A.J. Gabryel - 02 Facet na telefon. Grzesznik.pdf

Facet na telefon 2. Grzesznik Dla tych kilku osób, które znają moje prawdziwe imię, prawdziwego mnie i nie mówią o tym nikomu. Dziękuję. Trzymasz w dłoni „katalog zboczeń”, „rejestr perwersji”, „niezaprzeczalny dowód licznych dewiacji” zarówno moich, jak i osób cieleśnie mi bliskich. To, o czym piszę, było już określane w przeróżny sposób. Ale dla mnie jest to zwykły zapis moich zwykłych dni. Nic więcej. To nie jest powieść. Trudnię się prostytucją, a nie pisarstwem. Jestem, mówiąc wprost, męską kurwą, którą czasami nachodzi ochota na pisanie. I tyle. Nie wiem, dlaczego ktokolwiek miałby czytać to, co mam do powiedzenia. Nie wiem, czy ktokolwiek powinien zapoznawać się z litanią moich „wynaturzonych sekretów”. W gruncie rzeczy lepiej zamknij tę książkę i nigdy więcej jej nie otwieraj. No, chyba że naprawdę chcesz mnie poznać, zobaczyć, co we mnie siedzi i jak wygląda moje „lubieżne, rozpustne, zdemoralizowane życie”. Życie mojego podbrzusza. Tylko nie jęcz później, że nie ostrzegałem. Pisząc, będę nieraz zmyślał, nie mam wyboru, lecz będę cię okłamywać po to, by powiedzieć ci prawdę, kłamstwami odrę się z tajemnic, w kłamstwach wyjawię ci swoje sekrety. Nie przedstawię się, nie powiem, kim jestem, nie będę kokietował cię opisami siebie samego. Nie będę ściemniał i wmawiał, że jestem taki, a nie inny, ale zwyczajnie pokażę, jak wygląda moja „upadła rzeczywistość”. Tak, chyba właśnie tak chcę zacząć. Nie opowiem o mojej przeszłości, jeszcze nie teraz. Bo teraz chcę wrócić do tego, co było ledwie chwilę temu, i szybko dam ci sposobność wyciągnięcia własnych wniosków na mój temat. Skoro jednak przewróciłeś(aś) kartkę, a zrobiłeś(aś) tak, skoro to czytasz, to mam nadzieję, że natkniesz się na kilka niespodzianek. I jeszcze jedno, radzę dozować sobie moje słowa, podobno łatwo o przedawkowanie. – Adamie, dzisiaj w nocy mogę umrzeć. Nie powinieneś ze mną spać. Nie wiem, ile razy tuż przed zaśnięciem słyszałem, jak cicho wymawia te słowa swoim szeleszczącym, papierowym głosem. I nie wiem, czy wymawiała je z nadzieją, czy z lękiem. – Adamie, dzisiaj w nocy mogę umrzeć. Nie powinieneś ze mną spać. Słyszę te słowa zawsze, gdy jesteśmy razem, od ponad roku.

Choroba Ilony wyssała z niej prawie wszystko, młodość, witalność, to, czym była. W ciągu zaledwie kilkunastu miesięcy z pełnej wdzięku kobiety przekształciła się w kogoś zupełnie nie do poznania. Kiedyś była kobietą pełną głodu, wiecznie spragnioną, dziś niewiele z tego głodu w niej zostało. Jej charakter spłowiał, radość z niej wyparowała. Jasna cera poszarzała i zżółkła, nawet nie wiedziałem, że taki kolor istnieje, i mam nadzieję już nigdy go nie zobaczyć. Skóra stała się cienka jak kalka, niemal przezroczysta, w dotyku delikatna i sucha jak jesienne liście, bez trudu można dostrzec pod nią wolno pulsujące sine żyły. Z osoby mocno zbudowanej zaczęła zmieniać się w osobę szczupłą, potem zbyt szczupłą, potem przeraźliwie chudą. Każdego tygodnia, gdy ją widzę, wydaje mi się, że jest jej mniej i mniej. Nawet jej zapach się zmienił. Jedyną żywą częścią jej ciała wydają się oczy i lśniące włosy, które niemal się skrzą, odbijając światło. Tyle że te jednak nie są żywe, należały do kogoś innego, to peruka. Nigdy mi tego nie powiedziała, ale myślę, że są one dla niej potwierdzeniem, iż nadal jest kobietą. – Adamie, dzisiaj w nocy mogę umrzeć. Nie powinieneś ze mną spać. Słowa te niosą mi niespokojne sny albo sprawiają, że chęć snu opuszcza mnie zupełnie, wtedy godzinami leżę obok niej, wsłuchując się w rytmiczne tykanie mijającego czasu, licząc jej urywane oddechy, czekając na jej śmierć. Nie, nie czekając, obawiając się jej. – Adamie, dzisiaj w nocy mogę umrzeć. Nie powinieneś ze mną spać. Już nigdy nie usłyszę jej głosu, już nigdy nie wypowie tych słów. Tym razem miała rację, tym razem umarła. Nie usłyszałem jej odejścia, nie poczułem jej śmierci. A byłem pewny, że będę wiedział. Byłem pewny, że zdołam ją powstrzymać. Budzi mnie zapach – nieprzyjemny, intensywny, agresywny smród. Przez moment jestem zdezorientowany, nie wiem, co się dzieje. Rzeczywistość jednak dociera do mnie szybko, wraz z kolejnym wdechem. Nigdy wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, że zapach może być przerażający. Otwieram oczy. Siadam. Spoglądam na nią i od razu dostrzegam nieobecność duszy w jej ciele. Przez moment nie wiem, co robić, boję się jej dotknąć, lecz jednocześnie czuję, że zdradzę ją, że zdradzę siebie, jeśli dotykiem nie powiem jej „żegnaj”. Ostra woń ekskrementów drażni mój nos, staram się to ignorować, nie chcę, by wiedziała, że to czuję. Nie chcę jej zawstydzić. Dotykam jej dłoni, jest zaciśnięta i chłodna. Najpierw tylko ją głaszczę, jednak po chwili staram się

rozluźnić zastygłe w śmierci palce. Wracam wzrokiem do jej twarzy, jest odwrócona w moją stronę. Usta ma otwarte w połowie ostatniego oddechu, powieki uchylone, jakby w ostatecznym momencie chciała coś zobaczyć. Choćby mnie. Patrzę na nią i czuję się tak, jakbym patrzył w twarz śmierci. Patrzę na nią i z całych sił staram się zobaczyć w niej kobietę, którą była kiedyś. Zamykam jej powieki. Na zawsze. Czuję, jak łzy napływają mi do oczu, spływają po policzkach. Jest mi tak cholernie żal. Nie liczę, ile minut przy niej klęczę. Gdy wstaję, wiem, co muszę zrobić. Otwieram okno na oścież, świeże powietrze wpada do pokoju. Włączam muzykę, ostatnio zachwycona była utworami w wykonaniu chóru Scala, więc to dla niej wybieram. Pierwszą piosenką jest Every breath you take. Ciche brzmienie pojedynczego fortepianu, dołączają do niego słodkie, lecz przeszywające głosy, i czuję, i jestem pewny, że każde słowo śpiewane jest tylko dla mnie. Zaciskam powieki, starając się powstrzymać kolejne łzy. Głosy wydają się płakać, błagać, współczuć, krzyczeć, obiecywać, unoszą się i delikatnie opadają, by za chwilę znowu się unieść i tym razem opaść gwałtownie. Czuję się lepiej z tym, że teraz Ilona nie leży tylko wśród odoru, ale też wśród muzyki, którą kocha. Idę do łazienki, biorę zimny prysznic, ubieram się. W pomieszczeniu gospodarczym znajduję dwie miski, parę żółtych gumowych rękawiczek, trzy rolki velvetu. Z łazienki biorę kilka ręczników. Wracam do sypialni, gdzie czeka na mnie Ilona. Z głośników płynie The Blowers Daughter, głos wokalistki łamie się, zdaje się śpiewać na kolanach. Czyste powietrze rozrzedziło nieco smród kału. Podwijam rękawy. Z trudem naciągam rękawiczki, są zbyt małe. Na podłodze rozkładam trzy kąpielowe ręczniki, rozbieram Ilonę z jej brudnej, jedwabnej koszuli nocnej, kładę ciało na ręcznikach i przykrywam kocem, wiem, że nie chciałaby być obnażona w takim stanie. Mierzi mnie dotykanie jej przez gumę. Brzydzę się tego, że się brzydzę. Nie zrywam poszwy z kołdry, poduszki też zostawiam w poszewkach, wszystko to wraz z prześcieradłem i jedwabną koszulą nocną wpycham do kilku czarnych worów na śmieci. Na materacu, w miejscu, w którym leżała, jest jasnobrązowa plama. Przez kilkanaście, może kilkadziesiąt minut staram się ją wywabić, używając hojnie odplamiacza. Teraz powietrze przesycają również chemiczne wyziewy. Przewracam materac na drugą stronę, ukrywając ostatnie ślady tego, co się stało. W szafie znajduję świeże prześcieradło, przykrywam nim łóżko. Do miski wlewam wodę i żel o zapachu gruszek. Czuję, jak trzęsą mi się dłonie, nie chcę na nie patrzeć,

nie chcę widzieć ich żałosnego drżenia. Przestaję słyszeć muzykę, koncentruję się na Ilonie, nie na sobie, nie na tym, co czuję. Odkrywam jej ciało, ściągam perukę, zaczynam ją myć, zmieniam wodę i znowu myję za pomocą mokrej gąbki i papierowych ręczników, których zużywam całą stertę. Znowu zmieniam wodę i znowu, i jeszcze. Pokój powoli zaczyna pachnieć dojrzałymi gruszkami. Zdejmuję rękawiczki i ostatni raz zmieniam wodę. Wolno przejeżdżam gąbką po jej szczupłym, chłodnym, sztywnym ciele. Po jej twarzy, powiekach, ustach, ramionach, dłoniach, obojczyku, pozbawionym piersi płaskim torsie, wystających żebrach, zapadłym brzuchu, udach, stopach. W garderobie szukam czegoś, w co chciałaby być ubrana. Wybieram długą granatową suknię, która ukryje jej wychudzenie, z szuflady wyjmuję komplet pięknej, koronkowej, wyglądającej na nieużywaną bielizny, stanik ma wkładki imitujące piersi. Ubieram ją powoli, ostrożnie operując jej sztywnym ciałem. Najpierw majtki, potem cieniutkie rajstopy, stanik, suknia. Kładę ją na świeżo zasłanym łóżku. Idę do pokoju, w którym sypiała, gdy nie była ze mną. Jest wypełniony aromatem leków i choroby. Otwieram wszystkie okna. Firanki wzdymają się w powiewie. Z małej kolekcji peruk wybieram tę, w której, moim zdaniem, najbardziej jest jej do twarzy. Toaletka jest zastawiona kosmetykami. Nie do końca wiedząc, co robię, znajduję wśród nich delikatny róż, spośród kilkunastu odcieni pomadek wybieram tę o lekko morelowym kolorze. Spryskuję ją odrobiną jej ulubionych perfum. Na bezwłosą głowę wkładam perukę w kolorze blond, trochę pomadki na sine usta, róż na blade policzki. Wygląda zdrowiej. Żywiej. Dzwonię do jej opiekunki. Słyszę, jak płacze. Mówi, że przyjedzie za kilkanaście minut. Staję w oknie, patrząc na zalany słońcem ogród. Jest soczyście zielony, konary jednego z drzew dotykają ziemi, uginając się od ciężaru jabłek. Idę do holu, po raz ostatni chcę spojrzeć na jej kolekcję obrazów, szczególnie na ten jeden, który przyciągał mnie od pierwszego spojrzenia. Nie znam jego tytułu ani autora, żałuję, że nigdy jej o to nie spytałem. Wracam do sypialni, słyszę zgrzyt klucza w zamku. Uśmiecham się do niej ostatni raz. Do pokoju wchodzi pani Lucyna. Powieki ma zapuchnięte, nos czerwony. Przez moment chyba oczekuje, że z nią zostanę. Mówię „do widzenia” i wychodzę. Idę do domu piechotą, dotarcie na miejsce zajmuje mi trzy godziny. Zapach, który mnie obudził, nawiedza mnie raz po raz. Biorę prysznic, nie wiem, co robić. Czytam, lecz nie mogę wyjść poza dwa zdania; czytam je na okrągło. – Adamie, dzisiaj w nocy mogę umrzeć. Nie powinieneś ze mną spać.

Przechodzi przeze mnie cały szereg nieznanych mi odczuć i uczuć, dotąd anonimowych, nierozpoznawalnych – wciąż zresztą niedookreślonych. Czuję się jak zawieszony. Zasypiam i budzę się następnego dnia. Wczoraj wieczorem miałem umówione spotkanie, nie odwołałem go, zwyczajnie się nie stawiłem. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. W telefonie seria wiadomości od niezadowolonej klientki. Oddzwaniam, staram się ją ugłaskać. Na wieczór też mam już umówione spotkanie, chętnie bym je odwołał, lecz jednocześnie z całych sił nie chcę być sam. Wiem, że dziś nie zasnę. Wieczór przychodzi niespodziewanie szybko. Zaczynam się szykować, staram się wypełnić głowę Pauliną, klientką, która wynajęła mnie na dzisiejszą noc. Na szczęście jest jedną z tych, co chcą ode mnie tylko seksu w czystej postaci. Nie wiem, jak bym sobie dzisiaj poradził z klientką oczekującą czegoś więcej. Przybywamy pod hotel niemal w tym samym czasie. Włosy ma rozpuszczone, loki podskakują sprężyście w rytm jej pewnych kroków. Usta pomalowała zmatowioną wiśniową pomadką, oczy podkreśliła głębokim odcieniem czerni. W palcach wypalony do połowy papieros. Zaciąga się ostatnie dwa razy i ruszamy z miejsca. Przechodzimy przez hol, którego wykończenie jest plastikowe i tanie, choć sam hotel aspiruje do miana luksusowego. W drodze do pokoju przez jakieś cztery minuty prowadzimy pozbawioną sensu rozmowę. Ona przez te cztery minuty stara się udawać, że nie przyjechała tu w jednym tylko celu. Ja przez te minuty udaję, że jej wierzę. Włączam autopilota. Wszystko robię automatycznie. Automatycznie całuję jej smakujące tytoniem usta, nieprzyjemny smak nie robi na mnie najmniejszego wrażenia. Automatycznie dotykam jej piersi, tak samo pozbywam się spodni. Ona niecierpliwie rozrywa moją koszulę, guziki pryskają na wszystkie strony. Rozbieram ją, nawet tego nie zauważając. Nie widzę jej nagości, nie czuję wilgotnego podniecenia. Nie zwracam uwagi na szczegóły, które byłyby ważne, gdyby nie było wczoraj. Wchodzę w nią bezwiednie, mechanicznie pocieram jej łechtaczkę. Z trudem utrzymuję erekcję. Czuję jej zęby wbijające się w moje ramię, paznokcie orzące mi skórę pleców, ale pozostaję na to obojętny. Jej orgazm nic dla mnie nie znaczy, zdawkowo doprowadzam ją do kolejnego, podczas którego udaję swój. Ze snu wyrywa mnie przemożne parcie na pęcherz. Na wyświetlaczu kilka minut po siódmej. Paulina nadal śpi, leży na mnie, kolanem uciskając mi brzuch, a przy okazji nieszczęsny pęcherz, doprowadzając moją potrzebę oddania moczu do granic wytrzymałości. Jej długie włosy wchodzą mi do nosa, do uszu, łaskoczą niemiłosiernie. Nie wiem, jak to możliwe, że nie czułem tego łaskotania przez sen.

Nie chcąc jej obudzić, delikatnie staram się zepchnąć ją z siebie. Ledwie dopadam łazienki i muszli. Mokry dźwięk. Rozładowanie. Bezbrzeżna ulga. Taka prosta, trywialna czynność, a tyle rozkoszy. I nagle sobie przypominam; nie wiem, jak mogłem na tych kilka chwil zapomnieć. Wspomnienie chwieje mną, opieram się o umywalkę, spokojnie, spokojnie, głęboki wdech. Zmuszam się, by wrócić do rzeczywistości. Myję dłonie. Spoglądam na swoje nagie odbicie. Wyglądam, jakbym wyszedł z bitwy, i tak się też czuję. Klatkę piersiową mam podrapaną, plecy są w jeszcze gorszym stanie. Wspaniale. Po prostu wspaniale. Jeszcze nie wiem nic o dzisiejszej klientce, ale na pewno nie będzie zachwycona, otrzymując towar z widocznym defektem, uszkodzony i ponadgryzany. Szlag by trafił. Ilona tylko raz widziała mnie z wyraźnymi śladami pozostawionymi przez klientkę i pamiętam, że nie podobał się jej ten widok. Paulina nie zapłaciła mi za całą noc, zasnąłem nieoczekiwanie, ścięty wyczerpaniem. Szybko wchodzę pod prysznic. Kiedy ciepła woda uderza w moją podrapaną skórę, czuję nieprzyjemne pieczenie przechodzące w jeszcze mniej przyjemne szczypanie podczas namydlania. Cztery minuty później zaczynam zbierać ciuchy. Koszula jest udekorowana licznymi wiśniowymi stemplami w kształcie poprawionych chirurgicznie ust. Podnoszę ją, wkładam, moje palce nie znajdują guzików, rozglądam się i widzę je rozsiane po podłodze. Wspaniale. Na szczęście marynarka nie poniosła uszczerbku. Te kilka razy, gdy wymykałem się z hotelu w zdewastowanych ciuchach (raz nawet boso), należały do najbardziej żenujących momentów mojego życia. Nie budzę śpiącej nadal w poprzek łóżka kobiety, wiem, że nie oczekuje ode mnie pożegnania. Zamawiam taksówkę i jadę do domu. Znowu biorę prysznic, tym razem długi, parzący, nie żałując wody. Mam umówione spotkanie, a raczej wizytę, którą chcę odwlec, której się boję. Szoruję skórę do czerwoności, muszę być bardziej niż czysty. Myśli o spustoszonym, nieżywym ciele zostają wyparte przez inne. Co trzy miesiące stawiam czoło jednemu z moich demonów, którym jest moje zdrowie. Co trzy miesiące odpowiadam na szereg intymnych pytań, na które nie chcę udzielać odpowiedzi. Co trzy miesiące oddaję do przeanalizowania próbki płynów produkowanych przez mój organizm. Co trzy miesiące pozwalam na szperanie w moim ciele, dotykanie mnie w miejscach, gdzie nikt zwykle nie zagląda. Wychodzę z domu o dziewiątej trzydzieści, do kliniki docieram dwadzieścia minut później. W poczekalni

niewiele osób, przybyłych tu prawdopodobnie w tym samym celu co ja, więc lekko zdenerwowanych, z oczami nerwowo biegającymi po zielonkawym linoleum i białych ścianach. Kieruję się do recepcji. Starsza pani wita mnie szerokim uśmiechem na pomarszczonej twarzy, dzwoni gdzieś, pielęgniarz pojawia się minutę później. Prowadzi mnie do gabinetu, mówi, żebym się rozebrał za parawanem i włożył jeden z tych jednorazowych, seledynowych fartuchów. Fartuch jest półprzezroczysty, obszerny, lecz zbyt krótki. Czuję się nagi, ale uczucie to nie ma nic wspólnego z tym, w co jestem ubrany. Nie. Za chwilę nastąpi ciąg pytań, które znam na pamięć, obejmujących historię mojego zdrowia, nawyki higieniczno-sanitarne i – rzecz jasna – życie seksualne. Odpowiedzi na ostatnią część ankiety poniżają mnie tak, że bardziej nie można. Tym razem lekarzem jest kobieta, będzie to nasz pierwszy raz, nigdy wcześniej jej nie widziałem. Jest lekko po czterdziestce, włosy ufarbowane na kasztanowy kolor, lekkie odrosty, okulary w drucianych czarnych oprawkach, w uszach malutkie złote kolczyki, mające chyba kształt muszelek. Dłonie smukłe o długich palcach i krótkich paznokciach, złota obrączka. Włosy opadają mi na twarz, dając iluzję zasłony. Dłonie, spoczywające na osłoniętych papierowym materiałem kolanach, pocą się. W miarę zadawania pytań głowa zaczyna mi opadać, wzrok zjeżdża ku dołowi i wlepia się w podłogę. Chociaż nie patrzę na lekarkę, wiem, że niemal wszystkie odpowiedzi wprawiły ją w co najmniej lekkie zdumienie, wiem, że czasami podnosi oczy, by na mnie spojrzeć, by się upewnić. Lekarze zwykle są profesjonalni, nie komentują, zwykle jest w nich ten zawodowy brak zdziwienia, jednak czasami trafiają się tacy, którzy nie są w stanie ukryć konsternacji. Ona nie potrafi jej ukryć, wyraźnie słyszę w wypowiadanych przez nią słowach zdumienie. Widocznie nie wyglądam na kurwę. Czuję się nagi, pocę się. Odpowiedzi zostają zaznaczone i zapisane, ciśnienie i temperatura zmierzone, serce i płuca osłuchane. Lateksowe rękawiczki założone. Następnie, siedząc na brzegu pokrytego białą dermą stołu do badań, zostaję dokładnie „obejrzany”. Najpierw malutką latarką świeci mi w oczy, uszy i gardło, potem wacikami na patyczkach pobiera wymazy z języka, wnętrza policzków i gardła – sięga tak głęboko, że aż się krztuszę. Lateksowe rękawiczki zostają zdjęte, towarzyszy temu ten charakterystyczny dźwięk, ni to plask, ni to klaśnięcie, chwilę potem zostają założone nowe, badanie posuwa się powoli ku dołowi, zatrzymując się dłużej w okolicach węzłów chłonnych, brzucha… nie komentuje śladów zostawionych przez paznokcie Pauliny, choć jej brwi chyba się lekko uniosły w niekontrolowanym wyrazie zdziwienia. Dotyk jej obleczonych rękawiczkami dłoni jest chłodny, bezosobowy. Przez cały czas opisuje, co robi i do jakich wniosków dochodzi, zadaje pytania. Jedno ze zdań, które zawsze mnie bawi, to to mówiące, że nie widać śladów Pthirus pubis, czyli wszy łonowej, zwanej też mendoweszką. Pyta, czy badam jądra regularnie, odpowiadam, że tak, moja odpowiedź wyraźnie ją zadowala, oświadcza, że niewielu mężczyzn to robi, bo nawet nie dopuszczają do siebie myśli o chorobie jąder. Nie będę dalej ciągnął tego tematu. Po jakimś czasie słyszę kolejny plask, rękawiczki znowu zostają wymienione na nowe, krew pobrana. Rękawiczki zdjęte. Koniec badania. Zeskakuję z łóżka, idę za parawan, zdejmuję seledynowy fartuch,

ubieram się. Lekarka mówi, że na pierwszy rzut oka jestem zdrowy jak koń. Na analizę krwi trzeba nieco poczekać. Żegna mnie słowem „powodzenia”. Staram się uprawiać bezpieczny seks. Mam wystarczająco dużo stałych klientek, dlatego nie muszę sprzedawać się nowym, nieznanym, niepoleconym czy z wątpliwą przeszłością. Mimo to nie mogę być pewny, z kim, oprócz mnie, sypiają moje klientki, z kim sypiają ich mężowie czy partnerzy. Nowe klientki, rzecz jasna, zdarzają się, ale są to raczej pojedyncze przypadki, odstępstwa od reguły, zresztą spotkanie z nową klientką zwykle mnie rozstraja, staram się tego unikać. Oczekiwanie na wyniki badań jest torturą. Wracam do domu, biorę kolejny prysznic. Podejrzewam, że nawet gdy ktoś nie prowadzi życia tak rozwiązłego jak ja, to i tak lekko się denerwuje, czekając na wyniki. Myśli przerywa mi telefon. Dzwoni klientka, ustalamy szczegóły. Kiedy kilka godzin później wracam do kliniki, dłonie znowu mam spocone, serce wali, jakbym przebiegł maraton. Wszystkie są negatywne. Oddycham z ulgą, ciężar spada mi z ramion. Jestem czysty. Bez skazy. Lekki. Rzecz jasna istnieje możliwość, że zaraziłem się czymś w okresie okienka serologicznego i coś się teraz we mnie wykluwa, ale nie pozwalam, by ten mały detal popsuł mój nagle beztroski humor. Wśród klientek mam takie, które żądają przedstawienia im aktualnych zaświadczeń dowodzących braku chorób, lecz tak naprawdę nie dla nich się badam. Badam się dla siebie. Dla spokoju wewnętrznego. Myślę, że nawet gdyby wyniki okazały się pozytywne, gdyby powiedziano mi, że jestem nosicielem, to wówczas też odczułbym spokój, tyle że innego rodzaju. Bo owa informacja oznaczałaby koniec takiego życia, jakie prowadzę teraz. Moje lekkie uniesienie nie trwa długo. Myśli o niej powracają. Przez moment znowu zastanawiam się, czy jednak nie powinienem zadzwonić i wymigać się od dzisiejszego spotkania, bo wiem, że będę do niczego. Jednak klientką jest Sylwia i spotkanie ma trwać cały weekend, więc o odwołaniu raczej nie może być mowy. Nie wiem, jak długo chodzę bez celu. W kiosku, jakby to był mój nawyk, kupuję paczkę czerwonych marlboro i zapałki. Zapalam pierwszego papierosa w życiu. Zaciągam się, koncentruję na tłumieniu kaszlu. Jakaś kobieta staje obok mnie, też zapala, zaczyna coś mówić, dopiero po chwili dociera do mnie, że jej słowa skierowane są do mnie. Rzuca mi uśmiech i nadal mówi, ja nadal jej nie słyszę. W normalnych okolicznościach wyobrażałbym sobie, jak wygląda bez ubrania. Dzisiaj nie rozbieram jej wzrokiem. Gaszę ledwo napoczętego papierosa, sprawdzam godzinę na zegarku, mamroczę coś, że niemożliwe, jak jest już późno i odchodzę, kiwając jej głową na pożegnanie. Nieoczekiwanie stwierdzam, iż jestem w Almie, wrzucam do koszyka kilka artykułów spożywczych. Dziewczyna siedząca przy kasie uśmiecha się szeroko, pokazując zgryz pełen korekcyjnego rusztowania. Odwzajemniam uśmiech.

Pochłonięty kłębiącymi się w głowie myślami nagle staję przed drzwiami mojego mieszkania. W przedpokoju zrzucam buty, wieszam kurtkę, w łazience myję dłonie, w kuchni wyjmuję z reklamówki zakupy. Dziwię się temu, co kupiłem, wszystko wkładam do lodówki. Do kosza na śmieci ciskam paczkę papierosów. Dzwoni telefon. To Sylwia, zmienia miejsce spotkania, uprzedza mnie, że to impreza, na której będzie sporo jej znajomych. Na kartce papieru zapisuję, gdzie mam się stawić. Przez jakieś dwie minuty wciąż mówi, słucham i nawet coś odpowiadam. Jeszcze tylko trzy godziny i wyjdę z domu. Potrzebny mi plan. Dzisiaj chyba jeszcze nic nie jadłem. Robię sobie coś do jedzenia. Chleb, plaster kurczaka, kawałek brie, dżem z papryczek chili. Jem. Zachłannie, choć nie rejestruję smaku, zupełnie nie zauważyłem, że byłem głodny. W głowie Sylwia, Sylwia, Sylwia, czas być profesjonalnym, zacząć myśleć o tym, co będzie. O tej, w której dziś będę. Sylwia o nieco lisiej twarzy przekroczyła pięćdziesiątkę, jest zamężna, ma piękne smukłe dłonie, zresztą cała jest smukła, piwne oczy, włosy do ramion ufarbowane na kolor tak jaskraworudy, że prawie czerwony. Jest inteligentna, ma żywy umysł. Od trzech lat spotykamy się regularnie, jednak niezbyt często. Dotychczas widywaliśmy się w cztery oczy, po kryjomu, w tajemnicy. Zazwyczaj w Marriotcie. Dzisiaj po raz pierwszy otrę się o jej prawdziwe życie, o jej znajomych. Pakuję się, trzy koszule, trzy podkoszulki, spory zapas prezerwatyw, szczoteczka do zębów, antyperspirant, żel pod prysznic. Tyle wystarczy. Na miejsce docieram, kiedy wieczór powoli przechodzi w noc. Dom jest duży, pomalowany na trudny do określenia w mroku kolor. Na podjeździe przed budynkiem zaparkowanych jest jakieś dwanaście samochodów, wszystkie z wysokiej półki. Aston martin vanquish, trzy maksimum roczne mercedesy, bentley… hmm, towarzystwo zapowiada się doborowe, chociaż nie, doborowe nie jest odpowiednim określeniem. Towarzystwo zapowiada się wypasione. Parkuję swój motor między samochodami. Zdejmuję kask i od razu słyszę muzykę, rozpoznaję True blue Madonny, nie słyszałem tej piosenki od lat. Szybko przeskakuję kilka stopni prowadzących do drzwi frontowych. Naciskam dzwonek. Drzwi otwiera bardzo młoda, bardzo wiotka blondynka o uśmiechu jak z hollywoodzkiego filmu. – Jestem gościem Sylwii – mówię niezbyt pewnym głosem, poprawiając jednocześnie zmierzwione przez kask włosy. – Adam? Proszę, właź śmiało. Sylwia czeka na ciebie. Madonna śpiewa zbyt głośno. W holu lekko chwiejnym krokiem mija mnie kilka osób z kolorowymi drinkami w dłoniach. Odnajduję Sylwię w kuchni, rozmawia z dwoma mężczyznami, żywo przy tym gestykulując. Zawsze gdy mówi, robi to przede wszystkim rękoma. Zauważa mnie i przerywa rozmowę. Jej dłonie raptownie się uspokajają. Rozciąga w uśmiechu zbyt czerwono umalowane wargi, nie jest jedną z tych nielicznych kobiet, które z czerwoną pomadką wyglądają klasycznie, u niej wygląda to wulgarnie i tanio.

Bierze mnie pod rękę i stopniowo przedstawia wszystkim dookoła. Na początku staram się zapamiętać kolejne imiona, ale szybko daję sobie spokój. Większość gości, mimo dość wczesnej pory, już wyraźnie przyswoiła sobie sporo alkoholu czy czego tam jeszcze. Oceniam wiek mężczyzn na mniej więcej czterdziestkę, wydaje mi się, że jestem najmłodszy. Różnice wiekowe między kobietami są większe, widzę kilka nastolatek, kilka trzydziestek i kilka rówieśniczek Sylwii. Nadal nie mam pojęcia, jaką właściwie będę odgrywał tu rolę. To jasne, że będę musiał zaspokoić wszystkie potrzeby Sylwii, brak mi jednak danych, jak tym potrzebom jest dzisiaj na imię. Niejednokrotnie jestem wynajmowany jako towarzysz, u którego ramienia ta czy inna klientka pokazuje się znajomym, lecz w takich okolicznościach zwykle z góry znam scenariusz. Lubię wiedzieć, co mnie czeka, jakie są wobec mnie żądania czy oczekiwania. W głowie cały czas snują mi się myśli o tamtej, staram się je zapić. Pierwsza pięćdziesiątka, druga, czwarta. Lepiej, już lepiej, coraz mniej pamiętam. Alkohol zresztą spływa w dużych ilościach, imprezowicze tańczą, śmieją się, luz i ubaw, czasem na wyrost. Szczeniary udają DJ-ki, mężczyźni udają, że im się podoba. Kilka koleżanek Sylwii obserwuje mnie bez najmniejszego skrępowania, dosłownie liżą mnie wzrokiem. Takie spojrzenia powinny nadymać moje ego, a tymczasem topią moją pewność siebie. Czuję się jak wystawiony na licytację, lecz staram się nie dać tego po sobie poznać. Piję, lecz wiem, gdzie są moje granice i wiem, że za niedługi czas Sylwia będzie spodziewała się wysokiej jakości dostarczanych przeze mnie usług. Postaram się dać jej wszystko, co mam, choć owo wszystko to dzisiaj raczej niewiele. Gdzieś godzinę przed północą światła zostają przyciemnione, muzyka przybiera słodsze brzmienia, goście zaczynają dobierać się w małe grupy. Co nie znaczy, że jest to swingerska impreza, raczej spotkanie ludzi dość swobodnych seksualnie, jednak nie na tyle, by pieprzyć się z każdym i na oczach innych. Tylko cztery młode dziewczyny, jestem niemal pewny, że jedna z nich przedstawiła mi się jako „Klaudynka”, zachowują się w bardziej ostentacyjny i wyzywający sposób. Nie zamierzają się tonować ani trochę, ich śmiech jest zbyt głośny, nachalny, mający zwracać uwagę, choć mnie rani uszy. Są irytujące, lecz nie mogę zaprzeczyć, że każda z nich wygląda cholernie dobrze. Z zamyślenia wyrywa mnie głos Sylwii. – Zupełnie zapomniałam ci kogoś przedstawić. – Odwracam się, by spojrzeć na mężczyznę, którego widziałem wcześniej, gdy zajęty był zabawianiem jednej z czterech nastolatek. – Adamie, oto mój mąż Jakub. – Mąż? – Tego się nie spodziewałem, jestem zaskoczony i pewny, że to zaskoczenie wyraźnie widać na mojej twarzy. – Tak, mąż, opowiadałam ci o nim niejednokrotnie. – Rzeczywiście opowiadała, a raczej narzekała na jego impotencję, spowodowaną nieustannym stresem i zbyt dużą odpowiedzialnością w pracy. Tutaj nie wygląda

na impotenta, gość jest przystojny, dobrze zbudowany, o czarnych jak węgiel włosach wyglądający na wyjątkowo pewnego siebie. – Miło cię poznać, Adamie. Przepraszam, zaraz wracam, natura wzywa, to przez piwo – rzuca i odchodzi szybkim, zdecydowanym krokiem. – Sylwia, co ja tu robię, co robi tu twój mąż? – Och, Jakub znalazł sobie maturzystkę. – Sylwia wskazuje oczami dziewczynę siedzącą na kolanach właściciela domu, z którą widziałem Jakuba wcześniej. – Ona dba o wszystkie jego potrzeby. Okazuje się, że młode ciało wyleczyło go z seksualnych problemów. Ja wiem o niej, on wie o tobie. Wszyscy są szczęśliwi. Chodź, wymknijmy się. Wchodzimy na pierwsze piętro. Przed nami rozciąga się biegnący przez całą długość piętra kilkunastometrowy hol z drzwiami po obu jego stronach, nikogo nie widać, lecz jęki i stłumione okrzyki docierają niemal zza każdych z nich. – To nasz pokój – mówi, podchodząc do ostatnich drzwi po prawej. Otwiera je i szybko za nami zamyka. – Nie zapalaj światła. Jej dłoń ląduje na moim kroczu, pociera je. – Myślałem, że lubisz patrzeć, jak w ciebie wchodzę… – Nie dzisiaj – odpowiada, zamykając mi usta swoimi. Panuje opinia, że dziewczyny, które zawodowo zajmują się tym co ja, zwykle nie całują klientów w usta, ja osobiście nie mam tego typu oporów, co nie oznacza, że spełniam każdą zachciankę, nawet ja mam swoje granice, ale teraz nie o tym. Sylwia lubi, gdy jestem agresywny, szkoda jej czasu na gry wstępne, czułe pieszczoty i zbędne obłapki. A skoro wiem, czego chce, szybko jej to daję. Chwytam ją za włosy i zmuszam, by uklęknęła przede mną, choć tak naprawdę nie ma potrzeby jej do niczego zmuszać. Nie tracąc ani chwili, rozpina mi rozporek, chyba jest zaskoczona tym, że nie jestem twardy. Zresztą może nie. Okrąża wolno językiem moją żołądź, raz, drugi, mija pięć sekund i rosnę w jej ciepłych ustach. Przez moment obawiam się, że podniecenie nie przyjdzie, że ją zawiodę, ale niepotrzebnie. Kolejne kilka sekund i całe moje czucie zaczyna przesuwać się w okolice krocza, po minucie wbijam się w nią do samego gardła. Na początku naszej znajomości nie była w stanie połknąć mnie nawet do połowy, dziś jest profesjonalistką, wślizguję się w nią gładko. Jest dobra w tym, co robi, jej język przesuwa się po obwodzie, wzdłuż i wahadłowo, usta ma miękkie i wilgotne, od czasu do czasu mruczy i wibracje tym spowodowane są bardziej niż przyjemne. Nie śpieszy się, nie odwala normy, ale jak zwykle wydaje się tym delektować. Jej palce bawią się moimi jądrami, potem drapią pośladki. Moje oczy powoli przyzwyczajają się do ciemności, coraz wyraźniej widzę jej cień.

– Wystarczy – mówię po jakichś pięciu minutach, podciągając ją do góry i popychając w stronę łóżka. – Na czworaka. Skwapliwie wykonuje rozkaz. W kieszeni spodni znajduję pakiecik z niezbędnym atrybutem w mojej pracy. Klękam tuż za nią, zadzieram jej sukienkę, opuszczam majtki i sprawdzam, czy jest wystarczająco wilgotna, wkładając w nią palec, potem dwa i trzy. Nie jest wilgotna, jest wręcz ociekająca. Zakładam kondom. Wbijam się w nią gwałtownie, jednym pchnięciem, do samego końca. Ktoś otwiera drzwi, światło na moment zalewa pokój, nim jednak zdołałem odwrócić głowę, znów spowija nas mrok. Ktokolwiek to był, najwyraźniej zobaczył naszą akcję i szybko się wycofał. Ja zaś, jako że wiem, co lubi, zaczynam bez zwłoki ją rżnąć, bo tylko tak można określić to, co dzieje się między nami. Nie ma w tym uczucia, finezji, wyrafinowania, tylko ostre, mocne, szybkie rżnięcie. Nie wiem dokładnie, ile to trwa, dziesięć, może piętnaście minut, wiem, że w tym czasie dochodzi dwa razy. Gdy cichnie po drugim orgazmie, dociera do mnie, że coś jest nie tak, kilka sekund później już wyraźnie słyszę przyśpieszony oddech trzeciej osoby w pokoju. Moje oczy zdążyły przyzwyczaić się do mroku, bez większego problemu rozróżniają niewyraźne kształty. Zaczynam wzrokiem przeszukiwać pokój. Oparty pod ścianą, ze spodniami spuszczonymi do kolan, z penisem w dłoni, stoi mężczyzna. Kiedy dostrzega, że go zauważyłem, nieśpiesznie podchodzi do nas i widzę, że to Jakub, mąż kobiety, która klęczy pode mną, w której jestem. Wychodzę z niej, ona obraca się i siada na skraju łóżka. Jest zbyt ciemno, bym zobaczył wyraz jej twarzy. On łapie Sylwię za kark, lecz nie agresywnie, tylko z niekontrolowanym pożądaniem. Nie mówi ani słowa, ale zwyczajnie, jakby była to najbardziej naturalna rzecz w świecie, zaczyna ją całować, pocałunek nie trwa długo, po chwili odrywa się od niej, prostuje i wchodzi w jej usta. Jestem pewny, że to z góry ułożony plan, irytuje mnie, że nie zostałem o nim poinformowany. Zwyczajnie lubię wiedzieć, co mnie czeka, mieć kontrolę, być przygotowanym na wszelkie ewentualności. Niewiele myśląc, bez zbędnych słów popycham ją na plecy. Jakub klęka tuż przy jej głowie, widzę język przesuwający się po jego jądrach. Kładę nogi Sylwii na moich ramionach i wpycham się w nią ponownie. Nie patrzę na niego, ale wiem, że jego oczy wpatrują się w miejsce, gdzie jestem połączony z jego kobietą. Łóżko buja się i cicho poskrzypuje. Widziałem to już niejednokrotnie. Wchodzi w nią i jest mu dobrze, ale tak naprawdę to widok innego mężczyzny między nogami jego żony go podnieca. I ja sam muszę przyznać, że jego oczy na moim ciele, na moim penisie penetrującym jego partnerkę rozgrzewają mnie bardziej, niż powinny. Czuję, że sperma zaczyna we mnie wzbierać, ciśnienie wzrasta i wzrasta. Zbliżam się ku końcowi, mogę się jeszcze powstrzymać, mogę przedłużyć tę chwilę, ale nie chcę. Wiem, co ona lubi. Trzy, dwa, jeden. Wyskakuję z niej, jednym ruchem zrywam prezerwatywę i tryskam na jej brzuch i piersi, kilka kropel sięga aż ramienia Jakuba. Nie widzę tego, ale wiem, że tak się stało, bo ociera je dłonią i patrząc na mnie, zlizuje z palców moje nasienie. Wychodzi z jej ust i zaczyna dokładnie czyścić jej ciało. Językiem.

Chcę, by było jasne, że to nie Jakub mnie podnieca, lecz sytuacja. Scenariusz, który się tu odgrywa; niewiele ma to wspólnego z płcią. Jasne, mając naście lat, po pijanemu, na imprezie miałem drobny nazwijmy to incydent z jednym czy dwoma chłopakami, jednak były to czasy, gdy fiut stawał mi kilka razy na godzinę i po ciemku było mi zupełnie obojętne, w co się pcham. Był to czysto zwierzęcy popęd zaspokojenia chuci. I dziś nadal niejednokrotnie jestem uczestnikiem sytuacji, w których inni mężczyźni stanowią integralną część aktu, nigdy jednak nie pozwoliłem mężczyźnie wejść we mnie. Choć niejeden prosił. Jakub przesuwa się między uda Sylwii, widok ich ciemnych sylwetek podnieca mnie, nie mogę zaprzeczyć. Podniecają mnie ich jęki, sprośne słowa. Podnieca duszność, która narasta w pokoju. Niebawem znów jestem sztywny i gotowy do boju. Podchodzę do Sylwii i dosłownie zaczynam gwałcić jej usta i gardło. Jakub jeszcze nie doszedł, lecz słyszę, że zbliża się do swojego finału, jego spocone uda klaszczą, uderzając w jej pośladki. Łóżko podryguje wraz z nami, drewniane nogi głośno szurają o podłogę. Jakub dochodzi w ciągu minuty, wydając z siebie zwierzęcy krzyk. Mija kolejna minuta i materac zaczyna uginać się pod jego ciężarem. Przesuwa się w moim kierunku. Zachowuje się, jakby był na orgazmicznym haju. Najpierw jego dotyk jest lekki, wręcz nieśmiały, nie widząc jednak negatywnej reakcji z mojej strony, zaczyna poruszać się z wyraźnie wyznaczonym celem. Zwalniam tempo. Czuję jego dłonie, jego usta zaczynające błądzić przy ustach żony. Wiem, czego chce, wiem, że chce mnie posmakować. Wolno opuszczam usta Sylwii i po chwili czuję na sobie dwa języki. Zamykam oczy i przez moment nie wiem, w czyich ustach jestem. Krztusi się. Sądzę, że mój członek jest jednym z niewielu, jeśli nie pierwszym w jego ustach. Trzyma mnie tylko przez chwilę, myślę, że w końcu dochodzi do niego, co robi, bo nagle wypuszcza mnie spomiędzy warg, jakby się sparzył. Sylwia nie traci czasu i połyka mnie do samego końca. Z ruchów jej ciała wiem, że zaspokaja się palcami. Ma trudności z łapaniem powietrza, na penisie czuję drganie mięśni jej gardła. Wyślizguję się powoli, na podłodze odnajduję spodnie, a w ich kieszeni kolejny kondom. Moment później znowu jestem w niej od tyłu. Wiem, że Jakub leży tuż na skraju łóżka, przyglądając się, ale nie zwracam na niego uwagi, to wszak ona jest moją klientką. Moje palce tańczą wokół jej łechtaczki, gdy uciskam ten wrażliwy supełek nerwów, wydaje z siebie wysoki jęk. Masując łechtaczkę, czekam na jej orgazm. Dochodzi z głową zagrzebaną w pościeli. Jeszcze kilka pchnięć i ja też kończę. Leżymy, ona pomiędzy nami. Nikt się nie odzywa, słychać tylko nasze oddechy, z chwili na chwilę coraz spokojniejsze. W końcu zasypiają. Wstaję, gdy słyszę lekkie pochrapywanie, wkładam dżinsy i idę się umyć. W holu mijam dwie osoby, udajemy, że się nie widzimy. Bez trudu znajduję wolną łazienkę, szybki prysznic, nie mogę znaleźć czystego ręcznika, wycieram się cudzym, lekko wilgotnym. Wracam do pokoju. Dzień następny.

Budzę się wcześnie. Nie lubię spać w cudzym łóżku. Z tego powodu właśnie staram się pracować głównie na godziny. Wiem, iż dzisiejszy dzień wypełniony będzie niezręcznością i udawaniem, że poprzedniego wieczoru nic nie było, że nic się nie stało. Za to wieczór ograbi świat nie tylko z kolorów, ale i z resztek przyzwoitości. Nie szkodzi – w alkoholu natomiast rozpuszczą się wszystkie zahamowania, uprzedzenia i bariery. Nie mówię, rzecz jasna, o sobie. Mnie światło dnia zupełnie nie przeszkadza, nie czyni mnie świętszą wersją siebie. Zresztą według skali wyuzdania nie robiliśmy niczego niezwykłego, ale wiem, że Jakub będzie miał w tej kwestii inne zdanie. Leżę z zamkniętymi oczami i udaję, że śpię, by swoją rażącą obecnością nie wprawić przypadkiem innych w zakłopotanie. Ależ ze mnie subtelny gość. Główną emocją, która mnie teraz wypełnia, jest złość spychająca na dalszy plan uczucia, jakie ożyły we mnie z chwilą śmierci Ilony. Mam ochotę zwyczajnie ubrać się i wyjść. Jednak nawet w moich oczach zachowanie takie byłoby ostentacyjnie melodramatyczne. Zresztą pora na to była minionej nocy, nie teraz, gdy jest już po wszystkim. Najgorszymi okolicznościami, w jakich kurwa – obojętnie męska czy żeńska – może się znaleźć, są sytuacje, kiedy zostaje pozbawiona kontroli, kiedy cała władza przysługuje temu, kto płaci. Sam świadomie nigdy nie zaakceptowałbym sytuacji, która może mnie przerosnąć i pozostawić bezbronnym czy zdanym na łaskę innych. A takie właśnie jest bycie z kobietą aranżującą po kryjomu udział w seksie osób trzecich, których nie znam, o których wiem niewiele lub nic. Jakiś czas temu dostałem maila od chłopaka. Miał spotkanie z klientką i wszystko szło dobrze do czasu zjawienia się w mieszkaniu dwóch mężczyzn. Początkowo tylko patrzyli, ale po kilku minutach przyłączyli się, lecz w inny sposób, niż myślał. Jeden go trzymał, drugi penetrował. Potem się wymienili. Ale nie ma sprawy, bo, jak powszechnie wiadomo, kurwy, zwłaszcza męskiej, nie można zgwałcić. Jestem zły, że pozwoliłem im potraktować się jak statystę, który nie musi znać scenariusza, lecz robić, co mu każą, być przedmiotem, a nie podmiotem. Gdy podniecenie buzowało mi w żyłach, nie myślałem o tym, teraz jestem zły na mój zanik instynktu samozachowawczego i rozsądku. Nie wiem, czy martwić się, czy cieszyć, że seks nadal może przysłonić mi wszystko. Z pozycji obserwatora można by rzec, że nic się nie stało, moje emocje zaś są histeryczne i niezrozumiałe. A ja jestem cholernie bliski, by zrezygnować z niej jako klientki, co zdarza mi się niezmiernie rzadko. Chociaż może przesadzam. Sam nie wiem, może i na to uczucie złości ma wpływ Ilona, a raczej jej brak. Zaraz po tym jak zegar wybija dziesiątą, słyszę, że Jakub wstaje. – O Jezu, o Jezu, o Jezu… – mamrocze pod nosem, ubierając się szybko. Spod przymrużonych powiek widzę jego nerwowe ruchy i rozbiegany wzrok. Jest zupełnie inny niż wczoraj. Z chwilą gdy drzwi zamykają się za nim, Sylwia odwraca się w moją stronę. – Miałeś kolorowe sny? – pyta pełnym zadowolenia głosem.

Jestem przekonany, że wszystko było ukartowane, ale chcę, by sama się przyznała. – Sylwia, powiedz mi, zaplanowałaś to wszystko? Uśmiecha się lekko, nawet nie ma zamiaru udawać niewiniątka. – Wczoraj nie narzekałeś na taki obrót wydarzeń. – Nie narzekać nie znaczy być zadowolonym. – Wiesz dobrze, że zawsze chciałam zrobić to z kilkoma mężczyznami naraz, a ja wiem, że sam wielokrotnie byłeś w podobnych układach, więc w czym problem? – Nie w tym, że dołączył do nas twój mąż, takich ochotników mogłoby być znacznie więcej. Problemem jest to, że wzięłaś mnie z zaskoczenia, następnym razem chciałbym wiedzieć, na co się decyduję, przyjmując od ciebie zlecenie. Fakt, że jestem kurwą, nie znaczy, że podejmę się wszystkiego. Nie będę udawał zadowolonego z postawienia mnie przed faktem dokonanym, bez możliwości wyboru. – O co ci chodzi, o pieniądze? Spoko, ubiegła noc była dla mnie warta o wiele więcej niż normalnie. – Nie w tym rzecz. Naprawdę nie rozumiesz, o czym mówię? Chodzi mi o to, że lubię wiedzieć, co jest grane, co mnie czeka. Mieć kontrolę nad biegiem wydarzeń. – Jestem spokojny i opanowany, choć w środku nadal lekko się gotuję. – Przepraszam, to się już nie powtórzy – jej głos przepełniony jest skruchą, w której nie ma ani krzty szczerości. Widzę, że nie ma sensu ciągnąć tematu, więc go zmieniam. – Dobrze, powiedz mi zatem, co zaplanowałaś na dzisiejszy wieczór. Na jej twarzy rozlewa się pełen sytości uśmiech. – Widziałeś tę maturzystkę Jakuba? Jak się śliniła na twój widok? – Nie sądzę, by twój mąż chciał się z nią podzielić. Przecież niemal uciekł z tego pokoju. – Jakub ma konferencję w Dubaju, musi złapać samolot za kilka godzin, zniknie stąd w paręnaście minut. I rzeczywiście. Jakub ulotnił się, zamieniając tylko dwa słowa z Sylwią, a mnie unikając jak zarazy. Jednogłośnie zdecydowano, że impreza za dnia zostanie przeniesiona do ogrodu. W głosach gości słyszalne jest skrępowanie, co jakiś czas ktoś oblewa się rumieńcem na widok kogoś innego. Dziwię się, bo myślałem, że są wystarczająco doświadczeni w tego rodzaju rozgrywkach. Staram się zapomnieć o moim wcześniejszym wkurwieniu. Przez większość dnia nie spuszczam oka z młodego tyłka maturzystki Justyny, ona również nie ukrywa, że na mnie patrzy. Obserwacja poprawia mi nieco nastrój, widok jest miły.

Nudzę się, jest tu kilka osób, z którymi biorąc pod uwagę, kim są, powinno dać się pogadać, ale nie zdradzają po temu najmniejszej chęci. W końcu nie po to tu przyszły. W środku dnia Sylwia zaczyna stroić fochy, dąsa się, zarzuca mi, że poświęcam jej za mało uwagi. Typowo kobieca konsekwencja. Sama przecież chciała, bym uwiódł tę małą. Drażni mnie jej zachowanie, ale cóż, nasz klient, nasz pan. Szybki, ostry numerek w toalecie łagodzi jej zazdrość. Wieczór się zbliża, zaczynają przybywać nowi goście. Alkohol w ilościach przemysłowych, ziele, wciągane białe kreski zgodnie z moim przewidywaniem tłumią zahamowania, dając pierwszeństwo instynktom i skrywanym pragnieniom. Towarzystwo z każdą minutą coraz wyraźniej ukazuje swą prawdziwą naturę. Jest już ciemno, większość osób nadal siedzi w ogrodzie, ich głosy z chwili na chwilę stają się donośniejsze. Nieskrępowane śmiechy raz po raz przecinają nocne powietrze. Sylwia, której krok jest lekko chwiejny, bierze Justynę na bok i podczas krótkiej wymiany zdań wskazuje palcem na mnie. Justyna się rozpromienia. Na kilkanaście minut znika mi z oczu, a kiedy znowu ją zauważam, widzę, że się przebrała i teraz jej ciało nie tyle obleka, ile odsłania srebrna, prawie nieistniejąca mini i czarny, odsłaniający wiele top, na przypominających wstążki ramiączkach. Zaczyna tańczyć, porusza się zmysłowo, leniwie, bez krztyny niewinności. Pozornie nie zwraca uwagi na nikogo, lecz widać, że tańczy nie dla siebie, a dla widowni. Patrzę na ten spektakl, myśląc nie o tym, jak kusząco wygląda, tylko o tym, jak w gruncie rzeczy nie cierpię tych podchodów, tańców godowych, udawania. Czasami wydaje mi się, iż minąłem się z powołaniem, że tym prawdziwym było aktorstwo. Gdy po raz kolejny łapię się na tym, że zaczynam liczyć kostki lodu pływające w moim drinku, uznaję, że pora brać się do roboty. Wstaję i udaję się do „naszego” pokoju. Nie muszę nic mówić, Justyna wie, co ma robić, idzie tuż za mną, a chwilę po niej do pokoju wchodzi Sylwia. Zamyka drzwi i zapala światło. Odwraca się w naszą stronę, jest wyraźnie podpita, jednak alkohol dobrze wpływa na jej humor, wydaje się bardzo zadowolona. Zwraca się do Justyny: – No, Stysia, pokaż skarbie, co tam chowasz pod kiecką. Pokaż mi, czym tak zachwyca się mój mąż. Dziewczyna pozbywa się ubrania bez cienia zahamowań, jakby taka prośba z ust żony jej kochanka była najnormalniejszą rzeczą pod słońcem. W kilka sekund stoi przed nami piękna i naga, ja zaś mogę powiedzieć, że w tym przypadku Bóg przyłożył się do swojego dzieła. Ciało ma szczupłe i silne zarazem, widzę lekki zarys mięśni pod skórą, jej drobne piersi są jędrne, sterczą wysoko i dumnie; grawitacja jeszcze nie ma tu nic do gadania. Sutki ma malutkie i tak różowe, że przez moment zastanawiam się, czy może nałożyła na nie jakiś barwnik. Jest lekko opalona, musiała opalać się nago, bo nie widzę żadnych jasnych śladów kostiumu, i całkowicie wydepilowana. Mam ochotę dotknąć jej skóry, sprawdzić, czy rzeczywiście jest tak gładka, na jaką wygląda, jednak ze względów profesjonalnych muszę wziąć na wstrzymanie. To Sylwia płaci i jej muszę najpierw poświęcić uwagę. Poczułaby się urażona, gdybym wpierw skierował się ku młodszemu, jędrniejszemu i, co tu dużo mówić, atrakcyjniejszemu ciału. Zwracam się więc do sponsorki i mówię, że teraz jej kolej.

Uśmiecha się, jest wyraźnie zadowolona, że widok młodego ciała nie ogłupił mnie i nadal o niej pamiętam. Jest naga niemal natychmiast, sukienka zsuwa się gładko po skórze, bo pod spodem nie ma bielizny. Ciało również ma piękne, ale w inny, dojrzalszy sposób. Jej pewność siebie jest niezwykle atrakcyjna i w dziwny sposób nieco przygasza oczywisty urok Justyny. Nadal ubrany podchodzę do Sylwii, moje dłonie zaczynają po niej błądzić, ona zaczyna zdejmować ze mnie ciuchy szybkimi, niecierpliwymi ruchami. Gdy jestem już nagi, spostrzegam, że obie porozumiewają się wzrokiem, po czym jak na komendę opadają na kolana. Zamykam oczy, lecz choć nie widzę, która w danym momencie ma mnie w ustach, bez trudu potrafię je rozróżnić. Justyna jest nieporadna, zbyt młoda, by mieć wprawę. Po kilku minutach Sylwia wstaje i cicho mówi mi do ucha: – Chcę, byś w nią wszedł, teraz. Klientka płaci, klientka wymaga. Z myślą o niej, by miała jak najlepszy widok i zarazem wiedząc, że dołączy do nas z chwilą, gdy znudzi jej się oglądanie, uznaję, że najlepszą pozycją będzie ta „na pieska”, prosta, ale dająca dużo swobody, co jest wielkim udogodnieniem, gdy seks ma być zespołowy. Ustawiam ciało Justyny w stosownym położeniu, poddaje się temu skwapliwie. Wkładam w nią palec. Przysuwa biodra ku mnie, by penetracja była jak najgłębsza. O tak, to lubię. Niewiele rzeczy podnieca mnie bardziej niż świadomość, że kobieta nie może się doczekać, by poczuć mnie w sobie. Dosłownie ocieka sokiem, więc nie ma co zwlekać. Zakładam kondom i klękam za nią, wypina się ponętnie, ze sromem tak różowym, że mam ochotę przywrzeć do niego ustami, lecz się powstrzymuję. Narzędzie pracy w garść. Namierzam. Mimo śliskości wchodzę w nią z takim oporem, że nie mogę powstrzymać jęku. Napieram ciałem, pchając się głębiej i głębiej. Kołyszę nią lekko, by jej ciało zaadaptowało się do mojego rozmiaru. Poruszam biodrami ostrożnie, niemal delikatne. W końcu jestem w niej cały. Nagle znowu jest mi cholernie duszno. Jest cicha, wydaje się, że prawie nie oddycha. Widzę drobne kropelki potu wykwitające na jej skórze. Stopniowo zaczynam przyśpieszać. W przód i w tył, w przód i w tył. Uczucie jest nieziemskie, dawno już nie byłem w tak wąskiej szparce. Zza drzwi dobiega czyjś histeryczny śmiech i przytłumiona muzyka. Czuję, że w tym tempie nie wytrzymam długo. Zwalniam więc, przenosząc uwagę na jej nabrzmiałą łechtaczkę. Pierwszy jęk, drugi, kaskada kolejnych. Przestaje panować nad ruchami, jęczy coraz głośniej, aż kulminuje w dzikim furioso, gdy uderza w nią orgazm i jej mięśnie zaczynają zaciskać się na mnie kurczowo. Przypominam sobie o Sylwii, spoglądam w jej stronę. Siedzi w fotelu, oczy ma przymrużone, usta uchylone, pierś unosi się szybko. Nogi trzyma złączone, jestem zaskoczony, że dłonie zaciska na poręczach fotela, byłem przekonany, że zajmuje się sobą. Obserwuję ją przez chwilę, a ona tylko patrzy, nic więcej. Jej oddech przyśpiesza. Zza ściany dochodzi Father figure George’a Michaela, ale jestem

pewny, że nie słyszy muzyki, cała jest wzrokiem. Myślę, że patrzyłaby dłużej, gdyby nie zauważyła, że ją obserwuję, a tak mój wzrok zdaje się pobudzać ją do działania. Wstaje z fotela i podchodzi do nas. Zwinnie wślizguje się pod nadal klęczącą Justynę, plasując się w klasycznej pozycji 69. Justyna szerzej rozsuwa kolana, umożliwiając Sylwii lepszy dostęp do swojej dziewczęcości, dokładnie wypełnionej moim fiutem, a ta zaczyna nas lizać. Kiedy się poruszam, czuję na sobie ten język, czuję go też na jądrach. Wiem, że liże też łechtaczkę Justyny. Dłonie Sylwii są w ciągłym ruchu, to na moich udach, to na pośladkach klęczącej przede mną dziewczyny. Justyna nie zajmuje się Sylwią, biernie odbiera przyjemność. Moja lewa dłoń zaciska się na jej biodrze, prawą chwytam ją za włosy i lekko odchylam jej głowę ku górze. Tempo jest niezbyt szybkie, nie chcę stracić kontroli, za to ponownie traci ją Justyna, jej wewnętrzne mięśnie znowu mnie zgniatają. Zaciskam zęby, powstrzymując jęk. Nie mam zamiaru dochodzić, na swoją kolej czeka Sylwia. Wdech. Wydech. Wdech. Sylwia wyślizguje się spod Justyny i kładzie na boku. Czeka. Puszczam włosy Justyny, wydaje cichy jęk, gdy powoli z niej wychodzę, po czym, jakby uszło z niej powietrze, bezwładnie opada na materac i leży w bezruchu. Tylko jej oczy poruszają się, obserwując mnie. Mimo że nie doszedłem, zdejmuję prezerwatywę i z zawodową wprawą zakładam nową. Zwracam się ku Sylwii, przekręca się na plecy, unoszę do góry jej nogi, rozchylam je i klękam między nimi. Jej wzrok jest utkwiony w mój twardy, purpurowy członek. Przerywam ciszę, pytając: – Jesteś gotowa? – Nie czekam na odpowiedź, wraz z tymi słowami wbijam się w nią. Z jej ust wyrywa się krótki okrzyk. Jest nie tylko mokra, ale wydaje się wewnątrz wręcz rozpalona; nie wiem, czy to złudzenie, czy faktyczne tak jest. Chwytam jej kostki i raz po raz wbijam się w nią po same jądra. Jest głośna, zbyt głośna jak na mój gust. Gdy słyszę te jęki i stęki, jakby przeżywała najlepszy seks w jej życiu, niejednokrotnie mam wrażenie, że się zgrywa. Przez kilka minut przyśpieszam i zwalniam, kiedy jestem u kresu, by za chwilę znowu przyśpieszyć. A ona przez cały czas zawodzi, wydając dźwięki, które zdają się mnie dopingować. W końcu czuję jej orgazm. Teraz mogę z niej wyjść. Obracam ją na brzuch i spuszczam się na jej smukłe plecy. Niektóre kobiety lubią czuć na sobie męskie nasienie. Może to konsekwencja bezkrytycznego oglądania pornosów. Ja lubię zasypiać czysty, więc czekam, aż zasną, by cicho wyślizgnąć się do łazienki i zmyć z siebie pozostałości seksu. Kiedy wracam, obie leżą po dwóch stronach łóżka, a ja, po chwili namysłu, sięgam do kieszeni spodni, znajduję ostatnie dureksowskie sreberko i wkładam je pod poduszkę, na wszelki wypadek. Budzę się, gdy za oknem jest szarawo. Mój nocny tryb życia sprawia, że rzadko widzę ranki, a tu proszę, drugi raz z rzędu otwieram oczy skoro świt. Po obu moich stronach leżą kobiety, które ujeżdżałem przez większość minionej nocy. Śpią. A ja, ku swemu zaskoczeniu, znów mam nienaganny wzwód.

Justyna cicho wzdycha i lekko przeciąga się przez sen. Jest naga, w nocy odrzuciła kołdrę i nic nie przykrywa jej ciała. Wygląda ślicznie, odwrócona do mnie plecami, z blond włosami rozsypanymi na poduszce. Obracam się na bok i przysuwam do niej. Jej miękkość i ciepło sprawiają, że moje ciało działa bezrefleksyjnie. Nieczęsto uprawiam seks sam z siebie, poza godzinami pracy, jednak wspomnienie jej dziewczęcej wąskiej szparki sprawia, że fiut przejmuje nade mną kontrolę. Przysuwam się jeszcze bliżej. Kładę dłoń na jej biodrze i powoli zaczynam przesuwać ją ku sromowi. Penisem ocieram się o jej pośladki. Wtedy nachodzi mnie chwila opamiętania, odwracam głowę w stronę Sylwii, patrzę, czy nadal śpi. Nie byłaby zachwycona, gdyby nakryła mnie na tym, co robię, i to z tą małą, młodszą od niej o kilkanaście lat. Na szczęście nie budzi się, zatem wracam do tyłka Justyny. Moje ciało lekko dygocze z podniecenia. Oblizuję nagle wyschłe usta. Jak nastolatek, kurde! Poruszam ostrożnie biodrami, wpasowując członek w rowek między jej pośladkami. Palcem zaczynam lekko pocierać jej łechtaczkę. Cichutko jęczy przez sen. Sięgam pod poduszkę, gdzie wcześniej przezornie ukryłem kondom. Nie chcąc obudzić leżących obok mnie kobiet, poruszam się powoli, nie wykonując żadnych nagłych ruchów. Trochę to trwa, lecz po chwili mam na sobie roboczy ubiór. Wracam do masowania nabrzmiałej już łechtaczki Justyny. Wyraźnie czuję, że staje się coraz wilgotniejsza. Przesuwam dłoń na jej piersi, małe sutki są sterczące i twarde. Na skórze wciąż ma woń wczorajszego seksu. Sprawdzam ponownie, czy Sylwia śpi. Jej powieki są zamknięte, oddech równy, zatem do roboty. Zaciskam dłoń na pulsującej męskości i wciskam główkę w wejście. Powoli zaczynam w nią wchodzić. O kurczę, wydaje się jeszcze węższa, jeszcze ciaśniejsza niż wczoraj. Wpycham się w nią bardzo powoli, zaciskając zęby. To istna tortura. Walczę z chęcią wbicia się w nią po samą nasadę. Wiem jednak, że to poderwałoby na nogi Sylwię. Justyna zaczyna lekko pojękiwać, nie wiem, czy jeszcze przez sen, czy już nie. Przestaję drażnić jej łechtaczkę, by ją wyciszyć, dla pewności przestaję również napierać. Zamieram w bezruchu na dobrych kilka minut. Ona też się nie porusza, dlatego jestem niemal pewny, że jednak śpi. Gdy jej oddech powraca do normy, znowu zaczynam się w nią wciskać. Robię to powoli i trochę to trwa, nim docieram do samego końca. Świadomość, że Sylwia śpi oddalona na wyciągnięcie ręki, tylko dolewa oliwy do ognia, który się we mnie pali. Nagle, bez najmniejszego uprzedzenia, Justyna odwraca się w moją stronę. Przyciskam dłoń do jej ust i szepcę do ucha, że nie chcę obudzić Sylwii. Kiwa głową na znak, że rozumie, więc drugą dłonią znowu sięgam do jej guziczka rozkoszy. Mija kilka krótkich minut i czuję, jak jej ciało się wypręża, czuję spazmy jej orgazmu na członku. Dochodzi bardzo gwałtownie i szybko, ale bezgłośnie, mocno wbijając zęby w moją dłoń, nadal zakrywającą jej usta. Jej słodkie ciało wysysa mnie do ostatniej kropli. Wysuwam się z niej, wrzucam wypełniony nasieniem kondom pod łóżko.

Zasypiamy. Budzę się pod wpływem sennego koszmaru. Otwieram oczy, zalewa mnie poczucie ulgi, serce i oddech się uspokajają. Obok siebie czuję dwa ciała, ciepłe, oddychające, żywe. Zasypiam i zapominam o sennym horrorze. Kilka godzin później Sylwia budzi nas, mówiąc, że zaspaliśmy i że pora się pakować. Z jej zachowania wnioskuję, że wszystko przespała. Justyna co jakiś czas rzuca w moją stronę ukradkowe spojrzenia, na jej ustach czai się uśmieszek pełen satysfakcji i pewności siebie. Nie pada między nami więcej niż kilka słów. Myślę, że już nigdy jej nie zobaczę. Szkoda, bo było mi w niej dobrze. Wracam do domu. W drodze powraca moralny kac. Czuję się jak świnia, zastanawiam się, jak to możliwe, że bez najmniejszych kłopotów zapomniałem o niej, że moje ciało bez trudu reagowało przez ostatnie dwa dni, jakby nic się nie stało. Ale moje ciało zawsze tego chce, zawsze jest głodne, nigdy nie jest zaspokojone, zawsze mu mało. I to czyni ze mnie kurwę doskonałą. Zwykle jest to miarą mojej męskości. Dziś jestem tym zniechęcony i zbrzydzony. Lecz wiem, że potrwa to tylko do wieczora. I czekam na ten wieczór, na ten kolejny pieprzony wieczór. Dochodzi dziewiętnasta, biorę prysznic i w głowie powtarzam sobie wszystko, co wiem o Barbarze. Ubieram się z największą starannością, choć pewnie nie zwróci najmniejszej uwagi na to, w co jestem ubrany. Barbara jest jedną z tych klientek, które są samotne w związku. Nic szczególnego, powiedziałbym nawet, że norma, takich kobiet są setki tysięcy. W każdym z tych przypadków seks jest tylko tłem. Takie też były moje pierwsze spotkania z Barbarą. Seks był dla niej zupełnie nieważny. Polubiłem ją od pierwszego wejrzenia, i to nie dlatego, że jest osobą znaną, lecz za to, że jest osobą w naturalny sposób ciepłą. Chwilami przypomina mi w jakiś sposób Julitę, pierwszą kobietę, z którą byłem. W towarzystwie Barbary zawsze wracają do mnie wspomnienia, zaczynam myśleć o Julicie, czasami są to tylko jakieś migawki, czasami wyświetla mi się wszystko, włącznie z doświadczanymi wtedy uczuciami. Barbara przekroczyła już pięćdziesiątkę, lecz wygląda na wczesną czterdziestkę, nie wiem, czy to zasługa zdolnego chirurga plastyka, czy genów. Ciemne oczy, równie ciemne, lśniące, pozbawione odrostów włosy. Uosobienie elegancji i szyku. Szkoda, że sama tego nie widzi, uważa siebie przede wszystkim za żonę zaniedbującego ją od lat męża. Czeka na mnie, jej filiżanka z herbatą jest niemal pusta, ciastko zjedzone, więc wiem, że czeka już dłuższy czas, mimo że się nie spóźniłem. Kładziemy się na łóżku, kompletnie ubrani, nie zdjąłem nawet butów. Rozmawiamy przez dłuższą część nocy. Dużo mówi. Nieodmiennie dziwi mnie, jak kobiety otwierają się przede mną, zupełnie jakbym był ich przyjacielem czy spowiednikiem, a nie dziwką. Może wynika to z tego, że wiedzą, iż nie będę ich osądzał.

Zawsze mnie zdumiewa, gdy kobiety przychodzą do mnie w poszukiwaniu intymności, zrozumienia i ciepła. Nigdy się chyba do tego nie przyzwyczaję. Udaję, że ją rozumiem, choć nie rozumiem jej wcale. Na jej pytania daję odpowiedzi, jakich oczekuje. Rozmowa i moja obecność wydają się ją wyciszać, ale wiem, iż z prawdziwym zaspokojeniem ma to niewiele wspólnego, że jest doraźne, tymczasowe, potrwa zaledwie chwilę. Wyczuwa we mnie zmianę, mówi, że wydaję się dzisiaj inny. Odpowiadam, że się jej wydaje, kłamię, że nic się nie stało. Patrzy na mnie tak, jakby mogła rozpoznać każde moje kłamstwo, i w tym właśnie przypomina mi Julitę. Większość kobiet chce wierzyć w moje łgarstwa, trzyma się ich kurczowo, wręcz desperacko w nie wierząc. Tylko kilka z nich nie dało się oszukać. Julita była pierwsza. Patrzę na Barbarę, wdycham jej liliowy zapach, słucham jej słów, jednak nie myślę o niej, lecz o niespodziewanej sile wspomnień, które znienacka nawiedzają mnie przy niej. Zasypiam nadal ubrany, z myślami pełnymi odurzającego majowego powietrza sprzed kilkunastu lat. Byłem niebrzydkim, wysokim, ale chudym jak szczapa nastolatkiem. I chociaż regularnie grałem w nogę, jeździłem na desce i biegałem, pamiętam, że patrząc w lustro, nie mogłem znieść widoku mojego pozbawionego mięśni ciała. W wieku szesnastu lat postanowiłem coś z tym zrobić, przeszedłem na bogatszą dietę i zapisałem się na siłownię, a po dwóch, może trzech miesiącach zacząłem widzieć pierwsze efekty. W tym samym czasie pojawiła się na siłowni nowa trenerka – Julita. Moje szczenięce niedoświadczone oczy nie mogły się od niej oderwać, była absolutnie piękna. Zapierająca dech. Typ amazonki. Wysoka, umięśniona, a zarazem smukła. Miała kocie, płynne ruchy. Na jej widok zapominałem o dziewczynach z klasy, o których regularnie fantazjowałem podczas moich częstych, odbywanych co kilka godzin sesji masturbacyjnych. Ona nie była dziewczyną, była kobietą, myślę, że zbliżała się do trzydziestki. I tak niemal codziennie po szkole chodziłem na siłownię, ukradkiem obserwując Julitę i walcząc z notoryczną erekcją. Wieczorami natomiast onanizowałem się, bez przerwy myśląc o niej. Nieproszona, niezapowiadana wraca do mnie przeszłość. Jest parny majowy wieczór, docieram na siłownię nieco później niż zwykle, już od wejścia zaczynam szukać jej wzrokiem, nie widzę jej, jestem zawiedziony. Wskakuję na bieżnię, gapię się w lustro, lecz nie na siebie, a na odbijające się w nim wejście i w końcu ją widzę. Rozmawia z jednym z mięśniaków, śmieje się. Skręca mnie zawiść, bo ja nigdy nie sprawiłem, że zaczęła się śmiać, nagle chcę tego bardzo. Jestem zaskoczony, gdy podchodzi do mnie i nic nie mówiąc, z założonymi na piersiach ramionami, zaczyna mi się przyglądać. Biegnę z utkwionym przed siebie wzrokiem, tym razem patrząc na swoje odbicie. Serce mi wali szybko i głośno. W końcu mówi, żebym jej poszukał po treningu, bo ma dla mnie nowy harmonogram ćwiczeń.

Czuję, jak oblewam się rumieńcem. Kolana mi miękną, ręce drżą, lecz ćwiczę wytrwale, jakby nigdy nic, choć jestem bliski utraty przytomności. Godzina wlecze się w nieskończoność, wreszcie nadchodzi pora, by ją znaleźć. Nie ma jej na siłowni ani na basenie, ani w saunie, idę więc na zaplecze, drzwi do kantorka są uchylone, pukam. Słyszę jej głos zapraszający mnie do środka. Jest owinięta seledynowym ręcznikiem, który ledwie zakrywa pośladki. W ustach mi zasycha, a w głowie zaczyna się kręcić. – O, przepraszam, mam poczekać na zewnątrz? – pytam układnie, modląc się jednocześnie, by pozwoliła mi zostać. – Nie, nie. Rozgość się, wetrę tylko odżywkę we włosy. Odwraca się, widzę dolną część jej pośladków. Głośno przełykam ślinę. Znika za drzwiami łazienki, jednak ich nie zamyka. Mój penis sztywnieje niemal boleśnie. Fakt, że w tym momencie Julita, niemal na pewno naga, jest na wyciągnięcie ręki, przyprawia mnie o kolejny zawrót głowy. To niewiarygodne, jak bardzo jestem podniecony. Spoglądam w dół. Erekcja wypycha moje spodnie jak maszt. Wkładam rękę w dresy, by przesunąć drania w mniej ostentacyjne położenie. W tym momencie Julita, nadal odziana tylko w ręcznik, z ciałem lekko wilgotnym, wraca do pokoju. Jej miodowe włosy są mokre i zaczesane do tyłu. Stoję przed nią z dudniącym sercem i dłonią w spodniach, zmagającą się z niesfornym członkiem. Jej oczy, szeroko otwarte, śledzą ruch mojej ręki. Wiem, że powinienem odwrócić się na pięcie, uciec i umrzeć ze wstydu. „Po prostu, odwróć się, wyjdź i nigdy nie wracaj, drzwi są dwa metry za tobą”, mówię do siebie w myślach. Sterczę jednak, dosłownie i w przenośni, jak kołek. „Wciąż możesz się stąd wydostać, cztery kroki w tył i już cię nie ma”, krzyczę w duchu. Julita mija mnie i bez słowa zamyka drzwi, przekręcając klucz w zamku. Wraca do mnie, popycha w stronę krzesła, opadam na nie wyzbyty woli i zdolności racjonalnego myślenia. W głowie mam chaos, nadal chcę stąd uciec, by nie zrobić z siebie głupca, a jednocześnie niczego bardziej nie pragnę, jak tu zostać. Na zawsze. A ona, nadal milcząc, siada w rozkroku na moich kolanach, twarzą ku mnie. Zapominam, jak się oddycha. Jej ciało ledwie się o mnie ociera, lecz czuję ten dotyk niezwykle wyraźnie, jakby moje receptory nagle ocknęły się z letargu, liczy się dla mnie tylko ten dotyk. Ajednocześnie wszystko się we mnie telepie, nie jestem pewny, co się dzieje, brakuje mi tchu, nie mogę uwierzyć, że siedzi tak na mnie okrakiem, oddzielona tylko grubością materiału. Przez moment przychodzi mi do głowy, że to jakiś żart, że zaraz wybuchnie śmiechem, że chce zrobić ze mnie balona. Nie śmieje się jednak, tylko chwyta mnie za kark i przyciąga do siebie. Ręce zwisają mi bezwładnie po obu

stronach krzesła. Jej wilgotne, lśniące usta dotykają moich. Mój fiut, uwięziony między naszymi ciałami, zaczyna drgać i wilgotnieć. Ogarnia mnie panika, bo czuję, że zaraz wytrysnę, kompromitując się zupełnie, beznadziejnie i na zawsze. Znowu chcę uciekać, tym razem, by zachować twarz. Wydaję z siebie skowyt przerażenia, który zostaje stłumiony przez jej usta. „Jezu, Jezu, Jezu Chryste, całuję prawie gołą Julitę”, łomocze mi w myślach. Tyle że tak naprawdę to ona mnie całuje, ja nie jestem w stanie oddać pocałunku. Rzecz jasna całowałem się z kilkoma dziewczynami, lecz nie mam pojęcia, co robić. Jej język wpełza między moje lekko uchylone wargi. Zaczyna sondować i badać wnętrze moich ust, przemyka po zębach, podniebieniu. Usta lekko ssą, pchają do nieuchronnego finału. Nikt dotąd nie całował mnie w taki dorosły sposób. Pocę się i dyszę ciężko, nie wiem, czy bardziej z podniecenia, czy tępego strachu, aż wyzbyty wszelkiej kontroli, obficie spuszczam się w spodnie. Jestem przerażony, ogarnia mnie fala wstydu, a jednocześnie czuję, że biorę udział w czymś niesamowitym, zupełnie wyjątkowym, o czym nie da się zapomnieć. I faktycznie, nigdy o tym dniu nie zapomniałem. A wytrysk trwa i trwa, wyciskając ze mnie strugi gorącej spermy i nieartykułowane spazmatyczne krzyki, akcentowane drewnianym trzeszczeniem krzesła, grożącego rozpryśnięciem się w drzazgi. Nie daje po sobie poznać, że cokolwiek zauważyła. Zalewa mnie gorąca fala wdzięczności. Jej język bez ustanku tańczy w moich ustach, podczas gdy dłonie, wczepione w moje włosy, przytrzymują mi głowę nieruchomo. Zaczynam oddawać pocałunek, wpierw nieśmiało i powoli, chwilę później z desperacją. Czuję strużki nasienia ściekające po brzuchu na uda, wciąż jestem nabrzmiały. Czuję, że ręcznik rozwiązuje się i opada, jej piersi, pełne i dojrzałe, przylegają do mnie. „Jezu, Jezu, co mam robić”, panika nadal mnie obezwładnia, pozbawia zdolności myślenia. Julita unosi się lekko i jej piersi dotykają mojej twarzy. „Zrób coś, idioto, podnieś rękę, rusz się, zrób coś, kretynie”, desperuję w myślach. Stwardniały sutek trąca moje wargi, niemal odruchowo zaczynam go ssać, moje dłonie, odzyskawszy w końcu zdolność ruchu, zaczynają błądzić po jej ciele. Chcę jej dotykać wszędzie, jednocześnie. Zmusza mnie do powstania, popycha pod ścianę, ręcznik opada na podłogę, jest zupełnie naga. Moje oczy chłoną, zapamiętują każdy centymetr jej pięknego ciała i wiem, że ten widok odciśnie się w mojej pamięci na zawsze. Spogląda na mój penis, nadal pulsujący pod materiałem spodni. Opada na kolana. „To niemożliwe, to niemożliwe, to tylko sen, ale za to jaki! Tylko się nie budź”, powtarzam sobie w kółko.

Zsuwa mi spodnie, obnażając nabrzmiały, podrygujący, lepki od spermy członek, i zamkniętymi ustami dotyka jego żołędzi, przesuwa nimi powoli… Teraz jestem pewny, że śnię. „Otwórz usta, otwórz usta”, bezgłośnie ją błagam. Jakby słyszała, jej język wysuwa się spomiędzy warg i lekko mnie liże. „O mój Boże, jak to możliwe?” Znowu jestem bardzo blisko, z penisa zaczynają powoli sączyć się krople, będące zapowiedzią kolejnego wytrysku. Słyszę ludzi ćwiczących po drugiej stronie drzwi, lecz to zupełnie inny świat. A ona zaczyna lizać mnie po jądrach. „O kurwa, o kurwa, nie mogę…”, niemal słyszę nadchodzący orgazm, nie jestem w stanie zrobić nic, absolutnie nic, by go odwlec. Zasysam powietrze coraz głośniej, przez cały czas nie odrywam od niej wzroku, błądzę dłońmi w jej włosach. Podnosi wzrok i w jej oczach widzę, że naprawdę lubi to, co robi. Nadal na mnie patrząc, bierze jedno z mych jąder do ust. Zaciskam zęby, by stłumić jęk. Mój penis drga spazmatycznie. Odchyla się, sprawdza, czy na nią patrzę, i powoli, bardzo powoli zaczyna mnie połykać. Ogarnia mnie ciepła wilgoć. Znów brak mi tchu, powietrze jest zbyt gęste, grzęźnie mi w płucach, serce chce wyskoczyć mi z piersi. Bezwiednie zaczynam poruszać biodrami, chwytam jej głowę i przyciągam ku sobie. Chcę być w jej miękkich ustach jak najdłużej, opóźnić wytrysk, jednak nie jestem w stanie, a ona, gdy pierwszy strumień uderza w jej język, zaczyna zachłannie mnie ssać. „O kurwa, o kurwa, o kurwa…”, wydaje mi się, że wypowiadam to głośno, ale nie jestem pewny, słyszę tylko łomot krwi w uszach i tętent galopującego serca. Moje wypompowane z energii ciało zaczyna osuwać się po ścianie. Opadam na pokrytą zimnym linoleum podłogę. Wciąż ze mnie cieknie. „Ile to będzie trwało?!”, to dla mnie zupełnie nowe doznanie, nie wiem, co dzieje się z moim ciałem, nie potrafię tego rozpoznać ani nazwać. Spoglądam na Julitę. Cienka strużka spermy spływa po jej podbródku. Oddycha ciężko. Podnosi głowę, chwyta mnie za biodra i znowu obejmuje mi wargami penisa. Moje ciało przeszywa spazm. Leżymy tak przez kilka minut. Powoli zaczynam tracić sztywność w jej gorących ustach. Wiem, co muszę zrobić, choć nie wiem jak, ale nic mnie nie powstrzyma. Jakby ktoś zdalnie sterował moim ciałem. Nie myśląc wiele – by nie ogarnęła mnie znowu panika – zaczynam pełzać ku jej kobiecości. Ręce mi się trzęsą. Tak bardzo, że z pewnością musi to zobaczyć. „Gdzie ty się pchasz, przecież nie wiesz, co robić”, znowu słyszę pełen paniki głos w mojej głowie. Dotykam jej nabrzmiałych piersi, wiem, że jestem rażąco nieporadny, to pierwsze nagie piersi pod moimi ustami i dłońmi. Ich miękkość jest dla mnie zaskoczeniem. Nie wiem, czy kiedykolwiek dotykałem czegoś