Clive Cussler - Cykl-Dirk Pitt (15) Atlantyda odnaleziona.pdf

CLIVE CUSSLER ATLANTYDA ODNALEZIONA Przekład PAWEŁ WIECZOREK

UDERZENIE Rok 7120 p.n.e., Dzisiejsza Zatoka Hudsona Intruz przybył z daleka. Mgliste ciało niebieskie, stare jak wszechświat, powstało w gigantycznej chmurze lodu, skał, pyłu i gazu, kiedy cztery miliardy sześćset tysięcy lat temu rodziły się zewnętrzne planety Układu Słonecznego. Wkrótce po tym, jak rozproszone cząstki zamarzły w zbitą masę o średnicy ponad półtora kilometra, obiekt zaczął bezgłośnie zakreślać orbitę w próżni kosmosu. Okrążał odległe Słońce i zawracał w pół drogi do najbliższych gwiazd. Podróż trwała tysiące lat. Jądro komety było mieszaniną zamarzniętej wody, tlenku węgla, metanu i poszarpanych bloków skał metalicznych. Brudna kula śniegowa, rzucona ręką Boga. Kiedy, wirując, minęła Słońce i przekroczyła apogeum orbity, zawracając w kierunku Ziemi, emitowane przez Słońce promieniowanie spowodowało metamorfozę jądra. Brzydkie kaczątko zmieniło się w piękność. Po wchłonięciu ciepła i promieni ultrafioletowych, wysyłanych przez Słońce, zaczęła się tworzyć długa wstęga, która powoli przekształciła się w olbrzymi, świecący, błękitny ogon, ciągnący się za jądrem na przestrzeni ponad stu czterdziestu milionów kilometrów. Powstał także krótszy - szeroki na mniej więcej półtora miliona kilometrów - biały ogon pyłowy, który wił się wzdłuż boku komety, tworząc coś, co przypominało rybie płetwy. Za każdym razem, kiedy kometa mijała Słońce, traciła kolejną porcję lodu i jądro się zmniejszało. Po dwustu milionach lat kometa straciłaby cały lód i rozpadła się, tworząc liczne meteory i chmurę pyłu - tej nie było jednak pisane kolejne wyjście poza Układ Słoneczny ani okrążenie Słońca. Nie była jej dana powolna, zimna śmierć w czarnych głębinach kosmosu. Życie tej komety miało dobiec końca w ciągu kilku minut. Przy ostatnim pokonywaniu orbity, mijając w odległości miliona czterystu pięćdziesięciu kilometrów Jowisza, została pchnięta w bok jego wielką siłą grawitacyjną i skierowana na kurs kolizyjny z trzecią planetą od Słońca, zwaną obecnie przez jej mieszkańców Ziemią. Wpadła w atmosferę ziemską pod kątem czterdziestu pięciu stopni, z prędkością dwustu dziesięciu tysięcy kilometrów na godzinę, a ziemska grawitacja jeszcze ją przyspieszała. Kiedy szeroka na piętnaście kilometrów, ważąca cztery miliardy ton kula zaczęła rozpadać się pod wpływem tarcia, powstała przed nią jaskrawo świecąca fala uderzeniowa. Siedem sekund później zniekształcone ciało niebieskie, zmienione w oślepiającą kulę ognia, uderzyło w powierzchnię Ziemi. Skutki były straszliwe. Bezpośrednim

efektem wyzwolenia ogromnej ilości energii kinetycznej przy uderzeniu było wydrążenie zagłębienia dwa razy większego od Hawajów, skąd zderzenie wybiło ziemię, a woda wyparowała. Glob zadrżał od wstrząsu tektonicznego o sile dwunastu stopni w skali Richtera. Wyrzucone w górę miliony ton wody oraz osadu z dna morskiego pomknęły przez dziurę nad miejscem uderzenia komety do stratosfery - wraz z gigantyczną chmurą fragmentów rozpalonych do czerwoności skał, wystrzelonych na trajektorie suborbitalne, skąd spadały z powrotem jako płonące meteoryty. Burze ognia zniszczyły wiele puszcz na całym świecie. Wulkany uśpione przez tysiące lat zaczęły nagle wybuchać i wyrzucać oceany lawy, która rozlewała się na przestrzeniach obejmujących miliony kilometrów kwadratowych i pokrywała teren skorupą o grubości trzystu metrów, a często nawet większej. Do atmosfery wyrzucone zostało tyle dymu i pyłu, które potem porywiste wichry rozwiały po całym globie, że światło słoneczne niemal przez rok nie mogło przebić się do powierzchni Ziemi. Planetę spowił całun ciemności, a temperatura spadła poniżej punktu zamarzania wody. Zmiany klimatyczne nastąpiły w każdym zakątku kuli ziemskiej, i to w niezwykle gwałtowny sposób. Temperatura na wielkich polach lodowych i lodowcach północy wzrosła do ponad trzydziestu, nawet prawie czterdziestu stopni Celsjusza. Lód roztopił się błyskawicznie. Zwierzęta strefy tropikalnej i umiarkowanej wyginęły w ciągu jednego dnia. Wiele - takich jak mamuty - zamarzło tam, gdzie stało, pasąc się na letniej łące, z jeszcze niestrawionymi trawami i kwiatami w żołądkach. Drzewa zostały zamrożone - z liśćmi i owocami - w sposób niewiele odbiegający od tego, w jaki dziś przygotowuje się mrożonki. Przez wiele dni siły wyzwolone uderzeniem kosmicznego obiektu wyrzucały z głębin wodnych ryby. O brzegi kontynentów uderzyły fale o wysokości od ośmiu do ponad piętnastu kilometrów i wdarły się na lądy. Woda zalała przymorskie niziny na kilkaset kilometrów w głąb, niszcząc wszystko i zaściełając ziemię niewyobrażalną masą osadu z dna oceanów. Dopiero, kiedy potężny przypływ uderzył w podnóża gór, jego czoło podwinęło się pod masę wody i zaczęło zawracać. Nic już nie było takie jak przedtem - zmienione zostały biegi rzek, w zagłębieniach terenu powstały nowe jeziora, a dotychczasowe przeistoczyły się w pustynie. Wydawało się, że reakcja łańcuchowa nigdy się nie skończy. W dół górskich zboczy - początkowo z cichym dudnieniem, które wkrótce zamieniło się w nieustający ryk grzmotu - zaczęły schodzić lawiny. Wielkie góry kołysały się jak trącane lekką bryzą palmy. Kiedy sztorm zawył ponownie i kolejny raz uderzył w kontynenty, pustynie i szerokie trawiaste sawanny zostały pofalowane. Uderzenie komety spowodowało nagłe i potężne przesunięcia w cienkiej skorupie ziemskiej. Trzydziestokilometrowa powłoka

zaczęła wraz z płaszczem Ziemi, okrywającym jądro z płynnego metalu, wypiętrzać się i skręcać. Przesuwała się tak, jakby oddzielono skórkę od grejpfruta bez jej rozcinania. Wewnętrzna kula mogła rotować wewnątrz zewnętrznej. Kontynenty uległy przemieszczeniu. Wzgórza wypiętrzyły się, tworząc łańcuchy górskie. Liczne wyspy na Pacyfiku zniknęły, w innych miejscach pojawiły się nowe. Antarktyda, leżąca na zachód od dzisiejszego Chile, przesunęła się ponad trzy tysiące kilometrów na południe, gdzie szybko pokryła ją warstwa coraz grubszego lodu. Olbrzymia płaszczyzna lodowa, pływająca na Atlantyku na zachód od Australii, trafiła do strefy umiarkowanej i zaczęła gwałtownie topnieć. To samo stało się z lodem, który pokrywał biegun północny - teraz rozproszył się na północy dzisiejszej Kanady. Wkrótce powstał nowy biegun i zaczął tworzyć grubą warstwę lodu w miejscu, gdzie niedawno był ocean. Zniszczenia postępowały bezlitośnie. Wstrząsy i zagłada trwały, jakby nigdy nie miały się skończyć. Ruch cienkiej skorupy Ziemi powodował kataklizm po kataklizmie. Nagłe topnienie pływających po oceanach pól lodowych oraz przesunięcie lodowców, pokrywających spore części kontynentów, w pobliże stref tropikalnych spowodowały podniesienie się poziomu wód o sto kilkadziesiąt metrów i zalanie lądów dopiero co zniszczonych przez wyzwolone uderzeniem komety fale. W ciągu jednego dnia połączona z kontynentem Brytania stała się wyspą, a pustynię w miejscu znanym dziś jako Zatoka Perska zalała woda. Nil, wpływający do wielkiej, żyznej doliny i skręcający do wielkiego oceanu na zachodzie, teraz kończył się w miejscu, w którym niespodziewanie powstało Morze Śródziemne. Z perspektywy geologii ostatnia wielka epoka lodowcowa zakończyła się w mgnieniu oka. Dramatyczne zmiany granic oceanów oraz ich prądów spowodowały także przesunięcia biegunów, co drastycznie zakłóciło równowagę rotacyjną planety. Kiedy bieguny przesuwały się na nowe miejsca, oś obrotu Ziemi została chwilowo wychylona o dwa stopnie, co zmieniło panującą na powierzchni siłę odśrodkową. Morza i oceany dostosowały się do zmiany, zanim Ziemia zdążyła wykonać trzy obroty, jednak lądy ze względu na swą konsystencję nie mogły zareagować tak szybko. Miesiącami trwały trzęsienia ziemi. Wokół planety gnały wściekłe burze niesione gwałtownymi wichrami, przez kolejne osiemnaście lat rwące na strzępy i rozbijające wszystko, co stało im na drodze. Uspokoiły się dopiero, gdy bieguny planety przestały się przesuwać i zatrzymały, tworząc nową oś obrotu Ziemi. Przez ten czas morza i oceany ustabilizowały się, pozwalając na powstanie nowych linii brzegowych w panujących przedziwnych warunkach klimatycznych. Zmiany trwały

nieprzerwanie. Wraz ze zmniejszeniem się o połowę liczby dni w roku zmienił się podział doby na dzień i noc. Magnetyczny biegun Ziemi przesunął się na północny wschód o kilkaset kilometrów. Bardzo szybko wyginęły setki, może nawet tysiące gatunków zwierząt. Z obu Ameryk zniknęły: wielbłąd jednogarbny, mamut, koń lodowcowy oraz leniwiec olbrzymi. Przestały także istnieć tygrys szablozęby, gigantyczne ptaki ze skrzydłami o rozpiętości ponad ośmiu metrów i wiele innych zwierząt o wadze powyżej pięćdziesięciu kilogramów - ginęły, dusząc siew powietrzu wypełnionym dymem oraz gazami wulkanicznymi. Apokalipsa zniszczyła także florę. Rośliny, których nie spaliły na popiół pożary, ginęły z braku światła słonecznego. Ten los podzieliły algi morskie. Z powodu powodzi, ognia, burzy, lawin i unoszących się w powietrzu trujących oparów zginęło ponad osiemdziesiąt pięć procent żywych organizmów na Ziemi. W ciągu jednej przerażającej doby zniknęły liczne społeczności ludzkie - zarówno wysoko rozwinięte, jak i te dopiero rozkwitające, stojące u progu złotej ery. W okrutny sposób zginęły miliony mężczyzn, kobiet i dzieci. Zniszczone zostały wszelkie ślady tworzących się cywilizacji, a nieliczni szczęśliwcy, którzy przeżyli, zachowali jedynie mgliste wspomnienia przeszłości. Bezpowrotnie zamknięty został do tej pory najdłuższy, nieprzerwany rozdział historii ludzkości - trwająca dziesięć tysięcy lat podróż od prostego Człowieka z Cro-Magnon do pokolenia królów, architektów, rzeźbiarzy, malarzy i wojowników. Wytwory ich talentu oraz ich ziemskie resztki legły głęboko pod dnem nowych mórz. Pozostały nieliczne obiekty - a raczej ich fragmenty - świadczące o istnieniu rozwiniętych kultur. Można by wręcz twierdzić, że wiele narodów i miast istniało jedynie chwilę, po czym uległo kompletnemu zniszczeniu. Zaginęły prawie wszystkie ślady jakichkolwiek cywilizacji. Z zaskakująco niewielkiej liczby ludzi, którzy przeżyli, większość zamieszkiwała wyższe regiony górskie, mogła więc znaleźć w jaskiniach schronienie przed furią żywiołów. W odróżnieniu od bardziej cywilizowanych ludzi epoki brązu, którzy budowali osiedla na nizinach, w pobliżu rzek i mórz, mieszkańcami gór byli nomadowie reprezentujący kulturę epoki kamiennej. Zagłada dotknęła więc samą śmietankę ludzkości - Leonardów da Vinci, Picassów i Einsteinów - a dominację nad światem przejęli prymitywni wędrujący myśliwi. Okres ten można porównać do momentu, w którym odrzucono wspaniałe osiągnięcia starożytnego Rzymu i Grecji, a świat na wieki popadł w ignorancję i kulturową stagnację. Epoka neolitycznej ciemnoty przykryła całunem grób wysoko rozwiniętych cywilizacji, a mrok miał trwać prawie dwa tysiące lat. Po tym czasie ludzkość zaczęła powoli, bardzo

powoli, wychodzić z ciemności i znów tworzyć oraz budować miasta i cywilizacje -w Mezopotamii i Egipcie. Tylko niewielka liczba utalentowanych budowniczych i twórczych myślicieli pochodzących ze zniszczonych kultur przeżyła, docierając do wyżej położonych obszarów Ziemi. Kiedy spostrzegli, że ich cywilizacji nic nigdy nie odtworzy, zaczęli trwające wieki działania, które polegały na ustawianiu wielkich, wbitych pionowo w ziemię tajemniczych megalitów i dolmenów, znajdowanych w Europie, Azji, na wyspach Pacyfiku oraz w obu Amerykach. Jeszcze długo po tym, jak pamięć wspaniałego dziedzictwa przygasła i stała się wyłącznie mitem, monumenty straszliwego zniszczenia oraz zagłady niezliczonych rzesz ludzkich w dalszym ciągu ostrzegały przyszłe pokolenia przed następnym kataklizmem. W ciągu tysiąclecia potomkowie mędrców powoli tracili dawną wiedzę i wtapiali się w plemiona nomadów, aż w końcu przestali reprezentować rasę wysoko rozwiniętą. Przez setki lat po katastrofie ludzie obawiali się zejść z gór, by ponownie zamieszkać na nizinach i wybrzeżach. Potomkowie narodów, które odbywały podróże morskie i miały kiedyś techniczną przewagę nad innymi, zachowali jedynie mgliste wspomnienia przeszłości. Zapomniano o metodach konstruowania statków oraz technikach żeglarskich i wszystko musiało zostać wynalezione na nowo. Pokolenia, które tego dokonały, czciły swych znakomitych przodków, uważając ich za bogów. Lawinę śmierci i zniszczenia wywołała gruda brudnego lodu nie większa niż dzisiejsze farmerskie miasteczko w stanie Iowa. Kometa spowodowała tragiczne zniszczenia bezlitośnie i gwałtownie. Ziemia nie była atakowana z taką gwałtownością od czasu, kiedy sześćdziesiąt pięć milionów lat temu trafił w nią meteoryt, który przyniósł zagładę dinozaurom. Tysiące lat po katastrofie komety uważano wciąż za zwiastuny wielkich nieszczęść i zbliżających się tragedii. Przypisywano im wszelkie zło - od wojen przez zarazy po katastrofy naturalne i zwykłą śmierć. Jeszcze do niedawna uważano je za cuda natury, jak tęcza czy zabarwione złotym światłem zachodzącego słońca chmury. Opowieść o biblijnym potopie i legendy o innych katastrofach wynikają z pamięci tej właśnie tragedii. Starożytne cywilizacje Olmeków, Majów i Azteków miały wiele tradycji związanych z prastarą zagładą. Indiańskie plemiona w całych Stanach Zjednoczonych przekazują sobie opowieści o zalewających ich kraj wodach. Chińczycy, Polinezyjczycy i mieszkańcy Afryki opowiadają sobie legendy o kataklizmie, który zdziesiątkował ich przodków.

Najbardziej tajemniczą i intrygującą z powstałych przed wiekami i kwitnących przez stulecia opowieści jest legenda o zaginionym kontynencie i cywilizacji Atlantydy.

STATEK WIDMO 30 września 1858, Zatoka Stefanssona, Antarktyda Roxanna Mender wiedziała, że jeśli się zatrzyma, umrze. Była wyczerpana i poruszała się tylko dzięki sile woli. Temperatura spadła grubo poniżej zera, ale prawdziwy problem polegał na czym innym - w ciało wbijały się, niczym zęby, lodowate szpile gnanego wichrem powietrza. Ogarniająca ją łagodnie śmiertelna senność powoli zwyciężała wolę życia. Roxanna posuwała się do przodu, stawiała nogę za nogą, raz za razem potykała się o wyłomy w lodowej płaszczyźnie. Oddychała szybko, chrapliwie, jak wspinacz pnący się na himalajski szczyt bez butli z tlenem. Przed oczami nieustannie wirowały rzucane wiatrem cząsteczki lodu. Prawie nic nie widziała. Twarz chronił gruby wełniany szal, którego końce schowała w obszytej futrem kurtce i choć zaledwie raz na minutę patrzyła przez wąską szparę zmrużonych powiek, jej oczy były zaczerwienione i piekły od uderzeń maleńkich grudek lodu. Podniosła głowę i zobaczyła nad miotanym śniegiem oślepiające błękitem niebo i jaskrawe słońce. Jej serce ścisnęła rozpacz. Gęste zamiecie, a nad nimi czyste niebo, nie są na Antarktydzie zjawiskiem niezwykłym. W okolicy bieguna południowego zaskakująco rzadko pada śnieg. Jest tak zimno, że w powietrzu nie utrzymuje się wilgoć - więc śnieg nie tworzy się. W ciągu roku na kontynent spada go może dwanaście centymetrów, a spora część leżących wokół zasp ma kilka tysięcy lat. Ostre promienie słońca odbijają się od lodu, a ciepło dostaje się do atmosfery. Ma to też wpływ na utrzymywanie się krańcowo niskich temperatur. Roxanna miała szczęście. Ubranie chroniło ją przed zimnem. Zamiast europejskiego stroju założyła na siebie to, co mąż kupił od Eskimosów podczas poprzednich ekspedycji wielorybniczych w rejonie arktycznym. Wewnętrzna warstwa składała się z tuniki, spodni do kolan i przypominających grube skarpety butów z miękkiego futra, ułożonego włosiem do środka. Oddzielna warstwa zewnętrzna chroniła przed bardzo niskimi temperaturami. Długa kurtka z kapturem została luźno skrojona, by umożliwiać cyrkulację powietrza i odprowadzanie ciepła ciała bez pocenia się. Zrobiono ją z futra wilka, spodnie - z karibu. Wysokie buty zakładało się na skarpety. Najbardziej niebezpieczne było złamanie nogi albo skręcenie kostki na nierównej powierzchni - no i oczywiście odmrożenia. Ciało miała okryte, ale martwiła się o twarz. Przy

najmniejszym swędzeniu nosa albo policzka tarła energicznie skórę, by pobudzić krążenie. Widziała już odmrożenia u sześciu marynarzy męża - dwóch z nich straciło palce nóg, a jeden uszy. Na szczęście wicher zaczął słabnąć i tracić złośliwą energię. Teraz szło się łatwiej niż przez poprzednią godzinę błądzenia. Wyjący wiatr przestał zagłuszać dźwięki - znów słyszała chrzęst kryształków lodu pod stopami. Dotarła do pagórka, wystającego jakieś pięć metrów nad resztę terenu. Morze bez ustanku kruszy i wypiętrza krę, tworząc garby. Większość z nich ma nierówne zbocza, ten jednak był na tyle długo poddawany działaniu wiatru, że się wygładził. Roxanna padła na czworaka i zaczęła się wspinać, co chwila się zsuwając. Wysiłek odebrał jej resztę sił. Wspięła się w końcu, ale nie pamiętała nawet, jak to zrobiła. Kiedy znalazła się na szczycie pagórka, ledwie żyła -serce waliło, z trudem chwytała oddech. Nie wiedziała, jak długo leżała na szczycie, była jednak wdzięczna, że oczy mogą odpocząć od smagnięć wichru. Kiedy serce przestało szaleć, a oddech stał się równiejszy, Roxanna uświadomiła sobie ze złością, że sama wpakowała się w tak kłopotliwe położenie. Czas przestał się liczyć. Bez zegarka nie miała pojęcia, ile godzin minęło, odkąd zeszła na lód z wielorybniczego statku męża - „Paloverde”. Niemal pół roku temu statek utknął w lodzie i Roxanna z nudów zaczęła odbywać codzienne wędrówki. Zawsze starała się go widzieć i pozostawać w zasięgu wzroku załogi, która uważnie ją obserwowała. Tego ranka, kiedy schodziła na lód, niebo było kryształowo czyste, szybko jednak zniknęło, zakryte przez lodową burzę. W ciągu kilku minut statek przestał być widoczny i Roxanna zgubiła się na bezgranicznej lodowej przestrzeni. Zgodnie z tradycją większość wielorybników nie zabierała ze sobą żon, ale wiele kobiet nie miało ochoty siedzieć w domu przez trzy lub cztery lata wyprawy męża. Roxanna Mender także nie zamierzała spędzić samotnie tysięcy godzin. Mimo drobnej budowy - miała niewiele powyżej półtora metra wzrostu i ważyła najwyżej czterdzieści pięć kilo - była wytrzymała. Jasno-brązowe oczy chętnie się śmiały. Ta ładna kobieta na dodatek rzadko narzekała na trudy i nudę. Nie wiedziała, co to choroba morska. Raz już urodziła syna w ciasnej kabinie statku - otrzymał imię Samuel - i choć mąż jeszcze o tym nie wiedział, była teraz w drugim miesiącu ciąży. Załoga ją akceptowała, kilku marynarzy nauczyła czytać, pisała im listy do żon i była znakomitą pielęgniarką. „Paloverde” był jednym z wielu statków wielorybniczych wypływających z San Francisco. Zbudowano go solidnie - specjalnie do łowienia wielorybów w kręgu podbiegunowym. Miał czterdzieści metrów długości, nieco ponad dziewięć metrów

szerokości, pięć metrów zanurzenia i prawie trzysta trzydzieści ton wyporności. Jego rozmiary pozwalały na załadowanie dużej ilości oleju oraz zapasów dla sporej załogi na trzyletni rejs. Sosnowa stępka, wręgi i pokładniki zrobiono z drewna z gór Sierra Nevada. Po ich ułożeniu pokład pokryto ośmiocentymetrowymi deskami i przybito je drewnianymi ćwiekami, zazwyczaj wycinanymi z dębu. Statek był trzymasztowym barkiem o klarownych, śmiałych i zgrabnych liniach. Kabiny wyposażono elegancko i wyłożono boazerią z daglezji. Ze szczególną troską urządzono kabinę kapitańską, co wynikało z uporu Roxanny Mender, by towarzyszyć mężowi w podróży. Galion, czyli figura dziobowa, w mistrzowski sposób przedstawiała drzewo paloverde, którego ojczyzną jest południowy zachód. Na rufie pyszniła się wykonana z rzeźbionych, pozłacanych liter nazwa statku. Dodatkowo zdobił ją rzeźbiony, rozpościerający skrzydła kalifornijski kondor. Zamiast popłynąć przez Morze Beringa na północ w kierunku Arktyki i wód lepiej znanych wielorybnikom, mąż Roxanny, kapitan Bradford Mender, skierował „Paloverde” na południe, w rejon antarktyczny. Ponieważ doświadczeni wielorybnicy z Nowej Anglii rzadko go odwiedzali, uważał, że właśnie tam może istnieć niepowtarzalna okazja odkrycia dziewiczych miejsc połowu wielorybów. Wkrótce po dotarciu w pobliże koła podbiegunowego, na wodach między zlodowaceniami a brzegiem, manewrując wśród gór lodowych, załoga złowiła sześć wielorybów. W ostatnim tygodniu marca, czyli pod koniec antarktycznej jesieni, w miejscach, gdzie początkowo była tylko cienka warstwa, lód zaczął z niezwykłą prędkością narastać, osiągając grubość prawie półtora metra. „Paloverde” mimo to mógłby jeszcze uciec na otwarte wody, niestety wiatr, który błyskawicznie zmienił się w wyjący wicher, zniósł statek z powrotem ku brzegowi. Sunące kry o wielkości przekraczającej rozmiary statku zamknęły drogę ucieczki i załoga mogła jedynie bezradnie patrzeć, jak zatrzaskuje się lodowa pułapka. Lód szybko otoczył statek i zaczął pchać go w kierunku brzegu z taką łatwością, jak wielka pięść przenosi łupinę orzecha. Niezamarznięta woda tuż przy brzegu natychmiast pokryła się warstwą lodu. Menderowi i jego ludziom, pracującym z rozpaczliwą determinacją, udało się rzucić kotwicę i unieruchomić statek niecałe dwie mile od brzegu. W ciągu kilku godzin lód stawał się coraz grubszy. Niedługo nie było widać ani skrawka wody - zastąpił ją biały całun. Utknęli w środku antarktycznej zimy. Dni stawały się coraz krótsze. Uwolnienia można było spodziewać się dopiero za siedem miesięcy. Wysuszono żagle, zwinięto je i zasztauowano, by nie mieć problemów z podniesieniem ich na wiosnę, kiedy dzięki bożej opatrzności ociepli się i statek będzie mógł

odpłynąć. Ponieważ należało się liczyć z długim uwięzieniem, starannie zinwentaryzowano artykuły spożywcze i podzielono je na racje. Wszyscy zastanawiali się, czy prowiantu wystarczy do wiosennych roztopów, na szczęście łowienie w przeręblach na linki z haczykami przyniosło nadspodziewanie dobre rezultaty i wkrótce w okrętowej spiżarni znajdował się bogaty asortyment antarktycznych ryb. Na dodatek brzegi zapełniały komiczne pingwiny - były ich chyba miliony. Jedyny problem polegał na tym, że bez względu na to, w jaki sposób przyrządzał je kuk, zawsze były niesmaczne. Głównymi niebezpieczeństwami dla załogi były straszliwe zimno i nagłe przesunięcia mas lodu. Ryzyko zamarznięcia zmniejszono, paląc olej, który uzyskano ze złowionych przed utknięciem w lodzie wielorybów. W ładowni było jeszcze grubo ponad sto beczek - wystarczająco dużo, by utrzymać ogień w piecach do końca najgorszego okresu antarktycznej zimy. Na razie lód zachowywał się spokojnie, Mender wiedział jednak, że niedługo zacznie się przesuwać i wypiętrzać. Wtedy pierwsza przemieszczająca się góra lodowa będzie mogła połamać kadłub „Paloverde” i zgnieść grube wręgi, jakby były z papieru. Nie zachwycała go myśl o żonie i dziecku próbujących przeżyć na lądzie do chwili pojawienia się w lecie jakiegoś statku. Szansa na to była -w najlepszym przypadku -jak jeden do tysiąca. Istniało także zagrożenie chorobami. Siedmiu ludzi miało już objawy szkorbutu. Na szczęście zimno powybijało robactwo i szczury. Długie antarktyczne noce, izolacja i lodowaty wiatr nasilały apatię. Mender walczył z nudą bezczynności, zlecając załodze nie kończące się prace na pokładzie. Miały utrzymać ich ciała i umysły w stanie aktywności. Siedział w swej kabinie i po raz setny obliczał szansę na przeżycie. Bez względu na to, jak manipulował wariantami możliwego ratunku, wynik zawsze pozostawał ten sam - prawdopodobieństwo, by na wiosnę odpłynęli cali i zdrowi, było naprawdę niewielkie. Lodowaty wicher skończył się tak nagle, jak zaczął, i znów pojawiło się słońce. Patrząc przez zmrużone powieki na oślepiająco jaskrawy lód, Roxanna widziała swój cień. Cóż za radość - mimo nieskończonej pustki wokół. Kiedy rozejrzała się po horyzoncie, dostrzegła „Paloverde” w odległości mniej więcej dwóch kilometrów. Serce skoczyło jej z radości. Ciemny kadłub niemal całkowicie krył się za lodem, wyraźnie jednak widać było łopoczącą na cichnącym wietrze wielką amerykańską flagę. Z pewnością zmartwiony mąż specjalnie dla niej wciągnął ją wysoko na grotmaszt. Nie mogła uwierzyć, że odeszła aż tak daleko. Była przekonana, że robi kręgi i wciąż pozostaje blisko statku. Zobaczyła poruszające się po lodzie czarne punkty. Po chwili dotarło do niej, że to jej mąż i marynarze wyszli na poszukiwanie. Właśnie zamierzała wstać, żeby do nich pomachać,

kiedy jej wzrok spoczął na czymś całkowicie nieoczekiwanym: między dwoma utworzonymi z kry olbrzymimi pagórkami zamigotały maszty drugiego statku. Dwa lodowe wypiętrzenia zamarzły wokół kadłuba i utworzyły z nim całość, która utknęła w miejscu, gdzie pod lodem musiał się zaczynać ląd. Trzy maszty, bukszpryt i olinowanie wyglądały na nieuszkodzone, żagle były zwinięte. Ponieważ wiatr osłabł do lekkiej bryzy, Roxanna odwinęła z oczu szal, by móc się lepiej przyjrzeć. Prawie cały kadłub tajemniczego statku tkwił w lodzie. Ojciec Roxanny był kapitanem żeglugi wielkiej i pływał kliprami na linii chińskiej. Jako dziewczyna miała do czynienia z wieloma rodzajami takielunku i żagli, jednak tylko raz widziała statek podobny do tego, który miała przed sobą - na obrazie wiszącym w domu dziadka. Statek widmo był stary, bardzo stary. Miał wielką, zaokrągloną rufę z oknami, a znajdujące się tu kabiny wystawały nad wodę. Kadłub był długi, wąski i wysoki. Roxanna szacowała go na dobre czterdzieści trzy metry długości i nieco ponad dziesięć metrów szerokości. Wyglądał dokładnie jak statek na obrazie. Musiał to być ośmiusettonowy brytyjski indiaman z końca osiemnastego wieku. Odwróciła się od statku i zamachała szalem, żeby przyciągnąć uwagę męża i marynarzy. Jeden z nich zauważył kątem oka ruch nad śniegiem. Zaczęli natychmiast biec w jej kierunku po popękanym lodzie - kapitan Mender prowadził. Dwadzieścia minut później załoga „Paloverde” dotarła do Roxanny i rozległy się okrzyki radości. Zwykle spokojny i małomówny Mender teraz był wylewny i rozemocjonowany. Z zamarzniętymi na policzkach łzami wziął żonę w ramiona i długo czule ją całował. - Boże... - Mruczał. - Już myślałem, że nie żyjesz. To cud, że jesteś cała. Bradford Mender został oficerem wielorybniczym w wieku dwudziestu ośmiu lat. Teraz miał trzydzieści sześć lat, a obecna wyprawa była jego dziesiątym rejsem. Był twardym, zaradnym dzieckiem Nowej Anglii. Wysoki i mocno zbudowany, z czarnymi włosami i brodą, błękitnymi przenikliwymi oczami, nie był obyty towarzysko, ale zawsze zachowywał się fair. Każdy problem z oficerami albo członkami załogi umiał efektywnie i uczciwie rozwiązać. Umiał nie tylko polować na wieloryby i żeglować - nieźle szło mu w interesach, dzięki czemu był nie tylko kapitanem, ale także właścicielem „Paloverde”. - Gdybyś nie nalegał, żebym założyła eskimoskie ubranie, zamarzłabym już wiele godzin temu. Puścił ją i odwrócił się do sześciu członków załogi, szczęśliwych, że udało się znaleźć żonę kapitana żywą. - Zaprowadźmy panią Mender na statek, żeby jak najszybciej dostała gorącej zupy.

- Nie, jeszcze nie - Roxanna złapała męża za rękę i wskazała na swe odkrycie. - Znalazłam statek. Wszyscy odwrócili się. - To Anglik. Poznaję linię na podstawie obrazu, który wisiał w domu dziadka w Bostonie. Wygląda na opuszczony. Mender wpatrywał się w zjawisko, migoczące pod lodem jak biały duch. - Chyba masz rację. Wygląda jak stary statek handlowy, mniej więcej z lat siedemdziesiątych osiemnastego wieku. - Powinniśmy tam wejść, kapitanie - powiedział pierwszy oficer, Nathan Bigelow. - Na pokładzie mogą być zapasy, które pomogą nam przetrwać do wiosny. - Miałyby osiemdziesiąt lat - odparł Mender. - Mróz dobrze je zakonserwował - wtrąciła Roxanna. Popatrzył na nią czule. - Przeszłaś ciężkie chwile, droga żono. Każę jednemu z ludzi odprowadzić cię na „Paloverde”. - Nie - odparła rezolutnie Roxanna. Po zmęczeniu nie było już śladu. -Zamierzam sprawdzić, co się tam kryje. Zanim kapitan zdążył zaprotestować, zeszła z pagórka i ruszyła w kierunku porzuconego statku. Mender popatrzył na swych ludzi i wzruszył ramionami. - Daleki jestem od spierania się z kobietą zżeraną przez ciekawość. - Statek widmo... - mruknął Bigelow. - Wielka szkoda, że jest na zawsze zakuty w lodzie. Moglibyśmy popłynąć nim do domu i wystąpić o znaleźne. - Jest zbyt stary, by mógł być wiele wart. - Dlaczego stoicie na zimnie i paplacie jak baby? - spytała Roxanna, chcąc ich nieco popędzić. - Pospieszmy się, nim przyjdzie kolejna burza. Poszli, jak najszybciej się dało. Lód nagromadził się przy burtach statku, mogli więc bez większego trudu wejść na nadburcie i przejść przez jego szczyt. Po chwili Roxanna, jej mąż i marynarze stali na tylnym pokładzie, pokrytym cienką warstwą lodu. Mender rozglądał się po pustym statku i kręcił ze zdziwieniem głową. - Nie do wiary, że lód nie zgniótł kadłuba. - Nigdy nie sądziłem, że stanę kiedyś na pokładzie angielskiego indiamana - powiedział cicho jeden z marynarzy, z wyraźną obawą w oczach. -A już na pewno nie takiego, który zbudowano, zanim przyszedł na świat mój dziadek. - Spory - powiedział powoli Mender. - Moim zdaniem ponad dziewięćset ton. Czterdzieści pięć metrów długości i dwanaście szerokości.

Zbudowany i wyposażony w stoczni nad Tamizą, miejscu, w którym pod koniec osiemnastego wieku pracowicie wyszykowano wiele brytyjskich statków handlowych, indiaman był statkiem mieszańcem. Przeznaczono go głównie do przewozu towarów, ale ponieważ w owych czasach po morzach kręciło się sporo piratów oraz okrętów z krajów wrogich Anglii, uzbrojono go w dwadzieścia osiem dział. Poza ładowniami na statku znajdowały się także kabiny pasażerskie. Kiedy weszli na pokład, wszystko tkwiło zastygnięte w lodzie - jakby czekając na złożoną z duchów załogę. Działa stały milcząco w gniazdach, szalupy ratunkowe wisiały na mocowaniach, wszystkie włazy były starannie zamknięte. Na statku panował upiorny i przerażający nastrój. Zdawało się go przenikać coś ponurego - jakby pochodzącego z innej planety. Stojących na pokładzie marynarzy opanował irracjonalny lęk, że w głębi statku czeka na nich stary, okrutny stwór. Marynarze są zabobonni i poza Roxanną, rozpaloną niemal dziewczęcym entuzjazmem, wszyscy czuli niepokój. - Dziwne - powiedział Bigelow. - Jakby załoga porzuciła statek, nim utknął w lodzie. - Wątpię - ponuro odparł Mender. - Szalupy wiszą. - Bóg jeden wie, co znajdziemy pod pokładem. - To chodźmy sprawdzić! - rzuciła podniecona Roxanna. - Ty nie, moja droga. Moim zdaniem powinnaś zostać tutaj. Obrzuciła męża dumnym spojrzeniem i powoli pokręciła głową. - Nie będę czekać sama, skoro mogą tu krążyć duchy. - Jeśli w ogóle były tu jakieś duchy - stwierdził Bigelow - to dawno zamarzły. Mender wydał rozkazy. - Dzielimy się na dwie grupy. Panie Bigelow, proszę wziąć trzech ludzi i sprawdzić kabiny załogi oraz ładownie. Reszta pójdzie ze mną na rufę -przejrzymy kabiny pasażerskie i oficerskie. Bigelow skinął głową. - Tak jest, panie kapitanie. Drzwi prowadzące do kabin rufowych były zablokowane przez zamarznięty śnieg. Mender poprowadził więc Roxannę i swych ludzi na wyższy pokład tylnego kasztelu. Tam wspólnym wysiłkiem podnieśli przymarzniętą klapę zejściówki i ostrożnie zeszli w dół. Roxanna szła tuż za mężem, trzymając się paska jego grubego płaszcza. Jej zwykle blade policzki teraz zaróżowiły się w pełnym podniecenia oczekiwaniu. Nie spodziewała się, że wkroczy w środek koszmaru.

Przy drzwiach kabiny kapitana natknęli się na wielkiego owczarka niemieckiego, zwiniętego na małym dywaniku. Roxannie wydawało się, że pies śpi, ale kiedy Mender trącił go czubkiem buta, cichy, głuchy odgłos świadczył, że zwierzę jest zamarznięte na kość.- Twardy jak głaz - stwierdził Mender. - Biedactwo - smutno dodała Roxanna. Mender wskazał głową na znajdujące się w końcu korytarza zamknięte drzwi. - Kabina kapitana. Aż boję się pomyśleć, co może być w środku. - Może nic tam nie ma - powiedział nerwowo jeden z marynarzy. Wszyscy prawdopodobnie uciekli ze statku i pomaszerowali wzdłuż brzegu na północ. Roxanna pokręciła głową. - Nie wyobrażam sobie, by ktokolwiek mógł skazać na samotną śmierć tak pięknego psa. Mężczyźni siłą otworzyli drzwi. Ich oczom ukazał się straszny widok. Na krześle siedziała kobieta ubrana w suknię z drugiej połowy osiemnastego wieku. Jej ciemne, otwarte oczy wpatrywały się z wielkim smutkiem w leżące w kołysce dziecko. Najprawdopodobniej zamarzła pogrążona w żalu po śmierci córki. Na kolanach miała Biblię otwartą na Księdze Psalmów. Tragiczny widok poraził Roxannę i członków załogi „Paloverde”. Jej entuzjastyczna ochota odkrywania tajemnicy nagle przerodziła się w cierpienie. Stała w milczeniu, cichy oddech skraplał się w kabinie-krypcie w chmurkę mgły. Mender odwrócił się i wszedł do następnej kabiny, gdzie znalazł kapitana - jak przypuszczał - męża kobiety z dzieckiem. Mężczyzna siedział za biurkiem i sprawiał wrażenie zmęczonego. Rude włosy pokrywał lód, twarz była trupio blada. W prawej dłoni ciągle tkwiło gęsie pióro. Na biurku, tuż przed kapitanem, leżała karta papieru. Mender zmiótł dłonią szron i przeczytał tekst. 26 sierpnia 1779 Mija pięć miesięcy, odkąd zostaliśmy uwięzieni w tym przeklętym miejscu. Sztorm zepchnął nas daleko z kursu na południe. Jedzenie się skończyło. Nikt nie jadł od wielu dni. Większość załogi i pasażerów nie żyje. Moja córeczka zmarła wczoraj, moja biedna żona godzinę temu. Ktokolwiek znajdzie nasze ciała, niech zawiadomi o naszym losie dyrekcję Skylar Croft Trading Company z Liverpoolu. Wszystko skończone. Wkrótce powinienem dołączyć do ukochanej żony i córki. Leigh Hunt Kapitan „Madrasa“

Oprawiony w skórę dziennik pokładowy „Madrasa” leżał z boku na biurku. Mender ostrożnie oderwał przymarzniętą do blatu tylną okładkę i wsunął księgę za gruby płaszcz. Wyszedł z kabiny i zamknął za sobą drzwi. - Co znalazłeś? - spytała Roxanna. - Ciało kapitana. - To takie straszne. - Spodziewam się jeszcze gorszych widoków. Były to prorocze słowa. Podzielili się na mniejsze grupki i zaczęli chodzić od kabiny do kabiny. Najbardziej eleganckie znajdowały się na końcu szerokiej rufy. Duża, obudowana oknami przestrzeń z balkonami została podzielona na różnej wielkości pomieszczenia. Pasażerowie wynajmowali pustą kabinę i musieli ją sami urządzić - zdobyć kanapy, łóżka i krzesła oraz kazać każdy mebel przymocować do podłogi, w czasie podróży należało się bowiem spodziewać ciężkich warunków. Zamożni często sprowadzali osobiste biurka, regały z książkami czy instrumenty muzyczne, czasem nawet pianina albo harfy. W tej części statku znaleziono prawie trzydzieści ciał ludzi, których śmierć dopadła w najróżniejszych pozycjach. Niektórzy umarli, siedząc na krześle, inni leżeli w łóżku, jeszcze inni na podłodze. Wszyscy sprawiali wrażenie, jakby spokojnie zasnęli. Roxannę najbardziej denerwował widok otwartych oczu. Ponieważ twarze były śnieżnobiałe, barwa tęczówek wydawała się intensywniejsza. Aż się skuliła, kiedy któryś z marynarzy dotknął włosów jednej z kobiet. Zamarznięte loki wydały dziwny, trzeszczący dźwięk i pozostały w palcach mężczyzny. Wielka kabina, mieszcząca się na pokładzie pod eleganckim kasztelem, wyglądała jak kostnica po przejściu katastrofy. Wypełniona była ogromną liczbą ciał, głównie mężczyzn. Wielu z nich ubranych było w angielskie mundury oficerskie. Bliżej dziobu znajdowało się pomieszczenie najniższej klasy pasażerskiej. Ono także zapełnione było zamarzniętymi zwłokami w hamakach rozwieszonych pomiędzy bagażami i skrzyniami z produktami. Wszyscy zmarli spokojnie. Nie było najmniejszego śladu chaosu. Rzeczy i sprzęty zostały odpowiednio zasztauowane. Gdyby nie ostatnia wiadomość od kapitana Hunta, można by sądzić, że dla pasażerów indiamana czas nagłe się zatrzymał. Umarli tak samo cicho i spokojnie, jak żyli. To, co ukazywało się oczom Roxanny i Mendera, nie było ani groteskowe, ani przerażające - świadczyło jedynie o złym losie. Ludzie na statku nie żyli od siedemdziesięciu dziewięciu lat i świat dawno już o nich zapomniał. Z pewnością odeszli także ci, którzy zastanawiali się, jaki los spotkał ich bliskich, i opłakiwali ich zaginięcie. - Nic z tego nie rozumiem - powiedziała Roxanna. - Jak oni zginęli?

- Ci, którzy nie umarli z głodu, pozamarzali - odpowiedział jej mąż. - Ale przecież mogli tak jak my łowić pod lodem i zabijać pingwiny, a ogrzewać się, paląc kawałki statku. - Z ostatnich słów kapitana wynika, że bardzo zniosło ich z kursu. Podejrzewam, że zostali uwięzieni w lodzie znacznie dalej od brzegu niż my i kapitan, ufając, że prędzej czy później odpłyną - zakazał wzniecania ognia na pokładzie w obawie przed zaprószeniem. Aż było za późno. - I tak po kolei umarli. - Kiedy lody stopniały, uwolniony wrak nie został uniesiony przez prądy na południowy Pacyfik, lecz dryfując, dotarł do brzegu i tkwi tu od końca zeszłego wieku. - Ma pan rację, kapitanie - przytaknął Bigelow, który nadszedł z części dziobowej. - Sądząc po ubraniach, biedacy nie spodziewali się, że tu dotrą. Szykowali się raczej na klimat tropikalny. Musieli płynąć z Indii do Anglii. - Co za tragedia - westchnęła Roxanna - i nic nie było w stanie ich uratować. - Tylko Bóg - mruknął Mender. - Tylko Bóg. Jaki ładunek wieźli? - zwrócił się do Bigelowa. - Nie znalazłem złota ani srebra. Jest za to herbata, chińska porcelana ciasno pakowana w drewnianych skrzyniach, bele jedwabiu, najróżniejsze wyroby z rattanu, przyprawy i kamfora. Aha - tuż pod kabiną kapitana znalazłem niewielki magazynek, zamknięty na grube łańcuchy. - Przeszukał go pan? Bigelow pokręcił głową. - Nie, sir. Uznałem za stosowne, by był pan przy tym obecny. Moi ludzie rozrywają łańcuchy. - Może są tam skarby - zaciekawiła się Roxanna, a jej policzki znów nabrały rumieńców. - Wkrótce się dowiemy. - Mender skinął na oficera. - Panie Bigelow, mógłby pan poprowadzić? Ruszyli w dół do głównej ładowni rufowej. Magazynek znajdował się naprzeciw armaty z zamarzniętym otworem strzelniczym. Dwóch marynarzy mocowało się z wielką kłódką, która sczepiała wbite w drzwi łańcuchy. Kiedy rozbili ją za pomocą młota i przecinaka, zaczęli dłubać w zamku, aż zasuwa odskoczyła i drzwi można było pchnąć do środka.

Wnętrze małej ładowni słabo oświetlone niewielkim otworem w nadburciu szczelnie wypełniały drewniane skrzynie. Miało się wrażenie, że zostały załadowane w pośpiechu. Mender podszedł do jednej z nich i bez trudu podniósł wieko. - Nie zostały fachowo zapakowane w porcie - powiedział spokojnie. - Wygląda to raczej na szybką robotę załogi. Załadowali je w czasie rejsu i zostawili pod opieką kapitana. - Nie stój tak - powiedziała rozgorączkowana Roxanna. Otwórz kilka! Załoga stała przed drzwiami, Mender i Bigelow zaczęli odrywać wieka skrzyń. Opanowani nadzieją na znalezienie skarbu nie zwracali uwagi na przenikliwy chłód. Ale kiedy Mender wyciągnął ze skrzyni pierwszy przedmiot, ich nadzieje zostały rozwiane. - Miedziana urna - powiedział, podając przedmiot Roxannie, która uniosła go ku światłu. - Pięknie rzeźbiona. Myślę, że grecka albo rzymska. Bigelow wyjął ze skrzyń i podał dalej kilka kolejnych przedmiotów. Większość była zrobiona z miedzi i przedstawiała dziwne zwierzęta z oczami z opali. - Jakie piękne - wyszeptała Roxanna, zachwycając się deseniami na glinianych naczyniach. - Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałam. - Są rzeczywiście niezwykłe - przyznał Mender. - Mają jakąś wartość? - spytał Bigelow. - Może dla zbieracza antyków albo muzeum - odparł Mender. Wątpię, by ktokolwiek z nas mógł się dzięki nim wzbogacić... - Przerwał i uniósł rzeźbę przedstawiającą naturalnej wielkości czaszkę. Jej czarna powierzchnia połyskiwała w półmroku. - Boże drogi, popatrzcie na to! Przerażająca - wymamrotał Bigelow. Jakby wyrzeźbił ją sam szatan - dodał z szacunkiem jeden z marynarzy. Roxanna spokojnie wzięła czaszkę i zajrzała w puste oczodoły. - Wygląda jak hebanowe szkło. Popatrzcie na wychodzącego spomiędzy zębów smoka! - Moim zdaniem to raczej obsydian - stwierdził Mender. - Nie mam pojęcia, w jaki sposób to wyrzeźbiono... Przerwał mu głośny trzask - lód wokół rufy wypiętrzył się. Jeden z marynarzy, którzy zostali na górnym pokładzie, zbiegł do nich i piskliwym, zachrypniętym ze strachu głosem krzyknął: - Kapitanie, musimy szybko uciekać! W naszą stroną idzie wielka szczelina. W lodzie tworzą się dziury! Jeśli się nie pospieszymy, będziemy w pułapce! Mender nie tracił czasu na pytania. - Wracamy na statek! - Rozkazał. - Szybko!

Roxanna zawinęła czaszkę w szal i wsadziła ją sobie pod pachę. - Nie czas na pamiątki! - Burknął Mender na żonę. Nie zwróciła na to uwagi. Pchając Roxannę przed sobą, mężczyźni pospieszyli na górę, wybiegli na główny pokład i zaczęli zeskakiwać na lód. Z przerażeniem stwierdzili, że to, co jeszcze niedawno było nieprzerwaną solidną płaszczyzną, teraz ruszało się i rwało, tworząc wodne oczka. Morska woda, przenikając na powierzchnię, zamieniała pęknięcia w kręte strumyki i rzeczki. Nikt nie miał pojęcia, że kra może tak szybko topnieć. Omijając piętnastometrowe lodowe szpice i przeskakując wąskie jeszcze szczeliny, biegli, jakby ścigani przez samego diabła. Przerażał ich makabryczny chrzęst ocierających się o siebie lodowych płyt. Ucieczka była bardzo wyczerpująca. Z każdym krokiem stopy zapadały się na piętnaście centymetrów w nagromadzony mokry śnieg. Wiatr znów zaczął się nasilać i - co dziwniejsze - wydawał się ciepły. Tak ciepłego powietrza nie było od dnia, w którym ich statek został zatrzaśnięty w lodowej pułapce. Po dwóch kilometrach biegu wszyscy byli na granicy wyczerpania. Ponaglające okrzyki pozostałych na „Paloverde” marynarzy zmusiły ich do ostatniego wysiłku. Nagle stanęła przed nimi przeszkoda niemal nie do pokonania - pęknięcie tuż przed burtą statku poszerzyło się do sześciu metrów i wciąż zwiększało się w zastraszającym tempie. Widząc, co się dzieje, drugi oficer Asa Knight kazał spuścić na lód szalupę wielorybniczą. Kilku ludzi pchało ją w kierunku szczeliny, która osiągnęła już prawie dwadzieścia metrów szerokości. Chcieli dotrzeć do kapitana, jego żony i marynarzy, nim będzie za późno. Po nadludzkich wysiłkach znaleźli się przy pęknięciu. Po przeciwległej stronie Mender, Roxanna i pozostali czekali, brodząc po kolana w lodowatej wodzie. Ku ich ogromnej radości udało się w końcu zepchnąć szalupę na wodę i przepłynąć przez coraz szerszą rzekę. Roxannę wsadzono na pokład jako pierwszą, po niej resztę ludzi i na końcu kapitana. - Jesteśmy pana wielkimi dłużnikami, panie Knight - wyznał Mender, ściskając dłoń drugiego oficera..- Pańska śmiała inicjatywa uratowała nam życie. Szczególnie dziękuję w imieniu żony. - I dziecka - dodała Roxanna, zawinięta w koc przez dwóch marynarzy. Mender popatrzył na nią. - Nasze dziecko jest bezpieczne na statku. - Nie mówiłam o Samuelu - odparła, szczękając zębami. Mender przeszył ją wzrokiem. - Chcesz powiedzieć, że znów jesteś w ciąży?

- Chyba drugi miesiąc. Był przerażony. - Wyszłaś na lód podczas burzy, wiedząc, że jesteś w ciąży? - Kiedy wychodziłam, nie było burzy - odparła ze słabym uśmiechem. - Boże drogi! Co ja mam z tobą zrobić? - Jeśli pan jej nie chce, kapitanie - wtrącił jowialnie Bigelow - chętnie ją przygarnę. Choć przemarznięty na kość, Mender roześmiał się i objął żonę, niemal ją dusząc. - Niech pan mnie nie kusi, panie Bigelow. Pół godziny później ubrana w suche rzeczy Roxanna grzała się przy wielkim żeliwno- ceglanym piecu, używanym do topienia wielorybiego tłuszczu. Jej mąż i załoga nie szczędzili wysiłku, by zapewnić jej maksimum wygód. Równocześnie szybko wyjęto ze schowków żagle i wciągnięto je na maszty. Wkrótce były rozwinięte. Kiedy kotwice poszły w górę, kapitan Mender poprowadził „Paloverde” między olbrzymimi górami lodowymi ku otwartemu oceanowi. Po sześciu miesiącach zimna i głodu wreszcie byli wolni i mogli wyruszyć do domu. Prawdziwy powrót miał się jednak zacząć dopiero po napełnieniu beczek tranem. Przedziwna obsydianowa czaszka, którą Roxanna zabrała z zamarzniętego „Madrasa”, ozdobiła kominek w rodzinnym domu w San Francisco. Mender z przejęciem korespondował z aktualnymi właścicielami firmy Skylar Croft Trade Company z Liverpoolu, która teraz działała pod całkiem inną nazwą. Posłał im dziennik pokładowy oraz dane dotyczące pozycji, w jakiej znalazł statek, porzucony u wybrzeży Morza Bellingshausena. Ponury i martwy wrak długo tkwił w lodowatej samotni. W tysiąc osiemset sześćdziesiątym drugim roku wysłano z Liverpoolu dwa statki, by odzyskały ładunek „Madrasa”, żaden z nich jednak nie powrócił i oba uznano za zaginione w rozległych polach lodowych Antarktyki. Dopiero po stu czterdziestu czterech latach człowiek ponownie postawił stopę na pokładzie „Madrasa”.

CZĘŚĆ I O KROK OD PIEKŁA

1 22 marca 2001, Pandora, Kolorado Z wysokości trzech tysięcy metrów świecące na porannym niebie gwiazdy przypominały tablicę reklamową nad wejściem do kina. Ale dla Luisa Marqueza, który właśnie wyszedł ze swego niedużego drewnianego domu, księżyc wyglądał upiornie. Otaczało go dziwne pomarańczowe halo. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widział. Luis przyjrzał się niecodziennemu zjawisku, po czym ruszył przez podwórko do napędzanego na cztery koła pikapa marki Chevy Cheyenne z siedemdziesiątego trzeciego roku. Ubrał się w robocze ciuchy i wyślizgnął cicho z domu, by nie obudzić żony i dwóch córek. Lisa chciała wstać i przygotować mu śniadanie oraz kilka kanapek na drogę, ale zdecydowanie stwierdził, że czwarta rano to - z wyjątkiem chorych psychicznie - zbyt wcześnie, by snuć się po ciemku. Marquez i jego rodzina żyli skromnie. Samodzielnie odnowił zbudowany w tysiąc osiemset osiemdziesiątym drugim roku dom. Jego córki chodziły do szkoły w Telluride. Mniejsze zakupy robili zwykle w pobliskim kurorcie narciarskim, a raz w miesiącu jeździli do oddalonego o ponad sto kilometrów na północ Montrose. Zawsze przed wyjściem zasiadał do kubka kawy i rozglądał się po okolicy. Najlepszym dla niej określeniem byłoby „miasteczko duchów”. W specyficznym świetle księżyca nieliczne jeszcze stojące budynki wyglądały jak cmentarne nagrobki. Po odkryciu w tysiąc osiemset czterdziestym siódmym roku skał złotonośnych do doliny San Miguel zaczęli napływać poszukiwacze. Zbudowali miasteczko, które nazwali Pandora - na cześć bohaterki greckiego mitu o pięknej dziewczynie i jej puszce, pełnej tajemniczych duchów. Potem grupa bankierów z Bostonu kupiła prawa do złóż z zamiarem sfinansowania budowy kopalni. Powstały tylko trzy kilometry w pobliżu sławniejszego miasta górniczego Telluride. Kopalnię nazwano Paradise i wkrótce Pandora stała się niewielkim przyzakładowym miasteczkiem z dwustu mieszkańcami i własną pocztą. Domy - z porządnie przystrzyżonymi trawnikami i białymi płotami - starannie pomalowano. Choć Pandora mieściła się w ślepym kanionie - prowadziła tam tylko jedna droga - nie było to miejsce izolowane. Drogę do Telluride utrzymywano w dobrym stanie, a przedsiębiorstwo Rio Grande Southern Railroad doprowadziło do miasteczka tor, by wygodnie dowozić ludzi i zapasy oraz transportować rudę przez główny dział wodny Ameryki Północnej do Denver.

Niektórzy gotowi byli przysiąc, że kopalnia jest przeklęta. Koszty, które poniesiono przez czterdzieści lat, by wydobyć złoto wartości pięćdziesięciu milionów dolarów, były bardzo wysokie. W wilgotnych i ponurych szybach zginęło dwudziestu ośmiu walczących z twardą skałą górników (czternastu w jednej tylko katastrofie), niemal stu zostało trwale okaleczonych w wyniku ciężkich warunków pracy oraz zawałów. Pierwsi poszukiwacze zamieszkali w Telluride twierdzili, że w ciągnących się kilometrami pustych szybach słychać jęki jednego z górników, którzy ponieśli tam śmierć. W tysiąc dziewięćset trzydziestym pierwszym roku wyczerpano zasoby złoża. Wyeksploatowaną kopalnię Paradise zamknięto. Przez następne sześćdziesiąt pięć lat była jedynie wspomnieniem i powoli zarastającą blizną w krajobrazie. Do dziewięćdziesiątego szóstego roku jej szyby i tunele, „w których straszy”, nie słyszały chrzęstu podeszwy ani uderzenia młotka. Marquez przeniósł wzrok na szczyty gór. W zeszłym tygodniu przez cztery dni trwała burza. Na zboczach pojawiło się kolejne półtora metra puchu. Rosnąca wraz z nadejściem wiosny temperatura nadała śniegowi konsystencję tłuczonych kartofli. Nadchodził lawinowy szczyt. W wyższych partiach warunki robiły się niebezpieczne i narciarzy ostrzegano, by nie zbaczali z wyznaczonych tras. Marquez nie pamiętał, by kiedykolwiek duża lawina zeszła na Pandorę, i myśl, że jego rodzina jest bezpieczna, napawała go spokojem. Sam nigdy nie zwracał uwagi na ryzyko, kiedy jechał w górę stromej, pokrytej lodem drogi, a następnie samotnie wchodził głęboko w trzewia góry. Wraz z ociepleniem zalegające zbocza masy śniegu musiały się prędzej czy później obsunąć. Od czasu, gdy zamieszkali w okolicy, Marquez tylko raz widział lawinę. Ogrom tego pięknego zjawiska i moc, z jaką głazy, drzewa i śnieżne masy schodziły zboczami w dolinę - z towarzyszeniem nieustannego, podobnego do grzmotu huku - wywarły na nim niezatarte wrażenie. Założył na głowę hełm, zasiadł za kierownicą chevroleta i uruchomił silnik. Pogrzał go kilka minut na luzie, po czym rozpoczął ostrożny wjazd wąską, nieutwardzoną drogą do kopalni, która kiedyś była głównym producentem złota w Kolorado. Opony zostawiały w śniegu głębokie koleiny. Im wyżej wjeżdżał, tym ostrożniej manewrował. Wkrótce przepaść osiągnęła kilkadziesiąt metrów. Jeden niekontrolowany poślizg i ratownicy musieliby wydłubywać poszarpane ciało Marqueza z resztek pikapa, rozbitego na majaczących daleko w dole skałach. Tutejsi ludzie uważali, że odkupienie praw do eksploatacji starej kopalni Paradise było głupotą, ponieważ dawno już wydobyto stąd każdą wartą eksploatacji grudkę złota. Poza

pewnym bankierem z Telluride nikt nie miał zielonego pojęcia, że inwestycja Marqueza zrobiła z niego majętnego człowieka. Zyski z tego, co znalazł w starej kopalni, sprytnie inwestował w nieruchomości, a dzięki rozwojowi pobliskiego ośrodka narciarskiego jego majątek osiągnął prawie dwa miliony dolarów. Marqueza nie interesowało złoto. Przez dziesięć lat szukał w różnych częściach świata kamieni szlachetnych. W Montanie, Nevadzie i Kolorado przeczesywał stare, porzucone kopalnie srebra i złota, szukając minerałów, które można by ciąć na kamienie ozdobne. W jednym z tuneli kopalni Paradise - w skale, którą dawni górnicy uznaliby za bezwartościową - odkrył żyłę różowych kryształów. Był to rodochrozyt - piękny kryształ, znajdowany w różnych miejscach świata w odcieniach od jasnego różu do soczystej czerwieni. Cięty lub fasetowany rodochrozyt jest rzadko spotykany. Zbieracze poszukują dużych kryształów i nie są zainteresowani dzieleniem ich na kawałki. Przezroczyste, czyste kryształy z kopalni Paradise, pocięte na osiemnastokaratowe kamienie, były bardzo drogie. Marquez zdawał sobie sprawę, że już dziś mógłby przejść na emeryturę i dostatnio spędzić resztę życia, dopóki jednak żyła dawała kamienie, był zdecydowany wyrywać je skale. Zatrzymał swoją poobijaną furgonetkę o podrapanych i powgniatanych zderzakach przed wielkimi zardzewiałymi wrotami, skutymi czterema różnymi łańcuchami z czterema różnymi kłódkami. Otwierał je kolejnymi kluczami wielkości dłoni mężczyzny. Potem otworzył wrota. Promienie księżycowego światła płytko oświetlały opadające stromo dno sztolni, wydobywając z ciemności schodzące w głąb tory. Uruchomił zamocowany na wielkim przenośnym generatorze silnik, po czym przesunął dźwignię na skrzynce z przełącznikami. Szyb został nagle oświetlony sznurem wiszących u sufitu żarówek, które malały w oddali, zmieniając się w bladożółte punkciki. Na torach stał wózek na rudę, uwiązany do nawiniętej na bęben stalowej liny. Zbudowano go solidnie, jedyną oznaką intensywnej eksploatacji była rdza na bokach. Marquez wsiadł do wózka i wcisnął przycisk pilota. Bęben zaczął obracać się i wózek ruszył w dół, napędzany jedynie siłą ciążenia. Zjazd mógł być ciężkim przeżyciem dla kogoś bojaźliwego albo cierpiącego na klaustrofobię. Nachylenie chodnika pozwalało ledwie przesuwać się wózkowi. Co kilka metrów tunel podpierały stemple i stropnice, chroniąc go przed zawałem. Wiele bali pogniło, liczne jednak zachowały się w stanie niemal nie zmienionym od dnia, kiedy je ustawiono. Wózek dotarł na głębokość czterystu metrów, gdzie z sufitu tunelu nieprzerwanie kapała woda. Marquez wziął plecak z pojemnikiem na prowiant i poszedł do pionowego szybu, prowadzącego do najniższych korytarzy kopalni Paradise na głębokości prawie siedmiuset

metrów. Wykute w granicie chodniki rozchodziły się, przypominając szprychy koła. Według dawnych zapisów i map w okolicy Pandory znajdowało się ponad sto pięćdziesiąt kilometrów tuneli. Marquez rzucił w głąb szybu kawałek skały. Po dwóch sekundach rozległ się plusk. Wkrótce po zamknięciu kopalni wyłączono także stację pomp i woda zalała najniższe korytarze. Z biegiem czasu jej poziom podnosił się. Brakowało najwyżej pięciu metrów, by dostała się na głębokość czterystu metrów, gdzie Marquez eksploatował swoją żyłę rodochrozytu. Po ostatnim, szczególnie deszczowym sezonie w górach San Juan woda podnosiła się coraz szybciej. W ciągu kilku tygodni miała zalać główny tunel - uniemożliwiając dalsze wydobywanie kamieni. Marquez postanowił dobrze wykorzystać ten czas. Ponieważ dysponował jedynie górniczym oskardem i taczką, jego dzień pracy znacznie się wydłużył. Idąc tunelem, mijał stare, rdzewiejące wózki transportowe i pozostawione przez dawnych górników świdry. Sprzętu nie można było wówczas sprzedać, ponieważ w tym samym czasie zamykano wszystkie okoliczne kopalnie. Rzucano go więc na bok i zostawiano tam, gdzie był ostatni raz użyty. Siedemdziesiąt metrów od wejścia do tunelu Marquez dotarł do szczeliny wystarczająco szerokiej, by z trudem się przez nią prześlizgnąć. Sześć metrów dalej znajdowała się żyła rodochrozytu. Wymienił przepaloną żarówkę - zawsze nosił kilka zapasowych w plecaku - wziął oskard i zaczął pracować. Matowo-czerwone kamienie przypominały wetknięte w bułeczkę suszone wiśnie. Ze szczytu szczeliny wystawał fragment skały, który mógł w każdej chwili oderwać się i spaść mu prosto na głowę. Nie miał innego wyjścia - musiał go wysadzić. Przy pomocy przenośnej wiertarki zrobił otwór, włożył do niego niewielki ładunek dynamitu i przyłączył do ręcznego detonatora. Kiedy schował się w głównym korytarzu po drugiej stronie szczeliny, wcisnął rączkę. Korytarzem wstrząsnęło głuche tąpnięcie. Rozległ się łoskot upadającego głazu i do głównego tunelu wpadła chmura pyłu. Marquez odczekał kilka minut i ostrożnie przeszedł przez szczelinę. Skalny nawis zniknął. Zamiast niego na podłodze leżał stos kamieni. Wrócił do głównego korytarza, podjechał wózkiem do szczeliny i zaczął napełniać go gruzem, który wysypał kawałek dalej. Kiedy droga za szczeliną była wolna, rozejrzał się w górze, czy nic mu już nie grozi. Zaskoczony spostrzegł, że tuż nad żyłą rodochrozytu powstała szczelina. Spróbował oświetlić ją zamocowaną do hełmu latarką. Szczelina zdawała się tworzyć głęboką komorę. Zaciekawiony wrócił do głównego tunelu, gdzie znalazł pordzewiałą, dwumetrową drabinę.