Carroll Jonathan - Ucząc psa czytać.pdf

Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym

===LUIgTCVLIA5tAm9PfkZ2TnpJaQ57FXwdLxZWMVw9VDgWdRp3

Dla Alicji Krawiec, która pokonała burzę. Na cześć tego zdarzenia. ===LUIgTCVLIA5tAm9PfkZ2TnpJaQ57FXwdLxZWMVw9VDgWdRp3

Nie pamiętamy snu, ale sen pamięta nas. Linda Pastan ===LUIgTCVLIA5tAm9PfkZ2TnpJaQ57FXwdLxZWMVw9VDgWdRp3

Prezent przyszedł zwykłą pocztą. Niepozorne, prostokątne pudełko było owinięte w szarobrązowy papier, na którym widniała ładna, przykuwająca uwagę niebiesko-biała nalepka z nazwą nadawcy: Lichtenberg Watch Company. Tony Areal wybałuszył oczy z wrażenia; przez ostatnie lata marzył o tym, aby nosić lichtenberga – zwłaszcza model z „sylwetką”, który kosztował ponad dziewięć tysięcy dolarów. Tony ubóstwiał zegarki na rękę. Co z tego, skoro nie mógł nawet śnić o takich pieniądzach... Ot, urocza mrzonka, do której często powracał w myślach. Cokolwiek było w pudełku, ktoś (pewnie kolega z pracy) zrobił mu niewybredny żart, wiedząc o jego słabości do zegarków. Ktoś zadał sobie sporo trudu, zdobywając firmową nalepkę Lichtenberga i naklejając ją na tę paczkę w nadziei, że przekona Tony’ego, iż jego marzenie jakimś cudem się spełniło i że bogowie – z sobie tylko znanych powodów – choć raz uśmiechnęli się do niego. Zapewne po otwarciu tej niespodzianki Tony znajdzie jakiś debilny albo rozczarowujący przedmiot – gumową kaczkę lub pakiet tanich prezerwatyw. Wszystko, tylko nie magiczny zegarek z „sylwetką”, który od tak dawna był przedmiotem jego pożądania. Wziął scyzoryk, otworzył go i delikatnie przeciągnął ostrzem po taśmie, która oklejała ścianki pudełka. „Wiem, że tu nie ma zegarka, ale co mi szkodzi: dopóki nie przekonam się na własne oczy, będę udawał, że to lichtenberg. Przez trzydzieści sekund będę udawał, że wspaniałomyślny przyjaciel sprezentował mi zegarek z «sylwetką», ponieważ mnie ubóstwia. Ha!” Tony obejrzał wiele zdjęć lichtenberga i równie wiele filmów ukazujących precyzyjny, drobiazgowy sposób jego produkcji. Z niesłabnącą uwagą pochłonął filmik na YouTubie zatytułowany Otwieranie szkatułki (112 wyświetleń); jego autor, szczęśliwy posiadacz zegarka, zarejestrował moment otwierania prostej, ale uroczej kasetki z drewna wiśniowego, której wieczko zdobiły dwie błyskawice; to tam spoczywała „sylwetka”, kiedy jej nie noszono na ręku. Tony Areal odgiął cztery kartonowe klapki i wyciągnął ze środka grubą warstwę folii bąbelkowej. Zamarł w bezruchu. Spod folii przezierały znajome czarne błyskawice… „A niech mnie…” Gapił się jakiś czas na pudełko z konsternacją i zdumieniem, rozdziawiając szeroko usta. Wreszcie wsunął niezgrabne dłonie do kartonu i wydobył zeń drewnianą szkatułkę, na której wytłoczone było świetnie mu znane logo. „Ja chyba śnię!” To jednak działo się naprawdę. Tony wypiął małą mosiężną kotwiczkę, która przytrzymywała wieczko (ona też była pięknie wykonana!), i uniósł je powoli. Z wnętrza spoglądał na niego zegarek z „sylwetką”, a na pudełku był adres z jego imieniem i nazwiskiem: Anthony Areal. Przez kilka sekund bał się wyjąć zegarek z kasetki. Może to wszystko tylko mu się śni i gdy dotknie zegarka, obudzi się w realnym świecie, w którym ten skarb nagle zniknie albo zamieni się w dynię – jak karoca Kopciuszka wraz z wybiciem północy. „Wszystko jedno!” Sięgnął do środka i pomału wysunął ciężki przedmiot z opasującej go niebieskiej aksamitnej szarfy. Cholera, nawet jeśli to jedynie sen, za chwilę będzie trzymał w dłoniach wymarzonego lichtenberga! A jeżeli jakimś cudem się okaże, że to nie sen, tylko najprawdziwsza jawa, im szybciej weźmie go do ręki, tym lepiej. Pasek był ciemnoczerwony. Tony wyczytał na firmowej witrynie Lichtenberga, że skóra pochodzi z garbarni Horween – najlepszej w swojej branży. Koperta ze szczotkowanego aluminium, czarna tarcza z fluorescencyjnymi wskazówkami i cyframi… To musi być autentyczny lichtenberg, choć przez sekundę naszło go paranoiczne uczucie, że ktoś podesłał mu jedynie dobrą kopię, studolarową podróbkę wykonaną w jakiejś zapadłej manufakturze w Bangladeszu, Bangalurze albo na Białorusi. Już sama drewniana kasetka musiała być droga, no i jeszcze te znaczące szczegóły – na przykład błękitna wyściółka, która miała taki sam odcień jak nalepka na paczce. Nie, to na pewno jest prawdziwy zegarek. Był ciężki. Tony ważył go w dłoni. Pomyślał o złocie i innych drogocennych kruszcach, o tym, że ich ciężar dowodzi, że ma się do czynienia z czymś wartościowym. Tak, tak, chłopcze, trzymasz w ręce markowy zegarek, a nie

byle gówno. Dobrał odpowiednią długość paska, po czym zapiął metalową sprzączkę. Cudowne uczucie – lepsze, niż sobie wyobrażał. Rozkoszny ciężar, rozmiar koperty, subtelnie erotyczna woń nowiutkiego paska (podsunął go pod nos i nabrał powietrza) – fizyczna namacalność zegarka na jego nadgarstku… Tony Areal rzadko używał słowa „niesamowity”, bo wciąż słyszał je dookoła, ale do cholery, ten czasomierz był naprawdę niesamowity. Inne określenie do niego nie pasowało. Westchnął z lubością, podniósł się i ruszył przez pokój, aż stanął przed wbudowanym w ścianę pełnowymiarowym lustrem. Przez kilka minut krygował się i paradował tam i z powrotem jak model na wybiegu w Mediolanie. Wyciągał sztywną rękę z zegarkiem do szklanej tafli. Podparł nią podbródek, oparł ją na biodrze, zwiesił lewą rękę z prawego ramienia; w końcu wsunął ją do przedniej kieszeni dżinsów – na tyle płytko jednak, by nie ukrywać srebrnego piękna przed zadziwionym okiem lustra… Chciał sprawdzić, jak jego lichtenberg prezentuje się w różnych pozach. Tony Areal nie był próżnym fircykiem, ale gdyby ktoś zobaczył go w ciągu tych kilku minut, wziąłby go pewnie za narcyza zakochanego we własnym odbiciu. Odegrał nawet, patrząc w lustro, scenę z Taksówkarza („Mówisz do mnie?”), żeby zobaczyć, czy magia zegarka doda mu choć trochę charyzmy Roberta De Niro. I mimo że tak się nie stało – i że wiedział, iż jego gra wypadła żałośnie, było mu to obojętne. Tej klasy zegarek jest w stanie przemienić najzwyklejszego Clarka Kenta w Supermana. Tony czuł się szczęśliwy. Miał lichtenberga. Co prawda nie wiedział, dlaczego wszedł w jego posiadanie ani kto okazał mu tę szczodrobliwość, lecz zadowalał się tym, co ma. Zamiast dociekać tej tajemnicy, traktował ją jak kluczyk wiszący na srebrnym łańcuszku. Podszedł z powrotem do stołu i uniósł paczkę. Zaadresowana była do niego – Anthony’ego Areala – nie było co do tego cienia wątpliwości. Tym sposobem pan Areal stał się właścicielem legendarnego zegarka z „sylwetką” firmy Lichtenberg. Koniec, kropka. Tydzień później pojawił się samochód. Tony pracował w biurze. Nieważne, czym się tam zajmował. Gdybym opowiedział wam o jego pracy, wzruszylibyście ramionami, przejdźmy więc do porządku nad karierą zawodową Anthony’ego Areala i poświęćmy nieco uwagi autu. Pewnego dnia do biura zajechał kurier rowerowy, który wyglądał jak wielki żółty kanarek, i zostawił mu szarą kopertę. O dziwo, nie było na niej adresu zwrotnego, ale to się czasem zdarza – kiedy nadawca się spieszy albo po prostu zapomni go napisać. Gdy Tony otworzył kopertę, coś upadło na podłogę z metalicznym brzękiem. Mały, ale solidny przedmiot. Schylił się i zobaczył gruby klucz przyczepiony do breloczka. Natychmiast zauważył, że zarówno na kluczu, jak i na breloczku jest złoto-czerwono-czarne logo Porsche. Wyprostował się ze zmarszczonymi brwiami i położył brelok na swoje biurko. Gapił się dłuższą chwilę na kopertę, zanim wziął ją ponownie do ręki i zajrzał do wnętrza. Było tam kilka bloczków papieru różnego formatu i koloru. Po krótkiej inspekcji okazało się, że są to dowód rejestracyjny, karta pojazdu, ważne ubezpieczenie OC, a nawet legitymacja członka automobilklubu; wszystkie dokumenty zostały wystawione na jego imię i nazwisko. Ostatni arkusik papieru pokryty był ładnym, równym charakterem pisma. „Samochód stoi na parkingu. Zbiornik paliwa jest zatankowany do pełna. Oto numer tablic rejestracyjnych. Ma się rozumieć – porsche Cayman: szary metalik z jasnoczerwoną tapicerką”. Ledwie skończył czytać, zerknął odruchowo na swój nowy zegarek, jak gdyby czuł, że musi potwierdzić godzinę, w której przytrafia mu się to wszystko. Chociaż tak naprawdę nie miał pojęcia, co mu się przytrafia. Zamyślony, nie zauważył przechodzącej obok jego biurka Leny Schabort. Na widok breloka koleżanka z pracy zatrzymała się i podparła pod boki. – Przesiadłeś się do porsche, Tony? – Kpiący ton jej niskiego, chrypliwego głosu dawał do zrozumienia, że jeśli

Tony jeździ porsche, to znaczy, że kajmany potrafią zagwizdać symfonię Beethovena. Podobnie jak większość mężczyzn w biurze, Tony pożądał Leny od dnia, w którym zaczęła tu pracować, ale zdawał sobie sprawę, że nie ma u niej najmniejszych szans. Lena Schabort należała do kobiet, które umawiają się na randki wyłącznie z mężczyznami mającymi co najmniej jedno porsche i noszącymi buty szyte na miarę w Londynie. On z pewnością się do takich nie zaliczał. Lena była tak odważna i pewna siebie, że pochyliła się nad jego biurkiem i nie pytając go o zgodę, przeczytała odręcznie napisaną notatkę, którą dołączono do kluczyka. Jej oczy zaszły mgiełką zwątpienia; zmarszczyła się. Czyżby świat stanął na głowie? Czyżby zmienił się lekko i niepostrzeżenie? Lena obrzuciła Areala zimnym, obruszonym spojrzeniem, jakby ten zwodził ją przez cały czas. Pomaszerowała do dużego okna i wyjrzała na wielki parking przed budynkiem firmy. Zlokalizowanie auta zajęło jej prawie dziesięć sekund. – Chodź tutaj – zakomenderowała. Była odwrócona tyłem, ale nie ulegało wątpliwości, do kogo się zwraca. I wtedy stało się coś dziwnego. Tony ani drgnął. Nie wykonał jej polecenia. Dziesięć minut temu byłoby to nie do pomyślenia. Dziesięć minut temu, gdyby Lena miała taką zachciankę, wyskoczyłby po smażone małże na Florydę. Teraz jednak pozostał na swoim miejscu. Nie musiał się upewniać; wiedział – po prostu wiedział – że samochód stoi na parkingu. Nowiutki, szarometaliczny porsche Cayman z zerowym przebiegiem na liczniku i jasnoczerwoną tapicerką, zarejestrowany na jego nazwisko. Auto jego marzeń. Wiedział i już. – Tony? Czy to twój samochód? – Wskazywała palcem jakiś punkt za oknem. – Tak. – W dalszym ciągu tkwił przy biurku. – Kiedy go kupiłeś? Wzruszył niedbale ramieniem w geście Roberta De Niro z Chłopców z ferajny. – Niedawno. Lena odwróciła się od okna i dłuższą chwilę patrzyła na niego milcząco. Piękny nowy porsche. Tony Areal. Czego jeszcze o nim nie wiedziała? Frank Rothner wyszedł z działu rozliczeń i przyczłapał do miejsca, gdzie stała Lena. Był całkowicie przewidywalny: wszyscy w biurze wiedzieli, że wykorzysta byle pretekst, aby się do niej zbliżyć. – Co słychać? – Wiedziałeś, że Tony jeździ porschem? Rothner wyszczerzył się, jakby trafił główną wygraną w totolotka. Odkąd wykosztował się na wyprostowanie i wybielenie zębów, uśmiechał się przy każdej nadarzającej się okazji. Poza tym sądził, że Lena żartuje, i chciał pokazać, że nikt bardziej niż on nie docenia jej poczucia humoru. Popatrzył na Tony’ego z politowaniem. – Serio? – zapytał sarkastycznie. – Jaki model, kolego? Tony wstał z krzesła. Ze wzrokiem utkwionym w podłogę, uśmiechnął się do siebie w głębi ducha – odwlekał nieuchronny coup de grâce. Doprawdy zemsta jest słodka. Wyjął z koperty dowód rejestracyjny i podszedł do Rothnera. – Cayman GTS, kolego. Trzysta czterdzieści koni mechanicznych, wszystkie możliwe opcje i robiona na zamówienie tapicerka z czerwonej skóry. – Podał dowód rejestracyjny Frankowi i stał z ręką w kieszeni, czekając, aż ten przestudiuje dokument. Na twarzy Rothnera odbiło się zwątpienie, które po chwili, gdy dotarł do niego sens tych słów, przeszło w wyraz oburzenia. Zamrugał i oddał Tony’emu dowód rejestracyjny, z trudem opanowując złość. – No, to jest po prostu… – Spoglądał bezsilnie na Lenę, jakby się spodziewał, że podpowie mu właściwe słowo. – Po prostu niesamowite, stary. – Frank zawsze naśmiewał się z Tony’ego. Nie raz, nie dwa, widząc, jak się zbliża, wołał głośno do wszystkich: „Patrzcie, ludzie. Idzie Tony Ariel: lepszy niż proszek do prania!”. Jego niewyszukane

kalambury i zwykłe docinki mogły zirytować najbardziej gruboskórnego człowieka. Na tym jednak nie koniec. Tony odnosił wrażenie, że Frank Rothner nie lubi go, nie mając do tego żadnego konkretnego powodu. Właściwie nie utrzymywali z sobą kontaktów, ani towarzyskich, ani zawodowych. Jedyne, co ich łączyło, to zainteresowanie osobą Leny Schabort, która z kolei traktowała obydwu jak powietrze. – Kto to jest, Tony? Twoja dziewczyna? – Co? – W twoim samochodzie. Na miejscu pasażera siedzi jakaś kobieta. Kto to? – Lena przybrała nagle prosząco- kokieteryjny ton głosu, jakby za wszelką cenę musiała poznać odpowiedź. W świecie według Leny S. każdy, kto ma samochód za osiemdziesiąt tysięcy dolarów, jest automatycznie człowiekiem o silnym charakterze, który – jeśli mu się nie chce – nie musi odpowiadać na żadne pytania. W ciągu dziesięciu minut Tony przeobraził się w jej oczach z ciepłej kluchy w żelaznego tytana. – Co ty wygadujesz? – Tony podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Nawet nie zauważył, jak bardzo zbliżył się do stojącej tam Leny. Równie dobrze mogłaby być w tej chwili automatem do coca coli. Pierwszy raz serce ścisnęło mu się w piersi, kiedy wypatrzył na parkingu błyszczące stalowoszare porsche. Był tam – jego własny samochód. Trzymał w garści papier, który to potwierdzał. Jasny gwint! Drugi ucisk serca nastąpił z chwilą, gdy ujrzał przedramię, łokieć i długie ciemne włosy. Na fotelu pasażera siedziała z całą pewnością kobieta. Jej szczupłe nagie ramię opierało się wygodnie na listwie otwartego okna. – Kto to jest? – Nie mam pojęcia. – Tony obrócił się ku Lenie z uśmiechem na twarzy, którego przed godziną nie miał w swoim repertuarze. Był to uśmiech zarazem diabelski i tryskający optymizmem i pewnością siebie, jaki roztaczają ludzie, którzy wiedzą, że lada chwila spotka ich coś dobrego – a przynajmniej interesującego. Arogancki, zawadiacki uśmiech tych, którzy przywykli do tego, że miłe niespodzianki zdarzają im się na co dzień. Tony odwrócił się od swego odwiecznego przedmiotu pożądania i ruszył w stronę drzwi. Wyczuwając okazję, Frank przysunął się do Leny i fuknął oburzonym głosem: – Co go, do diabła, napadło? Lena spojrzała na niego, jakby cierpiał na jakąś nieuleczalną chorobę. – Czy musisz ciągle stawać tak blisko mnie? Czy to jakieś zboczenie? Zanim Frank zdążył powiedzieć coś na swoją obronę, Lena potrząsnęła głową z niesmakiem i oddaliła się. Frank odprowadził ją wzrokiem, a gdy znalazła się dostatecznie daleko, uniósł podbródek i wciągnął w nozdrza powietrze. Wychodząc, Lena jak zwykle zostawiła za sobą rozkoszny welon perfum. Pociągał nosem, póki nie uświadomił sobie nagle, że czyni to w sposób przesadny i że ma zamknięte oczy. Otworzył je gwałtownie i rozejrzał się, sprawdzając, czy nikt nie przyłapał go na tej małej perwersji. Uspokojony, pognał z powrotem do swojego biurka. Tony Areal pchnął drzwi na oścież i wyszedł na dwór. Był piękny dzień – słoneczny, a zarazem na tyle chłodny, aby można było nosić lekką kurtkę. Jego ulubiona pogoda. W ręku trzymał kopertę ze wszystkimi dokumentami, w razie gdyby się okazało, że tajemnicza pasażerka porsche ma związek z pojawieniem się auta. Idąc przez parking, dostrzegał coraz to nowe szczegóły jej postaci. Rzeczywiście miała długie, najwyraźniej kasztanowe włosy i nosiła duże okulary, które przesłaniały niemal połowę jej twarzy. Widocznie wyczuła, że się zbliża, bo wolno obróciła się ku niemu i zsunęła okulary na czubek nosa, nie zdejmując ich jednak. Była dosyć atrakcyjna, lecz to nie jej uroda sprawiła, że Tony zatrzymał się w pół kroku. Znał ją. Nie umiał wprawdzie sprecyzować, gdzie i kiedy widział ją ostatni raz, ale był pewien, że kobieta ta zajmuje ściśle określoną nieruchomość w jego pamięci. Kasztanowe włosy, blada karnacja, małe usta i piwne oczy obserwujące go z obojętnym rozbawieniem.

– Jest pan wreszcie. Trochę się naczekałam. – Miała wysoki, przyjazny głos. Głos, który również brzmiał znajomo. Do diabła, skąd on zna tę kobietę? Tony zatrzymał się o dwa kroki od samochodu, czekając na jej wyjaśnienia. Ona jednak milczała; mierzyli się nawzajem wzrokiem. – Bawimy się w kto kogo przetrzyma? Jego usta skrzywiły się w uśmiechu. – Czy my się znamy? Wydaje mi się, że już gdzieś panią widziałem. – Zapraszam pana na lunch. Pogadamy o tym. – Wsunęła rękę pod fotel i wydobyła stamtąd białą papierową torbę. – Mam kanapki i piwo korzenne. Zaskoczyła go. Piwo korzenne należało do ulubionych napojów jego dzieciństwa, ale i w latach młodości Tony trzymał w lodówce co najmniej jedną butelkę. Skąd wiedziała, że je lubi? – No już, w drogę. Nie mogę się doczekać, kiedy pojedziemy tym pięknym samochodem. – Skinęła na niego, pokazując, aby wsiadł do środka. Tony wsunął się na fotel kierowcy i objął delikatnie kierownicę na „godzinach” dziesiątej i drugiej. Emocje okazały się jednak tak silne, że cofnął ręce i potarł twarz. – Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Kobieta zebrała włosy w koński ogon i zręcznie obwiązała je gumką. Opuścił prawą rękę na dźwignię zmiany biegów i zobaczył coś, co go zastanowiło. – To automat. – Proszę? – Ten samochód… ma automatyczną skrzynię biegów. – Co z tego? Zmarszczył się i przygryzł wargę. – Nie wiem. Ale zawsze marzyłem o porsche ze sześciostopniową skrzynią manualną. Wpatrzony w gałkę dźwigni Areal nie zauważył, że twarz kobiety zachmurzyła się na moment. – Czy to problem? – Nie, oczywiście, że nie, ale myślałem, że… – Co myślałeś, Tony? Słysząc, że zwraca się do niego po imieniu, spojrzał na nią przenikliwie. – Skąd wiesz, jak mam na imię? Czy my się znamy? Co tu robisz? Puściła pytania mimo uszu i wskazała na jego lewy nadgarstek. – Ładny zegarek. Zakłopotany popatrywał na przemian to na nią, to na zegarek. – A więc wiesz? – Pewnie. Prawdziwy lichtenberg z „sylwetką”. Porsche i lichtenberg idą ze sobą w parze. Daj spokój, Tony, nie powiesz mi chyba, że nie przyszło ci do głowy, że istnieje między nimi jakiś związek? Że auto i zegarek, o których śniłeś po nocach, nie spadają sobie nagle z nieba… No i jeszcze piwo korzenne do lunchu! Czy señor Areal życzy sobie czegoś jeszcze? – Sięgnęła do papierowej torby i wyjąwszy stamtąd butelkę piwa, odkręciła plastikowy kapsel. – Napijesz się? Pokręcił wolno głową. Pociągnęła z butelki i wytarła górną wargę.

– Dam ci cynk, Tony, ale tylko jeden. Tuńczyk. – Tuńczyk? – Tak jest. Tuńczyk. – Upiła następny łyk. – Marna podpowiedź. Wycelowała butelką w jego głowę. – Wobec tego drąż dalej. Zapewniam cię, że jesteś na właściwym tropie. Wsunął kluczyk do stacyjki i zapuścił silnik. – Dokąd jedziemy? – Obojętnie. Zaskocz mnie. Albo nie: pojedźmy nad rzekę. Zjemy lunch nad wodą. Skierowali się w stronę rzeki, po drodze żadne z nich się nie odezwało. Niedaleko parkingu stał rząd zielonych metalowych stolików, przy których można było coś przekąsić. Większość była zajęta; przy jednym z nich dokazywała grupka nastoletnich chłopców popisujących się przed sobą. Kiedy Tony i kobieta minęli ich, idąc do ostatniego stolika, chłopcy ucichli nagle jak makiem zasiał i wlepili w nich oczy. Jeden z nastolatków upewnił się, że kobieta go nie widzi, a potem oblizał się jak wygłodzony wilk w kreskówce i wyciągnął za nią ręce, udając, że łapie ją za pośladki. Gdy tylko jego towarzysze wybuchli kakofonią parsknięć i rechotów, kobieta zatrzymała się i rzuciła przez ramię: – Marzenie ściętej głowy, Marcus. Nigdy w życiu nie zaliczysz tak dobrej dupy jak moja. Eksplozja wrzasków! Dziki jazgot! Jeden ze śmiejących się spadł ze stołu, co wywołało następną falę wrzawy. Marcus struchlał ze strachu. Kobieta nie mogła go widzieć, była przecież odwrócona plecami. Skąd wiedziała, jak ma na imię? – Ej, to ty ją znasz? – N-nie. Widzę ją pierwszy raz w życiu. – Tere-fere, jakim cudem zna twoje imię? – Nie wiem… Marcus musiał przewodzić tej paczce, bo gdy Tony Areal i kobieta dotarli do swojego stolika, chłopcy zeszli już z placu boju, raz po raz zerkając w stronę nieznajomej, która utarła nosa ich liderowi. Usiadła przy stoliku i wyjęła z torby dwa sandwicze owinięte w papier woskowany. Odwinęła jeden z nich i przesunęła go wraz z papierem ku Tony’emu. On jednak stał nadal sztywno po drugiej stronie stolika, mierząc ją wzrokiem. Próbował sobie to wszystko poukładać. – Znasz tego gówniarza? – Nie. Śmiało, częstuj się. – Wyciągnęła dwie butelki piwa korzennego i postawiła je na blacie. – Noo, zjedz coś, proszę. Pogadamy za minutkę. Rozjaśni ci się w głowie. – Ściskając oburącz swojego sandwicza, odgryzła wielki kęs i zamruczała z rozkoszą, dając do zrozumienia, że kanapka jest przepyszna. Tony nie miał nic w ustach przez cały dzień i teraz poczuł nagły głód. Wciąż stojąc, podniósł grubego sandwicza i zobaczył, że to jego ulubiony: suszona, wędzona wołowina na żytnim chlebie z majonezowym dressingiem i surówką coleslaw. Nie uznał nawet za konieczne spytać jej, skąd wie o jego kulinarnych upodobaniach. Odgryzł spory kawałek sandwicza, bo nie przyszło mu na myśl nic takiego, co chciałby jej powiedzieć, mimo że w jego głowie kłębiły się dziesiątki pytań. Przeżuwając następny kęs, zapatrzył się na ładną wysoką kobietę idącą brzegiem rzeki z wyżłem węgierskim. Pies nie był uwiązany na smyczy, ale trzymał się blisko kobiety; co chwila podnosił na nią wzrok, jakby sprawdzał, czy za bardzo się nie oddaliła. Bum! Nagle sobie przypomniał. Tuńczyk. Pies. Pies, który wabił się Tuńczyk. Sen. Ten wspaniały sen.

Marzenia senne czasem nas uwodzą, a czasem torturują. Te najcudowniejsze potrafią niemal złamać nam serce, gdy po przebudzeniu się stwierdzamy, że wróciliśmy na stronę jawy. Mam na myśli te wyjątkowo rzadkie sny, których jednak wszyscy doświadczyliśmy – tak piękne, głębokie, pociągające albo idylliczne, że chcemy, aby trwały przez wieki, i jesteśmy boleśnie rozczarowani, kiedy te świetliste obrazy zaczynają ulatywać z naszej zawodnej pamięci. Żadna romantyczna chwila na jawie nie może się równać z tą jedną jedyną przechadzką po lesie, jaką odbyłeś we śnie, mając dziewiętnaście lat. Dziewczyna, która ci wtedy towarzyszyła, była chodzącym ideałem – a ten rozpierzchł się jak poranna mgiełka, gdy tylko się ocknąłeś. Pamiętasz tę nastrojową kolację przy świecach, którą zjedliście w ogrodzie małej francuskiej oberży, kiedy jedzenie i nastrój wydawały się wyczarowane przez bogów? Pamiętasz uczucie szczęścia, jakiego doznałeś przy spotkaniu ze zmarłą matką (ojcem, siostrą, bratem lub przyjaciółką) gdzieś na jakimś opustoszałym placu czy małym prowincjonalnym lotnisku? Siedzieliście tak jak dawniej i rozmawialiście o rzeczach, które przyniosły ci ukojenie i przypomniały raz jeszcze, że człowiek ten za życia kochał cię z całego serca… Tony’emu Arealowi przyśnił się kiedyś pies, który wabił się Tuńczyk. Epicki sen. Tony siedział na przystanku autobusowym w jakimś nieznanym miejscu. Była piękna letnia pogoda. Zadowolony z życia czekał na autobus, gapiąc się beztrosko na fale po drugiej stronie jezdni, które to przybliżały się, to znów oddalały. Ciepłe powietrze, zapach solanki i nagrzanego asfaltu oraz piękna monotonia morza wprowadziły go w hipnotyczny trans. Zwiotczałe mięśnie twarzy ułożyły się w wyraz zadowolenia; czuł się, jakby był pijany. Niespodziewanie coś wielkiego i kanciastego rąbnęło go w prawą nogę i przywarło do niej. Wytrącony z zadumy Tony opuścił wzrok i zobaczył dużego brunatno-czarnego mieszańca, który wpatrywał się weń wesołymi, przyjaznymi oczami; z boku pyska zwieszał mu się długi, różowy jęzor. Tony lubił psy i nie bał się ich. – Cześć, pieseczku. Jak masz na imię? – Nachylił się i podrapał wielką bestię pod podbródkiem. Pies przymknął oczy z przyjemności. – Wabi się Tuńczyk. Tony spojrzał na prawo i ujrzał ładną, wysoką kobietę w dżinsowych szortach i białej bawełnianej koszulce, z płóciennym plecakiem na ramieniu. Na jej głowie tkwił mocno sfatygowany kapelusz panamski, który przekrzywiał się zawadiacko, na nogach zaś miała proste skórzane sandałki, tak wytarte i znoszone, że mogło się zdawać, iż czyjeś wielkie stopy obeszły w nich parokrotnie kulę ziemską. Taksując kobietę jednym spojrzeniem, Tony natychmiast spostrzegł, że istotnie ma wielkie stopy. – Wabi się Tuńczyk, a ja rzeczywiście mam stopy jak kajaki. Tony’ego zamurowało. Był zmieszany i zaintrygowany. Dlaczego nazwała swego psa Tuńczyk i jak, do cholery, wpadła na to, że on myśli o jej stopach? – Uczę go czytać – wyjaśniła, jakby była to najnormalniejsza rzecz na świecie. – Uczy pani psa czytać? – Właśnie. – Przysiadła na ławeczce obok oszołomionego Tony’ego i założywszy nogę na nogę, ujęła oburącz kolano. Miała długie, wąskie palce o krótko przyciętych, niepomalowanych paznokciach. Oparty o jego nogę pies trącał go lekko łapą, ilekroć Tony przerywał pieszczoty. – W jaki sposób uczy się czytać psa? – Najlepiej zacząć od alfabetu. Z jakiegoś powodu jej logiczna odpowiedź i rzeczowy ton głosu wydały mu się szalenie komiczne. Zachichotał. – Zna pan lepszą metodę? Uniósł ręce do góry, jak gdyby kapitulował przed policją.

– Bynajmniej. Po prostu nie wiedziałem, że to możliwe. Wzruszyła ramionami. – Tuńczyk strasznie się nudzi, kiedy siedzimy w domu albo przestajemy się bawić. Myślę, że gdyby umiał czytać, jego życie stałoby się ciekawsze. Cudny absurd. Tony wyobraził sobie psa czytającego gazetę i ponownie wyszczerzył się w uśmiechu. Mówili o tym i owym, a umilkli dopiero wtedy, gdy na przystanku zatrzymał się mały czerwono-srebrny autobus. Drzwi rozwarły się z sykiem, kierowca obejrzał się, czekając na ich wejście. Popatrzyli na siebie i to jedno milczące spojrzenie rozstrzygnęło sprawę: Tony uśmiechnął się i uniósł rękę, dziękując kierowcy. Zostają. Autobus odjechał i tak oto zaczął się najwspanialszy dzień w życiu Tony’ego Areala – dzień, który spędził z kobietą. Po jakimś czasie przenieśli się na plażę, przeszedłszy po gorących płytach chodnika. Podczas gdy Tuńczyk uganiał się za mewami, Tony i nieznajoma – która zdradziła w końcu, że ma na imię Alice – pogrążyli się w rozmowie. Gadali i gadali. Alice była inteligentna i nadzwyczaj dowcipna; bez względu na temat, o którym dyskutowali, Tony chłonął jej spostrzeżenia i uwagi, pragnąc dowiedzieć się jak najwięcej. Przegadali tak całe popołudnie. Było im ze sobą dobrze, ani razu jednak nie dotknęli się – wciąż jedynie rozmawiali, śmiali się i pokazywali sobie nawzajem świat, który ich otaczał. – To byłam ja. – Co? Kobieta siedząca przy stoliku z widokiem na rzekę odgryzła następny kęs sandwicza i zaczęła go przeżuwać. Zadarła palec na znak, aby Tony zaczekał, aż przełknie. – Tego dnia byłam Alice: twoją wymarzoną kobietą. Pamiętasz, jak zakończył się tamten sen? – Nie. – Pamiętał tylko, jak cudownie było mu z Alice, która chciała nauczyć swojego psa czytać. Tajemnicza kobieta odłożyła kanapkę na blat i otarła usta papierową serwetką. – Wróciliśmy na przystanek. Robiło się ciemno, powiedziałam, że muszę się zbierać. Kiedy zjawił się autobus, dałam ci lichtenberga. – Wskazała na jego zegarek. – Cały czas miałam go w plecaku. Tony przyjrzał się uważnie zegarkowi na swoim nadgarstku. – Nie przypominam sobie tego. Pamiętam tylko, że chodziliśmy po plaży i bez przerwy rozmawialiśmy, i że pies biegał ciągle w tę i we w tę. – Ale tak właśnie było. – Jakby dla potwierdzenia swoich słów kobieta skinęła dwukrotnie głową. – Więc jesteś Alice. Kobietą z mojego snu? – Nie całkiem. – Ułamała okruch pieczywa i rzuciła go trzem gołębiom drepczącym wkoło ich nóg. Tony pokręcił głową. – Jak to, przecież mówiłaś, że… Oderwała kolejną drobinę sandwicza i znów rzuciła ją ptakom. – Pamiętasz, jak wyglądała Alice? Tony zawahał się, grzebiąc w pokładach pamięci. – Noo… nie bardzo. Była ładna, ale nie jakaś superpiękna. Kobieta odwróciła się od niego na kilka sekund, po czym okręciła się z powrotem. Jej twarz zmieniła się nie do poznania. – A może tak wyglądała? Tony zatchnął się z wrażenia. Z trudem pokręcił przecząco głową. – Ja… nie wiem, nie pamiętam. Jak to zrobiłaś…?

Uciszyła go ruchem dłoni i znów obróciła się tam i z powrotem. Tym razem miała twarz olśniewająco pięknej Azjatki o długich połyskliwych włosach, opadających na jej plecy czarnym wodospadem. Tony gapił się na nią z rozdziawionymi ustami, wytrzeszczając oczy ze strachu i niedowierzania. – A ją pamiętasz? – Nie. – Ach, Tony, gdzie twoja pamięć? Ostatnia próba. – Trzeci obrót objawił mu trzecią twarz: kalifornijskiej ślicznotki o pełnych, zmysłowych ustach, błękitnych oczach i jasnoblond włosach. Dziewczyna z deską surfingową. – Nic nie rozumiem. Co ty wyprawiasz? Ja nie… poddaję się. Odchodzę stąd. – Wstrząśnięty do szpiku kości Tony podźwignął się ciężko od stołu. – Siadaj, Tony. Jeszcze nie skończyłam. Nie posłuchał jej. Stał przyczajony, gotowy w każdej sekundzie prysnąć. – Siadaj – powtórzyła groźnym tonem. Gdyby jej głos był pistoletem, to byłby już odbezpieczony i wycelowany w jego oko. Usiadł. – Sam stworzyłeś te wszystkie twarze, Tony. Zarówno te trzy kobiety, jak i tysiące innych, które pożyczyłeś sobie z własnego życia. Ewentualnie ulepiłeś je z wyobraźni i obsadziłeś w którymś z trzynastu tysięcy czterystu osiemdziesięciu siedmiu snów, jakie śniły ci się w ciągu trzydziestu siedmiu lat. – Trzynastu tysięcy? – Tyle marzeń sennych nawiedziło cię dotychczas. A raczej powinnam powiedzieć: „nawiedziło nas”. Cisza. Kobieta czekała jakiś czas na reakcję Tony’ego, po czym odgryzła sandwicza i przymknąwszy jedno oko, pilnie śledziła go drugim; na jej poruszających się ustach igrał leciutki uśmieszek. Tony siedział i gapił się na nią. Oblizał spierzchnięte wargi; jego skóra stała się nagle sucha jak u jaszczurki. – Kim jesteś? Przytaknęła. Wreszcie zapytał. Najwyższy czas! – Kim jestem? Jestem tobą, Tony. Twoją nocną wersją. – Co to znaczy? Skończyła jeść i przytknęła do ust zieloną serwetkę. – Mogłam się tutaj zjawić w twojej postaci. Jak wiesz, potrafię to uczynić. Ale nie chciałam cię przerazić, więc przyszłam jako kobieta, którą dziesięć lat temu minąłeś obojętnie w jednym ze swoich snów. Nikt ważny ani szczególnie wart zapamiętania… Uznałam, że będzie najrozsądniej, jeśli ujawnię ci prawdę powoli i łagodnie. Krok po kroku. Tydzień temu podesłałam ci zegarek, a dzisiaj porsche. Do tego lunch złożony z twoich ulubionych kanapek i my dwoje nad rzeką… Tony dotknął bezwiednie nadgarstka. – Dostałem go od ciebie… – Jasne. Kto inny podarowałby ci zegarek za dziewięć patyków? Ostatnio śniłeś o nim tak często, że pomyślałam sobie, iż ucieszysz się z niego. Podoba ci się? Areal wlepiał wzrok w nadgarstek i marszczył się z ogłupiałą miną, jakby ktoś zdzielił go pięścią w głowę. – Owszem, ładny – odparł monotonnym głosem. Kobieta odęła usta. – Ładny? – prychnęła ironicznie. – Tylko tyle? Przedmiot twoich snów zmienia się w rzeczywistość, a ty mówisz, że jest ładny?

Tony zdjął zegarek i położył go przed nią na stole. – Zabierz go. Nie chcę go już. Przesunęła go z powrotem w jego stronę. – Nie, głupstwo. Możesz go zatrzymać. Porsche też jest twoje. To tylko rzeczy. Przedmioty martwe. Mamy do omówienia o wiele poważniejsze kwestie. Tego popołudnia Anthony Areal wrócił do pracy jako inny człowiek. Przemianę tę zauważyła w pierwszej kolejności Lena Schabort. Tony wkroczył do biura jak facet, który zgarnął główną wygraną w dwóch loteriach i miał umówioną randkę z miss Brazylii. Widząc śliczną Lenę, wziął ją „na muszkę” swego palca wskazującego i posłał jej najseksowniejsze oko, jakie Lena kiedykolwiek widziała. To jedno mrugnięcie całkowicie ją oszołomiło. Gdyby ją zapytano, dlaczego było ono aż tak ekscytujące, Lena nie wiedziałaby, co odpowiedzieć. Efekt spływał po niej długo i zmysłowo jak kropla potu po miłosnym akcie i zatrzymał się dokładnie na środku jej płaskiego brzucha. Gdy zjawił się Tony, rozmawiała akurat z Rickiem „Prykiem” Olivierem i to właśnie Rick jako pierwszy skomentował metamorfozę ich kolegi. Jego uwagi były o tyle zaskakujące, że ego Oliviera miało rozmiary Szwajcarii; jedyne, czym się interesował i co postrzegał, to własne odbicie w otaczającym go świecie. Przed powrotem Tony’ego Olivier – po raz nie wiadomo który – usiłował namówić Lenę, aby poszła z nim na randkę. W chwili gdy Tony, poraziwszy Lenę swoim mrugnięciem, przepływał obok nich korytarzem, Rick urwał swoją gadkę-szmatkę. – Co go napadło? – spytał kpiąco. – Wygląda, jakby się najarał. – Nie, skarbie – prychnęła Lena. – Wygląda bosko. Cholera. Niezadowolony „Pryk” spróbował nakierować rozmowę z powrotem na własny temat. – No więc, Lena? Umówisz się ze mną? – Prędzej zgodziłabym się poddać operacji oczu w helikopterze, niż pójść z tobą na randkę. – Lena rozbłysła wielkim sztucznym uśmiechem, który zgasł po dwóch sekundach, a potem oddaliła się energicznym krokiem w stronę biurka Areala. Choć wracała na swoje stanowisko pracy okrężną drogą, musiała jeszcze raz na niego spojrzeć – musiała się przekonać, czy żar, który ją ogarnął, nie jest tylko wytworem jej wyobraźni. – Ahoj! Tony patrzył z wyrzutem na trzymany w ręku dokument. Na dźwięk kobiecego głosu uniósł wzrok i ujrzał wpatrzoną w siebie atrakcyjną brunetkę, którą chwilę temu minął na korytarzu; miała trochę rozbiegane oczy, jakby była czymś podekscytowana. To dlatego Lena powitała go tym absurdalnym zawołaniem, które miało brzmieć zarazem słodko i zabawnie. Uśmiechała się do niego z uporem maniaka, besztając się w myślach: „Ahoj? Co za idiotyzm. Co mi strzeliło do głowy?”. Czuła się jak piętnastoletnia gimnazjalistka rozmawiająca z najpopularniejszym uczniem ze starszej klasy. „Nieźle namieszał mi w głowie i w majtkach” – pomyślała zirytowana. „I to kto? Tony Areal!” Rozpoznał ją po chwili namysłu. – Lena? Lena Schabort? Chciała się roześmiać, ale głos uwiązł jej w gardle. – Tak… nie poznajesz mnie, Tony? – zapytała z mieszaniną urazy i zachęty, w której pobrzmiewała także nuta desperacji. Pomyślała, że Tony droczy się z nią, bo ona wie, że on ma na nią ochotę, tak samo zresztą jak większość męskich pracowników biura. – Jak najbardziej: poznaję cię, Leno. Czy to nie ty byłaś moją żoną w naszym poprzednim życiu?

Jego pytanie było tak zaskakujące, miłe i bezczelne, że Lena zamarła z otwartymi ustami. Natychmiast zakryła je dłonią, wciąż jednak wpatrywała się w tego człowieka, który wyglądał identycznie jak przed godziną, a przecież w niczym nie przypominał dawnego siebie. – Czy coś się stało, Tony? Znaczy się… dobrze się czujesz? Uśmiechnął się i przechylił głowę w bok, jak gdyby chciał pokazać, że nie rozumie, skąd to pytanie. – Czy coś się stało? Nie, nic się nie stało. Dlaczego? – Jesteś jakiś inny. Mam wrażenie, że mówię z innym człowiekiem niż ten, który był tu godzinę temu. Wiesz, zanim wyszedłeś na parking. Widziałam, jak rozmawiasz z tą kobietą w samochodzie. Potem oboje odjechaliście. Pomyślałam sobie, że coś się stało, że może coś ci powiedziała… Tony pokręcił głową. – Wręcz przeciwnie. Przekazała mi dobrą wiadomość. Bardzo dobrą. Może dlatego się zmieniłem? Lena uznała jego wyjaśnienie za logiczne. Oboje czekali, aż to drugie doda coś więcej, ale zapadło milczenie. Lena uzmysłowiła sobie, że patrzy na jego usta i ma ochotę go pocałować. Zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie bzikuje. – Tony? Ponownie studiował dokument, który miał w ręku. – Poszedłbyś ze mną na drinka po pracy? Podniósł wolno wzrok. Miał rozbawione oczy i uśmiech na twarzy. – Nie. Lenę zamurowało. Nigdy dotąd nie zaprosiła mężczyzny na drinka. Nigdy dotąd nie usłyszała tak kategorycznej odmowy. – Mmm… przepraszam, ja… Wyciągnął rękę i ujął ją za ramię. – Ale chętnie bym z tobą zatańczył. Zgoda? Rozjarzyła się jak choinka na Boże Narodzenie, ponieważ uwielbiała tańczyć. Wszyscy w biurze wiedzieli o jej pasji. – Tańczysz? Co… jaki jest twój ulubiony taniec? Wycelował w nią palcem wskazującym. – Jaki tylko zechcesz. Jeśli chodzi o mnie, piszę się na wszystko, Ginger Rogers. – Czy tańczysz tango? – zapytała z niepewną nadzieją. Tony podskoczył, objął Lenę w talii, wziął jej prawą dłoń w swoją lewą i odwiódł ją na bok w klasycznej pozycji tanga. Nachylił ku niej głowę, tak że poczuła na karku jego ciepły oddech, i odezwał się głosem, który uwiódłby nawet zakonnicę: – Ani trochę. Ale ty mnie nauczysz. Nocny i Dzienny Tony siedzieli na nadmorskim przystanku autobusowym i wymieniali się wrażeniami. Nocny Tony przypalił papierosa. Dzienny Tony – niepalący – skrzywił się, poczuwszy dym. – Jak ci z nią poszło? Nocny Tony westchnął. – Jako tako. Trochę potańczyliśmy, zjedliśmy coś i poszliśmy do jej mieszkania. Potem wróciłem do siebie,

poszedłem spać i – voilà! – znalazłem się tutaj. Koniec pieśni. – Zrobiłeś to z Leną? – Tak. – Nocny Tony wzruszył ramionami. Zaciągnął się mocno i wypuścił w powietrze gęsty, biały obłoczek dymu. Minęły ich dwa samochody jadące w przeciwne strony. – No i? – No i co? – Kolejny biały obłoczek. Dzienny Tony, sfrustrowany, pacnął się ręką w czoło. – Jak było? Jaka była? – Nudna, przyjacielu. Koszmarnie nudna. Z wierzchu to istna seksbomba, prawda? Ale w łóżku leży jak kłoda, nie robi nic oryginalnego i nie wydaje z siebie żadnego dźwięku. Lepiej idź na randkę sam ze sobą: przynajmniej będziesz seksualnie usatysfakcjonowany. Dzienny Tony nie zdołał się powstrzymać od uśmiechu. Więc kiedy przyszło co do czego, superLena okazała się do niczego. Pozory mylą. Za to urocza i rozkoszna Alice spełniła jego oczekiwania z nawiązką. Spędzili z sobą fantastyczny dzień! Jego zadowolenie nie uszło uwagi Nocnego Tony’ego. – Wnioskuję po twojej minie, że poszło ci z Alice znakomicie? – zapytał cierpko. Dzienny Tony westchnął z lubością. – Bez dwóch zdań: z nikim nie było mi tak dobrze jak z nią. – Miło słyszeć – wycedził Nocny Tony. – Wydajesz się niepocieszony. – Szczerze mówiąc, bracie, jestem niepocieszony. Kiedy ty bawiłeś się na całego, ja okropnie się męczyłem. Chyba nie tak to miało wyglądać. Obaj mieliśmy skorzystać na tej zamianie. I co? Ty buzujesz radością, a ja mam doła, bo kochałem się z mopem… Dzienny Tony wyszczerzył się w uśmiechu. – Z mopem? – No, wiesz, o co mi chodzi. – Ejże, sam proponowałeś. Przyszedłeś do mnie i powiedziałeś: Zamieńmy się na prace – ty weźmiesz dzienną, a ja nocną zmianę. Robimy tylko to, czego sam sobie życzyłeś. Nocny Tony skinął milcząco głową, gasząc papierosa. – A zatem? – Co zatem? – Trzymamy się umowy? – upewnił się Dzienny Tony. – Bo ja czuję się świetnie w roli Tony’ego, który sprawuje kontrolę nad własnymi snami. – Rozwarł szeroko ramiona. – Każdej nocy buduję cały świat od podstaw. To niewiarygodne! Móc spełnić wszystkie marzenia i fantazje? Jestem za! Mogę zmaterializować Alice, kiedy przyjdzie mi na to ochota. Mógłbym nawet mieć gwiazdę filmową, na przykład Arlen Ford… Jak ci się podoba mój nowy samochód? Nieopodal przystanku bielał w słońcu nowiuteńki aston martin Vanquish. Numer jeden w świecie Tony’ego Areala. W jego kieszeni znajdował się komplet kluczyków. Nocny Tony zerknął przelotnie na auto i uśmiechnął się z przekąsem. – Co, nie zniżasz się już do poziomu porsche? Wygląda odjazdowo – fakt. To jedna wielka dziecinada, ale nie

szkodzi. Wszyscy chcemy się bawić nowymi zabawkami. Prędzej czy później takie igraszki przestaną cię kręcić, zapewniam cię. Z głębi ulicy dobiegło ich głośne, złowieszcze dudnienie. Mężczyźni obrócili się. W ich stronę pędziło stado nosorożców i bulterierów. Psy biegły susami obok pancernych kolosów niczym oddział żołnierzy szarżujący do boju. Powietrze wypełniło się ciężką wonią piżma, błota, słodkiego dymu, łajna i zgniłych owoców. Egzotyczne zapachy mieszały się z sobą, jakby zjawiła się tu nagle cała dzika Afryka. Dzienny Tony zerwał się z ławeczki, by ratować życie, ale jego nocne alter ego chwyciło go za ramię i przytrzymało w miejscu. – Spokojnie, nic nam nie grozi. Dzienny Tony wydawał się przestraszony, lecz pozostał na przystanku. Chwilę później psy i nosorożce przetoczyły się obok nich z ogłuszającym hukiem, nie zwalniając tempa, jakby gnały ku jakiejś niewidocznej mecie. Trzynaście, czternaście, piętnaście wspaniałych potworów pędziło jezdnią wzdłuż nabrzeża, w obstawie ulubionych psów Dziennego Tony’ego. Czy on widział kiedykolwiek w życiu coś podobnego? – Coś pięknego! – zakwiczał ekstatycznie, gdy tylko zwierzęca szarża przeszła obok nich. – Uwielbiam i bulteriery, i nosorożce, ale zobaczyć je biegnące razem? To moje najukochańsze zwierzęta. Czy wiesz, że róg nosorożca osiąga do półtora metra długości? Informacja ta nie bardzo zainteresowała Nocnego Tony’ego. – Z upływem czasu przyzwyczaisz się do takich widoków. Przypominam ci, że jesteśmy w Krainie Snów Anthony’ego Areala. Ten świat przypomina sałatkę skomponowaną z różnych ingredientów twojej osobowości – wymieszaną i podaną bardzo późną nocą. Nie zdziw się, jeśli zobaczysz tutaj to, co lubisz albo dobrze znasz: ulubione psy, starych przyjaciół i zapiekłych wrogów. Znajdziesz tu wszystkich. Czasem będzie to proste zdarzenie, a innym razem pomieszanie z poplątaniem, jak to bywa we śnie. – Nocny Tony wytknął palec w stronę znikającego tabunu zwierząt. – Prawdę mówiąc, nie wszystkie widoczki będą tak łatwe i przyjemne jak te psy i nosorożce. Każdy element tej krainy – dobry i zły – jest utkany z twojego życia. Bulteriery, samochody, ale także ludzie: ja natknąłem się na panią Zlabinger. Widziałem ją wczoraj grającą na puzonie. – Moją nauczycielkę angielskiego z gimnazjum? – Tę samą. Nie zdziw się, jeśli cię zapyta, czy napisałeś już esej o Szekspirze. Witaj w Krainie Snów, Tony. Niepodzielny panie i władco tego świata. Dzienny Tony słuchał go uważnie, popatrując kątem oka na swój nowy, piękny samochód. Nie mógł się doczekać, aby znów usiąść za jego kierownicą. – Dobrze, ale co z tobą? Muszę przyznać z ręką na sercu, że w porównaniu z tym, co się tu dzieje, moje dawne życie było nieznośnie nudne. Nocny Tony potrząsnął głową. – Nie narzekam. Taka odmiana była mi potrzebna, stary. Musiałem wyrwać się z tego świata i pożyć trochę jak normalny człowiek, rozumiesz? Bez galopujących nosorożców i innych pokręconych bzdur. Wielkie dzięki, wystarczy mi do szczęścia czarna kawa i pączek z cukrem pudrem. Jak się całe życie spędza w cyrku, to chce się odpocząć od klaunów i zebr. Po tylu latach przeżytych w tej krainie chętnie się ponudzę co nieco. Dzienny Tony uznał jego odpowiedź za sensowną, nadal jednak nurtowało go pewne pytanie. – Skoro rządzę tym światem i aranżuję elementy z twoich snów, skąd wziął się ten dziki pęd? Ja na pewno go nie zamówiłem. Zegarek, samochód i Alice – owszem, ale nie to. – Wskazał palcem na znikające stado. Nocny Tony wziął wielki haust powietrza, wiedząc, że czeka go dłuższa przemowa. – Pomyśl o tym w taki sposób: dopóki żyłeś w moim obecnym świecie, codziennie doświadczałeś mnóstwa rozmaitych rzeczy. Bez względu na to, czy byłeś tego świadomy, większość z nich osadzała się w twojej pamięci:

brzydula z zieloną torebką, którą zobaczyłeś w meksykańskiej restauracji, zamiejscowa rozmowa telefoniczna, którą odbyłeś ze swoją śmieszną siostrą… Wyobraź sobie, że codziennie robisz zakupy na rynku, napełniając wielkie torby bez ładu ni składu. Potem przytaszczasz je do mnie, Nocnego Tony’ego. Ja przetrząsam te wszystkie zakupy i wybieram składniki, z których przyrządzam twój nocny sen… Czasami jednak do wszystkiego miesza się życie albo los. Powiedzmy, że zapomniałeś kupić pomidory i nie chce ci się wracać do sklepu. W porządku, nie będzie pomidorów na obiad. Tak samo zdarza się w mojej branży: coś wypada ze snu albo pojawia się na skutek działania zewnętrznych sił albo czynników – mniejsza zresztą o nazwę. Krótko mówiąc, nigdy nie masz całkowitej kontroli nad własnym życiem i marzeniami sennymi. Uwielbiasz bulteriery i nosorożce. Z jakiejś przyczyny postanowiły one wystąpić gościnnie w twoim śnie. Czemu zjawiły się akurat teraz – nie wiadomo. Ale było fajnie, prawda? Baw się dobrze… Łatwo się domyślić, który Tony okłamał którego. Lena Schabort nie miała sobie równych w łóżku: była twórcza i nienasycona, a jej pozioma ekwilibrystyka niemal zapierała dech w piersi. Lecz Nocny Tony ani myślał powiadamiać o tym swoje dzienne alter ego. Za żadne skarby! Co by było, gdyby Dzienny Tony oznajmił mu, że on też chce się przespać z Leną? A gdyby co gorsza zażądał, ażeby zakończyli tę zamianę? Z drugiej strony nie było najwyraźniej powodów do obaw. Dzienny Tony nadal upajał się swoją nowo zdobytą władzą nad Krainą Snów; był przecież w stanie wyświetlić dowolny sen na wielkim ekranie umysłu swojego nocnego bliźniaka. Pierwsze nieśmiałe próby wykreowania marzeń sennych okazały się nudne jak film dokumentalny o hodowli łososia w Finlandii. Tony siedział w kuchni i patrzył, jak mama robi suflet jajeczny, podczas gdy pomarańczowe radio Sony nadawało popowe przeboje z lat jego dzieciństwa. Piosenka Limahla The Neverending Story omal nie doprowadziła go do łez, przywodząc mu na myśl szczęśliwe wspomnienia. W innym śnie Tony i jego siostra biegali po soczysto zielonej łące podczas letniej burzy; rozebrani do majteczek, z otwartymi szeroko ustami, łapali na język krople deszczu i rozkładali ręce na boki, jak gdyby lecieli. Zgadzało się wszystko z wyjątkiem ich wieku: we śnie byli dorosłymi ludźmi. Ten szczegół, podobnie jak galopujące nosorożce, pojawił się samoistnie. Dopiero śniąc po raz jedenasty, Dzienny Tony powrócił na nadmorski przystanek, żeby spotkać się z Alice. Czemu zwlekał tak długo? Ponieważ obawiał się dać plamę. Ich pierwsze spotkanie we śnie było tak doskonałe (jeśli dobrze je zapamiętał), że chciał mieć pewność, iż kontroluje każdy najdrobniejszy detal. W istocie marzył o tym, by zobaczyć Alice, od pierwszej chwili, odkąd posiadł dar stwarzania snów, ale jego mądrzejsze „ja” wyperswadowało mu ten pomysł. Powoli – poczekaj, aż nauczysz się snuć marzenia senne. Składników dostarczyło mu własne życie. Zamierzał ich użyć, aby stworzyć odpowiedni nastrój i otoczenie, w którym spotka się ponownie z kobietą będącą wcieleniem jego miłosnych ideałów. Tylko gdzie? W jakich okolicznościach? W romantycznym europejskim kurorcie? W nadmorskiej tawernie na greckiej wysepce czy w dziewiętnastowiecznym hotelu w szwajcarskich Alpach, z widokiem na Eiger albo Matterhorn? Dzienny Tony odwiedził wszystkie te miejsca na jawie. Ich uroda i majestat zapisały się złotymi zgłoskami w jego duszy, ale czy nadają się jako tło jego spotkania z Alice? Po wielu wahaniach Tony uznał, że nie. Nie chciał, aby rama przedstawiała się ładniej i ciekawiej niż obraz, który ma powstać. A co, jeśli zamiast poświęcić uwagę jemu, Alice będzie się gapić na górskie szczyty? Wiedział, że potrafi dokładnie stworzyć każdy sen. Mógłby nawet, gdyby chciał, napisać kwestie, które Alice wypowie, i zaplanować jej zachowanie – ale to przecież nie miałoby sensu. Jeśli zna się wynik z góry, po co w ogóle budować sen? Postanowił zaaranżować scenerię, a potem po prostu się wycofać, żeby świat mógł się potoczyć własnym torem. Czy fakt, że tworząc romantyczny sen, dysponuje się każdym momentem swego minionego życia, jest

błogosławieństwem czy przekleństwem? Cudowne aromaty cynamonu, pomarańczy i goździków, nieoczekiwany uśmiech obcego człowieka, paraliżujący ziąb górskiego potoku na rozgrzanych słońcem dłoniach, gwizd dalekiego pociągu, podniebny balet stada ptaków… Miliony, miliardy wspomnień, zdarzeń, mgnień, migawek umysłu… musiał wybrać spośród nich zaledwie garstkę, by stworzyć nastrój i krajobraz, którymi otoczy Alice. – I co, znowu wylądowałeś na tej pierdolonej ławeczce gdzieś, gdzie diabeł mówi dobranoc? – odezwał się Nocny Tony; wydawał się szczerze zainteresowany. – Mając takie bogactwo materiału, uznałeś, że to najlepsze miejsce na czułe rendez-vous? Dziwny z ciebie facet. – Wyjął z kieszeni paczkę papierosów i zapalił indyjskiego bidi, który cuchnął jak palona watolina. – Od kiedy kopcisz to świństwo? – rzucił pogardliwie Dzienny Tony, gdy spotkali się drugi raz. – Od dzisiaj. Ktoś w biurze poczęstował mnie bidi. Zasmakował mi, więc kupiłem paczkę. – Nie dość, że palisz, to jeszcze taki syf? Nocny Tony zaciągnął się i machnął ręką, sygnalizując, aby tamten mówił dalej. – No więc: czemu wybrałeś to miejsce na spotkanie ze swoją cud-panną? Bo na pewno nie po to, żeby jej zaimponować. Zawstydzony Dzienny Tony spuścił wzrok i potarł kolana. Korciło go, aby się wykpić pierwszą lepszą wymówką, lecz w tej kwestii nie chciał kłamać. – Ze strachu. Po prostu stchórzyłem. Nocny Tony parsknął śmiechem i pokręcił smutno głową. – Jasna cholera! Rozumiem cię doskonale. Nie chciałeś strzelić gafy, więc wybrałeś coś, co już raz się sprawdziło. Wolałeś dmuchać na zimne. Boże, ale z nas para śmierdzących tchórzy! – Ponownie zachichotał i zaciągnął się cuchnącym papierosem. – Ale muszę przyznać: to był naprawdę dobry sen. Dzienny Tony wyprostował się i znów pogładził kolana. – Tak myślisz? Cieszę się. Nie wiedziałem, jak go ocenisz. Nocny Tony przytaknął. – Osobiście lubię trochę ostrzejszą jazdę. Wiesz, bardziej w stylu twoich fantazji na temat Leny. To była mocna rzecz. No, ale to teraz twoja broszka, ja dostarczam tylko nieprzerobionego surowca… W każdym razie podobała mi się buddyjska asceza twojego snu, brak zbędnych ozdobników. Ty i Alice spotkaliście się na tym przystanku, jeszcze raz poszliście z psem na plażę i zjedliście kanapki. Prosta, urocza historia. Wiesz, co podobało mi się najbardziej? Końcówka: kiedy Alice wzięła ostatnią frytkę z twojego talerza. Bardzo intymny gest. Trzeba kogoś lubić, żeby poczęstować się ostatnią frytką z jego talerza. Dzienny Tony uśmiechnął się. – Tak, to było super! – Owszem. To nie twoja sprawka? – Nie. Cały sen rozegrał się bez scenariusza. Zaplanowałem tylko pierwszą scenę, kiedy podjeżdżam astonem martinem, a ona i Tuńczyk już tutaj czekają. Ale później poszedłem na żywioł… – Czapki z głów, bracie. Wydaje mi się, że złapała haczyk… Ale co to, słyszysz ten hałas? Z jednej strony jezdni rozległo się znajome dudnienie. Mężczyźni skrzyżowali spojrzenia i pokręcili równocześnie głowami. Nie mieli pojęcia, co się dzieje. Dudnienie stawało się coraz głośniejsze. Pierwszy odezwał się Nocny Tony: – Co tam znowu zmalowałeś?

– To nie ja. Nie mam pojęcia, co jest grane. Huk potężniał z każdą chwilą, wciąż jednak nie było nic widać. Ucichł nagle jak ucięty nożem – o wiele raptowniej niż wtedy, gdy minęło ich stado nosorożców i bulterierów. Nocny Tony klepnął się otwartą dłonią w czoło. – Już wiem: mrówki. Jak mogłem zapomnieć? Jejku, żyję w twoim świecie raptem parę tygodni, a już mnie dopada amnezja. – Jakie mrówki? Co ty pleciesz? – Mrówki w buciorach. Dzienny Tony wpatrywał się zdezorientowany w Nocnego. – Nie pamiętasz? – Czego? – Swoich dziecięcych koszmarów o mrówkach. Odpowiedzią było następne zdumione spojrzenie Dziennego Tony’ego. – Serio, nie pamiętasz? To dziwne. Kiedy mieliśmy kilka lat, obejrzeliśmy czarno-białą kreskówkę o mrówkach, które obłażą piknik na trawniku. Mnie ten filmik wydał się zabawny i niegroźny, ale tobie z jakiegoś powodu nie dawał spokoju. Nie raz, nie dwa śniło ci się, że mrówki w wielkich butach porywają cię z domu i wtrącają do ogromnego kopca przypominającego park rozrywki Disneya. – Żartujesz! – Słowo honoru, bracie. Robiłeś w portki na samą myśl o mrówkach obutych w brązowe buciory z noskami. Budziłeś się w nocy z krzykiem i otrzepywałeś się wściekle, jakby cię całego poobłaziły. – Nocny Tony wskazał na pustą jezdnię. – Wygląda na to, że byliśmy właśnie świadkami powrotu największego stracha naszej młodości. Witaj w Krainie Snów, Tony. Prawdziwe kłopoty zaczęły się z chwilą, gdy obydwaj się zakochali. Można to było przewidzieć w przypadku jednego z nich, ale nie drugiego. Lena Schabort sprawiła, że Nocny Tony – ku swemu zdziwieniu – stał się lepszym człowiekiem. Ten wyświechtany banał w pełni sprawdził się w jego przypadku. Co więcej, Tony także uczynił Lenę kimś lepszym. Połączył ich gorący seks, który od początku zaspokoił oczekiwania Nocnego Tony’ego. Lena również wydawała się szczęśliwa, tak więc przez pierwsze tygodnie prawie nie wychodzili z łóżka. Pewnego dnia jednak, przechodząc obok jego biurka, Lena położyła na blacie arkusik papieru. Zdziwił się, że nie przystanęła, aby popatrzeć, czy go odczyta, tak jak to uczyniła poprzednio, zostawiając mu pierwszą wiadomość: „Chcę poczuć w ustach twój język”. Tym razem niemal rzuciła karteczkę na jego biurko i popędziła dalej, nie oglądając się za siebie. Uznał jej zachowanie za dziwne, ale Lena miała to do siebie, że robiła wszystko po swojemu; jemu bynajmniej to nie przeszkadzało. W odróżnieniu od pierwszej karteczki, złożonej starannie na pół, ta była zmięta w małą kulkę nadającą się w sam raz do rzucania. Później dowiedział się, że Lena omal jej nie wyrzuciła – do kosza, ponieważ obawiała się jego reakcji. „Dziękuję Ci za minioną noc. Czułą, dziką, piękną. Jakbyśmy układali chmury na niebie”. Tony przeczytał ją raz, a potem drugi i trzeci – z coraz większym niedowierzaniem. Te słowa napisała Lena? Popatrzył szybko za nią, ale ma się rozumieć, zniknęła już z pola widzenia. Siedziała pochylona nad swoim biurkiem i udawała, że pracuje. W gruncie rzeczy umierała z nerwowego napięcia, nie wiedząc, jak Tony odbierze jej wyznanie. Co jej odpowie albo – jeszcze gorzej – nie odpowie?

Lena wyspecjalizowała się w pisaniu seksownych liścików. Robiła to po wielokroć, mężczyźni bowiem uwielbiali jej teksty, traktując je niczym chipsy pobudzające libido; smakołyki dla umysłu. Nigdy przedtem jednak nie wysłała mężczyźnie wiadomości tak bardzo szczerej. Jej serce opuściło gardę i wyznało Tony’emu Arealowi, co naprawdę do niego czuje. Nic dziwnego, że Lena wpadła w popłoch. Potrafiła przecież, nie wysilając się specjalnie, owinąć sobie wokół małego palca większość męskiej populacji Ziemi; wystarczyło, że weszła do pokoju z ostrym makijażem na twarzy i pewnością siebie. Tego ranka jednak, siedząc w toalecie, Lena odczuła nagły wstrząs w okolicy serca i głowy, jakby sprzęgnięto z sobą dwa wagony, które dotąd jeździły osobno. Zdała sobie sprawę, że sympatia, namiętność i pożądanie, które wzbudzał w niej dotąd nowy kochanek, odpłynęły hen, gdzieś daleko – i dotarło do niej nagle, że przekroczyła granicę nieznanego stanu umysłu pod tytułem Anthony Areal. Jak to się dzieje? W którym momencie sympatia przechodzi w miłość? Często wystarczy prosty gest: jej ręka na jego kolanie w przedziale pociągu albo niezdarna powaga, z jaką ona szczotkuje rano zęby. Mały trywialny szczegół, który rozkwita do rozmiarów najważniejszej rzeczy w życiu. Niewinna dłoń na kolanie przypieczętowuje ludzki los. Wmawiamy sobie, że miłość ma sens, gdy tymczasem jest to zwykle najbardziej irracjonalne uczucie, jakiego doznajemy. Bywa i tak, że wielka miłość rodzi się z cienia naszych emocji, wychyla się ku nam jak duch, wrzeszcząc: „Teraz! Teraz!”. Siedząca na desce klozetowej Lena jęknęła w duchu, uświadomiwszy sobie, że się zakochała. W jakiś czas potem wyjęła z kosza na śmieci liścik, ten sam, który przeczytała cztery razy, zanim cisnęła go do kubła. „Niech cię cholera weźmie” – przeklęła siebie głośno. „Daj mu go. To fajny kawałek. Spodoba mu się”. A jeśli nie? Lena Schabort wykazała się tego ranka sporą odwagą, posyłając papierową kulkę na biurko Tony’ego Areala, nawet jeżeli potem oddaliła się w podskokach, aby nie widzieć, jak ją czyta. Przez następną godzinę Tony nie odzywał się. Żadnego maila, listu ani przelotnego uśmiechu w drodze do biurowego ekspresu do kawy. Nic. Lena nie mogła go nigdzie wypatrzeć, co było o tyle dziwne, że ich biuro miało dość skromne rozmiary. O Boże, czyżby jej unikał? W ciągu tej godziny we wnętrzu Leny rozszalała się burza. Pewnie przeczytał jej liścik i wziął go za miłe głupstwo, które można zostawić bez odpowiedzi. Tak, to nawet prawdopodobne. Treść listu nie była ani szczególnie sentymentalna, ani prowokująca. Ot, poetycki kawałek przyprawiony szczyptą romantyzmu. Nie ma odpowiedzi = nie ma problemu. A może wystraszył się tego, co napisała? „Czułą, dziką, piękną”. Co ją podkusiło, żeby używać tak emocjonalnych przymiotników? Zamiast nich powinna była posłużyć się jakąś typową formułką: „Miniona noc z tobą rozpaliła mnie do czerwoności”. I dołączyć głupawe zdjęcie przedstawiające wilka wyjącego do księżyca. Milczenie Tony’ego mogło oznaczać wszystko… albo nic. Lena czuła się okropnie. Nie miała w zwyczaju darzyć mężczyzn miłością. W przeszłości kilku się w niej zakochało, ona jednak tylko ich lubiła albo pożądała – nic ponadto. Zanim poznała Tony’ego, taki pomysł na życie zupełnie jej odpowiadał. Podobał jej się męski podziw i galanteria, bardzo lubiła seks i pielęgnowała w sobie niewzruszone przekonanie, że pewnego dnia spotka mężczyznę, obok którego będzie się chciała budzić co rano do końca życia. Choć nie była osobą religijną, żarliwie wierzyła w to, iż tak się stanie. Była gotowa czekać – nie na księcia z bajki ani filmowego gwiazdora z grubym portfelem, ale na mężczyznę, któremu mogłaby spojrzeć w oczy i powiedzieć: „Jesteś moim domem”. Minęło kolejne trzydzieści minut. Tony nadal się nie pokazywał. Lena wpompowała w siebie tyle kawy, że jej pęcherz moczowy rozdął się jak orzech kokosowy, grożąc rychłym pęknięciem, jeśli Lena nie pójdzie zaraz do toalety. Usiadła na klozecie i się rozpłakała. Parę godzin wcześniej, siedząc w identycznej pozycji, uświadomiła sobie, co czuje do Tony’ego Areala. Fatalna sprawa. Płakała, bo pierwszy raz w życiu zanurzyła nogę w oceanie miłości i wszystko wskazywało na to, że właśnie odgryza jej tę nogę rekin.

Po opróżnieniu pęcherza stanęła przed lustrem, doprowadziła się do porządku i wyszła na powrót stawić czoło światu biura. Jakby nie dość nieszczęść na jeden dzień, na skraju jej biurka siedział Rick Olivier z zadufaną miną afrykańskiego dyktatora. Zdjęło ją tak silne obrzydzenie – teraz, gdy serce dygotało trwożliwie w jej piersi – że omal nie wyrżnęła go w głowę koszem na śmieci. – Zjeżdżaj, Rick! W tej chwili jesteś dla mnie gorszą zarazą niż wirus ebola. – Chcąc go spławić, cisnęła weń pełnym odrazy spojrzeniem, ale do monstrualnego ego Oliviera przebijało się tylko to, co chciał widzieć i słyszeć, więc zignorował zarówno jej spojrzenie, jak i zniewagę. – Nauczyłaś się wreszcie gotować, Lena? Najwyższy czas. Powinniśmy kiedyś zaszaleć razem w kuchni. – Pożerał ją wzrokiem. – Już ci mówiłem: gdybyś się zgodziła, żebym ci gotował, uciekłabyś ze mną w siną dal. Zapewniam cię. No więc – co ty na to? Umawiamy się na wspólne gotowanie? – O czym ty mówisz? Nie zauważyła przedmiotu, który Rick trzymał w dłoni, dopóki go nie uniósł. Wtedy go zobaczyła: otwieracz do konserw. Zwykły metalowy otwieracz do puszek. Natychmiast go rozpoznała. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Ona chyba śni. To niemożliwe! A jednak: otwieracz był całkiem realny. – Skąd go masz? – Jej głos zadrżał z podniecenia. Rick zmarszczył brwi. – Leżał na twoim biurku. Bo co? – Czy była jakaś kartka? Czy było coś jeszcze? Pokręcił głową. Ponura mina opadła na jego twarz niczym wolno osuwająca się kurtyna. Nie spodziewał się, że ta rozmowa przybierze taki obrót. Lena wyrwała mu otwieracz z ręki, ucałowała to metalowe paskudztwo i nie mówiąc słowa, pobiegła w sobie tylko znanym kierunku. Urażony Olivier podniósł się z biurka, otrzepał rękawy i rozejrzał się, aby sprawdzić, czy nikt nie widział Leny uciekającej od niego, jakby miał dżumę. – Pieprzyć ją – burknął, ruszając w stronę swego biurka. – Chciałbyś… – Westchnął smutno po kilku krokach. – Chciałbyś, żeby ci pozwoliła, amigo. Gdy Lena zjawiła się z otwieraczem w ręku przed biurkiem Tony’ego, nikogo przy nim nie było. Pędząc korytarzem, przepowiedziała sobie cicho to, co chce mu oznajmić, a nawet zwolniła kroku dla wyrównania oddechu, żeby jej starannie dobrane słowa zabrzmiały swobodnie i naturalnie. Najpierw chciała wypalić prosto z mostu: – Czy to znaczy to, co myślę, że znaczy? Wiedziała jednak, że Tony mógłby uznać jej pytanie za zbyt natarczywe, a ponadto nie była wcale pewna, czy to on położył otwieracz na jej biurku. A jeśli ktoś go tam zostawił przez przypadek? Jej słowa wydałyby mu się niemądre albo wprawiłyby go w zakłopotanie; zła odzywka. Mogłaby również pokazać mu otwieracz i zapytać: „Czy to twój?”. Tak po prostu i bezpośrednio, bez żadnych podtekstów. Ale gdyby się okazało, że pan Areal nie ma nic wspólnego z otwieraczem do konserw, rozmowa zabrnęłaby w ślepą uliczkę, a ona zostałaby z kawałkiem żelastwa w ręce i sercem usychającym z tęsknoty. W końcu postanowiła, że zapyta: „Czy to także przysłał Gorbog?”. Miała nadzieję, że Tony skojarzy to nazwisko. Parę dni wcześniej przyśnił mu się dramatyczny sen, który zrelacjonował jej tuż po porannej pobudce. – Oboje byliśmy w kuchni i coś gotowaliśmy. Nie pamiętam już co, ale to bez znaczenia. – Choć Lena była nadal półprzytomna, niecierpliwy ton jego głosu mówił jej, że powinna go wysłuchać, że ten sen jest dla niego ważny. –

Zabrzęczał dzwonek u drzwi. Poszedłem otworzyć. Po chwili wróciłem, trzymając w rękach małą paczuszkę. W polu adresu zwrotnego było tylko jedno słowo: Gorbog. Lena zmrużyła zaspane oczy. Co za dziwaczne słowo. Czy aby się nie przesłyszała? – Kto? – Gorbog. Nie pytaj mnie, kto albo co to jest. Po otwarciu pudełka okazało się, że jest w nim otwieracz do konserw. Najprostszy model – wiesz, taki z metalowymi szczypcami, które wbijasz w puszkę i składasz, a potem obracasz tarczę, żeby otworzyć wieczko. – Tony złożył dłonie w kształcie odwróconej litery „V”, pokazując jej, jaki typ otwieracza ma na myśli. Lena skinęła głową. – Gdy tylko wyjąłem go z pudełka, w głowie zapaliło mi się światełko: zrozumiałem nagle, czemu ten gadżet ma służyć i dlaczego przysłano go akurat mnie. – Tony wyprostował się na łóżku i otarł ręką usta. – Kazałem ci trzymać jedne szczypce, a sam chwyciłem za drugie. Mieliśmy wypowiedzieć życzenie i rozerwać otwieracz, jakbyśmy wróżyli sobie z kurzego obojczyka. Wiesz, kto wyciągnie dłuższą kość, temu się poszczęści… Lena uniosła prawą brew i przymknęła lewe oko. – Wypowiedzieć życzenie i rozerwać otwieracz do konserw? – Tak. Wiem, że to brzmi idiotycznie, ale pozwól mi dokończyć. To, co zaraz powiem, na pewno ci się spodoba. No więc każde z nas pomyślało życzenie, policzyliśmy do trzech i pociągnęliśmy za swoje szczypce. Otwieracz pękł na dwie części – dokładnie pośrodku. Nikt z nas nie wygrał ani nie przegrał. Trzymaliśmy dwa metalowe kawałki jednakowej długości. Popatrzyłaś na mnie i zapytałaś, co to znaczy. Odpowiedziałem, że oboje pomyśleliśmy o tym samym, więc nasze życzenie się spełni. Nie uwierzyłaś mi i spytałaś, czego sobie zażyczyłem. Żeby nasz związek przetrwał, odparłem. Wtedy ty się rozpłakałaś, bo takie samo było twoje marzenie. Lena uniosła się na łokciach i wlepiła w Tony’ego oczy, w których nadzieja i zwątpienie mieszały się z milionami pytań. Tak wiele chciała mu powiedzieć, że nie wiedziała, od czego zacząć. W każdym związku – na początku, w połowie czy pod koniec – następuje taka chwila, w której wszystko zależy od jednego słowa albo zdania. Czasem jedno spojrzenie potrafi odbudować związek lub zburzyć go raz na zawsze. Lena Schabort, która rzadko kiedy zapominała języka w gębie, zamarła nagle w obawie, aby nie palnąć jakiegoś głupstwa. Sen Tony’ego mógł mieć tak dalekosiężne konsekwencje dla jej przyszłości, że może powinna zachować milczenie i pozwolić, aby ta dziwnie piękna historia narodziła się między nimi jak dziecko; nie powiedzieć czegoś, co zniszczy tę nadzieję. – To było… urocze, Tony. Jak tajemniczy aromat, który czuje się tylko raz w życiu. Uśmiechnął się i spuścił wzrok. Patrzył teraz na swoje ręce. Czyżby czekał, aż powie mu coś jeszcze, aż da mu bardziej jednoznaczną odpowiedź, która przypieczętuje ich wspólny los? Czy to, że opowiedział jej ten sen, jest jego własnym nieśmiałym wyznaniem, że ofiarowuje jej swój świat, jeśli tylko ona zechce go przyjąć? Czekała w napięciu, aż Tony spojrzy na nią, tak aby mogła odczytać wyraz jego twarzy. On jednak nie odzywał się długo, a gdy to w końcu uczynił, oznajmił tylko – cichym, zgaszonym głosem – że musi skorzystać z toalety. Wygramolił się z łóżka i nie oglądając się wstecz, poczłapał w stronę łazienki. Lena siedziała pośrodku łóżka z zaciśniętymi piąstkami i zastanawiała się, co może albo powinna powiedzieć, żeby naprawić sytuację. Jej frustracja jeszcze się zaostrzyła, kiedy z łazienki doleciał ją szum prysznica oznaczający, że Tony nieprędko się stamtąd wyłoni. Gdy wyszedł – po upływie wieczności – uśmiechnął się do niej i oświadczył, że musi wracać do siebie po laptopa. Zobaczą się w biurze. Kiedy się ubierał, spytała go nieśmiało, czy nie napiłby się kawy – i przypomniała sobie raptem, że przecież Tony nie pije kawy, przez co poczuła się jak skończona kretynka.