Chris Carter - Jeden za drugim t 5 .pdf

Tytuł oryginału: ONE BY ONE Copyright © Chris Carter, 2013 Copyright © 2016 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga Copyright © 2016 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga Projekt graficzny okładki: Szara Sowa Redakcja: Bogumiła Pasionek-Szachnowska Korekta: Grzegorz Krzymianowski, Marta Chmarzyńska ISBN: 978-83-7999-615-5 Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi. Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty. Szanujmy cudzą własność i prawo! Polska Izba Książki Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o. Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28 e-mail: info@soniadraga.pl www.soniadraga.pl www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga E-wydanie 2016 Skład wersji elektronicznej: konwersja.virtualo.pl

Spis treści Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24

Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48 Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51 Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55

Rozdział 56 Rozdział 57 Rozdział 58 Rozdział 59 Rozdział 60 Rozdział 61 Rozdział 62 Rozdział 63 Rozdział 64 Rozdział 65 Rozdział 66 Rozdział 67 Rozdział 68 Rozdział 69 Rozdział 70 Rozdział 71 Rozdział 72 Rozdział 73 Rozdział 74 Rozdział 75 Rozdział 76 Rozdział 77 Rozdział 78 Rozdział 79 Rozdział 80 Rozdział 81 Rozdział 82 Rozdział 83 Rozdział 84 Rozdział 85 Rozdział 86

Rozdział 87 Rozdział 88 Rozdział 89 Rozdział 90 Rozdział 91 Rozdział 92 Rozdział 93 Rozdział 94 Rozdział 95 Rozdział 96 Rozdział 97 Rozdział 98 Rozdział 99 Rozdział 100 Rozdział 101 Rozdział 102 Rozdział 103 Rozdział 104 Rozdział 105 Rozdział 106 Rozdział 107 Rozdział 108 Rozdział 109 Rozdział 110 Rozdział 111 Rozdział 112 Rozdział 113 Rozdział 114 Rozdział 115 Rozdział 116 Rozdział 117

Rozdział 118 Podziękowania

Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym Rozdział 1 Pojedynczy strzał w tył głowy. Typowa egzekucja. Wielu ludzi uznałoby to za wyjątkowo brutalną śmierć. Ale w rzeczywistości wcale tak nie jest. Przynajmniej nie z punktu widzenia ofiary. Kula kalibru 9 mm wbija się w ludzką czaszkę i wychodzi z drugiej strony w ciągu trzech dziesięciotysięcznych sekundy. Roztrzaskuje mózgoczaszkę i rozdziera tkankę mózgową ofiary tak szybko, że układ nerwowy nie ma dość czasu, by zarejestrować jakikolwiek ból. Jeśli pocisk trafi w głowę pod odpowiednim kątem, przebije korę mózgową, móżdżek, a nawet wzgórze, sprawiając, że mózg przestanie funkcjonować, co spowoduje natychmiastową śmierć. Jeśli jednak kąt strzału będzie inny, ofiara ma szansę przeżyć, ale dojdzie do rozległego uszkodzenia mózgu. Rana wlotowa nie będzie większa od drobnego winogrona, ale wylotowa może być rozmiaru piłki tenisowej – zależnie od rodzaju użytego naboju. Zastrzelony mężczyzna ze zdjęcia, na które patrzył właśnie detektyw Robert Hunter z jednostki specjalnej wydziału zabójstw policji w Los Angeles, zmarł od razu. Kula przeszyła całą czaszkę, rozrywając móżdżek oraz płat czołowy i skroniowy i powodując tym samym śmiertelne uszkodzenie mózgu, a wszystko to w dokładnie trzy dziesięciotysięczne sekundy. Niecałą sekundę później leżał już na ziemi martwy. Hunter nie zajmował się tym dochodzeniem; sprawa należała do detektywa Terry’ego Radleya z wydziału śledczego, ale zdjęcia przez pomyłkę trafiły na biurko Huntera. W chwili gdy odkładał fotografie z powrotem do teczki, rozległ się dzwonek stojącego na blacie telefonu. – Detektyw Hunter, jednostka specjalna wydziału zabójstw – powiedział do słuchawki, spodziewając się, że to Radley dzwoni w sprawie swojej teczki ze zdjęciami. Odpowiedziała mu cisza. – Halo? – Detektyw Robert Hunter? – Po drugiej stronie linii odezwał się ochrypły, męski głos. Był spokojny i opanowany. – Tak, tu Robert Hunter. Mogę w czymś pomóc? Tajemniczy rozmówca głośno wypuścił powietrze. – O tym właśnie chcę się przekonać, panie detektywie. Hunter zmarszczył brwi.

– Chciałbym, żeby przez kilka minut całkowicie poświęcił mi pan uwagę. Hunter odchrząknął. – Przepraszam, chyba nie dosłyszałem pańskiego nazwis… – Niech pan się zamknie i słucha – przerwał mu mężczyzna, nadal jednak nie tracąc spokoju. – Nie dzwonię po to, żeby z panem dyskutować. Hunter umilkł. Policja w Los Angeles otrzymywała codziennie dziesiątki, jeśli nie setki telefonów od różnych wariatów – pijaków, ćpunów, członków gangów pozujących na twardzieli, jasnowidzów, ludzi, którzy pragnęli donieść o wielkim spisku rządowym czy inwazji kosmitów, a nawet takich, którzy gdzieś w barze ponoć widzieli Elvisa. Jednak w głosie i sposobie mówienia tego mężczyzny było coś szczególnego. Hunter miał poczucie, że błędem byłoby potraktować rozmówcę jako kolejnego żartownisia czy pomyleńca. Postanowił więc uczestniczyć na razie w tej grze. Partner Huntera, detektyw Carlos Garcia, siedział przy swoim biurku zwrócony twarzą do Roberta. Obaj policjanci zajmowali wspólnie niewielki gabinet na czwartym piętrze budynku policji w centrum Los Angeles. Garcia miał przydługie, ciemnobrązowe włosy, które nosił związane w kucyk. Właśnie czytał coś na ekranie komputera, nie zwracając uwagi na prowadzoną obok rozmowę. Odsunąwszy się nieco od biurka, rozsiadł się wygodnie z dłońmi splecionymi za głową. Hunter pstryknął palcami, żeby zwrócić na siebie uwagę Garcii, wskazał na słuchawkę przy swoim uchu i zakreślił koło w powietrzu, dając do zrozumienia, że trzeba nagrać tę rozmowę i namierzyć numer. Garcia natychmiast sięgnął po telefon na swoim biurku, wstukał wewnętrzny kod, który połączył go z wydziałem operacyjnym, i w niecałe pięć sekund uruchomił całą procedurę. Hunter następnie dał mu znak, że on także powinien tego posłuchać, i Garcia szybko podłączył się do tej samej linii. – Zakładam, że ma pan przed sobą komputer – powiedział mężczyzna. – I że jest podłączony do Internetu. – Zgadza się. Na chwilę zapadła nieprzyjemna cisza. – Dobrze. Chcę, żeby wpisał pan w przeglądarce adres, który zaraz panu podam. Jest pan gotowy? Hunter nie odpowiedział. – Proszę mi zaufać – dodał mężczyzna. – Naprawdę powinien pan to zobaczyć. Hunter nachylił się nad klawiaturą i wszedł do Internetu. Garcia zrobił to samo. – W porządku, jestem gotowy – powiedział spokojnie Hunter. Jego rozmówca podyktował mu adres internetowy złożony z samych cyfr i kropek, bez żadnych liter. Hunter i Garcia wpisali sekwencję znaków do paska adresowego i równocześnie

wcisnęli „enter”. Ich ekrany zamigotały w oczekiwaniu na załadowanie się strony internetowej. Gdy to nastąpiło, obaj detektywi znieruchomieli, patrząc na monitory w ponurym milczeniu. W słuchawce rozległ się cichy śmiech. – Rozumiem – powiedział mężczyzna – że udało mi się przykuć pańską uwagę.

Rozdział 2 Siedziba główna FBI mieści się w Waszyngtonie na Pennsylvania Avenue 935, dosłownie kilka przecznic od Białego Domu i na wprost biura amerykańskiego prokuratora generalnego. Oprócz tego FBI posiada pięćdziesiąt sześć oddziałów terenowych rozsianych po wszystkich pięćdziesięciu stanach. Większość z nich ma pod sobą także liczne komórki satelickie, znane jako „agencje rezydenckie”. Biuro FBI w Los Angeles znajdujące się przy Wilshire Boulevard, należy do największych oddziałów terenowych na całym terytorium USA. Podlega mu dziesięć agencji rezydenckich. Jako jedno z niewielu posiada również wydzieloną jednostkę zajmującą się przestępczością komputerową. Priorytetem wydziału FBI ds. cyberprzestępczości jest badanie przestępstw dokonanych przy użyciu zaawansowanych technologii informacyjnych, takich jak cyberterroryzm, włamywanie się do systemów informatycznych, wykorzystywanie seksualne w sieci czy poważne oszustwa internetowe. Na przestrzeni zaledwie ostatnich pięciu lat ich liczba w Stanach Zjednoczonych zwiększyła się dziesięciokrotnie. Każdego dnia sieci informatyczne należące do amerykańskiego rządu odnotowują ponad miliard ataków pochodzących z niezliczonych źródeł na całym świecie. W 2011 roku senacka komisja handlu, nauki i transportu otrzymała raport, w którym szacowano, że krajowa cyberprzestępczość przynosi nielegalne dochody rzędu 800 milionów dolarów rocznie, co czyni ją najbardziej lukratywną działalnością przestępczą w USA, przewyższającą pod tym względem nawet handel narkotykami. Tysiące należących do FBI robotów indeksujących, znanych także jako „boty” czy „pająki”, bez ustanku przeszukują sieć, wypatrując wszelkich oznak ataków dokonywanych przy użyciu nowoczesnych technologii, zarówno na terytorium Stanów Zjednoczonych, jak i poza granicami kraju. Ludzie z FBI zdają sobie sprawę, jak gigantyczna to praca i że wszystko, co znajdują ich roboty, to zaledwie kropla w morzu współczesnej cyberprzestępczości. Na każde wykryte zagrożenie przypada kilka tysięcy innych, które pozostają niezauważone. I z tego właśnie powodu tamtego jesiennego poranka pod koniec września żaden pająk FBI nie natrafił na stronę internetową, która wyświetliła się na ekranach dwóch detektywów w budynku policji w Los Angeles.

Rozdział 3 Hunter i Garcia nie mogli oderwać wzroku od monitorów, próbując zrozumieć rozgrywającą się na ich oczach surrealistyczną scenę. Widzieli dużą, przezroczystą, kwadratową skrzynię, która wyglądała na szklaną, ale równie dobrze mogła być zrobiona z pleksiglasu lub innego podobnego tworzywa. Hunter szacował, że każdy jej bok ma mniej więcej półtora metra szerokości i przynajmniej metr osiemdziesiąt wysokości. Skrzynia była otwarta od góry i sprawiała wrażenie wykonanej ręcznie. Złożona z czterech ścian konstrukcja trzymała się za pomocą metalowych ram i grubej warstwy jakiegoś białego materiału uszczelniającego. Całość kojarzyła się ze wzmocnioną kabiną prysznicową. Wewnątrz znajdowały się dwie metalowe rury o średnicy kilku centymetrów, jedna po prawej, druga po lewej stronie; biegły od podłogi do samej góry, gdzie wystawały ponad krawędź skrzyni. Na całej długości rur dało się dostrzec liczne dziurki, nie większe niż grubość zwykłego ołówka. Huntera od razu zaniepokoiły dwie rzeczy: po pierwsze, wszystko wskazywało na to, że obraz wyświetlający się na ekranie to transmisja na żywo; po drugie, wewnątrz przezroczystej kabiny, dokładnie pomiędzy dwiema metalowymi rurami, siedział człowiek. Biały mężczyzna przywiązany do ciężkiego metalowego krzesła wyglądał na dwadzieścia kilka lat. Miał krótko ostrzyżone jasnobrązowe włosy, a jego jedyny ubiór stanowiły bokserki w prążki. Był raczej przy kości, miał pyzatą twarz, zaokrąglone policzki i pulchne ręce. Pot lał się z niego strumieniami i chociaż nie wydawał się ranny, wyraz jego twarzy nie pozostawiał wątpliwości – malowało się na niej czyste przerażenie. Oczy miał szeroko otwarte i gorączkowo łykał powietrze przez wciśnięty w usta knebel. Hunter widział, jak jego brzuch nerwowo wznosi się i opada, i domyślał się, że mężczyzna jest na granicy hiperwentylacji. Trząsł się i rozglądał dookoła niczym zdezorientowana i wystraszona mysz. Obraz miał zielonkawy odcień, co świadczyło o tym, że kamera jest wyposażona w obiektyw noktowizyjny. Tak więc człowiek, którego oglądali, musiał znajdować się w ciemnym pomieszczeniu. – To się dzieje na poważnie? – szepnął Garcia, zasłaniając mikrofon swojej słuchawki. Hunter wzruszył ramionami, nie spuszczając wzroku z ekranu. Jak na zawołanie głos w słuchawce przerwał ciszę. – Jeśli zastanawia się pan, czy to jest na żywo, za chwilę rozwieję pańskie

wątpliwości. Obiektyw obrócił się nieco w prawo i w kadrze znalazła się prosta ceglana ściana, na której wisiał zwyczajny okrągły zegar. Pokazywał godzinę 14.57. Hunter i Garcia jednocześnie zerknęli na swoje zegarki: 14.57. Następnie kamera obniżyła się, by uchwycić gazetę leżącą pod ścianą, i zrobiła zbliżenie na pierwszą stronę. Był to egzemplarz dzisiejszego porannego wydania „LA Timesa”. – To chyba panu wystarczy? – zapytał z rozbawieniem rozmówca Huntera. Kamera znów skupiła się na człowieku w przezroczystej klatce. Zaczęło mu cieknąć z nosa, a po jego twarzy płynęły łzy. – Kabinę, na którą pan patrzy, wykonano ze zbrojonego szkła zdolnego wytrzymać strzał z pistoletu – wyjaśnił rozmówca przyprawiającym o ciarki tonem. – W drzwiach zamontowano bardzo solidny zamek, nie do sforsowania. Otwiera się wyłącznie od zewnątrz. Krótko mówiąc, znajdujący się w kabinie człowiek jest uwięziony. Stamtąd nie ma ucieczki. Przerażony mężczyzna na ekranie spojrzał prosto w obiektyw kamery. Hunter szybko wcisnął klawisz zrzutu ekranu, zapisując go do schowka. Dzięki temu zdobył zdjęcie twarzy mężczyzny, na podstawie którego być może da się go zidentyfikować. – Zadzwoniłem do pana, panie detektywie, ponieważ potrzebuję pańskiej pomocy. Człowiek na ekranie zaczął ciężko dyszeć, cały zlany potem. Widać było, że ogarnia go panika. – Dobra, tylko bez nerwów – odparł Hunter, starając się, by jego głos zabrzmiał spokojnie, ale stanowczo. – Proszę powiedzieć, w jaki sposób mogę panu pomóc. Odpowiedziała mu cisza, lecz Hunter wiedział, że jego rozmówca wciąż jest po drugiej stronie linii. – Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby panu pomóc. Proszę mi tylko powiedzieć jak. – Cóż… – odezwał się głos w telefonie. – Może pan zdecydować, w jaki sposób ten człowiek ma umrzeć.

Rozdział 4 Detektywi nerwowo spojrzeli na siebie, po czym Garcia natychmiast przerwał połączenie z telefonem Huntera i ponownie wstukał wewnętrzny numer do wydziału operacyjnego. – Błagam, niech mi ktoś powie, że udało się wam namierzyć tego świra – wyszeptał do słuchawki, gdy tylko uzyskał połączenie. – Jeszcze nie, panie detektywie – odpowiedział kobiecy głos. – Będziemy go mieli za jakąś minutę. Niech cały czas mówi. – On już nie chce dłużej rozmawiać. – Jesteśmy blisko, ale potrzebujemy jeszcze trochę czasu. – Cholera! – Garcia popatrzył wymownie na Huntera, kręcąc głową, i dał mu znak, że musi przeciągnąć tę rozmowę. – Odezwijcie się, jak tylko będziecie coś mieli – rzucił do kobiety z wydziału operacyjnego i podłączył się z powrotem pod telefon Huntera. – Ogień czy woda, panie detektywie? – zapytał głos w słuchawce. Hunter zmarszczył brwi. – Co? – Ogień czy woda? – powtórzył jego rozmówca rozbawionym tonem. – Na pewno widzi pan na ekranie rury biegnące wewnątrz kabiny. Z tych rur może buchnąć ogień albo trysnąć woda, która zaleje całą klatkę. Hunterowi serce zamarło w piersi. – Proszę zatem wybrać, detektywie Hunter. Woli pan patrzeć, jak ten człowiek ginie od ognia czy od wody? Utopimy go czy spalimy żywcem? Nie brzmiało to jak żart. Garcia poruszył się niespokojnie na krześle. – Proszę chwilę zaczekać – powiedział Hunter, starając się zachować spokój. – Nie musi pan tego robić. – Wiem, że nie muszę. Ale chcę. To chyba będzie niezła zabawa, nie sądzi pan? – Obojętność w głosie mężczyzny była zdumiewająca. – No dalej, dalej – szeptał Garcia przez zaciśnięte zęby, wpatrując się w diody na swoim telefonie. Ciągle nie było żadnych wieści z operacyjnego. – Niech pan wybiera, panie detektywie – domagał się głos w słuchawce. – Chcę, żeby to pan zdecydował, w jaki sposób on umrze. Hunter nie odpowiedział.

– Radzę, by dokonał pan wyboru. Zapewniam, że alternatywa jest znacznie gorsza. – Wie pan, że nie mogę podjąć tej decyzji… – Niech pan wybiera! – wrzasnął do słuchawki mężczyzna. – Dobrze – odparł Hunter opanowanym tonem. – Nie wybieram ani jednego, ani drugiego. – Nie ma takiej możliwości. – Owszem, jest. Porozmawiajmy o tym przez chwilę. Mężczyzna roześmiał się w nieprzyjemny sposób. – Nic z tego. Czas na rozmowę już się skończył. Pora podjąć decyzję. Jeśli pan nie dokona wyboru, ja to zrobię. Tak czy inaczej, ten człowiek umrze. Na telefonie Garcii zaczęła migać czerwona lampka, a on pospiesznie przełączył się na drugą linię. – Powiedzcie, że go macie! – wyszeptał błagalnym tonem. – Mamy go, panie detektywie. – W głosie kobiety słychać było ekscytację. – Jest w… – urwała. – Co, do diabła? – Gdzie? – dopytywał się Garcia. – Gdzie on jest? – Co tu się, do cholery, dzieje? – w słuchawce rozległy się słowa kobiety, które nie były skierowane do niego. Po drugiej stronie linii słyszał jakieś niezrozumiałe szepty. Coś było nie tak. – Niech ktoś mi powie, o co chodzi – powiedział nieco podniesionym głosem. – Nie jest dobrze, panie detektywie – odezwała się wreszcie kobieta. – Wydawało nam się, że namierzyliśmy go w Norwalk, ale sygnał nagle przeskoczył do Temple City, stamtąd do El Monte, a teraz wygląda to tak, jakby telefon wykonano z Long Beach. Co pięć sekund przekierowuje sygnał. Nawet jeśli połączenie będzie trwało godzinę, i tak nie będziemy w stanie go zlokalizować. – Umilkła na chwilę. – Sygnał właśnie przeniósł się do Hollywood. Przykro mi, panie detektywie. Ten facet zna się na rzeczy. – Cholera! – Garcia ponownie podłączył się do rozmowy Huntera i pokręcił głową, szepcząc: – Przerzuca sygnał. Nie jesteśmy w stanie go namierzyć. Hunter zacisnął oczy. – Dlaczego pan to robi? – odezwał się do słuchawki. – Ponieważ mam na to ochotę – odparł jego rozmówca. – Ma pan trzy sekundy na dokonanie wyboru, detektywie Hunter. Ogień czy woda? Proszę rzucić monetą, jeśli to panu pomoże. Albo zapytać swojego partnera. Wiem, że nas słucha. Garcia nie odezwał się. – Zaraz, zaraz – zaprotestował Hunter. – Jak mogę wybrać, skoro nawet nie wiem, kim on jest ani dlaczego wsadził go pan do tej kabiny? No dalej, niech pan ze mną porozmawia. Niech pan mi powie, o co w tym wszystkim chodzi. Mężczyzna po drugiej stronie znów się zaśmiał. – To już jest coś, czego pan sam będzie musiał się dowiedzieć. Dwie sekundy.

– Niech pan tego nie robi. Możemy pomóc sobie nawzajem. Garcia oderwał wzrok od swojego ekranu i zaczął wpatrywać się w partnera. – Jedna sekunda, panie detektywie. – No już, porozmawiajmy – nie ustępował Hunter. – Możemy się jakoś dogadać. Nie wiem, o co tu chodzi, ale na pewno uda się nam to inaczej rozwiązać. Garcia wstrzymał oddech. – Są tylko dwa możliwe rozwiązania: ogień albo woda. W każdym razie czas się skończył. Więc jaka decyzja? – Przecież musi być jakiś inny sposób… TRACH! W słuchawkach rozległ się gwałtowny huk, a Garcia i Hunter szarpnęli głowami, jakby ktoś uderzył ich w twarz. Brzmiało to tak, jakby ich rozmówca z całej siły walnął swoim telefonem o drewnianą powierzchnię. – Pan mnie nie słucha, detektywie. Skończyliśmy już rozmawiać. Teraz chcę usłyszeć z pańskich ust tylko jedno słowo: „ogień” albo „woda”. Nic innego. Hunter milczał. – Jak pan chce. Jeśli pan nie wybierze, to ja to zrobię. Wybieram og… – Woda – powiedział Hunter stanowczo. – Wybieram wodę. Mężczyzna nie odpowiedział od razu. – Wie pan co, detektywie? – stwierdził po chwili rozbawionym tonem. – Wiedziałem, że wybierze pan wodę. Hunter nie skomentował. – To było dość oczywiste. Biorąc pod uwagę dostępne opcje, śmierć przez utonięcie wydała się panu mniej okropna: szybsza, mniej bolesna i bardziej humanitarna niż spłonięcie żywcem, prawda? Ale czy widział pan kiedyś, jak ktoś się topi? Cisza. – Widział pan kiedyś rozpacz w oczach człowieka, który za wszelką cenę stara się wstrzymać oddech, wiedząc, że śmierć otacza go ze wszystkich stron i zbliża się z każdą sekundą? Hunter przeczesał palcami krótko ostrzyżone włosy. – Widział pan, jak tonący człowiek desperacko rozgląda się wokoło, wypatrując niemożliwego cudu? Cudu, który nigdy nie nadejdzie? Hunter wciąż milczał. – Widział pan, jak jego ciałem wstrząsają konwulsje, jakby został porażony prądem, aż wreszcie traci resztki nadziei i wpuszcza do ust pierwszy łyk wody? Jak jego oczy niemalże wyskakują z orbit, gdy woda wdziera się do płuc, a on wolno zaczyna się dusić? – Mężczyzna ostentacyjnie głośno wciągnął i wypuścił powietrze. – Wiedział pan, że tonący człowiek nie jest w stanie zamknąć oczu? To naturalna reakcja

organizmu na niedobór tlenu w mózgu. Garcia przeniósł wzrok z powrotem na ekran. Mężczyzna roześmiał się ponownie, tym razem niemal beztrosko. – Proszę oglądać dalej, panie detektywie. Za chwilę przedstawienie stanie się znacznie ciekawsze. Po tych słowach rozłączył się.

Rozdział 5 Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, z dziur w obu rurach wewnątrz szklanej kabiny wytrysnęła woda pod ogromnym ciśnieniem. Mężczyzna przywiązany do krzesła wyraźnie się tego nie spodziewał, bo całe jego ciało gwałtownie podskoczyło ze strachu. Gdy uświadomił sobie, co się dzieje, otworzył szeroko oczy i pomimo knebla w ustach zaczął szaleńczo krzyczeć, ale z ekranów Huntera i Garcii nie dobiegał żaden dźwięk. – O mój Boże – jęknął Garcia, przykładając do ust zaciśniętą pięść. – On nie blefuje. Naprawdę to zrobi. Jasna cholera, utopi tego faceta. Mężczyzna w kabinie dziko wierzgał i szamotał się na krześle, ale więzy nie ustępowały ani o centymetr. Nie miał żadnych szans, żeby się uwolnić. Krzesło było solidnie przytwierdzone do podłogi. – To jakiś obłęd – stwierdził Garcia. Hunter stał nieruchomo przed komputerem ze wzrokiem wbitym w ekran. Wiedział, że tutaj, w biurze, nie są w stanie absolutnie nic zrobić. Nic oprócz zbierania dowodów. – Możemy to jakoś nagrać? – zapytał. – Nie wiem. – Garcia wzruszył ramionami. – Nie sądzę. Hunter sięgnął po słuchawkę i połączył się z centralą telefoniczną policji w Los Angeles. – Dajcie mi szefa wydziału do spraw przestępczości komputerowej, migiem. To pilne. Po dwóch sekundach usłyszał dźwięk dzwonka, a po kolejnych czterech telefon odebrał mężczyzna o dźwięcznym, głębokim głosie. – Dennis Baxter, jednostka do spraw przestępczości komputerowej policji w Los Angeles. – Dennis, tu detektyw Hunter z jednostki specjalnej wydziału zabójstw. – W czym mogę pomóc? – Powiedz mi, czy jest jakiś sposób, żeby nagrać transmisję na żywo z kamery internetowej, którą w tej chwili oglądam na komputerze? – A co, dziewczyna jest aż tak seksowna? – odparł Baxter ze śmiechem. – Da się to zrobić czy nie, Dennis? – Hunter powiedział to takim tonem, że Baxterowi od razu przeszła ochota do żartów. – Tylko jeśli masz na komputerze zainstalowany jakiś program do nagrywania

obrazu lecącego na ekranie – odpowiedział. – A mam coś takiego? – Na służbowym komputerze? To nie jest element podstawowego wyposażenia. Możesz złożyć wniosek i informatycy zainstalują ci odpowiedni program za dzień albo dwa. – To mi nic nie da. Muszę zarejestrować to, co w tej chwili widać na moim ekranie. Baxter zastanowił się przez krótką chwilę. – Cóż, mogę to zrobić u siebie – stwierdził. – Jeśli oglądasz coś na żywo w sieci, po prostu podaj mi adres. Mogę wejść na tę samą stronę i nagrać dla ciebie transmisję. Co ty na to? – Brzmi nieźle, warto spróbować. – Hunter podyktował Baxterowi ciąg cyfr, który tajemniczy rozmówca przekazał mu kilka minut wcześniej. – Adres IP? – rzucił Baxter. – Zgadza się. Da się go namierzyć, prawda? – upewnił się Hunter. – Tak, to właściwie jego główne zastosowanie. Taki adres działa niemalże jak tablica rejestracyjna dla każdego komputera podłączonego do sieci. Mając go, mogę ci w zasadzie podać dokładne położenie komputera będącego źródłem sygnału. Hunter zmarszczył brwi. Czy to możliwe, żeby człowiek, który do niego zadzwonił, popełnił aż tak prosty błąd? – Mam zacząć namierzanie adresu? – spytał Baxter. – Tak. – W porządku. Odezwę się, jak tylko będę coś miał. – Baxter odłożył słuchawkę. Tymczasem woda w kabinie sięgała już mężczyźnie do bioder. Hunter szacował, że w tym tempie za półtorej, może dwie minuty będzie całkowicie zanurzony. – W wydziale operacyjnym powiedzieli, że nie ma szans namierzyć numeru telefonu? – zwrócił się do Garcii. – Zgadza się. Facet przerzuca sygnał w tę i z powrotem po całym mieście. Woda dotarła do pasa mężczyzny. Wciąż próbował się wyswobodzić, ale wyraźnie opadał już z sił. Zaczął się trząść jeszcze bardziej niż wcześniej – Hunter podejrzewał, że to nie tylko z powodu nasilającego się strachu, ale również niskiej temperatury wody. Nie było nic więcej do powiedzenia, dlatego Hunter i Garcia w ponurym milczeniu obserwowali, jak centymetr po centymetrze śmierć pochłania człowieka na ekranach ich komputerów. Telefon na biurku Huntera zadzwonił ponownie. – Czy to się dzieje naprawdę? – odezwał się w słuchawce Dennis Baxter. – W tej chwili nie mam powodu, by uważać, że jest inaczej. Nagrywasz to? – Tak.

– Udało ci się może namierzyć źródło? – Jeszcze nie. To może zająć kilka minut. – Daj znać, jak tylko się czegoś dowiesz. – Jasne. Kiedy woda podeszła do klatki piersiowej mężczyzny, kamera zrobiła powolny najazd na jego twarz. Szlochał. Wszelka nadzieja zgasła w jego oczach. Poddał się. – Chyba jednak nie mogę na to patrzeć – stwierdził Garcia, wstając. Odsunął się od biurka i zaczął niespokojnie chodzić po gabinecie. Woda zakryła ramiona ofiary. Za chwilę zaleje mu nos i śmierć nadejdzie wraz z kolejnym wdechem. Mężczyzna czekał z zamkniętymi oczami. Nie próbował już się uwolnić. Nagle, w chwili gdy woda sięgnęła jego podbródka, strumień niespodziewanie ustał. Z rur nie popłynęła ani jedna kropla więcej. – Co, u diabła? – Hunter i Garcia spojrzeli na siebie kompletnie zaskoczeni, po czym z powrotem wbili wzrok w ekran. – To była jakaś cholerna podpucha – rzucił Garcia z nerwowym uśmiechem. – Jakiś wariat robi sobie z nas jaja. Hunter nie był tego taki pewny. W tej samej chwili telefon na jego biurku rozdzwonił się po raz kolejny.

Rozdział 6 Dźwięk dzwonka rozdarł panującą w pokoju ciszę jak błyskawica przecinająca nocne niebo. – Jest pan bardzo sprytny, detektywie Hunter – odezwał się w słuchawce znajomy głos. Hunter szybko dał znak Garcii i za chwilę rozmowa znów zaczęła być nagrywana. – Prawie dałem się nabrać – kontynuował mężczyzna. – Pańska troska o ofiarę wydała mi się wzruszająca. Gdy zdał pan sobie sprawę, że nie jest pan w stanie uratować tego człowieka, spośród dwóch opcji, które panu dałem, wybrał pan mniej sadystyczną, mniej bolesną i szybszą śmierć. Ale to była tylko jedna z przyczyn, prawda? Garcia spojrzał pytająco na partnera. Hunter nic nie powiedział. – Zrozumiałem ukryty powód pańskiej decyzji, detektywie. I znów odpowiedziała mu cisza. – Kiedy przekonał się pan, że zamierzam wybrać ogień, szybko wszedł mi pan w słowo i wybrał wodę. – W słuchawce rozległ się ironiczny śmiech. – Woda dawała panu jakąkolwiek nadzieję, czyż nie? – Nadzieję? – powtórzył bezgłośnie Garcia, patrząc krzywo na Huntera. – Nadzieję na to, że jeśli zdoła pan odnaleźć ciało, być może w waszym – tu ich rozmówca przybrał jeszcze bardziej szyderczy ton – supernowoczesnym laboratorium kryminalistycznym uda się coś odkryć. Może na jego skórze albo włosach, albo pod paznokciami czy wewnątrz jamy ustnej. Kto wie, jakie mikroskopijnej wielkości ślady mogłem po sobie zostawić na ciele ofiary, prawda, detektywie Hunter? Ogień natomiast zniszczyłby wszystko, wszelkie potencjalne wskazówki. Pozostałyby tylko zwęglone zwłoki. Żadnych śladów, mikroskopijnych czy jakichkolwiek innych. Garcii wcześniej nie przyszło to do głowy. – A w przypadku utonięcia ciało pozostaje nienaruszone – ciągnął dalej mężczyzna. – Śmierć następuje w wyniku uduszenia. Skóra, włosy, paznokcie… wszystko jest na swoim miejscu, gotowe do analizy. – Przerwał, żeby wziąć oddech. – Dałoby się znaleźć milion różnych rzeczy. Nawet woda w płucach mogłaby dać jakieś wskazówki. Dlatego właśnie wybrał pan wodę, prawda? Skoro nie mógł go pan ocalić, chciał pan ugrać przynajmniej tyle. – Znów się roześmiał. – Zawsze myśli pan przede wszystkim jak detektyw. Och, z kimś takim to żadna zabawa. – Nie ma pan racji – odparł Hunter, kręcąc głową. – Najważniejsze było dla mnie

cierpienie ofiary. – Ależ oczywiście. Mimo to… na wypadek, gdybym jednak miał rację…. Byłem i na to przygotowany. Mężczyzna na ekranie otworzył oczy. W dalszym ciągu cały się trząsł. Pomimo panujących w pomieszczeniu ciemności rozejrzał się wkoło. Nasłuchiwał. Czekał. Nic. Woda przestała płynąć. Zapadła cisza. Mimo knebla w ustach pozwolił sobie na nieśmiały uśmiech. W jego oczach ponownie zabłysła iskierka nadziei, jakby uwierzył, że to był tylko zły sen. Albo chory żart. Z trudem przełknął ślinę, przymknął oczy i odchylił głowę do tyłu, jakby dziękował Bogu. Przez opuszczone powieki przecisnęły się łzy i popłynęły obfitym strumieniem po jego twarzy. – Niech pan ogląda dalej, detektywie Hunter. – W głosie rozmówcy pobrzmiewało coś w rodzaju dumy. – Ponieważ za chwilę zacznie się przedstawienie godne Cirque du Soleil. – To powiedziawszy, znów się rozłączył. Poziom wody w kabinie zaczął się obniżać. – Opróżnia klatkę – zauważył Garcia. Hunter pokiwał głową. Woda opadała szybko. W ciągu kilku sekund obniżyła się do poziomu klatki piersiowej uwięzionego mężczyzny. W tym miejscu jednak się zatrzymała. – Co się teraz dzieje, do cholery? – zapytał Garcia, unosząc dłonie. Hunter pokręcił głową, nie spuszczając wzroku z ekranu. Kamera lekko się oddaliła, a za chwilę ponownie uaktywniły się na wpół zanurzone metalowe rury, sprawiając, że woda w kabinie zaczęła się pienić niczym w jacuzzi. Jednak tym razem coś się zmieniło. Bezbarwna ciecz płynąca z rur w porównaniu z resztą wody zachowywała się dziwnie, jakby miała większą gęstość. Hunter pochylił się i zbliżył twarz do monitora. – To nie jest woda – oznajmił. – Co? – zapytał Garcia, stając za jego plecami. – O czym ty mówisz? – Ma inną gęstość – wyjaśnił Hunter, pokazując palcem na swój ekran. – Nie wiem, co leci z tych rur, ale tym razem nie jest to zwykła woda. – W takim razie co, do diabła? W tym samym momencie w prawym górnym rogu ekranu coś zaczęło migać. Cztery litery, w tym trzy wielkie, umieszczone w nawiasie: (NaOH). – To jakiś wzór chemiczny? – upewnił się Garcia. – Tak – potwierdził półgłosem Hunter. – Co on oznacza? – Garcia wrócił szybko do swojego komputera i otworzył nową kartę w wyszukiwarce. – Nie musisz tego sprawdzać, Carlos – powiedział ponuro Hunter. – To wzór

chemiczny wodorotlenku sodu. Znanego też jako soda żrąca.

Rozdział 7 Garcia czuł, jak coś ściska go w gardle. Przed laty, kiedy pracował jeszcze jako zwykły mundurowy, odebrał zgłoszenie o rodzinnej awanturze. Gdy przyjechał na miejsce, okazało się, że zazdrosny chłopak chlusnął swojej dziewczynie w twarz sodą żrącą. Mężczyzna uciekł z miejsca zdarzenia, ale został aresztowany pięć dni później. Garcia do dziś pamiętał, jak pomagał ratownikom medycznym ułożyć dziewczynę na noszach i przewieźć do karetki. Jej twarz zmieniła się w bezkształtną masę surowego mięsa i spalonej skóry. Wargi wyglądały, jakby wtopiły się w zęby. Prawe ucho i nos przestały istnieć. Roztwór wypalił nawet dziurki w jednej gałce ocznej. Popatrzył na Huntera znad swojego ekranu. – Niemożliwe. Jesteś pewien? Hunter pokiwał głową. – Jestem. – Sukinsyn! Telefon Huntera zadzwonił ponownie. Tym razem był to Dennis Baxter z wydziału ds. cyberprzestępczości. – Detektywie – oznajmił pełnym niepokoju głosem – NaOH to wodorotlenek sodu. Soda kaustyczna. – Tak, wiem. – Cholera, to silnie żrąca substancja. O wiele gorsza od kwasu. Jeśli ktoś dodaje wodorotlenek sodu do takiej ilości wody, to na razie roztwór jest jeszcze bardzo rozcieńczony i przez to niezbyt silny. Ale za chwilę… – Za chwilę facet weźmie zasadową kąpiel – dopowiedział za niego Hunter. – Zgadza się. A wiesz, jak to się dla niego skończy? – Tak, wiem. – Jasna cholera! Co tu się dzieje? – Nie mam pojęcia. Udało się wam namierzyć transmisję? – Tak. Sygnał dochodzi z Tajwanu. – Co? – No właśnie. Ten, kto za tym stoi, jest naprawdę dobry. Albo przywłaszczył sobie czyjś adres IP, albo ukradł go z tajskiej puli serwerów. Tak czy siak, nie jesteśmy w stanie go zlokalizować. Hunter odłożył słuchawkę i spojrzał na Garcię. – Przez transmisję internetową też nie da się go namierzyć.