Ninni Schulman - 03- Odpowiedz, jesli mnie slyszysz.pdf

Pewnie nie wiecie, co chce wam powiedzieć stumilowy las. Żadnej zagrody, żadnego domku na przestrzeni kilometrów, tylko las. Wyrośnięty sosnowy bór z twardą korą i grubymi konarami, nie młodniak z miękką korą i gałązkami, które mogą obgryzać zwierzęta. Gdyby nie spadł śnieg, wędrowałyby po lesie przez kilka dni, a teraz nie mogą nawet przez niego przejść. Zostały tam wszystkie sarny i ludzie też tam giną. Selma Lagerlöf Opowieść o dworze

ŚRODA 10 PAŹDZIERNIKA 1 Gdyby Bodil Sanner wiedziała, że to ich ostatni wspólny kwadrans, może powiedziałaby coś więcej. Tymczasem stała przy zlewie w szlafroku i grubych skarpetach, pakując kiełbaski, zupy w proszku i gotowane jajka i błądząc myślami gdzie indziej. Nie słyszała stukania chodaków Pära w piwnicy ani trzaśnięcia, gdy zamykał szafkę na broń. Ani Alvy skrobiącej łyżką o dno talerza z płatkami. Całą swoją uwagę skierowała na drogę. W ostatnich dniach widziała kilka razy, jak przejeżdżał samochodem. Myśląc o tym, poczuła gęsią skórkę na plecach i udach, i owinęła się mocniej szlafrokiem. Patrzył w stronę domu, ale nie zwolnił, nie pomachał jej ręką – dokładnie tak, jak uzgodnili. Poczuła przepływające przez nią ciepło, gdy pomyślała o przyczepie kempingowej przy domku rybackim, tylko o kilkaset metrów stąd. We wsi było jeszcze ciemno i samochody nie zaczęły zjeżdżać na miejsce zbiórki. Bodil sądziła, że pomysł Alvy, by wziąć z ojcem udział w polowaniu, ulotni się, gdy zadzwoni budzik, ale teraz siedziała przy stole w łagodnym blasku lampy na oknie i jadła kanapkę. Na długie rzęsy nałożyła maskarę, a kredka do oczu unosiła je lekko w górę w kącikach. Pryszcze na podbródku pod grubą warstwą pudru wyglądały jak niewielkie bezbarwne wypukłości. Wlała machinalnie gorącą czekoladę do termosu, tego czerwonego, obtłuczonego, który towarzyszył jej od czasów przedszkolnych, i zakręciła go. – Może coś źle zrozumiałaś, ale to nie będzie zabawa – rzekł Pär, kiedy wrócił z piwnicy ze sztucerem w jednej ręce i butami w drugiej. Alva oderwała wzrok od komórki leżącej koło niej na stole, dotykając jej tylko od niechcenia palcem wskazującym, ale nie odpowiedziała. Zdradziły ją zaczerwienione uszy. Pär spojrzał na żonę, szukając rodzicielskiego porozumienia, lecz ona pochyliła się nad plecakami, wciąż przesiąkniętymi zapachem dymu z ogniska, mchu i starych kanapek z serem, chroniąc się w gorączce pakowania. Że też on zawsze musi się jej czepiać i krytykować. Miał dziwną potrzebę, by wszystko komentować. – Mam nadzieję, że coś dzisiaj ustrzelicie – powiedziała. W jej głosie zabrzmiał przesadny entuzjazm. Po dwóch dniach polowania jedynym łupem była łosza i dwa byki. Jeżeli dalej pójdzie w tym tempie, będą musieli polować aż do pierwszego śniegu, by odstrzelić przewidzianą liczbę. Wcześniej naprawdę by się tym przejęła. Teraz była tylko zdziwiona, że udało jej się zdobyć na taki serdeczny ton. – No tak – odrzekł Pär. – Ale może lepiej nie robić sobie wielkich nadziei. Kiedy wilk weźmie swoje, dla nas nie zostaje dużo. Bodil zapięła plecaki i wymamrotała cicho: „Tak, tak, oczywiście”. Kątem oka zobaczyła, jak Alva zbiera talerz i filiżankę i przeczesuje palcami jasną grzywkę. Na dworze wciąż panował spokój. Niemal słychać było tę ciszę.

– Komórkę możesz zostawić w domu – rzucił Pär. – I tak nie będziesz mieć zasięgu w lesie. Alva wstawiła naczynia do zmywarki i jeszcze raz przygładziła grzywkę. Trudno było zgadnąć, o czym myśli. Pär stał nieruchomo przed termometrem przy kuchennym oknie. Nie wyglądał na szczęśliwego. – Co się dzieje? – zapytała Bodil, kiedy Alva wyszła z kuchni. Nadal obserwował termometr za oknem. Od kilku miesięcy słyszała, jak przewraca się w łóżku w nocy i wzdycha wieczorami przed telewizorem, myśląc, że ona tego nie słyszy. – Jestem tylko trochę zmęczony – powiedział w końcu. Jasne. Bądź sobie prawdziwym twardzielem. Nie mam już siły tym się przejmować. Straciła rachubę, ile razy próbowała go skłonić do opowiedzenia, co go tak niepokoi. Odgłos dobiegający z drogi sprawił, że schyliła się nad stołem i wyjrzała. Kiedy zobaczyła przejeżdżające srebrne santa fe, jej ciało przebiegł dreszcz. – Co się stało? – zapytał Pär. Bodil odwróciła twarz. Skłonność do czerwienienia się Alva odziedziczyła po niej. – Co się stało? – powtórzyła tonem ostrzejszym, niż zamierzała. – Od dawna jesteś taki zmęczony. Jeśli to się wkrótce nie zmieni, będziesz musiał iść do lekarza, zrobić badania. – Ty wiesz najlepiej, co myślę o lekarzach. No tak. Że musi być jakiś bardzo widoczny powód, by do nich iść: rana, złamana noga. Inaczej odeślą cię do domu z opakowaniem alvedonu. Tak, wiedziała o tym. Bodil oparła się o zlew i niecierpliwym ruchem poprawiła pasek od szlafroka. Rumieniec wreszcie znikł z jej twarzy. – Chrzań to – powiedziała. – Chrzań lekarzy, snuj się dalej po domu i narzekaj. Pär zacisnął zęby, wziął sztucer i buty i wyszedł do przedpokoju. Mięśnie szczęk pracowały. Bodil szła za nim w milczeniu z plecakami. Nie miała mu już nic do powiedzenia. Alva czekała, ubrana w czarną kurtkę Fjällräven, dżinsy i kalosze. Cyklistówka z logo New York Yankees była odpowiedzią na polecenie Pära, by włożyła na głowę coś czerwonego. Czapka zimowa nie wchodziła w rachubę. – Dobrze się ubrałaś, mała, żeby nie zmarznąć? – zatroszczyła się Bodil. – Legginsy i skarpetki? Alva podniosła wzrok znad komórki i kiwnęła głową. – Tak. Nie potrafiła ukryć pod obojętnym wyrazem twarzy, jak bardzo chciałaby już wyjść. Poprawiła czapkę i znów przygładziła włosy, by równo opadały na ramiona. – Tak jak mówiłem, komórkę możesz zostawić w domu – powtórzył Pär i wyjął z kieszeni lampę błyskową. – Ale ja chcę robić zdjęcia. Przy tym zasięg nie ma znaczenia. – Dobrze, rób, jak chcesz – poddał się Pär. – Ale nie miej do nikogo pretensji, jeśli zgubisz ją w lesie. Czemu miałaby to zrobić?, pomyślała Bodil. Ona nigdy niczego nie gubi, a zwłaszcza telefonu. – No, to jedziemy – zarządził Pär. – Powodzenia. Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić. Pär otworzył drzwi i rzucił jej szybkie spojrzenie. Potem wyszli.

2 Cztery stopnie mrozu. Niech to diabli. Petra Wilander otworzyła bagażnik swojego subaru i pozwoliła Royowi wskoczyć do środka. Postawiła plecak na tylnym siedzeniu i odszukała skrobaczkę do lodu, która leżała od wiosny w schowku na drzwiach od strony kierowcy. Czuła się nieco ociężała i sztywna po dwóch długich dniach w lesie, ale wiedziała, że będzie lepiej, kiedy wejdzie w rytm. Przynajmniej lód trochę puścił. Białe płatki leciały na wszystkie strony. Petra nigdy nie miała problemów z porannym wstawaniem w czasie polowania na łosie. Myśl o dniu spędzonym w lesie, z dala od wszystkich obowiązków, sprawiała, że rano nie czuła się taka senna jak w zwykłe dni. W tym roku było jednak inaczej. Odkąd została szefową policji, straciła swój bezpieczny azyl. Strzepnęła resztki śniegu ze skrobaczki, nim odłożyła ją do schowka, i usiadła za kierownicą. Była jeszcze ciemna noc, gdy wyjeżdżała tyłem z garażu. Lasse siedział w piżamie przy kuchennym stole. Jadąc Dalavägen usłyszała, jak Roy układa się wygodnie z tyłu. Przez te wszystkie lata nauczył się, że podróż na północ zajmuje trochę czasu. Hagfors spało jeszcze, kiedy omijała spowalniacze przed komisariatem. W pokoju Folkego paliło się światło, jego okno wyglądało w ciemności jak ciepły, żółty prostokąt. W ciągu sklepów przy Köpmangatan było pusto, nie licząc nowo otwartej kafejki. Żaluzje zasłaniały oba okna wystawowe w zlikwidowanym sklepie z ubraniami. Do okna salonu fryzjerskiego przyklejony był od wewnątrz duży kawał tektury z napisem „Do wynajęcia”. Fasada szkoły Asplund zaczynała się łuszczyć, a rynny odchodziły miejscami od ścian. Gmina na próżno starała się sprzedać stary budynek gimnazjalny. Obraz nędzy i rozpaczy, pomyślała Petra. Kto by chciał coś takiego? W samochodzie zaczynało się wreszcie robić ciepło. Petra zdjęła rękawice i włączyła radio. Po chwili zobaczyła Hagfors znikające w tylnym lusterku. Niedługo zostanie tylko las i lśniący czarny asfalt. Na poboczu szosy migotała cienka warstewka szronu. Kiedy zaczęły się lokalne wiadomości, podkręciła głośność. „Policja nie zdradza wiele na temat śledztwa w sprawie zabitej przez kłusowników wilczycy, którą znaleziono w weekend na południe od jeziora Nain, a jednocześnie apeluje do społeczności o pomoc. Christer Berglund, pełniący obowiązki szefa policji w Hagfors, prosi wszystkich, którzy w połowie zeszłego tygodnia przebywali w okolicy Narsdammen i Majanpäsmossen i zauważyli coś niepokojącego, o zgłoszenie się na komisariat…” Zawsze można mieć nadzieję. Pytanie, czy ktoś się odważy. W sobotę policja otrzymała z anonimowego adresu hotmail informację o martwym wilku ukrytym pół kilometra na zachód od Narsdammen. Christer i Folke pojechali tam i znaleźli go niemal od razu. Wyglądało na to, że został zastrzelony z bliskiej odległości kilka dni wcześniej. „W północnym Värmlandzie zapowiada się słoneczne przedpołudnie z temperaturą około trzech stopni poniżej zera. Po południu zachmurzenie. Możliwe opady deszczu z dodatkiem śniegu”. Kiedy Petra skręciła na miejsce zbiórki, niebo różowiło się po drugiej stronie jeziora. Na placu przed budynkiem ciemne sylwetki poruszały się jak cienie w blasku ogniska. Roy wstał, ledwo wyłączyła silnik. Dreptał teraz w miejscu i niecierpliwie skomlał.

– Już niedługo – uspokoiła go. – Odpocznij jeszcze trochę. Zimno kąsało ją w nos, prawie żartobliwie, kiedy wysiadła na zmarzniętą ścieżkę. Zostawiła plecak na tylnym siedzeniu, wzięła tylko rękawiczki i zamknęła drzwi. Jan-Åke Qvist i Oliver Långström stali za toyotą Olivera i rozmawiali. Jan-Åke gestykulował żywiołowo, a Oliver wyjmował coś z bagażnika. Kiedy Petra podeszła, rozmowa ucichła. – Dzień dobry – przywitała się. – Cześć, cześć – odpowiedział Oliver i zatrzasnął bagażnik. Jan-Åke tylko krótko skinął głową. Prawie wszyscy uczestnicy polowania zebrali się przy ognisku w małych grupkach. Widziała ich skulone ramiona i białe obłoczki oddechów. Janet Antonsson siedziała z szeroko rozstawionymi nogami razem z Klasem Sannerem i Peo Hanssonem. Ernst Losjö miał na sobie płaszcz i kapelusz z opaską odblaskową. Petra się zdziwiła, kiedy zapytał o miejsce w grupie. Pierwszego dnia przywitał się z nią jak z dawną znajomą, ale potem trzymał się na uboczu. Prawdopodobnie obudziła wspomnienia, do których nie chciał wracać. Ona też nie zapomni tamtych dni po Nowym Roku, kiedy zaginęła jego córka. Teraz stał i gawędził z drugim nowym w zespole. Henrik? Åhman? Czy tak się nazywał? Przybył z południa i mieszkał w przyczepie kempingowej stojącej koło domku rybackiego. Przez okno przybudówki zobaczyła Waldemara Hallinga, pochylonego nad papierami razem z Fransem Mogårdem, który miał go zastąpić w funkcji prowadzącego. Petra myślała, że Waldemar zrezygnuje z prowadzenia polowań po wypadku, ale on się nie poddawał. Zapięła pod szyję zamek błyskawiczny swetra, wciskając podbródek w ciepłą wełnę. Brat Klasa, Pär Sanner, wysiadł z samochodu. Towarzyszyła mu córka. Spod czerwonej czapki z daszkiem wystawały długie jasne włosy. Alva. Jeśli Petra dobrze pamiętała, była parę razy na ich spotkaniach jako mała dziewczynka. Pär wyglądał na skrępowanego obecnością córki, jakby nie całkiem wiedział, jak ma się zachować. Stanęli nieco z boku i Petra do nich podeszła. – Więc dzisiaj będziesz z tatą w lesie? – zapytała. Alva kiwnęła głową, przestępując z nogi na nogę. – Podejdź trochę bliżej ogniska, jeśli ci zimno – zaproponował Pär. Ona jednak wolała zostać przy nim. Wcisnęła głowę w podniesione ramiona, kiedy przyczłapał do nich Peo Hansson w watowanych nausznikach powiewających koło twarzy. – Oho, ale mamy dziś miłego gościa. Alva uśmiechnęła się, próbując ukryć wstrząsający nią dreszcz zimna. – Cieszę się, że jesteś z nami tutaj – ciągnął Peo. – Muszę ci jednak coś powiedzieć: jeśli zobaczysz, że ktoś strzela do łosia, trzymaj się z daleka. Zrobił ruch głową w stronę Pära i mrugnął okiem, mając pewnie na myśli spudłowany strzał do byka w poniedziałek. Pär, który sam uwielbiał mówić o niepowodzeniach innych, nie zmienił wyrazu twarzy. Petra słyszała przynajmniej dziesięć razy historię o nagance, która przeszła kilkanaście kilometrów w niewłaściwym kierunku, wchodząc w cudzy rewir. Tyle samo tę o Holendrze, który wpadł do jeziorka Rommamäck i wstał, mając w kapeluszu pełno wodorostów. Teraz jednak Pär się nie odgryzł. Na chwilę zapadła cisza. Alva włożyła ręce do kieszeni kurtki, nie przestając dreptać w miejscu. – Czy słyszałaś opowieść o zaczarowanym łosiu? – zapytał Peo. Alva pokręciła głową. Pär szukał spojrzenia Petry. Znów zaczyna swoje, mówiły jego oczy. To męczące. Ale nie będziemy

mu przeszkadzać. – No to teraz usłyszysz. Był chłodny świt, zupełnie jak dzisiaj. Mgła leżała nad oszronionym trzęsawiskiem na początku południowej części Stumilowego Lasu. Peo pochylił się i z przebiegłym wyrazem twarzy zaczął opowiadać o młodym myśliwym, który wybrał się na polowanie. – Przechwalał się swoją piękną bronią i powszechnie znaną zręcznością. Opowiadał, że umie trafić łosia w ucho z odległości pół kilometra. Jego narzeczona spojrzała na niego surowym wzrokiem i powiedziała, że tego dnia nie wolno mu zastrzelić żadnego łosia. Ze względu na nią. – Jeśli mnie kochasz – rzekła, obracając na palcu pierścionek, który dostała od niego poprzedniego wieczoru – jeśli mnie kochasz, musisz obiecać, że zrobisz tak, jak powiedziałam. Myśliwy niecierpliwie kiwnął głową i ruszył w drogę. Dzień okazał się bardzo szczęśliwy dla całej drużyny. Prawie wszyscy ustrzelili przynajmniej po jednym łosiu i teraz cieszyli się i śmiali. W drodze do domu myśliwy zobaczył nagle łosia stojącego samotnie na wzgórzu na tle zachodzącego słońca. Była to śnieżnobiała łosza, największa, jaką w życiu widział. Zdawała się niemal lśnić w mroku. Przypomniał sobie słowa narzeczonej, ale machnął na nie ręką. Tego łosia nie mógł odpuścić. Peo przerwał na chwilę opowieść. – Myśliwy ubił białą łoszę jednym strzałem. W tej samej chwili poczuł, jakby jego też trafiła kula prosto w serce i ogarnął go wielki żal. Kiedy koledzy znaleźli go przy martwej łoszy, w jednej ręce trzymał chustę swojej narzeczonej, a w drugiej małą złotą obrączkę. Peo znów umilkł, przyglądając się uważnie twarzy Alvy. Potem podniósł lewą rękę, zdjął rękawiczkę i pokazał swoją ślubną obrączkę. – A to jest właśnie ona. Alva parsknęła śmiechem. Spod makijażu wyjrzało dziecko, którym jeszcze niedawno była. Petra spojrzała na wierzchołki drzew. Kiedy Peo opowiadał swoją historię, niebo się przejaśniło, stało się białe jak papier. Waldemar Halling stanął na drewnianej ławce biegnącej w kwadracie wokół ogniska, by odczytać listę obecności. Po każdym nazwisku dobiegało z grupy stłumione „jest”. Odpowiedź Alvy ledwo było słychać, kiedy jej imię zostało wyczytane na końcu. – Dobrze – powiedział. – Teraz wiecie, kto ma wrócić z lasu pod koniec dnia. Waldemar zszedł z ławki i skierował się w stronę flipcharta stojącego przed otwartym domkiem, zwanym przez nich ubojnią, w którym oprawiali upolowaną zwierzynę. – Tak, jak widać, zaczynamy dzisiaj w Rensberg – powiedział, patrząc na mapę. Stanowiska układały się na niej w literę J i Waldemar wytłumaczył, jak przewodnicy psów mają podejść z północnego zachodu, a potem skręcić na południe i, jak dobrze pójdzie, przegonić ewentualne łosie w stronę myśliwych. – Mamy dzisiaj trzy psy. Petra przyszła z Royem, Oliver z Rambo i Jan-Åke z Lissie. Petra zdążyła już poznać tamto miejsce. Pagórkowaty teren był jednym z najtrudniejszych rewirów łowieckich. – Muszę jeszcze powiedzieć o dwóch rzeczach – ciągnął Waldemar. – A właściwie o trzech. Spojrzał na Alvę i rzekł: – Na polowaniu ważne jest, by trzymać się wyznaczonego miejsca, swojego stanowiska. Nie wolno biegać po lesie, bo można zostać przez przypadek zastrzelonym. Tak jakby o tym nie wiedziała, pomyślała Petra. Waldemar znów zwrócił się do całej grupy. – Wieczorem po polowaniu wszyscy tu zostaną. Nie chcę słyszeć, że ktoś musi iść do domu zająć się

dziećmi lub czymś innym. Wszyscy będą pomagać. Kiedy nikt nie zaprotestował, mówił dalej: – A kiedy strzelamy, musimy trafić prosto w serce, nigdzie indziej. Na każdym kilogramie uszkodzonego mięsa tracimy od czterdziestu do pięćdziesięciu koron, w zależności od miejsca trafienia. W ciągu roku wychodzi dużo pieniędzy. Klas Sanner skierował wzrok gdzieś przed siebie i jeszcze głębiej wcisnął ręce w kieszenie. Zrozumiał aluzję i wiedział, że ma się czego wstydzić. Postrzelona łosza leżała i rzęziła na skraju Dodlimyren z dwiema brzydkimi ranami szyi, nim w końcu znalazł ją Roy. – Więc celujcie dokładnie – zakończył Waldemar. W międzyczasie wyjął plik ponumerowanych kart, które zaczął tasować. Kiedy przemieszał je kilka razy, rozłożył je jak wachlarz i kazał każdemu z myśliwych wybrać jedną Petra zobaczyła, jak Peo bierze kartę i odwraca jednym ruchem. 208. Stanowisko przy drodze po stronie północno-wschodniej. Od dobrych paru lat nie zabito tam żadnego łosia. – Tja – mruknął i wzruszył ramionami. – Przynajmniej nie będę musiał daleko chodzić. Kiedy przyszła kolej na Pära, pozwolił Alvie wyciągnąć kartę. Wylosowała stanowisko na samej górze. – 224. Zobaczymy. Nie jest najgorsze – rzekł Pär miękkim głosem. Ostrożnie przeprowadził Alvę koło Petry i dalej przez grupę myśliwych do flipcharta i pokazał jej na mapie, gdzie będą siedzieli i jak się tam dostać, lecz Alva nie sprawiała wrażenia szczególnie zainteresowanej. Wyjęła z kieszeni kurtki komórkę i niezdarnymi ruchami zdjęła jedną rękawicę. Przez chwilę wydawało się, że upuści komórkę, lecz to rękawica upadła na ziemię. Alva zostawiła ją tam, podniosła telefon wysoko nad głowę i drżącą ręką zrobiła uczestnikom kilka zdjęć. Czyżby zdążyła już tak zmarznąć? Jak w takim razie wytrzyma na stanowisku na cienistym stoku? Alva sprawdzała rezultaty fotografowania na wyświetlaczu i zdawała się zupełnie nie słuchać tego, co mówi ojciec. – Czy wszyscy wiedzą, gdzie mają być i jak tam dojść? – zapytał Waldemar, spoglądając na zegarek. Zewsząd dały się słyszeć potakujące pomruki. – Jest za piętnaście ósma. Zaczynamy o wpół do dziewiątej. Życzę wszystkim powodzenia. Mam nadzieję, że będzie nam dzisiaj sprzyjać szczęście. I, jak powiedziałem, celujcie dokładnie. 3 Kiedy Christer wyszedł z łazienki, Torun właśnie kończyła jeść. Popatrzył na nią, zatopioną w lekturze porannej gazety i obejmującą jedną dłonią kubek z kawą. Przed jej twarzą, tuż nad gazetą, dyndało pasemko włosów. – Myślałem trochę o tej wyspie kuchennej – zaczął. – Możemy przynajmniej popatrzeć na ceny. – Mhm – mruknęła, nie podnosząc wzroku. – Może to wcale nie jest takie drogie. Christer leżał bezsennie przez parę godzin i rozważał na wszystkie strony wieczorną kłótnię. Choć właściwie nie chciał nazywać tego kłótnią, tylko czymś w tym rodzaju.

Kobieta w banku zaakceptowała ich wyliczenia, lecz nie mogła dać im kredytu przewyższającego wartość domu. On sam nie miał wielkich oszczędności, Torun też nie. – Jeśli zrobimy większość sami, może się uda – ciągnął. – Mhm – powtórzyła Torun. Nie wiedział, czego się spodziewać, lecz miał nadzieję, że ona choć trochę się ucieszy. Przynajmniej na niego spojrzy. – Nie uważasz, że tak będzie dobrze? – zapytał. – Tak, oczywiście. Nareszcie podniosła wzrok. – Ale? – Nie, nic. – Nie wyglądasz na zadowoloną. – Jestem tylko trochę zmęczona. – Mogę zapytać tatę, czy to ściana nośna. Może się pomyliłem, może nie jest, a wtedy wszystko byłoby prostsze. Christer próbował wyobrazić sobie kuchnię w domu rodziców, wyburzoną i połączoną z salonem. Było to trudne, prawie niemożliwe, ale ufał Torun. Pytanie tylko, jak to zrobić. I ile będzie kosztowało. – Może wystarczy wziąć piłę łańcuchową i przepiłować? – próbował zażartować, lecz nawet nie zaszczyciła go spojrzeniem. Gdyby tylko znów mógł zobaczyć ten błysk w oczach, jaki miała wieczorem, kiedy zaczęła opowiadać o swoim pomyśle. I dołek w policzku. Mały, wesoły księżyc. – Zrób to – skwitowała. – Tak będzie dobrze. Złożyła gazetę i wstawiła kubek do zlewu. Gdy wychodziła do przedpokoju, Christer wziął ją w objęcia. Trochę sztywno objęła go ramionami. – Chyba się nie kłócimy? – zapytał. – Nie, skąd. – Co jest nie tak? Nie chcę, żeby było tak dziwnie między nami, kiedy jedziesz. Torun spojrzała w sufit, jak zawsze, gdy starannie ważyła słowa. Kiedy odpowiednie ich sformułowanie było ważne. Aby nie zranić. – Myślę tylko, że przykre jest to twoje negatywne nastawienie. – Ależ, kochanie. Jestem tylko realistą. Remont zawsze okazuje się droższy, niż się wydawało. Torun chciała się wyswobodzić z jego ramion, czuł to, lecz nie mógł jej wypuścić, nim jej nie wytłumaczy, co ma na myśli. Że wcale nie jest nastawiony negatywnie. I uważa oczywiście, że jej pomysły są dobre. Nie o to chodziło. – Potrzebuję trochę czasu, by się oswoić z tą myślą. Chyba to rozumiesz? Mieszkałem tam przez całe życie. Ale to się ułoży, zobaczysz. – Tak myślisz? Aż drgnął, słysząc powątpiewanie w jej głosie. – Oczywiście, że tak – powiedział z takim przekonaniem, na jakie mógł się zdobyć. – Jeśli dzisiaj w pracy będzie tak spokojnie jak wczoraj, zadzwonię do taty i dowiem się, co z tą ścianą, jeszcze przed południem. Torun pogłaskała go po piersi gestem, który wyrażał zarówno „tak, tak, będzie dobrze” jak i „a teraz mnie przepuść, bo się spieszę”. Christer odsunął się na bok i patrzył, jak wkłada płaszcz i poprawia szydełkowany beret, w którym wyglądała jak przeniesiona z innej epoki. Była taka ładna. Ładniejsza, niż sądził.

Kiedy była gotowa, odwróciła się i postąpiła krok w jego stronę. – Szkoda, że będziesz nocować w Lesjöfors – powiedział. – I tak muszę wcześnie wstać – odparła. – Ale przecież się zobaczymy w niedzielę wieczorem. Cmoknęła go w usta. Miał wrażenie, że jej wargi też są sztywne i chłodne. – Zadzwonię później – rzekł. Rozpaczliwie pragnął się pozbyć przed jej wyjazdem uczucia, że coś między nimi się popsuło, ale stracił już na to nadzieję. – Dobrze – powiedziała tylko, nim znikła za drzwiami. Christer stal jeszcze przez dłuższą chwilę, nasłuchując cichnących na schodach kroków. Magdalena podniosła Liv z kuchennej podłogi, gdzie leżała na brzuszku, wierzgając z niezadowoleniem, posadziła ją sobie na biodrze i wyszła do holu. Petter stał już ubrany z kluczykami w ręku. – Nils! – zawołała, robiąc parę kroków w górę po schodach. – Kochanie, musisz już schodzić, jeśli Petter ma cię odwieźć do szkoły. – Już idę – dobiegło z piętra. – Czy nie możesz w końcu zabrać tej skrzynki z narzędziami? – zwróciła się do Pettera. – Stoi bez sensu na samym środku. – Zabiorę ją po powrocie. Tak, oczywiście. Na pewno. Liv wciąż marudziła. Ślina ściekała jej po podbródku, ale wyglądało na to, że przynajmniej nie ma już gorączki. Oby ten ząbek szybko się wyrżnął. – Biedna malutka – powiedziała, przykładając wargi do delikatnego czółka. Nils stanął u szczytu schodów z plecakiem przerzuconym przez jedno ramię. – I worek na wuef – przypomniała Magdalena. – Jasne. Znów znikł w swoim pokoju. Czekając, zmieniła kanał w telewizji z jednego z tych dziecięcych, które Nils włączał zaraz po przebudzeniu, na poranne wiadomości. Nastawiła głośniej, by nie słyszeć nerwowego mamrotania Pettera w holu. Zaswędziało ją u nasady włosów. Dziś musi znaleźć czas na prysznic. – Cześć – zawołał Nils od drzwi. – Cześć, mały. Głos Pettera brzmiał znacznie ciszej: – No, cześć. Delikatnie zamknął drzwi. W tej samej chwili marudzenie Liv przeszło w płacz. Ząbek dręczył ją prawie od tygodnia, wywoływał gorączkę w nocy i łzy w dzień. Nie chciała jeść, nie chciała się bawić, tylko być noszona i ssać własne palce. Skóra na podbródku była podrażniona od śliny. Magdalena wzięła ją do łazienki, posadziła na przewijaku i wysmarowała jej podbródek i policzki idominem. Nim biała maść się wchłonęła, Liv wyglądała przez chwilę jak mały klaun z załzawionymi oczami. Magdalena zawsze uważała za mit przekonanie, że ojcowie nie słyszą płaczu swoich dzieci, lecz najwyraźniej się myliła. Petter miał irytującą zdolność przesypiania każdej orgii wrzasku. – Mogłaś mnie obudzić – mówił później rano. – Wziąłbym ją, gdybym coś słyszał. Ale wtedy było już za późno. Uważała zresztą, że woli zająć się nią sama, niż słyszeć jej płacz w drugim pokoju. Wiedziała zatem, że może mieć pretensje tylko do siebie.

Wyszła z Liv do kuchni i nalała sobie filiżankę kawy. Próbowała bez większego przekonania zabawić małą drewnianą łyżką na podłodze, a sama przeglądała w tym czasie „Värmlandsbladet”, lecz po niespełna minucie Liv zaczęła krzyczeć tak głośno, że znów musiała ją wziąć na kolana. – Wyjdziemy na chwilę – zdecydowała, dopijając kawę. – Będzie świetnie, prawda? Wyjrzała przez okno. Nagie gałęzie żywopłotu były pokryte szronem. W tygodniu polowania na łosie w zeszłym roku zrobiła reportaż o uczniach, którym pozwolono wziąć w nim udział w ramach dnia zajęć na świeżym powietrzu. Szczerze mówiąc, nie było zbyt wielu chętnych. Opcja druga – wyjazd do Torsby na kebab – przyciągnęła ich znacznie bardziej. Spędziła jednak wspaniały dzień i wracając górską drogą, z Johnnym Cashem w stereo i Klarälven wijącą się w dolinie jak błękitny wąż, po raz pierwszy od miesięcy czuła głęboką wewnętrzną wiarę. Będzie dobrze. Małe życie w jej brzuchu zostanie z nimi i wszystko się ułoży. Wtedy po prostu to wiedziała. Zdawało się, że od tamtego czasu upłynęła wieczność. Kiedy po raz ostatni sformułowała kompletną myśl? Kiedy wypowiedziała w rozmowie więcej niż trzy zdania pod rząd? Czterdzieści minut nieprzerwanego snu było jej rekordem z ostatniego tygodnia. Zmęczenie sprawiało, że czuła się jak otulona watą, owinięta w warstwy miękkiego puchu. Nie docierało do niej nic ze świata zewnętrznego, nic jej nie obchodziło. W ostatnich dniach naprawdę zaczęła się obawiać, co może się stać, jeśli niedługo się nie wyśpi. Pogłaskała Liv dwoma palcami po mokrym policzku, jakby przepraszając, że nie ma siły być tak szczęśliwa, jak powinna. Jaka była, w głębi duszy. 4 Petra jechała powoli wąską żwirówką. Po jednej stronie stał gęsty i wysoki las, po drugiej rozciągał się panoramiczny widok – najeżone świerkami grzbiety górskie, które w miarę wzrastającej odległości stawały się coraz bardziej miękkie i niebieskie, aż na końcu pochłaniał je horyzont. Otworzyła drzwi najciszej, jak umiała, i zamknęła niemal równie bezgłośnie, przyciskając rękę do szyby, by uniknąć trzaśnięcia. Potem postała przez chwilę. Niebo było zupełnie bezchmurne, a przed południem miało przybrać piękny ciemnoniebieski odcień, typowy dla jesieni. Odetchnęła głęboko, napełniając płuca powietrzem. Nic tak jej nie uspokajało jak kontakt z naturą. Mam nadzieję, że szybko znajdziemy jakiś dom, pomyślała, wkładając radio do kieszonki na piersi i słuchawkę do ucha. Od roku szukała z Lassem domu na wsi w okolicach Hagfors. Początkowo z umiarkowanym zaangażowaniem, lecz kiedy przyszedł sezon na grzyby, zaczęły dojrzewać jagody i poczerwieniały borówki, tęsknota za samotnym domem w lesie zaczęła jej sprawiać niemal fizyczny ból. Wzięła sztucer z podłogi przed tylnym siedzeniem, zaciągnęła zamek błyskawiczny w futerale i przewiesiła broń przez ramię. Roy zaskomlał, gdy uchyliła bagażnik, próbował się przecisnąć przez szczelinę, lecz Petra mocno trzymała obrożę i szybko przypięła smycz, nim otworzyła klapę na całą szerokość i pozwoliła mu wyskoczyć na ziemię. Wprawnym ruchem umocowała GPS przy obroży i włożyła psu przez głowę kamizelkę odblaskową.

Roy zaszczekał, słysząc dobiegający z lasu trzask, i szarpnął smycz. Cofnął się jednak i przywarł do jej nóg. Czy to był wilk? Petra zamknęła bagażnik, nie odrywając wzroku od lasu. A może niedźwiedź? Poczuła naglę jakąś obecność. Coś ją obserwowało. – Obiecuję, że będę strzelać, jeśli coś się stanie – szepnęła do psa. Jakby mógł zrozumieć jej słowa. Roy spojrzał na nią swoimi ciemnymi oczami. Było oczywiste, że rozumie. – Naprawdę – dodała, teraz w równej mierze do lasu i trzasków między drzewami jak do Roya. Spojrzała na zegarek. Dwie minuty po wpół do dziewiątej. Czas zaczynać. Zapach środków czyszczących unosił się w komisariacie, kiedy Christer przyszedł do pracy. Na końcu korytarza lśniła jeszcze mokra podłoga. – Musisz wstawić nową kawę – przywitał go asystent kryminalny Folke Natt och Dag, kiedy Christer zajrzał do jego pokoju. – Ta stoi już trochę. – Okej. Ćwiczyłeś? Folke wyglądał, jakby przed chwilą wyszedł spod prysznica. – Tak – przyznał. – Zrobiłem dziś rano małą rundkę. Ostatnio trochę się leniłem, ale teraz to się zmieni. – Jakbyś tego potrzebował. Christer nie spotkał dotąd kogoś, kto byłby tak dobrze zbudowany jak Folke i tak mało zainteresowany demonstrowaniem swoich atutów. Był jak byczek Fernando. Czuł się najlepiej przy swoim komputerze. Folke spojrzał na niego zmrużonymi oczami. – Wszystko w porządku? – zapytał. – Tak. Jasne. Wszystko w porządku. Dobra, wstawię tę kawę. Christer wyszedł do pokoju socjalnego i wypłukał czarny osad zalegający na dnie ekspresu. Zastanawiał się czasami, ile Folke właściwie przesypia godzin w nocy. Jeśli w ogóle śpi. Miał wrażenie, że pracuje na okrągło. Pod tym względem on i Jens dobrze do siebie pasowali. Christer oswoił się już z tą myślą, choć w niektórych sytuacjach miał wątpliwości, czy moralne jest, by policjant mieszkał razem z fotoreporterem. Ale to nie był jego problem. Nie on był szefem Folkego. Włączył ekspres. Ranek spędzony z Torun wciąż tkwił w nim jak zadra. Powinien w końcu zadzwonić do Bengta i zapytać o tę ścianę, ale coś go powstrzymywało. Coś, czego nie chciał dotykać. Myśl o przejęciu domu zaczęła w nim kiełkować tamtego wieczoru, kiedy Gunvor i Bengt oznajmili, że postanowili go sprzedać. Chociaż Christer rozumiał, że tak musiało się stać, że nie ma innego wyjścia, przyjął to z większym trudem, niż on i Torun się spodziewali. Dzieciństwo się skończyło. Na zawsze. Ale to był pomysł Torun. Mówiła, że podoba się jej ten dom, tak ładnie położony nad jeziorem. Teraz miał wrażenie, że tylko to się jej podobało. Nie, powinienem zadzwonić, pomyślał. Zamiast tego pozostał jednak na miejscu, słuchając kojącego pyrkania ekspresu. Petra mocno trzymała smycz, przechodząc z Royem przez rów. Pośliznęła się kilka razy, próbując przedostać się na drugą stronę przez oszronioną drogę. Musiała trzymać psa jedną ręką. Suche gałęzie świerków kłuły ją i szarpały ubranie, kiedy przedzierała się między drzewami, więc drugą ręką osłaniała twarz. Po jakichś dwudziestu metrach las wokół nich się otworzył. Drzewa stały się rzadsze, a gęsty mech porastał zakopane w ziemi kamienie i pniaki. Buty z goretexu klapały i kląskały, kiedy szła. Przez cały czas omiatała spojrzeniem wykroty i krzaki, nie mogąc pozbyć się wrażenia, że ktoś ją obserwuje.

Coś sobie wmawiam, pomyślała, odpinając smycz Roya. – No – szepnęła. – Szukaj łosia. On jednak, zamiast ruszyć z nosem przy ziemi, jak to miał w zwyczaju, zwrócił głowę w jej stronę. Naprawdę? – No, ruszaj. Roy pomknął przez kępy traw. Petra poprawiła pasek sztucera i poszła za nim. Wilgotny, miękki mech lśnił w nasłonecznionych miejscach jasną zielenią. W cieniu leżał jeszcze szklisty biały szron. Szybko zrobiło jej się ciepło. – Peo do Femkego – rozległ się szept w radiu. – Łosza idzie w twoją stronę. – Dziękuję, zrozumiałem. Nasłuchując dalszego ciągu, Petra wyszła na wyrąb porośnięty ostrą żółtą trawą. Trudno było coś dostrzec pod jej kępami, więc potknęła się parę razy o resztki pni pozostałych po wycince. Kiedy weszła na wzniesienie, zobaczyła po drugiej stronie podskakujący ogon Roya. Biegał tam i z powrotem, wyglądało na to, że dobrze pracuje, ale był cicho. Nie wydał z siebie nawet jednego szczeknięcia. Ciszę przerwał nagle strzał, który odbił się echem wśród gór i stopniowo ucichł. Petra przystanęła, nasłuchując. – Gratulacje! – usłyszała w radiu. Dobrze znany głos Waldemara. Donośny, rzeczowy i pozbawiony sentymentów. Upłynęło kilka sekund, nim Femke odpowiedział ze swoim holenderskim akcentem: – Łosza na stanowisku dwieście piećdziesiąt pięć. – Trafiłeś ją – stwierdził Peo. – To dobrze. Petra zbiegła w dół do lasu lżejszym krokiem. Na GPS zobaczyła Roya po stronie południowej, w odległości czterystu metrów, która szybko wzrosła do pięciuset. Wreszcie odnalazł rytm. Poprawiła parę razy czapkę. Gruby materiał przywierał do spoconego czoła, lecz specjalnie jej to nie przeszkadzało. Strzał Femkego i ożywione głosy w radiu odpędziły niemiłe uczucie. Wreszcie złapała rytm i oddech – stan, który tak lubiła. Tylko ona i las. Nic więcej. Łosza na sam początek dnia to był bardzo dobry znak. Może dopisze im teraz szczęście. W zeszłym roku musieli polować w każdy weekend do końca listopada, by uzyskać planowany wynik, i do tego czasu polowanie zupełnie straciło swój urok. Petra szła przez blisko kwadrans, nie słysząc szczekania – ani Roya, ani innego psa. Radio też milczało. Słyszała tylko szelest krzewinek jagód muskających nogawki jej spodni. Kiedy rozległ się drugi strzał tego dnia, znów przystanęła. Tym razem zdawał się dobiegać od strony zachodniej, z niewielkiej odległości. Waldemar powtórzył swoje gratulacje równie szybko jak zwykle. Petra podjęła marsz, czekając na ciąg dalszy, który nie nastąpił. Ponownie usłyszała głos Waldemara: – Kto strzelał? Bez odpowiedzi. A to co miało znaczyć? Ktoś nie usłyszał pytania? Ponieważ znajdowała się bliżej myśliwych na zachodniej flance niż Waldemar, wyjęła z kieszeni radio i powtórzyła pytanie: – Kto strzelał? Zerwał się wiatr i korony świerków zaczęły się kołysać i szumieć. Z daleka brzmiało to jak szum autostrady. Petra wciąż trzymała radio blisko ust, czekając, aż ktoś się odezwie. Kiedy tak się nie stało, próbowała sobie przypomnieć, komu przydzielono stanowiska po tej stronie.

– Petra wzywa Pära – spróbowała. Wiedziała przynajmniej tyle, że Pär i Alva powinni być gdzieś w pobliżu. – Petra wzywa Pära. Żadnej reakcji. – Czy ktoś po zachodniej stronie wie, skąd padł strzał? W końcu usłyszała głos Janet Antonsson: – Wydaje mi się, że gdzieś tutaj blisko. Miała nadzieję, że strzelał Pär, by dostarczyć córce trochę emocji. – Okej – odpowiedziała, czekając, aż jeszcze ktoś się odezwie, lecz w eterze znów zapadła cisza. Tak, to na pewno się wyjaśni. Byle tylko nikogo przypadkiem nie postrzelili. Petra spojrzała jeszcze raz na GPS Roya, brnąc dalej wśród jagód. Teraz znajdował się tylko dwieście metrów od niej. Po dziesięciu minutach stromego podejścia weszła na zupełnie nowy wyrąb. Nie było go tu w zeszłym roku. Patrzyła ze zdziwieniem na szare bloki skalne i martwe pnie drzew, leżące w nieładzie jak gigantyczne bierki. W wypełnionych wodą koleinach pozostawionych przez maszyny leśne lśniła cienka warstwa lodu. Radio wciąż milczało. Kiedy weszła na górę, dostrzegła Roya tuż przy stanowisku 223. Wzięła lornetkę i zobaczyła Klasa Sannera siedzącego ze sztucerem opartym o drewnianą podpórkę. W pobliżu nie było widać martwego łosia. Znów wyjęła radio z kieszeni. – Petra do Klasa. Zobaczyła przez lornetkę, jak Klas sięga po radio. – Tak, jestem. – Stoję na samej górze. Widzisz mnie? Klas odwrócił głowę i pomachał ręką w jej stronę. – Tak, widzę. Mam tutaj Roya. Wziąć go na smycz? – Nie, niech jeszcze trochę popracuje, jeśli nie jest zbyt zmęczony. – Okej. Teraz biegnie do ciebie. Petra zobaczyła Roya truchtającego w stronę wyrębu. – To nie ty strzelałeś? – Nie – odparł krótko. – Nie ja. Petra zakończyła rozmowę z dziwnym uczuciem. Chybiony strzał to przecież nie koniec świata. Komu to się nie zdarzyło? Nawet jeśli jedni mieli większego pecha niż inni. 5 Magdalena szła Storgatan, pchając przed sobą wózek. Miała wrażenie, że cały chodnik się przechyla, a ona traci kontrolę nad nogami. Wspaniale było jednak wyjść na słońce i z każdym oddechem czuła się coraz bardziej sobą.

Liv patrzyła na nią wielkimi oczami, gryząc w desperacji rękawiczkę, która była już mokra od śliny. – Tak mi ciebie żal – powiedziała Magdalena. – Niedługo wyjdzie nowy ząbek i będzie lepiej, zobaczysz. Dopadły ją wyrzuty sumienia po porannym wybuchu, więc kiedy doszła do dworca autobusowego, wyjęła komórkę z torebki wiszącej na rączce wózka i zadzwoniła do Petera. – Przepraszam… – zaczęła, kiedy odebrał. – Nie szkodzi. – Oczywiście, że szkodzi. Trzeba myśleć, co się mówi. Ale jestem taka zmęczona. Czuła w uszach szum, który pojawiał się zawsze wtedy, gdy miała się rozpłakać. – Wiem, kochanie – odrzekł Petter. – Wiem. Powiedz, że wrócisz dziś do domu wcześniej, powiedz, że zajmiesz się dzieckiem przez cały wieczór, żebym mogła spać. Pomóż mi. Petter jednak milczał. – Jak myślisz, kiedy wrócisz do domu? – zapytała, czując, że szum w uszach się nasila. – Trudno powiedzieć. Musimy skończyć tę wiatę samochodową, zanim spadnie śnieg. Będzie nadal zimno, więc musimy się spieszyć. – Proszę… Dławiło ją w gardle tak, że z trudem mogła mówić. – Robię, co mogę – odparł Petter. – Przecież wiesz. Możliwe, ale w tej chwili to za mało. Rozumiesz? Magdalena pociągnęła nosem, próbując stłumić płacz. Wstydziła się takiej utraty panowania nad sobą – jakby na powrót stała się dzieckiem. Dzieckiem, które przez cały czas potrzebuje pomocy i wsparcia. Chodzi po mieście i beczy. – Magda? Słyszysz mnie? – Jestem taka zmęczona – załkała. – Nigdy nie byłam taka zmęczona. Starszy mężczyzna z wydatnym brzuchem i shih tzu na smyczy automatycznej przyjrzał się jej, kiedy go mijała. Odwróciła głowę, lecz wiedziała, że to i tak nic nie da. – Zaczynam się o ciebie martwić – rzekł Petter. – Ja też. Wyrzuty sumienia minęły, teraz czuła tylko złość. – Mówię poważnie. Słyszy się przecież o depresji poporodowej. Nie myślałaś, że możesz mieć coś takiego? Magdalena tak mocno chwyciła rączkę wózka, że poczuła kwas mlekowy aż w ramieniu. – Miałaś przecież kiedyś problem z depresją – ciągnął. – Dlatego możesz być bardziej podatna po urodzeniu dziecka i… Naprawdę dobrze się przygotował. Jak długo już patrzył na nią jak na wariatkę? – Ja. Jestem. Zmęczona! – wrzasnęła. – Zrozum to wreszcie! Znam, do cholery, różnicę między zmęczeniem i depresją. Chcę żyć, kocham Liv, ale muszę SPAĆ! Ale buduj tę swoją pieprzoną wiatę. Rozłączyła rozmowę bez pożegnania, choć wiedziała, że on tego nienawidzi, i wrzuciła komórkę do torebki. Idiota! Zwiększyła tempo, szła teraz tak szybko, że zaczęły ją boleć nogi. Dopiero gdy weszła na most, zauważyła, że Liv usnęła z rękawiczką w buzi. To minie, pomyślała. Przynajmniej tak mówią położne i eksperci. To tylko taka faza. Lokalna redakcja była pusta i ciemna. Informacja na drzwiach odsyłała z ogłoszeniami do biura w

Karlstad, a jeśli ktoś chciał przekazać redakcji jakąś wiadomość, mógł zadzwonić na podany numer. Magdalena przekręciła klucz i mocowała się przez chwilę z ciężko działającym zamkiem. Otworzyła drzwi plecami i weszła, ciągnąc za sobą wózek. W środku unosił się kwaśny zapach. Kwaśny i stęchły. Na początku roku redakcja lokalna została przeniesiona do mniejszego lokalu przy tej samej ulicy, tym razem bez recepcji i miejsc do siedzenia dla gości. Zostało tylko biurko i mikroskopijny pokoik socjalny z mikrofalówką, ekspresem do kawy i małą lodówką. Zmywać trzeba było w umywalce w toalecie. Magdalena pracowała tutaj tylko parę miesięcy przed urodzeniem Liv i nie zdążyła się przyzwyczaić ani do nowego lokalu, ani do samotności. Bez recepcjonistki redakcja wydawała się pusta. Często myślała o Barbro Holmgren. Zastanawiała się, co się z nią teraz dzieje. Podniosła parę listów, leżących na podłodze mimo kartki z informacją na drzwiach. Potem pochyliła się nad Liv, która spała głęboko w wózku, zdjęła jej czapkę i rozpięła zamek błyskawiczny w kombinezonie. Depresja poporodowa. Jakim trzeba być durniem? Na biurku przy klawiaturze stał kubek wypełniony do połowy zimną kawą. Na jej powierzchni unosiły się wysepki pleśni. Magdalena wylała zawartość do toalety i porządnie umyła kubek. Na pewno Björn, pomyślała, szorując ścianki szczotką do zmywania, by pozbyć się czarnej obwódki. Irma nigdy by tego tak nie zostawiła. Nowy reporter z Torsby był energicznym dwudziestopięciolatkiem, wesołym i dowcipnym, lecz obdarzonym mizernym poczuciem porządku. Magdalena przejechała jeszcze parę razy szczotką, nim wróciła do biurka i usiadła. Za oknem ustawiała się kolejka do bankomatu. W środku pola widzenia miała kobietę w sportowej kurtce, z włosami związanymi w koński ogon. W ręku trzymała portfel, a samochód zostawiła na jałowym biegu. Magdalena przeciągnęła palcem wskazującym po biurku, zostawiając ślad w cienkiej warstwie kurzu. Księga z dokumentami rady gminy z połowy września leżała na samym wierzchu małego stosu obok komputera. Magdalena rozpoznała rozstrzelone pismo Björna. Poza tym biurko wyglądało prawie tak samo jak wtedy, gdy zostawiła je w marcu. Parę skoroszytów, kilka starych gazet, zielone jabłko z gipsu, które Nils zrobił w świetlicy. Kiedy poszła na urlop macierzyński, kierownictwo gazety postanowiło nie zatrudniać nikogo na zastępstwo, tylko w razie potrzeby zwrócić się do kolegów z sąsiednich gmin. Przeważnie wracali do swoich redakcji i tam pisali artykuły, lecz w przypadku dużego pośpiechu używali sporadycznie jej komputera. Wyciągnęła rękę po jabłko, które też zdążyło się zakurzyć, i znów oparła się wygodnie na krześle. Po kilku sekundach zasnęła. Kiedy Petra wróciła pod ubojnię, przy ognisku było sporo ludzi. Największą lukę znalazła między Janet i Janem-Åke. Przeszła przez ławkę, trzymając plecak w jednej ręce, i usiadła. Nogi bolały ją ze zmęczenia, szczególnie uda. Do butów przyczepiły się pożółkłe liście brzozy. – Czy już wiemy, kto strzelał? – zapytała, otwierając plecak. – Nie – odparła Janet. – Ale, jak mówiłam, wydawało mi się, że strzał dobiegł od naszej strony. – Dziwne. – Tak, na pewno. Petra wyjęła termos i napełniła kubek wyjątkowo mocną kawą. Pierwsze łyki paliły ją w gardle. – Czy Pär i Alva już wrócili? – zapytała, rozglądając się dookoła. – Nie, z tego, co wiem. – To zaczekajmy.

Petra zanurzyła się w spokojny gwar głosów, zapatrzyła w ogień. Henrik Åhman siedział w kucki przy samym ognisku, z żeliwną patelnią, na której skwierczały kotlety. Przewrócił je parę razy i polał sosem z plastikowej butelki. Petra wypiła jeszcze parę łyków kawy, po czym ścisnęła kubek kolanami i wyszperała opakowanie kiełbasek i patyk. Musi wystarczyć. Dołączali do nich kolejni myśliwi. Ci, dla których nie starczyło miejsca na ławkach, siadali dookoła na plecakach. Od czasu do czasu obracała patyk i wypijała parę łyków kawy, nie przestając myśleć o strzale. – Cztery lata więzienia za zabicie wilka – dobiegł ją czyjś głos i odwróciła głowę. Jan-Åke napotkał jej spojrzenie i nie odwrócił wzroku. – Czy ty też uważasz, że to trochę dziwne, Petra? Cztery lata. Więcej, niż można dostać za pobicie. Petra obróciła kiełbaskę, która była już prawie gotowa. – Nawet szefowie policji mają chyba swoje prywatne zdanie – rzucił Oliver Långström z ławki obok. – Oczywiście. Ale wolałabym teraz o tym nie dyskutować. Rozmowy dookoła ucichły. Wszystkie oczy zwróciły się Petrę. – I tak musimy robić swoje, prawda? – rzekła. – Niezależnie od wszystkiego. – Oczywiście – zgodził się Oliver i zamrugał w gryzącym dymie z ogniska. – Ale przecież nic ci nie ubędzie, jeśli będziesz szczera. Petra wiele razy była wciągana w takie dyskusje. Jako niedawno przybyła mieszkanka Göteborga nie potrafiła zrozumieć oporu przeciw wilkom, ale z biegiem czasu zaczęła, choć niechętnie, widzieć sprawę z innej perspektywy. – Tym ze Sztokholmu łatwo jest tam siedzieć i decydować, ile ma być tutaj wilków – rzekł Jan-Åke. Oliver, który trzymał na patyku ociekającą tłuszczem kiełbaskę, odgryzł kawałek i pokiwał głową. – Chciałbym widzieć reakcję dyrektorów z Naturvårds-verket[1] , gdyby na własne oczy zobaczyli swoje psy rozszarpywane na strzępy. Po tym, jak jego karelczyk Odyn został zagryziony przed dwoma laty, wielu myśliwych mających psy nie odważyło się już ich wypuszczać. Mówiło się nawet o zaprzestaniu polowań z naganką. Petra nie potrafiła się jednak zmusić, by zabronić Royowi tego, co kochał najbardziej na świecie, do czego został stworzony. Samoobrona była jednak czymś innym niż kłusownictwo. Poczuła ulgę, widząc, że zainteresowanie grupy przeniosło się z niej na nissana navarę Waldemara Hallinga, który wjechał powoli na plac z upolowaną łoszą ma przyczepie. – Czy nadal nikt nie wie, kto oddał drugi strzał? – zapytała. Włożyła kiełbaskę między kawałki chleba i zaczęła szukać na dnie plecaka tubki z musztardą. – Jaki drugi strzał? – zdziwił się Ernst Losjö. – Słyszałem tylko jeden. Wokół ogniska rozgorzała dyskusja. Jedni słyszeli strzał, inni nie. Jedni słyszeli rozmowy przez radio, inni tylko ich fragmenty. Niektórzy zupełnie nic. W środku rozmowy Jan-Åke zaklął obok niej. – Co się stało? – zapytała. Siedział z telefonem w dłoni, wpatrując się w wyświetlacz. – Muszę już iść – oznajmił. – Mama znowu gorzej się czuje. Powiedz Hallingowi, że znikam na resztę dnia. Wstał, przeszedł przez ławkę i ruszył lekkim truchtem w stronę samochodu, trzymając otwarty plecak. Nikt chyba nie zauważył jego odejścia. – Ja słyszałem strzał – odezwał się Frans Mogård. – Wydawało mi się, że dziwnie brzmi.

– To znaczy jak? – zapytał Oliver. – Nie umiem tego dokładnie opisać, ale to było coś innego. Petra wstała i spojrzała na plac. Uczucie, że coś jest nie tak, przybierało na sile. Klas Sanner stał koło przyczepy i rozmawiał z Hallingiem, lecz teraz ruszył niespiesznym krokiem w ich stronę. Choć Petra wiedziała, że bracia ostatnio starają się siebie unikać, zapytała, czy może widział Pära i Alvę. Klas pokręcił głową i zajął miejsce zwolnione przez Jana-Åkego. – Czy nikt nie widział od rana ani Pära, ani Alvy? – zapytała głośno. – Nie widziałem od chwili, gdy rozeszliśmy się na stanowiska – odparł Henrik. – I nie wracaliście razem? – Nie. Poszedłem prosto do samochodu i na nikogo nie czekałem. Petra spojrzała na zegarek. Minęła ponad godzina od ogłoszenia przerwy w polowaniu. Gdyby nawet szli najwolniejszym krokiem, powinni już dawno tu być. – Spróbujemy do niego zadzwonić – rzekła, wyjmując komórkę z kieszeni kurtki. Brak zasięgu. – Czy ktoś ma zasięg? Prawie wszyscy siedzący wokół ogniska zaczęli wyciągać telefony z kieszeni i plecaków, ale większość kręciła głowami, patrząc na wyświetlacz. Jan-Åke z pewnością miał zasięg, lecz już pojechał do domu. – Mam dwie kreski – oznajmił Ernst Losjö. – Mogę spróbować. Jeśli dostanę numer, bo nie mam. Petra wydobyła numer komórki Pära ze swoich kontaktów i głośno go przeczytała. – Od razu odezwała się poczta – zakomunikował Ernst po paru sekundach. – On pewnie też nie ma zasięgu. Przy ognisku zapadła cisza, nie licząc głośnych trzasków, jakie od czasu do czasu wydawał ogień. Klas obracał swój patyk, nie zmieniając wyrazu twarzy, jakby nie do końca rozumiał, co się dzieje. Może któreś z nich upadło i zrobiło sobie krzywdę? Ale wtedy Pär użyłby radia. – Czy ktoś słyszał dzisiaj Pära w radiu? – zapytała Petra. – Czy w ogóle coś mówił? Kiedy nikt nie odpowiedział, przeszła przez ławkę i poszła do ubojni porozmawiać z Hallingiem. – Pär i Alva nie wrócili – oznajmiła. – Musimy jechać i zobaczyć, czy coś się nie stało. 6 Volvo XC 90 Pära Sannera stało samotnie na placu manewrowym w miejscu, gdzie zaczynała się ścieżka prowadząca do sześciu stanowisk po zachodniej stronie. Petra zaparkowała obok. – Dziwne – zauważył Waldemar. Podszedł, lekko utykając, do samochodu Pära, szarpnął za klamkę, lecz drzwi były zamknięte. Petra, idąc za nim, omiatała wzrokiem plac, lecz nie widziała nic prócz brzeziny i uschniętych krzewów dzikich malin. Jedynym dźwiękiem, jaki słyszała, był szum świerków. – Tu w każdym razie nie ma nikogo – stwierdził Waldemar z twarzą przyciśniętą do lekko przyciemnionej przedniej szyby.

Spojrzał na nią pytającym wzrokiem i wyjął radio z kieszeni kurtki. Słuchawkę miał już w uchu. – Halling wzywa Pära. Brak odpowiedzi. – Jesteś tam, Pär? Odpowiedz, jeśli mnie słyszysz. Waldemar podjął jeszcze kilka prób i potrząsnął głową. Nie, nic. – W takim razie musimy podejść do stanowiska i poszukać – rzekła Petra. – To jedyna możliwość. Plastikowy znak przymocowany do niewielkiego krzaka na brzegu rowu wskazywał, gdzie zaczyna się ledwo widoczna ścieżka. Petra pozwoliła Waldemarowi, by szedł pierwszy i wyznaczał tempo. Mokre krzewinki borówek błyszczały w miejscach, w których słońce prześwitywało między drzewami, ale w cieniu powietrze było chłodne. Po jakichś stu metrach minęli tabliczki oznaczające drogę do stanowisk 221 i 222, niczego nie widząc i nie słysząc. Waldemar szedł tym samym tempem co wcześniej, ale zwolnił przy stanowisku 223. Petra widziała, jak się kuli, jakby znów się odezwał dawny uraz kręgosłupa. Od czasu do czasu poprawiał czapkę i pocierał dłonią kark. Był równie niespokojny jak ona. Kiedy zbliżyli się do tabliczki z numerem 224, przystanął. Las był gęsty, a chmury przesłoniły słońce. – Pär! Alva! Waldemar wołał głośno. Odpowiedziało mu tylko suche skrzypienie pni drzew, a potem cisza. – To nie wygląda dobrze, Petra – powiedział. – Cholera, to wcale nie wygląda dobrze. Petra czuła suchość w ustach i marzyła o czymś do picia. – Możemy chyba podejść do samego stanowiska – odrzekła. – To musi być gdzieś tutaj, prawda? – Tak, oczywiście. Tylko dlaczego on nie odpowiada? Waldemar szedł dalej do stanowiska 224. Pomiędzy drzewami było ciemno. Szare brodate porosty zwisały z suchych gałęzi jak małe proporczyki. Waldemar zwolnił jeszcze bardziej. Stanowisko znajdowało się na stoku schodzącym do trzęsawiska i było usiane białymi kwiatami wełnianki. W środku mokradła lśniło jeziorko tak małe, że nie miało nazwy i nie uwzględniały go żadne mapy. Przy jego południowym brzegu unosiły się nenufary. Plecaki stały oparte o siebie i było je widać z daleka. Kiedy Waldemar je zobaczył, zaczął biec truchtem, a Petra za nim. Nagle zatrzymał się w pół kroku i zamachał rękami, by nie stracić równowagi. Pär leżał na boku, nieruchomy jak na fotografii. Petra zamrugała parę razy, by odzyskać ostrość widzenia i zrozumieć to, co zobaczyła. Brakowało połowy twarzy ukrytej w lepkiej mazi mokrych włosów, substancji mózgowej i białych odłamków kości. W jednym uchu wciąż tkwiła słuchawka. Przewód skręcał się w kieszeni, jak gdyby nic się nie stało. – Wielkie nieba – wyszeptał Waldemar. Petra przykucnęła i oparła się jedną ręką o ziemię, zmuszając się, by przez cały czas patrzeć. Kraciasta kurtka Pära była przesiąknięta ciemną krwią. Jedna ręka podwinęła się pod dziwnym kątem, rozcapierzone palce sterczały sztywno w górę. Czapka leżała jakiś metr dalej. Kątem oka zobaczyła, jak Waldemar osuwa się na ziemię i zaczyna głośno szlochać.

7 Waldemar nadal klęczał wśród borówek i szlochał, z twarzą pobladłą i mokrą od łez. Petra zostawiła go w spokoju i przyglądała się teraz leżącemu Pärowi. Zaledwie parę godzin temu rozmawiali. Teraz nie żył. Stał się tylko kawałkiem ciała na mchu. Skąd wzięły się dziwne rany na policzku? Czy wydziobały je ptaki? Petra rozejrzała się. Może. Trochę dalej, nad drzewami, zobaczyła dwa kruki. Dopiero wtedy po raz pierwszy pomyślała o Alvie. Na Boga! Gdzie ona jest? – Alva! – krzyknęła najgłośniej, jak umiała. Echo powróciło falami – jak pozdrowienie z wieczności. – Alva! – zawołała ponownie w drugą stronę. Tym razem też odpowiedziały jej góry. Waldemar podniósł się powoli i wytarł twarz rękawem kurtki. Nadal był bardzo blady. – Nie ma Alvy – powiedziała Petra. – Musimy jej poszukać. Zaczął niezgrabnie schodzić do trzęsawiska. Petra poszła w drugą stronę, na niewielkie wzniesienie, żeby zwiększyć pole widzenia. Nie przestawała przy tym przez cały czas nawoływać. Krążyły nad nimi kruki, ale poza tym w lesie było cicho i pusto. – Nie mogę jej znaleźć – wysapał Waldemar, kiedy wrócił. Usiadł na kamieniu, by wyrównać oddech. Chwycił się za serce. – To oczywiście nieszczęśliwy wypadek, prawda? Petra nie wiedziała, co odpowiedzieć. Znów popatrzyła na Pära, a raczej na to, co z niego zostało. Sztucer stał oparty o drzewo kilka metrów od ciała. – Masz zasięg? – zapytała. Wiedziała, że sama nie ma. Jeśli nie mogła zadzwonić ze wsi, to tym bardziej stąd. Waldemar usiadł wygodnie i długo szperał w kieszeniach, nim udało mu się wyjąć telefon z jednej z nich. – Tylko numery alarmowe – powiedział, podając go jej. – Ale to powinno wystarczyć, prawda? Bodil Sanner posuwała się slalomem przez szkolny korytarz, starając się zręcznie przejść między grupką roztrzepanych chłopaków ze starszych klas i dziewczyną z pierwszej, która pochylała się nad komórką, całkowicie zatopiona we własnym świecie. Większość uczniów szła do stołówki albo z niej wracała. Też przecież mogę tam dziś zjeść, pomyślała, skoro zostawiłam lunch w domu. Pewnie stoi na blacie. A może nawet nie wyjęła go z lodówki. Właściwie nie miała pojęcia, gdzie może teraz być pojemnik z jedzeniem. Ostatniej nocy prawie wcale nie spała. Pożądanie. Nie używała nigdy tego słowa, nie brzmiało dobrze w jej ustach, ale ostatnio powracało do niej coraz częściej. Wzbierało w podbrzuszu, schodziło niżej na uda, tak intensywne, że robiło jej się słabo. Zerknęła w ciemności na Pära po drugiej stronie łóżka, próbując stwierdzić, czy śpi, czy też nie, kiedy w końcu musiała włożyć rękę pod kołdrę, zsunąć majtki i ostrożnie wprowadzić palce. Ich dotyk w wilgotnej miękkości wprawił ją w szok. Kiedy ostatni raz tak się czuła? Z Pärem sprawiało to ostatnio głównie ból. Teraz jednak w jej ciele wrzało i pragnęła tylko naciskać mocniej, głębiej, jeszcze, jeszcze, aż spostrzegła, że materac zaczyna się kołysać. Próbowała stłumić jęk, kiedy

przewróciła się na bok i uniosła kolano, żeby dojść. Kiedy przyszedł orgazm, była zdyszana i mokra od potu. Przepływał jeszcze przez jej ciało małymi falami, kiedy Pär wstał nagle i bez słowa wyszedł z pokoju. Po chwili usłyszała odgłos wody spuszczanej w toalecie. Musiał ją słyszeć. Na pewno. Zdziwiło ją, że w ogóle się tym nie przejęła. Zanim wrócił do łóżka, już spała. Otworzyła drzwi do pokoju nauczycielskiego. Panujący w nim spokój dawał uczucie wyzwolenia po doświadczeniu zewnętrznego chaosu. Åse siedziała na sofie, schylona nad czasopismem, z plastikowym słoikiem w jednej ręce i widelcem w drugiej. – Cześć – powiedziała, podnosząc wzrok znad lektury. – Jak leci? – Jako tako. Åse i ona zostały przyjęte do pracy mniej więcej w tym samym czasie. Pierwszego dnia Bodil pomyliła sale i zaczęła prowadzić lekcję szwedzkiego w klasie Åse, która miała mieć angielski. Åse pękała ze śmiechu, kiedy zjawiła się w parę minut później i pokazała jej, dokąd ma iść. Kiedy ich córki były małe, spotykały się również czasem poza pracą, ale w ostatnich latach zdarzało się to coraz rzadziej. Bodil nie wiedziała, czy to naprawdę kwestia braku czasu, jak często mówiły, czy po prostu wyrosły z tej formy kontaktów. Bodil rozsiadła się wygodnie w jednym z foteli. Ze słoika Åse dochodził przyjemny zapach buraczków i ziela angielskiego, ale sama nie czuła się specjalnie głodna. Właściwie to wcale. Podczas pierwszej podwójnej godziny stanęła przy oknie i tak głęboko zatopiła się w myślach, że prawie zapomniała, gdzie jest, kiedy Ludde poprosił ją, by podeszła i pomogła mu z dolną nitką, która znów się zaplątała. Patrzył na nią długo, pytającym wzrokiem. Szczęście, że nie widać, o czym człowiek myśli. – Uśmiechasz się – stwierdziła Åse i spojrzała na nią z rozbawieniem. – Naprawdę? – Mhm. Stało się coś szczególnego? Bodil potrząsnęła głową. – Nie, po prostu jestem w dobrym humorze. – Okej. Twarz Åse wyrażała uczucia pomiędzy wesołością a skrywanym zawodem. Jeśli coś się zdarzyło, chciała o tym wiedzieć. Bodil jednak umilkła, więc wróciła do czasopisma. Bodil wyjęła komórkę z kieszeni. Wprowadziła tam wcześniej jego numer. Na wszelki wypadek. Nikt jednak nie dzwonił. Połączyła się więc z Facebookiem, ale tam też nie było nowych wiadomości. Trudno się w sumie dziwić. Przez całe przedpołudnie siedział i marzł w lesie. Wyświetliła wczorajszą wiadomość i przeczytała jeszcze raz. Kochanie! Nie myślałem, że będzie tak nieznośnie trudno siedzieć tutaj, wiedząc, że jesteś tak blisko, tylko kilkaset metrów stąd. Wczoraj wieczorem znów przechodziłem koło waszego domu i widziałem przez kuchenne okno, jak siedzisz sama przy stole. Moja piękna, najmilsza. Odwróciłaś się nagle i wyjrzałaś, miałem wrażenie, że nasze oczy się spotkały, ale chyba tylko tak mi się zdawało. Nie mogłaś przecież wiedzieć, że tam jestem. A może to czułaś? Muszę spróbować zasnąć. Powinienem być zmęczony i właściwie jestem, ale całe ciało mam pobudzone. Pragnę Cię, Bodil. Czy nie moglibyśmy się zobaczyć?

Całuję, H. Bodil była tak skoncentrowana na tekście, że nie usłyszała otwierających się drzwi do pokoju nauczycielskiego. Podniosła głowę dopiero wtedy, gdy głos, którego nie znała, zapytał o Bodil Sanner. Mężczyzna koło pięćdziesiątki wszedł do pokoju i rozejrzał się dookoła. Już w momencie, kiedy Bodil zobaczyła koloratkę wystającą spod swetra z jagnięcej wełny, rzeczywistość wokół niej zaczęła zwalniać i tracić barwy. – Czy ty jesteś Bodil Sanner? Chyba skinęła głową, bo mężczyzna wysunął fotel i usiadł obok niej. – Nazywam się Carl Orehag i jestem pastorem. Chciałbym porozmawiać z tobą bez świadków. Mówił powoli, przez cały czas na nią patrząc. Dostrzegła kątem oka, że Åse podnosi się z sofy i znika za drzwiami. – Dzwonili do mnie z policji – powiedział, kiedy zostali sami. Z policji? – Zdarzył się tragiczny wypadek – ciągnął, wyraźnie artykułując słowa. – Twój mąż Pär został postrzelony podczas polowania. Postrzelony. – Niestety nie żyje. Słowa tłukły się po pokoju, nie mogła uchwycić ich sensu. – Co? – zapytała. – Nie rozumiem. – Znaleziono go martwego na jego stanowisku myśliwskim. Martwy. MARTWY. Nie ma. Pastor położył dłoń na jej ramieniu, jak gdyby chciał zatrzymać ją w pokoju, w rzeczywistości, w tę nabrzmiałą deszczem środę, gdzie jeszcze przed chwilą wszystko było tak jak zwykle. Tak, jak być powinno. A teraz zupełnie się zmieniło. Martwy. Bodil utkwiła wzrok w klatce piersiowej pastora, patrząc, jak się podnosi i opada w rytm oddechu. Po jakiejś minucie, a może kilku godzinach, usłyszała z oddali swój własny monotonny głos: – Kto go zastrzelił? – Nic więcej nie wiem. Policja przekazała mi tylko, że znaleźli go koledzy z grupy. Język rósł w ustach Bodil, stawał się gruby i sztywny, jak po ciężkim wstrząsie alergicznym. – Gdzie? – zdołała wykrztusić. – Znaleźli go na jego stanowisku. Pastor wyraźnie wymawiał każdą sylabę. Jakby to mogło pomóc. – Gdzie jest Alva? – zapytała Bodil. – Kto się nią zajął? Pastor dotknął jej ramienia, by skłonić ją podniesienia wzroku. – Nikt nie wie, gdzie ona jest – powiedział równie wolno jak przedtem. Bodil patrzyła na jego twarz, która wydała się jej dziwnie skrzywiona i czarno-biała. – Jak to „nikt nie wie”? Przecież była z nim w lesie i ktoś musi wiedzieć, gdzie jest! – Niestety – powiedział pastor. – Prawdopodobnie przestraszyła się i uciekła. Ale, jak już mówiłem, nic więcej nie wiem. Świetlówka w suficie mrugała. Jej migotanie doprowadzało ją do szaleństwa. Czy nikt nie może wyłączyć tego okropnego światła? – Więc mówisz, że jej nie ma? Zaginęła? – Jak dotąd nikt jej nie widział, ale wciąż szukają. Robią, co mogą, żeby ją znaleźć. Alva zaginęła. A Pär nie żyje, nie wróci. Już nigdy.

Nagle zrobiło jej się niedobrze. Wnętrzności naciskały na przeponę. Pochyliła się, podpierając głowę rękami. Czuła mrowienie w krzyżu i skroniach, a palce wydawały się nienaturalnie zimne. Mdłości nasiliły się, kiedy poczuła dłoń pastora na ramieniu, tak jakby to dotknięcie jeszcze bardziej wytrąciło jej ciało z równowagi. Wzór na linoleum podniósł się i zaczął wirować. Coraz szybciej i szybciej. – Jak się czujesz? – zapytał. Bodil nie miała siły, by poprosić go, żeby zabrał rękę, ani sama jej strząsnąć. Starała się tylko podtrzymywać głowę rękami. Zawroty powoli ustępowały i udało jej się podnieść wzrok. – Czy masz krewnych, do których moglibyśmy zadzwonić? – zapytał. – Mogę pomóc, jeśli to dla ciebie za trudne. Bodil zbierała słowo po słowie. Próbowała wymyślić jakąś składną odpowiedź. Ułożyć usta, żeby coś powiedzieć. – Mama i tata – szepnęła. – Twoi rodzice? Czy mieszkają w pobliżu? Pastor wciąż trzymał dłoń na jej ramieniu. – Nie, w Östersund. – Może masz krewnych, którzy mogliby przyjść i pomóc już teraz? Bodil pokręciła głową. Miała tylko mamę i tatę. I Caroline, ale ona mieszkała po drugiej stronie Atlantyku. – Nie możesz być teraz sama. Czy naprawdę nie ma w pobliżu nikogo, kto mógłby z tobą zostać? Rodzina Pära? Klas? Nie, nie chciała go w swoim domu. Dawita wydawała się wprawdzie miła i troskliwa, ale nie. Nie teraz, kiedy stało się to, co się stało. – Pär ma brata tu w Hagfors – powiedziała. – Ale od pewnego czasu nie utrzymujemy kontaktu. – Rozumiem – powiedział pastor. – Czasami jednak lepiej jest dzielić z kimś żal. Odwiozę cię do domu, ale nie mogę cię zostawić samej. Bodil skinęła głową. – Może pojedzie z tobą któraś koleżanka? – nalegał. Bodil znów skinęła głową. Właściwie było jej wszystko jedno. 8 Christer odłożył słuchawkę i przez chwilę siedział pochylony nad biurkiem, wciąż trzymając na niej dłoń. Dokładnie w chwili, gdy zamierzał zadzwonić do Bengta i zapytać o ścianę w kuchni, uprzedziło go Centrum Radiokomunikacji. Wyszedł na korytarz i bez pukania otworzył na oścież drzwi do pokoju Folkego. – Co się dzieje? Mało nie umarłem ze strachu. – Musimy jechać do Uvanå. W lesie leży zastrzelony myśliwy, a jego córka zaginęła. Byli w grupie Petry. Folke wkładał już kurtkę.

– Rozmawiałeś z nią? Christer pokręcił głową i poszedł przodem przez budynek do garażu. – Nie, Centrala przyjęła zgłoszenie. Radiowóz jest już w drodze, ale trzeba przesłuchać całą grupę. Wyjął kluczyki z szafki przy drzwiach garażu, otworzył samochód stojący na samym końcu i rzucił kluczyki Folkemu. Kiedy usiadł na miejscu dla pasażera, wyjął z kieszeni kurtki komórkę i wybrał numer Petry. „Wybrany numer jest niedostępny”. – Trudno w to uwierzyć – powiedział, opierając się wygodnie o zagłówek. – Żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku, a nie można się dodzwonić do ludzi poza miastem. Odwrócił głowę, spodziewając się poparcia ze strony Folkego, lecz kolega klęczał na podłodze garażu z jedną ręką wsuniętą pod siedzenie kierowcy. – Co robisz? – zapytał. – Nie mam miejsca. Kiedy prowadzę po Betty, nie mogę nawet usiąść za kierownicą, dopóki nie obniżę fotela. Betty Lisspers miała dwadzieścia dziewięć lat i była nowo zatrudnioną dziewczyną z Orsa w Dalarna. Znacznie bardziej przebojową, niż na to wyglądała, choć nie sięgała Folkemu do ramienia. Nawet jeśli stanęła na palcach. Christer patrzył, jak siedzenie kierowcy obniża się nieskończenie powoli, milimetr po milimetrze. Ile czasu to zajmie? Kiedy fotel wreszcie znalazł się na dole, Folke wysunął go z trzaskiem jak najdalej do tyłu. Głuchy łoskot wypełnił cały samochód, kiedy wreszcie się zatrzymał. – No, już – powiedział Folke i usiadł. – Możemy jechać. Kiedy wyjechali z parkingu przy komisariacie na Dalavägen, Christer wywołał przez radio patrol z Uvanå. Przynajmniej ten sposób komunikacji wciąż funkcjonuje, pomyślał, kiedy usłyszał głos Urbana. Niewiarygodne. – Co się stało? Urban streścił krótko, że znaleziono zastrzelonego Pära Sannera, lat pięćdziesiąt cztery, a jego trzynastoletnia córka jest nadal zaginiona. Brzmiał tak oficjalnie, że można było pomyśleć, iż go nie znał. Ale Pära znali wszyscy. – Czy zachodzi podejrzenie popełnienia przestępstwa? – To mógł być nieszczęśliwy wypadek – odrzekł Urban. – Nic jednak nie wiemy. Odgrodziliśmy miejsce koło Rensberg. Tyle mniej więcej do tej pory zdążyliśmy. Techników jeszcze nie ma, ale już jadą z Torsby. Petra posłała po psa, żeby szukał dziewczynki. – Dokąd mamy jechać? – zapytał Christer. – Petra wróciła do Uvanå. Grupa ma miejsce zbiórki przy ubojni i wszyscy mają tam być. Kiedy miniecie starą szkołę, zobaczycie na ścianie jednego z domów kilka skrzynek na listy i żółtą skrzynkę pocztową. Skręćcie w pierwszą w prawo i dojedziecie. – Dobrze. Do zobaczenia później. – Pär Sanner – powtórzył Folke, kiedy Christer odłożył słuchawkę. Przejechał prosto przez rondo przy Preemie i dalej na północ, koło stadionu żużlowego Tallhult. – Znasz go? – Nie, ale wiem, kto to jest. Folke rzucił mu spojrzenie. Jasne. Kiedy Folke przyjechał tu do pracy parę lat temu, wydało mu się bardzo dziwne, że wszyscy w jakiś sposób się tu znają. Teraz te mniej lub bardziej naciągane powiązania odbierał jako rzecz zupełnie naturalną.