Jennifer Echols - Odlot.pdf

JENNIFER ECHOLS Odlot Przekład: Stanisław Kroszczyński Leah zawsze marzyła o tym żeby latać. Mieszkając z matką, którą bardziej niż wychowywanie córki interesowali mężczyźni, dziewczyna oszczędzała każdego dolara, by tylko spełnić swoje marzenie. Teraz, w wieku siedemnastu lat, jest już wystarczająco dobra, by pracować dla pana Halla i pilotować niewielkie, ciągnące za sobą bannery, samoloty. Jednak szczęście Leah nie trwa długo. Pan Hall umiera i zostawia biznes w rękach dwóch synów - powszechnie lubianego Aleca i uzależnionego od adrenaliny Graysona. Dziewczyna nie ma ochoty stać się częścią wojny, którą toczą ze sobą bracia, nie ma jednak wyjścia. Grayson, w którym Leah od lat potajemnie się podkochuje, poznał jej tajemnicę i wykorzystuje ją, by zmusić dziewczynę do współpracy.

Mojemu Tacie i mojemu Synkowi. Ich lotnicza pasja zainspirowała mnie do napisania tej książki.

1 Wrzesień W każdym mieście Południowej Karoliny, w którym zdarzyło mi się mieszkać - a było ich trochę - teren zajmowany przez przyczepy mieszkalne znajdował się obok lotniska. Kiedy miałam czternaście lat, po kolejnej przeprowadzce podjęłam pewną decyzję. Skoro los skazał mnie na mieszkanie przez całe życie w przyczepie, mogłabym żalić się na smród paliwa lotniczego jak moja mama, mogłabym jak wszyscy sąsiedzi zalewać się na śmierć (byle zagłuszyć ten potworny hałas) - albo mogłam nauczyć się latać. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Pierwszy krok polegał na tym, że przeszłam między przyczepami, przelazłam pod płotem otaczającym lotnisko i spytałam, czy nie mają tam dla mnie jakiejś roboty. Poszczęściło mi się. Miasto Heaven Beach zamierzało właśnie zatrudnić kogoś, kto zająłby się pracami biurowymi, a jednocześnie obsługiwałby też pompy z benzyną lotniczą. Miało z tym pewien problem, bo mężczyźni, którzy chętnie podjęliby się pracy na płycie lotniska, nie potrafili obsłużyć komputera. Kobiety, które dawały sobie radę ze stukaniem w klawiaturę, nie zamierzały brudzić sobie rączek paliwem. Czternastolatka o wygłodniałym wyglądzie nadawała się w sam raz. Odbierałam telefony, wtykałam kliny pod koła odwiedzających lotnisko samolotów, napełniałam baki małych korporacyjnych odrzutowców - krótko mówiąc, robiłam wszystko, co trzeba było zro-

bić, a co nie wymagało jakichś szczególnych umiejętności. Można powiedzieć, że zarządzałam całym lotniskiem. Taki małomiasteczkowy port lotniczy nie potrzebował niczego więcej. Nie było tam żadnych pracowników dyżurujących przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Wieża, kontroler lotów? Bez żartów. Nic nie chroniło samolotów przed tym, żeby powpadały na siebie wzajemnie, jeśli nie liczyć umiejętności pilotów. Recepcja, w której urzędowałam, znajdowała się w przeszklonym pawilonie z widokiem na pas startowy. Całymi dniami przesiadywałam na schodkach przy wejściu, mając ze sobą służbową komórkę (na wypadek, gdyby ktoś przypadkiem jednak zadzwonił) i gapiłam się na startujące oraz lądujące samoloty. Na tyłach biura znajdowały się małe hangary wynajmowane przez indywidualnych właścicieli samolotów. Niektórzy zresztą parkowali swoje maszyny na otwartej przestrzeni przed biurem, bo przecież, o ile były odpowiednio uwiązane, nic za wyjątkiem huraganu albo tornado nie mogło im zaszkodzić. Po mojej lewej stronie, czyli między mną a przyczepami, wznosiły się większe hangary należące do różnych firm. Po mojej prawej stronie sterczał maszt z wiatrowskazem, tam też znajdowały się pompy i stało kilka kolejnych hangarów z przerdzewiałego metalu. Najbliższy hangar pomalowany był na czerwono, widniały na nim białe litery, łuszczące się i spłowiałe, bo przez wiele lat znosiły napór burz przybywających do nas znad oceanu: FIRMA LOTNICZA HALL BANERY LOTNICZE: TWOJA REKLAMA NA PLAŻY! LOTY WIDOKOWE NAD OCEANEM ROZSYPYWANIE PROCHÓW NAD ATLANTYKIEM SZKOLENIE PILOTÓW Przyglądałam się w sierpniu maleńkim samolocikom Firmy Lotniczej Hall, jak lecą niziutko nad trawą obok pasa startowego i porywają ze sobą banery, które zaraz potem rozwijały się

za nimi. Banery, czyli długie, o wiele dłuższe niż same samoloty transparenty reklamowe. Przysłuchując się rozmowom mężczyzn, którzy pili kawę i gawędzili o niczym z panem Hallem przed wejściem do biura, zorientowałam się, że najstarszy syn właściciela jest jednym z pilotów holujących banery. Poza tym pan Hall miał też dwóch synów w moim wieku, chłopcy pojawiali się w niektóre soboty, żeby pomagać przy sporządzaniu banerów. Nalepiali litery wielorazowego użytku. Alec był zawsze uśmiechnięty, jasnowłosy i sprawiał wrażenie sympatycznego, normalnego chłopaka, a pan Hall chyba za takiego go uważał. Natomiast Grayson zawsze pakował się w jakieś kłopoty. Był odrobinę wyższy, jego włosy zasłaniał słomkowy kowbojski kapelusz, a oczy krył za lustrzanymi lotniczymi okularami. Trudno było stwierdzić, czy gapił się na mnie, kiedy przesiadywałam na moich schodkach i paliłam sobie papierosy, ale wyobrażałam sobie, że mnie obserwuje. A wtedy niespo- dziewanie robiło mi się gorąco na całym ciele, chociaż siedziałam w cieniu. Jednak teraz już ich nie było, znajdowali się w drodze do odległego o dwie i pół godziny jazdy Wilmington, gdzie mieszkali z mamusią, a najstarszy syn uczęszczał do collegeu. Turyści też znikli z plaży. Sezon na reklamy lotnicze się skończył. Idealny moment, żeby zagadnąć pana Halla w sprawie lekcji. Broszurki Firmy Lotniczej Hall każdy mógł sobie wziąć ze stojaka, więc szczęśliwie nie musiałam świecić oczami i wypytywać pana Halla o cenę. Zanim udało mi się odłożyć odpowiednią sumę i zdobyć się na odwagę, minął cały miesiąc. W końcu jednak pomaszerowałam do siedziby Firmy Lotniczej Hall i załomotałam do małych drzwiczek z boku hangaru, na których widniały litery SZKOL. Kiedy pan Hall zawołał ze środka, weszłam, a potem lawirując między samolotami i narzędziami, wkroczyłam do maleńkiego biura wydzielonego w rogu. Siadłam na krzesełku przed jego biurkiem i poprosiłam, żeby zabrał mnie w przestworza. Niestety, udzielił najgorszej

z możliwych odpowiedzi: wetknął mi formularz zgody rodziców lub opiekunów, który miała podpisać moja matka. Gdy tego wieczora wróciłam do naszej przyczepy, matki nie było. Leżałam w łóżku i nie mogłam zasnąć, próbowałam wykombinować, jak by tu jej pokazać ten formularz. Kiedy rankiem następnego dnia wychodziłam do szkoły, wciąż jeszcze nie było jej w domu. Przez wszystkie lekcje zamartwiałam się, nie wiedziałam, co jej powiedzieć. Mogłam oczywiście zasugerować mamie, że latanie może okazać się z czasem całkiem intratnym zawodem. Czasami puszczała teksty w rodzaju, że powinnam wziąć się za siebie i coś zrobić, żeby wyjść na ludzi. Obawiałam się tylko, że natychmiast, kiedy zdradzę, że udało mi się odłożyć jakieś pieniądze i chcę je wydać na takie ekstrawagancje - zamiast oddać mamusi -na żadne poparcie z jej strony nie będę mogła liczyć. Spędziłam już miesiąc w Heaven Beach, ale widok rachitycznego nadmorskiego lasu oglądanego przez szyby szkolnego autobusu wciąż wydawał mi się dziwaczny. Dojeżdżaliśmy już do przyczep; nie wierzyłam w to za bardzo, ale jednak miałam nadzieję, że mama jest w domu i będę miała sprawę z głowy. Nawet jeżeli odmówi, przynajmniej skończą się te męki. Wsunęłam dłoń do kieszeni dżinsów, żeby dotknąć poskładanej kartki formularza. Za nią tkwiła forsa przeznaczona na lekcję latania. Zawsze istniało ryzyko, że zgubię kasę w szkole, ale bardziej obawiałam się zostawić pieniądze czy formularz w moim pokoju, bo matka mogłaby je znaleźć - czasem na gwałt potrzebowała funduszy i wtedy zaczynała się rewizja. Gdy poruszyłam ręką, poczułam na sobie spojrzenie Marka Simona - siedział po drugiej stronie przejścia. Skądś wiedział o moich pieniądzach. Pewnie zorientował się po sposobie, w jaki ich dotykałam palcami, a teraz mi je zabierze. To była pierwsza rzecz, jaka przemknęła mi przez myśl. Już nie raz przedtem zdarzało mi się paść ofiarą rabunku w szkolnym autobusie.

Zmusiłam się jednak, żeby odetchnąć głęboko i rozluźnić się, nie poddać się odruchowej reakcji. Mark nie był wcale takim desperatem. Jechał tym autobusem, bo po szkole pracował u swojego wuja na lotnisku, nie mieszkał w przyczepie. Kiedy zerknęłam na niego, pochwyciłam spojrzenie nie tyle złodziejaszka, co zbereźnika. Myślał, że przyłapał mnie na tym, jak się dotykam. Od jakiegoś czasu spotykałam się z tego rodzaju zainteresowaniem, ale wciąż było to dla mnie nowością. W ostatnim miejscu, gdzie mieszkałyśmy z mamą, czyli nieopodal bazy lotniczej, przemykałam jeszcze poza zasięgiem radaru. Nosiłam takie ciuchy, jakie akurat mi kupiła. Nienawidziłam moich kręconych włosów, niby brązowych, ale tak ciemnych, że nie wydawały się czarne tylko w intensywnym świetle słońca. W dodatku jeszcze matowiały. Kiedyś połamałam na nich grzebień. A potem pewnego pięknego, letniego dnia, obejrzałam w telewizji program, z którego dowiedziałam się, że dziewczyny o kręconych kudłach powinny z owymi kudłami się pogodzić, ostrzyc się porządnie, zastosować takie czy inne kosmetyki i pozwolić im wyschnąć w naturalny sposób. Zrobiłam, co się dało. Pomógł mi w tym tani salon fryzjerski działający w mojej okolicy oraz dyskontowy sklep z chemią gospodarczą. Wynik okazał się całkiem niezły, przez te kilka tygodni dzielących nas od przeprowadzki przeszłam całkowitą przemianę. Przemianę, która w nowej szkole wywołała pożądany efekt. Już nikt nie współczuł mi dlatego, że matka o mnie nie dba, a ja sama o siebie zadbać nie potrafię. Właśnie że dbałam o siebie i to było widać. Miało to również swoje złe strony, czyli spojrzenia chłopaków takich jak Mark, przez co inne dziewczyny uznały mnie za dziwkę i trzymały się ode mnie z daleka. Ja jednak wiedziałam, co jestem warta i wcale się tego nie wstydziłam. Coś za coś: one mnie nienawidziły, ale za to ja czułam się dobrze z samą sobą. To znaczy, tak było, dopóki nie wplątałam się w taką czy inną sytuację z jakimś chłopakiem, wówczas już nie byłam tego taka

pewna. Przytrzymując się oparcia siedzenia, kiedy autobus zakręcał, Mark przeszedł na moją stronę przejścia i trącił mnie biodrem, zmuszając, żebym przesunęła się i zrobiła mu miejsce obok siebie. Spojrzał wymownie w stronę mojej dłoni nadal znajdującej się wewnątrz kieszeni. - Może ci w tym pomóc? - spytał. Gdyby zaczepił mnie w ten sposób kilka miesięcy wcześniej, może nawet bym się zgodziła. Nie był to jeden z tych postawnych, przystojnych chłopaków ze starszych klas, którzy nabierali właśnie muskułów w proporcji do osiągniętego nieco wcześniej wzrostu. Jednak jak na piętnastolatka prezentował się zupełnie znośnie. Miał takie senne, zaćpane spojrzenie, które bez skrępowania przesuwał po mojej postaci, i ciemne włosy zlepione w strąki, tak jakby nie brał codziennie prysznica, bo poprzedniego wieczora chlał do późna i w ogóle ledwo zdążył na poranny autobus szkolny. To był ten typ faceta, z którym zawsze w końcu musiałam się spiknąć, ryzykant uzależniony od adrenaliny, pod którego wpływem robiłam różne rzeczy, na które nie odważyłabym się sama. Przypominał mi mojego chłopaka z kempingu położonego przy bazie lotniczej. Tamtemu najwyraźniej nie przeszkadzało, że mam matowe włosy - o ile pozwalałam mu pchać łapę do majtek. Przekonał mnie i zrobiliśmy to w lesie rosnącym tuż za końcem pasa startowego, samoloty przelatywały niziutko nad nami i gdyby coś poszło nie tak, spadłyby dokładnie w tym miejscu, gdzie byliśmy. Od tej adrenaliny, seksu i widoku srebrzystych podbrzuszy samolotów coś się ze mną porobiło. Chciałam tego więcej. Co prawda, kiedy powiedziałam mu, że przeprowadzam się do Heaven Beach, już tego samego dnia umówił się z moją najlepszą przyjaciółką. No, więc przynajmniej na jakiś czas nie miałam ochoty, żeby mi taki czy inny chłopak w czymkolwiek pomagał. Wstałam, z trudem utrzymując równowagę w wąskiej przestrzeni

miedzy oparciem siedzenia z przodu a moim siedzeniem, spojrzałam na Marka i powiedziałam: - Przepuść mnie. Wysiadam. Wyszczerzył zęby. - Przecież mówiłem, że mogę ci w tym dopomóc. Ogarnęła mnie złość. Porządny chłopak z dobrej rodziny, a może nawet nie tak znów bardzo porządny chłopak, jak Grayson, niesforny synalek pana Halla nie pozwoliłby sobie na takie podteksty wobec porządnej laski z dobrej rodziny. Gdybym wysiadała ze szkolnego autobusu w bogatej dzielnicy, a nie przy przyczepach, nie musiałabym się pilnować i uważać na każde słowo, bo przecież prawie wszystko może się kojarzyć erotycznie. Rany... Próbowałam przecisnąć się przed nim. - Daj spokój, Lea. Dlaczego chcesz tu wysiąść? Nie możesz zostać w autobusie? Przecież i tak jedziesz na lotnisko. Powiedział to wyzywającym tonem, ale oprócz zaczepki w jego głosie dosłyszałam urazę. Też źle: nie mogłam sobie pozwolić na to, żeby przegiąć i żeby zrozumiał, że chcę go po prostu spławić. Powodowany urażoną dumą, jeżeli tylko zdoła, jeszcze bardziej utrudni mi życie w szkole. - Matka życzy sobie, żebym zajrzała do domu między szkołą a pracą - skłamałam mu w żywe oczy. Prawdy nie wyjawiłabym za żadne skarby. Zaraz zacząłby kombinować, jak by to wykorzystać. A kiedy raz popełniłam ten błąd, że pojechałam razem z nim aż na lotnisko, polazł za mną do mojego biura i przesiadywał tam, dopytywał się o broszurki, domagał się map. Groził, że podpali poczekalnię swoją zapalniczką, o ile nie będę się nim zajmować. Dopiero po dłuższym czasie dał sobie spokój - kiedy naprawdę już musiał zasuwać do hangaru swojego wuja, bo inaczej to wujaszek dałby mu popalić. Autobus zatrzymał się z piskiem na krawędzi dwupasmowej szosy i otworzył drzwi przy żwirowanym podjeździe prowadzącym

do przyczep. Ben Reynolds oraz Aaron Traynor zbiegli po blaszanych stopniach, łomocąc buciorami. Jeżeli w ciągu następnych kilku sekund nie zdołam dotrzeć do przedniej części pojazdu, przegapię przystanek. A potem będę musiała przejść przez całe lotnisko z Markiem, a potem jeszcze całą drogę z powrotem do przyczepy. Szlag by mnie trafił, gdyby okazało się, że to właśnie z tego powodu minęłyśmy się - ja i matka. Szturchnęłam znowu Marka i powiedziałam na tyle stanowczo, na ile mogłam to zrobić, nie zwracając na nas uwagi pięciu osób, które siedziały jeszcze w autobusie: - No, rusz się. Obrażone spojrzenie spod ciężkich powiek. Przesunął kolana na bok, w stronę przejścia, żebym mogła się przecisnąć. Kiedy biegłam do przodu, zawołał za mną: - Poznam cię jutro po smrodzie. Kilka dziewczyn zachichotało. Poczułam, że się czerwienię. Na pewno nie śmierdziałam. Za to on pewnie tak, chociażby sądząc po stanie jego włosów. Ale ludziom wydawało się, że powinnam śmierdzieć. Wystarczyło, że puści taki tekst w szkole, a wszyscy mu uwierzą. Myślami już przebiegałam zawartość mojej szafy, zastanawiając się, co włożę następnego dnia, żeby wyglądać na tyle szykownie, na ile mogłam sobie pozwolić, nie dysponując w tym celu żadnym budżetem. Ostatni krok i znalazłam się na drodze. Zmrużyłam oczy w jaskrawym słońcu. Autobus odjechał z głośnym rykiem motoru, a Ben zagrodził mi drogę prowadzącą w stronę przyczep. Zrobił z palców literę V, przytknął je do ust i wystawił przez nie język w moją stronę. A Aaron stał za nim i się śmiał. Skierowałam spojrzenie w stronę zbudowanej z betonowych bloków pralni samoobsługowej wzmocnionej na użytek mieszkańców przyczep i ruszyłam przed siebie. W telewizji mówili, że nachalnych chamów należy ignorować, a wtedy przestaną się

człowieka czepiać. W praktyce zasada ta sprawdza się mniej więcej pół na pół. To drugie pół znaczyło, że dwaj drągale by szli za mną aż pod same drzwi przyczepy i szarpali mnie za ubranie, jak jakieś psy. Jednak tego dnia podziałało. Aaron podniósł garść żwiru i cisnął nim w krocze Bena, po czym rzucił się do ucieczki. Ben pobiegł za nim, po chwili obaj znikli między przyczepami. Odetchnęłam z ulgą, ale zaraz potem znów przypomniałam sobie o formularzu w kieszeni. Żeby tylko była w domu... Teraz, kiedy zbliżała się nieuchronnie chwila konfrontacji z matką, strach skręcił mi żołądek. Nagle już nie spieszyło mi się tak bardzo. Tak czy inaczej - stwierdziłam - jeżeli jest przypadkiem w domu, to już teraz się nie miniemy. Na teren prowadziła tylko jedna droga. Powłócząc nogami, minęłam pralnię od strony, gdzie znajdowały się wmurowane w ścianę skrzynki pocztowe - wmurowane po to, żeby trudniej było się do nich włamać - sprawdziłam naszą, zgrzytając zębami. Odkąd miałam dziesięć lat, to ja odbierałam pocztę, po prostu dlatego, że moja matka nigdy tego nie robiła. Tak więc to ja byłam zwiastunem złych wieści przy okazji trzech ostatnich eksmisji i dlatego w każdej chwili spodziewałam się koperty o oficjalnym i urzędowym wyglądzie. Tego dnia koperty nie było, tylko śmieci, które od razu wrzuciłam do kosza. W porządniejszych dzielnicach Heaven Beach obok koszy na śmieci znajdowały się pojemniki na makulaturę, ale właściciel terenu zajmowanego przez przyczepy nie przejmował się kwestią surowców wtórnych. Żeby tylko była w domu... Sięgnęłam do torebki po papierosy. Zapaliłam, żeby się odprężyć. Poczułam kopa od nikotyny: pierwszy mach tego dnia. W tym mieście, z którego przyjechałyśmy, mój chłopak kradł dla mnie fajki. Teraz musiałam je kupować, co stanowiło potężną wyrwę w moich dochodach. Próbowałam rzucić, ale jeżeli nie liczyć gapienia się na samoloty, to była jedyna rzecz, która sprawiała mi przyjemność. Żeby tylko była w domu... Wyszłam na otwartą przestrzeń zacienioną rosnącymi wokół drze-

wami. Pod moimi stopami chrzęścił żwir. Z jakiejś przyczepy dobiegały głośne dźwięki muzyki country, chociaż wszystkie okna były zamknięte. Przynajmniej ktoś tam jest - pomyślałam. Gdyby wrócił Ben albo Aaron, mogłam w razie potrzeby wołać o pomoc. Rzecz jasna, moja mama wiele razy wołała o pomoc na różnych takich kempingach i nikt nigdy się nie zjawił. Proszę, żeby tylko była w domu... Dotarłam do naszej działki, obeszłam krzaczory i stanęłam jak wryta. Przed naszą przyczepą stał samochód starszy ode mnie, w kolorze wyblakłej czerwieni z niebieskimi drzwiami. Moja mama nie miała samochodu. Jakiś facet bez koszuli, z długimi, siwiejącymi włosami spiętymi w kucyk pojawił się w drzwiach, wyszedł na chwiejne cementowe bloki służące za schodki... Trzymał jeden bok telewizora, który pojawił się u nas wkrótce po tym, jak miesiąc temu się wprowadziłyśmy. Czyli znów ktoś nas okradał. Zakręciło mi się w głowie od stresu i nikotyny. Odwróciłam się, żeby pobiec do przyczepy z muzyką country. W tej samej chwili mężczyzna schodził już tyłem po schodkach, a w drzwiach pojawiła się moja mama, trzymająca drugi bok telewizora. Z początku jej nie poznałam. Kiedy ostatnio ją widziałam, czyli kilka dni wcześniej, była jasną blondynką. Teraz jej włosy przybrały barwę jasnoczerwoną. Po sylwetce zorientowałam się, że to jednak ona. Wypuściłam chmurę dymu. A więc ten facet to chłopak mojej matki. Mówiła kiedyś, że przeprowadzamy się do Heaven Beach, bo miał załatwić jej pracę w restauracji, w której pracował. Na razie jednak pracy jeszcze nie dostała, a on jak dotąd nie pojawił się w przyczepie, przynajmniej nie wtedy, kiedy ja byłam w domu. Przypuszczałam nawet, że go sobie zmyśliła. Bywało już, że przeprowadzałyśmy się dlatego, że jakiś facet obiecywał jej robotę. Czasami tylko tak mi mówiła, a potem okazywało się, że zwiewałyśmy, bo winna była komuś pieniądze. Jednak wyraźnie tym razem powiedziała prawdę. Telewi-

zor był pierwszą rzeczą, o jaką prosiła swoich facetów, bo wiedziała, że uwielbiam oglądać telewizję. Telewizja dotrzymywała mi towarzystwa. Telewizor był też pierwszą rzeczą, która wędrowała do lombardu, jako przedmiot wart sporo gotówki, a przy tym dość łatwy w transporcie. Na przykład lodówkę zastawiła tylko raz. - Cześć, kochanie! - zawołała do mnie mama. - Otwórz drzwi samochodu, dobrze? Otworzyłam więc drzwi od strony kierowcy i pochyliłam do przodu siedzenie, żeby mogli wcisnąć telewizor na tylną kanapę. Kiepsko im szło, więc pofukiwali na siebie wzajemnie. Telewizor był niemal tej samej wielkości co tylna kanapa. Jeden koniec udało im się wetknąć, moja mama trzymała z tamtej strony, a ten facet - Billy - obszedł samochód dookoła. Kiedy stała tak, pochylona, widać było wyraźnie, że jej szorty są zbyt obcisłe, ale i tak jak na mamę miała całkiem niezłą figurę. Zresztą tak być powinno, miała przecież dopiero trzydzieści lat. Wreszcie wyprostowała się, zostawiła uchylone drzwi, bo Billy miał zaraz siąść za kierownicą, i odwróciła się do mnie. - Ślicznie dzisiaj wyglądasz! Daj buziaka. Wpadłam w jej objęcia i poczułam, że całe moje ciało rozluźnia się, całkiem jak po pierwszym zaciągnięciu się papierosem. Jednocześnie odsunęłam peta, żeby nie podpalić jej włosów. Nie próbowałam kryć się z fajkami. Dawno przestałam się bać, że przyłapie mnie na paleniu. Z początku myślałam, że będzie się wściekać, ale już kilka razy widziała, jak palę, i nie powiedziała ani słowa. Wyściskała mnie, a potem puściła. - Albo to było kłamstwo, albo głupio dałaś się nabrać. Kto by sprzedawał na raty takiego gruchota? - To tylko na parę tygodni - powiedziała. - Do czasu, aż dostanie pieniądze. Znów albo kłamstwo, albo naiwność. Lombardy nie działają w ten sposób. Dadzą Billyemu za ten telewizor tak mało i jedno

cześnie prowizja będzie tak wysoka, że nigdy już odbiornika nie zobaczę. A poza tym, skoro teraz brakowało mu pieniędzy na życie, przecież nie zmieni się to po następnej wypłacie. Przerabiałam ten scenariusz z moją mamą i jej chłopakami już dość razy, żeby wiedzieć, co stanie się dalej. Nigdy natomiast nie byłam pewna, czy ona sobie z tego nie zdaje sprawy, czy ma to gdzieś, czy po prostu nie widzi żadnego innego wyjścia. Skrzywiła się i spojrzała spode łba na niebo: nad nami właśnie z rykiem przeleciał jakiś samolot. Przyczepy znajdowały się od tej strony pasa, gdzie maszyny podchodziły do lądowania. Iglasty las częściowo tłumił hałas, więc ryk silnika tym bardziej zaskakiwał, kiedy maszyna znalazła się bezpośrednio nad nami. Niewiarygodnym cudem utrzymujące się w powietrzu urządzenie przemieściło się nad naszymi głowami - tak wolno, jakby miało zaraz spaść, na tyle głośno, że zawibrowały przerdzewiałe blachy przyczep. Poczułam dreszcz przechodzący po plecach, jak po porządnym sztachnięciu się, tylko dużo przyjemniejszy. - Boże, nienawidzę tych pierdolonych samolotów - powiedziała moja matka. - Wkrótce Billy załatwi mi robotę, a wtedy przeniesiemy się w jakieś fajniejsze miejsce, obiecuję. - W porządku - odpowiedziałam obojętnie. Zawsze to powtarzała. Czasami nawet rzeczywiście dostawała pracę, ale nigdy dłużej niż na miesiąc. Spoglądałam w ślad za samolotem, aż zasłoniły go drzewa. Silnik słychać było jeszcze przez dłuższą chwilę, więc dalej patrzyłam w kierunku lotniska. - Zaraz, chwileczkę - odezwała się moja mama. - Przecież ty masz trochę pieniędzy, mogłabyś dać je Billyemu. Papieros wypalił się już tymczasem do samego filtra. Zaciągnęłam się mimo wszystko i odwróciłam się w jej stronę. Pamiętałam, że za żadne skarby nie wolno mi spojrzeć na kieszeń, w której znajdowały się wszystkie moje pieniądze. Wypuściłam dym i odparłam niedbałym tonem:

- Z lotniska? Co ty, mało mi tam płacą. Wszystko zżerają podatki. A i tak już płacę za prąd i za wodę. Popołudniowe światło dziwacznie pobłyskiwało w ciemnobłękitnym makijażu na jej powiekach. - Chwilę. Przecież pracujesz tam każdego dnia po szkole i przez całe weekendy. - Tak naprawdę... - z przerażeniem stwierdziłam, jak gładko to kłamstwo przechodzi mi przez gardło - pracuję tam tylko na pół gwizdka. Nie dają mi tylu godzin, ile bym chciała. Chodzi o to, że tam pracuje mój chłopak, więc to z nim spędzam resztę czasu. - Poważnie? - zdziwiła się moja mama. Uniosła wyskubane brwi. - A jak się nazywa? Mark. Oczywista odpowiedź: Mark. Tylko że to już nie przeszłoby mi przez gardło. Zanim się zorientowałam, palnęłam: - Grayson Hall. Jego ojciec jest właścicielem tych samolotów, które pokazują reklamy na plaży. - Nie cierpię tych maszyn - stwierdziła. - Ale taki chłopak, kto wie? Może skończy szkołę i do czegoś w życiu dojdzie? - Może - potwierdziłam. Rzygać mi się chciało. - Sheryl - zawołał Billy z samochodu. - Rusz tyłek! - Na razie, kotku - powiedziała mama. Pocałowała palce i posłała mi całusa, po czym, wzbijając kurz, poczłapała do samochodu, obeszła go i wsiadła z drugiej strony. Zanim samochód zniknął w lesie, pomachałam jej jeszcze i zdałam sobie sprawę, że trzymam zdechłego peta. Tak normalnie zaniosłabym go do środka, sprawdziłabym, czy na pewno jest zgaszony i wsadziłabym niedopałek do kosza. Jednak tego dnia rzuciłam go na ziemię, żeby dołączył do niezliczonych innych niedopałków ciśniętych przez moją mamę i wszystkich, którzy kiedykolwiek tu mieszkali. Weszłam po cementowych blokach do środka przyczepy. Ściana po telewizorze wyglądała goło, chociaż wcale nie była goła. Zanim pojawił się odbiornik, mama powiesiła tam oprawio-

ne w ramki moje zdjęcia z pierwszej, drugiej i trzeciej klasy. Kiedy byłam w czwartej, stwierdziła, że szkoła ją kantuje, że te zdjęcia to rozbój w biały dzień. Moje odsłonięte na nowo uśmiechnięte twarze spoglądały na mnie, gdy przechodziłam przez jadalnię z aneksem kuchennym. Uciekłam korytarzykiem do sypialni, gdzie otworzyłam szufladę i wyciągnęłam umowę wynajmu przyczepy. Moja matka takie rzeczy po prostu wyrzucała, dlatego starałam się je jak najprędzej ukryć. Czasem te papierzyska przydawały się na coś, jeżeli właściciel chciał nas z miejsca wywalić na bruk. Tym razem potrzebowałam wzoru jej podpisu. Wyciągnęłam formularz z kieszeni i rozłożyłam go. Żeby kartkę czymś przycisnąć, sięgnęłam po magazyn leżący na komódce: numer „Piane and Pilot" pożyczony z biura lotniska. Wtedy zgarnęłam go, niewiele o tym myśląc. Lubiłam czytać nocą w łóżku. Artykuły o samolotach dotrzymywały mi towarzystwa. Zresztą przecież zamierzałam go oddać... Ale teraz poczułam się jak złodziejka. A to był dopiero początek. Przyglądając się podpisowi mamy na umowie, skopiowałam S, pierwszą literę Sheryl. Nie była to doskonała imitacja. Ręka mi się trzęsła. Ale przecież w przeciwieństwie do władz szkolnych pan Hall nie dysponuje wzorem jej podpisu dla porównania. A więc dalej: „heryl". Dostanie mi się za to. Ten przekręt jeszcze się na mnie zemści, dobrze o tym wiedziałam. Potem J na dobry początek „Jones". Alternatywa wobec fałszerstwa polegała na tym, że do końca życia pozostanę uziemiona i nigdy nie polecę samolotem. Dokończyłam: „ones". Jasne, miałam oddać ostatniego dolara mamie, żeby ona i Billy, czy kto tam akurat był jej chłopakiem w danym miesiącu, mogli się zabawić za moją kasę, żeby mógł kupić sobie nową wędkę i strzelbę, które potem i tak zastawiał, żeby mieć na piwo, albo i crack, o ile to był jeden z tych narzeczonych i żeby potem za nędzne resztki próbowali się odkuć w kasynie, i żeby przegrali wszystko. Podkreśliłam „Sheryl Jones" tak samo jak ona, czyli tak samo

jak ósmoklasistka, która wciąż zakochana jest w swoim własnym podpisie. Wcisnęłam formularz do kieszeni. Zamknęłam drzwi na klucz i z magazynem pod pachą ruszyłam do pracy. Przemknęłam tuż poza zasięgiem łańcuchowego pitbula należącego do sąsiada, żeby jeszcze bardziej go rozdrażnić, żeby szczekał i rzucał się na mnie jak opętany. Kiedy wychodziłam z lasu na długą, szeroką polanę, silnik samolotu zagłuszył psi jazgot. To był Stearman, dwupłatowiec z czasów drugiej wojny, którego wuj Marka używał jeszcze niedawno do opylania upraw. Schodził do lądowania. Mark powiedział mi, że jego wujek, pan Simon, kupił ostatnio trzy maszyny Air Tractor - najbrzydsze samoloty, jakie dotąd widziałam na lotnisku, o śmiesznie długich nosach i topornym wyglądzie, pomalowane na jaskrawożółty kolor. Teraz pan Simon używał tych szkaradzieństw do pracy, więc dwupłatowiec przebudował z powrotem na samolot dwumiejscowy, tak że któryś z jego pilotów mógł zabierać turystów na przejażdżki. To był piękny dwupłatowiec. Potężną bryłę silnika równoważyły skrzydła umiejscowione poniżej i powyżej. Wyglądał, jakby ktoś go zrobił z wehikułu czasu. Patrzyłam, jak szybuje coraz niżej, i wstrzymałam oddech, oczekując, że upadnie - jakoś zawsze mi się wydawało, że samolot powinien się rozbić. Tymczasem nigdy jeszcze nie widziałam, żeby coś takiego się zdarzyło. Dwupłatowiec i tym razem łagodnie siadł na pasie, po czym zwolnił. Potknęłam się - właśnie wyszłam z wysokiej zielonej trawy na asfalt. W oddali zobaczyłam lotniskowych bywalców byczących się w bujanych fotelach na ganku biura. Pan Hall. Obok niego Admirał, czyli najprawdziwszy emerytowany admirał, chociaż byłoby to ostatnie skojarzenie, gdyby ktoś go zobaczył teraz w szortach cargo i hawajskiej koszuli. Pan Simon, który dla odmiany wyglądał dokładnie jak właściciel firmy specjalizującej się w opylaniu upraw; miał na sobie roboczy kombinezon i bejsbolówkę z logo

producenta samolotów. Również emerytowany oficer marynarki wojennej - sporo z nich osiedliło się w Heaven Beach. Pilot odrzutowców pracujący dla jednej z miejscowych korporacji. Kiedy zbliżyłam się, kilku z nich odwróciło się w moją stronę. Kiedy znalazłam się w zasięgu głosu, patrzyli się na mnie już wszyscy. Przerwali rozmowę. Byłam pewna, że gapili się na egzemplarz „Piane and Pilot". Mogłam tylko mieć nadzieję, że łokciem zasłaniałam naklejkę z adresem lotniska. Weszłam pod daszek. Pan Hall powiedział: - Cześć, Lea. - Cześć, Lea. Witaj, Lea. Dzień dobry - rozległy się głosy. Uśmiechnęłam się do nich blado, patrzyłam nad ich głowami w stronę pasa, przemknęłam chyłkiem w stronę oszklonych drzwi. Pod moją nieobecność miasto powierzało opiekę nad lotniskiem jednemu z technicznych, niejakiemu Leonowi. Sprawdzał się doskonale, jeśli chodziło o umieszczanie klinów pod kołami samolotów, natomiast nie przejawiał szczególnych uzdolnień przy załatwianiu spraw przez telefon, poza tym wymogłam na nim obietnicę, że będzie trzymał się z dala od dokumentów, bo nie byłam na sto procent pewna, czy umie czytać. Odebrałam od niego klucze i lotniskową komórkę. Kiedy sobie poszedł, odsłuchałam nagrane podczas jego urzędowania wiadomości. Po tym, jak od-dzwoniłam do pewnego faceta w sprawie wynajmu hangaru i omówiłam z nim szczegóły umowy, nagle zrobiło mi się gorąco. Jeżeli przyłapią mnie na tym, że sfałszowałam podpis matki na formularzu, trudno mi będzie twierdzić, że przecież mam dopiero czternaście lat i nie znam się na tym, co jest legalne, a co nie. Starałam się o tym nie myśleć. Odegrałam sympatyczną hostessę, witając pewnego milionera, który wpadł do naszego miasteczka z rodziną na weekend. Zadzwoniłam do jedynej w tymże miasteczku firmy oferującej limuzyny, żeby przysłali po niego wóz. Zaparzyłam świeżą kawę w pokoju rekreacyjnym. Wysprzątałam całe

biuro, nawet puste pomieszczenia. Kiedy wszyscy starzy zmyli się z ganku i byłam pewna, że nikt nie widzi, podrzuciłam nieszczęsny magazyn z powrotem na stolik w poczekalni. Przez ostatnie półtorej godziny, aż do końca urzędowania, bujałam się w fotelu na ganku, grzałam się w popołudniowym słońcu i obserwowałam ruch na lotnisku. Budynek biura był nieco wysunięty przed ustawione w równy szereg hangary, przez co nie zawsze mogłam widzieć, kto przygotowuje maszynę do startu. Uwielbiałam, kiedy nagle silnik ożywał z głośnym rykiem, budząc mnie z zamyślenia, a samolot kołował do początku pasa. Potem zwiększał obroty, z coraz większą prędkością zbliżał się do mnie, a następnie wznosił się w powietrze, czemu nie towarzyszył już żaden dodatkowy odgłos - trochę jak samochód, który wjeżdża pod górę, tylko że samoloty nie miały pod kołami nic oprócz powietrza: pas startowy, potem trawa i wreszcie drzewa znajdowały się o wiele niżej. A potem maszyna znikała z mojego pola widzenia i nie wie- działam, dokąd leci. Na dwie minuty przed czasem zamknięcia biura zapaliłam papierosa. Półciężarówka pana Halla wciąż stała przed jego hangarem, ale przecież w każdej chwili mógł zamknąć interes i wybrać się do domu. Oznaczałoby to dla mnie kolejną nieprzespaną noc i powtórkę z męki przez cały następny dzień. Mówiłam mu co prawda, że przyjdę z podpisaną przez matkę zgodą, ale może przypuszczał, że nie zdołam jej namówić do złożenia tego podpisu. Jeżeli tak, to cóż, miał rację. Niech pan jeszcze nie odjeżdża. Punktualnie o godzinie zamknięcia biura zgasiłam peta w stojącej przy drzwiach urnie z piaskiem i pomaszerowałam do hangaru Firmy Lotniczej Hall. Poprzedniego dnia zostałam pouczona, żeby nie walić do zewnętrznych drzwi, bo to działa panu Hallowi na nerwy. I tak słyszał, że ktoś wchodzi, bo drzwi mocno skrzypiały. Otworzyłam, weszłam. Spomiędzy cieni samolotów zobaczyłam, jak podnosi wzrok znad jakichś papierów wewnątrz szklane-

go akwarium swojego biura w rogu hangaru. Wskazał mi ruchem ręki wolne krzesło. Sięgnęłam do kieszeni po pieniądze i formularz. Podałam mu jedno i drugie, usiadłam. Odsunął je na bok, nawet nie spojrzał. - Wróciłaś. - Tak, proszę pana. Dlaczego odsunął to wszystko na bok? Czyżby z góry wiedział, że sfałszuję podpis? Zmusiłam się do zachowania spokoju i skupiłam się na jego twarzy, tak jakbym naprawdę chciała sobie z nim porozmawiać. Miał sporo po czterdziestce, jak przystało na ojca dwóch czter- nastolatków. Kiedyś był blondynem i pewnie miał kręcone włosy jak Grayson, ale teraz zaczął już siwieć, więc ścinał je króciutko, wyglądały prawie na proste. I kiedyś też był przystojniakiem, tak samo jak Grayson. W jego ogorzałej twarzy jeszcze można było dostrzec zarys wydatnej szczęki i wyrazistych kości policzkowych, jednak od czasu młodości musiał sporo przytyć, co zniekształciło jego rysy. Zresztą nie tylko twarz, bo miał też dość wyraźny brzuszek. - Tak myślałem, że wrócisz - powiedział. - Jak ci się podoba praca w biurze lotniska? Uwielbiałam tę pracę. To była najlepsza rzecz, jaka kiedykolwiek dotąd mi się zdarzyła. Ale wiedziałam, że gdybym to powiedziała tak po prostu, zabrzmiałoby to co najmniej dziwnie. Zbyt dziecinnie. Przecież w gruncie rzeczy głównie siedziałam na tyłku, niewiele poza tym. Odpowiedziałam więc: - W porządku. - Pośród stałych bywalców lotniska krąży taki żarcik o tobie... Miał na myśli tych facetów przesiadujących na ganku. Spięłam się, gotowa stawić czoło temu, że nawet tutaj się ze mnie naśmiewają, a przecież dotąd na lotnisku czułam się względnie bezpiecznie.

Dokończył: - Gdy próbujemy sobie przypomnieć jakieś zdarzenie sprzed dajmy na to piętnastu lat, zawsze ktoś powie: „niech Lea wam powie, jak to było". Łapiesz? Chodzi o to, że świetnie pracujesz i doskonale orientujesz się we wszystkim, co tu się dzieje. Nigdy przedtem nie mieliśmy tu nikogo takiego, kto by porządnie zajął się biurem. - Och. Ha, ha. To miło - powiedziałam. Dowcip był mało zabawny, ale wyraźnie pomyślany jako komplement. I to dopiero było śmieszne, bo przecież tę pracę mógł dobrze wykonywać każdy, byleby trochę się postarał. Choć może, jak się nad tym zastanowić, właśnie w tym rzecz, żeby się postarać. Żeby komuś choć trochę zależało. - Dlaczego chcesz zostać pilotem? Rozdziawiłam gębę. Wiedziałam, że to sprawdzian i że nie powinnam zwlekać z odpowiedzią. Problem w tym, że nie bardzo zrozumiałam pytanie. Przyszłam w sprawie jednej lekcji. Jednej i tyle. Może i fantazjowałam sobie przez miniony miesiąc o tym, że kiedyś złapię robotę jako pilot linii lotniczych, będę nosić granatowy mundurek, włosy gładko przylizane i przyciśnięte czapką z daszkiem. Wyobrażałam sobie, jak to stoję w drzwiach kokpitu i witam pasażerów wsiadających na pokład, jak kolejno mierzą mnie wzrokiem od stóp do głów, spoglądają nieufnie na drobną kobietę, ale jednak decydują się złożyć swój los w moje ręce, a to właśnie dzięki temu uniformowi i dlatego, że ktoś najwyraźniej jednak odważył się powierzyć mi taki drogi i wielki samolot. Przynajmniej w ten sposób wyobrażałam sobie rozpoczęcie lotu pasażerskiego. Nigdy jeszcze nie leciałam samolotem. Widziałam to tylko w telewizji. Może to jakaś głupota, a rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej? Wypaliłam ni z gruszki, ni z pietruszki: - Lubię samoloty.

Uniósł siwoblond brwi i popatrzył na mnie. Nie zamierzał mi niczego ułatwiać, czekał, co powiem dalej. Przełknęłam ślinę. - Zawsze mieszkałam w pobliżu lotniska. - Jak to? - spytał, zmarszczył teraz brwi. Nie wiedział, o co chodzi. - Nie tego lotniska - wyjaśniłam. - Różnych lotnisk. Wiele razy się przeprowadzałam. Ostatnio mieszkałam przy bazie lotnictwa wojskowego. Bliżej samolotów niż kiedykolwiek dotąd. Nie mogę przestać o nich myśleć. To rozumiał. Powoli skinął głową. - Kiedy przeprowadziłam się tutaj, dostałam pracę w biurze. 1 teraz nie tylko słyszę samoloty i widzę, jak przelatują mi nad głową, ale też przyglądam się, jak startują i lądują. Ciągle mam wrażenie, że takie urządzenie nie ma prawa latać. Zaśmiał się. Co prawda opanował się od razu i zacisnął usta, ale widać było, że z trudem powstrzymuje uśmiech. - Posłuchaj, coś ci powiem - zaczął. - Kilka lat temu aż roiło się tutaj od młodych ludzi, którzy chcieli zostać pilotami. Twoją pracę wykonywało czterech facetów - dwóch siedziało w biurze, dwóch uwijało się na płycie lotniska. Te puste salony, w których urzędujesz, kiedyś wcale nie były puste. Jednak od zamachu na World Trade Center lotniska nie mają dobrej prasy, w dodatku recesja goni recesję. Nie ma już tak wielu chętnych do latania. Skinęłam głową. Biuro rzeczywiście było ładnie urządzone, niezłe meble i tak dalej. Zresztą nikt na lotnisku nie krył, że czasy świetności to miejsce ma już za sobą. - My, starzy, nie tylko tutaj, ale w całym kraju, powtarzamy w kółko, że trzeba coś zrobić, żeby młodzi ludzie znów zaczęli się garnąć do latania. Zgadzamy się co do jednego: większość ludzi słyszy przelatujące samoloty i mówi sobie „to jest samolot", po czym wracają do swoich zajęć. Tylko niektórzy spoglądają na lecącą ma-

szynę, próbują zorientować się, jaki to typ i patrzą na nią tak długo, aż zniknie za horyzontem, a może nawet dłużej. I właśnie ci młodzi ludzie będą kiedyś pilotami - wskazał na mnie palcem. - Obserwowałem cię. I czekałem, kiedy do mnie przyjdziesz. Sięgnął po formularz. Właśnie usłyszałam od niego, że jestem jakąś wybranką losu. Tyle, że powiedział to w taki sposób, z takim przekonaniem o własnej nieomylności, że uznałam to za sygnał ostrzegawczy. Nagle zrozumiałam, dlaczego Grayson odszczeknął mu, kiedy pan Hall go ochrzanił za to, że coś nie tak zrobił z banerami. Pan Hall spojrzał na mnie znad tego papierka, potem znowu spojrzał na formularz. Zapomniałam, że czuję się niezręcznie, bo w zamian ogarnęła mnie panika. Zrozumiałam, że przygląda się podpisowi. Odłożył ten papier jak najdalej od siebie i zaraz potem umieścił go na stosie innych dokumentów. - Dobrze, będzie lekcja, ale pod jednym warunkiem. Że co, że mam wrócić i uzyskać od matki prawdziwy podpis? Zawsze to lepsze, niż żeby wezwał policję i żeby aresztowali mnie za fałszerstwo - chociaż nie takiej odpowiedzi oczekiwałam. Skręciło mnie w żołądku, kiedy czekałam, aż wreszcie to powie. - Masz rzucić palenie - zażądał. Wstrzymałam oddech. Zdumiało mnie, że go obchodzi, czy palę, czy nie. Skąd w ogóle wiedział? Chociaż pewnie waliło ode mnie szlugami. Tak jak od mojej matki, kiedy sobie zapaliła. Dopiero wtedy z ulgą zdałam sobie sprawę, że ani słowem nie wspomniał o jej podpisie. A jeszcze potem wkurzyłam się, że wtrąca się w moje sprawy. - Przecież panu płacę - stwierdziłam. - Nie może pan mnie zmusić, żebym przestała palić. - Nie możesz mnie zmusić, żebym cię zabrał do samolotu. Uśmiechnął się do mnie, ale nie zamierzał ustąpić.

Potem jednak pochylił się w moją stronę, jakby chciał mi powiedzieć coś w tajemnicy. - Wyświadczam ci przysługę. Ja rzucałem palenie przez trzydzieści lat, zanim mi się udało. Zgadzasz się? Kiwnęłam głową. Nie miałam wyboru. - No, to idziemy. Zerwał się z krzesła, pełen entuzjazmu. Jak dzieciak. Zupełnie, jakby naprawdę nie mógł się doczekać. Poszłam za nim. Lawirował między samolotami poustawianymi w hangarze, wpasowanymi w ograniczoną przestrzeń niczym kawałki układanki. Zatrzymał się przy białej maszynie, większej od pozostałych - czteromiejscowej. Obeszliśmy ją dookoła. Pan Hall zaczął opowiadać, co może się zdarzyć, jeżeli nie sprawdzi się przed startem różnych rzeczy. Kazał mi wejść po drabince, a następnie wetknąć szklaną pipetę przez otwór w skrzydle, żeby sprawdzić poziom paliwa. - To raczej prymitywny sposób - zauważyłam. Mój umysł odruchowo wzdragał się przed takimi nudziarstwami. Zdążyłam już nauczyć się w szkole, że różne tego rodzaju rytuały i formalności to zwykłe zawracanie głowy. - Przecież chyba w kokpicie jest wskaźnik paliwa? - Jasne - odpowiedział. - Właśnie opowiedziałem ci o paru drobiazgach, które mogą zepsuć się w tym samolocie. A nie wydaje ci się, że wskaźnik paliwa też może się zepsuć? - No, chyba tak. - Od tego „chyba" zależy twoje życie. Albo śmierć. Rozpoznałam ton, którym rugał Graysona. Wobec mnie mógł sobie darować takie teksty. Wciąż stojąc na drabince, odwróciłam się w jego stronę i spojrzałam z urazą. Chyba zdał sobie sprawę, że przesadził, więc uniósł obie ręce do góry i wyjaśnił: - Zastanów się chwilę. Gdyby zepsuł się wskaźnik paliwa w twoim samochodzie i nagle okazałoby się, że nie masz już benzyny - co byś zrobiła?