Howell Hannah - Hrabianka.pdf

Hannah Howell Hrabianka 1 Szkocja, 1455 Przyszłaś pani, popatrzeć? — Słucham? — odpowiedziała bezwiednie Tess i chwilę trwało, nim serce przestało jej łomotać. Zaskoczył ją głos, zaskoczyło pytanie. Głos był ciepły, głęboki i męski. Zlękła się, bo nie spodziewała się nikogo zastać. Przecież zaglądała tu — do wujowych lochów — nie tak dawno i nikogo nie było. Podeszła ostrożnie do krat, podniosła wyżej świecę, żeby rozświetlić mrok, i niemal krzyknęła ze zdumienia. Tak urodziwego mężczyzny jeszcze nie widziała. Stał, a raczej wisiał, przykuty do ściany jak mityczny Prometeusz do skały, skrwawiony i brudny, ale mimo ran krwi piękny — urodziwy jak zjawisko — wysoki, barczysty z bujną blond czupryną. I w jego rysach było coś znajomego... — Dawno tu jesteś, panie? Reyan uniósł brwi. Też był zaskoczony. Nie spodziewał się, że po drugiej stronie krat ujrzy nagle niewiastę, dziewczynę w istocie, w dodatku o tak interesującym obliczu i tak wielkich ciemnych oczach, pełnych niekłamanego zdumienia. Co to ma znaczyć? Czyżby Fergus Thurkettle snuł jakąś intrygę? Tego wykluczyć nie można. — Och, zaszedłem tu jakieś dwie godziny temu — odparł jakby od niechcenia. — i postanowiłeś uciąć sobie drzemkę w kajdanach na ścianie? — Czyściej tu niż w kącie. Tess zmilczała, przyznając mu w duchu rację, bo wystarczył rzut okna na wyżarty przez szczury barłóg, żeby poczuć obrzydzenie. Co ten wuj znowu wymyślił? Pazerny i nienasycony wuj Fergus! Miał tylko jedną ambicję, wręcz obsesję — ziemię i majątek. Ciągle było mu mało; brał w posiadanie wszystko, co mógł, czy miał do tego prawo, czy nie, i było to przerażające. — Zmieniłbyś, panie, zdanie, gdybyś wiedział, kto tu wisiał w zeszłym tygodniu? — Tak? A któż to dostąpił zaszczytu? — Taki wychudzony człowieczek, CO chyba nigdy nie zaznał dobrodziejstwa mydła i wody. — I co się z nim stało? — Śmieszne, ale nie wiem. — Tess miała co prawda pewne ponure przypuszczenia lecz postanowiła zachować je dla siebie. — Widziałam go, szlochał jak dziecko. Z tego, co zdołałam się dowiedzieć, nie popełnił żadnej zbrodni. Postanowiłam więc, że go uwolnię, ale nie miałam kluczy. Gdy wróciłam, już go nie było. - Tak zaraz? — Niezupełnie, po dwóch dniach. Nie mogłam, ot tak sobie, Wziąć kluczy, bo ktoś mógłby zauważyć. Poszłam więc do lama, kowala, żeby mi dorobił. Nie chciał, trudno było go przekonać ale udało się, tyle że zajęło to dwa dni. I gdy tu wróciłam, tego człowieka już nie było. — Masz, pani, pojęcie, co się z nim stało? — Żadnego. Nie wiem, jak się tu znalazł, i nie mam pojęcia, dlaczego nagle znikł. A pan, skąd się tu wziąłeś? 1

— Też nie wiem. Pewnie dlatego, że usiłowałem wspiąć się wyżej, wyjść poza swój stan. W jego głosie zabrzmiały gorzkie nuty, z treści natomiast nic nie wynikało, a przynajmniej nic takiego, co Tess mogłaby pojąć. Wuj był szalony i gwałtowny — to prawda, ale nigdy jeszcze nie wtrącał do lochu nikogo za tego typu przewinienie. Coś jednak zaświtało jej w głowie i zmartwiło zarazem. — Kręciłeś się, panie, koło Brendy? — Kręciłem? Starałem się o nią! — przyznał, lecz niczego ponadto nie zamierzał wyjawiać, a już na pewno nie tego, że umizgując się do wielce zmysłowej Brendy Thurkettle, pilnie się rozglądał, a krótko mówiąc, szpiegował. — I za to cię wtrącili do lochu? — Nie było to pytanie, a raczej stwierdzenie faktu. Sama miała parę razy ochotę postąpić w taki sposób z umizgującymi się do Brendy. — Właśnie — potwierdził, czując, co zresztą niepomiernie go zdziwiło, niejakie wyrzuty sumienia, że nie powiedział całej prawdy. W tej sytuacji lepiej jednak za dużo nie mówić, bo najpierw szaleniec przykuwa go do ściany, a niedługo potem zjawia się dziewczyna i gapi się jak nie wiadomo co. Nie miał złudzeń co do zamiarów Thurkettle”a i wiedział, że jemu, Reyanowi, grozi śmierć. Cóż więc zaszkodzi małe kłamstwo, zwłaszcza, że mogło uratować go z opresji. Ale dziewczyna miała coś takiego w oczach, że czuł się nieswojo, i fakt, iż skłamał, zaczął mu doskwierać. Skarcił się za to w myślach, — To naprawdę szaleństwo wieszać człowieka jak wypatroszone zwierzę za takie głupstwo — oświadczyła Tess z mocą, dochodząc do wniosku, że wuj chyba ostatecznie zwariował. — Trzeba być szalonym, aby skuwać człowieka w żelaza tylko dlatego, że ma tak fatalny gust. Nikt bowiem, kto miałby odrobinę gustu, nie latałby za kobietą pokroju Brendy — dodała pod nosem, sięgając do kieszeni kubraka po klucze. Reyan stłumił wesołość. Nie było bowiem takiego mężczyzny, który na widok błękitnych oczu, kasztanowych włosów, a nade wszystko, bujnych kształtów Brendy Thurkettle nie czułby, że krew zaczyna w nim wrzeć. I tylko kobieta mogłaby mu z tego powodu zarzucać zły gust. Kobieta albo ktoś, kto wiedział, co naprawdę kryło się za pięknym liczkiem Brendy Thurkettle. Reyan zaczął się zastanawiać, kogo to los zesłał mu tu do lochu. — Chcesz mnie, pani, uwolnić? — Czy ja wiem... Umizgiwanie się do Brendy to cała pańska zbrodnia? — Cała. A czego oczekiwałaś, pani? Że kogoś zamordowałem albo obrabowałem? — No cóż, bywa tu czasami nudno — rzuciła, walcząc z kieszenią i kluczami. — Mieszkasz, pani, tutaj? — spytał, nie spuszczając oczu z kluczy. Nie zdziwiło jej pytanie ani nie zaskoczył fakt, że jej nie zna, bo mało kto ją w ogóle zauważał, co — nawiasem mówiąc — zaczynało ją już nie tyle irytować, ile zwyczajnie męczyć. — Tak, mieszkam tu od blisko pięciu lat. Jestem Tess, siostrzenica Fergusa. — Przyjrzała mu się uważniej. — Teraz sobie przypominam, widziałam was, panie, gdy wybieraliście się na przejażdżkę z Brendą. Wzięliście jednakowe konie. Bardzo to ładnie wyglądało. A ten kubrak to nowy? — zmieniła nagle temat. — Raczej był — odparł, potrząsając wymownie kajdanami na nadgarstkach i kostkach. — A więc? — Spojrzał na kratę. — Nie popędzajcie mnie, panie. Muszę pomyśleć. — Pogładziła się po skroniach, jakby ten gest miał pomóc pamięci. — Już wiem, służy pan u tego grubego dziedzica, Angusa MacLairna, Nie sądzę, aby wuj był wam przychylny. Co innego, gdybyście to wy, panie, byli dziedzicem. — A więc wypuścicie mnie, pani, czy nie? — Co się tak śpieszycie, panie? — Tess postawiła lichtarz na ziemi i przekręciła zamek. Zabrała świecę, weszła do środka i postawiła lichtarz na siermiężnym stoliku przy barłogu. — Ale nie złapano cię in flagranti z jej wysokością panną Brendą ani nic takiego? — spytała, pragnąc się upewnić, czy wypuści na wolność nieszczęśnika, którego wtrącono do lochu, aby nie uciekł od ołtarza. Brenda nikomu nie żałuje swoich wdzięków, co wcześniej czy później musi się skończyć właśnie w ten sposób, że odda się ją komuś, czy będzie tego chciał, czy nie. — In flagranti...? — powtórzył obce słowa. — Chodzi o to, czy nie obściskiwałeś jej gdzieś pod krzakiem, bo w takim przypadku wolałabym się nie mieszać. — Ależ broń Boże, przysięgam. I w ogóle jak możesz, pani, tak myśleć — zaprotestował, bolejąc w duchu, że nie skorzystał z okazji i nie dobrał się do Brend”, gdy była po temu pora. — No i dobrze, bo aż się prosi, żeby kogoś przyłapali. Nasza Brenda posuwa się zbyt daleko. Zaczynamy od nóg czy rąk? Które żelaza otworzyć najpierw? — Nogi. — Jęknął• z wrażenia, gdy dziewczyna uklękła, aby otworzyć okowy. Ubrałaś się, pani, jak chłopak — zauważył. 2

— Masz bystre oczy, sir Halyardzie — mruknęła, podnosząc się z kolan, by sięgnąć zamka przy żelazie na ramionach. — Tam, do diabła! — zaklęła. — Nie ten klucz! — Podeszła do stolika, żeby przy świecy wybrać właściwy z pęku. — A jak się, pani, tu dostałaś? Nie słyszałem kroków. — Jest tu takie sekretne przejście. Wuj kazał je wybudować na wszelki wypadek. 0, jest klucz — oznajmiła z durną. Uwolniony z łańcuchów Reyan najpierw usiadł i zaczął rozmasowywać odrętwiałe i obolałe kończyny, zerkając ciekawie na swoją oswobodzicielkę. Była niebywale drobna, a w nieco przydużym kubraku wydawała się jeszcze szczuplejsza. Na oko wyglądała bardzo młodo, czemu jednak przeczył dojrzały i lekko ochrypły głos. — Mój miecz, opończa i kapelusz wiszą tam na ścianie. — Wzrokiem poprosił o przyniesienie ich. Posłuchała, lecz nie powstrzymała się od pytania. — Zawsze jesteś przy mieczu w towarzystwie dam? — Zamierzałem zaprosić Brendę na przejażdżkę, więc miecz mógł się przydać. — Zaczął naciągać buty, które mu zdjęto przed nałożeniem kajdanów. Po chwili wstał, a Tess aż westchnęła w duchu z wrażenia. Był naprawdę urodziwy, taki, o jakim każda dziewczyna tylko marzy, bo dostać go mogła tylko Brenda i jej podobne. Także i dlatego Tess dziwiła się, dlaczego kuzynka nie wstawiła się za nim u ojca. Ze wszystkich jej konkurentów, a przewinął się ich cały tłum, ten był najlepszy Tess korciło, by zapytać, cóż takiego uczynił, że ściągnął na siebie gniew jej wuja, lecz nie zdążyła. Zdrętwiała. Ktoś nadchodził. Wyraźnie słychać było szczęk otwieranych drzwi i kroki, na schodach zamigotał ognik latarni. Obróciła się, żeby ostrzec Reyana, i też nie zdążyła, bo właśnie chwycił ją, przyciągnął do siebie i przyłożył sztylet do szyi. Nie próbowała się bronić. — Gdzie jest ukryte wyjście? — spytał szeptem, ciągnąc ją za sobą z celi na korytarz. — Z tylu za półkami na ścianie — odparła pośpiesznie. — Jak się je otwiera? — Trzeba pociągnąć za sznur po lewej stronie. — Bała się i sama nie wiedziała, czego bardziej: noża przy szyi czy wuja i jego siepaczy, Thomasa i Donalda. Właśnie nadeszli. — Na Boga, co tu się dzieje? — zagrzmiał Fergus Thurkettle, dobywając miecza. — Stój, Thurkettle, bo poderżnę gardło twojej siostrzenicy. — Powinieneś jednak nauczyć się innych sposobów okazywania wdzięczności — szepnęła Tess, karcąc się w duchu za to, że tak fatalnie pomyliła się w ocenie człowieka, którego oswobodziła z kajdan. — Bądź przeklęta, Tess! — Wuj jakby czytał w jej myślach. — Czemuś go wypuściła? — Właśnie, czemu... — odparła dziewczyna, bo nic lepszego nie przyszło jej do głowy. — Ty głupia babo! Nie wiedziałaś, że to morderca? Zabił Leitha MacNeilla. — Kogo? Reyan zaklął w duchu. Thurkettle nie tylko chciał go zgładzić, ale i obarczyć odpowiedzialnością za własną zbrodnię. — MacNeil to ten człowieczek, co tu wisiał — szepnął do ucha dziewczynie. — Będziesz musiał sobie znaleźć innego kozła ofiar ofiarnego, Thurkettle, bo ja znikam! — zawołał gromko, żeby wszyscy usłyszeli. — Otwieraj — rozkazał Tess, gdy doszli już do ściany. Łatwo jej nie poszło — Reyan trzymał mocno — ale udało jej się szarpnąć za sznur na tyle, żeby drzwi się uchyliły. A gdy tylko Reyan wciągnął ją do środka, nie czekając na nic, zatrzasnęła je przed nosem wuja i jego siepaczy i zasunęła ciężką zasuwę. — Dokąd to przejście prowadzi? — spytał Reyan, nie wypuszczając jej z rąk. Uniósł ją nawet, tak że majtała nogami W powietrzu. — Do stajni, nie dasz jednak rady osiodłać konia, jeśli będziesz mnie tak trzymał. — Zobaczymy. — Osaczą cię. Już pędzą do stajni. — Nie wątpię. — Ostatni raz oddałam komuś przysługę. — Zamknij się. Tess uznała, że skoro nie potrafi zmienić swego statusu zakładniczki, lepiej będzie zmilczeć i zastosować się do polecenia. A Reyan klął w duchu na czym świat stoi. Wyrzucał sobie, że jest ostatnim łotrem, lecz jednocześnie usprawiedliwiał się — nie ma innego wyjścia. Brzydziło go, że chowa się za plecami dziewczyny, ale tylko w ten sposób mógł się wyrwać z łap Thurkettle” a i jego siepaczy. 3

Doszli do wyjścia. Reyan kazał Tess odsunąć zasuwę, a resztę załatwił kopniakiem. Drzwi odskoczyły z trzaskiem. Światło oślepiło go na moment, a gdy odzyskał wzrok, zobaczył, że wuj dziewczyny już czeka i że towarzyszy mu aż pięciu uzbrojonych pachołków. — Rzućcie broń — rozkazał, a widząc wahanie, zaśmiał się ponuro. — Nie ryzykuj, Thurkettle, bo ja nie mam nic do stracenia. — Z wolna, jeden po drugim, pachołkowie odrzucili miecze. — A ty — Reyan wskazał wzrokiem siwego stajennego — osiodłaj mi konia. I nie zapomnij, że zostawiłem tu łuki tarczę. — Stajenny rzucił się wykonać polecenie. — Nie ujdzie cito na sucho — syknął Thurkettle. — Jak na razie idzie mi całkiem nieźle. — Jak na razie, ale dopadniemy cię. — Naprawdę? Tylko nie następujcie mi na pięty, bo siostrzenicy może stać się krzywda. — Nie będziesz jej trzymał do końca życia. — Ale wystarczająco długo. Gdy stajenny przygotował wierzchowca, Reyan gestem kazał mu dołączyć do reszty pachołków. — Marsz do dziury — rozkazał wszystkim, wskazując wejście do lochu. Miąć przekleństwa, słudzy ze swoim panem na czele stłoczyli się w mrocznej czeluści. Reyan trzasnął drzwiami. — Zasuwa!— polecił Tess. Posłuchała. — i śpiesz się, bo zaraz znów tu będą — dorzuciła. — Zdążę, wskakuj! — Chcesz mnie zabrać? — Wsiadaj! Znów bez słowa wykonała polecenie; wspięła się na koński zad. Mogłaby zbiec na tuzin różnych sposobów, ale żaden nie przyszedł jej do głowy. Reyan skoczył na siodło i zanim zdążyła się zorientować, sięgnął za plecy, chwycił ją za ręce i błyskawicznie spętał je sobie na brzuchu, przywiązując ją do siebie. Po chwili ścisnął boki konia ostrogami i zwierzę ruszyło galopem. Tess zaczęła się modlić, żeby nieba pozwoliły jej wyjść cało z tej szaleńczej jazdy. Byli przy bramie, gdy z domu wybiegł Fergus. — Ząstrzelić go! — zawołał do łuczników. — Wielkie nieba, panie — zatrwożył się Thomas. — Możemy trafić panienkę. Jego pan zaklął pod nosem, ale po chwili jakby się ocknął. — Jaki dziś dzień? — spytał. — Czwartek, piętnastego maja. — Wspaniale — mruknął Fergus. — Wczoraj skończyła osiemnaście lat. — Aż wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Co pana tak rozbawiło? — zaciekawił się Thomas. Fergus tylko wzruszył ramionami, spoglądając za uciekającym jeńcem i siostrzenicą. Ważył w myślach nowe plany. Skoro Tess skończyła osiemnaście lat, miała pełne prawo do swojego majątku, którym do tej pory zarządzał on — Fergus — jako opiekun małoletniej. Gdyby jednak coś jej się stało, gdyby zginęła albo umarła, majątek powróciłby do niego, bo nie było innych spadkobierców. Przez pięć lat zastanawiał się, jak to zrobić, i oto los dał mu szansę ma załatwienie dwóch spraw jednocześnie. — Za nimi! — rozkazał. — A co z Tess, panie? — znów zatroszczył się Thomas. — Nie martw się o nią. Ten łotr wie zbyt wiele o moich interesach z Czarnymi Douglasami . Rychło opowie o wszystkim Tess, a wtedy ona zacznie być groźna, jasne? Ruszajcie. Gdy tylko zbrojni wypadli za bramę, Thurkettle podreptał do zamku, nucąc pod nosem wesołą melodię. Nalał wielki puchar francuskiego wina i wypił, gratulując sobie doskonałego planu. — Podejrzewam, że sir Reyan nie wróci już do nas? Thurkettle drgnął, nie zauważył bowiem, kiedy weszła córka. — Żywy chyba nie — odparł, siadając przy stole. — Szkoda. — Brenda z wyrazem najwyższego !znudzenia wpatrywała się w swoje upierścienione palce. — Tak trzeba. Nie mogę pozwolić, żeby dotarł do króla i opowiedział o wszystkim, czego się dowiedział, kiedy go zwodziłaś. Nie trzeba było udawać aż takiej cnotki. — Oczekiwałabym wdzięczności, a nie wyrzutów. Robiłam to w twoim interesie, żebyś miał czas sprawdzić podejrzenia. — Wdzięczności nie oczekuj. Też miałaś interes. A gdyby przypadkiem przywlekli go tu żywego, dam ci go na parę godzin, zanim go wykończę. — Jesteś bardzo uprzejmy, ostrzegam jednak, żebyś był ostrożny w obecności Tess. Ona nie jest taka głupia, na 4

jaką wygląda. O nią nie ma się już co martwić. — Thurkettle skrzywił bezkrwiste wargi w bladym uśmiechu. — Jak to? Przecież to ona go wypuściła. — Nie tylko wypuściła. Głupia suka pokazała mu tajne przejście, ale ma za swoje. Wziął ją jako zakładniczkę, tylko że to mu też nie pomoże. Brenda nie od razu zrozumiała, co ojciec ma na myśli. — Chcesz zabić Tess? — spytała, robiąc wielkie oczy. — A co, będziesz jej żałować? — warknął Thurkettle. — Ja? Nie, ale armia jej kuzynów na pewno. Co ciotce strzeliło do głowy, żeby wchodzić do takiej rodziny? Co im powiesz? Fergus Thurkettle wzruszył tylko ramionami na wspomnienie małżeństwa siostry. — To proste, opowiem o porwaniu i morderstwie... — ...które krwawo pomściliśmy — weszła mu w słowo córka. — Właśnie. — Tylko czy naprawdę musimy ja. zgładzić? Rozumiem, że uwolniła Reyana, ale czy nie można potraktować jej mniej surowo? — Rusz głową, dziewczyno. Ona wie sporo o naszych interesach, a ten łotr rychło wszystko z niej wyciągnie. Razem mogą zaprowadzić nas na szubienicę, co i tak byłoby nader łagodną karą. — Pewnie masz rację. To i owo musiała zauważyć przez te pięć lat, kiedy była z nami. — Też tak myślę, ale jest jeszcze inna sprawa. Wczoraj skończyła osiemnaście lat, a to znaczy, że sama może władać swoim majątkiem. — Majątkiem? Tess ma majątek? — I to jaki! Połowa twoich strojów jest kupowana za jej pieniądze. Dopisywałem to do wydatków na jej wychowanie i utrzymanie, a cały czas, przez pięć lat, rozmyślałem, jak przejąć wszystko, nie sprowadzając sobie na głowę Comynów i Delgadów, no i trafiła się okazja. Sama mi ją podała na tacy, że tak powiem. — Czy dobrze rozumiem, że będziesz po niej dziedziczył? — Wszystko, do ostatniego pensa, a jest tego sporo. — Sporo? Tyle, że warto ryzykować? — Pomyśl tylko: trzydzieści tysięcy sztuk złota! A jest jeszcze piękny zamek pod Edynburgiem i ziemia w Hiszpanii. Tess jest bogata, bardzo bogata. — Aż trudno uwierzyć. A skąd ten pacykarz Delgado wziął tyle pieniędzy? Skąd taki majątek u Comynów? — To nie ich zasługa ani nie ich pieniądze. Większość wniosła moja siostra, a dostała od ojca. Zabezpieczył ją, gdy wreszcie poszła po rozum do głowy i rzuciła tego kundla, za którego niebacznie wyszła. A przez lata majątek stale rósł. — I ani Comynowie, ani Delgadowie nie mają do niego prawa? — Żadnego. Majątek stanowił wyłączną własność Eileen, a teraz należy do Tess. — A jesteś pewien, że plan wypali? Połowa Delgadów i Comynów służy na dworze u króla albo w wojsku. Jest jeszcze kościół. Byłoby źle, gdyby ktoś zaczął węszyć. — Nawet jeśli, to i tak nic nie znajdzie. Będzie musiał przyznać, że dziewczynę porwano i zamordowano. — Obyś miał rację, ale ja nie będę jeszcze świętować. Poczekam. Najpierw chcę zobaczyć pieniądze i mieć pewność, że żaden Delgado i żaden Comyn się nie zjawi. Ojciec tylko wzruszył ramionami. Stary dureń, pomyślała Brenda, chwali dzień przed zachodem słońca. Sir Reyan Halyard to mądry człowiek, a ta mała też nie jest głupia. Razem mogą niejednego dokonać, a po pierwsze, nie dadzą się tak łatwo schwytać. Pieniądze — owszem — bardzo by się przydały, jeśli jednak plan nie wypali i ojcu powinie się noga, ona nie będzie miała z tym nic wspólnego. — Chyba zbyt się przejmujesz, Brendo. — A ty nie chwal dnia przed zachodem słońca — powtórzyła głośno to, o czym myślała przed chwilą. — Poczekajmy najpierw na głowy Reyana i Tess. — Już niedługo. Idź i przygotuj sobie żałobny strój, żebyś godnie wystąpiła na ich pogrzebie. 5

2 Tess jęknęła z ulgą, gdy Reyan wreszcie zsadził ją z konia. Straciła rachubę czasu — tak długo tłukła się na końskim zadzie. Godzinami pędzili po wąwozach i bezdrożach, aby zmylić pogoń. Dziewczyna cała była obolała. O prawdziwym odpoczynku nie było jednak jeszcze mowy. Reyan spętał jej dłonie i przywiązał do siodła. Klęła go na czym świat stoi, że jest okrutny i nieludzki — spętał ją bowiem tak krótko, że nie tylko nie mogła usiąść, ale wręcz musiała stać na palcach, wdychając koński pot. Przysięgła sobie, że przy pierwszej okazji pchnie okrutnika sztyletem, żeby miął za swoje, a ostrze zatopi w brzuchu, tak by nie zginął od razu. Niech się najpierw pomęczy. Im gorzej się czuła, tym straszliwszą obmyślała zemstę. — Powinnaś zapanować nad językiem — zauważył tymczasem Reyan, zgorszony jej przekleństwami. — A ty nad manierami. Osobie, która uwolniła cię z lochu, należałoby się trochę względów. — Przykro mi, panienko, ale nie miałem wyboru. Gdybym cię nie pojmał, nie dojechałbym nawet do zamkowej bramy. — Sapnął, pchając wielki kamień leżący na zboczu wąwozu. — Żałuję, że w ogóle zeszłam do lochu. Bądź przeklęty! — Spojrzała z zainteresowaniem, jak jej ciemiężca mozoli się z kamieniem. — Po co to robisz? — Szykuję kryjówkę. — A więc koniec z uganianiem się w ciemności po bezdrożach? Przynajmniej tyle dobrego. Jestem zmęczona jak pies. — I jak pies ujadasz. Wcale nie jest ciemno, świeci księżyc. — Świeci? — Spojrzała w niebo; księżyc był ledwie w kwadrze. — Świeci tyle co kot napłakał. W rzeczy samej było tak mroczno, że niezbyt widziała, co Reyan robi, a poza tym koń zasłaniał widok. Z trzasków i szmerów domyślała się, że mężczyzna nadal mozoli się ze skalnym odłamem. Gdy tylko próbowała przesunąć konia, ten nieodmiennie wracał na stare miejsce — równie uparty i krnąbrny jak jego właściciel. — Chodź. — Reyan odwiązał ją od siodła, lecz nie zdjął pęt z rąk. — Niby gdzie? — Nie była chętna pójść za nim, ale nie dał jej wyboru; powlókł ją za sobą jak owcę i dopiero wtedy spostrzegła, że kamień, który z takim wysiłkiem odsuwał, kryje wejście do pieczary. — Jaskinia! Co za wspaniały zbieg okoliczności — zaszydziła. Reyarn zmilczał. Jaskinia okazała się spora. Najpierw wprowadził konia, a potem dziewczynę i znów przywiązał ją do łęku siodła. Wolał niczego nie ryzykować. Co prawda nie bardzo wierzył, aby po tym wszystkim chciała wracać do Thurkettle”a, wolał jednak dmuchać na zimne. Tymczasem przygotował posłania i wtedy odwiązał ją od siodła i kazał usiąść w głębi pieczary daleko od wejścia. Zerkając, czy niczego nie knuje, zamaskował wejście. Tess usiadła z jękiem obolałych członków. Zdawała sobie sprawę, że powinna przynajmniej próbować ucieczki, ale była zbyt wykończona, a poza tym nie uśmiechała jej się samotna wędrówka w nocy po bezdrożach, nie mówiąc już o tym, że Reyan był czujny, a w ogóle to ciągle jeszcze nie mogła uwierzyć, że wplątała się w tak niebywałą awanturę. Tymczasem patrzyła, jak mężczyzna rozpala ognisko i przygotowuje coś do jedzenia. — Popełniłeś zabójstwo i za to cię uwięzili? — spytała bez wiary, bo nie sądziła, aby mógł się dopuścić czegoś tak strasznego. — Nie, nawet nie dotknąłem miecza, zanim Thurkettle mnie nie uwięził. — To znaczy, że coś ukradłeś — zmieniła oskarżenie. — Niczego nie ukradłem. — No to musiało coś być między tobą a Brendą, coś więcej niż zwykłe umizgi. — Niech pan Bóg broni. — Ejże, wuj nie postąpiłby w ten sposób, gdyby chodziło o zwykłe konkury. Gdyby miał karać śmiercią każdego, kto dobiera się do jego córki, to trupy ścieliłyby się po całej Szkocji. — Zazdrosna? — Bzdura. Odpowiesz wreszcie na moje pytanie? — Przecież odpowiedziałem. — Spojrzał na nią uważnie. — Pora na ciebie, też chciałbym się czegoś dowiedzieć. — Słucham. — Czy naprawdę jesteś siostrzenicą Thurkettle” a? Nie widzę podobieństwa. — Zerwał z jej głowy znoszony kapelusz, który osłaniał twarz, i stanął zdumiony. Spod kapelusza posypała się grzywa pięknych kruczych włosów, długich prawie do pasa. Światło ogniska przydawało im jeszcze uroku. — Gdybyś lepiej znał rodzinę, dopatrzyłbyś paru wspólnych cech. A może byś mnie wreszcie rozwiązał. 6

Wyciągnęła ku niemu spętane dłonie. — Pomyślę. — Delikatnie odsunął jej wyciągnięte ręce. — A jak cię nazywają? Tess Thurkettle? — Jestem hrabianką Comyn-Delgado. — Rozbawiło ją, choć wcale nie zdziwiło, zaskoczenie malujące się na jego obliczu. Ludzie zawsze tak reagowali, gdy podawała swoje pełne nazwisko i tytuł. — Jesteś Hiszpanką? Nie wiedziałem, że Thurkettle ma takie koneksje. — Bo i nie ma. To nazwisko ojca. Z Thurkettle”em jestem spokrewniona po kądzieli. Moja matka była jego siostrą, a gdy rodzice umarli, oddano mu mnie pod opiekę. — Powiedziała to dość obojętnie, choć w duchu ciągle jeszcze nie pogodziła się ze stratą rodziców, a każdy dzień z pięciu lat u wuja wspominała jak męczarnię. — Moja babka ze strony ojca była Szkotką z rodu Comynów, ale dziadek był Hiszpanem. Thurkettle uważał, że jego siostra popełnia mezalians, bo ojciec był tylko malarzem, portrecistą na dworze króla. Thurkettle zawsze zadzierał nosa, więc Reyan nie miał wątpliwości, że dziewczyna mówi prawdę i niczego nie zmyśla. Odkrył kiedyś, że jego ród był spowinowacony z Robertem Bruce”em i na tej wątłej podstawie bo w rzeczy samej chodziło o dziesiątą wodę po kisielu — zbudował całą legendę. Jeśli jego ojciec — stary Thurkettle — też uważał się za królewskiego potomka, to siostra musiała przejść przez piekło, gdy postanowiła poślubić Delgada. Tess też nie miała łatwo u wuja — była przecież żywym dowodem mezaliansu. — Ale to jeszcze nie powód, żeby cię zabijać — dopowiedział głośno. — Mnie? — zdumiała się. — To ciebie ścigają. — Nie tylko, nie tylko. Gdyby tylko o mnie chodziło, nie strzelaliby z łuków. Miał, niestety, rację, tymczasem jednak Tess wolała pominąć ten temat. Odsuwała podejrzenia, choć nie było to łatwe. Faktem jest, że obsypano ich gradem strzał i żaden z łuczników nie zważał, że któraś mogłaby jej dosięgnąć. Więcej nawet — celowano w nią równie zaciekle, co w Reyana. Widać rodzina mamy naprawdę chciała się jej pozbyć. Ale dlaczego akurat teraz? Fergus miał przecież na to pięć długich lat... A właśnie. Próbował Co najmniej trzy razy. Gdy pamięć podsunęła jej owe trzy zdarzenia, nabrała pewności, że żadne z nich nie było przypadkowe, choć przez te wszystkie lata nie chciała w to wierzyć. Teraz też nie. — Mylisz się — syknęła ze złością, skrywając gorycz. Reyarn tylko pokiwał głową. Na początku, gdy łucznicy posłali pierwsze strzały, wydawało mu się, że są po prostu niezręczni albo głupi. Potem uznał, że to drugie — głupi na tyle, że ślepo wykonują rozkazy Thurkettle” a. Gdyby im nie kazał, nie mierzyliby w Tess. Tylko dlaczego to zrobił? Oto pytanie! A ona znała na nie odpowiedź. Wyczytał to w jej oczach, nalewając wino do kubków. Ale wyczytał jeszcze coś — rozpaczliwą próbę odrzucenia prawdy. Postanowił jednak na razie się nad tym nie zastanawiać. Nie miał pewności, czy ta niewinna dziewczyna nie maczała palców w intrygach wuja. Lepiej poczekać i się upewnić. Niejeden już zapłacił głową za zbytni pośpiech i nadmiar wiary. — Nie, nie mylę się, i ty dobrze o tym wiesz. Widzę to po twoich oczach. — Po oczach? — zaszydziła, przyjmując wino z jego rąk. — Opowiadasz głupstwa. — A jednak. Twoje oczy nie kłamią i widzę, że za wszelką cenę starasz się zaprzeczyć prawdzie. — Jakiej prawdzie? Fałszywym oskarżeniom! Niby dlaczego wuj chciałby mnie zabić? — Miałem nadzieję, że dowiem się tego od ciebie. — No to się nie dowiesz, bo nie wiem. — Wypiła łyk wina. Trunek był przedni, co, nie wiedzieć dlaczego, przyprawiło ją o irytację. — Nie sądzę, aby chodziło wyłącznie o mezalians. — Gdyby o to chodziło, wuj mógłby mnie po prostu odesłać na koniec świata. Nie musi maczać rąk we krwi, żebym zeszła mu z oczu. A przy okazji, dość długo kręciłeś się wokół Brendy i wcale mnie nie zauważałeś. — To prawda. Zaskoczyłaś mnie tam, w lochu, nie wiedziałem, kim jesteś. — A widzisz. Nikt mnie nie zauważa, moja obecność w żaden sposób nie obciąża rodziny. — W porządku, ale pomyślmy o innych motywach. Zazdrość? — Raczej nie, chyba że był jakiś trójkąt, o którym nic nie wiem. — Albo jesteś głupi, albo uważasz mnie za głupią. — Przepraszam, masz rację, a zresztą miłość i Thurkettle”owie to jak ogień i woda, nie pasują do siebie. I znowu miął rację. Taka była prawda, gorzka, lecz o tym Tess też nie miała ochoty mówić. Cień smutku w jej oczach nie umknął uwagi Reyana i zrobiło mu się żal dziewczyny. Od wielu tygodni obserwował ThurkettIe”ów i nie widział Tess, nie miał nawet pojęcia o jej istnieniu. Kryli ją po kątach, traktowali jak powietrze. Lata spędzone u wuja z całą pewnością nie były dla niej ani łatwe, ani miłe. Reyan zaczął nawet odczuwać coś na kształt współczucia, nadal jednak nie był pewien, czy może jej zaufać. 7

— Majątek! To może być motyw. Masz pieniądze? — spytał bez przekonania, bo nędzny strój nie wskazywał, aby dziewczyna w ogóle cokolwiek posiadała. A jednak trafił. W oczach Tess zapaliły się ogniki. Pieniądze, powtórzyła w myślach i aż zadrżała. To była jedyna rzecz, jaką wuj wielbił poza — oczywiście — własną osobą, a ona — Tess — coś tam miała, ba, całkiem ładną sumkę. Od dwóch dni wszystko to należało już wyłącznie do niej. Nikt co prawda nie raczył pamiętać o jej urodzinach, ale to już nie ma znaczenia. Wuj z mocy prawa musi jej teraz przekazać pełną władzę nad całym majątkiem. I oto mozaika układała się w całość. Dla majątku brat jej matki nie cofnie się przed niczym. I znów przypomniała sobie owe przypadki, które wcale przypadkami nie były. Wuj od dawna nosił się z zamiarem pozbawienia jej życia. Czekał tylko na sposobną chwilę i dogodne okoliczności, takie, które postawiłyby go poza podejrzeniami. Stąd owe przypadki — narowisty koń, z którego tak łatwo spaść i skręcić sobie kark, spróchniały most, przez który kazał jej jeździć w jedną i drugą stronę pod byle pretekstem, i te cegły, co „przypadkiem” odpadały z murów, akurat gdy pod nimi przechodziła. A teraz, pomyślała, patrząc na Reyana, wuj urządził porwanie. Co za doskonały plan, perfekcyjny! Porwanie i śmierć z rąk porywacza. Nawet gdyby zginęła w czasie pościgu, to Fergusowi Thurkettle”owi nikt nie mógłby niczego zarzucić. — A więc? — Reyan domagał się odpowiedzi. — Coś posiadasz? Pieniądze? — Bawiło go i wzruszało, że dziewczyna nie jest w stanie ukryć swoich myśli. Można w niej było czytać jak w otwartej księdze. — Owszem, trochę — odparła, uznając, że lepiej będzie nie mówić całej prawdy. — Trochę, powiadasz. Nie sądzę, aby Thurkettle zadawał sobie trud dla byle czego. — No cóż... parę tysięcy sztuk złota, kawałek ziemi — skłamała, usprawiedliwiając się przed sobą, że tak się po prostu mówi. — Twój wuj jest pazerny, ale nie połasiłby się chyba na „parę” tysięcy i „kawałek!” ziemi — powiedział jakby od niechcenia. Czuł, że dziewczyna nie mówi całej prawdy, lecz tymczasem nie chciał drążyć sprawy. Zresztą dokładne sumy nie miały większego znaczenia. Ważne, że zrozumiała, co i dlaczego grozi jej ze strony Thurkettle” a. Choć ciągle nie był przekonany, czy może jej zaufać, uznał, że zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa, nie będzie próbować ucieczki. Wyjął więc nóż i bez słowa przeciął jej pęta. — Jestem wolna? — spytała, wietrząc podstęp. Też mu nie ufała. — Nie sądzę, abyś chciała uciekać. — I chyba masz rację — odrzekła, nie podnosząc oczu. Rozmasowywała zdrętwiałe nadgarstki. — Zbyt wielu ludzi czyha na moje życie. — Zerknęła na Reyana. — Ciebie też nie jestem pewna. — I słusznie. — No to czemu mnie uwolniłeś? Spróbował owsianki, którą przyrządzał na ogniu. — Wiesz, zabijając cię, niewiele bym zyskał... — nabrał potrawy do miski i podał dziewczynie — ale niewykluczone, że mi się przydasz. Jeśli mnie posłuchasz, możesz uratować głowę. U Thurkettle”a nie masz szans. Nic nie odpowiedziała, choć w duchu przyznała mu rację. Spróbowała owsianki. Nie było to jej ulubione danie, ale żołądek dopominał się o swoje, więc zaczęła jeść z apetytem, modląc się, aby na przyszłość postarał się o bardziej urozmaicone menu. Gdyby miała codziennie jeść owsiankę, to wcześniej czy później zamarzyłaby o powrocie do wuja, bez względu na konsekwencje. Zaczęła się nad sobą użalać. W ciągu jednego dnia jej wcale nieróżowe życie zmieniło się na jeszcze gorsze. Jedyna nadzieja, że uda jej się odszukać rodzinę ojca. Wtedy Thurkettle będzie miał za swoje. Nie tylko on... — Zerknęła na swojego ciemiężcę. — Sir Halyard też odpowie za uprowadzenie. Problem tylko w tym, że rodzina mieszkała daleko, a jak na razie do dyspozycji był tylko jeden wierzchowiec — Reyana. Druga sprawa, to jak trafić do Comynów. To po nich odziedziczyła absolutny brak orientacji. Legenda rodzinna głosiła, że stryj Silyio Comyn, wstając z łóżka, z trudem trafiał do drzwi sypialni. Tess miała tylko jedno wyjście. Musiała namówić Reyana, żeby ją odwiózł, przekonać, że będzie to również z korzyścią dla niego. Westchnęła w duchu. Zadanie było trudniejsze niż to, przed którym stał Mojżesz, prowadząc swój lud przez Morze Czerwone Reyan porwał ją, groził, że podetnie jej gardło, i zapewne nie będzie miał najmniejszej ochoty stanąć oko w oko z jej rodziną. Ale cóż, spróbować można i trzeba, zwłaszcza że innego wyjścia nie ma. Nad czym tak rozmyślasz? — spytał Reyan, odbierając od niej wylizaną do czysta miskę. — Nad niczym. — Ejże... — Upił łyk wina. — A zresztą nieważne. Porozmawiajmy o twoim wuju. — A po co? Wszystko wiadomo. Chce naszych głów. Wiem dlaczego mojej, a twojej? — Bo dowiedziałem się to i owo o jego niecnych sprawkach. 8

— O jego niecnych sprawkach można by napisać cały traktat. — Wiesz coś, czego ja nie wiem? — Myślę, że tak. Choćby o tych białogłowach, które uwiódł. Opowiada, że w jego żyłach płynie królewska krew i niejedna mu ulega, uważając, że spotyka ją zaszczyt. — Pokręciła głową z wyrazem obrzydzenia. — To nieważne. — A co jest ważne? Powiedz mi, czego szukałeś, a ja ci powiem, czy to prawda. — Mimo że chodzi o twojego wuja, o rodzinę? — Spojrzał na nią podejrzliwie i dołożył do ognia. — Nie ma co ich bronić. Musiałabym być szalona, żeby stawać w obronie kogoś, kto czyha na moje życie. To prawda. — Właśnie. Ale opowiedz mi najpierw, dlaczego mój wuj chce twojej głowy. Reyan zmilczał. Ważył w myślach odpowiedź. Oboje znaleźli się w podobnej sytuacji, było więc mało prawdopodobne, aby Tess chciała wykorzystać jego tajemnice przeciwko niemu, więc mógł mówić szczerze. Tylko czy nie ulegał nastrojowi chwili? Te jej oczy, te wielkie brązowe oczy... — No cóż, domyślam się, że Fergus prowadzi nielegalne interesy. — To nic nowego, sądziłam, że usłyszę coś, o czym nie wiem. — A co wiesz? Wiem, że macza palce w brudnych sprawach, i byłabym zdumiona, gdyby było inaczej, ale co konkretnego masz na myśli? — Fergus knuje z Czarnymi Douglasami przeciwko królowi Jakubowi. - Zaskoczył ją, a nawet więcej — zatrwożył. Z przerażenia zakrztusiła się winem. Owszem, od dawna wiedziała, że wuj prowadzi różne niezbyt czyste interesy, lecz do głowy jej nie przyszło, że knuje przeciwko królowi. Zdrada stanu! Toż to szaleństwo! — Jesteś pewien? — szepnęła, bo lęk niemal odjął jej mowę. — Absolutnie, ale, niestety, nie mam niczego czarno na białym. Starałem się zdobyć dowód. — I dlatego uganiałeś się za Brendą? — domyśliła się. — Sądziłem, że uda mi się coś z niej wycisnąć. — Chyba jej jednak nie znasz. — Może. Nie jest szczególnie bystra. — Przeciwnie. I pamiętaj że wie wszystko, zna tajemnice ojca. — Zastanawiałem się nad tym w lochu... — Westchnął. Miał sobie za złe, że dał się zwieść słodkimi minami tej dziewczyny. — Brenda jest przebiegła. Jedno nieostrożne pytanie i zaraz nabrałaby podejrzeń. — Domyślam się, że donosiła ojcu o każdym moim kroku. — Domyślasz się?! Lepiej późno niż wcale. — Mogłabyś sobie darować szyderstwo. — Mężczyźni! — Wzruszyła ramionami. — Wystarczy wam para sarnich oczu, dwie obfitości z przodu i przestajecie myśleć. To prawda pomyślał Reyan z pokorą, lecz nic nie powiedział. Odczekał chwilę i zmienił temat. — Co jeszcze wiesz o wuju? — To zły człowiek, z całą pewnością. Nie mogę sobie jednak przypomnieć albo po prostu nie byłam świadkiem niczego takiego, co można by nazwać zdradą stanu. — Pomasowała się po skroniach zmęczenie dawało o sobie znać. — A o tej porze w ogóle nic nie pamiętam, nawet jak się nazywam. Rzeczywiście, wyglądała na śmiertelnie znużoną. Reyan też potrzebował wypoczynku, postanowił więc odłożyć rozmowę na rano. — Połóż się tu przy ogniu. Zzuła buty, ułożyła się najwygodniej, jak tylko mogła, i otuliła derką. Wiedziała, że mimo zmęczenia sen nie nadejdzie szybko, i nie myliła się. Nadszedł natomiast... Reyan. Wsunął się pod okrycie obok niej. — Co ty wyprawiasz? — oburzyła się. — Idę spać. Tutaj? — Nie ma innego miejsca i derkę też mamy tylko jedną. I nic mnie nie obchodzi, że ktoś już pod nią leży. A zresztą jestem tak zmęczony, że możesz spać spokojnie, jeśli o to ci chodzi. Przez chwilę rozważała, czy powinna tak łatwo skapitulować, ale machnęła ręką. Oboje byli ubrani od stóp do głów, oboje zmęczeni i znużeni, więc kwestia tego, czy wypada zlegać na jednym posłaniu z obcym mężczyzną, nie miała większego znaczenia. Reyan słyszał jeszcze, jak Tess zaczyna równo oddychać — znak, że zapadała w sen. Jemu też oczy zaczęły się 9

kleić. W nocy nic im nie groziło, a ważne, żeby nabrać sil, bo od rana znów trzeba będzie stawić czoło niebezpieczeństwom. 3 Wypoczęliśmy, przemyliśmy oczy, śniadanie też już za nami, pora więc porozmawiać — oświadczył Reyan, nalewając sobie trochę wina z bukłaka. Unikał wzroku dziewczyny. Od rana nie odezwała się ani słowem, co przyprawiało go o irytację. Wydawało mu się, że gdy wypocznie, przemyśli wszystkie sprawy, zrozumie, że nie jest jej wrogiem, lecz sojusznikiem — z przypadku, konieczności, ale sojusznikiem. Tymczasem traktowała go z góry, z pogardą, jakby się brzydziła albo jeszcze gorzej. Tess — zaczął — powinnaś mi pomóc. Możesz na tym tylko zyskać. — Tak jak zyskałam, uwalniając cię z lochu — zaszydziła. Obudziła się w miarę wypoczęta, gdy jednak ogarnęła wzrokiem otoczenie, a myślą wszystko to, co stało się wczoraj, po prostu się wściekła. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że nie powinna go winić, a przynajmniej nie za wszystko, ale... nie było nikogo innego, na kim mogłaby się wyładować. Itak dobrze, że nie zaczęła złorzeczyć. Zamknęła się w sobie i milczala jak grób. — Przykro mi — powiedział. — Ale nie miałem wyboru, a poza tym w zamku i tak groziło ci śmiertelne niebezpieczeństwo. Zamiast się złościć, powinnaś mi dziękować. Wiesz przecież, że łucznicy mierzyli tak we mnie, jak i w ciebie. — Wiem i wiem także, że dostarczyłeś wujowi flader wygodnego pretekstu, żeby mnie zupełnie bezkarnie zabić. Prawda, pomyślał, tyle że niecała. — Skoro tak chętnie z niego skorzystał, to znaczy, że cały czas groziło ci niebezpieczeństwo Fergus czyhał na ciebie i pewnie nieraz próbował posłać cię na tamten świat, tylko że ty niczego nie spostrzegłaś. Dziewczyna otworzyła usta, żeby odburknąć, lecz powstrzymała się. Logika wywodu Reyana była nie do podważenia, nie mówiąc już o tym, że świadczyły za nią fakty, których doświadczyła na własnej skórze. Kiwnęła tylko ze smutkiem głową. — A więc mam rację, próbował cię zabić. — Niestety. Na początku nie chciałam w to wierzyć, mówiłam sobie, że to tylko przypadki. Przecież to mój wuj, rodzina, krew z krwi, a jednak... Ze trzy razy zasadzał się na mnie. — A widzisz! Czy poza nim masz jeszcze rodzinę? — Dość rozległą. Czemu pytasz? — Skąd Fergus ma pewność, że będzie dziedziczył po tobie? Zapisywałaś mu majątek? — Nie, ale i tak by go dostał, bo majątek pochodzi od dziadka, ojca mojej mamy i Fergusa. Dziadek chciał zabezpieczyć mamę. Był pewien, że ona wcześniej czy później odejdzie od mojego ojca. Przeznaczył jej więc ziemię i pewną sumę pieniędzy, zastrzegając, że po niej dziedziczyć będę ja. Mama umarła, gdy byłam dzieckiem. Majątkiem zawiadywał dziadek... — ...a po jego śmierci Fergus? — Zgadłeś. Do przedwczoraj. — Reyan spojrzał na dziewczynę pytającym wzrokiem. — Przedwczoraj skończyłam osiemnaście lat! — Niemożliwe! — wykrzyknął z wyrazem najwyższego zdumienia. — Myślałem, że masz znacznie mniej. To ubranie... — machnął ręką — ...wyglądasz w nim jak... dziecko. Właśnie, jak to się dzieje, że panna w twoim wieku ubiera się... w coś takiego? — Spojrzenie i ton głosu zdradzały, co myśli o jej nędznym odzieniu. — Zajmowałam się stajnią, drogi panie, i miałam jeszcze parę innych, równie nieprzystojnych zajęć, a że mam wszystkiego dwie suknie, muszę je oszczędzać — odparła z prostotą, a jednocześnie żal ścisnął jej serce. To prawda, wyglądała jak nędzarka. Natychmiast jednak uniosła się durną. Nikt jej nie uprzedzał, że czeka ją podróż w towarzystwie mężczyzny i to tak wytwornego jak sir Halyard. A poza tym, gdyby miała na sobie suknię, nie zaryzykowałaby wyprawy do lochów i piękny sir Halyard nie siedziałby tu obok, w pieczarze, ale konałby przykuty do ściany. Zrozumiał, że jego niebaczne słowa sprawiły jej przykrość, lecz zainteresowało go co innego. — Dwie suknie, dlaczego tylko dwie? — Mówiłam przecież, wuj sprawował pieczę nad majątkiem. 10

— Rozumiem, ale o ile znam się na tych sprawach, to miał pełne prawo czerpać z majątku na koszty twojego utrzymania. Czy oprócz niego ktoś jeszcze zarządza twoim majątkiem? — Owszem, dwóch prawników. Wuj musiał z nimi uzgadniać wszystkie wydatki. Dziadek Thurkettle nie do końca ufał swojemu synowi i dlatego najął prawników, żeby wszystkiego pilnowali. Sądzę jednak, że wuj nie chciał mieć z nimi do czynienia, więc nie pobierał niczego z majątku. — W głębi duszy miała jednak wątpliwości, czy rzeczywiście tak było. Znów wzrok ją zdradził i Reyan bez trudu odgadł, o czym dziewczyna myśli. Sam nie miał wątpliwości, że Fergus wyciskał z jej majątku wszystko, co tylko się dało, na nią nie przeznaczając ani pensa. Nie wypowiedział jednak tego głośno, nie chciał pogłębiać jej żalu i rozczarowania. Serce coraz głośniej podpowiadało mu, że Tess jest niewinna; była ofiarą Thurkettle”a, a nie wspólniczką. I choć rozum nakazywał ostrożność w ferowaniu wszelkich wyroków, serce trwało przy swoim. Nie sądził, by dziewczyna wiedziała coś istotnego o działaniach wuja, postanowił jednak podrążyć sprawę. Przysunął się bliżej do swojej zakładniczki. — Pamiętasz, co powiedziałem? Czy pamiętała? Doskonale pamiętała, zarówno to, co powiedział, jak to, że wyszła na kompletną idiotkę, a nade wszystko pamiętała, jak traktował ją wuj, który niby to miał się nią opiekować jak własną córką. — Oczywiście, że Fergus knuje przeciwko królowi. Tylko... skąd ta pewność? — spytała. — A z tego, że idzie ręka w rękę z Czarnymi Douglasami, i wiem na ten temat naprawdę sporo, tylko, jak powiadam, nie mam niczego czarno na białym. — I sądziłeś, że umizgując się do Brendy, coś znajdziesz? — Dałabyś już z tym spokój — uciął. — Niech ci będzie i nie ma się co złościć. — Wcale się nie złoszczę. — Oczywiście. — Puściła do niego oko. — A właściwie to dlaczego interesujesz się moim wujem? — Nie ufała mu jeszcze. — O co ci naprawdę chodzi?. Czy to przypadkiem nie jest tak, że chciałbyś zająć jego miejsce u boku Czarnych Douglasów? Dotknęła go, więcej nawet — zezłościła, lecz opanował się. Miała prawo go podejrzewać. Biorąc zaś pod uwagę to, co przeszła i czego się dowiedziała w ciągu ostatniej doby, musiała być podejrzliwa i wobec niego, i wobec wszystkich i wszystkiego. Zastanawiał się gorączkowo, co powinien i co może jej powiedzieć, na ile uchylić rąbka tajemnicy. W końcu doszedł do wniosku, że trzeba iść na całość, ujawnić całą prawdę. Jeśli bowiem pozostawi choćby cień wątpliwości, nie rozwieje wszelkich podejrzeń, to nie znajdzie w dziewczynie sojusznika, a przeciwnie — wroga. — Od miesięcy śledzę Czarnych Douglasów i twojego wuja. Działam na prośbę i z upoważnienia króla Jakuba drugiego — powiedział wprost. — A ja jestem królową Anglii — zakpiła, nie dając wiary ani jednemu słowu. Nie da się nabrać, nie jest taka głupia. Pomyślała chwilę, po czy spytała: — Możesz to udowodnić? — Nie — odparł krótko. — Gdybym nosił przy sobie dokumenty świadczące, że działam z rozkazu króla, to tak jakbym nosił wyrok śmierci. Pamiętasz tego wychudzonego człowieka? Mówiłaś, że widziałaś go w lochu? Otóż był on stajennym u Fergusa, a w rzeczywistości służył królowi. Mieliśmy wymienić wiadomości, ale niestety, twój wuj zdemaskował go, zanim zdążyłem z nim porozmawiać. — Kazał go zamordować? — Nie mam najmniejszych wątpliwości, że tak. Tess zerwała się z miejsca i bez słowa podeszła do wejścia do pieczary. Reyan, idąc rano po wodę, zostawił niewielką szparę na świeże powietrze. Dziewczyna wsparła się o ścianę i próbowała ogarnąć to wszystko, czego się dowiedziała. Cały jej świat w ciągu jednego dnia stanął na głowie. Groziła jej śmierć. Podstawowe pytanie brzmiało, czy może zaufać sir Reyanowi Halyardowi, czy w ogóle może komukolwiek ufać? Łzy cisnęły jej się do oczu. Bo jak tu nie płakać, pomyślała, ocierając wilgotne policzki. Ile zwykła kobieta może znieść? Nie chciała już niczego więcej słyszeć. Każde słowo Reyana pognębiało ją jeszcze bardziej. Ten człowiek całą mocą piętnował wuja, oskarżał go o największą zbrodnię. Jeśli rzeczywiście działał z rozkazu króla, wtedy sprawa była jasna i zrozumiała. A jeśli nie? Jeśli sam coś knuł? Nie mogła przecież wykluczyć, że spiskował tak jak wuj i w sobie tylko wiadomym interesie chciał się go pozbyć. Gdzie więc była prawda? Na razie Tess nie miała innego wyjścia, jak zaufać własnej intuicji, ale na niej też nie mogła polegać, a przynajmniej nie do końca, zwłaszcza gdy sprawa dotyczyła tak przystojnego mężczyzny, co każdej mógł zawrócić w głowie. 11

Reyan wstał i podszedł do niej. Widział, że dziewczyna płacze, lecz nie miał pojęcia, jak ją pocieszyć. Jej wuj okazał się zdrajcą, mordercą i człowiekiem żądnym władzy, który nie cofa przed niczym, by pomnożyć majątek i wpływy. Taka była prawda. Prawdą było też, że obojgu jemu i jej — groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. I to, że nie miał żadnych gwarancji, iż uda im się wyjść cało. Czuł się kompletnie bezradny. Odruchowo pogłaskał Tess po kruczej głowie. — Powiedziałem prawdę, działam z rozkazu króla. Znów otarła policzki i znów bez skutku; łzy lały się strumieniem. — Trudno mi w to uwierzyć. Jeszcze nie spotkałam rycerza w służbie króla, który porywa niewinne kobiety i grozi, że podetnie im gardło. — Nie zamierzałem cię zabijać. — Tak? A co byś zrobił, gdyby oni, wuj i jego ludzie, uznali, że blefujesz? — Zginąłbym — odparł z prostotą. Obróciła się jak rażona piorunem i spojrzała uważnie w jego oczy. Nie było w nich kłamstwa. Wyglądał równie nieszczęśliwie i żałośnie, jak ona. Nie powinna dalej zwlekać, zresztą i tak nie miała wyboru. Uwierzyła mu. Uwierzyła, lecz w duchu postanowiła pilnie go obserwować. — Owszem, wiem, że wuj utrzymywał przyjazne stosunki z Czarnymi Douglasami. Posłańcy krążyli bez przerwy. — Odwróciła się do szczeliny u wejścia. — Ostatnio powiększył swój oddział zbrojnych. Płatnerze pracują bez wytchnienia. Najął ludzi do wytwarzania strzał. Zastanawiałam się nawet, czy ktoś nie szykuje na nas ataku. — A może to on szykował się na kogoś. Obiło ci się coś o uszy? — Nie i nie widziałam też żadnych wojsk, jeśli o to pytasz, co oczywiście nic nie znaczy, bo jeśli wuj rzeczywiście coś knuje, to naturalnie czyni to w ukryciu. — Łzy wreszcie przestały jej się lać po policzkach. — To racja, Douglasowie jednak poczynają sobie coraz śmielej i bezczelniej, ale jeszcze nie na tyle, żeby już ich przygwoździć. — A co wuj może na tym wszystkim zyskać? Nie jest pretendentem do tronu. — Ale Douglasowie są. Po śmierci Jakuba Pierwszego byli bardzo blisko korony i pewnie by ją dostali, gdyby nie jego syn. — Wiem, ale wiem też, jak ukarano winnych królobójstwa. Tortury i męczarnie nieprędko pójdą w zapomnienie. Wuj wydał sporo na ludzi i broń. Musi być przekonany, że mu się to opłaci. — Właśnie po pieniądzach do niego trafiłem. Naprawdę niczego nie słyszałaś? Wspomniałaś o posłańcach, że bez przerwy krążyli. Nie wiesz, z czym przybywali i jakie zabierali odpowiedzi od Fergusa? Zmarszczyła czoło, przeszukując zakamarki wątłej pamięci. Jest! Jakże mogła zapomnieć?! — Tunel! — wykrzyknęła. — Tunel, jaki tunel? — spytał Reyan z nadzieją, że może rzeczywiście przypomniała sobie coś ważnego. Wskazywało na to podniecenie malujące się na jej twarzy. — No tunel! Z lochu do stajni. Wlokłeś mnie tamtędy z nożem na szyi. — Ciągle o tym wspominasz. — Trudno zapomnieć, że szlachetny rycerz w ten właśnie sposób odwdzięczył się za uwolnienie z lochu. — Ciekawe, przemknęło jej przez myśl, ale fakt, że on tak się irytował, ilekroć ona wspomniała o gwałcie, który jej zadał, sprawiał, że zaczynała nabierać do niego zaufania. — No więc co z tym tunelem? — ponaglił Reyan. — A to, że są tam dwa spore pomieszczenia. Widziałam je na własne oczy. Jakby piwnice do składowania plonów i dziesięcin lub choćby jabłek czy wina. Nic nadzwyczajnego, w każdym zamku znajdzie się coś takiego, ale tam akurat usłyszałam kiedyś coś, co może być ważne. — Mówże wreszcie. — Było to jakieś dwa tygodnie temu, zeszłam właśnie do tunelu i usłyszałam, że wuj z kimś rozmawia... — Z kim? Z kimś od Douglasów? — Chyba tak i nie był to posłaniec, tylko ktoś ważny. Rozmawiał z wujem jak równy z równym albo wręcz wyższy stanem. Słyszałam, jak przypominał mu jakieś zdarzenie z przeszłości, jakiś sekret, o którym wuj wolałby zapomnieć. Zaraz potem spytał, czy zapasy wysyłane do Douglasów nie popsują się, bo tam nie ma takich pomieszczeń jak to, w którym rozmawiali. I pytał jeszcze, czy wytrzymają do początków maja. — Jesteś pewna? Powtórzyłabyś pod przysięgą? — Najzupełniej. Rozmawiali w najgłębszej tajemnicy, a mnie zdjął lęk, że słyszę coś, co nie jest przeznaczone dla moich uszu, i zaraz uciekłam. — Zrobiłaś mądrze, byliby cię zabili. — Uderzył zaciśniętą pięścią w otwartą dłoń. — Dwa miesiące, powiadasz? To by się zgadzało z tym, co ja wiem. 12

— A co wiesz? — Że tysięczna armia ruszy na króla! Tess zbladła; serce zaczęło jej bić mocniej. — To straszne, okropne. Nie mogę pojąć, dlaczego wuj miałby to zrobić? To hańba dla całego rodu, na wieki. — Jak się głębiej zastanowisz, to zrozumiesz. — Że co? Że marzą mu się nowe zaszczyty i nowe włości? To nie jest warte takiego ryzyka, a on nie jest ryzykantem. A może Douglasowie mają coś na niego? — Zbladła jeszcze bardziej, gdy słowa, które usłyszała w lochu przy tunelu, zabrzmiały w jej pamięci z nową siłą. — Wuj nie pierwszy raz dopuszcza się zdrady — szepnęła ledwo słyszalnym głosem. Reyan popatrzył na nią z zaciekawieniem. — Niestety. Czarni Douglasowie wiedzą, że ma na rękach krew Jakuba Pierwszego — wyjaśniła. Odjęło mu mowę. Oto czego szukał! Tygodniami chodził za Brendą w nadziei, że czegoś się dowie, miesiącami myszkował tu i tam i oto Tess objawiła mu nagle to, na co poświęcił ogrom czasu. A co jeszcze bardziej irytujące, ta dziewczyna o nic się nie starała, podczas gdy on wypruwał z siebie żyły. Ale — spojrzał na nią — niemożliwe, aby Thurkettle nie zorientował się, a przynajmniej nie zaczął podejrzewać, że siostrzenica coś widziała, coś usłyszała, że po prostu wie. Fergus nie był głupcem i musiał zdawać sobie sprawę, że dziewczyna stanowi dlań zagrożenie, bo wystarczy, że ktoś zacznie z nią rozmawiać albo wręcz przepytywać. Skoro tak, to jej wuj uczyni wszystko, aby milczała... na zawsze. Zawisła nad nią równie wielka groźba, jak nad nim. Wcześniej tak mu się wydawało, teraz był tego pewien. Byli więc skazani na siebie, a przynajmniej do czasu, kiedy Thurkettle przestanie komukolwiek zagrażać. Skoro Tess znalazła się w takiej sytuacji za Reyana sprawą, to jego obowiązkiem było uchronić ją od najgorszego. Zadanie godne Herkulesa, zwłaszcza że jego życie też wisiało na włosku. — I co o tym sądzisz? Przydadzą ci się takie wiadomości? — Ba, gdybyśmy tylko dotarli do króla... Tymczasem... — ...tymczasem wuj ma wszelkie powody, by chcieć mojej głowy. Douglasowie też — dokończyła za niego. Powiedziała to spokojnie, choć trwoga ściskała jej serce. Usiadła przy ogniu, wbiła wzrok w gorejące drwa. Jej życie nigdy nie było bezpieczne, groźby czyhały zewsząd — klany ciiągle ze sobą wojowały, zarazy dziesiątkowały ludzi — nigdy jednak nie była wystawiona na tak bezpośrednie niebezpieczeństwo i to ją przerażało. Sprostać groźbie mogła w jeden tylko sposób: mobilizując wszystkie siły. Najważniejsze to odnaleźć rodzinę. Pod skrzydłami Delgadów i Comynów wuj jej nie dosięgnie. Podniosła wzrok. Reyan kucnął przy niej. Teraz wszystko będzie zależało od tego człowieka, od jego chęci, dobrej woli i zręczności, a nie znając go, nie mogła przewidzieć czy sprosta wyzwaniu, czy starczy mu i chęci, i dobrej woli, i wiedzy, i zręczności. — Są tylko dwa wyjścia — podsumował. — Albo Fergus skończy z nami, albo my z nim. Stanowimy dla niego śmiertelne zagrożenie, tak jak on jest zagrożeniem dla nas i dla króla. — Lękasz się, że się wystraszę, że spróbuję przebłagać wuja? — Szczerze? Tak. — No to posłuchaj. Boleję, to oczywiste, że moja rodzina zapłaci za zbrodnie Thurkettle” a, bo musi zapłacić, skoro nazwisko Thurkettle zostanie okryte hańbą po wsze czasy, ale też nie zamierzam dawać głowy, aby ratować skórę Fergusa Thurkettle”a, zwłaszcza zaś, że on by mi tę głowę uciął. Nie uwierzę w ani jedno jego słowo, choćby przysięgał na wszystkie świętości, że nic mi się nie stanie, jeśli tylko postąpię wedle jego woli. To kłamca, a ja doskonale o tym wiem. — Przerwała, jakby przypomniała sobie o czymś bardzo ważnym. — A co z Brendą, miłością twojego życia? Reyan chciał zaprotestować przeciwko ostatniemu zdaniu, uznał jednak, że lepiej będzie, jeśli zmilczy. Zaczął więc inaczej. — Jeśli ona jest w to wplątana... — Wplątana? — nie dała mu dokończyć Tess. — Piękna Brenda tkwi w tym po same uszy. Zawsze lubiła być w środku wszystkiego. — No to spotka ja. taki sam los jak ojca i Douglasów. — W to nie wierzę. Użyje wszystkich swoich uroków i oczaruje sędziów, tak jak oczarowała ciebie, jeśli, oczywiście, stanie kiedykolwiek przed sądem. Pewnie już teraz myśli o ucieczce z całym majątkiem. Czasami wydaje mi się, że ona jest o niebo sprytniejsza od ojca. — Dajmy sobie spokój z Brendą. Przyjdzie czas, to pogadamy i o niej. Tymczasem są ważniejsze sprawy. To nie ona ugania się za nami z łukiem i kołczanem pełnym strzał. — Niech będzie. A co planujesz zrobić z tymi, co się uganiają? — Nic, na razie zostaniemy tutaj. 13

— W pieczarze? To przecież pułapka. — Owszem, jest takie niebezpieczeństwo, ale nie ma innego wyjścia. Muszę zostać w tej okolicy do czwartku. — Całe sześć dni? I sądzisz, że nas nie znajdą? — Mam nadzieję. W czwartek mam się z kimś spotkać niedaleko stąd i tego nie da się zmienić. — A gdybyś nie stawił się na to spotkanie? — Ów człowiek zacznie mnie szukać, a do tego nie mogę dopuścić. Mógłby bowiem wpaść w ręce Fergusa, a wtedy koniec. Przybywa tu specjalnie, żeby wziąć ode mnie wiadomości dla króla, a to szansa dla nas. — Ja widzę jeszcze inną szansę — zaczęła Tess ostrożnie, zastanawiając się, czy nie za wcześnie wtajemniczać go w plany związane z Delgadami i Comynami. Spojrzał na nią zaciekawiony. W jej oczach malowała się nadzieja, ale nie tylko — zaiskrzyło coś, czego do tej pory nie widział: przebiegłość. Zrozumiał, że dziewczyna chce go do czegoś przekonać, i postanowił nie ulec tym wielkim, błyszczącym oczom. — Znasz kogoś, kto mógłby nam pomóc? — spytał. — Rodzina mojego ojca. Delgadowie i Comynowie — odparła, widząc po jego wzroku, że nie zechce nawet wysłuchać jej propozycji. — Tess, twój wuj nie jest głupi. Pierwsza myśl, jaka przyjdzie mu do głowy, to właśnie to, że zechcesz uciec do rodziny ojca. — Też tak przypuszczam, wiem jednak, że nie podejdzie do nich zbyt blisko, zwłaszcza jeśli dojdzie do wniosku, że już do nich dotarłam i opowiedziałam o zdradzie. — Nie wątpię, że rodzina ojca byłaby gotowa stanąć do walki w twojej obronie, ale to nie jest wyjście. To sprawa króla. — Tym bardziej trzeba do nich dotrzeć. Połowa mojej rodziny to prawnicy. Niemal cała reszta służy w wojsku, chyba już ci o tym wspominałam. Otoczą nas opieką, obronią. — Moi sojusznicy zrobią to skuteczniej. — Tylko gdzie oni są? — U boku króla, w Sterling. — A moi w Edynburgu, a więc znacznie bliżej. Mają tam solidny zamek. — Owszem, Edynburg jest bliżej, tylko że po drodze będą czyhać ludzie Fergusa, a niewykluczone, że także Douglasowie ze swoim wojskiem. Mówiłem ci już, że twój wuj od razu pomyśli, iż uciekasz do Edynburga. — Będą nas także ścigać na drogach do Sterling — odparła i spojrzała na Reyana smutnym wzrokiem. — Chyba mi jednak nie ufasz. — A ty? — Wolał odpowiedzieć pytaniem na pytanie, bo aż go kusiło, żeby wziąć ją w ramiona i przyznać, że wierzy jej bez reszty, wierzy jej i wierzy w nią. — Ja? Ja ci ufam. — No dobrze, obiecuję, że zastanowię się nad twoim planem. Zadowolona? — Zadowolona. Wstał i skierował się do wyjścia. — Idę po drewno, a ty zostań tutaj. — Jakbym miała inny wybór — mruknęła do siebie. A więc obiecał się zastanowić. To więcej, niż się spodziewała. Bała się, że odrzuci jej plan bez słowa wyjaśnienia. Sześć dni! Miała sześć dni, żeby go przekonać. 4 - Muszę się wykąpać! Reyan zaklął po nosem, odłożył miecz, który właśnie starannie czyścił, i spojrzał na dziewczynę. Od rana, od kiedy się obudziła, nękała go o kąpiel i nie miał już siły. Źle sypiał, a i za dnia też nie mógł się opędzić od myśli o tym, co kryje się pod chłopięcymi łachami, o tym, co czuł każdej nocy, gdy kładli się na wspólnym posłaniu pod jedną derką. Dochodził już do kresu wytrzymałości. — Nie możesz poczekać, aż znajdziemy się w bezpieczniejszym miejscu? — Nie mogę. — Stała nad nim z rękami na biodrach. — Miałam właśnie wziąć kąpiel, gdy ty nagle wtargnąłeś w moje życie i wywróciłeś je do góry nogami. I mam dość. Mam dość siebie i w ogóle. Wiem, że w pobliżu jest źródło, bo przecież przynosisz codziennie wodę. Gdzie ono jest? 14

— Niech cię diabli! — zaklął, rzucił miecz na ziemię i zerwał się wściekły na równe nogi. — Mam dość tego gadania. Chcesz się kapać, to będziesz się kąpać, tylko gorszej chwili nie mogłaś sobie wybrać. — Zaczynam śmierdzieć — oznajmiła błagalnie. — Nic nie czuję — odparł szczerze, a w duchu pożałował, bo gdyby dziewczyna roztaczała nieprzyjemną woń, łatwiej byłoby opanować żądze. — Może dlatego, że sam niezbyt ładnie pachniesz — palnęła, uciekając się do kłamstwa, żeby postawić na swoim. Tak naprawdę Reyan woniał świeżością, co jeszcze bardziej ją irytowało, bo świadczyło o tym, że sam zażywa kąpieli. — Weź rzeczy, to cię zaprowadzę. Tylko pamiętaj, masz się wykąpać raz-dwa. — Wzięła mydło, które miał w jukach. — A czym się wytrzesz? — zainteresował się. — Ubraniem, a potem je wypiorę. — Chcesz urządzić pranie?! — zawołał z niekłamanym oburzeniem. — Oczywiście, że tak, i nie krzycz. Mam tylko to co na sobie i muszę to wreszcie wyprać. — Ale chyba nie będziesz czekać na dworze, aż ci wyschną ubrania — zamruczał gniewnie. Pogrzebał w jukach i wyciągnął czystą koszulę. — Masz, włożysz to po kąpieli i jazda z powrotem. Mokre rzeczy wysuszysz przy ogniu. Wzięła koszulę, dość obszerną, lecz nie na tyle, żeby uczynić zadość wszystkim wymaganiom skromności. Chciała zaprotestować, ale Reyan już wyszedł z pieczary, więc machnęła ręką, uznając, że kąpiel po czterech dniach warta jest grzechu nieskromności. Okazało się, że obok pieczary jest nie tylko źródło, ale i małe jeziorko, doskonale osłonięte niemal ze wszystkich stron. Miała ochotę dać Reyanowi kuksańca za to, że przez cztery długie dni ani nie zaproponował jej kąpieli, ani nic nie powiedział. — Ty samolubie! — nie wytrzymała. — Posłuchaj, Tess... — Niczego nie chcę słuchać. Wynoś się. Wracaj do pieczary. — Tylko się pośpiesz. — Wolał nie podejmować kłótni. — Tego jeziorka tylko na pozór nie widać. Łatwo tu trafić — ostrzegł jeszcze raz i zostawił ja. samą. Tess rozejrzała się i przyznała mu rację. Jeziorko rozlewało się u podnóża skały i z dołu można tu było dotrzeć nawet na koniu. Wzruszyła ramionami, po czym zaczęła się rozbierać. Od czterech dni Reyan nic nie mówił o ludziach wuja. Widać przestali penetrować tę okolicę, co nie znaczy, że nie mogli tu wrócić. Nawet gdyby, to na kąpiel starczy czasu, a zresztą nie można bez przerwy żyć w strachu. Najpierw zajęła się ubraniem. Wyprała je starannie, rozłożyła na kamieniach, a następnie sama wskoczyła do wody. Nawet nie była taka zimna, jak się wydawało. Mydląc się i taplając na przemian, dziewczyna myślała o Reyanie. Zresztą stałe o nim myślała, ale cóż w tym dziwnego, skoro byli razem dzień i noc. Problem tylko w tym, że w jej myślach jawił się nie Reyan sojusznik, lecz Reyan mężczyzna. Wyobraźnia podsuwała jej smak pocałunków i nie tylko pocałunków. Tess przychodziły wtedy do głowy nieznane jej jeszcze sprawy, które dzieją się między mężczyzną a kobietą. Nocami, gdy nie mogła zasnąć, zastanawiała się nad wadami swego towarzysza niedoli i nie znajdowała żadnych. W ciągu dnia też nie. Choć bacznie go obserwowała, nie odkryła najmniejszej skazy. Nawet gdy się złościł, gdy ją irytował, nie widziała niczego, co pozwalałoby myśleć o nim z niechęcią. Przeciwnie, nawet w irytacji nie przestawał jej fascynować. — Musi mieć jakieś wady — szepnęła do siebie. — Tylko trzeba uważniej mu się przyjrzeć. Na przykład, jest arogancki. Prawda? Prawda. Ale nie tak jak wielu innych, a poza tym ma prawo tak się właśnie zachowywać. Niecierpliwy! Łatwo się złości. Oczywiście! Ale czy ona również nie jest niecierpliwa? Nieufny! Właśnie, tylko czy ona nie dmucha na zimne? Władczy. Czasami zachowuje się tak, jakby zjadł wszystkie rozumy. Też prawda, ale czy w sytuacji, w której się znaleźli, nie trzeba działać zdecydowanie? Zaklęła pod nosem. Miał wady, to oczywiste, ale — niestety — żadnej takiej, która byłaby nie do zniesienia, a jeśli już, to takie same jak ona, a za takie trudno go krytykować. Prawdziwy kłopot polegał zresztą nie na wadach, lecz na zaletach. Tych zaś miał co niemiara. Oczy błękitne jak niebo, wzrok pełen zrozumienia, ciało, które tak doskonale poznała przez te noce, mocne i gorące, i ten uśmiech... Miękła pod nim jak wosk. Na szczęście tego jeszcze nie zauważył. Czy naprawdę nie zauważył? — pomyślała, nurzając się cała w wodzie. Mówił przecież, że czyta w niej jak w otwartej księdze. Owszem, nie potrafiła ukryć uczuć. Więc może Reyan wiedział...? Domyślał się? Cała nadzieja, że miał równie wiele problemów ze sobą, co ona. 15

Reyan rozsiadł się u wejścia do pieczary i patrzył w przestrzeń. Starał się nie myśleć o Tess, ale było to zadanie ponad siły. Do tej pory tylko czuł jej kobiecość pod szorstkim ubraniem, gdy zlegali pod jedną derką, a teraz nadarzała się okazja ujrzeć jej sekrety. Wystarczyło zerknąć. A może powinien to zrobić. A-nuż okaże się mniej pociągająca, niż podpowiadała wyobraźnia, a to ostudziłoby żądze, z którymi już nie dawał sobie rady. Z dnia na dzień tracił jasność spojrzenia i rozsądek. Owszem, była ładna, ale ten język jak u żmii i to ubranie. Na zdrowy rozum nie powinien na nią w ogóle zwracać uwagi. Tylko że jego rozum chyba oszalał. Ta dziewczyna była niewątpliwie dziewicą, a uwieść dziewicę to grzech, za który żaden ksiądz nie da rozgrzeszenia. Reyan pokiwał ponuro głową. Nawet wizja ogni piekielnych, która zwykle studziła jego zapały, tym razem nie pomagała. Nie było innej rady — musi usunąć ją ze swojego życia. Tylko że było to niemożliwie w ciągu najbliższych dwóch dni, a nawet dłużej, bo przecież groziło im wspólne niebezpieczeństwo. Nie mógł jej więc zostawić. Opanuj się, nakazał sobie solennie, bo będziesz gorzko żałował. Wyostrzył wzrok i rozejrzał się po okolicy. — Co, u diabła, ta dziewczyna ma w sobie? — mruknął, zdając sobie nagle sprawę, że pierwszy raz w życiu mówi głośno do siebie. Poruszała w nim uczucia, które do tej pory drzemały głęboko ukryte. Szedł wytyczoną ścieżką, służył królowi i to było całe jego życie, w którym nie było miejsca na drugą osobę. Prawda, że żądze dawały o sobie znać. Ale załatwiał to jak inni, szybko i bez konsekwencji. Ale tej dziewczyny nie tylko pożądał. Budziła w nim coś więcej i taka była prawda. Mógł zaprzeczać, złościć się i irytować, ale tak właśnie było i wydało mu się to bardzo groźne. Powinien jej unikać, ale jak, skoro los sprawił, że ugrzązł z nią i wszędzie, gdzie się obrócił, widział te wielkie brązowe oczy, co zdawały się spoglądać w głąb jego duszy, budząc niepokój i lęk, jakiego jeszcze nie zaznał. — Taki sam lęk jak pięciu konnych... — mruknął do siebie i dopiero gdy to powiedział, zdał sobie sprawę, że pięciu zbrojnych ludzi na koniach to nie zjawy, lecz rzeczywistość. Byli jeszcze daleko, lecz zmierzali prosto ku jeziorku i nie mogło być wątpliwości, że to ludzie Thurkettle”a. Zerwał się z miejsca i przeklinając się w duchu za chwile zamyślenia, popędził po dziewczynę. — Tess, wychodź. Musimy wracać do pieczary! — zawołał półgłosem, zbierając jej mokre rzeczy rozłożone na kamieniach. — Co ty wyprawiasz, zostaw to — zaprotestowała, kryjąc się w wodzie po szyję. — Ludzie Thurkettle”a zaraz tu będą. Przeraziła się, jego zaś przeraziła własna reakcja, bo niczego tak w tej chwili nie pragnął, jak zrzucić ubranie i zanurzyć się w wodzie obok niej, i to wcale nie po to, aby zażywać kąpieli. — Daj mi ubranie i odwróć się — zażądała. — Nie ma czasu, wyłaź, bo nie zdążymy. — Jestem goła. — Daj spokój ze skromnością, ci ludzie zaraz tu będą. Albo zaświecisz gołym tyłkiem, albo cię złapią. Co wolisz? — Zaświecić. —Wyskoczyła zwody, jak ją pan Bóg stworzył, chwyciła koszulę i puściła się pędem do jaskini. Reyan oniemiał z wrażenia i zanim się ocknął i ruszył za nią, zdążyła wciągnąć koszulę i zawiązać ją pod szyją. Dogonił ją dopiero u wejścia do jaskini, pchnął do środka, a sam skrył się za skałą, obserwując sytuację. Pięciu konnych dotarło właśnie do jeziorka. Reyan gromił się w duchu najgorszymi słowami, widząc, że jeden z nich zainteresował się śladami stóp. Oznaczało to, że szybko stąd nie odjadą, przeciwnie — zaczną węszyć. Wsunął się do pieczary, maskując wejście, i znów oniemiał na widok Tess odzianej w samą koszulę. Zapomniał o niebezpieczeństwie, a gdy się ocknął, przyszło mu na myśl, że dla obojga byłoby lepiej, gdyby nie miała tak wspaniale wysmukłych nóg. — Odjechali? — spytała, jakby nie zauważając, że pożera ją oczami. — Nie i szybko nie odjadą. Odkryli ślady na brzegu. — Wielkie nieba, przepraszam, to moja wina. — Moja. Zbyt późno ich zauważyłem, a przez to nie zdążyłem zatrzeć śladów. — Zaczną nas szukać? — Cały czas to robią. Thurkettle musi się już bardzo niecierpliwić. — Zostaną w pobliżu. — Tak sądzę. — I co zrobimy? 16

— Nic. — Reyan zaczął zasypywać ognisko. — Kryjówka jest w miarę bezpieczna, więc jeśli będziemy cicho, raczej nas nie znajdą — dodał i zajął się koniem. Osiodłał go i odprowadził w głąb pieczary. — Na wszelki wypadek, gdyby trzeba było uciekać — wyjaśnił. — A nie lepiej od razu? — Zobaczą nas. Na razie wiedzą tylko, że gdzieś tu jesteśmy. Tyle wywnioskowali ze śladów. Przy odrobinie szczęścia nie znajdą jednak naszej kryjówki i po pewnym czasie uznają, że trzeba szukać dalej, i odjadą. — Na razie — powtórzyła jego słowa — nie mieliśmy zbyt dużo szczęścia. — To prawda, ale mam jeszcze inny plan. - Jaki? — Nie martw się. Usiądź i przestań wreszcie gadać. Dziewczyna westchnęła ciężko. Najbliższa przyszłość malowała się ponuro. Albo ich znajdą, albo — przy odrobinie szczęścia — za jakiś czas odjadą. Wuj nie przebierał w środkach, gdy czuł się zagrożony, a teraz, po czterech dniach bezowocnych poszukiwań, musiał być po prostu wściekły. Ludzie ze strachu będą szukać do upadłego, zwłaszcza że znaleźli ślady... Zaczęła nerwowo krążyć po jaskini. Niech ich wszyscy diabli — syknął Reyan. Cały czas trwał na posterunku przy wejściu do jaskini i właśnie wstał, aby rozprostować zdrętwiałe kości. — Jeszcze się kręcą? — spytała szeptem Tess. — Jeszcze, a co gorsza, wygląda na to, że zostaną tu na noc. — I nie odjadą, dopóki czegoś nie znajdą? — Jeden z nich zorientował się, że ślady są świeże. — Wujowi czasami trafiał się pomocnik z jaką taką głową na karku — powiedziała z sarkazmem. Niestety — skwitował Reyan ponuro. — A może powinnam do nich pójść. — Chcesz zostać męczennicą? — zgromił ją. — Wyobraź sobie, że zawsze o tym marzyłam — zaszydziła, lecz zaraz zmieniła ton. — Z nas dwojga ja mam więcej szans. Ciebie zabiją bez wahania. — A ciebie nie? Powiedzmy, że masz rację, że osłupieją na chwilę, i co wtedy? — Nie wiem, coś wymyślę. Mówiłam ci o rodzinie ojca. — Mówiłaś i co z tego? Minie wiele dni, zanim dotrze do nich jakakolwiek wiadomość, a Thurkettle nie będzie się wahał. Pozbędzie się ciebie jak nic. Tylko czeka, żeby to zrobić, a winę zwalić na mnie. — To racja, więc co robimy? — My? Nic. Ty tu zostajesz. — A ty zostaniesz męczennikiem. — To mi się wcale nie uśmiecha, ale mam plan. — Jaki? — Żeby ich zwieść, sprawić, żeby stąd odjechali. Cała trudność w tym, jak ich przekonać, że cały czas jesteś ze mną. — Powiedzmy, że to się uda, co potem? — Wracam. — Tak po prostu wracasz? A to, że ich jest pięciu, a ty jeden, to się nie liczy? Że będą strzelać z łuków też nie? — Łucznicy z nich marni. — Skoro wuj zdołał znaleźć jednego, który potrafi czytać ślady, to może znalazł i takiego, co urnie strzelać z łuku. — No cóż, trzeba zaryzykować — uciął Reyan, zwijając derkę i przystrajając ją w ubrania Tess. — A nie możemy tu zostać? To całkiem niezła forteca. — Oblegana przez pięciu zbrojnych. Pięciu na dwoje, jeśli, oczywiście, potrafisz posługiwać się mieczem, łukiem, a przynajmniej sztyletem. — A i owszem, lepiej niż niejeden z drabów Fergusa — powiedziała z durną i spojrzała ze smutkiem na swoje małe dłonie. — Problem tylko w tym, że rzadko się trafia miecz albo łuk na moją miarę. — Jeśli umiesz to dobrze, może się przydać, kiedy wszystko inne zawiedzie. Ale zostać tu to ostateczność. Zawsze mogą nas wziąć głodem albo wykurzyć ogniem, nie mówiąc już o tym, że w każdej chwili mogą posłać po posiłki. — Widzę, że już postanowiłeś. — Tak jest. Teraz jest szansa wymknąć się niespostrzeżenie. Potem wybiorę sobie moment i miejsce, żeby im się pokazać. — Wziął w ręce zwiniętą w rulon derkę przystrojoną jej kubrakiem i spodniami. 17

— Jak ci się podoba? — To niby mam być ja? A gdzie głowa? — Wezmę jeszcze kapelusz. W mroku powinno ich to zmylić. — Oby — mruknęła nieprzekonana dziewczyna. Reyan tymczasem odłożył kukłę, znalazł kawałek patyka i zaczął coś kreślić na piasku. — Gdybym nie wrócił... — Nie mów tak, bo zacznę się denerwować. — Nie wyglądasz na niewiastę, która mdleje przy każdej okazji. — Nie należę jednak także do tych, co z uśmiechem żegnają rycerzy wyprawiających się na wojnę. Rozumiem, że nie mamy wyboru, że to jedyne wyjście, ale jakaś szansa jest i nie odbieraj mi nadziei. — Westchnęła. — Nie odbieram, lecz na wszelki wypadek powinnaś wiedzieć, jak trafić do mojego przyjaciela Simona, który zjawi się w okolicy za dwa dni. A teraz popatrz i zapamiętaj, co masz powiedzieć, żeby poznał, że jesteś jedną z nas. Simon odprowadzi cię do rodziny. — Poczekał, aż Tess dokładnie obejrzy to, co narysował. — Masz sztylet? — Mam, a ty? — odparła pośpiesznie, starając się ukryć lęk. — Mam sztylet, miecz i łuk, ale broń to ostateczność. Będę ich zwodził z daleka i... — pogłaskał ją po wilgotnych włosach — ...wrócę, Tess, wrócę na pewno. Nie wierzyła. Bała się jak nigdy w życiu. Bała się, że więcej go nie zobaczy, i może dlatego, a może z całkiem innych powodów objęła go i pocałowała. Nie spodziewała się, że odda pocałunek, lecz tak właśnie zrobił. Otoczył ją ramieniem i pocałował... wcale nie na pożegnanie. — Powodzenia — szepnęła, gdy wreszcie oderwali się od siebie. Reyan patrzył na nią zmieszany. Jeszcze przed chwilą nie myślał o niczym innym, jak tylko o tym, żeby się wymknąć niespostrzeżenie i naprowadzić ludzi Thurkettle” a na fałszywy trop. Teraz co innego przepełniało jego myśli i serce — żeby zostać, żeby sycić oczy i kryć pocałunkami całe jej ciało. Czuł na wargach jej smak, słodki i niebezpieczny. Zaklął w duchu, podniósł kukłę i poszedł po konia. Tess milczała, siedząc nieruchomo tam, gdzie ją zostawił. — Reyanie — szepnęła, gdy miał już wychodzić — to pewnie nieważne, ale chcę, żebyś wiedział: jeśli coś ci się stanie, jeśli nie wrócisz, zapłacą mi za to, zapłacą srogo. — To bardzo ważne — szepnął i znikł w mroku. Tess nie ruszyła się z miejsca, wzięła tylko sztylet i położyła na kolanach. Przez dłuższą chwilę otaczała ją głęboka cisza, a potem rozległ się tętent koni. Przymknęła oczy i zaczęła się modlić. Zapowiadała się długa noc. 5 - Tess? — Reyanie, ty wariacie — syknęła, wypuszczając sztylet z zaciśniętej dłoni. — Niewiele brakowało, a rzuciłabym tym w ciebie. — Przynajmniej byłaś czujna — mruknął, wślizgując się do pieczary. Odsunął kamień i wprowadził wierzchowca. Spocone zwierzę ciężko dyszało po długiej drodze. Dziewczyna patrzyła na Reyana w milczeniu, gdy rozpalał ogień; jej serce nie chciało się uspokoić. Nie miała siły ruszyć się z miejsca w głębi pieczary, w którym siedziała od wielu godzin. — Udało się — rzekł po prostu. — To dobrze — odparła, jakby nie słysząc. Patrzyła na niego, zastanawiając się, jak to się dzieje, że raptem ktoś tak ogromnie zaczyna się podobać. „Czujna” powiedział. Czuła się po prostu obolała. Tyle godzin napięcia, tyle godzin czekania, tyle godzin bez ruchu. Było dobrze po zmierzchu, kiedy, wiedziona nie wiadomo czym, zaszyła się w głębi jaskini i tak trwała, a teraz lękała się wstać. Bała się, że jeśli się ruszy, zrobi coś szalonego. Bo tak strasznie chciała się do niego przytulić, poczuć jego ciało, usłyszeć bicie serca, upewnić się, przekonać, że jest, że wrócił, cały i zdrowy, i że to nie sen. lecz bała się... bała siebie. Siedziała więc bez ruchu. — Naprawdę nie rozumiem, jak coś takiego mogło ich oszukać. — Reyan zaśmiał się, rozbierając kukłę. — Twoje ubranie wyschło. — To dobrze. — Chciałbym się umyć. Jest woda? 18

— Jest — odparła, ale nie ruszyła się z miejsca. Reyan zmilczał, sam nalał sobie wody do drewnianej misy. Zzuł buty i rozebrał się do pasa. Starał się zrozumieć dziwne zachowanie dziewczyny. Tłumaczył sobie, że niełatwo jej było czekać samej w ciemności. — Tu nie będą nas już szukać — powiedział, chcąc dodać jej ducha. — Odwiodłem ich daleko i zostawiłem tyle śladów, że prędko się nie połapią. — To dobrze. — Tess? Czy coś się stało? — Nie, nic się nie stało. — Łżesz. Chodź tutaj do światła — wyciągnął ręce — bo tam, w kącie, w ogóle cię nie widzę. Przez chwilę tylko patrzała na wyciągnięte ku niej ręce i nagą pierś Reyana i nagle zerwała się miejsca, jak ptak wracający do gniazda z podniebnej wędrówki, jednym susem przemierzyła całą długość pieczary i rzuciła mu się na szyję. Przylgnęła do niego całą sobą z taką silą, że aż się zachwiał, stracił równowagę i siadł na legowisku, przyciągając ją do siebie. Nie protestowała; przeciwnie, wtuliła się w niego jeszcze mocniej, moszcząc się na jego kolanach. — Boże, jak ja na ciebie czekałam — szeptała. — Już myślałam, że nie wrócisz, że cię zabili i rzucili wilkom na pożarcie. — Wilkom na pożarcie? — Zaśmiał się nerwowo, czując jej rozpalone ciało i odkrywając, że poza skąpą koszulą Tess nie ma niczego na sobie. — W życiu się tak nie bałam. — Nie było wyjścia, musiałem cię tu zostawić. — Wbrew temu, co sobie w duchu surowo przykazywał, jego ręce zbłądziły ku jej nogom. Czuł gładką jak jedwab skórę, a równie nieposłuszna jak ręce pamięć przywiodła smak jej pocałunku. Tego się nie bałam, no, może trochę. Lękałam się o ciebie, bo to ciebie ścigali. — Przemknęło jej przez myśl, że powinna odsunąć jego rękę, bo przecież tak nie wypada, ale zamiast dłoni odsunęła od siebie myśl o tym, co wypada, a co nie. — Jak widzisz, wróciłem cały i zdrowy — powiedział chrapliwie. Głos wiązł mu w gardle, jakby słowa przeszkadzały w tym, czego teraz pragnął najbardziej. Chciał jej dotykać, gładzić, odnajdywać palcami wszystkie tajniki ciała. Tuliła się do niego, a on czuł pod koszulą małe jędrne piersi. Jeśli zaraz, natychmiast nie odsunie jej od siebie, nie uczyni tego nigdy, bo zapomni o tych wszystkich ważnych powodach, dla których w ogóle nie powinien jej dotykać. — Cały i zdrowy? Nie ranili cię? -Nie. Gdy otwierała usta, czuł na szyi jej oddech i znów aż do bólu zapragnął jej ust. Jęknął, gdy wtulając się w niego jeszcze mocniej, podrażniła udami jego nabrzmiałą męskość. Sprawy coraz śpieszniej wymykały się spod wszelkiej kontroli. Jeszcze chwila i nie będzie już odwrotu od zatracenia. — Posłuchaj — odezwał się niepewnie. — Usiądziemy przy ogniu, a ja zrobię coś do jedzenia. — Przecież siedzimy przy ogniu. Czy był to jej gorący oddech na szyi, czy może jeszcze coś innego, tego ani on, ani nikt nigdy nie rozstrzygnie, ale myśli i zmysły, które całą siłą woli starał się jeszcze trzymać na wodzy, zerwały się jak do lotu. Mrucząc, a może tylko myśląc: „Nie rób tego”, sięgnął ku rozpuszczonym włosom dziewczyny. Chyba jednak mruknął, bo Tess, odchylając się pod pieszczotą do tyłu, spojrzała na niego ciekawie. — Czego nie chcesz robić? Odwzajemnił spojrzenie z taką mocą, że poczuła jeszcze żywsze tętno krwi. Bezwiednie pogładziła go po nagiej piersi, czując pod palcami, jak jego serce przyspiesza i bije coraz gwałtowniej. Pragnął jej, pragnął całym sobą, do utraty tchu, do zatracenia. — Całować — szepnął, wpatrując w jej wargi. — Nie powinienem cię całować. Przy całej swojej naiwności i niewinności Tess zdawała sobie sprawę, że nie chodzi tylko o pocałunek, że na tym wcale się nie skończy, i miała świadomość, że to, o czym teraz myśli, jest grzechem, że postępuje nierozważnie, wkracza na niebezpieczną drogę i że czyni to na własne życzenie. Co więcej, chce tego i pragnie. Dotknęła językiem jego warg i usłyszała, jak Reyan bierze głęboki oddech. Zrozumiała, że pragnie jej równie mocno, jak ona jego, i podjęła ostateczną decyzję. Instynktownie czuła, że nawet jeśli są to tylko żądze, rozpalona namiętność, to taka chwila może się już nie powtórzyć. Więc musiała ją zatrzymać. Zrobić to tu i teraz, nie myśleć, co będzie dalej, później, kiedyś. Musiała — jak mawiał ojciec — słuchać głosu serca. Objęła go za szyję i przyciągnęła do siebie. — To może ja pocałuję ciebie? — To niezbyt mądry plan — powiedział, nie przestając muskać wargami jej ust. 19

— Ale kuszący. — Zbyt kuszący, Tess, i niech to diabli! — Jęknął z cicha, dotykając językiem jej warg. Odpowiedziała tym samym. — Wchodzimy na niebezpieczną drogę — ostrzegł jeszcze. — Pragnę nie tylko pocałunku. Miała tego pełną świadomość. Siedziała na jego kolanach i czuła jego wzbierającą żądzę. — Igrasz z ogniem, dziewczyno. — Wiem, czuję płomień. — Nie nadaję się do małżeństwa, Tess. — Nie prosiłam cię o rękę. Zaśmiał się. — A zdajesz sobie sprawę, do czego to prowadzi? Nie żartowałem, mówiąc, że pragnę nie tylko pocałunku. — Nie tylko, a czego jeszcze? — Nie przestawała się o niego ocierać. Czuła potęgujący się żar ich ciał. — Wszystkiego. — Chwycił ją oburącz za biodra, aby przytrzymać w miejscu, uniemożliwić ruch, którego nie był już w stanie wytrzymać. Spłoniła się, a jej ciemnobrązowe oczy zrobiły się jeszcze mroczniejsze. Serce biło jej coraz mocniej, usta łapczywie nabierały powietrza, a Reyan wiedział, co to znaczy. Jako bardziej doświadczony powinien oczywiście okazać choćby trochę opanowania, lecz nie stać go już było nawet na odrobinę. — Tess, chcę cię dotykać, poznać każdy kawałek twojego ciała — szeptał. — Chcę pogrążyć się w tobie i pragnę tego jak niczego na świecie. Byłaś już kiedyś z mężczyzną? — Nigdy. — No to posłuchaj, dziewczyno. Jeśli zaraz, natychmiast, nie odsuniesz się ode mnie i nie uciekniesz w najdalszy kąt, to o świcie nie powiesz już „nigdy” Spojrzała na niego, dysząc z podniecenia. Przez chwilę jeszcze się wahała. Powiedział, że nie nadaje się do małżeństwa, i to, co się może stać, nie zmieni tego nawet na jotę. Ofiarowywała mu i ciało, i serce, on tylko żądze. Nie było to najlepsze rozwiązanie, ale tu i teraz jedyne. Jeśli się zawaha, przegra i to. Musnęła wargami jego usta. — Jak na człowieka, który ponoć bardzo pragnie, działasz dziwnie powoli. — Piekło i szatani! — Wplótł palce we włosy dziewczyny zamknął jej i swoje usta długim pocałunkiem. Tess jęknęła z rozkoszy, rozchyliła wargi, poszukała językiem jego języka. Całował ją łapczywie, jak zgłodniały, a ona ochoczo postępowała w ślad za nim. Gdy ułożył ją na posłaniu, nie protestowała. Patrzyła, jak pozbywa się resztek odzienia. Pierwszy raz w życiu dane jej było oglądać nagiego mężczyznę. Podobał jej się. Choć blondyn, skórę miał smagłą. Od pępka w dół wiodła smużka jasnych włosów, im niżej tym gęściejsza. Kiedy położył się na niej, zarzuciła mu ręce na szyję. Gdy uniósł się na łokciu, aby zsunąć z niej koszulę, zmartwiała. Nie była Brendą, nie miała się czym pochwalić. Peszył ją jego wzrok; im dłużej patrzył, tym bardziej lękała się, że jej nader skromna nagość ostudzi jego żądze. Ale gdy spojrzała mu w oczy, wyczytała w nich coś zupełnie innego. Podobała mu się i to napełniło ją durną i jeszcze bardziej rozpaliło. Zapomniała o zażenowaniu. — Jesteś piękniejsza, niż sobie wyobrażałem. — A wyobrażałeś sobie mnie nagą? — Zadrżała, gdy poczuła całą jego męskość. — Bez przerwy, od tej pierwszej nocy, gdy wtuliłaś się we mnie — szepnął, muskając ją wargami po policzkach. Nie zdążyła nawet zastanowić się nad odpowiedzią, a gdyby nawet wiedziała, co powiedzieć, i tak nie dałaby rady, bo znów zaczął ją całować. Zamknął obje jej piersi w swoich wielkich dłoniach, delikatnie pieszcząc sutki opuszkami palców. Poczuła rozkoszny ból i przymknęła powieki, bo świat zawirował jej przed oczami. — Tess — szepnął, pochylając się nad jej piersiami. — Boże, jaka ty jesteś słodka. Krzyknęła, gdy wolno, z rozmysłem przywarł ustami do nabrzmiałego sutka. Zanurzyła obie dłonie w jego włosach, przyciągnęła go do siebie i drżąc od rozkoszy, całą sobą poddała się pieszczocie. A gdy jął błądzić palcami śród jedwabiu skrywającego najtajniejsze miejsce dziewczyny, a zaraz potem muskać opuszkami palców sekret jej kobiecości, szeptała tylko jego imię, jakby prosząc o jeszcze śmielsze pieszczoty. Wtedy oderwał się od niej i wsparł się na łokciach. Nie musiał nic mówić, bo, wiedziona odwiecznym instynktem, sama oplotła go nogami wokół bioder. Wolno nabrała powietrza, gdy ich ciała złączyły się w jedno, i wolno je wypuściła, kiedy cofnął się nieco, by znów wniknąć w jej dziewiczą czeluść. Czuła, że traci przytomność; jego delikatne ruchy przyprawiały ją o szaleństwo, gdy nagle wtargnął w nią z całą mocą, sprawiając ból. Jęknęła i znieruchomiała. Czuła na sobie jego wzrok. Uchyliła powieki. — Boli? — spytał z troską. — Nie, tylko trochę — odparła szeptem, jakby dzieląc jego obawę, że każde głośniejsze słowo może zrujnować 20

wszystko, zniszczyć czar chwili, przywrócić ich do rzeczywistości. — Takie jakby ukłucie. Zamknął jej usta pocałunkiem. Kiedy znów wprawił ciało w rozkołysany ruch, przylgnęła do niego, poddając się temu rytmowi. Wsunął rękę pod jej biodra, by jeszcze mocniej przygarnąć ją do siebie. Po chwili jego ruchy stały się bardziej zdecydowane, a pocałunki gorętsze. Tess poczuła, •że jej ciało zaczyna żyć własnym życiem, straciła poczucie czasu i miejsca, dala się ponieść w otchłań nieznanej sobie rozkoszy. Jak z oddali usłyszała tylko swój głos; wołała go, aby dał się ponieść razem z nią. Poczuła, jak Reyan wnika w nią z niebywała mocą, usłyszała swoje imię, a potem jego ciało stężało nagle i targnęło w dygocie. Fala rozkoszy ogarnęła zespolone ciała. Dziewczynę opuściły siły; wyczerpana jak nigdy spoczęła w jego ramionach, jakby niesiona w świat, w którym nie ma początku i końca, granic i czasu. Gdy odzyskała świadomość, ujrzała przed oczami rodziców i odkryła nagle tajemnicę sekretnych spojrzeń i uśmiechów, które tak często widywała w domu, a których treści nie potrafiła nigdy zgłębić. Zaraz potem, muskając palcami szerokie plecy Reyana, pomyślała o utraconym dziewictwie — bez żalu, wyrzutów i bez uczucia przykrości i zawodu. Jeśli nawet czarowna chwila z Reyanem miałaby się nigdy nie potworzyć, to i tak warta była tej ceny, jaką przyszło jej zapłacić za rozkosze zatracenia. Zaraz potem Tess przemknęła przez głowę myśl tak trzeźwa, że aż cyniczna, że utracone dziewictwo nie zamyka jej żadnej drogi. Z majątkiem, jaki przypadł jej w udziale, bez trudu znajdzie męża, jeśli kiedyś zechce wyjść za mąż. Zaprotestowała westchnieniem, gdy wyszedł z jej wnętrza. Przyglądała mu się leniwie spod na wpół przymkniętych powiek, kiedy szedł się myć. Wziął potem ręcznik, zmoczył w wodzie, wrócił i zajął się nią. Zarumieniła się, wstydząc się tak intymnej czynności, i zamknęła oczy. Gdy po chwili wrócił na posłanie, wtuliła się w niego jak przedtem. Poczuła jednak, że coś go nurtuje. — Tess — pocałował ją w czoło — nie powinienem był... Nie pozwoliła mu dokończyć; przycisnęła palec do jego ust, nakazując milczenie. — Nie mów tak. Wziął ją za rękę i ucałował. — Chyba nie rozumiesz. Nie jestem rozpustnikiem, ale też nie jestem niewinny. Nie powinienem był do tego dopuścić. — Proszę cię, Reyanie. Tylko nie mów, że żałujesz. Nawet gdyby to była prawda, to nie chcę tego słyszeć. — Nie żałuję. — To dobrze. — Zaczęła całować jego pierś. — Ale nie powinienem był. Rzuciła przekleństwo, chwyciła derkę, okryła się szczelnie i usiadła. Nie chciała, aby tak mówił, nie chciała o tym rozmawiać, a przynajmniej nie teraz i nie w ten sposób. Lękała się słów, które mogłyby być przykre. Dawał jej do zrozumienia, że nie potrafi sama dokonywać wyborów, że to, co się stało, stało się wyłącznie za jego sprawą, a to nieprawda. Reyan spoglądał na nią spod oka. Nigdy w życiu nie zlegał z dziewicą, ale to i owo słyszał. Na przykład, że dziewica, nawet chętna i ochocza, potrafi w jednej chwili zmienić nastrój, a po wszystkim mieć pretensje do mężczyzny. Zastanawiał się, czy Tess nie zachowuje się właśnie tak, jak mu opowiadano. — Powinienem był — zaczął jeszcze raz — trzymać się od ciebie z daleka. — Uśmiechnął się nieznacznie z nadzieją, że taka deklaracja załatwi sprawę. — Tak postanawiałem, ale gdy mnie pocałowałaś, przestałem panować nad sobą. — Szkoda, że przy okazji nie pozbyłeś się arogancji. — Słucham? — Zagubił się, nie rozumiał jej zachowania. — Dobrze słyszysz: — arogancji! Uważasz, że musisz mnie prowadzić za rękę i że bez ciebie nie potrafię zdecydować, czego chcę, a czego nie. To jest właśnie arogancja, pyszałku. Oniemiał, a jej na widok jego zdumionej miny zrobiło się przykro, że przez swój niewyparzony język popsuła cały nastrój. — To dlatego bez przerwy na mnie krzyczysz? — zaczął wreszcie pojmować. Wstał z miejsca. — A więc masz mnie za pyszałka? — Przepraszam, jeśli cię to razi, ale żadne inne określenie nie przyszło mi do głowy. A w ogóle to zapamiętaj sobie raz na zawsze, że mam swój rozum i sama potrafię zdecydować, czy chcę się komuś oddać, czy nie. A to, że do tej pory nigdy tego nie robiłam, nie ma najmniejszego znaczenia. Usiadł za nią, objął ją i przytulił, niezrażony tym, że dziewczyna siedzi sztywno, nie odwzajemniając uścisku. Uśmiechnął się do siebie, wodząc nosem po jej gęstych włosach. Miała rację, miała całkowitą rację — sama podjęła decyzję; wiedziała, co zyska, a co straci. Mimo to miał poczucie winy. — To prawda, rozumu masz aż nadto. — Pocałował ją w ramię. — Tylko że ja nadal czuję się winny, bo dostałem wszystko, nie obiecując niczego. 21

— O nic nie prosiłam, a uprzedzając twoje pytanie, od razu powiem, że usłyszałam i przyjęłam do wiadomości, że nie nadajesz się do małżeństwa. — Rozluźniła się nieco; nie siedziała już tak sztywno, znów poczuła smak pocałunków i pieszczoty. — Ty też o nic mnie nie prosiłeś i niczego nie oczekiwałeś, prawda? — Prawda, tylko że to, co się stało, może ci kiedyś sprawić kłopot, gdy zechcesz wyjść za mąż. — Mówiąc to, poczuł w sercu ukłucie. Zabolała go myśl, że Tess może należeć do innego, ale śpiesznie odsunął ją od siebie. — Reyanie, może zabrzmi to cynicznie, ale nie sądzę, abym miała kłopoty, gdy już zdecyduję się wyjść za mąż. Mój majątek z nawiązką wyrówna ów niewielki brak, o którym myślisz. Popatrzył na nią zdumiony takim postawieniem sprawy. Wyglądała tak słodko, tak niewinnie, lecz nie była naiwna. Gdy i kiedy uzna, że powinna wyjść za mąż, zwyczajnie i po prostu kupi sobie męża. Nic w tym niezwykłego, tak się po prostu dzieje, tylko że nikt nie mówi o tym tak otwarcie, tak przerażająco szczerze jak ona. W głębi ducha jednak bardzo jej współczuł; uważał że zasługuje na znacznie lepszy los. Chcąc pozbyć się ponurych myśli, znów skupił się na jej ciele. Powoli przesunął dłonie z ramion na piersi. Opuszkami palców zaczął gładzić sutki, rad, że pod dotknięciem znów budziły się do życia. — O nic nie prosiłaś i niczego nie oczekiwałaś, ani małżeństwa, ani miłości, więc czemu? Czemu mi się oddałaś? — spytał, przenosząc wzrok z jej piersi na twarz. Oczy miała zamknięte, ale rumieniec na policzkach zdradzał jej podniecenie. Cisnęły jej się na usta słowa pełne miłości, lecz zmilczała. Czuła, wiedziała, że tu i teraz potrzebne są inne -słowa — namiętne, spragnione, pożądliwe. Takich Reyan oczekiwał, takich chciał słuchać, takie do niego trafią. Może kiedyś, jeśli los tak zrządzi, znajdzie się czas i miejsce, aby otworzyć przed nim serce. Nie teraz jednak. Teraz nic by nie zyskała, a kto wie, czy nie straciłaby go bezpowrotnie mówiąc o miłości i przywiązaniu. — Bo cię pragnęłam — odparła cicho. — I to wszystko? — W jego głosie zabrzmiały nuty zawodu i rozczarowania. Odrzucał miłość, wykluczał małżeństwo, a jednocześnie pragnął z jej strony czegoś więcej niż gry zmysłów. Targały nim uczucia, jakich nie doznawał do tej pory, głębsze i bardziej złożone niż zwykła żądza. Żadnej kobiety nie pragnął tak jak jej i przy żadnej nie zaznał tak płomiennej, wszechogarniającej rozkoszy. Chciał, by jej pragnienie było równie silne, by pożądała go równie mocno, jak on jej. — Nie, nie wszystko, ale trudno to wytłumaczyć. — Przeszedł ją dreszcz, gdy jego ręka przesunęła się z piersi niżej, na brzuch. — Widzisz, to było takie nie do wytrzymania jak głód. — Przesunął rękę jeszcze niżej, a ona niemal straciła wątek. Z trudem dobierała słowa. — Owszem, durzyłam się kiedyś, a może nawet byłam zakochana, a przynajmniej tak mi się wydawało, nigdy jednak nie przyszło mi do głowy, aby się posunąć o krok dalej. Z tobą było inaczej. Zapragnęłam cię jak nigdy nikogo. Nie wiem, jak to się stało, ale wiedziałam, że tak cudownej chwili mogę już nigdy nie przeżyć. — Było rzeczywiście cudownie — szepnął, muskając wargami jej ucho. — Naprawdę? A mnie się wydawało, że mężczyznom jest wszystko jedno, z kim to robią. — Też tak myślałem. — Obrócił ją twarzą do siebie. — Ale teraz już wiem, że to nieprawda. Nigdy nikogo tak nie pragnąłem jak ciebie. Pocałował ją delikatnie i położył na posłaniu, a Tess powtarzała w myśli słowa, które wypowiedziała. To rzeczywiście było jak głód i zwiędłaby, gdyby jej nie nasycił. — Głód — powtórzyła głośno, pieszcząc palcami jego powieki, brwi i policzki — głód tak straszny, tak okropny, tak nie do wytrzymania jak cierpienie. Potem wyszedłeś. Byłeś sam jeden, a ich pięciu. Długo nie wracałeś i już myślałam, że nie żyjesz, a ja nigdy nie nasycę swego głodu. Gdy wróciłeś, przyszło mi do głowy, że to dar, cud, który zdarza się tylko raz. — I przyjęłaś go. — Ujął jej dłoń i pocałował. — Przyjęłam? Mało powiedziane. Chwyciłam łapczywie. Ty chyba nie masz pojęcia, co to znaczy głód. Wiedziałam, że popełniam grzech, ale to nie miało znaczenia, a zresztą i tak już zgrzeszyłam myślą. — Myślałaś o tym? — Cały czas. — A więc nie tylko ja. — Też o tym myślałeś? — Bez przerwy, od tej nocy, kiedy po raz pierwszy się do mnie przytuliłaś. — Muskał ją ustami po policzkach, czole, oczach i wargach. — O niczym innym nie mogłem myśleć, tylko o tym. Nic mnie nie obchodziło, nawet to, że grozi nam niebezpieczeństwo. Dłużyła mi się każda chwila, noce ciągnęły się bez końca. To było straszne, jak piekło. - — Jak tortury? — upewniła się, gdy dotknął ustami jej piersi. — Jak najgorsze męczarnie, noc w noc. 22

— Dobrze ci tak. — Zaśmiała się. — Ja też się męczyłam przez ciebie. — Pogłaskała go po plecach. — I też każda noc ciągnęła się jak wieczność. — Coś mi się wydaje, że te noce, które nam jeszcze zostały, będą za krótkie. Tess nie odpowiedziała. Przylgnęła wargami do jego ust, modląc się w duchu, by jednak noce okazały się na tyle długie, żeby miała czas zdobyć również jego serce. 6 Jesteś pewien, że to jest to miejsce? — Doszli właśnie do niewielkiej polany. Tess rozsiadła się na murawie i leniwie skubała źdźbła trawy. Reyan usiadł obok niej, objął ją ramieniem i ucałował w policzek. — Tak, tak się umawialiśmy. Tam między tymi dwoma drzewami widać wzgórze, to jest nasz znak. — Takich drzew i takich wzgórz jest pełno w całej Szkocji, ale oczywiście sir Reyan nie może się mylić — zakpiła. Zaśmiał się tylko, przyciągnął ją do siebie i znów ucałował. — Skąd w takich słodkich ustach taki ostry język? Zdając sobie sprawę, do czego Reyan zmierza, wywinęła mu się z ramion. — Jeśli dobrze pamiętam, to twój przyjaciel powinien już tu czekać. — Owszem, powinien. Rozepnij to — zajął się guzikami w jej kubraku —jest bardzo gorąco. — Mrugnął porozumiewawczo. — Ty łotrze — rzuciła, odsuwając jego rękę. — Wcale nie jest gorąco, a poza tym nie chciałabym, aby twój przyjaciel zobaczył, jak tarzamy się na mchu. — Stary Simon wcale się nie zdziwi. — No może trochę — rozległo się za ich plecami. Tess aż krzyknęła ze strachu. Reyan zrzucił j ą bezceremonialnie z kolan, jednym ruchem sięgnął po miecz i obrócił się w stronę przybysza. A gdy zawołał radośnie, dziewczyna zdała sobie sprawę, że nieprędko sobie o niej przypomni, bo zerwał się z miejsca, zostawiając ją na mchu, i jął się witać. Uściskom i poklepywaniom po plecach nie było końca. Tess tymczasem wstała, ogarnęła się i popatrzyła ciekawie na przybysza, tłumiąc urażoną ambicję. Simon, bo to właśnie on zaszedł ich z tyłu, był równie mocno zbudowany, jak Reyan, lecz znacznie niższy. Lubił chyba piękne rzeczy, bo strój miał bogaty. Wyglądali na rówieśników, ale podczas gdy Reyan był blondynem, jego przyjaciel był ciemny jak noc. I właśnie z powodu mocno smagłej cery przemknęło jej przez myśl, że jest być może jakimś dalekim krewnym jej rodziny. — Czas już, Reyanie, żebyś mnie przedstawił swojej pięknej towarzyszce odezwał się wreszcie Simon. Dopiero z bliska, gdy obaj do niej podeszli, Tess zobaczyła, że ma wspaniałe zielone oczy, miły uśmiech i ostre, jakby rzeźbione rysy. — Hrabianka Delgado to pani? — spytał, składając dworski ukłon i biorąc jej dłoń do ucałowania. — Niech mi wolno będzie powiedzieć, że mój przyjaciel nigdy nie uprowadził piękniejszej branki. — Miło to usłyszeć — odpowiedziała z wdziękiem, uśmiechając się nie bez satysfakcji, gdy Reyan nader energicznie wyrwał jej dłoń z ręki przyjaciela. — Widzę, że wieść o porwaniu musiała się już rozejść? — zauważył, nie wypuszczając jej ręki. — Obawiam się, że tak. — Simon nagle spoważniał i zmienił temat. — Robi się późno. Rozłóżmy się gdzieś na noc, zjedzmy coś, a potem pogadamy o planach. Podczas gdy mężczyźni zajęli się urządzaniem obozowiska, dziewczyna usiadła z boku, przyglądając się krzątaninie. Ponury nastrój Simona udzielił się Reyanowi, co natychmiast spostrzegła. Sama też zaczęła odczuwać niepokój. Próbowała się pocieszać, że Simon martwi się tylko wieściami o zdradzie i groźbie rebelii, ale w głębi duszy czuła, że chodzi nie tylko o to. Posiłek zjedli w milczeniu, co odczytała jako jeszcze jeden zły znak. Miała wrażenie, że Simon wręcz lęka się ujawnić, co go nurtuje, a Reyan boi się zapytać. Złe wisiało w powietrzu; a pełna napięcia cisza kładła się na wszystkim ciężarem nie do uniesienia. — Skoro od razu domyśliłeś się, kim ona jest — przerwał wreszcie milczenie Reyan, wzrokiem wskazując na Tess — to znaczy, że Fergus Thurkettle opowiada na prawo i lewo o rzekomym porwaniu? — Nie tylko. — Simon westchnął, upijając spory łyk wina z bukłaka. — Głosi wszem i wobec, że uprowadziłeś dziewczynę, żeby ją zgwałcić, a potem zabić. 23

— A wyjaśnia, dlaczego miałbym to zrobić? — spytał Reyan, zgrzytając z wściekłości zębami. — Z zemsty. Mścisz się za to, że jego córka odrzuciła twoje zaloty. I ludzie w to wierzą? Dlaczego? — Ano wierzą. Brenda jest ponoć bardzo urodziwa. — Znam urodziwsze. — Reyan zaklął i pociągnął łyk wina. Tess uznała, że nie pora teraz pytać, któż to przewyższa Brendę urodą. Mruknęła tylko, że być może nie wszyscy, którzy widzieli Brendę, mieli tyle szczęścia, aby spotkać jeszcze nadobniejsze panny. — A w ogóle — ciągnęła — nie rozumiem, czym się tak martwicie. Przecież w każdej chwili mogę rozwiać wszelkie oskarżenia o porwanie choć — uśmiechnęła się z odrobiną złośliwości — nóż na gardle trudno nazwać uprzejmym zaproszeniem do wspólnej podróży. — Będziesz mi to wypominać aż do śmierci? — Może nie tak długo, ale od czasu do czasu warto o tym przypomnieć. — Groził ci nożem? — spytał Simon z niedowierzaniem rozbawieniem zarazem. — Ja opowiem, jak było naprawdę — pośpieszył Reyan, widząc, że dziewczyna już otwiera usta. — ...i gdybym tego nie zrobił — rzekł, kończąc relację o ucieczce z rąk Thurkettle”a — nie byłoby mnie wśród żywych. — Naprawdę nie musisz się irytować. Oskarżenie o porwanie możemy zbić jak nic — powtórzyła Tess. swoje. — Tylko że najpierw trzeba dotrzeć do króla. — Przecież taki mamy plan. Simon jedzie z nami? — Nie. Bezpieczniej będzie osobno, zwłaszcza że nas ścigają, a jego nie. — Napiszę do króla list, a Simon zawiezie — zaproponowała dziewczyna. — Umiesz pisać? — Oczywiście — odparła tonem urażonej durny. — To dobry pomysł — ocenił Simon. — Tylko że ja nie mam ani pióra, ani inkaustu, ani nawet kawałka papieru, a wy? — Niestety, też nie. — Reyan zasępił się. — Ale wystarczy, jak opowiesz królowi własnymi słowami. Simon pokręcił głową. — Obawiam się, że nie. Nie opowiedziałem ci jeszcze najgorszego, a zanim zacznę, chcę zaznaczyć, że nie wszyscy w to wierzą. Wiele osób występuje w twojej obronie. Cała twoja rodzina odrzuca wszystkie pomówienia. — Mówże wreszcie, o co chodzi. O zabójstwo sir Leitha MacNeilla! — Ja miałbym go zabić? Przecież to człowiek króla. Pomagał mi, działaliśmy razem. — Tylko że on cię zdemaskował jako agenta Douglasów... tak właśnie mówią. — Okrzyknęli mnie zdrajcą? — A przynajmniej próbują. Tak szeptano, gdy wyjeżdżałem, czyli dwa tygodnie temu. Trzeba zakładać, że dziś mówi się o tym dość głośno, a najgłośniej wołają ci, co wiedzą, że to kłamstwo. — Mogę się tylko pocieszać, że oszczercy nie mają łatwego zadania, ale z drugiej strony trzeba pamiętać, że zdrajców nie brakuje, a Douglasowie otwarcie szykują się do wojny. Król odebrał gorzką lekcję za ślepe zaufanie. — Poza tym wścieka się jak nieprzytomny — wtrąciła Tess, a obaj mężczyźni spojrzeli na nią z uwagą. — Nie brzmi to najładniej, lecz taka jest prawda, a na prawdę nie powinno zamykać się oczu. To niestety fakt, że król sam przyczynił się do wywołania niepokojów. Zabił przecież lorda Douglasa w ataku furii tylko dlatego, że ten nie chciał odstąpić od sojuszu z lordem wysp. Co gorsza, Douglas otrzymał wcześniej gwarancje bezpieczeństwa. Człowiek, który tak łatwo daje się ponieść złości, nie będzie miała cierpliwości, żeby dociekać prawdy. Pamiętaj o tym, Reyanie, bo to i ciebie dotyczy — Dziewczyna ma rację — mruknął Simon. — Jeśli pomówienia dotarły do króla, to grozi ci śmiertelne niebezpieczeństwo. On rzeczywiście bywa nieobliczalny w gniewie. — Chcesz mi powiedzieć, że królewscy też czyhają na moją głowę. — Takich, co na ciebie czyhają, jest więcej. — Niestety. Thurkettle na pewno, Douglasowie też. — Reyan westchnął. Czuł się tak, jakby wpadł w bagno i pogrążał się po szyję. — Jedno tylko jest pocieszające — wziął Tess za rękę — że ciebie przynajmniej nie pomawiają o zdradę. Spojrzał na przyjaciela. — Mam nadzieję, że się nie mylę? — Nie, uważają ją za ofiarę. — Simon zaśmiał się, lecz natychmiast spoważniał. — Na twoim miejscu wystrzegałbym się ludzi króla i jego sojuszników. Mogą być wśród nich tacy, co nie wiedzą, że to tylko plotki i 24

pomówienia, a dla innych, gdy zbiera się na wojnę, pomówienia w zupełności wystarczą. Reyan zmilczał, spojrzał na Tess, potem wbił wzrok w swoje ręce. Zaklął w duchu. Obojgu groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. — Powinienem był cię zostawić — mruknął. — Niepotrzebnie cię w to wplątałem. Dziewczyna już otworzyła usta, żeby zaprzeczyć, powstrzymała się jednak. Czuła, że w tej sytuacji żadne słowa nie pomogą. Owszem, wciągnął ją w to wszystko, lecz nie on był wszystkiemu winien. I bez niego, wcześniej czy później, wplątałaby się w podobną sytuację. — Może i niepotrzebnie — odezwała się wreszcie — ale tak czy owak skończyłoby się podobnie, bo przecież dowiedziałabym się, co wuj knuje, a wtedy stanęłabym przeciwko niemu. Poza tym sam wiesz, że on czyha na moje życie. — Dlaczego? — zaciekawił się Simon. — Mam trochę Ziemi i mały, bo mały, ale majątek. — A oprócz tego — wtrącił Reyan — wie o Thurkettle”u i Douglasach pewne rzeczy, których oni woleliby nie ujawniać. — To wiele wyjaśnia — mruknął Simon, sięgając po bukłak Z winem. — Wyjaśnia? Co? — spytał Reyan, modląc się w duchu, aby odpowiedź była inna, niż się spodziewał. — Thurkettle i Douglasowie wyznaczyli nagrodę za wasze głowy. — Jak to? Jej też? — Reyan objął Tess i przyciągnął do siebie. — Też. Zdziwiłem się, gdy o tym usłyszałem, ale nasz człowiek u Douglasów zapewnił mnie, że to prawda. Chcą was schwytać, zanim dotrzecie do króla. Z tego, co mi mówił nasz człowiek, wynika, że wieść o nagrodzie rozeszła się szeroko. Musicie być ostrożni, nie ufajcie nikomu. — Gdyby jednak król dowiedział się o tym wszystkim, zrozumiałby, że Thurkettle kłamie — wtrąciła Tess. — Skoro z jednej strony oskarża Reyana o porwanie i zdradę, a z drugiej wyznacza nagrodę za moją głowę, to każdy pojmie, że łże jak pies. — Racja, problem jednak polega na tym, że na razie do króla docierają Wyłącznie pomówienia pod adresem Reyana, a fakt, że zniknęłaś, w pewien sposób je potwierdza. No dobrze, ale ty przecież możesz po powrocie przedstawić całą prawdę, że nic mi nie jest, że to nie Reyan czyha na moją głowę. — Zrobię, co będę mógł, tymczasem jednak Powinniście się wystrzegać ludzi króla. Jest za dużo zamieszania. A teraz — Simon zwrócił się do przyjaciela — opowiedz mi, czegoś się dowiedział. — Myślisz, że to ma sens? Skoro mają mnie za zdrajcę, to i tak nikt nie uwierzy w moje słowa. — Tego wykluczyć nie można, ale z drugiej strony, jeśli twoje wiadomości się potwierdzą to będzie dowód twojej lojalności wobec króla. Tess wstała. — Pojdę już spać — oznajmiła. — Czekają nas ciężkie dni, przyda się wypoczynek. Trzeba nam będzie dużo sił i rozumu też. pożegnała się i zostawiła mężczyzn samych, udając się na legowisko które przygotował Reyan. — Ładna dziewczyna — rzucił Simon półgłosem pilnie obserwując przyjaciela. — Ładna. Moje szczęście, że to ona mi się trafiła. Z inną to dopiero miałbym krzyż pański. — Widzę, że ci się podoba. Myślisz, że możesz jej ufać? — Tak. Na początku miałem wątpliwości później jednak z własnej woli opowiedziała mi o intrygach Thurkettle” a. Wie też, że chce jej głowy. Już parę razy próbował jej się pozbyć na zawsze. „Byłabym głupia, powiada gdybym dochowała lojalności wobec człowieka, który czyha na moje życie”. — A ciebie nie zdradzi? — Wie, że uczynię wszystko aby ją ochronić. Jedno mogę powiedzieć jest szczerze oddana królowi. — To bardzo dobrze, a czegoś się dowiedział? Pilnie bacząc, żeby niczego nie pominąć Reyan przekazał mu wszystkie informacje, które zdobył na własną rękę, i te przekazane przez Tess. Simon też nie próżnował w ciągu ostatnich dni i również sporo się dowiedział, a to, czego się wywiedziały potwierdzało obserwacje Reyana — szykowała się wojna i to rychło. — A król jest przygotowany? — spytał z troską w glosie. — Zebrał ludzi? Wystarczy mu sił, żeby stanąć przeciwko Douglasowi? — No cóż, robi, co może — odpowiedział mu przyjaciel, grzebiąc patykiem w dopalającym się ogniu. — Douglas myśli o koronie. — Chyba tak. Był już bardzo blisko tronu po zabójstwie Jakuba pierwszego i poczuł smak władzy. Między nami mówiąc, dziewiąty hrabia Douglas ma powody, żeby nosić zadrę w sercu. Jeden z poprzedników 25