Cole Allan - Koniec Imperium - (08. Sten) .pdf

Allan Cole & Chris Bunch Koniec Imperium ósmy tom cyklu Sten (Empire’s End) Przekład: Radosław Kot Data wydania oryginalnego 1993 Data wydania polskiego 1996 Dla wszystkich którzy tam byli „gdy śmierć wkradła się w szeregi”

Rozdział 1 Niedobitki imperialnej floty desantowej umykały przez mroczną pustkę między gromadami gwiezdnymi. Grupa składała się z jednego nosiciela myśliwców, dwóch ciężkich krążowników i jednego lekkiego oraz przypisanej im flotylli niszczycieli z emiterami ekranów. Pośrodku formacji chroniły się jednostki pomocnicze i transportowce wiozące zdziesiątkowane walką resztki Pierwszej Imperialnej Dywizji Gwardii.Szyk zamykał potężny pancernik „Victory”, stanowiący do niedawna tylną osłonę zgrupowania. Na jego mostku Sten wpatrywał się w ekran przedstawiający położenie floty, ale nie dostrzegał ani jasnych pól oznaczających rozciągające się „z przodu” Imperium, ani symboli opisujących „tyły”, gdzie malała ogarnięta anarchią Gromada Altaic. Jeszcze dwa dni temu Sten pławił się w splendorze należnym ambasadorowi pełnomocnemu i osobistemu wysłannikowi Wiecznego Imperatora. Admirał. Posiadacz niezliczonych odznaczeń, praktycznie wszystkich, od Krzyża Galaktycznego w dół, łącznie z tytułem Granda Domu Imperatorskiego. Jednym słowem bohater.A obecnie... Zdrajca. Renegat. No tak, i jeszcze morderca. Gdzieś pośród widniejących na ekranie symboli krył się również ten, który oznaczał coraz odleglejszy wrak imperialnego pancernika „Caligula” ze zwłokami admirała Masona i ponad trzech tysięcy lojalnych marynarzy. Sten zabił ich, ponieważ podporządkowali się rozkazowi, wydanemu osobiście przez Wiecznego Imperatora, który polecał całkowite zniszczenie stołecznej planety Gromady Altaic. A było to naprawdę całkowite zniszczenie, gdyż użyto wymiatacza planet. Szefie, coś mi przyszło do głowy. Sten ocknął się z zamyślenia i spojrzał na Alexa Kilgoura. Alex był jego najbliższym przyjacielem i towarzyszem broni. Ten krępy mężczyzna, pochodzący z planety o ciążeniu znacznie większym od ziemskiego, o śmierci i zniszczeniu wiedział zapewne jeszcze więcej niż Sten. - GA. Ta część umysłu Stena, która zawsze wyłączała się podczas walki, by nie przyjmować do wiadomości wrzasków i jęków, obecnie uznała za zabawne, że obaj używają wciąż tego samego slangu, jaki przyswoili sobie dawno temu, w czasach służby w Sekcji Modliszki. Był to oddział wypełniający najbardziej utajnione i wymagające szczególnej dyskrecji zadania, zlecane przez samego Imperatora. GA, czyli „go ahead”, znaczyło: śmiało atakuj, nie przejmuj się, że wyjmą cię spod prawa, twoje życie należy do Imperatora, i tak dalej. - Zakładam, że nie masz zbytniego doświadczenia jako wyrzutek społeczeństwa, ostatecznie całe dotychczasowe życie pędziłeś przerażająco bogobojnie. Możesz więc nie wiedzieć, iż typy w rodzaju Robbiego Roya* nie zwykły marudzić. Przystanął taki, by powąchać kwiatki i już dyndał na gałęzi. [* Rob Roy - ludowy bohater szkocki.] - Dzięki, panie Kilgour. Doceniam troskę. - Spokojnie, chłopcze. Zawsze możesz na mnie liczyć. Chyba, że siądziesz w kącie i zaczniesz płakać. Sten odwrócił się od ekranu. Na mostku czekała pełna zmiana wachty, najlepsi spośród jego długoletnich współpracowników. Same pagony niewiele mówiły o ich randze i umiejętnościach; bardziej niż oficerami w służbie imperialnej, byli funkcjonariuszami osobistej agencji wywiadowczej Stena. Dwudziestu trzech Gurkhów, nepalskich najemników słynnych z tego, że służyli jedynie w osobistej straży Imperatora. Ci jednak zgłosili się na ochotnika do specjalnego zadania: mieli strzec życia swego byłego dowódcy, Stena. Otho i sześciu innych Bhorów. Przysadziste i kudłate monstra z długimi brodami, żółtymi kłami i rękami do ziemi. Największą radość sprawiało im rozdzieranie wroga gołymi dłońmi na pół, chyba że mogli zakłócić swą działalnością jego bilans handlowy i zrujnować system monetarny. Biorąc pod uwagę ich merkantylne talenty, wychodziło na to samo.

Uwielbiali też poezję, szczególnie gustując w długich i rozbudowanych sagach. Na „Victory” była ich jeszcze z setka. No i osoba nimi dowodząca: Sind. Kobieta z gatunku homo, wyśmienity snajper. Wywodziła się z upadłej już wojowniczej kultury, w której naczelnym wzorem był przetworzony mit rycerski. Poważany dowódca liniowy.Do tego piękna dziewczyna. Przyjaciółka i kochanka Stena. Ale dość liczenia łebków, pomyślał Sten. Kilgour ma rację: wilk, który położy się na słoneczku, by posłuchać brzęczenia pszczółek, ma przed sobą przyszłość wyłącznie jako gustowny dywanik przed kominkiem. - Oficer uzbrojenia? - Sir? - Młoda kobieta już czekała. Sten przypomniał sobie imię pani porucznik: Renzi. - Zwołaj swoich. Kapitanie Freston - był to oficer łączności, który od dawna służył pod jego rozkazami - chcę... Cholera. Cofnij. Sten przypomniał sobie, co miał powiedzieć. - Wy oboje. I każdy zainteresowany. Słuchajcie. Zaszły pewne zmiany. Dopiero co wypowiedziałem wojnę Imperatorowi. To mnie czyni zdrajcą. Nikt nie musi wykonywać moich rozkazów. Nikt, kto postanowi pozostać wierny złożonej przysiędze, nie dozna krzywdy. Będziemy musieli... Jęk syreny przerwał mu wpół słowa. Pani oficer zarządziła wykonanie pierwszego rozkazu Stena. To była jedna odpowiedź. Chwilę potem usłyszał drugą. - Przepraszam, sir, ale chyba były jakieś zakłócenia na łączach - odezwał się Freston. - Zgubiłem się. Jakie mam rozkazy? Sten uniósł dłoń, polecając oficerowi zaczekać. - Najpierw systemy uzbrojenia. Pełna gotowość wyrzutni pocisków Kali i Goblin. Któryś z naszych imperialnych przyjaciół może zechcieć zapolować na odszczepieńca. Poza tym „Caligula” miał cztery niszczyciele eskorty. Gdyby jakakolwiek jednostka zaczęła nas atakować, odpalić Goblina i zdetonować go w bezpiecznej odległości od celu jako ostrzeżenie. - A jeśli nie zawróci? Sten zawahał się. - Wtedy meldować. Żaden pocisk Kali nie może zostać odpalony bez mojego rozkazu. Prowadzącym będę albo ja, albo pan Kilgour. Przeciwokrętowe pociski typu Kali wyposażone były w zdalne sterowanie. - To nie... - To rozkaz. Wykonać. - Ta…est. - Komandorze Freston, proszę o bezpieczne łącze z generałem Sarsfieldem. Jest na którymś transportowcu. - Sarsfield był dowódcą oddziałów gwardii, rangą lokował się zaraz po Stenie. Freston musnął kontrolki. - I jeszcze jedno - dodał Sten. - Skończył pan Akademią Marynarki? Tak, sir. - Czy ma pan na sumieniu coś, co kalałoby wizerunek wzorowego kapitana? Jakieś grzechy przeszłości? Staranowanie jachtu admirała? Polerowanie dział karbolem? Pędzenie bimbru? Krytykanctwo? Sodomia? - Nie, sir. - Świetnie. Powiadają, że prawdziwy pirat awansu doczekuje szybciej niż stryczka. „Victory” jest teraz twój. - Tak jest. - I nie dziękuj. W praktyce znaczy to tyle, że w razie czego będziesz następny w kolejce, zaraz po Kilgourze. A właśnie, panie Kilgour? - Tak? - Wszyscy wolni od wachty do głównego hangaru.

- Tak jest. Wówczas dopiero Sten zauważył, iż Alex wyjmuje rękę zza pleców. Wyglądało to tak, jakby właśnie masował starą ranę, otrzymaną niegdyś w caudal vertebra, jednak w rzeczywistości pieścił palcami kolbę ukrytego pod pasem miniaturowego pistoletu, takiego z eksplodującymi pociskami z antymaterii. Wolał nie ryzykować: wierność wobec Imperatora gotów był akceptować jako pojęcie abstrakcyjne, jednak gdyby ktoś spróbował wypełnić ślubowanie „obrony Imperium i jego żywotnych interesów aż do ostatniej kropli krwi”, wówczas chętnie przyczyniłby historii męczenników. I całkiem szczerze wychwalałby potem ich lojalność i poświęcenie. Ekran pojaśniał. Sarsfield. - Orientuje się pan w sytuacji, generale? - Owszem. - To dobrze. W świetle ostatnich wydarzeń jest pan obecnie najwyższym stopniem oficerem tej floty. Sugeruję, by do chwili otrzymania z dowództwa innych rozkazów podążał pan obecnym kursem ku najbliższym imperialnym światom. Odradzam też, i przykro mi, że muszę to powiedzieć, próby przeszkodzenia „Victory” w obraniu własnego kursu. Przeciwstawimy się im wszelkimi środkami. Niemniej, jeśli moja instrukcja zostanie przyjęta, żadna z pańskich jednostek nie znajdzie się w niebezpieczeństwie. Stary żołnierz skrzywił się dziwnie i zaczerpnął głęboko powietrza jakby chciał coś powiedzieć. Potem się rozmyślił. - Sugestia przyjęta. - To tyle. Koniec. Ekran pociemniał. Sten zastanowił się, cóż takiego Sarsfield zamierzał dodać. Że żaden z jego statków nie dysponuje nawet ćwiercią siły ognia pancernika „Victory”? Że ich załogi nie składają się z samobójców? A może (tutaj Sten przeklął się w duchu za niepoprawny romantyzm) chciał życzyć szczęścia? Mniejsza z tym. - Jamedar Lalbahadur? - Sah! - Zwołaj ludzi. Chcę mieć ich blisko. - Sah! - Kapitanie Sind, co z twoimi? - Już przy broni - odparła Sind. - Komandorze, pardon, kapitanie Freston, proszę przygotować szalupę kapitańską do wystrzelenia. Potem zorganizujemy gdzieś nową. - Ciekawe, pomyślał Sten, jak niewiele trzeba, aby tak miła marynarce dyscyplina straciła na znaczeniu. - Tak jest. - Panie Kilgour? Może powinniśmy jak ci antyczni wojacy wyrysować na podłodze szablą linię i sprawdzić, kto ma ochotę bronić fortu Alamo? - Z miłą chęcią - odparł Alex po krótkim wahaniu - ale ważniejsza jest chyba sprawa bezpieczeństwa. Najlepiej zrobię, jeśli... - O Chryste! Sten nie miał pojęcia, skąd u Alexa te opory, przypomniał sobie jednak coś o wiele istotniejszego, też zresztą związanego ze sprawami bezpieczeństwa. Miał przecież jeszcze dwie karty, dwa atuty można powiedzieć, pod warunkiem, że nadal były coś warte. Rozpiął bluzę munduru i wyciągnął małą sakiewkę, którą nosił zawieszoną na szyi. Wyjął z niej dwa płaskie kawałki plastiku. - Wszyscy stan gotowości - rozkazał i szybko skierował się przez mostek do centralnej stacji komputera. Tam kazał dwóm operatorom poszukać sobie zajęcia gdzie indziej, zaciągnął osłaniającą moduł kotarę i wysunął klawiaturę. Uruchomił system. Ta stacja była jedną z trzech na pokładzie z bezpośrednim dostępem do ALL/UN - centralnej imperialnej sieci, obejmując, wszystkie centrale dowodzenia na wszystkich światach i każdy, bez wyjątku, imperialny statek.Miała dostęp albo i nie - Teoretycznie powinna, wszelako „Victory”

został już najpewniej pozbawiony wszelkich połączeń podobnie, jak zamilkła za sprawą Imperatora jego prywatna, bezpośrednia linia do kabiny Stena.Wydawało mu się, ze minęły tygodnie, miesiące i dekady, całe epoki geologiczne, nim zgłoszenie sieci pojawiło się na ekranie. Mignęło i znikło. Jego miejsce zajął napis: ACCORDANZA. Sten podał kod statku. Znowu długie oczekiwanie. Już myślał, że ujrzy wizerunek wyprostowanego środkowego palca z komunikatem BRAK DOSTĘPU, ale nie. Pokazał się komunikat ATELIER. Podsunął maszynce pierwszą kartę czipową z programem. Długa chwila niepewności i: BORRUMBADA. Przyjęli. Znów ATELIER. Sięgnął po drugą kartę. Sieć przyjęła i to. No to teraz módlmy się, żeby oba małe dranie zrobiły, co do nich należy.Karty z mikroczipami dostał w podarunku od Iana Mahoneya, niegdysiejszego dowódcy w sekcji Modliszki, późniejszego admirała i najbliższego przyjaciela Wiecznego Imperatora, jeżeli w ogóle kogoś można nazwać przyjacielem władcy. Jednak obecnie Mahoney nie żył. Został oskarżony o zdradę Imperatora i uznany za winnego. Wyrok wykonano. Wielka szkoda, stary, pomyślał Sten, że sam nie zdążyłeś ich wykorzystać, zanim to Wieczne Gówno cię załatwiło. Ale zaraz przywołał się do porządku: to nie chwila na sentymenty. Odchylił zasłonę i ujrzał oczekującego Alexa. - Poszły? - Tak jest, panie Kilgour, sir. Już w drodze, sir. Prosto do celu, sir. I czy ktoś mógłby podać herbatę, sir? - Paskudna ciecz, akurat dla Angoli. Wolę coś mocniejszego - mruknął Alex i zaciągnął szczelnie kurtynę. Sten zaś ruszył korytarzem łączącym mostek z centralnym wyciągiem komunikacyjnym pancernika i dalej do hangaru w pobliżu rufy. Gurkhowie bez dodatkowych rozkazów potruchtali za nim. Wszyscy uzbrojeni jak należy.Sind i jej Bhorowie czekali na skrzyżowaniu szlaków. Dziewczyna skinęła na swój oddział i na Gurkhów, by poszli przodem. Przez chwilę została sama ze Stenem na zakręcie korytarza. - Dziękuję - powiedziała. - Za co? - Że nie pytałeś. - O co? - Idiota. - Chcesz powiedzieć... - Właśnie. - Ale przez myśl mi nawet nie przeszło, byś mogła... znaczy... - I masz rację. Zostaję na ochotnika. Zresztą, nigdy nie składałam ślubowania na wierność jakiemukolwiek Imperatorowi. Poza tym potrafię rozpoznać wygranego. Sten przyjrzał się jej bliżej. Nie wyglądała na kogoś, kto próbuje żartować dla podbudowania morale. - Moi przodkowie byli Jannissarami*. Podobnie w kwestii Bhorów. Służyli tyranom, którzy zasłaniali się imieniem boga, wymyślonego przez nich samych. Przysięgałam, że jeśli zostanę żołnierzem, nigdy się do nich nie upodobnię. W gruncie rzeczy marzyłam o wojowaniu z takimi skurwielami, jak ci nasi prorocy. Lub jak Iskra. Czy Imperator. [* Patrz „Światy Wilka”- tom 2. - Dobra, już mi to kiedyś mówiłaś - mruknął Sten. - Ale zastanawiam się, czy będziesz jeszcze miała po temu okazję. Choćby na jeden celny strzał w ostatniej, pełnej patosu chwili. - Żadne takie - żachnęła się Sind. - Skopiemy mu dupę. Teraz idziemy. Pora na kazanie. Sten stanął na stateczniku myśliwca i spojrzał na prawie dwutysięczny tłum. Byli tu wszyscy załoganci „Victory” z wyjątkiem tych, którzy musieli pozostać na stanowiskach bojowych i przy najistotniejszych systemach kolosa. No i jeszcze resztka personelu ambasady; ci stali najbliżej. Tematem kazania miało być tyranobójstwo, jednak Sten nie spodziewał się po nim zbyt wiele. Ze wszystkich sił starał się nie spoglądać na biegnące pod sufitem hangaru galeryjki obsadzone już

przez Bhorów i Gurkhów na wypadek, gdyby ktoś chciał zgłaszać swe obiekcje inaczej, niż tylko werbalnie. - Dobra - stwierdził Pod koniec przemowy. - Tak to wszystko wygląda Naplułem Imperatorowi w twarz. Nie może pozwolić mi zniknąć i udawać, że nic się nie zdarzyło. Zresztą, wcale nie zamierzam znikać. Zmilczę co dalej głównie dla tego, iż nie spodziewam się, aby ktokolwiek z was zamierzał podzielić mój los. Zresztą, nie trzeba szczególnej biegłości, aby przewidzieć dalszy bieg wydarzeń, a przecież są wśród was zapewne i programiści, którzy pamiętają to i owo z analizy strategicznej. Na razie mam „Victory” i, być może, poparcie przynajmniej garstki innych, którzy myślą podobnie jak ja. Co oznacza, że mogę odpowiedzieć siłą. Tak, to właśnie zamierzam. Przez większość życia służyłem Imperatorowi, jednak ostatecznie wszystko się posypało. Tak jak w Gromadzie Altaic, na przykład. Owszem, ci biedacy są krwiożerczymi dzikusami, ale przez nas zrobiło się jeszcze gorzej. To my zmieniliśmy tamtejszy zamęt w beznadziejny, morderczy chaos.- Chociaż - Sten opamiętał się i ściszył głos tak bardzo, że stojący dalej musieli tęgo nadstawiać uszu. - Nie powinienem mówić „my”. I wy, i ja uczyniliśmy co w naszej mocy. Jednak to nie starczyło. Nie starczyło, bo był jeszcze ktoś, kto rozgrywał swoją własną grę. Imperator. Wykonywaliśmy jego rozkazy - i spójrzcie, co z tego wynikło. Nie chciałem pozwolić na zniszczenie całej planety dla zatuszowania sprawy. I to już chyba wszystko, co mogę teraz powiedzieć. Szalupa kapitańska niebawem będzie gotowa. Wróci do reszty floty. Macie około godziny na spakowanie się i załadunek. I tak właśnie powinniście uczynić. Pożyjecie o wiele dłużej, jeśli zostaniecie po stronie Imperatora niezależnie od tego, kim jest i czego się dopuszcza. Ja nie mam wyboru. Wy tak. Została godzina. Usuńcie się z linii ognia. Teraz. Natomiast ci, którzy nie mają już ochoty służyć szaleńcowi gotowemu pogrążyć Imperium w takim samym chaosie jak ten, który dopiero co widzieliśmy, niech przejdą za przegrodę hangaru. I tyle. Dziękuję za pomoc, dziękuję za służbę. Życzę wszystkim szczęścia niezależnie od tego, co wybiorą. Spocznij. Sten odwrócił się. Udając zajętego rozmową z Sind, łowił jednak pilnie gwar głosów i tupot butów na pokładzie. Sind nie patrzyła na niego, tylko lustrowała ładownie w poszukiwaniu potencjalnego napastnika. Nagle rozmowy i kroki ucichły. Sten obrócił się z wysiłkiem i zamrugał zdumiony. - Pierwszy przeszedł za przegrodę twój personel dyplomatyczny - odezwała się Sind, nie czekając na pytanie Stena. - Całkiem ich przekabaciłeś. - Do diabła - wykrztusił Sten. - Bez kitu - przytaknęła Sind. - Masz chyba też ze dwie trzecie załogi. A ja myślałam, że w marynarce nikt nigdy nie zgłasza się na ochotnika. Tymczasem proszę, zebrałeś całkiem obiecującą bandę rebeliantów. Zanim zdążył uczynić coś stosownego do sytuacji, na przykład paść na kolana i zanieść modły dziękczynne do bogów Bhorów, którzy pobłogosławili (lub przeklęli) ten statek, umieszczając na jego pokładzie grubo ponad tysiąc osób z trwałym defektem mózgu, odezwał się komunikator. - Sten na mostek! Sten na mostek! W głosie mówiącego pobrzmiewało zaniepokojenie wieszczące rychłą i nieuniknioną katastrofę. - Na tych sześciu ekranach mamy komplet transmisji z wewnętrznej sieci „Benningtona”. Pojawiły się, gdy tylko nawiązaliśmy łączność. Sten spojrzał na monitory. Pokazywały stanowiska obsługi uzbrojenia. Wszystkie były opuszczone. - Nie podejrzewam, aby to szło na żywo - ciągnął Freston. Sten zerknął na główny ekran. Pośrodku widniał „Bennington”, nosiciel myśliwców i najcięższa jednostka we flocie Sarsfielda. Obok jaśniały dwie kreski, które komputer zidentyfikował jako niszczyciele. Kierowały się całą naprzód prosto na „Victory”. Albo Sarsfield nakazał im samobójczy atak, bo przecież żadna z tych jednostek nie mogła równać się z pancernikiem, albo na ich pokładach działo się coś dziwnego. - Sześć wyrzutni Kali obsadzonych - zameldował Freston. - Cele wprowadzone, czas odpalenia cztery sekundy. - Powtórzcie pierwszą transmisję z „Benningtona”.

Freston przełączył boczny ekran na odtwarzanie. Ukazał się mostek „Benningtona”, który do złudzenia przypominał wnętrze baru po szampańskiej zabawie. Oficer na pierwszym planie miała rękę w bandażach i podarty mundur. - „Victory”, tu „Bennington”. Proszę o odpowiedź na tym kanale, wąską wiązką. Mówi komandor Jeffries. Przejęłam dowodzenie na „Benningtonie”. Oficerowie i marynarze tej jednostki wypowiedzieli posłuszeństwo Imperatorowi i przeszli pod moje rozkazy. Chcemy do was dołączyć. Proszę o odpowiedź. Ekran zamigotał i przekaz powtórzył się od początku. - Odebraliśmy też transmisję z jednego z niszczycieli, „Aoife”. Ten drugi to „Aisling”. oba klasy Emer. - Wskazał zdjęcie z katalogu flot Jane’s rzucone na sąsiedni ekran. Sten nawet nie spojrzał. - Ich przekaz jest krótszy, parą zdań wystukanych na klawiaturze otwartym tekstem. Cytuję: „Aoife” i „Aisling” zgłaszają akces. Przechodzimy pod dowództwo Stena. Port macierzysty obu statków: układy Hondżo”. Gdzie w tym sens, sir? Sens można było bez trudu odgadnąć. Hondżo słynęli w całym Imperium jako bezwzględni kupcy. Nienawidzono ich za to serdecznie. Uznawali się za pępek wszechświata i nastawiali się zawsze na maksymalny zysk, wszelako potrafili też być absolutnie lojalni wobec tych, którym zgodzili się służyć. Przynajmniej jak długo lojalność była wzajemna. Byli również groźni, i to w najwyższym, graniczącym z samozagładą stopniu. Dowiedli tego w okresie bezkrólewia, gdy rada próbowała wykraść im zapasy AM2.Sten słyszał plotki, że podobno od czasu powrotu Imperatora Hondżo odczuwali coś na kształt niedosytu i twierdzili, iż nie zostali należycie wynagrodzeni w wymiernej walucie za wierność Imperium. Było w tym nieco racji. - Usunąć ich namiary z głowic Kali. Nawiązać łączność, gdy tylko skończę rozmawiać, i czekać na instrukcje - rozkazał Sten. - Sprawdzimy, jak dalece są po naszej stronie. A teraz dajcie mi tę Jeffries z „Benningtona”. Połączenie nawiązano błyskawicznie, a rozmowa była krótka. Załoga na „Benningtonie” rzeczywiście dopuściła się buntu. Kapitan zginął, pięciu oficerów i dwudziestu marynarzy wylądowało w izbie chorych. Wierne Imperatorowi pozostało tylko jakieś trzydzieści procent obsady, obecnie pod strażą. - Oczekujemy rozkazów - zakończyła Jeffries. - Po pierwsze - powiedział Sten, myśląc gorączkowo - witamy w naszej upiornej bajce. Osobiście uważam, że powariowaliście. Po drugie, wszystkich lojalistów przygotować do przesiadki. Jeśli macie jakiś lekki prom zaopatrzeniowy, to zróbcie z niego użytek. Gdyby nie dało się inaczej, zdemontujcie uzbrojenie myśliwców i tam zapakujcie całe towarzystwo. Po trzecie, nie obsadzajcie własnych stanowisk kontroli uzbrojenia. Przepraszam, ale w naszej sytuacji nie możemy nikomu ufać. Po czwarte, szykujcie się na przyjęcie gości. Po piąte, sprzęgnijcie swój komputer nawigacyjny z naszym. Mamy kawał drogi przed sobą, pójdziecie w konwoju jako jednostka prowadzona. - Tak jest. Wykonamy. Czekamy na przybycie waszego personelu. I... dziękuję. Sten wyłączył ekran. Nie miał czasu zdumiewać się, czemu właściwie aż tak liczna gromada idiotów postanowiła towarzyszyć mu w celi śmierci. Poszukał wzrokiem Alexa. Edynburczyk siedział przy głównej konsoli i wydawał się dość zadowolony z siebie. Ukradkiem wezwał Stena, kiwając palcem. Ten niemal jęknął, ale podszedł. - Przepraszam, szefie. Zanim ruszymy dalej, miałbym coś do przekazania. Bo widzisz, chłopcze, wciąż jesteśmy bogaci. Sten zdusił w sobie miłą, choć samobójczą chęć nakopania Alexowi. Co to ma u diabła wspólnego z... - Ponieważ troszkę nam się spieszy, wyłożę kwestię jak najprościej. Podczas gdy ty werbowałeś tych półgłówków, jak zająłem się naszymi kontami. Jednostki wyjęte spod prawa nade wszystko winny być wypłacalne. Tak zatem wyszukałem wszystko, co tylko było pod ręką i przesunąłem do tego samego banku, w którym praliśmy forsę w dawnych dniach Modliszki. Sten chciał już coś powiedzieć, ale zrozumiał, że to nie chciwość kierowała Alexem.

Każda rewolucja, podobnie jak wszelkie formy uprawiania polityki, karmi się pieniądzem. Brak odpowiedniej sumy kredytów doprowadził już niejeden „słuszny protest” do upadku równie skutecznie, jak utopijne myślenie przywódców. Aby przetrwać tę wojnę, o jej wygraniu nie mówiąc, Sten będzie potrzebował całej gotówki wszechświata.Kilgour zaś wcale nie przesadzał, określając ich jako krezusów. Wiele lat temu gdy gnili jeszcze w więzieniu Tahnijczyków, ich dawna towarzyszka z oddziału Modliszki, wywodząca się z Romów Ida, zagrała ich gromadzonym na koncie żołdem i pomnożyła go naprawdę wielokrotnie. Sten mógł kupić sobie potem własną planetę, a Kilgour zbudował z pół tuzina zamków (każdy otoczony rozległymi włościami) na swojej rodzinnej planecie zwanej Edynburg. - Podejrzewając, że mogą spróbować ruszyć tym śladem, zawiadomiłem Idę, by oczekiwała naszego uroczego towarzystwa. Nim to wszystko się skończy, przyda nam się chyba kompania Cyganów. Aha, i dałem jeszcze cynk naszemu królowi szmuglerów, chociaż nie wiem, czy skrzynka kontaktowa Wilda nadal jest aktualna. I to wszystko, szefie. A teraz, czy masz dla mnie jakieś godziwe zajęcie? Bo podejrzewam, że tak łatwo spokoju nam nie dadzą, wręcz przeciwnie, raczej rychło kogoś nam tu pchną. Ledwo to powiedział, już się poderwał, gotów do natychmiastowego działania. Sten kiwnął aprobująco głową. - I w tym się nie mylisz. Poza tym, Imperator też lada chwila wyśle swoje psy gończe. Ale mniejsza z tym. Weź połowę Bhorów i ruszaj na „Benningtona”. Upewnij się, czy ich intencje są szczere. - A jeśli nie są? - Zrobisz, co uznasz za stosowne. Jeśli to jednak pułapka, to niech im potem będzie przykro, nie nam. Dwie wyrzutnie Kali pozostaną w pogotowiu aż potwierdzisz, że to zbyteczne. Przytrzymam też eskadrę myśliwców na bliskim patrolu. - No to ruszam. - I Kilgoura wymiotło. Sten chętnie odetchnąłby głęboko i chwilę pomyślał, jednak czasu miał akurat tyle, by załatwić tylko najważniejsze sprawy. Wrócił do komandora, obecnie kapitana, Frestona. - Dobra, kapitanie. Słyszałeś, co zamierzamy. Sprzęgniemy wszystkie trzy jednostki z „Victory”. Proszę zaprogramować komputer na serię przypadkowych zmian kursu. - Tak jest. - Jedna eskadra myśliwców ma zająć stanowiska wokół „Benningtona”. Drugą eskadrę oddać pod dowództwo... tej, jak jej tam, La Ciotat... Niech trzyma się jedną sekundę świetlną za formacją. Też sprzęgnięta z „Victory” jako straż tylna. Przy każdym skoku w nadprzestrzeń będziemy zostawiać za sobą jeden pocisk Kali z „Benningtona” sterowany przez personel Renzi. Nie lubię, jak mnie śledzą. - Tak jest. - A teraz łącz mnie z tymi ściubigroszami z Hondżo. - Tak, sir. Nasz port docelowy? Sten nie odpowiedział. Nie dlatego, by nie miał nic do powiedzenia, jednak wiedział, iż dobry konspirator wyjawia swoje zamiary dopiero po ich zrealizowaniu. A przyszły mu do głowy aż dwie rzeczy, które należało uczynić. Szczególnie, że dzięki cudownemu splotowi nieprawdopodobnych, radujących serce zdarzeń, dysponował nie tylko pancernikiem, ale i zaczątkiem czegoś na kształt floty.Pierwszy pomysł nie pociągał go zbytnio, jednak rozsądek dyktował swoje. Ostatecznie wszyscy rebelianci marzą o jakiejś Bastylii do zburzenia. Na dobry początek. Druga kwestia? Mahoney, gdy go ciągnęli na śmierć, krzyknął „Wracaj do domu”. Sten domyślił się wreszcie, o jakim miejscu mówił Mahoney, chociaż nadal nie miał pojęcia, czemu i po co. Miał jednak nadzieję, że domysł jest słuszny.

Rozdział 2 Urzędasowi o sennym spojrzeniu wbiła łokieć pod żebra, oficerowi marynarki nastąpiła energicznie na stopę, innemu biurokracie rozlała na kałdun gorącą kawę.Ranett przeciskała się przez tłum z wprawą świadczącą o długiej praktyce, chociaż nikt zapewne nie był tu dość dobudzony, by rzecz zauważyć, a co dopiero docenić. Na odchodne rzucała przez ramię „Przepraszam... tak mi przykro... ale ze mnie niezgraba...” i natychmiast wynajdywała nowe luki w miejscach, gdzie nikt inny szpilki by nie wcisnął. Cały ten czas nie spuszczała z oczu ostatecznego celu wędrówki - wielkich drzwi wiodących do sali prasowej zamku Arundel. Przy samym wejściu na jej drodze wyrósł jednak facet wielki jak góra, w czarnym mundurze ze stylizowanym IS na rękawie. Druga litera oplatała pierwszą niczym wąż. Cudownie, pomyślała ze złością, Internal Security, pieprzona Wewnętrzna Służba Bezpieczeństwa. Błysnęła najsłodszym z uśmiechów, który rozbrajał zwykle wszystkich w miarę przytomnych, heteroseksualnych samców. - Przepraszam, jeśli można... - zaczęła i spróbowała zanurkować strażnikowi pod ramieniem do wnętrza sali, skąd dobiegał suchy głos rzecznika. Już zaczęli, dranie, pomyślała, ktoś mi za to zapłaci. Ale strażnik nie ustąpił. - Tylko dziennikarze - warknął. - No właśnie - odparła, nie przestając czarować. Wyjęła plakietkę potwierdzającą akredytację i przytrzymała ją przed oczami draba. Przyjrzał się uważnie, porównał wizerunek z obliczem właścicielki. Wszystko metodycznie i diabelnie powoli. - Chyba się zgadza - mruknął i skrzywił paskudnie oblicze. Aha, jeszcze piękniej, przebiegło Ranett przez głowę. Jeden z tych, co nienawidzą pismaków. - Ale i tak nie wejdziesz - A to czemu do jasnej…? Bezpieczniak jakby się zawahał. Cała słodycz Ranett uleciała bez śladu, teraz jej twarz stężała jak sopel lodu. Tamten jednak zignorował ostrzeżenie. - Bo takie mam rozkazy - rzucił. - Konferencja już się zaczęła... Nikt nie może przejść, aż się skończy. Chwile później przestał się uśmiechać. Zaczął się koszmar. - Złaź mi z drogi, wypierdku niedochędożony - usłyszał. - Albo zaraz mnie wpuścisz, albo zrobię z twoich klejnotów jajecznicę na kabanosie. Ranett puściła język w ruch na całe półtorej minuty. Przekleństwa i niecenzuralne groźby przerastały wszystko, co strażnik dotąd słyszał. Został uprzedzony nawet, że jeszcze chwila, a dziennikarka załatwi mu audiencję u szefa izby tortur Imperatora. Sekundy ciągnęły się niemiłosiernie, aż w końcu móżdżek mundurowego zaczął cokolwiek kojarzyć. Przede wszystkim nazwisko widoczne na identyfikatorze. Ta mieszająca go z błotem kobieta była znana I to bardzo. Była wręcz legendą mediów. Była reporterką podczas wojny z Tahnijczykami. Przetrwała krwawe lata terroru rady. Nawet on oglądał z podziwem jej wielokrotnie nagradzane reportaże. Wielcy władcy i szefowie korporacji czmychali przed nią i jej ekipą lub płonili się niczym mali chłopcy przyłapani na brzydkiej zabawie pod kołdrą. Gdy przerwała wreszcie dla zaczerpnięcia oddechu - lub w poszukiwaniu inspiracji - strażnik sprawnie zszedł jej z drogi. Wolałby już spotkanie z najwredniejszym sierżantem, opuścił zatem posterunek i nie powrócił, aż usłyszał jak drzwi się otwierają i zaraz zamykają z sykiem. Obejrzał się ostrożnie... i odetchnął głęboko, nieco trwożnie. Do końca konferencji prasowej nic mu nie grozi. I pieprzyć rozkazy. Admirał flory Anders, szef działu operacyjnego marynarki Jego Wysokości, zaklął w duchu widząc Renett wślizgującą się do zatłoczonej sali. Zaraz wyłudziła od jakiegoś naiwniaka miejsce w fotelu przy środkowym przejściu.Aż do teraz wszystko rozwijało się znakomicie. Otrzymawszy pierwsze

wieści o kłopotach w Gromadzie Altaic, nie czekał na rozkazy Imperatora, lecz od razu uruchomił własny sztab kryzysowy do współpracy z mediami. Krytycy admirała, obecnie wszyscy jakby niemi i głusi, uważali go za zbyt młodego na takie stanowisko. Uchodził też za przesadnie przystojnego, co na dodatek potrafił wykorzystać, i gładkiego w obejściu. Na szczyty awansował raczej dzięki talentom politycznym niż militarnym. Liczne odznaczenia bojowe zdobył obejmując odpowiedzialne stanowiska na świeżo zajętych terenach przeciwnika. Sceny walki odgrywał jedynie na użytek operatorów filmowych. Pierwszym jego posunięciem jako szefa działu operacyjnego marynarki było wprowadzenie nowych metod współpracy z mediami. Zasady były proste: (1) konferencje prasowe dotyczące sytuacji kryzysowej są dostępne jedynie dla posiadaczy akredytacji wydanych przez jego biuro; (2) zadawać mogli wyłącznie pytania dotyczące „faktów” prezentowanych na danej konferencji i (3) tylko specjalnie wyznaczonym rzecznikom. Zaś (4) naruszenie którejkolwiek z trzech pierwszych zasad mogło zostać potraktowane jako stworzenie zagrożenia dla bezpieczeństwa Imperium, a nawet jako zdrada. Pewnych spraw nie mógł jednak przeskoczyć. Wśród gości byli dziennikarze i publicyści równie niekiedy popularni jak największe gwiazdy telewizyjnych seriali. Osoby te zarabiały krocie i uchodziły raczej za instytucje, niż zwykłych śmiertelników.Szczęśliwie większość z nich można było oswoić. Dzięki wrodzonemu geniuszowi Anders szybko ustalił, że nawet najbardziej dokuczliwy dziennikarski giez rychło staje się niewolnikiem systemu, na którym żeruje. Inaczej nie ma co marzyć o sławie ani bogactwie. Jedna Ranett nie pasowała do tego wzoru. Była sławna, bogactw nie pragnęła. Nie zależało jej na niczym, prócz rozgłosu, który traktowała zresztą instrumentalnie, jako skuteczne narzędzie umożliwiające osiąganie konkretnych, zawodowych celów. Admirał Anders musiał zatem umieścić ją na liście zaproszonych, jednakże na ostatniej pozycji. Po cichu zalecił też, aby nie spieszyć się zbytnio z wysłaniem zawiadomienia. Najlepiej uczynić to w ostatniej chwili, może nie zdąży. A jednak zdążyła. Cholera. Mimo upiornie wczesnej pory - admirał celowo wyznaczył początek konferencji na dwie godziny przed świtem - wyglądała nawet na przerażająco przytomną. Odmiennie, niż jej ziewający koledzy, którzy tylko kiwali głowami, wysłuchując potulnie najeżonej ogólnowojskowym żargonem mowy ulubionego rzecznika Andersa. - ...i to tyle, jeśli chodzi o historię i fizyczne uwarunkowania Gromady Altaic. Zwięzłe przedstawienie profili planetarnych i chronotabele przeliczeniowe znajdziecie w materiałach, które już wam przekazaliśmy - perorował rzecznik. - Otrzymaliście też krótki szkic dotyczący czterech dominujących tam ras: Jochian i Torków - obie rasy ludzkie oraz Suzdali i Bogazich - obcych. Należy zaznaczyć, ze rasą dominującą są Jochianie. Każda z tych ras żywi podbudowaną historycznie nienawiść do pozostałych. W sali rozległ się szelest rozkładanych dokumentów. - Teraz zagadnienia polityczne. Wszyscy znacie to na wylot, jednak krótko je omówię. Po śmierci zaufanego sojusznika Imperatora, Khaqana, zaistniała groźba anarchii. Władca należał do jochiańskiej większości. Niestety, nadmiar pracy i mnogość służbowych obowiązków nie pozwoliły Khaqanowi zadbać o sukcesora. Na nowego przywódcę Imperator wyznaczył doktora Iskrę, słynnego jochiańskiego uczonego i wzorowego obywatela Imperium... Ranett zaczynała orientować się, co tu jest grane. Po nieobecnym spojrzeniu kolegów i koleżanek poznawała, iż jak dotąd z ust mówców nie padło nic istotnego. Jak dotąd... A ci nieszczęśnicy siedzieli tu już z godzinę. Godzinę pełną monotonnych przemów, bo przecież przed obecnie wymądrzającym się „znawcą” występowali inni, wszyscy z tymi samymi nudnymi sprawozdaniami, z których w żaden sposób nie można było zorientować się, że w Gromadzie Altaic działo się ostatnio cokolwiek naprawdę bulwersującego. Tak, założona jakiś czas temu blokada informacyjna działała naprawdę dobrze. Ranett dopiero co wróciła z wyprawy, podczas której próbowała dostać się do omawianego sektora. Tuż przed osiągnięciem celu nakazano jej wracać na Świat Centralny i było to polecenie wydane najwyraźniej gdzieś na najwyższym szczeblu władzy.

Przejrzała szybko zgarnięte po drodze na miejsce materiały opatrzone ogólnym tytułem „Porządek konferencji prasowej poświęconej sytuacji kryzysowej”. Fajnie, pierwszych kilkanaście punktów przewidywało naświetlenie tła wydarzeń. Drugi blok tematów to „Istota kryzysu”. Odpowiedzialny: admirał floty Anders, szef Działu Operacyjnego Marynarki Wojennej Jego Wysokości. Potem przewidziano pytania z sali i odpowiedzi. Nigdzie w materiałach nie znalazła najmniejszej wzmianki, na czym mianowicie polegał ów kryzys, tyle tylko, że sprawa miała coś wspólnego z Gromadą Altaic. Sądząc po osobie szefa działu operacyjnego, chodziło zapewne o jakieś kwestie militarne. Gdyby Ranett miała zwyczaj gwizdać w chwilach podniecenia, byłby to odpowiedni moment. Coś tu musi solidnie śmierdzieć. Nauczyła się już dawno, że Imperium zwykło chwalić się sukcesami bez zwłoki, natomiast doniesienia o niepowodzeniach pakowano zawsze na sam koniec. Rozglądając się po sali złowiła w przelocie spojrzenie admirała Andersa. Patrzył na nią z wyraźną odrazą. Świetnie! Uśmiechnęła się krzywo w odpowiedzi. Udał, że nie zauważył i zaczął bardzo pilnie słuchać przemowy rzecznika. - ...największa trudność wiązała się z obecnością - mówił tenże - licznych silnie uzbrojonych flot dowodzonych przez istoty z kilku wysoce nieobliczalnych ras. Na początek zorganizowano zatem spotkanie z dowódcami sił wrogich doktorowi Iskrze. Równocześnie Wieczny Imperator wysłał zespoły floty mające mu pomóc w utrzymaniu pokoju. Dowodził nimi jeden z najzdolniejszych i najbardziej lojalnych wyższych oficerów Imperium, admirał Mason... W głowie Ranett zabrzęczały dzwonki alarmowe. Czemu on tak chwali tego Masona? I skąd czas przeszły? Po chwili dzwonki zmieniły się w ogłuszającą syrenę. Dlaczego rzecznik przemilczał imię tego, kto kierował wysiłkami dyplomatycznymi: ambasadora pełnomocnego Stena, jednej z najznakomitszych postaci z otoczenia Wiecznego Imperatora. Biedny drań, pomyślała Ranett zgadując, że Sten przewidziany został na kozła ofiarnego, może nawet czekał go wyrok. Ewentualnie było już po egzekucji. - ...mimo wielu przeciwności, które napotkaliśmy po drodze, możemy dziś z dumą obwieścić, iż sytuacja w Gromadzie Altaic zmierza ku normalizacji. Przywrócono porządek i w niedalekiej przyszłości należy oczekiwać wznowienia swobodnej komunikacji i łączności z gromadą. Tak, tak, pomyślała Ranett. Wiedziała już, że to naprawdę głębokie bagno. Wątpiła też, by „niedaleka przyszłość” ziściła się kiedykolwiek za jej żywota. - Na tym kończę omawianie ogólnego tła - powiedział rzecznik i uśmiechnął się nieszczerze. - Dziękuję państwu za uwagę. Obecnie admirał Anders zapozna państwa z najświeższymi raportami o przebiegu wydarzeń. Rozległy się głośne oklaski i Anders wystąpił przed front zespołu. Ranett poczuła zimny dreszcz. Zauważyła, iż najgłośniej klaskały sławne podpory wielkich stacji. Ludzie czy obcy, dla Ranett wszyscy oni wyglądali podobnie - bogate, zarozumiałe i zadowolone z siebie towarzystwo. - Proszę państwa, przykry to dla mnie obowiązek, ale z całą powagą muszę was zawiadomić, że jeden z naszych ludzi dopuścił się zdrady bezczeszcząc to, co ja... i setki tysięcy żołnierzy sił imperialnych uważamy za najświętsze. Ranett aż się pochyliła. Zaczyna się, pomyślała. - Kilkanaście godzin temu admirał Mason trafił na ślad spisku mającego obalić Jego Wysokość, Wiecznego Imperatora. Wybuchła wrzawa. Anders uniósł dłoń i poczekał na ciszę. - Knowania skryte za parawanem niepokojów w Gromadzie Altaic - podjął po chwili - wyszły na jaw, gdy tylko spiskowcy zaczęli działać. Admirał Mason przeciwstawił im się z całą mocą, i zdziesiątkował zdrajców... jednak zarówno on, jak i cała załoga ponieśli śmierć. Wrzawa wybuchła z nową siłą. Dziennikarze zerwali się z miejsc, wykrzykując, jeden przez drugiego pytania. Ranett została w fotelu i uważnie przyjrzała się Andersowi. Lewy policzek dziwnie mu drgał, oczy lśniły nienaturalnie. Wniosek: admirał łgał aż się kurzyło. Mówca znów poprosił gestem o ciszę. Raz jeszcze posłuchali. - Autorem spisku był ten, któremu wszyscy ufaliśmy bez zastrzeżeń. Od dawna nosił się z szalonym zamiarem zamordowania naszego Imperatora, by ponownie sprowadzić pasmo klęsk na Imperium...

To ambasador pełnomocny Sten! Człowiek, którego Wieczny Imperator poważał, cenił i darzył zaufaniem. Ucieszy was wiadomość, że chociaż przestępca zdołał umknąć, to jednak jego siły zostały zniszczone lub rozproszone. Jak to się mówi, zapędzamy ich w kozi róg i wyłapiemy kolejno, jak ryby z saka. Anders skończył przemowę i z właściwym sobie wdziękiem pozwolił popłynąć rzece pytań. - Czy są jakieś nowe informacje o losie tego łajdaka, admirale? - spytał jeden z wyraźnie przepłacanych prezenterów. - Nic, co mógłbym oficjalnie ujawnić - odparł Anders. - Jednak możecie być spokojni, że Sten i jego pomagier, Alex Kilgour, jakkolwiek długo by uciekali, nie ukryją się przed nami. - Czy siły rebeliantów były jakoś uwikłane w ten spisek? - spytał ktoś inny. - Ze względu na bezpieczeństwo Imperium nie mogę naświetlić szerzej tej sprawy. Wspomnę jednak, że z racji swoich obowiązków Sten kontaktował się wielokrotnie z rebeliantami. - Czy istnieje prawdopodobieństwo, by spisek miał szerszy zasięg? - Nie potrafię jednoznacznie zaprzeczyć, ale raczej ma charakter lokalny. Służba Bezpieczeństwa zbada wszystkie ślady. Nadchodzi czas polowania na czarownice, pomyślała Ranett. - Jakie straty poniósł admirał Mason? - Przykro mi, ale nie mogę przedstawić pełnych danych. Nadmienię jedynie, iż na skutek tchórzliwego ataku śmierć ponieśli wszyscy na pokładzie jego okrętu flagowego. - Ilu stronników Stena zostało zabitych lub wziętych do niewoli? Anders wzruszył ramionami. - Raz jeszcze muszę powołać się na względy bezpieczeństwa. Obiecuję, że we właściwym czasie odpowiem wam na wszystkie pytania. Ranett sięgnęła do torby z pomocnymi przy różnych okazjach akcesoriami i dobyła jeden ze swych ulubionych rekwizytów. Wzmacniacz. - Admirale Anders! - huknęła wypraktykowanym tonem. - Admirale Anders! Mówca nie mógł jej zignorować. Westchnął i wskazał na dziennikarkę. - Czy macie jakieś dowody przeciwko spiskowcom? - spytała. - Dowody? - zdumiał się Anders. - Wspomniałem już, doszło do próby zamachu... - spróbował się roześmiać. - Wiem, że to wczesna pora, Ranett, ale gdybyś zwracała uwagę na to, co wcześniej mówiłem... - Wszystko słyszałam, admirale - odszczeknęła się Ranett. - Ale przypuszczam, że jeśli uda wam się schwytać tego Stena... - Żadne jeśli! Gdy go schwytamy... - Pan wie lepiej, admirale. Jednak tak czy tak, jeśli czy gdy, Sten i ten Alex Kilgour trafią w wasze ręce... jakie dowody zdrady im przedstawicie? Podczas procesu, rzecz jasna. Na przykład, czy podsłuchiwano ich rozmowy? Czy dysponujecie obciążającą spiskowców korespondencją? Czy macie świadków ich spotkań ze znanymi wrogami Imperium? Coś z tych rzeczy. Anders mało się nie zapluł. - Do diabła! Zaatakowali i zniszczyli statek admirała Masona! Jakich jeszcze dowodów trzeba? Ranett nie miała zamiaru przyjmować nic na wiarę. - Uczciwy sędzia może spytać o coś więcej, niż tylko domysły - stwierdziła. - Chyba pan to dostrzega. Na przykład, czy może nam pan przedstawić nagrania z tego ataku? Zapis rozmów między mostkami jednostek. Jakikolwiek dowód. - Znów muszę powołać się na względy bezpieczeństwa - odparł Anders. - Później to wszystko dostaniecie. - Czyli, we właściwym czasie? - spytała Ranett. - Sam lepiej bym tego nie określił. Ranett wiedziała już, że nikt nie ma najmniejszego zamiaru stawiać Stena przed sądem. Gość nigdy nie zostanie pojmany, w każdym razie nie żywcem. Admirał powstrzymał się od uśmiechu i zaczął wycofywać. - Jeszcze jedno pytanie, admirale... jeśli można.

Anders stłumił jęk. - Dobra, Ranett, ale naprawdę jedno. - Czy ten incydent z udziałem ambasadora pełnomocnego nie świadczy o poważnych słabościach naszej służby dyplomatycznej? - Oczywiście, że nie. To odosobniony incydent. Jeden człowiek działający w otoczeniu grupki degeneratów. Nic więcej. - A sprawa Iana Mahoneya? Anders poczerwieniał. - Jedno nie ma nic wspólnego z drugim - warknął. - Naprawdę? Czy Ian Mahoney również nie zajmował się sprawami Altaic? Czy nie był w swoim czasie przełożonym ambasadora pełnomocnego Stena? Czy podobnie jak on nie poświęcił całego życia służbie Imperatorowi? Czy nie został skazany, z wielkimi fanfarami, że dodam, za zdradę i stracony? Ejże, admirale, albo dwa plus dwa równa się cztery, albo mamy do czynienia z nieprawdopodobnym zbiegiem okoliczności, który i tak wskazywałby na pewne błędy w polityce kadrowej. Lojalni i zdolni obywatele, którzy bez reszty związali swe kariery z walką o dobro Imperium, nie zmieniają się tak nagle w zdrajców. Chyba, że dzieje się jeszcze coś, o czym nas nie powiadomiono. - Przygotowujesz wstępniak, Ranett? - jęknął Anders. - Nie, admirale. Zadaję tylko pytania. To moja praca. Pańska polega na udzielaniu odpowiedzi. - Sama próba skomentowania podobnych spekulacji byłaby niestosowna i niepotrzebnie nadałaby im rangę, na jaką nie zasługują - stwierdził Anders, zwracając się ku reszcie dziennikarzy. - I ostrzegam was... Wasza koleżanka wkroczyła na obszar, który nie należy do zakresu dzisiejszej konferencji zwołanej na temat kryzysu. Takie działanie zostało zakazane. I ona, i wy, ograniczycie się na przyszłość do pytań i komentarzy związanych bezpośrednio z przedmiotem spotkania, zgodnie z regulaminem. Czy jasno się wyraziłem? Zapadła dziwna cisza. Nikt nie spojrzał na Ranett. Dość wściekła, by lekceważyć wszystkie regulaminy świata otworzyła usta, by zadać jeszcze jedno, celowo dokuczliwe pytanie. Zanim to uczyniła, spojrzała admirałowi w oczy. Nie wróżyły niczego dobrego. Funkcjonariusz służb bezpieczeństwa zrobił krok w kierunku audytorium. Wyraźnie czekał na polecenie. Ranett zamknęła usta. Uśmiechnęła się, wzruszyła ramionami i schowała nos w notatkach. Ocalała. Później uzyska odpowiedzi na swoje pytania. Jak nie tak, to inaczej. Konferencja dobiegła końca i wszyscy pospieszyli do wyjścia. Ranett raz jeszcze pomyślała o Stenie. Biedny drań. Nie ma najmniejszej szansy. Rozdział 3 - Sami głupcy wkoło! - ryknął Wieczny Imperator. - Przepłaceni, przeżarci dobrobytem, uśmiechnięci kretyńsko i zadufani głupcy! Imperator wyłuszczał powody swego niezadowolenia, otoczenie zaś zgodnie trzęsło łydkami. Była w tym otoczeniu Avri, młoda kobieta o spojrzeniu staruszki, szefowa personelu dyplomatycznego. Był Walsh, przystojny, ale niewyobrażalnie ograniczony przywódca z Dusable, obecnie główny parlamentarny chwalca Imperatora. I Anders, który dopiero co poszkapił się przed Ranett na konferencji prasowej. Także Bleick, szambelan Imperatora. Oraz tuziny innych osób, w mundurach lub po cywilnemu, wszystkie zaś miotały się za gospodarzem po rozległej sali lub zwieszały w pokorze głowy, gdy ten przetaczał się obok. Imperator podszedł do Andersa i zmierzył go spojrzeniem błękitnych oczu, obecnie szarawych jakby i lodowatych. - Co to miało być, admirale? Podobno jest pan ekspertem od konferencji prasowych i innego wciskania kitu? Bo co do spraw naprawdę wojskowych to podejrzewam, że nie wie pan nawet, czym rzucać: granatem czy zawleczką?

- Tak jest, sir - odparł admirał, złączył pięty i wyprężył się jak rekrut. - A ty, Avri... Miałaś użyć mózgu, a nie tej, tam... Podsunąłem ci wszystko, jak na tacy, całą bajeczkę... Było tylko wykrzyczeć ją głośno. - Tak jest, sir - rzuciła Avri i oblizała nerwowo wargi. - Ludzie, nie mam czasu by wyjaśniać wam podstawy uprawiania polityki - sapnął Imperator. - Ci zdrajcy, rada, wpakowali Imperium w najgorsze położenie od dwóch tysięcy lat. I miną chyba następne dwa tysiące, nim jakoś to wszystko uporządkuję. Muszę uporać się z długiem, ugłaskać skamlących sojuszników, a gdy tylko zaczynam cokolwiek nowego, zaraz pojawia się jakieś zdradzieckie robactwo. Moim zdaniem... a to jedyne zdanie, które się liczy... Sten jest najgorszy. Wyhodowałem żmiję na własnym łonie. Tyle lat... Obdarzałem go zaszczytami, bogactwem. I jak się odwdzięczył? Zmawiając się z wrogiem. Planując spisek, zamach na moją osobę. A gdy szydło wyszło z worka, tchórzliwym atakiem zamordował niewinnych marynarzy i jednego z najlepszych admirałów. - Imperator nieco ochłonął. Potrząsnął ze znużeniem głową. - Co za historia. Kłopoty gwarantowane. I co z tego wyniknie? - Przykro mi, sir - odezwał się Anders. - Nie wiem, jak ta reporterka, Ranett, weszła na... - Och, lepiej zamknij jadaczkę, admirale - uciął Imperator. - Jeśli nie potrafisz poradzić sobie z jedną w miarę rozgarniętą kobietą, to lepiej poszukaj innego zajęcia. - Tak jest, sir. - Avri, pora na podsumowanie strat. Nasi spece od propagandy mają zająć się wszystkimi, absolutnie wszystkimi stacjami i redakcjami. I niech szykują materiały. Właściwe materiały, pod stosownymi tytułami. „Świadek historii”, „Co możesz zrobić dla Imperium”, „Ile czasu nam zostało” i inne takie. Szczególną uwagę zwrócić na tego błazna, Pyt’r Jynningsa z K-B-N-S-O i jego żałosne wygłupy w ramach programu „Wgląd w noc”. Pół Imperium to ogląda, pojęcia nie mam czemu. Chociaż, może dlatego, że kto spojrzy na tego kretyna, zaraz czuje się geniuszem. - Natychmiast, Wasza Wysokość - zawołała Avri. - Ty tam! Walsh! Przygłupi od urodzenia władca Dusable zamrugał nieprzytomnie. - Jak... tego... mogę... eee... pomóc Waszej Wysokości? - Niech te dupki z parlamentu wydadzą jakiś dokument potępiający Stena i jego Szkota. Mają ich odmalować w najczarniejszych barwach. A jeśli ktoś nagmatwa, by głosowanie nad uchwałą było anonimowe, to osobiście flaki ci wypruję, Walsh. - Tak jest, sir - wyjąkał Walsh. - I jeszcze jedno. Mam osobistą sprawę do Kenny. Niech się ze mną skontaktuje. - Zaraz się tym zajmę, Wasza Wysokość - odparł Walsh. Kenna był najskuteczniejszym i najbardziej doświadczonym politykiem na Dusable. W tym świecie każdy był „zwierzęciem politycznym”, a niemowlęta najpierw uczyły się mówić „mordida”*, a potem dopiero „mama”. [ * Mordida (hiszp.) - łapówka.] - Anders, wykorzystać wszystkie jednostki pierwszoliniowe. Nie interesuje mnie, ile flot będziesz musiał ograbić z najlepszych ludzi. Sten musi się znaleźć. - Tak jest, sir. - Bleick! - Szambelan aż drgnął. - Masz... Przerwał rozkaz w połowie, gdy drzwi cicho syknęły, wpuszczając kierującego służbami bezpieczeństwa Poyndexa. Musiał przynosić złe wieści, gdyż blady był niczym cmentarna mgła. Zaaferowany władca nie od razu to zauważył. - Gdzie cię nosiło, Poyndex? Kazałem ci dostarczyć akta Stena i Kilgoura nie na jutro, lecz zaraz. Zaraz, do cholery. I co? Poyndex ogarnął szybko salę spojrzeniem. - Chyba powinniśmy porozmawiać chwilę na osobności, sir. - Nie mam czasu na zabawy. Gadaj.

Przybyły zawahał się, ale Imperator zerknął na niego z dziwnym, niezbyt przytomnym błyskiem w oku. Poyndex pamiętał, iż ten rodzaj spojrzenia jest jednym z symptomów klinicznych przypadków paranoi. - Skoro Wasza Wysokość nalega - powiedział. - Ale moim obowiązkiem jest raz jeszcze przestrzec, że chodzi o sprawę, która nie powinna być omawiana publicznie. Wieczny Imperator spojrzał na resztę zebranych. - Wszyscy won. Obecnych wymiotło. Imperator spojrzał na Poyndexa. - No, słucham. Poyndex stanął na baczność. - Z przykrością muszę zameldować, że nie mam niczego do zameldowania. Wszystkie pliki dotyczące Stena i Alexa Kilgoura zniknęły, jakby nigdy ich nie było. - Że co? - Zostały kompletnie wymazane - odparł oficer drżącym głosem. - To niemożliwe. - A jednak, Wasza Wysokość. Ktoś wdarł się nawet do komputerów Modliszki. Sten i Kilgour nie figurują w żadnym systemie informatycznym Imperium. Informatycy tyrają na okrągło, ale jedyne co dotąd zdołali ustalić, to że zrobił to ktoś ze szczytów władzy. Imperator omiótł Poyndexa przeciągłym spojrzeniem. Potem obrócił się i włączył własny terminal. - Całe szczęście, że zabezpieczyłem się przeciwko podobnym wypadkom i utworzyłem własny bank danych - roześmiał się, ale jakoś niezbyt wesoło. - Gdy wszystko się sypie, możesz polegać jedynie na sobie. Przebiegł palcami po klawiaturze. - Kiedyś było inaczej. Miałem ludzi, na których mogłem liczyć. Na przykład Mahoney. Niekiedy żałuję, że kazałem go stracić, Ian był naprawdę pomocny. I solidny. - Imperator zwykle wyglądał na jakieś trzydzieści parę lat, ale teraz nagle jakby się postarzał. Poyndexowi wydało się, iż rysy ulegają zatarciu, głos staje piskliwy i słaby.Władca spojrzał na oficera. - Sten tak samo. Powiem ci coś, Poyndex. Największy problem ze zdrajcami to ten, że zwykle rekrutują się spośród najlepszych twoich ludzi - znów uśmiechnął się smutno. - Może to właśnie stary Juliusz chciał powiedzieć Brutusowi. - Przepraszam, Wasza Wysokość, ale nic o nich nie wiem. Czy mam włączyć tego Juliusza i Brutusa na listę osobistych wrogów Waszej Wysokości? - Mniejsza z tym - mruknął Imperator. - To zupełnie inna historia - dodał cicho, ale na tyle donośnie, by Poyndex mógł usłyszeć. - Nie ma nawet z kim pogadać... Nagle urwał. - Co u licha? - Coś nie tak, sir? Imperator uderzył w kilka klawiszy. - Nie, pewnie trzeba by... Cholera jasna! Spojrzał wściekle na Poyndexa. - Moje pliki... Oni... Oni... Oficer zerknął na ekran. Niewiele dojrzał: STEN, BRAK DANYCH. KILGOUR, ALEX. BRAK DANYCH. SZUKAĆ DALEJ? Poyndex był równie wstrząśnięty, jak władca. Pliki Stena i Kilgoura wyparowały nawet z osobistego komputera Jego Wysokości. Imperator wyrżnął pięścią w blat. - Chcę Stena, do jasnej i niespodziewanej! Dostarczysz mi go, Poyndex. Dostarczysz, albo sam go znajdę. A wtedy osobiście utnę mu łeb i cisnę na stos obok twojego. Poyndex uciekł. Docierając do drzwi miał wrażenie, że słyszy za plecami coś jakby warczenie piekielnego ogara.

Rozdział 4 - Dobry wieczór, mili państwo. Jestem Pyt’r Jynnings. Zapraszam na kolejne wydanie naszego cotygodniowego programu „Wgląd w noc”. Jak zawsze zajmiemy się najważniejszymi problemami naszych czasów. Dziś skupimy uwagę na wydarzeniach, które wstrząsnęły Imperium. Zadamy najprostsze z możliwych, ale cisnące się na usta pytanie: Czy Sten to zdrajca czy też niezrozumiany geniusz? Po mojej prawej widzą państwo profesora Knovacka, znanego imperialnego historyka i eksperta od gry parlamentarnej. Po mojej lewej zasiada szanowny pan Wiker, niegdyś autor mów Wiecznego Imperatora, obecnie ambasador na światach Tahnijczyków. Zacznę od pana, profesorze. Jak pan by odpowiedział na to pytanie? - Och, to zdrajca. Nie ma wątpliwości. - A pan, panie Wiker? - Mogę tylko powtórzyć zdanie przedmówcy. Oczywiście, że zdrajca. - A, co za zgodność opinii! Już na wstępie. Mój Boże. No to spójrzmy na to od drugiej strony. Profesorze? - Już raz odzywałem się pierwszy. - Cha, cha, oczywiście. No tak, grajmy czysto. Panie Wiker, a gdyby Sten był niezrozumianym geniuszem? - Ciekawe pytanie. Gotów jestem dyskutować na ten temat nawet całą noc. Jeśli będę musiał... - Dobrze, świetnie. - Ale, zanim zagłębimy się w temat, chyba powinniśmy przyjrzeć się bliżej samemu Stenowi. - Och? Znał go pan? Osobiście? - Dobry Boże, nie! Chciałem powiedzieć... to znaczy... wiem sporo o nim. Znam ten typ ludzi. - Proszę podzielić się swoimi uwagami z widzami. - Na wstępie trzeba nadmienić, że przez całe życie cieszył się łaskami naszego Imperatora. Owszem, oddał niejakie usługi. Niektórzy twierdzą, że nawet cenne. - Pan podziela to zdanie? - Uważam... że to kwestia interpretacji. Kluczowy dla oceny tego zagadnienia jest fakt, iż został uhonorowany nader wieloma wyrazami uznania. Trzeba zatem przyjąć, iż jego usługi, jakkolwiek je określać, zostały nagrodzone. Poza tym stał się również człowiekiem bogatym. A wszystko dzięki przyjaźni z Wiecznym Imperatorem. - A jak pan by to skomentował, profesorze Knovack? - Myślę że zdrajca podszedł chyba Imperatora w rzadkiej chwili jego słabości. Czyli po tej całej historii z radą. A nasz ukochany Imperator zamiast chorej ambicji dojrzał w nim jedynie miłość i przywiązanie. A teraz wydaje się, że Imperator... cóż... żmiję wyhodował na własnym łonie. - Dobrze powiedziane, profesorze. Nie na darmo cieszy się pan reputacją osoby dobrze władającej słowem. Czy dodałby pan coś jeszcze, panie Wiker? - Chyba zapominamy o tych nieszczęsnych istotach, które służąc Imperium, padły ofiarą tchórzliwego i zdradzieckiego napadu Stena. Myślę szczególnie o admirale Masonie. I o jego rodzinie! Wyobrażacie sobie, jak oni muszą cierpieć? - Trafna uwaga. Chyba nadeszła pora na krótką przerwę. Poproszę jeszcze wszystkich o chwilę ciszy z szacunku dla rodziny admirała Masona i załogi „Caliguli”... W miliardach domów patrzono, jak trzech mężczyzn na ekranie pochyla w skupieniu głowy. - Do kurwy nędzy - syknęła głosem szefa sieci umieszczona w uchu Jynningsa słuchaweczka - żadnej ciszy na antenie. - Przestań ględzić Badee - szepnął prezenter do mikrofonu na krtani. - A niby jak mam wypełnić całą godzinę z takimi kutasami? - Lepiej zacznij kombinować. Jeszcze pięćdziesiąt minut. - Daj reklamy. - Chyba żartujesz. Myślisz, że ktoś chce się reklamować w trakcie takiej chały? - No to może wstawkę honorowego krwiodawstwa?

- Facet! Znowu darmowy czas. Ale dobra, tylko niech to znajdziemy. Jest. No to na trzy... Raz... dwa... Dokładnie w tej chwili drzwi studia wyleciały z framug jak pchnięte taranem. - Wszyscy na podłogę! - wrzasnął Sten. - Kto ruszy paluszkiem, zaraz go straci - zadudnił Alex. Jynnings, jego goście, Badee i cała ekipa studia gapili się na nich w bezruchu. Sten i Alex przekroczyli szczątki podwójnych wrót z bronią w dłoniach. Za nimi Sind prowadziła oddział Bhorów i Gurkhów. - To Sten! - krzyknął niebotycznie zdumiony Jynnings. - I Kilgour. - Leżeć, powiedziałem. - Sten popierał polecenie machnięciem bronią. I na wszelki wypadek wystrzelił, wypalając w biurku podpory sieci sporą dziurę. Kto żyw runął na podłogę. Jynnings uderzył przy tym głową w blat. Tylko dyrektor wykazał się należytym refleksem. - Święta Matko - szepnął do mikrofonu. - Wybiła nasza godzina. Nie przerywać audycji, idioci, dajemy na żywo. Sten podszedł bliżej, prawie na granicę kadru. Po jego prawej skrzypnęły drzwi ewakuacyjne. Dojrzał za nimi szereg umundurowanych postaci. Ochrona obiektu. Sind puściła serię. Rozległy się jęki, uniformy zniknęły.Z mroku w głębi studia wyłonił się jakiś postawny mężczyzna wywijający ciężkim stojakiem do świateł. - Niegrzeczny chłopczyk - stwierdził Alex, łapiąc za koniec konstrukcji. Szarpnął i bohater stracił równowagę. Kilgour cisnął żelastwo, chwycił delikwenta i uniósł. Jedną ręką. - Twoja umowa o pracę na pewno nie przewiduje podobnych występów, chłopcze. Ale nie będę cię nudził morałami. Pilnuj się tylko, bo związki zawodowe dadzą ci popalić. Gościowi oczy wyszły na wierzch, gdy Alex rzucił nim w pobliską ścianę monitorów. Rozległ się najpierw głośny trzask, potem rumor spadającego sprzętu. - Chyba będzie już dobrze - mruknął Alex, spoglądając na Stena. - Przykuliśmy ich uwagę. Fajnie, pora na przedstawienie. Sten stanął przed kamerą. - Szanowni państwo, współobywatele Imperium... - powiedział. - Nazywam się Sten. Ta audycja jest właśnie o mnie. Zwracam się do was za pośrednictwem sieci K-B-N-S-O... Anders patrzył na Stena z otwartymi po rybiemu ustami. Najbardziej poszukiwany w Imperium człowiek przemawiał ze studia odległego jedynie o pół godziny świetlnej od Świata Centralnego.Jako znawca niuansów propagandy Anders błyskawicznie ocenił, jak wielkie szkody przyniesie to oficjalnej kampanii dezinformacyjnej. Facet wypłynął dokładnie pośrodku obozu przeciwnika, i w żywe oczy kpił z największej potęgi militarnej wszechczasów. - Imperator ogłosił mnie i moich współpracowników zdrajcami - ciągnął tymczasem Sten. - Historia osądzi, ile w tym prawdy. Podobnie jak osądzi Imperatora. A przepowiadam, że będzie to osąd surowy. Mój los nie ma tu znaczenia. Teraz powinniście raczej pomyśleć o sobie. I o losie waszych dzieci. Oskarżam Imperatora o to, że was zdradził. Zdradził swój lud. Pracujecie wegetując na granicy ubóstwa, podczas gdy on opływa w dostatki. On i jego przypochlebcy. Cierpicie chłód, gorąco, oczy tracicie tyrając w ciemnościach, podczas gdy Imperator pławi się w blasku obfitości AM2. Imperator was zdradził. Ale to tylko jedna z wielu jego zbrodni. Inne ujawnię w najbliższych dniach: więzienie, tortury i egzekucje na osobach, których jedyną winą było zaufanie okazane Imperatorowi... Anders oprzytomniał i spojrzał na swą adiutantkę, kapitan Lawrence. Kobieta wyglądała nieszczególnie. - Poderwać flotę! - warknął admirał. - Unicestwić go! Natychmiast. - Ale... ale cywilna obsługa stacji... - Pieprzyć cywili. Ten człowiek ma zginąć. Szybko! Pani kapitan wzięła się do działania. Anders obrócił się znów ku ekranowi. Sten wciąż gadał. I dobrze. Wyślę cię do piekła, sukinsynu.

Alex dał znak Stenowi: przejechał palcem po gardle. Czas kończyć i zmykać. - ...lista grzechów Imperatora jest o wiele dłuższa, teraz nie zdołam wszystkich wyliczyć. Ale dodam jeszcze to jedno: oto ja, Sten, wypowiadam wojnę Wiecznemu Imperatorowi. I zachęcam was wszystkich, byście przyłączyli się do mojej krucjaty. Nie macie nic do stracenia. A zyskać możecie pełnię wolności. Dziękuję wszystkim i życzę dobrej nocy. Sten uniósł broń i jednym strzałem zmienił kamerę w kałużę płynnego metalu i tworzyw. Studio zadrżało jeszcze kilka razy, gdy oddział Stena odpalił rozmieszczone w strategicznych miejscach ładunki. Nikt niewinny nie ucierpiał, jednak ponowne uruchomienie stacji będzie wymagało wielu miesięcy pracy i sporej gotówki. Potem Sten trącił Jynningsa stopą. Ten pisnął i podniósł przerażone spojrzenie pewien, że ma do czynienia z szaleńcem. - Dziękuję za użyczenie czasu antenowego. - Drobiazg - wyjąkał Jynnings. - Zawsze do usług. - Mamy trzy sekundy opóźnienia - krzyknęła Sind. Sten skinął głową i ruszył biegiem przez poczerniałą dziurę zastępującą teraz drzwi. Reszta oddziału podążyła za nim. Ostatnia zniknęła Sind, która zdążyła jeszcze puścić długą serię mającą dodatkowo wystraszyć już i tak przerażonych ludzi. Wykładzina tylko pryskała ze ścian. Gdy wybiegła, Jynnings uniósł głowę z podłogi. - Dzięki Bogu - odetchnął. - Już nic nam nie grozi. - To nieważne - zgromił go dyrektor. - Pojmujesz, ile punktów zyskaliśmy tą audycją? Powiem ci, konkurencji oko zbieleje. Mrucząc coś pod nosem rozejrzał się po ruinie studia. Teraz będzie już łatwo. Z pocałowaniem ręki dostanie każdą pracę w tym interesie.Zastanowił się, czy zostało jakieś czynne łącze. Musi jak najszybciej złapać swojego agenta. Jak najszybciej. Alarmy wyły na całego, gdy Sten i reszta nurkowali do luku „Victory”. W ciągu kilku minut dotarł na mostek. Kapitan Freston odetchnął. - Ani chwili za wcześnie - mruknął. - Cała flota na nas pędzi. A na przedzie pancernik. Duży i obrzydliwy... „Nevski”. Proszę o pozwolenie na odlot. - Odmawiam - powiedział Sten, zerkając na obraz nadciągającego przeciwnika. Wiedział, że ma jeszcze sporo czasu. - Najpierw mała próba sił, kapitanie. Jak systemy uzbrojenia? - spytał panią porucznik Renzi. - Wszystkie wyrzutnie pocisków Kali i Goblin w pełnej gotowości - zameldowała z gotowością. Miała nadzieję, że sama naprowadzi pociski. - Bardzo przepraszam, ale to moje zadanie - powiedział Sten, wiedząc, jak gorzkie sprawia tym pani porucznik rozczarowanie. Przebiegł do stanowiska naprowadzania pocisków Kali. Sięgnął po hełm. - Ruszać na mój rozkaz - krzyknął jeszcze do Frestona. Kapitanowi nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Niecierpliwie wbijał spojrzenie w monitory pokazujące szybko nadlatującego „Nevskiego” w asyście sześciu krążowników i całego stada niszczycieli. Sten odruchowo uzbroił pocisk i wystrzelił. Przed oczami miał widok usianej ognikami czerni kosmosu.Najbliżej „Victory” znajdował się jeden z krążowników, za nim dopiero rysował się pancernik. Istniała niewielka szansa, że uda się przemanewrować pocisk obok mniejszej jednostki, jednak Sten wolał pewniejsze rozwiązania. Szczególnie, że osłony wyrzutni krążownika zaczęły się właśnie otwierać, gotowe plunąć ogniem w „Victory”.Dowodzący pancernikiem „Nevski” kapitan Leech stanął przed podobnym problemem. Jego monitory bojowe pokazywały „Victory”, tkwiącego wciąż na orbicie parkingowej obok stacji nadawczej. Alarmy informowały o pocisku Kali kierującym się na prowadzący krążownik, który blokował dodatkowo możliwość otwarcia ognia do wrogiej jednostki. Nagle kapitan wpadł na rozwiązanie. Stacja nadawcza. Leech uwielbiał za młodu pewną dawną, antyczną wręcz ziemską grę, zwaną „pool”, a czasem bilard. Poznał ją na swej pierwszej, wysuniętej i osamotnionej placówce. Skąd ta pierwsza nazwa, pojęcia nie miał. Zawsze go uczono, że „pool” oznacza basen, a przecież żadnej wody na okrytym

zielonym suknem stole nie bywało. Niemniej gra była ciekawa, szczególnie zaś interesujące efekty dawało bardzo silne uderzenie białą bilą w całą gromadę kolorowych. Nieprzewidywalne, ale niekiedy wręcz cudowne.Orbitalna stacja nadawcza ze studiem dawała podobne możliwości. Bezpośrednie trafienie powinno sprowokować eksplozję na tyle znaczną, by co najmniej uszkodziła pobliski pancernik. Im będzie silniejsza, tym lepiej. Może nawet zgładzi Stena. Leech ani przez chwilę nie pomyślał o dwóch tysiącach osób stanowiących załogę stacji tych rozmiarów. Ostatecznie rozkazano mu dopaść Stena. Za wszelką cenę. W kilka chwil wydał stosowne polecenia. Nie minęła minuta, a z wyrzutni „Nevskiego” wychynęły trzy pociski z głowicami atomowymi.Freston nigdy nie słyszał o bilardzie, jednak potrafił myśleć. Gdy ujrzał pociski przeciwnika w pierwszej chwili gotów był przysiąc, że kapitan „Nevskiego” to niekompetentny cymbał. Ta trajektoria nie przywiedzie ich nigdzie w pobliże „Victory”. Ale potem szybko przeliczył kurs. Stacja? Po co? Aż zrozumiał. Nie było czasu na ostrzeganie jej pracowników. Ani Stena, który wpatrywał się w rosnący w jego wizjerze krążownik.Freston czym prędzej włączył napęd. Na ekranie krążownik skoczył na Stena. Pocisk docierał do celu. Nagle obraz rozmył się. Stenowi wydało się, że zapada w jakąś otchłań...Pociski z „Newskiego” uderzyły jednocześnie. Zapalniki głowic zadziałały. Dwa tysiące osób zginęły w jednej chwili.Radioaktywne odłamki wypełniły pobliską przestrzeń, gotowe posiekać „Victory” na kawałki. Sten oprzytomniał dokładnie w chwili, gdy „Victory” runął w nadprzestrzeń. Ujrzał nad sobą dziwnie bladą i ściągniętą twarz Kilgoura. Za nim stał równie niespokojny Freston. - Jak się nazywasz? - spytał Alex. - Że co? - Jak się nazywasz. Taki test. I powiedz mi jeszcze, co jest cięższe, kilo ołowiu czy kilo... - Przestań mi dyszeć w twarz - warknął Sten. - Bo się porzygam. Kilgour spojrzał z uśmiechem na Frestona. - Wszystko w porządku. Tylko walka go tak rozpaliła. - Co ty gadasz? - spytał zdecydowanie Sten. - Musieliśmy zmykać nie czekając na twój rozkaz. Ani na to, aż walniesz ten krążownik. Natomiast Imperator wdepnął w gówno, jakiego świat nie widział. - Raz jeszcze pytam: co jest grane? - Kazał rozwalić stację nadawczą. - Ale po co? - zdumiał się Sten. Alex wzruszył masywnymi ramionami. - Może mu się program nie podobał. Rozdział 5 TYLKO DO WGLĄDU NIE ROZPOWSZECHNIAĆ NIE KOPIOWAĆ NIE UDOSTĘPNIAĆ OSOBIŚCIE ZNISZCZYĆ PO PRZECZYTANIU ZAMELDOWAĆ WYŁ. USTNIE NADAWCY O WYKONANIU POWYŻSZEGO KOD DOKUMENTU: brak (dok. pełnomocny) DO: SZEFOWIE WSZYSTKICH PLACÓWEK SZEFOWIE KOMÓREK BEZPIECZEŃSTWA AMBASAD INNI WYZNACZENI PRZEZ P. LUB WYŻSZĄ INSTANCJĘ OD: POYNDEX, SZEF, SŁUŻBA BEZPIECZEŃSTWA WEWNĘTRZNEGO 1. Wszystkie placówki otrzymują rozkaz natychmiastowego aresztowania osobnika o imieniu STEN (brak inicjału). Jest to zadanie o najwyższym priorytecie dla personelu Służby. Wszystkie

inne zostają mu podporządkowane, chyba że pisemne polecenie P. lub upoważnionego podwładnego poda inaczej. 2. Przez wypełnienie zadania rozumie się aresztowanie lub unicestwienie z pomocą wszelkich dostępnych środków i osób, zarówno wyszczególnionych w Biuletynie Imperialnym jak i tych, które posiadają status anonimowych współpracowników. 3. Przy wypełnianiu zadania upoważnia się do wykorzystania lub rekwizycji wszelkich imperialnych środków i zasobów - status NAJWYŻSZEGO UPRZYWILEJOWANIA. Korzystanie z normalnych kanałów zaopatrzenia nie jest konieczne. 4. Każda informacja wywiadowcza dotycząca STENA i KILGOURA, ALEXA winna być natychmiast przekazana do centrali, kod priorytetu JEDEN-ALFA. Szczególnie poszukiwane są opisy wyglądu zewnętrznego, dane o nawykach, nałogach, zainteresowaniach, specjalnościach (cywilnych i innych), miejscach uczęszczanych przez wyżej wymienionych - krótko - wszystkie informacje związane z dwiema poszukiwanymi osobami. 5. Podkreślam, zakazuje się podawania informacji otwartym kodem. Należy korzystać z kanału wymienionego w par. 4. 6. Treść par. 4 i par. 5 nie może zostać ujawniona władzom lokalnym ani jednostkom pionu Wywiadu Imperialnego. 7. Do czasu zebrania informacji na dany temat (par. 4) nie będą one udzielane żadnym placówkom poza centrum. Powody tego stanu rzeczy powinny pozostać niejawne, szefom placówek odradza się udzielania jakichkolwiek wyjaśnień (par. 6). Jest to związane z możliwością wystąpienia sabotażu informacyjnego ze strony STENA lub innego, jeszcze nie wykrytego, konspiratora. Gdy tylko dane o STENIE i KILGOURZE, ALEXIE zostaną skompletowane, udostępnimy je natychmiast wszystkim szczeblom służb. 8. Pod żadnym pozorem nie wolno udzielać żadnych informacji na dany temat (par. 4, par. 5, par. 6 i par. 7) osobom niegdyś związanym z Korpusem Merkurego lub (szczególnie) Sekcją Modliszki. Dodatkowo, o wszelkich próbach pozyskania informacji na dany temat, podejmowanych ze strony byłych funkcjonariuszy wspomnianych służb, szczególnie Sekcji Modliszki, należy natychmiast meldować P., kod priorytetu JEDEN-ALFA. 9. W miarę możliwości, aresztowanie STENA należy przeprowadzić w sekrecie i natychmiast przygotować zatrzymanego do transferu bezpośrednio na Świat Centralny w celu osądzenia. Nie udostępniać na ten temat żadnych informacji, zwłaszcza mediom. 10. Gdyby aresztowanie przeprowadzili funkcjonariusze służb innych niż WSB lub gdyby przedostało się do wiadomości publicznej, należy obciążyć STENA zarzutami o ZDRADĘ STANU, MORDERSTWO, SPISKOWANIE, PRÓBĘ ZAMACHU STANU. Pozostałe zarzuty postawione zostaną STENOWI, gdy trafi na Świat Centralny i znajdzie się w pilnie strzeżonym areszcie. 11. W przypadku spotkania ze STENEM w okolicznościach uniemożliwiających aresztowanie, a także podjęcia przez aresztowanego próby ucieczki, nakazuje się natychmiastowe zgładzenie. 12. Jako drugie zadanie, powiązane z poprzednim, wszyscy funkcjonariusze WSB otrzymują rozkaz wykrycia zasięgu konspiracji zorganizowanej przez STENA. Wszelako pod żadnym pozorem nie należy traktować tego jako „zezwolenia na swobodny odstrzał” innych wrogów Imperium. Obecne zadanie jest zbyt ważkie i pilne, by podejmować jakiekolwiek operacje uboczne, chociaż należy zachować wszelkie zdobyte dane do późniejszego wykorzystania. 13. Sukces tej niezwykle ważnej misji nie tylko potwierdzi najlepsze tradycje WSB, lecz będzie również stanowić dowód lojalności wobec osoby Wiecznego Imperatora i zostanie proporcjonalnie do wagi nagrodzony. ZA WIECZNEGO IMPERATORA P.

Rozdział 6 Ławica narybku wyskoczyła ponad pobielałą od piany falą i zaraz głęboko zanurkowała. Daremna ucieczka. Śmierć była blisko. Morze eksplodowało, gdy wielkie stworzenie zagrodziło ławicy drogę i ledwo otwierając paszczę, pochłonęło przywódcę stada. Machnięciem monstrualnej płetwy ogłuszyło jeszcze dwie półmetrowe ryby. Nagle zabrzęczał komunikator. Całą przyjemność z osobistego upolowania obiadu diabli wzięli. Rykor nie odpowiedziała jednak od razu. Najpierw z namaszczeniem spożyła obie ryby zanim zdążyłyby oprzytomnieć. Smakowała każdy kęs. Właśnie, pomyślała. Te z ferm hodowlanych to zupełnie co innego. Jakkolwiek by się starać, dziko żyjące zawsze mają swoisty posmak... Dumając nad zawiłościami kulinariów, Rykor przetoczyła się na grzbiet. Wzięta pani psycholog, najlepsza w całym Imperium, nic sobie nie robiła z szalejącego huraganu i mrozu. Płetwą włączyła połączony z systemem szkieletowym implant komunikatora. Maszynka była idealnie wpasowana w kark Rykor, a raczej w miejsce, które mogło uchodzić za kark. Jak kiedyś zauważył Alex Kilgour: „Skoro jest między głową a piersią, to musi być szyja, nie?”. Dzwonił jeden z asystentów Rykor siedzących w uroczym i luksusowym apartamencie i biurze zarazem, które pani psycholog wreszcie sobie sprawiła. Osobom niewtajemniczonym przypominało ono dziwną nadmorską jaskinię, ukrytą za kręgiem polarnym. - Bardzo nie lubię, gdy mi się przeszkadza w jedzeniu - warknęła Rykor. - Nawet ludzie wiedzą, jak ważny jest spokój podczas przyjmowania pokarmu. - Dostaliśmy priorytetową wiadomość z Centralnego - odparł zdumiony nieco treścią przekazu ze stolicy asystent. - Chcą, byśmy byli gotowi do działania. W każdej chwili. Zadanie szczególnej wagi - dodał ściszając nieco głos. - Zlecone przez samego Imperatora. - Jakie to zadanie? - spytała podejrzliwie Rykor. - Tego nie napisali. Jednak niemal na pewno sprawa może się przeciągnąć, bo zalecają zabranie grawfotela i porządnie spakowanych bagaży. I ani słowa o nieodżałowanym Ianie Mahoneyu, pomyślała Rykor. Ani o wyjętym ostatnio spod prawa Stenie. Zapewnie nie znalazła się też w wiadomości najmniejsza sugestia, iż w gruncie rzeczy Imperator, czy raczej jego nowy szef tajnej policji, Poyndex, chciałby widzieć, czemuż to Rykor kontaktowała się ostatnio w największym sekrecie z wielce szanownym Ecu, dyplomatą na specjalnych prawach. Źle. Bardzo źle. - A jak mam się dostać na Centralny? - Imperator wysłał statek. Mam potwierdzenie z portu. Przybędzie za dwa standardowe dni. Coraz gorzej, pomyślała Rykor. - Mam odpowiedzieć już teraz, czy poczekać na twój powrót? - Przekaż... przekaż im, że próbujesz się ze mną skontaktować. - Rozumiem. Ale... - Jeśli nagrywasz tę rozmowę, to dla własnego dobra powinieneś ją natychmiast skasować. A właściwie, rozkazuję ci ją skasować. - Wracasz zaraz? Rykor zastanowiła się. Miała dwa dni. Potem zjawi się statek pełen gestapowców Poyndexa. Któryś będzie miał nakaz aresztowania. Wystarczy jej czasu. - Tak. Ale tylko na krótko. Skoro czeka mnie tyle nowych obowiązków, to dobrze będzie wykroić jeszcze parę chwil dla siebie. Popływać na pełnym morzu, nabrać sił, przewietrzyć umysł. - Oczywiście - mruknął wciąż zaskoczony asystent. Jak wszystkie gatunki istot wodnych, Rykor potrzebowała morza nie tylko dla utrzymania należytej kondycji fizycznej, ale i jej psyche cierpiała przy dłuższym pobycie na lądzie. - Bagaż podręczny spakowany, jak zwykle. - I dobrze. Wracam. Koniec połączenia.

Nie czekając na potwierdzenie wyłączyła komunikator i niczym torpeda ruszyła ku odległemu brzegowi. Dwa dni. Dość czasu, by spakować najpotrzebniejsze rzeczy i załadować stateczek atmosferyczny, który skryła pod wodą w pobliżu jaskini. Kupiła go kilka lat temu wyczuwając, że w Imperium zaczyna się źle dziać.Dotąd jej kontakty z wywiadem miały charakter raczej teoretyczny - przygotowywała im analizy. Jednak wiele lat bliskiej znajomości z Mahoneyem, i to wtedy gdy dowodził Korpusem Merkurego, a potem ze Stenem, nauczyły ją, iż tajniak, który nie przygotuje sobie planu awaryjnego, niewart jest swego prochowca.Jej plan awaryjny w drugim punkcie zakładał wykorzystanie niewielkiego jachtu zakamuflowanego w hangarze prowincjonalnego portu kosmicznego po drugiej stronie planety. Dwa dni do przybycia ekipy, potem jeszcze ze dwa, które zmarnują na bezowocne przeszukiwanie lodowatych oceanów w przekonaniu, że Rykor przedłużyła tylko swoją mistyczną włóczęgę. Potem pojmą, że uciekła.Powinno starczyć.Miała gdzie uciec. Czekała na nią osoba, która jako pierwsza poczęła podejrzewać, iż Wieczny Imperator oszalał. Szanowny Ecu złapał wznoszący, ciepły prąd przy nagrzanym słońcem, pionowym urwisku i bez wysiłku wzleciał wysoko w niebo. Przed nim, pośrodku rozległej doliny, pyszniło się Centrum Gościnne Manabich. Zwlekał jak mógł. Zamiast polecieć prosto, kluczył szlakiem wiodącego ku dolinie kanionu. Ale nie można zwlekać wiecznie. Brak pośpiechu nie wynikał z nieuprzejmości - Manabi słusznie słynęli w Imperium jako urodzeni negocjatorzy obdarzeni wielkim taktem. Chciał przemyśleć należycie sprawę i przygotować kłamstwa dość gładkie, by wytrzymały próbę. I jeszcze coś. Odczuwał ostatnio zasadniczo obcą mu emocję, którą wedle ludzkich norm zwano zwykle „strachem”. Wiedział, że gdyby padło na niego najmniejsze podejrzenie, wówczas nawet tradycyjnie chroniący Manabich status istot neutralnych na nic by się nie przydał. Nie ocaliłby głowy. Jakiś czas temu Ecu sam złamał zresztą wspomnianą zasadę neutralności. Stwierdziwszy, iż Wieczny Imperator utracił kwalifikacje czyniące z niego świetnego władcę i zaczyna niszczyć obecnie to Imperium, które kiedyś tak pracowicie stworzył, skontaktował się z Rykor. Szukał potwierdzenia swych obserwacji i przypuszczeń, bo albo miał rację, albo jako pierwszy spośród Manabich postradał zmysły. Potem odszukał Mahoneya i Stena i naświetlił im całokształt sytuacji. Co gorsza, zapowiedział nawet, że zarówno on jak i wszyscy Manabi gotowi są wesprzeć czynnie wszelkie wysiłki zmierzające do oddalenia groźby nieuchronnego zapewne upadku Imperium. A teraz Mahoney był martwy, a los Stena przesądzony. Nawet Ecu mógł lada chwila stać się jedynie legendą własnego narodu. Ciekawe, kogo Imperator wyznaczył na inkwizytora. Ecu poruszył trzymetrowym ogonem, zamachał nakrapianymi czerwono skrzydłami i pchnął swe długie, czarne ciało w kierunku Centrum. Zmysły wyostrzyły mu się do granic możliwości. Czyżby to dlatego, pomyślał, że być może po raz ostatni dane mu jest doświadczać pogodnej radości rodzinnej planety. Czasem zastanawiał się, czemu właściwie wybrał taką a nie inną karierę, która kazała mu opuszczać raz po raz Seilichi i jej naznaczony błękitem jezior pojedynczy superkontynent z nielicznymi łańcuchami górskimi. Może powinien zostać jeszcze jednym filozofem, unosić się w łagodnych wiatrach, rozmyślać, nauczać. Jego wczesne rozprawy o kształtowaniu jednostkowych postaci dialektyki trwały zachowane na jakiejś dyskietce gdzieś głęboko w podziemnych kompleksach, gdzie Manabi trzymali wszystkie swoje maszyny i niezbędne instalacje. Jedyną sztuczną konstrukcją widoczną na powierzchni było Centrum Gościnne, wzniesione wyłącznie z uprzejmości dla tych istot, które będąc nielotami, odwiedzały jednak planetę. Budowla przypominała sylwetką skupisko nieczynnych wulkanów z lądowiskami we wnętrzach „kraterów”.

Centrum wyczuło bliskość gościa, portal rozchylił podwoje. Ecu wleciał do środka, poruszył wąsami. Szybko wykrył nić zapachu, którego używał jako osobistej wizytówki i podążył za śladem do sali konferencyjnej. Wewnątrz czekał ostentacyjnie swobodny wysłannik Imperatora. Solon Kenna utył jeszcze bardziej od czasu ostatniego spotkania, przybrał też na arogancji. Z pozoru pijaczyna, nie zostawiał jednak żadnej szansy tym, którzy brali go za zwykłego, przekupnego i tępego politykiem. Ginęli zwykle, zanim zdążyli zmienić zdanie.Obecnie zaś Kenna przybył na Seilichi jako umyślny Imperatora. - Dawno się nie widzieliśmy. - Zbyt dawno - odparł z uśmiechem Kenna, zrywając się na nogi. - Zamyśliłem się podziwiając cuda Seilichi. Nazwę planety wymówił oczywiście jak najbardziej prawidłowo. Wciąż przykładał wielką wagę do sztuki oratorskiej, niezmiennie uwielbiał ten sam kwiecisty styl wypowiedzi, który Wieczny Imperator cenił tyle lat temu. - Powinienem wcześniej odwiedzić ten świat, szczególnie teraz, gdy Imperium się odrodziło. Ale cóż... czas przecieka nam przez palce, dość jest absorbujących spraw. Wie pan, że przygotowują obecnie pamiętniki? - Bez wątpienia będą ciekawe. Ecu był bardziej niż uprzejmy, chociaż nieustannie zdumiewała go ludzka skłonność do darzenia szczególnym szacunkiem szczególnie kluczących i pozbawionych honoru polityków. Przecież dla przetrwania i pomyślności gatunku o wiele skuteczniejsze jest bezpośrednie podejście do tematu. Oczywiście Manabi nie pozwalali, by podobne przekonania rzutowały na ich postępowanie z obcymi, czy też na własne upodobania. Tak zatem rzeczywiście, o ile owe pamiętniki ujrzą kiedykolwiek światło dzienne, ciekawe będzie sprawdzić, jak Kenna zakamufluje prosty fakt, iż przez całe życie był nikim innym, jak tylko zwykłym figurantem. - Jednak przybywam tu dziś w konkretnej sprawie - stwierdził Kenna z udawaną troską. - Na polecenie Wiecznego Imperatora. Dobył z kieszeni kartę. Mikroprocesor rozpoznał sieć jego porów skóry i herb Imperium rozgorzał blaskiem. - Dotyczącej Stena, jak przypuszczam. - Słusznie pan przypuszcza. - Oczywiście zrobię co tylko w mojej mocy, aby być pomocnym - stwierdził Ecu. - Nie sądzę, by pojawiły się w tej materii jakiekolwiek kłopoty, gdyż neutralne nastawienie Manabich nie jest absolutnie równoznaczne z gotowością udzielania pomocy przestępcom. Bo tak obecnie należy określić Stena, prawda? - Owszem. To przestępca, i to najgorszego rodzaju - zgodził się Kenna. - Zdradził Imperium z powodu tak trywialnego, jak rozdęte ambicje osobiste. Wysłannik spróbował przybrać nabożny wyraz twarzy, co mu się oczywiście nie udało, jednak Manabi udał, że jego uczucia są takie same. Ecu wiedział, iż jego rozmówca zaprogramowany jest na odgrywanie roli idioty i nie zamierzał tego zmieniać. Ignorował nawet błysk przebiegłości widoczny w małych, świńskich oczkach tamtego. - Ambicja... czasem wszystkich nas na szyderstwo wystawia, jak powiedział poeta. - Niewiele wiem o Stenie - powiedział Ecu, zbierając myśli. - Czas spędzony w jego towarzystwie to były chwile... szalone, gorączkowe, jeśli szukać możliwie właściwych słów. O wiele bardziej absorbowały mnie wówczas sprawy Trybunału i perspektywa uporania się z intrygami rady. Jednak, jak stwierdziłem, pomogę w miarę swoich możliwości. Wszelako muszę nadmienić, że trochę mnie to zdumiewa. Zważywszy, iż Sten spędził większość życia w służbie Imperium, gotów byłbym sądzić, że wasze... to znaczy Imperialne... zapisy powinny zawierać całkiem sporo informacji o nim, nawet jeśli rzadko służył... w regularnych oddziałach. Kenna zmarszczył brwi. Chyba nawet nie udawał.

- Też tak myślałem, jednak widocznie jest inaczej. Ale może Imperator pragnie skonfrontować własne dane z zebranymi w terenie. Albo też szuka każdego sposobu, byle tylko wsadzić zdrajcę za kratki. - Od czego zatem zaczniemy? - Czy zgodziłby się pan na skanowanie mózgu? Aparatura i fachowcy czekają już na moim statku. Ecu mimowolnie poruszył koniuszkami skrzydeł. Skanowanie mózgu było gwałtem dokonanym na osobowości, na dodatek prowadziło często to trwałych uszkodzeń sfery psychicznej, a nawet śmierci. Nawet wówczas, gdy operator był fachowcem najwyższej klasy. - Nie - odparł stanowczo. - Chociaż służyłem zawsze Imperatorowi, to muszę zaznaczyć, iż nigdy nie byłem jego podwładnym, podobnie zresztą jak żaden Manabi. Poza tym i my mamy nasze tajemnice, które nie pozostają w sferze zainteresowań Imperatora. Kenna przytaknął i sięgnął do bocznego stolika, na którym czekały przygotowane przez Manabich napitki, w tym ulubiona brandy Kenny z Dusable, szklaneczka, oraz taca przekąsek tak dobranych, by znosić działanie alkoholu. - Imperator polecił, bym w razie odmowy nie nalegał w tej kwestii. Poza protokołem dodał jednak coś jeszcze, co i ja przekazuję panu nieoficjalnie, zatem jeśli rejestrujecie naszą rozmowę, powinniście ten fragment z nagrania usunąć. Mianowicie: „Gdy Sten zostanie już aresztowany, osądzony i poddany poprzedzającemu egzekucję skanowaniu umysłu, wówczas żadna istota zamieszana w jego spisek, niezależnie od dotychczasowego statusu uznana zostanie za osobistego wroga Imperatora i stosownie do tego potraktowana”. - Słyszałem już bardziej dyplomatyczne wypowiedzi Wiecznego Imperatora - nadmienił Ecu i nawet wąs mu nie drgnął na tę groźbę. - Czasy nie sprzyjają dyplomacji - stwierdził Kenna. - Imperator zaś uważa Stena za groźbę zbyt poważną, by marnować czas na półsłówka. Wszelako osobiście przepraszam za obcesowość, chociaż jestem tu tylko posłańcem. Proszę też o wybaczenie, iż zabiorę panu jeszcze wiele czasu, ale Imperator wyraźnie kazał zebrać wszystkie informacje. Muszę uprzedzić, że nasza rozmowa jest rejestrowana przez moich specjalistów. Ma pan pełne prawo korzystać w jej trakcie z pomocy prawnej i wszelkich innych konsultacji, oraz z pomocy medycznej, a także upewnić się dostępnymi sposobami, iż nie znajduje się pan pod wpływem środków przymusu fizycznego, farmakologicznego ani żadnego innego. - Rozumiem, i dziękuję za przeprosiny - powiedział Ecu. - Mój czas jest do pańskiej dyspozycji. Czy możemy zaczynać? Z namysłem począł snuć wątek. Opowiadał powoli, jak najdokładniej, tak by zająć swoją historią co najmniej kilkanaście dni.Zaś pod koniec każdego dnia sesji zamierzał przeanalizować starannie treść własnych słów, reakcje Kenny i przekazać wszystko osobie skrytej w laboratorium głęboko pod salą konferencyjną. Czyli Rykor. Lisa Haines, szefowa Wydziału Śledczego, obudziła się nagle, jednak pozostała w całkowitym bezruchu. Najpierw wytężyła słuch. Nic. Potem powonienie. Też nic. No to co ją obudziło? Ruch. Jej łódź mieszkalna się przemieszczała. Leciutko uchyliła powieki. Księżyc oświetlał cały wielki, pojedynczy pokój jej domu. Była to przerobiona na apartament barka z generatorami McLeana, zakotwiczona kilkaset metrów ponad jedną z największych na Świecie Centralnym połaci dzikiej puszczy. Pokój był pusty. Jej mąż, Sam’l, chrapał cicho obok.

Lisa zsunęła dłoń z krawędzi łóżka, tam gdzie pomiędzy obudową mebla a materacem wodnym tkwił miniaturowy pistolet z eksplodującymi pociskami AM2. Broń była zawsze naładowana i odbezpieczona. Łódź znów się zakołysała. Czyżby ktoś próbował wspinać się po cumach? Chyba tak. W mgnieniu oka wyskoczyła z pościeli i przycupnęła naga pośrodku pokoju. Wszystko w kompletnej ciszy. Omiotła pomieszczenie pistoletem. Spokojnie. Nikogo.Przemknęła do magazynku uzbrojenia i włożyła fototropowy kombinezon. Podobnie jak jej broń, również i ten ubiór przeznaczony był wyłącznie do użytku sił zbrojnych Imperium, i nawet wysoki oficer policji nie miał prawa go posiadać. Ale gliniarze raczej nie stosują się do praw, których przestrzegania pilnują. Oczekiwała podobnego najścia. Jak sprawdzić, co się dzieje? Podeszła miękko do drzwi wiodących na pokład i odrobinę je uchyliła. Potem sięgnęła po gogle z mnożnikiem. Czekały spokojnie na wieszaku przy drzwiach.Zrobiło się jasno jak w dzień, chociaż wszystko przybrało zielony kolor. Teraz na pokład. Łódź ponownie drgnęła. Jeszcze nie. Najpierw sprawdzić otoczenie. Zlustrowała mroczne zbocze pobliskiego wzgórza. Pusto. Przełączyła gogle na podczerwień. Aha, są. Kilka jasnych punktów. Założyli sobie prowizoryczne centrum dowodzenia, łobuzy, pomyślała. To by się zresztą zgadzało z jej wcześniejszymi domysłami.Chyba, że miejscowi gangsterzy, którym nie raz i nie dwa mocno dokuczyła w minionych latach, zdecydowali się na zemstę. Mała szansa. Takie typy nie robią niczego dla idei, jeśli nie mogą przy tym zarobić. Lisa przełączyła gogle z powrotem na wzmocnienie, położyła się na pokładzie i wyjrzała za burtę. Są... trzy osoby wspinały się po cumie. Dość wprawnie zresztą, ale nie mogli wygasić kołysania liny. Cała trójka nosiła takie same fototropowe kombinezony i wszelkie wyposażenie bojowe. Broń jeszcze w kaburach. Wyraźnie członkowie jakiegoś specjalnego zespołu operacyjnego. Cóż. Jednak doszło i do tego, pomyślała. Obawiała się podobnej historii od czasu, gdy usłyszała jak obwołano Stena zdrajcą. Gotowa była przeklinać byłego kochanka, przez którego groził jej teraz kontakt ze wszystkimi wynalazkami i metodami Służby Bezpieczeństwa, a słyszała o nich wiele złego. Szczególnie o „przesłuchaniu czwartego stopnia”. Nie miała na to ochoty. Nie chciała też narażać Sam’la. Całe dotychczasowe życie spędziła po właściwej stronie barykady, a teraz, wyłącznie z powodu dawnej przygody... no dobra, to nie była tylko przygoda... miała porzucić hołdowanie praworządności. Gdzieś z głębi pamięci wypłynął fragment przekładu wiersza powstałego tysiące lat temu w nie znanym jej, dawno zapomnianym języku: „gdzie każdy gliniarz to bandzior, grzesznicy uchodzą za świętych”.* [ * Bertold Brecht.] Pierwszemu strzeliła prosto w twarz. Huk eksplodującego pocisku brutalnie przerwał ciszę. Wspinacz odpadł bez jęku od liny i runął prosto w dół. Po drodze strącił tego, który szedł za nim. Rozległ się jakiś krzyk. Lisa cofnęła się do drzwi i sięgnęła do czegoś, co wyglądało na zwykle, zewnętrzne gniazdko, dawało się jednak przekręcić. W duchu podziękowała sobie za przypływ niedawnej paranoi i pstryknęła kontaktem. Trzy ładunki przerwały cumy. Trzeci napastnik krzyknął z zaskoczenia, a potem zniknął w mroku przy gruncie. Łódź podskoczyła i niczym balon popłynęła przez przestworza. Miejmy nadzieję, że te bydlaki uszanują przepisy o ciszy nocnej i nie naślą na nas jakiegoś myśliwca. Chociaż, może w ogóle nie zapewnili sobie osłony powietrznej. Z wnętrza dobiegły ją pochrząkiwania Sam’la, który wstał niepewnie i skierował się do nocnego stoliczka.