Baczyński Władysław.pdf

Baczyński Władysław W nocy z 29 na 30 kwietnia 1958 r. patrol milicyjny na jednej z ulic Wrocławia zauważył mężczyznę, który swoim zachowaniem wzbudzał podejrzenie. W czasie legitymowania go milicjanci spostrzegli, że zatrzymany posiada nożyce do cięcia żelaza, zawieszone na ramieniu pod płaszczem. W pewnym momencie nieznajomy gwałtownie sięgnął ręka pod płaszcz w stronę pasa. Wtedy funkcjonariusze MO obezwładnili go i w wyniku rewizji znaleźli przy nim gotowy do strzału pistolet typu FN, 67 sztuk amunicji kal. 9 mm, rękawiczki gumowe, dwie latarki, klucze i inne narzędzia mogące służyć do dokonywania przestępstw. Mężczyzna wyjaśnił, że zarówno broń, jak i narzędzia... znalazł przed chwilą na ulicy i szedł właśnie do komisariatu MO, aby je oddać. Pierwsze zabójstwo Dzień 18 lipca 1946 r. powoli dobiegał końca. W parku u zbiegu bytomskich ulic Tarnogórskiej i Morcinka, pomimo zmroku, bawiły się dzieci. Opodal w cieniu drzew, kobieta prowadziła ożywioną rozmowę z mężczyzną. Nagle padły strzały. Gdy na ich odgłos przybiegli pierwsi przechodnie, kobieta już nie żyła. W czasie oględzin miejsca przestępstwa znaleziono tylko kilka łusek pocisków kal. 9 mm oraz drobną sumę pieniędzy, którą denatka miała przy sobie. Zabezpieczone na miejscu zdarzenia łuski przesłano do badań, jednakże broń z której zostały odstrzelone, nie była zarejestrowana w centralnej zbiornicy KGMO. Sekcja zwłok wykazała, że śmierć nastąpiła wskutek ran postrzałowych przenikających klatkę piersiową, serce i płuca. W wyniku postrzału nastąpił wewnętrzny wylew krwi do jamy opłucnej i osierdzia. Tożsamość ofiary udało się ustalić dopiero po upływie kilku tygodni. Nazywała się Anna S., miała 45 lat i zamieszkiwała ostatnio w jednej z podwrocławskich wsi. Tam też, po repatriacji z Lwowa, w maju 1945r. osiadła wraz z dwójką dzieci. Kilka dni przed zabójstwem odwiedził ją znajomy ze Lwowa, który wykorzystując nadmiar zaufania, okradł mieszkanie i uciekł w nieznanym kierunku. Przyjazd Anny S. Do Bytomia miał na celu odnalezienie nieuczciwego znajomego. On też - od chwili uzyskania tej informacji - znalazł się w centrum uwagi prowadzących śledztwo. W listopadzie 1946 r. znajomy Anny S. został zatrzymany przez władze wojskowe. Okazało się, że był od dłuższego czasu poszukiwany za dezercję. Nie przyznał się jednak do zabójstwa Anny S. Upływ czasu w znacznym stopniu utrudnił sprawdzenie alibi podejrzanego, a także praktycznie uniemożliwił zebranie innych obciążających dowodów przeciw niemu. W tej sytuacji prokurator umorzył śledztwo przeciwko podejrzanemu. Drugie zabójstwo Prawie 10 lat później, w okresie od listopada 1956 r. do kwietnia 1957 r. miały miejsce kolejne zabójstwa oraz dwa usiłowania, które pod względem sposobu, jak i okoliczności ich popełnienia wskazywały na liczne podobieństwa z zabójstwem Anny S. Dnia 26 listopada 1956 r. Chaim N. wyszedł z pracy punktualnie o godz. 18. Podczas drogi do domu, jak zwykł, to czynić - zatrzymał się przy budce z piwem, aby wypić butelkę portera. W kwadrans potem sąsiedzi znaleźli Chaima N. martwego w bramie posesji, w której mieszkał. Nie miał on na ciele widocznych obrażeń. Oględziny ubrania i miejsca wypadku nie przemawiały za tym, aby uprzednio stoczył z kimś walkę. Prawdopodobnie niczego mu nie zrabowano, gdyż miał przy sobie pieniądze i dokumenty. Okoliczności zdarzenia wskazywały na to, że Chaim N. zmarł śmiercią naturalną. Sekcja zwłok zmarłego wzbudziła jednak zdumienie. Okazało się, że przyczyną nagłej i

gwałtownej śmierci był postrzał klatki piersiowej, który uszkodził mięsień sercowy, aortę i płuco. Pocisk znajdował się na końcu kanału postrzałowego w tylnej ścianie klatki piersiowej. W okolicy rany wlotowej w kanale postrzałowym i na ubraniu nie stwierdzono cech strzału z przyłożenia lub z bliska. Strzał oddany został więc z oddali. Pocisk wydobyty z ciała denata miał zniekształconą podstawę i czubek. Na jego części cylindrycznej znajdowały się ślady sześciu pól i bruzd przewodu lufy, w tym - dwa ślady pól i bruzd były zatarte. Na postawie tych śladów ustalono, że pocisk ów przeszedł przez przewód lufy kal. 5,6 mm. Broń, z której został odstrzelony nie była zarejestrowana w centralnej zbiornicy KGMO. Prowadzący śledztwo nie mieli już wątpliwości, że Chaim N. padł ofiarą starannie zaplanowanego zamachu. Stwierdzono, że krótko przed godziną 18.15 w bramie zgasło światło. Sprawca chciał sobie w ten sposób zapewnić dyskretne warunki działania. Strzelił do ofiary z broni wyposażonej w tłumik, żaden bowiem sąsiad nie słyszał huku. Wizja lokalna, w czasie której oddano strzały z kilku rodzajów broni, potwierdziła tę hipotezę. Dwóch świadków zeznało, że wkrótce po wypadku zauważyli wychodzącego z bramy mężczyznę w średnim wieku. Ubrany był on w ciemną kurtkę, spodnie tzw. bryczesy i buty z cholewami. Jeden ze świadków zeznał, ze miał on krótko strzyżony wąsik. Na ulicy było jednak zbyt ciemno, by świadkowie spostrzegli rysy twarzy. Innych informacji o zabójcy nie udało się uzyskać. W dniu 4 stycznia 1957 r. jeden z mieszkańców posesji, w bramie której dokonano zabójstwa, Paweł K. znalazł w skrzynce na listy anonim wraz z dołączoną do niego łuską od pocisku kal. 5,6 mm. Anonim napisany był niewprawnym pismem ręcznym, z błędami ortograficznymi. Łuskę niezwłocznie przesłano do Zakładu Kryminalistyki KGMO w celu przeprowadzania badań porównawczych. Niestety nie przyniosły one spodziewanych rezultatów. Milicja podejrzewała kilka osób o zabójstwo Chaima N., m.in. sąsiada zabitego, a także grupę przestępców kryminalnych. W toku śledztwa nie zdołano jednak zebrać przeciwko nim odpowiednich dowodów. Kolejne zabójstwa i dwa usiłowania zabójstw Inżynier Józef S. mieszkał na peryferiach Wrocławia w dzielnicy willowej. Ok. godziny 21, 9 stycznia 1957 r., powrócił taksówką wraz z żoną z miasta. Przed bramą stało dwóch mężczyzn. Po uregulowaniu należności za przejazd taksówką inż. S. poszedł po syna do swej matki, jego żona zaś, Janina S., udała się do mieszkania. Będąc w kuchni usłyszała na podwórzu kroki. Była przekonana, że to mąż wraca z dzieckiem. Nagle usłyszała huk. Wybiegła przed dom i zobaczyła uciekającego przez ogród mężczyznę. Rzuciła się za nim biegiem, lecz wkrótce zrezygnowała. Pobiegła w kierunku garażu i w ciemności potknęła się o ciało męża. Jedynym świadkiem zabójstwa był pięcioletni syn zamordowanego, który widział sylwetkę sprawcy i słyszał, jak ojciec w czasie szamotaniny wymienił jego nazwisko. Niestety, chłopiec nie zapamiętał tego nazwiska. Zabójcę widziała także Janina S. i zapewniła, że będzie w stanie go rozpoznać. W pobliżu garażu, gdzie inż. Józef S. stoczył walkę z napastnikiem, znaleziono dwie łuski kal. 9 mm oraz oprawkę od zegarka z uszkodzonym jednym uchwytem do paska. W ogrodzie natomiast odkryto kilka nadających się do gipsowych odlewów, śladów obuwia. Zabezpieczony materiał dowodowy nie pozwolił na szybkie i bezpośrednie ustalenie sprawcy zabójstwa inż. S., w znacznym jednak stopniu przyczynił się do powiązania tego czynu z zabójstwami dokonanymi w poprzednim okresie. Na podstawie badań łusek stwierdzono, że broń, z której je odstrzelono, została już użyta w Bytomiu dnia 18 lipca 1946 r. do zabójstwa Anny S. Ponadto ustalono, że oprawka pochodziła od zegarka należącego do Chaima N. Ustalenie powyższych faktów pozwoliło na wyciągniecie dwóch bardzo istotnych wniosków: 1) zabójstw Anny S., Chaima N. oraz Józefa S. dokonał ten sam sprawca, 2) przestępca dysponował

dwoma rodzajami broni, tzn.: bronią kal. 9 mm oraz bronią małokalibrową. W wyniku dalszych czynności śledczych ustalono nazwiska dwóch mężczyzn, którzy w momencie powrotu ostatniej z ofiar seryjnego zabójcy z miasta znajdowali się w pobliżu bramy. Wyjaśnili, że przyjechali do inż. S. po to, aby kupić od niego samochód, transakcja jednak nie doszła do skutku. W związku z czym odjechali tramwajem do miasta. Podejrzanych przedstawiono żonie denata, jak również odtworzono okoliczności, w jakich spotkali się oni Józefem S.. Na tej podstawie oraz w wyniku innych czynności wykluczono, by mężczyźni ci mogli zastrzelić inżyniera. Negatywnym wynikiem zakończyły się także czynności w kierunku wyjaśnienia konfliktów Józefa S. z innymi osobami. Ostatnie zabójstwo Późnym wieczorem dnia 15 stycznia 1957 r. nieznany osobnik wtargnął do zabudowania położonego na przedmieściu, zastrzelił psa, a następnie usiłował pozbawić życia jego właściciela przez oddanie doń kilku strzałów z pistoletu. Niedoszła ofiara zabójcy, Zenon H., w następujący sposób zrelacjonował przebieg zdarzenia: Przebywając w mieszkaniu usłyszałem nagle ujadanie psa, a w chwilę później huk na podwórzu. Gdy wybiegłem przed dom, zobaczyłem, że pies nie żyje, a jakiś mężczyzna biegnie ulicą. Wtedy szybko wsiadłem na rower i pomknąłem za nim. W pewnym momencie uciekający mężczyzna zatrzymał się, oślepił mnie światłem latarki i bez ostrzeżenia strzelił w moim kierunku. Na szczęście chybił, jednak po tym, co zaszło, zrezygnowałem z dalszego pościgu. (...) Widziałem napastnika z tyłu, był to mężczyzna średniego wzrostu, poruszał się szybko i zwinnie. Miał na sobie ciemną jesionkę i czapkę cyklistówkę. Nie znam go i trudno mi jest powiedzieć, z jakiego powodu miał do mnie pretensje. W wyniku oględzin miejsca przestępstwa na ulicy i w pobliżu budy psa znaleziono kilka łusek od pocisków kal. 9 mm. Jak wykazała ekspertyza - odstrzelono je z tej samej broni, z której zabici zostali Anna S. i inż. Józef S. Dziesięć dni po nieudanym zamachu na Zenona H., otrzymał on za pośrednictwem poczty kartkę z pogróżkami następującej treści (pisownia oryginalna): Wyroku śmierci żądało 8 osób. Ponieważ uciekasz jak zając przed śmiercią łapać Cię i strzelać nikt nie będzie ale postanowiono sprezentować 3 kg materiału aby Cię wraz z żoną wysadzić. Nie chcemy żony i dziecka wysadzać to też uprzedzamy abyś je usunął. Pies zostanie usunięty. Nie spodziewaj się że Cię uchroni rodzina i ta. Cicho (dwa słowa nieczytelne) bez bólu Kartkę tę przesłano do ekspertyzy, załączając jako materiał porównawczy anonim w sprawie Chaima N. przysłany Pawłowi K. Wyniki badań grafologicznych przeprowadzonych przez Zakład Kryminalistyki KGMO potwierdziły przypuszczenia organów śledczych. Oba anonimy napisała ta sama osoba. W niecałe trzy miesiące później, dnia 11 kwietnia 1957 r. nieznany sprawca usiłował dokonać zamachu na życie dr A.H. Strzał był niecelny i doktor nie odniósł żadnych obrażeń. Nie udało się ustalić skąd sprawca strzelał. Prawdopodobnie jako dogodny do celowania punkt sprawca wybrał poddasze kamienicy położonej naprzeciw mieszkania lekarza. W pokoju znaleziono pocisk kal. 5,6 mm: miał on całkowicie uszkodzony pancerz i nie nadawał się w związku z tym do przeprowadzenia badań. Upłynął zaledwie tydzień i oto liczba zabójstw wzrosła do czterech: zginął Józef W. - kierownik administracyjny Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu. Wypadek zdarzył się w wigilię świąt Wielkiej Nocy. Józef W. leżał w łóżku. Wtem coś głośno trzasnęło w sąsiednim pokoju. Myślał - jak poinformowała żona - że otworzyły się drzwi szafy. Poszedł by je zamknąć. Gdy zbliżył się do okna, padł strzał. Pocisk trafił go prosto w serce. Oględziny miejsca zdarzenia nie przyniosły niespodzianki. We framudze okna znaleziono pocisk kal. 5,6 mm z uszkodzonym pancerzem, zaś drugi pocisk tego samego kalibru wydobyto z ciała denata; było on również uszkodzony. Nie powiodła się próba ustalenia dokładnego punktu celowania. Prawdopodobnie sprawca

strzelał z drzewa oddalonego od okna mieszkania o kilkadziesiąt metrów. Eksperci wojskowi orzekli, że sprawca oddając celny strzał z takiej odległości musiał być wybornym strzelcem, a jego broń musiałaby być wyposażona w przyrządy optyczne do celowania. Orzeczenie ekspertów miało duże znaczenie praktyczne. Stworzyło ono podstawę do wysunięcia wniosku o zainteresowaniach poszukiwanego przestępcy. Niewątpliwie doskonale władał bronią, być może ją kolekcjonował albo był jej "miłośnikiem". Uwzględniając to, czynności śledcze zdążały w kierunku ustalenia tego rodzaju osobników. Niestety, poszukiwania tego rodzaju, przeprowadzane w wielosettysięcznym mieście (Wrocław), były niezmiernie utrudnione. Pomimo znacznych wysiłków poszukiwania sprawcy nie przyniosło skutku. Przełom w poszukiwaniach. W nocy z 29 na 30 kwietnia 1958r. do prowadzących śledztwo niespodziewanie uśmiechnęło się szczęście. W tym czasie milicyjny patrol zatrzymał podejrzanie zachowującego się mężczyznę, przy którym znaleziono gotowy do strzału m.in. pistolet typu FN kal. oraz 67 sztuk amunicji 9 mmm. Tym mężczyzną okazał się Władysław Baczyński. W wyniku kilkakrotnie przeprowadzonych rewizji w mieszkaniu Baczyńskiego znaleziono: pieniądze w kwocie 4000 zł., zegarek bez szkiełka i oprawki, lufę do broni małokalibrowej, lufę do sztucera, przyrządy optyczne do broni, lornetkę, drabinkę sznurkową, większą ilość amunicji kal. 5,6 mm i 9 mm, różne klucze, wytrychy, piłki do cięcia żelaza oraz metalowe pudełko z sproszkowaną substancją, która, jak się okazało, była materiałem wybuchowym. Część znalezionych przedmiotów znajdowała się w specjalnym schowku wydrążonym w klocku drewna. Znalezione przy Baczyńskim oraz w jego mieszkaniu przedmioty wskazywały, że to on może być poszukiwanym od dawna sprawcą opisywanych zbrodni. Domysły organów śledczych potwierdziła przeprowadzona przez Zakład Kryminalistyki KGMO ekspertyza zarekwirowanej broni i odstrzelonych łusek. Zamachy na życie Anny S., Józefa S. i Zenona H. zostały dokonane z broni znalezionej przy Baczyńskim. W wyniku dalszych czynności udowodniono Baczyńskiemu dwa dalsze zabójstwa: Chaima N. i Józefa S. Nie zdołano natomiast udowodnić mu usiłowania zabójstwa dr. A. H. Ustalono także autora anonimów przysłanych Pawłowo K. i Zenonowi H. Okazała się, że jest nim kobieta, Emilia P., z zawodu pielęgniarka. Baczyńskiego poznała w przychodni lekarskiej. W zamian za pomoc w załatwieniu mieszkania w kwaterunku, w dowód wdzięczności, zgodziła się napisać anonimy. Wyjaśniła, że nie wiedziała o zbrodniczej działalności Baczyńskiego i nie zdawała sobie sprawy, że ulegając jego namowom, stała się mimowlną wspólniczką przestępcy. Na podstawie całkoształtu okoliczności sprawy, prokuratora wznowiła umorzone w tych sprawach śledztwo i połączyła je w jedną całość. Zabójca Władysław Baczyński był z zawodu kierowcą. Miał żonę i troje dzieci. Jego rodzina cierpiała niedostatek, ponieważ w ostatnim okresie żył ze skromnej renty inwalidzkiej. Wśród sąsiadów cieszył się nienaganną opinią. Nie pił w ogóle alkoholu, nie palił papierosów, wcześnie wracał do domu, unikał konfliktów z sąsiadami. Codziennie rano i wieczorem widywano go na spacerze z ulubionym psem. Konflikty w rodzinie rozwiązywał brutalnie, ale bez rozgłosu. W zakładach pracy, w których był zatrudniony przed przejściem na rentę, zdania o nim był podzielone. Dyrekcja Wytwórni Filmów Fabularnych wystawiła mu bardzo dobrą opinię: Baczyński był sumiennym i wysoko wykwalifikowanym pracownikiem. Lecz opinie z innych miejsc pracy nie były już tak pochlebne, a wręcz negatywne. Sygnalizowały, że był on człowiekiem skrytym, mściwym i opryskliwym wobec współpracowników, a zwłaszcza wobec przełożonych. Zarówno motywy zabójstw, jak i dziwne zachowanie Baczyńskiego w trakcie śledztwa, wskazywało na potrzebę przeprowadzenia specjalistycznych badań psychiatrycznych, którym

poddano kilkakrotnie Baczyńskiego. Opinie wybitnych specjalistów powołanych w tej sprawie były zgodne co do tego, że sprawca, pomimo pewnych odchyleń charakterologicznych, zachował pełną sprawność intelektualną i nie wykazuje jakichkolwiek objawów choroby psychicznej. W zespole odchyleń charakterologicznych na plan pierwszy wysuwały się u niego - zdaniem psychiatrów - takie cechy jak: brak więzi uczuciowej z najbliższą rodziną, obniżenie uczuciowości wyższej w zakresie relacji społecznych i poszanowania drugiego człowieka, egocentryczne scentralizowanie uwagi własnej i otoczenia na swoim losie, zasklepienie się we własnych przeżyciach, nietowarzyskość, podejrzliwość, skłonność do despotyzmu. Orzeczenie sądowo-psychiatryczne, którego głównym celem jest ustalenie stopnia niepoczytalności sprawcy, brzmiało w tej sprawie jednoznacznie: Jakkolwiek struktura charakteru Baczyńskiego wykazuje wydatne odchylenia od przeciętnej miary, w nieznacznym stopniu wpływając na jego zdolność kierowania swoim postępowaniem, to jednak jego sprawność intelektualna pozwalała mu należycie oceniać własne działanie jako przestępne. Władysław Baczyński został więc uznany za człowieka poczytalnego i w pełni odpowiedzialnego za swoje czyny. Motywy zbrodni Jedną z najbardziej frapujących kwestii w śledztwie stanowiła sprawa motywów i pobudek, którym kierował się zabójca. Do momentu zatrzymania Baczyńskiego sprawa ta była owiana mgłą tajemnicy. Zarówno Zenon H., który szczęśliwie uniknął śmierci z rąk zabójcy, jak i krewni zamordowanych, nie potrafili dopomóc milicji w rozwiązaniu tej zagadki. Sam sprawca indagowany o motywy zabójstw wyjaśnił, ze czuł niechęć do ludzi, którzy z racji swego charakteru mieli skłonności do krzywdzenia swoich współpracowników. W jego przekonaniu takimi osobami byli Józef S. i Zenon H., których podwładnym przez długi czas był Baczyński. Jeżeli chodzi o zabójstwo Chaima N., zabójca oświadczył: Miałem z nim porachunki typu handlowego, ale w gruncie rzeczy nie miałem zamiaru go zabić, lecz jedynie postraszyć. W krytycznym momencie jednak N. chwycił za mój pistolet i wtedy padł strzał. Baczyński oświadczył również, że nie miał zamiaru zabić inż. Józefa S. W okolicy wilii znalazł się po to, żeby spalić samochód dra W., który był współlokatorem inż. S. "Czułem do doktora W. urazę, ponieważ nie przepisał mi takich leków, jakich chciałem". Oświadczenie to uzupełnił o następujące wyjaśnienie: Inżynier S. zdradził mój zamiar, a nawet w pewnym momencie zaczął mnie bić, wtedy - w obronie własnej - strzeliłem do niego. Natomiast zabójstwo Anny S., zostało dokonane z premedytacją, gdyż w przekonaniu Baczyńskiego ofiara współpracowała z Niemcami. Jednak podane przez niego motywy poszczególnych zabójstw nie znalazły potwierdzenia w śledztwie. Stwierdzono, że dr W. nie miał własnego samochodu, a samochód stojący w garażu stanowił własność inż. Józefa S., o czym Baczyński niewątpliwie wiedział. Należy zatem przyjąć, że zabójca miał zamiar spalić samochód inż. S. lub zastrzelić dr. W. albo popełnić jedno i drugie przestępstwo. Nie potwierdziły się także wyjaśnienia oskarżonego co do tego, że Anna S. kolaborowała z Niemcami. Co prawda u zamordowanej w czasie okupacji widywano w mieszkaniu Niemców, lecz kontakty te miały charakter raczej handlowy. Anna S. aktywnie działała w ruchu oporu i oddała organziazcji cenne usługi. Natomiast rola Baczyńskiego w tym okresie była niejasna. Należał również do ruchu oporu, ale nie mógł się wykazać żadnymi osiągnięciami. Co więcej, w rejonie jego działania jako członka organizacji podziemnej Niemcy aresztowali szereg osób. Można więc przypuszczać, że Anna S. podejrzewała Baczyńskiego o wydanie tych ludzi, dlatego została przez niego zabita. W czasie śledztwa nie udało się też ustalić, czy Baczyński faktycznie załatwiał sprawy handlowe z Chaimem N. W każdym razie rodzina zastrzelonego, ani jego znajomi, nigdy nie mieli okazji widzieć N. w towarzystwie zabójcy. Prawdopodobnie i w tym wypadku Baczyński nie powiedział prawdy.

Śledztwo, proces, wyrok W pierwszej fazie śledztwa Baczyński usiłował sprawiać wrażenie człowieka, który nie zdaje sobie sprawy z tego co zrobił i w jakim znajduje się położeniu. Kategorycznie odmawiał złożenia merytorycznych wyjaśnień. Napisał nawet list do prokuratora, w którym prosił go o uchylenie aresztu i umożliwienie składania wyjaśnień z wolnej stopy. Równocześnie snuł plany ucieczki. W ręce oficerów śledczych wpadł gryps napisany przez niego do kolegi. Chciał, aby ten dostarczył mu jak najszybciej piłkę do cięcia żelaza. W późniejszym okresie uświadamiając sobie bezskuteczność przyjętej taktyki, wobec obciążających go dowodów winy, zmienił ją na inną. Odpowiadał tylko na te pytania, które nie wymagały dodatkowych wyjaśnień. Jeśli pytanie brzmiało np. "czy zastrzeliliście Annę S."? - odpowiadał twierdząco "tak". W ten sposób po kolei przyznał się do wszystkich zarzucanych mu czynów, z wyjątkiem usiłowania zabójstwa dra A. H. Ilekroć żądano od niego szczegółowych odpowiedzi dotyczących okoliczności zabójstw i motywów, uchylał się od niej. Niekiedy, w późniejszej fazie śledztwa, odstępował od tej zasady i zwierzał się ze sowich planów. Pewnego razu w szczery i cyniczny wyraził ubolewanie z powodu przedwczesnego aresztowania, ponieważ, jak stwierdził, miał zamiar rozprawić się jeszcze z wieloma ludźmi. Na pytanie: "kogo chciał jeszcze zabić" odpowiadał: "przygotowałem długą listę". W czasie rozprawy sądowej Baczyński symulował początkowo chorobę psychiczną. Dopiero pod koniec przewodu sądowego zmienił nieco postępowanie, jednakże w czasie trwania procesu nie wykazał skruchy. A oto jak sprawozdanie z trzeciego dnia procesu Baczyńskiego relacjonował wrocławski dziennik "Słowo Polski": "Uważny obserwator procesu dochodzi do przekonania, że jeśli w pierwszym dniu Baczyński symulował chorobę umysłową, a drugiego - udawał człowieka krzywdzonego przez wszystkich, to w dniu wczorajszym przede wszystkim bronił własnego życia i to za wszelką cenę. Niejednokrotnie zwracał on uwagę świadkom, że mówią nieprawdę, pouczał ich w bezczelny sposób, co mają mówić i jak jego zdaniem przedstawiają się fakty. Wczorajszy Baczyński, to nie ten sam sprzed dwóch dni, popisujący się nerwowymi tikami głowy, udzielający na pytania sądu czy prokuratora nielogicznych odpowiedzi. Oskarżony zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, co mu grozi. Proces Władysława Baczyńskiego toczący się przed Sądem Wojewódzkim we Wrocławiu zakończył się wyrokiem skazującym na karę śmierci. Adwokat oskarżonego złożył rewizję wyroku, ale Sąd Najwyższy po ponownym rozpatrzeniu sprawy, zatwierdził wyrok Sądu wojewódzkiego. Baczyński zwrócił się do Rady Państwa z prośbą o ułaskawienie, ale jego prośba została odrzucona. W dniu 17 maja 1960 r. wykonano wyrok.