Elizabeth Lowell - Donovanowie_04 - Rubinowe_Bagna.pdf

Lowell Elizabeth RUBINOWE BAGNA Prolog St. Petersburg Nad złodziejami znajdowały się pawilony wystawowe: dwui trzypiętrowe budynki chronišce kilkusetletnie dzieła sztuki i przedmioty użytkowe zgromadzone przez władców, których kaprys stanowił sens życia ich poddanych. W licznych pomieszczeniach prezentowano tysišce wspaniałych rzeŸb, starych ikon, gigantycznych gobelinów i obrazów, których widok skłoniłby anioły do płaczu, a œwiętych do zazdroœci. Nie brakowało też niewyobrażalnych dla normalnego człowieka iloœci złota, srebra i kamieni szlachetnych. Na poczštku stycznia, podczas najciemniejszych godzin nocnych, upływ czasu odmierzał odgłos zdartych butów strażników stšpajšcych po marmurach, które kiedyœ stykały się jedynie z pełnš wytwornoœci arogancjš członków rodziny cara. Najcichsze dœwięki odbijały się echem po długich, okazałych korytarzach, ozdobionych pozłacanymi łukowymi sklepieniami, wspartymi na kolumnach tak wysokich jak starożytni bogowie. Chociaż zwiedzajšcym udostępniano setki sal, wcišż brakowało miejsca na zaprezentowanie trzech milionów dzieł zgromadzonych w skarbcu. Przedmioty o mniejszej wartoœci albo drobiazgi, które z czasem wyszły z mody, przechowywano w podziemnych labiryntach, gdzie błyszczšce marmu- ry zastępował kruszšcy się gips i pogryzione przez szczury drewno. Na każdej powierzchni leżała gruba warstwa kurzu, przywodzšca na myœl brudny œnieg. Urzędnicy, którzy swego czasu spisywali i katalogowali carskie zbiory, dawno temu zostali zwolnieni przez rzšd, majšcy poważne problemy z zaopatrzeniem żołnierzy w kule. Grupka składajšca się z trzech kobiet i dwóch mężczyzn energicznym krokiem pokonała wšski podziemny korytarz. W œwietle latarek ich oddechy przypominały białe obłoczki. Płynšca przed muzeum Newa zamarzła. Tak samo jak wszystko inne, co w St. Petersburgu nie mogło sobie pozwolić na elektrycznoœć albo jej kradzież. Oprócz pawilonów wystawowych, w których zagraniczni dyplomaci, dygnitarze i turyœci oglšdali królewskie skarby, pozostałe budynki popadały w ruinę. Prawdziwe arcydzieła sztuki - obrazy Rubensa, Leonarda da Vinci i Rembrandta - utrzymywano w dobrym stanie. Reszta carskich skarbów musiała być tak twarda jak pragnšcy przetrwać Rosjanie. „ Jeden ze złodziei otworzył ogromne pomieszczenie i nacisnšł przycisk œwiatła przy drzwiach. Żadnej reakcji. Ktoœ zaklšł, chociaż nikt nie był zaskoczony. Wiedzieli, że każdy mieszkaniec tego miasta kradł żarówki na własny użytek. Korzystajšc ze œwiatła latarki partnera, ciemnowłosa kobieta zajęła się ogromnym, majšcym dziesištki lat sejfem. Bębny stawiały opór. Otwierane drzwi pisnęły jak zarzynana œwinia.

Kobieta nie przejmowała się głoœnym protestem metalu. Nawet gdyby ten dœwięk usłyszeli znajdujšcy się powyżej strażnicy, nie przerwaliby swojej wędrówki po ciepłych, pustych korytarzach i carskich komnatach. Ludzie ci dostawali zbyt marne pienišdze, by przejmować się dziwnymi dœwiękami. Żaden rozsšdny mieszkaniec St. Petersburga nie myszkował w ciemnoœciach, gdyż to mogło oznaczać tylko dodat- kowe kłopoty. Wystarczajšco dużo było ich w codziennym życiu. Porozumiewajšc się szeptem, złodzieje zaczęli otwierać schowki i szufladki. Od czasu do czasu ktoœ coœ bšknšł lub gwałtownie wcišgnšł powietrze w płuca na widok wyjštkowo pięknego klejnotu. Jeœli czyjeœ ręce zawisły nad czymœ nieco dłużej, ciemnowłosa kobieta natychmiast rzucała kilka ostrych słów. Otrzymała wyraœne rozkazy: brać tylko skromne, zapomniane klejnoty, bezimienne œwiecidełka, pozbawione znaczenia prezenty od arystokratów, kupców i zagranicznych urzędników zabiegajšcych o względy carów. Drobiazgi - owe wymieniane były w królewskich księgach inwentarzowych jako: œperłowa broszka z czerwonym kamieniem w œrodku" albo œozdoba stanika z błękitnych kamieni osadzonych w brylantach". Żadnego z tych klejnotów nie ceniono na tyle, by uwiecznić go na którymœ z carskich portretów wiszšcych na wyższych piętrach. Nie utrwalono ich również na zdjęciach ukazujšcych carskie klejnoty. Dzięki temu były cudownie anonimowe. Och, tylko ta pokusa, by sięgnšć po któryœ z bardziej okazałych i niebezpiecznych klejnotów! Chęć zatrzymania szmaragdu wielkoœci kurzego jaja, poczucia w dłoni dwustukaratowego szafiru osadzonego w œredniowiecznej sprzšczce, wsunięcia do kieszeni garœci brylantowych bransoletek, ukrycia za paskiem dwudziestokaratowego rubinowego pierœcionka... Coœ takiego wielokrotnie zdarzało się w przeszłoœci. Błyskawiczny ruch ręki w miejscu, gdzie nie dociera œwiatło latarki, nagły słodki ciężar przesuwajšcy się po udzie lub brzuchu... Czy przy tylu kilogramach œwiecidełek ktoœ może zauważyć brak trzydziestu albo szeœćdziesięciu gramów? To samo zdarzyło się i tej nocy. Jeden z mężczyzn metodycznie kradł co pišty z poplštanych klejnotów, znajdujšcych się w długiej szufladzie. Po wykonaniu tego zamysłu otworzył następnš. Panował w niej większy porzšdek - każdy klejnot miał numerek, etykietkę i leżał w oddzielnej przegródce. - Zostaw to, bałwanie! - syknęła kobieta. - Nie widzisz, że te rzeczy sš zbyt cenne? Widział. Dlatego zaparło mu dech w piersiach. Mimo słabego oœwietlenia częœć szuflady stanęła w płomieniach. W przegródce znajdował się rubin przypominajšcy oko bożka. Stanowił częœć naszyjnika składajšcego się z innych, równie wspaniałych rubinów, które jednak bledły w zestawieniu z największym kamieniem. Otoczony perłami, przywodzšcy na myœl ogień na œniegu, ogromny lœnišcy rubinowy wisiorek urzekał dawnym przepychem i przypominał o zwišzanym z nim niebezpieczeństwie.

Mężczyzna mruknšł i zaczšł zamykać szufladę. Zacięła się lub tak to przynajmniej wyglšdało. Złodziej wsunšł latarkę pod pachę, kierujšc strumień œwiatła w innš stronę. Potem dopóty mocował się z szufladš, dopóki się nie zamknęła, a rubinowy naszyjnik nie znalazł się w ukrytej kieszeni jego spodni. Powoli zaczęła się przewracać pierwsza kostka w długim œmiertelnie niebezpiecznym rzšdku domina. Seattle luty Owen Walker zajmował niewielkš pustš kawalerkę, której okna wychodziły na Pioneer Square - jednš z rzadziej uczęszczanych atrakcji turystycznych Seattle. Drzwi wejœciowe nie wyróżniały się niczym szczególnym, a zbliżajšcego się Walkera nie witało radosne szczekanie ani niecierpliwe miauczenie. Organizmem najbliższym zwierzęciu domowemu była pleœń, która zadomowiła się w lodówce, gdy właœciciel mieszkania przebywał za granicš, wykonujšc zadanie dla Donovan International. Ostatnio robił to przez większoœć czasu. Po wprowadzeniu się do kawalerki Walker zainstalował jedynie nowy, bardziej wytrzymały zamek, poza tym nie dołożył właœciwie żadnych starań, by zamienić to miejsce w przytulne gniazdko. Łóżko było na tyle duże, że bez trudu się w nim mieœcił, chociaż miał ponad metr osiemdziesišt wzrostu. Służyło również jako kanapa, na której Walker się wycišgał, oglšdajšc telewizję, jeœli był w domu doœć długo, by dać się wcišgnšć w tarapaty zespołów Seahawks, Mariners albo Sonics. Ostatnio wystarczało mu czasu jedynie na to, by zajmować się własnymi sprawami, gorzej było natomiast z kłopotami zespołów, w których zawodnicy zmieniali się szybciej niż najœwieższe plotki. Ten dzień nie różnił się od innych. Jedne problemy pocišgały za sobš drugie. Ostatnim z nich było zlecenie, które tego popołudnia Walker otrzymał od Archera Donovana. SprawdŸ, czy rubiny, które Davis Montegeau przysłał Faith, nie sš poszukiwane w jakimœ zakštku œwiata. Moja siostra jest dobrš projektantkš. Nie chcę, by reputacja Faith ucierpiała, a tak by się stało, gdyby zaczęto kojarzyć jej nazwisko z kradzionymi kamieniami. Faith powiedziała, że otrzymała od Montegeau czternaœcie rubinów najwyższej klasy. Ważš od jednego do czterech karatów. Sš to luŸne kamienie, niemniej w przeszłoœci mogły wchodzić w skład jednego klejnotu. Archerowi zależało na tym, by jego młodsza siostra nie wiedziała, iż brat wtyka nos w jej sprawy, chociaż go o to nie prosiła. W zwišzku z tym Walker nie dostał do ręki owych rubinów, by móc nad nimi popracować. Dysponował jedynie słownym opisem. Ostatnie cztery godziny Walker spędził przy telefonach należšcych do Donovan International, rozmawiajšc z gliniarzami z całego œwiata. Niczego nie osišgnšł, jedynie jeszcze bardziej zesztywniała mu chora noga. Na razie wszystko

wskazywało na to, że rubiny pochodzš z legalnego œródła. Dowodem mogły być odciski na uchu Walkera. Tego wieczoru miał zamiar poszukać jeszcze pewnych rzeczy w Internecie. Wczeœniej jednak musiał coœ zjeœć. Automatycznie przekręcił wszystkie zamki w drzwiach, powiesił laskę na klamce i dokuœtykał do lodówki, chcšc sprawdzić, czy znajduje się w niej coœ, co nadawałoby się na póœny lunch albo wczesnš kolację. Cokolwiek. Walker wcišż nie był pewien, na jakim kontynencie się znajduje. Co prawda, miał na sobie czyste czarne spodnie i wyprasowanš ciemnoniebieskš koszulę, idealnie pasujšcš kolorystycznie do jego oczu. Zdšżył nawet starannie przycišć czarnš brodę, mimo to czuł się jak wywleczony przez kota œmieć, którego nie chciał tknšć nawet szczur. Z powodu zmęczenia spowodowanego różnicš czasu - albo cięgów, które w zeszłym tygodniu dostał od skorych do bójki afgańskich bandytów - wyraœnie czuł brzemię swych trzydziestu paru lat. Myœli o zakończonej niemal całkowitš klęskš wyprawie do Afganistanu ulotniły się, gdy poczuł zapach włoskiej kiełbasy, którš poprzedniego wieczoru kupił w barze szybkiej obsługi. Gdy ponownie nabrał powietrza w płuca, doszedł do wniosku, że kiełbaska wcale nie pochodzi z poprzedniego wieczoru. Raczej sprzed trzech dni. Albo czterech. Może nawet pięciu. Po powrocie z Afganistanu Walker miał ogromnš ochotę na coœ włoskiego, ale nie chciało mu się przedzierać przez Pikę Place Market w poszukiwaniu œwieżych składników. Poprzestawał więc na daniach na wynos, a przynajmniej w taki sposób postępował od momentu, kiedy z trudem wysiadł z należšcego do firmy samolotu i zdał sobie sprawę, że w Seattle jest właœnie luty - najbardziej ponury miesišc w rejonie północno-zachodniego Pacyfiku. Walker ostrożnie otworzył najbliższe pudełko z resztkami. Nic nie zdšżyło zzielenieć, zresztš i tak było tego za mało, by mógł się otruć. W myœlach wzruszył ramionami, po czym włożył zapadnięte opakowanie do kuchenki mikrofalowej, by podgrzać jego zawartoœć. W czasie kiedy niewidzialna energia próbowała tchnšć nowe życie w stare danie, Walker postanowił uznać ten posiłek za wczesnš kolację. Dzięki temu mógł otworzyć jednš z czekajšcych od dłuższego czasu długoszyich butelek z piwem. Nim mikrofalówka zdšżyła zapiszczeć, Walker usiadł do komputera, wszedł do Internetu i zajšł się poszukiwaniem skradzionych rubinów o wadze przekraczajšcej jeden karat oraz gotowego klejnotu, składajšcego się z czternastu takich właœnie kamieni. Czekajšc, aż komputer wykona polecenie, Walker wrócił do swojej maleńkiej kuchni, otworzył mikrofalówkę i z pobliskiej szuflady wyjšł widelec. Pierwszy kęs niezbyt ciepłej kolacji wzišł do ust już w drodze do komputera. Makaron miał smak i wyglšd gumy, ale kiełbaska wcišż była tak pikantna, że paliła w ustach. Walker jadał w życiu dużo gorsze potrawy i był zadowolony, że w ogóle ma co położyć na talerzu. Coœ takiego zdarzało mu się nie tylko w dzieciństwie, ale i ostatnio, kiedy wraz

z afgańskimi górnikami zasiadał przy ognisku do wspólnej kolacji. Między jednym a drugim kęsem przejrzał listę skradzionych rubinów, zgłoszonych przez wszystkich, od starych panien poczynajšc, a na Interpolu kończšc. Niektórzy właœciciele proponowali nagrody i obiecywali, że nie będš zadawać żadnych pytań. Inni oferowali znaleœne i również o niczym nie chcieli wiedzieć. Różnego rodzaju organizacje, zajmujšce się egzekwowaniem prawa, zamieszczały numery telefonów, umożliwiajšc dowiedzenie, że jest się prawym obywatelem. Szukano wielu małych rubinów, ale według opisów większoœć z nich miała współczesny szlif. Niektóre stanowiły podobno pamištki rodowe. Walker wiedział jednak z własnego doœwiadczenia, że w taki sposób okreœla się klejnoty, które powstały między rokiem tysišc pięćset pięćdziesištym a tysišc dziewięćset pięćdziesištym. Oczywiœcie, przysłane przez Davisa Montegeau rubiny, z których Faith Donovan miała wykonać naszyjnik, mogły pochodzić z jakiejœ skradzionej pamištki rodowej, znajdujšcej się na internetowej liœcie, jednak Walker szczerze w to wštpił. Zgłoszenia o zaginięciu pochodziły z dwudziestu trzech krajów. Częœć ich zamieszczono w ubiegłym tygodniu, ale były i takie, które po raz pierwszy opublikowano trzydzieœci lat temu. W żadnym z nich nie wspomniano o czternastu najwyższej klasy rubinach - luŸnych lub oprawionych - majšcych od jednego karata wzwyż. To by było na tyle, jeœli chodzi o pracę. Pora na przyjemnoœci. Walker zeskrobał z kartonu resztkę cierpkiego sosu, wypił łyk piwa i przeniósł się na innš, często odwiedzanš przez siebie stronę internetowš. Można na niej było znaleœć informacje na temat sprzedaży wszelkiego rodzaju biżuterii i drogich kamieni. Jak każdego wieczoru, kiedy znajdował się w pobliżu jakiegoœ komputera, tak samo i tego dnia Walker kazał komputerowi poszukać rubinów z grawerunkiem lub inskrypcjš. Znalazł czterdzieœci dwa pliki. Szybko je przejrzał. Większoœć proponowanych kamieni tylko w nieznacznym stopniu różniła się od tego, co każdy turysta mógł znaleœć na plugawej tajlandzkiej ulicy. Grawerunki były kiepskie, a same kamienie wštpliwej jakoœci. Walker zatrzymał się przy wysokiej klasy rubinie, na którego wydłużonej płaskiej powierzchni widniał wyryty œmiejšcy się Budda. Po chwili Walker do niego wrócił. Miał w swojej kolekcji podobny, ale lepszy kamień. Ciekawszy okazał się przepiękny czterokaratowy rubin, na którym z jednej strony wygrawerowano serce, a z drugiej krzyż. Przypuszczalnie niegdyœ klejnot ten należał do jednego z krzyżowców. Walker z prawdziwym żalem spoglšdał na kamień. Gdyby pod mikroskopem wyglšdał w połowie tak dobrze jak na ekranie, stanowiłby wspaniały dodatek do jego kolekcji. Walker zgłosiłby chęć kupna, gdyby kamień tak dużo nie kosztował. Niestety, jego cena miała o jedno zero za dużo. Prawdę mówišc, o dwa, x?łW

- Niech to diabli. Może innym razem - wymamrotał. Trzy miesišce w Afganistanie właœciwie niczego nie zmieniły, no, może miały niewielki wpływ na sposób chodzenia Walkera, ale to była przejœciowa niedogodnoœć. Wrócił więc do szukania tańszych rubinów. Nic go nie zainteresowało. Walker skrzywił się, wyłšczył komputer i rozejrzał się wokół siebie w poszukiwaniu zajęcia na kilka najbliższych godzin. Potem pójdzie do łóżka i dołoży wszelkich starań, by nie œnić o walšcych go po głowie kolbach karabinów. Nęciło go kilka ksišżek, ale nie zdšżył jeszcze przestawić się na czas obowišzujšcy w Seattle i był zbyt otumaniony, by zabrać się do tego, czym się ostatnio zajmował - to znaczy do samotnego przedzierania się przez arkana języka niemieckiego. Do tego kroku skłoniła go wspaniała niemiecka ksišżka na temat rzadkich kamieni szlachetnych i ich grawerowania. Zastanawiał się, czy nie zeskanować tejże ksišżki do swojego komputera, potem przepuœcić jš przez dziewięć programów do tłumaczenia i porównać rezultaty. Ta myœl wywołała na jego ustach uœmiech. Kiedy ostatnim razem zrobił coœ takiego z artykułem na temat najbardziej znanych tajlandzkich handlarzy kamieniami szlachetnymi, razem z Archerem i Kyle'em pękali ze œmiechu, widzšc wyniki. Po tej przygodzie Walker podjšł samodzielnš naukę niemieckiego, pragnšc dodać ten język do znanego już zachodnioteksaskiego slangu i opanowanego w młodoœci przecišgłego sposobu mówienia, tak charakterystycznego dla Karoliny Południowej. Właœnie zaczšł robić prawdziwe postępy w czytaniu niemieckiego tekstu, kiedy firma Donovan International wysłała go do Afganistanu. Miał ocenić możliwoœci zakupu wydobywanych tam rubinów. Walker mówił po afgańsku, ale nie potrafił czytać w tym języku. Prawie w ogóle nie zwrócił uwagi na dochodzšcy zza okna krzyk. Nic mu nie groziło ze strony pijaka przeklinajš- cego gołębie za to, w czym sš najlepsze - za zanieczyszczanie swoimi odchodami wszystkich ławek dookoła. Walker zerknšł na nadgarstek, na sponiewierany zegarek z nierdzewnej stali. Nie było jeszcze pištej. Archer wcišż siedział w swoim biurze w Donovan International. Walker wypił ostatni łyk piwa i wybrał prywatny numer najstarszego z braci Donovanów. - Taak - zabrzmiała natychmiastowa odpowiedŸ. - A więc to prawda, że zgadzasz się na podwojenie moich zarobków. Nie mogłem uwierzyć, kiedy... - Przestań pieprzyć, Walker - powiedział Archer, ale w jego słowach nie było złoœci. - Co znalazłeœ? - Powiedz swojemu bratu, że przeczucia go zawiodły. Przeczucia Kyle'a cieszyły się wœród Donovanów sporš sławš, nawet jeœli nie zawsze była ona najlepsza. Nie dało się traktować ich jako systemu wczesnego ostrzegania, gdyż brakowało im precyzji, zbyt często się jednak sprawdzały, by całkowicie je lekceważyć. - Nawet jeœli ktoœ szuka rubinów, z których na zlecenie Davisa Montegeau Faith ma wykonać naszyjnik, to nie zamieœcił ogłoszeń w żadnym z powszechnie dostępnych

miejsc. Niczego na ten temat nie ma również w miejscach bardziej niezwykłych. Archer odsunšł się od biurka i bezwiednie rozprostował koœci. - W porzšdku. Dzięki. Sprawdzenie tego było najłatwiejszš rzeczš pod słońcem. - Może dla ciebie rzeczywiœcie byłoby to łatwe. Mnie wcišż swędzi ucho od tych wszystkich międzynarodowych rozmów. Archer parsknšł œmiechem. - Jakoœ ci to wynagrodzę. - Dostanę podwyżkę? - Chyba œnisz - zripostował beztrosko Archer. - Zapraszam cię dziœ wieczorem do nas na kolację. Mam dla ciebie następnš robotę. Tym razem będziesz mógł przysłużyć się ojczyŸnie. - Mój organizm jeszcze nie zdšżył się przestawić na obowišzujšcy tutaj czas, więc z pewnoœciš będzie ci za to bardzo wdzięczny. Kto robi kolację? Ty czy Kyle? - Ja. Będzie œwieży łosoœ, którego zawdzięczamy mojemu szwagrowi, Jake'owi. I mojej siostrze, Honor, jeœli się zgodzisz, że połowa uznania należy się osobie, która wycišgnęła rybę podbierakiem. - Zgadzam się na wszystko, byle tylko zobaczyć na swoim talerzu œwieżego łososia. Będzie coœ jeszcze?- spytał Walker z nadziejš w głosie. - Moja żona wspomniała coœ o czekoladowych ciasteczkach. - Cholera! Już pędzę. Archer jeszcze przez dobrš chwilę się œmiał, chociaż jego rozmówca odłożył już słuchawkę. Walker poczštkowo był tylko pracownikiem, jednak z czasem stał się przyjacielem. Kiedy Archer wrócił do swojej poczty elektronicznej, na jego twarzy pojawiły się charakterystyczne głębokie bruzdy. Bezkonkurencyjna oferta Donovan International, dotyczšca zagospodarowania syberyjskiej kopalni srebra, została przebita cenowo. Stało się to już po oficjalnym zamknięciu przetargu. Nie bez znaczenia był tu pewnie fakt, iż zwycięzcš został szwagier miejscowego kryminalisty. Archer sięgnšł po interkom. - Mitchell, połšcz mnie z Mikołajem. Taak, wiem, która jest tam godzina. Za kilka minut on również się tego dowie. Faith Donovan odłożyła na bok bryłkę ziemi okrzemkowej, której używała do polerowania kamieni. Poruszyła obolałymi dłońmi, pochyliła się i poddała oględzinom kawałek osiemnastokaratowego złota, stanowišcy jeden z trzynastu elementów naszyjnika Montegeau. Chociaż nie zdšżyła go jeszcze dobrze wypolerować, złote ogniwo było eleganckie, a tworzšcy je łuk sprawiał wrażenie przypadkowego wygięcia. Jednak wcale nie było ono przypadkowe - stanowiło rezultat pracochłonnego, lecz dajšcego ogromnš satysfakcję procesu projektowania. To dlatego Faith, pomimo obolałych palców i łamania w krzyżu, miała ochotę się uœmiechnšć mimo wczesnego zimowego zmierzchu. Nie przeszkadzał jej nawet niewiarygodnie krótki termin - miała zaledwie dwa tygodnie na wykonanie pracy, która powinna trwać trzy miesišce.

Jakby na przekór wszystkiemu naszyjnik w całoœci wyglšdał œlicznie. W walentynki jej dawna przyjaciółka, Mel, założy na œlub z Jeffem Montegeau naprawdę piękny i jedyny w swoim rodzaju klejnot. Natomiast tydzień przed tym wydarzeniem Faith pokaże ów naszyjnik na wystawie biżuterii w Savannah. Bardzo jej na tym zależało. Chociaż ekspozycja miała trwać zaledwie kilka dni, była to jedna z najważniejszych prezentacji współczesnej biżuterii w Stanach Zjednoczonych. Faith chciała zwrócić na siebie uwagę. Naszyjnik Montegeau z pewnoœciš się do tego nadawał. Przynajmniej powinien, o ile Faith znajdzie jakiœ sposób na to, by w cišgu najbliższych czterech dni, jakie zostały jej do wylotu do Savannah, załatwić dla niego polisę. Pozostałe klejnoty były już ubezpieczone, ponieważ Faith miała mnóstwo czasu, by zaplanować wszystko na tę wystawę. Natomiast jeœli chodzi o te rubiny, nie mogła zostawić ich u dyplomowanego rzeczoznawcy, gdyż wówczas nie zdšżyłaby wykonać naszyjnika. Zmarszczywszy czoło na myœl o problemach zwišzanych z ubezpieczeniem, wzięła do ręki złote ogniwo i ponownie pochyliła się nad tarczš do szlifowania. Za oknami jej sklepu, a jednoczeœnie pracowni na Pioneer Square, zacinał lodowaty deszcz ze œniegiem i wiał zimny wiatr. Uliczne latarnie rzucały lœnišce kręgi, które tylko w nieznacznym stopniu rozjaœniały zimowy wieczór. Po jakimœ czasie deszcz ze œniegiem tak głoœno zaczšł uderzać w okna, że słychać go było pomimo warkotu tarczy szlifierskiej. Faith wyprostowała się i z poczuciem winy spojrzała na zegarek. Było prawie wpół do szóstej. Powinna być już w domu i wraz z trojgiem spoœród pięciorga swojego rodzeństwa planować przyjęcie niespodziankę z okazji czterdziestej rocznicy œlubu rodziców. A przynajmniej dšżyć do ułożenia jakichœ planów. Archer i jego żona, Hannah, Kyle wraz ze swojš połowicš, Lianne, a także Honor z mężem, Jakiem, zastanawiali się nad tym już od kilku dni, ale nie potrafili dojœć do porozumienia nawet w sprawie miejsca. Oczywiœcie, wszyscy lubili hałaœliwe i pełne œmiechu kolacje w rodzinnym domu Donovanów, gdzie każdy członek klanu miał swojš stałš lub czasowš siedzibę. Pilnowanie międzynarodowych interesów Donovan International oznaczało, że przez większoœć czasu nie było w domu tego lub tamtego członka rodziny. W tym momencie bracia bliŸniacy, Justin i Lawę, przebywali w Afryce, Hannah i Archer właœnie wrócili z aukcji pereł w Tokio, natomiast Jake i Honor mieszkali poza Seattle. Cały urok spotkania większoœci członków rodziny pod jednym dachem polegał na tym, że była to już trzecia z rzędu kolacyjna „konferencja na szczycie". Tymczasem Faith wcišż przebywała w swoim sklepie, a na domiar złego miała na sobie stare dżinsy i była pokryta uroczym, błotnisto-bršzowym pyłem, chociaż powinna właœnie pomagać w przygotowywaniu kolacji na siedem osób. Dziesięć, jeœli liczyć dzieci.

Niewštpliwie zostawiš jej mycie naczyń. Westchnęła, po czym jednym szarpnięciem zdjęła z twarzy przeciwpyłowš maskę i gogle. Krótkie, jasne włosy sterczały na wszystkie strony. Prawdopodobnie przeczesanie ich zakurzonymi palcami niewiele dało, ale najbliższy grzebień znajdował się w jej apartamencie w domu. Najbliższa wanna również. Faith uważała, że smugi ziemi okrzemkowej, zostawione przez jej palce na dżinsach, przedramionach i rękach, dawały całkiem niezły efekt, który równoważył braki w stroju. Wiedziała jednak, że Kyle znowu będzie bezlitoœnie z niej drwił, utrzymujšc, iż jego siostra to kocmołuch z Seattle. No cóż, tego wieczoru rodzeństwo będzie musiało zaakceptować jš w takim stanie, w jakim jest, to znaczy zakurzonš i z zapadniętymi oczami, œwiadczšcymi o tym, że przez kilka ostatnich dni zbyt ciężko pracowała. Gdyby nie zaryzykowała i nie zaczęła wykonywać trzynastu ogniw, nie majšc ostatecznej zgody na projekt, nie zdšżyłaby na czas. Na szczęœcie patriarcha rodu, Davis Montegeau, przyjšł szkice bez żadnych zmian. Dzięki Bogu. Davis był pobłażliwym przyszłym teœciem, niestety, zostawił wszystko na ostatni moment. Gdyby nie fakt, że pannš młodš miała zostać jej najlepsza przyjaciółka ze studiów, Faith nigdy nie przyjęłaby tego zlecenia, chociaż praca nad tak pięknymi kamieniami zawsze stanowiłaby ogromnš pokusę, nie wspominajšc już o wynagrodzeniu w postaci najmniejszego rubinu. Na szczęœcie Davis zgodził się na złoto i nie upierał się przy platynie, inaczej ukończenie pracy w tak krótkim czasie w ogóle byłoby niemożliwe. Platyna jest najtrudniejszym do obróbki metalem szlachetnym używanym w jubilerstwie. Faith od czasu do czasu miewała z niš do czynienia, ponieważ nic nie mogło się poszczycić takim lodowatym blaskiem; zdecydowanie wolała jednak różne odcienie złota. Faith wstała i zdjęła skórzany fartuch. Okrycie ochronne i długi drewniany stół warsztatowy nosiły wyraŸne œlady zużycia. Proces tworzenia biżuterii nie był zbyt efektowny, chociaż w jego wyniku powstawał elegancki produkt końcowy. Były narzeczony Faith, Tony, nigdy tego nie rozumiał albo nie chciał zrozumieć. Był z natury bardzo leniwy, dlatego nie potrafił przyjšć do wiadomoœci, że Faith chce spędzić życie, garbišc się w goglach nad urzšdzeniem, które zostawia na jej rękach wyraŸne œlady, podobne do tych, które widać na stole warsztatowym. Tym bardziej że jej rodzice opływali we wszelkie dostatki i mogli nosić jš na jedwabnej poduszce wykończonej brylantowymi frędzlami. Faith odsunęła na bok niemiłe wspomnienia. Anthony Kerrigan był największš pomyłkš w jej życiu. Teraz musiała jedynie pamiętać, że były narzeczony to już przeszłoœć. Wczeœniej, czy póœniej Tony też się z tym pogodzi. Wtedy przestanie wydzwaniać i œprzypadkowo" na niš wpadać. Ale do tego czasu... Mruczšc coœ pod nosem, sięgnęła po telefon i wybrała dobrze znany numer. Po drugim sygnale odezwał się Kyle.

- Przepraszam - powiedziała szybko. - Wiem, że jestem spóœniona. Chcesz, żebym po prostu zamknęła sklep i przyszła do domu? - Sama? Nie ma mowy, siostrzyczko. Będę tam za dziesięć minut. - Nie ma takiej potrzeby. Mogę po prostu... Jej rozmówca już się rozłšczył. Burknęła niezadowolona i powiesiła słuchawkę. Nie chciała się zgodzić na przydzielenie jej jednego z ochroniarzy Donovan International, ale przegrała tę walkę. W głębi duszy musiała przyznać, że przydałoby się jej rozsšdne zabezpieczenie, jeœli nie przed Tonym, to przed seriš napadów i włamań, które nękały Pioneer Sšuare. Jednak w jakiœ sposób czuła się urażona, że o wszystkim decydujš za niš ogromni, władczy mężczyŸni. Nawet jeœli byli nimi bracia, a nie tyranizujšcy jš, obdarzony twardymi pięœciami były narzeczony. - Stop, nie wracaj tam - powiedziała sobie Faith przez zęby. - Wiesz już, że popełniłaœ błšd. Niczego nie zyskasz, zadręczajšc się z tego powodu. Zacinajšcy œnieg z deszczem przywierał do szyb okiennych, a potem zsuwał się po nich strużkami zimowych łez. Faith przez chwilę obserwowała przypadkowe œcieżki i zastanawiała się nad tym, jak wyglšdałoby jej życie, gdyby poszła w œlady siostry bliœniaczki i obdarzyła miłoœciš odpowiedniego człowieka. Jak by się czuła, gdyby w cišgu dnia mogła trzymać na rękach własne dziecko, a nocami leżeć w objęciach kochajšcego jš mężczyzny. - Ta œcieżka również prowadzi donikšd - powiedziała Faith na głos, przytłoczona panujšca wokół ciszš. Może pewnego dnia jej się poszczęœci. Może nie. Tak czy inaczej, zawsze będzie miała dobre serce, wyjštkowy dar do projektowania biżuterii i kochajšcš rodzinę. Nie mogła się skarżyć, było z czego się cieszyć. Zamykajšc pracownię, Faith zastanawiała się nad klejnotem, który mogliby dać matce z okazji czterdziestej rocznicy œlubu. Dużo gorzej wyglšdała sprawa prezentu dla ojca, Wielkiego Donovana. Faith liczyła na to, że jej bracia majš jakiœ pomysł. Liczyła na to, ale nie oczekiwała cudów. W końcu jej bracia to tylko mężczyŸni. Jednym słowem - ludzie trudni.<, St. Petersburg Newa była zupełnie biała. Taki sam kolor miał wiatr, z wyciem œmigajšcy po bulwarach i wšskich przecznicach. Chociaż okna pokoju wychodziły na park z tradycyjnym pomnikiem rosyjskiego męstwa - i zniszczonymi pozostałoœciami monumentu ukazujšcego sowieckš wizję - nie było na co patrzeć. Po ulicy przemykały jedynie czarne tobołki, pędzšc od jednego do drugiego miejsca schronienia. Stojšce pojazdy nie tyle zostały zaparkowane, co raczej utknęły na czas œnieżnej zawieruchy. Pokój stanowił wspaniałe schronienie przed panoszšcš się na zewnštrz okropnš białš zimš. Orzechowš podłogę pokrywały bajecznie kolorowe dywany, niegdyœ zdobišce pałac

otomańskiego sułtana. Obrazy, które swego czasu wisiały w biurach żydowskich bankierów, dodawały œcianom gracji i powagi. Masywne biurko, stanowišce prawdziwe arcydzieło barokowej rzeœby w drewnie, podobno niegdyœ należało do kuzyna cara. Na wypolerowanym blacie leżało szeœć telefonów komórkowych. Mężczyzna, który według danych z amerykańskiego paszportu nazywał się Iwan Iwanowicz, zapalił kubańskie cygaro, pragnšc ukryć fakt, że ze złoœci trzęsš mu się ręce. Idioci. Bałwany. Kretyni. Czyi nie płacę im dwa razy więcej, niż na to zasługujš ? Jednak na głos powiedział tylko: - Marat Borysowicz Tarasów jest bardzo niezadowolony z waszej wpadki. Czarnowłosa kobieta tak bardzo się pociła, że tusz spływał jej po twarzy niczym błotniste łzy. - Za nic w œwiecie nie oszukałabym pana ani jego. Wzięłam tylko to, co kazał pan zabrać. W życiu nie widziałam na oczy rubinowego wisiorka, o którym pan mówi. - Serce Północy. Duży jak pišstka niemowlęcia. Czerwony jak krew, która tryœnie z twojego kłamliwego gardła, gdy ci je poderżnę. Gdzie jest naszyjnik? Jeœli powiesz mi to teraz, okażę ci litoœć. Było to kłamstwo, ale mogło przynieœć oczekiwany skutek. Iwanowicz nawet nie chciał wiedzieć, co się stało z mniejszymi rubinami z naszyjnika, liczyło się tylko Serce Północy. - Jeœli zdradzisz mi to póŸniej - a na pewno mi to zdradzisz - będziesz cierpieć. - Słowo daję, sir. Trzęsła się, ale nie ze złoœci. W jej oczach czaił się strach. Nie byłaby ani pierwszš, ani ostatniš osobš, której gardło poderżnšł najbardziej lubiany przez Tarasowa zabójca. Co gorsza, Iwanowicz słynšł z tego, że lubi torturować swoje ofiary. - Owszem, byliœmy w skarbcu, ale wydałam te same rozkazy co zawsze. - Nikt nie grzebał tam, gdzie nie należało? Nikt nie otwierał œrodkowych szuflad? - Jego jasne i nieprzezroczyste jak kamienie oczy odnotowywały każde drgnięcie, każde przyspieszenie pulsu rozmówczyni. - Uważnie obserwowałaœ wszystkich swoich żałosnych złodziejaszków? - Coœ takiego zdarzyło się tylko jeden jedyny raz. Jurij otworzył złš szufladę, ale na mój rozkaz bardzo szybko jš zamknšł. Klejnoty były opisane i miały numerki - stanowiły częœć carskiego skarbu. - Wiem o tym, idiotko. Marat Borysowicz również. Wiedział o tym także największy wróg Tarasowa i jego rywal w walce o władzę, Dmitrij Siergiejew Sokołów, próbujšcy teraz wcisnšć Tarasowowi tę głupiš kradzież do gardła, ' żeby zakrztusił się niš na œmierć. Sama kradzież nie stanowiła żadnego problemu. Była to tak powszechna praktyka, że nawet nie wywoływała najcichszego protestu. Ale jeœli kradnšc, dawało się wrogom broń do ręki, to była już całkiem inna

sprawa. Jeżeli Serce Północy nie zostanie zwrócone przed otwarciem nowego skrzydła Ermitażu, Tarasów zawiœnie. Wczeœniej jednak wyprawi na tamten œwiat człowieka znanego jako Iwan Iwanowicz Iwanow. - Przyœlij do mnie Jurija - rozkazał Iwanowicz. Jurij nie był tak odważny jak kobieta. Po dwóch minutach rozmowy z Iwanowiczem złodziejaszek płakał, błagał i żałował chwili, kiedy chciwoœć wzięła górę nad strachem. - J...ja n...naprawdę n...nie chciałem t...tego zr...zrobić - dukał Jurij. - T...to... - Milczeć! n Z trudem nabrał powietrza w płuca i czekał, aż Iwanowicz się odezwie. Nawet w najœmielszych marzeniach Jurij nie przypuszczał, że kiedykolwiek stanie przed człowiekiem majšcym tak ogromnš władzę. Teraz chciał tylko jednego - wyjœć stšd. - Wzišłeœ naszyjnik. Jurij jęknšł. - Gdzie on teraz jest? Powiedz prawdę, bo inaczej umrzesz. - T...tam g...gdzie r...reszta. Nie m...mogłem go...go z...zatrzymać. - Kamień wypełniony krwiš i otoczony wianuszkiem pereł. Przyniósłby œmierć. Jurij dobrze o tym wiedział. - B...bałem s...się g...go. Iwanowicz wolałby nie wierzyć temu nędznemu robakowi, czuł jednak, że Jurij mówi prawdę. Ten człowiek nie był na tyle sprytny, by kłamać. - Który transport? - D...do A...ameryki, s...sir. U...ukryłem go z... z resztš. - Kiedy? - spytał ostro Iwanowicz. Jurij przełknšł œlinę, ale wcišż nie mógł wydusić z siebie ani słowa. Spoglšdał jedynie na swojego dalekiego kuzyna, który powiedział mu, jak łatwo wzbogacić się, pracujšc dla Marata Borysowicza Tarasowa. Czarnowłosa kobieta, która stała bez słowa i przez cały czas się trzęsła, odpowiedziała zachrypniętym głosem: - Kilka tygodni temu, tak jak pan rozkazał, sir. Iwanowicz wcale nie musiał patrzeć na kalendarz, by zdać sobie sprawę, że od tego momentu długoœć jego życia można mierzyć w tygodniach, chyba że uda mu się odzyskać Serce Północy. Tarasów nie należał do ludzi cierpliwych. Iwanowicz również. - Zaczekajcie na zewnštrz. Gdy spoceni złodzieje wyszli, wzišł do ręki jeden z leżšcych na jego biurku telefonów komórkowych. Dopiero po kilku próbach uzyskał połšczenie ze Stanami Zjednoczonymi. Udało mu się to, chociaż aż go korciło, żeby coœ roztrzaskać, a nie przyciskać filigranowe guziki. Kiedy w słuchawce rozległ się dobrze znany głos, Iwanowicz przeszedł do sprawy bez żadnych wstępów. Jego angielszczyzna nie była idealna, ale z pewnoœciš przekazał, o co chodzi. - Co ty z tym zrobić?

- Z czym? - Z ogromny rubin, kretynie. Ty nawet nie zaprzeczać. Wiem, że ty go dostać. Zapanowała cisza, a potem rozległo się coœ, co przypominało jęknięcie. - Nie figurował w spisie, więc odesłałem go z innš partiš towaru. Przecież wiesz, że podzieliłbym się z tobš pieniędzmi. Iwanowicz uœmiechnšł się, słyszšc w głosie rozmówcy strach i rozpacz. Dochodził do wniosku, że lepiej się z ludŸmi współpracuje, jeœli niemal robiš w gacie ze strachu. - Gdzie ty go wysłać? - Do Seattle, w stanie Waszyngton. - Gdzie? - Do... - Przełknięcie œliny, a potem: - Do sklepu noszšcego nazwę „Ponadczasowe Marzenia". - Kto być właœciciel? Następna przerwa i kolejne przełknięcie œliny. - Faith Donovan. Cišgnšc za sobš martwe ciała, dwaj mężczyŸni weszli na skutš grubš warstwš lodu Newę. œlad, który za sobš zostawiali, wyglšdał na czarny. Nagle jeden z mężczyzn się potknšł. W chwilę póœniej błysnęło œwiatło latarki. Wówczas na lodzie zalœniła œwieża krew w kolorze rubinów. Wyłšczywszy latarki, wyršbali siekierami spore zagłębienie w lodzie, wrzucili do niego zwłoki, po czym ruszyli z powrotem w stronę zimnych œwiateł St. Petersburga. Jurij i jego daleki kuzyn zostali, ale było im to już zupełnie obojętne. Nie czuli zimnego wiatru ani kłujšcego jak igiełki œniegu, który stał się ich całunem. Pod pewnym względem dopisało im szczęœcie. Iwanowicz za bardzo spieszył się do Seattle, by pokazać swoim niewydarzonym złodziejaszkom, jak biegle potrafi posługiwać się nożem. Tylko dzięki temu umarli szybko i niemal bezboleœnie. Faith Donovan, niezależnie od tego, kto to taki, nie będzie miała tyle szczęœcia. Seattle - Czy ktoœ może go odebrać? Summer koniecznie chce mi pomóc przy siekaniu koperku! - zawołał Archer z kuchni, przekrzykujšc dzwonišcy telefon. Do szału doprowadzały go przygotowania do następnego kolacyjnego spotkania na szczycie, zwišzanego z przyjęciem jubileuszowym rodziców. Nie było nikogo, kto by mu pomógł w przyrzšdzaniu posiłku. Lianne miała ręce pełne roboty przy swoich bliœniakach, Jake i Honor właœnie ucinali sobie drzemkę po porannej wyprawie na łososia, który stanowił podstawę dzisiejszej kolacji, Kyle i Faith byli w drodze do domu, Hannah jeszcze nie wróciła z Giełdy Pereł, a jeœli jego siostrzenica, Summer, nie przestanie z takim zapałem garnšć się do pomocy, będzie musiał rozejrzeć się za taœmš klejšcš. Siedzšcy w salonie głodny Walker skrzywił się na myœl o Summer, pomagajšcej Archerowi w siekaniu œwieżego koperku. Niedawno wyszła z wieku niemowlęcego, a ulubione noże kuchenne Archera były niemal tak duże jak ona.

Prawdę mówišc, to z powodu Summer Walker zostawił swojš laskę w domu - wiedział, że będzie chciała mu jš zabrać. Telefon odezwał się ponownie. - Walker?! - krzyknšł Archer. - Odbierz go, dobrze? To prywatny numer. - Taak, już się robi. Walker niechętnie oderwał wzrok od œciany, na której wisiały wspaniałe krajobrazy namalowane przez seniorkę rodu Donovanów, Susę. Lekko utykajšc, ruszył na poszukiwanie telefonu. Po następnym sygnale znalazł aparat bezprzewodowy leżšcy na regale z ksišżkami. Nacisnšł guzik. - Rezydencja Donovanów. - Chciałabym rozmawiać z Faith Donovan. - Głos należał do kobiety, był szorstki i brzmiał bardzo obcesowo. - Jeszcze nie wróciła. Czy zechce pani zostawić jakšœ wiadomoœć? - Kiedy się jej pan spodziewa? - Lada chwila - wyznał œpiewnie Walker, poirytowany złymi manierami kobiety. - Zadzwonię póŸniej. - Bardzo proszę - powiedział, ale w słuchawce panowała już cisza. Wzruszył ramionami, wyłšczył aparat i poszedł do kuchni. Radosny żółty kolor równoważył panujšcy na zewnštrz ponury nastrój. Padał rzęsisty deszcz. Ciemne krople spływały po oknach, z których roztaczał się widok na Elliot Bay i fragment tonšcego w œwiatłach Seattle. Walker oparł się o stojšcy na œrodku kuchni stół i obserwował poczynania swojego szefa. - Kto to był? - spytał Archer. - Nie wiem. Ogromny nóż na chwilę zawisnšł w powietrzu nad gałšzkami œwieżego koperku i listkami kolendry. Summer mocno œciskała kolana wujka i próbowała sięgnšć po błyszczšce ostrze. Kiedy zabrakło jej mniej więcej stu centymetrów, pisnęła zniecierpliwiona. Archer jš zlekceważył. - Mężczyzna? - spytał Walkera. Archer przemawiał takim samym tonem, jakiego używał wobec swojego rodzeństwa. - Kobieta. Archer burknšł i wrócił do pracy. Ostrze z ogromnš pręd- koœciš i precyzjš cięło delikatne gałšzki. Na długim stole rósł niewielki pierzasty kopczyk posiekanej zieleniny. - Jesteœ pewien? - Taak. Czemu pytasz? - Tony bez przerwy zawraca głowę Faith. Musieliœmy zmienić zastrzeżony numer telefonu. - Ktoœ powinien wywieœć tego faceta do jakiejœ leœnej chaty i nauczyć go dobrych manier. Chociaż Walker powiedział to łagodnym głosem, jego oczy błysnęły jak granatowe kamienie. - Dzięki, bardzo chętnie byœmy to zrobili - przyznał Archer sucho - ale obiecaliœmy Honor, że pozwolimy, by Faith samodzielnie uporała się z tym problemem.

- Obiecaliœcie Honor? - spytał Walker. - Chyba czegoœ tu nie rozumiem, szefie? Summer tym razem zaczęła piszczeć nie na żarty. Koniecznie chciała dostać œliczny błyszczšcy nóż. - BliŸniaczki - wyjaœnił Archer lakonicznie, lekceważšc maleńkš burzę szalejšcš wokół jego kolan. - Broniš się nawzajem. Zdaniem Honor, Faith jest zrozpaczona, że zaręczyła się z takim dupkiem jak Tony, a jeœli wygarbujemy mu skórę, nasza siostra poczuje się jeszcze gorzej. - Kobiety. Czy ktokolwiek zdołał je zrozumieć? Archer wybuchnšł gromkim œmiechem. - Ja już nie muszę. Znalazłem sobie partnerkę. Summer krzyknęła. - Na Boga - powiedział Walker, podnoszšc głos i z niedowierzaniem spoglšdajšc na rudowłosš dziewczyneczkę. - Ma glos jak syrena na sterydach. - Pod tym względem przypomina swojš ciotkę. - Lianne? - spytał Walker zdumiony, majšc na myœli drobniutkš, przepięknš żonę Kyle'a. - To kochane maleństwo? - Nie, Faith. Na dœwięk jej krzyku blacha się roluje. - Nie gadaj. - Walker blado się uœmiechnšł. - Nigdy bym na to nie wpadł. To taka smukła, delikatna dama. - Delikatna dama? Masz na myœli Faith? Mojš młodszš siostrę? Archer musiał niemal krzyczeć, żeby zagłuszyć swojš siostrzenicę. W końcu odłożył nóż, wzišł Summer na ręce, uniósł jej maleńkš dżersejowš bluzeczkę z białym kołnierzykiem i połaskotał dziewczyneczkę brodš po brzuszku, przy okazji groœnie pomrukujšc. Krzyk zamienił się w œmiech. Summer zapomniała o nożu i zanurzyła ršczki w czarnych włosach wujka. - Owszem, mam na myœli smukłš jak młode drzewko blondynkę o zamglonych niebieskich oczach i smutnym uœmiechu - wyjaœnił Walker spokojnie. - Twojš młodszš siostrę, Faith. Ona naprawdę jest delikatna. - Uhm - mruknšł Archer, wyplštujšc z włosów mocne maleńkie paluszki. Spojrzał w tak podobne do swoich oczy siostrzenicy i przez moment zastanawiał się, czy on i Hannah będš mieli szczęœcie, by doczekać się własnych pociech. - Jakoœ trudno mi uwierzyć, by prawdziwe utrapienie dziecięcych lat braci Donovanów można było uznać za delikatnš istotkę. - Prawdziwe utrapienie? Jestem gotów się założyć, że zawsze byliœcie dla niej dobrzy i mili. ' W szarozielonych oczach Archera pojawiło się wyraŸne zaskoczenie. - Przegrałeœ. Walker rozeœmiał się i przypomniał sobie brata. Nim Lot zmarł, obaj z całkiem niezłym skutkiem w różnych częœciach œwiata wzniecali istne piekło. Albo raczej to Lot je wzniecał. Do Walkera należało wycišganie ich obu z tarapatów. W kilku przy- padkach całkiem nieœle natarł Lotowi uszu, liczšc na to, że za pomocš słów - albo siły - zdoła przemówić bratu do rozsšdku.

Czasami mu się to udawało. Czasami nie. Na twarzy Walkera nie było widać żadnej z owych ponurych myœli. Miał co do tego całkowitš pewnoœć, ponieważ Summer wycišgnęła w jego stronę ršczęta, jakby nigdy w życiu nie spotkała człowieka dorosłego, który by jej nie kochał. - Weœ jš - powiedział Archer, podajšc mu Summer. - Zrób to, nim znowu zacznie krzyczeć. - Nic z tego. Odmawiam. Mówiłem ci już, że nie umiem obchodzić się dziećmi. I nie miał zamiaru się tego nauczyć. Nie chciał być odpowiedzialny za czyjeœ życie. Za nic w œwiecie. Nigdy więcej. Ledwo przeżył œmierć brata. - Znudziła się pluszowym kotkiem, którego jej przyniosłem, i koniecznie chce dostać w swoje ręce ten cholerny œmiercionoœny nóż, którego właœnie używasz. - No i co z tego? Archer podał mu swojš siostrzenicę, poprawił ułożenie ršk Walkera i wrócił do przygotowywania kolacji. - Mam chorš nogę. - Zaraz się rozpłaczę. - Daj spokój, Archer, ja naprawdę... - zaczšł Walker. Archer ani na chwilę nie przestawał mówić. Niechęć Walkera do brania dzieci na ręce była czymœ całkiem normalnym u kawalera, ale powinien jš pokonać, jeœli ma zamiar przebywać w towarzystwie Donovanów. Walker stawał się nie tylko coraz bardziej cenionym pracownikiem, ale i przyjacielem Archera, a to oznaczało, że coraz częœciej będzie miał do czynienia z wszystkimi pokoleniami rodziny swojego szefa. - Nikt nie przychodzi na œwiat z gotowš wiedzš na temat dzieci - wyjaœnił Archer rzeczowo. - Jest to coœ, czego czło- wiek dopiero się uczy, tak samo jak odróżniania dobrego rubinu od złego. Walker spojrzał w jarzšce się szarozielone oczy Summer. Były wyraziste, lecz wilgotnawe, z fosforyzujšcymi przebłyskami zieleni i delikatnymi smugami błękitu. - Gdybyœmy znaleœli kamień w kolorze jej oczu, bylibyœmy bardzo bogaci. Archer z uœmiechem wyjšł z lodówki kilka cytryn. W przedniej częœci domu ktoœ zamknšł drzwi, a potem dotarły głosy kłócšcych się Kyle'a i Faith. - ...niemal tak zabawne jak wypadek na autostradzie, braciszku - wypaliła Faith. - Zgadnij, który z moich brudnych paluchów przeznaczony jest dla ciebie? - Delikatna, co? - mruknšł Archer. Walker uœmiechnšł się. Summer odpowiedziała na jego uœmiech. Jej oczy i promienna twarzyczka lœniły życiem i niewinnoœciš. Słodkie wygięcie maleńkich usteczek jednoznacznie sugerowało, że Walker jest jedynš istotš w jej wszechœwiecie. I że jest piękny. Walker odniósł wrażenie, że cały pokój wiruje mu przed oczami. Zapomniał o bolšcej nodze. Przez jego duszę przemknęła ciemna błyskawica tęsknoty, której nie potrafił nazwać

i do której nie chciał się nawet przyznać. Rozpaczliwie rozejrzał się, szukajšc bezpiecznego miejsca, w którym mógłby złożyć maleńkš bombkę tykajšcš w jego ramionach. - Zlała się? - spytał Archer, nie unoszšc wzroku znad wyciskanych cytryn. - Hmm... chyba nie. - Podejrzewasz, że ma zamiar to zrobić? - Hmm... Walker nie wiedział, co powiedzieć. Summer wcišż się do niego uœmiechała, urzekajšc go, a jednoczeœnie przerażajšc niewinnš pewnoœciš, że ogromny człowiek, który trzyma jš na rękach, jest naprawdę wspaniały i potrafi zapewnić jej bezpieczeństwo. < - Przed chwilš jš przewinšłem - zapewnił go Archer - ale czasami załatwia pieluszki jedna za drugš. Summer zacisnęła ciemnoróżowe usteczka i pacnęła nimi w ramię Walkera. - Chce całusa - wyjaœnił Archer. - Hm... Szarozielone oczy zrobiły się ogromne od łez. Summer poklepała drobniutkimi paluszkami wargi Walkera, jakby próbowała mu przypomnieć, do czego one służš. - O Boże - powiedział. - Tylko nie płacz, złotko. - Pocałuj jš, to się uspokoi. Walker z ocišganiem pochylił głowę, by pocałować maleńkie, wydęte usteczka Summer. Podskoczyła i ponownie go poklepała. - Chce następnego - podpowiedział Archer, starajšc się nie wybuchnšć głoœnym œmiechem na widok wyraŸnego oszołomienia malujšcego się na twarzy Walkera. Faith oparła się o framugę kuchennych drzwi, złożyła zakurzone ręce i obserwowała, jak jej maleńka rudowłosa siostrzenica owija sobie wokół palca następnego mężczyznę. Siostra Archera nigdy nie widziała na twarzy Walkera takiego uœmiechu, z jakim właœnie spoglšdał na Summer - był to uœmiech pełen wahania, zadowolenia, nieufnoœci i oczarowania zarazem. Dzięki niemu Walker wyglšdał na tak przystojnego, że mógłby zatrzymać ruch uliczny. A już na pewno sprawił, że serce Faith zabiło dużo żywiej, co wcale jej nie ucieszyło. - Musisz głoœno cmoknšć - doradził Archer. - Wtedy będzie wiedziała, że naprawdę dajesz jej całusa. Walker dodał odpowiedni efekt dŸwiękowy. Summer ponownie go pocałowała, tym razem z większym entuzjazmem niż precyzjš, po czym przytuliła się do niego i zaczęła gaworzyć. W końcu między jednym oddechem a drugim zasnęła. - Archer? - Szept Walkera był niemal niesłyszalny. - Taak? - Zasnęła. - Na to wyglšda - stwierdził Archer. - Œwietnie się spisałeœ. Faith parsknęła œmiechem. Walker odwrócił głowę w jej stronę. Była zaskoczona, widzšc w jego oczach płomień przypominajšcy kolorem lapis-lazuli. W cišgu kilku ostatnich

miesięcy przebywał w Afganistanie, szukajšc œródła nie szlifowanych, surowych rubinów, dlatego zapomniała, jak wspaniałe miał oczy. Prawdę mówišc, dołożyła wszelkich starań, by o tym zapomnieć. - Najwyższy czas - westchnšł Walker, kiwnięciem brody wskazujšc na œpišce dziecko. - Masz szansę uratować swojš siostrzenicę. - Dlaczego miałabym jš ratować, skoro właœnie jest w raju? - spytała Faith. - Może w takim razie uratujesz mnie. - Nie mogę. Mam brudne ręce. - Pokazała mu wysmarowane palce. - Poza tym bardzo ładnie z niš wyglšdasz. - Dzieci mnie przerażajš. - Taak, jasne - mruknęła Faith obojętnie. - Widziałam to, gdy całowałeœ jš po raz trzeci. Faith podeszła do zlewu i zaczęła zmywać pył z ršk. - Jak posuwa się praca nad naszyjnikiem Montegeau? - spytał Archer, rozprowadzajšc marynatę po ogromnych filetach z łososia. - Zdšżysz na wystawę i œlub? - Z ogromnym trudem. Opłukała ręce, strzepnęła je i wytarła w dżinsy, przy okazji zostawiajšc na wyblakłym materiale bršzowawe smugi. Takie same œlady w nieregularnych odstępach znaczyły jej twarz. Archer ponownie spojrzał na Walkera. Delikatna, co? Walker tylko się uœmiechnšł. - Czy twoja firma ubezpieczeniowa dała ci już znać, jak zamierza ubezpieczyć ten naszyjnik w drodze do Savannah? - spytał Archer siostrę. - Jeszcze nie. - Jej ton sugerował, że to nie sprawa Archera. Archer zignorował sygnał ostrzegawczy. Tak samo od poczštku œwiata postępowali wszyscy starsi bracia. - Będš pytali o wycenę AIKS-u lub jakiejœ innej instytucji, majšcej takie same uprawnienia. - Chcesz, żebym powiedziała ci coœ, czego sama nie wiem - wypaliła. Amerykański Instytut Kamieni Szlachetnych był niezwykle miarodajny w swoich opiniach. Niestety, pracujšcy dla AIKS-u rzeczoznawcy potrzebowali tygodni, by wykonać swojš pracę. Faith nie miała na to ani tygodnia, tym bardziej kilku. Nie mogła na tak długo wypuœcić rubinów z ršk, gdyż wówczas nie zdšżyłaby wykonać naszyjnika na walentynki. - Czy będziesz miała jakiœ problem z uzyskaniem wyceny? - cišgnšł Archer. Milczała jak głaz. - Faith? - spytał. Ale znał już odpowiedœ, co sugerowało jego wnikliwe spojrzenie. - Do wyjazdu został ci niecały tydzień. - Poradzę sobie. Nim Archer zdšżył zadać następne pytanie, zadzwonił telefon. - Odbiorę - zaproponowała Faith z wyraœnš ulgš. Nie lubiła, gdy brat trzymał jš w krzyżowym ogniu pytań. Szczególnie wtedy, gdy miał rację. - Telefon jest na półce z ksišżkami, obok obrazów - podpowiedział Walker.

- Dzięki! - zawołała Faith przez ramię. Po następnym sygnale znalazła zmieniajšcy miejsce pobytu aparat. - Halo? - Chciałabym rozmawiać z Faith Donovan. - Przy telefonie. - Proszę chwileczkę zaczekać. W słuchawce coœ stuknęło - kobieta przełšczała rozmowę. Potem rozległ się głos Tony'ego. Faith zamarła w bezruchu. - Witaj, dziecinko. Miałem trochę trudnoœci ze zdobyciem tego numeru, ale... - Nie, dzięki. Nie potrzebuję folii aluminiowej. - Zaczekaj, Faith! Nie rozłšczaj się! Cholera jasna, musisz mnie wysłuchać! Nie miałem zamiaru cię uderzyć. Nigdy więcej tego nie zrobię. Kocham cię, chcę mieć z tobš dzieci i... - Przykro mi - ucięła szorstko. - Podano panu zły numer. Cichym naciœnięciem widełek zakończyła rozmowę. Potem wzięła głęboki wdech, pragnšc się uspokoić. Była wœciekła, że sam głos Tony'ego wywołuje u niej przypływ adrenaliny i taki strach. Jeszcze gorzej reagowała na widok byłego narzeczonego. Popełniła błšd, od którego po prostu nie mogła uciec. Tony w końcu przestanie mnie œcigać. Zmęczy się tym - wmawiała sobie ponuro. - Nikt nie uznałby nas za parę stulecia. Fakt, że byliœmy zaręczeni, nie przeszkodził mu w znalezieniu sobie innej kobiety. Oczywiœcie, to moja wina. Nie byłam doœć dobra w łóżku. Telefon zadzwonił ponownie. Faith podskoczyła, jakby ktoœ jš uszczypnšł. Walker sięgnšł przez niš i podniósł słuchawkę. Oparta o jego klatkę piersiowš Summer ani drgnęła. Była przyzwyczajona do spania na czyichœ rękach. - Taak? - powiedział Walker szorstko. Nie podobało mu się, że Faith tak bardzo zbladła. - Mówi Mitchell - przedstawił się sekretarz Archera. - Czy to ty, Walker? - We własnej osobie - odparł Walker, przecišgajšc głoski. - Wcišż jeszcze jesteœ w pracy? - Czekam na żonę. Wybieramy się do teatru. To eksperymentalne przedstawienie - aktorzy wcišż uczš się angielskiego i liczš na to, że publicznoœć będzie im podpowiadać brakujšce słowa. - Tym razem decyzja należała do niej, co? - spytał Walker z uœmiechem na ustach. Mitchell i jego żona na zmianę wybierali sposób spędzenia wieczoru. - To był twój pomysł, pamiętasz? - wypalił sekretarz. - Chcesz rozmawiać z Archerem? - Prawdę mówišc, szukam ciebie. Pamiętasz tego faceta z Myanmaru? Tego, który podobno może doprowadzić do dobrych surowych rubinów? - Pamiętam. - Przyszła od niego paczka. - Czy tyka? - spytał Walker sucho. - Na razie nie. - Wpadnę, żeby jš odebrać. Będę za dziesięć minut. Rozłšczył się i spojrzał na Faith. Patrzyła na niego ze swego

rodzaju uporem i przekorš. - Czy to był Tony? - spytał Walker prosto z mostu. - Nie, ktoœ pomylił numer. Walker coœ burknšł, nie wierzšc jej słowom. - Weœ Summer. Muszę pobiec do biura i odebrać paczkę. Podczas przekazywania dziewczynki z ršk do ršk w salonie pojawił się Archer. Spojrzał na Walkera, a potem przeniósł wzrok na siostrę. - Jakieœ kłopoty? - Nie - odparła spokojnie. - Summer się zlała. Idę jš przewinšć. Archer zaczekał, aż Faith zniknie z pola widzenia, po czym spytał po cichu: - Kto dzwonił? - Za drugim razem Mitchell. Mam do odebrania paczkę z surowym rubinem od mojego nowego człowieka w Birmie. Jednak gotów jestem dać głowę, że pierwszy telefon pochodził od zawsze kochajšcego byłego narzeczonego. - Sukinsyn. - Tylko wtedy, gdy ma dobry dzień - mruknšł Walker. - Kiedy indziej Tony jest zwyczajnym kurzym łajnem. Archer przeczesał smukłymi palcami krótkie włosy. - Twoja siostra da sobie radę - stwierdził Walker. - Wolałbym zrobić to za niš. Walker również, ale z Faith nie łšczyły go więzy krwi, więc nie miał zamiaru mówić tego na głos. Fakt, że Faith go pocišgała, w najlepszym przypadku należało uznać za kiepski pomysł, w najgorszym - mógł oznaczać całkowitš klęskę. Archer jeszcze raz zaklšł, po czym przestał zawracać sobie głowę Tonym. - Idœ do sklepu Faith, sprawdœ rubiny pochodzšce od Montegeau, a potem zgłoœ się do mnie. Walker uniósł brwi, ale powiedział tylko: - Kiedy? - Dzisiaj. NajpóŸniej jutro. - A co z tš partiš surowych rubinów, które miały nadejœć z Afryki? Czy wcišż chcesz, żebym ci powiedział, ile sš warte? - Cholera! - Archer ponownie przeczesał palcami włosy. - Zrób to jutro zaraz z rana. A potem idœ do sklepu Faith. Chcę, żebyœ się tam kręcił, póki nie znajdę dla niej jakiegoœ ochroniarza. Zmarszczywszy czoło, Archer odtworzył w myœlach wszystkie sprawy, którymi aktualnie zajmowali się Donova- nowie, przypomniał sobie również konkretne potrzeby każdego z członków rodziny. Ostatnio odnosił wrażenie, że większoœć czasu poœwięca na zatrudnianie ochroniarzy, mimo to wcišż brakowało mu ludzi, których darzyłby pełnym zaufaniem. Zwłaszcza w przypadku swojej siostry. Co prawda nie mógł powiedzieć, że œwiat zamienia się w istne piekło... ale też z pewnoœciš nie stawał się niebem. - Zaplanuj wszystko tak, żebyœ mógł jechać z niš do Savannah. Potrzebuję kogoœ, kto zdoła zachować stoicki spokój. - Czy oprócz Tony'ego - spytał Walker, zacišgajšc -jest jeszcze coœ, co cię szczególnie niepokoi? - Kyle. Wcišż nękajš go złe przeczucia, jeœli chodzi o rubiny

Montegeau. - Bardzo złe? - Bardzo. I robiš się coraz gorsze. Walker cicho gwizdnšł. Kyle miał naprawdę złe przeczucia, gdy Walker wyruszał w ostatniš podróż do Afganistanu. Mimo to pojechał. Niewiele brakowało, by zginšł. - Milion dolców za trzynaœcie rubinów? Walker sceptycznie uniósł niemal czarne brwi. Zmienił uchwyt na lasce. Prawdę mówišc, wcale jej nie potrzebował, ale ta staroœwiecka drewniana podpórka sugerowała, iż posługujšcy się niš człowiek jest nieszkodliwy. Laska przypo- minała mu również, jak niewiele brakowało, by zginšł i rzeczywiœcie przestał stanowić jakiekolwiek zagrożenie. Sporo czasu upłynie, nim Walker ponownie zdobędzie się na takš głupotę. - Gdybym miał podpisać czek, musiałbym wczeœniej zobaczyć te rubiny - cišgnšł. - Niczego nie będziesz podpisywał - burknęła Faith. Potem spojrzała na stojšcy przed niš stół warsztatowy, jakby chciała przypomnieć Walkerowi, że jej przeszkadza. - Ta sprawa nie ma nic wspólnego z tobš ani moimi braćmi. Walker pobiegł za jej wzrokiem. Gruba, drewniana powierzchnia majšcego kształt litery U stołu nosiła œlady nacięć, zadrapań i przypaleń tak często pojawiajšcych się w miejscach pracy projektantów biżuterii. Kombinerki różnej wielkoœci i kształtu, długie, wšskie, okršgłe pilniki, lutownice, okulary ochronne, szydła, zaciski, tarcze do polerowania, metalowa podstawka do wyklepywania, pokryty skórš pobijak i inne, trudniejsze do zidentyfikowania narzędzia leżały, tworzšc wzór, który dla Walkera wyglšdał na przypadkowy, nie wštpił jednak, że Faith potrafi sięgnšć po dowolnš rzecz, nawet się nie odwracajšc. Każdy człowiek zarabiajšcy na życie za pomocš takich czy innych narzędzi wie też, jak o nie dbać. Faith nawet nie starała się ukryć zniecierpliwienia, dlatego nie zwracała uwagi na to, że Walker bacznie się wszystkiemu przyglšda, i wróciła do szkiców garnituru, nad którym właœnie pracowała. W jego skład wchodził naszyjnik, bransoletka, kolczyki, broszka i pierœcionek. Luœne kartki z ołówkowymi szkicami przyciœnięte zostały kosztownym kawałkiem lapis-lazuli. Faith spojrzała na niego - bryłka miała taki sam odcień jak oczy Walkera. Ta myœl zaniepokoiła Faith. Po niefortunnym zwišzku z Tonym poprzysięgła sobie, że będzie unikać mężczyzn, tymczasem Walker bez przerwy zaprzštał jej myœli. Skierowała uwagę na ogromne, dyskretnie zabezpieczone frontowe okno œPonadczasowych Marzeń" - miejsca, które stanowiło swoiste połšczenie pracowni i sklepu jubilerskiego. Co prawda w życiu osobistym poniosła poważnš porażkę, ale była dumna z tego, co udało jej się osišgnšć w pracy zawodowej. Za szybš, na Pioneer Sšuare, kłębiły się tłumy przechodniów, artystów, właœcicieli sklepików i ludzi, którzy nie zważajšc na zimne lutowe popołudnie, postanowili coœ kupić. Jesienne

liœcie już dawno temu przemielone zostały na bršzowš pastę i zmyte przez deszcze. Turyœci - nawet odporni na wszystko Niemcy - pojawiš się dopiero za kilka miesięcy. Deszcz wcišż ciężko pracował i z uporczywoœciš kotki czyszczšcej brudne kocištko zmywał ulice, budynki i przechodniów. Tymczasem Walker czekał, aż Faith poœwięci mu chwilę uwagi. - Cholera jasna - mruknšł. Nadal czekał. Był w tym dobry. Życie w bardzo niemiły sposób nauczyło go cierpliwoœci, kiedy jako chłopiec przemierzał słone bagna i czarne rozlewiska, szukajšc czegoœ do jedzenia. Na szczęœcie Seattle znajdowało się bardzo daleko od znacznie cieplejszych nizin Karoliny Południowej, a Walker od swoich chłopięcych lat pokonał bardzo długš drogę. Nie zmieniało to faktu, iż Faith nie miała nawet tyle instynktu samozachowawczego co najbardziej bezbronne zwierzę, na jakie Walker polował na odwiecznych moczarach. Wiedział, jakš cenę płaci się za takš bezbronnoœć, chociaż Faith w ogóle nie zdawała sobie z tego sprawy. - O co ci chodzi? - spytała prosto z mostu. - Czy rubiny Montegeau w ogóle sš ubezpieczone? - Póki znajdujš się tutaj, obejmuje je polisa wystawiona na mój sklep. - W takim razie musisz mieć jakšœ wycenę. - Oczywiœcie. Ale tylko nieoficjalnš. Właœciciel rubinów przekazał mi pisemny opis kamieni i podał ich przybliżonš wartoœć. - Powiedz mi, jakie ten człowiek ma kwalifikacje, jeœli podejmuje się wyceny rubinów? Faith przymrużyła szaroniebieskie oczy i zerknęła na Walkera. - Jego rodzina od dwustu lat para się jubilerstwem. Usatysfakcjonowany? Usatysfakcjonowany. Było to jednak słowo, którego Walker starał się nie używać, myœlšc o Faith, zwłaszcza gdy stał tak blisko niej, że czuł słodki, powodujšcy zawroty głowy zapach, który przywodził mu na myœl letni ogród o œwicie. Wolałby, żeby Archer Donovan zlecił pilnowanie sklepu swojej siostry komuœ innemu. Komukolwiek. Walker wiedział, że irytuje Faith, ona sama zresztš nawet nie starała się tego ukryć. Bioršc pod uwagę fakt, jakim nieudacznikiem okazał się były narzeczony Faith, Walker czuł się dotknięty jej wyraœnš niechęciš. Na domiar złego Faith za bardzo na niego działała jako kobieta. Wzbudzała jego pożšdanie. Niestety, była młodszš siostrš szefa. A to oznaczało, że bagienny szczur z Karoliny Południowej nie miał prawa o niej myœleć. Walker potarł krótkš, niemal czarnš brodę, a potem rozmasował kark. Te czynnoœci działały jak liczenie do dziesięciu, dwudziestu, a nawet stu. Robił to tak długo, aż opanował złoœć. - Czy Archer wie, że zaczęłaœ handlować kamieniami szlachetnymi nie majšcymi wyceny? - spytał w końcu Walker. W jego głosie słychać było jedynie lekki południowy akcent. Ukrywanie własnych uczuć to druga rzecz, w której był naprawdę dobry. Wišzało się z cierpliwoœciš myœliwego.

- Wcale nimi nie handluję. Jedynie wykonuję z nich naszyjnik. - Potarła skronie. - To praca, na którš mam bardzo mało czasu. Podjęłam jej się tylko ze względu na mojš starš przyjaciółkę ze studiów. Mel była pierwszš dziewczynš, z którš mieszkałam w tym samym pokoju. Władze uniwersytetu uznały, że dobrze byłoby rozdzielić siostry Donovan. Walker ze zdumiewajšcš łatwoœciš podšżał za tš doœć złożonš wypowiedziš. - Czy to rodzina Mel od dwustu lat zajmuje się jubilerstwem? - Nie, rodzina jej narzeczonego, Jeffa. Naszyjnik jest prezentem œlubnym od przyszłego teœcia. To ma być niespodzianka. Mel jest w szóstym miesišcu cišży. Młodzi właœnie postanowili się pobrać. Moja przyjaciółka po raz pierwszy w życiu czuje się naprawdę szczęœliwa. Nie mogłam odmówić. Poza tym ten naszyjnik to jeden z najlepszych klejnotów, jakie kiedykolwiek wykonywałam. Chcę pokazać go na wystawie w Savannah. Lekkie mrowienie w nodze Walkera zamieniło się w ból. Starzy przyjaciele czasami potrafiš przysporzyć człowiekowi wielu problemów. Poważnych problemów. - Masz zamiar wykupić ubezpieczenie na czas podróży i wystawy? Faith wbiła wzrok w sufit. - Brałeœ lekcje u moich braci, czy z natury jesteœ taki wœcibski i władczy? - Lekcje? - Teraz dużo bardziej przecišgał głoski i mówił dużo wolniej. - To jest myœl. Muszę porozmawiać na ten temat z Archerem. - Jest teraz zbyt zaabsorbowany swojš œwieżo poœlubionš małżonkš. - Hannah należy do kobiet, które potrafiš całkowicie pochłonšć uwagę mężczyzny - zgodził się Walker. Uœmiechnšł się lekko na myœl o wczorajszej kolacji w domu Donovanów. Denerwujšcy australijski akcent Hannah był tak samo zaskakujšcy jak jej milczšcy upór. Swojš nieustępliwoœciš dorównywała mężczyœnie, za którego wyszła za mšż. To bardzo dobrze. W pewnych okolicznoœciach Archerowi można było przypisać dziesišty stopień w skali Mohsa*, tuż obok diamentów. - Archer się na niš nie skarży - szybko przypomniała mu Faith. - Zauważyłem. To zdumiewajšce, jak szybko męscy przedstawiciele rodu Donovanów decydujš się na kajdanki na nogi. - Kajdanki na nogi?! Co za dziwne okreœlanie małżeństwa! - NajwyraŸniej myœlisz tak samo, bo inaczej już dawno temu poœlubiłabyœ tego zgniłka, z którym byłaœ zaręczona. Faith próbowała nie parsknšć, słyszšc, w jaki sposób Walker okreœla Tony'ego Kerrigana. Udało jej się ukryć œmiech pod wymuszonym kaszlem. Zauważywszy delikatne wygięcie ust Walkera, doszła do wniosku, że nie zdołała go oszukać. Szybkoœć myœlenia była następnš cechš, którš Walker przypominał jej braci. - Wróćmy do ubezpieczenia - powiedział. - Kto je wykupił?

- Czy to ma jakieœ znaczenie? - Miałoby, gdyby coœ stało się z rubinami. - Nikt się nie odważy. Przez cały czas ktoœ siedzi mi na karku - teraz na przykład ty. Dzieje się tak nie tylko wtedy, * Skala Mohsa używana jest do okreœlania twardoœci minerałów. Ma dziesięć stopni: - talk, - gips, - kalcyt, - fluoryt, - apatyt, - ortoklaz, - kwarc, - topaz, - korund, - diament (przyp. tłum.). gdy wychodzę ze sklepu, ale też przez większoœć czasu, jaki tu spędzam. - Skargi kieruj do mojego szefa. - To na nic. Nawet - wyznała ze wzruszeniem ramion - nie zamierzam walczyć. Gliniarze nie mogš być wszędzie. - Ale bandyci tak. Ostatni dwadzieœcia jeden godzin temu urzędował o dwie bramy dalej. Skrzywiła się. Właœnie z powodu serii napadów, włamań i kradzieży Archer postanowił przydzielić Faith i „Ponadczasowym Marzeniom" jednego z pracujšcych dla Donovan International ochroniarzy. Tego ranka poinformował siostrę, że jej nowym cieniem jest Walker. Kiedy wypaliła, że nie rozumie, na co może się jej przydać facet chodzšcy o lasce, Archer jedynie zmierzył jš dziwnym spojrzeniem, po czym wrócił do porzšdkowania podpisanych przez Donovan International kontraktów ze œwiatem, w którym granice państw zmieniajš się wraz z podawanymi o szóstej wiadomoœciami. - Wróćmy do ubezpieczenia - powiedział ponownie Walker. - Sprawdzam, ile będzie kosztować oddzielna polisa dla naszyjnika na czas wystawy w Savannah i podróży. - Nikt nie ubezpieczy ci go bez wyceny. Prawdziwej wyceny wydanej przez laboratorium AIKS-u albo innš pracownię cieszšcš się równie dobrš reputacjš. Milczenie. - Czy kamienie sš u eksperta? - spytał. - Nie. - Potem niechętnie dodała: - Nie znalazłam wykwalifikowanego rzeczoznawcy, który mógłby oddać mi rubiny doœć szybko, żebym zdšżyła osadzić je w naszyjniku Mel przed wystawš w Savannah. - Nad tym właœnie zastanawiał się Archer. Walker również, ale mówišc to, z pewnoœciš niczego by nie zyskał. Faith zacisnęła wargi. Jej brat nie poprzestał na zastanawianiu się. Przycisnšł jš do muru niemal tak samo jak Walker, tylko był mniej cierpliwy. - Powiedziałam Archerowi, że sobie poradzę. - Nie ma sprawy. Mogę ci oszacować te rubiny. - Jesteœ dyplomowanym rzeczoznawcš? - spytała zaskoczona. - Znam się na rubinach. Jeœli powiem, że sš warte milion, Archer ubezpieczy je na milion, wykładajšc na ten cel pienišdze Donovanów. - Nie wiedziałam, że jesteœ ekspertem od rubinów. - Wielu rzeczy o mnie nie wiesz - zauważył Walker obojętnie. - No dzięki Bogu. - Gdzie masz te rubiny? - Tutaj. Mówišc to, otworzyła jednš z przepaœcistych szuflad

w stole warsztatowym i wyjęła z niego niewielkie kartonowe pudełko. Znajdowały się w nim małe, wšskie, eleganckie papierowe torebki zawinięte z jednej strony. Każda z nich zawierała jeden kamień. - Niech to szlag trafi! - zaklšł Walker. - Nic dziwnego, że Archer kazał mi być twoim cieniem, póki nie przekażesz naszyjnika. Nawet nie trzymasz tych cholernych rubinów w sejfie. - Przecież jakoœ muszę pracować nad tymi cholernymi rubinami - zwróciła mu uwagę Faith słodkim głosikiem. Potem uœmiechnęła się, pokazujšc dwa rzędy mocnych białych zębów. - Na tym polega moja praca. Projektuję i wykonuję biżuterię. Zresztš wbrew temu, co sšdzš na ten temat moi bracia, jestem już dużš dziewczynkš i potrafię zajmować się swoimi sprawami. Należy do nich również radzenie sobie z drogocennymi kamieniami szlachetnymi. - Większoœć ludzi, majšc do czynienia z kamieniami szlachetnymi wartymi milion dolarów, stawia przy drzwiach ochroniarza. - Przecież mam człowieka, który mnie pilnuje. - Jasne. Prawda, że œwietnie się składa? Tym razem Faith dostrzegła stal ukrytš pod delikatnym południowym akcentem. - Dobrze, że jest ktoœ, kogo to cieszy - mruknęła pod nosem. Walker usłyszał. - Ale tym kimœ nie jesteœ ty? - Czy to po raz pierwszy całš przyjemnoœć z sytuacji czerpie mężczyzna? - Czyżbyœ porównywała mnie do pewnego zgniłka? - Zgniłki nie majš oczu w kolorze lapis-lazuli. Walker otworzył usta, żeby coœ powiedzieć, po chwili jednak zrezygnował z tego pomysłu i potrzšsnšł głowš. - Pomóż mi. Chyba się pogubiłem. Co lapis-lazuli ma wspólnego z końskim gównem? - No właœnie. Wcale nie straciłeœ orientacji. Nagle wybuchnšł œmiechem, cieszšc się z jej błyskotliwego, choć może nieco dziwnego poczucia humoru. Chociaż Faith obiecała sobie, że będzie w stosunku do Walkera zachowywała chłodny, godny profesjonalistki dystans, uœmiechnęła się do niego serdecznie, pokazujšc wszystkie zęby. Cieszyła się, że ktoœ spoza rodziny rozumie jej abstrakcyjne żarty. Tony nie lubił „zasmarkanego" poczucia humoru Faith. - Kyle zazwyczaj twierdzi, że próby podšżania za rozmowš mojš i mojej siostry przypominajš zgadywanie, na którym kwiatku usišdzie motyl - wyznała. - To całkiem proste. Na tym, który ma najsłodszy nektar. Rozeœmiane, ciemnoniebieskie oczy zatrzymały się na dłużej na ustach Faith. Potem Walker przestał się uœmiechać i pokonał kilka kroków dzielšcych go od stołu warsztatowego. Własne utykanie bardziej go irytowało, niż bolało. Przypominało mu, ja- ki był głupi. Teraz popełniał niemal takš samš głupotę, wymieniajšc uœmiechy z młodszš siostrš Archera i zastanawiajšc się, czyjej usta sš takie goršce i słodkie, na jakie wyglšdajš. Uœmiech Faith stał się mniej pewny. Chociaż niepożšdany