Freethy Barbara - Nie mów nic.pdf

Tytuł oryginału: Don’t Say A Word Projekt okładki: Czartart Izabela Surdykowska-Jurek, Magdalena Muszyńska Copyright © Barbara Freethy 2005 Copyright © for the Polish translation Wydawnictwo BIS 2014 Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując jej część, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo. Więcej na www.legalnakultura.pl Polska Izba Książki ISBN 978-83-7551-416-2 Wydawnictwo BIS ul. Lędzka 44a 01-446 Warszawa tel. 22 877-27-05, 22 877-40-33; fax 22 837-10-84 e-mail: bisbis@wydawnictwobis.com.pl www.wydawnictwobis.com.pl Plik ePub przygotowała firma eLib.pl

al. Szucha 8, 00-582 Warszawa e-mail: kontakt@elib.pl www.eLib.pl

Nie mów nic Spis treści Okładka Karta tytułowa Karta redakcyjna Dedykacja Prolog Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8

Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Polecamy książki Barbary Freethy z cyklu o Zatoce Aniołów POLECAMY

Okładka tylna

Dla diw z Fog City: Carol Grace, Diany Dempsey, Candice Hern, Barbary McMahon, Kate Moore i diwy honorowej Lynn Hanny w podzięce za nieustające wsparcie, przyjaźń, wspaniałe pomysły i mnóstwo czekolady.

Prolog 25 lat wcześniej Ukłoniła się wraz z pozostałymi tancerzami, wstrzymując łzy. Nie mogła pozwolić, aby spłynęły jej po twarzy. Nikt nie powinien się dowiedzieć, że ten wieczór różni się od innych. Zbyt wiele osób ją obserwowało. Kiedy kurtyna opadła po raz ostatni, zbiegła ze sceny prosto w ramiona swego męża i kochanka, mężczyzny,

z którym zdecydowała się podjąć największe ryzyko w życiu. Odczytał w jej oczach pytanie i odpowiedział dodającym otuchy uśmiechem. Chciała zapytać, czy wszystko zostało zaaranżowane, a plan wprawiony w ruch, wiedziała jednak, że nierozsądnie byłoby się odezwać. Zakończy ten wieczór tak jak wszystkie przed nim. Weszła do garderoby i zdjęła kostium. Przebrawszy się, powiedziała do widzenia kilkorgu tancerzom i ruszyła do wyjścia. Starała się, żeby jej głos brzmiał zwyczajnie, jakby nie miała nawet jednej troski. W samochodzie nadal milczeli, świadomi, iż w środku może być

podsłuch. Nie jechali długo. Wiedziała, że będzie jej brakowało domu, ogrodu z tyłu, sypialni, gdzie kochała się z mężem, i pokoju dziecinnego, gdzie kołysała... Nie, o tym lepiej nie myśleć. Za bardzo bolało. Musiała skupić się na przyszłości, kiedy będą znowu oboje wolni. Jej dom, całe życie, wszystko, co miała, stało się pętlą, która dusiła ją z każdym mijającym dniem coraz mocniej. To nie o siebie bała się najbardziej, lecz o rodzinę i męża, którego zmuszano, nawet teraz, do niewyobrażalnie okropnych rzeczy. Nie mogli dłużej wieść życia pełnego sekretów.

Kiedy szli do drzwi wejściowych, ujął jej dłoń. Wsunął klucz do zamka i drzwi się otwarły. Usłyszała ciche kliknięcie i jej umysł sparaliżował strach. Dostrzegła w oczach męża szok i zrozumienie, lecz było za późno. Mieli umrzeć i oboje o tym wiedzieli. Ktoś ich zdradził. Modliła się, aby jej bliscy pozostali bezpieczni, kiedy potężna eksplozja rozjaśniła noc, pożerając z rykiem płomieni wszystkie ich marzenia.

Rozdział 1 Dzień obecny Julia DeMarco stała na wysokim klifie z widokiem na most Golden Gate. Spojrzała przed siebie i dreszcz przebiegł jej po plecach. Był piękny, słoneczny dzień na początku września. Z miejsca, gdzie stali, roztaczał się zapierający dech w piersi widok na zatokę San Francisco z jednej i Pacyfik z drugiej strony. Ogarnęło ją uczucie,

jakby zaraz miało stać się coś ekscytującego i cudownego. Jednym słowem, czuła się tak, jak powinna czuć się panna młoda. Lecz kiedy zaczerpnęła głęboko świeżego, słonawego powietrza, łzy napłynęły jej do oczu. Powiedziała sobie, że spowodował je popołudniowy wiatr, nie smutek po śmierci matki, z którym zmagała się od sześciu miesięcy. To miał być szczęśliwy czas, dzień, kiedy patrzy się w przyszłość, nie ogląda za siebie. Wolałaby jednak czuć się bardziej pewna, zamiast... pełna wątpliwości i niespokojna. Mocne ramiona objęły ją w talii. Oparła się o solidną pierś narzeczonego, Michaela Graffina. Wyglądało na to, że

przez cały miniony rok nie robiła nic innego, jak tylko się na nim wspierała. Większość mężczyzn nie wytrzymałaby tego i uciekła, tymczasem Michael został. Teraz nadszedł czas, by dać mu coś, czego pragnął: wyznaczyć datę ślubu. Nie wiedziała, dlaczego się waha, choć może przyczyną było to, że w jej życiu zbyt wiele się ostatnio zmieniało. Odkąd rok temu Michael się oświadczył – zmarła jej matka, ojczym wystawił rodzinny dom na sprzedaż, a młodsza siostra wprowadziła się do Julii. Nic dziwnego, że odczuwała potrzebę, by przyhamować, zaczerpnąć oddechu i spokojnie pomyśleć, zamiast podejmować kolejną zmieniającą życie decyzję. Jednak Michael naciskał, by

wyznaczyli datę, a ona była wdzięczna, że przy niej wytrwał. Jak mogła zatem odmówić? I dlaczego miałaby tego chcieć? Michael był porządnym mężczyzną. Jej matka go uwielbiała. Przypomniała sobie wieczór, kiedy powiedziała matce o zaręczynach. Sarah DeMarco nie wstawała z łóżka od wielu dni, nie uśmiechała się od tygodni, jednak tamtego wieczoru po prostu promieniała. Świadomość, że starsza córka poślubi syna jednego z przyjaciół rodziny, uczyniła jej ostatnie dni zdecydowanie łatwiejszymi. – Powinniśmy iść, Julio. Pora spotkać się z organizatorką. Odwróciła się, spojrzała na Michaela

i pomyślała po raz kolejny, jaki jest przystojny ze swymi jasnobrązowymi włosami, brązowymi oczami i ciepłym, prędkim uśmiechem. Odziedziczona po włoskich przodkach oliwkowa karnacja w połączeniu z godzinami na wodzie – większość czasu bowiem tak spędzał, prowadząc firmę wynajmu łodzi na Fisherman’s Wharf – nadały jego opalonej skórze ciemny, brunatny odcień. – Co jest? – zapytał z błyskiem ciekawości w oczach. – Gapisz się na mnie. – Naprawdę to robiłam? Przepraszam. – Nie ma za co. – Zamilkł na chwilę, a potem dodał: – Minęło sporo czasu,

odkąd naprawdę na mnie patrzyłaś. – Nieprawda. Patrzę na ciebie przez cały czas. Podobnie jak połowa kobiet w San Francisco – dodała. – Taaa... pewnie – mruknął. – Chodźmy. Julia spojrzała po raz ostatni na ocean, po czym ruszyła za Michaelem do muzeum. Palace of the Legion of Honor, czyli Pałac Legii Honorowej, pomyślany został jako replika Palais de la Legion d’Honneur w Paryżu. Na frontowym dziedzińcu, zwanym Court of Honor, stała jedna z najbardziej znanych rzeźb R o d i na : Myśliciel. Julia chętnie zatrzymałaby się i porozmyślała nad rzeźbą, tak jak nad resztą swojego życia, jednak Michael, facet z poczuciem misji,

pociągnął ją ku drzwiom. Gdy weszli, zawahała się. Za kilka minut zasiądą z organizatorką imprez muzeum, Moniką Harvey, i będzie musiała wybrać datę ślubu. Nie powinna aż tak się denerwować. Nie była przecież dziewczątkiem, ale dorosłą, dwudziestoośmioletnią kobietą. Pora wyjść za mąż, założyć rodzinę. – Liz miała rację. To miejsce jest super – zauważył Michael. Julia przytaknęła. Jej młodsza siostra, Liz, zasugerowała, że wesele powinno odbyć się właśnie tu, w muzeum. Byłaby to dość droga impreza, lecz Julia odziedziczyła po matce trochę pieniędzy. Wystarczyłoby na pokrycie większości kosztów.

– Biura są na dole – dodał Michael. – Chodźmy. Julia zaczerpnęła głęboko tchu, uświadomiwszy sobie, że nadeszła chwila prawdy. – Muszę wstąpić do toalety. Może poszedłbyś przodem? Zaraz do ciebie dołączę. Gdy się oddalił, podeszła do najbliższej fontanny i napiła się wody. Pociła się i serce mocno biło jej w piersi. Do licha, co się z nią dzieje? Nigdy przedtem nie czuła się aż tak przerażona. To przez te zmiany, powtórzyła sobie w myśli. Nagromadzone emocje zaczynają się ujawniać. Da jednak radę. W końcu mieli jedynie ustalić datę. Nie

musiała mówić „tak”, nie tego popołudnia, ale dopiero za kilka miesięcy, gdy będzie gotowa, naprawdę gotowa. Poczuła się nieco lepiej, ruszyła więc ku schodom, mijając kilka intrygujących wystaw. Zanim opuszczą muzeum, mogliby zerknąć tu i tam. – Pani Harvey nie zakończyła jeszcze poprzedniego spotkania – poinformował ją Michael, kiedy do niego dołączyła. – Będzie dostępna za mniej więcej dziesięć minut. Powinienem zadzwonić. Możesz popilnować przez ten czas fortu? – Pewnie. Usiadła na kanapie, żałując, że Michael musiał wyjść. Rozmowa

pomogłaby jej opanować nerwy. Po chwili uświadomiła sobie, że z korytarza dobiega muzyka. Melodia, choć piękna, była też smutna, mówiła o niespełnionych marzeniach, o żalu. Przypominała utwór na bałałajkę grywany podczas lekcji muzyki w college’u i przemawiała do serca w sposób, któremu Julia nie była w stanie się oprzeć. Muzyka zawsze była jej pasją. Tylko zerknę, pomyślała, wstając. Dźwięk strun rozbrzmiał głośniej, gdy weszła do pomieszczenia w końcu korytarza. Uświadomiła sobie, że to melodia z odtwarzacza, mająca zapewnić tło dla wystawy historycznych zdjęć eksponowanych w sali. Nie minęły

sekundy, a Julię pochłonęła podróż w czasy minione. Nie była w stanie odwrócić wzroku. I wcale tego nie chciała – zwłaszcza odkąd podeszła do zdjęcia małej dziewczynki. Czarno-biała fotografia, podpisana „Najzimniejsza z wojen”, ukazywała może trzy-, czteroletnią dziewczynkę, stojącą za bramą sierocińca w Moskwie. Zdjęcie zostało zrobione przez kogoś o nazwisku Charles Manning, autora wielu eksponowanych fotografii. Julia przyjrzała się zdjęciu uważnie. Interesowało ją nie tyle otoczenie, ile sama dziewczynka. Dziecko ubrane było w ciężki ciemny płaszczyk, jasne grube rajstopy i czarną wełnianą czapkę, spod której wystawały jasne loki. Wzrokiem

zdawało się błagać kogoś – zapewne osobę, która zrobiła zdjęcie – by je wypuścił, uwolnił, pomógł mu. Nieprzyjemny dreszcz przebiegł Julii po plecach. Rysy dziewczynki, owal jej twarzy, kilka piegów pod brwią i kształt małego, zadartego noska wydawały się dziwnie znajome. Pulchne paluszki ściskały kraty bramy. Choć było to niemożliwe, niemal czuła pod palcami chłód metalu. Jej oddech przyśpieszył. Widziała już to zdjęcie, ale gdzie? Mgliste wspomnienie nie dawało się uchwycić. Przesunęła wzrok niżej, na szyję dziewczynki, i zauważyła srebrny łańcuszek z wisiorkiem. Przypominał łabędzia, białego łabędzia, dokładnie