieczniejszym kandydatem na miejsce Enrique'a. Przynajmniej wiemy, że nie jest psychotyczna, a monitoring, jakiemu poddamy ją podczas sesji jasnowidzenia dla Rady, gwarantuje, że wszystkie zmiany zostaną natychmiast wychwycone. - Kogokolwiek mamy wskazać, musimy zrobić to szybko. - Umysł Minga emanował stanowczością. - Przygotowałem obszerny raport o Faith NightStar - oznajmił, wskazując mentalną półkę w komnatach Rady. -Czy ktoś jeszcze chce zasugerować kandydata? - Inną możliwością jest Kaleb Krychek - odparła Shosanna. - Jest kardynalnym Tk i pracuje dla Rady. Kładę jego akta obok akt Faith. Jego kontrola nad zdolnościami telekinetycznymi uznawana jest za doskonałą. - Kaleb jest młodszy ode mnie - zauważyła Tatiana - a już niemal dotarł na szczyt. Powiedziałabym, że czyni to z niego lepszego kandydata od Faith, która nie tylko jest niesamowicie młoda - nawet w porównaniu z Kalebem i ze mną - lecz także żyła w odosobnieniu. Nie będzie umiała przetrwać w Radzie. - Nie zgadzam się. - Nikita także nie była do końca przekonana, czy Faith nadaje się na radną, ale inny zdecydowanie uważała, że Krychek jest zagrożeniem. - Kaleb wspiął się na szczyt mimo młodego wieku. To zdradza jednotorowo ukierunkowaną determinację, która może uczynić go podatnym na tego rodzaju socjopatię jak Enrique.

- Wszyscy do pewnego stopnia pragniemy władzy - odparła Tatiana. - Ale w tej sprawie możesz mieć rację. Potrzebujemy nieco mniej agresywnego radnego, by ułagodzić nastroje ludności. -Wybrany kandydat powinien być także na tyle silny, żeby przetrwać dłużej - odezwała się znów Shoshanna. - Jeśli w tak krótkim odstępie wymienimy dwóch członków Rady, możemy zniszczyć wszystko, Co osiągnęliśmy. - Shoshanna ma rację. - W tonie Marshalla nie było już niczego, co sugerowałoby stronniczość. - Przyjrzyjcie się aktom. Spotkamy się jutro i ustalimy harmonogram rozmów z kandydatami. Chyba że macie inną .sugestię... - Nie tyle sugestię, ile przypomnienie o czymś. - Umysł Shoshanny aż jaśniał od mocy. - Przez ostatnie dwie generacje w Radzie nie było ani jednego M-Psi. I3vć może powinniśmy naprawić ten błąd. Mogłoby to nas ustrzec przed przyjęciem do naszego grona kolejnego |-nrique. Chociaż raz Nikita zgadzała się / konkurentką. - Inną opcja, może być wyznaczenie M-I\i do przebadania wszystkich członków Rady. - Byłoby to bardziej dyskretne, gdyby medyk wywodził się spośród nas - zauważył Henry. - Lecz jednocześnie dałoby to mu sporą władzę nad nami. - Nikicie nie spodobał się ten pomyst. -Podzielam twoje zdanie - stwierdziła Tatiana Rika-Smythe. - Powinniśmy włączyć M-Psi, lecz jako reprezentanta specjalności, a nie naszego opiekuna. -A co z umysłem sieci? J i Tk najlepiej mogą go kontrolować - zauważył Henry. - Weźmiemy to pod uwagę podczas ostatecznej oceny - zapewnił Ming, idealne wcielenie celów Ciszy, o którym Nikita wiedziała najmniej. - Czy ktoś jeszcze ma jakieś sugestie? -Szkoda, że straciliśmy Sienne Lauren - odpowiedział Marshall, nieco zbaczając z tematu. - Miała wielki potencjał. -To rzeczywiście było bardzo niekorzystne -zgodził się Ming. - Chciałem uczynić z

niej swoją protegowaną. Co mogło oznaczać jedynie, że Sienna Lauren urodziła się z umiejętnościami walki mentalnej, dzięki którym Ming był tak niebezpieczny. - Ze względu na skłonność rodziny Laurenów do łamania zasad warunkowania rehabilitacja była jedynym wyjściem - oceniła Nikita. - Nadal by żyli, gdyby nie próbowali uciec przed naszym wyrokiem. - Oczywiście - zgodził się Ming. - A jeśli chodzi o M-Psi - wróciła do wywodu Nikita - Gia Khan z subkontynentu indyjskiego udowodniła już nam swoją użyteczność. Przez chwilę wszyscy skanowali podstawowe dane o Khan. - Wygląda dobrze. Dodajmy ją do listy kandydatów wraz z Kalebem i Faith - zaproponował Marshall. - A co z aspirantami? Czy kogokolwiek z nich powinniśmy potraktować poważnie? - spytała Shoshanna. -Nie. Jest kilku takich, którzy sądzą, że są wystarczająco potężni, lecz gdyby rzeczywiście tacy byli, jedno z nas już by nie żyło. Tatiana wiedziała, o czym mówi. Zajęła w Radzie miejsce Michaela Bonneau, który zginął wskutek niefortunnego wypadku, jakiemu uległ w domu, gdy przebywał w nim sam na sam z Tatianą, swoją główną asystentką. - W takim razie zgadzamy się. Kaleb Krychek. Gia Khan lub Faith NightStar. ROZDZIAŁ 3 -Faith nigdy wcześniej sama nie opuściła swojej posiadłości. Wsadzili ją tu dwadzieścia jeden lat temu, informując, że jej umysł nie przetrwa w świecie zewnętrznym, że wizje będą zbyt intensywne, jeśli będzie żyła blisko innych. Nie miała powodu im nie wierzyć i dom stał się jej więzieniem z wyboru. Lecz dzisiaj zamierzała go opuścić, wyjść na zewnątrz prosto w nieznane. W końcu zrozumiała to, do czego podświadomość przygotowywała ją przez ostatnie miesiące - ze musiała poszukać odpowiedzi. Doskonale wiedziała, że powinna porozmawiać w tym celu z kimś, kto nie mial do czynienia ani z Radą, ani z NightStar, gdyż zarówno Rada. jak i NightStar byli powiązani z nią interesami. Nie sądziła, by powiedzieli jej

prawdę na temat tego. co musiała wiedzieć - czy te mroczne wizje były pierwszym sygnałem nadchodzącego szaleństwa, czy też zapowiadały coś o wiele groźniejszego: obudzenie się takiego aspektu jej talentu, o którym nie chciała nawel myśleć. Chociaż żyła niemal w absolutnej izolacji, wiedziała wszystko, co powinna wiedzieć , by odbyć tę podróż. Nie było sposobu, by blokować autostrady sieci na napływ informacji buzujących w realnym świecie. Plotki zawsze przenikały nawet przez najsilniejsze osłony. Jedna z nich dotyczyła Psi, która wypadła z sieci. Sascha Duncan. Rada oświadczyła, że Sascha była kardynalną wadliwą na fundamentalnym poziomie, zbyt słabą, by podtrzymać połączenie z siecią, które zapewnia sprzężenie energetyczne - warunek istnienia Psi. Mimo lo Sascha przetrwała. Faith zaś mogta się zwrócić jedynie do renegata Psi, który niczego nie zyska, kłamiąc, i niczego nie straci, mówiąc jej prawdę. Wszyscy inni byli połączeni z siecią i dlatego mogli ją zdradzić, czy to świadomie, czy przez przypadek. Sascha była jedyną opcją. Faith wolała nie pamiętać snu sprzed kilku tygodni, w którym widziała twarz lamparta patrzącego na nią z dzikim głodem. Wolała udawać przed sobą, że nie rozumie, co jej dar próbował jej powiedzieć. Czasami zbyt duża wiedza stanowiła przekleństwo. Opuszczenie posiadłości miało być trudne, ale nie niemożliwe. Straże klanu trzymały wszystkich z daleka od niej. Nikomu nawet przez myśl nie przeszło, że to Faith może spróbować uciec. Zaczerpnąwszy w płuca duży haust powietrza, założyła plecak, a potem spokojnie otworzyła tylne drzwi i wyszła w noc. Wiedziała, dokąd powinna iść. Zewnętrzne ogrodzenie miało ślepy punkt - miejsce, którego nie obejmowały ani sensory ruchu, ani kamery monitoringu. Strażnicy prawdopodobnie nawet nie uznawali lego za lukę w systemie ochrony. Nadzorowali ten obszar stale, a poza tym kilku z nich miało możliwość jego telepatycznego skanowania. Faith jednak już kilka lat temu nauczyła się odbijać fale skanujące, jako że odosobnienie i nuda to idealne warunki do wymyślania wszelkich innowacji. Co

ważniejsze, była pewna, że wdrapie się na ogrodzenie w niewielkiej luce czasowej, jaka powstawała, gdy jeden strażnik znikał za rogiem, a następny jeszcze się nie pojawiał. Wiedziała o tym, ponieważ dwa miesiące temu zaczęła nagle przychodzić tu nocą i robić właśnie to - przeskakiwała przez ogrodzenie i wracała bez wywoływania alarmu. Myślała wtedy, że robi to ze zwykłej potrzeby stawiania czoła wyzwaniom. Chociaż w przypadku Psi 0 jej możliwościach nic nigdy nie było proste. Dzisiejszego wieczoru przejście od tylnych drzwi do odpowiedniej części zewnętrznego ogrodzenia - wewnętrzne nigdy nie przedstawiało żadnego problemu - zajęło jej dziesięć minut. Kątem oka dostrzegła strażnika skręcającego za róg po prawej stronie. Drugi wartownik pojawi się z punktualnością właściwą Psi dziesięć sekund później. Zaczęła się wspinać, po cichu 1 ostrożnie. Vaughn przyczait się na wielkiej gałęzi zwisającej ponad ogrodzeniem. Zamierzał przeniknąć lu lego wieczoru i dowiedzieć się, czego tak pilnie strzegą strażnicy wsparci przez całą tę elektronikę, lecz nie było to już konieczne - ofiara sama pchała mu się w łapy. Mimo ciemności jej długie do pasa włosy płonęły czerwienią i Vaughn poczuł chęć warknięcia na nią, że była tak głupia, iż nie zasłoniła ich czy choćby jakoś nie związała, lecz podziw na widok jej szybkich, niemal kocich ruchów okazał się silniejszy. Przeskoczyła przez ogrodzenie bez żadnego wahania, nie rozglądając się dookoła, jakby robiła to setki razy. Wylądowawszy po drugiej stronie, szybko weszła między drzewa i stała się niewidoczna dla strażnika, który właśnie wyłonił się zza rogu. Vaughn przeszedł po konarach i położył się niemal tuż nad nią. kiedy zatrzymała się, by wyciągnąć coś z plecaka. Słabe światełko jej zegarka wydobyło z mroku coś, co wyglądało jak komputerowy wydruk planu tego obszaru - prymitywna mapa pokazująca jedynie drogi zmiennokształtnych i ich terytoria. Po minucie zwinęła mapę i włożyła na powrót do

plecaka. Ruszyła przed siebie. Gdyby był w ludzkiej formie, zmarszczyłby brwi. Zamiast iść w stronę Tahoe, wchodziła głębiej w terytorium DarkRivcr. Wiedział, że w ten sposób nie zajdzie zbyt daleko, lecz coś w niej sprawiało, że futro na jego karku się jeżyło. Jako gwardzista ufał swoim instynktom, które właśnie wręcz krzyczały, że tę kobietę należy obserwować. Uważnie. Bardzo, bardzo uważnie. Faith miała wrażenie, że jest śledzona. To było irracjonalne przekonanie - była przecież sama w lesie. Lecz jeśli wszystko pójdzie dobrze, wkrótce to się zmieni. Nie wiedziała, gdzie znajduje się dom Saschy Duncan. Ale tłumaczyła sobie, że jeśli wejdzie wystarczająco głęboko w terytorium lampartów, jeden z nich ją znajdzie i zaprowadzi tam, gdzie chciała tralić. To byl raczej slaby plan. lecz dzięki temu, czego się dowiedziała na temat terytorialnej natury drapieżnych zmiennoksztattnych, miał spore szanse powodzenia. Oczywiście o wiele łatwiej byłoby odwiedzić biznesowe centrum DarkRiver w San Francisco, ale to by ją zdemaskowało, a ona nie mogła sobie na to pozwolić. Kiedy Sascha wypadła z sieci, ogłoszono, że wszelkie kontakty z nią są zakazane. Zbliżenie się do niej bez zgody Rady oznaczało automatyczną rehabilitację - totalne psychiczne wymazanie mózgu niszczące osobowość i wyższe cechy ukaranego w len sposób Psi. Faith była wprawdzie na tyle świadoma własnej wartości, że rozumiała, iż taki los zostanie jej oszczędzony, ale nie chciała, by ktokolwiek wiedział o jej planach. Ta sama część jej osobowości wiedziała tak że w pobliżu drogi znajdzie otwarty samochód. I oto byl. Otworzyła drzwi i wślizgnęła się do środka. Schyliwszy się. otworzyła panel kontrolny, by obejść komputerowy system zabezpieczeń. Ta umiejętnoś nie miała związku ze zdolnościami prognostycznymi ale dzięki jej rozwijaniu mogła zająć czymś myśli pod czas długich godzin samotności. W rezultacie umia la pokonać większość komputerowych zabezpieczeń w ciągu kilku sekund. Tym razem potrzebowała tylko pięciu i samochót należał już do niej. Odwołując się

w myślach do lekc prowadzenia, jakie otrzymała na wypadek nieprze widzianych okoliczności, skręciła w wybranym prze siebie kierunku i wcisnęła akcelerator. Miała mnie niż trzy dni na znalezienie odpowiedzi. Jeśli nie wróć do domu na czas. zostanie uruchomiona cala proce dura poszukiwań, a nawet użyją jej nieobecności jako wymówki, by przebić się przez jej tarcze w sieci. W końcu była warta miliard dolarów. Człowiek w Vaughnie chciał zakJąć, ale zwierzę prostu działało, pędząc równolegle do samochodu przez sto metrów, zanim skręciło w innym kierunku. Legowisko Lucasa znajdowało się o godzinę jazdy stąd, lecz Vaughn nie zamierzał ryzykować. Dlaczego, do diabła, jedna z Psi miałaby wnikać tak głęboko w głąb terytorium DarkRiver, jeśli nie zamierzała dotrzeć do Saschy? A on wiedział, że ta czerwonowłosa była Psi - widział jej oczy. Nocne nieba. Igiełki bieli na czarnym tle. Zanim dotarł do celu, jego potężne serce bilo mocno i szybko. Wyszedł na środek drogi, zatrzyma! się i czekał. Nie tylko był zbyt szybki, żeby można go było przejechać, ale też większość Psi bytaby tak wstrząśnięta widokiem żywego jaguara, że odruchowo by się zatrzymała. Może i próbowali zabić swoje emocje, lecz pewne reakcje wynikają z najbardziej prymitywnego jądra - i raczej nie można ich kontrolować. Nieważne, czy Psi wierzą, że może być inaczej. Wyjechała zza zakrętu. Światła reflektorów ustawione były nisko, nie zaburzając jego nocnego widzenia. Obserwował ją. Obserwował i czeka!. W ciemnościach zalśniły oczy drapieżnika. Nie mając czasu na myślenie. Faith wcisnęła hamulce i gwałtownie zatrzymała samochód. Wielki kot przed nią nie poruszy! się, nie zareagował tak. jak powinno zrobić dzikie zwierzę. Nieprzygotowana na to, że niebezpieczna rzeczywistość stanie przed nią w postaci żywego lamparta, Faith siedziała z dłońmi zaciśniętymi na kierownicy. Lampart zdawat się tracić cierpliwość, kiedy mijały minuty, a ona się nie poruszała. Podszedł i wskoczył na maskę auta. Z trudem zmusiła się, żeby nie zareagować. Był duży i ciężki. Maska uginała się lekko pod jego potężnymi łapami. Spojrzał na nią przez przednią szybę i nagle klapnął zębami. Chciał, żeby wysiadła.

Faith wiedziała, że nie pozwoli jej jechać dalej. Chociaż nigdy wcześniej nie spotkała zmiennoksztalt-nego, każda cząstka jej ciała i psychiki mówiła jej, że olo właśnie jeden z nich stoi przed nią. Ale jeśli nie ma racji? Nie widząc innego wyjścia, wzięta plecak i otworzyła drzwi. Kot wylądował tuż przed nią. a ona stała jak skamieniała obok pojazdu, nagle świadoma swojej ignorancji w kwestii zachowań między gatunkami. Nikt nigdy jej nie nauczył, jak rozmawiać ze zmiennymi. Nie wiedziała nawet, czy w tej postaci komunikują się jak inne rasy rozumne. - Witaj? - spróbowała. Kot przycisnął się do jej nogi, odsuwając ją od samochodu, aż stanęła na środku czarnej drogi. Niebezpieczne stworzenie wciąż krążyło wokót niej. Witaj - spróbowała ponownie. To byl ostrożny i wyjątkowo uprzejmy sygnał myślowy, możliwy do zaakceptowania w trudnych sytuacjach. Uniósł teb i warknął na nią. a jego zęby zalśniły w tej gęstej ciemności spowijającej świat. Natychmiast wyszła z jego umysłu. Kotu nie podobało się. że go dotykała; wiedział, co robiła. Ktoś nauczył go, jak stawiać tarcze o wiele mocniejsze niż naturalna osłona 1 była tylko jedna osoba, która mogła to zrobić. - Czy znasz Saschę? Tym razem wyszczerzone zęby sprawiły, że chciała się cofnąć, ale się powstrzymała. Była Psi i jako Psi nie czuła strachu, lecz wszystkie istoty rozumne mają instynkt samozachowawczy, a jej własny pytał ją, co zrobi, jeśli koty nikogo nic dopuszczą do ich osobistej Psi. Cóż. odpowiedź na to pytanie była jedna - nie miała innego wyboru, jak tylko kontynuować. - Muszę z nią porozmawiać - powiedziała. - Mam bardzo mało czasu. Proszę, zabierz mnie do niej. Kot znów warknął i wszystkie maleńkie włoski na jej karku stanęły dęba - była to reakcja, którą jej ciało zwykle kontrolowało, ale w tym dźwięku było coś terytorialnego, agresywnego... 1 nagle kot zrobił kilka kroków do przodu, po czym spojrzał na nią i za siebie. Zaskoczona tak szybką zgodą poszła za nim. Poprowadzi!

ją w las tak głęboko, że nie widać było drogi. W końcu pazurem zrobił nacięcie na drzewie. Zrozumiała dopiero, gdy pchnął łbem jej nogi tak mocno, że osunęła się na ziemię. -OK, rozumiem. Będę tu czekać. I wtedy silne szczęki zamknęły się wokół jej nadgarstka. Zastygła. Zęby nie robiły jej krzywdy, ale czuła ich siłę. Jedno zaciśnięcie i straci dłoń. - Co? Czego chcesz? - Walczyła z potrzebą sięgnięcia w głąb jego umysłu. Zęby podrapały o zegarek. - Rozumiem. Poczekała, aż puści jej dłoń, ale jemu raczej się nie spieszyło - kot zdecydowanie był samcem. Napotkała wzrokiem jego oczy i ujrzała w nich ostrą inteligencję, moc i furię. Niebezpieczny i dziki, był najbardziej egzotyczną istotą, jaką spotkała w życiu. Nagłe pragnienie, by pogłaskać jego futro, było tak silne, że niemal niemożliwe do odparcia. Tyle że wiedziała, iż ten kot nigdy nie pozwoliłby na takie dotknięcie. W końcu ją puścił. Zdjęła zegarek, a on wziął go w zęby. 1 zniknął tak szybko, że ledwie to dostrzegła. Znów była sama. Zadrżała od nocnego chłodu i objęła ramionami plecak. Czy wróci? A co, jeśli znajdzie ją tu ktoś inny? Myśl o tym, że otoczy ją większa liczba takich kotów, sprawiła, iż zaczęła się zastanawiać nad sensem swojego postępowania. Oni bez wątpienia nie byli Psi; dlatego zasady, na których oparła swoje przygotowania, nie miały tu zastosowania. Przyciskając plecy do drzewa, Faith czekała. Nie miała innego wyboru. Vaughn wyszedł z sypialni do salonu ubrany jedynie w sprane dżinsy. W ręku trzymał jej zegarek. - Nie ma w nim lokalizatora. Lucas zmarszczył brwi i wyciągnął rękę po przedmiot. Vaughn poczuł irracjonalną potrzebę trzymania cienkiej metalowej bransolety przy sobie - przypływ zaborczości tak niezwykły, że aż się zdumiał. Podał jednak zegarek. - Niech zobaczę. - Sascha spojrzała na przedmiot zza partnera. - Wygląda na