Stephen King - Bazar zlych snow.pdf

Tytuł oryginału: THE BAZAAR OF BAD DREAMS Copyright © 2015 by Stephen King All rights reserved Projekt okładki: Ewa Wójcik Ilustracja na okładce: Vincent Chong Redaktor serii: Katarzyna Rudzka Redakcja: Lucyna Łuczyńska Korekta: Grażyna Nawrocka ISBN 978-83-8069-950-2 Warszawa 2015 Wydawca: Prószyński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl

OD AUTORA Niektóre z tych opowiadań ukazały się wcześniej, nie znaczy to jednak, że były wtedy ukończone czy nawet że ukończone są teraz. Dopóty, dopóki pisarz nie przejdzie na emeryturę albo nie umrze, jego praca się nie kończy; zawsze można coś doszlifować, nanieść jeszcze kilka poprawek. Jest też sporo nowych tekstów. Jeszcze jedna sprawa: ogromnie się cieszę, Stały Czytelniku, że obaj wciąż tu jesteśmy. Fajnie, co? SK

Z biodra strzelam, fason trzymam. AC/DC

WSTĘP Zrobiłem dla Ciebie garść drobiazgów, Stały Czytelniku; oto leżą przed Tobą w blasku księżyca. Zanim jednak obejrzysz te małe ręcznie wykonane skarby, które mam na sprzedaż, porozmawiajmy o nich chwilę, dobrze? Nie zabiorę Ci dużo czasu. Proszę, usiądź przy mnie. I podejdź trochę bliżej. Nie gryzę. Chociaż tyle lat się znamy, jak przypuszczam, wiesz, że to nie całkiem prawda. Mam rację? I Zdziwilibyście się – tak przynajmniej sądzę – jak wiele osób pyta mnie, dlaczego nadal piszę opowiadania. Odpowiedź jest dość prosta: pisanie ich sprawia mi radość, bo urodziłem się po to, żeby zabawiać ludzi. Na gitarze gram słabo, stepować nie potrafię w ogóle, a to akurat umiem. Więc to robię. Jestem z natury powieściopisarzem, przyznaję bez bicia, i szczególnym sentymentem darzę długie powieści, w których i pisarz, i czytelnik mogą się zanurzyć, a wykreowany świat ma szansę stać się światem niemal rzeczywistym. Dobra długa książka jest czymś więcej niż romansem autora z czytelnikiem; to małżeństwo. Kiedy czytelnik pisze do mnie, że z żalem przewracał ostatnią kartkę Bastionu czy Dallas ’63, uznaję, że ta powieść mi się udała. Jednak krótsze, bardziej intensywne doświadczenie też ma swoje zalety. Może być ożywcze, czasem nawet szokujące, jak walc z obcą osobą, której nigdy więcej nie zobaczysz, pocałunek w mroku czy piękny bibelot wyłożony na tanim kocu na bazarze ulicznym. I rzeczywiście, kiedy powstają zbiory moich opowiadań, zawsze czuję się jak handlarz uliczny, taki, który otwiera swój kramik tylko o północy. Rozkładam swoje towary, zapraszając czytelnika – to Ty – żeby podszedł i coś sobie wybrał. Zawsze jednak dodaję stosowne caveat: bądź ostrożny, mój drogi, bo niektóre z tych przedmiotów są niebezpieczne. To te, w których skrywają się koszmary, te, o których nie możesz przestać myśleć, kiedy sen nie chce nadejść, i zastanawiasz się, dlaczego drzwi szafy są otwarte, chociaż doskonale pamiętasz, że je zamknąłeś. II Skłamałbym, gdybym powiedział, że zawsze lubiłem ścisłą dyscyplinę, jaką narzucają krótsze formy literackie. Opowiadania wymagają swoistej ekwilibrystyki, trzeba długo i żmudnie trenować, by nabrać w niej wprawy. Lekka lektura jest produktem ciężkiej pracy pisarza, mawiają niektórzy nauczyciele i mają rację. Potknięcia, które w powieści mogą ujść płazem, w opowiadaniu stają się aż nadto widoczne. Ścisła dyscyplina jest konieczna. Pisarz musi powściągnąć instynktowną chęć zboczenia na pewne kuszące boczne ścieżki i trzymać się głównego szlaku. Pisząc krótkie formy literackie, jak nigdy jestem świadom ograniczeń swojego talentu. Walczę z poczuciem własnej niedoskonałości, dojmującym strachem, że nie zdołam zasypać przepaści między świetnym pomysłem a realizacją jego pełnego potencjału. Prościej rzecz ujmując, gotowy produkt jakoś nigdy nie dorównuje znakomitemu pomysłowi, który pewnego dnia wychynął z mojej podświadomości wraz z podekscytowaną myślą: O rany! Muszę to

natychmiast napisać! Bywa jednak, że końcowy rezultat jest całkiem niezły. I, raz na jakiś czas, nawet lepszy od pierwotnego zamysłu. Uwielbiam, kiedy tak się dzieje. Największym wyzwaniem jest poważnie wziąć się do roboty i sądzę, że to dlatego tak wielu niedoszłych pisarzy ze świetnymi pomysłami nigdy nie chwyta za długopis ani nie zaczyna stukać w klawisze. Zbyt często przypomina to próbę uruchomienia samochodu w zimny dzień. Początkowo silnik nawet nie rzęzi, tylko stęka. Jeśli jednak będziesz dalej próbował (a akumulator nie zdechnie), odpali… trochę pocharczy… i wreszcie zaskoczy. Są tu opowiadania, które powstały w przypływie natchnienia (na przykład Letni grom) i musiały natychmiast zostać przelane na papier, nawet kosztem przerwania pracy nad powieścią. Inne, jak 130. kilometr, przez dziesiątki lat cierpliwie czekały na swoją kolej. Mimo wszystko, bez względu na okoliczności, napisanie dobrego opowiadania zawsze wymaga tej samej pełnej koncentracji. Tworzenie powieści nieco przypomina mecz baseballowy, który może trwać tak długo, jak to konieczne, choćby i dwadzieścia rund. Pisanie opowiadań ma więcej wspólnego z grą w koszykówkę lub futbol: to walka nie tylko z przeciwną drużyną, ale i z czasem. Kto pisze prozę, krótką czy długą, nigdy nie przestaje się uczyć. W oczach skarbówki mogę sobie być Zawodowym Pisarzem – jak podaję w zeznaniu podatkowym – natomiast w pracy twórczej wciąż jestem amatorem, stale uczę się swojego rzemiosła. Jak my wszyscy. Każdy dzień poświęcony pisaniu to kolejna lekcja i bój o to, żeby zrobić coś nowego. Nie wolno pracować na pół gwizdka. Talentu nie da się powiększyć – jest dany w pakiecie startowym – można jednak zapobiec jego kurczeniu. Przynajmniej chcę w to wierzyć. Zresztą… ech! Nadal to kocham. III Oto więc mój kramik, drogi Stały Czytelniku. Tej nocy sprzedaję po trochu wszystkiego – jest potwór, który wygląda jak samochód (echo Christine), człowiek, który zabija pisaniem nekrologów, czytnik e-booków otwierający dostęp do światów równoległych, no i ten największy przebój wszech czasów, kres rasy ludzkiej. Najchętniej handluję tymi rzeczami, kiedy inni przekupnie dawno poszli do domu, gdy ulice opustoszały i nad kanionami miasta unosi się zimny sierp księżyca. To wtedy lubię rozpościerać koc i wykładać mój towar. Starczy tego gadania. To co, może teraz chciałbyś coś kupić? Wszystko, co widzisz, jest dziełem moich rąk i choć kocham wszystkie te rzeczy i każdą z osobna, chętnie je sprzedam, bo powstały specjalnie dla Ciebie. Jeśli chcesz, możesz je obejrzeć z bliska, ale ostrzegam, bądź ostrożny. Najlepsze z nich mają kły. 6 sierpnia 2014

Kiedy miałem dziewiętnaście lat i studiowałem na Uniwersytecie Maine, często jeździłem z Orono do małego miasta Durham, w moich książkach zwykle przedstawianego jako Harlow. Odbywałem tę podróż mniej więcej co trzeci weekend, żeby zobaczyć się z moją dziewczyną… i, przy okazji, z moją matką. Miałem wtedy forda kombi rocznik ’61: sześć cylindrów, trzy biegi zmieniane drążkiem przy kierownicy (spytajcie swoich ojców, co to był za wóz). Dostałem go po moim bracie, Davidzie. W tamtych czasach autostrada I-95 była mniej uczęszczana i po wakacjach, kiedy letnicy wracali do swojego powszedniego życia, długimi odcinkami często nie napotykało się ani jednego samochodu. Oczywiście, nie istniały jeszcze telefony komórkowe. W razie awarii wozu miałeś dwie możliwości: naprawić go samemu albo czekać, aż zatrzyma się jakiś samarytanin i podwiezie cię do najbliższego warsztatu. Podczas tej dwieściepięćdziesięciokilometrowej jazdy szczególnym lękiem napawał mnie sto trzydziesty piąty kilometr, odcinek biegnący przez zupełne pustkowie między Gardiner a Lewiston. Byłem święcie przekonany, że jeśli mój stary gruchot się rozkraczy, stanie się to właśnie tam. Wyobrażałem sobie, jak stoi, samotny i porzucony, na poboczu. Czy ktoś zatrzymałby się, żeby sprawdzić, czy kierowcy nic się nie stało? Czy nie leży na przednim siedzeniu, powalony atakiem serca? Oczywiście, że by sprawdził. Samarytanie są wszędzie, zwłaszcza na głuchej prowincji. Ludzie ze wsi troszczą się o swoich. Pomyślałem sobie jednak: a gdyby mój rzęch był wabikiem? Potworną pułapką na nieostrożnych? Uznałem, że to materiał na dobre opowiadanie, i miałem rację. Było dobre. Zatytułowałem je „135. kilometr”. Nigdy nie napisałem jego ostatecznej wersji, a tym bardziej go nie opublikowałem, bo gdzieś się zapodziało. W tamtych czasach regularnie brałem LSD i ciągle coś gubiłem. Także, krótkimi okresami, rozum. Przenieśmy się prawie czterdzieści lat później. Choć w dwudziestym pierwszym wieku długim odcinkiem I-95 przecinającym Maine jeździ więcej samochodów, po wakacjach ruch wciąż jest mały, a cięcia budżetowe zmusiły władze stanu do zamknięcia wielu przydrożnych parkingów. Na jednym z nich, przy zjeździe na Lewiston, była stacja benzynowa z Burger Kingiem (w którym skonsumowałem masę Whopperów). Stała opuszczona, coraz smutniejsza i coraz bardziej zaniedbana, za barierkami z napisem ZAKAZ WJAZDU grodzącymi wjazd i wyjazd. Mroźne zimy zniszczyły nawierzchnię parkingu i z pęknięć w asfalcie powyrastały chwasty. Kiedy pewnego dnia tamtędy przejeżdżałem, przypomniało mi się moje stare opowiadanie i postanowiłem napisać je od nowa. Ponieważ opuszczony parking był nieco dalej na południe niż przerażający sto trzydziesty piąty kilometr, musiałem zmienić tytuł. Poza tym wszystko jest chyba mniej więcej tak jak w oryginale. Ta oaza na autostradzie może już zniknęła – jak mój stary ford, moja dawna dziewczyna i wiele moich dawnych złych nawyków – ale opowieść pozostaje. Jest jedną z moich ulubionych.

130. KILOMETR 1. PETE SIMMONS (huffy ’07) – Nie możesz pojechać ze mną – powiedział jego starszy brat. George mówił zniżonym głosem, choć jego kumple – grupa dwunasto-i trzynastolatków z osiedla, którzy nazywali siebie Gangsterami Szos – byli daleko, na końcu przecznicy. Czekali na niego. Dość niecierpliwie. – To zbyt niebezpieczne. – Nie boję się – odparł Pete całkiem śmiało, chociaż tak naprawdę trochę się bał. George i jego kumple wybierali się do piaskowni za kręgielnią. Tam będą oddawać się zabawie, którą wymyślił Normie Therriault, szef Gangsterów Szos, a zabawa nazywała się Desant Z Piekła. Polegała na tym, że pędziłeś rowerem wyboistą ścieżką na skraj wyrobiska, krzycząc na całe gardło „Gangsterzy rządzą!”, i zaraz za krawędzią dołu musiałeś wyskoczyć z siodełka. Piaskownia miała może trzy metry głębokości, wyznaczony obszar lądowania był miękki, ale prędzej czy później ktoś spadnie na żwir zamiast piasku i ani chybi złamie rękę albo kostkę. Nawet Pete zdawał sobie z tego sprawę (choć poniekąd rozumiał, dlaczego stanowiło to dodatkową atrakcję). Wtedy o wszystkim dowiedzą się rodzice i Desant Z Piekła się skończy. Na razie jednak chłopcy – bez kasków, oczywiście – mogli wyżywać się w zabawie. George wiedział, iż nie może pozwolić bratu w niej uczestniczyć; miał się nim opiekować, podczas gdy rodzice byli w pracy. Gdyby Pete rozwalił swojego huffy’ego na dnie wyrobiska, on pewnie dostałby tydzień szlabanu. Gdyby złamał rękę – miesiąc. A gdyby – Boże uchowaj! – jego brat skręcił sobie kark, George chyba nie wyszedłby ze swojego pokoju do studiów. Poza tym, kochał tego smroda. – Posiedź tu – przykazał George. – Za parę godzin wrócimy. – Z kim mam posiedzieć? – spytał Pete. Trwały ferie wiosenne i wszystkich jego kumpli, tych, których matka nazywała „odpowiednimi wiekowo”, gdzieś wymiotło. Paru pojechało do Disney World w Orlando. Na myśl o tym serce Pete’a wypełniało się zawiścią i zazdrością; paskudna, ale dziwnie smakowita mieszanka. – Posiedź i tyle – powtórzył George. – Skocz do sklepu czy coś. – Wygrzebał z kieszeni dwa zmięte banknoty z Waszyngtonem. – Masz kasę. Pete spojrzał na nie. – O rany, kupię sobie corvette’a. Może dwa. – Rusz się, Simmons, bo pojedziemy bez ciebie! – wrzasnął Normie. – Już! – odkrzyknął George. Potem, zniżonym głosem, do brata: – Weź te pieniądze, nie bądź glut. Pete przyjął banknoty. – Nawet przyniosłem lupę. Chciałem im pokazać… – Widzieli tę dziecinną sztuczkę tysiąc razy – przerwał mu George, ale gdy zobaczył opadające kąciki ust Pete’a, spróbował złagodzić cios. – Zresztą, spójrz na niebo, młotku. W pochmurny dzień niczego lupą nie podpalisz. Posiedź tu. Kiedy wrócę, zagramy w okręty na komputerze czy coś. – No dobra, cieniasie! – krzyknął Normie. – Na razie, pozdrów Kazię! – Muszę lecieć – powiedział George. – Tylko cię proszę: nie pakuj się w żadne kłopoty.

Zostań na osiedlu. – Zobaczysz, złamiesz kręgosłup i będziesz, kurde, sparaliżowany do końca życia – rzucił Pete… po czym pospiesznie splunął między rozłożonymi palcami, żeby odczynić klątwę. – Powodzenia! – zawołał. – Skocz najdalej! George podziękował machnięciem ręki, ale się nie obejrzał. Stanął na pedałach swojego roweru, dużego schwinna, który Pete podziwiał, ale nie umiał na nim jeździć (raz spróbował i wyłożył się w połowie podjazdu). Pete patrzył, jak brat rozpędza się i w pogoni za swoimi ziomami mknie w głąb zabudowanej domami jednorodzinnymi przecznicy na przedmieściach Auburn. A potem został sam. Wyjął lupę z torby rowerowej i przysunął soczewkę do przedramienia, ale nie było ani punkcika światła, ani ciepła. Spojrzał posępnie na nisko wiszące chmury i schował lupę. Była dobra, marki Richforth. Dostał ją na ostatnie Boże Narodzenie; miała mu pomóc w pracy nad szkolnym projektem naukowym, fermą mrówek. – Skończy w garażu i będzie zbierać kurz – prorokował ojciec, ale choć ferma mrówek została oficjalnie zaprezentowana w lutym (Pete i jego partnerka, Tammy Witham, dostali po piątce) i projekt się skończył, lupa jeszcze się Pete’owi nie znudziła. Najbardziej lubił wypalać na podwórku dziury w kartkach papieru. Dziś jednak nic z tego. Dzisiaj popołudnie ciągnęło się przed nim jak pustynia. Mógł wrócić do domu i pooglądać telewizję, ale ojciec zablokował wszystkie ciekawe kanały, kiedy odkrył, że George nagrywał na DVR Zakazane imperium, pełne gangsterów z dawnych lat i gołych cycków. Podobna blokada była na komputerze Pete’a i jeszcze nie znalazł sposobu, żeby ją obejść, choć wiedział, że da radę; to tylko kwestia czasu. No i? – No i co – powiedział cichym głosem i powoli popedałował w stronę końca Murphy Street. – No i… kurwa… co. Za mały na Desant Z Piekła, bo to zbyt niebezpieczne. Do dupy. Gdyby tak wymyślił coś, co pokazałoby George’owi, Normiemu i reszcie Gangsterów, że nawet małe dzieci mogą stawić czoło niebez… I wtedy wpadł na pomysł. Mógłby rozejrzeć się po opuszczonym parkingu przy autostradzie. Nie sądził, by starsze chłopaki znały to miejsce, bo sam usłyszał o nim od rówieśnika, Craiga Gagnona. Opowiadał, że zeszłej jesieni był tam z paroma kolegami, dziesięciolatkami. Jasne, mógł bujać, ale Pete go o to nie podejrzewał. Craig podał za dużo szczegółów, a nie był typem dzieciaka, który potrafi zmyślać. Ot, taki matołek, prawdę mówiąc. Teraz, kiedy miał ustalony cel, Pete zaczął szybciej pedałować. Na końcu Murphy Street skręcił w lewo, na Hyacinth. Chodnik był pusty, ulicą nie jechał żaden samochód. U państwa Rossignol wył odkurzacz, poza tym okolica wyglądała jak uśpiona albo wymarła. Domyślał się, że tak naprawdę wszyscy są w pracy, tak samo jak jego rodzice. Odbił w prawo na Rosewood Terrace, mijając żółty znak z napisem ŚLEPA ULICA. Na Rosewood było tylko kilkanaście domów. Ulica kończyła się ogrodzeniem z siatki. Za nim tylko gęste krzaki i rosochate, dziko wyrosłe drzewa. Kiedy Pete podjechał już blisko siatki (i zawieszonej na niej nie wiedzieć po co tabliczki BRAK PRZEJAZDU), przestał pedałować i resztę drogi pokonał siłą rozpędu. Rozumiał – mgliście – że choć postrzegał George’a i jego Gangsterów jako Starszych Chłopaków (a Gangsterzy postrzegali tak siebie na pewno), to prawdziwymi Starszymi

Chłopakami byli nie oni, tylko nastoletni twardziele, ci mieli prawa jazdy i dziewczyny. Prawdziwe Starsze Chłopaki chodziły do szkoły średniej. Lubiły pić, palić trawę, słuchać heavy metalu albo hip-hopu i lizać się ze swoimi dziewczynami. Tym celom służył opuszczony parking przy autostradzie. Pete zsiadł z huffy’ego i rozejrzał się, czy nikt nie patrzy. Nie było żywej duszy. Nawet wkurzających bliźniaczek Cross, które w czasie wolnym od szkoły lubiły skakać na skakankach (w tandemie) po całym osiedlu. Jak dla niego, to cud. Niedaleko słyszał jednostajny szum samochodów jadących I-95 na południe do Portland i na północ do Augusty. Nawet jeśli Craig mówił prawdę, pewnie już naprawili ogrodzenie, pomyślał Pete. Taki już dzisiaj mam dzień. A kiedy się pochylił, zauważył, że ogrodzenie tylko wyglądało na nieuszkodzone. Ktoś (pewnie Starszy Chłopak, który dawno powiększył grono nudnych Młodych Dorosłych) przeciął sploty siatki w prostej linii od góry do dołu. Pete rozejrzał się jeszcze raz, wsunął palce w metalowe romby i pchnął. Spodziewał się oporu, niepotrzebnie. Rozcięty odcinek siatki rozchylił się jak brama na wiejskie podwórze. Czyli Naprawdę Starsze Chłopaki rzeczywiście tędy wchodziły. Juhu. W sumie to logiczne, jak o tym pomyśleć. Może i mieli prawa jazdy, lecz wjazd i wyjazd z parkingu na sto trzydziestym kilometrze były zagrodzone dużymi pomarańczowymi beczkami, których używają drogowcy. Trawa wyrastała z popękanego asfaltu na opuszczonych miejscach postojowych. Pete tysiące razy widział to na własne oczy, kiedy przejeżdżał tamtędy szkolnym autobusem wożącym go autostradą I-95 z Laurelwood na oddaloną o trzy zjazdy Sabattus Street, przy której stała szkoła podstawowa numer 3 w Auburn, znana też jako Alcatraz. Zanim ten parking zamknięto, była na nim stacja benzynowa, Burger King, TCBY i Sbarro. Tata Pete’a mówił, że zamknęli dlatego, bo przy autostradzie powstało za dużo parkingów i stanu nie stać na utrzymanie ich wszystkich. Pete przeprowadził rower przez szczelinę w siatce i starannie zamknął prowizoryczną bramę, tak by wszystkie rombowe oczka były równe i ogrodzenie wyglądało na nienaruszone. Ruszył w stronę ściany krzewów, uważając, żeby nie przejechać po odłamkach rozbitego szkła (po tej stronie siatki leżało ich dużo). Zaczął wypatrywać tego, co gdzieś tutaj być musiało; wskazywało na to rozcięte ogrodzenie. I wtedy to zobaczył, oznakowane zadeptanymi petami i kilkoma butelkami po piwie i napojach: ścieżkę prowadzącą w głąb zarośli. Wszedł na nią z rowerem. Wysokie krzaki wchłonęły go. Za jego plecami Rosewood Terrace przeżywała we śnie kolejny pochmurny wiosenny dzień. Zupełnie jakby Pete’a Simmonsa w ogóle nigdy tam nie było. Ścieżka od ogrodzenia na parking miała, według oceny Pete’a, jakieś osiemset metrów długości i co krok napotykał na niej ślady obecności Starszych Chłopaków: pół tuzina małych brązowych buteleczek (dwie z wciąż przyczepionymi łyżeczkami do koki oblepionymi zaschłymi glutami), torebki po przekąskach, wykończone koronką majtki wiszące na krzaku (na oko Pete’a były tu dość długo, może z pięćdziesiąt lat) i – dobra jest! – opróżnioną do połowy, ale szczelnie zakręconą butelkę wódki Popov. Po krótkiej wewnętrznej dyskusji z samym sobą schował ją do torby rowerowej razem z lupą, najnowszym „Locke and Key” i kilkoma podwójnymi oreo w woreczku strunowym. Przeprowadził rower przez leniwie płynący strumyk i rach-ciach, już był na tyłach

parkingu. Przed sobą miał następne ogrodzenie z siatki, ono jednak też było rozcięte, więc bez trudu prześlizgnął się na drugą stronę. Dalej ścieżka biegła przez wysoką trawę na tylny parking. Tam, domyślił się, podjeżdżały wozy dostawcze. Blisko budynku widział ciemniejsze prostokąty na asfalcie, ślady po kontenerach na śmieci. Opuścił nóżkę huffy’ego i postawił go na jednym z nich. Z mocno walącym sercem myślał, co dalej. Włamanie, miśku. Za to zamykają w więzieniu. Ale czy to będzie włamanie, jeśli znajdzie otwarte drzwi albo poluzowaną deskę na jednym z okien? Pewnie nazwaliby to nieuprawnionym wejściem, ale czy to w ogóle przestępstwo? W głębi ducha wiedział, że tak, domyślał się jednak, że za samo wejście, bez włamania, nie wsadziliby go do więzienia. Ale czy nie po to tutaj przyszedł, żeby podjąć ryzyko? Zrobić coś, czym potem będzie mógł się pochwalić Normiemu, George’owi i reszcie Gangsterów Szos? Poza tym, jasne, bał się, ale przynajmniej już się nie nudził. Spróbował otworzyć drzwi z wyblakłą tabliczką TYLKO DLA PERSONELU. Okazały się zamknięte, na amen – nie ustąpiły ani o milimetr. Obok nich były dwa okna, na oko szczelnie zabite deskami. Wtedy przypomniał sobie ogrodzenie z siatki, które tylko wyglądało na nieuszkodzone, i nacisnął deski ręką. Nic z tego. Trochę mu ulżyło. Gdyby chciał, mógłby zrezygnować i miałby usprawiedliwienie. Tyle że… Naprawdę Starsze Chłopaki jakoś wchodziły do środka. Na pewno. A skoro tak, to którędy? Od frontu? Tam, gdzie byłoby ich widać z autostrady? Może tak, jeśli przychodzili nocą, ale Pete nie miał zamiaru ryzykować w biały dzień. Nie w czasie, kiedy każdy przejeżdżający kierowca z komórką mógł zadzwonić na 911 i powiedzieć: „Chciałem tylko zgłosić, że jakiś szczyl pęta się po parkingu na 130. kilometrze. Wie pani, tam, gdzie kiedyś był Burger King”. Wolałbym złamać rękę na Desancie Z Piekła, niż musieć zadzwonić do rodziców z koszar policji stanowej w Gray. Ba, wolałbym złamać obie ręce i jeszcze przyciąć sobie wacka rozporkiem. No, to może niekoniecznie. Podszedł do rampy przeładunkowej i tam znów: dobra jest. U stóp betonowego podwyższenia walały się dziesiątki zadeptanych petów, a także jeszcze kilka brązowych buteleczek otaczających swojego pana i władcę: ciemnozieloną butelkę Ny-Quil. Szczyt rampy, gdzie duże ciężarówki podjeżdżały tyłem, żeby wyładować towar, był na wysokości oczu Pete’a, ale w kruszejącym cemencie powstały szczeliny, takie w sam raz, żeby zwinny dzieciak w trampkach Chuck Taylor miał gdzie oprzeć nogi. Pete podniósł ręce nad głowę, wczepił palce w popękaną powierzchnię rampy… a dalej już, jak to mówią, samo poszło. Na rampie było wyblakłe czerwone graffiti EDWARD LITTLE TO NAJLEPSZA BUDA, RED EDDIES RZĄDZĄ. Nieprawda, pomyślał Pete, rządzą Gangsterzy Szos. Popatrzył wokół z wysoka, uśmiechnął się szeroko i powiedział: – A właściwie to ja rządzę. I stojąc tam, nad pustym parkingiem na tyłach budynku, czuł, że to jest prawda. Przynajmniej na razie. Zszedł na dół – tak tylko, by się upewnić, że da radę – po czym przypomniał sobie o rzeczach w torbie rowerowej. Zapasach na wypadek, gdyby zdecydował się spędzić tu całe popołudnie, badając teren i tak dalej. Zastanowił się, co ze sobą zabrać, po czym postanowił odpiąć torbę i wziąć wszystko. Nawet lupa mogła się przydać. W jego głowie zamajaczyła

niewyraźna wizja: mały detektyw znajduje na opuszczonym parkingu ofiarę morderstwa i rozwiązuje sprawę, zanim policja dowiaduje się, że w ogóle doszło do przestępstwa. Już widział, jak mówi Gangsterom słuchającym z opadniętymi szczękami, że to była bułka z masłem. Elementarne, drogie jełopy. Bzdura, oczywiście, ale fajnie byłoby poudawać. Dźwignął torbę na rampę przeładunkową (ostrożnie z uwagi na opróżnioną do połowy flaszkę wódki), po czym wdrapał się z powrotem na górę. Do środka prowadziła brama z blachy falistej, wysoka na co najmniej cztery metry i zamknięta na nie jedną, lecz dwie ogromniaste kłódki, ale osadzone w niej były mniejsze drzwi, wielkości człowieka. Pete chwycił gałkę. Nie przekręciła się, drzwi nie otwierały się też, kiedy je pchał i ciągnął, jednak jakby trochę ustępowały. Nawet więcej niż trochę. Spojrzał w dół i zobaczył, że ktoś wetknął u dołu drewniany klin; to się nazywa pewne zabezpieczenie. Z drugiej strony, czego się spodziewać po małolatach naćpanych koką i syropem na kaszel? Pete wyciągnął klin i kiedy tym razem pchnął drzwi, otworzyły się ze skrzypieniem. Duże okna od frontu starego Burger Kinga zasłaniała druciana siatka, nie deski, więc Pete wyraźnie widział wnętrze. Z części restauracyjnej zniknęły stoliki i siedzenia, kuchnia zmieniła się w ciemną jamę z przewodami sterczącymi ze ścian i płytkami zwisającymi tu i ówdzie z sufitu, nie była jednak zupełnie nieumeblowana. Pośrodku, otoczone składanymi krzesłami, stały dwa zsunięte stare stoliki do kart. Na powstałym w ten sposób szerokim blacie leżało pół tuzina brudnych blaszanych popielniczek, kilka talii zatłuszczonych kart Bicycle i pojemnik żetonów pokerowych. Ściany zdobiło dwadzieścia, może trzydzieści rozkładówek. Pete obejrzał je z wielkim zainteresowaniem. Wiedział, co to cipka, niejedną widział na HBO i CinemaKlapsie (zanim rodzice się połapali i zablokowali płatne kanały), ale te tutaj były ogolone. Nie bardzo rozumiał, czym tu się podniecać – wydawały mu się jakieś takie obleśne – ale uznał, iż może to przyjdzie z wiekiem. Poza tym, gołe cycki wynagrodziły mu to z nawiązką. Gołe cycki były zajebiste. W kącie leżały trzy brudne materace, zsunięte jak stoliki do kart, ale Pete miał już na tyle rozumu, by wiedzieć, że nie grało się na nich w pokera. – Pokaż cipkę! – nakazał jednej z dziewczyn z „Hustlera” na ścianie i zachichotał. Po chwili dorzucił: – Pokaż ogoloną cipkę! – i zaśmiał się jeszcze głośniej. Trochę żałował, że nie ma z nim Craiga Gagnona, nawet jeśli Craig to fujara. Mogliby się razem pośmiać z ogolonych cipek. Zaczął chodzić tu i tam, wciąż puszczając nosem małe bąbelki śmiechu. W budynku było wilgotno, ale nie zimno. Najbardziej drażnił zapach, mieszanka dymu z papierosów i marychy, oparów starej gorzały i smrodu grzyba w ścianach. A do tego coś jakby fetor gnijącego mięsa. Pewnie z kanapek kupionych w Rosselli’s albo Subwayu. Na ścianie obok blatu, przy którym ludzie kiedyś zamawiali Whoppery i Whalery, Pete znalazł jeszcze jeden plakat. Ten przedstawiał Justina Biebera w wieku może szesnastu lat. Jego zęby zostały zamalowane na czarno, na policzku ktoś wytatuował mu swastykę. Z czupryny Beeba sterczały diabelskie rogi narysowane czerwonym atramentem, w twarz powbijane były rzutki. Na ścianie nad plakatem nagryzmolone było markerem: USTA 15 PKT, NOS 25 PKT, OCZY 30 PKT KARZDE. Pete powyciągał rzutki i cofnął się przez duże puste pomieszczenie do czarnej kreski na podłodze. Koło niej ktoś napisał drukowanymi literami LINIA BEEBERA. Pete stanął za kreską i dziesięć–dwanaście razy rzucił sześcioma rzutkami. W ostatniej próbie zdobył sto dwadzieścia

pięć punktów. Całkiem nieźle, stwierdził. Wyobraził sobie, jak George i Normie Therriault biją mu brawo. Podszedł do jednego z okien zasłoniętych siatką. Wyjrzał na puste betonowe wysepki pozostałe po usunięciu dystrybutorów i samochody przejeżdżające za nimi. Ruch nie był duży. Domyślał się, że latem autostrada znów się zapcha turystami i letnikami, chyba że, jak mówił tata, cena paliwa dojdzie do siedmiu dolców za galon i wszyscy zostaną w domach. Co teraz? Pograł w rzutki, zobaczył tyle ogolonych cipek, że starczy mu… no, do końca życia to nie, ale na kilka miesięcy z pewnością, nie ma żadnych morderstw do rozwikłania, więc czym tu się zająć? Wódką, stwierdził. Nią się zajmie. Upije kilka łyków – tak tylko, żeby pokazać, że może, i żeby jego przyszłe przechwałki miały tę jakże istotną nutę wiarygodności. Potem pewnie spakuje manele i wróci na Murphy Street. Zrobi, co może, żeby opowieść o jego przygodzie brzmiała superciekawie – nawet pasjonująco – ale tak naprawdę nie było tutaj nic ciekawego. Ot, nora, w której Naprawdę Starsze Chłopaki grały w karty, obracały laski i chowały się przed deszczem. Ale gorzała… to już coś. Podszedł z torbą rowerową do materaców i usiadł (uważał, żeby nie dotknąć żadnej z plam, których było mnóstwo). Wyjął wódkę i obejrzał ją ze swoistą ponurą fascynacją. W wieku prawie jedenastu lat nie pałał jakąś szczególną chęcią zakosztowania dorosłych przyjemności. Zeszłego roku podwędził dziadkowi papierosa i wypalił go za sklepem. Do połowy. Potem pochylił się i wyrzygał lunch między swoje tenisówki. Tego dnia uzyskał interesującą, ale niezbyt cenną informację: fasolka z parówkami nie wygląda rewelacyjnie, kiedy się ją bierze do ust, ale przynajmniej jest smaczna. Zwracana wygląda okropnie i jeszcze gorzej smakuje. Błyskawiczny i stanowczy bunt jego organizmu przeciwko papierosowi American Spirit wskazywał, że z gorzałą pójdzie nie lepiej, a pewnie gorzej. Jeśli jednak choć nie umoczy ust, każda jego przechwałka będzie kłamstwem. A George był chodzącym wykrywaczem kłamstw – przynajmniej kłamstw Pete’a. Pewnie znowu się porzygam, pomyślał, po czym powiedział: – Dobrze chociaż, że nie ja pierwszy w tej norze. To go rozśmieszyło. Wciąż jeszcze się uśmiechał, kiedy odkręcił korek i przysunął szyjkę butelki do nosa. Trochę zalatywało, ale nie bardzo. Może w środku była woda, a z wódki został tylko zapach. Podniósł butelkę do ust, po trosze z nadzieją, że tak się okaże, po trosze, że nie. Nie liczył na nic nadzwyczajnego i z całą pewnością nie chciał się schlać – jeszcze złamałby sobie kark przy schodzeniu z rampy przeładunkowej – ale kusiło go, żeby spróbować. Jego rodzice uwielbiali to pić. – Pokaż, jakiś odważny – powiedział bez żadnego powodu i wziął mały łyk. Nie była to woda, na pewno nie. Smakowało jak gorący, lekki olej. Pete przełknął raczej z zaskoczenia. Wódka spłynęła palącym strumieniem przez gardło i eksplodowała w żołądku. – O żeż ja cię! – wrzasnął. Łzy stanęły mu w oczach. Odsunął flaszkę na odległość ramienia, jakby go ugryzła. Jednak żar w żołądku już przygasał. Właściwie czuł się dobrze. Nie był pijany, nie chciało mu się rzygać. Pociągnął jeszcze jeden mały łyk, teraz już wiedząc, czego się spodziewać. Żar w ustach… żar w gardle… bum w żołądku. Całkiem fajnie. Poczuł mrowienie w ramionach i dłoniach. Może też w szyi. Nie takie jak wtedy, gdy drętwieje ręka czy noga, bardziej jakby coś się budziło. Znów podniósł butelkę do ust i zaraz ją opuścił. Miał większe zmartwienia niż to, czy zleci z rampy przeładunkowej albo wywali się w drodze do domu (przelotnie zastanowił się, czy

mogliby go aresztować za jazdę po pijaku na rowerze, i doszedł do wniosku, że tak). Upić parę łyków wódki, żeby mieć się czym pochwalić, to jedno, ale gdyby się schlał, rodzice poznaliby to po powrocie z pracy. Od razu. Udawanie trzeźwego nic by nie dało. Rodzice pili, ich znajomi też, czasem za dużo. Znali tego objawy. No i musiał pamiętać o tym postrachu pijących, kacu. W wiele sobotnich i niedzielnych poranków Pete i George widzieli rodziców smętnie snujących się po domu z przekrwionymi oczami i bladymi twarzami. Mama i tata łykali wtedy witaminy, kazali ściszyć telewizor, a muzyka to już była absolutnie verboten. Kac wydawał się zupełnym przeciwieństwem dobrej zabawy. Jeszcze odrobina wódki chyba nie zaszkodzi. Pociągnął nieco większy łyk i krzyknął: – Jeden, zero, start! – To go rozśmieszyło. Trochę kręciło mu się w głowie, ale bardzo to było przyjemne. Palenia papierosów nie rozumiał. Picie tak. Wstał, lekko się zachwiał, złapał równowagę i jeszcze chwilę się chichrał. – A skaczta se do tej zasranej piaskowni, miśki – powiedział do pustej restauracji. – Jestem, kurna, nawalony, a to, kurna, fajniejsze. – To już strasznie go rozbawiło, śmiał się do rozpuku. Naprawdę jestem nawalony? Po ledwie trzech łykach? Nawalony może nie, ale na pewno był pod gazem. Nic ponadto. Już wystarczy, co za dużo, to niezdrowo. – Pij odpowiedzialnie – powiedział do pustej restauracji i parsknął śmiechem. Posiedzi tu trochę i poczeka, aż alkohol wywietrzeje. Godzina powinna wystarczyć. Albo może dwie. Powiedzmy, do trzeciej. Nie miał zegarka, ale o trzeciej zabiją dzwony u Świętego Józefa, jakieś półtora kilometra od opuszczonego parkingu. Wtedy wyjdzie, pamiętając, żeby schować wódkę (do ewentualnych dalszych badań) i wcisnąć klin z powrotem pod drzwi. Na osiedlu wstąpi do sklepu po gumę do żucia, taką mocną, Teaberry, żeby nie waliło od niego gorzałą. Słyszał od chłopaków, że rodzicom najlepiej podpijać wódkę, bo nie ma zapachu, ale Pete teraz już był mądrzejszym dzieckiem niż przed godziną. – Poza tym – powiedział uczonym tonem do wypatroszonej restauracji – założę się, że mam czerwone oczy jak tata, kiedy wypije za mużo dartini. – Zawiesił głos. Chyba coś pokręcił, ale chrzanić to. Pozbierał rzutki, wrócił na Linię Beebera i zaczął rzucać. Trafił Justina tylko raz i to go rozbawiło najbardziej ze wszystkiego. Ciekawe, czy Beeb mógłby nagrać hiciora pod tytułem „Moja cizia cipkę goli”, pomyślał i aż zgiął się wpół ze śmiechu, z rękami na kolanach. Kiedy wesołość przeszła, wytarł długaśne gluty zwisające z nosa, strząsnął je na podłogę (no to dobrą markę restauracji diabli wzięli, pomyślał, wybacz, Burger Kingu) i powlókł się z powrotem na Linię Beebera. Za drugim razem poszło mu jeszcze gorzej. Nie widział podwójnie ani nic takiego, po prostu jakoś nie mógł wcelować w Beeba. Poza tym jednak trochę go muliło. Nie żeby bardzo, ale był zadowolony, że nie wziął czwartego łyka. – Gorzała by ze mnie wykipiała – powiedział. Zaśmiał się, po czym wydał dźwięczne beknięcie, od którego zapiekło go w gardle. Fuj. Zostawił rzutki i wrócił do materaców. Przeszło mu przez myśl, żeby sprawdzić przez lupę, czy nie łażą po nich jakieś żyjątka, uznał jednak, że lepiej nie wiedzieć. Zastanowił się, czy nie zjeść paru oreo, ale bał się, jak zareagowałby na to jego żołądek. Wydawał się, bądźmy szczerzy, trochę wrażliwy. Położył się i splótł dłonie pod głową. Słyszał, że kiedy człowiek się mocno upije, świat wiruje przed oczami. Nic takiego się nie działo, stwierdził więc, że pewnie jest tylko na lekkim

rauszu, w sumie jednak nie zaszkodzi mu się zdrzemnąć. – Ale nie za długo. Nie, nie za długo. Przydługa drzemka mogłaby się źle skończyć. Jeśli rodzice nie zastaną go w domu i nie będą go mogli znaleźć, nie uniknie kłopotów. George pewnie też, bo zostawił brata samego. Pytanie tylko, czy dzwony Świętego Józefa zdołają go obudzić? W tych ostatnich sekundach świadomości Pete zdał sobie sprawę, że nie pozostaje mu nic innego, jak tylko mieć nadzieję, że tak będzie. Bo już odpływał. Zamknął oczy. I zasnął w opuszczonej restauracji. Na zewnątrz, na jednym z pasów I-95 w kierunku południowym, pojawił się samochód kombi nieokreślonej marki i rocznika. Jechał z prędkością znacznie poniżej minimalnej dopuszczalnej na autostradzie. Wyprzedziła go z głośnym trąbieniem ciężarówka. Samochód, teraz już właściwie toczący się siłą rozpędu, skręcił na parking, mimo dużej tablicy z napisem NIECZYNNE NAJBLIŻSZA STACJA BENZYNOWA I RESTAURACJA 43 KM. Staranował cztery pomarańczowe beczki, które blokowały drogę dojazdową i stanął jakieś siedemdziesiąt metrów od opuszczonego budynku restauracji. Otworzyły się drzwi od strony kierowcy, ale nikt nie wysiadł. Nie zadźwięczał brzęczyk-ostrzegacz „ej, baranie, masz otwarte drzwi”. Po prostu stały uchylone w ciszy. Gdyby Pete Simmons patrzył, zamiast drzemać, nie dostrzegłby kierowcy. Samochód ochlapany był błotem, całą przednią szybę miał zamazaną. Co mogło dziwić, bo w Nowej Anglii ponad tydzień nie padało i autostrada była sucha jak pieprz. Samochód stał na drodze dojazdowej pod pochmurnym kwietniowym niebem. Przewrócone beczki znieruchomiały. Drzwi kierowcy pozostały otwarte. 2. DOUG CLAYTON (prius ’09) Doug Clayton był agentem ubezpieczeniowym z Bangor i wybierał się do Portland, gdzie miał rezerwację w Sheratonie. Spodziewał się dotrzeć na miejsce najpóźniej o drugiej, dość wcześnie, żeby uciąć sobie popołudniową drzemkę (luksus, na który rzadko mógł sobie pozwolić), zanim pójdzie zjeść kolację na Congress Street. Jutro z samego rana zgłosi się do Centrum Konferencyjnego w Portland, weźmie plakietkę z nazwiskiem i dołączy do czterystu innych agentów na konferencji „Ogień, burza i powódź: ubezpieczenia od katastrof w dwudziestym pierwszym wieku”. Mijając słupek wyznaczający sto trzydziesty pierwszy kilometr, Doug zmierzał ku swojej osobistej katastrofie, nieobjętej jednak tematyką konferencji w Portland. Jego teczka i walizka były na tylnym siedzeniu. Na fotelu pasażera leżała Biblia (Króla Jakuba, innych Doug nie uznawał). Doug był jednym z czterech laickich kaznodziejów kościoła pod wezwaniem Świętego Odkupiciela i kiedy przypadała na niego kolej, żeby wygłosić kazanie, lubił mawiać, że Biblia jest jego „najwyższym poradnikiem ubezpieczeniowym”. Doug uznał Jezusa Chrystusa za swojego osobistego zbawiciela po dziesięciu latach picia, które przypadły na jego wczesną młodość. Dekadę trwający ciąg zakończył się rozbiciem samochodu i trzydziestoma dniami w więzieniu hrabstwa Penobscot. Tam, pierwszej nocy spędzonej w cuchnącej, ciasnej jak trumna celi, padł na kolana i odtąd padał na nie co wieczór. „Pomóż mi wrócić do zdrowia”, modlił się wtedy, za pierwszym razem, i do dziś powtarzał owe słowa co dzień. Ta prosta modlitwa spełniła się po dwakroć, potem dziesięciokroć i wreszcie stokroć. Myślał sobie, że jeszcze kilka lat i spełni się po tysiąckroć. A co w tym

najlepsze? Że u kresu tego wszystkiego czekało niebo. Jego Biblia nosiła ślady częstego kartkowania, bo czytał ją codziennie. Uwielbiał wszystkie zawarte w niej historie, ale tą, którą pokochał najbardziej – i nad nią najczęściej medytował – była przypowieść o dobrym Samarytaninie. Nawiązywał do tego ustępu z Ewangelii według Świętego Łukasza w wielu swoich kazaniach, po których wierni z kościoła Świętego Odkupiciela nigdy nie skąpili mu pochwał, niech Bóg ich błogosławi. Doug sądził, że ta historia przemawiała do niego na płaszczyźnie głęboko osobistej. Kapłan obojętnie przeszedł obok obrabowanego, pobitego podróżnego leżącego na poboczu drogi; tak samo postąpił lewita. I kto zjawia się następny? Wstrętny, nienawidzący Żydów Samarytanin. To on jako jedyny pomaga, czy nienawidzi Żydów, czy nie. Obmywa i opatruje rany podróżnego. Wsadza go na swojego osła i opłaca mu pokój w najbliższej gospodzie. „Któryż z tych trzech okazał się, według twego zdania, bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?”, zapytuje Jezus uczonego w Prawie, który dociekał, co ma czynić, aby osiągnąć życie wieczne. A uczony w Prawie, nie w ciemię bity, odpowiada: „Ten, który mu okazał miłosierdzie”1. Jeśli coś w ogóle przerażało Douga Claytona, to tylko myśl, że mógłby być jak lewita z tej przypowieści. Odmówić pomocy potrzebującemu, ominąć go drugą stroną drogi. Kiedy więc zobaczył ubłocone kombi na wjeździe na opuszczony parking – przewrócone pomarańczowe beczki przed maską, uchylone drzwi od strony kierowcy – zawahał się tylko chwilę, zanim włączył migacz i odbił w bok. Zaparkował za brudnym samochodem, zapalił światła awaryjne i już wysiadał. Wtedy zauważył, że z tyłu kombi nie ma tablicy rejestracyjnej… chociaż takie było ubłocone, że nie mógł tego stwierdzić na pewno. Wyjął komórkę ze schowka w konsoli centralnej priusa i upewnił się, że jest włączona. Być dobrym Samarytaninem to jedno; nieostrożnie podchodzić do jakiegoś grata bez tablic rejestracyjnych to czysta głupota. Ruszył w stronę kombi z telefonem luźno ściśniętym w lewej dłoni. Nie, rejestracji nie było, nie pomylił się. Zajrzał do środka przez tylną szybę, nie zobaczył nic. Za dużo błota. Podszedł do drzwi kierowcy, znieruchomiał i obrzucił samochód spojrzeniem, marszcząc czoło. To ford czy chevy? Za czorta nie mógł poznać, a to dziwne, bo w swojej karierze zawodowej ubezpieczył chyba tysiące kombi. Przerobiony?, zapytał sam siebie. Może i tak… ale komu chciałoby się przerabiać samochód na coś tak nijakiego? – Halo, dzień dobry? Wszystko w porządku? Podszedł do drzwi, nieświadomie ściskając telefon trochę mocniej. Przypomniał mu się film, który w dzieciństwie napędził mu nielichego stracha, chyba o nawiedzonym domu. Grupa nastolatków podeszła do starego, opuszczonego domostwa, jeden zobaczył, że drzwi są uchylone, i szepnął do kolegów: „Zobaczcie, otwarte!”. Aż się chciało ich przestrzec, żeby nie wchodzili do środka, ale oczywiście to zrobili. To głupie. Jeśli ktoś jest w tym samochodzie, może być ranny. Oczywiście, kierowca mógł pójść do zamkniętej restauracji, może w poszukiwaniu automatu telefonicznego, ale jeśli stało mu się coś naprawdę poważnego… – Halo? Doug wyciągnął rękę do klamki, rozmyślił się i zajrzał przez szparę w drzwiach do środka. To, co zobaczył, zaniepokoiło go. Przednie siedzenie było zachlapane błotem; deska rozdzielcza i kierownica też. Ciemna maź kapała z gałek starego radia, kierownicę pokrywały odciski, które nie wyglądały, jakby pozostawiły je dłonie. Przynajmniej nie normalne dłonie. Strasznie duże, to po pierwsze. Po drugie, ślady palców były wąskie jak ołówki.

– Jest tu kto? – Przełożył komórkę do prawej ręki i lewą chwycił drzwi kierowcy z myślą, żeby otworzyć je szeroko i zajrzeć na tylne siedzenie. – Czy komuś coś się sta… Zdążył tylko poczuć niewyobrażalny smród i jego lewa dłoń eksplodowała potwornym bólem, który rozszedł się po całym ciele falą ognia, wdarł się we wszystkie jego zakamarki. Doug nie krzyknął, nie mógł. Gardło ścisnęło mu się z szoku. Spojrzał w dół i zobaczył, że klamka przebiła jego dłoń na wylot. Tak to przynajmniej wyglądało. Palców prawie nie było. Widział tylko kikuty tuż pod ostatnimi knykciami, tam, gdzie zaczynał się grzbiet dłoni. Resztę, nie wiedzieć jak, wchłonęły drzwi. Na oczach Douga złamał się palec serdeczny. Ślubna obrączka spadła z brzękiem na asfalt. Coś czuł, o dobry Boże, o Jezu, coś jakby zęby. Zęby, które przeżuwały. Samochód pożerał jego dłoń. Doug próbował się wyrwać. Trysnęła krew, część na ubłocone drzwi, część na jego spodnie. Krople, które wylądowały na drzwiach, natychmiast zniknęły ze słabym, ssącym dźwiękiem: siorb. Prawie się oswobodził. Widział błyszczące kości swoich obranych z ciała palców i przed oczami mignęła mu koszmarna wizja ogryzania skrzydełek z KFC. Wyjedz wszystko, zanim to odłożysz, mawiała jego matka, najsłodsze mięso jest najbliżej kości. A potem potężna siła znów szarpnęła go do przodu. Drzwi kierowcy otworzyły się przed nim szeroko: Witaj, Doug, czekałem na ciebie, wsiadaj. Uderzył głową we framugę i poczuł na czole linię zimna, która stała się gorąca, kiedy dach samochodu przeciął jego skórę. Jeszcze raz spróbował się wyswobodzić; upuścił komórkę i odepchnął się od tylnej szyby. Szyba ustąpiła pod naciskiem, zamiast dać oparcie, po czym otuliła jego dłoń. Przewrócił oczami i zobaczył, że szkło, a właściwie coś, co przypominało szkło, marszczyło się jak tafla stawu na wietrze. A dlaczego się marszczyło? Bo przeżuwało. Bo pożerało. Tak to jest, gdy człowiek chce być dobrym Sama… Wtedy górna krawędź framugi drzwi kierowcy przepiłowała mu czaszkę i gładko wsunęła się do skrytego pod nią mózgu. Doug Clayton usłyszał głośne dźwięczne TRZASK, jakby sosnowego sęka pękającego w silnym ogniu. I zapadła ciemność. Jadący na południe kierowca wozu dostawczego zerknął w bok i zobaczył mały zielony samochód zaparkowany za ubłoconym kombi, migał światłami awaryjnymi. Jakiś mężczyzna – pewnie z tego małego zielonego samochodu – zaglądał do kombi, jakby rozmawiał z kierowcą. Awaria, pomyślał człowiek z wozu dostawczego i wrócił spojrzeniem na jezdnię. Dobrym Samarytaninem to on nie był. Doug Clayton wpadł do środka, jakby dłonie – wielkie, z cienkimi jak ołówki palcami – złapały go za koszulę i mocno pociągnęły. Samochód kombi zmienił kształt, stulił się jak usta kosztujące czegoś wyjątkowo kwaśnego… albo wyjątkowo słodkiego. Z wnętrza dobiegła seria nakładających się na siebie trzasków – odgłos stąpania ciężkimi buciorami po suchych gałęziach. Przez jakieś dziesięć sekund kombi pozostawało stulone, bardziej przypominało zaciśniętą guzowatą pięść niż samochód. Potem, z dźwiękiem pąg piłki tenisowej czysto uderzonej rakietą, na powrót rozdęło się w kształt auta. Na chwilę wyjrzało słońce, odbijając się w upuszczonym telefonie komórkowym, i rozbłysło gorącym kręgiem światła w obrączce Douga. Potem dało nura z powrotem za zasłonę chmur. Stojący za kombi prius dalej mrugał światłami awaryjnymi. Cykały cicho jak zegarek: Cyk… cyk… cyk. Przejechało kilka samochodów. Niedużo. Ostatni tydzień roboczy przed Wielkanocą i pierwszy po Wielkanocy to okres, kiedy ruch na autostradach krajowych jest najmniejszy w całym roku, popołudniem zaś mało ludzi siada za kółkiem; większy luz na autostradach jest tylko

między północą a piątą rano. Cyk… cyk… cyk. Pete Simmons wciąż spał w opuszczonej restauracji. 3. JULIANNE VERNON (dodge ram ’05) Julianne Vernon i bez Biblii Króla Jakuba wiedziała, co to znaczy być dobrym Samarytaninem. Dorastała w małej mieścinie Readfield w stanie Maine (liczba mieszkańców dwa tysiące czterysta), w której żyło się zgodnie z zasadami dobrego sąsiedztwa, a nieznajomych też traktowało się jak sąsiadów. Nikt nie powiedział jej tego wprost: było to coś, czego nauczyła się od matki, ojca i starszych braci. W domu mało się mówiło o takich sprawach, ale nauczanie własnym przykładem zawsze wywiera najsilniejszy wpływ. Jeśli widzisz człowieka leżącego na poboczu, nie ma znaczenia, czy jest Samarytaninem czy Marsjaninem. Zatrzymujesz się, żeby pomóc. Nie bała się też zbytnio, że może zostać obrabowana, zgwałcona lub zamordowana przez kogoś, kto tylko udaje będącego w potrzebie. Julie była typem kobiety, która rzekomo stanowi dobry materiał na żonę, bo, jak mawiają starzy Jankesi z Maine – jeszcze ich trochę zostało – „zimą ogrzeje, a latem ocieni”. Kiedy w piątej klasie pielęgniarka szkolna zapytała ją, ile waży, Julie odparła z dumą: „Tata mówi, że po oprawieniu byłoby mnie jakieś osiemdziesiąt kilo. Trochę mniej, gdyby zedrzeć skórę”. Teraz, kiedy miała trzydzieści pięć lat, po oprawieniu byłoby jej pewnie coś koło stu czterdziestu kilogramów i nie zamierzała być dobrą żoną żadnego mężczyzny. Była lesbijką pełną gębą i czuła się dumna. Z tyłu swojego rama miała nalepione dwie naklejki. Jedna głosiła POPIERAJ RÓWNOŚĆ PŁCI. Druga, krzykliwie różowa, informowała, że GAY ZNACZY WESOŁY! Naklejek teraz nie było widać, bo za samochodem ciągnęła, jak nazywała przyczepę do przewozu koni, „koński wózek”. Kupiła w mieście Clinton dwuletnią klacz rasy dzianet hiszpański i właśnie wracała do Readfield, gdzie mieszkała z partnerką na farmie zaledwie trzy kilometry od domu swojego dzieciństwa. Myślała, jak to jej często się zdarzało, o pięciu latach spędzonych w The Twinkles, objazdowym zespole zapaśniczek w błocie. To był i dobry, i zły czas. Zły, bo The Twinkles uważano za jarmaczną rozrywkę (poniekąd słusznie, musiała przyznać), dobry, bo zobaczyła wtedy tak dużą część świata. Prawda, głównie świata amerykańskiego, ale raz wyjechała z zespołem na trzymiesięczne tournée po Anglii, Francji i Niemczech, gdzie traktowano je ze zgoła niepokojącą życzliwością i szacunkiem. Jak młode damy. Do dziś miała paszport i przed rokiem przedłużyła jego ważność, choć sądziła, że więcej za granicę nie wyjedzie. Właściwie jej to nie przeszkadzało. Przeważnie była szczęśliwa na farmie z Amelią i ich barwną menażerią psów, kotów i zwierząt gospodarskich, czasem jednak tęskniła za latami spędzonymi w trasie – przelotnymi przygodami miłosnymi, walkami w blasku reflektorów, szorstką przyjaźnią z resztą dziewczyn. Niekiedy brakowało jej nawet spięć z publicznością. – Za cipę ją złap, to lesba, lubi to! – krzyknął jakiś burak któregoś wieczoru, w Tulsa, jeśli pamięć jej nie myliła. Spojrzały wtedy po sobie z Melissą, dziewczyną, z którą się mocowała na Błotnym Ringu, kiwnęły głowami i odwróciły się twarzami do tej części widowni, z której padł okrzyk. Stały tak w samych przemoczonych majtkach, z włosami i piersiami ociekającymi błotem, i jak na komendę pokazały krzykaczowi środkowy palec. Wybuchł spontaniczny aplauz… który przeszedł w owację na stojąco, kiedy najpierw Julianne, potem Melissa odwróciły się, ściągnęły

majtki i wypięły tyłki na palanta. Od małego wiedziała, że trzeba pomóc temu, kto upadł i nie może się podnieść. Wiedziała też, że nie może być popychadłem, przyjmować potulnie bzdur, które gadają ludzie – czy to o jej koniach, czy o jej gabarytach, pracy czy preferencjach seksualnych. Jeśli człowiek raz łyknie gówno, często staje się ono nieodłącznym składnikiem jego diety. Płyta, której słuchała, skończyła się i Julie już miała wcisnąć EJECT, kiedy zobaczyła z przodu samochód zaparkowany na drodze dojazdowej do nieczynnego parkingu na sto trzydziestym kilometrze. Jego światła awaryjne mrugały. Przed nim stał inny wóz, ubłocone, stare, zdezelowane kombi. Pewnie ford albo chevrolet, nie mogła rozpoznać. Julie nie podjęła decyzji, bo nie było o czym decydować. Włączyła migacz, zobaczyła, że nie zmieści się z przyczepą na drodze dojazdowej, i zjechała na sam skraj pobocza, uważając, żeby nie zahaczyć kołami o miękką ziemię poza krawędzią asfaltu. Jeszcze tylko tego brakowało, by przewróciła konia, za którego dopiero co wybuliła tysiąc osiemset dolarów. Pewnie nic się nie stało, ale nie zaszkodzi sprawdzić. A nuż jakaś kobieta nagle postanowiła rodzić na autostradzie albo jakiś facet, który zatrzymał się, żeby pomóc, zemdlał z wrażenia. Julie włączyła światła awaryjne, choć były słabo widoczne, bo zasłaniał je koński wózek. Wysiadła, spojrzała w stronę dwóch samochodów i nie zobaczyła żywej duszy. Może ktoś zabrał kierowców, może, co bardziej prawdopodobne, poszli do restauracji. Nie sądziła, by mieli tam cokolwiek znaleźć; od września była zamknięta. Sama kiedyś często wpadała tu do TCBY na lody, ostatnio jednak, kiedy miała ochotę na coś słodkiego, jeździła trzydzieści pięć kilometrów dalej na północ, do Damon’s w Auguście. Podeszła do przyczepy i jej nowa klacz – imieniem DeeDee – wystawiła nos na zewnątrz. Julie pogłaskała ją. – Ciii, mała, ciii. To zajmie tylko chwilę. Otworzyła drzwi, żeby dostać się do schowka wbudowanego w lewy bok przyczepy. DeeDee uznała, że to dobry moment, by wyjść się przewietrzyć, ale Julie przytrzymała ją muskularnym ramieniem, znów szepcząc: „Ciii, mała, ciii”. Odemknęła schowek. W środku, na narzędziach, leżało kilka flar ostrzegawczych i dwa małe jaskraworóżowe pachołki. Wsunęła palce w otwory na czubkach pachołków (flary nie będą potrzebne, bo niebo się powoli przejaśniało). Zamknęła schowek i zaciągnęła zasuwę; nie chciała, żeby DeeDee wsadziła do środka kopyto i zrobiła sobie krzywdę. Potem zatrzasnęła drzwi przyczepy. Klacz znów wystawiła łeb na zewnątrz. Julie w zasadzie nie wierzyła, że koń może wyglądać na zaniepokojonego, ale DeeDee trochę tak wyglądała. – Zaraz wracam – powiedziała, postawiła pachołki za przyczepą i ruszyła w stronę dwóch samochodów. Prius był pusty, ale niezamknięty. Wydało się to trochę podejrzane, bo na tylnym siedzeniu została walizka i dość elegancka teczka. Drzwi kierowcy starego kombi stały otwarte. Julie ruszyła ku nim, zaraz jednak zatrzymała się w pół kroku, marszcząc czoło. Na asfalcie obok otwartych drzwi leżał telefon komórkowy i – chyba, prawie na pewno – ślubna obrączka. Obudowę telefonu przecinało długie zygzakowate pęknięcie, jakby ktoś go upuścił. A na ekraniku… czy to nie kropla krwi? Raczej nie, pewnie tylko błoto – cały samochód był nim utytłany – ale to wszystko coraz mniej się Julie podobało. Zanim wyruszyła w drogę powrotną do domu, trochę pojeździła na DeeDee, a potem już została w swojej praktycznej spódnicy do jazdy konnej, bo nie chciało jej się przebierać. Wyjęła komórkę z prawej kieszeni i zastanowiła się, czy zadzwonić na policję. Nie, postanowiła, jeszcze nie. Zrobi to, jeśli zbryzgane błotem kombi okaże się puste jak

mały zielony samochód albo jeśli plamka wielkości dziesięciocentówki na porzuconym telefonie to rzeczywiście krew. A potem nie pójdzie do tego opuszczonego budynku, tylko zaczeka na radiowóz policji stanowej. Odwagi jej nie brakowało, miała dobre serce, ale nie była głupia. Schyliła się, żeby obejrzeć obrączkę i telefon. Jej spódnica, lekko rozszerzona u dołu, musnęła ubłoconą karoserię i jakby stopiła się z nią w jedno. Jakaś siła tak mocno szarpnęła Julie w prawo, że masywnym pośladkiem uderzyła w bok samochodu. Karoseria wgięła się, po czym wchłonęła dwie warstwy ubrania i skryte pod nimi mięso. Ból był niewyobrażalny. Julie krzyknęła, upuściła telefon i próbowała się odepchnąć od auta, prawie jakby wyrywała się z chwytu rywalki z czasów, kiedy uprawiała zapasy w błocie. Jej prawa dłoń i przedramię przeniknęły przez sprężystą błonę, która wyglądała jak okno. Po drugiej stronie, ledwo widoczna przez całun błota, ukazała się nie silna ręka potężnie zbudowanej, dorodnej amazonki, lecz chuda kość obwieszona strzępami ciała. Kombi powoli stuliło się w sobie. Obok przejechał samochód kierujący się na południe, za nim następny. Przyczepa do przewozu koni zasłoniła im kobietę, którą zdeformowane kombi wchłonęło już do połowy. Nie słyszeli też jej krzyków. Jeden kierowca słuchał Toby’ego Keitha, drugi Led Zeppelin. Obaj mocno podgłośnili muzykę. W restauracji Pete Simmons usłyszał krzyk kobiety, dźwięk ten jednak zdawał się dochodzić z daleka, przypominał zanikające echo. Powieki chłopca zatrzepotały. A potem zapadła cisza. Pete przewrócił się na drugi bok na brudnym materacu i znowu zasnął. Istota, która wyglądała jak samochód, pożarła Julianne Vernon razem z ubraniami, butami i całą resztą. Zostawiła tylko jej telefon, teraz leżący obok komórki Douga Claytona. A potem, z tym samym dźwiękiem piłki tenisowej uderzonej rakietą, znów przybrała kształt samochodu. DeeDee zarżała cicho w przyczepie i niecierpliwie tupnęła kopytem. Była głodna. 4. RODZINA LUSSIERÓW (expedition ’11) – Zobacz, mamusiu! Zobacz, tatusiu! To ta pani z konikiem! Widzicie jej przyczepę? Widzicie? – krzyknęła sześcioletnia Rachel Lussier. Carla nie była zaskoczona, że to Rache, choć siedziała z tyłu, pierwsza zobaczyła tę przyczepę. Rache miała najbystrzejsze oczy w rodzinie; nikt nie mógł się z nią równać pod tym względem. Rentgenowski wzrok, mawiał czasem jej ojciec. To był jeden z tych żartów, które tak naprawdę nie do końca są żartami. Johnny, Carla i czteroletni Blake nosili okulary; wszyscy po obu stronach rodziny nosili okulary; nawet Bingo, rodzinny pies, chyba ich potrzebował. Zdarzało mu się wpadać na siatkę przeciw owadom, kiedy chciał wyjść z domu. Klątwa krótkowzroczności ominęła tylko Rache. Podczas ostatniej wizyty u okulisty przeczytała wszystkie litery na tej cholernej tablicy, nawet w dolnym rzędzie. Doktor Stratton nie mógł się nadziwić. – Mogłaby się szkolić na pilota myśliwca – powiedział Johnny’emu i Carli. – Może kiedyś ją to zainteresuje – stwierdził Johnny. – Na pewno ma instynkt zabójcy, zwłaszcza wobec młodszego braciszka. Carla szturchnęła go za to łokciem, ale powiedział prawdę. Niektórzy uważają, że między rodzeństwem różnej płci jest mniejsza rywalizacja. Jeśli tak, Rachel i Blake byli wyjątkiem potwierdzającym regułę. Czasem miała wrażenie, że ostatnio najczęściej słychać w domu słowa „on zaczął” i „ona zaczęła”. Przez pierwszych sto kilkadziesiąt kilometrów podróży dzieciaki były grzeczne, po części dlatego, że wizyta u rodziców Johnny’ego zawsze wprawiała je w dobry nastrój, ale głównie dzięki temu, że Carla przezornie zapełniła ziemię niczyją między fotelikami Rachel i Blake’a

zabawkami i malowankami. Jednak po postoju na przekąskę i siku w Auguście znów zaczęły się sprzeczki. Pewnie przez lody. Szpikować dzieci cukrem podczas długiej jazdy samochodem to tak jakby chlustać benzyną na ognisko, Carla dobrze wiedziała, no ale przecież nie można im odmawiać wszystkiego. Zdesperowana zaproponowała zabawę w Plastikowy Zawrót Głowy i w roli sędziego przyznawała punkty za wszystkie dostrzeżone krasnale ogrodowe, studnie życzeń, figurki Najświętszej Marii Panny i tym podobne. Nie udało się zainteresować dzieci, przy autostradzie było dużo drzew, za to bardzo mało kiczowatych przydrożnych ozdóbek. Jej bystrooka sześcioletnia córka i wyszczekany czteroletni synek właśnie zaczynali przypominać sobie o zadawnionych urazach, gdy Rachel zobaczyła przyczepę do przewozu koni stojącą na poboczu tuż przed zjazdem na nieczynny parking na sto trzydziestym kilometrze. – Chcę znowu pogłaskać konika! – krzyknął Blake. Zaczął się szamotać w foteliku jak najmniejszy break-dancer na świecie. Miał już wystarczająco długie nogi, żeby kopać tył siedzenia kierowcy, co Johnny’ego très irytowało. Niech mi ktoś jeszcze raz powie, dlaczego chciałem mieć dzieci, pomyślał. Niech ktoś mi przypomni, jakie licho mnie podkusiło. Wiem, że wtedy miało to jakieś logiczne uzasadnienie. – Blakie, nie kop fotela taty – upomniał go Johnny. – Chcę pogłaskać kooooonika! – wrzasnął Blake. I wymierzył fotelowi kierowcy wyjątkowo siarczystego kopniaka. – Ale z ciebie dzidziuś – powiedziała Rachel, będąca poza zasięgiem nóg brata po swojej stronie strefy zdemilitaryzowanej na tylnym siedzeniu. Przybrała najbardziej pobłażliwy ton, mówiąc „jestem duża”, ten, który zawsze niezawodnie rozwścieczał Blakiego. – NIE JESTEM DZIDZIUŚ! – Blakie – zaczął Johnny – jeśli nie przestaniesz kopać fotela taty, tata będzie musiał złapać za swój wierny nóż rzeźnicki i urżnąć Blakiemu stópki w kostka… – Ma awarię – odezwała się Carla. – Widzisz pachołki? Zatrzymaj się. – Skarbie, musiałbym stanąć na poboczu. Kiepski pomysł. – Nie musisz stawać na poboczu, wystarczy, że ją ominiesz i zaparkujesz koło tamtych dwóch samochodów. Na drodze dojazdowej. Miejsca starczy, niczego nie zablokujesz, bo parking i tak jest nieczynny. – Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałbym wrócić do Falmouth przed zm… – Zatrzymaj się. – W głosie Carli zabrzmiał ton najwyższej gotowości bojowej, nieznoszący sprzeciwu, choć wiedziała przecież, że daje dzieciom zły przykład; ileż razy ostatnio słyszała, jak Rachel zwracała się takim samym tonem do Blake’a? Dotąd, aż mały zalewał się łzami? Porzuciła ton Tej, Której Trzeba Być Posłusznym, i już ciszej dodała: – Ta kobieta była miła dla dzieci. Zatrzymali się koło tej samej przyczepy do przewozu koni, kiedy wstąpili do Damon’s na lody. Właścicielka konia (sama wielka prawie jak koń) stała oparta o przyczepę, jadła lody w rożku i karmiła niezwykle zgrabną bestyjkę czymś, co przypominało Carli baton muesli Kashi. Johnny trzymał każde z dzieci za rękę i próbował przeprowadzić je obok przyczepy, ale Blake ani myślał na to pozwolić. – Mogę pogłaskać konika? – spytał. – Jak dasz ćwierć dolara – powiedziała masywna kobieta w brązowej spódnicy do jazdy konnej i uśmiechnęła się szeroko, widząc głęboko zawiedzioną minę Blakiego. – Nie, tylko

żartuję. Masz, potrzymaj. – Podsunęła topiące się lody Blake’owi, który wziął rożek, zbyt zaskoczony, żeby odmówić. Potem podniosła malca na wysokość końskiego nosa. DeeDee ze spokojem przyjrzała się wgapionemu w nią dziecku, powąchała kapiące lody swojej pani, zdecydowała, że tego nie chce, i dała się pogłaskać po pysku. – Jaki miętki! – powiedział Blake. Carla nigdy nie słyszała, żeby mówił z tak prostym podziwem. Dlaczego jeszcze nie zabraliśmy dzieciaków do minizoo?, pomyślała i natychmiast dodała to do przechowywanej w pamięci listy rzeczy do zrobienia. – Ja, ja, ja! – zatrąbiła Rachel, niecierpliwie brykając dookoła. Rosła kobieta postawiła Blake’a na ziemi i powiedziała: – Liż sobie lody, tylko za bardzo nie ośliń, zgoda? A ja wezmę na ręce twoją siostrę. Carla miała ochotę pouczyć Blake’a, że nie powinien dojadać po innych, zwłaszcza obcych, ludziach, ale zobaczywszy zadziwioną minę Johnny’ego, pomyślała „a co tam”. Przecież posyła się dzieci do szkół, które są w gruncie rzeczy siedliskami zarazków. Wozi się je setki kilometrów autostradą, na której jakiś pijany wariat czy esemesujący nastolatek może w każdej chwili zboczyć na przeciwny pas i zrobić z nich miazgę. I ona miałaby zabronić synowi polizania częściowo zjedzonych lodów? Foteliki dziecięce i kaski rowerowe jeszcze mogła zrozumieć, ale to już chyba lekka przesada. Właścicielka konia podsadziła Rachel, żeby mogła pogłaskać konia po nosie. – Ojej! Fajnie! – Rachel była zachwycona. – Jak ma na imię? – DeeDee. – Pięknie! Kocham cię, DeeDee! – Ja ciebie też kocham, DeeDee. – Właścicielka cmoknęła DeeDee w nos. To wszystkich rozśmieszyło. – Mamo, moglibyśmy mieć konika? – Tak! – odpowiedziała Carla ciepło. – Kiedy skończysz dwadzieścia sześć lat! Rachel zrobiła tę swoją gniewną minę (ściągnięte brwi, odęte policzki, zacięte usta wygięte w podkówkę), ale kiedy właścicielka konia się roześmiała, Rache nie wytrzymała i zaśmiała się razem z nią. Potężna kobieta pochyliła się nad Blakiem, kładąc ręce na kolanach okrytych spódnicą do jazdy konnej. – Mogę prosić moje lody, młody człowieku? Blake oddał jej i zaczął oblizywać palce ociekające lodami pistacjowymi. – Dziękuję pani – powiedziała Carla do właścicielki konia. – To było bardzo miłe z pani strony. – Zwróciła się do Blake’a: – Chodź do środka, trzeba cię obmyć. Potem dostaniesz lody. – Poproszę to samo, co ona – uściślił Blake i właścicielka konia znowu się roześmiała. Johnny uparł się, żeby jedli przy stoliku, bo nie chciał mieć samochodu ozdobionego lodami pistacjowymi. Kiedy skończyli i wyszli, właścicielki konia już nie było. Ot, jedna z wielu osób – niekiedy wrednych, częściej miłych, czasem nawet wspaniałych – które spotyka się w podróży i których nigdy więcej się nie widzi. Tyle że teraz była tutaj – a przynajmniej był jej pikap z przyczepą, zaparkowany na poboczu za starannie ustawionymi pachołkami. No i Carla miała rację, właścicielka konia rzeczywiście mile potraktowała ich dzieci. Z tą myślą Johnny Lussier podjął najgorszą – i ostatnią – decyzję w swoim życiu. Włączył migacz, po czym, zgodnie z sugestią Carli, skręcił na drogę dojazdową i zaparkował obok ubłoconego kombi, przed priusem Douga Claytona, który wciąż mrugał

światłami awaryjnymi. Zostawił silnik na chodzie. – Chcę pogłaskać konika – zażądał Blake. – Ja też chcę pogłaskać konika – oznajmiła Rachel wyniosłym tonem pani na włościach, który Bóg raczy wiedzieć gdzie podłapała. Doprowadzał Carlę do szaleństwa, ale nie zwracała małej uwagi. Gdyby Rache wiedziała, że ją tym drażni, używałaby go jeszcze częściej. – Nie bez zgody właścicielki – zastrzegł Johnny. – Na razie siedźcie tutaj. Ty też, Carla. – Tak jest, panie – odparła Carla głosem zombi, który zawsze rozśmieszał dzieci. – Ha, ha, boki zrywać. – Szoferka jej pikapa jest pusta – zauważyła Carla. – Wszystkie te samochody chyba są puste. Myślisz, że był wypadek? – Nie wiem. Nie widać żadnych uszkodzeń. Poczekajcie chwilę. Johnny Lussier wysiadł, obszedł od tyłu expedition, którego nigdy do końca nie spłaci, i ruszył w stronę szoferki dodge’a rama. Carla wprawdzie nie dostrzegła w niej nikogo, ale chciał sprawdzić, czy właścicielka konia nie leży aby na siedzeniu, może powalona atakiem serca. (Johnny, fanatyk joggingu, skrycie uważał, że każdy, kto waży choć dwa kilo za dużo w stosunku do zaleceń Medicine.net, sam się prosi o zawał najpóźniej w wieku czterdziestu pięciu lat). Nie leżała bez życia w szoferce (pewnie, że nie, jest taka masywna, że nawet gdyby leżała, Carla zauważyłaby ją), nie było jej też w przyczepie. Stała w niej tylko klacz, która wystawiła łeb na zewnątrz i powąchała twarz Johnny’ego. – Cześć… – przez chwilę nie mógł sobie przypomnieć jej imienia – …DeeDee. Co tam ciekawego w stajni? Poklepał ją po nosie i poszedł drogą dojazdową do pozostałych dwóch samochodów. Zobaczył, że jednak zdarzył się swoisty wypadek, choć zupełnie niegroźny. Kierowca kombi staranował kilka pomarańczowych beczek zastawiających wjazd. Carla opuściła swoją szybę. Dzieci nie mogły otworzyć okien z tyłu, bo włączona była blokada. – I co, widzisz ją gdzieś? – Nie. – W ogóle kogoś widzisz? – Carla, daj mi chwi… – Zobaczył obrączkę i telefony komórkowe leżące obok uchylonych drzwi kombi. – Co? – Carla wyciągnęła szyję. – Moment. – Przez głowę przemknęła mu myśl, żeby kazać jej zamknąć wszystkie zamki, ale odpędził ją. Na litość boską, byli na I-95 w biały dzień. Co dwadzieścia–trzydzieści sekund przejeżdżały samochody, czasem w grupach po dwa–trzy. Schylił się i podniósł oba telefony, po jednym w każdej ręce. Odwrócił się do Carli, przez co nie zobaczył, że drzwi samochodu otworzyły się szerzej. Jak usta. – Carla, na tym chyba jest krew. – Pokazał jej pęknięty telefon Douga Claytona. – Mamo? – spytała Rachel. – Kto siedzi w tym brudnym samochodzie? Drzwi się otwierają. – Wracaj – powiedziała Carla. Usta nagle zaschły jej na wiór. Chciała krzyknąć, ale jakiś ciężar przygniótł jej pierś. Niewidzialny, wielki głaz. – Ktoś jest w tym samochodzie! Zamiast wrócić, Johnny obrócił się i schylił, żeby zajrzeć do środka. W tej chwili drzwi przytrzasnęły mu głowę. Rozległ się obrzydliwy głuchy łoskot. Głaz nagle spadł z piersi Carli. Zaczerpnęła powietrza i wykrzyknęła imię męża. – Co się stało tatusiowi? – zawołała Rachel. Jej głos był wysoki i piskliwy. – Co się stało tatusiowi?

– Tatusiu! – wrzasnął Blake. Akurat inwentaryzował swoich nowych Transformerów, teraz jednak rozejrzał się gwałtownie, wypatrując, gdzie też tatuś się podział. Carla nawet nie pomyślała. Widziała ciało męża, ale jego głowa tkwiła w brudnym kombi. Żył jeszcze; ręce i nogi młóciły powietrze. Wypadła z expedition, nawet nie pamiętając, kiedy otworzyła drzwi. Jej ciało zdawało się działać niezależnie od niej, oszołomiony mózg tylko bezwolnie mu towarzyszył. – Mamusiu, nie! – krzyknęła Rachel. – Mamusiu, NIE! – Blake nie miał pojęcia, co się dzieje, wiedział jednak, że to coś złego. Zapłakany wyrywał się z plątaniny pasów fotelika samochodowego. Carla złapała Johnny’ego w pasie i pociągnęła z nadludzką siłą zrodzoną z adrenaliny. Drzwi kombi uchyliły się i z progu spłynął mały wodospad krwi. Przez jedną okropną chwilę widziała groteskowo przekrzywioną głowę męża leżącą na ubłoconym przednim siedzeniu samochodu. Choć wciąż dygotał w jej ramionach, zdała sobie sprawę (w tym błysku olśnienia, który czasem przychodzi nawet w najczarniejszej godzinie), że tak wyglądają zdjęci ze stryczka wisielcy. Bo mają złamane karki. W tej krótkiej, bolesnej chwili – tym mignięciu flesza – pomyślała, że Johnny ma głupią, zaskoczoną, brzydką minę, że wszystko, co czyniło go Johnnym, zostało z niego wybite, i wiedziała, że umarł, nawet jeśli nadal drży. Tak wygląda dziecko, kiedy skoczy na główkę na kamienie, nie do wody. Tak wygląda kobieta, która nadziewa się na kierownicę, kiedy jej samochód uderza w przyczółek mostu. Tak wygląda człowiek, gdy znikąd nadchodzi oszpecająca śmierć z ramionami szeroko otwartymi w powitalnym geście. Drzwi samochodu zatrzasnęły się z impetem. Carla wciąż obejmowała męża w pasie i kiedy coś szarpnęło ją do przodu, doznała kolejnego błysku olśnienia. To ten samochód, musisz trzymać się z dala od tego samochodu! Puściła Johnny’ego ułamek sekundy za późno. Pukiel jej włosów opadł na drzwi i został wciągnięty do środka. Uderzyła czołem w karoserię, zanim mogła się wyrwać. Czubek głowy nagle zapłonął żywym ogniem; coś ogryzało jej czaszkę. Uciekaj!, próbowała krzyknąć do swojej często niesfornej, ale bezsprzecznie bystrej córki. Uciekaj i zabierz Blakiego ze sobą! Zanim jednak mogła choć zacząć artykułować tę myśl, nie miała już ust. Tylko Rachel widziała, jak kombi przytrzasnęło głowę taty niczym muchołówka chwytająca owada; potem już oboje patrzyli na mamę wciąganą przez ubłocone drzwi jakby przez zasłonę. Zobaczyli, że mokasyn spadł jej z nogi, mignęły umalowane na różowo paznokcie stóp i już jej nie było. Biały samochód zmienił kształt, zwinął się jakby w pięść. Przez otwarte okno mamy usłyszeli chrzęst. – Co to? – krzyknął Blakie. Łzy ciekły mu z oczu, na dolnej wardze pieniły się smarki. – Co to, Rachie, co to, co to? Ich kości, pomyślała Rachel. Miała dopiero sześć lat i nie wolno jej było chodzić do kina na filmy od lat dwunastu ani oglądać ich w telewizji (nie wspominając o tych od lat osiemnastu; mama mówiła, że są „nieprzyzwoite”), poznała jednak, że to odgłos łamanych kości. Ten samochód nie był samochodem. To był jakiś potwór. – Gdzie mama i tata? – Blakie zwrócił na nią swoje wielkie oczy, teraz dodatkowo powiększone łzami. – Gdzie mama i tata, Rachie? Mówi, jakby miał dwa latka, pomyślała Rachel i chyba pierwszy raz w życiu poczuła do młodszego brata coś innego niż irytację (lub, gdy wystawiał jej cierpliwość na wyjątkowo ciężką