Zeydler-Zborowski Zygmunt - Wernisaż .pdf

Zygmunt Zeydler-Zborowski: WERNISAŻ W serii ukazały się: 1. T. Kostecki Kaliber 6,35 2. T. Kostecki Smuga grozy 3. Z. Zeydler-Zborowski Szlafrok barona Boysta 4. Z. Zeydler-Zborowski Wernisaż w przygotowaniu 5. T. Kostecki Cieo na pokładzie LTW Łomianki 2009 Zygmunt Zeydler-Zborowski Wernisaż Redakcja Małgorzata Muszyoska Projekt okładki Mikołaj Jastrzębski Edycję opracowano na podstawie maszynopisu autorskiego Copyright by Zofia Bimali Zborowska, Warszawa 2009 Copyright for this edition by Wydawnictwo LTW ISBN 978-83-7565-079-2 Wydawnictwo LTW ul. Sawickiej 9, Dziekanów Leśny 05-092 Łomianki tel./faks (022) 751-25-18 www.ltw.com.pl e-mail: wyd@ltw.com.pl

1 Zimne światło jarzeniówek wydobywało z półmroku kształty i kolory. Przeważały biel i czero. Gdzieniegdzie połyskiwała ostra, agresywna czerwieo. Zieleni i żółci artysta używał bardzo oszczędnie. Płótna porozwieszane były efektownie, dobrane kolorystycznie i dobrze oświetlone. Zaproszeni goście dopisali. Stawili się w komplecie. W trzech obszernych salach było tłoczno. Raul triumfował. On umiał organizowad takie imprezy. To go bawiło i sprawiało ogromną satysfakcję. Nabrał już dużej wprawy. Uważał się za wybitnego fachowca. Jak to zazwyczaj bywa na wernisażach, niewiele interesowano się dziełami sztuki. Rozmawiano o polityce, o ostatnich meczach piłki nożnej, o zatrważającym wzroście cen, o ciężkiej sytuacji ekonomicznej kraju, a prócz tego naszeptywano sobie poufnie najnowsze plotki i ploteczki - kto, z kim, gdzie i dlaczego. Nie wszyscy jednak zajęci byli wyłącznie rozmową. Sporo osób lawirowało w kierunku zgrabnych stoliczków, na których ustawiono kieliszki i szklanki, napełnione najrozmaitszymi trunkami. Prócz tego kanapki, paszteciki, oliwki, migdały i owoce, efektownie poukładane na srebrnych paterach. Profesor Manzano niecierpliwym ruchem poprawił zsuwające się po wąskim, haczykowatym nosie okulary i powiedział: - Ależ to prawdziwa uczta, pani hrabino. Uśmiechnęła się, odsłaniając podejrzanie równe 5 i błyszczące nieskazitelną bielą zęby. Wysoka, świetnie zbudowana, miała w sobie coś władczego, coś, co nawet bliższym znajomym nakazywało szacunek i utrzymywanie odpowiedniego dystansu. Mimo iż wiosnę życia miała już dawno za sobą, była jeszcze kobietą bardzo atrakcyjną i mogła zafascynowad niejednego mężczyznę. - Pan żartuje, drogi profesorze. To przecież tylko taki skromny poczęstunek dla przyjaciół i dla osób, które interesują się twórczością mojego syna. Miło mi, że pan skorzystał z naszego zaproszenia. Czy zdążył pan już rzucid okiem na obrazy? Profesor znowu poprawił okulary i sięgnął po kieliszek koniaku. - Bardzo interesujące prace, bardzo. Ogromnie żałuję, że nie mogę osobiście pogratulowad pani utalentowanemu synowi. -Ja także żałuję, że go tu dzisiaj nie ma między nami - westchnęła hrabina. - Ale tak się niefortunnie złożyło, że Armando został pilnie wezwany do Nowego Jorku i nie zdążył na samolot odlatujący do Rzymu.

- To i w Nowym Jorku syn pani będzie organizowad Wystawę? - zainteresował się profesor. - Przypuszczalnie dopiero na początku przyszłego roku. Niewykluczone, że i w Paryżu... Dalszy ciąg rozmowy przerwała inwazja dziennikarzy. Otoczyli hrabinę zwartym kołem. - Dwa słowa dla „Corriere delia Sera". - Maleoki wywiadzik dla „Avanti". - Parę słów dla „II Messaggero". Nie dała się ubłagad. - Nie nalegajcie, panowie. Dzisiaj nie będę rozmawiała z prasą. Ogłosiłam przecież, że konferencja prasowa odbędzie się w najbliższy wtorek. Byd może, że wtedy i mój syn Weźmie w niej udział. Bardzo proszę, nie róbcie zamieszania. 6 Ten i ów próbował jeszcze uzyskad chwilę rozmowy, ale wobec zdecydowanej postawy hrabiny z wolna poczęli się rozchodzid. W międzyczasie profesor Manzano pokuśtykał w kierunku grupki starszych panów rozprawiających o czymś z ogromnym ożywieniem. Podszedł Raul. Wysoki, smukły, o śniadej cerze i dużych ciemnych oczach południowca. Nerwowym ruchem przeciągnął dłonią po bujnej kasztanowej czuprynie. - Chyba się udało - powiedział dźwięcznym barytonem. - Nadspodziewanie. Nie sądziłam, że aż tylu ludzi przyjdzie. Dobrze to zorganizowałeś. Jestem ci bardzo wdzięczna. Pieszczotliwym ruchem dotknęła jego dłoni. Nie odwzajemnił uścisku. Powiedział: - Obawiam się, że będą kłopoty. -Jakie kłopoty? - Dzwonił wczoraj Luciano. - Czego chciał? - Chciał mówid z Tobą. - Nie powiedział, o co chodzi? - Wyraźnie nie, ale dał do zrozumienia, że ma dosyd. Spojrzała zdumiona. - Dosyd? Czy on oszalał? Raul uśmiechnął się. - To bardzo prawdopodobne. Wiesz, jaki jest niezrównoważony. - Kretyn - szepnęła przez zaciśnięte zęby. - Trzeba mi było wczoraj powiedzied.

- Nie było cię w Rzymie. A przed samym wernisażem nie chciałem cię denerwowad. W oczach hrabiny pojawiły się złe błyski. - Niech ten imbecyl uważa, bo to się może dla niego bardzo źle skooczyd. 7 - To tylko taki chwilowy nastrój - próbował łagodzid Raul. - Niewykluczone, że już dzisiaj mu przeszło. Chcesz, żebym pojechał i porozmawiał z nim? Potrząsnęła głową. - Nie. Sama pojadę. Jutro. Zaczęli podchodzid znajomi i przyjaciele. - Wspaniała wystawa, droga Renato, naprawdę wspaniała. Gratuluję. - Pani syn to wielki talent. Ogromnie chciałbym go poznad... - Jaka szkoda, że mistrza nie ma między nami. Tak chętnie trąciłbym się z nim kieliszkiem. - Znakomite prace, znakomite. Muszę tu przyjśd, jak nie będzie takiego tłoku. Była zmęczona. Dzieo był wyczerpujący, pełen wrażeo. To, co powiedział Raul, zdenerwowało ją. Coraz częstsze buntownicze wystąpienia Luciana napawały ją niepokojem. Nie szczędziła przecież trudu i pieniędzy, żeby wszystko szło po jej myśli, żeby wszyscy wokół niej byli zadowoleni. Już ja z nim porozmawiam - myślała ze złością. - Już ja mu wybiję z głowy te wszystkie histeryczne nastroje." Co chwilę rozdawała uprzejme uśmiechy, dziękowała, siliła się na miłe słowa. Starała się byd czarująca. Chwytała pełne uznania i podziwu spojrzenia mężczyzn i niezbyt szczere, podszyte utajoną zawiścią uśmieszki kobiet. Wiedziała, że jej zazdroszczą powodzenia, pozycji towarzyskiej i utalentowanego syna. Była kimś, liczyła się, była ozdobą każdego, nawet najbardziej ekskluzywnego przyjęcia. Ale teraz miała już dosyd. Była zbyt sfatygowana, żeby móc cieszyd się nowym sukcesem. Wreszcie wernisaż dobiegł kooca. I znowu pocałunki, uściski, gratulacje, pełne zachwytu okrzyki, żywe gestykulacje, którymi mieszkaocy słonecznej Italii od wieków wyrażają swoje uczucia. Goście zaczęli się rozchodzid. 8 W sąsiedniej sali odnalazła Raula. - Odwieź mnie do domu - poprosiła. - Sono stanca. Raul skinął głową. - Służę ci. Zeszli po szerokich, marmurowych schodach. Na ulicy owionął ich ożywczy podmuch wiatru. Raul zaczął

szukad swojego wozu. Wreszcie znalazł. - Tak byłem tym wszystkim podekscytowany, że zupełnie zapomniałem, gdzie zaparkowałem - tłumaczył się. W milczeniu zajechali na Parioli. - Może wstąpisz do mnie na drinka - zaproponowała. - Tam, w tym tłoku nie zdołałam wypid nawet kieliszka koniaku. Nie miał ochoty, ale wiedział, że nie może odmówid. - Bardzo chętnie - uśmiechnął się nieco sztucznie. Spojrzała na niego uważnie. -Jeżeli wolisz pojechad do siebie, to ja cię nie zatrzymuję. - Ależ nie - zaprzeczył ze sztucznym ożywieniem. -Bardzo chętnie chwilę z tobą pogawędzę. Mieszkanie było duże, kilkupokojowe, trochę przeładowane antykami i obrazami, porozwieszanymi dosyd bezładnie. Od razu podeszła do baru. - Może ci pomóc? - Nie, nie, nie trzeba. Wiem przecież, jaki koktajl najbardziej lubisz. Po chwili kostki lodu grzechotały zachęcająco w kryształowych szklankach. Usiadła na ogromnym, zarzuconym poduszkami tapczanie. On zagłębił się potężnym fotelu. - Więc czego właściwie chciał Luciano? - spytała. - Chciał rozmawiad z tobą. Dał do zrozumienia, że mu się już znudziła rola zesłaoca. 9 - Woli iśd do więzienia? Wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia. - Niewdzięczny człowiek. Tyle dla niego zrobiłam. Ale swoją drogą mógłby nam narobid kłopotu, gdyby nas opuścił. Nie jestem pewna jego dyskrecji. Raul pociągnął spory łyk ze szklanki. - Są różne sposoby, żeby nakłonid kogoś do zachowania dyskrecji - powiedział, a głos jego stał się nagle twardy.

Uśmiechnęła się. - Wiem, że na tobie mogę polegad. Ale nie sądzę, żeby doszło do jakiegoś poważniejszego nieporozumienia. Mam nadzieję, że pewne rzeczy mu wyperswaduję. Skinął głową. - Jestem pewien, że to się ułoży. Ty masz wrodzony dar przekonywania ludzi. Dłuższą chwilę milczeli. On palił papierosa, a ona bawiła się frędzlami swojego szala. Powiedziała: - Usiadłeś tak daleko, że nieomal potrzebna mi jest luneta, żeby wyraźnie dojrzed twoją twarz. Czy nie mógłbyś trochę się przybliżyd? Zgasił papierosa, podniósł się z fotela i usiadł na tapczanie. Ogarnęła go nieodparta chęd ucieczki, byle dalej, byle dalej. Skooczyd z tym wszystkim raz na zawsze. Zacząd nowe, własne życie. Z jakąż rozkoszą pobiegłby teraz na Zatybrze, żeby w podrzędnej trattorii pid liche wino z przygodnie napotkanymi obieżyświatami. Wiedział jednak, że musi trzymad nerwy na wodzy. Stawka była zbyt wysoka. Testament w każdej chwili mógł zostad zmieniony. - Tak głupio zaplątałam te frędzle, że teraz nie mogę sobie dad rady. Pomóż mi. Przysunął się i wziął do ręki szal. Starał się nie okazad znudzenia. Delikatnie przesunęła dłonią po jego czuprynie. -Jeszcze mnie dzisiaj nie pocałowałeś. - Powiedziałaś, że jesteś zmęczona. - Twoje pocałunki zawsze dodają mi sił. Ale może ty nie masz ochoty. Chciałabym, żebyś był ze mną zawsze zupełnie szczery. Pamiętaj, że te sprawy nie należą do twoich obowiązków służbowych. Milczał. Nie znajdował słów, które w danym momencie mogłyby zabrzmied przekonująco. Unikał jej wzroku. Ujęła go za rękę. - A może pojawiła się w twoim życiu inna kobieta? - Oszalałaś?! - Czy mogę ci wierzyd? Doszedł do wniosku, że nie ma co przedłużad tej rozmowy. Objął ją mocno i całował do utraty tchu. To była zawsze najlepsza i najpewniejsza argumentacja. Obudziła się nad ranem. Łagodny blask zaczynał się już wkradad przez szyby okienne. Wieczorem nie myśleli o zasuwaniu zasłon i zamykaniu okiennic. Przeciągnęła się. Przyjemne rozleniwienie płynęło przez całe ciało. Tuż obok słyszała jego równy, miarowy oddech. Zamknęła oczy. Miała ochotę pospad jeszcze

chwilę, ale sen przepędziły niespokojne, natrętne myśli. Dotychczas wszystko układało się pomyślnie. Nic nie zapowiadało jakichś niepożądanych komplikacji. Wiedziała jednak, że to nie może trwad wiecznie, że prędzej czy później pojawią się rysy na tak misternie wzniesionym przez nią gmachu. Największym niebezpieczeostwem był Luciano. Wprawdzie trzymała go mocno w ręku, ale ten gwałtowny, nieopanowany Sycylijczyk był zdolny do nagłych, nieprzewidzianych ekscesów, nie bacząc na grożące mu niebezpieczeostwo. Postanowiła z nim pomówid i wybid mu te histeryczne fanaberie z głowy. Przewróciła się na drugi bok i delikatnie dotknęła włosów śpiącego obok mężczyzny. Uśmiechnęła się. Wspa- niały kochanek i zarazem idealny wykonawca jej najśmielszych planów. Także Sycylijczyk, ale jakżeż niepodobny do tamtego. Spokojny, opanowany, umiejący się znaleźd w każdej sytuacji, obdarzony poczuciem humoru, z wytrwałym uporem pokonujący wszystkie trudności, zagradzające mu drogę do wytkniętego celu. Kupiła go. Nie miała złudzeo. Wiedziała, że gdyby nie jej pieniądze, to rozstanie nastąpiłoby już bardzo dawno. Jej fortuna była jednak zbyt silnym argumentem, żeby człowiek tego pokroju zdecydował się zrezygnowad i odejśd. Ułożyła się na wznak i w zamyśleniu obserwowała pierwsze promienie słooca, pełzające nieśmiało po suficie. Poczuła się nagle bardzo samotna. * * * Droga pięła się pod górę. Krajobraz stawał się coraz bardziej surowy, nieprzyjazny, skalisty. W oddali, na horyzoncie widniały ośnieżone szczyty gór. Od czasu do czasu jakiś potężny ptak zrywał się z kamiennego urwiska i szybował nad przepaściami na wzór kondora. I nagle, zupełnie niespodziewanie oaza zieleni. Ogród, strzeżony przez ujadające basowo psy i przez wysokopienne pinie, osłaniające krzewy i kwiaty swymi płaskimi parasolami. Masywną, żelazną bramę otworzył wysoki, szczupły mężczyzna o pooranej słoocem twarzy i ogromnych czarnych oczach, gorejących niespokojnym blaskiem. - Ciao, Luciano - zawołała wesoło, wychylając się z samochodu. Ukłonił się. - Witam panią hrabinę - powiedział bez uśmiechu. Wysiadła i podeszła do niego. - Coś ty dzisiaj taki nie w humorze? - Nie mam powodu do radości. 12 - Czyż nie cieszy cię widok tego pięknego ogrodu? Milczał. Wyraźnie unikał jej wzroku. - Czy ogrodnik przychodzi regularnie? -Tak.

- Czy przynosi wszystko, co potrzeba? - Tak. Jest bardzo sumienny. - A Maria? - Dobrze gotuje. - Cieszę się, że wszystko jakoś tu się układa - powiedziała wesoło. - Ale dlaczego ty jesteś taki dziwnie ponury? Masz jakieś kłopoty? - Czy pani chce go zobaczyd? - spytał niespodziewanie. W jednej chwili jej twarz sposępniała. - Wiesz, że nie chcę. Po co pytasz? - Myślałem, że... Energicznie potrząsnęła głową. - Nie, nie. Dajmy temu spokój. - Teraz śpi. Dałem mu zastrzyk - wyjaśnił. - Był bardzo podekscytowany. - Były po temu jakieś powody? - Absolutnie żadnych. Szli szeroką aleją w kierunku bielejącego wśród zieleni domu o dośd dziwacznej architekturze. Coś pośredniego między willą, pałacykiem i średniowiecznym zamkiem. - Chciałabym z tobą chwilę porozmawiad - powiedziała. Nie zareagował. Szedł posłusznie koło niej długimi, elastycznymi krokami. - Pogoda jest tak wspaniała, że szkoda siedzied w domu. Chodźmy do altany. - Tak. Pogoda nam dopisuje - przyznał bezbarwnym, matowym głosem. Altana była przestronna, ocieniona winną latoroślą. Usiedli na wygodnych fotelikach, obitych barwnym płótnem. 13 Wyjęła z torebki papierośnicę i położyła ją na owalnym stoliku. - Wspomniał mi Raul, że jesteś z czegoś niezadowolony. Milczał. Siedział przygarbiony i przygryzał dolną wargę. - Czego ci właściwie brakuje? Mieszkasz w pięknym otoczeniu, masz luksusowe wyżywienie, oddychasz wspaniałym powietrzem, nie przemęczasz się. A może brak ci dziewczyn?

- Pani doskonale wie, że mnie dziewczyny nie interesują. - Daruj, ale chłopców sprowadzad ci tu nie będę. - Czy pani oszalała?! - wybuchnął. - Mnie w ogóle te sprawy nie interesują. - Więc o co ci chodzi? Wstał i utkwił w nią spojrzenie swych ogromnych błyszczących czernią oczu. - Mam dosyd! Rozumie pani? Mam absolutnie dosyd! - Czego masz dosyd, Luciano? - spytała równym, spokojnym głosem. - Mam dosyd tego wszystkiego - wykonał szeroki ruch ręką. - Ja się tu duszę. Rozumie pani? Duszę się. Zapaliła papierosa i przez chwilę przyglądała mu się uważnie. Pod wpływem jej wzroku skurczył się, jakby zmalał. - Czy sądzisz, że w więzieniu będziesz miał więcej powietrza? Usiadł i oburącz chwycił się za głowę. -Wszystko mi jedno, wszystko mi jedno. Byle się stąd wyrwad, byle mied to za sobą, byle z tym skooczyd. Już wolę więzienie. - To ci się chyba tak tylko wydaje. Siedziałeś kiedyś w więzieniu? - Nie. Jeszcze nie. -A widzisz. Nie masz pojęcia o tym, co to jest więzienna cela. 14 - Mam dosyd! Mam dosyd! - powtarzał uparcie. Odczekała dłuższą chwilę. Wolnym ruchem zgasiła papierosa w kryształowej popielniczce i ostrożnie dotknęła jego ręki. - Co ci jest, Luciano? Co cię napadło? Podniósł głowę i ogarnął ją roziskrzonym spojrzeniem. - Czy to jest życie? Czy to jest życie? - Uspokój się - poprosiła łagodnie. - Nie wiem, dlaczego jesteś taki zdenerwowany. Ja cię do niczego nie zmuszałam. Przypomnij sobie. Dostałbyś co najmniej dwadzieścia lat więzienia. Wybroniłam cię. Stworzyłam ci luksusowe warunki egzystencji. Masz przecież dużo czasu. Możesz pracowad nad tą twoją rozprawą naukową, nocami pisad wiersze, możesz malowad. Jesteś wszechstronnie utalentowany.

Wolisz gnid w kryminale? Zastanów się. Powoli zaczął się uspakajad. - Będę malował - powiedział z determinacją. - Niech mi pani dostarczy papier, blejtramy, płótno, farby, pędzle. Będę malował. Ucieszyła się. - Dostaniesz wszystko, czego ci tylko będzie potrzeba. Już widzę te twoje wspaniałe krajobrazy. Ale oprócz tego radziłabym ci nie zaniedbywad pracy naukowej. Jeżeli potrzebne ci są jakieś książki, to ci je dostarczę. - A sztalugi także mi pani przywiezie? - Oczywiście. Najwyraźniej zapalił się do malowania. Twarz mu się rozjaśniła, oczy zabłysły pogodnym blaskiem. - Że też ja o tym wcześniej nie pomyślałem. Przecież tu są fantastyczne pejzaże. - Wspaniałe - przyznała z przekonaniem. Nie przypuszczała, że tak łatwo udajej się rozładowad tę ciężką at- 15 mosferę. Była zadowolona z siebie. Zupełnie przypadkowo wpadła na genialny pomysł. - Może nawet urządzę wystawę moich prac - fantazjował Luciano. Był typem człowieka, który bardzo łatwo przechodził od jednego nastroju do skrajnie odmiennego. Widział już się sławnym artystą, podziwianym przez tłumy znawców, zwiedzających światowe galerie. Do poprzedniej, niemiłej rozmowy już nie powracali. Luciano był bez reszty pochłonięty perspektywą artystycznej kariery. Omówili jeszcze szereg spraw związanych z utrzymaniem domu, spytała, czy potrzebne są jakieś lekarstwa, zastrzyki, zostawiła pieniądze na pensje dla ogrodnika i kucharki, wypytała szczegółowo o wszystkie ewentualne potrzeby, obiecała jak najszybciej wyposażyd pracownię malarską i zaczęła zbierad się do powrotnej drogi. - Nawet pani niczym nie poczęstowałem - zasmucił się Luciano. - Nic nie szkodzi. Nie jestem głodna. Kiedy dojechała do Mediolanu, zapadła już noc. Zasadniczo była zadowolona z załagodzenia sytuacji, ale Luciano ciągle ją niepokoił. Kto wie, jak długo będzie chciał odgrywad rolę artysty malarza. W uszach dźwięczały jej słowa Raula: „Są różne sposoby, żeby nakłonid kogoś do zachowania dyskrecji". To oczywiście była ostatecznośd. Tego nie chciała.

Pochylił się i patrzył na nieruchomą, stężałą twarz. „To był bardzo przystojny mężczyzna" - pomyślał. Pomimo że miał bardzo duże doświadczenie w tych sprawach, ciągle jednak czyjaś gwałtowna śmierd robiła na nim przygnębiające wrażenie. Ten przypadek poruszył go specjalnie. Młody człowiek, artysta... W kim mógł wzbudzid aż taką nienawiśd? Komu zależało, żeby...? Lekarz skooczył wstępną obdukcję zwłok i poszedł do łazienki umyd ręce. Po chwili wrócił, zdjął biały fartuch i powiedział zmęczonym, matowym głosem: - Pchnięcie w plecy długim, wąskim ostrzem. Prawdopodobnie została przebita lewa komora serca. Dokładne dane uzyskamy po dokonaniu sekcji. - Te dokładne dane nie wrócą jednak życia temu człowiekowi. Lekarz nie zareagował. Starannie pakował swoje przybory do płaskiej walizeczki. - Czyjestem panu jeszcze potrzebny? - spytał. Górniak potrząsnął głową. - Dziękuję, doktorze. Na razie to chyba byłoby wszystko. Po wyjściu lekarza energicznie zabrali się do roboty. Błyskały flesze, trzaskały aparaty fotograficzne. Fachowcy od daktyloskopii mieli pełne ręce roboty. Pracownia była duża, dobrze wyposażona. Oprócz umeblowania sztalugi, blejtramy, pudełka z farbami, butelki z olejem i terpentyną, pędzle i różne inne drobiazgi. Wszystko 17 trzeba było sprawdzid, wszędzie poszukad linii papilarnych. Górniak zwrócił uwagę na mały stoliczek, na którym stały dwa kieliszki oraz do połowy opróżniona butelka ginu. - Ostrożnie z tym, koledzy. Sprawdźcie bardzo dokładnie. Na pewno znajdziecie tu wyraźne odciski palców. - Dolarowy trunek - uśmiechnął się porucznik Michalak. -Jaka szkoda, że nie można dotknąd tej butelki. - Nie wygłupiaj się - ofuknął go Górniak. Nie lubił żartowad w takich sytuacjach. - Znalazłeś coś interesującego? - Chyba tylko to... Górniak wziął do ręki wycinek z gazety i przeczytał: - „Francja, Włochy - samochodem, trzy miejsca wolne - wrzesieo, październik. Telefonowad między godziną siedemnastą a dziewiętnastą". - Trzeba będzie sprawdzid. Gdzie to znalazłeś?

- W jego portfelu. - I co jeszcze? - Właściwie nic. Same nic nieznaczące drobiazgi. Dowód osobisty, trochę złotówek, trochę obcej waluty, pokwitowania pocztowe, jakiś medalik. Nic więcej. - Wszystkie pokwitowania zachowaj. Medalik oczywiście także. Czy ta dziewczyna jeszcze czeka? - Oczywiście. Nie pozwoliłem jej się zmyd. Jest w szoku. - Nie szkodzi, damyjej coś na uspokojenie. Przejdzie jej. - Chciałbyś z nią zaraz porozmawiad? -Tak. Miała banalną twarz bez żadnego charakterystycznego wyrazu, ale za to bardzo zgrabne nogi. - Ja przecież nie wiedziałam, nie wiedziałam, ja nic nie wiem, nic nie rozumiem... - Proszę się uspokoid i odpowiadad na moje pytania -powiedział energicznie Górniak. 18 Usta jej drżały. Była bardzo blada. - Przecież ja... Przecież ja... Nie mogę uwierzyd, nie mogę... - Pani była modelką pana Zwolioskiego. - Tak. Ale... ale... aleja go nie zabiłam. Górniak uśmiechnął się łagodnie. - Nikt pani o to nie posądza. Proszę mi powiedzied, jak często przychodziła pani do pracowni Roberta Zwolioskiego. - Dwa... czasem trzy razy w tygodniu. - Żyła pani z nim? Zawahała się. Pytanie padło zbyt nagle. - Śmiało, śmiało - zachęcał ją Górniak. - To się podobno często zdarza, że modelka i malarz... Spuściła oczy i nerwowymi ruchami szarpała chusteczkę. - To znaczy... Jak by tu powiedzied... Jestem w ciąży -powiedziała nagle głośno i wyraźnie. - Z nim? - Prawdopodobnie.

- Prawdopodobnie czy na pewno? Zmieszała się i znowu ściszyła głos. - To takie wszystko skomplikowane... Górniak machnął ręką. - Dajmy temu spokój. Proszę mi powiedzied, kto tutaj przychodził do pana Zwolioskiego, kogo pani tu spotykała? -Jakja pozowałam, to nikt nie przychodził. Bardzo rzadko zdarzało się, żebym musiała wkładad szlafrok. - Pani pozowała do aktu? - Tak. Dziwnie to namalował. Zresztą ja się nie znam. - Czy pani nie zauważyła, że ktoś częściej niż inni odwiedzał pana Zwolioskiego? - Nie pamiętam, nic już nie pamiętam, nie zauważyłam. - Czy przychodziły tu kobiety? -Ja spotykałam tylko mężczyzn. 19 - Czy to byli Polacy, czy także cudzoziemcy? - Polacy. Chociaż nie... Kiedyś jeden rozmawiał po francusku, a może nie po francusku. Trudno mi powiedzied, nie znam języków. - Pamięta pani, jak wyglądał? - O, tak - nagle się ożywiła. - Wysoki, bardzo przystojny brunet. Myślałam, że to jakiś aktor filmowy. - Tylko raz pani go widziała? - Niestety tylko raz. - Czy pan Zwolioski nic nie mówił na jego temat? - Ani słowa. Zaraz mi się kazał ubrad i iśd do domu. Po wstępnym przesłuchaniu Eugenii Wykosz Górniak znowu nawiązał kontakt z porucznikiem Michalakiem. - Masz coś nowego? - Absolutnie nic. - A co o tym wszystkim myślisz? Michalak wzruszył ramionami. - Co tu jest do myślenia. Bardzo cienkie i bardzo długie ostrze. Wygląda to na sztylet, na jakąś egzotyczną broo. Może Afryka, a może Ameryka Południowa? Oni tam lubią takie przyrządy, które łatwo wchodzą między żebra, bez specjalnego wysiłku. Nie to co nasze majchry. Wydaje mi się, że ta wycieczka

samochodowa może rzucid jakieś światło na sprawę. Górniak pokiwał głową. - Masz rację. Zaraz się do tego zabierzemy. Gdzie tu jest telefon? - W tamtym pomieszczeniu obok. W słuchawce odezwał się energiczny dźwięczny baryton: - Mówi Gilner. Słucham? - Czy pan dawał ogłoszenie w sprawie wycieczki samochodem do Francji i Włoch? -Ja. Ale to już dawno nieaktualne. A kto mówi? - Tu kapitan Górniak z Wydziału Zabójstw. 20 W słuchawce zapanowała chwila milczenia. - Czy w tej samochodowej wycieczce brał udział niejaki Robert Zwolioski? - indagował dalej Górniak. - Ten malarz? Tak. Czy coś się stało? - Robert Zwolioski został zamordowany. - Niemożliwe! - głos w słuchawce stracił na swojej pierwotnej energii. - A jednak to fakt. Chciałbym się z panem zobaczyd. -Jestem do paoskiej dyspozycji. Górniak taksującym spojrzeniem obrzucił siedzącego po drugiej stronie biurka mężczyznę. Masywna sylwetka, szerokie bary, nieproporcjonalnie długie ręce, zakooczone mocnymi, czerwonymi dłoomi, muskularny kark, na którym osadzona była kwadratowa głowa. Twarz, zakooczona silnie zarysowaną dolną szczęką, nie wzbudzała sympatii. Można go było wziąd za boksera ciężkiej wagi. - Więc pan postanowił odbyd wycieczkę do Francji i do Włoch. - Tak - padła lakoniczna odpowiedź. - Ma pan tam znajomych, przyjaciół? - Mam. Czy jest w tym coś złego? Górniak potrząsnął głową. - Bynajmniej. Jakiego rodzaju są te paoskie kontakty zagraniczne? - Czy muszę się z tego tłumaczyd? Górniak pochylił się nad biurkiem i utkwił wzrok w wąskich, ciemnych oczach swojego rozmówcy, w

których wyczytał czujnośd. - Panie Gilner - powiedział wolnym, spokojnym głosem. - Zostało popełnione morderstwo, a ja prowadzę śledztwo w tej sprawie. Nie może się pan dziwid, że zadaję pytania. Paoskim obowiązkiem jest odpowiadad na te pytania. Chyba się rozumiemy. - Tak jest. Przepraszam. 21 -Więc...? - ciągnął dalej Górniak. - Pytałem, jakiego rodzaju są te paoskie znajomości we Francji, we Włoszech. - To proste. Prowadzę warsztat samochodowy. Wielu cudzoziemców poratowałem w potrzebie. Lubią jeździd szybko, u nich wspaniałe autostrady. Na naszym terenie nietrudno o kraksę. -Jakiego rodzaju naprawy pan przeprowadza? - Przeważnie blacharstwo. Jeżeli chodzi o silniki, to nie jestem specjalnym fachowcem. W razie potrzeby do tych spraw przychodzi do mnie taki jeden technik. Zna się na rzeczy, ale za dużo chce zarobid, i to wyłącznie w dewizach. Teraz zresztą dolar stał się u nas walutą obiegową. Może byd jeszcze funt, marka zachodnioniemiecka albo frank szwajcarski, byle nie złotówki. Górniak już miał dosyd tych walutowych rozważao. Spytał: - Kto, oprócz Roberta Zwolioskiego, brał udział w tej wycieczce? -Jedno małżeostwo. - Nazwisko? - Canetti. - Włosi? - On Korsykanin, a ona Polka. Opowiadali, że poznali się w Poznaniu, na uniwersytecie. On podobno przyjechał na studia. Co tam studiował, to czort go wie. W każdym razie zupełnie dobrze mówi po polsku. - Ale że pan miał ochotę z nieznajomymi ludźmi wyruszad w taką podróż - powiedział Górniak. Gilner poruszył potężnymi ramionami. - Co za różnica. Najpierw są nieznajomi, a potem człowiek się zapozna i są znajomi. W towarzystwie weselej, a co najważniejsze to benzyna. Kupowali benzynę, a na taką trasę to trzeba sporo. 22

- I Zwolioski także kupował benzynę? - Oczywiście. Ale on przeważnie we Włoszech. Miał liry. - Dużo miał tych lirów? - Całą harmonię. -Jak przewiózł przez granicę? - Wydaje mi się, że wcale nie przewoził. - Nie rozumiem. Szeroka twarz Gilnera zmarszczyła się, co miało prawdopodobnie oznaczad uśmiech. - O ile się orientuję, to tę forsę zgarnął we Włoszech, a konkretnie w Rzymie. Jak tylko przejechaliśmy do Rzymu, zaczął mied szeroki gest. Stawiał wino, koniaki, fundował, zapraszał. Miał tam jakieś swoje powiązania. - Czy długo zatrzymaliście się w Rzymie? - Chyba z tydzieo. Jest tam co oglądad. - A czy Zwolioski mówił po włosku? - Doskonale. Jak rodowity Włoch. - Czy był już kiedyś we Włoszech? - Pytałem go, ale nie chciał rozmawiad na ten temat. Mówił, że jego matka była Włoszką. Pewnie żartował. On w ogóle lubił żartowad. -Jakie miasta zwiedziliście we Włoszech? - Oprócz Rzymu Florencję, Wenecję, Sienę, Weronę. Piękny kraj. Jeszcze raz chciałbym tam pojechad. - A włoska policja? - spytał nagle Górniak. Gilner spojrzał zdziwiony. - Co włoska policja? - Pytam, jak was traktowała włoska policja. - A jak nas miała traktowad? Paszporty i wizy mieliśmy w porządku. - Nie rewidowali waszego wozu? - Też coś? - żachnął się Gilner. - Z jakiej racji mieliby przeprowadzad rewizję. - Różnie bywa - powiedział spokojnie Górniak. -

23 A czy włoscy policjanci nie mieli jakiegoś interesu do Zwolioskiego? Gilner wzruszył ramionami. - Tego nie wiem. Nic takiego nie zauważyłem. Ale Robert bardzo często spacerował sam po mieście. Co robił i z kim się wtedy spotykał, tego nie wiem. Następnie przeszli do pierwszego etapu tej samochodowej wycieczki. Z tego, co mówił Gilner, wynikało, że we Francji zwiedzili tylko Paryż i zaraz wyruszyli do Włoch. - Czy w Paryżu Zwolioski także tak szastał pieniędzmi? - spytał Górniak. Gilner energicznie potrząsnął głową. - O, broo Boże. W Paryżu był bardzo oszczędny. Liczył się z każdym frankiem. Jadł byle co, byle taniej. - To znaczy, że w Paryżu nie otrzymał żadnych pieniędzy. - Na pewno nie. To był człowiek, który jak tylko poczuł w kieszeni forsę, to zaraz zaczynał szaled. Górniak umilkł i przez chwilę przeglądał swoje notatki. - Niech mi pan powie, czy podczas tej waszej wycieczki nie doszło do jakiejś scysji pomiędzy Zwolioskim a tym małżeostwem. Gilner zawahał się. - Śmiało, śmiało - zachęcił go Górniak. - W tej sytuacji nie powinien pan niczego ukrywad. - No cóż... Jak by to powiedzied... Wydaje mi się, że Zwolioski i ta młoda dama... Zapewne wie pan, co mam na myśli. - To znaczy, że Zwolioski podrywał żonę tego Korsykanina. - O właśnie - ucieszył się Gilner. - Dobrze pan to sformułował. Odniosłem wrażenie, że Zwolioski był typem mężczyzny, który pragnie zdobyd każdą atrakcyjną kobietę. - A ona jest atrakcyjna? - O, tak - stwierdził z przekonaniem Gilner. - Mnie 24 także bardzo się podobała, ale oczywiście ja nie miałem zamiaru... - Czy między Zwolioskim a tym Korsykaninem doszło w czasie wycieczki do awantury?

- Mało brakowało, ale obsztorcowałem ich solidnie. Nie mogłem dopuścid do tego, żeby przez jakieś idiotyczne sceny zazdrości zepsuli mi całą wycieczkę. -I uspokoili się? - Pozornie tak, ale co się działo poza moimi plecami, tego nie wiem. W każdym razie w mojej obecności zachowywali się zupełnie spokojnie. - Czy wydaje się panu, że ta dziewczyna sprzyjała Zwolioskiemu, czy była zadowolona z jego zainteresowania się jej osobą? - Na pewno tak. To był mężczyzna, który niewątpliwe podobał się kobietom. - Czy po powrocie do Warszawy widywał się pan z nimi. Gilner potrząsnął głową. - Nie. Nasze stosunki zupełnie się zerwały. - A ze Zwolioskim? Małe ciemne oczka zwęziły się jeszcze bardziej, jakby się chciały ukryd za powiekami. - Mój kontakt z nim także się urwał. Ja, proszę pana, nie mam czasu na utrzymywanie stosunków towarzyskich. Mam dużo pracy, nawet za dużo. Jasna blondynka o porcelanowej twarzy. Oczy niebieskie ze złotawymi błyskami, nabierające granatowej barwy w momentach spotęgowanej emocji. Usta trochę za duże, zmysłowe. - Pani nazywa się Izabela Canetti? - Tak. Już to powiedziałam. - Mąż pani jest Korsykaninem. 25 - Pochodzi z Korsyki, ale jego ojciec był Włochem, Sycylijczykiem. Matka była rodowitą Korsykanką. - Mówi pani w czasie przeszłym. Czyżby oboje już nie żyli? - Zginęli w wypadku samochodowym. Ojciec Carla był rajdowcem. Tacy ludzie są zazwyczaj zbyt pewni siebie i niewiele sobie robią z przepisów drogowych. Górniak pokiwał głową. - Tak, to prawda. Proszę mi powiedzied, gdzie pani poznała swojego obecnego męża. - W Poznaniu, na uniwersytecie. Carlo studiował prawo, potem slawistykę. - A co ukooczył?

- Chyba nic. On jest zbyt żywy, żeby ślęczed nad książkami. Ciągle mu się zdaje, że wybrał sobie nieodpowiednie studia. Twierdzi, że skooczył prawo, aleja wcale nie jestem pewna, czy to prawda. Jego dyplomu nie widziałam. - I zdecydowali się paostwo wyruszyd na tę wycieczkę z panem Gilnerem. -Tak. - Czy z Poznania przyjechaliście do Warszawy? - Nie. Teraz stale mieszkamy w Warszawie. Moi rodzice kupili nam bardzo ładne mieszkanie. Za dolary oczywiście. - Czym pani się zajmuje? -Jestem nauczycielką. Mogłabym oczywiście w ogóle nie pracowad. Mój ojciec jest bardzo bogaty. Ale mnie to bawi. To tak dobrze brzmi - „ciało pedagogiczne". - Można wiedzied, gdzie pracuje pani ojciec? - Jest badylarzem. Ma ogromne szklarnie niedaleko Milanówka. Wolałabym oczywiście, żeby był jakimś sławnym człowiekiem, ale mówi się trudno. - A czy pani mąż gdzieś pracuje? Zmieszała się. -Właśnie z tym jest pewien kłopot. Podobno bez prze- 26 rwy szuka jakiejś pracy, ale nie może znaleźd nic odpowiedniego. - W naszym kraju chyba o pracę nie tak trudno - powiedział Górniak. Zatrzepotała rzęsami. - Carlo to trochę taki dziwny typ. Musi polubid swą pracę, a o to bardzo trudno. Górniak uśmiechnął się. - Bywają takie typy, szczególnie wtedy, kiedy mają bogatych teściów. Zadowolona pani z tej wycieczki do Francji i Włoch? - O, tak. Bardzo. Trochę było przygód, ale to nie szkodzi. Lubię przygody. - O jakich przygodach pani mówi? - W Paryżu zepsuł nam się wóz. Trzeba go było oddad do warsztatu. Coś tam z silnikiem, gaźnik czy rozrusznik. Ja się na tym nie znam.

- I co? Czekaliście, aż zreperują? - To by za długo trwało. Polecieliśmy do Rzymu samolotem. - A tam? - Robert pożyczył wóz od swojego jakiegoś kumpla. - A propos - rzucił od niechcenia Górniak. - Czy pani wiadomo, że Robert Zwolioski został zamordowany? Pośpiesznie wyjęła chusteczkę z torebki. - Wiem. To straszne. - Niech pani nie płacze. Zetrze pani tusz, a to nieładnie wygląda. Nie wytarła oczu. - To straszne - powtórzyła. - Co panią łączyło z Robertem Zwolioskim? - Lubiliśmy się. To był niezwykle uroczy człowiek, przemiły towarzysz podróży. - Czy na tym „lubieniu" skooczyło się? 27 Spuściła oczy. - Nie rozumiem, co pan chce przez to powiedzied. - Właśnie to, o czym pani w tej chwili myśli. Chciałbym wiedzied, czy doszło między panią a Robertem Zwolioskim do intymnego zbliżenia. Żachnęła się. - Też coś?! Jak pan w ogóle śmie? Jestem porządną mężatką. - Nawet najporządniejszym mężatkom takie rzeczy się zdarzają. Ale mniejsza z tym. Proszę mi opowiedzied o tej waszej wycieczce. Rozpogodziła się. Najwyraźniej była zadowolona, że zmienili temat. - Więc z Paryża polecieliśmy do Rzymu, tam Robert odszukał jakiegoś swojego przyjaciela, który pożyczył mu wspaniały wóz. -Jakiej marki? - BMW. Fantastyczna maszyna. Prawdziwy luksus. Jeździliśmy po włoskich miastach. Widzieliśmy

Wenecję, Florencję. Było wspaniale. Chciałabym jeszcze raz pojechad na taką wycieczkę. - A potem? - Wróciliśmy do Paryża samolotem, gdzie czekał już na nas zreperowany wóz Zenona. Także doskonała maszyna, nowiutki mercedes. Nie mam pojęcia, co tam się mogło zepsud. - Czy to prawda, że pani mąż jest Korsykaninem? -spytał nagle Górniak. Spojrzała zdziwiona. - Przecież już to panu powiedziałam. Ojciec Carla był Sycylijczykiem, a matka Korsykanką. Górniak z udanym roztargnieniem przesunął dłonią po czole. - A tak, rzeczywiście. Mówiła mi pani o tych koliga- 28 cjach rodzinnych. Z książek i z filmów wiem, że zarówno Korsykanie, jak i Sycylijczycy bardzo nie lubią mężczyzn, którzy się umizgują do ich żon. Gwałtownym ruchem odsunęła się do tyłu razem z krzesłem. Spojrzała spłoszona. - Chyba pan nie przypuszcza, że Carlo, że mój mąż... Górniak wykonał uspakajający ruch ręką. - Proszę się nie denerwowad. Ja w ogóle nic nie przypuszczam. Ja tylko tak sobie głośno myślę. - Pan podejrzewa, że Carlo mógłby... - Powtarzam, że nic nie przypuszczam ani nikogo nie podejrzewam. Zupełnie niepotrzebnie tak się pani unosi. Może to przecież robid takie wrażenie, że pani sama podejrzewa swojego męża. Zerwała się. Jej niebieskie oczy pociemniały, stały się prawie granatowe, usta drżały. - Pan nie powinien... Pan nie ma prawa... Pan mnie prowokuje! -Ja panią prowokuję? - zdziwił się Górniak. - Zaskakuje mnie pani. Od początku naszej rozmowy odnoszę wrażenie, że to pani mnie prowokuje, mnie i siebie jednocześnie, niech pani siada, niech się pani uspokoi i niech pani przestanie odgrywad tę niepotrzebną komedię. Usiadła. Znowu wyjęła z torebki chusteczkę. Ręce jej drżały. - O co panu właściwie chodzi? Czego pan chce ode mnie? Górniak odczekał chwilę, obserwując uważnie twarz młodej kobiety. - Chciałbym, żeby pani zdecydowała się na szczerą rozmowę ze mną.

- Co to znaczy szczera rozmowa? - Szczera rozmowa to jest taka rozmowa, podczas której ludzie mówią prawdę, nie usiłując nic ukryd. 29 -Ja nie mam nic do ukrywania. Mówię prawdę. - Nie jestem o tym tak stuprocentowo przekonany -uśmiechnął się łagodnie Górniak. - Co mi pan zarzuca? - Nic pani nie zarzucam. Chciałbym tylko, żeby pani odpowiedziała mi na parę pytao, nie rozmijając się z prawdziwym stanem rzeczy. - Niech pan pyta. - Jej nieomal dziecinna twarz wyrażała w tej chwili zaciętośd. - Pani mąż, mając tak uroczą żonę, jest prawdopodobnie bardzo zazdrosny. - Miał pan zadawad mi pytania, a to nie było pytanie -powiedziała niespodziewanie twardym, mocnym głosem. Górniak znowu się uśmiechnął. - Bardzo słuszna uwaga. A więc wródmy do pytao. Czy pani romansowała z Robertem Zwolioskim? Poruszyła się niecierpliwie. - Mówiliśmy już na ten temat. To są sprawy tak osobiste, że... -Jeżeli mamy do czynienia z morderstwem, to właśnie zmuszeni jesteśmy rozmawiad o sprawach bardzo osobistych - przerwał Górniak. - Więc co właściwie łączyło panią ze Zwolioskim? Proszę mówid prawdę. - Adorował mnie. - Powiedzmy. Ostatecznie można to i tak określid. Czy pani znała Zwolioskiego przed tą wycieczką? - Nie. Absolutnie nie. Nigdy go nie widziałam. - Spodobał się pani? - To był bardzo atrakcyjny mężczyzna. - I mąż pani był o niego zazdrosny. - Ach, proszę pana! Carlo o każdego mężczyznę jest zazdrosny. To po prostu chorobliwe. Nie możemy utrzymywad żadnych stosunków towarzyskich. Od początku naszego małżeostwa nic tylko same awantury, idiotyczne sceny zazdrości.

- A czy nie ma w tym trochę pani winy? - Mojej winy? Coś takiego? Czy to moja wina, że się podobam, że mężczyźni chętnie przestają w moim towarzystwie? - Czy Zwolioski od samego początku waszej wycieczki „adorował" panią, jak pani to delikatnie określiła? - Prawdę mówiąc, raczej tak. Wpadłam mu w oko. - A pani mąż? -Jak zwykle. Był wściekły. - A Gilner? - Próbował go uspakajad. - Mam nadzieję, że nie doszło do jakichś gwałtownych scen. - Mało brakowało, ale Carlo opanowywał się. Gliner jest potwornie silny. Carlo wiedział doskonale, że gdyby doszło do bójki, nie miałby żadnych szans. Chyba żeby nóż... - No właśnie... - przytaknął Górniak. - Czy pani mąż posiada jakieś interesujące noże, sztylety... Spojrzała na niego spłoszona. - Nie rozumiem... - Bo widzi pani... - Górniak mówił tonem lekkim, niefrasobliwym, jakby nie przywiązywał większej wagi do wypowiadanych słów. - Ja mam taką prywatną kolekcję białej broni, szable, rapiery, kindżały, kordelasy, sztylety. Gdyby pani mąż był w posiadaniu jakiegoś, na przykład korsykaoskiego, pamiątkowego sztyletu, to chętnie bym go od niego odkupił. W mojej kolekcji nie mam nic, co by pochodziło z Korsyki. Uśmiechnęła się. - Dziwne ma pan hobby. Owszem, na biurku Carla leży taki zabytkowy sztylet, którego używa czasem do przecinania kartek. Wątpię jednak, żeby chciał go sprzedad. To pamiątka po jakimś jego pradziadku ze strony matki. Jeżeli panu zależy, mogę zapytad Carla. Górniak energicznie potrząsnął głową. - Niech pani tego nie robi. To nieważne. Zresztą, prawdopodobnie będę miał okazję rozmawiad z pani mężem, to sam go zapytam. A panią chciałbym jeszcze zapytad, co pani robiła 20 października? Przesunęła dłonią po czole. - 20 października... 20 października... Nie mam pojęcia. Nie pamiętam.

- To był czwartek - podsunął Górniak. - W czwartki zazwyczaj bywamy u moich rodziców. Tak się jakoś utarło. - Czy 20 października także byli paostwo u rodziców? - Chyba tak. Ja na pewno byłam, bo to przecież urodziny taty. Pamiętam, że pomagałam mamie piec szarlotkę. Moja mama uwielbia szarlotkę, szczególnie z bitą śmietaną. Twierdzi, że to wcale nie tuczy. - Czy pani mąż także był na urodzinach ojca, a raczej teścia. Potrząsnęła głową. - Nie. Carlo umówił się wcześniej ze znajomymi i poszedł do nich na brydża. Byłam na niego bardzo zła. Posprzeczaliśmy się. - Kiedy wrócił do domu z tego brydża? - Bardzo późno, nad ranem. On jak zacznie grad, to nie wie, kiedy ma skooczyd. - A czy pani wie, u kogo był ten brydż? - Nie wiem. Nie powiedział mi. Z nim to czasem bardzo trudno... Górniak zamknął teczkę z aktami, wsunął ją do szuflady i wstał. - Nie będę już pani zabierał więcej czasu. Dziękuję za rozmowę. Wysoki, dobrze zbudowany, szeroki w ramionach. Twarz pociągła, śniada, o regularnych rysach. Gęsta, kędzierzawa czupryna spadała niesfornymi lokami na czoło, zasłaniając ciemne, błyszczące oczy. Tak, to był mężczyzna, który mógł się podobad kobietom. - Pan nazywa się Carlo Canetti. - Przecież pan wie - padła niechętna odpowiedź. - Zawsze wolę się upewnid - uśmiechnął się dobrotliwie Górniak, nie zwracając uwagi na niezbyt sympatyczne nastawienie swojego rozmówcy. - O ile mi wiadomo, to pan studiował na poznaoskim uniwersytecie. - Tak. Medycynę, prawo, slawistykę. - Szeroki wachlarz zainteresowao. Co pan skooczył? -Nic. - Dlaczego? - Tak się złożyło. - I na uniwersytecie poznał pan swoją obecną żonę. -Tak.

Rozmowa nie kleiła się, Górniak wiedział, że Korsykanie, a tym bardziej Sycylijczycy, nie przepadają za przedstawicielami policji. Początkowo chciał nawiązad z Canettim bardziej bezpośredni, życzliwy kontakt, ale patrząc na tę ponurą, mroczną twarz, zrezygnował z tego. Doszedł do wniosku, że wszystkie jego usiłowania, zmierzające do rozładowania ciężkiej atmosfery, będą bezskuteczne. - Zdecydował się pan pojechad wraz z żoną na tę wycieczkę samochodową do Francji i do Włoch. -Tak. - Samochód zepsuł się wam w Paryżu. - Podobno. Górniak spojrzał zdziwiony. - Dlaczego pan mówi „podobno"? - Dlatego, że to nowy wóz, mercedes. Nie rozumiem, co tam się mogło popsud. Zresztą ja się nie znam na samochodach. - I do Rzymu polecieliście samolotem. -Tak. - A w Rzymie? - Zwolioski pożyczył wóz od jakiegoś swojego znajomego. -I zwiedzaliście Włochy. -Tak. -Jak układały się paoskie stosunki z towarzyszami podróży? - Z Gilnerem dobrze. - A ze Zwolioskim? -Ja go nie zabiłem. - A czy ktoś pana o to podejrzewa? - powiedział łagodnie Górniak. Canetti gwałtownymi ruchami odgarnął spadające mu na czoło włosy. - Dosyd tej komedii! Nie jestem głupcem. Doskonale się orientuję, do czego pan zmierza. Ale jest pan w błędzie. Ja nie zabiłem Zwolioskiego! Ja go nie zabiłem! - Często pan bywa u rodziców paoskiej żony? Canetti był zaskoczony tym pytaniem. - U rodziców mojej żony? - powtórzył. - Raczej rzadko, staram się rzadko u nich bywad. Oni mnie nienawidzą. - Dlaczego pan sądzi, że pana nienawidzą?