Hamilton Laurell K - Anita Blake 8a - Dziewczyna zauroczona Śmiercią.pdf

LAURELL K. HAMILTON DZIEWCZYNA ZAUROCZONA ŚMIERCIĄ (ORG. THE GIRL WHO WAS INFATUATED WITH DEATH) Opowiadanie pochodzi ze zbioru Strange Candy Tłumaczenie: Fallen Korekta: ALPHA, victoria

Akcja opowiadania ma miejsce w okresie pomiędzy BLUE MOON (tom 8) a OBSIDIAN BUTTERFLY (tom 9). BYŁO pięć dni przed Bożym Narodzeniem, kwadrans przed północą. Powinnam drzemać w swoim łóżku, śniąc o świątecznych słodyczach, jakiekolwiek, do cholery, by one by nie były. Ale nic z tego. Siedziałam przy swoim biurku, sącząc kawę i oferując pudełko chusteczek higienicznych mojej klientce, pani Rhondzie Mackenzie. Płakała przez prawie całe spotkanie, tak, że rozmazała większość staranie wykonanego makijażu oczu, pozostawiając je wyblakłe i jakieś takie niewyraźne - niedopracowane, i przez to młodsze. Zapewne tak musiała wyglądać, gdy była w szkole średniej. Ciemna, perfekcyjna szminka na ustach sprawiła, że oczy wydawały się bardziej naiwne. – Zazwyczaj tak się nie zachowuję, pani Blake. Jestem bardzo silną kobietą. – Jej głos przybrał ton, który mówił, że w to wierzy, i nawet mogło to być prawdą. Podniosła na mnie te nagie, brązowe oczy. Była w nich taka zaciekłość, która mogła sprawić, że słabsza osoba stchórzy. Nawet ja, twarda-jak-skała łowczyni wampirów, którą jestem, miałam problem by zmierzyć się z wściekłością w tych oczach. – W porządku, pani Mackenzie, nie jest pani pierwszym klientem, który płacze. Jest ciężko, kiedy się kogoś straciło. Spojrzała w górę, zaskoczona. – Nie straciłam nikogo. Jeszcze nie. Odstawiłam swój kubek z powrotem na stół, bez pociągnięcia ani jednego łyka kawy i przyglądałam się jej. – Jestem animatorką pani Mackenzie. Jeżeli powód jest wystarczająco ważny, wskrzeszam zmarłych. Założyłam, że taka rozpacz, wynika stąd, że przyszła pani poprosić mnie o wskrzeszenie kogoś bliskiego. Potrząsnęła głową, jej ciemnobrązowe loki rozsypały się w nieładzie wokół twarzy, gdy przeczesywała palcami to, co kiedyś było doskonałą trwałą. – Moja córka Amy, jest pełna życia i pragnę, aby taka pozostała. Teraz, z kolei, ja byłam zdezorientowana. – Wskrzeszam zmarłych i jestem legalną egzekutorką wampirów, pani Mackenzie. Jak którekolwiek z tych zajęć może pomóc utrzymać pani córkę przy życiu? – Chcę, aby pomogła mi pani ją odnaleźć zanim popełni samobójstwo. Po prostu gapiłam się na nią, moja twarz była profesjonalnie obojętna, ale w myślach przeklinałam mojego szefa. On i ja odbyliśmy rozmowy, co dokładnie, wchodzi w zakres moich obowiązków w pracy, a córki o samobójczych skłonnościach nie były częścią tych uzgodnień. – Poszła pani na policję?

– Oni nic nie zrobią, dopóki nie miną 24 godziny, ale wtedy będzie już za późno. – Mam przyjaciółkę, która jest prywatnym detektywem. To brzmi bardziej jak coś dla niej niż dla mnie, pani Mackenzie. – Już sięgałam po telefon. – Zadzwonię do niej do domu, w pani imieniu. – Nie – powiedziała – jedynie pani może mi pomóc. Westchnęłam i splotłam dłonie na pustym blacie mojego biurka. Większość mojej pracy nie odbywała się w pomieszczeniach biurowych, tak więc biurko nie wyglądało na zbytnio używane. – Pani córka żyje, pani Mackenzie, więc nie musi jej pani wskrzeszać. Nie jest podłym wampirem, więc nie potrzebuje pani egzekutorki. Jak, w takim razie, mogę pani pomóc? Pochyliła się do przodu, miętosiła chusteczkę w swoich dłoniach, jej oczy zapłonęły znów. – Jeżeli pani mi nie pomoże, przed świtem ona będzie wampirem. – Co pani ma na myśli? – Jest zdeterminowana, by stać się jednym z nich dzisiejszej nocy. – Potrzeba trzech ukąszeń, aby stać się wampirem, pani Mackenzie, i one wszystkie muszą pochodzić od tego samego wampira. Nie można zostać jednym z nich w trakcie pojedynczej nocy. I nie można stać się jednym z nich, jeżeli jest się przypadkowo ugryzionym przez więcej niż jednego wampira. – Ma dwa ugryzienia na udach. Przypadkowo wpadłam na nią gdy wychodziła spod prysznica i wtedy zobaczyłam je. – Jest pani pewna, że to były wampirze ugryzienia? Pokiwała głową. – Zrobiłam jej awanturę. Chwyciłam ją, siłowałyśmy się, tak, że mogłam zobaczyć je wyraźnie. To są ugryzienia wampira. Takie, jak na zdjęciach, które krążyły wśród nas na ostatnim spotkaniu PTA, żebyśmy mogli je rozpoznać. Pewnie zna pani jedną z takich osób, które uczą jak rozpoznać czy twoje dzieci nie są związane z potworami. Przytaknęłam. Znałam ten typ ludzi, który miała na myśli. Niektórzy z nich byli cennym źródłem informacji, niektórzy tylko straszyli rodziców jak niebezpieczne są wampiry. Niektórzy z nich byli rasistami, jeżeli to było właściwe określenie w tym wypadku; a co najmniej, byli uprzedzeni. – Ile lat ma pani córka? – Siedemnaście. – To tylko rok zanim stanie się pełnoletnia, pani Mackenzie. Jak tylko skończy osiemnastkę, jeżeli nadal będzie chciała zostać wampirem, to zgodnie z prawem nie zdoła pani jej przed tym powstrzymać. – Mówi to pani tak spokojnie. Pochwala to pani?

Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam go, powoli. – Jestem skłonna porozmawiać z pani córką, spróbować wyperswadować jej to. Ale skąd pani wie, że to dzisiaj jest ta noc? To muszą być trzy ukąszenia w bardzo krótkim okresie czasu, inaczej ciało zwalczy infekcję, czy cokolwiek, czym do cholery, to jest. – Naukowcy wciąż się spierają, co dokładnie sprawia, że ktoś zostaje wampirem. Istniały pewne różnice biologiczne pomiędzy organizmem przed i po przemianie, ale był w to wplątany też pewien udział mistycyzmu, a nauka zawsze była kiepska w wyjaśnianiu tego typu spraw. – Ugryzienia były świeże, pani Blake. Zadzwoniłam do mężczyzny, który wygłosił wykład w naszej szkole a on kazał mi przyjść do pani. – Kim był ten on? – Jeremy Ruebens. Teraz ja zmarszczyłam brwi. – Nie wiedziałam, że wyszedł z więzienia. Jej oczy się rozszerzyły. – Więzienia? – Nie wspomniał w rozmowie, że siedział w więzieniu za udział w spisku mającym na celu popełnienie morderstwa – ciążyło na nim ponad kilkanaście zarzutów, być może setki. Stał na czele organizacji „Ludzie Najpierw”, gdy ci próbowali pozbyć się wszystkich wampirów i niektórych zmiennokształtnych w St. Louis. – Mówił o tym. Powiedział, że nigdy nie tolerowałby takiej przemocy i że to odbyło się bez jego wiedzy. Uśmiechnęłam się i wiedziałam, że nie był to przyjazny uśmiech. – Jeremy Ruebens kiedyś siedział na tym krześle, co pani teraz i powiedział mi, że celem „Ludzi Najpierw” jest zniszczenie każdego wampira w Stanach Zjednoczonych. Ona po prostu patrzyła na mnie. Odpuściłam. Ona będzie wierzyć w to, w co chce wierzyć, większość ludzi tak robi. – Pani Mackenzie, niezależnie od tego, czy pani, ja, albo Jeremy Ruebens pochwalamy to czy też nie, wampiry są legalnymi obywatelami tego kraju, z przysługującymi im prawami obywatelskimi – Amy ma siedemnaście lat, jeżeli to coś przemieni ją gdy jest nieletnia, to będzie morderstwo i oskarżę go o to. Jeżeli on zabije moją Amy, chcę go widzieć martwego. – Wie pani na pewno, że to jest on? – Ugryzienia były bardzo, bardzo wysoko na jej udach. – Spojrzała w dół na swoje kolana. – Na wewnętrznej stronie jej ud. Chciałam wskazać inną możliwość – że to mogła być wampirzyca. Ale nie zrobiłam tego, ponieważ w końcu zaczęłam rozumieć, czego pani Mackenzie oczekiwała ode mnie i dlaczego

Jeremy Ruebens wysłał ją do mnie. – Chce pani abym odnalazła pani córkę zanim otrzyma ona trzecie ugryzienie, prawda? Przytaknęła. – Pan Ruebens uważał, że jeżeli ktokolwiek może ją odnaleźć na czas, to będziesz ty. Odkąd „Ludzie Najpierw” próbowali mnie zabić podczas ich wielkiej czystki w mieście, wiara Ruebensa we mnie była trochę osobliwa. Prawdopodobnie trafna, jednak dziwna. – Jak długo jej nie ma? – Od dziewiątej, może krótko po. Brała prysznic, przygotowując się do wieczornego wyjścia ze znajomymi. Miałyśmy okropną kłótnię i ona pobiegła wściekła do swojego pokoju. Uziemiłam ją dopóki nie przejdzie jej ten szalony pomysł zostania wampirem. – Potem poszła pani sprawdzić co u niej, a jej już nie było? – Zadałam pytanie. – Tak. – Usiadła z powrotem na krześle, wygładzając spódnicę. Wyglądało to jak nerwowy nawyk. – Dzwoniłam do jej przyjaciół, z którymi rzekomo miała wyjść, ale oni nie chcieli ze mną rozmawiać przez telefon, więc poszłam osobiście do domu jej najlepszej przyjaciółki, i ona porozmawiała ze mną. – Znów wygładziła spódnicę w dół, dłonie dotykały kolan, jak gdyby pończochy potrzebowały opieki; jak dla mnie wszystko wydawało się być na swoim miejscu. – Posiadały fałszywe dokumenty, które mówiły, że obie mają ponad 21 lat. Chodziły do wampirzych klubów od tygodni. Pani Mackenzie spojrzała w dół na swoje kolana, mocno zaciśnięte dłonie. – Moja córka ma raka kości. Aby ocalić jej życie, w przyszłym tygodniu, mają amputować jej lewą nogę od kolana w dół. Ale w tym tygodniu zaczęła mieć bóle w drugiej nodze, takie same jak bóle, od których rozpoczęło się to wszystko. – Ponownie podniosła wzrok, spodziewałam się łez, ale jej oczy były opróżnione, nie tylko z łez, ale ze wszystkiego. To tak, jakby przerażenie tym wszystkim, potworność tego, wyczerpały już ją. – Współczuję, pani Mackenzie, wam obu. Potrząsnęła głową. – Mnie proszę nie żałować. Ona ma siedemnaście lat, jest piękna, inteligentna, jest członkinią najlepszych stowarzyszeń na uczelni, i w przyszłym tygodniu straci nogę. Już teraz musi używać laski. Jej przyjaciele wystrugali i dali jej taką fantastyczną laskę, w gotyckim stylu; z czarnego drewna, ze srebrną czaszką na górze. Ubóstwia ją, ale przecież nie możesz używać laski jeżeli nie masz w ogóle nóg. Był taki czas, kiedy myślałam, że bycie wampirem jest gorsze niż śmierć, ale teraz nie byłam już taka pewna. Szczerze, to nie byłam wystarczająco bez winy, by jako pierwsza rzucać kamieniem. – Nie straci nogi jeżeli zostanie wampirem. – Ale straci swoją duszę. Nawet nie próbowałam spierać się o to. Nie byłam pewna czy wampiry mają duszę, czy też nie; po prostu nie wiedziałam. Znałam te dobre i te złe, tak samo jak dobrych i złych ludzi. Ale jedna rzecz była prawdziwa; wampiry, aby przetrwać, musiały żywić się ludźmi, i bez względu na

to co widzisz w filmach, zwierzęca krew nie załatwia sprawy. To my jesteśmy ich pożywieniem, nie da się temu zaprzeczyć. Ale na głos, powiedziałam – Ona ma siedemnaście lat, pani Mackenzie. Myślę, że prawdopodobnie wierzy w swoją nogę bardziej niż w duszę. Kobieta potakiwała zbyt gwałtownie; jej głowa aż podskakiwała. – I to jest moja wina. Westchnęłam. Tak bardzo nie chciałam się w to angażować, ale sądziłam, że pani Mackenzie zrobi dokładnie to, co powiedziała, że zrobi. To nie dziewczyna była tą osobą, o którą tak bardzo się martwiłam, to był wampir, który zamierzał ją przemienić. Była niepełnoletnia, a to oznaczało, że jeżeli ją przemieni, będzie to dla niego automatyczny wyrok śmierci. Dla ludzi, wyrok śmierci zwykle oznacza dożywocie, ale dla wampira oznacza śmierć w ciągu kilku dni, maksymalnie tygodni. Niektóre z grup walczących o prawa obywatelskie skarżyły się, że wampirze procesy były zbyt szybkie, aby były sprawiedliwe. Być może pewnego dnia Sąd Najwyższy unieważniłby któreś ze swoich orzeczeń, ale to nie sprawiłoby, że wampir stanie się ponownie „żywy”. Kiedy wampir zostanie już zakołkowany, ścięty, wytnie mu się serce, a wszystkie części są spalone i wrzucone do bieżącej wody. Nie ma powrotu zza grobu, jeśli jesteś tylko tyci-drobinkami, szarej jak popiół karmy dla rybek. – Czy ta przyjaciółka wie jak ten wampir wygląda, może wie jak się on nazywa? Pokręciła głową. – Barbara twierdzi, że to jest wybór Amy. – Pani Mackenzie potrząsała głową. – Tak nie jest, nie dopóki ona nie skończy osiemnastu lat. Częściowo zgadzałam się z Barbarą, ale ja nie byłam matką, więc być może moja sympatia byłaby po innej stronie, gdybym nią była. – Więc nie wie pani, czy wampir jest płci męskiej czy żeńskiej. – Męskiej. – Powiedziała bardzo stanowczo, zbyt pewnie. – Przyjaciółka Amy powiedziała pani, że to był wampir-facet? Pani Mackenzie potrząsnęła głową, ale zbyt prędko, zbyt nerwowo. – Amy nigdy nie pozwoliłaby innej dziewczynie zrobić sobie czegoś takiego... nie… tam na dole. Zaczynałam nie lubić pani Mackenzie. Jest coś w kimś, kto jest przeciwko wszystkiemu co odmienne, coś, co działa mi na nerwy. – Gdybym miała pewność, że to jest facet, zawężałoby to poszukiwania. – To był wampir płci męskiej, jestem tego pewna. – Za bardzo upierała się przy tym, co oznaczało, że wcale nie miała pewności. Odpuściłam ja; ona nie zamierzała ustąpić. – Muszę porozmawiać z Barbarą, przyjaciółką Amy, bez obecności pani lub jej rodziców, i musimy rozpocząć przeszukiwanie klubów. Czy ma pani jej zdjęcie? Miała, alleluja, przyszła przygotowana. To było jedno z tych standardowych ujęć do kroniki szkolnej. Amy miała długie proste włosy w raczej nieokreślonym brązowym kolorze, ani wystarczająco ciemnym aby odcień był nasycony ani wystarczająco jasnym aby można było go

nazwać innym kolorem. Uśmiechała się, twarz radosna, oczy błyszczące, okaz zdrowia i wielkich nadziei. – Zdjęcie zostało zrobione w zeszłym roku. – Jej matka powiedziała to, jak gdyby czuła się zobowiązana wyjaśnić dlaczego zdjęcie wyglądało tak, jak wyglądało. – Nic bardziej aktualnego? Wyciągnęła następne zdjęcie ze swojego portfela. Były tam dwie kobiety z podkreślonymi na ciemno oczami i pełnymi, wydętymi ustami, jedna z purpurową szminką i druga, z czarną. Zajęło mi chwilę aby rozpoznać, że dziewczyna po prawej to Amy. Nijakie włosy były zebrane na czubku jej głowy w swobodnej masie luźnych loków, które odkryły szlachetne, wysokie kości policzkowe jej twarzy, jak nieupiększone malowidło, coś do podziwiania. Dramatyczny makijaż pasował do jej karnacji. Jej przyjaciółka była blondynką i to nie pasowało tak dobrze do odcienia jej skóry. Zdjęcie wydawało się być bardziej pozowane niż poprzednie, tak jakby były przebrane i wiedziały o tym, poza tym wyglądały na starsze, ekscytująco, dramatycznie, uwodzicielsko, cudownie ślicznie... ale były prawie nie do odróżnienia od tysięcy innych nastoletnich Gotów. Położyłam oba zdjęcia obok siebie i spojrzałam z jednego na drugie. – Które zdjęcie bardziej odpowiada temu jak wyglądała wychodząc? – Nie wiem. Ma tak dużo gotyckich ciuchów. Nie potrafię stwierdzić czego brakuje. – Wyglądała na zakłopotaną tą ostatnią uwagą, jakby powinna była to wiedzieć. – Dobrze pani zrobiła przynosząc oba zdjęcia, pani Mackenzie, większość osób nie pomyślałaby o tym. Słysząc to, podniosła wzrok, prawie zdołała się uśmiechnąć. – Ona wygląda tak różnie, w zależności od tego co nosi. – Większość z nas tak ma. Przytaknęła, nie tak jakby zgadzała się z tym, ale z grzeczności. – Ile lat ma Barbara, jej przyjaciółka? – Osiemnaście, dlaczego? – Wyślę moją przyjaciółkę, która jest prywatnym detektywem żeby z nią porozmawiała, być może spotka mnie w klubach. – Barbara nie powie nam kim jest, ten który miał... – Nie mogła zmusić się do dokończenia zdania. – Moja przyjaciółka potrafi być bardzo przekonująca, ale jeżeli uważa pani, że Barbara może sprawiać problemy, znam kogoś kto mógłby nam w tym pomóc. – Ona jest bardzo uparta, tak jak moja Amy.

Pokiwałam głową i sięgnęłam po telefon. Zadzwoniłam do Veroniki (Ronnie) Sims, prywatnego detektywa i przede wszystkim dobrej przyjaciółki. Pani Mackenzie dała mi adres Barbary, który przekazałam Ronnie przez telefon. Ronnie powiedziała, że wyśle mi wiadomość na pager jeżeli będzie miała jakiekolwiek wiadomości, albo kiedy znajdzie się w dzielnicy klubów. Następnie wykręciłam numer do Zerbrowskiego. Był policyjnym detektywem i naprawdę nie było powodu aby go angażować, ale on też miał dzieci i nie lubił potworów, i był moim przyjacielem. Okazało się, że był w pracy; odkąd należał do Regionalnego Zespołu ds. Nadnaturalnych Dochodzeń często pracował nocami. Wyjaśniłam sytuację, i to że potrzebuję odrobiny oficjalnego przymusu, oficjalnego pokazu siły. Powiedział, że to spokojna noc, i że tam będzie. – Dzięki, Zerbrowski. – Masz u mnie dług. – Odnośnie tego, tak. – Hmm… Wiem, jak możesz go spłacić. – Jego głos zabrzmiał nisko i sztucznie uwodzicielsko. To była gra pomiędzy nami odkąd się poznaliśmy. – Uważaj, na to co powiesz, Zerbrowski, albo doniosę Katie. – Moja ukochana żona wie, że jestem zbereźnikiem. – Czyż nie my wszyscy wiemy. Jeszcze raz dzięki, Zerbrowski. – Nie ma za co, przecież mam dzieci. – Powiedział i odłożył słuchawkę. Zostawiłam panią Mackenzie w kompetentnych rękach naszej nocnej sekretarki Craig i wyszłam zobaczyć, czy będę w stanie ocalić życie jej córki i „życie” wampira, który był na tyle bliskim przyjacielem Amy, aby ugryźć ją dwukrotnie w górną część uda. * * * Wampirza dzielnica w St. Louis była jednym z najgorętszych obszarów turystycznych w kraju. Niektórzy ludzie przyznawali nieumarłym zasługę za boom gospodarczy, którego doświadczyliśmy w ciągu ostatnich pięciu lat, odkąd wampiry zostały uznane za żyjących obywateli ze wszystkimi prawami i przywilejami, które za tym szły, za wyjątkiem prawa głosu. Po Waszyngtonie krążył projekt ustawy, która dawałaby im i to prawo oraz drugi, który chciał odebrać im ich nowy status i sprawić, że znów można by je legalnie zabijać gdy tylko się je zobaczy, wyłącznie za to, że są wampirami. Powiedzieć, że Stany Zjednoczone były niezupełnie zjednoczone w swoim nastawieniu do nieumarłych było niedopowiedzeniem.

„Danse Macabre” był jednym z najnowszych klubów prowadzonych przez wampiry. To było najgorętsze miejsce do tańca w St. Louis. Przeżywaliśmy nalot aktorów z Zachodniego Wybrzeża zaszczycających klub swoją obecnością. Zadawanie się z wampirami stało się modne, szczególnie z tymi pięknymi, a St. Louis miało więcej cudownych zwłok niż mu się należało. Najcudowniejszy, z nich wszystkich, trup tańczył na głównym parkiecie swego najnowszego klubu. Parkiet był tak zatłoczony, że było niewiele miejsca do tańca, ale jakoś mój wzrok znalazł Jean–Claude'a, wyłowił go z tłumu. Kiedy po raz pierwszy go dostrzegłam, jego długie blade ręce znajdowały się ponad głową, pełen gracji ruch tych rąk przyciągnął mój wzrok niżej, do spirali jego czarnych loków, które ześlizgiwały się po jego ramionach. Od tyłu, z tymi długimi włosami, jego koszula była tylko szkarłatna, przykuwająca wzrok, ale nie było to nic specjalnego. Wtedy się obrócił i mignął mi jego przód... Czerwona satyna opierała się tylko na brzegach jego odkrytych ramion, odsłaniając górną część torsu, tak jakby ktoś wyciął nożyczkami głęboki dekolt. Rękawy były długie, ciasno ściśnięte przy mankietach. Wysoki, czerwony kołnierz otaczał jego twarz; sprawiał, że jego skóra, jego włosy, jego ciemne oczy wydawały się bardziej promienne, bardziej żywe. Muzyka obróciła go ode mnie i mogłam obserwować jak tańczy. Zawsze był pełen gracji, ale tętniący rytm muzyki narzucał ruchy, które były; nie tylko pełne wdzięku, ale pełne mocy, prowokujące. W końcu zdałam sobie sprawę, gdy objął kobietę ramionami, gdy ona przykleiła się do jego torsu, że ma partnerkę. Natychmiast poczułam się zazdrosna... nienawidziłam tego. Miałam na sobie ubranie jakie nosiłam do biura, i byłam zadowolona, że to była elegancka, krótka, czarna spódnica, z zapinaną na guziki koszulą w kolorze chabrowym. Długi czarny skórzany płaszcz, który był zbyt ciepły aby mieć go na sobie wewnątrz klubu, i dopasowane do stroju czarne pantofle. Och, i jeszcze kabura z Browningiem Hi-Power 9 mm, która była powodem tego, że wciąż miałam na sobie płaszcz. Ludzie mają w zwyczaju stawać się nerwowi gdy widzą broń, a byłaby ona bardzo dobrze widoczna na tle intensywnie ciemnego szafiru bluzki. Innym osobom musiało się wydawać, że próbowałam wyglądać ‘cool’, mając na sobie całą tę skórę. Nic z tego, po prostu starałam się nie wystraszyć turystów. Ale nic, co miałam na sobie, nie dawało się porównać do mieniącej się, obcisłej sukienki i szpilek, które nosiła ta kobieta... nie, nic. Byłam fatalnie „nieubrana”. To był mój wybór; trzymać się z dala od Jean-Claude’a przez te parę ostatnich miesięcy. Pozwoliłam mu naznaczyć siebie jako jego ludzką służebnicę, aby uratować jego życie i życie mojego drugiego chłopaka z którym też się nie widywałam; Richarda Zeemana, Ulfrika, wilczego króla lokalnego stada. Zrobiłam to by ocalić ich obu, ale to związało mnie bliżej z nimi, a każdy akt seksualny zaciskał te mistyczne więzi coraz mocniej. Mogliśmy słyszeć wzajemnie swoje myśli, odwiedzać siebie nawzajem w snach. Wkroczyłam w sen Richarda, gdy był on w wilczej postaci goniąc ludzką ofiarę. Posmakowałam krwi spod kobiecej skóry, dlatego że Jean-Claude siedział obok mnie kiedy o tym myślał. To było zbyt wiele jak dla mnie, tak więc uciekłam do

zaprzyjaźnionej medium, która uczyła mnie jak osłaniać się metafizycznie od chłopaków. Dawałam sobie z tym radę, tak długo, jak trzymałam się cholernie daleko od nich obu. Obserwowałam się jak Jean-Claude porusza się, tak jakby był połączony z muzyką, z przestrzenią, z energią, przewidując nie tylko muzykę, ale i ruch kobiety w jego ramionach. To sprawiło, że chciałam uciec z wrzaskiem, ponieważ tym czego naprawdę pragnęłam, to było pomaszerować tam, chwycić ją za jej długie włosy i uderzyć ją. Nie miałam takiego prawa, poza tym, oni tylko tańczyli. Jasne. Ale jeżeli ktokolwiek mógłby mi powiedzieć, kto zamierzał przemienić Amy Mackenzie w nieumarłą, był to Jean-Claude. Musiałam tu zostać. Potrzebowałam informacji, ale to było niebezpieczne, niebezpieczne na tak wiele sposobów. Muzyka zatrzymała się na kilka sekund i za chwilę zaczęła się nowa piosenka; tak samo szybka, tak samo ponaglająca. Jean-Claude pocałował rękę kobiety i próbował zejść z parkietu. Wzięła go za rękę, najwyraźniej próbując przekonać go do jeszcze jednego tańca. Potrząsnął głową, pocałował ją w policzek, i zdołał się wydostać, pozostawiając ją uśmiechniętą. Jednak kiedy obserwowała go idącego w moją stronę, jej spojrzenie nie było przyjazne. Było w niej coś znajomego, jakbym ją znała, ale byłam niemal pewna, że jej nie znam. Zajęło mi to sekundę albo dwie, by uświadomić sobie, że była aktorką, i jeśli kiedykolwiek chodziłabym do kina, znałabym jej nazwisko. Fotograf ukląkł przed nią, a ona natychmiast przeszła z nieprzyjemnego do idealnego uśmiechu, pozowała, wybierając innego partnera. Drugi fotograf podążył za Jean-Claude’m, nie robiąc zdjęć, ale przygotowany na wypadek gdyby trafiła się okazja do ich zrobienia. Cholera. Miałam dwa wyjścia. Mogłam albo tam zostać i pozwolić mu robić zdjęcia Jean-Claude’a i mnie, albo mogłam uciec na zaplecze. Ja nie byłam niusem plotkarskim, ale Jean-Claude był wampirzym chłopakiem z okładek. Prasa była rozbawiona tym, że kobieta, którą inne wampiry nazywały Egzekutorką, dlatego że miała na koncie więcej wampirzych zabójstw, niż jakikolwiek inny łowca wampirów w kraju, umawiała się z Mistrzem Miasta. Nawet ja musiałam przyznać, że to było ironiczne, ale bycie śledzonym przez paparazzich męczyło bardzo szybko. Szczególnie, jeżeli próbowali robić mi zdjęcia, gdy pracowałam nad nadnaturalnymi morderstwami dla policji. Amerykańskie media nie wypuszczą ani nie wydrukują zdjęć, na których stoisz obok makabrycznych szczątków, ale Europejskie gazety mogą to zrobić. Niektóre europejskie media sprawiają, że te amerykańskie wyglądają wręcz grzecznie. Kiedy przestałam umawiać się z Jean-Claude’m, odczepili się. Nie byłam ani tak fotogeniczna, ani tak przyjazna. Nie musiałam martwić się o ponowne przyciągnięcie prasy, nie było projektu ustawy w Waszyngtonie, który próbowałby mnie zabić. Wampiry potrzebowały dobrej prasy i Jean-Claude został wybrany jako ten, który miał im to załatwić. Postanowiłam nie obserwować jak Jean-Claude zbliża się do mnie, ponieważ widziałam jak wygląda moja twarz kiedy to robię – w kolorze, na okładce brukowców. Wyglądałam jak jakaś mała ofiara drapieżnika, obserwująca jak tygrys skrada się do niej; to wyjaśniało lęk, ale ta bojaźliwa fascynacja, ta otwarta… żądza, to było ciężej zobaczyć w druku. Tak więc skupiłam wzrok na krążącym fotografie i próbowałam nie patrzeć jak Jean-Claude zbliża się do mnie. Oparłam się o odległą ścianę, tuż obok drzwi do holu prowadzącego do jego biura.

Mogłam uciec i uniknąć prasy, ale to oznaczałoby, że zostanę sam na sam z Jean-Claude’m, a tego nie chciałam. No dobrze, będę szczera; chciałam tego, i tu właśnie tkwił problem. To nie Jean-Claude był tym komu nie ufałam, to byłam ja. Koncentrowałam się tak mocno na nieobserwowaniu go jak zbliża się do mnie, że było to prawie zaskoczeniem, gdy zdałam sobie sprawę, że wpatruję się w czerwoną satynę jego koszuli. Podniosłam wzrok by spojrzeć w jego oczy. Większość ludzi nie może spojrzeć w oczy wampira, nie mówiąc już o mistrzach wampirów, ale ja mogłam. Byłam nekromantką i to dawało mi częściową odporność na wampirze moce, i byłam ludzką służebnicą Jean-Claude’a, czy tego chciałam czy też nie, a to dawało mi jeszcze większą odporność. Nie byłam wampirzo-odporna w całkowitym znaczeniu, ale byłam całkiem dobrze uodporniona na większość z ich sztuczek. To nie wampirze moce sprawiały, że ciężko było mi spojrzeć w te ciemnogranatowe oczy. Nie, nic tak… prostego. Powiedział coś a ja nie mogłam go usłyszeć przez dudniącą muzykę. Potrząsnęłam głową i podszedł bliżej, wystarczająco blisko by czerwień jego koszuli wypełniła pole mojego widzenia, ale było to lepsze niż zatonięcie w tym niebieskim spojrzeniu. Pochylił się nade mną, poczułam go jak powiew gorąca; wystarczająco blisko do pocałunku, wystarczająco blisko dla tak wielu rzeczy. Byłam już przyciśnięta płasko do ściany; nie było gdzie dalej uciec. Przysunął usta do mojej twarzy, długie włosy opadając, poruszały się obok moich ust gdy mówił. – Ma petite, to trwało zbyt długo. – Jego głos, nawet poprzez hałas, pieścił moją skórę, jak gdyby dotknął mnie. Mógł robić takie rzeczy za pomocą swojego głosu, jakich większość mężczyzn nie potrafiła za pomocą rąk. Mogłam poczuć jego wodę kolońską, korzenną, egzotyczną, z nutą piżma. Prawie mogłam posmakować jego skóry na swoim języku. Dwa razy próbowałam dobyć głosu zanim zdołałam powiedzieć. – Bynajmniej nie dość długo. Oparł policzek o moje włosy, leciutko. – Jesteś szczęśliwa, że mnie widzisz, ma petite. Czuję drżenie twojego serca. – Jestem tu w interesach. – Powiedziałam, mój głos brzmiał lekko chropawo. Zazwyczaj dawałam sobie lepiej radę przy nim, ale trzy miesiące celibatu, trzy miesiące bez niczego i przebywanie w jego pobliżu było trudniejsze. Cholera, dlaczego to musi być cięższe? – Oczywiście, że tak. Miałam dość. Położyłam rękę na tym pokrytym satyną torsie i odepchnęłam go. Wampiry potrafią podnosić małe ciężarówki, więc nie musiał dać mi się odepchnąć, ale to zrobił. Dał mi trochę przestrzeni. Jego usta zaczęły się poruszać, jakby coś mówił, ale nie mogłam go usłyszeć poprzez muzykę i hałas tłumu. Potrząsnęłam głową i westchnęłam. Musieliśmy wejść do jego biura abym mogła go usłyszeć. Bycie sam na sam z nim nie było najlepszym pomysłem, ale chciałam znaleźć Amy Mackenzie i wampira, którego zamierzała skazać na zagładę. Otworzyłam drzwi nie patrząc na

niego. Fotograf robił zdjęcia kiedy przechodziliśmy przez drzwi. Musiał je już robić, kiedy Jean- Claude praktycznie przyszpilał mnie do ściany, tylko ja tego nie zauważyłam. Jean-Claude zamknął za nami drzwi. Korytarz był biały, z ostrzejszym oświetleniem niż gdziekolwiek indziej w klubie. Kiedyś mi powiedział, że zrobił prosty korytarz, zwyczajny, więc jeśli klient otwiera drzwi, natychmiast wie, że to nie jest część przeznaczona do rozrywki. Grupa kelnerów, same wampiry, wyszła zza drzwi po lewej stronie, byli w krótkich winylowych szortach i bez koszul. Wynurzyli się pochłonięci rozmową; zatrzymali się nagle, gdy nas zobaczyli. Jeden z nich zaczął coś mówić, ale Jean-Claude przerwał. – Idźcie. Umknęli na zewnątrz nie oglądając się za siebie, prawie tak, jakby się bali. Chciałabym myśleć, że to Jean-Claude był tym, kogo się obawiali; ale ja byłam Egzekutorką, ich wersją elektrycznego krzesła, więc to równie dobrze mogłam być ja. – Przeniesiemy się do mojego biura, ma petite? Westchnęłam, i w ciszy korytarza, z muzyką będącą jedynie odległym pomrukiem, moje westchnienie zabrzmiał głośno.– Naturalnie. Poprowadził mnie wzdłuż korytarza, idąc przede mną. Jego spodnie były z czarnej satyny i wyglądały jakby zostały zszyte na jego ciele, tak ciasno jak druga skóra. Para czarnych butów zdobiła jego nogi. Buty były sznurowane z tyłu, od kostki do górnej części uda. Widziałam te buty wcześniej; to były naprawdę cholernie wyszukane buty. Na tyle interesujące, że chętniej obserwowałam sposób w jaki poruszają się w nich jego nogi, niż sposób w jaki satyna opina jego tyłek. Bardzo smakowite buty, w rzeczy samej. Chciał przytrzymać dla mnie drzwi, po czym uśmiechnął się, prawie się zaśmiał i po prostu przez nie przeszedł. Zajęło mi to trochę czasu, aby oduczyć go otwierania przede mną drzwi, ale w końcu zdołałam nauczyć bardzo starego psa nowej sztuczki. Biuro zostało urządzone w całości w azjatyckim stylu, oprawione wachlarze umieszczone były wokół kimona w ramie. Na wszystkich trzech, kolory przebiegały w górę od czerwieni do błękitów. Czerwony lakierowany parawan przedstawiał czarny pałac umiejscowiony na szczycie czarnej góry. Biurko zostało wyrzeźbione z drewna, które wyglądało na heban i prawdopodobnie nim było. Oparł się o to biurko, długie nogi wyciągnął przed siebie; kostki nóg skrzyżowane, ręce na udach, jego oczy obserwowały mnie jak zamykałam drzwi. – Proszę, usiądź, ma petite. – Wskazał na czarno-srebrny fotel stojący przed biurkiem. – Dobrze mi tu gdzie jestem. – Oparłam się o ścianę; moje ramiona były skrzyżowane pod piersiami, co sprawiło, że dłoń znalazła się komfortowo blisko pistoletu pod moim ramieniem. Nie zastrzeliłabym wprawdzie Jean-Claude’a, ale bliskość broni sprawiała, że czułam się lepiej. Była ona jak mała, kanciasta przytulanka. Poza tym, nigdy nie wychodziłam po zmroku nieuzbrojona. Jego uśmiech był rozbawiony i protekcjonalny. – Nie sądzę, że ściana się zawali jeżeli przestaniesz ją podpierać.

– Musimy dowiedzieć się, który wampir zamierza przemienić Amy Mackenzie. – Powiedziałaś, że masz zdjęcia dziewczyny. Mogę je zobaczyć? – Uśmiech przygasł w kącikach ust, ale jego oczy wciąż miały w sobie to rozbawienie, nikłe i protekcjonalne, którego używał jak maski gdy próbował coś ukryć. Westchnęłam i sięgnęłam do kieszeni mojego skórzanego płaszcza. Podałam w jego kierunku dwa zdjęcia. Wyciągnął po nie rękę, ale nie poruszył się by podejść do mnie. – Nie ugryzę, ma petite. – Tylko dlatego, że ci nie pozwolę. Wdzięcznie wzruszył ramionami, co mogło oznaczać wszystko i nic. – To prawda, ale wciąż nie rzucę się na ciebie, ponieważ stoisz kilka stóp ode mnie. Miał rację. Byłam niemądra, ale mogłam poczuć moje tętno w gardle gdy szłam w jego kierunku. Nowy skórzany płaszcz trzeszczał, wokół mnie, w ten sposób w jaki robi to nowa skóra. Była to rekompensata za ten, który podarł na mnie wampir. Wyciągnęłam w jego kierunku zdjęcia, a on musiał pochylić się do przodu by zabrać je ode mnie. Nawet usiadłam na krześle przed biurkiem, kiedy je oglądał. Mogliśmy zachowywać się cywilizowanie. Oczywiście, że mogliśmy. Ale nie mogłam się powstrzymać od obserwowania jak jego obnażone ramiona błyszczały na tle purpurowej tkaniny, jak wysoki kołnierz sprawia, że jego włosy stawały się czystą czernią, prawie tak ciemną jak moje. Jego usta wyglądały na bardziej czerwone niż je zapamiętałam, jakby miał na sobie lekka pomadkę; a ja jej na nim nie zostawiłam. Ale on nie potrzebował makijażu by być pięknym; on po prostu taki był. Mówił nie podnosząc wzroku znad zdjęć. – Nie rozpoznaję jej, ale mogła tu przychodzić sporadycznie i dlatego jej nie pamiętam. – Spojrzał w górę, spotykając moje oczy, przyłapując mnie na tym jak gapiłam się na jego odkryte ramiona. Spojrzenie jego oczu mówiło, że dokładnie wiedział, na co patrzyłam. To spojrzenie wystarczyło abym się zarumieniła. Nienawidziłam tego. Mój głos zabrzmiał gniewnie i byłam z tego zadowolona. Gniew jest zawsze lepszy niż zażenowanie. – Powiedziałeś przez telefon, że możesz pomóc. Położył zdjęcia na biurku i z powrotem splótł ręce na udach. Umiejscowienie jego dłoni było całkiem grzeczne, ale zarazem otaczały one pewien obszar anatomii; satyna była bardzo opięta, i mogłam powiedzieć, że inne rzeczy również były naprężone. To sprawiło że znów się zarumieniłam, a tym samym stałam się bardziej rozzłoszczona, dokładnie jak za dawnych czasów. Chciałabym być przemądrzała i powiedzieć coś w stylu; że „wyglądasz jakbyś był nieco skrępowany”. Ale nie chciałam przyznać, że to zauważyłam, więc, wybierając grzeczną opcję; wstałam i odwróciłam się. – Żaden z moich wampirów nie odważyłby się przemienić nikogo bez mojej zgody. To sprawiło, że odwróciłam się. – Co masz na myśli?

– Zarządziłem... jak wy to mówicie... zamrożenie rekrutacji, dopóki w Waszyngtonie nie upadnie ten nieprzyjazny projekt ustawy. – Zamrożenie rekrutacji, – powiedziałam – masz na myśli to, że żaden z twoich wampirów nie może zrobić was więcej, dopóki ustawa senatora Brewstera nie pójdzie z dymem? – Exactement. /franc. dokładnie./ – Więc masz pewność, że żaden z twoich wampirów tego nie robi? – Nie zaryzykowaliby kary. – Więc nie możesz mi pomóc. Cholera, Jean-Claude, mogłeś mi o tym powiedzieć przez telefon. – Zadzwoniłem do Malcolma kiedy byłaś w drodze. Malcolm był głową Kościoła Życia Wiecznego; wampirzego kościoła. Był to jedyny kościół w jakim kiedykolwiek byłam, gdzie nie było żadnych świętych obiektów; nawet witraże to była sztuka abstrakcyjna. – Bo jeśli to nie jest jeden z twoich wampirów, to jest jeden z jego. – Oui. Prawdę mówiąc, po prostu założyłam, że był to jeden z wampirów Jean-Claude’a, ponieważ kościół był bardzo rygorystyczny, gdy przeprowadzał swoich ludzkich wyznawców na stronę umarłych, kościół sprawdzał również dokładnie życiorysy wiernych. – Przyjaciółka dziewczyny powiedziała, że ona poznała wampira w klubie. – Czy nie możesz chodzić do kościoła i wpadać do klubu w weekendy? – Dobra, dowiodłeś swojego. Co Malcolm powiedział? – To, że skontaktuje się ze wszystkimi swoimi wyznawcami i da ścisłe polecenia, że ten wampir i ta dziewczyna mają być odnalezieni. – Będą potrzebowali zdjęcia. – Powiedziałam. Mój beeper zadzwonił i podskoczyłam. Cholera. Sprawdziłam numer; to była komórka Ronnie. – Czy mogę skorzystać z twojego telefonu? – Cokolwiek mam jest twoje, ma petite. – Spojrzał na czarny telefon stojący na czarnym biurku i stanął z boku, tak że mogłam obejść wkoło biurko, nie musząc przeciskać się obok niego. Taktownie z jego strony, co prawdopodobnie oznaczało, że zamierzał zrobić coś innego, jeszcze bardziej irytującego. Ronnie odebrała po pierwszym dzwonku. – Anita? – To ja, co masz?

Zniżyła głos do szeptu. – Twój przyjaciel detektyw, przekonał Barbarę, że jeżeli Amy da się zabić, ona zostanie oskarżona o współudział w popełnieniu morderstwa. – Nie sadzę, żeby Zerbrowski mógł to załatwić. – Barbara myśli, że może. – Co ci powiedziała? – Wampir ma na nazwisko Bill Stucker – Przeliterowała je dla mnie. – Wampir z nazwiskiem. Musi być naprawdę nowy. – Powiedziałam. Jedyny inny wampir z nazwiskiem, jakiego kiedykolwiek spotkałam, był martwy krócej niż od miesiąca. – Nie wiem czy jest nowy, czy stary, znam tylko jego nazwisko. – Ma jego adres? – Nie, a Zerbrowski naciskał ją naprawdę mocno. Powiedziała, że nigdy tam nie była i ja jej wierzę. – Dobra, przekaż Zerbrowskiemu podziękowania. Do zobaczenia w sobotę na siłowni. – Nie przegap. – Oh, i tobie też dziękuję, Ronnie. – Zawsze chętnie ratuję kogoś przed potworami, co przypomina mi, że jest z tobą... wiesz kto? – Jeżeli masz na myśli Jean-Claude’a, to tak. – Uciekaj stamtąd, tak szybko, jak tylko możesz. – Nie jesteś moją matką, Ronnie. – Nie, tylko twoją przyjaciółką. – Dobrej nocy, Ronnie. – Nie zostawaj tam. Rozłączyłam się. Ronnie była jedną z moich naj-najlepszych przyjaciółek, ale jej nastawienie do Jean-Claude’a zaczynało działać mi na nerwy, głównie dlatego, że się z nią zgadzałam. Zawsze nie cierpiałam nie mieć racji. – Czy nazwisko Bill Stucker cokolwiek ci mówi? – Zapytałam Jean-Claude’a. – Nie, ale zadzwonię do Malcolma i zobaczę czy jemu coś mówi.

Wręczyłam mu słuchawkę i cofnęłam się z drogi, to znaczy na odległość dotyku. Jego rozmowa sprowadzała się głównie do podania nazwiska i mówienia: „Oczywiście” i „Tak”. Przekazał mi telefon. – Malcolm chce rozmawiać z tobą. Wzięłam telefon, a Jean-Claude nawet się odsunął, dając mi przestrzeń. – Pani Blake, przepraszam, za wszystko co moi kościelni bracia mogli zrobić... On figuruje w naszym komputerze, i jego adres też. Będę miał diakona na jego progu w ciągu kilku minut. – Podaj mi adres, pojadę tam i sprawdzę co z dziewczyną. – To nie będzie konieczne. Siostra kościoła, która została do tego oddelegowana, była pielęgniarką zanim została przemieniona. – Nie jestem pewna, czy Amy Mackenzie będzie potrzebowała kolejnego wampira; bez względu na jego dobre intencje. Daj mi ten adres. – A ja nie sądzę, że mój wampir potrzebuje Egzekutorki strzelającej do jego drzwi. – Mogę przekazać nazwisko policji. Znajdą jego adres i zapukają do jego drzwi; mogą nie być tak grzeczni, jak ja bym była. – Akurat to ostatnie trudno sobie wyobrazić. Myślę, że stroił sobie ze mnie żarty. – Daj mi adres, Malcolm. – Gniew wywołał naprężenie moich ramion; sprawił, że chciałam pokręcić szyją i spróbować rozprostować je. – Poczekaj chwilę. – Zostawił mnie na linii. Spojrzałam na Jean-Claude’a i pozwoliłam by gniew wypełnił mój głos. – Kazał mi czekać. Jean-Claude usiadł na krześle, które pozostawiłam wolne; uśmiechnął się, wzruszył ramionami próbując zachowywać się neutralnie. Prawdopodobnie mądrze z jego strony. Kiedy jestem rozgniewana, mam w zwyczaju wyładowywać się na otoczeniu, nawet na ludziach, którzy na to nie zasłużyli. Staram się zwalczać swoje złe nawyki, ale niektóre z nich są cięższe do pokonania niż inne. Mój temperament był jednym z tych cięższych. – Pani Blake, to była linia pogotowia ratunkowego. Dziewczyna żyje, ale ledwie, zabierają ją niezwłocznie do szpitala. Nie jesteśmy pewni czy przeżyje. Przekażemy Billa policji, jeżeli ona umrze, daję ci na to moje słowo. Musiałam przyjąć jego słowo, ponieważ był kilkusetletnim wampirem i jeżeli kiedykolwiek zdarzyło ci się uzyskać ich przysięgę, to jej dotrzymywali. – Który to szpital, żebym mogła zadzwonić do jej matki? Powiedział mi. Rozłączyłam się i zadzwoniłam do matki Amy. Jeden histeryczny telefon później rozłączyłam się i teraz nadeszła moja kolej, by usiąść na skraju biurka i spuścić wzrok na niego.

Moje stopy nie dotykały podłogi, przez co nie wyglądałam zbyt wdzięcznie. Ale przecież nigdy nie próbowałam współzawodniczyć z Jean-Claude’m w byciu pełną gracji; niektóre bitwy są z góry przegrane. – Był taki czas, ma petite, kiedy nalegałabyś, na to by samodzielnie pobiec na ratunek, przesłuchać przyjaciółkę dziewczyny i odmówiłabyś włączenia w to policji. – Jeżeli sądziłabym, że grożenie Barbarze przemocą, czy też postrzelenie jej, zmusiłyby ją do mówienia, byłabym idealna do tego zadania. Ale nie zamierzam ani zastrzelić, ani zranić osiemnastoletniej dziewczyny, która próbuje pomóc swojej najlepszej przyjaciółce ocalić nogę, jeżeli nie życie. Zerbrowski może zagrozić jej kodeksem prawa czy aresztem, ja tego nie mogę. – A ty nigdy nie grozisz tym, czego nie możesz albo nie chcesz zrobić – powiedział miękko. – Nie, nie grożę. Spojrzeliśmy na siebie nawzajem. On rozluźniony, na zwykłym krześle, jego kostka oparta na przeciwnym kolanie, palce otaczające przód twarzy, tak że tym co mogłam zobaczyć z jego postaci, były te niesamowite oczy, ogromne, niebieskie, choć tak ciemne, że prawie czarne. Ale nigdy nie zwątpiłeś, że jego oczy były koloru czystego, nieskażonego granatu, tak jak woda w oceanie, płynąca, boleśnie głęboka i zimna. Ronnie miała rację, powinnam była wyjść, ale nie chciałam odchodzić. Chciałam zostać. Chciałam przebiec rękami po jego koszuli, by pieścić tą nagą niespodziankę jego ramion. I ponieważ pragnęłam tego tak bardzo, zeskoczyłam z biurka i powiedziałam. – Dziękuję za pomoc. – Zawsze jestem chętny do pomocy, ma petite. Mogłam obejść szerokim łukiem jego krzesło, ale to byłoby obrazą dla nas obojga. Musiałam tylko przejść obok krzesła i wyjść za drzwi. Proste. Prawie minęłam krzesło, prawie byłam za nim, kiedy się odezwał. – Czy kiedykolwiek byś zadzwoniła, jeżeli nie musiałabyś ocalić jakiegoś człowieka? – Jego głos brzmiał tak normalnie jak nigdy dotąd. Nie próbował używać żadnych wampirzych sztuczek, aby sprawić by słowa stały się czymś więcej niż były i to mnie zatrzymało. Szczere pytanie sprawiło, że odwrócenie się do niego plecami było znacznie trudniejsze, niż gdyby użył jakiś uwodzicielskich trików. Westchnęłam i odwróciłam się, by ujrzeć go patrzącego wprost na mnie. Spoglądanie w jego twarz z odległości mniejszej niż dwie stopy, sprawiło, że zaparło mi dech w piersiach. – Wiesz dlaczego trzymam się z dala. Przekręcił się na krześle, położył jedno ramie na jego oparciu, ukazując znów ten blask nagich barków. – Wiem że uważasz za trudne kontrolowanie mocy pochodzącej z wampirzych znaków, gdy jesteśmy razem. To było coś, co powinno związać nas bliżej, a nie rozdzielić. – Znów jego głos był tak ostrożnie neutralny, jak tylko był w stanie kontrolować go. Potrząsnęłam głową. – Muszę iść. Obrócił się na krześle, tak że położył oba ramiona na oparciu, policzek spoczywał na jego

dłoniach, jego włosy otaczały to czerwone ubranie, to blade ciało, te tonące oczy. Mniej niż dwie stopy ode mnie, prawie tak blisko, że gdybym wyciągnęła rękę, to mogłabym go dotknąć. Przełknęłam tak głośno, że to prawie bolało. Zacisnęłam ręce w pięści, ponieważ mogłam poczuć wspomnienie jego nagiej skóry pod moimi dłońmi. Wszystko co musiałam zrobić, to skrócić tą odległość, ale wiedziałam że jeżeli to zrobię, to nigdzie nie odejdę, przynajmniej przez chwilę. Mój głos doszedł zdyszany – Powinnam iść. – Skoro tak mówisz. Powinnam odwrócić się i wyjść, ale nie mogłam się do tego zmusić. Nie chciałam tego. Chciałam zostać. Moje ciało było zaciśnięte z potrzeby, wilgotne od niej, i to tylko na widok jego w pełni ubranego, opierającego się o krzesło. Cholera, dlaczego nie wychodziłam? Ale też nie sięgałam po niego; za co należały mi się punkty. Czasami dostajesz punkty tylko za to, że pozostajesz w miejscu. Jean-Claude wstał, bardzo powoli, jakby obawiał się, że ucieknę, ale nie zrobiłam tego. Stałam tam, serce miałam gardle, oczy odrobinę rozszerzone, wystraszone, chętne, pragnące. Stał cale ode mnie, patrząc się w dół, ale wciąż nie dotykając, ręce trzymał przy sobie, a twarz utrzymywał neutralną. Podniósł jedną rękę bardzo powoli do góry, i nawet ten mały ruch sprawił, że jego opuszki prześlizgnęły się po moim skórzanym płaszczu. Kiedy się nie odsunęłam, przytrzymał brzeg skóry w koniuszkach palców, wewnątrz rozpiętego brzegu mojego płaszcza na poziomie tali. Zaczął przesuwać dłonie w górę, ponad moją talię, mój brzuch, potem końce jego palców musnęły po moich piersiach, bez zawahania, poruszając się do góry do kołnierza płaszcza, ale to jedno szybkie muśnięcie zacisnęło moje ciało, zaparło dech w moim gardle. Jego ręce przesunęły się od kołnierza do mojej szyi, palce prześlizgiwały się pod moimi włosami dopóki nie objął mojego karku, jego kciuk spoczął na pulsie bijącym w mojej szyi. Ciężar jego dłoni na mojej skórze był czymś więcej niż mogłam znieść, tak jakbym mogła zatonąć w nim tylko przez dotyk tej jednej ręki. – Tęskniłem za tobą, ma petite. – Tym razem jego głos był niski i pieszczotliwy, ślizgający się po mojej skórze, sprawiający że mój oddech stawał się drżący. Ja też za nim tęskniłam, ale nie mogłam się zmusić, by powiedzieć to na głos. Wszystko co mogłam zrobić, to stanąć na palcach, opierając się jedną ręką o jego tors, czując jak jego serce bije pod moją dłonią. Pożywił się na kimś, bo inaczej nie miałby tętna, jakiś chętny dawca, i nawet ta myśl nie była wystarczająca, by powstrzymać mnie przed odchyleniem mojej głowy, zaoferowaniem mu moich ust. Jego usta musnęły moje, w najdelikatniejszej pieszczocie. Odsunęłam się od pocałunku, moje ręce ześlizgnęły się po jego koszuli, czując twardość pod spodem. Zrobiłam to czego pragnęłam odkąd go dziś zobaczyłam. Poprowadziłam palce po nagiej skórze jego ramion, tak gładkiej, tak delikatnej, tak twardej. Przesunęłam ręce za jego ramiona i ten ruch sprawił że nasze ciała wpadły na siebie, lekko.

Jego ręce odnalazły moją talię, prześlizgnęły się na moje plecy, przycisnęły mnie do niego, nie lekko, mocno, wystarczająco mocno, bym mogła poczuć go nawet przez satynę jego spodni, materiał mojej spódnicy, koronkę moich majtek. Mogłam poczuć jak napiera na mnie, tak sztywny i gotowy, że musiałam zamknąć oczy, ukryć twarz przy jego torsie. Spróbowałam stanąć pewnie stopami na podłodze, aby odsunąć się od niego, tylko trochę, tylko na tyle bym mogła znów myśleć, ale jego ręce przytrzymały mnie przyszpiloną do jego ciała. Otworzyłam wtedy oczy, gotowa powiedzieć mu, żeby do diabła dał mi odejść, ale spojrzałam w górę i jego twarz była tak blisko, jego usta na wpół otwarte, że nie wydobyłam z siebie żadnego słowa. Pocałowałam te otwarte usta prawie tak delikatnie jak on pocałował mnie. Jego ręce zacisnęły się na moich plecach, na mojej talii, przycisnęły nas do siebie nawzajem mocniej, tak ciasno, tak blisko. Mój oddech wydobył się z ust w długim westchnieniu i on mnie pocałował. Jego usta zamykające się nad moimi, moje ciało tonące w jego, moje usta otwierające się na jego wargi, na jego język, na wszystko. Przebiegłam językiem pomiędzy delikatnymi końcówkami jego kłów. Całowanie wampira po francusku było nie lada sztuką, a ja nie wyszłam z wprawy. Nie skaleczyłam się na żadnym z tych ostrych kłów. Bez przerywania pocałunku pochylił się i owinął swoje ramiona wokół moich ud, podniósł mnie, niosąc bez wysiłku w kierunku biurka. Nie położył mnie na nim, czego w połowie się spodziewałam. Odwrócił się i usiadł na biurku, rozsuwając moje nogi na obie strony, tak że znalazł się nagle przyciśnięty pomiędzy moimi udami z zaledwie dwoma kawałkami materiału pomiędzy nami. Położył się na biurku, a ja ujeżdżałam go, pocierając naszymi ciałami o siebie przez satynę jego spodni i moich majtek. Jego ręce pocierały moje nogi, podążając wzdłuż moich ud, dopóki jego palce nie odnalazły koronki na górze samonośnych pończoch. Naparłam na niego wystarczająco mocno, by jego ciało wygięło się w łuk, ściskając nasze ciała razem. I wtedy ktoś zapukał do drzwi. Oboje zamarliśmy, po chwili Jean-Claude powiedział. – Nie życzymy sobie by nam przeszkadzano! Głos, którego nie rozpoznałam odpowiedział – Przepraszam mistrzu, ale Malcolm jest tutaj. Nalega że to pilne. Najwyraźniej Jean-Claude znał ten głos, ponieważ zamknął oczy i zaklął miękko po francusku. – Czego chce? Ześlizgnęłam się z Jean-Claude’a, pozostawiając go leżącego na biurku, z nogami zwisającymi znad krawędzi. Gładki głos Malcolma dobiegł jako następny. – Mam prezent dla pani Blake. Sprawdziłam ubranie, by upewnić się że wygląda przyzwoicie, co dziwne tak było. Jean- Claude podniósł się, ale pozostał na brzegu biurka. – Wejść. Drzwi otworzyły się i wysoka, blond włosa, ubrana na ciemno sylwetka Malcolma weszła do środka. Zawsze ubierał się jakby był telewizyjnym kaznodzieją, konserwatywnie, nieskazitelnie, drogo. W porównaniu do Jean-Claude’a zawsze wyglądał zwyczajnie, ale tak wyglądała większość osób. Wciąż, była tam obecność Malcolma, spokojna, kojąca moc, jaka wypełniała przestrzeń

wokół niego. Próbował uchodzić za człowieka i zawsze zastanawiałam się czy poziom mocy, jaka była wokół niego był jej stonowaną wersją, a jeżeli była to stonowana wersja, jaka wtedy była jego prawdziwa moc? – Pani Blake, Jean-Claude. – Nisko skinął głową, po czym odsunął się od drzwi i dwa wampiry w ciemnych garniturach i białych koszulach diakonów weszły prowadząc skutego łańcuchem wampira pomiędzy nimi. Miał krótkie blond włosy i zaschniętą krew na ustach, jakby skuli go zanim zdążył się umyć. – To jest Bill Strucker, ta dziewczyna, przykro mi to mówić, odeszła. – Jest więc jedną z was. Malcolm przytaknął. – Ten oto próbował uciec, ale dałem ci moje słowo, że zostanie ukarany przez wasze prawo jeżeli ona umrze. – Mogłeś po prostu podrzucić go na posterunek policji. – Powiedziałam. Jego oczy prześlizgnęły się na Jean-Claude’a, na mnie, na mój skórzany płaszcz zapomniany na podłodze. – Przepraszam, że przerwałem wam wieczór, ale myślałem, że byłoby lepiej gdyby to Egzekutorka dostarczyła wampira na policję niż ja. Myślę, że reporterzy wysłuchają cię kiedy powiesz, że my nie pobłażamy temu, a jesteś wystarczająco honorowa by powiedzieć prawdę. – Chcesz powiedzieć, że reszta policji nie jest? – Mówię, że wielu naszych stróżów prawa jest nieufnych w stosunku do nas i byliby oni bardzo szczęśliwi widząc jak tracimy nasz status obywateli. Chciałam się z tym kłócić, ale nie mogłam. – Podrzucę go dla ciebie i upewnię się, że prasa dowie się, że to wy go wydaliście. – Dziękuje, pani Blake. – Spojrzał na Jean-Claude’a. – Jeszcze raz przepraszam. Powiedziano mi, że wasza dwójka już się nie spotyka. – Nie umawiamy się. – Powiedziałam, odrobinę za szybko. Wzruszył ramionami. – Oczywiście. Spojrzał z powrotem na Jean-Claude’a i miał ten uśmiech, który mówił więcej niż cokolwiek innego, że nie lubili się nawzajem. Był zadowolony, że zakłócił wieczór Jean-Claude’a. Byli dwoma bardzo odmiennymi typami wampirów i żaden nie pochwalał całkowicie drugiego. Malcolm przeszedł obok wierzgającej, zakneblowanej postaci drugiego wampira i wyszedł przez drzwi wraz ze swoimi diakonami. Żaden z nich nawet nie spojrzał za siebie na wampira skutego na podłodze. Grupa kelnerów i kelnerek w ich skąpych kostiumach stłoczyła się przy wejściu. – Zabierzcie tego wampira i zapakujcie go do samochodu ma petite.

Spojrzał na mnie a ja wyjęłam klucze ze skórzanego płaszcza i wręczyłam je jednemu z wampirów. Jedna z kobiet podniosła skutego wampira z podłogi i przerzuciła go przez ramię jakby nic nie ważył. Zamknęli za sobą drzwi. Podniosłam z podłogi płaszcz. – Muszę iść. – Oczywiście, że musisz. – Jego głos miał w sobie odrobinę gniewu. – Pozwoliłaś wydostać się swojemu pożądaniu do mnie i teraz musisz znów je ujarzmić, ukryć je, być nim zawstydzona. Zaczynałam być zła, ale spojrzałam na niego, jak tam siedział, głowa spuszczona w dół, ręce bezwładne na kolanach, tak odrzucony jak dawno go nie widziałam i nie byłam zła. Miał rację, dokładnie tak go traktowałam. Zostałam tam gdzie byłam, z płaszczem na jednym ramieniu. – Muszę zabrać go na posterunek policji i upewnić się, że prasa usłyszy prawdę, a nie coś co sprawi że wampiry wypadną gorzej niż to wygląda. Pokiwał głową nie spoglądając w górę. Jeżeli byłby jak zwykle aroganckim sobą, mogłabym zostawić go tak jak teraz, ale on pozwalał sobie pokazać swój ból, a przez to nie mogłam tak po prostu odejść. – Spróbujmy gałązki oliwnej. – Powiedziałam. Spojrzał w górę, marszcząc brwi. – Gałązki oliwnej? – Biała flaga? Uśmiechnął się wtedy. – Rozejm. – Zaśmiał się i to zatańczyło na mojej skórze. – Nie wiedziałem że byliśmy na wojnie. To zabrzmiało prawie jak po staremu. – Zamierzasz pozwolić powiedzieć mi coś miłego, czy też nie? – Ależ całkowicie, ma petite, daleko mi do tego, by powstrzymywać twoją potrzebę bycia uprzejmą. – Próbuje zaprosić cię na randkę. Uśmiechnął się szerzej, jego oczy wypełniły się nagłą przyjemnością, która zmusiła mnie by odwrócić wzrok, ponieważ chciałam odwzajemnić uśmiech. – Musiał minąć bardzo długi czas odkąd zapraszałaś mężczyznę, wydaje się że wyszłaś z wprawy. Założyłam płaszcz. – Świetnie, wymądrzaj się. Zobaczysz ile ci to da. Prawie byłam w drzwiach kiedy powiedział. – Nie wojna, ma petite, ale bitwa, a ten biedny żołnierz czuje się bardzo zagubiony w chłodzie. Zatrzymałam się i odwróciłam. Wciąż siedział za biurkiem próbując wyglądać niegroźnie, jak sądzę. Wiele można było o nim powiedzieć: przystojny, uwodzicielski, inteligentny, okrutny, ale nie niegroźny, nie dla ciała, umysłu i duszy.

– Jutrzejszej nocy, wybierz restaurację. – Jednym z ubocznych efektów bycia jego ludzką służebnicą było to, że mógł smakować przeze mnie jedzenie. To był pierwszy raz kiedy mógł posmakować jedzenia od wieków. To była pomniejsza moc do dzielenia, ale uwielbiał ją, a ja uwielbiałam obserwować jak cieszy się swoim pierwszym kęsem steku od czterystu lat. – Zrobię rezerwację. – Powiedział, a jego głos znów był ostrożny, jakby obawiał się, że zmienię zdanie. Patrząc na niego, siedzącego za biurkiem, całego w czerwieni i czerni, satynie i skórze, nie chciałam zmienić zdania. Chciałam usiąść naprzeciw niego za stołem. Pragnęłam zawieźć go do domu, wejść do środka i zobaczyć jaki kolor pościeli miał na tym swoim wielkim łożu. Nie chodziło tylko seks. Chciałam, aby ktoś mnie przytulił. Chciałam jakiegoś bezpiecznego miejsca, miejsca gdzie mogłabym być sobą. I czy to mi się podobało czy nie, w ramionach Jean- Claude’a mogłam być dokładnie tym kim i czym byłam. Mogłam zadzwonić do Richarda, a on byłby zadowolony słysząc mnie, i byłoby tam tak wiele ciepła, ale Richard i ja mieliśmy pewne filozoficzne różnice poglądów, które wykraczały poza jego bycie wilkołakiem. Richard próbował być dobrą osobą i uważał, że ja zabijałam zbyt łatwo, aby być dobrym człowiekiem. Jean-Claude nauczył mnie, że to skrajna praktyczność utrzymała mnie przy życiu, utrzymała innych przy życiu. Ale myśl, o tym że ramiona Jean-Claude’a były najbliższą rzeczą, jaką miałam na tym świecie była otrzeźwiająca. Prawie depresyjną. Ześlizgnął się z biurka jednym pełnym gracji ruchem, jakby jego ciało było pociągane za sznurki. Zaczął zbliżać się do mnie, poruszając się jak jakiś wielki kot. Patrzenie jak tak idzie w moim kierunku zaparło mi dech w piersiach. Chwycił obie strony skórzanego płaszcza i przyciągnął mnie w swoje ramiona. – Czy to będzie naruszeniem zasad naszego zawieszenia broni, jeżeli powiem, że zostały jeszcze godziny do świtu? Mój głos dobiegł zdyszany. – Muszę go zabrać na policję i zająć się reporterami, to zajmie godziny. – O tej porze roku świt nadchodzi bardzo późno. – Wyszeptał przechylając się by położyć swoje usta na moich. Pocałowaliśmy się i odsunęłam się wystarczająco by wyszeptać. – Spróbuję wrócić przed świtem. Było cztery dni przed Świętami, godzina przed świtem, kiedy zapukałam do sypialni Jean- Claude’a w podziemiach Cyrku Potępieńców, jednego z jego klubów. Jego głos zawołał – Wejdź do środka, ma petite. Godzina. To nie było zbyt dużo czasu, ale czas jest tym co z nim zrobisz. Wpadłam po drodze do sklepu i wybrałam gotową do użycia polewę czekoladową w jednym z tych wygodnych pojemników. Mógł poczuć smak czekolady kiedy ja ją jadłam, a jeżeli znalazłaby się ona na nim podczas jedzenia, no cóż… Jedwabne prześcieradła na jego łóżku były białe i śmialiśmy się pokrywając go czekoladą i plamiąc pościel. A kiedy każdy jego cal, którego pragnęłam, został pokryty gęstą, słodką czekoladą, śmiech umilkł i inne dźwięki zaczęły rozbrzmiewać, dźwięki

nawet cenniejsze dla mnie niż jego śmiech. Świt zastał nas zanim on zdołał wziąć kąpiel i umyć się z tej lepkiej słodkości. Pozostawiłam go w tym zwoju usmarowanej czekoladą, jedwabnej białej pościeli, jego ciało wciąż było ciepłe w dotyku, ale serce już nie biło. Świt odnalazł go i skradł życie, i taki nieżywy pozostanie przez godziny, a potem się obudzi i będzie znów „żywy”. Naprawdę był trupem. Wiedziałam to. Ale miał też najsłodszą skórę, jakiej kiedykolwiek smakowałam, pokrytą słodkością, czy bez niej. Nie miał pulsu, nie oddychał, nie poruszał się, był martwy. To powinno sprawiać różnicę, i sprawiało. Myślę, że ta bitwa, jak on to nazwał byłaby przegrana dawno temu gdyby był żywy, a może i nie. Bycie wampirem było zbyt wielką częścią, tego kim był Jean-Claude, aby to rozdzielić. To sprawiało różnicę, ale złożyłam ostatni lodowaty pocałunek na jego czole i wróciłam do domu. Mieliśmy randkę dziś wieczorem, i wciąż czując jego ciało przywierające do mojego, nie mogłam się tego doczekać.