Lynn Erickson - Paradoks.pdf

LYNN ERICKSON PARADOKS ROZDZIAŁ 1 Powinni byli o tym porozmawiać. Emily Jacoby, jadąc pociągiem Amtrak, który zbliżał się właśnie do tunelu Moffat, nie miała co do tego wątpliwości: o tym, czy mieć dzieci, czy nie, powinni byli porozmawiać z Billem, jak tylko ich wzajemne stosunki nabrały poważnego charakteru. Odłożyła przewodnik, który kupiła wczoraj wieczorem w Denver, i zaczęła wyglądać przez okno, podziwiając biały bezmiar dzikiego krajobrazu Gór Skalistych Kolorado. Wagon pasażerski przechylił się nieco, kiedy pociąg wspinał się na wzniesienie liczące trzy tysiące trzysta pięćdziesiąt trzy metry, gdzie czekał go odcinek drogi w tunelu biegnącym pod wysokimi poszarpanymi szczytami. Siedząca obok Emily młoda kobieta spojrzała w okno i powiedziała: - Pięknie tu, prawda? - Przepięknie - zgodziła się z nią Emily. - To pani pierwsza podróż do Kolorado? Emily uśmiechnęła się. - To widać? - Ależ nie - odpowiedziała kobieta. - Nie o to chodzi. Po prostu odkąd wyjechaliśmy z Denver, bez przerwy patrzy pani w okno. - Straszny ze mnie mieszczuch - odparła Emily. -Urodziłam się i wychowałam na Wschodzie i, tak na dobrą sprawę, nigdy nie widziałam prawdziwej wsi. - Podróż pociągiem jest najlepszą po temu okazją - odparła kobieta, pogrążając się w lekturze magazynu poświęconego nartom. Rzeczywiście, jazda pociągiem to przygoda i Emily o tym wiedziała. Mogła przecież do swego nowego domu w Seattle polecieć samolotem z Filadelfii, ale w ten sposób miała przynajmniej okazję coś zobaczyć, spojrzeć na świat innymi oczyma. A może po prostu sprawiły to rewelacje, z jakimi wystąpił Bill? - Szkoda, Emily, że nie porozmawialiśmy o tym wcześniej - powiedział trzy miesiące temu w Dzień Dziękczynienia. - Ale

sądziłem, że jesteśmy w tej sprawie jednomyślni. Ostatecznie ty masz swoją pracę, ja swoją... - Nigdy nie zamierzałam przez całe życie być urzędniczką bankową - odparła Emily. - Mnie naprawdę zależy na dzieciach, Bill. Mam dwadzieścia siedem lat i mój zegar biologiczny nie stoi. Kiedy rozmawialiśmy o małżeństwie, uważałam, że ta sprawa jest jasna. Emily nie zapomni tego święta. Przebywali właśnie z wizytą u jej rodziny w Bryn Mawr, eleganckim przedmieściu Filadelfii, kiedy nagle stało się jasne jak słońce: nie będzie żadnego ślubu z Billem. A zaraz potem Emily ze zdziwieniem zdała sobie sprawę, że odczuła prawdziwą ulgę na myśl o tym, że ślub nie dojdzie do skutku. Miała może nawet lekkie poczucie winy, ale zarazem i ulgi, jakby jej ciężar spadł z serca. A wszystko to dlatego - Emily coraz bardziej zagłębiała się w swoją duszę - że miała już serdecznie dość swego dotychczasowego życia. Dość codziennej rutyny, pracy od dziewiątej do piątej, dość miasta z jego zatrutym środowiskiem, dość przyzwoitego samochodu, drogich ubrań, świateł ulicznych, ryczących klaksonów i syren karetek pogotowia przejeżdżających codziennie pod jej oknami. Dość kolacji we dwoje za dwieście dolarów i wysokich obcasów - udręki dla nóg - dość mówienia zawsze właściwych rzeczy, oglądania właściwych filmów, czytania właściwych książek i zamawiania czerwonego wina, kiedy tak naprawdę miałaby ochotę na coca-colę. Marzył jej się przytulny dom z porozrzucanymi po kątach dziecinnymi zabawkami. I wielkie psisko, którego kudły znajdowałaby na meblach. Mogłaby nosić kapcie choćby i cały dzień, gdyby miała na to ochotę. I prowadzić półciężarówkę. A jeśli nawet nie zdążyłaby się uczesać, to co z tego? Wywiadówki w szkołach. Kosze żywności, która znikałaby w ciągu jednego dnia, dosłownie pożerana przez gromadkę dzieciaków i głodnego męża. A mąż - no cóż, w weekendy kosiłby trawniki i, trzymając nogi na stoliku, oglądałby w telewizji futbol. Emily dosłownie marzyła o tym, żeby być potrzebna. A za oknem przemykał górski krajobraz. Ostry lutowy wiatr porywał z wierzchołków gór białe pióropusze śniegu, unosząc je aż do czystego nieba Kolorado. Siedząc w pociągu Emily czuła się dziwnie ożywiona -ożywiona i po raz pierwszy w życiu dojmująco świadoma tego, kim jest i czego chce.

Kiedy koleżanka z uniwersytetu zadzwoniła do niej w Boże Narodzenie z Seattle, Emily potraktowała to jak zrządzenie losu. - Nie masz pojęcia, Em, jak mi się tutaj podoba, tu jest zupełnie inaczej - powiedziała Judy. - Świeżo, czysto. No i coś się dzieje. Nie wyobrażasz sobie nawet, jaka jest różnica między starą, zatłoczoną, duszną Filadelfią a Seattle. To miasto żyje. Emily zadzwoniła do niej w Nowy Rok. - A jak tam z pracą? - O, w porządku. Może nie zostaniesz z miejsca wyższym urzędnikiem w dziale pożyczek banku, ale tu się ciągle coś nowego otwiera. Emily, Seattle się rozwija. Spróbuj, mówię ci, tu się stale coś dzieje. - A jak mężczyźni? - zapytała Emily półżartem. - Super. Możesz mi wierzyć. Fajni faceci, nie jakieś nadęte bubki. A co, jesteś wolna? - No, można by tak to nazwać. - I opowiedziała Judy o tym, że Bill nie chce mieć dzieci i o swojej nagłej potrzebie ustatkowania się, o tym wreszcie, że pragnie być komuś potrzebna, nie tylko z powodu pożyczki bankowej. Tak więc podjęła decyzję. Wyjedzie na Zachód. Ostatecznie co ma do stracenia? Jest wolna, wszelkie wątpliwości zostawiła za sobą, w Filadelfii. Spróbuje wreszcie odpowiedzieć sobie na pytanie, kim właściwie jest; sięgnie po nowe, ważne cele. Koła wagonu odmierzały rytm, kiedy pociąg jechał przez tunel Moffat i wzdłuż zbocza stromej góry. Na twarzy Emily pojawił się uśmiech. W dole rozciągała się rozległa dolina, na którą sypał oślepiająco biały, czysty śnieg. Niebo było błękitne, aż bolały oczy. W Filadelfii dojeżdżałaby do pracy zatłoczonym pociągiem albo autobusem, przepychając się w ścisku pod pochmurnym zimowym niebem. A tu, na Zachodzie, czekało ją to, czego najbardziej było jej teraz potrzeba: nowe widoki i odgłosy, nowe zapachy i nowi przyjaciele, wśród których będzie mogła być sobą. Zaczynała wszystko od nowa, gotowa stawić czoło najtrudniejszym wyzwaniom. Ostatnio, przygotowując się do wyjazdu, zadawała sobie od czasu do czasu pytanie: czy ona temu wszystkiemu podoła? Ale teraz nie miała już wątpliwości, że tak — chciała tego nowego życia. Do licha, jeżeli pionierzy mogli porzucać wygodne, bezpieczne życie na Wschodzie i ruszać na Zachód, to może i ona. A jeśli do tego wszystkiego czekają

tam ktoś bardzo, ale to bardzo drogi...? - Zbliżamy się do kanionu Glenwood - powiedziała sąsiadka Emily - tu będzie na co popatrzyć. I rzeczywiście. Żłobione przez rzekę Kolorado w ciągu milionów lat skalne ściany wąskiego kanionu wznosiły się na setki metrów w górę, sięgając nieba. Na dnie doliny, ciężka od zimowej kry wiła się leniwie ciemna rzeka. Górskie kozice lawirowały niebezpiecznie na pionowych niemal ścianach. Emily zafascynowana wyglądała oknem myśląc o tym, jak wielkim niebezpieczeństwom musieli stawiać czoło pionierzy, gdy wykuwali sobie drogę na Zachód przez groźne góry i kaniony, łub też ciągnęli przez rozległe równiny i prerie tego górzystego kraju. Wzięła do ręki przewodnik, rozłożyła mapę i znalazła na niej i kanion, i miasto Glenwood Springs. Kiedy pociąg przystaną! i Emily wysiadła, żeby rozprostować nogi, poczuła zapach siarki bijący ze znanych na cały świat leczniczych źródeł. W Glenwood Springs było zimno; wzdrygnęła się. Od kanionu na zachód wiał mroźny wiatr, a nad wyższymi szczytami gór zbierały się czarne chmury. Może, zanim dotrze do wyżynnego Utah i Idaho, przeżyje prawdziwą zamieć śnieżną w westernowym stylu? Zamówiła sobie kawę w hotelu Glenwood Hot Springs i zaczęła się przechadzać po hotelowym holu utrzymanym w stylu z końca ubiegłego wieku. Na ścianach wisiały obrazki przedstawiające sceny z czasów znacznie spokojniejszych i odznaczających się większą prostotą. Były tam zdjęcia samego hotelu, eleganckich powozów stojących wzdłuż półkolistego podjazdu, basenu z wodą z gorących źródeł i - w dali - tętniącego życiem miasta. Wśród nich były dagerotypy przedstawiające dawnych górników i zaprzęgi mułów na tle gołych zboczy górskich, wśród świeżo ściętych pni drzew, które miały służyć do budowy szybów. A do tego jeszcze - dobry Boże! - niesławny Doc Holliday*1 stojący przed miejscowym saloonem: rok około 1800. Po szerokich ulicach przechadzały się elegancko ubrane damy, a przed Składem Handlowym - pogrążeni w rozmowie mężczyźni w stetsonach i szelkach. Jedno ze zdjęć przedstawiało Indian z plemienia Ute, w białych koszulach i w kamizelkach, w wysokich kapeluszach w stylu Abe Lincolna i z długimi fajkami. Podpis pod zdjęciem wyjaśniał, że zanim biali przybyli w Góry 1 * John Henry „Doc" Holliday (1852-1887) - rewolwerowiec i amerykański bohater ludowy. (Przyp. tłum.)

Skaliste, Indianie z plemienia Ute traktowali tutejsze źródła jako zimowe uzdrowisko. Kolejne fotografie ukazywały książąt i prezydentów, którzy w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia przyjeżdżali tu, by korzystać z dobrodziejstw ciepłych kąpieli. - Coś wspaniałego - wyszeptała Emily, idąc wzdłuż ściany z uczuciem dziwnej lekkości w sercu. - Wielki amerykański Zachód. Towarzyszka podróży Emily wysiadła w Glellwood Springs. Najwyraźniej jechała na narty do Aspen położonego w odległości sześćdziesięciu pięciu kilometrów. Ale Emily miała do towarzystwa swój przewodnik, zaś na wolnym miejscu oparła nogi. Pociąg opuścił Glenwood Springs i jechał teraz przez kolejny, nie tak już głęboki kanion. Ciemne chmury zwiastujące burzę śnieżną wieńczyły szczyty gór, a na biegnącej wzdłuż linii kolejowej szosie wiatr wznosił tumany kurzu. Zachód - myślała Emily - znalazła się w samym sercu amerykańskiego Zachodu. Świadomość, że oto zostawiła za sobą cywilizację przyprawiała ją o bicie serca. Kiedy przy końcu kanionu pociąg nabrał szybkości, Emily otworzyła przewodnik i spojrzała na mapę. Najbliższa stacja kolejowa wypadała w Rifle, w stanie Kolorado. Na myśl o tym mieście Emily uśmiechnęła się pod nosem - czytała kiedyś o niewielkiej społeczności ranczerów, która w 1890 roku mogła się pochwalić najbardziej rozwiniętą hodowlą bydła na zachód od Chicago. Nic dziwnego, że położone przy linii kolejowej miasto już sto lat temu rozwinęło się w wielki ośrodek. Zamknęła przewodnik i wyjrzała przez okno. Przed jej oczyma przesuwały się sceny z dawnych czasów. Widziała pastuchów gnających swoje stada przez bezkresne, porośnięte kępami bylicy przestrzenie do korali przy stacji kolejowej i kowbojów o sterczących wąsiskach, ubranych w prymitywne skórzane portki. W sobotnie popołudnie wszyscy - ogoleni, wykąpani i w czystych, białych koszulach - pojadą do miasta. Każdy ze swoim koltem i w ostrogach. Mogła się założyć. A biznesmeni starego Rifle. Też było na co popatrzeć: ciemne garnitury, błyszczące brokatowe kamizelki, szykowne buty, miejskie kapelusze i wąskie krawatki. Kobiety to co innego. Emily znała je ze starych zdjęć. Prezentowały się wytwornie w gorsetach, szerokich spódnicach, licznych halkach i

zapinanych na guziczki bucikach z wysoką cholewką. Do tego biała bluzka z falbankami, a pod szyją kamea. No i kapelusze. Najróżniejsze, od skromnych budek do strojnych, wielkich, zdobnych w pióra kapeluszy nasadzonych na wysoką fryzurę. Musiały to być ciekawe czasy. Kraj dopiero uchylał rąbka swoich tajemnic, kusząc tysiącem możliwości. Życie z pewnością surowsze, ale obfitujące w przygody. Jakżeż twardzi pionierzy amerykańskiego Zachodu pogardzaliby ludźmi doby dzisiejszej - z ich małymi lękami, egocentryzmem, brakiem poszanowania dla prawdziwych wartości, przede wszystkim rodziny. Bo Emily tego właśnie oczekiwała po swoim nowym życiu - powrotu do pierwotnych wartości. Miłość, rodzina, dom. To musi być wspaniałe. Czując uspokajające kołysanie pociągu usiłowała sobie wyobrazić samą siebie sto lat temu, jako pionierkę jadącą na spotkanie... nowego życia. Tak, czekał ją nowy początek, nowa praca. Naturalnie w tamtych czasach wybór miałaby niewielki. Mogłaby być guwernantką albo... w najlepszym razie nauczycielką. A może kasjerką w banku? Zaraz, czy w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia kobiety pracowały w bankach? Sto lat temu oglądałaby ten sam krajobraz i w tych samych miejscach podskakiwała na złączach szyn. Podziwiałaby te same góry, śnieg, niebo i drzewa. A może i niektóre domy. Zamknęła oczy i próbowała sobie wyobrazić fiszbiny gorsetu wrzynające jej się w boki, zapach dymu palonego drewna i męskich cygar, pijące trzewiki z wysoką cholewką, kłujące w głowę szpilki do kapelusza i smak ciężkiego śniadania zjedzonego w Denver. Naprzeciwko niej w przedziale siedziałby mężczyzna w obcisłych czarnych spodniach, brokatowej kamizelce, białej koszuli, cienkiej krawatce, a może nawet z koltem u paska. No i obowiązkowo z wąsem. Tak, koniecznie z wąsem i w kowbojskim kapeluszu na głowie. Facet w stylu Wyatta Earpa. Gdyby mężczyzna uchylił przed nią kapelusza, z pewnością parsknęłaby pogardliwie... Nie, tego już było za wiele, uznała Emily. Czas zostawić w spokoju tę Emily sprzed stu lat. Niech sobie siedzi, dumna i wyniosła, a ona wraca do teraźniejszości. Otworzyła oczy i westchnęła. Boże, co za wyobraźnia. Za oknem wielka rzeka, czarna i szeroka, wiła się przez rozległą dolinę, której brunatne zimowe pola przysypywała biel nadciągającej

szybko śnieżycy. Była to sucha kraina. Brzegi rzeki porastały wysokie drzewa, zaś resztę terenu znaczyły kępy srebrzystej bylicy. W oddali, na krańcach doliny, wznosiły się górskie szczyty, przesłonięte przez kurtynę gęstniejącego śniegu. Emily wzdrygnęła się z zimna i podkuliła pod siebie nogi. Surowy kraj, zupełnie niepodobny do łagodnego krajobrazu Wschodu. Tu góry były nagie i ostre, pocięte kanionami, pełne stromych urwisk i głazów wyrzuconych przez trzęsienia ziemi. O tak, oczyma duszy Emily widziała krzepkich kowbojów przemierzających te bezkresne przestrzenie, stanowiące idealną dekorację do filmu. Nad rzeką zobaczyła samotne ranczo ze smużką dymu unoszącą się z blaszanego komina. A w zagrodzie bydło, z opuszczonymi łbami oczekujące bliskiej już burzy śnieżnej. Serce Emily zabiło żywiej: czy ona wytrzymałaby takie życie? Czy rzuciłaby wszystko, gdyby to nie były lata dziewięćdziesiąte dwudziestego wieku, tylko o sto lat wcześniej? Niepewność, czy nie zabrakłoby jej hartu, odwagi wydała się Emily niepokojąca. Silny podmuch wiatru uderzył w okno wyrywając ją z marzeń. Śnieżyca już prawie całkowicie przesłoniła widok rzeki. Pociąg przechylił się nieco pod wpływem wiatru i musiał zwolnić. Emily przypomniała sobie nagle, że czytała kiedyś o wielkich pługach śnieżnych, jakie przyczepiano do starych lokomotyw parowych, żeby usuwały z szyn wielometrowe zaspy. Nie mogła już nadal podziwiać krajobrazu i postanowiła wrócić do lektury przewodnika, zastanawiając się jednocześnie, czy pociąg przybędzie do Salt Lakę City z opóźnieniem. Nie miało to zresztą większego znaczenia, jako że i tak Judy nie oczekiwała jej żadnego określonego dnia. W swoim liście Emily napisała: „No więc przyjeżdżam. Dosyć mam Billa z jego pseudonowoczesną koncepcją rodziny. I dzięki Bogu. Zastanawiam się, jak mogłam kiedykolwiek brać pod uwagę wyjście za niego za mąż. W każdym razie jadę pociągiem do Seattle. Przynajmniej coś zobaczę. Może nawet zatrzymam się po drodze w paru miastach. Jeśli pokrzyżowałam ci jakieś plany, nakrzyczysz na mnie po moim przyjeździe. Nie mogę się doczekać, kiedy się zobaczymy..." Tak więc dokładny termin jej przyjazdu nie został określony. Judy jedynie znała jej niepewne plany.

Emily była w siódmym niebie. Jest wolna i podąża ku mglistej, ale wspaniałej przyszłości. Pociąg zakołysał się delikatnie, zwalniając na łagodnych zakrętach. Na lewo, wzdłuż torów kolejowych, znów ciągnęły się góry. Nagle poczuła szarpnięcie i ostry przechył wagonu, po czym uderzyła ramieniem w okno. Myślała gorączkowo: co się dzieje? Po chwili jednak pociąg wyrównał. Odetchnęła z ulgą. To przecież nie samolot. Wszystko stało się nagle. Pociąg znów przechylił się gwałtownie, a zaraz potem rozległ się rozdzierający zgrzyt metalu. W ułamku sekundy wagon, w którym jechała Emily, jak gdyby frunął w powietrzu. Doszedł ją dźwięk, przerażający i trudny do określenia. Krzyki pasażerów mieszały się z hukiem walącego się wagonu. Na widok przelatującego obok niej mężczyzny Emily całą siłą uczepiła się fotela. Poczuła potworny ból -jakby jej ramiona wyrywało ze stawów - i wiedziała, że pada. Usłyszała straszliwy grzmot, potem poraził ją oślepiający błysk, aż wreszcie zapanowała całkowita ciemność.

ROZDZIAŁ 2 Will Dutcher wrzucił do swojej bryczki ostatni dwudziestopięciokilowy worek mąki z Western Mercantile Company i pospiesznie nakrył cały ładunek. Idzie śnieżyca, pomyślał naciskając kapelusz na czoło. Miał nadzieję, że bez przygód zdoła wrócić na ranczo, w każdym razie powinien się pospieszyć, zanim zerwie się wicher i zasypie drogi tak, że staną się nieprzejezdne. Łypnął spod ronda kapelusza, wpatrując się w białą przestrzeń. Tak, niewątpliwie zbliżała się śnieżyca. Już teraz porywisty wiatr niósł obłoki białego, kłującego pyłu. No cóż, jeśli się spóźni, Antonio poradzi sobie i bez niego, problem może być tylko z tą nową gospodynią, po którą Will wyjechał. Pewnie ma buciki na cienkich zelówkach, ileś tam halek i jedną z tych mantylek, co to ledwie zakrywają ramiona. No i naturalnie wielki kapelusz z piórami, który jako pierwszy padnie ofiarą śnieżycy. Do licha, czego innego można się spodziewać po takiej miejskiej paniusi. I to ni mniej, ni więcej tylko z samego Chicago. Odsunąwszy połę prochowca Will wyjął z kieszeni spodni zegarek. Nachylił się nad nim, żeby go osłonić przed śniegiem i odczytał godzinę. Była 22.41. Akurat czas. Pociąg numer trzy w kierunku zachodnim z Denver City przychodził 0 22.45. Naturalnie może mieć opóźnienie z powodu śnieżycy. Do diaska, będzie musiał czekać na tę kobietę. A jeśli mąka i cukier zawilgotnieją, Antonio nie da mu żyć. Will nie był pewien tej gospodyni. Jego starszy brat, Claiborn, załatwił wszystko w Chicago. Jesienią, na pogrzebie ich młodszego brata, bardzo nalegał: - Wziąłeś dzieciaki Jessego, ale przecież nie dacie sobie rady we dwóch z tym twoim starym zwariowanym kucharzem. Potrzebna ci jest kobieta. Wykształcona i nobliwa, odpowiednia do opieki nad dziećmi. - Jesse i Clara byli ranczerami. Nie sądzę, żeby chcieli wychować swoje dzieci na francuskie pieski, Clay. My tu w Kolorado nie jesteśmy ludźmi miejskimi -odparł Will. - Ale tobie jest ktoś potrzebny - upierał się Clay. - I już ja o to zadbam, żebyś kogoś miał. I zadbał. Pani do dzieci - niestety Clay nie uznał za stosowne podać jej nazwiska - miała właśnie łada chwila przyjechać z samego

Chicago, gdzie Clay Dutcher mieszkał w swoim eleganckim domu z kamienia. Napisał tylko, że skoro Will i tak ma na głowie trójkę dzieciaków, to już on, Clay, przynajmniej pokryje z góry roczne zarobki tej kobiety. Do Willa będzie należało tylko nakarmić ją, dać jej jakiś kąt i wolną rękę w sprawie prowadzenia domu. Ostatecznie spróbuję - pomyślał Will. Odrzucając długą połę swego prochowca lekko wskoczył na kozioł bryczki i odwinął lejce z hamulca ręcznego. Da jej szansę, ale jeśli będzie mu zawadzała, to ją odeśle Clayowi jak worek mąki. Cmoknął na gniadosze i szarpnął lejce tuż nad parującymi zadami zwierząt, a następnie ruszył główną ulicą Rifle w stronę rzeki Kolorado i stacji kolejowej pociągu Denver - Rio Grandę. W pierwszej chwili nie zorientował się, co spłoszyło pierwszego konia, dopiero potem zauważył Johnny'ego McCruddena, który biegł jak oszalały środkiem drogi. Chłopak tak był zaśnieżony, że Will z trudem go odróżniał od tła, jakie stanowił śnieżno-błotnisty gościniec. Johnny miał czapkę naciągniętą na uszy i usta otwarte w kształcie litery O. Chudymi nogami ubijał błocko, jakby bił pianę trzepaczką. - Hej, Johnny, spłoszyłeś mi konie! - zawołał Will. Chłopak zatrzymał się, ciężko dysząc. - Och, panie Dutcher, muszę lecieć do szkoły i powiedzieć pani Lindley, żeby dzwoniła na alarm. - Co się stało, Johnny? - spytał zaniepokojony Will. Klatka piersiowa malca wznosiła się i opadała pod kapotą jak miech kowalski, oczy były wielkie jak spodki. - Katastrofa, panie Dutcher. Pociąg numer trzy z Denver City. Wykoleił się! Na wielkiej zaspie. Kilometr przed miastem. Muszę lecieć, panie Dutcher! Boże wszechmocny. A co z tą gospodynią? Ładny początek nowej posady. Obawiając się ślizgawicy, Will cmoknął na konie, żeby szły lekkim truchtem. Co się mogło stać? Za sobą słyszał dzwon szkolny wzywający ludzi na pomoc. Wieść szybko obiegnie okolicę i już wkrótce w stronę stacji będą waliły tłumy. Pewnie doktor Tichenor już gotuje instrumenty. Do diabła, pomyślał Will, chyba nigdy nie dotrę do domu. Bryczka z lekkim poślizgiem zatrzymała się przed stacją kolejową, gdzie już zdążyła się zebrać pokaźna gromadka ludzi. Zawiadowca stacji, Jackson Rusk, coś właśnie do nich

wykrzykiwał. Will wytężył słuch, żeby w tłumiącej wszelkie odgłosy śnieżycy pochwycić jego słowa. - Jakiś kilometr stąd na wschód - mówił Jack. - Kiepsko to wygląda. Wjechał w zaspę, czy co, w tej śnieżycy. Wszystkie wagony wykolejone. Jeśli ktoś ma jakiś środek transportu, to bardzo się przyda do wożenia rannych. Kobiety, otwórzcie dla nich swoje domy. Gotujcie wodę i szykujcie bandaże. Będą nam bardzo potrzebne. - A czy doktor już wie? - wykrzyknął ktoś z tłumu. - Tak, wie. Wysłałem Johnny'ego McCruddena do pani Lindley, żeby uderzyła w dzwon i uprzedziła doktora. Siedząc w bryczce Will słuchał. Zdjął kapelusz, machinalnie otrzepał go ze śniegu i mocno nacisnął na ciemnowłosą głowę. I jego bryczka, choćby wyładowana, też się przyda - pomyślał. Katastrofa kolejowa, i to jeszcze w taką pogodę! Ale przecież, gdyby było ładnie, pociąg przybyłby do Rifle o czasie. Waśnie rozlegałby się gwizdek lokomotywy. A nowa gospodyni Willa, w swoim dużym kapeluszu i miejskich bucikach na cienkiej zelówce, wsiadałaby właśnie do jego bryczki, żeby z nim jechać do domu i zakłócić spokój jego sielskiego, wygodnego życia. - Może ktoś się ze mną zabierze!? - zawołał Will. - Mam jeszcze miejsce! - Ja! - wykrzyknął Johnny McCrudden pędząc w jego stronę. - Za młody z ciebie dzieciak, Johnny - odparł Will. - Ty lepiej zostań. - Ale ja mam już dwanaście lat, panie Dutcher, ja się nadam do pomocy - upierał się mały. - A, niech tam, weź go, Will, przyda się każda para rąk - powiedział Jaek Rusk. - Zaraz będę telegrafował do Denver City i Glenwood Springs, ale dopóki nie przestanie padać, to i tak nam nie przyślą pomocy. Hej, ludzie, nie stać w miejscu, zakasać rękawy i do roboty. Kilometr stąd na wschód, jak ranczo Maxfielda. No, już, szybko! Tamci biedacy nas potrzebują! Zanim Jack skończył mówić, Johnny siedział już na koźle koło Willa. - Dzięki, panie Dutcher - dyszał ciężko. - To nie będzie miły widok, Johnny, będą ranni, a może i zabici.

Wytrzymasz to, synu? - Tak, panie Dutcher, sir, daję słowo, że wytrzymam. Gniadosze musiały wyczuć napięcie, bo ruszyły z kopyta poprzez białą zasłonę śniegu, która skryła już prawie całkowicie drugi brzeg rzeki. Nie minęło kilka minut, gdy Will usłyszał syk pary, nie taki jednak jak zwykle, kontrolowany, tylko jakby żałosne zawodzenie konającej maszyny. Nawet mimo śnieżnej zawiei hałas był ogłuszający: brzęk, krzyki, ryczenie bydła, nabrzmiałe paniką ludzkie głosy, nieustająca kakofonia wrzasków, płaczu, jęków, syku pary i zgrzytania metalu o metal. Rzeczywiście kiepsko to wyglądało. - Panie Dutcher... - usłyszał głos Johnny'ego. - Uprzedzałem cię, Johnny. Ale jeszcze teraz możesz zmykać, nie ma potrzeby, żeby taki mały chłopak jak ty oglądał takie rzeczy - powiedział Will patrząc na malca surowo. - Nie, ja zostanę - odparł malec niepewnie. Pociąg wyłonił się ze śnieżycy jak widmo. Nie było go, a potem nagłe ukazał się ich oczom, jakby wyrósł spod ziemi. Scena, jaką zobaczyli, przypominała piekło. Śnieg wszystko tłumił hamując dosłownie każdy ruch. Niesione wiatrem odgłosy były na przemian to ogłuszające, to znów ledwie słyszalne. Will czuł zapach oleju i spalenizny, rozgrzanego metalu i mdlący odór krwi. Nieprzyjemne zapachy. Lokomotywa leżała na boku plując ogniem i parą, a szalejący nad rzeką wicher porywał wielkie kłęby pary wraz z krzykami rannych. Na miejscu wypadku był już szeryf. Przyjechało też sporo ludzi z końmi i wozami i z każdą chwilą przybywali nowi. Pasażerowie pociągu snuli się bez celu - pokrwawieni i w podartej odzieży. Tych, którzy mogli chodzić, miejscowi ludzie energicznie wyprowadzali z miejsca wypadku. Bydło z porozbijanych wagonów bydlęcych błąkało się poranione, albo leżało z połamanymi nogami. Leżały też, poukładane rzędami, ciała zabitych, które szybko pokrywał biały całun śniegu. Będzie ich więcej, pomyślał Will. I wtedy przypomniał sobie o gospodyni. Czy była wśród uratowanych? Czy może ta podróż na Zachód okazała się dla niej ostatnia? Boże - westchnął Will - nawet nie mam czasu na poczucie winy. Będzie na to czas później. Zeskoczył z bryczki i przywiązał konie do drzewa. Porywisty wiatr szarpnął go za poły płaszcza i Will mocniej nacisnął biały od śniegu

kapelusz. - Chodź no, Johnny - mruknął ponuro. - Czeka nas robota. Wagony sterczały pod najdziwniejszymi kątami, jakby jakieś dziecko kopnęło w złości swoją kolejkę. Wnętrze pierwszego wagonu za lokomotywą przedstawiało straszliwy widok: powykręcane siedzenia, potłuczone szkło, porozrzucane bagaże. Pod piecem służącym do ogrzewania leżał jakiś mężczyzna. Ciało było częściowo zwęglone, oczy szeroko rozwarte, przerażające. Will przykucnął i zamknął biedakowi powieki. Zaczerpnął tchu, spojrzał na ściągniętą twarz Johnny'ego i zaparłszy się nogą o wybite okno zaczął wyciągać zwłoki, które następnie wraz z Johnnym brnąc w zaspach wynieśli na zewnątrz. - No jak, Johnny, w porządku? - zapytał Will. Chłopak był biały jak kreda, ale wyraz twarzy miał zdecydowany. - Tak jest, panie Dutcher, sir. Obok nich przebiegła kobieta z gołą głową i z rozwianymi włosami, z dzieckiem w ramionach. Szlochała histerycznie. Will zatrzymał ją, ale spojrzała na niego, jakby zobaczyła diabła. - Jeśli pani pozwoli tam ze mną, to ktoś panią zabierze do miasta - powiedział. - Jadę do Salt Lakę City - wyszlochała. - Salt Lakę City. Ja się tam muszę dostać. Mój mąż... - Proszę się uspokoić. Na razie, dopóki nie uprzątną torów, nie będzie pociągów do Salt Lakę City. Ale w mieście jest telegraf, może pani zawiadomić męża. Johnny, zaprowadź panią do tej tam dwukółki. Wszystko będzie dobrze - próbował ją uspokoić Will. Szeryf apelował właśnie o parę koni do podniesienia jakiegoś przewróconego wagonu, pod którym uwięzło kilku nieszczęśników. Dochodziły stamtąd jęki, które to cichły, to znów się wzmagały, sprawiając, że Will nie po raz już pierwszy pożałował, że nie odesłał Johnny'ego do domu. Wyprzągł swoje gniadosze i podprowadził na miejsce. - Tu, Dutcher, zaprzęgnij swoje z tej strony - dyrygował akcją szeryf. - Zaraz zdobędziemy następne. Tutaj, dawajcie tutaj te konie. Konie, ślizgając się i parując z wysiłku, szarpnęły. Wagon drgnął. Ze środka dochodziły rozpaczliwe krzyki i zgrzyt rozdzieranego

metalu. Will zaklął. Wagon się ślizgał, konie nie były w stanie go postawić... Doprzęgnięto koni. Mężczyźni wrzeszczeli, przeklinając nieszczęsne zwierzęta. Wiatr zacinał śniegiem w oczy, docierając pod rondo kapelusza. Will miał ręce zgrabiałe, ubranie przepocone na wylot, ale nie dbał oto. W końcu jednak, trzeszcząc i opierając się, wagon zaczął przybierać pozycję pionową. Przeraźliwe krzyki wstrząsnęły powietrzem. W promieniu kilku metrów śnieg był ubity i poplamiony krwią. Szalało piekło. Wagon zakołysał się na pokrzywionych kołach, a następnie runął w śnieg prawym bokiem do góry. Ludzie ruszyli do środka. Na wpół żywy z wysiłku Will wyprzągł swoje gniadosze i poklepał je po mokrych kłębach. Żałował, że nie ma dla nich derek ani owsa. Wieczorem nie zabraknie im paszy. Już on tego dopilnuje. - Dobry, dobry - najpierw pogłaskał po pysku jednego konia, ą potem drugiego. - Dobry, dobry. Scena przypominała dom wariatów. Noszący rannych popychali się w ścisku. Wśród nieustępliwej śnieżycy sunął powoli strumień wyładowanych ofiarami wypadku wozów, bryczek i dwukółek. Poprzez wycie wiatru Will nie był w stanie odróżnić poszczególnych głosów. Po upływie kolejnej godziny zdał sobie sprawę, że jest skrajnie wyczerpany, na wpół zamarznięty i przepocony, nie było na nim suchej nitki. Koniecznie musi się ruszać — przemknęło mu przez myśl. Skąd ci ranni biorą siły, by krzyczeć - zastanawiał się. Sam ledwie mógł mówić. A jednak przerażające krzyki nie ustawały. Ludzie pracowali w milczeniu, z zaciętymi, popękanymi od mrozu twarzami. - Panie Dutcher! - usłyszał nagle głos Johnny'ego. - Tutaj, panie Dutcher! Will dobrnął do następnego przewróconego wagonu. Uczepiony wyrwanych drzwi Johnny machał do niego ręką. - Panie Dutcher, szybko! Will wskoczył na poskręcane żelazne schodki i brnąc wśród powyrywanych siedzeń, potłuczonego szkła i po kałuży zakrzepłej krwi dotarł wreszcie do środka. Czuł, jak pod jego ciężarem wagon zakołysał się i osiadł. Stanął jak wryty i wstrzymał oddech, ale nic się

już więcej nie poruszyło, poszedł więc dalej trzymając się siedzeń, żeby nie stracić równowagi na przechylonej podłodze. - Johnny?! - zawołał. Zza oparcia siedzenia wychynęła głowa chłopca. - Tu jestem, panie Dutcher. Will podciągnął się jeszcze kawałek, tak żeby zrównać się z malcem, który wciśnięty w kąt, pochylał się nad jakimś ciałem. - Niech pan patrzy - powiedział z wyrazem niedowierzania. Will nachylił się. Dostrzegł skrawek białej skóry, splątane włosy, ramię, kobiece biodro... - Johnny - powiedział szybko - puść mnie tutaj, ale już... Chłopiec usunął się Willowi z drogi i dopiero teraz zobaczyli wyraźnie, że była to kobieta, młoda kobieta. Nieprzytomna. A może nawet martwa. I do tego naga. Jej gładkie ciało, zupełnie nagie, połyskiwało bielą w mroku, Dla Willa był to szok; serce skoczyło mu do gardła. Odchrząknął, próbując dobyć głosu. - A niech mnie licho - wykrztusił wreszcie, patrząc w osłupieniu na wypukłość pełnej piersi, na miękką linię płaskiego brzucha. Poczuł zawrót głowy; skóra paliła go żywym ogniem. Próbował uporządkować myśli. Wszyscy ludzie z pociągu mieli podarte ubranie - poobrywane rękawy, nogawki spodni, porozdzierane spódnice. Ale nikt nie był... Nikt nie był taki... nagi. Przez wybite okno wpadł do wagonu śnieg osiadając na ciele kobiety, Will patrzył zafascynowany, jak białe płatki powoli topnieją. Wreszcie oprzytomniał i w ciasnocie porozbijanego przedziału zaczął zdejmować płaszcz. - Czy ona... - usłyszał głos Johnny'ego - czy ona żyje? - Jeszcze nie wiem - odparł, niezdarnie usiłując zawinąć kobietę w płaszcz. Musnął ręką udo, potem biodro, a kiedy otulał jej piersi, mimo woli poczuł pod palcami miękkie wypukłości. Panował nad sobą jednak, świadom zerkającego mu przez ramię chłopaka. Johnny McCrudden ma oko - pomyślał wyciągnąwszy nieprzytomną kobietę z miejsca, w którym leżała. Był zmęczony i dziewczyna wydawała mu się wyjątkowo ciężka, a do tego jeszcze nieustannie potykał się o poły własnego prochowca. W pewnym momencie kobieta jęknęła. - Chodź, Johnny - zwrócił się do chłopca - zabierzemy tę damę do miasta. Już tylko ona została.

- Jasne, panie Dutcher. - Leć do szeryfa, chłopcze, i powiedz mu, że ostatnie wagony są już puste. - A co z tą panią? - Zabieram ją do doktora. - Chętnie rozgrzałbym sobie ręce przy piecu - powiedział Johnny i tyle go Will widział. A było zimno. Śnieg wprawdzie trochę zelżał, ale wicher nadal szalał i temperatura spadała. Will położył kobietę w bryczce na workach mąki i przykrył ją plandeką. Czyżby to były zbyteczne zabiegi? Może biedaczka po drodze wyzionie ducha, zamarznie na kość? Może ma poważne obrażenia? Kto to wie? Will położył jej rękę na czole. Było gładkie i zimne jak marmur. Wargi miały niebieskawy odcień, a mokre, zmierzwione, ciemnoblond włosy, które nie sięgały nawet ramion, robiły wrażenie, jakby je w przeszłości zgolono - może na skutek febry? Na szyi zauważył drobną żyłkę, położył na niej palec i wyczuł równo bijący puls, i poczuł życie. Kim była ta kobieta? Czy jechała sama? O Boże, a może to ta nowa gospodyni przysłana przez Claya? Całkiem możliwe. Ale co z jej ubraniem? Nie zostało na niej dosłownie nic, nawet szczątków gorsetu. Jak to się mogło stać? Cholernie dziwna sprawa, ale jakieś wytłumaczenie być musi. Może któryś ze współpasażerów zwariował i w ataku szału zdarł z niej odzież i nagą zostawił, żeby umarła? Nadbiegł Johnny. - Szeryf mówi, żeby jechać do domu, że już nic nie ma do roboty, że wszyscy, którzy zostali w wagonach, nie żyją. Will że współczuciem potrząsnął głową. Zaczynał dygotać bez płaszcza, wiatr kąsał jak wściekły pies. - Jedziemy, Johnny, siadaj tam z tyłu, będziesz doglądał tej pani. Dbaj, żeby była zakryta, bo nam zamarznie na śmierć. Zmęczone koniska ruszyły w stronę miasta. Will zatrzymał się przed domem doktora, gdzie już stał z tuzin innych pojazdów. Dygocąc z zimna wziął kobietę na ręce i ruszył chodnikiem w stronę domu doktora. Zesztywniały z zimna, otumaniony, poruszał się powoli. W pewnym momencie przystanął i zwrócił się do chłopca: - Johnny, dostaniesz ćwiartkę, jak mi odprowadzisz konie do Stajni Collina. Powiedz mu, żeby je porządnie wytarł i dał im podwójną porcję owsa.

- Tak jest, panie Dutcher. - Dasz sobie radę? - Dam, panie Dutcher. - O kay, to poczekaj na mnie tam w cieple. Podwiozę cię potem do domu. Doktor Tichenor miał pełne ręce roboty. Cały jego gabinet, cały dom zapełniony był rannymi. Zdążył właśnie opatrzyć ciężej poszkodowanych i przód białej koszuli poplamiony miał krwią. Ci, którzy mogli iść o własnych siłach zostali odesłani pod opieką jednej z miejscowych kobiet i poumieszczani w hotelu, w szkole i w domach prywatnych. Gwarno było u doktora Tichenora. Kobiety i dzieci zawodziły, mężczyźni jęczeli, a doktor wydawał lakoniczne polecenia. Ale przynajmniej było ciepło. Will z ulgą położył kobietę na kozetce w saloniku, dokąd go skierowano. Przez chwilę stał jeszcze jak przykuty do miejsca, a z jego kapelusza i wąsów skapywał topiący się śnieg. - A co jest z nią? - spytała gospodyni doktora. - Właściwie to ja nie wiem, pani Fisher - odparł Will, który dopiero w tej chwili uświadomił sobie, żenię zdjął kapelusza. - Jest nieprzytomna. - Doktor jest bardzo zajęty. To musi chwilę potrwać. Idź do kuchni, Will, i weź sobie kawy. Sam wyglądasz tak, że można się przestraszyć - powiedziała pani Fisher. - Jesteś przemoczony do suchej nitki. Co ci strzeliło do głowy, żeby w taką pogodę wyjść bez płaszcza? Ale Will już jej nie słyszał. Spojrzał raz jeszcze na tajemniczą kobietę. Wyglądało na to, że śpi spokojnie. Błękitne żyłkowane powieki miała zamknięte, a ciemne rzęsy jak firanki spoczywały na alabastrowych policzkach. Jedno ze szczupłych białych ramion wymknęło się spod płaszcza i zwisało teraz bezwładnie, dotykając podłogi. Nic jej się nie stanie, jak ją na chwilę zostawi, a jemu przyda się filiżanka gorącej kawy. Kawa była czarna i mocna; wsypał do filiżanki dwie łyżeczki cukru i popijając powoli czuł, jak wraca mu życie. Zdjął grubą wełnianą koszulę i powiesił na oparciu jednego z krzeseł stojących przy piecu, żeby mu wyschła. Żałował, że nie może zrobić tego samego z bielizną, ale cóż, bielizna prędzej czy później wyschnie na ciele. Dorzucając pod kuchnię myślał o mijającym dniu. Na płycie stały, na

wszelki wypadek, gary wrzącej wody. Will wiedział, że kuchnia zawsze powinna być gorąca. Wziął ze sobą do saloniku drugą filiżankę kawy i poszedł sprawdzić, jak się miewa kobieta. Musiała się poruszyć, bo prochowiec zsunął się, ledwie teraz zakrywając piersi. Podciągnął go szybko i otulił nim leżącą. Zatrzepotała rzęsami, jęknęła i poruszyła się niespokojnie. - No, dobra, dobra - powiedział Will i natychmiast zdał sobie sprawę, że w ten sposób zwykł przemawiać do koni. Ale jak się mówi do kobiety? Skończyło się na tym, że usiadł koło niej na kanapce i cały czas pilnował, żeby nie zrzucała z siebie płaszcza, było to bowiem przy jej nagości bardzo ambarasujące. Siedział tak przez godzinę, rozmarzony bijącym od niej ciepłem i chłonąc słodki, wilgotny zapach jej włosów. Nie miała klasycznych rysów, jak uznał po dłuższym przyglądaniu się jej twarzy. Raziły go zbyt szerokie usta dziewczyny i może trochę za mocna żuchwa. Zastanawiał się, jakiego koloru może mieć oczy. Piwne, zupełnie czarne? A może błękitne jak bławatki? Nie mógł się doczekać, kiedy odzyska przytomność i otworzy oczy. Ale kobieta w dalszym ciągu rzucała się wydając ciche jęki, jak człowiek, któremu śnią się koszmary. Pod wpływem panującego w saloniku ciepła wróciły jej kolory. Policzki miała teraz różowe, jak płatki róży. Przez jakiś czas wstrząsały nią dreszcze i Will musiał ją mocniej przytrzymać, ale po chwili uspokoiła się, a jej wargi odzyskały normalną barwę. Przy każdym kontakcie z jej ciałem przed oczyma jego wyobraźni przesuwały się obrazy: biała skóra, krągłe pośladki, miękka linia bioder, brzuch, uda. Nie! Dżentelmen nie myśli o takich rzeczach. To był tylko wypadek kolejowy. Gdyby się obudziła ze świadomością, że widział ją w takim stanie... Za oknami robiło się coraz ciemniej, ale śnieżyca wyraźnie zelżała. Will przysnął ze zwieszoną głową, która lekko dotykała włosów kobiety. Nagle zerwał się na równe nogi podniecony silnym, uderzającym do głowy zapachem jej perfum.

- No i cóż my tu widzimy...? - Nad Willem stał doktor Tichenor i wziąwszy się pod boki spoglądał na niego sponad okularów. - Nie wiem. Tak ją znaleźliśmy, ja i Johnny. - Will oprzytomniał gwałtownie i wstał prostując się na całą swoją wysokość metra osiemdziesięciu. Doktor szybkim ruchem odsłonił płaszcz, ale nagle zawahał się przez moment, nie przygotowany na brak choćby gorsetu czy staniczka, Po chwili jednak wzruszył ramionami i przystąpił do badania pacjentki, przytykając jej stetoskop pod piersią. Will, speszony, zaczął się rozglądać po pustym pokoju, ale doktor pochłonięty szukaniem obrażeń i słuchaniem serca kobiety, nie dostrzegł jego zmieszania. Will odczuwał dziwne mrowienie w całym ciele. Odwrócił wzrok od krągłych białych piersi i wymamrotał: - Ach, przyniosę sobie jeszcze kawy. - I z rękami w kieszeniach opuścił salonik. - Sprowadź mi tu panią Fisher! - zawołał do niego doktor. Will przystanął. - Alę czy ta pani... to znaczy... czy mógłbym coś...? - Serce majak dzwon - odparł doktor. - Ale potrzebne jej są jakieś fatałaszki. Poproś no tu panią Fisher. Podczas gdy gospodyni szukała jakiejś damskiej odzieży, doktor kontynuował badanie. Wreszcie pchnął okulary wyżej na nos, pogłaskał się po koziej bródce i zawyrokował: - Dostała porządnie w łeb. A w terminologii medycznej nazywa się to wstrząsem mózgu. Przez kilka dni będzie wymagała opieki. Może mieć kłopoty z pamięcią. Może wystąpić czasowa amnezja. Zawroty głowy, mdłości. Gdyby zasnęła i się nie obudziła, daj mi znać, Will. - Ja? - A czy to nie jest twoja nowa gospodyni? - zapytał doktor. - No ta, której się spodziewałeś? - Ja... ja nie wiem - odparł Will marszcząc czoło. - Wszystkie inne kobiety zostały zidentyfikowane. Tylko ta jedna nie ma żadnych dokumentów. Tak, to musi być ta. A poza tym, nie mam jej gdzie położyć. Wszystkie domy w mieście są przepełnione, i to ciężko rannymi. Ale nie martw się, wkrótce odzyska przytomność i będzie jak nowa - zapewnił Willa doktor. - Jeszcze ci dołożę gratis ubranie dla niej.

Gładząc wąsa w zadumie, Will spoglądał na leżącą kobietę. - A jeśli się okaże, że ona nie jest tą gospodynią, to czy będę mógł ją odwieźć? - Mam nadzieję, że ona sama ci powie, co masz robić - powiedziała pani Fisher - niech no tylko odzyska przytomność. A teraz wynoście mi się, wy dwaj, muszę ją ubrać. To istny skandal! Droga powrotna w śnieżycy i ciemności trwała wieki. W mieście nie było gdzie się zatrzymać na noc, a zresztą konie zdążyły się najeść i wypocząć, i Will uznał, że najlepiej będzie wracać do domu. Na niebie pokazały się pierwsze gwiazdy i śnieg powoli przestawał padać. Latarnie kołyszące się wesoło po bokach bryczki rozpraszały ciemność, choć i bez tego konie doskonale znały drogę. Kobieta była ubrana, otulona wełnianymi kocami i przykryta skórą bawołu, a oni z Johnnym - owinięci ciepłymi derkami i każdy po sutym posiłku. Za godzinę będą w domu. - Jak ona się nazywa? - doszedł Willa z ciemności głos Johnny'ego. - Nie wiem. - Ale to przecież pana nowa gospodyni - powiedział chłopak. - Na to wygląda. Ale nie znam jej nazwiska. Muszę zaczekać, aż odzyska przytomność, wtedy ją zapytam. - Szczęście, że nie została zabita, prawda, panie Dutcher? - To chyba cud. Od czasu do czasu dochodziły ich jęki kobiety i wtedy Johnny gramolił się do tyłu i sprawdzał, czy chorej czego nie potrzeba. Will zastanawiał się, jak długo kobieta będzie w takim stanie - ile godzin, a może dni...? Powinien był zadać doktorowi więcej pytań. A jeśli odzyska przytomność, ale zostanie na zawsze pomylona? Jeśli nie będzie wiedziała, kim jest? Tylko tego Willowi brakowało do tej trójki dzieciaków - pomylonej inwalidki. Powinien był powiedzieć: nie - że jej nie weźmie, a przynajmniej dopóki się nie dowie, kim ona na dobrą sprawę jest. Podrzucił Johnny'ego do domu i został mu już tylko niewielki odcinek drogi do własnego rancza, zwanego powszechnie ziemią Dutchera - żadnych tam wymyślnych nazw, jak to u bogatych Anglików. Cechował bydło po prostu literą D. Wszyscy w promieniu jakichś stu pięćdziesięciu kilometrów znali jego rozległą majętność. A po śmierci Jessego i Clary Will objął i przyłączył do swoich i ich grunty; tysiąc akrów, w większości już teraz ogrodzonych, z dobrą

wodą. A i dom po bracie też się przydał dla sezonowych pastuchów, gdy byli potrzebni. Will zwykle szedł najpierw do stajni, ale tym razem zatrzymał konie przed drzwiami kuchennymi. Zawołał na Antonia, który zapewne już spał, i obszedł bryczkę dokoła, Boże wszechmogący, ależ ta kobieta ważyła! Chyba więcej niż dwa worki mąki. Pewnie bliżej trzech. Ale nie była tłusta, Will mógł zaświadczyć. A może po prostu to on był wykończony. Koce wlokły się po ziemi i Will kopnął w drzwi butem. : - Antonio! W kuchni zabłysło światło i drzwi się otworzyły. Will obrócił kobietę i przeszedł obok zdumionego, na pół przytomnego Antonia. - Queva? - To jest nasza nowa gospodyni, Antonio. - Ona śpi? - Była katastrofa. Pociąg się wykoleił. Jest nieprzytomna. O Boże, muszę ją gdzieś położyć. - Przeszedł przez kuchnię do pokoju i położył ją na sofie. Antonio cały czas zaglądał mu przez ramię. - Jestem wykończony, Antonio. Miałem ciężki dzień. Musiałem pomagać przy ratowaniu ludzi. - Była straszna śnieżyca, szefie. Myślałem, że pan zanocuje w mieście. - I zanocowałbym, ale w mieście szpilki nie wsadzisz. Jest ze setka rannych. Hotel przepełniony, domy przepełnione. Miałem do wyboru: albo nocować w Stajniach Collina, albo wracać do domu. - Zdjął kapelusz i rzucił na krzesło. Stał z włosami przylepionymi do głowy, z rękami na biodrach, i spoglądał na kobietę. - Ona młoda - powiedział Antonio. - Myślałem, że dostaniemy jakąś zasuszoną staruszkę. - Pewnie byłoby i lepiej - mruknął Will. - Może jej się tu nie spodoba. Może będzie chciała wracać do domu - rzekł Antonio z nadzieją w głosie. - Może - odparł Will. - Dzieci w porządku? - Śpią. - Wiesz co, Antonio, zaniosę ją do gościnnego pokoju. - Przygotowałem łóżko, jak pan kazał.

- Dobrze. - Will zaczerpnął tchu, jedną rękę podłożył pod kolana kobiety, drugą pod ramiona i podniósł. Głowa opadła jej na bok. - Zaczynam nabierać wprawy - mruknął wchodząc po schodach. Przed nim wąskim korytarzem szedł Antonio z lampą naftową. Will musiał trochę przechylić kobietę, żeby się zmieściła w drzwi, mimo to jednak otarł sobie kłykcie o futrynę i zaklął pod nosem. Kładł właśnie swój ciężar na łóżku, kiedy z poddasza zeszła i stanęła w drzwiach Mary we flanelowej nocnej koszuli i jasnymi warkoczykami, jak mały biały duszek. - Wujku Willu - odezwała się swoim nazbyt dorosłym tonem - co się tu dzieje i kto to jest ta pani? Will westchnął. - Myślę, że to jest nasza nowa gospodyni. Została ranna w katastrofie kolejowej. - W katastrofie kolejowej? - W katastrofie kolejowej? - Jak echo powtórzył drugi głos. I po chwili jeszcze jeden, znacznie cieńszy. - W katastrofie kolejowej, wujku Willu? Do diaska, cała trójka się obudziła. Obaj chłopcy i Mary. Będzie im musiał wszystko tłumaczyć od początku. - Na wschód od miasta wykoleił się pociąg numer trzy z Denver City. Spędziłem tam cały dzień pomagając ratować rannych ludzi. Bo ta pani to jest pewnie ta nowa gospodyni, którą miał nam przysłać wujek Clay. - A co jej się stało? - zapytał Burkę, najmłodszy, szeroko otwierając oczy i mocno ściskając koc pod pachą. - Uderzyła się w głowę. Ale doktor mówi, że szybko odzyska przytomność i będzie jak nowa. - O - powiedział Burkę. - G - powtórzył jak echo Jesse. Will przeczesał włosy swoją dużą dłonią. Boże, ależ był zmęczony. Spocony, brudny i wykończony. Odwrócił się od ciekawskich dzieciaków i spojrzał na Owiniętą w koce jak mumia, leżącą na białej kapie kobietę, na jej bladą twarz i potargane włosy. Doszedł do wniosku, że powinien ją jakoś wygodnie ułożyć. Mimo to stał dalej bezradnie, nie wiedząc, co począć.

Wreszcie zaczął niezdarnie wyciągać spod niej koce. Pani Fisher ubrała ją w czarną workowatą suknię, nic eleganckiego, czarne pończochy i zwykłe czarne buciki. A pod spodem... nawet nie śmiał pomyśleć. Kiedy wychodził, gospodyni doktora rzuciła mu jeszcze tobołek z nocną koszulą, czystą halką i szlafroczkiem. Pewnie powinien ją przebrać w koszulę nocną. Ale nie miał pojęcia, jak się do tego wziąć. - Do diabła - mruknął i nagle zdał sobie sprawę z obecności dzieci, z pewnością oburzonych jego językiem. - Przepraszam - powiedział krótko, co jednak nie rozwiązało jego problemu. Will Dutcher miał trzydzieści cztery lata. Nigdy nie był żonaty i nie znał się na damskich fatałaszkach. Niewiele miał do czynienia z kobietami, a tych, z którymi się stykał, nie musiał rozbierać. Potrafił złapać krowę na lasso, ujeździć konia, pokierować ludźmi, obrobić pole, czy ugotować na ognisku solidny posiłek. Ba - gdy było trzeba, potrafił nawet zabić człowieka. Ale niech go licho, jeśli wiedział, jak rozebrać kobietę. Pozostał kawalerem z wyboru, mimo że niejedna chętnie wzięłaby go sobie na męża. Ale Will, nawykły do tego, by decydować o sobie, egoistyczny, a często i mrukliwy, wiedział, że nie będzie łatwym partnerem. Glay mówił o nim, że jest nieprzystępny, zaś Clara, bratowa, utrzymywała, że choć stanowi dobrą partię, to jest człowiekiem o trudnym usposobieniu. Will nie lubił, żeby mu ktokolwiek wchodził w drogę, i dlatego żywił obawy co do obecności w swoim domu gospodyni, którą postanowił mu przysłać Clay. Może Antonio pomoże mu z tą koszulą i z tymi piekielnymi guziczkami, haczykami i w ogóle. Już miał zawołać starego, ale na myśl o tym, że na tej kobiecie, na jej białej skórze, miałby spocząć wzrok innego mężczyzny, doznał dziwnego skurczu i słowa uwięzły mu w gardle. Inny mężczyzna miałby zobaczyć gładkie krągłości jej bioder, nóg, piersi... nie, nigdy! Will obserwował drobne ruchy kobiety. Jej twarz skurczyła się nagle w dziwnym grymasie, a potem odprężyła się, wargi zadrżały, ale nie wydały głosu. Zacisnęła pięść, a następnie ją otworzyła. Kobieta. Jak mógł dać Clayowi wmówić sobie coś podobnego? No cóż, albo sam sobie poradzi, albo będzie tu sterczał gapiąc się na nią przez całą noc jak idiota. Ale zaraz, gdzie jest ta koszula?

Odwrócił się i w drzwiach gościnnego pokoju zobaczył trójkę wpatrzonych w siebie malców. - W tej chwili wracajcie do łóżek, bo jak nie, to wam zaraz przetrzepię skórę - ofuknął ich ostro. Słysząc odgłos zamykanych na górze drzwi Will znów odwrócił się do złotowłosej kobiety. Clay ani słowem nie wspomniał w swoich listach, jak cholernie ładna jest ta dziewczyna. Tylko tyle, że jest pracowita i ma dobre referencje. Will sam nie wiedział, czy ma być z tego powodu zły, czy zadowolony. Nachylił się nad nią w poszukiwaniu guzików, które, jak się spodziewał, powinny być gdzieś koło szyi, kiedy nagle stwierdził, że patrzy w jej oczy. Otwarte, błękitne oczy - jak zdążył zauważyć, nim zaszły mgłą i znów się zamknęły. Niezdarnie przystąpił do dzieła. Emily miała takie uczucie, jakby pływała w głębokiej, błotnistej wodzie i nie mogła się wydostać na powierzchnię. Od czasu do czasu widziała nad sobą twarz, falującą, nieosiągalną. Gdzieś w głębi duszy wiedziała, że ta twarz należy do mężczyzny, którego jednak nie znała. I nagle poczuła, że została wyciągnięta z ciemnych opiekuńczych głębin i rzucona w chłód tak wielki, że cała pokryła się gęsią skórką, że dotykają jej jakieś ręce, przed którymi cofa się z jękiem. To potworne uczucie trwało bardzo długo, zanim te same ręce wpuściły ją z powrotem w ciepłe, mroczne wody, gdzie mogła nadal spokojnie pływać. Czas stracił dla niej jakiekolwiek znaczenie. Słyszała głos, głęboki, szorstki, ponaglający, żeby za nim szła, ale tak była zmęczona, tak wyczerpana, że opierała się jego natarczywym wezwaniom. Kiedy podpływała zbyt blisko powierzchni, czuła dojmujący ból, ostry i dokuczliwy. Czasem ten głos i kojący chłód na czole pozwalały jej od nowa zanurzyć się w dobroczynnych wodach. Próby wypłynięcia na powierzchnię były zbyt bolesne, dryfowała więc i dryfowała bez końca... Nagle prosto w twarz zaświeciło jej ostre światło. Emily otworzyła oczy czując w skroniach rozdzierający ból. Była sama. Sama w przytulnym pokoju, przykryta po szyję szorstkim wełnianym kocem. Próbowała unieść się na łokciach, ale padła, porażona bólem. Oddech miała krótki, spazmatyczny. Znów musiała się zdrzemnąć, bo kiedy otworzyła oczy, dębowa komoda w drugim końcu pokoju była zalana światłem słonecznym.