Hearne Kevin - Kroniki Żelaznego Druida - 0.1.Klan Rathskeller.pdf

Klan Rathskeller Kroniki Żelaznego Druida 0.1

Akcja ma miejsce na dziesięć miesięcy przed zdarzeniami opisanymi w pierwszej książce Kronik Żelaznego Druida. Grudniowe miesiące w Arizonie są zawsze zdecydowanie zimniejsze, ale nie jest to coś co nazwałbym zimnem. Ludzie robią zakupy na targowiskach na wolnym powietrzu, takim jak Targowisko Temple, nie mając na sobie nic poza lekkimi swetrami, nie zdarza się, żeby poślizgnęli się na lodzie, czy odmrozili sobie palce, ponieważ takie niebezpieczeństwa nie występują na pustyni. Z podobnych powodów, nie zdarza się, żeby ktoś został pożarty przez wygłodniałego yeti, ani też innego stwora. Można by pomyśleć, że nie grożą im również socjopatycznne koboldy, ale ku mojemu rozgoryczeniu odkryłem w pewien poniedziałek, że nie całkiem tak jest. Targowisko Temple jest zakupową mekką rozciągającą się pomiędzy ogromnym kinem i błyszczącymi budynkami sklepów. Niedaleko kina drobniejsi sprzedawcy i wiele restauracji kłębi się dookoła jak dickensowskie sieroty, mając nadzieję na okruchy z biznezu filmowego, które nakarmią ich głód. ("Proszę, proszę sir, wydaj trochę pieniędzy".) Brukowany chodnik usiany ekskluzywnymi meblami ogrodowymi i elementami wodnymi pozwala kupującym poczuć się zwyczajnie i la-di-da w tym samym czasie. Najlepsze z tego wszystkiego, że nie było tu żadnej sztucznej muzyczki wydzierającej się przez głośniki, co rzadkie i błogosławione podczas zakupów w Ameryce. W wtorki i soboty jest muzyka na żywio, ponieważ sponsorzy urządzają darmowe koncerty na zewnętrznych scenach. Są to zawsze koncerty zespołów rodzimych, które grają jakby zgodnie z kontraktem musiały pomijać niektóre akordy. Poza tym scena jest wykorzystywana do innych wydarzeń, jakich jak wizyta Świętego Mikołaja i jego elfów. Tatusiowie byli w domu oglądając Poniedziałkowy Wieczór Football'u, a mamusie przyprowadziły swoje dzieciaki, żeby zobaczyły Świętego Mikołaja i może też by kupić coś dla swoich meżów. Studenci collegu i młodzi hipsterzy (hipster - slangowe określenie na młodzież mocno manifestującą swoją niezależność i oryginalność, najczęściej powiązani są z muzyką rock) tłoczyli sie w knajpie San Felipe korzystajac z Happy Hour, wraz z kilkoma przedstawicielami pokolenia Samotny- Dwudziestokilkulatek. Mogłem widzieć ich wszystkich, ponieważ San Felipe nie miał większości ścian, wybierając zamiast tego niski metalowy płotek za którym klienci mogli obalać browarek i cieszyć się przedstawieniem, jeżeli jakieś się odbywało,

ponieważ knajpa położona była na przeciwko sceny. Byłem pomiędzy sceną, a San Felipe, kiedy po raz pierwszy stałem sie świadomy że coś jest bardzo niedobrze. To dlatego, że Oberon, mój pies, wywęszył coś, co nie było człowiekiem. Oberon jest irlandzkim wilczarzem i chociaż wygląda na psa myśliwskiego, jego nos nadal jest dużo lepszy niż mój ludzki. Ponieważ związałem swoją świadomość z jego, stopniowo przyswajał sobie mój język przez łączącą nas więź, tak więc nie jest ograniczony do warczenia i machania ogonem, kiedy chce mi coś powiedzieć. Mówi to w swoim umyśle, a ja słyszę to w moim. powiedział. To pewnie jesteś ty, Oberon. Lub ja, jeżeli chcesz drobiazgowo trzymać się definicji.To wzbudziło we mnie podejrzenie. Najpierw spojrzałem w stronę gości knajpy i zacząłem skanować aury ludzi, żeby upewnić sie, że wszyskie mają postać ludzką. Zobaczyłem kolory zaskoczenia i podniecenia, tuż obok niepokoju i samotności, ale nie zobaczyłem nic niezwykłego. powiedział Oberon. Obróciłem głowę w stronę sceny, gdzie korpulentny Mikołaj z kręconą białą brodą próbował wyglądać dobrodusznie, podczas kiedy elf sadzał wrzeszczące dziecko na jego kolanach. Aura Mikołaja zdradzała prawdę: był zirytowany i pragnął być wszędzie byle nie tutaj. Może dzieciak wrzeszczał, ponieważ to wyczuwał. A może dlatego, że dzieci nie mają za sobą lat logiki i nauki ogłupiających je, tak że nie widzą prawdziwej natury pewnych rzeczy. Jakaś podstawowa część tego dziecka zdawała sobie sprawę, że "elf" podnoszący go jest tak naprawdę z innego gatunku. To nie są elfy powiedziałem Oberonowi, chociaż mogłem zobaczyć, dlaczego się pomylił. Przesadnie przesłodzone kolesie, a także zaślepienie radosną, świąteczną atmosferą. Ale jedno spojrzenie na ich aury upewniły mnie, że to nie są miejscowi.Nie, to nie są też karzełki.

Oberon, to są skrzaty. Właśnie to wywęszyłeś. Jest ich pięć, mają niecałe cztery stopy w butach na koturnie, ale tylko jeden z nich zdaje się zwracać jakąkolwiek uwagę na Mikołaja i kolejkę dzieci czekających, żeby go zobaczyć. Pozostali wpatrywali się w przesuwający się tłum kupujących. Zorientowałem się, że powinniśmy przejść dalej, na wypadek gdyby zauważyli irlandzkiego chłopaka i jego olbrzymiego psa, patrząc się na nich. Przeszłem obok ogromnej frontowej części San Felipe. zapytał Oberon. - Nie, nie ogrodowe skrzaty. Tych nie było widać aż do końca II wojny światowej. To są przwdziwe skrzaty ze Starego Świata. Są dosyć rzadkie. Jeżeli spróbujesz je przeżuć, one przeżują ciebie. Oberon zatrzymał się i skłonił głowę na bok.Poklepałem go zachęcająco po ramieniu nie chcąc ciągnać za smycz. Chodź. Oberon podążył za mną, a ja skręciłem tuż obok San Felipe, aż zeszliśmy z pola widzenia osób na scenie. Podeszłem bliżej do płotu oddzielającego trzeźwych od nawianych i spóbowałem znaleźć miejsce pomiędzy kiwającymi się głowami, gdzie mógłbym dyskretnie spojrzeć na skrzaty. Oberon zrujnował ten plan. - Jasna cholera! - sapnął przypadkowy klient, opuszczając kufel z piwem. Jego kumpel podążył za jego spojrzeniem. - Niech to szlag! - Ale kurewsko wielki pies - odezwał się jeden z bystrzejszych w grupie.

Pierwszy facet przyciągnął uwagę następnego faceta w sąsiedniej grupie. - Hej, patrz jaki ogromny, pieprzony pies! - Jasna cholera! Wetchnąłem. Zaczyna się. zastanawiał się Oberon, opuścił uszy i usiadł dysząc. Nie jestem pewien. Ludzie zazwyczaj mówią oczywiste rzeczy ironicznie, lub w formie potwierdzenia, ale w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci zdają się mówić to z pewną dawką odkrycia w głosie i to mnie martwi.Nie moge się sprzeczać, kolego. Zaraz zauważą, że to ja trzymam twoją smycz i zaczną zadawać mi pytania. Chciałem tylko rzucić okiem na te skrzaty. Odkryłem lukę między parą plotkujących dziewczyn i przypatrywałem się skrzatom tak dokałdnie jak tylko byłem w stanie. Ich aury nie powiedziały mi nic poza rasą. W przeciwieństwie do ludzkiej aury, która odzwierciedla emocje, aura skrzatów jest jasno brązowa, jak mleczna czekolada z odrobiną białych linii magii przy skórze. Ale już sama ich obecność oznaczała coś złego. Skrzaty gardziły ludźmi i wolały mieć z nimi do czynienia tak mało jak to tylko możliwe. Pięcioro z nich przebywających w miejscu publicznym, to było niespotykane. Albo wyjątkowo martwili się czymś, na przykład jakąś honorową sprawą, albo byli całkiem szaleni. Nawet nie sprawili sobie kłopotu, żeby ukryć swoje wielkie nosy i magicznie wychodowane wąsy. Kupujący oczywiście uznali te elementy za część ich przebrania. Jeżeli byli tutaj z powodu jakiejś vendetty, to najlepiej będzie dla mnie trzymać się z daleka. Ale jeżeli byli tutaj na jakiejś samobójczej misji, zrodzonej ze znudzenia nieśmiertelnych, lub potencjalnie niebezpieczniej dla przebywających tutaj ludzi to powienienem temu przeciwdziałać. Temple było dla mnie kryjówką przez ponad

dziesięć lat, nie chciałem żeby kilka skrzatów zniszczyło to powodując sprzeczkę i przyciągając uwagę. - Hej, koleś - zawołał jeden z klientów knajpy. - To twój pies? Nie odpowiedziałem, po prostu uniosłem smycz. Nieszczęśliwie zostało uznane to za zaproszenie do wypowiadania kolejnych komentarzy. - Rany, ale to kurewsko wielki pies. Odwróciłem się w stronę głosu. Należał do mechanika w niebieskiej koszuli z imieniem Jeff wyhaftowanym czerwoną nicią na białej naszywce kieszonki. Widziałem kilka długopisów i wskaźników do mierzenie ciśnienia powietrza w plastikowej osłonce, umieszczonych w kieszonce. - Cześć Jeff. Mogę pożyczyć od ciebie długopis? - zapytałem go. Zamrugał i starał uzmysłowić sobie jakim cudem obcy zna jego imię. Zapomniał, że ma je napisane na koszuli, a ludzie mogą je przeczytać. - I może jeszcze serwetkę? - Co? Czekaj koleś. Czy ja cię znam? - wyraz jego twarzy jasno dowodził, że wątpi w to, ale nie było jasne dlaczego sądzi, że musimy być sobie przedstawieni, żeby mógł pożyczyć mi długopis. Jego podpici kumple słysząc u niego zdenerwowanie spojrzeli na mnie wilkiem. - Nie, po prostu jestem zdolny literacko. Mogę pożyczyć długopis, bardzo proszę? I serwetkę. Zaraz zwrócę długopis, obiecuję. Jeff chciał odmówić, ale powiedziałem magiczne słowo i nie chciał wyjść przy kumplach na palanta. - Pewnie, człowieki, niech ci będzie - wyciągnął długopis z kieszonki i podał mi go ponad niskim płoten San Felipe. Podał mi też serwetkę. - Dzięki - powiedziałem. Opierając serwetkę o płaski fragment płotu, nabazgrałem krótką wiadomość w staroniemieckim. Domyślałem się, że to właśnie tego języka używają skrzaty pomiędzy sobą. Wiadomość mówiła: Chcę z tobą porozmawiać. Idź za psem. Dałem ją Oberonowi wraz z kilkoma instrukcjami.

Weź to do jednego ze skrzatów i upuść ją przed nim. Zawarcz raz i pcozekaj aż ją przeczyta, a potem przyprowadź go tutaj do mnie.Odpiąłem smycz Oberonowi, a on odtruchtał, trzymając delikatnie jeden koniec serwetki między zębami. - Hej, co on robi? - zapytał Jeff. - Proszę, tu jest twój długopis. Dziękuję - uśmiechnęłem się do niego nieznacznie. Zabrał długopis i odruchowo wepchnął go z powrotem do kieszeni. - Wiesz, że twój pies odszedł bez smyczy? Zdecydowałem wtedy, że gdybym miał samochód, którego nie mam, nigdy nie oddałbym go Jeffowi do naprawy. Pewnie po prostu powiedziałby mi, że trzeba go naprawić, lub że niebo jest niebieskie, czy coś innego równie oczywistego. Ale udało mi się utrzymać te myśli z daleka od twarzy i uśmiechnąłem się uprzejmie. - Och wróci, nie ma zmartwienia. Bawimy się w aportowanie. - A co zaaportuje? - Jednego z elfów Mikołaja. - Przyniesie go w zębach? - zarechotał jeden z podpitych kumpli Jeffa. - Czy to jest legalne? - Nie, ale tak się nie stanie - poszukałem bardziej nowoczesnego wyrażenia, które załagodziłoby jego obywatelskie zaniepokojenie. - Wszystko będzie dobrze - wytłumaczyłem, a potem odwróciłem się sygnalizując w ten sposób koniec naszej rozmowy (i znajomości). Jeff może i chciał odpuścić, ale nie mógł oprzeć się pokusie zciszenia nieco głosu i wyszeptania komentarza o mnie. - W tym mieście jest coraz więcej dziwaków - usłyszałem jak mówi. Nie miał nawet pojęcia jakie to było słuszne stwierdzenie. - oznajmił Oberon. Za chwilkę pojawił się za rogiem merdając ogonem. Za nim szedł skrzat ze zmarszczonymi brwiami, spięty i przygotowany na zasadzkę. Kostium jaki miał na

sobie był jedną z tych czerwonych, wojskowych marynarek sierżanta Peppera z lnianą koszulą i stojącym kołnierzykiem. Marynarka miała białe dekoracje na piersi i za wiele zdobionych guzików. Czerwone spodnie siegające do kolan miały z boku żółty pasek, a żółte skarety opadały na jedne z tych dziwacznych butów na koturnie, które dodałały skrzatowi prawie stopę wzrostu. Bez tych butów miałby jedynie trzy stopy, pomyślałem. Kiedy jego oczy spoczęły na mnie i przesunęły się po tatuażu na moim prawym ramieniu odprężył się. Jak spodziewałem się odezwał się w staroniemieckim, językiem, w którym nie mówiłem od wieków. - Tu jesteś - powiedział. - To dobrze. Już zaczynaliśmy się martwić. Wszystko gotowe? Zatkało mnie. Zachowywał się, jakby mnie znał, a ja byłem całkowicie pewien, że nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy i absolutnie pewien, że nie miałem imienia wyhaftowanego na koszulce. - Ma nadzieję, że wszystko jest gotowe - powiedziałem. - Przypomnij mi swoje imię, przyjacielu? Podejrzliwość pojawiła się na twarzy skrzata. Jego ciemne oczy zmrużyły się, a jego wąsy zadrżały. - Powiedz mi najpierw kim jesteś. - Przed chwilą mnie rozpoznałeś. Obrócił głowę na bok, wykorzystując nos żeby wkazać. - Masz tatuaże Tuatha De Danann i widzę, że to twoja prawdziwa postać - powiedział, - ale teraz nie wydaje mi się żebyś ty był tym, na którego czekamy. Zbladłem. Czekali na jednego z Tuatha De Danann, a to byli dokładnie ci irlandzcy bogowie, przed którymi ja się ukrywałem. Podobnie jak zwykli Druidzi, tacy jak ja, Tuatha De Danann byli powiązani z Ziemią, tak jak i ja za pomoca swoich tatuaży. Na pierwszy rzut oka łatwo było pomylić mnie z nimi. Ale który nadchodził? - Nie, to nie ja - przyznałem. - Ja zaledwie przechodziłem w pobliżu i zainteresowałem się, dlaczego ludek ziemi chodzi pomiędzy ludźmi. - Hej, Koleś, a co to za język? - zawołał Jeff. - Rosyjski? Jesteści komunistami, czy czymś takim?

Jego towarzysze zaśmiali się, a potem pogratulowali mu ostrego dowcipu zderzeniem pięści. Nie zamierzałem tłumaczyć Jeffowi, że Związek Radziecki rozpadł się już dziesięciolecia temu, że Zimna Wojna już się skończyła, a języki słowiańskie i germańskie są całkowicie inne. Zignorowałem go i skinąłem skrzatowi, że powinniśmy przejść dalej od San Felipe. Jeżeli Jeff chciałby mnie nagabywać, musiałby porzucić swoje piwo, a instynktownie wiedziałem, że tego by nie zrobił. Skrzat był również zadowolony, że zwiększamy odległość pomiędzy nami, a głośnymi ludźmi, więc przeszliśmy w stronę pizzeri, która była po drugiej stronie promenady. - Jesteśmy tutaj, żeby odzyskać to, co zostało ukradzione - powiedział skrzat. - Wkrótce będzie tu złodziej. Goibhniu pomoże nam. Barometr pokazujący poziom mojej wewnętrznej paranoi gwałtownie opadł. Goibhniu był irlandzkim bogiem kowalstwa i piwowarstwa, ostatnim razem kiedy go widziałem nic do mnie nie miał. Ale to było w innym kraju, minęło tysiąc lat, może więcej. Nie miałem pojęcia co teraz sądzi, ale trzymanie strony skrzatów było dobrą oznaką. - Co zostało ukradzione, o ile mogę zapytać? - Prawda za prawdę - odrzekł skrzat. - Powiedz mi kim ty jesteś. Złożyłem ręce razem i ukłoniłem się nieznacznie. - Rozmawiasz z ostatnim z Druidów. Skrzat parsknął z niedowierzaniem. - Druidzi zginęli wieki temu. - Aye, poza mną. Wiesz, że mówię prawdę. Rozpoznałeś moje tatuaże. Już tylko kilku ludzi potrafi mówić starym językiem - skrzat znieruchomiał spoglądając na Oberona. - I tak, rozmwiam również z moim ogarem. Powiedz mi więc, co zostało ukradzione. Jego ramiona opadły, a wąsy poruszyły się wraz z westchnieniem rezygnacji. - Nasza piątka jest wszystkim co zostało z Klanu Rathskeller - wytłumaczył, - najlepszych piwowarów pomiędzy naszym ludem. Może zauważyłeś, że pomiędzy

nami nie ma żadnych kobiet. Przez pięćdzisiąt lat pracowaliśmy nad darem dla mistrza Klanu Fruchtbar: Łyk Niekończącej się Siły. Miał być wymieniony za pięć narzeczonych, ale został nam ukradziony. - Przez kogo. - Kohleherza i jakiegoś faery. Nie miałem najmniejszego pojęcia kim byl Kohleherz. Ale fakt, że była w to zamieszany jakiś faery nie spodobał mi się. Możeby byłbym w stanie zaufać Goibhniu, ale nigdy nie zaufam żadnemu faery. Odda mnie moim wrogom z Tuatha De Danann za płatek kwiatu. - Mówisz, że złodzieje tu przybędą? - W każdej chwili. - A więc powinienem kontunować swoją podróż - powiedziałem. Początkowo zamierzałem przyjść na Targowisko do irlandzkiego pubu, znajdującego się niedaleko teatru, więc teoretycznie rzecz biorąc nie skłamałem. Ale skrzat powinien pozostać z wrażeniem, że nie mieszkam tutaj, na wypadek gdyby podzielił się z kimś informacją o naszym spotkaniu. - Niech spokój odnajdzie ciebie i cały Klan Rathskeller. Jestem nawet w większym niebezpieczeństwie niż ty, więc byłbym wdzięczy gdybyś zachował moją obecność w tajemnicy. Skrzat skinął głową i wrócił z powrotem do sceny, bez jakiegokolwiek słowa. Nie powiedział, że napisze o mnie na Facebooku, czy coś w tym stylu. zapytał Oberon. Musimy się schować. Zamierzam rzucić na ciebie kamuflaż.Przed bogiem, faery i Kohleherzem, cokolwiek to jest.Ponieważ jestem ciekawy. Rzuciłem kamuflaż na Oberona i zniknął z pola widzenia, kiedy zaklęcie połączyło jego koloryt z otoczeniem. Nie był idealnie niewidoczny, zwłaszcza kiedy

się poruszał, ale to wystarczało. Potem rzuciłem zaklęcie na siebie i rozejrzałem się dookoła, żeby sprawdzić, czy ktoś to zauważył. Para przechodząca obok spojrzała po raz drugi w moją stronę, ale potrząsnęli głowami, uznając że się przywidzieli. Pewien, że razem z Oberonem pozostajemy niewidoczni, przeszłem powoli przez brukowaną promenadę do budynku dzielącego jeden bok z San Felipe. Znalazłem wolną przestrzeń, rozebrałem się i poprosiłem Oberona, żeby popilnował moich ubrań. Położyłem je tuż przy jego przednich łapach.Będę tuż ponad tobą, na dachu. Poobserwujemy przez chwilę tych ludzi. Daj mi znać, jeżeli wywąchasz coś jeszcze, co nie będzie człowiekiem.Postaraj się wytrzymać, Oberon. Kupię ci stek, kiedy skończymy.Nie żartuję. Dobrze się spisałeś, kiedy ostrzegłeś mnie przed tymi skrzatami, więc dostaniesz stek owinięty w bekon, jeżeli chcesz.Uśmiechąłem się i splotłem się z formą wielkiej sowy. Była to jedna z czterech zwierzęcych form, jakie mogłem przyjąć. Idealna na obserwację w jesienną noc. Nie sądzę żeby skrzaty - steki wymieniało się po kursie jeden do jednego. powiedział Oberon, kiedy rozpostarłem skrzydła. Nadal miałem na sobie kamuflaż, więc mój lot był równie niewidoczny, co cichy. Jakaś para zauważyła ruch i obrócili głowy w moją stronę, ale zrezygnowali, kiedy nie zobaczyli nic poza rozgardiaszem centrum handlowego. Od tej chwili powinienem być ostrożny z wykorzystywaniem magii, aż do chwili w której będę mógł znów połączyć się z ziemią. Miałem amulet w naszyjniku, jeden z dziesięciu które służyły mi do przechowywania magii, a przez te zaklęcia był teraz na wpół opróżniony. Naszyjnik był moim dziełem, nad którym pracowałem przez kilka wieków, który mógł zmieniać rozmiar i przystosowywać się do każdej postaci jaką

przybierałem. Zmiana kształu zabiera dosyć dużo energii, a utrzymywanie kamuflażu może nie zabiera wiele, ale za to cały czas wysusza moje zapasy. Wybrukowane tereny były takimi miejscami, w których byłem najbardziej wrażliwy, a do tego bez jakiejkolwiek broni, musiałem naprawdę unikać zranień. Już czułem jedno zadrapanie. Po jakiś pięciu minutach na stanowisku obeserwacyjnym na dachu, zobaczyłem Goibhniu idącego od zachodu przez plac. Jego włosy nie były tak rude jak moje, bardziej w wyblakłym kasztanowym odcieniu, które nosił z przedziałkiem, rozpuszczone na ramiona. Ubrany był w dżinsy i irlandzki sweter, zakrywający większość jego tatuaży. Zatrzymał się przed sceną, uśmiechnął się kpiąco i skinął głową skrzatom, a oni skinęli do niego, najwyraźniej jego widok sprawił im ulgę. W lewej ręce miał termos z nierdzewnej stali, a prawą trzymał w kieszeni, kiedy skierował się w stronę wejścia do San Felipe. Zniknął mi na kilka chwil, po czym pojawił się naprzeciwko sceny, tyle że tuż za płotem. Wszystkie stoliki przy brzegu były zajęte, ponieważ było to najlepsze miejsce żeby widzieć i być widzianym. Goibhniu podszedł do jednego ze stołów, wyciągnął coś z kieszeni i położył na stole. Były to cztery beniaminy (100$ banknoty na których znajduje się Benjamin Franlkin). Podał je po jednym dla każdego z gości, natychmiast zabrali swoje napoje i odeszli. Teraz mając miejsce przy pierwszym stoliku, usiadł na wysokim stołku i postawił swój termos na środku stolika. Szczupła kelnerka podeszła przyjąć zamówienie, zamówił napój, którego najpewniej nawet nie tknie. Wkrótce po tym mogłem wyczuć jak na tym terenie narasta napięcie jak crescendo z subwoofera (subwoofer do głośnik w systemie stereo służący do odtwarzania dźwięków o niskich częstotliwościach, a crescendo to narastająca dynamika utworu muzycznego), nieuchronne i sejsmiczne. Musiałem przyznać, że aż zjeżyło mi pióra. Ktoś na dole też to wyczuł, ale nie byłem w stanie powiedzieć kto. Teraz był czas, żeby na pewne sprawy patrzeć zupełnie inaczej. Aktywowałem urok z mojego naszyjnika, który spletł mój wzrok z magicznym spectrum. Starałem się nie wykorzystywać go zbyt często, ponieważ widok tego, jak rzeczy są ze sobą powiązane jest receptą na przeciążenie zmysłów. Jednak bezcennym było móc spojrzeć przez urok faerie i to dlatego ten urok nazywałem "spectrum faerie". Rzeczywiście źródłem magii był faery, lub może raczej coś, co trzymał na plecach. Faery pokazał się jako czarnowłosy chłopiec, z kudłatymi włosami zasłaniającymi połowę twarzy, ubrany w coś co wyglądało na ekstremalnie

niewygodne obcisłe dżinsy. W rzeczywistości był atletycznym blondynem, trochę wyższym. Ogromny workowany plecak zwisał mu na plecach, tak duży jak te torby na śmieci, do których sprząta się skoszoną trawę. Troczki plecaka były zaciśnięte, tak że nic nie widziałem, ale mogłem stwierdzić, że było tam ciemno i kotłowało się od magii, która chciała się wydostać, magii z głębi ziemi, o której lepiej żeby została pogrzebana.Ponieważ coś nikczemnego nadchodzi.<Śmierdzi jak olej silnikowy zmieszany z osłem.>Faery zauważył Goibhniu i ruszył do wejścia San Felipe, żeby do niego dołączyć. Skrzaty zobaczyły faery i zajęły się swoją pracą, chociaż było jasne, że wszyscy są rozproszeni. Kelnerka powróciła do stolika Goibhniu i postawiła dzbanek z piwem i dwie puste szklanki. Podziękował jej, a ona odeszła. Faery wszedł w pole widzenia, skinął raz do Goibhniu, nie wykonując żadnego ruchu żeby usiąść lub położyć plecak. Goibhniu poważnie skinął głową. Zastanawiałem się czy są jakoś powiązani i czy przyniósł ten stalowy termos specjalnie, żeby zadrwić z faery. Wszystkie faery, mam na myśli te prawdziwe irlandzkie wróżki, a nie słodkie, skrzydlate potworki z Disneya, są potomstwem Tuatha De Dannan, narodzone z Tir na nÓg. W przeciwieństwie do swoich panów, faery są czystą magią i nie są w stanie dotknąć żelaza. Stal jest zła. Żelazo jeszcze gorsze. A hartowane żelazo, czy może raczej żelazo z meteorytu, niepowiązane z magią ziemi, jest najgorsze, To dlatego noszę amulet z hartowanego żelaza pośrodku mojego naszyjnika. To odstraszacz faery klasy A. Bez słowa Goibhniu sięgnął po stalowy termos i odkręcił pokrywkę. Nalał porcję bursztynowego płynu do jednej ze szklanek, a potem zakręcił przykrywkę i odstawił termos na stół. Od tej chwili moja wizja zaczęła pokazywać mi dwie różne rzeczy. To co widziało ludzkie oko pozostało takie same: ciemnowłosy chłopiec po prostu stał tam, patrząc na szklankę i stół, z torbą zarzuconą na plecach. Ale w magicznym spectrum, lepszym odbiciu rzeczywistości, która wyglądała jak zielona

poświata w polu mojego widzenia, blond faery chwycił pustą szklankę i podniósł ją do swojego prawego ramienia. Szczupłe, czarne ramię, ze skórą jak wyrzeźbioną w węglu drzewnym, wyślizgnęło się z plecaka i sięgnęło po szklankę trzypalczastą ręką. Wiązania poluźniły się, powierzchnia plecaka zmarszczyła się i wyłoniła się paskudna, czarna głowa z ramionami, okrutny uśmieszek, jak stygnąca lawa wykrzywił twarz. Skrzaty też to zobaczyły, ich maiczny wzrok był równie dobry jak mój i znieruchomieli. To musiał był Kohleherz, źródło całej tej złej energii i chociaż nigdy wcześniej nie widziałem żadnego z jego rodzaju, nie mógł być niczym innym jak koboldem z najciemniejszych zakamarków kopalni i podziemnych jaskiń. Koboldy są skrzatami, tak jak Sithowie są Jedi, czy może jak yin jest yang. Oboje są niewielkimi dwunożnymi istotami, które posiadają magię ziemi. Ich twarze aż krzyczą za chirurgią plastyczną nosa, ale koboldy są połączone z głębszymi siłami przemocy i trzęsień ziemi, podczas kiedy skrzaty służą siłom wzrostu i natury. Jeżeli legendy o nich są prawdziwe, to koboldy mają fantastyczną odporność na gorąco i ciśnienie. Pokaż koboldowi rzekę lawy, a on wejdzie w nią jak do Jacizzi i może do tego zamówi drinka z parasolką i kawałkiem owocu na brzegu. A potem spokojnie, nonszalancko będzie plotkował o jakimś naprawdę złym gównie, jak powtórnej erupcji na Krakatoa. Istota lewą ręką wyciągnęła złotą flaszkę z torby, nie pozłacaną, ale z czystego złota, zaplomowaną na zewnatrz pieczęcią skrzatów, inkrystowaną drogocennymi kamieniami. Nalał małą dawkę srebrnego płynu, gęstego i lepkiego do szklanki i podał ją z powrotem do wyciągniętej ręki faery. Faery położył szklankę na stole, a potem podniósł szklankę pełną piwa Goibhniu. Goibhniu z drugiej strony podniósł szklankę pełną eliksiru stworzonego przez Klan Rathskeller. To było jak u handlarzy narkotyków, obie strony próbowały próbek towaru zanim dokonają wymiany. Kobold skosztował bursztynowego płynu i odkaszlnął, a potem skinął głową w aprobacie. Goibhniu posmakował łyk napoju skrzatów, był to wyraźnie nieczęsty moment rozkoszy w jego długim życiu. W końcu skinął głową i postawił szklaneczkę. Nie byłem w stanie tak naprawdę usłyszeć niczego, ponad hałas dobiegający z centrum handlowego, ale mogłem sobie wyobrazić syk przyjemności pochodzący od kobolda. Sięgnął do plecaka i wyciagnął butelkę. Goibhniu podniósł stalowy termos, skoro nie mógł to zrobić faery i wstał ze swojego krzesła. Wziął butelkę od kobolda, w zamian podał stalowy termos, ostrożnie starając się nie dotknąć nim faery. Kobold wyszczerzył się złośliwie, chowając się wraz ze swoją nagrodą z powrotem do plecaka.

Nie potrząsnęli sobie rąk, ani nie pożegnali się. Goibhniu po prostu zrobił krok w tył w stronę płotu i wyciągnął rękę, zamachał w powietrzu złotą flaszką. To najwyraźniej był sygnał. - Rathskeller! - wrzasnęły skrzaty, zdecydowanie nie po elfiemu. Przestały udawać pomocników Mikołaja i zbiegły ze sceny, ku wielkiemu zmieszaniu Mikołaja, przyprawiając o traumę wszystkich grzecznych małych chłopców i dziewczynki. Cholera! Oddał napój skrzatom! Totalnie wystawił kobolda!Bogowie mogą wystawić wszystko i wszystkich. Jeżeli nie wierzysz, popatrz na historię. Faery opadła szczęka, kiedy zobaczył pędzące w jego stronę skrzaty. Ich czerwony nosy i wąsy ociekały sprawiedliwym gniewem. Ciemna sylwetka kobolda wyjrzała z plecaka, najwyraźniej żeby zobaczyć co się dzieje, a jego głośny krzyk przerażenia przeszedł przez plac. Najwyraźniej on i faery byli równie zaskoczeni co i ja, widząc skrzaty między ludźmi. Ludzie zatrzymali się, zamilkli, odwrócili się, żeby popatrzeć jak elfy szarżują na płot przy San Felipe. Kobold zaskrzeczał na faery w staroniemieckim, żeby uciekał. Zgrzytliwy, ostry hałas, który był jak zadrapanie pazurami po nerwach, poderwał każdego, kto rozluźniony przebywał tutaj. Nikt nie widział co wydawało ten dźwięk, ale jeden całkowicie pewien, że nikt nie pragnął tego zobaczyć. Dzieci zaczęły krzyczeć, pierwszy dreszcz paniki zaczął przebiegać po kręgosłupach dorosłych. faery ruszył do wyjścia, jak tylko Goibhniu uśmiechnął się do Klanu Rathskeller. Skrzat, który pomagał Mikołajowi, odebrał od niego Łyk Niekończącej się Siły, a wszyscy skłonili się w podziękowaniu. Goibhniu powiedział coś do nich najpewniej "bardzo proszę", a potem skłonił się na pożegnanie. Bez wysiłku przesądził płot i zaczął biec niespiesznie na wschód, w stronę księgarni, czyli w tamtą stronę, z której przybył, zostawiając na stole nietknięty napój. Skrzaty utworzyły klin i ruszyły wzdłuż płoty otaczającego San Felipe, żeby odciąć drogę faery i Kohleherzowi. Nie sądziłem, żeby im się to udało, faery był prawie przy wyjściu, a potem skierował się na południe w stronę parkingu. Nie było sposobu, żeby krótkie skrzacie nóżki mogły nadążyć za długimi nogami faery. Kobold mógłby uciec, gdybym nie interweniował, a ja miałem dobry powód żeby tego nie robić. To naprawdę nie był mój problem, to po pierwsze. Dobrze mi się tu powodziło, udało mi się pozostać w jednym miejscu przez więcej niż dziesięć lat,

prowadziłem dobrze prosperujący sklep i nikt nie podejrzewał, że byłem starszy niż trzy główne religie i mówiłem czterdziestoma dwoma językami. Gdybym wsadził swój nosą awanturę, a faery, albo kobold uciekliby, musiałbym znów ciężko pracować nad zniknięciem stąd. Z drugiej strony, wiedziałem, że będę czuł się winny, jeżeli pozwolę koboldowi uciec. Z tego co czytałem i słyszałem, charakteryzował ich brak poszanowania dla innych istot. Były jak komary, zdolne przenosić poważne choroby i jeżeli zobaczy się któregoś należałoby go zabić dla dobra spłecznego. Zagłada Pompei, jeżeli opowieści są prawdziwe, nie była spowodowana naturalnym wybuchem wulkanu, ale przez trzech koboldów, które posprzeczały się z czarownikiem z miasta. Było szczęściem dla nas, że nie zawracały sobie głowy ludźmi. Zostań tutaj. powiedziałem Oberonowi Zamierzam upewnić się, że źli faceci nie uciekną.Pewnie, ale nie możesz pomagać muffinkom w spadaniu. Rozpostarłem skrzydła i w ciszy poszybowałem w stronę wyjścia do San Felipe, tam gdzie faery i ze swoim niebezpiecznym przyjacielem przebiegli. Zderzyli się z matką z dwójką dzieci, którzy szli w stronę sceny, pchnęli nimi, już na zawsze sprawiając, że w umysłach tych biednych dzieci Mikołaj będzie kojarzył się z przemocą. Faery szybko znalazł odpowiedni rytm dla swoich nóg i doskonale go wykorzystał. Klan Rathskeller skręcił na rogu i pospieszył za nim, ale szybkie spojrzenie powiedziało mi, że niegdy nie zmniejszą tej odległości bez jakiejś pomocy. Zastanawiałem się, czy ich plan ucieczki obejmował bieg faery na południe i czy kobold przetrwa ten pościg, jego czarne oczy wyglądały z plecaka. Właściwie, to dlaczego wogóle wybrali Temple jako miejsce tej dziwacznej wymiany. Faery nie mogą przenosić się z Tir na nÓg bez dębu i jesionu, żeby wspomóc swoją podróż, a te drzewa raczej nie rosły z pobliży Phoenix. Ach, ale kobolty, zwłaszcza czarne, nie przebywające na słońcu, takie jak Kohlehrz, znają drogi podziemne. A szczególną cechą Targowiska w Temple jest to, że znajduje się niedaleko piaszczysto skalnego koryta rzeki Salt. Doszłem do wniosku, że kobolt doprowadził ich tak i był wstanie wyciągnąć ich na powierzchnię.

Rzeczywiście kierowali się w tamtą stronę, najpierw na wschód, potem na północ, kiedy trafili na parking, skrzaty biegły za nimi. Gdybym czekał, aż dotrą do gołej ziemi, tam gdzie jest ich cel, miałbym dostęp do całej potrzebnej mi mocy, ale oni też, jako istoty z podstawowej magii ziemi. Kiedy kobold dostanie się na jakąkolwiek ziemię, nic nie powstrzyma go przed ukryciem się w niej. Moje zdolności poruszania ziemią, były podobne do dziecka kopiącego plastikową łopatką, skrzaty i koboldy były jak hydrauliczne koparki o napędzie gąsienocowym. Na asfalcie oboje będziemy działać przy ograniczonych mocach, ale zwłaszcza ja, skoro zmiana kształtu na ludzki dodatkowo mnie jeszcze wydrenuje. Może jednak będę w stanie zatrzymać ich na tyle, że skrzaty w swoich głupawych butach na koturnach ich dogonią. Parking nie był wyjątkowo zajęty, w tej chwili nikt na niego nie wjeżdżał, ani z niego nie wyjeżdżał, chociaż taka mała łaska. Gdybym mógł zająć się był bez rujnowania czyjegoś dnia, to byłoby zwycięstwo. Podleciałem w doł, żeby przeciąć ścieżkę faery i zrzuciłem kamuflaż. Nagłe pojawienie się sowy na parkingu zaskoczyło go trochę i spowolniło, ale nie zatrzymał się, po prostu skręcił w lewo, żeby mnie ominąć. Zatrzymał się zaalarmowany, kiedy tuż przed nim zmieniłem kształt na ludzki. Celowo pokazałem swoją prawą stronę, tak że mógł zobaczyć tatuaż druicki, pokrywający mnie od pięty aż po prawą rękę. Gdyby spojrzał na mnie przez magiczne spectrum, widziałby poświatę energii ze zmiany, która przemieszczała się pomiędzy węzłami. Ale zobaczył także coś jeszcze. I na to liczyłem. Zaklął w zakoczeniu, tak jak kobold na jego plecach. Zrzędliwy warkot w staroniemieckiem żądał informacji, dlaczego się zatrzymali. Oczy faery rozszerzyły się, kiedy dotarło do niego, że nie jestem jednym z Tuatha De Danann. Dla niego byłem straszną opowieścią, którą opowiadano przy ognisku. - On jest zrobiony z żelaza! - zapiszczał. Uśmiechnąłem się na jego pomyłkę, chociaż może z jego perpektywy było to właściwe. Połączyłem swój żelazny amulet ze swoją aurą, więc dla niego wyglądałem jak naga śmierć. Wykorzystałem część moich kurczących się zapasów energi, żeby ożywić swoje odbicie i przerazić faery jeszcze bardziej, widział białe światło energi

przechodzące przeze mnie w magicznym spectrum i zastanawiał się, co właśnie zrobiłem. - Biegnij! Musimy dostać się do ziemi! - zazgrzytał głos kobolda. Faery próbował posłuchać, robiąc wypad w lewo, a potem w prawo, żeby mnie ominąć, ale odwzajemniłem jego ruch i wiedział, że nie przejdzie obok mnie, tak, żebym go nie dotknął. Graliśmy sobie w Berka Jesteś Martwy, moja aura rozpuści jego istotę. Rzuciłem się na niego z rozpostartymi rękami, a on cofnął sią szaleńczo, żeby mnie uniknąć. Nawet odwrócił się i ruszył na oślep, prosto w stronę skrzatów. Ale zapomniał, że jest na parkingu jednego z najpopularniejszych miejsc zakupów na terenie Phoenix. Kiedy biegł, z przeklinającym go koboldem, wbiegł prosto pod jedną z tych ogromnych, męskich ciężarówek z stalową kratownicą z przodu i stalowymi zderzakami. Obaj, on i ciężarówka poruszali się może z pięć mil na godzinę, normalnie nie zagraża to życiu, ale cała ta stal uderzyła we faery zgniatając go. Upadł na plecy na swojego ciemnego pasażera, nieprzytomny jeszcze zanim uderzył w ziemię. W tej chwili Kohleherz zdecydował, że nic więcej nie zyska na czajeniu się i podstępach. Wykorzystując swoją nadludzką siłę narodzonego z ziemi, zrzucił z siebie faery, a potem rozerwał plecak. Natychmiast chwycił faery w obie ręce i rzucił nim ponad maskę szoferki, z ochydnym plaśnięciem wylądował na przedniej szybie. Kierowca rzeczonej cieżarówki, już w szoku na myśl, ile zniżki z jego ubezpieczenia zniknie po tym wypadku, teraz prawie dostał zawału serca. Wyskoczył z szoferki, kląc i szukając kogoś, kogo mógłby za to obwinić. Miał na sobie dżinsy i koszulę z oderwanymi rękawkami, był jednym z tych facetów, którzy sądzą, że ich ręce to wizytówka "gun show". Zobaczył mnie stojącego tam nago, ale przeoczył kobolda, który był dużo bliżej ziemi i miał skórę w kolorze asfaltu. Natychmiast doszedł do wniosku, że chudziutki chłopiec, który najpierw wbiegł pod jego ciężarówkę, a potem w jakiś sposób uniósł się z powierzchni parkingu, próbował uciec przed moją niechcianymi seksualnych zalotami. - Co do cholery zrobiłeś, ty zboczeńcu? Mogłeś zabić tego biednego dzieciaka! powinni zamknąć cię i podłączyć jaja do prądu! Nie odpowiedziałem, ponieważ nadzy ludzie nigdy nie wygrają sprzeczki. Są okrzyczeni, aresztowani i potraktowani apralizatorem, ale nigdy nie wysłuchani. Poza

tym, miałem mniejszą, bardziej niebezpieczną rybkę do złowienia. Nie mogłem pozwolić, żeby Kohleherz uciekł. Chwycił stalowy termos i teraz sprawdzał położenie Klanu Rathskeller. Skrzaty sapały i dyszały w drodze do nas, zbliżały się, ale widać było, że żałowały, że nie mają butów do biegania zamiast tych niewygodnych elfich butów. Faery zgasł, jego ciało nie mogło poradzić sobie z podwójnym szokiem, od uderzenia i od żelaza, zaczął zmieniać się w kurz na masce ciężarówki, a kierowca paplał serię Co-kurwa-jest i nie-wierzę-w-to-gówno, a także inne nowoczesne określenia na określenie niedowierzania. Kohlegerz po raz pierwszy odwrócił się twarzą w moją stronę. - Zejdź mi z drogi - warknął, ale nie czekał, żebym mu odpowiedział. Najpewniej założył, że nie mówię w staroniemieckim. Mówiąc to był skupiony na zaklęciu które rzucał we mnie. Przymał termos pod lewym ramieniem, podczas kiedy prawie wyrzucił w jednym z tych dramatycznych agresywnych gestów, ulubionych przez megalomaniaków, jakby chwytał świat za metaforyczne jaja. Byłem całkiem pewien, że zaklęcie miało wyrzucić moje ciało w powietrze, daleko z jego drogi, ale nic takiego się nie stało. Zaklęcie, żeby uderzyć we mnie musiało najpierw minąć moją aurę, a skoro ta była powiązana z żelazem, większość zaklęć miało skłonności do spalania się w kontakcie z nią, nie działając już na mnie. Amulet wiszący na mojej szyi zadrżał, ale nie poruszyło się nic innego, co wskazywałoby, że jego zaklęcie zostało wogóle rzucone. Zdezorientowany tym kobold zdecydował się na działanie. - Przesuń się! - powiedział, tym razem przecinając powietrze przed sobą. Znów zadrżał mój amulet, ale stopy dalej stały pewnie na ziemi, blokują jego drogę ucieczki. Klan Rathskeller nadciągał szybko, przynajmniej tak szybko jak pozwalały im na to ich dziwaczne buty, to mu się nie spodobało. Syknął z flustracji i może po raz pierwszy potraktował mnie poważnie. Wyszczerzyłem się do niego szyderczo i odezwałem się w jego języku. - Jestem trochę starszy niż ty, Kohleherzu. Nie możesz odrzucić mnie tak łatwo na bok.

Kobold zbladł, ale nie dał się wciągnąć w rozmowę jak miałem nadzieję. Zamiast tego moje szyderstwa przypomniały mu o kimś niedaleko, kim mógł rzucić z łatwością. O przeklinającym kierowcy ciężarówki, który nie zamknął się, czy nawet nie zauważył, że go ignorowałem. Czarny palec Kohlekerza wskazał w stronę mężczyzny. - Porusz się! - powiedział znów, ale tym razem jego gest był dokładny, nie był już niedbałym skinięciem. Podniósł ramię ponad głową i bezradny mężczyzna uniósł się w niebiosa, wysoki krzyk wyrwał się z niego, a potem palec kobolda wskazał dokładnie na mnie. Mogłem przesunąć się z drogi i pozwolić, żeby mężczyzna uderzył głową w beton, lub mogłem go złapać. Nie było splotu, który mógłbym zrobić na czas, żeby uratować go magicznie, a poziom mojej energii był niebezpiecznie niski. Rzuciłem się, żeby go złapać. Miałem nadzieję, że podziękuje mi za ocalenie mu życia, ale był za bardzo nakręcony. Już uważał, że byłem jakiegoś rodzaju seksualnym zboczeńcem, więc rzucenie go siłą w moje ramiona, przeturlanie się wraz ze mną po parkingu było najpewniej najbardziej przerażającą rzeczą, jaką mógł sobie wyobrazić. Zęby miał zabarwione na brązowo, oddech mu cuchnął, gardło ochrypło od spanikowanych wrzasków. Zaczął uderzać mnie i odpychać starając oswobodzić się. Natychmiast mnie to znużyło i uderzyłem go mocniej niż było to potrzebne. Opadł nieprzytomny, a ja rozejrzałem się gorączkowo, żeby zlokalizować Kohleherza. Już prawie był przy trawniku, ale wplątał się w bójkę ze skrzatami, które w końcu zbliżyły się na tyle, żeby wykorzystać własną magię. W widzialnej sferze wyszscy mogli zobaczyć jak pięć elfów Mikołaja idzie energicznie, wymachując gorączkowo ramionami. Ja zobaczyłem jak starają się związać kobolda, a on odpiera każdy ich atak. Nie odpowiadał atakiem, nie miał czasu przygotować kontrataku pod nieubłaganym atakiem skrzatów, ale też wystarczało mu, że bedzie się bronić, równocześnie stale przesuwając się w stronę ziemi. W tej chwili nie byłem w stanie wspomóc ich magicznie. Ostatnią odrobinę mocy potrzebowałem, żeby utrzymać kamuflaż na Oberonie, nie mogłem zostawić go bez opieki i bez smyczy w centrum handlowym. Nieszczęśliwie nie miałem energi na tyle, żeby rzucić znów kamuflaż na siebie, a rozpaczliwie teraz tego potrzebowałem. Pozostali kupujący, przyciągnięci odgłosami walki, zwrócili uwagę na nasze małe zamieszanie, tym bardziej, że widzieli nagiego mężczyznę, leżącego obok ubranego.

Mogłem domyśleć się jak to podkręca ich ciekawość. Potrzebowałem wydostać się stąd, połączyć z ziemią i pomóc skrzatom, skoro już się w to włączyłem. Rozległy się krzyki i jęki. - Hej! Co ty robisz? - dobiegło mnie z różnych części parkingu, kiedy przeturlałem mężczyznę na plecy, szukając czegokolwiek, co pomogłoby mi w walce. Miałem nadzieję na nóż kieszonkowy, ale nie miałem szczęścia. Wyraźnie rysujący się okrągły kształt w tylnej kieszeni jego dżinsów sugerował, że swoje brązowe zęby zyskał od żucia tytoniu. Wyłowiłem okrągłą puszkę, zadowalająco ciężką, a potem ruszyłem na wschód w stronę ziemi. Goniły mnie oburzone krzyki. Najwyraźniej ludzie sądzili, że zabrałem mężczyźnie portfel. Jeżeli z gorliwości zaczną mnie ścigać, dostaną się w środek walki pomiędzy skrzatami, a koboldem. Im szybciej się to wszystko skończy, tym lepiej. Przemknąłem wzdłuż najdalej położonego na południe krańca parkingu, co pozwoliło mi uniknąć pościgu o jakieś trzy, cztery jardy. Kiedy zbliżyłem się do skrzatów, wspomogłem ich walkę rzucając puszką prosto w kobolda. Zobaczył mnie i nadlatującą puszkę, pobłyskująca w świetle z parkingu. Despracko rzucił zaklęcie uchylające, najpewniej sądząc że była to spadająca gwiazda, lub jakiś inny rodzaj broni. To nie było nic więcej niż rozproszenie. Dzięku temu w murze obronnym kobolta pojawiła się luka, pozwalając jednemu ze skrzatów na rzucenie wiążącego zaklęcia i powalenie go. Stalowy termos zaklekotał głośno po ziemi kilka razy, zanim odturlał się. Teraz, kiedy był już zrobiony wyłom, dosięgły go inne zaklęcia. Kohleherz zapiszczał drażniącym nerwy krzykiem, wiedząc, że jego śmierć jest nieunikniona i nic nie może zrobić, żeby jej uniknąć. Dalej biegłem na wschód, pozostawiając skrzatów, którzy rzucili się na kobolda, po odbiór bardziej osobistego, fizycznego zadośćuczynienia. Krzyci Kohleherza urwały się gwałtownie z mokrym dźwiękiem, odczucie czegoś złego, co czułem odkąd pojawił się zniknęło. Dźwięk syren dotarł do mnie, kiedy moje stopy dotknęły piaszczystej ziemi. Wypełniła mnie ulga, kiedy wciągałem energię przez moje tatuaże i rzuciłem na siebie kamuflaż. Kiedy wypełniłem magiczne zbiorniki, wróciłem, żeby upewnić się, że Kohleherz jest naprawdę martwy.

Był. Nie pozostało nic, poza oleistą plamą na asfalcie i grupą dziko zadowolonych skrzatów. Byłem pewien, że zachowają moją obecność w sekrecie, faery nie będzie nic opowiadał, skoro jego prochy rozwiał wiatr. Goibhniu odszedł nawet mnie nie zobaczywszy, więc uznałem, że będzie bezpieczne jeżeli pozostanę w Temple jeszcze trochę dłużej. Rathskellerowie podnieśli swój stalowy termos, co było najlepsze, ponieważ cokolwiek uwarzył Goibhniu, nie było to przeznaczone dla ludzi. Widzieli jak przechodzę obok, mój kamuflaż nie mylił ich magicznego wzroku i ukłonili mi się lekko. Odkłoniłem się, uznając wiedzę, że wyświadczyłem im przysługę i któregoś dnia, jeżeli okoliczności pozwolę, odwzajemnią mi się. Pozbawiony tytoniu facet został wkrótce zostanie zabrany przez karetkę i zapowiadaną dźwiękiem syren, a kilku ludzi skupiło się przy nim z telefonami komórkowymi w rękach. Odeszłem więc z powrotem tam, gdzie zostawiłem swojego psa i ubranie, tak że znów mogłem normalnie pojawić się. powiedział Oberon, kiedy wróciłem. Wygłodniały? To dość wielkie słowo jak na psa.To tragiczne.Mikołaj zostawia prezenty na Boże Narodzenie, Oberon, a nie na święta druidzkie.Okay, tak na wszelki wypadek. Jestem pewien, że jesteś na jego liście bardzo grzecznych psów.