Angelini Josephine - 02. Taniec w ogniu - (Próba ognia).pdf

Tytuł oryginału: Firewalker Redakcja: Urszula Przasnek Skład i łamanie: Ekart Projekt okładki: Magdalena Zawadzka/Aureusart Zdjęcia na okładce: Zamek – © Larissa Kulik / Shutterstock Kobieta – © Carlo Dapino / Shutterstock Copyright © 2015 by Josephine Angelini. All rights reserved.

Copyright © for translation by Dominika Repeczko Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2016 ISBN 978-83-7686-514-0 Wydanie pierwsze, Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2016 Adres do korespondencji: Wydawnictwo Jaguar Sp. Jawna ul. Kazimierzowska 52 lok. 104

02-546 Warszawa www.wydawnictwo-jaguar.pl youtube.com/wydawnictwojaguar instagram.com/wydawnictwojaguar facebook.com/wydawnictwojaguar snapchat: jaguar_ksiazki Wydanie pierwsze w wersji e-book Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2016 Skład wersji elektronicznej: konwersja.virtualo.pl Spis treści Dedykacja Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11

Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Podziękowania Przypisy Dla Pii Rozdział 1 Lily unosiła się na tratwie stworzonej z bólu. Nieopisany wprost strach sprawiał, że rozpaczliwie się jej czepiała. Wiedziała, że jeśli się ześlizgnie, natychmiast utonie w dławiącej ciemności, która niczym ocean wezbrała tuż pod iskrzącą powierzchnią życia. Chciała puścić, ale przerażenie jej na to nie pozwalało. A kiedy już ból stał się nie do zniesienia, pragnęła już tylko jednego – by strach przeminął, a wtedy mogłaby ześlizgnąć się nieważka w ciche wody śmierci. Strach jednak nie przemijał, a Lily wiedziała, że nie może się poddać. Była przecież czarownicą. A czarownice nie umierają w wytłumionej ciszy wody. Czarownice umierają, krzycząc w paszczy ryczącego ognia. – Otwórz oczy – błagał rozpaczliwie Rowan. Brnąc z powrotem ku dźwiękom jego głosu, Lily zmusiła się do zrobienia tego, o co prosił. I zobaczyła jego twarz umazaną sadzą. Uśmiechał się do niej. – Tu jesteś – szepnął. Spróbowała uśmiechnąć się, ale napięta i otarta do żywego skóra sprawiała, że twarz nie chciała jej słuchać. Lily mogła tylko smakować własną krew. – Poznajesz to miejsce? – spytał Rowan, rozglądając się niespokojnie. – Nigdy nie widziałem niczego podobnego. – Uniósł ją

lekko w ramionach, by też mogła się rozejrzeć. Była noc. Lily poczuła pod palcami asfalt i zrozumiała, że leżą na środku drogi. Spróbowała się poruszyć i wtedy coś zabrzęczało. Ciężkie kajdany i łańcuchy wciąż krępowały jej nadgarstki, ciągnąc ją za ramiona. Skupiła wzrok i spojrzała w górę. Padał śnieg. W pobliżu nie było żadnych latarni, mimo to zorientowała się, że otacza ich las. Ale nie ten niesamowicie stary bór ze świata Rowana. To był młody las. Jej las. Kręta droga i wzgórza wydawały się znajome. No tak! Byli o dwa miasta od Salem w Wenham, w stanie Massachusetts. Nie zdawała sobie sprawy, że jej stos był tak daleko od murów Salem. Pole bitwy w tym drugim Salem musiało być ogromne, a ona zalała je krwią. – Jesteśmy chyba na Topsfield Road – wychrypiała. – Tam dalej jest farma. – Farma? – Rowan zmrużył oczy, próbując dostrzec coś między drzewami. Błysk światła sprawił, że gwałtownie odwrócił głowę. – Światła samochodu – zaskrzeczała; głos nadal odmawiał jej posłuszeństwa. – Musimy zejść z drogi. – Jesteś mocno poparzona. – Musimy. Rozjedzie nas. Wyraźnie nieprzekonany Rowan spróbował ją podnieść, ale ledwie jej dotknął, zaczęła krzyczeć. Miała wrażenie, że zrywa z niej skórę. Tratwa bólu znów ją uniosła gdzieś poza ciało. Reflektory samochodu były coraz bliżej, ich światło ją oślepiło. Zapiszczały opony. Trzasnęły drzwiczki. Nim ostatecznie odpłynęła, usłyszała jeszcze znajomy głos. – Pomóż mu, Juliet, Ostrożnie! Spalili ją niemal na węgiel. – Mama? – szepnęła i poddała się wilgotnej ciemności.

Juliet patrzyła na zwęglone ciało dziewczyny leżące na środku drogi i nie mogła uwierzyć, że patrzy na swoją młodszą siostrę. To chude stworzenie, popalone i zakrwawione, było niemal nierozpoznawalne, ale chrypiący głos nadal był charakterystyczny. To naprawdę była Lily. A przyciskał ją do piersi jakiś szalony chłopak. Juliet nigdy nie widziała kogoś podobnego. Jego dłonie i przedramiona też były popalone, a skórzane odzienie ociekało krwią. Juliet nie wiedziała skąd, ale miała pewność, że krew nie należała do niego. Na plecach chłopaka dostrzegła przymocowane dwa krótkie, zakrwawione miecze; czarne od sadzy ręce młodzieńca sprawiały wrażenie nawykłych do operowania nimi. U pasa i wzdłuż prawego uda miał przymocowany cały zestaw srebrnych noży. Wyglądał na skończonego dzikusa. – Dalej, Juliet – ponagliła ją Samatha. Głos matki, dziwnie spokojny i opanowany, chyba po raz pierwszy od lat, wyrwał Juliet z osłupienia. Ruszyła do siostry, przyklękła obok obcego i wtedy zobaczyła srebrzysty błysk wokół jej nadgarstków. – Dlaczego Lily jest w łańcuchach? – spytała oskarżycielsko, starając się ze wszystkich sił, by jej głos przypadkiem nie zadrżał. Kiedy podniosła wzrok, by popatrzeć obcemu w oczy, zauważyła coś wiszącego na jego szyi – duży kamień, który wydawał się pulsować ciemnym światłem. O ile coś takiego jak ciemne światło w ogóle istnieje, pomyślała Juliet. Zamrugała i szybko odwróciła wzrok, bowiem dziwny kamień niepokoił ją i fascynował zarazem. – Samantho, znasz mnie? – spytał dzikus. Juliet zesztywniała ze strachu. Kim był ten człowiek? – Skąd znasz imię mojej matki? – Była pewna, że nie wymieniła go w jego obecności. – Tak, znam cię, Rowanie – odpowiedziała Samantha, niecierpliwym gestem uciszając równocześnie starszą córkę. – Co

musimy teraz zrobić? – Musimy zabrać ją do ognia, żebym mógł zacząć uzdrawianie. – Znowu spróbował podnieść Lily, a ona jęknęła z bólu. – Co?! Musimy zadzwonić na 911! Wezwać karetkę! – krzyknęła Juliet i wyciągnęła rękę, żeby powstrzymać Rowana. – Zrobisz jej krzywdę! – Wiem. – Także podniósł głos. – Ale musimy ją ruszyć. Tutaj nie mogę jej uzdrowić. – Mamo! – Juliet krzyknęła jeszcze głośniej. – Przecież to on mógł ją tak skrzywdzić! – Nie, nie mógł. Posłuchaj go Juliet, tylko on może jej teraz pomóc – odpowiedziała Samantha ponuro. Juliet zajrzała matce w oczy, szukając jakichś oznak szaleństwa, ale dostrzegła tylko zimną i twardą przytomność umysłu, coś, czego nie widziała u niej od dawna. Zrozumiała, że Samantha doskonale wiedziała, co się dzieje. To w końcu ona powiedziała, gdzie znajdą Lily, i zmusiła Juliet, by zawiozła ją w to miejsce, na tę właśnie drogę, i to w środku nocy. Juliet nie miała pojęcia, skąd matka wiedziała, gdzie znaleźć Lily po trzech miesiącach od jej zaginięcia. Teraz jednak ważniejsze było uratowanie życia Lily, a to w tej chwili wydawało się mało prawdopodobne. Juliet pracowała w końcu w szpitalu jako ratownik medyczny. I studiowała medycynę na Uniwersytecie Bostońskim, widziała więc dość, by rozpoznać, że ktoś umiera. I choć nadal mamrotała pod nosem, że powinni zabrać Lily do szpitala, dobrze wiedziała, że nie miało już to większego znaczenia. Jej młodsza siostra umrze bez względu na to, czy trafi na oddział ratunkowy, czy nie. Rowan siedział na tylnym siedzeniu samochodu i trzymał Lily na kolanach, a Juliet jechała ośnieżoną drogą najszybciej, jak tylko

potrafiła. Kierownicę trzymała kurczowo, jakby miała zamiar ją wyrwać, byle tylko zapanować nad drżeniem rąk. Jej siostra, zaginiona i uznana za zmarłą, właśnie wróciła. I konała na tylnym siedzeniu jej wozu. Juliet nieustannie zerkała we wsteczne lusterko i obserwowała, jak Rowan stara się jakoś ukoić Lily, nie pozwala jej stracić przytomności. Cały czas mówił coś do niej łagodnie, plótł, co mu przychodziło do głowy, jakieś oburzające rzeczy, na przykład to, żeby nie ośmieliła się zostawiać go samego. Że jej potrzebuje. Że bez niej byłby stracony. Ale Juliet nie zamierzała zrezygnować z podejrzliwości tak łatwo jak jej matka. Lily została porwana trzy miesiące temu i Rowan musiał mieć z tym coś wspólnego. I dla Juliet nie miało znaczenia, że czule ją teraz tulił i łagodnie do niej przemawiał. Kiedy dotarli do domu, Lily zaczęła majaczyć. Mruczała i szeptała coś do siebie śpiewnie, jakby uspokajała dziecko. Rowan wniósł ją do domu i położył przed kominkiem. – Napełnij kocioł wodą i tu mi go przynieś – polecił, odpinając broń i rozkładając ostrza na podłodze wokół Lily. Juliet stała jak wrośnięta w ziemie. – Rusz się Juliet – szczeknął ostro. To wreszcie pchnęło ją do działania. Zaczęła gorączkowo przeszukiwać kuchenne szafki, choć była niemal pewna, że kotłów akurat tam zabrakło. Ostatecznie chwyciła największy z garnków i napełniła go wodą, Rowan tymczasem dyktował Samancie listę potrzebnych mu rzeczy. Były to głównie zioła. Juliet zatargała garnek z wodą do salonu. Rowan zdążył już rozpalić niewielki ogień w kominku. Obrzucił garnek sceptycznym spojrzeniem. – Nic lepszego nie mamy – odpowiedziała, wzruszając ramionami. – W takim razie musi wystarczyć. Postaw go na ogniu i otwórz wszystkie okna – dyrygował. Marszcząc brwi, ściągnął przesiąkniętą krwią koszulę.

– To jakiś obłęd – stwierdziła Juliet, ale posłusznie wykonała polecenie. Gdy otworzyła ostatnie okno, zauważyła w pokoju przedziwne pulsowanie światła, przypominające rosnącą bańkę. Odwróciła się i poczuła dziwne mrowienie skóry, gdy światło ją ogarnęło niczym rozciągająca się membrana. Wszystkie dźwięki były teraz stłumione, jakby ktoś napchał Juliet waty do uszu. W samym centrum bańki leżał dziwny amulet Rowana. Dostrzegła, że trzy takie same kamienie połyskiwały na szyi jej siostry. – Jest taka słaba – szepnął Rowan. Ukląkł obok Lily i zaczął rozcinać nędzne resztki jej ubrania. – Samantho, spal szałwię i obejdź pokój w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara – polecił. – Juliet, nasmaruj tym te miejsca, gdzie pęcherze są mniejsze. Zobaczymy, czy to pomoże. Mówiąc to, z mieszka wiszącego przy pasku wyjął niewielki słoiczek zielonkawej substancji i wcisnął go Juliet do ręki. Dziewczyna ostrożnie zaczęła nakładać balsam na skórę siostry, nie mając najmniejszej nawet nadziei, że cokolwiek to zmieni. – To nie… – zaczęła i natychmiast zamilkła, z wrażenia przysiadając na piętach. – Niemożliwe – szepnęła. Tam, gdzie nałożyła balsam, pęcherze kurczyły się i znikały. Na jej oczach popękana skóra została uleczona. Juliet spojrzała na Rowana z otwartymi ze zdumienia ustami. – Na te najgorsze oparzenia nie zadziała, ale przynajmniej złagodzi ból – wyjaśnił. – Jak ty to…? – Magia – odpowiedział odruchowo. – Teraz musimy postawić nad nią namiot. Lily ma mocno poparzone płuca, przez co wypełniają się krwią. Utonie, jeśli tego nie powstrzymamy. Macie jakieś duże prześcieradła? I jeszcze coś, żeby je umocować nad nią?

– Mamy – odpowiedziała Juliet i na miękkich nogach wyszła z pokoju, kierując się do szafy z pościelą. Czuła się ogłuszona tym, co właśnie zobaczyła. Żadne lekarstwo nie jest w stanie działać tak szybko. Spalona skóra nie może wyzdrowieć w przeciągu kilku sekund, o ile w ogóle może wrócić do normy. Kiedy wróciła z prześcieradłami, zobaczyła Rowana pochylającego się nad jej siostrą. Klejnot na jego szyi emitował wiązki czerwonofioletowego światła, które tańczyły po twarzy Lily. Jedna z tych wici sięgnęła do jej gardła, dziewczyna gwałtownie wciągnęła powietrze i zadławiła się. Rowan przechylił ją na bok, a wtedy z jej ust wypłynęła krew. Juliet podeszła bliżej. Rowan podniósł na nią wzrok. Zauważyła, że twarz ma bladą i napiętą z wysiłku, a spojrzenie tak rozpaczliwe, że aż się zatrzymała. – Trzymaj prześcieradło nad nami. Żeby para nie uciekła – poprosił słabo. Juliet trzęsły się ręce ze strachu, a włosy stanęły dęba od nagłego dreszczu, gdy zbliżyła się do dziwnej bańki ciemnego światła. Zarzuciła prześcieradło, okrywając ich wszystkich, tak by wewnątrz znalazł się też parujący garnek. I przez cały czas zmagała się sama ze sobą. Była przecież rozsądną, racjonalną kobietą. Wiedziała, że nie istnieje nic takiego jak magia, chociaż wiedziała też, że tego, co właśnie zobaczyła, nie można było wytłumaczyć inaczej. – Magia – mruknęła, niemal odchodząc od zmysłów z niepokoju i niedowierzania. – Tak – odparł Rowan. – Muszę pozbyć się krwi z jej płuc, zanim zacznę naprawiać zniszczone tkanki, ale jeśli zrobię to zbyt szybko, ona się zadławi. – Nagle pochylił się gwałtownie, zbliżając ucho do ust Lily. – Co? Co mówisz? – Woda, woda wszędzie…. – odpowiedziała, a potem jej wzrok

znowu się rozmył, powieki opadły, a ciało zwiotczało. – Lily? Lily! – W głosie Juliet dźwięczała panika. – Nie umarła – zapewnił ja Rowan. – Jej duch po prostu wędruje. Teraz nie możemy do niej dotrzeć. Juliet zobaczyła, że wargi Lily lekko się poruszają. – Do kogo ona mówi? – Nie wiem. Ktokolwiek to jest, mam nadzieję, że zdoła poprawić jej samopoczucie. – Usiadł obok i odetchnął lekko. Jego płomienne spojrzenie odszukało oczy Juliet. – Teraz naprawdę musimy wziąć się do pracy. Wiem, że masz mocny żołądek, więc liczę na ciebie. To nie będzie ani łatwe, ani ładne. – Nie martw się o mnie – zapewniła go. Patrzył na nią tak, jakby się dobrze znali. To ją zastanawiało, ale jakiś wewnętrzny głos szeptał jej nieustannie, że faktycznie zna tego młodego mężczyznę, choć nigdy dotąd go jeszcze nie spotkała. – Mów, co mam robić. *** Lily zobaczyła siostrę i matkę. Zobaczyła Rowana. Zobaczyła swój dom. Wszystko to, co kochała, było dosłownie na wyciągnięcie ręki, ale odpłynęło niczym jastrzębie szybujące na wznoszących prądach. Byli coraz dalej i dalej, aż w końcu widziała jedynie mgłę. Unosiła się na falach mglistego oceanu. A po drugiej stronie tratwy siedziała ona sama. Lily i Lillian siedziały naprzeciwko siebie w identycznych pozach, z nogami podciągniętymi do piersi, z podbródkiem wspartym na kolanach. Lily odezwała się pierwsza, a Lillian odpowiedziała. Tu na tratwie myśli wystarczały im do rozmowy. „Woda, woda, woda wszędzie

A tu się paczą deski Woda, woda, woda Ni kropli w krtani zeschłej*”. Pasuje do sytuacji, Lily. Strasznie chce mi się pić. Też jesteś poparzona, Lillian? Oczywiście. Ty i ja siedzimy w tej samej łódce, czy raczej na tratwie, jak to sobie wyobrażasz. Stos daje więcej, niż zabiera, ale zawsze wydaje się, że zabiera więcej, niż jesteś w stanie znieść. Gdzie jesteśmy? Nazywam to miejsce Mgłą. To ani tu, ani tam. Ani świat umarłych, ani żywych. Czy pamiętasz resztę tego wiersza Lily? Nie, czytałam to, zanim otrzymałam wolit. Moja pamięć nie była wtedy tak doskonała jak teraz. Niestety, bo wolałabym to zapomnieć. I wiem, że nie zapomnę. Teraz, gdy mam wolit, pamiętam każdą sekundę mego życia. A kamień mam od czasu, gdy miałam sześć lat i niczego od tamtej chwili nie zapomniałam. Są rzeczy, których wolałabym nie pamiętać, a nie mogę. Widziałam raz, jak Rowan czytał stary podręcznik do matematyki. Tristan powiedział mi, że Rowan musiał raz jeszcze nauczyć się niemal wszystkiego, bo rozbił swój pierwszy wolit i stracił dostęp do tamtych wspomnień. Ciekawe, ile z tych wspomnień, które Rowan powierzył pierwszemu wolitowi, przepadło dla niego na zawsze. Tak naprawdę to ma szczęście. Ja pamiętam każdą sekundę, którą spędziliśmy razem, i to mnie zabija. Nie chcę cię żałować, Lillian. No to nie żałuj. Proszę cię tylko, byś pozwoliła mi pokazać sobie niektóre z moich wspomnień. Obie jesteśmy nieprzytomne i ledwie żywe. Nie ma sytuacji, w której łatwiej byłoby się porozumiewać między światami. Pomyślałam, że może chciałabyś dowiedzieć się o mnie czegoś więcej. I może też chcę, by choć jedna osoba mnie zrozumiała, na

wypadek gdybym teraz umarła. Dobrze Lillian, ale tylko dlatego że też kogoś potrzebuję. Ból oznacza samotność, czyż nie? Owszem, Lily. Ból jest samotnością. Ale w strachu jesteś sama jeszcze bardziej. Pokaż mi swój strach Lillian i bądźmy samotne razem. Lily nie była już na tratwie. Ani nie była już sobą. Teraz, gdy dołączyła do wspomnienia Lillian, była nią. Nie przypominała sobie tego, co przytrafiło się Lillian, ona to przeżywała. I pierwszym uczuciem, jakie nią owładnęło, był strach…. …powietrze jest złe. Dławi mnie i pali mi gardło. Popiół unosi się w powietrzu niczym płatki śniegu. Czy przeskoczyłam do innego świata? Kazałam ludziom kapitana Leto wznieść mi stos z dala od murów Salem. W świecie, do którego próbuję się dostać, nie ma potrzeby wznoszenia murów. Kiedy mój duch wędrował z szamanem, widziałam, że to drugie Salem znacznie różni się od tego, w którym żyję. Nauczyłam się już, że kiedy przeskakuję między światami, trafiam dokładnie w to samo miejsce, które opuściłam, tylko że w innym wszechświecie. I jeśli skoczyłabym ze szczytu muru albo z kominka w moich pokojach w cytadeli, mogłabym wylądować w jakimś meblu albo czterdzieści stóp nad ziemią. Jedynym bezpiecznym miejscem do dokonania skoku jest ziemia, lecz nawet wtedy skok jest bardzo niebezpieczny. Nigdy nie wiadomo, co czeka na ciebie w innym świecie. Leto niechętnie wznosił stos tak daleko od Salem. Martwił się Splotami, ale nie mogłam mu powiedzieć, że tam, gdzie się udaję, w

lasach nie będzie Splotów, których musiałabym się obawiać. Leto i jego żołnierze pochodzili z Namurza. Trzeba przyznać, że widzieli oni więcej zła wyrządzanego przez Sploty niż jacykolwiek inni obywatele Trzynastu Miast. Dlatego też mają więcej powodów, by chcieć ich unicestwienia, i więcej powodów do strachu. Siadam. Nie ma już pode mną płomieni. To znaczy, że nie jestem na stosie. Rozglądam się. Wokół nie ma niczego, tylko jak okiem sięgnąć spalona ziemia i drzewa. Powietrze nie jest po prostu kwaśne. Na poziomie cząsteczkowym aż roi się w nim od ciężkich molekuł. Niszczycielskich cząsteczek. Przedzierają się przez komórki mojego ciała, siejąc spustoszenie. Jestem w niewłaściwym świecie. W jednym ze spopielonych światów. Wiedziałam, jak niebezpieczny jest skok bez latarni, mimo to się zdecydowałam. Rowan mówi, że nikogo nie słucham, ale jaki miałam wybór? Nie mam czasu, by panikować. Wstaję i biegnę w kierunku drzew. Muszę zbudować stos, by umożliwić sobie kolejny skok między światami i wyrwać się z tego martwego miejsca. Kiedy dotykam dłonią pnia, kora kruszy się w mojej dłoni i przesypuje przez palce niczym wyschnięty mur zamku zbudowanego z piasku. To samo dzieje się z następnym drzewem. I z następnym. Co jest tego powodem? Wielkie cząsteczki, jakie dostrzegam, zniszczyły spirale życia? Jeśli tak, to co spowodowało istnienie tych cząstek? Zupełnie jakby powierzchnia słońca zdołała jakoś przedrzeć się przez pustkę kosmosu i do cna wypalić życie na tej planecie. Spoglądam w stronę horyzontu, ku Salem. Widzę mury, ale nie mają one właściwego kształtu. Coś musi być nie tak z moim wzrokiem. Mrużę oczy, próbując zrozumieć, co właściwie widzę. Mury nie są

burzone, ponieważ nie są już potrzebne, tak samo jak w świecie, który pozbył się Splotów. Tutaj mury są jedynie stertą bezużytecznych kamieni i wnioskując z kierunku, w jakim się osunęły, zmiótł je naprawdę potężny wiatr. Nie widzę zielonych wież wznoszących się za murami ani iglic Cytadeli. Patrzę tam, gdzie być powinny, ale ich po prostu nie ma. Podchodzę bliżej chwiejnym krokiem, nie mogąc oderwać wzroku od ruin, które kiedyś były moim miastem. Nie ma tu nic poza gruzami i popiołem. Żaden huragan, nieważne jak silny, nie byłby w stanie tego dokonać. Żadna eksplozja nie byłaby na tyle potężna, żeby spowodować tak całkowite zniszczenie. Poza… nie, to niemożliwe. Kto byłby tak szalony, by użyć energii pierwiastków, energii gwiazd… jako broni? Ale okruchy pierwiastków, które przebijały szczątki organicznego życia w tym świecie, są zabójcami komórek. I powstają w wyniku użycia takiej właśnie energii, żadnej innej. Nie można ich zobaczyć w trakcie duchowej podróży, ale teraz już rozumiem. Tak powstają spopielone światy. To właśnie niszczy życie ocalałe po burzy ognia. Nie rozumiałam, póki nie przybyłam tu i nie zobaczyłam oczami wiedźmy. Muszę znaleźć niespalone drewno albo utknę tu, aż skonam z pragnienia. Albo gorzej. Odnajdzie mnie ktoś na tyle bezlitosny, by przetrwać w tym miejscu, po tym jak przetoczył się przez nie holokaust. Im więcej czasu minęło od tamtej chwili, tym bardziej zezwierzęceni będą ludzie, którzy przeżyli. Widziałam to już w trakcie duchowych podróży, mimo że szaman pouczał mnie, bym nie zatrzymywała się zbyt długo w spopielonych światach i nie próbowała dojść do tego, jak powstały. Widziałam, co robią sobie nawzajem ci, którzy przetrwali kolejne lata niekończącej się zimy następującej zwykle po burzy ognia. Dość. Przestań płakać.

Weź się w garść i znajdź paliwo na swój stos, Lillian… Lily poczuła, że coś wyrzuca ją ze wspomnienia, choć chciała zobaczyć więcej. Lillian jednak albo nie chciała dzielić się tym z Lily, albo nie chciała przeżywać tego po raz kolejny. Lily popatrzyła na Lillian siedzącą na przeciwległym krańcu tratwy. Co się stało Lillian? Jak znalazłaś dość paliwa wśród popiołów, by zbudować stos? Odpowiedź na to pytanie uczyniła mnie taką, jaką jestem. Uważasz mnie za potwora, ale gdybyś zobaczyła, co mnie taką uczyniło, sądzę, że zgodziłabyś się, że wszystkie moje wybory, nawet jeśli wydawały się bezlitosne, były usprawiedliwione. Pozostaje tylko pytanie, czy jesteś pewna, że chcesz mnie zrozumieć. Lily była w równym stopniu ciekawa i nieufna. Z jakiegoś powodu Lillian pokazała jej jedynie połowę wspomnienia, a półprawda mogła się okazać bardziej myląca niż pełne kłamstwo. Lily wiedziała o tym, ale nadal nie mogła po prostu powiedzieć „nie”, bowiem zrozumienie Lillian oznaczało zrozumienie czegoś bardzo ważnego na swój temat. Koniec końców były takie same. Naprawdę nie wiem, Lillian. *** Juliet dławiąc się, odwróciła głowę na bok. – Spokojnie – powiedział Rowan niskim, niewzruszonym głosem. Wyciągnął rękę, by złapać Juliet za łokieć, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. Jego dłonie pokryte były zwęgloną skórą, która zeszła z ciała Lily. – Potrzebujesz zaczerpnąć powietrza? – spytał łagodnie, choć teraz nie było już praktycznie żadnej różnicy pomiędzy powietrzem na zewnątrz i wewnątrz salonu. Rowan upierał się, by okna pozostały otwarte i zimniej było już chyba tylko w rzeźniczej chłodni. – Nie – zapewniła, otrząsając się. – Dam radę. Zmrużył oczy, jakby oceniał jej zdecydowanie, i najwyraźniej

dostrzegł w niej więcej siły, niż sama czuła, bo tylko kiwnął głową i ponownie pochylił się nad Lily. Klejnot na jego szyi znów zapulsował tym dziwnym światłem i Rowan skupił się na swym zadaniu. Skierował wiązkę światła wprost pod niewielki kawałek zwęglonej skóry i choć jego poparzone ręce były zabandażowane, usunął martwą tkankę z precyzją, jakiej nie osiągnąłby nawet prawdziwy wirtuoz skalpela. Lily nie krwawiła zbyt mocno. Minął dzień, od kiedy znalazła się z powrotem w domu i w tym czasie Juliet była świadkiem zdumiewających działań Rowana. Widziała rzeczy, których nie była w stanie wytłumaczyć w żaden racjonalny sposób. Wiedziała jedynie, że to, co robił, utrzymywało Lily przy życiu. – Spryskaj to miejsce tynkturą – polecił. Juliet pochyliła się nad odsłoniętymi mięśniami i ścięgnami, rozpylając mgiełkę mieszanki antybiotykowo przeciwbólowej, jaką przygotowali rano, w drugim pod względem wielkości garnku o miedzianym dnie. – Dobrze – mruknął i podjął dalsze badanie ciała Lily. Potem podszedł do ognia, nad którym wisiał najlepszy garnek Samanthy i za pomocą noża uniósł pasek czegoś, co wyglądało jak kwadrat jakiejś błony albo gazy. Juliet była bardziej niż pewna, że Rowan nie po raz pierwszy przeprowadzał taki zabieg. – To naprawdę skóra Lily? – spytała. Była bardziej tym zafascynowana, niż zdegustowana. Patrzyła, jak rtęciowe światło jego kamienia tańczy na brzegach kawałka skóry, którą z niewysłowioną ostrożnością nakładał na odsłoniętą kość. – Tak – mruknął po dłuższej chwili. – Nietrudno ją wyhodować z pożywki nawet w takich nie najlepszych warunkach. – Mówiąc to, obrzucił garnki Samanthy spojrzeniem pełnym niechęci. Żeliwny sagan,

przy którym Rowan się upierał, jeszcze do nich nie dotarł. Zanim zaczęli rytuał hodowania skóry, wykorzystując jeden z poślednich garnków Samanthy, Juliet musiała wysłuchać pięciominutowego potoku przekleństw. – Ale takie kawałki skóry ciężko jest równo nałożyć – mówił dalej, wciąż skupiony na swoim zadaniu. – Każda komórka musi idealnie przylegać do kolejnych, inaczej zostanie blizna. – Odchylił się, żeby ocenić efekty pracy i uśmiechnął się zadowolony. – A zostanie? – spytała zaniepokojona Juliet. – Znaczy blizna, czy zostanie? Rzucił jej wymowne spojrzenie, jakby chciał dać do zrozumienia, że bardzo obraża go to pytanie. Niemal się roześmiała. Było w nim coś, co budziło zaufanie – pewność siebie nawet w tak dramatycznej sytuacji, w jakiej się znaleźli. Nie wiedziała właściwie, co myśleć o Rowanie. Powoli zaczynała mu ufać, ale właściwie jak mogła zaufać komuś, kto opowiadał równie niedorzeczną historię na temat tego, gdzie Lily spędziła ostatnie trzy miesiące? Twierdził, że była w świecie równoległym, że została dotkliwie poparzona w bitwie przeciwko złej czarownicy. Juliet patrzyła na trzy dziwne kamienie wiszące na szyi siostry, wolity, jak nazywał je Rowan, i z każdą chwilą czuła się bardziej zagubiona. Mrugały i błyskały światłem, które zdawało się żywe. Widząc, jak połyskują nawet w ciemności, Juliet doszła wreszcie do wniosku, że jej siostrze istotnie przytrafiło się coś nie z tego świata. A Rowan bez wątpienia używał magii, by uratować życie Lily. Życie, którego z pewnością nie mogłaby ocalić nawet najlepsza opieka medyczna na świecie, bez względu na to, czy Juliet chciała w to wierzyć, czy nie. Jednak to, co naprawdę chciała wiedzieć, nie miało nic wspólnego z magią ani z wolitami. Chciała bowiem usłyszeć, czy Rowan w jakimkolwiek stopniu przyczynił się do tego, co stało się Lily. A niektóre jego wypowiedzi i to, jak bardzo czuł się odpowiedzialny za jej stan, sprawiało, że Juliet zaczęła podejrzewać, że Rowan jednak przyłożył

rękę do tej tragedii. Pracowali nieustannie przez całą noc. Rowan usuwał spaloną skórę i zastępował ją kwadratami nowej tkanki, a Juliet pryskała, smarowała, rozpylała i dbała o to, by wszystko, czego potrzebował znalazło się w zasięgu jego ręki. Kiedy nadszedł świt, ledwie widziała na oczy. – Powinnaś się przespać – powiedział, nakładając ostatni już kawałek nowej skóry na ciało Lily. – Ty też – Juliet ziewnęła. – Wciąż za nią oddycham – odpowiedział, dotykając palcami klejnotu na szyi. Patrzyła, jak światło wolitu delikatnie przybiera na sile i gaśnie w tym samym tempie, w jakim poruszała się pierś Lily. Nie wiedziała, jak on to robił, ale rozumiała, że w jakiś sposób napełnia jej płuca powietrzem i wydobywa je z nich, w równomiernym, niespiesznym tempie. – Jesteś pewien, że dasz radę? – Nie widziała, żeby Rowan odpoczywał albo się posilał od chwili przybycia. – Tak. Ale ty odpocznij, Juliet. – Osunął się miękko na podłogę obok Lily, ani na chwilę nie spuszczając z niej wzroku. Juliet nie miała pojęcia, co pozwala mu wciąż jeszcze zachować siły, ale była zbyt zmęczona, by wykłócać się o to, które z nich bardziej potrzebuje odpoczynku. – Obudź mnie, jeśli będzie trzeba – mruknęła. Nakryła się kapą, żeby ochronić się przed panującym wokół zimnem, i zwaliła bez przytomności na kanapę. Zamknęła oczy. Wydało jej się, że minęło zaledwie kilka sekund, gdy poczuła, jak Rowan potrząsa ją za ramię. – Potrzebuję twojej pomocy – oznajmił. Juliet usiadła, wciąż jeszcze półprzytomna. Rowan wyglądał strasznie. Oczy mu się zapadły

w głąb czaszki, policzki nabrały zielonego odcienia. – Musimy ją owinąć, zanim twoja matka zejdzie na dół – wyjaśnił. Kiedy Juliet podeszła do Lily, zrozumiała, co Rowan miał na myśli. Łaty, z jakich składała się jej nowa skóra, były sine i opuchnięte. Lily wyglądała niczym jakiś piekielny ghoul prosto z krwawego horroru. Zaczęli więc owijać ją niczym mumię, żeby Samantha nie zobaczyła jej w tym stanie. Nagle Juliet usłyszała dzwonek telefonu. Samantha odebrała na piętrze i z każdą chwilą rozmowy ton jej głosu stawał się bardziej nerwowy. Kilka chwil później dołączyła do nich w salonie. Rowan w ostatnim momencie zdążył przykryć obrażenia Lily ostatnią warstwą gazy. – To był wasz ojciec. – Samantha spacerowała niespokojnie w tę i z powrotem, wyłamując palce. – Musimy mu powiedzieć. – Co powiedzieć? – zapytała ostrożnie Juliet. – Powiedzieć o twojej siostrze, że wróciła. Ta wścibska agentka FBI nie daje mu spokoju. Naprawdę myśli, że twój ojciec może być zamieszany w zniknięcie Lily. – Mamo, nie możemy – zaprotestowała Juliet, machnięciem ręki wskazując salon, miski pełne krwawej wody i kubełki zwęglonej skóry. – Nie możemy pozwolić, by ktokolwiek to zobaczył. – On się o nią martwi, Juliet, a ja czuję się okropnie, pozwalając mu trwać w przekonaniu, że nadal jest zaginiona. Albo nawet martwa. – Samantha rzuciła córce niepokojąco przytomne spojrzenie. – Nie masz pojęcia, jak to jest być rodzicem. On was obie bardzo kocha, nawet jeśli nie jest przykładnym ojcem.

Juliet zerknęła na Rowana i zrozumiała, że on też jest przeciwny wtajemniczaniu w to wszystko jej ojca. – To zrozumiałe, Samantho – powiedział ugodowo. – Ale na razie powinniśmy przede wszystkim troszczyć się o Lily, a nie o Jamesa. Jeśli dowie się, że ona żyje, będzie chciał ją zobaczyć, a ona jest zbyt słaba, by wystawiać ją na ryzyko infekcji, jakie niesie ze sobą obecność kolejnej osoby. Juliet z trudem zdusiła nasuwające się pytanie, skąd Rowan wie, jak ma na imię jej ojciec. Wiedziała zresztą, że Rowan powiedziałby, że zna Jamesa ze świata równoległego. – Masz rację, Rowanie. Oczywiście, masz rację – odpowiedziała Samantha. Położyła mu rękę na ramieniu, najwyraźniej czerpiąc pocieszenie z jego obecności. – Tak się cieszę, że tu jesteś. Telefon zadzwonił ponownie. – To pewnie ta agentka – stwierdziła Samantha. Poszła odebrać, a udręczony wyraz jej twarz powoli ustępował zmieszaniu. Traciła poczucie rzeczywistości. – Mama nie jest w stanie sobie z tym poradzić – szepnęła Juliet pod nosem. – Wiem – odparł Rowan. Sprawiał wrażenie równie zaniepokojonego stanem Samanthy. – Kim ty naprawdę jesteś? – spytała Juliet, patrząc na niego nieufnie spode łba. Westchnął. – Nie mam pretensji, że mi nie wierzysz. – Uśmiechnął się nieoczekiwanie, jakby przypomniał sobie coś, co budziło w nim słodko-gorzkie uczucia. – Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem Lily, też

nie mogłem uwierzyć. A ona ma sobowtóra w moim świecie, inną wersję siebie o imieniu Lillian. Znałem Lillian całe życie i czułem, że Lily nią nie jest, ale nie mogłem tego zaakceptować. Długo nie mogłem. Więc nie mam pretensji, że mi nie wierzysz. Właściwie to nawet jestem wdzięczny, że mi pomagasz, zamiast oddać mnie w ręce straży miejskiej. Brzmiało to bardzo szczerze. Juliet chciała mu wierzyć, ale czy mogła? Samatha uwierzyła bez zbędnych pytań, ale ona po prostu była chora i wierzyła w istnienie światów równoległych. Prawdę mówiąc, wydawało się, że cały czas żyje w jednym z nich. – Próbuję to sobie jakoś racjonalnie poukładać. – Juliet rozłożyła szeroko ramiona, obejmując tym gestem srebrne noże, sól i ocet, i dziwne symbole, jakie Rowan wymalował na kwadracie czarnego jedwabiu. – Widziałam, jak działa magia, próbuję to jakoś zrozumieć, ale nie mogę pozbyć się uczucia, że jesteś za to jakoś odpowiedzialny. Rowanie, czy to ty spaliłeś moją siostrę? Rowan opuścił wzrok, na jego twarzy odmalował się ból. – Po części, tak. Przykułem ją do stosu. Ale Juliet… nie rozumiesz. Cofała się, złapał ją więc za ramię. Do tego momentu nie bała się Rowana, ale teraz nagle uświadomiła sobie, jaki był silny, jak szybko się poruszał. Wyprostowała się, by spojrzeć mu w oczy. – Co to miało być? Jakieś obrzędy ku czci Szatana? – spytała bez tchu. Ku jej zaskoczeniu roześmiał się i puścił jej rękę. – Magia nie ma nic wspólnego z takimi bzdurami. Chodzi o moc, a twoja siostra zyskuje moc właśnie poprzez ogień. Podpaliłem Lily, ponieważ mnie o to prosiła – wyjaśnił. Juliet wpatrywała się w niego, próbując znaleźć dowód kłamstwa

w jego oczach, ale nic takiego nie dostrzegała. – Nie wiem już, w co mam wierzyć. – Uśmiechnęła się nieoczekiwanie, bo całe napięcie i strach nagle gdzieś się ulotniły. Potrząsnęła głową. – Czasami mam wrażenie, że cię znam. – Jakaś wersja ciebie owszem, zna mnie – powiedział, a potem wrócił do Lily, zostawiając Juliet z tą niepokojącą świadomością, że gdzieś tam istnieją inne wersje jej samej. *** Lily czuła dym z drzewa cedrowego. Słyszała, jak polana trzaskają w ogniu. Otworzyła oczy. Leżała na podłodze w salonie w swoim domu, w Salem, Massachusetts. Wszystkie okna były otwarte, w kominku płonął ogień. Rowan siedział przy żeliwnym saganie zawieszonym nad płomieniami. Zmył już z siebie sadzę i krew, świadectwa udziału w bitwie przeciwko Lillian. Lily pamiętała to starcie i miała nadzieję, że Alaryk, Tristan i Caleb zdołali uciec wraz z naukowcami. Ostrożnie nabrała powietrza w płuca, a potem powoli je wypuściła. Spomiędzy jej warg wypłynął obłoczek pary. Temperatura w pokoju spadła poniżej zera. Na dźwięk jej oddechu Rowan odwrócił głowę i w mgnieniu oka znalazł się obok. Chciała go dotknąć, ale zobaczyła, że ręce ma owinięte bandażami. Pod nią rozciągnięty był kwadrat czarnego jedwabiu, a otaczały ja wyrysowane solą dziwne symbole i srebrne noże rozłożone tak, by tworzyły wzór. Płomienie odbijały się czerwono w lustrzanych ostrzach. Nie, nie ruszaj się! Twoja skóra jest zbyt delikatna, polecił jej za pośrednictwem myśli. Miał na sobie gruby, czarny sweter chroniący go przed chłodem. Widziała bandaże wyłaniające się z rękawów i ponad golfem. I różowy kolor wodnistej krwi, która powoli przesączała się przez opatrunki.