Alfred Elton Van Vogt - Potwór z morza.pdf

VAN VOGT A.E. POTWÓR Z MORZA Stwór wygramolił się z wody i stał przez chwilę, słaniajšc się jak odurzony na ludzkich teraz nogach. Wszystko zdawało mu się dziwnie niewyraŸne; zaćmiony umysł usiłował przystosować się do nowej postaci i chłodnego dotyku mokrego piasku pod stopami. Z tyłu, od oŸwietlonej księżycem plaży, dochodził szmer fal. A przed nim... Było mu dziwnie nieswojo, gdy tak patrzył przed siebie, w mrok. Czuł niechęć, bezmiernš, przygnębiajšcš niechęć do wyjŸcia poza linię wody. Dręczšcy niepokój targnšł jego rybie nerwy, gdy uŸwiadomił sobie, że nadrzędny cel nie pozostawia mu innej możliwoŸci, jak tylko iŸć naprzód. Nigdy dotšd strach nie miał przystępu do jego chłodnego rybiego umysłu, a teraz... Zadrżał, gdy powietrzem ponurej nocy wstrzšsnšł chrapliwy, rubaszny Ÿmiech. Ten przyniesiony przez łagodny ciepły pasat, dziwacznie zniekształcony przez odległoŸć, bezcielesny Ÿmiech przeszył półmrok księżycowej nocy z drugiej strony koralowej wyspy. To właœnie ten gardłowy, arogancki Ÿmiech wywołał chrapliwy odzew z gardzieli potwora. Lodowaty, bezlitosny, szyderczy grymas wykrzywił jego twarz, tak, że przez krótkš straszliwš chwilę przypominała ona pysk rekina tygrysiego, jego twardy, dziki łeb, ledwie zachowujšcy ludzki kształt. Stalowe zęby kłapnęły z metalicznym odgłosem jak szczęki rekina atakujšcego ofiarę. Dyszšc spazmatycznie potwór nabrał powietrza w płuca. Po tej krótkiej chwili częœciowego powrotu do pierwotnej, rybiej postaci powietrze wydało mu się dziwnie nieprzyjemnie suche i goršce; doznał przykrego uczucia dławienia, które wywołało męczšcy atak kaszlu, krztuszenia się oparami białej piany. Wpił się silnymi - ludzkimi teraz - palcami w szyję i stał tak przez straszliwš chwilę walczšc z ciemnoŸciš ogarniajšcš jego umysł. Brała go dzika furia na tę ludzkš postać, jakš przybrał. Nienawidził swego nowego wcielenia - tej bezradnej istoty wyposażonej w ręce i nogi, w małš, okršgłš, fatalnie sklepionš czaszkę i w żmijowatš szyję przytwierdzonš nietrwale do niemal solidnej bryły kruchego ciała i szkieletu; w ciało nie tylko nieprzydatne w wodzie, ale prawdopodobnie również bezużyteczne i w innych okolicznoœciach. MyŸl ta pierzchła, kiedy z napięciem zaczšł się wpatrywać w niewyraŸne kontury wyspy. Nie opodal ciemnoŸć gęstniała fantastycznie w jeszcze głębszy mrok - drzewa! Dalej były też inne skupiska ciemnoœci, ale nie mógł rozróżnić, czy sš to drzewa, wzgórza... czy budynki. Jedno z nich z całš pewnoŸciš było budynkiem. W otworze niskiego, rozłożystego baraku migotało nikłe żółtopomarańczowe Ÿwiatło. WłaŸnie wtedy, gdy potwór ogarniał go posępnym wzrokiem, w otworze przesunšł się jakiŸ cień, przesłaniajšc Ÿwiatło. Cień człowieka! Ci biali zdecydowanie przewyższali aktywnoŸciš ciemnoskórych krajowców z okolicznych wysp. Jeszcze nie zapadł Ÿwit, a oni już byli na nogach i szykowali się do pracy.

Potwór prychnšł z raptownš głuchš złoŸciš na samš myŸl o tej ich pracy; zapiekło go to żywym ogniem. Jego usta wykrzywiły się w odrażajšcym grymasie niepohamowanego gniewu na te ludzkie istoty, co oŸmielajš się polować na rekiny i zabijać je. Lepiej niech się trzymajš lšdu i żyjš tam, gdzie ich miejsce. Bezkresny żywioł - morze - nie jest stworzony dla tego gatunku, a ze wszystkich stworzeń morskich to właœnie rekiny - władcy - sš Ÿwięte, nietykalne. Nie wolno na nie cišgle urzšdzać polowań! Samoobrona to pierwsze prawo natury. Warczšc przez zęby z niewypowiedzianš furiš potwór szedł wielkimi krokami wzdłuż ciemnoszarego brzegu, a potem skierował się w głšb lšdu, prosto w kierunku żółtego Ÿwiatła migoczšcego blado w przedŸwicie wczesnego poranka. Niknšcy opasły księżyc żeglował na falach ku zachodowi, gdy Corliss dŸwignšł swe zwaliste cielsko i wspišł się stromym urwiskiem z tego miejsca nad brzegiem morza, gdzie się mył, w stronę kuchni. Idšcy przed nim Holender Progue przestšpił próg chaty, a jego potężna sylwetka przesłoniła mdłe żółte Ÿwiatło żarówki. Corliss usłyszał jego przenikliwy ryk: - Co, Ÿniadanie jeszcze nie gotowe?! Tylko byŸ spał na okršgło, ty obiboku zasmarkany! Corliss zaklšł w duchu. WłaŸciwie to nawet lubił tego potężnie zbudowanego Holendra, jednak czasami był on irytujšcy wskutek porywczego, groŸnego usposobienia. - Zamknij się, Progue! - zawołał ostro. Progue odwrócił się w drzwiach i burknšł: - Jestem głodny, szefie. Niech cholera weŸmie tego londyńskiego cwaniaka za to, że każe mi czekać! Ja... - urwał. Corliss widział, jak tamten rozglšda się na boki. Oczy lŸniły mu słabym żółtym blaskiem, gdy patrzył na bladš, bezkrwistš kulę księżyca. - Powiedz mi, Corliss, jesteœmy tu wszyscy, prawda? - W jego głosie brzmiał dziwnie natarczywy ton. - Cała szesnastka? Tu, po tej stronie wyspy? - Tak było jeszcze przed chwilš - odpowiedział Corliss ze zdziwieniem. - Widziałem całš bandę, jak się gramolili z baraku i szli się myć. A bo co? - Popatrz na księżyc - rzucił Progue nerwowo. - Może zrobi to jeszcze raz. Jego ogromne ciało aż zesztywniało, tak intensywnie wpatrywał się w księżyc; Corliss na chwilę zdusił więc w sobie wszelkie pytania. Podšżył œladem jego wzroku. Sekunda wlokła się za sekundš; do duszy Corlissa wkradło się pełne grozy uczucie niesamowitoœci. Widoczna na pierwszym planie wyspa jawiła się ciemnym kształtem z wyjštkiem tego miejsca, gdzie posępna biała Ÿcieżka księżycowa biegła w gęstym, mrocznym pokosie w głšb cichego, ciemnego lšdu. Za wyspš widać było ciemny błysk wód laguny, za niš ciemniejszy jeszcze ocean, a w oddali, na bezkresnych wodach tajemniczy blask księżyca kładł Ÿwietlnš drogę. Był to niesamowity widok - ta noc pod ciemnobłękitnym niebem Południa. Plusk fal o nadbrzeżny piasek; daleki, stłumiony, posępny ryk fal, które waliły z niespożytš siłš o płytko zanurzone skały otaczajšce wyspę poszczerbionym pierœcieniem ochronnym. Fale zaœ, widoczne w ciemnoŸci jako długa, rozpryskujšca się, połyskliwa biel, niczym

pokruszone szkło, kłębiły się i opadały, pękały i nacierały, ryczały i łomotały, w odwiecznym zawziętym boju morza z lšdem. A ponad nimi wisiało nocne niebo; księżyc, tak jasny i blady, z wyglšdu nasycony, opuszczał się leniwie za ocean, na zachód. Corliss z wysiłkiem oderwał wzrok od morza, kiedy Progue odezwał się półszeptem: - Mógłbym przysišc... przysięgam, że widziałem sylwetkę mężczyzny w Ÿwietle księżyca. Corliss uwolnił się spod uroku tego wczesnego poranka. - Wariat - mruknšł. - Człowiek tutaj, na tym odludziu? Na Pacyfiku? Masz halucynacje. - Możliwe - mruknšł Holender. - Rzeczywiœcie, jeœli tak rzecz ujšć, wyglšda to na szaleństwo. - Odwrócił się niechętnie. Corliss poszedł za nim na œniadanie. Potwór zwolnił instynktownie, gdy żółtopomarańczowe Ÿwiatło ze szpary pod drzwiami zalało mu stopy. Wewnštrz słychać było ludzkie głosy; przytłumiony szmer rozmowy. Dochodziły stamtšd także inne dŸwięki i słaba woń nieznanych potraw. Zawahał się na chwilę, a potem wszedł prosto w kršg bladego œwiatła. Cały spięty, stanšł w otwartych drzwiach, wpatrzony swymi rybimi oczami w scenę, jaka się przed nim rozpoŸcierała. Wokół olbrzymiego stołu siedziało szesnastu mężczyzn obsługiwanych przez siedemnastego. Właœnie ten usługujšcy, koŸcisty chudzielec, odrażajšca karykatura człowieka w białym zatłuszczonym fartuchu, spojrzał w górę, wprost w oczy wchodzšcego. - A niech mnie! - wykrzyknšł - jakiŸ obcy! Skšd się tu, u diabła, wzišłeœ? SzesnaŸcie głów poderwało się w górę. Szesnaœcie par oczu mierzyło przybysza chłodnym, twardym wzrokiem, pełnym zdziwienia i domysłów. Pod tymi badawczymi, czujnymi spojrzeniami potwór odczuł nieokreŸlony niepokój, jakby cień trwogi, lodowate przeczucie, że tych mężczyzn nie będzie można tak łatwo zamordować, jak mu się to wydawało. Mijały sekundy. Potwór odniósł nagle niesamowite wrażenie, że ma przed sobš nie kilkanaŸcie, ale milion par oczu, wodzšcych za nim, błyszczšcych - milion utkwionych w nim badawczych, podejrzliwych spojrzeń. Zwalczył w sobie to uczucie, a wtedy nastšpiła pierwsza przykra reakcja na pytanie małego londyńczyka. Ledwie to nieprzyjemne wrażenie dotarło do jego ŸwiadomoŸci, już inny mężczyzna powtórzył pytanie:- Skšd się tu wzišłeœ? Skšd! Pytanie to utorowało już sobie Ÿcieżkę w mózgu potwora. No oczywiŸcie, że z morza. A skšdby? Jak okiem sięgnšć, tu, na tym dzikim, mrocznym pustkowiu było tylko morze; jego fale wznosiły się i opadały w nieprzerwanym rytmie, lŸnišce w słońcu niczym szlifowane klejnoty za dnia, nabrzmiałe i posępne nocš. Odwieczne morze, co szemrze i faluje, skrywajšc nieodgadnione tajemnice. - No co - powiedział Progue ostro, zanim Corliss zdšżył się odezwać - nie masz języka w gębie? Kim jesteŸ? Skšd się tu wzišłeœ? - Ja - zaczšł obcy niezdecydowanie - ja... Uczuł, że jego rybie nerwy przenika paraliżujšcy strach. Jak to możliwe, że nie przygotował sobie wczeŸniej żadnych wyjaŸnień? Co powinien odpowiedzieć, żeby rozwiać podejrzenia tych szorstkich, dociekliwych ludzi? - No, ja - zaczšł znów rozpaczliwie, szukajšc goršczkowo w pamięci zasłyszanych opowieŸci o tym, co może przytrafić się ludziom.

Nasunšł mu się obraz łodzi. Skwapliwie podjšł próbę: - M... moja łódŸ... wywróciła się. Wiosłowałem i... - Wiosłował! - parsknšł Progue. Corliss odczuł w głosie potężnego Holendra urazę, jakby to wyjaŸnienie obrażało jego inteligencję. - Ty parszywy łgarzu! Wiosłował o tysišce mil od najbliższego portu! Co ty kombinujesz, co? Kogo chcesz nabrać? - Uspokój się, Progue! - wtršcił się Corliss. - Nie widzisz, co spotkało tego faceta? DŸwignšł swš majestatycznš, imponujšcš postać z krzesła i obszedł stół. Chwycił z wieszaka ręcznik i rzucił go obcemu. - Masz, rozgrzej się. Odwrócił się do siedzšcych za stołem: - Czyż nie widzicie, że on przeszedł piekło? - powiedział na pół oskarżycielsko. - PomyŸlcie tylko, płynšł w tej wodzie, gdzie aż się roi od rekinów, i przypadkiem trafił na naszš wyspę. Musiał być bliski obłędu. Dlatego trochę mu się pokręciło w głowie, stracił pamięć. Nazywajš to amnezjš. Masz tu suche ubranie. Szarpnšł z wieszaka parę starych spodni i grubš popielatš koszulę, i przyglšdał się, jak przybysz mozolnie się z tym zmaga. - Patrzcie - odezwał się ktoœ - on wkłada spodnie tyłem na przód! - Sami więc widzicie - surowo stwierdził Corliss, gdy obcy niepewnie naprawił swš pomyłkę - że nie przyszedł jeszcze do siebie. Zapomniał nawet, jak się wkłada ubranie. Dobrze, że chociaż rozumie, co się do niego mówi. ChodŸ tu - zwrócił się do obcego - siadaj i zjedz coœ goršcego. To ci dobrze zrobi po tym, co przeszedłeœ. ...Jedyne wolne miejsce znajdowało się na wprost Progue'a. Obcy usiadł tam niepewnie i - równie niepewnie - przysunšł sobie pełen talerz, który postawił przed nim kucharz; posługiwał się nożem i widelcem, tak jak zaobserwował, że robili to inni. - Nie podoba mi się gęba tego faceta! - mruknšł Progue pod nosem. - Te jego oczy! Może on jest i teraz słaby na umyŸle, ale założę się, że wyrzucili go za burtę z jakiegoŸ przepływajšcego tędy statku. Te jego œlepia - aż mnie ciarki przechodzš! - Zamknij się już! - ryknšł Corliss w napadzie nagłej furii. - Żaden z nas nie jest odpowiedzialny za swój wyglšd, za co powinieneœ Bogu dziękować. - Ba! - Progue mruczał coœ jeszcze po cichu, ale do uszu Corlissa dochodziły tylko poszczególne słowa: - Gdybym to ja był szefem... wierzcie mi, ta załoga... Cholerny błšd... kiedy ja komuœ nie ufam, to jest pewne... pewnie mat z jakiegoœ parowego trampa... nie mogli z nim wytrzymać, więc wyrzucili go za... - Wykluczone! - kategorycznie stwierdził Corliss. - Żaden tramp tu nie kursuje. W ogóle nie będzie tu żadnego parowca do czasu przybycia naszego, za pięć miesięcy. WyjaŸnienia tego człowieka, chociaż mgliste, sš jednak wystarczajšce. Płynšł łodziš. Wiecie równie dobrze jak ja, że na południe od nas znajduje się kilka większych wysp z nielicznš ludnoŸciš tubylczš i paru białymi. Mógł przypłynšć stamtšd. - Taa! - Krzepka twarz Progue'a poczerwieniała brzydko. Corliss rozpoznał ten rys uporu sprawiajšcy, że czasem potężny Holender był nie do zniesienia. - On mi się nie podoba. Słyszysz, ty? Przybysz podniósł na niego wzrok; czuł, jak wzbiera w nim głucha wŸciekłoŸć. We wrogoŸci tego człowieka, jego podejrzliwoŸci dostrzegł niebezpieczeństwo, groŸbę, że każdy jego ruch będzie Ÿledzony. Poczuł, że dławi go w gardle dzika nienawiŸć.

- Tak - warknšł - słyszę! Po czym zerwał się na równe nogi. Błyskawicznym ruchem sięgnšł przez stół, chwycił Progue'a za klapy koszuli rozchylajšcej się na tęgiej szyi - i szarpnšł! Holender zawył z wŸciekłoŸciš, kiedy stalowe mięŸnie uniosły go w górę, grzmotnęły nim o stół i jednym zamaszystym ruchem cisnęły, głowš naprzód, za drzwi. Kilka naczyń spadło z brzękiem na cementowš podłogę, ale zrobione z mocnej gliny nie potłukły się. JakiŸ mężczyzna powiedział z podziwem w głosie: - Może i on jest słaby na umyŸle, ale teraz wierzę, że mógł przepłynšć taki kawał. PoŸród Ÿmiertelnej ciszy obcy usiadł i zabrał się znowu do jedzenia. W mózgu wirowało mu mordercze pragnienie, by rzucić się na tamtego oszołomionego człowieka i rozszarpać go na kawałki. Z ogromnym wysiłkiem powŸcišgnšł tę dzikš, palšcš żšdzę. Zorientował się, że zrobił wrażenie na tych twardych ludziach. Corlissowi cišżyła ta cisza. Żółtopomarańczowe Ÿwiatło, spływajšce z lamp zwisajšcych z sufitu, padało niesamowitym, upiornym blaskiem na napięte twarze mężczyzn zebranych wokół stołu z surowego drewna. Ledwie zdawał sobie sprawę, że z okna po lewej stronie sšczy się œwiatło poranka, rozlewajšc się na podłodze matowš kałużš. Z zewnštrz dobiegał odgłos skrobania: to Progue z wŸciekłoŸciš zdzierał z siebie skorupę błota. Czuło się w tym gniew zmieszany z wŸciekłoŸciš, furię gwałtownej, nieposkromionej natury, szalejšcej teraz z upokorzenia. Corliss wiedział, że Holender jest nieobliczalny. Zdolny do wszystkiego. Wstrzymał na moment oddech, gdy nachmurzona twarz Progue'a ukazała się w drzwiach. Mężczyzna wszedł do Ÿrodka, a jego potężna sylwetka górowała nad otoczeniem. - Nie zaczynaj znowu, Progue - powiedział ostro Corliss donoœnym, rozkazujšcym tonem - jeŸli chcesz zachować mój szacunek. Holender łypnšł na niego straszliwym wzrokiem, z twarzš chmurnš i groŸnš. - Niczego nie zaczynam. CoŸ mnie napadło. Ale wcišż nie podobajš mi się te jego oczy. I tyle. Obszedł stół. To dziwne, pomyŸlał Corliss, że pomimo łatwoœci, z jakš ten obcy go poskromił, olbrzym nie stracił w oczach pozostałych nic ze swego autorytetu. Nie odnosiło się wrażenia, że Progue wycofał się w strachu, ponieważ było aż nazbyt oczywiste, że nie zna tego uczucia. Usiadłszy na miejscu Progue odchrzšknšł i zaczšł ładować do ust jedzenie w szalonym tempie. Corliss niczym echo powtórzył westchnienie ulgi, jakie wydali pozostali mężczyŸni: ledwie słyszalne, jakby słaby syk. Oczyma wyobraŸni zdšżyli już bowiem ujrzeć barak kucharza rozniesiony na strzępy. Jeden z mężczyzn - smagły Francuz Perratin - odezwał się poŸpiesznie i właŸnie ten jego poŸpiech wskazywał, że bardziej mu zależy na rozładowaniu napiętej atmosfery niż na powiedzeniu tego, co miał do powiedzenia: - Szefie, wydaje mi się, że dwóch z nas powinno pójŸć i sprawdzić, czy ta bestia, którš widzieliŸmy wczoraj, wypłynęła. Przysięgam, a le bon Dieu mi Ÿwiadkiem, że trafiłem jš prosto między œlepia. - Co za bestia? - zapytał wysoki koœcisty mężczyzna o pocišgłej twarzy, z końca stołu. - O czym ty mówisz?

- Widziano jš z łodzi numer dwa - wyjaŸnił zwięŸle Corliss.- Perratin opowiadał mi o tym wczoraj wieczorem, ale byłem zbyt Ÿpišcy. JakiŸ wielki potwór z płetwami jak płaszczka. - Sacre du Nom! - zawołał Perratin - płaszczka to łagodny baranek w porównaniu z tym stworem. Był cały szaroniebieski, a więc ledwie widoczny, i miał długi, groŸny pysk rekina i ogon... - urwał raptownie. - Co ci jest, Mšdralo? Wybałuszasz gały, jakbyŸ już kiedyŸ spotkał takiego potwora. - Nie, ale słyszałem -odpowiedział niechętnie wysoki koœcisty Anglik. Było coŸ szczególnego w tonie jego słów. Corliss spojrzał na niego uważnie. Czuł głęboki respekt dla Mšdrali Stapleya. Mówiono o nim, że skończył uniwersytet. Jego dawne dzieje okrywała tajemnica, ale nie było w tym nic wyjštkowego: każdy z obecnych tu mężczyzn miał za sobš jakšŸ przeszłoŸć. - Może ty tego nie wiesz, Perratin - cišgnšł Stapley - ale stwór, jakiego opisałeœ, to naturalna postać mitycznego władcy rekinów. Nigdy nie przypuszczałem, że kiedyŸ usłyszę, iż on naprawdę istnieje... - Na litoŸć boskš! - wtršcił się ktoœ - czy mamy słuchać tych bzdur o przesšdach tubylców? Mów dalej, Perratin. Francuz popatrzył na koœcistego Stapleya z niemym respektem, jaki dla tego człowieka żywił wraz z kilkoma jeszcze osobami. Ponieważ Stapley milczał, najwyraŸniej pogršżony w myŸlach, Perratin powiedział: - Denton ujrzał go pierwszy. Ty im o tym opowiedz, Denton. Denton był niewysokim mężczyznš, o bystrych ciemnych oczach. Mówił jak zwykle szybko, urywanym głosem: - Jak więc powiedział Perratin - podjšł wštek - siedzieliœmy w łodzi; wielki płat mięsa dyndał w wodzie na przynętę. Musieliœmy wczoraj wzišć ciemne mięso, wiecie o tym. Wiecie też, jak strachliwe sš rekiny, gdy widzš ciemne mięso. No i tak było: kršżyły wokół, mało nie oszalały od zapachu, ale wystraszone, bo mięso było ciemne. Naliczyliœmy z piętnaŸcie sztuk. Nagle dostrzegłem błysk w wodzie - i wypłynšł ten potwór. W dodatku nie sam: towarzyszyło mu stado ryb-młotów, największych, najgroŸniejszych rekinów, jakie w życiu widziałem. Wielkie, potężne, długachne bestie z takimi złoœliwymi pyskami, wiecie, i cielskami jak torpedy. Parę z nich ustrzeliliŸmy, więc wszyscy je oglšdaliŸcie. W każdym razie ten ogromny płetwiasty potwór płynšł sobie poœród nich jak król. Wiem, że nie ma w tym nic nadzwyczajnego. WidywaliŸmy już nieraz miecznika pływajšcego z rekinami, a także rozmaite inne rekiny trzymajšce się razem, jakby wiedziały, że sš spokrewnione. Chociaż, prawdę mówišc, jeszcze nigdy nie spotkałem płaszczki poŸród rekinów, a przecież należš do jednej rodziny. W każdym razie ten potwór tam był, wielki jak skała. Zatrzymał się i popatrzył na przynętę w wodzie, a potem, jakby chciał powiedzieć „Nie ma się czego bać!", zanurkował wprost na niš. I wtedy całe stado podpłynęło i zaczęło szarpać mięso jak diabli - na to tylko czekaliœmy. Corliss zauważył, że obcy wpatruje się w Dentona w napięciu, jak urzeczony. Przez ułamek sekundy pojšł odrazę Progue'a. Przemógł się jednak i powiedział: - Denton chciał powiedzieć, że stwierdziliŸmy, iż kiedy rekiny atakujš, zanika u nich strach bez względu na liczbę zabitych towarzyszy. Cała nasza robota tutaj - czyhamy na ich niesłychanie mocnš skórę - jest możliwa dzięki temu.

Obcy spojrzał na niego, jakby na znak, że zrozumiał. Denton mówił dalej: - To właŸnie się nam przytrafiło. Gdy tylko woda się uspokoiła, zaczęliŸmy je wycišgać... - Wtedy zauważyłem - przerwał mu niecierpliwie Perratin - że ten olbrzym odpływa na bok i obserwuje nas... to znaczy, tak to przynajmiej wyglšdało. Mówię wam, po prostu sobie leżał i mierzył nas takim zimnym, uporczywym wzrokiem, zupełnie spokojny. Trafiłem go prosto między œlepia. Rzucił się jak użšdlony muł i zapadł w głębinę niby ciężar z ołowiu. Mówię ci, szefie, trafiłem go. Do tej pory już na pewno wypłynšł na powierzchnię. Dwóch z nas powinna tam pójŸć i przyholować go. - Hm! - Corliss zmarszczył brwi, jego silna ogorzała twarz zasępiła się. - Możemy posłać najwyżej jednego. Musisz wzišć małš łódŸ. Potwór wlepił wzrok w Perratina. Drżał cały przejmujšcym, wewnętrznym dreszczem całej swej dzikiej natury. To ten człowiek strzelał z broni i zadał mu ogłuszajšcy cios. Czuł, jak drży w nim każdy nerw na to przelotne, straszliwe wspomnienie oszałamiajšcego bólu od ciosu w głowę. Rozpierało go dzikie pragnienie, by rzucić się na tego mężczyznę. Z wysiłkiem stłumił w sobie tę szalonš żšdzę i powiedział słabym głosem: - Chętnie z nim pójdę. W ten sposób mógłbym zapracować na jedzenie. Mogę pomagać przy każdej fizycznej robocie. - Dzięki - odpowiedział Corliss. Miał nadzieję, że po tej pełnej dobrej woli propozycji obcego Progue poczuje się słusznie zawstydzony... - Aha, przy okazji: skoro nie znamy twojego prawdziwego nazwiska, będziemy mówić do ciebie ŸJones". A teraz, chłopcy, idziemy! Czeka nas ciężki dzień! To łatwiejsze, niż przypuszczałem, myŸlał intensywnie potwór idšc za rybakiem w parnym półmroku wczesnego Ÿwitu. Zakręciło mu się w głowie od trawišcej go goršczki pożšdania. Napięte stalowe mięŸnie drżały z piekielnej radoŸci na samš myŸl, co spotka tego człowieka, gdy zostanš sami w małej łodzi. Drżšc w przypływie ataku żšdzy krwi szedł Ÿladem mężczyzn - przez miękko uginajšcš się trawę, przez mroczny, pogršżony w mgle teren aż do miejsca, gdzie występ lšdu sięgał szarych wód laguny. Majaczył tam jakiœ długi, niski kształt, który wkrótce rozpłynšł się w jednopiętrowš drewnianš szopę z platformš sięgajšcš wody. Z budynku zalatywało fetorem. Kiedy pierwsza fala przenikliwej ostrej woni uderzyła w nozdrza potwora, ten stanšł jak wryty. Martwy rekin! Cierpka woń gnijšcej ryby. Oszołomiony, znowu ruszył naprzód. Kręciło mu się w głowie od natłoku natrętnych myŸli, a w miarę jak smród przybierał na sile, ten strumień niezdrowych myŸli z każdš chwilš stawał się coraz bardziej niepohamowany, coraz bardziej żywiołowy. Wbił w plecy idšcych goršcy, rozpłomieniony wzrok. Walczył z diabelskš pokusš, by rzucić się na najbliższego i zatopić ostre jak brzytwa zęby w jego miękkiej szyi, a potem zaatakować następnego - rozedrzeć go z okrutnš, morderczš siłš na kawałki, zanim pozostali zdšżš przyjŸć do siebie. A kiedy wreszcie zdadzš sobie sprawę z tego, co się stało... Warknšł niedosłyszalnie, z dzikš nienawiŸciš. Już niemal uległ swej żšdzy krwi; czuł, jak pulsuje niš każdy nerw, tak był zafascynowany myŸlš o pogromie wœród tych mężczyzn i wypruciu wnętrznoœci z kruchych ludzkich ciał. Powrót do rzeczywistoŸci powstrzymał tę obłędnš pokusę. Przypomniał sobie, że on sam ma teraz także słabe ludzkie ciało. Atak na

tych twardych, doŸwiadczonych mężczyzn tu, na tej platformie, byłby samobójstwem. Potwór wzdrygnšł się. Ujrzał, że Perratin się cofnšł i idzie teraz obok niego. - Pójdziemy tędy, Jones - mówił. - To dobre nazwisko dla ciebie. Nic nie mówišce - jak Perratin. WeŸmiemy stšd tę małš łódŸ. Czeka nas dużo wiosłowania. Musimy wzišć kurs prosto na zachód. Najlepsza droga, żeby się stšd wydostać. Kilka niebezpiecznych skał dzieli lagunę na parę odcinków; musimy płynšć wolniutko przy brzegu, by je ominšć, a potem wydostać się przez wyłom w załamujšcych się falach. Cha, cha, to zabawne! Wyłom w załamujšcych się falach. Chwytasz to, Jones? Zabawne, pomyŸlał potwór. Zabawne! Co jest zabawne, dlaczego? Zastanawiał się, czy oczekiwano od niego odpowiedzi na to ni to stwierdzenie, ni to pytanie. Czuł rosnšce napięcie na myŸl, że jeŸli nie odpowie, to ten człowiek może zaczšć coŸ podejrzewać - i to właœnie teraz, kiedy już wchodzi w pułapkę. Odprężył się, kiedy smagły, niski mężczyzna położył w łodzi wiosła i zawołał: - WchodŸ. No, wchodŸże! Było wcišż jeszcze ciemno, lecz fale przybrały odcień niezwykle pięknego błękitu; brzask pišł się w górę coraz wyżej, niebo na wschodzie się rozjaŸniało, aż cały horyzont stanšł w oŸlepiajšcym blasku wschodzšcego słońca. I nagle pierwszy promień słońca zaiskrzył się na wodzie. Perratin odezwał się: - Może byŸ tak teraz ty się trochę wzišł za wiosła? Dwie godziny to aż nadto dla jednego! Gdy tłoczyli się w wšskiej łódce, zamieniajšc się miejscami, potwór pomyŸlał z naciskiem: Teraz! Powstrzymał się jednak. Byli za blisko wyspy: spoczywała za nimi na swym wodnym łożu, lŸnišca jak szmaragd w platynowej oprawie na tle słońca. Cały Ÿwiat oceanu oŸwietlony był niczym okazałe, pyszne widowisko - z królujšcš ponad nim czerwonš, ognistš kulš spoczywajšcš teraz całym kręgiem na falujšcym wodnym horyzoncie. - Mon Dieu! - wykrzyknšł Perratin - ależ tam aż się roi od rekinów! W cišgu ostatnich dwóch minut widziałem już chyba ponad dwadzieœcia! Nasi ludzie powinni tu dzisiaj przypłynšć. Przebierał palcami po długiej strzelbie, którš trzymał w rękach. - Może powinienem ustrzelić parę sztuk? MoglibyŸmy je przyholować, zabrałem doŸć liny. Potworem targnšł gwałtowny wstrzšs: człowiek miał broń! Jego system nerwowy poruszył nagły alarm. To zupełnie zmieniało sytuację. Diabelnie zmieniało! Poczuł, jak zalewa go fala gniewu na samego siebie, że tak skwapliwie przejšł wiosła zostawiajšc człowiekowi wolne ręce. Zmšciło to jego pewnoŸć, że ten mężczyzna będzie łatwš ofiarš. Słońce stało już o całe godziny wyżej na niebie, a wyspa była ciemnym punkcikiem na bezkresnych wodach oceanu, kiedy Perratin powiedział: - To gdzieŸ tutaj. Wytrzeszcz gały, Jones! Chyba że te przeklęte rekiny go zeżarły. Hej, uważaj, nie trzęŸ łodziš! Jego głos, przenikliwy ze strachu, zdawał się dochodzić z bardzo daleka. Także jego postać wydawała się potworowi oddalona, osamotniona na rufie łodzi. Pomimo to widział wszystko z nadnaturalnš wyrazistoŸciš.

Smagła twarz niedużego mężczyzny, jego policzki powleczone nienaturalnš bladoŸciš pod opaleniznš, oczy szeroko otwarte, błędne. Ręce mu zesztywniały, lecz mimo to wcišż trzymał strzelbę. - Co, u diabła, chcesz zrobić? W tym miejscu aż się roi od rekinów! Sacre du Nom, odezwij się i przestań na mnie patrzeć tym okropnym wzrokiem... Strzelba wypadła mu z ršk; schwycił się kurczowo burty. Warczšc dziko, potwór rzucił się na niego i jednym błyskawicznym ruchem, z niepohamowanš siłš cisnšł go za burtę łodzi. Woda zakotłowała się; długie, ciemne, cygarowate sylwetki wyskoczyły z głębiny. Krew zmieszała się z błękitem wody. Potwór ujšł za wiosła. Drżał cały z podniecenia, zdjęty palšcym uczuciem satysfakcji. Ale teraz trzeba pomyœleć o wyjaŸnieniach. Ochłonšwszy pogršżył się w rozmyŸlaniach. Wiosłował w stronę wyspy drzemišcej w ciepłym blasku łagodnego porannego słońca. Wrócił za szybko! Słońce stało poœrodku nieba nad cichym, wyludnionym lšdem. Kucharz był gdzieœ w pobliżu, ale do uszu potwora nie dochodziły żadne odgłosy. Łodzie rybaków znajdowały się poza zasięgiem wzroku, za błękitnym wodnym horyzontem, który drżał leciutko na tle lazurowej mgiełki nieba. Czekanie było katorgš. Sekundy i minuty tego wydajšcego się wiecznoŸciš popołudnia wlokły się Ÿmiertelnie powoli. Potwór nerwowo spacerował po brzegu; potem leżał trawiony niepokojem w soczystej zieleni trawy, w cieniu palm, zamroczony szaleńczym chaosem myœli, rozmaitych planów, niepohamowanych uczuć nabrzmiałych morderczš żšdzš, i bezustannym powtarzaniem w duchu, z niepokojem; wyjaŸnień, jakie sobie przygotował. Usłyszał szczęk naczyń w baraku kucharza. Tętno mu podskoczyło; w pierwszym gwałtownym odruchu chciał pognać tam i zabić tego człowieka. Ale przebiegłoŸć utrzymała na wodzy tę dzikš żšdzę. Lepiej byłoby pójŸć tam i wypróbować na kucharzu swe wyjaœnienie - ale zaniechał i tego pomysłu. Wreszcie rybacy powrócili; ich łodzie cišgnęły długie szeregi martwych rekinów. Potwór patrzył na to palšcym; bezlitosnym wzrokiem. Szarpała nim taka dzika furia, że w przystępie szaleństwa myŸlał tylko o tym, by skoczyć w dół, do łodzi, i zmiażdżyć tych ludzi potężnymi niczym taran ciosami. I wówczas z łodzi wyszedł Corliss, a potwór usłyszał swój zdławiony głos, potem zaŸ Corlissa wykrzykujšcego z niedowierzaniem: - Zaatakował was!? Potwór z płetwami zaatakował łódŸ i zabił Perratina? Corliss jak przez mgłę widział pozostałych mężczyzn, poœpiesznie wychodzšcych z łodzi i wykrzykujšcych pytania. Słońce, nisko na zachodzie, raziło go promieniami prosto w oczy; zmrużył je, stojšc na drewnianym, prowizorycznym doku. Instynktownie rozstawił nogi, jakby się przygotowywał na ogłuszajšcy cios. Patrzył na chudš, posępnš twarz obcego, o dziwacznych oczach, nieregularnym zarysie potężnej szczęki i orlich rysach. Niespodziewanie przejšł go dziwny chłód przesuwajšcy się wzdłuż kręgosłupa i do mózgu, gdzie znalazł miejsce w postaci bryły lodu. Nie, to nie był strach przed Ÿmierciš. Spotykał się już ze œmierciš wczeŸniej, potwornš Ÿmierciš. Słyszał nie raz, co przytrafiło się ludziom, których znał - a od tych opowieŸci mieszał się rozum. Czuł, że pewnego dnia los odwróci się od niego i zapisze tragiczny epilog jego

własnego życia. Niejeden raz odczuwał dreszcz zgrozy, gdy wydawało mu się, że już nadchodzi koniec. Nie, to nie była obawa przed Ÿmierciš, ale wrażenie nierealnoŸci, całkowitego niedowierzania i narastajšcej męczšcej nieufnoœci do tego... Jonesa, wzmagajšcej się aż do bólu. Gdy zmusił się wreszcie, by coœ powiedzieć, jego głos brzmiał szorstko i chrapliwie: - Dlaczego Perratin nie strzelał do tej piekielnej bestii? Kilka kulek i byłoby... - Ależ on strzelał! - z poŸpiechem wtršcił obcy, urozmaicajšc swš opowieŸć o ten nowy szczegół. Do tej pory nie pomyŸlał o strzelbie, ale skoro Corliss chce, żeby Perratin strzelał, to niech tak będzie. W poŸpiechu mówił dalej: - Nie mieliŸmy żadnych szans! Potwór tak silnie uderzył w łódŸ, że Perratina wyrzuciło za burtę. Próbowałem go wydostać, ale było już za póŸno. Potwór pocišgnšł go pod wodę. Bałem się, że znów ruszy na łódŸ, schwyciłem więc za wiosła i przypłynšłem na wyspę. Kucharz może potwierdzić, że wróciłem koło południa. Stojšcy za plecami Corlissa Progue rozeŸmiał się, jego gardłowy, ponury, głoŸny Ÿmiech wstrzšsnšł powietrzem póŸnego popołudnia. - Ze wszystkich nacišganych historyjek, jakie w życiu słyszałem - powiedział - brednie tego faceta sš najpaskudniejsze! Mówię ci, Corliss, coœ się za tym kryje, że kiedy po raz pierwszy ten obcy zostaje sam na sam z jednym z naszych ludzi, zaraz zdarza się morderstwo. Tak, właœnie morderstwo! Corlissowi patrzšcemu na potężnš postać Holendra przyszło na myŸl, że on sam musi mieć takš minę jak Progue: zasępionš, ponurš i podejrzliwš. To dziwne: ale fakt, że Progue ubrał w słowa te właœnie myŸli, które powstały i w jego głowie, uzmysłowił mu właŸnie, jakim szaleństwem i nonsensem jest to oskarżenie. Morderstwo! Œmiechu warte! - Progue - powiedział ostrym tonem - musisz się nauczyć trzymać język za zębami. To absurd! Potwór patrzył na Holendra; mięŸnie mu zdrętwiały, ciało miał jak obce, doznawał jedynie egotystycznego uczucia, że panuje nad sytuacjš; uczucia tak silnego, że chwilowo nie był zdolny nawet do gniewu. - Nie chcę się z tobš kłócić - powiedział. - Sam wiem, że to, co się wydarzyło, wyglšda podejrzanie, ale przypomnij sobie, że Perratin opisywał nam jakiŸ nieznany, groŸny gatunek rekina. Dlaczego miałbym mordować zupełnie obcego człowieka? Ja... Zawiesił głos, gdyż Progue stał odwrócony tyłem i patrzył w dół, na łódŸ, którš wypłynęli z Perratinem. Była przycumowana w samym końcu doku, gdzie stał teraz Progue, patrzšc na niš z góry. Naraz skoczył do łodzi. Potwór wstrzymał oddech, gdy Holender zniknšł mu z oczu, za krawędziš pomostu. W pierwszym odruchu chciał tam podbiec, zobaczyć, co on tam teraz robi, ale się nie odważył. - To prawda, Progue - mówił Corliss. - Jesteœ cholernie szybki w tych swoich podejrzeniach. Jakież motywy... Potwór nie słuchał dalszego cišgu. W głowie czuł zamęt. Patrzył osłupiały, jak Holender prostuje się, trzymajšc w rękach błyszczšcš strzelbę. Wyjšł coœ ze strzelby - lŸnišcy stalowy przedmiot. - Ile kul wystrzelił Perratin? - zapytał cicho. Potwora ogarnęło przerażenie. Wiedział, że Progue musiał mieć jakiŸ powód, by zadać to pytanie. Ÿwiadczyło o tym wyraŸnie wyczekujšce napięcie na jego twarzy. Pułapka! Ale jaka?

- No... dwie... trzy - wyjškał. Opanował się z ogromnym wysiłkiem. - To znaczy dwie. Tak, dwie. Potem ta płetwiasta ryba uderzyła w łódŸ, a Perratin wypuŸcił strzelbę i... Zamilkł! Zamilkł, ponieważ ujrzał na twarzy Progue'a groŸny, złoŸliwy, triumfujšcy, szyderczy uœmiech. - A więc jak to się stało - jego głos brzmiał czysto, głębokš i pieszczotliwš nutš - że ani jedna kula nie została wystrzelona z magazynka tej strzelby automatycznej? Jak pan to wyjaœni, panie Cwaniaku, Obcy, Jones... - Jego głos eksplodował nagłym gniewem: - Ty przeklęty morderco! Corliss doznawał dziwnego wrażenia, że ich spokojna, bezpieczna wyspa zaczyna nagle usuwać mu się spod nóg. Było to uczucie tak niesamowite i przygnębiajšce, mrożšce krew w żyłach, jakby ta niewielka gromadka mężczyzn nie stała wcale na wyspie, lecz krucha, drewniana, bezbronna platforma znajdowała się w samym œrodku wrogiego oceanu. To niezdrowe wrażenie wzmagało się jeszcze wskutek tego, że długi, niski budynek całkowicie zasłaniał zielony, bezpieczny lšd. Pozostały tylko drżšce cienie na ciemniejšcej wodzie. Serce Ÿciskało mu się niewysłowionš melancholiš od tego nieustannego, uporczywego chlupotania o drewniane belkowanie podtrzymujšce platformę. Słowa Progue'a nie miały sensu. Potężna sylwetka Holendra wznosiła się przed nim, a na jego twarzy malował się tygrysi uœmiech, złowrogi i zawzięty. Przez ułamek sekundy Corliss ujrzał w wyobraŸni grozę krępego smagłego Francuza rozszarpywanego na kawałki przez opancerzonego potwora z głębin. Ale cała reszta nie miała sensu. - Zwariowałeœ, Progue?! - wybuchnšł. - Dlaczego, u wszystkich diabłów oceanu, Jones miałby zabijać któregoœ z nas? Potwór skwapliwie skorzystał z okazji. - Magazynek? Nie rozumiem, o co ci chodzi! - zapytał zdezorientowany. Holender przysunšł swš byczš twarz do chudej, nieustępliwej, zakłopotanej twarzy obcego. - Taak! - warknšł. - WłaŸnie to cię zdradziło, bo nie wiedziałeŸ, co to jest strzelba automatyczna. No więc jest w niej magazynek na kule - ten ma dwadzieŸcia pięć i żadna nie została wystrzelona. Potrzask, w który się wpakował, zatrzasnšł swe stalowe szczęki. Ale teraz, gdy już znak niebezpieczeństwo, niepewnoŸć i zmieszanie ustšpiły. Pozostała tylko ostrożnoŸć i głęboki żal. - Nie wiem, jak to się stało - powiedział opryskliwie. - On strzelał dwa razy. Skoro ty sam nie wiesz, jak to się mogło stać, to ja ci nie mogę pomóc. Powtarzam, nie mam żadnego powodu, żeby zabijać któregoœ z was. Ja... - Domyœlam się, jak to było. - Wysoki, szczupły Mšdrala Stapley przecisnšł się przed gromadkę mężczyzn, którzy stali w ponurym milczeniu. - Prawdopodobnie Perratin wystrzelił dwa razy - kulami ze starego magazynka. Zdšżył jeszcze tylko założyć nowy, ale było już za póŸno. Jones mógł być tak podekscytowany, że nawet nie zauważył, co Perratin robi. - Jones nie jest z tych, co się ekscytujš - mruknšł pod nosem Progue, jednak w jego głosie czuło się niechętnš akceptację takiego wyjaœnienia. - Pozostaje jednak kwestia, której nie da się tak łatwo wyjaŸnić - mówił dalej chłodno Stapley. - Zważywszy, że rekiny potrafiš się poruszać z prędkoŸciš do siedemdziesięciu mil na godzinę, niemożliwe, aby

spotkali go w pobliżu tego samego miejsca, co wczoraj. Inaczej mówišc Jones kłamie twierdzšc, że widzieli to właŸnie stworzenie. Chyba że... - zawahał się. - Chyba że co? - wtršcił Corliss. Mšdrala wcišż się wahał. Wreszcie powiedział, prawie z niechęciš: - Znów wracam do swego: chyba że to władca rekinów! Mówił dalej, poŸpiesznie, zanim ktoŸ zdšżył się odezwać:- Tylko nie mówcie, że to nacišgane. Sam o tym wiem. Ale pływamy na morzach południowych od lat i spotykaliŸmy się już z rzeczami niewytłumaczalnymi. W naszej mentalnoŸci dokonał się niezwykły, irracjonalny przewrót. Wiem, że z naukowego punktu widzenia stałem się zabobonnym prostaczkiem. Ale mój punkt widzenia podważa ten werdykt. Uważam, że w rzeczywistoŸci osišgnšłem stan harmonii z tym tajemniczym Ÿwiatem, który nas otacza. Potrafię dostrzec, poczuć, poznać rzeczy, na które jest Ÿlepy człowiek Zachodu. Przez te wszystkie lata bywałem w odludnych miejscach, wsłuchiwałem się w szum fal na dalekich wybrzeżach. Wpatrywałem się w księżyc Południa i jestem pod wrażeniem nieskończonoœci wodnego żywiołu - pierwotnego, odwiecznego. My, biali, wtargnęliŸmy w ten Ÿwiat z właŸciwym nam wielkim hałasem, na naszych statkach motorowych, i wznieœliœmy nasze miasta na samym skraju wody. Iluzoryczne miasta! Przywodzšce w samym sercu NieskończonoŸci myŸli o Przemijaniu. Wiecie równie dobrze, jak ja, że one nie wytrzymujš próby czasu. Pewnego dnia nie będzie już białych w tej częœci œwiata, tylko wyspy i ludzie z wysp, ocean i œwiat oceanu. Do tego właŸnie zmierzam: siadywałem nieraz przy ognisku tubylców i słuchałem ich pradawnych opowieŸci o władcach rekinów i o rozmaitych postaciach, jakie przybierajš one w wodzie. To by się zgadzało. Mówię ci, Corliss, to pasuje do opisu tego stwora! Z poczštku uderzyło mnie to, że sšdzšc z opisu nie mógł to być rekin. A potem, gdy zaczšłem się nad tym zastanawiać, byłem coraz bardziej zaniepokojony. Bo widzisz, władca rekinów potraci przybrać postać człowieka! A jak inaczej wytłumaczyć fakt, że tu, na wyspę położonš o tysišce mil od najbliższego portu, przybywa człowiek. Jones jest... Przerwał mu donoŸny, pełen oburzenia, gryzšcy ironiš głos - ku zdziwieniu Corlissa - głos Progue'a: - Skończ, Mšdralo, z tymi kretyńskimi zabobonami! Lepiej idŸ sobie zmoczyć głowę. Nie podoba mi się zachowanie tego faceta, nie podobajš mi się te jego Ÿlepia, nic mi się w nim nie podoba! Ale żebym miał przełknšć takie brednie... - Przestańcie już obaj tyle gadać - odezwał się Denton. Corliss ujrzał, że mężczyzna stoi na skraju budynku, skšd widać było częŸć wyspy. - JeŸli podejdziecie tutaj i zobaczycie to, co ja widzę, przestaniecie wreszcie pleŸć, co wam Ÿlina na język przyniesie. Tam, wzdłuż brzegu, płynie w naszym kierunku łódkš tubylec. Macie teraz dowód, że Jones mógł dopłynšć tu łodziš! Tubylec był dorodnym młodym mężczyznš o bršzowej skórze, urodziwym, Ÿwietnie zbudowanym. Wycišgnšwszy na skalisty w tej częŸci wyspy brzeg swoje kanoe, zbliżał się z szerokim uŸmiechem, z naturalnš życzliwoŸciš wyspiarza wobec białych. Corliss odpowiedział mu uœmiechem, ale jego słowa były skierowane do Progue'a i „Jonesa": - Denton ma rację... i wierz mi, Jones, jest mi przykro z powodu tych wszystkich nieprzyjemnoŸci, jakich od nas zaznałeŸ. „Jones" przyjšł przeprosiny lekkim skinieniem głowy. Ale nie odprężył się. Wbił wzrok w nadchodzšcego krajowca. Zesztywniał cały,

czujšc lodowaty dreszcz na myŸl o tym, że wyspiarze obdarzeni sš niezwykłym instynktem. Nieprzytomny z niepokoju zdšżył wykonać półobrót w chwili, gdy tubylec zatrzymał się o parę kroków przed Corlissem. Osłonięty częœciowo przez gromadkę mężczyzn klęknšł, udajšc, że wišże sznurowadło w bucie. Słyszał głos Corlissa przemawiajšcego w jednym z dialektów wyspiarskich: - Co cię tu sprowadza, przyjacielu? Młodzieniec odpowiedział niskim, melodyjnym głosem, charakterystycznym dla ludzi tej rasy: - Nadcišga sztorm, biały bracie, a ja byłem daleko na morzu. Sztorm nadchodzi od strony mego rodzinnego lšdu, więc szukam tu schronienia. Ja... Zawiesił głos. Corliss spostrzegł, że krajowiec wpatruje się szeroko otwartymi oczami w „Jonesa". - Znasz go? - zapytał. Potwór poderwał się niczym tygrys w zatoce. W lodowatym spojrzeniu, jakim wpił się w oczy tubylca, błysnęło bezlitosne, nieprzezwyciężone okrucieństwo. Ÿmiertelna nienawiŸć zdawała się łšczyć tych dwu niewidzialnš niciš. Wyspiarz otworzył usta, próbował coœ powiedzieć, oblizał wyschnięte wargi, a potem odwrócił się i zaczšł na oŸlep pędzić z powrotem do łodzi. - Co, u diabła! - wykrzyknšł Corliss. - Hej, wracaj! Krajowiec nawet się nie obejrzał. Co tchu dopadł łodzi. Jednym ruchem zepchnšł jš do wody i wskoczył do Ÿrodka. W gęstniejšcym mroku zaczšł z furiš wiosłować, nie zważajšc na niebezpieczeństwo, krętym szlakiem głębokiej wody wijšcym się wŸród skał, które czyniły lagunę w tym miejscu pułapkš dla nieostrożnych żeglarzy. - Progue, zabierz resztę ludzi do składziku! - rozkazał Corliss. Po czym krzyknšł donoŸnym głosem: - Hej, ty głupcze! Nie możesz wypływać w czasie sztormu! Nie bój się, nie damy ci zrobić krzywdy! Krajowiec musiał go słyszeć, ale w ciemnoŸci nie było widać, czy się choćby obejrzał. Corliss zwrócił się do ŸJonesa"; twarz mu stężała. - To całkiem oczywiste - powiedział lodowato - że ten człowiek cię zna. JesteŸ więc z jego wyspy albo z jakiejŸ pobliskiej. On się boi ciebie tak bardzo, że od razu przyszło mu na myŸl, że wpadł w łapy twojej bandzie. Progue miał całkowicie rację: jesteœ podejrzanym typem! Ale ostrzegam cię, Ÿle trafiłeŸ! Nigdy już nie zostaniesz z żadnym z nas sam na sam, chociaż muszę przyznać, że nie wierzę, abyŸ zabił Perratina. To niedorzecznoŸć! Jak tylko sztorm się skończy, zawieziemy cię do wyspiarzy i tam dowiemy się wszystkiego. Odszedł raptownie. Potwór ledwie sobie to uŸwiadomił. Ten wyspiarz, pomyŸlał z gniewem, na pewno tu wróci. Zapamięta sobie, że Corliss obiecał go bronić; wie, że biali sš potężni. W panice gotów mnie zdemaskować. Pozostało mi tylko jedno wyjœcie! Zrobiło się już ciemniej; krajowiec był ledwie widoczny w mroku ogarniajšcym wyspę i wodę. Potwór ruszył szybkim krokiem ku miejscu, gdzie potok wezbranej wody spływał kaskadš do laguny. Laguna w tym miejscu była głęboka; jej dno opadało stromo wprost ze skalistego brzegu. Potwór tak był pochłonięty obserwowaniem rekina, który miotał się w rwšcej kipieli, że szum tego miniaturowego wodospadu zagłuszył kroki nadchodzšcego Corlissa. Nagle odwrócił się i aż dech mu zaparło, gdy ujrzał go o kilka kroków od siebie, patrzšcego w dół, w czarnš otchłań. Corliss nie zdawał sobie sprawy, co go skłoniło, że zawrócił i poszedł Ÿladem obcego. Po trosze chodziło mu o to, żeby obserwować

krajowca; potem dostrzegł poruszenie w wodzie i dziwny sposób, w jaki Jones pochylał się nad brzegiem. Przeszył go dreszcz zgrozy, gdy ujrzał w zamierajšcym już œwietle dnia długi, ciemny, groŸny kształt podobny do torpedy, który zanurzył się i zniknšł w głębinie. Raptownie poderwał głowę i spojrzał na „Jonesa", uœwiadamiajšc sobie Ÿmiertelne niebezpieczeństwo. Potwór stał przez chwilę nieporuszony, utkwiwszy wzrok w mężczyŸnie. Byli sami, tuż na skraju morza. Czuł napięcie mięŸni, naelektryzowanych morderczš determinacjš: wcišgnšć tego ogromnego groŸnego mężczyznę do wody! Przykucnšł, szykujšc się do skoku, kiedy dojrzał błysk metalu w ręku człowieka. Na widok œmiercionoœnej broni jego występne pragnienie ulotniło się niczym mgła w blasku słońca. - Na Boga! - odezwał się Corliss - tam był rekin, a ty coœ do niego mówiłeŸ! Chyba tracę zmysły... - Istotnie, tracisz zmysły! - wysapał „Jones". - Zobaczyłem rekina i odpędziłem go. Chciałbym tu rano popływać, jeœli sztorm ustanie, i nie życzę sobie żadnych rekinów w pobliżu. Wybij sobie te niedorzecznoŸci z głowy. Ja... Przerwało mu wołanie o pomoc: przeraŸliwy, przejmujšcy wrzask wstrzšsnšł powietrzem bladego zmierzchu niczym krzyk œmiertelnego strachu z piekielnych otchłani. DŸwięk dobiegł od strony wody, gdzie na tle czarnych odmętów i ciemnego, bezksiężycowego nieba majaczyła mgliœcie sylwetka krajowca. Corliss czuł, jak Ÿcina mu się krew w żyłach. Zapadajšce ciemnoŸci przygniatały go niczym koc, ciężki, lecz nie dajšcy ciepła. O kilka kroków od niego stał ten... Jones: chudy, muskularny, o zimnych, nieludzkich oczach, błyszczšcych w półmroku. Uczucie, że ten bezwzględny obcy człowiek może go zaatakować, było tak żywe, że Corliss Ÿciskał kurczowo rewolwer i odważył się zaledwie rzucić okiem na południowy zachód, gdzie krajowiec był już tylko małym punkcikiem na ciemnej wodzie. Instynktownie odsunšł się i jeszcze raz popatrzył na hebanowe morze. Tubylec zdawał się walczyć z czymŸ, co atakowało go z wody, walšc wiosłem na oœlep, desperacko, rozpaczliwie. Trzykrotnie jeszcze Corliss spoglšdał w tamtš stronę i widział za każdym razem, jak młodzieniec trzyma się kurczowo krawędzi burty swego kanoe i prawie wisi na niej, starajšc się uchronić wštłš łódŸ od wywrócenia. Corliss poœpiesznie odwrócił się do ŸJonesa", wymachujšc groŸnie broniš. - IdŸ przodem! - rozkazał. Podniósł głos, wydajšc komendę ludziom stojšcym na nabrzeżu: - Hej, Progue, szybko! Przyszykuj motorówkę, włšcz silnik! Popłyniemy za tubylcem! Dwóch z was niech tu do mnie przyjdzie, potrzebna mi pomoc. Po chwili zbliżyło się dwóch mężczyzn; Corliss rozpoznał Dentona i Tareytona - tęponosego i tępogłowego Amerykanina. - Zabierzcie tego faceta do baraku i pilnujcie go, dopóki nie wrócę! - rozkazał. - Denton, masz mój pistolet! Rzucił broń krępemu Anglikowi i pognał przed siebie. Usłyszał jeszcze tylko chrapliwy głoœ Dentona: - Ruszaj się, ty... - warknšł Anglik do obcego. Silnik już grał, kiedy Corliss wskoczył do Ÿrodka. ŁódŸ kierowana przez Progue'a błyskawicznie odbiła od brzegu. Z trudem łapišc oddech Corliss przykucnšł obok Holendra stojšcego przy sterze. Potężny mężczyzna zwrócił ku niemu zasępionš twarz, wyraŸnie przygnębiony: - Ależ z nas durnie, żeby nadstawiać karku tu, wŸród tych skał, w takiej ćmie!

Corliss znalazł argument: - Musimy obronić tubylca przed tym, co go zaatakowało - co by to nie było. Musimy się dowiedzieć, dlaczego on tak panicznie się boi Jonesa. Mówię ci, Progue, to dla nas sprawa życia i œmierci! Nie było jeszcze zupełnie ciemno. Reflektor motorówki rzucał długi snop Ÿwiatła na wodę. Corliss obserwował w napięciu, jak łódŸ œmiertelnie powoli lawiruje wzdłuż linii skał okalajšcej kotlinę głębokiej wody stanowišcej jedyne ujŸcie do większej, głębszej częŸci laguny, gdzie było już za ciemno, by dojrzeć krajowca - za ciemno z powodu czarnych, groŸnych chmur nadpływajšcych znad horyzontu, kłębišcych się monstrualnie na nocnym niebie. Nagle - zapierajšcy dech wstrzšs! ŁódŸ się zachwiała, Corlissem cisnęło parę metrów w bok. Zamroczony, wycišgnšł rękę wczepiajšc się w rudel, i odepchnšł się do tyłu. ŁódŸ wcišż była w ostrym przechyle, silnik chrypiał na pełnych obrotach, a potem - nie wiadomo, jak się to stało - znów płynęli dalej. - Uderzyliœmy o skałę! - wykrzyknšł Corliss. Spodziewał się, że teraz wedrze się woda i pocišgnie ich w ciemnš otchłań. Dobiegł go głos Progue'a, zaintrygowany, zatrwożony: - To nie była skała! MinęliŸmy już płyciznę. JesteŸmy na głębokiej wodzie. Przez ułamek sekundy myŸlałem, że wpadliŸmy na kanoe, ale musiałbym je przecież zauważyć. Corliss odprężył się - a wtedy nastšpił nowy wstrzšs. Grzmotnęło nim boleŸnie o burtę. Rozpaczliwie, na oŸlep, szukał rękami jakiegoŸ oparcia; i wtedy zamglonymi oczami dostrzegł, że motorówka przechyla się pod niebezpiecznym kštem. Z rozpaczliwym krzykiem rzucił się w przeciwnš stronę, by przeważyć ciężarem ciała. Sam jeden nie byłby w stanie tego dokonać. W duchu dziękował losowi, że obdarzył go intuicjš, dzięki której wybrał właŸnie tych twardych, bystrych ludzi do swej załogi; ludzi, którzy podobnie jak on sam potrafili stawić czoła każdemu niebezpieczeństwu i nie czekali w krytycznej chwili na rozkaz. Jak jeden mšż rzucili się, by zrównoważyć przechył. ŁódŸ wyprostowała się, prujšc fale. - Wolniej! - rzucił chrapliwie Corliss. - Skierujcie reflektor na wodę! Trzeba zobaczyć, gdzie jesteœmy. KtóryŸ z mężczyzn przekręcił reflektor. Snop Ÿwiatła padł na wody laguny. Ÿwiatło zaiskrzyło się na wodzie i odbiło się tak olŸniewajšcym blaskiem, że na chwilę oŸlepiło Corlissa. A potem... Wzdrygnšł się. Nigdy, do końca życia, nie zapomni tej zgrozy, tego przejmujšcego lodowatym dreszczem widoku wirujšcych i zwijajšcych się, trzepoczšcych i burzšcych wodę w czarnej otchłani koszmarnych cieni. W widmowym, rozproszonym Ÿwietle reflektora woda aż się roiła od rekinów! Masywne skręcajšce się cielska połyskiwały trójkštnymi płetwami. Było ich setki - długich, przerażajšcych, o kształcie torped. T y s i š c e. Gdy tak wpatrywał się rozszerzonymi oczami w wodę, wiedział już, że gdzieŸ tam z pewnoŸciš było rozdarte, poszarpane na strzępy ciało krajowca. Uczuł, jak motorówka, zderzywszy się z gigantycznš rybš, chwieje się niczym człowiek cierpišcy na zawroty głowy. Ujrzał zwalistš postać Holendra błyskawicznie obracajšcego ster. ŁódŸ skręciła gwałtownie i wyprostowała się. - Zawracać! - zagrzmiał Corliss. - Zawracać, jeŸli wam życie miłe! Kurs na brzeg! Wycišgnšć łódŸ na brzeg! One chcš nas przewrócić! Woda wirowała i wrzała; silnik pracował na pełnych obrotach, łódŸ drżała

i skrzypiała przeraŸliwie, a ponad nimi, hen, coraz dalej na niebie, wzdymały się złowrogie, czarne chmury. Pierwszy podmuch wiatru, niczym uderzenie młotem, bluznšł na nich wodš, gdy w szaleńczym poœpiechu wcišgali łódŸ na piasek. - Szybciej! - krzyknšł Corliss. - Szybciej! Zebrać sprzęt i biegiem do baraku. Zostawiliœmy Dentona i Tareytona sam na sam z tym diabłem w ludzkiej skórze. Sš bez szans, bo nawet nie wiedzš, z kim mafiš do czynienia. Strugi ulewnego deszczu zacinały go w twarz, niemal przygniatajšc do ziemi, zanim zdołał odwrócić się doń plecami. Ludzie biegli, smagani z bezlitosnym okrucieństwem w plecy przez deszcz i wiatr - długi, cienki wšż mężczyzn, rozpaczliwie próbujšcych ujŸć z piekła szalejšcego sztormu. Wycie wiatru dobiegało uszu potwora siedzšcego w baraku, z zesztywniałymi mięŸniami i napiętymi do granic nerwami. Dla jego wyostrzonych, rozdrażnionych zmysłów, pochłoniętych jedynie myŸlš o ucieczce, mroczny Ÿwiat drewnianych koi był miejscem nierealnym, fantastycznym. Niesamowite żółte cienie migotały na Ÿcianach, gdy Ÿwiatło zwisajšcych z sufitu lamp to rozjarzało się, to znów przygasało w szalejšcym cišgu powietrza, które wŸlizgiwało się w szczeliny Ÿcian tej lichej szopy. A potem nadcišgnęła ulewa. Wydawało się, że łomot deszczu zgruchocze dach. Ale przynajmniej dach był solidniej zbudowany i nie przeciekał. Rozgoršczkowany, oszalały umysł potwora poraziła nagła myœl o tym, że ludzie, którzy sš teraz na zewnštrz, w tej straszliwej nawałnicy, za chwilę zjawiš się w baraku - o ile się uratowali. Ale nie łudził się zbytnio nadziejš, że nie udało im się uciec. Porzuciwszy jałowe spekulacje, całš siłš swej nadludzkiej woli skoncentrował uwagę na tych dwóch mężczyznach, którzy stali teraz na jego drodze do wolnoŸci i którzy muszš zginšć w cišgu dwóch najbliższych minut, jeŸli ma mu się powieŸć ucieczka, zanim wróci Corliss i reszta załogi. Dwie minuty! Potwór skierował zimny wzrok na pilnujšcych go mężczyzn, już po raz setny w cišgu ostatniej pół godziny analizujšc swe położenie. Denton siedział na brzegu łóżka: niski, klocowaty, nadmiernie pobudliwy. Szurał nogami, wiercił się, z niewyczerpanš energiš przesuwał wcišż palcami po błyszczšcym pistolecie, który trzymał w dłoni. Uchwyciwszy badawczy wzrok ŸJonesa" zesztywniał i warknšł coŸ pod nosem; utwierdziło to tylko potwora w opinii o zawziętoŸci małego Anglika. - Ej, ty! - powiedział mężczyzna ostrym tonem - widzę po twoich œlepiach, że coœ knujesz. Nawet nie próbuj! Jestem tu, w tych stronach, już od dwudziestu lat i możesz mi wierzyć, że załatwiłem już niejednego goŸcia. Nie musisz mi mówić, że masz doŸć siły, by rozedrzeć mnie na strzępy; sam widziałem, jak załatwiłeŸ się z Progue'iem dziŸ rano, i wiem, do czego jesteŸ zdolny. Ale nie zapominaj, że ten mały kawałek żelaza wyrównuje nasze szanse. Pomachał rewolwerem z wyraŸnš pewnoŸciš siebie. Gdybym wrócił do swej pierwotnej postaci, pomyŸlał potwór, potrafiłbym go zabić nawet mimo broni, ale wówczas nie mógłbym się znów przeobrazić i wydostać z tego baraku. Znalazłbym się w pułapce! Z wolna dotarło do jego ŸwiadomoŸci, że teraz mówi Amerykanin:- To, co powiedział ci Denton, tyczy się i mnie. Nie ma takiej rzeczy, której kiedyŸ tam nie zrobiłem! Na mój rozum Perratin był cholernie klawym goŸciem i nie podoba mi się to, jak zginšł. Ostrzegam cię, w razie

czego poŸlemy ci kulkę w czaszkę. Wiesz co, Denton? - Zrobił półobrót; jego piwne oczy błyszczały, nozdrza spłaszczonego nosa się rozdęły. - A może byŸmy tak wzięli go na muszkę, a Corlissowi powiemy, że próbował uciekać? - Nie! - Denton potrzšsnšł głowš. - Corliss będzie tu lada chwila z całš bandš. A poza tym to byłoby zwyczajne morderstwo. - Ba - żachnšł się porywczo Tareyton - to nie zbrodnia zabić mordercę. Potwór obserwował Dentona niespokojnie: człowiek miał rewolwer; nic więcej się nie liczyło. - Ludzie, chyba żeœcie poszaleli albo was tchórz obleciał - powiedział, silšc się na obojętnoŸć. - JesteŸmy przecież na wyspie. Żaden z nas się stšd nie wydostanie. Gdybym wyszedł teraz na tę burzę, spędziłbym pod gołym niebem parszywš noc, a rano i tak byœcie mnie znaleŸli. Chcecie tak siedzieć i pilnować mnie całš noc? - Do licha! - warknšł Tareyton - to jest myŸl. Wyrzućmy go na dwór, zamknijmy się od Ÿrodka i zdrzemnijmy się trochę. W duszy potwora zaŸwitała nadzieja, ale zaraz zgasła jak zdmuchnięta œwieca. Denton przeczšco pokręcił głowš. - Nie, nie postšpiłbym tak nawet ze wŸciekłym psem. Ale coŸ przyszło mi do głowy. - Jego głos przybrał ton szyderczy: - Tareyton, pokaż temu dżentelmenowi, co z nim zrobimy. Zdejmij linę z tego gwoŸdzia za tobš i zwišż go. Będę się temu przyglšdał z tš oto małš pukawkš, więc nie wydarzš się przy tym żadne niespodzianki. Miej to na uwadze, bo inaczej pożałujesz. - Nie jestem durniem -powiedział potwór chrapliwym głosem - żeby rzucać się na Tareytona i zarobić od ciebie kulę w plecy. W myŸlach zapalił się do tego: Amerykanin zasłoni pistolet na ułamek sekundy. A gdyby nawet nie - to nieważne. Będzie blisko, po raz pierwszy jeden z nich podejdzie blisko, a o to mi tylko chodziło. Żaden z nich nie przeczuwa, co go czeka... T e r a z! Z tygrysiš szybkoŸciš skoczył na Tareytona. Jak błyskawica mignęły mu przed oczami jego wybałuszone oczy, usta otwierajšce się do krzyku. Wtedy poderwał go z podłogi i ruchem szybkim jak piorun grzmotnšł nim w Dentona. Ochrypły ryk zdumienia Anglika zlał się z przerażonym barytonem Tareytona w jeden wspólny krzyk bólu, kiedy zderzyli się i ogłuszeni wyrżnęli w najbliższš Ÿcianę niczym kupa żelastwa. Potwór pragnšł rzucić się na nich i rozedrzeć na strzępy, ale nie było czasu nawet na sprawdzenie, czy żyjš. Dawno już minęły te dwie minuty, które miał na działanie. Było za póŸno - za póŸno na cokolwiek prócz natychmiastowej ucieczki. Pchnšł drzwi i ze straszliwš siłš wyrżnšł głowš w Corlissa. Straciwszy równowagę, poleciał do tyłu. W tym samym momencie ujrzał zwalistš postać Progue'a za plecami dowódcy. Pozostali mężczyŸni tłoczyli się za ich plecami. Chwila zdawała się nieskończonoŸciš w tę noc szalejšcego sztormu. Żółtopomarańczowe Ÿwiatło w baraku rzucało upiorny odblask na zaskoczone twarze ludzi kulšcych się pod naporem nawałnicy. Zygzakowata ostroga błyskawicy ukazała im chudš, chmurnš, podobnš do wilczego pyska twarz „Jonesa", starajšcego się odzyskać równowagę. Zaskoczenie było jednakowe dla obu stron, ale nieskończenie twardszy, o stalowych muskułach potwór pozbierał się pierwszy. Wiedziony nienawiŸciš natarł niczym taran na Corlissa, który odbił się jak kula

bilardowa i poleciał na Progue'a. Potwór wypadł na dwór, w noc, prosto w œrodek szalejšcej ulewy i wichru. Raz jeden skoczył naprzeciw dzikiej sile żywiołu, z pochylonš głowš, napiętymi mięŸniami. Potem w przebłysku roztropnoŸci zrozumiał, że jego powolne ruchy czyniš z niego dogodny cel dla kul; przestał więc przeć pod wiatr, lecz pognał z wichrem na wschód, w stronę połyskujšcej czerniš kipieli, chłostanej wŸciekłymi podmuchami. Pędzšc zdzierał z siebie ubranie - koszulę, spodnie, buty, skarpety; w błysku przecinajšcej całe niebo błyskawicy ludzie Corlissa dostrzegli jego wysokš, nagš sylwetkę na tle rozjaŸnionego przez chwilę nieba. Potem ujrzeli go jeszcze raz - rozŸwietlonš niepokonanš postać zawisłš nad skalistš krawędziš styksowego morza. A potem zniknęła - biały błysk zanurzył się w czarnych odmętach wŸciekle łomoczšcych fal. Corliss odzyskał mowę: - Mamy go! - wrzasnšł przekrzykujšc nawałnicę. - Stamtšd się nie wydostanie. Zanim zdołał powiedzieć coŸ więcej, fala tłoczšcych się ludzi poniosła go do baraku przez otwarte drzwi. Drzwi zostały zatrzaŸnięte. - Co, u diabła, masz na myœli? - wykrzyknšł bez tchu Progue. - Ten dureń sam się zabił. Założę się o wszystko, że żywy z tego nie wyjdzie. Corliss z trudem się opanował, ale kiedy zaczšł wyjaŸniać, dosłownie zalał wszystkich potokiem słów. - Mówię wam - zakończył - to jest dowód. Mšdrala miał rację. Ten piekielny stwór to władca rekinów w ludzkiej postaci i mówię wam: złapiemy go, jeŸli się pospieszymy. Słowa padały jak kule z karabinu maszynowego: - Rozumiesz? W miejscu, gdzie on skoczył, nie ma ujœcia z laguny poza wšskim kanałem, którym przepływamy zawsze w naszych łodziach. W jednym miejscu kanał przylega do brzegu i właœnie tam go zatrzymamy, nie dajšc mu się wydostać na otwarte morze. Mšdrala! - Słucham, szefie! - Wysoki, koŸcisty Anglik żywo podskoczył ku niemu. - WeŸ paru ludzi, zabierz paczkę ładunków dynamitowych ze schowka z amunicjš, reflektor, i zajmijcie stanowisko na brzegu koło kanału. Detonujcie ładunki co jakiŸ czas, pod wodš. Ani ryba, ani żadne inne żywe stworzenie nie wytrzyma huku eksplozji podwodnej. Reflektor skierujcie na wodę. Tam jest bardzo wšsko. Nie wolno wam go przepuŸcić! PoŸpieszcie się! - Zapomniałeœ, szefie, o jednym - odezwał się Progue po odejœciu tamtych. - Jest jednak ujœcie na otwarte morze w miejscu, gdzie ten cholerny stwór skoczył do laguny. Przypomnij sobie ten wšski przesmyk pomiędzy dwiema wznoszšcymi się pionowo skalnymi Ÿcianami. Rekin mógłby się tamtędy przeŸlizgnšć. Corliss pokręcił głowš. - Nie zapomniałem. Masz rację: rekin mógłby się tamtędy wydostać. Ale ten stwór w swej naturalnej postaci ma olbrzymie silne płetwy. Za duże, by się zmieŸciły w tak wšskim przejŸciu: zostałyby rozdarte na strzępy. Rozumiesz już teraz? Potwór musi pozostać w ludzkiej postaci, jeżeli chce się wydostać przez przesmyk na otwarte morze; a w tej postaci musi być mniej groŸny, bo inaczej nie postępowałby wobec nas z takš ostrożnoŸciš. On... Przerwał mu naglę głuchy odgłos eksplozji. Nieœpieszny, bezlitosny uŸmiech zadowolenia ukazał się na jego twarzy.

- Pierwszy wybuch! Może to znaczyć, że potwór próbował wypłynšć przez kanał. ZapędziliŸmy go w Ÿlepy zaułek! Albo zaryzykuje przepłynięcie tego diabelskiego ujœcia w ludzkiej postaci, albo zabijemy go nazajutrz - w jakiejkolwiek postaci. A teraz szybko, każdy bierze latarkę; strzelbę i obstawiamy brzeg. Nie pozwólmy mu wydostać się na brzeg! Morze było zbyt wzburzone, fale za wysokie, noc za ciemna. Przeczucie nieszczęœcia - lodowate, złowieszcze - targnęło chłodnymi, rybimi nerwami potwora, walczšcego, by w ludzkiej postaci utrzymać się na powierzchni, gdzie mógł zaczerpnšć powietrza. Walczył zawzięcie, niezmordowanie, pomimo grzmotu, ryku i kołysania wodnej kipieli. Upiorny morski żywioł otaczał go Ÿcianš ciemnoŸci ze wszystkich stron- prócz jednej. Tam właŸnie, przed nim, gdzie woda lŸniła bielš, nawet w ciemnoŸci widać było białe spienione fale przybrzeżne. W tej pienistej bieli mógł dostrzec ciemnš wstęgę - jedynš drogę na wolnoŸć, prowadzšcš na bezpieczne, bezkresne wody oceanu; wšskš wstęgę ciemnoœci, gdzie woda była głęboka i rwšca. I właŸnie przez ten wstrzšsany sztormem kanał laguny, wskazujšc drogę, parł w stronę oceanu rekin. Potwór z trudem utrzymywał się na powierzchni; przebierał wŸciekle nogami, siekł ramionami rozszalałš morskš kipiel i natężajšc wzrok Ÿledził w ciemnoŸci niewyraŸny błysk trójkštnej płetwy rekina- pilota, który właŸnie próbował przepłynšć diabelski kanał. Rekin zmagał się teraz, manewrujšc zawzięcie, z ryczšcym wœciekle żywiołem, co przelewał się przez wšski przesmyk, uchodzšc ku wolnoœci. Płetwa zniknęła, potem znowu się ukazała, ledwo widoczna na tle szaro- białych fal. Rekin przepłynšł; był już bezpieczny. Mglisty zarys płetwy znikł nagle w czerni grzmišcego oceanu. Potwór zawahał się; teraz jego kolej. Ocišgał się na myŸl o szturmowaniu tych postrzępionych, rozkołysanych fal w swej wštłej ludzkiej postaci. Warknšł z wŸciekłoŸci, że pokrzyżowano mu plany, wydajšc wysoki, przenikliwy, nieludzki okrzyk nienawiŸci; na wpół odwrócił się do brzegu, trawiony dzikim, desperackim pragnieniem, by staranować ten kordon kruchych ludzkich postaci, nie zważajšc na niebezpieczeństwo. Warknšł znowu i prychnšł gniewnie na widok pochodni, które usiały wybrzeże. Każda pochodnia - nawet w tym piekielnym deszczu i wichrze - rzucała blady, migoczšcy odblask Ÿwiatła, a za każdš z nich stšpał niecierpliwie mężczyzna, ze strzelbš w pogotowiu. Droga była zablokowana. Potwór rozumiał to mimo swego szalonego pomysłu, by pognać na brzeg. Teraz już aż nazbyt dobrze wiedział, że wpadł w pułapkę. Ten odcinek laguny został tak dokładnie zablokowany, jakby sama natura czekała od milionów, milionów lat na tę właŸnie chwilę, by zamknšć w pułapce zdradliwego potwora z głębin. Jeszcze raz zwrócił swe zimne, szkliste, rybie oczy ku wylotowi kanału. Stalowe szczęki kłapnęły z potwornym wyzwaniem, wargi zacisnęły się na kształt wšskiego pyska rekina - i rzucił się w rozszalałe fale. Najpierw doznał uczucia niezwykłego pędu; instynktownie starał się skręcić, ale obraz rekina-pilota zatarł się już w jego pamięci. Woda wdarła mu się do ust; pluł, kasłał, zmagał się, aż naraz w okamgnieniu ujrzał wizję swego potwornego losu. Tuż przed nim wznosiła się pionowo œciana skalna - wysoka, czarna, posępna, bezlitosna. Skręcił wœciekle i dał nura w bok, z szalonym zamachem ramion. Ale żadna siła nie mogła pokonać niezwyciężonego żywiołu.

Jeszcze tylko jeden rzut oka na swe przeznaczenie, jeszcze jedno warknięcie dzikiego zdumienia - a potem dŸgnięcie niewysłowionego bólu, gdy głowa została strzaskana na miazgę o twardš jak stal skałę. Połamane koŸci, rozdarte mięŸnie, zmiażdżoneczłonki - całe to umęczone ciało porwał ocean. Rekin-przewodnik zwęszył Ÿwieże mięso i zawrócił. W chwilę potem dołšczyło do niego kilkanaœcie innych - ciemnych, szamoczšcych się w wodzie sylwetek. Sztorm wcišż łomotał w czarnej nocy. Ludzie byli skostniali, przemoczeni, znużeni. Kiedy Corliss skierował pierwszš łódŸ na spokojne już wody laguny, ku wšskiemu, wcišż jeszcze grzmišcemu przesmykowi, na jego twarzy, spochmurniałej, zmęczonej długim czuwaniem, malował się zawzięty upór. - JeŸli potwór podjšł ryzyko - powiedział - niczego już nie znajdziemy. Ale będziemy wiedzieli. Tam jest pršd denny, w miejscu, gdzie kanał zakręca, i tylko wielka ryba może go pokonać. Żadne inne stworzenie nie uniknie zmiażdżenia. - Hej! - jęknšł Denton z trwogš, z twarzš wcišż jeszcze białš z bólu - nie podchodŸcie za blisko. Tareyton i ja mamy już dosyć na dzisiaj. Było już południe, gdy Corliss wreszcie się upewnił, że w lagunie nie ma żadnego niebezpiecznego stworzenia. Kiedy płynęli w stronę brzegu, zmęczeni, lecz spokojni, południowe słońce zalewało blaskiem szmaragdowš wyspę, lŸnišcš i skrzšcš się w oprawie z fal ogromnego szafirowego oceanu.